Bezpłatna biblioteka techniczna

Kontrola i weryfikacja. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Pojęcie i istota kontroli (Historia powstawania i rozwoju kontroli i audytu. Istota, rola i funkcje kontroli w zarządzaniu. Rodzaje kontroli. Obszar przedmiotowy kontroli. Rola i funkcje kontroli w zarządzaniu gospodarczym. Charakterystyka skutecznej kontroli. Prawne. regulacja kontroli na obecnym etapie)
2. Kontrola zewnętrzna i wewnętrzna (Związek i różnice pomiędzy kontrolą zewnętrzną i wewnętrzną. Związek pomiędzy wewnętrzną kontrolą zarządczą a audytem. Główne zadania i kierunki zewnętrznej kontroli finansowej. Przygotowanie i planowanie kontroli zewnętrznej. Tryb przeprowadzania czynności kontrolnych. Organizacja podczas czynności kontrolnych. Procedura ewidencji wyników czynności kontrolnych. Metody i źródła pozyskiwania wiedzy o działalności podmiotu gospodarczego. Zasady systemu kontroli wewnętrznej. Klasyfikacja systemu kontroli wewnętrznej. Procedura sprawdzania szacunków (budżetów), miejsc powstawania kosztów. i budżetowanie kontrola finansowa i księgowość wewnętrzna organizacji komercyjnych (przedsiębiorstw)).
3. Kontrola finansowa (Pojęcie kontroli finansowej. Funkcje kontroli finansowej. Elementy kontroli finansowej. Główne zadania i kierunki wewnętrznej kontroli finansowej. Kontrola inwestycji finansowych. Podstawowe wymagania dotyczące organizacji wewnątrzzakładowej kontroli finansowej. Rodzaje i system nadzoru finansowego Organy. Zasady organizacji kontroli finansowej i jej klasyfikacja. Organizacja i zadania kontroli finansowej w Federacji Rosyjskiej. Klasyfikacja kontroli finansowej).
4. Rodzaje procedur analitycznych
5. Kontrola w księgowości (Ocena systemu księgowego. Kontrola podczas planowania sprzedaży. Kontrola realizacji planów sprzedaży. Metody kontroli rozliczania kosztów produkcji. Sprawdzanie rachunkowości wartości niematerialnych i prawnych. Kontrola wewnętrzna i system mierników ograniczających ryzyko działalności gospodarczej. )
6. Istota i koncepcja audytu (Koncepcja, cel i zadania audytu. Audyt jako narzędzie kontroli. Organizacja audytu. Podstawa i częstotliwość audytu. Kierunki audytu. Przygotowanie i planowanie audytu. Główne etapy i kolejność audytu. Dokumentacja audytu. wnioski i propozycje na podstawie wyników audytu wdrożeniowego. Etap przygotowawczy audytu. Prawa i obowiązki komisji audytowej.
7. Działania kontrolne (Istota i cele audytu. Umowa o czynności audytorskie. Audyt ustawowy. Podstawowe zasady audytu. Funkcje audytu zarządczego w ramach zarządzania marketingowego. Pojęcie czynności audytorskich. Ryzyko audytu, jego związek z bazą informacji i istotność Treść wstępnego planowania audytu Przygotowanie ogólnego planu i programów audytu Dokumentacja audytu System kontroli finansowej i audyt wewnętrzny Działania audytora w przypadku niestosowania się audytowanej organizacji do aktów prawnych i regulacyjnych Audyt wewnętrzny systemu zarządzania organizacją.
8. Kontrola nad płatnościami (Kontrola rozliczeń z innymi dłużnikami i wierzycielami. Kontrola rozliczeń z tytułu wynagrodzeń. Kontrola rozliczeń z tytułu wspólnej działalności. Kontrola rozliczeń z budżetem i dochodami pozabudżetowymi. Sprawdzanie rozliczeń środków trwałych. Kontrola transakcji przyjęcia, zbycia. i amortyzacji środków trwałych. Kontrola księgowości zapasów produkcyjnych. Kontrola zewnętrznych operacji rozliczeniowych. Organizacja prac audytorskich w obiektach o różnych formach organizacyjno-prawnych i formach własności. Kontrola transakcji z kwotami księgowymi transakcje).

WYKŁAD 1. Pojęcie i istota kontroli

1. Historia powstawania i rozwoju kontroli i audytu

Od czasu opublikowania Naczelnego Manifestu w dniu 28 stycznia 1811 r. kontrola (czyli kontrola państwowa) pojawiła się w Rosji jako odrębna, niezależna instytucja w ramach administracji państwowej. W rzeczywistości jednak instytucje pełniące w kraju funkcje kontroli państwowej pojawiły się znacznie wcześniej.

W XVw. pojawiły się stocznie rządowe, które stały się początkiem systemu scentralizowanego rządu. Skarbem monetarnym zarządzały wówczas tzw. zakony – służby kontrolujące dochody państwa i pełniące rolę pośrednika między najwyższą władzą króla a samorządem. System ten obowiązywał do końca XVII wieku.

W 1654 r. pojawia się zakon hrabiów, który w czasie wojny sprawdzał i rozdzielał żołd pułkowy. W tym czasie dostarczane są mu księgi przychodów i rozchodów za lata 1653-1663. A także Zakonowi Liczy powierzono obowiązek kontroli „Wielkiego Skarbu” przez 50 lat. Takie zakony powstały nie tylko w stolicy, ale także na różnych terytoriach. Należy zauważyć, że nakaz księgowy otrzymał kwoty z całego stanu z tych przeznaczonych dla różnych działów i zaległości z lat ubiegłych. Jednak ten system okazał się bardzo zagmatwany i złożony.

Następnie pojawiła się tzw. Kancelaria Podległa, którą w pewnym stopniu można uznać za instytucję kontrolną. Została założona w 1699 roku przez Piotra I. Miała być jej dostarczana „ze wszystkich zamówień na wszystkie tygodnie, zestawienie co, gdzie, co w parafii, w wydatkach i kto, co ma trzymać, na co, aby , Wielki Władca, te sprawy były zawsze znane” [1].

Zamiast poprzednich rozkazów Piotr I stworzył 12 kolegiów, z czego połowa miała charakter finansowo-ekonomiczny. Najważniejsze z nich to trzy: Kolegium Izby, które zajmowało się dochodami i majątkiem państwa, Kolegium Sztabu, które zajmowało się wydatkami publicznymi; oraz komisję rewizyjną, która nadzorowała wykonanie preliminarzy przychodów i wydatków. A Senat stał się wówczas najwyższym organem kontrolnym i rewizyjnym. Oprócz tego państwo zostało podzielone na 45 prowincji, a na czele każdej z nich stanęli gubernatorzy. Wpływające składki przyjmował skarbnik, który trzymał je w specjalnym skarbcu ziemstwa i wydawał według przyznanych środków.

Powołanie Senatu miało przede wszystkim charakter kontrolny. I w celu wykonania tych obowiązków zażądał od prowincji autentycznych raportów o dochodach i rozchodach. Ale po raz pierwszy nie można było zweryfikować tej sprawozdawczości, ponieważ sprawa audytowa wydawała się bardzo trudna ze względu na swoją nowość i nieporządek samej sprawozdawczości.

W rezultacie dnia 12 lutego 1712 r., dekretem, sprawa ta została przekazana nadkomisarzowi Kancelarii Senatu, księciu Vadbolskiemu. Walizka została przekazana wraz z dokładną instrukcją wykonania rewizji. A także musiał obserwować, czy „artykuły niepisane” nie znajdują się w księgach kredytowych i rozchodowych. Jednak „aktywność Wadballa” trwała tylko około roku i nie zakończyła się sukcesem.

W 1718 r. powołano Komisję Rewizyjną, która miała „rozliczać wszystkie dochody i wydatki państwa”. Ale później stało się jasne stanowisko nieprawidłowości tej instytucji kontrolnej, skoro sprawozdawczość musiała być dostarczana, jak dotychczas, zarówno do Senatu, jak i do Komisji Rewizyjnej.

Dlatego też 12 stycznia 1722 r. postanowiono dekretem podporządkować Kolegium Rewizyjne Senatowi, który następnie został przemianowany na Biuro Rewizyjne Senatu i w tej formie otrzymał instrukcje do swoich działań, co stanowiło pierwsze doświadczenie systematycznego przedstawienie obowiązków państwowej kontroli i rewizji.

Instrukcja określa zasadę legalności, czyli podstawę prawną operacji służących ich wytwarzaniu, jako główny wymóg kontroli wszystkich operacji zarządzających funduszami skarbowymi. Prace kontrolne nie posuwały się jednak do przodu, ponieważ nie usunięto głównych przyczyn stagnacji - niedoskonałości lokalnej księgowości i sprawozdawczości oraz niewystarczającej liczby personelu instytucji kontrolnych.

Można wyróżnić epokę panowania cesarzowej Elżbiety Pietrownej. Mimo znacznej dbałości o korzystny z zewnątrz stan finansów publicznych, wydatki i dochody nie dawały się nawet przybliżyć do księgowania.

Podejmowana jest nowa próba ulepszenia przypadku kontrolnego. W 1775 r. ukazała się „Instytucja Administracji Prowincji Wszechrosyjskiego Imperium”, która utworzyła izby państwowe, do których zadań należała kontrola rachunków instytucji wojewódzkich.

W rzeczywistości izby państwowe pełniły funkcje lokalnych przedstawicielstw władz finansowych. Istnieje ustanowienie stanów odpowiednich urzędników. Prowincje są podzielone na powiaty.

Każdy powiat ma swojego skarbnika powiatowego – urzędnika finansowego najniższego stopnia. Kadencja na tym stanowisku wynosi 3 lata. Jednocześnie usprawniono zarówno rachunkowość, jak i sprawozdawczość, co przyczyniło się do przygotowania bardziej realistycznego budżetu.

31 grudnia 1779 r. utworzono Wyprawę Weryfikacji Rachunków – centralną instytucję kontroli. Jego funkcją jest porównywanie pieniędzy i kont. Wraz z utworzeniem Ekspedycji zniknęła potrzeba powołania Komisji Rewizyjnej. W 1781 r. zlikwidowano kolegium.

Pod koniec XIX wieku. dzięki reformistycznym wysiłkom krajowych patriotycznych mężów stanu powstał w Rosji bardzo rozbudowany system prowincjonalnych izb kontrolnych (61 izb z około 4500 osobami). W sumie w kontrolę państwową tego okresu zaangażowanych było około 8500 osób.

I co charakterystyczne: instytucje kontrolne nie były podporządkowane administracji wojewódzkiej i innym władzom lokalnym, a w przypadku wykrycia kradzieży, defraudacji lub innych czynów przestępczych państwowe organy kontroli inicjowały kwestię postawienia sprawców przed sądem i sami ustalili wysokość strat, za które organ administracyjny był zobowiązany wystąpić z roszczeniem przeciwko oskarżonemu do sądu karnego [2].

W tabeli można zwizualizować historię rozwoju i powstawania organów kontrolnych.

1 stołowy.

Rozwój organów kontrolnych

Sterowanie - jest to system monitorowania i sprawdzania zgodności procesu funkcjonowania zarządzanego obiektu z przyjętymi decyzjami zarządczymi, określania wyników działań zarządczych na zarządzanym obiekcie oraz odchyleń powstałych w trakcie realizacji tych decyzji.

W kraju obowiązuje ponad 260 federalnych ustaw, dekretów, uchwał regulujących działania kontrolne i nadzorcze. Przejście do gospodarki rynkowej wymaga nowego podejścia do zarządzania. Przedsiębiorstwa i firmy mają prawo do samodzielnego działania zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości oraz międzynarodowymi standardami rachunkowości i sprawozdawczości.

Kontrola w przedsiębiorstwie (controlling) obejmuje bieżące zbieranie i przetwarzanie informacji, sprawdzanie odchyleń rzeczywistych wyników przedsiębiorstwa od normatywnych lub planowanych oraz, co ważniejsze, przygotowywanie rekomendacji do podejmowania decyzji.

Kontrola ujawnia słabości działalności przedsiębiorczej, pozwala optymalnie wykorzystać zasoby, uruchomić rezerwy, a także uniknąć upadłości i sytuacji kryzysowych. Kontrola w przedsiębiorstwie jest wpisana w proces zarządzania, wyznaczania celów, opracowywania biznesplanów, budżetów, monitorowania, pracy operacyjnej, odchyleń od zamierzonych celów na wszystkich etapach życia produktu: od jego powstania do wdrożenia. W nowoczesnych warunkach, przy tworzeniu nowych produktów, organizowaniu pracy, badaniach i rozwoju (B+R), zdobywaniu osiągnięć nauki i techniki, rola kontroli będzie wzrastać.

Pojęcie „kontroli w zarządzaniu” należy rozpatrywać w trzech głównych aspektach:

1) kontrola jako systematyczna i konstruktywna działalność menedżerów, organów zarządzających, jedna z ich głównych funkcji kierowniczych, tj. kontrola jako czynność;

2) kontrola jako końcowy etap procesu zarządzania, którego podstawą jest mechanizm sprzężenia zwrotnego;

3) kontrola jako integralna część procesu podejmowania i realizacji decyzji zarządczych, nieprzerwanie uczestnicząca w tym procesie od jego początku do końca. Wraz z kontrolą wewnętrzną, rozliczeniami wewnątrzzakładowymi, tworzeniem środków ograniczających ryzyko i bezpieczeństwo działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, w obecnej sytuacji ogromne znaczenie w sferze finansowej i podatkowej ma rewizja – jako narzędzie kontrolne. Brak płatności, opóźnienia w wypłatach wynagrodzeń, obciążenia podatkowe, inflacja i niestabilność gospodarcza w kraju wymagają od państwa radykalnych działań zgodnych z międzynarodowymi standardami: audytów wyników finansowych, zasad zarządzania dokumentami i kontroli polityki rachunkowości. Te funkcje kontroli i rewizji w kraju ujawniają firmy ukrywające się przed płaceniem podatków, naruszeniami w korzystaniu z alokacji budżetowych. Pełnia środków budżetowych i pozabudżetowych pozwoli na terminowe wypłacanie wynagrodzeń, emerytur i stypendiów, zasiłków, poprawę pomocy społecznej, odpowiednie finansowanie służby zdrowia, edukacji, organów ścigania oraz odpowiednie finansowanie.

Państwo kontroluje przedsiębiorstwa wszystkich form własności za pomocą skutecznych form kontroli finansowej.

Przedmiotem kontroli finansowej jest zarówno sfera budżetowo-podatkowa, jak i proces budżetowy oraz cały proces działalności finansowej i gospodarczej podmiotów stosunków rynkowych. Decyduje to o wielkiej roli i znaczeniu kontroli finansowej jako głównego elementu kontroli i zarządzania państwem.

Podmiotem państwowej kontroli finansowej są organy państwowe i struktury przedsiębiorstw z udziałem państwa, organizacje w całości lub częściowo finansowane z budżetu, organizacje oraz przedsiębiorcy w zakresie wpłacania podatków do budżetu.

3. Rodzaje kontroli

W zależności od przedmiotu kontroli rozróżnia się następujące typy.

Stan kontrola finansowa jest integralną częścią struktury państwa, jedną z najważniejszych funkcji rządzenia państwem, warunkiem prawidłowego funkcjonowania systemu finansowego i kredytowego. Jego celem jest kontrola wykonania budżetu państwa i środków pozabudżetowych, organizacji obiegu pieniężnego, wykorzystania środków kredytowych, stanu długu wewnętrznego państwa, rezerw państwowych, realizacji świadczeń finansowych i podatkowych; a także kontrolę nad terminowym i całkowitym otrzymywaniem wszelkiego rodzaju dochodów państwa, wykorzystywaniem pożyczek i pożyczonych środków na pokrycie deficytu budżetu państwa, terminowym finansowaniem kosztów socjalnych, w tym wynagrodzeń, emerytur, stypendiów i innych świadczeń socjalnych.

niepaństwowe kontrola finansowa jest niezbędna państwu jako informacja o wynikach wszystkich przedsiębiorstw do podejmowania decyzji w dziedzinie gospodarki, polityki budżetowej i podatkowej. W tym celu stworzony został nowy rodzaj kontroli – audyt. Audyt budowany jest na zasadzie pełnego rachunku kosztów, realizowanego na podstawie umowy pomiędzy podmiotem gospodarczym a biegłym rewidentem.

Celem badania jest wyrażenie opinii o rzetelności sprawozdania finansowego oraz zgodności procedury księgowej z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

W zależności od tego, kto przeprowadza audyt, audyt dzieli się na wewnętrzny i zewnętrzny.

Audyt wewnętrzny jest realizowany przez służbę audytu wewnętrznego i ma na celu poprawę efektywności decyzji zarządczych dotyczących oszczędnego i racjonalnego wykorzystania zasobów przedsiębiorstwa w celu maksymalizacji zysków i rentowności.

Audyt zewnętrzny przeprowadzane przez wyspecjalizowane firmy audytorskie. Głównym celem tego typu badania jest ustalenie rzetelności i opiniowanie sprawozdania finansowego badanego przedsiębiorstwa, a także wypracowanie rekomendacji usunięcia istniejących niedociągnięć.

К kontrola niepaństwowa obejmuje kontrolę banków komercyjnych, które zgodnie z obowiązującym prawem są zobowiązane do monitorowania przestrzegania przez klientów ustalonej przez państwo procedury przeprowadzania transakcji rozliczeniowych i gotówkowych oraz przepisów walutowych.

W przypadku pożyczki kontroluj wypłacalność i płynność klienta, aby zwiększyć prawdopodobieństwo terminowej spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami. Taka kontrola ze strony banków jest ważnym elementem zarządzania ryzykiem kredytowym.

Publiczne kontrola finansowa prowadzona jest przez organizacje pozarządowe i osoby fizyczne na zasadzie dobrowolności i bezinteresowności. Kontrolę finansów publicznych można przypisać kontroli związków zawodowych. Organizacje związkowe sprawują kontrolę tylko pośrednio, monitorując przestrzeganie prawa pracy, warunków pracy i płac w przedsiębiorstwach różnych form własności.

na farmie kontrolę sprawują służby finansowo-gospodarcze przedsiębiorstw (działy księgowe, finansowe itp.). W trakcie tego typu kontroli można sprawdzić kwestie związane z wpłatą podatków do budżetu oraz planowaniem podatkowym z wykorzystaniem przyznanych środków budżetowych.

Prawny kontrola prowadzona jest przez organy ścigania w formie audytów, ekspertyz rachunkowych kryminalistyki.

kontrola cywilna jest wykonywana przez osoby fizyczne, gdy są one opodatkowane przez organy podatkowe, przy sporządzaniu i składaniu deklaracji podatkowych, a także przy otrzymywaniu środków z budżetu (płace, emerytury, świadczenia itp.).

4. Obszar przedmiotowy kontroli

Bezpieczeństwo pieniędzy budżetowych, ich racjonalne i celowe wykorzystanie to główne zadanie stojące przed państwowymi organami regulacyjnymi. W związku z tym kontrola budżetowa jest główną częścią kontroli finansowej i gospodarczej i reprezentuje czynności wykonywane przez organy państwowe w celu weryfikacji legalności, celowości i efektywności wykorzystania środków finansowych Federacji Rosyjskiej.

Do zadań kontroli budżetowej należą:

1) zapewnienie prawidłowości sporządzenia i wykonania budżetu;

2) zgodność z przepisami podatkowymi i budżetowymi;

3) kontrola poprawności rachunkowości i sprawozdawczości;

4) weryfikację efektywności i celowego wykorzystania środków budżetowych i pozabudżetowych;

5) poprawa dyscypliny budżetowej i podatkowej;

6) identyfikacja rezerw na wzrost bazy dochodowej budżetów różnych szczebli;

7) kontrolę nad wdrażaniem mechanizmu stosunków międzybudżetowych, tworzeniem i dystrybucją docelowych środków budżetowych na wsparcie finansowe regionów;

8) sprawdzanie obiegu środków budżetowych i pozabudżetowych w bankach i innych instytucjach kredytowych;

9) zniesienie bezprawnych decyzji o udzielaniu ulg podatkowych, dotacji państwowych, subwencji, transferów i innej pomocy niektórym kategoriom płatników lub regionom;

10) wykrywanie marnotrawstwa i nadużyć finansowych;

11) wymierzanie sprawcom adekwatnych kar, prowadzenie prac prewencyjnych, informacyjnych i wyjaśniających w celu poprawy dyscypliny budżetowej i finansowej.

W oparciu o te zadania powstaje system organów kontrolnych Federacji Rosyjskiej, który funkcjonuje w kontekście pogłębiania reform gospodarczych. Kontrolę finansową ze strony władzy przedstawicielskiej sprawują różne organy parlamentarne, których funkcje kontrolne omówiono poniżej.

W ostatnich latach pojawiło się wiele różnych przedsiębiorstw i organizacji własności niepaństwowej. Zasadniczo przedsiębiorcy nie posiadają niezbędnej wiedzy zawodowej, wystarczającego doświadczenia organizacyjnego, cech moralnych, które pozwalają im oceniać podejmowane decyzje nie tylko z punktu widzenia zysku, ale także z punktu widzenia zgodności z prawem. Państwo nie może być obojętne na to, jak robi się rzeczy w przedsiębiorstwach i organizacjach o niepaństwowej formie własności. Po pierwsze, sektor ten dysponuje ogromnym bogactwem narodowym, które w dużej mierze zostało mu przekazane bezpłatnie lub po preferencyjnej cenie z własności państwa. Po drugie, znaczna część przedsiębiorstw niepaństwowych w okresie transformacji nie zgromadziła jeszcze własnego kapitału, a istniejąca baza finansowa została stworzona poprzez działalność w sferze finansowej i kredytowej oraz mobilizację publicznych środków finansowych na różne sposoby, w tym nielegalne. te. Po trzecie, w istniejącej strukturze finansowo-bankowej, w dużych przedsiębiorstwach, grupach finansowych i przemysłowych państwo i obywatele posiadają znaczną część akcji. Niezbędne jest zatem zwiększenie skuteczności kontroli finansowej państwa i wzmocnienie organów, które ją sprawują. Co więcej, nie tylko słabo funkcjonujące organizacje, ale również te o normalnych wynikach pracy podlegają kontroli, aby zapobiec ich upadłości i niewypłacalności, co może doprowadzić do fali ruiny partnerów, dostawców, udziałowców i klientów.

Jedną z kategorii przedsiębiorców podlegających kontroli finansowej są przedsiębiorcy nieposiadający osobowości prawnej, tzw. PBOYUL. Przedsiębiorczość to samodzielna działalność prowadzona na własne ryzyko, mająca na celu systematyczne uzyskiwanie zysku z użytkowania nieruchomości, sprzedaży towarów, wykonywania pracy lub świadczenia usług.

5. Rola i funkcje kontroli w zarządzaniu gospodarczym

Państwo wpływa na sferę stosunków finansowych poprzez politykę podatkową, regulację stosunków kredytowych, regulację rynku finansowego.

Sfera bezpośredniego zarządzania finansami państwa obejmuje również funkcje kontrolne.

Formalnie wskaźniki finansowe są przedmiotem kontroli finansowej, ale ponieważ regulują proces tworzenia, dystrybucji, redystrybucji i wykorzystania środków finansowych, w rzeczywistości przedmiotem kontroli finansowej staje się cały proces produkcji i działalności gospodarczej. Decyduje to o dużej roli kontroli w systemie zarządzania. Ustanowienie skutecznej, systematycznie zorganizowanej kontroli na wszystkich szczeblach jest ważnym czynnikiem pomyślnego rozwoju społeczno-gospodarczego kraju.

W użytkowaniu i administrowaniu państwem jest więcej środków niż zmobilizowanych w budżecie. Dlatego musi posiadać ramy prawne i odpowiedni mechanizm, aby zapewnić ukierunkowane i skuteczne wykorzystanie wszystkich należących do niego środków oraz kontrolę nad sposobem, w jaki to się robi. Jednocześnie państwo nie może być obojętne na to, jak robi się rzeczy w przedsiębiorstwach i organizacjach własności niepaństwowej. Państwo powinno zatem dysponować takimi formami kontroli finansowej, które skutecznie kontrolowałyby przedsiębiorstwa wszystkich form własności.

Jak pokazuje doświadczenie, słabość kontroli państwa ma negatywny wpływ na cały system zarządzania, co jest jednym z czynników obecnej trudnej sytuacji w rosyjskiej gospodarce.

Zatem kontrola jest najważniejszą funkcją administracji publicznej. W gospodarce przejściowej rola kontroli wzrasta wielokrotnie. Wynika to z fundamentalnej cechy gospodarki rynkowej w porównaniu ze zwiększeniem roli relacji finansowych, priorytetem kontroli przepływów finansowych, nakazowo-dyrektywą. Na obecnym etapie rozwoju gospodarki rosyjskiej znaczenie kontroli rośnie z roku na rok, ponieważ kontrola finansowa została osłabiona przez politykę pierestrojki kraju. Istnieją trzy główne sposoby wpływu rządu na prywatną działalność gospodarczą:

1) podatki zmniejszające dochody prywatne, a w konsekwencji wydatki prywatne;

2) koszty zachęcające firmy do wytwarzania określonych towarów i usług;

3) regulacja lub kontrola, która zachęca ludzi do kontynuowania lub zaprzestania pewnych działań.

Oprócz szybkiego wzrostu kosztów i podatków rośnie również liczba przepisów ustawowych i wykonawczych regulujących działalność gospodarczą.

Skuteczny system kontroli w kontekście przejścia do gospodarki rynkowej jest jednym z głównych warunków jakościowej transformacji całego procesu zarządzania gospodarczego. Jedną z najważniejszych części systemu kontroli jest kontrola finansowa. Jego celem funkcjonalnym jest skuteczna realizacja polityki finansowej państwa, zapewnienie efektywnego wykorzystania zasobów we wszystkich dziedzinach gospodarki oraz tworzenie warunków do efektywnej państwowej regulacji gospodarki rynkowej.

Ustawa „O budżecie federalnym na 2005 rok” stanowi, że jednym z głównych celów polityki gospodarczej jest powstrzymanie recesji gospodarczej i zapewnienie wzrostu gospodarczego. Intensywne czynniki wzrostu gospodarczego to w szczególności wzrost efektywności działalności gospodarczej opartej na efektywnym wykorzystaniu zasobów oraz wykorzystaniu nowego (rynkowego) mechanizmu gospodarczego. W niestabilnym otoczeniu gospodarczym najbardziej realistyczną drogą dla rosyjskich przedsiębiorstw jest ścieżka reform wewnętrznych.

6. Charakterystyka skutecznej kontroli

Pierwszym i głównym warunkiem skuteczności kontroli finansowej jest zapewnienie dostępu do wszelkich niezbędnych informacji o stanie rzeczywistym lub funkcjonowaniu kontrolowanego obiektu. W tym celu urzędy muszą być wyposażone w:

1) prawo dostępu do niezbędnych informacji, niezależnie od etapu ich powstawania i przekazywania;

2) prawo swobodnego dostępu do wszelkich lokali;

3) prawo do wycofania dokumentów w razie potrzeby;

4) plombowanie przedmiotów w trybie określonym ustawą. Z kolei urzędnicy kontrolowanych jednostek są zobowiązani do stworzenia wszelkich warunków do normalnej pracy kontrolerów.

Następujący wymóg dotyczący organizacji kontroli finansowej:

1) wymóg stałości;

2) wymóg złożoności.

Stałe odpowiednie funkcjonowanie organów kontroli finansowej pozwala na terminowe ostrzeganie o możliwości wystąpienia odchyleń, a także ich terminową identyfikację. W celu zapewnienia spójności kontroli finansowej konieczne jest ustalenie częstotliwości audytów i przeglądów dla różnych odbiorców budżetu.

Doświadczenie kolegów ze Szwajcarii jest orientacyjne. Tym samym Szwajcarski Urząd Kontroli Finansowej otrzymuje z mocy prawa prawo dostępu do informacji ściśle tajnych. Jednocześnie wyraźnie zastrzeżono, że w każdym przypadku gwarantowana jest tajemnica korespondencji pocztowej i telegraficznej, a przepisy resortowe nie mogą służyć jako podstawa dla organów państwowych do odmowy przekazania takich informacji kontrolerom.

System kontroli finansowej powinien być budowany w taki sposób, aby mógł być elastycznie dostosowywany do rozwiązywania nowych problemów wynikających ze zmian wewnętrznych i zewnętrznych warunków funkcjonowania państwa, aby zapewnić możliwość jego rozbudowy i modernizacji.

Duże znaczenie w organizacji kontroli finansowej ma priorytetowy wymóg, zgodnie z którym w pierwszej kolejności sprawdzane są najważniejsze obiekty. Nie ma potrzeby, aby organ kontrolny dążył do kontrolowania całej sfery finansowej i gospodarczej państwa, ale konieczne jest kontrolowanie tych obiektów, w których może się ona najskuteczniej przejawiać i przyczyniać się do maksymalnych oszczędności środków państwowych.

Skuteczność kontroli jest bezpośrednio związana z zakresem, w jakim czynności kontrolne podlegają regulacji. Bez regulacji i stosowania standardowych rozwiązań w takiej czy innej typowej sytuacji organizacja kontrolna nie będzie mogła sprawnie działać we wszystkich swoich ogniwach. O ile działalność podlega jasnym regulacjom, o tyle można spodziewać się po niej sukcesów. Z powyższego wynika, że ​​kontrola musi być prowadzona na zasadzie wyraźnego współdziałania wszystkich jej organów i jasnej koordynacji ich wysiłków na rzecz rozwiązywania problemów.

Plany organów kontroli finansowej nie powinny być przedwcześnie znane kontrolowanym lub upubliczniane w celu uniknięcia fałszowania faktów lub innych negatywnych działań z ich strony. Jednak w samym procesie kontroli, w celu nawiązania bliskiego kontaktu z pracownikami kontrolowanego przedsiębiorstwa i ujawnienia za ich pomocą naruszeń, wskazane jest informowanie o prowadzonych działaniach.

Koszty funkcjonowania systemu kontroli finansowej nie powinny przekraczać oczekiwanych strat wynikających z braku środków kontrolnych.

Wymóg ten implikuje również konieczność optymalizacji struktury organizacyjnej kontroli finansowej, tj. identyfikacji i eliminacji zbędnych powiązań, optymalnego połączenia centralizacji i decentralizacji zarządzania w strukturze władz.

Połączenie powyższych zasad i wymagań jest podstawą funkcjonowania nowoczesnego systemu kontroli finansowej w krajach rozwiniętych.

7. Regulacja prawna kontroli na obecnym etapie

Na obecnym etapie szczególną uwagę zwraca się na kwestie doskonalenia systemu kontroli, a zwłaszcza finansowej.

Przedmiotem kontroli są specjalne organy i organizacje, którym powierzono funkcje kontrolne. W realizację kontroli ogólnokrajowej zaangażowane są organy ustawodawcze, instytucje podatkowe i kredytowe, komisje państwowe, organizacje ubezpieczeniowe, wydziały terenowych rad deputowanych ludowych, ministerstwa i wydziały, obsługa finansowa przedsiębiorstw, organizacje, instytucje, komisje rewizyjne w stowarzyszeniach spółdzielczych i społecznych i audyt.

Organy ustawodawcze państwa sprawują kontrolę nad zatwierdzaniem i rozpatrywaniem państwowej prognozy rozwoju społeczno-gospodarczego gospodarki narodowej budżetu państwa dla ogniw systemu budżetowego, sprawozdań z jej wykonania. Kontrolowana jest celowość wydatkowania oraz legalność i efektywność wykorzystania środków publicznych. Kontrolę finansową sprawują organy ustawodawcze za pośrednictwem komisji i komisji, głównie za pośrednictwem komisji planistycznych i budżetowo-finansowych.

Izby Kontroli są również tworzone pod władzą ustawodawczą.

Można wyróżnić kontrolę budżetową, która przyczynia się do kształtowania optymalnej polityki budżetowej, zapewniającej maksymalny wzrost dochodów budżetu państwa i rozwój gospodarczy.

W ramach aparatu ministerstw finansów funkcjonują departamenty kontroli i audytu, aw terytorialnych organach finansowych – aparat głównego kontrolera-audytora. Biura kontrolerów-audytorów oraz działy kontroli i audytu przeprowadzają wszelkiego rodzaju audyty działalności produkcyjnej i finansowej przedsiębiorstw, organizacji i instytucji.

Instytucje kredytowe sprawują kontrolę nad weryfikacją, wydaniem, zabezpieczeniem i windykacją kredytów. Komisje państwowe, komisje państwowe, ministerstwa i wydziały, wydziały lokalnych rad deputowanych dokonują kontroli przez specjalny aparat kontrolny. Wewnętrzną kontrolę finansową sprawują strukturalne działy przedsiębiorstw i organizacji. Zasadniczo w organizacjach, w przedsiębiorstwach, kontrolę finansową sprawują główni (starsi) księgowi, pracownicy działów finansowych.

Nie wspominając o organach podatkowych. Są to organy operacyjnej kontroli finansowej. Na czele systemu organów podatkowych stoi Państwowa Służba Podatkowa. W terenie inspekcje podatkowe podlegają tylko ich wyższej władzy. Do zadań organów podatkowych należą:

1) zapewnienie kompletności i terminowości dokonywania wpłat podatków do budżetu;

2) kontrola przestrzegania przepisów podatkowych. Inspekcje podatkowe sprawdzają jednocześnie kondycję finansową przedsiębiorstw i organizacji, niezależnie od podległości resortowej oraz ich formy organizacyjno-prawnej.

Obecnie organy kontroli i audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej oraz Prokuratury Generalnej Federacji Rosyjskiej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej, Federalnej Służby Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, w celu zwiększenia sprawność organizowania pracy w celu zwalczania przestępstw w sferze gospodarczej, współdziałania na bieżąco w kwestiach organizacji, prowadzenia i realizacji materiałów kontrolnych (kontrolnych), a także wymiany informacji w celu wzmocnienia praworządności w zakresie polityka finansowa, budżetowa i pieniężna Federacji Rosyjskiej, opracowywanie wspólnych zaleceń metodologicznych, instrukcje dotyczące realizacji funkcji kontrolnych, przyjmowanie wspólnych środków w celu jednolitego stosowania ustawodawstwa finansowego, budżetowego i walutowego Federacji Rosyjskiej (rozporządzenia w sprawie procedura współdziałania organów kontroli i audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z Prokuraturą Generalną Federacji Rosyjskiej, Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Rosji Federacja Rosyjska, Federalna Służba Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej przy wyznaczaniu i przeprowadzaniu audytów (inspekcji)).

Zgodnie z Regulaminem przez organy kontroli i audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej rozumie się: Departament Państwowej Kontroli Finansowej i Audytu; departamenty kontroli i audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej w podmiotach Federacji Rosyjskiej.

Główny Departament Skarbu Federalnego Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej oraz Departament Skarbu Federalnego Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej ds. Podmiotów Federacji Rosyjskiej współdziałają z organami ścigania w ramach ich kompetencji.

Priorytetowym kierunkiem w działaniach organów kontroli i audytu we współpracy z organami ścigania jest kontrola celowego i racjonalnego wykorzystania i bezpieczeństwa federalnych środków budżetowych, stanowych funduszy pozabudżetowych i innych funduszy federalnych.

Przy organizowaniu i przeprowadzaniu kontroli pracownicy organów kontrolnych i kontrolnych kierują się Konstytucją Federacji Rosyjskiej, federalnymi ustawami konstytucyjnymi, ustawami federalnymi, dekretami i zarządzeniami Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekretami i zarządzeniami Rządu Federacji Rosyjskiej , Rozporządzenia w sprawie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, zatwierdzone Dekretem Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 6 marca 1998 r. nr 273, zarządzenia, instrukcje, akty prawne innych federalnych organów wykonawczych. Niekiedy konieczne staje się pozyskanie nowych informacji, które nie zostały zbadane w trakcie kontroli, wówczas organ ścigania może, zgodnie z ustaloną procedurą, wystąpić do organu kontrolno-audytorskiego o przeprowadzenie dodatkowej kontroli (przeglądu).

W takim przypadku kwestia wysłania konkretnych inspektorów jest rozstrzygana za porozumieniem stron.

Jeżeli organ ścigania nie zapewni warunków, kierownictwo organu kontroli i audytu ma prawo podjąć decyzję o zawieszeniu audytu (inspekcji) zarówno w sprawach ogólnych, jak i indywidualnych, zgłoszonych organom ścigania, dopóki przeszkody nie zostaną usunięte. W celu wzmocnienia kontroli nad wdrażaniem materiałów i prowadzeniem audytów (inspekcji), organy ścigania i kontroli, w ramach prac zespołu międzyresortowego, co kwartał dokonują wzajemnych uzgodnień i wyjaśniają wyniki wspólnych działań.

Materiały z wynikami tych uzgodnień przesyłane są do władz wyższych w ramach sprawozdawczości statystycznej (wydziałowej). Rozważając tę ​​kwestię, należy również podkreślić fakt, że obecnie Rząd Federacji Rosyjskiej oczekuje nadania Federalnej Służbie Rynków Finansowych uprawnień w zakresie regulacji prawnej, kontroli i nadzoru we wszystkich sektorach rynku finansowego, w tym w sektorze ubezpieczeń i bankowości. To właśnie jest zapisane w Strategii Rozwoju Rynku Finansowego Federacji Rosyjskiej na lata 2006-2008. Niniejszy dokument został zatwierdzony dekretem rządowym z dnia 1 czerwca 2007 r.

WYKŁAD nr 2. Kontrola zewnętrzna i wewnętrzna

1. Związek i różnice między kontrolą zewnętrzną i wewnętrzną

W zależności od tego, kto przeprowadza audyt, audyt dzieli się na wewnętrzny i zewnętrzny.

Audyt wewnętrzny jest realizowany przez służbę audytu wewnętrznego i ma na celu poprawę efektywności decyzji zarządczych dotyczących ekonomicznego i racjonalnego wykorzystania zasobów przedsiębiorstwa w celu maksymalizacji zysków i rentowności. Jest przeprowadzany w organizacji przez własnych specjalistów i organizowany na żądanie kierownictwa w celu uzyskania informacji niezbędnych do podejmowania decyzji zarządczych.

Usługi kontroli wewnętrznej stale:

1) monitorować efektywność i celowość wydatkowania środków własnych;

2) monitorować efektywność i celowość wydatkowania pożyczonych środków;

3) monitorować efektywność i celowość wydatkowania pozyskiwanych środków;

4) analizować i porównywać rzeczywiste wyniki finansowe z prognozowanymi;

5) dokonać oceny finansowej wyników projektów inwestycyjnych;

6) kontroli kondycji finansowej przedsiębiorstwa.

Audyt zewnętrzny są wykonywane przez specjalne firmy audytorskie, a głównym zadaniem tego rodzaju badania jest ustalenie rzetelności i opiniowanie sprawozdania finansowego badanego przedsiębiorstwa, a także opracowanie zaleceń dotyczących usunięcia istniejących niedociągnięć. Audyt może być obowiązkowy i dobrowolny, to znaczy jest przeprowadzany w przedsiębiorstwie samego podmiotu gospodarczego.

Na podstawie wyników audytu narzędzia analizy finansowej są wykorzystywane zarówno decyzją kierownictwa spółki do użytku wewnętrznego i decyzji zarządczych, jak i decyzją organów państwowych przy kwalifikowaniu ryzyka wypłacalności i upadłości.

Kontrolując wykorzystanie zysków, audyt zewnętrzny analizuje wpłaty do budżetu, potrącenia na fundusz rezerwowy, przelewy zysków na fundusze akumulacyjne, na fundusz konsumpcyjny, na cele charytatywne i podobne oraz na grzywny.

Szczególną uwagę audytu zewnętrznego przykłada się do analizy należności i zobowiązań, dynamiki długoterminowych i krótkoterminowych inwestycji finansowych (w akcje i udziały innych przedsiębiorstw, w obligacje i inne papiery wartościowe).

Cechy audytu wewnętrznego i zewnętrznego można przedstawić w następujący sposób.

Audyt wewnętrzny.

Ustalenie zadań jest ustalane przez właścicieli lub kierownictwo na podstawie potrzeb kierownictwa. Przedmiotem tego typu audytu jest rozwiązanie poszczególnych zadań zarządzania funkcjonalnego. Cel jest określany przez kierownictwo przedsiębiorstwa. Fundusze są wybierane niezależnie. Rodzaj działalności - wykonawczy. Organizacja pracy – realizacja określonych zadań kierowniczych. Relacje - podporządkowanie kierownictwu. Płatność - lista płac zgodnie z tabelą personelu. Raportowanie - do właściciela lub zarządu.

Audyt zewnętrzny.

Ustalenie zadań określa umowa pomiędzy niezależnymi stronami: przedsiębiorstwem i audytorem. Główny system rachunkowości i raportowania przedsiębiorstwa. Cel określają przepisy dotyczące audytu: ocena wiarygodności sprawozdań finansowych oraz przepisy prawne. Fundusze są ustalane na podstawie ogólnie przyjętych standardów rewizji finansowej. Rodzaj działalności - przedsiębiorczy. Organizację pracy ustala audytor samodzielnie w oparciu o ogólnie przyjęte normy. Wzajemne relacje - równe partnerstwo, niezależność. Płatność zgodnie z umową.

Mimo widocznych różnic audyt wewnętrzny i zewnętrzny uzupełniają się na wiele sposobów. Wiele funkcji audytorów wewnętrznych może być wykonywanych przez audytorów zewnętrznych; przy rozwiązywaniu wielu problemów audytorzy wewnętrzni i zewnętrzni mogą stosować te same metody, jedyną różnicą jest dokładność i szczegółowość zastosowania tych metod.

2. Związek między wewnętrzną kontrolą zarządczą a audytem

Na poziomie każdego przedsiębiorstwa funkcje kontrolne polegają głównie na realizacji działań mających na celu jak najefektywniejsze wykonywanie przez wszystkich pracowników ich obowiązków. Kontrola wewnętrzna jest organizowana przez kierownictwo przedsiębiorstwa i określa legalność transakcji gospodarczych, ich ekonomiczną wykonalność.

Kontrola zarządcza to proces oddziaływania menedżerów na pracowników przedsiębiorstwa w celu efektywnej realizacji strategii organizacyjnej. Jednocześnie jego głównym zadaniem jest kontrolowanie ośrodków odpowiedzialności. Innymi słowy, potrzebny jest system do odzwierciedlania, przetwarzania i kontrolowania planowanych i rzeczywistych informacji na wejściu i wyjściu centrum odpowiedzialności. Rachunkowość centrum odpowiedzialności polega na rozróżnieniu między kosztami całkowitymi a kosztami danego centrum odpowiedzialności.

Zwykle istnieje kilka ośrodków odpowiedzialności:

1) ośrodek dochodów, w którym tworzone są informacje o wielkości produkcji w ujęciu pieniężnym - dochód przedsiębiorstwa;

2) centrum kosztów, w którym dokonywany jest pomiar kosztów;

3) normatywne miejsce powstawania kosztów – rodzaj miejsca powstawania kosztów, w którym ustalane są standardy dotyczące składników kosztów;

4) centrum zysku, w którym mierzy się stosunek dochodów uzyskiwanych przez ośrodek do jego kosztów. Wewnętrzna kontrola zarządcza ma na celu analizę zgodności ustalonej procedury księgowej z obowiązującymi przepisami i lokalnymi przepisami, działa w interesie wewnętrznych użytkowników informacji kontrolnych, jest organizowana decyzją samego podmiotu, pomaga wzmocnić dyscyplinę, zoptymalizować działalność procesy i wypełnianie zobowiązań wobec przedsiębiorstwa przez personel.

rewizja - środek, co do zasady, kontroli zewnętrznej, - skierowany w interesie użytkowników zewnętrznych - osób zainteresowanych danymi o wynikach audytu. Przeprowadzane jest w celu potwierdzenia rzetelności procesów księgowych i sprawozdawczości.

Audyt przeprowadzany jest zarówno w trybie planowym, jak i pozaplanowym. Audyt organizacji dowolnej formy własności zgodnie z umotywowanymi uchwałami, wymogami organów ścigania odbywa się zgodnie z ustaloną procedurą zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Konkretne kwestie audytu są określone przez program lub listę głównych zagadnień audytu.

Program audytu obejmuje temat, okres, który audyt powinien obejmować, listę głównych obiektów i zagadnień podlegających audytowi. Program zatwierdza kierownik organu kontroli i audytu. Program audytu w trakcie jego realizacji, z uwzględnieniem opracowania niezbędnych dokumentów, danych sprawozdawczych i statystycznych oraz innych materiałów charakteryzujących audytowaną organizację, może być zmieniany i uzupełniany.

Pomimo różnic w celach i użytkownikach informacji, zarówno audyt, jak i wewnętrzna kontrola zarządcza są ze sobą ściśle powiązane.

W badaniu stosowany jest system kontroli wewnętrznej, który w trakcie badania otrzymuje niezależną ocenę stopnia jego skuteczności i rzetelności.

Ponadto zarówno audyt, jak i kontrola wewnętrzna stosują te same metody i metody zbierania danych, ich analizy, te same procedury analityczne i system dowodowy, posiadają dokumentację roboczą oraz obowiązujący dokument – ​​akt (sprawozdanie) z wyników kontroli, stosują te same ramy regulacyjne. Wynik zarówno kontroli wewnętrznej, jak i audytu w dużej mierze zależy od tego, kto sprawuje kontrolę (jego doświadczenie, profesjonalizm, kwalifikacje, zrozumienie specyfiki podmiotu gospodarczego, niezależność i obiektywizm w ocenie). Wszystko to po raz kolejny potwierdza powiązanie tych dwóch systemów, które mimo różnic wzajemnie korzystnie się uzupełniają.

3. Główne zadania i kierunki zewnętrznej kontroli finansowej

Obecnie kontrolę finansową sprawują organy ustawodawcze i wykonawcze, a także specjalnie utworzone instytucje monitorujące działalność finansową wszystkich podmiotów gospodarczych (państw, przedsiębiorstw, instytucji, organizacji, obywateli).

Ponieważ państwowa kontrola finansowa ma na celu realizację polityki finansowej państwa, tworzenie warunków do stabilizacji finansowej kraju jako całości, obejmuje zarówno organizacje państwowei dalej niepaństwowa sfera gospodarki - organizacje komercyjne i obywatele. Można zatem sformułować istotę kontroli finansowej dla każdego z tych stanowisk.

Kontrola finansowa organizacji państwowych - to przede wszystkim kontrola opracowywania, zatwierdzania i wykonywania budżetów wszystkich szczebli oraz funduszy pozabudżetowych, a także kontrola działalności finansowej przedsiębiorstw i instytucji państwowych, banków i korporacji finansowych.

Kontrola finansowa przez państwo pozapaństwowa sfera gospodarki i obywateli, wpływa jedynie na sferę ich przestrzegania dyscypliny finansowej, czyli realizacji zobowiązań pieniężnych wobec państwa, takich jak:

1) podatki i inne obowiązkowe opłaty;

2) przestrzeganie legalności i celowości wydatkowania dotacji budżetowych i przeznaczonych na nie pożyczek;

3) przestrzeganie ustalonych przepisami prawa zasad organizacji rozliczeń pieniężnych, rachunkowości i sprawozdawczości. Działalność organów kontroli finansowej regulują normy prawne zawarte w takich dokumentach prawnych, jak Konstytucja Federacji Rosyjskiej, Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej, Kodeks Podatkowy Federacji Rosyjskiej, Kodeks Budżetowy Federacji Rosyjskiej.

Podstawą prawną systemu kontroli państwowej Federacji Rosyjskiej jest rozporządzenie Państwowej Służby Podatkowej Federacji Rosyjskiej z dnia 12.03.1997 marca 3 r. Nr VA-29-40/XNUMX „W sprawie państwowej kontroli finansowej w systemie podatku państwowego Usługa". Organizacje sprawujące kontrolę finansową mogą być zarówno państwowe, jak i niepaństwowe. Kontrola finansowa prowadzona jest różnymi metodami, które obejmują: obserwację, weryfikację, badanie, weryfikację i analizę materiałów. Wszystkie powyższe metody państwowej i gminnej kontroli finansowej znajdują odzwierciedlenie w różnorodnych przepisach regulujących sposób ich stosowania w odniesieniu do różnych przedmiotów kontroli finansowej.

Проверка - jest to metoda kontroli finansowej, która przewiduje badanie określonych zagadnień działalności finansowej lub innych podmiotów na podstawie dokumentów, uzyskiwanie wyjaśnień od osób zobowiązanych, a także sprawdzanie lokali i innych obiektów. Z nowoczesnych przepisów wynika, że ​​kontrole dzielą się na tematyczne i dokumentacyjne.

Swoistym audytem tematycznym jest kontrola podatkowa przeprowadzana przez urzędników organów podatkowych. Istnieją dwa rodzaje kontroli podatkowej: kameralna i terenowa. Kontrola podatkowa jest rodzajem kontroli dokumentacyjnej, gdyż jest przeprowadzana przez organ podatkowy w swojej lokalizacji na podstawie dokumentów przedłożonych przez podatnika, a także innych dokumentów dostępnych organowi podatkowemu. Na podstawie wyników kontroli sporządzany jest akt. Zgodnie z art. 100 Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej, jest opracowywany w określonej formie ustanowionej przez Ministerstwo Podatków i Opłat Federacji Rosyjskiej.

Główną metodą kontroli finansowej jest audyt, który przeprowadza specjalnie powołana komisja. Ustawodawstwo określa obowiązkowy i regularny charakter audytu. Audyty dzielą się na dokumentalne i rzeczywiste, złożone i tematyczne, zaplanowane i nagłe.

4. Przygotowanie i planowanie kontroli zewnętrznej

Kontrola zewnętrzna (audyt) przeprowadzana jest przez niezależną organizację na podstawie umowy z podmiotem gospodarczym w celu potwierdzenia rzetelności sprawozdań finansowych, a także świadczenia usług doradczych.

Racjonalnie zorganizowana kontrola pozwala zminimalizować czas przeprowadzania procedur kontrolnych i podsumowywania otrzymanych informacji, poprawia jakość otrzymywanych informacji oraz rozszerza możliwości kontroli kontrolnej.

Przed przystąpieniem do pracy następuje pierwszy, tzw. etap przygotowawczy audytu, podczas którego konieczne jest wypracowanie decyzji w następujących kwestiach:

1) zawrzeć umowy na audyt i określić warunki jego realizacji (czas trwania, płatność itp.);

2) wybrać pracowników do kontroli.

Drugim etapem audytu będzie jego planowanie, które obejmuje następujące czynności: pozyskanie informacji o kliencie; wstępne badanie analityczne, wstępna ocena systemu kontroli wewnętrznej, zakres prac; ocena ryzyka audytowego (ogólnego); zakończenie badania i oceny danych wstępnych, opracowanie ogólnego planu (strategii) audytu; określenie optymalnego zaufania do systemu kontroli wewnętrznej; opracowanie odpowiednich procedur testowania systemu kontroli wewnętrznej; opracowanie niezależnych procedur testowych.

Trzecim etapem jest sama procedura audytu, gdy konieczna jest ocena systemu rachunkowości i kontroli wewnętrznej stosowanego w organizacji. Ten etap obejmuje testowanie, końcową ocenę kontroli wewnętrznej, korektę programu audytu.

Czwarty etap to niezależne procedury, podczas których audytor zbiera dowody badania (dokumenty robocze audytora) niezbędne w przyszłości do wyrobienia sobie opinii o sprawozdaniach. Niezależne procedury obejmują czynności takie jak prowadzenie niezależnych operacji testowych; przeprowadzanie procedur analitycznych; przeprowadzanie testów obrotów na rachunkach syntetycznych; przeprowadzanie procedur weryfikacyjnych w celu ogólnego przygotowania bilansu; ocena wyników niezależnych procedur; generalizacja uzyskanych danych i ich ocena, dostosowanie programu audytu itp.

Piątym etapem audytu jest sformułowanie opinii i sporządzenie raportu (wniosku) z audytu, który powinien odzwierciedlać opinię audytora na temat raportowania. Etap ten obejmuje: sprawdzenie sprawozdania finansowego, sprawdzenie wyników badania, sporządzenie opinii o rzetelności sprawozdania; przygotowanie raportu; pisanie raportu.

Wynik badania, zgodnie ze standardami badania, sporządzany jest w formie raportu biegłego rewidenta (firmy audytorskiej).

Wniosek audytora ma moc prawną dla wszystkich osób prawnych i fizycznych, organów państwowych i sądowych.

Wniosek biegłego rewidenta (firmy audytorskiej) na podstawie wyników audytu przeprowadzonego w imieniu organów państwowych jest równoznaczny z wnioskiem z ekspertyzy powołanej zgodnie z przepisami proceduralnymi Federacji Rosyjskiej. Struktura raportu z audytu stosowana w Federacji Rosyjskiej jest zbliżona do międzynarodowych standardów wykonania raportu, składa się z trzech części - wstępnej, analitycznej i końcowej.

Naruszenie ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w sprawie audytu przez organizacje audytorskie i ich kierowników, poszczególnych audytorów, osoby kontrolowane podlegające obowiązkowej kontroli pociąga za sobą odpowiedzialność karną, administracyjną i cywilną.

Przeprowadzanie czynności kontrolnych przez organizację lub indywidualnego audytora bez uzyskania odpowiedniej licencji wiąże się z grzywną w wysokości od 100 do 300-krotności płacy minimalnej określonej przez prawo federalne.

5. Procedura przeprowadzania działań kontrolnych

Najgłębszą metodą kontroli finansowej jest audyt. Audyt przeprowadzają organy zarządzające w stosunku do podległych przedsiębiorstw i instytucji, a także różnych państwowych i niepaństwowych organów kontrolnych (Departament Kontroli Finansowej i Audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, Bank Centralny Rosji Federacja, usługi audytu).

Na każdy audyt uczestniczący w nim pracownicy otrzymują specjalne zaświadczenie, które podpisuje kierownik organu kontroli i audytu, który wyznaczył audyt, lub upoważniona przez niego osoba. Ponadto kierownik komisji kontrolno-rewizyjnej określa termin przeprowadzenia kontroli, skład komisji, jej kierownika, z uwzględnieniem kontroli wynikającej z określonych zadań. Terminy nie powinny przekraczać 45 dni (kalendarz).

Konkretne kwestie kontroli określa program lub lista zagadnień kluczowych. Program kontroli zawiera temat, okres, jaki powinien obejmować audyt i jest zatwierdzany przez kierownika organu kontroli i audytu.

Przygotowanie programu audytu i jego wdrożenie powinno być poprzedzone okresem przygotowawczym, podczas którego uczestnicy audytu zobowiązani są do zapoznania się z niezbędnymi aktami ustawodawczymi i innymi aktami wykonawczymi, prawnymi, danymi sprawozdawczymi i statystycznymi oraz innymi dostępnymi materiałami charakteryzującymi finansowe i działalność gospodarcza.

Na podstawie programu audytu określa się konieczność i możliwość zastosowania określonych działań kontrolnych, techniki i metody pozyskiwania informacji, procedury analityczne oraz wielkość próbkowania danych z badanej populacji.

Kierownik audytowanej organizacji jest zobowiązany do stworzenia odpowiednich warunków dla kontroli.

W przypadku przeszkód ze strony kierownika audytowanej organizacji, kierownik grupy audytowej informuje kierownika organu, który wyznaczył audyt.

W przypadku braku lub bezpieczeństwa rachunkowości w kontrolowanej organizacji, kierownik grupy audytowej sporządza akt i raportuje kierownikowi organu kontroli i audytu, który jest przesyłany kierownikowi audytowanej organizacji.

rewizja jest systemem obowiązkowych czynności kontrolnych służących do udokumentowania i faktycznej weryfikacji legalności i ważności transakcji gospodarczych i finansowych badanej organizacji popełnionych w badanym okresie, prawidłowości ich odzwierciedlenia w rachunkowości i sprawozdawczości, a także legalności działania kierownika, głównego księgowego i innych osób odpowiedzialnych za ich realizację.

Cel audytu - sprawowanie kontroli nad przestrzeganiem ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w transakcjach biznesowych i finansowych organizacji, ich ważnością, dostępnością i przepływem mienia, wykorzystaniem zasobów materialnych i pracy zgodnie z zatwierdzonymi normami, standardami i szacunkami. Wyniki audytu są dokumentowane w akcie podpisanym przez kierownika grupy audytowej, kierownika i głównego księgowego audytowanej organizacji. Na zapoznanie się z ustawą i jej podpisanie można wyznaczyć do 5 dni.

Sporządzone przez osoby audytowanej organizacji uwagi i zastrzeżenia do ustawy są odnotowywane na piśmie i załączane do materiałów audytowych. Kierownik grupy audytowej sprawdza zasadność zgłoszonych zastrzeżeń i sporządza na ich temat wniosek, który po rozpatrzeniu i podpisaniu przez kierownika organu audytowego jest przesyłany do audytowanej organizacji i dołączany do materiałów audytowych.

Materiały audytowe przekazuje się kierownikowi organu kontroli i audytu nie później niż 3 dni robocze po podpisaniu ustawy.

6. Organizacja podczas wdrażania środków kontrolnych

Istnieje szereg czynników, które ograniczają wdrażanie środków kontrolnych:

1) ograniczenie świadomości działalności finansowej i gospodarczej przedmiotu weryfikacji w ramach prowadzonych badań;

2) występowanie pewnych faktów niepewności w interpretacji zdarzeń o działalności finansowej i gospodarczej oraz ich ocenie;

3) subiektywność decyzji związanych z kompetencjami, doświadczeniem, profesjonalizmem inspektora;

4) niemożność zastosowania ciągłej metody kontroli we wszystkich obszarach kontroli;

5) bezpieczeństwo rachunkowości lub jej brak;

6) obecność nacisków kierownika jednostki lub innych osób zainteresowanych wynikami kontroli;

7) niemożność w niektórych aspektach jednoznacznej interpretacji aktów prawnych, niejasności i niejasność w aktach prawnych regulacji;

8) ograniczenia dostępu do dokumentów lub usług, działów, warsztatów, które nie pozwalają na obiektywną kontrolę lub brak dokumentów.

Istnieją działania, których nie można wykonać podczas przeprowadzania środków kontrolnych.

1. Przedmiot podejmowanych środków kontrolnych musi leżeć w kompetencji organu sprawującego kontrolę państwową.

2. Zabrania się przeprowadzania kontroli planowych pod nieobecność funkcjonariuszy lub pracowników kontrolowanych osób prawnych lub przedsiębiorców indywidualnych lub ich przedstawicieli podczas czynności kontrolnych.

3. Zabrania się domagania się przedłożenia dokumentów, informacji, próbek produktów, jeżeli nie są one przedmiotem środków kontroli i nie dotyczą przedmiotu weryfikacji, a także wycofania oryginałów dokumentów związanych z przedmiotem weryfikacji .

4. Zabrania się żądania próbek produktów do ich badań, badania bez sporządzenia ustawy o wyborze próbek produktów w określonej formie i w ilości przekraczającej normy ustanowione przez normy państwowe lub inne dokumenty regulacyjne.

Formę ustawy o doborze próbek produktów określa regulacyjny akt prawny organu kontroli państwowej.

5. Zabrania się rozpowszechniania informacji stanowiących tajemnicę prawnie chronioną oraz informacji uzyskanych w wyniku środków kontrolnych, chyba że ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej.

Tajemnicą prawnie chronioną jest:

1) tajemnica państwowa - informacje chronione przez państwo w zakresie jego działalności wojskowej, polityki zagranicznej, gospodarczej, wywiadowczej, kontrwywiadowczej i operacyjno-śledczej, których rozpowszechnianie może zaszkodzić bezpieczeństwu Federacji Rosyjskiej;

2) tajemnicy urzędowej i handlowej. Informacja to taka, która ma rzeczywistą lub potencjalną wartość handlową ze względu na jej niewiadomość dla osób trzecich, nie jest swobodnie dostępna na podstawie prawnej, a właściciel informacji podejmuje środki w celu ochrony jej poufności;

3) tajemnica bankowa - Bank Rosji gwarantuje tajemnicę operacji, rachunków i depozytów swoich klientów i korespondentów;

4) tajemnica podatkowa - stanowią wszelkie informacje o podatniku otrzymane przez organ podatkowy, organy spraw wewnętrznych, organ państwowego funduszu pozabudżetowego oraz organ celny.

6. Zabrania się przekraczania ustalonych terminów na przeprowadzenie czynności kontrolnych.

Terminy przeprowadzenia działań kontrolnych ustala się:

1) co do zasady czas trwania środka kontroli nie powinien przekraczać 1 miesiąca;

2) termin przeprowadzenia środków kontrolnych może być przedłużony, nie więcej jednak niż o 1 miesiąc, w wyjątkowych przypadkach związanych z koniecznością przeprowadzenia badań specjalnych, egzaminów ze znaczną ilością środków kontrolnych.

7. Procedura rejestracji wyników środków kontrolnych

Podsumowując wyniki kompleksowego audytu całej działalności przedsiębiorstwa, sporządzany jest akt, który odzwierciedla niedociągnięcia w pracy zidentyfikowane przez audyt i naruszenia dyscypliny państwowej.

Akt audytu podpisuje kierownik grupy audytu, główny i główny (starszy) księgowy kontrolowanego przedsiębiorstwa oraz, w razie potrzeby, główny i główny (starszy) księgowy, który wcześniej pracował w kontrolowanym przedsiębiorstwie, okres z których część obejmuje zidentyfikowane naruszenia.

W przypadku zastrzeżeń lub uwag do aktu kontroli kierownik i główny (starszy) księgowy zgłaszają zastrzeżenie przed podpisaniem i składają pisemne wyjaśnienia nie później niż 3 dni od dnia podpisania aktu. Zgodnie z ustawą przedstawiane są również wyjaśnienia innych urzędników kontrolowanego przedsiębiorstwa, którzy są bezpośrednio winni stwierdzonych w trakcie kontroli naruszeń. Poprawność faktów podanych w wyjaśnieniach musi być sprawdzona przez audytora. Na podstawie wyników audytu wydaje się pisemny wniosek.

W przypadkach, gdy stwierdzone w trakcie audytu naruszenia lub nadużycia mogą być ukryte lub, w oparciu o ujawnione fakty, konieczne jest podjęcie pilnych działań w celu wyeliminowania naruszeń lub postawienia przed sądem osób odpowiedzialnych za nadużycia. Podczas audytu, nie czekając na jego zakończenie, sporządzany jest odrębny akt tymczasowy, wymagane są wyjaśnienia od urzędników lub osób odpowiedzialnych finansowo.

Sporządza się również akty tymczasowe w celu sformalizowania wyników audytu niektórych obszarów kontrolowanego przedsiębiorstwa: na podstawie wyników audytu kasy, inwentaryzacji środków trwałych i środków trwałych, pomiarów kontrolnych i kontroli jakości konstrukcji i instalacji praca itp. Akty pośrednie są dołączone do głównego aktu audytu i są podpisywane przez członków grup audytowych, którzy brali udział w audycie tego obszaru działalności kontrolowanego przedsiębiorstwa, oraz urzędników odpowiedzialnych za ten obszar pracy, lub osoby odpowiedzialne finansowo za bezpieczeństwo środków pieniężnych i aktywów materialnych. Jeden egzemplarz aktu tymczasowego doręcza się urzędnikowi kontrolowanego przedsiębiorstwa, który akt ten podpisał.

Fakty zawarte w aktach pośrednich zawarte są w głównym (ogólnym) akcie kontrolnym.

Raport rewizyjny stwierdza:

1) ogólne dane dotyczące realizacji planów produkcyjno-finansowych przez badane przedsiębiorstwo;

2) ujawniły fakty naruszenia prawa Federacji Rosyjskiej, dekretów Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekretów Rządu Federacji Rosyjskiej, aktów normatywnych ministerstw i resortów;

3) fakty nieprawidłowego planowania wskaźników produkcyjnych i finansowych, niewywiązywania się z zadań i obowiązków, niewłaściwego wydatkowania środków i innych naruszeń dyscypliny finansowej;

4) fakty nieprawidłowej księgowości i sprawozdawczości;

5) ujawnił fakty niegospodarności, braków i kradzieży środków pieniężnych i dóbr materialnych;

6) wysokość wyrządzonej szkody materialnej i innych skutków popełnionych naruszeń, ze wskazaniem nazwisk i stanowisk osób, z których winy zostały popełnione;

7) wykryte podczas audytu dodatkowe możliwości i rezerwy w celu zwiększenia produkcji i sprzedaży, obniżenia jej kosztów, zwiększenia zysków, obniżenia kosztów utrzymania aparatury zarządzania, wyeliminowania strat i nieproduktywnych wydatków oraz zwiększenia wpływów budżetowych.

W przypadku, gdy w wyniku audytu konieczne stanie się wykorzystanie dobrych próbek pracy i przekazanie ich innym przedsiębiorstwom i organizacjom gospodarczym, kierownik grupy audytowej osobno zgłasza to kierownikowi, który zlecił audyt.

8. Metody i źródła pozyskiwania wiedzy o działalności podmiotu gospodarczego”

Głównymi sposobami pozyskiwania wiedzy o działalności podmiotu gospodarczego są:

1) studium ogólnych warunków ekonomicznych działalności badanego podmiotu gospodarczego;

2) analiza cech regionu wpływających na działalność podmiotu;

3) uwzględnienie branżowej specyfiki przedmiotu działalności podmiotu gospodarczego;

4) znajomość organizacji i technologii produkcji;

5) zbieranie informacji o personelu podmiotu gospodarczego, asortymencie produktów, metodach księgowania, jego automatyzacji;

6) zbieranie informacji o strukturze kapitału własnego, analiza plasowania i notowań akcji;

7) zbieranie informacji o strukturach organizacyjnych i produkcyjnych, bieżącej polityce marketingowej, głównych dostawcach, odbiorcach;

8) analiza działalności podmiotu gospodarczego na rynku papierów wartościowych;

9) rozliczanie obecności i powiązań z oddziałami i spółkami zależnymi (zależnymi) oraz metody konsolidacji sprawozdań finansowych, tryb podziału zysków pozostających do dyspozycji organizacji;

10) zebranie informacji o obowiązkach finansowych i prawnych podmiotu gospodarczego, które są niezbędne na etapie planowania przy ocenie poziomu istotności i obliczaniu ryzyka wewnątrzgospodarczego;

11) zapoznanie się z organizacją systemu kontroli wewnętrznej.

W przypadku zidentyfikowania aspektów działalności, które wymagają określonej wiedzy specjalistycznej, inspektor musi mieć wystarczająco głębokie zrozumienie działalności podmiotu gospodarczego, aby można było ustalić, czy potrzebuje porady jednego lub drugiego specjalisty, to znaczy musi ocenić możliwość przyciągnięcia eksperta. W celu uzyskania jak najgłębszej wiedzy o działalności podmiotu gospodarczego stosuje się procedury analityczne, które ujawniają istotne odchylenia od różnego rodzaju podstawowych wskaźników.

Źródłami pozyskiwania wiedzy o podmiocie gospodarczym są:

1) publikacje urzędowe w czasopismach prawniczych, branżowych, branżowych, regionalnych;

2) dane statystyczne, sprawozdania urzędowe podmiotu gospodarczego, sprawozdania bankowe;

3) akty regulacyjne i ustawodawcze regulujące działalność badanego podmiotu gospodarczego;

4) wyniki uczestnictwa w seminariach, konferencjach i podobnych wydarzeniach;

5) wyjaśnienia i potwierdzenia otrzymane od pracowników badanego podmiotu gospodarczego, rozmowy z osobami kompetentnymi oraz pracownikami służby kontroli wewnętrznej;

6) żądania skierowane do osób trzecich;

7) konsultacje z audytorem, który przeprowadzał audyt w poprzednich okresach;

8) dokumenty założycielskie, protokoły z posiedzeń zarządu i wspólników, umowy, porozumienia, sprawozdania z poprzednich okresów, plany i budżety, regulaminy obsługi księgowej, polityka rachunkowości, roboczy plan kont i księgowań, harmonogram obiegu pracy, schemat struktur organizacyjnych i produkcyjnych;

9) oględziny warsztatów, magazynów, służb badanej jednostki, wywiady z personelem niezwiązanym bezpośrednio z dziedziną rachunkowości;

10) wyniki procedur analitycznych, identyfikację nietypowych transakcji gospodarczych, dla których procedura rejestracyjna nie może być jednoznacznie zinterpretowana zgodnie z obowiązującym prawem;

11) wskazanie oddziałów i działów strukturalnych wydzielonych do odrębnego bilansu, operacji gospodarczych, sposobu ich rozliczania i opodatkowania;

12) wyniki pracy zaangażowanych specjalistów-ekspertów;

13) zapoznanie się z księgą wspólników;

14) materiały z kontroli służb podatkowych i procesów sądowych;

15) wykorzystanie wiedzy wyniesionej z dotychczasowego doświadczenia biegłego rewidenta.

Przed i w trakcie audytu wszystkie procedury produkcyjne i otrzymane informacje znajdują odzwierciedlenie w dokumentach roboczych audytora.

9. Etapy kontroli wewnętrznej

Organizacja skutecznie funkcjonującego systemu kontroli wewnętrznej to złożony, wieloetapowy proces, obejmujący następujące kroki.

1. Krytyczna analiza i porównanie celów funkcjonowania organizacji wyznaczonych dla dotychczasowych uwarunkowań biznesowych, przyjętego wcześniej kierunku działania, strategii i taktyki z rodzajami działalności, wielkością, strukturą organizacyjną, a także z jej możliwościami.

2. Opracowanie i utrwalenie dokumentacyjne nowej (odpowiadającej zmienionym warunkom biznesowym) koncepcji biznesowej organizacji (czym jest organizacja, jakie są jej cele, co może zrobić, w jakim obszarze ma przewagę konkurencyjną, na czym polega pożądane miejsce na rynku), a także zestaw środków, które mogą doprowadzić tę koncepcję biznesową do rozwoju i doskonalenia organizacji, skutecznej realizacji jej celów oraz wzmocnienia jej pozycji na rynku. Takimi dokumentami powinny być zapisy dotyczące polityki finansowej, produkcyjnej i technologicznej, innowacji, zaopatrzenia, marketingu, inwestycji, rachunkowości i kadr. Przepisy te powinny być opracowane na podstawie dogłębnej analizy każdego elementu polityki i wyboru spośród dostępnych alternatyw, które są najbardziej odpowiednie dla danej organizacji. Udokumentowanie polityki organizacji w różnych obszarach jej działalności finansowej i gospodarczej pozwoli na wstępną, bieżącą i późniejszą kontrolę wszystkich aspektów jej funkcjonowania.

3. Analiza efektywności istniejącej struktury zarządzania, jej dostosowanie. Konieczne jest opracowanie rozporządzenia o strukturze organizacyjnej, które powinno opisywać wszystkie jednostki organizacyjne, wskazując podporządkowanie administracyjne, funkcjonalne, metodyczne, kierunek ich działania, pełnione przez nie funkcje, zasady ich relacji, uprawnienia i obowiązki, dystrybucja rodzajów produktów, zasobów, funkcji zarządzania tymi linkami. To samo dotyczy przepisów dotyczących różnych wydziałów strukturalnych (departamentów, biur, grup itp.), planów organizacji pracy ich pracowników. Konieczne jest opracowanie (doprecyzowanie) planu dokumentacji i przepływu pracy, personelu, opisów stanowisk wskazujących prawa, obowiązki i odpowiedzialność każdej jednostki strukturalnej. Bez tak rygorystycznego podejścia nie jest możliwe przeprowadzenie jasnej koordynacji funkcjonowania wszystkich części systemu kontroli wewnętrznej organizacji.

4. Opracowanie formalnych standardowych procedur kontroli określonych transakcji finansowych i gospodarczych. Usprawni to relacje pracowników w zakresie kontroli działalności finansowej i gospodarczej, efektywnego zarządzania zasobami, oceny poziomu wiarygodności (jakości) informacji do podejmowania decyzji zarządczych.

5. Organizacja działu audytu wewnętrznego (lub innej wyspecjalizowanej komórki kontrolnej).

Organizując taki dział, należy wziąć pod uwagę podstawowe wymagania dotyczące efektywności jego funkcjonowania.

Etapów oceny systemu kontroli może być więcej, w zależności od indywidualnych cech weryfikowanego podmiotu gospodarczego.

Ogólna znajomość systemu kontroli wewnętrznej obejmuje uzyskanie informacji o specyfice i zakresie działalności podmiotu, idei jego systemu księgowego. Wyniki wstępnej znajomości pozwalają nam podjąć decyzję o możliwości zastosowania systemu kontroli wewnętrznej w audycie. Jeżeli kontroler-audytor nie może polegać na systemie kontroli wewnętrznej, musi zaplanować swój audyt w taki sposób, aby jego wnioski nie opierały się na tym systemie. Niska skuteczność systemu kontroli wewnętrznej powinna znaleźć odzwierciedlenie we wniosku z audytu podmiotu.

10. Zasady systemu kontroli wewnętrznej

Kryterium skuteczności systemu kontroli wewnętrznej jest przestrzeganie zasady kontroli wewnętrznej organizacji.

1. Zasada odpowiedzialności.

2. Zasada równowagi (równowaga oznacza, że ​​podmiotowi nie można przypisać funkcji kontrolnych, które nie są wyposażone w środki do ich wykonywania).

3. Zasada rozliczalności każdego podmiotu kontroli wewnętrznej działającej w organizacji.

4. Zasada terminowego zgłaszania odchyleń.

5. Zasada naruszenia interesów (konieczne jest stworzenie specjalnych warunków, w których wszelkie odstępstwa stawiają pracownika lub dział organizacji w niekorzystnej sytuacji i zachęcają do rozwiązywania problemów).

6. Zasada integracji (przy rozwiązywaniu problemów związanych z kontrolą należy stworzyć odpowiednie warunki do ścisłego współdziałania pracowników różnych obszarów funkcjonalnych).

7. Zasada interesu administracji.

8. Zasada kompetencji, uczciwości i uczciwości podmiotów kontroli wewnętrznej. Zasada kompetencji polega na wykazywaniu przez kontrolera wysokiego poziomu wiedzy w zakresie kontroli działalności finansowej i gospodarczej, a także implikuje obowiązkowe uzupełnianie wiedzy poprzez zaawansowane szkolenia, seminaria, szkolenia, należy być stale świadomym wszystkich najnowszych zmian w przepisach, doświadczeniach w nauce i nowych metodach kontroli, dążyć do poprawy profesjonalizmu.

9. Zasada zgodności (stopień złożoności systemu kontroli wewnętrznej powinien odpowiadać stopniowi złożoności systemu kontrolowanego).

10. Zasada stałości (odpowiednie ciągłe funkcjonowanie systemu kontroli wewnętrznej pozwoli na czas ostrzegać o możliwości wystąpienia odchyleń).

11. Zasada akceptowalności metodologii kontroli wewnętrznej (oznacza odpowiedni podział funkcji kontrolnych, stosowność programów kontroli wewnętrznej, a także stosowanych metod).

12. Zasada ciągłego rozwoju i doskonalenia (z czasem nawet najbardziej postępowe metody zarządzania stają się przestarzałe).

13. Zasada pierwszeństwa (bezwzględna kontrola nad zwykłymi drobnymi operacjami nie ma sensu i tylko odwróci siły od ważniejszych zadań).

14. Zasada złożoności (niemożliwe jest osiągnięcie ogólnej wydajności poprzez skoncentrowanie kontroli tylko na stosunkowo wąskim zakresie obiektów).

15. Zasada spójności w wydajności różnych części systemu kontroli wewnętrznej.

16. Zasada optymalnej centralizacji (dynamika, stabilność, ciągłość funkcjonowania systemu są zdeterminowane jednością i optymalnym poziomem centralizacji struktury organizacyjnej organizacji).

17. Zasada pojedynczej odpowiedzialności (w celu uniknięcia nieodpowiedzialności niedopuszczalne jest przypisywanie odrębnej funkcji dwóm lub większej liczbie ośrodków odpowiedzialności).

18. Zasada imitacji potencjału funkcjonalnego (czasowe wycofanie poszczególnych podmiotów kontroli wewnętrznej nie powinno przerywać procesów kontrolnych).

19. Zasada regulacji (skuteczność funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej jest bezpośrednio związana ze stopniem, w jakim czynności kontrolne w organizacji są podporządkowane regulacji).

20. Zasada rozdziału obowiązków.

21. Zasada przyzwolenia i aprobaty.

22. Zasada interakcji i koordynacji.

Ważnym aspektem funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej jest wdrożenie zasad tego systemu, których przestrzeganie zwiększy wiarygodność zarówno użytkowników zewnętrznych i audytorów, jak i użytkowników wewnętrznych danych kontrolnych.

Kontrola musi być prowadzona na podstawie wyraźnej interakcji wszystkich działów i służb organizacji.

Połączenie tych zasad jest podstawą skuteczności systemu kontroli wewnętrznej.

11. Elementy systemu kontroli wewnętrznej

System kontroli wewnętrznej składa się bezpośrednio z organów kontrolnych, tj. organów powołanych w organizacji w celu przeprowadzania audytów wewnętrznych i audytów. Mogą to być usługi audytu wewnętrznego, dział kontroli i audytu, biuro magazynowe, a nawet organizacja zewnętrzna przeznaczona do prowadzenia stałej kontroli wewnętrznej w firmie na podstawie umowy.

Przedmiotem kontroli wewnętrznej są przedmioty kontroli, tj. aktywa i pasywa, źródła finansowania, kapitału, rezerwy, rodzaje wykonywanych operacji (zaopatrzenie, zaopatrzenie, marketing, inwestycje, produkcja itp.), ośrodki odpowiedzialności za koszty, zyski , inwestycje finansowe, dochody itp.

Kontrola powinna być prowadzona za pomocą zestawu środków, przede wszystkim są to środki techniczne w postaci pomieszczeń, zestawów narzędzi pomiarowych, kontrolnych, systemów przetwarzania otrzymanych informacji (komputer); środki finansowe - jest to wynagrodzenie, do tego system kar i zasiłków, środki finansowe; procedury i metody (techniki) kontroli to te działania, które zapewniają rzetelną i skuteczną kontrolę (testy, tropienia, inwentaryzacje, ankiety, obserwacje, analizy, uzgodnienia itp.). Jednym z ważnych elementów systemu kontroli wewnętrznej jest baza wskaźników, mogą to być dane normatywne, statystyczne, referencyjne, wskaźniki planowane, wskaźniki branżowe z poprzednich okresów. Powinny istnieć również przepisy dotyczące służby kontroli wewnętrznej z opisem procedury współdziałania pionów i działów podmiotu, w celu wymiany informacji. Kolejnym elementem systemu jest dokumentacja. Opracowany niezależnie przez podmiot gospodarczy.

Wewnętrzny system kontroli podmiot gospodarczy powinien włączać:

1) odpowiedni system rachunkowości;

2) środowisko kontrolne;

3) kontrole indywidualne.

System kontroli wewnętrznej może z pewnym prawdopodobieństwem potwierdzić, że cele, dla których został stworzony, zostały osiągnięte. Powodem tego są następujące nieuniknione ograniczenia systemu kontroli wewnętrznej:

1) naturalne wymaganie przez kierownictwo podmiotu gospodarczego, aby koszty realizacji środków kontrolnych były mniejsze niż korzyści ekonomiczne wynikające z zastosowania tych środków;

2) fakt, że większość kontroli ma na celu wykrywanie niechcianych transakcji biznesowych, a nie tych, które są nietypowe;

3) zdolność osoby do popełniania błędów z powodu zaniedbania, roztargnienia, błędnych osądów lub niezrozumienia materiałów dydaktycznych;

4) umyślne naruszenie systemu kontroli w wyniku zmowy pracowników podmiotu gospodarczego zarówno z innymi pracownikami tego podmiotu gospodarczego, jak iz osobami trzecimi;

5) naruszenie systemu kontroli z powodu nadużyć ze strony przedstawicieli kierownictwa odpowiedzialnych za funkcjonowanie tych aspektów kontroli;

6) powszechna praktyka istotnych zmian warunków prowadzenia działalności gospodarczej, w wyniku których przyjęte procedury kontrolne mogą przestać spełniać swoje funkcje.

Kontrole podmiotu gospodarczego powinny być stosowane z uwzględnieniem:

1) transakcje gospodarcze dokonywane są za zgodą kierownictwa, zarówno w sprawach ogólnych, jak iw szczególnych przypadkach;

2) wszystkie transakcje są księgowane w prawidłowych kwotach, na właściwych kontach księgowych, we właściwym okresie;

3) dostęp do majątku możliwy jest tylko za zgodą właściwego kierownictwa;

4) zgodność majątku ewidencjonowanego w księgach rachunkowych z majątkiem faktycznie dostępnym ustala zarząd w regularnych odstępach czasu.

12. Klasyfikacja systemu kontroli wewnętrznej

Ponieważ system kontroli jest ważnym elementem kontroli zarządczej jako całości, w celu ujawnienia mechanizmów funkcjonowania tego systemu konieczne jest zbadanie cech jego elementów składowych, a do tego konieczna jest jego klasyfikacja według różne kryteria.

System kontroli wewnętrznej jest klasyfikowany według formy kontroli wewnętrznej, która zależy od charakterystyki struktury organizacyjno-prawnej jednostki; rodzaje i skale działalności finansowej i gospodarczej podmiotu; racjonalność i celowość objęcia kontrolą obszarów działalności podmiotu; postawy kierownictwa organizacji i prowadzenia kontroli.

Rozróżniają również kontrolę wewnętrzną w zależności od zastosowanych metod i technik kontroli (ogólne metody kontroli – indukcja, dedukcja, analiza, synteza, uogólnienie oraz inne samodzielnie opracowane metody – pomiary, ważenie, przeliczanie, inwentaryzacja, obserwacja, badanie, uzgadnianie, obliczenia odwrotne, weryfikacja logiczna i ekonomiczna, testowanie, kwestionowanie, ankieta itp., metody specjalne - metody statystyki ekonomicznej, analizy, prognozy, modelowanie itp.). Jedną z najbardziej rozwiniętych form kontroli wewnętrznej jest audyt wewnętrzny.

Organizacja kontroli wewnętrznej w postaci audytu wewnętrznego jest nieodłączna w dużych i niektórych średnich organizacjach, które charakteryzują się:

1) skomplikowana struktura organizacyjna;

2) duża liczba oddziałów, filii;

3) różnorodność działań i możliwość ich współpracy;

4) dążenie organów zarządzających do uzyskania w miarę obiektywnej i niezależnej oceny działań kierowników wszystkich szczebli zarządzania.

Oprócz zadań o charakterze czysto kontrolnym audytorzy wewnętrzni mogą wykonywać diagnostykę ekonomiczną, opracowywać strategię finansową, prowadzić badania marketingowe oraz świadczyć doradztwo zarządcze. W skład instytucji audytu wewnętrznego wchodzą również komisje audytu, których działalność jest regulowana przez obowiązujące przepisy prawa.

W zależności od czasu sterowanie dzieli się na operacyjne, taktyczne i strategiczne.

W zależności od danych wykorzystywanych w środkach kontrolnych następuje kontrola rzeczywista, dokumentacyjna oraz kontrola wskaźników uzyskanych w wyniku przetwarzania za pomocą komputera.

Zgodnie z etapami środków kontrolnych rozróżnia się kontrolę wstępną, bieżącą i późniejszą. Kontrola może być planowana i nieplanowana, jednorazowa, stała i okresowa. W zależności od stopnia pokrycia danych może być ciągły i selektywny.

W zależności od rodzaju systemu kontroli wewnętrznej może być ona realizowana za pomocą systemów komputerowych lub ręcznie lub możliwa jest częściowa automatyzacja poszczególnych etapów kontroli.

Nieautomatyczna kontrola wewnętrzna prowadzona jest przez kontrolera-audytora bez korzystania z zaplecza komputerowego.

Częściowo zautomatyzowana kontrola wewnętrzna prowadzona jest przez jej kontrolerów za pomocą narzędzi automatyzacji w połączeniu z ręcznym przetwarzaniem danych. Kontrola realizowana za pomocą narzędzi automatyzacji odbywa się pod kierunkiem kontrolera-audytora, co ułatwia mu pracę z dużymi ilościami danych, oszczędza czas, a także umożliwia wykonanie kompleksowej analizy poprzez ustawienie przykładowe parametry.

Kolejnym znakiem klasyfikacji jest znaczenie podmiotów kontroli w procesie wykonywania czynności kontrolnych.

Na tej podstawie dzieli się je na:

1) kontrolerzy-audytorzy bezpośrednio sprawujący kontrolę;

2) uczestnikami, których obowiązki obejmują funkcje kontrolne, są różni specjaliści przedsiębiorstwa.

Klasyfikacja ta nie jest wyczerpująca, ale przedstawia główne cechy klasyfikacji niezbędne do właściwego zrozumienia systemu kontroli wewnętrznej.

13. Cele i organizacja kontroli wewnętrznej

Celem kontroli wewnętrznej jest zapewnienie, że wszyscy pracownicy przedsiębiorstwa wywiązują się ze swoich obowiązków służbowych zgodnie z celami organizacji. Cel kontroli wewnętrznej w czasie jest ciągły, stały i osiągany tylko przez krótki czas. Kontrola wewnętrzna jest zorganizowana w oparciu o cele i cele zarządzania przedsiębiorstwem. Państwo reguluje tylko główne obszary kontroli wewnętrznej - procedurę przeprowadzania inwentaryzacji, zasady organizacji obiegu dokumentów, zalecenia dotyczące organizacji rachunkowości analitycznej, określania obowiązków personelu kierowniczego i kilka innych. Przy organizowaniu i wdrażaniu kontroli wewnętrznej stosuje się zarówno środki pieniężne, jak i niepieniężne.

Z powodzeniem stosuje się wskaźniki naturalne: sztuki, metry, tony, litry - w zależności od branży przedsiębiorstwa. Do pomiaru czasu pracy stosuje się wskaźniki takie jak godziny, godziny maszynowe. Przy sprawowaniu kontroli wewnętrznej przedmiotem organizacji kontroli i odpowiednio przedmiotem weryfikacji są cykle działalności przedsiębiorstwa: zaopatrzenie, produkcja, sprzedaż.

Kontrola wewnętrzna prowadzona jest w sposób ciągły. W razie potrzeby przeprowadza się oddzielne środki kontrolne.

Kierownictwo przedsiębiorstwa samodzielnie ustala skład, harmonogram i częstotliwość procedur kontrolnych. Główną zasadą organizacji kontroli wewnętrznej jest celowość i skuteczność. Sprawozdanie biegłego rewidenta sporządzone na podstawie wyników badania obowiązkowego w ramach jego pierwszej i trzeciej części (wstępnej i końcowej) jest dokumentem otwartym. Każdy zainteresowany użytkownik sprawozdań finansowych jednostki gospodarczej może zapoznać się z raportem z badania tych sprawozdań. Informacje poufne przedsiębiorstwa to tylko analityczna część raportu z audytu i pisemna informacja audytora dla kierownictwa badanej jednostki gospodarczej na podstawie wyników audytu.

Publikując sprawozdanie finansowe, wskazuje się również wyniki badania. Wszystkie dokumenty kontroli wewnętrznej są ściśle poufne. Kontrola wewnętrzna ma na celu uporządkowanie jej struktury, a także utrzymywanie jej w takim stanie, aby w danym momencie spełniała cele przedsiębiorstwa. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi tylko jeden rodzaj działalności i sprzedaje swoje produkty tylko na podstawie umowy dostawy, odpowiada to jednej strukturze kontroli zewnętrznej, jeżeli to samo przedsiębiorstwo organizuje sprzedaż swoich produktów w handlu detalicznym poprzez pawilon handlowy, struktura kontroli wewnętrznej musi zmienić się. Zatem głównym celem kontroli wewnętrznej jest prowadzenie działań zgodnie z ustalonymi zasadami.

Audyt wewnętrzny rozwiązuje następujące zadania:

1) kontrolę stanu majątku i zapobieganie stratom;

2) potwierdzenie wdrożenia procedur kontroli wewnętrznej;

3) analizę skuteczności funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej i przetwarzania informacji;

4) ocena jakości informacji wydawanych przez system informacji zarządczej.

Tym samym w ramach audytu wewnętrznego prowadzona jest nie tylko szczegółowa kontrola polityki i jakości zarządzania.

Audytor wewnętrzny pełni następujące funkcje:

1) weryfikację systemów kontroli w celu opracowania polityki firmy w ramach prawa;

2) ocenę ekonomiczności i efektywności działania przedsiębiorstwa;

3) sprawdzanie stopnia realizacji celów programu;

4) potwierdzenie prawdziwości informacji wykorzystywanych przez kierownictwo przy podejmowaniu decyzji.

Audytor odpowiada za wykonywanie swoich obowiązków wyłącznie przed kierownictwem przedsiębiorstwa.

14. Procedura sprawdzania szacunków (budżetów), miejsc powstawania kosztów, odpowiedzialności i budżetowania

Budżetowanie służy poprawie efektywności koordynacji działań gospodarczych, zarządzaniu procesami gospodarczymi w przedsiębiorstwie, lepszemu dostosowaniu organizacji do zmieniających się warunków zewnętrznych i wewnętrznych oraz zmniejszeniu ryzyka naruszeń. Jest to pewien system planowania, księgowości, kontroli przepływów zasobów według miejsc powstawania kosztów w przedsiębiorstwie oraz wyników działań według centrów odpowiedzialności. Istotą tworzenia budżetów (szacunków) jest zawarcie budżetów niższego poziomu w budżecie wyższych poziomów z otrzymaniem budżetu (szacunków) kosztów według elementów, przez konsumentów i ogólnie przedsiębiorstwo, w celu kontrolować fundusze i zasoby, ich otrzymywanie, wydatkowanie zgodnie z opracowaną strategią finansową. Budżet (szacunek) może obejmować 1 rok, 5 lat, kwartał, dowolny okres, to znaczy może być zarówno długoterminowy, jak i jednorazowy, kosztorys jest opracowywany dla rodzaju kosztu, kompleks wchodzi forma programu.

Centrum kosztów - jest to strukturalny odrębny poddział, na przykład obiekt, dla którego organizowane jest planowanie, rozliczanie kosztów produkcji w celu zarządzania i kontroli kosztów.

Centrum Odpowiedzialności - jest to strukturalny odrębny dział przedsiębiorstwa, na czele którego stoi kierownik odpowiedzialny za wyniki pracy. Centra odpowiedzialności łączą w procesie księgowym zarówno miejsce powstawania kosztów, jak i odpowiedzialność menedżerów. Centra kosztów i odpowiedzialności w systemie budżetowania sporządzają raporty z wykonania budżetów i uzyskanych wyników.

Sprawdzanie szacunków, miejsc powstawania kosztów i odpowiedzialności, pozwalające ocenić synchronizację przychodów i rozchodów, zidentyfikować odchylenia, przeanalizować przyczyny tych odchyleń, trendy wskaźników w czasie, a także skuteczność operacyjnego i strategicznego zarządzania kosztorysami i centrami.

Sprawdzenie szacunków (budżetów), miejsc powstawania kosztów, odpowiedzialności i całego procesu budżetowania polega na:

1) analiza zapotrzebowania na pozycje magazynowe (zapasy i materiały), zapasy wyrobów gotowych, zmiany poziomu popytu i zapasów w okresie budżetowym w budżecie produkcji i zapasów;

2) analiza wpływu na realizację działań reklamowych, warunki polis, warunki rynkowe itp.;

3) analiza dynamiki cen oraz wzrostu lub spadku kosztów, przyczyn zmian (budżetu sprzedaży);

4) analiza stawek kosztów według rodzajów kosztów bezpośrednich w okresie budżetowym, ocena udziału kosztów materiałowych w koszcie produktów;

5) analizę poziomu rentowności, wielkości produkcji, zmian poziomu zysków w zależności od zmian czynników, analizę bilansu produkcji i sprzedaży w okresie budżetowym;

6) analizę planowanych kosztów w związku ze zmianami wielkości produkcji;

7) analizę planowanego poziomu kosztów sklepów pomocniczych i działów w budżecie sklepów pomocniczych;

8) szacunki zmian stawek kosztów zmiennych;

9) analizę wymaganego poziomu kosztów promocji produktu na rynku, kosztów jego transportu, opakowania, reklamy, marketingu, kosztów pośrednika w wyniku procesu sprzedaży, budżetowanych kosztów handlowych;

10) analiza kosztów stałych, budżetowanych kosztów zarządzania, analiza ich rozkładu według rodzajów działalności produkcyjnej;

11) analiza oczekiwanych przychodów, zysku, rentowności, zmian w stosunku do poprzednich okresów, rezerw, funduszy, optymalizacja procesów księgowych;

12) analizę źródeł przychodów i celów wydatkowania środków w kontekście działalności przedsiębiorstwa;

13) analiza aktywów i pasywów organizacji.

15. Wewnętrzna kontrola finansowa i wewnątrzgospodarcze rozliczenia organizacji handlowych (przedsiębiorstw)

Kalkulacja handlowa w gospodarstwie obejmuje podział poddziałów w ramach organizacji strukturalnej przedsiębiorstwa, które mają na celu samodzielne rozwiązywanie ich problemów organizacyjnych i technicznych. Mogą wydzierżawić aktywa organizacji. Te podpodziały warunkowo kupują zasoby od przedsiębiorstwa według wartości księgowej (zgodnie z ustaleniami między administracją a kolektywem pracowniczym podpodziału). Kontrola wewnętrzna jest organizowana przez kierownictwo przedsiębiorstwa i określa legalność transakcji gospodarczych, ich ekonomiczną wykonalność.

Oddziały takie warunkowo sprzedają przedsiębiorstwu produkty lub usługi po cenach dyskontowych, odejmując zysk warunkowy, czyli zasady takiego systemu, jak rachunek kosztów bezpośrednich, z elementami rachunkowości regulacyjnej, które jednak nie mogą być stosowane, leżą u podstaw obliczenia handlowe w gospodarstwie.

Na podstawie funkcji kontroli wewnętrznej wyróżnia się taki rodzaj kontroli, jak kontrola zarządcza.

Kontrola zarządzania - jest to proces oddziaływania menedżerów na pracowników przedsiębiorstwa w celu efektywnej realizacji strategii organizacyjnej. Jednocześnie jego głównym zadaniem jest kontrolowanie ośrodków odpowiedzialności. Innymi słowy, potrzebny jest system do odzwierciedlania, przetwarzania i kontrolowania planowanych i rzeczywistych informacji na wejściu i wyjściu centrum odpowiedzialności.

Ważne jest zorganizowanie efektywnego systemu kontroli zarządczej, który pozwoli kierownictwu przedsiębiorstwa na delegowanie uprawnień do zarządzania kosztami na podwładnych, którzy mogą lepiej poruszać się w sytuacji w terenie. Funkcje te można realizować przy pomocy nie tylko kontroli zarządczej, ale także zarządczej i finansowej. Wewnętrzna kontrola finansowa w tych warunkach sprowadza się do badania relacji ekonomicznych i technologicznych, przepływu zasobów z przedsiębiorstwa do działu i odwrotnie, śledzenia oceny tych zasobów i produktów z działu do przedsiębiorstwa, monitorowania standardowych wskaźników, śledzenie odchyleń od norm i ustalenie przyczyn wpływających na te odchylenia, analiza nomenklatury kosztów, która nie powinna być sprzeczna z obowiązującym prawodawstwem.

Przepływ dokumentów pomiędzy działami a przedsiębiorstwem podlega kontroli finansowej, ustalenie dochodu brutto działu podlega weryfikacji na podstawie kosztu produktów, robót, usług wycenianych po cenach dyskontowych pomniejszonych o koszt zasobów, potrącenia na fundusze , obowiązkowe płatności. Pozostała część dochodu to dochód samowystarczalny, z którego wypłacane są pensje.

W celu prawidłowej, dokładnej kontroli konieczne jest zrozumienie specyfiki jednostki, czyli przed przystąpieniem do realizacji kontroli finansowej konieczne jest opracowanie całej dokumentacji regulującej działalność takiej jednostki, która może być decyzjami, zarządzeniami, regulaminami, wewnętrznymi przepisami lokalnymi.

Za pomocą kontroli finansowej kierownictwo przedsiębiorstwa może skutecznie zarządzać finansami i gospodarką, a właściciele mogą monitorować zarządzających swoim kapitałem, co umożliwia zapewnienie pewnych gwarancji przyciągania prywatnych inwestycji i środków osobistych obywateli do gospodarka. Wdrożenie kontroli finansowej w przedsiębiorstwie wiąże się również z wykrywaniem na jak najwcześniejszym etapie odchyleń od przyjętych standardów oraz naruszeń zasad legalności, efektywności i gospodarności wydatkowania środków materialnych. Pozwala to na podjęcie działań naprawczych, pociągnięcie sprawców do odpowiedzialności, uzyskanie odszkodowania za wyrządzoną szkodę oraz podjęcie działań mających na celu zapobieżenie takim naruszeniom w przyszłości.

WYKŁAD nr 3. Kontrola finansowa

1. Pojęcie kontroli finansowej

Państwo realizuje politykę finansową, wpływając na:

1) zakres stosunków finansowych poprzez politykę podatkową;

2) regulacja stosunków kredytowych;

3) regulacja rynku finansowego;

4) utworzenie funduszu amortyzacyjnego i systemu wsparcia państwa.

W zależności od zmian i celów polityki finansowej państwo osłabia lub wzmacnia swoją ingerencję w regulację niektórych aspektów procesów gospodarczych i społecznych.

Sfera bezpośredniego zarządzania finansami państwa obejmuje wyłącznie finanse publiczne. Zarządzanie finansami publicznymi jest regulowane przez najwyższe organy ustawodawcze.

Najważniejszą częścią systemu finansowego kraju jest budżet państwa.

Zgodnie z art. 10 „Struktura systemu budżetowego Federacji Rosyjskiej” Kodeksu budżetowego Federacji Rosyjskiej system budżetowy składa się z budżetów trzech poziomów:

1) budżet federalny i budżety państwowych funduszy pozabudżetowych;

2) budżety podmiotów Federacji Rosyjskiej oraz budżety terytorialnych funduszy pozabudżetowych;

3) budżety lokalne.

Kodeks budżetowy Federacji Rosyjskiej ustanawia jednolity system budżetowy. Wraz z jednością opiera się na zasadach delimitacji dochodów i wydatków między poziomami systemu budżetowego oraz niezależności budżetów. Zgodnie z tym na każdym poziomie budżetowym istnieją systemy organów posiadających uprawnienia budżetowe.

Finanse to stosunki gospodarcze związane z tworzeniem, dystrybucją i wykorzystaniem scentralizowanych i zdecentralizowanych funduszy funduszy w celu wypełniania funkcji i zadań państwa oraz funkcji reprodukcyjnych przedsiębiorstw w zapewnianiu warunków reprodukcji rozszerzonej.

Jako narzędzie do tworzenia i wykorzystywania dochodów pieniężnych, finanse pełnią następujące funkcje:

1) dystrybucja;

2) regulacyjne;

3) kontrola;

4) odzwierciedlają postęp procesu dystrybucji.

Oczywiste jest, że mają one ogromne znaczenie w procesie reprodukcji, rozwiązywaniu społecznych problemów państwa.

Kontrola finansowa - To jeden z rodzajów działań zarządczych.

Tym samym kontrola finansowa to system monitorowania i weryfikacji działalności finansowej zarządzanego obiektu w celu oceny słuszności i skuteczności podejmowanych decyzji, identyfikacji odchyleń od przyjętych standardów oraz podejmowania działań w celu ich wyeliminowania.

Cele kontroli finansowej można wyrazić poprzez zapewnienie:

1) wzrost wydajności produkcji i wydatkowania środków;

2) zgodność z obowiązującymi przepisami w zakresie podatków;

3) prawidłowość rachunkowości;

4) prawidłowość sporządzenia i wykonania budżetu;

5) sprawdzanie stanu i efektywności wykorzystania zasobów przedsiębiorstwa;

6) identyfikacja rezerw na wzrost środków finansowych;

7) prawidłowość transakcji walutowych.

Obecnie powstaje Zunifikowany Międzynarodowy System Standaryzacji Kontroli Finansowej. Jej zasady znajdują odzwierciedlenie w organizacji systemów sterowania, które rozwinęły się w państwach europejskich. Międzynarodowe zasady kontroli finansowej opierają się na zasadach niezależności, przejrzystości, legalności, obiektywizmu, odpowiedzialności, równowagi, konsekwencji.

Organy kontroli finansowej muszą być niezależne (organizacyjne, funkcjonalne, materialne itp.) od osób prawnych lub fizycznych, których działalność kontrolują. Niezależność musi być formalnie zapisana w ustawodawstwie regulującym ich działalność.

2. Funkcje kontroli finansowej

Na poziomie każdego przedsiębiorstwa funkcje kontrolne polegają głównie na realizacji działań mających na celu jak najefektywniejsze wykonywanie przez wszystkich pracowników ich obowiązków.

Kontrola w dowolnym obszarze działalności pozwala wszystkim systemom działać poprawnie i przejrzyście.

Kontrola finansowa umożliwia sprawne funkcjonowanie systemu finansowego, w czasie ujawnia jego niedociągnięcia i koryguje konsekwencje wykrytych naruszeń, poprawia dyscyplinę finansową i powstrzymuje nadużycia finansowe.

Podstawą procesu kontroli finansowej jest analiza obiektu lub zjawiska w celu zbadania wzorców jego występowania, rozwoju i przekształcania, efektywności jego wykorzystania we wszystkich obszarach działalności gospodarczej.

Państwowa kontrola finansowa obejmuje zarówno publiczny sektor gospodarki, jak i działalność przedsiębiorczą oraz funkcjonuje poprzez kontrole rozliczeń podatkowych, realizację nakazów państwowych przez organizacje, procedurę przyznawania i zwrotu dotacji, dotacji, pożyczek, a także należnych ulg podatkowych.

Przedmiotem kontroli jest proces działalności finansowej i gospodarczej podmiotów stosunków rynkowych, tj. sfera stosunków pieniężnych między państwem a osobami prawnymi i osobami fizycznymi, sfera procesu budżetowego, redystrybucja dochodów i wpływów oraz efektywne wykorzystanie.

Funkcje kontroli finansowej obejmują:

1) analiza – obejmuje zakres czynności do analizy, badania stanu wykonania obowiązującego prawa pod kątem wykorzystania środków budżetu państwa; identyfikacja odchyleń w tworzeniu dochodów i wydatków podmiotu działalności finansowej; odchylenia w sferze działalności finansowej instytucji państwowych (ministerstw, wydziałów, innych organów); analiza przyczyn odchyleń (badanie faktów, które doprowadziły do ​​tego lub innego odchylenia, identyfikacja winnych);

2) korekta - obejmuje opracowanie propozycji wyeliminowania stwierdzonych naruszeń działalności finansowej i gospodarczej przedsiębiorstw i organizacji, innych podmiotów kontroli;

3) funkcja prewencyjna – polega na opracowaniu środków zapobiegających naruszeniom, wzmocnieniu dyscypliny finansowej, zwiększeniu skuteczności kontroli finansowej, usprawnieniu pracy kontrolnej, opracowaniu nowych metod i metod kontroli w oparciu o materiały podsumowujące wyniki kontroli.

We współczesnych warunkach priorytetowym kierunkiem jest funkcja prewencyjna mająca na celu zapobieganie naruszeniom i nadużyciom, doskonalenie środków zapobiegania naruszeniom, szybkie reagowanie na nadużycia w celu zapobiegania ewentualnym naruszeniom i nadużyciom, tłumienie tych działań, identyfikowanie sprawców.

Wdrożenie kontroli finansowej w przedsiębiorstwie wiąże się również z wykrywaniem na jak najwcześniejszym etapie odstępstw od przyjętych standardów oraz naruszeń zasad legalności, efektywności i ekonomii wydatkowania środków materialnych.

Pozwala to na podjęcie działań naprawczych, postawienie sprawców przed wymiarem sprawiedliwości, otrzymanie odszkodowania za wyrządzone szkody oraz podjęcie działań mających na celu zapobieganie takim naruszeniom w przyszłości.

Podsumowując wszystkie powyższe, należy zatem zauważyć, że kontrola finansowa pełni funkcję zarządzania i regulowania wszystkich stosunków finansowych w państwie pomiędzy jego instytucjami, organami i podmiotami działalności finansowej. Jego elementy takie jak przedmiot kontroli, przedmiot kontroli, przedmiot kontroli, zasady kontroli, sposób (metoda) kontroli, technika i technologia kontroli, podejmowanie decyzji o wynikach kontroli, ocena skuteczności kontroli, określenie mechanizmu kontroli finansowej.

3. Elementy kontroli finansowej

System kontroli finansowej obejmuje system księgowy, środowisko kontroli i oddzielne kontrole.

Na system księgowy składa się polityka rachunkowości przedsiębiorstwa, komórka strukturalna odpowiedzialna za prowadzenie ewidencji i sporządzanie sprawozdań finansowych, podział obowiązków i uprawnień pomiędzy pracowników księgowych, organizacja przygotowania, obiegu, przechowywania dokumentów, rejestry odzwierciedlające transakcje gospodarcze, procedury rejestrowania tych transakcji, formularze i sposoby zestawienia danych z rejestrów, narzędzia automatyzacji w ewidencji i raportowaniu.

Środowisko kontroli to świadomość i praktyczne działania kontrolerów mające na celu stworzenie i utrzymanie systemu kontroli finansowej; obejmuje podział odpowiedzialności i uprawnień, procedurę sprawowania kontroli finansowej, czynniki zewnętrzne.

Prawidłowy podział uprawnień zapewni uzasadniony i celowy podział pracy, zaoszczędzi zasoby, wyeliminuje powielanie funkcji oraz umożliwi bardziej kompletną i dokładną kontrolę.

Czynniki zewnętrzne - przypadki wywierania nacisku na proces kontroli finansowej, nadużycia. Kontrole – metody i zasady mające zapewnić pełną rejestrację transakcji, dokładnie zgodnie z obowiązującym prawem, szybkie wykrywanie wszelkich naruszeń oraz jasne konsekwencje tych naruszeń – ich wpływ na rzetelność danych księgowych i sprawozdawczych.

В system kontroli finansowej obejmuje:

1) kontrolę zarządczą i finansową sprawowaną przez wszystkie działy strukturalne przedsiębiorstwa;

2) wyodrębnione wyspecjalizowane pododdziały audytu wewnętrznego, niezależne od obsługi księgowej i finansowej.

W przedsiębiorstwach przemysłowych ośrodkiem odpowiedzialności są poszczególne warsztaty, sekcje, zespoły, na czele których stoją ich liderzy, którzy są odpowiedzialni za wyniki swojej pracy.

Najważniejszym warunkiem realizacji wewnętrznej kontroli finansowej są informacje finansowe zawarte w sprawozdawczości księgowej, statystycznej i operacyjnej oraz uogólnione wskaźniki finansowe, które odzwierciedlają różne aspekty działalności gospodarczej. Informacje finansowe służą również jako baza informacyjna rachunkowości zarządczej, ale oczywiście nie ograniczają się do niej.

Kontrola wewnętrzna:

1) jest wykonywana w przedsiębiorstwie (lub strukturze zarządzającej) przez jej pracowników, zwanych zwykle kontrolerami wewnętrznymi lub audytorami wewnętrznymi;

2) jest zorganizowana decyzją kierownictwa przedsiębiorstwa;

3) jest utrzymywana na koszt przedsiębiorstwa.

Obowiązki kontrolerów wewnętrznych może być w zestawie:

1) weryfikację skuteczności systemu kontroli;

2) ocena efektywności przedsiębiorstwa;

3) określenie stopnia realizacji celów programu. Należy zauważyć, że organizacja usług kontroli wewnętrznej jest opcjonalna dla podmiotów gospodarczych.

W przypadkach, gdy informacje otrzymane przez organy kontroli wewnętrznej zależne od kierownictwa zarządzanego obiektu nie budzą zaufania wśród właścicieli, istnieje potrzeba zewnętrznej kontroli finansowej. Co do zasady, głównym celem kontroli zewnętrznej jest wyrobienie opinii o rzetelności sytuacji finansowej prezentowanej w sprawozdaniu finansowym, zgodności wyników działalności i przepływów pieniężnych podmiotu gospodarczego z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości i normami prawnymi .

W ogólnym przypadku mówimy o rzetelności kondycji finansowej przedmiotu kontroli, racjonalności i efektywności jego działań. W ten sposób wewnętrzna i zewnętrzna kontrola finansowa w dużym stopniu się uzupełniają.

4. Główne zadania i kierunki wewnętrznej kontroli finansowej

Wewnętrzna kontrola finansowa jest integralną częścią ogólnego systemu kontroli zarządczej. W szerokim znaczeniu, pod cel funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej należy rozumieć zachowanie i efektywne wykorzystanie różnych zasobów i potencjałów organizacji komercyjnej, zapewniające jej efektywne funkcjonowanie, a także trwałość i maksymalny rozwój w wieloaspektowej konkurencji. Zadania wewnętrznej kontroli finansowej to:

1) pomoc w pracy księgowej, tj. monitorowaniu specjalistów w celu efektywnego wypełniania ich obowiązków;

2) weryfikacja informacji księgowych, ich wiarygodność;

3) kontrola bezpieczeństwa mienia organizacji;

4) dostarczanie organom zarządzającym niezbędnych informacji we wszystkich interesujących nas kwestiach;

5) ochrona przed błędami, naruszeniami, nadużyciami, zniekształceniami poprzez wdrożenie środków zapobiegawczych;

6) doskonalenie dyscypliny pracy księgowej.

W zależności od skali przedsiębiorstwa, jego indywidualnych cech pracy, celów i zadań stawianych przez kierownika służby wewnętrznej kontroli finansowej, obszarami kontroli mogą być:

1) kontrolę nad działalnością finansową i gospodarczą podmiotu;

2) kontrola zgodności z kierunkami rozwoju przedmiotu;

3) kontrolę i zapewnienie efektywnej działalności podmiotu;

4) kontrola transakcji rozliczeniowych i płatniczych, kosztów produkcji, wpływów ze sprzedanych produktów;

5) kontrolę nad kształtowaniem wyników finansowych;

6) identyfikacja, zapobieganie i korygowanie zniekształceń w rachunkowości;

7) kontrolę przestrzegania prawa, terminowości rozliczeń z budżetem i funduszami pozabudżetowymi;

8) kontrola terminowości i poprawności oraz kompletności odzwierciedlenia w księgowaniu wszystkich operacji gospodarczych;

9) kontrola poprawności zapisów księgowych;

10) analiza działalności przedsiębiorstwa;

11) kontrola realizacji inwestycji i innych projektów;

12) kontrola wiarygodności informacji przekazywanych do systemu zarządzania;

13) organizacja współdziałania z kontrolerami zewnętrznymi, przedstawicielami organów inspekcyjnych i kontrolnych, organizacja dochodzeń wewnętrznych, tworzenie komisji kontrolnych do zbadania wszelkich okoliczności. Ponadto do tych obszarów należy dodać środki kontrolne we wszystkich kwestiach interesujących kierownika przedmiotu.

Osiągnięcie ogólnego celu systemu kontroli wewnętrznej zapewnia interakcja jego różnych elementów w celu osiągnięcia następujących wskaźników, które można wykorzystać do oceny skuteczności zarządzania i rozwoju organizacji:

1) zgodność działań organizacji z przyjętym kierunkiem działania i strategią;

2) trwałość organizacji z finansowego, ekonomicznego, rynkowego i prawnego punktu widzenia;

3) uporządkowanie i sprawność bieżącej działalności finansowo-gospodarczej;

4) bezpieczeństwo mienia;

5) odpowiedni poziom kompletności i dokładności podstawowych dokumentów oraz jakość podstawowych informacji dla skutecznego zarządzania i skutecznych decyzji zarządczych;

6) wskaźniki efektywności systemu rachunkowości;

7) wzrost wydajności pracy, obniżenie kosztów produkcji i dystrybucji, poprawa wyników finansowych i ekonomicznych;

8) racjonalne i ekonomiczne wykorzystanie wszelkiego rodzaju zasobów;

9) przestrzeganie przez urzędników i innych pracowników organizacji wymagań i zasad ustalonych przez administrację;

10) przestrzeganie wymagań ustaw federalnych i rozporządzeń wydanych przez władze Federacji Rosyjskiej i jej podmiotów, a także przez uprawnione organy samorządu terytorialnego.

Te i wiele innych zadań warunkuje stworzenie skutecznego systemu kontroli wewnętrznej w organizacji.

5. Kontrola nad inwestycjami finansowymi

Inwestycje finansowe - przeniesienie przez przedsiębiorstwo własności, czasowego użytkowania lub zarządzania jego majątkiem lub funduszami w celu generowania dochodu. Mogą być krótkoterminowe lub długoterminowe. Inwestycje finansowe obejmują również inwestycje w papiery wartościowe, kapitał zakładowy innych przedsiębiorstw, udzielanie kredytów i pożyczek.

Procedura księgowa takich inwestycji podlega kontroli pod kątem zgodności z obowiązującymi przepisami i przyjętą w przedsiębiorstwie polityką rachunkowości.

Analizuje również umowy sprzedaży papierów wartościowych (karty, dokumenty założycielskie w przypadku inwestycji w kapitał zakładowy innych przedsiębiorstw), odpisy z rejestru wspólników, dokumenty płatnicze, zaświadczenia oraz dostępność papierów wartościowych.

W przypadku utrzymywania lub zarządzania papierami wartościowymi sprawdzane są odpowiednie umowy i rejestry przeniesionych papierów wartościowych (muszą wskazywać liczbę, serię, wartość nominalną, ilość, rodzaj papierów wartościowych).

Przy kontroli dokumentów płatniczych sprawdzana jest kolejność wypłaty (wyższa lub niższa od wartości nominalnej), procedura wypłaty dywidendy.

Sprawdzane są: korespondencja dotycząca transakcji z inwestycjami finansowymi, procedura prowadzenia rachunkowości analitycznej i syntetycznej, procedura rozliczania kosztów przechowywania papierów wartościowych w depozycie bankowym, procedura opodatkowania wypłat dywidend (podatek u źródła od dochodów od osób fizycznych ).

Sprawdzana jest procedura odzwierciedlania dochodu uzyskanego z operacji z inwestycjami finansowymi, procedura odzwierciedlania nadwyżki ceny zakupu papierów wartościowych nad ich wartością nominalną i odwrotnie. Należy sprawdzić procedurę wykupu papierów wartościowych, aby sprawdzić, czy w dniu wykupu ich wartość w bilansie jest równa ich wartości nominalnej.

Szczególną uwagę przy kontroli finansowych operacji inwestycyjnych zwraca się na efektywność ekonomiczną inwestycji, to znaczy badają kryteria, które wpłynęły na decyzję o inwestycjach finansowych. Konieczne jest poznanie specyfiki działalności finansowej i gospodarczej przedsiębiorstwa, w którego działalności dokonywane są inwestycje, tj. urzędnicy organizacji są zobowiązani do dokładnego przestudiowania kwestii inwestycji finansowych, oczekiwanej kwoty zysku i kwoty udział w innych przedsięwzięciach i wypracowanie wszelkich kwestii kontraktowych.

Kontroler musi upewnić się, że te operacje nie przykryły innych transakcji i motywów, to znaczy nie doszło do sztucznego przekierowywania funduszy przedsiębiorstwa w celu uzyskania nielegalnych dochodów przez osoby fizyczne za pośrednictwem innej firmy.

Kontrolując inwestycje finansowe w innych organizacjach, należy sprawdzić umowy o wspólnych działaniach, cel tworzenia takich działań, procedurę rozliczania wspólnych operacji (kto prowadzi, czy odrębna księgowość jest zorganizowana dla wspólnych spraw i operacji uczestnika któremu powierzono prowadzenie ewidencji wspólnych działań), tryb płacenia podatków dochodowych z działalności inwestycyjnej.

Podczas sprawdzania operacji na udzielonych pożyczkach sprawozdania księgowe i inne obliczenia podlegają kontroli w celu oszacowania ich zdyskontowanej wartości zgodnie z RAS 19/02, kalkulacja kosztu początkowego zbywanego przedmiotu jest sprawdzana w kolejności cesji prawo do roszczenia.

Nadzór sprawuje procedura tworzenia rezerwy na amortyzację papierów wartościowych oraz procedura aktualizacji wartości papierów wartościowych notowanych na giełdzie na bieżąco. To przeszacowanie musi być zgodne z obowiązującymi przepisami (Dekret Federalnej Komisji ds. Rynku Papierów Wartościowych z dnia 27 listopada 1997 r. Nr 40 „W sprawie zatwierdzenia zasad refleksji przez profesjonalnych uczestników rynku papierów wartościowych i funduszy inwestycyjnych w rachunkowości niektórych Operacje z papierami wartościowymi”).

Sprawdź kolejność transakcji bonami, obligacjami, certyfikatami, kontraktami terminowymi, opcjami itp.

Wszystkie papiery wartościowe muszą być ewidencjonowane na koncie pozabilansowym 004 „Ścisłe formularze sprawozdawcze” według wartości nominalnej i rejestrowane według rodzaju w specjalnym dzienniku.

6. Podstawowe wymagania dotyczące organizacji wewnątrzzakładowej kontroli finansowej

Główne zasady kontroli finansowej wewnątrz przedsiębiorstwa to:

1) podział obowiązków;

2) pozwolenie i zatwierdzenie;

3) kontrola fizyczna;

4) znaczenie dowodów.

Aby zmniejszyć ryzyko niezadowalających wyników pracy audytorów, kierownictwo musi regularnie dokonywać ich przeglądu w celu określenia efektywności pracy i dokładności korekcji błędów.

W dużych firmach potencjalne korzyści płynące z regularnych kontroli finansowych często przewyższają koszty utworzenia działu audytu wewnętrznego.

Ważnym kryterium kontrolnym jest ograniczenie potencjalnych strat. System sterowania ma za zadanie pomóc menedżerom przedsiębiorstw w sprawach:

1) wybór pomiędzy różnymi alternatywnymi działaniami, planowanie działań do podjęcia w określonym czasie;

2) identyfikowanie błędów konkretnych wykonawców. Mogą polegać na ustaleniu nierealistycznych planów w obecności trafnych prognoz lub niewdrożeniu tych działań, które należy podjąć w celu realizacji określonych decyzji marketingowych, inwestycyjnych i innych;

3) wdrożenie działań, które mogłyby poprawić błędy i utrwalić sukces.

Kluczowymi elementami systemu sterowania są:

1) obiekty kontroli - budżety wydziałów strukturalnych;

2) przedmioty kontroli - indywidualne wskaźniki budżetów (zgodność z limitami funduszu płac, koszt surowców i materiałów, energii itp.);

3) podmioty kontroli - podziały strukturalne i usługi gospodarcze przedsiębiorstwa;

4) metody kontroli budżetu – wdrożenie procedur niezbędnych do określenia odchyleń rzeczywistych wskaźników budżetowych od planowanych w kwotach bezwzględnych. Kontrola realizacji części przychodowej skonsolidowanego budżetu przedsiębiorstwa ma na celu zapewnienie nieprzerwanego finansowania jego działalności operacyjnej (bieżącej) i inwestycyjnej. Kontrolę tę sprawuje Dział Finansowy.

Kontrola przestrzegania części wydatkowej skonsolidowanego budżetu przedsiębiorstwa jest ważnym problemem, którego rozwiązanie zależy od efektywności działalności ekonomiczno-finansowej przedsiębiorstwa. Aby skutecznie rozwiązać ten problem, wskazane jest ustalenie przejrzystej procedury przeprowadzania procedur zarządczych, która zapewnia:

1) analiza operacyjna rzeczywistych odchyleń od zaplanowanych budżetów funkcjonalnych i skonsolidowanych (miesięcznie, kwartał);

2) opracowanie środków mających na celu eliminację nieproduktywnych kosztów i strat oraz zidentyfikowanych w trakcie analizy czynników zwiększających koszty;

3) wykonanie i przekazanie kierownictwu przedsiębiorstwa materiałów analitycznych dotyczących wykonania złożonych i funkcjonalnych budżetów w celu korekty ich części przychodowej i wydatkowej.

Wskazane jest, aby każde przedsiębiorstwo stworzyło i wdrożyło komponentowy system automatycznego planowania budżetów (w oparciu o lokalną sieć komputerową), który pomoże szybko (codziennie) otrzymywać informacje o wykonaniu budżetów i dokonywać terminowych korekt części przychodowej i rozchodowej w celu poprawy efektywności zarządzania finansami podmiotów gospodarczych.

Ważnym elementem kontroli wewnątrzfirmowej, obok kontroli budżetowej, jest analiza finansowa sprawozdań finansowych przedsiębiorstwa, która obejmuje:

1) horyzontalna analiza bilansu; analiza pionowa; analiza trendów;

2) analiza wskaźników finansowych (płynności, wypłacalności i rentowności).

Po przejściu na jakościowo nowy poziom planowania i kontroli przedsiębiorstwa powinny stać się bardziej atrakcyjne i otwarte na inwestorów, wierzycieli i innych partnerów, którzy rozszerzą swoje możliwości finansowe w celu rozszerzenia produkcji.

7. Rodzaje i system organów nadzorczych kontroli finansowej”

Kontrolę finansową można podzielić na państwową i niepaństwową. Państwowa kontrola finansowa to złożony system działań kontrolnych władz i administracji oparty na Konstytucji Federacji Rosyjskiej i innych ustawach.

Jego celem jest śledzenie proporcji kosztowych dystrybucji podatku produktu krajowego, kontrolowanie wszystkich kanałów przepływu środków pieniężnych, w taki czy inny sposób związanych z tworzeniem publicznych środków finansowych (kompletność i terminowość ich otrzymania, a także ich przeznaczenie posługiwać się).

W Dekrecie Prezydenta Federacji Rosyjskiej w Dekrecie Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 25.07.1996 lipca 1095 r. nr 25.07.2000 „O środkach zapewnienia państwowej kontroli finansowej w Federacji Rosyjskiej” (zmieniony 18.07.2001 lipca XNUMX r. XNUMX lipca XNUMX r.) mówi się, że państwowa kontrola finansowa w Federacji Rosyjskiej obejmuje kontrolę wykonania budżetu federalnego i budżetów federalnych funduszy pozabudżetowych, organizację obiegu pieniędzy, wykorzystanie środków kredytowych, stan zadłużenia wewnętrznego i zewnętrznego państwa, rezerwy państwowe, udzielanie korzyści i korzyści finansowych i podatkowych.

Celem państwowej kontroli finansowej jest maksymalizacja przepływu środków do skarbu państwa oraz zapobieganie ich niewłaściwym i nieefektywnym wydatkom.

Kontrolerzy państwowi sprawdzają przede wszystkim przestrzeganie dyscypliny finansowej, czyli ścisłe wykonanie wszystkich ustanowionych instrukcji państwa dotyczących wykorzystania środków publicznych, w tym środków budżetowych, funduszy pozabudżetowych, funduszy Banku Centralnego, samorządów itp. kontrolerzy mają prawo do przeprowadzania audytów i kontroli głównie w publicznym sektorze gospodarki. Sfera biznesu prywatnego i korporacyjnego podlega kontroli państwa tylko częściowo, w pewnym zakresie zagadnień: opodatkowanie, wykorzystanie zasobów państwowych.

Niepaństwowa kontrola finansowa obejmuje kontrolę wewnątrzfirmową i audytową.

Kontrola wewnętrzna nad działalnością finansową i gospodarczą przedsiębiorstwa, oddziałów i spółek zależnych sprawowana jest przez samo przedsiębiorstwo, jego usługi gospodarcze i dzieli się na operacyjną (bieżącą) i strategiczną.

Kontrola audytu, która powstała w Federacji Rosyjskiej od końca lat 1980., jest niezależną pozaresortową kontrolą finansową, którą wykonują zarówno pojedyncze osoby, które przeszły certyfikację państwową i są zarejestrowane jako audytorzy przedsiębiorcy, jak i firmy audytorskie (w tym zagraniczne tych), posiadanie dowolnej firmy organizacyjno-prawnej przewidzianej przez prawo rosyjskie (z wyjątkiem otwartej spółki akcyjnej).

System organów kontroli finansowej w krajach rozwiniętych gospodarczo jest zasadniczo taki sam i obejmuje następujące elementy:

1) urząd głównego audytora – rewidenta (izby obrachunkowej) podporządkowany bezpośrednio parlamentowi lub prezydentowi kraju. Celem tego departamentu jest kontrola wydatkowania środków publicznych i mienia państwowego;

2) wydział podatkowy podległy prezydentowi, rządowi lub ministrowi finansów, który kontroluje przepływ wpływów podatkowych do skarbu państwa;

3) struktury nadzorcze w ramach departamentów rządowych przeprowadzających inspekcje i audyty podległych instytucji;

4) firmom audytorskim, które przeprowadzają na zasadach komercyjnych weryfikację i potwierdzenie rzetelności informacji sprawozdawczych oraz legalności przepływów finansowych i zwiększają zyski.

W państwach typu totalitarnego z przewagą własności państwowej państwowa kontrola finansowa ma globalny charakter administracyjny, realizujący głównie cele fiskalne.

8. Zasady organizacji kontroli finansowej i jej klasyfikacja

Główne zasady to niezależność i obiektywność, kompetencje i przejrzystość. Niezależność kontroli powinna zapewniać niezależność finansowa organu kontrolnego, dłuższe w stosunku do kadencji parlamentarnych uprawnienia szefów organów kontroli państwowej, a także ich konstytucyjny charakter. Obiektywność i kompetencje implikują ścisłe przestrzeganie przez kontrolerów obowiązujących przepisów, wysoki poziom merytoryczny pracy kontrolerów w oparciu o ściśle ustalone standardy wykonywania pracy kontrolnej. Publicity zapewnia stałą komunikację kontrolerów finansowych ze społeczeństwem i mediami.

Istnieją podstawowe zasady:

1) skuteczność kontroli;

2) jasność i spójność wymagań stawianych przez administratorów;

3) nieprzekupność podmiotów kontroli;

4) aktualność i dowody informacji podanych w aktach kontroli i audytów;

5) zapobieganie (zapobieganie) prawdopodobnym naruszeniom finansowym;

6) domniemanie niewinności (przed procesem) osób podejrzanych o przestępstwa finansowe;

7) koordynacja działań różnych organów regulacyjnych itp.

Każda instytucja i rodzaj kontroli ma swoje własne regulacje.

Ogólnie przyjęte zasady przeprowadzania kompleksowego audytu podmiotu gospodarczego obejmują następujące etapowe działania organów kontrolnych:

1) inwentaryzację dostępności i bezpieczeństwa pozycji inwentarzowych, przedmiotów produkcji w toku lub budowlanych, półproduktów, wyposażenia biurowego i innego, środków pieniężnych i rozliczeń;

2) wizualna weryfikacja poprawności wykonania dokumentów, kompletności i rzetelności wypełnienia szczegółów, zgodności dokumentów przedstawionych do weryfikacji z zatwierdzonymi normami, identyfikacji dokumentów niskiej jakości, obliczenia arytmetycznego wyników itp.;

3) sprawdzenie kompletności i poprawności odzwierciedlenia w dokumentach operacji finansowych i gospodarczych oraz odzwierciedlenie zapisów księgowych w rejestrach księgowych, tabelach rozwoju, dziennikach zamówień, w księdze głównej itp.;

4) weryfikacja poprawności obliczenia obliczonych wskaźników (wynagrodzenia, podatki, kwoty amortyzacji, rezerwy, odsetki od pożyczki itp.);

5) weryfikację prawidłowości sprawozdawczości - księgowej, finansowej, podatkowej, statystycznej, ubezpieczeniowej, kredytowej i innej, przewidzianej przez obowiązujące w kraju przepisy.

Inne rodzaje kontroli (dokumentalna, tematyczna) wymagają odpowiednich regulacji określonych przez działy kontroli lub kierownictwo firmy (podczas kontroli wewnętrznej). Kontrola finansowa jest zwykle klasyfikowana według następujących kryteriów:

1) przepisy wykonawcze – obowiązkowe, proaktywne;

2) czas przetrzymania – wstępny, bieżący (operacyjny), kolejny;

3) podmioty kontroli - prezydenckie: władze ustawodawcze i samorząd terytorialny; władze wykonawcze; organy finansowe i kredytowe; wewnątrzfirmowe; oddziałowy; rewizja;

4) przedmioty kontroli - budżetowe, pozabudżetowe, podatkowe, dewizowe, kredytowe, ubezpieczeniowe, inwestycyjne, celne, podaż pieniądza. Obowiązkowa kontrola działalności finansowej osób prawnych i osób fizycznych odbywa się na podstawie przepisów prawa. Dotyczy to kontroli podatkowych, kontroli celowego wykorzystania środków budżetowych, obowiązkowego potwierdzenia kontroli sprawozdań finansowych i księgowych organizacji itp. Kontrola inicjatyw nie wynika z przepisów finansowych, ale jest integralną częścią zarządzania finansami w celu osiągnięcia taktycznego i strategicznego cele.

9. Organizacja i zadania kontroli finansowej w Federacji Rosyjskiej”

Kontrola państwowa ma na celu realizację polityki finansowej państwa, tworzenie warunków do stabilizacji finansowej kraju, dotyczy zarówno organizacji państwowych, jak i pozapaństwowej sfery gospodarki – organizacji komercyjnych i obywateli.

Zgodnie z rosyjskim ustawodawstwem państwowa kontrola finansowa obejmuje kontrolę wykonania budżetu federalnego i budżetów federalnych funduszy pozabudżetowych, organizacje obiegu pieniędzy, wykorzystanie środków kredytowych, stan zadłużenia wewnętrznego i zewnętrznego państwa, rezerwy państwowe oraz zapewnienie korzyści finansowych i podatkowych.

Kontrola finansowa organizacji państwowych to kontrola nad opracowywaniem, zatwierdzaniem i wykonywaniem budżetów wszystkich szczebli oraz funduszy pozabudżetowych, a także kontrola nad działalnością finansową przedsiębiorstw i instytucji państwowych, banków i korporacji finansowych. Kontrola operacyjna jest powierzona następującym organom państwowym - Izbie Obrachunkowej Federacji Rosyjskiej, Bankowi Rosji, Ministerstwu Finansów Federacji Rosyjskiej (Główna Dyrekcja Skarbu Federalnego oraz Departamentowi Państwowej Kontroli Finansowej i Audytu), Ministerstwo Podatków i Ceł Federacji Rosyjskiej, Kodeks postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej, organy kontroli i audytu federalnych organów wykonawczych. Jest przeprowadzany podczas wykonywania budżetu, kosztorysów instytucji budżetowych codziennie w ciągu roku budżetowego w celu wykrycia naruszeń dyscypliny budżetowej i podatkowej, zgodności z normami i standardami finansowymi, ustalonymi wskaźnikami tworzenia i wykorzystania środki budżetowe i pozabudżetowe funduszy państwowych. Bieżąca kontrola opiera się na podstawowych dokumentach operacyjnej rachunkowości budżetowej i sprawozdawczości.

Jednocześnie prowadzone są nie tylko prace kontrolne. Nie jest to możliwe bez bieżącej analizy, która ujawnia poziom ściągalności wpływów podatkowych i niepodatkowych budżetu, terminowe i celowe finansowanie programów federalnych, regionalnych i lokalnych, wielkość deficytu budżetowego i źródła jego pokrycia, ocenia aktualnego ustawodawstwa budżetowego, analizuje kwestie regulacji i stymulowania mechanizmu społecznego i podatkowego. Kontrola operacyjna zapobiega ewentualnym nadużyciom przy otrzymywaniu i wydatkowaniu środków, przyczynia się do zachowania dyscypliny finansowej i terminowości rozliczeń pieniężnych.

Z czynnościami organów kontroli państwowej sąsiadują czynności kontrolne organów przedstawicielskich, a także Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Kontrola taka sprawowana jest podczas rozpatrywania i uchwalania ustaw, a przede wszystkim podczas rozpatrywania i zatwierdzania projektów budżetów federalnych i niższych, budżetów stanowych i samorządowych funduszy pozabudżetowych, a także zatwierdzania sprawozdań z ich wykonania. Komitety Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej ds. Budżetu i Podatków, Finansów i Bankowości oraz odpowiednie podkomisje prowadzą prace eksperckie i analityczne w kwestiach finansowych, opiniują projekt budżetu federalnego, oceniają projekty legislacyjne dotyczące podatków, bankowości i innych rodzajów działalności finansowej.

Koncepcja kontroli finansowej niepaństwowej sfery gospodarki i obywateli przez państwo wpływa na sferę dyscypliny finansowej, czyli realizacji następujących zobowiązań finansowych wobec państwa:

1) zapłata podatków i innych obowiązkowych opłat;

2) przestrzeganie ustalonych prawem zasad organizacji rozliczeń pieniężnych, prowadzenia ewidencji i sprawozdawczości. Działalność organów kontroli finansowej reguluje pismo Federalnej Agencji ds. Zarządzania Majątkiem Federalnym nr 10.11.2005-09/2 z dnia 1773 listopada XNUMX r. „O Państwowym Organie Kontroli Finansowej”.

10. Klasyfikacja kontroli finansowej

Kontrola finansowa do czasu przeprowadzenia podzielona jest na wstępną, bieżącą (operacyjną), następczą.

Wstępna kontrola finansowa przeprowadzana jest przed transakcjami finansowymi i ma na celu zapobieganie nieprawidłowościom finansowym. Przewiduje ocenę wykonalności finansowej planowanych wydatków w celu zapobieżenia marnotrawnemu i nieefektywnemu wydatkowaniu środków. Na poziomie makro kontrola taka przeprowadzana jest w procesie sporządzania i zatwierdzania budżetów wszystkich szczebli oraz planów finansowych funduszy pozabudżetowych na podstawie prognozy makroekonomicznych wskaźników rozwoju gospodarki kraju; na poziomie mikro - w procesie opracowywania planów i kosztorysów finansowych, wniosków kredytowych i gotówkowych, części finansowych biznesplanów, sporządzania prognoz bilansowych, umów joint venture itp. Bieżąca (operacyjna) kontrola finansowa prowadzona jest na czas transakcji pieniężnych, transakcji finansowych, pożyczek i dotacji. Zapobiega ewentualnym nadużyciom w przyjmowaniu i wydatkowaniu środków, przyczynia się do przestrzegania dyscypliny finansowej i terminowej realizacji rozliczeń pieniężnych. Ważną rolę odgrywa tutaj księgowość. Późniejsza kontrola finansowa, przeprowadzana poprzez badanie i analizę sprawozdawczego budżetu, dokumentacji finansowo-księgowej, ma na celu ocenę wyników działalności finansowej pod kątem legalności i efektywności, zarówno na poziomie makro, jak i mikro.

Metody kontroli finansowej. Istnieją następujące metody kontroli:

1) audyty dokumentacji i dokumentacji (podczas procesu audytu, na podstawie dokumentacji sprawozdawczej i dokumentów wydatkowych, rozważane są pewne kwestie dotyczące działalności finansowej oraz określane są działania mające na celu wyeliminowanie stwierdzonych naruszeń);

2) badanie ankietowe (obejmuje szerszy zakres wskaźników finansowo-ekonomicznych badanego podmiotu gospodarczego w celu określenia jego kondycji finansowej i możliwych perspektyw rozwoju);

3) nadzór (wykonywany przez organy regulacyjne nad podmiotami gospodarczymi, które uzyskały koncesję na określony rodzaj działalności finansowej i polega na przestrzeganiu przez nie ustalonych przepisów, nieprzestrzeganiu przepisów, prowadzącym do upadłości i naruszenia interesy klientów, pociąga za sobą cofnięcie licencji);

4) analizę kondycji finansowej (jako rodzaj kontroli finansowej polega na szczegółowym badaniu kwartalnych lub rocznych sprawozdań finansowo-księgowych w celu oceny ogólnych wyników działalności finansowej i płynności, zasilenia kapitału własnego oraz efektywności jego wykorzystanie);

5) obserwacja (monitoring) (stała kontrola przez kredytodawcę wykorzystania udzielonego kredytu i kondycji finansowej klienta, nieefektywne wykorzystanie otrzymanego kredytu oraz spadek płynności może prowadzić do zaostrzenia warunków kredytowania lub wymogu spłata pożyczki długoterminowej);

6) audyty (badanie działalności finansowo-gospodarczej podmiotu gospodarczego w celu sprawdzenia jej legalności, prawidłowości, celowości, efektywności). Audyty przeprowadzane są zarówno przez wewnątrzresortowe struktury kontrolne, jak i przez różne państwowe i niepaństwowe organy kontrolne (Departament Kontroli Finansowej i Audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, Skarbu Państwa, Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej oraz służby kontrolne ). Wyniki kontroli są dokumentowane w akcie, na podstawie którego podejmowane są działania w celu wyeliminowania naruszeń, zrekompensowania szkód materialnych i postawienia sprawców przed wymiarem sprawiedliwości.

WYKŁAD nr 4. Rodzaje procedur analitycznych

Przemiany gospodarcze i polityczne w Federacji Rosyjskiej na początku lat dziewięćdziesiątych. doprowadziły do ​​istotnej przebudowy systemu organów kontroli ludowej, w związku z powstaniem nowej władzy politycznej na czele z prezydentem kontrola prezydenta.

Pojawiły się nowe organy kontroli finansowej: Skarb Federalny, rosyjskie Ministerstwo Podatków i Obowiązków, Izba Obrachunkowa, Federalna Służba Podatkowa itd. Zreorganizowano strukturę rosyjskiego Ministerstwa Finansów i zmieniono jego funkcje. powstał kontrola audytowa. Zdobyto nowe formy publiczna kontrola finansowa.

Kontrola finansowa może być warunkowo sklasyfikowana według różnych kryteriów. W szczególności, zgodnie z tematy rozróżnić: kontrolę państwową (prezydencką, kontrolę organów przedstawicielskich władzy i samorządu terytorialnego, kontrolę władz wykonawczych, kontrolę organów finansowych i kredytowych) i resortową (wydziały strukturalne ministerstw, komisji państwowych i innych organów rządowych); niepaństwowy (wewnętrzny w gospodarstwie (wewnątrzfirmowy, korporacyjny) oraz audyt zewnętrzny (niezależny, pozaresortowy).

Zgodnie ze sferą działalności finansowej są to: budżetowa, podatkowa, walutowa, kredytowa, ubezpieczeniowa, inwestycyjna oraz kontrola podaży pieniądza.

Ze względu na formę kontroli finansowej dzieli się ją na: wstępną, bieżącą (operacyjną) i następczą.

Wstępna kontrola finansowa przeprowadzana jest przed transakcjami finansowymi i ma ogromne znaczenie dla zapobiegania nieprawidłowościom finansowym. Przykładem takiej kontroli na poziomie makro jest proces sporządzania i zatwierdzania budżetów wszystkich szczebli oraz planów finansowych, środków pozabudżetowych na podstawie oceny zasadności podziału PKB oraz opracowywania makroekonomicznych wskaźników rozwoju gospodarki kraju. Na poziomie mikro jest to proces opracowywania planów i kosztorysów finansowych, wniosków kredytowych i gotówkowych, części finansowych biznesplanów, sporządzania bilansów prognostycznych, a także aktów założycielskich, umów joint venture itp.

Bieżąca (operacyjna) kontrola finansowa prowadzona jest w czasie transakcji pieniężnych, transakcji finansowych, pożyczek itp.

Późniejsza kontrola finansowa, przeprowadzana poprzez analizę i badanie dokumentacji finansowo-księgowej w celu oceny wyników działalności finansowej podmiotów gospodarczych, porównanie planów i prognoz finansowych z wynikami oceny skuteczności realizacji proponowanej strategii finansowej, porównanie kosztów finansowych z prognozowane itp.

Zgodnie ze sposobami prowadzenia, tj. metodami i metodami sprawowania kontroli finansowej, są to: inspekcje, badania, nadzór, analiza działalności finansowej, obserwacja (monitoring), audyty.

Badanie, w przeciwieństwie do weryfikacji, obejmuje szerszy zakres wskaźników finansowo-ekonomicznych badanego podmiotu gospodarczego w celu określenia jego kondycji finansowej i możliwych perspektyw rozwoju.

Nadzór sprawowany jest przez organy regulacyjne nad podmiotami gospodarczymi, które uzyskały koncesję na określony rodzaj działalności finansowej i polega na przestrzeganiu przez nie ustalonych zasad i przepisów. Nieprzestrzeganie przepisów, grożące upadłością i naruszeniem interesów klientów, pociąga za sobą cofnięcie licencji.

Analiza działalności finansowej jako rodzaju kontroli finansowej polega na szczegółowym badaniu okresowych lub rocznych sprawozdań finansowo-księgowych w celu ogólnej oceny wyników działalności finansowej, oceny kondycji finansowej i zapewnienia kapitału własnego oraz skuteczność jego wykorzystania.

WYKŁAD nr 5. Kontrola w rachunkowości

1. Ocena systemu rachunkowości

Bazą informacyjną kontroli finansowej, czyli źródłem informacji do kontroli finansowej działalności organizacji i przedsiębiorców indywidualnych, jest rachunkowość, którą prowadzą zgodnie z wymogami ustawodawstwa krajowego.

Główne zadania rachunkowości to:

1) tworzenie pełnych i wiarygodnych informacji o działalności organizacji i jej stanie majątkowym, niezbędnych dla wewnętrznych i zewnętrznych użytkowników sprawozdań finansowych;

2) dostarczanie informacji niezbędnych wewnętrznym i zewnętrznym użytkownikom sprawozdań finansowych w celu kontroli zgodności z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej w zakresie realizacji operacji gospodarczych przez organizację i ich celowości, obecności i przemieszczania mienia i zobowiązań, wykorzystania materiałów, zasoby pracy i środków finansowych zgodnie z przyjętymi normami, standardami i szacunkami;

3) zapobieganie negatywnym skutkom działalności gospodarczej organizacji oraz identyfikację rezerw wewnątrzgospodarczych w celu zapewnienia jej stabilności finansowej. Głównymi celami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie rachunkowości są: zapewnienie jednolitego księgowania majątku, zobowiązań i transakcji biznesowych, kompilowanie i dostarczanie porównywalnych i wiarygodnych informacji o stanie majątkowym organizacji oraz ich przychodach i wydatkach, niezbędnych użytkownikom sprawozdań finansowych .

Dokumentacja księgowa jest głównym źródłem informacji dla kontroli finansowej. Jego podstawą są sprawozdania finansowe, które można zdefiniować w następujący sposób. Sprawozdanie finansowe to zestaw formularzy sprawozdawczych opracowanych na podstawie danych finansowo-księgowych w celu dostarczenia użytkownikom uogólnionych informacji o sytuacji finansowej i działalności przedsiębiorstwa oraz o zmianach i jego sytuacji finansowej za okres sprawozdawczy w dogodnym i zrozumiałą dla tych użytkowników formę akceptacji kosztorysów i określonych rozwiązań biznesowych.

Rachunkowość finansowa podsumowuje dane księgowe produkcji (nazywa się to rachunkowością zarządczą), które są gromadzone i wykorzystywane do użytku wewnętrznego. Konieczność oceny księgowej określa się w nowych warunkach na podstawie rachunkowości finansowej i zarządczej.

Przedsiębiorstwa zmuszone są do poszukiwania takich rozwiązań zarządczych, które zapewnią przewagę konkurencyjną i rentowne wyniki finansowe. W tym celu przedsiębiorstwa badają sytuację rynkową, samodzielnie planują swoją działalność, znajdują dostawców i nabywców, ustalają akceptowalne ceny itp. W rezultacie przedsiębiorstwa potrzebują aktualnych i kompletnych informacji do podejmowania decyzji zarządczych i oceny ich wyników. Z drugiej strony przedsiębiorstwo musi dostarczyć odpowiednich informacji tym, którzy zainwestowali (lub zamierzają zainwestować) w nią swoje środki. Wraz z tym iw warunkach rynkowych nadal istnieje potrzeba raportowania do państwa o poprawności płatności podatków.

Tym samym w przejściu do gospodarki rynkowej rachunkowość przestaje być funkcją księgową i statystyczną, a staje się narzędziem gromadzenia, przetwarzania i przekazywania informacji o działalności podmiotu, tak aby interesariusze mogli podejmować świadome decyzje o tym, jak najlepiej inwestować w ich dyspozycji fundusze.

Informacjami o działalności przedsiębiorstwa interesują się dwie główne kategorie: użytkownicy zewnętrzni i wewnętrzni.

Użytkownicy wewnętrzni to kadra kierownicza przedsiębiorstwa.

Zewnętrzni użytkownicy sprawozdań finansowych i księgowych to inwestorzy, wierzyciele, dostawcy i nabywcy, państwo, giełdy papierów wartościowych itp.

2. Kontrola przy planowaniu sprzedaży

Planowanie sprzedaży jest ważnym etapem działalności finansowo-gospodarczej przedsiębiorstwa, bez którego we współczesnych relacjach rynkowych niemożliwe jest zbudowanie skutecznej polityki marketingowej, a w konsekwencji uzyskanie zamierzonego wyniku finansowego działalności gospodarczej. Jak wszystkie obszary działalności podmiotu, planowanie sprzedaży powinno podlegać kontroli w celu identyfikacji odchyleń w czasie, ustalenia czynników wpływających na pojawienie się odchyleń oraz osób odpowiedzialnych za ten obszar pracy.

Kontrolując planowanie sprzedaży należy wziąć pod uwagę:

1) strategia rozwoju przedsiębiorstwa;

2) maksymalna wielkość sprzedaży, z uwzględnieniem cen, trendów i warunków rynkowych, ocen zasobów i niezrealizowanych możliwości przedsiębiorstwa;

3) optymalna wielkość produkcji w celu maksymalizacji zysków;

4) powiązanie planów sprzedaży i planów produkcyjnych;

5) powiązanie planów sprzedaży z harmonogramem produkcji (według terminu i zakresu);

6) powiązanie planów sprzedaży z planami wyników finansowych. Konieczne jest kontrolowanie planów sprzedaży zgodnie z wzajemnym wpływem (dodawanie, zastępowanie) rodzajów produktów i wielkości sprzedaży.

Należy sprawdzić procedurę i metody dokonywania zmian w planach sprzedaży, system wskaźników, na podstawie których budowane są plany, możliwość zmiany planów (elastyczność systemu planowania).

Kontrola przy planowaniu sprzedaży powinna być kompleksowa, tj. plany sprzedaży należy porównywać z finansami, zasobami ludzkimi, zapasami zasobów, zdolnościami produkcyjnymi, możliwościami magazynowymi, rozmieszczeniem organizacji względem rynków zbytu, rynków zakupu surowców i materiałów, warunki sprzedaży. Wszystko to pozwoli na sporządzenie realnego planu sprzedaży, uwzględniającego uwarunkowania, możliwości i aspiracje przedsiębiorstwa.

Są następujące przesłanki skutecznej kontroli w planowaniu sprzedaży:

1) Planowaniem sprzedaży w organizacji powinien zajmować się nie tylko dział planowania i ekonomii. Planowanie sprzedaży należy powierzyć wyspecjalizowanej jednostce działu sprzedaży lub marketingu, ponieważ dział planowania i ekonomii, który nie ma do tego wystarczających informacji, pełni rolę koordynującą w planowaniu działań organizacji. Opracowanie projektów planów sprzedaży (przesyłek) według rodzaju produktu, z uwzględnieniem programów sprzedaży zasadniczo nowych i zmodyfikowanych produktów, ich koordynacja z usługami organizacji powinna być prowadzona przez biuro gospodarcze sprzedaży ( lub marketingu) przy organizowaniu i monitorowaniu tej działalności przez kierowników departamentów, którzy są odpowiedzialni za wyniki realizacji planów;

2) głównym kryterium optymalności planowania sprzedaży w warunkach rynkowych jest rozliczanie i korelacja parametrów kontrolnych w planowaniu sprzedaży. Skuteczna kontrola w planowaniu sprzedaży jest możliwa, jeśli administrator posiada następujący system wiedzy:

1) otoczenie konkurencyjne, czynniki kształtujące sytuację rynkową, rozwinięte i potencjalne rynki zbytu, opracowywane i planowane produkty;

2) otoczenie prawne, sytuacja polityczna i gospodarcza w rejonie sprzedaży;

3) kondycja finansowa – siła nabywcza konsumentów produktów, popyt na produkty, elastyczność popytu, technologie i właściwości konsumenckie produktów konkurencji, preferencje konsumentów, ich psychologia;

4) działania zawodników, ich możliwe taktyki i strategie;

5) udział organizacji w podbitych rynkach i trend jej ekspansji.

Taka wiedza pozwoli na opracowywanie i kontrolowanie planów sprzedażowych z uwzględnieniem aktualnej sytuacji rynkowej, szybką zmianę planów i elastyczne reagowanie na wszelkie zmiany rynkowe.

3. Kontrola realizacji planów sprzedażowych

Monitorowanie realizacji planów sprzedaży produktów polega na sprawdzeniu:

1) prawidłowość planowania sprzedaży produktów, prawidłowość podziału zadań na okresy sprawozdawcze;

2) korespondencja między planami bieżącymi i wieloletnimi;

3) fakty naruszeń planów oraz tryb i warunki zmiany już zatwierdzonych planów; a także czy w tych przypadkach dokonano zmian w odpowiednich planowanych wskaźnikach;

4) realizacja planów dla najważniejszych, priorytetowych rodzajów sprzedawanych produktów;

5) sprawdzanie przyczyn odchyleń faktu od planu;

6) realizacja planów w ujęciu ogólnym iw jednostkach produkcyjnych;

7) zgodność danych sprawozdawczych o sprzedanych produktach z danymi księgowymi, dokumentami pierwotnymi, czy istnieją fakty ujęcia w tych danych produktów, które nie były sprzedawane w tym okresie sprawozdawczym, czy istnieją fakty zniekształceń i uzupełnień w sprawozdawczości;

8) wykonanie zadań i obowiązków w zakresie sprzedaży produktów o odpowiedniej ilości i jakości w terminach określonych umową;

9) dokumenty księgowości operacyjnej realizacji planów sprzedaży;

10) przestrzeganie procedury zachęcania starszych pracowników inżynieryjno-technicznych i pracowników, z uwzględnieniem realizacji planów sprzedaży wyrobów;

11) straty w postaci kar, kar, przepadków związanych z niewykonaniem planów sprzedaży produktów lub naruszeniem warunków, ilości, jakości, asortymentu produktów zgodnie z dokumentacją umowną;

12) prawidłowość stosowania cen produktów;

13) jakość sprzedawanych produktów;

14) realizacja planu sprzedaży w zakresie udziału produktów wysokiej jakości w całkowitym wolumenie sprzedaży;

15) przyczyny sprzedaży produktów niskiej jakości;

16) przyczyny awarii i nieregularności pracy w zakresie marketingu produktów;

17) codzienne raporty o przesyłkach, ustalające przyczyny odchyleń od zaplanowanych celów, identyfikujące winnych, oceniające podjęte środki w celu wyeliminowania naruszeń oraz raporty monitorujące nierozwiązane odchylenia;

18) regulamin wewnętrzny regulujący działalność działu sprzedaży – jest to regulamin działu sprzedaży, instrukcje, zakresy obowiązków służbowych specjalistów działu sprzedaży oraz inne lokalne dokumenty, które umożliwiają śledzenie powiązań funkcjonalnych i organizacji działań marketingowych przedmiotu weryfikacji;

19) celowość podejmowanych decyzji w zakresie ustalania cen, strategii marketingowych;

20) ruch towarów.

Procedury kontroli operacyjnej nad realizacją planów sprzedaży (planów sprzedaży, wysyłek) w organizacji zaleca się przeprowadzać w następującej kolejności:

1) kierownik biura gospodarczego działu sprzedaży sprawuje podstawową kontrolę nad realizacją planów sprzedaży na podstawie dobowych raportów wysyłek, według rozliczeń za produkty, przygotowuje i codziennie przedkłada zastępcy kierownika działu sprzedaży ds. sprzedaży raporty zarządcze z realizacji planów sprzedaży na dzień i od początku okresu sprawozdawczego, a także raporty dzienne z realizacji planów kalendarza operacyjnego dla wysyłek;

2) biuro umów prawnych, po otrzymaniu aktualnych informacji o rozliczeniach z zawartych umów z działu finansowego lub z działu księgowości, informuje biuro gospodarcze o fakcie sprzedaży;

3) zastępca kierownika działu sprzedaży ds. zarządzania sprzedażą analizuje otrzymane raporty; ustala przyczyny odchyleń; identyfikuje winowajców; podejmuje działania w ramach swoich kompetencji i na co dzień, zgodnie z ustaloną procedurą, przekazuje kierownikowi działu sprzedaży informację o realizacji planów sprzedażowych.

Po otrzymaniu danych o realizacji planów sprzedażowych, kierownik działu sprzedaży analizuje przyczyny stwierdzonych przez zastępcę odchyleń, ocenia działania podjęte w kompetencjach tego ostatniego i eliminuje niedociągnięcia będące w jego kompetencjach.

4. Metody sprawdzania rachunku kosztów produkcji

Sprawdzenie rachunku kosztów to najbardziej czasochłonna, odpowiedzialna część pracy kontrolera. Wymaga gruntownej znajomości prawa, specyfiki branży lub rodzaju działalności kontrolowanego podmiotu. Celem sprawdzenia księgowania kosztów produkcji jest ustalenie zasadności i kompletności ujęcia niektórych kosztów w strukturze kosztów produkcji.

Sprawdzenie rachunku kosztów rozpoczyna się od zastosowania metody analizy cech organizacyjnych, technologicznych przedsiębiorstwa, zasobów i skali działalności.

Przeprowadzając audyt, badają zgodność księgowania kosztów z procedurą określoną w polityce rachunkowości organizacji i ogólnie z procedurą ustanowioną przez prawo metodą trackingową. W trakcie badania ustala się poprawność oszacowania środków odpisanych w koszty, prawidłowość amortyzacji środków trwałych, wartości niematerialnych, prawidłowość przypisania kosztów do okresów sprawozdawczych. Szczególną uwagę zwraca się na koszty standaryzowane. Sprawdzają więc procedurę przypisywania kosztów gościnności, kosztów podróży, kosztów reklamy, odsetek od pożyczki itp. Sprawdzają również procedurę przypisywania wydatków do wydatków, na których spłatę utworzono fundusze specjalne. Sprawdzane są stosowane w organizacji metody rozliczania kosztów, podział na grupy, poprawność odpisu kosztów pakowania i pakowania, poprawność odpisu braków, ubytków, usterek. Konieczne jest również monitorowanie, czy świadczenia pracownicze finansowane ze środków specjalnych oraz dochód netto są zaliczane do kosztów.

Podczas sprawdzania składek na potrzeby społeczne konieczne jest śledzenie poprawności naliczania obowiązkowych wpłat na różne fundusze zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Sprawdzenie naliczania amortyzacji powinno potwierdzić prawidłowość ujęcia kosztów amortyzacji obiektów w strukturze kosztów, zgodność z procedurą naliczania amortyzacji. Koszty sklasyfikowane jako różne należy zbadać w celu zidentyfikowania nieprawidłowości i zniekształceń. Może to obejmować wydatki na korzystanie z kredytów, wydatki na bezpieczeństwo, na przyciągnięcie specjalistów, wynajem, usługi komunikacyjne, banki, agencje rekrutacyjne, wydatki na reklamę, wydatki na gościnność itp. W tym przypadku zasadność uwzględniania wydatków w wydatkach jest szczególnie dokładnie badana. Sprawdzają poprawność rozliczania kosztów według rodzaju produkcji, sprawdzają ewidencję syntetyczną i analityczną, a także księgowość podatkową, Księgę Główną, sprawozdawczość, sprawozdania księgowe, dokumenty podstawowe.

Główne naruszenia stwierdzone podczas audytu rachunku kosztów:

1) nieprawidłowe udokumentowanie odpisu wydatków w koszty produkcji;

2) słaby system kontroli wewnętrznej rachunku kosztów;

3) nieprzestrzeganie harmonogramu pracy;

4) nieprowadzenie inwentaryzacji prac w toku;

5) brak kontroli nad szacunkami kosztów ogólnych;

6) nieprzestrzeganie w okresie sprawozdawczym ustalonej procedury podziału wydatków;

7) nieprawidłowe uzgadnianie danych z rachunku kosztów analitycznych i syntetycznych;

8) przypisanie kosztów inwestycji kapitałowych do kosztów produkcji i innych naruszeń. Wymienione powyżej naruszenia są wykrywane przy stosowaniu metod analizy, uzgadniania, porównania, śledzenia, przeliczania arytmetycznego, selektywnej i pełnej weryfikacji danych, testowania, inwentaryzacji itp. Należy pamiętać, że nie tylko potwierdzenie wiarygodności rachunkowości zależy od wyniki audytu rachunku kosztów i raportowania, ale także prawidłowość naliczania podatku dochodowego. A błędy w rachunkowości podatkowej mogą skutkować stratami finansowymi i sankcjami w postaci grzywien i kar.

5. Sprawdzenie księgowania wartości niematerialnych

Sprawdzenie księgowania wartości niematerialnych ma pewne cechy szczególne ze względu na brak formy materialnej tych aktywów, a także wysoki stopień ryzyka rentowności operacji na wartościach niematerialnych. W rachunkowości wartości niematerialne są odzwierciedlone przez analogię z odzwierciedleniem operacji rozliczania środków trwałych.

Przy sprawdzaniu tych aktywów należy kierować się przepisami Kodeksu Cywilnego, Ustawy „O patentach”, „O prawach”, Ustawy „O ochronie programów komputerowych”, baz danych, Ustawy o ochronie własności intelektualnej Prawa itp.

Ponieważ wartości niematerialne i prawne są przedmiotem sprzedaży, muszą mieć jakąś formę towarową i możliwość zbycia od właściciela. W rachunkowości jednostką wartości niematerialnych jest pozycja zapasów.

Przedmiotem inwentarza wartości niematerialnych jest zbiór praw, które wynikają z jednego patentu, certyfikatu, umowy cesji praw itp. usług lub wykorzystania na potrzeby zarządzania przedsiębiorstwem.

Wartości niematerialne muszą posiadać dokumenty dowodowe i prawne potwierdzenie wartości.

Przed przystąpieniem do audytu należy zapoznać się z przepisami dotyczącymi wartości niematerialnych (OW), zapisaną w polityce rachunkowości procedurą ich odzwierciedlenia, określić rodzaje OW dostępnych w przedsiębiorstwie lub przedmiocie audytu, a także jako poprawność przypisania OW do tej lub innej grupy.

Zgodnie z PBU 14/2000 wartościami niematerialnymi są przedmioty własności intelektualnej (wyłączne prawo do wyników działalności intelektualnej):

1) wyłączne prawo właściciela patentu do wynalazku, wzoru przemysłowego, wzoru użytkowego;

2) wyłączne prawa autorskie do programów komputerowych, baz danych;

3) prawo własności twórcy lub innego uprawnionego do topologii układów scalonych;

4) wyłączne prawo właściciela do znaku towarowego i usługowego, nazwy pochodzenia towaru;

5) wyłączne prawo właściciela patentu do dorobku selekcyjnego.

Wartości niematerialne uwzględniają również reputację biznesową organizacji oraz wydatki organizacyjne (wydatki związane z utworzeniem osoby prawnej, ujmowane zgodnie z dokumentami założycielskimi w ramach wkładu uczestników (założycieli) do kapitału docelowego (akcyjnego) organizacji). Należy zauważyć, że skład wartości niematerialnych nie obejmuje cech intelektualnych i biznesowych personelu organizacji, jego kwalifikacji i zdolności do pracy, ponieważ są one nierozerwalnie związane z ich nośnikami i nie mogą być bez nich wykorzystywane. W toku kontroli wartości niematerialnych badane są pod kątem udokumentowania, poprawności i kompletności ich odzwierciedlenia w księgach rachunkowych, operacji przemieszczania aktywów, amortyzacji wartości niematerialnych i ich zbycia. Sprawdź organizację księgowości analitycznej i syntetycznej wartości niematerialnych. Wszystkie aktywa w analityce muszą być rozliczane osobno dla każdego składnika wartości niematerialnych. Rachunkowość syntetyczna prowadzona jest na koncie 04 „NMA”.

W trakcie kontroli badają rejestry księgowe i podatkowe dotyczące operacji na wartościach niematerialnych.

Kwoty amortyzacji wartości niematerialnych są odzwierciedlone na koncie 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”, amortyzacja zależy od ustalonego okresu użytkowania, który musi być odnotowany w umowie oraz akcie przyjęcia i przekazania wartości niematerialnych. Kwoty amortyzacji wartości niematerialnych odnoszone są do wydatków pomniejszających podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Dlatego, aby uniknąć zniekształceń w rachunkowości, sprawozdawczości i procedurze obliczania podatków, konieczna jest ocena procedury ustalania okresu użytkowania wartości niematerialnych. W przypadku wartości niematerialnych amortyzacja naliczana jest w ciągu 1 roku, są to tzw. wartości niematerialne bieżące. Ale jeśli nie można ustalić okresu użytkowania wartości niematerialnych, bierze się pod uwagę 20 lat. Zgodnie z rozporządzeniem o rachunkowości za okres użytkowania można uznać okres ważności patentu, certyfikatu, okres przewidywanego użytkowania składnika aktywów, ilość produktów lub robót (usług) spodziewanych do otrzymania w wyniku użytkowania wartości niematerialne. Podczas sprawdzania procedury odpisywania wartości niematerialnych konieczne jest ustalenie poprawności odpisu aktywów, procedury ewidencjonowania operacji umarzania aktywów, kolejności amortyzacji oraz poprawności zapisów księgowych. Przy sprawdzaniu wartości firmy należy sprawdzić poprawność jej oceny, rozumianą jako różnica między ceną zakupu całej organizacji a parzystą wartością aktywów tej organizacji w bilansie.

Dodatnia różnica jest odzwierciedlona w następujący sposób: Rachunek debetowy 04 „Wartości niematerialne i prawne”, Rachunek kredytowy 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”. Ujemna różnica jest wyrażona jako: Obciążenie na rachunku 98 „Przychody odroczone”, Uznanie na rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

Sprawozdanie finansowe uwzględnia początkowy koszt oraz kwotę naliczonej amortyzacji według rodzaju wartości niematerialnych na początek i koniec roku sprawozdawczego, koszt odpisów i zwiększenia oraz inne przypadki przemieszczenia wartości niematerialnych.

W ramach informacji o polityce rachunkowości organizacji w sprawozdaniach finansowych ujawnieniu podlegają co najmniej następujące informacje:

1) o metodach wyceny wartości niematerialnych nabytych nie za gotówkę;

2) o warunkach użytkowania wartości niematerialnych przyjętych przez organizację (dla poszczególnych grup);

3) o sposobie naliczania odpisów amortyzacyjnych dla niektórych grup wartości niematerialnych;

4) o sposobie ujęcia w księgach rachunkowych odpisów amortyzacyjnych wartości niematerialnych.

Najczęściej ujawniane fakty naruszeń:

1) błędna klasyfikacja wartości niematerialnych, brak dokumentów wewnętrznych regulujących procedurę rozliczania wartości niematerialnych;

2) błędna ocena początkowego kosztu wartości niematerialnych;

3) niekompletną dokumentację, ustalającą stan i ocenę wartości niematerialnych i prawnych organizacji;

4) błędna kalkulacja amortyzacji wartości niematerialnych, niepełna rachunkowość analityczna operacji na wartościach niematerialnych;

5) rozbieżność między danymi analitycznymi i syntetycznymi danymi księgowymi księgi głównej, bilansu.

6. Kontrola wewnętrzna i system środków ograniczających ryzyko działalności gospodarczej”

Kontrola wewnętrzna składa się z systemu księgowego, środowiska kontroli, kontroli. Jego cel: badanie i dostarczanie informacji na temat korekty błędów, zniekształceń, wcześniej podjętych decyzji. Dobrze ugruntowany mechanizm kontroli wewnętrznej jest niezbędny do pomyślnego funkcjonowania przedsiębiorstwa. Za jego rozwój i funkcjonowanie odpowiada szef przedsiębiorstwa. Skuteczne działanie systemu kontroli wewnętrznej ograniczy w znacznym stopniu ryzyko działalności gospodarczej. Kontrola wewnętrzna:

1) udziela kierownictwu przedsiębiorstwa rzetelnych informacji o działalności finansowej i gospodarczej podmiotu;

2) zapewnia bezpieczeństwo dokumentów, aktów, mienia, zapobiegając kradzieży, nadużyciu, uszkodzeniu, zniszczeniu, ujawnieniu, nadużyciu;

3) eliminuje bezproduktywne koszty, nieracjonalne wykorzystanie zasobów, wzmacnia dyscyplinę i optymalizuje płatności podatkowe;

4) zapewnia realizację przez personel organizacji wewnętrznych przepisów lokalnych, nakazów, nakazów, instrukcji, regulaminów;

5) zapewnia warunki prowadzenia rachunkowości w organizacji zgodnie z obowiązującymi przepisami. Kontrola wewnętrzna polega na wdrożeniu procedur kontrolnych, które pomagają zidentyfikować błędy, porównać dynamikę wskaźników i ustalić przyczyny rozbieżności, a także nastawić pracowników organizacji na sumienne wypełnianie swoich obowiązków. W ramach ryzyka wewnątrzekonomicznego należy zrozumieć prawdopodobieństwo znaczących zniekształceń w operacjach księgowych i ogólnie w sprawozdawczości. Ryzyko to charakteryzuje stopień podatności na istotne naruszenia konta księgowego, pozycji bilansu, tej samej grupy operacji gospodarczych oraz sprawozdawczości w ogóle dla badanego podmiotu gospodarczego.

Kontroler-audytor dokonuje oceny ryzyka wewnątrzgospodarczego na etapie planowania z uwzględnieniem systemu kontroli wewnętrznej przedsiębiorstwa, kierując się swoim profesjonalnym osądem. Ocena powinna uwzględniać takie czynniki jak:

1) cechy funkcjonowania i aktualnej sytuacji ekonomicznej branży;

2) specyfikę działalności podmiotu;

3) doświadczenie i kwalifikacje personelu organizacji odpowiedzialnego za prowadzenie ewidencji i raportowanie;

4) możliwość wywierania zewnętrznego nacisku na kierowników i personel podmiotu w celu osiągnięcia określonych wskaźników sprawozdań finansowych;

5) możliwość kontroli działalności podmiotu przez jego właścicieli.

Ryzyko w gospodarstwie może być niskie, średnie i wysokie. Możesz analizować system ryzyka, opracowując środki ograniczające ryzyko działalności gospodarczej. Środki te obejmują:

1) podniesienie poziomu kompetencji personelu przedsiębiorstwa odpowiedzialnego za księgowość i sprawozdawczość poprzez system zaawansowanych szkoleń, seminariów, kursów, konsultacji;

2) wysoki poziom automatyzacji procesu księgowego;

3) utworzenie wysoce efektywnej służby kontroli wewnętrznej lub audytu;

4) opracowanie szczegółowej polityki rachunkowości przedsiębiorstwa dla wszystkich działów rachunkowości;

5) jasny podział funkcji i obowiązków, uprawnień pomiędzy pracownikami księgowości;

6) opracowywanie lokalnych przepisów dotyczących prowadzenia ewidencji i raportowania;

7) kontrolę terminowości, kompletności i poprawności odzwierciedlenia operacji księgowych;

8) kontrolę przestrzegania ustalonego trybu sporządzania i składania sprawozdań podatkowych i księgowych;

9) inwentaryzacje okresowe, uzgodnienia obliczeń i uzgodnienia między działami organizacji;

10) praca z personelem: prowadzenie spotkań operacyjnych, szkolenia wewnętrzne.

WYKŁAD nr 6. Istota i pojęcie rewizji

1. Pojęcie, cel i cele audytu

Najgłębszą metodą kontroli finansowej jest audyt. Audyt to system obowiązkowych czynności kontrolnych w celu udokumentowania i faktycznej weryfikacji legalności i ważności operacji ekonomiczno-finansowych organizacji popełnionej w badanym okresie.

Cel audytu - sprawowanie kontroli nad przestrzeganiem ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie realizacji transakcji gospodarczych i finansowych przez organizacje, ich ważnością, dostępnością i przepływem mienia, wykorzystaniem zasobów materialnych i pracy zgodnie z zatwierdzonymi normami, standardami i szacunkami. Podstawowy zadanie audytu jest sprawdzenie działalności finansowej i gospodarczej organizacji w następujących obszarach:

1) zgodność prowadzonych czynności z dokumentami założycielskimi;

2) zasadność kalkulacji szacunkowych nominacji;

3) wykonanie kosztorysów;

4) wykorzystanie środków budżetowych zgodnie z ich przeznaczeniem;

5) zapewnienie bezpieczeństwa środków i aktywów materialnych;

6) zasadność tworzenia i wydatkowania państwowych funduszy pozabudżetowych;

7) przestrzeganie dyscypliny finansowej oraz prawidłowości rachunkowości i sprawozdawczości;

8) ważności operacji na gotówce i papierach wartościowych, operacji rozliczeniowych i kredytowych;

9) transakcje ze środkami trwałymi i wartościami niematerialnymi;

10) kompletność i terminowość rozliczeń z budżetem i środkami pozabudżetowymi;

11) czynności związane z inwestycjami;

12) rozliczenia płacowe i inne rozliczenia z osobami fizycznymi;

13) zasadność poniesionych kosztów związanych z bieżącą działalnością i nakładami inwestycyjnymi;

14) kształtowanie wyników finansowych i ich podział.

Kontrola wydatkowania i otrzymywania środków z budżetu federalnego, wykorzystania środków pozabudżetowych, dochodów z majątku odbywa się zarówno w sposób planowy, jak i nieplanowany. Audyt organizacji dowolnej formy własności zgodnie z wymogami organów ścigania przeprowadzany jest zgodnie z ustaloną procedurą zgodnie z obowiązującymi przepisami. W programie lub liście kluczowych zagadnień wyszczególnione są istotne kwestie audytu.

Program audytu obejmuje temat, okres, jaki powinien obejmować audyt i jest zatwierdzany przez kierownika organu kontroli i audytu. Przygotowanie programu audytu i jego wdrożenie powinno być poprzedzone okresem przygotowawczym, podczas którego uczestnicy audytu zobowiązani są do zapoznania się z niezbędnymi aktami ustawodawczymi i innymi aktami wykonawczymi, prawnymi, danymi sprawozdawczymi i statystycznymi oraz innymi dostępnymi materiałami charakteryzującymi finansowe i działalność gospodarcza.

Przed rozpoczęciem audytu kierownik grupy audytowej zapoznaje jej uczestników z treścią programu audytu oraz rozdziela zagadnienia i obszary pracy pomiędzy jego wykonawców.

Przed rozpoczęciem audytu kierownik audytowanej organizacji powinien przedstawić zaświadczenie o prawie do przeprowadzenia audytu, przedstawić uczestników audytu oraz sporządzić plan pracy. Na podstawie programu audytu określają potrzebę i możliwość zastosowania określonych działań audytowych, technik i metod pozyskiwania informacji, procedur analitycznych oraz wielkości próbek danych z badanej populacji.

Kierownik audytowanej organizacji jest zobowiązany do stworzenia odpowiednich warunków do przeprowadzenia audytu, zapewnienia pomieszczeń, sprzętu biurowego, usług komunikacyjnych oraz zapewnienia maszynopisu. Wyniki audytu są dokumentowane w akcie podpisanym przez kierownika grupy audytowej, kierownika i głównego księgowego audytowanej organizacji.

2. Audyt jako narzędzie kontroli

rewizja - jest to pełne badanie działalności finansowej i gospodarczej podmiotu gospodarczego w celu sprawdzenia jej legalności, poprawności, celowości i skuteczności.

W zależności od obiektu dostępne są rewizje kompletne, częściowe, tematyczne i złożone. Mogą być jednak planowane i nieplanowane. W zależności od stopnia pokrycia danych w procesie audytu przeprowadzane są audyty ciągłe, w których kontrolowane są wszystkie dokumenty i aktywa materialne, oraz selektywne, których istotą jest kontrola części dokumentów.

Ze względu na charakter materiału, na podstawie którego dokonywane są audyty, dzieli się je na dokumentowe (sprawdzające autentyczność dokumentów sprawozdawczych i zapisów w księgach rachunkowych) oraz faktyczne (sprawdzające dostępność środków finansowych i środków trwałych). Najbardziej powszechne i postępowe są audyty kompleksowe, obejmujące wszystkie obszary i aspekty działalności audytowanego przedsiębiorstwa.

Audyty są przeprowadzane przez organy zarządzające w stosunku do podległych przedsiębiorstw i instytucji, a także przez różne państwowe i niepaństwowe organy kontrolne (Departament Kontroli Finansowej i Audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, Bank Centralny Rosji Federacja, usługi audytu).

Kontrola finansowa i ekonomiczna w głównym ogniwie firm i przedsiębiorstw odbywa się poprzez przeprowadzanie audytów, kontroli tematycznych, wybiórczych, ciągłych i kontrolnych przy użyciu określonych technik. Zespół metod organizacyjnych, metodologicznych i technicznych stosowanych w audycie poprzez procedury stanowi proces kontroli i audytu. Dynamiczny proces związany z udziałem funduszy, przedmiotów pracy, składa się z etapów organizacyjnych, technologicznych i końcowych, w odniesieniu do komórek kontroli i audytu, które są w strukturze organów zarządzających przedsiębiorstwa, departamentów, ministerstw, administracji tematy, miasta.

Etap organizacyjny obejmuje wybór przedmiotu audytu oraz przygotowanie organizacyjne i metodyczne audytu. Wybór obiektu zależy od priorytetyzacji obiektów rewizji. Mogą to być przedsiębiorstwa, które muszą zostać poddane kompleksowemu audytowi zgodnie z planem ich realizacji (po okresie międzyaudytowym) lub poszczególne wskaźniki ich działalności, których pilna kontrola kontrolna spowodowana jest nieprzestrzeganiem kontrakt, porządek państwowy, nieopłacalna praca, niezapewnienie bezpieczeństwa kosztowności itp.

Kierownikiem zespołu audytowego jest pracownik służby kontroli i audytu, posiadający specjalne wykształcenie i doświadczenie praktyczne w pracy audytorskiej. Przygotowanie organizacyjno-metodologiczne audytu rozpoczyna się od badania stanu gospodarki przedmiotu audytu.

Procedura audytu.

W celu przeprowadzenia audytu uczestniczącym w nim pracownikom wydaje się specjalne zaświadczenie, które podpisuje kierownik organu kontroli i audytu, który zlecił audyt. Ponadto kierownik organu kontroli i audytu ustala termin przeprowadzenia audytu, skład grupy audytowej oraz jej lidera, uwzględniając wynikające z audytu zadania kontroli audytu. Terminy nie powinny przekraczać 45 dni kalendarzowych. W razie potrzeby możliwe jest przedłużenie okresu audytu w porozumieniu z kierownikiem organu kontroli i audytu. Listy kontrolne audytu są definiowane przez program lub listę kontrolną kluczowych zagadnień.

Przygotowanie programu audytu i jego wdrożenie powinno być poprzedzone okresem przygotowawczym, podczas którego uczestnicy audytu zobowiązani są do zapoznania się z niezbędnymi regulacjami prawnymi i innymi, danymi sprawozdawczymi i statystycznymi oraz innymi dostępnymi materiałami charakteryzującymi działalność finansowo-gospodarczą.

3. Organizacja audytu

Audyty działalności finansowej i gospodarczej organów i instytucji mogą być niewydziałowe, wydziałowe, w gospodarstwie, zaplanowane i nieplanowane, kompleksowe, nieskomplikowane i tematyczne, ciągłe, selektywne i połączone. Audyty są przeprowadzane zgodnie z planami pracy organów kontroli i audytu oraz ministerstw zgodnie z umotywowanymi uchwałami, wymaganiami organów audytowych.

Kontrola wpływów i wydatków środków budżetowych i pozabudżetowych organów państwowych podmiotów Federacji Rosyjskiej i samorządów terytorialnych oraz dochodów z posiadanego przez nie mienia przeprowadzana jest na wniosek tych organów w określony sposób ze zwrotem kosztów koszty takiej kontroli przez właściwy organ państwowy podmiotu Federacji Rosyjskiej lub organ samorządu terytorialnego.

Pracownicy organu kontroli i audytu muszą posiadać stałe świadectwa służby o ustalonej formie.

Pracownicy organu kontroli i audytu, którzy na stałe mieszkają i wykonują swoje obowiązki służbowe poza siedzibą tego organu, w wyjątkowych przypadkach (znaczne oddalenie, niekorzystne warunki pogodowe itp.), w porozumieniu z organem, który zlecił przeprowadzenie audytu, są zezwolono na przeprowadzenie go zgodnie z ich urzędowymi świadectwami, a następnie rejestrację w określony sposób. Konkretne kwestie audytu są określone przez program lub listę głównych zagadnień audytu.

Program audytu składa się z tematu, okresu, który powinien obejmować audyt, wykazu głównych celów i zagadnień podlegających audytowi i jest zatwierdzany przez kierownika organu kontroli i audytu. Na wniosek kierownika grupy audytowej (kontrolera-rewidenta), w przypadku ujawnienia faktów nadużycia lub uszkodzenia mienia, kierownik kontrolowanej organizacji, zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, jest zobowiązany do zorganizowania inwentaryzacja funduszy i aktywów materialnych. Termin i miejsca (objętość) inwentaryzacji ustala kierownik grupy audytowej (kontroler-audytor) w porozumieniu z kierownikiem audytowanej organizacji. Audytorzy wyznaczeni przez kierownika grupy audytowej wchodzą w skład komisji inwentaryzacyjnej i kontrolują jej pracę.

Audytorzy podejmują działania w celu zapewnienia obecności osób odpowiedzialnych finansowo podczas inwentaryzacji powierzonych im wartości, pomiarów kontrolnych wykonywanych prac, kontroli uruchamiania surowców i materiałów do produkcji, pobierania próbek i próbek do badań, a także inne podobne działania mające na celu weryfikację działań osób odpowiedzialnych finansowo.

W przypadku braku lub zaniedbania rachunkowości w kontrolowanej organizacji, kierownik grupy audytowej (kontroler-audytor) sporządza stosowny akt w tej sprawie i składa sprawozdania kierownikowi organu kontroli i audytu. Kierownik organu kontrolnego przesyła kierownikowi kontrolowanej organizacji i (lub) wyższej organizacji lub organowi sprawującemu ogólne kierownictwo nad działalnością kontrolowanej organizacji pisemne polecenie przywrócenia rachunkowości w kontrolowanej organizacji.

4. Przyczyny i częstotliwość audytu

Państwo wykorzystuje i zarządza większą ilością zasobów i funduszy niż te, które są mobilizowane w jego budżecie. Dlatego musi posiadać ramy prawne i odpowiedni mechanizm, aby zapewnić ukierunkowane i skuteczne wykorzystanie wszystkich należących do niego środków oraz kontrolę nad sposobem, w jaki to się robi.

Państwo nie może być obojętne na to, jak to się robi w przedsiębiorstwach i organizacjach własności niepaństwowej. W konsekwencji państwo powinno dysponować takimi formami kontroli finansowej, które skutecznie kontrolowałyby przedsiębiorstwa wszystkich form własności.

Kontrole działalności finansowej i gospodarczej organów i instytucji podległych Ministerstwu Sprawiedliwości Rosji powinny być przeprowadzane co najmniej raz w roku (Dekret Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 25.07 lipca 1996 r. Nr 1095 (zmieniony w lipcu 25.07.2000, 18.07.2001, XNUMX lipca XNUMX)).

W razie potrzeby mogą zostać przeprowadzone nadzwyczajne audyty lub kontrole dotyczące poszczególnych kwestii.

Kontrole przeprowadzane są zgodnie z planami pracy ministerstwa, zatwierdzonymi przez kierownictwo ministerstwa, co do zasady nie później niż w ciągu miesiąca. Przedłużenie okresu audytu jest dozwolone za zgodą osoby, która go wyznaczyła. Audyty są przeprowadzane przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej i są wyznaczane w każdym indywidualnym przypadku przez szefa ministerstwa lub jego pierwszego zastępcę, ze wskazaniem terminu.

Kontrola wpływów i wydatków federalnych środków budżetowych, wykorzystania środków pozabudżetowych, dochodów z majątku federalnego w federalnych organach wykonawczych, organach państwowych podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządach i organizacjach o dowolnej formie własności realizowane zarówno w zaplanowanym, jak i nieplanowanym porządku. Audyt organizacji dowolnej formy własności zgodnie z umotywowanymi uchwałami, wymogami organów ścigania przeprowadzany jest w określony sposób, zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Kontrola wpływów i wydatków funduszy budżetowych i pozabudżetowych organów państwowych podmiotów Federacji Rosyjskiej i samorządów terytorialnych oraz dochodów z posiadanego przez nie mienia przeprowadzana jest na wniosek tych organów w określony sposób ze zwrotem kosztów koszty takiej kontroli przez właściwy organ państwowy podmiotu Federacji Rosyjskiej lub organ samorządu terytorialnego. Podstawą audytu jest uzasadniona uchwała, która musi zawierać numer, datę, temat audytu, skład zespołu audytowego ze wskazaniem jego lidera, audytowany okres, nazwę audytowanej organizacji, pełne imię i nazwisko kierownika, stanowisko i podpisy osób, które wydały tę uchwałę.

Za każdy audyt pracownicy biorący w nim udział wydawane są specjalne zaświadczenia, które podpisuje kierownik organu kontrolno-audytowego zlecający audyt lub osoba przez niego upoważniona (dalej - kierownik organu kontrolno-audytowego ) i poświadczone pieczęcią określonego organu. Pracownicy organu kontroli i audytu muszą również posiadać stałe świadectwa pracy o ustalonej formie. Termin przeprowadzenia audytu, skład grupy audytowej oraz jej kierownika (kontroler-audytor) określa kierownik organu kontrolno-audytowego, biorąc pod uwagę ilość pracy do wykonania wynikającą ze specyfiki zadań audytu a charakterystyką kontrolowanej organizacji i co do zasady nie może przekroczyć 45 dni kalendarzowych.

Przedłużenia pierwotnie ustalonego okresu audytu dokonuje kierownik organu kontroli i audytu na uzasadniony wniosek kierownika grupy audytowej (kontroler-audytor).

5. Kierunki audytu

Organizacją i produkcją audytów zajmuje się departament prac audytowych (Departament Kontroli i Audytu) Ministerstwa Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej. Podczas przeprowadzania kompleksowych kontroli ministerstw sprawiedliwości republik autonomicznych, departamentów terytorium, regionu, Departament Wsparcia Finansowego, Gospodarczego i Gospodarczego Ministerstwa Sprawiedliwości Rosji bierze również udział w kontroli ich działalności finansowej i gospodarczej. W niektórych przypadkach, na podstawie zarządzenia (instrukcji) ministra (pierwszego wiceministra), w kontrolę mogą być zaangażowani specjaliści z resortów i departamentów ministerstwa, a także innych instytucji i organów wymiaru sprawiedliwości.

Audyty można przeprowadzić w następujących głównych obszarach:

1) zgodność działań organizacji z dokumentami założycielskimi;

2) zasadność kalkulacji szacunkowych nominacji;

3) wykonanie kosztorysów;

4) wykorzystanie środków budżetowych zgodnie z ich przeznaczeniem;

5) zapewnienie bezpieczeństwa środków i aktywów materialnych;

6) zasadność tworzenia i wydatkowania państwowych funduszy pozabudżetowych;

7) przestrzeganie dyscypliny finansowej, prawidłowości rachunkowości i sprawozdawczości;

8) ważności operacji na gotówce i papierach wartościowych, operacji rozliczeniowych i kredytowych;

9) kompletność i terminowość rozliczeń z budżetem i środkami pozabudżetowymi;

10) transakcje ze środkami trwałymi i wartościami niematerialnymi;

11) czynności związane z inwestycjami;

12) rozliczenia płacowe i inne rozliczenia z osobami fizycznymi;

13) zasadność poniesionych kosztów związanych z bieżącą działalnością i nakładami inwestycyjnymi;

14) kształtowanie wyników finansowych i ich podział.

Poza wymienionymi powyżej obszarami kontroli finansowej sprawdzana jest również działalność gospodarcza badanego przedsiębiorstwa, tj. struktura przedsiębiorstwa, podległe mu instytucje i służby, kadra ogólna oraz wielkość kosztorysu całkowitego, rozliczenia (budżetowe i bieżące ), badany jest majątek organizacji (jej wielkość i wycena).

W celu prawidłowego zrozumienia funkcjonowania służby księgowej badanej organizacji, a także przepływu informacji finansowych i obiegu dokumentów, badana jest struktura służby księgowej, organizacja, formy i metody prowadzenia rachunkowości, w jaki sposób zatwierdzony Regulamin w sprawie obsługi księgowej realizowane są opisy stanowisk specjalistów w służbie księgowej, czy zapewniona jest kontrola nad bezpieczeństwem wartości pieniężnych i materialnych; czy polityka rachunkowości jest utworzona zgodnie z PBU „Polityka rachunkowości przedsiębiorstwa”; dostępność zatwierdzonych kosztorysów i podstaw do dokonywania zmian w tych kosztorysach, a także tryb ich wykonania.

Stan zabezpieczenia gotówki w kasie, pozycje inwentaryzacyjne (zapasy i materiały) w magazynach, dostępność sprzętu komputerowego i biurowego, transport (jego stan), dostępność wewnętrznych przepisów lokalnych i dokumentacji administracyjnej odzwierciedlającej działalność finansowo-gospodarczą ( nakazy terminów składania raportów zaliczkowych, okres na jaki wydawane są środki na podstawie raportu, wykaz osób uprawnionych do otrzymania środków na potrzeby gospodarcze, pełnomocnictwa itp.), stan rozliczenia godzin pracy (sprawdzanie karty czasu pracy).

Audyt działalności gospodarczej daje audytorowi możliwość oceny stanu, wielkości badanego podmiotu, stanu systemu kontroli wewnętrznej w przedsiębiorstwie oraz pozwoli na sporządzenie planu pracy uwzględniającego priorytetowe obszary audytu . Wdrożenie wyników audytu polega na wyeliminowaniu naruszeń stwierdzonych podczas audytu, omówieniu wyników audytu w przedsiębiorstwie, przekazaniu spraw organom sądowym i śledczym.

6. Przygotowanie i planowanie audytu

Zgodnie z podstawą organizacyjną audyty podzielone są na zaplanowane i pozaplanowe. Audyt organizacji dowolnej formy własności zgodnie z umotywowanymi uchwałami, wymogami organów ścigania odbywa się zgodnie z ustaloną procedurą zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Organy kontroli i audytu opracowują długoterminowe (na 5 lat) i bieżące (na nadchodzący rok kalendarzowy) plany audytów. Przy sporządzaniu planu zakłada się przeprowadzenie audytu przedsiębiorstwa co najmniej raz w roku oraz zapewnienie ciągłości audytów (każdy audyt obejmuje okres od zakończenia poprzedniego audytu do dnia bilansowego w badanym okresie).

Planowanie audytu jest ściśle poufne, aby zapewnić zaskoczenie audytów.

Plany audytu odzwierciedlają metody weryfikacji (zwykle metoda ciągła służy do weryfikacji operacji gotówkowych i bankowych oraz ustalenia pełnej wysokości szkód wyrządzonych w zidentyfikowanych przypadkach kradzieży i innych naruszeń).

Sporządzenie planu audytu dla konkretnego przedsiębiorstwa jest zawsze poprzedzone pracami przygotowawczymi, które obejmują badanie niezbędnych aktów prawnych, regulacyjnych i prawnych, danych sprawozdawczych i statystycznych oraz innych dostępnych materiałów charakteryzujących działalność finansową i gospodarczą organizacji podlegającej rewizja. Niezbędne jest również zapoznanie członków grupy audytowej z zebranymi informacjami o przedsiębiorstwie, rozdzielenie między nimi zagadnień i obszarów pracy.

Przybywając z audytem w przedsiębiorstwie, kierownik grupy audytowej (kontroler-audytor) musi przedstawić kierownikowi audytowanej organizacji zaświadczenie o prawie do przeprowadzenia audytu, zapoznać go z głównymi zadaniami, przedstawić pracowników zaangażowanych w audyt, rozwiązywać kwestie organizacyjne i techniczne audytu oraz sporządzać plan pracy.

Członkowie zespołu audytowego (kontroler-audytor) na podstawie planu audytu określają potrzebę i możliwość zastosowania określonych działań audytowych, metody i metody pozyskiwania informacji, procedury analityczne, wielkość próby danych od audytowanego ludności, dając wiarygodną okazję do zebrania wymaganych informacji i dowodów. Kierownik audytowanej organizacji jest zobowiązany do stworzenia odpowiednich warunków do przeprowadzenia audytu.

W przypadku, gdy pracownicy audytowanej organizacji odmówią dostarczenia niezbędnych dokumentów lub zaistnieją inne przeszkody do przeprowadzenia audytu, kierownik grupy audytowej (kontroler-audytor) oraz, w razie potrzeby, kierownik organu kontroli i audytu zgłasza te fakty organowi, w imieniu którego przeprowadzany jest audyt. Na podstawie planu audytu sporządzany jest program audytu, a każdy członek zespołu audytowego sporządza swój plan pracy.

W trakcie audytu są przeglądane i dostosowywane w zależności od zidentyfikowanych przypadków naruszeń, wprowadzane są do nich zmiany dotyczące metod audytu, procedur analitycznych, wielkości próby do weryfikacji i nie tylko, a jeśli księgowość nie jest prowadzona lub rozpoczęta w przedsiębiorstwie, audyt mogą być zawieszone i wznowione po przywróceniu w kontrolowanej organizacji księgowej. W celu usystematyzowania materiałów audytowych audytorzy opracowują dokumenty robocze zgodnie z aktualną Instrukcją i opracowanymi zaleceniami metodycznymi w celu zarejestrowania wszystkich naruszeń wykrytych podczas audytu, następnie informacje z dokumentów roboczych są przekazywane do raportu z audytu, który jest sporządzany zgodnie z wcześniej opracowanym programem lub planem audytu.

7. Główne etapy i kolejność audytu

W pracach audytowych należy wyróżnić następujące etapy:

1) przygotowawcze;

2) przeprowadzenie audytu;

3) rejestrację wyników audytu;

4) wdrożenie wyników audytu;

5) kontrolę realizacji decyzji podjętych w wyniku kontroli.

Wynik audytu w dużej mierze zależy od jego przygotowania przed opuszczeniem terenu. Etap przygotowawczy audytu polega na zebraniu informacji o kontrolowanym podmiocie tj. aktach poprzednich audytów, memorandach, zarządzeniach i uchwałach na podstawie wyników audytów, ogólnie rzecz biorąc, badane jest wszystko, co dotyczy tego przedsiębiorstwa. Badane są również dane rocznych i śródrocznych sprawozdań finansowych przedsiębiorstwa, dane sprawozdawczości podatkowej (obliczenia i deklaracje). Na podstawie zebranych informacji ustalane są zadania audytu, przygotowywany jest plan audytu, kierownik grupy audytowej prowadzi prace zapoznawcze w oparciu o informacje o przedsiębiorstwie, a także wyznacza konkretne zadania audytowe dla członków grupy audytowej.

Po przybyciu do przedsiębiorstwa i przedstawieniu kierownikowi przedsiębiorstwa zlecenia lub instrukcji przeprowadzenia audytu, przechodzą bezpośrednio do etapu audytu. Przeprowadzają inspekcję przedsiębiorstwa, kontrolują pomieszczenia, warsztaty, usługi aparatu zarządzającego, wydziały i miejsca przechowywania towarów i materiałów, drogi dojazdowe, przeprowadzają inwentaryzację kasy, badają dokumenty pierwotne, rejestry skonsolidowane, wyciągi z rachunkowość syntetyczną i analityczną, zbieranie wyjaśnień i zaświadczeń od pracowników, w razie potrzeby, przeprowadzanie inwentaryzacji rozliczeń z dłużnikami i wierzycielami, dostawcami i nabywcami (wysyłanie zawiadomień do przedsiębiorstw z prośbą o zgłoszenie stanu rozliczeń lub istniejących roszczeń wobec skontrolowane przedsiębiorstwo).

Jeżeli w przedsiębiorstwie rozpoczęto księgowość, kierownik zespołu audytowego daje zadanie przywrócenia księgowości. Podczas audytu, w celu usystematyzowania materiałów, audytorzy sporządzają dokumenty robocze, które odzwierciedlają wszystkie wykryte fakty naruszeń. Wyniki audytu dokumentowane są w formie aktu (zgodnie z aktualnymi instrukcjami oraz zgodnie z planem lub programem audytu). Ustawa wskazuje informacje o organizacji i audytorach, wyniki poprzednich audytów oraz fakty wykonania decyzji w sprawie tych audytów, wskazuje metody i metody stosowane podczas audytu, metody przeprowadzania inwentaryzacji, wyniki audytów w obszarach audytu, wysokość wyrządzonej szkody.

Już w trakcie kontroli audytor musi podjąć działania w celu wyeliminowania stwierdzonych naruszeń, a także postawić pytanie o zakres odpowiedzialności sprawców. W przypadku drobnych naruszeń, wyniki audytu mogą zostać wdrożone natychmiast po zakończeniu audytu, o czym informuje załącznik do raportu z audytu. A w przypadku ujawnienia faktów kradzieży na dużą skalę sporządzany jest akt tymczasowy i przekazywany organom śledczym. Na podstawie wyników audytu sporządzane są wnioski i propozycje usunięcia niedociągnięć, które przedstawiane są kierownikowi organizacji. Dokonuje przeglądu ustaleń i decyduje o usunięciu braków. W przyszłości wdrażanie tych decyzji powinno być monitorowane.

Organy kontrolne i audytowe zapewniają kontrolę nad wykonaniem decyzji podjętych w wyniku audytu oraz, w razie potrzeby, podejmują inne środki przewidziane w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej w celu wyeliminowania stwierdzonych naruszeń i zrekompensowania wyrządzonych szkód, jak systematycznie badać i podsumowywać materiały kontrolne i na tej podstawie przedstawiać propozycje usprawnienia systemu państwowej kontroli finansowej, uzupełnień, zmian, rewizji aktów prawnych i innych aktów prawnych obowiązujących w Federacji Rosyjskiej.

8. Dokumentacja rewizji

Materiały audytowe składają się z raportu z audytu i prawidłowo wykonanych załączników do niego, do których w sprawozdaniu z audytu znajdują się linki (dokumenty, kopie dokumentów, zaświadczenia podsumowujące, wyjaśnienia urzędników i osób odpowiedzialnych finansowo itp.).

Raport z audytu jest wynikiem żmudnej pracy grupy audytorów i jest oficjalnym dokumentem do podejmowania decyzji w sprawie audytu, aż do wszczęcia sprawy karnej. Zapisy w ustawie muszą być podane na podstawie zweryfikowanych faktów wynikających z dostępnych dokumentów, materiałów z kontroli krzyżowych, inwentarzy i innych danych.

Akty muszą zawierać części wprowadzające, opisowe i skuteczne.

Część wprowadzająca zawiera następujące informacje:

1) pełną nazwę instytucji, w której przeprowadzana jest kontrola, jej formę prawną i adres;

2) imiona i nazwiska biorących udział w kontroli funkcjonariuszy kontrolowanej instytucji odpowiedzialnych za rachunkowość i sprawozdawczość;

3) podstawę kontroli, jej rodzaj, motywy jej przeprowadzenia;

4) czas poprzedniego audytu, okres, za który przeprowadzany jest audyt oraz kwestie do wyjaśnienia;

5) daty rozpoczęcia i zakończenia kontroli, stanowiska i nazwiska funkcjonariuszy przeprowadzających kontrolę.

Część opisowa jest następująca:

1) konkretne fakty i działania wskazujące na naruszenie procedury księgowej, sprawozdawczości, wykorzystania środków budżetowych i pozabudżetowych, przepisów podatkowych itp.;

2) każdy fakt naruszenia jest wskazany w ustawie niezależnie, ze wskazaniem czasu jego popełnienia, wyceny, dokonanych zapisów księgowych oraz z odnośnikami do odpowiednich dokumentów pierwotnych;

3) przy wskazaniu faktów naruszeń należy wskazać na naruszone akty prawne i wykonawcze, wskazując ich konkretne artykuły i ustępy.

Jednocześnie należy pamiętać, że dokumenty regulacyjne ministerstw i departamentów wchodzą w życie dopiero po ich zarejestrowaniu w Ministerstwie Sprawiedliwości Rosji. W części obowiązującej ustawy ujawnione fakty naruszeń są podsumowywane w formie wniosków i przedstawiane są propozycje ich wyeliminowania.

Dane dotyczące aktów tymczasowych są zawarte w akcie uproszczonym w streszczeniu i tylko w przypadku stwierdzenia naruszeń. Akty pośrednie podpisują audytorzy i właściwi urzędnicy odpowiedzialni za bezpieczeństwo aktywów pieniężnych i materialnych. W trosce o zwięzłość akt nie powinien być zaśmiecony szczegółowymi informacjami (tabelami danych liczbowych zidentyfikowanych w procesie weryfikacji). W tym przypadku wystarczy podać 1-2 przykłady i ogólny wynik w ustawie oraz dołączyć szczegółowy wykaz naruszeń do ustawy podpisany przez audytora i głównego księgowego instytucji.

Przed podpisaniem ustawy audytor zapoznaje kierownictwo instytucji oraz pracowników działu księgowości z jej treścią i w przypadku uzasadnionych zastrzeżeń dokonuje korekty ustawy przed jej podpisaniem.

W przypadku wszystkich naruszeń konieczne jest żądanie wyjaśnienia od kierownika, osób uprawnionych i winnych podczas kontroli lub, jeśli to konieczne, w ciągu 3 dni od podpisania aktu, który jest zapisany w akcie przed podpisami.

Sprawozdanie z audytu sporządzane jest w dwóch egzemplarzach podpisanych przez audytora, kierownika placówki i głównego księgowego.

W przypadku zastrzeżeń lub wyjaśnień do ustawy, sygnatariusze zgłaszają zastrzeżenia przed podpisaniem i składają pisemne zastrzeżenia lub wyjaśnienia w terminie 10 dni od dnia podpisania aktu.

W przypadku, gdy działania podjęte w trakcie audytu nie zapewniają całkowitego usunięcia wszystkich stwierdzonych naruszeń, audytor opracowuje projekt polecenia usunięcia stwierdzonych naruszeń i przekazuje go do rozpatrzenia kierownictwu, które zleciło audyt.

9. Wnioski i propozycje dotyczące materiałów audytowych

Materiały audytowe przekazywane są kierownikowi organu audytowego nie później niż 3 dni robocze po ich podpisaniu w audytowanej organizacji. Na ostatniej stronie sprawozdania z audytu kierownik organu kontroli i audytu lub osoba przez niego upoważniona dokonuje adnotacji: „Przyjmuje się materiały z audytu”, wskazuje datę i składa podpis.

Na podstawie wyników audytu kierownik zespołu audytowego sporządza wnioski i przedstawia rekomendacje lub propozycje.

Wnioski powinny być oparte na faktach stwierdzonych podczas audytu i wyszczególnionych w certyfikacie z audytu, a zalecenia powinny wynikać z tych wniosków. Wnioski ujawniają przyczyny i konsekwencje faktów naruszeń i nadużyć.

Wnioski należy sporządzić kompetentnie i logicznie, systematyzując zebrane materiały dotyczące przedsiębiorstwa. Powinny być pogrupowane w następujące obszary:

1) związane z pociągnięciem do odpowiedzialności karnej;

2) związane z odzyskaniem od winnych bez pociągnięcia do odpowiedzialności.

Niedopuszczalne są niejasne, rozmyte, nieostrożne, niejednoznacznie zinterpretowane sformułowania i nieprawidłowe terminy. Nie należy też wyciągać osobistych wniosków, komentarzy do kierownika i specjalistów badanego przedsiębiorstwa. Propozycje powinny ujawniać środki służące wyeliminowaniu zidentyfikowanych uchybień, jasno i konkretnie wskazywać, co należy zrobić iw jaki sposób, kto jest odpowiedzialny za wdrożenie tych środków i jakie są terminy ich realizacji. Wnioski przekazywane są kierownikowi organów kontroli i audytu, który je przegląda i podejmuje decyzje w celu usunięcia uchybień.

W terminie nie dłuższym niż 10 dni kalendarzowych kierownik organu kontroli i audytu na podstawie przedłożonych materiałów audytowych ustala tryb realizacji materiałów audytowych.

Na podstawie wyników audytu, na podstawie wniosków i propozycji przedstawionych w raporcie z audytu, kierownik organu kontroli i audytu przesyła kierownikowi audytowanej organizacji wniosek o podjęcie działań w celu ograniczenia stwierdzonych naruszeń, zrekompensowania za szkody wyrządzone państwu i postawić sprawców przed wymiarem sprawiedliwości.

Wyniki audytu są podsumowywane i przekazywane pisemnie kierownictwu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej wraz z propozycjami podjęcia działań mających na celu wyeliminowanie stwierdzonych naruszeń i odszkodowanie za stwierdzone szkody. Wyniki audytu przeprowadzanego przez kierownika organu kontroli i audytu, w razie potrzeby, są zgłaszane do podjęcia działań wyższej organizacji lub organowi sprawującemu ogólne kierownictwo audytowanej organizacji.

Ponadto kierownik organu kontroli i audytu przekazuje w określony sposób federalnym organom skarbowym materiały kontrolne dotyczące celowego wykorzystania środków z budżetu federalnego w celu zorganizowania prac nad wdrożeniem tych materiałów.

Materiały kontrolne dotyczące kwestii ukierunkowanego wykorzystania federalnych środków budżetowych są przekazywane zgodnie z ustaloną procedurą organom skarbu federalnego w celu zorganizowania prac nad wdrożeniem tych materiałów, aw przypadku poważnych naruszeń mogą być przesyłane organom śledczym.

Organ kontroli i audytu zapewnia kontrolę nad wdrażaniem materiałów audytowych oraz, w razie potrzeby, podejmuje inne środki przewidziane w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej w celu wyeliminowania zidentyfikowanych naruszeń i zrekompensowania wyrządzonych szkód. Organ kontroli i audytu systematycznie bada i podsumowuje materiały kontroli i na tej podstawie, w razie potrzeby, przedstawia propozycje usprawnienia systemu kontroli finansowej państwa, uzupełnienia, zmiany i nowelizacje obowiązujących aktów prawnych i innych aktów prawnych. w Federacji Rosyjskiej.

10. Wdrożenie wyników audytu

Na podstawie przedłożonych materiałów kontrolnych kierownik organu kontroli i audytu ustala tryb realizacji materiałów kontrolnych w terminie nie dłuższym niż 10 dni kalendarzowych.

Na podstawie wyników audytu szef organu kontroli i audytu przesyła do szefa kontrolowanej organizacji wniosek o podjęcie działań w celu stłumienia stwierdzonych naruszeń, zrekompensowania szkód wyrządzonych państwu i postawienia sprawców przed wymiarem sprawiedliwości.

Wyniki kontroli przeprowadzonej zgodnie z Planem głównych zagadnień pracy gospodarczo-kontrolnej Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, decyzje zarządu i rozkazy Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, instrukcje kierownictwa Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, są podsumowywane przez Departament Państwowej Kontroli Finansowej i Audytu i przekazywane pisemnie kierownictwu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej wraz z propozycjami podjęcia działań należących do kompetencji Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej. Finanse Federacji Rosyjskiej miały na celu wyeliminowanie stwierdzonych naruszeń i zrekompensowanie stwierdzonych szkód.

Wyniki kontroli przeprowadzonej zgodnie z uzasadnionymi uchwałami, wymogami organów ścigania lub na wniosek organów państwowych podmiotów Federacji Rosyjskiej lub samorządów zgodnie z Instrukcjami są przekazywane tym organom przez kierownika organ kontroli i audytu wraz z propozycjami podjęcia działań mających na celu wyeliminowanie stwierdzonych naruszeń i naprawienie szkód. W razie potrzeby do tych organów przesyłane są również materiały kontrolne. Materiały z audytu przeprowadzonego zgodnie z uzasadnionymi decyzjami, wymogami organów ścigania, są im przekazywane w określony sposób. Jednocześnie kopie sprawozdania z audytu, wyjaśnienia urzędników kontrolowanej organizacji winnych naruszeń stwierdzonych podczas audytu oraz dokumenty potwierdzające te naruszenia należy pozostawić w sprawach organu kontroli i audytu.

Organom ścigania mogą być również przesyłane materiały z kontroli przeprowadzonych bez uprzednich, umotywowanych decyzji przez nie wydanych, podczas których ujawniono naruszenia dyscypliny finansowej, niedobory środków i aktywów materialnych, co zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, stanowią podstawę do wykonania materiałów audytowych w określony sposób.

Wyniki audytu przeprowadzanego przez kierownika organu kontroli i audytu, w razie potrzeby, są zgłaszane do podjęcia działań wyższej organizacji lub organowi sprawującemu ogólne kierownictwo działalności audytowanej organizacji.

Organ kontroli i audytu zapewnia kontrolę nad wdrażaniem materiałów audytowych oraz, w razie potrzeby, podejmuje inne środki przewidziane w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej w celu wyeliminowania stwierdzonych naruszeń i zrekompensowania wyrządzonych szkód. Jeżeli organizacja podlega wyższym organom, wówczas wdrożenie wyników audytu przez wyższy organ odbywa się w formie pisma lub zamówienia wysyłanego do kontrolowanego przedsiębiorstwa. Pismo wskazuje na braki i środki ich usunięcia. Rozkaz różni się od pisma, zawiera część ustalającą i administracyjną. Część administracyjna zawiera obowiązkową listę zamówień. Zamówienie, jeśli to konieczne, może zostać wysłane do innych podległych organizacji. W przypadku poważnych naruszeń wymagających nałożenia kary na sprawców, organizacja wyższa wydaje postanowienie, które składa się z części orzekającej i postanowienia (zawiera albo część dyscyplinarną, albo sądową). Zamówienie jest również wysyłane do podległych organizacji.

Wyższe władze organizują również kontrolę nad wykonaniem tych decyzji w podległych organizacjach.

11. Etap przygotowawczy audytu

Przygotowanie programu audytu i jego wdrożenie powinno być poprzedzone okresem przygotowawczym, podczas którego uczestnicy audytu zobowiązani są do zapoznania się z niezbędnymi aktami prawnymi i innymi regulacyjnymi aktami prawnymi, danymi sprawozdawczymi i statystycznymi oraz innymi dostępnymi materiałami charakteryzującymi finanse i działalność gospodarcza organizacji podlegającej audytowi. W procesie wstępnego badania dokumentów i przygotowania programu audytu (inspekcji) inspektorzy określają dostępność i kompletność przedłożonych materiałów audytowanej organizacji (dokumenty księgowe i sprawozdawcze, dokumenty założycielskie, rejestrowe, planistyczne i inne). Jednocześnie oryginalne dokumenty zgodne z normami i standardami są przyjmowane do rewizji (weryfikacji).

Przed rozpoczęciem audytu kierownik grupy audytowej zapoznaje jej uczestników z treścią programu audytu oraz rozdziela zagadnienia i obszary pracy wśród jego wykonawców.

Program audytu w trakcie jego realizacji, z uwzględnieniem opracowania niezbędnych dokumentów, danych sprawozdawczych i statystycznych, innych materiałów charakteryzujących audytowaną organizację, może być zmieniany i uzupełniany w określony sposób.

Przez wstępne badanie dokumentów audytowanej organizacji rozumie się weryfikację dokumentów zajętych lub dostępnych w organizacji w celu rozstrzygnięcia kwestii wystarczalności lub dokumentacyjnej możliwości przeprowadzenia planowanego audytu (weryfikacji).

Kierownik grupy audytowej (kontroler-audytor) musi przedstawić kierownikowi audytowanej organizacji zaświadczenie o prawie do przeprowadzenia audytu, zapoznać go z głównymi zadaniami, przedstawić pracowników biorących udział w audycie, rozwiązać kwestie organizacyjne i techniczne audytu i sporządzić plan pracy.

Na podstawie prac przygotowawczych kierownik grupy roboczej przekazuje pakiet dokumentów wraz z ich wykazem, aw razie potrzeby notatkę analityczną, program audytu, uzasadnienie zakresu prac i liczby wymaganych specjalistów, konsultanci i eksperci grupy audytowej.

uzgadniając program audytu (inspekcji), kwestie związane z kompetencjami organu kontroli i audytu, krąg urzędników i osób odpowiedzialnych materialnie kontrolowanej organizacji, których obecność jest niezbędna podczas audytu (inspekcji), a także specjaliści (eksperci) z innych departamentów i organizacji, zaangażowanie niezbędne do przeprowadzania kontroli i badań, opiniowanie spraw nie leżących w kompetencjach organów kontroli i audytu.

Kierownik audytowanej organizacji jest zobowiązany do stworzenia członkom grupy audytowej (kontrolerowi-audytorowi) odpowiednich warunków do przeprowadzenia audytu - zapewnienia niezbędnych pomieszczeń, sprzętu biurowego, obsługi komunikacyjnej, materiałów biurowych, zapewnienia pracy maszynopisarskiej itp.

Wiarygodność operacji finansowo-gospodarczych ustalana jest poprzez arytmetyczne, eksperckie, formalne, logiczne, regulacyjne, ekonomiczne, krzyżowe sprawdzenie dokumentów, porównanie kontrolne, porównanie itp.

Wiarygodność transakcji biznesowych odzwierciedlona w dokumentach pierwotnych, w razie potrzeby, można ustalić, przeprowadzając kontrole krzyżowe dokumentów.

W przypadku niezadowalającego stanu rachunkowości w kontrolowanej organizacji lub braku niezbędnych dokumentów, kierownictwo organu kontroli i audytu ma prawo do przyjęcia i przesłania materiałów do organów ścigania w celu podjęcia działań przeciwko urzędnikom odpowiedzialnym za rachunkowości, a także uzasadnioną decyzję o zawieszeniu audytu (kontroli) do czasu pełnego przywrócenia rachunkowości.

12. Prawa i obowiązki komisji rewizyjnej”

Większość uprawnień organów regulacyjnych ma charakter typowy:

1) przeprowadzić minimalizację;

2) mieć dostęp do obiektów kontroli i badać je;

3) żądać i otrzymywać dokumenty, materiały i informacje niezbędne do kontroli;

4) dzwonić do urzędników i innych obywateli, otrzymywać od nich wyjaśnienia, korzystać z pomocy specjalistów, wydawać polecenia usunięcia naruszeń;

5) zawiesić licencję, zawiesić eksploatację obiektu lub jego części, zakazać sprzedaży towarów (produktów) lub świadczenia usług;

6) podejmuje środki zmierzające do postawienia sprawców przestępstwa przed wymiarem sprawiedliwości określone w ustawie. Kompetencje organu (organizacji) kontrolującej są integralną częścią prawnego mechanizmu sprawowania kontroli. Mechanizm kontroli obejmuje system środków, które umożliwiają organom regulacyjnym:

1) otrzymać niezbędne informacje o osobach i organizacjach zaangażowanych w kontrolowaną działalność, o samej działalności i jej wynikach;

2) zidentyfikować odstępstwa od ustalonych zasad i wymagań dotyczących tematów, trybu realizacji i wyników działań;

3) podejmować działania w celu powstrzymania naruszeń tych zasad i wymagań, przywrócenia naruszonych praw oraz zaspokojenia uzasadnionych interesów osób, organizacji, państwa, gdy zostały pokrzywdzone przez bezprawne działania;

4) podejmować działania zmierzające do postawienia przed sądem osób i organizacji winnych naruszenia ustalonych zasad i wymagań.

Każdy organ regulacyjny pełni określone funkcje i w tym celu posiada prawa i obowiązki, których wyczerpujący wykaz znajduje się zwykle w akcie regulacyjnym regulującym jego działalność. Takie akty prawne obejmują kodeksy (Kodeks podatkowy Federacji Rosyjskiej, Kodeks celny Federacji Rosyjskiej itp.), Ustawy federalne (Ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 18.04.1991 kwietnia 1026 r. Nr 1-XNUMX „O policji” itp. ) oraz aktów wykonawczych organów wykonawczych .

Organizując i przeprowadzając kontrolę, należy kierować się Konstytucją Federacji Rosyjskiej, ustawami federalnymi, dekretami i zarządzeniami Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekretami i zarządzeniami Rządu Federacji Rosyjskiej, zarządzeniami, instrukcjami i innymi przepisami akty prawne. Ze względu na charakter materiału audyty są podzielone na dokumentowe i faktyczne (sprawdzające dostępność środków finansowych i aktywów materialnych).

Najczęściej spotykane i postępowe są audyty kompleksowe, obejmujące wszystkie obszary i aspekty działalności badanego przedsiębiorstwa.

Audyty są przeprowadzane przez organy zarządzające w stosunku do podległych przedsiębiorstw i instytucji, a także przez różne państwowe i niepaństwowe organy kontrolne (Departament Kontroli Finansowej i Audytu Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, Bank Centralny Rosji Federacja, usługi audytu).

Biegli rewidenci mają następujące uprawnienia:

1) samodzielnie określa formy i metody kontroli;

2) sprawdzić w całości dokumentację związaną z działalnością finansową i gospodarczą, a także faktyczną dostępność wszelkich nieruchomości objętych tą dokumentacją;

3) otrzymywania wyjaśnień od funkcjonariuszy kontrolowanego obiektu w formie ustnej i pisemnej w sprawach powstałych w trakcie kontroli.

Audytorzy są zobowiązani do:

1) przeprowadzić weryfikację zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej;

2) dostarczyć, na żądanie kontrolowanej jednostki, niezbędne informacje dotyczące wymagań ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej dotyczących przeprowadzania audytu, a także aktów prawnych Federacji Rosyjskiej, do których znajdują się uwagi i wnioski na podstawie;

3) w terminie uzgodnionym z kierownikiem organu kontroli i audytu przekazać sprawozdanie z audytu;

4) zapewnić bezpieczeństwo dokumentów uzyskanych podczas kontroli, nie ujawniając ich treści.

13. Audyt środków i transakcji z nimi

Audyt gotówki i transakcji z nimi polega na sprawdzeniu procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych.

Kontrolę kasy przeprowadza kontroler w obecności osoby, której powierzono prowadzenie kasy, oraz głównego księgowego lub jego zastępcy niezwłocznie po przedstawieniu upoważnienia do przeprowadzenia kontroli. W momencie audytu wszystkie transakcje gotówkowe są zatrzymywane. W procesie weryfikacji osoba odpowiedzialna finansowo w kasie jest zobowiązana sporządzić raport z działalności kasy na bieżący dzień, wypłacić saldo pieniędzy z księgi kasowej w dniu kontroli i na ostatni raport, potwierdź, że wszystkie przychodzące i wychodzące dokumenty gotówkowe są uwzględnione w raporcie i do czasu audytu kasy Nie ma pieniędzy, które nie zostały zaksięgowane i nie zostały odpisane jako wydatek.

Należy sprawdzić dostępność pisemnych umów o odpowiedzialności z osobami prowadzącymi kasy, a także z osobami, którym na polecenie szefów instytucji obsługiwanych przez scentralizowane działy księgowe powierzono obowiązek wypłaty wynagrodzeń, czasowej niezdolności do pracy świadczenia, bonusy itp. Dostępność gotówki sprawdza się poprzez pełne przeliczenie wszystkich środków w kasie. Następnie audytor porównuje dostępność środków z saldem odzwierciedlonym w księdze kasowej i raporcie kasjera.

Kwoty wydane z kasy na paragonach prywatnych są uważane za niedobory. W przypadku nadwyżki lub braku pieniędzy w kasie biegły rewident musi ustalić przyczynę ich powstania. W tym celu osoba odpowiedzialna za utrzymanie kasy jest zobowiązana do składania wyjaśnień, a audytor musi sprawdzić prawdziwość wyjaśnień. Dla odkrytej nadwyżki środków, która jest wprowadzana do księgi kasowej, sporządza się przychodzące zlecenie gotówkowe, a nadwyżka jest przekazywana do dochodów budżetowych. Jeżeli podczas audytu wykryty zostanie niedobór gotówki, należy podjąć działania w celu jego odzyskania.

Po sprawdzeniu gotówki sprawdzane są formularze dokumentów o ścisłej rozliczalności (formularze zeszytów ćwiczeń, wkładki do książeczek pracy, książeczki pokwitowań komorników) oraz papiery wartościowe (płatne kupony na benzynę i olej, na żywność itp., płatne bony na domy opieki , sanatoria, obozowiska otrzymywały zawiadomienia o przekazach pocztowych, znaczkach pocztowych i państwowych znaczkach celnych itp.).

Wyniki kontroli kasy są sporządzane w odrębnej ustawie. Jeden egzemplarz aktu przekazuje się głównemu księgowemu lub zastępcy kierownika kontrolowanej instytucji.

Podczas kontroli transakcji gotówkowych należy kierować się Procedurą przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzoną decyzją Rady Dyrektorów Centralnego Banku Rosji z dnia 22.09.1993 września 40 r. Nr 26 (zmienioną 1996 lutego , XNUMX).

Przy sprawdzaniu przestrzegania dyscypliny kasowej konieczne jest zidentyfikowanie rozliczeń przez kasę dla transakcji, które muszą być opłacone przelewem, za pomocą kas fiskalnych, przypadków użycia pieniędzy niezgodnie z ich przeznaczeniem, nieterminowego zwrotu niewykorzystanych środków do bankowe, nadwyżki środków pieniężnych w kasie za określone dni i średnio w miesiącu ustalonych limitów, prawidłowość wydatkowania środków otrzymanych w kasie. Podczas sprawdzania kompletności księgowania pieniędzy otrzymanych z obsługiwanego banku od organizacji konieczne jest porównanie wpisów w księdze kasowej z wpisami w wyciągach bankowych i odcinkach czekowych, zleceniach odbioru gotówki. W przypadku korekt, skreśleń konieczne jest uzgodnienie zapisów wyciągów bankowych z oryginalnymi zapisami na rachunkach osobistych w obsługiwanym banku.

Przychodzące i wychodzące dokumenty kasowe powinny być sprawdzane w sposób ciągły w celu identyfikacji:

1) przypadki kradzieży środków finansowych;

2) ich nielegalne i niewłaściwe wykorzystanie;

3) naruszenia prawidłowego wykonania dokumentów.

WYKŁAD nr 7. Działalność audytorska

1. Charakter i cele audytu

Ustawa federalna „O czynnościach audytowych” z dnia 7 sierpnia 2001 r. Nr 119-FZ (z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami z dnia 30.12.2004 grudnia XNUMX r.): „Działalność rewizyjna, audyt - działalność przedsiębiorcza w celu niezależnej weryfikacji sprawozdań księgowych i finansowych (księgowych).

Na poziomie mikroekonomicznym audyt jest elementem infrastruktury rynkowej, którego potrzebę funkcjonowania determinują obowiązki:

1) służy do podejmowania decyzji przez jego zainteresowanych użytkowników, w tym zarząd, uczestników i właścicieli majątku podmiotu gospodarczego, rzeczywistych i potencjalnych inwestorów, pracowników i klientów, organy władzy i ogół społeczeństwa;

2) może ulec zniekształceniu ze względu na szereg czynników, w szczególności stosowanie wartości szacunkowych oraz możliwość niejednoznacznej interpretacji stanu faktycznego życia gospodarczego, ponadto wiarygodność sprawozdań finansowych nie jest automatycznie zapewniona ze względu na na możliwe stronniczość jego kompilatorów;

3) stopień rzetelności sprawozdań finansowych co do zasady nie może być samodzielnie oceniony przez większość zainteresowanych użytkowników ze względu na zawarte informacje oraz dużą liczbę i złożoność operacji gospodarczych odzwierciedlonych w sprawozdaniach finansowych podmiotów gospodarczych.

Audyt nie zastępuje państwowej kontroli rzetelności sprawozdań finansowych (księgowych), przeprowadzanej zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej przez uprawnione organy państwowe. Zgodnie z ustawą nr 119-FZ audytor to osoba, która spełnia wymagania kwalifikacyjne ustanowione przez upoważniony organ federalny i posiada świadectwo kwalifikacji audytora.

Audytor ma prawo do wykonywania czynności audytowych jako pracownik organizacji audytorskiej lub jako osoba zatrudniona przez organizację audytorską do pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej lub jako indywidualny przedsiębiorca działający bez tworzenia osoby prawnej. Audytor indywidualny ma prawo do wykonywania czynności audytorskich, jak również świadczenia usług związanych z audytem. Biegły rewident nie jest uprawniony do prowadzenia innego rodzaju działalności gospodarczej.

Organizacja audytowa to organizacja komercyjna, która przeprowadza audyty i świadczy usługi związane z audytem. Opinia biegłego rewidenta o rzetelności sprawozdań finansowych może przyczynić się do większego zaufania do tych sprawozdań ze strony zainteresowanych użytkowników. Tym samym audyt przyczynia się do zmniejszenia ryzyka biznesowego i może być postrzegany jako proces ograniczania ryzyka informacyjnego do poziomu akceptowalnego dla użytkowników sprawozdań finansowych.

Głównym celem badania sprawozdania finansowego jest wyrażenie opinii organizacji audytorskiej o rzetelności sprawozdania finansowego jednostki gospodarczej we wszystkich istotnych aspektach. Cel ten można osiągnąć, jeżeli podczas badania sprawozdania finansowego uzyska się wystarczające dowody badania, które pozwalają biegłemu rewidentowi z pewną pewnością wyciągnąć wnioski dotyczące zgodności rachunkowości badanej organizacji z wymogami przepisów regulujących rachunkowość i sporządzanie sprawozdań finansowych. sprawozdania.

Użytkownicy sprawozdań finansowych nie powinni interpretować opinii organizacji audytorskiej jako gwarancji przyszłej żywotności podmiotu gospodarczego lub skuteczności jego zarządzania, gwarancji braku innych okoliczności wpływających na sprawozdanie finansowe podmiotu gospodarczego.

2. Umowa w czynności audytowej

Umowa audytu - jest to oficjalny dokument regulujący relacje między organizacją audytową a podmiotem gospodarczym. Podobnie jak inne umowy biznesowe, umowa audytu prawnie odzwierciedla i ustala uzgodnione interesy stron klienta i wykonawcy.

Przed podpisaniem umowy audytor musi nie tylko zrozumieć pragnienie klienta, ale także (jeśli to możliwe) spróbować pomóc mu w prawidłowym sformułowaniu zamówienia. Jakość audytu, brak konfliktu w relacjach audytora z klientem w dużej mierze zależy od jakości umowy o audyt.

Umowa musi uwzględniać niektóre cechy audytu Federacji Rosyjskiej. Wynika to z faktu, że czynność rewizji finansowej jest specyficzna, a kierownictwo podmiotu gospodarczego często nie do końca rozumie jej istotę i treść.

Po wstępnym zapoznaniu się z działalnością podmiotu gospodarczego i podjęciu decyzji o możliwości świadczenia na jego rzecz usług audytorskich rozpoczyna się przygotowanie umowy: określenie pracochłonności, kosztów i terminów audytu, konieczność zaangażowania konsultantów i ekspertów. Umowa może być zawarta na długi okres. Przedmiotem takiej umowy mogą być zarówno usługi audytorskie, jak i związane z nimi usługi audytorskie, które nie są zakazane przez przepisy z zakresu audytu. Jeżeli do umowy nie dołączono listu zobowiązaniowego, wówczas tekst wskazuje warunki przyszłej współpracy, prawa i obowiązki stron.

Umowa została sporządzona zgodnie z wymogami Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Tekst umowy powinien zawierać następujące punkty:

1) przedmiot umowy o świadczenie usług audytorskich;

2) prawa i obowiązki organizacji audytorskiej;

3) prawa i obowiązki podmiotu gospodarczego;

4) odpowiedzialność stron i tryb rozwiązywania sporów;

5) koszt usług audytorskich i tryb płatności.

Tekst umowy może zawierać inne ważne dla stron punkty.

W akapicie „Warunki świadczenia usług audytorskich” należy wskazać:

1) cel świadczenia usług i przedmiot (w szczególności przy przeprowadzaniu audytu - tryb badania oddziałów i oddziałów podmiotu gospodarczego oraz jego spółek zależnych, jeśli występują);

2) terminy i etapy świadczenia usług audytorskich;

3) odniesienia do aktów prawnych i dokumentów regulacyjnych, na podstawie których świadczone były usługi audytorskie.

Paragraf „Prawa i obowiązki organizacji audytowej” stanowi:

1) ścisłe przestrzeganie wymagań ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej przy świadczeniu usług audytorskich;

2) niezależne ustalanie form i metod kontroli w oparciu o wymagania aktów prawnych Federacji Rosyjskiej;

3) weryfikację wszelkiej dokumentacji podmiotu gospodarczego niezbędnej do badania, a także uzyskanie wyjaśnień i dodatkowych informacji dotyczących kwestii powstałych w trakcie badania;

4) otrzymywanie, na pisemny wniosek, informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli od osób trzecich, w tym organów państwowych;

5) odmowę przeprowadzenia badania, jeżeli badany podmiot gospodarczy nie przedłoży niezbędnej dokumentacji;

6) dostęp do informatycznego systemu przetwarzania danych;

7) kontakt z doradcą lub ekspertem w przypadku stwierdzenia takiej potrzeby;

8) dysponowanie ich dokumentacją roboczą;

9) konieczność zaangażowania w badanie dodatkowych biegłych rewidentów ze względu na znaczny nakład pracy lub inne okoliczności zaistniałe po zawarciu umowy;

10) kwalifikowany audyt, poufność i tajemnice handlowe;

11) zapewnienie bezpieczeństwa dokumentów otrzymanych i skompilowanych podczas kontroli itp.

3. Obowiązkowy audyt

Obowiązkowy audyt jest regulowany przez państwo. Ustawa federalna z 07.08.2001 nr 119-FZ „O audycie” zawiera listę kryteriów, zgodnie z którymi organizacja podlega obowiązkowemu audytowi.

Obowiązkowy audyt - jest to coroczny audyt sprawozdawczości księgowej i finansowej (rachunkowej) organizacji lub indywidualnego przedsiębiorcy. Obowiązkowy audyt przeprowadza się, jeżeli:

1) organizacja ma formę organizacyjno-prawną otwartej spółki akcyjnej;

2) organizacją jest towarzystwo kredytowe, ubezpieczeniowe lub towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, towar lub giełda, fundusz inwestycyjny, państwowy fundusz pozabudżetowy, których źródłem tworzenia funduszy są obowiązkowe obliczenia przewidziane w przepisach Federacja Rosyjska, prowadzona przez osoby fizyczne i prawne, fundusz, którego źródłami tworzenia funduszy są dobrowolne składki osób fizycznych i prawnych;

3) kwota przychodów organizacji lub indywidualnego przedsiębiorcy ze sprzedaży produktów (wykonywanie pracy, świadczenie usług) przez jeden rok przekracza 500 tysięcy razy minimalną pensję określoną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej lub kwotę salda aktywa arkuszowe na koniec roku sprawozdawczego przekraczają 200 tysięcy razy ustaloną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej płacę minimalną;

4) organizacja jest unitarnym przedsiębiorstwem państwowym, unitarnym przedsiębiorstwem komunalnym na podstawie prawa do zarządzania gospodarczego, jeżeli wskaźniki finansowe jej działalności są zgodne z pkt 3. Jednocześnie w przypadku unitarnych przedsiębiorstw komunalnych wskaźniki finansowe mogą być obniżona z mocy prawa podmiotu wchodzącego w skład Federacji Rosyjskiej.

5) obowiązkowa kontrola w stosunku do państwowych przedsiębiorstw unitarnych, komunalnych przedsiębiorstw unitarnych opartych na prawie zarządzania gospodarczego, organizacji lub indywidualnych przedsiębiorców, przewidzianych w niniejszej ustawie federalnej.

Obowiązkowy audyt przeprowadzany jest wyłącznie przez organizacje audytowe. Poprawia to jakość audytu, co ma duże znaczenie ekonomiczne. Podczas przeprowadzania obowiązkowego audytu w organizacjach, w uprawnionych (rezerwowych) kapitałach, których udział własności państwowej lub majątku podmiotu Federacji Rosyjskiej wynosi co najmniej 25%, należy zawierać umowy o świadczenie usług audytorskich przeprowadzone na podstawie wyników przetargu nieograniczonego. Tryb przeprowadzania takich konkursów jest zatwierdzany przez Rząd Federacji Rosyjskiej.

Duże znaczenie zarówno dla audytorów, jak i badanego podmiotu ma kwestia poufności informacji podczas kontroli. Organizacje audytorskie są zobowiązane do zachowania w tajemnicy działalności kontrolowanych podmiotów. Ponadto są zobowiązani do zapewnienia bezpieczeństwa otrzymanych lub skompilowanych przez siebie informacji i dokumentów w toku czynności kontrolnych oraz nie są uprawnieni do przekazywania określonych informacji i dokumentów lub ich kopii osobom trzecim, ujawniania ich bez pisemnej zgody organizacji lub indywidualnych przedsiębiorców, w stosunku do których przeprowadzono audyt, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszej ustawie federalnej i innych ustawach federalnych.

Mogą jednak wystąpić przypadki, gdy dokumenty zawierające informacje o transakcjach są do dyspozycji organizacji audytowej i mogą być żądane i składane wyłącznie na mocy orzeczenia sądu przez osobę upoważnioną na mocy tej decyzji lub organ państwowy Federacji Rosyjskiej w przypadkach przewidzianych aktami ustawodawczymi Federacji Rosyjskiej o ich działalności.

4. Podstawowe zasady audytu

Organizacje audytorskie w trakcie swojej działalności są zobowiązane do przestrzegania i stosowania następujących zasad etyki zawodowej jako podstawy do podejmowania wszelkich decyzji o charakterze zawodowym:

1) niezależność;

2) uczciwość;

3) obiektywność;

4) poufność;

5) profesjonalne zachowanie.

Niezależność - jest to nieobecność biegłego rewidenta przy formułowaniu opinii o interesie finansowym, majątkowym, rodzinnym lub innym interesie w sprawach badanego podmiotu gospodarczego, przekraczającym stosunek wynikający z umowy o świadczenie usług audytorskich, a także zależność od stron trzecich. Wymagania stawiane biegłemu rewidentowi w zakresie zapewnienia niezależności oraz kryteria, od których biegły rewident nie jest zależny regulują dokumenty regulacyjne dotyczące badania, a także kodeksy etyki biegłych rewidentów.

Szczerość - jest to zobowiązanie audytora do obowiązków zawodowych i przestrzegania ogólnych norm moralnych.

Obiektywizm - jest to bezstronność, bezstronność, niepodlegająca żadnemu wpływowi przy rozważaniu jakichkolwiek kwestii zawodowych i formułowaniu osądów, wniosków i wniosków.

Kompetencje zawodowe - jest to posiadanie niezbędnej wiedzy i umiejętności, które pozwalają audytorowi świadczyć profesjonalne usługi w sposób kwalifikowany i wysokiej jakości. Organizacja audytu powinna przyciągać przeszkolonych, kompetentnych zawodowo specjalistów i monitorować jakość ich pracy w celu zapewnienia kwalifikowanego audytu.

Dobra wiara - jest świadczenie profesjonalnych usług przez biegłego rewidenta z należytą starannością, starannością, sprawnością i właściwym wykorzystaniem swoich umiejętności.

Zasada sumienności zakłada sumienne i odpowiedzialne podejście audytora do swojej pracy, ale nie powinna być interpretowana jako gwarancja bezbłędności audytu.

Prywatność - obowiązkiem audytorów i organizacji audytowych jest zapewnienie bezpieczeństwa dokumentów otrzymanych lub skompilowanych przez nich w trakcie audytu, nieprzekazywanie tych dokumentów lub ich kopii (zarówno w całości, jak i w części) osobom trzecim oraz nieujawnianie informacje w nich zawarte bez zgody właściciela (kierownika) podmiotu gospodarczego, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej. Zasady poufności muszą być bezwzględnie przestrzegane, niezależnie od kontynuacji lub zakończenia relacji z klientem i nie mają ograniczeń czasowych.

profesjonalne zachowanie - jest to przestrzeganie priorytetu interesu publicznego i obowiązek zachowania przez audytora wysokiej reputacji swojego zawodu, powstrzymywania się od popełniania czynów niezgodnych ze świadczeniem usług audytorskich i mogących zmniejszyć szacunek i zaufanie do audytu zawód, zaszkodzić jego publicznemu wizerunkowi.

Jeżeli organizacja audytowa jest członkiem stowarzyszenia zawodowego, powinna przestrzegać zasad etyki przewidzianych w dokumentach przyjętych dobrowolnie przez to stowarzyszenie zawodowe.

Biegły rewident w trakcie planowania i przeprowadzania badania musi wykazywać zawodowy sceptycyzm i rozumieć, że mogą zaistnieć okoliczności, które pociągają za sobą istotne zniekształcenie sprawozdań finansowych (księgowych).

Podczas badania należy wykazać się zawodowym sceptycyzmem, w szczególności nie przeoczyć podejrzanych okoliczności, nie dokonywać nieuzasadnionych uogólnień przy wyciąganiu wniosków, nie stosować błędnych uogólnień przy ustalaniu rodzaju, rozłożenia w czasie i zakresie procedur badania, a także przy ocenie ich wyniki.

5. Funkcje audytu zarządczego w zarządzaniu marketingowym

Audyt zarządzania - jest to badanie operacji biznesowych w celu opracowania zaleceń dotyczących oszczędnego i efektywnego wykorzystania zasobów, osiągnięcia końcowego wyniku i opracowania polityki organizacji.

Audyt zarządzania powinien pomagać menedżerom w wykonywaniu ich funkcji i prowadzić do wzrostu rentowności organizacji. Oficjalne zapisy metodyczne nie uwzględniają ważnego punktu – oceny konkurencyjności i atrakcyjności rynkowej produktów. Oczywiście sama analiza konkurencyjności produktów, sposobów ich promocji na rynku nie rozwiązuje problemu przywrócenia wypłacalności, ale działania związane z poprawą jej jakości i popytu na nią są jedynym pewnym, obiecującym wyjściem z strefa niewypłacalności lub upadłości. Zadanie to może realizować służba audytu, w skład której wejdą nie tylko specjaliści z zakresu księgowości, analiz, ocen, ale także specjaliści od marketingu, zarządzania i psychologii zarządzania.

Jednym z głównych zadań audytu jest rzetelność rozliczenia wyników finansowych organizacji, jej majątku i kondycji finansowej. W tym przypadku odbiorcami informacji są głównie użytkownicy zewnętrzni.

Audyt - jest to działanie mające na celu ograniczenie ryzyka biznesowego, proces ograniczania ryzyka informacyjnego do poziomu akceptowalnego dla użytkowników sprawozdań finansowych. W gospodarce rynkowej audyt pełni dwie główne funkcje:

1) dostawcą rzetelnych, zweryfikowanych informacji finansowych dla użytkowników;

2) gwarantem działalności finansowej organizacji, gdy w przypadku strat finansowych spowodowanych wykorzystaniem informacji poświadczonych przez audytora, ale okazały się niewiarygodne, audytor rekompensuje straty klientom.

Rząd jest zainteresowany informacjami niezbędnymi do rozwoju polityki gospodarczej, w tym zachętami podatkowymi. Spółki, w których zarząd i właściciele są reprezentowane przez te same osoby, przeprowadzają audyt, ponieważ daje im to szereg korzyści:

1) możliwość uniknięcia sporów między wspólnikami, zwłaszcza w sytuacjach, gdy mamy do czynienia z kompleksową umową podziału zysków, z uwagi na fakt, że księgi rachunkowe poddawane są obiektywnej analizie przez niezależnego audytora;

2) uproszczenie procedury pozyskania nowego wspólnika ze względu na możliwość zapoznania się z wnioskami biegłego rewidenta dotyczącymi kondycji finansowej przedsiębiorstwa;

3) uproszczenie relacji z organami podatkowymi, ponieważ rozliczenia zweryfikowane przez audytora budzą większe zaufanie;

4) możliwość uzyskania wykwalifikowanej pomocy w rozwiązywaniu różnych problemów: audytor jest często zapraszany jako arbiter w analizie konkretnych kwestii spornych pomiędzy partnerami.

Audyt jest teraz bardziej jak sędzia, który egzekwuje reguły gry w obliczeniach biznesowych i podatkowych, niż lekarz, który ocenia stan zdrowia firmy i sugeruje sposoby leczenia i zapobiegania chorobom. Nierealistyczne jest oczekiwanie natychmiastowego pojawienia się w Rosji audytu opartego na ryzyku lub ocenie efektywności inwestycji publicznych, choć doświadczenia zagraniczne wskazują, że wiarygodność audytu nie wystarczy do oceny stopnia efektywności podmiotu gospodarczego.

Podsumowując, należy zauważyć, że zarządzanie wymaga innego audytu kontroli finansowej, która jest w trakcie opracowywania. Jej obszar działania będzie się poszerzał wraz z rozwojem cywilizowanych stosunków rynkowych w kraju, podnoszeniem kwalifikacji pracowników służb audytorskich oraz wzrostem popytu na ich usługi ze strony prywatnych firm i korporacji w celu ograniczenia ryzyka finansowego w obliczu rosnąca konkurencja.

6. Pojęcie audytu

Działania kontrolne - jest to działalność przedsiębiorcza mająca na celu niezależną weryfikację sprawozdań księgowych i finansowych (księgowych) organizacji i indywidualnych przedsiębiorców.

Cel audytu - wyrażanie opinii o rzetelności sprawozdań finansowych (księgowych) badanych jednostek oraz zgodności procedury księgowej z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Pojęcie usług pokrewnych. W całym zakresie prac audytora świadczenie usług z tym związanych, co do zasady, zajmuje wiodącą pozycję pod względem ilościowym i kosztowym.

Usługi związane z audytem oznaczają świadczenie przez organizacje audytorskie i poszczególnych audytorów następujących usług:

1) zakładanie, odtwarzanie i prowadzenie ksiąg rachunkowych, sporządzanie sprawozdań finansowych (księgowych), doradztwo księgowe;

2) doradztwo podatkowe;

3) analiza działalności finansowo-gospodarczej organizacji i indywidualnych przedsiębiorców, doradztwo ekonomiczno-finansowe;

4) doradztwo zarządcze, w tym związane z restrukturyzacją organizacji;

5) doradztwo prawne, a także reprezentację przed organami sądowymi i podatkowymi w sporach celno-podatkowych;

6) automatyzacja księgowości i wprowadzanie technologii informatycznych;

7) wycena wartości nieruchomości, wycena przedsiębiorstw jako kompleksów majątkowych, a także ryzyka biznesowego;

8) opracowywanie i analiza projektów inwestycyjnych, sporządzanie biznes planów;

9) prowadzenie badań marketingowych;

10) prowadzenie prac badawczych i eksperymentalnych w zakresie związanym z audytem oraz upowszechnianie ich wyników, w tym na nośnikach papierowych i elektronicznych;

11) szkolenie w trybie określonym przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej dla specjalistów w dziedzinie związanej z audytem.

Jednocześnie prawo stanowi, że organizacjom audytorskim i poszczególnym audytorom zabrania się prowadzenia jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej, z wyjątkiem audytu i świadczenia powiązanych usług.

Audytor to osoba, która spełnia wymagania kwalifikacyjne ustanowione przez upoważniony organ federalny i posiada świadectwo kwalifikacji audytora. Audytor ma prawo do wykonywania czynności audytowych jako pracownik organizacji audytorskiej lub jako osoba zatrudniona przez organizację audytorską do pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej lub jako indywidualny przedsiębiorca działający bez tworzenia osoby prawnej. Audytor indywidualny ma prawo do wykonywania czynności audytorskich, jak również świadczenia usług związanych z audytem.

Organizacja audytu jest licencjonowaną organizacją komercyjną wykonującą audyty i świadczącą usługi związane z audytem.

Datą otrzymania przez organizację audytową lub indywidualnego audytora uprawnień do wykonywania czynności audytowych jest data wydania decyzji o wydaniu odpowiedniego uprawnienia. Jeżeli zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej świadczenie niektórych rodzajów usług związanych z audytem wymaga uzyskania odpowiednich licencji, organizacje audytorskie i indywidualni audytorzy nie są uprawnieni do świadczenia takich usług bez uzyskania odpowiedniej licencji.

Organizacje audytorskie mogą być tworzone w dowolnej formie organizacyjno-prawnej, z wyjątkiem otwartej spółki akcyjnej. Wymagania dotyczące organizacji audytowej przewidują, że co najmniej 50% jej personelu powinno być obywatelami Federacji Rosyjskiej, a jeśli szef organizacji audytowej jest obywatelem zagranicznym, to co najmniej 75%.

7. Ryzyko audytu, jego związek z bazą informacyjną i istotność

Organizacja audytu oraz audytor indywidualny w procesie przeprowadzania audytu są zobowiązani do oceny istotności informacji i jej związku z ryzykiem audytu.

Informacje o poszczególnych aktywach, pasywach, przychodach, wydatkach i transakcjach gospodarczych oraz składnikach kapitału uważa się za istotne, jeżeli ich pominięcie lub zniekształcenie może wpłynąć na decyzje gospodarcze użytkowników podejmowane na podstawie sprawozdań finansowych (księgowych). Istotność zależy od wartości wskaźnika sprawozdań finansowych (księgowych) i (lub) błędów, ocenianych w przypadku ich braku lub zniekształcenia.

Opracowując plan badania, biegły rewident ustala akceptowalny poziom istotności w celu identyfikacji zniekształceń. Przykładami zniekształceń jakościowych są:

1) niewystarczający lub nieadekwatny opis polityki rachunkowości, gdy istnieje możliwość wprowadzenia w błąd użytkownika sprawozdań finansowych (księgowych) takim opisem;

2) brak ujawnienia informacji o naruszeniu wymogów regulacyjnych w przypadku, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że późniejsze zastosowanie sankcji mogłoby mieć istotny wpływ na wyniki działalności podmiotu.

Biegły rewident musi rozważyć możliwość wystąpienia zniekształceń w odniesieniu do stosunkowo niewielkich kwot, które łącznie mogą mieć znaczący wpływ na sprawozdanie finansowe (księgowe). Na przykład błąd w procedurze na koniec miesiąca może wskazywać na możliwe istotne zniekształcenie, jeśli taki błąd będzie powtarzany co miesiąc.

Biegły rewident uwzględnia istotność zarówno na poziomie sprawozdań finansowych (księgowych) jako całości, jak iw odniesieniu do stanu środków na poszczególnych rachunkach księgowych grup podobnych transakcji oraz przypadków ujawnienia informacji. Na istotność mogą wpływać regulacyjne akty prawne Federacji Rosyjskiej, a także czynniki związane z indywidualnymi rachunkami księgowymi sprawozdań finansowych (księgowych) i relacjami między nimi. W zależności od rozważanego aspektu sprawozdań finansowych (księgowych) i relacji między nimi. W zależności od rozważanego aspektu sprawozdania finansowego (rachunkowego) możliwe są różne poziomy istotności. Biegły rewident powinien wziąć pod uwagę istotność przy określaniu rodzaju, rozłożenia w czasie i zakresu procedur badania: oceny skutków zniekształceń.

Planując badanie, biegły rewident rozważa, co może spowodować istotne zniekształcenie sprawozdań finansowych (księgowych). Dokonana przez biegłego rewidenta ocena istotności poszczególnych kont księgowych i grup podobnych transakcji pomaga biegłemu rewidentowi np. zdecydować, które wskaźniki sprawozdań finansowych (rachunkowych) należy sprawdzić, a także zastosować wybiórcze kontrole i procedury analityczne. Pozwala to biegłemu rewidentowi na wybór procedur badania, od których oczekuje się, że wspólnie zmniejszą ryzyko badania do możliwego do zaakceptowania niskiego poziomu.

Istnieje odwrotna zależność między istotnością a ryzykiem badania: im wyższy poziom istotności, tym niższy poziom ryzyka badania i odwrotnie. Biegły rewident kompensuje to poprzez zmniejszenie wstępnie oszacowanego poziomu ryzyka kontroli tam, gdzie to możliwe i utrzymanie niższego poziomu poprzez przeprowadzenie rozszerzonych lub dodatkowych testów kontroli lub poprzez zmniejszenie ryzyka zniekształcenia poprzez zmianę rodzaju, rozłożenia w czasie i zakresu planowanej wiarygodności. procedury.

8. Treść planowania wstępnego audytu

Planowanie, będące początkowym etapem audytu, obejmuje opracowanie przez organizację audytową ogólnego planu audytu, wskazującego oczekiwany zakres, harmonogram i harmonogram audytu, a także opracowanie programu audytu określającego zakres, rodzaje i sekwencja procedur badania niezbędnych do ukształtowania się organizacji audytorskiej aktywnej i uzasadnionej opinii o sprawozdaniach finansowych jednostki. Organizacja audytu i poszczególni audytorzy są zobowiązani do zaplanowania swojej pracy tak, aby audyt był przeprowadzany efektywnie.

Planowanie audytu obejmuje opracowanie ogólnej strategii i szczegółowego podejścia do oczekiwanego charakteru, harmonogramu i zakresu procedur audytu. Organizacja audytu musi uzgodnić z kierownictwem obiektu gospodarczego główne kwestie organizacyjne związane z audytem. Planowanie pracy audytora pomaga zapewnić, że ważnym obszarom audytu poświęca się niezbędną uwagę, tak aby potencjalne problemy były identyfikowane, a praca wykonywana przy optymalnych kosztach, jakości i terminowo.

Kontrola audytu z reguły jest zawsze ograniczona do określonego okresu (średnio - 2 tygodnie); Ze względu na te ograniczenia nie zawsze możliwe jest przeprowadzenie pełnego audytu w dużym, a nawet średnim przedsiębiorstwie. W związku z tym biegły rewident powinien określić strategię weryfikacji, uwzględniającą indywidualne cechy każdego podmiotu gospodarczego, która przewiduje:

1) rozpatrzenie zebranych informacji o działalności klienta;

2) wstępną ocenę ryzyka i skuteczności kontroli wewnętrznej;

3) określenie głębokości, charakteru i czasu trwania kontroli poszczególnych grup operacji.

Strategia audytu powinna mieć formę planu sporządzonego przez audytora na piśmie, w celu kontroli:

1) wstępnie określić zakres i rodzaj wymaganych badań;

2) oszacować koszty ich realizacji;

3) osiągnąć porozumienie z klientem we wszystkich głównych kwestiach przed rozpoczęciem audytu;

4) posiadać dowody ważności audytu i jego jakości dla tego klienta.

Planowanie poprzedzają następujące kroki:

1) przygotowanie planowania wstępnego;

2) pozyskiwanie informacji o działalności Klienta (specyfika działalności, struktura relacji, polityka, okoliczności prawne);

3) ocena istotności;

4) ocena ryzyka audytu;

5) badanie systemu kontroli wewnętrznej i ocenę ryzyka jego niesprawności.

Wiele firm audytorskich opracowuje własne standardy planu audytu dostosowane do specyfiki branży ich klientów.

Planowanie zazwyczaj obejmuje:

1) opracowywanie harmonogramów audytów;

2) ustalanie warunków i dochodów oraz omawianie ich z klientem;

3) informowanie członków zespołu audytowego;

4) organizacja współdziałania z działami w firmie;

5) omówienie z klientem strategii badania.

Strategia badania opiera się na wyborze najbardziej racjonalnych sposobów realizacji celów tego badania i zależy od doświadczenia i kwalifikacji biegłego rewidenta, czasu trwania współpracy między firmą audytorską a klientem, charakteru zadań do wykonania rozwiązany w audycie.

Na etapie wstępnego planowania biegły rewident powinien zapoznać się z działalnością finansowo-gospodarczą podmiotu gospodarczego oraz posiadać informacje o:

1) czynniki zewnętrzne wpływające na działalność gospodarczą podmiotu gospodarczego, odzwierciedlające sytuację gospodarczą w całym kraju (regionie) i jego branżową specyfikę;

2) wewnętrzne czynniki wpływające na działalność gospodarczą podmiotu gospodarczego związane z jego indywidualnymi cechami.

9. Przygotowanie ogólnego planu i programu audytu

Organizacja audytu musi i ma prawo samodzielnie podejmować decyzje dotyczące rodzaju, liczby i głębokości procedur audytu, poświęconego czasu, liczby i składu specjalistów wymaganych do przeprowadzenia pełnego audytu oraz przygotowania rozsądnego raportu z audytu.

Główne sytuacje kontrolne to:

1) planowanie audytu;

2) uzyskanie dowodów kontroli;

3) korzystanie z pracy innych osób i kontaktów z kierownictwem podmiotu gospodarczego przez osoby trzecie;

4) dokumentację audytową;

5) uogólnianie wniosków, formułowanie i wyrażanie opinii o sprawozdaniu finansowym jednostki gospodarczej. Kontrola powinna być zaplanowana na podstawie zrozumienia przez organizację audytującą działalności podmiotu gospodarczego. Celem planowania jest zorganizowanie skutecznej i efektywnej kosztowo inspekcji. Na etapie planowania konieczne jest określenie strategii i taktyki audytu, terminu jego realizacji; opracować ogólny plan i program audytu.

W trakcie kontroli należy uzyskać wystarczającą ilość dowodów kontroli wysokiej jakości (co do zasady z kilku źródeł i różnymi metodami), które mogą służyć jako podstawa do sformułowania opinii organizacji audytowej o rzetelności danych finansowych. oświadczenia podmiotu gospodarczego. Podczas przeprowadzania należy zachować racjonalną równowagę między kosztami gromadzenia dowodów kontroli a użytecznością uzyskanych informacji. Niemniej jednak złożoność i pracochłonność realizacji określonej procedury nie może być uważana za powód jej odmowy, jeżeli potrzeba tej procedury wynika z okoliczności audytu.

Do realizacji celów audytu można wykorzystać pracę innych osób: asystentów audytora, zaangażowanie ekspertów, audytorów wewnętrznych i innych organizacji audytorskich. Czyniąc to, firma audytorska powinna uwzględnić wyniki swojej pracy w kontekście procedur przeprowadzanych przez biegłych rewidentów, a także ocenić możliwość wykorzystania wyników pracy innych osób jako wiarygodnych dowodów badania lub podstawy do uzyskania takich dowodów . Zaangażowanie w badanie innych osób nie zwalnia organizacji badania od odpowiedzialności za opinię wyrażoną o sprawozdaniu finansowym podmiotu gospodarczego i nie zmniejsza stopnia tej odpowiedzialności.

Podczas audytu należy udokumentować główne aspekty wykonanej pracy, wyciągnięte wnioski i inne istotne kwestie istotne dla sporządzenia sprawozdania z audytu, a także dowody jakości audytu. Dokumentacja robocza z audytu powinna być wystarczająco kompletna i przekonująca, aby służyć jako potwierdzenie poprawności jednej lub drugiej opinii organizacji audytorskiej na temat sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego.

Na etapie sporządzania opinii o rzetelności sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego organizacja audytorska jest zobowiązana do podsumowania i oceny wniosków wyciągniętych na podstawie uzyskanych danych. W takim przypadku należy przejść od kryteriów zgodności z wymogami regulacyjnymi przy sporządzaniu sprawozdań finansowych przez podmiot gospodarczy i jego zgodności z posiadanymi przez organizację audytorską informacjami o działalności podmiotu gospodarczego.

Sprawozdanie biegłego rewidenta musi zawierać jasno wyrażoną opinię o stopniu rzetelności sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego. Oczywiście pozytywny raport z audytu wskazuje, że organizacja audytowa uważa sprawozdanie finansowe podmiotu gospodarczego za rzetelne pod każdym względem.

10. Dokumentacja audytowa

Kwestie związane z dokumentacją badania regulują następujące standardy: „Dokumentacja badania”, „Planowanie badania”, „Procedura sporządzania raportu z badania sprawozdania finansowego”.

Organizacja audytowa i poszczególni audytorzy muszą udokumentować wszystkie informacje, które są istotne z punktu widzenia przedstawienia dowodów potwierdzających opinię audytową, a także dowody, że audyt został przeprowadzony zgodnie z federalnymi przepisami (standardami) audytu. Termin „dokumentacja” odnosi się do dokumentów roboczych i materiałów przygotowanych przez i dla audytora lub uzyskanych i przechowywanych przez audytora w związku z badaniem. Dokumenty robocze mogą być prezentowane w formie danych zapisanych na papierze, kliszy fotograficznej, w formie elektronicznej lub w innej formie.

Wykorzystywane są dokumenty robocze:

1) przy planowaniu i przeprowadzaniu audytu;

2) podczas sprawowania bieżącej kontroli i sprawdzania pracy wykonywanej przez audytora;

3) ewidencjonowania uzyskanych dowodów badania w celu potwierdzenia opinii biegłego rewidenta.

Audytor powinien odzwierciedlić w dokumentacji roboczej informacje dotyczące planowania prac audytowych, charakteru, harmonogramu i zakresu przeprowadzonych procedur audytu, ich wyników, a także wniosków wyciągniętych z uzyskanych dowodów audytu. Dokumentacja robocza powinna zawierać uzasadnienie biegłego rewidenta dla wszystkich istotnych punktów, co do których konieczne jest wyrażenie jego zawodowego osądu, wraz z wnioskami biegłego rewidenta na ich temat. W przypadkach, gdy audytor rozważał złożone kwestie dotyczące zasad lub wyrażał zawodowy osąd we wszelkich istotnych dla audytora kwestiach, dokumenty robocze powinny zawierać fakty, które były znane audytorowi w momencie formułowania wniosków, niezbędną argumentację.

Zakres dokumentacji audytowej powinien być taki, aby w przypadku konieczności przekazania pracy innemu audytorowi, który nie ma doświadczenia w tym zleceniu, nowy audytor mógł zrozumieć wykonaną pracę oraz ważność decyzji i wniosków poprzedniego audytora.

Formę i treść dokumentów roboczych określają następujące czynniki:

1) charakter zlecenia badania;

2) wymagania dotyczące sprawozdania biegłego rewidenta;

3) charakter i złożoność czynności biegłego rewidenta;

4) charakter i stan systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej biegłego rewidenta;

5) konieczność wydawania poleceń pracownikom audytora, sprawowania nad nimi bieżącej kontroli i sprawdzania ich pracy;

6) specyficzne metody i techniki przyjęte w procesie audytu.

Dokumenty robocze powinny być sporządzane i usystematyzowane w taki sposób, aby odpowiadały okolicznościom każdego audytu oraz potrzebom audytora podczas jego realizacji. W celu zwiększenia efektywności przygotowania i weryfikacji dokumentów roboczych zaleca się opracowanie standardowych formularzy dokumentacji w organizacji audytowej (np. standardowa struktura akt audytu (folderu) dokumentów roboczych, formularzy, kwestionariuszy, standardowe pisma i odwołania). Standaryzacja dokumentacji ułatwia pracę i pozwala kontrolować wyniki przeprowadzanej kontroli. W celu poprawy efektywności audytu dopuszcza się korzystanie w trakcie audytu z wykresów, dokumentacji analitycznej i innej.

Wyniki przeprowadzenia procedur analitycznych powinny być wykorzystane do uzyskania dowodów badania niezbędnych do sporządzenia sprawozdania z badania, a także do sporządzenia pisemnych informacji od biegłego rewidenta dla kierownictwa podmiotu gospodarczego na podstawie wyników badania.

11. System kontroli finansowej i audyt wewnętrzny

System kontroli finansowej, mający na celu kontrolowanie i regulowanie wszelkiej działalności finansowej i gospodarczej wszystkich podmiotów oraz działań osób fizycznych, ochronę ich uzasadnionych interesów oraz tłumienie naruszeń i nadużyć w dziedzinie finansów, musi działać skutecznie, posiadać sprawnie funkcjonujący system kontroli wraz z instrukcją jego wykonania, systemem kar za wykryte naruszenia oraz systemem nagród za jego prawidłowe wykonanie.

Ogólna kontrola finansowa przeprowadzana jest na podstawie ustawy federalnej z dnia 21.11.1996 listopada 129 r. nr XNUMX-FZ „O rachunkowości”, kodeksu cywilnego, kodeksu wykroczeń administracyjnych, kodeksu karnego, kodeksu budżetowego, kodeksu podatkowego, a indywidualne czynności kontrolne wykonują organy kontrolne i audytowe, Skarb Państwa, Izba Obrachunkowa, Ministerstwo Finansów, władze finansowe podmiotów Federacji Rosyjskiej i gmin, organy antymonopolowe, organy podatkowe i inne organy rządowe w zakresie ich kompetencji.

System kontroli finansowej obejmuje kontrolę wstępną (kontrola przed transakcjami gospodarczymi, zapobieganie nielegalnym działaniom finansowym), kontrolę bieżącą (kontrola w procesie obrotu gospodarczego, szybkie eliminowanie stwierdzonych naruszeń), kontrolę dalszą (kontrola już zrealizowanych transakcji gospodarczych metodami analitycznymi, śledzenie, porównywanie, przeliczanie i inne w celu weryfikacji ich legalności i celowości, poprawności i kompletności odzwierciedlenia tych operacji).

Audyt wewnętrzny to rodzaj kontroli finansowej przeprowadzanej przez służby wewnętrzne jednostki. Może to być dział kontroli, komisja audytu lub audytor wewnętrzny pełniący funkcje kontroli wewnętrznej. Audyt wewnętrzny budowany jest w zależności od treści i specyfiki działalności podmiotu gospodarczego, skali tej działalności, systemu zarządzania procesami gospodarczymi.

Funkcje audytu wewnętrznego obejmują: sprawdzanie dostępności i statusu wyceny aktywów, skuteczności ich wykorzystania, sprawdzanie metod i technologii księgowych w przedsiębiorstwie, jego organizacji, sprawdzanie procedury rejestrowania transakcji zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, sprawdzanie kompletności księgowania transakcji i raportowania, doradztwo ze specjalistami ds. księgowości, przedstawianie propozycji usprawnienia księgowości.

Audyt wewnętrzny musi być zabezpieczony postanowieniami wewnętrznych przepisów i instrukcji lokalnych. Obiektywizm kontroli wewnętrznej zapewnia stopień jej niezależności w strukturze podmiotu gospodarczego, co do zasady system kontroli wewnętrznej jest niezależny.

Rekomenduje się wykorzystanie standardów pracy audytora do opracowania wewnętrznych standardów usługi audytu, które będą określać: status organizacyjny działu audytu wewnętrznego, prawa i obowiązki audytorów wewnętrznych (tu również konieczne jest określenie relacji pomiędzy służbą audytu wewnętrznego a innymi służbami podmiotu), wymagania kwalifikacyjne dla specjalistów działu audytu wewnętrznego audytu (poziom wiedzy, doświadczenia, przeszkolenia). Usługa audytu wewnętrznego wykorzystuje techniki metodologiczne, są to:

1) inspekcja w celu uzyskania dowodów wiarygodności odzwierciedlenia w rachunkowości procesów gospodarczych;

2) weryfikacja dokumentów pod kątem prawidłowego wykonania i kompletności odzwierciedlenia w nich transakcji gospodarczych;

3) obserwacja – śledzenie procesów, zbieranie informacji niezbędnych do weryfikacji;

4) żądanie, badanie, badanie, przesłuchanie w celu uzyskania informacji do weryfikacji;

5) potwierdzenie, przeliczenie, inwentaryzacja, weryfikacja selektywna i ciągła;

6) uzgodnienie, sprawdzenie tożsamości, analiza próbek i próbek itp.

12. Czynności biegłego rewidenta w przypadku ujawnienia faktu nieprzestrzegania przez kontrolowaną organizację aktów prawnych i regulacyjnych

Jeżeli biegły rewident odkryje fakty nieprzestrzegania przez podmiot gospodarczy wymogów aktów regulacyjnych, powinien dokładniej zbadać okoliczności, w jakich doszło do naruszeń, ocenić stopień wpływu, znaczenie naruszeń na wiarygodność sprawozdań finansowych.

Konsekwencje naruszenia obejmują:

1) pobór kar w badanym okresie sprawozdawczym;

2) groźba przeniesienia własności mienia;

3) zakończenia działalności podmiotu gospodarczego;

4) pojawienie się wątpliwości co do prawdziwości i rzetelności raportowanych danych;

5) podejmowanie błędnych decyzji na podstawie zniekształconych sprawozdań finansowych.

W przypadku, gdy biegły rewident zdecyduje się zataić ujawnione fakty corpus delicti, inne działania lub zaniechania podmiotu gospodarczego, należy pamiętać, że środki odpowiedzialności mogą być zastosowane również wobec niego, gdyż wydaje on swoją fachową opinię – osąd o rzetelności księgowości.

Wpływ nieprzestrzegania przez podmiot gospodarczy wymagań aktów prawnych znajduje odzwierciedlenie w ocenie ewentualnych ryzyk, pociąga za sobą korektę opracowanych w planie procedur audytu, ponowną ocenę systemu kontroli wewnętrznej nad przedsiębiorstwem. Ujawnione fakty niezgodności z prawem wskazują albo na odstępstwo od zasad prowadzenia i organizacji rachunkowości i sprawozdawczości, albo na niezgodność w okresie sprawozdawczym z przyjętą polityką rachunkowości w odzwierciedlaniu operacji gospodarczych i wycenie majątku.

Audytor dokonuje oceny naruszenia: czy było to umyślne, czy nieumyślne, czy pracownicy i kierownik podmiotu gospodarczego byli zaangażowani w fakty niezgodności z wymogami dokumentów regulacyjnych.

Znaczące naruszenia rachunkowości i podatków audytor sporządza w swojej dokumentacji roboczej w formie tabeli „Lista przepisów, w przypadku których ujawniono naruszenie”.

Oprócz najwyższego organu zarządzającego podmiotu gospodarczego o naruszeniach należy również poinformować użytkowników danych sprawozdawczych (na przykład udziałowców) oraz samego kierownictwa podmiotu badania (w formie pisemnej).

Fakty niezgodności z wymogami aktów prawnych są brane pod uwagę przez audytora w procesie sporządzania raportu z audytu (przy sporządzaniu kierują się zasadą (standardem) czynności audytowej „Procedura sporządzania raport z badania sprawozdań finansowych” oraz „Istotność i ryzyko badania”). Jeżeli biegły rewident uważa, że ​​naruszenia aktów normatywnych i legislacyjnych doprowadziły do ​​zniekształcenia i wpłynęły na wiarygodność sprawozdania finansowego, wówczas wydaje opinię warunkowo pozytywną lub negatywną.

Jeżeli kierownictwo (pracownicy) badanej jednostki uniemożliwiają biegłemu rewidentowi uzyskanie wiarygodnej informacji, że fakty nieprzestrzegania przepisów w istotny sposób zniekształciły sprawozdanie, biegły rewident jest zobowiązany do wydania opinii negatywnej lub odmowy wyrażenia opinii w raport z audytu. Jeżeli przyczyną ograniczenia były okoliczności losowe, a nie kierownictwo lub pracownicy spółki, to biegły rewident albo wydaje warunkowo pozytywną opinię, albo odmawia wyrażenia opinii w tej opinii.

W praktyce (w wysoce konkurencyjnym środowisku) audytorzy pomagają organizacjom naprawić wszelkie naruszenia, ponieważ niekorzystny wniosek charakteryzuje zarówno firmę, jak i samego audytora pod względem reputacji biznesowej, dlatego negatywne wnioski są rzadkim zjawiskiem i najprawdopodobniej mogą wystąpić podczas audytu na imieniu organów państwowych. W większości przypadków przedsiębiorstwa otrzymują warunkowo pozytywną lub pozytywną konkluzję.

13. Audyt wewnętrzny w systemie zarządzania organizacją

Audyt wewnętrzny - jest to integralna część kontroli zarządczej przedsiębiorstwa, system kontroli przestrzegania ustalonej procedury księgowej i rzetelności funkcjonowania różnych szczebli zarządzania, zorganizowany przez sam podmiot gospodarczy działający w interesie jego kierownictwa i właścicieli oraz regulowane wewnętrznymi dokumentami. Praca audytu wewnętrznego ma wartość informacyjną i doradczą dla kierownictwa lub właścicieli podmiotu gospodarczego: ma na celu pomoc w optymalizacji działalności podmiotu gospodarczego i wypełnianiu obowiązków jego zarządu.

Funkcje audytu wewnętrznego obejmują sprawdzanie systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej, opracowywanie rekomendacji dotyczących doskonalenia tych systemów, sprawdzanie dokumentacji księgowej i operacyjnej, przestrzeganie przepisów prawa i innych regulacji, sprawdzanie działań różnych szczebli zarządzania, ocenę skuteczności mechanizmu kontroli wewnętrznej, sprawdzanie dostępność, stan i zapewnienie bezpieczeństwa mienia przedsiębiorstwa, specjalne dochodzenia w indywidualnych przypadkach, na przykład podejrzenia nadużyć, opracowywanie propozycji usunięcia zidentyfikowanych niedociągnięć i zaleceń dotyczących poprawy efektywności zarządzania.

Jednym z najważniejszych obszarów kontroli wewnętrznej jest polityka rachunkowości przedsiębiorstwa. Od 1995 roku jest rozwijany we wszystkich rosyjskich przedsiębiorstwach. W polityce rachunkowości uwzględniono następujące informacje: ustalenie momentu wpływów ze sprzedaży, sposób ustalania kosztu materiałów odpisanych w koszty produkcji, metodykę obliczania stawek amortyzacyjnych środków trwałych, procedurę odzwierciedlania kursu walutowego różnice w rachunkowości, wykaz utworzonych funduszy i rezerw oraz stopa alokacji do nich środków, metody odpisywania kosztów naprawy środków trwałych itp. Studiując politykę rachunkowości, audytor określa typowe operacje i stwierdza, że ​​występują naruszenia polityki rachunkowości.

W systemie rozliczania produkcji tworzona jest przede wszystkim informacja o kosztach. Koszty produkcji są jednym z głównych przedmiotów rachunkowości zarządczej. Są one grupowane i rozliczane według rodzajów, miejsc ich występowania oraz nośników kosztów. Kolejnym przedmiotem rachunkowości zarządczej są wyniki, które mogą być brane pod uwagę również w ramach testów ponoszenia kosztów i nośników kosztów. W procesie porównywania kosztów i wyników różnych obiektów księgowych ujawnia się efektywność produkcji i działalności gospodarczej. Informacje rachunkowości zarządczej stanowią zazwyczaj tajemnicę handlową organizacji, nie podlegają publikacji i są poufne. Administracja organizacji samodzielnie ustala skład, terminy i częstotliwość składania raportów wewnętrznych.

Ważnym krokiem w systemie kontroli wewnętrznej jest obieg dokumentów. Badając przepływ pracy i analizując dokumenty, audytor stwierdza, że ​​przestrzegane są zasady rejestracji, powiązania poszczególnych dokumentów pierwotnych ze sobą i z rejestrami księgowymi oraz zgodność dokumentu pierwotnego z transakcją gospodarczą. Na podstawie analizy dokumentu wyciąga się wniosek o stopniu zgodności dokumentu z aktami ustawodawczymi. Uzyskane podczas analizy systemu kontroli wewnętrznej, rejestracji i wyjaśnienia kontroli wewnętrznej, rozszerzone i określone podczas audytu informacje o funkcjonowaniu przedsiębiorstwa pozwalają audytorowi na szybką reakcję na pojawiające się w przedsiębiorstwie problemy. Zastosowanie systemu kontroli wewnętrznej pozwala, bez znacznego nakładu czasu i pieniędzy, już w pierwszym etapie wykryć niedociągnięcia w konstrukcji rachunkowości w przedsiębiorstwie i wskazać obszary, na które należy zwrócić uwagę.

14. Audyt rozliczeń z dostawcami, kontrahentami, dłużnikami i wierzycielami

Celem audytu rozliczeń z dostawcami, kontrahentami, dłużnikami i wierzycielami jest weryfikacja zasadności powstania należności i zobowiązań, terminowości spłaty takich należności, prawidłowości rozliczania transakcji dotyczących rozliczeń z kontrahentami, dostawcami, dłużnikami i wierzycieli, a także środki mające na celu wyeliminowanie przyczyn, które powodują powstanie nieodebranego długu.

Źródłami informacji do takiego sprawdzenia są: polityka rachunkowości organizacji, materiały inwentaryzacji obliczeń, dokumenty pierwotne, rejestry faktur, pełnomocnictwa, rejestry rachunkowości analitycznej i syntetycznej, akty wzajemnych rozliczeń i inne dokumenty.

Konieczna jest ocena jakości systemu kontroli wewnętrznej i rozliczania takich rozliczeń w przedsiębiorstwie, w tym celu testowany jest system kontroli rozliczania rozliczeń z dostawcami i kontrahentami. Test zawiera następujące pytania: czy istnieją umowy na wszystkie dostawy i usługi, jak często uzgadniane są rozliczenia, jaki procent dostawców, wykonawców, dłużników i wierzycieli obejmuje takie uzgodnienia, komu udzielane są pełnomocnictwa, czy występują przypadki braków, nieskładania raportów z wystawionych pełnomocnictw, czy wszystkie faktury są rejestrowane, czy roszczenia są zgłaszane terminowo i w jaki sposób są zaspokajane, czy za niedotrzymanie warunków umów nakładane są kary, czy ceny rozliczane są zgodnie z dokumentami i cenami określonymi w umowach. Program weryfikacji obejmuje weryfikację:

1) umowy – ocena prawna z punktu widzenia zgodności z przepisami, w tym podatkowymi;

2) inwentaryzacja wyliczeń (ujawnienie realiów długu, zasadności kwot braków, kwot długów, których przedawnienie upłynął, winnych przekroczenia tych terminów).

W audycie wykorzystuje się przykłady śledzenia, potwierdzania, przeliczania, tożsamości i uzgadniania, selektywnej weryfikacji.

Szczególną uwagę przywiązuje się do dostaw niefakturowanych, sprawdzają również jakość i ilość przychodzących surowców czy wielkość i jakość świadczonych usług.

W razie potrzeby można nawet podjąć decyzję o udziale audytora w odbiorze towarów i materiałów. Zwraca się uwagę na rozliczenia gotówkowe przy spłacie długów z dostawcami, kontrahentami, dłużnikami i wierzycielami, ponieważ rozliczenia te stwarzają możliwości oszustwa.

Powinieneś również dokładnie przestudiować księgowanie rachunków, transakcji barterowych. W szczególności sprawdzają księgowanie rachunków, poprawność naliczania różnic kursowych, w transakcjach barterowych zwracają szczególną uwagę na wycenę wymienianych towarów, opodatkowanie czynności prawnych.

Sprawdzają poprawność spisania kosztów z uznania rozrachunków z dłużnikami i wierzycielami za koszty produktów, usług, poprawność księgowań, poprawność obliczeń wyrażonych w walucie obcej, wyliczenie różnic sumowych.

Kontrolując rozliczenia z wykonawcami, audytor musi ustalić, czy obiekty mają zapewnione źródło finansowania, czy istnieją kosztorysy projektowe obiektów, czy wolumeny wykonanej pracy wskazane w świadectwach odbioru odpowiadają wielkościom rzeczywistym.

Najczęstsze naruszenia:

1) towary i materiały nieokreślone;

2) rozbieżności między danymi na fakturach dostawców a danymi księgowymi badanej jednostki;

3) nieprawidłowa korespondencja rachunków;

4) nieprawidłowe odzwierciedlenie podatku VAT;

5) zniszczenie oryginalnych dokumentów;

6) fałszerstwo i fałszowanie dokumentów;

7) sporządzanie nierealistycznych zobowiązań i długów w celu nieprawidłowych płatności gotówkowych;

8) odzwierciedlenie na kontach rachunkowych nierzeczywistych należności i zobowiązań.

15. Audyt wewnętrzny działalności banku

Przez audyt wewnętrzny należy rozumieć sprawdzanie i ocenę efektywności funkcjonowania wszystkich departamentów banku.

Audyt organizowany jest zgodnie z zatwierdzonym Regulaminem „O organizacji audytu wewnętrznego w Banku Centralnym”. Zarządzenie Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 31.03.1997 marca 02 r. Nr 140-XNUMX. Audyt wewnętrzny pozwala na posiadanie rzetelnej informacji o stanie rzeczy w różnych obszarach, zapobiega ryzyku finansowemu (kredytowemu, walutowemu, odsetkowemu, ryzyku utraty zysków, płynności), warunkuje stabilność finansową i konkurencyjność banku, zapewnia bezpieczeństwo akcjonariusza mienie, chroni interesy banku, jego uczestników i wierzycieli.

Główne zadania audytu wewnętrznego to:

1) zgodność z wymaganiami regulacyjnych aktów prawnych;

2) przestrzeganie ustalonych procedur przy podejmowaniu decyzji o usunięciu stwierdzonych uchybień;

3) spełnienie wymogów efektywnego zarządzania ryzykiem działalności bankowej;

4) prawidłowe odzwierciedlenie operacji na rachunkach rachunkowych oraz zapewnienie rzetelności rachunkowości i innej sprawozdawczości;

5) współdziałanie z innymi organami regulacyjnymi;

6) zapobieganie i eliminowanie naruszeń przez pracowników banków obowiązujących przepisów.

Służba audytu wewnętrznego działa na podstawie statutu banku oraz rozporządzenia w sprawie służby audytu wewnętrznego, zatwierdzonego przez naczelny organ zarządzający banku lub inny upoważniony organ.

Organizację służby kontroli wewnętrznej można zbudować w następujący sposób:

1) utworzenie w banku specjalnego pododdziału strukturalnego (departamentu);

2) ustalenie stanowisk audytorów w tabeli obsadowej.

Pracownicy tej usługi muszą posiadać umiejętności zawodowe i odpowiednie kwalifikacje.

Służba Audytu Wewnętrznego Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej przeprowadza audyty działalności działów strukturalnych i organizacji co najmniej raz na 1 lata oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa gotówki i innych kosztowności w skarbcach Banku Centralnego - corocznie, w w celu ochrony interesów banku, uczestników i wierzycieli, zapewnienia kontroli nad podejmowaniem działań minimalizujących ryzyko, rozwiązywania pojawiających się konfliktów.

Prawa, obowiązki i odpowiedzialność pracowników służby kontroli wewnętrznej określa rozporządzenie „W sprawie organizacji audytu wewnętrznego w banku” (zatwierdzone zarządzeniem nr 31.03.1997-02 z dnia 140) oraz opisy stanowisk.

Audyt wewnętrzny jest klasyfikowany według różnych kryteriów. Do czasu zdarzenia ma charakter wstępny i późniejszy.

Wstępne przeprowadza się przed przyjęciem decyzji zarządczych w celu zapobiegania nielegalnym operacjom bankowym, działaniom urzędników i osób odpowiedzialnych finansowo: efektywne wykorzystanie zasobów bankowych; zapobieganie powstawaniu bezproduktywnych wydatków i innych działań szkodzących działalności banku. Kolejna ma na celu ustalenie rzetelności i legalności operacji bankowych oraz działań urzędników przy wykonywaniu obowiązków służbowych, a także identyfikację rezerw wewnętrznych, eliminację istniejących niedociągnięć i zaniechań.

Zgodnie z harmonogramem przeprowadzane są audyty wewnętrzne operacyjne i okresowe, audyt operacyjny jest organizowany w ciągu dnia roboczego, w okresie sprawozdawczym, w celu terminowej identyfikacji odchyleń, ich przyczyn i sprawców.

Audyt okresowy przeprowadzany jest przez okres dłuższy niż 1 miesiąc. Jednocześnie ustalana jest terminowość, poprawność i celowość operacji bankowych. W zależności od źródeł informacji audyt wewnętrzny dzieli się na dokumentacyjny i faktyczny. Dokumentacja jest prowadzona zgodnie z danymi dokumentów, rejestrów księgowych i formularzy sprawozdawczych, a rzeczywista - poprzez badanie, kontrolę, ponowne obliczenie, analizę laboratoryjną, badanie itp.

WYKŁAD nr 8. Kontrola obliczeń

1. Kontrola rozliczeń z innymi dłużnikami i wierzycielami

Kontrola rozliczeń z innymi dłużnikami i wierzycielami obejmuje weryfikację rachunków i danych w sprawozdawczości na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

Metody stosowane do kontroli rozliczeń są tożsame z metodami kontroli rozliczeń zewnętrznych i obejmują analizę transakcji rozliczeniowych. Kontroler-audytor musi ocenić legalność transakcji rozliczeniowych z wykorzystaniem konta 76. W tym celu konieczne jest przestudiowanie ram regulacyjnych, instrukcji korzystania z planu kont.

Kontroler sprawdza poprawność zapisów księgowych. Kontrolując operacje na roszczeniach, konieczne jest ustalenie terminu powstania należności i trybu zgłaszania roszczeń, przyczyn powstania roszczeń, trybu realizacji roszczeń, terminowości i poprawności przetwarzania dokumentów roszczenia , procedura wygaśnięcia wierzytelności na wyciągach bankowych, dokumentach dostawy towarów i materiałów na poczet wierzytelności, umorzenie nieściągalnych długów oraz postępowanie o uznanie ich za beznadziejne.

Kontrolowana jest poprawność i ważność potrąceń na tytuł egzekucyjny, w tym celu weryfikowane są dane księgowe z wyciągami płacowymi i innymi dokumentami - podstawy do potrąceń. Ustala się terminowość i kompletność przekazywania kwot na podstawie dokumentów wykonawczych. Kontrolując rozliczenia z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, sprawdzają wyliczone kwoty wypłat z tytułu ubezpieczeń, tryb ich naliczania w korespondencji z kontami do rozliczenia kosztów produkcji lub innych źródeł wypłat z tytułu ubezpieczeń, sprawdzają kompletność i terminowość przekazywania kwot ubezpieczeń płatności w korespondencji z rachunkami pieniężnymi.

Administrator musi sprawdzić procedurę spisywania szkód ze zdarzeń ubezpieczeniowych w ciężar rachunku 76, procedurę i prawidłowość wypłaty odszkodowania należnego z tytułu umowy ubezpieczenia dla pracownika organizacji, procedurę spisywania szkód ze zdarzeń ubezpieczeniowych które nie są rekompensowane odszkodowaniami ubezpieczeniowymi (do obciążenia rachunku 99 „Zyski i straty”).

Rachunkowość analityczna na koncie 76 powinna być prowadzona dla każdego dłużnika, wierzyciela, poszczególnych umów i przypadków zadłużenia. Administrator sprawdza rejestry rachunkowości analitycznej, syntetycznej, podatkowej, odzwierciedlające transakcje dotyczące rozliczeń z dłużnikami i wierzycielami, porównuje ich dane ze wskaźnikami księgowymi w celu potwierdzenia prawidłowości rachunkowości.

Kontrolując rozliczenia z dłużnikami i wierzycielami oceniany jest system kontroli wewnętrznej w organizacji w celu oceny ryzyka błędów, naruszeń, zniekształceń w rachunkowości i sprawozdawczości. Inspekcja ujawnia naruszenia:

1) tryb zgłoszenia reklamacji, przekroczenie terminów na wniesienie reklamacji, nieprawidłowe wykonanie lub niepełne wykonanie dokumentów dotyczących reklamacji;

2) niedotrzymane terminy windykacji długów, przedawnienia, bezprawne odpisanie kwot długów na nieściągalne długi;

3) sporządzanie fikcyjnych zobowiązań w celu nieprawidłowych płatności;

4) nieprawidłowe zapisy księgowe dla rozliczeń z dłużnikami, wierzycielami;

5) refleksję nad księgami rachunkowymi nierzeczywistych należności i zobowiązań;

6) nie dokonuje się przeliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od niewypłaconych kwot wynagrodzeń zdeponowanych na koniec roku;

7) nieprawidłowe obliczenie i bezzasadność potrąceń z tytułu egzekucji;

8) nie uzgadniają rozliczeń, rozliczeń inwentarzowych z dłużnikami, wierzycielami;

9) słaby system kontroli wewnętrznej rozliczania rozliczeń z dłużnikami i wierzycielami;

10) naruszenia w zakresie ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej zgodnie z lokalnymi przepisami (politykami rachunkowości) w odzwierciedleniu transakcji rozliczeniowych z dłużnikami i wierzycielami.

2. Kontrola naliczania wynagrodzeń

Kontrolę naliczania wynagrodzeń należy rozpocząć od sprawdzenia listy płac. Kwoty naliczone dla każdego pracownika muszą odpowiadać kwotom umów o pracę, umów o pracę, zgodnie z listą pracowników lub stawkami ustalonymi dla pracowników czasowych.

Suma kwoty do zapłaty za wszystkie wyciągi w dowolnym dniu musi odpowiadać kwocie tego polecenia gotówkowego przychodzącego, a kwota wypłaconych środków musi odpowiadać kwocie polecenia gotówkowego wychodzącego. W przypadku wydawania wynagrodzeń rozliczanie transakcji gotówkowych zostaje zakończone z uwzględnieniem wynagrodzeń (konta 50 „Kasjer” i 70 „Płatności za robociznę” odpowiadają); dlatego kwoty wynagrodzeń wystawione w rejestrach księgowych dla kont 50 i 70 powinny być takie same. Ponadto suma potrąconych podatków musi być równa sumie kwot ich przelewów, czyli zleceń przelewu podatków. Istnieje możliwość sprawdzenia poprawności naliczenia wynagrodzenia dodatkowego (urlopy, zasiłki chorobowe, przy zwolnieniu).

Sprawdzając rozliczanie obliczeń płac, należy pamiętać, że sumy naliczonych wynagrodzeń za okres sprawozdawczy odzwierciedlają obrót kredytowy; kwoty potrąceń, środków wypłaconych - obroty debetowe na rachunku 70. Przenoszona jest różnica w obrotach uznaniowych i debetowych na tym rachunku syntetycznym, będąca kwotą zadłużenia środków na wynagrodzenia przedsiębiorstwa wobec pracowników odnotowaną w Księdze Głównej do zobowiązania bilansowego w odpowiedniej pozycji. Sprawdzając podstawowe dokumenty do listy płac (arkusze, listy płac itp.) należy sprawdzić, czy koszty działalności głównej obejmują koszty wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w innych działalnościach. Osiąga się to poprzez porównanie danych o uznaniu konta 70 „Naliczenia płac” w zakresie odpisów na kontach produkcyjnych oraz danych o wyniku zestawienia płac w zakresie ich naliczania. Dane o wyniku arkusza zbiorczego, gdy płace naliczane są nie tylko pracownikom produkcyjnym, powinny być większe niż dane o obciążeniu kont kosztów produkcji.

Sprawdzając poprawność odzwierciedlenia w rozliczaniu odliczeń na dobrowolne ubezpieczenie medyczne, należy pamiętać, że są one dokonywane wyłącznie kosztem zysku pozostającego do dyspozycji przedsiębiorstwa lub środków osobistych obywateli na podstawie zawartych umów. Rezerwy przyszłych wydatków i płatności tworzone przez przedsiębiorstwo podlegają obowiązkowej weryfikacji, ponieważ ich wysokość faktycznie zmniejsza dochód do opodatkowania.

Salda środków zarejestrowane na koncie 89, naliczone kosztem produktów (robót budowlanych, usług), zgodnie z obowiązującymi przepisami, w niektórych przypadkach podlegają inwentaryzacji na koniec roku, aw niektórych przypadkach - odpisane z bilansu. Kontrola ustala poprawność tworzenia kwot dla określonej rezerwy iw razie potrzeby koryguje kwotę salda metodą odwrócenia zapisu na rachunkach obciążenia produkcji i uznania rachunku 89 lub dodania nadwyżki rzeczywistych kosztów do kosztu własnego poprzez bezpośrednie księgowanie. Ponadto weryfikacji podlega poprawność obliczenia podatku dochodowego od nadwyżki funduszu płac w stosunku do wartości znormalizowanej.

W przypadku braku kontroli nad transakcjami płacowymi mogą wystąpić przypadki przeszacowania naliczonych kwot i ich wypłaty nominowanym, a także nadużycia przy wydawaniu pieniędzy. Można im zapobiec, porównując podstawy z oszacowanymi kwotami; podpisać oświadczenie o wpłacie po jego całkowitym wypełnieniu, wskazując łączną kwotę wpłaconych środków.

3. Kontrola rozliczeń za wspólne działania

Wspólne działania powinny być prowadzone na podstawie umowy między jej uczestnikami, chyba że zostanie do tego utworzony podmiot prawny.

Na podstawie umowy o wspólnych działaniach strony, łącząc swój majątek, wspólnie prowadzą działalność gospodarczą.

Przede wszystkim kontrolują poprawność sporządzenia umowy o wspólne działania. Kontroli podlegają cele wspólnej działalności, uczestnicy, formy udziału stron, majątek wniesiony jako udział w majątku wspólnym, zysk oraz tryb podziału zysków ze wspólnej działalności, tryb podziału wspólnie nabytego majątku. Administrator powinien zbadać, kto i jak będzie zarządzał wspólnymi działaniami. Rachunkowość wspólnych działań powinna być zorganizowana w taki sposób, aby majątek na wspólne działania był rozliczany oddzielnie od majątku lidera - uczestnika, któremu powierzono prowadzenie wspólnych spraw (musi posiadać pełnomocnictwo do prowadzenia wspólnych spraw wydane przez pozostałe strony umowy).

Majątek wspólny jest wykazywany w oddzielnym bilansie lidera. Indywidualne dane bilansowe nie są uwzględniane w bilansie lidera. Poprawność odzwierciedlenia w księgowaniu transakcji na wspólnej działalności, odzwierciedlenie różnicy z nadwyżki wyceny nieruchomości na podstawie umowy o wspólną działalność nad jej wyceną bilansową lub od zaniżenia (z kredytu na rachunku 83 i obciążenie rachunku 83) podlegają kontroli.

Kontroli podlega procedura podziału zysków ze wspólnych działań (zgodnie z umową) oraz prawidłowość płacenia podatków od jej wyników. Tym samym każdy uczestnik wspólnych działań płaci podatek dochodowy oraz podatek od nieruchomości od wspólnych działań samodzielnie według udziału w majątku przekazanym na podstawie umowy.

Podatki takie jak VAT, podatek dochodowy od osób fizycznych, akcyza, UST są naliczane i płacone w miejscu powstania podstawy opodatkowania.

Niezbędna jest również kontrola poprawności zestawienia księgowań dla wspólnych działań, odzwierciedlających operacje tej działalności.

Niezbędna jest weryfikacja informacji przekazanych przez lidera uczestnikom wspólnego działania (powinny zostać przekazane uczestnikom nie później niż w terminach przewidzianych prawem na dostarczenie sprawozdań finansowych).

Prawidłowe odzwierciedlenie majątku przekazanego na podstawie umowy implikuje jego rozliczenie w ramach krótkoterminowych lub długoterminowych inwestycji finansowych (zależy to od okresu obowiązywania umowy o wspólnej działalności), a księgowość analityczna inwestycji prowadzona jest według rodzaju wkładu . Każda ze stron umowy musi uwzględnić udział zysku w przychodach nieoperacyjnych.

W przypadku zakończenia wspólnej działalności pozostały majątek i fundusze rozdzielane są pomiędzy uczestników w sposób przewidziany umową i podlega to starannej kontroli. Jednocześnie kontrolują wartość nieruchomości, stan środków, procedurę zamykania finansowych rachunków inwestycyjnych.

Jeżeli kwota otrzymanych środków jest większa niż inwestycja w ramach umowy, to różnica jest nieodpłatnymi wpływami, jeżeli przeciwnie, różnica jest pokrywana ze środków własnych uczestników.

Dlatego ważne jest kontrolowanie dostępności odrębnej księgowości dla transakcji związanych ze wspólnymi działaniami oraz działań lidera-uczestnika, który prowadzi ewidencję wspólnych spraw w ramach kontraktu. Rekomendowane jest otwieranie odrębnych rachunków bieżących w bankach do księgowości kasowej oraz odrębnie dla każdej umowy o wspólnej działalności. Kontroli podlegają pierwotne dokumenty, zestawienia i rejestry księgowości syntetycznej, analitycznej i podatkowej, obliczenia, sprawozdania księgowe itp. Dokumenty określające i wyjaśniające księgowość wspólnych działań.

4. Kontrola rozliczeń z budżetem i dochodami pozabudżetowymi

Celem kontroli rozliczeń z budżetem i funduszami pozabudżetowymi jest potwierdzenie poprawności wyliczeń, kompletności i terminowości wnoszenia podatków, opłat i wpłat do budżetu i funduszy pozabudżetowych. Kontrola prowadzona jest dla każdego rodzaju rozliczeń z budżetem i funduszami pozabudżetowymi w następujących obszarach:

1) stan kontroli wewnętrznej;

2) prawidłowość ustalenia podstawy obliczenia podatku, opłaty, zapłaty;

3) prawidłowość zastosowanych stawek, świadczeń;

4) prawidłowość zwrotu podatku z budżetu;

5) kompletność i terminowość przelewu, poboru, zapłaty podatku;

6) prawidłowość sporządzenia deklaracji, obliczeń i innych dokumentów sprawozdawczych;

7) prawidłowość wykonania podstawowych dokumentów i odzwierciedlenie w księgowaniu takich transakcji.

Źródłami monitoringu są ewidencje płacowe, ewidencje księgowe i podatkowe (dzienniki zamówień, wyciągi, karty do kont 68, 69, 90, 70, 76 itd., księga główna, bilans (formularz nr 1), rachunek zysków i strat ( formularz nr 2), polityka rachunkowości organizacji), obliczenia i deklaracje podatkowe dotyczące podatków, sprawozdań księgowych itp.

Kontroler musi zapoznać się z wynikami poprzednich audytów, dowiedzieć się, za jakie podatki i płatności przedsiębiorstwo lub organizacja rozlicza się z budżetem i funduszami pozabudżetowymi. Rozliczenia z budżetem znajdują się na koncie 68 „Rozliczenia z funduszami pozabudżetowymi”, na koncie 69 „Rozliczenia na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie”.

Dla każdego podatku zorganizowana jest rachunkowość analityczna, opłata na osobnym subkoncie do wskazanych kont.

Administrator powinien przeanalizować poprawność przypisania podatków do odpowiednich źródeł ich zapłaty (tj. ze względu na koszty, zysk netto, wynagrodzenia pracowników).

Ponieważ prawo przedsiębiorstwa do rozliczania sprzedaży produktów dla celów podatkowych na dwa sposoby – „za przesyłką” i „za zapłatą”, kontroler-audytor powinien przeanalizować politykę rachunkowości podmiotu i jego prawo do korzystania z drugiego metoda. Jeżeli przedsiębiorstwo ma prawo korzystać z metody „za zapłatą”, konieczne jest ustalenie prawidłowości obliczenia podstawy opodatkowania w odpowiednim okresie rozliczeniowym dla podatku dochodowego, VAT, ponieważ księgowość i sprawozdawczość podatkowa przedsiębiorstwa nie będzie mecz. Kwota podatku VAT naliczonego, ale niezapłaconego przez kupujących, jest rejestrowana na koncie 76, po otrzymaniu płatności obciąża konto 68.

Kontroli podlega zgodność danych na kontach analitycznych i syntetycznych danych księgowych w księdze głównej oraz w raportowaniu. Zidentyfikowane przedsiębiorstwa powinny być odzwierciedlone w dokumentacji roboczej audytora.

Konieczne jest sprawdzenie wydatków organizacji, które są brane pod uwagę do celów opodatkowania zysków, ponieważ nie wszystkie wydatki są brane pod uwagę przy opodatkowaniu lub są uwzględniane w granicach. Ta kolejność jest zapisana w rozdz. 25 kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej „Podatek dochodowy”.

Sprawdzana jest procedura rozliczania wydatków podlegających podziałowi i wydatków do przypisania w kolejnych okresach podatkowych. Wszystko to znacząco wpływa na obliczenie podstawy opodatkowania.

Najczęściej zdarzają się błędy w kalkulacji podstawy opodatkowania, niewłaściwa księgowość, która nie dostarcza informacji użytkownikom wewnętrznym i zewnętrznym o stanie rozliczeń z budżetem i środkami, naruszenie terminów płatności, nieprawidłowe stosowanie świadczeń, zdarzają się przypadki zatajenia, zaniżenia przychodów ze sprzedaży stanowiącej podstawę do naliczania podatku dochodowego, niezgodności ze standardem zaliczania kosztów do kosztów uwzględnianych do opodatkowania.

Wszelkie naruszenia rozliczeń z budżetem i środkami pozabudżetowymi prowadzą do nałożenia na organizację sankcji finansowych w postaci grzywien, kar, przepadków, których poprawność wyliczeń również jest przedmiotem kontroli.

5. Sprawdzenie księgowości środków trwałych

Celem kontroli księgowania środków trwałych jest kontrola poprawności, kompletności, celowości, efektywności wykorzystania środków trwałych oraz procedury ich księgowania.

Audyt środków trwałych obejmuje:

1) czynności związane z przyjęciem, przekazaniem, zbyciem, amortyzacją środków trwałych;

2) organizację bezpieczeństwa środków trwałych;

3) prawidłowość ustalenia początkowej wartości księgowej środków trwałych;

4) operacje przeszacowania (obniżki wartości, przeszacowania) środków trwałych;

5) prawidłowość, kompletność, terminowość dokumentowania środków trwałych;

6) weryfikacja realizowanych inwestycji bieżących i kapitałowych w środki trwałe (naprawa, przebudowa, modernizacja);

7) transakcje sprzedaży środków trwałych;

8) analiza inwentaryzacji bieżących.

Źródłem informacji o kontroli i weryfikacji księgowania środków trwałych są podstawowe dokumenty do rozliczania środków trwałych (akty uruchomienia, akty przyjęcia i przekazania, karty inwentaryzacyjne, umowy zakupu, przeniesienia środków trwałych itp.). Przeprowadzana jest analiza zasad rachunkowości, dokumentów założycielskich, analizowane są sprawozdania, obliczenia amortyzacji, a także procedura przypisywania kosztów amortyzacji do wydatków, w tym opodatkowania. Weryfikacji podlegają dzienniki, nakazy, zestawienia rachunkowości syntetycznej i analitycznej, prawidłowość zapisów odzwierciedlających operacje gospodarcze dla księgowania środków trwałych, analizują zapisy dotyczące polityki rachunkowości, a także procedurę wdrażania zasad rachunkowości środków trwałych aktywa, zapisane w polityce rachunkowości, analizują poprawność kwalifikacji środków trwałych w celu doboru procedur walidacyjnych.

Aktywa trwałe można sklasyfikować w następujący sposób:

1) wydzierżawione, własne: przekazane do zarządu operacyjnego lub na prawo zarządu gospodarczego;

2) w eksploatacji konserwatorskiej, w rezerwie, rekonstrukcji itp.;

3) produkcja i usługi społeczne.

Inspektor musi kontrolować procedurę przypisywania środków trwałych do określonego rodzaju, ponieważ zgodnie z klasyfikacją środki trwałe są zaliczane do różnych grup amortyzacyjnych i mają różne okresy użytkowania i stawki amortyzacyjne. W tym miejscu należy zwrócić szczególną uwagę na prawidłową klasyfikację środków, ponieważ kwoty amortyzacji zmniejszają podstawę opodatkowania i są pobierane przy obliczaniu podatku od nieruchomości, a tym samym mogą wpływać na prawidłowe naliczanie podatków, a błędy mogą prowadzić do zastosowania sankcji finansowych do przedmiotu kontroli w postaci grzywien, kar .

Podczas sprawdzania księgowania środków trwałych należy upewnić się, że dane księgowe odpowiadają rzeczywistej dostępności, sprawdzić stan rachunkowości pod kątem zgodności z obowiązującymi przepisami (Przepisy dotyczące rachunkowości i sprawozdawczości w Federacji Rosyjskiej, Instrukcje dotyczące rachunkowości w instytucje i organizacje, które są w budżecie), ustalają, czy istnieją przypadki nielegalnego odpisu środków trwałych, w jaki sposób prowadzona jest księgowość leasingowanych środków trwałych (tu sprawdzają procedurę klasyfikacji leasingu środków trwałych jako płatny lub długi -terminowe, badanie stosunków umownych, sporządzanie aktów przyjęcia i przekazania, prowadzenie ewidencji operacji leasingowych, rozliczanie inwestycji, naprawa leasingowanych środków trwałych).

Sprawdzają również, czy księgowość prowadzona jest na kontach pozabilansowych 001, 005, czy dopuszcza się nieefektywne wykorzystanie środków, czy zdarzają się przypadki formalnej inwentaryzacji, czy pod pozorem prac remontowych dokonywane są inwestycje kapitałowe.

W przypadku zidentyfikowania błędów i naruszeń należy określić stopień ich wpływu na zniekształcenie danych księgowych i sprawozdawczych, ocenić konsekwencje tych błędów w rachunkowości podatkowej, przyczyny błędów, a także sprawców i ryzyko te błędy w przyszłości.

6. Kontrola operacji odbioru, zbycia i amortyzacji środków trwałych

Kontrola operacji odbioru środków trwałych polega na ocenie środków trwałych otrzymanych jako wkład do kapitału docelowego, na podstawie umów sprzedaży, wzajemnego potrącenia, w wyniku budowy (umowa i metoda ekonomiczna), dzierżawy itp. Kontrola polega na przy sprawdzaniu wyceny otrzymanych środków trwałych, jeżeli przedmiot występuje w kolejności nabycia, jego koszt będzie składał się z ceny zakupu oraz kosztów transportu i nabycia, jeżeli w formie wkładu do kapitału docelowego, to koszt fundusze zostaną uzgodnione z założycielami. Kontrola nad wyceną otrzymanych nieodpłatnie środków będzie polegała na kontroli cen rynkowych podobnego produktu w dniu jego wprowadzenia.

Nieruchomość - środek trwały otrzymany w drodze wymiany, kompensacji, wyceniany jest w wartości wymienianej nieruchomości.

Koszt środków trwałych przyjętych do rozliczenia nie ulega zmianie (z wyjątkiem modernizacji, dodatkowego wyposażenia itp.). Kontrola odbioru środków trwałych wpływa na analizę dokonanych transakcji, poprawność i kompletność wykonania dokumentów do odbioru środków (akt przyjęcia i przekazania, akty uruchomienia, karty inwentaryzacyjne środków trwałych, ustawa wysyłania ziemi, akt przyjmowania wieloletnich nasadzeń.

Kontrola wycofania aktywów polega na sprawdzeniu transakcji odpisów. Konieczne jest sprawdzenie poprawności dokumentacji (ustawa o spisanie budynków i budowli, ustawa o spisanie maszyn i urządzeń, ustawa o uboju zwierząt, ustawa o spisanie plantacje wieloletnie), prawidłowość dokonywania wpisów w karcie inwentarzowej środka trwałego, kontrola danych księgowości analitycznej i syntetycznej, legalność popełnionych działań odpisowych, identyfikacja przypadków naruszeń, nadużyć (wymiana nowych obiektów na stare lub o gorszych cechach jakościowych), analizować przypadki utraty, uszkodzenia, kradzieży mienia pod kątem naruszeń. Przeprowadzana jest analiza odpisu środków trwałych pod kątem ich wyceny. Odpisu księgowego z bilansu należy dokonać w wysokości faktycznej wyceny środka trwałego wymienionego w karcie inwentarzowej. Kontrolowana jest procedura odpisywania wydatków na likwidację środków trwałych. Jeżeli zlikwidowany obiekt nie jest w pełni amortyzowany, jego wartość rezydualna będzie równa wartości księgowej pomniejszonej o kwotę naliczonej amortyzacji. Kontroluj kolejność operacji w celu zbycia środków trwałych zgodnie z obowiązującym prawem.

Tak więc Regulamin Rachunkowości „Dochód organizacji” i „Wydatki organizacji” stanowią, że sprzedaż i inne rozdysponowanie środków trwałych w celu oszacowania przychodów i kosztów zbycia środków klasyfikuje się jako operacyjne. W przypadku śmierci, uszkodzenia, ubytku – nadzwyczajnego, niedziałającego zalicza się przecenę wysokości, przeszacowanie przy zbyciu przedmiotu.

Kontrola amortyzacji środków trwałych polega na ustaleniu, czy wszystkie obiekty są brane pod uwagę przy naliczaniu amortyzacji, jakie metody są stosowane do naliczania amortyzacji w rachunkowości i rachunkowości podatkowej, czy procedura i metody naliczania amortyzacji odpowiadają obowiązującym przepisom i przepisom prowadzona jest polityka rachunkowości i prowadzona jest arytmetyczna kontrola amortyzacji. Sprawdzana jest procedura przypisywania środków do grup amortyzacyjnych oraz okres użytkowania. Kontrolując amortyzację należy pamiętać, że obiekty będące w trakcie przebudowy, modernizacji, konserwacji (powyżej trzech miesięcy), ponownego wyposażenia technicznego nie podlegają amortyzacji, ale ich żywotność wydłuża się o okres konserwacji.

Jeżeli środek trwały jest w leasingu, to kwotę amortyzacji przypisuje się do kosztów nieoperacyjnych.

7. Kontrola zapasów

Kontrola nad ruchem materiałów rozpoczyna się od sprawdzenia kwot ujętych w dokumentach towarzyszących (czeki, faktury, certyfikaty, faktury za ruch wewnętrzny), zlecenia odbioru, karty księgowania zapasów materiałów. Kwoty w wartości pieniężnej wszystkich materiałów wprowadzanych do przedsiębiorstwa są określane przez obroty debetowe na koncie o tej samej nazwie 10 „Materiały”.

W przypadku dysponowania materiałami (ich wydaniem do produkcji, kontrahentowi do przerobu, sprzedaży) kwoty w kartach (po odpowiednich kosztach) są weryfikowane z kwotami w dokumentach dotyczących zużycia materiałów (limit- karty ogrodzeniowe, wymagania, faktury) lub z kwotami uwzględnionymi w protokole wydania produktów, wykonania pracy. Zatwierdzając te raporty należy pamiętać, że stanowią one podstawę odpisu materiałów, dlatego konieczne jest sprawdzenie zgodności ich zużycia z obowiązującymi w przedsiębiorstwie normami.

W przypadku stwierdzenia rozbieżności w tym obszarze należy określić ich charakter, a braki przypisać odpowiednim źródłom lub zatwierdzić nowe wskaźniki zużycia.

Kwoty materiałów wycofywanych w kategoriach pieniężnych stanowią obrót kredytowy na koncie 10 „Materiały”. Saldo tego syntetycznego konta, które jest różnicą między obrotem debetowym i kredytowym, jest rejestrowane w saldzie aktywów w sekcji zapasów. Podczas kontroli rachunkowości na koncie 10 „Materiały” konieczne jest zidentyfikowanie kosztów, które nie są związane z nabytymi aktywami materialnymi i nie podlegają refleksji na koncie 16 i zaliczeniu do kosztu, w tym kwoty VAT i specjalnego podatku od konto 10 „Materiały”. W przypadku ustalenia takich kosztów należy obliczyć kwotę zysku ukrytego przed opodatkowaniem.

Ponadto w przypadku rozliczania materiałów w cenach księgowych konieczne jest sprawdzenie poprawności określenia kwoty odchyleń, które mają być odzwierciedlone w składzie kosztu sprzedanych towarów. W tym celu dokonuje się odpowiedniej kalkulacji, biorąc pod uwagę, że różnice skumulowane na koncie 16 obciążają konta kosztów produkcji i kosztów generalizacji lub inne odpowiednie kalkulacje proporcjonalnie do kosztu materiałów użytych do produkcji, ujętych po cenach dyskontowych. W przypadku uwzględnienia w koszcie kwoty odchyleń w kwotach większych niż przewidziane w obliczeniach konieczne jest określenie kwoty zysku ukrytego przed opodatkowaniem.

W przypadku przedsiębiorstw rozliczających materiały na koncie 10 „Materiały” po kosztach rzeczywistych konieczne jest ustalenie z arkusza obrotu materiałów rozliczającego, czy rzeczywiste koszty pozostały w saldach zarejestrowanych na koncie 10 „Materiały” poprzez przeniesienie (w przypadku obciążenia produkcji rachunków) koszt niektórych rodzajów materiałów do ich innych rodzajów w celu uregulowania rzeczywistego kosztu gotowych produktów. Ustalając w ten sposób wzrost kosztu tych materiałów, które powinny być odpisane do produkcji, konieczne jest określenie kwoty zysku ukrytego przed opodatkowaniem.

Należy sprawdzić, czy nie doszło do odpisów w kosztach niezwiązanych z materiałami użytymi do produkcji, a także przypadki odpisów na konta produkcyjne kosztu VAT i podatku specjalnego, który powinien być uwzględniane na odrębnych kontach i liczone w rozliczeniach z budżetem przy odpisywaniu materiałów do produkcji (w odpowiednim procencie). W związku z tym sprawdzane jest również wyliczenie kwot podatku VAT i podatku specjalnego uwzględnianych w rozliczeniach z budżetem na podstawie spisanych materiałów. Należy pamiętać, że podatek VAT oraz podatek specjalny od materiałów wykorzystywanych w obiektach socjalnych i kulturalnych podczas prac budowlanych finansowany jest z odpowiednich źródeł.

8. Kontrola zewnętrznych operacji rozliczeniowych

Celem kontroli zewnętrznych operacji rozliczeniowych jest weryfikacja rzetelności, poprawności, kompletności odzwierciedlenia zewnętrznych operacji rozliczeniowych, weryfikacja zgodności prowadzonych rozliczeń z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Przed przeprowadzeniem działań kontrolnych należy zapoznać się z przepisami regulującymi te obliczenia, wewnętrznymi aktami lokalnymi i instrukcjami, przepisami; polityki rachunkowości, roboczego planu kont, a następnie sprawdzić rejestry dokumentów syntetycznych, analitycznych, księgowości podatkowej, dokumentów pierwotnych będących podstawą naliczania należności i dokonywania płatności, wzajemnych rozliczeń z nabywcami i dostawcami, oddziałami, budżetem, funduszami itp. niezbędne do sprawdzenia danych ksiąg głównych, sprawozdań finansowych, umów, dokumentacji administracyjnej, czynności wykonanych prac, weksli, aktów inwentaryzacyjnych, uzgadniania rozliczeń, form kontroli wewnętrznej nad operacjami rozliczeniowymi.

W toku kontroli ustala się wysokość przeterminowanego długu, przyczyny przekroczenia terminów, sprawców, realia spłaty tego długu, tryb zgłaszania roszczeń.

Szczególną uwagę zwraca się na zewnętrzne transakcje rozliczeniowe o nietypowych zapisach księgowych, podlegają one wnikliwej kontroli.

Identyfikują wątpliwe, nieodebrane długi, dokumenty potwierdzające otrzymanie kosztowności, usługi w celu uzasadnienia i zalegalizowania powstania długów.

Sprawdzają procedurę odpisywania długów do rozliczeń zewnętrznych, procedurę potrącania (poprawność i ważność) kwot z dokumentów wykonawczych, kompletność i terminowość ich przekazania, (kompletność i terminowość rozliczeń z umów o wspólnej działalności). Analizują operacje takich działań, sprawdzają dokumentację, zgodność z aktami regulacyjnymi i ustawodawczymi, prawidłowość organizacji i odrębną księgowość majątku oraz operacje wspólnych działań w ramach umowy, podział zysków ze wspólnych działań między uczestnikami.

Zwracają również uwagę na ocenę wpływu operacji rozliczeniowych na kondycję finansową podmiotu gospodarczego, w przypadku wykrycia błędów badają ich wpływ na wiarygodność obiektywnych danych. Zewnętrzne operacje rozliczeniowe podlegają kontroli selektywnej, metoda ciągła stosowana jest przy sprawdzaniu danych rozliczeniowych, dla których np. nie dokonano rozliczenia i inwentaryzacji.

Należy również zwrócić uwagę na zewnętrzne operacje rozliczeniowe za świadczenie usług, sprawdzić fakt świadczenia usług i czynności wykonania wykonanych prac (świadczonych usług), ich ocenę.

Formy stosunków umownych podlegają kontroli zgodnie z prawem cywilnym w celu ustalenia faktów nieprawidłowej rejestracji transakcji, stwierdzenia nieważności transakcji, które mogą zostać uznane za nieważne w sądzie. Kontrolując dokumenty zwraca się uwagę na prawidłowe naliczenie podatku VAT (przypisanie kwot według kalkulacji), potwierdzenie zasadności przedstawienia podatku do potrącenia (zwrotu z budżetu) za otrzymane towary i materiały, usługi. Szczególną uwagę zwraca się na rozliczanie niefakturowanych dostaw towarów i materiałów, rozliczanie dostaw zasobów materialnych za walutę obcą (procedura przeniesienia własności, poprawność naliczania różnic kursowych, kwoty VAT, zapłata za takie zasoby są starannie w kratę).

Jeżeli zaliczki zostały wystawione w walucie obcej, to kontrolują prawidłowość wyliczenia różnicy kwotowej zgodnie z PBU (przepisy o rachunkowości).

Sprawdzają operacje wymiany, barter, wzajemne rozliczenia, rozliczenia wekslowe, operacje tworzenia rezerw (na przykład rezerwy na wątpliwe długi), operacje deponowania wynagrodzeń.

9. Organizacja prac rewizyjnych w obiektach o różnych formach organizacyjno-prawnych i formach własności

Różnorodność gospodarki i występowanie różnych form własności wymagają zastosowania różnych form organizacyjnych pracy kontrolnej i audytorskiej.

Organizacja pracy audytorskiej w obiektach o różnych formach własności i różnych formach organizacyjno-prawnych jest zbudowana zgodnie z przepisami regulującymi funkcjonowanie tych podmiotów.

Obecnie zmieniły się funkcje aparatu kontroli i audytu państwa, nasiliła się kontrola przestrzegania dyscypliny finansowej. Takie zmiany odbywały się przy pomocy celowego i efektywnego wykorzystania środków przez wszystkie podmioty gospodarcze.

W trakcie wstępnej znajomości działalności organizacji konieczne jest przeanalizowanie jej dokumentów założycielskich, majątku, zasad rachunkowości, działalności gospodarczej, wskaźników sprawozdawczości finansowej, obecności zamówień rządowych itp.

W związku z tym organizacja audytu w państwowych przedsiębiorstwach unitarnych (SUE) powinna zostać zbudowana na podstawie dogłębnej analizy dokumentów założycielskich, analizy majątku SUE i komunalnych przedsiębiorstw unitarnych (MUE), które są własnością państwową i komunalną oraz należy do przedsiębiorstwa z prawa zarządzania gospodarczego lub zarządzania operacyjnego.

Podczas sprawdzania audytor musi pamiętać, że ta nieruchomość nie może być podzielona na depozyty, akcje, akcje itp. Podczas kontroli obowiązków należy wziąć pod uwagę, że przedsiębiorstwa unitarne nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania właściciela swojej własności, a właściciel z kolei nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania przedsiębiorstwa, z wyjątkiem przypadków odpowiedzialności zależnej, przewidzianej w przepisach Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Podczas audytu SUE i MUP należy zwrócić uwagę na sprawdzenie wartości aktywów netto przedsiębiorstw w oparciu o prawo do zarządzania gospodarczego, ponieważ muszą one zostać przeszacowane na koniec roku obrotowego. Jeżeli wartość aktywów netto jest mniejsza niż fundusz statutowy, fundusz statutowy ulega obniżeniu, a jeżeli jest mniejsza niż kwota określona przepisami prawa, przedsiębiorstwo może zostać zlikwidowane w całości. Audyt działalności wspólnych przedsięwzięć powinien być zorganizowany w taki sposób, aby procedury kontrolne mogły ustalić i potwierdzić prawidłowość organizacji rachunkowości (rachunkowość powinna być prowadzona oddzielnie dla majątku wspólnego działania, majątku uczestnika wiodącego prowadzenie ewidencji spraw wspólnych, rachunkowość powinna dawać jasny obraz operacji wspólnego działania, ich efektywności oraz podstaw opodatkowania dla operacji joint venture).

Jeżeli audyt jest przeprowadzany w małym przedsiębiorstwie (SE), procedura audytu powinna być zorganizowana z uwzględnieniem skali i specyfiki działalności podmiotu, ram regulacyjnych.

Ponieważ MP często dopuszcza łączenie obowiązków pracowników księgowości, a audytor musi zorganizować procedurę weryfikacji bez polegania na systemie kontroli wewnętrznej, ponieważ system ten może mieć niski stopień wiarygodności, możliwe jest zorganizowanie audytu zgodnie z wersja uproszczona, uwzględniająca indywidualne cechy przedsiębiorstwa. Podczas kontroli posłów często napotyka się następujące niedociągnięcia:

1) ryzyka nierozliczonych rachunków;

2) nieprawidłowości w uzgadnianiu rozliczeń;

3) niezgodność formalną z prawem, z którą często spotyka się rewizję posłów.

Kontrolując zagraniczne przedsiębiorstwa prowadzące działalność gospodarczą, dokładnie analizują transakcje walutowe, a także procedurę opodatkowania transakcji związanych z zagraniczną działalnością gospodarczą, biorąc pod uwagę ramy regulacyjne dla takiej działalności.

10. Kontrola transakcji zaliczkowych

Sprawdzając księgowanie tych operacji, kierownik powinien przeglądać raporty z wyprzedzeniem, na podstawie których odpowiednie kwoty są obciążane z konta pracowników. Jednocześnie wystawione zaliczki odzwierciedlone w raportach muszą odpowiadać kwotom wskazanym w gwarancjach pieniężnych na wydatki, których szczegóły są rejestrowane w tym raporcie. To samo dotyczy funduszy emitowanych w przypadku przekroczenia wydatków. Kwoty sald środków zdeponowanych po dostarczeniu raportu zaliczkowego do kasy muszą być równe kwotom wskazanym w odpowiednich zleceniach odbioru gotówki. Ponadto na tych dokumentach sprawdzane są pieczęcie i podpisy, które je zatwierdzają.

Ponieważ operacje te są rejestrowane w kontekście każdej osoby odpowiedzialnej, każdej zaliczki, nie jest trudno zidentyfikować dłużników według kwot wydanych środków, które można i należy potrącać z wynagrodzenia.

Podczas kontroli księgowania kwot rozliczeniowych salda środków rozliczeniowych dla poszczególnych pracowników, odzwierciedlone w raportach zaliczkowych, są weryfikowane z kwotami zadłużenia na nich zarejestrowanymi w dzienniku-nakazie lub wyciągu z rachunku syntetycznego 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi " (w przypadku zadłużenia pracownika jego saldo debetowe, zadłużenie przedsiębiorstwa - kredyt). Zestawienie dla każdego raportu pracownika odzwierciedla wydane mu środki, w dzienniku zleceń - kwoty potrącone z raportu.

Całkowite saldo dla wszystkich raportów wszystkich pracowników, które jest zatem sumą długów w kwotach rozliczeniowych i jest rejestrowane w księdze głównej na koncie 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”, jest również przenoszone do bilansu (w odpowiednim wierszu aktywa bilansu „Rozliczenia z innymi dłużnikami” w pierwszym przypadku lub jako dług z tytułu rozliczeń z innymi wierzycielami w zobowiązanie bilansowe w drugim przypadku).

Nadużycia w tym obszarze księgowości są również możliwe w przypadku braku lub nieuważnej bieżącej kontroli wydawanych zaliczek i ich spisywania z rachunku. Jednocześnie pieniądze mogą być wydawane na niepotrzebne, niewłaściwe wydatki, odpisywane później na nieodpowiednich dokumentach lub w przypadku ich braku.

Fundusze mogą być również wydawane nominowanym. Aby tego uniknąć, zaleca się podpisywanie nakazów gotówkowych wydatków w celu wydania kwot podlegających rozliczeniu, po uprzednim zapoznaniu się z podstawami wydatków (ich oszacowaniem); zatwierdzać raporty w tej samej kolejności; powierzyć prowadzenie transakcji gotówkowych innej osobie (nie głównemu księgowemu).

Ponadto podczas sprawdzania należy zwrócić szczególną uwagę na kontrolę kwot wydawanych na koszty podróży, za korzystanie z samochodów osobowych i odpisywanych z konta pracownika. Jeżeli zostaną zatwierdzone w ilości przekraczającej normy ustanowione przez prawo, należy dokonać dopłat z zysku przedsiębiorstwa pozostającego do jego dyspozycji po zapłaceniu podatków i innych obowiązkowych wpłat do budżetu.

W związku z tym odpowiednie kwoty należy obciążyć rachunki 81 „Wykorzystanie zysku”, 88 „Fundusze celowe”. To samo dotyczy norm i procedury zwrotu kosztów przy wysyłaniu pracowników przedsiębiorstw i organizacji do wykonywania prac instalacyjnych, dostosowawczych, budowlanych, zaawansowanych kursów szkoleniowych, a także mobilnego i podróżnego charakteru pracy, praca na zasadzie rotacji , praca w terenie, praca stała na drodze (jeżeli te płatności są dokonywane za pośrednictwem konta 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”, a nie 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzeniem”).

Nieprzestrzeganie tej procedury przypisywania kosztów pociąga za sobą zmniejszenie dochodu do opodatkowania.

11. Kontrola transakcji gotówkowych

Najważniejszym przedmiotem rachunkowości, zasługującym na szczególną uwagę, są transakcje gotówkowe.

Taka sytuacja istnieje w szczególności dlatego, że transakcje te są związane z gotówką i prawdopodobieństwo nadużycia jest tutaj maksymalne.

Główne zadania kontroli gotówki, transakcji gotówkowych to identyfikacja stanu bezpieczeństwa środków, poprawności i legalności ich wykorzystania, autentyczności i wiarygodności transakcji pieniężnych odzwierciedlonych w rachunkowości, przestrzeganie dyscypliny gotówkowej, kompletność księgowania, przeznaczenie i warunki przechowywania środków pieniężnych.

Transakcje gotówkowe są sprawdzane z książeczką kasową, sznurowane, numerowane, opieczętowane i potwierdzane podpisami. Rejestruje wszystkie fakty przyjęcia i wydania gotówki, w wyniku czego na koniec dnia wyświetlane są salda gotówki w kasie. Ponieważ kasjer prowadzi księgę kasową w dwóch kalkach (druga (odrywana) kopia służy jako raport kasjera i jest przekazywana do działu księgowości), podczas sprawdzania muszą się one zgadzać. Ponadto należy pamiętać, że w dokumentach gotówkowych nie powinno być najmniejszych wymazań, plam, aw warrantach gotówkowych - oraz uzgodnionych poprawkach, które są tutaj niedozwolone.

Aby kontrolować księgowanie transakcji gotówkowych, kierownik może uzgodnić kwoty środków przychodzących i wychodzących dla każdego raportu kasjera z kwotami zarejestrowanymi w rejestrach księgowych. Z reguły każdy raport kasowy odpowiada jednemu wierszowi zamówienia dziennika i wyciągu na koncie 50 „Kasjer”, podczas gdy wyciąg rejestruje otrzymanie środków (przychodzące zlecenia gotówkowe), w zleceniu dziennika - wydanie pieniędzy ( polecenia zapłaty wydatku). Ponadto podczas liczenia obrotów można sprawdzić arytmetykę (pełną lub częściową). Na koniec okresu sprawozdawczego saldo będące różnicą między sumą obrotów wpływów i wypłat gotówkowych a kwotą otrzymaną w gotówce jest wprowadzane do aktywów bilansu w pozycji „Gotówka”.

W małych przedsiębiorstwach główny księgowy często wykonuje obowiązki kasjera, ale jeśli menedżer nie zwraca uwagi na pieczęć i próbki swojego podpisu, możliwe są pewne nadużycia: papierkowa robota przy wydawaniu pieniędzy i przekazywaniu środków figurantowi. Dzięki dostępnemu bezpłatnemu dostępowi do dokumentów kasowych i rejestrów księgowych łatwo jest fałszować i wykonywać nieistniejące dokumenty. Aby tego uniknąć, a także dla wzajemnej kontroli, zaleca się powierzenie obowiązków kasjera innej osobie i nie umieszczanie pieczęci i podpisów na blankietach.

Dodatkowo należy sprawdzić pracę księgowego pod kątem prawidłowego przypisania kosztów wypłaty środków z kasy do kosztu własnego. Obecność takich faktów pociąga za sobą odkrycie zysków ukrytych przed opodatkowaniem.

Jednocześnie należy pamiętać, że do kwoty wypłaconych premii, świadczeń z ubezpieczeń społecznych i innych wypłat na rzecz funduszy celowych, a także jednorazowych zachęt i świadczeń dla pracowników za wykonywanie ważnych zadań nie należy wliczać w uznaniu rachunku na rozliczenie gotówki w kasie, na temat emerytury i innej pomocy finansowej – koszty te należy zaliczyć do pomniejszenia zysku pozostającego do dyspozycji przedsiębiorstwa po opodatkowaniu.

Ale te fakty na tym etapie można ujawnić tylko w wyjątkowych przypadkach wypłaty odpowiednich środków bez ich naliczania (w innych przypadkach sprawdź odpowiednie transakcje na rachunkach 70 „Rozliczenia z tytułu wynagrodzeń”, 73 „Rozliczenia za inne operacje”, 76 „ Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami oraz rachunki kosztów nieprodukcyjnych).

12. Kontrola i weryfikacja operacji rozliczeniowych i kredytowych

Racjonalna organizacja kontroli stanu rozliczeń przyczynia się do wzmocnienia dyscypliny kontraktowej i rozliczeniowej, wypełnienia zobowiązań na dostawę produktów w danym asortymencie i jakości, zwiększenia odpowiedzialności organizacji za przestrzeganie dyscypliny płatniczej, zmniejszenia należności i zobowiązań, przyspieszenia obrót kapitałem obrotowym, aw konsekwencji poprawę kondycji finansowej. Dlatego szczególną uwagę przywiązuje się do weryfikacji tych kwestii.

Celem kontroli i rewizji operacji rozliczeniowych jest ocena prawidłowości organizacji rozliczania rozliczeń w przedsiębiorstwie, potwierdzenie legalności powstawania różnego rodzaju należności i zobowiązań, jej rzetelności oraz realności spłaty.

Sprawdzenie stanu rozliczeń obejmuje sprawdzenie rozliczeń z dostawcami i kontrahentami, z nabywcami i klientami, pod kątem roszczeń, z różnymi dłużnikami i wierzycielami, z budżetem, z bankiem, z osobami odpowiedzialnymi itp.

Sprawdzenie stanu osiedli w przedsiębiorstwie rozpoczyna się od analizy materiałów inwentaryzacji osiedli. Inspektor może również przeprowadzić inwentaryzację kontrolną rozliczeń, kontrolę krzyżową dokumentów i ksiąg rachunkowych w kontrolowanym przedsiębiorstwie oraz z kontrahentami.

Inwentaryzacja rozliczeń polega na identyfikacji sald zgodnie z odpowiednimi dokumentami i dokładnym sprawdzeniu aktualności kwot na tych rachunkach, warunków powstania zadłużenia na rachunkach dłużników i wierzycieli, realiów tego stanu oraz osób winnych brak przedawnienia.

Wyniki inwentaryzacji rozrachunków dokumentuje się w akcie wskazującym na zinwentaryzowane rachunki, występowanie nieuregulowanych długów, a także kwoty nieściągalnych długów (długów niezabezpieczonych gwarancjami). Analiza materiałów inwentaryzacji obliczeń pozwoli na dokładniejszą weryfikację obliczeń, dla których zidentyfikowano rozbieżności lub niejasności.

Podczas sprawdzania obliczeń stosuje się metody kontroli faktycznej i dokumentacyjnej: procedury analityczne, analizy logiczne, a także ustne rozmowy urzędników w określonych kwestiach.

Rozliczenia z dostawcami i odbiorcami to najczęstsze rozliczenia. Audyt przeprowadzany jest w dwóch głównych obszarach:

1) prawidłowość zapłaty za otrzymane środki materialne;

2) kompletność zaksięgowania otrzymanych wartości.

Źródłami informacji przy sprawdzaniu rozrachunków z dostawcami, nabywcami, nabywcami i odbiorcami, a także z różnymi dłużnikami i wierzycielami są: polityki rachunkowości, sprawozdania finansowe, księga główna, rejestry księgowe do kont 60, 62, 76, 91, 007 i inne , księgi zakupów, księgi sprzedaży, dokumenty płatnicze, weksle, akty inwentaryzacji rozliczeń, protokoły potrącenia wzajemnych wierzytelności, akty uzgadniania rozliczeń, listy przewozowe, faktury, umowy z kontrahentami.

Weryfikacja rozliczeń z dostawcami i wykonawcami polega na badaniu umów na dostawę surowców oraz innych umów biznesowych na usługi świadczone na rzecz przedsiębiorstwa, wykonane prace. Transakcje dokonane przez strony celowo bez zachowania formy ustalonej przez Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej, nie w pełni lub nieterminowo, są uważane za nieważne (nieważne).

Należy również zwrócić uwagę na przyczyny zadłużenia; termin zapadalności; rozliczanie wartości materiałowych w transporcie; rozliczanie transakcji barterowych; rejestracja dziennika księgowego faktur, ksiąg zakupów i ksiąg sprzedaży; zgodność z odzwierciedleniem cen w dokumentach towarzyszących i umowach na dostawy; przeliczenie na ekwiwalent rubla rozliczeń dokonywanych w walucie obcej oraz odzwierciedlenie różnicy kursowej.

Podczas audytu należy rozwiązać następujące zadania:

1) weryfikacja prawidłowości wykonania pierwotnych dokumentów nabycia pozycji magazynowych i odbioru usług w celu potwierdzenia zasadności powstania rozrachunków z dostawcami;

2) potwierdzenie terminowości spłaty i prawidłowości namysłu na rachunkach dłużnych;

3) ocena prawidłowości rejestracji i odzwierciedlenia w rozliczaniu zgłoszonych roszczeń;

4) weryfikacja prawidłowości wykonania podstawowych dokumentów dostawy towarów i świadczenia usług w celu potwierdzenia zasadności powstania należności;

5) ważność naliczenia podatku VAT;

6) potwierdzenie terminowości spłaty i prawidłowego ujęcia należności w rachunkach.

Przy odbiorze pozycji magazynowych, dla których nie otrzymano dokumentów rozliczeniowych (dostawy niezafakturowane), ustala się, czy te przychodzące przedmioty wartościowe nie są wymienione jako zapłacone, ale w tranzycie (należności).

Należy sprawdzić poprawność rozliczenia kwot nieodebranych należności z umów z kontrahentami, których termin wykonania zobowiązań przekroczył cztery miesiące od daty faktycznego odbioru towaru (robót, usług). Zgodnie z kodeksem podatkowym Federacji Rosyjskiej rezerwa na wątpliwe długi jest tworzona:

1) w wysokości 100% długu, jeżeli termin jego realizacji przekracza 90 dni;

2) w wysokości 50% długu, jeżeli termin jego realizacji wynosi od 45 do 90 dni;

3) nie powstaje, jeżeli okres spłaty zadłużenia jest krótszy niż 45 dni.

Taki dług powinien być odpisany na poczet strat przedsiębiorstwa dostarczającego bez zmniejszania dochodu podlegającego opodatkowaniu. Audytorzy sprawdzają, czy dług ten jest uwzględniany na koncie pozabilansowym 007 w ciągu pięciu lat od daty jego odpisania, aby monitorować możliwość przedstawienia faktury dłużnikowi w przypadku zmiany jego stanu majątkowego, czy obecność należności dla którego upłynął termin przedawnienia oraz czy kwota ta została wykorzystana do obniżenia dochodu organizacji do opodatkowania i naliczenia podatku VAT.

Szczególną uwagę zwraca się na transakcje z wykorzystaniem weksli, które często znajdują odzwierciedlenie w księgowaniu z błędami. Wystawione weksle są odzwierciedlane w przedsiębiorstwie na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, odsetki od weksla są naliczane na koszt zakupionych pozycji magazynowych, VAT jest zwracany z budżetu dopiero po opłaceniu weksla. Weksle otrzymane jako zapłata są ewidencjonowane na koncie 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami”. Kwota odsetek wekslowych od otrzymanych weksli księgowana jest na konto 91, obowiązek zapłaty VAT do budżetu powstaje z chwilą otrzymania środków (towarów) lub potrącenia roszczenia wzajemnego z weksla.

Weryfikacja rozliczeń z różnymi dłużnikami i wierzycielami obejmuje analizę rzetelności i poprawności rozliczania takich operacji jak zapłata za usługi organizacji komunikacyjnych, media, zaopatrzenie w ciepło i wodę itp. Przyczyny i przedawnienie należności i zobowiązań ustalane są zgodnie z dokumenty pierwotne i rejestry księgowe, poprawność jego dokumentacji, stan faktyczny, czy upłynął termin przedawnienia, jakie środki podjęto w celu spłaty i windykacji długu. Sprawdzana jest poprawność korespondencji rachunków, organizacja rachunkowości analitycznej, ważność naliczania i odliczenia VAT od tych operacji.

Badając pierwotne dokumenty i rejestry księgowe na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto 2, dowiadujemy się, czy pod pozorem rozliczeń roszczeń, kwoty niedoborów i ubytków pozycji magazynowych, które nie zostały zwracane organizacji w określony sposób i dla których nie ma dokumentów uprawniających do odpisania. Należy ustalić, czy przeprowadzono dochodzenia wewnętrzne w celu ustalenia osób odpowiedzialnych za roszczenie wobec przedsiębiorstwa i czy wyrządzona szkoda została od nich odzyskana.

Celem kontroli rozliczeń przedsiębiorstwa z budżetem i funduszami pozabudżetowymi jest weryfikacja poprawności wyliczeń, kompletności i terminowości przelewów do budżetu i funduszy pozabudżetowych podatków, opłat i płatności.

Źródła informacji to: regulaminy rachunkowości, rozliczenia (deklaracje) dla poszczególnych podatków i płatności, sprawozdania finansowe, księga główna, księgi rachunkowe do kont 19, 68, 69, 76, 90, 91, 99 i inne, księga zakupów, księga sprzedaży , rejestry otrzymanych i wystawionych faktur, faktur itp.

Wskazane jest, aby dowiedzieć się, za jakie podatki i płatności organizacja rozlicza się z budżetem, funduszami pozabudżetowymi, zapoznać się z wynikami kontroli podatkowych i innych, co pozwoli ustalić charakter błędów, jeśli wszelkie i zidentyfikować obiekty do dogłębnych badań.

Dla każdego podatku, opłaty i płatności uiszczanych przez przedsiębiorstwo należy sprawdzić:

1) prawidłowość ustalenia podstawy opodatkowania;

2) prawidłowość stosowania stawek podatkowych (ustalonych poprzez porównanie rzeczywistych stawek z ich wartością, uregulowanych dokumentami regulacyjnymi dla odpowiednich rodzajów działalności, grup produktów i towarów itp.);

3) zasadność wykorzystania świadczeń przy obliczaniu i opłacaniu podatków;

4) poprawność obliczeń, kompletność i terminowość przekazania płatności podatkowych (badane są zapisy w rejestrach księgowych dla kont 68 i 69, dla których rachunkowość analityczna jest zorganizowana dla każdego podatku, opłaty i płatności na odpowiednich subkontach ).

Szczególną uwagę zwraca się na ustalenie prawidłowości przypisania podatków do odpowiednich źródeł ich zapłaty: z tytułu przychodów, kosztów, zysku brutto, zysku netto, wynagrodzeń pracowników.

Stosowane są takie metody kontroli, jak śledzenie, weryfikacja dokumentów płatniczych, obliczenia podatkowe, uzgadnianie danych z różnych rejestrów księgowych, poprawność sprawozdawczości podatkowej (sprawdza obecność w niej wszystkich ustalonych formularzy, kompletność wypełnienia, przeliczanie poszczególnych wskaźników, wzajemne uzgadnianie wskaźników odzwierciedlonych w rejestrach księgowych i formularzach sprawozdawczych) itp.

Zidentyfikowane naruszenia są odnotowywane w dokumentacji roboczej. Typowymi naruszeniami mogą być: nieprawidłowe obliczenie podstawy opodatkowania dla poszczególnych podatków, bezprawny zwrot „przychodzącego” podatku VAT w przypadku braku lub nieprawidłowego wskazania go w dokumentach rozliczeniowych i płatniczych, niewłaściwa księgowość, nieprawidłowe ustalenie korzyści podatkowych, niespójność analitycznych danych księgowych dla poszczególnych podatków z syntetycznymi danymi księgowymi i wskaźnikami sprawozdawczymi, naruszenie terminów płatności podatkowych.

Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi odbywają się niemal w każdym przedsiębiorstwie i są bardzo zróżnicowane:

1) zakup części zamiennych, materiałów, artykułów papierniczych, paliwa za gotówkę;

2) opłatę za drobne naprawy sprzętu biurowego, pojazdów;

3) wydatki na podróże służbowe na terytorium Federacji Rosyjskiej i za granicę;

4) koszty gościnności.

Weryfikacja odbywa się w sposób ciągły. Jednocześnie zwraca się uwagę na: wyliczenie wysokości zaliczki wystawionej na podstawie raportu na podstawie wstępnego wyliczenia kosztów podróży, diety, mieszkania i innych wydatków; ukierunkowane wykorzystanie przez osoby odpowiedzialne z wydanych im kwot; pilność złożenia kasjerowi raportu wydatków z góry; wydawanie zaliczek tylko pracownikom tego przedsiębiorstwa i tylko w ustalonych granicach; występowanie faktów wydawania kwot objętych zgłoszeniem osobom, które nie zgłaszały poprzednich kwot.

Sprawdzając raporty zaliczkowe, audytor ustala cel i faktyczne wykorzystanie kwot wydanych poszczególnym pracownikom w ramach raportu, obecność poleceń wysłania pracowników w podróże służbowe, poprawność wykonania i terminowość składania raportów zaliczkowych, dostępność wsparcia dokumenty dla nich, termin zwrotu do kasy niewykorzystanych kwot, poprawność rachunków korespondencyjnych dla transakcji z osobami odpowiedzialnymi. W rezultacie mogą zostać ujawnione fakty pokrycia kosztów podróży (dziennej diety, opłaty za podróż i zakwaterowanie) przekraczającej ustalone normy. Kwoty przekraczające ustalone normy, które nie są udokumentowane, podlegają wliczeniu do całkowitego rocznego dochodu pracownika oraz opodatkowaniu dochodów osobistych. Zapłacony od nich podatek VAT nie podlega zwrotowi. Zwraca się uwagę na realizację rozliczeń z kierowcami za zakupione przez nich paliwa i smary, części zamienne itp. Sprawdzana jest jakość dokumentów potwierdzających oraz terminy raportowania.

Ważność kosztów gościnności musi być potwierdzona obecnością dokumentów potwierdzających: nakaz wyznaczenia osób odpowiedzialnych za organizację imprez; programy spotkań z przedstawicielami innej organizacji; kosztorysy zatwierdzone przez kierownika; akt z załączonymi dokumentami potwierdzającymi wydatki itp.

Ujawniając fakty naruszeń, audytorzy rejestrują je, ustalają wysokość zaniżonego zysku, a także dodatkowe rozliczenia międzyokresowe ujednoliconego podatku socjalnego i podatku dochodowego od osób fizycznych.

Sprawdzając organizację analitycznego rozliczania rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi, należy pamiętać, że warunki, na które fundusze są wydawane w ramach raportu, są ustalane na polecenie kierownika organizacji i są ustalone w polityce rachunkowości.

Podczas sprawdzania obliczeń dla kredytów i pożyczek wykorzystywane są źródła informacji: przepis dotyczący zasad rachunkowości; bilans (formularz nr 1); rachunek zysków i strat (formularz nr 2); rachunek przepływów pieniężnych (formularz nr 4); załącznik do bilansu (formularz nr 5); rejestry księgowe dla kont 66 i 67; główna książka; umowy kredytowe z bankami; umowy pożyczki; wyciągi bankowe z rachunków rozliczeniowych i kredytowych wraz z załączonymi dokumentami; książka gotówkowa; przychodzące i wychodzące zlecenia gotówkowe; rozkazy kierownika i akty inwentaryzacji obliczeń; dokumenty potwierdzające przeznaczenie kredytu lub pożyczki.

Zgodnie z art. 819 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej, na podstawie umowy pożyczki bank lub inna instytucja kredytowa (wierzyciel) zobowiązuje się do udzielenia pożyczkobiorcy środków (kredytu) w wysokości i na warunkach określonych w umowie, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić otrzymaną kwotę pieniędzy i zapłacić od niej odsetki.

Kredyty mogą być wydawane przez rosyjskie banki w walucie Federacji Rosyjskiej oraz w walucie obcej. Prawo do udzielania pożyczek w walutach obcych organizacjom rosyjskim zostało przyznane upoważnionym bankom posiadającym licencję Banku Rosji na prowadzenie operacji w walutach obcych.

Rozliczenia w walutach obcych dotyczące kredytów i pożyczek otrzymanych zarówno od nierezydentów, jak i od autoryzowanych banków rosyjskich, dokonywane są przez rezydentów z bieżących rachunków walutowych i nie mogą być dokonywane z tranzytowych rachunków walutowych.

Zgodnie z art. 807 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej, na podstawie umowy pożyczki pożyczkodawca przenosi pieniądze lub inne rzeczy określone przez cechy ogólne na własność pożyczkobiorcy, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić pożyczkodawcy kwotę pożyczki lub równą liczbę rzeczy tego samego rodzaju i ilości, które otrzymał. Pożyczkodawca ma prawo do otrzymania od pożyczkobiorcy odsetek od kwoty pożyczki w wysokości i w sposób określony w umowie. Ze względu na fakt, że rozliczenia w Federacji Rosyjskiej są dokonywane tylko w rublach, zakazane jest uzyskiwanie pożyczek w walucie obcej od organizacji będących rezydentami, które nie są instytucjami bankowymi.

W procesie kontroli wykorzystywane są następujące techniki: sprawdzanie dokumentów, śledzenie transakcji, rekalkulacja, procedury analityczne.

Weryfikacji podlegają umowy z bankiem, dokumenty otwarcia linii kredytowych, umowy i umowy o kredyty i pożyczki. Zadłużenie z tytułu kredytów i pożyczek, odzwierciedlone w rejestrach księgowych, musi odpowiadać zadłużeniu, którego wysokość jest uzgadniana z wierzycielami. W tym celu wykorzystywane są wyciągi bankowe, kalkulacje płatności, dane z raportów analitycznych, tabele. Zadłużenie z tytułu kredytów i pożyczek musi być prawidłowo zakwalifikowane według rodzajów i metod rozliczenia na podstawie analizy umów.

Aby sprawdzić terminowość spłaty kredytów bankowych zgodnie z umowami kredytowymi i wyciągami z rachunków bieżących, opracowywana jest tabela analityczna, która odzwierciedla daty i kwoty otrzymania i spłaty kredytów, a także zaistniałe odchylenia.

Na każdy dzień sprawozdawczy kwota zadłużenia z tytułu pożyczek w bilansie musi być potwierdzona analitycznymi danymi księgowymi. Zadłużenie kredytowe powinno być odzwierciedlone z uwzględnieniem naliczonych, ale niezapłaconych odsetek na określony dzień sprawozdawczy. Sprawdzana jest również obecność faktów naruszenia warunków spłaty kredytów oraz przyczyny tego naruszenia.

Aby sprawdzić przeznaczenie środków kredytowych konieczne jest porównanie ustalonego w umowie kredytu przedmiotu kredytowania z faktycznym przekazaniem środków, potwierdzonym umową dostawy, fakturami, fakturami, poleceniami zapłaty itp. Nazewnictwo inwentarza pozycje, warunki dostawy i płatności, ceny, ilość wykonanej pracy muszą się zgadzać.

Prawidłowość naliczonych odsetek za korzystanie z kredytów bankowych potwierdzają wyniki ich kontroli arytmetycznej. Przy identyfikacji źródeł umorzenia odsetek za korzystanie z kredytów bankowych brane są pod uwagę kierunki wykorzystania kredytów na zakup pozycji magazynowych, środków trwałych, wartości niematerialnych itp.

Ustalono poprawność naliczonych odsetek do celów podatkowych (stopa refinansowania Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej wzrasta nie więcej niż 11 razy). W trakcie sprawdzania kredytów ustala się, czy umowy kredytowe zostały sporządzone prawidłowo, czy kwota główna zadłużenia oraz odsetki od kredytów zostały spłacone terminowo, czy operacje na otrzymanych kredytach zostały prawidłowo uwzględnione w rachunkowości, w tym naliczanie i transfer odsetek, rzetelność analitycznego i syntetycznego rozliczania rozliczeń z tytułu kredytów. Studiując umowę pożyczki, szczególną uwagę zwraca się na obecność w nich wskazań okresu spłaty pożyczki, jej formy, obecności zabezpieczenia, wysokości odsetek oraz trybu ich spłaty. Jeśli pożyczkodawcą jest osoba fizyczna, umowa pożyczki musi być poświadczona notarialnie.

Aby sprawdzić terminowość spłaty pożyczek zgodnie z danymi umów i wyciągami z rachunku bieżącego i raportami kasjera, opracowywana jest tabela analityczna, która odzwierciedla daty i kwoty otrzymania i spłaty pożyczek, a także odchylenia które miały miejsce.

Typowymi błędami wykrytymi podczas sprawdzania płatności za pożyczki i pożyczki mogą być: brak umowy pożyczki lub jej sporządzenie z naruszeniem Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej, brak umowy z bankiem w sprawie przedłużenia pożyczki, niewłaściwa księgowość, nieprawidłowe księgowanie wydatków na spłatę odsetek od kredytów i pożyczek, sprzeniewierzenie kredytów bankowych.

Autor: Ivanova E.L.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Prawo komercyjne. Notatki do wykładów

▪ Bezpieczeństwo życia. Kołyska

▪ Literatura obca XX wieku w skrócie. Część 1. Ściągawka

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Nowy sposób kontrolowania i manipulowania sygnałami optycznymi 05.05.2024

Współczesny świat nauki i technologii rozwija się dynamicznie i każdego dnia pojawiają się nowe metody i technologie, które otwierają przed nami nowe perspektywy w różnych dziedzinach. Jedną z takich innowacji jest opracowanie przez niemieckich naukowców nowego sposobu sterowania sygnałami optycznymi, co może doprowadzić do znacznego postępu w dziedzinie fotoniki. Niedawne badania pozwoliły niemieckim naukowcom stworzyć przestrajalną płytkę falową wewnątrz falowodu ze stopionej krzemionki. Metoda ta, bazująca na zastosowaniu warstwy ciekłokrystalicznej, pozwala na efektywną zmianę polaryzacji światła przechodzącego przez falowód. Ten przełom technologiczny otwiera nowe perspektywy rozwoju kompaktowych i wydajnych urządzeń fotonicznych zdolnych do przetwarzania dużych ilości danych. Elektrooptyczna kontrola polaryzacji zapewniona dzięki nowej metodzie może stanowić podstawę dla nowej klasy zintegrowanych urządzeń fotonicznych. Otwiera to ogromne możliwości dla ... >>

Klawiatura Primium Seneca 05.05.2024

Klawiatury są integralną częścią naszej codziennej pracy przy komputerze. Jednak jednym z głównych problemów, z jakimi borykają się użytkownicy, jest hałas, szczególnie w przypadku modeli premium. Ale dzięki nowej klawiaturze Seneca firmy Norbauer & Co może się to zmienić. Seneca to nie tylko klawiatura, to wynik pięciu lat prac rozwojowych nad stworzeniem idealnego urządzenia. Każdy aspekt tej klawiatury, od właściwości akustycznych po właściwości mechaniczne, został starannie przemyślany i wyważony. Jedną z kluczowych cech Seneki są ciche stabilizatory, które rozwiązują problem hałasu typowy dla wielu klawiatur. Ponadto klawiatura obsługuje różne szerokości klawiszy, dzięki czemu jest wygodna dla każdego użytkownika. Chociaż Seneca nie jest jeszcze dostępna w sprzedaży, jej premiera zaplanowana jest na późne lato. Seneca firmy Norbauer & Co reprezentuje nowe standardy w projektowaniu klawiatur. Jej ... >>

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Oszczędności w bankomatach 01.06.2004 Zbyt dużo pieniędzy marnuje się w bankomacie. W Niemczech zainstalowano ponad 50 400 bankomatów, a kwota pobierana w każdym z nich za płatności wynosi do 20 40 euro. Z reguły to za dużo, klienci nie mają czasu na uporządkowanie ich przed kolejną wizytą kolekcjonera. W międzyczasie w gospodarce niemieckiej mogą kręcić się dodatkowe pieniądze (średnio XNUMX-XNUMX tys. z każdego bankomatu). Siemens opracował program komputerowy, który pomaga obliczyć, ile pieniędzy należy włożyć do konkretnego bankomatu. Według ekspertów program powróci do obiegu ponad 50 mln euro rocznie.

Inne ciekawe wiadomości:

▪ malowanie magnetyczne

▪ Buty lotnicze

▪ Trening mózgu prowadzi do powstawania nowych komórek nerwowych

▪ Smartfon Sony Xperia Z Ultra

▪ Policjant robota

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja serwisu Zagadki dla dorosłych i dzieci. Wybór artykułów

▪ artykuł Cokolwiek się stanie. Popularne wyrażenie

▪ artykuł Jaki smutny wierszyk opowiadają angielskie dzieci biedronce? Szczegółowa odpowiedź

▪ Artykuł pielęgniarki. Standardowe instrukcje dotyczące ochrony pracy

▪ artykuł Oscyloskop kieszonkowy do 1 MHz. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Karta wędruje do talii iz powrotem. Sekret ostrości

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024