Bezpłatna biblioteka techniczna

Urologia. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Choroby zapalne układu moczowego i męskich narządów płciowych (Zakażenia dróg moczowych. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek. Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek. Ropień nerki. Karbunkuł nerki. Zakaźne odmiedniczkowe zapalenie nerek. Wstrząs zakaźno-toksyczny. Zapalenie nerek. Zapalenie pęcherza. Przewlekłe zapalenie pęcherza. Zapalenie cewki moczowej. Zwężenie cewki moczowej. Ostre zapalenie gruczołu krokowego. Ropień prostaty. zapalenie pęcherzyków Przewlekłe zapalenie pęcherzyków Zapalenie diferenty Zapalenie jaskiń Kamienie prostaty
2. Zaburzenia kopulacyjne. Zaburzenia seksualne u mężczyzn (Zmiany w organizmie mężczyzny związane z wiekiem. Zaburzenia erekcji. Dysfunkcje seksualne kobiet (FSD). Niepłodność u mężczyzn. Aspermia. Wirylizacja. Późne dojrzewanie. Przedwczesne dojrzewanie)
   Urazy układu moczowego i męskich narządów płciowych (Ciała obce pęcherza. Ciała obce cewki moczowej. Ciała obce nerki. Klinika. Diagnostyka. Leczenie. Rokowanie. Urazy pęcherza. Etiologia. Klinika. Diagnoza. Leczenie. Rokowanie. Urazy cewki moczowej. Urazy moczowodów. Uraz moszny. Urazy prącia. Urazy nerki. Uszkodzenia jądra i przetoki najądrza s.
3. Gruźlica układu moczowego
4. Kamica moczowa (kamienie nerkowe koralowców. Kamienie moczowodu. Kamienie pęcherza moczowego. Kamienie cewki moczowej)
5. Nowotwory nerek, dróg moczowych i męskich narządów płciowych (Gruczolakorak nerki. Gruczolakokomięsak nerki. Guz nerki. Nowotwory moczowodu. Nowotwory pęcherza moczowego. Nowotwory cewki moczowej. Nowotwory łagodne cewki moczowej u kobiet. Nowotwory złośliwe cewki moczowej u kobiet. Nowotwory łagodne cewki moczowej u mężczyzn. Nowotwory złośliwe cewki moczowej u kobiet. mężczyzn Rak gruczołu krokowego gruczolak gruczołu krokowego guzy jąder guzy prącia)
6. Anomalie układu moczowego i męskich narządów płciowych (Aplazja nerki. Hipoplazja nerki. Dystopia nerki. Nerka dodatkowa. Nerka podkowiasta. Podwojenie nerki. Nerka gąbczasta. Nerka policystyczna. Torbiele nerek. Pojedyncze torbiele nerek. Torbiel skórzasta. Wodonercze. Wodonercze moczowodu. Podwojenie moczowodów. Dysplazja nerwowo-mięśniowa moczowodu. Ureter ocel e. Ektopia ujścia moczowodów Wyrostek pęcherza moczowego Uchyłek pęcherza Brak niedrożności przewodu moczowego Wrodzone zastawki cewki moczowej Wrodzone uchyłki cewki moczowej Wrodzone zwężenia cewki moczowej Spodziectwo Epispadias Frenum brevis Stulejka Anorchidyzm Monorchizm Wnętrostwo Zespół Klinefeltera Sinus Shereshevsky-Turner drome Spermato wodnista puchlina jąder i powrózka nasiennego)
7. Stany nagłe w urologii (Krwiomocz. Ostre zatrzymanie moczu. Bezmocz. Kolka nerkowa)
8. Inne choroby urologiczne (nefroptoza. Martwica brodawek nerkowych. Zwłóknienie zaotrzewnowe. Refluks miedniczno-nerkowy. Refluks pęcherzowo-moczowodowy. Pęcherz nadreaktywny. Moczenie nocne. Żylaki powrózka nasiennego. Stwardnienie plastyczne prącia)

1. Infekcje dróg moczowych

Zakażenia układu moczowego - stan zakażenia układu moczowego mikroflorą wywołującą stan zapalny. W Rosji częstość występowania ZUM wynosi 1000 przypadków na 100 50 osób rocznie; jest to najczęstsza infekcja. ZUM występują 20 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Najczęstsze jest ostre niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego, nieco rzadziej - niepowikłane odmiedniczkowe zapalenie nerek. Nawracające ZUM rozwijają się u 30-50% kobiet przed menopauzą. W wieku 1,6 lat porównuje się częstość ZUM u mężczyzn i kobiet. Koszt leczenia ZUM w USA wynosi 40 miliarda dolarów rocznie, a jeden epizod ostrego zapalenia pęcherza kosztuje 80-50 dolarów. Szpitalne ZUM powodują śmierć XNUMX XNUMX pacjentów rocznie.

Klasyfikacja. Wyróżnia się zakażenia górnych (odmiedniczkowe zapalenie nerek) i dolnych dróg moczowych (zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie cewki moczowej) na podstawie obecności lub braku objawów (objawowy lub bezobjawowy bakteriomocz), pochodzenia zakażenia (pozaszpitalne lub szpitalne, powikłane i niepowikłane. ZUM niepowikłane charakteryzują się brakiem zaburzeń odpływu. Powikłanym zakażeniom towarzyszą nieprawidłowości czynnościowe lub anatomiczne górnych lub dolnych dróg moczowych. Czynniki ryzyka powikłanych ZUM - wady anatomiczne i czynnościowe, patologia wrodzona, refluks pęcherzowo-moczowodowy, życie seksualne, operacje ginekologiczne, nietrzymanie moczu, częste cewnikowanie, u mężczyzn także nieobrzezany napletek, homoseksualizm, łagodny rozrost gruczołu krokowego, niedrożność dopęcherzowa kleroza, cukrzyca, neutropenia, niedobór odporności, ciąża, instrumentalne metody badawcze przyczyniają się do ZUM. U mężczyzn większość ZUM uważa się za skomplikowane. Powikłane ZUM są przeważnie szpitalne, przy czym skomplikowane formy stanowią 45% wszystkich ZUM u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych. ZUM komplikuje kamica moczowa, cukrzyca, torbiele nerek, nefroptoza. Wśród zakażeń szpitalnych około 80% ZUM jest związanych z cewnikowaniem pęcherza moczowego. Cewnik należy usunąć w ciągu 4 dni od cewnikowania.

Etiologia. Z nieskomplikowanym ZUM - E. Coli; w powikłanych ZUM częściej występują Proteus, Pseudomonas, Klebsiella, grzyby.

Źródłem mikroorganizmów uropatogennych jest jelito, okolica odbytu, przedsionek pochwy i okolice cewki moczowej. Zapalenie najczęściej rozwija się w warunkach zaburzonego odpływu moczu w połączeniu ze spadkiem ogólnej reaktywności organizmu. ZUM charakteryzuje się kolonizacją drobnoustrojów w moczu ponad 104 jednostek tworzących kolonie (CFU) mikroorganizmów w 1 ml moczu i (lub) inwazją drobnoustrojów z rozwojem procesu zakaźnego w dowolnej części układu moczowego z zewnątrz otwarcie cewki moczowej do kory nerek.

Wyróżnia się następujące rodzaje ZUM: ciężka bakteriuria, drobna bakteriuria, bezobjawowa bakteriuria i zakażenia. ZUM jest weryfikowany, gdy liczba ciałek drobnoustrojów przekracza 105 CFU na 1 ml w dwóch kolejnych porcjach świeżego moczu i potwierdza się badaniem mikroskopowym moczu w celu wykluczenia zanieczyszczenia pochwy, w którym często obserwuje się wynik fałszywie dodatni. Zmniejszona diureza i brak przyjmowania płynów przyczyniają się do rozwoju bakterii. Podczas rutynowych badań często wykrywa się bezobjawową bakteriomocz, bardziej typową dla starszych mężczyzn z łagodnym przerostem gruczołu krokowego.

Zanieczyszczenie odnosi się do dwóch różnych stanów: skażenia bakteryjnego i momentu zakażenia. Zanieczyszczenie należy rozważyć w przypadkach, gdy wzrost bakterii jest niewielki lub z moczu wyhodowanych jest wiele szczepów bakterii. Izolację więcej niż jednego drobnoustroju z moczu należy zawsze interpretować ostrożnie i brać pod uwagę dominację jednego drobnoustroju, obecność leukocytów i objawy kliniczne.

Diagnostyka. Popularny odczynnik do badań przesiewowych - pasek z odczynnikiem biochemicznym - wykrywa obecność esterazy leukocytarnej (ropomocz) i ocenia reaktywność reduktazy azotanowej. Negatywny wynik testu paskowego wyklucza infekcję. W praktyce erytrocyty i leukocyty tworzące osad moczu ulegają lizie przy pH moczu większym niż 6,0, przy niskiej osmolarności moczu, długotrwałym stojącym moczu; dlatego fałszywie ujemne wyniki mikroskopii moczu są częstsze niż fałszywie dodatnie testy paskowe. Leukocyturia nie zawsze wskazuje na obecność bakteriomoczu. Źródłem leukocytów mogą być procesy zapalne w żeńskich narządach płciowych, może utrzymywać się po samoistnym lub polekowym ustąpieniu bakteriomoczu. Badanie mikroskopowe osadu moczu jest obowiązkowe.

Zastosowanie techniki kontrastu fazowego ułatwia identyfikację większości elementów komórkowych w porównaniu z mikroskopią świetlną. Przy dużym powiększeniu (40-krotnym) wykrycie 1-10 mikroorganizmów w polu widzenia oznacza bakteriomocz, a obecność powyżej 10 leukocytów w polu widzenia - ropomocz. U pacjentów z objawowymi ZUM i ropomoczem należy wykonać badanie metodą Grama i kwasoodporność, gdy rutynowe posiewy moczu są ujemne.

Leczenie. Celem leczenia przeciwdrobnoustrojowego i zapobiegania ZUM jest eliminacja mikroorganizmów chorobotwórczych z układu moczowo-płciowego oraz zapobieganie zaostrzeniom lub ponownemu zakażeniu. Wybór antybiotyku opiera się na spektrum działania leku, wrażliwości drobnoustrojów, właściwościach farmakokinetycznych i farmakodynamicznych antybiotyku oraz skutkach ubocznych. Zgodnie z zaleceniami Federalnych Wytycznych dla Lekarzy dorosłym pacjentom należy przepisać fluorochinolony i trometamol fosfomycyny (jednorazowo), dzieciom - β-laktamy chronione przed inhibitorami i doustne cefalosporyny II-III generacji. U kobiet w ciąży lekami pierwszego rzutu są cefalosporyny generacji I-III, fosfomycyna trometamol (jednorazowo), dla której alternatywą może być amoksycylina (m.in. kwas klawulanowy, nitrofurantoina i kotrimoksazol).

W większości przypadków zakażenie dolnych dróg moczowych łączy się z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi elementów mięśni gładkich dróg moczowych i narządów miednicy, w tym przypadku wskazane jest dodanie środków przeciwskurczowych do kompleksowej terapii. Preparat ziołowy Cyston jest skuteczny (2 tabletki 2 razy dziennie). Zawarte w nim ekstrakty ze skalnicy, kwiatu słomy i innych składników roślinnych mają wyraźne działanie przeciwdrobnoustrojowe, przeciwzapalne, przeciwskurczowe i moczopędne; inne składniki zmniejszają ryzyko powstawania kamieni w drogach moczowych; działanie przeciwdrobnoustrojowe przejawia się przy każdej kwasowości moczu. Lek jest skuteczny w oporności drobnoustrojów na antybiotyki.

W większości przypadków wskazana jest antybiotykoterapia, z wyjątkiem bezobjawowej bakteriurii. Celami antybiotykoterapii są: szybkie ustąpienie objawów, eliminacja patogenów, zmniejszenie liczby nawrotów i powikłań oraz zmniejszenie śmiertelności. Sukces leczenia w dużej mierze zależy od korekty patologii układu moczowo-płciowego. W bezobjawowej bakteriomoczu antybiotykoterapię należy przepisywać tylko:

1) kobiety w ciąży, gdy z powodu poszerzenia moczowodów możliwa jest infekcja wstępująca, co wiąże się z dużym ryzykiem przedwczesnego przerwania ciąży (pozwala zmniejszyć częstość występowania odmiedniczkowego zapalenia nerek o 75%);

2) pacjenci, u których przewidziana jest interwencja na przewód pokarmowy;

3) pacjentów dializowanych, którzy mają mieć przeszczep nerki;

4) przed wykonaniem inwazyjnych diagnostycznych procedur urologicznych;

5) podczas immunosupresji.

U pacjentów w podeszłym wieku z bezobjawowym bakteriomoczem leczenie przeciwdrobnoustrojowe zwykle nie zapobiega objawom. Antybiotyk nie jest przepisywany do terapii empirycznej, jeśli poziom oporności głównych patogenów na niego przekracza 10-20%. Ze względu na dużą oporność mikroorganizmów ampicylina i kotrimoksazol nie mogą być rekomendowane do empirycznego leczenia ZUM, lekiem z wyboru są fluorochinolony. Fluorochinolony wykazują działanie bakteriobójcze, mają szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego, w tym przeciwko wieloopornym szczepom mikroorganizmów, mają wysoką biodostępność doustną, mają dość długi okres półtrwania, tworzą duże stężenie w moczu, dobrze penetrują błony śluzowe układu moczowo-płciowego i nerek. Skuteczność fluorochinolonów w ZUM wynosi 70-100%, leki te są dobrze tolerowane, częstość działań niepożądanych wynosi 2-4%. Optymalny czas leczenia ostrego niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego według wyników metaanalizy wynosi 3 dni. Lekami z wyboru w leczeniu powikłanych i szpitalnych ZUM są fluorochinolony (cyprofloksacyna). Skuteczność bakteriologiczna - 84%, kliniczna - 90%, przebieg leczenia powinien wynosić co najmniej 7-14 dni 500 mg 2 razy dziennie.

U połowy kobiet po pierwszym epizodzie zapalenia pęcherza dochodzi do nawrotu w ciągu roku. Częstość nawrotów jest związana z anatomicznymi i fizjologicznymi cechami kobiecego ciała (krótka i szeroka cewka moczowa, bliskość naturalnych zbiorników infekcji - odbyt, pochwa; przyleganie drobnoustrojów Gram-ujemnych do komórek nabłonka cewki moczowej i pęcherza moczowego; częste współistniejące choroby ginekologiczne, zaburzenia hormonalne (dysbakterioza pochwy), predyspozycje genetyczne, nieprawidłowości w położeniu cewki zewnętrznej, obecność przenoszonych infekcji seksualnie).

Przewlekłość tego procesu sprzyja nieuzasadnionej i irracjonalnej antybiotykoterapii. Choroby przenoszone drogą płciową (infekcje przenoszone drogą płciową - chlamydia, rzęsistkowica, kiła, ureaplazmoza, opryszczka narządów płciowych) są wykrywane u prawie jednej trzeciej pacjentów z odmiedniczkowym zapaleniem nerek i u połowy z zapaleniem pęcherza moczowego. Czynniki sprawcze infekcji układu moczowo-płciowego są wykrywane metodą PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy).

Leczenie UTIL (nieskomplikowane zakażenie dolnego odcinka dróg rodnych) powinno być etiologiczne i patogenetyczne i powinno obejmować antybiotykoterapię do 7-10 dni, dobór leków odbywa się z uwzględnieniem wyizolowanego patogenu i antybiogramu, preferowane są antybiotyki o działaniu bakteriobójczym. Lekami z wyboru w nieobturacyjnym odmiedniczkowym zapaleniu nerek są fluorochinolony i nitroimidazole; z nawracającym zapaleniem pęcherza moczowego - fluorochinolony, trometamol fosfomycyny (3 g 1 raz w ciągu 10 dni przez 3 miesiące), bakteriofagi. Kompleksowe leczenie powinno również obejmować, zgodnie ze wskazaniami:

1) korekta zaburzeń anatomicznych;

2) terapia STI, w której lekami z wyboru są makrolidy (josamycyna, roksytromycyna, azytromycyna), tetracykliny (doksycyklina), fluorochinolony (moksyfloksacyna, lewofloksacyna, ofloksacyna), leki przeciwwirusowe (acyklowir, walacyklowir), leczenie partnerów seksualnych;

3) profilaktyka po stosunku (kotrimoksazol 200 mg, trimetoprim 100 mg, nitrofurantoina 50 mg, cefalixin 125 mg, norfloksacyna 200 mg, ciprofloksacyna 125 mg, fosfomycyna trometamol 3 g);

4) leczenie zapalnych i dysbiotycznych chorób ginekologicznych;

5) korekta niekorzystnych czynników higienicznych i seksualnych;

6) korekta zaburzeń immunologicznych;

7) terapia miejscowa;

8) zastosowanie hormonalnej terapii zastępczej u pacjentów z niedoborem estrogenów.

2. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek

Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek jest niespecyficznym zakaźnym zapaleniem układu kielichowo-miedniczkowego i miąższu nerki. Częstotliwość rozwoju ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek w Rosji wynosi 0,9-1,3 miliona przypadków rocznie. W wieku od 2 do 15 lat dziewczynki chorują na ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek 6 razy częściej niż chłopcy, taki sam odsetek w młodym wieku; w starszym wieku choroba ta często rozwija się u mężczyzn.

Etiologia i patogeneza. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek jest wynikiem wstępującej infekcji z ognisk przewlekłego stanu zapalnego w żeńskich narządach płciowych, dolnych drogach moczowych, rzadziej w jelicie grubym; wywołane przez Escherichia E. Coli (w większości przypadków), Klebsiella, Proteus, Pseudomonas. Hematogenny sposób rozwoju ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek jest mniej powszechny niż wstępujący; jego źródłem jest ostry lub podostry proces zapalny poza układem moczowym: zapalenie sutka, czyrak, czyrak. Do rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek konieczne są czynniki predysponujące - naruszenie hemodynamiki lub urodynamiki w nerkach lub górnych drogach moczowych.

Klinika ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek zależy od niedrożności dróg moczowych. Przy nieobturacyjnym procesie choroba zaczyna się od dyzurii z szybkim wzrostem temperatury ciała do dużej liczby. Do temperatury ciała dołączają dreszcze, bóle chorej nerki; dreszcze są zastępowane przez ciężki pot z krótkotrwałym spadkiem temperatury ciała; ból w okolicy lędźwiowej może pojawić się podczas oddawania moczu iw tym przypadku objawia się przed dreszczami i przekrwieniem (refluks pęcherzowo-moczowodowy). Jeśli po nich ból już nie powraca (pęknięcie sklepienia jednej lub kilku miseczek i resorpcja moczu) - refluks jelitowy. Z obturacyjnym ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek (zatkanie moczowodu przez kamień, produkty przewlekłego zapalenia nerek, kompresja zewnętrzna - zwłóknienie zaotrzewnowe, rak narządów płciowych wewnętrznych u mężczyzn i kobiet, powiększone węzły chłonne), choroba zaczyna się od stopniowo narastającego lub ostro rozwiniętego bólu w dolnej części pleców od strony zmiany, po którym następuje rozwój dreszczy i gorączki. Określa się również błyszczące oczy, rumieniec na policzkach, czysty język, ból przy badaniu palpacyjnym brzucha w podżebrzu i pozytywny objaw stukania w dolną część pleców (objaw Pasternackiego) z dotkniętej chorobą nerki.

Diagnostyka. Laboratoryjny ropomocz, bakteriomocz. Badanie ultrasonograficzne, tomografia komputerowa wyklucza anomalie anatomiczne i czynnościowe układu moczowego. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny dostarczają informacji o stanie zajętej nerki i otaczających ją tkanek, co jest szczególnie ważne w procesie ropno-destrukcyjnym.

Leczenie. Pacjenci powinni być pilnie hospitalizowani w szpitalu urologicznym z chorobą obturacyjną, ponieważ konieczne jest przywrócenie pasażu moczu.

Wczesna antybiotykoterapia jest konieczna, aby zapobiec rozwojowi urosepsy.

Empiryczne leczenie przeciwdrobnoustrojowe opiera się na historii, podejrzeniu etiologii i regionalnej oporności podstawowych patogenów. Jeśli początkowo przepisano antybiotykoterapię pozajelitową, po 1-2 dniach można ją zastąpić doustnym schematem leku. Terapia konwencjonalna trwa 10-14 dni. Podwyższone stężenie białka C-reaktywnego można uznać za powód kontynuowania antybiotykoterapii; jeśli podczas tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego lub scyntygrafii zostaną wykryte ogniska zapalne lub ropnie, konieczne jest wydłużenie terapii do 4-8 tygodni. W przeciwnym razie możliwe są częste nawroty ZUM z krótkimi okresami remisji.

Spektrum przeciwbakteryjnych leków przeciwbakteryjnych do terapii empirycznej powinno być maksymalnie dostosowane do listy głównych patogenów.

W leczeniu ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek najczęściej stosuje się cefalosporyny generacji II-III, fluorochinolony, aminopenicyliny chronione przed inhibitorami oraz aminoglikozydy. Ze względu na oporność wielu patogenów układu moczowego na najczęściej stosowane antybiotyki, fluorochinolony stały się niezbędne. Leki z tej grupy, połączone wspólnym mechanizmem działania (hamują syntezę kluczowego enzymu komórki bakteryjnej - gyrazy DNA) charakteryzują się szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego i korzystnymi właściwościami farmakokinetycznymi, ich wydalanie odbywa się głównie przez nerki: lewofloksacyna (tavanic) (500 mg 1 raz dziennie w przypadku ciężkiej infekcji), gatifloksacyna (400 mg), moksyfloksacyna (400 mg), trovafloksacyna (200 mg ) w ciągu 7-10 dni. Całkowitą eradykację mikrobiologiczną patogenu osiąga się w 95,5% przypadków.

Wstępna terapia przeciwdrobnoustrojowa lewofloksacyną jest uzasadniona w takich przypadkach, jak:

1) historia powtarzających się epizodów ZUM w ciągu ostatnich 6 miesięcy;

2) u pacjentów z cukrzycą;

3) obecność klinicznych objawów choroby przez ponad 2 dni;

4) brak efektu w ciągu 2 dni od rozpoczęcia terapii przeciwdrobnoustrojowej innymi lekami.

Antybiotyki są łączone z lekami chemioterapeutycznymi, jednocześnie dostarczają dużo płynów (sok żurawinowy) i prowadzą terapię odtruwającą. W przypadku bólu w obszarze zajętej nerki wskazane są zabiegi termiczne (podkładki grzewcze, kompresy rozgrzewające, diatermia), środki przeciwbólowe. Odżywianie powinno być wystarczająco wysokokaloryczne (do 2000 kcal dziennie), niezbyt obfite, bez ograniczania spożycia soli kuchennej.

Prognoza. Odzyskiwanie z terminową diagnozą i wczesnym leczeniem ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek. W przypadku późnego rozpoznania, rozwoju wstrząsu bakteryjnego lub urosepsy rokowanie jest niekorzystne. Nieterminowe i nieracjonalne leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek prowadzi do przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Pacjenci z ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek podlegają całorocznej obserwacji ambulatoryjnej. W najbliższych miesiącach po wyzdrowieniu ciężka praca fizyczna, praca związana z chłodzeniem, wilgocią i substancjami nefrotoksycznymi jest przeciwwskazana.

Zapobieganie. Ogólne środki wzmacniające zwiększające odporność organizmu, zwalczanie pospolitych infekcji, eliminacja bakteriomoczu aseptycznego (szczególnie w grupach podwyższonego ryzyka – wśród dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, kobiet w ciąży, pacjentek ginekologicznych (badanie profilaktyczne kobiet przez lekarza ginekologa, sanitacja pochwy, wdrożenie zasad higieny)), obowiązkowe leczenie zapalenia pęcherza moczowego przez urologa.

3. Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek obserwuje się u 35% pacjentów urologicznych.

Morfologia. Choroba ta charakteryzuje się ogniskiem i polimorfizmem procesu zapalnego w nerkach. Istnieją 4 etapy rozwoju przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, w których dochodzi do szybkiego i wyraźnego uszkodzenia kanalików w porównaniu z kłębuszkami nerkowymi. W stadium I kłębuszki są nienaruszone, występuje równomierny zanik kanalików zbiorczych i rozlany naciek leukocytów w tkance śródmiąższowej. W stadium II dochodzi do hialinizacji poszczególnych kłębuszków nerkowych, nasilenia zaniku kanalików, zmniejszenia nacieku zapalnego tkanki śródmiąższowej i proliferacji tkanki łącznej. W stadium III umiera wiele kłębuszków nerkowych, większość kanalików jest gwałtownie rozszerzona; w stadium IV następuje śmierć większości kłębuszków kanalików, nerka zmniejsza się, zostaje zastąpiona tkanką bliznowatą. Wynik przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek zależy od obecności i stopnia naruszenia odpływu moczu z miedniczki nerkowej: przy prawidłowym oddawaniu moczu rozwija się nefroskleroza (pomarszczona nerka), przy zastoju moczu - roponercze. W przypadku obustronnego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek lub uszkodzenia pojedynczej nerki w stadium końcowym rozwija się przewlekła niewydolność nerek. Nadciśnienie nerkopochodne rozwija się u 7-38% pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek. W zależności od stopnia aktywności procesu zapalnego w nerkach w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek wyróżnia się aktywną fazę zapalenia, fazę utajoną i fazę remisji. Warianty przebiegu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek: utajone odmiedniczkowe zapalenie nerek, nawracające, anemiczne, nadciśnieniowe, azotemichesky.

Klinika. W przypadku przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek charakterystyczny jest niedobór ogólnych objawów klinicznych ze względu na powolny, powolny przebieg procesu zapalnego w tkance śródmiąższowej nerki. Choroba jest zwykle wykrywana kilka lat po zapaleniu pęcherza lub innym ostrym procesie w drogach moczowych podczas przypadkowego badania moczu lub podczas badania na kamicę moczową, nadciśnienie tętnicze, niewydolność nerek. Objawy ogólne przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek: gorączka podgorączkowa, ogólne osłabienie, zmęczenie, brak apetytu, nudności, wymioty, anemia, przebarwienia twarzy, suchość skóry, nadciśnienie tętnicze. Objawy miejscowe: ból pleców, zaburzenia oddawania moczu (wielomocz lub skąpomocz) i oddawania moczu (dyzuria, częstomocz itp.), zmiany w badaniach moczu: leukocyturia, bakteriomocz, białkomocz, krwiomocz. We wtórnym przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek objawy miejscowe są często wyrażane z powodu współistniejącej lub podstawowej choroby urologicznej (ból w odpowiedniej połowie dolnej części pleców, ból lub napadowy). W przypadku obustronnego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek pojawiają się różne objawy przewlekłej niewydolności nerek.

Diagnostyka. Duże znaczenie ma wykrywanie bakteriomoczu i leukocyturii, wykrywanie komórek Sternheimera-Malbina i aktywnych leukocytów w osadzie moczu. Ukryta leukocyturia jest wykrywana za pomocą testów prowokacyjnych (prednizolon, pirogenny).

Stosowane są immunologiczne metody diagnozowania przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, oparte na wykrywaniu autoprzeciwciał przeciwko antygenom nerkowym za pomocą reakcji wiązania dopełniacza i biernej reakcji hemaglutynacji. Miana przeciwciał przeciwnerkowych wzrastają wraz z zaostrzeniem przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Aby zdiagnozować przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek i określić aktywność procesu, ważne jest miano przeciwciał przeciwbakteryjnych, które w fazie aktywnego zapalenia wynosi więcej niż 1: 160. U pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek stwierdza się bardziej wyraźne naruszenie reabsorpcji kanalikowej w porównaniu do filtracji kłębuszkowej zgodnie z testami klirensu; naruszenie lub brak uwalniania indygokarminy podczas chromocystoskopii. Pionowe położenie nerki, a także zwiększenie jej wielkości i nierówne kontury można znaleźć na przeglądowym urogramie, tomogramie lub sonogramie dróg moczowych. Urografia wydalnicza, oprócz zmiany wielkości nerek i ich konturów, pozwala ustalić deformację miseczek i miednicy, naruszając ton górnych dróg moczowych. Na urogramach wydalniczych w początkowych stadiach przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek obserwuje się zmniejszenie stężenia i powolne uwalnianie substancji nieprzepuszczającej promieniowania przez dotkniętą nerkę. W późniejszych stadiach choroby obserwuje się deformację miseczek: stają się zaokrąglone, ze spłaszczonymi brodawkami i zwężonymi szyjkami.

Według znaków angiograficznych rozróżnia się 3 etapy przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Etap I charakteryzuje się zmniejszeniem liczby małych odgałęzień tętnic segmentowych aż do ich całkowitego zaniku; duże tętnice segmentowe są krótkie, stożkowo zwężone do obwodu, prawie nie mają odgałęzień, zjawisko to nazywane jest objawem „spalonego drzewa”.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek w stadium II charakteryzuje się rozproszonym zwężeniem łożyska tętniczego całej nerki, brak małych gałęzi tętnic międzypłatowych. Nefrogram ma nierówne kontury, substancja korowa jest niejednorodna, jej wymiary są zmniejszone.

W stadium III następuje gwałtowne zwężenie wszystkich naczyń nerki, ich deformacja i zmniejszenie liczby. Wielkość nerki jest znacznie zmniejszona, kontury są nierówne - pomarszczona nerka.

Metoda termografii odnotowuje wzrost temperatury w okolicy lędźwiowo-krzyżowej w obecności aktywnego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Renografia izotopowa pozwala określić stan funkcjonalny nerek, ich ukrwienie, funkcje kanalików. Skanowanie umożliwia uzyskanie obrazu wielkości i konturów nerek, identyfikację wielkoogniskowych defektów akumulacji substancji radioizotopowej w tkance nerkowej. Dynamiczna scyntygrafia nerek ujawnia również małe ogniska odmiedniczkowego zapalenia nerek w postaci zmniejszenia akumulacji aktywności, spowolnienia wydalania izotopu. Czasami wykonuje się biopsję nerki.

Diagnostyka różnicowa przeprowadzane z przewlekłym kłębuszkowym zapaleniem nerek, amyloidozą nerek, stwardnieniem kłębuszków nerkowych, gruźlicą nerek, martwiczym zapaleniem brodawek nerkowych, gąbczastą nerką, śródmiąższowym zapaleniem nerek, stwardnieniem nerek, hipoplazją nerek, wielotorbielowatością nerek.

Leczenie. Eliminacja ogniska infekcji w ciele: przewlekłe zapalenie migdałków, próchnica zębów, czyraczność, przewlekłe zaparcia. Jeśli przepływ moczu jest zaburzony, jego odpływ z nerki zostaje przywrócony. W przypadku jednostronnego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, niepoddającego się leczeniu lub odmiedniczkowo-nerkowego zmarszczenia jednej nerki, powikłanego nadciśnieniem tętniczym, wskazana jest nefrektomia. Długotrwałe leczenie przeciwbakteryjne odbywa się w przerywanych kursach zgodnie z naturą mikroflory. Antybiotyki na przemian z przyjmowaniem sulfonamidów, leków chemioterapeutycznych, pochodnych serii nitrofuranu. W takim przypadku konieczne jest przepisanie obfitego napoju alkalicznego, aby zapobiec krystalizacji leków w kanalikach. Sekwencyjne lub skojarzone podawanie leków przeciwdrobnoustrojowych przez 1,5-2 miesiące z reguły pozwala osiągnąć remisję kliniczną i laboratoryjną u większości pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek. W ciągu następnych 3-6 miesięcy po remisji stosuje się przerywaną terapię podtrzymującą lekami przeciwbakteryjnymi (kursy 10-dniowe raz w miesiącu). W przerwach między tymi cyklami zaleca się leczenie ziołami. Przy utrzymującej się długotrwałej remisji przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek (po 1-3 miesiącach leczenia podtrzymującego) nie przepisuje się środków przeciwbakteryjnych.

W ciągu roku od ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek i co najmniej 5 lat po zaostrzeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek przeprowadza się terapię przeciwnawrotową: przez pierwsze 7-10 dni każdego miesiąca, przyjmując uroseptyk (1 raz na noc w 1/4 dziennej dawki). Kolejne 20 dni to preparaty ziołowe (diuretyki, litolityki, antyseptyki, przeciwzapalne, wzmacniające ścianę naczyń, poprawiające skład witaminowy organizmu). Opłaty przypisane są na 3-6 miesięcy. Stosuje się również zabiegi fizjoterapeutyczne o działaniu przeciwzapalnym i wchłanialnym. W niektórych przypadkach rozwiązywane są kwestie chirurgicznej korekcji wad układu moczowego. Pacjenci z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek powinni spożywać wystarczającą ilość płynów i soli. Z diety wyklucza się pokarmy bogate w substancje ekstrakcyjne: przyprawy, marynaty, wędliny, kiełbasy, konserwy, przyprawy.

Prognoza zależy od pierwotnego lub wtórnego charakteru zmiany, intensywności leczenia, chorób współistniejących. Wyleczenie pierwotnego ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek występuje u 40-60%, pierwotnego przewlekłego - 25-35%. Rezultatem wczesnej diagnozy przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, długotrwałego i wytrwałego leczenia może być wyleczenie pacjenta i pełne przywrócenie zdolności do pracy. Ciężka praca fizyczna, chłodzenie, wilgoć, kontakt z substancjami nefrotoksycznymi są przeciwwskazane. W przypadku niewydolności nerek i ciężkiego zespołu nadciśnienia tętniczego pacjenci są przenoszeni na niepełnosprawność.

Obserwacja lekarska jest stała.

4. Ropień nerki

Ropień nerki - ograniczone ropne zapalenie, charakteryzujące się topnieniem tkanki nerkowej i tworzeniem jamy wypełnionej ropą, jest jedną z postaci ostrego ropnego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Etiologia. Ropień nerki powstaje w wyniku ropnego zrostu miąższu w nacieku zapalnym. W niektórych przypadkach w obwodzie ogniska ropienia rozwija się ziarninowanie, ograniczając je od zdrowych tkanek, w innych proces rozprzestrzenia się na otaczającą okołonerkową tkankę tłuszczową, prowadząc do rozwoju ropnego zapalenia paranerczy, w trzecim opróżnianie ropnia do miedniczek nerkowych, co prowadzi do wyleczenia.

Klinika zależy od obecności i stopnia naruszenia oddawania moczu. Temperatura ciała gwałtownie wzrasta, obserwuje się dreszcze, pot, ból głowy, wymioty, tętno i oddech stają się częstsze, wyraźna leukocytoza z przewagą neutrofilii. Brak hiperleukocytozy jest niekorzystnym objawem świadczącym o obniżonej reaktywności organizmu.

Diagnostyka. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania palpacyjnego powiększonej, bolesnej nerki, pozytywnego objawu Pasternatsky'ego, obecności bakteriomoczu i ropomoczu, co może mieć znaczenie, gdy ropień wdziera się do miedniczki nerkowej. Na obrazie poglądowym nerek widoczny jest wzrost wielkości nerki i uwypuklenie jej zewnętrznego obrysu w okolicy umiejscowienia ropnia, w urografii wydalniczej - ograniczenie ruchomości nerki na wysokości wdechu i po wydechu, deformacja lub amputacja kielichów nerkowych, ucisk miedniczek nerkowych.

Na pielogramie wstecznym, oprócz wskazanych objawów, gdy ropa przedostaje się do miedniczki nerkowej, określa się dodatkowe cienie w wyniku wypełnienia jamy ropnia płynem nieprzepuszczającym promieni rentgenowskich. Na scyntygramach izotopowych ujawnia się beznaczyniowa formacja objętościowa, na echogramach - wnęka w strefie ropnia nerki.

Leczenie chirurgiczne: dekapsulacja nerki, otwarcie ropnia, drenaż jamy; z naruszeniem oddawania moczu operację kończy się pyelo- lub nefrostomią.

Znaczące zmiany w miąższu są wskazaniem do usunięcia nerki.

Jednocześnie prowadzona jest terapia antybakteryjna, detoksykująca.

5. Karbunkuł nerkowy

Karbunkuł nerkowy jest jedną z postaci ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek, w którym patologiczny proces ropno-martwiczy rozwija się w ograniczonym obszarze warstwy korowej nerki.

Etiologia i patogeneza. Najczęściej karbunkuł nerki występuje z powodu zablokowania dużego naczynia końcowego nerki przez zator drobnoustrojowy, który przeniknął z ogniska stanu zapalnego do organizmu (czyrak, karbunkuł, zapalenie sutka, zapalenie kości i szpiku itp.) Z przepływem krwi . Jednocześnie krążenie krwi jest zaburzone w ograniczonym obszarze warstwy korowej nerki, co prowadzi do jej niedokrwienia i martwicy, a następnie przeniknięte tu mikroorganizmy powodują proces ropno-zapalny. Karbunkuł może również rozwinąć się w wyniku zrostu małych krost w apostematycznym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, ucisku końcowego naczynia warstwy korowej nerki przez naciek ropno-zapalny. Karbunkuł może być pojedynczy lub wielokrotny, ma inny rozmiar, częściej jest zlokalizowany w warstwie korowej nerki, ale czasami rozciąga się również do rdzenia. Karbunkuł unosi się ponad powierzchnię nerki, zawiera dużą liczbę małych krost.

W późniejszych stadiach dochodzi do ropnej fuzji karbunku. Proces zapalny w tkance okołonerkowej może ograniczać się do nacieku leukocytów, ale może prowadzić do jego ropnej fuzji. Przy korzystnym przebiegu naciek ulega resorpcji, tworząc na jego miejscu tkankę łączną.

Klinika. Objawy karbunkułu nerki są podobne do obrazu klinicznego innych postaci ropnego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Główne objawy to ostre ogólne osłabienie, bladość skóry, wysoka gorączkowa temperatura ciała z ogromnymi dreszczami i obfitymi potami, oliguria i spadek ciśnienia krwi. Objawy miejscowe: napięcie mięśni przedniej ściany brzucha i dolnej części pleców, ostro pozytywny objaw Pasternatsky'ego, czasami powiększona i bolesna nerka jest wyraźnie wyczuwalna palpacyjnie, ale te miejscowe objawy nie zawsze są wykrywane. Występuje wysoka leukocytoza z przesunięciem formuły leukocytów w lewo.

Diagnostyka. Diagnoza jest trudna ze względu na fakt, że przy pojedynczym karbunkule nerki funkcja chorej nerki nie jest zaburzona przez długi czas i nie ma zmian w moczu. Najcenniejsze w diagnostyce karbunkułu nerki są rentgenowskie, izotopowe i ultradźwiękowe metody badawcze. Na obrazie poglądowym układu moczowego widać powiększenie odcinka nerki, ogniskowe uwypuklenie jej obrysu zewnętrznego oraz zanik obrysu mięśnia lędźwiowego po stronie zmiany. Urogramy wydalnicze lub pielogramy wsteczne pokazują albo ucisk kielichów lub miednicy, albo amputację jednego lub więcej kielichów. Na arteriogramach nerkowych w fazie tętniczej określa się obszar jałowy w warstwie korowej nerki, a na nefrogramie - defekt obrazu w kształcie klina. Ze względu na przewagę ogólnych objawów procesu zakaźnego, guzek nerki można pomylić z chorobą zakaźną, czasem z guzem miąższu nerki, ropieniem pojedynczej torbieli nerki i ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego.

Leczenie. Prowadzona jest masowa antybiotykoterapia, ale nie może ona doprowadzić do wyleczenia, ponieważ leki nie wchodzą do zmiany z powodu naruszenia krążenia krwi w karbunkule nerki. W pierwszych 2-3 dniach choroby przeprowadza się leczenie chirurgiczne - dekapsulację nerki, wycięcie karbunkułu i drenaż tkanki okołonerkowej. Jednocześnie przywróć zaburzony przepływ moczu. Przy mnogich karbunkułach nerki, które zniszczyły cały miąższ, oraz funkcjonującej nerce przeciwległej wskazana jest nefrektomia, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku i starczych.

profilaktyka zapewnione przez terminowość rozpoczętej racjonalnej terapii ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek, a także procesów ropnozapalnych o różnej lokalizacji.

Prognoza. Prognoza zależy od terminowości interwencji chirurgicznej. Opóźnienie może prowadzić do śmierci i sepsy. Dzięki szybkiej operacji rokowanie jest korzystne.

6. Apostematyczne odmiedniczkowe zapalenie nerek

Odmiedniczkowe zapalenie nerek apostematowe - ropienie miąższu nerek z rozwojem wielu małych krost (apostemów) jest jednym z późnych etapów ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Etiologia i patogeneza. Niezależnie od umiejscowienia pierwotnego ogniska ropnego w organizmie, infekcja przenika do nerek drogą krwiopochodną. Nacieki zapalne rozprzestrzeniają się wzdłuż tkanki śródmiąższowej okołożylnej, docierając do powierzchni nerki w przestrzeni podtorebkowej. Prowadzi to do pojawienia się krost na powierzchni nerki. Jednostronne apostematyczne odmiedniczkowe zapalenie nerek występuje w wyniku niedrożności górnych dróg moczowych. Nerka dotknięta apostematycznym odmiedniczkowym zapaleniem nerek jest powiększona, zastojowo-obrzękowa, przez włóknistą torebkę widać dużą liczbę małych krost; wraz z postępem apostematycznego odmiedniczkowego zapalenia nerek krosty łączą się, tworząc ropień lub karbunkuł; gdy proces rozprzestrzenia się na tkankę okołonerkową, rozwija się ropne zapalenie paranerkowe.

Klinika choroba zależy od obecności i stopnia naruszenia oddawania moczu. Charakteryzuje się ogólnym osłabieniem, bólem całego ciała, utratą apetytu, nudnościami, czasami wymiotami, suchością języka, szybkim tętnem odpowiadającym temperaturze ciała, oszałamiającymi dreszczami, po których następuje gorączka do 39-40 °C i obfite poty, ból w okolicy nerek ; występują objawy podrażnienia otrzewnej, napięcie mięśni przedniej ściany brzucha. Możliwe jest wystąpienie wysiękowego zapalenia opłucnej, jeśli infekcja rozprzestrzenia się przez układ limfatyczny. Stan pacjenta jest ciężki, w późniejszych stadiach upośledzona jest funkcja nerek, rozwija się zespół nerkowo-wątrobowy z żółtaczką.

Diagnostyka. Rozpoznanie potwierdzają dane laboratoryjne i radiologiczne: wysoka leukocytoza krwi z przesunięciem formuły leukocytów w lewo, bakteriomocz, leukocyturia. Ogólny urogram ujawnia skrzywienie kręgosłupa w kierunku choroby i brak cienia mięśnia lędźwiowego po tej stronie. Nerki są powiększone. W przypadku zajęcia górnego odcinka nerki określa się wysięk do jamy opłucnej. Urografia wydalnicza podczas oddychania pacjenta lub na wysokości wdechu i wydechu określa ograniczenie ruchomości zajętej nerki, jej funkcja jest zmniejszona. W późniejszym stadium apostematowego odmiedniczkowego zapalenia nerek i z naruszeniem odpływu moczu objawy te są bardziej wyraźne, funkcja zaatakowanej nerki jest poważnie zaburzona, wykrywa się znaczną bakteriomocz i leukocyturię. Naruszenie funkcji zajętej nerki można ustalić za pomocą urografii wydalniczej i chromocystoskopii. Na renogramach dochodzi do naruszenia unaczynienia, wydzielania i wydalania. Diagnozę różnicową przeprowadza się w przypadku chorób zakaźnych, ostrego zapalenia trzustki, ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego, wyrostka robaczkowego zlokalizowanego za kątnicą.

Leczenie. Leczenie operacyjne polega na decapsulacji nerki, otwarciu ropni, drenażu przestrzeni okołonerkowej, aw przypadku upośledzonego oddawania moczu miedniczki nerkowej poprzez nałożenie pyelo- lub nefrostomii. W niektórych przypadkach konieczne staje się usunięcie chorej nerki. Stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania, sulfonamidy, nitrofurany. Zmienia się antybiotyki, stosuje się terapię infuzyjną, terapię witaminową, leki przeciwbólowe, przeciwskurczowe. Przydatny jest również sok żurawinowy, wywar z babki lancetowatej, skrzyp polny, ekstrakt z eleutherococcus.

Badanie kliniczne pacjentów po apostematycznym zapaleniu nerek ogranicza się do monitorowania funkcji pozostałej nerki, jeśli pacjent przeszedł nefrektomię.

Leczenie przeprowadza się również po wypisaniu pacjenta przez 4-6 miesięcy.

Prognoza zawsze poważne ze względu na wysoką śmiertelność, sięgającą 5-10%, a następnie rozwój przewlekłego procesu zapalnego w nerkach.

7. Zakaźny wstrząs toksyczny

Wstrząs infekcyjno-toksyczny to stan niewydolności krążenia spowodowany nagłym, masowym działaniem toksyn bakteryjnych na organizm pacjenta.

Etiologia. Proces ten rozwija się w wyniku wprowadzenia do krwioobiegu dużej liczby różnych mikroorganizmów tworzących endotoksynę. Wstrząs bakteriemiczny poprzedza pojawienie się ogniska ropnego w narządach moczowo-płciowych (odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie gruczołu krokowego), częściej w średnim lub starszym wieku, zwłaszcza u osób ze współistniejącymi chorobami osłabiającymi organizm (cukrzyca, krążeniowo-oddechowe, wątrobowe, nerkowe). niewydolność). W wyniku refluksu miedniczno-nerkowego do krwi dostaje się ogromna liczba drobnoustrojów i endotoksyny drobnoustrojowej. Oddziaływanie endotoksyny na ścianę naczyń i organizm pacjenta prowadzi do wstrząsu z hipowolemią, obniżeniem ciśnienia krwi, ciężkim zatruciem, któremu często towarzyszy ostra niewydolność nerek.

Klinika. Objawy: oszałamiające dreszcze, gorączka o charakterze gorączkowym, spadek ciśnienia krwi. Pacjent jest blady, pokryty zimnym potem, tętno jest częste, słabe, ciśnienie tętnicze jest niskie, krążąca krew jest pogrubiona, stwierdza się hiperglikemię, dysproteinemię, dielektrolitemię, kwasicę, azotemię. Etapy wstrząsu bakteriemii u pacjentów urologicznych: wczesny (zwiastunowy), zaawansowany i nieodwracalny. Pierwszy etap obserwuje się pierwszego dnia po prowokującym momencie i charakteryzuje się nieznacznym pogorszeniem stanu (dreszcze, gorączka, umiarkowany spadek ciśnienia krwi). Drugi etap występuje w pierwszych godzinach lub pierwszego dnia i charakteryzuje się zapaścią, dreszczami, gorączką i gwałtownym pogorszeniem stanu. Trzeci etap charakteryzuje się ciężką niewydolnością sercowo-naczyniową i nerkową. Śmiertelność - 40-50%.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym danych laboratoryjnych (wzrost liczby leukocytów we krwi z przesunięciem formuły leukocytów w lewo, wzrost hematokrytu, niewielka liczba płytek krwi, wzrost liczby erytrocyty i hemoglobina). O postępie wstrząsu świadczy hiperglikemia, dysproteinemia, dysselektrolitemia, hiperazotemia. Wykonuje się posiewy krwi i moczu.

Leczenie powinna być intensywna, konieczna jest masowa antybiotykoterapia, a przy zamkniętym ognisku zapalnym jego doraźny drenaż chirurgiczny. W ostrym odmiedniczkowym zapaleniu nerek i niedrożności moczowodu należy pilnie wykonać cewnikowanie moczowodu; jeśli niemożliwe jest przejście cewnika powyżej przeszkody, wówczas wskazana jest pilna dekapsulacja nerki, nefrostomia. Terapia infuzyjna obejmuje transfuzję osocza, płyny zastępujące osocze, leki wazopresyjne, przepisuje się kortykosteroidy, koryguje równowagę kwasowo-zasadową i elektrolitową.

Zapobieganie. Terminowe rozpoczęcie leczenia chorób ropno-zapalnych narządów moczowo-płciowych, awaryjny drenaż zamkniętych ognisk ropnych, właściwe postępowanie w okresie pooperacyjnym.

Prognoza. Rokowanie jest stosunkowo korzystne tylko wtedy, gdy niezbędne środki zostaną podjęte na wczesnym etapie wstrząsu bakteriemicznego, w innych przypadkach rokowanie jest często złe.

8. Zapalenie paranerkowe

Paranephritis - zapalenie tkanki okołonerkowej.

Etiologia. Czynnikami sprawczymi są częściej gronkowiec złocisty, E. coli, pneumokoki, prątki gruźlicy. Pierwotne zapalenie paranerczy występuje w wyniku krwiopochodnego rozprzestrzeniania się infekcji z ogniska - czyraka, karbunkułu, panaritium, zapalenia migdałków. Czynnik przyczyniający się - uraz okolicy lędźwiowej. Wtórne zapalenie nerek jest głównie powikłaniem ropnego procesu zapalnego w nerkach (ropień, karbunkuł, ropień kamicy i gruźlicy), w tkance zaotrzewnowej, narządach jamy brzusznej (ropne zapalenie wyrostka robaczkowego, ropień wątroby). Infekcja wnika do tkanki okołonerkowej drogą krwiopochodną, ​​limfogenną, kontaktową.

Paranephritis ma przebieg ostry lub przewlekły. W ostrym zapaleniu paranerkowym początkowo obserwuje się obrzęk i naciek komórkowy, które później ulegają regresji lub ropnemu połączeniu tkanki tłuszczowej z powstaniem ropnia (ropne zapalenie paranerkowe).

Być może rozwój całkowitego zapalenia paranefr. Ropne ognisko z tkanki okołonerkowej może przedostać się do jamy brzusznej, jelit, pęcherza, jamy opłucnej, pod skórą okolicy lędźwiowej, zejść do okolicy biodrowej, przedniej powierzchni uda. Przewlekłe zapalenie paranefr w wyniku ostrej lub początkowej choroby nabiera przewlekłego przebiegu. Przewlekłe zapalenie paranerkowe kończy się stwardnieniem tkanki tłuszczowej lub proliferacją zmienionej tkanki tłuszczowej.

Klinika. Ostre zapalenie paranefr zaczyna się od nagłego wzrostu temperatury do 38-40 ° C, któremu towarzyszą dreszcze, temperatura jest początkowo stała, a następnie gorączkowa. Ból w okolicy lędźwiowej pojawia się 1-3 dni po wystąpieniu choroby, rozprzestrzenia się do przodu i w dół do okolicy ud; ich intensywność wzrasta wraz z ruchem, zwłaszcza przy prostowaniu nogi, tak więc noga po stronie zmiany jest zgięta w stawie kolanowym i biodrowym, lekko doprowadzona do brzucha. Stan pacjenta jest zwykle ciężki: ogólne osłabienie, silne zatrucie, suchość języka, szybki puls w zależności od temperatury ciała. W przyszłości występuje skrzywienie kręgosłupa w kierunku przeciwnym do zmiany, gładkość konturów talii; skóra okolicy lędźwiowej jest nacieczona, obrzęknięta, naciek jest wyczuwalny w okolicy lędźwiowej o rozmytych konturach. W ostrym wtórnym paranephritis choroba charakteryzuje się objawami choroby, która spowodowała paranephritis. Przewlekłe zapalenie paranefr objawia się bólem w dolnej części pleców, objawami wtórnej rwy kulszowej. Wyczuwalna gęsta formacja bulwiasta, przypominająca guz nerki.

Diagnostyka. Rozpoznanie ostrego zapalenia paranerczy jest dość trudne przed pojawieniem się miejscowych objawów choroby. Najważniejsze cechy diagnostyczne: ból dolnego odcinka kręgosłupa nasilający się przy ruchu, pastowatość i przekrwienie skóry w okolicy lędźwiowej, płaskość talii, charakterystyczne ułożenie kończyny, nieruchomy naciek w okolicy lędźwiowej, gorączka skóry dolnego odcinka kręgosłupa, wysoka leukocytoza, przyspieszony OB, niedokrwistość. Jeśli nerki nie są dotknięte, zmiany w badaniach moczu nie są wykrywane. Jeśli początkowy proces ropny był zlokalizowany w nerce, wykrywa się ropomocz, bakteriomocz. W RTG klatki piersiowej z wtórnym zapaleniem paranerczy stwierdza się ograniczoną ruchomość kopuły przepony, współistniejące zapalenie opłucnej. Na urogramie ankietowym - skrzywienie kręgosłupa lub brak konturów mięśnia lędźwiowego. Na urogramach wydalniczych i pielogramie wstecznym w pierwotnym zapaleniu nerek - przemieszczenie nerki, brak lub ostre ograniczenie ruchomości nerki po stronie zapalenia przynerczy podczas oddychania przez pacjenta. W przypadku wtórnego zapalenia paranerczy stwierdza się objawy charakterystyczne dla pierwotnej choroby. Informacyjny do diagnozy tomografii komputerowej, USG.

Diagnostyka różnicowa. Zapalenie paranerkowe należy różnicować z roponerczem i guzem nerki.

Leczenie konserwatywny i operacyjny. We wczesnym stadium choroby wskazane są antybiotyki o szerokim spektrum działania, przeprowadza się leczenie wzmacniające i objawowe: wlew dożylny roztworów, witamin, leków nasercowych, leków przeciwbólowych; dietoterapia, fizjoterapia. Kiedy powstaje ropień, wykonuje się lumbotomię i drenaż jamy ropnia. W przewlekłym zapaleniu nerek leczenie przy braku roponercza i otorbionych ropni jest zachowawcze: antybiotyki, podawanie parafiny i borowiny, diatermia.

Zapobieganie. Aktualność środków terapeutycznych w procesach zapalnych w nerkach, narządach jamy brzusznej i przestrzeni zaotrzewnowej.

Prognoza w ostrym zapaleniu paranerkowym z wczesną diagnozą i wczesnym leczeniem jest korzystne, przywracana jest zdolność do pracy. W przewlekłym paranephritis rokowanie zależy od stopnia upośledzenia urodynamiki i funkcji nerek, zdolność do pracy jest zmniejszona, zwłaszcza po nefrektomii.

9. Zapalenie pęcherza moczowego

Zapalenie pęcherza moczowego to zapalenie błony śluzowej pęcherza moczowego, najczęstsza choroba dróg moczowych.

Etiologia. Infekcja wywoływana jest przez Escherichia coli lub patogenny Staphylococcus aureus, u kobiet ze względu na cechy anatomiczne rozwija się znacznie częściej, ponieważ dominuje infekcja wstępująca. Niebakteryjne zapalenie pęcherza jest możliwe w przypadku stanów alergicznych, powikłań terapii lekowej. W przypadku infekcji adenowirusowych rozwija się krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego.

Hipotermia, sytuacje stresowe, osłabienie organizmu predysponują do zachorowania. Infekcja dostaje się do pęcherza zstępując z nerek, wstępując przez cewkę moczową, krwiopochodna lub kontaktowa. Istnieje ostre i przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego.

Klinika. Ból w podbrzuszu, rozprzestrzeniający się do krocza, narządów płciowych, nagląca potrzeba oddawania moczu, częste oddawanie moczu ze skurczami. Pacjenci często nie zatrzymują moczu, snu, apetytu są zaburzone, drażliwość, pojawia się osłabienie, temperatura ciała jest normalna. Ostre zjawiska trwają 4-7 dni. Przebieg: od łagodnych postaci (poprawa po 3-5 dniach) do ciężkich postaci z ciężkim zatruciem.

Diagnostyka. Rozpoznanie stawia się na podstawie dolegliwości, wydalania mętnego moczu, czasami ze skrzepami krwi, białkomoczem, leukocyturią, bakteriomoczem, nabłonkiem płaskonabłonkowym, erytrocytami. Podczas wysiewu moczu następuje wzrost mikroflory. Badanie sterylnym cewnikiem trzech porcji moczu pobranych z pęcherza czasami pomaga wykluczyć podczas badania choroby zapalne zewnętrznych narządów płciowych.

Endoskopia jest przeciwwskazana.

Zaburzenia dysuryczne mogą być objawem zapalenia wyrostka robaczkowego za kątnicy lub miednicy w połączeniu z częstymi luźnymi stolcami; badanie cyfrowe ujawnia ostro bolesny naciek po prawej stronie.

Leczenie. W ostrym zapaleniu pęcherza zaleca się leżenie w łóżku, kąpiele z ciepłym roztworem furacyliny lub wywaru z rumianku, fizjoterapię UHF, terapię mikrofalową i dużo płynów; dieta wyklucza pikantne substancje. Antybiotyki o szerokim spektrum działania w połączeniu z nitrofuranami, sulfonamidami; z silnym bólem - baralgin, świece z papaweryną.

Prognoza korzystny w ostrym zapaleniu pęcherza i odpowiednim leczeniu: ulga po 1-2 tygodniach.

10. Przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego

Przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego jest chorobą wtórną, która wikła przebieg kamicy moczowej, gruźlicy nerek i chorób prostaty.

Klinika. Ból w podbrzuszu, częste oddawanie moczu z bólem, potrzeba oddawania moczu, ropa w moczu.

Diagnostyka. Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, analizy moczu, cystoskopii, badania rentgenowskiego. U kobiet dodatkowo bada się narządy płciowe, u mężczyzn - gruczoł krokowy. W gruźlicy obserwuje się małą pojemność pęcherza.

Diagnostyka różnicowa. Różnicuj z neurogennymi chorobami pęcherza moczowego, cystalgią.

Leczenie. Ustal przyczynę choroby, aby przepisać leczenie. Terapię antybakteryjną prowadzi się w połączeniu z nitrofuranami, sulfonamidami. Pęcherz myje się ciepłymi roztworami środków aseptycznych. Zapalenie pęcherza Trichomonas leczy się równolegle z zapaleniem jelita grubego.

Prognoza zależy od choroby podstawowej, zdolność do pracy jest zmniejszona, ciężka praca fizyczna jest przeciwwskazana, praca w chłodniach, w przedsiębiorstwach chemicznych.

11. Zapalenie cewki moczowej

Zapalenie cewki moczowej - zapalenie cewki moczowej, zakaźne lub niezakaźne.

Etiologia. Zakaźne zapalenie cewki moczowej dzieli się na weneryczne (rzeżączka, rzęsistki, wirusowe) i nieweneryczne (gronkowce, paciorkowce, paciorkowce). Patogeny wnikają do błony śluzowej cewki moczowej drogą krwiopochodną lub moczopędną w przypadku choroby nerek lub zapalenia żołędzi i napletka. Niezakaźne zapalenie cewki moczowej występuje, gdy jest podrażnione chemikaliami, środkami antykoncepcyjnymi i ciałami obcymi. Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej może rozpocząć się ostro, ospale i utajone.

Klinika. Ból podczas oddawania moczu, pieczenie, ropne wydzielanie z cewki moczowej. Przy ospałym przebiegu objawy te występują po stosunku, piciu alkoholu i pikantnych potraw. Przy ukrytym kursie nie ma żadnych skarg. Okresowo stan zapalny w cewce moczowej pogarsza się i objawia się objawami ostrego zapalenia cewki moczowej. Z długim przebiegiem proces rozciąga się na tył cewki moczowej, gruczoł krokowy i najądrza. W przypadku wirusowego zapalenia cewki moczowej wpływa również na spojówki oczu i stawów.

Diagnostyka. Rozpoznanie zapalenia cewki moczowej opiera się na dolegliwościach pacjenta, wynikach badania ujścia zewnętrznego cewki moczowej (przekrwienie błony śluzowej, wydzielina ropna), badania moczu (nitki zapalne cewki moczowej, leukocytoza), mikroskopii oraz wyniki wysiewu wydzieliny z cewki moczowej.

Diagnostyka różnicowa. Różnicować z zapaleniem cewki moczowej wywołanym przez rzeżączkę i rzęsistkowicę, podstawą diagnostyki różnicowej jest badanie bakteriologiczne ropy, wymazów i zeskrobin z błony śluzowej cewki moczowej, ureteroskopia.

Leczenie zapalenie cewki moczowej rozpoczyna się po dokładnym badaniu mikroskopowym i bakteriologicznym moczu i wydzielinie z cewki moczowej. W przypadku ostrego zapalenia cewki moczowej skuteczne są antybiotyki o szerokim spektrum działania; antybiotyki łączy się z sulfonamidami. Przebieg leczenia trwa 5-7 dni, w tym czasie stosunek płciowy jest wykluczony, zalecana jest dieta mleczna i warzywna. Zaleca się obfite picie, zabronione jest spożywanie napojów alkoholowych. Przy przedwczesnym i nieregularnym leczeniu ostre zapalenie cewki moczowej może przekształcić się w przewlekłe. Leczenie przewlekłego zapalenia cewki moczowej polega na przepisaniu antybiotykoterapii ze zmianą leków co 5-7 dni, leczeniu miejscowym mającym na celu wyeliminowanie ognisk zapalnych w błonie śluzowej i warstwie podśluzówkowej, nawadnianiu cewki moczowej środkami aseptycznymi, olejem rybim, olejem z rokitnika i olejek różany.

profilaktyka polega na wykluczeniu swobodnego współżycia seksualnego i przestrzeganiu zasad higieny.

Prognoza korzystne dla ostrego zapalenia cewki moczowej, z przewlekłym stanem zapalnym, funkcja rozrodcza może być upośledzona, może rozwinąć się impotencja z powodu przejścia stanu zapalnego do narządów płciowych.

12. Zwężenie cewki moczowej

Zwężenie cewki moczowej to trwałe zwężenie jej światła w wyniku wymiany tkanki bliznowatej, występują zwężenia wrodzone i nabyte.

Etiologia. Najczęstszymi przyczynami są choroby zapalne (najczęściej rzeżączka), owrzodzenia, urazy chemiczne, urazowe. Zwężenia o charakterze zapalnym są często mnogie i zlokalizowane są w części wiszącej lub bulwiastej cewki moczowej. Zwężenia zapalne są elastyczne, w przeciwieństwie do szorstkich zwężeń bliznowatych, które znajdują się w błoniastych i bulwiastych częściach cewki moczowej. Zwykle zwężenie cewki moczowej ma niewielką długość (2-3 cm), światło zwężenia jest inne; stopniowo powyżej cewki moczowej powstaje rozszerzenie w wyniku ciśnienia i zastoju moczu podczas oddawania moczu. Trwałe zatrzymanie moczu prowadzi do zapalenia cewki moczowej, kamieni cewki moczowej, a nawet przetok moczowych, które otwierają się do krocza lub moszny.

Klinika. W początkowym, kilkutygodniowym okresie nadal nie można wykryć anatomicznego zwężenia światła i nie ma objawów klinicznych; w drugim okresie zmienia się grubość i kształt strumienia moczu, zmniejsza się jego siła, zwiększa się czas trwania i częstotliwość oddawania moczu. Jeśli krótkie i wąskie zwężenie znajduje się w przedniej części cewki moczowej, strumień moczu jest cienki, ale silny; jeśli zwężenie znajduje się w tylnej części cewki moczowej, strumień moczu gęstnieje, ale traci siłę i staje się powolny; przy dużej długości zwężenia strumień moczu jest słaby, nie zatacza łuku, opada pionowo u stóp pacjenta, czasami jest wydalany w postaci kropli. Stopniowo wszystkie objawy postępują, okresowo łączą się gorączka i bóle w cewce moczowej. Może wystąpić zapalenie najądrza, zapalenie jąder, zapalenie gruczołu krokowego, bolesny wytrysk, hipospermia. W trzecim okresie, kiedy zwężenie cewki moczowej osiąga skrajne nasilenie, wszystkie te objawy ulegają nasileniu. Aby opróżnić pęcherz, pacjent musi napiąć prasę brzuszną, przyjąć nietypową pozycję. Stopniowo ton mięśni pęcherza, wcześniej przerostowych kompensacyjnych, słabnie, pęcherz nie jest całkowicie opróżniony. Może wystąpić ostre zatrzymanie moczu, a następnie paradoksalne niedokrwienie. Zaburzona dynamika górnych dróg moczowych przyczynia się do rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek, czasem kamieni nerkowych.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na historii (uraz, zapalenie cewki moczowej); określić położenie, kaliber i długość zwężenia za pomocą wózka; najcenniejsza w diagnozie jest uretrografia.

Leczenie instrumentalny (bougienage) lub operacyjny. Bougienage łączy się z terapią wchłanialną (ekstrakt z aloesu, ciało szkliste, preparaty hialuronidazy). Interwencja chirurgiczna składa się z uretrotomii i szeregu innych operacji.

Prognoza z terminową, prawidłowo dobraną metodą leczenia, korzystną; nawrót zwężenia nawet po operacjach obserwuje się u 8-10%, po bougienage - częściej. Pacjenci objęci są obserwacją ambulatoryjną.

13. Ostre zapalenie gruczołu krokowego

Zapalenie gruczołu krokowego to zapalenie gruczołu krokowego, które można łączyć ze zmianą zapalną tylnej części cewki moczowej, guzkiem nasiennym i pęcherzykami nasiennymi. Najczęściej obserwuje się go w wieku 30-50 lat. Zgodnie z kursem rozróżnia się ostre i przewlekłe.

Etiologia ostre zapalenie gruczołu krokowego: każdy drobnoustrój ropotwórczy (gronkowiec), dostający się do gruczołu krokowego, może wywołać w nim proces zapalny. Sposoby infekcji w gruczole - krwiopochodne (po chorobach zakaźnych i ropnych), limfogenne (z procesami zapalnymi w odbytnicy), kanalikowe (z tyłu cewki moczowej). Hipotermia przyczynia się do rozwoju zapalenia gruczołu krokowego. W zależności od stadium choroby wyróżnia się nieżytowe, pęcherzykowe i miąższowe ostre zapalenie gruczołu krokowego. Ropne uszkodzenie mieszków włosowych i błonnika może doprowadzić do ich zniszczenia i powstania ropnia, który czasami samoistnie otwiera się do cewki moczowej, odbytnicy, krocza i prowadzi do ropowicy miednicy. W przypadku miąższowego zapalenia gruczołu krokowego, w zaawansowanych przypadkach, paraproctitis i paracystitis, może rozwinąć się posocznica.

Klinika. Nieżytowe zapalenie gruczołu krokowego może charakteryzować się częstomoczem, zwłaszcza nocnym, bólem krocza, kości krzyżowej i często bólem pod koniec oddawania moczu. Przy pęcherzykowym zapaleniu gruczołu krokowego ból w kroczu i kości krzyżowej jest bardziej intensywny, nasilany podczas wypróżniania, promieniujący do odbytu, występują trudności w oddawaniu moczu, strumień moczu jest rzadki, rzadko zatrzymanie moczu. Temperatura ciała od stanu podgorączkowego do 38°C. Miąższowe zapalenie gruczołu krokowego występuje z objawami ogólnego zatrucia (osłabienie, utrata apetytu, nudności, wymioty, osłabienie); temperatura ciała wzrasta do 38-40 ° C, okresowo występują dreszcze; dyzuria występuje w dzień iw nocy; ból w kroczu intensywny, pulsujący; często obserwuje się ostre zatrzymanie moczu; akt wypróżnienia jest trudny. Kiedy pojawia się ropień prostaty, wszystkie objawy stają się bardziej intensywne. Jeśli ropień otworzy się samoistnie, stan pacjenta znacznie się poprawi.

Diagnostyka. Rozpoznanie ostrego zapalenia gruczołu krokowego stawia się na podstawie objawów, badania palpacyjnego gruczołu krokowego przez odbytnicę, badania moczu i krwi. W postaci nieżytowej gruczoł prawie nie jest powiększony i tylko nieznacznie wrażliwy na badanie palpacyjne. Gdy pęcherzykowy - umiarkowanie powiększony, wyraźnie bolesny, zwiększona gęstość w niektórych obszarach o nierównych konturach. W przypadku miąższu - ostro napięta i bolesna, gęsta konsystencja, bruzda podłużna jest często wygładzona. W przypadku ropnia określa się fluktuację. Po badaniu palpacyjnym i wydzielinie do cewki moczowej określa się obszary zmiękczenia. W badaniach moczu w drugiej porcji stwierdza się dużą liczbę nitek ropnych, leukocyturię, bardziej znaczącą w ostatnich porcjach, zmiany zapalne we krwi (leukocytoza z przesunięciem kłucia formuły).

Leczenie. Leżenie w łóżku, antybiotyki o szerokim spektrum działania, sulfonamidy, leki przeciwbólowe, zaparcia - środki przeczyszczające. Lokalnie: ciepłe kąpiele nasiadowe w temperaturze 38-40 ° C przez 10-15 minut i mikroklystry w temperaturze 39-40 ° C z 1 szklanki naparu z rumianku z dodatkiem 1-2% roztworu nowokainy, bulionu z szałwii 3-4 razy dziennie. Płyn powoli wstrzykuje się do odbytnicy, gdzie pozostawia się go tak długo, jak to możliwe. Pacjent powinien przyjąć pozycję półsiedzącą lub półleżącą (pacjent leży na łóżku, podkładając pod głowę i plecy poduszki). Przy wyraźnym bólu i dyzurii można wykonać paraprostatyczną blokadę nowokainy. Dieta jest mleczno-wegetariańska, obfita w napój. W przypadku ropnia gruczołu krokowego pokazano jego otwarcie przez krocze lub odbytnicę i drenaż.

Zapobieganie. Unikaj hipotermii (siedzenie na zimnym podłożu, pływanie w zimnej wodzie), prowadź aktywny, mobilny tryb życia. Zapobieganie powikłaniom ostrego zapalenia gruczołu krokowego - długotrwałe leczenie z kontrolą wydzielania gruczołu krokowego 2-3 tygodnie po ustąpieniu procesu zapalnego; przestrzeganie diety i regularność aktywności seksualnej.

Prognoza korzystny w ostrym nieżytowym i grudkowym zapaleniu gruczołu krokowego. Terminowe leczenie zapewnia całkowitą eliminację procesu zapalnego w ciągu 10-14 dni. Wyeliminowanie miąższowego zapalenia gruczołu krokowego zajmuje co najmniej 3-4 tygodnie; ta forma zapalenia gruczołu krokowego często staje się przewlekła i może być powikłana zaburzeniami w obrębie narządów płciowych, aż do całkowitej aspermii, jeśli proces zapalny dotyczy przewodów wytryskowych.

14. Ropień prostaty

Ropień prostaty jest powikłaniem ostrego zapalenia gruczołu krokowego.

Etiologia. Do gruczołu przenikają bakterie ropne, szczególnie często gronkowce. Choroba rozwija się przy niewystarczającym leczeniu ostrego zapalenia gruczołu krokowego w wyniku ropnej fuzji pęcherzyków prostaty, łączenie ropnych ognisk prowadzi do powstania ropnia.

Klinika. Występują objawy ogólne (okropne dreszcze, gorączka o charakterze gorączkowym, lanie potu, tachykardia, przyspieszony oddech, ból głowy, ogólne złe samopoczucie, leukocytoza z przesunięciem formuły w lewo). Miejscowe objawy - ostry ból w odbycie, kroczu i powyżej łona, częste i trudne oddawanie moczu i kału, terminalny krwiomocz, często ropomocz, który gwałtownie wzrasta, gdy ropień wdziera się do cewki moczowej. Spontaniczne otwarcie ropnia stercza jest możliwe nie tylko w cewce moczowej, ale także w odbytnicy, pęcherzu moczowym, rzadziej w jamie brzusznej. W takim przypadku stan pacjenta znacznie się poprawia. W większości przypadków choroba rozwija się w ciągu 7-10 dni.

Diagnostyka. Diagnoza zwykle nie jest trudna. Silny ból w kroczu i odbytnicy, ogólny ciężki stan pacjenta, wahania gruczołu krokowego podczas badania przez odbytnicę mogą determinować ropień. Wraz z rozprzestrzenianiem się procesu zapalnego na otaczającą tkankę, przebiciem ropnia do otaczającej tkanki, określa się znaczny naciek wzdłuż bocznych ścian odbytnicy. Ciężkim powikłaniem ropniejącego zapalenia gruczołu krokowego jest zapalenie żył otaczających splotów żylnych.

Leczenie polega na pilnej interwencji chirurgicznej - otwarciu ropnia z dostępu kroczowego lub przez odbytnicę i drenażu jego jamy. Prowadzona jest terapia antybakteryjna, detoksykująca.

Prognoza zawsze poważne, możliwe są zgony, poważne powikłania, przejście choroby w przewlekły przebieg; dzięki szybkiemu leczeniu chirurgicznemu rokowanie na całe życie jest korzystne.

15. Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego

Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego to choroba zapalna o infekcyjnym pochodzeniu tkanki miąższowej i śródmiąższowej gruczołu krokowego, będąca wynikiem ostrego zapalenia lub pierwotnego przewlekłego przebiegu.

Epidemiologia. Jest wykrywany u 8-35% mężczyzn w wieku 20-40 lat.

Etiologia. Zakażenie lub przekrwienie z siedzącym trybem życia, spożywaniem alkoholu, masturbacją, zaburzonym rytmem współżycia płciowego. Charakteryzuje się ogniskami zmiany, powstawaniem nacieków, stref zniszczenia i bliznowacenia.

Najczęstszą przyczyną są drobnoustroje Gram-ujemne. Dysfunkcja seksualna negatywnie wpływa na przebieg przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego.

Klasyfikacja (Narodowe Instytuty Zdrowia Stanów Zjednoczonych, 1995).

Kategoria I. Ostre bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego.

Kategoria II. Przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego.

Kategoria III A. Zespół przewlekłego zapalnego bólu miednicy.

Kategoria III B. Zespół niezapalnego przewlekłego bólu miednicy (prostatodynia).

Kategoria IV. Bezobjawowe zapalne zapalenie gruczołu krokowego.

Fazy ​​kursu: faza aktywnego zapalenia, utajona i remisji.

Patogeneza. Proces zapalny z dodatkiem zaburzeń autoimmunologicznych.

Klinika. Skargi na dyskomfort w okolicy narządów płciowych, ciągnący ból w kości krzyżowej, nad macicą, w kroczu; nasilający się ból pod koniec stosunku lub zanikający w jego trakcie, utrudnione, częste oddawanie moczu, szczególnie rano, pojawiający się rano, podczas chodzenia, po wysiłku fizycznym wyciek. Charakteryzuje się zmniejszeniem napięcia przewodów wydalniczych gruczołu krokowego. Naruszenie funkcji seksualnych - impotencja.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na dolegliwościach pacjenta, badaniu cyfrowym gruczołu krokowego przez odbytnicę, analizie wydzieliny gruczołu krokowego.

W badaniu cyfrowym widoczne jest niewielkie powiększenie gruczołu krokowego, umiarkowany ból, nierówna powierzchnia gruczołu z powodu zagłębień lub nacieków; gruczoł jest pastowaty, w momencie jego badania sekret może być obficie wydzielany z cewki moczowej. Sekret gruczołu zawiera zwiększoną liczbę leukocytów (ponad 6-8 w polu widzenia) i zmniejszenie liczby ziaren lecytyny. Dużą wagę przywiązuje się do osobnego badania gruczołu krokowego po masażu, badania bakteriologicznego z oznaczeniem antybiogramów.

W diagnostyce bakteriologicznej zapalenia gruczołu krokowego najczęściej stosuje się metodę Mearesa i Stameya, która polega na sekwencyjnym badaniu pierwszej i środkowej porcji moczu, wydzieliny gruczołu krokowego oraz moczu uzyskanego po masażu gruczołu krokowego. Analiza tajemnicy prostaty, uzyskanej za pomocą masażu, nie jest zbyt pouczająca. Tylko 20% pacjentów z przewlekłym zapaleniem gruczołu krokowego wykazuje objawy zapalenia w wydzielinie gruczołu krokowego; w innych przypadkach normalne wskaźniki tajemnicy mogą wskazywać na niedrożność przewodów wydalniczych zrazików narządu. Rozpoznanie przewlekłego bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego ustala się, gdy liczba drobnoustrojów przekracza 103/ml. Ultrasonografia ma ograniczoną zawartość informacyjną. Uroflowmetria - sposób na określenie stanu urodynamicznego, pozwala określić oznaki niedrożności podpęcherzowej. W przypadku przedłużającego się procesu zapalnego wykonuje się ureteroskopię lub uretrocystografię. Biopsja punktowa gruczołu krokowego pozwala na różnicowanie przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego, raka lub łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Nie ma jednoznacznych kryteriów diagnostycznych przewlekłego abakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego.

Leczenie. Zadania - złagodzenie infekcji, przywrócenie odpowiedzi immunologicznej, funkcja prostaty.

Antybiotyki są przepisywane na przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego, przewlekłe abakteryjne zapalenie gruczołu krokowego (kategoria III A, jeśli istnieją kliniczne, bakteriologiczne, immunologiczne dowody zakażenia gruczołu krokowego). Uwzględnia się charakter mikroflory, wrażliwość mikroorganizmów, działania niepożądane, charakter wcześniejszego leczenia, dawki i kombinacje leków przeciwbakteryjnych, połączenie z innymi metodami leczenia. Odpowiednie stężenie w wydzielinie i tkance gruczołu krokowego tworzy tetracykliny, makrolidy, fluorochinolony, ryfampicynę, kotrimoksazol. Lekami z wyboru są fluorochinolony (lewofloksacyna, mofloksacyna, sparfloksacyna), antybiotykoterapia trwa 2-4 tygodnie, w przypadku braku efektu terapia jest kontynuowana przez kolejne 2-4 tygodnie. Podczas stosowania kotrimoksazolu czas trwania leczenia wynosi 1-2 miesiące. Oprócz leków przeciwbakteryjnych leczenie obejmuje leczenie zapalenia cewki moczowej, środki mające na celu poprawę mikrokrążenia, immunomodulatory, niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz fizjoterapię. Nowe podejście - użycie α₁- blokery adreno; wskazane jest przepisanie ich na przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego kategorii III B (prostatodynia), z wyraźnym naruszeniem oddawania moczu i brakiem aktywnego procesu zapalnego; czas trwania leczenia wynosi od 1 do 6 miesięcy (doksazosyna). Prostatilen, diklofenak, wobenzym, enerion, gelarium, citalopram, pentoksyfilina (inhibitor fosfodiesterazy) zmniejszają stany zapalne, troxevasin, detralex poprawiają odpływ żylny. Levitra (vardenafil) - selektywny inhibitor fosfodiesterazy-5, skoncentrowany w tkankach ciał jamistych prącia i płytek krwi, poprawia ukrwienie narządu, funkcje seksualne, stymuluje funkcje jąder.

Stosowane są również świece „Vitaprost” pochodzenia roślinnego, zawierające biologicznie aktywne peptydy wyizolowane z gruczołu krokowego bydła. Lek przyczynia się do normalizacji mikrokrążenia, spermatogenezy, pomaga przywrócić funkcję gruczołu krokowego, zwiększa aktywność nabłonka wydzielniczego acini, znika stagnację wydzieliny, normalizuje zawartość leukocytów w wydzielinie, eliminuje z niej mikroorganizmy, zwiększa odporność, niespecyficzną odporność organizmu, normalizuje hemostazę; zmniejsza się zespół bólowy, poprawia się sprawność seksualna (wzrost libido, przywrócenie erekcji). Tryb: 20-30-minutowe spacery przed snem i po nim, wieczorem ograniczenie jedzenia, spanie na twardym łóżku, ćwiczenia fizjoterapeutyczne (jazda na nartach, łyżwach, wędrówki, pływanie). Zgodność z reżimem pracy i odpoczynku, aktywnych ruchów i aktywności fizycznej, życia seksualnego i emocjonalnego; psychoterapia. Alkohol, przyprawy, przyprawy są kategorycznie wykluczone z żywności. Prostata jest w 3/4 narządem mięśniowym, dlatego jej elektryczna stymulacja jest uzasadniona, co prowadzi do uzdrawiania i poprawy funkcji. Najlepszym treningiem aparatu seksualnego jest pełne życie seksualne.

Fizjoterapia:

1) efekt fizjoterapeutyczny codziennie lub co drugi dzień (20 sesji);

2) stymulacja zmiennymi impulsami;

3) sinusoidalne prądy modulowane;

4) terapia ultradźwiękowa;

5) laserowe napromienianie przezodbytnicze w podczerwieni;

6) masaż palców.

Masaż palcami gruczołu krokowego: przed masażem pacjent nie opróżnia całkowicie pęcherza, lecz po masażu, aby usunąć patologiczny sekret; masaż wykonywany jest bez napięcia, stopniowo zwiększając jego intensywność, co pozwala znormalizować wskaźniki wydzielania gruczołu krokowego, złagodzić ból pacjenta, poprawić konsystencję gruczołu. Brak tajemnicy po masażu jest wskazaniem do przerwania masażu. Jeśli ból nasila się po masażu, oznacza to intensywność procesu naciekowo-bliznowatego w gruczole krokowym, w tych przypadkach najpierw wykonuje się zabiegi termiczne, terapię przeciwmiażdżycową i prowokacyjną. Zabiegi termiczne przeprowadza się w postaci kąpieli sitz i mikrobąbelków z rumiankiem, antypiryną (1 g na 50 ml gorącej wody).

Zapobieganie. Leczenie ostrego zapalenia gruczołu krokowego, przestrzeganie zaleceń dotyczących schematu, diety, życia seksualnego; zapobieganie chorobom jelit.

Prognoza. Rokowanie jest korzystne przy długotrwałym leczeniu.

16. Zapalenie jąder

Zapalenie jąder to zapalenie jądra.

Etiologia. Częściej rozwija się jako powikłanie choroby zakaźnej: świnki, grypy, zapalenia płuc, tyfusu, gruźlicy, brucelozy, urazu. Infekcja rozprzestrzenia się hematogennie lub limfogennie.

Klinika. Choroba ma przebieg ostry lub przewlekły. W ostrym zapaleniu jąder występuje obrzęk albuginea osłonki, naciek tkanki śródmiąższowej. Jądro jest napięte, ostro bolesne przy badaniu palpacyjnym, znacznie powiększone, o gładkiej powierzchni. W mosznie występują silne bóle z napromieniowaniem wzdłuż powrózka nasiennego oraz w okolicy lędźwiowo-krzyżowej, skóra moszny jest przekrwiona, obrzękła, gorąca w dotyku. Żyły powrózka nasiennego są rozszerzone, temperatura ciała jest podwyższona. Odnotowuje się dreszcze, leukocytozę, przyspieszoną ESR.

W ostrym zapaleniu jąder często występują ropnie, przy samoistnym otwarciu ropnia powstaje ropna przetoka. Częstym powikłaniem zapalenia jąder jest zapalenie najądrzy. W przypadku przepukliny pachwinowej, wrodzonej lub nabytej, wnętrostwo brzuszne zapalenie jąder może prowadzić do zapalenia otrzewnej. Ostre pourazowe zapalenie jąder charakteryzuje się utrzymywaniem się miejscowych zjawisk zapalnych, dłuższym czasem trwania choroby i częstszym tworzeniem się ropnia jądra z tworzeniem się przetok. Świnka jest powikłana zapaleniem jąder w około 20% przypadków i częściej u dorosłych. Początek jest ostry, ból, wysoka temperatura ciała przez 3-4 dni. Przewlekłe zapalenie jąder może wystąpić po ostrym zapaleniu jąder lub natychmiast przybrać przewlekły przebieg; choroba postępuje powoli, jądro wzrasta, pogrubia, pojawiają się umiarkowane bóle, stany podgorączkowe; stopniowo jądra zanikają, przy obustronnym zapaleniu jąder prowadzi to do azoospermii i impotencji.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na objawach klinicznych (syfilityczne zapalenie jąder charakteryzuje się brakiem bólu, wyrostek często pozostaje niezmieniony, choroba pozostaje niezauważona, przypadkowo wykrywany jest wzrost moszny). Nieswoiste zapalenie jąder należy odróżnić od gruźlicy i guzów jąder, syfilitycznego i gruźliczego zapalenia jąder. W celu postawienia diagnozy brucelozy jąder bierze się pod uwagę wywiad, reakcje serologiczne i leukopenię. W gruźlicy jądro jest zwykle zaatakowane wtórnie.

Leczenie. W przypadku niespecyficznego ostrego zapalenia jąder zaleca się leżenie w łóżku, dietę z wyłączeniem pikantnych potraw i napojów alkoholowych, noszenie zawiesiny, zimną, nowokainową blokadę powrózka nasiennego i antybiotyki o szerokim spektrum działania. W miarę ustępowania ostrych zjawisk (po 4-5 dniach) można zastosować kompresy rozgrzewające, terapię UHF i elektroforezę. Ropień jądra zostaje otwarty, a rana szeroko drenowana. Przy znacznym uszkodzeniu tkanki jąder wskazany jest brak efektu leczenia zachowawczego, szczególnie w starszym wieku, usunięcie jądra. Leczenie przewlekłego zapalenia jąder odbywa się głównie za pomocą zabiegów fizjoterapeutycznych. Zapalenie jąder z powodu świnki wymaga antybiotyków o szerokim spektrum działania, sulfonamidów i kortykosteroidów. W przypadku brucelozy jąder dodatkowo podaje się szczepionkę przeciwko brucelozie.

Zapobieganie. Zapobieganie zapaleniu jąder i chorobom zakaźnym, noszenie zawiesiny.

Prognoza dzięki szybkiemu leczeniu początkowych postaci zapalenia jąder znacznie się poprawia.

17. Ostre zapalenie pęcherzyków

Vesiculitis (spermatocystitis) - zapalenie pęcherzyków nasiennych.

Etiologia. Infekcja wnika do pęcherzyków nasiennych z tyłu cewki moczowej przez przewody wytryskowe, gruczoł krokowy, ścianę odbytnicy i krwiopochodnie, przy przedłużonej abstynencji seksualnej następuje rozwój aseptycznego zapalenia pęcherzyków. Występują ostre i przewlekłe zapalenie pęcherzyków.

Klinika. Ostre zapalenie pęcherzyków objawia się bólem krocza, odbytnicy z napromieniowaniem prącia, jąder, bólem i bolesnym parciem podczas defekacji. Oddawanie moczu jest przyspieszone, towarzyszy uczucie pieczenia w cewce moczowej. Pobudliwość seksualna jest zwiększona, odnotowuje się częste erekcje i mokre sny. Stosunek seksualny jest bolesny; orgazmowi towarzyszy naświetlanie bólu gruczołu krokowego i krocza. Choroba przebiega z dreszczami i wzrostem temperatury ciała do 38-39 ° C.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych z wywiadu. Palpacja prostaty i pęcherzyków nasiennych jest bolesna, sekret gruczołu krokowego zawiera ropę. Stan septyczny trwa około tygodnia. Zawartość pęcherzyków nasiennych przedostaje się do okolicznych narządów lub cewki moczowej.

Leczenie. Leczenie jest zachowawcze i chirurgiczne. Masywna antybiotykoterapia jest przepisywana z 2-3 antybiotykami o szerokim spektrum działania w połączeniu z nitrofuranami, sulfonamidami; zabiegi termiczne (kąpiele termiczne 37-40 ° C), aplikacje parafinowe mają pozytywny wpływ. W przypadku bólu przepisywane są leki przeciwbólowe, przeciwskurczowe. Dieta jest nabiałowo-warzywna. Leczenie chirurgiczne jest wskazane w powstaniu ropniaka i groźbie jego otwarcia na otaczające narządy i jamę brzuszną.

Prognoza korzystny.

18. Przewlekłe zapalenie pęcherzyków

Przewlekłe zapalenie pęcherzyków - wynik ostrego zapalenia pęcherzyków nasiennych, rozwija się z przedwczesnym i niepełnym leczeniem ostrego zapalenia pęcherzyków.

Klinika. Ból w dolnej części pleców, pachwinach, nad łonem, w kroczu, pieczenie w cewce moczowej, ból podczas orgazmu, częste erekcje.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych anamnestycznych, wynikach badania palpacyjnego pęcherzyków nasiennych. W tajemnicy gruczołu krokowego określa się zwiększoną liczbę leukocytów, erytrocytów, oligo- lub azoospermię. Dzięki vesikulografii wyjaśniono stopień zmian w pęcherzykach nasiennych.

Leczenie. Długotrwała antybiotykoterapia, masaż pęcherzyków nasiennych, stosowanie zabiegów termicznych; z bólem - blokady nowokainy, czopki, kąpiele termalne.

Prognoza niekorzystne dla funkcji seksualnych i rozrodczych.

19. Różnice

Zapalenie różnicowe - zapalenie nasieniowodu, obserwowane przy zapaleniu najądrza, zapaleniu gruczołu krokowego i zapaleniu pęcherzyków.

Etiologia. Gram-dodatnia i Gram-ujemna flora bakteryjna wegetująca w cewce moczowej.

Klinika. Ból w pachwinie, wzdłuż powrózka nasiennego, w kości krzyżowej. Przewód nasienny jest pogrubiony, bolesny przy badaniu palpacyjnym.

Leczenie konserwatywny: środki przeciwbakteryjne i procedury termiczne.

Prognoza korzystny.

20. Cavernit

Cavernitis - zapalenie ciał jamistych prącia.

Etiologia. Infekcja może przenikać do ciał jamistych z zewnątrz, przez skórę prącia, z cewki moczowej w stanie zapalnym lub drogą krwiopochodną z odległych ognisk zapalnych, jest stosunkowo rzadka. Może być ostry lub przewlekły.

Klinika. Rozwija się nagle i szybko, czemu towarzyszy wysoka temperatura ciała, ból prącia, bolesna, przedłużająca się erekcja, w której prącie jest zakrzywione, ponieważ proces ten najczęściej rozwija się po jednej stronie. Palpację określa bolesny naciek w ciele jamistym, czasami z miejscem fluktuacji. Przewlekłe zapalenie jamiste może być wynikiem ostrego lub rozwijać się stopniowo, natomiast w grubości ciał jamistych pojawiają się i nasilają ogniska zagęszczenia, w wyniku czego penis ulega deformacji podczas wzwodu i uniemożliwia czynności seksualne.

Diagnostyka różnicowa. Diagnoza w ostrym ubytku jest stosunkowo prosta. Przewlekłe zapalenie jamistych należy odróżnić od:

1) mięsak ciał jamistych, który charakteryzuje się szybszym wzrostem, brakiem stanu zapalnego; z gumami penisa, które są mniej gęste w konsystencji, zaokrąglone i dają pozytywną reakcję Wassermana;

2) włókniste stwardnienie prącia, w którym na obwodzie ciał jamistych znajdują się plomby, mają kształt płytki i konsystencję chrzęstną;

3) gruźlica.

Leczenie. W ostrych ubytkach – masowa antybiotykoterapia, miejscowo – najpierw zimno, potem ciepło, z objawami ropienia – otwarcie ropnia, w ubytkach przewlekłych stosuje się antybiotyki i chemioterapię, leczenie wchłanialne (wyciąg z aloesu, ciało szkliste), fizjoterapię (diatermia, okłady borowinowe).

Prognoza. Rokowanie nie zawsze jest korzystne pod względem powrotu do zdrowia, ponieważ blizny pozostające w miejscu ognisk zapalnych w ciałach jamistych zaburzają erekcję.

21. Kamienie prostaty

Kamienie prostaty są stosunkowo rzadką chorobą.

Etiologia. Kamienie powstają w pęcherzykach podczas procesów zapalnych w gruczole krokowym, kamienie są liczne, małe, nieprzepuszczalne dla promieni rentgenowskich.

Klinika. Choroba przypomina zapalenie gruczołu krokowego. Pacjenci skarżą się na ból w kości krzyżowej, nad łonem, w kroczu, odbytnicy, hemospermii. Temperatura wzrasta do 39-40 ° C, gdy kamień zostaje naruszony w przewodzie wytryskowym.

Gruczoł krokowy jest powiększony, z drobno bulwiastą powierzchnią i obszarami zmiękczenia, określa się tarcie kamieni o siebie. Zdjęcie z ankiety pokazuje wiele małych kamieni, krwi i ropy w ejakulacie.

Leczenie w przypadku przebiegu bezobjawowego nie jest to wskazane, w przypadku infekcji wskazana jest antybiotykoterapia, w przypadku powstania ropnia chirurgiczne usunięcie kamieni z otwarciem ropnia.

Prognoza korzystny.

22. Współpracownik

Cooperitis to zapalenie gruczołu Coopera (retrobulbar), zlokalizowane w pobliżu bulwiastej części cewki moczowej.

Etiologia. Cooperitis obserwuje się głównie w rzeżączkowym i rzęsistkowym zapaleniu cewki moczowej, rzadziej wywołanym przez niespecyficzną florę bakteryjną. Infekcja przez przewody wydalnicze gruczołu, które uchodzą do bulwiastej części cewki moczowej, może bezpośrednio dostać się do gruczołu. Wyróżnia się następujące postacie choroby: nieżytowe, pęcherzykowe, miąższowe.

Klinika. Ból w kroczu, szczególnie podczas siedzenia, wydzielina z cewki moczowej po chodzeniu, powiększenie gruczołu. W niektórych przypadkach objawy mogą być bardzo słabe.

Diagnostyka. Diagnoza jest trudna ze względu na głębokie umiejscowienie gruczołu w grubości tkanek krocza. W celach diagnostycznych wykonuje się badanie dotykowe i bakterioskopię wydzieliny gruczołu uzyskanego po masażu, ureteroskopii i USG. Obecność leukocytów w wydzielinie gruczołu Coopera jest uważana za objaw patologiczny.

Leczenie. W ostrym okresie choroby - leżenie w łóżku, odpoczynek, przeziębienie w kroczu, antybiotyki. Ropień jest otwarty. Po ustąpieniu ostrych zjawisk zalecana jest diatermia gruczołu Coopera i jego masaż. W przewlekłym cooperitis - gorące kąpiele nasiadowe, rozgrzewanie krocza.

Prognoza korzystny.

23. Zapalenie najądrza

Zapalenie najądrza - zapalenie najądrza - jedna z najczęstszych chorób narządów płciowych u mężczyzn. Najczęściej mężczyźni z zapaleniem najądrza chorują w okresie największej aktywności seksualnej w wieku 20-50 lat.

Etiologia. Etiologia jest zakaźna, najczęściej źródłem zakażenia jest niespecyficzna flora bakteryjna, rzeżączka, inwazja rzęsistków, malaria, bruceloza, rzadziej gruźlica, kiła. W tym samym czasie dotyczy to gruczołu krokowego, czasami pęcherzyków nasiennych i cewki moczowej. Proces zapalny obejmuje błony jąder, samo jądro, nasieniowód. Proces zapalny jest prowokowany urazem moszny, hipotermią, stresem fizycznym, jazdą konną, masturbacją, przerwaniem stosunku płciowego, ekscesami seksualnymi. Zakażenie w najądrzu częściej przenika krwiopochodnie, rzadziej drogą limfatyczną, przez światło przewodów nasiennych i kontaktowo z zajętym jądrem.

Proces zapalny z natury dzieli się na ostre, podostre i przewlekłe zapalenie najądrza. Przewlekłe zapalenie najądrza jest wynikiem przebytego ostrego lub podostrego zapalenia najądrza.

Klinika. Ostre zapalenie najądrza rozpoczyna się ostro gorączką, silnym bólem, ostrym wzrostem i stwardnieniem najądrza, zaczerwienieniem i obrzękiem skóry moszny. Często występuje równoczesny udział w procesie zapalnym nasieniowodu i błon jąder z wysiękiem w ich jamie (obrzęk błony jądra), rzadziej uszkodzenie jąder. We krwi obserwuje się leukocytozę z przesunięciem formuły leukocytów w lewo, limfopenią. Właściwe leczenie ostrych zjawisk przyczynia się do ich ustąpienia, jednak wzrost i zagęszczenie najądrza utrzymuje się przez długi czas. Podostre zapalenie najądrza charakteryzuje się mniej gwałtownym początkiem, umiarkowanym bólem, podgorączkową temperaturą ciała, a proces przebiega wolniej. W przewlekłym zapaleniu najądrza obserwuje się prawidłową temperaturę ciała, niewielki ból, umiarkowane powiększenie i zagęszczenie najądrza o jednolitej konsystencji, o gładkiej powierzchni, najądrze wyraźnie odgraniczone od jądra.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na danych wywiadu, dolegliwościach pacjentów, wynikach badań i badaniu palpacyjnym; w przewlekłym i nawracającym zapaleniu najądrza pewne informacje diagnostyczne dostarczają biopsja najądrza, urografia wydalnicza i badanie płynu nasiennego. Przeprowadzenie diagnostyki różnicowej przeprowadza się podczas gruźlicy i guzów najądrza, guzów jąder. Przeprowadź testy serologiczne pod kątem podejrzenia kiły. Gruźlica wyrostka robaczkowego charakteryzuje się specyficzną zmianą gruczołu krokowego, nasieniowodów, wczesnym tworzeniem się ropnia z powstawaniem przetok na skórze moszny i wykryciem prątków w wydzielinie przetokowej, obraz urograficzny odpowiada gruźlicy nerki szkoda.

Leczenie. Celem leczenia ostrego zapalenia najądrza jest wyeliminowanie bólu, zwalczanie infekcji i zapobieganie powstawaniu ropni. Pacjenci nie mogą w tej chwili pracować. Polecam leżenie w łóżku, unieruchomienie moszny za pomocą suspensorium. Do czasu ustąpienia ostrych zjawisk wskazana jest wstrzemięźliwość seksualna, dieta z wyjątkiem ostrych potraw, ekstraktów i alkoholu. Przepisać antybiotyki o szerokim spektrum działania; w przypadku ostrej kropli błon jąder wskazane jest nakłucie w celu usunięcia płynu. Stosuje się blokadę nowokainy powrózka nasiennego, aż do ustąpienia ostrych zjawisk, na mosznie umieszcza się przeziębienie. Ropień najądrza wymaga jego chirurgicznego otwarcia i drenażu, u osób starszych niekiedy konieczne jest usunięcie przydatka. Leczenie przewlekłego nieswoistego zapalenia najądrza zależy od jego przyczyny. Wraz z przejściem procesu ostrego w przewlekły, antybiotykoterapia jest kontynuowana w połączeniu z terapią ustępującą, jeśli leczenie zachowawcze jest nieskuteczne, najądrze jest usuwane. Zaleca się również leczenie współistniejącego zapalenia gruczołu krokowego i zapalenia pęcherzyków.

24. Zapalenie stawów

Funiculitis - zapalenie powrózka nasiennego.

Etiologia. Z reguły jest to konsekwencja zapalenia najądrza, może być swoisty (gruźliczy), niespecyficzny, ostry lub przewlekły.

Klinika. W ostrym procesie - silny ból w mosznie i okolicy pachwinowej, promieniujący do dolnej części pleców, ostre zgrubienie, zgrubienie i bolesność powrózka nasiennego, z przewlekłym zapaleniem przewodu pokarmowego, ból jest umiarkowany, przewód nasienny jest lekko pogrubiony, ale zagęszczony . Gruźlicze zapalenie stawów charakteryzuje się ostrą gęstością i umiarkowaną guzowatością powrózka nasiennego. Diagnoza opiera się na objawach klinicznych.

Leczenie, zazwyczaj konserwatywny. W ostrym zapaleniu grzybów - leżenie w łóżku, zawieszenie, w ciągu pierwszych 1-2 dni - przeziębienie w okolicy pachwiny i moszny, antybiotykoterapia; w przebiegu przewlekłym – fizjoterapia.

Prognoza przy niespecyficznym zapaleniu grzybów jest to korzystne, przy gruźlicy zależy to od przebiegu pierwotnego ogniska choroby.

WYKŁAD nr 2. Naruszenia funkcji kopulacyjnej. Zaburzenia seksualne u mężczyzn

Istnieją dwie grupy zmian w układzie rozrodczym:

1) fizjologicznym, ze względu na związaną z wiekiem inwolucję wszystkich narządów i układu hormonalnego;

2) patologiczne, rozwijające się w wyniku chorób.

1. Zmiany związane z wiekiem w męskim ciele

Naturalnemu etapowi biologicznego procesu starzenia towarzyszy menopauza – zespół biochemiczny występujący w wieku dorosłym i charakteryzujący się brakiem androgenów w surowicy krwi, któremu towarzyszy spadek wrażliwości organizmu na androgeny, co może prowadzić do znacznego pogorszenia jakości życia.

Wraz z wiekiem stężenie wolnego testosteronu (TC) w osoczu krwi spada na skutek pogorszenia ukrwienia tkanki jąder, a także wzrostu poziomu globuliny wiążącej TC; stężenie biologicznie czynnego TC (frakcja swobodnie krążąca) spada w większym stopniu niż poziom całkowitego TC. Dlatego u pacjentów powyżej 60. roku życia często obserwuje się zespół objawów klinicznych hipogonadyzmu przy względnie prawidłowym poziomie całkowitego TS. Zmianom tym najczęściej towarzyszy wzrost poziomu estrogenów.

Testosteron odgrywa ważną rolę w utrzymaniu prawidłowej elastyczności włókien kolagenowych tkanki jamistej, a także syntezie NO (tlenku azotu), który jest głównym mediatorem erekcji.

Większości chorób somatycznych towarzyszą również zmiany stanu hormonalnego. Tak więc w przewlekłym zapaleniu gruczołu krokowego, spowodowanym zaburzeniami rytmu życia seksualnego i przekrwieniem miednicy małej, występuje przewaga estrogenów nad androgenami i rozwój hiperprolaktemii. Przewlekły stres emocjonalny prowadzi również do zahamowania androgennej aktywności nadnerczy.

Objawy kliniczne hipogonadyzmu:

1) naruszenie funkcji kopulacyjnej - obniżone libido, zaburzenia erekcji, zaburzenia wytrysku i zaburzenia orgazmu;

2) zmniejszona płodność ejakulatu;

3) zaburzenia somatyczne – spadek masy i siły mięśni, osteopenia i osteoporoza, otyłość trzewna, ginekomastia, ścieńczenie i zanik skóry, niedokrwistość o różnym nasileniu;

4) zaburzenia wegetatywno-naczyniowe: nagłe zaczerwienienie twarzy, szyi, podwyższone ciśnienie krwi, ból serca, zawroty głowy, pocenie się;

5) zaburzenia psycho-emocjonalne: zwiększona drażliwość, zmęczenie, zaburzenia pamięci i uwagi, zaburzenia snu, depresja, pogorszenie ogólnego samopoczucia, obniżona wydajność i samoocena.

Diagnostyka. Poziom całkowitego testosteronu we krwi poniżej 7 nmol/l jest wskaźnikiem hipogonadyzmu; przy zawartości testosteronu (TC) poniżej 12 nmol/l konieczne jest oznaczenie stężenia hormonu luteinizującego (LH), hormonu folikulotropowego (FSH), hormonu tyreotropowego (TSH) i prolaktyny (PRL). Wiarygodne jest tylko podwójne określenie poziomu hormonów.

Diagnostyka różnicowa związane z wiekiem obniżenie poziomu ZT u mężczyzn należy prowadzić przy najczęstszych chorobach prowadzących do rozwoju hipogonadyzmu w okresie pokwitaniowym. Zarówno endogenna, jak i egzogenna funkcja jąder może być upośledzona w różnych chorobach ogólnoustrojowych, przyjmowaniu leków. W przypadku stwierdzenia hiperprolaktynemii i znacznego obniżenia poziomu gonadotropin wskazane jest wykonanie wizualizacji siodła tureckiego – rezonans magnetyczny z kontrastem.

Leczenie. Obecnie dostępna terapia zastępcza androgenów nie może dokładnie odtworzyć rytmu okołodobowego poziomów testosteronu w surowicy. Androgeny mogą potencjalnie powodować niepożądane skutki uboczne (działanie na wątrobę, gruczoł krokowy, profil lipidowy, układ sercowo-naczyniowy, zachowania społeczne, stan emocjonalny.

Androgenową terapię zastępczą (AZT) przeprowadza się naturalnymi preparatami TS, których przedłużone działanie ma Omnadren 250. Estry TS zawarte w preparacie mają różne szybkości wchłaniania i wydalania, dzięki czemu zapewniają szybki i długotrwały (do 4 tygodni) efekt po pojedynczym wstrzyknięciu. Lek stymuluje syntezę białek, zwiększa wiązanie wapnia w kościach, zwiększa masę mięśniową, wpływa na rozwój i funkcję zewnętrznych narządów płciowych, prostaty, pęcherzyków nasiennych, drugorzędowych cech płciowych, determinuje budowę ciała i zachowania seksualne, aktywuje libido i potencję, stymuluje spermatogeneza. Łagodny rozrost gruczołu krokowego nie jest przeciwwskazaniem do powołania AZT, ponieważ głównym czynnikiem jego patogenezy jest wewnątrzkomórkowy wzrost aktywności 5-α-reduktazy, prowadzący do wzrostu poziomu 5-α-dihydrotestosteronu w prostacie komórek, a nie wysoki poziom TS w osoczu. Udowodniony rak prostaty jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do AZT, dlatego konieczne są badania przesiewowe w kierunku raka prostaty 2 razy w roku.

Przeciwwskazaniami do stosowania leków ZT są również naruszenia wątroby, nerek, hiperkalcemia, hiperkalciuria, niewydolność serca, astenia. Działania niepożądane: żółtaczka cholestatyczna, zwiększona aktywność aminotransferaz, obrzęki obwodowe, zatrzymanie płynów, krwawienie z dróg rodnych, zwiększone libido, zaburzenia spermatogenezy, reakcje alergiczne, trądzik, zakrzepica żył, hiperkalcemia, bóle kości.

Wśród leków pomagających w utrzymaniu syntezy i działania biologicznego endogennego testosteronu na prawidłowym poziomie wyróżnia się przeciwutleniacze, w szczególności witaminy A, E oraz niektóre pierwiastki śladowe (selen). Źródłem naturalnej witaminy E jest preparat firmy Viardot, który zawiera 100% olej z kiełków pszenicy, zawierający przeciwutleniacze - tokoferole i karotenoidy, niezbędne wielonienasycone kwasy tłuszczowe, witaminy z grupy B, D, F, kwas foliowy. Lek podaje się doustnie w dawce 1,8 g/dobę. (2 kapsułki 3 razy dziennie). Zapewnia 2-3 krotny wzrost poziomu testosteronu, zwiększenie pożądania seksualnego i libido, skraca okres refrakcji, zwiększa ilość i czas trwania współżycia, poprawia stan kliniczny u pacjentów z gruczolakiem prostaty.

2. Zaburzenia erekcji

Zaburzenia erekcji (ED) - niemożność osiągnięcia lub utrzymania wzwodu prącia podczas stosunku płciowego, prowadzi do pogorszenia jakości życia seksualnego mężczyzny i kobiety.

Etiologia. Erekcja prącia jest złożoną reakcją wynikającą ze złożonych interakcji układu nerwowego, hormonalnego, naczyniowego i tkanki jamistej. Ze względu na mechanizm występowania wyróżnia się: organiczne (naczyniopochodne, neurogenne, hormonalne, lecznicze i spowodowane chorobami prącia), psychogenne i mieszane ED. Podstawą naczyniopochodnego ED u mężczyzn w wieku powyżej 50 lat jest z reguły miażdżyca tętnic, która prowadzi nie tylko do mechanicznego zaburzenia przepływu krwi, ale także do naruszenia produkcji neuroprzekaźników, przewlekłe niedokrwienie powoduje znaczny spadek aktywności syntetazy NO. Częstość neurogennych zaburzeń erekcji wynosi 10-19%.

Klasyfikacja Istnieją 3 rodzaje tej postaci zaburzeń erekcji: obwodowa, rdzeniowa i nadrdzeniowa. Typ obwodowy jest wynikiem uszkodzenia nerwów czuciowych odpowiedzialnych za zapewnienie odruchowej erekcji oraz uszkodzenia nerwów autonomicznych odpowiedzialnych za rozkurcz mięśni gładkich i rozszerzenie naczyń. Neuropatia obwodowa z rozwojem zaburzeń erekcji może być spowodowana przewlekłymi chorobami zakaźnymi (HIV, trąd), zaburzeniami metabolicznymi (cukrzyca, alkoholizm, niedoczynność tarczycy, mocznica), ekspozycją na czynniki toksyczne (metale ciężkie, neurotoksyny trawienne) oraz urazami miednicy. Typ rdzeniowy neurogennych zaburzeń erekcji rozwija się w wyniku urazu rdzenia kręgowego, patologii krążków międzykręgowych, mielodysplazji, zapalenia pajęczynówki, guzów rdzenia kręgowego i stwardnienia rozsianego. Nadrdzeniowy neurogenny ED jest wynikiem udaru mózgu, zapalenia mózgu, choroby Parkinsona, padaczki, guzów mózgu. Neurogenne ED są często związane z interwencjami chirurgicznymi (resekcja odbytnicy, operacje aorty brzusznej, radykalna prostatektomia, cystektomia, sympatektomia lędźwiowa, usunięcie płata skroniowego mózgu) w wyniku upośledzonego unerwienia. Endokrynopatii ED sprzyja hipogonadyzm, hiperprolaktemia, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, cukrzyca i uszkodzenia nadnerczy. Choroby prącia (choroba Peyroniego) powodują organiczne zaburzenia erekcji. Farmakoterapia zaburzeń erekcji, w tym diuretyki, β-blokery, sympatykolityki, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, inhibitory MAO, inhibitory serotoniny, preparaty litu, leki przeciwpsychotropowe, H-blokery₂-receptory histaminowe, leki hormonalne, środki obniżające poziom lipidów, digoksyna, charakteryzują się stosunkowo szybkim rozwojem, wyraźnym związkiem czasowym z lekiem, zmniejszeniem nasilenia zaburzenia po odstawieniu tego leku. Podstawą psychogennego ED jest depresja, nieufność mężczyzny do własnej przydatności seksualnej, stres.

Patogeneza. Patogenetycznym składnikiem ED jest naruszenie metabolizmu tlenku azotu (NO), który jest niezbędny do rozluźnienia mięśni gładkich ciał jamistych (ciał jamistych) w odpowiedzi na stymulację seksualną i początek erekcji.

Leczenie. Farmakoterapia zaburzeń erekcji obejmuje leki o działaniu ośrodkowym (apomorfina), ośrodkowym i obwodowym (fentolamina, johimbina) oraz obwodowym (sildenafil, tadalafil, wardenafil), które mają największe działanie. Mechanizm działania: nie wywierając bezpośredniego działania rozkurczającego na ciała jamiste, leki wzmacniają rozkurczające działanie tlenku azotu podczas podniecenia seksualnego poprzez hamowanie PDE-5 i zwiększanie stężenia cGMP. Leki są szybko wchłaniane z przewodu pokarmowego; tłuste potrawy zmniejszają wchłanianie sildenafilu (Viagra), wardenafilu (Levitra), nie wpływają na wchłanianie tadalafilu (Cialis). Wardenafil przewyższa inne leki szybkością osiągania maksymalnego stężenia we krwi (średnio po 30-40 minutach), co umożliwia szybkie przygotowanie się do stosunku płciowego. W ciągu pierwszych 25 minut po zażyciu leku co drugi mężczyzna z zaburzeniami erekcji ma erekcję wystarczającą do odbycia stosunku płciowego. Efekt kliniczny tadalafilu, ze względu na dłuższy okres półtrwania, utrzymuje się u wielu pacjentów do 36 godzin, co pozwala wybrać najodpowiedniejszy moment na intymność przez 1,5 dnia, jednak częściej bóle mięśni pojawiają się w wyniku odkładania się krwi w mięśniach. Skutki uboczne terapii: ból głowy, uderzenia gorąca, niestrawność, przekrwienie błony śluzowej nosa (sildenafil i wardenafil powodują częściej uderzenia gorąca, rzadziej niestrawność i bóle mięśni; syldenafil - przejściowe zaburzenia widzenia barw). Pod względem wpływu na hemodynamikę ośrodkową inhibitory PDE-5 przypominają azotany, mają niewielkie działanie hipotensyjne, które wzmacniają azotany, dlatego przyjmowanie azotanów organicznych jest przeciwwskazaniem do przepisywania inhibitorów PDE-5, stosuje się je nie wcześniej niż 24 godziny po przyjęciu krótko działających inhibitorów PDE-5 i nie wcześniej niż 48 godzin po przyjęciu tadalafilu. Inhibitory PDE-5 są przeciwwskazane w ciągu 90 dni po zawale mięśnia sercowego, przy niestabilnej dławicy piersiowej, niewydolności serca II FC (II klasa czynnościowa dławicy piersiowej), niekontrolowanych zaburzeniach rytmu serca, niedociśnieniu tętniczym (BP poniżej 90/50 mm Hg) lub niekontrolowanym nadciśnieniu tętniczym, w ciągu 6 miesięcy po udarze mózgu. Zwykle terapię rozpoczyna się od małej dawki. Zaburzenia postrzegania kolorów mogą być przyczyną odmowy leczenia syldenafilem u kierowców pojazdów mechanicznych, niektórzy pacjenci preferują przyjmowanie wardenafilu 10 minut przed stosunkiem płciowym, inni preferują stosowanie tadalafilu. W przypadku psychogennych zaburzeń erekcji wykazano skuteczność Enerionu (salbutiaminy), który nasila ośrodkową aktywność serotonergiczną, przywraca libido i eliminuje zaburzenia erekcji.

3. Dysfunkcje seksualne kobiet (FSD)

FSD zdiagnozowano u ponad jednej trzeciej aktywnych seksualnie amerykańskich kobiet. Reakcja seksualna kobiet obejmuje libido, podniecenie, orgazm, satysfakcję. Zmniejszone pożądanie seksualne występuje u 30% kobiet aktywnych seksualnie. Różne czynniki emocjonalne, niedobór hormonów, endokrynopatia, ciąża, laktacja i stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych mogą prowadzić do zmniejszenia popędu seksualnego.

Niechęć seksualna to chęć uniknięcia kontaktu seksualnego z partnerem seksualnym, prowadząca do cierpienia, problemu psychologicznego związanego z wykorzystywaniem seksualnym.

Zaburzenie podniecenia seksualnego - niemożność osiągnięcia lub utrzymania podniecenia seksualnego, któremu może towarzyszyć niedostateczne nawodnienie (wypełnienie krwi) narządów płciowych i (lub) brak innych objawów somatycznych (10-20% kobiet). Można to odczuć zarówno na poziomie psychologicznym, jak i somatycznym i oprócz niedostatecznego ukrwienia obejmuje zmniejszenie wrażliwości łechtaczki i warg sromowych oraz niedostateczne rozluźnienie mięśni gładkich pochwy.

Zaburzenie orgazmu - niemożność osiągnięcia satysfakcji seksualnej w obecności odpowiedniej stymulacji i podniecenia seksualnego, występuje u 10-15% kobiet aktywnych seksualnie, może mieć charakter pierwotny lub wtórny.

Ból podczas aktywności seksualnej.

Dyspareunia to uporczywy lub przerywany ból narządów płciowych podczas stosunku. Wynik zapalenia przedsionka, atrofia pochwy, może mieć podłoże psychologiczne lub fizjologiczne.

Pochwica to stały lub nawracający mimowolny skurcz przedniej części pochwy w odpowiedzi na próbę penetracji. Przydziel uogólnioną pochwicę, która występuje w każdej sytuacji i sytuacyjnej.

Zespół bólowy poza stosunkiem płciowym to stały lub nawracający ból w narządach płciowych podczas niekoitalnej stymulacji seksualnej, którego przyczyną są urazy narządów płciowych, endometrioza, stany zapalne narządów płciowych.

Etiologia. Zaburzenia krążenia. Zespoły niewydolności naczyń łechtaczki i pochwy są związane ze zmniejszeniem przepływu krwi narządów płciowych z powodu miażdżycy łożyska naczyniowego biodrowo-podbrzusznego, co powoduje suchość pochwy i dyspareunię; w tkankach łechtaczki zmniejsza się udział elementów mięśni gładkich tkanki jamistej i jest ona zastępowana włóknistą tkanką łączną. Procesy te uniemożliwiają normalne rozluźnienie i rozszerzenie podczas stymulacji seksualnej. Obniżony poziom estrogenów w okresie menopauzy przyczynia się do zaburzeń krążenia. Zaburzenia neurologiczne: urazy rdzenia kręgowego, uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego (cukrzyca). Zaburzenia endokrynologiczne: zaburzenia układu podwzgórzowo-przysadkowego, kastracja chirurgiczna lub medyczna, menopauza, przedwczesna dysfunkcja jajników, antykoncepcja hormonalna. Przy niedoborze estrogenu lub testosteronu zmniejsza się popęd seksualny, pojawia się suchość pochwy i brak podniecenia seksualnego. Spadek poziomu estrogenów powoduje znaczne pogorszenie przepływu krwi w tkance jamistej łechtaczki, pochwy i cewki moczowej. Niedobór androgenów u kobiet powoduje ogólne złe samopoczucie, utratę energii i zmniejszenie objętości kości. Testosteron jest również głównym prekursorem estrogenu. Zaburzenia mięśniowe. Mięśnie dna miednicy biorą udział w realizacji kobiecych funkcji seksualnych. Dowolne skurcze błony kroczowej powodują i wzmacniają podniecenie seksualne i orgazm. Hipertoniczność tych mięśni powoduje pochwicę, hipotoniczność - anorgazmię współżyciową. przyczyny psychogenne. Depresja, zaburzenia psychiczne i behawioralne, wrogie relacje z partnerem prowadzą do FSD.

Diagnostyka. Aby ocenić dysfunkcję seksualną kobiet, przeprowadza się badanie narządów miednicy, badanie psychologiczne i psychospołeczne, badania laboratoryjne i hormonalne oraz monitorowanie podniecenia seksualnego. Badanie profilu hormonalnego obejmuje ocenę poziomu hormonów folikulotropowych i luteinizujących, prolaktyny, całkowitego i wolnego testosteronu, estradiolu oraz globuliny wiążącej hormony płciowe. Niezbędna jest identyfikacja stanów związanych z uszkodzeniem układu podwzgórzowo-przysadkowego, stanów niedoboru hormonów wywołanych menopauzą, chemioterapią lub kastracją chirurgiczną, wskazanie leków mogących negatywnie wpływać na funkcje seksualne, zaburzenia sfery emocjonalnej, relacje interpersonalne.

Leczenie. Odpowiednia terapia zależy zarówno od początkowej przyczyny choroby, jak i objawów. W przypadku naruszeń związanych z okresem przedmenopauzalnym wskazana jest estrogenowa terapia zastępcza, w przypadku naruszenia smarowania, dyspareurii, leczy się proces zapalny w narządach miednicy i normalizuje się w nich krążenie krwi. Lek salbutiamina, podobny w strukturze do tiaminy, jest przepisywany na dysfunkcję funkcjonalną lub psychogenną.

4. Niepłodność u mężczyzn

Niepłodność u mężczyzn to brak poczęcia przez 2 lata przy regularnej aktywności seksualnej ze zdrową kobietą w wieku rozrodczym bez stosowania środków antykoncepcyjnych.

Etiologia. Czynnikami etiologicznymi niepłodności są:

1) wydzielnicze naruszenie płodności ejakulatu z powodu wrodzonej lub nabytej patologii jąder. Zaburzenie wydzielniczo-endokrynologiczne jest konsekwencją pierwotnego lub wtórnego hipogonadyzmu; niepłodność toksyczna wydzielnicza rozwija się z egzogennym zatruciem lekami hormonalnymi i środkami przeciwbakteryjnymi, które uszkadzają spermatogenezę na etapie spermatogonii;

2) wydalnicze (wrodzone lub nabyte choroby gonad i nasieniowodów prowadzą do upośledzenia płodności). Niepłodność toksyczno-wydzielinowa występuje w chorobach zapalnych gonad pomocniczych (zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie pęcherzyków, zapalenie najądrza itp.). Niepłodność obturacyjna wydalnicza wiąże się z naruszeniem drożności nasieniowodów o charakterze wrodzonym i nabytym;

3) łączony (jednoczesny wpływ kilku czynników);

4) względna (brak poczęcia z zachowaną płodnością u obojga małżonków), autoimmunologiczna (spowodowana immunizacją żony nasieniem męża, czyli autoimmunizacja nasienia męża) oraz niepłodność różnicowa, która występuje przy endokrynopatiach lub w wyniku stosowanie kortykosteroidów.

Klinika. Brak poczęcia, rzadziej - spontaniczne aborcje u żony lub narodziny dzieci z deformacjami. Obiektywnie przy niepłodności wydzielniczej odnotowuje się hipogonadyzm o różnym nasileniu. Niepłodność wydalnicza łączy się z przewlekłym zapaleniem narządów płciowych (zapalenie najądrzy, zapalenie jąder, zapalenie pęcherzyków, zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie okrężnicy). W badaniu ejakulatu wykrywa się patospermię, z procesami obturacyjnymi w nasieniowodzie, główną metodą badawczą jest genotografia. W niektórych przypadkach wykonuje się biopsję jąder.

Diagnostyka. Rozpoznanie niepłodności ustala się na podstawie wyników badania ejakulatu. W przypadku braku patospermii wskazane są specjalne badania immunologiczne i testy funkcjonalne aktywności biologicznej plemników.

Leczenie. W przypadku niepłodności wydzielniczej, skojarzonej i wydalno-toksycznej zaleca się leczenie zachowawcze (specjalna dieta, leki przeciwzapalne, metody fizjoterapeutyczne, terapia hormonalna). W przypadku niepłodności obturacyjnej wydalniczej wskazane jest leczenie chirurgiczne w połączeniu z działaniem fizjoterapeutycznym i leczniczym. Badania kliniczne podlegają dzieciom i młodzieży z patologią gonad, zdolność do pracy nie jest naruszona. Wyniki leczenia zależą od stopnia zaburzeń płodności i terminowego leczenia.

5. Aspermia

Aspermia - brak plemników w obecności elementów wydzieliny gruczołu krokowego i pęcherzyków nasiennych.

6. Wirylizacja

Wirylizacja - pojawienie się cech męskich u kobiet pod wpływem androgenów na tle naruszenia lub całkowitego braku miesiączki, niedorozwoju żeńskich narządów płciowych i wzrostu łechtaczki.

7. Późne dojrzewanie

Późne dojrzewanie - pojawienie się mokrych snów u chłopców po 18 latach, miesiączka u dziewcząt - po 16 latach i drugorzędne cechy płciowe; z powodu niewydolności gruczołów płciowych, która może być wrodzona (hipogonadyzm, policystyczne jajniki) lub nabyta (świnka, bruceloza, gruźlica).

8. Dojrzewanie jest przedwczesne

Przedwczesne dojrzewanie płciowe – pojawienie się mokrych snów u chłopców i miesiączki u dziewcząt oraz rozwój drugorzędowych cech płciowych przed ukończeniem 10 roku życia. Może być spowodowane zmianami nowotworowymi lub zapalnymi w okolicy podwzgórza - przysadki mózgowej, gruczołów płciowych.

WYKŁAD nr 3. Uszkodzenia narządów moczowych i męskich narządów płciowych

1. Ciała obce pęcherza

Ciała obce pęcherza są stosunkowo powszechne, częściej u kobiet. Ciała obce są bardzo różnorodne: termometry, gaziki, gumowe końcówki, elastyczne cewniki.

Etiologia. Przyczyny przedostania się ciała obcego do pęcherza: wprowadzenie ciała obcego przez samego pacjenta w celu masturbacji, przypadkowe wprowadzenie ciała obcego do pęcherza w wyniku błędów technicznych podczas manipulacji instrumentalnych, wejście ciała obcego do pęcherza podczas rany postrzałowej. Najczęstszą drogą jest cewka moczowa, zwykle podczas masturbacji u kobiet.

Klinika. Małe ciała obce mogą być wydalane podczas oddawania moczu. Długie, nieregularne kształty (termometry, ołówki, kawałki szkła) powodują wyraźne dysuria, krwiomocz. W przyszłości dołącza się infekcja pęcherza. Proces zapalny przebiega w zależności od rodzaju zapalenia pęcherza moczowego. Nietrzymanie moczu może wystąpić, gdy ciało obce znajduje się w pęcherzu z jednej strony, aw tylnej części cewki moczowej z drugiej.

Diagnostyka. Diagnozę stawia się na podstawie wywiadu, cystoskopii, badania rentgenowskiego. Obraz cystoskopowy jest charakterystyczny, ale po całkowitym pokryciu solami ciało obce wygląda jak kamień w pęcherzu moczowym. Gdy ciało obce znajduje się w ścianie pęcherza pod błoną śluzową (nieprzenikająca rana pęcherza), z pojawiającą się perforacją ropnia przypęcherzowego wykrywa się obrzęk pęcherzowy i przekrwienie. Zwykłe zdjęcie rentgenowskie ujawnia ciało obce pęcherza w przypadku jego nieprzepuszczalności dla promieni RTG, cystografia ujawnia ubytek wypełnienia pęcherza.

Leczenie. Ciało obce pęcherza moczowego jest usuwane dopęcherzowo lub chirurgicznie. Jako metodę z wyboru należy rozważyć dopęcherzowe usuwanie ciał obcych; we wszystkich przypadkach obecności w pęcherzu ciał obcych o spiczastym lub nieregularnym kształcie, szklistych lub niewielkich rozmiarach, przeciwwskazane jest ich ekstrakcja endoskopowa, powstaje duży przekrój pęcherza.

Prognoza korzystny.

2. Ciała obce cewki moczowej

Ciała obce cewki moczowej występują prawie wyłącznie u mężczyzn.

Etiologia. Często ciała obce dostają się do cewki moczowej przez jej otwór zewnętrzny, rzadziej z pęcherza (igły, szpilki, fragmenty metalu, kamyki, groch, sekwestr kostny, termometry, których pacjent nie może samodzielnie usunąć). Rzadziej ciała obce można pozostawić po manipulacjach przeprowadzonych w celach terapeutycznych (cewniki, elastyczne prowadnice, przewodniki).

Klinika. Ciała obce w momencie wejścia do cewki moczowej powodują ból; nie ma objawów bólowych przy niewielkich rozmiarach i gładkiej powierzchni ciała obcego. Przedłużony pobyt w cewce moczowej prowadzi do zapalenia cewki moczowej; bóle stają się stałe, przeszywające, pojawiają się w czasie oddawania moczu i erekcji. Po kilku dniach pojawiają się trudności z oddawaniem moczu z powodu obrzęku błony śluzowej (mocz jest wydalany cienkim strumieniem, czasem kropla po kropli, aż do całkowitego zatrzymania moczu). Od czasu do czasu obserwuje się obfite krwotok z cewki moczowej, częściej wykrywa się niewielki wypływ krwi z cewki moczowej. Później, w wyniku dodania procesu zapalnego, pojawia się obfita krwawo-ropna wydzielina z cewki moczowej. Przy długim przebywaniu ciała obcego obrzęk błony śluzowej rozprzestrzenia się w cewce moczowej i może prowadzić do ropowicy, nacieku moczu, ropnia, przetoki moczowej.

Diagnostyka. Rozpoznanie ciała obcego w cewce moczowej nie jest trudne. Można go łatwo określić w wiszącej części cewki moczowej lub na kroczu za pomocą zewnętrznego badania palpacyjnego, aw części błoniastej - podczas badania przez odbytnicę. Zwykła radiografia i uretrografia mogą być bardzo pomocne w rozpoznaniu.

Leczenie. Usunięcie ciała obcego z cewki moczowej. Małe, okrągłe, miękkie ciała obce są często samoistnie wydalane z cewki moczowej w strumieniu moczu. Aby to zrobić, musisz oddawać mocz po długiej abstynencji od oddawania moczu, mocno się wysilać, a podczas oddawania moczu najpierw uszczypnij palcami zewnętrzną część cewki moczowej, a następnie nagle ją rozluźnij. W takim przypadku czasami z cewki moczowej uwalniane jest ciało obce ze strumieniem moczu. Jeżeli ciało obce jest szczelnie przykryte ściankami cewki moczowej i nie jest wydalane z moczem, lekarz próbuje usunąć je przez otwór zewnętrzny cewki moczowej za pomocą różnych kleszczyków lub innych narzędzi. Jeśli takie próby nie powiodą się, konieczne jest usunięcie ciała obcego przez zewnętrzny odcinek cewki moczowej nad ciałem obcym zamocowanym między palcami. W przypadku braku znacznego procesu zapalnego rana jest ciasno zszyta, pacjent oddaje mocz samodzielnie 3-4 razy dziennie. Przy znacznym procesie ropno-zapalnym w cewce moczowej wykonuje się epicystotomię.

3. Ciała obce nerki

Ciała obce nerki dostają się do miąższu nerki lub układu miedniczkowego z penetrującymi ślepymi ranami (pociski, strzały, fragmenty metalu).

Klinika. Ciało obce, które dostało się do nerki, początkowo objawia się krwiomoczem, później ciało obce jest albo otorbione i nie ma objawów klinicznych, albo wokół niego rozwija się proces zapalny i pojawia się ropomocz.

Diagnostyka. W większości przypadków na urogramach ankietowych wyraźnie widoczne są cienie ciał obcych w nerkach. Aby określić lokalizację ciała obcego, wskazana jest urografia wydalnicza.

Leczenie. Małe otoczone ciała obce przy braku objawów klinicznych nie wymagają leczenia. W przypadku ropnego stanu zapalnego, krwiomoczu, objawów upośledzonej czynności nerek i oddawania moczu wskazane jest leczenie chirurgiczne - usunięcie ciała obcego. Nefrektomię wykonuje się, jeśli w wyniku urazu i późniejszych powikłań doszło do obumarcia miąższu nerki i zgodnie ze wskazaniami.

Prognoza korzystne w większości przypadków.

4. Uszkodzenie pęcherza

Urazy pęcherza dzielą się na zamknięte (pozaotrzewnowe i dootrzewnowe) i otwarte. W czasie pokoju najczęstsze są zamknięte urazy (pęknięcia) pęcherza moczowego.

Etiologia. Pozaotrzewnowe pęknięcie pęcherza występuje najczęściej przy złamaniu kości miednicy, stopień uszkodzenia może być różny: stłuczenie, częściowe lub całkowite uszkodzenie ściany pęcherza, całkowite oddzielenie pęcherza od cewki moczowej. Dootrzewnowe pęknięcie pęcherza występuje przy przepełnieniu pęcherza w wyniku stłuczenia lub uderzenia oraz przy złamaniu kości miednicy. Pęknięcie górnej i tylnej ściany pęcherza moczowego w kierunku podłużnym. Czynniki sprawcze to kopnięcie, uraz komunikacyjny, upadek z wysokości. Urazy pęcherza moczowego mogą być całkowite lub niekompletne. W tym ostatnim przypadku obserwuje się pęknięcia tylko błony śluzowej i mięśniowej z zachowaniem osłony surowiczej lub (w przypadku uszkodzenia fragmentami kości) pęknięcie błony surowiczej i częściowo mięśniowej z zachowaniem integralności błony śluzowej. Pozaotrzewnowemu pęknięciu pęcherza ze złamaniem kości miednicy towarzyszy znaczne krwawienie do tkanki miednicy, naciek moczowy miednicy powoduje martwicze zmiany tkankowe. W przypadku przedwczesnego odprowadzenia moczu na udach, pośladkach, mosznie tworzą się smugi moczu, a następnie powstają przetoki, ropowica moczowa miednicy. Przy śródotrzewnowym pęknięciu pęcherza wylewanie moczu do jamy brzusznej prowadzi do zapalenia otrzewnej. W przypadku oderwania szyjki pęcherza moczowego zalega mocz w pęcherzu, okresowo wydalany z pęcherza, naciekając otaczające tkanki, pojawiają się smugi moczowe, następnie ropne zapalenie tkanki miednicy. Otwarte urazy pęcherza - rany postrzałowe, kłute, cięte.

Klinika. Zaburzenia układu moczowego, ból i krwawienie. Z pęknięciem pozaotrzewnowym, częstym bolesnym parciem na mocz, uwolnieniem kropli krwi z cewki moczowej. Ból jest określany przez palpację nad macicą, napięcie mięśni w dolnych partiach przedniej ściany brzucha, charakterystyczne jest otępienie dźwięku perkusji nad łonem. Badanie przez odbyt i pochwę ujawnia pastowatość tkanek. Przy śródotrzewnowym pęknięciu pęcherza pojawia się silny ból, nie ma oddawania moczu, mocz wpływa do wolnej jamy brzusznej i rozwija się zapalenie otrzewnej. Przy otwartym urazie pęcherza mocz jest wydalany z rany.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na danych z wywiadu, objawów wymienionych powyżej, w celu potwierdzenia diagnozy stosuje się dane z cewnikowania, cystoskopii, cystografii, urografii wydalniczej. Podczas cewnikowania pęcherza mocz w ogóle nie jest z niego wydalany lub wypływa słabym strumieniem z domieszką krwi. Płyn wprowadzony przez cewnik do uszkodzonego pęcherza nie zostanie całkowicie wydalony z powrotem i słabym strumieniem. Przy śródotrzewnowym pęknięciu pęcherza, po wprowadzeniu głęboko w niego cewnika, może niespodziewanie wyróżnić się duża ilość mętnego, krwawego płynu (mocz, krew, wysięk z jamy brzusznej). Cystoskopię stosuje się w rzadkich przypadkach, gdy inne metody diagnostyczne nie dają jednoznacznych informacji, jest to możliwe tylko przy częściowych lub niewielkich urazach, gdy możliwe jest wypełnienie pęcherza do badania. Cystografia odgrywa wiodącą rolę w diagnozie: wykrywa się wycieki substancji nieprzepuszczającej promieniowania poza pęcherz. W rozpoznaniu otwartego urazu pęcherza ważne są również kolorowe testy (pobór błękitu metylenowego), potwierdzające uwolnienie moczu z rany.

Leczenie. Środki przeciwwstrząsowe, a następnie przy pozaotrzewnowym niepełnym pęknięciu pęcherza, możliwe jest leczenie zachowawcze (lód na żołądku, środki hemostatyczne, stały cewnik). We wszystkich innych przypadkach leczenie chirurgiczne jest obowiązkowe. W przypadku pęknięć dootrzewnowych wykonuje się laparotomię z rewizją jamy brzusznej, założeniem szwów katgutowych na ranę pęcherza moczowego i epicystostomię, drenaż jamy brzusznej; z pęknięciem pozaotrzewnowym przeprowadza się rewizję, szycie wykrytych wad, drenaż przez epicystostomię. Ze smugami moczowymi - drenaż miednicy według Buyalsky'ego-McWortera. W przypadku urazów pilna interwencja chirurgiczna ma taki sam charakter, jak w przypadku urazów zamkniętych.

Prognoza pod warunkiem terminowego uznania i korzystnego traktowania.

5. Uszkodzenie cewki moczowej

Urazy cewki moczowej występują głównie u mężczyzn, zajmują pierwsze miejsce wśród urazów narządów moczowo-płciowych i często łączą się ze złamaniami kości miednicy. Urazy są zamknięte i otwarte, izolowane i połączone, penetrujące (pęknięcie wszystkich warstw cewki moczowej na całym jej obwodzie) i niepenetrujące (pęknięcie błony śluzowej, ciało jamiste, pęknięcie śródmiąższowe, pęknięcie błony włóknistej). Przy zamkniętych urazach integralność zewnętrznej powłoki nie jest naruszona. W zależności od umiejscowienia pęknięcia cewki moczowej dochodzi do pęknięcia przedniej cewki moczowej (poniżej przepony moczowo-płciowej), która jest uszkodzona przez bezpośredni uraz; pęknięcia tylnej cewki moczowej (powyżej przepony moczowo-płciowej), które powstają w wyniku napięcia przepony ścięgna-włóknistej przez przemieszczone fragmenty kości łonowej. Dotknięta jest błoniasta część cewki moczowej.

Etiologia. Wpływ siły zewnętrznej na cewkę moczową lub jej uszkodzenie w złamaniach miednicy. Przy narażeniu na działanie siły zewnętrznej - uderzenie w krocze, upadek z kroczem na twardy przedmiot, podczas gdy bulwiasta część cewki moczowej jest zwykle uszkodzona, ze złamaniem kości miednicy - błoniastej i prostaty. Otwarte urazy cewki moczowej obejmują rany kłute, cięte, szarpane i postrzałowe. Można je również izolować i łączyć; podzielone na rany wiszących, kroczowych i tylnych części cewki moczowej; możliwe częste połączenie z uszkodzeniem kości miednicy (16%), odbytnicy (9,8%), prącia (10,6%).

Klinika. Objawy zależą od charakteru i rozległości uszkodzenia. Najczęstsze objawy uszkodzenia cewki moczowej - zatrzymanie moczu, ból, krwiak w kroczu. Utrata krwi może być znaczna. W przypadku pęknięcia cewki moczowej krocza charakterystyczne jest tworzenie się rozległego krwiaka, który obejmuje krocze, mosznę, napletek, a czasem rozprzestrzenia się na okolice pachwinowe i wewnętrzną powierzchnię ud. Zatrzymanie moczu jest spowodowane przemieszczeniem końców cewki moczowej z całkowitym pęknięciem, zablokowaniem jej skrzepów krwi, uciskiem krwiaka. Pacjenci cierpią z powodu stale narastających popędów. Przy próbie oddania moczu dochodzi do nacieku moczowego tkanki przycewkowej, pojawia się ból i uczucie pełności w kroczu. Uszkodzeniu gruczołu krokowego i błoniastej części cewki moczowej często towarzyszy silny wstrząs. Dalsze, niepenetrujące pęknięcia cewki moczowej znacznie różnią się od penetrujących: przy pierwszym wszystkie zjawiska stopniowo ustępują, przy drugim nasilają się.

Diagnostyka. W rozpoznaniu uszkodzenia cewki moczowej ważna jest anamneza i objawy kliniczne, przy badaniu doodbytniczym wykrywa się obrzęk w okolicy cewki sterczowej. Cewnikowanie cewki moczowej jest obarczone powikłaniami. W niejasnych przypadkach wykonuje się uretrografię w celu określenia rodzaju i lokalizacji pęknięcia cewki moczowej: określa się wyciek substancji nieprzepuszczającej promieniowania poza cewkę moczową.

Leczenie zależy od charakteru uszkodzenia. Przy całkowitym pęknięciu cewki moczowej w świeżych przypadkach można zastosować szew pierwotny z epicystostomią, z późną hospitalizacją - epicystostomią i drenażem urohematoma. Przy zamkniętych niecałkowitych uszkodzeniach cewki moczowej możliwe jest wprowadzenie i pozostawienie stałego cewnika w cewce moczowej. W ciężkich i złożonych urazach cewki moczowej przeprowadza się leczenie przeciwwstrząsowe, przetokę moczową, drenaż krwiaków i smug. W przypadku otwartych uszkodzeń cewki moczowej (świeżych i nieskomplikowanych) zakłada się pierwotny szew cewki moczowej, w innych przypadkach epicystostomię i drenaż rany, terapię antybakteryjną, hemostatyczną, detoksykacyjną.

Prognoza przy terminowym i właściwym leczeniu sprzyja życiu ofiary, a przy pierwotnej chirurgii plastycznej cewki moczowej - dla jego zdrowia. W innych przypadkach w miejscu pęknięcia cewki tworzą się zwężenia cewki moczowej wymagające dalszego leczenia.

6. Uszkodzenie moczowodów

Izolowane urazy moczowodu są rzadkie.

Etiologia. Rany (rany postrzałowe lub kłute) moczowodu i rany zamknięte (podskórne).

Klinika. Krwiomocz, obrzęk zaotrzewnowy moczu, wyciek moczu z rany kilka dni po urazie.

diagnostyka opiera się na opisanych powyżej objawach klinicznych, danych ze specjalnych metod badawczych. Urografia wydalnicza ujawnia wyciek substancji nieprzepuszczającej promieniowania z moczowodu do przestrzeni zaotrzewnowej.

Leczenie. Leczenie jest chirurgiczne, tylko przy niewielkich częściowych pęknięciach moczowodu można ograniczyć się do pozostawienia stałego cewnika moczowodowego. Szew pierwotny moczowodu jest rzadko używany, pierwszy etap polega na założeniu nefropielostomii, szerokiego otwarcia i drenażu smug moczowych. Po usunięciu nacieku moczowego i zapalnego wykonuje się operację rekonstrukcyjną: reanastomozę, ureterocystoanastomozę, wymianę ubytku moczowodu na odcinek jelita lub protezę.

Prognoza pod warunkiem, że terminowe i prawidłowe leczenie jest korzystne, nierozpoznane uszkodzenie moczowodu w czasie może prowadzić do śmierci nerki.

7. Uszkodzenie moszny

Uszkodzenie moszny można otworzyć i zamknąć. Urazy zamknięte są zwykle łagodne. W ciężkich przypadkach może rozwinąć się zgorzel moszny.

Etiologia. Etiologia zamkniętego uszkodzenia moszny: stłuczenie lub ucisk. Otwarte urazy moszny można izolować lub łączyć z urazami innych narządów i tkanek (penisa, cewki moczowej, tkanek miękkich ud, pęcherza moczowego, odbytnicy). Występują rozdarte, rozdarte stłuczenia, cięte i postrzałowe rany moszny.

Klinika. Zamknięty uraz prowadzi do powstania krwiaka, który może osiągnąć duże rozmiary, rozprzestrzeniając się na penisa, krocze, uda i przednią ścianę brzucha.

Z krwotokiem w mosznie jej skóra staje się czarna, napięta, fałdy wygładzone. Moszna puchnie w ograniczonym obszarze lub zamienia się w duży guz. Moszna jest miękka, jądro znajduje się z tyłu i wewnątrz, oddzielone od guza. Krwotok z moszny ustępuje powoli. Izolowane otwarte urazy moszny przebiegają w większości korzystnie. Możliwe jest ropienie rozległych krwiaków moszny, prowadzące do stanu septycznego. Nasilenie pacjentów wzrasta wraz z zaangażowaniem w proces zapalny żył powrózka nasiennego z ich zakrzepicą. Być może rozwój mokrej zgorzeli moszny, z otwartymi urazami moszny, jądra są odsłonięte i wpadają do rany.

Diagnoza opiera się na powyższych objawach.

Leczenie. Przy zamkniętych urazach moszny zaleca się leżenie w łóżku, noszenie suspensorium, miejscowe przeziębienie i antybiotykoterapię. Konieczne jest otwarcie dużych krwiaków, w przypadku ropienia krwiaka (z towarzyszącym wzrostem temperatury ciała, zwiększonym bólem, pojawieniem się fluktuacji w uszkodzonym obszarze), wskazane jest otwarcie i drenaż krwiaka. W przypadku otwartych urazów moszny środki terapeutyczne obejmują pierwotne leczenie chirurgiczne, zatrzymanie krwawienia, szycie rzadkich tkanek i drenaż w przypadku martwicy. Gdy jądra wypadną, gdy są całkowicie nagie i pozostają zawieszone na powrózkach nasiennych, z prawie całkowitym oddzieleniem moszny, pokazano ich tymczasowy ruch pod skórą okolicy nadłonowej lub uda, po którym następuje tworzenie brakującej części moszny.

Prognoza, zwykle korzystne.

8. Urazy penisa

Urazy prącia dzielą się na zamknięte i otwarte. Zamknięte (podskórne) urazy: siniaki, pęknięcia, zwichnięcia i naruszenia prącia. Otwarte urazy - rany cięte, rzadziej - rany postrzałowe.

Etiologia. Siniak prącia jest wynikiem działania siły urazowej na narząd nie w stanie erekcji. Kiedy penis jest pęknięty (złamany), uszkodzona jest osłonka biaława i tkanka ciał jamistych. Mechanizm: uderzenie w członka w stanie erekcji (podczas gwałtownego stosunku, zwłaszcza w nienaturalnej pozycji, z silnymi nadchodzącymi wstrząsami i erekcją). Naruszenie prącia obserwuje się, gdy prącie ciągnie się za pomocą nici lub sznurka, gdy zakłada się na niego pierścień w celu utrzymania erekcji. Nacięte rany prącia powstają przypadkowo lub w przypadku urazu przemysłowego.

Klinika. Przy siniaku prącia widoczny jest ostry obrzęk i krwiak skóry i tkanki podskórnej bez naruszenia integralności ciał jamistych. Przy złamaniu prącia pojawia się charakterystyczny chrupnięcie, ostry ból, erekcja natychmiast się zatrzymuje, obrzęk rozwija się szybko, rozległy krwiak, penis powiększa się, staje się fioletowo-sinica. Jeśli cewka moczowa jest rozdarta, oddawanie moczu jest trudne, rozwija się krwotok moczowy. Przy zwichnięciu korzeń prącia przemieszcza się w tkankach krocza, moszny lub pod skórą okolicy łonowej, podczas gdy skóra ciała prącia jest odrywana od głowy w okolicy bruzdy wieńcowej. Być może rozwój całkowitej gangreny ze znaczną kompresją. Rozpoznanie urazów prącia na podstawie opisanych powyżej objawów nie jest trudne.

Leczenie. Ze stłuczeniem prącia – przeważnie zachowawczym (zimno, spoczynek, uniesienie prącia i moszny), z pęknięciem ciał jamistych – głównie operacyjnym (obnażenie i zszycie ubytku w albuginei i tkance jamistej). W przypadku zwichnięcia prącia konieczna jest również interwencja chirurgiczna: sprowadzenie prącia do worka skórnego przez ranę operacyjną, zszycie jego skóry z koroną głowy i połączenie rozerwanych tkanek. Kiedy penis jest ściśnięty metalowym pierścieniem, należy go przeciąć narzędziem. W przypadku urazowej amputacji prącia jedynym możliwym postępowaniem terapeutycznym jest pierwotne opatrzenie rany z usunięciem ciał obcych i zszyciem kikuta prącia. W przypadku lżejszych ran taktyka leczenia powinna oszczędzać narządy. Dzięki obfitemu dopływowi krwi do penisa możliwe jest szybkie przywrócenie uszkodzonych tkanek, pomimo tego, że mają one nieżywotny wygląd. Uszkodzone tkanki są wycinane w minimalnym stopniu. Przy oparzeniach i odmrożeniach konieczna jest wczesna plastyka ubytków skóry prącia.

Prognoza w odniesieniu do życia z reguły korzystne, w odniesieniu do wyzdrowienia, zależy to od rodzaju i stopnia uszkodzenia, a także podjętego leczenia, skrzywienie penisa z powodu blizn jest możliwe.

9. Uszkodzenie nerek

Urazy nerek mogą być zamknięte (podskórnie) i otwarte; prawa nerka jest częściej uszkadzana niż lewa ze względu na niższą lokalizację. Zamknięte uszkodzenie nerek jest trzecim najczęstszym urazem wśród wszystkich urazów. Wśród przyczyn prowadzących do śmierci w różnych urazach uszkodzenie nerek obserwuje się w 38% przypadków.

Etiologia. Zamknięte uszkodzenie nerek następuje w wyniku silnego, tępego uderzenia lub gwałtownego nacisku, ale możliwy jest również efekt pośredni (upadek z wysokości, potrząsanie ciałem). W niektórych przypadkach uszkodzenie występuje po stronie przeciwnej do urazu. Otwarte obrażenia są wynikiem rany postrzałowej lub otrzymanej narzędziem przekłuwającym i tnącym. Pęknięcia nerek obejmują:

1) uszkodzenie torebki tłuszczowej i włóknistej z powstaniem krwiaka w tkance okołonerkowej;

2) podtorebkowe pęknięcie miąższu nerki bez naruszenia integralności kielichów i miednicy z utworzeniem krwiaka podskórnego;

3) uszkodzenie miąższu z naruszeniem integralności miseczek i miednicy z powstaniem krwiaka moczowego i naciekiem moczu z całkowitym krwiomoczem;

4) zmiażdżenie nerki, któremu w niektórych przypadkach towarzyszy uszkodzenie otrzewnej;

5) całkowite oddzielenie nerki od bramy i izolowane uszkodzenie naczyń nerkowych przy zachowaniu integralności samej nerki z rozwojem rozległych krwiaków.

Do uszkodzenia nerki nie jest wymagana duża siła urazowa. W wyniku uderzenia hydraulicznego dochodzi do znacznych uszkodzeń.

Rany postrzałowe obejmują urazy tłuszczowych i włóknistych torebek nerkowych; rana styczna (niepenetrująca); przez (penetrującą) ranę; ślepa rana penetrująca; zmiażdżenie nerki; uszkodzenie nasady naczyniowej nerki lub moczowodu. Połączone rany są powszechne. Krew i mocz mogą rozlać się na okolicę i wydostać się z rany. Przenikanie moczu do jamy brzusznej prowadzi do rozwoju zapalenia otrzewnej.

Klinika. Głównymi objawami uszkodzenia nerek są ból, obrzęk w okolicy nerek (krwiak okołonerkowy), krwiomocz, z otwartymi urazami, dodatkowe wydalanie moczu z rany.

W postaciach łagodnych stan chorych jest zadowalający, w postaciach ciężkich dochodzi do wstrząsu, niedokrwistości i zapalenia otrzewnej. Objawy zależą od stopnia uszkodzenia nerek. Przy uszkodzeniach powierzchownych występuje ból miejscowy, niewielki krwiak okołonerkowy, krwiomocz niewyrażony, stan ogólny chorego zadowalający, rokowanie korzystne. Przy uszkodzeniach podtorebkowych - ból miejscowy, znaczny krwiomocz, brak krwiaka w przestrzeni okołonerkowej, wstrząs płytki, stan ogólny zadowalający. Przy zmianach głębiej opadających ból promieniuje w dół, występuje obfity krwiomocz ze skrzepami, krwiak okołonerkowy, który może rozprzestrzenić się na mosznę lub wargi sromowe, wstrząs. Wraz z oddzieleniem naczyń nóg rozwija się ciężki wstrząs, nie ma krwiomoczu, stan jest krytyczny.

Diagnostyka. Podczas badania dolnej części pleców określa się krwiak, palpacja to gęsta formacja zlokalizowana w okolicy lędźwiowej, napięcie mięśni ściany brzucha i dolnej części pleców. Stopień intensywności krwawienia z nerki można ocenić nie tylko na podstawie charakteru barwienia moczu, ale także na podstawie powstawania skrzepów i ich kształtu. W obecności skrzepów krwiomocz należy uznać za istotny. W moczowodach tworzą się skrzepy przypominające robaki. Każdemu uszkodzeniu nerek towarzyszy w mniejszym lub większym stopniu napięcie przedniej ściany brzucha.

Urografia wydalnicza jest wskazana we wszystkich rodzajach urazów. Jeśli nie ma funkcji nerek, wykonuje się wsteczną pielografię. Obie metody wykrywają smugi materiału nieprzepuszczającego promieni rentgenowskich poza układem kielichowo-miedniczkowym. Badanie urograficzne stwierdza lub wyklucza uszkodzenie kości, skrzywienie kręgosłupa w kierunku urazu, brak zarysu mięśnia lędźwiowego z krwiakiem zaotrzewnowym. W przypadku podejrzenia uszkodzenia dużych naczyń nerkowych można wykonać angiografię nerek. Zakrzepica tętnicy nerkowej w fazie tętniczej określana jest jako kikut o rozmytych konturach, w fazie nefrograficznej charakteryzuje się brakiem kontrastu nerkowego. Informacyjna scyntygrafia izotopowa, tomografia komputerowa, ultrasonografia.

Leczenie. W przypadku łagodnych urazów (siniak, pęknięcie torebki) przeprowadza się leczenie zachowawcze: ścisły leżenie w łóżku przez 2 tygodnie, terapia przeciwbakteryjna, hemostatyczna. Oznaki pęknięcia miąższu nerki wymagają interwencji chirurgicznej. Wzrost krwiaka okołonerkowego, oznaki krwawienia wewnętrznego służą jako wskazania do pilnej operacji. Charakter operacji: szycie szczelin, resekcja nerki, nefrektomia. Otwarte urazy nerek zawsze wymagają pilnej interwencji chirurgicznej, której charakter określa się podczas rewizji nerki. Operacje zachowawcze narządu w przypadku uszkodzenia nerek (pyelo- lub nefrostomia) kończą się jej drenażem.

Komplikacje. Wodonercze, przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, kamica nerkowa, tętniak tętnicy nerkowej, nadciśnienie nerczycowe.

Prognoza w odniesieniu do życia, korzystne, z zastrzeżeniem terminowego rozpoznania i leczenia, w odniesieniu do wyzdrowienia, zależy od możliwych powikłań uszkodzenia nerek. Badanie kliniczne pacjentów w pierwszym roku po uszkodzeniu nerek należy przeprowadzać co 3 miesiące.

10. Uszkodzenie jądra i jego najądrza

Uszkodzenie jądra i jego wyrostka można zamknąć i otworzyć.

Etiologia. Urazy zamknięte są spowodowane uderzeniem, upadkiem, jazdą lub jazdą na rowerze. Rozwija się krwotok i obrzęk jąder. Przy ukierunkowanym i silnym uderzeniu możliwe jest przemieszczenie jądra do kanału pachwinowego, pod skórę brzucha, krocza i uda (przemieszczenie) jądra (uraz bezpośredni - upadek z wysokości, uraz sportowy). Otwarte urazy jądra i jego wyrostka należą do najcięższych, są cięte, kłute, rozrywane. W najcięższych przypadkach możliwe jest oderwanie jądra od powrózka nasiennego.

Klinika. Ostry ból, znaczny wzrost wielkości moszny, sinica jej skóry, obrzęk jądra lub najądrza, ich bolesność, napięcie. Kiedy jądro jest zwichnięte, nie ma go w mosznie. Przy otwartym uszkodzeniu jądro często wpada w ranę moszny.

Diagnostyka. Masywny krwiak moszny utrudnia określenie integralności jądra i najądrza. Duży rozmiar krwiaka i ostry ból sugerują uszkodzenie nie tylko moszny, ale także zawartych w niej narządów. Przy otwartych urazach z wypadaniem jądra z moszny znacznie łatwiej jest ustalić charakter urazu.

Leczenie. W łagodnych przypadkach (zamknięte powierzchowne urazy jądra i przydatków - siniaki, pęknięcia białaczki) bez dużego krwiaka moszny, przeprowadza się leczenie zachowawcze: leżenie w łóżku, suppensorium, zimno w pierwszych dniach, a następnie ciepło, leki przeciwbólowe, leki przeciwbakteryjne, środki przeciwwstrząsowe. Interwencja chirurgiczna jest stosowana z groźnym krwawieniem i wzrostem krwiaka moszny, niemożnością zmiany położenia zwichniętego jądra. Masywne zmiażdżenie jądra i jego najądrza wymaga hemikasteryzacji, w innych przypadkach możliwa jest operacja oszczędzająca narząd - zszywanie pęknięć, resekcja jądra. Przy otwartych uszkodzeniach w wyglądzie jądra trudno jest ocenić jego żywotność, dlatego usunięcie jądra stosuje się tylko wtedy, gdy jest ono całkowicie oddzielone od powrózka nasiennego.

Komplikacje. Utrata obu jąder powoduje regresję drugorzędowych cech płciowych, prowadząc do impotencji, niepłodności i depresji psychicznej.

Zapobieganie. Noszenie szelek lub elastycznych majtek w przypadku niektórych sportów.

Prognoza korzystna w odniesieniu do życia, w odniesieniu do powrotu do zdrowia pogarsza ją możliwość upośledzenia spermatogenezy, drożności przydatków i rozwoju niepłodności, zwłaszcza z uszkodzeniami obustronnymi.

11. Przetoki moczowo-płciowe u kobiet

Przetoki moczowo-płciowe u kobiet stanowią patologiczną komunikację między narządami moczowymi a narządami płciowymi.

Etiologia. Przetoki moczowo-płciowe powstają głównie w wyniku uszkodzenia narządów moczowych podczas porodu, operacji położniczych i ginekologicznych, rzadziej w wyniku urazów domowych i ran postrzałowych, wyrostka ropnego, kiełkowania guza, radioterapii. Najczęściej występują przetoki pęcherzowo-pochwowe.

Klinika. Przy wszystkich typach przetok rozwija się całkowite lub częściowe nietrzymanie moczu. W przypadku precyzyjnych przetok nietrzymanie moczu łączy się z normalnym oddawaniem moczu, z przetokami moczowo-pochwowymi wyciek moczu obserwuje się tylko podczas oddawania moczu.

Diagnostyka. Rozpoznanie przetok moczowo-płciowych w większości przypadków nie sprawia trudności (badanie pochwy w lusterku). Wybór taktyki leczenia wymaga kompleksowego badania: laboratoryjnego, endoskopowego (cystoskopia, ureteroskopia), radiologicznego, radioizotopowego. Jeśli nie można wizualnie określić otworu przetoki, stosuje się testy barwne (wlewa się roztwór barwnika - indygokarmin, błękit metylenowy) do pęcherza i monitoruje się jego wydzielanie z pochwy, gdzie wkłada się tampon z gazy.

Zabarwienie tamponu wskazuje na obecność przetoki pęcherzowo-pochwowej, a brak zabarwienia i pojawienie się dopiero po dożylnym podaniu indygokarminu wskazuje na obecność przetoki moczowodowo-pochwowej. Urografia wydalnicza wyjaśnia funkcję nerek, stan górnych dróg moczowych, stopień niedrożności moczowodu. Przetoka moczowodowo-pochwowa charakteryzuje się również objawami upośledzenia odpływu moczu z górnych dróg moczowych (ból w okolicy nerek, ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek).

Leczenie. Główną metodą leczenia jest operacja, która w naturalny sposób przywraca dobrowolne oddawanie moczu. Z reguły operację plastyczną wykonuje się 4-6 miesięcy po powstaniu przetoki, przetoki moczowodowo-pochwowe operuje się nie później niż 1,5-2 miesiące po ich utworzeniu, aby uniknąć postępującego pogorszenia funkcji nerek, jeśli nie nadają się do leczenia zachowawczego przez cewnikowanie moczowodu - w ciągu 7-8 dni.

Prognoza. Zadowalające wyniki chirurgii plastycznej można uzyskać u 80-90% kobiet z przetokami moczowo-płciowymi.

12. Przetoki pęcherzowo-jelitowe

Przetoka pęcherzowo-jelitowa - patologiczna komunikacja między pęcherzem a jelitami.

Etiologia. Przetoki powstają w zapalnych, nowotworowych chorobach okrężnicy, po otwarciu ropni miednicy w pęcherzu i jelitach.

Klinika. Gazy lub masy kałowe dostają się do pęcherza lub istnieje klinika zapalenia pęcherza, która jest trudna do wyleczenia.

Diagnostyka. W diagnozie główne dane przedstawia cystoskopia. W przypadku małych przetok błona śluzowa pęcherza w dotkniętym obszarze jest w stanie zapalnym, obrzękła. Wykonują również cystografię, fistulografię, irygoskopię.

Leczenie. Przetoki pęcherzowo-jelitowe rzadko zamykają się samoistnie i wymagają leczenia chirurgicznego. Zamknięcie przetoki często wymaga resekcji jelita z powodu zwężenia, mnogich uchyłków lub nowotworu.

13. Przetoki cewki moczowej

Przetoki cewki moczowej powstają w wyniku uszkodzenia cewki moczowej o innym charakterze. U kobiet komunikują się z pochwą, u mężczyzn z odbytnicą lub kroczem.

Etiologia. Przetoki cewki moczowej powstają w wyniku urazu podczas bugienage lub w wyniku otwarcia ropnia prostaty, mogą być powikłaniem gruźlicy lub raka prostaty.

Klinika. Przy zachowanej funkcji zwieracza wewnętrznego pęcherza mocz przez przetokę cewkowo-odbytniczą dostaje się do odbytnicy tylko podczas oddawania moczu, a jeśli zwieracz pęcherza jest uszkodzony, jest stale mimowolnie wydalany przez przetokę.

W przypadku dużych przetok zawartość jelita stale wchodzi do cewki moczowej.

Diagnostyka. Badanie odbytnicze czasami pozwala zobaczyć ujście przetoki, uretrografia ma charakter informacyjny, ujawnia wyciek substancji nieprzepuszczającej promieniowania z cewki moczowej do odbytnicy.

Leczenie. Główną metodą jest chirurgiczna, która pozwala przywrócić światło cewki moczowej, jeśli jest zwężone, i zamknąć przetokę: ujścia przetoki w cewce moczowej i odbytnicy są odsłonięte, blizna jest usuwana, a ujścia przetoki są oddzielnie zszywane. W przypadku przetok o etiologii nowotworowej leczenie ma charakter jedynie objawowy.

14. Skręt powrózka nasiennego

Skręt powrózka nasiennego obserwuje się u dzieci, młodych mężczyzn oraz u mężczyzn w wieku 60-70 lat, częściej jest jednostronny, częściej występuje skręcenie nieprawidłowo zlokalizowanego jądra.

Etiologia. Predysponować do braku prawidłowego utrwalenia jądra (brak więzadła Guntera z wnętrostwem lub późnym zejściem jądra do moszny), wrodzony brak zespolenia najądrza z jądrem, gdy są one zlokalizowane osobno; nowotwór jądra zatrzymany w jamie brzusznej; Przepuklina pachwinowo-mosznowa spowodowana nagłym uwolnieniem trzewi do worka przepuklinowego. Najczęstszymi przyczynami są urazy, silny stres fizyczny i ostre wypełnienie narządów płciowych krwią.

Klinika. Choroba zaczyna się od bólu w podbrzuszu, w pachwinie; stopniowo bóle są zlokalizowane w jądrze.

Zwykle ból jest stały, nasila się, przy martwicy ból może ustąpić. Późnym objawem choroby jest obrzęk i przekrwienie moszny, jej palpacja jest bolesna.

Leczenie operacyjny.

15. Parafimoza

Parafimoza - naruszenie żołędzi prącia przez zwężony pierścień skóry napletka cofnięty.

Etiologia. Długi napletek z wąskim otworem napletka (stulejka) lub balanoposthitis (proces zapalny żołędzi prącia i napletka). Rozwija się również po odsłonięciu żołędzi prącia, stosunku płciowym, masturbacji.

Klinika. W wyniku pierścieniowego naruszenia żołędzi prącia przez napletek dochodzi do zaburzeń dopływu krwi, pęcznienia głowy i wewnętrznego liścia napletka, które stają się bolesne po dotknięciu, jego błona śluzowa owrzodzi się, przy przedwczesnym leczeniu rozwijają się stany zapalne uduszonej głowy prącia i martwica samonaruszającego się pierścienia napletka, a nawet zgorzeli żołędzi prącia. Często jednocześnie dochodzi do zatrzymania moczu z powodu mechanicznego ucisku cewki moczowej.

Rozpoznanie trudności nie powoduje ze względu na charakterystyczny obraz kliniczny.

Leczenie. We wszystkich przypadkach nieskomplikowanej stulejki podejmuje się próbę zmiany położenia głowy w następujący sposób: główkę prącia smaruje się olejem wazelinowym, penis I, II szczelnie przykrywa się palcami lewej ręki, a główkę prącia palcami I, II, III wciska się w pierścień zaciskający. Jeśli opisana manipulacja nie powiedzie się, uciekają się do leczenia chirurgicznego: rozwarstwienia pierścienia naruszającego, aw przypadku martwicy napletka - obrzezania.

Aby uniknąć ponownego naruszenia żołędzi prącia załupkiem, który komplikuje stulejkę, można natychmiast wykonać okrężne wycięcie napletka.

profilaktyka - terminowa eliminacja stulejki, leczenie balanoposthitis.

Prognoza korzystny.

WYKŁAD nr 4. Gruźlica układu moczowo-płciowego

1. Gruźlica nerki

Gruźlica nerki jest gruźlicą narządową wtórną, która zwykle rozwija się wiele lat po pierwotnych klinicznych objawach gruźlicy. Występuje równie często u mężczyzn i kobiet, osoby starsze i dzieci rzadko chorują. Śmiertelność w gruźlicy nerek wynosi 2-3%, destrukcyjna gruźlica nerek rozwija się u 4-8% pacjentów z gruźlicą płuc.

Etiologia. Prątki gruźlicze przenikają do nerek głównie drogą krwiopochodną, ​​rzadziej drogą limfogenną. W okresie pierwotnego lub wtórnego rozsiewu zakażenia gruźlicą w większości przypadków zajęte są obie nerki, przy czym w jednej nerce infekcja postępuje, w drugiej może pozostawać w stanie utajonym przez długi czas. Proces gruźliczy, który rozwinął się w dowolnej części nerki, może rozprzestrzenić się na drogi moczowe lub narządy płciowe drogą limfogenną i moczotwórczą. Spośród narządów układu moczowego nerki są miejscem pierwotnej lokalizacji zakażenia gruźlicą. Stosunkowo często gruźlica nerek rozwija się na podstawie innych przewlekłych chorób nerek: przewlekłego niespecyficznego odmiedniczkowego zapalenia nerek, kamicy nerkowej. Nefrotuberkuloza jest często wykrywana u kobiet z gruźlicą narządów płciowych.

Gruźlica miednicy, moczowodu, pęcherza moczowego i cewki moczowej jest wynikiem postępu procesu gruźliczego w nerkach.

Klinika. Objawy choroby są ściśle związane ze stadium i postacią choroby. W subklinicznych postaciach gruźlicy nerki, gdy specyficzne zmiany zlokalizowane są głównie w jej odcinkach korowych, chorzy skarżą się jedynie na ogólne złe samopoczucie, stany podgorączkowe i tępy ból w okolicy lędźwiowej, pocenie się, zwłaszcza rano, utratę apetytu, utratę masy ciała, obniżoną sprawność. W obecności roponercza obserwuje się przebieg septyczny z wysoką gorączką i ogromnymi dreszczami. Badanie i radiocieniujące badanie górnych dróg moczowych nie ujawnia patologii. Informacji dostarcza pozytywny wynik badania bakteriologicznego moczu, a także pojawienie się leukocyturii z kwaśnym odczynem moczu. W 15-20% obserwacji występują skargi na ostry ból, taki jak kolka nerkowa, wynikające z naruszenia dynamiki oddawania moczu. Krótkotrwały obfity krwiomocz całkowity obserwuje się w 10-15% przypadków i jest przejawem wrzodziejącego zapalenia brodawek. Częstym objawem gruźlicy nerek jest dyzuria, wskazująca na przejście procesu do pęcherza. Całkowita czynność nerek w chorobie jednostronnej nieznacznie cierpi. Przebieg kliniczny gruźlicy nerek zależy od właściwości immunobiologicznych organizmu pacjenta i środków terapeutycznych. Ogniska gruźlicze zlokalizowane w odcinkach korowych nerki, ze względu na obfite ukrwienie tych odcinków, mogą całkowicie się rozpuścić lub zostać zastąpione blizną. Jamy próchnicowe można oczyścić z warstwy ropotwórczej, przekształcając się w cysty gładkościenne, możliwe jest również nasycanie solami wapiennymi mas twarogowych znajdujących się w jamach zgnilizny.

Diagnostyka. Rozpoznanie początkowych postaci gruźlicy nerki jest praktycznie możliwe tylko u pacjentów z lokalizacją zmian gruźliczych w płucach, aparacie kostno-stawowym, narządach płciowych i węzłach chłonnych. Za główny sposób wczesnej diagnostyki zmian gruźliczych nerek należy uznać badanie bakteriologiczne sterylnego moczu uzyskanego od chorego na gruźlicę. 5-10 dni przed posiewem moczu konieczne jest przerwanie leczenia lekami przeciwgruźliczymi, pożądane jest wykonanie trzech porannych posiewów moczu. Przeprowadzają również prowokacyjną próbę tuberkulinową, immunochemiczną próbę tuberkulinową. Większość chorych na gruźlicę nerek wykrywa się u osób z przetrwałym bezobjawowym ropomoczem, a także u osób cierpiących na przewlekłą, nawracającą dyzurię. Duże znaczenie ma anamneza: wykrycie gruźlicy rozsianej płuc, narządów płciowych, kontakty z chorymi na gruźlicę. Badanie rozpoczyna się od klinicznej analizy moczu. Gruźlica charakteryzuje się kwaśnym odczynem moczu, niewielkim białkomoczem (0,033-0,99 g/l), leukocyturią i niewielką erytrocyturią. Czasami wysoka zawartość białka w moczu jest wynikiem krwiomoczu i rozpadu czerwonych krwinek. Gęstość względna moczu zwykle waha się w granicach normy, niską monotonną gęstość względną moczu obserwuje się w zaawansowanych przypadkach obustronnej gruźlicy nerek, z chorobą jednej nerki, przewlekłą niewydolnością nerek. Zwykłe zdjęcie rentgenowskie stwierdza obecność skamieniałości w miąższu. Obecność cieni zwapniałych węzłów chłonnych na zdjęciu jest pośrednim potwierdzeniem specyficznej etiologii procesu w układzie moczowym. Urografia wydalnicza pozwala na wyjaśnienie diagnozy (patognomoniczne objawy choroby: skamieniałości, deformacja miseczek, ubytki, zmiany bliznowaciejące w drogach moczowych), określenie stadium choroby, w niektórych przypadkach chromocystoskopia, pielografia wsteczna jest wykonywane.

Diagnostyka rentgenowska destrukcyjnych postaci gruźlicy nerek wzrasta wraz z tomografią.

Nephrotuberculosis zgodnie z klasyfikacją kliniczną i radiologiczną dzieli się na następujące etapy:

1) nieniszczący (infiltracyjny);

2) początkowe zniszczenie (brodawki, mała jama);

3) ograniczona destrukcja (duże ubytki w jednym z trzech segmentów nerkowych);

4) subtotalna lub całkowita destrukcja (proces polijamisty w dwóch segmentach nerkowych, roponercze, całkowita kamica nerkowa).

Leczenie. Opcje:

1) wyłącznie terapia lekowa jest prowadzona w nieniszczących formach, gruźliczym zapaleniu brodawki, małej pojedynczej wnęce;

2) chorzy na gruźlicę jednej lub obu nerek poddawani są długotrwałej farmakoterapii przygotowującej do operacji oszczędzającej narząd, której charakter zostaje wyjaśniony po pewnym okresie leczenia zachowawczego (kawernotomia, kawerektomia, resekcja nerki – różnego rodzaju operacje przywracające drożność moczowodu);

3) obowiązkowe interwencje chirurgiczne zachowujące narządy - resekcja nerki, kawernektomia, kawernotomia, przywrócenie drożności moczowodu w przypadku wykrycia gruźlicy, wyłączone ubytki, rozległe ogniska zniszczenia miąższu nerki, utrzymujące się zmiany bliznowaciejące w moczowodzie z zachowaną funkcją nerek ;

4) nefrektomię, nefroureterektomię wykonuje się w przypadku gruźlicy wielojamistej nerki, gruźlicy jamistej nerki z licznymi zwężeniami moczowodów;

5) operacje plastyczne korekcyjne wykonuje się przy zmianach pozagruźliczych w układzie moczowym - rekonstrukcja odcinka moczowodowo-miedniczkowego, zespolenie moczowodowo-cystkowe, plastyka jelitowa moczowodu, pęcherza moczowego.

Czas trwania leczenia farmakologicznego zależy od stadium i postaci procesu gruźlicy, lekooporności prątków wydzielanych przez chorych na gruźlicę oraz indywidualnej tolerancji leków. Zgodnie z zaleceniami WHO (2000) terapia lekowa obejmuje połączenie izoniazydu + rifampicyny + pyrazynamidu (lub etambutolu) przez 4-6 miesięcy. Jeżeli kwestia wskazań do usunięcia nerki z reguły jest ustalana w trakcie terapii przygotowawczej, wówczas termin operacji narządowych ustala się po dynamicznym monitorowaniu skuteczności terapii lekowej po 8-12 miesiącach ciągłego leczenie. Pacjenci z gruźlicą nerek w trakcie leczenia farmakologicznego podlegają systematycznej obserwacji urologicznej w celu szybkiego zdiagnozowania i leczenia ewentualnych powikłań (zwężenie moczowodu). Dawkowanie leków przeciwgruźliczych zależy od całkowitej sprawności czynnościowej nerek. Leczenie łączy się z kompleksową terapią witaminową. Pacjenci poddawani są długotrwałej farmakoterapii (do 3 lat), leczeniu sanatoryjnemu, jeśli nie ma przeciwwskazań (przewlekła niewydolność nerek, przetoki moczowe, nietrzymanie moczu, połączenie gruźlicy moczowo-płciowej z amyloidozą nerek, aktywne objawy gruźlicy płuc i gruźlica kostno-stawowa). Kryteria leczenia gruźlicy nerek i dróg moczowych opierają się przede wszystkim na negatywnych wynikach wielokrotnych posiewów moczu w ciągu 2 lat po zakończeniu leczenia, stabilności obrazu rentgenowskiego.

Prognoza z wczesnym rozpoznaniem i terminowym rozpoczęciem leczenia jest dość korzystny.

Zapobieganie. Profilaktyka gruźlicy nerek polega na zapobieganiu rozwojowi tej choroby z ognisk uśpionego zakażenia gruźlicą poprzez aktywne ich wykrywanie i eliminowanie za pomocą chemioterapii, a także eliminowanie niekorzystnych miejscowych stanów w obrębie układu moczowo-płciowego, które przyczyniają się do ich progresji. Konieczne jest podjęcie działań zapobiegawczych w tych samych grupach wysokiego ryzyka, w których konieczne jest wczesne wykrycie odmiedniczkowego zapalenia nerek: aktywna identyfikacja procesu w fazie subklinicznej i jego eliminacja.

2. Gruźlica prącia

Gruźlica prącia jest rzadką chorobą.

Etiologia. Hematogenna droga rozprzestrzeniania się zakażenia gruźlicą.

Klinika. Pojawienie się guzków na żołędzi prącia, które łączą się w duże pęcherzyki, zamieniają się w wrzody, łatwo krwawią, powiększają się węzły chłonne pachwinowo-udowe.

Diagnostyka. Diagnoza jest trudna ze względu na duże podobieństwo między gruźlicą a rakiem prącia. Następujące objawy gruźlicy pozwalają podejrzewać gruźlicę: owrzodzenie na otwartej powierzchni żołędzi prącia, podczas gdy nowotwór często rozwija się ze stulejką i w okolicy bruzdy wieńcowej, mnogie owrzodzenia, czas trwania kursu, samoistne remisje, wygojenie niektórych wrzody i powstawanie innych. Ważna jest historia gruźlicy, przydatne są próby tuberkulinowe. Główną rolę w rozpoznaniu gruźlicy prącia odgrywa biopsja.

Leczenie. Leczenie jest głównie zachowawcze. Specyficzna chemioterapia przeciwgruźlicza w większości przypadków prowadzi do wyzdrowienia.

3. Gruźlica pęcherza moczowego

Gruźlica pęcherza zaczyna się w okolicy ujścia moczowodu wraz z powstawaniem głębokich owrzodzeń.

Etiologia. W wyniku limfogennego wprowadzenia zakażenia gruźlicą do pęcherza na jego błonie śluzowej pojawiają się obszary ogniskowego przekrwienia, wysypki gruźlicy, owrzodzenia, blizny w miejscu ich powstawania.

Klinika. Głównym objawem jest dyzuria o różnym nasileniu. Oddawanie moczu jest częste, bolesne, któremu towarzyszy końcowy krwiomocz. Pojemność pęcherza stopniowo maleje, jego ściany pogrubiają się i są zastępowane tkanką bliznowatą. Do tego czasu nerka dotknięta gruźlicą może przekształcić się w izolowany woreczek ropny lub w zwapniały narząd. Po stronie zdrowej nerki występuje odpływ pęcherzowo-moczowodowy, który objawia się bólem w okolicy nerki na wysokości parcia na mocz. Akt oddawania moczu jest dwuetapowy (najpierw opróżniany jest pęcherz, a następnie powiększone jamy nerki i moczowodu). Postępuje przewlekła niewydolność nerek.

Diagnostyka. Cystoskopia: gruźlicze guzki, owrzodzenia i bliznowate zmiany na błonie śluzowej, zlokalizowane głównie w okolicy ujścia moczowodu bardziej zajętej nerki, oraz cystografia: zdeformowane kontury pomarszczonego pęcherza, skos jednej z jego bocznych ścian, zmniejszenie objętości, często z objawami refluksu pęcherzowo-moczowodowego.

Leczenie. Specyficzną chemioterapię prowadzi się jednocześnie z leczeniem gruźlicy nerki i moczowodu. Z pęcherzem pomarszczonym bliznami uciekają się do plastiku jelitowego.

Prognoza zależy od terminowości rozpoczętego leczenia.

4. Gruźlica cewki moczowej

Gruźlica cewki moczowej jest rzadkim, ale poważnym powikłaniem gruźlicy nerek, pęcherza moczowego i prostaty. Charakteryzuje się tworzeniem wielu zwężeń w różnych częściach cewki moczowej.

Klinika. Trudności w oddawaniu moczu, powstawanie przetok cewki moczowej.

Diagnostyka. Badanie bakteriologiczne moczu i wydzieliny z przetok cewki moczowej, uretrografia, która ujawnia charakterystyczny wzór wyraźnego zwężenia cewki moczowej.

Leczenie. Systematyczne bougienage kanału pod osłoną swoistej chemioterapii, w zaawansowanych przypadkach założenie przetoki nadłonowej, a następnie operacja plastyczna.

5. Gruźlica moczowodu

Gruźlica moczowodu jest zawsze następstwem gruźlicy nerki. Wraz z przejściem wyrostka gruźliczego do moczowodu na jego błonie śluzowej pojawiają się specyficzne owrzodzenia z tendencją do szybkiego bliznowacenia, prowadzące do uporczywego zwężenia światła moczowodu w okolicy miednicy i okolicy jego zespolenie z miednicą. Naruszenie dynamiki oddawania moczu prowadzi do postępu niszczenia miąższu nerki i powstania wodonercza moczowodowego.

Klinika. Tępy ból w okolicy lędźwiowej, czasami ataki kolki nerkowej z powodu niedrożności światła moczowodu w miejscach specyficznego uszkodzenia przez skrzepy krwi lub detrytus. Temperatura podgorączkowa, dreszcze w wyniku ataków ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na danych urografii wydalniczej: klarowność, objaw sznurka, gdy moczowód traci swoje nieodłączne zagięcia i podciąga ścianę pęcherza; z powodu zmian bliznowatych rozwija się wodonercze. Przy znacznym upośledzeniu czynności nerek rozpoznanie gruźlicy moczowodu opiera się na wynikach wstecznego ureteropielografii lub na pośrednich objawach cystoskopowych (obrzęk pęcherza moczowego otoczonego ujściem moczowodu, obecność zaciśnięte ujście moczowodu w kształcie lejka).

Leczenie w początkowych postaciach gruźlicy moczowodu przeprowadza się ją równolegle z leczeniem głównego ogniska w nerce. Terapię przeciwgruźliczą łączy się z glikokortykosteroidami, bugienage moczowodu. Nieodwracalne bliznowate zwężenia moczowodu wymagają leczenia chirurgicznego (ureterocystoastomoza, zastąpienie całego lub części moczowodu izolowanym odcinkiem jelita).

6. Gruźlica prostaty i pęcherzyków nasiennych

Gruźlica prostaty i pęcherzyków nasiennych najczęściej towarzyszy gruźlicy nerek, jąder i najądrzy.

Klinika. Początkowe zmiany ogniskowe w gruczole krokowym przebiegają bezobjawowo. Przy rozległych naciekach i ubytkach w gruczole pacjenci skarżą się na ból w kroczu i odbytnicy. Wraz z lokalizacją zmian gruźliczych w środkowym płacie gruczołu, blisko związanym z cewką moczową i pęcherzem, pojawia się dyzuria. Obecności w gruczole krokowym jamy łączącej się z cewką moczową towarzyszy wydzielanie ropy z cewki podczas defekacji, częste i bolesne oddawanie moczu. W moczu takich pacjentów znajdują się prątki gruźlicy.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na danych z badania cyfrowego gruczołu krokowego (drobnoguzkowata guzowatość jego powierzchni, duże gęste węzły, obszary rozmiękczenia) oraz uretrografii, w której uwidaczniają się ubytki w gruczole.

Diagnostyka różnicowa. Gruźlicę prostaty i pęcherzyków nasiennych należy różnicować z guzem, w którym występuje gęstsza konsystencja; z gruczolakiem prostaty, gdy gruczoł jest symetryczny, jego konsystencja jest gęsto elastyczna, zaburzenia oddawania moczu są bardziej wyraźne.

Leczenie. Leczenie jest głównie zachowawcze: chemioterapia skojarzona.

Prognoza. Przy korzystnym przebiegu dochodzi do zwapnienia guzków, ropień gruźliczy może przebić się do cewki moczowej lub do odbytnicy lub otaczającej tkanki. Pacjenci z podejrzeniem gruźlicy gruczołu krokowego i pęcherzyków nasiennych są hospitalizowani na badania i leczenie szpitalne.

7. Gruźlica jądra i jego najądrza

Etiologia. Najczęściej infekcja rozprzestrzenia się drogą limfohematogenną z gruczołu krokowego. Gruźlica najądrza stanowi około 20% wszystkich chorób narządów płciowych u mężczyzn, rozwijając się najczęściej w wieku 20-40 lat.

Klinika. Gruźlica najądrza często ma przebieg przewlekły. W najądrza pojawia się mała pieczęć, która stopniowo rośnie bez ostrych subiektywnych odczuć. W innym wariancie choroba ma ostry początek z wysoką temperaturą ciała, bólem w mosznie, którego skóra jest przekrwiona, obrzękła. Palpacja znacznie powiększonego najądrza powoduje silny ból. W przyszłości ostre stany zapalne ustępują, a w najądrzu pozostaje gęsty guzowaty węzeł. Gruźlica najądrza może istnieć przez długi czas w stanie stabilnym, częściej jednak postępuje specyficzny proces zapalny i rozprzestrzenia się na błony jąder oraz samo jądro. W jądrach występuje reaktywna opuchlizna. Wyrostek zrasta się z jądrem, skóra moszny z gęstymi zrostami, pod skórą tworzy się swoisty ropień, który jest przyczyną długotrwałych nie gojących się przetok moszny. Przejście procesu gruźliczego z najądrza do jądra nie jest konieczne, nasieniowod gęstnieje, staje się wyraźny. Przy długotrwałym istnieniu przetok gruźliczych w mosznie dochodzi do całkowitej sekwestracji najądrza.

Diagnostyka. Diagnoza w typowych przypadkach nie jest trudna. Zrost, powiększenie i guzowatość najądrza, gęsty, dobrze ukształtowany nasieniowód, przetoka na skórze moszny wychodząca z najądrza, charakterystyczne zmiany palpacyjne w gruczole krokowym wskazują na zmianę gruźliczą. Rozpoznanie potwierdzają zmiany gruźlicze w innych narządach lub przebyta gruźlica. W niektórych przypadkach istnieje potrzeba wykonania badania bakteriologicznego ejakulatu, cytologicznego nakłucia lub biopsji najądrza.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się ze specyficznym zapaleniem najądrza, guzem, kiłą jądra lub jego najądrza.

Leczenie. Intensywna terapia przeciwgruźlicza, a następnie najądrza. Kiedy jądro jest zaangażowane w proces, wykonuje się dodatkową resekcję jądra lub hemiasteryzację z całkowitą zmianą jądra, co u dorosłego mężczyzny z reguły nie wpływa na jego zdolność seksualną. Kwestia interwencji chirurgicznej u chorych na gruźlicę jąder i jej najądrza powinna zostać rozwiązana dopiero po 2-3 miesiącach nieskutecznego leczenia farmakologicznego.

Prognoza w stosunku do życia jest zawsze korzystne, w stosunku do wyzdrowienia z procesem obustronnym jest wątpliwe ze względu na wysokie prawdopodobieństwo niepłodności męskiej.

Badanie lekarskie. Pacjenci z gruźlicą narządów moczowo-płciowych są rejestrowani w poradniach przeciwgruźliczych. Aktywna grupa rejestracji w przychodni obejmuje pacjentów, którzy wydalają prątki gruźlicze z moczem, pacjentów z przetokowymi postaciami gruźlicy narządów płciowych, a także po zabiegach chirurgicznych na narządach moczowo-płciowych.

WYKŁAD nr 5. Kamica moczowa

Kamica moczowa (kamica nerkowa) jest najczęstszą patologią urologiczną, powszechną we wszystkich obszarach geograficznych. Najczęstszy wiek pacjentów to 30-55 lat, częściej kamienie tworzą się w nerce prawej, w 11% przypadków zmiany obustronne.

Etiologia. Najprawdopodobniej kamienie nerkowe powstają w wyniku krystalizacji przesyconego moczu w wyniku wytrącania soli na bazie białkowej. Wśród czynników endogennych w rozwoju kamicy moczowej dużą rolę odgrywa nadczynność przytarczyc (zaburzenie metabolizmu fosforowo-wapniowego), urazy kości kanalikowych (podwyższony poziom wapnia w surowicy), zaburzenia czynności wątroby, narządy trawienne (zaburzenia metaboliczne). Przyczyniają się do powstawania kamieni nerkowych, anomalii rozwojowych i wad wrodzonych nerek i dróg moczowych, zwężeń zapalnych, zaburzeń urodynamicznych, odmiedniczkowego zapalenia nerek, urazów rdzenia kręgowego, paraplegii. Brakowi w diecie witamin A, B, D towarzyszy nadmierne wydalanie szczawianu wapnia z moczem, co może przyczyniać się do powstawania kamieni. W przypadku odmiedniczkowego zapalenia nerek, z powodu naruszenia urodynamiki, obserwuje się stagnację moczu, zwiększone tworzenie śluzu, złogi fibryny na ściankach kielichów i miednicy, co z konieczności przyczynia się do krystalizacji soli.

Według składu chemicznego kamienie są nieorganiczne (moczany, fosforany, szczawiany, węglany, ksantyna, cysteina, indygo, siarka) i organiczne (bakteryjne, fibrynowe, amyloidowe). Szczawiany są brązowe lub ciemnoszare, fosforany są szaro-białe, kamienie ksantynowe są jasnożółte, moczany są czerwono-brązowe, a kamienie cystynowe są szare.

Małe ruchome kamienie nerkowe zaburzają urodynamikę i czynność nerek w większym stopniu niż duże, nieruchome kamienie nerkowe. Kamienie nerkowe prawie zawsze są powikłane infekcją (odmiedniczkowe zapalenie nerek), w zdecydowanej większości przypadków występuje infekcja mieszana. Stagnacja zakażonego moczu przyczynia się do zaostrzenia odmiedniczkowego zapalenia nerek, rozprzestrzeniania się infekcji krwiopochodnych, limfogennych i moczowych, rozwoju powikłań (apostematowe zapalenie nerek, wrzód nerkowy, ropień nerkowy, roponercze, zapalenie przynerkowe).

Klinika. Objawy kamicy moczowej zależą od wielkości i umiejscowienia kamienia, współistniejących wrodzonych wad rozwojowych i anomalii oraz powikłań. Główne objawy kamicy moczowej: ból w okolicy lędźwiowej z napromieniowaniem wzdłuż moczowodu, krwiomocz, wydalanie soli i kamieni, gorączka, dreszcze, nudności, wymioty, wzdęcia, zaburzenia dysuryczne. Częstym objawem jest ból w okolicy lędźwiowej, ból jest tępy i ostry. Tępy ból jest charakterystyczny dla siedzących kamieni, jest stały, pogarszany przez ruch, nadmierne przyjmowanie płynów. Ostry ból okolicy lędźwiowej promieniuje wzdłuż moczowodu, któremu towarzyszą zaburzenia dysuryczne, niepokój, czasem gorączka i dreszcze. Czas trwania kolki nerkowej jest różny, po przejściu kamieni, soli ból ustaje. Im niżej kamień opada wzdłuż moczowodu, tym wyraźniejsze są zaburzenia dysuryczne. Krwiomocz pojawia się w wyniku uszkodzenia błony śluzowej dróg moczowych, odmiedniczkowego zapalenia nerek lub zastoju żylnego w nerkach, nasila się pod koniec dnia wraz z ruchami. W przypadku kolki nerkowej, całkowitego naruszenia odpływu moczu, krwiomocz znika i powraca po przywróceniu drożności dróg moczowych. Leukocyturia jako objaw infekcji dróg moczowych występuje w 90% przypadków z kamicą moczową. Podczas ataku kolki nerkowej leukocyturia zanika, ale pojawiają się dreszcze, wzrasta temperatura ciała. Pojawienie się mętnego moczu jest objawem przywrócenia drożności moczowodu. Kamica moczowa może prowadzić do powikłań ropnych w nerkach, których nie powstrzymuje antybiotykoterapia i są wskazaniem do pilnej interwencji chirurgicznej. Anuria może wystąpić z powodu zablokowania dróg moczowych. Anurii w wyniku niedrożności cewki moczowej towarzyszy silny ból, dyzuria, przepełnienie pęcherza i niemożność jego opróżnienia. W przypadku bezmoczu obturacyjnego niewydolność nerek gwałtownie wzrasta. Bezobjawowy przebieg kamicy nerkowej jest rzadki (3-10% przypadków).

diagnostyka na podstawie badania skarg i danych z kompleksowego badania urologicznego. Największą wagę przywiązuje się do badania radiologicznego narządów moczowych, urografii wydalniczej, tomografii i badania moczu.

Komplikacje kamica moczowa: odmiedniczkowe zapalenie nerek, wodonercze, ropne zapalenie nerek, apostematyczne odmiedniczkowe zapalenie nerek, karbunkuł, ropień nerki, bezmocz, skąpomocz, niewydolność nerek. Możliwość rozwoju powikłań wymaga szczegółowego zbadania funkcji każdej nerki. W 10% przypadków kamienie nerkowe są ujemne w promieniowaniu rentgenowskim, dlatego wykonuje się pielografię wsteczną.

Diagnostyka różnicowa. Diagnostykę różnicową w kolce nerkowej należy przeprowadzić z ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego, ostrym zapaleniem pęcherzyka żółciowego, zapaleniem trzustki, perforowanym wrzodem żołądka, niedrożnością jelit, ciążą pozamaciczną, zapaleniem przydatków, rwą kulszową, guzem, gruźlicą nerek, wodonerczem, nieprawidłowym rozwojem nerek.

Leczenie. Leczenie kamicy moczowej jest objawowe: lekowe, instrumentalne, chirurgiczne, połączone.

Leczenie zachowawcze obejmuje leki przeciwskurczowe, przeciwbólowe, przeciwzapalne, zapobieganie nawrotom i powikłaniom kamicy nerkowej (dietetyka, kontrola kwasowości moczu, witaminoterapia, leczenie uzdrowiskowe), stwarzanie możliwości rozpuszczania kamieni, zwłaszcza moczanów. Przy kamieniach moczanowych konieczne jest ograniczenie pokarmów mięsnych, przy fosforanach – mleko, warzywa, owoce, przy szczawianach – sałata, szczaw, inne warzywa i mleko. Wody mineralne należy przepisać (po chirurgicznym usunięciu kamieni) według ścisłych wskazań: z kamieniami kwasu moczowego - "Essentuki 4, 17", "Borzhom", ze szczawianami - "Essentuki 20", "Naftusya"; z fosforanem - dolomitem narzan, „Naftusya”, „Arzni”. W leczeniu kamicy moczowej pokarm powinien być kompletny, urozmaicony i wzbogacony w ograniczoną ilość w kwas moczowy kamienie wątroby, nerek, mózgu, buliony mięsne; z fosforanami - mleko, warzywa, owoce, ze szczawianami - szczaw, szpinak, mleko. U 75-80% pacjentów kamienie nerkowe i moczowodowe ustępują samoistnie lub pod wpływem leczenia zachowawczego. U 20-25% pacjentów, u których średnica światła dróg moczowych jest mniejsza od wielkości kamienia, konieczna jest interwencja chirurgiczna.

Napad kolki nerkowej powstrzymuje się gorącymi kąpielami (38-40°C), poduszkami rozgrzewającymi, lekami przeciwskurczowymi w połączeniu z lekami przeciwbólowymi, blokadą nowokainy powrózka nasiennego lub więzadła obłego macicy u kobiet, w niektórych przypadkach cewnikowaniem moczowodu.

Z małymi kamieniami i piaskiem w drogach moczowych zaleca się nalewkę z owoców ammi (1 łyżka stołowa 3 razy dziennie), kellin (0,04 g 3 razy dziennie), avisan (0,05 g 3 razy dziennie). ). Urolit, Magurlit stosuje się do kwasowości moczu 6,2-6,8. Cystenal jest przepisywany w kursach po 10 kropli cukru 3 razy dziennie; po 7-dniowej przerwie kurs można powtórzyć. Proszki Urodan, Eisenberg służą do rozpuszczania kamieni moczanowych; przy kamicy moczowej i uraturii zaleca się sok z cytryny z cukrem (2 cytryny dziennie). Kamienie cystynowe rozpuszcza się za pomocą penicylaminy, cytrynianu sodu i potasu, preparaty spłukuje się dużą ilością płynu. Aby rozpuścić kamienie szczawianowe, zaleca się proszek pirydoksyny, magnezji, fosforanu wapnia, stosowany 3 razy dziennie z dużą ilością płynu. Oksalaturia zmniejsza się po zastosowaniu Almagelu (2 łyżeczki 4 razy dziennie 30 minut przed posiłkiem). Aby rozpuścić mieszane kamienie, zaleca się mieszankę cytrynianów 1-3 razy dziennie.

Leki chemioterapeutyczne i przeciwbakteryjne przeplatają się ze środkami moczopędnymi, antyseptycznymi i przeciwskurczowymi pochodzenia roślinnego: napar ze znamion kukurydzy, pietruszki, skrzypu, dzikiej róży, liści eukaliptusa, tripoli itp. Do zakwaszania moczu stosuje się kwas borowy, kwas benzoesowy z chlorkiem amonu.

Przepisując antybiotyki, należy wziąć pod uwagę stopień zastoju moczu w narządach moczowych. Przy kwaśnym odczynie moczu stosuje się pochodne nitrofuranu i preparaty z grupy penicylin, przy odczynie obojętnym i zasadowym - siarczan streptomycyny, erytromycyna, neomycyna, sulfonamidy.

Jeśli kamienie moczowodu nie ustępują samoistnie, stosuje się ekstrakcję, przy kamieniach pęcherza moczowego - cystolitotrypsję.

Kamienie nerek, moczowodów, pęcherza moczowego i cewki moczowej są leczone chirurgicznie, jeśli prowadzą do znacznego pogorszenia czynności nerek, towarzyszą im napady bólu, krwiomocz, zaostrzenia odmiedniczkowego zapalenia nerek, wodonercza, bezmoczu i skąpomoczu. Do operacji odtwórczych zalicza się: pyelolitotomię, pyelonefrolitotomię, nefrolitotomię z drenażem nerki, resekcję odcinka moczowodowo-miedniczkowego, ureterolitotomię, cystolitotomię. Nefrektomię wykonuje się tylko w przypadku ostatecznej śmierci miąższu nerki, jeśli druga nerka może zapewnić czynności życiowe organizmu.

Prognoza korzystne pod warunkiem szybkiego usunięcia kamieni i systematycznego późniejszego leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek w celu zapobiegania nawrotom powstawania kamieni. Najpoważniejsze rokowanie dotyczy staghorn lub wielu kamieni w obu nerkach lub jednej nerki, powikłanych przewlekłą niewydolnością nerek.

W przypadku małych kamieni i drobnych naruszeń odpływu moczu po chirurgicznym usunięciu kamieni z nerek i moczowodów wskazane jest leczenie uzdrowiskowe.

Okresowo pacjenci powinni być poddawani badaniom kontrolnym w celu ustalenia aktywności procesu zapalnego i stopnia zaburzeń urodynamicznych.

1. Koralowe kamienie nerkowe

Koralowe kamienie nerkowe - specjalna forma kamicy nerkowej, w której kamień jest odlewem układu miedniczkowo-kielichowego, występuje najczęściej u kobiet w wieku 20-50 lat.

Etiologia. Przyczyny są podobne do powstawania zwykłych kamieni nerkowych, różnią się jednak większą częstością występowania fosfaturii i oksalurii.

Klinika. Objawy są mniej wyraźne niż w innych typach kamicy moczowej, charakterystyczna jest rozbieżność między objawami klinicznymi a zmianami anatomicznymi i czynnościowymi w nerkach. W przypadku kamieni staghorn ból jest zwykle niewielki lub nieobecny, co prowadzi do utajonego przebiegu choroby, rozwoju głębokich, czasem nieodwracalnych zmian. Kamieniom koralowym towarzyszy przewlekła infekcja, która objawia się bakteriomoczem i leukocyturią, stopniową śmiercią miąższu nerek.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych z wywiadu, ogólnych klinicznych, radiologicznych, funkcjonalnych metod badawczych. Kamienie koralowe są wyraźnie widoczne na urogramie ankietowym, w urografii wydalniczej następuje gwałtowny spadek funkcji zaatakowanej nerki, przy chromocystoskopii uwalnianie indygo karminu jest znacznie zmniejszone z dotkniętej strony.

Leczenie operacyjne i zachowawcze, to ostatnie ma pierwszorzędne znaczenie, częściej wykonuje się taką operację jak pyelolitomia, w wyjątkowych przypadkach konieczne staje się usunięcie nerki. Leczenie zachowawcze: antybiotykoterapia, diuretyki ziołowe, środki litolityczne, dieta, leczenie uzdrowiskowe.

Prognoza gorzej niż w innych postaciach kamicy nerkowej ze względu na trudność interwencji chirurgicznej, dużą skłonność do nawrotów, częste powstawanie obustronne i częstsze występowanie przewlekłej niewydolności nerek. Rokowanie jest lepsze przy wczesnym usuwaniu kamieni. Konieczny jest nadzór lekarski.

2. Kamienie moczowodów

Kamienie moczowodu to zstępujące kamienie nerkowe, występują pojedyncze, wielokrotne, jednostronne i obustronne, podłużne, kamienie o gładkiej lub szorstkiej powierzchni około 10 mm. Takie kamienie naruszają urodynamikę, są przyczyną rozwoju wodonercza, ropnego zapalenia nerek, ropnego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Etiologia. Kamienie moczowodu częściej objawiają się kolką nerkową, której czas trwania zależy od wielkości i kształtu kamieni, poziomu kamienia. Po przejściu kamienia ból znika. Gdy kamień porusza się wzdłuż moczowodu, nasila się zjawisko dysuryczne; z kamieniami w moczowodzie miednicy głównymi są objawy dysuryczne.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na badaniu skarg pacjenta, danych rentgenowskich (widok ogólny, urografia wydalnicza, pieloureterografia wsteczna).

3. Kamienie pęcherza

Kamienie pęcherza są pierwotne, ale częściej schodzą z nerki. W pęcherzu rosną kamienie, znacznie zwiększając swój rozmiar. Kamienie pęcherza są wielokrotne lub pojedyncze, najczęściej mieszane w składzie.

Klinika. Ból i zaburzenia dysuryczne; ból jest ostry, zwłaszcza w momencie naruszenia kamienia w szyjce pęcherza.

Pacjent odczuwa potrzebę opróżnienia pęcherza, ale nie może. Po usunięciu naruszenia kamienia odnotowuje się nieuleczalny krwiomocz. Tępy ból w okolicy pęcherza podczas ruchu, szczególnie wieczorem. Zaburzenia dysuryczne są odnotowywane przez cały dzień. W przypadku małych, ruchomych kamieni strumień moczu zostaje przerwany, a jego powrót następuje, gdy zmienia się pozycja ciała. Zakleszczeniu się kamienia w szyjce pęcherza towarzyszy nietrzymanie moczu lub zatrzymanie moczu. Krwiomocz obserwuje się w ciągu dnia i wieczorem. W porannej porcji moczu liczba czerwonych krwinek gwałtownie spada.

Komplikacje. Kamienie pęcherza są zawsze powikłane zapaleniem pęcherza, które jest trudne do leczenia, jeśli dochodzi do naruszenia opróżniania pęcherza.

diagnostyka opiera się na analizie skarg, wynikach radiografii ankietowej narządów moczowych, cystoskopii.

4. Kamienie cewki moczowej

Kamienie cewki moczowej wchodzą do cewki moczowej podczas oddawania moczu.

Klinika. Trudności z przerywanym oddawaniem moczu, nietrzymanie moczu, ból krocza, miednicy, krwiomocz, ropomocz.

Diagnostyka. Rozpoznanie stawia się na podstawie charakterystycznych objawów, danych z badania, badania palpacyjnego kamienia w cewce moczowej. Wielkość kamienia określa obraz z ankiety.

WYKŁAD nr 6. Nowotwory nerek, dróg moczowych i męskich narządów płciowych

U dorosłych stanowią 2-3% wszystkich nowotworów, mężczyźni chorują około 2 razy częściej niż kobiety, głównie w wieku 40-60 lat.

Etiologia i patogeneza. W powstawaniu i rozwoju guzów nerek, urazów, przewlekłych chorób zapalnych, wpływ chemikaliów na tkankę nerek, narażenie na promieniowanie i wpływy hormonalne odgrywają rolę.

Klasyfikacja Guzy miąższu nerek dzielą się na następujące typy.

1. Nowotwory łagodne: gruczolak, tłuszczak, włókniak, mięśniak gładkokomórkowy, naczyniak krwionośny, dermoidy itp.

2. Nowotwory złośliwe: gruczolakorak, mięsak, guz mieszany.

3. Wtórny (przerzutowy) guz nerki.

Nowotwory łagodne są rzadkie, stanowią zaledwie 6% guzów miąższu nerki i nie mają niezależnego znaczenia klinicznego.

1. Gruczolakorak nerki

Gruczolakorak nerki (hypernephroma) jest najczęstszym nowotworem nerki u dorosłych. Zewnętrznie składa się z kilku węzłów o elastycznej konsystencji, rośnie we wszystkich kierunkach (w kierunku torebki nerkowej, układu miedniczno-kielichowego), wzdłuż żył nerkowych rośnie dolna żyła główna i otaczające tkanki. Gruczolakorak daje przerzuty do węzłów chłonnych, płuc, wątroby, kości i mózgu, objawy guza przerzutowego czasami pojawiają się przed nowotworem podstawowym.

Według systemu TNM guz dzieli się na następujące etapy:

1) T1 - guz w obrębie torebki nerkowej;

2) T2 - guz rośnie w włóknistą torebkę nerki;

3) T3 - zajęcie nasady naczyniowej nerki lub okołonerkowej torebki tłuszczowej;

4) T4 - kiełkowanie guza w sąsiednich narządach;

5) Nx - niemożliwa jest ocena stanu regionalnych węzłów chłonnych przed operacją;

6) N1 - przerzuty w regionalnych węzłach chłonnych określa się metodą rentgenowską lub radioizotopową;

7) M0 - nie określono przerzutów odległych;

8) M1 - pojedyncze odległe przerzuty;

9) M2 - wiele przerzutów odległych.

Przerzuty obserwuje się średnio u 50%, a naciek nowotworu do żyły nerkowej u 15% chorych na raka nerki. Przerzuty do nerek obserwuje się w następujących narządach: płuca – 54%, regionalne węzły chłonne okołoaortalne i okołokawalne – 46%, szkielet kostny – 32%, wątroba – 36%, nerka przeciwstronna – 20%, nadnercza – 16%. Przerzuty raka nerki mogą objawiać się objawami klinicznymi jeszcze przed wykryciem ogniska pierwotnego guza, przerzuty mogą też pojawić się późno – kilka lat po usunięciu nerki dotkniętej chorobą nowotworową. Przerzuty do płuc mogą ulec regresji po usunięciu ogniska pierwotnego. Głównymi źródłami przerzutowych guzów nerek są guzy nadnerczy, płuc i tarczycy.

Klinika. Istnieją trzy okresy w rozwoju gruczolakoraka:

1) utajone, ukryte;

2) okres pojawienia się miejscowych objawów - krwiomocz, ból, powiększenie nerki;

3) okres szybkiego wzrostu guza, dodanie objawów przerzutów, wzrost niedokrwistości i wyniszczenia.

Triada objawów (krwiomocz, ból i powiększenie nerek) występuje tylko u 15% pacjentów.

Krwiomocz występuje w 70-80% przypadków; krew w moczu pojawia się nagle (wydzielanie robakowatych skrzepów krwi o długości 6-7 cm), obserwuje się po jednym lub dwóch oddaniu moczu i nagle ustaje. Rzadziej utrzymuje się przez kilka dni, a powtarzający się krwiomocz może pojawić się po kilku dniach lub tygodniach. Intensywne krwawienie z nerek może spowodować tamponadę (blokadę) pęcherza i ostre zatrzymanie moczu.

Powiększona nerka jest określana w 75% przypadków.

Ból w guzach nerek jest tępy, obolały, może wzrosnąć do kolki w czasie krwiomoczu, obserwowanym u 60-70% pacjentów.

Pacjenci skarżą się również na osłabienie, utratę wagi, nadciśnienie. Ważny jest uporczywy, bezprzyczynowy wzrost temperatury ciała (w 20-50% przypadków), czasami ten objaw jest jedyną manifestacją guza nerki. Objawy guza są uzupełnione objawami miejscowymi (żylaki powrózka nasiennego u mężczyzn i warg sromowych u kobiet), odległymi objawami przerzutów.

Diagnostyka. Spośród środków diagnostycznych cystoskopię wykonuje się na wysokości krwiomoczu. Aby określić, z której krwi moczowodu wydziela się krew, wiodącymi metodami w diagnostyce guza nerki są tomografia komputerowa, urografia wydalnicza, która pokazuje kontury nerki, amputację i deformację miseczek, odchylenie moczowodów. W trudnych przypadkach wskazana jest wsteczna pieloureterografia, wenokawagrafia.

Leczenie - chirurgiczne, nefrektomia jest wykonywana z usunięciem tkanek okołonerkowych i zaotrzewnowych z regionalnymi węzłami chłonnymi. Samotne przerzuty odległe i inwazja guza do żyły głównej dolnej nie stanowią przeciwwskazania do usunięcia nerki. Leczenie skojarzone (chirurgiczne i radioterapia) zwiększa przeżywalność pacjentów. Pacjenci z nieoperacyjnym guzem są poddawani radioterapii i chemioterapii.

2. Gruczolakomięsak nerki

Gruczolakomięsak nerki (guz Wilmsa) występuje w wieku 2-5 lat, szybko rośnie, osiąga duże rozmiary. Uważa się, że wystąpienie guza wiąże się z naruszeniem rozwoju pierwotnej i wtórnej nerki. Histologicznie guz Wilmsa w 95% przypadków jest gruczolakomięsakiem, w którym określa się niezróżnicowane komórki o charakterze embrionalnym.

Klinika. We wczesnym stadium guz Wilmsa objawia się typowymi objawami: osłabieniem, złym samopoczuciem, bladością skóry, gorączką podgorączkową, brakiem apetytu, zahamowaniem wzrostu, drażliwością. W procesie wzrostu i kiełkowania guza w otaczających tkankach pojawiają się bóle, krwiomocz, nadciśnienie, wodobrzusze i przerzuty do wątroby, kości, płuc i węzłów chłonnych zaotrzewnowych.

diagnostyka we wczesnym okresie jest trudny ze względu na brak charakterystycznych objawów. Rozpoznanie guza u dzieci opiera się na jego sondowaniu w okolicy podżebrowo-lędźwiowej. Główne metody badawcze: tomografia komputerowa, urografia wydalnicza, urografia wsteczna, angiografia. Metody cytologiczne do badania nakłuć moczu i guza mają pewną wartość.

Leczenie Guzy Wilmsa są złożone: napromienianie w okresie przed- i pooperacyjnym, nefrektomia, chemioterapia.

Pacjenci po usunięciu nerki z powodu guza dożywotnio znajdują się w ewidencji przychodni.

Prognoza korzystne dla terminowego usunięcia guza. Obniżenie funkcji pojedynczej nerki, deplecja nowotworowa są wskazaniami do ustalenia I lub II grupy niepełnosprawności.

3. Guz nerki

Guz miednicy - występują stosunkowo rzadko, w wieku 40-60 lat, częściej u mężczyzn. Przydziel nowotwory łagodne (brodawczak, naczyniak) i złośliwe (rak brodawkowaty, rak płaskonabłonkowy, rak śluzowo-gruczołowy, mięsak). Przerzuty nowotworowe rozprzestrzeniają się przez naczynia limfatyczne warstwy podśluzówkowej do moczowodu i pęcherza moczowego.

Klinika. Wiodącym objawem guza miednicy jest nawracający krwiomocz całkowity. Ból w okolicy lędźwiowej (tępy lub ostry) obserwuje się na wysokości krwiomoczu, jeśli krew zakrzepła w moczowodzie i zakłóciła przepływ moczu. Nerka nie powiększa się i nie jest wyczuwalna.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na danych z badania cytologicznego moczu, cystoskopii (określono stronę zmiany, wielkość i lokalizację guza podstawowego oraz przerzuty). Na urogramie wydalniczym wyraźnie widoczne są wady wypełnienia cienia miednicy, pielektazja. Podczas diagnozy urografia komputerowa ma charakter informacyjny.

Diagnostyka różnicowa na podstawie porównania objawów bólu i krwiomoczu. W przypadku guza miednicy krwiomocz jest nagły, obfity, krótkotrwały. Ból pojawia się w okresie krwiomoczu. W przypadku kamieni dominuje kolka nerkowa, aw momencie ataku w moczu nie ma krwi.

Leczenie - chirurgiczne: nefroureterektomia z częściową resekcją ściany pęcherza moczowego. W okresie przed- i pooperacyjnym zalecana jest radioterapia wiązką zewnętrzną. Po operacji pacjenci podlegają obserwacji ambulatoryjnej. Cystoskopię wykonuje się 2-3 razy w roku w celu wczesnego wykrycia nawrotu.

Prognoza korzystne dla terminowej nefroureterektomii i resekcji pęcherza.

Kwestię zdolności do pracy ustala się indywidualnie, biorąc pod uwagę wiek, wykonywany zawód, wyniki operacji oraz funkcję pozostałej nerki. Ciężka praca fizyczna jest przeciwwskazana. Odmiedniczkowe zapalenie nerek, niewydolność nerek, ubytek nowotworowy są wskazaniami do utworzenia I lub II grupy inwalidztwa.

4. Guzy moczowodu

Guzy moczowodu występują w 1% wszystkich guzów nerek i górnych dróg moczowych.

Klinika. Krwiomocz i ból. W okresie krwiomoczu ból staje się napadowy.

diagnostyka guzy moczowodu opierają się na danych z wywiadu, wynikach badania cytologicznego osadu moczu, cystoskopii, urografii wydalniczej i pyeloureterografii wstecznej. W osadzie moczu określa się komórki atypowe, w cystoskopii widoczny jest guz u ujścia moczowodu lub wybrzuszenie błony śluzowej pęcherza moczowego w okolicy jamy ustnej. Z ujścia moczowodu dochodzi do wypływu krwi. W przypadku urografii wydalniczej obserwuje się zmniejszenie czynności wydzielniczej i wydalniczej nerek oraz ureterohydronephrosis.

Leczenie chirurgiczny. Wraz z nefruretektomią i częściową resekcją moczowodu stosuje się ureterocystoneostomię i ureteroplastykę jelitową. Wybór metody operacyjnej determinowany jest postacią histologiczną guza, rozległością i poziomem zmiany moczowodowej. Radioterapia jest przepisywana 2-3 tygodnie po zagojeniu się rany chirurgicznej.

Pacjenci są pod dożywotnią obserwacją ambulatoryjną. Kwestia niepełnosprawności jest ustalana indywidualnie, biorąc pod uwagę charakter operacji, stan funkcjonalny nerek, wiek i zawód pacjentów.

5. Guzy pęcherza moczowego

Guzy pęcherza najczęściej występują u mężczyzn.

Etiologia Nie wiadomo, pewne znaczenie w rozwoju nowotworu mają substancje rakotwórcze, które dostają się do organizmu człowieka przez skórę, płuca i narządy trawienne. Rak pęcherza moczowego może rozwijać się w wyniku zaburzeń metabolicznych w organizmie, powstawania związków rakotwórczych, ekspozycji na wirusy. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi guza nowotworowego pęcherza moczowego odnotowuje się długotrwałe procesy zapalne (zapalenie pęcherza moczowego, wrzody, gruźlica, leukoplakia).

Klasyfikacja Guzy nabłonkowe pęcherza moczowego dzielą się na łagodne (gruczolak, endometrioma, brodawczak) i złośliwe (raki brodawkowate, lite i gruczołowe, nabłoniak kosmówkowy, nadnerczak). Spośród łagodnych guzów nabłonkowych pęcherza moczowego najczęstsze brodawczaki kosmków na długiej wąskiej łodydze (pojedynczej lub wielokrotnej), pochodzące z błony śluzowej pęcherza, mają skłonność do nawrotów. Brodawczak atypowy w szerokim zakresie jest uważany za początkowy etap raka. Rak brodawkowaty jest najczęstszym rakiem pęcherza i wygląda jak kalafior o szerokiej podstawie. Kosmki raka brodawkowatego są podatne na owrzodzenie, martwicę i krwawienie. Rak lity pęcherza objawia się w zależności od stadium procesu: początkowo formacja wygląda jak guzki wystające do światła pęcherza, pokryte pogrubioną, obrzękłą błoną śluzową. Wraz ze wzrostem centralnej części guza dochodzi do owrzodzenia, dezintegracji i pokrywania się filmami fibrynowymi. Guz nowotworowy może być zlokalizowany w dowolnej części pęcherza, ale najczęściej w okolicy trójkąta moczowego, ujścia moczowodów, szyjki pęcherza i w uchyłkach, narasta na sąsiednie narządy, powoduje wodonercze moczowodu, przetoki odbytnicy i pęcherzowo-pochwowe oraz raka jamy brzusznej. Rak pęcherza moczowego daje przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych wzdłuż naczyń biodrowych i żyły głównej dolnej.

Międzynarodowa klasyfikacja raka pęcherza według systemu TNM:

1) T1 - guz nacieka podnabłonkową tkankę łączną bez rozprzestrzeniania się na tkankę mięśniową; miękki, swobodnie przemieszczający się guz jest wyczuwalny oburęcznie;

2) T2 – guz nacieka powierzchowną warstwę mięśniową; ruchoma uszczelka ściany pęcherza jest dotykana dwuręcznie;

3) T3 - guz nacieka głęboką warstwę mięśniową; ruchliwy, gęsty lub guzowaty guz jest wyczuwany oburęcznie;

4) T4 - guz wrasta w tkankę miednicy lub sąsiednie narządy; w badaniu dwuręcznym jest przymocowany do ściany miednicy lub przechodzi do gruczołu krokowego, pochwy lub ściany jamy brzusznej;

5) Nx - nie można ocenić stanu węzłów chłonnych przed operacją;

6) N1 - przerzuty w regionalnych węzłach chłonnych określa się metodą rentgenowską lub radioizotopową;

7) M0 - nie stwierdzono przerzutów odległych;

8) M1 - występują przerzuty do odległych narządów.

Klinika. Objawy raka pęcherza moczowego. Najbardziej charakterystyczny jest krwiomocz, ale nie jest to wczesny objaw. Po raz pierwszy w moczu nagle pojawia się krew. Całkowity krwiomocz trwa kilka godzin lub 1-2 dni, a także nagle ustaje. Po nieokreślonym czasie powraca krwiomocz.

Przy krwiomoczu całkowitym mocz ma kolor mięsnych kałuż i zawiera bezkształtne skrzepy krwi. Częstotliwość i intensywność krwiomoczu nie odpowiada stopniowi rozwoju procesu nowotworowego w pęcherzu. Małym guzom wrastającym w światło pęcherza może towarzyszyć masywna utrata krwi (aż do tamponady pęcherza z dużymi skrzepami krwi). Przeciwnie, naciekającym formom raka towarzyszy niewielka erytrocyturia. Wraz ze wzrostem guza przebieg kliniczny staje się bardziej skomplikowany. Częsty obfity krwiomocz pogarsza stan ogólny pacjentów, rozwija się anemia, osłabienie, zmęczenie, pojawiają się bóle głowy, pogarsza się apetyt i sen. Występują zjawiska dysuryczne związane z kiełkowaniem szyi, zmniejszeniem pojemności pęcherza, naruszeniem jego opróżniania. Oddawanie moczu jest częste, mocz jest mętny, cuchnący z powodu rozkładu mas martwiczych oderwanych od guza.

Guzom szyi pęcherza towarzyszą parcia, napromienianie bólu w mosznie, kroczu, odbytnicy i kości krzyżowej. Guz może urosnąć do jednej lub obu ust, zaburzając odpływ moczu z górnych dróg moczowych. Stopniowo rozwija się przewlekła niewydolność nerek. Guzy zlokalizowane na bocznej lub przedniej ścianie pęcherza przez długi czas nie zaburzają urodynamiki, więc objawy dysuryczne są łagodne lub nieobecne.

Objawy kliniczne raka pęcherza determinują cechy wzrostu guza: skłonność do nawrotów i późne przerzuty. W przypadku przerzutów raka pęcherza moczowego wraz z miejscowymi objawami pojawiają się oznaki wskazujące na uszkodzenie wątroby, płuc, kości itp.

U dzieci poniżej drugiego roku życia (głównie chłopców) guz pęcherza szybko rośnie, zaburzając opróżnianie pęcherza i powodując zastój moczu w nerkach. Kiełkując do sąsiednich narządów, staje się przyczyną pojawienia się przetok pęcherzowo-pochwowych.

Diagnostyka. Guzy pęcherza diagnozuje się za pomocą cystoskopii. Rentgen, metody radionuklidowe, limfografia, echografia, biopsja, badania cytologiczne moczu pomagają zidentyfikować rozprzestrzenianie się guza pęcherza na sąsiednie narządy i tkanki.

Najłatwiej rozpoznać brodawczaki: mają wydłużone kosmki, które swobodnie unoszą się w jamie pęcherza. Mnogie brodawczaki często nawracają. Rak kosmków (brodawkowaty) jest podobny do brodawczaka. Różnica polega na tym, że ma szeroką podstawę, grube i krótkie kosmki, podatne na owrzodzenia. Podczas cystoskopii ważne jest ustalenie związku guza z ujściami moczowodów, czasami podaje się w tym celu indygokarmin: stopień zaangażowania ujścia moczowodu w proces patologiczny ocenia się na podstawie intensywności koloru moczu i czasu uwolnienie barwnika.

Rakowi w późniejszych stadiach towarzyszy proces zapalny. Identyfikacja atypowych komórek w zawartości pęcherza moczowego jest wiarygodną oznaką guza.

Biopsja służy do różnicowania między guzem pęcherza, zapaleniem pęcherza moczowego, gruźlicą i rakiem prostaty.

Diagnostyka różnicowa guzów pęcherza jest trudna, ponieważ nie mają one wyraźnego obrazu klinicznego. Główne objawy (krwiomocz, ból, bolesne oddawanie moczu) obserwuje się w kamicy moczowej, gruźlicy pęcherza moczowego, guzach esicy i odbytnicy, prostacie, macicy. Prawidłową diagnozę można postawić tylko dzięki kompleksowemu badaniu urologicznemu. Pojawiają się pewne trudności w określeniu stadium choroby.

Leczenie pacjenci z kompleksem raka pęcherza moczowego. Wiodąca rola należy do metod chirurgicznych. W przypadku łagodnych guzów pęcherza zaleca się przezcewkową elektrokoagulację wewnątrzpęcherzową. Wykonaj radykalną resekcję pęcherza; wycięcie pęcherza wykonuje się w przypadku kiełkowania guza szyi, otwarcia moczowodów, gruczołu krokowego. Odprowadzanie moczu odbywa się w jelicie, na skórze. W niektórych przypadkach wykonuje się kriodestrukcję guza. Chemioterapia raka pęcherza moczowego jest wykonywana lekami cytotoksycznymi, radioterapia uzupełnia leczenie chirurgiczne (przed i po operacji) i chemioterapię.

Zapobieganie. Działania profilaktyczne w przypadku raka pęcherza moczowego sprowadzają się do regularnych badań i cystoskopii pracowników przemysłu chemicznego oraz osób cierpiących na przewlekłe choroby pęcherza moczowego. Pacjenci po operacji guza pęcherza moczowego co najmniej 2 razy w roku poddają się cystoskopii. Kwestię niepełnosprawności ustala się indywidualnie, biorąc pod uwagę wiek pacjenta i wykonywany zawód, stopień rozpowszechnienia procesu nowotworowego, radykalność operacji oraz powikłania pooperacyjne. Po radykalnej resekcji pęcherza moczowego ustala się III grupę inwalidztwa, po operacjach rekonstrukcyjnych - I, II grupę.

6. Guzy cewki moczowej

Nowotwory cewki moczowej dzielą się na łagodne (brodawczaki, polipy, kłykciny, włókniaki, mięśniaki, nerwiakowłókniaki, naczyniaki) i złośliwe (raki płaskonabłonkowe rogowaciejące i nierogowaciejące, gruczolakoraki). Etapy raka cewki moczowej są określane zgodnie z międzynarodową klasyfikacją TNM. Guzy dają przerzuty do pachwinowych węzłów chłonnych.

7. Łagodne nowotwory cewki moczowej u kobiet

Klinika. Łagodne guzy cewki moczowej u kobiet w niektórych przypadkach są bezobjawowe i są wykrywane podczas badań profilaktycznych, w innych towarzyszy im pieczenie, ból w kanale, zaburzenia dyzuryczne i pojawienie się plamienia.

Diagnostyka. Rozpoznanie łagodnych guzów cewki moczowej opiera się na danych z badania, badania dotykowego i ureteroskopii, biopsji. Prowadzenie diagnostyki różnicowej łagodnych guzów cewki moczowej przeprowadza się z torbielami, nowotworami złośliwymi, uchyłkami, wypadaniem błony śluzowej cewki moczowej. W przeciwieństwie do guza, wypadająca błona śluzowa kanału jest jasnoczerwona, nie ma nogi i krwawi; kobiety zauważają ból podczas stosunku i chodzenia.

Leczenie łagodne nowotwory cewki moczowej u kobiet chirurgicznych. Guzy na długiej, wąskiej szypułce koagulują. Nowotwory na szeroką skalę są wycinane.

8. Nowotwory złośliwe cewki moczowej u kobiet

Nowotwory złośliwe cewki moczowej u kobiet występują po 40 latach, objawiają się bólem, dyzurią.

Klinika. Ból w kanale o charakterze trwałym, po oddaniu moczu pojawia się uczucie pieczenia. Duże guzy utrudniają oddawanie moczu lub powodują nietrzymanie moczu. Owrzodzonym formom raka towarzyszy plamienie lub krwotok z cewki moczowej.

diagnostyka opiera się na badaniu skarg, danych z badania i badania dotykowego cewki moczowej przez pochwę. Za pomocą ureteroskopii i cystoskopii określa się stopień rozpowszechnienia procesu nowotworowego. Duże znaczenie w diagnostyce raka cewki moczowej ma biopsja i badanie cytologiczne wymazów pobranych z powierzchni guza. Palpacja pachwinowych węzłów chłonnych pozwala wyjaśnić stadium raka cewki moczowej. Do różnicowania guzów cewki moczowej, szyi pęcherza moczowego, rosnących w kierunku kanału, stosuje się cystoskopię, uretrocystografię, urografię infuzyjną.

Leczenie guzy cewki moczowej chirurgiczne w połączeniu z radioterapią. Zakres operacji zależy od wielkości i rozległości nowotworu.

W przypadku małych guzów wykonuje się resekcję kanału. Kiełkowanie guza w pochwie jest wskazaniem do usunięcia cewki moczowej i resekcji pochwy. Rozprzestrzenienie się guza na pęcherz jest wskazaniem do usunięcia kanału wraz z pęcherzem. Radioterapię stosuje się po radykalnym usunięciu guza cewki moczowej.

9. Łagodne guzy cewki moczowej u mężczyzn

Nowotwory cewki moczowej obserwuje się u mężczyzn w różnym wieku, nowotwory złośliwe występują rzadko.

Klinika. Objawy łagodnych guzów u mężczyzn zależą od ich lokalizacji. Guzy rosnące w pobliżu zewnętrznego ujścia cewki moczowej nie mają subiektywnych objawów; brodawczakom, polipom rosnącym w świetle cewki moczowej towarzyszy krwawienie, ropienie, aw przyszłości - naruszenie aktu oddawania moczu. Ból zwykle nie jest odnotowywany.

Guzom tylnej części cewki moczowej towarzyszy naruszenie funkcji seksualnych: przedwczesny wytrysk, hemospermia, bezprzyczynowa erekcja, zaburzenia neuropsychiatryczne, obniżone libido.

Diagnostyka. Diagnozę stawia się na podstawie ankiety, badania, badania palpacyjnego, ureteroskopii, badania cytologicznego wydzieliny, biopsji, uretrografii.

Leczenie chirurgiczny. Guzy łagodne zlokalizowane w pobliżu ujścia zewnętrznego cewki moczowej usuwa się w znieczuleniu miejscowym, guzy łagodne zlokalizowane w części gąbczastej wycina się wraz z częścią cewki.

10. Nowotwory złośliwe cewki moczowej u mężczyzn

Nowotwory złośliwe cewki moczowej u mężczyzn są rzadkie, rosną powoli, wrastają w gruczoł krokowy, krocze, dają przerzuty do węzłów chłonnych przestrzeni zaotrzewnowej.

Klinika. Od jakiegoś czasu nie ma żadnych znaków. W zaawansowanych przypadkach dochodzi do kiełkowania w kroczu, wydzieliny z zewnętrznego ujścia cewki moczowej, zaburzeń dyzurycznych, rozpylania strumienia moczu podczas oddawania moczu, czasami pojawia się priapizm. Przerzuty do węzłów chłonnych przestrzeni zaotrzewnowej prowadzą do obrzęku moszny.

Diagnostyka. Przy trudnościach w rozpoznaniu guzów stosuje się ureteroskopię, uretrocystografię, biopsję i badanie cytologiczne zawartości cewki moczowej.

Leczenie rak cewki moczowej u mężczyzn w połączeniu - zabieg chirurgiczny i radioterapia. W niektórych przypadkach konieczna staje się amputacja prącia.

Prognoza w raku cewki moczowej zarówno u kobiet jak iu mężczyzn niekorzystne. Przeżycie pięcioletnie obserwuje się u 23% pacjentów we wczesnych stadiach. W pierwszym roku po operacji chorym przypisuje się II grupę niepełnosprawności i corocznie przeprowadza się badanie, chorzy na nowotwór w stadium terminalnym wymagają opieki i są uważani za niepełnosprawnych I grupy.

11. Rak prostaty

Epidemiologia. Ten złośliwy nowotwór jest najbardziej rozpowszechniony u mężczyzn, w Rosji - 15,69% na 100 000 męskiej populacji; śmiertelność - 3,9% w strukturze zgonów ogółem z powodu nowotworów. Prawdopodobieństwo wykrycia raka prostaty u mężczyzn w wieku 40-59 lat wynosi 1,28%, w wieku 60-79 lat - 15,6%.

Etiologia. Naruszenie wymiany hormonów płciowych, naruszenie stosunku androgenów i estrogenów z powodu zwiększonej aktywności układu podwzgórzowo-przysadkowego.

Morfologia. Prostata jest powiększona, bulwiasta, gęsta, asymetryczna. Guz rośnie powoli, rozprzestrzenia się do pęcherza moczowego, pęcherzyków nasiennych, nasieniowodów, cewki moczowej, ciał jamistych, odbytnicy, daje przerzuty przez naczynia limfatyczne i krwionośne do przestrzeni zaotrzewnowej, węzłów chłonnych, kości, płuc, wątroby, nerek. Istnieją zróżnicowane, słabo zróżnicowane i niezróżnicowane postacie raka prostaty.

Klasyfikacja Przyjęto międzynarodową klasyfikację raka prostaty w zależności od jego wielkości, uszkodzenia naczyń limfatycznych i obecności przerzutów:

1) T1 - guz zajmuje mniej niż połowę gruczołu krokowego;

2) T2 – guz zajmuje połowę lub więcej gruczołu krokowego, ale nie powoduje jego powiększenia ani deformacji;

3) T3 - guz prowadzi do wzrostu lub deformacji gruczołu krokowego, ale nie wykracza poza jego granice;

4) T4 - guz wrasta w otaczające tkanki lub narządy;

5) Nx - nie można ocenić stanu regionalnych węzłów chłonnych;

6) N1 - obecność przerzutów w węzłach chłonnych biodrowych i pachwinowych;

7) M0 - brak przerzutów odległych;

8) M1 - przerzuty do kości;

9) M2 - przerzuty w innych narządach z zajęciem kości lub bez.

Klinika. Nie ma konkretnych przejawów. Na początku choroby powodem pójścia do lekarza są zaburzenia erekcji, później wykrywane są zaburzenia w oddawaniu moczu (strumień moczu staje się rzedszy i powolny, oddawanie moczu jest przerywane, uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, zatrzymanie moczu). Chęć oddania moczu jest nagląca, oddawanie moczu jest utrudnione, częstsze w ciągu dnia iw nocy. Może wystąpić ból krocza, kości krzyżowej, odbytu, dolnej części pleców, bioder. W fazie terminalnej rozwija się kacheksja.

Diagnostyka. Badanie cyfrowe ujawnia nierówną prostatę o nieregularnym kształcie bez wyraźnego zarysu. Znika bruzda środkowa. W gruczole określa się nacieki przechodzące do ściany miednicy. Cystoskopia w początkowych stadiach raka prostaty może nie wykryć zmian w pęcherzu. Guzy środkowego płata gruczołu wystają ze ściany pęcherza w postaci białawej formacji pokrytej niezmienioną błoną śluzową. Z biegiem czasu pojawiają się obrzęki, nacieki, rozluźnienie, owrzodzenia pokryte fibryną. Przezcewkowa ultrasonografia ma czułość w raku stercza w zakresie 71-94%, 60-85% dla subklinicznego stadium choroby. Metody badań rentgenowskich (urografia wydalnicza, uretrocystografia, tomografia komputerowa) pozwalają określić funkcję nerek, stan urodynamiki, wielkość i położenie pęcherza, wyjaśnienie natury wzrostu guza, identyfikację przerzutów do kości. Najcenniejszym markerem nowotworowym w diagnostyce łagodnego rozrostu i raka gruczołu krokowego jest antygen swoisty dla gruczołu krokowego (PSA), glikoproteina wytwarzana przez nabłonek wydzielniczy gruczołu krokowego. W surowicy krwi występuje w postaci wolnej i związanej z różnymi antyproteazami; nie jest specyficzny dla choroby i może być zwiększony nie tylko w raku prostaty, ale także w łagodnym przeroście, zapaleniu, niedokrwieniu prostaty. Norma PSA jest mniejsza niż 4 ng / kg według testu immunoenzymatycznego, nadmiar wskazuje na potrzebę szczegółowego badania w celu określenia poziomu wolnego i całkowitego PSA we krwi i ich stosunku. Na podstawie danych z badania odbytniczego, wykrycia obszarów hipoechogenicznych na USG można sugerować raka prostaty ze wzrostem PSA. Rozpoznanie potwierdzają wyniki wieloogniskowej biopsji transrektalnej pod kontrolą USG lub cyfrową. Technika: za pomocą specjalnej, szybkoobrotowej automatycznej igły, nitkowate kawałki tkanki są pobierane przez odbytnicę do badania morfologicznego. Rak prostaty dzieli się ze względu na stopień zróżnicowania na wysoko-, średnio-, nisko-zróżnicowany, stosuje się skalę Glissona. Rozpoznanie uważa się za wiarygodne z pozytywnym wynikiem badania morfologicznego, wykryciem komórek nowotworowych w usuniętym gruczolaku, aw późniejszych stadiach z pojawieniem się przerzutów do kości. Należy jednak pamiętać, że wyniki standardowej biopsji transrektalnej gruczołu krokowego w około 30% przypadków są fałszywie ujemne. Aby poprawić wykrywalność raka prostaty, klasyczny schemat sekstantu łączy się z biopsją boczną. W przypadku wykrycia strefy hipoechogenicznej w ultrasonografii przezcewkowej lub w przypadku obszaru zagęszczenia gruczołu krokowego podczas badania palpacyjnego przez odbyt, wskazane jest uzupełnienie randomizowanego nakłucia celowaną biopsją.

Diagnostyka różnicowa. Rak prostaty różni się od gruczolaka, kamieni, gruźlicy, kiły prostaty, raka szyi pęcherza moczowego.

Leczenie. W przypadku raka prostaty stosuje się metody leczenia chirurgicznego, hormonalnego i kombinowanego. Leczenie chirurgiczne jest radykalne i paliatywne. Radykalna prostatektomia jest jednym z głównych sposobów leczenia zlokalizowanego raka prostaty i jest wykonywana z dostępu załonowego, przezkroczowego lub laparoskopowo. W większości przypadków stosuje się podejście załonowe (P. Waish), które zapewnia kontrolę nad guzem, maksymalnie przyczynia się do zachowania mechanizmu zatrzymania moczu i siły działania. Podczas monitorowania pacjentów, którzy przeszli radykalną prostaektomię załonową (RPP), wzrost PSA jest możliwy w ciągu roku, ale uważa się, że niewielkie, ale stabilne przekroczenie progu PSA nie wskazuje jeszcze na nawrót raka i nie wymaga pilnej terapii hormonalnej lub radioterapia. Poziom PSA 0,4 ng/ml wskazuje na nawrót choroby 6-9 miesięcy po RPP.

Jakość życia po RP. Ryzyko rozwoju nietrzymania moczu u pacjentów po RP wynosi 5-10%; rozwojowi nietrzymania moczu po leczeniu chirurgicznym zapobiega maksymalne zachowanie funkcjonalnej długości cewki moczowej, zachowanie wiązek nerwowo-naczyniowych. Pełna wstrzemięźliwość zostaje przywrócona po 6 tygodniach. Jeżeli nietrzymanie moczu pojawia się wraz z odgłosem przelewania się płynu, to jego przyczyną jest pooperacyjne zwężenie szyjki pęcherza moczowego, uniemożliwiające jego prawidłowe zamknięcie; przy braku zwężenia zespolenia zaleca się badanie urodynamiczne w celu wykluczenia neurogennej dysfunkcji pęcherza.

Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (sildenafil) stosuje się w celu poprawy erekcji. Ich skuteczność jest możliwa tylko u pacjentów, którzy przeszli RPP techniką oszczędzającą nerwy. Chirurgia paliatywna raka prostaty służy do odwrócenia moczu. U większości pacjentów wskazana jest terapia hormonalna. Pod wpływem terapii hormonalnej guz ulega regresji, ustępują przerzuty. Pacjenci z rakiem prostaty bez leczenia umierają po 1-2 latach od pojawienia się pierwszych objawów choroby, przy terapii hormonalnej w 20-60% przypadków średnia długość życia wzrasta do 3 lat lub więcej. Osoby w wieku produkcyjnym po chemioterapii i kastracji są uznawane za inwalidów grupy III, przerzuty i oporność nowotworu na leki estrogenowe stanowią wskazanie do przejścia do niepełnosprawności grupy II. W przypadku niewydolności nerek i wielu przerzutów stwierdza się niepełnosprawność grupy I.

12. Gruczolak prostaty

Gruczolak prostaty wyrasta z podstaw gruczołów przycewkowych i znajduje się w warstwie podśluzówkowej cewki moczowej.

Epidemiologia. Częstość BPH wynosi od 40 do 90% w zależności od wieku. W wieku 40-49 lat - 11,3%; do 80 roku życia – 81,4%.

Etiologia i patogeneza. Etiologia i patogeneza nie są w pełni poznane. Główną teorią jest teoria starzenia się mężczyzn, istnieją dowody na korzyść teorii estrogenów, teorii przebudzenia embrionów, stanów zapalnych, roli oksydoreduktaz i czynników wzrostu tkanek. Wiodąca rola α₁ - adrenoreceptory, których pobudzenie zwiększa napięcie elementów mięśni gładkich szyi pęcherza moczowego, cewki moczowej stercza i gruczołu krokowego. Ich aktywacja prowadzi do rozwoju dynamicznej składowej niedrożności podpęcherzowej. W miarę postępu choroby rozwijają się zmiany morfologiczne i funkcjonalne wypieracza. Wzrostowi gruczołów przycewkowych towarzyszy ucisk i zanik miąższu prostaty. Pod wpływem gruczolaka zmienia się kształt gruczołu: staje się okrągły, gruszkowaty, składa się z 3 płatów pokrywających cewkę moczową i deformujących jej światło, gruczolak otoczony jest tkanką łączną. Część gruczołu może, podobnie jak zastawka, blokować wewnętrzne otwarcie cewki moczowej i powodować stagnację moczu w pęcherzu, górnych drogach moczowych i nerkach. Warstwy mięśniowe pęcherza są początkowo przerośnięte, w miarę postępu choroby rozciągają się i rozwijają się procesy miażdżycowe prowadzące do atonii pęcherza. Światło moczowodu w gruczolaku prostaty jest rozszerzone aż do miednicy. Choroba kończy się rozwojem obustronnego odmiedniczkowego zapalenia nerek, przewlekłej niewydolności nerek. Mechanizmy zaburzeń oddawania moczu: początkowo proces rozwija się w sposób rozproszony, później wzrost następuje nierównomiernie, głównie przed sterczową częścią cewki moczowej z wytworzeniem płata środkowego i egzofitycznie z bocznych części gruczołu krokowego z wytworzeniem płatów bocznych, co prowadzi do naruszenia przepływu moczu wzdłuż dolnych dróg moczowych. Zaburzenia krążenia w szyi pęcherza moczowego i gruczole krokowym oraz niedotlenienie prowadzą do obniżenia poziomu metabolizmu tkankowego przy zmniejszeniu kurczliwości wypieracza.

Klinika. Objawy choroby zależą od stopnia naruszenia funkcji kurczliwej pęcherza, w związku z tym istnieją trzy etapy:

1) zaburzenia dyzuryczne; choroby zależą od stopnia naruszenia funkcji kurczliwej pęcherza;

2) zaburzenia dyzuryczne i niepełne opróżnianie pęcherza;

3) przewlekłe zatrzymanie moczu, atonia pęcherza moczowego, paradoksalne niedokrwienie i niewydolność nerek.

Głównym objawem, który pojawia się u większości mężczyzn po 50. roku życia, jest obturacyjne zaburzenie oddawania moczu (trudności w oddawaniu moczu) oraz drażniący charakter (objawy wypełnienia dolnych dróg moczowych). W celu zobiektywizowania objawów zaburzeń oddawania moczu stosuje się skale, w szczególności I-PSS.

W pierwszym etapie gruczolak objawia się częstym oddawaniem moczu, zwłaszcza w nocy. Chęć oddania moczu jest konieczna, ale samo oddawanie moczu jest trudne, strumień moczu jest powolny, przerzedzony. Aby całkowicie opróżnić pęcherz, pacjent musi naciskać, ale nie zawsze zwiększa to przepływ moczu. Pierwszy etap trwa 1-3 lata, nie ma resztek moczu, gruczoł jest powiększony, gęsta elastyczna konsystencja, jego granice są wyraźnie określone, bruzda środkowa jest dobrze wyczuwalna, palpacja gruczołu jest bezbolesna.

W drugim etapie pojawia się resztkowy mocz; czasami mocz jest mętny lub zmieszany z krwią, obserwuje się ostre zatrzymanie moczu, łączą się objawy przewlekłej niewydolności nerek (pragnienie, suchość w ustach, brak apetytu, zły sen, osłabienie).

W trzecim etapie pęcherz jest mocno rozciągnięty, mocz mętny lub zmieszany z krwią jest wydalany kropla po kropli; obserwuje się osłabienie, utratę wagi, słaby apetyt, anemię, suchość w ustach, zaparcia. Resztkowy mocz zawiera co najmniej 1000 ml.

Ryzyko ostrego zatrzymania moczu w wyniku zwiększenia objętości gruczołu krokowego powyżej 40 cm3 i poziomu antygenu swoistego dla gruczołu krokowego powyżej 1,4 ng/ml wzrasta 3-4-krotnie.

Wzrostowi objawów towarzyszy nasilenie zaburzeń seksualnych (osłabienie popędu płciowego, erekcji, nadwrażliwość prącia, zmniejszenie częstości współżycia seksualnego). Wśród mężczyzn w wieku 40-70 lat częstość zaburzeń erekcji wynosi 52%, u pacjentów z BPH jest mniej więcej taka sama. Naruszenie oddawania moczu może powodować pogorszenie funkcji seksualnych poprzez wywoływanie zaburzeń snu, lęku psychicznego i fizjologicznych skutków powiększonej prostaty.

Diagnostyka. W badaniu palpacyjnym gruczoł jest powiększony, gęsto elastyczny, półkulisty. Bruzda środkowa między płatami nie jest określona, ​​palpacja gruczołu jest bezbolesna, ale ból pojawia się przy infekcji dróg moczowych. Zmniejsza się wskaźnik uroflowmetryczny. Podczas cewnikowania pęcherza określa się resztkowy mocz. Cystoskopia pokazuje uchyłki i beleczkowanie pęcherza moczowego, co czasami utrudnia wykrycie ujścia moczowodów; błona śluzowa może być przekrwiona, znajdują się kamienie. Urografia wydalnicza ujawnia zmiany czynnościowe i morfologiczne w nerkach i moczowodach. Metody radionuklidowe służą do badania funkcji nerek w celu określenia ilości zalegającego moczu. Echografia informacyjna.

Diagnostyka różnicowa przeprowadzane z zapaleniem gruczołu krokowego, ropniem, rakiem, stwardnieniem szyi pęcherza moczowego i neurogennymi zaburzeniami pęcherza. Powikłania gruczolaka prostaty: ostre zatrzymanie moczu, tamponada pęcherza z zakrzepami krwi, niewydolność nerek.

Leczenie BPH powinno być:

1) leczenie operacyjne – adenomektomia, metody endoskopowe;

2) balonowe rozszerzenie cewki sterczowej, założenie stentów sterczowych;

3) małoinwazyjne metody termiczne;

4) farmakoterapia.

Żadna z tych metod nie jest idealna.

Najczęściej w celu wyeliminowania ostrego zatrzymania moczu stosuje się drenaż pęcherza cewnikiem cewkowym, co grozi zakażeniem cewnika i zapaleniem cewki moczowej. Jeżeli po usunięciu cewnika samoistne oddawanie moczu nie powróciło, kwestia leczenia chirurgicznego zostaje rozwiązana - epicystostomia, cystostomia trokarowa, prostatektomia, przezcewkowa resekcja gruczołu krokowego. Jeśli operacja jest wykonywana na tle ostrego zatrzymania moczu, ryzyko zgonu wzrasta 3,3 razy. Około 60% pacjentów operowanych z powodu ostrego zatrzymania moczu ma problemy z oddawaniem moczu nawet rok po operacji.

Lista wskazań i przeciwwskazań do przepisywania farmakoterapii została zatwierdzona przez IV Międzynarodowe Spotkanie na temat BPH (1997). Wiadomo, że testosteron działa stymulująco na rozwój BPH, dihydrotestosteron gromadzi się w przerostowej tkance prostaty. Ograniczenie wpływu androgenów na gruczoł krokowy uzyskuje się poprzez leki działające ośrodkowo, które blokują syntezę testosteronu przez jądra na poziomie podwzgórzowo-przysadkowym lub zapobiegają działaniu androgennemu na poziomie gruczołu krokowego. Pierwsza grupa leków obejmuje analogi hormonu luteinizującego, hormonu uwalniającego (LHRH, goserelina, leuprolid, buserelina), estrogeny i gestogeny (kapronian gestonoronu); druga grupa jest reprezentowana przez niesteroidowych antagonistów receptora androgenowego (flutamid, bikalutamid). Leki o działaniu androgennym zarówno ośrodkowym, jak i obwodowym obejmują cyproteron, megestrol. Pomimo istotnego efektu klinicznego analogów LHRH i antyandrogenów (redukcja objawów i poprawa parametrów urodynamicznych o 30%, zmniejszenie objętości prostaty o 24-46%), leki te nie są powszechnie stosowane w leczeniu BPH ze względu na wysoki częstość działań niepożądanych: impotencja, ginekomastia, uderzenia gorąca, zmniejszenie libido. Powszechnie stosowane są blokery 5-α-reduktazy (obwodowe działanie antyandrogenne) pochodzenia roślinnego (Seronoa repens) i syntetycznego (finasteryd, który po 6 miesiącach stosowania zmniejsza objętość gruczołu krokowego o 27%, zwiększa maksymalny przepływ moczu szybkość o 2,6 ml/s, zmniejszenie antygenu specyficznego dla prostaty). Możliwe działania niepożądane podczas przyjmowania finasterydu: impotencja, zmniejszenie libido, zmniejszenie objętości ejakulatu, które z czasem stają się mniej znaczące. Rzadziej stosuje się johimbinę-α-bloker o działaniu ośrodkowym i obwodowym, który sprzyja rozszerzeniu tętnic i tętniczek, a tym samym zwiększa przepływ krwi do ciał jamistych prącia.

α-blokery₁-receptory adrenergiczne - leki pierwszego rzutu w leczeniu BPH: terazosin, omnic, doxazosin (nieselektywne α₁- adrenoblokery). Ich skuteczność w eliminowaniu objawów obturacyjnych, a zwłaszcza drażniących wynosi około 30-45%. Zwiększają również prawdopodobieństwo powrotu samoistnego oddawania moczu u chorych na BPH z nowym ostrym zatrzymaniem moczu po usunięciu cewnika cewkowego i zmniejszają potrzebę późniejszej interwencji chirurgicznej, a w większości przypadków terapię rozpoczyna się w dniu założenia cewnika moczowego, stosuje się alfuzosynę. Cel α-blokerów opiera się na rozwoju procesu patologicznego: tworzeniu się niedrożności cewki moczowej z powodu wzrostu wielkości gruczołu krokowego ze stopniowym zwężeniem światła cewki moczowej, wzrostem napięcia włókien mięśni gładkich gruczołu krokowego, tylnej cewki moczowej, szyi pęcherza moczowego i naruszeniem metabolizmu energetycznego wypieracza (niewydolność mitochondrialna). Leki przerywają działanie mediatorów współczulnego układu nerwowego na mięśnie gładkie, eliminując w ten sposób hipertoniczność mięśni gładkich zrębu, który zajmuje do 60% objętości przerostu gruczołu krokowego, co pozwala na zmniejszenie składowej dynamicznej niedrożności podpęcherzowej, poprawę bioenergetyki wypieracza i przywrócenie jego kurczliwości. W przeciwieństwie do preparatów ziołowych i inhibitorów 5-α-reduktazy zaczynają działać szybko; wada - stosowanie jest możliwe tylko w leczeniu objawowym BPH. Skutki uboczne: obniżenie ciśnienia krwi, zawroty głowy, senność, kołatanie serca, tachykardia. Częstość występowania działań niepożądanych zależy od dziennej dawki leku i czasu jego stosowania. Selektywne blokery alfa mają najmniejszy wpływ na ciśnienie krwi₁-receptory adrenergiczne o selektywnym działaniu urologicznym, takie jak tamsulosyna (nie wymaga specjalnej kontroli hemodynamicznej). Doksazosyna (Zoxone) zmniejsza nasilenie objawów zaburzeń oddawania moczu w 95% przypadków, efekt pojawia się już w 1-7 dniu, skutki uboczne są niewielkie, wielkość prostaty nie zwiększa się w trakcie leczenia. Skuteczność nowoczesnego α₁-blokery w stosunku do objawów BPH wahają się od 20-50%, według uroflowmetrii - 20-30%. Obserwację ambulatoryjną należy prowadzić u wszystkich pacjentów z gruczolakiem stercza jeszcze przed pojawieniem się zalegającego moczu, chorzy operowani również podlegają badaniu lekarskiemu.

13. Guzy jąder

Wśród wszystkich nowotworów złośliwych guzy jąder stanowią 1-2% obserwowanych u mężczyzn (głównie w wieku 20-40 lat).

Etiologia. Rozwojowi tej choroby sprzyjają zaburzenia dyshormonalne, wnętrostwo, ektopia jąder, uraz moszny i jądra, hipoplazja jąder.

W przypadku guzów jąder stosuje się międzynarodową klasyfikację TNM.

1) T1 - guz nie wykracza poza albugineę i nie narusza kształtu i wielkości jądra;

2) T2 - guz, nie wychodząc poza albugineę, powoduje wzrost i deformację jądra;

3) T3 - guz wrasta w albugineę i rozprzestrzenia się na najądrza;

4) T4 - guz rozprzestrzenia się poza jądro i najądrza, kiełkuje mosznę, przewód nasienny;

5) Nx - nie można ocenić stanu regionalnych węzłów chłonnych (przy otrzymywaniu danych z badania histologicznego węzłów chłonnych można dodać Nx- lub Nx +);

6) N1 - regionalne węzły chłonne nie są wyczuwalne, ale są określane radiograficznie;

7) N2 - przerzuty regionalne są wyczuwalne;

8) M0 - brak przerzutów odległych;

9) M1 - przerzuty w odległych węzłach chłonnych; 10) M2 - przerzuty w odległych narządach;

11) M3 - przerzuty w odległych węzłach chłonnych i odległych narządach.

Nowotwory złośliwe jąder stosunkowo wcześnie dają przerzuty drogami limfatycznymi do węzłów chłonnych zaotrzewnowych, a następnie przez przewód limfatyczny klatki piersiowej do krwiobiegu (przerzuty krwiopochodne odległe w płucach i wątrobie).

Seminoma jest nowotworem złośliwym, który daje przerzuty do węzłów chłonnych zaotrzewnowych, wątroby, płuc i mózgu.

Potworniak jądra jest łagodny i złośliwy, najbardziej złośliwym rodzajem potworniaka jest chorionepithelioma.

Klinika. Objawy guza zależą od lokalizacji jądra, jego wielkości, budowy histologicznej, przerzutów i zaburzeń hormonalnych. Początek choroby jest utajony, pierwszym objawem choroby może być powiększenie jądra lub tępy, obolały, pękający ból jądra. Gdy jądro zostaje zatrzymane w jamie brzusznej, pojawia się ból brzucha i dolnej części pleców, często po wysiłku. Podczas badania odnotowuje się wzrost jądra, asymetrię moszny. Skóra moszny nie ulega zmianie, jądro ma gęstą konsystencję, jest gładkie lub nierówne. Czasami palpacja jądra jest utrudniona z powodu współistniejącej puchliny. Dropsy należy nakłuć, zawartość poddać badaniu cytologicznemu.

Jeśli jądro jest opóźnione w kanale pachwinowym lub jamie brzusznej, jest wyczuwane w tych oddziałach.

Diagnostyka. W diagnostyce guza jądra i jego przerzutów ważne są markery onkologiczne, limfadenografia, echografia, a na końcowym etapie biopsja.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się z gruźlicą, kiłą, brucelozą, guzami jamy brzusznej.

Leczenie z połączonym nasieniakiem jąder. Wiodące znaczenie ma leczenie chirurgiczne, a pomocnicza chemio- i radioterapia. Podczas operacji usuwane jest jądro wraz z błonami oraz w niektórych przypadkach węzły chłonne. Chorionepithelioma i przerzuty do płuc są trudne do leczenia środkami cytostatycznymi.

Prognoza zależy od budowy cytologicznej, przy nasieniaku jednorodnym jest korzystniej, przy raku zarodkowym, potworniaku zarodkowym, nabłoniaku kosmówkowym – niekorzystnie. Stabilne wyleczenie do 10 lat obserwuje się w 30% przypadków. Kwestię zdolności do pracy ustala się indywidualnie, biorąc pod uwagę budowę histologiczną guza, wiek i zawód pacjenta.

14. Guzy penisa

Guzy prącia są łagodne i złośliwe.

Z łagodnych guzów najczęstsze brodawczaki pochodzenia niewirusowego, które rozwijają się z przedłużoną stulejką, zlokalizowane są w pobliżu bruzdy wieńcowej na żołędzi prącia lub wewnętrznym liściu napletka.

Brodawki rozpoznawane są późno (na etapie złośliwości) ze względu na ich rozwój pod zwężonym napletkiem.

Leczenie ma głównie charakter chirurgiczny – wycięcie napletka, resekcja głowy. Nowotwory złośliwe są często łączone ze stulejką wrodzoną, za przyczynę ich występowania uważa się nagromadzenie smegmy, która ma działanie rakotwórcze.

Klinika nowotwory złośliwe. Objawy na początku choroby są nietypowe, ponieważ guz nowotworowy rozwija się pod zwężonym napletkiem i przyciąga uwagę pacjenta tylko ropną wydzieliną, jest interpretowany przez lekarza jako balanoposthitis lub choroba przenoszona drogą płciową. Zewnętrznie wygląda jak guz w kształcie grzyba lub w postaci węzła lub wrzodu. Rzadko występują przerzuty do regionalnych (pachwinowych, biodrowych) węzłów chłonnych, przerzuty odległe do płuc, wątroby.

Klasyfikacja Etapy raka są klasyfikowane zgodnie z międzynarodowym systemem TNM:

1) T1 - guz nie większy niż 2 cm bez naciekania tkanek leżących poniżej;

2) T2 - guz wielkości od 2 do 5 cm z niewielkim naciekiem;

3) T3 - guz o wielkości powyżej 5 cm lub dowolnej wielkości z głęboką infiltracją, w tym cewki moczowej;

4) T4 - guz wrastający w sąsiednie tkanki;

5) N0 - węzły chłonne są niewyczuwalne;

6) N1 - przemieszczone węzły chłonne z jednej strony;

7) N2 - przemieszczone węzły chłonne po obu stronach;

8) N3 - nieprzemieszczane węzły chłonne;

9) M0 - nie ma śladów przerzutów odległych;

10) M1 - obecne są przerzuty odległe.

Diagnostyka. Diagnoza jest trudna ze względu na specyfikę lokalizacji pod zwężonym napletkiem. Główną rolę w rozpoznaniu choroby odgrywa biopsja, która pozwala wiarygodnie odróżnić raka od innych chorób prącia (brodawczaki, gruźlica).

Leczenie. We wczesnych stadiach choroby nowotworowej przeprowadza się radioterapię lub operacje oszczędzające narządy (obrzezanie, resekcja głowy), w późniejszych stadiach - amputację prącia z usunięciem węzłów chłonnych i radioterapię.

Prognoza zależy od stadium choroby, obecności lub braku przerzutów regionalnych, w których rokowanie jest niekorzystne.

profilaktyka Rak prącia polega na systematycznym przestrzeganiu higieny prącia, codziennym zmywaniu smegmy z jego głowy i wewnętrznej powierzchni napletka. Obrzezanie jest konieczne tylko w przypadku stulejki.

WYKŁAD nr 7. Anomalie narządów moczowych i męskich narządów płciowych

1. Aplazja nerek

Aplazja nerki to anomalia w rozwoju nerki, która jest tkanką włóknistą z losowo rozmieszczonymi kanalikami, bez kłębuszków, bez miednicy, moczowodu, tętnic nerkowych w okresie niemowlęcym. Częstość występowania aplazji nerek wynosi 1:700, częściej u mężczyzn.

Klinika. Czasami pojawiają się dolegliwości bólowe brzucha związane z uciskiem zakończeń nerwowych w aplastycznej nerce przez rosnącą tkankę włóknistą; nerka może być przyczyną nadciśnienia tętniczego.

Diagnostyka. Rozpoznanie stawia się na podstawie cystoskopii, pielografii wstecznej i aortografii. Nerka kontralateralna jest przerośnięta.

Leczenie. Jeśli aplazja jest przyczyną nadciśnienia lub uporczywego bólu, wykonuje się nefrektomię, rokowanie jest korzystne.

2. Hipoplazja nerek

Hipoplazja nerki - zmniejszenie nerki spowodowane wrodzonymi zaburzeniami krążenia. Dysplazja hipoplastyczna nerek jest zwykle wynikiem choroby wirusowej w okresie okołoporodowym, połączonej z anomaliami układu moczowego. Nerka ma warstwę mózgową i korową oraz wystarczającą liczbę kanalików i kłębuszków nerkowych.

Klinika. Nefropatia rozwija się w zależności od rodzaju kłębuszkowego zapalenia nerek, zespołu nerczycowego. W wieku szkolnym objawia się opóźnieniem wzrostu, nadciśnieniem tętniczym, osłabieniem czynności nerek typu kanalikowego, rozwojem przewlekłej niewydolności nerek (przewlekła niewydolność nerek), zazwyczaj z dodatkiem infekcji dróg moczowych.

Diagnostyka. Diagnoza odbywa się na podstawie danych urograficznych wydalniczych.

Diagnostyka różnicowa. Różnicuj z wtórnie pomarszczoną nerką.

Leczenie. Z jednostronną hipoplazją nerki, powodującą nadciśnienie tętnicze - nefrektomię, z obustronnym przeszczepem nerki. Nieskomplikowana jednostronna hipoplazja nie wymaga leczenia.

3. Dystopia nerek

Dystopia nerek jest wynikiem opóźnienia rotacji i ruchu nerki z miednicy do okolicy lędźwiowej podczas rozwoju embrionalnego. Nerka dystopowa ma strukturę płatową, jest nieaktywna, a naczynia są krótkie.

Rozróżnij klatkę piersiową dystopię, odcinek lędźwiowy, biodrowy, miedniczny i krzyż.

Klinika. Tępy ból podczas wysiłku fizycznego, zgodnie z lokalizacją dystopowej nerki, wynikiem naruszenia odpływu moczu jest rozwój wodonercza, odmiedniczkowego zapalenia nerek, kamicy moczowej, gruźlicy.

Diagnostyka. Podstawą diagnozy są dane z angiografii nerki, urografii wydalniczej, skanowania, USG.

Diagnostyka różnicowa. Diagnostyka różnicowa z guzem nerki, nefroptozą, guzami jelit.

Leczenie. W przypadku nieskomplikowanej dystopii nie jest wymagane leczenie, operacje chirurgiczne stosuje się w przypadku wodonercza, kamicy moczowej i guzów.

Prognoza zależy od powikłań (odmiedniczkowe zapalenie nerek, wodonercze, nadciśnienie nerkowo-naczyniowe, nowotwory).

4. Akcesoria nerki

Dodatkowa nerka znajduje się poniżej normy, ma własne krążenie krwi i moczowód.

Klinika. Ból, zaburzenia dyzuryczne, zmiany w badaniach moczu z rozwojem odmiedniczkowego zapalenia nerek, wodonercza lub kamicy moczowej w takiej nerce. Podczas badania dotykowego w okolicy biodrowej określa się formację podobną do guza.

Diagnostyka. Badanie RTG ujawnia dodatkową tętnicę nerkową, miednicę i moczowód.

Leczenie. Prawidłowo funkcjonująca dodatkowa nerka nie wymaga leczenia. Wskazania do interwencji chirurgicznej: wodonercze, guz, kamica moczowa, ektopia ujścia moczowodu nerki dodatkowej.

5. Nerka podkowa

Nerka podkowa - połączenie nerek z dolnymi lub górnymi biegunami, miednica znajduje się na przedniej powierzchni, moczowody są krótkie, pochylają się nad dolnymi biegunami nerki, przesmyk często składa się z tkanki włóknistej. Występuje z częstotliwością 1:400, częściej u chłopców.

Klinika. Objawy choroby są nieobecne przez długi czas, przypadkowo znajduje się nerka w kształcie podkowy, czasami bóle w dolnej części pleców, w pępku w pozycji leżącej. W związku z naruszeniem przepływu moczu w miejscu przegięcia moczowodu przez przesmyk może wystąpić odmiedniczkowe zapalenie nerek, wodonercze.

Diagnostyka. Badanie urologiczne.

Leczenie. W przypadku nieskomplikowanej nerki podkowiastej leczenie nie jest przeprowadzane. Interwencja chirurgiczna jest wskazana w przypadku rozwoju wodonercza, kamicy moczowej.

Prognoza korzystne dla nieskomplikowanej nerki podkowiastej. Anomalia górnych dróg moczowych prowadzi do rozwoju wodonercza.

6. Podwojenie nerek

Podwojenie nerki jest częstą anomalią, w której nerka jest powiększona, często ma strukturę płatową, miednica górna jest zmniejszona, dolna jest powiększona. Moczowody podwójnej miednicy znajdują się w pobliżu i wpływają do pęcherza obok lub jednym pniem, jednym ujściem otwierają się do pęcherza.

Klinika. Objawy choroby pojawiają się w przypadku infekcji, kamieni lub zmarszczek nerki z naruszeniem urodynamiki.

Diagnostyka. Urogram wydalniczy ujawnia podwojenie miednicy po jednej lub obu stronach.

Leczenie w przypadku braku powikłań nie jest to wskazane, badanie przeprowadza się w przypadku infekcji, wodonercza, tworzenia się kamieni i nadciśnienia. Interwencja chirurgiczna jest stosowana w przypadku kamieni, wodonercza, stwardnienia nerek.

7. Gąbczasta nerka

Nerka gąbczasta - anomalia rdzenia nerki, w której kanały zbiorcze w piramidach nerkowych rozszerzają się i tworzą wiele małych cyst o średnicy 3-5 mm. Kora nerkowa jest zwykle nienaruszona; Zwykle dotyczy to obu nerek, częściej u mężczyzn.

Klinika. Przez długi czas choroba nie objawia się klinicznie. W związku ze stagnacją moczu, dodawaniem infekcji i powstawaniem kamieni, występuje tępy napadowy ból w okolicy nerek, krwiomocz, ropomocz.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych z badania urologicznego.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się z gruźlicą nerek.

Leczenie przeprowadzone z powikłaniem anomalii z odmiedniczkowym zapaleniem nerek i kamicą moczową.

Prognoza. W przypadkach niepowikłanych rokowanie jest korzystne, w przypadkach powikłanych zależy od przebiegu odmiedniczkowego zapalenia nerek i kamicy moczowej.

8. Zespół policystycznych nerek

Wielotorbielowatość nerek jest anomalią w rozwoju nerek, która charakteryzuje się zastąpieniem miąższu nerki wieloma torbielami o różnej wielkości, zawsze występuje proces dwustronny.

Etiologia. Naruszenie embrionalnego rozwoju nerek, w którym nienormalnie połączone są podstawy aparatu wydalniczego i wydzielniczego nerki; nieprawidłowe tworzenie się nefronu utrudnia odpływ moczu pierwotnego, ze względu na zwiększone ciśnienie kanaliki rozszerzają się, a następnie tworzą się torbiele; ważną rolę odgrywa proces zapalny. Często cysty znajdują się w wątrobie. Ważny jest również czynnik dziedziczny: u krewnych wykryto chorobę policystyczną nerek.

Klinika. W okresie niemowlęcym pierwszym objawem policystycznych nerek jest powiększenie brzucha i wykrycie guzopodobnych formacji wyczuwalnych w miejscu nerek. W dziecięcej policystozie zwłóknienie wykrywa się w wątrobie.

U dorosłych choroba policystyczna objawia się miejscowymi (ból w okolicy lędźwiowej, wyczuwalne powiększenie gęstych i bulwiastych nerek) i ogólnymi objawami (zmęczenie, podwyższone ciśnienie krwi, ból w górnej części brzucha). Pojawiają się pragnienie i wielomocz: dowody na naruszenie funkcji koncentracji nerek. Stopniowo pojawiają się oznaki niewydolności nerek. Krwiomocz w wielotorbielowatości nerek jest wynikiem utrudnionego odpływu żylnego z nerki na skutek ucisku dużych torbieli naczyniowych. Etapy choroby: skompensowane, subkompensowane, zdekompensowane. Azotemia pojawia się w subkompensowanym stadium choroby, w którym okresy zaostrzeń zastępowane są remisjami. W fazie zdekompensowanej charakterystyczny jest obraz niewydolności nerek.

Komplikacje. Odmiedniczkowe zapalenie nerek, kamica moczowa, nowotwory, gruźlica.

diagnostyka na podstawie badania rentgenowskiego.

Leczenie. Zachowawcze (leczenie przeciwbakteryjne, leczenie przewlekłej niewydolności nerek, hemodializa) i operacyjne (otwieranie i opróżnianie torbieli).

Prognoza. W przypadku typu dziecięcego niewydolność nerek rozwija się między 5. a 10. rokiem życia. W większości przypadków rokowanie jest niekorzystne.

9. Torbiele nerkowe

Istnieją nerki wielotorbielowate, torbiele nerkowe pojedyncze i dermoidalne. Nerka wielotorbielowa to całkowite zastąpienie miąższu torbielami i obliteracją moczowodu.

Klinika. Często na pierwszy plan wysuwa się zespół bólowy w przeciwnej nerce: formacja podobna do guza jest określana przez badanie dotykowe. Obustronna multicystoza jest niezgodna z życiem.

Diagnostyka. Diagnozę stawia się na podstawie danych angiograficznych: tętnice nerkowe są przerzedzone, strefy beznaczyniowe, nie ma nefrofazy. Na urogramie, skanogramie funkcja nerki jest zmniejszona lub nieobecna, w przeciwległej nerce widoczne są oznaki przerostu zastępczego. Diagnozę różnicową przeprowadza się z guzem nerek, policystycznym.

Leczenie. Leczenie chirurgiczne: usunięcie nerki w przypadku nadciśnienia.

Prognoza korzystny.

10. Samotne torbiele nerek

Pojedyncze torbiele nerek są powierzchowne i zlokalizowane wewnątrz miąższu.

Etiologia. Torbiele wrodzone w wyniku odmiedniczkowego zapalenia nerek, gruźlicy, gdy zatrzymanie moczu występuje w wyniku zapalenia i zarośnięcia kanalików. W miarę wzrostu torbieli dochodzi do zaniku miąższu nerki.

Klinika. Tępy ból w okolicy lędźwiowej, krwiomocz, nadciśnienie.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się z guzem nerki.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych z aortografii, urografii wydalniczej, skaningu i USG.

Leczenie chirurgiczne - całkowite lub częściowe wycięcie torbieli.

Prognoza korzystny.

11. Torbiel dermoidalna

Torbiel dermoidalna jest rzadką anomalią.

Klinika. Klinicznie częściej się nie objawia, znajduje się przypadkowo.

Diagnostyka różnicowa. Różnicuj z guzem nerki, wodonerczem.

Leczenie. Leczenie chirurgiczne: usunięcie torbieli skórzastej, resekcja nerki lub nefrektomia.

Prognoza korzystny.

12. Wodonercze

Wodonercze to choroba charakteryzująca się postępującą ekspansją miednicy i kielichów z zanikiem miąższu nerki, wynikającą z zaburzenia odpływu moczu z nerki. Występuje głównie w wieku 18-45 lat, częściej u kobiet.

Etiologia wodonercze: różne zmiany w odcinku moczowodowo-miedniczkowym zarówno od zewnątrz jak iw samym moczowodzie, częstymi przyczynami są dodatkowe naczynia do dolnego bieguna nerki, załamania moczowodu, jego zwężenie w wyniku procesu zapalnego, wady rozwojowe. Nabyte zwężenie moczowodu występuje z powodu długiego przebywania w nim kamieni. Obustronne wodonercze może rozwinąć się, gdy niedrożność występuje w obu moczowodach lub w pęcherzu, prostacie lub cewce moczowej.

Zmiany w moczowodzie prowadzą do utraty napięcia mięśniowego i zamienia się w cienkościenną rurkę.

Klasyfikacja Pierwotny (lub wrodzony) rozwój z powodu anomalii górnych dróg moczowych; wtórne (lub nabyte) jako powikłanie jakiejkolwiek choroby (kamica moczowa, uszkodzenie dróg moczowych, guzy miednicy). Istnieją etapy wodonercza:

1) ekspansja głównie miednicy z niewielkimi zmianami w miąższu nerek (pyeloektazja);

2) ekspansja kielicha nerkowego (hydrocalicosis) ze zmniejszeniem grubości miąższu nerki;

3) ostra atrofia miąższu nerek, przekształcenie nerki w cienkościenną torebkę.

Klinika. Objawy kliniczne wodonercza rozwijają się powoli, nie ma objawów charakterystycznych tylko dla wodonercza. Najczęstszym objawem jest ból, który może być tępy, bolesny, intensywny z powodu znacznego wzrostu ciśnienia wewnątrznerkowego. Krwiomocz jest często obserwowany przy wodonerczu, występuje po wysiłku i wiąże się z uszkodzeniem żył przepuklinowych z ostrym naruszeniem hemodynamiki nerek. Przy znacznym wodonerczu nerka jest wyczuwalna, gładka, elastyczna.

Komplikacje. Odmiedniczkowe zapalenie nerek (uporczywy ropomocz, gorączka przerywana), kamienie nerkowe z napadami bólu. W przypadku obustronnego wodonercza postępuje niewydolność nerek.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych z wywiadu i obiektywnym badaniu. Chromocystoskopia pozwala na zidentyfikowanie strony zmiany na podstawie braku uwalniania indygokarminy z ujścia moczowodu. Zwykła urografia diagnozuje wzrost wielkości nerki, czasami gładkość konturów mięśnia lędźwiowego po stronie zmiany. Urografia wydalnicza wyjaśnia stan nerki i moczowodu, w tym przeciwnej strony. Wodonercze charakteryzuje się poszerzonymi miseczkami o wyraźnych, równych zaokrąglonych konturach, obrazem niedrożności w moczowodzie (zwężenie, załamanie, kamienie, poprzeczny ubytek wypełnienia z dodatkowym naczyniem). Arteriografia nerek pozwala zidentyfikować dodatkowe naczynia i zdecydować o charakterze interwencji chirurgicznej.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się z guzem nerki, nefroptozą, policystyczną chorobą nerek.

Leczenie tylko operacyjne; leczenie zachowawcze jest dozwolone tylko z nieskomplikowanym przebiegiem, który nie wpływa negatywnie na sprawność pacjentów, bez istotnego upośledzenia czynności nerek i stanu pacjenta. W takim przypadku wykonywana jest terapia przeciwzapalna. Leczenie chirurgiczne obejmuje operację rekonstrukcyjną (chirurgia plastyczna), nefrostomię lub pyelostomię w przypadku powikłań wodonercza z odmiedniczkowym zapaleniem nerek lub usunięcie zajętej nerki tylko w przypadku zaawansowanego wodonercza z dobrą funkcją nerki przeciwnej. Po wypisaniu ze szpitala wykonuje się badanie kontrolne pacjenta w celu określenia stanu funkcjonalnego operowanej nerki.

Prognoza korzystne po terminowym i uzasadnionym leczeniu chirurgicznym.

13. Wodoroneronercze

Hydroureteronephrosis - rozszerzenie moczowodu, miednicy i kielichów ze stopniowym spadkiem czynności nerek i zanikiem miąższu, rozwija się z wrodzoną (z zastawką lub ureterocele) i nabytą niedrożnością moczowodów. Niedrożność końcowego moczowodu obserwuje się w chorobach wrodzonych, takich jak:

1) zwężenie moczowodu okołopęcherzowego (dość rzadka patologia wymagająca leczenia chirurgicznego);

2) zwężenie moczowodu śródpęcherzowego (zwężenie kilkumilimetrowe, często obustronne, leczenie chirurgiczne);

3) ureterocele;

4) uchyłek moczowodu;

5) wrodzona niewydolność motoryki moczowodów - dysplazja nerwowo-mięśniowa moczowodów.

Klinika. Może być bezobjawowy przez długi czas, jest diagnozowany przypadkowo podczas badania na kamicę moczową w celu ustalenia przyczyny CRF. Skargi na ból.

Diagnostyka. Rozpoznanie opiera się na danych z urografii wydalniczej z urografią wsteczną przewlekłej niewydolności nerek.

Leczenie chirurgiczna operacja polega na usunięciu niedrożności, resekcji moczowodu, usunięciu nerki i moczowodu.

Prognoza korzystne, jeśli operacja jest wykonywana w odpowiednim czasie, bez leczenia, następuje śmierć nerki. Po operacji, przy braku objawów niewydolności nerek, pacjenci mogą wykonywać pracę umysłową i fizyczną.

14. Podwojenie moczowodów

Podwojenie moczowodów obserwuje się przy podwójnej miednicy, jedno- i dwustronne podwojenie, rozróżnia się całkowite i niepełne podwojenie moczowodów. Przy całkowitym podwojeniu moczowody znajdują się obok siebie i otwierają się dwoma otworami, przy niepełnym zduplikowaniu otwierają się w pęcherzu jednym otworem.

Klinika. Objawy podwójnego moczowodu są spowodowane zaburzeniami oddawania moczu, stagnacją moczu w górnych drogach moczowych, odmiedniczkowym zapaleniem nerek.

Leczenie chirurgiczny.

Prognoza korzystny.

15. Dysplazja nerwowo-mięśniowa moczowodu

Dysplazja nerwowo-mięśniowa moczowodu jest wrodzonym poszerzeniem moczowodu bez mechanicznego utrudnienia odpływu moczu.

Etiologia. Główną przyczyną patologii są wrodzone zaburzenia nerwowo-mięśniowe w końcowym moczowodzie, którym towarzyszy naruszenie funkcji kurczliwej moczowodu. Częściowe rozszerzenie moczowodu w okolicy miednicy nazywa się achalazją, ta ostatnia przechodzi do megauretera, a następnie do moczowodu wodonercza.

Klinika. Długi czas może być bezobjawowy. Ciągła stagnacja moczu prowadzi do infekcji moczowodu, pojawia się tępy i napadowy ból, okresowo wzrasta temperatura ciała, z procesem obustronnym pojawiają się oznaki CRF.

Leczenie chirurgiczny.

Prognoza korzystne dla terminowej eksploatacji.

16. Ureterocele

Ureterocele to połączenie zwężenia torbielowatego końca moczowodu ze słabo rozwiniętym aparatem tkanki łącznej pęcherza w tym miejscu, pokrywająca część moczowodu jest rozciągana przez mocz, zamienia się w torbiel i rozciąga się do pęcherza w postaci guza o wielkości do 10 cm.

Etiologia. Etiologia - wrodzone osłabienie nerwowo-mięśniowe warstwy podśluzówkowej moczowodu śródściennego w połączeniu ze zwężeniem jego jamy ustnej.

Klinika. Choroba może przebiegać bezobjawowo przez długi czas, pojawiają się dolegliwości, gdy oddawanie moczu jest zaburzone z powodu dużego rozmiaru ureterocele lub choroba jest powikłana odmiedniczkowym zapaleniem nerek i ureterohydronephrosis, pojawia się samoistny ból w okolicy lędźwiowej, pojawia się kolka nerkowa, leukocyturia.

Diagnostyka. Diagnozę stawia się na podstawie chromocystoskopii, urografii.

Leczenie. Leczenie ma charakter chirurgiczny i polega na wycięciu moczowodu.

Prognoza. Rokowanie jest korzystne.

17. Ektopia ujścia moczowodu

Ektopia ujścia moczowodu jest wadą rozwojową, w której ujście moczowodu otwiera się na zewnątrz pęcherza moczowego. U dziewcząt może otwierać się w cewce moczowej, przedsionku pochwy, u chłopców - w tylnej części cewki moczowej, pęcherzykach nasiennych. Często obserwowane z podwojeniem moczowodów.

Klinika. Nietrzymanie moczu obserwuje się przy normalnym oddawaniu moczu u dziewcząt, u chłopców - dysuria, ropomocz, ból w okolicy miednicy.

Leczenie. Leczenie jest chirurgiczne, rokowanie jest korzystne.

18. Eksstrofia pęcherza

Wynicowanie pęcherza moczowego - wrodzony brak przedniej ściany pęcherza moczowego, ubytek mięśni piramidowych i skóry, rozszczepienie cewki moczowej i rozbieżność kości łonowych. Niedorozwój jąder, obustronne wnętrostwo, aplazja gruczołu krokowego, u dziewcząt rozszczepienie łechtaczki, zrośnięcie warg sromowych małych i dużych, niedorozwój pochwy. Cewka moczowa jest nieobecna.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na danych z badań i urografii wydalniczej.

Leczenie operacyjne: przywrócenie pęcherza lub przeszczep moczowodów do okrężnicy.

19. Uchyłek pęcherza

Uchyłek pęcherza jest występem ściany pęcherza. Uchyłki wrodzone są pojedyncze, zlokalizowane na ścianie tylno-bocznej, połączone długą szyją z główną jamą pęcherza.

Klinika. Pacjenci zauważają uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, podwójne oddawanie moczu, mętny mocz. Krwiomocz jest powszechny z powodu wrzodziejącego krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego. Czasami pojawia się ból w okolicy lędźwiowej, którego przyczyną jest niedrożność moczowodu przez uchyłek. Często w okolicy nadłonowej wyczuwany jest guz, który znika po cewnikowaniu moczowodu. Przy dużym uchyłku zawsze określa się resztkowy mocz. W uchyłkach mogą tworzyć się kamienie i guzy.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na dolegliwościach, cystografii, urografii wydalniczej, USG.

Leczenie chirurgiczne, jeśli uchyłki są przyczyną zapalenia pęcherza moczowego i zatrzymania moczu.

Prognoza korzystny.

20. Brak okluzji przewodu moczowego

Niezamknięcie przewodu moczowego - wrodzona przetoka pęcherzowo-pępkowa.

Klinika. Z pępka wydziela się mocz i płyn surowiczy, wokół przetoki rozwija się ziarnina, płyn w przetoce może ropić, pojawia się przekrwienie i obrzęk.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na dolegliwościach i danych z badań, cystoskopii i fistulografii.

Leczenie. U noworodków przeprowadza się toaletę pępka.

Prognoza. Rokowanie jest korzystne.

21. Wrodzone zastawki cewki moczowej

Wrodzone zastawki cewki moczowej - półksiężycowate, błoniaste lub lejkowate fałdy błony śluzowej, znajdujące się w tylnej części cewki moczowej.

Klinika. Klinicznie objawia się trudnościami w oddawaniu moczu, stopniowo łączy się wzrost pęcherza, obustronna ureterohydronephrosis, odmiedniczkowe zapalenie nerek, przewlekła niewydolność nerek.

diagnostyka na podstawie danych z wywiadu, cystografii.

Leczenie. Leczenie chirurgiczne: wycięcie zastawki.

Prognoza. Rokowanie jest korzystne przy wczesnej operacji.

22. Wrodzone uchyłki cewki moczowej

Wrodzone uchyłki cewki moczowej - zagłębienie dolnej ściany w kształcie worka, które łączy się z cewką moczową za pomocą wąskiej szyi.

Klinika. W dużych uchyłkach gromadzi się ropny mocz. Podczas oddawania moczu uchyłek wypełnia się moczem i przyjmuje postać kuli, po oddaniu moczu zmniejsza się.

Diagnoza opiera się na dolegliwościach, danych z badań, podczas oddawania moczu i ureterocystografii.

Leczenie. Leczenie chirurgiczne.

Prognoza. Rokowanie jest korzystne.

23. Wrodzone zwężenia cewki moczowej

Wrodzone zwężenia cewki moczowej obserwuje się w każdym z jej oddziałów, ale częściej w rejonie otworu zewnętrznego. Strumień moczu w tej patologii jest cienki, dziecko szczepi się podczas oddawania moczu, czynność oddawania moczu jest długa, infekcja, zapalenie pęcherza moczowego, odmiedniczkowe zapalenie nerek, obustronne ureterohydronephrosis łączą się z czasem.

Klinika. Najczęstszym i wczesnym objawem obecności tylnych zastawek cewki moczowej (rodzaj niedrożności podpęcherzowej) jest częste oddawanie moczu, częstomocz i osłabienie strumienia moczu.

diagnostyka opiera się na cechach dolegliwości, danych z badania zewnętrznego otwarcia cewki moczowej, ureterocystografii.

Leczenie. Leczenie chirurgiczne, bougienage, bez leczenia chirurgicznego, pacjenci rzadko dożywają 10 lat.

24. Spodziectwo

Spodziectwo - anomalia w rozwoju cewki moczowej, nie ma tylnej ściany cewki moczowej, otwór zewnętrzny otwiera się na powierzchni dłoniowej prącia lub na kroczu, prącie jest zakrzywione.

Klasyfikacja Istnieją takie stopnie spodziectwa jak:

1) spodziectwo głowy;

2) spodziectwo prącia;

3) spodziectwo moszny;

4) spodziectwo krocza.

Klinika. W przypadku spodziectwa głowy cewka moczowa otwiera się bezpośrednio za nią na tylnej powierzchni prącia z ostrym lub szerokim otworem przypominającym szczelinę, w przypadku spodziectwa prącia otwór cewki moczowej znajduje się wzdłuż prącia między rowkiem wieńcowym a moszną, z moszną - wzdłuż linii środkowej moszny, ze spodziectwem krocza - na kroczu za moszną. Zewnętrznie, przy jednoczesnym wnętrostwie i dwóch ostatnich postaciach spodziectwa, taka moszna podzielona na dwie części przypomina wstydliwe usta. Głowa krótkiego penisa ze spodziectwem krocza jest zakrzywiona w dół i przyciągana do moszny, przypominając łechtaczkę.

Leczenie. Leczenie - operacyjne, odbywa się w trzech etapach.

Etap I - wycięcie struny grzbietowej, wyrównanie prącia i stworzenie nadmiaru skóry do operacji plastycznych cewki moczowej.

Etapy II i III - tworzenie cewki moczowej. Operację rozpoczyna się w wieku 2-3 lat, odstępy między operacjami wynoszą 3-6 miesięcy.

25. Epispadie

Epispadias to wrodzone rozszczepienie przedniej ściany cewki moczowej. U chłopców dochodzi do rozszczepienia żołędzi prącia i całkowitego rozdarcia cewki moczowej od zewnętrznego otworu do szyjki pęcherza moczowego. Istnieją 3 stopnie epispadii:

1) w przypadku epispadia głowy rozszczepiona jest tylko część cewki moczowej odpowiadająca główce prącia. Otwór zewnętrzny znajduje się albo u podstawy głowy, albo w bruździe koronowej;

2) w przypadku epispadia prącia cewka moczowa jest rozszczepiona wzdłuż przedniej ściany całego prącia lub na pewnym jego odcinku. Otwór zewnętrzny, odpowiednio, znajduje się na grzbiecie prącia lub u jego podstawy, w większości przypadków towarzyszy mu nietrzymanie moczu;

3) przy całkowitych epispodziech, górna ściana cewki moczowej wydaje się być rozszczepiona na całej powierzchni, łącznie z obszarem zwieracza. Cała grzbietowa powierzchnia prącia wygląda jak szeroka szczelina rozciągająca się pod stawem łonowym. Penis jest słabo rozwinięty, wygięty w górę i przylega do skóry brzucha. Rozcięty napletek zwisa. Zwieracze zewnętrzne i wewnętrzne pęcherza, gruczoł krokowy są słabo rozwinięte, często obserwuje się wnętrostwo, kości łonowe nie są ze sobą połączone wzdłuż linii środkowej.

Klinika. Główne skargi dotyczące niedogodności aktu oddawania moczu, nietrzymania moczu, skrzywienia prącia.

U dziewcząt epispodzieje obserwuje się stosunkowo rzadko (łechtaczkowe, podbrzuszne, całkowite).

Dodatkowe badanie diagnostyczne

Diagnoza opiera się na danych z badań.

Leczenie. Leczenie - chirurgiczne we wczesnym dzieciństwie przed wystąpieniem erekcji, epispodzieje głowy nie wymagają leczenia.

Prognoza. Rokowanie jest zadowalające w niektórych postaciach epispadii (epispadie żołędzi prącia, epispodie prącia).

26. Krótkie wędzidełko napletka

Krótkie wędzidełko napletka jest wrodzoną wadą uniemożliwiającą ruchomość napletka. Promuje akumulację smegmy, rozwój stanu zapalnego.

Klinika. Odnotowuje się ból podczas erekcji, łzy, krwawienie.

Diagnostyka. Diagnoza nie jest trudna, na podstawie wywiadu i badania.

Leczenie. Toaleta napletka, chirurgiczne wydłużenie wędzidełka.

Prognoza korzystny.

27. Stulejka

Stulejka - wrodzone lub nabyte zwężenie ujścia napletka, zapobiegające odsłonięciu żołędzi prącia, występuje u 2% mężczyzn.

Etiologia. Wrodzone zwężenie (stulejka fizjologiczna) jest spowodowane przyleganiem nabłonka wewnętrznej warstwy napletka do żołędzi prącia. W miarę jak dziecko rośnie pod wpływem samoistnych erekcji i ciśnienia smegmy, w wieku 3-6 lat stulejka fizjologiczna całkowicie zanika. Spontaniczne otwarcie worka napletkowego może być utrudnione przez zwężony otwór napletka, jego nadmierne wydłużenie lub zmiany w tkance bliznowatej na skutek procesów zapalnych, połączenia nabłonkowe zamieniają się w gęste zrosty, stwardnienie napletka, stulejka fizjologiczna zamienia się w patologiczną. Ze względu na zwężenie napletka zewnętrzny otwór cewki moczowej zmniejsza się do rozmiaru punktu. Nabyta stulejka rozwija się w wyniku chorób prącia, obrzęku lub naciekania żołędzi prącia lub napletka w ostrym zapaleniu balanoposthitis lub urazie i zmianach bliznowatych.

Klinika. Trudności w oddawaniu moczu. Mocz dostaje się do worka napletkowego i pęcznieje w czasie oddawania moczu, może to powodować zatrzymanie moczu w pęcherzu, co prowadzi do jego infekcji, tworzenia się kamieni, rozwoju zapalenia pęcherza moczowego, zapalenia pęcherza moczowego. Infekcja worka napletkowego prowadzi do powstawania kamieni, pogarsza zwężenie otworu napletka.

Przedłużone, wyraźne trudności w oddawaniu moczu ze stulejką mogą prowadzić do upośledzenia opróżniania pęcherza i górnych dróg moczowych wraz z rozwojem infekcji dróg moczowych.

diagnostyka nie sprawia trudności.

Leczenie. U niemowląt i dzieci w wieku przedszkolnym zwężony napletek rozszerza się tępo (za pomocą rowkowanej sondy) i zaleca się kąpiele z roztworami aseptycznymi. Przy wydłużeniu i zmianach sklerotycznych pierścień napletka zostaje obrzezany. Jeśli napletek nie jest wydłużony, dopuszczalne jest jego rozcięcie. Przy wtórnej stulejce wykonuje się okrągłe obrzezanie napletka.

profilaktyka stulejka - higiena worka napletkowego.

Prognoza korzystne z terminowym leczeniem.

28. Anorchizm

Anorchizm to brak obu jąder. Rzadkie wady rozwojowe.

Klinika. Brak jąder w mosznie i kanale pachwinowym, oznaki hipogonadyzmu.

diagnostyka zgodnie ze wskazanymi objawami klinicznymi i wykluczeniem obustronnego wnętrostwa brzusznego.

Leczenie. Hormonalna terapia zastępcza.

29. Monarchizm

Monorchizm - jedno wrodzone jądro. Anomalia związana jest z upośledzoną embriogenezą ostatniej nerki i gonady.

Klinika. Brakuje jednego jądra, najądrza i powrózka nasiennego, moszna jest słabo rozwinięta; w niektórych przypadkach jedyne jądro nie jest obniżone, możliwy jest hipogonadyzm.

diagnostyka na podstawie danych z badań urologicznych.

Leczenie. Przy prawidłowym drugim jądrze wszczepia się protezę silikonową jądra, przy niedorozwoju pojedynczego jądra zaleca się hormonalną terapię zastępczą.

Prognoza korzystny.

30. Wnętrostwo

Wnętrostwo - niezstąpione jądra do moszny (u noworodków występuje w 2% przypadków). Do czasu narodzin jądra znajdują się w mosznie.

Etiologia. Opóźnienie następuje z powodu ogólnego niedorozwoju endokrynnego organizmu lub przeszkód mechanicznych: zapalnych zrostów jądra, wąskiego kanału pachwinowego lub krótkiej tętnicy nasiennej.

Klasyfikacja Zgodnie z mechanizmem opóźnienia jąder wyróżnia się następujące formy niezstąpienia:

1) prawdziwe wnętrostwo (zatrzymanie jądra wewnątrzmacicznego na jednym z etapów jego opadania od dolnego bieguna pierwotnej nerki do dna moszny);

2) fałszywe wnętrostwo (jądro jest całkowicie obniżone, ale z powodu powiększonego pierścienia pachwinowego i zwiększonego napięcia mięśni cremastera jest podciągane i prawie zawsze znajduje się w kanale pachwinowym, w pewnych warunkach może zejść do moszny);

3) niepełne lub opóźnione zejście jąder (brak jąder w mosznie po urodzeniu, ale następnie w pierwszych tygodniach lub miesiącach życia bez żadnych środków terapeutycznych całkowicie schodzą do moszny);

4) ektopia lub dystopia (przemieszczenie jądra z jego fizjologicznej ścieżki opadania).

Istnieją następujące rodzaje wnętrostwa:

1) prawdziwe wnętrostwo;

2) fałszywe wnętrostwo;

3) ektopia;

4) mieszane i inne rodzaje zaburzeń pochodzenia jąder.

Zatrzymanie jądra w jamie brzusznej lub w kanale pachwinowym decyduje o różnicy między wnętrostwem brzusznym a pachwinowym. Ektopia jest łonowa, biodrowa, udowa, krocza, penialna, krzyżowa.

Klinika. Oznaki zatrzymania jąder w jamie brzusznej są zwykle nieobecne, ale w starszym wieku może pojawić się ból ciągnący z powodu skrętu krezki jądra i zaostrzony wysiłkiem fizycznym, co jest charakterystyczne dla wnętrostwa pachwinowego. W okresie dojrzewania może wystąpić niedobór androgenów. Wnętrostwo pachwinowe powoduje ból spowodowany uciskiem jądra podczas wysiłku fizycznego, kaszlu, chodzenia i może mu towarzyszyć przepuklina.

diagnostyka na podstawie danych klinicznych. Wnętrostwo brzuszne i mieszane, ektopia i anorchizm są trudne do zdiagnozowania. W przypadku anorchizmu elementy powrózka nasiennego są wyczuwalne w mosznie. Wyrostek robaczkowy, ujście zewnętrzne kanału pachwinowego jest prawidłowe, z wnętrostwem brzusznym (w przeciwieństwie do anorchizmu), elementy te nie występują w mosznie, ujście zewnętrzne kanału pachwinowego jest zwykle zwężone lub zarośnięte. Na fałszywe wnętrostwo wskazuje zadowalający rozwój moszny z wyraźnie zaznaczonym szwem i wyraźnym fałdowaniem. W trudnych przypadkach do rozpoznania wnętrostwa brzusznego stosuje się odmę otrzewnową i scyntygrafię. Aby wykluczyć dysgenezję jąder pochodzenia chromosomalnego (zespół Klinefeltera, zespół Shereshevsky'ego-Turnera) z mieszanymi postaciami wnętrostwa, przeprowadza się badania cytogenetyczne. Niezstąpione jądro nie stwarza warunków do ukształtowania się morfologicznej struktury i funkcji jądra (optymalny reżim temperaturowy jest o 2 stopnie niższy niż w innych narządach, wystarczające unaczynienie, prawidłowe unerwienie), dlatego leczenie należy rozpocząć od urodzenia.

Leczenie. Spośród leków stosuje się leki, które stymulują funkcję układu podwzgórzowo-przysadkowego, regulują funkcję i procesy histochemiczne jądra (octan tokoferolu), aktywują syntezę hormonów steroidowych (kwas askorbinowy), składniki tworzenia struktur jądrowych podczas podziału komórek nabłonka spermatogennego (retinol), aktywatory procesów redoks (witamina P i galaskorbina), czynnik neurotroficzny (tiamina). Leki hormonalne są skuteczne. Wybór, kombinacja i sposób stosowania leków zależą od wieku pacjentów, stopnia zaburzeń endokrynologicznych. Leczenie chirurgiczne przeprowadza się po przywróceniu równowagi hormonalnej i zakończeniu tworzenia się układu naczyniowego jąder i powrózka nasiennego, co zwykle następuje do 8 roku życia. Leczenie chirurgiczne - sprowadzenie jądra do moszny i unieruchomienie w tej pozycji.

Prognoza pod względem powrotu do zdrowia, korzystne z terminowym i właściwym leczeniem. Nie wyklucza się możliwości transformacji nowotworowej i niepłodności.

hipogonadyzm - znaczny spadek wielkości jąder.

Klinika. Oznaki eunuchoidyzmu: niedorozwój prącia i prostaty, otyłość, rzadkie owłosienie twarzy i łonowe, cienki głos.

Leczenie. Hormonem gonadotropowym przedniego płata przysadki jest prolan A, który stymuluje rozwój narządów płciowych. Jako terapia zastępcza od dawna i systematycznie stosuje się syntetyczne androgeny: testosteron, metylotestosteron lub propionian testosteronu w postaci tabletek lub w postaci zastrzyków.

31. Zespół Klinefeltera

Zespół Klinefeltera to rodzaj hipogonadyzmu charakteryzujący się wrodzoną degeneracją nabłonka kanalików jąder z zachowaną strukturą hormonocytów śródmiąższowych.

Etiologia. Rozwija się z powodu nieprawidłowości chromosomalnej (w obecności dodatkowego chromosomu X). Według chromatyny płciowej, w większości przypadków płeć żeńska.

Klinika. Zgodnie z wyglądem klinicznym wyróżnia się 2 odmiany zespołu Klinefeltera - endomorficzne i egzomorficzne. W pierwszej formie narządy płciowe rozwijają się prawidłowo, ale występują oznaki ginekomastii i pewne zahamowanie wzrostu. Z egzomorficzną - eunuchoidalną budową ciała, niedorozwojem narządów płciowych (penis jest hipoplastyczny, jądra okrągłe, małe gęste) i drugorzędnymi cechami płciowymi (brak owłosienia na twarzy, wysoki głos, wąskie ramiona, szeroka miednica, ginekomastia). Gruczoł krokowy jest hipoplastyczny.

Diagnostyka. W specjalnych badaniach stwierdzono normalne i nieco obniżone poziomy 17-ketosteroidów i względny hiperestrogenizm, zwiększone wydalanie folitropiny. Brak elementów spermatogenezy, azoospermia. Te objawy pojawiają się w okresie przedpokwitaniowym i pokwitania. W przypadku fałszywego zespołu Klinefeltera chromatyna płciowa nie jest określana, rozwija się w wyniku zapalenia jąder (najczęściej przyusznego) we wczesnym okresie poporodowym.

Leczenie zacznij we wczesnym dzieciństwie, stosuj preparaty witaminowe i hormonalne, jak w wnętrostwie.

Prognoza w odniesieniu do przywrócenia płodności jest niezadowalająca.

32. Zespół Shereshevsky'ego-Turnera

Zespół Shereshevsky'ego-Turnera jest wrodzonym typem hipogonadyzmu spowodowanego zmianą zestawu chromosomów. Klinicznie objawia się niskim wzrostem, obecnością fałdu skórnego na szyi, infantylizmem seksualnym i deformacją stawów łokciowych. Częściej u kobiet.

Diagnostyka. W typowej klinice diagnoza nie jest trudna.

Leczenie tego fenotypu u mężczyzn ma na celu korektę wzrostu i hormonalną stymulację rozwoju narządów płciowych.

Prognoza w stosunku do funkcji rozrodczej jest ujemna.

33. Spermatokele

Spermatocele to guz torbielowaty zlokalizowany przyjądrowo lub przynajądrza. Formacje torbielowate mogą być wrodzone i nabyte. Torbiele wrodzone powstają z pozostałości embrionalnych, torbiele nabyte rozwijają się z uszkodzonych elementów kanalikowych.

Klinika. Spermatocele to kulista jedno- lub wielokomorowa elastyczna, bezbolesna formacja, wyczuwalna w pobliżu najądrza lub jądra, rośnie powoli, nie ma żadnych dolegliwości.

diagnostyka nie sprawia trudności. Aby wykluczyć guzy, stosuje się diafanoskopię, w której wykrywa się pozytywny objaw przezierności.

Leczenie operacyjne - złuszczanie w znieczuleniu miejscowym.

Prognoza korzystny.

34. Obrzęk błon jąder i powrózka nasiennego

Krople błon jądra i powrózka nasiennego - nagromadzenie płynu w jamie błony pochwowej jądra.

Etiologia. Nabyta puchlina jąder jest wynikiem chorób zapalnych najądrza, urazu; wrodzony - wynik niezamknięcia wyrostka pochwowego otrzewnej po zejściu jądra do moszny. Można go wykryć zaraz po urodzeniu, czasem może rozwinąć się ostro pod wpływem silnego napięcia brzucha.

Klinika. Powstawanie gruszkowatego obrzęku w mosznie, skierowanej w dół, przyczynia się do gromadzenia się płynu w błonach jąder, z opuchlizną błon powrózka nasiennego, obrzęk penetruje kanał pachwinowy, tworząc krople klepsydrowe lub wielokomorowy puchlinowy. Dziecko odczuwa ostry ból w pachwinie (zwykle podczas kaszlu) i napięty obrzęk przypominający kiełbasę, dziecko staje się niespokojne, mogą wystąpić wymioty, zatrzymanie stolca i gazów. U dorosłych gromadzenie się płynu przebiega powoli i niezauważalnie, powierzchnia występu jest gładka i gęsto elastyczna w konsystencji, bezbolesna, określa się fluktuację. Skóra moszny jest swobodnie pobierana do fałdu, jądro zwykle nie jest możliwe do sondowania, przepuklina jest wykluczona podczas sondowania pierścienia pachwinowego. Ściskając obrzęk w dół, opuchlizna błon jąder nie osadza się w jamie brzusznej.

Diagnostyka. Diagnoza nie jest trudna.

Leczenie. Reaktywne opuchnięcie błon jąder w ostrym zapaleniu najądrza, zapalenie jąder wymaga całkowitego odpoczynku, noszenia zawiesiny, antybiotykoterapii; pierwszego dnia na mosznę nakłada się zimno, a następnie zabiegi termiczne.

Leczenie operacyjne - operacja Winckelmanna.

WYKŁAD nr 8. Stany awaryjne w urologii

1. Hematuria

Krwiomocz to patologiczny objaw charakteryzujący się domieszką krwi w moczu.

Etiologia. Przyczyny krwawienia nerkowego (A. Ya. Pytel i wsp., 1973).

1. Zmiany patologiczne w nerkach, chorobach krwi i innych procesach.

2. Wrodzony. Choroby torbielowate piramid, przerost brodawek, nefroptoza, anomalie.

3. Mechaniczny. Uraz, kamienie, wodonercze.

4. Hemodynamiczny. Zaburzenia krążenia nerek (nadciśnienie żylne, zawał serca, zakrzepica, zapalenie żył, tętniaki).

5. Hematologiczny. Zaburzenia krzepnięcia krwi, hemofilia, anemia sierpowata itp.

6. Odruch. Zaburzenia zwężania naczyń krwionośnych, wstrząs.

7. Alergiczny. Kłębuszkowe zapalenie nerek, plamica.

8. Toksyczny. Medyczne, zakaźne.

9. Stan zapalny. Kłębuszkowe zapalenie nerek (rozlane, ogniskowe), odmiedniczkowe zapalenie nerek.

10. Guz. Nowotwory łagodne, nowotwory złośliwe.

11. Niezbędne.

Klinika. Istnieje krwiomocz mikroskopowy i makroskopowy. Krwiomocz makroskopowy może mieć trzy typy:

1) początkowy, gdy tylko pierwsza porcja moczu jest zabarwiona krwią;

2) końcowy, w którym w pierwszej porcji moczu nie wykryto wizualnie zanieczyszczeń krwi, a tylko ostatnie porcje moczu zawierają krew;

3) całkowity, gdy mocz we wszystkich porcjach jest jednakowo zabarwiony krwią.

W przypadku domieszki krwi mocz nabiera barwy czerwonej o różnym natężeniu – od barwy mięsnych pomyj do ciemnej wiśni. Stopień utraty krwi nie jest oceniany na podstawie koloru moczu, ponieważ zawartość 1 ml krwi w 1 litrze moczu nadaje mu już czerwony kolor.

Dodatkowe badania diagnostyczne i diagnostyka różnicowa. Częstotliwość krwawień zależy od obecności zakrzepów krwi; stopień utraty krwi - pod względem hemoglobiny, a dokładniej - hematokrytu. Szkarłatna krew w moczu sugeruje ciągłe krwawienie. Brązowy kolor moczu, spowodowany rozpuszczaniem się skrzepów krwi, wskazuje na ustanie krwawienia. Zgniły zapach wskazuje na stagnację moczu i infekcję. Kolor moczu zmienia się podczas przyjmowania różnych leków i produktów spożywczych: mocz staje się różowy od piramidonu, 5-NOC - szafranowo żółty, od rabarbaru i senesu - brązowy, od purgenu o odczynie alkalicznym moczu - malinowy, od fenoloftaleiny i buraków - czerwony, od barwnika marzanny - brązowawo-czerwony. Krwiomocz należy odróżnić od hemoglobinurii - z tym objawem krwawy kolor moczu tłumaczy się rozpadem czerwonych krwinek we krwi i wydalaniem hemoglobiny z moczem, która jest w nim w postaci cylindrów. W przypadku hemoglobinurii nie ma zmiany koloru moczu nawet w przypadku długotrwałego stania, w przypadku krwiomoczu erytrocyty szybko osadzają się na dnie naczynia i uzyskują normalny żółtawy kolor górnych warstw moczu. Hemoglobinurię obserwuje się podczas transfuzji niezgodnej krwi, zatrucia aniliną, grzybami, solą berthollet, kwasem karbolowym, przedłużonego chłodzenia i rozległych oparzeń. Obecność mioglobiny w moczu nadaje jej czerwonawo-brązowy kolor. Mioglobina jest białkiem, które ma cechy podobne w składzie do hemoglobiny. Dostaje się do krwiobiegu ze zmiażdżonych mięśni z długotrwałym uciskiem kończyn i ze względu na niewielkie rozmiary łatwo przenika do moczu. Diagnostyka miejscowa opiera się na naturze skrzepów. Robaczy kształt skrzepów wskazuje, że krwawienie pochodzi z górnych dróg moczowych i ich powstawanie (skrzepy) w moczowodzie. Powstawanie takich skrzepów jest możliwe w świetle cewki moczowej po traumatycznym cewnikowaniu pęcherza moczowego u pacjenta z gruczolakiem prostaty. W pęcherzu często tworzą się bezkształtne skrzepy. W przypadku diagnozy miejscowej ważny jest ból w okolicy lędźwiowej, który jest spowodowany ostrym naruszeniem odpływu moczu z nerki, utworzonym przez skrzepy. Odróżnienie nowotworu nerki od kamicy nerkowej jest możliwe dzięki połączeniu dwóch objawów - krwiomoczu i zespołu bólowego. W przypadku kamicy nerkowej krwiomocz występuje w wyniku urazu urotelium miednicy z kamieniem nazębnym i naruszenia integralności splotów żylnych z ostrym wzrostem ciśnienia śródmiednicy, tj. e. krwiomocz w kamicy nerkowej występuje po ataku bólu (kolka nerkowa) po przywróceniu przepływu moczu przez górne drogi moczowe. W przypadku guza nerki krwiomocz pojawia się nagle i może ustać samoistnie, z reguły jest bezbolesny, ale gdy moczowód jest niedrożny przez skrzepy krwi, ból pojawia się po krwiomoczu. Zabarwienie moczu krwią w pierwszej porcji z początkowym krwiomoczem wskazuje na obecność procesu patologicznego w cewce moczowej. Konieczne jest odróżnienie krwiomoczu od krwotoku moczowego, który charakteryzuje się uwalnianiem krwi z cewki moczowej poza aktem oddawania moczu. U kobiet krwawienie z narządów płciowych wyklucza się badając środkową część moczu podczas samooddawania moczu lub moczu uzyskanego z pęcherza moczowego przez cewnikowanie. Krwiomocz u kobiet zbiegający się z okresem przedmiesiączkowym sugeruje endometriozę pęcherza. W przypadku końcowego krwiomoczu mocz jest zabarwiony krwią w ostatniej części z powodu procesu w tylnej cewce moczowej lub pęcherzu (ostre zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie gruczołu krokowego, kamień, guz). Jeśli mocz jest zabarwiony krwią we wszystkich porcjach, proces patologiczny można zlokalizować w nerce, moczowodzie, pęcherzu; najczęstszą przyczyną krwiomoczu całkowitego jest guz, kamień, uraz, rzadziej łagodny przerost gruczołu krokowego, gruźlica, odmiedniczkowe zapalenie nerek, martwica brodawek nerkowych, nefroptoza, nadciśnienie żylne nerek, przemiana wodonerczowa. Niezbędny krwiomocz przyczynia się do ujednolicenia szeregu stanów, których etiologia i patogeneza są nieznane. Podczas diagnozy konieczne jest ustalenie warunków występowania krwiomoczu, jego stopnia, charakteru i czasu trwania, czasu jego wystąpienia przed lub po ataku kolki nerkowej, obecności zakrzepów krwi w moczu, ich kształt, obecność lub brak bólu i dyzurii podczas oddawania moczu.

Leczenie. Hospitalizacja jest obowiązkowa w przypadku wykrycia krwiomoczu. Masywne krwawienie z powstawaniem bezkształtnych skrzepów wskazuje na możliwość ostrego zatrzymania moczu z powodu tamponady pęcherza; istnieje założenie cewnika cewki moczowej i płukanie pęcherza moczowego ze skrzepów za pomocą strzykawki Janet. Terapia hemostatyczna polega na dożylnym podaniu etamsylanu (2-4 ml jednorazowo lub kroplowo), kwasu aminokapronowego (dożylnie 5% roztwór leku w izotonicznym kroplowym roztworze chlorku sodu do 100 ml). W przypadku krwiomoczu spowodowanego stosowaniem heparyny siarczan protaminy jest przepisywany dożylnie; 1 mg neutralizuje około 85 jednostek heparyny.

2. Ostre zatrzymanie moczu

Ostre zatrzymanie moczu to nagły brak oddawania moczu z przepełnionym pęcherzem i bolesnym parciem.

Etiologia. Gruczolak prostaty, rak prostaty, stwardnienie szyi pęcherza moczowego, ciało obce, kamień, pęknięcie cewki moczowej, nowotwór dolnych dróg moczowych; rzadziej - choroby i uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego (guz, uraz). AUR o charakterze odruchowym rozwija się po operacji, u starszych mężczyzn po wstrzyknięciu atropiny.

Klinika. Pacjent ma niepokój, silny ból w okolicy nadłonowej, bolesne parcie na mocz, uczucie pełności w podbrzuszu. Badanie u pacjentów z asteniczną sylwetką pozwala określić objaw kuli w okolicy nadłonowej. Perkusja nad pęcherzem - tępy dźwięk; palpacja jest bolesna z powodu silnej potrzeby oddania moczu.

diagnostyka na podstawie danych z wywiadu, badanie pacjenta. Podczas badania ważne jest, aby zwrócić uwagę na to, w jaki sposób pacjent oddawał mocz przed AUR, jaki był kolor moczu, czy przyjmował jakiekolwiek leki sprzyjające zatrzymaniu moczu.

Diagnostyka różnicowa. Konieczne jest odróżnienie AUR od bezmoczu, w którym nie ma bólu: ponieważ pęcherz jest pusty, nie ma ostrego bólu w okolicy nadłonowej. Nie należy zapominać o tego rodzaju retencji moczu, jak np. ischuria paradoksalna, w której pęcherz jest pełny, pacjent nie może samodzielnie opróżnić pęcherza, mocz jest mimowolnie wydalany w postaci kropli. Jeśli pacjent odda mocz przez cewnik cewki moczowej, wyciek moczu ustaje na chwilę.

Leczenie. Pilne działanie - pilne opróżnienie pęcherza. Na etapie przedszpitalnym można to zrobić za pomocą cewnikowania pęcherza za pomocą elastycznego cewnika lub nakłucia nadłonowego. Jeśli AUR trwa dłużej niż dwa dni, uzasadnione jest pozostawienie cewnika w drogach moczowych z wyznaczeniem profilaktycznej antybiotykoterapii. Przeciwwskazania do cewnikowania pęcherza moczowego: ostre zapalenie cewki moczowej i najądrza, zapalenie jąder, ostre zapalenie gruczołu krokowego, uszkodzenie cewki moczowej. Trudności w cewnikowaniu, objawy krwotoku z cewki moczowej, ostre zapalenie cewki moczowej, moszny, gruczołu krokowego, uraz cewki moczowej, niemożność przejścia cewnika wskazują na konieczność hospitalizacji na oddziale urologicznym. Stosowanie cewnika metalowego na etapie przedszpitalnym nie jest wymagane. Wykonywanie nakłucia kapilarnego pęcherza występuje tylko w szpitalu.

3. Anuria

Anuria to brak moczu w pęcherzu.

Klasyfikacja Istnieje kilka rodzajów bezmoczu.

1. bezmocz arenowy (renoprywny) w przypadku wrodzonej aplazji obu nerek; z przypadkowym lub celowym usunięciem obu nerek.

2. Bezmocz przednerkowy rozwija się w wyniku zmniejszonego rzutu serca (wstrząs kardiogenny, zawał mięśnia sercowego), rozszerzenia naczyń systemowych (posocznica, anafilaksja), hipowolemii i gwałtownego zmniejszenia objętości krwi krążącej (utrata krwi, utrata osocza), odwodnienia (wymioty, biegunka , wymuszona diureza), występowanie trzeciej przestrzeni (sekwestracja płynu do jamy brzusznej, tkanki podskórnej).

Patogeneza: zaburzenia centralnej hemodynamiki i krążenia z ostrym spadkiem przepływu krwi przez nerki inicjują skurcz naczyń doprowadzających z redystrybucją (przetoczeniem) przepływu krwi przez nerki, niedokrwienie warstwy korowej i zmniejszenie szybkości filtracji kłębuszkowej w nerce. Wraz ze wzrostem niedokrwienia nerek przednerkowa niewydolność nerek może przekształcić się w niewydolność nerek z powodu niedokrwiennej martwicy nabłonka kanalików nerkowych.

3. Bezmocz nerkowy jest spowodowany ostrą martwicą kanalików nerkowych, której przyczynami mogą być:

1) niedokrwienie nerek z przedłużonym zaciskaniem tętnic nerkowych, ich zakrzepicą, przedłużonym niedociśnieniem tętniczym;

2) czynniki nefrotoksyczne: zawierające jod środki nieprzepuszczające promieniowania, sole metali ciężkich (ołów, rtęć, miedź, bar, arsen, złoto), antybiotyki (aminoglikozydy, amfoterycyna B), rozpuszczalniki organiczne (glikole, dichloroetan, czterochlorek węgla), kryzysy moczowodowe (wewnątrznerkowe kanaliki okluzyjne z kryształami kwasu moczowego na dnę moczanową, chemioterapia białaczki szpikowej i limfocytowej, w leczeniu sulfonamidów);

3) inne przyczyny bezmoczu nerkowego - ostra i przewlekła niewydolność nerek spowodowana zapaleniem kłębuszków nerkowych, złośliwe nadciśnienie tętnicze, gorączka krwotoczna z zespołem nerkowym.

4. Bezmocz pozanerkowy to ostre naruszenie odpływu moczu z nerek do pęcherza moczowego - nadpęcherzowe zatrzymanie moczu, które jest wynikiem niedrożności górnych dróg moczowych po obu stronach. Bardzo często bezmocz pozanerkowy występuje w wyniku kamicy moczowej, głównie w postaci kamieni moczowodowych; występuje zewnętrzna kompresja dróg moczowych ze zwłóknieniem zaotrzewnowym, rakiem macicy, jajników.

Klinika. Wczesne wystąpienie bezmoczu jest zawsze związane z jego przyczyną: chorobą lub zaostrzeniem przewlekłej patologii układu sercowo-naczyniowego, urazem, przypadkowym lub samobójczym spożyciem nieznanych lub niebezpiecznych leków lub substancji, zaostrzeniem kamicy moczowej, dną moczanową, chorobami narządów miednicy .

Istnieją następujące oznaki bezmoczu:

1) naruszenie metabolizmu wodno-elektrolitowego;

2) naruszenie stanu kwasowo-zasadowego;

3) uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego w wyniku zatrucia mocznicowego;

4) wzrost azotemii;

5) uszkodzenie płuc;

6) ostre bakteryjne i niebakteryjne zapalenie narządów.

Niebezpiecznym objawem zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej (hiperkaliemia) jest wzrost poziomu potasu w surowicy o ponad 5,5 mmol / l, który obserwuje się podczas procesów katabolicznych (pobieranie potasu z martwiczych mięśni, zhemolizowane erytrocyty, blokada wydalania nerkowego).

Metaboliczna kwasica hiperchloremiczna występuje w wyniku obniżenia poziomu wodorowęglanów we krwi do 13-15 mmol/l.

Azotemia odzwierciedla ciężkość przebiegu bezmoczu, przy silnym nawodnieniu występuje mocznicowy obrzęk płuc, objawiający się postępującą niewydolnością oddechową. Przy azotemii możliwy jest rozwój wrzodów żołądka z krwawieniem z nich.

Diagnostyka. Przy najmniejszym podejrzeniu bezmoczu pacjent powinien być hospitalizowany. Podejrzenie pojawia się po starannie zebranym wywiadzie. Ciężka kwasica z wysokim niedoborem anionów rozwija się w wyniku naruszenia wydalania siarczanów i fosforanów przez nerki, również z powodu śpiączki ketonowej (cukrzycowej i alkoholowej), zatrucia zastępczymi alkoholem (metanol, glikol etylenowy), we wstrząsie, zatrucie tlenkiem węgla.

Diagnostyka różnicowa. W diagnostyce różnicowej z ostrym zatrzymaniem moczu wykonuje się cewnikowanie pęcherza. Idealny – zastosowanie cewnika z balonikiem (nr 14-16, 18 wg Charrière’a), który pozostawia się w pęcherzu w celu monitorowania ewentualnego pojawienia się moczu.

Przy określaniu postaci bezmoczu należy ustalić, czy wystąpił wpływ czynników nefrotoksycznych, określić obecność chorób przewlekłych wynikających z bezmoczu, czy wystąpiły epizody kolki nerkowej. Badając pacjentów należy zwrócić uwagę na obecność wolnego płynu oraz obecność masywnego obrzęku, a także zmierzyć ciśnienie krwi. Osłuchiwanie może ujawnić obecność wilgotnych rzęsek o różnych rozmiarach na całej powierzchni płuc. Jeśli rozwinie się mocznicowy obrzęk płuc, wówczas radiologicznie stwierdza się mnogie nacieki przypominające chmurę w obu płucach, objaw motyla.

Wiodącą rolę w wykrywaniu hiperkaliemii i kontroli stężenia potasu odgrywa monitorowanie biochemiczne i EKG. Elektrokardiografia definiuje hiperkaliemię jako wysoki, wąski, spiczasty dodatni załamek T, stopniowe skracanie skurczu elektrycznego komór - odstępu QT - z możliwym spowolnieniem przewodzenia przedsionkowo-komorowego i śródkomorowego oraz tendencją do bradykardii zatokowej.

Leczenie. Na etapie przedszpitalnym konieczne jest zapewnienie utrzymania czynności serca, napięcia naczyń obwodowych. Przy bezmoczu pozanerkowym hospitalizacja odbywa się w poradni urologicznej, przy bezmoczu nerkowym z powodu zatrucia, istnieje konieczność pilnego płukania żołądka, wprowadzenia odtrutek z dokładnie ustaloną substancją toksyczną.

4. Kolka nerkowa

Kolka nerkowa to ostry atak bólu spowodowany ostrym naruszeniem odpływu moczu z nerki i hemodynamiki w nim.

Życiowe ryzyko kolki nerkowej wynosi 1-10%.

Etiologia. kamienie moczowodu; guz, skrzepy krwi, śluz, ropa nagle zamykająca światło dróg moczowych i zakłócająca przepływ moczu.

Niedrożność moczowodu, miedniczki nerkowej, prowadzące do kolki nerkowej, obserwuje się przy kamicy nerkowej, przemianie wodonerczowej, gruźlicy, procesach ropnych w nerkach, nowotworach nerek i moczowodów, dyskinezie dróg moczowych, nefroptozie.

Patogeneza. Ostra niedrożność górnych dróg moczowych, gwałtowny wzrost ciśnienia w układzie miedniczkowym, obrzęk miąższu, rozciąganie włóknistej torebki nerkowej. Ból jest konsekwencją hiperaktywacji baroreceptorów układu kielichowo-miedniczkowego i receptorów torebki włóknistej, która jest przekazywana przez segmenty Th1-L1 rdzenia kręgowego jako impulsy doprowadzające do kory mózgowej, gdzie przekształca się w ból.

Klinika. Napad ostrego bólu w dolnej części pleców i bocznych częściach brzucha z silnym napromieniowaniem wewnętrznej powierzchni uda, okolicy pachwinowej i narządów płciowych. Kolka nerkowa może wystąpić o każdej porze dnia, atak następuje nagle, rozwija się bardzo szybko. Ból jest ostry, pękający, ma charakter stały i skurczowy. Napromieniowanie bólu zależy od lokalizacji złogów w drogach moczowych, które spowodowały ich niedrożność. Przy kamieniu, który spowodował okluzję miednicy, ból promieniuje do dolnej części pleców i hipochondrium. Kamień na granicy górnej i środkowej trzeciej części moczowodu powoduje ból promieniujący do podbrzusza, do pępka. Z kamieniem w okolicy linii bezimiennej ból promieniuje głównie wzdłuż przedniej powierzchni uda i do okolicy nadłonowej. Kamień w moczowodzie przypęcherzowym powoduje ból promieniujący do moszny u mężczyzn i do warg sromowych większych u kobiet. Gdy kamień znajduje się w moczowodzie śródściennym, dysuria występuje w postaci częstego, czasem bolesnego oddawania moczu, któremu towarzyszy ból promieniujący do cewki moczowej u kobiet, do cewki moczowej i żołędzi prącia u mężczyzn. W miarę nasilania się bólu kolce nerkowej często towarzyszą nie przynoszące ulgi wymioty, niedowłady jelitowe, które występują niemal jednocześnie. Charakter bólu (zwłaszcza w pierwszych 1,5-2 godzinach) powoduje, że pacjent zmienia pozycję ciała, z których żadna nie przynosi ulgi. Pacjent biega, czasami przechyla ciało, trzymając dłoń na dolnej części pleców od strony bólu. U małych dzieci bólowi pępka towarzyszą wymioty. Dziecko płacze, przestraszone; ostry atak bólu nie trwa długo (15-20 minut), któremu towarzyszy wzrost temperatury ciała do 37,2-37,3 ° C. Kolka nerkowa z ostrym bólem krzyża może rozwinąć się u kobiet w ciąży w trzecim trymestrze ciąży. W przypadku kolki nerkowej obserwuje się bradykardię lub normokardię, w przypadku innych chorób z reguły obserwuje się tachykardię. Na wysokości kolki nerkowej obserwuje się umiarkowane nadciśnienie tętnicze. Czasami ból powoduje omdlenia. Dysuria jest charakterystyczna, ale niespójna. Objaw Pasternatsky'ego jest łatwy do wywołania (lekkie stukanie w okolicy lędźwiowej). W obecności pojedynczej nerki może wystąpić bezmocz lub skąpomocz. Język pokryty bielą; brzuch bierze udział w akcie oddychania. Często w przypadku kolki nerkowej obserwuje się objawy charakterystyczne dla ostrych chorób narządów jamy brzusznej: mogą pojawić się objawy podrażnienia otrzewnej (objaw Shchetkina-Blumberga, Rovsing). W ponad połowie przypadków kolce nerkowej towarzyszy wzrost temperatury ciała, który jest spowodowany refluksem miedniczkowym w wyniku przedostania się moczu do krwioobiegu. Czas trwania ataku kolki nerkowej waha się od kilku minut do kilku godzin.

Diagnostyka. Rozpoznanie PC opiera się na danych z wywiadu (obecność kamicy moczowej lub innych chorób, w patogenezie których może rozwinąć się ostra niedrożność górnych dróg moczowych), klinice choroby, badaniu przedmiotowym, badaniu ultrasonograficznym nerek i dróg moczowych, metodach badań radioizotopowych i radiologicznych. Badanie dotykowe może określić wzrost i bolesność nerek. W kolce nerkowej, która jest spowodowana głównie niedrożnością górnych dróg moczowych, skład moczu na wysokości kolki nerkowej jest zawsze prawidłowy, ponieważ praktycznie badany jest mocz zdrowej przeciwnej nerki. Po złagodzeniu kolki nerkowej w moczu wykrywa się następujące zmiany: białkomocz (zwykle nieistotny), erytrocyturia (świeże niezmienione erytrocyty), leukocyturia, makrohematuria. Jeśli krwiomocz pojawia się po kolce nerkowej, oznacza to obecność kamienia w miednicy lub moczowodzie; jeśli krwiomocz wystąpił na samym początku kolki nerkowej, a następnie atak bólu gwałtownie wzrósł, oznacza to proces nowotworowy w nerkach, miednicy, moczowodzie, w którym to przypadku kolka jest spowodowana niedrożnością górnych dróg oddechowych przez skrzepy krwi. Występuje umiarkowany wzrost mocznika we krwi. W analizie krwi obwodowej możliwy jest umiarkowany wzrost liczby leukocytów. Ultradźwięki to idealne badanie wstępne. W trybie skali szarości wykrywa kamienie w odcinku moczowodowo-miedniczkowym oraz w moczowodzie śródściennym. USG przezodbytnicze i przezpochwowe pozwala na uwidocznienie kamieni w moczowodzie przypęcherzowym. Ultradźwięki łatwo wykrywają pielektazję. Urografia wydalnicza i chromocystoskopia ujawniają upośledzoną czynność nerek i wydalanie moczu. Terminowe uwolnienie 3% roztworu karminu indygo dożylnie w ilości 5 ml podczas 0,4-5-minutowego wstrzyknięcia dożylnego umożliwia odrzucenie rzekomej diagnozy kolki nerkowej. Zwykłe zdjęcie rentgenowskie ujawnia cienie radiopozytywnych kamieni. Trudności diagnostyczne pojawiają się, gdy wykryte zostaną niewidoczne kamienie kwasu moczowego, które można rozwiązać za pomocą tomografii komputerowej. Urografia wydalnicza jest szczególnie wskazana w przypadkach konieczności interwencji chirurgicznej (duży kamień nazębny, wątpliwości co do obecności przeciwległej nerki, jej sprawności). W urogramie wydalniczym nie ma kontrastu w nerce po stronie zmiany, biała nerka jest dobrze wyrażona na nefrogramie.

Diagnostyka różnicowa. Kolkę nerkową należy odróżnić od ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego z lokalizacją bólu w prawym podżebrzu. Kolka wątrobowa charakteryzuje się napromieniowaniem bólu w okolicy brodawki sutkowej prawego gruczołu sutkowego, w prawym łopatce, barku, szyi; zwiększają się wraz z inhalacją i palpacją okolicy pęcherzyka żółciowego, lekkim stukaniem wzdłuż prawego łuku żebrowego, czego nie obserwuje się w przypadku kolki nerkowej. W przypadku kolki wątrobowej wykryto objaw przeponowy, w prawym podżebrzu, sztywność mięśni przedniej ściany brzucha i czasami oznaki podrażnienia otrzewnej, podczas gdy objawy te nie występują w kolce nerkowej. Chromocystoskopia pozwala różnicować choroby. Odróżnienie kolki nerkowej od ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego może być trudne, zwłaszcza gdy wyrostek jest w tyłokręgości. W ostrym zapaleniu wyrostka robaczkowego ból najczęściej pojawia się w nadbrzuszu (objaw Kochera), a następnie lokalizuje się w prawym biodrowym odcinku, gdzie może wystąpić sztywność mięśni przedniej ściany brzucha, lekkie rozdęcie brzucha i objawy podrażnienia otrzewnej. W przypadku kolki nerkowej zespół bólowy jest bardziej wyraźny, napromienianie bólu jest bardziej charakterystyczne, w przeciwieństwie do niespokojnego zachowania pacjenta z kolką nerkową, pacjenci z ostrymi procesami w jamie brzusznej mają tendencję do pozostawania w bezruchu, przyjmują wymuszoną, oszczędną pozycję w łóżku. W ostrym zapaleniu wyrostka robaczkowego wymioty pojawiają się długo po wystąpieniu bólu, w kolce nerkowej objawy te pojawiają się prawie jednocześnie. Jeżeli nie można całkowicie wykluczyć ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego w kolce nerkowej, wykonuje się laparoskopię lub nawet laparotomię. W przypadku kolki jelitowej podczas ataku występuje stały charakter bólu, brak długich przerw między poszczególnymi skurczami, wyraźne wzdęcia. W przypadku kolki nerkowej intensywność bólu jest znacznie większa. W diagnostyce różnicowej niedrożności jelit i kolki nerkowej mogą pojawić się trudności. Objawy takie jak brak stolca, brak wydalania gazów, ostre bóle brzucha można zaobserwować przy kolce nerkowej, chociaż są one charakterystyczne dla niedrożności jelit. Nie zawsze można zaobserwować objawy charakterystyczne dla niedrożności jelit, nawet jeśli występuje objaw Val i miejscowe wzdęcia. Wymioty są charakterystyczne zarówno dla niedrożności jelit, jak i kolki nerkowej. W przypadku trudności w rozpoznaniu kolki nerkowej i niedrożności jelit, należy sięgnąć po dodatkowe metody badawcze. Ból w niedrożności jelit jest rozdzierający, nieustanny, obejmuje cały brzuch, perystaltyka jest zachowana, zwiększona na początku choroby. Pacjenci są w stanie silnego odurzenia, twarz jest wychudzona, policzki zapadnięte. W przypadku niedrożności paralitycznej i mechanicznej wykrywa się silne wzdęcia. Wysoka niedrożność mechaniczna objawia się wymiotami treści jelitowej. Choroby takie jak perforowane wrzody żołądka i dwunastnicy mają na tyle charakterystyczne cechy, że stosunkowo łatwo odróżnić je od kolki nerkowej. Ból sztyletowy w jamie brzusznej, rozwój objawów zapalenia otrzewnej są charakterystyczne dla chorób narządów jamy brzusznej. Ból w neuralgii międzyżebrowej nie ma charakteru skurczowego, zależy od pozycji ciała (zmniejsza się w spoczynku i płytkim oddychaniu), w przeciwieństwie do kolki nerkowej. Bardzo rzadko kolka nerkowa występuje po przeciwnej stronie niedrożnego moczowodu. Zjawisko to opisał L. D.

Komplikacje. Powikłania kolki nerkowej: ostre ropne odmiedniczkowe zapalenie nerek, wstrząs bakteriemiczny.

Leczenie kolka nerkowa obejmuje eliminację bólu i eliminację niedrożności. Ból można złagodzić diklofenakiem sodowym, który jest antagonistą syntezy prostaglandyn, co pomaga zmniejszyć filtrację, a tym samym ciśnienie wewnątrz miednicy; a także zmniejsza stany zapalne i obrzęki w okolicy okluzji, hamuje pobudzenie mięśni gładkich moczowodu, co blokuje jego perystaltykę. Działanie przeciwbólowe jest takie samo jak morfiny podawanej dożylnie. Dawka pozajelitowa 75 mg, czopki doodbytnicze zawierają 100 mg. W przypadku kolki nerkowej pokazano również zabiegi termiczne (gorące kąpiele lub okłady grzewcze w dolnej części pleców i brzucha), środki przeciwbólowe, blokadę powrózka nasiennego u mężczyzn i blokadę więzadła obłego macicy u kobiet lub blokadę śródmiedniczą według Shkolnikova. Jeśli powyższe środki są nieskuteczne, konieczne jest cewnikowanie moczowodu w celu przywrócenia przepływu moczu.

W niektórych przypadkach (duży kamień nazębny, powikłania w postaci ostrego ropnego odmiedniczkowego zapalenia nerek) wykonuje się ureterolitotomię, pyelo- lub nefrostomię w połączeniu z dekapsulacją nerki. Po usunięciu kolki nerkowej konieczne jest szczegółowe badanie urologiczne.

WYKŁAD nr 9. Inne choroby urologiczne

1. Nefroptoza

Nefroptoza (pominięcie nerki, błądzenie nerki) to stan patologiczny, w którym nerka opuszcza swoje łóżko i w pozycji pionowej przemieszcza się poza granice ruchliwości fizjologicznej. Występuje głównie u kobiet w wieku 25-40 lat, częściej po prawej stronie. Obecnie możliwe jest wykrycie nefroptozy u 1,54% kobiet i 0,12% mężczyzn. Normalnie zlokalizowane i nie wykazujące patologicznych zrostów z otaczającymi tkankami, nerki mają ruchomość w obrębie jednego kręgu lędźwiowego.

Etiologia. Główną rolę odgrywają czynniki prowadzące do znacznych zmian w aparacie więzadłowym nerek (choroby zakaźne, utrata masy ciała) oraz do zmniejszenia napięcia przedniej ściany brzucha w czasie ciąży lub z innych powodów. Do rozwoju nefroptozy może przyczynić się uraz (upadek z wysokości, uderzenie w okolicę lędźwiową, nagłe podniesienie ciężaru), prowadzący do przeciągnięcia lub zerwania aparatu więzadłowego. Częstsze występowanie nefroptozy u kobiet wynika z ich konstytucjonalnej cechy (szersza miednica), częściej obserwuje się nefroptozę prawostronną, co wiąże się z niższym położeniem prawej nerki i silniejszym aparatem więzadłowym lewej.

Nefroptoza charakteryzuje się zmianą położenia nerki, jej naczyń i moczowodu. Najpoważniejsze zmiany zachodzą w naczyniach nerkowych. Nerka, poruszając się w dół, gwałtownie zmienia kąt początku tętnicy i żyły nerkowej; naczynia, rozciąganie, wydłużanie, zmniejsza się ich średnica. Górna część moczowodu tworzy załamania; naprawianie, naruszają drożność moczowodu. W przypadku nefroptozy powstaje skręt żyły nerkowej, co prowadzi do żylnego nadciśnienia nerkowego, łatwo pojawiają się żylaki żył przepuklinowych.

Klasyfikacja Nefroptoza może być stała i ruchoma. Istnieją trzy etapy nefroptozy. Na etapie I, przy wdechu, dolny biegun nerki jest wyczuwalny, ale przy wdechu przechodzi do podżebrza. W stadium II cała nerka opuszcza podżebrz w pozycji pionowej pacjenta, a jej rotacja wokół nasady naczyniowej jest znaczna; jednocześnie naczynia nerki są rozciągnięte, zgięte, skręcone; w poziomej pozycji ciała nerka wraca na swoje zwykłe miejsce. W stadium III nerka całkowicie opuszcza podbrzusze, przesuwa się do dużej lub małej miednicy. Na tym etapie może wystąpić utrwalone załamanie moczowodu, prowadzące do poszerzenia układu kielichowo-miedniczkowego. W stadiach II i II dochodzi do rozciągania i skręcania nasady naczyniowej nerki ze zmniejszeniem jej światła. Zmiany położenia i ruchomości nerki i jej naczyń prowadzą do przekrwienia żylnego i niedotlenienia narządu, stwarzając warunki do rozwoju urostozy i infekcji w miąższu nerki.

Klinika. Skargi mogą być nieobecne, a ruchoma nerka jest wykrywana przypadkowo. Objawy kliniczne nefroptozy bez zaburzeń hemodynamiki i urodynamiki są rzadkie. W początkowej fazie pacjenci skarżą się na małe, tępe bóle w okolicy lędźwiowej w pozycji pionowej ciała i podczas wysiłku fizycznego.

Zmniejszenie bólu następuje w pozycji po bolącej stronie, podczas leżenia na zdrowej stronie pacjenci odczuwają ciężkość lub tępy ból po przeciwnej stronie dolnej części pleców lub brzucha.

Analiza moczu zwykle nie ujawnia żadnych zmian. W stadium II ból nieco się nasila, promieniuje w jamie brzusznej na plecy, okolice pęcherza, żołądek, a niekiedy przybiera charakter kolki nerkowej. Proteinuria i erytrocyturia mogą być wykryte w wyniku uszkodzenia żył krzyżowych z powodu zwiększonego ciśnienia w układzie żylnym. W III stadium nefroptozy intensywność bólu gwałtownie wzrasta, stają się stałe, prowadzą do depresji psychicznej, znika apetyt, pojawiają się bóle głowy, niestrawność, zmęczenie, drażliwość.

Wraz z rozwojem odmiedniczkowego zapalenia nerek w obniżonej nerce wzrasta temperatura ciała (albo stały i umiarkowanie wyraźny wzrost w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, albo okresowy wzrost do dużej liczby z oszałamiającymi dreszczami w ostrym odmiedniczkowym zapaleniu nerek). Występują również zmiany w moczu charakterystyczne dla odmiedniczkowego zapalenia nerek: leukocyturia, bakteriuria. Z biegiem czasu czynność nerek gwałtownie spada, co przyczynia się do rozwoju nadciśnienia tętniczego. Charakterystyczne dla nefroptozy ciśnienie krwi wzrasta w pozycji pionowej.

Komplikacje. Wodonercze i wodniak moczowodu w wyniku załamań moczowodu, utrwalonych bliznami, naczyniami pomocniczymi. Częstym powikłaniem nefroptozy jest nadciśnienie żylne w nerkach, objawiające się krwiomoczem, który pojawia się podczas wysiłku fizycznego i ustępuje w spoczynku, w pozycji poziomej chorego. Innym częstym powikłaniem nefroptozy jest odmiedniczkowe zapalenie nerek, którego warunkiem wstępnym jest zastój żylny w nerkach, zaburzenia urodynamiczne i zmiany w aparacie nerwowo-mięśniowym nerki. Odmiedniczkowe zapalenie nerek ostro komplikuje przebieg nefroptozy. Nadciśnienie tętnicze jest kolejnym poważnym powikłaniem nefroptozy: gdy nerka jest obniżona, kąt początku tętnicy nerkowej i żyły gwałtownie się zmienia, naczynia rozciągają się, wydłużają, ich średnica znacznie się zmniejsza, dochodzi do rozdarcia błony wewnętrznej i wewnętrznej elastycznej błony tętnicy nerkowej, a następnie rozwoju procesów bliznowatych - dysplazja włóknisto-mięśniowa tętnicy nerkowej z rozwojem nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. Nefroptoza może również prowadzić do krwawienia z macicy.

Diagnostyka. Rozpoznanie nefroptozy nastręcza pewne trudności, ponieważ w obrazie klinicznym przeważają objawy jej powikłań. Podczas diagnozy bierze się pod uwagę obecność urazu w wywiadzie, związek bólu z pionową pozycją pacjenta i aktywnością fizyczną, epizody odmiedniczkowego zapalenia nerek, krwiomocz i wysokie ciśnienie krwi. Palpacja nerki odbywa się nie tylko w pozycji poziomej, ale także w pozycji pionowej pacjenta, w której w większości przypadków możliwe jest omacywanie obniżonej nerki. Instrumentalne i radiologiczne metody badań pomagają wyjaśnić diagnozę. Urografia wydalnicza w pozycji poziomej i pionowej pacjenta pozwala określić stopień ich przemieszczenia i zdolność funkcjonalną, wykonuje się USG. Angiografia nerkowa, badanie dupleksowe naczyń nerki może ujawnić zmiany włóknisto-mięśniowe w tętnicy nerkowej. Aby wyjaśnić stan czynnościowy nerki, stosuje się renografię izotopową i scyntygrafię nerek.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się przy dystopii nerek za pomocą aortografii (przy dystopii nerek tętnice nerkowe odchodzą od aorty poniżej zwykłego poziomu). Przy diagnozie nefroptozy wyklucza się guz nerki, guz jamy brzusznej.

Leczenie. Terapia zachowawcza polega na wyznaczeniu leków przeciwskurczowych, przeciwbólowych, przeciwzapalnych, ciepłych kąpieli, poziomej pozycji pacjenta. Wczesne wyznaczenie bandaża zapewnia zapobieganie postępowi nefroptozy i jej powikłaniom. Bandaż należy zakładać tylko w pozycji poziomej, rano, przed wstaniem z łóżka, na wydechu. Ponadto specjalny zestaw ćwiczeń gimnastycznych wzmacniających mięśnie przedniej ściany brzucha nie będzie zbędny. Jeśli szybka utrata masy ciała przyczyniła się do powstania nefroptozy, konieczne jest, aby pacjent przybrał na wadze (mąka, słodkie jedzenie). Przy powikłaniach nefroptozy (odmiedniczkowe zapalenie nerek, nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, krwawienie z pochwy, transformacja wodonercza) wskazana jest operacja - nefropleksja.

Prognoza. Rokowanie bez leczenia jest złe ze względu na progresję choroby i jej powikłania. Terminowe leczenie prowadzi do pełnego wyzdrowienia.

Zapobieganie. Eliminacja ostrych wysiłków fizycznych, powtarzających się urazów okolicy nerek, długotrwałej pracy fizycznej w pozycji pionowej lub pół zgiętej ciała. Profilaktyka jest szczególnie ważna w czasie ciąży i po porodzie. Konieczne jest całkowite wykluczenie ciężkiego wysiłku fizycznego, pracy związanej z wysiłkiem, napięciem prasy brzusznej, ale regularne wykonywanie lekkich ćwiczeń fizycznych w celu wzmocnienia mięśni przedniej ściany brzucha, noszenie bandaża, gorsetu do napięcia mięśni przedniej ściany jamy brzusznej zostaje przywrócona po porodzie. Ogromne znaczenie w profilaktyce nefroptozy ma kontrola masy ciała, zwłaszcza w astenicznej konstytucji, kiedy należy zalecić zwiększenie masy ciała. Kobiety, które w celu schudnięcia poddają się ścisłej diecie, powinny pamiętać, że zmniejszenie masy ciała poniżej normy obarczone jest niepożądanymi konsekwencjami, w tym nefroptozą.

2. Martwica brodawek nerkowych

Martwica brodawek nerkowych (martwicze zapalenie brodawek) jest ciężką chorobą rdzenia nerkowego, występuje u 0,3% hospitalizowanych pacjentów urologicznych, 2 razy częściej u kobiet.

Etiologia. Martwica brodawek jest spowodowana specyfiką dopływu krwi do tego oddziału, zaburzeniami krążenia w rdzeniu nerki, upośledzonym odpływem żylnym, upośledzonym pasażem (nadciśnienie kielichowo-miedniczkowe, choroby zapalne nerek) oraz obecnością refluksu miedniczno-nerkowego. Zmiany martwicze powodują krzepnięcie gronkowców. Pierwotna martwica rozwija się bez wcześniejszych zmian zapalnych, martwica wtórna jest powikłaniem odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Klinika. Główne objawy martwiczego zapalenia brodawek: kolka nerkowa, ropomocz, krwiomocz, wydalanie martwiczych mas z moczem (objaw późny); typowe objawy to ból głowy, gorączka, nadciśnienie tętnicze i niewydolność nerek.

Diagnostyka. Diagnoza składa się z kompleksu badań, w tym analizy ogólnych objawów klinicznych choroby, metod laboratoryjnych, radiologicznych i morfologicznych. Rozpoznanie martwicy brodawek nerkowych można postawić dopiero po wykluczeniu procesu gruźliczego w nerce (podobieństwo nekrotycznego i specyficznego zapalenia brodawek, konieczne jest wielokrotne badanie moczu na prątki). Określa się stopień leukocyturii i bakteriomoczu (gronkowiec), wykrywanie martwiczych mas brodawek w moczu (kawałki szaro-różowej tkanki o trójkątnym i podłużnym kształcie). Badanie rentgenowskie.

Ogólny obraz układu moczowego pozwala niekiedy na stwierdzenie obecności drobnych zwapniałych cieni, co jest wynikiem zwapnień o charakterystycznej strukturze martwiczych mas brodawki nerkowej (ich kształt jest trójkątny), które powtarzają zarys brodawki nerkowej . Urografia wydalnicza i urografia wsteczna są wykonywane w różnych projekcjach, ujawniają charakterystyczne objawy (zwężenie strefy fornic kielichów, rozmyte kontury brodawek („zjedzony przez mole”), następnie pojawia się cień pierścieniowy; odrzucona brodawka zlokalizowana w kielich lub miednica są prezentowane na urogramie jako wypełnienie ubytku, często o kształcie trójkątnym). W niektórych przypadkach, jeśli naruszona zostanie integralność wierzchołka brodawki, staje się ona nierówna, widoczny jest cienki kanał lub przetoka; z całkowitą martwicą obserwuje się wyciek substancji nieprzepuszczającej promieniowania do miąższu nerki.

Wazografia tak naprawdę nie ma znaczenia.

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się z refluksami miedniczno-nerkowymi, anomaliami rdzeniowej substancji nerki (nerka gąbczasta, dysplazja nerek), przewlekłym i ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek, gruźlicą nerek, wodonerczem, kamicą nerkową, guzami brodawkowatymi układu miednicy. W gruźlicy rzadko obserwuje się odrzucenie martwiczych mas brodawek nerkowych i wtórne tworzenie się kamieni, w przypadku martwicy brodawek nerkowych obserwuje się to w 40%). W gruźlicy zmiany naciekowo-blizniaste są znacznie bardziej wyraźne.

Leczenie przeprowadził nie tyle martwicze zapalenie brodawek, co jego powikłania (odmiedniczkowe zapalenie nerek, niedrożność górnych dróg moczowych, krwiomocz). Wskazaniami do interwencji chirurgicznej są ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, niepoddające się leczeniu zachowawczym (przywrócenie przepływu moczu przez cewnikowanie moczowodów i późniejsza antybiotykoterapia) w ciągu 1-2 dni od momentu jego wystąpienia, niedrożność miednicy i moczowodu z guzami martwiczymi, obfitym krwiomoczem. Nefrektomia jest wskazana tylko w przypadku całkowitej martwicy rdzenia kręgowego i objawów ostrego ropnego odmiedniczkowego zapalenia nerek i tylko przy zadowalającej funkcji nerki przeciwnej. We wszystkich innych przypadkach wykonuje się operacje narządowe: nefrostomię, usunięcie martwiczych mas, resekcję nerki z obfitym krwiomoczem. Leczenie zachowawcze obejmuje długotrwałą antybiotykoterapię o szerokim spektrum działania (sulfonamidy, nitrofurany, kwas nalidyksowy), poprawę nerkowego przepływu krwi i procesów metabolicznych w nerkach (trental), normalizację urodynamiki, zwiększoną odporność organizmu, odpowiednie leczenie cukrzycy.

Prognoza choroba zależy od terminowej diagnozy i właściwego leczenia, powikłań występujących w przebiegu martwicy brodawek nerkowych. Nadzór przychodni prowadzony jest w sposób ciągły.

Zapobieganie. Terminowa terapia odmiedniczkowego zapalenia nerek, zmian okluzyjnych górnych dróg moczowych, cukrzycy, chorób zaburzających hemodynamikę.

3. Zwłóknienie zaotrzewnowe

Zwłóknienie zaotrzewnowe charakteryzuje się postępującym uciskiem moczowodów przez tkankę włóknistą.

Etiologia. Choroby zapalne żeńskich narządów płciowych, zapalenie trzustki, zapalenie naczyń chłonnych, polekowe zapalenie tętnicy zaotrzewnowej, uraz z powstaniem krwiaka zaotrzewnowego.

Klinika. Ból w okolicy lędźwiowej, w podbrzuszu, utrata masy ciała, stan podgorączkowy, niedokrwistość, zwiększona ESR.

Diagnostyka. Diagnoza jest trudna i opiera się na danych rentgenowskich (zwężenie moczowodów, wodonercze).

Diagnostyka różnicowa. Diagnozę różnicową przeprowadza się z guzami zlokalizowanymi zaotrzewnowo.

Leczenie chirurgiczne, skuteczność zależy od wczesnego wykrycia choroby i stopnia niewydolności nerek.

4. Refluks miednicy nerkowej

Refluks miedniczno-nerkowy to wsteczny przepływ zawartości miednicy i kielicha do tkanki nerek i jej naczyń.

Etiologia. Główną przyczyną jest nagły wzrost ciśnienia śródmiednicy w wyniku zablokowania lub dyskinezy górnych dróg moczowych. Refluks miedniczno-nerkowy jest fornikalny (pęknięcie sklepienia) i rurkowy (przenikanie zawartości miednicy do tkanki nerkowej przez przewody zbiorcze). Refluks kanalikowy występuje częściej niż refluks fornic.

Klinika. Ostry ból w nerkach, gwałtowny wzrost temperatury ciała, dreszcze.

Przenikanie zakażonego moczu do tkanki nerek prowadzi do rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek i stwardnienia miąższu nerek. Refluks miedniczno-nerkowy odgrywa ważną rolę w przerzutach guzów nerki, rozwoju krwotoku nerkowego.

diagnostyka w większości przypadków nie powoduje problemów. Na urogramach wydalniczych i pielogramach wstecznych, refluksy łokciowe definiuje się jako delikatny, cienki cień w kształcie rogu wychodzący z kielicha; w refluksie rurkowym cienie odsuwają się od brodawki i rozprzestrzeniają się w sposób przypominający wachlarz. Refluks miedniczno-nerkowy różnicuje się z owrzodzeniem brodawkowatym w gruźlicy nerek, martwiczym zapaleniem brodawek, odmiedniczkowym zapaleniem nerek, zwapnieniem brodawkowatym i niektórymi guzami nerki.

Leczenie. Eliminacja choroby podstawowej, przywrócenie urodynamiki dróg moczowych i normalnego oddawania moczu.

5. Refluks pęcherzowo-moczowodowy

Refluks pęcherzowo-moczowodowy to cofanie się moczu do moczowodu.

Etiologia. Głównym z nich jest niewydolność aparatu zamykającego ujście moczowodu z powodu zmian bliznowatych i wrzodziejących w pęcherzu, neurogennych zaburzeń czynności oddawania moczu i wrodzonej niewydolności. Częściej obserwuje się ją u kobiet, często w okresie ciąży i chorób ginekologicznych.

Klinika. Aktywny refluks pojawia się podczas wysiłku, podczas oddawania moczu lub bezpośrednio po opróżnieniu pęcherza; przy refluksie biernym mocz jest wrzucany do moczowodu i poza akt oddawania moczu. Charakterystycznym objawem refluksu pęcherzowo-moczowodowego jest pojawienie się bólu w nerce podczas oddawania moczu. Czasami dochodzi do dwuaktowego oddawania moczu: kilka minut po opróżnieniu pęcherza pacjenci są w stanie ponownie wydalić taką samą ilość moczu. Przebieg kliniczny refluksu pęcherzowo-moczowodowego charakteryzuje się postępującym narastaniem zmian retencyjnych w moczowodzie i układzie kielichowo-miedniczkowym do powstania dużego wodonercza z objawami przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek i przewlekłej niewydolności nerek.

Diagnostyka. Rozpoznanie stawia się na podstawie danych cystograficznych przed i po oddaniu moczu, kinematocystografii mikcyjnej.

Leczenie. Początkowe formy aktywnego odpływu pęcherzowo-moczowodowego, zwłaszcza w dzieciństwie, po farmakologicznym lub chirurgicznym usunięciu niedrożności podpęcherzowej i odmiedniczkowego zapalenia nerek, mogą ulec odwróceniu. Daleko zaawansowane formy refluksu, powikłane poszerzeniem górnych dróg moczowych i odmiedniczkowym zapaleniem nerek, wymagają korekcji chirurgicznej. Przy prawidłowej pojemności pęcherza, zespolenie moczowodów polega na zastosowaniu techniki antyrefluksowej; przy pęcherzu pomarszczonym bliznowaciej plastykę pęcherza moczowego wykonuje się z przeszczepem moczowodu do przeszczepu jelitowego.

Prognoza korzystne po terminowym leczeniu medycznym lub chirurgicznym.

6. Nadreaktywny pęcherz

Pęcherz nadreaktywny (OAB) – zespół objawów, w tym wystąpienie silnego nagłego parcia na mocz (pary); imperatywne nietrzymanie moczu; nokturia, częstomocz. Ogólna częstość występowania GAMP-12-22%, pomimo znacznego obniżenia jakości życia, tylko 4-6,2% pacjentów szuka pomocy medycznej, ponieważ wiążą swój stan ze zmianami związanymi z wiekiem. Wyróżnia się następujące rodzaje nadczynności wypieracza:

1) nadpobudliwość fazowa: określa się falę charakterystyczną dla mimowolnego skurczu wypieracza, co może prowadzić do nietrzymania moczu. Jednocześnie skurczowi fazy wypieracza nie zawsze towarzyszą jakieś odczucia lub może być odbierane jako pierwsze odczucie wypełnienia pęcherza lub jako normalne parcie na mocz;

2) nadpobudliwość końcowa: jedyny mimowolny skurcz wypieracza, który występuje przy wypełnieniu pęcherza do objętości cystometrii. Pacjent nie może stłumić mimowolnego skurczu, w wyniku czego mocz nie jest zatrzymywany;

3) nietrzymanie moczu z nadczynnością wypieracza: nietrzymanie moczu spowodowane mimowolnym skurczem wypieracza.

Etiopatogeneza. Według etiologii nadpobudliwość wypieracza dzieli się na:

1) neurogenny - pacjent ma patologię neurologiczną;

2) idiopatyczny – przyczyna nadpobudliwości nie jest jasna.

Zgodnie z patogenezą OAB może być wynikiem zaburzenia czynności układu nerwowego lub zaburzeń miogennych. W zależności od stopnia uszkodzenia różnych części układu nerwowego dysfunkcje neurogenne dzieli się na grupy. Nerwowe zaburzenia neurologiczne układu moczowego zwykle nie wpływają na odruch moczowy. Obrażenia te obejmują udar, guz mózgu, stwardnienie rozsiane, wodogłowie, chorobę Parkinsona. W przypadku tych zaburzeń proces oddawania moczu pozostaje fizjologicznie prawidłowy, ale zdarzają się epizody utraty dobrowolnej kontroli.

Nadkrzyżowe neurologiczne zaburzenia oddawania moczu występują u pacjentów po urazach rdzenia kręgowego, stwardnieniu rozsianym, mielodysplazji.

W krzyżowych zaburzeniach neurologicznych oddawania moczu występuje przepuklina krążka międzykręgowego, neuropatia cukrzycowa, stwardnienie rozsiane, guzy kręgosłupa, z rozległymi interwencjami chirurgicznymi w obrębie miednicy.

Istnieją dwa rodzaje zaburzeń miogennych - obniżenie progu pobudliwości i propagacja fali depolaryzacji, które prowadzą do skoordynowanego skurczu wypieracza i rozwoju OAB.

Leczenie. Niefarmakologiczne, medyczne, chirurgiczne. Głównym celem farmakoterapii nadpobudliwości wypieracza jest zmniejszenie jego aktywności skurczowej i zwiększenie wydolności funkcjonalnej pęcherza moczowego.

Jak wiadomo, celami centralnego układu nerwowego są receptory GABA, opioidów, serotoniny, dopaminy i receptory α-adrenergiczne. Potencjalnymi celami obwodowego układu nerwowego są receptory muskarynowe, kanały potasowe i wapniowe, receptory α- i β-adrenergiczne oraz receptory czuciowe. Głównym mediatorem zapewniającym kurczliwość wypieracza jest acetylocholina, która działa stymulująco na zazwojowe przywspółczulne receptory M-cholinergiczne zlokalizowane w mięśniowej ścianie pęcherza moczowego. Tłumienie uwalniania acetylocholiny lub hamowanie jej aktywacji sprzyja rozluźnieniu wypieracza lub zapewnia zmniejszenie jej napięcia w fazie napełniania pęcherza, zmniejszając prawdopodobieństwo mimowolnych skurczów wypieracza. Towarzyszy temu wzrost objętości cystometrii, zmniejszenie amplitudy mimowolnych skurczów.

Główną wadą leków stosowanych w leczeniu imperatywnych zaburzeń oddawania moczu jest ich brak uroselektywności. Skutki uboczne leków antycholinergicznych: suchość w ustach, niestrawność, zaparcia, niewyraźne widzenie, zaburzenia akomodacji, tachykardia, zaburzenia funkcji poznawczych, senność. Leki przeciwmuskarynowe są przeciwwskazane u pacjentów z niedrożnością podnerczy, jaskrą zamykającego się kąta, miastenią i ciężkim wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Tolterodyna (Detruzitol, Detrol) - M-antycholinergiczny, zmniejsza częstość oddawania moczu i epizodów nietrzymania moczu, przyczynia się do zaniku zjawisk dysurycznych, zwiększenia objętości oddawania moczu.

Oksybutynina (Dripton, Ditropan) jest środkiem antycholinergicznym o mieszanym typie działania (2,5-5 mg 3-4 razy dziennie), można ją stosować dopęcherzowo lub w postaci czopków doodbytniczych, występują formy transdermalne (przepisywane raz na 2 tygodnie)

Chlorek trospium (Smazmeks) - M-holinoblokator (20 mg/dobę przez 3 tygodnie).

7. Moczenie nocne

Moczenie nocne - moczenie nocne, czyli mimowolne oddawanie moczu podczas snu, występuje głównie u chłopców w wieku 2-15 lat, ustaje w okresie dojrzewania. Częstotliwość waha się od 6-18%. U dzieci w wieku poniżej 2 lat moczenie nocne ma charakter fizjologiczny.

Etiologia. Brak lub zmniejszenie funkcji wartowniczej kory mózgowej, która nie odczuwa podrażnienia pęcherza. Jedną z przyczyn moczenia moczowego jest osłabienie odruchu moczowego z powodu wad wrodzonych (brak zespolenia łuków kręgowych) lub wrodzona niewydolność aparatu nerwowo-mięśniowego pęcherza moczowego. Moczenie może być pobudzane przez odruchowe wpływy pochodzące z innych narządów, w których zlokalizowane są procesy patologiczne.

Klinika. Mimowolne oddawanie moczu może występować co noc, co drugą noc lub rzadziej. Może to być jeden lub więcej razy w nocy. Moczenie może wystąpić z remisjami, nawroty są zwykle związane ze zmęczeniem, przeszłymi infekcjami i urazami psychicznymi.

diagnostyka nietrzymanie moczu w nocy nie jest trudne. Oprócz skarg pacjenta wykryto naruszenie różnych części układu nerwowego i aparatu nerwowo-mięśniowego pęcherza. Odruchy kolanowe, achillesowe i śródpodeszwowe są osłabione. Zmiany wegetatywne w układzie nerwowym objawiają się uporczywym dermografizmem, marmurkowatością skóry kończyn. Kończyny zimne i mokre. Zmiany nerwicowe objawiają się labilnością sfery emocjonalnej.

W badaniu rentgenowskim stwierdza się niezrośnięcie łuków kręgów lędźwiowych i krzyżowych, na cystogramach wyciek środka kontrastowego z pęcherza moczowego do tylnej części cewki moczowej. Zgodnie z elektromiografią określa się biopotencjały pęcherza moczowego i zwieraczy.

Leczenie musisz zacząć od terapii sugestywnej w połączeniu z wyznaczeniem leków tonizujących.

Skuteczność leczenia znacznie wzrasta, gdy jest uzupełniana działaniami edukacyjnymi. Prawidłowy rozwój fizyczny jest kluczem do zapobiegania moczeniu nocnemu. Szczególnie ważne jest regularne sadzanie małych dzieci na nocniku w ciągu dnia, ucząc je w ten sposób umiejętności odruchu warunkowego powstrzymywania się od oddawania moczu w łóżku i oddawania moczu tylko do nocnika. Dzieci śpiące w nocy nie powinny chodzić na nocnik, gdyż może to przyczynić się do wytworzenia nawyku mimowolnego oddawania moczu podczas snu. Ograniczenie płynów rzadko prowadzi do efektu, w niektórych przypadkach efekt pochodzi ze smarowania błony śluzowej nosa maścią adiurekrynową, działanie maści zaczyna się po 15 minutach i trwa 6-8 godzin.

W niektórych przypadkach skuteczne są blokady nowokainy. Dobre wyniki dają sprzętowe metody leczenia, które mają na celu rozwinięcie odruchu warunkowego. Do leczenia pacjentów z enurezą stosuje się elektrostymulator Bion-2. Przebieg leczenia to 10 zabiegów, przeprowadza się 1-4 kursy w odstępie 2-3 miesięcy, skuteczność może osiągnąć 83%. Przy zmniejszonej aktywności bioelektrycznej pęcherza moczowego i zwieraczy dobre wyniki daje elektroforeza jadu pszczelego. Aby zmniejszyć zwiększoną pobudliwość mięśni pęcherza moczowego, stosuje się ekstrakt z belladonny lub siarczan atropiny. Czasami przepisywane tabletki nasenne, sesje psychoterapii.

Prognoza korzystny. Moczenie nocne ustaje w wieku 14-16 lat, rzadko obserwowane po 20 latach.

8. Żylaki powrózka nasiennego

Varicocele - żylaki powrózka nasiennego, występujące najczęściej u młodych mężczyzn.

Etiologia. Choroba rozwija się w wyniku naruszenia odpływu z lewej żyły jąder w wyniku jej zwężenia lub zakrzepicy lub żyły głównej dolnej. Częściej obserwuje się po lewej stronie, gdzie żyła jądra wpływa do żyły nerkowej, a nie do żyły głównej dolnej. Podwyższone ciśnienie w żyle nerkowej prowadzi do wstecznego przepływu krwi żylnej z żyły nerkowej przez żyłę jądrową do splotu żylnego jądra, a następnie przez żyłę plemnikową zewnętrzną do żyły biodrowej wspólnej. Objawem zastoju żylnego w nerce jest rozszerzenie żył powrózka nasiennego.

Klinika. Mogą wystąpić nieprzyjemne odczucia w mosznie, bóle ciągnące jąder, okolice pachwinowe, nasilone przez wysiłek fizyczny, podniecenie seksualne, funkcje seksualne, może rozwinąć się oligospermia i niepłodność. Odpowiednia połowa moszny jest powiększona, podczas badania palpacyjnego określa się rozszerzone żyły powrózka nasiennego w kształcie winorośli, a jądro stopniowo zanika. Istnieją następujące etapy żylaków powrózka nasiennego:

1) nie ma skarg, w pozycji poziomej ciała żylaki powrózka nasiennego znikają;

2) pojawia się ból, rozszerzone żyły powrózka nasiennego schodzą poniżej górnego bieguna jądra;

3) żylaki powrózka nasiennego w pozycji pionowej schodzą poniżej dolnego bieguna zanikowego jądra, pojawia się silny ból, zaburzona jest spermatogeneza.

Diagnostyka. Diagnoza jest prosta ze względu na charakterystyczne objawy kliniczne, ważne jest ustalenie przyczyny żylaków powrózka nasiennego.

Leczenie. Aby wyeliminować objawowe żylaki powrózka nasiennego, które rozwinęły się w wyniku zwężenia żył nerkowych, wykonuje się podwiązanie żyły jąder, wykonuje się zespolenie między jądrową i wspólną żyłą biodrową.

Prognoza korzystne po terminowym leczeniu.

9. Plastikowe stwardnienie penisa

Plastyczne stwardnienie prącia (choroba Peyroniego) to ogniskowe zagęszczenie tkanki ciał jamistych u mężczyzn w wieku 40-60 lat.

Etiologia. Powody nie są do końca jasne. Być może jest to kolagenoza, odnotowuje się zaburzenia endokrynologiczne.

Klinika. Ból prącia, pogarszany przez erekcję, z czasem pojawia się skrzywienie prącia.

Diagnostyka. Diagnoza opiera się na dolegliwościach pacjenta i badaniu prącia podczas erekcji. Czasami podczas badania palpacyjnego prącia określa się ogniska zagęszczenia.

Leczenie. Dieta uboga w wapń, terapia witaminowa, autohematerapia, glikokortykosteroidy. Leczenie miejscowe ma na celu resorpcję blaszek miażdżycowych (chłodzenie prednizolonem). Spośród metod fizjoterapeutycznych zaleca się stosowanie diatermii i błota. W celu złagodzenia bólu zalecana jest terapia rentgenowska.

Leczenie chirurgiczne: wycięcie blaszek stosuje się w przypadku ciężkiego skrzywienia prącia.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Kryminologia. Kołyska

▪ Psychologia. Kołyska

▪ Literatura rosyjska XIX wieku w skrócie. Kołyska

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Maszyna do przerzedzania kwiatów w ogrodach 02.05.2024

We współczesnym rolnictwie postęp technologiczny ma na celu zwiększenie efektywności procesów pielęgnacji roślin. We Włoszech zaprezentowano innowacyjną maszynę do przerzedzania kwiatów Florix, zaprojektowaną z myślą o optymalizacji etapu zbioru. Narzędzie to zostało wyposażone w ruchome ramiona, co pozwala na łatwe dostosowanie go do potrzeb ogrodu. Operator może regulować prędkość cienkich drutów, sterując nimi z kabiny ciągnika za pomocą joysticka. Takie podejście znacznie zwiększa efektywność procesu przerzedzania kwiatów, dając możliwość indywidualnego dostosowania do specyficznych warunków ogrodu, a także odmiany i rodzaju uprawianych w nim owoców. Po dwóch latach testowania maszyny Florix na różnych rodzajach owoców wyniki były bardzo zachęcające. Rolnicy, tacy jak Filiberto Montanari, który używa maszyny Florix od kilku lat, zgłosili znaczną redukcję czasu i pracy potrzebnej do przerzedzania kwiatów. ... >>

Zaawansowany mikroskop na podczerwień 02.05.2024

Mikroskopy odgrywają ważną rolę w badaniach naukowych, umożliwiając naukowcom zagłębianie się w struktury i procesy niewidoczne dla oka. Jednak różne metody mikroskopii mają swoje ograniczenia, a wśród nich było ograniczenie rozdzielczości przy korzystaniu z zakresu podczerwieni. Jednak najnowsze osiągnięcia japońskich badaczy z Uniwersytetu Tokijskiego otwierają nowe perspektywy badania mikroświata. Naukowcy z Uniwersytetu Tokijskiego zaprezentowali nowy mikroskop, który zrewolucjonizuje możliwości mikroskopii w podczerwieni. Ten zaawansowany instrument pozwala zobaczyć wewnętrzne struktury żywych bakterii z niesamowitą wyrazistością w skali nanometrowej. Zazwyczaj ograniczenia mikroskopów średniej podczerwieni wynikają z niskiej rozdzielczości, ale najnowsze odkrycia japońskich badaczy przezwyciężają te ograniczenia. Zdaniem naukowców opracowany mikroskop umożliwia tworzenie obrazów o rozdzielczości do 120 nanometrów, czyli 30 razy większej niż rozdzielczość tradycyjnych mikroskopów. ... >>

Pułapka powietrzna na owady 01.05.2024

Rolnictwo jest jednym z kluczowych sektorów gospodarki, a zwalczanie szkodników stanowi integralną część tego procesu. Zespół naukowców z Indyjskiej Rady Badań Rolniczych i Centralnego Instytutu Badań nad Ziemniakami (ICAR-CPRI) w Shimla wymyślił innowacyjne rozwiązanie tego problemu – napędzaną wiatrem pułapkę powietrzną na owady. Urządzenie to eliminuje niedociągnięcia tradycyjnych metod zwalczania szkodników, dostarczając dane dotyczące populacji owadów w czasie rzeczywistym. Pułapka zasilana jest w całości energią wiatru, co czyni ją rozwiązaniem przyjaznym dla środowiska i niewymagającym zasilania. Jego unikalna konstrukcja umożliwia monitorowanie zarówno szkodliwych, jak i pożytecznych owadów, zapewniając pełny przegląd populacji na każdym obszarze rolniczym. „Oceniając docelowe szkodniki we właściwym czasie, możemy podjąć niezbędne środki w celu zwalczania zarówno szkodników, jak i chorób” – mówi Kapil ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Czujnik temperatury TMP117 29.01.2019 Nowy precyzyjny czujnik TMP117 ustanawia nowy rekord dokładności cyfrowych mierników temperatury Texas Instruments. Miniaturowy czujnik zintegrowany wykazuje błąd tylko +-0,1°C (max) w zakresie temperatur od -20°C do +50°C. Czujnik może być stosowany w urządzeniach medycznych spełniających wymagania norm ASTM E1112 i ISO 80601. Rozdzielczość 16-bitowa umożliwia rejestrację zmian temperatury o 0.0078 °C. Mikroukład ma cyfrowy dwuprzewodowy interfejs I2C (kompatybilny z SMBus) oraz dodatkowe linie przerwań i adresowania. Wbudowana pamięć EEPROM służy zarówno do ustawiania parametrów pracy, jak i danych użytkownika. Niskie zużycie własne zmniejsza efekt samonagrzewania się przyrządu i gwarantuje wysoką dokładność przy wysokich częstotliwościach pomiarowych. W zastosowaniach niemedycznych TMP117 może być używany jako alternatywa dla czujników platynowych (Platinum RTD). W pełnym zakresie temperatur od -55°C do +150°C błąd pomiaru nie przekracza +-0,3°C. Napięcie robocze czujnika od 1,8 V do 5,5 V Każdy chip TMP117 jest testowany podczas produkcji i posiada osobisty kod NIST. Wnioski o TMP117: sprzęt medyczny ASTM E1112 i ISO 80601-2-56; kontrola parametrów środowiskowych; osobiste urządzenia do noszenia; kontrola transportu żywności; liczniki gazu i ciepła; sprzęt do testowania i pomiarów; wymiana czujników RTD: PT100, PT500, PT1000; kompensacja zimnego złącza termopary.

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja witryny Rzeczy szpiegowskie. Wybór artykułów

▪ artykuł Uzbrojony i bardzo niebezpieczny. Popularne wyrażenie

▪ artykuł Gdzie i kiedy ludzie chowali się przed pogodą w skorupach pancerników? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Bezakumulatorowy zapłon do motocykli. Transport osobisty

▪ artykuł Pomiar fazy za pomocą multimetru. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Uniwersalny odbiornik VHF FM. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024