Wykonywanie transformatorów własnymi rękami. Schemat, opis

Bezpłatna biblioteka techniczna

ENCYKLOPEDIA RADIOELEKTRONIKI I INŻYNIERII ELEKTRYCZNEJ
Darmowa biblioteka / Schematy urządzeń radioelektronicznych i elektrycznych

Wykonywanie transformatorów własnymi rękami. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Bezpłatna biblioteka techniczna

Encyklopedia radioelektroniki i elektrotechniki / Ham Radio Technologie

Komentarze do artykułu

В [1, 2] были описаны трансформаторы питания на частоте 50 Гц с их конструктивной особенностью и методами расчета. Конечно, нужный сердечник после расчета трансформатора можно, например, взять от старого ненужного или сгоревшего трансформатора. Найти необходимый провод для намотки обмоток трансформатора так же не составляет труда. А вот изготовить каркас для намотки обмоток, правильно намотать их и грамотно сделать выводы этих обмоток непросто.

Любители при изготовлении трансформаторов используют как Ш-образные сердечники, так и тороидальные. Трансформаторы на тороидальных сердечниках, конечно, имеют ряд достоинств по сравнению с трансформаторами на Ш-образных сердечниках. Однако производить намотку обмоток на тороидальных сердечниках в практике любителя довольно сложно: необходим челнок, нужно подсчитать примерную длину провода для намотки и т.д. Поэтому чаще всего любители мотают трансформаторы на Ш-образных сердечниках.

Сердечник такого трансформатора собирают из отдельных Ш-образных пластин из трансформаторной стали (рис.1), которые складывают в определенном порядке.

Необходимую толщину набора определяют расчетным путем или используют готовые данные. Например, из расчета следует, что железо Ш85 с толщиной набора 36 мм, значит, необходимо железо из Ш-образных пластин с шириной средней части не менее 25 мм и нужно набрать сердечник с толщиной не менее 36 мм. На сердечник из трансформаторной стали обязательно надевают каркас, на который наматывают обмотки.

Для силовых трансформаторов пластины из трансформаторной стали собирают, как показано на рис.2, чтобы получить замкнутый магнитопровод.

Когда необходимое железо подобрано, приступают к изготовлению каркаса, на который наматывают обмотки трансформатора. Каркас лучше всего изготовлять из гетинакса, фибры, текстолита.

Начинают со снятия размеров сердечника: ширины средней пластины и толщины набора. Затем замеряют толщину материала, из которого изготавливают каркас.

Берут лист бумаги и, нарисовав на ней эскизы изготавливаемых деталей каркаса, пишут на них полученные результаты (рис.3).

К ширине сердечника прибавляют удвоенную толщину материала "p", получают размер "а" на эскизе. Далее прибавляют к толщине набора сердечника удвоенную толщину материала, получится размер "б" на эскизе ("в" - толщина материала).

Потом на материал переносят полученные размеры с эскиза. Если материал тонкий, то детали вырезают ножницами, а если толстый - с помощью резака. Далее в деталях напильником (надфилем) пропиливают пазы. В первой детали рис.3 (щечки) сверлят отверстия под выводы, затем прорезают окна. Необходимо изготовить шесть деталей каркаса. Две щечки и по две боковинки (детали 2 и 3, рис.3). Далее кладут детали на рабочий стол и собирают каркас (рис.4).

Если нужно, подгоняют (подпиливают) замки деталей каркаса. Обе щечки сначала складывают вместе и закрепляют на одной из сторон, затем, защелкнув замки, смещают их на свои места. Каркас, изготовленный таким образом, достаточно прочный, не прогибается при намотке и не деформируется. После сборки каркаса закругляют напильником (надфилем) его острые кромки, выравнивают замки и снимают все заусенцы. Для большей прочности и лучшего округления углы гильзы каркаса промазывают клеем.

Изготавливают изоляционные прокладки между обмотками, а при необходимости, и между рядами (витками) обмоток. Для изготовления изоляционных прокладок очень хорошо подходит тонкая лакоткань, калька, тонкая плотная бумага, конденсаторная или папиросная, а также плотная кабельная или оберточная бумага. Из этих материалов делают заготовку изоляционных прокладок, нарезав ножницами полоски нужной ширины (по ширине они должны быть чуть больше, чем ширина между щечками гильзы каркаса трансформатора). Это нужно для того, чтобы крайние витки не провалились на предыдущий слой (рис.5).

При намотке излишние края чуть-чуть подрезают ножницами, чтобы прокладки не пузырились. Полоски делают длиннее одного оборота примерно на 2...3 см, чтобы потом заклеить.

В работе используют хлорвиниловые трубочки, кусочки лакоткани, изоленты, а также нитки для закрепления выводов обмоток.

При намотке обмоток лучше всего применять специальные намоточные приспособления (станки) со счетчиком числа намотанных витков провода. Такие станки были опубликованы неоднократно в технической литературе, например в [3]. Если такого станка нет, можно воспользоваться обыкновенной ручной дрелью (рис.6).

Дрель закрепляют в тисках, прикрепленных к рабочему столу. Но в этом случае число намотанных витков придется считать самостоятельно, делая отметки на бумаге. В дрель закрепляют длинную шпильку с резьбой М4-М6 и с помощью гаек закрепляют каркас для намотки обмоток трансформатора. Для удобства изготавливают из деревянного бруска небольшую вставку (по внутреннему размеру каркаса) с просверленным по осевому центру отверстием, равному диаметру шпильки. Такая вставка позволяет отцентрировать каркас, а значит, легче и удобнее производить намотку провода.

Далее берут кусок многожильного выводного провода, зачищают его и, спаяв с намоточным проводом, делают изолированный вывод (рис.7) через изоляционную прокладку. Вывод нужно намотать на шпильку, чтобы он не мешал при намотке обмоток трансформатора. Затем производят намотку обмоток. Левой рукой слегка натягивают намоточный провод, стараясь укладывать его виток к витку без пропусков.

Между рядами для надежности через каждые 500 витков располагают изоляционные прокладки.

При необходимости сделать отвод от части обмотки, зачищают эмаль-провода примерно на длину 3...5 мм и припаивают отвод, затем соединение изолируют любым способом и продолжают намотку. Если провод намотки диаметром более 0,35 мм, то его можно использовать в качестве выводного.

Сначала наматывают первичную (сетевую) обмотку, а потом все вторичные обмотки. Когда обмотки намотаны, собирают трансформатор (рис.2).

После сборки киянкой слегка обстукивают сердечник, чтобы он выровнялся. Заключительная операция - изготовление кожуха из металлической пластинки. Когда кожух готов, обжимают им магнитопровод трансформатора и устанавливают его на место. Как правило, последняя пластина сердечника плохо входит в пакет. Чтобы избежать повреждения гильзы каркаса, в середине пакета сердечника две пластины устанавливают с одной стороны, а в конце сборки последнюю пластину вставляют между ними с обратной стороны. Последнюю изоляционную прокладку сверху обмоток лучше всего изготовить из белой бумаги и написать на ней, какие обмотки имеются в трансформаторе и их данные (количество витков в каждой обмотке и диаметр применяемого обмоточного провода этих обмоток).

Literatura:

Рашитов О.Г. Трансформаторы питания на частоту 50 Гц//Электрик. 2002. - №3, 6. - С.14.
Рашитов О.Г. Расчет силовых трансформаторов на тороидальном сердечнике с помощью таблицы//Электрик. - 2003. - №10. - С.21.
Krawczenko A.V. Maszyna do ręcznego nawijania cewek transformatorowych // Radioamator. - 2002r. - nr 11. - str.38.

Autor: O.G. Raszitowa

Zobacz inne artykuły Sekcja Ham Radio Technologie.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Nowy sposób kontrolowania i manipulowania sygnałami optycznymi 05.05.2024

Współczesny świat nauki i technologii rozwija się dynamicznie i każdego dnia pojawiają się nowe metody i technologie, które otwierają przed nami nowe perspektywy w różnych dziedzinach. Jedną z takich innowacji jest opracowanie przez niemieckich naukowców nowego sposobu sterowania sygnałami optycznymi, co może doprowadzić do znacznego postępu w dziedzinie fotoniki. Niedawne badania pozwoliły niemieckim naukowcom stworzyć przestrajalną płytkę falową wewnątrz falowodu ze stopionej krzemionki. Metoda ta, bazująca na zastosowaniu warstwy ciekłokrystalicznej, pozwala na efektywną zmianę polaryzacji światła przechodzącego przez falowód. Ten przełom technologiczny otwiera nowe perspektywy rozwoju kompaktowych i wydajnych urządzeń fotonicznych zdolnych do przetwarzania dużych ilości danych. Elektrooptyczna kontrola polaryzacji zapewniona dzięki nowej metodzie może stanowić podstawę dla nowej klasy zintegrowanych urządzeń fotonicznych. Otwiera to ogromne możliwości dla ... >>

Klawiatura Primium Seneca 05.05.2024

Klawiatury są integralną częścią naszej codziennej pracy przy komputerze. Jednak jednym z głównych problemów, z jakimi borykają się użytkownicy, jest hałas, szczególnie w przypadku modeli premium. Ale dzięki nowej klawiaturze Seneca firmy Norbauer & Co może się to zmienić. Seneca to nie tylko klawiatura, to wynik pięciu lat prac rozwojowych nad stworzeniem idealnego urządzenia. Każdy aspekt tej klawiatury, od właściwości akustycznych po właściwości mechaniczne, został starannie przemyślany i wyważony. Jedną z kluczowych cech Seneki są ciche stabilizatory, które rozwiązują problem hałasu typowy dla wielu klawiatur. Ponadto klawiatura obsługuje różne szerokości klawiszy, dzięki czemu jest wygodna dla każdego użytkownika. Chociaż Seneca nie jest jeszcze dostępna w sprzedaży, jej premiera zaplanowana jest na późne lato. Seneca firmy Norbauer & Co reprezentuje nowe standardy w projektowaniu klawiatur. Jej ... >>

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum

Nazwany najpotężniejszą erupcją wulkanu w ciągu ostatnich 7 tysiącleci 27.06.2012

Wydaje się, że tajemnica największej erupcji wulkanu w ostatnich 7 tysiącach lat została rozwiązana. Wydarzenie to miało miejsce w połowie XIII wieku (przypuszczalnie w 1258 roku) i przez kilka lat znacznie „ochłodziło” planetę. Jednak miejsce erupcji nie było jeszcze znane ekspertom. Teraz naukowcom udało się rozwikłać tę „tajemnicę”.

Zespół francuskich naukowców z Uniwersytetu Panthéon-Sorbonne w Meudon, kierowany przez geofizyka Francka Lavigne, twierdzi, że zarówno data, jak i miejsce erupcji zostały ostatecznie ustalone na pewno. 14 czerwca na Konferencji Amerykańskiej Unii Geofizycznej Lavigne opowiedział o wynikach badań swojej grupy i powiedział, że w rzeczywistości erupcja miała miejsce rok wcześniej, w 1257 roku, ale odmówił rozszyfrowania miejsca erupcji aż do pojawienia się oficjalna publikacja w recenzowanym czasopiśmie.

Sam fakt wybuchu potwierdza wiele danych: zwiększona ilość siarki w lodzie Grenlandii i Antarktydy, w słojach drzew, zapisy historyczne itp. Głównymi „podejrzanymi” naukowców były wulkany El Chichon w Meksyku i Quilotoa w ekwadorskich Andach. Lavigne twierdzi jednak, że w ogóle tam nie miało miejsca – skład chemiczny skał w tych miejscach, jak mówi, nie odpowiada dokładnie badanej przez jego zespół zawartości siarki w ówczesnych rdzeniach lodowych. W trakcie długich badań geochemicznych naukowcy odkryli wulkan, który chemicznie pasuje do tych rdzeni, Lavigne pokazała nawet zdjęcia jego kaldery. Według ogólnej „zakulisowej” opinii uczestników konferencji jest on gdzieś w Indonezji, bo Lavigne za dużo mówił o indonezyjskich wulkanach. Jednak w tym kraju, według tej samej Lavigne, jest około 130 aktywnych wulkanów, więc nie ma sensu zgadywać.

Między innymi zespół Lavigne znalazł nowe dane historyczne, które przesuwają czas erupcji o rok i pokazują, że zmiany klimatyczne na świecie nastąpiły zimą 1257-1258. „Wierzymy”, mówi Lavigne, „że erupcja miała miejsce późną wiosną lub latem 1257 roku”.

Symulacje komputerowe przeprowadzone przez jego grupę wykazały, że w tym roku cząstki pumeksu zostały wyrzucone na wysokość ponad 40 km, ostatecznie zasypując obszar o promieniu dziesiątek kilometrów. Szacują wielkość erupcji w ośmiopunktowej skali jako liczbę 7.

Inne ciekawe wiadomości:

▪ Ciężarówka wodór Ciężarówka Mercedes-Benz GenH2

▪ Bakterie lądowe mogły polecieć na Marsa

▪ Monitor do gier 21" Iiyama ProLite GE2488HS-B1

▪ ażurowy metal

▪ Elektroniczny implant kontroli mózgu

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja serwisu Podstawy bezpiecznego życia (OBZhD). Wybór artykułów

▪ artykuł Sytuacje nadzwyczajne w przyrodzie, środki zapobiegawcze i działania priorytetowe. Podstawy bezpiecznego życia

▪ Artykuł Jak długo człowiek może żyć? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Kanufera. Legendy, uprawa, metody aplikacji

▪ artykuł Prosty domofon. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Przez koronkę. Sekret ostrości

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn