Bezpłatna biblioteka techniczna

Ubezpieczenie. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Ogólne przepisy dotyczące ubezpieczeń (Pojęcie ubezpieczenia. Historia powstania i rozwoju ubezpieczeń. Ubezpieczeniowe stosunki prawne, uczestnicy ubezpieczeniowych stosunków prawnych. Zrzeszenia ubezpieczycieli: kasy ubezpieczeniowe, zrzeszenia, kasy itp. Źródła regulacji prawnej działalności ubezpieczeniowej Ubezpieczenia obowiązkowe i dobrowolne Państwowy nadzór ubezpieczeniowy: koncepcja, funkcje Uprawnienia Federalnej Służby Federacji Rosyjskiej ds. Nadzoru Działalności Ubezpieczeniowej Klasyfikacja rodzajów ubezpieczeń Licencjonowanie działalności ubezpieczeniowej Decyzje Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń w sprawie ważnych licencji ubezpieczycieli Zapewnienie stabilności finansowej ubezpieczycieli Księgowość i sprawozdawczość ubezpieczycieli Reasekuracja Koasekuracja Stan i trendy rozwojowe rynku ubezpieczeniowego Rosja: Działalność monopolistyczna i nieuczciwa konkurencja na rynku ubezpieczeniowym)
2. Podstawowe pojęcia ubezpieczenia (Warunki i pojęcia ubezpieczenia. Ubezpieczający. Ubezpieczający, osoba ubezpieczona, uposażony. Przedmioty ubezpieczenia: interesy majątkowe. Ryzyko ubezpieczeniowe, zdarzenie ubezpieczeniowe. Suma ubezpieczenia, wartość ubezpieczenia. Składka ubezpieczeniowa (składka ubezpieczeniowa), stawka ubezpieczeniowa. Franczyza. Subrogacja Rezerwy ubezpieczeniowe Portfel ubezpieczeniowy ubezpieczyciela)
3. Postanowienia ogólne o umowie ubezpieczenia (Pojęcie umowy ubezpieczenia, pojęcie polisy. Istotne warunki umowy ubezpieczenia, zasady ubezpieczenia. Czas trwania umowy ubezpieczenia, rozpoczęcie i rozwiązanie. Ubezpieczeniowe stosunki prawne. Skutki podwyższenia ryzyko ubezpieczeniowe w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia Cechy umowy ubezpieczenia osobowego Cechy umowy ubezpieczenia majątkowego Cechy umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Cechy umowy ubezpieczenia ryzyka gospodarczego)
4. Wypłata ubezpieczenia (Realizacja wypłat ubezpieczenia. Wypłata ubezpieczenia z umów ubezpieczenia majątkowego. Wypłata ubezpieczenia z umów ubezpieczenia osobowego. Legalność zwolnienia ubezpieczyciela z opłat ubezpieczeniowych)
5. Charakterystyka rodzajów ubezpieczeń osobowych
6. Ubezpieczenia majątkowe (Charakterystyka rodzajów ubezpieczeń majątkowych. Ubezpieczenia transportu lądowego. Ubezpieczenia transportu lotniczego. Ubezpieczenia transportu wodnego. Ubezpieczenia ładunku. Ubezpieczenia innych rodzajów mienia. Ubezpieczenia ryzyk finansowych)
7. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (Pojęcie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej przewoźnika. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej przedsiębiorstw - źródła zwiększonego zagrożenia. Ubezpieczenie odpowiedzialności zawodowej. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za zwłokę. Ubezpieczenia innych rodzajów odpowiedzialności cywilnej obciążenie)
8. Obowiązkowe ubezpieczenie
9. Obowiązkowe ubezpieczenie państwowe (Pojęcie i zasady obowiązkowych ubezpieczeń państwowych. Podmioty obowiązkowych ubezpieczeń państwowych: prawa i obowiązki)
10. Obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (Pojęcie i zasady realizacji obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Ochrona ubezpieczeniowa w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych)
11. Ubezpieczenie medyczne (System ubezpieczeń zdrowotnych w Rosji. Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne. Program obowiązkowych ubezpieczeń medycznych. Fundusze obowiązkowych ubezpieczeń medycznych. Podmioty obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, ich status prawny. Umowa obowiązkowego ubezpieczenia medycznego. Dobrowolne ubezpieczenie medyczne. Podmioty dobrowolnego ubezpieczenia medycznego, ich prawne status Ubezpieczenie medyczne dla osób wyjeżdżających za granicę)
12. Ubezpieczenie ekologiczne (Pojęcie ubezpieczenia ekologicznego. Dobrowolne ubezpieczenie ekologiczne. Obowiązkowe ubezpieczenie ekologiczne)
13. Ubezpieczenia emerytalne (Obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne. Uczestnicy stosunków prawnych dla obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego. Obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne dla obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego. Niepaństwowe ubezpieczenie emerytalne. Podmioty i uczestnicy stosunków dla niepaństwowego zabezpieczenia emerytalnego. Rezerwy emerytalne i oszczędności emerytalne NPF. Umowa emerytalna w NPF)

WYKŁAD #1

Postanowienia ogólne dotyczące ubezpieczenia

Ubezpieczenia - relacje w celu ochrony interesów osób fizycznych i prawnych, Federacji Rosyjskiej (RF), podmiotów Federacji Rosyjskiej i gmin w przypadku niektórych zdarzeń ubezpieczeniowych kosztem środków utworzonych przez ubezpieczycieli z opłaconych składek ubezpieczeniowych (składki ubezpieczeniowe ), jak również na koszt innych funduszy ubezpieczycieli . Działalność ubezpieczeniowa (działalność ubezpieczeniowa) - dziedzina działalności ubezpieczycieli w zakresie ubezpieczeń, reasekuracji, ubezpieczeń wzajemnych, a także brokerów ubezpieczeniowych, aktuariuszy ubezpieczeniowych w zakresie świadczenia usług związanych z ubezpieczeniami, reasekuracją. Ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 27 listopada 1992 r. Nr 4015-I „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” określa cel i cele organizacji działalności ubezpieczeniowej, formy ubezpieczenia (art. 3). Celem organizacji działalności ubezpieczeniowej jest zapewnienie ochrony interesów majątkowych osób fizycznych i prawnych, Federacji Rosyjskiej, podmiotów wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej oraz gmin na wypadek zdarzeń ubezpieczeniowych.

Do zadań organizacji działalności ubezpieczeniowej należą:

1) realizacja jednolitej polityki państwa w zakresie ubezpieczeń;

2) ustalanie zasad ubezpieczenia i tworzenie mechanizmów ubezpieczeniowych zapewniających bezpieczeństwo ekonomiczne obywateli i podmiotów gospodarczych na terytorium Federacji Rosyjskiej.

Ubezpieczenie zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” jest realizowane w formie ubezpieczenia dobrowolnego i ubezpieczenia obowiązkowego. Umowy ubezpieczenia dobrowolnego i obowiązkowego są przewidziane w art. 927 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Ubezpieczenie dobrowolne realizowane jest na podstawie umowy ubezpieczenia oraz regulaminu ubezpieczenia, który określa ogólne warunki i tryb jego realizacji. Zasady ubezpieczenia są przyjmowane, zatwierdzane przez ubezpieczyciela lub stowarzyszenie ubezpieczycieli samodzielnie zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej (CC RF) i powyższą ustawą i zawierają postanowienia dotyczące przedmiotu ubezpieczenia, przedmiotu ubezpieczenia, zdarzeń ubezpieczeniowych, ryzyka ubezpieczeniowe, procedura ustalania sumy ubezpieczenia, stawki ubezpieczenia, składek ubezpieczeniowych (składek ubezpieczeniowych), procedura zawierania, wykonywania i rozwiązywania umów ubezpieczenia, prawa i obowiązki stron, ustalanie wysokości szkody, procedura o ustalenie wypłaty ubezpieczenia, przypadki odmowy wypłaty ubezpieczenia i inne postanowienia.

Wdrożenie ubezpieczenia obowiązkowego, jego warunki i procedury określają ustawy federalne dotyczące określonych rodzajów ubezpieczeń obowiązkowych. Ustawa federalna o określonym rodzaju ubezpieczenia obowiązkowego musi zawierać przepisy określające:

1) przedmioty ubezpieczenia;

2) przedmioty podlegające ubezpieczeniu;

3) wykaz zdarzeń ubezpieczeniowych;

4) minimalną wysokość sumy ubezpieczenia lub tryb jej ustalenia;

5) kwotę, strukturę lub tryb ustalania stawki ubezpieczenia;

6) termin i tryb opłacania składki ubezpieczeniowej (składki ubezpieczeniowej);

7) okres ważności umowy ubezpieczenia;

8) tryb ustalania wysokości wypłaty ubezpieczenia;

9) kontrola realizacji ubezpieczenia;

10) skutki niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań przez podmioty ubezpieczenia;

11) inne postanowienia.

Oprócz ustaw federalnych przewidujących określone rodzaje ubezpieczeń obowiązkowych, procedurę wprowadzenia ubezpieczenia obowiązkowego reguluje również art. 936 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Ubezpieczenie obowiązkowe w większości przypadków realizowane jest na koszt ubezpieczonego, z wyjątkiem ubezpieczenia obowiązkowego pasażerów, które w przypadkach przewidzianych prawem może być wykonane na ich koszt.

Historia ubezpieczeń ma głębokie korzenie. Przez długi czas ludzie zjednoczyli się we wspólnych działaniach, aby zapobiec niebezpieczeństwu: powiększone osady, zbudowali twierdze, podejmowali działania mające na celu wyeliminowanie nieprzewidzianych okoliczności za pomocą środków ekonomicznych, a mianowicie poprzez ubezpieczenia. W historii ludzkości znalazło się miejsce zarówno dla ubezpieczeń rzeczowych, jak i ubezpieczeń pieniężnych (w miarę rozwoju relacji towar-pieniądz).

Ubezpieczenie jest znane od czasów systemu niewolniczego. Właściciele niewolników chronili swoją własność i niewolników przed zniszczeniem w wyniku klęsk żywiołowych, przed utratą w wyniku rabunków i innych negatywnych wydarzeń. Historia zawiera źródła dokumentalne, z których znane są fakty dotyczące ubezpieczeń. I tak np. w 1310 roku w Brugii (Niemcy) powstała „Izba Ubezpieczeniowa”, której celem była ochrona interesów majątkowych kupców i cechów rzemieślniczych. W 1666 r., po pożarze Londynu, który zniszczył prawie całe centrum miasta, ustanowiono „Politykę przeciwpożarową”, aby ubezpieczyć domy i inne budowle. W 1667 roku w Christianii (Oslo) powstało Norweskie Biuro Kasowe Marki. W Rosji ubezpieczenia mają również długą historię. W 1781 r. Katarzyna II wydała „Kartę żeglugi handlowej”, która zawierała dekret o ubezpieczeniu morskim, w tym samym czasie rozpoczęło się ubezpieczenie od ognia (Rosja jest uważana za miejsce narodzin ubezpieczenia od ryzyka pożarowego). W 1786 r. utworzono państwowy bank pożyczkowy, a nowy bank mógł przyjmować jako zabezpieczenie tylko te domy i nieruchomości, które byłyby w nim ubezpieczone.

Powszechnie przyjmuje się jednak, że początki działalności ubezpieczeniowej sięgają XVII wieku. w londyńskiej kawiarni Edwarda Lloyda. Była to era rozwoju żeglugi i handlu międzynarodowego, odkryć geograficznych. Przedsiębiorczy kupcy w poszukiwaniu nowych rynków ponieśli znaczne straty w wyniku wraku i utraty statków, ataków piratów. Spotkawszy się w kawiarni, postanowili nie zostawiać się w tarapatach, zgodzili się stworzyć specjalny fundusz, z którego pomoc była udzielana kupcowi w tarapatach. Fundusz powstał z potrąceń dokonanych z góry od wartości mienia uczestniczącego w wyprawach. W ten sposób powstało stowarzyszenie zainteresowanych osób, które miało zrekompensować szkody materialne (majątkowe) poprzez jego solidarną dystrybucję wśród uczestników stowarzyszenia.

Wraz z rozwojem gospodarki, wraz ze wzrostem liczby udziałów majątkowych, rosła liczba zakładów ubezpieczeń, ich kapitał obrotowy oraz inwestycje w inne sektory gospodarki. Na początku lat 60. W XVIII wieku, jak opisują historycy, na Zachodzie istniało już około 100 rodzajów ubezpieczeń majątkowych i osobowych.

Stosunki prawne ubezpieczeniowe - są to stosunki regulowane Ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”, uchwałami Rządu Federacji Rosyjskiej przyjętymi zgodnie z tą ustawą, Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej, innymi federalnymi ustawy, dekrety Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Wszystkie te regulacyjne akty prawne stanowią integralną część ustawodawstwa ubezpieczeniowego. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” reguluje stosunki między osobami prowadzącymi działalność w zakresie działalności ubezpieczeniowej lub z ich udziałem stosunki w celu realizacji nadzoru państwowego nad działalnością ubezpieczeniową podmiotów, a także inne relacje związane z organizacją działalności ubezpieczeniowej. Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej reguluje stosunki umowne stron wynikające z umowy ubezpieczenia. Ustawy federalne, które można nazwać specjalnymi, zostały wydane w celu zapewnienia obowiązkowej ochrony ubezpieczeniowej niektórym kategoriom osób fizycznych i prawnych.

Uczestnicy ubezpieczeniowych stosunków prawnych zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” (art. 4.1), są:

1) zakłady ubezpieczeń (ubezpieczyciele);

2) towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych;

3) agenci ubezpieczeniowi;

4) brokerów ubezpieczeniowych;

5) aktuariusze ubezpieczeniowi;

6) ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych;

7) federalny organ wykonawczy, do którego kompetencji należy wykonywanie funkcji kontrolnych i nadzorczych w zakresie działalności ubezpieczeniowej (działalność ubezpieczeniowa) (zwany dalej organem nadzoru ubezpieczeniowego);

8) stowarzyszenia ubezpieczeniowych podmiotów gospodarczych, w tym organizacje samorządowe.

Uczestnicy ubezpieczeniowych stosunków prawnych zgodnie ze specjalnymi ustawami federalnymi obowiązującymi w dziedzinie ubezpieczeń, są podmiotami ubezpieczeniowych stosunków prawnych wskazanych przez te ustawy. Stosunki prawne powstające pomiędzy uczestnikami ubezpieczeniowych stosunków prawnych są przedmiotem odpowiednich wykładów.

Ubezpieczyciele (organizacje ubezpieczeniowe) - osoby prawne utworzone zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej w zakresie ubezpieczeń, reasekuracji, ubezpieczeń wzajemnych i licencjonowane zgodnie z procedurą ustanowioną w ustawie o ubezpieczeniach (art. 6 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej"). Na terytorium Federacji Rosyjskiej ubezpieczenie (z wyjątkiem reasekuracji) interesów osób prawnych, a także osób fizycznych - rezydentów Federacji Rosyjskiej, mogą prowadzić wyłącznie ubezpieczyciele posiadający licencje uzyskane zgodnie z procedurą ustanowiony ustawą (art. 4. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych. Zgodnie z art. 7 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” osoby prawne i osoby fizyczne w celu ochrony ubezpieczeniowej swoich interesów majątkowych mogą tworzyć towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych w sposób i na zasadach określonych w Federalnej Ustawie o Ubezpieczeniach Wzajemnych. Status prawny ubezpieczycieli różni się od statusu prawnego towarzystw ubezpieczeń wzajemnych. Cechy statusu prawnego towarzystw ubezpieczeń wzajemnych polegają na tym, że prawa i obowiązki, a także warunki ich działalności są określane zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej i ustawą o ubezpieczeniach wzajemnych (art. 968 kodeksu cywilnego Federacja Rosyjska). Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych prowadzą ubezpieczenia wyłącznie dla swoich członków, ponieważ tworzone są na zasadzie wzajemności, łącząc niezbędne do tego środki w towarzystwach ubezpieczeń wzajemnych, a w razie niesprzyjających sytuacji jedno z nich wypłaca pieniądze członkowi towarzystwa . Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych są organizacjami non-profit. Realizacja ubezpieczenia obowiązkowego poprzez ubezpieczenie wzajemne jest dozwolona w przypadkach przewidzianych w ustawie o ubezpieczeniach wzajemnych.

Towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych może występować jako ubezpieczyciel tylko wtedy, gdy jego działalność ubezpieczeniowa wynika z dokumentów założycielskich, zakład ma formę organizacji handlowej, posiada zezwolenie (licencję) na wykonywanie ubezpieczenia odpowiedniego rodzaju oraz spełnia inne wymagania określone w ustawie o organizacji działalności ubezpieczeniowej. Tylko wtedy towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych może ubezpieczyć interesy osób niebędących członkami towarzystwa. Jednocześnie ubezpieczenie interesów osób niebędących członkami towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych realizowane jest przez towarzystwo na podstawie umów ubezpieczenia na zasadach przewidzianych w rozdz. 48 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej „Ubezpieczenie”.

agenci ubezpieczeniowi - są to osoby fizyczne i prawne, które są pośrednikami między ubezpieczycielem a ubezpieczonym, tj. reprezentują ubezpieczyciela w stosunkach z ubezpieczonym, działając w imieniu ubezpieczyciela zgodnie z udzielonymi uprawnieniami (art. 8 ustawy Federacji Rosyjskiej " W sprawie organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”) . Osoby fizyczne (obywatele Federacji Rosyjskiej) wykonują czynności pośrednictwa na podstawie umowy cywilnoprawnej z ubezpieczycielem, rosyjskie osoby prawne (organizacje handlowe) - również na podstawie umowy. Przedmiotem umowy agencyjnej jest: ubezpieczyciel zleca, a agent ubezpieczeniowy zobowiązuje się odpłatnie dokonywać w imieniu ubezpieczyciela czynności pośrednictwa w dystrybucji (sprzedaży) produktów ubezpieczeniowych. Umowa agencyjna określa prawa i obowiązki stron.

Agentami ubezpieczeniowymi mogą być:

1) pracownicy etatowi i niepersonelowi ubezpieczyciela;

2) organizacje komercyjne, takie jak spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (LLC);

3) przedsiębiorcy indywidualni zarejestrowani w Jednolitym Państwowym Rejestrze Osób Prawnych i Przedsiębiorców Indywidualnych, w którym rodzaj działalności indywidualnego przedsiębiorcy jest oznaczony jako „Działalność pomocnicza w zakresie ubezpieczeń” (te same wymagania dla organizacji handlowych).

Na terytorium Rosji działalność firm ubezpieczeniowych jest zabroniona.

pełnomocnicy do świadczenia usług związanych z zawieraniem umów ubezpieczenia z zagranicznymi organizacjami ubezpieczeniowymi (z wyjątkiem umów reasekuracyjnych).

Agent ubezpieczeniowy musi:

1) poszukiwanie ubezpieczonych klientów, konsultacje i negocjacje z klientami;

2) zawierania umów ubezpieczenia (bez prawa do podpisania);

3) sporządzić inne dokumenty związane z zawarciem umowy ubezpieczenia (wnioski, pokwitowania itp.);

4) przyjmowanie i rozliczanie środków otrzymanych jako składki ubezpieczeniowe od klientów;

5) przestrzegać przepisów prawa;

6) odpowiadać za swoje działania itp.

Ubezpieczyciel, który zlecił pośrednictwo agentowi ubezpieczeniowemu, zobowiązany jest do:

1) zapłacić agentowi prowizję za wykonaną pracę (za każdą zawartą umowę ubezpieczenia);

2) dostarczyć agentowi dokumenty, materiały promocyjne;

3) doradzić agentowi itp.

brokerzy Ubezpieczeniowi - obywatele Federacji Rosyjskiej zarejestrowani zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej jako indywidualni przedsiębiorcy lub rosyjskie osoby prawne (organizacje handlowe) wykonujące we własnym imieniu pośrednictwo w świadczeniu usług związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia lub umowy reasekuracji (art. 8 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej). Działalność brokerów ubezpieczeniowych podlega licencjonowaniu (klauzula 2, art. 4.1 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Na terytorium Federacji Rosyjskiej zabroniona jest działalność brokerów ubezpieczeniowych w zakresie świadczenia usług związanych z zawieraniem umów ubezpieczenia (z wyjątkiem umów reasekuracji) z zagranicznymi zakładami ubezpieczeń.

Brokerzy ubezpieczeniowi działają jako agenci prowizji (klauzula 2, art. 8 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Mogą wykonywać wszelkie instrukcje ubezpieczyciela we własnym imieniu, ale nie mogą zawierać umów ubezpieczenia w imieniu ubezpieczyciela, ponieważ w tym przypadku pośrednik staje się dłużnikiem zobowiązania ubezpieczeniowego (klauzula 2 art. 990 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) i musi wziąć odpowiedzialność za zobowiązanie ubezpieczeniowe tylko ubezpieczycielowi, który otrzymał odpowiednią licencję.

Brokerzy ubezpieczeniowi nie są uprawnieni do wykonywania czynności niezwiązanych z ubezpieczeniem, nie wolno im również działać jako agent ubezpieczeniowy, ubezpieczyciel, reasekurator (klauzula 2, art. 8 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacja Rosyjska").

aktuariusze ubezpieczeniowi - obywatele Federacji Rosyjskiej posiadający świadectwo kwalifikacyjne i wykonujący na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej z ubezpieczycielem działalność w zakresie naliczania składek ubezpieczeniowych, rezerw ubezpieczeniowych ubezpieczyciela, oceny jego projektów inwestycyjnych za pomocą aktuarialnego obliczenia (art. 8 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w RF”).

Ubezpieczający - są to osoby prawne i zdolne osoby fizyczne, które zawarły umowy ubezpieczeniowe z ubezpieczycielami lub są ubezpieczycielami z mocy prawa (art. 5 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Beneficjant to osoba, na rzecz której zawierana jest umowa ubezpieczenia. Beneficjentami mogą być osoby fizyczne lub prawne.

Ubezpieczyciele, w celu koordynowania swoich działań, reprezentowania i ochrony wspólnych interesów swoich członków, mają prawo do tworzenia związków, stowarzyszeń i innych stowarzyszeń (art. 14 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Rosji Federacja"). Przy zakładaniu stowarzyszeń ubezpieczyciele są zobowiązani do zgłoszenia tego organowi nadzoru ubezpieczeniowego – Federalnej Służbie Nadzoru Ubezpieczeń, która rejestruje je w rejestrze stowarzyszeń ubezpieczeniowych podmiotów gospodarczych.

Zawodowe stowarzyszenia ubezpieczycieli (związki, stowarzyszenia i inne stowarzyszenia) to organizacje non-profit, które nie mają prawa angażować się w ubezpieczenia, a także działalność gospodarczą. Tworzone są wyłącznie w celu koordynowania działalności ubezpieczycieli, reprezentowania i ochrony wspólnych interesów ich członków.

Ubezpieczyciele mają prawo do formowania się w celu zapewnienia sobie stabilności finansowej, a także gwarancje wypłaty ubezpieczenia pule ubezpieczeń i reasekuracji. Stowarzyszenia te mogą działać wspólnie bez tworzenia osoby prawnej na podstawie prostej umowy o partnerstwie - umowy o wspólnych działaniach (art. 14.1. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Pule ubezpieczeniowe i reasekuracyjne mogą być tworzone na czas określony lub bez limitu terminowego, podczas gdy uczestnicy puli mogą być jednocześnie członkami innej puli.

Współpraca ubezpieczycieli nie zna granic. W ostatnich latach Rosja z powodzeniem działa system wzajemnego rozliczania strat, która powstała w celu zapewnienia stabilności finansowej ubezpieczycieli. Pojawił się on w ramach wzajemnego rozliczania zdarzeń ubezpieczeniowych w wyniku wprowadzenia ustawy OSAGO. System wzajemnych roszczeń rozwija się w innych rodzajach ubezpieczeń, na przykład w Auto-KASKO.

Konstytucja Federacji Rosyjskiej, która ma najwyższą moc prawną w całej Rosji, określa status Federacji Rosyjskiej. Federacja Rosyjska jest państwem społecznym, którego polityka ma na celu stworzenie warunków zapewniających godziwe życie i swobodny rozwój człowieka. W Federacji Rosyjskiej rozwija się system usług socjalnych, tworzone są świadczenia i inne gwarancje ochrony socjalnej (art. 7 Konstytucji Federacji Rosyjskiej). Każdy obywatel Federacji Rosyjskiej ma zagwarantowane zabezpieczenie społeczne według wieku, w przypadku choroby, niepełnosprawności, utraty żywiciela rodziny, wychowania dzieci, w innych przypadkach określonych ustawą (art. 39 Konstytucji Federacji Rosyjskiej). Opieka medyczna w państwowych i komunalnych zakładach opieki zdrowotnej jest świadczona obywatelom bezpłatnie na koszt odpowiedniego budżetu, składek ubezpieczeniowych i innych dochodów (art. 41 Konstytucji Federacji Rosyjskiej). Konstytucja zachęca także do dobrowolnych ubezpieczeń społecznych, tworzenia dodatkowych form zabezpieczenia społecznego (art. 39 Konstytucji Federacji Rosyjskiej).

Gwarancje ochrony socjalnej przewidziane w Konstytucji Federacji Rosyjskiej są zapewniane w Rosji poprzez ustawodawstwo ubezpieczeniowe i realizację jednolitej polityki państwa w dziedzinie ubezpieczeń. Państwo ustanowiło i nadal ustanawia jednolite zasady ubezpieczenia. Tworzy mechanizmy ubezpieczeniowe zapewniające bezpieczeństwo ekonomiczne obywateli i podmiotów gospodarczych na terytorium Federacji Rosyjskiej.

Podstawa prawna regulacji stosunków ubezpieczeniowych jest określona w ustawie Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. Wspomniana ustawa ma zastosowanie:

1) stosunki na ubezpieczeniach dobrowolnych;

2) stosunki z zakresu ubezpieczeń obowiązkowych (w zakresie ustalenia ram prawnych regulacji stosunków ubezpieczeniowych).

Ustawa ta nie ma jednak zastosowania do stosunków dotyczących obowiązkowego ubezpieczenia depozytów osób fizycznych w bankach, ponieważ obowiązuje tam specjalna ustawa.

Stosunki między osobami prowadzącymi działalność w zakresie działalności ubezpieczeniowej lub z ich udziałem regulują również szczególne ustawy federalne, dekrety Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekrety Rządu Federacji Rosyjskiej uchwalone zgodnie z ustawą Federacja Rosyjska „W sprawie organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. W określonych przypadkach, przewidzianych w niniejszej ustawie, federalne władze wykonawcze w ramach swoich kompetencji mogą przyjmować regulacyjne akty prawne.

Stosunki powstałe w wyniku zawarcia umów ubezpieczenia między organizacjami ubezpieczeniowymi a ubezpieczającymi reguluje Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej, w którym Ch. 48 ustala status prawny uczestników (stron) umowy ubezpieczenia.

Obecnie w dziedzinie ubezpieczeń, które gwarantują obywatelom ochronę socjalną i które są ubezpieczeniami obowiązkowymi, wydano wiele ustaw federalnych. W związku z tym sferę ubezpieczeń obowiązkowych można podzielić na odrębne grupy. Niektóre przepisy przewidują obowiązkowe ubezpieczenie w przypadku niektórych kategorii obywateli i osób prawnych obowiązują inne ustawy obowiązkowe ubezpieczenie państwowe, trzecia - obowiązkowe ubezpieczenie społeczne, czwarty - obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne, piąty - obowiązkowe ubezpieczenie środowiskowe, szósty - obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne (nazwy ustaw są omówione w odpowiednich wykładach). Wszystkie mają jeden cel - zapewnienie obowiązkowej ochrony ubezpieczeniowej osobom fizycznym i prawnym zamieszkałym lub działającym na terytorium Federacji Rosyjskiej. Ustawy te, z których każda jest uchwalona w określonej dziedzinie działalności, nakładają obowiązek zawierania umów ubezpieczenia na określone kategorie osób. Każda z tych ustaw określa przedmioty podlegające ubezpieczeniu obowiązkowemu, ryzyka, od których muszą być ubezpieczone, minimalną sumę ubezpieczenia itp. Realizację ubezpieczenia obowiązkowego reguluje również art. 936 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Osoba, której powierzono takie ubezpieczenie (ubezpieczający) jest zobowiązana do zawarcia umowy ubezpieczenia z ubezpieczycielem. Przepisy stanowią, że ubezpieczenie obowiązkowe jest realizowane na koszt ubezpieczonego, z wyjątkiem ubezpieczenia obowiązkowego pasażerów, które może być przeprowadzone na ich koszt.

Obecnie ubezpieczenie w Rosji odbywa się w formie ubezpieczenia dobrowolnego i ubezpieczenia obowiązkowego (art. 3 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”):

1) ubezpieczenie dobrowolne realizowane na podstawie wolnej woli ubezpieczonego i ubezpieczyciela;

2) obowiązkowe ubezpieczenie przeprowadzane na podstawie przepisów szczególnych.

Wdrożenie ubezpieczenia obowiązkowego reguluje również Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej (art. 936):

1) ubezpieczenie obowiązkowe jest realizowane poprzez zawarcie umowy ubezpieczenia przez osobę, której powierzono obowiązek tego ubezpieczenia (ubezpieczonego) z ubezpieczycielem;

2) ubezpieczenie obowiązkowe jest realizowane na koszt ubezpieczonego, z wyjątkiem ubezpieczenia obowiązkowego pasażerów, które w przypadkach przewidzianych prawem może być wykonane na ich koszt;

3) przedmioty podlegające ubezpieczeniu obowiązkowemu, ryzyka, od których muszą być ubezpieczone, oraz minimalną wysokość sum ubezpieczenia określają przepisy prawa.

Obowiązek ubezpieczenia mienia może zostać przeniesiony na:

osoby prawne, które mają majątek w zarządzaniu gospodarczym lub zarządzaniu operacyjnym, który jest własnością państwową lub komunalną (klauzula 3 art. 935 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Osoba, której powierzono obowiązek ubezpieczenia, musi przestrzegać wymogów prawa. Odpowiedzialność z tytułu niewypełnienia obowiązku ubezpieczeniowego określona jest w art. 937 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Jeżeli osoba, której powierzono realizację ubezpieczenia obowiązkowego, nie dopełniła tego obowiązku lub zawarła umowę ubezpieczenia na warunkach pogarszających sytuację uprawnionego w porównaniu z warunkami określonymi przez prawo, to po wystąpieniu zdarzenia ubezpieczeniowego odpowiadać wobec uprawnionego na takich samych warunkach, na jakich powinien otrzymać odszkodowanie ubezpieczeniowe z odpowiednim ubezpieczeniem. Osoba, na rzecz której z mocy prawa ma być wykonane ubezpieczenie obowiązkowe, ma prawo, o ile wie, że ubezpieczenie nie zostało wykonane, żądać w postępowaniu sądowym jego wykonania przez osobę, której powierzono obowiązek ubezpieczenia. Kwoty bezpodstawnie zaoszczędzone przez osobę, której powierzono obowiązek ubezpieczenia, z uwagi na to, że nie wywiązała się z tego obowiązku lub wykonała go nienależycie, są odzyskiwane na żądanie państwowych organów nadzoru ubezpieczeniowego w dochodach Federacji Rosyjskiej z naliczanie odsetek od tych kwot zgodnie z art. 395 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Te same rodzaje ubezpieczeń (ubezpieczenia osobowe, majątkowe, OC) mogą być przedmiotem zarówno ubezpieczeń dobrowolnych, jak i obowiązkowych. Ubezpieczenia dobrowolne i obowiązkowe mają swoje własne cechy.

Cecha ubezpieczenia dobrowolnego jest dobra wola osób fizycznych lub prawnych (ubezpieczycieli), które chcą ubezpieczyć swoje życie, majątek lub odpowiedzialność cywilną i zawrzeć umowy ubezpieczenia, których integralną częścią są zasady ubezpieczenia. Zasady ubezpieczenia określają ogólne warunki i tryb realizacji ubezpieczenia, są akceptowane i zatwierdzane przez ubezpieczyciela lub stowarzyszenie ubezpieczycieli samodzielnie, zgodnie z:

1) z ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”;

2) od Ch. 48 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej, który reguluje stosunki między ubezpieczycielem a ubezpieczonym powstałe w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia.

Regulamin ubezpieczenia zawiera następujące postanowienia:

1) o przedmiocie ubezpieczenia, przedmiocie ubezpieczenia;

2) o zdarzeniach ubezpieczeniowych;

3) o ryzyku ubezpieczeniowym;

4) w sprawie trybu ustalania sumy ubezpieczenia, stawki ubezpieczenia, składki ubezpieczeniowej (składek ubezpieczeniowych);

5) w sprawie trybu zawierania, wykonywania i rozwiązywania umów ubezpieczenia;

6) o prawach i obowiązkach stron;

7) o ustaleniu wysokości szkody lub szkody;

8) w sprawie trybu ustalania wypłaty ubezpieczenia;

9) o przypadkach odmowy wypłaty ubezpieczenia itp.

Cecha ubezpieczenia obowiązkowego jest przypisanie?

obowiązki dla osób fizycznych lub prawnych (ubezpieczycieli) ze strony ustaw federalnych, które polegają na obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia. Osobliwością takiego ubezpieczenia jest również to, że tylko prawo federalne ma prawo przypisywać obowiązek ubezpieczenia. Warunki i tryb realizacji ubezpieczenia obowiązkowego określają ustawy federalne dotyczące określonych rodzajów ubezpieczeń obowiązkowych. Jednak ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” dotyczy również stosunków dotyczących ubezpieczeń obowiązkowych w zakresie ustanowienia ram prawnych regulujących stosunki ubezpieczeniowe.

Ustawa federalna o określonym rodzaju ubezpieczenia obowiązkowego musi zawierać przepisy określające:

1) przedmioty ubezpieczenia;

2) przedmioty podlegające ubezpieczeniu;

3) wykaz zdarzeń ubezpieczeniowych;

4) minimalną wysokość sumy ubezpieczenia lub tryb jej ustalenia;

5) kwotę, strukturę lub tryb ustalania stawki ubezpieczenia;

6) termin i tryb opłacania składki ubezpieczeniowej (składki ubezpieczeniowej);

7) okres ważności umowy ubezpieczenia;

8) tryb ustalania wysokości wypłaty ubezpieczenia;

9) kontrola realizacji ubezpieczenia;

10) skutki niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań przez podmioty ubezpieczenia;

11) inne postanowienia.

Obecnie w zakresie ubezpieczeń obowiązkowych istnieją przepisy, które przewidują:

1) ubezpieczenie obowiązkowe;

2) obowiązkowe ubezpieczenie państwowe;

3) obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne;

4) obowiązkowe ubezpieczenie środowiskowe;

5) obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne.

Ubezpieczyciel jest upoważniony do wykonywania ubezpieczenia dobrowolne i obowiązkowe tylko wtedy, gdy otrzyma odpowiednią licencję. Jednocześnie dla ubezpieczycieli, zgodnie z art. 927 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej zawieranie umów ubezpieczenia na warunkach proponowanych przez ubezpieczonego nie jest obowiązkowe (z wyjątkiem ubezpieczenia osobowego). Ponieważ umowa ubezpieczenia osobowego jest umową publiczną, ubezpieczyciel nie ma prawa odmówić jej zawarcia. Umowa publiczna zgodnie z art. 426 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej uznaje umowę zawartą przez organizację handlową i ustanawiającą jej zobowiązania do sprzedaży towarów, wykonywania pracy lub świadczenia usług, które taka organizacja, ze względu na charakter swojej działalności, musi wykonywać w stosunku do każdego, kto dotyczy tego. Podstawą prawną odmowy zawarcia umowy ubezpieczenia osobowego mogą być tylko te przypadki, gdy ubezpieczyciel nie posiada licencji na tego rodzaju ubezpieczenie lub gdy limit odpowiedzialności za jedno ryzyko (stosunek środków własnych do sumy ubezpieczenia) nie nie pozwalają mu na przyjęcie obowiązku zapłaty wymaganej sumy ubezpieczenia (klauzula 1, art. 27 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Ubezpieczyciel, który posiada licencję na wykonywanie ubezpieczeń dobrowolnych, ale nie posiada licencji na ten sam rodzaj ubezpieczenia obowiązkowego, jest zobowiązany do uzyskania odrębnej licencji na to ubezpieczenie obowiązkowe, w przeciwnym razie nie jest uprawniony do zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego .

Państwo kontroluje działalność ubezpieczeniową w Rosji, sprawując państwowy nadzór ubezpieczeniowy. Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej (Minfin Federacji Rosyjskiej) jest federalnym organem wykonawczym, rozwiązującym wiele zadań państwowych, takich jak planowanie budżetowe, sporządzanie budżetu federalnego, przeprowadzanie państwowej kontroli finansowej i wiele innych, a także jest organem nadzoru państwa nad działalnością ubezpieczeniową. Prowadzi jednolitą politykę finansową, budżetową, podatkową i walutową w zakresie ubezpieczeń w Federacji Rosyjskiej, a także koordynuje działania w tym zakresie innych federalnych organów wykonawczych. Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej działa na podstawie Konstytucji Federacji Rosyjskiej, federalnych ustaw konstytucyjnych, ustaw federalnych, dekretów i zarządzeń Prezydenta Federacji Rosyjskiej, uchwał i zarządzeń Rządu Federacji Rosyjskiej, m.in. oraz na podstawie dekretu rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 30 czerwca 2004 r. Nr 329 „O Ministerstwie Finansów Federacji Rosyjskiej”. Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej odpowiada za Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń, która sprawuje kontrolę i nadzór nad przestrzeganiem przez podmioty działalności ubezpieczeniowej przepisów dotyczących ubezpieczeń. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń kieruje się w swojej działalności Konstytucją Federacji Rosyjskiej, federalnymi ustawami konstytucyjnymi, ustawami federalnymi, aktami Prezydenta i Rządu Federacji Rosyjskiej, umowami międzynarodowymi Federacji Rosyjskiej, aktami Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, a także Regulamin Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego, zatwierdzony dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 30 czerwca 2004 r. Nr 330.

Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń jest osobą prawną, posiada pieczęć przedstawiającą godło Federacji Rosyjskiej i jej nazwę, inne pieczęcie, pieczęcie i formularze o ustalonej formie, a także rachunki otwarte zgodnie z ustawodawstwem rosyjskim Federacja. Lokalizacja Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego - Moskwa. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń prowadzi swoją działalność bezpośrednio i za pośrednictwem swoich organów terytorialnych we współpracy z innymi federalnymi organami wykonawczymi, organami wykonawczymi podmiotów Federacji Rosyjskiej, samorządami lokalnymi, stowarzyszeniami społecznymi i innymi organizacjami.

Na czele Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń stoi szef powoływany i odwoływany przez Rząd Federacji Rosyjskiej na wniosek Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej. Szef Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń jest osobiście odpowiedzialny za realizację funkcji przydzielonych Federalnej Służbie Nadzoru Ubezpieczeń. Szef Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń ma zastępców powoływanych i odwoływanych przez Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej na wniosek szefa Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń. Liczbę zastępców szefa Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń ustala rząd Federacji Rosyjskiej.

Uprawnienia Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń obejmują dość długą listę czynności.

Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń sprawuje kontrolę i nadzór nad:

1) za przestrzeganie przez podmioty prowadzące działalność ubezpieczeniową przepisów prawa ubezpieczeniowego, w tym przez przeprowadzanie kontroli ich działalności w terenie;

2) zobowiązanie innych osób prawnych i osób fizycznych do przestrzegania wymagań przepisów dotyczących ubezpieczeń w ramach kompetencji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń;

3) za złożenie przez podmioty prowadzące działalność ubezpieczeniową, w stosunku do której podjęto decyzję o cofnięciu koncesji, informacji o zakończeniu ich działalności lub likwidacji;

4) za rzetelność sprawozdań składanych przez podmioty prowadzące działalność ubezpieczeniową;

5) za zapewnienie przez ubezpieczycieli stabilności finansowej i wypłacalności w zakresie tworzenia rezerw ubezpieczeniowych, składu i struktury aktywów przyjętych na pokrycie rezerw ubezpieczeniowych, kwot reasekuracyjnych, standardowego wskaźnika funduszy własnych ubezpieczyciela i zaciągniętych zobowiązań;

6) skład i strukturę aktywów przyjętych na pokrycie środków własnych ubezpieczyciela;

7) o wystawianie gwarancji bankowych przez ubezpieczycieli;

8) przestrzegania przez zakłady ubezpieczeń wymogów ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie zwalczania legalizacji (prania) dochodów pochodzących z przestępstwa oraz finansowania terroryzmu w części związanej z kompetencjami Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego.

Uprawnienia Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego obejmują również:

1) przy podejmowaniu decyzji o wydaniu lub odmowie wydania, unieważnieniu, ograniczeniu, zawieszeniu, odnowieniu i cofnięciu koncesji ubezpieczeniowym podmiotom gospodarczym, z wyłączeniem aktuariuszy ubezpieczeniowych;

2) w obowiązku dokonywania poświadczeń aktuariuszy ubezpieczeniowych;

3) prowadzony przez Jednolity Państwowy Rejestr Przedsiębiorców Ubezpieczeniowych oraz Rejestr Stowarzyszeń Ubezpieczeniowych Przedsiębiorców.

Lista uprawnień Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego na tym się nie kończy. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń upoważniony:

1) otrzymywać, przetwarzać i analizować raporty i inne informacje przekazywane przez ubezpieczeniowe podmioty gospodarcze;

2) wydawanie, zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, poleceń podmiotom działalności ubezpieczeniowej w przypadku naruszenia przez nich ustawodawstwa ubezpieczeniowego;

3) wystąpić w przypadkach przewidzianych prawem do sądu z roszczeniami o likwidację przedmiotu działalności ubezpieczeniowej - osoby prawnej lub o rozwiązanie przedmiotu działalności ubezpieczeniowej - indywidualnej działalności jako indywidualny przedsiębiorca;

4) uogólniać praktykę nadzoru ubezpieczeniowego, opracowywać i przedstawiać, zgodnie z ustaloną procedurą, propozycje poprawy ustawodawstwa ubezpieczeniowego regulującego realizację nadzoru ubezpieczeniowego;

5) obliczania wielkości (kwoty) udziału kapitału zagranicznego w kapitale zakładowym zakładów ubezpieczeń oraz wydawania zezwoleń na podwyższenie kapitału zakładowego zakładów ubezpieczeń kosztem inwestorów zagranicznych, dokonywania transakcji z udziałem inwestorów zagranicznych w sprawie zbycia udziałów (udziałów w kapitale zakładowym) zakładów ubezpieczeń, otwierania przedstawicielstw zagranicznych zakładów ubezpieczeń, reasekuracji, pośrednictwa i innych organizacji prowadzących działalność ubezpieczeniową (działalność ubezpieczeniowa), a także otwierania oddziałów ubezpieczycieli z inwestycjami zagranicznymi;

6) wyrazić zgodę na zmianę ubezpieczyciela w ramach umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów;

7) publikowania w prasie materiałów informacyjnych dotyczących praktyki organów ścigania w ustalonym zakresie działalności, materiałów referencyjnych i innych materiałów dotyczących zagadnień wchodzących w zakres kompetencji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego, a także Jednolitego Państwowego Rejestru Ubezpieczeniowych Podmiotów Gospodarczych, rejestru stowarzyszeń ubezpieczeniowych podmiotów gospodarczych, informacje o zawieszeniu, ograniczeniu, odnowieniu lub cofnięciu licencji (wykluczenie informacji o podmiotach działalności ubezpieczeniowej z Jednolitego Państwowego Rejestru podmiotów działalności ubezpieczeniowej);

8) pełnić funkcje kierownika głównego i odbiorcy środków z budżetu federalnego przewidzianych na utrzymanie Służby i realizację przydzielonych jej funkcji;

9) zapewnia, w ramach swoich kompetencji, ochronę informacji stanowiących tajemnicę państwową;

10) organizować przyjmowanie obywateli, zapewniać terminowe i pełne rozpatrzenie odwołań obywateli, podejmować decyzje w ich sprawie i wysyłać odpowiedzi wnioskodawcom zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej;

11) zapewnia szkolenie mobilizacyjne dla Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego;

12) organizować szkolenia zawodowe pracowników aparatury Służby, ich przekwalifikowania, szkolenia zaawansowane i staże;

13) wykonuje, zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, prace związane z pozyskiwaniem, przechowywaniem, księgowaniem i wykorzystywaniem dokumentów archiwalnych powstałych w toku działalności Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego;

14) współdziałają, zgodnie z ustaloną procedurą, z władzami publicznymi państw obcych i organizacjami międzynarodowymi w ustalonym zakresie działania;

15) reprezentuje Federację Rosyjską w imieniu Rządu Federacji Rosyjskiej w organizacjach międzynarodowych w sprawach nadzoru ubezpieczeniowego, uczestniczy w przewidziany sposób w działalności organizacji międzynarodowych w zakresie nadzoru ubezpieczeniowego;

16) uczestniczyć w określony sposób w opracowywaniu i wdrażaniu programów współpracy międzynarodowej, przygotowywaniu projektów regulacyjnych aktów prawnych i umów międzynarodowych Federacji Rosyjskiej w kwestiach nadzoru ubezpieczeniowego;

17) przeprowadzanie konkursów zgodnie z ustaloną procedurą i zawieranie umów państwowych na składanie zamówień na dostawę towarów, wykonanie pracy, świadczenie usług na potrzeby Służby, a także na prowadzenie prac badawczych na potrzeby państwa w ustalony obszar działalności;

18) pełni inne funkcje w ustalonym zakresie działalności, jeżeli takie funkcje przewidują ustawy federalne, akty wykonawcze Prezydenta Federacji Rosyjskiej lub Rządu Federacji Rosyjskiej.

Klasyfikacja rodzajów ubezpieczeń, zgodnie z którym rodzaje ubezpieczeń są wskazane w licencji wydanej ubezpieczycielowi, podano w art. 32.9 ust. XNUMX ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”:

1) ubezpieczenie na życie na wypadek śmierci, dożycia określonego wieku lub okresu albo zajścia innego zdarzenia;

2) ubezpieczenie emerytalne;

3) ubezpieczenia na życie z warunkiem okresowych składek ubezpieczeniowych (czynsze, renty) i (lub) z udziałem ubezpieczonego w dochodach z lokat ubezpieczyciela;

4) ubezpieczenie wypadkowe i chorobowe;

5) ubezpieczenie zdrowotne;

6) ubezpieczenie środków transportu lądowego (z wyjątkiem środków transportu kolejowego);

7) ubezpieczenie pojazdów kolejowych;

8) ubezpieczenie transportu lotniczego;

9) ubezpieczenie środków transportu wodnego;

10) ubezpieczenie ładunku;

11) ubezpieczenia rolnicze (ubezpieczenie upraw, upraw rolnych, nasadzeń wieloletnich, zwierząt);

12) ubezpieczenia majątkowe osób prawnych, z wyłączeniem ubezpieczeń komunikacyjnych i rolniczych;

13) ubezpieczenia mienia obywateli, z wyłączeniem pojazdów;

14) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych;

15) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej właścicieli transportu lotniczego;

16) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej właścicieli urządzeń transportu wodnego;

17) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów kolejowych;

18) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej organizacji eksploatujących obiekty niebezpieczne;

19) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za wyrządzenie szkody z powodu wad towarów, robót, usług;

20) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za wyrządzenie szkody osobom trzecim;

21) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań wynikających z umowy;

22) ubezpieczenie ryzyka gospodarczego;

23) ubezpieczenie ryzyk finansowych.

Wskazane w klasyfikacji przedmioty ubezpieczenia są szeroko stosowane w praktyce zakładów ubezpieczeń jako przedmioty ubezpieczeń dobrowolnych, a wiele z nich to także przedmioty ubezpieczeń obowiązkowych. Na przykład ubezpieczenie wypadkowe dla obywateli, którzy chcą zapewnić sobie ochronę pieniężną w przypadku nieprzewidzianego wypadku, jest ubezpieczeniem dobrowolnym. Jednocześnie ten rodzaj ubezpieczenia jest obowiązkowy dla pracodawców na mocy ustawy federalnej z dnia 24 lipca 1998 r. Nr 125-FZ „O obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym od wypadków przy pracy i chorób zawodowych”.

Rodzaje ubezpieczeń dzielą się na dwie grupy: ubezpieczenia osobowe i majątkowe, w tym ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenie od ryzyka biznesowego. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” określa następujące listy:

1) przedmioty ubezpieczenia osobowego, związane z:

a) z dożyciem obywateli do określonego wieku lub okresu, śmierci, wystąpienia innych zdarzeń w życiu obywateli (ubezpieczenie na życie) (pkt 1 ust. 1 art. 4);

b) szkodzenie życiu, zdrowiu obywateli, udzielanie im usług medycznych (ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób, ubezpieczenie zdrowotne) (pkt 2 ust. 1 art. 4);

2) przedmioty ubezpieczenia mienia, związane z:

a) z posiadaniem, użytkowaniem i rozporządzaniem mieniem (ubezpieczenie majątkowe) (subklauzula 1 ust. 2 art. 4);

b) z przedmiotami ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (subklauzula 2 ust. 2 art. 4);

c) przy realizacji działalności gospodarczej (ubezpieczenie ryzyk przedsiębiorczych) (subklauzula 3 ust. 2 art. 4).

Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej - ustawa regulująca stosunki umowne, obejmująca również umowy ubezpieczenia mienia (art. 929), umowy ubezpieczenia osobowego (art. 934), umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 931, 932), ubezpieczenia ryzyka działalności gospodarczej (art. 933).

Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” (art. 4) stanowi, że ubezpieczenie (z wyjątkiem reasekuracji) interesów osób prawnych, a także osób fizycznych - rezydentów Federacji Rosyjskiej, jest przeprowadzana na terytorium Federacji Rosyjskiej, że może być wykonywana tylko przez ubezpieczycieli, którzy posiadają licencje, otrzymane w odpowiednim czasie.

Licencja - jest to specjalne zezwolenie na prowadzenie określonego rodzaju działalności, podlegające obowiązkowemu spełnieniu wymogów i warunków licencyjnych, wydawane przez organ wydający koncesje osobie prawnej lub indywidualnemu przedsiębiorcy.

Licencjonowanie - są to czynności związane z przedłożeniem koncesji, ponowne wydawanie dokumentów potwierdzających posiadanie koncesji, zawieszanie i odnawianie koncesji, cofanie koncesji oraz kontrola organów koncesyjnych nad przestrzeganiem przez koncesjonariuszy wykonywania działalności koncesjonowanej z odpowiednią koncesją wymagania i warunki.

Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego wydaje licencje na takie rodzaje działalności ubezpieczeniowej jak ubezpieczenia, reasekuracja, ubezpieczenia wzajemne, pośrednictwo ubezpieczeniowe zgodnie z art. 32 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. A licencjonowanie działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych, które przeprowadzają obowiązkowe ubezpieczenie medyczne, jest przeprowadzane przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń zgodnie z Zasadami licencjonowania działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych, które prowadzą obowiązkowe ubezpieczenie medyczne, zatwierdzonymi dekretem Rząd Federacji Rosyjskiej z dnia 29 marca 1994 r. Nr 251. (Zasady licencjonowania działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych są szczegółowo omówione w wykładzie „Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne”).

Procedura licencjonowania działalności podmiotów prowadzących działalność ubezpieczeniową zgodnie z art. 32 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” brzmi następująco. Licencja może być wydana bez ograniczenia okresu jej ważności lub na określony czas (licencja tymczasowa).

Licencja tymczasowa może być wydana na okres:

1) określony we wniosku wnioskodawcy, nie dłuższy jednak niż 3 lata;

2) od 1 roku do 3 lat w przypadku braku informacji pozwalających na rzetelną ocenę ryzyk ubezpieczeniowych przewidzianych w przepisach ubezpieczeniowych przedłożonych podczas licencjonowania, a także w przypadkach przewidzianych w przepisach ubezpieczeniowych.

Okres ważności licencji tymczasowej może zostać przedłużony na wniosek osoby ubiegającej się o licencję, chyba że przepisy dotyczące ubezpieczeń stanowią inaczej. Można odmówić przedłużenia okresu ważności licencji tymczasowej, jeżeli w okresie jej ważności stwierdzone zostaną naruszenia przepisów ubezpieczeniowych przez ubiegającego się o licencję, które nie zostaną usunięte w wyznaczonym terminie.

Licencje są wydawane Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego na podstawie wniosku i dokumentów złożonych przez wnioskodawcę o licencję do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego. Dokumenty składane przez podmioty prowadzące działalność ubezpieczeniową do organu nadzoru ubezpieczeniowego muszą być sporządzone w języku rosyjskim. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za dokładność informacji zawartych w tych dokumentach. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego ma prawo zweryfikować otrzymane informacje, wysyłając pisemny wniosek do organizacji o dostarczenie (w ramach ich kompetencji) informacji dotyczących dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Lista dokumentów wymaganych do uzyskania koncesji jest wyczerpująca i została przedstawiona w art. 32 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. Po złożeniu we właściwej formie wszystkich dokumentów, o których mowa w niniejszym artykule, organ nadzoru ubezpieczeniowego wydaje wnioskodawcy koncesję pisemne zawiadomienie o ich akceptacji. Następnie, w terminie nieprzekraczającym 60 dni od daty otrzymania wszystkich niezbędnych dokumentów, Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń jest zobowiązana podjąć decyzję o wydaniu licencji lub odmowie wydania licencji. Organ nadzoru ubezpieczeniowego ma obowiązek poinformować wnioskodawcę o wydanej decyzji w terminie 5 dni roboczych od dnia wydania decyzji.

Osoby ubiegające się o licencję po raz pierwszy składają dokumenty do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego określone w ust. 2 art. 32 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”:

1) wniosek o licencję (wymagania dotyczące dokumentu określa Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń);

2) dokumenty założycielskie wnioskodawcy (złożone w formie poświadczonych notarialnie kopii);

3) dokument dotyczący rejestracji państwowej wnioskodawcy jako osoby prawnej (przedłożony w formie poświadczonych notarialnie kopii);

4) protokół z zebrania założycieli w sprawie zatwierdzenia dokumentów założycielskich wnioskodawcy i zatwierdzenia stanowiska jedynego organu wykonawczego, kierownika (kierowników) kolegialnego organu wykonawczego wnioskodawcy;

5) informacje o składzie akcjonariuszy (uczestników) (wymagania dotyczące dokumentu określa Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń);

6) dokumenty potwierdzające wpłatę kapitału docelowego w całości (przedłożone w formie odpisów poświadczonych notarialnie);

7) dokumenty dotyczące państwowej rejestracji osób prawnych będących założycielami ubezpieczeniowego podmiotu gospodarczego, sprawozdanie z audytu dotyczące wiarygodności ich sprawozdań finansowych za ostatni okres sprawozdawczy, jeżeli dla takich podmiotów przewidziano obowiązkowe badanie (przedłożone w formie poświadczonej notarialnie kopie);

8) informacje o jedynym organie wykonawczym, kierowniku (kierownikach) kolegialnego organu wykonawczego, głównym księgowym, kierowniku komisji rewizyjnej (audytora) wnioskodawcy ubiegającego się o licencję (wymagania dotyczące dokumentu określa Federalny Nadzór Ubezpieczeń Usługa);

9) informacje o aktuariuszu ubezpieczeniowym (wymagania dotyczące dokumentu określa Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego);

10) zasady ubezpieczenia dla rodzajów ubezpieczeń przewidzianych w ustawie, wraz z przykładami stosowanych dokumentów. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń zaleca, aby osoby ubiegające się o licencję podawały we wniosku rodzaj ubezpieczenia zgodnie z klasyfikacją rodzajów ubezpieczeń oraz nazwę przepisów ubezpieczeniowych odnoszących się do tych rodzajów ubezpieczeń;

11) kalkulacje taryf ubezpieczeniowych z zastosowaniem zastosowanej metody kalkulacji aktuarialnych oraz wskazanie źródła danych wyjściowych i struktury stawek taryfowych;

12) rozporządzenie w sprawie tworzenia rezerw ubezpieczeniowych;

13) uzasadnienie ekonomiczne realizacji rodzajów ubezpieczeń (wymagania dotyczące dokumentu określa Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń).

Po otrzymaniu licencji osoba ubiegająca się o licencję staje się ubezpieczycielem. Jeżeli ubezpieczyciel musi uzyskać licencje na dodatkowe rodzaje ubezpieczeń dobrowolnych i (lub) obowiązkowych, ubezpieczeń wzajemnych, to w tym przypadku nie przekazuje organowi nadzoru ubezpieczeniowego całej listy powyższych dokumentów, a jedynie dokumenty przewidziane w ust. pod. 1, 10-13. Wnioskodawcy o licencje reasekuracyjne nie podlegają ust. 9 i 10 (w zakresie przedstawienia zasad ubezpieczenia według rodzaju ubezpieczenia), a także podpunkt. 11 (z wyjątkiem próbek dokumentów wykorzystywanych do reasekuracji).

Cecha uzyskiwania licencji od Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego ubiegających się o licencje, które są spółkami zależnymi w stosunku do inwestorów zagranicznych (głównych organizacji) lub posiadających udział inwestorów zagranicznych w ich kapitale zakładowym powyżej 49%, to że oprócz dokumentów określonych w ust. 1-13, są zobowiązani do złożenia kolejnego dokumentu. Dokument ten jest pisemną zgodą właściwego organu nadzoru nad działalnością ubezpieczeniową kraju goszczącego inwestorów zagranicznych na udział inwestorów zagranicznych w kapitale zakładowym zakładów ubezpieczeń mających siedzibę na terytorium Federacji Rosyjskiej. Lub taki wnioskodawca powiadamia Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń o braku wymogu uzyskania takiego zezwolenia w kraju zamieszkania inwestorów zagranicznych.

Uzyskanie licencji na prowadzenie działalności pośrednictwa ubezpieczeniowego wnioskodawca składa do organu nadzoru ubezpieczeniowego (Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego):

1) wniosek o licencję;

2) dokument dotyczący państwowej rejestracji wnioskodawcy jako osoby prawnej lub indywidualnego przedsiębiorcy (przedłożony w formie poświadczonych notarialnie kopii);

3) dokumenty założycielskie wnioskodawcy – osoby prawnej (składane w formie odpisów poświadczonych notarialnie);

4) wzory umów niezbędnych do realizacji działalności brokerskiej ubezpieczeniowej (wymagania dotyczące dokumentu określa Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń);

5) dokumenty potwierdzające kwalifikacje pracowników brokera ubezpieczeniowego oraz kwalifikacje brokera ubezpieczeniowego – przedsiębiorcy indywidualnego.

Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” nakłada wymagania kwalifikacyjne i inne na urzędników pracujących dla ubezpieczycieli (art. 32.1 ust. XNUMX). Kierownictwo (w tym wyłączny organ wykonawczy) przedmiotu działalności ubezpieczeniowej – osoba prawna lub indywidualny przedsiębiorca będący przedmiotem działalności ubezpieczeniowej musi posiadać wyższe wykształcenie ekonomiczne lub finansowe, potwierdzone dokumentem o wyższym wykształceniu ekonomicznym lub finansowym uznawanym w Federacji Rosyjskiej, a także doświadczenie zawodowe w zakresie działalności ubezpieczeniowej i (lub) finansowej przez co najmniej 2 lata.

Główny księgowy ubezpieczyciela lub brokera ubezpieczeniowego musi posiadać wyższe wykształcenie ekonomiczne lub finansowe, potwierdzone dokumentem wyższego wykształcenia ekonomicznego lub finansowego uznawanego w Federacji Rosyjskiej, a także co najmniej 2-letni staż pracy w specjalności w ubezpieczeniach, reasekuracji firma i (lub) firma brokerska zarejestrowana na terytorium RF.

aktuariusz ubezpieczeniowy musi posiadać wyższe wykształcenie matematyczne (techniczne) lub ekonomiczne, potwierdzone dokumentem o wyższym wykształceniu matematycznym (technicznym) lub ekonomicznym uznawanym w Federacji Rosyjskiej, a także świadectwo kwalifikacyjne potwierdzające wiedzę z zakresu obliczeń aktuarialnych. Szefowie (w tym jedyny organ wykonawczy) i główny księgowy podmiotu działalności ubezpieczeniowej - osoba prawna musi stale przebywać na terytorium Federacji Rosyjskiej.

W przypadku Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń decyzje licencyjne ubezpieczyciel pobiera opłatę do budżetu federalnego w wysokości 4 tysięcy rubli (art. 32.2 ust. XNUMX ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Za wydanie duplikatu licencji, wymianę licencji pobierana jest opłata w wysokości tysiąca rubli. Opłatę uiszcza ubezpieczyciel po podjęciu decyzji o wydaniu koncesji, a dopiero potem koncesja zostaje wydana w przepisanej formie. Po otrzymaniu licencji jeden egzemplarz zasad ubezpieczenia i struktur taryfowych ze znakiem Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego jest zwracany ubezpieczycielowi. Inne dokumenty lub ich kopie nie są wydawane. W przypadku odmowy wydania licencji Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego informuje ubezpieczyciela na piśmie, podając przyczyny odmowy, dokumenty nie są zwracane. Podstawy odmowy wnioskodawcy przy wydawaniu koncesji wymienieni są w art. 32.3 ust. XNUMX ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”:

1) używanie przez wnioskodawcę licencji - osoby prawnej, która wystąpiła do organu nadzoru ubezpieczeniowego o udzielenie licencji, pełnej lub skróconej nazwy (firmy), która częściowo lub w całości powtarza nazwę przedmiotu działalności ubezpieczeniowej, informacje o którym jest wpisany do Jednolitego Państwowego Rejestru podmiotów działalności ubezpieczeniowej. Przepis ten nie dotyczy spółek zależnych i zależnych podmiotów działalności ubezpieczeniowej – osób prawnych;

2) wnioskodawca posiada w dniu złożenia wniosku o wprowadzenie dodatkowych rodzajów ubezpieczeń dobrowolnych i (lub) obowiązkowych ubezpieczenie wzajemne nieuregulowanego naruszenia przepisów ubezpieczeniowych;

3) niezgodności dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę ubiegającego się o licencję z wymogami niniejszej ustawy oraz aktami prawnymi organu nadzoru ubezpieczeniowego;

4) niezgodność dokumentów założycielskich z wymaganiami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej;

5) obecność nierzetelnych informacji w dokumentach przedstawionych przez wnioskodawcę;

6) że kadra kierownicza (w tym jedyny organ wykonawczy) lub główny księgowy osoby ubiegającej się o licencję mają nieukarany lub nieuregulowany wyrok skazujący;

7) niezapewnienie przez ubezpieczycieli ich stabilności finansowej i wypłacalności zgodnie z aktami prawnymi organu nadzoru ubezpieczeniowego;

8) istnienie niespełnionego nakazu organu nadzoru ubezpieczeniowego;

9) niewypłacalność (upadłość) (w tym upadłość umyślna lub fikcyjna) podmiotu działalności ubezpieczeniowej – osoby prawnej z winy założyciela wnioskodawcy.

Decyzja Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o odmowie wydania licencji jest wysyłana na piśmie do wnioskującego o licencję w ciągu 5 dni roboczych od daty takiej decyzji, ze wskazaniem przyczyn odmowy. Decyzja o odmowie wydania licencji musi zawierać podstawy odmowy z obowiązkowym odniesieniem do popełnionych naruszeń i musi być podjęta nie później niż w terminie określonym w ustawie. Decyzję o odmowie wydania koncesji przesyła się wnioskodawcy wraz z zawiadomieniem o doręczeniu takiej decyzji.

Ubezpieczyciel ma prawo odwołać się od działań Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń co miesiąc publikuje dane ubezpieczycieli, którym wydano koncesje na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej, ze wskazaniem nazwy ubezpieczyciela, adresu siedziby, daty wydania koncesji, numeru koncesji, rodzajów działalności ubezpieczeniowej dozwolonej koncesją. Zgodnie z punktem 4.6 Warunków licencjonowania, w przypadku wprowadzenia zmian w dokumentach, na podstawie których podjęto decyzję o wydaniu licencji, ubezpieczyciele są zobowiązani do powiadomienia o tym Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń w ciągu miesiąca, przedkładając dokumenty potwierdzające .

Pozwolenie wydawane jest w przepisanej formie i zawiera następujące dane:

1) nazwę ubezpieczyciela posiadającego licencję, jego adres siedziby;

2) nazwę branży, formę prowadzenia i rodzaj (rodzaje) działalności ubezpieczeniowej, wskazując w załączniku rodzaj (rodzaje) ubezpieczenia, do którego ubezpieczyciel jest uprawniony;

3) terytorium, na którym ma prawo prowadzić tego rodzaju (rodzaje) działalności ubezpieczeniowej;

4) numer licencji i datę wydania;

5) podpis kierownika (lub zastępcy kierownika) i pieczęć urzędowa Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego;

6) numer rejestracyjny według Państwowego Rejestru Ubezpieczycieli.

Zezwolenie na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej nie ma ograniczeń co do okresu ważności, o ile nie zostało to wyraźnie określone przy wydawaniu.

Licencje wydawane są na dobrowolne i obowiązkowe:

1) ubezpieczenie osobowe;

2) ubezpieczenie mienia;

3) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej;

4) reasekurację, jeżeli przedmiotem działalności ubezpieczyciela jest wyłącznie reasekuracja według rodzaju działalności ubezpieczeniowej.

Licencja wydawana jest na każdy rodzaj ryzyk ubezpieczeniowych wchodzących w skład przedmiotu działalności ubezpieczeniowej. Jeśli więc ubezpieczyciel zamierza zajmować się przedmiotem ubezpieczenia „ubezpieczenia osobowe”, a mianowicie ubezpieczeniem na życie, deklaruje to Federalnej Służbie Nadzoru Ubezpieczeniowego i otrzymuje licencję na prawo do wykonywania ubezpieczenia na życie.

Jeśli następnie ubezpieczyciel zdecyduje się na ubezpieczenie wypadkowe i zdrowotne, które jest zawarte w tym samym przedmiocie ubezpieczenia „ubezpieczenie osobowe”, ponownie jest zobowiązany do załatwienia procedury uzyskania licencji, która zostanie wydana na ubezpieczenie wypadkowe i zdrowotne. I tak za każdym razem: jeśli zdecydujesz się na ubezpieczenie środków transportu naziemnego, zdobądź licencję na ubezpieczenie środków transportu naziemnego itp. W praktyce ubezpieczyciele rzadko mają do czynienia tylko z jednym rodzajem ubezpieczenia, dlatego składając wniosek do Federalnego Usługa Nadzoru Ubezpieczeniowego do licencji, natychmiast deklarują o kilku przedmiotach ubezpieczenia i rodzajach ryzyk ubezpieczeniowych. W takim przypadku na jednym formularzu licencji można wskazać jednocześnie kilka przedmiotów ubezpieczenia.

Gdy pojawiają się nowe rodzaje ubezpieczeń, ubezpieczyciel raz po raz ubiega się o licencje. W nowoczesnych towarzystwach ubezpieczeniowych można zobaczyć stos licencji, z których każda może zawierać jedną lub kilka nazw przedmiotów ubezpieczeniowych. Jeżeli rozważamy ubezpieczenie dobrowolne i obowiązkowe, to dla tego samego przedmiotu ubezpieczenia, będącego przedmiotem np. ubezpieczenia dobrowolnego, na które ubezpieczyciel posiada już licencję, konieczne jest uzyskanie odrębnej licencji, jeżeli ten sam przedmiot stanie się przedmiot ubezpieczenia obowiązkowego.

Stało się to masowo w 2003 roku, kiedy wiele towarzystw ubezpieczeniowych posiadających koncesję na dobrowolne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodów rzuciło się do Rosgosstrakh z wnioskami o prawo do obowiązkowego „auto-obywatelstwa”.

Ubezpieczyciele, których przedmiotem działalności jest wyłącznie reasekuracja składają wszystkie powyższe dokumenty, z wyjątkiem dokumentów uzasadnienia ekonomicznego, zasad rodzajów ubezpieczeń, kalkulacji stawek ubezpieczeniowych.

Ubezpieczyciele, którzy otrzymali już licencje od Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń w określony sposób, ale złożyli wnioski o licencje na nowe rodzaje działalności ubezpieczeniowej, nie są zobowiązani do składania:

1) dokumenty założycielskie;

2) dokumenty potwierdzające wpłatę kapitału docelowego (zaświadczenie bankowe, akty przyjęcia i przekazania majątku, inne dokumenty);

3) rozporządzenie w sprawie trybu tworzenia i wykorzystania rezerw ubezpieczeniowych (w uzasadnieniu ekonomicznym działalności ubezpieczeniowej);

4) informacje o kierowniku i jego zastępcach.

Fakt, że licencja została wydana przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń, nie oznacza, że ​​została wydana ubezpieczycielowi raz na zawsze. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego może następnie cofnąć licencję, ograniczyć lub zawiesić licencję lub ją odnowić.

Anulowanie licencji (Artykuł 32.4 ust. XNUMX ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”) lub decyzja o wydaniu licencji zostaje anulowana w następujących przypadkach:

1) niepodjęcia przez wnioskodawcę działań zmierzających do uzyskania koncesji w terminie 2 miesięcy od dnia zawiadomienia o wydaniu koncesji;

2) ustalenie przed wydaniem koncesji faktu złożenia przez wnioskodawcę nieprawdziwych informacji.

Ograniczenie lub zawieszenie licencji (Artykuł 32.6 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”) może być przeprowadzony przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń w przypadku naruszenia przez ubezpieczyciela przepisów ubezpieczeniowych. Ograniczenie działania licencja oznacza zakaz realizacji niektórych rodzajów ubezpieczeń, ubezpieczeń wzajemnych i reasekuracji. Zawieszenie licencja oznacza:

1) zakaz realizacji wszystkich rodzajów ubezpieczeń, ubezpieczeń wzajemnych, a także reasekuracji – dla ubezpieczycieli;

2) zawieszenie działalności, na którą została wydana koncesja - dla brokerów ubezpieczeniowych.

Okres ważności koncesji zostaje ograniczony lub zawieszony od dnia opublikowania w prasie, określonej przez organ nadzoru ubezpieczeniowego, decyzji o ograniczeniu lub zawieszeniu koncesji. Jeżeli Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń zdecyduje o ograniczeniu lub zawieszeniu licencji, wydaje ubezpieczycielowi nakaz usunięcia naruszenia. Recepta wysyłana jest do ubezpieczyciela, a w razie potrzeby kopia recepty wysyłana jest do odpowiednich organów wykonawczych.

Zamówienie wydawane jest w następujących przypadkach:

1) wykonywanie przez podmiot działalności ubezpieczeniowej czynności zabronionych przez prawo, a także czynności z naruszeniem warunków ustalonych dla wydania koncesji;

2) nieprzestrzegania przez ubezpieczyciela przepisów ubezpieczeniowych w zakresie tworzenia i lokowania rezerw ubezpieczeniowych, innych środków gwarantujących realizację wypłat ubezpieczeniowych;

3) nieprzestrzegania przez ubezpieczyciela ustalonych wymogów zapewnienia normatywnego stosunku przejętych aktywów i zobowiązań, innych ustalonych wymogów zapewnienia stabilności finansowej i wypłacalności;

4) naruszenie przez podmiot działalności ubezpieczeniowej ustalonych wymagań dotyczących przekazywania ustalonej sprawozdawczości organowi nadzoru ubezpieczeniowego i (lub) jego organowi terytorialnemu;

5) niezłożenia przez podmiot działalności ubezpieczeniowej w ustalonym terminie dokumentów żądanych w trybie sprawowania nadzoru ubezpieczeniowego należącym do właściwości organu nadzoru ubezpieczeniowego;

6) ustalenie faktu, że przedmiot działalności ubezpieczeniowej złożył niepełne i (lub) niedokładne informacje organowi nadzoru ubezpieczeniowego i (lub) jego organowi terytorialnemu;

7) nieprzedłożenia przez podmiot działalności ubezpieczeniowej w ustalonym terminie organowi nadzoru ubezpieczeniowego informacji o zmianach i uzupełnieniach dokonanych w dokumentach (z załączeniem dokumentów potwierdzających te zmiany i uzupełnienia).

Ubezpieczyciel musi przedłożyć organowi nadzoru ubezpieczeniowego dokumenty potwierdzające usunięcie stwierdzonych naruszeń w terminie określonym w zleceniu. Złożenie takich dokumentów przez ubezpieczyciela jest podstawą do stwierdzenia realizacji zlecenia. Dokumenty te muszą zostać sprawdzone przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń w ciągu 30 dni od daty otrzymania wszystkich dokumentów potwierdzających pełne zrealizowanie zamówienia. Przedmiot działalności ubezpieczeniowej zostanie poinformowany o wycofaniu zlecenia w ciągu 5 dni roboczych od dnia podjęcia takiej decyzji. Podstawą do uznania złożonej wcześniej dyspozycji za niezrealizowaną jest późniejsze ustalenie, że przedmiot działalności ubezpieczeniowej złożył dokumenty zawierające nieprawdziwe informacje. W przypadku niewykonania zlecenia prawidłowo lub w ustalonym terminie, a także w przypadku uchylania się podmiotu działalności ubezpieczeniowej od otrzymania zlecenia, ważność koncesji ulega ograniczeniu lub zawieszeniu zgodnie z ustaloną procedurą przez organ nadzoru ubezpieczeniowego.

Odnowienie licencji przeprowadzane przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeniowego w przypadku, gdy ubezpieczyciel, wykonując nakaz, usunie stwierdzone naruszenia w wyznaczonym terminie iw całości. Odnowienie licencji oznacza przywrócenie prawa podmiotu działalności ubezpieczeniowej do prowadzenia działalności (art. 32.7 ust. 15 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Decyzja o odnowieniu licencji wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia i jest przekazywana do wiadomości podmiotu działalności ubezpieczeniowej oraz innych zainteresowanych stron w terminie XNUMX dni od daty podjęcia takiej decyzji. Decyzję o odnowieniu licencji publikuje się w mediach drukowanych określonych przez organ nadzoru ubezpieczeniowego.

Podstawa do wypowiedzenie ubezpieczyciela czy jego wniosek, decyzja sądu, decyzja organu nadzoru ubezpieczeniowego o cofnięciu licencji, w tym podjęte na wniosek podmiotu działalności ubezpieczeniowej (art. 32.8 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacja Rosyjska").

Decyzja Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji jest podejmowana, jeśli ubezpieczyciel nie usunie naruszeń przepisów ubezpieczeniowych w ustalonym okresie, który służył jako podstawa do ograniczenia lub zawieszenia licencji, a także jeśli przedmiot ubezpieczenia przedsiębiorca nie rozpoczął prowadzenia działalności w ciągu 12 miesięcy od dnia otrzymania koncesji lub nie wykonuje jej w ciągu roku obrotowego; w innych przypadkach przewidzianych przez prawo federalne. Decyzja Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji jest również podejmowana z inicjatywy podmiotu działalności ubezpieczeniowej - na podstawie jego pisemnego wniosku o odmowie wykonywania czynności określonych w licencji. Decyzja Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego o cofnięciu zezwolenia podlega publikacji w organie prasowym określonym przez organ nadzoru ubezpieczeniowego w terminie 10 dni roboczych od dnia wydania takiej decyzji i staje się skuteczna od dnia jej opublikowania, chyba że postanowiono inaczej przez prawo federalne. Decyzję Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji przesyła się podmiotowi działalności ubezpieczeniowej na piśmie w ciągu 5 dni roboczych od dnia wejścia w życie takiej decyzji, ze wskazaniem przyczyn cofnięcia licencji. Kopia decyzji o cofnięciu licencji jest przesyłana do odpowiedniego organu wykonawczego zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Od dnia wejścia w życie decyzji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji podmiotowi działalności ubezpieczeniowej nie przysługuje prawo do:

1) zawierania umów ubezpieczenia, umów reasekuracji, umów o świadczenie usług brokera ubezpieczeniowego;

2) dokonywać zmian, które pociągają za sobą zwiększenie zobowiązań przedmiotu działalności ubezpieczeniowej w odpowiednich umowach.

Przed upływem 6 miesięcy od wejścia w życie decyzji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji ubezpieczyciel jest zobowiązany (ale do czasu wypełnienia tych obowiązków ubezpieczyciel co kwartał przekazuje raporty księgowe do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń):

1) podjąć decyzję o zakończeniu działalności ubezpieczeniowej zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej;

2) wypełniania zobowiązań wynikających z umów ubezpieczenia (reasekuracji), w tym dokonywania wypłat ubezpieczeniowych za zaistniałe zdarzenia ubezpieczeniowe;

3) przeniesienia zobowiązań zaciągniętych na podstawie umów ubezpieczenia (portfela ubezpieczeniowego) i (lub) wypowiedzenia umów ubezpieczenia, umów reasekuracji, umów o świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Na potwierdzenie wykonania zobowiązań ubezpieczyciel jest zobowiązany do przedłożenia Federalnej Służbie Nadzoru Ubezpieczeń w powyższym terminie dokumentów potwierdzających wypełnienie ww. obowiązków. Takie dokumenty to:

1) decyzji o zakończeniu działalności ubezpieczeniowej podjętej przez organ zarządzający przedmiotem działalności ubezpieczeniowej - osobę prawną uprawnioną do podejmowania tych decyzji zgodnie z dokumentami założycielskimi lub przedmiot działalności ubezpieczeniowej zarejestrowanej w trybie ustanowiony przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej jako indywidualny przedsiębiorca;

2) dokumenty zawierające informację o występowaniu lub nieobecności na piśmie wymagań ubezpieczających (beneficjentów) do wykonania lub wcześniejszego rozwiązania zobowiązań wynikających z umów ubezpieczenia (reasekuracji), umów o świadczenie usług brokera ubezpieczeniowego, a także dokumenty potwierdzające cesja zobowiązań przyjętych na podstawie umów ubezpieczenia (portfel ubezpieczeniowy);

3) sprawozdania finansowe z adnotacją organu podatkowego i raportem biegłego rewidenta na kolejny dzień sprawozdawczy w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie decyzji organu nadzoru ubezpieczeniowego o cofnięciu licencji;

4) oryginalna licencja.

Jeżeli Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń nie otrzyma wspomnianych dokumentów przed upływem 6 miesięcy od dnia wejścia w życie decyzji o cofnięciu licencji, Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń jest zobowiązana wnieść do sądu pozew o likwidację przedmiot działalności ubezpieczeniowej - osoba prawna lub wypowiedzenia przedmiotu działalności ubezpieczeniowej - osoba fizyczna prowadząca działalność jako indywidualny przedsiębiorca.

Ubezpieczyciel, wypowiadając swoją działalność, jest również zobowiązany do wykonania następujących czynności. Ubezpieczyciel w ciągu miesiąca od dnia wejścia w życie decyzji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji jest zobowiązany do wysłania zawiadomień do ubezpieczających. Jednocześnie za zawiadomienie uznaje się również publikację określonych informacji w drukowanych periodykach, z których każdy ma nakład co najmniej 10 tys. egzemplarzy i które są dystrybuowane na terenie działania ubezpieczycieli. Powiadomienia muszą zawierać informacje:

1) o cofnięciu licencji;

2) o przedterminowym rozwiązaniu umów ubezpieczenia, umów reasekuracji;

3) o przeniesieniu zobowiązań zaciągniętych na podstawie umów ubezpieczenia (portfela ubezpieczeniowego), ze wskazaniem ubezpieczyciela, na który ten portfel ubezpieczeń może być przeniesiony.

Przeniesienie na innego ubezpieczyciela podlega obowiązkom wynikającym z umów ubezpieczenia, w ramach których nie dochodzi do uregulowania stosunków stron. Należy to zrobić po 3 miesiącach od daty wejścia w życie decyzji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o cofnięciu licencji. Przeniesienie zobowiązań zaciągniętych na podstawie tych umów (portfela ubezpieczeniowego) odbywa się za zgodą Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń przesyła pisemną decyzję o wyrażeniu zgody na przeniesienie portfela ubezpieczeniowego lub o odmowie wyrażenia takiej zgody na podstawie wyników weryfikacji wypłacalności ubezpieczyciela przyjmującego portfel ubezpieczeń, w terminie 20 dni roboczych od dnia data złożenia wniosku o przeniesienie portfela ubezpieczeniowego. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego nie wyraża zgody na przeniesienie portfela ubezpieczeniowego, jeżeli po wynikach audytu wypłacalności ubezpieczyciela przyjmującego portfel ubezpieczeniowy zostanie ustalone, że określony ubezpieczyciel nie posiada wystarczających środków własnych, tj. nie spełnia wymogów wypłacalności, biorąc pod uwagę nowo zaciągnięte zobowiązania.

Aby ubezpieczyciele mieli gwarancję wywiązania się z zobowiązań wynikających z umów ubezpieczenia, muszą zapewnić sobie stabilność finansową. Przede wszystkim warunki zapewnienia stabilności finansowej ubezpieczyciela są regulowane przez prawo (art. 25 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Gwarancjami zapewnienia stabilności finansowej ubezpieczyciela są:

1) ekonomicznie uzasadnione stawki ubezpieczenia; rezerwy ubezpieczeniowe wystarczające do wypełnienia zobowiązań wynikających z umów ubezpieczenia, koasekuracji, reasekuracji, ubezpieczeń wzajemnych;

2) fundusze własne;

3) reasekurację.

Rezerwy ubezpieczeniowe i fundusze własne ubezpieczyciela muszą być zabezpieczone aktywami, które spełniają wymogi dywersyfikacji, płynności, odzyskiwalności i rentowności.

Fundusze własne ubezpieczycieli (z wyjątkiem towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, które ubezpieczają tylko swoich członków) zawierać:

1) kapitał zakładowy;

2) kapitał rezerwowy;

3) kapitał dodatkowy;

4) zyski zatrzymane.

Ubezpieczyciele muszą mieć w pełni opłacony kapitał docelowy, którego wysokość nie może być niższa niż minimalna kwota kapitału docelowego określona w ustawie Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. Wkład do kapitału docelowego pożyczonych środków i zastawionego majątku jest niedozwolony.

Wykonując swoją działalność, ubezpieczyciele są zobowiązani do przestrzegania ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” oraz regulacyjnych aktów prawnych Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń warunki zapewnienia stabilności finansowej w zakresie:

1) tworzenie rezerw ubezpieczeniowych;

2) skład i strukturę aktywów przyjętych na pokrycie rezerw ubezpieczeniowych;

3) kwoty reasekuracji;

4) wskaźnik normatywny funduszy własnych ubezpieczyciela i zaciągniętych zobowiązań;

5) skład i strukturę aktywów przyjętych na pokrycie środków własnych ubezpieczyciela;

6) wystawianie gwarancji bankowych.

Przy wykonywaniu swojej działalności ubezpieczyciele zobowiązani są do:

1) prowadzić księgi rachunkowe;

2) sporządzać raporty księgowe i statystyczne zgodnie z planem kont, zasadami rachunkowości, formularzami księgowymi i sprawozdawczymi zatwierdzonymi przez organ regulacyjny ubezpieczeń zgodnie z prawem (art. 28 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji ubezpieczenia w Federacji Rosyjskiej”). Jednocześnie oddzielnie prowadzona jest księgowość operacji ubezpieczenia przedmiotów ubezpieczeń osobowych i rachunkowość operacji ubezpieczeń innych przedmiotów ubezpieczenia.

Ubezpieczyciele są zobowiązani do corocznego przekazywania do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego rachunkowości i sprawozdawczości statystycznej, a także innych informacji w określony sposób. Czyniąc to, ubezpieczyciele kierują się następującymi przepisami:

1) Rozporządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 13 stycznia 2004 r. Nr 2n „W formie resortowej państwowej obserwacji statystycznej nr 2-C” Informacje o działalności organizacji ubezpieczeniowej (ubezpieczeniowo-medycznej) za rok ” oraz Instrukcje dotyczące procedury sporządzania i składania formularza rocznej sprawozdawczości statystycznej organizacji ubezpieczeniowych (ubezpieczeniowych) medycznych”;

2) Rozporządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 4 września 2001 r. Nr 69n „W sprawie specyfiki stosowania przez organizacje ubezpieczeniowe planu kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcji jej stosowania” ;

3) Zarządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 8 grudnia 2003 r. nr 113n „W sprawie formularzy sprawozdań księgowych zakładów ubezpieczeń i sprawozdawczości przedkładanej w zarządzeniu nadzoru”;

4) Rozporządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 28 stycznia 2003 r. Nr 7n „W formie resortowej państwowej obserwacji statystycznej nr 1-C” Informacje o głównych wskaźnikach działalności organizacji ubezpieczeniowej za styczeń - _20_ rok ”;

5) Rozporządzenie Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 5 sierpnia 2002 r. Nr 77n „W sprawie sprawozdania o składzie wspólników (uczestników) zakładu ubezpieczeń”.

Brokerzy ubezpieczeniowi są również zobowiązani do przekazywania informacji o działalności brokerów ubezpieczeniowych do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego.

Ubezpieczyciele są zobowiązani do publikowania rocznych sprawozdań księgowych w sposób iw terminach określonych w aktach prawnych Federacji Rosyjskiej (pismo Departamentu Nadzoru Ubezpieczeniowego Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 6 lutego 2001 r. nr 24 -07/04 „W sprawie prezentacji rocznych bilansów publikowanych przez organizacje ubezpieczeniowe”). Ponadto powinni to zrobić dopiero po potwierdzeniu przez audyt wiarygodności informacji zawartych w tych sprawozdaniach (art. 29 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Publikacja rocznych sprawozdań księgowych odbywa się w mediach, w tym rozpowszechnianych na terenie, na którym działa ubezpieczyciel. Informację o publikacji ubezpieczyciel przekazuje organowi nadzoru ubezpieczeniowego.

Ubezpieczyciel, prowadząc działalność ubezpieczeniową i przyjmując do ubezpieczenia przedmioty ubezpieczenia, odpowiada wobec ubezpieczonego za pełne i terminowe pokrycie wszystkich ryzyk przyjętych do ubezpieczenia. Posiadane przez ubezpieczyciela środki pieniężne muszą zapewniać realizację zobowiązań zaciągniętych przez ubezpieczyciela wynikających z umów ubezpieczenia. Innymi słowy, ubezpieczyciel musi mieć wystarczającą ilość środków na pokrycie płatności ubezpieczeniowych. Jeżeli ubezpieczyciel, podejmując duże ryzyko ubezpieczeniowe, ryzykuje pozostawienie bez pieniędzy przy wypełnianiu swoich zobowiązań wobec ubezpieczonego, ma on prawo zwrócić się do innego ubezpieczyciela (reasekuratora) w celu ubezpieczenia swojego ryzyka biznesowego. Ubezpieczyciel zawiera umowę reasekuracyjną z reasekuratorem, podczas gdy on sam staje się ubezpieczonym, a raczej reasekuratorem, ubezpieczając ryzyko wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego lub sumy ubezpieczenia od innego ubezpieczyciela w całości lub w części (art. 13 ustawy Federacji Rosyjskiej „W sprawie organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”, Pismo Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 15 kwietnia 2002 r. Nr 24-00/KP-52 „W sprawie umów reasekuracyjnych”).

Tak więc, reasekuracja - jest to czynność mająca na celu ochronę przez jednego ubezpieczyciela (reasekuratora) interesów majątkowych innego ubezpieczyciela (reasekuratora) związanych z przyjętymi przez niego zobowiązaniami wypłaty ubezpieczenia na podstawie umowy ubezpieczenia (umowa główna). Reasekuracja to system powiązań gospodarczych na rynku reasekuracji, ponieważ reasekurator zapewnia dodatkową stabilność finansową ubezpieczycielowi głównej umowy ubezpieczenia, który po wypełnieniu zobowiązań do wypłaty ubezpieczenia (wypłacając ubezpieczonemu odszkodowanie ubezpieczeniowe), rekompensuje tę kwotę na koszt reasekuratora. Reasekuracja jest możliwa tylko pomiędzy ubezpieczycielami (reasekuratorem a reasekuratorem). Duzi rosyjscy reasekuratorzy działają na krajowym rynku ubezpieczeniowym, ale skala ich działalności jest wciąż znikoma w skali globalnej. Wiele rosyjskich towarzystw ubezpieczeniowych korzysta z usług największych międzynarodowych towarzystw ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, m.in. GeneralCologne Re, Swiss Re, Partner Re, Munich Re itp. W celu prowadzenia działalności reasekuracyjnej rosyjskie towarzystwa ubezpieczeniowe są zobowiązane do uzyskania licencji reasekuracyjnej (art. 32 Ustawy Federacji Rosyjskiej " O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej). Reasekuracja prowadzona jest na podstawie umowy reasekuracyjnej zawartej między ubezpieczycielem a reasekuratorem zgodnie z wymogami prawa cywilnego (art. 967 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Przedmiotem reasekuracji jest interes majątkowy ubezpieczyciela - ryzyko wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego lub sumy ubezpieczenia (art. 929 i 967 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Zgodnie z ust. 2 art. 9 ustawy „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” zdarzeniem ubezpieczeniowym jest zdarzenie, które miało miejsce, przewidziane w umowie ubezpieczeniowej lub ustawie, po wystąpieniu którego powstaje obowiązek ubezpieczyciela do wypłaty ubezpieczenia na rzecz osoby określone w umowie. Ta sama zasada dotyczy umów reasekuracji. Zdarzeniem objętym ubezpieczeniem w umowie reasekuracji jest ryzyko wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego przez ubezpieczyciela na podstawie głównej umowy ubezpieczenia.

Przedmiotem umowy reasekuracji jest: obowiązek reasekuratora wypłaty określonej kwoty pieniężnej w przypadku niewypłacalności ubezpieczyciela (reasekuratora) do wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego i ochrony ubezpieczeniowej w ramach określonych umów ubezpieczenia. Umowy reasekuracyjne mają prawo zawierać między sobą wyłącznie ubezpieczycieli. Dopuszcza się zgodne zawarcie dwóch lub więcej umów reasekuracji. Zasady zawarte w rozdz. 48 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej (art. 929, 933), które mają być stosowane w odniesieniu do ubezpieczenia ryzyka gospodarczego, chyba że umowa reasekuracyjna stanowi inaczej. Jednocześnie strony mają prawo przy zawieraniu umowy reasekuracji uzgodnić warunki odbiegające od zasad określonych przepisami prawa w zakresie ubezpieczenia ryzyka gospodarczego. Ponieważ umowa reasekuracji jest rodzajem ubezpieczenia majątkowego, przy zawieraniu umowy ubezpieczenia majątkowego należy uzgodnić między ubezpieczonym a ubezpieczycielem następujące istotne warunki:

1) przedmiot ubezpieczenia;

2) wysokość sumy ubezpieczenia;

3) rodzaj zdarzenia ubezpieczeniowego;

4) czas trwania umowy.

Zgodnie z metodą transferu ryzyka umowy reasekuracyjne dzielą się na fakultatywne i obowiązkowe (umowne), jednak taki podział nie jest ustalony w ustawodawstwie rosyjskim i jest stosowany tylko w praktyce. Przy reasekuracji fakultatywnej z reguły ubezpieczyciel, jeśli reasekuracja jest konieczna, decyduje, który z reasekuratorów zaoferuje ryzyko do reasekuracji. Reasekurator z kolei decyduje, czy przyjąć część ryzyka i na jakich warunkach (na podstawie wstępnej oceny ryzyka i analizy dostępnych informacji). W przypadku reasekuracji obowiązkowej ubezpieczyciel i reasekurator zawierają pisemną umowę o przeniesieniu i przyjęciu ryzyk reasekuracyjnych (np. umowy długoterminowe o uczestnictwo w reasekuracji), w wyniku czego ubezpieczyciel jest zobowiązany do przeniesienia, a reasekurator jest zobowiązany do przyjęcia w reasekuracji wszystkich ryzyk, które spełniają warunki umowy. Wraz z umową reasekuracyjną, inne dokumenty mogą być używane jako potwierdzenie umowy między reasekuratorem a reasekuratorem, stosowanej na podstawie zwyczajów biznesowych (art. 13 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Rosji Federacja").

Nie podlega reasekuracji ryzyko wypłaty ubezpieczenia z tytułu umowy ubezpieczenia na życie w zakresie dożycia przez ubezpieczonego określonego wieku lub terminu lub wystąpienia innego zdarzenia. Ubezpieczyciele posiadający licencję na prowadzenie ubezpieczeń na życie nie są uprawnieni do reasekuracji ryzyk ubezpieczeń majątkowych ponoszonych przez ubezpieczycieli.

Ubezpieczony ma prawo w ramach jednej umowy ubezpieczenia ubezpieczyć swój majątek lub życie zarówno u jednego ubezpieczyciela, jak i u kilku ubezpieczycieli (tzw. tzw. ubezpieczenie). Z kolei ubezpieczyciel ma również prawo ubiegać się o koasekurację w celu podziału z innymi ubezpieczycielami odpowiedzialności za jedno zobowiązanie ubezpieczeniowe lub za kilka zobowiązań ubezpieczeniowych wynikających z jednej umowy ubezpieczenia. Prawo to potwierdza art. 12 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” oraz art. 953 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej: przedmiot ubezpieczenia może być ubezpieczony w ramach jednej umowy ubezpieczenia wspólnie przez kilku ubezpieczycieli.

Koasekuracja różni się od reasekuracji tym, że tylko ubezpieczyciele mają prawo do zawierania między sobą umów reasekuracyjnych, a koasekuracja może być przeprowadzana zarówno z inicjatywy ubezpieczonego, jak i z inicjatywy ubezpieczyciela.

Ubezpieczony może występować w roli inicjatora koasekuracji, jeżeli wątpi w stabilność finansową jednego ubezpieczyciela: ma prawo zaproponować ubezpieczycielowi rozłożenie ryzyka na kilku ubezpieczycieli w celu jego bardziej niezawodnego zabezpieczenia. Jednocześnie ubezpieczony ma prawo wskazać współubezpieczycieli, a także udział każdego z nich w ryzyku, a wszystko to musi znaleźć odzwierciedlenie w umowie ubezpieczenia. W takim przypadku, tj. gdy koasekuracja jest inicjowana przez ubezpieczonego, ubezpieczyciel musieć przenieść warunkową część ryzyka na jednego lub więcej współubezpieczycieli.

Ubezpieczyciel ma również prawo do występowania w roli inicjatora koasekuracji w przypadkach, gdy ubezpieczający zadeklarował wysoką sumę ubezpieczenia oraz gdy w celu zapewnienia stabilności finansowej ubezpieczyciel musi przenieść część ryzyka na innego ubezpieczyciela w dniu warunki odpowiedzialności solidarnej. Na przykład współubezpieczenie ryzyk kosmicznych. Jeżeli jednak koasekuracja jest inicjowana przez ubezpieczyciela, wymagana jest zgoda ubezpieczonego.

Umowa koasekuracyjna musi określać prawa i obowiązki każdego z ubezpieczycieli. Na przykład mogą odpowiadać ubezpieczonym w akcjach zgodnie z zasadami art. 321 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Jeżeli umowa taka nie określa praw i obowiązków współubezpieczycieli, to są oni solidarnie odpowiedzialni wobec ubezpieczonego (uprawnionego) za wypłatę odszkodowania ubezpieczeniowego z umowy ubezpieczenia majątkowego lub sumy ubezpieczenia z umowy ubezpieczenia osobowego.

Procedura koasekuracji (zobowiązania solidarne z kilkoma współdłużnikami i realizacja ich zobowiązań) prowadzona jest zgodnie z art. 325 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej.

We współczesnej Rosji gospodarka jest reformowana, we wszystkich sektorach narodowych trwa przejście do stosunków rynkowych. Relacje rynkowe (rynek) w ubezpieczeniach są relacjami ekonomicznymi, które są zbiorem relacji towarowo-pieniężnych wynikających ze sprzedaży i zakupu usług ubezpieczeniowych. Współczesna teoria ekonomii podaje następującą koncepcję rynku ubezpieczeniowego. Rynek ubezpieczeniowy to przestrzeń (lub system) ekonomiczna kontrolowana przez stosunek podaży i popytu na usługi ubezpieczeniowe (ochrona ubezpieczeniowa). Popyt na usługi ubezpieczeniowe jest determinowany przez dwa główne czynniki:

1) konieczność ubezpieczenia podmiotu gospodarczego i indywidualnego obywatela;

2) siłę nabywczą ubezpieczających, która pozwala na zaspokojenie zapotrzebowania na ubezpieczenia poprzez zakup usług ubezpieczeniowych.

Aby zapewnić zaspokojenie zapotrzebowania na wypłacalność, organizacje ubezpieczeniowe tworzą ofertę. Jednocześnie organizacje ubezpieczeniowe muszą być wystarczająco profesjonalne i stabilne finansowo. System rynkowy, jak pokazują doświadczenia czołowych państw świata, jest skutecznym i elastycznym systemem rozwiązywania głównych problemów gospodarczych.

W Rosji rynek ubezpieczeniowy jest dość młody w porównaniu z rynkami krajów rozwiniętych, które zaczęły się rozwijać setki lat temu i na których od dawna kształtowały się systemy nadzoru, rozwijały się praktyki i technologie ubezpieczeniowe. Dlatego rozwój rynku ubezpieczeniowego w Rosji znacznie odbiega od efektywnie rozwijającego się rynku ubezpieczeniowego wiodących krajów. Na niską efektywność rozwoju rynku ubezpieczeniowego w Rosji wpływ ma niedawna przeszłość kraju. Do 1988 r. były Związek Radziecki posiadał nierynkowy system gospodarczy. Odszkodowanie za szkody zostało wykonane głównie przez państwo, które przeznaczyło środki z budżetu na odbudowę zniszczonych przedsiębiorstw, mieszkań, usuwanie skutków klęsk żywiołowych i inne podobne cele. Wspomagającą rolę odgrywał system ubezpieczeniowy, składający się z dwóch organizacji państwowych (Gosstrakh i Ingosstrakh). Rozwój rynku ubezpieczeniowego w Rosji rozpoczął się w 1988 roku, kiedy pojawiła się pierwsza niepaństwowa firma ubezpieczeniowa. Dlatego rok 1988 uważany jest za początek najnowszej historii ubezpieczeń w Rosji. W tym samym roku rząd Federacji Rosyjskiej położył podwaliny pod ubezpieczenie społeczne w kontekście przejścia kraju na stosunki rynkowe. Rząd Federacji Rosyjskiej opracował „Wytyczne rozwoju systemu ubezpieczeń społecznych w Federacji Rosyjskiej w latach 1998-2000” i powierzył Ministerstwu Finansów Federacji Rosyjskiej koordynację prac nad wdrożeniem środków przewidzianych przez Wytycznych oraz zapewnienie kontroli nad ich realizacją. W Głównych Kierunkach przewidziano działania:

1) zapewnienie niezawodności i stabilności finansowej systemu ubezpieczeń;

2) prowadzenie aktywnej polityki strukturalnej na rynku usług ubezpieczeniowych;

3) poprawa efektywności metod państwowej regulacji działalności ubezpieczeniowej;

4) rozwój relacji między rosyjskim a międzynarodowym rynkiem ubezpieczeniowym.

Od początku powstania rynku ubezpieczeniowego w Rosji (1988 – do chwili obecnej) można prześledzić dynamikę jego rozwoju.

W latach 90. XX wieku. Gospodarka rosyjska znajdowała się w recesji, a bezrobocie rosło. W tym czasie koncesję na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej otrzymało nieco ponad trzy i pół tysiąca zakładów ubezpieczeń, a rynek usług ubezpieczeniowych słabo się rozwijał. Istniało zapotrzebowanie na usługi ubezpieczeniowe, jednak wiele osób prawnych i fizycznych, nawet z odsetkami podlegającymi ubezpieczeniu, nie było w stanie skorzystać z usług ubezpieczeniowych, ponieważ ubezpieczenie jest usługą płatną i zależy od dostępności pieniędzy od klienta. Jednak rozwój krajowego systemu ubezpieczeń w tym okresie charakteryzuje się dużą dynamiką, w tym ponad 20-krotnym wzrostem relacji wysokości składek ubezpieczeniowych do produktu krajowego brutto.

Pomimo tego, że z biegiem czasu wielu ubezpieczycieli z tego czy innego powodu straciło licencje (na rynku rosyjskim działa obecnie około tysiąca ubezpieczycieli), rynek ubezpieczeniowy rozwija się znacznie sprawniej. Ubezpieczenia są jednym z obiecujących sektorów gospodarki kraju, gdyż w wyniku zakrojonej na szeroką skalę prywatyzacji znaczna część środków trwałych stała się własnością osób fizycznych i struktur niepaństwowych, a jednocześnie ochrona ubezpieczeniowa świadczona poprzez zmniejszono państwowy system ubezpieczeń i ubezpieczeń społecznych.

Branża ubezpieczeniowa we współczesnej Rosji jest głównym (i można powiedzieć - jedynym) systemem gwarancji finansowych, który zapewnia odszkodowanie za szkody w przypadku klęsk żywiołowych, wypadków, pożarów i innych nieprzewidzianych zdarzeń.

Rynek ubezpieczeniowy dynamicznie się rozwija. Na rosyjskim rynku ubezpieczeniowym pojawiły się duże firmy ubezpieczeniowe, świadczące usługi ubezpieczeniowe spełniające międzynarodowe standardy. Zainteresowanie ubezpieczających ubezpieczycielami znacznie wzrosło w 2003 roku, kiedy wprowadzono obowiązkowe ubezpieczenie OC posiadaczy samochodów. Ponadto państwo poprzez wprowadzenie pewnych środków zwiększyło siłę nabywczą usług ubezpieczeniowych. Tym samym zdolność przedsiębiorstw i organizacji do nabywania usług ubezpieczeniowych wzrosła w wyniku zezwolenia na zaliczenie wydatków na ubezpieczenie majątkowe do kosztów odliczanych od dochodów uzyskanych z produkcji i sprzedaży towarów, robót i usług (rozdział 25 Ordynacji podatkowej Federacja Rosyjska).

Kształtuje się infrastruktura rosyjskiego rynku ubezpieczeniowego, co również świadczy o jego pozytywnym rozwoju. Infrastruktura rynku powinna być dobrze funkcjonującym mechanizmem, od którego zależy stabilność rynku. Rynek ubezpieczeniowy w Rosji to rynek, na którym ściśle współdziałają:

1) producenci usług ubezpieczeniowych - ubezpieczyciele (ubezpieczenia, zakłady reasekuracji, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych);

2) konsumenci usług ubezpieczeniowych - ubezpieczający;

3) pośrednicy – ​​osoby i organizacje będące pomocnikami w promocji usług ubezpieczeniowych (agenci, brokerzy);

4) organizacje, które promują działalność ubezpieczeniową, zwiększają jej efektywność, ale nie prowadzą działalności ubezpieczeniowej.

Do organizacji promujących działalność ubezpieczeniową należą organizacje zajmujące się:

1) zapewnienie funkcji publicznej i państwowej regulacji rynku ubezpieczeniowego (Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego (FSSN), towarzystwa ochrony praw i interesów ubezpieczających, uposażonych i ubezpieczonych);

2) zapobieganie przypadkom oszustw ubezpieczeniowych i prowadzenie odpowiednich baz danych;

3) outsourcing niektórych funkcji działalności ubezpieczycieli, firm inwestycyjnych;

4) ocena ryzyka i szkód (inwestorzy – specjaliści ds. oceny ryzyka, rzeczoznawcy);

5) doradztwo i reklamę (agencje informacyjne, ośrodki informacyjno-analityczne, cykliczne wystawy itp.);

6) nauka i edukacja w zakresie ubezpieczeń;

7) rozwój usług w zakresie certyfikacji i zarządzania jakością w ubezpieczeniach.

8) czynności komisarzy awaryjnych, aktuariuszy, konsultantów itp.

Jednocześnie profesjonalnymi uczestnikami rynku ubezpieczeniowego, których określa ustawa „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”, są ubezpieczyciele, reasekuratorzy, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, a także pośrednicy ubezpieczeniowi i aktuariusze. Każda z tych organizacji ubezpieczeniowych ma jedność techniczną i organizacyjną oraz izolację ekonomiczną, tutaj zaczynają się formować stosunki gospodarcze.

W ujęciu terytorialnym rozróżnia się krajowe, regionalne i międzynarodowe rynki ubezpieczeniowe.

rynek krajowy - sfera działalności organizacji ubezpieczeniowych w danym kraju, czyli rosyjski rynek ubezpieczeniowy z całą jego infrastrukturą, a działalność ubezpieczeniowa prowadzona jest w granicach ustawodawstwa krajowego.

rynek regionalny - sferę działalności państwowych organizacji ubezpieczeniowych działających na terenie niektórych regionów.

Międzynarodowy rynek ubezpieczeniowy to połączenie krajowych i regionalnych rynków ubezpieczeniowych. Na przykład do 1 lipca 1994 r. powstał Wspólny Rynek Ubezpieczeń Europy, który zrzesza następujące kraje europejskie, wśród których nie ma Rosji: Austria, Belgia, Wielka Brytania, Węgry, Grecja, Dania, Irlandia, Islandia, Hiszpania , Włochy, Cypr, Łotwa, Litwa, Luksemburg, Malta, Holandia, Norwegia, Polska, Portugalia, Słowacja, Słowenia, Turcja, Finlandia, Niemcy, Francja, Czechy, Szwajcaria, Szwecja, Estonia itd.

Według branży rozróżnić między rynkami ubezpieczeń majątkowych, rynkami ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, rynkami ubezpieczeń na życie, rynkami ubezpieczeń wypadkowych. Tym samym na rosyjskim rynku ubezpieczeniowym rynek ubezpieczeń majątkowych jest bardziej rozwinięty niż rynki ubezpieczeń na życie, OC i NNW, które obecnie dopiero zaczynają nabierać rozpędu. Na przykład, w Stanach Zjednoczonych, przeciwnie, ubezpieczenia osobowe są najbardziej rozwinięte: ubezpieczenie na życie, emerytury i renty, od wypadków i chorób.

Na rynku ubezpieczeniowym, jak również na każdym innym rynku, rozwija się rywalizacja o osiąganie wysokich wyników finansowych (konkurencja) pomiędzy towarzystwami ubezpieczeniowymi. Osiąganie wysokich wyników finansowych jest realizowane przez organizacje ubezpieczeniowe poprzez przyciąganie ubezpieczycieli, opłacalne inwestowanie zgromadzonych środków i innymi metodami. Pozyskiwanie ubezpieczających odbywa się poprzez: reklamę, obniżenie stawki taryfy, usługi dodatkowe itp. Jednocześnie istnieje niesprawiedliwa Rywalizacja, którego istotą jest szpiegostwo, kłusownictwo doświadczonych fachowców, sporządzanie umów wskazujących na zmniejszone ryzyko przy wysokiej stawce taryfowej lub odwrotnie, przy niskiej stawce taryfowej z ustalonym z góry niepłaceniem odszkodowania itp. Wszystkie te działania utrudniają przetrwanie firm ubezpieczeniowych działających w dobrej wierze. Prawo rosyjskie tłumi działalność monopolistyczną i nieuczciwą konkurencję na rynku ubezpieczeniowym (art. 31 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Zapobieganie, ograniczanie i zwalczanie działalności monopolistycznej i nieuczciwej konkurencji na rynku ubezpieczeniowym zapewnia federalny organ antymonopolowy zgodnie z ustawodawstwem antymonopolowym Federacji Rosyjskiej.

Usługi świadczone przez organizacje finansowe na rynku usług ubezpieczeniowych znajdują się w Wykazie rodzajów usług finansowych podlegających regulacji antymonopolowej, zatwierdzonym Zarządzeniem Ministerstwa Polityki Antymonopolowej Federacji Rosyjskiej z dnia 21 czerwca 2000 r. Nr 467.

Ta lista obejmuje usługi świadczone przez:

1) na rynku usług bankowych (operacje i transakcje bankowe);

2) na rynku usług ubezpieczeniowych;

3) na rynku usług niepublicznych świadczeń emerytalnych;

4) na rynku papierów wartościowych;

5) na rynku usług leasingowych.

Lista usług ubezpieczeniowych obejmuje usługi dla poszczególnych rodzajów ubezpieczeń związane z:

1) ubezpieczenie obowiązkowe realizowane na podstawie przepisów Federacji Rosyjskiej;

2) dobrowolne ubezpieczenia na życie i inne rodzaje ubezpieczeń osobowych;

3) dobrowolne ubezpieczenie mienia;

4) dobrowolne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej;

5) reasekuracja;

6) ubezpieczenie wzajemne.

Cechą rosyjskiego ustawodawstwa ubezpieczeniowego jest to, że dominująca pozycja ubezpieczycieli (firm ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych) na rynku usług ubezpieczeniowych nie stanowi naruszenia prawa antymonopolowego. Przyjęty został jednak akt normatywny, który stanowi podstawę do systematycznego monitorowania działań ubezpieczycieli przez organy antymonopolowe w celu przeciwdziałania nadużywaniu tego przepisu.

Ustanowienia dominującej pozycji ubezpieczycieli dokonuje organ antymonopolowy w porozumieniu z Ministerstwem Finansów Federacji Rosyjskiej na podstawie aktu prawnego: „Procedura ustalania pozycji dominującej uczestników rynku usług ubezpieczeniowych” , zatwierdzony zarządzeniem Federalnej Służby Antymonopolowej z dnia 10 marca 2005 r. Nr 36.

Dominująca pozycja ubezpieczycieli oceniana jest na podstawie kalkulacji ich udziału w rynku usług ubezpieczeniowych na podstawie wysokości otrzymywanych składek ubezpieczeniowych (obrotu w danym rodzaju usług finansowych) w porównaniu z łączną wielkością składek ubezpieczeniowych otrzymywanych przez wszystkich organizacje ubezpieczeniowe w ustalonych granicach terytorialnych rynku ubezpieczeniowego. Pozycję ubezpieczyciela uznaje się za dominującą, jeżeli jego udział w okresie sprawozdawczym przekracza 10% na federalnym rynku ubezpieczeń lub 25% na regionalnym.

Aby określić dominującą pozycję danego ubezpieczyciela na rynku usług ubezpieczeniowych konieczne jest:

a) zidentyfikować wszystkich ubezpieczycieli i/lub ich oddziały świadczące usługi ubezpieczeniowe dla danego rodzaju ubezpieczenia w ustalonych granicach rynku usług ubezpieczeniowych;

b) obliczyć wysokość pobranej składki ubezpieczeniowej za dany rodzaj ubezpieczenia świadczonego konsumentom przez każdego ubezpieczyciela i/lub jego oddziały;

c) oblicz:

łączna kwota składki ubezpieczeniowej pobieranej przez ubezpieczycieli dla określonego rodzaju (branży) ubezpieczeń w granicach federalnego rynku usług ubezpieczeniowych według wzoru:

gdzie: Vp - łączna kwota pobranej składki ubezpieczeniowej dla danego rodzaju (branży) ubezpieczenia;

Vi to kwota składki ubezpieczeniowej pobieranej przez każdego ubezpieczyciela;

n - liczba ubezpieczycieli świadczących usługi ubezpieczeniowe dla danego rodzaju ubezpieczenia.

Suma składki ubezpieczeniowej pobieranej przez ubezpieczycieli i/lub podmioty z nimi powiązane dla danego rodzaju (branży) ubezpieczeń w granicach regionalnego rynku usług ubezpieczeniowych według wzoru:

Vp = SUMA Vi - SUMA Vie + SUMA Vm,

gdzie: Vp - łączna wysokość składki ubezpieczeniowej pobieranej przez ubezpieczycieli i/lub podmioty z nimi powiązane w granicach regionalnego rynku usług ubezpieczeniowych dla danego rodzaju ubezpieczenia;

Vi - wielkość składki ubezpieczeniowej pobieranej przez każdego ubezpieczyciela zarejestrowanego w regionie i/lub jego oddziale;

Vie - wysokość składki ubezpieczeniowej pobieranej przez każdego ubezpieczyciela zarejestrowanego w regionie i/lub jego oddziale poza granicami regionalnego rynku usług ubezpieczeniowych;

Vm - wielkość składki ubezpieczeniowej zebranej w granicach regionalnego rynku ubezpieczeniowego przez ubezpieczycieli zarejestrowanych poza granicami regionu i/lub ich oddziałów;

d) obliczyć udział ubezpieczyciela i/lub jego oddziału w wielkości pobranej składki ubezpieczeniowej w ustalonych granicach rynku usług ubezpieczeniowych według wzoru:

Di = Vi/Vp - 100,

gdzie: Di to udział ubezpieczyciela i/lub jego oddziału w wysokości pobranej składki ubezpieczeniowej w ustalonych granicach rynku usług ubezpieczeniowych;

Vi - wysokość składki ubezpieczeniowej pobranej przez ubezpieczyciela i/lub jego oddział w ustalonych granicach rynku usług ubezpieczeniowych;

Vp - łączna wielkość pobranej składki ubezpieczeniowej w ustalonych granicach rynku usług ubezpieczeniowych;

e) zidentyfikować wszystkich ubezpieczycieli powiązanych z tym ubezpieczycielem i świadczących jednorodne usługi ubezpieczeniowe w ustalonych granicach rynku usług ubezpieczeniowych;

f) obliczyć łączny udział ubezpieczycieli powiązanych;

g) porównać udział ubezpieczyciela (łączny udział ubezpieczycieli powiązanych) z kryteriami dominacji na rynku usług ubezpieczeniowych określonego rodzaju, określonymi w pkt 7 Procedury ustalania pozycji dominującej uczestników usług ubezpieczeniowych rynek.

Organ kontroli antymonopolowej ustala dominującą pozycję ubezpieczyciela na rynku usług ubezpieczeniowych na podstawie informacji uzyskanych od ubezpieczycieli, konsumentów usług ubezpieczeniowych (ubezpieczycieli), organizacji państwowych, publicznych, naukowych, komercyjnych i niekomercyjnych, ekspertów. W tym celu wykorzystywane są następujące źródła informacji:

1) dane państwowej sprawozdawczości statystycznej charakteryzujące działalność podmiotów rynku ubezpieczeniowego;

2) informacje z Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego;

3) informacje o wielkości świadczonych usług ubezpieczeniowych, otrzymane przez organ antymonopolowy bezpośrednio od ubezpieczycieli;

4) dane z selektywnych badań ubezpieczających i potencjalnych klientów;

5) dane z resortowych i niezależnych ośrodków i służb o stanie, strukturze i wielkości rynku ubezpieczeniowego.

Dominująca pozycja ubezpieczycieli jest określana dla określonych sektorów rynku ubezpieczeniowego lub rodzajów ubezpieczeń według klasyfikacji rodzajów ubezpieczeń.

Ustalenie pozycji dominującej dokonywane jest w ramach realizacji kontroli państwa nad koncentracją kapitału, o której mowa w art. 16 ustawy „O ochronie konkurencji”, a także przy rozpatrywaniu faktów naruszenia prawa antymonopolowego.

W porównaniu z krajowym ustawodawstwem antymonopolowym, ustawodawstwo państw obcych jest bardziej restrykcyjne w stosunku do dominującej pozycji ubezpieczycieli: za przekroczenie przez ubezpieczyciela maksymalnego udziału rynkowego w określonym rodzaju usług ubezpieczeniowych organ kontroli antymonopolowej podejmuje decyzję o zaprzestaniu sprzedaży nowej usługi ubezpieczeniowej umów lub sprzedać część działalności innemu ubezpieczycielowi.

WYKŁAD #2

Podstawowe pojęcia ubezpieczenia

Ubezpieczyciele w swojej działalności posługują się określonymi terminami i pojęciami, które są zdefiniowane w ustawodawstwie krajowym i międzynarodowym: „ubezpieczyciel”, „ubezpieczony”, „osoba ubezpieczona”, „beneficjent”, „suma ubezpieczenia”, „wartość ubezpieczenia”, „stopa ubezpieczenia”, „wypłata ubezpieczenia” itp.

Należy pamiętać, że takie pojęcia jak „suma ubezpieczenia”, „wartość ubezpieczenia”, „stopa ubezpieczenia”, „składka ubezpieczeniowa” („składka ubezpieczeniowa”), „wypłata ubezpieczenia” mają wskaźniki ilościowe. Odmiennie określane są wartości tych wskaźników w ubezpieczeniach obowiązkowych i dobrowolnych.

W przypadku ubezpieczenia dobrowolnego wysokość (wartość liczbową) sumy ubezpieczenia, taryfy ubezpieczeniowej, składki ubezpieczeniowej (opłaty ubezpieczeniowej) ustala sam ubezpieczyciel. Następnie, jeśli ubezpieczony chce zawrzeć umowę ubezpieczenia, uzgadnia sumę ubezpieczenia i taryfę, tak jak robią to sprzedający i kupujący.

W ubezpieczeniach obowiązkowych wysokość sumy ubezpieczenia, taryfy, wypłaty ubezpieczenia określa specjalna ustawa federalna. Przykładowo ustawa OSAGO – obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodów, zwane również „auto-obywatelem”, określa sumę ubezpieczenia w wysokości 400 tys. rubli, a stawki ubezpieczenia określa statutowy akt normatywny - Dekret Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 8 grudnia 2005 r. nr 739 „W sprawie zatwierdzenia taryf ubezpieczeniowych dla obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, ich struktury i trybu stosowania przez ubezpieczycieli przy ustalaniu składki ubezpieczeniowej. Ani ubezpieczyciel, ani ubezpieczający nie mogą dokonać cesji sumy ubezpieczenia, taryfy, wypłaty ubezpieczenia innej niż określone w ustawie. Jednocześnie „obywatelstwo samochodowe”, które istniało jako dobrowolny rodzaj ubezpieczenia przed wprowadzeniem ustawy OSAGO w 2003 r., do chwili obecnej pozostaje dobrowolne. A w dobrowolnej „avtograzhdanka” ubezpieczyciel i ubezpieczony mają prawo ustalić za obopólną zgodą dowolną sumę ubezpieczenia. Jeśli więc ubezpieczony przy obowiązkowym ubezpieczeniu „obywatela samochodu” suma ubezpieczenia 400 tys. rubli wydaje się za mała i chce ubezpieczyć swoją odpowiedzialność cywilną, na przykład na 500 tys. rubli, 1 mln rubli i tak dalej, następnie występuje do ubezpieczyciela z oświadczeniem na temat ubezpieczenia dobrowolnego i dodatkowo ubezpiecza „obywatela samochodu” na dowolną żądaną kwotę.

Ubezpieczyciele (art. 31 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”) są uznawani za osoby prawne (JSC, LLC itp.) Utworzone w celu ubezpieczenia, reasekuracji, ubezpieczeń wzajemnych i licencjonowane w sposób określony w ustawie Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej.

Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej podaje następującą definicję ubezpieczycieli. Ubezpieczyciele - są to osoby prawne, które mają zezwolenia (licencje) na prowadzenie ubezpieczenia odpowiedniego rodzaju (art. 938 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Przedsiębiorcy indywidualni nie mają prawa być ubezpieczycielami, ale mają prawo być przedstawicielami (pośrednikami) ubezpieczycieli. Ubezpieczyciele oceniają ryzyko ubezpieczeniowe, pobierają składki ubezpieczeniowe (składki ubezpieczeniowe), tworzą rezerwy ubezpieczeniowe, inwestują aktywa, ustalają wysokość straty lub szkody, dokonują płatności ubezpieczeniowych oraz wykonują inne czynności związane z realizacją zobowiązań wynikających z umowy ubezpieczenia.

Ubezpieczyciele mają prawo do ubezpieczenia przedmiotów ubezpieczenia osobowego i majątkowego:

1) przedmioty ubezpieczenia osobowego mogą istnieć interesy majątkowe związane z:

a) z dożyciem obywateli do określonego wieku lub okresu, śmierci, wystąpienia innych wydarzeń w życiu obywateli (ubezpieczenie na życie);

b) z wyrządzeniem szkody życiu, zdrowiu obywateli, świadczeniem na ich rzecz usług medycznych (ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób, ubezpieczenie zdrowotne);

2) przedmioty ubezpieczenia majątkowego mogą istnieć interesy majątkowe związane z:

a) posiadanie, użytkowanie i rozporządzanie mieniem (ubezpieczenie majątkowe);

b) z obowiązkiem naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom (ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej);

c) przy realizacji działalności przedsiębiorczej (ubezpieczenie ryzyka przedsiębiorczości).

W odniesieniu do ubezpieczycieli zagranicznych ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” reguluje, co następuje: organizacje ubezpieczeniowe mogą przeprowadzać ubezpieczenia, które są podmiotami zależnymi w stosunku do inwestorów zagranicznych (organizacje główne) lub mają udział inwestorów zagranicznych w ich kapitale zakładowym powyżej 49%; licencje (zezwolenia) na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej, które muszą uzyskać od organów nadzoru ubezpieczeniowego zgodnie z rosyjskim prawem. Ale jednocześnie ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” ogranicza działalność takich organizacji na różnych stanowiskach. Określona organizacja (organizacje) ma prawo do prowadzenia działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej tylko wtedy, gdy inwestor zagraniczny (główna organizacja) jest organizacją ubezpieczeniową działającą zgodnie z ustawodawstwem odpowiedniego państwa przez co najmniej 15 lat, a dla co najmniej 2 lata uczestniczy w działalności organizacji ubezpieczeniowych utworzonych na terytorium Federacji Rosyjskiej.

Ponadto osoby pełniące funkcje jedynego organu wykonawczego i głównego księgowego towarzystwa ubezpieczeniowego z inwestycjami zagranicznymi muszą przebywać na stałe na terytorium Federacji Rosyjskiej. Kolejnym ograniczeniem jest to, że takie organizacje nie mogą prowadzić w Federacji Rosyjskiej:

1) ubezpieczenie przedmiotów ubezpieczenia osobowego (interesy majątkowe związane z dożyciem obywateli do określonego wieku lub okresu, zgon, wystąpienie innych zdarzeń w życiu obywateli (ubezpieczenia na życie);

2) ubezpieczenie obowiązkowe;

3) obowiązkowe ubezpieczenie państwowe;

4) ubezpieczenia majątkowe związane z dostawą lub wykonywaniem prac kontraktowych na potrzeby państwa;

5) ubezpieczenia interesów majątkowych organizacji państwowych i komunalnych.

Zakazy te nie dotyczą organizacji ubezpieczeniowych będących spółkami zależnymi inwestorów zagranicznych (organizacji głównych), które otrzymały licencje i rozpoczęły działalność w Rosji przed wejściem w życie ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. Zakazy te nie dotyczą również towarzystw ubezpieczeniowych będących spółkami zależnymi w stosunku do inwestorów zagranicznych (głównych organizacji) państw – członków wspólnot europejskich będących stronami Umowy o Partnerstwie i Współpracy, ustanawiającej partnerstwo pomiędzy Federacją Rosyjską z jednej strony. a wspólnotami europejskimi i ich państwami – członkami z drugiej strony, z dnia 24 czerwca 1994 r. lub posiadającymi ponad 49% udział takich inwestorów zagranicznych w ich kapitałach zakładowych.

Tak więc po uzyskaniu zezwolenia organu nadzoru ubezpieczeniowego zakłady ubezpieczeń będące podmiotami zależnymi w stosunku do inwestorów zagranicznych (organizacje główne) lub posiadające udział inwestorów zagranicznych w ich kapitale zakładowym powyżej 49% mogą otwierać swoje oddziały na terytorium Federacja Rosyjska, uczestniczyć w pomocniczych organizacjach ubezpieczeniowych. Organ nadzoru ubezpieczeniowego kończy wydawanie licencji dla takich organizacji na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w następujących przypadkach:

1) jeżeli wielkość (kwota) udziału kapitału zagranicznego w kapitale zakładowym zakładów ubezpieczeń przekracza 25%;

2) jeżeli udział inwestorów zagranicznych w jego kapitale zakładowym przekracza 49%.

Uwaga: Inwestorzy zagraniczni są uznawani za organizacje zagraniczne, które mają prawo do inwestowania na terytorium Federacji Rosyjskiej w kapitał zakładowy firmy ubezpieczeniowej utworzonej lub nowo utworzonej na terytorium Federacji Rosyjskiej w sposób i na warunkach ustalonych zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych przewidziane w art. 7 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. W celu ochrony ubezpieczeniowej swoich interesów majątkowych osoby prawne i fizyczne mogą tworzyć towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych w sposób i na zasadach określonych w ustawie federalnej o ubezpieczeniach wzajemnych.

Ubezpieczający (art. 5 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”) są uznawane za osoby prawne i zdolne osoby fizyczne, dobrowolnie (z własnej woli) zawarte umowy ubezpieczeniowe z ubezpieczycielami lub są ubezpieczający z mocy prawa. Osoby prawne i osoby fizyczne stają się posiadaczami polis z mocy prawa tylko w przypadkach przewidzianych w tej lub innej ustawie federalnej.

Osoba ubezpieczona - jest to osoba fizyczna, której zdrowie, życie, majątek lub emerytury są ubezpieczone przez organizację ubezpieczeniową albo na podstawie dobrej woli ubezpieczonego, albo na podstawie bezpośredniego wskazania w specjalnej ustawie federalnej. Na przykład zgodnie z ustawą federalną „O obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym od wypadków przy pracy i chorób zawodowych” ubezpieczony to osoba podlegająca obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu od wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a także osoba, która doznała uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku przy pracy, produkcji lub choroby zawodowej, potwierdzonej w przepisowy sposób i skutkującej utratą zdolności do pracy zawodowej.

Ubezpieczony nie jest stroną umowy (stronami umowy są ubezpieczyciel i ubezpieczający), a jego wola nie może stanowić podstawy do zmiany jej warunków. Ubezpieczony występuje w umowach nie wszystkich rodzajów ubezpieczeń. Zatem zgodnie z przepisami w umowach ubezpieczenia majątkowego nie ma i nie może być takiej liczby, jak osoba ubezpieczona. A w umowach ubezpieczenia osobowego oraz w umowach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za wyrządzenie szkody jest coś takiego jak „osoba ubezpieczona”. Wyznaczenie osoby ubezpieczonej musi zostać uzgodnione przez strony (ubezpieczonego i ubezpieczyciela) przy zawieraniu umowy ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia osobowego może być zawarta na rzecz ubezpieczonego. Jeżeli ubezpieczony nie wyrazi zgody na zawarcie umowy na rzecz innej osoby, wówczas umowa zostanie zawarta na korzyść samego ubezpieczonego, czyli w umowie nie będzie beneficjenta. Wówczas w przypadku śmierci ubezpieczonego z umowy ubezpieczenia osobowego, w przypadku braku innych uprawnionych wyraźnie określonych w umowie, uposażeni stają się automatycznie spadkobiercami zmarłego ubezpieczonego.

Beneficjant to osoba, na rzecz której zawierana jest umowa ubezpieczenia. Beneficjentem mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne.

W ubezpieczeniach osobowych na uprawnionego może zostać powołany sam ubezpieczony, ubezpieczony lub inna osoba trzecia za zgodą ubezpieczonego (art. 934 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

W ubezpieczeniach majątkowych prawo jasno określa osoby, które ubezpieczający ma prawo wyznaczyć jako uposażonych w umowach ubezpieczenia i które mają określone interesy ubezpieczeniowe. Artykuł 929 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej reguluje, że na podstawie umowy ubezpieczenia mienia osoby zainteresowane zachowaniem ubezpieczonego mienia na podstawie ustawy, innego aktu prawnego lub umowy (art. 930 rosyjskiego kodeksu cywilnego Federacja) może być wyznaczona jako beneficjenci.

W umowach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za wyrządzenie szkody (art. 931 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) beneficjentami mogą być osoby, które mogą zostać poszkodowane w wyniku działań ubezpieczonego lub ubezpieczonych.

Przy ubezpieczaniu odpowiedzialności na podstawie umowy (art. 932 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) jako uposażony mogą zostać powołane osoby, którym ubezpieczony może wyrządzić szkodę z powodu niewypełnienia swoich zobowiązań wynikających z umowy.

Zgodnie z umowami ubezpieczenia ryzyka biznesowego (art. 933 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) beneficjentami, zgodnie z prawem, muszą być sami ubezpieczyciele - osoby, które mogą ponieść szkodę w trakcie działalności gospodarczej.

W życiu codziennym przez przedmioty ubezpieczenia rozumie się np. życie człowieka (w ubezpieczeniach osobowych), mienie (mieszkania, samochody, komputery itp.), czyjąś odpowiedzialność za coś (w ubezpieczeniach OC). Jednak tak myśli tylko osoba, która nie ma wiedzy w zakresie ubezpieczeń, które mają swoje prawa i zasady. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” podaje pojęcie przedmiotów ubezpieczenia (art. 4): przedmiotem ubezpieczenia są interesy majątkowe (ubezpieczeniowe).

Przedmiot ubezpieczenia - odsetki majątkowe, które są jednym z podstawowych warunków umowy ubezpieczenia (klauzula 1, art. 942 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Jednocześnie ubezpieczone interesy można ubezpieczyć na podstawie umów ubezpieczenia majątkowego (art. 929 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) lub umów ubezpieczenia osobistego (art. 934 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Dopuszcza się ubezpieczenie interesów majątkowych związanych z różnymi rodzajami ubezpieczeń majątkowych i (lub) osobowych (ubezpieczenia łączone).

Osoba (osoba ubezpieczona) chcąca ubezpieczyć swój interes ubezpieczeniowy i przychodząca w tym celu do ubezpieczyciela jest zobowiązana potwierdzić ten interes ubezpieczeniowy swojego interesu ubezpieczeniowego w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia. Konieczne jest potwierdzenie ubezpieczenia ubezpieczeniowego nie słowami, ale za pomocą dokumentów. W przeciwnym razie ubezpieczyciel nie jest uprawniony z mocy prawa do zawarcia umowy ubezpieczenia.

Jeśli mówimy o ubezpieczeniach osobowych, to ubezpieczający musi mieć interes ubezpieczeniowy w życiu ubezpieczonego (rodzica, który ubezpiecza życie swoich dzieci lub odwrotnie: dzieci – rodziców, żony – męża, męża – żony). Ubezpieczony również zgodnie z prawem ma interes podlegający ubezpieczeniu, gdy chce ubezpieczyć własne życie. W ubezpieczeniach osobowych ubezpieczający może ubezpieczyć nie tylko interesy własne, ale również cudze. Na przykład pracodawca jest zainteresowany zachowaniem życia i zdrowia swoich pracowników, ma więc prawo do ubezpieczenia ich życia i zdrowia. W takim przypadku beneficjentami, zgodnie z prawem, muszą być sami pracownicy.

Ubezpieczając mienie, podobnie jak w ubezpieczeniach osobistych, ubezpieczony ma prawo do ubezpieczenia nie tylko własnego, ale także cudzego interesu (klauzula 1, art. 930 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Ubezpieczając odpowiedzialność, ubezpieczający jest zainteresowany tym, aby nie ponosił odpowiedzialności. Ubezpieczony ma prawo ubezpieczyć również odpowiedzialność innej osoby (art. 931 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej), ale jednocześnie „inna” osoba musi z jakiegoś powodu być zainteresowana tym, aby jej odpowiedzialność nie powstaje.

Zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” (art. 4) ubezpieczenie jest zabronione:

1) bezprawne interesy;

2) interesy, które nie są bezprawne, ale ich ubezpieczenie jest prawnie zabronione.

Przykładem bezprawnych interesów jest ubezpieczenie wydatków, które dana osoba może być zmuszona ponieść, aby uwolnić zakładników. Nielegalne interesy to także ryzyko zatrzymania przez policję takiej kategorii osób, jak podżegacze do napadu czy morderstwa.

Przykładem interesów, które nie są nielegalne, ale ich ubezpieczenie jest prawnie zabronione, jest ubezpieczenie strat przez graczy podczas udziału w grach, loteriach (art. 928 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) itp. Gracze mają wyraźnie interes majątkowy w zrekompensowaniu utraconych pieniędzy. Ale te interesy są nielegalne dla uczestników tych wydarzeń. Jednocześnie przedsiębiorcy, będący organizatorami tych wydarzeń, wręcz przeciwnie, mają prawo do rekompensaty za utratę dochodów (dodatkowych wydatków) poniesionych w trakcie realizacji działalności gospodarczej, mają prawo do ubezpieczenia swoich interesów. Mogą legalnie zawierać umowy ubezpieczenia od ryzyka finansowego.

ryzyko ubezpieczeniowe to przewidywane zdarzenie, na które ubezpieczenie jest ubezpieczone. Zdarzenie zaliczane do ubezpieczonych ryzyk musi nosić znamiona prawdopodobieństwa i przypadkowości jego wystąpienia.

zdarzenie ubezpieczeniowe jest zdarzeniem, które miało miejsce, przewidziane umową ubezpieczenia lub prawem, z początkiem którego powstaje obowiązek ubezpieczyciela do wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego na rzecz ubezpieczonego, ubezpieczonego, uprawnionego lub innych osób trzecich (art. 9 ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Na przykład wystąpienie śmierci – zdarzenie, w przypadku którego osoba jest ubezpieczona (w umowie ubezpieczenia osoba ta określana jest jako ubezpieczony) – jest uważane za ryzyko ubezpieczone, ponieważ nosi znamiona prawdopodobieństwa i przypadkowości jego wystąpienia. Jeżeli jednak zdarzenie, określone w umowie ubezpieczenia, mimo wszystko wystąpiło, uważa się je za zdarzenie ubezpieczeniowe, a ubezpieczyciel jest zobowiązany do wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego osobie, na rzecz której umowa ubezpieczenia została zawarta. Poniżej znajdują się przykłady ryzyk ubezpieczeniowych, które są ubezpieczane przez współczesnych ubezpieczycieli w różnych rodzajach ubezpieczeń.

Przykłady ryzyk ubezpieczeniowych w różnych rodzajach ubezpieczeń

Ubezpieczenie osobowe

Ubezpieczenie na życie

Ryzyko śmierci, niezależnie od przyczyn (z jakiegokolwiek powodu).

Ryzyko trwałego kalectwa, niezależnie od przyczyn (z jakiegokolwiek powodu).

Ubezpieczenie wypadkowe i chorobowe

Ryzyko uszczerbku na zdrowiu Ubezpieczonego w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub choroby.

Ryzyko śmierci ubezpieczonego w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub choroby.

Ryzyko utraty (stałej lub czasowej) zdolności do pracy (ogólnej lub zawodowej) w wyniku nieszczęśliwego wypadku i choroby, z wyłączeniem rodzajów ubezpieczeń związanych z ubezpieczeniem zdrowotnym.

Ubezpieczenie zdrowotne

Ryzyko związane z kosztami opieki medycznej w przypadku zdarzenia ubezpieczeniowego.

Ubezpieczenie na wypadek poważnej choroby

Ryzyko zachorowania ubezpieczonego na tak poważne choroby jak np. zawał mięśnia sercowego, udar mózgu (uszkodzenie naczyń mózgowych), nowotwory, pomostowanie tętnic wieńcowych, niewydolność nerek, przeszczep najważniejszych narządów, paraliż itp.

Listę chorób, których ryzyko podlega ubezpieczeniu, ustala sam ubezpieczyciel, a różni ubezpieczyciele nie mają tej samej listy chorób.

Ubezpieczenie mienia

Ubezpieczenie transportu lądowego

Ryzyko uszkodzenia lub zniszczenia (porwanie, kradzież) pojazdu naziemnego.

Ubezpieczenie transportu lotniczego

Ryzyko uszkodzenia lub zniszczenia (porwanie, kradzież) transportu lotniczego, w tym silników, mebli, wyposażenia wnętrz, wyposażenia itp.

Ubezpieczenie transportu wodnego

Ryzyko uszkodzenia lub zniszczenia (porwanie, kradzież) transportu wodnego, w tym silników, olinowania, dekoracji wnętrz, sprzętu itp.

Ubezpieczenie ładunków

Ryzyko uszkodzenia lub zniszczenia (zagubienia) ładunku (towaru, bagażu lub innego ładunku), niezależnie od sposobu jego transportu.

Ubezpieczenie nieruchomości i innego mienia

Przypadków ryzyka uszkodzenia lub zniszczenia mienia jest wiele (to samo ryzyko może dotyczyć innych rodzajów ubezpieczonego mienia – samochodów, komputerów itp.):

1) pożaru (przypadkowego wybuchu i rozprzestrzeniania się ognia na obiekcie, wewnątrz obiektu lub od obiektu do obiektu), w tym powstałych poza terenem ubezpieczenia;

2) wybuch gazu (narażenie na działanie ognia, dymu, wysokiej temperatury), w tym, który nastąpił poza terenem ubezpieczenia;

3) uszkodzenia sąsiedniej nieruchomości w wyniku pożaru lub wybuchu, w wyniku dokonania zgodnych z prawem czynności gaszenia pożaru lub z winy ubezpieczającego;

4) wybuch kotłów, magazynów paliw i przewodów paliwowych, maszyn, urządzeń;

5) powodzi, która nastąpiła w wyniku awarii kanalizacji wewnętrznej, wodociągowej, grzewczej i kanalizacyjnej, w tym poza obszarem ubezpieczenia;

6) wtargnięcie wody z sąsiednich pomieszczeń obcych;

7) zgodne z prawem działania mające na celu wyeliminowanie dostania się wody z sąsiednich budynków, lokali i budowli nie należących do ubezpieczonego;

8) nagłe oddziaływanie zjawisk przyrodniczych:

a) nietypowy dla obszaru odpływ wód gruntowych, osiadanie i osiadanie gleby, przedłużające się deszcze i obfite opady śniegu;

b) nietypowe dla danego obszaru ruchy mas powietrza, deszcze, powodzie, grad, powodzie, burze, trąby powietrzne, tornada, huragany lub inne niebezpieczne zjawiska;

c) nietypowe dla obszaru przymrozki i obfite opady śniegu, upadki górskie (lawiny, skały), osuwiska;

d) przepływ błota, uderzenie pioruna, trzęsienie ziemi, tsunami, wybuch wulkanu lub podziemny pożar;

9) spadających na nieruchomości obiektów latających (samolotów, pojazdów kosmicznych itp.), ich fragmentów, części lub przewożonych przez nie towarów;

10) spadają na drzewa nieruchomości;

11) upadek gruzu budynków i budowli (masztów, podpór, stropów itp.) na nieruchomości;

12) kolizji z ubezpieczonym lokalem mieszkalnym pojazdów prowadzonych przez osoby trzecie;

13) kolizja, kolizja, uderzenie, upadek, przewrócenie;

14) niezamierzone stłuczenie szkła;

15) kradzież z włamaniem, rabunek, rabunek;

16) bezprawne działania osób trzecich z powodu chuligaństwa, rabunku, podpalenia, wybuchu (podpalenie w rozumieniu niniejszych przepisów oznacza umyślne zniszczenie ubezpieczonego mieszkania za pomocą ognia);

17) inne ryzyka.

Ubezpieczenie od ryzyka finansowego

Ryzyko wstrzymania lub ograniczenia produkcji w wyniku zdarzeń określonych w umowie ubezpieczenia.

Ryzyko utraty pracy (dla osób fizycznych).

Ryzyko upadłości.

Ryzyko nieoczekiwanych wydatków.

Ryzyko niewykonania (nienależytego wykonania) zobowiązań umownych przez kontrahenta ubezpieczonego będącego wierzycielem w transakcji.

Ryzyko poniesienia przez ubezpieczonego kosztów sądowych (wydatków).

Ryzyko innych zdarzeń.

Tytuł ubezpieczenia

Ryzyko utraty własności nieruchomości (nieruchomości, samochodów itp.).

Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej

Ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych

Ryzyko szkód osób trzecich w związku z użytkowaniem pojazdu mechanicznego.

Ubezpieczenie odpowiedzialności przewoźnika

Ryzyko wyrządzenia szkody osobom trzecim przez ubezpieczonego działającego jako przewoźnik w związku z użytkowaniem środka transportu.

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej przedsiębiorstw – źródła zwiększonego zagrożenia

Ryzyko wyrządzenia szkody w środowisku i osobom trzecim w związku z realizacją przez ubezpieczonego czynności zagrażających innym.

Ubezpieczenie od odpowiedzialności zawodowej

Ryzyko wyrządzenia szkody osobom trzecim w związku z realizacją czynności zawodowych przez ubezpieczonego. Obejmują one:

1) praktyka lekarska (ryzyko złej jakości opieki medycznej (usługi), która spowodowała zdarzenie ubezpieczeniowe - spowodowanie uszczerbku na zdrowiu osoby trzeciej (pacjenta); śmierć osoby trzeciej (pacjenta); wynikająca z tego niepełnosprawność osoby trzeciej ( spowodowanie uszczerbku na zdrowiu i życiu osoby trzeciej (pacjenta) źródłem zwiększonego niebezpieczeństwa);

2) działalności architektonicznej (ryzyko błędów i przeoczeń przy sporządzaniu planów, specyfikacji, dokumentacji projektowej i przetargowej; ryzyko przeoczeń przy wykonywaniu nadzoru architektonicznego robót budowlanych i instalacyjnych; ryzyko błędów popełnionych z powodu niewłaściwego doboru obciążeń projektowych, zasad i norm projektowych);

3) czynności budowlano-montażowych (ryzyko błędów popełnionych podczas wytwarzania materiałów budowlanych, konstrukcji, wyrobów; ryzyko błędów wynikających z zastosowania materiałów, części, zespołów z wadami wewnętrznymi, ukrytymi, których nie można było wykryć istniejącymi metodami obiektywnej kontroli);

4) działalność audytorów (ryzyko błędów, zaniedbań lub zaniechań spowodowanych np. sprzedażą i zakupem działek, budynków, budowli, budowli, lokali mieszkalnych i niemieszkalnych oraz praw do nich; darowizna, zamiana, zamiana działek, budynków, budowli, budowli, lokali mieszkalnych i niemieszkalnych oraz praw do nich; inne transakcje);

5) działalność pośredników w obrocie nieruchomościami (ryzyko strat, które nieumyślnie powstały w wyniku nieprawidłowego prawnie wykonania transakcji, na przykład sprzedaży mieszkania bez zgody jednego z obywateli zarejestrowanych w nim w momencie transakcji; uznanie transakcji za nieważną decyzją sądu z powodu jej nieumyślnego popełnienia przez pośrednika w obrocie nieruchomościami z obywatelem ubezwłasnowolnionym lub ubezwłasnowolnionym częściowo bez zgody opiekuna);

6) inne rodzaje działalności zawodowej, np. notarialna.

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej na wypadek niewykonania zobowiązania

Ryzyko strat, wystąpienie zapłaty kary na rzecz wierzyciela w związku z niewykonaniem (nienależytym wykonaniem) zobowiązania przez ubezpieczonego, w tym zobowiązania umownego.

Ryzyka z ubezpieczenia społecznego podlegające obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu

Ustawa federalna „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego” określa rodzaje ryzyk ubezpieczenia społecznego (zdarzenia ubezpieczeniowe):

1) konieczność uzyskania opieki medycznej;

2) czasowa niezdolność do pracy;

3) wypadki przy pracy i choroby zawodowe;

4) macierzyństwo;

5) niepełnosprawność;

6) początek starości;

7) utratę żywiciela rodziny;

8) uznanie za bezrobotnego;

9) śmierć ubezpieczonego lub pozostających na jego utrzymaniu niepełnosprawnych członków jego rodziny.

Ustawa federalna „O obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym od wypadków przy pracy i chorób zawodowych” określa ryzyko uszkodzenia (utraty) zdrowia lub śmierci ubezpieczonego związane z wykonywaniem obowiązków wynikających z umowy o pracę (umowy) oraz w innych przypadkach określonych przez określoną ustawę federalną.

Suma ubezpieczenia - kwota pieniędzy, która jest ustanowiona przez prawo federalne i (lub) określona w umowie ubezpieczenia i na podstawie której ustala się wysokość składki ubezpieczeniowej (składek ubezpieczeniowych) i kwotę wypłaty ubezpieczenia w momencie wystąpienia ubezpieczonego zdarzenie (art. 10 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”) . Suma ubezpieczenia określona w umowie ubezpieczenia wynosi:

1) wartość pieniężną maksymalnej kwoty zobowiązania ubezpieczyciela do wypłaty ubezpieczenia;

2) jeden z istotnych warunków umowy ubezpieczenia.

Sumę ubezpieczenia można ustalić zarówno odrębnie dla każdego ryzyka przyjmowanego do ubezpieczenia, jak i dla każdego zdarzenia ubezpieczeniowego.

Procedura ustalania sumy ubezpieczenia w ubezpieczeniach majątkowych i procedura ustalania sumy ubezpieczenia w ubezpieczeniach osobowych różnią się od siebie. Podczas wdrażania ubezpieczenie mienia suma ubezpieczenia nie może przekroczyć jego rzeczywistej wartości (wartości ubezpieczenia) w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia (art. 947 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Innymi słowy, suma ubezpieczenia w ubezpieczeniach majątkowych zależy od rzeczywistej wartości nieruchomości. Rzeczywista wartość mienia objętego ubezpieczeniem nazywana jest wartością ubezpieczeniową. Na przykład rzeczywisty koszt samochodu to 500 tysięcy rubli, ta liczba to wartość ubezpieczenia. Strony nie mogą kwestionować ubezpieczonej wartości mienia określonej w umowie ubezpieczenia, chyba że ubezpieczyciel udowodni, że został celowo wprowadzony w błąd przez ubezpieczonego.

Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej przewiduje odpowiedzialność za skutki ubezpieczenia przekraczające wartość ubezpieczenia (art. 951):

1) jeżeli suma ubezpieczenia określona w umowie ubezpieczenia ryzyka majątkowego lub gospodarczego przekracza wartość ubezpieczenia, umowa jest nieważna w tej części sumy ubezpieczenia, która przewyższa wartość ubezpieczenia, przy czym nadmiernie opłacona część składki ubezpieczeniowej nie podlega zwrot w tym przypadku;

2) jeżeli zgodnie z umową ubezpieczenia składka ubezpieczeniowa jest opłacana w ratach i do czasu stwierdzenia powyższych okoliczności nie została opłacona w całości, pozostałe składki ubezpieczeniowe należy opłacić w wysokości pomniejszonej proporcjonalnie do obniżenie sumy ubezpieczenia;

3) jeżeli zawyżenie sumy ubezpieczenia w umowie ubezpieczenia było wynikiem oszustwa ze strony ubezpieczonego, ubezpieczyciel ma prawo żądać uznania umowy za nieważną i naprawienia wyrządzonych mu przez to szkód w kwotę przekraczającą wysokość składki ubezpieczeniowej otrzymanej przez niego od ubezpieczonego.

Taka sama odpowiedzialność przewidziana jest w przypadku, gdy suma ubezpieczenia przekroczyła wartość ubezpieczenia w wyniku ubezpieczenia tego samego przedmiotu u dwóch lub więcej ubezpieczycieli (ubezpieczenie podwójne). Jednocześnie wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego należnego w takim przypadku przez każdego z ubezpieczycieli jest pomniejszana proporcjonalnie do zmniejszenia początkowej sumy ubezpieczenia wynikającej z odpowiedniej umowy ubezpieczenia.

Podczas wdrażania ubezpieczenie osobowe suma ubezpieczenia ustalana jest przez ubezpieczyciela w porozumieniu z ubezpieczającym, gdyż wysokość sumy ubezpieczenia w ubezpieczeniach osobowych nie jest ograniczona przepisami prawa i suma ubezpieczenia może być ustalona w dowolnej wysokości.

Wysokość sumy ubezpieczenia określonej w umowie ubezpieczenia, zarówno w ubezpieczeniach majątkowych, jak i osobowych, ustalana jest na podstawie zgody stron umowy ubezpieczenia dobrowolnego: ubezpieczonego i ubezpieczyciela. W przypadku ubezpieczenia obowiązkowego sumę ubezpieczenia określa głównie prawo federalne, w wyniku czego jej wielkość nie zależy od życzeń ubezpieczonego i ubezpieczyciela.

Wypłata ubezpieczenia - kwota pieniędzy ustalona przez prawo federalne i (lub) umowę ubezpieczenia i wypłacona przez ubezpieczyciela ubezpieczonemu, ubezpieczonemu, uprawnionemu po wystąpieniu zdarzenia ubezpieczeniowego (art. 10 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacja działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej").

Warunki ubezpieczenie mienia oraz (lub) odpowiedzialności cywilnej w ramach sumy ubezpieczenia, może być przewidziane zastąpienie wypłaty ubezpieczenia (odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia) przez udostępnienie mienia podobnego do utraconego mienia. Wypłata ubezpieczenia w ramach umów ubezpieczenia dokonywana jest w walucie rosyjskiej (z wyjątkiem przypadków, gdy wypłata ubezpieczenia lub odszkodowanie ubezpieczeniowe jest dokonywane poprzez dostarczenie mienia podobnego do utraconego mienia) zgodnie z ustawodawstwem walutowym Federacji Rosyjskiej i regulacyjnymi aktami prawnymi przyjęte zgodnie z nim organy regulacji walutowej. W przypadku utraty lub zniszczenia ubezpieczonego mienia, ubezpieczony, uposażony ma prawo zrzec się swoich praw do niego na rzecz ubezpieczyciela w celu otrzymania od niego wypłaty ubezpieczenia (odszkodowania ubezpieczeniowego) w wysokości pełnej sumy ubezpieczony.

Podczas wdrażania ubezpieczenie osobowe wypłata ubezpieczenia (suma ubezpieczenia) jest dokonywana na rzecz ubezpieczonego lub osoby uprawnionej do otrzymywania świadczenia ubezpieczeniowego (suma ubezpieczenia) z umowy ubezpieczenia, niezależnie od kwot należnych im z tytułu innych umów ubezpieczenia, a także z obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, ubezpieczeń społecznych oraz w formie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Przy ubezpieczeniu na życie ubezpieczyciel oprócz sumy ubezpieczenia może wypłacić część dochodu z lokaty w tzw. ubezpieczeniu na dożycie. Po rozwiązaniu umowy ubezpieczenia na życie, która przewiduje dożycie ubezpieczonego do określonego wieku lub okresu albo zaistnieniu innego zdarzenia, ubezpieczonemu zwracana jest kwota w granicach rezerwy ubezpieczeniowej utworzonej zgodnie z ustaloną procedurą na dzień rozwiązania umowy ubezpieczenia (kwota wykupu). Organizacje i indywidualni przedsiębiorcy są zobowiązani do dostarczenia ubezpieczycielom na ich żądanie dokumentów i wniosków związanych z zajściem zdarzenia ubezpieczeniowego i niezbędnych do rozstrzygnięcia kwestii wypłaty ubezpieczenia, zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej określa podstawy zwolnienia ubezpieczyciela z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego i sumy ubezpieczenia (art. 964). Ubezpieczyciel jest zwolniony z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego i sumy ubezpieczenia (o ile przepisy prawa lub umowa ubezpieczenia nie stanowią inaczej), gdy zdarzenie ubezpieczeniowe nastąpiło w wyniku:

1) wpływ wybuchu jądrowego, promieniowania lub skażenia radioaktywnego;

2) operacje wojskowe, a także manewry lub inne środki wojskowe;

3) wojny domowej, wszelkiego rodzaju niepokojów domowych lub strajków.

O ile umowa ubezpieczenia mienia nie stanowi inaczej, ubezpieczyciel jest zwolniony z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego za szkody poniesione w wyniku zajęcia, konfiskaty, rekwizycji, aresztowania lub zniszczenia ubezpieczonego mienia na polecenie organów państwowych.

Pojęcie składki ubezpieczeniowej zawarte jest w art. 954 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. ubezpieczenie Premium - jest to opłata za ubezpieczenie, którą ubezpieczony (uprawniony) zobowiązany jest zapłacić ubezpieczycielowi w sposób iw terminach określonych w umowie ubezpieczenia. Zgodnie z art. 11 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” składkę ubezpieczeniową (składki ubezpieczeniowe) opłaca ubezpieczony w walucie Federacji Rosyjskiej, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez walutę ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej oraz akty prawne organów regulujących obrót walutami przyjęte zgodnie z nim.

Wysokość składki ubezpieczeniowej ustala ubezpieczyciel według stawek ubezpieczeniowych.

Stawka ubezpieczenia lub stawka taryfowa - jest to stawka składki ubezpieczeniowej przypadającej na jednostkę sumy ubezpieczenia z uwzględnieniem przedmiotu ubezpieczenia i charakteru ryzyka ubezpieczeniowego.Taką definicję stawki ubezpieczenia (stawki ubezpieczenia) podaje art. 11 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”.

Ogólnie przyjmuje się, że za jednostkę sumy ubezpieczenia przyjmuje się kwotę 100 rubli. W ubezpieczeniach obowiązkowych stawki ubezpieczenia są ustalane zgodnie z przepisami federalnymi dotyczącymi określonych rodzajów ubezpieczeń obowiązkowych. W ubezpieczeniach dobrowolnych wysokość stawki ubezpieczenia ustala się w umowie ubezpieczenia dobrowolnego za zgodą stron (ubezpieczonego i ubezpieczyciela) w ramach przepisów prawa, ale stawkę ubezpieczenia oblicza ubezpieczyciel, który jest producentem usługi ubezpieczeniowej. Przy kalkulacji stawki ubezpieczenia (taryfy) ubezpieczyciel określa koszt własny oraz koszt usługi ubezpieczeniowej. Taryfa ubezpieczeniowa (stawka taryfowa) jest podstawą składki ubezpieczeniowej (składki ubezpieczeniowej) opłacanej przez ubezpieczonego za usługę ubezpieczeniową. Wysokość składki ubezpieczeniowej (składki ubezpieczeniowej) musi być wystarczająca, aby zapewnić ubezpieczycielowi wysokość zysku. Ponieważ fundusz ubezpieczeniowy tworzony jest ze składek ubezpieczeniowych, które przeznaczane są na pokrycie szkód w przypadku zdarzeń ubezpieczeniowych, głównym celem stawek ubezpieczeniowych w ubezpieczeniach dobrowolnych jest ustalenie i pokrycie prawdopodobnej wysokości szkody przez ubezpieczyciela na jednostka sumy ubezpieczenia. Stawka ubezpieczenia (stawka taryfowa) w praktyce międzynarodowej nazywa się stawka brutto.

Stawka brutto Jego struktura składa się z dwóch części: stawki netto и masa. Do kalkulacji stawek ubezpieczeniowych ubezpieczyciel wykorzystuje system danych matematyczno-statystycznych, który potocznie nazywa się obliczenia aktuarialne.

Metody obliczania stawek taryfowych są zatwierdzane przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeniowego (dawna nazwa - Rosstrakhnadzor). Ogólna zasada obliczania stawki netto jest następująca. Metodologia obliczania stawki netto dla każdego rodzaju ubezpieczenia sprowadza się do ustalenia średniej szkodowości sumy ubezpieczenia za okres taryfowy (5 lub 10 lat, skorygowanej o wysokość składki). Ustalenie stawki netto dla każdego rodzaju ubezpieczenia opiera się na statystycznym prawdopodobieństwie zdarzenia objętego ubezpieczeniem, co oznacza, że ​​z pewnej liczby przedmiotów ubezpieczenia tylko kilka podlega zdarzeniu ubezpieczeniowemu. Zgodnie z teorią prawdopodobieństwa prawdopodobieństwo zdarzenia A, które jest oznaczone przez P(A), definiuje się jako stosunek liczby wyników elementarnych M, które sprzyjają zdarzeniu A, do ich całkowitej liczby N:

P(A) = M/N

Ponieważ prawdopodobieństwo jest wyrażone jako ułamek właściwy, w którym licznik jest mniejszy od mianownika, to w granicy M jest zawsze mniejsze lub równe N. W takim przypadku prawdopodobieństwo zdarzenia A można wyrazić w następujący sposób: Formularz:

0 ≥ Р(А) ≤ 1

Wynika z tego, że zdarzenie A uważa się za niemożliwe, jeżeli P(A) jest równe 0. Jeżeli P(A) jest równe 1, to zdarzenie uważa się za wiarygodne, zaszło. W przypadku osiągnięcia prawdopodobieństwa wartości skrajnych (0 lub 1) nie można przeprowadzić ubezpieczenia na wypadek wystąpienia tego zdarzenia.

Jako przykład zróbmy obliczenia dla 100 ubezpieczonych obiektów. Załóżmy, że statystyki ubezpieczeniowe pokazują: rocznie 2 obiekty z tej liczby są narażone na zdarzenie ubezpieczeniowe. Oszacujmy prawdopodobieństwo wystąpienia w bieżącym roku zdarzenia ubezpieczeniowego w którymkolwiek ze 100 ubezpieczonych obiektów zgodnie ze wzorem (1). Prawdopodobieństwo zdarzenia ubezpieczeniowego będzie równe 0,02 lub 2%. Załóżmy, że w naszym przykładzie każdy przedmiot jest ubezpieczony na kwotę ubezpieczenia 300 rubli. Jednocześnie pamiętamy, że suma ubezpieczenia to maksymalna kwota wypłaty ubezpieczenia za jeden przedmiot. W ubezpieczeniach majątkowych sumą ubezpieczenia jest rzeczywista wartość nieruchomości, w ubezpieczeniach na życie kwota pieniędzy, którą ubezpieczyciel przeznacza według własnego uznania. Gdyby każdy przedmiot w naszym przykładzie był ubezpieczony na 300 rubli, to roczne składki ubezpieczeniowe wyniosłyby: 0,02 x 100 x 300 = 600 rubli (tu: 0,02 to prawdopodobieństwo zdarzenia ubezpieczeniowego, 100 to liczba ubezpieczonych przedmiotów, 300 to wysokość opłaty ubezpieczeniowej za jeden obiekt). Dzieląc wypłatę probabilistyczną przez liczbę ubezpieczonych obiektów, otrzymujemy udział jednego ubezpieczonego w funduszu ubezpieczeniowym. W naszym przykładzie udział ten wynosi 6 rubli (600:100= 6 rubli). To właśnie ta składka ubezpieczeniowa (składka ubezpieczeniowa), którą każdy ubezpieczony musi zapłacić sumą ubezpieczenia 300 rubli, aby firma miała wystarczającą ilość środków na wypłatę odszkodowania ubezpieczeniowego. Jeżeli przeliczymy stawkę netto na jednostkę sumy ubezpieczenia, to wyniesie ona 2 ruble ze 100 rubli sumy ubezpieczenia: 0,02 x 100 = 2 ruble.

Stopa netto, jak widać na przykładzie, odzwierciedla stopień ryzyka ubezpieczyciela w ramach tej umowy ubezpieczenia. Stawka netto jest częścią taryfy ubezpieczeniowej związaną z tworzeniem funduszu wypłat odszkodowań ubezpieczeniowych. Przy kalkulacji taryf ubezpieczyciel zazwyczaj rozwiązuje trudny problem: zapewnić maksymalną wysokość odpowiedzialności ubezpieczeniowej przy minimalnej taryfie ubezpieczeniowej.

Ponieważ stawkę netto oblicza się na podstawie statystycznego prawdopodobieństwa zdarzenia ubezpieczeniowego dla określonej liczby obiektów (100 ubezpieczonych obiektów - w naszym przykładzie), w praktyce stawka netto jest korygowana o współczynnik korygujący Kn. Współczynnik Kn jest równy stosunkowi średniej wypłaty ubezpieczenia do średniej sumy ubezpieczenia na umowę: K_n = C_в: Z_с, gdzie C_в - średnia kwota płatności na kontrakt; Z_с - średnia wartość sumy ubezpieczenia na umowę. Następnie zgodnie ze wzorem określającym „prawdopodobieństwo wystąpienia szkody” stawkę netto oblicza się ze 100 jednostek pieniężnych (jp) sumy ubezpieczenia:

Т_nс = P(A) x K_n - 100 jp, (2)

gdzie K_nс - stawka taryfowa netto;

P(A) - prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego A;

К_n - współczynnik korygujący.

Ta formuła jest używana w następujących przypadkach:

- przy podnoszeniu stawek taryfowych dla istniejących rodzajów ubezpieczeń;

- przy kalkulacji stawek za nowo wprowadzane usługi ubezpieczeniowe.

Rozwińmy formułę

gdzie K_в - liczba wpłat na dany okres (zwykle rok);

К_д - liczba umów zawartych w danym roku;

С_в - średnia opłata za kontrakt;

С_с - średnia suma ubezpieczenia na umowę.

W rezultacie formuła (2) przyjmuje postać: (3)

gdzie B jest całkowitą kwotą wypłat odszkodowania ubezpieczeniowego;

C - całkowita suma ubezpieczenia ubezpieczonych przedmiotów.

Wzór (3) określa szkodowość ze 100 rubli sumy ubezpieczenia, która jest podstawą do wyjaśnienia stawek netto.

Po obliczeniu stawki netto ustalana jest wysokość stawki brutto. W tym celu do stawki netto doliczany jest ładunek. obciążenie - jest to część taryfy ubezpieczeniowej, niezwiązana z tworzeniem funduszu wypłat odszkodowań ubezpieczeniowych. Obciążenie doliczane jest do stawki netto w celu pokrycia ewentualnych nieprzewidzianych wydatków ubezpieczyciela oraz takich wydatków jak wynagrodzenia pracowników towarzystw ubezpieczeniowych, utrzymanie budynków, zakup sprzętu biurowego, koszty reklamy itp. Wydatki są zwykle ustalane jako procent stawka brutto. Każda organizacja ubezpieczeniowa ustala indywidualnie wartość obciążenia zgodnie ze swoimi obiektywnymi potrzebami, polityką taryfową, zadaniami rozwiązywanymi z określonymi rodzajami ubezpieczeń, a także konkurencją między zakładami ubezpieczeń. Wysokość zakładu brutto oblicza się według wzoru:

Т_б = T_н + H_{źródło zysku} (4)

Gdzie t_б - stawka brutto; T_н - stawka netto;

Н_{źródło zysku} - załadować, pocierać.

W tym wzorze wartości T_б, T_н, H_{źródło zysku} wskazane w wartościach bezwzględnych. Ale ponieważ wiele wydatków jest określonych jako procent stawki brutto, stawkę brutto określa wzór:

Т_б = T_н + H_mvp = T_н + H_mvp + H_дх Т_в

gdzie n_{źródło zysku} - ładunki przewidziane w taryfie;

Н_д - udział pozycji ładunkowych objętych taryfą jako procent stawki brutto.

Przekształćmy więc formułę:

Jeżeli wszystkie elementy obciążenia są określone jako procent stawki brutto, to wartość H_MVP”= 0. W tym przypadku formuła (5) jest uproszczona i przyjmuje postać:

Obliczenie T_б według wzoru (5) odbywa się bez uwzględniania składki z tytułu ryzyka, która w razie potrzeby jest uwzględniona w stawce netto w rodzajach ryzyka ubezpieczeń. Premia za ryzyko T_р ma na celu utworzenie rocznego funduszu ubezpieczeniowego w kwotach zapewniających wypłatę odszkodowania ubezpieczeniowego w przypadku zwiększonych strat w przypadku klęsk żywiołowych. Stosowane są również terminy „stopa procentowa” i „stopa zwrotu”. Na przykład wyrażenie „stopa zwrotu 30%” oznacza, że ​​przy zarobieniu 10 tys. rubli w ramach tej umowy ubezpieczeniowej ubezpieczony (beneficjent) może otrzymać 13 tys. rubli.

Stopy procentowe dzielą się na efektywne i nominalne. Efektywna stopa procentowa określa wysokość dochodu uzyskanego na koniec roku przy zainwestowaniu pojedynczej kwoty pieniędzy przez 1 rok. Nominalna roczna stopa oprocentowania - całkowita kwota dochodu uzyskanego w ciągu roku przy zainwestowaniu pojedynczej kwoty pieniędzy wraz z odsetkami naliczanymi w regularnych odstępach czasu określoną liczbę razy w ciągu roku według formuły oprocentowania składanego z roczną stopą procentową.

Stawki ubezpieczeniowe dla rodzajów ubezpieczeń obowiązkowych są ustalane zgodnie z przepisami federalnymi dotyczącymi określonych rodzajów ubezpieczeń obowiązkowych.

Opłata ubezpieczeniowa - jest to składka ubezpieczeniowa płacona w ratach, czyli w ratach, a warunki muszą być określone w umowie ubezpieczenia (GK RF 954). Umowa ubezpieczenia może określać skutki nieopłacania regularnych składek ubezpieczeniowych w ustalonych terminach. Jeżeli zdarzenie ubezpieczeniowe nastąpi przed zapłatą kolejnej składki ubezpieczeniowej, której zapłata jest przeterminowana, ubezpieczycielowi przysługuje prawo przy ustalaniu wysokości odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego lub sumy ubezpieczenia z tytułu umowy ubezpieczenia osobowego , aby potrącić kwotę zaległej składki ubezpieczeniowej.

Ubezpieczyciel, sporządzając umowę ubezpieczenia, nie zawsze w pełni przejmuje ryzyko ubezpieczonego. Ubezpieczyciel może pozostawić część ryzyka na odpowiedzialność ubezpieczonego, po uprzednim uzgodnieniu z nim tej kwestii. Taki odbiór jest możliwy dzięki ustanowieniu przez ubezpieczyciela franczyzy.

Franczyza - jest to zwolnienie ubezpieczyciela z odszkodowania za straty nieprzekraczające określonej kwoty, przewidzianej warunkami umowy ubezpieczenia.

Najbardziej obrazowymi przykładami, które jasno wyjaśniają, czym jest w praktyce franczyza, są umowy ubezpieczenia komunikacyjnego. Transport to kosztowny majątek, który często popada w sytuacje awaryjne, w wyniku których jego właściciel ponosi zarówno znaczne, jak i niewielkie straty. Załóżmy, że samochód o rzeczywistej wartości 500 tysięcy rubli jest ubezpieczony na podstawie umowy ubezpieczenia, w której suma ubezpieczenia jest również wskazana na 500 tysięcy rubli. Jeżeli samochód jest uszkodzony, to zgodnie z umową ubezpieczenia właścicielowi tego mienia (ubezpieczonemu) należy wypłacić odszkodowanie ubezpieczeniowe odzwierciedlające rzeczywiste straty w ramach określonej sumy ubezpieczenia. W przypadku szkody w wysokości 300 tysięcy rubli ubezpieczyciel zapłaci tę kwotę. Tak więc w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia może wystąpić kilka takich przypadków i za każdym razem ubezpieczyciel wypłaci pieniądze w wysokości rzeczywistej szkody, ale w granicach sumy ubezpieczenia (w naszym przykładzie 500 tysięcy rubli). Jednak jak pokazuje praktyka, podczas jazdy często dochodzi do drobnych uszkodzeń samochodu, takich jak stłuczone lusterko boczne, szyba boczna, czy kradzież „wycieraczek” (wycieraczek), świateł pozycyjnych i innych, które mają niewielką wartość.

Zgodnie z przepisami ubezpieczeniowymi, aby otrzymać odszkodowanie ubezpieczeniowe, ubezpieczony musi udokumentować zajście zdarzenia ubezpieczeniowego. Aby móc sporządzić dokumenty, musi wezwać policję drogową na miejsce zdarzenia, powiadomić ubezpieczyciela, komisarza ubezpieczeniowego itp. Po przedstawieniu czasu i kosztów pracy ubezpieczony decyduje, że łatwiej jest jechać i kupić lusterko, światło boczne i inne i nie kontaktuj się z firmą ubezpieczeniową. Uwzględniając takie sytuacje, ubezpieczyciel, sporządzając umowę ubezpieczenia, proponuje ubezpieczonemu pokrycie drobnych (niewielkich) szkód na jego, ubezpieczonego, środków finansowych, tj. proponuje przejęcie części ryzyka na odpowiedzialność ubezpieczony. Jeśli ubezpieczający wyrazi na to zgodę, wysokość udziału własnego jest wpisana w umowie ubezpieczenia.

Franczyza jest podzielona na warunkową i bezwarunkową. Warunkowa franczyza jest powoływany w przypadkach, gdy ubezpieczyciel, zgodnie z umową ubezpieczenia, nie wypłaci odszkodowania za straty nieprzekraczające udziału własnego. Na przykład, jeśli franszyza jest ustalona na 5%, a koszt skradzionego sidelightu nie przekracza tego procentu, to ubezpieczający sam go kupi, bez kontaktu z ubezpieczycielem. Ale jeśli rzeczywista kwota szkody jest większa niż 5%, ubezpieczony zwróci się do ubezpieczyciela, a on zapłaci pieniądze. Bezwarunkowa franczyza jest powoływany w przypadkach, gdy ubezpieczyciel, wynagradzając szkodę, potrąca franszyzę od kwoty odszkodowania ubezpieczeniowego. Strony umowy (ubezpieczony i ubezpieczyciel) ustalają wysokość udziału własnego, uzgadniając ze sobą jego wielkość (1% lub więcej lub mniej) w momencie zawierania umowy ubezpieczenia. Ustanawiając franczyzę, ubezpieczyciel może obniżyć stawkę ubezpieczenia, a ubezpieczający będzie ponosił wyłączną odpowiedzialność za część ryzyka w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia.

Subrogacja - przeniesienie na ubezpieczyciela praw ubezpieczonego do odszkodowania za szkodę (art. 965 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Ubezpieczyciel, który wypłacił świadczenie z tytułu ubezpieczenia (o ile umowa ubezpieczenia mienia nie stanowi inaczej), w granicach wypłaconej kwoty przenosi roszczenie przysługujące Ubezpieczonemu (uprawnionemu) wobec osoby odpowiedzialnej za naprawienie szkody jako wynik ubezpieczenia.

Na przykład sąsiad zalał ubezpieczone mieszkanie innego sąsiada mieszkającego piętro niżej, powodując tym samym szkody materialne. Ubezpieczyciel wypłacił ubezpieczonemu (sąsiadowi, który został zalany) odszkodowanie ubezpieczeniowe w wysokości rzeczywistej szkody - 30 tysięcy rubli. Następnie ubezpieczyciel domaga się prawa subrogacji do sąsiada - przyczyny szkody, który jest zobowiązany zapłacić ubezpieczycielowi wskazane 30 tysięcy rubli. Prawo roszczenia przeniesione na ubezpieczyciela będzie realizowane przez niego zgodnie z zasadami regulującymi stosunki między ubezpieczonym (uprawnionym) a osobą odpowiedzialną za szkodę. Ubezpieczony (beneficjent) (w podanym przykładzie sąsiad, który został zalany) jest zobowiązany do przekazania ubezpieczycielowi wszelkich dokumentów i dowodów oraz poinformowania go o wszelkich informacjach niezbędnych ubezpieczycielowi do skorzystania z przysługującego mu prawa roszczenia . Jeżeli ubezpieczający (uprawniony) otrzyma od ubezpieczyciela świadczenie z tytułu ubezpieczenia, ale odmówi mu przekazania dokumentów i informacji o zaistniałym zdarzeniu ubezpieczeniowym, świadczących o winie osoby odpowiedzialnej za szkody (mieszkającej nad sąsiadem, który spowodował szkody), ubezpieczyciel jest zwolniony z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego w całości lub w odpowiednich częściach i ma prawo żądać od ubezpieczającego zwrotu nadpłaconej kwoty odszkodowania.

Warunek umowy, który wyłącza przeniesienie na ubezpieczyciela prawa do dochodzenia roszczeń od osoby, która umyślnie wyrządziła szkodę, jest nieważny.

Aby zapewnić wypełnienie zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, ubezpieczyciele, w sposób określony w ustawowym akcie prawnym organu regulacyjnego ubezpieczeń, tworzą rezerwy ubezpieczeniowe (art. 26 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacja Rosyjska"). Fundusze rezerw ubezpieczeniowych są wykorzystywane wyłącznie do dokonywania wypłat ubezpieczenia, nie podlegają wypłacie do budżetu federalnego i budżetów innych szczebli systemu budżetowego Federacji Rosyjskiej. Ubezpieczyciele mają prawo inwestować i w inny sposób lokować środki rezerw ubezpieczeniowych w sposób określony w ustawowym akcie prawnym organu nadzoru ubezpieczeń (Rosstrakhnadzor). Lokowanie rezerw ubezpieczeniowych powinno odbywać się na warunkach dywersyfikacji, spłaty, rentowności i płynności.

Ubezpieczając przedmioty ubezpieczenia osobowego, czyli ubezpieczenia na życie (w rodzajach akumulowanych), ubezpieczyciel ma prawo do udzielenia osobie ubezpieczonej pożyczki w ramach rezerwy ubezpieczeniowej utworzonej na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej na okres co najmniej 5 lat. Organizacja ubezpieczeniowa ma prawo do utworzenia funduszu środków zapobiegawczych w celu finansowania działań zapobiegających wystąpieniu zdarzeń ubezpieczeniowych (pismo Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 15 kwietnia 2002 r. Nr 24-00 / KP-51 „Z rezerwy środków zapobiegawczych”).

Skład i tryb tworzenia rezerw ubezpieczeniowych określa Regulamin tworzenia rezerw ubezpieczeniowych dla ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie (zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 11 czerwca 2002 r. nr 51n). Niniejsze Zasady nie mają zastosowania do ubezpieczeniowych organizacji medycznych w zakresie operacji w ramach obowiązkowego ubezpieczenia medycznego.

Naliczenia rezerw ubezpieczeniowych ubezpieczyciel dokonuje na podstawie Regulaminu tworzenia rezerw ubezpieczeniowych dla ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie.

Każdy konkretny ubezpieczyciel jest zobowiązany do opracowania i zatwierdzenia takiego rozporządzenia i przedłożenia go Federalnej Służbie Nadzoru Ubezpieczeń. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń opracowała przybliżone rozporządzenie w sprawie tworzenia rezerw ubezpieczeniowych dla ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie (załącznik do pisma Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 18 października 2002 r. Nr 24-08 / 13), na podstawie którego ubezpieczyciele opracowują swoje rozporządzenie.

Ubezpieczyciele tworzą rezerwy ubezpieczeniowe dla następujących rodzajów ubezpieczeń: („inne niż ubezpieczenia na życie”, ponieważ ubezpieczenie na życie ma inne przepisy i zasady):

1) ubezpieczenie wypadkowe;

2) dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne;

3) ubezpieczenie zdrowotne obywateli wyjeżdżających za granicę;

4) ubezpieczenie statku powietrznego;

5) kombinowane ubezpieczenie komunikacyjne;

6) ubezpieczenie budynków i mieszkań będących własnością obywateli;

7) ubezpieczenie rakiet kosmicznych;

8) ubezpieczenie ryzyk finansowych;

9) ubezpieczenie odpowiedzialności biegłego rewidenta;

Zasady tworzenia rezerw ubezpieczeniowych dla ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie określają skład i procedurę tworzenia rezerw ubezpieczeniowych (obliczanie (szacowanie) kwoty rezerw ubezpieczeniowych, które są oszacowaniem zobowiązań ubezpieczyciela do zapewnienia przyszłych płatności ubezpieczeniowych wyrażone w pieniądzach) z umów ubezpieczenia, koasekuracji oraz umów przyjętych w reasekuracji dotyczących ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie. Rezerwy ubezpieczeniowe obejmują:

1) rezerwa premii pozapłacowych (RNP);

2) rezerwy na straty;

3) rezerwa na zgłoszone, ale nierozliczone straty (RZU);

4) rezerwa na zaistniałe, ale niezgłoszone straty (IBNR);

5) rezerwa stabilizacyjna (SR);

6) rezerwa na wyrównanie szkód na obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów (rezerwa na wyrównanie szkód);

7) rezerwa na pokrycie kosztów realizacji wypłat ubezpieczenia z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów w kolejnych latach (rezerwa stabilizacyjna na obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych);

8) pozostałe rezerwy ubezpieczeniowe (pkt 6 Regulaminu).

Niezarobiona rezerwa składki - jest to część naliczonej składki ubezpieczeniowej (składki) na podstawie umowy, która dotyczy okresu obowiązywania umowy wykraczającego poza okres sprawozdawczy (składka niezarobiona), przeznaczona na wypełnienie zobowiązań do zapewnienia przyszłych płatności, które mogą powstać w następujących okresy sprawozdawcze.

Rezerwa na zgłoszone, ale nierozstrzygnięte roszczenia jest wyceną zobowiązań ubezpieczyciela do dokonania na dzień sprawozdawczy (koniec okresu sprawozdawczego) świadczeń ubezpieczeniowych, które nie zostały lub nie zostały w pełni zrealizowane, w tym kwoty pieniędzy, których ubezpieczyciel wymaga na opłacenie eksperta, doradztwa lub inne usługi związane z oszacowaniem wysokości i zmniejszeniem szkody (szkody), wyrządzonej interesom majątkowym ubezpieczonego (wydatki na rozliczenie szkody) powstałych w związku ze zdarzeniami ubezpieczeniowymi, których fakt zaistnienia został zgłoszony ubezpieczycielowi w okresach sprawozdawczych lub poprzedzających zgodnie z procedurą ustanowioną prawem lub umową.

Rezerwa na poniesione ale nieraportowane straty, jest oceną zobowiązań ubezpieczyciela do dokonania wypłat z tytułu ubezpieczenia, w tym kosztów uregulowania szkód poniesionych w związku ze zdarzeniami ubezpieczeniowymi zaistniałymi w okresach sprawozdawczych lub poprzednich, których fakt zaistnienia nie został zgłoszony ubezpieczycielowi w raportowanie lub poprzednie okresy zgodnie z procedurą określoną prawem lub umową.

rezerwa stabilizacyjna jest ocena zobowiązań ubezpieczyciela związanych z realizacją przyszłych wypłat ubezpieczenia w przypadku ujemnego wyniku finansowego z prowadzenia działalności ubezpieczeniowej w wyniku czynników niezależnych od ubezpieczyciela lub w przypadku poniesienia szkodowość przekracza jej średnią wartość.

Współczynnik szkodowości zrealizowanej liczony jest jako iloraz wysokości wypłaconych w okresie sprawozdawczym wypłat z tytułu ubezpieczenia za zdarzenia ubezpieczeniowe zaistniałe w tym okresie, rezerwy na szkody zgłoszone, ale nierozliczone oraz rezerwy na szkody poniesione, ale niezgłoszone, obliczonej na szkody powstałe w okresie sprawozdawczym. tego okresu sprawozdawczego do wysokości nagród ubezpieczeniowych uzyskanych za ten sam okres.

Rezerwa na wyrównanie strat powstaje w ciągu pierwszych trzech lat od dnia wprowadzenia obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (tj. od 1 lipca 2003 r.) i jest oceną zobowiązań ubezpieczyciela związanych z realizacją przyszłych wypłat ubezpieczenia w przypadku współczynnik zrealizowanych strat przekracza jego obliczoną wartość.

Rezerwa stabilizacyjna na obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów powstaje w celu zrekompensowania ubezpieczycielowi wydatków na dokonywanie wypłat ubezpieczenia w kolejnych latach przy wykonywaniu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i jest oceną zobowiązań ubezpieczyciela związanych z realizacją przyszłych wypłat ubezpieczenia w przypadku ujemnego wyniku finansowego z obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów w wyniku działania czynników niezależnych od ubezpieczyciela.

Ubezpieczyciel wylicza rezerwy ubezpieczeniowe na dzień sprawozdawczy (koniec okresu sprawozdawczego) przy sporządzaniu sprawozdania finansowego.

Naliczanie rezerw ubezpieczeniowych dokonywane jest na podstawie danych księgowych i sprawozdawczych ubezpieczyciela na podstawie informacji zawartych w następujących dziennikach, które Ubezpieczyciel zobowiązany jest prowadzić:

1) Rejestr zawartych umów ubezpieczenia (koasekuracji);

2) Dziennik rozliczania szkód i przedterminowo rozwiązanych umów ubezpieczenia (koasekuracji);

3) Dziennik księgowości umów przyjętych do reasekuracji;

4) Dziennik rozliczania strat z umów przyjętych do reasekuracji.

Ubezpieczyciel wylicza udział reasekuratora w rezerwach ubezpieczeniowych dla ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, jednocześnie z kalkulacją rezerw ubezpieczeniowych. Jednocześnie udział reasekuratora (reasekuratorów) jest ustalany dla każdej umowy (grupy umów) zgodnie z warunkami umowy (umów) reasekuracji.

Dokumenty zawierające dane niezbędne do wyliczenia rezerw ubezpieczeniowych na każdy dzień sprawozdawczy z każdej umowy ubezpieczyciel przechowuje przez co najmniej 5 lat od dnia pełnego wypełnienia zobowiązań wynikających z umowy.

Aby obliczyć rezerwy ubezpieczeniowe, umowy są rozdzielane według następujących grupy księgowe:

- grupa rachunkowa 1. Ubezpieczenie (koasekuracja) od następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób;

- grupa rejestracyjna 2. Dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne (koasekuracja);

- grupa rachunkowa 3. Ubezpieczenie (koasekuracja) pasażerów (turystów, zwiedzających);

- grupa rachunkowa 4. Ubezpieczenie (koasekuracja) obywateli wyjeżdżających za granicę;

- grupa rachunkowa 5. Ubezpieczenie (koasekuracja) środków transportu lądowego;

- grupa rachunkowa 6. Ubezpieczenie (koasekuracja) środków transportu lotniczego;

- grupa ewidencyjna 7. Ubezpieczenie (koasekuracja) środków transportu wodnego;

- grupa ewidencyjna 8. Ubezpieczenie (koasekuracja) ładunków;

- grupa rachunkowa 9. Ubezpieczenie (koasekuracja) towaru w magazynie;

- grupa rejestracyjna 10. Ubezpieczenie (koasekuracja) upraw rolnych;

- grupa ewidencyjna 11. Ubezpieczenia (koasekuracja) mienia, z wyjątkiem wymienionych w grupach rachunkowych 5-10, 12;

- grupa rejestracyjna 12. Ubezpieczenie (koasekuracja) ryzyka przedsiębiorcy (finansowego);

- grupa rachunkowa 13. Ubezpieczenia dobrowolne (koasekuracja) odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych;

- grupa rachunkowa 13.1. Obowiązkowe ubezpieczenie (koasekuracja) odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów;

- grupa rachunkowa 14. Ubezpieczenie (koasekuracja) odpowiedzialności cywilnej przewoźnika;

- grupa rachunkowa 15. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (koasekuracja) właścicieli źródeł zwiększonego zagrożenia, z wyjątkiem określonych w grupie rachunkowej 13;

- grupa rachunkowa 16. Ubezpieczenie odpowiedzialności zawodowej (koasekuracja);

- grupa rachunkowa 17. Ubezpieczenie (koasekuracja) odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania;

- grupa ewidencyjna 18. Ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (koasekuracja), z wyjątkiem wymienionych w grupach rachunkowych 13-17;

- grupa rachunkowa 19. Umowy przyjęte do reasekuracji, z wyjątkiem umów reasekuracji, zgodnie z warunkami, których reasekurator ma obowiązek wypłaty z góry ustalonego zobowiązania (punkt 14 Regulaminu).

Obowiązki zaciągane przez ubezpieczycieli w ramach umów ubezpieczenia w nowoczesnych ubezpieczeniach nazywa się portfel ubezpieczeniowy (Artykuł 25 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Ubezpieczyciel może przenieść portfel ubezpieczeń (zobowiązania zaciągane przez niego na podstawie umów ubezpieczenia) na jednego ubezpieczyciela lub kilku ubezpieczycieli (wymiana ubezpieczyciela) posiadających licencje na wykonywanie tych rodzajów ubezpieczeń, dla których przenoszony jest portfel ubezpieczeń i dysponujących wystarczającymi środkami własnymi , czyli takich, które spełniają wymogi wypłacalności z uwzględnieniem nowo zaciągniętych zobowiązań. Przeniesienie portfela ubezpieczeniowego odbywa się zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

Przeniesienia portfela ubezpieczeniowego nie można dokonać w następujących przypadkach:

1) zawarcie umów ubezpieczenia podlegających przeniesieniu z naruszeniem ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej;

2) niespełnienia przez ubezpieczyciela przyjmującego portfel ubezpieczeń wymagań stabilności finansowej ustanowionych przepisami prawa;

3) brak pisemnej zgody ubezpieczających, ubezpieczonych na zmianę ubezpieczyciela;

4) brak w licencji wydanej ubezpieczycielowi przyjmującemu portfel ubezpieczeń wskazania rodzaju ubezpieczenia, dla którego zawarto umowy ubezpieczenia;

5) ubezpieczyciel przenoszący portfel ubezpieczeń nie posiada aktywów przyjętych na zabezpieczenie rezerw ubezpieczeniowych (z wyjątkiem przypadków niewypłacalności (upadłości)).

Równolegle z przeniesieniem portfela ubezpieczeniowego następuje przeniesienie aktywów w wysokości rezerw ubezpieczeniowych odpowiadających przeniesionym zobowiązaniom ubezpieczeniowym. Jeżeli regulamin ubezpieczenia ubezpieczyciela przyjmującego portfel ubezpieczenia nie jest zgodny z regulaminem ubezpieczyciela przenoszącego portfel ubezpieczenia, zmiany warunków umów ubezpieczenia muszą być uzgodnione z ubezpieczonym.

WYKŁAD #3

Postanowienia ogólne dotyczące umowy ubezpieczenia

Umowa jest umową między dwiema lub większą liczbą osób w celu ustanowienia, zmiany lub wypowiedzenia praw i obowiązków obywatelskich (art. 420 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Relacje wynikające z umowy ubezpieczenia reguluje osobny rozdział. 48 „Ubezpieczenie” Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej. Stronami umowy ubezpieczenia są ubezpieczyciel i ubezpieczający (beneficjent). Przedmiotem umowy ubezpieczenia jest ustalenie praw i obowiązków stron związanych ze świadczeniem przez ubezpieczyciela ochrony ubezpieczeniowej interesów majątkowych ubezpieczonego. W ramach umowy ubezpieczenia jedna strona (ubezpieczający) zobowiązuje się zapłacić drugiej stronie (ubezpieczycielowi) opłatę (składkę ubezpieczeniową) ustaloną w porozumieniu stron i ubezpieczyciela w momencie zaistnienia zdarzenia (zdarzenia ubezpieczeniowego) przewidzianego w umowie, zobowiązuje się wypłacić ubezpieczającemu lub innej osobie wskazanej w umowie (uprawnionego) odszkodowanie ubezpieczeniowe (odszkodowanie za szkody wyrządzone ubezpieczającemu lub innemu ubezpieczonemu za szkodę) lub sumę ubezpieczenia (całą maksymalną kwotę możliwą na podstawie umowy ubezpieczenia).

Formę umowy ubezpieczenia reguluje art. 940 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej: umowa ubezpieczenia musi być zawarta na piśmie. Nieprzestrzeganie formy pisemnej pociąga za sobą nieważność umowy ubezpieczenia, z wyjątkiem obowiązkowej umowy ubezpieczenia państwowego (art. 969 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Umowę ubezpieczenia można zawrzeć na dwa sposoby:

1) albo poprzez sporządzenie jednego dokumentu (klauzula 2 artykułu 434 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej);

2) lub doręczenie przez ubezpieczyciela ubezpieczającemu na podstawie jego pisemnego lub ustnego wniosku o polisę ubezpieczeniową (zaświadczenie, zaświadczenie, pokwitowanie), podpisanego przez ubezpieczyciela. Innymi słowy ubezpieczony pisze do ubezpieczyciela wniosek o chęci ubezpieczenia czegoś, a ubezpieczyciel na podstawie tego wniosku wystawia ubezpieczonemu polisę ubezpieczeniową (zaświadczenie, zaświadczenie, paragon).

Przy zawieraniu umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel ma prawo zastosować wypracowane przez siebie lub stowarzyszenie ubezpieczycieli wzorce umowy (polisy ubezpieczeniowej) dla niektórych rodzajów ubezpieczeń.

Polisa ubezpieczeniowa. Ubezpieczyciel sporządzając umowę ubezpieczenia wystawia ubezpieczonemu polisę – dokument potwierdzający zawarcie umowy ubezpieczenia. W polisie ubezpieczyciel uwzględnia następujące informacje:

1) nazwę dokumentu - „polisa ubezpieczeniowa”;

2) nazwę, lokalizację i dane bankowe ubezpieczyciela;

3) nazwisko, imię, nazwisko lub imię i nazwisko ubezpieczającego oraz jego miejsce zamieszkania (lokalizację). Jeżeli oprócz ubezpieczającego w umowie jest również uposażony (osoba ubezpieczona), podobne dane należy podać w odniesieniu do niego;

4) wskazanie przedmiotu ubezpieczenia (odsetki ubezpieczeniowe);

5) wysokość sumy ubezpieczenia;

6) ryzyko ubezpieczeniowe;

7) wysokość składki ubezpieczeniowej (składek) oraz warunki i tryb ich opłacania;

8) okres ważności umowy ubezpieczenia;

9) tryb zmiany i rozwiązania umowy;

10) inne warunki, w tym uzupełnienia regulaminu ubezpieczenia lub wyłączenia z nich;

11) podpis ubezpieczyciela i ubezpieczającego.

Ubezpieczyciel wystawia ubezpieczającemu jednorazową lub ogólną polisę ubezpieczeniową. Na proste operacje ubezpieczeniowe wystawiana jest jednorazowa polisa - na jedną pozycję. Na przykład polityka znanego „autoobywatela”. Ubezpieczyciel wystawia ogólną polisę w przypadku systematycznego ubezpieczenia różnych przesyłek o jednorodnym mienia (towary, ładunek itp.). Jednocześnie ubezpieczenie na podobnych warunkach przez pewien okres może, za zgodą ubezpieczonego z ubezpieczycielem, być realizowane na podstawie jednej umowy ubezpieczenia (art. 941 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Innymi słowy, ubezpieczający sporządza umowę na kilka jednorodnych operacji w odniesieniu do grupy przedmiotów w określonym okresie. Przy ubezpieczaniu w ramach polisy ogólnej, w okresie określonym w umowie, przedmiot ubezpieczenia podlega ciągłej wymianie, składki ubezpieczeniowe są opłacane okresowo. Ubezpieczenie w ramach polisy ogólnej może być realizowane również z ubezpieczeniem osobowym. Na przykład, przez pewien czas kierownik sklepu ubezpiecza (w prezencie) kupujących od wypadków. Systematyczne ubezpieczenie nabywców na okres 1 roku za zgodą ubezpieczonego (dyrektora) z ubezpieczycielem realizowane jest na podstawie jednej umowy ubezpieczenia – polisy ogólnej. Ubezpieczający zobowiązany jest, w odniesieniu do każdego przedmiotu ubezpieczenia objętego zakresem polisy ogólnej, poinformować ubezpieczyciela o informacjach zawartych w polisie w terminie przez nią przewidzianym, a w przypadku ich nieudostępnienia niezwłocznie po ich otrzymaniu. Ubezpieczający nie jest zwolniony z tego obowiązku, nawet jeśli do czasu otrzymania takiej informacji minęła już możliwość powstania szkód podlegających odszkodowaniu przez ubezpieczyciela. Na wniosek ubezpieczonego ubezpieczyciel jest zobowiązany do wystawienia polisy ubezpieczeniowej na poszczególne przesyłki mienia objęte zakresem polisy ogólnej. Jeżeli treść polisy nie jest zgodna z polisą ogólną, pierwszeństwo ma polisa ubezpieczeniowa.

W ramach umowy ubezpieczenia strony zobowiązują się do wykonania określonych czynności (art. 929, 934 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej), co jest uważane przez prawników za znak zgodności umowy. porozumienie konsensualne uważa się za ważne od momentu uzgodnienia wszystkich istotnych warunków umowy.

Niezbędne warunki umowy ubezpieczenia majątkowego oraz umowy ubezpieczenia osobowego reguluje art. 942 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Transakcja jest uważana za nieważną, jeśli przynajmniej jeden z istotnych warunków nie jest zawarty w umowie ubezpieczenia.

Na zakończenie umowy ubezpieczenia mienia musi dojść do porozumienia pomiędzy ubezpieczonym a ubezpieczycielem:

1) na określonym majątku lub innym interesie majątkowym będącym przedmiotem ubezpieczenia;

2) o charakterze zdarzenia, którego zajście jest objęte ubezpieczeniem (zdarzenie ubezpieczeniowe);

3) od wysokości sumy ubezpieczenia;

4) na czas trwania umowy.

Na zakończenie umowy ubezpieczenia osobowego musi dojść do porozumienia pomiędzy ubezpieczonym a ubezpieczycielem:

1) o ubezpieczonym;

2) o charakterze zdarzenia, w przypadku którego zajścia w życiu ubezpieczonego jest dokonywane ubezpieczenie (zdarzenie ubezpieczeniowe);

3) od wysokości sumy ubezpieczenia;

4) na czas trwania umowy.

Zasady ubezpieczenia. Warunki zawarcia umowy ubezpieczenia można określić w standardowych zasadach ubezpieczenia odpowiedniego rodzaju, przyjętych, zatwierdzonych lub zatwierdzonych przez ubezpieczyciela lub stowarzyszenie ubezpieczycieli (art. 943 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej, art. 3 ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”). Zasady można określić:

1) w jednym dokumencie z umową (polisa ubezpieczeniowa);

2) na odwrocie umowy (polisa ubezpieczeniowa);

3) są załączone do umowy (polisy ubezpieczeniowej), w tym przypadku regulamin musi zostać przekazany ubezpieczającemu przy zawarciu umowy, aw umowie ubezpieczający musi poświadczyć fakt doręczenia regulaminu protokołem.

Regulamin ubezpieczenia, zgodnie z prawem, zawiera następujące postanowienia:

1) o przedmiotach ubezpieczenia;

2) na przedmiotach ubezpieczenia;

3) o zdarzeniach ubezpieczeniowych;

4) o ryzyku ubezpieczeniowym;

5) w sprawie trybu ustalania sumy ubezpieczenia;

6) o stawce ubezpieczenia;

7) od składki ubezpieczeniowej (składek ubezpieczeniowych);

8) w sprawie trybu zawierania, wykonywania i rozwiązywania umów ubezpieczenia;

9) o prawach i obowiązkach stron;

10) o ustaleniu wysokości szkody lub szkody;

11) w sprawie trybu ustalania wypłaty ubezpieczenia;

12) w przypadkach odmowy wypłaty ubezpieczenia;

13) inne postanowienia.

Zawierając umowę ubezpieczenia, ubezpieczający i ubezpieczyciel mogą uzgodnić zmianę lub wyłączenie niektórych postanowień regulaminu ubezpieczenia oraz uzupełnienie regulaminu. Ubezpieczający (uprawniony) ma prawo powoływać się w obronie swoich interesów na regulamin ubezpieczenia odpowiedniego rodzaju, do którego odwołuje się umowa ubezpieczenia (polisa ubezpieczeniowa).

Okres ważności umowy ubezpieczenia nazywa się okres obowiązywania umowy ubezpieczenia. Aby określić czas trwania umowy ubezpieczenia, stosuje się ogólne przepisy Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej: termin określa data kalendarzowa lub upływ czasu, który jest liczony w latach, miesiącach, tygodniach, dni lub godziny. Umowę ubezpieczenia można zawrzeć na okres 2 godzin, na dzień itd. (np. na czas trwania zawodów sportowych).

Rozpoczyna się okres obowiązywania umowy ubezpieczenia (część 1 artykułu 957 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej):

1) od momentu opłacenia pierwszej składki ubezpieczeniowej;

2) od innego momentu przewidzianego w umowie (np. od momentu zaistnienia jakiegokolwiek zdarzenia).

Umowa ubezpieczenia jest realna umowa, który zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej zaczyna działać od momentu przeniesienia za jego pośrednictwem mienia lub środków finansowych. Umowa może przewidywać inny tryb jej wejścia w życie (art. 957 kc Federacji Rosyjskiej), w tym uzgodnienie wszystkich istotnych warunków iw każdym innym momencie. Ubezpieczeniem przewidzianym w umowie ubezpieczenia objęte są zdarzenia ubezpieczeniowe, które nastąpiły po wejściu w życie umowy ubezpieczenia, chyba że umowa przewiduje inny okres rozpoczęcia ubezpieczenia.

Rozwiązanie umowy ubezpieczenia. Po upływie terminu określonego w umowie ubezpieczenia umowa ubezpieczenia traci ważność, a zobowiązania zaciągnięte przez ubezpieczyciela na podstawie umowy uważa się za spełnione, nawet jeśli zdarzenia ubezpieczeniowe nie wystąpiły i ubezpieczyciel nie dokonał płatności . Jeżeli koniec obowiązywania umowy ubezpieczenia przypada na weekend lub dzień wolny od pracy, umowę uważa się za rozwiązaną następnego dnia roboczego. Na przykład, jeżeli umowa ubezpieczenia wygasa w sobotę 29 kwietnia, a zdarzenie ubezpieczeniowe ma miejsce we wtorek 2 maja, to uznaje się, że umowa wygasła dopiero w środę 3 maja.

Umowa ubezpieczenia może: zakończyć wcześniej (art. 958 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej): umowa ubezpieczenia wygasa przed datą jej zawarcia, jeżeli po jej wejściu w życie zniknęła możliwość zdarzenia ubezpieczeniowego i ustało ryzyko ubezpieczeniowe z powodu okoliczności innych niż zdarzenie ubezpieczeniowe. Okoliczności te obejmują:

1) utratę ubezpieczonego mienia z przyczyn innych niż zajście zdarzenia ubezpieczeniowego;

2) wypowiedzenia zgodnie z ustaloną procedurą prowadzenia działalności gospodarczej przez osobę, która ubezpieczyła ryzyko działalności gospodarczej lub ryzyko odpowiedzialności cywilnej związanej z tą działalnością;

3) odmowę ubezpieczającego (uprawnionego) odstąpienia od umowy ubezpieczenia w każdym czasie, jeżeli do chwili odmowy możliwość zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego nie ustała z uwagi na powyższe okoliczności.

Tym samym wcześniejsze rozwiązanie umowy ubezpieczenia może nastąpić z przyczyn obiektywnych (niezależnych od woli ubezpieczonego) lub subiektywnych. obiektywny powód jest zanik konieczności ubezpieczenia z powodu ustania możliwości zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego z powodu okoliczności niezwiązanych z ubezpieczonym zdarzeniem. W przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy ubezpieczenia z ww. okoliczności ubezpieczycielowi przysługuje część składki ubezpieczeniowej proporcjonalnie do czasu trwania ubezpieczenia.

W przypadku wcześniejszej odmowy ubezpieczonego (uprawnionego) od umowy ubezpieczenia składka ubezpieczeniowa zapłacona ubezpieczycielowi nie podlega zwrotowi, chyba że umowa stanowi inaczej.

Na mocy odrębnych ustaw okres ubezpieczenia określają te ustawy. Np. okres obowiązywania umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OSAGO) wynosi 1 rok, z wyjątkiem przypadków, dla których to samo prawo przewiduje inne okresy obowiązywania takiej umowy. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego ulega automatycznemu przedłużeniu na kolejny rok, jeżeli ubezpieczający nie powiadomił ubezpieczyciela o odmowie jej przedłużenia nie później niż 2 miesiące przed wygaśnięciem tej umowy, nawet jeśli ubezpieczający zwlekał z zapłatą składki ubezpieczeniowej na następny rok (ale nie więcej niż 30 dni).

Prawa ubezpieczonego. Ubezpieczony ma prawo:

1) żądać usług ubezpieczeniowych, a ubezpieczyciel posiadający licencję na wymagany rodzaj ubezpieczenia nie ma prawa odmówić;

2) otrzymywać od ubezpieczyciela informacje dotyczące jego stabilności finansowej i niebędące tajemnicą handlową;

3) ubezpieczyć swoje mienie i życie zarówno u jednego ubezpieczyciela, jak i u kilku ubezpieczycieli (koasekuracja);

4) wyznaczyć beneficjentów (osoby fizyczne lub prawne) do otrzymywania wypłat z tytułu ubezpieczenia z tytułu umów ubezpieczenia;

5) zastąpić ubezpieczonego lub uprawnionego;

6) otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego w granicach sumy ubezpieczenia określonej w umowie z chwilą zajścia przewidzianych w umowie zdarzeń ubezpieczeniowych;

7) otrzymania odszkodowania pieniężnego w przypadku świadczenia przez ubezpieczyciela usług złej jakości zgodnie z ustawą „O ochronie praw konsumentów”;

8) zrekompensować szkody moralne;

9) wystąpić do sądu o ochronę praw wynikających z umowy ubezpieczenia.

Obowiązki ubezpieczonego. Zawierając umowę ubezpieczenia, ubezpieczony ma obowiązki zgodnie z prawem (art. 944 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Ubezpieczony zobowiązany w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia poinformować ubezpieczyciela o znanych ubezpieczonemu okolicznościach, które są istotne dla ustalenia prawdopodobieństwa zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego oraz wysokości ewentualnych szkód powstałych w wyniku jego wystąpienia (ryzyko ubezpieczeniowe), jeżeli okoliczności te są nieznane i nie powinny być znane ubezpieczycielowi. W trakcie zawierania umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel dowiaduje się o określonych istotnych okolicznościach: zadaje ubezpieczającemu pytania, a ubezpieczający odpowiada lub ubezpieczyciel zwraca się do ubezpieczającego na piśmie. Wówczas wyjaśnione istotne okoliczności ubezpieczyciel określa w umowie ubezpieczenia (polisie ubezpieczeniowej) lub w swoim pisemnym wniosku. Np. przy ubezpieczaniu mieszkania, jeśli ubezpieczający w momencie podpisywania umowy ubezpieczenia wie, że planuje usunąć ścianę oddzielającą dwa pokoje w trakcie trwania umowy, aby uzyskać jedną dużą sypialnię, jest to istotna okoliczność. W takim przypadku wzrasta prawdopodobieństwo zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, ponieważ usuwana ściana może stanowić konstrukcję nośną, a w efekcie całe mieszkanie może zostać zniszczone. W przypadku zawarcia umowy ubezpieczenia przy braku odpowiedzi ubezpieczonego na pytania ubezpieczyciela, ubezpieczyciel nie może następnie żądać rozwiązania umowy lub jej unieważnienia z uwagi na to, że okoliczności te nie zostały zgłoszone przez ubezpieczonego. Jeżeli po zawarciu umowy ubezpieczenia zostanie ustalone, że ubezpieczający świadomie przekazał ubezpieczycielowi nieprawdziwe informacje o powyższych okolicznościach, ubezpieczyciel ma prawo żądać unieważnienia umowy. Ubezpieczyciel nie może żądać unieważnienia umowy ubezpieczenia, jeżeli okoliczności, o których ubezpieczający milczał, już ustały. Aby umowa ubezpieczenia weszła w życie, ubezpieczający jest zobowiązany do zapłaty ubezpieczycielowi składki ubezpieczeniowej (klauzula 1, art. 954 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

W okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia mienia ubezpieczony (uprawniony) jest zobowiązany do niezwłocznego poinformowania (powiadomienia) ubezpieczyciela o istotnych zmianach, o których dowiedział się w okolicznościach zgłoszonych ubezpieczycielowi przy zawarciu umowy, jeżeli te zmiany mogą znacząco wpłynąć na wzrost ryzyka ubezpieczeniowego (klauzula 1 art. 959 kc RF). Na przykład, jeśli ubezpieczający w momencie zawierania umowy ubezpieczenia nie wiedział, że później wpadnie na pomysł przebudowy mieszkania, a gdy umowa się rozpoczęła, ubezpieczający zdecydował się usunąć ścianę wewnętrzną, musi powiadomić o tym ubezpieczyciela. Niedopełnienie tego obowiązku daje ubezpieczycielowi prawo do odmowy wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego.

Ubezpieczający na podstawie umowy ubezpieczenia mienia zobowiązany jest do poinformowania ubezpieczyciela o wszystkich zawartych umowach ubezpieczenia tego samego mienia od kilku ubezpieczycieli.

Ubezpieczający jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa ubezpieczonego mienia w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia.

W przypadku zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego ubezpieczający zobowiązany jest do:

1) podejmować w danych okolicznościach działania w celu zmniejszenia ewentualnych strat;

2) poinformować ubezpieczyciela o wystąpieniu zdarzenia ubezpieczeniowego (klauzula 1, art. 961 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) w terminach określonych w umowie ubezpieczenia. Jeżeli ubezpieczający powiadomił ubezpieczyciela ustnie, musi następnie potwierdzić taką wiadomość na piśmie;

3) postępować zgodnie z instrukcjami ubezpieczyciela dotyczącymi podejmowania działań mających na celu ograniczenie szkód w razie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego;

4) wezwać właściwe organy (policję, państwowy nadzór pożarowy, służby ratownicze itp.) na miejsce zdarzenia ubezpieczeniowego.

Jeżeli ubezpieczający celowo nie podjął racjonalnych i dostępnych środków w celu ratowania i zachowania ubezpieczonego mienia w celu zmniejszenia szkód, ubezpieczyciel jest prawnie zwolniony z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego w całości lub w części.

Ubezpieczony musieć przekazać ubezpieczycielowi wszystkie dokumenty i dowody oraz poinformować go o wszystkich informacjach niezbędnych do wykonania prawa do roszczenia, które przeszło przez subrogację (klauzula 3 art. 965 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

W ramach umów ubezpieczenia majątkowego ubezpieczony musieć powiadomić ubezpieczyciela o przeniesieniu praw do ubezpieczonego mienia, jeżeli interes podlegający ubezpieczeniu jednej osoby zanika, a pojawia się druga. Na przykład, mieszkanie ubezpieczone zostaje sprzedane i ma nowego właściciela. Poprzedni właściciel stracił zainteresowanie utrzymaniem mieszkania, ale pojawił się nowy. Przenosząc prawa do ubezpieczonego mieszkania, nowy właściciel nie musi zawierać nowej umowy ubezpieczenia, ponieważ ma prawo jedynie pisemnie powiadomić ubezpieczyciela. W takim przypadku ubezpieczyciel nie ma prawa sprzeciwić się przeniesieniu praw z umowy ubezpieczenia ani żądać zmiany warunków umowy. Jeżeli mienie jest ubezpieczone w ramach polisy ogólnej, to ubezpieczający jest zobowiązany do przekazania ubezpieczycielowi informacji określonych w polisie dotyczących każdej ubezpieczonej części mienia (klauzula 2, art. 941 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Ubezpieczającemu nie przysługuje wypłata ubezpieczenia, jeżeli zdarzenie ubezpieczeniowe nastąpi:

1) w wyniku umyślnego działania (działania lub zaniechania) ubezpieczającego, które spowodowało zajście zdarzenia ubezpieczeniowego;

2) w wyniku (np. przy ubezpieczaniu pojazdu) prowadzenia pojazdu przez ubezpieczającego pod wpływem alkoholu, narkotyków lub zatrucia toksycznego lub przekazania kontroli osobie, która jest w stanie zatrucia alkoholowego, narkotycznego lub toksycznego lub osobie, która nie ma prawa kierować tym pojazdem;

3) w wyniku narażenia na wybuch jądrowy, promieniowanie lub skażenie promieniotwórcze;

4) w wyniku działań wojennych, a także manewrów lub innych środków wojskowych;

5) w wyniku wojny domowej, niepokojów społecznych lub strajków.

Prawa ubezpieczyciela. Przy zawieraniu umowy ubezpieczenia mienia lub umowy ubezpieczenia osobowego ubezpieczyciel ma prawo do oceny ryzyka (art. 945 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Ubezpieczyciel musi wiedzieć, ile ryzykuje, biorąc na siebie obowiązki ochrony ryzyka. Ubezpieczyciel przy zawieraniu umowy ubezpieczenia mienia ma prawo dokonać oględzin ubezpieczonego mienia, aw razie potrzeby zlecić badanie w celu ustalenia jego rzeczywistej wartości. Przy zawieraniu umowy ubezpieczenia osobowego ubezpieczyciel ma prawo przeprowadzić badanie ubezpieczonego w celu oceny faktycznego stanu jego zdrowia.

Obowiązki ubezpieczyciela. Ubezpieczyciel jest zobowiązany do przyjęcia do ubezpieczenia wszystkich przedmiotów prawa do wykonywania działalności ubezpieczeniowej, na które posiada zezwolenie, czyli licencję. Ubezpieczyciel nie ma prawa odmówić ubezpieczonemu, jeśli wystąpił do niego z wnioskiem o ubezpieczenie osobowe lub np. o ubezpieczenie na podstawie ustawy OSAGO.

Z chwilą zaistnienia zdarzenia określonego w umowie ubezpieczyciel zobowiązany jest do naprawienia szkody wyrządzonej przez te zdarzenia ubezpieczonemu lub do zapłaty całej kwoty określonej umową w terminie określonym umową lub prawem. Ubezpieczyciel po otrzymaniu zawiadomienia o zdarzeniu ubezpieczeniowym od ubezpieczonego zobowiązany jest sporządzić dwa egzemplarze aktu ubezpieczenia (zaświadczenie o nagłym wypadku) i dołączyć do niego akty oględzin, akty dewaluacji przedmiotów majątkowych, akty niszczenia bezwartościowych uszkodzone mienie, a także kalkulacje wysokości szkody i odszkodowania ubezpieczeniowego. Ubezpieczyciel przesyła jeden egzemplarz ustawy do ubezpieczonego. Jeżeli ubezpieczyciel nie dokonał wypłaty ubezpieczenia w ustalonym terminie, zobowiązany jest zapłacić ubezpieczającemu karę pieniężną w wysokości 1% kwoty wypłaty ubezpieczenia za każdy dzień zwłoki.

Jeżeli ubezpieczający poniósł nakłady w trakcie działań mających na celu złagodzenie szkody ze zdarzenia objętego ubezpieczeniem, nawet jeśli próby załagodzenia szkody nie powiodły się, ubezpieczyciel jest zobowiązany do wypłaty ubezpieczającemu odszkodowania za poniesione straty. Ubezpieczyciel jest zobowiązany do przestrzegania tajemnicy ubezpieczenia (art. 139, 150 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Nie ma prawa ujawniać informacji uzyskanych w wyniku swojej działalności zawodowej o ubezpieczonym, ubezpieczonym i uprawnionym, stanie ich zdrowia i życia osobistego oraz stanie majątkowym tych osób. Ubezpieczyciel jest zobowiązany do naprawienia szkód spowodowanych tymi działaniami, jeżeli ujawnił tajemnice handlowe lub inne tajemnice służbowe.

Prawa beneficjenta. Prawa i obowiązki wynikające z umowy ubezpieczenia powstają dla uprawnionego tylko wtedy, gdy wyrazi na to zgodę. Jeżeli osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia, nie chce zostać uprawnionym, może zrzec się praw uprawnionego.

Obowiązki beneficjenta. Uprawniony, któremu przysługuje prawo do oczekiwanego odszkodowania ubezpieczeniowego wynikającego z umowy ubezpieczenia, nabywa nie tylko prawa, ale i obowiązki. Ubezpieczający po zawarciu umowy może z dowolnej przyczyny całkowicie odstąpić od wykonywania swoich dalszych zobowiązań. W takim przypadku uprawniony przejmuje obowiązki ubezpieczonego. Aby umowa ubezpieczenia mogła wejść w życie, beneficjent jest zobowiązany do zapłaty ubezpieczycielowi składki ubezpieczeniowej (klauzula 1, art. 954 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej), jeżeli ubezpieczony tego nie zrobił. Jeżeli ubezpieczony nie poinformował ubezpieczyciela o istotnych zmianach okoliczności, które pociągają za sobą zmianę ubezpieczonego ryzyka, to uprawniony jest do tego zobowiązany, gdyż w przeciwnym razie umowa ubezpieczenia zostanie rozwiązana zgodnie z prawem, ponadto wszystkie straty spowodowane jego wypowiedzeniem będą musiały zostać zrekompensowane. Lub jeżeli po wystąpieniu zdarzenia ubezpieczeniowego ubezpieczony nie powiadomił o tym ubezpieczyciela, uprawniony jest zobowiązany do poinformowania go o tym (klauzula 1, art. 961 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Uprawniony, a także ubezpieczony, w momencie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, są zobowiązani do podjęcia wszelkich racjonalnych i możliwych w danej sytuacji środków w celu zmniejszenia szkód, stosując się do ewentualnych instrukcji ubezpieczyciela (klauzula 1, art. 962). Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej). Uprawniony zobowiązany jest w przypadku bezczynności ubezpieczonego udokumentować fakt zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego. Uprawniony, jak również ubezpieczony, są zobowiązani do przekazania ubezpieczycielowi wszelkich dokumentów i dowodów oraz udzielenia mu wszelkich informacji niezbędnych do wykonania prawa roszczenia, które przeszło w drodze subrogacji (klauzula 3 art. 965 kodeksu cywilnego Federacja Rosyjska).

Ubezpieczyciel, oceniając swoją zdolność do wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego, określa ryzyko zobowiązań zaciągniętych przed zawarciem umowy ubezpieczenia. W tym celu przeprowadza oględziny ubezpieczonego mienia lub badanie osoby ubezpieczonej, po czym przyjmuje (lub nie przyjmuje) ryzyko ubezpieczenia. Np. właściciel nieruchomości ubezpieczył mieszkanie na wypadek jego zniszczenia w wyniku nieprzewidzianych pożarów, upadku jakichkolwiek przedmiotów. Jednocześnie ubezpieczyciel ocenił ryzyko: pożary w tym rejonie zdarzają się dość rzadko, samoloty lecące w powietrzu nie spadają, więc ryzyko zniszczenia mieszkania jest znikome. Jednak w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia okoliczności mogą ulec zmianie, w wyniku czego ryzyko ubezpieczyciela wzrośnie: nagle właściciel ubezpieczonego mieszkania postanawia przebudować i usunąć jedną ze ścian w celu powiększenia salonu , a ta ściana jest konstrukcją nośną, z powodu której naruszenie może zawalić się całe mieszkanie . Konsekwencje wzrostu ryzyka ubezpieczeniowego w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia określone są w art. 959 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z tym artykułem w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia majątkowego ubezpieczony (uprawniony) jest zobowiązany do niezwłocznego poinformowania ubezpieczyciela o istotnych zmianach, o których dowiedział się w okolicznościach zgłoszonych ubezpieczycielowi przy zawieraniu umowy , czy zmiany te mogą znacząco wpłynąć na wzrost ryzyka ubezpieczeniowego. Za istotne uznaje się zmiany określone w umowie ubezpieczenia (polisie ubezpieczeniowej) oraz w zasadach ubezpieczenia przekazanych ubezpieczonemu. Ponowne zaplanowanie mieszkania jest istotną zmianą, w wyniku której wzrasta ryzyko ubezpieczyciela, a ubezpieczony ma obowiązek go o tym powiadomić. Ubezpieczyciel zawiadomiony przez ubezpieczonego (uprawnionego) o okolicznościach powodujących wzrost ubezpieczonego ryzyka ma prawo żądać zmiany warunków umowy ubezpieczenia lub opłacenia dodatkowej składki ubezpieczeniowej proporcjonalnie do wzrostu ryzyka. Jeżeli ubezpieczający (uprawniony) sprzeciwia się zmianie warunków umowy ubezpieczenia lub dopłacie składki ubezpieczeniowej, ubezpieczyciel ma prawo żądać rozwiązania umowy na zasadach przewidzianych w rozdz. 29 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Jeżeli ubezpieczający lub uprawniony nie powiadomili ubezpieczyciela o wzroście ryzyka ubezpieczeniowego, ubezpieczyciel ma prawo żądać wypowiedzenia umowy ubezpieczenia oraz odszkodowania za szkody spowodowane wypowiedzeniem umowy (klauzula 5, art. 453 Kodeksu Cywilnego). Kodeks Federacji Rosyjskiej). Ubezpieczycielowi nie przysługuje prawo żądania rozwiązania umowy ubezpieczenia, jeżeli ustały już okoliczności powodujące wzrost ubezpieczonego ryzyka. Na przykład właściciel mieszkania najpierw zdecydował się na przebudowę, a potem zmienił zdanie na ten temat.

Innymi przykładami wzrostu ryzyka ubezpieczeniowego w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia jest zmiana właściciela nieruchomości w wyniku wywłaszczenia, leasingu, składowania, zastawu, zmiany lokalizacji, remontu itp.

W przypadku ubezpieczenia osobowego skutki zmiany ubezpieczonego ryzyka w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia mogą wystąpić tylko wtedy, gdy są wyraźnie przewidziane w umowie.

Stosunki prawne wynikające z zawarcia umowy ubezpieczenia osobowego reguluje art. 934 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. W przypadku wystąpienia zdarzeń ubezpieczeniowych przewidzianych umową ubezpieczenia osobowego, jedna ze stron (ubezpieczyciel) zobowiązuje się zapłacić drugiej stronie (ubezpieczonemu) sumę ubezpieczenia określoną w umowie. Umowa jest ważna pod warunkiem, że ubezpieczający w trakcie wykonywania umowy ubezpieczenia zapłacił ubezpieczycielowi wynagrodzenie - składkę ubezpieczeniową określoną w umowie.

Zdarzenia ubezpieczeniowe, z których każde musi być określone w umowie, mogą być:

1) wyrządzenie szkody na życiu lub zdrowiu ubezpieczonego lub innego obywatela (ubezpieczonego) wskazanego w umowie;

2) osiągnięcie przez ubezpieczonego określonego wieku;

3) wystąpienie w życiu ubezpieczającego innego zdarzenia (zdarzenia ubezpieczeniowego) przewidzianego umową.

Prawo do otrzymania sumy ubezpieczenia przysługuje osobie, na rzecz której zawierana jest umowa. Umowę ubezpieczenia osobowego może zawrzeć ubezpieczony:

1) na korzyść samego ubezpieczającego, gdy ubezpieczający sam wyznacza siebie jako ubezpieczonego, tj. jedna osoba jest jednocześnie ubezpieczającym i ubezpieczonym;

2) na rzecz ubezpieczonego, gdy ubezpieczający wskazuje nie siebie jako ubezpieczonego, ale inną osobę, której życiem ubezpieczający jest zainteresowany, np. żona-ubezpieczona jako ubezpieczonego wskazuje męża lub matkę – ubezpieczony wyznacza dziecko jako ubezpieczonego.

Cechą umowy ubezpieczenia osobowego jest obecność w niej osoby ubezpieczonej. Ubezpieczający ma prawo do wyznaczenia beneficjenta, którym może być osoba ubezpieczona. Jeżeli ubezpieczający chce wyznaczyć beneficjenta innego niż ubezpieczony, może to zrobić tylko pod jednym warunkiem: za pisemną zgodą ubezpieczonego (art. 934 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). W przypadku braku takiej zgody umowa może zostać uznana za nieważną na roszczenie ubezpieczonego, aw przypadku śmierci tej osoby - na roszczenie jego spadkobierców. Beneficjentem może być kilka osób, w takim przypadku udział każdej z nich jako procent kwoty ochrony ubezpieczeniowej musi być wskazany w umowie. Jeżeli uprawniony nie jest określony w umowie, to na wypadek śmierci ubezpieczonego ochrona ubezpieczeniowa jest wypłacana spadkobiercom ubezpieczonego zgodnie z prawem.

Umowę ubezpieczenia majątkowego reguluje art. 929 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Stronami umowy ubezpieczenia majątkowego są ubezpieczyciel i ubezpieczający. W ramach umowy ubezpieczenia majątkowego jedna strona, tj. ubezpieczyciel, zobowiązuje się, za przewidziane umową wynagrodzenie (składkę ubezpieczeniową), w przypadku zaistnienia zdarzenia (zdarzenia ubezpieczeniowego) przewidzianego w umowie, wypłacić drugiej stronie - ubezpieczającemu lub innej osobie, w której korzyść z zawarcia umowy (beneficjent), powstałe w wyniku tego zdarzenia szkody w ubezpieczonym mieniu lub szkody w związku z innymi interesami majątkowymi ubezpieczonego (do wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego) w wysokości określonej w umowie (suma ubezpieczenia). Jednym z istotnych warunków umowy ubezpieczenia majątkowego jest przedmiot ubezpieczenia – odsetki majątkowe. Udział w nieruchomości - jest to interes oparty na prawie, innym akcie prawnym lub umowie o zachowanie tej nieruchomości (art. 930 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) (na przykład interes w utrzymaniu mieszkania u właściciela nieruchomości) . Umowa ubezpieczenia mienia zawarta w przypadku braku interesu ubezpieczonego lub uprawnionego w zachowaniu ubezpieczonego mienia jest nieważna. Interesy majątkowe, które można ubezpieczyć w ramach umowy ubezpieczenia majątkowego:

1) ryzyko utraty (śmierci), niedoboru lub uszkodzenia określonego mienia (art. 930 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej);

2) ryzyko odpowiedzialności za zobowiązania powstałe w wyniku wyrządzenia szkody życiu, zdrowiu lub mieniu innych osób, a w wypadkach przewidzianych prawem także odpowiedzialność z tytułu umów – ryzyko odpowiedzialności cywilnej (art. 931, 932 k.c. Federacja Rosyjska);

3) ryzyko strat z działalności gospodarczej z powodu naruszenia przez kontrahentów swoich zobowiązań przez kontrahentów lub zmiany warunków tej działalności spowodowanej okolicznościami niezależnymi od przedsiębiorcy, w tym ryzyko nieuzyskania spodziewanych dochodów - ryzyko przedsiębiorcze (art. 933 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Mienie może być ubezpieczone na podstawie umowy ubezpieczenia na rzecz osoby (ubezpieczonego lub uprawnionego), która ma interes prawny, inny akt prawny lub umowę w ochronie tego majątku (art. 930 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Umowa ubezpieczenia mienia zawarta w przypadku braku interesu ubezpieczającego lub uprawnionego w zachowaniu ubezpieczonego mienia jest nieważna. Umowa ubezpieczenia mienia na rzecz uprawnionego może być zawarta bez wskazania nazwy lub oznaczenia uprawnionego (ubezpieczenie „na koszt kogo następuje”). Zawierając taką umowę, ubezpieczający otrzymuje polisę ubezpieczeniową na okaziciela. W przypadku wykonywania przez ubezpieczającego lub beneficjenta praw wynikających z takiej umowy konieczne jest przedstawienie tej polisy ubezpieczycielowi.

Umowa ubezpieczenia mienia musi zawierać informacje o:

1) ubezpieczającego;

2) mienie do ubezpieczenia (liczba pomieszczeń, łączny metraż, opis wykończeń);

3) charakter zdarzeń objętych ubezpieczeniem (np. śmierć, strata lub uszkodzenie w wyniku pożaru, powodzi itp.);

4) suma ubezpieczenia;

5) wartość ubezpieczenia;

6) lokalizacja nieruchomości (na przykład adres parkingu (garażu) samochodu, adres nieruchomości, a także zajmowane przez nią piętro, rok budowy itp.);

7) datę ostatniej naprawy;

8) dostępność, rodzaj i stan łączności i sieci (w przypadku ubezpieczenia nieruchomości);

9) obecność zabezpieczeń i (lub) alarmów bezpieczeństwa lub przeciwpożarowych (jeśli występują, wymagany jest krótki opis);

10) inne cechy, które mają duże znaczenie dla określenia stopnia ryzyka (na przykład dla nieruchomości - obecność krat w oknach, stalowe drzwi wejściowe itp.);

11) beneficjent;

12) inne umowy ubezpieczenia tego mienia.

Umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dotyczą ubezpieczenia majątkowego. Umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej może być zawarta tylko na rzecz osoby poszkodowanej (klauzula 3, art. 931, klauzula 3, art. 932 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Cechy umowy ubezpieczenia OC jest to, że wyznaczenie beneficjenta nie jest uzależnione od woli stron umowy, strony nie mają prawa do wyznaczenia konkretnej osoby na beneficjenta.

Konkretny uprawniony w umowach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojawia się dopiero w momencie wystąpienia zdarzeń, od których ubezpieczony ubezpieczył swoją odpowiedzialność, a każdy poszkodowany musi wystąpić do ubezpieczyciela z roszczeniem o zapłatę (klauzula 1, art. 430 kc Federacja Rosyjska). Osoby pokrzywdzone mają interes majątkowy w wyniku uszczerbku na ich życiu, zdrowiu lub mieniu. W przeciwieństwie do umowy ubezpieczenia majątkowego, która zawierana jest zawsze tylko na rzecz zainteresowanego, czy też umowy ubezpieczenia osobowego, która zawierana jest również na rzecz zainteresowanego, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nigdy nie jest zawierana na rzecz zainteresowanego.

Cechą umowy ubezpieczenia ryzyka biznesowego, która dotyczy również ubezpieczenia majątkowego, jest to, że taka umowa może być zawarta wyłącznie na korzyść ubezpieczonego (art. 933 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Ubezpieczonym w ramach umowy ubezpieczenia ryzyka gospodarczego może być tylko sam przedsiębiorca, dlatego zgodnie z prawem ma on obowiązek wyznaczyć tylko siebie jako uprawnionego. W związku z tym w umowie ubezpieczenia ryzyka gospodarczego w ogóle nie jest wyznaczany beneficjent, gdyż wyznaczenie beneficjenta w takich umowach nie jest warunkiem koniecznym na mocy art. 933 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej. Umowa ubezpieczenia od ryzyka biznesowego osoby niebędącej ubezpieczającym jest nieważna.

WYKŁAD #4

Wypłata ubezpieczenia

Realizacja wypłat ubezpieczenia w przypadku zdarzeń ubezpieczeniowych jest głównym obowiązkiem ubezpieczyciela.

pod wypłata ubezpieczenia Część 3 art. 10 Ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” rozumie kwotę pieniędzy ustaloną przez prawo federalne i (lub) umowę ubezpieczenia i wypłaconą przez ubezpieczyciela ubezpieczającemu, osobie ubezpieczonej, beneficjentowi w dniu wystąpienie zdarzenia ubezpieczeniowego.

Wypłata ubezpieczenia to kwota, którą osoba faktycznie otrzymuje w każdym konkretnym przypadku w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia w ramach sumy ubezpieczenia. Aby osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia, mogła otrzymać wypłatę ubezpieczenia, konieczne jest sporządzenie określonych prawem dokumentów, które są potwierdzeniem faktu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego.

Wypłata ubezpieczenia jest wypłacana w walucie Federacji Rosyjskiej (w rublach), w niektórych przypadkach ustawodawstwo może przewidywać wyjątki od tej zasady. W przypadku opóźnienia wypłaty ubezpieczenia ubezpieczyciel, zgodnie z art. 395 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej płaci ubezpieczonemu karę (jeżeli przewiduje to regulamin, umowa ubezpieczenia) lub odsetki od niezapłaconej w terminie kwoty.

Wypłata ubezpieczenia ma nierówną nazwę w umowach ubezpieczenia osób i mienia. Zgodnie z umowami ubezpieczenia majątkowego wypłata ubezpieczenia nazywana jest odszkodowanie ubezpieczeniowe, jako ubezpieczyciel rekompensuje straty poniesione w wyniku zdarzenia ubezpieczeniowego.

W przypadku zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego przewidzianego umową ubezpieczenia mienia ubezpieczony (uprawniony) zobowiązany jest niezwłocznie lub w terminie i w sposób określony w ubezpieczeniu powiadomić ubezpieczyciela (jego przedstawiciela) o zajściu zdarzenia ubezpieczeniowego. umowa (art. 961 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Np. zadzwoń telefonicznie, bądź osobiście odwiedź ubezpieczyciela, bądź zawiadom listownie, a następnie przedstaw ubezpieczycielowi wniosek o wypłatę odszkodowania ubezpieczeniowego w związku ze zdarzeniem ubezpieczeniowym, a także oryginał polisy ubezpieczeniowej, dokumenty od właściwego organy potwierdzające zajście zdarzenia ubezpieczeniowego, jego przyczynę i okoliczności.

Ubezpieczyciel po otrzymaniu zawiadomienia od ubezpieczonego (uprawnionego) o zdarzeniu objętym ubezpieczeniem przystępuje do sporządzenia aktu ubezpieczenia (sporządzonego przez specjalistę firmy ubezpieczeniowej) lub zaświadczenia o nieszczęśliwym wypadku (sporządzonego przez specjalistę firmy komisarza wypadkowego - komisarza ds. wypadków). Ponadto ubezpieczyciel dołącza do zaświadczenia o ubezpieczeniu (certyfikat z wypadku) jako dowód akty oględzin, akty dewaluacji przedmiotów majątkowych, akty zniszczenia bezwartościowego mienia uszkodzonego, a także obliczenia wysokości szkody i odszkodowania ubezpieczeniowego.

Po zarejestrowaniu wszystkich niezbędnych dokumentów ubezpieczyciel, w terminie określonym regulaminem (umową) ubezpieczenia (zwykle od 3 do 7 dni), wypłaca ubezpieczonemu (uprawnionemu) odszkodowanie ubezpieczeniowe gotówką lub przelewem bankowym.

W przypadku powstania szkody ubezpieczyciel wypłaca kwotę szkody rzeczywistej w ramach sumy ubezpieczenia. W przypadku śmierci (zniszczenia) ubezpieczonego przedmiotu ubezpieczyciel wypłaci sumę ubezpieczenia w całości. Kwota zwrócona przez ubezpieczyciela może obejmować również inne wydatki, na przykład te, które ubezpieczony (uprawniony) poniósł wykonując polecenia ubezpieczyciela w celu zmniejszenia strat podczas ratowania mienia, nawet jeśli odpowiednie środki okazały się nieskuteczne (od Art. 962 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Umowa ubezpieczenia może przewidywać zastąpienie płatności ubezpieczeniowej (odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia) dostarczeniem mienia podobnego do utraconego mienia.

Ustawa przyznaje ubezpieczonemu (beneficjentowi) prawo do odmowy przyjęcia częściowo zniszczonego mienia na rzecz zakładu ubezpieczeń i otrzymania odszkodowania ubezpieczeniowego w wysokości pełnej sumy ubezpieczenia opuścić, od ks. porzucić - "odmowa"). Zasady rezygnacji zawarte są w Kodeksie Żeglugi Handlowej Federacji Rosyjskiej, ale nie ma ich w ogólnych zasadach ubezpieczenia.

Zgodnie z umowami ubezpieczenia osobowego, składka ubezpieczeniowa ma na mocy różnych przepisów różne nazwy (synonimy): „suma ubezpieczenia”, „rezerwa ubezpieczeniowa” i „wypłata ubezpieczenia”.

Zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej (część 1 artykułu 934), na podstawie umowy ubezpieczenia osobistego jedna ze stron (ubezpieczyciel) zobowiązuje się do zapłaty ryczałtu lub okresowej zapłaty kwoty określonej w umowie (suma ubezpieczenia) w przypadku uszczerbku na życiu lub zdrowiu ubezpieczonego lub innego obywatela (ubezpieczonego) wskazanego w umowie, osiąga on określony wiek lub zajście w jego życiu innego zdarzenia (zdarzenia ubezpieczeniowego) przewidzianego w umowie. Ustawa Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” nazywa wypłatę ubezpieczenia „suma ubezpieczenia”. Niektóre specjalne przepisy regulujące obowiązkowe ubezpieczenie noszą nazwę składki ubezpieczeniowej świadczenia ubezpieczeniowe.

Na przykład w zakresie ubezpieczenia zgodnie z częścią 11 art. 3 ustawy federalnej „O obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym od wypadków przy pracy i chorób zawodowych” obejmuje: tymczasowe renty inwalidzkie, faktyczne wypłaty ubezpieczenia oraz wypłatę dodatkowych kosztów związanych z rehabilitacją medyczną, społeczną i zawodową ubezpieczonego w przypadku bezpośrednich skutków zdarzenie objęte ubezpieczeniem. Ochrona ubezpieczeniowa na podstawie przepisów szczególnych może obejmować wypłatę emerytur, rent (kolejne płatności dokonywane w terminach określonych umową ubezpieczenia, np. roczna, półroczna, kwartalna, miesięczna lub w innych odstępach), renty (wysokość stała opłacane okresowo z umów ubezpieczenia osobowego).

W przypadkach przewidzianych prawem ubezpieczyciel może być zwolniony z obowiązku opłacania składek ubezpieczeniowych. Ubezpieczyciel ma prawo odmówić wypłaty ubezpieczenia, jeżeli ubezpieczony (uprawniony) nie dopełni obowiązku niezwłocznego powiadomienia ubezpieczyciela o zaistnieniu zdarzenia ubezpieczeniowego.

Jeżeli zdarzenie objęte ubezpieczeniem nastąpiło z zamiaru ubezpieczonego, uprawnionego lub ubezpieczonego, o ile prawo nie stanowi inaczej, wówczas ubezpieczyciel, zgodnie z częścią 1 art. 963 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej jest zwolniony z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego (lub sumy ubezpieczenia).

Rażące niedbalstwo ubezpieczonego, w wyniku którego doszło do zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, może być podstawą do zwolnienia ubezpieczyciela z wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego z tytułu umów ubezpieczenia majątkowego.

rażące zaniedbanie uważa się, że jest to przejaw oczywistego niedbalstwa, nieostrożności lub braku wykazania staranności wymaganej od niej ze względu na charakter zobowiązania i warunki obrotu. Są to sytuacje, w których dana osoba nie przewidziała wystąpienia zdarzeń niepożądanych, ale ze względu na okoliczności sprawy mógł przewidzieć lub przewidzieć, ale przeceniając swoją siłę uznał, że można temu zapobiec. W pozostałych przypadkach niedbalstwo ubezpieczającego, uprawnionego lub ubezpieczonego nie stanowi podstawy do zwolnienia go z obowiązku wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego. Powyższe przyczyny nie stanowią podstawy do zwolnienia ubezpieczyciela z obowiązku wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego z tytułu umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za wyrządzenie szkody na życiu lub zdrowiu innej osoby, gdyż wina (odpowiedzialność) sprawcy czynów niedozwolonych jest ubezpieczona.

Podstawą zwolnienia ubezpieczyciela z obowiązku wypłaty odszkodowania ubezpieczeniowego (lub sumy ubezpieczenia), o ile przepisy prawa lub umowa nie stanowią inaczej, jest również zaistnienie zdarzenia ubezpieczeniowego spowodowanego siłą wyższą, tj. nadzwyczajnymi i nieuniknionymi okolicznościami w podane warunki. Część 1 art. 963 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej przewiduje nawet szczególne przypadki siły wyższej:

1) wpływ wybuchu jądrowego, promieniowania lub skażenia promieniotwórczego;

2) działań wojennych, a także manewrów lub innych środków wojskowych;

3) wojny domowej, wszelkiego rodzaju niepokojów domowych lub strajków.

Ubezpieczyciel nie rekompensuje szkód powstałych w wyniku popełnienia przez właściwe organy czynności wyrażających wolę państwa (takich jak zajęcie, konfiskata, rekwizycja, zatrzymanie lub zniszczenie ubezpieczonego mienia na polecenie organów państwowych).

WYKŁAD #5

Charakterystyka rodzajów ubezpieczeń osobowych

Ubezpieczenia osobowe to jeden ze sposobów ochrony i kompensacji strat związanych z uszczerbkiem na zdrowiu i życiu człowieka. Przedmioty ubezpieczenia osobowego zgodnie z art. 4 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” mogą istnieć interesy majątkowe związane z:

1) z dożyciem obywateli do określonego wieku lub okresu, śmierci, wystąpienia innych zdarzeń w życiu obywateli (ubezpieczenie na życie);

2) z wyrządzeniem szkody życiu, zdrowiu obywateli, świadczeniem na ich rzecz usług medycznych (ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób, ubezpieczenie zdrowotne).

Ubezpieczenie na życie jest działem ubezpieczeń osobowych, zapewnia obowiązki ubezpieczyciela w zakresie płatności ubezpieczeniowych w przypadkach:

1) dożycie ubezpieczonego do końca okresu ubezpieczenia lub określonego w umowie ubezpieczenia wieku;

2) śmierć ubezpieczonego;

3) wygaśnięcia umowy ubezpieczenia;

4) ubezpieczony osiągnął pewien wiek;

5) śmierć żywiciela rodziny;

6) trwałe inwalidztwo;

7) płatności bieżące (renty) w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia itp.;

8) wypłaty renty (renty, renty).

Ubezpieczenie wypadkowe i chorobowe przewiduje zobowiązania ubezpieczyciela do płatności ubezpieczeniowych w ustalonej wysokości lub w wysokości częściowego lub pełnego odszkodowania za dodatkowe wydatki ubezpieczonego spowodowane zajściem zdarzenia ubezpieczeniowego (możliwe jest połączenie obu rodzajów płatności). Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z tytułu umów ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób obejmuje obowiązek zapłaty składki ubezpieczeniowej określonej w umowie ubezpieczenia lub przepisach prawa. po wystąpieniu następujących przypadków:

1) w przypadku uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego wskutek nieszczęśliwego wypadku lub choroby;

2) po śmierci ubezpieczonego wskutek nieszczęśliwego wypadku lub choroby;

3) w przypadku utraty (stałej lub czasowej) zdolności do pracy (ogólnej lub zawodowej) w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub choroby, z wyjątkiem rodzajów ubezpieczeń związanych z ubezpieczeniem zdrowotnym.

Wypadek - niezwykłe, nieprzewidziane, szczególne zdarzenie powodujące uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego w postaci uszkodzenia narządów i tkanek lub jego nieumyślną śmierć w wyniku zewnętrznego, gwałtownego, nagłego i niezależnego od poszkodowanego.

Tymczasowa niepełnosprawność - niezdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy zgodnie z umową o pracę (umową) z powodu rozstroju zdrowia. Procedura ustalania tymczasowej niezdolności do pracy, a także niepełnosprawności i choroby zawodowej jest określona przez przepisy i inne dokumenty regulacyjne Federacji Rosyjskiej.

Istnieje obowiązkowe ubezpieczenie od wypadków przy pracy, realizowane na mocy odrębnych ustaw, oraz dobrowolne ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków.

Suma ubezpieczenia w ramach umów ubezpieczenia na życie i następstw nieszczęśliwych wypadków ustalana jest w drodze porozumienia stron. Wysokość składki ubezpieczeniowej (opłaty ubezpieczeniowej) wyliczana jest w zależności od wysokości sumy ubezpieczenia, ubezpieczonych ryzyk, od których dokonywane jest ubezpieczenie (zdarzenia ubezpieczeniowe), okresu ubezpieczenia oraz stawek taryfowych. Stawka ubezpieczenia uzależniona jest od wieku, zawodu ubezpieczonego, a także innych czynników wpływających na stopień ryzyka zdarzenia ubezpieczeniowego. Płatność za ubezpieczenie osobowe odbywa się w następujący sposób: gotówką, przelewem bankowym lub w inny sposób za zgodą stron, który nie jest sprzeczny z obowiązującym prawem. Umowa wchodzi w życie następnego dnia po dniu opłacenia pierwszej (jednorazowej) składki ubezpieczeniowej, z możliwością ustalenia innego terminu wejścia w życie Umowy.

Ubezpieczenie na dożycie - Jest to rodzaj ubezpieczenia ludzkiego na życie, w którym zdarzeniem ubezpieczeniowym jest śmierć osoby ubezpieczonej lub dożycie przez nią określonego wieku. Z chwilą zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego „osiągnięcia określonego wieku” ubezpieczonemu wypłacana jest ochrona ubezpieczeniowa w wysokości ustalonej w umowie sumy ubezpieczenia. W przypadku wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego „śmierć ubezpieczonego” ochrona ubezpieczeniowa wypłacana jest uprawnionemu w wysokości ustalonej w umowie sumy ubezpieczenia. Ubezpieczony zawiera umowę ubezpieczenia z ubezpieczycielem na określony czas (1, 2 lata itp.), wyznacza osobę ubezpieczoną, uposażonego, wskazuje wysokość sumy ubezpieczenia, którą chce zgromadzić na ten okres. W tym przypadku ubezpieczonym może być on sam lub inna osoba, której życiem jest zainteresowany. Wtedy ubezpieczony oszczędza pieniądze, jak w kasie oszczędnościowej, tylko ubezpieczyciel pełni funkcje kasy oszczędnościowej. A ten rodzaj akumulacji różni się od bankowego tym, że życie ubezpieczonego jest ubezpieczone na całą pożądaną sumę pieniędzy, chociaż ubezpieczony będzie ją oszczędzał przez długi czas. Znaczenie takiej kumulacji polega na tym, że w przypadku śmierci ubezpieczonego na jakimkolwiek etapie gromadzenia pieniędzy, wówczas suma ubezpieczenia zostanie wypłacona uprawnionemu w całości.

Okres akumulacji sam ustala ubezpieczonego w terminach, których czas trwania zapewnia ubezpieczyciel. Na koniec trwania umowy ubezpieczony (lub uposażony w przypadku śmierci ubezpieczonego) otrzymuje skumulowaną kwotę wraz z odsetkami, które ubezpieczyciel nalicza od wpłaconych składek ubezpieczeniowych. Zainteresowanie - jest to część dochodu z inwestycji otrzymanego przez ubezpieczyciela z lokowania rezerw ubezpieczeniowych (ust. 2 ust. 6 art. 10 ustawy Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”).

Współcześni ubezpieczyciele oferują wiele opcji kumulacyjnego ubezpieczenia na życie, które można łączyć z ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków, poważnych chorób itp. Jeżeli ubezpieczony chce wypowiedzieć akumulowaną umowę ubezpieczenia, może pod pewnymi warunkami zażądać od ubezpieczyciela zwrotu zgromadzonych środków.

WYKŁAD #6

Ubezpieczenie mienia

Obecnie ubezpieczyciele oferują zawieranie umów ubezpieczenia różnych mienia, w którego zachowaniu ubezpieczony ma interes ubezpieczeniowy: nieruchomości, transport, ładunek, rzeczy osobiste (np. futra), sprzęt elektroniczny, telefony komórkowe, meble , sprzęt gospodarstwa domowego, urządzenia elektryczne, wartości towarowo-materiałowe (wyroby gotowe, surowce, zapasy towarowe), uprawy, zwierzęta domowe itp. Lista mienia, z którego korzysta współczesny obywatel jest dość obszerna, ale ubezpieczyciel zobowiązuje się do nie ubezpieczaj żadnej własności. Ubezpieczyciel nie może brać ubezpieczenia np. dokumentów i ksiąg handlowych, gotówki i papierów wartościowych, rękopisów, rysunków, fotografii, slajdów, modeli, makiety, roślin domowych, nasion, sadzonek, ptaków domowych, akwariów itp. Nie obejmuje ubezpieczenie to takie mienie, które znajduje się na terenie, na którym często występują klęski żywiołowe, a także mienie znajdujące się w miejscach publicznych (w szopach, piwnicach, piwnicach, korytarzach, klatkach schodowych, strychach itp.).

Wszystkie rodzaje ubezpieczeń majątkowych dzielą się na Istnieją trzy główne rodzaje umów ubezpieczenia majątkowego:

1) umowa ubezpieczenia mienia;

2) umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;

3) umowa ubezpieczenia ryzyka gospodarczego.

Umowy te mają swoją specyfikę wykonania na

etap zawierania umowy, przy wypłacie odszkodowania ubezpieczeniowego.

Zawierając umowę ubezpieczenia mienia ubezpieczony (beneficjent) musi mieć interes w zachowaniu ubezpieczonego mienia, w przeciwnym razie umowa taka jest nieważna (art. 930 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

z tytułu odsetek ubezpieczeniowych należy rozumieć interes ubezpieczonego lub uprawnionego w zachowaniu mienia. Ubezpieczyciel jest zobowiązany do ustalenia istnienia interesu podlegającego ubezpieczeniu u ubezpieczających w momencie zawierania umowy ubezpieczenia (pismo informacyjne Prezydium Naczelnego Sądu Arbitrażowego Federacji Rosyjskiej z dnia 28 listopada 2003 r. Nr 75 „Przegląd praktyki rozpatrywania przez sądy sporów związanych z wykonywaniem umów ubezpieczenia”; klauzula 1, art. 65 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr 95-FZ (Kodeks postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej).

Ryzyka podlegające ubezpieczeniu w ramach umów ubezpieczenia majątkowego i zdarzeń ubezpieczeniowych omówione są w wykładzie „Ryzyka ubezpieczeniowe, zdarzenia ubezpieczeniowe”. Wysokość sumy ubezpieczenia omawiana jest w wykładzie „Suma ubezpieczenia, wypłata ubezpieczenia”. W granicach kwoty (suma ubezpieczenia) określonej umową straty są rekompensowane ubezpieczonemu lub innej osobie, na rzecz której umowa została zawarta (beneficjentowi).

Przedmiot ubezpieczenia środki transportu naziemnego, są interesy majątkowe osoby, na której ubezpieczenie jest zawarta umowa, związane z posiadaniem, użytkowaniem, zbyciem pojazdu, w wyniku uszkodzenia lub zniszczenia (kradzieży, kradzieży) pojazdu naziemnego. Ubezpieczenie transportu lądowego to zestaw rodzajów ubezpieczeń, które zakładają zobowiązanie ubezpieczyciela do naprawienia szkody (w całości lub w części) wyrządzonej przedmiocie ubezpieczenia.

Przedmiot ubezpieczenia środki transportu lotniczego są interesy majątkowe osoby, z którą zawarto umowę ubezpieczenia, związane z posiadaniem, użytkowaniem, zbyciem statku powietrznego, w związku z uszkodzeniem lub zniszczeniem (uprowadzeniem, kradzieżą) środka transportu lotniczego, w tym silników, mebli, wyposażenia wnętrz, wyposażenia itp. Ubezpieczenie transportu lotniczego to zbiór rodzajów ubezpieczeń, które przewidują obowiązek ubezpieczyciela naprawienia szkody (w całości lub w części) wyrządzonej przedmiocie ubezpieczenia.

Przedmiot ubezpieczenia środki transportu wodnego są interesy majątkowe osoby, na którą umowa ubezpieczenia jest zawarta (ubezpieczonego), związane z posiadaniem, używaniem, zbyciem jednostki pływającej, w związku z uszkodzeniem lub zniszczeniem (uprowadzeniem, kradzieżą) środka transportu wodnego, w tym silników olinowania, wyposażenia wnętrz, wyposażenia itp. Ubezpieczenie transportu wodnego to zestaw rodzajów ubezpieczeń, które przewidują obowiązek ubezpieczyciela naprawienia szkody (w całości lub części) wyrządzonej przedmiocie ubezpieczenia.

Ubezpieczenie Cargo to zbiór rodzajów ubezpieczeń, które uwzględniają zobowiązania ubezpieczyciela do wypłaty składek ubezpieczeniowych w wysokości pełnego lub częściowego odszkodowania za szkody wyrządzone przedmiocie ubezpieczenia. Jednocześnie przedmiot ubezpieczenia ładunek są interesy majątkowe osoby, na którą umowa ubezpieczenia jest zawarta (ubezpieczonego), związane z posiadaniem, użytkowaniem, rozporządzaniem ładunkiem, w związku z uszkodzeniem lub zniszczeniem (zagubieniem) ładunku (towaru, bagażu lub innego ładunku ) niezależnie od sposobu jego transportu. Ubezpieczenie Cargo to zbiór rodzajów ubezpieczeń, które zakładają zobowiązanie ubezpieczyciela do naprawienia szkody (w całości lub w części) wyrządzonej przedmiocie ubezpieczenia.

Przedmiotem ubezpieczenia są interesy majątkowe osoby, z którą zawierana jest umowa ubezpieczenia (ubezpieczonego), związane z posiadaniem, rozporządzaniem, użytkowaniem mienia, z powodu uszkodzenia lub zniszczenia mienia innego niż środki transportu lotniczego, wodnego, cargo.

Ubezpieczenie od ryzyka finansowego jest zbiorem rodzajów ubezpieczeń, które przewidują zobowiązania ubezpieczyciela do wypłat ubezpieczenia w wysokości pełnego lub częściowego odszkodowania z tytułu utraty dochodu (dodatkowych kosztów) osoby, na którą umowa ubezpieczenia jest zawarta (ubezpieczonego), spowodowane następującymi zdarzeniami:

1) wstrzymanie produkcji lub zmniejszenie wielkości produkcji w wyniku określonych zdarzeń;

2) utrata pracy (dla osób fizycznych);

3) upadłość;

4) nieprzewidziane wydatki;

5) niewykonanie (nienależyte wykonanie) zobowiązań umownych przez kontrahenta ubezpieczonego będącego wierzycielem w transakcji;

6) koszty (wydatki) sądowe poniesione przez ubezpieczonego;

7) inne wydarzenia.

WYKŁAD #7

Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej

Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej przed osobami trzecimi to rodzaj ubezpieczenia majątkowego. Przedmiotem ubezpieczenia są interesy majątkowe osoby, z którą zawierana jest umowa ubezpieczenia (ubezpieczonego) związane z obowiązkiem tej ostatniej, w trybie ustanowionym przez prawo cywilne, naprawienia wyrządzonej przez nią szkody osobom trzecim . Przedmiotem ubezpieczenia jest osoba - nosiciela odpowiedzialności cywilnej.

Przedmiot ubezpieczenia odpowiedzialność cywilna właścicieli pojazdów są interesy majątkowe osoby, na której ubezpieczenie zawarta jest umowa (ubezpieczonego), związane z obowiązkiem tej ostatniej, zgodnie z procedurą ustanowioną przez prawo cywilne, do naprawienia szkody wyrządzonej przez nią osobom trzecim w związku z użytkowaniem pojazdu mechanicznego.

Przedmiot ubezpieczenia odpowiedzialność cywilna przewoźnika czy interesy majątkowe osoby, na której ubezpieczenie jest zawarta umowa (ubezpieczonego), wiążą się z obowiązkiem tej ostatniej, w trybie ustanowionym przez prawo cywilne, naprawienia szkody wyrządzonej osobom trzecim w związku z korzystanie ze środka transportu przez ubezpieczonego pełniącego rolę przewoźnika.

Przedmiot ubezpieczenia odpowiedzialność cywilna przedsiębiorstw – źródła zwiększonego zagrożenia czy interesy majątkowe osoby, na którą umowa ubezpieczenia jest zawarta (ubezpieczonego) są związane z obowiązkiem tej ostatniej, zgodnie z procedurą ustanowioną przez prawo cywilne, do naprawienia szkód wyrządzonych środowisku i osobom trzecim w związku z tym z czynnościami ubezpieczonego, które stanowią zagrożenie dla innych.

Przedmiot ubezpieczenia odpowiedzialność zawodowa są interesy majątkowe osoby fizycznej, na podstawie której zawarto umowę ubezpieczenia (ubezpieczonego), związane z obowiązkiem tej ostatniej, w trybie określonym przez prawo, do naprawienia szkody wyrządzonej osobom trzecim w związku z tym z działalnością zawodową ubezpieczonego:

1) czynności notarialnych;

2) działalność medyczna;

3) inne rodzaje działalności zawodowej.

Przedmiot ubezpieczenia odpowiedzialność za niewypełnienie zobowiązań czy interesy majątkowe osoby, z którą zawarta jest umowa ubezpieczenia (ubezpieczonego), będącego dłużnikiem, są związane z obowiązkiem tego ostatniego w trybie ustanowionym przez prawo cywilne do naprawienia szkód, zapłaty kary na rzecz wierzyciela w związku z niewykonaniem (nienależytym wykonaniem) ubezpieczonego zobowiązania, w tym liczba zobowiązań umownych.

Przedmiot ubezpieczenia inne rodzaje odpowiedzialności cywilnej są interesy majątkowe osoby, na rzecz której umowa ubezpieczenia jest zawarta (ubezpieczonego), związane z obowiązkiem tej ostatniej, w trybie przewidzianym przez prawo cywilne, do naprawienia szkody wyrządzonej przez nią osobom trzecim, z wyjątkiem przypadki przewidziane w paragrafach wykładów 2-6.

WYKŁAD #8

Obowiązkowe ubezpieczenie

Ubezpieczenie obowiązkowe jest nakładane na niektóre kategorie ubezpieczających na mocy przepisów federalnych przewidujących określone rodzaje ubezpieczeń obowiązkowych. Obowiązkowe stosunki ubezpieczeniowe są również objęte ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej” w zakresie ustanowienia ram prawnych regulujących stosunki ubezpieczeniowe. Przykład obowiązkowe ubezpieczenie służy ustawie OSAGO, zwanej w życiu codziennym „autoobywatelem”. „Autocytizen” reguluje obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności właścicieli samochodów dla wszystkich osób fizycznych i prawnych korzystających z pojazdów w swojej działalności. Przez wiele lat ubezpieczenie OC posiadaczy samochodów było prowadzone jako ubezpieczenie dobrowolne, na które ubezpieczyciele posiadali licencje. Do dziś pozostaje dobrowolne. Jednak w 2003 roku Ustawa OSAGO wprowadziła obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy samochodów. Ubezpieczyciele posiadający koncesję na dobrowolny rodzaj tego ubezpieczenia pospieszyli z uzyskaniem specjalnej koncesji na ten sam rodzaj ubezpieczenia, która daje prawo do wykonywania ubezpieczenia obowiązkowego. Nie można zakładać, że po wprowadzeniu obowiązkowego „autoobywatelstwa” na całym terytorium Federacji Rosyjskiej nie ma sensu, aby ubezpieczyciele posiadali dobrowolne „autoobywatelstwo” w arsenale swoich usług. Faktem jest, że ustawa OSAGO przewiduje obowiązek właścicieli samochodów do zawarcia umowy ubezpieczenia na 420 tysięcy rubli. Ale jeśli ta kwota wydaje się właścicielowi samochodu nieistotna, to ma on prawo zwrócić się do ubezpieczyciela z wnioskiem o zawarcie umowy dobrowolnego „obywatela samochodu” i ubezpieczyć jego odpowiedzialność cywilną na dowolną żądaną kwotę. W dobrowolnym ubezpieczeniu „autoobywatel” suma ubezpieczenia nie jest ograniczona. Tak więc dobrowolne i obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z powodzeniem współistnieje w ramach tej samej firmy ubezpieczeniowej. Poniższy przykład ubezpieczenia obowiązkowego: obowiązkowe ubezpieczenie od ognia zgodnie z art. 28 ustawy federalnej z dnia 21 grudnia 1994 r. Nr 69-FZ „O bezpieczeństwie przeciwpożarowym” muszą być wykonywane przez wszystkie przedsiębiorstwa rosyjskie, zagraniczne osoby prawne, przedsiębiorstwa z inwestycjami zagranicznymi, które prowadzą działalność gospodarczą na terytorium Federacji Rosyjskiej . Listę przykładów ubezpieczenia obowiązkowego można kontynuować zgodnie z ustawą federalną z dnia 23 grudnia 2003 r. Nr 177-FZ „O ubezpieczeniu depozytów osób fizycznych w bankach Federacji Rosyjskiej”, które muszą być wykonywane przez wszystkie banki wpisane do przepisu sposób w rejestrze banków i uczestnictwo w systemie gwarantowania depozytów (bank jest członkiem systemu gwarantowania depozytów od dnia zarejestrowania do dnia wyrejestrowania z systemu gwarantowania depozytów).

Obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej podlega również: działalności kosmicznej zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej z dnia 20 sierpnia 1993 r. Nr 5663-I „O działalności kosmicznej”, ubezpieczeniu środowiskowemu przewidzianemu w ustawie federalnej z dnia 10 stycznia, 2002 Nr 7-FZ "O ochronie środowiska" . Płatność przy realizacji obowiązkowych rodzajów ubezpieczeń musi być dokonana na koszt ubezpieczonego, jednak wyjątkiem jest obowiązkowe ubezpieczenie pasażerów, które w określonych przypadkach przewidzianych przez prawo może być wykonane na ich koszt, oraz obowiązkowe ubezpieczenie państwowe , który odbywa się kosztem środków budżetowych (art. 969 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej ). Należy zauważyć, że art. 935 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej reguluje fakt, że obywatel nie może być zobowiązany do ubezpieczenia swojego życia lub zdrowia.

Innymi słowy, obecnie nikt nie może zmusić człowieka do obowiązkowego (obowiązkowego) ubezpieczenia życia lub zdrowia. W związku z tym nie uchwalono ani jednej ustawy federalnej o obowiązku ubezpieczenia życia przez obywateli. Osoba może ubezpieczyć swoje życie tylko na zasadzie dobrowolności. Jednocześnie taki obowiązek może zostać nałożony na osobę prawną (przepisy obowiązkowe ubezpieczenie państwowe).

Osoba, na którą prawo federalne nałożyło obowiązek ubezpieczenia, nie powinna naruszać prawa, ponieważ ponosi odpowiedzialność wobec beneficjenta. Odpowiedzialność (art. 937 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej) polega na tym, że w razie wypadku, jeżeli osoba ta nie wykupiła ubezpieczenia zgodnie z prawem, jest zobowiązana do wypłaty pieniędzy ofierze w taką samą kwotę, jak gdyby zrobiła to firma ubezpieczeniowa. Oprócz tych wypłat osoba ta zostanie obciążona, na podstawie roszczenia, kwotami bezpodstawnie zaoszczędzonymi przez nią, a od tych kwot zostaną naliczone odsetki zgodnie z art. 395 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej. Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej przewiduje również, co następuje: osoba, na rzecz której obowiązkowe ubezpieczenie musi być przeprowadzone zgodnie z prawem, ma prawo, jeśli wie, że ubezpieczenie nie zostało przeprowadzone, zażądać w sądzie jego przeprowadzenia przez osobę, której powierzono obowiązek ubezpieczenia.

WYKŁAD #9

Obowiązkowe ubezpieczenie państwowe

Obowiązkowe ubezpieczenie państwowe jest środkiem ochrony socjalnej niektórych kategorii urzędników Federacji Rosyjskiej i zapewnia ubezpieczenie ich życia, zdrowia i mienia. Obowiązkowe ubezpieczenie państwowe realizowane jest bezpośrednio na podstawie ustaw i innych aktów prawnych dotyczących tego ubezpieczenia. Różni się od innych grup ubezpieczeń obowiązkowych, uwarunkowanych specjalnymi przepisami, tym, że jest realizowany przez instytucje państwowe kosztem środków przeznaczonych na te cele z odpowiedniego budżetu państwa (art. 927 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Ustawy regulujące obowiązkowe ubezpieczenia państwowe wskazują ubezpieczycieli, którzy są upoważnieni do dokonywania takiego ubezpieczenia, a także osoby, które mają obowiązek być ubezpieczonym.

Przedmiotem obowiązkowego ubezpieczenia państwowego są instytucje państwowe i określone kategorie osób fizycznych. Zgodnie z art. 969 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej „Obowiązkowe ubezpieczenie państwowe” instytucje państwowe muszą być ubezpieczycielami na życie i zdrowie następujących osób:

1) personel wojskowy;

2) obywatele powołani na przeszkolenie wojskowe;

3) członków personelu prywatnego i dowódczego organów spraw wewnętrznych Federacji Rosyjskiej;

4) pracownicy instytucji i organów systemu penitencjarnego;

5) pracownicy federalnych organów policji podatkowej;

6) pracownicy, personel wojskowy i pracownicy Państwowej Straży Pożarnej.

Wszystkim tym kategoriom osób zapewnia się gwarancje ubezpieczeniowe na mocy odrębnych ustaw.

Tak, z zastrzeżeniem obowiązkowe państwowe ubezpieczenie osobowe na koszt budżetu federalnego w wysokości 180 uposażeń (urzędowych) ustalonych w dniu wypłaty, wszystkie pracownicy personelu obcych wywiadów, (Artykuł 22 ustawy federalnej z dnia 10 stycznia 1996 r. Nr 5-FZ „O wywiadzie zagranicznym”). W tym przypadku ubezpieczycielem jest agencja wywiadu zagranicznego Federacji Rosyjskiej, którą kieruje Prezydent Federacji Rosyjskiej.

Obowiązkowe ubezpieczenie państwowe życie, zdrowie i mienie są przedmiotem sędziowie na koszt budżetu federalnego. Jednocześnie życie i zdrowie sędziego podlegają ubezpieczeniu w wysokości jego piętnastoletniego wynagrodzenia (art. 20 ustawy Federacji Rosyjskiej z dnia 26 czerwca 1992 r. Nr 3132-I „O statusie Sędziowie w Federacji Rosyjskiej”). O obowiązkowym ubezpieczeniu państwowym sędziów Jest to również określone w ustawie federalnej z dnia 20 kwietnia 1995 r. nr 45-FZ „O państwowej ochronie sędziów, funkcjonariuszy organów ścigania i organów nadzorczych”. Zgodnie z tą ustawą obowiązkowemu ubezpieczeniu państwowemu podlegają następujące kategorie osób:

1) sędziowie wszystkich sądów powszechnych i sądów polubownych, asesorzy arbitrażowi, przysięgli;

2) prokuratorzy;

3) śledczy;

4) osoby prowadzące zapytanie;

5) osoby wykonujące czynności operacyjno-rozpoznawcze;

6) pracownicy federalnych organów spraw wewnętrznych, którzy chronią porządek publiczny i zapewniają bezpieczeństwo publiczne, a także wykonywanie wyroków, orzeczeń i orzeczeń sądów (sędziów) w sprawach karnych, orzeczeń organów śledczych i prokuratorów:

a) pracownicy instytucji i organów systemu penitencjarnego;

b) personel wojskowy oddziałów wewnętrznych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Federacji Rosyjskiej, który był bezpośrednio zaangażowany w zwalczanie działań uzbrojonych przestępców, nielegalnych grup zbrojnych i innych zorganizowanych grup przestępczych;

7) pracownicy Federalnej Służby Bezpieczeństwa;

8) komornicy;

9) pracownicy organów kontrolnych Prezydenta Federacji Rosyjskiej, sprawujący kontrolę nad wykonywaniem ustaw i innych regulacyjnych aktów prawnych, identyfikujący i zwalczający przestępstwa;

10) pracownicy federalnych organów Gwardii Państwowej;

11) pracownicy organów celnych i podatkowych, federalnych organów kontroli państwowej, Federalnej Służby Nadzoru Finansowego, Izby Obrachunkowej Federacji Rosyjskiej, a także innych kategorii pracowników państwowych i komunalnych zgodnie z listą ustanowioną przez Rząd Rosji Federacja;

12) krewni osób wymienionych w ust. 1-11.

Gwarancje ubezpieczeniowe personel wojskowy, określone w powyższym paragrafie 6.2, a ich prawo do odszkodowania za szkody jest zapewnione zgodnie z ustawą federalną z dnia 27 maja 1998 r. Nr 76-FZ „O statusie personelu wojskowego”. Ustawa federalna nr 28-FZ z dnia 1998 marca 52 r. „O obowiązkowym państwowym ubezpieczeniu życia i zdrowia personelu wojskowego, obywateli powołanych do szkolenia wojskowego, osób fizycznych i dowódców organów spraw wewnętrznych Federacji Rosyjskiej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Organy Kontroli Ruchu „środki odurzające i substancje psychotropowe, pracownicy instytucji i organów systemu penitencjarnego oraz pracownicy federalnej policji podatkowej”. Ustawa ta jest wdrażana przez odpowiednie ministerstwa i departamenty. Na podstawie tej ustawy ubezpieczycielem jest na przykład Ministerstwo Sprawiedliwości Rosji. Od dnia rozpoczęcia służby do dnia zakończenia służby życie i zdrowie pracowników instytucji i organów systemu penitencjarnego Ministerstwa Sprawiedliwości Rosji jest przedmiotem obowiązkowego ubezpieczenia państwowego Ministerstwa Sprawiedliwości Rosji (Zarządzenie Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej z dnia 13 kwietnia 2006 r. Nr 114 „O zatwierdzeniu Instrukcji o obowiązkowym państwowym ubezpieczeniu na życie i zdrowie pracowników instytucji i organów systemu penitencjarnego”).

Powyższa lista przepisów nakładających obowiązkowe ubezpieczenie państwowe nie jest wyczerpująca.

Zwykle ubezpieczyciel obowiązkowe ubezpieczenie państwowe jest firmą ubezpieczeniową wyłonioną na podstawie konkursu, która posiada zezwolenie (licencję) na wykonywanie obowiązkowych ubezpieczeń państwowych. Ubezpieczający, czyli właściwi urzędnicy, którzy są przedstawicielami ubezpieczającego i odpowiedzialni za realizację obowiązkowego ubezpieczenia państwowego, są zobowiązani do zapoznania ubezpieczonych z zasadami realizacji obowiązkowego ubezpieczenia państwowego, procedurą przetwarzania dokumentów niezbędnych do dokonania decyzja o wypłacie sum ubezpieczenia, z podaniem sposobu wypłaty sum ubezpieczenia. Kompetentni urzędnicy ubezpieczonych (beneficjentów) są zobowiązani do pomocy w żądaniu i przetwarzaniu dokumentów niezbędnych do podjęcia decyzji o wypłacie sum ubezpieczenia. Urzędnicy, którzy są winni nieuzasadnionej odmowy przekazania i wydania osobom ubezpieczonym (beneficjentom) dokumentów niezbędnych do podjęcia decyzji o wypłacie sum ubezpieczenia, ponoszą odpowiedzialność zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej. W celu niezwłocznego dokonywania wypłat sum ubezpieczenia i wykluczenia przypadków ich opóźnień w aparacie kadrowym sporządzającym odpowiednie dokumenty, należy prowadzić rejestr wystawiania i przesyłania dokumentów o obowiązkowym państwowym ubezpieczeniu życia i zdrowia pracowników niezbędnych do dokonania decyzja o wypłacie sum ubezpieczenia.

WYKŁAD #10

Obowiązkowe ubezpieczenie społeczne

Obowiązkowe ubezpieczenie społeczne jest realizowane w naszym kraju, co jest zgodne z ogólnie uznanymi zasadami i normami prawa międzynarodowego. Obowiązkowe ubezpieczenie społeczne jest częścią państwowego systemu ochrony socjalnej ludności, którego specyfiką jest ubezpieczenie obywateli pracujących i niepracujących prowadzone zgodnie z prawem federalnym przed ewentualną zmianą sytuacji materialnej i (lub) społecznej , w tym z powodu okoliczności pozostających poza ich kontrolą.

Obowiązkowe ubezpieczenie społeczne to system środków prawnych, ekonomicznych i organizacyjnych stworzonych przez państwo, mających na celu zrekompensowanie lub zminimalizowanie skutków zmian statusu materialnego i (lub) społecznego pracujących obywateli oraz w przypadkach przewidzianych przez ustawodawstwo rosyjskie Federacji, inne kategorie obywateli ze względu na uznanie za bezrobotnego, wypadki przy pracy lub chorobę zawodową, niepełnosprawność, chorobę, kontuzję, ciążę i poród, utratę żywiciela rodziny, a także nadejście starości, konieczność uzyskania opieki medycznej, leczenie sanatoryjne i wystąpienie innych ryzyk z tytułu ubezpieczeń społecznych określonych w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej, podlegających obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu.

Reguluje stosunki w systemie obowiązkowego ubezpieczenia społecznego Ustawa federalna z dnia 16 lipca 1999 r. nr 165-FZ „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego”, ale ustawa ta nie ma zastosowania do obowiązkowego ubezpieczenia państwowego, które jest regulowane przez specjalne ustawodawstwo Federacja Rosyjska. Prawo określa:

1) status prawny podmiotów obowiązkowego ubezpieczenia społecznego;

2) podstawy powstania i tryb wykonywania swoich praw i obowiązków;

3) odpowiedzialność podmiotów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych;

4) ustala podstawy państwowej regulacji obowiązkowego ubezpieczenia społecznego.

Ustawa „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego” określa podstawowe zasady realizacji obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Główne zasady realizacji obowiązkowego ubezpieczenia społecznego to:

1) stabilność systemu finansowego obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, zapewnioną na podstawie równoważności ochrony ubezpieczeniowej i składek ubezpieczeniowych;

2) powszechny obowiązkowy charakter ubezpieczenia społecznego, możliwość realizacji przez ubezpieczonych gwarancji socjalnych;

3) państwową gwarancję przestrzegania praw ubezpieczonych do ochrony przed ryzykiem ubezpieczenia społecznego oraz wypełnienia obowiązków wynikających z obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, niezależnie od sytuacji finansowej ubezpieczyciela;

4) państwowa regulacja systemu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych;

5) parytet udziału przedstawicieli podmiotów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w organach zarządzających systemem obowiązkowych ubezpieczeń społecznych;

6) obowiązkową wpłatę przez ubezpieczycieli składek ubezpieczeniowych do budżetów funduszy określonych rodzajów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych;

7) odpowiedzialność za celowe wykorzystanie obowiązkowych funduszy ubezpieczeń społecznych;

8) zapewnienie nadzoru i kontroli publicznej;

9) autonomia systemu finansowego obowiązkowych ubezpieczeń społecznych.

Ustawa „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego” również określiła rodzaje ochrony ubezpieczeniowej obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, takie jak:

1) opłacenie placówce medycznej wydatków związanych z zapewnieniem ubezpieczonemu niezbędnej opieki medycznej;

2) emerytura;

3) renta inwalidzka;

4) renta rodzinna;

5) zasiłek z tytułu czasowej niezdolności do pracy;

6) świadczenie z tytułu wypadku przy pracy i choroby zawodowej;

7) zasiłek z tytułu ciąży i porodu;

8) miesięczny zasiłek na opiekę nad dzieckiem do ukończenia półtora roku;

9) zasiłek dla bezrobotnych;

10) jednorazowy zasiłek dla kobiet zarejestrowanych w placówkach medycznych we wczesnym okresie ciąży;

11) jednorazowy zasiłek z tytułu urodzenia dziecka;

12) zasiłek na leczenie sanatoryjne;

13) zasiłek socjalny z tytułu pochówku;

14) opłacenie bonów na leczenie sanatoryjne i poprawę zdrowia pracowników i ich rodzin.

Ustawa „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego” stanowi, że określone rodzaje obowiązkowego ubezpieczenia społecznego (dla pracujących i niepracujących obywateli) powinny być określone w ustawach federalnych i innych regulacyjnych aktach prawnych Federacji Rosyjskiej przyjętych zgodnie z nimi, jako oraz ustaw i aktów prawnych podmiotów Federacji Rosyjskiej. Takie przepisy ustawowe i wykonawcze ustanawiają:

1) określone rodzaje obowiązkowych ubezpieczeń społecznych;

2) krąg osób podlegających obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu i uprawnionych do ochrony ubezpieczeniowej;

3) warunki powołania i wysokość ochrony ubezpieczeniowej;

4) odpowiedzialność podmiotów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych;

5) inne warunki takiego ubezpieczenia.

Przykładem szczególnego rodzaju obowiązkowego ubezpieczenia społecznego jest obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od wypadków przy pracy i chorób zawodowych zgodnie z ustawą federalną „O obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym od wypadków przy pracy i chorób zawodowych”. Ustawa ta ustanawia w Federacji Rosyjskiej podstawy prawne, ekonomiczne i organizacyjne obowiązkowego ubezpieczenia społecznego od wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz określa tryb odszkodowania za szkody wyrządzone życiu i zdrowiu pracownika przy wykonywaniu obowiązków wynikających z umowy o pracę (umowa) oraz w innych przypadkach określonych ustawą. Prawo przewiduje:

1) zapewnienie ochrony socjalnej ubezpieczonego oraz interesu ekonomicznego podmiotów ubezpieczenia w ograniczaniu ryzyka zawodowego;

2) zadośćuczynienie za szkodę wyrządzoną życiu i zdrowiu ubezpieczonego podczas wykonywania obowiązków wynikających z umowy o pracę (umowy) oraz w innych przypadkach określonych w ustawie federalnej, poprzez zapewnienie ubezpieczonemu wszystkich niezbędnych rodzajów ochrony ubezpieczeniowej , w tym pokrycie kosztów rehabilitacji medycznej, społecznej i zawodowej;

3) zapewnienie środków zapobiegawczych w celu ograniczenia wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Integralną częścią państwowego ubezpieczenia społecznego jest obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne. Ustawą ustanawiającą ten rodzaj obowiązkowego ubezpieczenia społecznego jest ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 28 czerwca 1991 r. Nr 1499-I „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli Federacji Rosyjskiej”.

Państwo zarządza systemem obowiązkowych ubezpieczeń społecznych zgodnie z Konstytucją Federacji Rosyjskiej i ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Obowiązkowe ubezpieczenie społeczne jest realizowane przez ubezpieczycieli utworzonych przez Rząd Federacji Rosyjskiej zgodnie z ustawami federalnymi o określonych rodzajach obowiązkowych ubezpieczeń społecznych.

Formę organizacyjno-prawną ubezpieczycieli określa ustawa federalna o określonym rodzaju obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Ubezpieczyciele prowadzą operacyjne zarządzanie środkami obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, które są własnością krajów związkowych. Państwo sprawuje kontrolę nad systemem obowiązkowych ubezpieczeń społecznych.

Państwo stworzyło system finansowy obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, którego częścią jest utworzony z określonych źródeł fundusz budżetowy.

Źródłami wpływów pieniężnych w budżetach obowiązkowych ubezpieczeń społecznych są:

1) składki ubezpieczeniowe przekazywane przez ubezpieczycieli-pracodawców;

2) dotacje, inne środki budżetu federalnego, a także środki innych budżetów w przypadkach przewidzianych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej;

3) grzywny i kary;

4) środki pieniężne zwrócone ubezpieczycielom w wyniku roszczeń regresowych wobec ubezpieczonych odpowiedzialnych za wyrządzenie szkody;

5) dochody z umieszczenia czasowo wolnych środków obowiązkowego ubezpieczenia społecznego;

6) inne wpływy, które nie są sprzeczne z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Budżety funduszy dla określonych rodzajów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych są zatwierdzane przez ustawy federalne na każdy regularny rok budżetowy. Przykładem jest ustawa federalna z dnia 22 grudnia 2005 r. Nr 173-FZ „O budżecie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej na rok 2006”.

Projekty ustaw federalnych o budżetach środków na poszczególne rodzaje obowiązkowych ubezpieczeń społecznych na kolejny rok budżetowy przedkłada Dumie Państwowej Rząd Federacji Rosyjskiej w trybie określonym w ustawie federalnej.

Cechą budżetów obowiązkowych funduszy ubezpieczeń społecznych jest to, że nie są one częścią budżetu federalnego, budżetów podmiotów Federacji Rosyjskiej i budżetów lokalnych. Niedopuszczalne jest sprzeniewierzanie środków z budżetów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Ustanowiono odpowiedzialność urzędników, którzy dopuścili do sprzeniewierzenia tych środków zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Na każdy rok budżetowy Rząd Federacji Rosyjskiej przedkłada do rozpatrzenia Zgromadzeniu Federalnemu Federacji Rosyjskiej sprawozdania z wykonania budżetów na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, które są następnie zatwierdzane przez ustawy federalne. Wypłacie nie podlegają środki z budżetów obowiązkowych funduszy ubezpieczeń społecznych.

Fundusze obowiązkowego ubezpieczenia społecznego są przechowywane na rachunkach Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, a także na rachunkach innych banków, których listę określa Rząd Federacji Rosyjskiej. Nie pobiera się opłaty za usługi bankowe w przypadku operacji z obowiązkowymi funduszami ubezpieczeń społecznych.

Państwo gwarantuje stabilność systemu finansowego obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. W przypadku niedoboru w tym systemie finansowym środków na zapewnienie wypłaty emerytur i świadczeń, opłat za opiekę medyczną, leczenie sanatoryjne i inne wydatki określone w ustawach federalnych, Rząd Federacji Rosyjskiej opracowując projekt ustawy federalnej o budżet federalny na kolejny rok budżetowy przewiduje dotacje do systemu finansowego obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w kwotach umożliwiających zapewnienie wypłat na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne ustanowione przez ustawy federalne o określonych rodzajach obowiązkowych ubezpieczeń społecznych.

Ustawa „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego” przewiduje procedurę rozpatrywania i rozwiązywania sporów w kwestiach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego.

Ubezpieczyciel w ciągu 10 dni roboczych od daty otrzymania ma obowiązek rozpatrzyć pisemny wniosek ubezpieczonego lub ubezpieczonego w kwestiach spornych powstałych w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia społecznego.

Ubezpieczyciel ma obowiązek pisemnego poinformowania wnioskodawcy o podjętej decyzji w ciągu 5 dni roboczych od rozpatrzenia wniosku. Jeżeli ubezpieczający lub ubezpieczony nie zgadza się z decyzją podjętą przez ubezpieczyciela, spór podlega rozstrzygnięciu w wyższych instancjach ubezpieczyciela lub w sądzie w sposób określony przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

WYKŁAD #11

Ubezpieczenie zdrowotne

Utworzono w Rosji system ubezpieczeń zdrowotnych, zawierający system środków mających na celu społeczną ochronę interesów ludności w zakresie ochrony zdrowia. Ubezpieczenie zdrowotne jest oferowane w dwóch rodzajach - obowiązkowe (CMI) i dobrowolne (VHI) - zgodnie z programami ubezpieczenia zdrowotnego.

Podstawy prawne, ekonomiczne i organizacyjne ubezpieczenia medycznego zawarte są w ustawie Federacji Rosyjskiej „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli Federacji Rosyjskiej”. Ustawa ma na celu wzmocnienie interesu i odpowiedzialności ludności i państwa, przedsiębiorstw, instytucji, organizacji w ochronie zdrowia obywateli w nowych warunkach gospodarczych. Ustawa zapewnia obywatelom Federacji Rosyjskiej konstytucyjne prawo do opieki medycznej. Cel ubezpieczenia zdrowotnego - zagwarantowanie obywatelom, w przypadku zdarzenia ubezpieczeniowego, opieki medycznej poprzez gromadzenie środków oraz finansowanie działań prewencyjnych. Przedmiotem ubezpieczenia medycznego jest ubezpieczone ryzyko związane z kosztami opieki medycznej w przypadku zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego. Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne jest integralną częścią państwowego ubezpieczenia społecznego. Zapewnia wszystkim obywatelom Federacji Rosyjskiej równe szanse otrzymywania opieki medycznej i lekowej świadczonej kosztem obowiązkowego ubezpieczenia medycznego w wysokości i na warunkach odpowiadających programom obowiązkowego ubezpieczenia medycznego. Dobrowolne ubezpieczenie medyczne (VHI) realizowane jest na podstawie dobrowolnej woli ubezpieczonego i ubezpieczyciela i jest dodatkowym ubezpieczeniem medycznym.

System ubezpieczeń zdrowotnych przewiduje:

1) ubezpieczenie medyczne obywateli Federacji Rosyjskiej;

2) ubezpieczenie zdrowotne obywateli Federacji Rosyjskiej przebywających za granicą, realizowane na podstawie umów dwustronnych między Federacją Rosyjską a krajami zamieszkania obywateli;

3) ubezpieczenie zdrowotne cudzoziemców przebywających czasowo w Federacji Rosyjskiej;

4) ubezpieczenie zdrowotne obcokrajowców na stałe zamieszkujących w Federacji Rosyjskiej i mających takie same prawa i obowiązki w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego jak obywatele Federacji Rosyjskiej, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Określono prawa obywateli Federacji Rosyjskiej w systemie ubezpieczeń zdrowotnych. Na terytorium Federacji Rosyjskiej bezpaństwowcy mają takie same prawa i obowiązki w systemie ubezpieczeń zdrowotnych jak obywatele Federacji Rosyjskiej.

Obywatele mają prawo do:

1) obowiązkowe i dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne;

2) wybór towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych;

3) wybór placówki medycznej i lekarza zgodnie z umowami obowiązkowego i dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego;

4) otrzymywanie opieki medycznej na całym terytorium Federacji Rosyjskiej, w tym poza miejscem stałego zamieszkania;

5) otrzymanie usług medycznych odpowiadających wielkością i jakością warunkom umowy, bez względu na wysokość faktycznie opłaconej składki ubezpieczeniowej;

6) wystąpienie z roszczeniem przeciwko ubezpieczającemu, zakładowi ubezpieczeń zdrowotnych, placówce medycznej, w tym o naprawienie szkody materialnej za szkodę wyrządzoną z ich winy, niezależnie od tego, czy jest to przewidziane w umowie ubezpieczenia zdrowotnego, czy nie;

7) zwrot części składki ubezpieczeniowej na dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne, jeżeli wynika to z warunków umowy.

Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne obecnie podlega wszystkim obywatelom Rosji (pracującym i niepracującym) od urodzenia. Od momentu zawarcia umowy o pracę obywatel pracujący podlega normom dotyczącym obowiązkowego ubezpieczenia medycznego zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli w Federacji Rosyjskiej” oraz przepisami przyjętymi zgodnie z to. Innymi słowy, pracodawca ma obowiązek zapewnić pracownikowi obowiązkową polisę ubezpieczenia zdrowotnego. Obywatele niepracujący niezależnie otrzymują obowiązkową polisę ubezpieczenia zdrowotnego w ubezpieczeniowej organizacji medycznej. W przypadku noworodków rodzice otrzymują polisę CHI poprzez samodzielne złożenie wniosku do ubezpieczeniowej organizacji medycznej.

Obywatel posiadający obowiązkową polisę ubezpieczeniową otrzymuje bezpłatne usługi medyczne przy ubieganiu się o opiekę medyczną w placówce medycznej. Ma jednak prawo do bezpłatnego otrzymania jedynie wykazu świadczeń medycznych określonych przepisami prawa. W przypadku małych dzieci, które mają nominalną obowiązkową polisę ubezpieczenia zdrowotnego, dokument ten jest składany przez rodziców przy składaniu wniosku do placówki medycznej. Usługi medyczne są bezpłatne dla obywateli, ponieważ są opłacane z obowiązkowych kas chorych.

Państwo opracowało podstawowy program obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, na podstawie którego: terytorialne programy obowiązkowego ubezpieczenia medycznego. Wielkość opieki medycznej świadczonej osobom ubezpieczonym zgodnie z umową obowiązkowego ubezpieczenia medycznego jest określona przez zatwierdzony terytorialny program obowiązkowego ubezpieczenia medycznego ludności. Zakres i warunki świadczenia opieki medycznej przewidzianej przez programy terytorialne nie mogą być niższe niż te ustalone w programie podstawowym (art. 22 ustawy Federacji Rosyjskiej „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli Federacji Rosyjskiej”). Program terytorialny obowiązkowego ubezpieczenia medycznego musi zawierać gwarantowaną przez państwo listę, wielkość i warunki świadczenia usług medycznych dla ludności określonego terytorium, za które opłata jest dokonywana na koszt obowiązkowego ubezpieczenia medycznego.

Programy terytorialne działają na niektórych obszarach na terenie całego kraju. Na przykład na terytorium regionu Saratowa utworzono terytorialny fundusz obowiązkowego ubezpieczenia medycznego regionu Saratowa, z którego finansowany jest terytorialny program obowiązkowego ubezpieczenia medycznego dla mieszkańców regionu Saratowa. Terytorialny program obowiązkowego ubezpieczenia medycznego jest zatwierdzany przez organy administracji terytorialnej zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli Federacji Rosyjskiej”. Przykładem jest uchwała gubernatora obwodu Saratowskiego z dnia 18 marca 1998 r. Nr 143 „W sprawie terytorialnego programu obowiązkowego ubezpieczenia medycznego ludności regionu Saratowa na rok 1998”. Niniejszy program terytorialny zawiera listę rodzajów placówek medycznych i działalności (patrz Załącznik 1), warunki i zakres opieki medycznej (patrz Załącznik 2), rodzaje opieki medycznej (patrz Załącznik 3), wielkość i warunki świadczenia usług medycznych finansowane z terytorialnego funduszu obowiązkowego ubezpieczenia medycznego regionu Saratowa.

Zasoby finansowe państwowego systemu obowiązkowego ubezpieczenia medycznego są tworzone kosztem potrąceń z ubezpieczycieli na obowiązkowe ubezpieczenie medyczne. W celu realizacji polityki państwa w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia medycznego utworzono federalne i terytorialne fundusze obowiązkowego ubezpieczenia medycznego jako niezależne instytucje finansowe i kredytowe non-profit. Fundusze obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego mają na celu gromadzenie środków finansowych na obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne, zapewnienie stabilności finansowej państwowego systemu obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych oraz wyrównywanie środków finansowych na jego realizację. Środki finansowe obowiązkowych kas chorych są własnością państwa Federacji Rosyjskiej. Nie wchodzą one w skład budżetów, innych funduszy i nie podlegają wycofaniu. Ze względu na składki ubezpieczeniowe wpłacane przez wszystkie kategorie ubezpieczycieli tworzone są rezerwy ubezpieczeniowe tych funduszy. Podstawę normatywną opłacania składek ubezpieczeniowych do obowiązkowych kas chorych stanowią uchwalane corocznie ustawy o taryfach składek ubezpieczeniowych, zgodnie z którymi ubezpieczyciele muszą opłacać składki ubezpieczeniowe. Ubezpieczyciele dość długo opłacali te składki jako samodzielne składki, ale od 1 stycznia 2002 r. wskazane składki ubezpieczeniowe na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne zostały zniesione jako samodzielne ze względu na fakt, że Ch. 24 kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej (TC RF) wprowadzono ujednolicony podatek socjalny. Składki ubezpieczeniowe przeznaczone na tworzenie rezerw obowiązkowych funduszy ubezpieczenia medycznego są uwzględnione w ujednoliconym podatku socjalnym (art. 234 kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej).

Ramy regulacyjne dotyczące opłacania składek ubezpieczeniowych na rzecz obowiązkowych funduszy ubezpieczenia zdrowotnego tworzą przyjmowane corocznie przepisy dotyczące taryf składek ubezpieczeniowych, zgodnie z którymi od 1993 r. notariusze prowadzący prywatną praktykę podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu i muszą płacić Składki ubezpieczeniowe.

Obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne realizowane jest w formie umowy zawieranej pomiędzy podmiotami ubezpieczenia zdrowotnego. Podmiotami obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego są obywatel, ubezpieczony, organizacja ubezpieczenia medycznego, instytucja medyczna. Podmioty ubezpieczenia zdrowotnego muszą wypełniać swoje zobowiązania wynikające z zawartej umowy zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Ubezpieczeniowa organizacja medyczna i placówka medyczna pełnią różne funkcje, które są szczegółowo omawiane na wykładzie.

ubezpieczycieli CHI, Płatnikami składek ubezpieczeniowych są:

1) dla ludności niepracującej (emeryci, dzieci, uczniowie i studenci studiów stacjonarnych) - organy wykonawcze podmiotów Federacji Rosyjskiej i samorządów;

2) dla ludności pracującej:

a) organizacje i indywidualni przedsiębiorcy będący pracodawcami;

b) prywatni notariusze, prawnicy;

c) osoby, które zawarły z pracownikami umowy o pracę, a także wypłacają wynagrodzenie na podstawie umów cywilnoprawnych, od których zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej pobierane są podatki w części, która ma zostać zaksięgowana na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne.

Wszystkie te kategorie ubezpieczycieli mają obowiązek:

1) zawrzeć umowę o obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne z ubezpieczeniową organizacją medyczną;

2) opłacać składki ubezpieczeniowe w trybie określonym ustawą i umową ubezpieczenia zdrowotnego;

3) w ramach swoich kompetencji podejmować działania w celu wyeliminowania niekorzystnych czynników wpływających na zdrowie obywateli;

4) udziela ubezpieczeniowej organizacji medycznej informacji o wskaźnikach zdrowotnych warunku podlegającego ubezpieczeniu;

5) zarejestrować się jako ubezpieczyciel w terytorialnej kasie obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego w trybie określonym w art. 9.1 ust. XNUMX ustawy Federacji Rosyjskiej „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli Federacji Rosyjskiej”.

Ubezpieczyciele są zobowiązani do zarejestrowania się w terytorialnym funduszu obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych i zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego z ubezpieczeniową organizacją medyczną. Ubezpieczyciele są zobowiązani do wystawienia polisy ubezpieczeniowej na ręce każdego obywatela, w stosunku do którego została zawarta umowa ubezpieczenia medycznego.

Procedurę rejestracji ubezpieczających w terytorialnym funduszu obowiązkowego ubezpieczenia medycznego oraz formularz zaświadczenia o rejestracji ubezpieczającego ustala rząd Federacji Rosyjskiej (art. 9.1 ust. 30 ustawy Federacji Rosyjskiej „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli w Federacji Rosyjskiej”). Ubezpieczyciele-organizacje i indywidualni przedsiębiorcy muszą zarejestrować się w terytorialnym funduszu CHI w ciągu pięciu dni od daty ich rejestracji państwowej, ubezpieczyciele - prywatni notariusze - nie później niż 30 dni od daty otrzymania licencji na prawo do czynności notarialnych. Ubezpieczyciele adwokaci mają obowiązek zarejestrować się nie później niż 30 dni od dnia wydania zaświadczenia adwokackiego. Ubezpieczyciele – osoby, które zawarły z pracownikami umowy o pracę, a także wypłacają wynagrodzenia z tytułu umów cywilnoprawnych, od których pobierane są podatki, mają obowiązek rejestracji nie później niż 30 dni od dnia zawarcia odpowiednich umów. Ubezpieczyciele-organizacje z wyodrębnionymi pododdziałami muszą zarejestrować się nie później niż XNUMX dni od daty utworzenia odrębnego pododdziału. Ubezpieczający – władze publiczne i samorządy mają obowiązek zarejestrować się nie później niż 30 dni od dnia ich założenia.

Ubezpieczenia organizacji medycznych tylko osoby prawne - podmioty gospodarcze dowolnej formy własności, które mają kapitał autoryzowany niezbędny do realizacji ubezpieczenia medycznego i otrzymały licencje w określony sposób od Rosstrachnadzoru, który podlega jurysdykcji Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej, mogą pojawić się. Zgodnie z dekretem Rady Ministrów - Rząd Federacji Rosyjskiej z dnia 11 października 1993 r. Nr 1018 „O środkach w celu wdrożenia ustawy Federacji Rosyjskiej” o wprowadzeniu zmian i uzupełnień do ustawy RSFSR „O medycynie Ubezpieczenie obywateli w RSFSR”, organizacje ubezpieczeń zdrowotnych zapewniające obowiązkowe ubezpieczenie medyczne muszą mieć kapitał zakładowy w wysokości co najmniej 1200-krotności minimalnego miesięcznego wynagrodzenia w dniu rejestracji osoby prawnej.Licencja jest ważna na prowadzenie obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego ubezpieczenie na określonym w nim terytorium.

Ubezpieczające organizacje medyczne, które prowadzą obowiązkowe ubezpieczenie medyczne, nie powinny być częścią systemu opieki zdrowotnej, a organy zarządzające zdrowiem i instytucje medyczne nie mają prawa być założycielami ubezpieczeniowych organizacji medycznych.

Ubezpieczeniowa organizacja medyczna, z wyjątkiem ubezpieczenia medycznego, nie jest uprawniona do wykonywania innych rodzajów działalności ubezpieczeniowej, ale ma prawo do jednoczesnego prowadzenia obowiązkowego i dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego. Ubezpieczeniowa organizacja medyczna nie jest uprawniona do odmowy ubezpieczonego, jeżeli złożył on wniosek o zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia medycznego.

Głównym zadaniem ubezpieczeniowej organizacji medycznej, która zajmuje się wdrażaniem obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, jest:

1) opłata za opiekę medyczną świadczoną ludności zgodnie z terytorialnym programem obowiązkowego ubezpieczenia medycznego i umów obowiązkowego ubezpieczenia medycznego;

2) kontrola ilości i jakości usług medycznych („Regulamin ubezpieczeniowy organizacji medycznych zapewniających obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne”).

Ubezpieczeniowa organizacja medyczna ma prawo:

1) swobodnie wybierać placówki medyczne do świadczenia opieki medycznej i usług w ramach umów ubezpieczenia medycznego;

2) uczestniczyć w akredytacji placówek medycznych;

3) ustalić wysokość składek ubezpieczeniowych na dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne;

4) brać udział w ustalaniu taryf za usługi medyczne;

5) wystąpić do sądu z powództwem przeciwko placówce medycznej i/lub pracownikowi medycznemu o zadośćuczynienie majątkowe za szkody fizyczne lub moralne wyrządzone ubezpieczonemu z ich winy.

Ubezpieczeniowa organizacja medyczna jest zobowiązana:

1) prowadzić niekomercyjną działalność w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego;

2) zawierania umów z placówkami medycznymi o świadczenie opieki medycznej nad osobami ubezpieczonymi w ramach obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego;

3) sumiennie wypełniać wszystkie warunki zawartych umów;

4) tworzyć rezerwy ubezpieczeniowe zgodnie z ustalonym trybem;

5) chronić interesy ubezpieczonego.

Licencjonowanie ubezpieczeniowych organizacji medycznych. W celu usprawnienia działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych, które prowadzą obowiązkowe ubezpieczenia medyczne, Rząd Federacji Rosyjskiej przyjął uchwałę nr 29 z dnia 1994 marca 251 r. „W sprawie zatwierdzenia zasad licencjonowania działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych zapewniających obowiązkowe ubezpieczenia medyczne Ubezpieczenie". Uchwała ta zatwierdziła Regulamin licencjonowania działalności zakładów ubezpieczeń zdrowotnych prowadzących obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne. Zgodnie z Regulaminem licencjonowanie działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych, które prowadzą obowiązkowe ubezpieczenie medyczne, jest przeprowadzane przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeniowego. Licencjonowanie działalności ubezpieczeniowych organizacji medycznych, które prowadzą dobrowolne ubezpieczenie medyczne, jest również prowadzone przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeniowego, ale zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O organizacji działalności ubezpieczeniowej w Federacji Rosyjskiej”. Przez działalność ubezpieczeniowej organizacji medycznej, której procedurę licencjonowania określa Regulamin, rozumie się prowadzenie obowiązkowego ubezpieczenia medycznego na zasadach niekomercyjnych zgodnie z:

1) z terytorialnym programem obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego;

2) z umowami obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego;

3) z umowami z placówkami medycznymi o świadczenie opieki medycznej nad osobami ubezpieczonymi;

4) z zapewnieniem ubezpieczonym polis ubezpieczenia zdrowotnego;

5) przy realizacji kontroli wielkości, jakości i czasu trwania świadczenia usług medycznych oraz ochrony interesów ubezpieczonych.

Zasady są obowiązkowe dla wszystkich ubezpieczeniowych organizacji medycznych, niezależnie od ich formy własności, które prowadzą obowiązkowe ubezpieczenie medyczne na terytorium Federacji Rosyjskiej. Aby uzyskać licencję, ubezpieczeniowa organizacja medyczna składa do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego wniosek w formie zgodnej z Załącznikiem 2 w następujący sposób: dokumenty:

1) poświadczone notarialnie odpisy dokumentów założycielskich oraz dokument potwierdzający dokonanie wpisu o osobie prawnej w Jednolitym Państwowym Rejestrze Osób Prawnych;

2) dokumenty potwierdzające wpłatę kapitału docelowego (zaświadczenie bankowe, akty przyjęcia i przekazania środków trwałych, inne dokumenty);

3) kopię bilansu zakładu ubezpieczeń zdrowotnych na ostatni dzień sprawozdawczy wraz z załączonym sprawozdaniem z wyników finansowych;

4) terytorialny program obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, zatwierdzony zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej;

5) zasady obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, zatwierdzone przez organ wykonawczy podmiotu Federacji Rosyjskiej. Do zasad obowiązkowego ubezpieczenia medycznego muszą być dołączone próbki umów z ubezpieczycielami i instytucjami medycznymi oraz polis ubezpieczeniowych, które odpowiadają tym zatwierdzonym w określony sposób;

6) informacje o kierowniku ubezpieczeniowej organizacji medycznej i jego zastępcach w przepisanej formie.

Ubezpieczające organizacje medyczne ponoszą odpowiedzialność przewidzianą przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej za dokładność informacji określonych w dokumentach przedłożonych do rozpatrzenia wydania licencji. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego jest zobowiązana do rozpatrzenia wniosków instytucji ubezpieczeń zdrowotnych o wydanie licencji w terminie nieprzekraczającym 60 dni od daty złożenia dokumentów przez wnioskodawcę. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń jest odpowiedzialna, zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, za terminowe wydawanie licencji, bezpieczeństwo dokumentów przedłożonych przez ubezpieczeniową organizację medyczną w celu uzyskania licencji oraz nieujawnianie informacji określonych w tych dokumenty. Licencja jest wydawana w określonej formie na okres 1 roku lub dłużej na podstawie określonej przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń i zawiera następujące dane:

1) pełną nazwę ubezpieczeniowej organizacji medycznej;

2) adres siedziby ubezpieczeniowej organizacji medycznej;

3) nazwę terytorium, na którym licencja jest ważna;

4) numer i datę decyzji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o wydaniu licencji;

5) podpis kierownika (jego zastępcy) Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego i pieczęć urzędowa;

6) numer rejestracyjny według Państwowego Rejestru Zakładów Ubezpieczeń Zdrowotnych.

Numer licencji musi być wskazany w umowach obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, które ubezpieczeniowa organizacja medyczna zawiera z ubezpieczonym. Za wydanie każdej licencji Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego pobiera od ubezpieczenia organizacje medyczne opłatę w wysokości pięciokrotności minimalnego miesięcznego wynagrodzenia ustalonego przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej; jeśli konieczne jest wydanie duplikatu licencji, opłata jest pobierana w tej samej wysokości. Otrzymane środki są kierowane przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń do budżetu federalnego. Ubezpieczeniowa organizacja medyczna jest zobowiązana poinformować Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń o zmianach dokonanych w dokumentach założycielskich w ciągu jednego miesiąca od daty rejestracji tych zmian w określony sposób i przedłożyć kopie dokumentów potwierdzających rejestrację dokonanych zmian.

Podstawą odmowy wydania licencji osobie prawnej może być niezgodność dokumentów dołączonych do wniosku z wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego powiadamia na piśmie zakład ubezpieczeń zdrowotnych o odmowie wydania licencji, wskazując przyczyny odmowy. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego sprawuje kontrolę nad działalnością ubezpieczeniowej organizacji medycznej w następujący sposób. W przypadku ujawnienia naruszeń wymagań ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej i zasad licencjonowania Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego może zawiesić lub wypowiedzieć licencję. Podstawą tego są:

1) systematyczne niewypełnianie przez ubezpieczeniową organizację medyczną obowiązków wynikających z umów obowiązkowego ubezpieczenia medycznego;

2) odmowę ubezpieczeniowej organizacji medycznej przedłożenia dokumentów wymaganych przez Federalną Służbę Nadzoru Ubezpieczeń związanych z prowadzeniem obowiązkowego ubezpieczenia medycznego;

3) ustalenie faktu, że ubezpieczeniowa organizacja medyczna podała nieprawdziwe informacje w dokumentach, które stanowiły podstawę do wydania licencji;

4) systematyczne nieterminowe powiadamianie przez zakład ubezpieczeń zdrowotnych o dokonywaniu zmian i uzupełnień w dokumentach założycielskich;

5) reprezentacja terytorialnego funduszu obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, który stwierdził naruszenia ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w działalności ubezpieczeniowej organizacji medycznej.

Ubezpieczeniowa organizacja medyczna, decyzją sądu, może zostać pozbawiona licencji na prawo do angażowania się w ubezpieczenie medyczne za nieuzasadnioną odmowę ubezpieczonego zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia medycznego. Organizacja ubezpieczeniowa ponosi odpowiedzialność prawną i finansową wobec ubezpieczonego lub ubezpieczonego z tytułu niedotrzymania warunków umowy ubezpieczenia zdrowotnego. Odpowiedzialność wynika z warunków umowy ubezpieczenia medycznego. Płatność za usługi placówek medycznych przez organizacje ubezpieczeniowe odbywa się w sposób i na warunkach określonych w umowie między nimi, ale nie później niż w ciągu miesiąca od daty złożenia dokumentu płatności. Odpowiedzialność za opóźnienia w płatnościach określają warunki umowy ubezpieczenia zdrowotnego.

W przypadku wykrycia naruszeń w działalności ubezpieczeniowej organizacji medycznej, Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń wydaje nakaz ich usunięcia, a w przypadku nieprzestrzegania instrukcji zawiesza lub wypowiada licencję (od daty podjęcia takiej decyzji ). Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego informuje ubezpieczeniową organizację medyczną na piśmie o podjętej decyzji. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego ma prawo cofnąć licencję, jeżeli naruszenia, które stanowiły podstawę do wygaśnięcia licencji, nie zostaną usunięte w ustalonych terminach. Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń powiadamia Federalny Fundusz Obowiązkowych Ubezpieczeń Zdrowotnych, Terytorialny Fundusz Obowiązkowych Ubezpieczeń Zdrowotnych i publikuje informacje o tych decyzjach w prasie.

Decyzję o anulowaniu zawieszenia licencji podejmuje Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeń, gdy ubezpieczeniowa organizacja medyczna składa raport o usunięciu naruszeń, które spowodowały zawieszenie licencji, oraz, w razie potrzeby, na podstawie wyników audytu działalności ubezpieczeniowej organizacji medycznej.

W przypadku wygaśnięcia licencji, jej ponowne wydanie jest dozwolone nie wcześniej niż 6 miesięcy po wygaśnięciu poprzedniej licencji i odbywa się w sposób określony w Regulaminie licencjonowania.

Od działań Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego ubezpieczeniowa organizacja medyczna może odwołać się w sposób określony przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

W przypadku likwidacji lub reorganizacji ubezpieczeniowej organizacji medycznej licencja jest zwracana do Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeniowego, a wpis do rejestru zostaje wykreślony.

Federalna Służba Nadzoru Ubezpieczeniowego publikuje miesięczne dane dotyczące ubezpieczeniowych organizacji medycznych, którym wydano (zawieszone lub wypowiedziane) licencje, wskazując:

1) nazwę, lokalizację ubezpieczeniowej organizacji medycznej;

2) terytoria, na których licencja jest ważna;

3) numer i datę decyzji Federalnej Służby Nadzoru Ubezpieczeń o wydaniu (zawieszeniu, wypowiedzeniu) licencji.

Instytucje medyczne - są to niezależne podmioty gospodarcze z jakąkolwiek formą własności, które zapewniają opiekę medyczną obywatelom w systemie ubezpieczenia zdrowotnego (art. 20 ustawy RF „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli w Federacji Rosyjskiej”). Instytucje medyczne budują swoją działalność w oparciu o umowy z ubezpieczeniowymi organizacjami medycznymi, które płacą za usługi medyczne mające na celu pomoc obywatelom. Umowa zawarta przez placówkę medyczną z ubezpieczeniową organizacją medyczną jest umową o świadczenie opieki leczniczej i profilaktycznej (usług medycznych) i jest umową, na podstawie której placówka medyczna zobowiązuje się do świadczenia opieki medycznej o określonej wielkości i jakości ubezpieczony kontyngent w określonym terminie w ramach programów ubezpieczenia zdrowotnego. Relację między stronami określają warunki umowy. Umowa musi zawierać:

1) nazwy stron;

2) liczbę ubezpieczonych;

3) rodzaje opieki medycznej i profilaktycznej (usługi medyczne);

4) koszt pracy i tryb płatności;

5) tryb monitorowania jakości opieki medycznej i wykorzystania funduszy ubezpieczeniowych;

6) odpowiedzialność stron i inne warunki, które nie są sprzeczne z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Instytucje medyczne podlegają licencjonowaniu. Licencjonowanie - jest to wydawanie instytucji medycznej zezwolenia państwa na prowadzenie określonych rodzajów działalności i usług w ramach programów obowiązkowego i dobrowolnego ubezpieczenia medycznego. Wszystkie instytucje medyczne podlegają licencjonowaniu, niezależnie od własności. Licencjonowanie jest realizowane przez komisje licencyjne utworzone przy organach administracji państwowej, samorządach miejskich i powiatowych z przedstawicieli organów służby zdrowia, zawodowych stowarzyszeń lekarskich, placówek medycznych, organizacji publicznych (stowarzyszeń). W ramach licencji placówki medyczne mają prawo realizować zarówno dobrowolne, jak i obowiązkowe programy ubezpieczenia medycznego. Programy dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego powinny być realizowane bez uszczerbku dla programów obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych. Ponadto licencjonowane placówki medyczne, które prowadzą programy ubezpieczenia zdrowotnego, mają prawo do świadczenia opieki medycznej poza systemem ubezpieczenia zdrowotnego. Placówki medyczne w systemie ubezpieczenia zdrowotnego mają prawo do wystawiania dokumentów stwierdzających czasową niezdolność do pracy ubezpieczonego.

Akredytacji podlegają również placówki medyczne. Akredytacja placówek medycznych - określenie ich zgodności z ustalonymi standardami zawodowymi. Akredytacji podlegają wszystkie placówki medyczne, niezależnie od własności. Akredytację placówek medycznych przeprowadzają komisje akredytacyjne złożone z przedstawicieli organów służby zdrowia, zawodowych stowarzyszeń lekarskich i ubezpieczeniowych organizacji medycznych. Zaświadczenie wydawane jest do akredytowanej placówki medycznej.

Instytucje medyczne zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej i warunkami umowy są odpowiedzialne za wielkość i jakość świadczonych usług medycznych oraz za odmowę udzielenia pomocy medycznej ubezpieczonemu. W przypadku naruszenia przez instytucję medyczną warunków umowy, ubezpieczeniowa organizacja medyczna ma prawo do częściowego lub całkowitego niezwrócenia kosztów świadczenia usług medycznych.

Umowa obowiązkowego ubezpieczenia medycznego jest umową pomiędzy ubezpieczonym a ubezpieczeniową organizacją medyczną, zgodnie z którą ta ostatnia zobowiązuje się do organizowania i finansowania świadczenia opieki medycznej o określonej wielkości i jakości lub innych usług na rzecz ubezpieczonego kontyngentu w ramach programów obowiązkowego ubezpieczenia medycznego i dobrowolnego ubezpieczenia medycznego ubezpieczenie.

Umowa ubezpieczenia zdrowotnego musi zawierać:

1) nazwy stron;

2) czas trwania umowy;

3) liczbę ubezpieczonych;

4) wysokość, warunki i tryb dokonywania składek ubezpieczeniowych;

5) wykaz świadczeń medycznych odpowiadających programom obowiązkowego lub dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego;

6) prawa, obowiązki, obowiązki stron i inne warunki, które nie są sprzeczne z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Formę standardowej umowy obowiązkowego ubezpieczenia medycznego, procedurę i warunki ich zawarcia określa prawo:

1) „Standardowa umowa o obowiązkowe ubezpieczenie medyczne pracujących obywateli” (Załącznik nr 1 do rezolucji „W sprawie środków wdrażania ustawy Federacji Rosyjskiej „O zmianach i uzupełnieniach do ustawy RSFSR „O ubezpieczeniu zdrowotnym obywateli w RSFSR");

2) „Standardowa umowa o obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne obywateli niepracujących” (Załącznik nr 2 do rezolucji „W sprawie środków wdrażania ustawy Federacji Rosyjskiej” W sprawie wprowadzenia zmian i uzupełnień do ustawy RSFSR „O ubezpieczenie medyczne obywateli w RSFSR”).

Umowę ubezpieczenia zdrowotnego uważa się za zawartą z chwilą opłacenia przez Ubezpieczonego pierwszej składki ubezpieczeniowej, chyba że warunki umowy stanowią inaczej.

Dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne jest realizowany na podstawie dobrowolnych programów ubezpieczenia medycznego, które nie są regulowane przez państwo, ale są niezależnie opracowywane przez ubezpieczycieli posiadających licencję na ubezpieczenie medyczne, w ramach ich własnej działalności.

Dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne zapewnia obywatelom dodatkowe usługi medyczne i inne świadczone ponad normy określone w obowiązkowych programach ubezpieczenia zdrowotnego.

W dobrowolnym ubezpieczeniu medycznym przedmiotem ubezpieczenia jest obywatel, ubezpieczony, ubezpieczyciel, instytucja medyczna.

Ubezpieczycielami oferującymi dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne mogą być:

1) ubezpieczeniowe organizacje medyczne, które prowadzą obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne (organizacja ubezpieczeń zdrowotnych, zgodnie z prawem, z wyjątkiem ubezpieczenia zdrowotnego, nie jest uprawniona do wykonywania innych rodzajów działalności ubezpieczeniowej, ale ma prawo do jednoczesnego prowadzenia obowiązkowego i dobrowolnego ubezpieczenie medyczne);

2) inne organizacje ubezpieczeniowe posiadające licencje na prowadzenie dobrowolnych rodzajów ubezpieczeń zdrowotnych.

Organizacja ubezpieczeniowa realizująca dobrowolne ubezpieczenie medyczne najpierw zawiera umowę z instytucją medyczną, która będzie świadczyć usługi obywatelom. Przy zawieraniu takiej umowy, za zgodą stron, ustalane są taryfy za usługi medyczne i inne. Wówczas organizacja ubezpieczeniowa przyciąga klientów, którzy dobrowolnie chcą zawrzeć umowy ubezpieczenia zdrowotnego. Klientami-ubezpieczycielami w dobrowolnych ubezpieczeniach medycznych mogą być obywatele posiadający zdolność do czynności prawnych i (lub) przedsiębiorstwa reprezentujące interesy obywateli. Jednocześnie opłacanie składek na dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne odbywa się kosztem środków osobistych obywateli lub zysków (przychodów) przedsiębiorstw. Wysokość składek ubezpieczeniowych dla obywateli lub przedsiębiorstw reprezentujących interesy obywateli i organizacji, które chcą zawrzeć umowę o dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne, ustalana jest w drodze porozumienia stron (ubezpieczonego i ubezpieczyciela). Dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne może mieć charakter zbiorowy i indywidualny. Oznacza to, że osoba prawna działająca jako ubezpieczony może ubezpieczyć zarówno jednego pracownika, jak i cały zespół, a wtedy w umowie pojawi się duża (lub mała) lista osób. Albo np. głowa rodziny może zawrzeć dla siebie dobrowolną umowę ubezpieczenia zdrowotnego, ale ma też prawo zawrzeć taką umowę, w której na liście będzie reprezentowana cała rodzina.

Wyjeżdżając z Federacji Rosyjskiej zapewnienie opieki medycznej obywatelom Federacji Rosyjskiej odbywa się wyłącznie na koszt ubezpieczenia (Ustawa federalna z dnia 15 sierpnia 1996 r. Nr 114-FZ „W sprawie procedury opuszczenia Federacji Rosyjskiej i wjazdu do Federacji Rosyjskiej.”) Artykuł 14 wspomnianej ustawy stanowi, że opłata za opiekę medyczną opieka nad obywatelem Federacji Rosyjskiej przy wyjeździe z Federacji Rosyjskiej (z wyjątkiem obywatela Federacji Rosyjskiej wysłanego w podróż służbową):

1) zgodnie z warunkami określonymi w polisie ubezpieczenia zdrowotnego lub zastępującym ją dokumencie, ważnym na korzystanie z opieki medycznej poza terytorium Federacji Rosyjskiej;

2) jeżeli istnieje gwarancja osoby fizycznej lub prawnej zapraszającej obywatela Federacji Rosyjskiej do zwrotu kosztów świadczenia opieki medycznej (leczenia w placówce medycznej) obywatelowi Federacji Rosyjskiej.

W przypadku braku ubezpieczenia medycznego lub gwarancji osoby zapraszającej obywatela Federacji Rosyjskiej, koszty świadczenia opieki medycznej poza terytorium Federacji Rosyjskiej ponosi sam obywatel.

Pomoc w zdarzeniach ubezpieczeniowych obywatelom Federacji Rosyjskiej przebywającym na terytorium obcego państwa udziela przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny Federacji Rosyjskiej w trybie ustalonym przez Rząd Federacji Rosyjskiej (chyba, że ​​umowa międzynarodowa stanowi inaczej Federacji Rosyjskiej z odpowiednim państwem obcym). Rząd Federacji Rosyjskiej zatwierdził dekretem z dnia 1 października 1998 r. Nr 1142 „W sprawie wdrożenia niektórych norm ustawy federalnej” W sprawie procedury opuszczenia Federacji Rosyjskiej i wjazdu do Federacji Rosyjskiej „” Regulamin udzielania pomocy w zdarzeniach ubezpieczeniowych obywatelom Federacji Rosyjskiej znajdującym się na terytorium obcego państwa.

Zdarzenia ubezpieczeniowe zgodnie z Regulaminem określa treść umowy ubezpieczenia zawartej przez obywatela Federacji Rosyjskiej z organizacją ubezpieczeniową. Z Regulaminu wynika, że ​​do ubezpieczenia zdrowotnego obywateli wyjeżdżających za granicę obowiązują te same zasady, co do dobrowolnego ubezpieczenia medycznego. Ubezpieczenie zdrowotne jest rodzajem ubezpieczenia osobowego, przy czym zarówno osoby fizyczne, jak i prawne (np. biura podróży) mogą występować jako ubezpieczyciele, a ubezpieczyć mogą się tylko obywatele.

Osoba wyjeżdżająca za granicę, jeśli nie chce ponosić kosztów świadczenia opieki medycznej poza terytorium Federacji Rosyjskiej, sama ustala, którego ubezpieczyciela ma ubiegać się o ubezpieczenie i oczywiście musi to być ubezpieczyciel posiadający licencję na udzielanie VHI. Zazwyczaj biura podróży współpracują z ubezpieczycielami i mogą przekazać klientowi adresy firm ubezpieczeniowych. Jeżeli biuro podróży kieruje swojego klienta do konkretnego ubezpieczyciela, nie oznacza to, że ubezpieczony ma obowiązek zwrócić się do tego konkretnego ubezpieczyciela. Ubezpieczający ma prawo do swobodnego wyboru ubezpieczyciela.

Obecnie krajowe zakłady ubezpieczeń sprzedające polisy VHI współpracują z międzynarodowymi systemami assistance, zawierając bezpośrednio lub poprzez umowę pośrednictwa z firmą specjalizującą się w organizacji świadczenia opieki medycznej i innych usług w danym kraju. Osoba wyjeżdżająca za granicę i wybierająca ubezpieczyciela przed zawarciem umowy ubezpieczenia z krajowym ubezpieczycielem musi zadać ubezpieczycielowi następujące pytania dotyczące:

1) czy ta organizacja ubezpieczeniowa ma umowę (porozumienie) o wspólnej pracy z zagranicznymi towarzystwami assistance;

2) jakie usługi świadczy partner zagraniczny obywatelom rosyjskim i na jakich warunkach;

3) na jakim terenie obowiązują polisy ubezpieczeniowe tego zakładu ubezpieczeń i jakiej są kategorii.

Kontaktując się z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy ubezpieczenia zdrowotnego, ubezpieczony pisze wniosek. Suma ubezpieczenia dobierana jest w zależności od kraju przeznaczenia i klasyfikowana zgodnie z potrzebą minimalnego ubezpieczenia. Ubezpieczyciel dołącza do umowy notatkę zawierającą pouczenie, co i jak należy zrobić w przypadku zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, kiedy i gdzie zgłosić, jakie dokumenty złożyć itp. W pouczeniu wskazuje się również przypadki, w których nie jest udzielana ochrona ubezpieczeniowa (np. używanie alkoholu lub narkotyków, udział w bójkach, wiecach, procesjach, produkcja kusz, samobójstwo). Aby uniknąć problemów z ubezpieczeniem medycznym w obcym kraju, jego właściciel musi wyraźnie przestrzegać instrukcji.

W ramach ubezpieczenia dla osób wyjeżdżających za granicę świadczone są następujące rodzaje usług:

1) doraźna pomoc medyczna podczas podróży zagranicznej w przypadku nagłego zachorowania lub wypadku;

2) transport do najbliższego szpitala zdolnego do zapewnienia wysokiej jakości leczenia pod odpowiednim nadzorem lekarskim;

3) ewakuacja do kraju stałego zamieszkania pod właściwą opieką lekarską;

4) kontrola szpitalna oraz informowanie rodziny i pacjenta;

5) zapewnienie środków medycznych, jeżeli nie można ich uzyskać lokalnie;

6) usługi konsultacyjne lekarza specjalisty (w razie potrzeby);

7) pokrycie kosztów transportu za dostarczenie chorego turysty lub jego ciała do kraju stałego zamieszkania;

8) repatriacji szczątków turysty;

9) udzielanie pomocy prawnej turyście w dochodzeniu w sprawach cywilnych i karnych za granicą.

Zdarzenia objęte ubezpieczeniem muszą być określone w umowie, a także w warunkach ubezpieczenia. Wypłata ochrony ubezpieczeniowej następuje, jeżeli zdarzenie ubezpieczeniowe odpowiada temu wskazanemu w umowie. Ubezpieczając osoby wyjeżdżające za granicę, zdarzenia objęte ubezpieczeniem obejmują śmierć (śmierć), krótkotrwałe, niespodziewane, niezamierzone choroby i wypadki (zatrucia, urazy itp.), które miały miejsce tylko w miejscach przewidzianych pakietem wycieczek, a nie w przypadkowych barach , kawiarnie, podczas przejażdżek rekreacyjnych na nartach wodnych, lotniach, koniach itp. Zdarzenia objęte ubezpieczeniem osób wyjeżdżających za granicę nie obejmują chorób przewlekłych, zakaźnych i nawracających (choroby sercowo-naczyniowe, onkologiczne, gruźlica, protetyczne i inne) .

WYKŁAD #12

Ubezpieczenie środowiskowe

Ubezpieczenia środowiskowe są jednym z elementów ekonomicznego mechanizmu ochrony środowiska. W Rosji wdrożono ubezpieczenie środowiskowe, którego normy są zapisane w ustawie federalnej „O ochronie środowiska” (art. 18). Inne dokumenty regulacyjne, zgodnie z którymi rozwija się rynek ubezpieczeń środowiskowych, to ustawa federalna z dnia 21 lipca 1997 r. Nr 116-FZ „O bezpieczeństwie przemysłowym niebezpiecznych zakładów produkcyjnych” (art. 15), dekret rządu rosyjskiego Federacja z dnia 19 grudnia 1997 r. Nr 1605 „W sprawie dodatkowych środków pobudzania działalności gospodarczej i przyciągania inwestycji w gospodarce Federacji Rosyjskiej”, a także innych aktów ustawodawczych Federacji Rosyjskiej. Zagrożenia dla środowiska, które mogą powstać w wyniku:

1) wypadek środowiskowy, pożar, wybuch, powódź, trzęsienie ziemi, osuwiska itp.;

2) działalności przedsiębiorstw będących źródłem zwiększonego zagrożenia. Listę przedsiębiorstw będących źródłem zwiększonego zagrożenia określa ustawa federalna „O bezpieczeństwie przemysłowym niebezpiecznych zakładów produkcyjnych”. Niebezpieczne zakłady produkcyjne podlegają rejestracji w rejestrze państwowym w sposób ustanowiony przez rząd.

Celem ubezpieczenia środowiskowego w Federacji Rosyjskiej jest zapewnienie gwarancji ubezpieczeniowych odszkodowań za straty osób prawnych lub osób fizycznych, które powstały w wyniku zanieczyszczenia środowiska. Gwarancje ubezpieczeniowe za szkody udzielane są dla:

1) dla osób prawnych - przedsiębiorstw, instytucji, organizacji;

2) dla obywateli, a także przedmiotów ich majątku i dochodów.

Ubezpieczenia środowiskowe są realizowane w ramach dobrowolnych lub obowiązkowych programów ubezpieczeń środowiskowych.

O dobrowolnym ubezpieczeniu środowiskowym organizacje ubezpieczeniowe samodzielnie opracowują swoje programy i zasady ubezpieczenia. W ramach swoich kompetencji ubezpieczyciele udzielający dobrowolnych ubezpieczeń środowiskowych określają:

1) rodzaje ubezpieczeń środowiskowych;

2) wykaz przedmiotów podlegających ubezpieczeniu;

3) wysokość odpowiedzialności ubezpieczeniowej;

4) poziom (normy) ochrony ubezpieczeniowej;

5) podstawowe prawa i obowiązki stron biorących udział w ubezpieczeniu;

6) kolejność stawek taryfowych wypłat ubezpieczenia.

Lista zanieczyszczeń i przyczyn zdarzeń ubezpieczeniowych, za które szkody podlegają odszkodowaniu w ramach dobrowolnych ubezpieczeń środowiskowych, uzgadniane są przez ubezpieczonego i ubezpieczyciela każdorazowo przy zawieraniu umowy ubezpieczenia. W dobrowolnych ubezpieczeniach ekologicznych mogą uczestniczyć następujące przedsiębiorstwa, instytucje, organizacje:

1) kompleks energetyczny, kompleks petrochemiczny;

2) przemysł materiałów budowlanych;

3) przemysł chemiczny;

4) przemysł papierniczy;

5) inne branże.

Obowiązkowe ubezpieczenie środowiskowe zgodnie z prawem to ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej przedsiębiorstw stwarzających zwiększone zagrożenie dla środowiska.

Obiekt obowiązkowe środowiskowe ubezpieczenie to ryzyko odpowiedzialności cywilnej, co wyraża się w przedstawieniu ubezpieczonym roszczeń majątkowych przez osoby fizyczne lub prawne zgodnie z normami prawa cywilnego o odszkodowaniu za szkodę za zanieczyszczenie gruntu, wody lub powietrza na terenie określonej umowy ubezpieczenia.

Obowiązkowe ubezpieczenie środowiskowe normy takiego ubezpieczenia określa państwo. Ustanawia w regulacyjnych aktach prawnych:

1) rodzaje obowiązkowych ubezpieczeń środowiskowych;

2) wykaz obiektów podlegających obowiązkowemu ubezpieczeniu ekologicznemu;

3) wysokość odpowiedzialności ubezpieczeniowej;

4) poziom (normy) ochrony ubezpieczeniowej;

5) podstawowe prawa i obowiązki stron biorących udział w ubezpieczeniu;

6) kolejność stawek taryfowych wypłat ubezpieczenia.

Tak więc, zgodnie z ustawą federalną „O bezpieczeństwie przemysłowym niebezpiecznych zakładów produkcyjnych”, organizacja prowadząca niebezpieczny zakład produkcyjny jest zobowiązana do ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za spowodowanie szkody dla życia, zdrowia lub mienia innych osób i środowiska w razie wypadku w niebezpiecznym zakładzie produkcyjnym. Niebezpieczne zakłady produkcyjne to przedsiębiorstwa lub ich warsztaty, sekcje, zakłady, a także inne zakłady produkcyjne, których wykaz określa ustawa federalna „O bezpieczeństwie przemysłowym niebezpiecznych zakładów produkcyjnych”. Ubezpieczyciele w obowiązkowych ubezpieczeniach środowiskowych to kategorie przedsiębiorstw, które ustawa uznaje za źródła zwiększonego zagrożenia. Do kategorii niebezpiecznych obiektów produkcyjnych zalicza się obiekty, w których:

1) pozyskiwane, wykorzystywane, przetwarzane, formowane, przechowywane, transportowane, niszczone następujące substancje niebezpieczne:

a) substancje palne - gazy, które pod ciśnieniem normalnym i po zmieszaniu z powietrzem stają się palne, a ich temperatura wrzenia przy normalnym ciśnieniu wynosi 20 °C lub mniej;

b) substancje utleniające - substancje podtrzymujące spalanie, powodujące zapłon i (lub) przyczyniające się do zapłonu innych substancji w wyniku egzotermicznej reakcji redoks;

c) substancje palne – ciecze, gazy, pyły, które mogą zapalić się samoistnie, a także zapalić się od źródła zapłonu i palić się samodzielnie po jego usunięciu;

d) materiały wybuchowe - substancje, które pod pewnymi rodzajami wpływów zewnętrznych są zdolne do bardzo szybkiej samorozprzestrzeniającej się przemiany chemicznej z uwalnianiem ciepła i tworzeniem gazów;

e) substancje toksyczne - substancje, które w kontakcie z żywymi organizmami mogą doprowadzić do ich śmierci;

f) substancje wysoce toksyczne - substancje, które w kontakcie z żywymi organizmami mogą doprowadzić do ich śmierci;

g) inne substancje stwarzające zagrożenie dla środowiska;

2) stosuje się sprzęt, który działa pod ciśnieniem wyższym niż 0,07 MPa lub przy temperaturze podgrzewania wody wyższej niż 115 °C;

3) stosuje się zamontowane na stałe mechanizmy dźwigowe, schody ruchome, kolejki linowe, kolejki linowe;

4) otrzymuje się wytopy metali żelaznych i nieżelaznych oraz stopy na bazie tych wytopów;

5) prowadzone są prace górnicze, przeróbki kopalin oraz prace w warunkach dołowych.

Przykład przedsiębiorstw - źródłami zwiększonego zagrożenia są:

1) przedsiębiorstwa prowadzące niebezpieczne zakłady produkcyjne;

2) organizacje operacyjne (obiekty wykorzystujące energię atomową);

3) organizacje obsługujące i właściciele budowli hydrotechnicznych.

Wykaz zanieczyszczeń i przyczyn zdarzeń ubezpieczeniowych, za które szkoda podlega odszkodowaniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia ekologicznego, określa ustawa. Ustawa określa również minimalną sumę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody na życiu, zdrowiu lub mieniu innych osób i środowiska w razie wypadku w niebezpiecznym zakładzie produkcyjnym.

Niebezpieczne zakłady produkcyjne podlegają rejestracji w Państwowym Rejestrze Niebezpiecznych Zakładów Produkcyjnych. Procedura rejestracji została ustanowiona dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 24 listopada 1998 r. Nr 1371 „O rejestracji obiektów w Państwowym Rejestrze Niebezpiecznych Zakładów Produkcyjnych”. Stan sprawuje nadzór federalny w zakresie bezpieczeństwa przemysłowego, kontroluje i kontroluje działalność organizacji prowadzących niebezpieczne zakłady produkcyjne. Urzędnicy federalnego organu wykonawczego specjalnie upoważnieni w dziedzinie bezpieczeństwa przemysłowego, wykonując swoje obowiązki służbowe, odwiedzają organizacje prowadzące niebezpieczne zakłady produkcyjne, zapoznają się z dokumentami niezbędnymi do sprawdzenia, czy organizacje obsługujące niebezpieczne zakłady produkcyjne spełniają wymagania bezpieczeństwa przemysłowego.

WYKŁAD #13

Ubezpieczenie emerytalne

Obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne jest integralną częścią obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, które reguluje ustawa federalna „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego”.

Wśród rodzajów ubezpieczenia obowiązkowego ubezpieczenia społecznego ustawa Federacji Rosyjskiej „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego” przewiduje:

1) emerytura;

2) renta inwalidzka;

3) renta rodzinna.

Zakres ubezpieczenia niektóre rodzaje obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, przewidziane w ustawie Federacji Rosyjskiej „O podstawach obowiązkowego ubezpieczenia społecznego”, są realizowane na podstawie przepisów szczególnych. Tak więc emerytura, renta inwalidzka, renta rodzinna są rodzajami emerytury pracowniczej i są regulowane specjalną ustawą - ustawą federalną z dnia 17 grudnia 2001 r. Nr 173-FZ „O emeryturach pracowniczych w Federacji Rosyjskiej”. Ustawa ta określa tryb wykonywania prawa obywateli Federacji Rosyjskiej do rent pracowniczych oraz warunki ustalania tych rent dla niektórych kategorii obywateli. Prawo do emerytury pracowniczej, jak określono w niniejszej ustawie, mają obywatele Federacji Rosyjskiej, ubezpieczeni zgodnie z następującą ustawą szczególną - ustawą federalną „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych przez ustawa „O emeryturach pracowniczych w Federacji Rosyjskiej”. Osoby ubezpieczone otrzymują emeryturę pracowniczą z budżetu Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej, utworzoną na koszt składek ubezpieczeniowych ubezpieczycieli.

Kolejna specjalna ustawa - ustawa federalna nr 15-FZ z dnia 2001 grudnia 166 r. "O państwowych przepisach emerytalnych w Federacji Rosyjskiej" - przewiduje inne rodzaje emerytur, w przeciwieństwie do emerytur pracowniczych. Są to emerytury państwowe:

1) emerytura za długoletnią służbę (dla urzędników federalnych i personelu wojskowego);

2) emerytura (dla obywateli dotkniętych promieniowaniem lub katastrofami spowodowanymi przez człowieka);

3) renta inwalidzka (dla wojskowych i obywateli dotkniętych promieniowaniem lub katastrofami spowodowanymi przez człowieka);

4) renta socjalna (dla osób niepełnosprawnych).

Określone emerytury dla wymienionych kategorii osób są wypłacane na koszt budżetu federalnego.

Istnieją jeszcze inne kategorie osób, które otrzymują emerytury państwowe kosztem budżetu federalnego, ale osoby te otrzymują emerytury zgodnie z inną ustawą specjalną - ustawą federalną „O emeryturach dla osób, które ukończyły służbę wojskową, służbę w służbie wewnętrznej organy spraw publicznych, Państwową Straż Pożarną, organy kontroli obrotu środkami odurzającymi i środkami psychotropowymi, instytucje i organy więziennictwa oraz ich rodziny.

Wracając do ustawy federalnej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”, która ustanawia podstawy organizacyjne, prawne i finansowe obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego w Federacji Rosyjskiej, należy stwierdzić, że Ustawa wprowadza podstawowe pojęcia dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego.

Obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne - jest to stworzony przez państwo system środków prawnych, ekonomicznych i organizacyjnych, mających na celu zrekompensowanie obywatelom zarobków (płatności, wynagrodzenia na rzecz ubezpieczonego) uzyskanych przez nich przed ustanowieniem obowiązkowego ubezpieczenia. Obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne w Federacji Rosyjskiej prowadzi ubezpieczyciel, którym jest Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej. Państwo ponosi odpowiedzialność pomocniczą za zobowiązania Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej wobec osób ubezpieczonych. W zarządzaniu ubezpieczycielem obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego znajdują się fundusze obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego, które tworzą budżet Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej. Budżet Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej jest uzupełniany kosztem składek ubezpieczeniowych na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne, opłacanych przez ubezpieczycieli. Składki ubezpieczeniowe na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne - są to indywidualnie kompensowane obowiązkowe płatności, których osobistym celem jest zapewnienie prawa obywatela do otrzymywania emerytury z obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego w wysokości odpowiadającej wysokości składek ubezpieczeniowych zapisanych na jego indywidualnym koncie osobistym. Osoby ubezpieczone mają prawo do obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego w Federacji Rosyjskiej tylko wtedy, gdy składki ubezpieczeniowe opłacają ubezpieczyciele zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”. Ubezpieczyciel zapewnia obowiązkową ochronę ubezpieczeniową wypłacając ubezpieczonemu w momencie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego rentę pracowniczą, zasiłek socjalny z tytułu pochówku zmarłych emerytów i rencistów, którzy w dniu śmierci nie pracowali. zdarzenie ubezpieczeniowe zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej” uznaje się osiągnięcie wieku emerytalnego, początek niepełnosprawności i utratę żywiciela rodziny. ryzyko ubezpieczeniowe do celów niniejszej ustawy federalnej uznaje się utratę zarobków (płatności, wynagrodzenie na rzecz ubezpieczonego) lub innych dochodów w związku z wystąpieniem zdarzenia ubezpieczeniowego przez ubezpieczonego.

Uczestnikami stosunków prawnych w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego są: Przedmioty obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego:

1) federalne organy rządowe;

2) ubezpieczający;

3) ubezpieczyciel;

4) ubezpieczonych.

Ubezpieczający - Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej (instytucja państwowa) i jego organy terytorialne stanowią jeden scentralizowany system organów zarządzania środkami obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego w Federacji Rosyjskiej, w którym organy niższe odpowiadają przed organami wyższymi. Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej i jego organy terytorialne działają na podstawie ustawy federalnej „O zarządzaniu funduszami państwowych świadczeń emerytalnych (ubezpieczeń) w Federacji Rosyjskiej” oraz ustawy Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej". Przepisy dotyczące organów terytorialnych Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej, które są osobami prawnymi, są zatwierdzane przez Zarząd Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej.

Ubezpieczyciele obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego wraz z Funduszem Emerytalnym Federacji Rosyjskiej mogą być niepaństwowymi funduszami emerytalnymi w przypadkach i w sposób przewidziany w ustawie federalnej. Procedura tworzenia oszczędności emerytalnych w niepaństwowych funduszach emerytalnych i inwestowania przez nie tych funduszy, procedura przekazywania oszczędności emerytalnych z Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej i opłacania składek ubezpieczeniowych do niepaństwowych funduszy emerytalnych, a także ponieważ granice wykonywania uprawnień ubezpieczyciela przez niepaństwowe fundusze emerytalne określa ustawa federalna.

Ubezpieczający w ramach obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego są osoby dokonujące wypłat na rzecz osób fizycznych, w tym:

1) organizacje;

2) przedsiębiorcy indywidualni (w tym prywatni detektywi i notariusze w prywatnej praktyce);

3) prawnicy;

4) osoby fizyczne (dobrowolnie nawiązujące stosunki prawne dotyczące obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego zgodnie z art. 29 ustawy Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”).

Osoby ubezpieczone - osoby objęte obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”. Ubezpieczonymi są obywatele Federacji Rosyjskiej, a także cudzoziemcy i bezpaństwowcy zamieszkujący na terytorium Federacji Rosyjskiej:

1) pracy na podstawie umowy o pracę lub na podstawie umowy cywilnoprawnej, której przedmiotem jest wykonywanie pracy i świadczenie usług, a także na podstawie umowy autorskiej i licencyjnej;

2) osoby prowadzące działalność na własny rachunek (indywidualni przedsiębiorcy, prywatni detektywi, notariusze wykonujący prywatną praktykę, prawnicy);

3) bycie członkami gospodarstw chłopskich (rolniczych);

4) praca poza terytorium Federacji Rosyjskiej w przypadku opłacania składek ubezpieczeniowych zgodnie z art. 29 ustawy Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”, chyba że umowa międzynarodowa Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej;

5) którzy są członkami plemiennych, rodzinnych wspólnot małych ludów Północy, zaangażowanych w tradycyjne sektory zarządzania;

6) inne kategorie obywateli, których stosunki w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego powstają zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej”.

Obowiązkowe ubezpieczenie to:

1) części ubezpieczeniowej i kapitałowej emerytury z pracy;

2) ubezpieczenia i części kapitałowej renty z tytułu niezdolności do pracy;

3) część ubezpieczeniową renty pracowniczej w przypadku utraty żywiciela rodziny;

4) zasiłek socjalny z tytułu pochówku zmarłych emerytów i rencistów, którzy w dniu zgonu nie pracowali.

Ustanowienie i wypłata obowiązkowego ubezpieczenia obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego odbywa się w sposób i na warunkach określonych w ustawie federalnej „O emeryturach pracowniczych w Federacji Rosyjskiej” oraz ustawie federalnej „O działalności pogrzebowej i pogrzebowej”.

Wypłata podstawowej części emerytury pracowniczej jest finansowana z kwot ujednoliconego podatku socjalnego (składki) zaksięgowanych w budżecie federalnym, a wypłata części ubezpieczeniowej i kapitałowej emerytury pracowniczej jest finansowana z budżetu Emerytury Fundusz Federacji Rosyjskiej. Jednocześnie wypłata części kapitałowej emerytury pracowniczej jest finansowana kosztem kwot oszczędności emerytalnych zaksięgowanych w części specjalnej indywidualnego konta osobistego ubezpieczonego.

Państwo, przeprowadzając obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne, zapewnia obywatelom ochronę ubezpieczeniową nie tylko z budżetu Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej, ale także z niepaństwowych funduszy emerytalnych. Niepaństwowe fundusze emerytalne działają zgodnie z ustawą federalną „O niepaństwowych funduszach emerytalnych”.

Niepaństwowy Fundusz Emerytalny (NPF) - jest to szczególna forma organizacyjno-prawna organizacji zabezpieczenia społecznego typu non-profit, której wyłączną działalnością jest:

1) działalność w zakresie niepublicznego świadczenia emerytalno-rentowego uczestników funduszu na podstawie umów o niepublicznym zabezpieczeniu emerytalnym;

2) działalność jako ubezpieczyciel w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej” oraz umowami o obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym;

3) działalność jako ubezpieczyciel w zakresie zawodowego ubezpieczenia emerytalnego zgodnie z ustawą federalną i umowami o tworzeniu zawodowych systemów emerytalnych.

Działalność funduszu niepublicznych świadczeń emerytalnych uczestników funduszu prowadzona jest na zasadzie dobrowolności i obejmuje:

1) kumulacja składek emerytalnych;

2) lokowanie i organizacja lokowania rezerw emerytalnych;

3) rozliczanie zobowiązań emerytalnych funduszu;

4) powoływanie i wypłata emerytur niepaństwowych uczestnikom funduszu.

Niepaństwowy fundusz emerytalny podlega rejestracji państwowej i na tej podstawie nabywa prawa osoby prawnej. NPF ma prawo prowadzić działalność od dnia otrzymania licencji i działa na podstawie przepisów Federacji Rosyjskiej, a także statutu i regulaminu funduszu. Fundusz, zgodnie ze statutem, pełni następujące funkcje:

1) opracować regulamin funduszu;

2) zawierania umów emerytalnych, umów o obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne oraz umów o utworzenie zawodowych systemów emerytalnych;

3) gromadzi składki emerytalne i oszczędności emerytalne;

4) prowadzi konta emerytalne niepaństwowych świadczeń emerytalnych;

5) prowadzi rachunki emerytalne części kapitałowej emerytury pracowniczej, z uwzględnieniem wymagań ustawy federalnej z dnia 1 kwietnia 1996 r. Nr 27-FZ „O indywidualnej (spersonalizowanej) rachunkowości w systemie obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego”;

6) prowadzi konta emerytalne zawodowych systemów emerytalnych;

7) informowania deponentów, uczestników i ubezpieczonych o stanie tych rachunków;

8) określa strategię inwestycyjną przy lokowaniu rezerw emerytalnych i lokowaniu oszczędności emerytalnych;

9) tworzyć rezerwy emerytalne, organizować lokowanie rezerw emerytalnych i lokować rezerwy emerytalne;

10) organizuje lokowanie oszczędności emerytalnych;

11) zawiera umowy z towarzystwami zarządzającymi, wyspecjalizowanymi depozytariuszami, innymi podmiotami oraz uczestnikami stosunków dotyczących niepublicznych ubezpieczeń emerytalnych, obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnych, zawodowych ubezpieczeń emerytalnych itp.

Przedmiotem stosunków dotyczących niepublicznego zabezpieczenia emerytalnego, obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego i zawodowego ubezpieczenia emerytalnego są:

1) fundusze;

2) Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej;

3) depozyty specjalistyczne;

4) spółki zarządzające;

5) współtwórcy;

6) uczestnicy;

7) ubezpieczonych;

8) ubezpieczający;

9) brokerzy;

10) organizacje kredytowe;

11) inne organizacje zaangażowane w proces tworzenia rezerw emerytalnych i inwestowania oszczędności emerytalnych.

Aby zapewnić wypłacalność zobowiązań, NPF tworzy:

1) rezerwy emerytalne (w celu zapewnienia wypłacalności uczestnikom);

2) oszczędności emerytalne (w celu zapewnienia wypłacalności ubezpieczonym).

Rezerwy emerytalne obejmują rezerwy na pokrycie zobowiązań emerytalnych oraz rezerwę ubezpieczeniową i są tworzone z:

1) składki emerytalne;

2) dochody funduszu z lokowania rezerw emerytalnych;

3) wpływy docelowe.

Standardowy rozmiar rezerwy emerytalne dla systemów emerytalnych o zdefiniowanym świadczeniu są ustalane przez upoważniony organ federalny.

Oszczędności emerytalne tworzą:

1) wcześniejsze wpłaty z Funduszu Emerytalnego Federacji Rosyjskiej do funduszu na wniosek ubezpieczonego, środki zapisane w specjalnej części indywidualnego konta osobistego ubezpieczonego, w tym składki ubezpieczeniowe na finansowanie finansowanej części ubezpieczenia emerytura pracownicza, otrzymana przez Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej w celu późniejszego przeniesienia do funduszu i jeszcze nieprzeniesionej spółki zarządzającej;

2) środki przekazane przez fundusz do zarządzania powierniczego towarzystwa zgodnie z niniejszą Ustawą Federalną, w tym wynik finansowy netto ze sprzedaży aktywów, zmiany wartości rynkowej portfela inwestycyjnego z tytułu aktualizacji wyceny na dzień sprawozdawczy;

3) środki otrzymane przez fundusz od towarzystw na wypłatę ubezpieczonym lub ich następcom prawnym, a nie przeznaczone jeszcze na wypłatę kapitałowej części emerytury pracowniczej;

4) środki przekazane do funduszu przez poprzedniego ubezpieczyciela (fundusz) w związku z zawarciem przez ubezpieczonego umowy o obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne z funduszem w trybie określonym w ustawie „O niepaństwowych funduszach emerytalnych” ;

5) środki otrzymane przez fundusz od spółek zarządzających w celu przekazania do funduszu emerytalnego Federacji Rosyjskiej lub innego funduszu zgodnie z ustawą „O niepaństwowych funduszach emerytalnych” i jeszcze nie przekazane do funduszu emerytalnego Federacji Rosyjskiej lub innego fundusze.

Niepaństwowe fundusze emerytalne oraz ich oddziały zawierają obowiązkowe umowy ubezpieczenia emerytalnego na podstawie art. 8 ustawy federalnej z dnia 7 maja 1998 r. Nr 75-FZ „O niepaństwowych funduszach emerytalnych”.

Umowa emerytalna zgodnie z art. 12 ustawy federalnej „O niepaństwowych funduszach emerytalnych” musi zawierać:

1) nazwy stron;

2) informacje o przedmiocie zamówienia;

3) postanowienia dotyczące praw i obowiązków stron;

4) przepisy dotyczące trybu i warunków opłacania składek emerytalnych;

5) rodzaj programu emerytalnego;

6) podstawy renty;

7) przepisy dotyczące trybu wypłaty emerytur niepublicznych;

8) postanowienia o odpowiedzialności stron z tytułu niewypełnienia ich zobowiązań;

9) warunki obowiązywania i rozwiązania umowy;

10) postanowienia dotyczące trybu i warunków zmiany oraz rozwiązania umowy;

11) przepisy dotyczące trybu rozstrzygania sporów;

12) dane stron.

Ministerstwo Pracy i Rozwoju Społecznego Federacji Rosyjskiej zatwierdziło w porozumieniu z Funduszem Emerytalnym Federacji Rosyjskiej standardową umowę o obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym między niepaństwowym funduszem emerytalnym a osobą ubezpieczoną.

Prawo daje obywatelom możliwość wyboru spółki zarządzającej, która gromadzi kapitałową część emerytury. Może to być Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej lub NPF. W związku z tym istnieje możliwość przeniesienia kapitałowej części emerytury z państwowego funduszu emerytalnego do NPF i odwrotnie. Zatwierdzono formularze wniosków i instrukcje ich wypełniania (Dekret Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 6 lutego 2004 r. Nr 60 „O zatwierdzeniu formularzy standardowej umowy o obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym między niepaństwowym funduszem emerytalnym a osobą ubezpieczoną, formularze wniosków osoby ubezpieczonej o przeniesienie do niepaństwowego funduszu emerytalnego oraz o przeniesienie do funduszu emerytalnego Federacji Rosyjskiej”):

1) wniosek ubezpieczonego o przeniesienie z funduszu emerytalnego Federacji Rosyjskiej do niepaństwowego funduszu emerytalnego, który zapewnia obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne;

2) wniosek ubezpieczonego o przeniesienie z niepaństwowego funduszu emerytalnego zapewniającego obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne do funduszu emerytalnego Federacji Rosyjskiej.

ZAŁĄCZNIKI

1. Instytucje służby psychiatrycznej.

2. Instytucje służby narkologicznej.

3. Placówki służby przeciwgruźliczej.

4. Centra AIDS.

5. Dom dziecka.

6. Pogotowie lotnicze: wydziały pomocy planowej i doradczej.

7. Sanatoria służby zdrowia.

8. Ośrodki profilaktyki medycznej.

9. Stacje (oddziały, gabinety) do transfuzji krwi.

10. Biuro Sądowych Badań Medycznych i Sądowo-Psychiatrycznych Badań, Biuro Patologii i Anatomii.

11. Biblioteki medyczne.

12. Scentralizowana rachunkowość placówek medycznych.

13. Biuro Statystyki Medycznej.

14. Bazy i magazyny specjalistycznego zaopatrzenia medycznego.

15. Przychodnie trachomatozy.

16. Kuchnie mleczne.

17. Przychodnie dermatologiczno-wenerologiczne (do leczenia pacjentów z chorobami wenerycznymi).

18. Personel medyczny finansowany z budżetu zdrowia i obsługujący placówki oświatowe i zabezpieczenia społecznego.

19. Finansowanie kosztownych rodzajów diagnostyki i leczenia zgodnie z listą zatwierdzoną przez Ministerstwo Federacji Rosyjskiej.

20. Finansowanie świadczenia opieki medycznej w przypadku chorób masowych, na obszarach klęsk żywiołowych, katastrof.

21. Inwestycje kapitału państwowego.

22. Szkolenie zawodowe i przekwalifikowanie personelu.

23. Badania naukowe.

24. Programy docelowe zatwierdzone w określony sposób.

Obywatele ubezpieczeni w ramach obowiązkowego ubezpieczenia medycznego mają prawo do wyboru placówki medycznej zgodnie z umowami obowiązkowego ubezpieczenia medycznego.

W przychodniach gwarantujemy:

1) maksymalny okres oczekiwania na planowane świadczenia medyczne nie przekracza 3 dni;

2) zapewnienie ubezpieczonym (z wyjątkiem obywateli korzystających ze świadczeń) leków i wyrobów medycznych, nieodpłatne udostępnienie ubezpieczonym niezbędnych leków i wyrobów medycznych przy udzielaniu szpitalnych form opieki medycznej.

W placówkach medycznych i profilaktycznych świadczących opiekę stacjonarną gwarantuje się:

1) realizacja zgodnie ze wskazaniami klinicznymi wymagającymi leczenia szpitalnego, aktywnej terapii i całodobowego monitorowania;

2) maksymalny okres oczekiwania na planowane leczenie nie przekracza 6 dni;

3) zakwaterowanie pacjentów w oddziałach na 4 lub więcej łóżek zgodnie z obowiązującymi normami i zasadami sanitarnymi;

4) nieodpłatne zapewnienie pacjentkom i kobietom rodzącym w szpitalu żywienia terapeutycznego zgodnie z normami fizjologicznymi ustalonymi przez Ministerstwo Zdrowia Federacji Rosyjskiej;

5) nieodpłatne świadczenie ubezpieczonym obywatelom przy świadczeniu opieki medycznej w ramach terytorialnego programu obowiązkowego ubezpieczenia medycznego wszystkich niezbędnych leków i wyrobów medycznych oraz sprzętu twardego i miękkiego zgodnie z obowiązującymi normami;

6) zapewnienie możliwości pobytu w szpitalu w celu opieki nad chorym dzieckiem jednemu z rodziców lub innemu członkowi rodziny (osobie opiekującej się dzieckiem pierwszego roku życia lub dzieckiem powyżej 1 roku – jeżeli istnieją wskazania, jest zaopatrzona w łóżko i wyżywienie);

7) szkolenie lekarzy do pracy na wsi.

Terytorialny Fundusz Obowiązkowego Ubezpieczenia Medycznego i Państwowy Uniwersytet Medyczny w Saratowie powinny zapewnić przyjęcie 35 studentów SSMU na podstawie pełnego odszkodowania na koszt Funduszu Obowiązkowego Ubezpieczenia Medycznego w celu późniejszego rozmieszczenia specjalistów na obszarach wiejskich, które ich wysłały.

Autor: Skachkova O.A.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Biologia ogólna. Kołyska

▪ Prawo karne wykonawcze. Notatki do wykładów

▪ Pieniądze. Kredyt. Banki. Notatki do wykładów

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Sterowanie obiektami za pomocą prądów powietrza 04.05.2024

Rozwój robotyki wciąż otwiera przed nami nowe perspektywy w zakresie automatyzacji i sterowania różnymi obiektami. Niedawno fińscy naukowcy zaprezentowali innowacyjne podejście do sterowania robotami humanoidalnymi za pomocą prądów powietrza. Metoda ta może zrewolucjonizować sposób manipulowania obiektami i otworzyć nowe horyzonty w dziedzinie robotyki. Pomysł sterowania obiektami za pomocą prądów powietrza nie jest nowy, jednak do niedawna realizacja takich koncepcji pozostawała wyzwaniem. Fińscy badacze opracowali innowacyjną metodę, która pozwala robotom manipulować obiektami za pomocą specjalnych strumieni powietrza, takich jak „palce powietrzne”. Algorytm kontroli przepływu powietrza, opracowany przez zespół specjalistów, opiera się na dokładnym badaniu ruchu obiektów w strumieniu powietrza. System sterowania strumieniem powietrza, realizowany za pomocą specjalnych silników, pozwala kierować obiektami bez uciekania się do siły fizycznej ... >>

Psy rasowe chorują nie częściej niż psy rasowe 03.05.2024

Dbanie o zdrowie naszych pupili to ważny aspekt życia każdego właściciela psa. Powszechnie uważa się jednak, że psy rasowe są bardziej podatne na choroby w porównaniu do psów mieszanych. Nowe badania prowadzone przez naukowców z Texas School of Veterinary Medicine and Biomedical Sciences rzucają nową perspektywę na to pytanie. Badanie przeprowadzone w ramach projektu Dog Aging Project (DAP) na ponad 27 000 psów do towarzystwa wykazało, że psy rasowe i mieszane były na ogół jednakowo narażone na różne choroby. Chociaż niektóre rasy mogą być bardziej podatne na pewne choroby, ogólny wskaźnik rozpoznań jest praktycznie taki sam w obu grupach. Główny lekarz weterynarii projektu Dog Aging Project, dr Keith Creevy, zauważa, że ​​istnieje kilka dobrze znanych chorób, które występują częściej u niektórych ras psów, co potwierdza pogląd, że psy rasowe są bardziej podatne na choroby. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Ile komputerów na świecie 08.10.2003 Według statystyk opublikowanych w corocznym „Almanachu Przemysłu Komputerowego”, na całym świecie działa obecnie około 663 milionów komputerów osobistych. Ale ponad dwie trzecie (448 milionów) jest skoncentrowanych w 12 krajach o łącznej populacji poniżej miliarda ludzi, czyli 15,4 procent całej ludzkości. Ta lista kilkunastu krajów obejmuje (w porządku malejącym według liczby komputerów) Stany Zjednoczone, Japonię, Anglię, Niemcy, Francję, Kanadę, Włochy, Australię, Holandię, Hiszpanię, Rosję i Koreę Południową. Jeśli wykluczymy Stany Zjednoczone, które mają 31 procent wszystkich komputerów osobistych na świecie, w pozostałej części świata na tysiąc osób przypada tylko 40 komputerów.

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja serwisu Uziemienie i uziemienie. Wybór artykułu

▪ Artykuł o naprawie ogrodzenia. Wskazówki dla mistrza domu

▪ artykuł Kim jest Siedmiu Śpiących? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Perpetualna maszyna ruchu na wiecznej zmarzlinie. Laboratorium naukowe dla dzieci

▪ artykuł Ogranicznik niskich częstotliwości. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Zasilacz do radia CB. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024