Prawo komercyjne. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Bezpłatna biblioteka techniczna

Notatki z wykładów, ściągawki
Darmowa biblioteka / Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Prawo komercyjne. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Notatki z wykładów, ściągawki

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

WYKŁAD nr 1. Prawo gospodarcze jako gałąź prawa. Przedmiot, sposób i zasady prawa handlowego

1. Prawo handlowe jako gałąź prawa

Prawo handlowe jest jedną z gałęzi prawa regulujących działalność gospodarczą lub handlową. Prawo handlowe uważane jest za podgałęź prawa cywilnego. Podobne stosunki reguluje prawo cywilne i handlowe. Prawo handlowe reguluje obrót towarami, które są częścią obrotu nieruchomościami.

Prawo handlowe to zbiór norm prawnych opracowanych w celu obsługi obrotu towarowego i regulacji relacji pomiędzy zawodowymi przedsiębiorcami. Prawo handlowe to zbiór zasad prawa prywatnego. Reguluje relacje między przedsiębiorcami lub z ich udziałem w procesie prowadzenia przez nich działalności przedsiębiorczej.

Konieczne jest rozróżnienie nauki „Prawo handlowe” od dyscypliny naukowej „Prawo handlowe”. Dyscyplina naukowa jest krótkim podsumowaniem głównych przepisów z zakresu nauki „Prawo Handlowe”. Dyscyplina naukowa „Prawo gospodarcze” służy zapoznaniu studentów i specjalistów z tą gałęzią prawa, którzy otrzymują wstępną wiedzę o nauce i samej branży. Nauka „Prawa Handlowego” to najgłębsza wiedza teoretyczna z zakresu „Prawa Handlowego”, uzyskana metodami naukowymi. Nauka prawa handlowego bada samą gałąź prawa, jej prawa, zasady, powstawanie, rozwój.

Dziś, wraz z rozwojem rynku towarowego w Rosji, istnieje potrzeba stopniowego wydzielania prawa handlowego. Prawo gospodarcze stopniowo staje się samodzielną gałęzią prawa od podgałęzi prawa cywilnego. Jednym z istotnych warunków zakwalifikowania państwa jako państwa o rozwiniętej gospodarce rynkowej jest obecność prawa handlowego jako samodzielnej gałęzi, która istnieje wraz z prawem cywilnym.

2. Przedmiot, sposób i zasady prawa handlowego

Słowo „handel” pochodzi od łacińskiego słowa „commercium” – „handel”.

Przedmiotem prawa handlowego jest regulacja profesjonalnej działalności handlowej, stosunków handlowych, stosunków między podmiotami w zakresie sprzedaży i zakupu przedmiotów obrotu handlowego. Przedmiotem prawa handlowego jest działalność handlowa (handlowa) jako jeden z rodzajów działalności przedsiębiorczej, czyli taka, która ma na celu osiągnięcie zysku w wyniku transakcji handlowych. Działalność handlową należy rozumieć jako ciąg powiązanych ze sobą działań mających na celu promocję towaru od producenta do konsumenta.

Metoda regulacji prawnej – metody i techniki regulowania relacji między podmiotami z uwzględnieniem specyfiki podmiotów regulacji prawnej. Prawo handlowe charakteryzuje bardziej dyspozytywny sposób regulowania stosunków handlowych.

Dyspozytywna metoda regulacji implikuje:

1) równość w stosunku do siebie uczestników stosunków handlowych;

2) możliwość wyboru przez uczestników stosunków handlowych opcji ich działania w procesie organizacji działalności handlowej;

3) możliwość zawarcia zobowiązań w umowach według wzajemnego uznania stron.

Dla niektórych stosunków regulowanych przez prawo handlowe charakterystyczna jest metoda imperatywna. Oznacza to istnienie relacji władzy i podporządkowania między podmiotami, a także istnienie norm prawnych, które są obowiązkowe do wykonania. Na przykład metoda imperatywna reguluje działalność handlową w sferze publicznej. Tak więc w prawie gospodarczym jako sposób regulacji prawnej stosuje się zarówno metody rozporządzające, jak i imperatywne, ale z przewagą rozporządzeń.

Zasady prawa handlowego:

1) uznanie równości uczestników stosunków handlowych uregulowanych prawem cywilnym;

2) nienaruszalność mienia;

3) swoboda zawierania umów;

4) zakaz samowolnej ingerencji w sprawy prywatne kupca;

5) swobodne korzystanie z praw obywatelskich;

6) przywrócenie naruszonych praw;

7) sądową ochronę naruszonych praw;

8) dozwolony kierunek regulacji prawa prywatnego.

Zasada nienaruszalności własności daje właścicielom możliwość posiadania uprawnień do posiadania, używania i rozporządzania majątkiem.

Zasada swobody umów zakłada możliwość samodzielnego decydowania przez przedsiębiorców w kwestiach zawierania, zmiany, rozwiązywania umowy, określania rodzajów umów i ich warunków, wyboru kontrahentów umowy, o ile nie jest to sprzeczne z prawem.

Zasada nieskrępowanego korzystania z praw prywatnych jest zapisana w Konstytucji Federacji Rosyjskiej z dnia 12 grudnia 1993 r. i charakteryzuje się swobodnym wykorzystywaniem swoich zdolności i majątku do prowadzenia działalności gospodarczej i innej działalności gospodarczej, która nie jest zabroniona przez prawo.

Zasada równości uczestników stosunków handlowych stwarza równe warunki dla przedsiębiorców, niezależnie od ich formy organizacyjno-prawnej i formy własności.

Zasada sądowej ochrony naruszonych praw jest zapisana w Konstytucji Federacji Rosyjskiej (art. 46), zgodnie z którą naruszone prawa są chronione zgodnie z jurysdykcją spraw, określoną przez ustawodawstwo procesowe Federacji Rosyjskiej.

WYKŁAD nr 2. Korelacja prawa gospodarczego z prawem gospodarczym, cywilnym. Związek między prawem handlowym a prawem handlowym

1. Korelacja prawa handlowego z biznesem, prawem cywilnym

Porównując prawo handlowe i prawo gospodarcze należy zauważyć, że są one podobne w swojej tematyce. Niemniej jednak prawo handlowe i prawo gospodarcze to różne gałęzie prawa. Prawo przedsiębiorcze reguluje stosunki, które rozwijają się w obszarze działalności przedsiębiorczej, czyli takie działania, które mają na celu osiągnięcie zysku. Działalność handlowa jest częścią działalności przedsiębiorczej. Pojęcie działalności przedsiębiorczej jest znacznie szersze niż działalność handlowa. Działalność gospodarcza obejmuje, oprócz handlu, obrót papierami wartościowymi, bankowość, organizację osób prawnych itp. Ponieważ pojęcie handlu jest węższe niż pojęcie przedsiębiorczości, prawo handlowe ma również węższy przedmiot regulacji prawnej niż prawo gospodarcze.

Jak wspomniano powyżej, prawo handlowe jest podgałązką prawa cywilnego, ponieważ reguluje podobne stosunki - obrót towarowy, który jest integralną częścią obrotu majątkowego. Dla prawa handlowego, podobnie jak dla prawa cywilnego, charakterystyczna jest obecność dyspozytywnej metody regulacji prawnej.

2. Związek między prawem handlowym a prawem handlowym

Istnieje istotna różnica między prawem handlowym a prawem handlowym. Prawo handlowe jest elementem kształcenia specjalistów w czasach sowieckich. W okresie poradzieckim aktywnie rozwija się prawo handlowe. Obecnie we współczesnej literaturze terminy „prawo handlowe” i „prawo handlowe” dość często używane są jako synonimy. Termin „prawo handlowe” jest z reguły często używany w Stanach Zjednoczonych i niektórych krajach Europy Zachodniej (we Francji, Niemczech itp.). W krajach tych prawo handlowe rozumiane jest jako prawo regulujące profesjonalną działalność handlową. W Rosji zwyczajowo używa się pojęcia „prawa handlowego”.

Tymczasem współczesnego prawa handlowego nie można uznać za prawnego następcę sowieckiego prawa handlowego. Sowieckie prawo gospodarcze nie było uznawane przez prawników za samodzielną gałąź prawa, co oznacza, że prawo gospodarcze nie miało własnego przedmiotu ani metody regulacji prawnej. Sowieckie prawo handlowe miało złożony charakter, który łączył normy różnych gałęzi prawa sowieckiego (cywilnego, administracyjnego, pracy, karnego itp.), które były w jakiś sposób związane z handlem. Nowoczesne prawo handlowe w Rosji jest reformowane jako niezależna gałąź prawa z własnym przedmiotem, metodami i zasadami. Ponadto charakter obrotów handlowych w Rosji zbytnio odbiega od charakteru obrotów handlowych w b. ZSRR, co oznacza, że dawne sowieckie prawo handlowe jest obecnie zupełnie nieistotne.

WYKŁAD nr 3. Współczesne światowe systemy prawa cywilnego i handlowego (handlowego)

Na obecnym etapie istnieją trzy główne systemy konstruowania prawa cywilnego i handlowego (handlowego):

1) system francusko-niemiecki (lub dualistyczny);

2) cywilno-monistyczne;

3) handel-monistyczny.

Jak wskazuje nazwa pierwszego systemu, jest on w większości powszechny w krajach takich jak Francja i Niemcy. Oprócz tych dwóch krajów taki system budowania prawa cywilnego i handlowego funkcjonuje w wielu innych krajach, głównie położonych w Europie Zachodniej. Do takich krajów o dualistycznym systemie prawa budowlanego cywilnego i handlowego należą Hiszpania, Portugalia, Belgia, Luksemburg, Holandia itp. System ten nazywa się francusko-niemieckim, ponieważ to właśnie te kraje miały szczególny wpływ na podobny system budownictwa cywilnego. i prawa handlowego w innych krajach. Dualizm takiego systemu konstruowania prawa cywilnego i handlowego polega na tym, że w tych państwach jednocześnie istnieją i funkcjonują skodyfikowane przepisy prawa cywilnego i handlowego. Obecnie we Francji obowiązuje kodeks cywilny z 1804 r. i kodeks handlowy z 1807 r. Kodeksy te zostały przyjęte za czasów Napoleona, a później na ich podstawie przyjęto podobne kodeksy w innych krajach o dualistycznym systemie prawa budowlanego i handlowego. We współczesnych Niemczech istnieją i funkcjonują jednocześnie niemiecki kodeks cywilny z 1896 r. i kodeks handlowy z 1897 r.

Istota handlowo-monistycznego systemu budowania prawa cywilnego i handlowego polega na tym, że w kraju, w którym nie ma Kodeksu cywilnego, obowiązuje jedynie Kodeks Handlowy. Doskonałym tego przykładem są Stany Zjednoczone. Stany Zjednoczone mają jednolity kodeks handlowy, podczas gdy nie ma jednego obowiązującego w całym stanie kodeksu cywilnego. Stosunki cywilne w Stanach Zjednoczonych są regulowane na szczeblu stanowym. Dlatego każdy stan USA ma własne prawo cywilne, ale prawo handlowe jest takie samo dla wszystkich Stanów Zjednoczonych jako całości. Można przypuszczać, że unifikacja prawa handlowego w Stanach Zjednoczonych przebiega znacznie szybciej niż unifikacja prawa cywilnego.

Jak widać z powyższych przykładów dualistyczny system budowania prawa cywilnego i handlowego jest charakterystyczny dla krajów o rzymsko-germańskim systemie prawa, a handlowo-monistyczny system budowania prawa cywilnego i handlowego jest nieodłączny od krajów z anglojęzycznym -Saksoński system prawa.

W systemie cywilno-monistycznym prawa budowlanego cywilnego i handlowego (handlowego) w kraju obowiązuje wyłącznie Kodeks cywilny i nie ma odrębnego Kodeksu handlowego. Kodeks cywilny częściowo reguluje stosunki handlowe. Przykładem takiego systemu konstruowania prawa cywilnego i handlowego (handlowego) jest Federacja Rosyjska. Sytuację tę tłumaczy się faktem, że w Rosji stosunki handlowe (handlowe) znajdują się dopiero na etapie rozwoju, a jak już wspomniano, prawo handlowe jest dla Rosji nową gałęzią prawa, istniejącą dopiero od kilku lat. Oprócz Rosji cywilno-monistyczny system konstruowania prawa cywilnego i handlowego istnieje w wielu krajach byłego obozu socjalistycznego w Europie Wschodniej (na Ukrainie, w Republice Białorusi itp.), ponieważ gospodarka socjalistyczna nie implikowała powszechnego rozwój powiązań handlowych (handlowych).

WYKŁAD nr 4. Okresowa klasyfikacja prawa handlowego. Obecny etap rozwoju światowego prawa handlowego

1. Okresowa klasyfikacja prawa handlowego

Prawo handlowe rozwinęło się w Europie w XI-XIX wieku. n. mi. Można wyróżnić trzy główne etapy jego rozwoju:

1) okres włoski;

2) okres francuski;

3) okres niemiecki.

Takie nazewnictwo etapów nie jest przypadkowe, wynika to z faktu, że w pewnych okresach każdy z trzech wymienionych krajów (Włochy, Francja, Niemcy) w miarę swojego rozwoju stawał się po kolei centrami handlu światowego, a co za tym idzie, opracowała nowe ustawodawstwo w dziedzinie handlu.

Włoski okres rozwoju prawa handlowego (XI-XV wiek) – czas narodzin stosunków kapitalistycznych, czas narodzin prawa handlowego. W tym czasie państwa włoskie stają się centrum światowego handlu. Pojawiają się handlowe miasta-państwa (Genua, Florencja itd.). Podstawą gospodarki takich miast-państw był handel. Średniowieczne prawo morskie, oparte na zwyczajach morskich, staje się jednym z elementów powstającego prawa handlowego. W państwach włoskich kształtuje się prawo morskie, ponieważ ze względu na warunki geograficzne państwa włoskie prowadziły handel głównie drogą morską. W 1494 roku ukazała się książka Luki Paciollego „Traktat o księgach i księgach”. W tym traktacie Luca Paciolli podsumował doświadczenia księgowe w Wenecji i opisał metodę księgowania podwójnego zapisu, a także podał podstawowe pojęcia współczesnej rachunkowości: saldo, debet, kredyt. Podczas narodzin prawa handlowego w XI-XV wieku. uchwalane są ustawy, które w szczególny sposób regulują stosunki pracy.

W okresie francuskim (XVI-XVII w.) wzrasta rola Francji jako potęgi handlowej. W tym okresie we Francji powstał silny ośrodek handlowy, wspierany przez państwo. w XVII wieku we Francji podjęto próbę skodyfikowania: wydano skodyfikowany krajowy akt prawny regulujący stosunki handlowe – Rozporządzenie Handlowe z 1673 r. Rozporządzenie to stało się początkiem kształtowania się prawa handlowego. W 1807 roku opublikowano napoleoński kodeks handlowy, który obowiązuje do dziś we Francji iw XIX wieku. był stosowany zapożyczając lub wywierając silny wpływ na rozwój prawa handlowego w wielu innych ówczesnych państwach (we Włoszech, Belgii, Holandii, Szwajcarii).

W okresie niemieckim (XVIII - początek XX w.) państwa niemieckie miały wielki wpływ na rozwój prawa handlowego w Europie i na świecie. W 1861 r. rozproszone wówczas państwa niemieckie przyjęły wspólny kodeks handlowy. Po zjednoczeniu państw niemieckich w 1871 r. w jedno Niemcy i przyjęciu w 1896 r. ogólnoniemieckiego kodeksu cywilnego, w 1861 r. ponownie wydano kodeks handlowy z 1897 r., co znacząco przyczyniło się do dalszego zjednoczenia gospodarczego Niemiec, a także przyczyniło się do do przyjęcia Kodeksu Handlowego w innych państwach (w 1899 r. na podstawie niemieckiego Kodeksu Handlowego przyjęto Kodeks Handlowy w Japonii).

2. Obecny etap rozwoju światowego prawa handlowego

lata 60. XX wieku zwany rewolucją handlową, ponieważ w tym okresie nastąpił gwałtowny wzrost wielkości sprzedaży i marketingu towarów. Radykalnie zmieniły się metody organizacji produkcji i handlu, a między produkcją a handlem ustanowiono ścisły związek. W USA i Europie Zachodniej rozwija się marketing - badanie popytu na towary. Zaczynają poważnie studiować i analizować pracę marketingu i zaopatrzenia, opracowują wstępne badanie zapotrzebowania na wytwarzany produkt i możliwości jego sprzedaży. W wyniku badania podaży i popytu opłacalne stało się wyprodukowanie dokładnie takiej ilości towarów, jaką można sprzedać, dzięki czemu zapobiega się pojawieniu się niedoboru określonego produktu i nie dochodzi do jego nadprodukcji. Na rynkach pojawiają się duże hurtownie. Stwarzają warunki do oddziaływania interesów konsumentów na rozwój produkcji, na poprawę jakości towarów oraz na poszerzanie asortymentu towarów. W obrocie handlowym pojawiają się wysoce profesjonalni pośrednicy specjalizujący się w różnych sektorach gospodarki. W wyniku powstania klasy pośredników wiele przedsiębiorstw – wytwórców wyrobów (zwłaszcza dużych) zwolniło się z obowiązku sprzedaży swoich towarów i skoncentrowało swoje wysiłki na wprowadzaniu nowych technologii dla bardziej racjonalnej produkcji. We wszystkich krajach rozwiniętych powstały potężne sieci handlowe, które są w stanie dostarczać towary do różnych grup konsumentów.

Rewolucja handlowa, która miała miejsce, wymagała odpowiedniego wsparcia prawnego. Szybko zaczęło się rozwijać prawo handlowe. Istniejące wcześniej kodeksy handlowe zaczęto aktualizować, a tam, gdzie ich nie było, przyjmowano. W drugiej połowie XX wieku. Stany Zjednoczone przyjęły jednolity kodeks handlowy. Wielka Brytania w latach 70. XX wiek uchwalono szereg ustaw prawa handlowego: Prawo o uczciwym handlu, Prawo o nieuczciwych warunkach umownych, Prawo kupna-sprzedaży itp. W drugiej połowie XX wieku. przyjęto dużą liczbę umów międzynarodowych dotyczących kwestii handlowych (na przykład Konwencja wiedeńska ONZ z 1980 r. o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów). Aktywizuje się działalność Międzynarodowej Izby Handlowej. Powstają różne organizacje międzynarodowe: Komisja ONZ ds. Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNISTRAL), Konferencja ONZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD). W 1994 roku kraje Unii Europejskiej przyjęły Wspólny Europejski Kodeks Prawa Prywatnego, którego pierwsza część nosi nazwę Zasady Europejskiego Prawa Umów. Jest to rodzaj Kodeksu Handlowego Unii Europejskiej.

WYKŁAD nr 5. Rozwój prawa handlowego w Rosji

Tworzenie i rozwój prawa handlowego w Rosji przechodziły przez główne etapy związane z historycznym rozwojem państwa rosyjskiego:

1) etap przedrewolucyjny;

2) etap sowiecki;

3) scena postsowiecka (nowoczesna).

Do 1917 r. stosunki handlowe w Rosji regulowały różne akty ustawodawcze prawa cywilnego i nigdy nie było samodzielnego kodeksu handlowego. W przedrewolucyjnym stadium rozwoju prawa handlowego wyróżnia się dwa główne okresy.

1. Powstanie rosyjskiego prawa handlowego nastąpiło w połowie XVII wieku. W tej chwili przyjęto następujące zasady:

1) Kodeks katedralny z 1649 r.;

2) Karta Handlowa z 1653 r.;

3) Nowa Karta Handlowa z 1667 r.

Miastom poświęcono specjalny rozdział Kodeksu z 1649 roku. Prywatne „białe” osady w miastach zostały przeniesione z rąk panów feudalnych „w imieniu suwerena”. Mieszczanie otrzymali prawo do monopolu handlu w miastach, stały (w sklepach) handel chłopski w miastach był zabroniony. Karta handlowa z 1653 r. ustanowiła jeden podatek od sprzedaży. W 1667 roku Nowa Karta Handlowa uprościła kwestie handlu zagranicznego. Zgodnie z tą Kartą kupcom zagranicznym zakazano handlu detalicznego na rynkach rosyjskich, co nie wystarczało do zapewnienia ekonomicznej niezależności kraju. Konieczne było aktywne prowadzenie handlu zagranicznego, a do tego konieczne było opanowanie dostępu do wybrzeża morskiego.

2. Geneza rosyjskiego kapitalistycznego prawa handlowego przypada na przełom XIX i XX wieku. W 1887 r. przyjęto Kartę Handlową, aw 1903 r., gdy konieczne stało się usprawnienie działalności handlowej różnych firm, dokonano jej rewizji. W 1903 r. uchwalono Kartę Procesów Handlowych, która określała tryb tworzenia i działania sądów handlowych rozstrzygających wszelkie spory związane z obrotem handlowym.

Cecha sceny sowieckiej od 1917 do 1991 roku. było to, że państwo sowieckie porzuciło prawo handlowe w jego globalnym rozumieniu. W 1917 r. straciły moc wszystkie dotychczasowe Karty regulujące tryb obrotu handlowego. W okresie sowieckim, kiedy gospodarka była całkowicie państwowa, zrodził się pomysł stworzenia takiego prawa handlowego, które łączyłoby elementy administracyjno-prawne z wartością majątkową. Sam rynek w Związku Radzieckim został zastąpiony planowym systemem gospodarczym, dlatego prawo handlowe (handlowe) stało się nieistotne i nie rozwijało się.

We współczesnej Rosji od 1991 r. prawo handlowe (handlowe) zaczęło się na nowo rozwijać. Tworzenie prawa handlowego w Rosji następuje wraz z rozwojem i rozwojem rynku towarowego. Infrastruktura rynku towarowego jest nadal słabo rozwinięta, a to z kolei hamuje rozwój prawa handlowego. Jednocześnie luki i niedociągnięcia w regulacjach prawnych utrudniają rozwój stosunków handlowych. Wszystko to powoduje, że rozwój prawa handlowego w Rosji postępuje bardzo wolno.

Dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej nr 2171 z dnia 16 grudnia 1993 r. „W sprawie ogólnego prawnego klasyfikatora gałęzi ustawodawstwa” zatwierdzono Generalny prawny klasyfikator gałęzi ustawodawstwa, w którym wyodrębniono ustawodawstwo handlowe.

Przyjęty w latach 1994-2001 Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej (Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej) poprawia regulację stosunków majątkowych, jednak wiele rodzajów stosunków prawnych w dziedzinie handlu pozostaje poza regulacją Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej. Są to na przykład organizacja wymiany, działalność pośredników, przyjmowanie produktów, zwrot pojemników itp. W Federacji Rosyjskiej ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 7 lutego 1992 r. Nr po stronie producenta.

Obecnie trwa tworzenie prawa handlowego w Rosji. W drugiej połowie 2006 r. weszły w życie ustawy federalne: ustawa federalna nr 13-FZ z dnia 2006 marca 38 r. „O reklamie”, ustawa federalna nr 26-FZ z dnia 2006 lipca 135 r. „O ochronie konkurencji”.

WYKŁAD nr 6. Źródła prawa handlowego Federacji Rosyjskiej

Źródło prawa – akt normatywny zawierający normy prawne regulujące stosunki społeczne. W Federacji Rosyjskiej przyjęto wiele przepisów regulujących relacje uczestników obrotu handlowego. Prawo gospodarcze to zbiór aktów normatywnych, które zawierają normy różnych gałęzi prawa regulujących działalność przedsiębiorczą.

Zgodnie z mocą prawną źródła prawa handlowego dzielą się w następujący sposób:

1) Konstytucja Federacji Rosyjskiej;

2) ustawy federalne;

3) regulaminy;

4) ustawy i inne akty podmiotów Federacji Rosyjskiej;

5) normatywne akty prawne ZSRR, które nadal działają w części, w której nie są sprzeczne z nowoczesnym ustawodawstwem;

6) umowy międzynarodowe obowiązujące w Federacji Rosyjskiej.

Konstytucja Federacji Rosyjskiej stanowi podstawę każdej gałęzi prawa, określa podstawowe przepisy i podstawowe zasady prawa handlowego. To:

1) jedność przestrzeni gospodarczej na terytorium Rosji;

2) wolność przedsiębiorczości i innej działalności gospodarczej;

3) swobodny przepływ towarów, usług i środków finansowych;

4) wspieranie konkurencji;

5) zrównanie prawa własności prywatnej z innymi formami własności;

6) swobodne korzystanie z umiejętności do pracy;

7) prawo obywateli do sądowej ochrony naruszonych praw itp.

Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej zawiera szereg norm, które są uniwersalne zarówno dla prawa cywilnego, jak i handlowego. Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej określa podstawowe zasady stosunków handlowych. Wraz z Kodeksem Cywilnym Federacji Rosyjskiej ważną rolę odgrywają akty regulujące działalność transportu w zakresie regulacji obrotu handlowego:

1) Karta Transportu Drogowego RSFSR, zatwierdzona Dekretem Rady Ministrów RSFSR z dnia 8 stycznia 1969 r. Nr 12 „W sprawie zatwierdzenia Karty Transportu Drogowego RSFSR”;

2) Kodeks Lotniczy Federacji Rosyjskiej z dnia 19 marca 1997 r. Nr 60-FZ (VK RF);

3) Kodeks żeglugi handlowej Federacji Rosyjskiej z dnia 30 kwietnia 1999 r. Nr 81-FZ (KTMRF);

4) Kodeks żeglugi śródlądowej Federacji Rosyjskiej z dnia 7 marca 2001 r. Nr 24-FZ (KVVT RF);

5) Ustawa federalna z dnia 10 stycznia 2003 r. Nr 18-FZ „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”.

W dziedzinie prawa handlowego przykładami następujących ustaw federalnych są:

1) Ustawa Federacji Rosyjskiej „O ochronie praw konsumentów”. Gwarantuje podstawowe prawa konsumentów towarów i sposoby ochrony tych praw; reguluje relacje zachodzące między konsumentami a producentami, sprzedawcami przy sprzedaży towarów; ustanawia prawa konsumentów do nabywania towarów o odpowiedniej jakości oraz bezpiecznych dla życia i zdrowia konsumentów; reguluje przyjmowanie informacji o towarach i ich producentach; określa mechanizm realizacji tych praw;

2) Ustawa federalna „O ochronie konkurencji”. Określa ramy organizacyjne i prawne ochrony konkurencji, w tym zapobieganie i zwalczanie:

a) działalność monopolistyczna i nieuczciwa konkurencja;

b) zapobieganie, ograniczanie, eliminowanie konkurencji. Celem tej ustawy jest zapewnienie jedności przestrzeni gospodarczej, swobodnego przepływu towarów, swobody działalności gospodarczej w Federacji Rosyjskiej, ochrony konkurencji oraz tworzenia warunków dla efektywnego funkcjonowania rynków towarowych;

3) Ustawa federalna z dnia 27 grudnia 2002 r. Nr 184-FZ „O przepisach technicznych”. Prawo to zobowiązuje producentów kontenerów do zapewnienia wymagań spełniających bezpieczeństwo i wysoką jakość; zobowiązuje również producentów szeregu towarów do certyfikowania ich produktów;

4) Ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 20 lutego 1992 r. Nr 2383-1 „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”;

5) Ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 7 lipca 1993 r. Nr 5340-1 „O izbach handlowo-przemysłowych w Federacji Rosyjskiej”;

6) Ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 23 września 1992 r. Nr 3520-1 „O znakach towarowych, znakach usługowych i nazwach pochodzenia”;

7) szereg innych ustaw.

Statuty obejmują:

1) dekrety Prezydenta Federacji Rosyjskiej uzupełniające ustawy, jeśli są w nich luki;

2) dekrety rządu Federacji Rosyjskiej przyjęte w celu opracowania i wykonania ustaw;

3) normy państwowe dotyczące produktów, robót, usług, projektów budowlanych ustanowione przez normę państwową i inne właściwe organy;

4) akty ministerstw i resortów mające na celu wykonanie ustaw, dekrety Prezydenta Federacji Rosyjskiej, uchwały Rządu Federacji Rosyjskiej.

W Federacji Rosyjskiej nadal obowiązują akty normatywne byłego ZSRR:

1) Instrukcja dotycząca trybu ilościowego przyjmowania wyrobów do celów przemysłowych i towarów konsumpcyjnych, zatwierdzona Dekretem Państwowego Sądu Arbitrażowego przy Radzie Ministrów ZSRR z dnia 15 czerwca 1965 r. Nr P-6;

2) Instrukcje dotyczące trybu przyjmowania wyrobów do celów przemysłowych i towarów konsumpcyjnych pod względem jakości, zatwierdzone Uchwałą Państwowego Sądu Arbitrażowego przy Radzie Ministrów ZSRR z dnia 25 kwietnia 1966 r. Nr P-7 itp.

Do najważniejszych dokumentów międzynarodowych z zakresu prawa handlowego należą:

1) Konwencja wiedeńska ONZ z 1980 r. o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów;

2) Konwencja haska z 1986 r. o prawie właściwym dla umów sprzedaży międzynarodowej;

3) inne dokumenty.

Podmioty Federacji Rosyjskiej, w granicach swoich kompetencji, mogą wydawać akty normatywne w zakresie regulacji obrotu towarowego, które nie mogą być sprzeczne z ustawodawstwem federalnym.

WYKŁAD nr 7. Przedmioty prawa handlowego

Nie wszyscy uczestnicy stosunków cywilnoprawnych mogą być podmiotami prawa handlowego. Prawo do uczestniczenia w działalności handlowej mają tylko te podmioty (uczestnicy), które posiadają specjalne zezwolenie na prowadzenie obrotu zawodowego lub w których statutach obrót jest jednym z zadań statutowych. Podmioty te obejmują:

1) osoby prawne;

2) obywatele-przedsiębiorcy;

3) przedmioty specjalne.

Osoby fizyczne nie są podmiotami prawa handlowego. Przedmiotem działalności gospodarczej są wyłącznie te osoby fizyczne i prawne, które prowadzą działalność zawodową w celu sprowadzenia towarów od producenta do konsumentów.

W Federacji Rosyjskiej obywatele mogą prowadzić profesjonalną działalność handlową, jeśli są zarejestrowani jako przedsiębiorcy w sposób określony przez prawo. Taka rejestracja jako obywatel-przedsiębiorca daje obywatelowi prawo do prowadzenia działalności komercyjnej, jeżeli takie prawo jest przewidziane w wydanym mu zaświadczeniu o rejestracji. Oprócz uprawnień rejestracja jako obywatel-przedsiębiorca nakłada na niego szereg obowiązków, a także szczególną odpowiedzialność cywilną. Obywatel-przedsiębiorca może uczestniczyć w sądzie polubownym zarówno jako powód, jak i pozwany.

Osoby prawne mogą być podmiotami prawa handlowego. Osoba prawna - organizacja, która posiada, zarządza lub zarządza odrębnym majątkiem i odpowiada za swoje zobowiązania z tego majątku, może we własnym imieniu nabywać i wykonywać majątkowe i osobiste prawa niemajątkowe, wykonywać obowiązki, być powodem i pozwanym w sądzie. 1 artykuł 48 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Specjalne podmioty rynku towarowego nie dokonują transakcji, ale stwarzają możliwości zawierania transakcji przez inne osoby. Takie organizacje obejmują na przykład:

1) giełdy towarowe;

2) targi hurtowe;

3) organizacje pośredniczące (domy handlowe, firmy dealerskie, handlowcy, dystrybutorzy, brokerzy, dystrybutorzy, firmy agencyjne).

Wszystkie specjalne podmioty handlowe można podzielić na dwie grupy:

1) specjalne podmioty rynku towarowego, które nie uczestniczą bezpośrednio w transakcjach, ale stwarzają innym osobom możliwości i warunki do zawierania transakcji. Do takich organizacji należą:

a) giełdy towarowe – organizacje tworzące rynek hurtowy w formie otwartych i publicznych aukcji odbywających się w określonym miejscu i na określonych zasadach;

b) wymiany walut;

c) giełdy papierów wartościowych;

d) wystawy-targi;

e) izby handlowo-przemysłowe;

2) organizacjom gospodarczym lub indywidualnym przedsiębiorcom bezpośrednio zaangażowanym w zawieranie transakcji. Są one klasyfikowane w następujący sposób:

a) niezależni pośrednicy – działają we własnym imieniu i na własny koszt:

▪ dealerzy – specjalne organizacje branżowe i pośredniczące specjalizujące się w sprzedaży określonego produktu, dokonujące określonych transakcji określonym rodzajem produktu;

▪ domy handlowe – organizacje multidyscyplinarne zajmujące się działalnością handlową i produkcyjną w zakresie przetwarzania, pakowania i pakowania sprzedawanych towarów, utworzone jako pojedyncza osoba prawna lub związek osób prawnych zajmujących się działalnością handlową, magazynową i produkcyjną;

▪ handlowcy – wyspecjalizowani pośrednicy, którzy dokonują transakcji w imieniu klientów, ale we własnym imieniu i na własny koszt. Traderami mogą być osoby prawne i indywidualni przedsiębiorcy. Specjalizują się w krótkich operacjach;

▪ hurtownicy to szczególny rodzaj wyspecjalizowanych pośredników, którzy realizują operacje eksportowo-importowe na podstawie umowy komisowej, w ramach której dokonują wyłącznej sprzedaży towarów od określonego dostawcy. Najpierw przyjmują na magazynie towar eksportera, a następnie sprzedają go w ramach umowy komisowej średnim i małym odbiorcom;

b) organizacje pośredniczące, które nie nabywają własności towarów, ale świadczą, jako swoją główną działalność, usługi w zakresie dostarczania towarów od producenta do konsumenta. Ten rodzaj pośrednika obejmuje dystrybutorów. Są to organizacje, które sprzedają towary importowane na terenie swojego kraju. Charakteryzują się długofalowym charakterem relacji, tworzeniem własnej sieci sprzedaży, realizacją działań niezwiązanych bezpośrednio z działalnością handlową (badanie popytu, produkty reklamowe itp.).

Dystrybutorzy dzielą się na:

▪ regularne - posiadają własne magazyny, w których gromadzi się i przechowuje towary, zawierają umowy na dostawy w przyszłych okresach oraz świadczą usługi w zakresie selekcji asortymentowej grup towarów;

▪ nieregularne – wynajmują magazyny, uczestniczą głównie w dostawach tranzytowych;

c) organizacje, które nie wykonują operacji na towarach, ale świadczą różnorodne usługi, przyczyniając się do promocji towarów. Zawierają transakcje, których celem jest promocja produktu:

▪ brokerzy – organizacje, osoby fizyczne zawierające kontrakty na giełdzie w imieniu i na koszt klienta, działające na giełdzie jako biura lub niezależni brokerzy;

▪ firmy agencyjne – poszukują nabywców dla firmy sprzedającej (agencje handlowe) lub badają popyt i podaż na rynku danego produktu z perspektywą jego sprzedaży (agencje marketingowe). Lista uczestników rynku towarowego nie jest wyczerpująca. W związku z ciągłym rozwojem stosunków handlowych i prawodawstwa handlowego możliwe jest doskonalenie istniejących i pojawianie się nowych form uczestników rynku handlowego.

WYKŁAD nr 8. Organizacje gospodarcze. Organizacje non-profit

1. Organizacje komercyjne

Zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej wszystkie osoby prawne są podzielone na komercyjne i niekomercyjne. Komercyjne osoby prawne mają za główny cel swojej działalności wydobycie zysku. Niekomercyjne osoby prawne nie mają za główny cel osiągania zysków i nie dzielą go między uczestników.

Komercyjne osoby prawne według prawa cywilnego to:

1) spółki jawne;

2) spółki komandytowe (spółki komandytowe);

3) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;

4) spółki z dodatkową odpowiedzialnością;

5) spółki akcyjne;

6) spółdzielnie produkcyjne;

7) państwowe i komunalne przedsiębiorstwa unitarne.

Spółka jawna jest tworzona przez uczestników na podstawie umowy założycielskiej. Komplementariusze prowadzą w imieniu spółki działalność gospodarczą i ponoszą solidarną odpowiedzialność za jej długi całym swoim majątkiem. Tryb zarządzania spółką określa umowa prywatnych właścicieli (wspólników). Zyski i straty spółki jawnej rozdziela się między jej uczestników proporcjonalnie do ich udziałów w kapitale zakładowym, chyba że umowa założycielska lub inna umowa uczestników stanowi inaczej.

W spółce komandytowej komplementariusze odpowiadają za zobowiązania spółki swoim majątkiem i uczestniczą w działalności gospodarczej spółki. Spółka komandytowa posiada obok komplementariuszy jednego lub więcej wspólników (komandytariuszy), którzy ponoszą ryzyko strat związanych z działalnością spółki, w granicach wniesionych przez siebie kwot i nie biorą udziału w działalności gospodarczej Partnerstwo. Komplementariuszem możesz być tylko w jednej spółce jawnej lub tylko w jednej spółce komandytowej. Zarządzanie działalnością spółki komandytowej wykonują komplementariusze według zasad zarządzania w spółce jawnej.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (LLC) jest najczęstszym rodzajem organizacji handlowej. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością to spółka założona przez jedną lub więcej osób, której kapitał zakładowy dzieli się na udziały o wielkości określonej w dokumentach założycielskich. Uczestnicy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością dzielą między sobą zysk proporcjonalnie do udziałów wniesionych do kapitału docelowego. Członkowie LLC nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania Spółki. Odpowiedzialność majątkowa LLC jest ograniczona wielkością kapitału docelowego. Najwyższym organem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest walne zgromadzenie jej uczestników.

Spółka z dodatkową odpowiedzialnością (ALC) – spółka utworzona przez jedną lub więcej osób, której kapitał zakładowy dzieli się na udziały o wielkości określonej w dokumentach założycielskich. Odpowiedzialność ALC jest wyższa niż w przypadku LLC. Za zobowiązania ALC odpowiada nie tylko sama spółka w wysokości kapitału docelowego, ale także uczestnicy - swoim majątkiem w tej samej wielokrotności za całość wartości ich wkładów.

Spółka akcyjna (JSC) to osoba prawna, której kapitał zakładowy dzieli się na określoną liczbę udziałów o równej wartości, poświadczających zobowiązania uczestników spółki wobec spółki. Spółka akcyjna posiada odrębny majątek, który jest wykazany w jej samodzielnym bilansie, może we własnym imieniu nabywać i wykonywać prawa majątkowe i osobiste niemajątkowe, być powodem i pozwanym w sądzie. Najwyższym organem spółki akcyjnej jest walne zgromadzenie wspólników. Uczestnik JSC dysponuje liczbą głosów na zgromadzeniu wspólników proporcjonalnie do liczby posiadanych akcji. Zysk jest również rozdzielany pomiędzy akcjonariuszy proporcjonalnie do liczby akcji. Istnieją dwa rodzaje spółek akcyjnych: otwarte (JSC) i zamknięte (CJSC). W OJSC akcje można swobodnie sprzedawać uczestnikom sobie nawzajem lub innym osobom. W CJSC akcje nie mogą być zbywane bez zgody innych akcjonariuszy, a akcje są rozdzielane tylko między jego założycieli lub inny z góry określony krąg osób. Spółki akcyjne, których założycielami są, w przypadkach określonych ustawą federalną, Federacja Rosyjska, podmiot Federacji Rosyjskiej lub gmina, mogą być otwarte tylko. W spółce z ponad 50 udziałowcami tworzona jest rada dyrektorów (rada nadzorcza).

Spółdzielnia produkcyjna (artel) jest dobrowolnym zrzeszeniem obywateli na podstawie członkostwa w celu realizacji wspólnej produkcji lub innej działalności gospodarczej opartej na osobistym udziale jej członków i stowarzyszeniu udziałów majątkowych przez jej członków. Członkowie spółdzielni produkcyjnej ponoszą pomocniczą odpowiedzialność za zobowiązania spółdzielni w wysokości iw trybie przewidzianym w ustawie o spółdzielniach produkcyjnych. Majątek należący do spółdzielni produkcyjnej jest podzielony na udziały jej członków zgodnie ze statutem spółdzielni. Spółdzielnia nie jest uprawniona do emisji akcji. Członek spółdzielni ma jeden głos przy podejmowaniu decyzji przez najwyższy organ - walne zgromadzenie członków spółdzielni.

Unitarne przedsiębiorstwo to organizacja handlowa, której nie przysługuje prawo własności nieruchomości przyznanej jej przez właściciela. Majątek przedsiębiorstwa unitarnego jest niepodzielny i nie może być dzielony między wkłady (udziały, udziały), w tym między pracowników przedsiębiorstwa. Majątek jednolitego przedsiębiorstwa państwowego lub komunalnego (SUE i MUP) jest odpowiednio własnością państwową lub komunalną i należy do takiego przedsiębiorstwa na podstawie prawa do zarządzania gospodarczego lub zarządzania operacyjnego. Organem zarządzającym przedsiębiorstwa unitarnego jest kierownik, którego powołuje właściciel nieruchomości lub organ przez niego upoważniony i jest przed nim odpowiedzialny. Jednolite przedsiębiorstwo odpowiada za swoje zobowiązania całym swoim majątkiem. Przedsiębiorstwo unitarne nie odpowiada za zobowiązania właściciela jego majątku.

2. Organizacje non-profit

Organizacje non-profit nazywane są organizacjami, które nie mają za główny cel wydobycia zysku i nie rozdzielają go między uczestników. Są podmiotami prawa handlowego, ponieważ mogą prowadzić działalność handlową dla osiągnięcia swoich celów statutowych bez celu zarobkowego. Niekomercyjne osoby prawne obejmują:

1) spółdzielnie konsumenckie;

2) organizacje publiczne i wyznaniowe (stowarzyszenia);

3) fundusze;

4) instytucje;

5) stowarzyszenia osób prawnych (stowarzyszenia i związki).

Spółdzielnia Spożywców to dobrowolne zrzeszenie się obywateli i osób prawnych na podstawie członkostwa w celu zaspokojenia materialnych i innych potrzeb uczestników, realizowane poprzez łączenie udziałów majątkowych przez jej członków. Dochód uzyskiwany przez spółdzielnię spożywców z działalności gospodarczej prowadzonej przez spółdzielnię rozdziela się między jej członków. Członkowie spółdzielni konsumenckiej ponoszą solidarną odpowiedzialność subsydiarną za swoje zobowiązania w granicach nieopłaconej części dopłaty każdego z członków spółdzielni.

Fundusz - organizacja non-profit bez członkostwa, utworzona przez obywateli i (lub) osoby prawne na podstawie dobrowolnych składek majątkowych, realizująca cele społeczne, charytatywne, kulturalne, edukacyjne lub inne społecznie użyteczne. Majątek przekazany fundacji przez jej fundatorów jest własnością fundacji. Założyciele nie odpowiadają za zobowiązania utworzonego przez siebie funduszu, a fundusz nie odpowiada za zobowiązania swoich założycieli. Fundacja ma prawo angażować się w działalność przedsiębiorczą niezbędną do osiągnięcia celów społecznie użytecznych, dla których Fundacja została utworzona, i odpowiadających tym celom. W celu prowadzenia działalności przedsiębiorczej fundacje mają prawo do tworzenia spółek gospodarczych lub uczestniczenia w nich.

Instytucje-organizacje utworzone przez właściciela w celu pełnienia funkcji zarządczych, społeczno-kulturalnych lub innych funkcji o charakterze niekomercyjnym i finansowane przez niego w całości lub w części. Instytucja odpowiada za swoje zobowiązania środkami, którymi dysponuje. W przypadku ich niewystarczalności właściciel danej nieruchomości ponosi pomocniczą odpowiedzialność za swoje zobowiązania.

Stowarzyszenia i związki - stowarzyszenia organizacji handlowych i innych w celu koordynowania ich działalności gospodarczej, a także reprezentowania i ochrony wspólnych interesów majątkowych. Stowarzyszenie (związek) nie odpowiada za zobowiązania swoich członków. Członkowie stowarzyszenia (związku) ponoszą odpowiedzialność subsydiarną za swoje zobowiązania w wysokości iw sposób określony w dokumentach założycielskich stowarzyszenia.

WYKŁAD nr 9. Indywidualni przedsiębiorcy i ich status prawny

Od momentu rejestracji państwowej jako indywidualny przedsiębiorca obywatele mają prawo do prowadzenia działalności przedsiębiorczej (w tym komercyjnej) bez tworzenia osoby prawnej. Działalność przedsiębiorcza obywateli bez tworzenia osobowości prawnej jest prostą formą organizacji działalności przedsiębiorczej. Rejestracja indywidualnej działalności przedsiębiorczej odbywa się w miejscu zamieszkania przyszłego przedsiębiorcy. Zasada ogólnej zdolności do czynności prawnych dotyczy wszystkich przedsiębiorców, w tym przedsiębiorców indywidualnych, w związku z czym mają oni prawo do dokonywania wszelkich transakcji, z wyjątkiem tych, które są wyraźnie zabronione przez przepisy prawa. Niektóre rodzaje działalności przedsiębiorczej wymagają specjalnego zezwolenia - licencji. Ustawodawstwo reguluje konsekwencje nielegalnych działań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej bez rejestracji państwowej. W sprawach związanych z reprezentacją przedsiębiorcy przedsiębiorcą jest sam reprezentowany podmiot, czyli osoba, w imieniu której pełnomocnik dokonuje czynności prawnych i dla której powstają skutki prawne tych czynności. Ustawa mówi o rozszerzeniu zasady pełnej odpowiedzialności na przedsiębiorców indywidualnych, zgodnie z którą indywidualny przedsiębiorca odpowiada za swoje zobowiązania całym swoim majątkiem. Indywidualny przedsiębiorca może zostać ogłoszony niewypłacalnym (upadłym) orzeczeniem sądu polubownego, jeżeli nie jest w stanie zaspokoić roszczeń wierzycieli związanych z prowadzoną przez niego działalnością przedsiębiorczą. Od momentu postanowienia sądu polubownego o ogłoszeniu upadłości indywidualnego przedsiębiorcy, jego rejestracja jako przedsiębiorcy bez tworzenia osobowości prawnej traci ważność.

Integralną częścią prawa do przedsiębiorczości jest prawo przedsiębiorców do posiadania własności: do posiadania, używania i rozporządzania nią zarówno indywidualnie, jak i wspólnie z innymi osobami.

Obywatel prowadzący działalność gospodarczą bez tworzenia osoby prawnej, niezarejestrowany jako indywidualny przedsiębiorca, nie ma prawa powoływać się w związku z zawieranymi przez niego transakcjami jednocześnie na fakt, że nie jest przedsiębiorcą. Sąd może zastosować do takich transakcji przepisy Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej dotyczące zobowiązań związanych z realizacją działalności gospodarczej.

WYKŁAD nr 10. Izba Przemysłowo-Handlowa

Izba Przemysłowo-Handlowa Federacji Rosyjskiej (CCI) jest pozarządową organizacją non-profit zrzeszającą rosyjskie przedsiębiorstwa i rosyjskich przedsiębiorców. Izba Przemysłowo-Handlowa może prowadzić działalność gospodarczą tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do realizacji jej zadań statutowych. Otrzymany przez nią zysk wśród członków izby handlowo-przemysłowej nie jest rozdzielany (klauzula 1,2, art. 1 ustawy Federacji Rosyjskiej „O izbach handlowo-przemysłowych w Federacji Rosyjskiej”). Głównym celem CCI jest wspieranie rozwoju nowoczesnej infrastruktury przemysłowej, finansowej i handlowej. Izba Przemysłowo-Handlowa udziela pomocy rosyjskim przedsiębiorcom zarówno w Rosji, jak i za granicą.

Realizując swoje cele statutowe Izba Przemysłowo-Handlowa:

1) świadczy usługi informacyjne;

2) prowadzi rejestr rzetelnych i nierzetelnych partnerów;

3) zajmuje się tłumaczeniami urzędowymi dokumentacji w obrocie zagranicznym;

4) zapewnia wsparcie w certyfikacji;

5) przeprowadza badanie dokumentacji technicznej, umów;

6) może wykonywać czynności wyceny;

7) rejestrowania praktyk handlowych i składania zeznań w sądzie;

8) dowody zaistnienia siły wyższej zgodnie z warunkami obrotu zagranicznego oraz umowami międzynarodowymi Federacji Rosyjskiej, a także zwyczajami handlowymi i portowymi przyjętymi w Federacji Rosyjskiej;

9) wystawia świadectwa pochodzenia towarów, gdy są one eksportowane do krajów WNP;

10) opiniuje i opracowuje przepisy ustawowe i wykonawcze mające wpływ na interesy przedsiębiorców;

11) może przeprowadzić badanie towaru i przyjęcie towaru;

12) wydaje zezwolenia na otwarcie w Federacji Rosyjskiej przedstawicielstw zagranicznych izb gospodarczych, mieszanych izb gospodarczych, federacji, stowarzyszeń i związków przedsiębiorców, a także zagranicznych firm i organizacji, z którymi są zainteresowani członkowie IKP ;

13) współpracuje z międzynarodowymi Izbami Przemysłowo-Handlowymi, reprezentuje interesy swoich członków w Międzynarodowej Izbie Handlowej, Międzynarodowym Stowarzyszeniu Ochrony Własności Przemysłowej, Międzynarodowym Biurze Wystaw, Międzynarodowej Organizacji Pracy, a także w innych międzynarodowych organizacje w części związanej z działalnością przedsiębiorczą;

14) tworzy sądy polubowne (Międzynarodowy Sąd Arbitrażu Gospodarczego przy Izbie Przemysłowo-Handlowej, Morska Komisja Arbitrażu), zatwierdza ich regulaminy;

15) wykonywać inne funkcje zgodnie z prawem.

WYKŁAD nr 11. Przedmioty prawa handlowego

Przedmiotem prawa handlowego są te wartości, co do których istnieją stosunki regulowane prawem handlowym:

1) towary;

2) dokumenty tytułowe;

3) sposoby indywidualizacji towaru (znak towarowy, nazwa pochodzenia towaru).

Przedmiotem prawa handlowego nie są wszystkie towary, a jedynie te, które mogą być promowane od producenta do konsumenta, czyli takie, które uczestniczą w obrocie handlowym. Zgodnie z praktyką światową szereg towarów nie jest włączanych do liczby przedmiotów prawa handlowego (handlowego) ze względu na specyfikę ich przewozu lub brak możliwości przewozu takich towarów:

1) energia elektryczna;

2) ciepły;

3) woda;

4) nieruchomości itp.

Procedura obrotu powyższymi towarami pozostawała poza uregulowaniem kodeksów handlowych wiodących światowych mocarstw. Towary te są wyłączone spod regulacji wiodących dokumentów międzynarodowych z zakresu prawa handlowego.

W Federacji Rosyjskiej szereg towarów jest wycofywanych z handlu i nie jest przedmiotem prawa handlowego (handlowego):

1) sprzęt kosmiczny;

2) sprzęt wojskowy;

3) trucizny;

4) leki itp.

Dokumenty tytułowe wraz z towarami są przedmiotem prawa handlowego. Właściciele dokumentu własności mają prawo do towarów określonych w tym dokumencie. Sprzedaż dokumentów tytułowych pociąga za sobą przeniesienie praw do tych towarów. Dokumenty wysyłkowe obejmują:

1) kwity magazynowe;

2) list przewozowy;

3) listy przewozowe dotyczące przewozu towarów. Sposoby indywidualizacji towarów:

1) znak towarowy;

2) znak usługowy;

3) nazwę miejsca pochodzenia towaru.

Znak towarowy to oznaczenie, dzięki któremu towary niektórych podmiotów gospodarczych różnią się od podobnych towarów innych podmiotów gospodarczych.

Znak usługowy to oznaczenie, dzięki któremu usługi niektórych osób prawnych lub fizycznych różnią się od podobnych usług innych osób prawnych lub fizycznych.

Nazwa miejsca pochodzenia towaru jest wskazaniem w nazwie towaru miejsca jego produkcji, co umożliwia odróżnienie tego towaru od innych towarów.

Znak towarowy i znak usługowy są zarejestrowane w Urzędzie Patentowym w imieniu osoby prawnej lub fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.

WYKŁAD nr 12. Pojęcie towaru. Rodzaje towarów

1. Pojęcie towarów

Towar to produkt pracy, który zaspokaja potrzeby danej osoby poprzez kupno i sprzedaż. Ta definicja towarów jest rozpatrywana z ekonomicznego punktu widzenia. W Kodeksie cywilnym Federacji Rosyjskiej pojęcie „rzeczy” utożsamiane jest z pojęciem towaru. GOST RF „Towary: terminy i definicje” definiuje produkt jako każdą rzecz, która jest nieograniczona w obrocie, swobodnie zbywalna i zbywalna z jednej osoby na drugą na podstawie umowy sprzedaży. Zgodnie z Ustawą Modelową UNCITRAL towarem jest rzecz wszelkiego rodzaju i opisu, w tym surowce, produkty, urządzenia w stanie stałym, ciekłym, innym, a także energia elektryczna i usługi związane z dostawą towarów, jeżeli ich wartość nie przekracza wartości samego towaru. W rozumieniu prawa handlowego towarami są rzeczy ruchome znajdujące się w obrocie handlowym, mające wartość i będące przedmiotem umowy sprzedaży, której stronami są osoby prowadzące działalność gospodarczą. Istnieją specjalne produkty:

1) konsument;

2) energia elektryczna.

Towary konsumpcyjne mają specjalne możliwości wymiany, naprawy, zwrotu.

Energia elektryczna ma szereg specyficznych właściwości:

1) nie można go wykryć wizualnie;

2) nie mogą być gromadzone i przechowywane;

3) proces jego produkcji jest związany z transportem i konsumpcją;

4) po przekazaniu Konsumentowi nie podlegają zwrotowi;

5) nie może być przedmiotem roszczenia windykacyjnego.

2. Rodzaje towarów

Wszystkie produkty podzielone są na trzy grupy:

1) identyczne;

2) wymienne;

3) jednorodne.

Towary uznaje się za identyczne, jeśli mają te same cechy, które je charakteryzują: cechy fizyczne, jakość towarów, reputację na rynku, kraj pochodzenia, producenci. Niewielkie różnice w specyfikacjach produktów mogą nie być brane pod uwagę.

Towary jednorodne, nie będąc identyczne, mają podobne cechy i składają się z podobnych elementów, co pozwala im pełnić te same funkcje: jakość, renoma na rynku, kraj pochodzenia, obecność znaku towarowego.

Towary wymienne są zbliżone do towarów jednorodnych, można je porównać pod względem wartości użytkowej, zastosowania, właściwości technicznych i ceny z innymi towarami w taki sposób, że kupujący je wymienia lub jest gotów wymienić w trakcie konsumpcji.

WYKŁAD nr 13. Obroty handlowe. Towar wycofany z obiegu

1. Obrót

Istnieją trzy rodzaje obrotu towarami:

1) towar jest w pełni zbywalny;

2) towary o ograniczonym obrocie;

3) towary wycofane z obrotu.

Dobra w pełni zbywalne mogą być dowolnie wyobcowane i przeniesione z jednej osoby na drugą w dowolny sposób.

Towary, które mogą należeć tylko do określonych uczestników obrotu lub których obecność w obrocie handlowym jest dozwolona na podstawie specjalnego zezwolenia, określa się w sposób przewidziany prawem. Takie towary podlegają ograniczeniom w przedmiotach obrotu handlowego. Obrót zastrzeżonymi towarami można podzielić na:

1) towary podlegające ograniczeniu w obrocie handlowym na ten temat - broń, substancje trujące, metale szlachetne;

2) przedmiotowo ograniczony w obrocie handlowym - do sprzedaży leków (tylko osoby, które uzyskały licencję w przepisowy sposób oraz osoby z wykształceniem farmaceutycznym), alkohol i wyroby tytoniowe mają prawo do sprzedaży;

3) ograniczone w obrocie handlowym w miejscu obrotu.

2. Towary wycofane z obiegu

W Federacji Rosyjskiej szereg towarów jest wycofywanych z handlu. Towary te nie mogą być przedmiotem wolnej sprzedaży. Towary te znajdują się w wykazie rodzajów produktów i odpadów produkcyjnych, których bezpłatna sprzedaż jest zabroniona, zatwierdzonym dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 22 lutego 1992 r. Nr 179 „O rodzajach produktów (robót, usług ) oraz odpady produkcyjne, których swobodna sprzedaż jest zabroniona."

Do takich towarów należą w szczególności:

1) biżuteria - metale szlachetne i ziem rzadkich oraz wyroby z nich; kamienie szlachetne i produkty z nich;

2) broń i sprzęt wojskowy - amunicję, części zamienne, komponenty i urządzenia do sprzętu wojskowego, materiały strategiczne, broń, materiały wybuchowe, proch strzelniczy, chemiczne środki bojowe, środki ochrony przed nimi, dokumentację do produkcji i użytkowania, systemy łączności i sterowania przeznaczeniem wojskowym i dokumentacji ich produkcji i eksploatacji, wyników prac badawczo-projektowych, a także podstawowych badań odkrywczych nad tworzeniem uzbrojenia i sprzętu wojskowego, technologii szyfrowania, dokumentacji regulacyjno-technicznej jej produkcji i użytkowania;

3) kompleksy rakietowe i kosmiczne oraz wszystkie rodzaje paliwa rakietowego;

4) uran;

5) sprzęt rentgenowski;

6) trucizny;

7) środki odurzające i substancje psychotropowe;

8) alkohol etylowy;

9) niektóre rodzaje odpadów:

a) odpady metali promieniotwórczych;

b) odpady materiałów wybuchowych;

c) odpady zawierające metale szlachetne, metale ziem rzadkich i kamienie szlachetne;

10) produkty lecznicze, z wyjątkiem ziół leczniczych;

11) surowce lecznicze uzyskane z hodowli reniferów;

12) specjalne i inne środki techniczne zaprojektowane, opracowane, przystosowane, zaprogramowane do niejawnego pozyskiwania informacji, dokumentacji regulacyjnej i technicznej do ich wytwarzania i użytkowania.

WYKŁAD nr 14. Dokumenty tytułowe

Dokumenty tytułowe obejmują:

1) kwity magazynowe;

2) list przewozowy;

3) listy przewozowe dotyczące przewozu towarów.

Dokumenty magazynowe są trzech rodzajów:

1) podwójny certyfikat magazynowy;

2) proste świadectwo składu;

3) paragon magazynowy.

Podwójne świadectwo magazynowe składa się z dwóch części: świadectwa magazynowego oraz świadectwa zastawu (warrantu), które można od siebie oddzielić. Każda część podwójnego świadectwa magazynowego powinna zawierać nazwę i lokalizację magazynu, aktualny numer świadectwa magazynowego, nazwę osoby prawnej lub obywatela będącego komornikiem i jego lokalizację, nazwę otrzymanego towaru, jego ilość ze wskazaniem liczby lub miary towaru, terminu przydatności towaru, wysokości wynagrodzenia lub taryf, daty wystawienia zaświadczenia. Obie części muszą mieć identyczne podpisy.

Prosty kwit magazynowy składa się z pojedynczego dokumentu wystawionego na okaziciela, zawiera te same dane co podwójny kwit magazynowy, z wyjątkiem nazwy osoby prawnej będącej komornikiem. Nie zawiera również lokalizacji komornika, szczegółów, podpisów i pieczęci.

Kwit magazynowy (paragon magazynowy) – dokument wydawany przez magazyn kurierowi, potwierdzający przyjęcie towaru do przechowania na czas określony i za stałą opłatą. Wydawany jest właścicielowi towaru lub osobie działającej przez pełnomocnika.

Podwójny paragon magazynowy i pojedynczy paragon magazynowy są papierami wartościowymi. Mogą, z zastrzeżeniem przepisanej formy, poświadczać prawa własności i mogą te prawa przenosić. Towar przyjęty do składowania na podstawie podwójnego paragonu magazynowego może być obciążony zastawem, tzn. gdy towar jest na stanie, w zamian za dowolne środki można zostawić świadectwo zastawu, ale można też zabrać towar z magazynu do czasu spłaty kredytu . Przeniesienie świadectwa zastawu odbywa się na podstawie indosu (indos). Posiadacz takiego świadectwa zastawu jest uprawniony do towaru w wysokości kredytu wydanego na podstawie świadectwa zastawu. Towar można zbyć tylko w dwóch częściach podwójnego paragonu magazynowego. Towar może być wydany tylko wtedy, gdy dostępne są dwie części atestu.

Konosament to dokument tytułowy w przewozie towarów drogą morską, na podstawie którego przewoźnik odbiera towar i przekazuje go odbiorcy. Kupując i sprzedając list przewozowy istnieje możliwość przeniesienia praw własności do ładunku, dla którego wystawiono list przewozowy. Konosament jest następujących typów:

1) imienny – wystawiony na nazwisko konkretnego odbiorcy;

2) zamówienie – wystawione na zamówienie nadawcy lub odbiorcy towaru;

3) list przewozowy na okaziciela.

Konosament musi zawierać następujące dane:

1) nazwę przewoźnika i jego lokalizację;

2) nazwę portu załadunku i datę przyjęcia towaru przez przewoźnika w porcie załadunku;

3) nazwę nadawcy i jego lokalizację;

4) nazwę portu rozładunku;

5) imię i nazwisko odbiorcy;

6) nazwę ładunku wymaganego do identyfikacji towaru;

7) główne marki, wskazanie, w stosownych przypadkach, niebezpiecznego charakteru lub szczególnych właściwości ładunku, liczbę sztuk lub przedmiotów oraz masę ładunku lub jego ilość, w inny sposób wskazane;

8) stan zewnętrzny ładunku i jego opakowania;

9) fracht w kwocie płatnej przez odbiorcę lub inne wskazanie, że fracht musi być opłacony przez niego;

10) czas i miejsce wystawienia listu przewozowego;

11) liczbę oryginałów listu przewozowego;

12) podpis przewoźnika lub osoby działającej w jego imieniu;

13) inne dane zawarte za zgodą stron w liście przewozowym.

List przewozowy, na życzenie nadawcy, może być wystawiony w kilku egzemplarzach jednocześnie, które są oryginałami. Po dostarczeniu ładunku na podstawie pierwszego z przedstawionych oryginałów listu przewozowego, pozostałe jego oryginały tracą ważność.

Ustawodawstwo transportowe zawiera wykaz dokumentów, w obecności których istnieje prawo do złożenia reklamacji u przewoźnika. List przewozowy składa się w przypadku reklamacji do kolei w przypadku braku, uszkodzenia lub uszkodzenia ładunku, opóźnienia w dostarczeniu ładunku oraz opóźnienia w jego wydaniu.

WYKŁAD nr 15. Sposoby indywidualizacji wyrobów

W warunkach nasycenia rynku towarowego znak towarowy nabiera coraz większego znaczenia. Znak towarowy jest regulowany ustawą Federacji Rosyjskiej z dnia 23 września 1992 r. Nr 3520-1 „O znakach towarowych, znakach usługowych i nazwach pochodzenia”. Znak towarowy lub znak usługowy to oznaczenie, które pomaga odróżnić towar lub usługę jednej osoby prawnej lub fizycznej od towarów i usług innej osoby prawnej lub fizycznej. Jako znak towarowy można zarejestrować oznaczenia słowne, graficzne, trójwymiarowe i inne oraz ich kombinacje w imieniu osoby prawnej, a także osoby fizycznej. Rejestracja znaku towarowego odbywa się w dowolnym kolorze i zestawieniu kolorystycznym. Dźwięk może być również uznany za znak towarowy. Funkcje znaku towarowego:

1) wybór towarów spośród towarów jednorodnych;

2) wskazanie źródła pochodzenia towaru;

3) wskazanie określonej jakości towaru;

4) reklama tego produktu.

Istnieją rodzaje znaków towarowych:

1) zarejestrowany;

2) dobrze znane;

3) indywidualne lub zbiorowe.

Zarejestrowany znak towarowy to znak, który przeszedł oficjalną procedurę rejestracji.

Znaki towarowe dobrze znane - znaki, które nie są zarejestrowane, ale w wyniku ich intensywnego używania, stały się szeroko znane wśród konsumentów w odniesieniu do tego typu towarów.

Indywidualny znak towarowy to znak, którego wyłączne prawo do używania i rozporządzania przysługuje jednej osobie, która zarejestrowała znak towarowy we własnym imieniu. Federacja Rosyjska nie przewiduje możliwości współwłasności znaku towarowego przez kilka osób. Zgodnie z traktatami międzynarodowymi stowarzyszenia osób, których tworzenie i działalność nie są sprzeczne z prawem, mają prawo zarejestrować w Rosji wspólny znak towarowy, który ma na celu dostarczenie towarów, które są produkowane i mają te same cechy lub inne wspólne cechy. Taki znak towarowy należy do stowarzyszenia osób i nie jest przedmiotem praw każdego indywidualnego uczestnika. Zgodnie z formą wyrażenia znakami towarowymi są:

1) werbalne;

2) obrazowe;

3) obszerny.

Znaki słowne dzielą się na oznaczenia:

1) w postaci wyrazów języka naturalnego;

2) w postaci sztucznego tworzenia wyrazów.

Znaki graficzne - wizerunek istot żywych, przedmiotów, przedmiotów naturalnych i innych, postaci na płaszczyźnie.

Wolumetryczne - trójwymiarowe obiekty, figury i kombinacje linii.

Połączone znaki towarowe zawierają kombinacje elementów różnych typów znaków towarowych. Inne oznaczenia mogą obejmować dźwięk, światło i inne oznaczenia.

Można odmówić rejestracji znaku towarowego. Istnieją względne i bezwzględne odmowy rejestracji znaku towarowego. Bezwzględne są określane przez właściwości oznaczenia i są związane z treścią znaku towarowego:

1) oznaczenia, które nie mają zdolności odróżniającej;

2) fałszywe lub mogące wprowadzić konsumentów w błąd co do samego produktu lub jego producenta;

3) sprzeczne z interesem publicznym, zasadami człowieczeństwa i moralności;

4) zwroty będące ogólnie przyjętymi symbolami i terminami;

5) tytuły znanych dzieł sztuki bez zgody ich autorów;

6) oznaczenia reprezentujące poszczególne litery, cyfry nie posiadające oznaczenia graficznego, kombinacje nie tworzące kompozycji;

7) nazwy zwyczajowe stanowiące proste oznaczenia towarów;

8) oznaczenia charakteryzujące towar. Są to takie oznaczenia, które wskazują ich rodzaj, jakość, ilość, właściwość;

9) oznaczenia składające się z elementów reprezentujących herby, flagi, skrócone lub pełne nazwy organizacji międzynarodowych;

10) oznaczenia identyczne lub zbliżone w stopniu porównania z oznaczeniami specjalnymi i wizerunkami, nazwy szczególnie cennych obiektów dziedzictwa kulturowego, z wizerunkami wartości kulturowych przechowywanymi w zbiorach prywatnych;

11) oznaczenia zawierające elementy chronione w jednym z państw - stron umowy, jako oznaczenia identyfikujące wina i wyroby spirytusowe pochodzące z jego terytorium oraz posiadające szczególne właściwości i inne cechy określające ich pochodzenie, jeżeli znakiem towarowym wina lub wyrobów spirytusowych jest napój nie pochodzi z terytorium tego obiektu.

Względne warunki odmowy rejestracji znaku towarowego obejmują:

1) jeżeli taki znak towarowy został już zarejestrowany przez inną osobę;

2) jeżeli znak ten jest identyczny lub podobny do istniejących znaków towarowych.

Przez używanie znaku towarowego rozumie się jego używanie na opakowaniach, towarach przez właściciela znaku towarowego lub przez osobę na podstawie umowy licencyjnej. Możesz używać znaku towarowego na znakach, reklamach. Używanie znaku towarowego to nie tylko prawo, ale i obowiązek. Rejestracja znaku towarowego wygasa w przypadku nieużywania znaku towarowego przez okres 5 lat nieprzerwanie od dnia rejestracji. Umowa licencyjna (umowa franchisingowa) jest podstawą do przeniesienia prawa do znaku towarowego na inną osobę.

Używanie znaku towarowego zostaje zakończone:

1) z powodu wygaśnięcia rejestracji znaku towarowego;

2) na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu o przedterminowym ustaniu ochrony prawnej znaku towarowego w związku z jego używaniem na towarach niemających cech jednolitych;

3) na podstawie decyzji o wcześniejszym zaprzestaniu używania znaku towarowego z powodu jego nieużywania;

4) na podstawie decyzji Rospatent o przedterminowym rozwiązaniu znaku towarowego w przypadku likwidacji organizacji;

5) w przypadku odmowy rejestracji znaku towarowego uprawnionego;

6) na podstawie decyzji podjętej przez Izbę Sporów Patentowych na podstawie złożonego przez dowolną osobę wniosku o przedterminowe wygaśnięcie ochrony prawnej znaku towarowego z chwilą przejścia zarejestrowanego znaku towarowego do powszechnego używania jako oznaczenia towarów pewnego rodzaju. Nazwa pochodzenia towaru – nazwa będąca lub zawierająca współczesną lub historyczną nazwę kraju, miejscowości, miejscowości lub innego obiektu geograficznego albo pochodną takiej nazwy, która stała się znana w wyniku używania jej do oznaczania towarów, których szczególne właściwości są wyłącznie lub głównie zdeterminowane warunkami naturalnymi charakterystycznymi dla danego obiektu geograficznego, czynnikami ludzkimi lub jednym i drugim jednocześnie. Różnica między nazwą pochodzenia a znakiem towarowym:

1) właścicielem znaku towarowego może zostać osoba prawna, właścicielem nazwy pochodzenia towaru może zostać dowolna liczba osób prawnych działających w tym regionie;

2) ochrona nazwy pochodzenia towaru jest wykonywana bezterminowo;

3) nazwa pochodzenia towaru nie może być przeniesiona na podstawie umowy licencyjnej (umowa franchisingowa).

Stosowanie nazwy pochodzenia towarów zostaje zakończone:

1) wraz z zanikiem warunków charakterystycznych dla regionu;

2) jeżeli nie można użyć przy zmianie właściwości towaru.

WYKŁAD nr 16. Rynek i jego charakterystyka prawna

Rynek to sfera działalności przedsiębiorczej prowadzonej w oparciu o konkurencję w zakresie produkcji, sprzedaży, zakupu poszczególnych dóbr oraz użytkowania mienia. Ordynacja podatkowa Federacji Rosyjskiej definiuje rynek jako sferę obrotu towarami, określoną na podstawie zdolności kupującego lub sprzedającego do rzeczywistego i bez znaczących dodatkowych kosztów zakupu lub sprzedaży towarów na terytorium najbliższym kupującemu- sprzedawca lub poza nim. Cechy rynku:

1) obecność określonego przedmiotu rynku - towarów jednorodnych, które nie są wycofywane z obiegu. Jakościowe cechy rynku – wielkość obrotów towarowych;

2) obecność podmiotów rynkowych, przez które rozumie się osoby prawne i osoby fizyczne prowadzące działalność zawodową;

3) terytorium rynku (granice geograficzne, na których kupujący kupują lub mają możliwość zakupu towaru, a sprzedawcy sprzedają określony produkt i nie mogą tego zrobić poza nim):

a) rynki międzynarodowe;

b) rynki republikańskie;

c) rynki lokalne.

Rynek towarowy ma swoją własną strukturę - zestaw powiązań, które uczestniczą w promocji towarów od producentów do konsumentów, oraz infrastrukturę - zestaw powiązań, które bez bezpośredniej promocji towarów od producentów do konsumentów służą pracy struktury rynku. Elementami struktury rynku towarowego są:

1) producenci towarów;

2) handel hurtowy i inne organizacje pośredniczące;

3) organizacje handlu detalicznego;

4) konsumenci.

Na infrastrukturę rynku towarowego składają się:

1) odsprzedawcy - organizacje, które prowadzą działalność pośredniczącą i zapewniają interakcję producentów i konsumentów w zakresie zakupu lub sprzedaży towarów poprzez tworzenie rynków hurtowych, handel giełdowy, organizowanie wystaw i targów, świadczenie usług magazynowych itp.;

2) wsparcie informacyjne – organizacje zajmujące się obserwacją rynków towarowych, w tym rynków towarów konsumpcyjnych i produktów o przeznaczeniu przemysłowym;

3) przemysł opakowaniowy - struktury produkcyjne oraz środki regulacyjne i organizacyjne zapewniające wzrost konkurencyjności towarów i efektywności handlu poprzez tworzenie wyrobów opakowaniowych spełniających wymagania norm międzynarodowych;

4) wsparcie transportowe - wszystkie rodzaje transportu zapewniające przepływ towarów i ich dostawę do konsumentów;

5) wsparcie finansowe i kredytowe - organizacje zapewniające płatności, rozliczenia i wsparcie kredytowe dla przepływu towarów;

6) wsparcie organizacyjne – działania organizacyjne, które mają na celu minimalizację kosztów promocji produktów od producenta do konsumenta;

7) wsparcie regulacyjne - system federalnych ustaw, dekretów i zarządzeń Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekretów i zarządzeń Rządu Federacji Rosyjskiej, zarządzeń federalnych organów władzy wykonawczej, organów wykonawczych podmiotów Federacji Rosyjskiej i innych akty regulujące stosunki stron na rynkach towarowych. Mówi się, że rynek jest idealny, gdy:

1) wszystkie towary tego typu są obiektywnie jednorodne pod względem jakości, wyglądu i opakowania, a cena jest jednoznacznie porównywalna z danym produktem;

2) warunki konkurencji są jednakowe dla wszystkich sprzedających i kupujących, brak preferencji o charakterze przestrzennym, osobowym i czasowym;

3) rynek jest transparentny, tj. sprzedający i kupujący mają możliwość pełnego przeglądu rynku, uzyskania rzetelnych informacji o wszystkich okolicznościach transakcji (o cenach, rabatach, jakości produktów, warunkach dostawy i płatności). Jeśli któryś z tych warunków zostanie naruszony, rynek jest niedoskonały. Reklama towarów stwarza wielką nierówność warunków, ponieważ duże i odnoszące sukcesy przedsiębiorstwa są w stanie wydać duże sumy na reklamę i przeprowadzić dużą kampanię reklamową, tworząc w ten sposób uprzywilejowaną pozycję swoich towarów na rynku. Sprzedawcy towarów konsumpcyjnych zwykle wykorzystują opakowanie i prezentację wizualną, aby przedstawić swoje jednorodne produkty jako niejednorodne, aby poszerzyć obszar preferencji ze względu na korzystne położenie geograficzne. Istnieją następujące rodzaje rynków:

1) polypoly - jest wielu sprzedawców i wielu kupujących;

2) oligopson - wielu sprzedających i niewielu kupujących;

3) monopson – wielu sprzedających i jeden kupujący;

4) oligopol – kilku sprzedawców i wielu kupujących;

5) oligopol bilateralny – kilku sprzedających i kilku kupujących;

6) monopson ograniczony – kilku sprzedających i jeden kupujący;

7) monopol – jeden sprzedawca i wielu kupujących;

8) monopol ograniczony - jeden sprzedawca i kilku nabywców;

9) monopol dwustronny – jeden sprzedawca i jeden nabywca.

Wsparcie prawne funkcjonowania rynków towarowych zapewniają:

1) opracowywanie dokumentów regulacyjnych stwarzających warunki do funkcjonowania rynków towarowych, organizacji handlu hurtowego, świadczenia usług oraz zapobiegania przestępstwom;

2) opracowywanie zmian w ustawach i innych regulacyjnych aktach prawnych regulujących działalność uczestników rynków obrotu;

3) opracowanie dokumentów regulacyjnych i metodologicznych dotyczących certyfikacji i standaryzacji wyrobów;

4) opracowywanie dokumentów metodycznych dotyczących działalności handlowej i zaopatrzeniowej i marketingowej.

WYKŁAD nr 17. Kształtowanie się rynku towarowego w Rosji

Rynek towarowy w Rosji dopiero raczkuje. Rodzi to szereg problemów w jego funkcjonowaniu w początkowej fazie przejścia od systemu nakazowo-administracyjnego do rozwiniętych relacji rynkowych. Najważniejsze niedociągnięcia, którymi należy się zająć, to:

1) brak przejrzystego systemu marketingowego. Wiele przedsiębiorstw produkcyjnych nie myśli wystarczająco i organizuje sprzedaż wyprodukowanych towarów, w wyniku czego wyprodukowane towary pozostają w przedsiębiorstwie i nie docierają do konsumenta, a wszyscy pracownicy przedsiębiorstwa są zmuszeni do otrzymywania wynagrodzenia w towarach, a nie w pieniądzach. Aby naprawić tę sytuację, przedsiębiorstwo nie powinno rozpoczynać produkcji, dopóki nie zostanie ustalona sprzedaż;

2) niedorozwój rynku hurtowych organizacji pośredniczących, brak ich wielofunkcyjności. Przy rozwiniętym rynku handlowym hurtowe organizacje pośredniczące często odgrywają dominującą rolę w procesie obrotu handlowego ze względu na to, że organizacje pośredniczące stały się samowystarczalnym ogniwem, uwolniły producenta od konieczności organizowania sprzedaży swoich towarów. Z tego powodu firma przekazuje swoje towary pośrednikom, po czym sprzedaż towarów odbywa się według schematu profesjonalnie ustalonego przez pośredników bez udziału producenta;

3) słaby rozwój sieci handlu detalicznego. We współczesnej Rosji istnieje kilka prawnych mechanizmów kontroli nad sieciami handlu detalicznego, w wyniku czego duża ilość towarów i pieniędzy wisi w organizacjach pośredniczących i detalicznych poza kontrolą producenta, nigdy nie docierając do konsumenta.

Aby przezwyciężyć niedoskonałość rynku handlowego w Rosji, konieczne są następujące środki:

1) planowanie produkcji z uwzględnieniem możliwości sprzedaży przyszłych towarów;

2) stworzenie rozbudowanej sieci profesjonalnych organizacji pośrednictwa hurtowego;

3) tworzenie kontrolowanych sieci handlu detalicznego;

4) tworzenie zaplecza informacyjnego dla rynków towarowych;

5) rozwój branży opakowaniowej;

6) rozwój usług transportowych dla rynków towarowych;

7) wsparcie regulacyjno-prawne funkcjonowania rynków towarowych;

8) konsolidacja partii dostaw;

9) zapewnienie warunków przemieszczania i przechowywania towarów przy minimalnych stratach;

10) tworzenie sieci organizacji realizujących transakcje płatnicze i rozliczeniowe oraz udzielanie pożyczek w obrocie towarowym;

11) wprowadzenie nowoczesnych form zarządzania infrastrukturą rynkową;

12) organizacja szkolenia i przekwalifikowania personelu;

13) podniesienie poziomu kultury relacji rynkowych;

14) wyeliminowanie skłonności kontrahentów do naruszania wzajemnych zobowiązań;

15) zniesienie znaczącego wpływu struktur przestępczych;

16) jednolite rozmieszczenie organizacji pośredniczących na terytorium Rosji;

17) likwidacja rozdrobnienia rynku usług spedycyjnych;

18) zapewnienie bezpieczeństwa towarów.

WYKŁAD nr 18. Struktura rynku towarowego. Wsparcie prawne rozwoju rynku towarowego

1. Struktura rynku towarowego

Struktura rynku towarowego rozumiana jest jako zbiór ogniw zaangażowanych w promocję towarów od producentów do konsumentów. Główne ogniwa rynku towarowego to:

1) producenci towarów;

2) handel hurtowy i inne organizacje pośredniczące;

3) organizacje handlu detalicznego;

4) konsumenci.

Producent towarów – organizacja, niezależnie od jej formy organizacyjno-prawnej, a także indywidualny przedsiębiorca, produkująca towary przeznaczone do sprzedaży konsumentom.

Handel jest umową, na mocy której jedna strona (sprzedawca) zobowiązuje się przekazać rzecz (towar) drugiej stronie (kupującemu), a kupujący zobowiązuje się do zapłaty za nią określonej kwoty (ceny).

Handel hurtowy to obrót towarami w celu ich późniejszej odsprzedaży lub profesjonalnego wykorzystania. Strony handlu hurtowego nazywane są kontrahentami. Rodzaje handlu hurtowego:

1) w miejscu wykonania - w miejscach sprzedaży hurtowej, w zakładzie handlowym;

2) do czasu wydania towaru - przez zamówienia wstępne, z natychmiastowym przekazaniem towaru;

3) do terminu zapłaty za towar – przy przedpłacie, przy zapłacie na kredyt, w ratach;

4) ze względu na obowiązek dostarczenia towaru – z dostawą, bez dostawy.

Handel detaliczny to sprzedaż towarów i świadczenie usług klientom na użytek osobisty, rodzinny, niezwiązany z działalnością gospodarczą.

Stronami detalicznymi są sprzedawca, który jest indywidualnym przedsiębiorcą, oraz kupujący, którym może być każdy obywatel. Przedmiotem handlu detalicznego są rzeczy, które nie są wycofywane z obiegu cywilnego. Rodzaje handlu detalicznego:

1) sprzedaż towaru pod warunkiem, że kupujący przyjmie towar w określonym terminie; Sprzedającemu nie przysługuje prawo sprzedaży towaru innej osobie w terminie określonym w umowie;

2) sprzedaż towarów na próbki. Umowa zostaje zawarta na podstawie zapoznania się z towarem kupującego lub według katalogu lub opisu;

3) sprzedaż towarów przy użyciu automatów sprzedających. Właściciel automatu jest zobowiązany do przekazania kupującemu informacji o sprzedającym, produktach i czynnościach, które należy wykonać, aby otrzymać towar poprzez umieszczenie informacji na automacie lub w inny sposób;

4) sprzedaż towarów z warunkiem dostawy. Sprzedający przy zawarciu umowy zobowiązuje się dostarczyć towar we wskazane miejsce i przekazać go wskazanej osobie.

Konsument - obywatel, który zamierza zamówić lub kupić lub zamówić, nabywać lub wykorzystywać towary wyłącznie na potrzeby osobiste, rodzinne, domowe i inne niezwiązane z działalnością przedsiębiorczą.

2. Wsparcie prawne rozwoju rynku towarowego

Obecnie trwa opracowywanie dokumentów normatywnych, nowelizacji ustaw i innych normatywnych aktów prawnych. Tak więc w 2006 r. Przyjęto nowe akty ustawodawcze, które w taki czy inny sposób odnoszą się do rozwoju rynku towarowego w Rosji:

1) Ustawa federalna „O reklamie”;

2) Ustawa Federalna „O ochronie konkurencji”;

3) Kodeks Wodny Federacji Rosyjskiej z dnia 3 czerwca 2006 r. Nr 74-FZ (VK RF);

4) Kodeks leśny Federacji Rosyjskiej z dnia 4 grudnia 2006 r. Nr 200-FZ (LC RF);

5) Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej. Część czwarta (wchodzi w życie 1 stycznia 2008 r.).

Proces poprawy regulacji technicznych w Federacji Rosyjskiej trwa. Szczyt przyjęcia głównych ustaw dotyczących rozwoju rynku towarowego przypadał na lata 2002-2004.

WYKŁAD nr 19. Prawna regulacja cen. Rodzaje cen

1. Prawna regulacja cen

Cena jest jedną z kluczowych cech produktu. Cena - kwota pieniędzy, którą kupujący płaci, a sprzedawca otrzymuje za jednostkę towaru. Przede wszystkim cena to kwota pieniędzy, jaką kupujący jest skłonny zapłacić za produkt. Ale w tym przypadku jest to cena kupna lub cena sprzedaży. Popyt to dobra, które kupujący są skłonni kupić po określonym poziomie cen. Dla sprzedawcy cena to ilość jednostek pieniężnych, za które zgadza się sprzedać ten sam produkt. I to jest cena sprzedawcy, czyli cena ofertowa. Oferta - są to towary, które sprzedawca uważa za opłacalne oferować na rynku po określonym dla nich poziomie cenowym. Tak więc cena towaru jest wynikiem porozumienia między ceną sprzedającego a ceną kupującego. Cena jest kategorią historyczną, która powstała w procesie wymiany towarów.

Istnieje tak zwana kosztowna metoda ustalania ceny towaru. Stanowi cenę towaru z pozycji producenta i sprzedawcy. Metoda ta jest budowana z uwzględnieniem faktu, że producent i sprzedawca, sprzedając towar po określonej cenie, musi nie tylko zwrócić koszty, ale także uzyskać dodatkowy dochód w postaci zysku. W związku z tym formuła cenowa określona na podstawie podejścia kosztowego to:

C \uXNUMXd C + Pr

gdzie C - cena towaru;

C - koszt towaru (koszty produkcji);

Pr - zysk otrzymany przez producenta (sprzedawcę).

Aby określić cenę produktu, możesz użyć równania Irvinga Fishera:

M x O = T x C

Dlatego:

C = M x O/T

C - cena jednostki towaru;

M to ilość pieniędzy w obiegu;

O - prędkość cyrkulacji, tj. liczba obrotów, które jednostka monetarna wykonuje w ciągu roku;

T to ilość sprzedanych i zakupionych towarów.

Darmowa wycena jest jedną z cech rynku, ale państwo zastrzega sobie mechanizmy regulacji cen towarów:

1) ustalanie podatków, akcyzy, ceł;

2) ustalanie cen na towary monopoli naturalnych (przewóz ropy i gazu, telekomunikacja, usługi portu, poczty, systemy ciepłownicze itp.);

3) ustalenie maksymalnego zasiłku na leki z określonego wykazu;

4) państwowe interwencje towarowe. Państwo albo sprzedaje ze swoich rezerw, albo dokonuje zakupów po określonej cenie na określone towary;

5) kontrolę podatkową niektórych transakcji. Sprawdzają cenę towaru przy zawieraniu transakcji barterowych, w transakcjach pomiędzy podmiotami powiązanymi, gdy cena towaru odbiega o więcej niż 20% w górę lub w dół od poziomu ceny stosowanej przez podatników dla towarów jednorodnych w krótkim czasie, przy zawieraniu transakcji handlu zagranicznego.

2. Rodzaje cen

Ceny można sklasyfikować:

1) zgodnie z przeznaczeniem towaru:

a) sprzedaż hurtowa;

b) sprzedaż detaliczna;

2) według metody kształcenia:

a) umowne;

b) bezpłatne.

Cena hurtowa - cena sprzedawana przez producenta odbiorcom hurtowym. Składa się na nią koszt i zysk, a także ewentualne rabaty i narzuty na rzecz organizacji sprzedaży.

Cena detaliczna - cena, po której produkt jest sprzedawany publicznie w detalu. Składa się z ceny hurtowej towaru i marży detalistów. Cena umowna ustalana jest za zgodą stron. Zmiana ceny po zawarciu umowy jest możliwa w przypadkach i na warunkach przewidzianych umową, przepisami prawa lub w sposób przewidziany przepisami prawa. Jeżeli cena nie jest ustalona w umowie o odszkodowanie i nie można jej ustalić na podstawie warunków umowy, to wykonanie umowy musi zapewnić cena, która w porównywalnych okolicznościach jest zwykle pobierana za podobne towary. Bezpłatną cenę ustala sprzedawca, biorąc pod uwagę sytuację podaży i popytu na rynku identycznych towarów.

WYKŁAD nr 20. Działalność targów hurtowych. Wystawy

1. Działalność targów hurtowych

Targi hurtowe to niezależna impreza rynkowa, dostępna dla wszystkich producentów, sprzedawców i kupujących. Targi organizowane są w określonym miejscu i na określony czas w celu zawarcia umów sprzedaży wystawionych próbek oraz nawiązania regionalnych, międzyregionalnych i międzypaństwowych więzi gospodarczych.

Obecnie stan prawny targów i tryb ich odbywania nie są regulowane odrębną ustawą. Tradycyjnie targi organizowane są w następujący sposób:

1) centralne władze wykonawcze, władze podmiotów Federacji Rosyjskiej tworzą komisję sprawiedliwą;

2) w skład komisji targowej wchodzą przedstawiciele organów zarządzających przemysłem i handlem;

3) komisja powołuje władze i inne organy targów - dyrekcję, sąd polubowny, wydziały;

4) dyrekcja decyduje w sprawach bezpośredniej organizacji i zarządzania targami, ustala terminy targów, ustala wysokość opłat dla uczestników, decyduje o zakwaterowaniu uczestników, opracowuje harmonogram imprez, ogłasza targi w głoska bezdźwięczna.

Po tym wszystkim przez pewien czas w określonym miejscu odbywają się targi, podczas których nawiązywane są bezpośrednie relacje między sprzedawcami i kupującymi, a także organizacjami pośredniczącymi, w krótkim czasie nawiązywane są liczne stosunki umowne i gospodarcze, sprzedaż rozwiązywane są problemy z zaopatrzeniem i prowadzona jest sprzedaż towarów, pokazano próbki dużej liczby towarów z różnych sektorów gospodarki.

Do zadań targów hurtowych należą:

1) wzmocnienie wpływu handlu na tworzenie planów produkcji towarów;

2) oddziaływanie na branżę w celu rozszerzenia i aktualizacji asortymentu;

3) wprowadzenie do produkcji nowych wyrobów;

4) zaopatrywanie handlu detalicznego towarami zgodnie z zamówieniami organizacji handlowych iz uwzględnieniem zapotrzebowania konsumentów.

Znaki targów hurtowych:

1) epizodyczne;

2) z góry ustalone terminy organizowania targów;

3) konkretne miejsce targów;

4) prowadzenie obrotu w formie otwartej aukcji publicznej;

5) obrót towarami odbywa się według próbek, norm, certyfikatów, katalogów i opisów.

Ze względu na skalę swojej działalności targi hurtowe mogą być:

1) międzynarodowy;

2) ogólnorosyjski;

3) regionalne;

4) lokalny;

5) przemysł;

6) międzysektorowe.

Według specjalizacji produktowej targi dzielą się na:

1) uniwersalny;

2) specjalistyczne.

2. Wystawy

Wystawa jest publiczną demonstracją osiągnięć określonych gałęzi materialnej lub duchowej sfery społeczeństwa, której głównym celem jest wymiana idei, teorii, wiedzy podczas prowadzenia pracy komercyjnej. Funkcje wystawy polegają na tym, że wystawy prowadzą badania marketingowe w określonym segmencie rynku, prezentują własne produkty, wymieniają informacje między osobami prawnymi oraz zawierają umowy sprzedaży swoich produktów, technologii produkcji. Wystawy są klasyfikowane:

1) według składu geograficznego eksponatów;

2) według podstawy tematycznej (branżowej);

3) przez znaczenie imprezy dla gospodarki;

4) do czasu operacji:

stały;

b) tymczasowe;

5) według terytorium:

Narodowy;

b) międzynarodowe;

6) branżowe i specjalistyczne.

Przedmiotem działalności wystawienniczo-targowej są:

1) wystawca – przedstawiciel produktu działający w celu znalezienia nabywców lub partnerów do wspólnych działań; państwo uczestniczy w działalności wystawienniczej jako wystawca broni;

2) firma wystawiennicza (organizator) – osoba prawna, która organizuje i prowadzi wystawy lub ekspozycje indywidualne;

3) odwiedzający to profesjonaliści, którzy realizują swoje zainteresowania zawodowe lub handlowe.

Organizatorzy przesyłają informację o wystawie, która nazywa się nieodwołalną ofertą. Jest ukierunkowany i relacjonowany w prasie, zawiera wszystkie niezbędne warunki. Udział w wystawie odbywa się na podstawie zgłoszenia, którego realizacja nazywana jest akceptacją. Wystawca zobowiązany jest do uiszczenia obowiązkowej opłaty rejestracyjnej. W przypadku odmowy udziału opłata nie podlega zwrotowi. Przedmiotem umowy jest powierzchnia wystawiennicza. Firma wystawiennicza przedstawia wystawcy na okres montażu, demontażu, eksploatacji sprzętu w stanie nadającym się do wykorzystania w określonych celach. Przyjęcie i wydanie wydzierżawionej powierzchni sformalizowane jest aktami podpisanymi przez upoważnione osoby stron.

Podstawowymi warunkami umowy na obsługę wystawienniczą i targową są:

1) termin wystawy;

2) zapewnienie powierzchni, która jest podzielona na ścianę niewyposażoną i wyposażoną pod klucz. Określana jest minimalna wielkość wynajmowanej powierzchni, przy czym powierzchnię wystawienniczą niewykorzystaną przez wystawcę na 24 godziny przed otwarciem wystawy uważa się za wolną;

3) ubezpieczenie przez firmę wystawienniczą wynajmowanego lokalu, dokonane na koszt wystawcy. To jest warunek wstępny.

Wystawca jest zobowiązany:

1) zapewnić dostęp do eksponatów wystawy;

2) przechowywać eksponaty, których nie można wyjąć lub usunąć, sprzedane do końca wystawy.

Wystawca prowadzi wszelkiego rodzaju działania promocyjne, ale wyłącznie w granicach wynajmowanego stoiska i zgodnie z tematyką wystawy. W przypadku odmowy przez wystawcę usług dodatkowych, wówczas jest on zobowiązany do zwrotu kwoty poniesionych nakładów, aw przypadku odmowy zamówionego personelu, płaci karę. Wystawca ma prawo do zmniejszenia powierzchni wystawy lub odmowy udziału w niej, przy czym jest zobowiązany do zapłaty kary:

1) jeśli odmówił na 2 miesiące przed rozpoczęciem wystawy - 50%;

2) jeśli odmówił na 1 miesiąc przed rozpoczęciem wystawy - 100%.

Demontaż ekspozycji musi być dokonany zgodnie z warunkami umowy, w przeciwnym razie firma wystawiennicza zwolni powierzchnię wystawienniczą na koszt wystawcy, nie ponosząc odpowiedzialności za wyrządzoną wystawcy szkodę i pobierze karę w wysokości trzech razy czynsz.

Organizator wystawy:

1) zapewnić miejsce lub stoisko w wyznaczonym terminie;

2) samodzielnie wykonuje inżynierskie i innego rodzaju usługi, roboty;

3) ubezpieczyć dzierżawione powierzchnie;

4) zapewnić ochronę tymczasową.

Jeżeli warunki wystawy ulegną zmianie lub wystawa zostanie odwołana, a organizator uprzedził o tym z 3 miesięcznym wyprzedzeniem, wówczas jest zwolniony z odpowiedzialności. Firma wystawiennicza nie ponosi również odpowiedzialności w przypadku wystąpienia siły wyższej.

WYKŁAD nr 21. Działalność dealera

Działalność dealera to zawieranie transakcji kupna i sprzedaży papierów wartościowych we własnym imieniu i na własny koszt poprzez publiczne ogłaszanie cen kupna i sprzedaży określonych papierów wartościowych z obowiązkiem kupna i (lub) sprzedaży tych papierów wartościowych po cenach ogłaszanych przez osobę prowadzącą na taką działalność (art. 4 ustawy federalnej z 22 kwietnia 1996 r. Nr 39-FZ „O rynku papierów wartościowych”).

Dealer prowadzi swoją działalność na rynku papierów wartościowych zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Dealer ma prawo ogłosić minimalną i maksymalną liczbę zakupionych i (lub) sprzedanych papierów wartościowych, a także istotne warunki umowy kupna-sprzedaży papierów wartościowych, okres obowiązywania cen zadeklarowanych w umowie. Dealerem może być wyłącznie organizacja handlowa będąca osobą prawną. Istotnym warunkiem w umowach sprzedaży papierów wartościowych zawieranych przez dealera jest cena. Dealer zobowiązany jest do zawarcia umowy kupna-sprzedaży papierów wartościowych na warunkach przez niego podanych do publicznej wiadomości, będących w istocie ofertą publiczną.

Jeżeli dealer nie określi w ofercie takich warunków, jak minimalna i maksymalna liczba papierów wartościowych, które mają być kupowane lub sprzedawane oraz okres, w którym obowiązują zadeklarowane przez niego ceny, jest on zobowiązany do zawarcia umowy na tych warunkach w w formie, jaką oferuje klient. Uchylanie się dealera od zawarcia umowy prowadzi do tego, że może on być pozwany o wymuszenie zawarcia umowy lub o naprawienie szkody wyrządzonej klientowi. Transakcje dokonywane w imieniu klientów na podstawie umów prowizyjnych i prowizyjnych mają pierwszeństwo realizacji w porównaniu z działalnością dealerską brokera.

Strukturę sieci dealerskiej tworzą działy związane z procesem realizacji i rozliczania transakcji:

1) dział obrotu zajmujący się zawieraniem transakcji na papierach wartościowych w imieniu spółki i jej klientów. Działowi handlowemu powierza się minimum operacji księgowych i rozliczeniowych, ponieważ są one przenoszone do back office;

2) back office, którego głównym zadaniem jest przygotowanie dokumentów stanowiących integralną część transakcji: potwierdzenie transakcji, umowa kupna-sprzedaży, polecenie przeniesienia praw majątkowych;

3) rachunkowość, której zadaniem jest ewidencjonowanie, przeprowadzanie transakcji bezpośrednio związanych z obrotem papierami wartościowymi. Dział księgowości sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z zasadami rosyjskiej rachunkowości i przeprowadza zwykłe procesy biznesowe charakterystyczne dla każdego przedsiębiorstwa.

WYKŁAD Nr 22. Prawna regulacja obrotu. Licytanci

1. Prawna regulacja obrotu

Licytacja jest jednym ze sposobów zawierania umów, których celem jest sprzedaż nieruchomości, z wyjątkiem umów, których wykonanie w drodze licytacji jest niezgodne z ich istotą. Istota licytacji polega na tym, że umowę zawiera organizator licytacji z osobą, która licytację wygrała. Licytacja to uregulowany prawnie mechanizm mający na celu jak najskuteczniejsze ustalenie właściciela nieruchomości lub praw majątkowych. W szerokim znaczeniu licytacja rozumiana jest jako cały mechanizm zawierania umowy, aw węższym jako procedura wyłonienia zwycięzcy spośród podmiotów pragnących zawrzeć umowę i składających oferty udziału w licytacji. Głównym celem aukcji jest zapewnienie zarówno interesu publicznego, jak i prywatnego. Państwo stara się skutecznie sprzedawać majątek, aw walce konkurencyjnej najbardziej opłaca się nabywać określoną własność lub prawa we własnym interesie.

Licytacja odbywa się w formie licytacji lub konkursu.

Na aukcji wygrywa osoba, która zaoferuje najwyższą ofertę. W konkursie zwycięzcą zostaje osoba, która zaoferuje najlepsze warunki, o czym rozstrzygnie komisja konkursowa. Taką komisję z góry wyznacza organizator aukcji. Formę licytacji ustala właściciel sprzedawanej rzeczy lub właściciel realizowanego prawa majątkowego, chyba że przepisy prawa stanowią inaczej.

Rodzaje transakcji:

1) aukcja nieograniczona – najkorzystniejszy rodzaj przetargu;

2) licytacje lub przetargi zamknięte – nie są organizowane dla wszystkich i tylko wtedy, gdy przedmiotem dostawy jest towar na potrzeby obronności i bezpieczeństwa lub mienie, które jest sprzedawane i jest zakwalifikowane jako mające ograniczony obrót;

3) jednoetapowe lub dwuetapowe. W licytacji dwustopniowej pierwszym etapem są negocjacje z dostawcami i określenie ich możliwości, a wszyscy dostawcy składają oferty bez określania ceny na przedmiot licytacji. Na podstawie wyników pierwszego etapu można dokonać zmian w dokumentacji. W drugim etapie uczestnicy składają oferty z cenami.

Podstawa licytacji:

1) prywatyzacja majątku państwowego i komunalnego;

2) dostawa towarów na potrzeby państwa;

3) nabycie działki państwowej lub komunalnej albo zawarcie umowy dzierżawy tej działki;

4) składanie zamówień na roboty budowlane, przewidujące wybór wykonawcy (licytacja kontraktowa);

5) podział kwot eksportowych;

6) uzyskanie koncesji na podstawie przepisów o łączności na świadczenie usług łączności, jeżeli na danym terytorium dostępność widma radiowego jest ograniczona;

7) upadłość przedsiębiorstwa;

8) sprzedaż zastawionej nieruchomości.

Osoby prawne przeprowadzają przetargi w celu zaspokojenia swoich potrzeb wewnątrzgospodarczych.

2. Licytanci

Przedmioty handlowe:

1) właściciel rzeczy;

2) właściciel prawa majątkowego;

3) wyspecjalizowana organizacja działająca na podstawie umowy z właścicielem i działająca w jego imieniu lub we własnym imieniu.

W licytacji o prawo do sprzedaży działki sprzedającym jest organ publiczny lub samorząd terytorialny. Organy te działają również we własnym imieniu. W przypadku upadłości organizacji w jej imieniu na licytacji działa zarządca zewnętrzny na podstawie decyzji rady wierzycieli, która może zwrócić się do wyspecjalizowanej organizacji o zapłatę za swoje usługi kosztem majątku dłużnika. Organizacja ta nie powinna być osobą zainteresowaną zarówno w stosunku do dłużnika, jak i menedżera zewnętrznego. Sprzedaż zastawionej nieruchomości, przeprowadzana w formie licytacji, ma na celu sprzedaż zastawionej nieruchomości i jest przeprowadzana przez wyspecjalizowaną organizację wybraną przez zastawnika. Aukcja sprzedaży zastawionej nieruchomości musi być otwarta. Aukcje i konkursy na prawo do korzystania z zasobów podziemnych są prowadzone przez Ministerstwo Zasobów Naturalnych Federacji Rosyjskiej i jego organy terytorialne.

W konkursie lub aukcji mogą wziąć udział dwie lub więcej osób.

Do przeprowadzania przetargów powołana jest komisja, której kompetencje obejmują:

1) przeprowadzenie niezależnej oceny przedmiotu aukcji;

2) ustalenie zwycięzcy aukcji;

3) ogłoszenie o aukcji;

4) zarejestrowanie protokołu z wyników aukcji;

5) podjęcie decyzji o uznaniu aukcji za nieważną.

W aukcji nie mogą brać udziału:

1) organizacje znajdujące się w stanie likwidacji, reorganizacji lub upadłości;

2) którzy podali nieprawdziwe informacje o sobie;

3) którzy nie posiadają odpowiedniej licencji;

4) niezgodne z innymi wymaganiami.

WYKŁAD nr 23. Licytacja. Uznanie aukcji za nieważną

1. Licytacja

Organizator licytacji musi zgłosić licytację nie później niż 30 dni przed licytacją. Ogłoszenie o aukcji musi zawierać następujące informacje:

1) ostateczny termin przyjmowania wniosków;

2) czas obrotu;

3) miejsce obrotu;

4) przedmiot licytacji;

5) tryb rejestracji do udziału w aukcji;

6) forma licytacji;

7) tryb przeprowadzania aukcji;

8) cena wywoławcza;

9) wykaz dokumentów do złożenia;

10) wysokość kaucji, warunki i tryb jej wpłacania;

11) tryb ustalenia osoby, która wygrała licytację;

12) warunki zawarcia umowy.

Ogłoszenie o aukcji dokonane przez organizatora jest ofertą nieodwołalną, jednakże organizator aukcji otwartej, który dokonał ogłoszenia, ma prawo odmówić przeprowadzenia aukcji. Odmowa jest przyjmowana nie później niż 3 dni przed jej odbyciem, aw trakcie zawodów – nie później niż 30 dni. Jeżeli organizator odmówi przeprowadzenia aukcji otwartej z naruszeniem określonych terminów, jest zobowiązany do zrekompensowania uczestnikom rzeczywistej szkody, jaką ponieśli. W przypadku aukcji zamkniętej odszkodowanie za realną szkodę jest rekompensowane bez względu na okres odmowy przeprowadzenia aukcji przez organizatora.

Licytanci wpłacają depozyt. Kwota, warunki i tryb wniesienia depozytu wskazane są w ogłoszeniu o aukcji. Jeśli licytacja się nie odbędzie, zadatek podlega zwrotowi. Kaucja jest zwracana osobom, które wzięły udział w aukcji, ale jej nie wygrały. Przy zawieraniu umowy z osobą, która wygrała licytację, kwota wpłaconego przez niego wadium jest zaliczana na poczet wykonania zobowiązań wynikających z zawartej umowy.

Po przeprowadzeniu licytacji lub konkursu osoba, która wygrała licytację oraz organizator licytacji podpisują protokół z wyników licytacji. Wynik taki ma moc umowy i zostaje podpisany w dniu licytacji lub konkursu. W przypadku uchylenia się od podpisania tego protokołu osoba, która wygrała licytację przegrywa wadium, a jeśli organizator uchyla się od podpisania protokołu zwraca kwotę wadium w podwójnej wysokości i rekompensuje straty. Jeżeli przedmiotem jest prawo do zawarcia umowy, to musi być ona podpisana nie później niż 20 dni; w przypadku uchylenia się od podpisania przez jedną ze stron, druga strona ma prawo zwrócić się do sądu z żądaniem zawarcia umowy i naprawienia strat.

2. Uznanie aukcji za nieważną

Licytacja, w trakcie której dochodzi do naruszenia zasad, zostaje unieważniona na żądanie zainteresowanej osoby. W takim przypadku sama umowa zawarta z osobą, która wygrała aukcję, również jest uznawana za nieważną.

Lista naruszeń, w obecności których aukcja może zostać uznana za nieważną:

1) naruszenie trybu zgłaszania ofert (zgłoszenie procedury jest transakcją jednostronną);

2) odmowa przyjęcia zgłoszenia do udziału w aukcji;

3) naruszenie warunków rozpatrzenia wniosku;

4) zatajenia informacji o wystawionej na licytację rzeczy lub prawie majątkowym;

5) nieuzasadnioną odmowę sprzedaży rzeczy lub prawa majątkowego;

6) odmowa zapłaty;

7) ujawnienie informacji o oferentach przed ich rozpoczęciem;

8) naruszenie zasad postępowania przetargowego.

Nieważna umowa nie pociąga za sobą skutków prawnych i nie jest ważna od momentu jej zawarcia. Jeżeli umowa jest nieważna, każda ze stron jest zobowiązana do zwrotu drugiej stronie wszystkiego, co zostało otrzymane na podstawie umowy, a jeśli nie jest możliwy zwrot tego, co zostało otrzymane w naturze, do zwrotu ich wartości w pieniądzu (klauzula 2 artykułu 167 Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej).

WYKŁAD nr 24. Obrót giełdowy. Rodzaje wymiany

1. Handel giełdowy

Giełda jest stowarzyszeniem sprzedających, kupujących i pośredników w celu stworzenia warunków do handlu, zwiększenia, obniżenia kosztów operacji handlowej; Jest organizatorem aukcji. Giełda pozwala skoncentrować podaż i popyt na produkt w jednym miejscu i czasie, a tym samym szybko i najdokładniej ocenić jego cenę. Giełda pomaga uzyskać informacje o aktualnym rynku towarowym na danym obszarze.

Uczestnikami obrotu giełdowego są:

1) członkowie giełdy;

2) odwiedzający.

Osoby uczestniczące w obrocie giełdowym – osoby prawne i fizyczne niebędące członkami giełdy, które zgodnie z dokumentami założycielskimi giełdy mają prawo dokonywać transakcji giełdowych. Odwiedzający handel giełdowy mogą być stałe i czasowe (jednorazowe) (klauzula 1, art. 21 ustawy Federacji Rosyjskiej z dnia 20 lutego 1992 r. Nr 2383-1 „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”).

Stali goście nie uczestniczą w tworzeniu kapitału docelowego i zarządzaniu giełdą; korzystają z usług giełdy i są zobowiązane do uiszczenia opłaty za prawo do uczestniczenia w obrocie giełdowym w wysokości określonej przez właściwy organ zarządzający giełdą. Stali goście będący firmami maklerskimi, domami maklerskimi lub niezależnymi maklerami są uprawnieni do prowadzenia pośrednictwa giełdowego. Nie dopuszcza się przyznania stałemu odwiedzającemu prawa do uczestniczenia w obrocie giełdowym na okres dłuższy niż 3 lata; liczba stałych gości nie powinna przekraczać 30% całkowitej liczby członków giełdy.

Jednorazowi odwiedzający handel giełdowy mają prawo dokonywać transakcji tylko na towary rzeczywiste, we własnym imieniu i na własny koszt (art. 21 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”).

Członkowie giełdy niebędący firmami maklerskimi ani niezależnymi maklerami, a także osoby zwiedzające giełdę uczestniczą w obrocie giełdowym:

1) bezpośrednio we własnym imieniu (tylko przy obrocie rzeczami rzeczywistymi, wyłącznie na własny koszt, bez prawa do pośrednictwa giełdowego);

2) za pośrednictwem zorganizowanych przez siebie domów maklerskich;

3) na podstawie umowy z firmami maklerskimi, domami maklerskimi i niezależnymi maklerami działającymi na tej giełdzie.

2. Rodzaje wymian

Giełdy są klasyfikowane:

1) według celu:

a) organizacje komercyjne (biorą zysk i rozdzielają go wśród założycieli);

b) organizacje non-profit (nie dążą do osiągnięcia zysku);

2) według stopnia ingerencji państwa:

a) bezpłatny (bezpłatna realizacja warunków dostępu do giełdy);

b) regulowane (ściśle regulowane przez państwo);

3) przez dostęp:

a) otwarte;

b) zamknięte (biorą udział tylko przedmioty specjalne);

4) według rodzaju wymienianych towarów:

a) uniwersalne;

b) zapas;

c) waluta.

Funkcje wymiany dzielą się na strategiczne i taktyczne. Funkcje strategiczne to koordynacja podaży i popytu, ustalanie cen na przyszłość oraz ubezpieczenie od wahań cen. Taktyczne funkcje giełd to sprzedaż i zakup, standaryzacja towarów giełdowych, opracowywanie wzorców umów, ugody, działania informacyjne, arbitraż itp.

Funkcje wymiany:

1) organizowanie (wykonywanie funkcji pośredniczących);

2) stabilizujące (potrafi przewidywać warunki rynkowe, identyfikować trendy zmian cen);

3) ceny;

4) dystrybucja towarów (organizuje przepływy handlowe, które są stabilne, zapobiegają różnego rodzaju niedoborom);

5) informacyjne;

6) kontrolnych i regulacyjnych. Giełda określa tryb dopuszczania papierów wartościowych do obrotu;

7) nadzór (nadzoruje rzetelność zawierania transakcji na parkietach).

WYKŁAD nr 25. Status prawny giełd towarowych

Pozycję i działalność giełd towarowych reguluje ustawa Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i handlu giełdowym”. Giełda towarowa jest organizacją posiadającą prawa osoby prawnej, która tworzy rynek hurtowy poprzez organizowanie i regulowanie otwartych aukcji publicznych odbywających się w określonym miejscu i czasie zgodnie z zasadami ustalonymi przez giełdę (ust. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”. Głównym celem giełd towarowych jest tworzenie hurtowego rynku towarowego. Głównym zadaniem giełdy towarowej jest organizacja i regulacja obrotu giełdowego.A giełda towarowa nie jest uprawniona do prowadzenia działalności niezwiązanej z organizacją obrotu giełdowego.

Giełda jest ustanowiona przez osoby prawne i (lub) osoby fizyczne i podlega rejestracji państwowej zgodnie z ustaloną procedurą. Giełda ma formę podmiotu gospodarczego lub organizacji non-profit. Do prowadzenia obrotu giełdowego wymagana jest licencja. Zezwolenie na organizowanie obrotu giełdowego wydaje Komisja Giełd Towarowych w ramach Federalnej Służby Rynków Finansowych (klauzula 3 Regulaminu Komisji Giełd Towarowych przy Państwowym Komitecie Federacji Rosyjskiej ds. Polityki Antymonopolowej i Wspierania Nowych Struktur Gospodarczych, zatwierdzony dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 24 lutego 1994 r. Nr 152).

Osobliwością giełdy jest to, że jest ona regulowana dużą liczbą dokumentów giełdowych:

1) statut giełdy;

2) zasady obrotu giełdowego itp.

Statut giełdy przewiduje:

1) strukturę zarządzania i organy kontrolne giełdy, ich funkcje i uprawnienia, tryb podejmowania decyzji;

2) wielkość kapitału docelowego;

3) wykaz i tryb tworzenia funduszy stałych;

4) maksymalną liczbę członków giełdy;

5) tryb przyjmowania na członków giełdy, zawieszenia i zakończenia członkostwa;

6) prawa i obowiązki członków giełdy oraz innych uczestników obrotu giełdowego;

7) tryb rozstrzygania sporów między uczestnikami obrotu giełdowego o transakcje giełdowe, działalność giełdy, jej oddziałów i innych odrębnych oddziałów.

Zasady obrotu giełdowego określają:

1) tryb prowadzenia obrotu giełdowego;

2) rodzaje transakcji giełdowych;

3) nazwę działów towarowych;

4) wykaz głównych działów strukturalnych giełdy;

5) tryb rejestracji i księgowania transakcji giełdowych;

6) tryb podawania cen towarów wymienianych;

7) środki kontroli cen;

8) środki zapewniające porządek i dyscyplinę na licytacji;

9) wykaz naruszeń, za które mogą zostać nałożone grzywny oraz ich wysokość;

10) wysokość potrąceń.

Giełda Towarowa może posiadać oddziały i inne wyodrębnione strukturalne pododdziały utworzone zgodnie z przepisami prawa. W celu ochrony interesów swoich członków i realizacji wspólnych programów, w tym organizowania wspólnego handlu, giełdy mogą tworzyć związki, stowarzyszenia i inne stowarzyszenia, które koordynują ich działalność (klauzula 1, art. 4 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym ").

Giełda nie może prowadzić działalności handlowej, obrotu i pośrednictwa oraz innej działalności niezwiązanej bezpośrednio z organizacją obrotu giełdowego. Ograniczenie nie dotyczy osoby prawnej i osoby fizycznej będącej członkiem giełdy (klauzula 2, art. 3 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”). Giełda nie jest uprawniona do dokonywania depozytów, nabywania akcji (akcji), akcji przedsiębiorstw, instytucji i organizacji, jeżeli te przedsiębiorstwa, instytucje i organizacje nie mają na celu organizowania obrotu giełdowego (klauzula 3 art. 3 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”) . Giełda nie jest uprawniona do ustalania poziomów i limitów cen towarów giełdowych w obrocie giełdowym, wysokości wynagrodzenia pobieranego przez pośredników giełdowych za pośrednictwo w transakcjach giełdowych (klauzula 2, art. 29 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i Giełda Handlowa”). Giełda może otrzymywać różne płatności od członków giełdy i uczestników obrotu giełdowego za świadczone przez siebie usługi, grzywny nakładane za naruszenie statutu i zasad obrotu giełdowego.

Najwyższym organem giełdy jest walne zgromadzenie członków giełdy, które może decydować o wszystkich sprawach organizacji i działalności giełdy oraz uchwala jej główne dokumenty - Statut i Regulamin obrotu giełdowego.

Likwidację giełdy przeprowadza naczelny organ zarządzający giełdą, a także sąd lub sąd arbitrażowy w trybie i na zasadach przewidzianych w aktach ustawodawczych Federacji Rosyjskiej (art. 13 Ustawy Federacji Rosyjskiej). Ustawa Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”).

WYKŁAD nr 26. Prawna regulacja obrotu giełdowego

Uczestnikami obrotu giełdowego są:

1) członkowie giełdy;

2) odwiedzający.

Osoby odwiedzające giełdę - osoby prawne i fizyczne, które nie są członkami giełdy i mają prawo do dokonywania transakcji giełdowych. Zwiedzający dzielą się na stałych, którzy wykonują czynności wnosząc opłatę za udział w obrocie giełdowym oraz jednorazowych, biorących co jakiś czas udział w licytacji. Członkami giełdy mogą być osoby prawne lub osoby fizyczne, które uczestniczą w tworzeniu kapitału docelowego giełdy lub wnoszą członkostwo lub inne celowe wpłaty na majątek giełdy i stają się członkami giełdy w sposób określony w jej dokumentach założycielskich ( ust. 1 art. 14 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie akcjami”. Członkowie giełdy dzielą się na dwie kategorie:

1) członkowie pełnoprawni - z prawem uczestniczenia w obrocie giełdowym we wszystkich sekcjach (departamentach, departamentach) giełdy i za określoną w dokumentach założycielskich liczbę głosów na walnym zgromadzeniu członków giełdy oraz na walnych zgromadzeniach członków sekcji (departamentów, departamentów) giełdy;

2) członkowie niekompletni - z prawem uczestniczenia w obrocie giełdowym tylko w odpowiednim dziale (departamencie, departamencie) i za określoną w dokumentach założycielskich giełdy liczbę głosów na walnym zgromadzeniu członków giełdy i walnym zgromadzeniu członkowie sekcji (departament, departament) giełdy (art. 15 ustawy RF „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”).

Członkami giełdy nie mogą być:

1) wyższe i terenowe organy władzy i administracji państwowej;

2) banki i instytucje kredytowe, które otrzymały, zgodnie z ustaloną procedurą, zezwolenie na wykonywanie czynności bankowych;

3) towarzystwa i fundusze ubezpieczeniowe i inwestycyjne;

4) stowarzyszenia (organizacje i fundacje) publiczne, religijne i charytatywne;

5) osoby, które z mocy prawa nie mogą prowadzić działalności gospodarczej;

6) pracownicy tej lub innej giełdy towarowej;

7) osoby, których udział w kapitale zakładowym giełdy przekracza 10%;

8) przedsiębiorstwa, instytucje i organizacje, jeżeli ich kierownicy, zastępcy lub kierownicy oddziałów i innych odrębnych pododdziałów są pracownikami tej giełdy.

Członkowie giełdy mają prawo do:

1) uczestniczyć w obrocie giełdowym;

2) brać udział w podejmowaniu decyzji na walnych zgromadzeniach członków giełdy, a także w pracach innych organów giełdy zgodnie z postanowieniami dokumentów założycielskich i regulaminu giełdy (klauzula 3, art. 14). ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”);

3) otrzymywać dywidendy, jeżeli przewidują je dokumenty założycielskie giełdy;

4) członków giełdy będących jej założycielami. W ciągu 3 lat od dnia rejestracji mają szczególne prawa i obowiązki na giełdzie poza obrotem giełdowym, określone w statucie giełdy i nie naruszające równości praw założycieli i innych członków giełdy na giełdzie handlowy.

Brokerzy są specjalnie upoważnionymi pośrednikami do handlu na giełdzie. Brokerzy mogą działać jako firmy maklerskie, domy maklerskie, niezależni brokerzy.

Transakcja giełdowa to umowa (umowa) zarejestrowana przez giełdę, zawarta przez uczestników obrotu giełdowego w odniesieniu do towarów giełdowych w trakcie obrotu giełdowego. Główne rodzaje transakcji dokonywanych na giełdzie to:

1) transakcje terminowe;

2) transakcje terminowe;

3) transakcje opcyjne;

4) zwykłe transakcje handlowe.

Towarem giełdowym jest towar określonego rodzaju i jakości, który nie został wycofany z obrotu, łącznie ze wzorcem umowy i konosamentem na określony towar, dopuszczonym w określony sposób przez giełdę do obrotu giełdowego (ust. 1, art. 6 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym” . Nieruchomości i przedmioty własności intelektualnej nie mogą służyć jako dobra wymienne.

W celu rozstrzygania sporów na giełdzie powoływana jest giełdowa komisja arbitrażowa, która na giełdzie pełni funkcje sądu polubownego. Ponadto spory powstałe w toku obrotu giełdowego mogą być rozpatrywane przez sąd i sąd polubowny.

WYKŁAD nr 27. Giełdy. Przedmioty handlu na giełdach

1. Giełdy

Giełda to podmiot prawny utworzony w formie niekomercyjnej spółki osobowej w celu organizowania obrotu na rynku papierów wartościowych. Wyłącznym przedmiotem działalności giełdy jest organizacja obrotu na giełdzie papierów wartościowych. Głównym celem giełdy jest organizowanie obrotu otwartego i publicznego. Na rzecz giełdy potrąca się wpłaty i wynagrodzenia członków giełdy za świadczone usługi lub płaci grzywny. Giełda prowadzi działalność depozytową, tj. czynności związane z ewidencjonowaniem praw z papierów wartościowych oraz czynności rozliczeniowe, obejmujące zbieranie i uzgadnianie informacji o transakcjach na papierach wartościowych.

Rozgłos i rozgłos obrotu jest niezbędnym warunkiem funkcjonowania giełdy. Gwarantuje to obowiązek giełdy powiadamiania swoich członków o miejscu i czasie notowań, o liście i notowaniach papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu na tej giełdzie, o wynikach sekcji notowań, przekazując im inne informacje (ust. 3, art. 13 ustawy federalnej „O papierach wartościowych na rynku papierów wartościowych”).

Notowanie – wprowadzenie akcji do obrotu na tej giełdzie, pierwsze notowanie akcji na giełdzie.

Giełda zatwierdza zasady dopuszczenia do udziału w obrocie giełdowym, a także zasady prowadzenia obrotu giełdowego, które powinny zawierać zasady zawierania i rejestrowania transakcji, środki mające na celu zapobieganie manipulacji cenami oraz stosowanie informacji zastrzeżonych.

Uczestnikami obrotu giełdowego są:

1) menedżerowie;

2) brokerzy;

3) dealerzy.

Zarządzający jest profesjonalnym uczestnikiem rynku papierów wartościowych. Prowadzi działalność w zakresie zarządzania papierami wartościowymi. Jeżeli zarządzanie powiernictwem wiąże się wyłącznie z wykonywaniem przez zarządzającego prawami z papierów wartościowych, nie jest wymagana koncesja na prowadzenie działalności związanej z zarządzaniem papierami wartościowymi.

Makler jest profesjonalnym uczestnikiem rynku papierów wartościowych prowadzącym tę działalność. Do brokerów zwraca się uwagę ze względu na ich specyficzną znajomość warunków rynkowych. W przypadku świadczenia przez maklera usługi plasowania papierów wartościowych emisyjnych, makler ma prawo nabyć na własny koszt papiery wartościowe nieumieszczone w terminie określonym w umowie. Przy łączeniu działalności brokera i dealera, w przypadku wystąpienia konfliktu interesów między brokerem a jego klientem, który doprowadził do wyrządzenia klientowi strat, broker jest zobowiązany do ich wyrównania zgodnie z procedurą ustaloną przez ustawodawstwo cywilne Federacji Rosyjskiej.

Dealer jest profesjonalnym uczestnikiem rynku papierów wartościowych i prowadzi działalność dealerską. Dealerem może być wyłącznie osoba prawna będąca organizacją handlową. Dealer ma prawo ogłosić istotne warunki umowy kupna papierów wartościowych, które obejmują:

1) cenę zamówienia;

2) minimalną i maksymalną liczbę nabywanych lub sprzedawanych papierów wartościowych.

Sprzedawca zobowiązany jest do zawarcia umowy na zaproponowanych przez klienta istotnych warunkach, jeżeli ogłoszenie nie zawiera wskazań innych istotnych warunków. Jeżeli dealer uchyla się od zawarcia umowy, może zostać wysunięte przeciwko niemu roszczenie o przymusowe zawarcie takiej umowy lub o odszkodowanie za wyrządzone klientowi straty.

Na podstawie regulaminu specjalna prowizja określa zasady dopuszczenia do obrotu (notowanie) lub wykluczenia z obrotu (delisting). Dane są uwzględniane lub wykluczane na podstawie takich kryteriów jak:

1) wiarygodność niektórych wskaźników finansowych emitenta za określony okres;

2) rentowność, mierząca procent zysku;

3) płynność (możliwość sprzedaży papieru wartościowego w dowolnym momencie).

Spory pomiędzy członkami giełdy, jak również pomiędzy nimi a ich klientami są rozpatrywane przez sądy arbitrażowe i arbitrażowe. Państwową regulację działalności giełd papierów wartościowych przeprowadza Federalna Komisja ds. Rynku Papierów Wartościowych (art. 15 ustawy federalnej „O rynku papierów wartościowych”).

2. Przedmioty obrotu na giełdach

Zabezpieczenie to dokument poświadczający, zgodnie z ustaloną formą i obowiązkowymi danymi, prawa majątkowe, których wykonywanie i przeniesienie jest możliwe tylko za okazaniem tego dokumentu. Papiery wartościowe obejmują obligacje rządowe, obligacje, weksle, czeki, certyfikaty depozytowe i oszczędnościowe, bankowe książeczki oszczędnościowe na okaziciela, konosamenty, akcje, papiery wartościowe prywatyzacyjne i inne dokumenty.

Przedmioty handlu na giełdach:

1) akcje;

2) obligacje.

Akcja to papier wartościowy emitowany przez spółkę akcyjną lub bank komercyjny bez określenia terminu zapadalności, poświadczający współwłasność przedsiębiorstwa i uprawniający jego posiadacza do otrzymania części zysku w formie dywidendy, a ponadto akcja zaświadcza, że jej właściciel wniósł udział w kapitale zakładowym spółki, tj. akcja daje prawo do otrzymywania zysku w postaci dywidendy, udziału w zarządzaniu oraz uzyskiwania dochodów ze sprzedaży akcji na rynku papierów wartościowych. Akcje dzielą się na akcje zwykłe i uprzywilejowane. Akcje zwykłe dają prawo do otrzymywania dywidendy oraz uczestniczenia w walnym zgromadzeniu spółki i jej zarządzie, natomiast akcje uprzywilejowane gwarantują ich właścicielom coroczne wypłaty stałych zawyżonych dywidend, ale właściciele akcji uprzywilejowanych nie uczestniczą w podziale dodatkowego zysku . Akcje notowane na giełdzie charakteryzują się następującymi parametrami:

1) aktualna cena rynkowa;

2) dywidendy;

3) liczbę wypłat dywidendy w ciągu roku;

4) rzeczywista wartość;

5) bieżąca wydajność.

Rodzaje akcji zwykłych:

1) „blue chipy” (elitarne akcje firmy, które regulują wypłatę dywidend przez długi czas zarówno w udanych, jak i nieudanych latach dla firm);

2) akcje wzrostowe przeznaczone dla obiecujących firm; dywidendy albo nie są wypłacane, albo wypłacane w niewielkiej wysokości;

3) akcje rentowne (akcje o długiej historii i stabilnej wypłacie dywidendy, powyżej średniej);

4) akcje cykliczne (dla firm, których zyski zmieniają się wraz z cyklem koniunkturalnym, czyli w zależności od ogólnej sytuacji rynkowej);

5) akcje spekulacyjne (akcje nowo wyemitowane lub akcje o bardzo zmiennym stosunku ceny rynkowej do zysku na akcję; zazwyczaj są to akcje małych spółek);

6) zapasy ochronne (stabilne i stosunkowo bezpieczne dla inwestycji w średnim okresie; zapasy takie są stabilne i rzadko amortyzują).

Obligacja jest papierem wartościowym, który poświadcza zdeponowanie środków przez jego właściciela i potwierdza obowiązek zwrotu mu wartości nominalnej zabezpieczenia w przewidzianym w nim terminie z zapłatą ustalonego procentu (art. 2 ustawy federalnej „O Rynku Papierów Wartościowych”). Główne rodzaje obligacji:

1) obligacje osób prawnych;

2) obligacje skarbowe. Potwierdź wkład swoich posiadaczy środków do budżetu i otrzymanie prawa do zakupu stałego dochodu; wydawane na okres do 30 lat.

Aby uplasować obligacje, państwo lub osoby prawne organizują aukcje, na których podmioty otrzymują prawo do ich plasowania, a następnie są swobodnie obracane na rynku wtórnym. Obligacje różnią się pod względem okresu życia, oprocentowania kuponów, warunków wykupu, statusu emitenta, przy czym obligacje rządowe są najbardziej wiarygodne.

WYKŁAD nr 28. Kantory wymiany walut

Kantory zajmują się tak szczególnym towarem, jak waluta obcych krajów (na przykład: Moskiewska Międzybankowa Wymiana Walut). Działalność kantoru reguluje ustawa federalna nr 10-FZ z dnia 2003 grudnia 173 r. „O regulacji walutowej i kontroli walutowej”; akty normatywne Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, z których najważniejsze to Zasady prowadzenia obrotu dewizowego w 2003 r. oraz Zarządzenie Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w sprawie obowiązkowej sprzedaży dochodów z wymiany walut firm i organizacji. Nie ma specjalnego prawa dotyczącego wymiany walut. Kantor Walutowy jest organizacją non-profit w formie partnerstwa non-profit. Członkami wymiany walut są banki i inne organizacje finansowe posiadające licencje Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej na przeprowadzanie transakcji walutowych. Kantor jest zamknięty: tylko jego członkowie mogą uczestniczyć w handlu. Wyniki obrotu giełdowego rejestrowane są w specjalnych certyfikatach giełdowych, które mają moc kontraktu. Specyficzny przedmiot wymiany walut działa tylko na kantorze. Ze strony giełdy uprawnienia do prowadzenia obrotu walutowego i kontroli nad obrotem przysługują brokerowi. Zajmuje się przygotowaniem, uruchomieniem i włączeniem systemu transakcyjnego. Tylko handlowcy mogą zawierać transakcje w imieniu banków. Handlowcy to osoby fizyczne, które posiadają certyfikat kwalifikacji wydany przez Federalną Służbę Rynków Finansowych i są zawodowo zaangażowane w handel na rynku walutowym i papierów wartościowych. Swoboda ustalania cen na giełdzie jest ograniczona przez Bank Centralny Federacji Rosyjskiej.

WYKŁAD nr 29. Transakcje giełdowe

Transakcje giełdowe – wszystkie transakcje zawarte na giełdzie. Transakcja giełdowa to imienna umowa giełdowa (umowa) zawarta przez uczestników obrotu giełdowego podczas sesji giełdowej na towar giełdowy, który przeszedł przez notowanie giełdowe. Transakcje giełdowe nie mogą być dokonywane w imieniu i na koszt giełdy. Gwarancje giełdowe nie mają zastosowania do transakcji dokonywanych na giełdzie, które nie spełniają warunków zawarcia tych transakcji, ponieważ transakcje te nie są transakcjami giełdowymi. Giełda może zastosować sankcje wobec uczestników transakcji giełdowych dokonujących na tej giełdzie transakcji pozagiełdowych. Procedurę rejestracji i realizacji transakcji giełdowych ustala giełda.

Transakcje giełdowe mają swoje własne cechy:

1) nie może być wykonywane w imieniu i na koszt giełdy;

2) transakcje zawarte na giełdzie, ale niespełniające warunków do zawarcia tych transakcji, nie są transakcjami giełdowymi;

3) giełda ma prawo nakładać sankcje na uczestników obrotu giełdowego dokonujących na tej giełdzie transakcji pozagiełdowych;

4) tryb rejestracji i rejestracji transakcji giełdowych ustala giełda.

Transakcje zawierane na giełdzie dzielą się na:

1) transakcje o charakterze organizacyjnym. Zawierane są na giełdzie iz udziałem giełdy, nie są związane z przeniesieniem praw i obowiązków na towary giełdowe, obejmują umowy pomiędzy giełdą a brokerami, dealerami;

2) bezpośrednio związane z obrotem giełdowym towarami giełdowymi pomiędzy maklerami a maklerami.

W przypadku transakcji wymiany charakterystycznymi cechami są termin, czas i produkt. Pod pojęciem transakcji giełdowej rozumie się pojęcie zawarcia zawartej transakcji giełdowej. Przez czas rozumie się moment rozpoczęcia i prowadzenia obrotu giełdowego, czyli czas, w którym strony składają wnioski o uczestnictwo.

Towarem giełdowym jest niewycofany z obrotu towar określonego rodzaju i jakości, w tym umowa wzorcowa i konosament na określony towar, dopuszczony w sposób ustalony przez giełdę do obrotu giełdowego. Nieruchomości i przedmioty własności intelektualnej nie mogą stanowić towarów wymienianych (art. 6 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i handlu wymiennym”).

W zależności od czasu trwania umowy możemy wyróżnić:

1) transakcje wymiany gotówki (z natychmiastowym terminem realizacji umowy);

2) terminowe transakcje walutowe. Moment zawarcia transakcji i moment jej wykonania nie pokrywają się; cechą transakcji futures jest wzajemne rozliczanie się stron i umowne wypełnienie różnicy między ceną kontraktową a ceną ustaloną przez giełdę w dniu wykonania zobowiązania;

3) transakcje wymiany łączonej, które łączą dwa poprzednie rodzaje (dopuszczają możliwość uwzględnienia w niniejszym punkcie warunków dostawy towaru po ewentualnej cenie w przyszłości).

Główne rodzaje transakcji na giełdzie to:

1) transakcje forward, w których następuje wzajemne przeniesienie praw i obowiązków w stosunku do rzeczywistego produktu z opóźnionym terminem dostawy;

2) transakcje terminowe, w których następuje wzajemne przeniesienie praw i obowiązków w odniesieniu do wzorców umów na dostawę towarów giełdowych;

3) transakcji opcyjnych, gdy dokonywana jest cesja praw do przyszłego przeniesienia praw i obowiązków w stosunku do towaru giełdowego lub umowy na dostawę towaru giełdowego;

4) zwykłe transakcje handlowe, w których dochodzi do wzajemnego przeniesienia praw i obowiązków w odniesieniu do towarów rzeczywistych;

5) inne transakcje dotyczące towarów giełdowych, umów lub praw określonych w Regulaminie Obrotu Giełdowego.

Transakcje na giełdzie nie mogą być dokonywane w odniesieniu do jakiegokolwiek towaru, a jedynie do towarów, które mogą być dozwolone przez prawo i dokumenty wymiany na sprzedaż - towary wymiany.

WYKŁAD nr 30. Państwowa regulacja giełd

Głównym organem państwowym regulującym działalność giełd towarowych i sprawującym kontrolę nad ich działalnością jest federalny organ wykonawczy w dziedzinie rynków finansowych do kontroli i nadzoru działalności giełd towarowych, pośredników giełdowych i maklerów giełdowych. Funkcje przyjmowania normatywnych aktów prawnych, kontroli i nadzoru w zakresie rynków finansowych (z wyjątkiem działalności ubezpieczeniowej, bankowej i audytowej) wykonuje Federalna Służba Rynków Finansowych. Federalną Służbą Rynków Finansowych zarządza rząd Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z ust. 1 art. 34 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym” federalny organ wykonawczy w dziedzinie rynków finansowych pełni następujące funkcje:

1) wydaje licencje na organizowanie obrotu giełdowego;

2) wykonuje lub kontroluje licencjonowanie pośredników giełdowych, maklerów giełdowych;

3) kontroluje przestrzeganie prawa giełdowego;

4) rozpatruje skargi uczestników obrotu giełdowego na nadużycia i naruszenia przepisów w obrocie giełdowym.

Federalny organ wykonawczy w dziedzinie rynków finansowych opracowuje i przedstawia rządowi Federacji Rosyjskiej propozycje poprawy ustawodawstwa dotyczącego giełd towarowych (klauzula 2, art. 34 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”) .

Federalny organ wykonawczy w dziedzinie rynków finansowych ma prawo (art. 35 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”):

1) odmówić wydania zezwolenia giełdzie na organizowanie obrotu giełdowego w przypadku niezgodności jej dokumentów założycielskich i zasad obrotu giełdowego z wymogami określonymi w ust. 2 art. 12 ustawy Federacji Rosyjskiej „O giełdach towarowych i obrocie giełdowym”, a także odroczenie wydania tej licencji w przypadku naruszenia rozporządzenia w sprawie licencjonowania giełd towarowych;

2) cofnąć koncesję wydaną na giełdę lub zawiesić jej ważność, jeżeli giełda narusza prawo;

3) skierować na giełdę polecenie odwołania lub zmiany postanowień dokumentów założycielskich, regulaminu obrotu giełdowego, decyzji walnego zgromadzenia członków giełdy i innych organów giełdy lub zakończenia czynności sprzecznych z prawo;

4) przesłać pośrednikowi giełdowemu przymusowe polecenie zakończenia działalności niezgodnej z prawem;

5) stosować odpowiednie sankcje wobec giełdy lub pośrednika giełdowego w przypadku naruszenia prawa, niewykonania lub nieterminowego wykonania poleceń federalnego organu wykonawczego w zakresie rynków finansowych;

6) powołuje komisarza państwowego giełdy;

7) organizować, w porozumieniu z organami kontroli finansowej Federacji Rosyjskiej, audyty działalności giełd i pośredników giełdowych;

8) żądania od giełd, instytucji rozliczeniowych (centrów rozliczeniowych) i pośredników giełdowych składania dokumentacji księgowej;

9) przesyłać materiały do sądu lub sądu polubownego w celu zastosowania przewidzianych prawem sankcji wobec giełd i ich członków, którzy naruszyli prawo, aw przypadku wykrycia oznak przestępstwa przekazywać materiały właściwym organom ścigania.

Bezpośrednią kontrolę nad przestrzeganiem przepisów przez giełdę i pośredników giełdowych sprawuje komisarz państwowy na giełdzie towarowej. Ma prawo:

1) być obecny w obrocie giełdowym;

2) uczestniczyć w walnych zgromadzeniach członków giełdy oraz w walnych zgromadzeniach członków sekcji (departamentów, departamentów) giełdy z prawem głosu doradczego;

3) zapoznać się z informacjami o działalności giełdy, w tym ze wszystkimi protokołami posiedzeń i posiedzeń organów zarządzających giełdą oraz ich decyzjami, w tym o charakterze poufnym;

4) składać propozycje i prezentacje kierownictwu giełdy;

5) składać wnioski do federalnego organu wykonawczego w zakresie rynków finansowych;

6) sprawuje kontrolę nad wykonywaniem decyzji federalnego organu wykonawczego w zakresie rynków finansowych.

Komisarz Stanowy nie ma prawa do podejmowania samodzielnych, wiążących decyzji.

WYKŁAD nr 31. Pojęcie i formy pośredników wymiany

Przedmiotami działalności wymiany pośredniczącej są:

1) brokerzy;

2) brokerzy;

3) dealerzy.

Pośrednictwo samej giełdy odbywa się za pośrednictwem brokerów. Broker jest urzędnikiem giełdy i działa w imieniu i na koszt giełdy. Rzeczywista działalność handlowa na giełdzie jest dla brokera zabroniona. Sam makler nie zawiera transakcji na giełdzie, ale przyczynia się do działań kontrahentów.

Brokerzy to specjalnie upoważnieni pośrednicy w obrocie na giełdzie. Makler – profesjonalny uczestnik rynku papierów wartościowych, prowadzący tę działalność. Gdy broker świadczy usługi w zakresie plasowania emisyjnych papierów wartościowych, makler ma prawo do zakupu na własny koszt papierów wartościowych, które nie zostały umieszczone w terminie określonym w umowie. Brokerzy dokonują transakcji w imieniu klienta i na jego koszt, a także w imieniu własnym i na koszt klienta. Brokerzy mogą działać jako:

1) firmy maklerskie – osoby prawne specjalizujące się w obrocie giełdowym;

2) domy maklerskie - oddziały lub inne wyodrębnione oddziały przedsiębiorstw, instytucji, organizacji;

3) pośrednicy niezależni - osoby fizyczne zarejestrowane jako przedsiębiorcy, prowadzące działalność bez posiadania osobowości prawnej.

Główne cechy pośrednictwa maklerskiego to:

1) pośrednictwo maklerskie powstaje i jest realizowane w ramach obrotu giełdowego;

2) działalność maklerska podlega obowiązkowemu licencjonowaniu;

3) pośrednictwo jest działalnością gospodarczą, nie ograniczającą się do zawierania transakcji, a pośrednicy wykonują wszelkie czynności zgodne z prawem, a umowa o świadczenie usług maklerskich służy do sformalizowania stosunków.

Brokerzy dokonują transakcji:

1) w imieniu klienta i na jego koszt;

2) w imieniu klienta i na jego koszt;

3) we własnym imieniu i na koszt klienta;

4) we własnym imieniu i na własny koszt w celu późniejszej odsprzedaży na giełdzie (działalność dealerska). Przy łączeniu działalności brokera i dealera, w przypadku wystąpienia konfliktu interesów między brokerem a jego klientem, który doprowadził do wyrządzenia klientowi strat, broker jest zobowiązany do ich wyrównania zgodnie z procedurą ustaloną przez ustawodawstwo cywilne Federacji Rosyjskiej. Transakcje dokonywane w imieniu klientów we wszystkich przypadkach mają pierwszeństwo realizacji w porównaniu z operacjami dealerskimi samego brokera.

Dealerzy to osoby prawne, które we własnym imieniu i na własny koszt pośredniczą na giełdzie w celu późniejszej odsprzedaży towarów. W działalności dealera dominuje nie tyle pośrednictwo, ile niezależny handel. Dochód pośrednika nie powstaje z wynagrodzenia, ale z różnicy między ceną sprzedaży a ceną zakupu towaru. Dealer ogłasza podstawowe warunki umowy kupna papierów wartościowych; podstawowe warunki obejmują cenę umowną, minimalną i maksymalną liczbę papierów wartościowych, które mają zostać kupione lub sprzedane. Dealer zawiera umowę na zaproponowanych przez klienta istotnych warunkach, chyba że ogłoszenie zawiera wskazania innych istotnych warunków. Jeżeli dealer uchyla się od zawarcia umowy, może zostać wysunięte przeciwko niemu roszczenie o przymusowe zawarcie takiej umowy lub o odszkodowanie za wyrządzone klientowi straty.

WYKŁAD nr 32. Charakterystyka i treść praw konsumenta

1. Charakterystyka praw konsumenta

Najważniejszym warunkiem efektywnego funkcjonowania rynku handlowego jest zagwarantowanie praw najmniej chronionego podmiotu – konsumenta. Konsument - obywatel, który zamierza zamówić lub kupić lub zamówić, nabyć lub wykorzystać towary (prace, usługi) wyłącznie do potrzeb osobistych, rodzinnych, domowych i innych niezwiązanych z działalnością gospodarczą (preambuła ustawy Federacji Rosyjskiej „O ochronie Prawa Konsumentów").

Wynik rewolucji handlowej lat 60-tych. XX wiek było wzmocnienie ochrony konsumentów, w tym ochrony ustawodawczej i sądowej. Wzmocnienie ochrony konsumentów doprowadziło do:

1) łamać nakazy producentów;

2) do osłabienia monopolu i rozwoju konkurencji;

3) do rozwoju produkcji;

4) poprawa jakości towarów;

5) zwiększenie sprzedaży.

Główne prawa konsumentów w Federacji Rosyjskiej to:

1) prawo konsumentów do edukacji w zakresie ochrony konsumentów;

2) prawo konsumenta do bezpieczeństwa towarów (pracy, usług);

3) prawo konsumenta do informacji o producencie i towarze;

4) prawo do jakości towarów (pracy, usług);

5) prawo do ochrony sądowej;

6) prawo do odszkodowania za szkodę moralną;

7) prawo do bezpłatnego usunięcia wad towaru lub zwrotu kosztów ich usunięcia przez konsumenta lub osobę trzecią;

8) prawo do proporcjonalnego obniżenia ceny zakupu w przypadku sprzedaży mu towaru nieodpowiedniej jakości;

9) prawo do wymiany na towar podobnej marki (wzór, artykuł);

10) prawo do wymiany innej marki (modelu, artykułu) na ten sam produkt z odpowiednim przeliczeniem ceny zakupu;

11) prawo do rozwiązania umowy sprzedaży oraz inne prawa.

Za nieważne uznaje się postanowienia umowy naruszające prawa konsumenta w porównaniu z przepisami prawa lub innymi aktami prawnymi z zakresu ochrony konsumenta. Postanowieniami umowy naruszającymi prawa konsumenta są:

1) ustalenie normy ograniczającej prawa konsumenta;

2) uzależnienie zakupu niektórych towarów od obowiązkowego zakupu innych towarów. W takim przypadku szkody wyrządzone konsumentowi wskutek naruszenia jego prawa do swobodnego wyboru towaru są zwracane przez sprzedawcę w całości;

3) wykonanie przez sprzedawcę bez zgody konsumenta dodatkowych robót, odpłatnych usług. Konsument ma prawo odmówić zapłaty za takie prace, a jeżeli są one odpłatne, Konsument ma prawo żądać od sprzedawcy (wykonawcy) zwrotu uiszczonej kwoty.

Jeżeli w wyniku realizacji umowy naruszającej prawa konsumenta poniósł on straty, producent (sprzedawca) poniósł je w całości.

Głównym dokumentem regulacyjnym regulującym stosunki w dziedzinie ochrony konsumentów jest ustawa Federacji Rosyjskiej „O ochronie praw konsumentów”.

2. Treść praw konsumenta

Prawo konsumentów do edukacji w zakresie ochrony konsumentów zapewniane jest poprzez uwzględnienie odpowiednich wymagań w państwowych standardach edukacyjnych oraz ogólnych programach edukacyjno-zawodowych, a także poprzez zorganizowanie systemu informowania konsumentów o przysługujących im prawach i niezbędnych działaniach w celu ich ochrony prawa.

Prawo do bezpieczeństwa towarów (robót, usług) polega na tym, że towary (roboty budowlane, usługi) w normalnych warunkach ich użytkowania, przechowywania, transportu i utylizacji były bezpieczne dla życia, zdrowia konsumenta, środowiska, a także nie szkodzić własności konsumenta. Producent (wykonawca) jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa towaru (dzieła) w ciągu 10 lat od dnia przekazania towaru (dzieła) konsumentowi, jeżeli producent nie ustalił okresu użytkowania towaru lub w trakcie ustalony okres użytkowania lub okres przechowywania towarów. Jeżeli dla bezpieczeństwa użytkowania produktu (praca, serwis), jego przechowywania, transportu i utylizacji konieczne jest przestrzeganie szczególnych zasad, producent jest zobowiązany do wskazania tych zasad w dokumentacji towarzyszącej produktowi (praca, serwis), na etykiecie, etykiecie lub w inny sposób, a sprzedawca (wykonawca) jest zobowiązany do zwrócenia uwagi konsumentów na niniejszy regulamin.

Konsument ma prawo żądać podania niezbędnych i rzetelnych informacji o producencie (wykonawcy, sprzedawcy), sposobie jego pracy oraz towarach (dziełach, usługach), które sprzedaje. Producent (wykonawca, sprzedawca) jest zobowiązany do poinformowania konsumenta o nazwie handlowej (nazwie) swojej organizacji, jej lokalizacji (adresie urzędowym) i sposobie działania. Sprzedający (wykonawca) umieszcza określone informacje na znaku. Producent (wykonawca, sprzedawca) - indywidualny przedsiębiorca - musi przekazać konsumentowi informacje o rejestracji państwowej oraz nazwę organu, który go zarejestrował. Producent (wykonawca, sprzedawca) jest zobowiązany do terminowego dostarczania konsumentowi niezbędnych i rzetelnych informacji o towarach (robotach, usługach), zapewniających możliwość ich prawidłowego wyboru. Informacje o towarach (robotach budowlanych, usługach) muszą zawierać:

1) oznaczenia norm, których obowiązkowe wymagania muszą być zgodne z towarami (robót, usług);

2) informacje o głównych właściwościach konsumpcyjnych towarów (roboty budowlane, usługi), a w odniesieniu do produktów spożywczych - informacje o składzie, masie i objętości, kaloryczności produktów spożywczych, o zawartości substancji szkodliwych dla zdrowia w porównaniu z obowiązkowe wymagania norm, a także przeciwwskazania do stosowania w niektórych typach chorób;

3) cenę i warunki nabycia towarów (robót, usług);

4) okres gwarancji, jeśli występuje;

5) zasady i warunki sprawnego i bezpiecznego korzystania z towarów;

6) okres użytkowania lub trwałość towaru (robót);

7) lokalizację, nazwę firmy producenta oraz lokalizację organizacji upoważnionej przez producenta (sprzedawcę) do przyjmowania roszczeń od konsumentów oraz przeprowadzania napraw i konserwacji towarów (pracy);

8) informację o obowiązkowym potwierdzeniu zgodności towarów;

9) informację o zasadach sprzedaży towarów;

10) wskazanie konkretnej osoby, która będzie wykonywać pracę (świadczyć usługę) oraz informację o niej, jeżeli ma to znaczenie, na podstawie charakteru pracy (usługi).

Prawo konsumenta do jakości zakupionego towaru jest następujące:

1) sprzedawca (wykonawca) jest obowiązany przekazać Konsumentowi towar spełniający bezwzględnie obowiązujące wymagania, jeżeli przepisy prawa przewidują takie wymagania co do jakości towaru;

2) sprzedawca jest obowiązany przekazać konsumentowi towar o jakości zgodnej z umową.

Ochroną praw konsumentów zajmuje się sąd. Roszczenia wnosi się do sądu miejsca zamieszkania powoda lub miejsca wyrządzenia szkody. Z podatku państwowego od roszczeń związanych z naruszeniem ich praw zwolnione są następujące osoby:

1) konsumenci;

2) grupy konsumentów;

3) nieokreślony krąg konsumentów. Z podatku państwowego od roszczeń wniesionych w interesie konsumenta zwolnione są:

1) federalny organ antymonopolowy;

2) federalne organy wykonawcze (ich organy terytorialne) sprawujące kontrolę nad jakością i bezpieczeństwem towarów (robót, usług);

3) samorządy terytorialne;

4) publiczne stowarzyszenia konsumentów.

Szkoda moralna wyrządzona konsumentowi w wyniku naruszenia przez producenta (sprzedawcę) lub organizację pełniącą funkcje producenta (sprzedawcy) na podstawie umowy z nim, prawa konsumenta, podlegają zadośćuczynieniu przez sprawca w obecności jego winy. Wysokość odszkodowania za szkody moralne jest ustalana przez sąd i nie zależy od wysokości odszkodowania za szkody majątkowe. Zadośćuczynienie za szkody moralne realizowane jest niezależnie od odszkodowania za szkody majątkowe i straty poniesione przez konsumenta.

WYKŁAD nr 33. Prawa konsumenta przy zakupie towarów

Kupując towary o nieodpowiedniej jakości, konsument, według własnego wyboru, ma prawo do:

1) nieodpłatne usunięcie wad produktu lub zwrot kosztów ich usunięcia przez konsumenta lub osobę trzecią;

2) proporcjonalne obniżenie ceny zakupu;

3) wymianę na produkt podobnej marki (model, artykuł);

4) wymianę na ten sam produkt innej marki (model, artykuł) z odpowiednim przeliczeniem ceny zakupu;

5) rozwiązanie umowy sprzedaży. Na żądanie Sprzedawcy i na jego koszt Konsument musi odesłać towar z wadami.

Konsument ma prawo żądać pełnego odszkodowania za szkody wyrządzone mu w wyniku sprzedaży towaru o nieodpowiedniej jakości. Brak gotówki, paragonu lub innego dokumentu poświadczającego fakt i warunki zakupu towaru przez konsumenta nie stanowi podstawy do odmowy zaspokojenia jego wymagań. Sprzedawca (producent) lub organizacja pełniąca funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie umowy z nim jest zobowiązana do przyjęcia od konsumenta towaru o nieodpowiedniej jakości i, w razie potrzeby, sprawdzenia jakości towaru. Konsument ma prawo uczestniczyć w kontroli jakości towarów. Sprzedawca (producent) lub organizacja pełniąca funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie umowy z nim ponosi odpowiedzialność za wady towaru, dla którego nie ustalono okresu gwarancji, jeżeli konsument udowodni, że powstały przed przekazania towaru konsumentowi lub z przyczyn, które powstały przed tą chwilą. W stosunku do towaru, dla którego ustalono okres gwarancji, sprzedawca (producent) lub organizacja pełniąca funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie umowy z nim ponosi odpowiedzialność za wady towaru, chyba że udowodni że powstały po wydaniu towaru Konsumentowi w wyniku naruszenia przez Konsumenta zasad użytkowania, przechowywania i transportu towaru, działania osób trzecich lub działania siły wyższej.

Konsument ma prawo do przedstawienia sprzedawcy lub producentowi określonych wymagań w odniesieniu do wad towaru, jeżeli zostaną one stwierdzone w okresie gwarancji lub w ustalonym przez producenta terminie ważności. Okres gwarancji towaru, jak również okres jego świadczenia liczony jest od dnia wydania towaru konsumentowi, chyba że umowa stanowi inaczej. W przypadku braku możliwości określenia dnia przekazania, terminy te liczone są od daty produkcji towaru. W odniesieniu do towarów, dla których nie ustalono rękojmi lub terminu przedawnienia, konsument ma prawo dochodzenia tych roszczeń, jeżeli wady towaru zostaną stwierdzone w rozsądnym terminie, ale w ciągu 2 lat od dnia ich przekazania konsumentowi , chyba że ustawa lub umowa określa dłuższe okresy. W przypadku towarów sezonowych (obuwie, ubrania itp.) okresy te są obliczane od momentu nadejścia odpowiedniego sezonu, którego początek określają podmioty Federacji Rosyjskiej w oparciu o warunki klimatyczne lokalizacji konsumentów. Przy sprzedaży towarów na próbki, pocztą, a także w przypadkach, gdy moment zawarcia umowy sprzedaży i moment wydania towaru konsumentowi nie pokrywają się, terminy te liczone są od dnia dostarczenia towaru konsumentowi. Jeżeli konsument jest pozbawiony możliwości korzystania z towaru z powodu okoliczności zależnych od sprzedawcy, okres rękojmi nie będzie liczony do czasu usunięcia tych okoliczności przez sprzedawcę.

O dacie ważności towaru decyduje okres liczony od daty produkcji towaru, w którym nadaje się on do użytku, lub daty, przed którą towar nadaje się do użytku. Okres przydatności do spożycia towarów musi być zgodny z obowiązkowymi wymogami bezpieczeństwa towarów ustanowionymi przez normy.

Okresy gwarancji na komponenty i komponenty towarów uważa się za równe okresowi gwarancji na główny produkt, chyba że umowa stanowi inaczej. W przypadku ustalenia krótszego okresu gwarancji na części składowe i integralną część towaru w umowie niż okres gwarancji na produkt główny, konsumentowi przysługuje prawo do dochodzenia roszczeń związanych z wadami elementu części i części składowej towaru, jeżeli zostaną wykryte w okresie gwarancji na główny produkt, chyba że umowa stanowi inaczej. Jeżeli okres gwarancji na części składowe jest dłuższy niż okres gwarancji na główny produkt, konsumentowi przysługuje prawo do dochodzenia roszczeń z tytułu wad produktu, pod warunkiem, że wady w elementach produktu zostaną wykryte w okresie gwarancji na ten produkt. produkt, niezależnie od upływu okresu gwarancji na główny produkt.

Jeżeli konsument jest pozbawiony możliwości korzystania z produktu z powodu okoliczności zależnych od sprzedawcy (w szczególności produkt wymaga specjalnego montażu, podłączenia lub montażu; ma wady), okres gwarancji nie biegnie do momentu usunięcia przez sprzedawcę w takich okolicznościach. Jeżeli nie można ustalić dnia dostawy, zamontowania, podłączenia, montażu towaru, usunięcia okoliczności zależnych od sprzedawcy, w wyniku których konsument nie może używać towaru zgodnie z jego przeznaczeniem, terminy te liczy się od dnia zawarcia umowy sprzedaży.

Okres przydatności do spożycia towarów musi być zgodny z obowiązkowymi wymogami bezpieczeństwa towarów ustanowionymi przez normy. W przypadkach, gdy okres gwarancji przewidziany umową jest krótszy niż 2 lata, a wady towaru zostaną stwierdzone przez konsumenta po upływie okresu gwarancji, ale w ciągu 2 lat, konsument ma prawo do przedstawienia swoich roszczeń prawnych Sprzedawcy (producentowi), jeżeli udowodni, że wady towaru powstały przed jego przekazaniem Konsumentowi lub z innych przyczyn, które powstały do tego momentu.

Wady stwierdzone w towarze muszą zostać usunięte przez producenta (sprzedawcę) lub organizację pełniącą funkcje producenta (sprzedawcy) na podstawie umowy z nim, niezwłocznie, chyba że inny termin do usunięcia wad towaru zostanie określony przez zgoda stron na piśmie.

W przypadku, gdy Konsument stwierdzi wady towaru i zgłosi żądanie wymiany towaru, Sprzedawca (producent) lub organizacja pełniąca funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie zawartej z nim umowy, są zobowiązani do wymiany takiego towaru w ciągu siedmiu dni od dnia przedstawienia przez konsumenta określonego wymagania oraz, w razie potrzeby, dodatkowej weryfikacji jakości takiego towaru przez sprzedawcę (producenta) lub organizację pełniącą funkcje sprzedawcy (producenta). ) na podstawie umowy z nim, w terminie 20 dni od dnia przedstawienia określonego wymogu.

Roszczenia konsumenta o proporcjonalne obniżenie ceny zakupu towaru, zwrot kosztów usunięcia wad towaru przez konsumenta lub osobę trzecią, a także odszkodowanie za szkody wyrządzone konsumentowi w związku z rozwiązaniem umowy sprzedaży podlegają zaspokojeniu przez sprzedawcę (producenta) lub organizację pełniącą funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie zawartej z nim umowy, w terminie 10 dni od dnia przedstawienia stosownego żądania.

WYKŁAD nr 34

Szkody na życiu, zdrowiu lub mieniu konsumenta spowodowane wadami projektowymi, produkcyjnymi, wykonawczymi lub innymi wadami towaru (pracy, usługi) podlegają pełnemu odszkodowaniu. Prawo do żądania odszkodowania za szkodę wyrządzoną z powodu wad towaru (pracy, usługi) przysługuje każdemu poszkodowanemu, niezależnie od tego, czy pozostawał w stosunku umownym ze sprzedawcą (wykonawcą), czy też nie. Szkoda wyrządzona na życiu, zdrowiu lub mieniu konsumenta podlega odszkodowaniu, jeżeli szkoda powstała w ustalonym okresie użytkowania lub trwałości produktu (dzieła).

Jeżeli produkt powinien mieć termin przydatności do użycia lub termin przydatności do użycia, ale nie został on ustalony lub konsument nie otrzymał pełnej i rzetelnej informacji o okresie użytkowania lub przydatności do spożycia, albo konsument nie został poinformowany o koniecznych warunkach po wykonaniu usługi okres przydatności do spożycia i ewentualne konsekwencje w przypadku niewykonania określonych czynności lub gdy towar (wyniki pracy) po upływie tych terminów stwarza zagrożenie dla życia i zdrowia, szkoda podlega naprawieniu niezależnie od czasu jej wyrządzenia .

Jeżeli producent (wykonawca) nie określił okresu użytkowania towaru (dzieła), szkoda podlega odszkodowaniu, jeżeli powstała w ciągu 10 lat od dnia przekazania towaru (dzieła) konsumentowi, a nie można ustalić daty przekazania, licząc od daty produkcji towaru (zakończenia świadczenia). Szkody powstałe z powodu wad towaru podlegają naprawieniu przez sprzedawcę lub producenta towaru według wyboru poszkodowanego. Szkody powstałe w wyniku wad robót lub usługi podlegają naprawieniu przez wykonawcę.

Producent (wykonawca) ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone życiu, zdrowiu lub mieniu konsumenta w związku z użyciem materiałów, sprzętu, narzędzi i innych środków niezbędnych do wytworzenia towaru (wykonywanie pracy, świadczenie usług), niezależnie od tego, czy na poziomie wiedzy naukowej i technicznej ujawni się ich szczególne właściwości, czy nie. Producent (wykonawca, sprzedawca) jest zwolniony z odpowiedzialności, jeżeli udowodni, że szkoda została spowodowana siłą wyższą lub naruszeniem przez konsumenta ustalonych zasad użytkowania, przechowywania lub transportu towarów (pracy, usług).

W przypadku sporu co do przyczyn wad towaru, sprzedawca (producent) lub organizacja pełniąca funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie umowy z nim, są zobowiązani do przeprowadzenia badania towaru w swoim własny koszt. Konsumentowi przysługuje prawo do zakwestionowania rozstrzygnięcia takiego badania na drodze sądowej. Jeżeli w wyniku oględzin towaru zostanie ustalone, że jego wady powstały wskutek okoliczności, za które sprzedawca (producent) nie ponosi odpowiedzialności, konsument jest zobowiązany do zwrotu sprzedawcy (producentowi) lub organizacji realizującej funkcje sprzedawcy (producenta) na podstawie umowy z nim w zakresie kosztów badania, a także związanych z tym kosztów przechowywania i transportu towaru.

W przypadku ujawnienia istotnych wad towaru, konsument ma prawo wystąpić do producenta z żądaniem nieodpłatnego usunięcia wad, jeżeli udowodni, że powstały one przed wydaniem towaru konsumentowi lub z przyczyn zaistniałych przed tą chwilą. Określony wymóg można przedstawić, jeżeli wady towaru zostaną wykryte po upływie 2 lat od daty wydania towaru konsumentowi, ale w granicach ustalonego dla towaru okresu użytkowania lub w ciągu 10 lat od dnia przekazania towaru towaru do konsumenta, jeżeli okres użytkowania nie został ustalony. Jeżeli wymaganie to nie zostanie spełnione w ciągu 20 dni od dnia jego przedstawienia przez konsumenta lub stwierdzona przez niego wada towaru jest nieodwracalna, konsument ma prawo przedstawić producentowi inne wymagania według swojego wyboru i żądać zwrotu kwota zapłacona przy zwrocie towaru do producenta.

Konsument, po wykryciu uchybień w wykonanej pracy (świadczonej usłudze), ma prawo, według swojego wyboru, żądać:

1) nieodpłatne usuwanie braków w wykonanej pracy (wykonanej usłudze);

2) odpowiednie obniżenie ceny wykonanej pracy (wykonanej usługi);

3) nieodpłatne wykonanie innej rzeczy z jednorodnego materiału tej samej jakości lub ponowne wykonanie utworu; jednocześnie konsument jest zobowiązany do zwrotu rzeczy przekazanej mu wcześniej przez kontrahenta;

4) zwrot kosztów poniesionych przez niego w celu usunięcia braków w wykonanej pracy (wykonanej usłudze) we własnym zakresie oraz przez osoby trzecie.

WYKŁAD nr 35. Przepisy techniczne

Przed wejściem w życie ustawy federalnej z dnia 27 grudnia 2002 r. Nr 184-FZ „O przepisach technicznych” kwestia ta była regulowana przez GOST (normy państwowe), SNiP (przepisy i zasady budowlane), przepisy sanitarne. Ten system GOST utrudniał wprowadzanie nowych technologii i był wykorzystywany jako instrument nacisku administracyjnego.

W przypadku regulacji technicznych wprowadza się trzypoziomowy system dokumentów normatywnych, które różnią się mocą normatywną w zakresie procedury opracowywania i przyjmowania:

1) regulamin techniczny;

2) norma krajowa;

3) standardy korporacyjne.

Regulacja techniczna - dokument określający obowiązkowe wymagania dotyczące stosowania i wdrażania wymagań dotyczących obiektów regulacji technicznej, które obejmują budynki, konstrukcje, konstrukcje, procesy produkcji, eksploatacji, przechowywania, transportu, sprzedaży i utylizacji. Przepisy techniczne stosuje się w celu ochrony życia, zdrowia, majątku osób prawnych i osób fizycznych, majątku państwowego, ochrony środowiska, życia i zdrowia zwierząt i roślin, bezpieczeństwa radiacyjnego, biologicznego, chemicznego, termicznego, elektrycznego, jądrowego, mechanicznego, przemysłowego.

Treść przepisów technicznych:

1) ich działanie rozciąga się na całe terytorium Federacji Rosyjskiej;

2) zawarte w nich wymagania dotyczące pakowania i oznakowania są wyczerpujące;

3) przepisy techniczne nie powinny zawierać wzorów, jeżeli nie wpływa to na stopień zagrożenia.

Zmiany w przepisie technicznym mogą być dokonywane tylko w sposób specjalnie ustanowiony przez prawo, a mianowicie poprzez zmianę odpowiedniej ustawy o przepisie technicznym. Twórcą przepisów technicznych może być dowolna osoba. Na dyskusję nad projektem przepisu technicznego przewidziano co najmniej 2 miesiące. Federalna Agencja Regulacji Technicznych i Metrologii, za pośrednictwem Rządu Federacji Rosyjskiej, przesyła projekt regulacji technicznej wraz z przeglądem do Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej, a Duma Państwowa Federacji Rosyjskiej przyjmuje ten projekt regulacji technicznej jako prawo federalne.

Na przyjęcie przepisów technicznych państwo przewidziało okres 7 lat (do 2010 r.).

WYKŁAD nr 36. Normalizacja w Rosji

Normalizacja to działanie mające na celu ustanowienie norm, zasad i cech w celu ich dobrowolnego ponownego wykorzystania, mające na celu osiągnięcie porządku w sferze produkcji i obrotu produktami oraz zwiększenie konkurencyjności robót, towarów i usług (art. 2 ustawy federalnej " w sprawie regulaminu technicznego"). Zasady normalizacji:

1) dobrowolne stosowanie norm;

2) maksymalne uwzględnienie przy opracowywaniu standardów uzasadnionych interesów zainteresowanych stron;

3) normy międzynarodowe, stanowiące podstawę norm krajowych;

4) niedopuszczalność ustanawiania norm sprzecznych z przepisami technicznymi.

Standaryzacja zapewnia:

1) bezpieczeństwo wyrobów, robót i usług dla środowiska, życia, zdrowia i mienia;

2) kompatybilność techniczną i informacyjną oraz wymienność produktów;

3) jakość wyrobów, robót i usług zgodnie z poziomem rozwoju nauki, techniki i techniki;

4) jedność pomiarów;

5) oszczędzanie wszelkiego rodzaju zasobów;

6) bezpieczeństwo obiektów gospodarczych, z uwzględnieniem ryzyka klęsk żywiołowych i technologicznych oraz innych sytuacji awaryjnych;

7) zdolność obronną i gotowość mobilizacyjną kraju.

Wymagania ustanowione w dokumentach normatywnych dla normalizacji powinny opierać się na nowoczesnych osiągnięciach nauki, inżynierii i technologii, normach międzynarodowych, zasadach, normach i zaleceniach normalizacyjnych, postępowych normach krajowych innych państw; uwzględniać warunki użytkowania produktów, wykonywania pracy i świadczenia usług, warunki pracy i tryby pracy i nie może naruszać przepisów ustanowionych aktami prawnymi Federacji Rosyjskiej.

Obecnie krajowy system normalizacji obejmuje następujące elementy:

1) państwowe (narodowe) standardy Federacji Rosyjskiej;

2) obowiązujące normy międzynarodowe;

3) zasady, normy i zalecenia normalizacyjne;

4) ogólnorosyjskie klasyfikatory informacji technicznych i ekonomicznych;

5) normy branżowe;

6) standardy przedsiębiorstwa;

7) normy towarzystw naukowo-technicznych, inżynierskich i innych stowarzyszeń publicznych.

Normy państwowe są opracowywane dla produktów, robót i usług o znaczeniu międzybranżowym i nie mogą być sprzeczne z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Dekret Państwowej Normy Federacji Rosyjskiej z dnia 30 stycznia 2004 r. Nr 4 „O normach krajowych w Federacji Rosyjskiej” normy państwowe i międzystanowe przyjęte przed 1 lipca 2004 r. Są uznawane za normy krajowe. Ich postanowienia są obowiązkowe w następujących przypadkach :

1) jeżeli dotyczy ochrony życia i zdrowia obywateli;

2) ochrona mienia obywateli;

3) ochrona środowiska;

4) ochrona przed oszustwami na rynku.

Wymagania ustanowione normami krajowymi w celu zapewnienia bezpieczeństwa wyrobów, robót i usług dla środowiska, życia, zdrowia i mienia, zgodności technicznej i informacyjnej, wymienności wyrobów, ujednolicenia metod ich kontroli i ujednolicenia oznakowania, a także inne wymagania określone przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej są obowiązkowe do przestrzegania przez organy państwowe, podmioty gospodarcze.

Normy branżowe mogą być opracowywane i przyjmowane przez organy państwowe w ramach swoich kompetencji w odniesieniu do produktów, robót i usług o znaczeniu przemysłowym. Normy te nie mogą naruszać obowiązkowych wymagań norm państwowych.

Standardy korporacyjne są opracowywane i zatwierdzane niezależnie w celu poprawy produkcji w celu spełnienia wymagań produktu, a także poprawy organizacji i zarządzania. Wymagania norm zakładowych podlegają obowiązkowemu przestrzeganiu przez inne podmioty gospodarcze, jeżeli umowa na opracowanie, produkcję i dostawę produktów, wykonanie pracy i świadczenie usług odwołuje się do tych norm.

Opracowywane i przyjmowane są przez nie standardy stowarzyszeń publicznych w celu dynamicznego upowszechniania i wykorzystywania wyników prac badawczo-rozwojowych uzyskanych w różnych dziedzinach wiedzy.

Standardy podmiotów gospodarczych nie powinny naruszać obowiązkowych wymagań standardów państwowych.

Kontrolę i nadzór nad przestrzeganiem obowiązkowych wymagań norm państwowych i przepisów technicznych do czasu podjęcia przez rząd Federacji Rosyjskiej decyzji o przekazaniu tych funkcji innym federalnym organom wykonawczym sprawuje Federalna Agencja Regulacji Technicznych i Metrologii.

Gosstandart Rosji przyjmuje normy państwowe i ogólnorosyjskie klasyfikatory informacji technicznych i ekonomicznych.

Kontrola państwowa i nadzór nad przestrzeganiem przez podmioty gospodarcze obowiązkowych wymagań norm państwowych odbywa się na następujących etapach:

1) opracowanie, przygotowanie wyrobów do produkcji;

2) wytwarzanie wyrobów;

3) sprzedaż produktów;

4) użytkowanie (eksploatacja) produktów;

5) przechowywanie, transport, unieszkodliwianie, a także w trakcie wykonywania pracy i świadczenia usług.

Funkcjonariusze podmiotów gospodarczych są zobowiązani do stworzenia wszelkich warunków niezbędnych do wykonywania uprawnień kontrolnych i nadzorczych. Organami sprawującymi kontrolę państwową i nadzór nad przestrzeganiem obowiązkowych wymagań są Państwowa Norma Rosji i inne specjalnie upoważnione organy rządowe. Wdrażanie państwowej kontroli i nadzoru nad przestrzeganiem obowiązkowych wymagań norm państwowych w imieniu Państwowej Normy Rosji jest realizowane przez jej urzędników - inspektorów państwowych:

1) główny inspektor państwowy Federacji Rosyjskiej ds. nadzoru nad normami państwowymi;

2) główni inspektorzy państwowi republik Federacji Rosyjskiej, terytoriów, obwodów, obwodów autonomicznych, okręgów autonomicznych, miast Moskwy i Sankt Petersburga do sprawowania nadzoru nad normami państwowymi;

3) państwowych inspektorów nadzoru nad normami państwowymi.

Inspektorzy państwowi nadzorujący standardy państwowe mają prawo do:

1) swobodny dostęp do pomieszczeń biurowych i produkcyjnych podmiotu gospodarczego;

2) otrzymywać od podmiotu działalności gospodarczej dokumenty i informacje niezbędne do wykonywania kontroli i nadzoru państwowego;

3) posługiwania się środkami technicznymi i specjalistami podmiotu gospodarczego w toku kontroli i nadzoru państwowego;

4) wydawania poleceń zakazujących lub zawieszających sprzedaż, stosowanie testowanych produktów, a także wykonywanie prac i świadczenie usług w przypadku niezgodności produktów, robót i usług z obowiązkowymi wymaganiami norm państwowych.

WYKŁAD nr 37. Potwierdzenie zgodności jakości towarów i usług

Ocena zgodności przeprowadzana jest w celu poświadczenia zgodności wyrobów z przepisami technicznymi, normami i warunkami umowy. Cele certyfikacji to:

1) pomoc konsumentom we właściwym wyborze produktów;

2) tworzenie warunków dla działalności przedsiębiorstw, instytucji, organizacji i przedsiębiorców na jednolitym rynku towarowym Federacji Rosyjskiej;

3) udział w międzynarodowej współpracy gospodarczej, naukowo-technicznej i handlu międzynarodowym;

4) ochrona konsumentów przed nieuczciwością producentów (sprzedawców);

5) kontrola bezpieczeństwa produktów dla środowiska, życia, zdrowia i mienia;

6) potwierdzenie deklarowanych przez producenta wskaźników jakości produktu.

Certyfikacja wyrobów to czynność mająca na celu potwierdzenie zgodności wyrobów z ustalonymi wymaganiami (normami). Certyfikat zgodności – dokument wydawany w celu potwierdzenia zgodności certyfikowanych wyrobów z ustalonymi wymaganiami. Znak zgodności - znak zarejestrowany w określony sposób, który potwierdza zgodność produktów nim oznaczonych z ustalonymi wymaganiami (art. 2 ustawy federalnej „O przepisach technicznych”). System certyfikacji - zbiór przedsiębiorstw, instytucji i organizacji - uczestników certyfikacji, przeprowadzających certyfikację zgodnie z zasadami ustanowionymi w tym systemie i zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Systemy certyfikacji są zarejestrowane w Państwowym Standardzie Federacji Rosyjskiej, który jest najwyższym organem federalnym w dziedzinie certyfikacji.

Główne funkcje Państwowego Standardu Federacji Rosyjskiej w zakresie certyfikacji obejmują:

1) kształtowanie i realizacja polityki państwa w zakresie certyfikacji;

2) zatwierdzanie ogólnych zasad i zaleceń certyfikacji na terytorium Federacji Rosyjskiej oraz publikowanie urzędowych informacji o tych zasadach;

3) państwowa rejestracja systemów certyfikacji i znaków zgodności działających w Federacji Rosyjskiej;

4) publikacja oficjalnych informacji o systemach certyfikacji i znakach zgodności obowiązujących w Federacji Rosyjskiej oraz ich przedłożenie zgodnie z ustaloną procedurą międzynarodowym (regionalnym) organizacjom certyfikującym;

5) przygotowywanie, zgodnie z ustaloną procedurą, propozycji przystąpienia do międzynarodowych systemów certyfikacji, a także zawieranie umów z organizacjami międzynarodowymi o wzajemnym uznawaniu wyników certyfikacji;

6) reprezentacja zgodnie z ustaloną procedurą Federacji Rosyjskiej w organizacjach międzynarodowych w sprawach certyfikacji jako krajowa jednostka certyfikująca Federacji Rosyjskiej.

Formularze do potwierdzenia zgodności jakości towarów i usług:

1) dobrowolne;

2) obowiązkowe.

Dobrowolne potwierdzenie zgodności przeprowadzane jest w formie dobrowolnej certyfikacji. Przeprowadzana jest z inicjatywy wnioskodawcy i na podstawie umowy z jednostką certyfikującą. Jednostka certyfikująca - organizacja, którą może utworzyć dowolna osoba prawna lub indywidualny przedsiębiorca, a także ich stowarzyszenia. System ten potwierdza zgodność obiektów, wystawia certyfikaty dla obiektów, które przeszły dobrowolną certyfikację, nanosi znak zgodności, stosuje się w przypadku wygaśnięcia lub wygaśnięcia certyfikatu.

Rejestracji dokonuje organ do spraw regulacji technicznej w ciągu 5 dni.

Obowiązkowe potwierdzenie zgodności odbywa się na dwa sposoby:

1) przyjęcie deklaracji zgodności;

2) obowiązkową certyfikację, przeprowadzaną w przypadkach określonych w przepisach technicznych.

Przyjęcie deklaracji zgodności może nastąpić na dwa sposoby:

1) przyjęcie oświadczenia na podstawie własnych dowodów. Tutaj wnioskodawca samodzielnie generuje materiał dowodowy w celu potwierdzenia zgodności produktów z wymaganiami przepisów technicznych (dokumentacja techniczna, wyniki własnych badań itp.);

2) przyjęcie deklaracji na podstawie dowodów własnych i uzyskanych przy udziale strony trzeciej (organizacji certyfikującej lub laboratorium badawczego). Deklaracja zgodności zawiera wnioskodawców, producentów, szczegóły, informacje o przedmiocie potwierdzenia zgodności, wskazanie schematu, okres ważności itp.

Certyfikacja obowiązkowa przeprowadzana jest przez specjalną jednostkę certyfikującą na podstawie umowy z wnioskodawcą. Organ ten sam przeprowadza test lub przyciąga akredytowane laboratoria, ośrodki. Organ ten prowadzi rejestr wydanych certyfikatów, zawiesza lub wypowiada certyfikat oraz sprawuje kontrolę. Obowiązkowa certyfikacja odpowiednich rodzajów produktów jest przeprowadzana na mocy wymogów prawnych (na przykład przy imporcie produktów). We wszystkich innych przypadkach, na życzenie producenta, w celu zwiększenia konkurencyjności jego produktów na rynku, można przeprowadzić dobrowolną certyfikację.

WYKŁAD nr 38. Pojęcie konkurencji. Niesprawiedliwa Rywalizacja

1. Pojęcie konkurencji

Konkurencja to rywalizacja podmiotów gospodarczych, w której niezależne działania każdego z nich wykluczają lub ograniczają zdolność każdego z nich do jednostronnego wpływania na ogólne warunki obrotu towarami na rynku właściwym (klauzula 7, art. Ustawa „O ochronie konkurencji”). Przez podmiot gospodarczy rozumie się indywidualnego przedsiębiorcę, organizację handlową, a także organizację non-profit, która prowadzi działalność przynoszącą jej dochód.

Konkurencja stymuluje produkcję tych towarów, które są najbardziej potrzebne konsumentowi. Teraz w Rosji jest coraz mniej tanich produktów spożywczych w dużych miastach, maleje liczba małych sklepów i straganów. Dzieje się tak z oczywistych powodów: walka z produktami niskiej jakości, walka o estetyczny wygląd rosyjskich miast.

Konkurencja doskonała ma miejsce tylko w warunkach polipolu, czyli gdy na rynku jest wielu sprzedawców i wielu kupujących. Wtedy rynek jest otwarty dla wszystkich, kampania reklamowa nie jest obowiązkowa, ponieważ oferowane są do sprzedaży towary jednorodne, nie ma preferencji. Cena towaru na takim rynku jest określoną wartością, podczas gdy sprzedawca decyduje tylko, ile towaru sprzedać po danej cenie.

Ustawa federalna „O ochronie konkurencji” określa ramy organizacyjne i prawne ochrony konkurencji, w tym takie środki jak:

1) zapobieganie i zwalczanie działalności monopolistycznej i nieuczciwej konkurencji;

2) zapobieganie i zwalczanie zapobiegania, ograniczania, eliminowania konkurencji przez federalne organy władzy wykonawczej, organy państwowe podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządy terytorialne, inne organy lub organizacje pełniące funkcje tych organów, a także państwowe pozabudżetowe fundusze, Bank Centralny Federacji Rosyjskiej.

Celem ustawy federalnej „O ochronie konkurencji” jest przestrzeganie postanowień Konstytucji Federacji Rosyjskiej, takich jak: zapewnienie jedności przestrzeni gospodarczej, swobodny przepływ towarów, swoboda działalności gospodarczej w Federacji Rosyjskiej , chroniąc konkurencję i tworząc warunki dla efektywnego funkcjonowania rynków towarowych.

Ochrona konkurencji w Federacji Rosyjskiej, związana z zapobieganiem i zwalczaniem działalności monopolistycznej i nieuczciwej konkurencji, obejmuje stosunki, w których rosyjskie osoby prawne i zagraniczne osoby prawne, federalne organy władzy wykonawczej, organy państwowe podmiotów Federacji Rosyjskiej, lokalne rządy, państwowe fundusze pozabudżetowe, Bank Centralny Federacji Rosyjskiej, osoby fizyczne, w tym indywidualni przedsiębiorcy; a także umowy między rosyjskimi i (lub) zagranicznymi osobami i organizacjami zawarte poza terytorium Federacji Rosyjskiej, jeżeli w odniesieniu do takich umów łącznie spełnione są następujące warunki:

1) zawarto porozumienia w odniesieniu do środków trwałych produkcyjnych i (lub) wartości niematerialnych znajdujących się na terytorium Federacji Rosyjskiej, praw w stosunku do rosyjskich organizacji handlowych;

2) umowy prowadzą lub mogą prowadzić do ograniczenia konkurencji w Federacji Rosyjskiej.

2. Nieuczciwa konkurencja

Nieuczciwa konkurencja - wszelkie działania mające na celu uzyskanie przewagi w działalności przedsiębiorczej. Działania te prowadzone są przez podmioty gospodarcze i są sprzeczne z przepisami obowiązującego prawa, praktyką gospodarczą, wymogami rzetelności i rozsądku, rzetelności, a także mogą powodować lub powodowały straty innych podmiotów gospodarczych – konkurentów lub szkodzić ich reputacji biznesowej .

Oznaki nieuczciwej konkurencji:

1) może być dokonana wyłącznie poprzez aktywne działania, tj. bezczynność wyklucza nieuczciwą konkurencję;

2) celem tych działań jest uzyskanie korzyści;

3) w wyniku tych działań mogą powstać straty lub szkody dla reputacji biznesowej konkurencji;

4) działania te będą uznane za przestępstwo, jeśli naruszają nie tylko obowiązujące przepisy, ale także praktyki biznesowe, wymogi uczciwości, racjonalności i uczciwości.

Zabroniona jest nieuczciwa konkurencja, w tym:

1) rozpowszechnianie nieprawdziwych, niedokładnych lub zniekształconych informacji, które mogą wyrządzić szkodę podmiotowi gospodarczemu lub zaszkodzić jego reputacji biznesowej;

2) wprowadzające w błąd co do charakteru, sposobu i miejsca produkcji, właściwości konsumenckich, jakości i ilości towaru lub w stosunku do jego producentów;

3) nieprawidłowe porównanie przez podmiot gospodarczy towarów przez niego produkowanych lub sprzedawanych z towarami wytwarzanymi lub sprzedawanymi przez inne podmioty gospodarcze;

4) sprzedaż, zamiana lub inne wprowadzenie do obrotu towarów, jeżeli wyniki działalności intelektualnej i równoważne środki indywidualizacji osoby prawnej, środki indywidualizacji produktów, utworów, usług były wykorzystywane w sposób niezgodny z prawem;

5) nielegalne otrzymywanie, wykorzystywanie, ujawnianie informacji stanowiących tajemnicę handlową, urzędową lub inną chronioną prawem (część 1, art. 14 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”).

Niedopuszczalna jest nieuczciwa konkurencja związana z nabyciem i korzystaniem z wyłącznego prawa do środków indywidualizacji osoby prawnej, środków indywidualizacji produktów, robót lub usług. Decyzję organu antymonopolowego o naruszeniu tego przepisu w związku z nabyciem i używaniem wyłącznego prawa do znaku towarowego osoba zainteresowana przesyła do federalnego organu wykonawczego ds. własności intelektualnej w celu unieważnienia ochrony prawnej znak towarowy.

WYKŁAD nr 39. Działalność monopolistyczna i jej rodzaje

Działalność monopolistyczna - nadużycie przez podmiot gospodarczy, grupę osób jego pozycji dominującej, porozumień lub uzgodnionych działań zabronionych przez ustawodawstwo antymonopolowe, a także inne działania uznane za działalność monopolistyczną zgodnie z prawem federalnym.

Pozycja dominująca na rynku – pozycja podmiotu gospodarczego (grupy osób) lub kilku podmiotów gospodarczych (grupy osób) na rynku danego produktu, dająca takiemu podmiotowi gospodarczemu (grupie osób) lub takim podmiotom gospodarczym (grupy osób) możliwość wywierania decydującego wpływu na ogólne warunki obrotu towarowego na właściwym rynku towarowym i (lub) eliminowania innych podmiotów gospodarczych z tego rynku towarowego i (lub) utrudniania dostępu do tego rynku towarowego dla innych podmiotów gospodarczych (część 1, art. 5 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”). Dominującą pozycję na rynku zajmuje podmiot gospodarczy w przypadkach, gdy:

1) jego udział w rynku określonego produktu przekracza 50%, chyba że ustalono, że pomimo przekroczenia określonej wartości pozycja podmiotu gospodarczego na rynku produktów nie jest dominująca;

2) jego udział w rynku określonego produktu jest mniejszy niż 50%, jeżeli pozycję dominującą takiego podmiotu gospodarczego ustali organ antymonopolowy (część 1, art. 5 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”);

3) łączny udział nie więcej niż trzech podmiotów gospodarczych, z których udział każdego z nich jest większy niż udziały innych podmiotów gospodarczych na właściwym rynku towarowym, przekracza 50% lub łączny udział nie więcej niż pięciu podmiotów gospodarczych, udział każdego z nich jest większy niż udziały innych podmiotów gospodarczych na odpowiednim rynku towarowym; rynek produktów przekracza 70% (część 3, art. 5 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”) (przepis ten nie ma zastosowania jeżeli udział co najmniej jednego z tych podmiotów gospodarczych jest mniejszy niż 8%);

4) przez długi czas względna wielkość udziałów podmiotów gospodarczych nie zmienia się lub ulega niewielkim zmianom, a dostęp do właściwego rynku produktowego dla nowych konkurentów jest utrudniony;

5) produkt sprzedany lub nabyty przez podmioty gospodarcze nie może być zastąpiony innym produktem po spożyciu, wzrost ceny produktu nie powoduje zmniejszenia popytu na ten produkt odpowiadającego takiemu wzrostowi, informacje o cenie, o warunki sprzedaży lub zakupu tego produktu na właściwym rynku produktowym są dostępne dla nieograniczonego kręgu osób (część 3, art. 5 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”).

Za dominującą nie można uznać pozycji podmiotu gospodarczego, którego udział w rynku danego produktu nie przekracza 35%.

Niebezpieczeństwo dominacji rynkowej dla handlu polega na tym, że dominacja rynkowa często prowadzi do monopolu. Nadużycie pozycji dominującej może zostać uznane wyłącznie w sądzie. Dominującą pozycję podmiotu gospodarczego ustala organ antymonopolowy w przypadku naruszenia przepisów antymonopolowych.

Zabronione są działania (bezczynności) podmiotu gospodarczego zajmującego pozycję dominującą, których skutkiem jest lub może być zapobieganie, ograniczanie, eliminowanie konkurencji i (lub) naruszenie interesów innych osób, w tym zgodnie z Częścią 1 rozporządzenia Sztuka. 10 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”):

1) ustanowienie, utrzymanie monopolu wysokiej lub monopolistycznie niskiej ceny towarów;

2) wycofaniu towaru z obrotu, jeżeli skutkiem tego wycofania był wzrost ceny towaru;

3) narzucenie kontrahentowi warunków umowy niekorzystnych dla niego lub niezwiązanych z przedmiotem umowy;

4) nieuzasadnione ekonomicznie lub technologicznie ograniczenie lub zaprzestanie produkcji wyrobów, jeżeli istnieje zapotrzebowanie na ten wyrób lub złożono zamówienia na jego dostawę, jeżeli możliwe jest jego wytworzenie w sposób opłacalny, a także jeżeli takie ograniczenie lub zaprzestanie produkcji towary nie są bezpośrednio przewidziane przez ustawy federalne, akty wykonawcze Prezydenta Federacji Rosyjskiej, Rząd Federacji Rosyjskiej, upoważnione federalne organy wykonawcze lub akty prawne;

5) nieuzasadniona ekonomicznie lub technologicznie odmowa lub uchylanie się od zawarcia umowy z indywidualnymi nabywcami, jeżeli możliwe jest wyprodukowanie lub dostarczenie odpowiednich towarów, a także jeżeli taka odmowa lub uchylenie się nie jest wyraźnie przewidziane w ustawach federalnych, aktach wykonawczych Prezydent Federacji Rosyjskiej, Rząd Federacji Rosyjskiej, upoważnione federalne organy wykonawcze lub akty sądowe;

6) ekonomicznie, technologicznie lub w inny sposób nieuzasadnione ustalanie różnych cen na ten sam produkt, chyba że prawo federalne stanowi inaczej;

7) ustalenie nieracjonalnie wysokiej lub nieracjonalnie niskiej ceny usługi finansowej przez instytucję finansową;

8) tworzenie warunków dyskryminacyjnych;

9) tworzenie przeszkód w dostępie do rynku towarowego lub wyjściu z rynku towarowego innym podmiotom gospodarczym;

10) naruszenie procedury cenowej ustanowionej przez regulacyjne akty prawne.

Według ich rodzajów działalność monopolistyczna dzieli się na:

1) indywidualny;

2) zbiorowe;

3) umowne;

4) pozaumowne.

Indywidualna działalność monopolistyczna przejawia się w nadużywaniu dominującej pozycji na rynku określonego rodzaju towarów. Zbiorowa działalność monopolistyczna przejawia się w zawieraniu porozumień. Umowa – umowa w formie pisemnej zawarta w dokumencie lub kilku dokumentach, a także umowa w formie ustnej. Dozwolone umowy:

1) w formie pisemnej, jeżeli umowy te są umowami koncesji handlowej;

2) między podmiotami gospodarczymi, z których udział w jakimkolwiek rynku towarowym nie przekracza 20%.

Ustawa federalna „O ochronie konkurencji” zezwala na działania, zaniechania, porozumienia, uzgodnione działania, transakcje, o ile nie stwarzają one jednostkom możliwości wyeliminowania konkurencji na właściwym rynku produktowym, nie nakładają ograniczeń na ich uczestników lub osoby trzecie, które nie odpowiadają osiągnięciu celów takich działań (bezczynności), umów i uzgodnionych działań, transakcji, innych działań, a także jeśli ich rezultatem jest lub może być:

1) poprawa produkcji, sprzedaży towarów lub stymulowanie postępu technicznego, gospodarczego lub zwiększenie konkurencyjności towarów produkcji rosyjskiej na światowym rynku towarowym;

2) uzyskiwanie przez nabywców korzyści (korzyści) współmiernych do korzyści (korzyści) otrzymywanych przez podmioty gospodarcze w wyniku działań (bezczynności), umów i uzgodnionych działań, transakcji.

Umowy między federalnymi organami władzy wykonawczej, władzami publicznymi podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządami terytorialnymi, innymi organami i organizacjami pełniącymi funkcje tych organów, a także państwowymi funduszami pozabudżetowymi, Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej lub między nimi a podmiotom gospodarczym lub realizacji przez te organy i organizacje uzgodnionych działań, jeżeli takie porozumienie lub taka realizacja uzgodnionych działań prowadzi lub może prowadzić do zapobiegania, ograniczania, eliminowania konkurencji, w szczególności do:

1) podwyższenia, obniżenia lub utrzymania cen (taryf), o ile umowy takie nie wynikają z ustaw federalnych i aktów wykonawczych Prezydenta Federacji Rosyjskiej i Rządu Federacji Rosyjskiej;

2) ekonomicznie, technologicznie lub w inny sposób nieuzasadnione ustalanie różnych cen (taryf) na ten sam produkt;

3) podział rynku towarowego według zasady terytorialnej, wielkości sprzedaży i zakupu towarów, asortymentu sprzedawanych towarów lub składu sprzedających lub kupujących;

4) ograniczenie dostępu do rynku towarowego, wyjście z rynku towarowego lub wyeliminowanie z niego podmiotów gospodarczych.

WYKŁAD Nr 40. Regulacja prawna działalności monopoli naturalnych

Monopol naturalny to stan rynku towarowego, w którym zaspokojenie popytu na tym rynku jest bardziej efektywne przy braku konkurencji ze względu na technologiczne cechy produkcji (ze względu na znaczny spadek kosztów produkcji na jednostkę towaru jako wielkość produkcji), a dobra wytworzone przez podmioty monopolu naturalnego nie mogą być zastąpione w konsumpcji innymi dobrami, w związku z czym popyt na tym rynku towarowym na dobra wytworzone przez podmioty monopolu naturalnego w mniejszym stopniu zależy od zmian w cenie towarów niż popyt na inne rodzaje towarów (art. 3 ustawy federalnej z dnia 17 sierpnia 1995 r. Nr 147-FZ „O monopolach naturalnych”).

Monopole naturalne charakteryzują się następującymi cechami:

1) zaspokojenie popytu jest skuteczne przy braku konkurencji ze względu na technologiczne cechy produkcji;

2) towary wytworzone przez podmioty monopolu naturalnego nie mogą być zastąpione w konsumpcji innymi towarami.

W Federacji Rosyjskiej ustanowiono monopol naturalny w następujących obszarach:

1) transport ropy naftowej i produktów naftowych głównymi rurociągami;

2) przesył gazu rurociągami;

3) usługi przesyłania energii elektrycznej i cieplnej;

4) transport kolejowy;

5) obsługa terminali transportowych, portów, lotnisk;

6) usługi publicznej komunikacji elektrycznej i pocztowej.

Metody regulacji monopoli naturalnych:

1) cena;

2) bezcenowe.

Cenowym sposobem regulacji monopoli naturalnych jest ustalanie cen lub taryf krańcowych na produkty ww. firm. Pozacenowy sposób regulacji monopoli naturalnych polega na określeniu odbiorców podlegających obowiązkowej usłudze. Organem regulacyjnym jest Federalna Służba Taryfowa.

Za dominującą uznaje się pozycję podmiotu gospodarczego o monopolu naturalnym na rynku towarowym, który znajduje się w stanie monopolu naturalnego.

Głównym aktem normatywnym regulującym reżim prawny monopoli naturalnych w Federacji Rosyjskiej jest ustawa federalna „O monopolach naturalnych”.

WYKŁAD nr 41. Regulacja konkurencji na rynku usług finansowych

Działalność finansowa i usługi finansowe – działalność osób prawnych i osób fizycznych. Za usługi finansowe uznaje się operacje bankowe, ubezpieczeniowe, usługi na rynku papierów wartościowych, leasing i inne operacje. Za rynek usług finansowych uznaje się zakres działalności organizacji finansowych na terytorium Federacji Rosyjskiej i jej części, ze względu na miejsce świadczenia usługi na rzecz konsumentów.

Istnieją cechy decydujące o pozycji dominującej na rynku usług finansowych. Warunki uznania dominującej pozycji instytucji finansowej (z wyjątkiem instytucji kredytowej), z zastrzeżeniem ograniczeń, ustala Rząd Federacji Rosyjskiej. Warunki uznania dominującej pozycji instytucji kredytowej, z zastrzeżeniem ograniczeń, ustala Rząd Federacji Rosyjskiej w porozumieniu z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej. Dominującą pozycję instytucji finansowej (z wyjątkiem instytucji kredytowej) ustala organ antymonopolowy zgodnie z procedurą zatwierdzoną przez Rząd Federacji Rosyjskiej. Procedurę ustalenia pozycji dominującej instytucji kredytowej zatwierdza Rząd Federacji Rosyjskiej w porozumieniu z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej. Instytucja finansowa, której udział nie przekracza 10% na jedynym rynku towarowym Federacji Rosyjskiej lub 20% na rynku towarowym, na którym towary są również przedmiotem obrotu na innych rynkach towarowych Federacji Rosyjskiej, nie może zostać uznana za dominującą zgodnie z warunkami o uznanie pozycji dominującej instytucji finansowej (z wyjątkiem instytucji kredytowej) zatwierdzonej dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 9 czerwca 2007 r. Nr 359). W przypadku organizacji ubezpieczeniowych liczby te wynoszą odpowiednio 10 i 25%).

Cechą nieuczciwej konkurencji na rynku usług finansowych jest jej manifestacja w postaci koncentracji kapitału.

Organizacja finansowa – podmiot gospodarczy świadczący usługi finansowe. Są to instytucja kredytowa, spółdzielnia kredytów konsumenckich, ubezpieczyciel, broker ubezpieczeniowy, towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych, giełda papierów wartościowych, kantor wymiany walut, lombard, firma leasingowa, niepubliczny fundusz emerytalny, towarzystwo funduszy inwestycyjnych , towarzystwa funduszy inwestycyjnych, niepublicznego towarzystwa emerytalnego, wyspecjalizowanego depozytariusza funduszu inwestycyjnego, wyspecjalizowanego depozytariusza jednostkowego funduszu inwestycyjnego, wyspecjalizowanego depozytariusza niepublicznego funduszu emerytalnego; profesjonalny uczestnik rynku papierów wartościowych (art. 4 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”).

Zgodnie z ust.1 art. 18 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji” usługi finansowe obejmują:

1) pozyskiwanie środków od osób prawnych w depozyty;

2) otwieranie i prowadzenie rachunków bankowych osób prawnych, dokonywanie rozliczeń na tych rachunkach;

3) udzielenie pożyczki;

4) inkaso środków pieniężnych, weksli, dokumentów płatniczych i rozliczeniowych oraz obsługa kasowa osób prawnych;

5) wystawianie gwarancji bankowych;

6) usługi na rynku papierów wartościowych;

7) usługi na podstawie umowy leasingu;

8) ubezpieczenie mienia;

9) ubezpieczenia osobowe, w tym ubezpieczenia zdrowotne;

10) niepaństwowe ubezpieczenie emerytalne;

11) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej itp.

Bank Centralny Federacji Rosyjskiej jest obowiązany przedłożyć, na wniosek federalnego organu antymonopolowego, w formie pisemnej, regulamin uchwalony przez Bank Centralny Federacji Rosyjskiej, a także informacje niezbędne federalnemu organowi antymonopolowemu do analizy sytuacji stan konkurencji na rynku usług instytucji kredytowej i sprawowanie kontroli nad jej kondycją.

Jeżeli wartość aktywów według ostatniego bilansu instytucji finansowej przekracza kwotę ustaloną przez Rząd Federacji Rosyjskiej (przy przeprowadzaniu transakcji akcjami, aktywami instytucji kredytowej lub prawami w stosunku do instytucji kredytowej, takie kwota ustalana jest przez Rząd Federacji Rosyjskiej w porozumieniu z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej), za uprzednią zgodą organu antymonopolowego, następujące transakcje realizowane są akcjami (udziałami), aktywami instytucji finansowej lub prawami w stosunku do instytucji finansowej:

1) nabycie przez osobę (grupę osób) akcji JSC z prawem głosu, jeżeli ta osoba (grupa osób) nabędzie prawo do zbycia więcej niż 25% tych akcji;

2) nabycie przez osobę (grupę osób) udziałów w kapitale zakładowym spółki z oo, jeżeli ta osoba (grupa osób) nabędzie prawo do zbycia więcej niż 1/3 udziałów w kapitale zakładowym tej spółki ;

3) nabycie udziałów w kapitale zakładowym LLC przez osobę (grupę osób) zarządzającą co najmniej 1/3 udziałów i nie więcej niż 50% udziałów w kapitale zakładowym LLC, jeżeli taka osoba (grupa osób) nabywa prawo do zbycia ponad 50% tych akcji;

4) nabycie akcji z prawem głosu JSC przez osobę (grupę osób), która posiada co najmniej 25% akcji z prawem głosu JSC, jeżeli ta osoba (grupa osób) nabędzie prawo zbycia więcej niż 50% takich akcji z prawem głosu;

5) nabycie udziałów w kapitale zakładowym spółki z oo przez osobę (grupę osób) zarządzającą co najmniej 50% i nie więcej niż 2/3 udziałów w kapitale zakładowym tej spółki, jeżeli taka osoba (grupa osób) nabywa prawo do zbycia więcej niż 2/3 wskazanych akcji;

6) nabycie akcji z prawem głosu JSC przez osobę (grupę osób), która zarządza co najmniej 50% i nie więcej niż 75% akcji z prawem głosu JSC, jeżeli taka osoba (grupa osób) nabędzie prawo zbycia więcej niż 75% takich akcji z prawem głosu;

7) nabycie przez osobę (grupę osób) w wyniku jednej transakcji lub kilku transakcji aktywów organizacji finansowej, których kwota przekracza kwotę ustaloną przez Rząd Federacji Rosyjskiej;

8) nabycie przez osobę (grupę osób) w wyniku jednej transakcji lub kilku transakcji praw umożliwiających określenie warunków realizacji działalności przedsiębiorczej organizacji finansowej lub pełnienia funkcji jej wykonawczych ciało.

Organ antymonopolowy musi zostać powiadomiony:

1) instytucja finansowa w momencie jej utworzenia w wyniku połączenia instytucji finansowych, jeżeli wartość jej aktywów według ostatniego bilansu nie przekracza kwoty ustalonej przez rząd Federacji Rosyjskiej (w przypadku utworzenia instytucji kredytowej w wyniku połączenia kwotę taką ustala Rząd Federacji Rosyjskiej w porozumieniu z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej), - nie później niż 45 dni od dnia połączenia;

2) przez organizację finansową z chwilą przystąpienia do niej innej organizacji finansowej, jeżeli wartość aktywów według ostatniego bilansu organizacji finansowej powstałej w wyniku przystąpienia nie przekracza kwoty ustalonej przez Rząd Rosji Federacja - nie później niż 45 dni od dnia przystąpienia.

WYKŁAD nr 42. Państwowa regulacja konkurencji na rynkach towarowych i finansowych

Państwo reguluje i zachęca do współzawodnictwa w koniecznych dla społeczeństwa kierunkach, wykorzystując różnorodne metody i mechanizmy kształtowania konkurencyjnych relacji. Mechanizmy takie obejmują wzrost liczby przedsiębiorstw homogenicznych, wsparcie dla małych i średnich przedsiębiorstw, zapewnienie porównywalności cech jakościowych i cen towarów, zachęcanie do lepszych wyników i innowacji oraz tworzenie systemu propagandowego. Celem państwa przy wsparciu konkurencji jest stworzenie zdrowego środowiska konkurencyjnego. Ze strony państwa konkurencję wspierają dwa główne rodzaje środków: stymulujące i prohibicyjne. Środki zachęty obejmują dokumenty legislacyjne dotyczące przeprowadzania konkursów gospodarczych: ustawodawstwo w zakresie cen, podatków, eksportu i importu towarów. Zakazy obejmują podejmowanie ustaw i zlecanie przez władze wykonawcze i samorządowe określonych działań mających na celu ograniczenie konkurencji.

Państwowa regulacja konkurencji na rynkach towarowych i finansowych jest prowadzona przez Federalną Służbę Antymonopolową wraz z Federalną Służbą Taryfową. Organ antymonopolowy - federalny organ antymonopolowy i jego organy terytorialne.

Funkcje organu antymonopolowego:

1) tworzenie przepisów;

2) nadzorcze (prowadzenie rejestru organizacji dominujących);

3) permisywny (umożliwia łączenie się i akcesję organizacji);

4) supresyjny (przeprowadza postępowanie antymonopolowe, które może skutkować wydaniem nakazu usunięcia naruszeń, przymusowego oddzielenia organizacji komercyjnej zajmującej pozycję dominującą, jeśli nadużywa jej).

Organ antymonopolowy pełni następujące główne funkcje (art. 22 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”):

1) zapewnia kontrolę państwową nad przestrzeganiem przepisów antymonopolowych przez federalne organy władzy wykonawczej, organy państwowe podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządy terytorialne, inne organy lub organizacje pełniące funkcje tych organów, a także państwowe fundusze pozabudżetowe, przedsiębiorstwa podmioty, osoby fizyczne;

2) ujawnia naruszenia prawa antymonopolowego, podejmuje działania w celu powstrzymania naruszeń prawa antymonopolowego i ponosi odpowiedzialność za takie naruszenia;

3) zapobiegać działaniom monopolistycznym, nieuczciwej konkurencji, innym naruszeniom przepisów antymonopolowych;

4) sprawuje kontrolę państwa nad koncentracją gospodarczą w użytkowaniu gruntów, podglebia, wód i innych zasobów naturalnych, w tym podczas przetargów.

Organ antymonopolowy wykonuje następujące uprawnienia (część 1, art. 23 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”):

1) inicjuje i rozpatruje sprawy o naruszenie przepisów antymonopolowych;

2) wydawania instrukcji wiążących podmioty gospodarcze:

a) o rozwiązaniu porozumień ograniczających konkurencję i (lub) uzgodnionych działaniach podmiotów gospodarczych oraz wykonywaniu czynności mających na celu zapewnienie konkurencji;

b) o zaprzestaniu nadużywania pozycji dominującej przez podmiot gospodarczy i podejmowaniu działań mających na celu zapewnienie konkurencji;

c) o zakończeniu naruszenia zasad niedyskryminacyjnego dostępu do towarów;

d) o zakończeniu nieuczciwej konkurencji;

e) o przeciwdziałaniu działaniom, które mogą stanowić przeszkodę w powstaniu konkurencji i (lub) mogą prowadzić do ograniczenia, wyeliminowania konkurencji oraz naruszenia przepisów antymonopolowych;

f) o usunięciu skutków naruszenia przepisów antymonopolowych;

g) o zakończeniu innych naruszeń przepisów antymonopolowych;

h) o przywróceniu stanu sprzed naruszenia prawa antymonopolowego;

i) przy zawieraniu umów, zmianach warunków umów lub rozwiązaniu umów;

j) o przekazywaniu do budżetu państwa dochodów uzyskanych w wyniku naruszenia przepisów antymonopolowych;

k) o zmianie lub ograniczeniu używania nazwy firmy;

l) o spełnieniu ekonomicznych, technicznych, informacyjnych i innych wymagań dotyczących eliminowania dyskryminujących warunków i zapobiegania ich powstawaniu; m) o wykonywaniu czynności mających na celu zapewnienie konkurencji;

3) wydaje wiążące polecenia federalnym organom władzy wykonawczej, organom władzy wykonawczej podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządom lokalnym, państwowym funduszom pozabudżetowym oraz ich funkcjonariuszom;

4) przesyłać do federalnego organu wykonawczego ds. rynku papierów wartościowych, Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej wnioski o doprowadzenie przyjętych przez siebie aktów zgodnie z ustawodawstwem antymonopolowym i (lub) wygaśnięcia ich ważności w przypadkach, gdy takie akty i (lub) działania naruszające przepisy antymonopolowe;

5) posiadać organizacje handlowe i organizacje non-profit, ich funkcjonariuszy, funkcjonariuszy federalnych organów władzy wykonawczej, organów wykonawczych podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządów lokalnych, a także funkcjonariuszy państwowych funduszy pozabudżetowych, osoby fizyczne, w tym przedsiębiorcy indywidualni ( Część 1, art. 23 ustawy federalnej „O ochronie konkurencji”);

6) występuje do sądu polubownego z roszczeniami, oświadczeniami o naruszeniu przepisów antymonopolowych;

7) uczestniczy w rozpatrywaniu spraw przez sąd lub sąd polubowny;

8) prowadzi rejestr podmiotów gospodarczych o udziale w rynku danego produktu w wysokości powyżej 35%;

9) ustala pozycję dominującą podmiotu gospodarczego;

10) zatwierdza formularze przekazywania informacji organowi antymonopolowemu;

11) zatwierdza metodologię ustalania nieracjonalnie wysokiej i nieracjonalnie niskiej ceny usług instytucji kredytowej (zgodnie z ustaleniami z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej);

12) wydawać normatywne akty prawne;

13) udziela wyjaśnień dotyczących stosowania przepisów antymonopolowych;

14) wysuwa wnioski o występowaniu lub braku przejawów ograniczenia konkurencji;

15) występuje do organów wydających koncesje z wnioskami o unieważnienie, cofnięcie lub zawieszenie koncesji itp.

WYKŁAD nr 43. Dostawy wyrobów na potrzeby państwa

Potrzeby państwa federalnego to zapotrzebowanie Federacji Rosyjskiej na produkty niezbędne do rozwiązywania problemów podtrzymywania życia, obrony i bezpieczeństwa kraju oraz do realizacji federalnych programów celowych i międzypaństwowych programów celowych, w których uczestniczy Federacja Rosyjska. Dostawa produktów na potrzeby państwa odbywa się poprzez zawieranie umów państwowych z przedsiębiorstwami, instytucjami, organizacjami na dostawę produktów na potrzeby państwa.

Aby dostarczyć produkty na potrzeby państwa, wykonywane są następujące czynności:

1) Rząd Federacji Rosyjskiej zatwierdza listę odbiorców państwowych produktów;

2) ustalono klienta stanowego, którym może być federalny organ wykonawczy, federalne przedsiębiorstwo państwowe lub instytucja państwowa;

3) składane są zamówienia na dostawę produktów na potrzeby krajów związkowych w drodze otwartej i (lub) zamkniętej licytacji (przetargi, aukcje);

4) klienci państwowi otrzymują środki finansowe w wysokości ustalonej przez budżet federalny;

5) klienci stanowi są odpowiedzialni za realizację federalnych programów celowych i zaspokojenie potrzeb stanów federalnych;

6) Rząd Federacji Rosyjskiej udziela gwarancji za zobowiązania klienta państwowego w ramach środków przyznanych z budżetu federalnego.

Celami dostaw produktów na potrzeby krajów związkowych są:

1) utrzymanie niezbędnego poziomu obronności i bezpieczeństwa państwa;

2) zapewnienie dostaw eksportowych produktów w celu wypełnienia międzynarodowych zobowiązań gospodarczych, w tym walutowych i kredytowych Federacji Rosyjskiej;

3) tworzenie i utrzymywanie państwowych rezerw materialnych Federacji Rosyjskiej;

4) realizacja federalnych programów celowych.

Dostawy produktów na potrzeby państwa realizowane są kosztem odpowiednich środków budżetowych i pozabudżetowych, które są pozyskiwane na te cele. Potrzeby krajów związkowych oraz wielkość ich finansowania z budżetu federalnego określa ustawa federalna o budżecie federalnym na okres planowania.

Dostarczając produkty na potrzeby państwa federalnego, ustalane są następujące obowiązkowe warunki:

1) zgodność określonych wyrobów z obowiązującymi normami;

2) dostawa wyłącznie towarów rosyjskich.

W umowie stanowej na dostawę produktów dla potrzeb państwa federalnego:

1) określa się prawa i obowiązki klienta i dostawcy stanowego w celu zaspokojenia potrzeb kraju związkowego;

2) stosunki dostawcy z odbiorcą państwowym są regulowane w trakcie wykonywania umowy państwowej;

3) można przewidzieć kontrolę przez klienta państwowego postępu prac przy realizacji umowy państwowej oraz świadczenie doradztwa i innej pomocy dostawcy bez ingerencji w działalność operacyjną i gospodarczą tego ostatniego.

Dostawcy produktów, przedsiębiorstwa wykonujące pracę i świadczące usługi na potrzeby krajów związkowych są określani w drodze przetargu. Konkurs może być:

1) otwarte;

2) zamknięte;

3) zwykłe;

4) dwustopniowy.

Najczęstszym jest zwykły otwarty konkurs.

Etapy konkursu w celu określenia dostawcy produktów na potrzeby landu:

1) publikacja w mediach ogłoszenia o konkursie;

2) przesyłanie wnioskodawcom informacji o planowanych dostawach na potrzeby landu wraz z opisem warunków dostawy oferowanych przez klienta stanowego;

3) przyjmowanie od kandydatów propozycji organizacji dostaw;

4) ocena otrzymanych wniosków;

5) wybór zwycięzcy konkursu;

6) zawarcie umowy państwowej ze zwycięzcą konkursu.

Aby wziąć udział w konkursie, kandydaci muszą spełnić specjalne wymagania:

1) muszą posiadać niezbędne zdolności produkcyjne i inne zdolności do realizacji zamówienia państwowego;

2) muszą to być przedsiębiorstwa rosyjskie (dopuszczenie do konkursu przedsiębiorstw zagranicznych jest możliwe w wyjątkowych przypadkach - jeśli w Federacji Rosyjskiej nie ma produkcji określonego rodzaju produktu lub jeśli taka produkcja jest niewłaściwa);

3) w przypadku podania nieprawdziwych informacji kandydaci mogą zostać wykluczeni z udziału w konkursie. Dostawcy mają prawo żądać od organizatora przetargu nieograniczonego wyjaśnienia dokumentacji przetargowej. Organizator przetargu nieograniczonego jest zobowiązany ustosunkować się do wniosków dostawców otrzymanych przed upływem terminu składania wniosków o dopuszczenie do udziału w przetargu nieograniczonym o wyjaśnienie zapisów dokumentacji przetargowej. Organizator przetargu nieograniczonego musi przesłać dostawcom wyjaśnienie zapisów dokumentacji przetargowej w ustalonych terminach.

Przy rozpatrywaniu propozycji uczestników prowadzi się protokół z zawodów, z którego wynika:

1) krótki opis dostarczonego towaru;

2) nazwę i adresy uczestników przetargu;

3) listę uczestników przetargu, którzy nie przeszli wstępnej selekcji;

4) ceny towarów oferowanych przez uczestników konkursu;

5) imię i nazwisko zwycięzcy konkursu oraz cenę dostarczonego przez niego towaru;

6) uzasadnienie decyzji organizatora przetargu o odrzuceniu wniosków o dopuszczenie do udziału w przetargu;

7) przyczyny niezawarcia umowy państwowej.

Na podstawie wyników przetargu zwycięzcę wyłania uczestnik, który zaoferował najkorzystniejsze warunki dostawy. Organizator przetargu nieograniczonego jest obowiązany do opublikowania w mediach informacji o wynikach przetargu nieograniczonego - nazwiska zwycięzcy przetargu nieograniczonego, nazw dostarczonych przez niego towarów oraz cen dostarczonych towarów.

Konkurs zamknięty odbywa się w przypadkach, gdy:

1) przedmiotem umowy państwowej jest dostawa towarów na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa w części stanowiącej tajemnicę państwową;

2) towary złożone technicznie są produkowane przez ograniczoną liczbę dostawców. Po zakończeniu konkursu ogłoszenie w mediach o jego przeprowadzeniu nie jest publikowane, a materiały konkursowe przesyłane są bezpośrednio do kandydatów wybranych wcześniej przez komisję konkursową.

W konkursie dwuetapowym prowadzone są wstępne negocjacje z jego uczestnikami, określane są warunki, po których następuje drugi etap - sam konkurs.

Kontrolę konkurencji na dostawę produktów na potrzeby państwa federalnego sprawuje organ państwowy upoważniony przez Rząd Federacji Rosyjskiej.

WYKŁAD nr 44. Przyjmowanie towaru według ilości

Dostawa towarów charakteryzuje się nałożeniem określonej liczby obowiązków na nadawców i odbiorców.

Odbiorca musi zapewnić przyjęcie produktów pod względem jakości w ścisłej zgodności z normami, specyfikacjami, podstawowymi i szczególnymi warunkami dostawy, Instrukcją dotyczącą procedury przyjmowania produktów do celów przemysłowych i towarów konsumpcyjnych pod względem ilości, innymi zasadami i Umowa.

Przyjmując ładunek od organów przewozowych organizacja odbierająca, zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi przewozu towarów, jest zobowiązana do sprawdzenia, czy zapewnione jest bezpieczeństwo ładunku podczas przewozu, a w szczególności:

1) sprawdzić, w stosownych przypadkach, obecność na pojazdach lub kontenerach plomb nadawcy lub miejsca wyjazdu, sprawność plomb, nadruki na nich, stan wagonu, innych pojazdów lub kontenera, obecność oznakowania ochronnego ładunku, a także użyteczność kontenera;

2) sprawdzić zgodność nazwy ładunku i jego oznaczenia przewozowego z danymi zawartymi w dokumencie przewozowym oraz zażądać od organów przewozowych wydania ładunku według liczby sztuk lub wagi w każdym przypadku, gdy taki obowiązek jest przypisane im przez przepisy obowiązujące w transporcie i inne akty prawne.

W przypadku wydania ładunku bez sprawdzenia ilości sztuk lub wagi, odbiorca, w sposób przewidziany przez przepisy dotyczące wydawania ładunku, jest obowiązany zażądać od władz przewozowych dokonania odpowiedniego oznaczenia na dokumencie przewozowym ( pkt 3 Instrukcji w sprawie procedury przyjmowania produktów produkcyjnych i technicznych oraz konsumpcji towarów konsumpcyjnych według jakości zatwierdzonej Uchwałą Państwowego Sądu Arbitrażowego ZSRR z dnia 25 kwietnia 1966 r. Nr P-7).

Nadawca z kolei jest zobowiązany (punkt 2 Instrukcji w sprawie trybu przyjmowania wyrobów do celów przemysłowych i towarów konsumpcyjnych pod względem jakości):

1) zapewnić ścisłe przestrzeganie ustalonych zasad pakowania i pakowania produktów, oznaczania i plombowania poszczególnych miejsc;

2) zapewnić dokładne określenie ilości wysyłanych produktów (waga, ilość pudełek, wiązek, wiązek itp.);

3) przy wysyłce produktów w miejscach opakowanych lub opakowanych zapewnić, aby każdy pojemnik przewidziany przez normy, warunki techniczne, inne obowiązujące przepisy lub umowę zawierał dokument poświadczający nazwę i ilość produktów znajdujących się w tym pojemniku;

4) zapewnić jasne i precyzyjne wykonanie odpowiednich dokumentów, sprawdzić zgodność danych o ilości produktów w nich wskazanych z faktycznie wysłaną ilością;

5) zapewnić ścisłe przestrzeganie obowiązujących w transporcie zasad dostarczania towarów do przewozu, ich załadunku i mocowania;

6) zapewnić systematyczne monitorowanie pracy osób zaangażowanych w ustalanie ilości wysyłanych wyrobów oraz wystawianie dla niej dokumentów przewozowych i rozliczeniowych.

W przypadku rozbieżności pomiędzy rzeczywistą ilością dostarczonych produktów a ilością wskazaną w dokumentach, odbiorca zobowiązany jest do:

1) zawiesić odbiór;

2) zapewnić bezpieczeństwo produktów;

3) sporządzić akt o stwierdzonym braku produktów podpisany przez osoby, które dokonały odbioru.

Zawieszając odbiór produktów, odbiorca musi:

1) wezwanie do udziału w kontynuacji odbioru wyrobów i sporządzenia aktu dwustronnego przedstawiciela nadawcy ładunku;

2) wezwać przedstawiciela jednego producenta, jeżeli produkty są odbierane w oryginalnym opakowaniu lub w nieuszkodzonym opakowaniu od producenta niebędącego nadawcą;

3) wezwać przedstawiciela nierezydenta nadawcy lub producenta (w szczególnych przypadkach).

Odbiorca nie później niż 24 godziny, a w odniesieniu do produktów łatwo psujących się - niezwłocznie po stwierdzeniu braku, przesyła telegraficznie (telefonicznie) zawiadomienie o wezwaniu przedstawiciela nadawcy (producenta), w którym musi wskazać: nazwę produktu, datę i numer faktury lub numer dokumentu przewozowego, ilość brakujących produktów i rodzaj braków, stan plomb, koszt brakujących produktów, czas odbioru produktów według ilości jest zaplanowana.

Nadawca zobowiązany jest, najpóźniej następnego dnia po otrzymaniu wezwania, poinformować telegramem lub telefonicznie, czy zostanie do niego wysłany przedstawiciel w celu wzięcia udziału w sprawdzeniu ilości produktów.

W przypadku niestawienia się przedstawiciela nadawcy na wezwanie odbiorcy następuje przyjęcie ilościowe produktów i sporządzenie aktu niedoboru:

1) z udziałem przedstawiciela innej organizacji, przedsiębiorstwa przydzielonego przez kierownika lub zastępcę kierownika tej organizacji lub tego przedsiębiorstwa;

2) przy udziale przedstawiciela społeczeństwa przedsiębiorstwa przejmującego, wyznaczonego przez kierownika lub zastępcę kierownika przedsiębiorstwa spośród osób zatwierdzonych decyzją związku zawodowego tego przedsiębiorstwa;

3) albo jednostronnie przez przedsiębiorstwo odbierające, jeżeli nadawca wyraził zgodę na jednostronny odbiór wyrobów.

Jako pełnomocnicy do udziału w odbiorze wyrobów należy wyznaczyć osoby właściwe w sprawach ustalania ilości wyrobów do odbiorów, z wyjątkiem kierowników, osób odpowiedzialnych finansowo oraz pracowników obsługi prawnej.

Przyjmowanie produktów musi odbywać się bez przerwy.

Jeżeli przy odbiorze produktów wykaże się brak produktów w oparciu o dane określone w dokumentach przewozowych i towarzyszących (faktura, specyfikacja, inwentarz, etykiety opakowania itp.), to wyniki przyjęcia produktów ilościowo sporządza się w akt, który musi być sporządzony w tym samym dniu, w którym wykryto brak.

W przypadku wykrycia braku po przyjęciu produktów według ilości, przedsiębiorstwo odbiorcy wysyła nadawcy, aw razie potrzeby do organizacji transportowej reklamację z aktem niedoboru produktów, podpisanym przez kierownika przedsiębiorstwa odbiorcy. Producent, nadawca, organizacja transportowa, jeśli otrzymają określoną reklamację, są zobowiązani do udzielenia odpowiedzi zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

WYKŁAD nr 45. Przyjmowanie towaru według jakości

Przy odbiorze jakościowym odbiorca zobowiązany jest do zapewnienia przyjęcia produktów pod względem jakościowym w ścisłej zgodności z normami, specyfikacjami, Instrukcjami postępowania przy przyjmowaniu produktów do celów przemysłowych i ilościowych towarów konsumpcyjnych, inne obowiązkowe zasady i umowa. Przyjmując ładunek od organów przewozowych przedsiębiorstwo odbierające, zgodnie z obowiązującymi w przewozie przepisami dotyczącymi przewozu towarów, ma obowiązek sprawdzenia:

1) obecność na pojazdach (wagon, cysterna, barka, ładownia, samochód dostawczy itp.) lub na kontenerze plomby nadawcy lub w punkcie wyjścia (stacja, molo, port), sprawność plomb, wydruki na nich stan wagonu, innych pojazdów lub kontenera, obecność oznakowania ochronnego ładunku i przydatność kontenera;

2) zgodność nazwy ładunku i umieszczonego na nim oznaczenia przewozowego z danymi określonymi w dokumencie przewozowym;

3) czy przestrzegano ustalonych zasad przewozu, zapewniających ochronę ładunku przed uszkodzeniem i pogorszeniem (rozmieszczenie ładunku, warunki temperaturowe, zalodzenie itp.), terminy dostawy, a także oględziny ładunku (pkt 3 Instrukcji w sprawie procedury przyjmowania produktów do celów przemysłowych i towarów konsumpcyjnych pod względem jakości).

Nadawca musi zapewnić:

1) ścisłe przestrzeganie ustalonych zasad pakowania i pakowania produktów, znakowania i plombowania poszczególnych miejsc;

2) wysyłkę produktów spełniających wymagania jakościowe i kompletności określone przez normy, specyfikacje, rysunki, receptury, próbki referencyjne;

3) jasne i prawidłowe wykonanie dokumentów poświadczających jakość i kompletność dostarczonych wyrobów, dokumentów wysyłkowych i rozliczeniowych, zgodność danych w nich wskazanych o jakości i kompletności wyrobów z rzeczywistą jakością i kompletnością;

4) terminowe przesyłanie do odbiorcy dokumentów poświadczających jakość i kompletność produktów. Dokumenty te są wysyłane wraz z produktami;

5) ścisłe przestrzeganie zasad dostawy towarów do transportu, ich załadunku i mocowania, a także specjalnych zasad załadunku określonych przez normy i specyfikacje, obowiązujące w transporcie.

Produkty, które dotarły w nadającym się do użytku kontenerze, są przyjmowane pod względem jakości i kompletności w magazynie końcowego odbiorcy.

W przypadku stwierdzenia niezgodności jakości, kompletności, oznakowania przychodzących produktów, pojemników lub opakowań z wymaganiami norm, specyfikacji, rysunków, próbek (norm), umowy lub danych określonych w oznakowaniu i dokumentach towarzyszących poświadczających jakość produktu, odbiorca:

1) wstrzymać dalszy odbiór wyrobów;

2) sporządza akt, w którym wskazuje liczbę skontrolowanych wyrobów oraz rodzaj wad stwierdzonych przy odbiorze;

3) zapewnić przechowywanie produktów nieodpowiedniej jakości lub produktów niekompletnych w warunkach uniemożliwiających pogorszenie ich jakości oraz mieszanie się z innymi produktami jednorodnymi;

4) ma obowiązek wezwać do udziału w kontynuacji odbioru wyrobów i sporządzenia aktu dwustronnego przedstawiciela producenta nierezydenta (nadawcy).

W przypadku jednorodnej dostawy wezwanie przedstawiciela producenta (nadawcy) i jego obecność do udziału w kontroli jakości i kompletności produktów oraz sporządzeniu aktu są obowiązkowe.

Zawiadomienie o wezwaniu przedstawiciela nadawcy (producenta) wysyłane jest telegraficznie (telefonicznie) nie później niż w ciągu 24 godzin, aw odniesieniu do produktów łatwo psujących się - niezwłocznie po stwierdzeniu braku.

Ogłoszenie musi zawierać:

1) nazwę produktu, datę i numer faktury lub numer dokumentu przewozowego;

2) główne wady produktu;

3) termin, w którym nastąpi odbiór wyrobów pod kątem jakości lub kompletności;

4) ilość produktów nieodpowiedniej jakości lub produktów niekompletnych.

Po otrzymaniu zgłoszenia producent (nadawca) zobowiązany jest do przesłania swojego przedstawiciela do odbioru lub wyrażenia zgody na jednostronny odbiór. Jeżeli przedstawiciel producenta (nadawcy) nie pojawia się na wezwaniu odbiorcy (kupującego):

1) jakość produktu jest sprawdzana przez przedstawiciela właściwej branżowej inspekcji jakości produktu;

2) sprawdzenie jakości wyrobów - przez rzeczoznawcę z biura kontroli towarów lub przedstawiciela właściwej kontroli jakości.

We wszystkich przypadkach, gdy akty normatywne lub umowa o ustalenie jakości wyrobów przewidują dobór próbek (próbek), osoby uczestniczące w odbiorze wyrobów do jakości są zobowiązane do doboru próbek (próbek) tych wyrobów.

Na podstawie wyników odbioru produktów pod względem jakości i kompletności, przy udziale przedstawicieli, sporządzana jest ustawa o rzeczywistej jakości i kompletności otrzymanych produktów. Akt musi być sporządzony w dniu zakończenia odbioru wyrobów pod względem jakościowym i kompletności. Akt musi być podpisany przez wszystkie osoby zaangażowane w kontrolę jakości i kompletności produktów. Osoba, która nie zgadza się z treścią ustawy, zobowiązana jest ją podpisać z zastrzeżeniem swojej niezgody i wyrazić swoje zdanie. W ustawie przed podpisem osób biorących udział w odbiorze należy wskazać, że osoby te są ostrzegane, że są odpowiedzialne za podpisanie aktu zawierającego dane niezgodne z rzeczywistością (klauzula 29 Instrukcji o postępowaniu w sprawie przyjmowanie wyrobów produkcyjnych i technicznych oraz towarów konsumpcyjnych pod względem jakościowym).

Jeśli po odbiorze jakościowym produktów zostanie stwierdzona niezgodność jakościowa, przedsiębiorstwo odbiorcy wysyła reklamację do producenta (nadawcy) iw razie potrzeby do organizacji transportowej. W której:

1) należy dołączyć akt o stwierdzeniu niezgodności jakościowych produktu, podpisany przez kierownika przedsiębiorstwa odbiorcy;

2) w przypadkach przewidzianych prawem i umową do reklamacji należy dołączyć ustawę o niszczeniu produktów łatwo psujących się na polecenie organów nadzoru sanitarno-epidemiologicznego, ustawę o wydawaniu produktów na złom oraz inne dokumenty dotyczące użytkowanie produktów na miejscu zgodnie z ich rzeczywistą jakością;

3) w przypadku roszczenia o odszkodowanie za różnicę w cenie produktów w związku z jej przeniesieniem do niższej klasy, odbiorca jest obowiązany dołączyć do reklamacji dokumenty potwierdzające otrzymanie produktów w faktycznie otrzymanej klasie;

4) organizacje handlowe muszą przedstawić zaświadczenie podpisane przez kierownika organizacji i głównego księgowego o sprzedaży wyrobów po cenie klasy, w której jest przekazywane, lub o przeszacowaniu, jeżeli wyroby nie zostały jeszcze sprzedane, a także zaświadczenie podpisane przez tych samych urzędników dotyczące ponownego oznakowania produktów odpowiednią klasą .

WYKŁAD nr 46. Oznakowanie wyrobów

Oznakowanie produktu to znak na produkcie, który umożliwia identyfikację tego produktu, a także zawiera informacje wymagane przez użytkownika. Zazwyczaj etykiety produktów wskazują:

1) nazwę towaru;

2) przeznaczenie towaru;

3) tryb używania;

4) środki ostrożności dotyczące stosowania;

5) ilość;

6) jakość;

7) skład;

8) datę produkcji.

Nośnikami oznaczenia, czyli przedmiotami, które je zawierają, są:

1) etykieta;

2) dołączony do niego paszport produktu;

3) nośnik papierowy, który jest przyklejony do produktu;

4) inne media.

Obecność oznaczenia na towarze jest warunkiem koniecznym do sprzedaży (dostawy) towaru.

W przypadku braku oznaczenia towar uważa się za niedostarczony, a obowiązek przekazania towaru za niedopełniony.

W Europie szeroko rozpowszechnione jest etykietowanie towarów za pomocą kodu kreskowego. Istotą tego typu znakowania jest to, że:

1) jest wykonany graficznie;

2) jest stosowany w sposób typograficzny;

3) jest kombinacją 13 czarno-białych kresek o różnych rozmiarach;

4) linie te składają się z czterech grup;

5) linie pierwszej grupy niosą zaszyfrowane informacje o kraju produkcji;

6) wiersze drugiej grupy - o producencie;

7) pięć kresek trzeciego wiersza zawiera informacje o samym produkcie;

8) czwarta linia jest kluczem do szyfru;

9) oznaczenie kodem kreskowym jest przeznaczone do odczytu maszynowego tj. zawiera kod kreskowy produktu.

W Rosji kody kreskowe również się rozpowszechniły. Są one przydzielane towarom przez Zagraniczne Towarzystwo Gospodarcze Automatycznej Identyfikacji - UNISCAN.

WYKŁAD nr 47. Regulacja prawna reklamy

Reklama - informacja rozpowszechniana w jakikolwiek sposób, w jakiejkolwiek formie i jakimikolwiek środkami, skierowana do nieokreślonego kręgu osób i mająca na celu zwrócenie uwagi na przedmiot reklamy, wzbudzenie lub podtrzymanie jej zainteresowania oraz promowanie na rynku (art. 13 ustawa federalna z dnia 2006 marca 38 r. Nr XNUMX-FZ „O reklamie”).

Regulacja prawna reklamy prowadzona jest w celu:

1) ochronę przed nieuczciwą konkurencją w dziedzinie reklamy;

2) zapobieganie i zwalczanie niewłaściwej reklamy, która może wprowadzać konsumentów reklamy w błąd;

3) przeciwdziałanie reklamie, która może szkodzić zdrowiu obywateli, mieniu obywateli lub osób prawnych, środowisku lub zaszkodzić czci, godności lub dobremu imieniu tych osób, naruszając interes publiczny, zasady człowieczeństwa i moralności.

Ustawa federalna „O reklamie” określa główne warunki reklamy:

1) reklama musi być legalna;

2) reklama nie może szkodzić zdrowiu moralnemu społeczeństwa, wywoływać agresji i przemocy, promować wojny lub konfliktów etnicznych;

3) reklama nie powinna nawoływać do naruszania norm środowiskowych;

4) reklama musi być bezpośrednio rozpoznawalna, tj. zrozumiała bez użycia specjalnej wiedzy lub środków technicznych;

5) reklama powinna być prowadzona głównie w języku rosyjskim lub języku osób zamieszkujących Federację Rosyjską;

6) reklama towarów podlegających certyfikacji musi zawierać dopisek „podlega obowiązkowej certyfikacji”.

Ustawa federalna „O reklamie” ma zastosowanie do (art. 2 ustawy federalnej „O reklamie”):

1) reklama polityczna;

2) informacje, których ujawnienie lub rozpowszechnienie lub przekazanie konsumentowi jest obowiązkowe zgodnie z prawem federalnym;

3) materiały referencyjne i informacyjno-analityczne, których głównym celem nie jest promocja towarów na rynku i nie są reklamą społeczną;

4) komunikaty organów państwowych, samorządów terytorialnych, gmin nie wchodzących w skład struktury samorządu terytorialnego, jeżeli komunikaty te nie zawierają informacji o charakterze reklamowym i nie są reklamą społeczną;

5) szyldy i znaki niezawierające informacji o charakterze reklamowym;

6) ogłoszenia osób fizycznych i prawnych niezwiązane z realizacją działalności gospodarczej;

7) informacje o wyrobie, jego wytwórcy, importerze lub eksporterze, umieszczone na wyrobie lub jego opakowaniu;

8) wszelkie elementy wzoru produktu umieszczone na produkcie lub jego opakowaniu, a nie związane z innym produktem;

9) wzmiankę o produkcie, sposobie jego indywidualizacji, producencie lub sprzedawcy produktu, które są organicznie wkomponowane w dzieła nauki, literatury lub sztuki i same w sobie nie stanowią informacji promocyjnej.

W reklamie towarów w przypadku ich sprzedaży zdalnej należy podać informacje o sprzedawcy takich towarów: nazwa, lokalizacja i numer rejestracyjny wpisu o utworzeniu osoby prawnej; nazwisko, imię, patronimik, główny państwowy numer rejestracyjny wpisu o państwowej rejestracji osoby fizycznej jako indywidualnego przedsiębiorcy (art. 8 ustawy federalnej „O reklamie”). Reklama zapowiadająca stymulującą loterię, konkurs, grę lub inne podobne wydarzenie, w której warunkiem uczestnictwa jest zakup określonego produktu, musi wskazywać:

1) termin takiego zdarzenia;

2) źródło informacji o organizatorze takiej imprezy, zasadach jej przeprowadzenia, liczbie nagród lub wygranych na podstawie wyników takiej imprezy, terminie, miejscu i trybie ich uzyskania (art. 9 Ustawa federalna „O reklamie”).

Organizacja samoregulacyjna w dziedzinie reklamy to zrzeszenie reklamodawców, producentów reklamy, dystrybutorów reklamy i innych osób utworzonych w formie stowarzyszenia, związku lub spółki nienastawionej na zysk w celu reprezentowania i ochrony interesów swoich członków, opracować wymagania dotyczące zgodności ze standardami etycznymi w reklamie i zapewnić kontrolę nad ich wdrażaniem ( art. 31 ustawy federalnej „O reklamie”). Zgodnie z art. 32 ustawy federalnej „O reklamie” organizacje te mają prawo do:

1) reprezentuje prawnie uzasadnione interesy swoich członków w ich stosunkach z organami rządu federalnego, organami władzy podmiotów Federacji Rosyjskiej, organami samorządu terytorialnego;

2) uczestniczyć w rozpatrywaniu spraw przez organ antymonopolowy;

3) odwołania do sądu polubownego aktów prawnych regulujących;

4) podejmować środki odpowiedzialności w stosunku do swoich członków, w tym wydalać z członków organizacji samorządowej;

5) opracowuje, ustala i publikuje regulamin działalności zawodowej w dziedzinie reklamy, obowiązujący wszystkich członków organizacji samorządowej;

6) sprawuje kontrolę nad działalnością zawodową członków organizacji pod kątem przestrzegania wymagań prawa i etyki zawodowej;

7) rozpatrywania skarg na działania członków organizacji;

8) opracować i ustalić wymagania dla osób pragnących wstąpić do organizacji samoregulacyjnej;

9) zbierać, przetwarzać i przechowywać informacje o działalności swoich członków;

10) prowadzić rejestr osób będących członkami organizacji samorządowej.

Organ antymonopolowy sprawuje, w ramach swoich uprawnień, kontrolę państwa nad przestrzeganiem przepisów dotyczących reklamy, w tym:

1) ostrzega, wykrywa i tłumi naruszenia przez osoby fizyczne lub prawne ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie reklamy;

2) wszczyna i rozpatruje sprawy dotyczące oznak naruszenia przepisów o reklamie. Organ antymonopolowy jest również uprawniony do:

1) wydawania wiążących nakazów zaprzestania naruszeń przepisów dotyczących reklamy;

2) wnosić do sądu lub sądu polubownego powództwa o zakaz rozpowszechniania reklamy dokonywanej z naruszeniem prawa;

3) wystąpić do sądu lub sądu polubownego o publiczne zaprzeczenie fałszywej reklamy;

4) wystąpić do sądu polubownego z wnioskami o stwierdzenie nieważności w całości lub w części normatywnych i nienormatywnych aktów prawnych sprzecznych z przepisami o reklamie;

5) stosować środki odpowiedzialności;

6) wystąpić do sądu polubownego z wnioskami o unieważnienie zezwolenia na montaż konstrukcji reklamowej.

Postanowienia, zarządzenia organu antymonopolowego mogą być zaskarżone do sądu lub sądu polubownego w terminie 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia, zarządzenia.

Naruszenie przez osoby fizyczne lub prawne ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie reklamy pociąga za sobą odpowiedzialność zgodnie z prawem.

WYKŁAD nr 48. Cechy niektórych rodzajów reklamy

Cechy reklamy w programach telewizyjnych, programy telewizyjne są następujące:

1) nie wolno przerywać reklamą i łączyć z reklamą następujących programów telewizyjnych:

a) programy telewizji religijnej;

b) programy telewizyjne trwające krócej niż 15 minut;

2) przerwanie programu telewizyjnego lub programu telewizyjnego reklamą musi być poprzedzone komunikatem o kolejnej emisji reklamy;

3) przy łączeniu reklamy z programem telewizyjnym reklama nie może:

a) zajmują więcej niż 7% powierzchni ramy;

b) nałożone na napisy oraz napisy o charakterze objaśniającym;

4) od dnia 1 stycznia 2008 r. łączny czas trwania reklamy rozpowszechnianej w programie telewizyjnym, przerwania programu telewizyjnego reklamą oraz połączenia reklamy z programem telewizyjnym nie może przekroczyć 15% czasu w ciągu 1 godziny;

5) w telewizyjnych programach dziecięcych i edukacyjnych:

a) których czas trwania nie jest krótszy niż 15 minut, dopuszcza się rozpowszechnianie reklamy na początku lub na końcu 1 minuty;

b) których czas trwania nie jest krótszy niż 40 minut, dopuszcza się rozpowszechnianie reklam na początku lub na końcu programu telewizyjnego o czasie trwania 2,5 minuty;

c) których czas trwania wynosi 1 godzinę lub dłużej, dopuszcza się rozpowszechnianie reklamy bezpośrednio na początku i bezpośrednio przed zakończeniem programu telewizyjnego o czasie trwania 3 minuty;

6) transmisja na żywo lub w zapisie z zawodów sportowych może być przerywana reklamą tylko w przerwach w trakcie zawodów sportowych lub w trakcie ich postojów;

7) inne programy telewizyjne, w tym filmy fabularne, mogą być przerywane reklamami w taki sposób, aby czas trwania każdej przerwy nie przekraczał 4 minut;

8) w programach telewizyjnych reklama jest niedozwolona w dniach żałoby ogłoszonej w Federacji Rosyjskiej.

Cechy reklamy w programach i audycjach radiowych:

1) czas trwania reklamy nie może przekraczać 25% czasu emisji w ciągu dnia;

2) cechy reklamy w audycjach dziecięcych i edukacyjnych, podczas transmisji radiowych zawodów sportowych, są tożsame z cechami reklamy w programach telewizyjnych i programach telewizyjnych;

3) inne audycje radiowe mogą być przerywane reklamami tyle razy, ile razy piętnastominutowe obejmują te audycje radiowe;

4) w audycjach radiowych niedopuszczalne jest rozpowszechnianie reklamy w dni żałoby.

Zamieszczanie reklam w czasopismach drukowanych musi być oznaczone jako „Reklama”, a nakład reklamy nie może przekraczać 40% objętości jednego wydania czasopism drukowanych. Wymagania te nie dotyczą czasopism zarejestrowanych jako specjalizujące się w przekazach i materiałach promocyjnych.

Umieszczanie reklam na przesyłkach pocztowych jest dozwolone pod warunkiem uzyskania zezwolenia wydanego przez federalną władzę wykonawczą w zakresie komunikacji w sposób określony przez rząd Federacji Rosyjskiej.

Dystrybucją reklamy zewnętrznej za pomocą billboardów, standów, siatek budowlanych, banerów, elektronicznych tablic wyników, balonów, balonów i innych środków technicznych zajmuje się właściciel konstrukcji reklamowej, która powinna być wykorzystywana wyłącznie w celu dystrybucji reklamy. Zabronione jest umieszczanie reklamy na znaku drogowym, jego wsporniku lub jakimkolwiek innym urządzeniu przeznaczonym do regulacji ruchu.

Umieszczenie reklamy na pojeździe odbywa się na podstawie umowy zawartej z ogłoszeniodawcą oraz właścicielem pojazdu lub osobą przez niego upoważnioną. Reklama na pojazdach jest zabroniona:

1) służby specjalne i operacyjne;

2) wyposażone w urządzenia do nadawania specjalnych sygnałów świetlnych i dźwiękowych;

3) federalna służba pocztowa;

4) przeznaczone do przewozu towarów niebezpiecznych. Zabronione jest rozpowszechnianie reklamy dźwiękowej za pomocą pojazdów, jak również akompaniament dźwiękowy reklamy rozprowadzanej za pomocą pojazdów.

Reklamy napojów alkoholowych nie mogą:

1) zawierać oświadczenie, że używanie wyrobów alkoholowych jest niezbędne do osiągnięcia uznania społecznego, zawodowego, sportowego lub osobistego sukcesu;

2) potępić abstynencję od spożywania wyrobów alkoholowych;

3) zawierać oświadczenie, że wyroby alkoholowe są nieszkodliwe;

4) zawierać wzmiankę, że używanie wyrobów alkoholowych jest jednym ze sposobów gaszenia pragnienia;

5) zwracać się do nieletnich;

6) wykorzystywać wizerunki małoletnich;

7) umieszczać na pierwszej i ostatniej stronie gazet, okładek czasopism;

8) umieszczać w wydawnictwach drukowanych przeznaczonych dla małoletnich;

9) być umieszczane na wszystkich rodzajach pojazdów komunikacji miejskiej;

10) być umieszczane w placówkach dziecięcych, oświatowych, medycznych, sanatoryjnych, zdrowotnych, wojskowych, teatrach, cyrkach, muzeach, domach i pałacach kultury, salach koncertowych i wystawienniczych, bibliotekach, salach wykładowych, planetariach oraz w odległości mniejszej niż 100 m od takie struktury. Reklamie wyrobów alkoholowych w każdym przypadku musi towarzyszyć ostrzeżenie o niebezpieczeństwach związanych z jego nadmiernym spożyciem, a na takie ostrzeżenie należy przeznaczyć co najmniej 10% powierzchni reklamowej (miejsca). Nie umieszcza się również reklam piwa i napojów na jego bazie:

1) w programach telewizyjnych od 7:22 do 9:24 czasu lokalnego oraz w audycjach radiowych od XNUMX:XNUMX do XNUMX:XNUMX czasu lokalnego;

2) dla usług filmowych i wideo w godzinach od 7:20 do XNUMX:XNUMX czasu lokalnego;

3) w środkach masowego przekazu specjalizujących się w problematyce ekologii, edukacji, ochrony zdrowia.

Reklamy napojów alkoholowych, piwa i napojów na bazie piwa mają podobne cechy jak reklamy tytoniu, wyrobów tytoniowych i akcesoriów do palenia.

Reklamy leków nie mogą:

1) zwracać się do nieletnich;

2) zawierać odniesienia do konkretnych przypadków wyleczenia chorób w wyniku użytkowania reklamowanego obiektu;

3) zawierać wyrazy wdzięczności w związku z wykorzystaniem przedmiotu reklamy;

4) stworzyć wyobrażenie o zaletach przedmiotu reklamy poprzez odwołanie się do faktu prowadzenia badań;

5) zawierać stwierdzenia lub przypuszczenia dotyczące obecności konsumentów w reklamie określonych chorób lub zaburzeń zdrowia;

6) przyczyniać się do wytworzenia u zdrowej osoby wrażenia konieczności korzystania z przedmiotu reklamy;

7) sprawiać wrażenie bezużyteczności pójścia do lekarza;

8) zagwarantować pozytywny efekt przedmiotu reklamy, jego bezpieczeństwo, skuteczność i brak skutków ubocznych;

9) przedstawiania przedmiotu reklamy jako suplementu diety i suplementu diety lub innego produktu niebędącego lekiem;

10) zawierać oświadczenie, że bezpieczeństwo i (lub) skuteczność przedmiotu reklamy gwarantuje jego naturalne pochodzenie. Reklamie leków powinno towarzyszyć ostrzeżenie o występowaniu przeciwwskazań do ich stosowania i stosowania.

Cechy reklamy istnieją w odniesieniu do niektórych rodzajów towarów, takich jak:

1) suplementy diety, żywność dla niemowląt;

2) produkty wojskowe i broń;

3) gry oparte na ryzyku, zakłady;

4) usługi finansowe;

5) papiery wartościowe;

6) usługi w zakresie zawierania umów renty, w tym dożywotniego utrzymania z osobą pozostającą na utrzymaniu.

WYKŁAD #49

Niewłaściwa reklama - reklama niezgodna z wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej. Reklama musi być uczciwa i wiarygodna. Nieuczciwe i niedokładne reklamy są niedozwolone. Reklama jest uznawana za nieuczciwą, jeśli:

1) zawiera błędne porównanie reklamowanego towaru z towarem będącym w obrocie, produkowanym przez innego producenta lub sprzedawanym przez innych sprzedawców;

2) dyskredytuje honor, godność lub reputację biznesową osoby, w tym konkurenta;

3) jest reklamą produktu, którego reklama jest zabroniona w ten sposób w tym czasie lub w tym miejscu, jeżeli jest prowadzona pod przykrywką innego produktu, którego znak towarowy lub znak usługowy jest identyczny lub mylący podobny do znaku towarowego lub znaku usługowego produktu, w odniesieniu do którego reklamy są ustalone odpowiednie wymagania i ograniczenia, a także pod przykrywką reklamy producenta lub sprzedawcy takich towarów;

4) jest czynem nieuczciwej konkurencji w rozumieniu przepisów antymonopolowych.

Reklama zawierająca nieprawdziwe wymagania jest uznawana za nierzetelną:

1) o przewadze reklamowanego towaru nad towarem będącym w obrocie, produkowanym przez innych producentów lub sprzedawanym przez innych sprzedawców;

2) wszelkie cechy produktu, w tym jego charakter, skład i sposób, datę produkcji, przeznaczenie, właściwości konsumenckie, warunki użytkowania produktu, miejsce jego pochodzenia, obecność certyfikatu zgodności lub deklaracji zgodności , znaki zgodności i oznaki obrotu na rynku, okres użytkowania, okres przechowywania towarów;

3) o asortymencie i konfiguracji towarów, a także o możliwości ich nabycia w określonym miejscu lub w określonym czasie;

4) o koszcie lub cenie towaru, trybie jego zapłaty, wysokości rabatów;

5) o warunkach dostawy, wymiany, naprawy i konserwacji towarów;

6) o zobowiązaniach gwarancyjnych producenta lub sprzedawcy towaru;

7) o wyłącznych prawach do wyników działalności intelektualnej;

8) o prawach do posługiwania się oficjalnymi symbolami państwowymi oraz symbolami organizacji międzynarodowych;

9) o oficjalnym lub publicznym uznaniu, o otrzymaniu medali, nagród, dyplomów lub innych wyróżnień;

10) o zaleceniach osób fizycznych lub prawnych dotyczących przedmiotu reklamy lub o jej zatwierdzeniu przez osoby fizyczne i prawne;

11) o wynikach badań i testów;

12) o przyznaniu dodatkowych praw lub korzyści nabywcy reklamowanego produktu;

13) o rzeczywistej wielkości zapotrzebowania na reklamowany lub inny towar itp.

Reklama nie może:

1) nakłaniać do popełnienia czynów niedozwolonych;

2) wzywają do przemocy i okrucieństwa;

3) być podobne do znaków drogowych;

4) kształtować negatywny stosunek do osób, które nie korzystają z reklamowanych towarów lub potępiać takie osoby.

Reklamy są niedozwolone:

1) użycie obcych słów i wyrażeń, które mogą prowadzić do zniekształcenia znaczenia informacji;

2) wskazanie, że przedmiot reklamy jest zatwierdzony przez organy państwowe, samorządowe lub ich funkcjonariuszy;

3) demonstracja procesów palenia i spożywania wyrobów alkoholowych;

4) wykorzystywania wizerunków pracowników medycznych, z wyjątkiem takiego wykorzystania w reklamie usług medycznych;

5) wskazanie, że reklamowany produkt jest wytwarzany z ludzkich tkanek zarodkowych;

6) wskazanie właściwości leczniczych.

W reklamie nie wolno używać przekleństw, obscenicznych i obraźliwych obrazów, porównań i wyrażeń, w tym w odniesieniu do płci, rasy, narodowości, zawodu, kategorii specjalnej, wieku, oficjalnych symboli państwowych, symboli religijnych, obiektów dziedzictwa kulturowego.

Stosowanie ukrytych reklam w produktach radiowych, telewizyjnych, wideo, audio i filmowych oraz w innych produktach jest niedozwolone.

Zabronione jest umieszczanie reklam w podręcznikach przeznaczonych do nauczania dzieci według programów kształcenia podstawowego i podstawowego ogólnokształcącego, dzienniczkach szkolnych, a także w zeszytach szkolnych.

W celu ochrony nieletnich przed nadużyciem ich zaufania i brakiem doświadczenia, reklama jest niedozwolona:

1) dyskredytowanie rodziców i wychowawców, podważanie zaufania do nich wśród nieletnich;

2) zachęcanie dzieci do przekonania rodziców lub innych osób do zakupu reklamowanego produktu;

3) tworzenie u nieletnich zniekształconego wyobrażenia o dostępności dóbr dla rodziny o dowolnym poziomie dochodów;

4) stwarzanie u dzieci wrażenia, że posiadanie reklamowanego produktu stawia je w lepszej sytuacji niż rówieśnicy;

5) powstanie kompleksu niższości u małoletnich nieposiadających reklamowanego produktu;

6) pokazywanie małoletnich w sytuacjach niebezpiecznych;

7) tworzenie kompleksu niższości u nieletnich związanych z ich zewnętrzną nieatrakcyjnością. Reklamy są niedozwolone:

1) towary, których produkcja i (lub) sprzedaż jest zabroniona przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej;

2) środki odurzające, substancje psychotropowe i ich prekursory;

3) substancje i materiały wybuchowe, z wyjątkiem wyrobów pirotechnicznych;

4) narządy i (lub) tkanki ludzkie jako przedmiot sprzedaży i zakupu;

5) towary, w przypadku braku rejestracji państwowej;

6) towary podlegające obowiązkowej certyfikacji, w przypadku braku takiej certyfikacji;

7) towary, których produkcja lub sprzedaż wymaga uzyskania licencji lub innych specjalnych zezwoleń (w przypadku braku takich zezwoleń).

WYKŁAD nr 50. Rodzaje umów handlowych

Umowa jest umową między dwiema lub większą liczbą osób, dotyczącą ustanowienia, zmiany i rozwiązania praw i obowiązków obywatelskich. Umowa jest głównym rodzajem transakcji. Znaczenie umów:

1) jest to jedna z podstaw powstania praw i obowiązków obywatelskich;

2) pośredniczą w przepływie przedmiotów praw obywatelskich od jednej osoby do drugiej;

3) pozwalają zidentyfikować rzeczywiste zapotrzebowanie na określone towary. Podstawową zasadą zawierania umów jest swoboda umów. Strony mają swobodę zawarcia lub niezawarcia umowy. Strony mogą zawrzeć umowę przewidzianą przez prawo, jak również nieprzewidzianą wprost przez ustawę, ale nie zabronioną przez nią. Strony mają prawo zawrzeć umowę mieszaną, tj. zawierającą elementy różnych rodzajów umów. Strony mają swobodę wyboru warunków umowy. Treść umowy odnosi się do wzajemnych praw i obowiązków stron. Warunki umowy są istotne, zwykłe i przypadkowe. Istotne warunki obejmują warunek określający przedmiot umowy, jak również warunki, które jako takie zostały określone w przepisach prawa lub określone przez same strony. Zwykłe warunki umowy określa ustawa w sposób rozporządzający. Losowe warunki umowy są typowe dla tej indywidualnej umowy.

Wszystkie kontrakty można sklasyfikować:

1) z chwilą powstania praw i obowiązków:

a) koncesjonowane – zawierane są za obopólną zgodą stron;

b) rzeczywiste – do zawarcia umowy niezbędne jest przeniesienie przedmiotu umowy;

2) jednostronne i dwustronne (wielostronne);

3) odpłatne i nieodpłatne;

4) dla podmiotu, na rzecz którego zawierana jest umowa:

a) umowy na rzecz ich uczestników;

b) umowy na rzecz osób trzecich;

5) w zależności od przedmiotu prawnego:

a) główny;

b) wstępne;

c) zamówienie publiczne;

6) umowa akcesyjna.

Zgodnie z art. 426 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej zamówienie publiczne jest umową zawartą przez organizację handlową i ustanawiającą jej zobowiązania do sprzedaży towarów, wykonywania pracy lub świadczenia usług, które taka organizacja, ze względu na charakter swojej działalności, musi wykonywać w w stosunku do wszystkich, którzy się o to ubiegają (handel detaliczny, transport komunikacją miejską, usługi komunikacyjne, zaopatrzenie w energię, usługi medyczne, hotelarskie itp.)

Szczególnym rodzajem umowy jest umowa handlowa. Specyfiką umowy handlowej jest to, że taka umowa:

1) ma specjalny skład przedmiotowy: jego stronami nie są wszystkie osoby, ale tylko te, które prowadzą działalność handlową (handlową);

2) ma szczególny cel - ustanowienie, zmianę lub wygaśnięcie cywilnych praw i obowiązków w zakresie obrotu lub ułatwiania obrotu.

Wszystkie umowy handlowe można podzielić na:

1) wdrożenie;

2) pośrednik;

3) umowy o ułatwieniach w handlu;

4) organizacyjny.

Umowy wdrożeniowe regulują stosunki w zakresie dostaw towarów od producentów do konsumentów na potrzeby biznesowe i gospodarcze. Należą do nich umowy:

1) hurtowego zakupu i sprzedaży, zgodnie z którym jedna strona (sprzedawca) zobowiązuje się do przeniesienia rzeczy (towaru) na własność drugiej strony (kupującego), a kupujący zobowiązuje się przyjąć ten towar i zapłacić określoną kwotę ( cena) za to (art. 454 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej );

2) dostawy, zgodnie z którą dostawca-sprzedawca, prowadząc działalność gospodarczą, zobowiązuje się do przekazania, w określonym terminie lub warunkach, nabywcy wytworzonych lub zakupionych przez siebie towarów do wykorzystania w działalności gospodarczej lub w innych celach niezwiązanych z do użytku osobistego, rodzinnego, domowego i innego podobnego (artykuł 506 GKRF);

3) barter, zgodnie z którym każda ze stron zobowiązuje się przenieść jeden towar na własność drugiej w zamian za inny;

4) kredyt towarowy, który przewiduje zobowiązanie jednej strony do dostarczenia drugiej stronie rzeczy określonych cechami rodzajowymi;

5) kontraktowanie produktów rolnych, zgodnie z którym producent produktów rolnych zobowiązuje się do przekazania wyhodowanych (wytworzonych) przez niego produktów rolnych dostawcy – osobie, która nabywa te produkty w celu przetworzenia lub sprzedaży (art. 535 kc. Federacja Rosyjska).

Umowy pośrednictwa regulują stosunek prowizji jednej osoby w interesie innej osoby działań dotyczących towarów. Umowy te obejmują:

1) umowa agencyjna, zgodnie z którą jedna strona (pełnomocnik) zobowiązuje się do dokonania określonych czynności prawnych w imieniu i na koszt drugiej strony (mocodawcy);

2) umowę komisu, na podstawie której jedna ze stron (agent prowizji) zobowiązuje się w imieniu drugiej strony (zobowiązania) dokonać odpłatnie jednej lub kilku transakcji we własnym imieniu, ale na koszt zleceniodawcy;

3) umowa komisu;

4) umowa koncesji handlowej (franczyzy), na podstawie której jedna ze stron (uprawniony) zobowiązuje się do udzielenia drugiej stronie (użytkownikowi) za wynagrodzeniem na czas lub bez określenia czasu prawa do korzystania w prowadzonej przez użytkownika działalności gospodarczej zestawu wyłączne prawa należące do uprawnionego, w tym prawo do nazwy firmy, nazwy i (lub) oznaczenia handlowego uprawnionego, do chronionej informacji handlowej, a także do innych przedmiotów praw wyłącznych przewidzianych umową – znak towarowy, znak usługowy (art. 1027 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) itp.

Umowy o ułatwieniach w handlu to umowy na:

1) tworzenie produktów reklamowych;

2) świadczenie usług reklamowych i informacyjnych;

3) realizacja badań marketingowych;

4) składowanie towaru, zgodnie z którym magazyn towarów (konserwator) zobowiązuje się odpłatnie przechować przekazany mu przez właściciela towaru (konserwatora) towar i zwrócić go w dobrym stanie.

Kontrakty organizacyjne mają na celu organizację procesu handlowego. Obejmują one:

1) umowy władz państwowych i samorządu terytorialnego z firmami produkcyjnymi i handlowymi o organizacji handlu;

2) umowy władz wykonawczych na międzyregionalne dostawy towarów;

3) umowy wyłącznej sprzedaży towarów;

4) umowy o organizację działalności w zakresie sprzedaży towarów.

WYKŁAD nr 51. Umowa kupna-sprzedaży. Rodzaje umów sprzedaży

1. Umowa sprzedaży

Przez umowę sprzedaży rozumie się umowę, w której jedna ze stron (sprzedający) zobowiązuje się przenieść towar lub rzecz na własność drugiej strony (kupującego), a kupujący zobowiązuje się przyjąć ten towar i zapłacić określoną kwotę pieniężną (cena) za to. Niniejsza umowa jest transakcją dwustronną. Przedmiotem umowy sprzedaży jest rzecz przenoszona, działająca jako rzecz mająca przyrodzone właściwości zbywalności pełnej lub ograniczonej. Przedmiotem umowy może być zarówno rzecz ruchoma, jak i nieruchomość. Obieg papierów wartościowych jest regulowany odrębnie. Treść niniejszej umowy jest umową dwustronną, w której każdej ze stron przysługują prawa i obowiązki.

Podstawowym obowiązkiem sprzedającego jest obowiązek przeniesienia rzeczy lub rzeczy wraz z przeniesieniem własności rzeczy sprzedanej. Kupujący jest zobowiązany do przyjęcia rzeczy i wpłacenia określonej kwoty pieniędzy. Dodatkowe obowiązki obejmują udzielanie informacji, ubezpieczenie przedmiotu, przechowywanie przedmiotu i odszkodowanie za szkody.

Umowa sprzedaży musi zawierać dwa warunki: na towar i na cenę. Umowa sprzedaży jest umową konsensualną, ponieważ będzie uważana za zawartą z chwilą osiągnięcia przez strony porozumienia co do jej istotnych warunków, a także dlatego, że z chwilą wejścia w życie umowy nie wiąże się przekazanie towaru na kupującego. Rzeczywiste zawarcie umowy sprzedaży jest dopuszczalne, gdy wykonanie umowy następuje w momencie jej zawarcia (handel detaliczny).

Celem umowy sprzedaży jest przeniesienie własności rzeczy służącej jako towar ze sprzedającego na kupującego. Prawo własności nabywcy rzeczy powstaje z chwilą jej przeniesienia. Nabywcą towaru jest każda osoba fizyczna i prawna będąca podmiotem praw i obowiązków cywilnych. Kupujący staje się właścicielem towaru, nabywając go na podstawie umowy sprzedaży. Przekazanie towaru kupującemu jest wykonaniem umowy sprzedaży zawartej i obowiązującej ze strony sprzedającego.

Umowa sprzedaży jest umową odpłatną, ponieważ sprzedawca, w celu wypełnienia swoich zobowiązań dotyczących przekazania towarów kupującemu, musi otrzymać od kupującego postanowienie wzajemne w formie zapłaty za otrzymane towary.

Umowa sprzedaży jest umową dwustronną, ponieważ każda ze stron tej umowy ponosi zobowiązania na rzecz drugiej strony i jest uważana za dłużnika drugiej strony w tym, co jest zobowiązana zrobić na jej korzyść, a jednocześnie wierzyciel drugiej strony w tym sensie, że ma prawo żądać od niej.

Termin wypełnienia przez sprzedawcę obowiązku przekazania towaru kupującemu określa umowa sprzedaży (art. 457 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Zgodnie z art. 458 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej, chyba że umowa sprzedaży stanowi inaczej, zobowiązanie sprzedającego do przekazania towaru kupującemu uważa się za spełnione w momencie:

1) dostarczenie towaru kupującemu lub wskazanej przez niego osobie, jeżeli umowa przewiduje obowiązek sprzedawcy dostarczenia towaru;

2) postawienie towaru do dyspozycji kupującego, jeżeli towar ma być przekazany kupującemu lub osobie przez niego wskazanej w miejscu przebywania towaru.

O ile umowa sprzedaży nie stanowi inaczej, ryzyko przypadkowej utraty lub przypadkowego uszkodzenia towaru przechodzi na kupującego z chwilą, gdy zgodnie z prawem lub umową uważa się, że sprzedający spełnił swoje zobowiązanie do przeniesienia towar kupującemu. Ryzyko przypadkowej utraty lub przypadkowego uszkodzenia sprzedanego towaru w trakcie transportu przechodzi na kupującego z chwilą zawarcia umowy kupna-sprzedaży, chyba że umowa lub zwyczaje handlowe stanowią inaczej (art. 459 k.c. Federacja Rosyjska).

Jeżeli na podstawie umowy sprzedaży towar podlega przeniesieniu w określonej proporcji według rodzajów, modeli, rozmiarów, kolorów lub innych cech (w asortymencie), sprzedawca jest zobowiązany do przeniesienia na kupującego towaru w asortymencie uzgodnionym przez strony.

Sprzedający jest zobowiązany przekazać kupującemu towar, którego jakość odpowiada umowie sprzedaży. Sprzedający jest zobowiązany do przekazania kupującemu towaru zgodnego z warunkami umowy sprzedaży w całości.

O ile umowa sprzedaży nie stanowi inaczej i nie wynika z istoty zobowiązania, sprzedający jest obowiązany przekazać kupującemu towar w pojemnikach i (lub) opakowaniach, z wyjątkiem towarów, które ze względu na swój charakter nie nie wymagają pakowania i (lub) pakowania.

2. Rodzaje umów sprzedaży

Rodzaje umów sprzedaży to:

1) umowy sprzedaży detalicznej, na podstawie której sprzedawca, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów w sprzedaży detalicznej, zobowiązuje się przekazać kupującemu towary przeznaczone do użytku osobistego, rodzinnego, domowego lub innego niezwiązanego z działalnością gospodarczą;

2) dostawa towarów;

3) umowę na dostawę towarów na potrzeby państwa;

4) umowa kontraktacyjna;

5) umowa na dostawę energii, na podstawie której organizacja dostarczająca energię zobowiązuje się dostarczać energię do abonenta (odbiorcy) za pośrednictwem podłączonej sieci, a abonent zobowiązuje się płacić za otrzymaną energię, a także przestrzegać przewidzianego trybu jej zużycia za umową zapewnić bezpieczeństwo eksploatacji sieci energetycznych znajdujących się pod jego kontrolą oraz sprawność użytkowanych przez nią urządzeń i urządzeń związanych ze zużyciem energii;

6) umowy sprzedaży nieruchomości, na podstawie której sprzedający zobowiązuje się przenieść na własność kupującego działkę, budynek, budowlę, mieszkanie lub inną nieruchomość;

7) umowy sprzedaży przedsiębiorstwa, na podstawie której zbywca zobowiązuje się do przeniesienia przedsiębiorstwa w całości jako kompleksu majątkowego na własność nabywcy, z wyjątkiem praw i obowiązków, na które zbywca nie jest uprawniony inne osoby.

WYKŁAD nr 52. Umowa na dostawy

Na podstawie umowy dostawy dostawca-sprzedawca prowadzący działalność gospodarczą zobowiązuje się do przekazania, w określonym terminie lub warunkach, wyprodukowanych lub zakupionych przez siebie towarów kupującemu do wykorzystania w działalności gospodarczej lub w innych celach niezwiązanych z życiem osobistym, rodzinnym, do użytku domowego i innego podobnego użytku. Umowa dostawy jest jedną z odmian umowy kupna-sprzedaży. Cechy umowy dostawy obejmują:

1) cel nabycia towaru (ma fundamentalne znaczenie: towar nabywany jest w celu prowadzenia działalności gospodarczej);

2) szczególny status prawny sprzedawcy i kupującego, którzy działają jako podmiot gospodarczy;

3) dostawę towaru, której dokonuje dostawca poprzez wysyłkę towaru do kupującego będącego stroną umowy lub do osoby wskazanej w umowie jako kupujący.

Aby umowa dostawy weszła w życie, nie jest konieczne przekazanie towaru kupującemu. Z chwilą zawarcia umowy kupujący otrzymuje prawo żądania od dostawcy odbioru towaru, a dostawcy jego przekazania. Umowa dostawy ma charakter kompensacyjny. Cechą umowy dostawy jest to, że przekazanie towarów jest możliwe zarówno w czasie, jak i w osobnych partiach przez określony czas.

Czas lub terminy dostawy są ważnymi warunkami umowy dostawy. Umowa dostawy przewiduje sprzedaż hurtową towarów. Termin dostawy towaru określany jest poprzez określenie konkretnego terminu lub okresów dostawy w trakcie trwania umowy. W przypadku, gdy strony przewidują dostawę towarów w okresie obowiązywania umowy dostawy w osobnych partiach, a warunki dostawy poszczególnych partii nie są w niej określone, wówczas towary muszą być dostarczane w równych partiach w odstępach miesięcznych , chyba że co innego wynika z przepisów prawa, innych aktów prawnych, istoty obowiązku lub zwyczajów obrotu gospodarczego. Wraz z określeniem terminów dostaw umowa dostawy może ustalać harmonogram dostaw towarów (dziesięciodniowy, dzienny, godzinowy itp.). Wcześniejsza dostawa może nastąpić za zgodą kupującego. Towar dostarczony przed terminem i zaakceptowany przez kupującego wlicza się do ilości towaru, która ma zostać dostarczona w następnym okresie.

Dostawa towaru realizowana jest przez dostawcę poprzez wysyłkę (przekazanie) towaru do kupującego będącego stroną umowy dostawy lub do osoby wskazanej w umowie jako odbiorca. Dostawa towarów realizowana jest przez dostawcę poprzez wysyłkę transportem przewidzianym w umowie dostawy i na warunkach określonych w umowie. Umowa dostawy może przewidywać odbiór towaru przez kupującego (odbiorcę) w lokalizacji dostawcy (wybór towaru).

Dostawca, który dopuścił niedostarczenie towaru w oddzielnym okresie dostawy, jest zobowiązany do uzupełnienia niedostarczonej ilości towaru w następnym okresie (okresach) w okresie obowiązywania umowy dostawy. Kupujący ma prawo, powiadamiając dostawcę, odmówić przyjęcia towaru, którego dostawa jest opóźniona, chyba że umowa dostawy stanowi inaczej. Towar dostarczony przed otrzymaniem zgłoszenia przez dostawcę, kupujący jest zobowiązany do przyjęcia i zapłaty.

Asortyment towarów, których krótka dostawa podlega uzupełnieniu, ustalana jest za zgodą stron umowy, a w przypadku braku takiej umowy dostawca jest zobowiązany do uzupełnienia krótkiej dostawy towaru w ustalonym asortymencie przez okres, w którym dopuszczalna była krótka dostawa.

Kupujący (odbiorca) zobowiązany jest do podjęcia wszelkich niezbędnych czynności w celu zapewnienia odbioru dostarczonego towaru zgodnie z umową dostawy. Towar zaakceptowany przez kupującego (odbiorcę) musi zostać przez niego skontrolowany w terminie określonym przepisami prawa, innymi aktami prawnymi, umową dostawy lub zwyczajami handlowymi. Kupujący zobowiązany jest w tym samym terminie sprawdzić ilość i jakość otrzymanego towaru oraz niezwłocznie powiadomić dostawcę na piśmie o wszelkich stwierdzonych niezgodnościach lub brakach.

Gdy kupujący (odbiorca) odmawia przekazania towaru przez dostawcę, jest on zobowiązany zapewnić bezpieczeństwo tego towaru (odpowiedzialne przechowywanie) i niezwłocznie powiadomić dostawcę. Dostawca jest zobowiązany do przyjęcia towaru przyjętego przez kupującego na przechowanie lub zutylizowania go w rozsądnym terminie.

Kupujący płaci za dostarczony towar zgodnie z procedurą i formą płatności przewidzianą w umowie dostawy. Jeżeli tryb i forma rozliczeń nie są ustalone umową stron, wówczas rozliczenia przeprowadzane są w formie poleceń zapłaty.

Kupujący (odbiorca) jest zobowiązany do zwrotu dostawcy opakowania wielokrotnego użytku i środków opakowaniowych, w których towar dotarł. Pozostałe pojemniki, a także opakowania towaru podlegają zwrotowi do dostawcy tylko w przypadkach przewidzianych umową.

Kupujący (odbiorca), któremu dostarczono towary o nieodpowiedniej jakości, ma prawo do:

1) żądać proporcjonalnego obniżenia ceny zakupu;

2) żądać bezpłatnego usunięcia wady towaru w rozsądnym terminie;

3) żądać zwrotu poniesionych wydatków na usunięcie wad towaru;

4) odmówić wykonania umowy i zażądać zwrotu zapłaconej za towar kwoty pieniężnej;

5) żądać wymiany towaru nieodpowiedniej jakości na zgodny z umową.

Kupujący (odbiorca), któremu towar został dostarczony z naruszeniem warunków umowy dostawy, wymagań prawa dotyczących kompletności, ma prawo do:

1) żądać proporcjonalnego obniżenia ceny zakupu;

2) żądać skompletowania towaru w rozsądnym terminie;

3) żądać wymiany towaru niekompletnego na kompletny;

4) odmówić wykonania umowy i zażądać zwrotu zapłaconej za towar kwoty pieniężnej.

Jeżeli dostawca nie dostarczył wymaganej ilości towarów lub nie spełnił wymagań kupującego dotyczących wymiany wadliwych towarów lub uzupełnienia towarów w ustalonym terminie, kupujący ma prawo do zakupu niedostarczonych towarów od innych osób za przypisanie przez dostawcę wszystkich niezbędnych i uzasadnionych wydatków związanych z ich nabyciem.

Kara ustanowiona prawem lub umową dostawy za niedostarczenie lub opóźnienie w dostawie towaru będzie pobierana od dostawcy do czasu faktycznego wypełnienia zobowiązania w granicach jego obowiązku uzupełnienia niedostarczonej ilości towaru w kolejnych okresach dostawa.

Dopuszcza się jednostronną odmowę wykonania umowy dostawy lub jej jednostronną zmianę w następujących przypadkach:

1) dostawę towaru nieodpowiedniej jakości z wadami niemożliwymi do usunięcia w terminie akceptowanym przez kupującego;

2) powtarzające się naruszanie warunków dostawy towarów;

3) powtarzające się naruszanie warunków płatności za towar;

4) wielokrotny brak selekcji towarów.

WYKŁAD #53 Traktaty o ułatwieniach w handlu

Umowy o ułatwieniach w handlu to:

1) tworzenie produktów reklamowych;

2) o świadczenie usług reklamowych i informacyjnych;

3) wykonywanie badań marketingowych;

4) do przechowywania towarów;

5) dealer;

6) dystrybucja itp.

W ramach umowy o świadczenie odpłatnych usług (świadczenie usług komunikacyjnych, audytorskich, konsultingowych, informacyjnych i innych) wykonawca zobowiązuje się do świadczenia usług (wykonywania określonych czynności lub wykonywania określonych czynności) na polecenie zleceniodawcy, oraz Klient zobowiązuje się zapłacić za te usługi. O ile umowa o świadczenie usług odszkodowawczych nie stanowi inaczej, wykonawca zobowiązany jest do świadczenia usług osobiście. Klient zobowiązuje się do zapłaty za świadczone mu usługi na warunkach i w sposób określony w umowie o świadczenie usług odszkodowawczych. W przypadku niemożności wykonania z winy Klienta, usługi podlegają opłacie w całości. W przypadku, gdy niemożność wykonania powstała z powodu okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności, Zleceniodawca zwróci Zleceniobiorcy faktycznie poniesione przez niego wydatki, chyba że przepisy prawa lub umowa o świadczenie usług stanowią inaczej. odszkodowanie. Klient ma prawo odmówić wykonania umowy o świadczenie usług za odszkodowaniem, pod warunkiem zapłaty na rzecz wykonawcy faktycznie poniesionych przez niego wydatków. Zleceniobiorca ma prawo odmówić wykonania zobowiązań wynikających z umowy o świadczenie usług za odszkodowaniem tylko w przypadku pełnego zwrotu poniesionych strat.

Na podstawie umowy przechowania jedna ze stron (konserwator) zobowiązuje się do przechowania rzeczy przekazanej jej przez drugą stronę (komornika) i zwrotu tej rzeczy w stanie nienaruszonym. Na podstawie umowy magazynowej magazyn towarów (konserwator) zobowiązuje się, odpłatnie, przechować przekazany mu przez właściciela towaru (dźwigacza) towar i zwrócić towar w dobrym stanie. Formę pisemną umowy składu magazynowego uważa się za zachowaną, jeżeli jej zawarcie i przyjęcie towaru do magazynu jest poświadczone dokumentem magazynowym. Umowa składu magazynowego zawarta przez magazyn publiczny jest umową publiczną.

W przypadku przyjęcia towaru do składu magazyn towarów dokonuje na własny koszt kontroli towarów i określa ich ilość oraz stan zewnętrzny. Magazyn jest zobowiązany do zapewnienia właścicielowi towaru podczas przechowywania możliwości sprawdzenia towaru lub jego próbek, jeżeli magazynowanie odbywa się z depersonalizacją, pobrania próbek oraz podjęcia środków niezbędnych do zapewnienia bezpieczeństwa towaru.

W przypadku, gdy w celu zapewnienia bezpieczeństwa towarów konieczna jest zmiana warunków ich przechowywania, magazyn towarów ma prawo do samodzielnego podjęcia wymaganych działań. Jest jednak obowiązany powiadomić właściciela towaru o podjętych środkach, jeżeli konieczna była istotna zmiana warunków przechowywania towaru. W przypadku stwierdzenia uszkodzenia towaru podczas składowania wykraczającego poza granice uzgodnione w umowie składu magazynowego lub zwyczajowe normy naturalnego pogorszenia, magazyn towaru jest zobowiązany do niezwłocznego sporządzenia aktu o tym fakcie i zawiadomienia właściciela towaru w tym samym dniu .

Właściciel towaru i magazyn towaru mają prawo żądać przy zwrocie towaru przeprowadzenia kontroli i sprawdzenia ich ilości. Jeżeli przy zwrocie towaru przez magazyn właścicielowi towaru, towar nie został wspólnie zbadany lub sprawdzony, oświadczenie o ubytku lub uszkodzeniu towaru na skutek jego niewłaściwego przechowywania należy złożyć do magazynu w formie pisemnej przy odbiorze towaru , oraz w związku z brakiem lub uszkodzeniem, które nie mogły zostać wykryte zwykłym sposobem odbioru towaru w ciągu 3 dni od jego odbioru. W przypadku braku takiego oświadczenia uważa się, że towar został przez magazyn zwrócony zgodnie z warunkami umowy składu magazynowego.

Magazyn towarów wystawia jeden z następujących dokumentów towarowych na potwierdzenie przyjęcia towaru do składowania:

1) podwójny certyfikat magazynowy;

2) proste świadectwo składu;

3) paragon magazynowy.

Podwójne świadectwo magazynowe składa się z dwóch części - świadectwa magazynowego oraz świadectwa zastawu (warrantu), które można od siebie oddzielić. Posiadacz świadectw magazynowych i zastawnych ma prawo do pełnego dysponowania towarem składowanym w magazynie. Posiadacz kwitu magazynowego oddzielonego od świadectwa zastawnego ma prawo rozporządzać towarem, ale nie może go zabrać z magazynu do czasu spłaty kredytu wystawionego na świadectwie zastawu. Posiadacz świadectwa zastawu, inny niż posiadacz kwitu magazynowego, ma prawo zastawić towar w wysokości pożyczki wystawionej na podstawie świadectwa zastawu wraz z odsetkami od niego. Kiedy towary są zastawione, jest to odnotowane na świadectwie magazynu.

Świadectwo magazynowe i świadectwo zastawu mogą być przenoszone łącznie lub oddzielnie zgodnie z notami przelewu.

Magazyn towarów wydaje towar posiadaczowi magazynu i świadectwa zastawu tylko w zamian za oba te świadectwa łącznie. Posiadaczowi kwitu magazynowego, który nie posiada świadectwa zastawu, ale spłacił na niego kwotę zadłużenia, magazyn wydaje towar wyłącznie w zamian za świadectwo składowe i pod warunkiem, że wraz z nim dowód zapłaty całej kwoty zadłużenia z tytułu świadectwa zastawu. Posiadacz świadectw magazynowych i zastawnych ma prawo żądać wydania towaru w częściach. Jednocześnie, w zamian za oryginalne certyfikaty, wydaje nowe certyfikaty na towary pozostające w magazynie.

Na okaziciela wydawane jest zwykłe świadectwo składu.

Jeżeli z prawa lub umowy wynika, że magazyn może dysponować zdeponowanym w nim towarem, do stosunków stron stosuje się zasady wypożyczenia, z tym że ustala się czas i miejsce zwrotu towaru przepisami dotyczącymi przechowywania towarów.

WYKŁAD nr 54. Umowy pośrednictwa

Umowy pośrednictwa regulują stosunek prowizji jednej osoby w interesie innej osoby działań dotyczących towarów. Do tego rodzaju umów należą:

1) instrukcje;

2) prowizje;

3) przesyłki;

4) koncesja handlowa.

W ramach umowy agencyjnej jedna ze stron (adwokat) zobowiązuje się do dokonania określonych czynności prawnych w imieniu i na koszt drugiej strony (mocodawcy). Umowa agencyjna jest odpłatna, wzajemna i powiernicza (na zasadzie powiernictwa). Przedmiotem umowy zlecenia jest transakcja, przy czym przedmiotem tej umowy nie może być czynność o charakterze osobistym. Stronami umowy agencyjnej mogą być zarówno osoby prawne, jak i zdolni obywatele. Forma umowy jest pisemna lub ustna, ale pełnomocnik wykonuje swoje czynności na podstawie pełnomocnictwa. Umowa agencyjna służy do wykonywania tego samego rodzaju ściśle określonych czynności. Czas trwania umowy agencyjnej: może być zawarta ze wskazaniem okresu, przez który pełnomocnik ma prawo działać w imieniu dającego zlecenie, lub bez takiego wskazania, przy czym w żadnym wypadku okres ten nie może przekroczyć okresu pełnomocnictwa pełnomocnika.

Syndyk na podstawie umowy zlecenia jest zobowiązany:

1) osobiście wykonać powierzone mu zadanie;

2) poinformować zleceniodawcę, na jego żądanie, o wszelkich informacjach o postępie realizacji zamówienia;

3) niezwłocznie przekazać zleceniodawcy wszystko otrzymane w ramach transakcji dokonanych na zlecenie;

4) po wykonaniu zlecenia lub po rozwiązaniu umowy zlecenia przed jej wykonaniem niezwłocznie zwrócić mocodawcy pełnomocnictwo, którego ważność nie wygasła.

Powiernik musi:

1) zwrócić pełnomocnikowi poniesionych kosztów;

2) zapewnić pełnomocnikowi środki niezbędne do wykonania zlecenia;

3) bezzwłocznie przyjąć od pełnomocnika całość wykonanej przez niego cesji zgodnie z umową;

4) uiścić honorarium adwokata.

Umowa agencyjna ulega rozwiązaniu z powodu:

1) anulowanie zamówienia przez dającego zlecenie;

2) odmowa pełnomocnika;

3) śmierć mocodawcy lub pełnomocnika, uznanie któregokolwiek z nich za ubezwłasnowolnionego, o ograniczonej zdolności lub zaginionej.

Zleceniodawca ma prawo do anulowania zamówienia, a pełnomocnik do odmowy w każdej chwili.

Zgodnie z umową prowizyjną jedna ze stron (agent prowizji) zobowiązuje się, w imieniu drugiej strony (zleceniodawcy), za opłatą dokonać jednej lub więcej transakcji we własnym imieniu, ale na koszt zleceniodawcy. W ramach transakcji dokonanej przez agenta komisowego z osobą trzecią, agent komisowy nabywa prawa i staje się zobowiązany, nawet jeśli zleceniodawca został wymieniony w transakcji lub wszedł w bezpośrednie relacje z osobą trzecią w celu realizacji transakcji.

Umowa komisu może być zawarta na czas określony lub bez określenia okresu jej obowiązywania, ze wskazaniem lub bez miejsca jej wykonania, z obowiązkiem nieudzielania osobom trzecim prawa dokonywania transakcji w ich interesie i przy jego koszt, którego prowizja jest powierzona komisantowi, lub bez takich zobowiązań, z warunkami lub bez, w zakresie asortymentu będącego przedmiotem prowizji.

Zleceniodawca zobowiązany jest do zapłaty komisantowi wynagrodzenia, a w przypadku gdy komisant przejął gwarancję wykonania transakcji przez osobę trzecią, również dodatkowe wynagrodzenie w wysokości i w sposób ustalony w prowizji umowa.

Umowa prowizyjna zostaje rozwiązana z powodu:

1) odmowa zleceniodawcy wykonania umowy;

2) odmowę komisanta wykonania umowy w przypadkach przewidzianych ustawą lub umową;

3) śmierć pełnomocnika, uznanie go za niezdolnego do pracy, ubezwłasnowolnionego częściowo lub zaginionego;

4) uznanie indywidualnego przedsiębiorcy będącego komisantem za niewypłacalnego (upadłego).

Na podstawie umowy komisu zagraniczna firma będąca eksporterem towarów do Federacji Rosyjskiej (nadawca) dostarcza towar do magazynu pośrednikowi rosyjskiemu (odbiorcy) i zleca mu dokonanie we własnym imieniu dalszej sprzedaży dostarczał towary przez określony czas, przy czym towary te stanowią własność eksportera do czasu ich sprzedaży. Umowa komisu jest rodzajem umowy komisu i dotyczy towarów, na które popyt jest trudny do przewidzenia. Istotnym warunkiem zawarcia umowy komisu jest otwarcie składu konsygnacyjnego.

Na podstawie umowy koncesji handlowej jedna ze stron (uprawniony) zobowiązuje się do udzielenia drugiej stronie (użytkownikowi) za opłatą na czas lub bez określenia okresu prawa do używania w działalności gospodarczej zespołu praw wyłącznych należących do prawa posiadacza, w tym prawa do nazwy handlowej i (lub) oznaczenia handlowego uprawnionego, do chronionej informacji handlowej, a także do innych przedmiotów praw wyłącznych przewidzianych umową – znak towarowy, znak usługowy itp. stronami umowy mogą być podmioty i obywatele zarejestrowani jako indywidualny przedsiębiorca. Forma umowy koncesji handlowej jest spisana, a umowa ta jest rejestrowana przez organ, który zarejestrował osobę prawną lub indywidualnego przedsiębiorcę działającego na podstawie umowy jako właściciela praw autorskich. Umowa koncesji handlowej określa przedmiot umowy, terytorium użytkowania, obszar działalności, który będzie używany, prawa i obowiązki stron.

Posiadacz praw zobowiązany jest do:

1) przekazania użytkownikowi dokumentacji technicznej i handlowej oraz udzielenia innych informacji wymaganych przez użytkownika;

2) poucza użytkownika i jego pracowników w sprawach związanych z wykonywaniem praw wynikających z umowy koncesji handlowej;

3) wydać użytkownikowi licencje, zapewniając ich wykonanie w określony sposób;

4) zapewnić rejestrację umowy koncesji handlowej;

5) zapewnić użytkownikowi bieżącą pomoc techniczną i doradczą, w tym pomoc w szkoleniach i zaawansowanych szkoleniach pracowników;

6) kontroli jakości wyrobów wytwarzanych przez użytkownika na podstawie umowy koncesji handlowej.

Użytkownik zobowiązany jest:

1) używania w toku działalności przewidzianej umową nazwy firmy i (lub) oznaczenia handlowego uprawnionego w sposób określony w umowie;

2) zapewnić, aby jakość towarów przez niego wyprodukowanych na podstawie umowy odpowiadała jakości towarów podobnych wytwarzanych bezpośrednio przez uprawnionego;

3) stosować się do poleceń i poleceń posiadacza praw autorskich;

4) zapewnić klientom wszelkie usługi dodatkowe;

5) nieujawniania tajemnic produkcyjnych uprawnionego;

6) udzielać ograniczonej liczby subkoncesji;

7) poinformować nabywców w sposób dla nich najbardziej oczywisty, że używa nazwy firmy, oznaczenia handlowego, znaku towarowego, znaku usługowego lub innego środka indywidualizacji na mocy umowy koncesji handlowej.

WYKŁAD nr 55. Umowa dealerska. Zgoda dystrybutora

1. Umowa dealerska

Celem umowy dealerskiej jest stworzenie sieci dealerskiej w celu promocji produktów spełniających wymagania jakościowe konsumenta, zapewnienie konsumentom obsługi gwarancyjnej i posprzedażowej. Sprzedawca nabywa własność towaru i dokonuje dalszej sprzedaży we własnym imieniu i na własny koszt, jednocześnie wypełniając samodzielnie wszystkie prawa i obowiązki sprzedającego. Przy wyborze dealerów brane są pod uwagę następujące czynniki:

1) doświadczenie w sprzedaży produktów;

2) posiadanie informacji o konsumentach, w tym o ich wypłacalności;

3) możliwość wykonywania konserwacji gwarancyjnej i serwisowej;

4) obecność bazy produkcyjnej w rejonie działalności.

Dealerzy podzieleni są na kategorie iw zależności od tej kategorii otrzymują rabaty do aktualnych cen produktów.

Obowiązki dealera:

1) sprzedawać produkty poprzez własną sieć dystrybucji;

2) nie sprzedawać produktów poza obszarem sprzedaży;

3) niezwłocznie zgłaszać fakty fałszowania produktów;

4) podejmować działania w celu ochrony znaku towarowego;

5) dokonać zakupu produktów w uzgodnionych ilościach;

6) nie sprzedawać produktów o podobnym przeznaczeniu i nie reprezentować interesów podobnej organizacji;

7) przekazywać dystrybutorowi raport raz w miesiącu;

8) pracując w tym samym regionie, dealerzy są zobowiązani do koordynowania między sobą cen sprzedaży towarów.

Odpowiedzialność sprzedawcy może być ustalona jako:

1) zmniejszenie rabatów;

2) wygaśnięcie certyfikatu dealera w przypadku rażącego naruszenia umowy (odmowa zapłaty za ilość produktów przez 2 miesiące bez uzasadnionego powodu itp.)

Prawa dealera:

1) sprzedaży produktów;

2) zabezpieczenia terytorium dla sprzedawcy;

3) wnioski o zmianę schematu zaopatrzenia punktów dystrybucyjnych;

4) otrzymywać dokumenty i materiały o charakterze konsultacyjnym i promocyjnym;

5) uzyskać zaświadczenie sprzedawcy o ustalonej próbce.

Umowa dealerska zawierana jest na 1 rok i nie zawiera automatycznego przedłużenia salonu.

2. Umowa dystrybucyjna

Na podstawie umowy dystrybucyjnej jedna osoba (koncesjodawca) przyznaje prawa do dystrybucji towarów na określonym terytorium innej osobie (dystrybutorowi). Grantor jest producentem, eksporterem, sprzedawcą towarów. Dystrybutor nie jest konsumentem produktu, ponieważ kupuje produkt w celu dalszej odsprzedaży.

Umowa dystrybucyjna łączy elementy umowy agencyjnej, umowy dostawy i umowy koncesji handlowej.

Prawa i obowiązki dystrybutora:

1) kupować i sprzedawać towary we własnym imieniu i na własny koszt;

2) przejąć organizację sprzedaży na określonym terytorium i nie tworzyć obowiązków dla producenta wyrobów;

3) prowadzić działalność na określonym terytorium.

Kontrahent jest zobowiązany do udzielania informacji technicznych i handlowych, w tym przekazywania know-how do dystrybutora, organizowania szkoleń i seminariów dla dystrybutora. Ponadto, ustalając tryb udostępnienia dystrybutorowi produktów, koncesjodawca jest zobowiązany zapewnić dystrybutorowi wyłączne przeniesienie praw do sprzedaży tych towarów.

W stosunku do uczestników umowy dystrybucyjnej mogą zostać przewidziane sankcje, które powstają w przypadku:

1) niezgodność z minimalnym poziomem sprzedaży;

2) sprzedaż produktów po obniżonych cenach;

3) zmniejszenie ustalonego zapasu towarów.

WYKŁAD nr 56. Umowa przewozu towarów drogą morską

Spedycja morska to jeden z najczęstszych rodzajów transportu. Większość morskiego ruchu towarowego jest transportowana drogą morską. Istnieją dwa rodzaje transportu ładunków drogą morską:

1) wysyłka międzynarodowa;

2) kabotaż – przewóz towarów i pasażerów realizowany w obrębie tego samego morza, na wodach przybrzeżnych, najczęściej pomiędzy portami tego samego państwa.

Przewóz morski towarów realizowany jest na podstawie umowy przewozu drogą morską. Treść umowy przewozu drogą morską:

1) przewoźnik jest obowiązany dostarczyć powierzony mu ładunek do portu przeznaczenia;

2) przewoźnik ładunku jest obowiązany wydać ładunek osobie upoważnionej do odbioru ładunku;

3) nadawca ładunku jest obowiązany zapłacić za ten przewóz.

Stronami umowy przewozu drogą morską są:

1) przewoźnik. Jest to osoba, która zawarła umowę o przewóz towarów drogą morską z nadawcą lub w imieniu której taka umowa została zawarta;

2) nadawca. Osoba, która zawarła umowę przewozu towarów drogą morską, a także każda osoba, która we własnym imieniu przekazała towar przewoźnikowi;

3) czarterujący. Jest to osoba, która zawarła umowę na przewóz towarów drogą morską.

Umowa przewozu towarów drogą morską nazywana jest umową czarteru. Opłata, którą nadawca zobowiązany jest uiścić przewoźnikowi towaru, nazywana jest „fracht”. Istnieją następujące cechy płatności frachtu za przewóz towarów drogą morską (art. 164 CTM RF):

1) wysokość frachtu ustalana jest za zgodą stron;

2) w przypadku braku porozumienia między stronami, wysokość frachtu oblicza się na podstawie stawek stosowanych w miejscu załadunku ładunku i podczas załadunku ładunku;

3) jeżeli ładunek zostanie załadowany na statek w ilości większej niż przewidziana w umowie przewozu ładunku drogą morską, wysokość frachtu odpowiednio wzrasta;

4) w przypadku, gdy zamiast ładunku przewidzianego umową przewozu drogą morską, na statek ładowany jest inny ładunek, którego ilość frachtu do przewozu jest większa niż przewidziana umową przewozu towaru drogą morską fracht jest opłacany za przewóz faktycznie załadowanego ładunku;

5) fracht utracony podczas jego przewozu nie jest obciążany, a jeżeli został opłacony z góry, jest zwracany;

6) za ładunek zagubiony lub uszkodzony ze względu na jego naturalne właściwości lub okoliczności zależne od nadawcy fracht jest płatny w całości.

Czarter - umowa pomiędzy właścicielem pojazdu a najemcą (czarterującym) o najem pojazdu lub jego części na określony okres lub przelot. Karta musi spełniać następujące wymagania:

1) musi być podpisany przez przewoźnika i czarterującego lub ich przedstawicieli;

2) zawierać nazwy stron umowy;

3) zawierać nazwę statku;

4) zawierać wskazanie rodzaju i rodzaju ładunku;

5) zawierać wskazanie kwoty frachtu;

6) zawierać nazwę miejsca załadunku ładunku;

7) zawierać nazwę miejsca przeznaczenia lub kierunku statku;

8) za zgodą stron w statucie mogą być zawarte inne warunki i zastrzeżenia.

Istnieją podstawowe warunki dostawy i załadunku statku:

1) statek musi być dostarczony w stanie zdatnym do żeglugi;

2) musi być dostarczony wyłącznie do portu wskazanego w czarterze lub czarterze;

3) statek musi być dostarczony w terminie ściśle określonym w czarterze lub czarterze;

4) ładunek musi być odpowiednio opakowany i oznakowany oraz w pełni przygotowany do załadunku;

5) statek musi być doprowadzony do nabrzeża, które jest wyposażone we wszystko, co niezbędne do załadunku i gdzie nie ma barier uniemożliwiających załadunek;

6) jeżeli cały statek jest czarterowany, nadawca ładunku ma prawo żądać usunięcia ładunku zagranicznego na statek;

7) Przewóz ładunku na pokładzie jest możliwy tylko za zgodą załadowcy.

Od momentu przyjęcia towaru do przewozu do momentu jego wydania przewoźnik odpowiada za:

1) zapewnić bezpieczeństwo ładunku na trasie;

2) zapewnić rozładunek ładunku;

3) zapewnić przewóz ładunku zgodnie z jego właściwościami.

Termin i trasa przewozu ładunku są ustalane w drodze porozumienia stron, a w przypadku braku takiego porozumienia ładunek musi być dostarczony w terminie, którego można wymagać od przewoźnika, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności i zwykłą trasę.

Towary niebezpieczne to towary, które:

1) wysoce łatwopalny;

2) jest materiałem wybuchowym;

3) został przekazany pod błędną nazwą, a po przyjęciu ładunku przewoźnik nie mógł zweryfikować jego właściwości przez oględziny zewnętrzne.

Jeżeli statek nie może wejść do portu przeznaczenia i rozładować ładunku w wyniku działania siły wyższej (wojna, klęski żywiołowe, strajki itp.), przewoźnik zobowiązany jest do:

1) wysłać pilną wiadomość do nadawcy o zaistnieniu tych okoliczności i poprosić nadawcę o zgodę na rozładunek w innym porcie;

2) po otrzymaniu stosownej dyspozycji dokonać rozładunku w porcie iw sposób wskazany przez nadawcę.

W przypadku braku takiego zlecenia, w ciągu 3 dni od daty wysłania zawiadomienia przez przewoźnika, kapitan statku ma prawo wysłać ładunek w najbliższym porcie i poinformować o tym nadawcę (lub czarterującego) lub osobę upoważniony do rozporządzania ładunkiem o nim; kapitan statku ma do tego prawo, jeżeli otrzymane przez niego polecenie nie może być wykonane bez wyrządzenia szkody właścicielom innych ładunków na statku.

Przewoźnik odpowiada za utratę lub uszkodzenie ładunku przyjętego do przewozu w następujących kwotach (art. 117 RF CMTC:

1) za utratę ładunku - w wysokości wartości utraconego ładunku;

2) za uszkodzenie ładunku - w wysokości, o jaką zmniejszyła się jego wartość;

3) w przypadku zaginięcia ładunku przyjętego do przewozu wraz z deklaracją jego wartości - w wysokości deklarowanej wartości ładunku;

4) za przewóz towaru o zadeklarowanej wartości nadawca lub odbiorca jest obciążany dodatkową opłatą, której wysokość określa umowa o przewóz towaru drogą morską;

5) przewoźnik zwraca otrzymany przez niego fracht, jeżeli nie jest on wliczony w koszt utraconego lub uszkodzonego ładunku.

Przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności za utratę lub uszkodzenie ładunku przyjętego do przewozu ani za opóźnienie w jego dostarczeniu, jeżeli wykaże, że zaginięcie, uszkodzenie lub opóźnienie nastąpiło w wyniku (art. 166 WZT):

1) siła wyższa;

2) zagrożenia lub wypadki na morzu i na innych wodach żeglownych;

3) wszelkie środki ratowania ludzi lub rozsądne środki ratowania mienia na morzu;

4) pożar, który powstał bez winy przewoźnika;

5) czynności i zarządzenia właściwych organów;

6) działania wojenne i niepokoje ludowe;

7) działania lub zaniechania nadawcy lub odbiorcy;

8) wady ukryte ładunku, jego właściwości lub ubytki naturalne;

9) niezauważalne wady wyglądu kontenera i opakowania ładunku;

10) niedostateczność lub niejasność znaków;

11) strajki lub inne okoliczności, które spowodowały zawieszenie lub ograniczenie pracy w całości lub w części;

12) inne okoliczności powstałe bez winy przewoźnika, jego pracowników lub agentów.

Umowa przewozu towarów drogą morską ulega rozwiązaniu bez zobowiązania jednej ze stron umowy do naprawienia drugiej stronie umowy strat spowodowanych rozwiązaniem umowy, jeżeli po jej zawarciu, a przed wyjściem statek z miejsca załadunku ładunku z powodu okoliczności niezależnych od stron:

1) statek zginie lub zostanie zajęty siłą;

2) statek uznano za niezdatny do żeglugi morskiej;

3) ładunek zginie, ustalany indywidualnie;

4) ładunek określony cechami rodzajowymi ginie po jego dostarczeniu do załadunku, a nadawca nie będzie miał czasu na przekazanie kolejnego ładunku do załadunku.

WYKŁAD nr 57. Transport towarów koleją

Transport towarów koleją jest jednym z najczęstszych rodzajów transportu w Federacji Rosyjskiej. Transport kolejowy odbywa się zgodnie z wnioskami o przewóz towarów, które są składane przez nadawców do departamentu kolejowego.

Nadawcy i kolej, w przypadku regularnych przewozów towarów, mogą zawierać długoterminowe umowy na organizację przewozów. Ustalenia transportowe określają:

1) natężenie ruchu;

2) warunki udostępniania pojazdów i przedstawiania towarów do przewozu;

3) tryb rozliczeń;

4) inne warunki zorganizowania transportu.

Zgodnie z umowami o przewóz towarów koleją, koleje zobowiązują się do przyjęcia towarów w określonej ilości w ustalonych terminach, a nadawcy zobowiązują się do przedstawienia ich do przewozu.

Przygotowując się do przyjęcia ładunku, kolej zobowiązana jest oddać do załadunku wagony w następującym stanie:

1) sprawny;

2) czyszczone wewnątrz i na zewnątrz;

3) w razie potrzeby umyte i zdezynfekowane;

4) nadaje się do przewozu określonych towarów;

5) pojemniki z usuniętymi urządzeniami mocującymi, z wyjątkiem nieusuwalnych.

Przydatność handlowa wagonów, kontenerów (stan przedziałów ładunkowych wagonów, kontenerów, przystosowanie do przewozu określonych towarów, a także brak w nich obcego zapachu, inne niekorzystne czynniki wpływające na stan ładunku podczas załadunku, rozładunku i na trasie; cechy wewnętrznych konstrukcji nadwozia wagonów, kontenerów (art. 20 ustawy federalnej z dnia 10 stycznia 2003 r. Nr 18-FZ „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”)) do przewozu określonych towarów przez nadawców.

O czasie nadania wagonów, kontenerów do załadunku realizowanego przez nadawców, pracownicy dworców powiadamiają nadawców nie później niż 2 godziny przed oddaniem wagonów, kontenerów do załadunku. Nadawcy mają prawo odmówić przyjęcia wagonów, kontenerów nienadających się do przewozu określonych towarów, a kolej jest zobowiązana do wymiany określonych wagonów, kontenerów na wagony sprawne, kontenerów nadających się do przewozu takich towarów (art. 20 ustawy federalnej „Karta Transportu Kolejowego Federacji Rosyjskiej").

Nadawca musi:

1) przygotować ładunek do przewozu w sposób zapewniający bezpieczeństwo ruchu, bezpieczeństwo ładunku, wagonów, kontenerów;

2) przedłożyć kolejowy list przewozowy i inne dokumenty dla każdej wysyłki ładunku.

Załadowane wagony, kontenery muszą być zaplombowane przez kolej, jeśli towar jest ładowany przez kolej lub przez załadowców, jeśli towar jest ładowany przez załadowców. Zakryte wagony, kontenery, podczas przewozu w nich towarów na potrzeby osobiste, muszą być zaplombowane przez koleje lub organizacje spedycyjne według uznania i na koszt nadawców (art. 28 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”) .

W momencie dotarcia ładunku do miejsca przeznaczenia ustala się zasady wydania ładunku odbiorcy:

1) kolej jest zobowiązana powiadomić odbiorcę towaru, który przybył na jego adres, nie później niż o godzinie 12 dnia następującego po dniu przybycia towaru (art. 34 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej"); ładunek jest wydawany odbiorcy na docelowej stacji kolejowej po uiszczeniu przez niego opłaty za przewóz ładunku i innych opłat należnych kolei (art. 35 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej” );

2) podpis odbiorcy w manifeście drogowym jest bezpośrednim potwierdzeniem wydania towaru;

3) w przypadku uchylania się przez odbiorcę od zapłaty za przewóz ładunku i innych należności należnych kolei, kolej ma prawo zatrzymać ładunek za pisemnym powiadomieniem o tym nadawcy, który jest zobowiązany do dysponowania ładunkiem w ciągu 4 dni od otrzymania takiego powiadomienia (art. 35 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”);

4) jeżeli w wyznaczonym terminie odbiorca nie podejmie odpowiednich czynności w celu uiszczenia należności za przewóz ładunku i innych należności należnych kolei, a nadawca nie rozporządza ładunkiem, kolej ma prawo, chyba że postanowiono inaczej umowa przewozu na sprzedaż zatrzymanego ładunku, z wyjątkiem ładunku wycofanego z obiegu oraz ładunku, którego sprzedaż jest zabroniona (art. 35 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”);

5) po wyładowaniu towaru wagony i kontenery należy oczyścić wewnątrz i na zewnątrz, usunąć z nich urządzenia mocujące, z wyjątkiem nieusuwalnych, a także doprowadzić do dobrego stanu technicznego (art. 44 ustawa federalna „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”).

Przewoźnik odpowiada za niezachowanie ładunku, które nastąpiło po przyjęciu go do przewozu, a przed jego wydaniem odbiorcy, osobie przez niego upoważnionej, chyba że udowodni, że zaginięcie, ubytek lub uszkodzenie ładunku nastąpiły z powodu okoliczności że przewoźnik ładunków nie mógł zapobiec i których eliminacja nie zależała od niego ( art. 95 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”). Szkody powstałe w trakcie przewozu towarów są rekompensowane przez przewoźnika:

1) w przypadku utraty lub ubytku ładunku - w wysokości wartości utraconego lub brakującego ładunku;

2) w razie uszkodzenia ładunku - w wysokości, o którą zmniejszyła się jego wartość, aw przypadku braku możliwości odtworzenia uszkodzonego ładunku - w wysokości jego wartości;

3) w przypadku utraty ładunku przekazanego do przewozu z deklaracją jego wartości - w wysokości zadeklarowanej wartości ładunku lub bagażu (art. 96 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”).

Przed złożeniem roszczenia wobec przewoźnika z tytułu przewozu towaru, należy przedstawić mu roszczenie (art. 120 ustawy federalnej „Karta transportu kolejowego Federacji Rosyjskiej”). Roszczenie wobec przewoźnika może wytoczyć nadawca lub odbiorca w przypadku całkowitej lub częściowej odmowy zaspokojenia roszczenia lub nieotrzymania odpowiedzi od przewoźnika w terminie trzydziestu dni. Termin przedawnienia roszczeń wynikających z przewozu towarów koleją ustala się na 1 rok od momentu określonego w Karcie przewozów kolejowych.

WYKŁAD nr 58. Pojęcie i formy płatności bezgotówkowych

W transakcjach handlowych pomiędzy podmiotami zwyczajowo stosuje się bezgotówkowe formy płatności. Płatności bezgotówkowe to operacje bankowe polegające na przekazaniu warunkowych form pieniężnych z rachunku płatnika na rachunek odbiorcy z pominięciem bezpośredniej wymiany gotówki między nimi. Rozliczenia bezgotówkowe są przeprowadzane za pośrednictwem instytucji kredytowych lub Banku Rosji na rachunkach otwartych na podstawie umowy rachunku bankowego lub umowy rachunku korespondencyjnego (subkonta), chyba że przepisy prawa stanowią inaczej i nie jest to określone w stosowanej formie płatności. Płatności bezgotówkowe są dokonywane między osobami prawnymi w wysokości ponad 60 tysięcy rubli. Każde przedsiębiorstwo, organizacja może mieć tylko jeden rachunek bieżący. Rachunek bieżący otwierany jest dla wszystkich przedsiębiorstw, niezależnie od formy własności, działających na zasadach rozliczeń handlowych i posiadających osobowość prawną. Właściciel rachunku rozporządza swoimi środkami na rachunku, występuje jako samodzielny płatnik należnych od niego wpłat do budżetu, ma prawo wchodzić w inne relacje z bankiem. Rachunek bieżący jest otwierany przez organizację lub instytucję, która nie prowadzi działalności komercyjnej. Rachunki bieżące są otwierane przez organizacje publiczne. Niezależność właściciela rachunku bieżącego jest mocno ograniczona: może on zarządzać środkami wyłącznie zgodnie z szacunkami organizacji nadrzędnej. Aby otworzyć rachunek bieżący, należy złożyć następujące dokumenty:

1) wniosek o otwarcie rachunku bieżącego;

2) kopię statutu stowarzyszenia;

3) kopię umowy spółki;

4) dokument potwierdzający uprawnienia kierownika;

5) dokument potwierdzający uprawnienia głównego księgowego;

6) dwie karty z próbkami podpisów urzędników organizacji i pieczęciami;

7) zaświadczenie o rejestracji podatkowej.

Główne rodzaje transakcji realizowanych przy płatnościach bezgotówkowych to:

1) polecenie płatnika (klienta lub banku) odpisania środków z jego rachunku i przekazania ich na rachunek odbiorcy środków;

2) polecenie od odbiorcy środków (inkasenta) odpisania środków z rachunku płatnika i przelania ich na rachunek wskazany przez odbiorcę środków (kolekcjoner).

Formy płatności bezgotówkowych to:

1) polecenia zapłaty;

2) wezwania do zapłaty;

3) rozliczenia z tytułu akredytywy;

4) rozliczenia windykacyjne;

5) rozliczenia czekiem;

6) w innych formach (na przykład kartami kredytowymi).

Formy płatności bezgotówkowych wybierane są przez klientów banku samodzielnie i są przewidziane w umowach zawieranych ze swoimi kontrahentami.

WYKŁAD nr 59. Polecenie zapłaty. Żądanie zapłaty

1. Polecenie zapłaty

Zlecenie płatnicze - dokument, pisemne polecenie posiadacza rachunku skierowane do obsługującego go banku w sprawie przelewu określonej kwoty pieniężnej z rachunku jego właściciela na rachunek odbiorcy środków w tej samej lub innej instytucji bankowej. Zlecenie płatnicze jest wydawane na ściśle określonym formularzu, który zawiera wszystkie niezbędne dane do dokonania płatności. Ustawa federalna „O banku centralnym Federacji Rosyjskiej” określa warunki płatności bezgotówkowych. Całkowity termin nie powinien przekraczać na terenie Federacji Rosyjskiej - 2 dni roboczych; na terenie całej Federacji Rosyjskiej - 5 dni roboczych.

Rozliczenia poprzez polecenia wypłaty są stosowane, gdy:

1) transfer środków za dostarczone towary, wykonaną pracę, świadczone usługi;

2) wpłacanie zaliczki za dostarczone towary, wykonane prace, świadczone usługi;

3) przekazywanie środków do budżetów wszystkich szczebli oraz funduszy pozabudżetowych;

4) transfer środków w celu spłaty, lokowania kredytów (pożyczek), depozytów oraz wypłaty odsetek od nich;

5) przekazywanie środków na inne cele przewidziane prawem lub umową.

Bank ponosi odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zlecenia, jeżeli skutkowało to bezprawnym potrąceniem, wówczas płaci odsetki za wykorzystanie cudzych środków. Wysokość odsetek jest określona przez stopę dyskontową odsetek bankowych obowiązujących w lokalizacji banku.

2. Wniosek o płatność

Wezwanie do zapłaty – dokument rozliczeniowy, który zawiera zobowiązanie wierzyciela (odbiorcy środków) na podstawie umowy z dłużnikiem (płatnikiem) do zapłaty określonej kwoty pieniężnej za pośrednictwem banku. Rozliczenia poprzez wezwania do zapłaty stosowane są w rozliczeniach za dostarczone towary, wykonane prace, świadczone usługi, a także w innych przypadkach przewidzianych umową główną.

Istnieją dwa rodzaje wniosków o płatność:

1) za zgodą płatnika;

2) bez akceptacji płatnika.

Przy korzystaniu z wierzytelności za zgodą płatnika wierzyciel przesyła do banku wierzytelność ze wskazaniem:

1) warunki płatności;

2) termin przyjęcia;

3) datę wysłania (dostarczenia) płatnikowi dokumentów przewidzianych umową, jeżeli dokumenty te zostały przez niego przesłane (przekazane) płatnikowi;

4) nazwę produktu;

5) numery i daty zawarcia umowy;

6) numery dokumentów potwierdzających dostawę towarów;

7) numery dokumentów potwierdzających terminy dostawy towarów, sposoby dostawy towarów oraz inne szczegóły.

Płatnik musi przesłać uzasadnioną odmowę przyjęcia w wyznaczonym terminie. W przypadku braku odmowy przyjęcia w tym terminie lub braku jej motywacji, bank odpisuje odpowiednią kwotę z rachunku płatnika, o ile znajdują się na nim środki.

W przypadku polecenia zapłaty wierzyciel przesyła do banku wezwanie do zapłaty bez akceptacji, wraz z dokumentami, na podstawie których powinno nastąpić to obciążenie.

WYKŁAD nr 60. Akredytywa

Akredytywa jest warunkowym zobowiązaniem pieniężnym przyjętym przez bank wystawiający w imieniu płatnika, do dokonania płatności na rzecz odbiorcy środków pieniężnych po przedstawieniu przez tego ostatniego dokumentów zgodnych z warunkami akredytywy lub do upoważnić inny bank (bank realizujący) do dokonywania takich płatności (art. 867 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). W przypadku formy płatności akredytywy przepływ pieniędzy odbywa się pod pewnymi warunkami - warunkami akredytywy - przez główny bank, w którym obsługiwany jest klient (bank wydający), lub przez inny bank w imieniu bank główny. Płatność dokonywana jest w formie płatności bezgotówkowej, poprzez przelew kwoty akredytywy na rachunek odbiorcy środków.

Akredytywa jest dość powszechną formą płatności, zwłaszcza w handlu międzynarodowym. Popularność akredytywy polega na tym, że przy tej formie płatności obie strony umowy mają pewne gwarancje. Główne akty prawne zastosowania akredytywy to:

1) GCRF;

2) Przepisy dotyczące płatności bezgotówkowych w Federacji Rosyjskiej;

3) Uniform Rules for Documentary Credits opublikowanych przez Międzynarodową Izbę Handlową w 1993 roku.

Akredytywy są następujących typów:

1) pokryte (zdeponowane);

2) niepokryte (gwarantowane);

3) odwołalny;

4) nieodwołalne.

Akredytywa gwarantowana (depozytowa) to rodzaj akredytywy, gdy bank wystawiający jest zobowiązany do przeniesienia kwoty akredytywy (pokrycia) na koszt płatnika lub udzielonej mu pożyczki do dyspozycji bank wykonujący przez cały czas trwania zobowiązania banku wydającego (klauzula 2, art. 867 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Akredytywa niepokryta (gwarantowana) jest rodzajem akredytywy, w której bankowi wykonującemu przyznane jest prawo do odpisania całej kwoty akredytywy z prowadzonego przez niego rachunku banku wystawiającego (klauzula 2 art. 867 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Akredytywa odwołalna - akredytywa, która może zostać zmieniona lub anulowana przez bank wystawiający na podstawie pisemnego zlecenia płatnika bez uprzedniego uzgodnienia z odbiorcą środków oraz bez jakichkolwiek zobowiązań banku wystawiającego wobec odbiorcy środków po wycofaniu akredytywy. Bank wykonujący jest zobowiązany do dokonania wypłaty lub innych operacji w ramach akredytywy odwołalnej, jeżeli do czasu ich dokonania nie otrzymał zawiadomienia o zmianie warunków lub anulowaniu akredytywy. Akredytywa jest odwołalna, o ile jej treść nie stanowi inaczej (art. 868 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Nieodwołalna to akredytywa, której nie można anulować bez zgody odbiorcy środków. Na wniosek banku wystawiającego bank wykonujący uczestniczący w transakcji akredytywy może potwierdzić nieodwołalną akredytywę (akredytywa potwierdzona). Takie potwierdzenie oznacza przyjęcie przez bank wykonujący zobowiązania, oprócz zobowiązania banku wystawiającego, dokonania płatności zgodnie z warunkami akredytywy. Nieodwołalna akredytywa potwierdzona przez bank wyznaczony nie może być zmieniona lub anulowana bez zgody banku wskazanego (art. 869 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Tryb potwierdzenia nieodwołalnej akredytywy potwierdzonej określa umowa między bankami.

Gdy strony dojdą do porozumienia w sprawie formy płatności akredytywy, muszą ustalić następujące warunki akredytywy:

1) nazwę banku wystawiającego;

2) nazwę banku obsługującego odbiorcę środków;

3) nazwę odbiorcy środków;

4) kwotę akredytywy;

5) rodzaj akredytywy;

6) sposób powiadomienia odbiorcy środków o otwarciu akredytywy;

7) sposób powiadamiania płatnika o numerze rachunku, na który wpłacane są środki otwarte przez bank wykonujący;

8) pełny wykaz i dokładny opis dokumentów złożonych przez odbiorcę środków;

9) termin ważności akredytywy, złożenie dokumentów potwierdzających wydanie towaru oraz warunki wykonania tych dokumentów;

10) warunki płatności;

11) odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań.

Najczęstsze warunki płatności dla formy płatności akredytywy:

1) wysyłka towarów do określonych miejsc przeznaczenia;

2) przedłożenie płatnikowi dokumentów poświadczających jakość produktów lub aktów przyjęcia towarów do przesłania za pośrednictwem banku wykonującego i banku wystawiającego;

3) zakaz częściowych spłat akredytywy;

4) zgodność z określonymi wymaganiami dotyczącymi sposobu transportu;

5) inne warunki określone w umowie głównej.

W celu realizacji akredytywy odbiorca środków składa do banku wykonującego dokumenty potwierdzające spełnienie wszystkich warunków akredytywy. W przypadku naruszenia co najmniej jednego z tych warunków akredytywa nie zostanie wykonana (klauzula 1, art. 870 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Odpowiedzialność za naruszenie warunków akredytywy wobec płatnika ponosi bank wystawiający, a wobec banku wystawiającego – bank wykonujący, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym artykule. W przypadku nieuzasadnionej odmowy przez bank wskazany wypłaty środków z akredytywy zabezpieczonej lub potwierdzonej, odpowiedzialność wobec odbiorcy środków może zostać przeniesiona na bank wskazany. W przypadku nieprawidłowej wypłaty przez bank wykonujący środków z akredytywy zabezpieczonej lub potwierdzonej z powodu naruszenia warunków akredytywy, odpowiedzialność wobec płatnika może zostać przeniesiona na bank wykonujący (klauzula 1 art. Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej).

Zamknięcie akredytywy w banku wykonującym następuje:

1) po upływie terminu akredytywy;

2) na wniosek odbiorcy środków o odmowie skorzystania z akredytywy przed jej upływem, jeżeli warunki akredytywy przewidują możliwość takiej odmowy;

3) na wniosek płatnika o całkowite lub częściowe wycofanie akredytywy, jeżeli wycofanie jest możliwe na warunkach akredytywy. Bank wykonujący musi poinformować bank wydający o zamknięciu akredytywy (klauzula 1 artykułu 873 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Prawo miejskie. Kołyska

▪ Język rosyjski. Kołyska

▪ Prawo informacyjne. Kołyska

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Sterowanie obiektami za pomocą prądów powietrza 04.05.2024

Rozwój robotyki wciąż otwiera przed nami nowe perspektywy w zakresie automatyzacji i sterowania różnymi obiektami. Niedawno fińscy naukowcy zaprezentowali innowacyjne podejście do sterowania robotami humanoidalnymi za pomocą prądów powietrza. Metoda ta może zrewolucjonizować sposób manipulowania obiektami i otworzyć nowe horyzonty w dziedzinie robotyki. Pomysł sterowania obiektami za pomocą prądów powietrza nie jest nowy, jednak do niedawna realizacja takich koncepcji pozostawała wyzwaniem. Fińscy badacze opracowali innowacyjną metodę, która pozwala robotom manipulować obiektami za pomocą specjalnych strumieni powietrza, takich jak „palce powietrzne”. Algorytm kontroli przepływu powietrza, opracowany przez zespół specjalistów, opiera się na dokładnym badaniu ruchu obiektów w strumieniu powietrza. System sterowania strumieniem powietrza, realizowany za pomocą specjalnych silników, pozwala kierować obiektami bez uciekania się do siły fizycznej ... >>

Psy rasowe chorują nie częściej niż psy rasowe 03.05.2024

Dbanie o zdrowie naszych pupili to ważny aspekt życia każdego właściciela psa. Powszechnie uważa się jednak, że psy rasowe są bardziej podatne na choroby w porównaniu do psów mieszanych. Nowe badania prowadzone przez naukowców z Texas School of Veterinary Medicine and Biomedical Sciences rzucają nową perspektywę na to pytanie. Badanie przeprowadzone w ramach projektu Dog Aging Project (DAP) na ponad 27 000 psów do towarzystwa wykazało, że psy rasowe i mieszane były na ogół jednakowo narażone na różne choroby. Chociaż niektóre rasy mogą być bardziej podatne na pewne choroby, ogólny wskaźnik rozpoznań jest praktycznie taki sam w obu grupach. Główny lekarz weterynarii projektu Dog Aging Project, dr Keith Creevy, zauważa, że istnieje kilka dobrze znanych chorób, które występują częściej u niektórych ras psów, co potwierdza pogląd, że psy rasowe są bardziej podatne na choroby. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum

Wieżowiec z turbinami wiatrowymi 19.04.2002

Grupa europejskich projektantów proponuje projekt wieżowca z sześcioma turbinami wiatrowymi wbudowanymi w budynek. Aerodynamiczny kształt trzech wież kieruje wiatr na turbiny.

Projektanci spodziewają się, że budynek będzie mógł sam zaopatrywać się w prąd, a sąsiadom zostanie coś innego. Ale jak to będzie żyć z ciągłym hałasem i wibracjami?

Inne ciekawe wiadomości:

▪ Całkowicie niewidoczny atrament

▪ Stek wołowy z probówki

▪ Nowy sposób na recykling plastiku

▪ hydroplan elektryczny,

▪ Pies 31000 XNUMX lat

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja serwisu Wzmacniacze niskich częstotliwości. Wybór artykułu

▪ artykuł Uwiedziony i porzucony. Popularne wyrażenie

▪ Dlaczego kobiety nie mają brody? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Zastępca głównego księgowego. Opis pracy

▪ artykuł Mikroukłady sterownika do ultrajasnych diod LED. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Napowietrzne linie przesyłowe o napięciu do 1 kV. Wymiary, przecięcia i zbieżność. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn