Księgowość. Ściągawka: krótko, najważniejsza

Bezpłatna biblioteka techniczna

Notatki z wykładów, ściągawki
Darmowa biblioteka / Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Księgowość. Ściągawka: krótko, najważniejsza

Notatki z wykładów, ściągawki

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Historia powstania i rozwoju rachunkowości

Rachunkowość powstała w prymitywne społeczeństwo.

Historię rozwoju i powstawania rachunkowości można podzielić na kilka okresów.

1. Starożytny świat

Pierwsze ewidencje inwentaryzacyjne pojawiły się w Egipt, gdzie inwentarz całego majątku ruchomego i nieruchomego był przeprowadzany co dwa lata, następnie został on zastąpiony inwentarzem bieżącym (stałym).

Sporządzono chronologiczny zapis wszystkich faktów z życia gospodarczego, a następnie sporządzono podsumowanie - systematyczne księgowanie wszystkich zapisów, transakcji w porządku chronologicznym. Wprowadzono rozliczenia, przelewy płatności do innych kas oraz okresową sprawozdawczość publiczną.

Jeden z etapów rozwoju rachunkowości jest związany z starożytny Rzym. W starożytnym Rzymie prowadzono ścisłą księgowość dochodów i wydatków, ponieważ w czasie wojny obywatele byli opodatkowani zgodnie z ich dochodami.

Na Rus usprawnienie rachunkowości rozpoczęło się pod koniec IX wieku.

Książę Oleg zaangażowany w ustanowienie daniny od podległych plemion.

2. Średniowiecze

W tej chwili kształtują się dwa główne paradygmaty rachunkowości - biuro i prosta księgowość. Istota pierwszego - głównym przedmiotem księgowości jest kasa i oczekiwane wpływy, a także płatności z niej. Istotą prostej księgowości jest księgowanie majątku, w tym środków pieniężnych, a dochody i wydatki stały się wymagane od księgowego.

Od XIII do połowy XIX wieku. podwójna księgowość podbija wszystkie gałęzie gospodarki narodowej. Decydującym sukcesem było opublikowanie w 1494 roku książki wielkiego włoskiego matematyka Luca Pacioli (1445-1517) „Traktat o rachunkach i ewidencji”, zawiera szczegółowy opis zastosowania księgowości podwójnej w praktyce przedsiębiorstwa handlowego.

W połowie XVIII wieku. w Anglii próbując zastosować księgowość podwójnego księgowania w rachunkowości przemysłowej, powstaje system rozliczania kosztów produkcji.

3. Przedrewolucyjna Rosja

Jeden z pierwszych teoretyków rachunkowości przemysłowej FW Kronheilm (1818) podzielił rachunkowość na dwie części: produkcję i księgowość. Pierwszy przewidywał trzy rachunki, które były prowadzone wyłącznie fizycznie, drugi - tradycyjny system księgowości.

Zniesienie pańszczyzny i rozwój kapitalizmu przeszedł kilka etapów. Rozpoczynają się od prac dwóch wybitnych naukowców drugiej połowy XIX wieku.

LICZBA PI. Rainbot i A.V. Prokofiew.

Prawdziwy wkład W rozwoju rachunkowości tego czasu nastąpiło rozpowszechnienie synchronicznego zapisu, kart i maszyn liczących, a co najważniejsze, powstanie naukowych podstaw podwójnej rachunkowości.

4. Rosja porewolucyjna

Ta ewolucja przeszła przez kilka etapów:

1) 1917-1918 - próby stabilizacji gospodarki, sposoby adaptacji tradycyjnych metod rachunkowości w nowym systemie zarządzania;

2) 1918-1921 - podejścia do formowania się komunistów, upadek starych systemów i form rachunkowości, tworzenie zasadniczo nowych liczników księgowych;

3) 1921-1929 - NEP, przywrócenie tradycyjnego systemu księgowego;

4) 1929-1953 - budowanie socjalizmu, deformacja zasad rachunkowości;

5) 1953-1984 - doskonalenie rachunkowości produkcji, analiza jej struktur organizacyjnych i upowszechnianie zmechanizowanego przetwarzania informacji gospodarczych;

6) 1984-1992 - restrukturyzacja wszystkich stosunków społeczno-gospodarczych w kraju, próba wskrzeszenia klasycznych zasad rachunkowości.

2. Rodzaje rachunkowości biznesowej. Charakterystyka i związek

rachunkowość ekonomiczna to system obserwacji, pomiaru, rejestracji procesów i zjawisk gospodarczych.

System rachunkowości ekonomicznej składa się z trzech rodzajów rachunkowości: operacyjnej, księgowej i statystycznej.

Rachunkowość operacyjna - jest to zestaw procedur księgowych, które dostarczają informacji do fazy bieżącej kontroli, adresowanej do poszczególnych obszarów działalności gospodarczej obiektu. Ustala miarę ilościową obserwowanych faktów, stosując jednostki miary charakterystyczne dla nich organicznie (sztuki, ruble, tony, godziny itp.). Charakterystyczną cechą rachunkowości operacyjnej jest szybkie i terminowe otrzymywanie informacji niezbędnych do zarządzania operacyjnego. Rachunkowość operacyjną w przedsiębiorstwach prowadzą pracownicy warsztatów, działów, działów. Operacyjne dane księgowe pozyskiwane są z dokumentów pierwotnych, przekazywanych ustnie, telefonicznie. Są wykorzystywane nie tylko lokalnie, ale także w wyższych urzędach.

Rachunkowość - jest to system zbierania, rejestrowania i podsumowywania informacji w kategoriach pieniężnych o majątku, obowiązkach organizacji. Księgowość jest stały i ciągły w samą porę, ściśle udokumentowane: każda operacja znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości na podstawie dokumentów, co nadaje jej moc prawną. On używa konkretne techniki i metody przetwarzanie danych księgowych (system kont, podwójne księgowanie, saldo itp.).

Trzeci element rachunkowości ekonomicznej - rachunkowość statystyczna. Jest to zestaw procedur księgowych, które dostarczają informacji o pomiarze ilościowym tych samych faktów gospodarczych, które mają charakter masowy. System rachunkowości ekonomicznej obejmuje tylko ten obszar rachunkowości statystycznej, który jest związany z obserwacją obiektów ekonomicznych. Rachunkowość statystyczna wykorzystuje dane operacyjne i księgowe, a także organizuje obserwacje w postaci spisów, badań pełnych i reprezentacyjnych. Dane statystyczne zawierają doniesienia o rozwoju gospodarki, ludności, materialnego poziomu życia i są regularnie publikowane w prasie.

Istnieje ścisły związek i zależność między rachunkowością operacyjną, księgową i statystyczną. Informacje dostarczane przez rachunkowość operacyjną są wykorzystywane do włączenia do modelu informacji księgowych lub do uogólnień statystycznych. Opracowano techniki monitorowania poprawności rachunkowości operacyjnej przez dane księgowe: wiele tablic informacyjnych, które powstają w procesie operacyjno-księgowym, nie jest poddawanych obróbce statystycznej. Czynniki prawidłowej konstrukcji rachunkowości ekonomicznej: jedność przedmiotu (proces produkcyjny), jedność celu (informacje o procesach gospodarczych), jedność zarządzania (zarządzanie rachunkowością ekonomiczną prowadzi Państwowy Komitet Statystyczny, rachunkowość - przez Ministerstwo Finansów).

Wyniki obserwacji funkcjonowania obiektów gospodarczych, uzyskane poprzez rachunkowość operacyjną, księgową i statystyczną, uzupełniają się i są zawarte w jednym systemie wskaźników sprawozdawczych, uogólnionych statystycznie, do najwyższego poziomu - do charakterystyki rozwoju gospodarki kraju.

3. Cechy rachunkowości biznesowej w Federacji Rosyjskiej

Rachunkowość biznesowa w Federacji Rosyjskiej jest regulowana system dokumentów prawnych, składający się z trzech głównych poziomów: regulaminów, aktów nienormatywnych, dokumentów wewnętrznych organizacji.

Akty normatywne obejmują: Kodeksy Federacji Rosyjskiej, ustawy federalne (ustawa federalna z dnia 21.11.1996 listopada 129 r. Nr 23-FZ „O rachunkowości” (z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami 1998 lipca 28 r., 31 marca, 2002 grudnia 10 r., 28 stycznia , maj 30, 2003 czerwca XNUMX), dekrety Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekrety Rządu Federacji Rosyjskiej.

Akty pozaregulacyjne - są to regulaminy rachunkowości zatwierdzone przez Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej (np. podstawowe zasady postępowania księgowego) oraz zalecenia metodologiczne (np. standardy rachunkowości określone zgodnie ze specyfiką branży) zatwierdzone przez Ministerstwo Finansów Federacja Rosyjska i inne organy wykonawcze.

Dokumenty wewnętrzne przedsiębiorstwa określają cechy rachunkowości dla organizacji. Dokumenty wewnętrzne to instrukcje, instrukcje, regulaminy, rozkazy i wszelkie inne dokumenty administracyjne dotyczące organizacji i prowadzenia w niej rachunkowości.

Ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej stanowi, co następuje: wymagania księgowe:

▪ prowadzona jest księgowość poprzez podwójne księgowanie na rachunkach powiązanych i proste księgowanie na rachunkach pozabilansowychzawarte w roboczym planie kont, który jest opracowywany na podstawie zatwierdzonego przez Ministerstwo Finansów Planu kont;

▪ księgowość w walucie Federacji Rosyjskiej - rublach;

▪ prowadzenie ksiąg rachunkowych i sprawozdań finansowych po rosyjsku; dokumenty pierwotne sporządzone w innym języku muszą być przetłumaczone linijka po linijce;

▪ należy wziąć pod uwagę bieżące koszty różnego rodzaju działalności organizacji osobno;

▪ informacje w rachunkowości muszą być trafne, wiarygodne, porównywalne – przydatne dla użytkowników.

Przedsiębiorcy są zobowiązani do złożenia deklaracji dochodów i wydatków organom podatkowym, co jest niemożliwe bez prowadzenia księgowości.

Do prowadzenia ksiąg rachunkowych niezbędne jest:

▪ zapewnić kontrolę nad dostępnością i przepływem mienia oraz racjonalnym wykorzystaniem wszelkiego rodzaju zasobów;

▪ w odpowiednim czasie zapobiegać negatywnym faktom w działalności gospodarczej, identyfikować i mobilizować rezerwy, opracowywać środki ich wykorzystania;

▪ otrzymywać pełną i rzetelną informację o procesach biznesowych i wynikach finansowych działalności;

▪ dokonywać prawidłowych płatności na rzecz władz finansowych.

Przedmiot rachunkowości majątek organizacji, a także jej zasoby finansowe i źródła ich powstania. Tylko pod wpływem człowieka przekształcenie pieniędzy w surowce i za pomocą środków pracy w gotowe produkty.

W trakcie tych procesów powstają rozliczenia z osobami prawnymi i osobami trzecimi tj.: z zespołem, Funduszem Emerytalnym, ZUS, ZUS, budżetem itp.

W nowoczesnych warunkach regulacja rachunkowości odbywa się zgodnie z wymogami regulacyjnymi. Zasady prowadzenia ewidencji ustalane są centralnie, a ich specyfikacja i mechanizm wdrażania są opracowywane w każdym przedsiębiorstwie i odzwierciedlane w polityce rachunkowości.

4. Rachunkowość finansowa: przedmioty, zasady, zadania

System księgowy podzielony jest na dwa podsystemy: rachunkowość finansową i rachunkowość zarządczą.

Księgowość rachunkowość finansowa to system gromadzenia i przetwarzania informacji księgowych niezbędnych do sporządzania sprawozdań finansowych. Rachunkowość finansowa obejmuje informacje dotyczące księgowania kont bilansowych: środków trwałych - wartości niematerialnych, inwestycji finansowych, zapasów, środków pieniężnych i jest wykorzystywana nie tylko wewnątrz przedsiębiorstwa, ale także przez użytkowników zewnętrznych. Rachunkowość finansowa jest regulowana dokumentami regulacyjnymi.

Cel rachunkowości finansowej - tworzenie informacji o działalności organizacji jako całości: przychodach i wydatkach, stanie funduszy, należnościach i zobowiązaniach, wpłatach do budżetu i funduszy pozabudżetowych, inwestycjach finansowych, wynikach finansowych itp.

Przedmiot rachunkowości finansowej - działalność gospodarcza przedsiębiorstwa.

Obiekty to majątek (aktywa gospodarcze, aktywa przedsiębiorstwa), kapitały i pasywa przedsiębiorstwa (źródła powstawania majątku), a także transakcje gospodarcze, które powodują zmianę majątku i źródeł jego powstawania.

Zasady rachunkowości finansowej.

1. Zasada ekspresji pieniężnej - rachunkowość operuje danymi, które mają wartość pieniężną.

2. Zasada autonomii przedsiębiorstwa - rachunkowość księgowa przedsiębiorstwa jest niezależna od księgowości jego właścicieli i pracowników.

3. Zasada ciągłości – firma działa w nieskończoność.

4. Zasada istotności – nie trać czasu na rozliczanie nieistotnych faktów.

5. Zasada konserwatyzmu - przy wyborze księgowy wybiera mniej optymistyczną kwotę.

6. Zasada stałości - w ciągu jednego okresu sprawozdawczego należy stosować jedną formę i metodę rozliczania.

7. Zasada waluty krajowej - w rachunkowości w całym okresie sprawozdawczym stosowana jest metoda szacowania środków w stałej walucie.

8. Zasada kosztu – środki finansowe wycenia się według kosztu w momencie nabycia, a nie według wartości rynkowej.

9. Zasada realizacji – przedsiębiorstwa uwzględniają swój dochód w momencie wysyłki towaru, a nie w momencie zapłaty.

10. Zasada compliance - zysk - przychody okresu sprawozdawczego - koszty tego okresu.

11. Zasada dualności - zasada równowagi, gdy informacje księgowe są rozpatrywane zgodnie ze składem funduszy i źródłami ich powstawania: całość wszystkich funduszy (aktywów) jest równa sumie źródeł (pasywna); zasada podwójnego wejścia: transakcja biznesowa zmieniająca skład środków i źródeł formacji nie narusza zasady równowagi.

Cele rachunkowości finansowej.

1. Tworzenie pełnej, rzetelnej informacji o działalności przedsiębiorstwa, niezbędnej dla użytkowników.

2. Udostępnianie użytkownikom informacji w celu monitorowania zgodności z prawem, możliwości prowadzenia działalności gospodarczej, dostępności i przemieszczania mienia i zobowiązań, wykorzystania środków materialnych, pracy, środków finansowych zgodnie z zatwierdzonymi standardami.

3. Zapobieganie negatywnym skutkom działalności gospodarczej.

4. Identyfikacja rezerw w gospodarstwie rolnym w celu zapewnienia stabilności finansowej przedsiębiorstwa.

5. Rachunkowość zarządcza: istota i przedmioty

Rachunkowość zarządcza - rodzaj działalności w ramach jednego przedsiębiorstwa, który dostarcza do aparatu administracyjnego informacji niezbędnych do planowania, kierowania i kontrolowania działalności przedsiębiorstwa.

Rachunkowość zarządcza - nowa gałąź wiedzy, która łączy kilka stosowanych nauk ekonomicznych: planowanie, organizacja i zarządzanie produkcją, regulacja, rachunkowość i rachunkowość operacyjna, analiza ekonomiczna itp.

Przedmiot rachunkowości zarządczej - działalność produkcyjna przedsiębiorstwa jako całości i jego podziały strukturalne. Rachunkowość zarządcza obejmuje część operacji związanych z procesami nabywania i nabywania aktywów materialnych oraz sprzedaży wyrobów gotowych.

Przedmioty rachunkowości zarządczej.

1. Koszty przedsiębiorstwa i jego podziały strukturalne.

2. Wyniki działalności gospodarczej.

3. Wycena wewnętrzna.

4. Prognozowanie przyszłych transakcji finansowych.

5. Raportowanie wewnętrzne.

System rachunkowości zarządczej zajmuje się transakcjami gospodarczymi; na podstawie kosztu produkcji obliczonego w rachunkowości zarządczej dokonuje się bilansowej wyceny majątku przedsiębiorstwa, administracja przedsiębiorstwa nie może kierować się w swojej działalności niezweryfikowanymi subiektywnymi szacunkami; informacje z rachunkowości zarządczej są wykorzystywane do podejmowania decyzji.

Cele rachunkowości zarządczej.

1. Planowanie kalkulacji kosztów, rozliczanie i prognozowanie wydatków okresowych okresu sprawozdawczego oraz planowanie i rozliczanie kosztów stałych (długoterminowych) na inwestycje kapitałowe i działalność inwestycyjną.

2. Kontrola i analiza kosztów według segmentów, produktów, działów, odchyleń od norm i kosztorysów.

3. Planowanie, rozliczanie i analiza przychodów i wyników działalności w obszarach, oddziałach, centrach odpowiedzialności itp.

4. System rachunkowości zarządczej jest stworzony do zarządzania określonym przedsiębiorstwem i nie może być regulowany przez obowiązujące normy i standardy. Dobrze zorganizowana rachunkowość zarządcza zapewnia kontrolę bieżącej pracy i poprawia jej wyniki w przyszłości.

Jeżeli kierownictwo przedsiębiorstwa uzna rachunkowość zarządczą przydatną do zarządzania gospodarstwem, musi ją zorganizować i zapewnić efektywne zarządzanie jego organizacją, ale jej wprowadzenie nie jest konieczne.

Konieczne jest wydzielenie w Planie kont listy kont do rachunkowości zarządczej kosztów produkcji i dystrybucji oraz zapasów.

Konta do rozliczania kosztów produkcji są uważane za pozabilansowe, ale nie pozabilansowe i są zaliczane do grupy „kont zarządczych do rozliczania sukcesu produkcyjnego”: konta sprzedaży, kosztów produkcji, innych kosztów.

Problem wdrażania rachunkowości zarządczej w rosyjskich przedsiębiorstwach - prowadzenie równolegle dwóch niezależnych rodzajów księgowości - księgowości i zarządzania - jest nieefektywnym zajęciem. Jeśli system wypełniania rejestrów księgowych zostanie przebudowany, wówczas rachunkowość i rachunkowość podatkowa można połączyć z rachunkowością zarządczą. W takim przypadku menedżer codziennie będzie otrzymywał wszystkie potrzebne mu informacje, a księgowy wszystkie dane do zestawiania sprawozdawczości księgowej i podatkowej.

6. Metody i zasady rachunkowości zarządczej

Metoda rachunkowości zarządczej to zestaw różnych sposobów odzwierciedlenia obiektów rachunkowości zarządczej w systemie informacyjnym przedsiębiorstwa.

Elementy metody rachunkowości zarządczej.

1. Dokumentacja - podstawowe dokumenty odzwierciedlające działalność produkcyjną przedsiębiorstwa. Rachunkowość pierwotna jest głównym źródłem informacji dla rachunkowości zarządczej.

2. Spis - sposób na określenie stanu faktycznego obiektu.

3. Grupowanie i podsumowywanie informacji skutecznie wykorzystywane do podejmowania strategicznych decyzji.

4. Konta kontrolne - zapisy dotyczące całkowitych kwot transakcji z tego okresu pomagają ustalić wiarygodność rachunków.

5. planowanie - ciągły proces porównujący możliwości przedsiębiorstwa i warunki rynkowe.

6. Racjonowanie - proces wyliczania norm, mający na celu przekształcenie kosztów w produkty.

7. Ograniczenie - kontrola kosztów materiałów. Limit to wskaźnik zużycia zasobów na jednostkę produkcji.

8. Analiza - ten element jest wystawiony na działanie całego przedsiębiorstwa i działów oddzielnie. W efekcie identyfikowane są odchylenia i przyczyny, które je spowodowały oraz udzielana jest pomoc w podejmowaniu decyzji zarządczych.

9. Sterowanie - ostateczny proces planowania, który pozwala wyeliminować powstałe odchylenia.

Zasady rachunkowości zarządczej.

1. Ciągłość przedsiębiorstwa – przedsiębiorstwo będzie działać, nie zmniejszy skali produkcji, nie ulegnie samozniszczeniu.

2. Ujednolicone planowanie i rozliczanie jednostek miary dla bezpośredniego i sprzężenia zwrotnego między planowaniem a rachunkowością, dla powiązania rachunkowości zarządczej i finansowej w zakresie kosztów produkcji i produkcji.

3. Wielokrotne wykorzystanie - od minimalnej ilości danych do uzyskania niezbędnej ilości informacji do decyzji zarządczych.

4. Kompletność i analityczność – wskaźniki w raportach nie powinny wymagać dodatkowego przetwarzania.

5. Okresowość – informacja jest dostarczana w krótkim czasie, co pozwala na terminowe podjęcie decyzji.

Metody generowania wewnętrznych wskaźników raportowania:

1) na poziomie zerowym zawiera informacje o sprawozdaniach produkcji pomocniczej;

2) na pierwszym poziomie informacje zawarte są w skonsolidowanych dokumentach księgowych, magazynowych;

3) na kolejnych poziomach wszystkie informacje są podsumowywane i przekształcane w dokumentację sprawozdawczą.

W rachunkowości zarządczej występują takie pojęcia jak godzina standardowa, godzina pracy, godzina pracy maszyny, naturalne metry wielkości produkcji. Wybierając miernik kierują się zasadą jego przydatności w danej sytuacji. Rachunkowość zarządcza odzwierciedla ilość materiałów, ich koszt dla każdej dostawy i od każdego dostawcy, liczbę sprzedanych produktów, ich koszt itp.

W rachunkowości zarządczej raporty są tworzone na bieżąco i na żądanie. Raporty mogą być przygotowywane kwartalnie, miesięcznie, tygodniowo, codziennie, ponieważ zawierają informacje wymagające natychmiastowego działania.

Rachunkowość zarządcza w postaci procesu ograniczonego zakresem działalności przedsiębiorstwa przygotowuje informacje dla menedżerów do planowania, właściwego zarządzania i kontroli działalności pionów strukturalnych i przedsiębiorstwa jako całości.

7. Normy postępowania zawodowego księgowego-analityka. Prawa i obowiązki głównego księgowego

Do prowadzenia rachunkowości zarządczej przedsiębiorstwo potrzebuje księgowego-analityka, który musi być biegły w podstawach rachunkowości i rachunkowości finansowej.

Analityk Księgowy - księgowy pełniący funkcję kierowniczą. Księgowy-analityk bierze udział w opracowywaniu budżetu przedsiębiorstwa, w omówieniu programu produkcyjnego przedsiębiorstwa, rynków zbytu, rentowności produktów. Księgowy-analityk opracowuje plan wraz z kierownikiem i sporządza raport z realizacji planu. Analizują planowane i osiągnięte wyniki. W przypadku rozbieżności między tymi danymi identyfikowane są przyczyny tej rozbieżności.

Działalność zawodowa księgowego-analityka pomaga kadrze zarządzającej identyfikować planowane rozbieżności i zapobiegać im w kolejnym okresie. Plany i raporty z ich realizacji nie tylko stymulują pracowników przedsiębiorstwa, ale także pomagają menedżerom wyznaczać sobie cele.

Obowiązki i rola księgowego-analityka wiążą się z pewnymi standardy postępowania zawodowego.

1. Kompetencje. Księgowi-analitycy są odpowiedzialni za podnoszenie swojej wiedzy i umiejętności w swojej dziedzinie zawodowej, za wypełnianie swoich obowiązków zgodnie z dokumentami regulacyjnymi, za rzeczywistość raportów oraz za pomoc w podsumowaniu wyników kierownictwa organizacji.

2. Obiektywizm. Księgowi-analitycy są odpowiedzialni za ujawnienie wszelkich informacji niezbędnych do sporządzania prognoz.

3. Szczerość. Księgowi-analitycy są odpowiedzialni za dostarczanie kierownictwu korzystnych i niekorzystnych informacji oraz profesjonalnego osądu; nie mogą brać udziału w wydarzeniach, które są sprzeczne z etycznymi normami postępowania zawodowego i zagrażają zawodowi; w żadnym wypadku nie popełniać czynów nielegalnych.

4. Prywatność. Analitycy księgowi nie powinni ujawniać informacji poufnych związanych z działalnością zawodową i powinni tego wymagać od podwładnych.

Zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej głównego księgowego powołuje i odwołuje szef organizacji. Główny księgowy podlega kierownikowi przedsiębiorstwa i odpowiada za księgowość, za prawidłowość sprawozdań finansowych.

Główny księgowy sprawuje kontrolę nad przepływem majątku i wypełnianiem zobowiązań, nad zgodnością procesów biznesowych z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Główny księgowy nie ma prawa przyjąć do egzekucji dokumentów sprzecznych z obowiązującymi przepisami.

Dokumenty dotyczące zobowiązań pieniężnych i rozliczeniowych bez podpisu głównego księgowego nie są przyjmowane do realizacji.

Główny księgowy ma prawo:

1) wziąć udział w dyskusji dotyczącej zwalniania i zatrudniania pracowników;

2) wykonywać obowiązki kasjera, jeżeli organizacja go nie posiada, ale tylko za pisemną zgodą kierownika;

3) wymagać od pracowników jednolitości przy przygotowywaniu dokumentów składanych do działu księgowości.

Za nieprzestrzeganie obowiązków służbowych główny księgowy odpowiada zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

8. Istota i funkcje rachunkowości

Rachunkowość to system obserwacji, pomiaru, rejestracji i kontroli obecności i ruchu aktywów gospodarczych organizacji oraz wyników procesów gospodarczych. Do tego celu liczniki księgowe: naturalne, pracownicze, pieniężne.

naturalne metry odzwierciedlają wagę, długość, ilość, objętość i inne cechy ilościowe własności przedsiębiorstwa.

Mierniki pracy odzwierciedlają ilościowe wskaźniki rozliczania czasu i pracy na produkcję, pracochłonność, wydajność pracy, płace.

licznik pieniędzy odzwierciedla wartość pieniężną majątku, zobowiązań, transakcji gospodarczych dla celów księgowych. Z jego pomocą ustalane są wyniki finansowe przedsiębiorstwa.

Rachunkowość jest łącznikiem między działalnością gospodarczą a ludźmi, który pomaga podejmować decyzje jakościowe w oparciu o informacje, które tworzy i przekazuje system rachunkowości.

Mechanizm kontrolny - proces wpływania na ludzi i zasoby finansowe organizacji w celu maksymalizacji zysków.

Elementy mechanizmu sterującego.

1) planowanie;

2) regulacje mające na celu osiągnięcie zaplanowanych celów;

3) organizację działalności gospodarczej;

4) rachunkowość przedsiębiorstw;

5) analiza, kontrola;

6) stymulowanie personelu organizacji.

Funkcje księgowe.

1. Funkcja sterowania ocenia osiągnięcie celów przez przedsiębiorstwo, identyfikując odchylenia, przyczyny z tym związane i podejmując działania w celu ich wyeliminowania.

2. Funkcja sprzężenia zwrotnego dostarcza personelowi przedsiębiorstwa dane o działalności organizacji i jest podstawą do opracowania planów.

3. Funkcja informacyjna zależy od podaży wszystkich niezbędnych informacji: o aktywach organizacji, ich ruchu, źródłach powstawania, procesach biznesowych, wynikach przedsiębiorstwa. Informacje muszą być rzetelne, obiektywne, aktualne, operacyjne, muszą spełniać wymagania maksymalnej liczby użytkowników i służyć jako podstawa do podejmowania decyzji.

4. Funkcja analityczna zapewnia jakościową analizę działań organizacji opartą na rzetelnych, aktualnych i rozsądnych informacjach. Funkcja analityczna pozwala określić wskaźniki charakteryzujące wyniki przedsiębiorstwa, zapewnienie zasobów, politykę cenową. Pomaga to w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących sytuacji finansowej organizacji, jej konkurencyjności na rynku oraz perspektyw rozwoju.

5. Zapewnienie bezpieczeństwa mienia - funkcja, która odgrywa szczególną rolę w gospodarce rynkowej w obecności różnych form własności. Sugeruje to następujące czynniki:

▪ dostępność specjalistycznych magazynów wyposażonych w sprzęt biurowy;

▪ doskonalenie systemu rachunkowości poprzez wykorzystanie naukowych metod identyfikacji braków, marnotrawstwa i kradzieży;

▪ informatyzacja przedsiębiorstwa w zakresie gromadzenia, przetwarzania i przekazywania informacji.

Funkcje księgowe są ze sobą powiązane. Informacje powinny być szczegółowe, co doprowadzi do jak najniższych kosztów ich tworzenia i zróżnicowania według obiektów kontroli i terminów składania.

9. Cele i zadania rachunkowości

Cel rachunkowości - tworzenie informacji dla użytkowników zewnętrznych i wewnętrznych.

Dla użytkowników zewnętrznych celem rachunkowości jest tworzenie informacji o sytuacji finansowej przedsiębiorstwa: wynikach finansowych i ich zmianach dla szerokiego grona zainteresowanych użytkowników.

Zainteresowani użytkownicy:

▪ osoby fizyczne i prawne potrzebują informacji o organizacji i potrafią je ocenić;

▪ inwestorzy potrzebują informacji o ryzyku i rentowności planowanej działalności oraz możliwości wypłaty dywidendy przez przedsiębiorstwo;

▪ personel organizacji ma prawo wiedzieć o zdolności organizacji do opłacenia pracy i utrzymania miejsc pracy;

▪ dostawcy i kontrahenci mają prawo wiedzieć o wypłacalności przedsiębiorstwa;

▪ klienci i kupujący mają prawo wiedzieć o warunkach działalności przedsiębiorstwa;

▪ władze potrzebują informacji do regulowania obszarów gospodarki narodowej i monitorowania danych statystycznych;

▪ Społeczeństwo może wykorzystać informacje do oceny roli i wkładu przedsiębiorstwa na poziomie lokalnym, regionalnym i federalnym.

Dla użytkowników wewnętrznych informacje są niezbędne do podejmowania decyzji, planowania, analizy i kontroli działalności produkcyjnej i finansowej.

Księgowość zapewnia:

▪ identyfikowanie istoty ekonomicznej, mierzenie transakcji gospodarczych, ewidencjonowanie ich w księgach rachunkowych w celu przygotowania do dalszego wykorzystania;

▪ przetwarzanie danych uwierzytelniających, przechowywanie ich do pewnego momentu, a następnie podsumowywanie w niezbędne przydatne informacje (wewnętrzne i zewnętrzne);

▪ przekazywanie tych informacji w formie raportów osobom potrzebującym ich do podejmowania decyzji.

Ciągła, ciągła dokumentacja transakcji gospodarczych, ich rejestracja i uogólnianie umożliwiają tworzenie pełnych i rzetelnych informacji o organizacji, niezbędnych do przygotowania i podejmowania świadomych decyzji na wszystkich szczeblach zarządzania, do oceny zachowania przedsiębiorstwa na rynku, do określenia kondycji finansowej.

Główny zadania księgowe są:

▪ generowanie pełnych i rzetelnych informacji o działalności organizacji, wynikach z niej wynikających, o jej stanie majątkowym, niezbędnych wewnętrznym użytkownikom sprawozdań księgowych – menadżerom, założycielom, uczestnikom i właścicielom majątku organizacji do zarządzania operacyjnego, a także jako zewnętrzni – inwestorzy, wierzyciele, dostawcy, klienci, władze podatkowe i finansowe, banki i inni zainteresowani użytkownicy sprawozdań finansowych;

▪ dostarczanie informacji niezbędnych wewnętrznym i zewnętrznym użytkownikom sprawozdań finansowych w celu monitorowania zgodności z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej podczas prowadzenia działalności gospodarczej przez organizację i jej wykonalności, dostępności i przepływu majątku i zobowiązań, wykorzystania materiałów, pracy i finansów zasoby zgodnie z zatwierdzonymi normami, standardami i szacunkami;

▪ terminowe ostrzeganie i zapobieganie negatywnym skutkom działalności gospodarczo-finansowej organizacji, identyfikacja i mobilizacja rezerw wewnętrznych w celu zapewnienia stabilności finansowej przedsiębiorstwa.

10. Podstawowe zasady rachunkowości

1. Niezależność gospodarcza - przedsiębiorstwo jest prawnie niezależne i autonomiczne ekonomicznie; środki i źródła są rozliczane odrębnie od pożyczek, a działalność budowana jest na podstawie środków uzyskanych z ich działalności.

2. Obowiązkowe podwójne księgowanie operacji gospodarczych na rachunkach roboczego planu kont, opracowanego na podstawie zatwierdzonego przez Ministerstwo Finansów planu kont.

3. Rachunkowość prowadzona jest w rublach i po rosyjsku. Jeśli dokument jest w języku obcym, musi być tłumaczenie linijka po linijce.

4. Bieżące koszty wytworzenia produktów, świadczenia usług prowadzone są odrębnie od kosztów związanych z inwestycjami kapitałowymi i finansowymi.

5. Obowiązkowa dokumentacja procesów biznesowych. Muszą być sporządzone w momencie transakcji i zawierać wymagane dane zgodnie ze standardowymi formularzami.

6. Wykorzystanie rejestrów księgowych do usystematyzowania i gromadzenia informacji zawartych w dowodach księgowych. Zawartość rejestrów księgowych jest tajemnicą handlową.

7. Pozycje księgowe wycenia się w wartościach pieniężnych według wartości rynkowej lub kosztu wytworzenia.

8. Obowiązkowa inwentaryzacja majątku i pasywów. Procedurę przeprowadzenia inwentaryzacji określa kierownik, z wyjątkiem obowiązkowej inwentaryzacji przewidzianej przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

9. Kształtowanie zasad rachunkowości dla rachunkowości.

Zainstalowane założenia księgowe:

▪ oddzielenie majątku - własność organizacji odrębna od własności właściciela. Zgodnie z tym założeniem własność organizacji, będąca własnością prawa własności, znajduje odzwierciedlenie w bilansowych rachunkach syntetycznych;

▪ założenie ciągłości - organizacja nie ulegnie samolikwidacji i będzie kontynuować swoją działalność w przyszłości. Założenie to powinno być stosowane w praktyce audytorskiej, tj. biegły rewident ma obowiązek poinformować użytkowników sprawozdań finansowych o takich zamiarach;

▪ założenie kolejności w stosowaniu zasad rachunkowości - wybrana polityka rachunkowości będzie prowadzona z roku na rok i ulegnie zmianie w przypadku zmian w przepisach lub regulacjach dotyczących rachunkowości;

▪ założenie doczesne - Fakty znajdują odzwierciedlenie w rozliczeniach okresu, w którym zostały popełnione.

Wymagania księgowe :

▪ wymóg kompletności – wszystkie procesy biznesowe muszą mieć odzwierciedlenie w księgowości;

▪ wymóg terminowości – fakty dotyczące działalności gospodarczej są odzwierciedlane w rachunkowości w odpowiednim czasie;

▪ wymóg ostrożności – niedopuszczenie do ukrytych rezerw, chęć ujęcia wydatków w sprawozdaniu finansowym;

▪ wymóg pierwszeństwa treści nad formą – fakty działalności gospodarczej znajdują odzwierciedlenie w ich formie prawnej i treści ekonomicznej;

▪ wymóg spójności – analityczne dane księgowe muszą być tożsame z obrotami i saldami syntetycznych kont księgowych na ostatni dzień kalendarzowy każdego miesiąca;

▪ wymóg racjonalności – optymalność rachunkowości w zależności od wielkości organizacji i istniejących informacji.

11. Międzynarodowe zasady rachunkowości

Międzynarodowe zasady rachunkowości.

1. Ciągłość oznacza, że przedsiębiorstwo funkcjonuje iw przyszłości nie będzie powodu, aby je zamykać.

2. Trwałość zasad rachunkowości - zasady księgowości i wyceny operacji gospodarczych pozostają bez zmian. Przyczyną zmiany może być zmiana działalności lub zmiana mechanizmu prawnego. Zmiany zasad rachunkowości, a także skutek ich wpływu na zysk, należy wyjaśnić w nocie objaśniającej sprawozdanie finansowe.

3. Zasada ostrożności - nie przenosić istniejących ryzyk zagrażających sytuacji finansowej przedsiębiorstwa na kolejne okresy. Realistyczna ocena aktywów i pasywów przedsiębiorstwa w tym okresie sprawozdawczym. Ostrożność nie uzasadnia tworzenia ukrytych rezerw.

4. Zasada akumulacji - dochód jest brany pod uwagę w momencie jego otrzymania, a nie w momencie otrzymania pieniędzy, wydatki - gdy powstają, a nie w momencie dokonywania płatności.

5. Zasada separacji - pozycje aktywów i pasywów należy oszacować odrębnie i odzwierciedlić w rozwiniętej formie.

6. Zasada nienaruszalności salda przychodzącego - wskaźniki na początku okresu sprawozdawczego muszą odpowiadać wskaźnikom z końca poprzedniego okresu.

7. Zasada pierwszeństwa - istota ekonomiczna transakcji powinna mieć pierwszeństwo przed formą prawną. Rachunkowość odzwierciedla zysk ekonomiczny, na który przepisy podatkowe nie powinny mieć wpływu.

8. Zasada istotności - informacje zawarte we wszystkich raportach muszą być istotne, niezniekształcone, aby nie wpływać na podejmowanie decyzji.

9. Zasada przejrzystości - informacje zawarte w sprawozdaniach przedsiębiorstw powinny być jasne, szczegółowe i wiarygodne dla użytkowników, aby uniknąć niejasności.

10. Zasada konsolidacji - przedsiębiorstwo musi sporządzić ogólną sprawozdawczość uwzględniającą jego spółki zależne i wspólne przedsięwzięcia.

Wymagania dotyczące raportowania zewnętrznegoopracowany przez Radę Rozwoju Rachunkowości Finansowej:

▪ sytuacja finansowa na koniec okresu sprawozdawczego;

▪ przepływy pieniężne za okres;

▪ koszty okresu;

▪ pełny dochód za dany okres;

▪ składki od właścicieli i wpłaty na ich rzecz za okres sprawozdawczy.

Podstawowe wymagania GAAP („Ogólnie przyjęte zasady rachunkowości”) do zewnętrznych sprawozdań finansowych:

▪ raportowanie powinno być przygotowywane w regularnych odstępach czasu (co roku);

▪ musi w pełni uwzględniać wszystkie wydatki niezbędne do osiągnięcia przychodów, które są również wykazywane w sprawozdaniu;

▪ musi zawierać wiarygodne dane i rozsądne wskaźniki;

▪ wskaźniki raportowania muszą być kompletne i wiarygodne;

▪ dane w raportach muszą być porównywalne z danymi w raportach za różne okresy, aby możliwe było dokonanie porównywalnych obliczeń finansowych. Zasady te będą z biegiem czasu udoskonalane.

Wskaźniki księgowe są językiem międzynarodowym dla przedsiębiorców, dlatego istnieje potrzeba studiowania doświadczeń zagranicznych, systemu księgowego partnerów zagranicznych.

Należy przestrzegać międzynarodowych zasad rachunkowości w celu porównania wyników ekonomicznych przedsiębiorstw w różnych krajach, aby ocenić perspektywy inwestowania kapitału przez inwestorów.

12. Przedmioty rachunkowości. Ich klasyfikacja

Obiekty księgowe - są to rodzaje majątku przeznaczonego na jej działalność, obowiązki organizacji, transakcje gospodarcze, które powodują zmianę składu majątku i zobowiązań.

Według składu i charakteru użytkowania Majątek organizacji dzieli się na trzy grupy:

1. Aktywa trwałe według składu dzieli się w następujący sposób:

1) środki trwałe, które obejmują tę część majątku, która obejmuje budynki, maszyny, konstrukcje, wyposażenie, pojazdy, zapasy.

Środki trwałe w obiegu gospodarczym podzielony na:

) środki trwałe produkcji - budynki przemysłowe, maszyny, konstrukcje, transport, czyli takie fundusze, które uczestniczą w procesie produkcyjnym;

b) nieprodukcyjne środki trwałe - środki trwałe, które aktywnie wpływają na proces produkcyjny, ale nie uczestniczą bezpośrednio w wytwarzaniu produktów.

Środki trwałe za pomocą podzielone są na kilka poziomów:

a) aktywny;

b) zapasowy i rezerwowy;

c) nieaktywny;

d) w trakcie przebudowy, doposażenie, częściowa likwidacja.

Środki trwałe w zależności od praw materialnych na obiekt dzielą się na:

a) należące do organizacji jako właściciel (w tym dzierżawione);

b) w ramach ekonomicznego zarządzania organizacją;

c) wydzierżawione;

2) wartości niematerialne i prawne - są to inwestycje długoterminowe, które nie są wartościami materialnymi, ale mają wycenę i przynoszą dochód;

3) Inwestycje kapitałowe to załączniki, które są powiązane:

a). z budową środków trwałych;

b). przy nabyciu poszczególnych środków trwałych;

w). wraz z nabyciem obiektów zarządzania przyrodą;

G). z nabyciem wartości niematerialnych;

4) długoterminowe inwestycje finansowe - jest to koszt wytworzenia lub zwiększenia wielkości, nabycia środków trwałych nieprzeznaczonych do sprzedaży.

2. Aktywa obrotowe Są to inwestycje krótkoterminowe.

Krótkoterminowe inwestycje finansowe - Są to inwestycje, które są dokonywane na okres do 1 roku. Krótkoterminowe inwestycje finansowe są dokonywane w papiery wartościowe i zobowiązania dłużne w celu uzyskania dodatkowego dochodu dla przedsiębiorstwa zarówno w Federacji Rosyjskiej, jak i za granicą.

Aktywa obrotowe obejmują:

1) materialny kapitał obrotowy, który zawiera:

a). surowy materiał;

b). materiały podstawowe i pomocnicze;

w). paliwo;

G). półprodukty;

mi). niedokończona produkcja;

mi). zwierzęta do hodowli i tuczu;

oraz). wydatki odroczone, produkty gotowe;

2) środki w rozliczeniach - długi innych przedsiębiorstw lub osób wobec tego przedsiębiorstwa.

Przedsiębiorstwa lub osoby zadłużone wobec tego przedsiębiorstwa nazywane są dłużnicy, oraz środki do zwrotu, rozrachunki z odbiorcami.

Do środków w rozliczeniach obejmują rozliczenia z pracownikami przedsiębiorstwa za wydane im kwoty pieniężne w ramach sprawozdania na potrzeby gospodarcze.

3. Fundusze abstrakcyjne - są to środki wycofane z obiegu i nieuczestniczące w nim. Są to naliczone podatki i inne wpłaty z zysków do budżetu lub zyski wykorzystywane do tworzenia funduszy akumulacyjnych, konsumpcyjnych i sfery społecznej.

13. Dokumentacja transakcji gospodarczych

Przepływ dokumentów - przemieszczenie dokumentu od momentu kompilacji lub otrzymania od innych przedsiębiorstw do przeniesienia do archiwum.

Dokumentacja operacji to zbieranie, bieżąca obserwacja, pomiar i rejestracja transakcji w dokumentach.

W celu racjonalnej rachunkowości w każdym przedsiębiorstwie należy ustalić schemat dokumentowania transakcji biznesowych w oparciu o badanie obiektów księgowych, procesów ekonomicznych i produkcyjnych oraz systemów zarządzania.

Wszystkie transakcje biznesowe muszą być udokumentowane w dokumentach podstawowych.

Dokument podstawowy - jest to pisemny dowód dokonania transakcji biznesowej lub uzyskania zgody na jej przeprowadzenie.

Do odzwierciedlenia transakcji biznesowych wykorzystywana jest duża liczba dokumentów.

1. Dokumenty administracyjne - są to zlecenia wykonania operacji gospodarczych, ale nie są podstawą rozliczeń, gdyż nie potwierdzają faktu ich realizacji.

2. dokumentów potwierdzających - dokumenty potwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej i służące jako podstawa do ujęcia operacji gospodarczych w rachunkowości.

3. Dokumenty księgowe opracowywane przez księgowego w celu przygotowania informacji w celu odzwierciedlenia ich w rejestrach księgowych.

4. Połączone dokumenty zawierają znaki dokumentów administracyjnych i uzasadniających; celowość ich stosowania w zmniejszeniu całkowitej liczby dokumentów.

5. Dokumenty źródłowe generowane w momencie transakcji biznesowej.

6. Dokumenty podsumowujące podsumowywanie danych z dokumentów pierwotnych.

7. Dokumenty jednorazowe wykonać jedną transakcję biznesową i akumulacyjny - przez pewien czas.

8. Dokumenty wewnętrzne są kompilowane i wykorzystywane w tym przedsiębiorstwie oraz zewnętrzny przychodzą do przedsiębiorstwa od organizacji i osób prywatnych.

przybory (nazwa dokumentu, numer, podpis, pieczęć, data sporządzenia i ważność dokumentu) - obowiązkowe wskaźniki, które musi zawierać każdy dokument.

Kolejność elementów nazywa się struktura dokumentu.

Rodzaje konstrukcji:

) kwestionariusz - szczegóły znajdują się, tak jak w kwestionariuszu, dokument jest łatwy do odczytania i wypełnienia;

b) tabelaryczny - detale znajdują się w specjalnej tabeli, są łatwe do obróbki na maszynach;

C) typowy - takie dokumenty są używane wszędzie, zawierają pewne szczegóły i procedurę odzwierciedlenia w nich transakcji gospodarczych.

Dokumenty odzwierciedlające fakt transakcji są odbierane przez dział księgowości i poddawane kilku kontrolom.

Rodzaje kontroli:

) formalne - sprawdzenie poprawności dokumentów w formularzu;

b) zasadniczo - księgowy ustala legalność tej transakcji biznesowej;

C) arytmetyka - weryfikacja poprawności obliczeń danych dokumentu.

Sprawdzone dokumenty są sortowane według określonych cech i wartości.

Zapisywanie cen w dokumentach - kołowanie.

Po ustaleniu wskaźników kosztów do każdego dokumentu dołączana jest korespondencja księgowa - przypisanie konta.

Wprowadzane są dane z grupowanych dokumentów rejestry księgowe - ewidencja kosztów specjalnych. Następnie wchodzą do bieżącego archiwum księgowego, gdzie są przechowywane przez 1 rok, po tym okresie są przenoszone do archiwum stałego.

14. Odmiany dokumentów. Klasyfikacja dokumentów pierwotnych

Zgodnie z przeznaczeniem dokumenty dzielą się na: administracyjne, uzasadniające, księgowe i połączone.

1. Dokument administracyjny wystawić zlecenie dokonania transakcji biznesowej. To są pełnomocnictwa, stroje, rozkazy.

Dokumenty administracyjne nie stanowią podstawy do wpisu do ksiąg rachunkowych. Mają one ogromne znaczenie dla wstępnej kontroli poprawności, czyli legalności prawnej i ekonomicznej transakcji.

2. dokumentów potwierdzających zawierają informacje o zrealizowanych transakcjach biznesowych. Na przykład faktury przychodzące i wychodzące, różne akty, czeki kasjerskie itp.

3. Dokumenty księgowe - są to wyliczenia i zaświadczenia sporządzane przez dział księgowości i służą jako podstawa do dalszych rozliczeń. Należą do nich: zestawienie płac, naliczenie amortyzacji, zaświadczenia o błędach stwierdzonych w rejestrach księgowych i podlegających eliminacji poprzez dodatkowe zapisy itp.

4. Łączny wymienić dokumenty, które mają kilka celów spośród wymienionych powyżej. Cele regulacyjne i odciążające mają listy przewozowe, wymagania dotyczące uzyskania materiałów z magazynu.

Lista płac, która zastępuje zestawienie płac i listy płac oddzielnie, jest najpierw dokumentem księgowym, następnie po przekazaniu do kasjera pełni rolę dokumentu administracyjnego, a na końcu po wypłacie pieniędzy staje się dokumentem pomocniczym . Ta kombinacja terminów zmniejsza całkowitą liczbę dokumentów i dlatego jest powszechna.

W zależności od sposobu odzwierciedlenia transakcji biznesowych dokumenty dzielą się na:

1) dokumenty źródłowe które są kompilowane w trakcie wykonywania określonej operacji, stają się pierwszym pisemnym dowodem jej wykonania. Na przykład zlecenia gotówkowe, zlecenia płatnicze, faktury, świadectwa odbioru, załączone wyciągi do kwoty z wpływami gotówkowymi, działają na ustaloną rozbieżność ilościową i jakościową przy przyjmowaniu pozycji magazynowych.

W zależności od liczby zarejestrowanych transakcji dokumenty podstawowe dzielą się na:

) dokumenty jednorazowe - dokumenty (przekaz gotówkowy, czek, żądanie, faktura), które rejestrują pojedynczą, jednorazową transakcję;

b) dokumenty zbiorcze, odzwierciedlają kilka jednorodnych transakcji biznesowych, ponieważ są przeprowadzane w określonym czasie. Na przykład karty dziennego wynagrodzenia i karty miesięcznego limitu, które wydają wielokrotne wydania pozycji inwentarzowych od jednej osoby odpowiedzialnej finansowo na drugą, listy przewozowe pojazdów;

2) skonsolidowane dokumenty - jest to pierwszy etap podsumowania informacji zawartych w kilku podstawowych dokumentach, poprzedzający ich rozliczenie. Dokumenty skonsolidowane to raporty towarowe osób odpowiedzialnych finansowo, raporty kasjera kasjera, raporty osób odpowiedzialnych z wydatkowania przez nie zaliczek gotówkowych.

Wartość dokumentacji jest to, że dokumenty są punktem wyjścia do księgowości.

15. Znaczenie sprawozdań finansowych

Sprawozdania finansowe - jest to system wskaźników odzwierciedlających sytuację majątkową i finansową organizacji na dzień sprawozdawczy, a także wyniki finansowe działalności gospodarczej za okres sprawozdawczy. Sprawozdania finansowe są źródłem informacji do podejmowania decyzji zarządczych dla użytkowników zewnętrznych i wewnętrznych.

Sporządzanie sprawozdań finansowych - jest to proces zbierania, podsumowywania i systematyzowania bieżących danych księgowych w celu stworzenia ostatecznej informacji o stanie aktywów, kapitałów, pasywów, wyników finansowych przedsiębiorstwa.

Osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą, niezależnie od formy własności, są zobowiązane do złożenia roczne i kwartalne sprawozdania finansowe.

Sprawozdania finansowe to tabele wypełnione według syntetycznych i analitycznych danych księgowych na podstawie sald kont i subkont przypisanych do Księgi Głównej na dzień sprawozdawczy. W rachunkowości raportowanie jest ostatnim etapem.

Treść, częstotliwość i terminy raportowania są określane przez odpowiednie przepisy w oparciu o potrzeby opodatkowania, zarządzania i operacyjnego zarządzania gospodarką. Standardowe formularze sprawozdawczości, a także instrukcje ich stosowania są zatwierdzane przez Ministerstwo Finansów Rosji, specjalistyczne formularze departamentalne dla rolnictwa - przez Ministerstwo Rolnictwa Rosji. Organizacje mają prawo do korzystania z formularzy zatwierdzonych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej lub niezależnie opracowanych formularzy jako formularzy sprawozdań finansowych, z zastrzeżeniem ogólnych wymagań dotyczących sprawozdań finansowych.

Sprawozdania finansowe pozwalają określić całkowitą wartość majątku przedsiębiorstwa, kapitału trwałego i obrotowego, wysokość środków własnych i pożyczonych. Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym ustala się nadwyżkę lub niedobór źródeł środków na tworzenie rezerw i kosztów, ustala się zabezpieczenie przedsiębiorstwa własnymi, kredytowymi i innymi pożyczonymi źródłami.

Za pomocą sprawozdań finansowych ocenia się zdolność kredytową przedsiębiorstwa – jego zdolność do pełnej i terminowej spłaty zobowiązań.

Raporty księgowe określają, które aktywa są najbardziej płynne: szybko sprzedające się, wolno sprzedające się i trudne do sprzedania. Według sprawozdań finansowych powstają najpilniejsze zobowiązania przedsiębiorstwa, pożyczki i pożyczki krótkoterminowe, a także pożyczki długoterminowe, co ma znaczenie dla przedsiębiorstwa działającego w otoczeniu rynkowym w otoczeniu konkurencyjnych przedsiębiorstw.

Raportowanie służy do bieżącego zarządzania działalnością organizacji, jej dane są niezbędne do analizy działalności produkcyjnej i finansowej. Za jego pomocą ujawniane są przyczyny odchyleń od określonych parametrów, ujawniane są niewykorzystane rezerwy produkcyjne.

Raportowanie powinno być proste, jasne i zrozumiałe dla użytkowników, aby mogli uczestniczyć w nadzorowaniu funkcjonowania organizacji. Nie musi to być uciążliwe i skomplikowane, dlatego w ostatnich latach włożono wiele pracy w ograniczenie i uproszczenie sprawozdawczości.

16. Skład sprawozdań finansowych

Wszystkie organizacje są zobowiązane do sporządzania sprawozdań finansowych na podstawie syntetycznych i analitycznych danych księgowych.

Sprawozdania księgowe organizacji, z wyjątkiem sprawozdawczości organizacji budżetowych, a także organizacji publicznych i ich wydziałów strukturalnych, które nie prowadzą działalności gospodarczej i nie mają, z wyjątkiem majątku emerytów, obrotów ze sprzedaży towarów (robót, usług), następujące składniki.

1. Bilans, który jest ujednoliconą formą raportu, będącym „informatorem” o stanie majątkowym organizacji.

W bilansie aktywa i pasywa dzieli się na krótkoterminowe i długoterminowe. W bilansie aktywów są one wyróżnione w podrozdziałach „Aktywa trwałe” i „Aktywa obrotowe”. W pasywach – „Kapitały i rezerwy”, „Zobowiązania długoterminowe”, „Zobowiązania krótkoterminowe”. Każda z sekcji podzielona jest na osobne podsekcje i osobne artykuły.

Aktywa i pasywa w zakresie rozliczeń i zobowiązań należy je wykazywać odrębnie, w zależności od warunków ich obiegu, z podziałem na wierzytelności z terminem płatności planowanym do 12 miesięcy i terminem płatności powyżej 12 miesięcy.

2. Raport o dochodach i stratach materialnych charakteryzuje wyniki finansowe organizacji za okres sprawozdawczy. Dochody i wydatki dzielą się na zwykłe i pozostałe (operacyjne, nieoperacyjne, nadzwyczajne). Rachunek zysków i strat pozwala ustalić, jaki był zysk organizacji za okres sprawozdawczy, aby dokonać oceny porównawczej ich zmian z tym samym okresem ubiegłego roku.

3. Załącznik do rachunku zysków i strat, przewidziany w rozporządzeniach.

4. Raport audytora, jeśli jest wymagany.

5. Nota wyjaśniająca.

Informacje, których nie należy umieszczać w bilansie i rachunku zysków i strat, a które są niezbędne do rzeczywistej oceny sytuacji finansowej, zawarte są w nocie objaśniającej oraz w szeregu formularzy sprawozdawczych, takich jak:

1) zestawienie zmian w kapitale własnym, który zawiera informacje o dostępności i zmianach kapitału docelowego, rezerwowego, dodatkowego i innych składników kapitału organizacji;

2) rachunek przepływów pieniężnych z kolei charakteryzuje zmiany sytuacji finansowej organizacji w bieżącej działalności inwestycyjnej i finansowej.

W nocie wyjaśniającej organizacja dostarcza dodatkowe informacje, które obejmują dane dotyczące dostępności na początku i na końcu okresu sprawozdawczego oraz ruchu w okresie sprawozdawczym niektórych rodzajów aktywów; dane o zmianach w kapitale organizacji, o liczbie wyemitowanych akcji wpłaconych i nieopłaconych, ich wartości nominalnej; dane o nadchodzących wydatkach i płatnościach, szacunkowe rezerwy, o ich ruchu w okresie sprawozdawczym; dane dotyczące zobowiązań, wielkości sprzedaży, rynków zbytu, struktury kosztów, sytuacji awaryjnych; działalność zaniechana, podmioty stowarzyszone, pomoc rządowa, zysk na akcję.

Raport z audytu potwierdza wiarygodność sprawozdań finansowych, jeżeli podlegają obowiązkowemu badaniu, zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

17. Upublicznienie sprawozdań finansowych

Publikacja sprawozdań finansowych polega na jego publikacji w gazetach i czasopismach dostępnych dla użytkowników sprawozdań finansowych lub rozpowszechnianiu wśród nich broszur, broszur i innych publikacji zawierających sprawozdania finansowe, a także na przekazaniu do terytorialnych organów statystyki państwowej w miejscu rejestracji organizacji o udostępnienie zainteresowanym użytkownikom.

Następujące sprawozdania muszą publikować sprawozdania roczne i finansowe:

▪ otwarte spółki akcyjne;

▪ banki i inne organizacje kredytowe;

▪ organizacje ubezpieczeniowe;

▪ giełdy, fundusze inwestycyjne i inne utworzone kosztem środków prywatnych, publicznych i rządowych, składek;

▪ Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej;

▪ Fundusz Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej;

▪ Fundusz federalny i fundusze terytorialne obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego.

Zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej publikacja sprawozdań finansowych następuje po ich weryfikacji przez audytora.

Publikacja jest obowiązkowa dla bilansu i rachunku zysków i strat. Bilans może być publikowany w formie skróconej, która zawiera tylko sumy dla sekcji bilansu, jeżeli dostępne są następujące wskaźniki finansowe działalności organizacji: waluta bilansowa na koniec roku sprawozdawczego, nieprzekraczająca 400 000 razy minimum płaca; wpływy ze sprzedaży towarów, robót, usług za rok sprawozdawczy, nieprzekraczające 1 000 000-krotności płacy minimalnej. W przypadku przekroczenia tych wskaźników bilans i rachunek zysków i strat są publikowane w całości.

Forma zysków i strat, przedłożony do publikacji, musi zawierać wszystkie wskaźniki: wpływy ze sprzedaży towarów, robót, usług; zysk brutto; koszt sprzedaży; wydatki biznesowe, wydatki administracyjne.

Informacje o podziale zysków lub pokryciu strat spółki za rok sprawozdawczy podlegają publikacji.

Wskaźniki publikowanych formularzy sprawozdawczych powstają poprzez bezpośrednie przekazanie danych z rocznych sprawozdań finansowych. Niedopuszczalne są rozbieżności między wskaźnikami publikowanych formularzy a wskaźnikami rocznych sprawozdań finansowych.

Raportowanie jest publikowane w tysiącach rubli. Przy znacznych obrotach raportowanie można publikować w milionach rubli z jednym miejscem po przecinku.

Publikacja sprawozdań finansowych powinna zawierać: pełną nazwę organizacji; data lub okres sprawozdawczy; waluta i format wskaźników liczbowych; stanowiska, nazwiska i inicjały osób podpisujących sprawozdanie; data zatwierdzenia sprawozdawczości; lokalizacja organu wykonawczego (dokładny adres pocztowy, telefon, fax), gdzie zainteresowany użytkownik może zapoznać się z wyciągami i otrzymać kopię.

Jeżeli sprawozdania publikowane są w formie skróconej, to publikacja powinna zawierać opinię biegłego rewidenta o rzetelności sprawozdania finansowego.

Jeżeli publikacja jest kompletna, zawiera pełny tekst końcowej części raportu biegłego rewidenta.

Sprawozdanie powinno zawierać dane dotyczące pełnej nazwy firmy audytorskiej, rodzaju i numeru zezwolenia na wykonywanie czynności rewizji finansowej, daty sprawozdania z badania.

Koszty publikacji sprawozdań finansowych zalicza się do kosztów wytworzenia jako koszty związane z zarządzaniem produkcją.

18. Tryb i warunki składania sprawozdań finansowych

Wszystkie organizacje, z wyjątkiem budżetowych, przedłożyć sprawozdania finansowe zgodnie z dokumentami założycielskimi założycielom, uczestnikom organizacji lub właścicielom nieruchomości, terytorialnym organom statystyki państwowej w miejscu ich rejestracji. Jednolite przedsiębiorstwa państwowe i komunalne składają sprawozdania księgowe organom zarządzającym majątkiem państwowym. Wyciągi księgowe są przekazywane innym władzom wykonawczym, bankom i innym użytkownikom zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Rok sprawozdawczy - dla organizacji rosyjskich jest to rok kalendarzowy od 1 stycznia do 31 grudnia włącznie. W przypadku nowo utworzonej lub zreorganizowanej organizacji - okres sprawozdawczy od daty rejestracji państwowej do 31 grudnia następnego roku włącznie.

Raportowanie okresowe - jest to sprawozdawczość za pewien okres w ciągu roku sprawozdawczego. Raporty miesięczne nie są przekazywane na ustalone adresy, ale są niezbędne do szybkiej reakcji na zmiany sytuacji finansowej organizacji.

Data zgłoszenia - ostatni dzień kalendarzowy okresu sprawozdawczego:

1) 31 grudnia - do rocznego sprawozdania księgowego;

2) ostatnie dni miesięcy - dla śródrocznych sprawozdań finansowych.

Definicja „daty sprawozdawczej” jest istotna przy sporządzaniu sprawozdań finansowych, ponieważ od niej zależy wysokość różnicy kursowej od aktywów i pasywów, których wartość wyrażona jest w walucie obcej.

Terminy składania sprawozdań finansowych określa ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

Data złożenia sprawozdania finansowego za organizację uważa się dzień jej faktycznego przeniesienia do afiliacji lub datę jej wyjazdu, wskazaną na pieczątce organizacji pocztowej. Jeżeli dzień sprawozdawczy przypada na dzień wolny od pracy, terminem sprawozdawczym jest pierwszy następny dzień roboczy.

Termin składania raportów kwartalnych - w ciągu 30 dni po zakończeniu kwartału, roczne - w ciągu 90 dni po zakończeniu roku.

Jeżeli organizacja ma spółki zależne i stowarzyszone, oprócz własnych sprawozdań finansowych sporządza skonsolidowane sprawozdania finansowe zawierające wskaźniki takich firm zlokalizowanych na terytorium Federacji Rosyjskiej i za granicą.

Skonsolidowane sprawozdania finansowe - jest to system wskaźników odzwierciedlających sytuację finansową na dzień sprawozdawczy oraz wyniki finansowe za okres sprawozdawczy grupy powiązanych organizacji.

Ministerstwa, departamenty i inne federalne organy wykonawcze składają skonsolidowane roczne sprawozdania finansowe dla przedsiębiorstw unitarnych, osobno dla spółek akcyjnych, których część udziałów jest ustalona we własności federalnej. Niniejsza skrócona sprawozdawczość jest przekazywana Ministerstwu Finansów Federacji Rosyjskiej, Ministerstwu Gospodarki Federacji Rosyjskiej oraz Państwowemu Komitetowi Statystycznemu Federacji Rosyjskiej w następujący sposób:

▪ dla przedsiębiorstw unitarnych – nie później niż do 25 kwietnia kolejnego roku sprawozdawczego;

▪ dla spółek akcyjnych – nie później niż do 1 sierpnia kolejnego roku sprawozdawczego.

Skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe zrzeszenie osób prawnych utworzone dobrowolnie przez organizacje jest składane w sposób iw terminach określonych w ich dokumentach założycielskich.

19. Pojęcie rachunków księgowych i ich cel

Ciągły bieżący monitoring i kontrola nad transakcjami gospodarczymi oraz zmianami w składzie majątku, źródła jego powstawania odbywa się przy pomocy systemy księgowe.

Konta to sposób generowania i przechowywania informacji księgowych niezbędnych do raportowania i podejmowania decyzji zarządczych.

Rachunki są otwierane dla ekonomicznie jednorodnego rodzaju nieruchomości zgodnie z klasyfikacją obiektów księgowych. Na rachunkach, w oparciu o dokumenty pierwotne, gromadzone są i usystematyzowane dane bieżące tylko dla jednorodnych operacji gospodarczych.

Rachunek ma postać dwustronnej tabeli wskazującej „Obciążenie” i „Kredyt”, stąd:

▪ dłużnik - dłużnik lub pożyczkobiorca;

▪ wierzyciel - pożyczkodawca, osoba, która przekazała innej osobie pieniądze lub inne kosztowności.

Obciążenie rachunku odzwierciedla otrzymanie środków, kredyt - ich wydatki.

Zgodnie z podziałem bilansu na aktywa i pasywa Rozróżnij konta aktywne i pasywne.

Aktywne konta przeznaczony do rozliczania majątku organizacji.

Konta pasywne - rozliczanie się z obowiązków organizacji.

Saldo - saldo środków lub źródła ich powstania na początku lub na końcu okresu.

Zapis na rachunkach rozpoczyna się od wskazania salda początkowego (salda początkowego) majątku lub źródeł jego powstania. Na rachunkach aktywnych saldo początkowe znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku, a na rachunkach pasywnych w kredycie.

Tam konta aktywne-pasywne, które łączą cechy kont aktywnych i pasywnych. Na tych kontach saldo może być debetowe i kredytowe.

Istnieje związek między kontami a saldem:

▪ każda pozycja bilansu odpowiada jednemu rachunkowi, z wyjątkiem przypadków, gdy poszczególne pozycje odzwierciedlają dane z kilku rachunków;

▪ podział rachunków na aktywne i pasywne, podobnie jak pozycje bilansowe;

▪ salda aktywów ekonomicznych i źródła ich powstania wykazywane są na rachunkach po tej samej stronie, co w bilansie;

▪ wysokość sald dla wszystkich rachunków aktywnych równa jest sumie aktywów bilansu, dla wszystkich rachunków pasywnych – sumie pasywów bilansu;

▪ bilans sporządza się na podstawie danych z rachunków księgowych, a konta otwiera się na podstawie danych bilansowych.

W ciągu miesiąca w organizacji realizowane są operacje biznesowe: ich zmiana w kierunku spadku lub wzrostu. Wynik tej zmiany jest odzwierciedlany w bilansie raz w miesiącu w wyniku zmian, jakie zaszły w aktywach gospodarczych i ich źródłach. Faktyczny przepływ środków nie jest odzwierciedlony w bilansie.

Ale potrzebujemy codziennych informacji o przepływie środków ekonomicznych i ich źródłach. Wskaźniki przepływu materiałów - wskaźniki przepływu środków, podające ekonomiczny opis każdej operacji zachodzącej w organizacji. Konieczne jest odzwierciedlenie ruchu transakcji biznesowych w miarę ich występowania, aby je uwzględnić.

Na rachunkach w ciągu miesiąca (kwartał, rok) transakcje grupowane są według charakteru rejestrowanych obiektów i dat dokonanych transakcji, co umożliwia uzyskanie zbiorczych wskaźników na ich temat i przeniesienie ich do bilansu na koniec miesiąca (kwartał, rok).

Rachunki służą do bieżącej księgowości i kontroli przepływu aktywów gospodarczych, ich źródeł, procesów produkcyjnych i ich wyników.

20. Struktura konta

konto księgowe jest sposobem grupowania bieżącej kontroli i odzwierciedlenia w formie uogólnionej jednorodnych obiektów księgowych i ich ruchu.

Rachunki otwierane są dla każdego rodzaju aktywów gospodarczych, ich źródeł, procesów biznesowych i ich wyników.

Ruch każdego obiektu księgowego następuje albo w kierunku wzrostu, albo spadku. Ruch materiałów charakteryzuje się ich wejściem lub wyjściem; zmiana zadłużenia wobec dostawcy polega na jego zwiększeniu lub zmniejszeniu.

W celu oddzielnego rozliczania zwyżek i zniżek rachunek dzieli się na dwie części.

Lewa strona nazywa się debet, prawo - kredyt.

Z wyglądu konto jest tabelą w formie karty, darmowego arkusza. Strony debetowa i kredytowa w tych tabelach mogą znajdować się naprzeciwko siebie i we wzorze szachownicy (debet - poziomo, kredyt - pionowo).

Plan kont - system kont księgowych służący do bieżącej księgowości i kontroli. Dzięki ich zastosowaniu realizowany jest problem podwójnego odzwierciedlenia informacji, jej uogólnienia i akumulacji.

Podstawową zasadą tworzenia odrębnego konta jest jednorodność branych pod uwagę obiektów.

"Saldo" (saldo) to termin używany w odniesieniu do sald kont.

obroty to kwoty wpisów debetowych i kredytowych na odpowiednich rachunkach. Kwota obrotu nie obejmuje salda otwarcia, które przelewane jest na rachunek z salda otwarcia. Znając saldo początkowe i obroty rachunku, porównując je można określić saldo końcowe rachunku.

Ewidencja na rachunkach rozpoczyna się od wskazania salda otwarcia, na rachunkach aktywnych saldo jest tylko debetowe. Na rachunku aktywnym salda są odzwierciedlane po stronie debetowej rachunku na początku i na końcu okresu działania, powodując wzrost salda, po stronie kredytowej rachunku - tylko transakcje biznesowe, które powodują spadek w równowadze.

W przypadku aktywnego konta wzrost i wszystkie salda są rejestrowane w debecie, a zmniejszenie w kredyt.

Podczas nagrywania na aktywnych kontach mogą wystąpić tylko dwie sytuacje:

▪ kwota salda otwarcia i kwota po stronie debetowej rachunku musi być większa od kwoty wykazanej na kredycie, w tym przypadku pozostaje saldo końcowe;

▪ suma salda otwarcia i suma obrotu debetowego musi być równa sumie uznania rachunku, w tym przypadku saldo końcowe nie będzie.

Na kontach pasywnych saldo to tylko kredyt. Konto pasywne odzwierciedla saldo otwarcia i zamknięcia oraz transakcje zwiększające saldo po stronie kredytowej oraz transakcje zmniejszające saldo po stronie debetowej. Na rachunku pasywnym wzrosty i salda są rejestrowane jako kredyty, a spadki są rejestrowane jako obciążenia.

Przy dokonywaniu zapisów na kontach pasywnych mogą wystąpić tylko dwie sytuacje:

▪ kwota salda otwarcia i kwota obrotu kredytowego musi być większa od kwoty wykazanej w debecie, w tym przypadku mamy saldo końcowe;

▪ kwota salda otwarcia i kwota obrotu kredytowego są równe kwocie obrotu debetowego, salda nie będzie.

Istnieją również konta, które łączą cechy kont pasywnych i aktywnych. Takie konta nazywają się aktywny pasywny. Są dwojakiego rodzaju:

▪ z saldem jednostronnym (debetowym lub kredytowym);

▪ z saldem dwustronnym (rozszerzony debet i kredyt jednocześnie).

21. Podwójne wejście: istota i znaczenie

Każda transakcja biznesowa jest ruchem (zmianą) funduszy przedsiębiorstwa i powoduje zmianę dwóch powiązanych ze sobą obiektów księgowych, a więc dwóch pozycji bilansu. Aby uzyskać informacje o ruchu każdego obiektu księgowego, otwierane są konta księgowe, które rejestrują każdy ruch obiektu księgowego. Istnieje potrzeba zarejestrowania jednej operacji dwukrotnie, na dwóch połączonych ze sobą rachunkach. Operacje na rachunkach są odzwierciedlone w sposób podwójnego zapisu.

podwójne wejście - jest to jednoczesne i powiązane odzwierciedlenie transakcji biznesowej z tytułu obciążenia jednego rachunku i uznania innego rachunku w tych samych kwotach.

Wszystkie transakcje muszą być udokumentowane. Rekordy transakcji są kompilowane z dokumentów.

Zapis księgowy - księgowanie - wywołanie rekordu transakcji, tj. wskazanie rachunków debetowych i kredytowych, na których ewidencjonowana jest kwota transakcji.

Korespondencja na koncie - związek powstały między rachunkami w wyniku podwójnego zapisu na nich.

Odpowiednie konta wywołaj rachunki używane do odzwierciedlenia operacji przez podwójne wpisanie.

Procedura rejestrowania operacji przez podwójne wejście:

▪ transakcja pierwszego rodzaju uwzględniana jest w obciążeniu i uznaniu rachunku aktywnego;

▪ transakcja drugiego rodzaju znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu i uznaniu rachunku pasywnego;

▪ transakcja trzeciego rodzaju uwzględniana jest w obciążeniu rachunku aktywnego i uznaniu rachunku pasywnego;

▪ transakcja czwartego rodzaju znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku pasywnego i uznaniu rachunku aktywnego.

Jego użycie daje możliwość samokontroli, gdyż pozwala zbilansować sumy zapisów na rachunkach. W przypadku podwójnego zapisu jeden rachunek jest obciążany, drugi rachunek jest uznawany tą samą kwotą. Jeśli podział operacji na rachunkach zostanie wykonany poprawnie, suma obrotów debetowych wszystkich rachunków i suma obrotów kredytowych wszystkich rachunków będzie równa. Jeżeli kwota na rachunku przeciwstawnym zostanie błędnie zmieniona lub zapis zostanie dokonany po tej samej stronie rachunków przeciwstawnych (saldo jest nieprawidłowo przelane), to ujawniona nierówność obrotów debetowych i kredytowych na rachunkach oznacza błąd kwotowy lub charakter rejestrowanej operacji.

Jednocześnie podwójny wpis ma wartość edukacyjną, ponieważ pokazuje, skąd pochodzą środki i dokąd trafiają. Rachunki są ewidencjonowane na podstawie dokumentów, więc wszystkie dokumenty księgowe podlegają: przetwarzanie księgowe, którego jednym z etapów jest ewidencjonowanie kont kompensacyjnych dla każdej operacji odzwierciedlonej w dokumencie. Ustalenie i zapisanie na dokumentach odpowiednich kont - przypisanie konta. Do cesji konta dołączany jest podpis księgowego, który go dokonał.

Zastosowanie podwójnego zapisu zapewnia stałą samokontrolę nad poprawnością zaksięgowanych na rachunkach kwot oraz nad zasadnością (treścią ekonomiczną) dokonywanej operacji.

Odzwierciedlenie transakcji biznesowej na koncie nazywa się księgowaniem. Dokonanie zapisu księgowego oznacza wskazanie, po której stronie których rachunków należy zaksięgować kwotę transakcji.

Są przewody: proste, - w którym odpowiadają tylko dwa rachunki; złożony - w którym jedno konto odpowiada kilku rachunkom.

22. Zapisy księgowe: zasady kompilacji. Rachunki pozabilansowe

Jednym z etapów księgowego przetwarzania dokumentów jest ewidencjonowanie kont kompensacyjnych na dokumentach - przygotowywanie zapisów księgowych.

Wpis księgowy wywoływany jest tekst wskazujący nazwę rachunków obciążanych i uznawanych.

Rozróżniają proste, и złożony zapisy księgowe.

Proste okablowanie - rekord, który ma tylko dwa odpowiadające sobie konta.

Złożone księgowania są kompilowane, gdy transakcja dotyczy więcej niż dwóch obiektów księgowych, co oznacza więcej niż dwa rachunki przeciwstawne: w tym przypadku jedno konto jest obciążane, reszta jest uznawana i odwrotnie.

Zapisy księgowe są dokonywane w samym dokumencie, który sporządza transakcję gospodarczą, w wyciągu lub dzienniku, w którym operacja jest rejestrowana, lub na oddzielnych formularzach specjalnych (nakazy pamięci).

Zakon Pamiątkowy - jest to dokument księgowy zawierający dyspozycję zapisania operacji gospodarczej na odpowiednich kontach księgowych.

Aby ułatwić ewidencję, każdemu kontu przypisywany jest określony numer, dzięki czemu podczas kompilacji zapisów księgowych należy podawać nie nazwy kont, ale ich numery.

Rejestrując transakcje gospodarcze na rachunkach, grupuje się je według cech ekonomicznie jednorodnych. Odzwierciedlenie transakcji biznesowych na rachunkach księgowych nazywa się systematycznym zapisem.

Wraz z systematyczną organizacją stosowany jest zapis chronologiczny - rejestracja transakcji gospodarczych w kolejności ich wykonywania. Różnice w treści ekonomicznej transakcji nie są brane pod uwagę.

Rachunki pozabilansowe mają na celu podsumowanie informacji o obecności i przepływie wartości, które nie należą do przedsiębiorstwa, ale są tymczasowo w jego użytkowaniu lub rozporządzaniu. Do tej grupy zalicza się wydzierżawione środki trwałe, przyjęte na przechowanie pozycje magazynowe, przyjęte do przerobu materiały itp.

Rachunki pozabilansowe nie odpowiadają innym rachunkom. Przechowywane są na nich jednostronne wpisy: albo tylko dla debetu - wzrost, albo tylko dla kredytu - spadek.

Rachunki pozabilansowe nie są wykazywane w bilansie, ponieważ są już odzwierciedlone w bilansie przedsiębiorstwa będącego właścicielem środków i źródeł ich powstania odzwierciedlonych na tych rachunkach.

Co znajduje odzwierciedlenie w rachunkach pozabilansowych? Wiele przedsiębiorstw często korzysta z nieruchomości, które nie należą do nich na mocy prawa własności: wydzierżawione, przyjęte na przechowanie itp. Ponadto przedsiębiorstwa mogą wydzierżawić środki trwałe lub otrzymać gwarancje bankowe. To właśnie te operacje znajdują odzwierciedlenie na kontach pozabilansowych.

Jak pokazuje praktyka przeprowadzania audytów, księgowi większości przedsiębiorstw nie zwracają należytej uwagi na rejestrację transakcji na tych rachunkach. A co za tym idzie, ogólnie zawodność rachunkowości. W końcu transakcje biznesowe odzwierciedlone na rachunkach pozabilansowych, w takim czy innym stopniu, mają wpływ na księgowość bilansową.

Od 1 stycznia 2001 przedsiębiorstwa mogą prowadzić ewidencję zgodnie z nowym planem kont. W nowym planie kont zmieniła się lista kont pozabilansowych.

23. Księgi rachunkowe i sposoby ich ewidencjonowania

Rejestruj transakcje na koncie - środki do odzwierciedlenia jej treści w księgach rachunkowych, kartach lub zestawieniach, które są rejestry księgowe.

Rejestry to arkusze papieru specjalnie zadrukowane w sposób typograficzny, które są przeznaczone do celów rejestracji transakcji handlowych. Rejestry (z wyglądu) podzielone są na księgi, karty i arkusze podsumowań.

książki - są to przeplatane ze sobą arkusze, które są połączone w jedną całość.

przewaga książki - zapewnienie bezpieczeństwa informacji przez wystarczająco długi czas.

Brak - możliwość pracy z tylko jedną osobą, czyli istnieje duże prawdopodobieństwo różnych trudności w podziale pracy pomiędzy księgowych.

W rachunkowości takie książki: księga kasowa, księga ewidencji zleceń przychodzących i wychodzących, księga pełnomocnictw, księga kwot depozytowych, księga główna itp.

Karty - Są to bezpłatne arkusze wykonane z grubszego papieru. Są one nakreślone typograficznie. Karty przeznaczone są do prowadzenia księgowości analitycznej na rachunkach, przechowywane są w specjalnej szafce aktowej według grup i nazw funduszy.

W księgowości zwyczajowo trzyma się karty inwentarzowe materiałów, karty inwentarzowe środków trwałych itp. Wolne arkusze wykonujemy z cieńszego papieru i większego formatu. Są to z reguły: dzienniki zamówień, zestawienia, tablice rozwojowe.

Darmowe arkusze mają swoją zaletę - umożliwiają optymalny rozkład pracy pomiędzy księgowych, co pozwala na ich szybsze przetwarzanie, szczególnie w okresie sprawozdawczym. Większość dzienników zamówień zawiera wkładki, dzięki czemu liczenie i zapisywanie jest łatwiejsze i wygodniejsze. Dla ułatwienia przechowywania luźne kartki są zwykle łączone w książki. Jeżeli dane są przetwarzane na komputerze, to maszynopis drukowany jest w postaci wolnego arkusza.

W księgowości w księgach rachunkowych występują następujące wpisy:

▪ chronologiczny - jest to zapis operacji, która jest wykonywana tak, jak jest wykonywana w określonej kolejności;

▪ notacja liniowa - jest to wpis do rejestru, który dokonywany jest na podstawie dokumentu w jednym wierszu.

▪ notacja szachowa - kwota na dokumencie głównym jest zapisywana do rejestru, po czym czek jest wyświetlany w jednym rekordzie roboczym. W przypadku, gdy rejestry nie zostaną przeliczone i kwota nie zostanie przekazana do dalszej księgowości, stosuje się wszelkiego rodzaju korekty błędów w ewidencji.

Metodą korekcyjną - błędna kwota jest przekreślona, a prawidłowa kwota jest napisana na górze. W razie potrzeby korektę potwierdza się podpisem. W kierunku zmniejszania kwoty różnicy dokonuje się wpisu czerwonym atramentem w niektórych rejestrach. Jeśli kwota musi zostać zwiększona, konieczne jest zastosowanie dodatkowego wpisu zwykłym atramentem. Jeżeli wszystkie sumy w rejestrach zostały już obliczone i kwoty zostały zgłoszone do sprawozdawczości, ale wykryto błąd, to błąd jest korygowany w następnym miesiącu jako kontrola korygująca ("czerwone odwrócenie", dodatkowy wpis).

24. Rachunkowość syntetyczna i analityczna

Konta syntetyczne nazywane są kontami, które odzwierciedlają uogólnione wskaźniki dotyczące obiektów księgowych, a rachunkowość w systemie tych kont nazywa się rachunkowość syntetyczna. Dane rachunków syntetycznych mają wymiar pieniężny.

Konta analityczne nazywane są kontami otwieranymi w rozwoju kont syntetycznych w celu uzyskania określonych danych, a rachunkowość w systemie tych kont nazywa się rachunkowość analityczna. W rachunkach analitycznych rachunkowość prowadzona jest nie tylko w ujęciu wartościowym, ale także w licznikach naturalnych i robocizny.

Rachunki syntetyczne i analityczne są ze sobą powiązane. Sumy sald początkowych i końcowych oraz obrotów debetowych i kredytowych wszystkich rachunków analitycznych są równe sumie sald początkowych i końcowych, obrotów debetowych i kredytowych rachunku syntetycznego.

Na rachunkach analitycznych odzwierciedlających ruch aktywów ekonomicznych rachunkowość jest prowadzona w kategoriach wartości naturalnej, a na rachunkach analitycznych odzwierciedlających ruch źródeł aktywów ekonomicznych rachunkowość jest prowadzona wyłącznie w kategoriach pieniężnych.

Konta analityczne nie są prowadzone w gotówce. Niektóre złożone konta syntetyczne są bezpośrednio powiązane z kontami analitycznymi bez żadnych grup pośrednich.

Jednak taka konstrukcja nie zawsze zapewnia niezbędne wskaźniki. Niektóre konta syntetyczne składają się z kilku grup kont analitycznych.

Wartość zapisów na rachunkach syntetycznych jest równa zapisom na rachunkach analitycznych.

Aby zarządzać przedsiębiorstwem, jego kierownik, a także kierownicy poszczególnych działów strukturalnych, muszą pozyskiwać dane dotyczące każdego obszaru działalności gospodarczej, rodzajów własności i źródeł ich powstawania o różnym stopniu uogólnienia i szczegółowości.

Informacje o każdym dłużniku są wymagane w celu terminowego otrzymania pieniędzy lub majątku, usług. Informacje o wierzycielach są niezbędne do terminowej spłaty długów, uniknięcia kar i utrzymania reputacji biznesowej, co jest ważnym czynnikiem w nawiązywaniu stosunków umownych.

Aby uzyskać wyobrażenie o środkach i procesach, potrzebne są rachunki, które podsumowują dane charakteryzujące obiekt księgowy jako całość. Na przykład faktury, które odzwierciedlają całkowitą kwotę należną dostawcom lub całkowitą ilość otrzymanych materiałów.

Aby uzyskać informacje o kwotach należnych dla każdego konkretnego dostawcy, potrzebujesz kont, które podają takie konkretne informacje, a aby uzyskać informacje o każdym rodzaju otrzymanych materiałów, potrzebujesz kont, które odzwierciedlają ruch każdego rodzaju materiałów.

Ewidencja operacji gospodarczych na rachunkach analitycznych dokonywana jest na podstawie dokumentów pierwotnych.

Rachunkowość analityczna stanowi podstawę do tworzenia syntetycznych danych księgowych. Rachunkowość analityczna prowadzona jest w kartach (materiałowe karty rozliczeniowe, karty rozliczeniowe środków trwałych, karty rozliczeniowe dłużnika i wierzyciela itp.), w zestawieniach (płace, listy płac), arkuszach obrotu (materiały), bilansach, w księgach (wielka księga) . Zawarte w nich dane dotyczące ruchu poszczególnych obiektów księgowych są gromadzone, grupowane, a uzyskane wyniki są jednocześnie odzwierciedlane na odpowiednich kontach syntetycznych (w dziennikach zamówień, księdze głównej, schematach maszyn).

25. Zapisy chronologiczne i systematyczne

Opublikuj transakcję biznesową - oznacza odzwierciedlenie w księgowości faktu jej prowizji. Wykonanie transakcji biznesowej potwierdza obecność dokumentów, które ją sporządzają.

Sekwencja bieżącego księgowania transakcji gospodarczych:

▪ rejestracja transakcji gospodarczych na podstawie dokumentów według kalendarzowej kolejności ich wykonywania lub otrzymania;

▪ księgowanie transakcji gospodarczych - rejestrowanie w księgach rachunkowych tych samych transakcji gospodarczych w ramach obciążenia jednego rachunku i uznania drugiego rachunku w określonej kolejności.

Podczas rejestrowania transakcji biznesowych na rachunkach są one grupowane według cech jednorodnych ekonomicznie, to znaczy są rejestrowane zgodnie z określonym systemem.

Ewidencja wszystkich transakcji w bieżącej księgowości realizowane są w następujący sposób:

▪ chronologiczny;

▪ systematyczne.

Różnice w treści ekonomicznej transakcji nie są brane pod uwagę.

Zapis chronologiczny - odzwierciedlenie transakcji gospodarczych, niezależnie od treści w kolejności ich realizacji w czasie i dokumentacji. Wpisu dokonuje się w specjalnych księgach lub dziennikach, które są rejestracją.

Zapis chronologiczny nie dostarcza danych o poszczególnych obiektach księgowych, ponieważ nie zapewnia niezbędnego grupowania.

Zapis chronologiczny nie pokazuje nam całkowitej kwoty odbioru materiałów ogółem i według ich poszczególnych rodzajów, łącznej kwoty płatności na rzecz dostawców ogółem i poszczególnych wierzycieli itp.

Cel zapisu historycznego - kontrola kompletności i poprawności operacji księgowania na rachunkach, czyli kontrola systematycznej ewidencji.

Zapis systematyczny nazwano usystematyzowane grupowanie według treści ekonomicznej na rachunkach rachunkowych, niezbędne do uzyskania wymaganych wskaźników na poszczególnych obiektach księgowych. Niezbędne jest usystematyzowanie wszystkich transakcji gospodarczych rejestrowanych w porządku chronologicznym.

Przykładem chronologicznego zapisu wszystkich transakcji jest Księga przychodów i rozchodów, stosowany przez organizacje i przedsiębiorców stosujących uproszczony system opodatkowania, księgowości i sprawozdawczości, ale Księga Przychodów i Rozchodów jest przeznaczona do prowadzenia rachunkowości podatkowej i nie jest księgą rachunkową.

Rejestry księgowe, odzwierciedlający wszystkie transakcje gospodarcze jedynie w porządku chronologicznym, nie stosuje się nowoczesnych form rachunkowości. Przykładem rejestru chronologicznego dla poszczególnych obiektów księgowych może być: Książka gotówkowagdzie ewidencja transakcji gotówkowych prowadzona jest w porządku chronologicznym.

Księga zakupów i księga sprzedaży uwzględniają koszt podatku od towarów i usług od nabytych i sprzedanych środków trwałych od płatników podatku od towarów i usług. Chronologiczna rejestracja transakcji gospodarczych w przedsiębiorstwach jest połączona z systematyczną rejestracją w rejestrach księgowych, mającą na celu odzwierciedlenie transakcji na jednym rachunku (dziennik nr 1 na koncie 50 „Kasjer”), w grupie rachunków (dziennik nr 10 XNUMX na rachunku obciążenia rachunku kosztów produkcji) , dla wszystkich rachunków odzwierciedlających transakcje (dziennik jest główną formą księgowości). Operacje księgowane są na rachunkach w kolejności ich wykonania i udokumentowania, co znacznie zmniejsza i upraszcza księgowanie. Wszystkie operacje są ponumerowane.

26. Obrót, saldo, zestawienia szachowe

Oświadczenia o obrotach zwane tabelami specjalnymi, w których przeprowadzana jest generalizacja i weryfikacja danych wszystkich obiektów księgowych.

Dla każdego okresu sprawozdawczego zestawienia obrotów sporządzane są oddzielnie dla kont syntetycznych i analitycznych.

Arkusz obrotów dla rachunków syntetycznych - jest to tabela odzwierciedlająca obroty i salda rachunków syntetycznych, jest wypełniana na podstawie danych wszystkich rachunków syntetycznych prowadzonych przez przedsiębiorstwo. Zawiera nazwę konta syntetycznego, jego numer (szyfr), następnie podane są trzy pary kolumn.

1. Bilans otwarcia. Pierwsza para sum: równość początkowego salda debetu i kredytu wynika z równości sumy aktywów i pasywów bilansu na początku okresu sprawozdawczego.

2. Obroty (miesięcznie, kwartał, pół roku, dziewięć miesięcy, rok). Druga para wyników: równość obrotów debetowych i kredytowych wynika z metody podwójnego księgowania operacji na rachunkach o tej samej kwocie.

3. saldo końcowe. Trzecia para sum: równość końcowych sald debetowych i kredytowych wynika z równości pierwszej (równość środków i źródeł) i drugiej pary (metoda podwójnego zapisu) sum.

podwójne odbicie - jest to zapis transakcji gospodarczej w obciążeniu jednego i uznaniu drugiego rachunku w tej samej kwocie. Podczas automatyzacji błędy księgowe są wykluczone. Równość wyników arkusza obrotów opiera się na podwójnym odzwierciedleniu transakcji gospodarczych na rachunkach.

Błędy, których nie ujawnia arkusz obrotów przy ewidencjonowaniu operacji gospodarczej na rachunkach: - poprawna korespondencja rachunków z tą samą błędną kwotą;

▪ błędna korespondencja faktur na tę samą prawidłową kwotę;

▪ nie jest wskazana korespondencja rachunków dla transakcji biznesowej.

Równość wyników arkusza obrotów z takimi błędami nie jest naruszona.

Celem arkusza obrotów dla kont syntetycznych jest kontrola: sprawdzenie kompletności i poprawności zapisów na rachunkach.

Aby sprawdzić poprawność zapisów na kontach analitycznych, dane arkusza obrotów dla kont analitycznych są porównywane z danymi ich konta syntetycznego - muszą być równe.

Arkusz obrotów kont analitycznych zawiera wskaźniki naturalne i kosztowe lub tylko wskaźniki kosztowe, w zależności od struktury kont analitycznych.

Funkcja kompilacji arkusza obrotu szachami - nie rejestruje łącznych wyników obrotów debetowych i kredytowych każdego rachunku prowadzonego przez przedsiębiorstwo, ale każdą kwotę korespondencji rachunków dla każdej transakcji biznesowej. Kwota transakcji biznesowej jest zapisywana jednorazowo w komórce, w której przecinają się odpowiednie rachunki: obciążenie jednego i uznanie pozostałych rachunków - przestrzegana jest metoda podwójnego zapisu.

W przypadku rachunkowości ręcznej preferowane jest kompilowanie arkusza obrotu szachami, ponieważ w pełni zapewnia on jego funkcję kontrolną.

bilanse - sposoby podsumowania aktualnych danych księgowych. Zawierają dane o saldach obiektów księgowych. Służą do kontroli bezpieczeństwa przedsiębiorstwa z inwentarzami, a także do weryfikacji zgodności danych księgowych i faktycznej dostępności zapasów przedsiębiorstwa.

27. Formy rachunkowości

Obecnie stosowane są trzy formy rachunkowości.

1. Formularz zamówienia na pamiątkę - stosowane w niektórych sektorach gospodarki narodowej.

Formularz zamówienia na pamiątkę rachunkowość oparta jest na księgowości kontrolno-szachowej. Dzięki tej formie jednorodne dokumenty grupowane są w zestawienia zbiorcze, na ich podstawie sporządzane są rozkazy memoriałowe, rozkazy są rejestrowane, co zapewnia kontrolę nad ich bezpieczeństwem i pozwala uzyskać sumę kontrolną obrotów dla wszystkich rachunków.

Wady formularza zamówienia pamięci:

▪ wielokrotne wpisy;

▪ oddzielenie rachunkowości analitycznej od rachunkowości syntetycznej;

▪ złożoność metod identyfikacji błędnych wpisów.

2. Formularz zamówienia czasopisma - wykorzystuje się ręczną pracę księgowych oraz drobny sprzęt komputerowy.

Nagrania z formularzem dziennika-zamówienia realizowane są według schematu: dokument - rejestr - formularz sprawozdawczy.

W wielu dziennikach zamówień rachunkowość syntetyczna jest połączona z księgowością analityczną, co tworzy jeden, spójny system ewidencji. Arkusze zamówień są zapisywane na co najmniej jednym koncie. Atrybut kredytu jest wiodący, ponieważ wszystkie transakcje biznesowe zaczynają być rejestrowane na podstawie kredytu.

Zalety księgowania w formie dziennika-zlecenia:

1) łączenie rachunkowości syntetycznej i analitycznej - dla większości rachunków rachunkowość analityczna jest połączona z rachunkowością syntetyczną, eliminowana jest konieczność stosowania rejestrów pośrednich;

2) zmniejszenie liczby zapisów - racjonalna konstrukcja rejestrów księgowych i Księgi Głównej, połączenie rachunkowości syntetycznej i rachunkowości analitycznej w jednym rejestrze, przyspieszenie obiegu dokumentów;

3) podporządkowanie rejestrów wymogom sprawozdawczości, kontroli i analiz - rejestry przewidują gromadzenie danych w częściach niezbędnych do sprawozdawczości, wyłączone jest pobieranie próbek danych na koniec okresu sprawozdawczego;

4) możliwości powszechnego wykorzystania małych komputerów, lepszego podziału obowiązków między księgowych, przestrzegania harmonogramów pracy oraz poprawy organizacji i techniki prowadzenia ewidencji.

Forma rozliczania dziennika nie ma perspektyw, ponieważ jest przeznaczona głównie do pracy fizycznej pracowników księgowych.

3. Zautomatyzowany formularz arkusza kalkulacyjnego - przedsiębiorstwo obsługiwane jest przez maszyny liczące instalacje.

Zautomatyzowany formularz arkusza kalkulacyjnego rachunkowość obejmuje wykorzystanie kompleksu komputerów, które zapewniają połączony system informacji księgowych.

Podczas korzystania z tego formularza dane dokumentu są przenoszone na taśmy magnetyczne, dyski, które są wykorzystywane do przetwarzania na komputerach. W procesie obróbki maszynowej na ich podstawie uzyskuje się ujednolicone rejestry księgowe - machinogramy, ich zawartość spełnia wymagania księgowe i jest określona przez standardowe projekty kompleksowej mechanizacji księgowości.

Dzięki tej formie księgowania zwiększa się wydajność, dane planowania operacyjnego i raportowania są wykorzystywane w większym stopniu.

Korzyści ze stosowania maszynowych formularzy księgowych:

▪ wykorzystanie technologii komputerowej do przetwarzania informacji, ich gromadzenia i rejestrowania;

▪ możliwość interaktywnego trybu pracy z komputerem;

▪ możliwość udzielenia informacji na żądanie;

▪ uwolnienie czasu pracowników księgowych na funkcje kontrolne i analityczne.

28. Organizacja aparatu księgowego

Księgowość - niezależna jednostka strukturalna organizacji, która nie jest częścią innej jednostki organizacyjnej. Główny księgowy kieruje działem księgowości, czuwa nad poprawnością księgowości, jej rzetelnością, czuwa nad bezpieczeństwem, racjonalnością i oszczędnym wykorzystaniem wszystkich środków przedsiębiorstwa.

Struktura aparatu księgowego zależy od treści i objętości pracy księgowej.

Dział księgowości dużych przedsiębiorstw podzielony jest na kilka działów. Taka konstrukcja aparatu księgowego stosowana jest w większości średnich, a czasem dużych przedsiębiorstw i nazywana jest pionowy.

1. Dział rozliczeń dział księgowości prowadzi rozliczenia z pracownikami i pracownikami z tytułu wynagrodzeń i ubezpieczeń społecznych, rozliczenia z urzędami finansowymi, bankami i deponentami oraz sporządza raporty dotyczące pracy i wynagrodzeń.

2. Dział materiałowy uwzględnia rozliczenia z dostawcami, uwzględnia ruch środków trwałych, materiałów, pojemników, przedmiotów małowartościowych i zużywających się. Sprawdza poprawność ewidencji inwentaryzacji aktywów materialnych, sporządza raport o obecności i przemieszczaniu materiałów i innych aktywów majątkowych.

3. Dział produkcji i kalkulacji prowadzi rozliczanie kosztów produkcji, oblicza koszty produkcji, sporządza raporty z realizacji planu wydania produktów i jego kosztu.

Funkcjonować to ogólne zarządzanie i kontrola dostępności, ruchu i bezpieczeństwa półproduktów własnych i produkcji w toku.

4. Departament Księgowości Operacji Sprzedaży uwzględnia dostępność i ruch wyrobów gotowych w magazynach. Dział ten prowadzi ewidencję wyrobów gotowych i ich sprzedaży. Dział prowadzi ewidencję rozliczeń z nabywcami, monitoruje prawidłowość i terminowość otrzymywania od nich płatności.

5. Departament Operacji Rozliczeniowych i Walutowych obsługuje transakcje bankowe i walutowe. W przypadku braku obsługi finansowej działowi temu powierza się funkcję organizacji pracy finansowej.

6. Wspólny dział dział księgowości przedsiębiorstwa sporządza dokumenty podsumowujące i uogólniające, organizuje archiwum księgowe.

Struktura liniowa - strukturę, w której wszyscy pracownicy działu księgowości raportują bezpośrednio do głównego księgowego.

Połączony system organizacja aparatu księgowego jest możliwa w dużych przedsiębiorstwach. W ramach tego systemu do usług księgowych przypisane są usługi zaangażowane w realizację zamkniętego cyklu pracy (według rodzaju produkcji). W takich przypadkach uprawnienia głównego księgowego zostaną przeniesione na jego zastępców w ramach ich uprawnień.

W warunkach złożonej mechanizacji i automatyzacji księgowości powstają komputerowe centra komputerowe. Służą odrębnym dużym przedsiębiorstwom, grupom przedsiębiorstw, organizacjom. Powszechnie stosowane są centra informacyjne i informatyczne (ICC). Przetwarzają wszystkie informacje gospodarcze przedsiębiorstw na danym obszarze (regionie). Centra wyposażone są w nowoczesne komputery i realizują przetwarzanie informacji księgowych oraz planowanie i obliczenia regulacyjne.

Automatyzacja miejsca pracy - ważna rezerwa, która zwiększa możliwości wykorzystania informacji w zarządzaniu przedsiębiorstwem.

29. Bilans: koncepcja, treść, struktura

Bilans - metoda ekonomicznego grupowania majątku według jego składu, położenia i źródeł jego powstawania w określonym momencie.

Bilans - stół dwustronny. Lewa strona bilansu pokazuje nieruchomość według składu i lokalizacji - jest to składnik aktywów bilansowych, prawa strona odzwierciedla źródła powstania tej nieruchomości - jest to zobowiązanie bilansowe.

Podstawą budowy bilansu jest grupowanie obiektów księgowych według ich funkcjonalnej roli w procesie działalności gospodarczej oraz źródeł powstawania.

Bilans składa się z 5 sekcji:

▪ aktywa trwałe;

▪ aktywa obrotowe;

▪ kapitał i rezerwy;

▪ zobowiązania długoterminowe;

▪ zobowiązania krótkoterminowe.

W podsumowaniu bilansu znajduje się specjalna linia dla aktywów i pasywów - "waluta salda".

Typowa struktura bilansu zawiera następujące liczby.

Majątek. Sekcja 1. Aktywa trwałe.

1. Wartości niematerialne: prawa do przedmiotów własności intelektualnej; patenty, znaki towarowe, znaki usługowe, wydatki organizacyjne; reputacja biznesowa organizacji.

2. Środki trwałe: działki i obiekty zarządzania przyrodą; budynki, maszyny, sprzęt, budowa w toku.

3. Rentowne inwestycje w wartości materialne: nieruchomość pod wynajem, przekazywana na podstawie umowy najmu.

4. Inwestycje finansowe: inwestycje w spółki zależne, spółki zależne; pożyczki udzielone organizacji na okres dłuższy niż 12 miesięcy; inne inwestycje finansowe.

Sekcja 2. Aktywa obrotowe.

1. Akcje: surowce, materiały i podobne wartości; koszty produkcji w toku; produkty gotowe, towary do odsprzedaży i wysłane; Przyszłe wydatki.

2. Rozrachunki z odbiorcami: kupujący i klienci; należne rachunki; zadłużenie spółek zależnych i stowarzyszonych; zadłużenie uczestników z tytułu wkładów do kapitału docelowego.

3. Inwestycje finansowe: pożyczki udzielone przez organizację na okres krótszy niż 12 miesięcy; akcje własne nabyte od akcjonariuszy; inwestycje finansowe.

4. fundusze: rachunki rozliczeniowe; rachunki walutowe; gotówka.

Bierny. Dział 1. Kapitał i rezerwy.

Kapitał autoryzowany. Dodatkowy kapitał. Kapitał rezerwowy: rezerwy utworzone zgodnie z przepisami i dokumentami założycielskimi. Nierozdzielone zyski.

Oddział 2. Zobowiązania długoterminowe.

1. Pożyczone środki: pożyczki o terminie spłaty powyżej 12 miesięcy od dnia sprawozdawczego; pożyczki o terminie spłaty powyżej 12 miesięcy od dnia sprawozdawczego.

2. Inne zobowiązania.

Dział 3. Zobowiązania krótkoterminowe.

1. Pożyczone środki: pożyczki podlegające spłacie w ciągu 12 miesięcy od dnia sprawozdawczego; kredyty zapadające w ciągu 12 miesięcy od dnia sprawozdawczego.

2. Konta płatne: dostawcy i wykonawcy; rachunki do zapłacenia; dług wobec spółek zależnych i zależnych; przed personelem organizacji; przed budżetem i państwowymi środkami pozabudżetowymi; przed uczestnikami o wypłatę dochodu; otrzymane zaliczki.

3. Przychody przyszłych okresów: rezerwy na przyszłe wydatki i płatności.

30. Podstawowe zasady równowagi

Bilans jest metodą uogólnionego odzwierciedlenia składu funduszy przedsiębiorstwa na ich umiejscowienie i źródeł ich powstania w określonym dniu w kategoriach pieniężnych.

Główna zasada bilansu przedsiębiorstwa jest to, że konieczne jest odzwierciedlenie aktywów ekonomicznych przedsiębiorstwa, z jednej strony, zgodnie z ich umiejscowieniem, az drugiej strony, zgodnie ze źródłami ich powstania.

Środki ekonomiczne przedsiębiorstwa i źródła ich powstawania bilans odzwierciedla stan na określony dzień, tj. bilans nie charakteryzuje ruchu aktywów ekonomicznych i źródeł ich powstawania. Otrzymywanie i wydatkowanie tych funduszy można badać zgodnie z aktualnymi danymi księgowymi. Zawarte w bilansie wskaźniki stanu aktywów gospodarczych i źródeł ich powstawania są bardzo ważnym materiałem do analizy działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Podczas sporządzania bilansu i sprawozdawczości, skonsolidowanej i uogólnionej w kategoriach pieniężnych ujawnia się informacje o dostępności i rozmieszczeniu aktywów ekonomicznych, źródłach ich powstawania, a także ich wykorzystaniu.

Równowaga oznacza równość. Powinna zawsze zawierać równość wyników aktywów i pasywów (własność gospodarki równa się źródłom jej powstania). Ponieważ saldo odzwierciedla stan funduszy, każda operacja powoduje jego zmiany.

W zależności od wpływu na bilans, wszystkie transakcje biznesowe dzieli się zwykle na cztery rodzaje.

1. Pierwszy rodzaj transakcji biznesowych.

Ten typ obejmuje operacje odbioru środków na rachunek bieżący z kasy lub od dłużników, wydawanie pieniędzy z kasy osobom odpowiedzialnym, zwrot niewydanych kwot przez osobę rozliczającą do kasy, wydanie materiały z magazynu do produkcji, odbiór wyrobów gotowych z produkcji do magazynu, wysyłka wyrobów gotowych z magazynu do klientów itp.

Transakcje biznesowe pierwszego typu powodują zmiany w aktywach bilansu, suma (waluta) bilansu nie ulega zmianie.

2. Drugi rodzaj transakcji biznesowych.

Drugi rodzaj to operacje potrącania podatków od wynagrodzeń pracowników i pracowników, wykorzystywania zysków do tworzenia funduszy celowych itp.

Operacje biznesowe drugiego typu prowadzą do zmiany tylko po stronie pasywów bilansu. Całkowity bilans nie ulega zmianie.

3. Trzeci rodzaj transakcji biznesowych.

Powodują wzrost pozycji w aktywach i pasywnej stronie bilansu, zwiększają się sumy aktywów i pasywów, ale równość między nimi pozostaje. Następuje wzrost zasobów gospodarczych.

Ten typ obejmuje transakcje biznesowe związane z odbiorem środków trwałych, naliczaniem wynagrodzeń pracowników i pracowników za wytwarzanie produktów, odbiorem materiałów od dostawców itp.

Operacje trzeciego typu prowadzą do jednoczesnego zwiększenia o tę samą kwotę jednego artykułu w aktywach, a drugiego - po stronie pasywów bilansu. Bilans wzrasta. Równość jest zachowana.

4. Czwarty rodzaj transakcji biznesowych.

Operacje czwartego rodzaju powodują zmniejszenie aktywów i pasywów bilansu, o równą kwotę sumy aktywów i pasywów bilansu. Zachowana jest równość między nimi.

31. Rachunkowość podatkowa w systemie księgowym

Rachunkowość podatkowa - system podsumowania informacji do określania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie danych z dokumentów pierwotnych zgrupowanych zgodnie z procedurą przewidzianą w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej.

Rachunkowość podatkowa jest niezbędna do tworzenia pełnych i wiarygodnych informacji na temat procedury księgowej dla celów podatku dochodowego od transakcji gospodarczych dokonywanych przez podatnika w okresie sprawozdawczym (podatkowym).

Przedmioty rachunkowości podatkowej - majątek, zobowiązania i operacje gospodarcze organizacji, których wartość opiera się na wielkości podstawy opodatkowania bieżącego i kolejnych okresów podatkowych.

Jednostki rozliczeń podatkowych - przedmioty rachunkowości podatkowej, o których informacje są wykorzystywane przez więcej niż jeden okres sprawozdawczy (podatkowy).

system rachunkowości podatkowej podatnik organizuje samodzielnie, kierując się zasadą kolejności stosowania norm i zasad rachunkowości podatkowej.

W przypadku zmiany przepisów podatnik zmienia procedurę księgową dla niektórych transakcji gospodarczych i (lub) obiektów dla celów podatkowych.

Kiedy podatnik zaczyna wykonywać nowe rodzaje działalności, określa w polityce rachunkowości organizacji tryb i zasady odzwierciedlenia tego rodzaju działalności dla celów podatkowych.

Źródła danych do księgowości podatkowej:

▪ podstawowe dokumenty księgowe;

▪ rejestry podatkowe tworzone na podstawie rejestrów księgowych;

▪ niezależne analityczne rejestry podatkowe;

▪ wyliczenie podstawy opodatkowania podatku dochodowego organizacji za bieżący i poprzednie okresy podatkowe.

Dokumenty źródłowe stanowią bazę informacyjną rachunkowości podatkowej organizacji.

Wymagania dotyczące form dokumentów pierwotnych:

▪ rzetelny opis pojedynczego faktu z życia gospodarczego organizacji;

▪ struktura powinna pozostać stała, jeżeli warunki działania organizacji są w miarę stabilne;

▪ wykluczona jest niejednoznaczność w interpretacji informacji;

▪ wiadomość musi być zaszyfrowana;

▪ wiarygodność i dokładność informacji należy zapewnić za pomocą pieniężnych i (lub) naturalnych mierników informacji:

▪ nie należy powielać innych dokumentów;

▪ informacje powinny być jak najbardziej przydatne;

▪ dokument musi umożliwiać wygodne przetwarzanie i udostępnianie informacji w środowisku elektronicznym;

▪ dokument musi być jednolity dla wszystkich jednorodnych faktów dotyczących działalności gospodarczej w różnych działach organizacji;

▪ dokument musi być sporządzony terminowo.

Lista osób uprawnionych do podpisywania podstawowych dokumentów księgowych musi być zatwierdzona przez kierownika organizacji w porozumieniu z głównym księgowym.

Formularze analitycznych rejestrów księgowych muszą zawierać następujące elementy Szczegóły do płatności:

▪ nazwa analitycznego rejestru księgowego;

▪ okres (data) kompilacji;

▪ liczniki transakcji w ujęciu fizycznym i pieniężnym;

▪ nazwa zarejestrowanych transakcji biznesowych;

▪ podpis (rozszyfrowanie podpisu) osoby odpowiedzialnej za sporządzenie określonych rejestrów.

Korekta błędów w ewidencji podatkowej musi być umotywowana i potwierdzona podpisem osoby, która dokonała korekty, ze wskazaniem daty i uzasadnienia korekty.

32. Cechy rachunkowości podatkowej

Cechy prowadzenia rachunkowości podatkowej nieruchomości podlegającej amortyzacji.

Dla środków trwałych oddanych do użytkowania okres ich użytkowania jest ustalany przez podatnika samodzielnie na dzień 01.01.2002 r. z uwzględnieniem ich klasyfikacji według grup podlegających amortyzacji. Wysokość amortyzacji naliczonej za jeden miesiąc od określonej nieruchomości jest ustalana jako:

▪ iloczyn wartości końcowej i stawki amortyzacji – przy zastosowaniu nieliniowej metody amortyzacji;

▪ iloczyn wartości rezydualnej ustalonej na dzień 01.01.2002 roku i stawki amortyzacyjnej – przy zastosowaniu metody amortyzacji liniowej.

Środki trwałe podlegające amortyzacji, których faktyczny okres użytkowania jest dłuższy niż okres użytkowania środków trwałych podlegających amortyzacji, podatnik przypisuje do odrębnej grupy amortyzacyjnej.

W przypadku środków trwałych przekazanych przez podatnika do nieodpłatnego używania, począwszy od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło przeniesienie, amortyzacja nie jest naliczana.

Po zakończeniu umowy o nieodpłatne użytkowanie i zwrocie środków trwałych podatnikowi amortyzacja naliczana jest od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpił zwrot środków trwałych podatnikowi.

Funkcje prowadzenia rachunkowości podatkowej dla transakcji z nieruchomościami podlegającymi amortyzacji.

W takim przypadku podatnik ustala zysk (stratę) ze sprzedaży lub zbycia nieruchomości podlegającej amortyzacji na podstawie rachunkowości analitycznej dla każdego przedmiotu na dzień ujęcia przychodu (kosztu).

Rachunkowość analityczna powinna zawierać informacje:

▪ o początkowym koszcie sprzedanej nieruchomości podlegającej amortyzacji w okresie sprawozdawczym (podatkowym);

▪ o zmianach kosztów początkowych w trakcie realizacji, dodatkowego wyposażenia, przebudowy, częściowej likwidacji; o okresie użytkowania środków trwałych przyjętych przez organizację;

▪ w sprawie sposobów obliczania i wysokości naliczonej amortyzacji środków trwałych podlegających amortyzacji za okres od dnia rozpoczęcia amortyzacji do końca miesiąca, w którym dokonano sprzedaży tej nieruchomości;

▪ od ceny sprzedaży nieruchomości podlegającej amortyzacji w oparciu o warunki umowy kupna-sprzedaży;

▪ o dacie nabycia i dacie sprzedaży nieruchomości;

▪ w dniu przekazania nieruchomości do użytkowania, w dniu wyłączenia z majątku podlegającego amortyzacji, w dniu ponownego zabezpieczenia nieruchomości, w dniu wygaśnięcia umowy o nieodpłatne użytkowanie, w dniu zakończenia prac rekonstrukcyjnych, w dacie modernizacji;

▪ o wydatkach poniesionych przez podatnika w związku ze sprzedażą nieruchomości podlegającej amortyzacji, w szczególności na przechowywanie, utrzymanie i transport sprzedanej nieruchomości.

Zysk uzyskany przez podatnika podlega zaliczeniu do podstawy opodatkowania w okresie sprawozdawczym, w którym nieruchomość została sprzedana.

Strata otrzymana przez podatnika jest odzwierciedlona w rachunkowości analitycznej jako inne wydatki podatnika.

Okres określany jest w miesiącach i obliczany jako różnica między liczbą miesięcy użytkowania tej nieruchomości a liczbą miesięcy użytkowania nieruchomości do momentu jej sprzedaży.

33. Ekonomiczna definicja pieniądza. Sprawozdanie z przepływów pieniężnych

fundusze - jest: gotówka w kasach organizacji; pieniądze na rachunkach bankowych; środki zawarte w dokumentach pieniężnych, przelewy w tranzycie.

Dokumenty pieniężne - losy na loterię, bilety podróżne, bony do sanatoriów, znaczki pocztowe itp.

Pieniądz zaangażowany jest we wszystkie etapy reprodukcji: produkcję, dystrybucję, obieg i konsumpcję.

Do zakupu surowców potrzebna jest gotówka. Z ich pomocą dokonywane są różne płatności w sferze produkcji. Po sprzedaży wytworzonych produktów firma uzyskuje przychody w gotówce. Relacje monetarne powstają także z personelem, z innymi organizacjami i przedsiębiorstwami, z państwem.

Według istoty ekonomicznej środki pieniężne można przypisać do wysoce płynnego kapitału obrotowego, ponieważ można je wykorzystać do spłaty zadłużenia w dowolnym momencie.

Wskaźnik płynności bezwzględnej to stosunek gotówki do zobowiązań bieżących. Współczynnik ten jest definicją wypłacalności przedsiębiorstwa. Może służyć do określenia, jaką część zobowiązań kredytowych można spłacić. Z definicji ekonomicznej gotówka jest aktywem absolutnie płynnym.

W wyniku racjonalnego inwestowania środków w akcje, obligacje i inne papiery wartościowe oraz inwestycje finansowe możesz uzyskać dodatkowy dochód. W oparciu o tę zasadę kierownictwo przedsiębiorstwa w warunkach relacji rynkowych musi pomyśleć o umiejętnym inwestowaniu i dysponowaniu środkami.

W sprawozdaniu finansowym dane o dostępności środków znajdują odzwierciedlenie w formularzu nr 1 „Saldo”, sekcja „Aktywa obrotowe”, formularz nr 4 "Sprawozdanie z przepływów pieniężnych".

Zgłoś składa się z czterech części.

1. W pierwszej sekcji wskazuje saldo gotówkowe na początku roku.

2. W drugiej części - ile łącznie, w tym według rodzajów wpływów, otrzymał środki (przychody ze sprzedaży towarów, robót, usług, ze sprzedaży środków trwałych i innych nieruchomości).

3. Trzecia sekcja. Wskazuje, ile w sumie wydano pieniędzy, w tym według obszarów wydatków (na zapłatę za zakupione towary, roboty, usługi, wynagrodzenia, składki na ubezpieczenia społeczne, zaliczki, inwestycje finansowe, dywidendy i odsetki, rozliczenia z budżetem itp. d.).

4. W czwartej sekcji pokazuje stan środków pieniężnych na koniec okresu sprawozdawczego.

Informacje o dostępności i przepływie środków są prezentowane w walucie Federacji Rosyjskiej - rublach - zgodnie z danymi odpowiednich rachunków.

Przepływy pieniężne są pokazane dla następujących czynności.

1. Aktualna działalność - działalność organizacji w zakresie produkcji wyrobów, handlu, gastronomii itp.

2. Działalność inwestycyjna - kapitałowe i długoterminowe inwestycje finansowe, działalność finansowa - realizacja krótkoterminowych inwestycji finansowych.

3. Działalność finansowa organizacjiktóry jest monitorowany na podstawie rachunku przepływów pieniężnych. Dane raportu pozwalają kontrolować przepływ gotówki.

34. Transakcje gotówkowe

Transakcje gotówkowe - proces przyjmowania, przechowywania, wydawania gotówki i dokumentów pieniężnych.

Rachunkowość transakcji gotówkowych podlega następującym wymagania:

▪ prawidłowe i terminowe wykonywanie dokumentów dotyczących przepływu środków pieniężnych i dokumentów pieniężnych;

▪ kontrola nad bezpieczeństwem środków i ich przeznaczeniem;

▪ kontrola przestrzegania dyscypliny kasowej oraz rozliczeniowo-płatniczej.

Kasy organizacji mogą być ubezpieczone zgodnie z obowiązującym prawem.

zlecenie gotówkowe rozpoznawany jest dokument podstawowy, który formalizuje księgowanie środków w kasie. Nakaz pieniężny wskazuje, kiedy, ile, od kogo i na jakie cele otrzymano środki. Zamówienie jest wystawiane przez księgowego i przekazywane do kasjera, który sprawdza poprawność rejestracji, przyjmuje pieniądze, podpisuje zamówienie i wypełnia pokwitowanie, które jest wydawane osobie, która wpłaciła pieniądze.

Wypłata gotówki jest przetwarzana nakaz gotówkowy na wydatki. Wskazuje komu, w jakiej wysokości i na jakie cele zostały wydane pieniądze. Dokument ten podpisują szef i główny księgowy. Kasjer musi sprawdzić poprawność wypełnienia i dostępność wszystkich danych.

Wszystkie przychodzące i wychodzące zlecenia gotówkowe przed przekazaniem do kasy są rejestrowane w dziale księgowości oraz w ewidencji przychodzących i wychodzących zleceń gotówkowych.

Do księgi kasowej kasjer codziennie zapisuje stan gotówki w kasie na początek dnia, odbiór i wydatek pieniędzy w ciągu dnia oraz saldo pieniędzy na początek następnego dnia. Wszystkie wpisy są dokonywane w dwóch egzemplarzach: pierwszy pozostaje w księdze kasowej, drugi jest przekazywany do działu księgowości i służy jako raport kasjera.

Księga kasowa powinna być jedną w organizacji. Musi być sznurowany, ponumerowany, wydrukowany i podpisany przez głównego księgowego i szefa organizacji.

Księga główna pieniądze przyjęte i wydane przez kasjera są przechowywane na poczet pieniędzy wydanych z kasy organizacji na wypłatę wynagrodzeń.

Sprzęt kasowywykorzystywane przy realizacji rozliczeń gotówkowych i (lub) rozliczeń przy użyciu kart płatniczych – kas fiskalnych wyposażonych w pamięć fiskalną, komputerów elektronicznych, w tym zespołów osobowych, programowych i sprzętowych. Kasjerzy odzwierciedlają dane tych obliczeń w księgach kasowych.

W dokumentach kasowych nie są dozwolone korekty.

W przypadku syntetycznego rozliczania transakcji gotówkowych główny aktywny konto 50 „Kasjer”. Bilans otwarcia i zamknięcia odzwierciedla dostępność środków na początku i na końcu okresu sprawozdawczego. Obciążenie tego rachunku pokazuje otrzymanie środków, a kredyt pokazuje wydatkowanie środków.

Jeśli w przedsiębiorstwie oprócz gotówki w kasie znajdują się dokumenty pieniężne, konieczne jest założenie odpowiedniego subkonta.

W nowoczesnych warunkach to możliwe zautomatyzowane zarządzanie księgą gotówkową. W warunkach zautomatyzowanej księgowości kasowej należy sprawdzić poprawność działania narzędzi programowych do przetwarzania dokumentów gotówkowych.

Odpowiedzialność za przestrzeganie procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych spoczywa na kierowniku przedsiębiorstwa. Osoby winne naruszenia dyscypliny gotówkowej ponoszą odpowiedzialność zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

35. Gotówka na rachunkach bieżących

Konto bank otwiera się na organizacje w celu przechowywania wolnych sald gotówkowych i przeprowadzania różnych operacji rozliczeniowych. Numer rachunku bieżącego pojawia się we wszystkich dokumentach płatniczych organizacji.

Aby otworzyć konto W banku organizacja musi dostarczyć następujące dokumenty:

▪ wniosek o otwarcie rachunku;

▪ dwie kopie kart bankowych z wzorami podpisów kierownika organizacji oraz głównego księgowego i ich zastępców, odcisk pieczęci organizacji;

▪ kopie statutu organizacji, umowy założycielskiej i świadectwa rejestracji, poświadczone notarialnie;

▪ zaświadczenia z urzędu skarbowego, funduszu emerytalnego, funduszu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego o zarejestrowaniu się w nich.

W przypadku otwierania wielu kont organizacji, musi dostarczyć do urzędu skarbowego informacje o wszystkich rachunkach rozliczeniowych.

W przypadku organizacji, które mają oddzielne niesamodzielne pododdziały poza swoją lokalizacją, na wniosek właściciela konta głównego subkonta rozliczeniowe mogą być otwierane w celu kredytowania przychodów i dokonywania rozliczeń w lokalizacji niesamodzielnych pododdziałów.

Zagraniczne osoby prawne rachunki rublowe są otwierane tylko w miejscu ich przedstawicielstwa.

Z rachunku bieżącego bank spłaca zobowiązania, wydatki i polecenia organizacji w formie płatności bezgotówkowych, wydaje środki na pensje i potrzeby gospodarstw domowych. Kwoty są odpisywane i uznawane na podstawie następujących dokumentów: pisemne polecenie właścicieli rachunku bieżącego lub za ich zgodą.

Wyjątkiem są wpłaty pobierane na mocy orzeczenia sądów lub organów finansowych, a także wpłaty do budżetu państwa, funduszy pozabudżetowych, funduszy socjalnych oraz organów celnych. Podobnie rachunki za dostawę energii, zaopatrzenie w ciepło oraz organizacje wodociągowe i kanalizacyjne mogą być opłacane.

W przypadku niewystarczających środków na koncie odpis dokonywany jest w kolejności określonej przez Kodeks Cywilny:

▪ zgodnie z dokumentami wykonawczymi przewidującymi przelew lub wydanie środków z rachunku w celu zaspokojenia roszczeń o naprawienie szkody na życiu i zdrowiu oraz roszczeń o windykację alimentów;

▪ zgodnie z dokumentami wykonawczymi przewidującymi przekazanie lub wydanie środków pieniężnych na rozliczenia wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, a także na wypłatę wynagrodzeń na podstawie umowy autorskiej;

▪ zgodnie z dokumentami płatniczymi przewidującymi przekazanie lub wydanie środków na rozliczenia wynagrodzeń, a także na składki na Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej, Fundusz Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej i fundusze obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego;

▪ zgodnie z dokumentami płatniczymi przewidującymi wpłaty do budżetu;

▪ zgodnie z tytułami wykonawczymi w celu zaspokojenia innych roszczeń pieniężnych;

▪ dla pozostałych dokumentów płatniczych w kolejności kalendarzowej.

Środki pieniężne zgromadzone na rachunkach rozliczeniowych rozliczane są na zasadzie aktywnej syntetycznej. konto 51 „Rachunki rozliczeniowe”. Obciążenie tego rachunku odzwierciedla otrzymanie środków, a kredyt - ich zmniejszenie. Podstawą zapisów na rachunku bieżącym są wyciągi bankowe z dołączonymi do nich dokumentami potwierdzającymi.

36. Gotówka na rachunkach walutowych

Wartość aktywów i pasywów wyrażone w obcej walucie, do odzwierciedlenia w sprawozdaniach księgowych i finansowych podlega przeliczeniu na ruble.

Przeliczenie wartości aktywów i pasywówdenominowany w walucie obcej na ruble jest produkowany po kursie Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

Przy przeliczaniu wartości aktywów i pasywów w walutach obcych powstają ujemne i dodatnie różnice kursowe.

Różnice kursowe znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych i sprawozdaniach finansowych okresu sprawozdawczego, którego dotyczy dzień wykonania zobowiązań płatniczych lub dla którego sporządzane jest sprawozdanie finansowe.

Różnica kursowa podlega zaliczeniu na wynik finansowy organizacji jako przychody nieoperacyjne lub koszty nieoperacyjne.

Różnica kursowa jest zaliczana do wyników finansowych organizacji w momencie przyjęcia do rozliczenia.

Konto 52 „Rachunki walutowe” ma na celu podsumowanie informacji o dostępności i przepływie środków w walutach obcych na rachunkach walutowych organizacji otwartych w instytucjach kredytowych na terytorium Federacji Rosyjskiej i za granicą.

Według obciążenia rachunku 52 „Rachunki walutowe” odzwierciedla otrzymanie środków na rachunkach walutowych organizacji.

Według stanu konta 52 „Rachunki walutowe” odzwierciedla się odpis środków z rachunków walutowych organizacji.

Kwoty błędnie zapisane lub obciążone rachunkami walutowymi organizacji i znalezione podczas sprawdzania oświadczeń organizacji kredytowej są odzwierciedlane na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto „Rozliczenia z tytułu roszczeń”.

Operacje na rachunkach walutowych znajdują odzwierciedlenie w księgach rachunkowych na podstawie wyciągów instytucji kredytowej i załączonych do nich dokumentów rozliczenia pieniężnego.

Do konta 52 „Rachunki walutowe” można otworzyć subkonta:

1) 52-1 „Rachunki walutowe w kraju”;

2) 52-2 „Rachunki walutowe za granicą”.

Zapisy księgowe dla transakcji księgowych na rachunku walutowym.

1. Za wysłane pozycje magazynowe nabywcy zagranicznemu została przedstawiona faktura:

Obciążenie rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” Kredyt rachunku 90 „Sprzedaż”.

2. Kwota zapłaty za pozycje magazynowe została zaksięgowana na rachunku walutowym:

Obciążenie rachunku 52 „Rachunki walutowe” Uznanie rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”.

3. Połowa wpływów w walucie obcej przeznaczana jest na sprzedaż:

Obciążenie rachunku 57 „Przelewy w tranzycie” Uznanie rachunku 52 „Rachunki walutowe”.

4. Kwota wpływów ze sprzedaży waluty obcej jest księgowana na rachunku bieżącym:

Rachunek debetowy 51 „Rachunki rozliczeniowe”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”.

5. Odzwierciedlał odpis środków na obowiązkowe wdrożenie:

Obciążenie rachunku 91 „Inne przychody i wydatki” Uznanie rachunku 57 „Przelewy w drodze”.

6. Połowa wpływów otrzymanych od zagranicznego nabywcy za pozycje magazynowe została zaksięgowana na rachunku walutowym:

Obciążenie rachunku 52 „Rachunki walutowe” Uznanie rachunku 52 „Rachunki walutowe”.

Rachunkowość analityczna na koncie 52 „Rachunki walutowe” prowadzone dla każdego rachunku otwartego do przechowywania środków w walucie obcej.

37. Gotówka na kontach specjalnych

Konto 55 „Specjalne konta bankowe” ma na celu podsumowanie informacji o dostępności i przepływie środków pieniężnych w walucie Federacji Rosyjskiej i walutach obcych znajdujących się na terytorium Federacji Rosyjskiej i za granicą, w akredytywach, książeczkach czekowych, innych dokumentach płatniczych (z wyjątkiem weksli) , na rachunkach bieżących, rachunkach specjalnych i innych rachunkach specjalnych, a także na przepływ funduszy celowego finansowania w części podlegającej odrębnemu przechowywaniu.

Do konta 55 „Rachunki specjalne w bankach” można otworzyć subkonta:

55-1 „Akredytywy”;

55-2 „Książeczki czekowe”;

55-3 „Rachunki depozytowe” itp..

Na subkoncie 55-1 „Akredytywy” uwzględniany jest przepływ środków zgromadzonych na akredytywach.

Przeniesienie środków na akredytywy znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Rachunek debetowy 55 „Rachunki specjalne w bankach”

Kredyt na rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 52 „Rachunki walutowe”, 66 „Rozliczenia dotyczące kredytów i pożyczek krótkoterminowych” itp.

Odpis środków z akredytyw znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Rachunek debetowy 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”

Kredyt na koncie 55 „Specjalne rachunki bankowe”.

Niewykorzystane środki z akredytyw po przywróceniu przez instytucję kredytową na rachunek, z którego zostały przelane, ujmowane są w uznaniu rachunku 55 „Rachunki specjalne w bankach” w korespondencji z rachunkiem 51 „Rachunki rozliczeniowe” lub 52 „Rachunki walutowe” .

Na subkoncie 55-2 „Książeczki czekowe” uwzględniany jest przepływ środków w książeczkach czekowych.

1. Odzwierciedlenie wpłaty środków przy wydawaniu książeczek czekowych:

Obciążenie rachunku 55 „Rachunki specjalne w bankach” Uznanie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 52 „Rachunki walutowe”, 66 „Rozliczenia z tytułu kredytów i pożyczek krótkoterminowych”.

2. Kwoty na książeczce czekowej otrzymanej w banku są odpisywane w momencie zapłaty za czeki wystawione przez organizację:

Rachunek debetowy 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”

Kredyt na koncie 55 „Specjalne rachunki bankowe”.

Kwoty z czeków wystawionych, ale niezapłaconych przez instytucję kredytową (nieprzedstawione do zapłaty) pozostają na koncie 55 „Specjalne rachunki bankowe”. Saldo na subkoncie 55-2 „Księgi czekowe” musi odpowiadać saldzie na wyciągu instytucji kredytowej.

Na subkoncie 55-3 „Rachunki depozytowe” uwzględniany jest przepływ środków zainwestowanych przez organizację w depozyty bankowe i inne.

Przeniesienie środków na depozyty jest odzwierciedlone przez organizację w rachunku debetowym 55 „Rachunki specjalne w bankach” w korespondencji z kontem 51 „Rachunki rozliczeniowe” lub 52 „Rachunki walutowe”.

Na oddzielnych subkontach otwieranych na rachunek 55 „Rachunki specjalne w bankach” uwzględnia się przepływ środków finansowania celowego utrzymywanych oddzielnie w instytucji kredytowej.

Oddziały, przedstawicielstwa i inne pododdziały strukturalne organizacji przydzielone do oddzielnego bilansu, które mają rachunki bieżące w instytucjach kredytowych na wydatki bieżące, odzwierciedlają na oddzielnym subkoncie do konta 55 „Rachunki specjalne w bankach” przepływ tych środków .

Obecność i przepływ środków w walutach obcych są rejestrowane na koncie 55 „Rachunki specjalne w bankach” oddzielnie. Budynek rachunkowość analityczna na tym koncie powinna zapewnić możliwość uzyskania danych o dostępności i przepływie środków w akredytywy, książeczki czekowe, depozyty itp. na terytorium Federacji Rosyjskiej i za granicą.

38. Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi

Osoby odpowiedzialne - są to pracownicy przedsiębiorstwa, którzy otrzymali kwoty gotówkowe lub książeczkę czekową z raportem na przyszłe wydatki oraz pracownicy, którzy muszą rozliczać wpływy otrzymane w gotówce. Firma musi zatwierdzić lista osób odpowiedzialnych.

Wydanie pieniędzy na podstawie raportu następuje poprzez nakaz pieniężny konta lub polecenie zapłaty za przelew pieniędzy.

Obszary, w których można wydać kwoty podlegające rozliczeniu:

▪ koszty podróży;

▪ wydatki na potrzeby biznesowe;

▪ wydatki na odbiór i wysyłkę produktów.

Niezależnie od kierunków, na które otrzymano kwoty, osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zgłosić się w ciągu trzech dni po zakończeniu pracy wraz z załączeniem dokumentów potwierdzających.

Zgłaszając koszty podróży konieczne jest okazanie zaświadczenia o podróży, biletów podróżnych, rachunków za usługi hotelarskie, a także pisemnego raportu z podróży służbowej.

Na wydatki biznesowe załączone faktury za zakup pozycji magazynowych, paragony, faktury itp.

Raport z wyprzedzeniem sprawdzony przez księgowego, zatwierdzony przez kierownika przedsiębiorstwa i służy jako podstawa do odpisania wydanych kwot.

W księgowości wydatki z osobami odpowiedzialnymi są odzwierciedlone w głównych aktywnych konto 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”. Saldo może być również kredytowe - odzwierciedla rachunki organizacji płatne na rzecz osoby odpowiedzialnej w przypadku przekroczenia otrzymanych kwot. Syntetyczne i analityczne księgowanie rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi jest prowadzone w dzienniku nakazów na podstawie raportów kasjera i raportów zaliczkowych.

Schemat księgowania rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi dzieje się w następujący sposób. Dokumenty pierwotne są sporządzane w celu wydania pieniędzy w ramach raportu i odpisania wydatków na kwoty podlegające rozliczeniu. Następnie dane z tych dokumentów są wykorzystywane w raporcie kasjera, raporcie zaliczkowym oraz w liście płac w przypadku potrąceń należności. Następnym krokiem jest podsumowanie tych danych w dzienniku zamówień. Następnie wskaźniki te są wprowadzane do Księgi Głównej, a następnie odzwierciedlane w bilansie.

Stawki zwrotu kosztów podróży określa ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

Oto szereg zapisów księgowych do rozliczania rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi.

1. Księgowy otrzymał pieniądze na podróż służbową:

Debet 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” Kredyt 50 „Kasjer”.

2. Po zakończeniu wyjazdu złożono raport zaliczkowy wraz z dokumentami uzupełniającymi:

Debet 26 „Koszty ogólne” Debet 19 „Podatek od wartości nabytych” Kredyt 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”.

3. Zwrócona niewykorzystana kwota zaliczki:

Debet 50 „Kasjer” Kredyt 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”.

4. Jeżeli osoba odpowiedzialna nie zwróciła niewykorzystanej kwoty:

▪ niedobór odzwierciedla się:

Debet 66 „Obliczenia dotyczące kredytów i pożyczek krótkoterminowych”

Pożyczka 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 71;

▪ potrącenie z wynagrodzenia osoby odpowiedzialnej: Debet 70 „Rozliczenia z personelem z tytułu wynagrodzeń” Kredyt 66 „Rozliczenia z tytułu krótkoterminowych kredytów i pożyczek”;

▪ jeżeli nie ma możliwości potrącenia z wynagrodzenia:

Debet 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”

Pożyczka 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 66.

39. Rozliczenia z personelem za inne transakcje

Na konto 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje” rozliczanie innych transakcji.

Inne operacje - są to rozliczenia z tytułu udzielonych pożyczek, zadośćuczynienia za szkody materialne itp.

Dla konta 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje” można otworzyć następujące subkonta:

73-1 „Rozliczenia z tytułu udzielonych pożyczek”;

73-2 „Obliczenia odszkodowania za szkody materialne”.

Na subkoncie 73-1 „Rozliczenia z tytułu pożyczek” odzwierciedlone są rozliczenia z pracownikami organizacji z tytułu udzielonych im pożyczek (na indywidualne i spółdzielcze budownictwo mieszkaniowe, zakup lub budowę domków ogrodowych oraz ulepszanie działek ogrodowych itp.).

Na do obciążenia rachunku 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje” kwota pożyczki udzielonej pracownikowi organizacji znajduje odzwierciedlenie w korespondencji z kontem 50 „Kasjer” lub 51 „Rachunki rozliczeniowe”. Na koncie znajduje się następujący wpis:

Obciążenie rachunku 73 „Rozliczenia z personelem z innych operacji”, subkonto „Rozliczenia z tytułu udzielonych pożyczek”

Kredyt na koncie 50 „Kasjer” lub 51 „Rachunki rozliczeniowe” - odzwierciedla kwotę pożyczki udzielonej pracownikowi organizacji w gotówce za pośrednictwem kasy organizacji lub za pośrednictwem rachunku rozliczeniowego przedsiębiorstwa.

Za kwotę wpłat otrzymanych od pracownika-kredytobiorcy, uznanie konta 73 „Rozliczenia z personelem dotyczące innych transakcji” w korespondencji z rachunkami 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 70 „Rozliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń” (w zależności od przyjętej procedury płatności). Zapisy na koncie:

Obciążenie rachunku 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzeniem”

Kredyt na koncie 73 „Rozliczenia z personelem z innych operacji”, subkonto „Rozliczenia z tytułu udzielonych pożyczek”.

Na subkoncie 73-2 „Obliczenia dotyczące odszkodowania za szkody materialne” obliczenia są brane pod uwagę w przypadku odszkodowania za szkody materialne wyrządzone przez pracownika organizacji w wyniku niedoborów i kradzieży przedmiotów pieniężnych i inwentarzowych, małżeństwa, a także odszkodowania za inne rodzaje szkód.

В obciążenie rachunku 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje” kwoty do odzyskania od sprawców są zaliczane na konta 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności” i 98 „Przychody odroczone” (w przypadku brakujących zapasów), 28 „Odrzucenie w produkcji” (w przypadku strat z wadliwych produktów) itp. rachunkowość odzwierciedla:

Rachunek debetowy 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”

Kredyt na koncie 94 „Niedobory i straty spowodowane uszkodzeniem kosztowności” (98 „Odroczony dochód”, 28 „Małżeństwo w produkcji”).

Na kredyt na koncie 73 „Rozliczenia z personelem dotyczące innych operacji” zapisy dokonywane są w korespondencji z rachunkami pieniężnymi dla kwot dokonanych płatności itp. Następujące zapisy są odzwierciedlone w rachunkowości:

Obciążenie konta 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia”

Kredyt na koncie 73 „Rozliczenia z personelem dotyczące innych operacji” - odzwierciedla kwotę potrąceń od kwot wynagrodzeń.

Konto debetowe 94 „Niedobory i straty spowodowane uszkodzeniem kosztowności”

Kredyt na koncie 73 „Rozliczenia z personelem z innych operacji” – odzwierciedla kwoty spisanych braków w przypadku odmowy poboru z powodu bezzasadności roszczenia.

Rachunkowość analityczna na koncie 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje” są przeprowadzane dla każdego pracownika organizacji.

40. Rozliczenia z dłużnikami i wierzycielami

Konto 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” ma na celu podsumowanie informacji o rozliczeniach transakcji z dłużnikami i wierzycielami z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych; od roszczeń; o kwotach potrąconych z wynagrodzeń pracowników organizacji na rzecz innych organizacji i osób fizycznych na podstawie dokumentów wykonawczych lub orzeczeń sądowych itp.

Do konta 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” można otworzyć następujące subkonta:

76-1 „Rozliczenia z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych”;

76-2 „Obliczenia dotyczące roszczeń”;

76-3 „Obliczenia należnych dywidend i innych dochodów” itp..

Na subkoncie 76-1 „Rozliczenia z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych” odzwierciedla obliczenia dotyczące ubezpieczenia mienia i personelu organizacji, w której organizacja działa jako ubezpieczony.

1. Straty powstałe w wyniku zniszczenia i uszkodzenia zapasów produkcyjnych, środków trwałych itp. odpisuje się:

Rachunek debetowy 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”

Kredyt na koncie 10 „Materiały”, 01 „Środki trwałe” itp.

2. Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego należnego na podstawie umowy ubezpieczenia pracownika organizacji odzwierciedla:

Rachunek debetowy 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”

Kredyt na koncie 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”.

3. Kwoty odszkodowań ubezpieczeniowych otrzymanych przez organizację od firm ubezpieczeniowych zgodnie z umowami ubezpieczenia są odzwierciedlone:

Obciążenie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 52 „Rachunki walutowe”

Kredyt na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

4. Straty nie zrekompensowane odszkodowaniami ubezpieczeniowymi od zdarzeń ubezpieczeniowych zostały odpisane:

Rachunek debetowy 99 „Zysk i strata”

Kredyt na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

Rachunkowość analityczna dla subkonta 76-1 „Rozliczenia ubezpieczeń majątkowych i osobowych” prowadzona jest dla ubezpieczycieli i indywidualnych umów ubezpieczenia.

Na subkoncie 76-2 „Obliczenia dotyczące roszczeń” kalkulacje znajdują odzwierciedlenie w roszczeniach wobec dostawców, kontrahentów, organizacji transportowych i innych, a także w przedstawionych i uznanych (lub zasądzonych) grzywnach, karach i przepadkach.

Na rachunek debetowy 76-2 "Obliczenia roszczeń" rozliczanie roszczeń, kredyt - kwota otrzymanych płatności:

Konto debetowe 76-2 „Obliczenia roszczeń”

Kredyt na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” - odzwierciedla kwoty roszczeń wobec dostawców, kontrahentów i organizacji transportowych z tytułu rozbieżności cen i taryf zidentyfikowanych podczas sprawdzania ich rachunków określonych w umowach;

Rachunek debetowy 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”

Kredyt na rachunku 76-2 „Obliczenia dotyczące roszczeń” - odzwierciedlane są kwoty płatności otrzymanych od różnych dłużników i wierzycieli.

Na subkoncie 76-3 „Obliczenia dotyczące należnych dywidend i innych dochodów” brane są pod uwagę obliczenia dotyczące dywidend i innych dochodów należnych organizacji, w tym zysków, strat i innych wyników w ramach prostej umowy partnerskiej:

Rachunek debetowy 76-3 „Obliczenia dotyczące należnych dywidend i innych dochodów”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki” - odzwierciedla dochód do uzyskania (podzielony).

Rachunek debetowy 51 „Rachunki rozliczeniowe”

Kredyt na koncie 76-3 „Rozliczenia z tytułu należnych dywidend i innych dochodów” - odzwierciedla aktywa otrzymane przez organizację z tytułu dochodów.

41. Osiedla w gospodarstwie

Konto 79 „Rozliczenia wewnątrzgospodarcze” ma na celu podsumowanie informacji o wszystkich rodzajach rozliczeń z oddziałami, przedstawicielstwami, departamentami i innymi wydzielonymi działami organizacji przypisanymi do odrębnych bilansów (rozliczenia wewnątrzbilansowe), w szczególności rozliczeń za przydzielony majątek, za wzajemne zwolnienie materiału aktywa z tytułu sprzedaży produktów, robót, usług, przeniesienia wydatków na ogólną działalność zarządczą, wynagrodzeń pracowników działów itp.

Do konta 79 „Rozliczenia wewnątrzgospodarcze” można otworzyć subkonta:

79-1 „Rozliczenia za przydzieloną własność”;

79-2 „Rozliczenia z bieżących operacji”;

79-3 „Rozliczenia z tytułu umowy powierniczego zarządzania majątkiem” et al.

Na subkoncie 79-1 „Rozliczenia za przydzieloną nieruchomość” stan rozliczeń z oddziałami, przedstawicielstwami, departamentami i innymi odrębnymi działami organizacji, przypisanymi do odrębnych bilansów, jest brany pod uwagę dla przekazanych im aktywów trwałych i obrotowych.

Majątek przydzielony do określonych podpodziałów jest odpisywany przez organizację z konta 01 „Środki trwałe” i inne w ciężar konta 79 „Rozliczenia wewnątrzgospodarcze”.

Majątek przydzielony przez organizację do określonych działów jest uwzględniany przez te działy od kredytu na koncie 79 „Rozliczenia wewnątrzgospodarcze” do debetu na koncie 01 „Środki trwałe” itp.

Na subkoncie 79-2 „Rozliczenia z bieżących operacji” uwzględnia się stan wszystkich innych rozliczeń organizacji z oddziałami, przedstawicielstwami, departamentami i innymi oddzielnymi działami przypisanymi do odrębnych bilansów.

Na subkoncie 79-3 „Rozliczenia w ramach umowy powierniczego zarządzania majątkiem” uwzględniany jest stan rozliczeń związanych z realizacją umów o powiernicze zarządzanie majątkiem. To subkonto służy do ewidencjonowania rozliczeń z założycielem zarządu, powiernikiem, a także rozliczeń dotyczących majątku przekazanego zarządowi powierniczemu.

1. Rachunkowość założyciela odzwierciedla odpis majątku przekazanego zarządowi powierniczemu:

Rachunek debetowy 79-3 „Rozliczenia z tytułu umowy o zarządzanie powiernicze majątkiem”

Kredyt na koncie 01 „Środki trwałe”, 04 „Wartości niematerialne”, 58 „Inwestycje finansowe”.

2. Kwota naliczonej amortyzacji została odpisana:

Rachunek debetowy 02 „Amortyzacja środków trwałych”, 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”

Kredyt na koncie 79-3 „Rozliczenia z tytułu umowy powierniczego zarządzania majątkiem”.

Majątek zaakceptowany przez powiernika w oddzielnym bilansie jest odzwierciedlony:

Obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe”, 04 „Wartości niematerialne”, 58 „Inwestycje finansowe”

Kredyt na koncie 79-3 „Rozliczenia z tytułu umowy powierniczego zarządzania majątkiem”.

W takim przypadku odzwierciedlana jest kwota naliczonej amortyzacji przyjętej nieruchomości. Zapisy na koncie:

Rachunek debetowy 79-3 „Rozliczenia z tytułu umowy o zarządzanie powiernicze majątkiem”

Kredyt na koncie 02 „Amortyzacja środków trwałych”, 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”.

Rachunkowość analityczna na koncie 79 „Rozliczenia wewnątrzgospodarcze” prowadzona jest dla każdego oddziału, przedstawicielstwa, oddziału lub innego wydzielonego oddziału organizacji przypisanego do odrębnego bilansu, a rozliczenia z tytułu umów o zarządzanie majątkiem – dla każdej umowy.

42. Obliczenia podatków i opłat

Konto 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” ma na celu podsumowanie informacji o rozliczeniach z budżetami na podatki i opłaty uiszczane przez organizację oraz podatki od pracowników tej organizacji.

Konto 68 „Obliczenia podatków i opłat” jest uznawane w sprawie kwot należnych z deklaracji podatkowych (rozliczeń) do składek do budżetów:

Rachunek debetowy 99 „Zysk i strata”

Uznanie konta 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia” - naliczono kwotę podatku dochodowego.

Według obciążenia rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” odzwierciedlane są kwoty faktycznie przekazane do budżetu oraz kwoty podatku od towarów i usług odpisane z konta 19 „Podatek od wartości dodanej od nabytych kosztowności”.

Kwota podatku dochodowego stanowi wydatek warunkowy (przychód warunkowy) dla podatku dochodowego.

Wydatek warunkowy (przychód warunkowy) dla podatku dochodowego równa się wartości ustalonej jako iloczyn zysku księgowego powstałego w okresie sprawozdawczym przez stawkę podatku dochodowego.

Koszt warunkowy (przychód warunkowy) z tytułu podatku dochodowego jest rozliczany w rachunkowości na oddzielnym subkoncie do rozliczania kosztów warunkowych (przychodu warunkowego) z tytułu podatku dochodowego konto 99 „Zyski i straty”.

Kwota naliczonego warunkowego podatku dochodowego za okres sprawozdawczy jest odzwierciedlona w księgach rachunkowych w rachunku debetowym 99 „Zyski i straty” w korespondencji z uznaniem rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”.

Rachunek debetowy 99 „Zysk i strata”

Uznanie rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” - naliczany jest podatek dochodowy.

Kwota naliczonego dochodu warunkowego z tytułu podatku dochodowego za okres sprawozdawczy znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych w rachunku debetowym 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” oraz uznaniu rachunku 99 „Zyski i straty”.

Bieżący podatek dochodowy - podatek dochodowy dla celów podatkowych ustalony na podstawie kwoty warunkowego kosztu (przychodu warunkowego), skorygowanego o kwotę stałego zobowiązania podatkowego, aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego oraz rezerwy z tytułu odroczonego podatku dochodowego okresu sprawozdawczego.

Bieżący podatek dochodowy (bieżąca strata podatkowa) za każdy okres sprawozdawczy należy ujmować w sprawozdaniu finansowym jako zobowiązanie równe kwocie niezapłaconego podatku.

W przypadku kwoty podatku od wartości dodanej wpisy są dokonywane na rachunku debetowym 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” w korespondencji z uznaniem rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” i odpowiednio na rachunku debetowym 68 ” Obliczenia podatków i opłat” z uznaniem rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” przy przekazywaniu go do budżetu.

Kwoty podatku od wartości dodanej, które mają zostać zwrócone organizacji, są odzwierciedlone w debecie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” (68 „Obliczenia podatków i opłat”) z uznaniem konta 68 „Obliczenia podatków i opłat”.

Jeżeli podatnik nie potwierdzi zasadności zastosowania stawki podatku w wysokości 0% kwoty podatku od towarów i usług, odzwierciedlonej w obciążeniu rachunku 68 „Obliczenia podatków i opłat”, odpisuje się w ciężar rachunku 91 „Inne dochody i wydatki”. Zapisy na koncie:

Rachunek debetowy 91 „Inne przychody i wydatki”

Kredyt na koncie 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”.

Rachunkowość analityczna na koncie 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” prowadzone według rodzaju podatków.

43. Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami

Rozliczanie rozliczeń z dostawcami i kontrahentami prowadzone jest na konto 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”.

To konto zawiera podsumowanie informacji o płatnościach za:

▪ otrzymane pozycje zapasów, odebrane prace wykonane i zużyte usługi, w tym dostarczenie energii elektrycznej, gazu, pary, wody itp., a także dostawę lub przetworzenie dóbr materialnych, za które akceptowane są dokumenty płatnicze i podlegające zapłacie za pośrednictwem bank;

▪ pozycje zapasów, roboty budowlane i usługi, za które nie otrzymano dokumentów płatności od dostawców lub wykonawców (dostawy niezafakturowane);

▪ nadwyżki pozycji magazynowych zidentyfikowane podczas ich odbioru;

▪ otrzymane usługi transportowe, w tym obliczenia niedoborów i nadwyżek taryfy (fracht), a także wszystkich rodzajów usług komunikacyjnych itp.

Konto 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” jest uznawane o kosztach pozycji inwentarzowych, robót, usług przyjętych do rozliczenia w korespondencji z rachunkami tych wartości lub rachunkami odpowiednich kosztów. W przypadku usług dostawy aktywów materialnych (towarów), a także przetwarzania materiałów po stronie wpisu na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” są dokonywane w korespondencji z rachunkami zapasów, towarów , koszty produkcji itp.

Według obciążenia rachunku 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” kwoty wykonania zobowiązań (płatności faktur), w tym zaliczek i przedpłat, są uwzględniane w korespondencji z rachunkami kasowymi itp. Jednocześnie oddzielnie rozliczane są kwoty wystawionych zaliczek i zaliczek. Kwoty należne dostawcom i kontrahentom, zabezpieczone wekslami wystawionymi przez organizację, nie są obciążane z konta 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, ale są uwzględniane osobno w rachunkowości analitycznej.

Organizacje pełniące funkcje generalnego wykonawcy przy wykonywaniu umowy o roboty budowlane, umowy B+R oraz innej umowy również rejestrują rozliczenia ze swoimi podwykonawcami na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i wykonawcami”.

Wszelkie transakcje związane z rozliczeniami za nabyte środki materialne, odebrane prace lub zużyte usługi znajdują odzwierciedlenie na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” niezależnie od terminu płatności.

Niezależnie od oceny pozycji magazynowych w księgowości analitycznej, konto 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” w księgowości syntetycznej jest uznawane zgodnie z dokumentami rozliczeniowymi dostawcy.

Konto debetowe 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto „Rozliczenia wierzytelności”

Uznanie rachunku 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” – zgłoszono roszczenie do dostawcy z tytułu braku pozycji magazynowych.

W przypadku dostaw niezafakturowanych, konto 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” jest uznawane na wartość otrzymanych przedmiotów wartościowych, ustaloną na podstawie ceny i warunków określonych w umowach.

Rachunkowość analityczna na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” prowadzona jest dla każdej przedstawionej faktury, a rozliczenia w kolejności planowanych płatności – dla każdego dostawcy i kontrahenta.

44. Rozliczenia z kupującymi i klientami

Konto 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” ma na celu podsumowanie informacji o rozliczeniach z nabywcami i klientami.

Konto 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” jest obciążane w korespondencji z rachunkami 90 „Sprzedaż”, 91 „Pozostałe przychody i koszty” dla kwot, dla których prezentowane są dokumenty rozliczeniowe.

Konto debetowe 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”

Uznanie konta 90 „Sprzedaż”, konto 91 „Inne przychody i wydatki” - faktura została przedstawiona kupującemu.

Konto 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” zostaje zaksięgowane w korespondencji z rachunkami pieniężnymi, rozliczenia od kwot otrzymanych płatności (w tym kwot otrzymanych zaliczek). W takim przypadku kwoty otrzymanych zaliczek i przedpłat rozliczane są oddzielnie. Na koncie znajduje się następujący wpis:

Obciążenie konta 50 „Kasjer”, konto 51 „Rachunki rozliczeniowe” itp.

Kredyt na koncie 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” - odzwierciedlane są kwoty płatności otrzymanych od kupujących (klientów).

Przy sprzedaży gotowych produktów kupującemu odzwierciedlane są następujące zapisy księgowe.

1. Gotowe produkty wysyłane do kupującego po rzeczywistej cenie:

Obciążenie konta 90 „Sprzedaż”, subkonto „Koszt” Uznanie konta 43 „Produkty gotowe”.

2. Kupującemu została przedstawiona faktura:

Obciążenie rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” Kredyt rachunku 90 „Sprzedaż”.

3. Podatek od towarów i usług został naliczony od sprzedanych wyrobów gotowych:

Konto debetowe 90 „Sprzedaż”

Kredyt na koncie 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”.

4. Płatność otrzymana od kupującego za gotowy produkt:

Obciążenie rachunku 50 „Kasjer”, rachunek 51 „Rachunki rozliczeniowe” Uznanie rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”.

Jeżeli od otrzymanego rachunku naliczane są odsetki zabezpieczające zadłużenie nabywcy (klienta), to w momencie spłaty tego zadłużenia dokonywany jest zapis w obciążeniu rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” lub 52 „Rachunki walutowe” i uznanie rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” (o wysokości spłaty zadłużenia) oraz 91 „Inne przychody i wydatki” (o kwotę odsetek). Konto odzwierciedla:

Otrzymane środki od kupującego:

Obciążenie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” Uznanie rachunku 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami”.

Wartość procentowa jest uwzględniona w dochodach organizacji:

Obciążenie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” Uznanie rachunku 91 „Inne przychody i wydatki”.

Rachunkowość analityczna na koncie 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” odbywa się dla każdej faktury wystawionej nabywcom (klientom), a w przypadku zaplanowanych płatności - za każdego nabywcę i klienta. Jednocześnie konstrukcja rachunkowości analitycznej powinna zapewniać możliwość uzyskania niezbędnych danych dotyczących:

▪ kupujących i klientów na dokumentach płatniczych, dla których nie upłynął jeszcze termin płatności;

▪ kupującym i klientom za niezapłacone w terminie dokumenty rozliczeniowe;

▪ otrzymane zaliczki; rachunki, za które nie nadszedł jeszcze termin otrzymania środków;

▪ bony dyskontowane (dyskontowane) w bankach;

▪ rachunki, na które nie otrzymano środków w terminie.

Rachunkowość rozliczeń z nabywcami i klientami w ramach grupy powiązanych ze sobą organizacji, w ramach których sporządzane są skonsolidowane sprawozdania finansowe, prowadzona jest osobno na koncie 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami”.

45. Obliczenia płacowe

Wynagrodzenie - wynagrodzenie ustalone pracownikowi za wykonywanie obowiązków pracowniczych.

Rachunkowość pracy i płac zajmuje centralne miejsce w systemie księgowym. Praca jest najważniejszym elementem kosztów produkcji i obiegu.

Wynagrodzenie Jest głównym źródłem dochodu dla robotników i pracowników, za jego pośrednictwem realizowana jest kontrola nad miarą pracy i konsumpcji, służy jako najważniejsza dźwignia zarządzania gospodarką.

Wynagrodzenie każdy pracownik jest określany przez pracodawcę w zależności od ilości i jakości wykonywanej pracy, a maksymalny limit nie jest ograniczony.

Główne zadania księgowości płacowej:

▪ dokonywać rozliczeń z personelem w zakresie wynagrodzeń w ustalonych ramach czasowych (naliczanie wynagrodzeń i innych świadczeń, kwot do potrącenia i wydania);

▪ terminowo i prawidłowo uwzględniać w kosztach produktów (robot, usług) kwotę naliczonych wynagrodzeń i obowiązkowych składek na fundusze pozabudżetowe (Fundusz Emerytalny Federacji Rosyjskiej, fundusze obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych, Fundusz Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej);

▪ wdrożenie grupowania wskaźników rozliczania zasobów pracy i wynagrodzeń organizacji na potrzeby zarządzania operacyjnego i przygotowania niezbędnej sprawozdawczości oraz rozliczeń z państwowymi funduszami socjalnymi pozabudżetowymi.

W rachunkowości, podsumować informacje o rozliczeniach z pracownikami organizacji z tytułu wynagrodzeń (za wszelkiego rodzaju wynagrodzenia, premie, świadczenia, emerytury dla pracujących emerytów itp.), a także z tytułu wypłaty dochodów z akcji i innych papierów wartościowych organizacja, konto 70 „Rozliczenia z personelem płacowym.

Kredyt na koncie 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia” odzwierciedla kwoty naliczonych wynagrodzeń należnych pracownikom organizacji.

Obciążenie tego konta odzwierciedla wypłacone kwoty wynagrodzeń, premii, świadczeń, emerytur, dochodów z udziału w kapitale organizacji, kwoty naliczonych podatków, płatności na podstawie dokumentów wykonawczych i innych potrąceń.

1. Kwoty wynagrodzeń naliczonych pracownikom organizacji są odzwierciedlone:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (rachunek 23 „Produkcja pomocnicza”, 29 „Produkcja i produkcja rolna”, 44 „Koszty sprzedaży” itp.)

Kredyt na koncie 70 „Obliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń”.

2. Kwoty wynagrodzeń naliczone na koszt utworzonej rezerwy na wypłatę urlopów dla pracowników oraz rezerwy wynagrodzeń za staż pracy wypłacanej raz w roku odzwierciedla się:

Obciążenie rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” Uznanie rachunku 70 „Rozliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń”.

3. Świadczenia na ubezpieczenie społeczne emerytalne i inne podobne kwoty zostały naliczone:

Rachunek debetowy 69 „Obliczenia na ubezpieczenie społeczne”

Kredyt na koncie 70 „Obliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń”.

4. Kwoty wynagrodzeń nie wypłacone w terminie z powodu nieobecności odbiorcy są odzwierciedlane:

Obciążenie konta 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia”

Kredyt na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto „Rozliczenia od wpłaconych kwot”.

5. Wynagrodzenia, premie, dodatki itp. wydawane z kasy:

Obciążenie konta 70 „Rozliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń” Kredyt konta 50 „Kasjer”.

46. Rachunkowość inwestycji finansowych

К inwestycja finansowa obejmują wydatki organizacji na zakup papierów wartościowych w celu wygenerowania dodatkowego dochodu, wkłady do kapitału docelowego innych organizacji, należności w postaci pożyczek udzielonych innym przedsiębiorstwom.

Księgowość inwestycji finansowych prowadzona jest na bieżąco konto 58 „Inwestycje finansowe” na subkontach.

Na subkoncie 58-1 „Akcje i udziały” uwzględnia się obecność i przepływ inwestycji w akcje spółek akcyjnych, kapitały autoryzowane (akcyjne) innych organizacji w postaci gotówki, aktywów materialnych, produktów gotowych itp.

Rachunek debetowy 58 „Inwestycje finansowe”

Kredyt na koncie 51 „Rachunki rozliczeniowe” (52 „Rachunki walutowe”, 10 „Materiały”, 43 „Produkty gotowe”, 20 „Produkcja główna” itp.) - wkłady do kapitału docelowego w formie gotówki (waluta, materiał aktywa) są odzwierciedlone, produkty gotowe itp.).

Na subkoncie 58-2 „Dłużne papiery wartościowe” uwzględnia się obecność i przepływ inwestycji w publiczne i prywatne papiery dłużne (obligacje itp.). Papiery wartościowe są przyjmowane do księgowania po cenie nabycia (cenie rynkowej), która może być równa, większa lub mniejsza od wartości nominalnej. Jeżeli wartość rynkowa przekracza wartość nominalną, to powstała różnica podlega odpisowi lub dodatkowemu naliczeniu.

Obciążenie rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” (za kwotę należnego dochodu z papierów wartościowych)

Kredyt na rachunku 58 „Inwestycje finansowe” (dla części różnicy między wartością rynkową a wartością nominalną), 91 „Inne przychody i wydatki” (dla różnicy między kwotami przypisanymi do rachunków 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” oraz konto 58 „Inwestycje finansowe” ).

Dodatkowe naliczenie nadwyżki wartości nominalnej obligacji i innych dłużnych papierów wartościowych nabytych przez organizację nad ich wartością nabycia odzwierciedlone jest w następującym wpisie:

Obciążenie rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” (za kwotę należnego dochodu z papierów wartościowych)

Kredyt na rachunku 58 „Inwestycje finansowe” (za część różnicy między wartością rynkową a wartością nominalną), 91 „Inne przychody i wydatki” (dla łącznej kwoty przypisanej do rachunków 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” i 58 „ Inwestycje finansowe”).

Sprzedaż lub wykup papierów wartościowych odzwierciedlenie:

Rachunek debetowy 91 „Inne przychody i wydatki”

Kredyt na koncie 58 „Inwestycje finansowe”.

W bilansie inwestycje finansowe znajdują odzwierciedlenie po najniższych kosztach - księgowych lub rynkowych. Ponieważ sytuacja na giełdzie jest niestabilna, wielu tworzy odpis amortyzacyjny inwestycji w papiery wartościowe.

Konto 59 „Rezerwy na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe” ma na celu podsumowanie informacji o rezerwach na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe organizacji. Na kredyt tego konta odbywa się tworzenie rezerwy, na debecie - wykorzystanie rezerwy.

1. Utworzenie rezerwy:

Obciążenie rachunku 91 „Inne przychody i koszty” Uznanie rachunku 59 „Rezerwy na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe”.

2. Zmniejszenie rezerwy z tytułu zbycia akcji, na które wcześniej utworzono rezerwę: Konto debetowe 59 „Rezerwy na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”.

Rachunkowość analityczna tego konta prowadzona jest dla każdej rezerwy.

47. Dokumentacja środków trwałych

Kapitalizacja środków trwałych odbywa się na podstawie Ustawa o przyjmowaniu i przekazywaniu środków trwałych (z wyjątkiem budynków, budowli) (formularz nr OS-1).

Akt przyjęcia i przekazania budynku (konstrukcji) (formularz nr OS-1a) przeniesienie budynków i budowli jest sformalizowane.

Do przeniesienia grupy jednorodnych obiektów a Akt przyjęcia i przekazania grup środków trwałych (z wyjątkiem budynków, budowli) (formularz nr OS-1b). Dokumenty te są zatwierdzane przez kierowników organizacji przyjmującej i organizacji dostarczającej oraz sporządzony w co najmniej dwóch egzemplarzach. Do ustawy dołączona jest dokumentacja techniczna związana z tym obiektem.

Faktura za wewnętrzny ruch środków trwałych (formularz nr OS-2) jest opracowywany dla wewnętrznego przemieszczania środków trwałych. Wydane przez nadawcę (stronę przekazującą) w trzech egzemplarzach, podpisują osoby odpowiedzialne pionów strukturalnych odbiorcy i dostawcy.

Pierwsza kopia przeniesione do księgowości drugi - pozostaje przy osobie odpowiedzialnej za bezpieczeństwo środków trwałych dostawcy, trzeci - wysłane do odbiorcy.

Odbiór i przekazanie środków trwałych do naprawy, przebudowy i modernizacji odbywa się na podstawie Akt przyjęcia i dostawy naprawionych, zrekonstruowanych, zmodernizowanych środków trwałych (formularz nr OS-3).

Jeżeli naprawę, przebudowę i modernizację przeprowadza osoba trzecia, ustawa wykonane w dwóch egzemplarzach.

Pierwsza kopia zostaje w organizacji drugi - przeniesione do organizacji, która przeprowadziła naprawę, przebudowę, modernizację.

Zbycie środków trwałych jest sformalizowane Ustawa o odpisaniu składnika środków trwałych (z wyjątkiem pojazdów samochodowych (formularz nr OS-4).

Do odpisu pojazdów jest kompilowany Ustawa o umorzeniu pojazdów (druk nr OS-4a).

Jeżeli grupa środków trwałych jest odpisywana, to a Ustawa o umorzeniu grup środków trwałych (z wyjątkiem pojazdów samochodowych (druk nr OS-4b).

Jest sporządzony w dwóch egzemplarzach.podpisany przez członków komisji powołanych przez szefa organizacji, zatwierdzonych przez szefa lub osobę przez niego upoważnioną.

Pierwsza kopia przeniesione do księgowości drugi - pozostaje przy osobie odpowiedzialnej za bezpieczeństwo środków trwałych i jest podstawą dostawy do magazynu oraz sprzedaży środków trwałych i złomu pozostałego w wyniku odpisu.

Dane z pierwotnych dokumentów księgowych służą jako źródło informacji do wypełnienia karta inwentaryzacyjna środków trwałych (formularz nr OS-6).

Zastosuj również Karta inwentaryzacyjna do grupowego rozliczania środków trwałych (formularz nr OS-6a) и Księga inwentaryzacyjna środków trwałych (formularz nr OS-6b).

Prowadzone w księgowości w jednym egzemplarzu dla każdego obiektu, dla grupy obiektów, a także dla środków trwałych małych przedsiębiorstw.

Po otrzymaniu sprzętu w przedsiębiorstwie księgowy sporządza Akt przyjęcia (odbioru) sprzętu (formularz nr OS-14).

Przy przekazywaniu sprzętu do instalacji - Akt przyjęcia i przekazania sprzętu do instalacji (formularz nr OS-15).

Gdy zostaną znalezione wady - Ustawa o stwierdzonych wadach sprzętu (druk nr OS-16).

48. Odbiór środków trwałych

Środki trwałe - są to środki pracy, które są wykorzystywane przy wytwarzaniu produktów (wykonywanie pracy, świadczenie usług), na potrzeby zarządzania organizacją przez długi czas (ponad 12 miesięcy), nie zmieniają swojego wyglądu podczas pracy, ale zużywają się, przenosząc swoją wartość w częściach na nowo powstały produkt poprzez amortyzację.

Wyróżnij następujące główne sposoby odbioru środków trwałych do przedsiębiorstwa:

▪ zakupy za opłatą od dostawców;

▪ tworzenie za pomocą środków ekonomicznych;

▪ paragon w ramach umowy podarunkowej (bezpłatnie);

▪ wpływ jako wkład na kapitał zakładowy;

▪ wpływy z umów przewidujących wykonanie zobowiązań (płatność) nie w gotówce.

Koszt początkowy środków trwałych zakupionych odpłatnie, ujmowana jest kwota rzeczywistych kosztów organizacji związanych z nabyciem, budową i wytworzeniem, z wyjątkiem podatku od towarów i usług oraz innych podatków podlegających zwrotowi.

1. Koszty nabycia składnika aktywów trwałych odzwierciedla się:

Rachunek debetowy 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, subkonto „Nabycie środków trwałych”

Kredyt na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”.

2. Podatek od towarów i usług został naliczony od nabywanego przedmiotu:

Rachunek debetowy 19 „Podatek od wartości nabytych”

Kredyt na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”.

3. Do rozliczenia według kosztu historycznego przyjmuje się składnik środków trwałych, z wyjątkiem podatku od towarów i usług:

Obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe” Uznanie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”.

Początkowy koszt środków trwałych otrzymanych przez organizację na podstawie umowy darowizny (bezpłatnie), ich aktualna wartość rynkowa jest rozpoznawana na dzień przyjęcia do rozliczenia.

3. Wartość rynkową środka trwałego otrzymanego na podstawie umowy darowizny (bezpłatnie) odzwierciedla się:

Obciążenie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” Uznanie rachunku 98 „Przychody przyszłych okresów”, subkonto „Dotacje”.

Początkowy koszt środków trwałych wniesionych jako wkład do kapitału docelowego organizacji, uznaje się ich wartość pieniężną uzgodnioną przez założycieli. Kwota należności z tytułu wniesienia wkładu do kapitału docelowego znajduje odzwierciedlenie w debecie konta 75 „Rozliczenia z założycielami” i uznaniu konta 80 „Kapitał docelowy”.

4. Wysokość wkładu uczestnika odzwierciedlona jest w postaci wartości środka trwałego:

Obciążenie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” Uznanie rachunku 75 „Rozliczenia z założycielami”, subkonto „Rozliczenia z tytułu wpłat na kapitał docelowy (zapasowy)”.

Koszt początkowy środków trwałych otrzymanych na podstawie umów przewidujących wykonanie zobowiązań (płatność) w środkach niepieniężnych, uznaje się wartość wartości przekazanych lub przekazanych przez organizację. Wartość ta opiera się na cenie, po której w porównywalnych okolicznościach jednostka normalnie wyceniłaby podobne aktywa.

Środki trwałe są przyjmowane do księgowania na koncie 01 „Środki trwałe” po ich pierwotnym koszcie.

Rachunek debetowy 01 „Środki trwałe”

Uznanie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” - przedmiot środków trwałych został przyjęty do księgowania po jego pierwotnym koszcie.

49. Amortyzacja środków trwałych

Amortyzacja - proces stopniowego przenoszenia kosztu środków trwałych na koszt wytworzonych produktów.

Odliczenia amortyzacyjne dla środków trwałych naliczane są miesięcznie, niezależnie od zastosowanej metody memoriału, w wysokości 1/12 kwoty rocznej.

Zużycie dzieli się na morał и fizyczny.

Starzenie się - częściowa utrata wartości środków trwałych w związku z rozwojem technologii i technologii oraz doskonaleniem procesu produkcyjnego.

Zużycie fizyczne - utratę środków trwałych ich pierwotnych właściwości.

Obiekty środków trwałych o wartości nie większej niż 10 tysięcy rubli. na jednostkę lub inny limit ustalony w polityce rachunkowości w oparciu o cechy technologiczne, dopuszcza się odpisanie kosztów produkcji w momencie ich wprowadzenia do produkcji lub eksploatacji.

Amortyzacja nie jest naliczana w przypadku środków trwałych, których właściwości konsumpcyjne nie zmieniają się w czasie (działki gruntowe i obiekty zarządzania przyrodą).

Rozpoczyna się amortyzacja od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia obiektu do rozliczenia i jest realizowana do czasu pełnej spłaty wartości przedmiotu lub spisania przedmiotu z rozliczenia.

Odpis amortyzacyjny zostaje zakończony. od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu pełnej spłaty wartości przedmiotu lub spisania przedmiotu z rachunkowości.

Kwoty amortyzacji środków trwałych są odzwierciedlane w rachunkowości poprzez akumulowanie odpowiednich kwot na pasywnych konto 02 „Amortyzacja środków trwałych”. Na uznanie tego rachunku uwzględnia się kwoty naliczonej amortyzacji, przy debecie - odpis kwoty amortyzacji przy zbyciu środków trwałych z tytułu sprzedaży, nieodpłatnego przeniesienia, wkładu do kapitału docelowego innej organizacji itp.

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, 44 „Koszty sprzedaży”)

Kredyt na koncie 02 „Amortyzacja środków trwałych” - naliczono amortyzację środków trwałych.

Wyróżnij następujące metody amortyzacji.

1. Sposób liniowy.

Roczna kwota amortyzacji = koszt początkowy (wymiany) H Stawka amortyzacyjna obliczona na podstawie okresu użytkowania tego obiektu.

2. Metoda zmniejszania salda.

Roczna kwota amortyzacji = wartość rezydualna na początku roku sprawozdawczego × stawka amortyzacyjna obliczona na podstawie okresu użytkowania tego obiektu i współczynnika przyspieszenia ustalonego zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

3. Sposób odpisania kosztu przez sumę liczby lat okresu użytkowania.

Roczna kwota amortyzacji = koszt historyczny (odmiany) * liczba lat pozostałych do końca okresu użytkowania elementu / suma liczby lat okresu użytkowania elementu.

4. Sposób odpisywania kosztów proporcjonalnie do wielkości produkcji (podczas wykonywania pracy).

Roczna kwota amortyzacji = wielkość produkcji (pracy) H koszt początkowy / szacunkowa wielkość produkcji (pracy) przez cały okres użytkowania środka trwałego.

50. Zbycie rzeczowych aktywów trwałych

Pozycje środków trwałych likwidowane są w związku z:

▪ sprzedaż;

▪ przelew nieodpłatny;

▪ odpisy aktualizujące na wypadek zużycia moralnego i fizycznego;

▪ likwidacja na wypadek wypadków, klęsk żywiołowych i innych sytuacji awaryjnych;

▪ przeniesienia w formie wkładu na kapitał zakładowy (zakładowy) innych organizacji;

▪ przelewy w ramach umów zamiany, darowizny;

▪ przeniesienie do spółki zależnej (zależnej) z organizacji macierzystej;

▪ braki i szkody stwierdzone podczas inwentaryzacji aktywów i pasywów;

▪ częściowa likwidacja na czas prac rekonstrukcyjnych;

▪ w innych przypadkach.

Koszt składnika aktywów trwałych, który jest zbyty lub nie jest trwale wykorzystywany do produkcji wyrobów, wykonywania prac i świadczenia usług lub na potrzeby zarządcze organizacji, podlega odpisowi z rachunkowości.

Jeżeli środek trwały zostaje umorzony w wyniku jego sprzedaży, wówczas wpływy ze sprzedaży są przyjmowane do rozliczenia w wysokości uzgodnionej przez strony w umowie.

Przychody i wydatki z tytułu odpisów środków trwałych z ewidencji księgowej znajdują odzwierciedlenie w księgach rachunkowych okresu sprawozdawczego, którego dotyczą. Przychody i koszty z tytułu spisania środków trwałych z rachunkowości podlegają zaksięgowaniu w rachunku zysków i strat jako przychody i koszty operacyjne. Przychody i koszty operacyjne są rejestrowane na koncie 91 „Inne przychody i koszty” na subkontach.

Po zbyciu środków trwałych kwota naliczonej amortyzacji jest odpisywana z konta 02 „Amortyzacja środków trwałych” na konto 01 „Środki trwałe”, podkonto „Zbycie środków trwałych”.

1. Koszt początkowy środków trwałych został odpisany w związku ze sprzedażą przez osobę trzecią:

Obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe”, subkonto „Umorzenie środków trwałych” Uznanie rachunku 01 „Środki trwałe”.

2. Kwota amortyzacji dla wycofywanych środków trwałych została odpisana:

Obciążenie rachunku 02 „Amortyzacja środków trwałych” Uznanie rachunku 01 „Środki trwałe”.

3. Odpisana wartość rezydualna środków trwałych:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne wydatki”

Kredyt na koncie 01 „Środki trwałe”, subkonto „Umorzenie środków trwałych”.

4. Odbity zysk (strata) ze sprzedaży środków trwałych:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Bilans innych przychodów i kosztów” (99 „Zyski i straty”)

Kredyt na rachunku 99 „Zyski i straty” (91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Bilans innych przychodów i kosztów”).

Odpis środków trwałych dokonywany jest na podstawie akt umorzenia przedmiotu środków trwałych. Ustawa wskazuje datę przyjęcia obiektu do rozliczenia, rok produkcji lub budowy, czas uruchomienia, okres użytkowania, koszt początkowy oraz kwotę naliczonej amortyzacji, przeszacowań, napraw, przyczyny likwidacji wraz z ich uzasadnieniem, stan głównych części, części, zespołów, elementów konstrukcyjnych.

Na podstawie wykonanej czynności w dziale księgowości sporządza się adnotację o zbyciu przedmiotu środka trwałego w karcie inwentarzowej. Odpowiednie wpisy dotyczące zbycia składnika aktywów trwałych są również dokonywane w dokumencie otwartym w jego lokalizacji.

51. Naprawa środków trwałych

Przywrócenie pozycji środków trwałych można przeprowadzić poprzez: naprawy, modernizacje и rekonstrukcja.

Możliwość wykonania napraw gospodarczy lub kontrahent sposób.

Wyróżnij następujące metody naprawy środków trwałych.

1. Koszty poniesione podczas naprawy przedmiotu środka trwałego są odzwierciedlane na podstawie odpowiednich podstawowych dokumentów księgowych dotyczących rozliczania operacji wydania (wydatków) środków materialnych, obliczania wynagrodzeń, długów wobec dostawców za naprawę wykonane prace i inne wydatki.

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”)

Kredyt na konto 10 „Materiały”, (70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 69 „Rozliczenia na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”) - rzeczywiste koszty przeprowadzenia naprawy środków trwałych.

2. W celu równomiernego zaliczenia przyszłych wydatków na naprawę środków trwałych do kosztów wytworzenia (kosztów sprzedaży) okresu sprawozdawczego, organizacja może utworzyć rezerwę na wydatki na naprawę środków trwałych (w tym dzierżawionych).

Aby podjąć decyzję o utworzeniu rezerwy wydatków na naprawę środków trwałych, wykorzystywane są dokumenty potwierdzające poprawność ustalenia miesięcznych odliczeń (wadliwe zestawienia, szacunki dotyczące napraw, normy i dane dotyczące terminów napraw, ostateczne obliczanie odpisów do rezerwy wydatków na naprawę środków trwałych).

Kwoty zastrzeżone w celu równomiernego zaliczenia wydatków w koszty wytworzenia (sprzedaży) ewidencjonowane są na koncie pasywnym 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”. Uznanie rachunku odzwierciedla utworzenie rezerwy, debet - wykorzystanie rezerwy.

1. Utworzenie rezerwy:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”)

Kredyt na koncie 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”.

2. Wykorzystanie rezerwy:

Obciążenie rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” Kredyt na rachunku 23 „Produkcja pomocnicza” 10 „Materiały”, 70 „Koszty płatności”, 69 „Obliczenia na ubezpieczenie społeczne”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”).

3. Kwota niewykorzystanej rezerwy jest odzwierciedlana:

Obciążenie rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” Uznanie rachunku 91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Inne przychody”.

Jeżeli organizacja nierównomiernie przeprowadza naprawę środków trwałych, dopuszcza się odpisanie rzeczywistych kosztów na konto 97 „Odroczone wydatki”.

1. Rzeczywiste koszty napraw w okresie sprawozdawczym są odzwierciedlone:

Obciążenie konta 97 „Odroczone koszty” Kredyt na koncie 23 „Produkcja pomocnicza” (10 „Materiały”, 70 „Rozliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń”, 69 „Obliczenia dotyczące ubezpieczenia społecznego i zabezpieczenia”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” ).

2. Odpisanie wydatków w kolejnych okresach:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”) Kredyt 97 „Wydatki odroczone”.

52. Rachunkowość wartości niematerialnych

Wartości niematerialne rozpoznawane są obiekty o długotrwałym użytkowaniu, które nie posiadają istotnej struktury, ale posiadają wycenę, są użytkowane przez długi czas (powyżej 12 miesięcy) i mogą przynosić organizacji korzyści ekonomiczne (przychody) w przyszłości.

Wartości niematerialne obejmują:

▪ wyłączne prawo właściciela patentu do wynalazku, wzoru przemysłowego, wzoru użytkowego;

▪ wyłączne prawa autorskie do programów komputerowych, baz danych;

▪ prawo własności autora lub innego posiadacza praw autorskich do topologii układów scalonych;

▪ wyłączne prawo właściciela do znaku towarowego i znaku usługowego, nazwy miejsca pochodzenia towaru;

▪ wyłączne prawo właściciela patentu do osiągnięć selekcyjnych;

▪ reputacja biznesowa organizacji;

▪ wydatki organizacyjne.

W wartości niematerialne nie zawarty cechy intelektualne i biznesowe pracowników organizacji, ich kwalifikacje i zdolność do pracy, ponieważ są nierozerwalnie związane z ich nośnikami i nie mogą być bez nich wykorzystywane.

Przemieszczanie wartości niematerialnych jest dokumentowane dokumentami wskazującymi dane dotyczące kosztu początkowego, stopnia amortyzacji, okresu użytkowania itp.

W przypadku zbycia wartości niematerialnych sporządza się akt o umorzeniu, akt przeniesienia i inne dokumenty.

Wartości niematerialne są przyjmowane do księgowania w dniu konto 04 „Wartości niematerialne” na oryginalny koszt.

Rachunek debetowy 04 „Wartości niematerialne”

Kredyt na koncie 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” - składnik wartości niematerialnych jest przyjmowany do księgowania po jego pierwotnym koszcie.

Wartość rezydualna wycofywanych obiektów jest odpisywana z konta 04 „Wartości niematerialne” na konto 91 „Pozostałe przychody i koszty”.

Rachunek debetowy 91 „Inne przychody i wydatki”

Kredyt na koncie 04 „Wartości niematerialne” - wartość rezydualna wartości niematerialnych jest odpisywana.

W przypadku zbycia składników wartości niematerialnych ich wartość pomniejsza się o kwotę amortyzacji naliczonej w okresie użytkowania.

Amortyzacja wartości niematerialnych naliczana jest przez cały okres użytkowania.

W przypadku wartości niematerialnych, dla których nie można określić okresu użytkowania, stawki amortyzacyjne ustalane są na 20 lat (ale nie dłużej niż przez okres życia organizacji).

Kwota amortyzacji wartości niematerialnych jest odzwierciedlona w: konto 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”. Na uznaniu tego konta naliczana jest amortyzacja, na debecie - amortyzacja jest odpisywana.

1. Naliczono amortyzację wartości niematerialnych:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”)

Kredyt na koncie 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”.

2. Kwota amortyzacji dla wartości niematerialnych i prawnych wycofanych z użytkowania została odpisana:

Rachunek debetowy 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”

Kredyt na koncie 04 „Wartości niematerialne”.

Wyróżnij następujące metody amortyzacji wartości niematerialnych,:

▪ metoda liniowa;

▪ metoda równowagi redukcyjnej;

▪ sposób odpisywania kosztu proporcjonalnie do ilości produktów (robot).

53. Dokumentacja inwentaryzacji

Operacje ruchowe inwentaryzacje sporządza się według pierwotnych dokumentów księgowych.

W przypadku materiałów otrzymanych w ramach umów sprzedaży, dostaw i innych podobnych umów organizacja otrzymuje od dostawcy (nadawcy) dokumenty rozliczeniowe i dokumenty towarzyszące.

Pełnomocnictwo (formularz M-2 lub M-2a) do odbioru materiałów i odpowiednie dokumenty są wydawane osobie upoważnionej do odbioru materiałów z magazynu dostawcy lub z organizacji (organizacji) transportu. pełnomocnictwo w jedna kopia sporządza dział księgowości organizacji i wydaje go odbiorcy za pokwitowaniem.

Uczestnicy do organizacji faktury, listy przewozowe, konosamenty oraz inne dokumenty towarzyszące przychodzącym towarom są przekazywane do odpowiedniego działu organizacji (dział logistyki, magazyn itp.) jako podstawa do przyjęcia i księgowania materiałów.

Przyjmowanie i księgowanie przychodzących materiałów i kontenerów (dla materiałów) są formalizowane przez odpowiednie magazyny poprzez sporządzenie Zlecenie kredytowe (formularz nr M-4) czy nie ma rozbieżności między danymi dostawcy a danymi rzeczywistymi (pod względem ilościowym i jakościowym). Odbiór zamówienia w jedna kopia jest dokonywana przez osobę odpowiedzialną finansowo w dniu przybycia kosztowności do magazynu.

Gdy zostanie ustalone, że otrzymane materiały nie odpowiadają asortymentowi, ilości i jakości określonej w dokumentach dostawcy, a także w przypadkach, gdy jakość materiałów nie spełnia wymagań (wgniecenia, rysy, stłuczenia, pęknięcia, wycieki materiałów płynnych itp.), odbioru dokonuje komisja, która go kształtuje Akt przyjęcia materiałów (formularz nr M-7). Działaj w dwie kopie opracowują członkowie komisji selekcyjnej z obowiązkowym udziałem osoby odpowiedzialnej finansowo oraz przedstawiciela nadawcy (dostawcy) lub przedstawiciela organizacji bezinteresownej.

Do wydania zapasów do produkcji są Karta ogrodzenia granicznego (formularz nr M-8) и Zapotrzebowanie-list przewozowy (druk nr M-11).

Limituj karty ogrodzeniowe przeznaczone są do wydawania materiałów systematycznie zużywanych do wytwarzania wyrobów (wykonywanie robót i usług), a także do monitorowania przestrzegania limitów.

Karty limitu są wydawane przez działy organizacji, które pełnią funkcje zaopatrzeniowe lub planistyczne, w dwa lub trzy egzemplarze na okres jednego miesiąca.

Przy niewielkich ilościach wydanych materiałów mogą być wydawane za kwartał. Dla każdego magazynu wydawana jest osobna karta ograniczenia limitu.

Przy wydawaniu aktywów materialnych jest kompilowany Faktura za wydanie materiałów na bok (formularz nr M-15).

В Materialna karta rozliczeniowa (formularz nr M-17) odzwierciedla dane o dochodach, konsumpcji i stanach zapasów.

Księgowanie zapasów otrzymanych podczas rozbiórki i rozbiórki budynków i budowli odbywa się na podstawie Ustawa o ewidencji majątku materialnego uzyskanego podczas rozbiórki i rozbiórki budynków i budowli (formularz nr M-35).

Akt jest sporządzony w trzech egzemplarzach przez komisję złożoną z przedstawicieli zamawiającego i wykonawcę, podpisaną przez przedstawicieli zamawiającego i wykonawcę.

54. Rachunkowość zapasów

inwentaryzacje - aktywa wykorzystywane jako surowce, materiały itp. przy wytwarzaniu produktów przeznaczonych do sprzedaży, a także na potrzeby zarządcze organizacji.

Zapasy przyjmowane są do rozliczenia po kosztach rzeczywistych, który powstaje z kosztów akwizycji.

Do księgowania zapasów rachunki 10 „Materiały”, 15 „Zaopatrzenie i nabywanie aktywów materialnych”, 16 „Odchylenie kosztu aktywów materialnych”.

Na koncie 10 „Materiały” zapasy są rozliczane według planowanych kosztów. Po sporządzeniu rocznego kosztorysu sprawozdawczego planowany koszt materiałów jest korygowany do kosztu rzeczywistego.

Przy rozliczaniu materiałów w cenach księgowych różnica między kosztem kosztowności w tych cenach a rzeczywistym kosztem nabycia (zaopatrzenia) kosztowności znajduje odzwierciedlenie na koncie 16 „Odchylenie kosztu materiałów”.

Nadwyżka kosztu rzeczywistego nad kosztem planowanym znajduje odzwierciedlenie w następującym księgowaniu:

Rachunek debetowy 20 „Produkcja główna”

Kredyt na koncie 16 „Odchylenie w kosztach materiałów”.

Ujemne odchylenia (rzeczywisty koszt jest niższy niż planowany) są odwracane.

Organizacje nabywające akcjew odniesieniu do środków pieniężnych w obiegu stosuje się konto 15 „Zaopatrzenie i nabywanie aktywów materialnych”.

1. Odzwierciedlały cenę zakupu zapasów:

Rachunek debetowy 15 „Zaopatrzenie i nabywanie aktywów materialnych”

Kredyt na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”.

2. Koszt faktycznie otrzymanych i uznanych zapasów jest odzwierciedlony:

Obciążenie rachunku 10 „Materiały” Uznanie rachunku 15 „Zaopatrzenie i nabywanie wartości materialnych”.

3. Odzwierciedla się dodatnią kwotę różnicy między rzeczywistym kosztem a ceną księgową:

Rachunek debetowy 16 „Odchylenia wartości środków trwałych”

Kredyt na koncie 15 „Zaopatrzenie i nabywanie wartości materialnych”.

4. Ujemna kwota różnicy między rzeczywistym kosztem a ceną księgową jest odzwierciedlona:

Rachunek debetowy 15 „Zaopatrzenie i nabywanie aktywów materialnych”

Konto kredytowe 16 „Odchylenia wartości środków trwałych”.

Odpisu zapasów do produkcji dokonuje się jedną z poniższych metod:

▪ na koszt każdej jednostki;

▪ po średnim koszcie. Wyceny zapasów dokonuje się dla każdej grupy (rodzaju) zapasów poprzez podzielenie całkowitego kosztu grupy (rodzaju) zapasów przez ich ilość, na którą składa się koszt i kwota salda na początek miesiąca oraz inwentarz otrzymany w danym miesiącu;

▪ według kosztu pierwszego nabycia zapasów (metoda FIFO). Zapasy, które jako pierwsze zostaną wprowadzone do produkcji (sprzedaży) należy wyceniać według kosztu pierwszych przejęć, z uwzględnieniem kosztu zapasów wykazanego na początku miesiąca.

▪ według kosztu ostatniego nabycia zapasów (metoda LIFO).

Odpis kosztu zapasów znajduje odzwierciedlenie w zapisie:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 44 „Koszty sprzedaży”)

Konto kredytowe 10 „Materiały”.

55. Ocena gotowych produktów

Produkt końcowy jest częścią zapasów przeznaczonych do sprzedaży (końcowy wynik cyklu produkcyjnego, aktywa zakończone przetworzeniem (kompletacją), których parametry techniczne i jakościowe są zgodne z warunkami umowy lub wymaganiami innych dokumentów, w przypadkach ustalonych przez prawo).

Organizacja księgowości wyrobów gotowych powinien zapewnić tworzenie informacji na temat dostępności i przemieszczania gotowych produktów w miejscach przechowywania oraz osób odpowiedzialnych finansowo.

Rozliczanie wyrobów gotowych odbywa się w ilościowo и pod względem wartości.

Gotowe produkty organizacji są rozliczane według nazwy, z oddzielnym uwzględnieniem cech charakterystycznych (marki, artykuły, rozmiary, modele, style itp.).

Wyroby gotowe rozliczane są w rzeczywistych kosztach związanych z ich wytworzeniem (w rzeczywistych kosztach wytworzenia).

Organizacje prowadzące działalność przemysłową, rolniczą i inną działalność produkcyjną aplikują konto 43 „Gotowe produkty”. Obciążenie tego konta odzwierciedla akceptację księgowania gotowych produktów wytworzonych na sprzedaż, w tym produktów częściowo przeznaczonych na własne potrzeby organizacji. Znajduje to odzwierciedlenie w zapisie księgowym:

Konto debetowe 43 „Gotowe produkty”

Kredyt na koncie 40 „Produkcja produktów (robót, usług)”.

Przychody ze sprzedaży wyrobów gotowych odzwierciedlane są:

Konto debetowe 90 „Sprzedaż”

Kredyt konta „Gotowe produkty”.

Jeżeli wpływy ze sprzedaży wysyłanych produktów przez pewien czas nie mogą zostać ujęte w rachunkowości (na przykład przy eksporcie produktów), to do momentu rozpoznania przychodu produkty te są brane pod uwagę na konto 45 "Towary wysłane". Po rzeczywistej wysyłce rejestrowane jest: Obciążenie rachunku 45 „Towary wysłane” Uznanie rachunku 43 „Produkty gotowe”.

Jeżeli wyroby gotowe są rozliczane po koszcie standardowym lub po cenach umownych, wówczas różnica między kosztem rzeczywistym a kosztem wyrobów gotowych w cenach księgowych jest rozliczana na koncie 43 „Wyroby gotowe” w ramach oddzielnego podkonta „Odchylenia rzeczywisty koszt gotowych produktów od wartości księgowej". Nadwyżka kosztu rzeczywistego nad kosztem księgowym znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu określonego subkonta i uznaniu kont rachunku kosztów. Jeśli rzeczywisty koszt jest niższy niż wartość księgowa, różnica jest odzwierciedlana we wpisie stornującym.

Odpis wyrobów gotowych (podczas wysyłki, urlopu itp.) można dokonać według wartości księgowej. Jednocześnie odchylenia dotyczące sprzedanych wyrobów gotowych są odpisywane na konta sprzedaży (ustalane proporcjonalnie do ich wartości księgowej). Odchylenia związane z saldem wyrobów gotowych pozostają na koncie 43 „Wyroby gotowe” (subkonto „Odchylenia rzeczywistego kosztu wyrobów gotowych od wartości księgowej”).

Wydanie gotowych produktów klientom (klientów) odbywa się w organizacjach na podstawie odpowiednich podstawowych dokumentów księgowych – faktur. Faktura (lub inny podobny podstawowy dokument księgowy) musi być wystawiona w liczbie wystarczającej do kontroli wysyłki (eksportu) gotowych produktów.

56. Rozliczanie wysyłki gotowych produktów

Rozliczanie wysyłki (wydawanie gotowych produktów nabywcom (klientom) w organizacjach odbywa się na podstawie faktur.

Jako standardową formę faktury można użyć „Faktura za wydanie materiałów na bok” (formularz nr M-15).

Podstawa do wystawienia faktury za wydanie gotowych produktów w magazynie, w oddziałach organizacji jest zlecenie kierownika organizacji lub osoby przez niego upoważnionej, a także umowa z kupującym (klientem).

Na podstawie faktur za wydanie wyrobów gotowych dział handlowy wystawia faktury w dwóch egzemplarzach, z których pierwszy wysyłany jest (przekazywany) kupującemu nie później niż 10 dni od daty wysyłki produktów (towarów), a drugi pozostaje w organizacji dostawcy w celu odzwierciedlenia w księdze sprzedaży i obciążenia podatkiem od wartości dodanej.

Po wysyłce (wydaniu) wyrobów gotowych ustalane są kwoty do zapłaty przez kupującego, sporządzany jest dokument rozliczeniowy i przedstawiany mu do zapłaty.

Kwoty do zapłaty przez kupującego są księgowane przez dostawcę w ciężar rachunku rozliczeniowego.

Wpłacona przez kupującego kwota znajduje odzwierciedlenie w debetach rachunków pieniężnych, a w przypadku realizacji zobowiązań przez środki niepieniężne - w rachunkach rozliczeń z dostawcami i kontrahentami, w korespondencji z uznaniem rachunku rozliczeniowego.

Organizując rozliczanie kosztów produkcji, koszty związane z obsługą własnego transportu organizacji (koszty działu transportu) są rejestrowane na koncie 23 „Produkcja pomocnicza”.

Część tych kosztów związanych z wykonywaniem prac związanych z transportem wyrobów gotowych, płatnych przez kupujących powyżej ceny wyrobów gotowych, jest obciążana z rachunku 23 „Produkcja pomocnicza” w ciężar rachunku 44 „Koszty sprzedaży ”. Kwoty przedstawione do zapłaty, w tym kwoty podatków należnych za świadczone usługi transportowe, księgowane są w ciężar rachunku rozliczeń w korespondencji z uznaniem rachunku sprzedaży.

Koszty organizacji związane z transportem wyrobów gotowych, które nie są płatne oddzielnie przez kupującego, są rozliczane w debecie rachunku 44 „Koszty sprzedaży” z rachunku 23 „Produkcja pomocnicza”.

Wydatki na transport gotowych produktów wykonywane przez organizacje i osoby trzecie są rejestrowane w debecie rachunku w celu rozliczenia rozliczeń z kredytu odpowiednich rachunków do rozliczania środków pieniężnych lub kwot rozliczeniowych, w tym kwot podatku od wartości dodanej zapłaconego na ich.

Wydatki podlegające zwrotowi przez nabywców wyrobów gotowych są obciążane z powyższego rachunku rozliczeń z obciążeniem rachunku rozliczeń z nabywcami, w tym kwoty podatku od towarów i usług należnego (zapłaconego) obcej organizacji transportowej. Ta kwota podatku od towarów i usług jest prezentowana do zapłaty na rzecz kupującego produkt.

Koszty transportu gotowych produktów, wykonywane przez organizacje zewnętrzne, nie do zapłacenia przez nabywców produktów, są obciążane z uznania rachunku rozliczeniowego na rachunek 44 „Koszty sprzedaży”, a odpowiadająca kwota jest obciążana obciążenie rachunku 19 „Podatek od wartości nabytych”.

57. Rozliczanie kosztów sprzedaży

Sprzedaż produktów (robót, usług) wiąże się z pewnymi kosztami. W rachunkowości należy podsumować informacje o kosztach związanych ze sprzedażą produktów, towarów, robót i usług; konto 44 „Koszty sprzedaży”.

W organizacjach prowadzących działalność przemysłową i inną działalność produkcyjną, na koncie 44 „Wydatki na sprzedaż” odzwierciedlane są następujące wydatki:

▪ do pakowania i konfekcjonowania produktów w magazynach wyrobów gotowych;

▪ na dostawę produktów na stację odjazdową (molo), załadunek na wagony, statki, samochody i inne pojazdy;

▪ prowizje (potrącenia) płacone sprzedawcom i innym organizacjom pośredniczącym;

▪ w sprawie utrzymania pomieszczeń do przechowywania produktów w miejscach sprzedaży i wynagradzania sprzedawców w organizacjach zajmujących się produkcją rolną;

▪ w celach reklamowych;

▪ na wydatki reprezentacyjne;

▪ inne wydatki o podobnym celu.

w organizacjach branżowych Rachunek ten odzwierciedla następujące wydatki: na transport towarów, wynagrodzenia, wynajem, utrzymanie budynków, budowli, lokali i zapasów, przechowywanie i przetwarzanie towarów, reklamę, wydatki na rozrywkę i inne podobne wydatki .

W organizacjach zbierających i przetwarzających produkty rolne (buraki, mleko, wełna, bawełna, surowe skóry, len, żywiec, drób itp.), konto 44 „Koszty sprzedaży” odzwierciedla:

▪ koszty operacyjne;

▪ ogólne wydatki na zakupy;

▪ za utrzymanie punktów zaopatrzeniowych i odbiorczych;

▪ do utrzymania bydła i drobiu w bazach i punktach przyjmowania.

Według obciążenia rachunku 44 „Koszty sprzedaży” kwoty wydatków poniesionych przez organizację związanych ze sprzedażą produktów, towarów, robót i usług są akumulowane. Kwoty te są odpisywane w całości lub w części do konto debetowe 90 „Sprzedaż”.

W przypadku częściowego odpisu podziałowi podlegają:

▪ w organizacjach zajmujących się działalnością przemysłową i inną działalnością produkcyjną – koszty pakowania i transportu (między poszczególnymi rodzajami wysyłanych produktów w okresach miesięcznych na podstawie ich wagi, objętości, kosztu produkcji lub innych odpowiednich wskaźników);

▪ w organizacjach zajmujących się handlem i inną działalnością pośredniczącą – koszty transportu (między sprzedanymi towarami a stanem towarów na koniec każdego miesiąca);

▪ w organizacjach zajmujących się pozyskiwaniem i przetwarzaniem produktów rolnych - do obciążenia rachunków 15 „Zakup i nabywanie aktywów materialnych” (wydatki na zakup surowców rolnych) i (lub) 11 „Zwierzęta do hodowli i tuczu” (wydatki na skup bydła i drobiu).

Wszelkie inne wydatki związane ze sprzedażą produktów, towarów, robót, usług obciążają co miesiąc koszt sprzedanych produktów (towarów, robót, usług).

1. Wydatki na sprzedaż gotowych produktów są odzwierciedlone:

Obciążenie rachunku 44 „Wydatki na sprzedaż” Kredyt na rachunku 70 „Obliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń”, 69 „Obliczenia na ubezpieczenie społeczne i zabezpieczenia”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 10 „Materiały”, 51 „Rozliczenia”.

2. Część wydatków została odpisana w koszty sprzedaży produktów:

Konto debetowe 90 „Sprzedaż”

Kredyt na koncie 44 „Wydatki na sprzedaż”.

58. Przychody i koszty operacyjne

Dochód operacyjny to:

▪ wpływy związane z odpłatnym oddaniem majątku organizacji do czasowego użytkowania;

▪ przychody związane z rezerwą na wynagrodzenie praw wynikających z patentów na wynalazki, wzory przemysłowe i inne rodzaje własności intelektualnej;

▪ dochody związane z udziałem w kapitałach docelowych innych organizacji;

▪ zysk uzyskany przez organizację w wyniku wspólnych działań (w ramach prostej umowy partnerskiej);

▪ wpływy ze sprzedaży środków trwałych i innych aktywów niż gotówka (z wyłączeniem walut obcych), produktów, towarów;

▪ odsetki otrzymane za udostępnienie środków organizacji do wykorzystania, a także odsetki za wykorzystanie przez bank środków zgromadzonych na rachunku organizacji w tym banku.

Koszty operacyjne to:

▪ wydatki związane z odpłatnym udostępnieniem majątku organizacji do czasowego użytkowania;

▪ koszty związane z zabezpieczeniem praw wynikających z patentów na wynalazki, wzory przemysłowe i inne rodzaje własności intelektualnej;

▪ wydatki związane z udziałem w kapitałach docelowych innych organizacji;

▪ wydatki związane ze sprzedażą, zbyciem i innymi umorzeniami środków trwałych i innych aktywów innych niż środki pieniężne (z wyjątkiem walut obcych), towary, produkty;

▪ odsetki płacone przez organizację za udostępnienie jej środków (kredytów, pożyczek) do wykorzystania;

▪ wydatki związane z płatnościami za usługi świadczone przez instytucje kredytowe;

▪ odpisy na rezerwy aktualizacyjne tworzone zgodnie z zasadami rachunkowości (rezerwy na należności wątpliwe, na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe itp.), a także rezerwy tworzone w związku z rozpoznaniem warunkowych faktów działalności gospodarczej;

▪ pozostałe koszty operacyjne.

Przychody i koszty operacyjne ujmowane są w dniu konto 91 „Inne przychody i wydatki”. Kredyt na tym rachunku odzwierciedla pozostałe przychody operacyjne, debet - koszty operacyjne.

Dokonuje się zapisów na subkontach 91-1 „Inne dochody” i 91-2 „Inne wydatki” narastająco w ciągu roku sprawozdawczego. Co miesiąc, porównując obrót debetowy na subkoncie 91-2 „Inne wydatki” i obrót kredytowy na subkoncie 91-1 „Inne dochody”, ustala się saldo innych dochodów i wydatków za miesiąc sprawozdawczy. Saldo to jest miesięczne (obroty końcowe) obciążane z subkonta 91-9 „Saldo pozostałych przychodów i kosztów” na konto 99 „Zysk i strata”. W ten sposób, rachunek syntetyczny 91 „Pozostałe przychody i koszty” nie posiada salda na dzień bilansowy.

Na koniec roku sprawozdawczego wszystkie subkonta otwarte na koncie 91 „Inne przychody i wydatki” (z wyjątkiem subkonta 91-9 „Bilans innych dochodów i kosztów”) są zamykane wpisami wewnętrznymi do subkonta 91 -9 „Bilans innych dochodów i wydatków”.

1. Odpisany dochód:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne dochody”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Bilans innych przychodów i kosztów”.

2. Odpisane wydatki:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Bilans innych przychodów i kosztów”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne wydatki”.

59. Przychody i koszty nieoperacyjne

Dochody nieoperacyjne to:

grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umów, majątku; otrzymane nieodpłatnie, w tym na podstawie umowy darowizny, wpływy z tytułu rekompensaty za szkody wyrządzone organizacji; zysk z lat ubiegłych, ujawniony w roku sprawozdawczym; kwoty zobowiązań i długów deponenta, dla których upłynął termin przedawnienia; dodatnie różnice kursowe; kwota przeszacowania aktywów; inne dochody nieoperacyjne.

Wydatki nieoperacyjne to:

grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umów; odszkodowanie za straty spowodowane przez organizację; straty z lat ubiegłych ujęte w roku sprawozdawczym; kwotę należności, których przedawnienie upłynął, inne należności nierealne do ściągnięcia; ujemne różnice kursowe; kwota amortyzacji aktywów; transfer środków finansowych (składki, płatności itp.) związanych z działalnością charytatywną, wydatkami na imprezy sportowe, rekreacyjne, rozrywkowe, kulturalne i edukacyjne oraz inne podobne wydarzenia; inne wydatki nieoperacyjne.

Przychody i koszty nieoperacyjne ujmowane są na koncie 91 „Pozostałe przychody i koszty”. Subkonto 91-1 „Inne dochody” odzwierciedla kwotę dochodów nieoperacyjnych. Na subkoncie 91-2 „Inne wydatki” - koszty nieoperacyjne.

Rozliczanie dochodów nieoperacyjnych.

1. Wysokość kary za niewykonanie zobowiązań umownych odzwierciedlana jest:

Obciążenie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” Uznanie rachunku 91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Inne przychody”.

2. Odpisanie zobowiązań: Obciążenie na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, konto 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne przychody”.

3. Kwota dodatniej różnicy kursowej jest odzwierciedlona:

Rachunek debetowy 52 „Rachunki walutowe”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne przychody”.

Rachunkowość wydatków nieoperacyjnych.

1. Z rachunku rozliczeniowego organizacji przekazano środki na opłacenie kar za naruszenie warunków umowy na dostawę gotowych produktów:

Obciążenie rachunku 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne wydatki” Uznanie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe”.

2. Umorzenie należności:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne wydatki”

Kredyt konta 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”, konto 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

3. Kwota przeceny wyrobów gotowych jest pokazana:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne wydatki”

Kredyt na koncie 43 „Gotowe produkty”.

Odzwierciedlenie końcowego wyniku finansowego znajduje odzwierciedlenie w następującym wpisie:

Obciążenie rachunku 99 „Zyski i straty” (91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Bilans innych przychodów i kosztów”)

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Bilans innych przychodów i kosztów” (99 „Zysk i strata”).

Odpis dochodu nieoperacyjnego jest odzwierciedlony:

Konto debetowe 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne dochody”

Kredyt konta 90 „Sprzedaż”, subkonto „Zysk (strata) ze sprzedaży”.

Odpisanie kosztów nieoperacyjnych:

Konto debetowe 90 „Sprzedaż”, subkonto „Zysk (strata) ze sprzedaży”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne wydatki”.

60. Przychody i koszty przyszłych okresów

Przychody przyszłych okresów - dochody otrzymane (naliczone) w okresie sprawozdawczym, ale odnoszące się do przyszłych okresów sprawozdawczych, a także przyszłe wpływy należności z tytułu niedoborów zidentyfikowanych w okresie sprawozdawczym za lata poprzednie itp. W rachunkowości takie dochody są uwzględniane na konto 98 „Dochody przyszłych okresów”.

Na koncie 98 „Odroczone dochody” odzwierciedla kwoty dochodów dotyczące przyszłych okresów sprawozdawczych, przez debet - kwoty dochodów przeniesione na odpowiednie rachunki na początku okresu sprawozdawczego, którego te dochody dotyczą.

Na konto 98 można otworzyć „Odroczone dochody” subkonta.

Na subkoncie 98-1 „Przychody otrzymane z tytułu przyszłych okresów” uwzględniany jest ruch dochodów otrzymanych w okresie sprawozdawczym, ale związanych z przyszłością (opłata za czynsz lub mieszkanie, rachunki za media, przychody z transportu towarowego itp.).

Otrzymanie płatności za media znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Konto debetowe 50 „Kasjer”

Uznanie rachunku 98-1 „Przychody otrzymane na poczet przyszłych okresów”.

Na subkoncie 98-2 „Wpływy bez dotacji” brana jest pod uwagę wartość aktywów otrzymanych przez organizację bezpłatnie. Po otrzymaniu takich aktywów transakcja jest rejestrowana:

Obciążenie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” Uznanie rachunku 98-2 „Wpływy bez dotacji”.

Na subkoncie 98-3 „Nadchodzące wpływy długów z tytułu niedoborów stwierdzonych w poprzednich latach” uwzględniono przepływ nadchodzących wpływów należności z tytułu stwierdzonych w okresie sprawozdawczym niedoborów za lata poprzednie.

1. Odzwierciedlane są kwoty niedoborów przedmiotów wartościowych zidentyfikowanych w poprzednich okresach sprawozdawczych, uznanych za winnych:

Konto debetowe 94 „Niedobory i straty spowodowane uszkodzeniem kosztowności”

Kredyt na koncie 98-3 „Nadchodzące wpływy długów za braki stwierdzone w latach poprzednich”.

2. Dług narosły na winnego:

Konto debetowe 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”, subkonto „Obliczenia dotyczące odszkodowania za szkody materialne”

Kredyt na koncie 94 „Niedobory i straty spowodowane uszkodzeniem kosztowności”.

3. Dług z tytułu braków został spłacony:

Konto debetowe 50 „Kasjer”

Kredyt na koncie 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”, subkonto „Obliczenia dotyczące odszkodowania za szkody materialne”.

4. Odpisanie przychodów przyszłych okresów w miarę spłaty zadłużenia:

Rachunek debetowy 98-3 „Nadchodzące wpływy długów za braki zidentyfikowane w poprzednich latach”

Kredyt na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne przychody”.

Przyszłe wydatki - wydatki poniesione w okresie sprawozdawczym, ale związane z przyszłymi okresami sprawozdawczymi (wydatki związane z pracami górniczymi i przygotowawczymi, sezonowymi pracami przygotowawczymi do produkcji itp.).

Odroczone koszty są ujmowane w dniu konto 97 „Odroczone wydatki”.

Debetem konto to odzwierciedla wydatki poniesione w tym okresie, ale związane z przyszłymi okresami sprawozdawczymi, na pożyczkę - odpisanie wydatków za okres sprawozdawczy. Odpis kosztów odroczonych znajduje odzwierciedlenie w zapisie:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 44 „Koszty sprzedaży”

Kredyt na koncie 97 „Odroczone wydatki”.

61. Klasyfikacja wydatków według zwykłych czynności

Wydatki na zwykłe czynności - wydatki związane z wytworzeniem i sprzedażą produktów, zakupem i sprzedażą towarów, a także zwrotem kosztów środków trwałych, wartości niematerialnych i innych podlegających amortyzacji, dokonywanych w formie odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki na zwykłe czynności to:

▪ wydatki związane z zakupem surowców, materiałów, towarów i innych zapasów;

▪ wydatki powstałe bezpośrednio w procesie przetworzenia (przerobienia) zapasów na potrzeby produkcji, wykonania pracy i świadczenia usług oraz ich sprzedaży i sprzedaży (odsprzedaży) towarów. Do wydatków tych zaliczają się koszty utrzymania i eksploatacji środków trwałych i innych aktywów trwałych, koszty handlowe, koszty administracyjne itp.

Wydatki na zwykłe czynności są przyjmowane do księgowania w kwocie obliczonej w kategoriach pieniężnych, równej kwocie płatności gotówką i w innej formie lub kwocie należności. Jeżeli zapłata obejmuje tylko część ujętych wydatków, to zaakceptowane do rozliczenia wydatki ustala się jako sumę wpłaty i rozrachunków z dostawcami.

Zasady rozliczania kosztów wytworzenia produktów (robót, usług) w kontekście elementów i wyrobów, kalkulacji kosztów produktów (robót, usług) określają odrębne przepisy oraz Wytyczne metodyczne rachunkowości.

Koszty są grupowane według szeregu cech.

1. Według częstotliwości występowania - bieżące i jednorazowe.

Koszty eksploatacji - koszty poniesione trwale (zakup surowców i materiałów, towarów itp.).

Jeden raz - ponoszone jednorazowo lub okresowo (wydatki związane z przygotowaniem górniczym, rozwojem nowych gałęzi przemysłu, instalacji i jednostek itp.).

2. Metodą uwzględniania kosztów w kosztach produktów (robot, usług) - bezpośrednich i ogólnych (pośrednich).

Koszty bezpośrednie - wydatki związane z wytworzeniem produktów, wykonaniem pracy, świadczeniem usług, które są wliczane bezpośrednio i bezpośrednio do kosztu wytworzonych produktów, wykonanej pracy lub usług świadczonych na podstawie dokumentów pierwotnych (koszty materiałów, koszty robocizny głównej pracownicy).

Nad głową - wydatki związane z organizacją i zarządzaniem organizacją jako całością (ogólna działalność, ogólne koszty produkcji itp.).

3. W zależności od zmian w objętości pracy - stała i zmienna.

koszty stałe - wydatki niezależne od zakresu prac (czynsz, amortyzacja budynków itp.).

Zmienne - zmiana wprost proporcjonalna do ilości pracy (płaca akordowa, zasoby materialne).

4. Według wydajności - produktywne i nieproduktywne.

5. Według miejsca wystąpienia.

6. Według rodzaju pracy.

7. Według rodzaju wydatku - według elementu kosztu i pozycji wydatku.

К elementy kosztów są:

jeden). koszty materiałów;

2). koszty pracy;

3). odliczenia na potrzeby społeczne;

cztery). deprecjacja;

5). inne koszta.

Na potrzeby zarządzania w rachunkowości zorganizowana jest księgowość wydatków. według pozycji kosztowych.

Lista pozycji kosztowych jest ustalana przez organizację niezależnie.

62. Wyniki finansowe

Podsumowując informacje o dochodach i wydatkach organizacji, a także określić ostateczny wynik finansowy działalności organizacji za rok sprawozdawczy, rachunki 90 „Sprzedaż”, 91 „Inne przychody i wydatki” itp.

Konto 90 „Sprzedaż” ma na celu podsumowanie informacji o przychodach i wydatkach związanych ze zwykłą działalnością organizacji, a także określenie dla nich wyniku finansowego. Cechą tego konta jest obecność subkont, dla których wpisy są dokonywane narastająco w ciągu roku sprawozdawczego.

Do konta 90 „Sprzedaż” otwierane są następujące subkonta:

▪ 90-1 „Przychody”;

▪ 90-2 „Koszt sprzedaży”;

▪ 90-3 „Podatek od towarów i usług”;

▪ 90-4 „Podatki akcyzowe”;

▪ 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży.”

W cyklu miesięcznym, porównując łączny obrót debetowy na subkontach 90-3 „Podatek od towarów i usług”, 90-4 „Akcyza” oraz obrót kredytowy na subkoncie 90-1 „Przychody”, wynik finansowy ze sprzedaży za miesiąc sprawozdawczy jest zdeterminowany. Uzyskany wynik (zysk lub strata) jest odpisywany co miesiąc (ostateczne obroty) z subkonta 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży” do konta 99 „Zysk i strata”.

Saldo konta 90 „Sprzedaż” na dzień sprawozdawczy nie ma.

Na koniec roku sprawozdawczego wszystkie subkonta są zamykane wpisami wewnętrznymi do subkonta 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży”.

Następujące transakcje biznesowe znajdują odzwierciedlenie w rachunkowości.

1. Odzwierciedlony zysk (strata) ze zwykłej działalności:

Obciążenie rachunku 90-1 „Przychody” (rachunki 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży”)

Kredyt konta 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży” (rachunek 90-1 „Przychody”).

2. Wynik finansowy odpisuje się na rachunek zysków i strat:

Obciążenie rachunku 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży” (rachunek 99 „Zysk i strata”)

Kredyt konta 99 „Zyski i straty” (rachunki 90-9 „Zysk (strata) ze sprzedaży”).

Konto 91 „Inne przychody i wydatki” ma na celu podsumowanie informacji o pozostałych przychodach i kosztach okresu sprawozdawczego, z wyjątkiem przychodów i kosztów nadzwyczajnych. Za pomocą kredyt To konto odzwierciedla inne dochody, zgodnie z obciążyć - inne wydatki.

Konto 91 „Inne przychody i wydatki” ma również subkonta:

▪ 91-1 „Pozostałe przychody”;

▪ 91-2 „Inne wydatki”;

▪ 91-9 „Saldo pozostałych przychodów i kosztów”.

Rozliczanie transakcji na tym koncie jest podobne do procedury prowadzenia ewidencji na koncie 90 „Sprzedaż”.

Konto 99 „Zysk i strata” ma na celu podsumowanie informacji o kształtowaniu się końcowego wyniku finansowego działalności organizacji w roku sprawozdawczym.

Na końcowy wynik finansowy składa się zysk z działalności zwykłej oraz inne przychody i koszty, w tym nadzwyczajne.

Na rachunek debetowy 99 „Zysk i strata” straty są odzwierciedlone kredyt - zyski (dochody) organizacji.

Porównanie obrotów debetowych i kredytowych za okres sprawozdawczy pokazuje ostateczny wynik finansowy.

Na koniec roku sprawozdawczego przy sporządzaniu rocznego sprawozdania finansowego rachunek 99 „Zyski i straty” jest zamykany. W tym przypadku ostateczny zapis w grudniu, kwota zysku (straty) netto roku sprawozdawczego jest odpisywana z konta 99 „Zyski i straty” na uznanie (obciążenie) konta 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)”.

Przy sporządzaniu rachunku zysków i strat wykorzystywane są dane z konta 99 „Zyski i straty”.

63. Rachunkowość kapitału docelowego (akcyjnego)

Kapitał autoryzowany (akcyjny) - zbiór wkładów, udziałów, udziałów według wartości nominalnej wniesionych przez założycieli.

Minimalny kapitał autoryzowany otwartej spółki musi wynosić co najmniej tysiąckrotność kwoty płacy minimalnej ustalonej przez prawo federalne w dniu rejestracji spółki, oraz społeczeństwo zamknięte - nie mniej niż stukrotność płacy minimalnejustanowiony przez prawo federalne w dniu rejestracji spółki przez stan.

Do utworzenia kapitału docelowego należy wpłacić 50% zarejestrowanej kwoty kapitału docelowego na rachunek bieżący, pozostałe 50% wpłacane jest w ciągu roku.

W rachunkowości, aby podsumować informacje o stanie i przepływie kapitału docelowego, jest to przeznaczone konto 80 „Kapitał autoryzowany”. Saldo tego rachunku musi odpowiadać kwocie kapitału docelowego zapisanej w dokumentach założycielskich organizacji.

Na pożyczce konto 80 „Kapitał autoryzowany” odzwierciedla tworzenie kapitału, przez debet - obniżenie kapitału z różnych powodów (wystąpienie wspólnika ze spółki).

Po rejestracji państwowej organizacji jej kapitał autoryzowany w wysokości wkładów założycieli (uczestników) przewidzianych w dokumentach założycielskich znajduje odzwierciedlenie na koncie 80 „Kapitał autoryzowany” w korespondencji z kontem 75 „Rozliczenia z założycielami” . Zapisy na koncie:

Rachunek debetowy 75 „Rozliczenia z założycielami”

Kredyt na koncie 80 „Kapitał autoryzowany”.

Faktyczny odbiór depozytów założycieli odbywa się na koncie 75 „Rozliczenia z założycielami”, subkonto „Rozliczenia z tytułu wkładów do kapitału docelowego (akcyjnego)” w korespondencji z rachunkami do rozliczania gotówki i innych kosztowności .

Zapisy na koncie:

Obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe”, 10 „Materiały”, 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”

Kredyt na koncie 75 „Rozliczenia z założycielami”, subkonto „Rozliczenia z tytułu wpłat na kapitał docelowy (zakładowy)”.

Kapitał zakładowy może: zwiększać lub zmniejszać decyzją zgromadzenia wspólników w porządku ustawodawczym.

1. Podwyższenie kapitału docelowego kosztem kapitału zapasowego, kapitału zapasowego, zysków zatrzymanych:

Obciążenie rachunku 82 „Kapitał rezerwowy”, 83 „Kapitał dodatkowy”, 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)”

Kredyt na koncie 80 „Kapitał autoryzowany”.

2. Obniżenie kapitału docelowego z tytułu przejścia na emeryturę założyciela, odpisanie strat z lat ubiegłych:

Obciążenie rachunku 80 „Kapitał docelowy” Uznanie rachunku 75 „Rozliczenia z założycielami”, 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)”.

Podwyższenie lub zmniejszenie wartości nominalnej akcji jest także przyczyną zmiany kapitału docelowego.

W przypadku, gdy spółka akcyjna lub inna spółka odkupuje od wspólnika swoje udziały w rozliczeniu wysokości kosztów rzeczywistych, dokonywany jest zapis obciążeniowy konto 81 „Akcje (akcje) własne” i kredytowe rachunki gotówkowe.

Umorzenie akcji własnych dokonywana jest w ciężar rachunku 81 „Akcje (akcje) własne” oraz w ciężar rachunku 80 „Kapitał docelowy”.

Powstające w tym samym czasie na koncie 81 „Akcje (akcje) własne” różnicę pomiędzy rzeczywistymi kosztami odkupu akcji a ich wartością nominalną zalicza się do rachunku 91 „Pozostałe przychody i koszty”.

64. Rachunkowość kapitału zapasowego i zapasowego

Organizacje mają prawo do tworzenia zapasowy и przyrostowy kapitał.

Kapitał rezerwowy przeznaczony jest na pokrycie strat organizacji, wykupu obligacji spółki akcyjnej itp. Środki kapitału zapasowego są wykorzystywane wyłącznie na ściśle określone cele.

Konto 82 „Kapitał rezerwowy” ma na celu podsumowanie informacji o stanie i przepływie kapitału rezerwowego.

Odpisy na kapitał zapasowy z zysku znajdują odzwierciedlenie we wpisie:

Rachunek debetowy 84 „Zyski zatrzymane (niepokryte) straty”

Kredyt na koncie 82 „Kapitał rezerwowy”.

1. Wykorzystanie kapitału rezerwowego na pokrycie strat organizacji za rok sprawozdawczy znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Obciążenie rachunku 82 „Kapitał rezerwowy” Uznanie rachunku 84 „Zyski zatrzymane (niepokryte) straty”.

2. Wykorzystanie kapitału rezerwowego na wykup obligacji spółki akcyjnej:

Obciążenie na rachunku 82 „Kapitał rezerwowy” Kredyt na rachunku 66 „Obliczenia dotyczące krótkoterminowych kredytów i pożyczek”, 67 „Obliczenia dotyczące długoterminowych kredytów i pożyczek”.

3. Zadłużenie z tytułu obligacji spółki akcyjnej zostało spłacone z rachunku bieżącego:

Rachunek debetowy 66 „Obliczenia dotyczące kredytów i pożyczek krótkoterminowych”, 67 „Obliczenia kredytów i pożyczek długoterminowych”

Kredyt na koncie 51 „Rachunki rozliczeniowe”.

Jeśli organizacja nie ma zysku, to środki z kapitału rezerwowego można wykorzystać na wypłatę dochodu z obligacji i dywidendy z akcji. W rachunkowości ta transakcja biznesowa znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Rachunek debetowy 82 „Kapitał rezerwowy”

Kredyt na koncie 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia”, 75 „Rozliczenia z założycielami”.

Rozliczanie dodatkowego kapitału prowadzone jest na zasadzie pasywnej konto 83 „Kapitał dodatkowy”.

Kredyt na tym koncie odzwierciedla następującą korespondencję.

1. Wzrost wartości środków trwałych wykazany wynikami ich przeszacowania:

Obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe”, 04 „Wartości niematerialne”, 10 „Materiały”, 41 „Towary” Kredyt na rachunku 83 „Kapitał dodatkowy”.

2. Wysokość różnicy między wartością sprzedaży a wartością nominalną akcji otrzymanych w procesie tworzenia kapitału zakładowego spółki akcyjnej (w trakcie zakładania spółki, z późniejszym podwyższeniem kapitału docelowego) podlega do sprzedaży akcji po cenie przekraczającej wartość nominalną:

Obciążenie rachunku 75 „Rozliczenia z założycielami” Uznanie rachunku 83 „Kapitał dodatkowy”.

3. Zwiększenie kapitału zapasowego kosztem zysku z majątku otrzymanego nieodpłatnie:

Obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe”, 04 „Wartości niematerialne”, 10 „Materiały”, 41 „Towary”

Kredyt na koncie 83 „Kapitał dodatkowy”.

Kwoty zaksięgowane na koncie 83 „Kapitał dodatkowy” nie są odpisywane.

Obciążenie rachunku 83 „Kapitał dodatkowy” odzwierciedla następującą korespondencję.

1. Spłata kwot amortyzacji środków trwałych wykazanych w wyniku jego aktualizacji:

Obciążenie rachunku 83 „Kapitał dodatkowy” Uznanie rachunku 01 „Środki trwałe”, 04 „Wartości niematerialne”, 10 „Materiały”, 41 „Towary”.

2. Fundusze przeznaczone na podwyższenie kapitału docelowego:

Obciążenie rachunku 83 „Kapitał dodatkowy” Uznanie rachunku 75 „Rozliczenia z założycielami”, 80 „Kapitał autoryzowany”.

3. Podział kwot pomiędzy założycieli organizacji:

Obciążenie rachunku 83 „Kapitał dodatkowy” Uznanie rachunku 75 „Rozliczenia z założycielami”.

65. Rachunkowość środków celowych

Fundusze docelowe obejmują fundusze w formie subwencji; środki otrzymane od innych przedsiębiorstw; środki otrzymane od rodziców na utrzymanie dzieci w placówkach dla dzieci itp. Wydatki tych środków są realizowane w ściśle określonych celach i zgodnie z zatwierdzonymi dokumentami (budżetami). Wykorzystywanie funduszy celowych do innych celów jest zabronione.

Pomoc państwa udzielana przez państwo organizacjom komercyjnym dotyczy również finansowania celowego.

pomoc państwa - wzrost korzyści ekonomicznych organizacji komercyjnej w wyniku otrzymania aktywów (gotówka, inne mienie).

pomoc państwa udzielane w formie subwencji, dotacji, pożyczek budżetowych, w tym świadczenia w formie środków innych niż gotówka oraz w innych formach.

Środki budżetowe dzielą się na następujące rodzaje:

▪ środki na finansowanie wydatków inwestycyjnych związanych z zakupem, budową lub innym nabyciem środków trwałych;

▪ środki na finansowanie bieżących wydatków.

Organizacja akceptuje środki budżetowe na księgowość pod następującymi warunkami:

▪ obecność pewności, że warunki zapewnienia tych środków przez organizację zostaną spełnione.

Potwierdzenie mogą istnieć umowy zawarte przez organizację, przyjęte i ogłoszone publicznie decyzje, studia wykonalności, zatwierdzone kosztorysy projektowe itp.

Zasoby budżetowe, przyjęte zgodnie z tym warunkiem, są uwzględniane w rachunkowości jako wystąpienie finansowania celowego i zadłużenia z tytułu tych funduszy;

▪ istnieje pewność otrzymania środków budżetowych.

Potwierdzenie może istnieć zatwierdzona lista budżetowa, powiadomienie o alokacjach budżetowych, limitach zobowiązań budżetowych, akty przyjęcia i przekazania środków oraz inne odpowiednie dokumenty. Gdy środki są faktycznie otrzymywane, odpowiednie kwoty zmniejszają zadłużenie i zwiększają konta gotówkowe, inwestycje kapitałowe itp.

Zasoby budżetowe odejmowana od rachunku finansowania docelowego jako wzrost wyników finansowych organizacji.

Rozliczanie środków przeznaczonych na realizację celowych działań, środków otrzymanych od innych organizacji i osób, środków budżetowych przeprowadza się w dniu konto 86 „Finansowanie docelowe”.

Na pożyczce To konto odzwierciedla otrzymanie środków, przez debet - wykorzystanie środków na ściśle określone cele.

Otrzymanie środków zamierzony cel znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Rachunek debetowy 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”

Kredyt na koncie 86 „Finansowanie docelowe”.

Wykorzystanie środków celowych odzwierciedlone w debecie rachunku 86 „Finansowanie docelowe” w korespondencji z rachunkami:

▪ 20 „Produkcja główna”, 26 „Ogólne wydatki służbowe” – przy kierowaniu środków na celowe finansowanie utrzymania organizacji non-profit;

▪ 83 „Kapitał dodatkowy” – w przypadku korzystania z finansowania celowego otrzymanego w formie funduszy inwestycyjnych;

▪ 98 „Przyszłe dochody” - gdy organizacja komercyjna wysyła środki budżetowe na finansowanie wydatków itp.

66. Rachunkowość kredytów długo- i krótkoterminowych

Kredyty udzielane są przez banki na ściśle określone cele, na określony czas i z warunkiem spłaty.

Kredyt dzieli się na Bank и komercyjny.

pożyczka bankowa - pożyczka gotówkowa udzielona przez instytucje kredytowe (banki) na potrzeby produkcyjne organizacji.

Wyróżnij następujące rodzaje kredytów bankowych:

jeden). pożyczka krótkoterminowa;

2). długoterminowa pożyczka;

3). kredyt bankowy z dyskontem weksli.

Pożyczka krótkoterminowa jest głównym źródłem dodatkowych środków przedsiębiorstwa na tymczasowe potrzeby do 1 roku. Należą do nich pożyczki pod zastaw zapasów, na czasowe uzupełnienie kapitału obrotowego, na remonty kapitalne środków trwałych i inne uzasadnione potrzeby.

Długoterminowa pożyczka - źródło dodatkowych środków otrzymywanych przez przedsiębiorstwo przez ponad 1 rok; przeznaczone są na inwestycje kapitałowe związane z rozwojem, modernizacją, racjonalizacją produkcji oraz poprawą jej organizacji i zwiększeniem jej intensywności.

Kredyt bankowy z rabatem wekslowym.

Zniżka - różnicę pomiędzy kwotą wskazaną w wekslu a kwotą faktycznie otrzymanych środków pieniężnych lub ich ekwiwalentów przy składaniu tego weksla.

kredyt komercyjny - zobowiązania cywilnoprawne przewidujące odroczenie lub raty płatności za towary, roboty lub usługi, a także udostępnienie środków pieniężnych w formie zaliczki lub zaliczki.

Odsetki naliczane za korzystanie z kredytu komercyjnego (w tym kwoty zaliczki, przedpłata) to opłata za wykorzystanie środków.

Rachunkowość krótkoterminowych i długoterminowych kredytów i pożyczek prowadzona jest na rachunkach pasywnych 66 „Obliczenia dotyczące krótkoterminowych kredytów i pożyczek”, 67 „Obliczenia dotyczące długoterminowych kredytów i pożyczek”.

Konto 66 „Rozliczenia z tytułu krótkoterminowych kredytów i pożyczek” ma na celu podsumowanie informacji o stanie krótkoterminowych (na okres nieprzekraczający 12 miesięcy) otrzymanych przez organizację kredytów i pożyczek.

Konto 67 „Rozliczenia z tytułu długoterminowych kredytów i pożyczek” ma na celu podsumowanie informacji o stanie długoterminowych (ponad 12 miesięcy) kredytów i pożyczek otrzymanych przez organizację.

Kwoty otrzymane przez organizację krótkoterminowych i długoterminowych pożyczek i pożyczek są odzwierciedlone we wpisie:

Rachunek debetowy 51 „Rachunki rozliczeniowe” itp.

Kredyt na rachunku 66 „Obliczenia dotyczące krótkoterminowych kredytów i pożyczek”, 67 „Obliczenia dotyczące długoterminowych kredytów i pożyczek”.

Rachunek 66 „Rozliczenia dotyczące krótkoterminowych kredytów i pożyczek” lub rachunek 67 „Rozliczenia dotyczące długoterminowych kredytów i pożyczek” obciążają kwoty spłacanych kredytów i pożyczek w korespondencji z rachunkami pieniężnymi. Znajduje to odzwierciedlenie w zapisie księgowym:

Rachunek debetowy 66 „Obliczenia dotyczące kredytów i pożyczek krótkoterminowych” lub konto 67 „Obliczenia dotyczące kredytów i pożyczek długoterminowych”

Uznanie rachunku 51 „Rachunek rozliczeniowy” itp.

Rachunkowość analityczna krótkoterminowe i długoterminowe kredyty i pożyczki udzielane są przez rodzaje kredytów i pożyczek, instytucje kredytowe i innych pożyczkodawców, którzy je udzielili.

Na oddzielnym subkoncie na rachunkach 66 i 67 rejestrowane są rozliczenia z instytucjami kredytowymi z tytułu prowadzenia księgowości (dyskonta) weksli i innych zobowiązań dłużnych o terminie zapadalności nie dłuższym niż 12 miesięcy (ponad 12 miesięcy).

67. Centrum odpowiedzialności: koncepcja i rodzaje

Centrum Odpowiedzialności - wyodrębnione pododdziały strukturalne organizacji, przeznaczone do racjonowania, planowania, rozliczania kosztów przedsiębiorstwa w celu pierwotnej obserwacji, kontroli i operacyjnego zarządzania kosztami na każdym etapie procesu produkcyjnego.

Centra odpowiedzialności są tworzone w celu zapewnienia kontroli operacyjnej nad działalnością gospodarczą przedsiębiorstwa. Za wyniki działalności ośrodka głównego i pomocniczego odpowiada kierownik organizacji.

W zależności od pełnionych funkcji centra odpowiedzialności dzielą się na: klucz и pomocniczy.

1. Główne Ośrodki Odpowiedzialności zajmuje się tworzeniem produktów, wykonywaniem prac, świadczeniem usług.

Główny ośrodek odpowiada następującym Obszary odpowiedzialności:

1) centrum kontroli zapasów;

2) podziały strukturalne głównej produkcji;

3) centra zarządzania;

4) centra sprzedaży.

Centrum kontroli zapasów zapewnia terminowe zaopatrzenie i pozyskiwanie zapasów i zasobów materiałowych oraz prowadzi ewidencję gospodarki magazynowej.

Podziały strukturalne głównej produkcji kontrolować proces technologiczny wytwarzania wyrobów (robót, usług).

Główne zadania proces produkcyjny to:

▪ kontrola nad racjonalnym wykorzystaniem zasobów;

▪ poprawność obliczenia rzeczywistego kosztu wytworzenia produktów;

▪ identyfikacja skutków redukcji kosztów, zapobiegania nadmiernemu zużyciu surowców i materiałów;

▪ terminowe uwzględnienie danych o rzeczywistych kosztach w raportach itp.

Centra Odpowiedzialności Zarządu zarządzać organizacją i rozliczać koszty zarządzania. Centra zarządzania to działy administracji, planowania itp.

Centra Odpowiedzialności Sprzedaży prowadzenia rozliczeń sprzedaży i sprzedaży produktów zgodnie z zawartymi umowami (dział sprzedaży itp.).

Główne zadania procesu wdrożeniowego są:

▪ kontrola wydania produktów (prac, usług), ich bezpieczeństwa w magazynach i obszarach składowania wewnątrz organizacji;

▪ terminowa i prawidłowa rejestracja produktów wysyłanych, a także produktów w tranzycie itp.;

▪ kontrola realizacji zaplanowanych wskaźników kontraktów dostaw sprzedawanych produktów;

▪ terminowe i pełne odzwierciedlenie rzeczywistych kosztów wytworzenia produktów, wykonania pracy, świadczenia usług i marketingu (sprzedaży) tych produktów (robot, usług) itp.

2. Pomocnicze centra odpowiedzialności brać pośredni udział w procesie produkcji wyrobów (robót, usług).

Centrum pomocnicze odpowiada następującym Obszary odpowiedzialności:

1) ośrodki ogólnogospodarcze;

2) ośrodki obsługujące główny proces produkcyjny.

Ogólne centra biznesowe zajmują się organizacją ogólnej rachunkowości biznesowej w przedsiębiorstwie, a także kontrolą kosztów potrzeb zarządczych niezwiązanych bezpośrednio z procesem produkcyjnym.

Ośrodki ogólnogospodarcze obejmują obiekty sfery społecznej, wydział gospodarczy itp.

Centra obsługujące główny proces produkcyjny, przeznaczone są do wykonywania prac pomocniczych.

68. Koszty: koncepcja i klasyfikacja

Wydatki organizacyjne - zmniejszenie korzyści ekonomicznych w wyniku zbycia aktywów (środków pieniężnych, innego majątku) i (lub) powstania zobowiązań, prowadzące do obniżenia kapitału tej organizacji, z wyjątkiem obniżenia wkładów decyzją uczestników (właścicieli nieruchomości).

Wydatki organizacji są podzielone w zależności od ich charakteru, warunków realizacji i działań organizacji.

1. Wydatki na zwykłe czynności.

2. Koszty operacyjne.

3. koszty nieoperacyjne.

inne wydatki koszty są uważane za inne niż koszty zwykłych czynności. Inne wydatki obejmują również wydatki awaryjne.

Wydatki na zwykłe czynności to koszty związane z wytworzeniem produktów i sprzedażą produktów, nabyciem i sprzedażą towarów. Takie wydatki są również uważane za wydatki, których realizacja wiąże się z wykonywaniem pracy, świadczeniem usług.

Wydatki na zwykłą działalność to wydatki związane z nabyciem surowców, materiałów, towarów i innych zapasów itp.

Tworząc wydatki na zwykłe czynności, należy je pogrupować według następujących elementów:

▪ koszty materiałów;

▪ koszty pracy;

▪ składki na potrzeby społeczne;

▪ amortyzacja;

▪ inne koszty.

Koszty operacyjne to:

▪ wydatki związane z zapewnieniem tymczasowego użytkowania (tymczasowego posiadania i używania) majątku organizacji za opłatą;

▪ koszty związane z zabezpieczeniem praw wynikających z patentów na wynalazki, wzory przemysłowe i inne rodzaje własności intelektualnej;

▪ wydatki związane z udziałem w kapitałach docelowych innych organizacji;

▪ wydatki związane ze sprzedażą, zbyciem i innymi umorzeniami środków trwałych i innych aktywów innych niż środki pieniężne (z wyjątkiem walut obcych), towary, produkty;

▪ odsetki płacone przez organizację za udostępnienie jej środków (kredytów, pożyczek) do wykorzystania;

▪ wydatki związane z płatnościami za usługi świadczone przez instytucje kredytowe;

▪ pozostałe koszty operacyjne.

Wydatki nieoperacyjne to:

▪ grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umowy;

▪ rekompensata za straty spowodowane przez organizację;

▪ straty z lat ubiegłych ujęte w roku sprawozdawczym;

▪ kwotę wierzytelności, dla których upłynął termin przedawnienia oraz innych wierzytelności, których windykacja jest nierealna;

▪ różnice kursowe;

▪ wysokość amortyzacji środka trwałego;

▪ transfer środków pieniężnych (składki, wpłaty itp.) związanych z działalnością charytatywną, wydatkami na imprezy sportowe, rekreacyjne, rozrywkowe, kulturalne, edukacyjne i inne podobne wydarzenia;

▪ pozostałe koszty pozaoperacyjne.

W ramach nagły wypadek wydatki odzwierciedlają wydatki powstałe w wyniku nadzwyczajnych okoliczności prowadzenia działalności gospodarczej.

69. Obliczanie: pojęcie i typy

Kalkulacja kosztów - Obliczanie kosztu jednostkowego niektórych rodzajów produktów, wykonanej pracy i świadczonych usług. Kalkulacja jest ostatnim etapem rozliczania kosztów produkcji i produkcji, podczas którego koszty są grupowane, a koszt produkcji jest obliczany przy użyciu określonych metod.

Kalkulacja kosztów pozwala podejmować bardziej optymalne decyzje zarządcze, porównywać koszty rzeczywiste z planowanymi, identyfikować rezerwy i sposoby dalszego ograniczania zasobów materiałowych, robocizny i finansowych.

Kalkulacja rozpoczyna się od wykorzystania danych o kosztach produkcji i ilości otrzymanych produktów, a kończy kalkulacją rzeczywistych kosztów produkcji.

Rozróżniają planowane, projektowe, normatywne, oczekiwane и rzeczywisty analiza cen.

Planowane (szacunkowe) kosztorysy określić średni koszt produktów lub pracy wykonanej za okres sprawozdawczy (rok, kwartał lub inny okres). Są one opracowywane na podstawie postępowych norm dotyczących zużycia surowców, materiałów, kosztów pracy, użytkowania sprzętu i norm dotyczących organizacji utrzymania produkcji. Normy te są średnie dla planowanego okresu.

Kosztorysowanie normatywne jest stosowany w normatywnej metodzie planowania i rachunku kosztów i opiera się na aktualnych (aktualnych) standardach.

Prowizoryczne (oczekiwane) kosztorysowanie jest opracowywany na dzień 1 października bieżącego roku sprawozdawczego na podstawie rzeczywistych danych księgowych za ostatnie 9 miesięcy oraz szacunkowych danych dotyczących kosztów i produkcji za okres pozostały do końca roku sprawozdawczego. Dane dotyczące oczekiwanych kosztów służą do wstępnego określenia wyników pracy organizacji, a także do opracowania środków mających na celu obniżenie kosztów produkcji i zwiększenie opłacalności produkcji na czas pozostały do końca roku.

Rzeczywista (raportująca) kalkulacja kosztów jest opracowywana na podstawie danych księgowych o rzeczywistych kosztach wytworzenia i odzwierciedla rzeczywisty koszt wytworzonych produktów (wykonanej pracy, świadczonych usług) za okres sprawozdawczy. Koszt rzeczywisty służy jako podstawa do analizy ekonomicznej, prognozowania, planowania i podejmowania decyzji w perspektywie krótko- i długoterminowej o wytworzeniu, ulepszeniu lub wymianie tego typu produktu (pracy, usługi).

Również kosztorysy są dzielone w zależności od miejsca wydatkowania i wysokości kosztów wchodzących w skład kosztu wytworzenia. Przeznaczyć samonośny, przemysłowy и pełne kosztorysy.

Koszt samonośny składa się z kosztu inwentaryzacji w planowanych cenach obrachunkowych, rzeczywistych kosztów pracy, kosztu usług produkcji pomocniczej w planowanych cenach obrachunkowych oraz wysokości kosztów ogólnogospodarczych według szacunków, rzeczywistych wydatków zespołu ogólnego (warsztatu ogólnego, ogólnego gospodarstwa).

Koszt produkcji składa się z samonośnego kosztu i sumy odchyleń rzeczywistego kosztu materiałów od planowanych cen księgowych, odchyleń rzeczywistych kosztów ogólnych działalności od kosztorysu.

Koszt komercyjny (pełny) - to koszt wytworzenia oraz koszty związane ze sprzedażą produktów.

70. Metody obliczania

pod metoda obliczeniowa koszt wytworzenia rozumiany jest jako sposób odzwierciedlenia kosztów produkcji, zapewniający ustalenie rzeczywistego kosztu wytworzenia, a także alokację kosztów na jednostkę produkcji.

Istnieją następujące metody obliczeń:

jeden). normatywny;

2). przez;

3). zamówiony.

Metoda normatywna Rachunek kosztów charakteryzuje się tym, że w przedsiębiorstwie dla każdego produktu, na podstawie obowiązujących standardów, opracowuje się wstępną kalkulację standardowego kosztu produktów. Rachunkowość jest zorganizowana w kontekście bieżących kosztów produkcji według norm, ich zmian i odchyleń od norm. Gdyby w ciągu miesiąca wszystkie koszty produkcji w przedsiębiorstwie odpowiadały szacunkom, to rzeczywisty koszt produktu byłby równy standardowemu.

Metoda procesu rachunek kosztów jest stosowany w przedsiębiorstwach wytwarzających produkty o ograniczonym asortymencie, gdzie nie ma prac w toku. Przedmiotem rachunku kosztów produkcji są poszczególne procesy w wytwarzaniu wyrobów jako składowych procesu produkcyjnego.

Przyrostowa metoda księgowania kosztów jest typowa dla produkcji masowej, w której surowce lub materiały są sekwencyjnie przekształcane w produkty gotowe. Procesy produkcyjne tworzą redystrybucje. Każda z tych przeróbek kończy się wydaniem półproduktów pośrednich, które w tej formie mogą być sprzedawane na bok.

W oparciu o charakterystykę technologii w przetwórstwie surowców i materiałów, półprodukty и niedokończone warianty metody kalkulacji w przód.

Półproduktowa wersja metody kosztorysowania peredelnogo koszt wytworzenia stosuje się, gdy każdy etap, z wyjątkiem ostatniego, jest końcowym etapem przetwarzania surowców, w wyniku którego powstają półprodukty własnej produkcji, gotowe do dalszego wykorzystania w produkcji lub do sprzedaży. Oblicz koszt półproduktów po każdej redystrybucji, co pozwala zidentyfikować koszt półproduktów na różnych etapach ich przetwarzania i tym samym zapewnić kontrolę nad kosztami produkcji.

Nieskończona wersja metody przekrojowej - rozliczenie kosztów według etapów przetwarzania, koszt półproduktów po każdym etapie przetwarzania nie jest ustalany, ale obliczany jest koszt produktu gotowego.

Połączona metoda obliczeniowa koszt produkcji wiąże się z zastosowaniem kilku metod.

Prawidłowe zastosowanie tej lub innej metody rozliczania kosztów produkcji i obliczania kosztów produkcji pozwoli kadrze zarządzającej na terminowe otrzymywanie obiektywnych informacji o kosztach produkcji (robót, usług).

Metoda niestandardowa rozliczanie kosztów produkcji stosowane jest w przedsiębiorstwach, w których produkty wytwarzane są na zamówienie poszczególnych konsumentów. Metoda order-by-order pozwala na śledzenie kosztów zamówień, niezależnie od czasu ich realizacji, a w ramach każdego zamówienia – według pozycji kosztorysowych. Metoda ta stosowana jest w warsztatach stolarskich, remontowych, szwalniczych. Koszt każdego zamówienia określany jest jako suma wszystkich kosztów produkcji od dnia otwarcia zamówienia do dnia jego zakończenia.

71. Zamknięcie rachunków kosztów organizacji

Zamykanie kont do rozliczania kosztów organizacji odbywa się w następującej kolejności:

1. Podsumowanie danych o kosztach bezpośrednich organizacji na kontach 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 28 „Małżeństwo w produkcji” itp.

Ewidencja księgowa pokazuje:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 28 „Małżeństwo w produkcji”

Kredyt na koncie 10 „Materiały”, 70 „Obliczenia z personelem na wynagrodzenia”, 69 „Obliczenia na ubezpieczenie społeczne i zabezpieczenia”.

2. Jeżeli produkcja pomocnicza w przedsiębiorstwie świadczy usługi nie tylko dla głównego warsztatu, ale także dla produkcji jako całości, to konto 23 „Produkcja pomocnicza” jest dzielone między rodzaje produkcji proporcjonalnie do świadczonych usług.

Kredyt na koncie 23 „Produkcja pomocnicza” odzwierciedla kwotę rzeczywistych kosztów zakończonej produkcji, wykonanej pracy i świadczonych usług. Kwoty te są odpisywane w ciężar rachunku 20 „Produkcja główna”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne” itp.

3. Podział ogólnych kosztów produkcji i ogólnych wydatków biznesowych.

Koszty ogólne dystrybuowane są proporcjonalnie do rodzajów wytwarzanych produktów (robót, usług).

Konto 25 „Ogólne koszty produkcji” ma na celu podsumowanie informacji o kosztach obsługi głównej i pomocniczej produkcji organizacji. Koszty te obejmują koszty utrzymania i eksploatacji maszyn i urządzeń itp.

Ogólne koszty produkcji są odzwierciedlane na koncie 25 „Ogólne koszty produkcji” z kredytu kont do rozliczania zapasów, rozliczeń z pracownikami z tytułu wynagrodzeń itp. Wydatki rejestrowane na koncie 25 „Ogólne koszty produkcji” są odpisywane w ciężar rachunków 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 29 „Przemysł usługowy i gospodarstwa rolne”.

Ogólne koszty eksploatacji rozdzielane proporcjonalnie do wynagrodzenia personelu administracyjnego i kierowniczego.

Konto 26 „Ogólne koszty działalności” ma na celu podsumowanie informacji o wydatkach na potrzeby zarządzania, które nie są bezpośrednio związane z procesem produkcyjnym (koszty administracyjne i zarządzania; utrzymanie ogólnego personelu biznesowego niezwiązanego z procesem produkcyjnym itp.).

4. Spisanie odrzuconych produktów.

Zgodnie z debetem na rachunku 28 „Małżeństwo w produkcji” pobierane są koszty zidentyfikowanego małżeństwa wewnętrznego i zewnętrznego, na kredyt małżeństwo jest odpisywane na koszty produkcji.

1. Umorzenie małżeństwa wewnętrznego:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” Uznanie rachunku 28 „Małżeństwo w produkcji”.

2. Umorzenie małżeństwa wewnętrznego:

Obciążenie rachunku 26 „Koszty ogólne” Uznanie rachunku 28 „Małżeństwo w produkcji”.

5. Skonsolidowane rozliczanie kosztów, czyli zebrane koszty są odpisywane w koszty wyrobów gotowych (roboty, usługi).

Konto debetowe 43 „Gotowe produkty” (90 „Sprzedaż”)

Uznanie na koncie 20 „Produkcja główna” - odpisuje się koszt wytworzonych wyrobów gotowych (wykonanych prac, świadczonych usług).

72. Wynagrodzenie pracy: rodzaje, formy, procedura memoriałowa

Wyróżnij następujące rodzaje wynagrodzeń.

1. Wynagrodzenie podstawowe, состав wynagrodzenie podstawowe obejmuje:

1) zapłacić za przepracowane godziny, za ilość i jakość pracy wykonanej z czasem, pracę akordową i progresywną płatność;

2) dopłatyzwiązane z odchyleniami od normalnych warunków pracy, za pracę w godzinach nadliczbowych, za pracę w nocy i w święta itp.

3) zapłata za przestój niezawiniony przez pracownika;

4) nagroda, bonusy itp.

2. Dodatkowe wynagrodzenie. Do wynagrodzeń dodatkowych zalicza się dodatki za czas nieprzepracowany przewidziane przepisami prawa pracy i układami zbiorowymi:

1) opłata za czas urlopu;

2) zapłata za czas wykonywania obowiązków państwowych i ogólnogospodarczych;

3) wynagrodzenie za przerwy w pracy matek karmiących;

4) wypłata preferencyjnych godzin dla młodzieży;

5) wypłata odprawy przy zwolnieniu itp.

Formy wynagrodzenia:

1) oparte na czasie - Wynagrodzenie za faktycznie przepracowane godziny.

Wynagrodzenie pracownikom z formularzem czasowym można dokonać:

▪ według stawek godzinowych;

▪ według stawek dziennych;

▪ w oparciu o ustalone wynagrodzenie.

Czasowa forma wynagrodzenia obejmuje: Systemy:

▪ proste oparte na czasie - system wynagradzania, w którym wypłacane jest wynagrodzenie za określony czas pracy, niezależnie od liczby etatów;

▪ premia czasowa - system wynagradzania, w którym płaci się nie tylko za przepracowane godziny, ale także za premie za jakość pracy;

2) praca akordowa - wynagrodzenie zależy od ilości wykonanej pracy i ceny za jednostkę produkcji.

Płace akordowe obejmują: Systemy:

▪ bezpośrednia praca akordowa - system wynagradzania, w którym płace rosną wprost proporcjonalnie do ilości wytworzonych produktów (dzieł), w oparciu o stawki akordowe z uwzględnieniem niezbędnych kwalifikacji;

▪ premia za pracę na akord - system wynagradzania, który przewiduje premie za przekroczenie norm produkcyjnych i określonych wskaźników ich działalności produkcyjnej;

▪ kawałek-postępowy - system płac, który przewiduje wzrost płatności za produkty gotowe za produkty przekraczające normę według ustalonej skali, ale nie więcej niż dwukrotność stawki akordowej;

▪ akordowy - system wynagradzania, w którym oceniany jest zespół różnych prac ze wskazaniem terminu ich wykonania;

▪ praca akordowa pośrednia - system wynagradzania, który jest stosowany przy wynagradzaniu pracowników obsługujących sprzęt i jest realizowany jako procent zarobków głównych pracowników obsługiwanego obszaru.

Przy czasowej formie wynagrodzenia zarobki pracownika ustala się poprzez pomnożenie stawki godzinowej lub dziennej taryfy jego kategorii przez liczbę przepracowanych przez niego godzin lub dni.

Jeżeli pracownik przepracował niepełną liczbę dni roboczych, jego zarobki ustala się, dzieląc ustaloną stawkę przez liczbę kalendarzową dni roboczych i mnożąc otrzymaną kwotę przez liczbę faktycznie przepracowanych dni.

Przy płacach akordowych zarobki pracownika wprost proporcjonalna do ilości produktów wytworzonych zgodnie z dokumentami produkcyjnymi (na przykład zlecenie pracy).

73. Dokumentacja dotycząca rozliczania personelu organizacji

Zamówienie (instrukcja) zatrudnienia pracownika (np. nr T-1) и Zamówienie (instrukcja) zatrudnienia pracowników (np. nr T-1a) służą do rejestracji i ewidencji pracowników zatrudnionych na umowę o pracę i są wypełniane dla jednego pracownika lub dla grupy pracowników.

Karta osobista pracownika (np. nr T-2) и Karta osobista pracownika państwowego (miejskiego) (np. nr T-2GS (MS)) wypełnione przez pracownika obsługi personalnej osób zatrudnionych na podstawie: zlecenia (dyspozycji) zatrudnienia lub innego dokumentu tożsamości; książeczka pracy lub dokument potwierdzający staż pracy; zaświadczenie o ubezpieczeniu państwowego ubezpieczenia emerytalnego; akta wojskowe.

Stół do obsługi personelu (np. nr T-3) wykorzystywane do sformalizowania struktury, obsady i obsady personelu organizacji zgodnie z jej statutem. Wykaz pracowników zawiera wykaz jednostek strukturalnych, nazwy stanowisk, specjalności, zawody z zaznaczeniem kwalifikacji, informacje o liczbie jednostek kadrowych.

Karta rejestracyjna pracownika naukowego, naukowego i pedagogicznego (np. nr T-4) wykorzystywane w naukowych, badawczych, badawczo-produkcyjnych, edukacyjnych i innych instytucjach i organizacjach działających w obszarze edukacji, nauki i techniki, do rozliczania naukowców.

Zamówienie (instrukcja) przeniesienia pracownika do innej pracy (np. nr T-5) и Nakaz (instrukcja) przeniesienia pracowników do innej pracy (np. T-5a) służą do rejestrowania i rejestrowania przeniesienia pracownika do innej pracy w tej samej organizacji lub do innej lokalizacji razem z organizacją.

Zarządzenie (pouczenie) o udzieleniu pracownikowi urlopu (np. nr T-6) и Postanowienie (pouczenie) o udzieleniu urlopu pracownikom (np. nr T-6a) służą do rejestracji i ewidencji urlopów przyznanych pracownikowi zgodnie z prawem, układem zbiorowym, lokalnymi przepisami organizacji oraz umową o pracę.

Harmonogram urlopowy (np. nr T-7) służy do odzwierciedlenia informacji o czasie rozłożenia corocznych płatnych urlopów dla pracowników wszystkich działów strukturalnych organizacji za rok kalendarzowy według miesięcy.

Nakaz (instrukcja) rozwiązania (rozwiązania) umowy o pracę z pracownikiem (zwolnienie) (np. nr T-8) и Nakaz (instrukcja) rozwiązania (rozwiązania) umowy o pracę z pracownikami (zwolnienie) (np. nr T-8a) służą do rejestracji i ewidencji zwolnienia pracownika.

Zamówienie (instrukcja) wysłania pracownika w podróż służbową (np. nr T-9) и Zamówienie (instrukcja) wysyłania pracowników w podróż służbową (np. nr T-9a) służą do rejestracji i rejestracji kierunku pracownika w podróży służbowej.

Certyfikat podróży (np. nr T-10) to dokument poświadczający czas spędzony w podróży służbowej (czas przybycia do celu i czas wyjazdu z niego).

Przydział pracy do wysłania w delegację i raport z jego realizacji (np. nr T-10a) służy do zgłaszania postępów.

Zamówienie (instrukcja) w sprawie awansu pracownika (np. nr T-11) и Zarządzenie (instrukcja) w sprawie awansu pracowników (np. nr T-11a) służą do projektowania i rejestrowania nagród za sukces w pracy.

74. Dokumentacja dotycząca rozliczania czasu pracy i rozliczeń z personelem z tytułu wynagrodzeń

1. „Arkusz czasu pracy i kalkulacja płac” (np. nr T-12).

2. „Arkusz czasu pracy” (np. nr T-13).

3. „Rozliczenia i płace” (np. nr T-49).

4. „Lista płac” (np. nr T-51).

5. „Lista płac” (np. nr T-53).

6. „Dziennik ewidencji list płac” (np. nr T-53a).

7. „Konto osobiste” (np. nr T-54).

8. „Konto osobiste (svt)” (np. nr T-54a).

9. „Naliczanie notatek z tytułu udzielenia pracownikowi urlopu” (np. nr T-60).

10. „Naliczanie notatek w przypadku rozwiązania (anulowania) umowy o pracę z pracownikiem (zwolnienie)” (np. nr T-61).

11. „Ustawa o przyjęciu pracy wykonywanej na podstawie umowy o pracę na czas określony zawartej na czas wykonywania określonej pracy” (np. nr T-73).

Karta czasu pracy i kalkulacja płac (np. nr T-12) и Karta czasu pracy (np. nr T-13) służą do rejestrowania czasu faktycznie przepracowanego i (lub) nieprzepracowanego przez każdego pracownika organizacji, monitorowania przestrzegania ustalonych godzin pracy przez pracowników, uzyskiwania danych o przepracowanych godzinach, obliczania wynagrodzeń, a także sporządzania sprawozdawczości statystycznej na temat praca.

Skompilowany w jednym egzemplarzu przez osobę upoważnioną, podpisaną przez kierownika komórki strukturalnej, pracownika obsługi personalnej, przeniesionej do działu księgowości.

Lista płac (formularz nr T-49), Lista płac (formularz nr T-51) и Lista płac (np. nr T-53) służy do obliczania i wypłacania wynagrodzeń pracownikom organizacji.

Dla pracowników otrzymujących wynagrodzenie za pomocą kart płatniczych sporządzana jest tylko lista płac, a lista płac i lista płac nie są zestawiane.

Zestawienia sporządzane są w jednym egzemplarzu w dziale księgowości.

Dziennik rejestracji list płac (np. T-53a) służy do ewidencjonowania i rejestrowania list płac dla płatności dokonywanych na rzecz pracowników organizacji.

Prowadzony przez pracownika księgowości.

Konto osobiste (np. T-54) и Konto osobiste (svt) (f. nr T-54a) służą do comiesięcznego odzwierciedlenia informacji o wynagrodzeniach wypłaconych pracownikowi w ciągu roku kalendarzowego.

Wypełnia pracownik księgowości.

Nota-kalkulacja udzielenia pracownikowi urlopu (np. nr T-60) służy do obliczania wynagrodzenia i innych płatności należnych pracownikowi w przypadku przyznania mu corocznego płatnego lub innego urlopu.

Obliczanie notatek po rozwiązaniu (anulowaniu) umowy o pracę z pracownikiem (zwolnienie) (np. nr T-61) służy do ewidencjonowania i obliczania należnego wynagrodzenia i innych płatności na rzecz pracownika po rozwiązaniu umowy o pracę. Opracowuje pracownik obsługi personalnej lub upoważniona przez niego osoba. Naliczenia należnych wynagrodzeń i innych płatności dokonuje pracownik działu księgowości.

Ustawa o przyjęciu pracy wykonywanej na podstawie umowy o pracę na czas określony zawartej na czas wykonywania określonej pracy (druk nr T-73) służy do rejestracji i ewidencji przyjęcia i wykonania pracy przez pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony.

Jest opracowywany przez pracownika odpowiedzialnego za odbiór wykonanej pracy, zatwierdzany przez kierownika organizacji i przekazywany do działu księgowości.

75. Pojęcie polityki rachunkowości

Polityka rachunkowości - zestaw metod księgowych, a mianowicie: obserwacja pierwotna, pomiar kosztów, bieżące grupowanie i końcowe uogólnianie faktów działalności gospodarczej.

Polityka rachunkowości organizacji jest ustanawiana przez głównego księgowego (księgowego) organizacji i zatwierdzana przez kierownika organizacji.

Elementy obowiązkowe zasady rachunkowości to:

1) opracowany przez organizację roboczy plan kontzawierające syntetyczne i analityczne rachunki niezbędne do prowadzenia ewidencji zgodnie z wymogami terminowości i kompletności rachunkowości i sprawozdawczości;

2) formularze pierwotnych dokumentów księgowych,służy do sformalizowania stanu faktycznego działalności gospodarczej, dla której nie przewiduje się standardowych formularzy podstawowych dokumentów księgowych, a także formularzy dokumentów do wewnętrznych sprawozdań finansowych;

3) procedura przeprowadzania inwentaryzacji aktywów i pasywów organizacji,;

4) metody wyceny aktywów i pasywów;

5) zasady obiegu dokumentów i technologia przetwarzania informacji księgowych,;

6) inne rozwiązanianiezbędne do organizacji księgowości.

Osoby odpowiedzialne za przygotowanie zasad rachunkowości muszą spełniać następujące wymagania:

1) o ile organizacja dopiero rozpoczyna samodzielną działalność, wówczas polityka rachunkowości musi zostać zatwierdzona przed końcem pierwszego okresu rozliczeniowego;

2) dla celów podatkowych polityka rachunkowości zapisuje procedurę ustalania przychodu z czynności zwykłych przy ustalaniu podatku dochodowego itp.

Polityka rachunkowości organizacji powinna zapewniać:

1) kompletność refleksji w rachunkowości wszystkich czynników działalności gospodarczej;

2) terminowe odzwierciedlenie stanu faktycznego działalności gospodarczej w rachunkowości i sprawozdawczości;

3) większa skłonność do ujmowania w rachunkowości wydatków i zobowiązań niż ewentualne przychody i aktywa, zapobiegająca tworzeniu ukrytych rezerw;

4) odzwierciedlenie w rachunkowości czynników działalności gospodarczej oparte nie tyle na ich formie prawnej, ile na ich treści ekonomicznej, faktach i uwarunkowaniach gospodarczych;

5) tożsamość analitycznych danych księgowych do obrotów i sald syntetycznych kont księgowych na ostatni dzień kalendarzowy każdego miesiąca;

6) racjonalną rachunkowość, opartą na warunkach prowadzenia działalności gospodarczej i wielkości organizacji.

Przyjęta przez organizację polityka rachunkowości podlega rejestracji przez odpowiednią dokumentację organizacyjno-administracyjną (zarządzenia, instrukcje itp.) organizacji.

Metody rachunkowości wybrane przez organizację przy formułowaniu polityki rachunkowości stosuje się od 1 stycznia roku następującego po roku zatwierdzenia odpowiedniego dokumentu organizacyjno-administracyjnego. Jednocześnie stosują je wszystkie oddziały, przedstawicielstwa i inne działy organizacji, niezależnie od ich lokalizacji.

Nowo utworzona organizacja opracowuje wybraną politykę rachunkowości przed pierwszą publikacją sprawozdań finansowych, ale nie później niż 1 dni od daty nabycia praw osoby prawnej (rejestracja państwowa). Politykę rachunkowości przyjętą przez nowo utworzoną organizację uważa się za obowiązującą od daty rejestracji państwowej.

76. Ujawnianie i zmiana zasad rachunkowości

Organizacje powinny ujawnić zasady rachunkowości przyjęte w formacji metody rachunkowościktóre znacząco wpływają na ocenę i podejmowanie decyzji przez zainteresowanych użytkowników sprawozdań finansowych.

Metody rachunkowości są uznawane za niezbędne., bez wiedzy o stosowaniu których przez zainteresowanych użytkowników sprawozdań finansowych nie jest możliwe rzetelne oszacowanie sytuacji finansowej, przepływów pieniężnych czy wyników finansowych organizacji.

Do metod rachunkowości obejmują metody amortyzacji środków trwałych, wartości niematerialnych i innych aktywów, wyceny zapasów, towarów, produkcji w toku i wyrobów gotowych, ujmowania zysku ze sprzedaży produktów, towarów, robót, usług oraz inne metody.

W przypadku publikacji sprawozdań finansowych nie w całości, informacje dotyczące zasad rachunkowości podlegają ujawnieniu, przynajmniej w części bezpośrednio związanej z publikowanymi materiałami.

Jeżeli przy sporządzaniu sprawozdania finansowego istnieje znacząca niepewność co do zdarzeń i warunków, które mogą budzić poważne wątpliwości co do możliwości zastosowania założenia kontynuacji działalności, jednostka powinna zidentyfikować taką niepewność i jednoznacznie opisać, z czym jest ona związana.

Istotne metody rachunkowości podlegają ujawnieniu w nocie objaśniającej zawartej w sprawozdaniu finansowym organizacji za rok sprawozdawczy.

Śródroczne sprawozdanie finansowe nie może zawierać informacji o polityce rachunkowości organizacji, jeżeli ta ostatnia nie uległa zmianie od czasu sporządzenia rocznego sprawozdania finansowego za rok poprzedni, w którym ujawniono politykę rachunkowości.

Polityka rachunkowości organizacji może ulec zmianie w następujących przypadkach:

1) zmiany w ustawodawstwie lub przepisach Federacji Rosyjskiej;

2) rozwój poprzez organizację nowych metod rachunkowości;

3) istotna zmiana warunków działalności (reorganizacja, zmiana właścicieli, zmiana rodzaju działalności itp.).

Nie jest rozpoznawany jako zmiana polityki rachunkowości zatwierdzenie sposobu rozliczania faktów działalności gospodarczej, które zasadniczo różnią się od faktów zaistniałych wcześniej lub powstałych po raz pierwszy w działalności organizacji.

Zmiana polityki rachunkowości musi być uzasadniona i wypełnione w określony sposób.

Konsekwencje zmiany polityki rachunkowości wycenione w kategoriach pieniężnych. Oszacowanie w ujęciu pieniężnym skutków zmian zasad rachunkowości dokonywane jest na podstawie danych zweryfikowanych przez organizację na dzień stosowania zmienionej metody rachunkowości.

Odzwierciedlenie skutków zmiany polityki rachunkowości polega na skorygowaniu odpowiednich danych zawartych w sprawozdaniu finansowym za okres sprawozdawczy za okresy poprzedzające okres sprawozdawczy.

Gdy nie można wystarczająco rzetelnie oszacować w kategoriach pieniężnych skutków zmiany polityki rachunkowości w odniesieniu do okresów poprzedzających okres sprawozdawczy, zmienioną metodę rachunkowości stosuje się do istotnych faktów działalności gospodarczej, które wystąpiły dopiero po wprowadzeniu takiej metody.

77. Cechy rachunkowości w małym przedsiębiorstwie

Małe podmioty gospodarcze - organizacje komercyjne, w których kapitale zakładowym udział Federacji Rosyjskiej, podmiotów Federacji Rosyjskiej, organizacji publicznych i wyznaniowych (stowarzyszeń), charytatywnych i innych funduszy nie przekracza 25%, udział jednego lub więcej podmiotów prawnych, które nie są małymi podmiotami gospodarczymi, nie przekracza 25 % i w których średnia liczba pracowników w okresie sprawozdawczym nie przekracza następujących poziomów granicznych (małe przedsiębiorstwa):

1) w przemyśle - 100 osób;

2) w budownictwie - 100 osób;

3) w transporcie - 100 osób;

4) w rolnictwie – 60 osób;

5) w dziedzinie naukowo-technicznej - 60 osób;

6) w handlu hurtowym - 50 osób;

7) w handlu detalicznym i usługach publicznych - 30 osób;

8) w innych branżach oraz przy realizacji innego rodzaju działalności – 50 osób.

Również małe firmy są osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą nie posiadające osobowości prawnej.

Zaleca się stosowanie małych przedsiębiorstw o prostym procesie technologicznym wytwarzania produktów (robót, usług) i posiadających niewielką liczbę transakcji biznesowych (nie więcej niż 100 miesięcznie) uproszczona forma rachunkowości.

Aby zorganizować księgowość w uproszczonej formie księgowości, mała firma, na podstawie standardowego planu kont, sporządza działający plan kont dla księgowości biznesowej.

Środki trwałe są rozliczane konto 01 „Środki trwałe”. Amortyzacja środków trwałych jest uwzględniana w dniu konto 02 „Amortyzacja środków trwałych”.

Dzięki liniowej metodzie amortyzacji mała firma może dodatkowo odpisać w formie amortyzacji do 50% początkowego kosztu środka trwałego o okresie użytkowania dłuższym niż 3 lata.

W momencie zbycia środków trwałych ich wartość jest obciążana z konta 01 „Środki trwałe” w ciężar konta 02 „Amortyzacja środków trwałych”, natomiast niedoszacowana część środków trwałych z konta 01, a także koszty związane z ich zbycia, są odpisywane w ciężar rachunku 90 „Sprzedaż”. W przypadku sprzedaży składnika majątku trwałego, wpływy ze sprzedaży wpisywane są na konto 90 „Sprzedaż”.

Zaleca się uwzględnienie księgowości materiałów dla małej firmy w dniu konto 10 „Materiały”.

Przy rozliczaniu przychodów i wydatków na zasadzie kasowej koszty związane z produkcją i sprzedażą produktów, robót, usług są odzwierciedlone w konto 20 „Produkcja główna” tylko w zakresie opłaconych aktywów materialnych, usług, wypłaconych wynagrodzeń, naliczonej amortyzacji i innych zapłaconych kosztów.

Rzeczywisty koszt wysyłanych (sprzedawanych) kosztowności (robót, usług) jest wskazywany przez debet konto 41 „Towary”.

Po otrzymaniu środków rachunki do rozliczania gotówki w korespondencji z pożyczką są obciążane konto 90 „Sprzedaż”, a w przypadku realizacji zobowiązań w inny sposób (umowa barterowa, potrącenie wzajemnego zadłużenia itp.) obciążany jest konto 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” w korespondencji z kontem 90 „Sprzedaż”.

Wyniki finansowe małej firmy są brane pod uwagę na: konto 99 „Zyski i straty”.

78. Uproszczona forma sprawozdań księgowych i finansowych dla małych przedsiębiorstw

Uproszczona forma księgowości dla małej firmy może być prowadzona według:

▪ prosta forma księgowości;

▪ forma księgowa wykorzystująca księgi rachunkowe majątku małego przedsiębiorstwa.

Małe przedsiębiorstwa, które wykonują niewielką liczbę transakcji biznesowych (nie więcej niż 30 miesięcznie), nie prowadzą produkcji produktów i prac związanych z dużymi nakładami zasobów materialnych, mogą prowadzić ewidencję wszystkich transakcji rejestrując je tylko w Księga (dziennik) ewidencji faktów działalności gospodarczej (druk nr K-1).

Mała firma może prowadzić Księgę w formie wyciągu otwierając ją na miesiąc lub w formie Księgi, w której transakcje są przechowywane przez cały rok sprawozdawczy. Książka powinna być sznurowana i ponumerowana. Ostatnia strona rejestruje ilość stron w niej zawartych, co poświadczają podpisy kierownika małego przedsiębiorstwa i osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg rachunkowych w małym przedsiębiorstwie oraz odcisk pieczęci małego przedsiębiorstwa .

Księgę otwiera ewidencja kwot sald na początek okresu sprawozdawczego dla każdego rodzaju majątku, zobowiązań i innych środków, dla których są one dostępne.

Małe przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją wyrobów (robót, usług) może zastosować do rozliczania operacji finansowo-gospodarczych: rejestry księgowe.

1. Zestawienie księgowe środków trwałych, naliczone odpisy amortyzacyjne (np. nr B-1).

2. Karta ewidencji zapasów i towarów, a także podatek VAT zapłacony od kosztowności (np. nr B-2).

3. Arkusz rachunku kosztów produkcji (formularz nr B-3).

4. Zestawienie rachunkowości środków pieniężnych i funduszy (formularz nr B-4).

5. Zestawienie rozliczeń i innych transakcji (formularz nr B-5).

6. Arkusz księgowy sprzedaży (formularz nr B-6).

7. Zestawienie rozliczeń i innych transakcji (formularz nr B-6).

8. Zestawienie rozliczeń z dostawcami (formularz nr B-7).

9. Arkusz płacowy (formularz nr B-8).

10. Arkusz (szachy) (formularz nr B-9).

Kwota za każdą operację jest rejestrowana jednocześnie na dwóch wyciągach (w obciążeniu rachunku i na uznaniu).

Salda środków na odrębnych wyciągach należy zweryfikować odpowiednimi danymi z dokumentów pierwotnych, na podstawie których dokonano wpisów.

Każdy wyciąg służy do ewidencji transakcji na jednym z używanych kont księgowych.

Struktura roczne sprawozdania finansowe małych firm zawierać:

1). bilans (f. nr 1);

2). rachunek zysków i strat (f. nr 2);

3). rachunek przepływów kapitałowych (f. nr 3);

4). rachunek przepływów pieniężnych (f. nr 4);

5). załącznik do bilansu (f. nr 5);

6). notatka wyjaśniająca;

7). sprawozdanie z wykorzystania alokacji budżetowych przez organizację (formularz nr 2-2);

8). zaświadczenie o saldzie środków otrzymanych z budżetu federalnego.

Te formularze reprezentują małe firmy otrzymujące alokacje budżetowe.

O dacie złożenia sprawozdania finansowego przez małą firmę decyduje data jego nadania lub data faktycznego przeniesienia własności.

Roczne sprawozdania finansowe są również wymagane w celu dostarczenia małym firmom, które są zobowiązane do przeprowadzenia niezależnego audytu wiarygodności sprawozdań finansowych.

79. Rachunkowość przychodów i kosztów z działalności gospodarczej

Indywidualni przedsiębiorcy - osoby zarejestrowane w określony sposób i prowadzące działalność gospodarczą bez tworzenia osoby prawnej, a także prywatni notariusze, prawnicy, którzy utworzyli kancelarie prawne.

Rachunkowość przychodów i wydatków oraz transakcji gospodarczych prowadzona jest przez indywidualnych przedsiębiorców poprzez ustalenie Księga przychodów i rozchodów oraz działalność gospodarcza indywidualnego przedsiębiorcy operacje na uzyskiwanych przychodach i wydatkach poniesionych w momencie ich prowizji na podstawie dokumentów pierwotnych w sposób pozycyjny.

Księga rachunkowa odzwierciedla stan majątkowy indywidualnego przedsiębiorcy, a także wyniki działalności przedsiębiorczej za okres podatkowy.

Przedsiębiorcy indywidualni prowadzą ewidencję przychodów i rozchodów oraz operacji gospodarczych w odpowiednich działach księgi rachunkowej. Rachunkowość otrzymanych dochodów, poniesionych wydatków i transakcji biznesowych jest prowadzona przez indywidualnego przedsiębiorcę w jednej księdze rachunkowej osobno dla każdego rodzaju działalności gospodarczej.

Przychody i wydatki są ujmowane w księdze rachunkowej na zasadzie kasowej, tj. po faktycznym otrzymaniu przychodów i wydatków.

Księga rachunkowa odzwierciedla wszystkie dochody uzyskiwane przez indywidualnych przedsiębiorców z działalności gospodarczej, bez pomniejszania ich o odliczenia podatkowe.

В Dochód obejmuje wszelkie wpływy ze sprzedaży towarów, wykonania pracy i świadczenia usług, a także wartość mienia otrzymanego nieodpłatnie.

Koszt sprzedanych towarów, wykonanej pracy i świadczonych usług odzwierciedlany jest z uwzględnieniem rzeczywistych kosztów ich nabycia, wykonania, udostępnienia i sprzedaży.

Kwoty otrzymane w wyniku sprzedaży majątku wykorzystywanego w ramach działalności gospodarczej zalicza się do dochodu okresu podatkowego, w którym dochód ten jest faktycznie uzyskiwany.

Przychód ze sprzedaży środków trwałych oraz wartości niematerialnych określa się jako różnicę między ceną sprzedaży a ich wartością rezydualną.

Rachunek kosztów dla przedsiębiorców indywidualnych przeprowadzane z uwzględnieniem następujących cech:

▪ koszt nabytych zasobów materialnych zalicza się do kosztów okresu podatkowego, w którym faktycznie uzyskano dochód ze sprzedaży towarów, wykonania pracy i świadczenia usług;

▪ wydatki na środki materialne zakupione w celu przyszłego wykorzystania lub wykorzystane do wytworzenia towarów (pracy, usług), które nie zostały sprzedane w okresie podatkowym, a także nie w pełni wykorzystane w sprawozdawczym okresie podatkowym, uwzględnia się przy uzyskiwaniu dochodu ze sprzedaży towarów (pracy, usług) w kolejnych okresach podatkowych;

▪ w przypadku gdy działalność ma charakter sezonowy, koszty należy ująć w księgach jako rozliczenia międzyokresowe kosztów i zaliczyć do kosztów okresu podatkowego, w którym uzyskany zostanie przychód;

▪ amortyzację zalicza się do kosztów w kwotach naliczonych za okres podatkowy.

Wydatki bezpośrednio związane z wydobywaniem dochodu z działalności przedsiębiorczej dzielą się na:

▪ koszty materiałów;

▪ koszty pracy;

▪ odpisy amortyzacyjne;

▪ inne koszty.

80. Procedura tworzenia rezerwy na wątpliwe należności

Polityka rachunkowości przewiduje odzwierciedlenie procedury tworzenia rezerwy na wątpliwe należności.

W warunkach niestabilności gospodarczej wiele przedsiębiorstw jest niewypłacalnych. Aby organizacje mogły się ubezpieczyć przed stratami finansowymi, tworzą: odpis na wątpliwe długi.

Przed utworzeniem rezerwy konieczne jest uzyskanie informacji o wypłacalności dłużnika i prawdopodobnym terminie zapadalności zobowiązań. Informacje te są niezbędne do ustalenia wysokości odpisów gotówkowych na rezerwę.

Na podstawie wyników inwentaryzacji rozliczeń z różnymi dłużnikami i wierzycielami, kierownictwo przedsiębiorstwa podejmuje decyzję o utworzeniu rezerwy na należności wątpliwe. W takim przypadku zidentyfikowany dług jest klasyfikowany w następujący sposób:

▪ należności wątpliwe z okresem występowania ponad 90 dni;

▪ należności wątpliwe z okresem występowania z 45 do 90 dni;

▪ należności wątpliwe z okresem występowania do 45 dni.

Utworzenie rezerwy musi być potwierdzone zarządzeniem lub zarządzeniem dyrektora organizacji lub osoby go zastępującej. Dla celów księgowych odpisy na rezerwy zalicza się do kosztów nieoperacyjnych na ostatni dzień okresu sprawozdawczego (podatkowego).

Kwota utworzonej rezerwy nie może przekroczyć 10% przychodu okresu sprawozdawczego (podatkowego). Środki z rezerwy są wykorzystywane wyłącznie na pokrycie strat z tytułu nieściągalnych długów.

Naliczane są odpisy na należności wątpliwe konto 63 „Rezerwy na należności wątpliwe”.

W odniesieniu do kwoty utworzonych rezerw wpisy są dokonywane na rachunku debetowym 91 „Inne przychody i wydatki” oraz na koncie 63 „Rezerwy na wątpliwe długi”:

Rachunek debetowy 91 „Inne przychody i wydatki”

Kredyt na koncie 63 „Rezerwy na należności wątpliwe”.

Przy odpisywaniu nieodebranych długów wcześniej uznanych przez organizację za wątpliwe, zapisy są dokonywane na rachunku debetowym 63 „Rezerwy na wątpliwe długi” w korespondencji z odpowiednimi rachunkami do rozliczania rozliczeń z dłużnikami. Zapis odzwierciedla:

Rachunek debetowy 63 „Rezerwy na wątpliwe długi”

Kredyt na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

Dodanie niewykorzystanych kwot rezerw na wątpliwe długi do zysku okresu sprawozdawczego po okresie ich powstania znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 63 „Rezerwy na wątpliwe długi” i uznaniu rachunku 91 „Inne przychody i wydatki”.

Rachunkowość analityczna na koncie 63 „Rezerwy na wątpliwe długi” jest prowadzona dla każdej utworzonej rezerwy.

Jeżeli kwota odpisu na należności wątpliwe nie zostanie w pełni wykorzystana, zostaje przeniesiona na kolejny okres sprawozdawczy (podatkowy).

Kwota nowo utworzonej rezerwy powinna zostać skorygowana o wysokość salda rezerwy z poprzedniego okresu sprawozdawczego.

Jeżeli kwota utworzonej rezerwy jest mniejsza niż wysokość salda rezerwy z poprzedniego okresu sprawozdawczego, wówczas różnicę podlega zaliczeniu do dochodu nieoperacyjnego podatnika w bieżącym roku sprawozdawczym.

Jeżeli kwota nowo utworzonej rezerwy na podstawie wyników inwentaryzacji poprzedniego okresu sprawozdawczego (podatkowego) jest większa, to różnicę zalicza się do kosztów nieoperacyjnych.

Długi, których nie dochodzono od innych organizacji, są uznawane za dochód przedsiębiorstwa dłużnika.

81. Rozliczanie rezerw na przyszłe wydatki

Aby równomiernie uwzględnić przyszłe wydatki w kosztach produkcji lub obiegu okresu sprawozdawczego, organizacja może tworzyć rezerwy na:

▪ zbliżająca się wypłata urlopów pracownikom;

▪ wypłata wynagrodzenia rocznego za staż pracy;

▪ wypłata wynagrodzeń na podstawie wyników pracy za dany rok;

▪ naprawa środków trwałych;

▪ koszty produkcji prac przygotowawczych ze względu na sezonowość produkcji;

▪ przyszłe koszty rekultywacji gruntów i wdrożenia innych działań środowiskowych;

▪ przyszłe koszty naprawy rzeczy przeznaczonych do wypożyczenia na podstawie umowy najmu;

▪ naprawy gwarancyjne i serwis gwarancyjny; pokrycie innych przewidywanych kosztów i innych celów przewidzianych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, regulacyjne akty prawne Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej.

Bilans na koniec roku sprawozdawczego odzwierciedla w osobnej pozycji salda rezerw przeniesionych na następny rok, ustalone na podstawie zasad ustanowionych w aktach prawnych systemu regulacji rachunkowości regulacyjnej.

Fakt utworzenia rezerwy na przyszłe wydatki znajduje odzwierciedlenie w zarządzeniu dotyczącym polityki rachunkowości.

Zastrzeżenie niektórych kwot znajduje odzwierciedlenie w uznaniu rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” w korespondencji z rachunkami rozliczenia kosztów produkcji i kosztów sprzedaży. W księgowości znajdują odzwierciedlenie następujące wpisy.

1. Utworzenie rezerwy na przyszłe wydatki kosztem kosztów produkcji głównej i pomocniczej:

Obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” (23 „Produkcja pomocnicza”

Kredyt na koncie 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”.

2. Odpisy na rezerwę na przyszłe wydatki z tytułu kosztów ogólnych:

Obciążenie rachunku 25 „Ogólne koszty produkcji” Uznanie rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”.

3. Odpisy na rezerwę z tytułu ogólnych kosztów prowadzenia działalności:

Obciążenie rachunku 26 „Koszty ogólne” Uznanie rachunku 96 „Rezerwy na nadchodzące wydatki”.

4. Tworzenie rezerwy kosztem kosztów sprzedaży produktów:

Obciążenie rachunku 44 „Wydatki na sprzedaż”

Kredyt na koncie 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”.

Wykorzystanie środków rezerwowych znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”.

1. Odpisanie rzeczywistych wydatków o kwotę wynagrodzenia pracowników w okresie urlopowym oraz rocznego wynagrodzenia za staż pracy:

Obciążenie rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” Uznanie rachunku 70 „Rozliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń”.

2. Odpis rzeczywistych wydatków na koszty naprawy środków trwałych przeprowadzonej przez pododdział organizacji:

Konto debetowe 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” Konto kredytowe 23 „Produkcja pomocnicza”.

3. Wykorzystanie rezerwy na pokrycie kosztów amortyzacji środków:

Obciążenie rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” Uznanie rachunku 02 „Amortyzacja środków trwałych”.

4. Wykorzystanie rezerwy na pokrycie ogólnych kosztów prowadzenia działalności:

Konto debetowe 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”

Kredyt na koncie 26 „Koszty ogólne”.

Poprawność tworzenia i wykorzystania kwot dla danej rezerwy jest okresowo (i na koniec roku obowiązkowo) sprawdzana zgodnie z szacunkami, obliczeniami itp. iw razie potrzeby korygowana.

Rachunkowość analityczna na koncie 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” prowadzona jest na oddzielnych rezerwach.

82. Inwentaryzacja: koncepcja, rodzaje, przyczyny, częstotliwość wykonywania

Spis - sprawdzanie dostępności i stanu środków trwałych i obrotowych w naturze oraz środków pieniężnych, sald na rachunkach bankowych i innych rozliczeń z dłużnikami i wierzycielami. Cała własność organizacji i wszelkiego rodzaju zobowiązania finansowe podlegają inwentaryzacji. Inwentaryzacja jest obowiązkowa dla wszystkich organizacji i instytucji państwowych, spółdzielczych i publicznych.

Za pomocą inwentaryzacji sprawdzają poprawność aktualnych danych księgowych i identyfikują popełnione błędy: odzwierciedlają nieksięgowe transakcje gospodarcze, kontrolują bezpieczeństwo aktywów gospodarczych rejestrowanych u osób odpowiedzialnych finansowo.

inwentarz może być zakończone и częściowy.

Kompletny inwentarz obejmuje wszystkie rodzaje zobowiązań majątkowych i finansowych organizacji.

Inwentaryzacja częściowa utrzymywane dla jednego lub więcej rodzajów majątku i zobowiązań, na przykład tylko dla gotówki.

Rozróżniają zaplanowany и nieplanowane Inwentarz.

Zaplanowany realizowane w ustalonych ramach czasowych.

nieplanowane przeprowadzane w celu ustalenia obecności wartości, nieoczekiwanie dla osoby odpowiedzialnej materialnie. Przeprowadzane są na zlecenie kierowników organizacji, na wniosek audytorów, organów dochodzeniowych i kontrolnych.

Liczbę zapasów w roku sprawozdawczym, terminy ich przeprowadzenia, wykaz majątku i zobowiązań ustala organizacja, z wyjątkiem następujących przypadków, gdy inwentaryzacja jest wymagana:

▪ przy przekazywaniu nieruchomości w najem, umorzenie, sprzedaż, a także przekształcenie jednolitego przedsiębiorstwa państwowego lub komunalnego;

▪ przed sporządzeniem rocznego sprawozdania finansowego, z wyjątkiem majątku, którego inwentaryzację przeprowadzono nie wcześniej niż 1 października roku sprawozdawczego. Można przeprowadzić inwentaryzację środków trwałych raz na pięć lat. Na obszarach położonych na Dalekiej Północy i na obszarach z nią zrównanych inwentaryzacja towarów, surowców i materiałów może być przeprowadzana w okresie ich najmniejszego pozostawania;

▪ przy zmianie osób odpowiedzialnych materialnie (w dniu przyjęcia i przekazania spraw);

▪ przy ustalaniu okoliczności kradzieży lub nadużycia, a także uszkodzenia przedmiotów wartościowych;

▪ po likwidacji (reorganizacji) organizacji;

▪ w przypadku pożaru, klęsk żywiołowych lub innych sytuacji awaryjnych.

Cel inwentaryzacji - wykrywanie rozbieżności między faktyczną dostępnością nieruchomości a danymi księgowymi jest regulowane w następującej kolejności:

▪ środki trwałe, rzeczowe, pieniężne i inne mienie, w których stwierdzono nadwyżkę, podlegają kapitalizacji i zaliczeniu na wynik finansowy z późniejszym wskazaniem przyczyn nadwyżki i sprawców;

▪ utratę wartości w granicach norm zatwierdzonych w sposób określony przez prawo, na mocy zarządzenia kierownika organizacji, odpisuje się odpowiednio w koszty produkcji lub dystrybucji. W przypadku braku norm za stratę uważa się niedobór przekraczający normy;

▪ braki w majątku materialnym, gotówce i innym mieniu oraz szkody przekraczające normy strat naturalnych przypisuje się sprawcom. W przypadku niezidentyfikowania sprawców straty wynikające z braków i szkód odpisywane są w ciężar kosztów produkcji lub dystrybucji.

83. Wymagania i podstawy do przeprowadzenia inwentaryzacji

1. Podstawy przeprowadzenia inwentaryzacji:

1) przekazanie nieruchomości na wynajem, umorzenie, sprzedaż, przekształcenie przedsiębiorstwa unitarnego;

2) sporządzanie rocznych sprawozdań finansowych;

3) zmiana osób odpowiedzialnych finansowo;

4) wykrycie faktów kradzieży, nadużycia lub uszkodzenia mienia;

5) klęski żywiołowe, pożary, inne sytuacje awaryjne;

6) reorganizacja lub likwidacja przedsiębiorstwa.

2. Wymagania dotyczące zapasów.:

1) do przeprowadzenia inwentaryzacji należy utworzyć stałą komisję inwentaryzacyjną;

2) skład osobowy komisji inwentaryzacyjnych zatwierdza kierownik organizacji. W skład komisji inwentaryzacyjnej wchodzą przedstawiciele administracji organizacji, pracownicy służby księgowej, pracownicy niezależnych organizacji audytorskich;

3) nieobecność co najmniej jednego członka komisji stanowi podstawę do uznania wyników inwentaryzacji za nieważne;

4) przed rozpoczęciem inwentaryzacji komisja musi otrzymać najnowsze dokumenty pokwitowań i wydatków lub sprawozdania z przepływu środków materialnych i środków finansowych;

5) komisja zapewnia kompletność i prawidłowość wprowadzenia danych o rzeczywistych stanach środków trwałych, zapasów, towarów, środków pieniężnych i zobowiązań finansowych w inwentarzach, prawidłowość i terminowość ewidencji materiałów inwentaryzacyjnych;

6) faktyczna obecność mienia w trakcie inwentaryzacji ustala się na podstawie obowiązkowych obliczeń, ważenia, pomiaru;

7) weryfikacja faktycznej dostępności nieruchomości odbywa się przy obowiązkowym udziale osób odpowiedzialnych finansowo;

8) ewidencja inwentaryzacyjna może być prowadzona komputerowo i ręcznie;

9) spis inwentarza podpisują wszyscy członkowie komisji inwentaryzacyjnej oraz osoby odpowiedzialne materialnie. Na zakończenie inwentaryzacji osoby odpowiedzialne finansowo wydają pokwitowanie, że komisja dokonała w ich obecności sprawdzenia mienia, nie ma żadnych roszczeń wobec członków komisji oraz że mienie wymienione w inwentarzu zostało przyjęte na przechowanie ;

10) sporządza się odrębne inwentarze dla mienia przetrzymywanego w sejfie, wydzierżawionego lub przyjętego do przerobu;

11) jeżeli inwentaryzacja majątku zostanie przeprowadzona w ciągu kilku dni, to pomieszczenia, w których przechowywane są środki materialne, muszą być opieczętowane w momencie wyjazdu komisji inwentaryzacyjnej;

12) gdy osoby odpowiedzialne finansowo wykryją błędy w inwentarzach po inwentaryzacji, muszą niezwłocznie zgłosić to przewodniczącemu komisji inwentaryzacyjnej, po czym komisja inwentaryzacyjna sprawdza wskazane stany faktyczne i koryguje stwierdzone błędy w przewidziany sposób;

13) do ewidencji inwentarza należy stosować formularze pierwotnej dokumentacji księgowej dla inwentaryzacji majątku i zobowiązań finansowych;

14) na zakończenie inwentaryzacji można przeprowadzić kontrole poprawności inwentaryzacji. Powinny być przeprowadzane przy udziale członków komisji inwentaryzacyjnych i osób odpowiedzialnych materialnie;

15) w okresie międzyinwentaryzacyjnym w organizacjach o dużym rozpiętości wartości można prowadzić selektywne inwentaryzacje środków trwałych w miejscach ich przechowywania i przetwarzania.

84. Główne dokumenty użyte do kontroli inwentarza

Spis inwentarzowy środków trwałych (f. nr INV-1) służy do ewidencji danych inwentaryzacyjnych środków trwałych (budynków, budowli, urządzeń transmisyjnych maszyn i urządzeń, pojazdów, narzędzi, sprzętu komputerowego itp.).

Spis inwentarzowy wartości niematerialnych (nr INV-1a) służy do sformalizowania danych inwentaryzacyjnych wartości niematerialnych otrzymanych do użytku przez organizację.

Etykieta inwentaryzacyjna (np. nr INV-2) służy do uwzględnienia rzeczywistej dostępności surowców, wyrobów gotowych, towarów i innych aktywów materialnych w magazynach podczas inwentaryzacji w przypadkach, gdy zgodnie z warunkami organizacji działalności (produkcji) komisja inwentaryzacyjna nie jest w stanie obliczyć środki materialne w ciągu jednego dnia i ewidencjonować je w spisie inwentarzowym.

Wykaz inwentarzowy pozycji inwentarzowych (np. nr INV-3) służy do odzwierciedlenia danych o rzeczywistej dostępności pozycji magazynowych w miejscach przechowywania i na wszystkich etapach ich ruchu w organizacji.

Wykaz inwentarzowy pozycji inwentarzowych przyjętych na przechowanie (formularz nr INV-5), jest używany w inwentarzu pozycji inwentarzowych przyjętych na przechowanie.

Akt inwentaryzacji pozycji inwentarzowych w tranzycie (np. nr INV-6), służy do identyfikowania ilości i kosztu pozycji magazynowych, które są w tranzycie w momencie inwentaryzacji.

Akty inwentaryzacji metali szlachetnych, kamieni szlachetnych, diamentów naturalnych i wyrobów z nich (druk nr INV-8, INV-9) są wykorzystywane w inwentaryzacji metali szlachetnych, kamieni szlachetnych, diamentów naturalnych i wyrobów z nich wykonanych we wszystkich miejscach przechowywania oraz bezpośrednio w produkcji.

Akt spisu środków pieniężnych (np. nr INV-15) służy do odzwierciedlenia wyników inwentaryzacji rzeczywistej dostępności środków, różnych kosztowności i dokumentów (gotówka, znaczki, czeki (książeczki czekowe) i inne) znajdujących się w kasie organizacji.

Akt inwentaryzacji rozliczeń z nabywcami, dostawcami oraz innymi dłużnikami i wierzycielami (druk nr INV-17) służy do przetwarzania wyników inwentaryzacji rozliczeń z nabywcami, dostawcami oraz innymi dłużnikami i wierzycielami.

Zestawienia porównawcze (np. INV-18, INV-19) służą do odzwierciedlenia wyników inwentaryzacji środków trwałych, wartości niematerialnych, pozycji zapasów, wyrobów gotowych i innych środków trwałych, dla których zidentyfikowano odchylenia od danych księgowych.

Zarządzenie (uchwała, instrukcja) o przeprowadzeniu inwentaryzacji (formularz nr INV-22), Dziennik kontroli wykonania poleceń (rozporządzeń, poleceń) o przeprowadzeniu inwentaryzacji (formularz nr INV-23), Ustawa o sprawdzeniu kontroli prawidłowość inwentarza przedmiotów wartościowych (druk nr INV-24), Dziennik kontroli prawidłowości inwentarza (druk nr INV-25) и Ewidencja wyników zidentyfikowanych przez inwentaryzację (formularz nr INV-26) służą do sformalizowania prowadzenia inwentaryzacji i kontroli poprawności inwentaryzacji.

85. Analiza wyników inwentaryzacji

Rozbieżności między faktyczną dostępnością środków materialnych a danymi księgowymi ujawnionymi podczas inwentaryzacji są regulowane w następującej kolejności.

Odkryty nadwyżka środki trwałe według wartości rynkowej są naliczane i zaliczane do wyniku finansowego przedsiębiorstwa z późniejszym ustaleniem przyczyn nadwyżki i sprawców.

Ujawnił brak wartości materialne w granicach naturalnych strat są odpisywane w koszty produkcji i obiegu. W tym przypadku normy ścierania stosuje się tylko w przypadku stwierdzenia faktycznych niedoborów. Jeśli te normy zatwierdzone przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej są nieobecne, stratę uważa się za niedobór przekraczający normy.

Niedobory i uszkodzenia dóbr materialnychprzekroczenie norm naturalnego ubytku przypisuje się sprawcom.

Podsumowanie informacji o wszystkich rodzajach rozliczeń z pracownikiem organizacji, z wyjątkiem rozliczeń płacowych i rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi, konto 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”. W obciążeniu tego rachunku kwoty do odzyskania od sprawców są zaliczane na konta 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności” i 98 „Odroczone przychody”, 28 „Odrzucenie w produkcji” (za straty z wadliwych produktów). W księgowości ta transakcja biznesowa znajduje odzwierciedlenie w księgowaniach.

1. Wysokość niedoboru środków materialnych przedstawionych do odzyskania od sprawców odzwierciedla:

Rachunek debetowy 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”

Kredyt na koncie 94 „Niedobory i straty spowodowane uszkodzeniem kosztowności”.

2. Różnicę między kwotą do odzyskania a wartością końcową aktywów materialnych odzwierciedla się:

Rachunek debetowy 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”

Kredyt na koncie 98 „Przychody odroczone”.

Jeżeli sprawcy nie zostaną zidentyfikowani lub sąd odmówi wyzdrowienia od sprawców, wówczas straty z niedoborów i szkód są odpisywane w wynik finansowy przedsiębiorstwa. W rachunkowości brak składników majątkowych wykrytych w wyniku inwentaryzacji, w przypadku niezidentyfikowania sprawców, znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

Konto debetowe 94 „Niedobory i straty spowodowane uszkodzeniem kosztowności”

Kredyt na koncie 01 „Środki trwałe”, 43 „Produkty gotowe”, 10 „Materiały”, 41 „Towary” itp. - odzwierciedla koszt brakujących wartości.

Dla celów opodatkowania, przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym do kwoty zysku (straty) okresu sprawozdawczego dodaje się kwotę odpisów strat z tytułu niedoborów i szkód.

Dokumenty składane do rejestracji odpisu ubytków majątkowych i szkód przekraczających normy szkód naturalnych muszą zawierać postanowienia organów śledczych lub sądowych potwierdzające nieobecność sprawców lub odmowę dochodzenia odszkodowania od sprawców, lub wniosek o fakcie uszkodzenia wartości, który jest wystawiany przez dział kontroli technicznej lub odpowiednie wyspecjalizowane organizacje (kontrole jakości itp.).

Wzajemne kompensowanie nadwyżek i niedoborów w wyniku przeklasyfikowania może być dozwolone tylko w drodze wyjątku w tym samym okresie, w którym miała miejsce inwentaryzacja, u tej samej zweryfikowanej osoby odpowiedzialnej finansowo, w odniesieniu do pozycji inwentarzowych o tej samej nazwie i w tej samej wielkie ilości.

86. Rewizja dokumentu: istota, rodzaje, zadania, cechy

rewizja - głęboka i kompleksowa metoda kontroli finansowej.

Jest to pełne badanie działalności gospodarczej podmiotu gospodarczego w celu weryfikacji jej legalności, prawidłowości, celowości i skuteczności.

poprawki mogą być pełne i prywatne, złożone i tematyczne, planowe i nieplanowe, dokumentalne i merytoryczne. Audyty są przeprowadzane przez organy zarządzające w stosunku do podległych przedsiębiorstw i instytucji, a także przez różne państwowe i niepaństwowe organy kontroli.

Wyniki kontroli są dokumentowane w akcie, na podstawie którego podejmowane są działania mające na celu wyeliminowanie naruszeń, zrekompensowanie szkód materialnych i postawienie sprawców przed wymiarem sprawiedliwości.

Jakość badania w dużej mierze zależy od prawidłowego składu ilościowego i jakościowego komitetu audytu.

Skład ilościowy komisja rewizyjna powinna być ustalana w zależności od wielkości przedsiębiorstwa, zwykle wybierana 3-5 osób. Do komisji powinny zostać wybrane osoby, które dobrze znają produkcję i działalność gospodarczą przedsiębiorstwa. Urzędnicy i osoby odpowiedzialne finansowo przedsiębiorstwa, ich bliscy krewni, inni urzędnicy, których działalność podlega weryfikacji, nie mogą zostać wybrani do komisji.

Komisja Rewizyjna nie jest uprawniona ingerować w działalność operacyjną, administracyjną i produkcyjną urzędników przedsiębiorstw.

Komisja Rewizyjna ma prawo:

1) prowadzić stały monitoring i sprawować operacyjną kontrolę stanu przechowywania, księgowania i bezpieczeństwa środków pieniężnych oraz pozycji inwentarzowych;

2) sprawdzić wszystkie dokumenty, które są gromadzone i rozpowszechniane w przedsiębiorstwie;

3) przeprowadzić faktyczną kontrolę całego majątku należącego do przedsiębiorstwa;

4) wyznacza, organizuje i przeprowadza inwentaryzacje kontrolne środków pieniężnych i pozycji inwentarzowych;

5) przeprowadzania uzgodnień wzajemnych rozliczeń;

6) otrzymywać od instytucji finansowych i kredytowych oraz innych organizacji niezbędne kopie dokumentów, zaświadczeń i innych informacji dotyczących ich stosunków międzygospodarczych;

7) angażować w audyty i inspekcje niezbędnych specjalistów przedsiębiorstwa, aw razie potrzeby zapraszać ich, zgodnie ze stosowną umową, z innych organów gospodarczych lub kontrolnych;

8) żądać od urzędników niezbędnych wyjaśnień, w tym pisemnych, co do istoty kontroli;

9) brać udział w posiedzeniach rady przedsiębiorstwa, żądać podjęcia działań w celu usunięcia braków i naruszeń, w razie potrzeby zwoływać przedstawicieli uczestniczących gospodarstw.

Za terminowość (nie więcej niż miesiąc) i kompletność wykonania materiałów audytowych i kontrolnych odpowiadają komisja rewizyjna i rada przedsiębiorstwa.

We wszystkich przypadkach wykrycia uchybień w organizacji rachunkowości kontrolerzy przedkładają do rozważenia przez kierownictwo gospodarki propozycje działań mających na celu ich wyeliminowanie.

W audytach dokumentacji stosowane są głównie metody kontroli dokumentacji: pisemny wniosek i analiza ekonomiczna. Jednocześnie stosowane są metody kontroli rzeczywistej, wśród których inwentaryzacja kontrolna jest najczęstsza.

87. Ekspertyza księgowa kryminalistyczna: koncepcja, zadania, różnica w porównaniu z badaniem dokumentów

Specjalizacja - to opracowanie i rozwiązanie przez doświadczonych specjalistów, naukowców zagadnień wymagających szczególnej wiedzy z zakresu nauki, techniki, ekonomii, sztuki czy rzemiosła. Egzamin zleca śledczy, sąd i arbitraż.

Ekspertyza z zakresu rachunkowości kryminalistycznej bada produkcję i działalność finansowo-gospodarczą przedsiębiorstw o różnych formach własności, które poniosły straty, straty, kradzieże kosztowności, niegospodarność i inne negatywne zjawiska odzwierciedlone w rachunkowości i sprawozdawczości, w wyniku czego stały się przedmiotem dochodzeń organów ścigania .

Ekspertyza z zakresu rachunkowości kryminalistycznej miała za zadanie wyjaśnić następujące pytania:

▪ na ile uzasadniony jest brak pozycji magazynowych u osoby odpowiedzialnej finansowo w określonym terminie;

▪ czy brak kontroli nad wykorzystaniem pełnomocnictw do odbioru pozycji magazynowych ze strony działu księgowości jest podstawową przyczyną, która pozwoliła spedytorowi przyjąć materiały, a nie dostarczyć je do magazynu przedsiębiorstwa. Oprócz rachunkowości sądowej istnieje również audyt działalności finansowej i gospodarczej,. Zarówno ekspertyza z zakresu rachunkowości kryminalistycznej, jak i audyt finansowo-gospodarczy przyczyniają się do wzmocnienia praworządności, badają działalność gospodarczą przedsiębiorstw, identyfikują wszystkie jej negatywne aspekty w celu wyeliminowania i niedopuszczalności w przyszłości, tj. aktywnie przyczyniają się do identyfikacji przyczyn złego zarządzania i wypracowania środków mających na celu zrekompensowanie szkód wyrządzonych konkretnym osobom.

cechy ekspertyzy kryminalistyczne i audyt finansowo-ekonomiczny:

▪ korzystaj z tych samych źródeł informacji podczas badania obiektów;

▪ stosować te same techniki metodologiczne;

▪ stosować te same procedury kontroli i audytu;

▪ uzasadniać swoje wnioski udokumentowanymi dowodami;

▪ ukierunkowanie zidentyfikowanych braków i naruszeń aktów prawnych regulujących działalność gospodarczą pod kątem odpowiedzialności materialnej i prawnej;

▪ nieodłączną cechą jest specyfika w ustalaniu wysokości strat, ubytków, ubytków przedmiotów wartościowych oraz uzasadnienie systemem dowodowym.

Różnice pomiędzy ekspertyzą z zakresu rachunkowości kryminalistycznej a badaniem działalności finansowej i gospodarczej wynikają z ich charakteru prawnego, celów i zadań, które rozwiązują.

Jeżeli audyt kompleksowo bada działalność finansową i gospodarczą przedsiębiorstwa, to badanie rachunkowo-kryminalistyczne bada poszczególne niedociągnięcia zidentyfikowane podczas audytu w celu udokumentowania roszczeń. W przeciwieństwie do audytu, kryminalistyczne badania księgowe są przeprowadzane nie według wcześniej zaplanowanego planu, ale w miarę potrzeby, dopiero po wydaniu specjalnej decyzji przez organ wyznaczający badanie (śledczy, sąd, arbitraż) lub przez niezależnego pracownika państwowej instytucji eksperckiej. Istotną różnicą między ekspertyzą z zakresu rachunkowości kryminalistycznej a audytem działalności finansowej i gospodarczej jest to, że parametry jej badania są ograniczone zakresem zagadnień, jakie mają być rozstrzygnięte przez organy ścigania.

88. Istota i treść badania

Audyt - działalność przedsiębiorcza w zakresie niezależnej weryfikacji sprawozdań księgowych i finansowych (księgowych) organizacji i przedsiębiorców indywidualnych.

Cel audytu - wyrażenie opinii biegłego rewidenta o rzetelności sprawozdań finansowych badanych jednostek.

W Federacji Rosyjskiej cel audytu - wyrażenie opinii biegłego rewidenta o zgodności procedury księgowej z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

W swojej pracy audytor powinien przestrzegać podstawowe zasady czynności kontrolne: niezależność, uczciwość, obiektywizm; kompetencje zawodowe; należyta staranność (dobra wiara); Prywatność; profesjonalne zachowanie; zgodnie z normami technicznymi.

Rodzaje audytu: audyt operacyjny, audyt zgodności, audyt sprawozdań finansowych, audyt nieekonomiczny, których odmianami są audyty personalne i środowiskowe.

Audyt operacyjny jest przeprowadzana w celu sprawdzenia dowolnej części procedur zarządzania spółką w celu oceny ich wstępności i skuteczności wraz z opracowaniem odpowiednich rekomendacji.

Cel audytu zgodności - weryfikacja zgodności w organizacji z określonymi procedurami lub zasadami, które zostały jej nadane.

Audyt może być zewnętrzne (niezależne) i wewnętrzne.

Niezależny audyt jest przeprowadzana przez organizację audytową lub indywidualnych audytorów, którzy posiadają uprawnienia do wykonywania czynności audytowych i są niezależni od klienta.

Audyt wewnętrzny przeprowadzane przez pracowników organizacji. Audyt wewnętrzny może rozwiązywać różne problemy i jest zorganizowany jako niezależny w stosunku do audytowanych struktur organizacji, ale nie jest niezależny dla osób trzecich.

Audyt opiera się na warunkach niezbędnych do realizacji czynności audytowych, tzw postulaty audytu.

1. Sprawozdania finansowe podlegają badaniu: Jeżeli sprawozdania finansowe nie podlegają badaniu, biegły rewident musi odmówić wyrażenia opinii.

2. Konflikt interesów biegłego rewidenta i kierownictwa badanej organizacji nie jest nieunikniony. Audytor i kierownictwo audytowanej organizacji dążą do tego samego celu: prezentacji rzetelnej sprawozdawczości.

3. Sprawozdania finansowe (księgowe) nie zawierają zamierzonych lub innych nietypowych zniekształceń. Stosowanie się do tego postulatu pozwala na ekonomicznie uzasadnienie procesu audytu.

4. Zadowalający system kontroli wewnętrznej zmniejsza prawdopodobieństwo błędów.

5. Konsekwentne przestrzeganie standardów rachunkowości, raportowanie zgodne ze standardami pozwala biegłym rewidentom na przestrzeganie jednego kryterium przy wyrażeniu opinii.

6. Biegły rewident, potwierdzając prawidłowość zbadanego sprawozdania finansowego, opiera się na założeniu kontynuacji działalności, wierząc, że badana jednostka będzie kontynuować działalność w dającej się przewidzieć przyszłości.

7. Opinia audytora zależy tylko od jego kompetencji.

8. Status zawodowy biegłego rewidenta jest adekwatny do jego obowiązków zawodowych.

9. Informacje poddane audytowi są bardziej przydatne niż informacje niezbadane.

10. Wiarygodność informacji księgowych można uznać za zadowalającą po jej zweryfikowaniu przez audytora zewnętrznego. Przydatność danych sprawozdawczych jest wprost proporcjonalna do systemu ich weryfikacji.

89. Działalność audytowa i jej regulacja

W Rosji działalność audytorska jest regulowana przez państwo.

Licencjonowanie działalności audytowej odbywa się zgodnie z ustawą federalną „O licencjonowaniu niektórych rodzajów działalności”.

Główne funkcje upoważnionego organu do państwowej regulacji działań kontrolnych są:

1) publikowanie, w zakresie jego kompetencji, aktów prawnych regulujących czynności kontrolne;

2) organizacja, zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, systemu atestacji, szkolenia i zaawansowanego szkolenia audytorów w Federacji Rosyjskiej, licencjonowania działalności audytorskiej;

3) organizacja systemu nadzoru nad przestrzeganiem przez organizacje audytowe i poszczególnych audytorów licencjonowanych wymagań i warunków;

4) kontrola przestrzegania przez organizacje audytorskie i poszczególnych audytorów federalnych standardów audytu;

5) prowadzenie państwowych rejestrów biegłych rewidentów, organizacji audytorskich, poszczególnych biegłych rewidentów;

6) akredytację zawodowych stowarzyszeń audytorskich.

Działania kontrolne jest działalnością przedsiębiorczą. Usługi audytorskie świadczone są przez organizacje audytorskie oraz audytorów indywidualnych. Nie wolno im angażować się w inną działalność gospodarczą, z wyjątkiem audytu.

Audytor indywidualny - audytor, który posiada uprawnienia do wykonywania czynności i praktyk rewizji finansowej jako indywidualny przedsiębiorca, ale jest pracownikiem firmy audytorskiej.

audytorzy - osoby posiadające świadectwo kwalifikacyjne audytora. Co najmniej 50% personelu powinno być obywatelami Federacji Rosyjskiej stale zamieszkującymi na terytorium Federacji Rosyjskiej, jeżeli kierownik organizacji audytowej jest obywatelem zagranicznym - co najmniej 75%. Personel organizacji audytowej musi składać się z co najmniej pięciu audytorów.

Orzecznictwo o prawo do wykonywania czynności kontrolnych - sprawdzanie kwalifikacji osób chcących wykonywać czynności kontrolne. Odbywa się w formie egzaminu kwalifikacyjnego z wydaniem świadectwa kwalifikacyjnego biegłego rewidenta, które wydawane jest bez ograniczenia ważności.

Wymagania do uzyskania świadectwa kwalifikacyjnego audytora:

1) obecność dokumentu o wyższym wykształceniu ekonomicznym i (lub) prawnym uzyskanym w rosyjskich wyższych szkołach zawodowych z akredytacją państwową lub zagranicznego dokumentu o wykształceniu równoważnego rosyjskiemu dokumentowi o szkolnictwie wyższym;

2) co najmniej trzyletni staż pracy w specjalności ekonomicznej (prawniczej).

Decyzję o unieważnieniu świadectwa kwalifikacyjnego audytora podejmuje upoważniony organ federalny.

Niedostarczenie przez firmę audytorską lub poszczególnych biegłych rewidentów wymaganej dokumentacji lub nieprzeprowadzenie zewnętrznego przeglądu jakości badania stanowi podstawę do cofnięcia licencji.

Wszyscy uczestnicy działalności kontrolnej ponoszą odpowiedzialność karną, administracyjną i cywilną za naruszenie przepisów Federacji Rosyjskiej dotyczących kontroli. Biegły rewident ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich - użytkowników sprawozdań finansowych - niezależnie od istnienia z nimi umowy.

90. Metodologia audytu i standardy audytu

Zgodnie z zasadą audytu „zgodnie ze standardami technicznymi” audytor jest zobowiązany do świadczenia usług audytorskich zgodnie ze standardami audytu.

Raport z audytu, skompilowany na podstawie wyników badania sprawozdania finansowego (rachunkowego), koniecznie zawiera wskazanie standardów, zgodnie z którymi badanie zostało przeprowadzone, opis podejścia do badania oraz stwierdzenie biegłego rewidenta, że standardy i podejście stosowane przez niego pozwalają na sporządzenie i wyrażenie opinii o rzetelności oświadczeń.

Podejście audytowe - zestaw technik i metodologii stosowanych przez biegłego rewidenta przy realizacji sprawozdań finansowych (księgowych), ustalany jest na etapie planowania badania przez biegłego rewidenta niezależnie w oparciu o wymagania standardów badania, doświadczenie i wiedzę biegłego rewidenta.

Cel standardów audytu - ujednolicenie podejścia kontrolnego w skali międzynarodowej i (lub) krajowej. Znajduje zastosowanie we wszelkich przypadkach niezależnego audytu oraz związanych z tym prac i usług.

Standardy audytu - system dokumentów ustalających jednolite wymagania dotyczące przeprowadzania audytu i świadczenia usług związanych z audytem, tryb sporządzania i składania opinii z audytu oraz raportów audytorskich, kontroli jakości audytu, szkolenia audytorów i oceny ich kwalifikacji. Istnieją standardy audytu – międzynarodowe i krajowe. Ich celem jest rozwój zawodu księgowego i rozpowszechnianie globalnych standardów rachunkowości na całym świecie we własnym interesie.

W Federacji Rosyjskiej działalność rewizyjną regulują federalne zasady działalności rewizyjnej zatwierdzone przez Rząd Federacji Rosyjskiej. Federalne przepisy dotyczące działalności audytorskiej są obowiązkowe dla organizacji audytorskiej, poszczególnych audytorów, a także dla badanych jednostek, z wyjątkiem przepisów, w odniesieniu do których wskazano, że mają one charakter doradczy.

Istnieją standardy audytu wewnętrznego obowiązujące w profesjonalnych stowarzyszeniach audytorskich, a także wewnętrzne zasady działalności audytowej organizacji audytowej i poszczególnych audytorów. Wymogi wewnętrznych reguł (norm) działalności rewizji finansowej przyjęte przez zawodowe stowarzyszenia rewizji finansowej, organizacje i poszczególnych biegłych rewidentów nie mogą być niższe od wymagań federalnych reguł (norm) działalności rewizji finansowej i są sprzeczne z federalnymi regułami (normami) działalności rewizji finansowej.

Raport z audytu - oficjalny dokument przeznaczony dla użytkowników sprawozdań finansowych (księgowych) badanych podmiotów, sporządzony zgodnie z federalnymi zasadami (standardami) audytu i zawierający opinię organizacji audytowej lub indywidualnego audytora wyrażoną w ustalonym formularzu na temat rzetelność sprawozdań finansowych (księgowych) badanej jednostki oraz przestrzeganie procedury prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Formę, treść i procedurę składania raportu z audytu określają federalne zasady (normy) działalności audytowej.

Autor: Kabkova E.N.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Historia gospodarki. Kołyska

▪ Psychologia pedagogiczna. Kołyska

▪ Historia ogólna. Kołyska

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Maszyna do przerzedzania kwiatów w ogrodach 02.05.2024

We współczesnym rolnictwie postęp technologiczny ma na celu zwiększenie efektywności procesów pielęgnacji roślin. We Włoszech zaprezentowano innowacyjną maszynę do przerzedzania kwiatów Florix, zaprojektowaną z myślą o optymalizacji etapu zbioru. Narzędzie to zostało wyposażone w ruchome ramiona, co pozwala na łatwe dostosowanie go do potrzeb ogrodu. Operator może regulować prędkość cienkich drutów, sterując nimi z kabiny ciągnika za pomocą joysticka. Takie podejście znacznie zwiększa efektywność procesu przerzedzania kwiatów, dając możliwość indywidualnego dostosowania do specyficznych warunków ogrodu, a także odmiany i rodzaju uprawianych w nim owoców. Po dwóch latach testowania maszyny Florix na różnych rodzajach owoców wyniki były bardzo zachęcające. Rolnicy, tacy jak Filiberto Montanari, który używa maszyny Florix od kilku lat, zgłosili znaczną redukcję czasu i pracy potrzebnej do przerzedzania kwiatów. ... >>

Zaawansowany mikroskop na podczerwień 02.05.2024

Mikroskopy odgrywają ważną rolę w badaniach naukowych, umożliwiając naukowcom zagłębianie się w struktury i procesy niewidoczne dla oka. Jednak różne metody mikroskopii mają swoje ograniczenia, a wśród nich było ograniczenie rozdzielczości przy korzystaniu z zakresu podczerwieni. Jednak najnowsze osiągnięcia japońskich badaczy z Uniwersytetu Tokijskiego otwierają nowe perspektywy badania mikroświata. Naukowcy z Uniwersytetu Tokijskiego zaprezentowali nowy mikroskop, który zrewolucjonizuje możliwości mikroskopii w podczerwieni. Ten zaawansowany instrument pozwala zobaczyć wewnętrzne struktury żywych bakterii z niesamowitą wyrazistością w skali nanometrowej. Zazwyczaj ograniczenia mikroskopów średniej podczerwieni wynikają z niskiej rozdzielczości, ale najnowsze odkrycia japońskich badaczy przezwyciężają te ograniczenia. Zdaniem naukowców opracowany mikroskop umożliwia tworzenie obrazów o rozdzielczości do 120 nanometrów, czyli 30 razy większej niż rozdzielczość tradycyjnych mikroskopów. ... >>

Pułapka powietrzna na owady 01.05.2024

Rolnictwo jest jednym z kluczowych sektorów gospodarki, a zwalczanie szkodników stanowi integralną część tego procesu. Zespół naukowców z Indyjskiej Rady Badań Rolniczych i Centralnego Instytutu Badań nad Ziemniakami (ICAR-CPRI) w Shimla wymyślił innowacyjne rozwiązanie tego problemu – napędzaną wiatrem pułapkę powietrzną na owady. Urządzenie to eliminuje niedociągnięcia tradycyjnych metod zwalczania szkodników, dostarczając dane dotyczące populacji owadów w czasie rzeczywistym. Pułapka zasilana jest w całości energią wiatru, co czyni ją rozwiązaniem przyjaznym dla środowiska i niewymagającym zasilania. Jego unikalna konstrukcja umożliwia monitorowanie zarówno szkodliwych, jak i pożytecznych owadów, zapewniając pełny przegląd populacji na każdym obszarze rolniczym. „Oceniając docelowe szkodniki we właściwym czasie, możemy podjąć niezbędne środki w celu zwalczania zarówno szkodników, jak i chorób” – mówi Kapil ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum

System rozpoznawania kotów 26.02.2018

Holenderski programista umieścił domowe urządzenie na drzwiach wejściowych, które wysyła powiadomienie na smartfona, gdy kot zbliża się do domu.

Holenderski programista front-end Arakis Garro mieszka z żoną i kotem Bobisem. Właściwie kot nie jest jego, ale sąsiada, ale odkąd Garro wprowadził się do swojego obecnego domu, Bobis stał się częstym gościem. Kot lubi wchodzić do domu i robi to mniej więcej w tym samym czasie, więc Garro i jego żona czasami wcześniej otwierają frontowe drzwi. Chcieli jednak wiedzieć na pewno, że kot przyszedł z wizytą, aby nie przegapić wizyty, więc Garro stworzył system rozpoznawania kotów.

Urządzenie składa się z małej kamery wideo, czujnika ruchu oraz komputera Raspberry Pi. Gdy ktoś przechodzi obok drzwi, czujnik włącza kamerę, a algorytm analizuje nagrany przez nią materiał i jeśli kot usiądzie przed drzwiami, wysyła powiadomienie na smartfony właścicieli domu.

Garro użył darmowego algorytmu rozpoznawania wzorców opartego na chmurze Rekognition. Cały system kosztował Garro 50 dolarów i kilka godzin czasu. Według Garro dokładność rozpoznawania kota zbliża się do 100%.

Inne ciekawe wiadomości:

▪ Terapia wibracyjna pomaga przy cukrzycy

▪ Czy język obcy pomaga Ci myśleć?

▪ Dyski zewnętrzne 5 TB firmy LaCie

▪ Diamentowy nośnik danych

▪ Mokra pamięć

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja strony Narzędzia i mechanizmy dla rolnictwa. Wybór artykułu

▪ artykuł Skovoroda Grigorij Savvich. Słynne aforyzmy

▪ Jak Wielka Brytania stała się jednym z wiodących krajów na świecie pod rządami Margaret Thatcher? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł węzeł młyna. Wskazówki podróżnicze

▪ artykuł Automatyczne rozmrażanie lodówki. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Generator dwóch przykładowych częstotliwości dla syntezatorów nadajników rozgłoszeniowych. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn