Bezpłatna biblioteka techniczna

Adwokatura i notariusze. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Rzecznictwo: koncepcja, rola w społeczeństwie, podstawowe zasady (Adwokatura i jej cel w społeczeństwie. Podstawowe zasady adwokatury)
2. Pochodzenie zawodu prawniczego (Organizacja i funkcje zawodu prawnika w krajach anglosaskiego systemu prawnego. Historia rosyjskiego zawodu prawnika)
3. Prawnik i jego działalność zawodowa (Status prawnika. Adwokat)
4. Organizacja rzecznictwa (Organizacja adwokacka i zawodów prawniczych w Federacji Rosyjskiej. Etyka zawodowa prawnika)
5. Udział obrońcy w sprawie karnej na etapie postępowania przygotowawczego (Strategia i taktyka pracy obrońcy na etapie wstępnego dochodzenia w sprawie karnej. Zasady przyjęcia obrony i dopuszczenia obrońcy do udziału w sprawie)
6. Udział obrońcy w sądzie pierwszej instancji w sprawie karnej (Czynności obrońcy w sądzie pierwszej instancji w sprawie karnej. Treść przemówienia obrony)
7. Udział obrońcy na etapach postępowania apelacyjnego, kasacyjnego i nadzorczego w sprawie karnej (Działalność obrońcy w sądach apelacyjnych, kasacyjnych i nadzorczych w sprawie karnej. Udział obrońcy na etapie wykonania wyroku)
8. Udział prawnika w przedprocesowych etapach rozwiązywania sporów cywilnych (Prawnik w postępowaniu cywilnym. Strategia i taktyka pracy prawnika na przedprocesowych etapach rozwiązywania sporów cywilnych)
9. Udział adwokata w postępowaniu cywilnym (Czynności obrońcy w postępowaniu sądowym w sprawie cywilnej. Udział obrońcy w dowodach w sprawie cywilnej)
10. Działalność obrońcy na etapie postępowania egzekucyjnego (Warunki udziału adwokata w zaskarżeniu orzeczeń w sprawach cywilnych. Praca prawnika na etapie postępowania egzekucyjnego)
11. Działalność prawnika w postępowaniu arbitrażowym (Udział prawnika w procesie arbitrażowym w sądzie pierwszej instancji. Udział pełnomocnika w instancjach apelacyjnych, kasacyjnych i nadzorczych procesu arbitrażowego)
12. Działalność adwokata w postępowaniu konstytucyjnym (Udział prawnika w postępowaniu konstytucyjnym. Udział prawnika w posiedzeniu Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej oraz w postępowaniu sądowym mającym na celu wyjaśnienie podjętej decyzji)
13. Działalność adwokata w postępowaniu administracyjnym (Główne obszary działalności prawnika w postępowaniu administracyjnym. Odwołania od decyzji w sprawie wykroczenia administracyjnego)
14. Usługi prawne prawnika (Pojęcie i rodzaje reprezentacji w podatkowych stosunkach prawnych. Obsługa prawna przy sporządzaniu umów i obsłudze transakcji, dochodzenie roszczeń)
15. Reprezentacja prawnika przed sądami (Reprezentacja przed sądem arbitrażowym i międzynarodowym arbitrażem handlowym. Reprezentacja przed Trybunałem Europejskim)
16. Pojawienie się notariuszy (Pojawienie się i rozwój notariuszy w okresie przedsowieckim. Rozwój notariuszy w okresie sowieckim)
17. Notariusz: koncepcja i działania (Pojęcie notariusza. Czynność notarialna)
18. Podstawy prawne notariuszy. Wsparcie finansowe czynności notarialnych (Prawne źródła czynności notarialnych. Wsparcie finansowe czynności notarialnych)
19. Tworzenie i likwidacja stanowiska notariusza. Aplikanci i asystenci notarialni (Procedura powołania na stanowisko notariusza. Wygaśnięcie uprawnień notariusza. Aplikant i asystent notariusza)
20. Notariusze publiczni i prywatni (Kancelarie notarialne. Notariusz prowadzi praktykę prywatną)
21. Izby notarialne (Status prawny izb notarialnych. Federalna Izba Notarialna)
22. Prawa i obowiązki notariusza. Wynagrodzenia notariuszy (Uprawnienia notariusza. Obowiązki notariusza)
23. Zasady dokonywania czynności notarialnych
24. Praca w kancelarii notarialnej (Praca w kancelarii notarialnej. Procedura dokonywania czynności notarialnych)
25. Certyfikacja transakcji (Pojęcie certyfikacji transakcji. Certyfikacja niektórych rodzajów transakcji)
26. Rejestracja praw do dziedziczenia (Wydanie poświadczenia dziedziczenia. Ochrona majątku dziedziczonego)
27. Wydanie zaświadczenia o własności udziału w majątku wspólnym małżonków. Protestowanie w sprawie rachunków (Wystawienie zaświadczeń o własności udziału w majątku wspólnym małżonków. Protest weksla)
28. Czynności notarialne mające na celu poświadczenie bezspornych faktów. Przyjmowanie dokumentów do przechowywania i przedstawianie dowodów (Poświadczenie bezspornych faktów. Przyjęcie dokumentów do przechowywania. Przedstawienie dowodów)
29. Kontrola działalności notariuszy. Odpowiedzialność notariuszy (Kontrola dokonywania czynności notarialnych. Odpowiedzialność notariusza)
30. Etyka zawodowa notariusza (Ogólne zagadnienia etyki notarialnej. Relacje notariusza z innymi uczestnikami postępowania notarialnego)

WYKŁAD nr 1. Rzecznictwo: pojęcie, rola w społeczeństwie, podstawowe zasady

1. Rzecznictwo i jego powołanie w społeczeństwie

Zgodnie z częścią 1 art. 45 Konstytucji Federacji Rosyjskiej państwo gwarantuje ochronę praw człowieka i obywatela w Federacji Rosyjskiej. Kolejna norma konstytucyjna (art. 46) ustanawia gwarancje sądowej ochrony praw i wolności obywatela. Te zasady konstytucyjne są zawarte w prawodawstwie karnym procesowym w wielu normach Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej, w których główną rolę w ochronie obywateli, w tym na zasadach swobodnej dla obywateli, w postępowaniu przygotowawczym i sądowym postępowanie przypisuje się adwokaturze.

Tradycyjnie powszechnie przyjmowano, że rola zawodu prawnika w Rosji ograniczała się do zapewnienia podejrzanemu, oskarżonemu lub oskarżonemu prawa do obrony w sądzie, udzielania porad i reprezentacji w postępowaniu cywilnym. Tak było przez długi czas i ten rozległy obszar aktywności zawodów prawniczych zostanie omówiony szczegółowo poniżej. Jednakże działalność Adwokatury Rosyjskiej na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat, od czasu samotransformacji tej instytucji zgodnie z trendami nowych czasów (początek lat 1990. XX w.), uległa znaczącym zmianom.

Zgodnie z częścią 1 art. 3 ustawy federalnej Federacji Rosyjskiej z dnia 31 maja 2002 r. Nr 63 FZ „O rzecznictwie i rzecznictwie w Federacji Rosyjskiej” rzecznictwo uznana jest społeczność zawodowa prawników, która jest instytucją społeczeństwa obywatelskiego nienależącą do systemu władz państwowych i samorządowych. Ta interpretacja jest oficjalną definicją.

Ustawodawca zwrócił uwagę, że adwokatura jest instytucją społeczeństwa obywatelskiego. Pojęcia „adwokatura” i „społeczeństwo obywatelskie” mają bardzo głęboką treść konstytucyjną i prawną, mimo że same te terminy nie są używane w tekście Konstytucji Federacji Rosyjskiej.

Artykuł 2 Konstytucji Federacji Rosyjskiej uznaje prawa i wolności człowieka za najwyższą wartość i stanowi, że ochrona tych praw i wolności jest obowiązkiem państwa. Ponieważ krytyczną formą ochrony praw i wolności człowieka jest ochrona obywatela przed nieuzasadnionym pozbawieniem wolności oraz ściganie karne zgodnie z art. 48 Konstytucji Federacji Rosyjskiej odbywa się przy obowiązkowym zapewnieniu wykwalifikowanej pomocy prawnej (tj. pomocy prawnika), państwo jest zobowiązane do udzielenia takiej pomocy prawnej.

Prawnicy zrzeszają się w izby adwokackie, a prawnicy indywidualni i izby adwokackie tworzą wspólnie adwokaturę, która jest dziś jedyną prawnie uznaną instytucją społeczeństwa obywatelskiego. Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej w wyroku z 21 grudnia 2000 r. nr 282-O wskazał, że „działalność prawników, którym powierzono obowiązek zapewnienia ochrony praw i wolności człowieka i obywatela, mają publiczne znaczenie prawne”.

Nie państwo, ale autor Konstytucji Federacji Rosyjskiej – „wielonarodowy naród Federacji Rosyjskiej” (preambuła do Konstytucji) – nadał adwokatu niezbywalne prawo do wypełniania obowiązku ochrony najwyższej wartości konstytucyjnej – prawa i wolności człowieka.

To nie przypadek, że to prawnik sprzeciwia się prokuratorowi w postępowaniu karnym. Zapewnienie równości praw adwokata i przedstawiciela państwa odpowiada zapewnieniu równości adwokatury i państwa w ochronie praw człowieka i obywatela.

Fakt powołania adwokatury w art. 3 ustawy o adwokaturze jako instytucji społeczeństwa obywatelskiego podkreśla z jednej strony równość adwokatury i państwa w rozumieniu art. 19 Konstytucji Federacji Rosyjskiej, az drugiej strony niezależność adwokatury od państwa i obowiązek państwa zapewnienia niezawisłości adwokatury jako elementu zapewnienia ochrony praw obywateli, przewidzianych przez sztukę. 2 Konstytucji Federacji Rosyjskiej.

Ponadto w celu realizacji postanowień Konstytucji Federacji Rosyjskiej, zgodnie z którą Rosja jest państwem prawa (art. 1), a także w celu ochrony prawa do swobodnego rozwoju osoby (art. 7), zapewnienia różnorodności ideowej i równości stowarzyszeń publicznych wobec prawa (art. 13) adwokatura jest także instytucją zobowiązaną do zapewnienia ochrony praw społeczeństwa obywatelskiego, do bycia jego reprezentantem i obrońcą w sferze prawa publicznego wobec Stan. Oczywiście inne instytucje społeczeństwa obywatelskiego mogą chronić prawa i wolności człowieka, ale taki obowiązek ma dopiero adwokatura, poparta wymogiem art. 48 Konstytucji Federacji Rosyjskiej w sprawie świadczenia wykwalifikowanej profesjonalnej pomocy prawnej.

Te normy Konstytucji odwołują się do podstaw ustroju konstytucyjnego i obejmują, rzecz jasna, ochronę społeczeństwa obywatelskiego jako element ochrony praw i wolności człowieka i obywatela, a zatem obowiązek adwokatury jako instytucja społeczeństwa obywatelskiego niezależna od państwa w celu ochrony społeczeństwa obywatelskiego, praw i wolności człowieka.

2. Podstawowe zasady rzecznictwa

Adwokatura realizuje swoje zadania na rzecz społeczeństwa obywatelskiego poprzez wypełnianie zasad swojej działalności, określonych w części 2 art. 3 ustawy o adwokaturze. Należą do nich zasady:

1) legalność;

2) niezależność;

3) samorząd;

4) korporacjonizm;

5) równość prawników;

6) zasady moralne wykonywania zawodu prawnika.

Zasada legalności w odniesieniu do rzecznictwa wyraża się w art. 4 ustawy o adwokaturze, który stanowi, że ustawodawstwo dotyczące praktyki prawniczej i adwokatury opiera się na Konstytucji Federacji Rosyjskiej i składa się z samej ustawy o adwokaturze, innych ustaw federalnych uchwalonych zgodnie z ustawami federalnymi regulacyjne akty prawne Rządu Federacji Rosyjskiej i federalnych organów wykonawczych regulujące określone działania, a także z ustaw i innych aktów normatywnych podmiotów Federacji Rosyjskiej przyjętych w ramach kompetencji określonych w niniejszej Ustawie Federalnej. Ponadto same izby adwokackie tworzone są wyłącznie w ścisłej zgodności z prawem. Prawnicy w swoich działaniach muszą kierować się prawem i przestrzegać uzasadnionych wymogów organów państwowych i urzędników (art. 15 Konstytucji Federacji Rosyjskiej).

Zasada niezależności charakteryzuje się tym, że adwokatura nie jest objęta systemem organów państwowych i samorządowych. Prawnik w wykonywaniu adwokatury nie może być związany jakimikolwiek nakazami, instrukcjami i innymi formami wpływu na niego organów środowiska prawniczego, wykształcenia prawniczego lub innych czynników zewnętrznych. Jest samodzielną postacią w doborze form i metod ochrony lub innego rodzaju pomocy prawnej, w oparciu wyłącznie o prawo i wolę mocodawcy, o ile nie jest to sprzeczne z prawem. Zasada ta oznacza ekonomiczną niezależność prawnika, a także trudność postawienia go przed sądem.

Zasada samorządności jest to, że adwokatury (w tym zrzeszenia adwokatów) nie mogą być tworzone, zarządzane lub likwidowane przez organy państwowe lub inne, organizacje lub osoby, które nie są prawnikami. Wszystkimi sprawami związanymi z utworzeniem i działalnością adwokatury zarządzają sami prawnicy, bezpośrednio lub poprzez wybór organów zarządzających, które działają na podstawie uchwalonych wyłącznie przez prawników regulacji wewnętrznych (staty, regulaminy, umowy itp.). Zasada ta wynika z niepaństwowego charakteru zawodu prawnika. Najważniejsze kwestie w tym zakresie rozstrzygają organy samorządu prawniczego.

Zasada korporacyjna polega na zrzeszaniu się i działalności prawników poprzez ich organizację (korporację prawników), która ustala swoje korporacyjne zasady postępowania i inne normy, rozstrzyga kwestie odpowiedzialności prawników, reguluje inne kwestie związane z rzecznictwem zgodnie z przepisami prawa i życzeniami prawników. Absolutnie wszyscy prawnicy są zobowiązani do przestrzegania zasad korporacyjnych. Z kolei korporacja stoi na straży praw i uzasadnionych interesów swoich członków, działając jako ich przedstawiciel w dowolnym państwie lub innych organach i organizacjach.

Zasada równości prawników polega na braku kast w zawodzie prawniczym, podziale prawników na przełożonych i podwładnych, starszych i młodszych w randze, pracodawców i pracowników. Rozwiązując swoje wewnętrzne zadania korporacyjne, każdemu prawnikowi przysługuje tylko jeden głos, bez względu na staż pracy, wiek czy wysokość zarobków. Prawnicy nie mogą podlegać „wewnętrznym przepisom pracy”, wymogom dyscypliny pracy i innym kategoriom prawa pracy, ponieważ ich działalność nie ma charakteru pracy na podstawie umowy o pracę lub w inny sposób jest regulowana przez prawo pracy. Zgodnie z tą zasadą wszyscy prawnicy są równi:

1) przy uzyskiwaniu statusu obowiązują te same wymagania wobec wszystkich wnioskodawców;

2) wszyscy prawnicy mają równe prawa i obowiązki;

3) ustawa gwarantuje równość statusu prawników, niezależnie od czasu uzyskania tego statusu. Jedynymi wyjątkami są prawnicy obcych państw, którzy mogą świadczyć pomoc prawną w Federacji Rosyjskiej tylko w sprawach prawa obcego państwa, a nie mogą świadczyć pomocy prawnej w sprawach związanych z tajemnicą państwową.

Zasada zasad moralnych w zawodzie prawnika sugeruje, że prawnik powinien być wzorem czystości moralnej, nienagannego zachowania i kwalifikacji. Zobowiązany jest do ciągłego doskonalenia swojej wiedzy, podnoszenia poziomu profesjonalizmu oraz monitorowania własnej reputacji.

WYKŁAD nr 2. Geneza adwokatury

1. Organizacja i funkcje adwokatury w krajach anglosaskiego systemu prawa”

W Anglii Zawód praw człowieka dzieli się na dwie odrębne grupy: adwokatów (adwokatów) i radców prawnych (adwokatów). Każdy z nich wykonuje swoje obowiązki, choć mają też pewne wspólne funkcje.

Początkowo adwokaci byli przypadkowymi poplecznikami stron procesowych, którzy z własnej inicjatywy udzielali im rad i byli stopniowo uznawani przez sądy jako osoby, które mogły być „w radzie” (radcy) z spornymi stronami. Jednak z biegiem czasu prawo do „wołania do baru” (wołania do adwokatury), czyli do ubierania kandydatów z tytułem adwokata, wykonują cztery potężne korporacje (szkoły cechowe), które łącznie określane są jako „Zajazdy”. dworski". Należą do nich Lincoln's Inn, Middle Temple, Inner Temple i Gray's Inn. Korporacje te, kierowane przez wybranych starszych, cieszą się całkowitym samorządem i praktycznie nie ma obecnie ustawy parlamentarnej, która poddałaby je jakiejkolwiek kontroli.

Obecnie adwokat nie ma w zasadzie żadnych innych spraw sądowych niż te wydane mu przez radcę prawnego, chyba że zostanie wezwany przez Koronę lub jakąś korporację. Skutecznie praktykujący adwokat może podnieść swój status. W tym celu musi zwrócić się do Lorda Kanclerza z prośbą do królowej o podniesienie go do rangi radcy królowej. The Queen's Counsel to elitarni adwokaci, spośród których wybierani są sędziowie Sądu Najwyższego i sądów okręgowych. QC musi być adwokatem od co najmniej 10 lat.

Adwokaci pojawili się w XVI wieku. w związku z sądami sprawiedliwości i zaczął zajmować się petycjami (do solisit - petycji) w sprawach procesowych, którzy musieli długo czekać na przyjęcie szefów Kancelarii Sądu. Historycznie zawód radcy prawnego powstał z połączenia adwokatów przy sądach powszechnych, radców prawnych przy Sądzie Kanclerskim, prokuratorów dawnych sądów kościelnych i urzędników.

Dzisiaj radca prawny jest niezależnym prawnikiem, osobiście lub we współpracy z innymi radcami prawnymi, doradzającym swoim klientom w kwestiach prawnych. Zarządza ich biznesem nieruchomościowym, sporządza projekty umów i testamentów, przejmuje zarządzanie majątkiem przodków oraz doradza w zakresie podatków, ubezpieczeń, konkurencji i biznesu. Ponadto radcy prawni są uprawnieni do podjęcia niezbędnych kroków w celu wszczęcia postępowania sądowego.

Królewska Komisja Prawa, która od kilku lat bada wady i zalety połączenia obu zawodów prawniczych, doszła do ostatecznego wniosku, że należy zachować istniejący system. Komisja zbadała również liczne normy „kodeksów postępowania” dla adwokatów i radców prawnych, które ograniczają konkurencję między nimi, i stwierdziła, że ​​są one w pełni zgodne z interesem publicznym.

USA. Największy wpływ na kształtowanie się amerykańskiego systemu sądownictwa miała Anglia. Niektóre stany USA (Nowy Jork, New Jersey, Massachusetts, Wirginia), wzorując się na podziale prawników angielskich na barristers i solicitors, wprowadziły szeregi i klasy prawników, które niejasno przypominają system angielski. Jednak w połowie XIX wieku. różnice te zostały zniwelowane, a jedyną kategorią obrońców praw człowieka pozostałą w Stanach Zjednoczonych byli prawnicy.

Pierwszym amerykańskim uniwersytetem z osobnym wydziałem prawa był Harvard, a pierwszymi nauczycielami na Harvard Law School byli prawnicy i sędziowie. J. Storey, członek Sądu Najwyższego USA, rektor Harvard Law School, który wprowadził do obrotu prawnego termin „prawo prywatne międzynarodowe”, radykalnie zmienił procedurę wyłaniania nauczycieli, a przede wszystkim zaczął koncentrować się na teoretykach prawa . J. Storey praktykował precedensową metodę w nauczaniu studentów. Do XX wieku Oparta na przypadkach metoda szkolenia studentów prawa na Harvardzie stała się powszechna. Szkoły prawnicze stopniowo wypierały system kształcenia praktycznego prowadzący do palestry.

W 1981 roku American Bar Association upoważniło 181 szkół prawniczych do szkolenia prawników. Obecnie istnieje ponad 200 szkół prawniczych. Chociaż mają różne nazwy, ich programy nauczania są bardzo podobne, mają te same wymagania dla kandydatów: aby dostać się na studia prawnicze, musisz ukończyć studia i zdać test. Ten test działa od lat pięćdziesiątych. Najlepsze ogólnopolskie szkoły prawa amerykańskiego: Harvard, Yale, Chicago, Stanford, Berkeley.

Adwokatura amerykańska nie miała ścisłej i spójnej organizacji aż do 1870 r. Pierwszą nowoczesną organizacją adwokacką było New York Bar Association. Nieco później, w 1878 r., powstała wspólnota narodowa – American Bar Association.

2. Historia baru rosyjskiego

Po raz pierwszy o reprezentacji sądowej wspomina się w rosyjskich aktach ustawodawczych z XV wieku. (Karty sądowe w Pskowie i Nowogrodzie). Pełnomocników sędziowskich tej epoki można warunkowo podzielić na dwie grupy: pełnomocników naturalnych i pełnomocników najemnych, z których stopniowo zaczęła się formować instytucja zawodowych adwokatów.

W Kodeksie Ustaw z 1497 i 1550 r., a następnie w Kodeksie Rady z 1649 r. (rozdz. 10, art. 108) instytucja adwokatów najemnych pojawia się już jako istniejąca, ale skład tych osób był bardzo zróżnicowany, gdyż w tym czasie wciąż nie było uregulowań prawnych dotyczących reprezentacji (gotowanie).

Oficjalna data powstania palestry to 20 listopada 1864 r., kiedy to ukazały się „Instytucje Regulacji Sądowych”. Instytut adwokatów przysięgłych został utworzony jako specjalna korporacja, która została przyłączona do izb sądowych. Nie była ona jednak częścią sądu, lecz cieszyła się samorządem, choć pod kontrolą sądownictwa.

Wprowadzenie Regulaminu Sądowego ujawniło wyraźnie niewystarczającą liczbę adwokatów przysięgłych, aw 1874 r. wydano ustawę ustanawiającą wraz z adwokatem przysięgłym instytucję adwokatów prywatnych.

W wyniku reformy sądownictwa z 1864 r. system sądowniczy Rosji stał się najbardziej uproszczony. Jednak po rewolucji lutowej sytuacja nieco się zmieniła. Dekretem nr 24 na sądzie z 1917 listopada 1 r. rewolucja socjalistyczna zniosła wszystkie instytucje sądownicze rosyjskiego państwa burżuazyjnego, a wraz z nimi ławę przysięgłych i prywatną adwokaturę. W charakterze obrońców i oskarżycieli dopuszczono wszystkich niepokonanych osób obojga płci, cieszących się prawami obywatelskimi, ale nie utworzono specjalnej organizacji obronnej.

Z czasem państwo proletariackie potrzebowało nowej formy organizacji obronnej. Dekretem nr 2 z dnia 7 marca 1918 r. na dworze utworzono kolegium osób przy Radach Delegatów Robotniczych, Żołnierskich i Chłopskich, które poświęciły się rzecznictwu „zarówno w formie prokuratury, jak i w forma obrony publicznej”. Rzecznictwo zostało uznane za funkcję publiczną, to znaczy miało chronić interesy ludzi pracy.

W państwie rosyjskim okresu porewolucyjnego coraz częściej dochodziło do poważnych odstępstw od praworządności. W niektórych okresach zawody prawnicze w ogóle, a adwokacja w szczególności, nie znajdowały dla siebie odpowiedniego zastosowania.

W związku z tym IX Wszechrosyjski Zjazd Rad w specjalnej rezolucji proklamował kolejne zadanie „ustanowienia we wszystkich sferach życia ścisłych zasad rewolucyjnej legalności”. Od tego momentu działalność ustawodawcza miała na celu stworzenie jednolitego systemu sądownictwa, składającego się przede wszystkim z sądów ludowych, sądów wojewódzkich oraz Sądu Najwyższego RFSRR.

29 października 1924 r. Centralny Komitet Wykonawczy ZSRR przyjął Podstawy sądownictwa ZSRR i republik związkowych. Artykuł 17 ustanowił izby adwokackie. Z uchwalonego 19 listopada 1926 r. Regulaminu Sądownictwa RFSRR wskazano, że działają one pod bezpośrednim nadzorem i kierownictwem sądów okręgowych, wojewódzkich i rejonowych.

Od 1936 roku sytuacja zaczęła się zmieniać. I chociaż prawnicy nadal byli uznawani za zło konieczne, rozumieli, że nie można się od nich obejść. W celu ustanowienia kontroli nad zawodami prawniczymi w listopadzie utworzono wydział ochrony prawnej przy Ludowym Komisariacie Sprawiedliwości ZSRR. 16 sierpnia 1939 r. Rada Ministrów ZSRR zatwierdziła nowy Regulamin Adwokacki. Rozporządzenie przewidywało organizację zawodów prawniczych w formie kolegiów regionalnych, regionalnych i republikańskich, które utrzymano do czasu uchwalenia 31 maja 2002 r. ustawy federalnej nr 63 FZ „O adwokaturze i adwokaturze w Federacji Rosyjskiej”.

Pierwsza próba przywrócenia dawnej samodzielności adwokatury została podjęta w Regulaminie adwokatury w 1962 r. Pod koniec lat siedemdziesiątych. nastąpił dalszy rozwój kwestii prawnego uzasadnienia adwokatury jako instytucji. W art. 1970 Konstytucji ZSRR z 161 r. adwokatura została po raz pierwszy oficjalnie uznana za organ konstytucyjny. 1977 listopada 30 r. Przyjęto ustawę ogólnounijną i ustawę RSFSR „O adwokaturze”, a 1979 listopada 20 r. - Regulamin adwokatury w RSFSR. Dokumenty te jasno określały nowe prawa i obowiązki prawników, choć nie wprowadzały zasadniczych zmian w strukturze adwokatury.

W latach 1986-1988 W kraju nastąpił „boom korporacyjny”: spółdzielnie zaczęły pojawiać się we wszystkich dziedzinach działalności. Zaczęły powstawać pierwsze legalne spółdzielnie, które jednak nie były postrzegane przez społeczeństwo jako coś pozytywnego. W tym samym czasie między Ministerstwem Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej a adwokaturą toczyła się swoista walka o projekt ustawy o adwokaturze. Rezultatem tej prawie dziesięcioletniej walki była ustawa nr 63 FZ „O adwokaturze i rzecznictwie w Federacji Rosyjskiej”, której przyjęcie 31 maja 2002 r. Oznaczało nowy etap w rozwoju rosyjskiego adwokatury.

WYKŁAD nr 3. Prawnik i jego działalność zawodowa

1. Status prawnika

Prawnik - osoba, która uzyskała status prawnika i prawo do wykonywania zawodu adwokackiego. Jednocześnie procedura uzyskania statusu prawnika musi być zgodna z ustawą federalną „O adwokaturze i adwokaturze”.

Status prawnika w Rosji ma prawo uzyskać osoba, która posiada wyższe wykształcenie prawnicze uzyskane w akredytowanej przez państwo uczelni zawodowej lub dyplom specjalności prawniczej. Wnioskodawca musi również posiadać co najmniej 2-letnie doświadczenie w pracy w zawodzie prawniczym lub odbyć staż w dowolnym wykształceniu prawniczym. Ponadto wskazana osoba musi złożyć odpowiednie dokumenty do komisji kwalifikacyjnej w celu dopuszczenia do egzaminu kwalifikacyjnego. Status prawnika nadawany jest po zdaniu egzaminu na wniosek wnioskodawcy, który musi być złożony w ciągu trzech miesięcy.

Komisja kwalifikacyjna, w terminie siedmiu dni od dnia wydania stosownej decyzji, zawiadamia terytorialny organ wymiaru sprawiedliwości o nadaniu wnioskodawcy statusu adwokata, który w terminie miesiąca od dnia otrzymania zawiadomienia , wpisuje informacje o prawniku do rejestru okręgowego i wydaje prawnikowi odpowiednie zaświadczenie. Ogólną procedurę wpisywania informacji o prawniku do rejestru reguluje art. 15 ustawy o adwokaturze.

Prawnik ma bardzo szerokie uprawnienia w wykonywaniu swoich obowiązków związanych z ochroną i reprezentacją obywateli i organizacji. Niektóre z tych uprawnień są bezpośrednio określone w federalnej ustawie o adwokaturze. Inne zawarte są w normach postępowania konstytucyjnego, cywilnego, arbitrażowego, administracyjnego i karnego.

Dokumentem poświadczającym umocowanie pełnomocnika do wykonania przelewu w przypadkach przewidzianych prawem jest zarządzenie wystawione przez radę adwokacką, w której pełnomocnik wykonuje swoją działalność. Pełnomocnik może reprezentować mocodawcę tylko na podstawie pełnomocnictwa, chyba że stosowne prawo wymaga nakazu.

Obowiązki prawnika w formie ogólnej określa art. 7 ustawy o adwokaturze. W szczególności prawnik jest zobowiązany uczciwie, rozsądnie i w dobrej wierze bronić praw i uzasadnionych interesów zleceniodawcy wszelkimi sposobami, które nie są zabronione przez ustawodawstwo Rosji.

Prawnicy, pomagając swoim klientom, mają obowiązek dążyć do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności uznanych przez prawo krajowe i międzynarodowe. Muszą zawsze działać swobodnie i asertywnie zgodnie z prawem oraz uznanymi standardami zawodowymi i normami etycznymi, zawsze zachowując lojalność wobec najlepszego interesu swojego klienta.

Ustawa wyraźnie podkreśla obowiązek prawnika do obowiązkowego udziału w postępowaniu karnym w charakterze obrońcy poprzez powołanie, a także świadczenia pomocy prawnej świadczonej przez prawo obywatelom nieodpłatnie.

Prawnicy zobowiązani są do przestrzegania Kodeksu Etyki Zawodowej oraz do przestrzegania orzeczeń organów samorządu adwokackiego – Izby Adwokackiej podmiotu Federacji Rosyjskiej, której są obowiązkowymi członkami, a także Federalna Izba Prawników. Ponadto ustala się, że prawnik jest zobowiązany do dokonywania potrąceń ze swojego wynagrodzenia na ogólne potrzeby izby adwokackiej oraz na utrzymanie izby adwokackiej, w której wykonuje swoją działalność.

Z dniem 1 stycznia 2007 r. wszedł w życie przepis o obowiązkowym ubezpieczeniu przez adwokata ryzyka odpowiedzialności zawodowej majątkowej (art. 7 ustawy o adwokaturze).

Ubezpieczenie od odpowiedzialności zawodowej to dość specyficzna gałąź ubezpieczenia, związana ze szczególnymi ryzykami.

Za niewykonanie lub nienależyte wykonywanie obowiązków zawodowych adwokat odpowiada na podstawie ustawy o adwokaturze aż do ustania statusu adwokata. Rada Izby Adwokackiej rozpatruje skargi na działanie lub zaniechanie adwokata, z uwzględnieniem rozstrzygnięcia komisji kwalifikacyjnej. Jednym z zadań tego ostatniego jest rozpatrywanie tych skarg i opiniowanie obecności lub nieobecności w czynnościach (bezczynności) adwokata naruszenia norm kodeksu etyki zawodowej adwokata, niespełnienia lub nienależyte wykonywanie swoich obowiązków.

Adwokat nie ma prawa ujawniać żadnych informacji przekazanych mu przez klienta w związku ze świadczeniem pomocy prawnej bez zgody tego ostatniego (tajemnica adwokacka). W tym zakresie adwokat nie podlega wezwaniu i przesłuchaniu w charakterze świadka o okolicznościach, które stały się mu znane w związku z wniesieniem do niego pomocy prawnej lub jej udzielenia. Zabrania się wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych zagrażających zachowaniu tajemnicy adwokacko-klientowej, jeżeli nie ma odpowiedniego orzeczenia sądu.

2. Rzecznictwo

Działalność prawnika jest uznawana za wykwalifikowaną pomoc prawną świadczoną zawodowo przez osoby, które uzyskały status prawnika w sposób określony w ustawie federalnej „O adwokaturze i adwokaturze” w Federacji Rosyjskiej, osoby fizyczne i prawne (zleceniodawcy) w w celu ochrony ich praw, wolności i interesów, a także zapewnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Pojęcie „rzecznictwa” pojawiło się po raz pierwszy w ustawie federalnej „O rzecznictwie i rzecznictwie w Federacji Rosyjskiej”. We wcześniejszych Regulaminach Adwokackich RFSRR nie było takiej koncepcji, co prowadziło do dość szerokiej interpretacji udziału prawników w życiu społeczeństwa.

Główne cechy rzecznictwa obejmują:

1) świadczenie wykwalifikowanej pomocy prawnej na rzecz osób fizycznych i prawnych (zleceniodawcy);

2) świadczenie takiej pomocy przez osoby pracujące zawodowo;

3) osoby udzielające pomocy prawnej muszą posiadać status adwokata, który uzyskuje się w sposób określony w ustawie federalnej „O adwokaturze i adwokaturze”; celami tego działania powinny być:

a) ochrona praw, wolności i interesów zleceniodawców;

b) zapewnienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Dopiero obecność w czynności połączenia wszystkich czterech z powyższych oznaczeń daje podstawę do uznania go za prawnika.

Nie można uznać adwokatury niezwiązanej z wykwalifikowaną pomocą prawną. Nie jest to działalność adwokacka, choć związana ze świadczeniem wykwalifikowanej pomocy prawnej, lecz świadczona przez osoby nieposiadające statusu adwokata uzyskanego w sposób przewidziany prawem. Nie jest też adwokaturą, jeśli jest ona wykonywana przez osobę, która ma status adwokata, ale nie jest związana z ochroną praw, wolności i interesów wnioskodawców, a także zapewnieniem dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Na przykład nie można uznać rzecznictwa związanego z prywatną pracą detektywa, ochroną mocodawcy, prowadzeniem zapytań handlowych o wspólnika klienta oraz pełnieniem innych funkcji w interesie mocodawcy. Prawnik nie jest uprawniony do wykonywania takich obowiązków odpłatnie.

Rzecznictwo nie jest przedsiębiorcze. Oznacza to, że jego celem nie może być zysk. Wszelkie dochody stowarzyszenia prawników lub indywidualnego prawnika nie są, ze względu na swój charakter prawny, wynikiem działalności gospodarczej lub innej działalności gospodarczej, ale wynagrodzeniem wypłacanym przez klienta. W strukturze bilansu prawnika nie powinno być wskazania zysku.

Rzecznictwo jest różnorodne i prowadzone w różnych formach, które można sklasyfikować w następujący sposób:

1) pomoc doradcza dla zleceniodawcy;

2) sporządzanie dokumentów o charakterze prawnym;

3) występowanie w charakterze pełnomocnika lub obrońcy mocodawcy.

Świadcząc pomoc prawną, prawnik:

1) udziela porad i informacji w kwestiach prawnych zarówno ustnie, jak i pisemnie;

2) sporządza wnioski, skargi, petycje i inne dokumenty o charakterze prawnym;

3) reprezentuje interesy mocodawcy w postępowaniu konstytucyjnym;

4) uczestniczyć jako pełnomocnik mocodawcy w postępowaniu cywilnym i administracyjnym;

5) uczestniczy w charakterze pełnomocnika lub obrońcy mocodawcy w postępowaniu karnym i postępowaniu w sprawach o wykroczenia administracyjne;

6) uczestniczy jako pełnomocnik mocodawcy w postępowaniu przed sądem polubownym, międzynarodowym arbitrażem handlowym (sądem) i innymi organami rozstrzygania konfliktów;

7) reprezentuje interesy mocodawcy w organach władzy publicznej, samorządzie terytorialnym, stowarzyszeniach społecznych i innych organizacjach;

8) reprezentuje interesy mocodawcy w organach publicznych, sądach i organach ścigania państw obcych, międzynarodowych organach sądowych, organach niepaństwowych państw obcych, chyba że ustawodawstwo państw obcych, dokumenty statutowe międzynarodowych organów sądowych stanowią inaczej oraz inne organizacje międzynarodowe lub umowy międzynarodowe Federacji Rosyjskiej;

9) uczestniczy jako pełnomocnik mocodawcy w postępowaniu egzekucyjnym, a także w wykonywaniu kary kryminalnej;

10) występuje w charakterze pełnomocnika mocodawcy w podatkowych stosunkach prawnych.

Funkcje przedstawicielskie adwokata są wymienione w ogólnej formie w ustawie o adwokaturze. Jednocześnie instytucja reprezentacji i uprawnienia pełnomocników są uszczegółowione w każdej branży i wymagają uszczegółowienia w zależności od powstałych stosunków prawnych.

WYKŁAD nr 4. Organizacja rzecznictwa

1. Organizacja rzecznictwa i rzecznictwa w Federacji Rosyjskiej

Organizacja rzecznictwa - jest to prawno-organizacyjna forma zrzeszania się prawników w odpowiedniej strukturze dla efektywnej realizacji ich zadań. Za pomocą form organizacyjnych rzecznictwa realizowane są:

1) sama praktyka rzecznictwa;

2) zapewnione są prawne, społeczne i inne gwarancje tej działalności, ochrona prawników przed nielegalnymi działaniami i ingerencją państwa w działalność adwokatury.

Głównym ogniwem w systemie rzecznictwa jest stowarzyszenie adwokackie (Artykuł 29 ustawy federalnej „O rzecznictwie i rzecznictwie”) - pozarządowa organizacja non-profit oparta na obowiązkowym członkostwie prawników z jednego podmiotu Federacji Rosyjskiej. Na terytorium podmiotu wchodzącego w skład Federacji Rosyjskiej może być utworzona tylko jedna izba adwokacka, która nie jest uprawniona do tworzenia jej wydziałów strukturalnych, oddziałów i przedstawicielstw na terytoriach innych podmiotów wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej.

Bezpośrednie działania rzecznicze są prowadzone w formacjach rzeczniczych. Ustawa o adwokaturze przewiduje tylko cztery formy organizacyjno-prawne osób prawnych: kancelarię adwokacką, radę adwokacką, kancelarię adwokacką i poradnię prawną.

Kancelaria (Artykuł 21 ustawy federalnej „O adwokaturze i rzecznictwie”). W relacjach z osobami trzecimi prawnik działa we własnym imieniu. Zaletami działalności prawnika w formie kancelarii adwokackiej jest to, że pod względem organizacyjnym praca w kancelarii adwokackiej nie wiąże się ze wzajemnymi zobowiązaniami z innymi prawnikami opartymi na fundacji, nie wiąże się z raportami do organu zbiorowego zarządzania taka praca ma charakter indywidualnej działalności ze wszystkimi jej zaletami i wadami.

Kolegium Adwokatów - organizacyjno-prawna forma zawodu prawniczego, w którym rzecznictwo jest prowadzone na zasadzie zbiorowej (art. 22 ustawy federalnej „O rzecznictwie i rzecznictwie”). Ustanawia się ją decyzją dwóch lub więcej prawników. Liczba założycieli izby adwokackiej nie jest ograniczona, ale mogą to być prawnicy, których dane są wpisane tylko do jednego rejestru wojewódzkiego.

Izba Adwokacka jest organizacją non-profit działającą na podstawie umowy założycielskiej i statutu. Członkowie Izby Adwokackiej nie odpowiadają za swoje zobowiązania, Rada Adwokacka nie odpowiada za zobowiązania swoich członków. Jednakże izba adwokacka ponosi odpowiedzialność określoną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków agenta podatkowego lub przedstawiciela, co dotyczy prawników założycieli.

Kancelaria - inna zbiorowa forma organizacyjno-prawna adwokatury (art. 23 Prawa o adwokaturze). Zgodnie z ust. 2 art. 23 Prawa o adwokaturze do stosunków powstałych w związku z założeniem i działalnością kancelarii adwokackiej stosuje się przepisy dotyczące Izby Adwokackiej, o ile przepisy prawa nie stanowią inaczej. Dodatkowo ustalono (klauzula 3, art. 23 Prawa o adwokaturze), że prawnicy, którzy założyli kancelarię prawną, zawierają między sobą umowę partnerską w prostej formie pisemnej. Porównanie art. 22 i art. 23 ustawy federalnej „O adwokaturze i adwokaturze” pozwala stwierdzić, że konieczne jest zawarcie dwóch umów: umowy założycielskiej w celu określenia trybu i podstawowych warunków wspólnego działania prawników w celu utworzenia kancelarii i spółki osobowej porozumienie o ustaleniu wzajemnych praw i obowiązków prawników we wspólnej realizacji działań adwokackich. Postanowienia umowy spółki muszą być zgodne ze statutem i statutem spółki. Umowa partnerska musi być zawarta na czas określony.

Zgodnie z ust. 7 art. 23 Prawa o adwokaturze od chwili rozwiązania umowy spółki jej uczestnicy ponoszą solidarną odpowiedzialność za niewykonane ogólne zobowiązania w stosunku do zleceniodawców i osób trzecich.

Porady prawne tworzy Izba Adwokacka podmiotu Federacji Rosyjskiej, na terytorium którego będzie prowadzić działalność, na wniosek organu państwowego tego podmiotu Federacji. Decyzję o utworzeniu kancelarii prawnej podejmuje Rada Izby Adwokackiej jako jej kolegialny organ wykonawczy.

Poradnictwo prawne tworzone jest w celu zapewnienia dostępności pomocy prawnej na całym terytorium podmiotu Federacji Rosyjskiej, w tym pomocy prawnej świadczonej obywatelom nieodpłatnie. W związku z tym kancelarię radcy prawnego tworzy się bezwzględnie, jeżeli na terenie jednego okręgu sądowego łączna liczba prawników we wszystkich izbach adwokackich znajdujących się na terenie tego okręgu sądowego jest mniejsza niż dwóch na sędziego federalnego.

Zgodnie z ust. 2 art. 120 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej, kancelaria prawna odpowiada za swoje zobowiązania środkami, którymi dysponuje, otrzymanymi od założyciela lub z innych źródeł prawnych. W przypadku ich niewystarczalności, izba adwokacka jako właściciel nieruchomości, która ustanowiła tę konsultację, ponosi odpowiedzialność pomocniczą (art. 399 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej).

2. Etyka zawodowa prawnika

Prawnik jako członek niezależnej organizacji musi w każdy możliwy sposób wzmacniać honor i godność korpusu prawniczego, przestrzegać zasad etyki prawniczej nie tylko przy wykonywaniu obowiązków prawniczych, ale także w życiu codziennym, w życiu publicznym , być świadomy swoich zobowiązań prawnych i moralnych w stosunku do konkretnego klienta i społeczeństwa jako całości. Może trzymać się każdej doktryny etycznej, ale dla niego możliwy jest jeden system wartości, jeden wybór standardów postępowania. Przede wszystkim działalność prawnika polega na świadczeniu wykwalifikowanej pomocy prawnej obywatelom i osobom prawnym.

W krajach Wspólnoty Europejskiej istnieje „Wspólny Kodeks Postępowania Prawników Wspólnoty Europejskiej”. Na konferencji, która odbyła się we wrześniu 1990 r. w Nowym Jorku, International Bar Association przyjęło dokument prawny Standards for the Independence of the Legal Profession of the International Bar Association.

W Rosji jest też regulacje regulacyjne dotyczące podstawowych standardów etycznych w praktyce prawniczej. W szczególności pierwszy Ogólnorosyjski Kongres Prawników w dniu 31 stycznia 2003 r. przyjął Kodeks etyki zawodowej prawników. Dokument ten ustanawia obowiązujące zasady postępowania każdego prawnika w praktyce prawniczej, oparte na kryteriach moralnych i tradycjach zawodu prawniczego, a także na międzynarodowych standardach i zasadach wykonywania zawodu prawnika.

Zachowanie prawnika jako zespół aktów postępowania zawodowego, które mają znaczenie moralne, gdyż mogą podlegać moralnej ocenie, podlega podstawom prawno-moralnym, które określają istotę zawodu prawnika. O potrzebie wyartykułowania zasad, które składają się na istotę etyki prawniczej, decyduje sama natura, jej cel i realny wpływ na społeczeństwo.

W swojej książce „Etyka rzecznika” M. Yu Barshchevsky wyróżnia trzy podstawowe zasady zawodu prawnika: uczciwość, kompetencje i uczciwość. Przejawiają się one w różnych aspektach rzecznictwa: podczas doradzania klientom, w sądzie, innych wystąpieniach publicznych, w relacjach z kolegami, z administracją sądową, w sytuacji konfliktu interesów.

Uczciwość w rzecznictwie obejmuje:

1) subiektywnie uczciwy stosunek do wyrażania indywidualnych ocen, osobistych opinii, własnego stanowiska prawnika;

2) uczciwe zachowanie prawnika w relacjach z innymi ludźmi;

3) zwalczanie nieuczciwości, oszustwa, innych przestępstw przy świadczeniu pomocy prawnej klientowi;

4) prawo adwokata do wyboru swojego zachowania i pozycji w stosunkach z klientem i sądem, zgodne z jego statusem adwokata.

Kompetencje i sumienność prawnika w wykonywaniu obowiązków zawodowych są istotnymi składnikami, które składają się na wysoką jakość i profesjonalizm świadczonej mu pomocy. Aby osiągnąć odpowiedni poziom profesjonalizmu w wykonywaniu swoich obowiązków, prawnik musi:

1) uważnie monitorować rozwój ustawodawstwa we wszystkich dziedzinach prawa, z jakimi styka się w swojej działalności, być świadomym praktyki organów ścigania, utrzymywać i podnosić swoje kwalifikacje;

2) potrafić poprawnie ocenić poziom swoich kompetencji, złożoność i specyfikę zadania, umieć poprawnie i terminowo rozwiązywać problemy związane z realizacją zlecenia klienta;

3) w przypadku niewystarczających kwalifikacji własnych, na wniosek klienta o prowadzenie sprawy, musi on albo odmówić cesji, albo uzyskać zgodę klienta na zasięgnięcie opinii innego prawnika właściwego w tym zakresie lub na współpracę z nim;

4) w przypadku odmowy wykonania zlecenia klienta z powodu jego niewystarczających kompetencji, prawnik musi zarekomendować innego specjalistę, a pomoc taka musi być udzielona na podstawie wewnętrznego wyroku skazującego.

Zasada dobrej wiary oznacza, że ​​prawnik wykonując swoje obowiązki zawodowe musi działać z największym zaangażowaniem własnych sił i umiejętności, dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić, że zapewnić wykwalifikowaną pomoc klientowi w możliwie najkrótszym czasie i przy maksymalnym uwzględnieniu jego interesów, a mianowicie:

1) odpowiadać z rozsądną szybkością na wszelką korespondencję zawodową, a także terminowo w wykonywaniu wszelkich innych obowiązków zawodowych;

2) poinformować klienta o uzasadnionym opóźnieniu w świadczeniu pomocy prawnej lub o innych okolicznościach uniemożliwiających mu należytą ochronę jego interesów;

3) niedopuszczalne są fakty niestawiennictwa adwokata w sądzie bez uzasadnionego powodu oraz systematyczne opóźnienia w rozprawach sądowych.

WYKŁAD nr 5. Udział obrońcy w sprawie karnej na etapie śledztwa wstępnego

1. Strategia i taktyka pracy prawnika na etapie postępowania przygotowawczego w sprawie karnej

Głównym celem działalności prawnika jest respektowanie praw klienta. Kierunkami przyczyniającymi się do jego osiągnięcia są:

1) wyłączenie nieuzasadnionego ścigania;

2) złagodzenie i adekwatność kary w przypadku jej nieuchronności.

Dla najbardziej efektywnej realizacji funkcji ochronnych Prawnik wykonuje swoje czynności w określonych formach:

1) udzielanie porad klientowi;

2) opracowanie kierunku ochrony;

3) udział w czynnościach dochodzeniowych;

4) współdziałanie z organami ścigania prowadzącymi dochodzenie w celu jak najlepszego poszanowania praw i interesów klienta;

5) nawiązanie kontaktu z przedstawicielem pokrzywdzonego, wypracowanie ewentualnych przypadków kompromisu (regulacja pokojowa);

6) odwołania od czynności funkcjonariuszy organów ścigania;

7) prowadzenie śledztwa adwokackiego w celu ustalenia informacji nieznanych śledztwu i przyczyniających się do ustalenia prawdy obiektywnej;

8) analizę dowodów pod kątem dopuszczalności, trafności, wiarygodności, wystarczalności;

9) udział w procesie dowodowym podczas rozpatrywania sprawy w sądzie;

10) tworzenie mowy ochronnej;

11) odwołać się od orzeczeń sądowych, jeżeli istnieją podstawy przewidziane prawem;

12) udział obrońcy w wyższych instancjach sądowych.

Zgodnie z częścią 3 art. 86 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej prawnik jest przedmiot dowodu. Ma prawo gromadzić dowody poprzez: zdobywanie przedmiotów i innych informacji; przesłuchiwanie osób za ich zgodą; żądanie certyfikatów, charakterystyk, różnych dokumentów od władz państwowych, samorządowych itp.

Dowód prowadzony przez adwokata w sprawach karnych ma charakter jednostronny – ma na celu ochronę praw i interesów podejrzanego, oskarżonego, oskarżonego. Okoliczność ta odgrywa decydującą rolę w ustaleniu okoliczności, które musi ustalić w konkretnej sprawie karnej. Obrońca-prawnik kieruje swoje wysiłki na udowodnienie okoliczności dotyczących niewinności klienta w popełnieniu przestępstwa, cech jego osobowości, zniesienia przestępstwa i karalności czynu, złagodzenia kary, a także takie, które mogą pociągać za sobą zwolnienie od odpowiedzialności karnej i kary (klauzule 2, 3, 5 -7 cz. 1 art. 73 kpk).

W oparciu o wypracowaną w sprawie karnej i uzgodnioną z klientem taktykę obrony, adwokat ustala zakres, kolejność i etap przedstawiania zebranych dowodów w interesie obrony podejrzanego, oskarżonego, oskarżonego.

Charakterystyczne są także cechy taktyki obronnej w postępowaniu sądowym, wyrażające się przede wszystkim w pracy adwokata z dowodami: wszystkie zebrane przez niego informacje muszą być przedstawione sądowi, włączone do procesu badawczego, badanego w toku dochodzenia sądowego. W ten sposób obrońca-prawnik odpiera oskarżenie w całości, jego poszczególne części lub epizody, potwierdza swoje stanowisko na podstawie przedstawionych sądowi dowodów.

Jednym ze sposobów, w jaki prawnik może zeznawać w postępowaniu przedprocesowym, jest udział w postępowaniu działania dochodzeniowe. Tutaj celem adwokata jest wskazanie okoliczności i dowodów, które mają wpływ na rozstrzygnięcie kwestii winy oskarżonego, kwalifikacji popełnionego przez niego czynu, rodzaju i wysokości odpowiedzialności lub zwolnienia z niej.

W odniesieniu do etapu zapoznawania prawnika z materiałami zakończonego dochodzenia wstępnego, praktyka i teoria wypracowały szereg zaleceń metodycznych, których realizacja jest z góry przesądzona z chwilą wejścia prawnika do sprawy. Jeżeli obrońca uczestniczy w sprawie od momentu zatrzymania podejrzanego lub postawienia mu zarzutów jako oskarżonego, wówczas obrońca nie musi zaczynać zapoznawania się z materiałami sprawy od studiowania decyzji o sprowadzeniu w charakterze oskarżonego. Przede wszystkim należy rozpocząć zapoznawanie się z materiałami związanymi z ściganiem osoby bronionej przez adwokata, dokładnie i dokładnie przestudiować decyzję o wniesieniu jej jako oskarżonego. Umożliwi to określenie objętości materiałów przypadku iw jakim zakresie należy je zbadać.

Wnioski obrońcy, składane po zapoznaniu się z materiałami zakończonego postępowania przygotowawczego, mogą mieć na celu zebranie materiału dowodowego istotnego dla obrony oskarżonego, sprawdzenie wersji obalających zarzut postawiony oskarżonemu, zmianę kwalifikacji oskarżonego. działania na łagodniejszy, wyłączając pewne epizody lub części z zarzutu, umorzyć sprawę karną i postępowanie karne (klauzule 1-3 części 1 artykułu 24; część 3 artykułu 24 Kodeksu postępowania karnego).

2. Zasady przyjęcia obrony i dopuszczenia obrońcy do udziału w sprawie”

W postępowaniu karnym adwokat uczestniczy z jednej strony jako obrońca osoby podejrzanej, oskarżonej, oskarżonej i skazanej (część 1, 2 art. 49 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej), z drugiej strony, adwokat ma również prawo do uczestniczenia w postępowaniu karnym jako pełnomocnik pokrzywdzonego, powoda cywilnego, oskarżonego cywilnego i oskarżyciela prywatnego (art. 43, 45, 55 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej).

Cel udziału prawnika w postępowaniu karnym - wdrożenie obrony, zastępstwo procesowe w sprawach karnych i wsparcie oskarżyciela prywatnego w imieniu pokrzywdzonego w sprawach z oskarżenia prywatnego (część 1, 2 art. 20 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej), a także zapewnienie wykwalifikowanych prawników pomoc dla klienta i zleceniodawcy. W tym celu prawnik jest zobowiązany do wykorzystania całego arsenału środków przewidzianych prawem, a także innych środków i środków, które nie są sprzeczne z prawem.

Dopuszczenie obrońcy do postępowania karnego reguluje część 2 art. 48 Konstytucji Federacji Rosyjskiej i część 3 art. 49 Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z przepisami konstytucyjnymi, każdy zatrzymany zatrzymany, oskarżony o popełnienie przestępstwa, ma prawo do skorzystania z pomocy odpowiednio adwokata (obrońcy) od momentu zatrzymania, zatrzymania lub postawienia zarzutu.

Podstawą udziału prawnika w postępowaniu karnym w charakterze obrońcy lub pełnomocnika jest umowa pomiędzy prawnikiem a klientem o świadczenie pomocy prawnej, zawarta w umowie agencyjnej, która jest sporządzona w prostej formie pisemnej (klauzule 1, 2, art. 25 ustawy o adwokaturze). Ponadto ustawa przewiduje obowiązek udziału prawnika w sprawie karnej w charakterze obrońcy poprzez powołanie organów śledczych, organów śledztwa wstępnego, prokuratora i sądu, które są zobowiązane zapewnić jego udział w postępowaniu wniosek podejrzanego, oskarżonego, oskarżonego (klauzula 10, art. 25 ustawy o adwokaturze, część 2, art. 50 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej).

Prawnik może uczestniczyć w sprawie karnej w charakterze obrońcy po przedstawieniu zaświadczenia prawnika i nakazu (część 4, art. 49 kpk Federacji Rosyjskiej). Jeden i ten sam adwokat nie może bronić dwóch podejrzanych, oskarżonych lub oskarżonych, jeżeli interes jednego z nich jest sprzeczny z interesem drugiego. Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej kategorycznie zabrania prawnikowi odmowy podjęcia obrony podejrzanego, oskarżonego, oskarżonego (część 7 artykułu 49) z jakiegokolwiek powodu, motywu lub względów.

Moment, w którym prawnik może uczestniczyć w sprawie karnej, nie jest tym samym, w którym przejmuje obronę. Moment ten nie jest wprost określony przez prawo, ale nie ulega wątpliwości, że poprzedza dopuszczenie prawnika do udziału w sprawie. Gdyby prawnik przyjął obronę wskazanych uczestników postępowania karnego, nie zostałby dopuszczony do udziału w sprawie karnej.

W przypadku przyjęcia nakazu prawnik sporządza nakaz, który przedkłada śledczemu prowadzącemu śledztwo. Dopuszczenie do udziału w sprawie następuje na podstawie pozwu, w którym wskazuje się wszystkie szczegóły nakazu, a także wniosku o odpowiednie zawiadomienie administracji miejsca tymczasowego zatrzymania jego klienta oraz zapewnienie widzeń z nim.

Aspekty proceduralne i prawne zaproszenia, powołania, zastąpienia, a także zrzeczenia się ochrony reguluje art. 50, 52 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z ich instrukcjami obrońcę zapraszają podejrzany, oskarżony, oskarżeni, aw ich imieniu także inne osoby. Nowa ustawa o postępowaniu karnym daje podejrzanemu, oskarżonemu, oskarżonemu prawo do zaproszenia kilku obrońców (część 1 art. 50 kpk Federacji Rosyjskiej).

Na wniosek podejrzanego oskarżony, oskarżony, oficer śledczy, śledczy, prokurator i sąd zapewniają udział obrońcy w sprawie. Wyznaczenie przez nich obrońcy do udziału w sprawie karnej jest dla niego obowiązkowe, a koszty opłacenia prawnika są rekompensowane kosztem budżetu federalnego (część 5, art. 50 kodeksu postępowania karnego Rosji Federacja).

W kompleksie uprawnień procesowych podejrzanego, oskarżonego, oskarżonego znajduje się również takie, jak prawo do odmowy pomocy obrońcy w każdej chwili w sprawie karnej (część 1, art. 52 kpk). Federacja Rosyjska). Czynności procesowe dokonywane bez udziału obrońcy, po dopuszczeniu obrońcy do sprawy, nie podlegają powtórzeniu.

Prawo przewiduje okoliczności wyłączające udział w sprawie karnej adwokata-obrońcy i adwokata-przedstawiciela (klauzule 1-3 części 1 artykułu 72 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej). Wystąpienie co najmniej jednej z okoliczności wymienionych w tym artykule daje prawo każdemu z uczestników postępowania karnego ustanowionego ustawą do zakwestionowania adwokata.

Demokracja, humanizm i sprawiedliwość współczesnego rosyjskiego procesu karnego przejawia się w tym, że prawo procesowe karne ustanawia obowiązkowy udział prawnika w postępowaniu karnym (część 1 art. 51 kpk Federacji Rosyjskiej).

WYKŁAD nr 6. Udział obrońcy w sądzie pierwszej instancji w sprawie karnej

1. Czynności obrońcy w sądzie pierwszej instancji w sprawie karnej

Rozpatrzenie sprawy karnej w sądzie pierwszej instancji składa się z kilku części: śledztwo przygotowawcze, śledztwo sądowe, obrady stron, ostatnie słowo pozwanego, postanowienie i wydanie wyroku. Wymienione części określają z góry cechy czynności procesowej prawnika na każdym z wymienionych etapów procesu.

W trakcie śledztwa sądowego, zbudowanego na zasadach konkurencji i równości stron, prawnik ma realną możliwość aktywnego udziału w badaniu okoliczności i dowodów uzasadniających lub łagodzących odpowiedzialność jego klienta: zeznania świadków, opinie biegłych , dowody rzeczowe, dokumenty.

Przygotowanie prawnika na rozprawę wiąże się z jego udziałem w procesie dowodowym w sprawie karnej. Obrońca na etapie rozpatrywania sprawy w sądzie pierwszej instancji ma prawo do zbierania informacji, zwracania się do sądu poprzez złożenie odpowiednich wniosków o przesłuchanie świadków, wniosek o dodatkowe dowody itp. Zgodnie z art. 274 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej najpierw badany jest materiał dowodowy z oskarżenia, a następnie obrona.

W pierwszej części procesu obrońca, uczestnicząc w badaniu dowodów z oskarżenia, sprawdzając ich stosowność, dopuszczalność i wiarygodność, musi uzasadnić swoje stanowisko, jeżeli uzna, że ​​przedstawione dowody są niedopuszczalne. Obrona przedstawia następnie swoje dowody.

Podczas procesu pozycja obrońcy musi być aktywna. Musi uczestniczyć w badaniu dowodów. Szczególnie ważne jest zapewnienie niezwłocznego zbadania materiału dowodowego w postępowaniu sądowym (art. 240 kpk Federacji Rosyjskiej). Bezpośredniość pociąga za sobą obowiązek sądu osobistego dostrzeżenia, rozpatrzenia i zbadania dowodów dostępnych w sprawie i przedłożonych sądowi, na podstawie których zostanie stwierdzona obecność lub brak okoliczności, które należy udowodnić w sprawie karnej. Takie podejście ustawodawcy pozwala wykluczyć zniekształcenia i przejawy subiektywizmu.

Na etapie postępowania sądowego obrońca musi zwrócić się o przesłuchanie pokrzywdzonego i świadka w następujących przypadkach:

1) jeżeli w toku postępowania przygotowawczego złożyli zeznania obciążające oskarżonego o popełnienie przestępstwa, jeżeli ich wiarygodność budzi wątpliwości, a obrońca spodziewa się ich obalenia przez przesłuchanie i weryfikację zeznań;

2) jeżeli świadek złożył lub może złożyć zeznania uzasadniające lub łagodzące winę oskarżonego.

Oczywiście prawnik podczas przesłuchania zada pytania na korzyść pozwanego. W związku z tym należy wziąć pod uwagę, że prokuratura może skorzystać z prawa do przesłuchania krzyżowego, to znaczy, że pożądane jest zapobieganie pytaniom niekorzystnym dla obrony, tak aby udzielono im najbardziej korzystnych i najmniej wrażliwych odpowiedzi.

Procedura przesłuchania świadka ustanowiona przez Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej daje obronie najwięcej możliwości wyjaśnienia okoliczności, które przemawiają na korzyść klienta. W tym przypadku na sukces składają się cztery elementy: znajomość prawa, logika myślenia, podejście psychologiczne i oratorstwo.

Podczas przesłuchania prawnik ma następujące cele i zadania:

1) uzyskanie od świadka, zgodnie z wymogami Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej, pełnych, prawdziwych, obiektywnych dowodów;

2) wyjaśnienie przyczyn sprzeczności w zeznaniach tego samego świadka podczas przesłuchań prowadzonych na różnych etapach śledztwa;

3) ujawnienie niezgodności zeznań świadka z materiałami sprawy karnej, a także zeznań oskarżonego, pokrzywdzonego i innych uczestników procesu;

4) uzyskanie od świadka zeznań uzasadniających klienta, łagodzących jego odpowiedzialność;

5) dobór materiałów do mowy obronnej.

Podczas przesłuchania konieczne jest ustalenie: kontakt psychologiczny. Adwokat nie ma prawa zachęcać strony do zmylenia sądu lub składania fałszywych wyjaśnień. Zatem przygotowanie przedprocesowe oskarżonego i świadka obrony można sprowadzić do porady, jak udzielić odpowiedzi, nie naruszając taktyki obrony, ale w granicach prawa.

Podczas przesłuchiwania świadków ze strony obrony prawnik powinien również aktywnie uczestniczyć w dowodzie. Orzekając wyrok sąd ocenia materiał dowodowy zgodnie ze swoim wewnętrznym przekonaniem, które zależy od określonych okoliczności. Tak więc niespójność, zamieszanie, fałszywość zeznań świadka może w lepszy sposób wpłynąć na skazanie sędziego dla obrony. Tak więc, przy właściwej taktyce i uważności adwokata, można nie ufać świadkowi. W takim przypadku obrońca musi powtórzyć to, co świadek powiedział już podczas procesu, a następnie zwrócić się do jego zeznań na etapie postępowania przygotowawczego. Ujawnione sprzeczności ostatecznie posłużą obronie. Jednak samych sprzeczności nie należy ogłaszać od razu, lepiej się do nich odwołać w debacie.

2. Treść przemówienia obronnego

Po zakończeniu śledztwa sąd przystępuje do wysłuchania narad sądowych, których treść i tryb określa art. 292 Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej. Obecne prawodawstwo dotyczące treści debaty wskazuje jedynie, że nie powinny one być obecne (cz. 4 art. 292 kpk Federacji Rosyjskiej).

Зprzemówienie adwokata składa się z dwóch pojęć: ogólnie przyjętego pojęcia „mowy” i prawnego pojęcia „ochrony”.

Według Słownika wyjaśniającego języka rosyjskiego S. I. Ozhegov mowa to umiejętność mówienia; rozmowa, rozmowa; przemówienie publiczne. Z kolei obroną, według tego samego słownika, jest strona broniąca się w procesie.

Wystąpienie sądowe adwokata w procesie karnym jest więc publicznym wystąpieniem obrońcy oskarżonego (być może także przedstawiciela pokrzywdzonego, powoda cywilnego, pozwanego cywilnym), wygłoszonym w sądzie i skierowanym do sądu w celu psychologicznego i prawnie wpływać na nie, przedstawiając wnioski obrońcy na korzyść obywatela, którego chroni.

O treści wystąpienia adwokata decyduje stanowisko w sprawie. Zgodnie z ustaloną praktyką Istnieją trzy główne pozycje obronne, które określają głośność i strukturę mowy w konkretnym przypadku:

1) stanowisko w sprawie złagodzenia kary. Jego zastosowanie jest możliwe, gdy obrońca i jego klient nie mają podstaw do kwestionowania dowodów oskarżenia i kwalifikacji przestępstwa. Główne miejsce w mowie obronnej zajmuje charakterystyka osobowości oskarżonego oraz okoliczności łagodzących od odpowiedzialności, a także przyczyn i warunków, które przyczyniły się do popełnienia przestępstwa. W takiej sytuacji adwokat musi zakwestionować okoliczności obciążające, zakwestionować konieczność zastosowania dodatkowego ukarania oskarżonego, a także zakwestionować niektóre postanowienia zarzutu. W końcowej części prawnik musi jasno sformułować skierowany do sądu wniosek o wymierzenie określonego rodzaju kary;

2) stanowisko w sprawie zmiany kwalifikacji przestępstwa. Z takim stanowiskiem mamy do czynienia wówczas, gdy oskarżony przyznaje się do popełnienia przestępstwa, ale obrona nie zgadza się z tą kwalifikacją. Tutaj uwaga prawnika skupiona jest na analizie materiału dowodowego pod kątem kwalifikacji. Na zakończenie przemówienia obrońca musi przystąpić do scharakteryzowania osobowości oskarżonego, skupić uwagę sądu na okolicznościach łagodzących odpowiedzialność itp.;

3) stanowisko w sprawie uniewinnienia oskarżonego. Jej prawnik wyraża na to zgodę, jeśli przestępstwo nie zostało ustalone lub nie ma w nim znamion przestępstwa, a udział oskarżonego w popełnieniu przestępstwa nie został udowodniony.

We wszystkich przypadkach prawnik ma obowiązek zwrócić się do sądu o uniewinnienie oskarżonego, jeżeli zaprzecza samemu zdarzeniu lub jego udziałowi w popełnieniu przestępstwa. Obrońca musi podążać za stanowiskiem oskarżonego.

Cel wystąpienia obronnego adwokata podwójnie. Z jednej strony trzeba uzasadnić swoje stanowisko w sprawie, z drugiej przekonać sąd, że masz rację. Wystąpienie w debacie powinno być wcześniej zaplanowane i skomponowane. Głównymi cechami udanego przemówienia są jego zwięzłość i bogactwo.

Mowa obronna składa się z części wprowadzającej (opisowej), analizy i oceny dowodów i danych dotyczących osobowości oskarżonego, analizy przyczyn, które przyczyniły się do popełnienia przestępstwa, a także konkluzji.

Analiza i ocena dowodów odbywa się według określonego schematu:

1) każdy dowód jest analizowany oddzielnie, a następnie – łącznie ze wszystkimi pozostałymi;

2) analiza i ocena zeznań świadków zależy od tego, po czyjej stronie się wypowiadał. Tutaj trzeba przekonać sąd, czy warto zaufać jednemu lub drugiemu zeznaniom świadków;

3) w stosunku do zeznań pokrzywdzonego należy wykazać takt i powściągliwość;

4) przy ocenie ekspertyzy warto zwrócić uwagę na osobowość biegłego, przedstawione mu dane, uzasadnienie techniczno-prawne wyciągniętych wniosków.

Podsumowując, należy podkreślić kluczowe punkty pozycji obronnej. Jednocześnie słabości oskarżenia nie da się wprost podkreślić.

Mowa ochronna ma pewne cechy w produkcji sprawy karnej z udziałem przysięgłych. W takim przypadku rolę sędziów pełnią obywatele, którzy nie są zawodowymi prawnikami. Dlatego prawnik przy charakterystyce osobowości oskarżonego powinien skupić się na emocjonalnej stronie swojego wystąpienia. Podczas prezentacji dowodów wskazane będzie korzystanie z pomocy wizualnych, diagramów, zdjęć itp. Pomoże im to odtworzyć obraz tego, co się wydarzyło.

Podczas przemawiania prawnik musi patrzeć na ławę przysięgłych, nie tracąc kontaktu wzrokowego. Konieczna jest jednak kontrola mimiki i gestów, aby nie dopuścić do ich nieumiarkowania. Mowa powinna być zdecydowana, pewna siebie, posługująca się analogiami i żywymi przykładami.

WYKŁAD nr 7. Udział obrońcy na etapach postępowania odwoławczego, kasacyjnego i nadzorczego w sprawie karnej

1. Czynności obrońcy w sądach apelacyjnych, kasacyjnych i nadzorczych w sprawie karnej”

Od orzeczeń sądu, które nie weszły w życie, prawnikowi przysługuje prawo do odwołania w kasacji lub odwołanie (część 3, 4 art. 354 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej). Aby skorzystać z prawa do kasacji (apelacji) od wyroku, adwokat nie potrzebuje specjalnego zezwolenia, ponieważ prawo to przyznaje mu z mocy prawa jako samodzielny podmiot obrony w postępowaniu karnym.

Przede wszystkim prawnik musi uważnie przeczytać werdykt, aby upewnić się, że spełnia on wymogi legalności, ważności i uczciwości. Konieczna jest weryfikacja istnienia lub braku sprzeczności między częściami aktu sprawiedliwości, a zwłaszcza między jego częścią opisowo-motywacyjną i rozstrzygającą. Prawnik otrzymuje również informacje do analizy dzięki wnikliwemu przestudiowaniu protokołu z posiedzenia sądu, którego formę i treść reguluje art. 259 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej.

Następnie prawnik podejmuje decyzję w sprawie zaskarżenia wyroku kasacyjnego w całości lub w części i uzgadnia swoją decyzję w tej sprawie z klientem.Skazany może zgodzić się z decyzją adwokata o złożeniu apelacji od wyroku kasacyjnego lub odmówić złożyć skargę. Jeżeli adwokat nie znajdzie podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku, a skazany zażąda złożenia zażalenia, wówczas dla obrońcy wiążąca jest wola klienta.

Przed rozpoczęciem rozprawy prawnik ma prawo wycofać, zmienić lub uzupełnić wniesioną przez siebie skargę kasacyjną (art. 3 części 4, 359 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej). Składa go do sądu, który wydał wyrok, w ciągu 10 dni od daty ogłoszenia (część 1 art. 356 kpk Federacji Rosyjskiej).

Ochrona Twoich interesów w postępowaniu kasacyjnym skazany, jego przedstawiciel ustawowy lub osoba bliska ma prawo powierzyć obrońcy, którego udział w sądzie drugiej instancji nie jest obowiązkowy. Nowy Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej przyznaje stronom, w tym adwokatowi, prawo do złożenia wniosku o bezpośrednie zbadanie dowodów przez sąd kasacyjny (część 4 art. 377 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej) .

Ustawa przyznała skazanemu i jego obrońcy prawo do złożenia wniosku o kontrolę nadzorczą orzeczeń sądowych, które weszły w życie (część 1 art. 402 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej). Ich wnioski nazywane są skargami nadzorczymi, których forma i treść muszą odpowiadać wymogom określonym przez prawo (art. 375, 404 kpk). Skargi nadzorcze na orzeczenia sądowe, które weszły w życie, prawnik kieruje do organów sądowych zgodnie z instancją określoną w art. 403 Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej.

Rozumiejąc treść skargi nadzorczej wzywa się obrońcę do dążenia do pełnego wyrażenia swojego stosunku do wyroku, rozstrzygnięcia, rozstrzygnięcia w zakresie ich legalności, zasadności i rzetelności. Nie powinna ograniczać się do uzasadnienia pojedynczego naruszenia procedury karnej lub nieprawidłowego zastosowania prawa materialnego. Adwokat dokonuje analizy wszystkich stwierdzonych przez niego naruszeń, które zostały popełnione w postępowaniu przygotowawczym i sądowym i doprowadziły do ​​wydania niesprawiedliwych decyzji w sprawie karnej.

Jeżeli obrońca nie ujawnił naruszeń lub nie zostały one popełnione w trakcie śledztwa i rozpatrywania sprawy karnej, to wskazana jest mu ocena zaskarżonych orzeczeń sądowych pod kątem rzetelności wniosków i rozstrzygnięć co do rodzaju i kwoty orzeczonej kary, rodzaju zakładu pracy poprawczej lub wychowawczej, w której skazany ma odbyć karę, zaspokojonego roszczenia cywilnego, podstaw do uniewinnienia itp. W rzeczywistości wiele wyroków i orzeczeń instancji kasacyjnych nie odzwierciedla stawianych im wymagań sprawiedliwości, a brak tych cech w orzeczeniach sądowych daje prawnikowi prawo do poruszenia kwestii ich zmiany w nadzorze nad zleceniem.

Po uznaniu skargi nadzorczej adwokata za zasadną, sędzia postanawia wszcząć postępowanie nadzorcze i przekazać skargę nadzorczą do sądu nadzorczego wraz ze sprawą karną, jeżeli była o to wnioskowana (klauzula 2, cz. 3, art. 406 kpk). Federacji Rosyjskiej). Odwołanie nadzorcze adwokata jest rozpatrywane przez sąd nadzorczy na posiedzeniu sądowym, w którym uczestniczą skazani, uniewinnieni, ich obrońcy, jeżeli złożyli wniosek w tej sprawie (część 2 art. 407 Kodeksu postępowania karnego Federacja Rosyjska). Na posiedzeniu sądu instancji nadzorczej obrońca ma prawo składać ustne wyjaśnienia, uzasadniając w nich przesłanki uchylenia lub zmiany orzeczeń sądowych, które weszły w życie.

W skargach kasacyjnych i nadzorczych, a także w wystąpieniu w instancji kasacyjnej i nadzorczej stanowisko adwokata, jego żądania muszą być jasne i precyzyjne: unieważnienie lub zmiana, wyrok, orzeczenie, postanowienie. Alternatywne wymagania są niedopuszczalne w skargach kasacyjnych i nadzorczych, a także w wystąpieniach prawnika przed sądami kasacyjnymi i instancjami nadzorczymi.

2. Udział obrońcy na etapie wykonywania kary”

Konstytucja Federacji Rosyjskiej gwarantuje każdemu prawo do uzyskania wykwalifikowanej pomocy prawnej, stanowiąc, że zatrzymany, zatrzymany, oskarżony o popełnienie przestępstwa, ma prawo korzystać z pomocy adwokata (obrońcy) od momentu zatrzymania, zatrzymania lub opłata (art. 48). Zgodnie z ust. 8 art. 12 Kodeksu karnego wykonawczego Federacji Rosyjskiej (PEC RF), w celu uzyskania pomocy prawnej skazani mogą korzystać z usług prawników, a także innych osób uprawnionych do udzielenia takiej pomocy.

Pomoc prawna na etapie wykonywania kary może być świadczona m.in. w następujących kwestiach: odbywanie kary karnej, jej tryb i warunki, stosowanie bodźców i kar; dalsze wykonanie wyroku oraz możliwość zwolnienia warunkowego, ułaskawienia lub amnestii itp.

Pomoc prawna skazanym, co do zasady, świadczona jest przez prawników, ale mogą jej udzielać również inne osoby uprawnione do takiej pomocy: przedstawiciele związku zawodowego (związku zawodowego) lub innej organizacji publicznej, w której skazany był członkiem, krewni, przedstawiciele prawni, opiekunowie skazanego.

Zgodnie z art. 15 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej skazani mogą wysyłać propozycje, oświadczenia, petycje i skargi, wyrażona w formie ustnej i pisemnej, w administrowaniu instytucjami i organami wykonującymi kary.

Wnioski, oświadczenia i skargi skazanych na areszt, zatrzymanie w wojskowej jednostce dyscyplinarnej, pozbawienie wolności, karę śmierci, kierowane do organów wymienionych w części 4 art. 12 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej przesyłane są przez administrację instytucji i organów wykonujących kary. Skazani na inne rodzaje kar sami wysyłają wnioski, wnioski i skargi. Takie oświadczenia kierowane do organów sprawujących kontrolę i nadzór nad działalnością instytucji i organów wykonujących kary nie podlegają cenzurze i nie później niż jeden dzień (z wyjątkiem weekendów i świąt) wysyłane są zgodnie z ich przynależnością.

Organy i urzędnicy, do których kierowane są wnioski, wnioski i skargi skazanych, muszą je rozpatrzyć w terminach określonych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej i zawiadomić skazanych o podjętych decyzjach.

Zgodnie z ust.„w” art. 89 Konstytucji Federacji Rosyjskiej prawo łaski przysługuje Prezydentowi Federacji Rosyjskiej, który ma prawo wydawania odpowiednich dekretów.

Ułaskawienie to złagodzenie kary skazanego. Po raz pierwszy w historii rosyjskiego ustawodawstwa Kodeks karny Federacji Rosyjskiej (art. 85) reguluje rodzaje łagodzenia losu skazanegoktóre są możliwe poprzez akt przebaczenia. Chodzi o zwolnienie z dalszego odbywania kary, skrócenie wymiaru kary wymierzonej skazonemu, zastąpienie kary orzeczonej wyrokiem sądu łagodniejszym oraz wymazanie karalności. Jednym z rodzajów zastąpienia wymierzonej kary łagodniejszą jest zastąpienie kary śmierci karą pozbawienia wolności.

Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej ustanawia ogólną zasadę: sprawy związane z wykonaniem kary rozpatruje sąd na wniosek instytucji lub organu wykonującego karę. Jednocześnie w niektórych przypadkach inicjatywę może przejąć sam skazany.

Wniosek skazanego nie jest kierowany bezpośrednio do sądu, lecz przekazywany do administracji instytucji lub organu wykonującego karę, który przed złożeniem wniosku do sądu musi wykonać określone prace przygotowawcze.

Skazany uczestniczący w rozprawie sądowej oraz obrońca mają prawo zapoznać się z przedłożonymi sądowi materiałami, brać udział w ich rozpatrywaniu, wnosić wnioski i sprzeciwy, składać wyjaśnienia, składać dokumenty, czyli korzystają z pełni praw uczestnikiem procesu.

Na posiedzeniu sądu jako pierwszy zabiera głos przedstawiciel instytucji lub organu, który złożył wniosek, który przedstawia istotę sprawy, odwołuje się do przedłożonych dokumentów oraz podaje opis skazanego. Po tym następuje zapoznanie się z przedłożonymi materiałami, wysłuchanie wyjaśnień osób, które stawiły się na rozprawie, opinii prokuratora, który ma prawo wziąć udział w rozprawie. Kwestię rozpatruje sam sędzia, po czym sędzia podejmuje decyzję.

Od orzeczenia przysługuje apelacja na zasadach ogólnych. Prawo do odwołania się od decyzji sędziego przysługuje: osoba skazana, który złożył wniosek, jego obrońca, który może wnieść skargę kasacyjną, lub prokurator, który jest uprawniony do przesłania przedstawienia kasacyjnego. Termin do złożenia skargi lub złożenia skargi na orzeczenie sądu określa art. 356 Kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej i wynosi Dni 10 od dnia wydania dekretu. Jeżeli skazany zamierzający odwołać się od orzeczenia przebywa w areszcie, termin ten liczy się od momentu doręczenia mu odpisu orzeczenia.

WYKŁAD nr 8. Udział prawnika w przedsądowych etapach rozwiązywania sporów cywilnych

1. Prawnik w postępowaniu cywilnym

Działalność prawnika-przedstawiciela w rosyjskim postępowaniu cywilnym charakteryzuje się wieloma cechami ze względu na organizacyjny, prawny i procesowy status prawny prawnika.

W sumie cechy te wyrażają się w fakcie, że pełnomocnik:

1) wykonuje czynności z zakresu postępowania cywilnego jako zawodowy prawnik posiadający wystarczającą wiedzę i doświadczenie;

2) jasno zna swoją rolę pełnomocnika w postępowaniu cywilnym w ogóle, a w konkretnej sprawie cywilnej w szczególności;

3) dysponuje szerokim arsenałem środków, środków i metod przewidzianych prawem do wykonywania swoich zadań zawodowych i obowiązków zawodowych;

4) jest dobrze poinformowany o rodzajach i zakresie swojej odpowiedzialności za jakość, terminowość i sprawność czynności procesowych w imieniu strony, osób trzecich w postępowaniu cywilnym.

Zgodnie z nowymi przepisami prawa procesowego prawa i obowiązki przedstawiciela zostały rozszerzone zgodnie z pełnionymi rolami publicznoprawnymi. Trend ten można prześledzić zarówno w ustawie o adwokaturze, jak iw nowym kodeksie postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Uprawnienia prawnika uczestniczącego jako pełnomocnik mocodawcy w postępowaniu cywilnym reguluje ustawodawstwo procesowe. Jednocześnie ustawa zwróciła również uwagę na uregulowanie praw i obowiązków prawnika, czyli najważniejsze elementy jego statusu prawnego.

W szczególności ustawa o adwokaturze zapewniła prawnikowi całość szereg bardzo ważnych praw proceduralnych:

1) zbierać informacje niezbędne do świadczenia pomocy prawnej;

2) przesłuchiwania za ich zgodą osób rzekomo będących w posiadaniu informacji w sprawie, w której adwokat świadczy pomoc prawną;

3) zebrać i złożyć dokumenty, które mogą stanowić dowód w sprawie;

4) na podstawie umowy angażować specjalistów do wyjaśnienia kwestii związanych ze świadczeniem pomocy prawnej;

5) utrwalania informacji, w tym za pomocą środków technicznych, zawartych w materiałach sprawy, w której uczestniczy jako pełnomocnik (klauzula 3, art. 6).

Pełnomocnik-przedstawiciel ma prawo do wykonywania w imieniu reprezentowanego wszystkich czynności procesowych przewidzianych w ust. 1 art. 35 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej. Pełnomocnictwo powinno jednak w szczególności określać takie uprawnienia pełnomocnika, jak prawo pełnomocnika do podpisania pozwu, przedstawienia go sądowi, skierowania sporu do sądu polubownego, wniesienia powództwa wzajemnego, całkowitego lub częściowego zrzeczenia się roszczeń, zmniejszenie ich rozmiarów, uznanie roszczenia, zmiana przedmiotu lub podstawy roszczenia, zawarcie ugody, przeniesienie uprawnień na inną osobę (przeniesienie), zażalenie na postanowienie sądu, przedstawienie tytułu egzekucyjnego do windykacji, otrzymanie zasądzonego majątku lub pieniędzy (art. 54 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej). Pełnomocnik, jak również osoby uczestniczące w sprawie, muszą w dobrej wierze korzystać ze wszystkich przysługujących mu praw procesowych (klauzula 1, art. 35 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Wraz z tym, w odniesieniu do prawnika jako szczególnego podmiotu reprezentacji w rosyjskim postępowaniu cywilnym, prawo ustanawia różne ograniczenia prawne. W szczególności prawnikowi nie przysługuje prawo do: przyjęcia zlecenia od osoby ubiegającej się o pomoc prawną, jeżeli jest to oczywiście niezgodne z prawem; przyjąć zlecenie na świadczenie pomocy prawnej, jeżeli ma interes w sprawie inny niż interes zleceniodawcy. Prawnik nie może przyjąć zlecenia świadczenia pomocy prawnej, jeżeli brał udział w sprawie jako sędzia, arbiter, arbiter, mediator, prokurator, śledczy, przesłuchujący, biegły, specjalista lub jest świadkiem lub pokrzywdzonym w sprawie. Normy etyczne i prawo zabraniają prawnikowi zajmowania stanowiska w sprawie sprzecznej z wolą mocodawcy, a także ujawniania bez zgody mocodawcy informacji przekazanych mu w związku ze świadczeniem pomocy prawnej ( ust. 4 art. 6 Prawa o adwokaturze).

Prawnik musi… uczciwie, rozsądnie i w dobrej wierze bronić praw i uzasadnionych interesów zleceniodawcy wszelkimi środkami nie zabronionymi przez prawo rosyjskie; stale podnoszą swoją wiedzę, podnoszą swoje kwalifikacje, czyli umiejętności zawodowe; ubezpieczenia ryzyka odpowiedzialności zawodowej majątkowej (klauzule 2, 3, art. 7 ustawy o adwokaturze).

Rola i miejsce prawnika-przedstawiciela w postępowaniu cywilnym określone przez Kodeks postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej, a także jego zdolność wpływania na rozwiązanie sporu, pozwalają dostrzec nowy trend: konsekwentną realizację idea profesjonalizmu w rozpatrywaniu i rozstrzyganiu spraw cywilnych. Normatycznie idea ta wyraża się we wzmocnieniu roli sądów, adwokata i prokuratora (art. 1-4, 11, 12, 22-25, 45, 50 kpc Federacji Rosyjskiej). Tendencja ta jest w pełni zgodna z konstytucyjną zasadą prawa do kwalifikowanej pomocy prawnej w całym postępowaniu cywilnym.

2. Strategia i taktyka pracy prawnika na przedsądowych etapach rozwiązywania sporów cywilnych

Jednym z rodzajów pomocy prawnej świadczonej przez prawnika jest: dawać rady и Bibliografia w kwestiach prawnych w formie ustnej i pisemnej (klauzula 2, art. 2 ustawy o adwokaturze). Prawnik musi w krótkim czasie nawiązać kontakt psychologiczny z klientem, zrozumieć istotę jego roszczeń oraz zapewnić wykwalifikowaną pomoc prawną.

Po upewnieniu się, że zlecenie klienta jest zgodne z prawem, prawnik przejmuje sprawę w sądzie. Na tym etapie prawnik wykonuje następujące czynności prawne w celu przygotowania do procesu: rozmawia z mocodawcą, dowiaduje się o jego intencjach i wymaganiach, bada okoliczności sprawy, dokonuje oceny prawnej problemu, wskazuje możliwe drogi dojścia do rozstrzygnięcia sporu prawnego, określa taktykę prowadzenia sprawy w sądzie.

Niezbędnym, a zarazem początkowym elementem procesu świadczenia pomocy prawnej jest przygotowanie pozwu.

Prawo - jest to żądanie skierowane do sądu o wymiar sprawiedliwości, którego treścią jest żądanie osoby zainteresowanej (powoda) do domniemanego naruszającego prawo (pozwanego).

Rozdział 12 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej „Zgłoszenie roszczenia” określa podstawowe wymagania dotyczące formy pozwu, a także przypadki odmowy przyjęcia roszczenia i pozostawienia go bez ruchu.

W innych rodzajach postępowań w sprawach cywilnych oświadczenie, którego formę i treść określa art. 124, 131, 267, 270, 271, 282, 302, 308, 314, 419, 424 Kodeks postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Przygotowanie pełnomocnika do udziału w sprawie w sądzie pierwszej instancji odbywa się na etapie przygotowania sprawy do rozprawy i podporządkowany jest ogólnym zadaniom tego etapu postępowania sądowego: wyjaśniane są okoliczności faktyczne istotne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy; ustalane jest prawo, którego należy przestrzegać, oraz ustalane są stosunki prawne stron; rozwiązano problem innych uczestników procesu; niezbędne dowody przedstawiają osoby biorące udział w sprawie (art. 148 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Działalność prawnika zależy od tego, którą stronę reprezentuje w procesie.

Pełnomocnik powoda jest obowiązany przekazać pozwanemu kopie dowodów uzasadniających podstawy faktyczne roszczenia; wystąpić do sędziego z pozwami o żądanie dowodów, których nie może uzyskać samodzielnie bez pomocy sądu.

Pełnomocnik pozwanego wyjaśnia roszczenia powoda oraz faktyczne podstawy tych roszczeń; przedstawia powodowi lub jego przedstawicielowi oraz sądowi na piśmie zastrzeżenia dotyczące roszczeń; przekazuje powodowi lub jego pełnomocnikowi oraz sądowi dowody uzasadniające zastrzeżenia do roszczenia; składa do sędziego wnioski o odzyskanie dowodów, których nie może uzyskać samodzielnie bez pomocy sądu (art. 149 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

W centrum całej tej działalności prawnika przedstawicielskiego znajduje się art. 56 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej, który stanowi, że strona musi udowodnić okoliczności, do których się odnosi.

W tym samym okresie pełnomocnik zbiera informacje, żąda zaświadczeń, cech i innych dokumentów od organów państwowych, samorządów lokalnych, organizacji i stowarzyszeń społecznych; przesłuchuje, za ich zgodą, osoby rzekomo będące w posiadaniu informacji istotnych dla sprawy. Ponadto gromadzi przedmioty i dokumenty, które później sąd może uznać za dowody rzeczowe i inne; określa, kto powinien być wezwany do sądu w charakterze świadków; czy istnieje potrzeba przeprowadzenia badania, zaangażowania specjalistów w sprawę.

Przygotowując sprawę do rozprawy, pełnomocnik-pełnomocnik wyjaśnia mocodawcy procedurę rozpoznania sprawy w sądzie, prawa i obowiązki procesowe klienta. Ponadto konieczne jest sformułowanie pewnych zaleceń dotyczących postępowania w sądzie, a także tego, co należy powiedzieć w trakcie udzielania wyjaśnień, odpowiadając na pytania sądu i innych osób zaangażowanych w sprawę, bada właściwą praktykę orzeczniczą.

W ramach przygotowań do prowadzenia sprawy pełnomocnik sporządza akta, czyli zbiór dokumentów, ich odpisy, wyciągi i inne materiały niezbędne do prowadzenia sprawy.

Przygotowanie prawnika do prowadzenia sprawy zakończone wstępne posiedzenie sądu (art. 152 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej). Strony na wstępnym posiedzeniu sądu oraz ich przedstawiciele mają zatem prawo przedstawiać dowody, argumentować i składać wnioski. Na wstępnym posiedzeniu sądu można rozpatrzyć zarzut pozwanego dotyczący braku przez powoda terminu przedawnienia dla ochrony prawa oraz terminu określonego przez prawo federalne na zwrócenie się do sądu.

WYKŁAD nr 9. Udział prawnika w postępowaniu cywilnym

1. Czynności obrońcy w postępowaniu cywilnym”

Autor A. M. Palkhovsky zauważył: „Prawnik w budowie i prowadzeniu procesu musi pełnić rolę architekta: jest właścicielem planu, jest właścicielem definicji stabilności prawnej użytego materiału, jest właścicielem do określenia warunków równowaga prawna, jego obowiązkiem jest kierowanie przebiegiem postępowania, należy do ostatniego zamachu stanu - przemowa w trakcie i na zakończenie debaty Rolę murarzy i tynkarzy muszą oczywiście przejąć inne osoby .

Jego zdaniem każdy proces cywilny wymaga:

1) jasną i całkowicie poprawną koncepcję istnienia i naruszenia prawa;

2) dowody i naruszenie tego prawa;

3) przedstawienie tego dowodu sądowi;

4) obrona ich argumentów i obalenie przed sądem argumentów strony przeciwnej.

Są to cztery okresy, przez które przechodzi proces cywilny.

Spory sądowe jest centralnym etapem postępowania cywilnego. Charakteryzuje się formą ustną, natychmiastowością badania dowodów i ciągłością procesu, z wyjątkiem czasu przeznaczonego na odpoczynek (art. 157 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej). U podstaw procesu leży zasada konkurencyjności i równości stron.

Zakres praw i obowiązków adwokata na etapie procesu w sprawie cywilnej zależy z jednej strony od właściwej części procesu, z drugiej zaś od przyznania mu określonych uprawnień przez mocodawcę. Przedstawiciel ustawowy nie jest zatem uprawniony do wykonywania czynności, do których nie był upoważniony, ale jest zobowiązany do działania w interesie mocodawcy, wyłącznie na podstawie przepisów prawa.

Ponieważ cel prawnika w ramach tego etapu jest udzielanie pomocy prawnej reprezentowanemu, o ile prawnik przyczynia się do rozwiązania takiego zadania postępowania sądowego, jak prawidłowe i terminowe rozpatrzenie sprawy cywilnej.

Po ogłoszeniu składu sądu zgodnie z art. 164 kpc pełnomocnik ma prawo zaskarżyć sędziego pokoju lub sędziego, prokuratora, sekretarza rozprawy, biegłego, specjalistę, tłumacza (art. 16-18 kpc). Kodeks postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Osobom biorącym udział w sprawie przysługuje prawo składania wniosków związanych z rozpoznaniem sprawy: wnioski o wyłączenie z procesu przedłożonych dowodów pisemnych i rzeczowych niezwiązanych ze sprawą; wnioski o ujawnienie (przegląd) indywidualnych dowodów; wnioski o załączenie do sprawy dowodów pisemnych i rzeczowych, nagrań audio lub wideo. Petycje muszą być rozsądne i umotywowane, spełniać wymagania zleceniodawcy w sprawie. Rozstrzyga je sąd po wysłuchaniu opinii innych osób biorących udział w sprawie.

Po przedstawieniu sprawy sąd wysłucha wyjaśnień powoda i osoby trzeciej uczestniczącej po jego stronie, pozwanego i osoby trzeciej uczestniczącej po jego stronie. W zależności od formy reprezentacji (samodzielnie lub wspólnie ze zleceniodawcą) pełnomocnik może również udzielać wyjaśnień, podkreślając prawnie istotne okoliczności i wyrażając stanowisko swojego mocodawcy w sprawie. Jednocześnie osoby biorące udział w sprawie mają prawo zadawać sobie nawzajem pytania, a sędzia ma prawo zadawać pytania osobom biorącym udział w sprawie w każdym momencie składania wyjaśnień (art. 174 k.p.m.). postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Następnie sąd ustala kolejność badania materiału dowodowego i przechodzi do kolejnego etapu kontroli sądowej sprawy. Po zbadaniu i wszechstronnej ocenie materiału dowodowego, w przypadku braku oświadczeń osób biorących udział w sprawie, ich przedstawicieli o chęci złożenia dodatkowych wyjaśnień, sąd przystępuje do narady sądowej.

Debata sądowa składają się z wystąpień osób biorących udział w sprawie, ich przedstawicieli. Najpierw zabierają głos powód i jego pełnomocnik, a następnie pozwany i jego pełnomocnik.

W swoim wystąpieniu adwokat musi wyrazić stanowisko prawne w sprawie uzgodnione z mocodawcą, przeanalizować i ocenić dowody zbadane przez sąd. Wskazuje, które okoliczności sprawy jego zdaniem można uznać za udowodnione, a które nie zostały potwierdzone. Podsumowując, pełnomocnik wyraża swoją opinię o tym, jakiego rodzaju stosunek prawny łączy zainteresowane strony i jakie prawo należy stosować.

W razie potrzeby użyj i prawo odpowiedzieć, ustosunkowania się do uwag osób biorących udział w sprawie i dokonania wszechstronnej oceny tych zeznań.

Zgodnie z art. 231 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej osoby biorące udział w sprawie, ich przedstawiciel mają prawo zapoznać się z protokołem posiedzenia sądu oraz w terminie Dni 5 od dnia jej podpisania zgłaszać uwagi na piśmie, wskazując nieścisłości i (lub) ich niekompletność.

2. Udział prawnika w dowodach w sprawie cywilnej

W nauce pojawiają się różne opinie na temat statusu prawnika w postępowaniu cywilnym. W szczególności niektórzy uczeni zgadzają się, że adwokat przedstawiciel jest samodzielnym podmiotem dowodowym, a nie osobą, która nie uczestniczy w sprawie, nie ma praw ani obowiązków dowodowych, nie posiada samodzielnych uprawnień. Według A. A. Własowa podstawą udziału pełnomocnika w dowodzeniu jest istnienie umowy z klientem. W celu wyeliminowania nieporozumień spotykanych w praktyce proponuje usprawnienie formy nakazu reprezentacji, przewidzenie konkretnego katalogu uprawnień adwokata w postępowaniu sądowym i egzekucyjnym, czy też jednoczesne sporządzenie postanowienia i pełnomocnictwa zawierającego określone uprawnienia pełnomocnika przy rozpatrywaniu sprawy i wykonaniu orzeczenia sądu.

Ustawodawca przyznaje również prawo do dowodu stronom i innym uczestnikom procesu, do czego nie ma pełnomocnika. Jednak na mocy udzielonego przez powoda lub pozwanego pełnomocnictwa prawnik ma prawo reprezentować interesy klienta, a tym samym brać udział w dowodzie jako niezależny podmiot wyrażający opinię jednego z imprezy. Jednocześnie prawnik posiada specjalistyczną wiedzę, która pozwala mu na bardziej profesjonalne wykonywanie powierzonych mu funkcji.

Dowody w sprawie informację o stanie faktycznym uzyskaną w sposób przewidziany prawem, na podstawie którego sąd stwierdzi istnienie lub brak okoliczności uzasadniających roszczenia i zarzuty stron, inne okoliczności, które mają znaczenie dla prawidłowego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy. Dowody sądowe wyrażone w formie procesowej przewidzianej przez prawo obejmują wyjaśnienia stron i osób trzecich, zeznania świadków, dowody pisemne i rzeczowe, nagrania audio i wideo, opinie biegłych (art. 55 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej) . Dowody muszą mieć właściwości stosowności i dopuszczalności (art. 59, 60 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej). Adwokat musi upewnić się, że dowody przedstawione sądowi mają znaczenie dla sprawy. Ponadto istnieją okoliczności, które zgodnie z prawem muszą zostać potwierdzone za pomocą odpowiednich środków dowodowych. Dlatego też należy sprawdzić tę okoliczność.

Artykuł 61 Kodeksu postępowania cywilnego Listy Federacji Rosyjskiej Okoliczności, w których strony są zwolnione z obowiązku udowodnienia:

1) okoliczności uznane przez sąd za powszechnie znane;

2) okoliczności ustalone orzeczeniem sądu, które weszło w życie we wcześniej rozpatrywanej sprawie;

3) okoliczności ustalone orzeczeniem sądu polubownego, które weszło w życie;

4) wyrok sądu w sprawie karnej, która uprawomocniła się, jest obowiązkowy dla sądu rozpatrującego sprawę o cywilnoprawne skutki czynów osoby, w stosunku do której wydano orzeczenie sądowe, w kwestiach, czy te działania miały miejsce i czy zostały popełnione przez tę osobę.

Pełnomocnik musi postępować zgodnie z zeznaniami świadków, zadawać pytania mające na celu wydobycie niezbędnych faktów; uczestniczyć w badaniu dowodów pisemnych i rzeczowych. Badanie obejmuje zapoznanie się z tymi dokumentami, ich analizę, ustalenie powiązań między poszczególnymi dowodami. Pełnomocnik uczestniczy w przesłuchaniu biegłych i specjalistów, jeśli byli zaangażowani w sprawę. Sąd ma obowiązek bezpośredniego zbadania dowodów. Dlatego też, jeśli z przyczyn obiektywnych na sali sądowej nie jest możliwe zapoznanie się z materiałem dowodowym, na miejscu przeprowadza się ich oględziny i badania.

W sali rozpraw lub w specjalnie do tego celu wyposażonym pomieszczeniu można odtworzyć nagranie audio lub wideo, wysłuchać wyjaśnień osób biorących udział w sprawie, zaangażować w tym zakresie specjalistę i w razie potrzeby umówić badanie (art. 185 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Jednocześnie działalność pełnomocnika musi być zgodna z wymogami prawa, profesjonalna i wykwalifikowana oraz nie naruszać norm etyki prawniczej. Podczas przesłuchań prawnik jest zobowiązany do zajęcia czynnego stanowiska, ale pod żadnym pozorem nie może być niegrzeczny wobec przesłuchiwanego, okazywać szacunku dla jego osobowości. Nie możesz zadawać pytań wiodących, a także nieplanowanych, na które odpowiedź może zaszkodzić zleceniodawcy.

Badanie dowodów obejmuje ich ocenę. W ramach oceny dowodów konieczne jest określenie adekwatności, dopuszczalności dowodów, ich wiarygodności, wystarczalności oraz występowania wzajemnych powiązań. Pełnomocnik, oceniając materiał dowodowy w sprawie cywilnej, kieruje się wewnętrznym przekonaniem, którego podstawą jest wiara w konieczność wypełnienia swego konstytucyjnego obowiązku – ochrony praw i słusznych interesów osoby, która wystąpiła o pomoc prawną.

WYKŁAD NR 10. Czynności obrońcy na etapie postępowania egzekucyjnego

1. Warunki udziału prawnika w odwołaniu od orzeczeń w sprawach cywilnych

Na postanowienie sędziego pokoju przysługuje zażalenie stronom i innym osobom biorącym udział w sprawie do właściwego sądu rejonowego za pośrednictwem sędziego pokoju.

Odwołanie zostanie złożone w ciągu 10 dni od dnia wydania orzeczenia przez sędziego pokoju, a jego treść określa art. 322 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej. Podstawą wniesienia apelacji jest bezprawność i bezzasadność orzeczenia sędziego pokoju, naruszenie lub niewłaściwe zastosowanie przez sędziego pokoju norm prawa materialnego i procesowego w wymiarze sprawiedliwości w sprawach cywilnych.

Cechą postępowania odwoławczego jest to, że sąd apelacyjny, rozpatrując sprawę według zasad postępowania przed sądem pierwszej instancji, ma prawo do ustalenia nowych faktów i zbadania nowych dowodów (art. 327 k.p.c. Federacja Rosyjska). Pełnomocnik działa zatem tak samo, jak przy rozpoznawaniu sprawy w sądzie pierwszej instancji. Ponadto może identyfikować, uzyskiwać nowe dowody w sprawie, wnosić o ich włączenie do sprawy oraz uczestniczyć w ich rozpoznawaniu przez sąd apelacyjny.

Zgodnie z ust. 2 art. 325 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej, osoby biorące udział w sprawie, ich przedstawiciele mają prawo wnieść na piśmie sprzeciw wobec sprawiedliwości pokoju na piśmie wraz z załączeniem dokumentów potwierdzających te zastrzeżenia; ma prawo zapoznać się z materiałami sprawy, z otrzymanymi skargami i zastrzeżeniami ich dotyczącymi.

Od orzeczeń innych sądów, wydanych w pierwszej instancji, strony i inne osoby biorące udział w sprawie mogą wystąpić z wnioskiem: skargi kasacyjne, z wyjątkiem orzeczeń sędziów pokoju, w terminie 10 dni od daty wydania odpowiedniej decyzji.

Po zakończeniu rozpoznania sprawy w sądzie pierwszej instancji pełnomocnik musi zapobiec wejściu w życie niezgodnych z prawem i nieuzasadnionych orzeczeń i orzeczeń w sprawach cywilnych. Jest zobowiązany przyczynić się do przywrócenia naruszonych lub spornych praw, wolności i uzasadnionych interesów obywateli, a tym samym umocnić praworządność, kształtować postawę szacunku wobec prawa i sądu.

W tym celu pełnomocnik musi zdecydować: czy istnieją podstawy do odwołania; w jakim zakresie i kierunku konieczne jest odwołanie się od orzeczeń sądowych, które nie weszły w życie. Jego działalność w tym kierunku rozpoczyna się od przestudiowania materiałów sprawy, protokołu posiedzenia sądu; ustalenie okoliczności, które doprowadziły do ​​wydania niesprawiedliwej decyzji; wyjaśnienie, czy doszło do naruszenia zasad prawa cywilnego procesowego, czy prawidłowo zastosowano normy prawa materialnego i procesowego; czy okoliczności sprawy zostały w pełni zbadane.

Takie działania pełnomocnika określą treść, kierunek i charakter wymagań przedstawionych w dalszej części skargi.

W skardze, w oparciu o stan faktyczny i materiał sprawy, przepisy prawa materialnego i procesowego, zgodnie z wewnętrznym przekonaniem i świadomością prawną, dokonuje się oceny orzeczenia sądu jako aktu sprawiedliwości, wyraża opinię o jego legalności oraz ważność.

Pełnomocnik ujawnia luki i naruszenia dopuszczone jego zdaniem przez sąd pierwszej instancji, wskazując na nieprawidłowości zaskarżonego orzeczenia sądu oraz pokazuje, w jaki sposób wpłynęły one na orzeczenie, które nie weszło w życie; podaje konkretne podstawy i motywy, chwiejne wnioski i orzeczenia sądu pierwszej instancji.

Żądania osoby skierowane do instancji kasacyjnej muszą być jasne i precyzyjne, umotywowane i zgodne z prawem.

Na orzeczenie sądu, które weszło w życie, z wyjątkiem orzeczeń sądowych Prezydium Sądu Najwyższego Federacji Rosyjskiej, składa się skargę skierowaną do właściwego urzędnika w postępowaniu nadzorczym.

Podstawy do złożenia reklamacji w porządku nadzoru jest naruszeniem lub nieprawidłowym stosowaniem norm prawa materialnego i procesowego (art. 363, 364 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Złożenie skargi poprzedzone jest pracą pełnomocnika w celu zidentyfikowania naruszeń, w obecności których skarga jest składana w drodze nadzoru.

Treść skargi musi być zgodny z art. 378 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej i wyraźnie wskazać, jakie naruszenia dopuściły się sądy, które wcześniej rozpatrywały sprawę; jak wpłynęło to na decyzję sądu, która weszła w życie; oświadczenie o wniosku wnioskodawcy.

Profesjonalizm i kwalifikacje prawnika przedstawiciela w dużej mierze przyczyniają się do prawidłowego przygotowania skarg, skarg kasacyjnych i nadzorczych oraz do wzmocnienia autorytetu korporacji prawniczej świadczącej pomoc prawną.

2. Praca prawnika na etapie postępowania egzekucyjnego

Po raz pierwszy w przepisach regulujących postępowanie egzekucyjne (ustawa federalna z dnia 21 lipca 1997 r. nr 119 FZ „O postępowaniu egzekucyjnym”) uregulowane zostały zasady udziału pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym. Strony mogą wykonywać swoje prawa i obowiązki w procesie wykonania tytułu wykonawczego lub powierzyć udział w postępowaniu egzekucyjnym swojemu przedstawicielowi (art. 33 ustawy federalnej Federacji Rosyjskiej „O postępowaniu egzekucyjnym”).

W rozumieniu niniejszej ustawy pełnomocnikiem strony w postępowaniu egzekucyjnym może być każda zdolna osoba, która wykonała należycie umocowanie do uczestniczenia w postępowaniu egzekucyjnym w interesie osoby reprezentowanej. Najczęściej pełnomocnicy w postępowaniu egzekucyjnym są zaangażowani w uzyskanie wykwalifikowanej pomocy prawnej w procesie wykonania tytułu egzekucyjnego. Często pełnomocnikami w postępowaniach egzekucyjnych są prawnicy, pracownicy kancelarii prawnych, a także inne osoby posiadające niezbędną wiedzę prawniczą.

W niektórych przypadkach udział pełnomocników w postępowaniu egzekucyjnym jest obowiązkowy, ponieważ niektóre kategorie obywateli nie mogą osobiście wykonywać swoich praw i obowiązków (małoletni, ubezwłasnowolnieni lub częściowo zdolni, uznani za takich w sposób przewidziany prawem).

Osoby prawne nie mogą również bezpośrednio uczestniczyć w postępowaniu egzekucyjnym, ale działać za pośrednictwem swoich organów lub urzędników, lub poprzez przedstawicieli tych organów i urzędników. Za pośrednictwem organów (urzędników) wykonuje swoje uprawnienia w postępowaniu egzekucyjnym Federacji Rosyjskiej, podmiotu Federacji Rosyjskiej lub gminy (organy finansowe, podatkowe, celne itp.).

Z treści części 2 art. 33 wynika z tego, że komornik osoby reprezentujące różne organy lub organizacje muszą sprawdzić dostępność dokumentów potwierdzających ich oficjalne lub oficjalne stanowisko (świadectwa służby itp.).

Art. 33 tej ustawy stanowi, że: pretendent lub dłużnik mogą brać udział w postępowaniu egzekucyjnym wraz ze swoimi pełnomocnikami. Równoległy udział tych osób często spotykany jest w praktyce i zapewnia pełniejszą ochronę praw i interesów stron w postępowaniu egzekucyjnym.

Zdarzają się jednak przypadki, kiedy dłużnik może wypełniać powierzone mu zobowiązania tylko osobiście. Wtedy nie jest uprawniony do działania przez pełnomocnika. Tak więc przy wykonywaniu dokumentów wykonawczych dotyczących eksmisji dłużnika lub instalacji windykatora dłużnik jest zobowiązany do osobistego wypełnienia powierzonych mu obowiązków.

Artykuł 35 ustawy federalnej Federacji Rosyjskiej „O postępowaniu egzekucyjnym” poświęcony jest określeniu zakresu uprawnień pełnomocnika, a zatem prawnika, jeśli działa w takim charakterze, w postępowaniu egzekucyjnym. Zgodnie z obowiązującym prawem przedstawiciel ma taki sam zakres praw i obowiązków jak reprezentowany. Innymi słowy, w obecności należycie wykonanego pełnomocnictwa, pełnomocnik zgodnie z art. 31 ustawy federalnej „O postępowaniu egzekucyjnym” ma prawo zapoznać się z materiałami postępowania egzekucyjnego, sporządzać z nich wyciągi, sporządzać kopie, składać dodatkowe materiały, składać wnioski, brać udział w czynnościach egzekucyjnych, wykonywać inne uprawnienia należące do komornika lub dłużnik.

Jednocześnie w części 2 ustawodawca ustala takie czynności administracyjne windykatora i dłużnika w postępowaniu egzekucyjnym, do których wykonania pełnomocnik musi wyraźnie określić w pełnomocnictwie lub innym dokumencie potwierdzającym jego umocowanie.

Prawa w interesie osoby reprezentowanej do przedstawienia lub cofnięcia tytułu egzekucyjnego, przeniesienia uprawnień na inną osobę (tj. dokonania przelewu), odwołania się od działań (bezczynności) komornika, otrzymania zasądzonego majątku (w tym pieniędzy) tytułem wykonawczym należy wskazać w pełnomocnictwie, jeżeli pełnomocnik działa na podstawie umowy agencyjnej lub innej umowy.

Analiza prawa pozwala stwierdzić, że nie wymienia ono wszystkich czynności administracyjnych stron w postępowaniu egzekucyjnym, co powinno być konkretnie określone w dokumencie potwierdzającym umocowanie pełnomocnika. Dlatego konieczne jest szczegółowe określenie prawa przedstawiciela windykatora do odmowy przekazania majątku przekazanego temu drugiemu zgodnie z dokumentem wykonawczym lub majątku dłużnika, który nie został sprzedany po 2 miesiącach od daty jego sprzedaży komisowej lub innej, a także na aukcji.

We wszystkich przypadkach, gdy w postępowaniu egzekucyjnym uczestniczy pełnomocnik, komornik obowiązany jest sprawdzić zakres swoich uprawnień.

WYKŁAD nr 11. Czynności prawnika w procesie arbitrażowym

1. Udział prawnika w postępowaniu arbitrażowym przed sądem pierwszej instancji

Rozpatrując sprawy przed sądem polubownym, wszystkie osoby biorące udział w sprawie mogą mieć swoich pełnomocników, zgodnie z art. 40 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr 95 FZ (Kodeks postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej). Wyjątkiem jest prokurator, który nie może brać udziału w postępowaniu cywilnym za pośrednictwem swojego pełnomocnika, gdyż zgodnie z art. 1 ustawy federalnej z dnia 17 stycznia 1992 r. Nr 2202-1 „O prokuraturze Federacji Rosyjskiej” prokurator bezpośrednio uczestniczy w rozpatrywaniu spraw przez sądy arbitrażowe zgodnie z ustawodawstwem proceduralnym Federacji Rosyjskiej.

reprezentacja sądowa ma prawo wykonywać tylko osobę zdolną, jeżeli jednocześnie nie należy do kręgu osób, które zgodnie z art. 60 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej nie mogą być pełnomocnikami w sądzie arbitrażowym. Uprawnienie pełnomocnika do prowadzenia sprawy przed sądem polubownym musi być sformalizowane i potwierdzone zgodnie z art. 61 APC RF. Uprawnienia prawnika do prowadzenia spraw w sądzie arbitrażowym są certyfikowane zgodnie z ustawą federalną „O adwokaturze i adwokaturze w Federacji Rosyjskiej”. Kodeks postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej nie zawiera obligatoryjnych przepisów dotyczących wydania nakazu uprawniającego prawnika do prowadzenia sprawy przed sądem polubownym w imieniu mocodawcy. W ten sposób, prawnik w postępowaniu arbitrażowym może reprezentować powiernik na podstawie nakazu lub pełnomocnictwa. Nikt nie ma prawa żądać od prawnika i jego klienta przedstawienia umowy o świadczenie pomocy prawnej na rzecz interwencji prawnika w sprawie. W przypadku nieprzestrzegania ustalonej procedury formalizowania uprawnień, prawnik nie może uczestniczyć w procesie (klauzula 4, art. 63 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej).

Ustawodawca przewidział kilka ograniczenia udziału prawnika w każdym przypadku. Adwokaci nie mogą więc być pełnomocnikami w sądzie polubownym, jeżeli istnieją przeszkody dla ich udziału w postępowaniu, o których mowa w ust. 2 s. 4 art. 6 ustawy federalnej „O rzecznictwie i rzecznictwie w Federacji Rosyjskiej”, a mianowicie:

1) jeżeli prawnik ma niezależny interes w przedmiocie umowy ze zleceniodawcą, inny niż interes tej osoby;

2) jeżeli prawnik brał udział w sprawie jako sędzia, arbiter lub arbiter, mediator, prokurator, śledczy, pytający, biegły, specjalista, tłumacz, jest w tej sprawie pokrzywdzonym lub świadkiem, a także był urzędnikiem, w którego kompetencji decyzja została podjęta w interesie tej osoby;

3) jeżeli prawnik pozostaje w związku lub stosunku rodzinnym z urzędnikiem, który brał lub bierze udział w śledztwie lub rozpatrzeniu sprawy tej osoby;

4) jeżeli prawnik udziela pomocy prawnej mocodawcy, którego interesy są sprzeczne z interesami tej osoby.

Przedstawiciel sądowywykonując w sądzie polecenia swego mocodawcy, musi swoją działalnością przyczyniać się do rozwiązywania problemów postępowania sądowego przed sądami polubownymi, stawiając za główny cel swojej działalności ochronę naruszonych lub spornych praw, wolności i słusznych interesy swojego szefa. Ponadto prawnik ma obowiązek pomagać klientowi w korzystaniu z przyznanych mu praw procesowych oraz powierzonych mu obowiązków procesowych. Na tym polega główna różnica pomiędzy reprezentacją sądową a reprezentacją cywilną, której główny cel, wynikający z treści art. 182 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej stanowi bezpośrednie utworzenie, zmiana i wygaśnięcie praw i obowiązków obywatelskich osoby reprezentowanej.

Reprezentacja sądowa jako instytucja prawa procesowego arbitrażowego dzieli się zwykle na typy w zależności od podstaw jej występowania. Co do zasady wyróżnia się reprezentację dobrowolną (lub umowną), w której osoba uczestnicząca w sprawie samodzielnie wybiera swojego pełnomocnika do prowadzenia sprawy przed sądem, co do zasady udzielając pełnomocnikowi odpowiednich uprawnień na podstawie umowy w sprawie świadczenia pomocy prawnej (art. 25 ustawy federalnej „O adwokaturze i adwokaturze w Federacji Rosyjskiej”), umowa agencyjna lub umowa agencyjna oraz przedstawicielstwo prawne, gdy dana osoba jest przedstawicielem sądowym na podstawie bezpośredniego przedawnienia prawo.

Analiza norm zawartych w rozdz. 6 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej, w ich systemowym związku z innymi przepisami Kodeksu, wskazuje, że reprezentacja jest możliwa na każdym etapie rozpoznania sprawy przez sąd polubowny pierwszej instancji, apelacji, kasacji lub nadzoru oraz w każdej kategorii spraw przekazanych przez prawo pod jurysdykcję sądu polubownego. Ponadto kodeks postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej nie zawiera ograniczeń co do liczby przedstawicieli każdej z osób uczestniczących w sprawie.

2. Udział pełnomocnika w instancji odwoławczej, kasacyjnej i nadzorczej procesu arbitrażowego

Od orzeczeń sądu polubownego, które nie weszły w życie, przysługuje odwołanie.. Apelację mogą wnieść osoby biorące udział w sprawie. Mają interes w wyniku sprawy, dlatego prawo przyznaje im niezbędne uprawnienia proceduralne. W przeciwieństwie do osób biorących udział w sprawie, ich przedstawiciele (w tym prawnicy) nie mają samodzielnego prawa do odwołania się do sądu apelacyjnego. Apelacja może nastąpić wyłącznie na polecenie i na podstawie pełnomocnictwa osób biorących udział w sprawie, innych osób uprawnionych do zaskarżenia aktów sądowych.

Istotną cechą rozpoznania sprawy w instancji odwoławczej jest powtórzenie procesu, jednak obrońca powinien liczyć się z tym, że ponownie badane jest tylko to, co było wcześniej przedmiotem dochodzenia sądowego. W związku z tym nowe roszczenia, które nie zostały zgłoszone w sądzie pierwszej instancji, nie mogą być kierowane do sądu apelacyjnego, bez względu na celowość, jaką mogą się z nimi wiązać.

Prawnik na tym etapie musi wziąć pod uwagę, że nie jest wskazane przedstawianie w odwołaniu nowych wymagań, ponieważ nie mogą one być przedmiotem postępowania i celowo odwracają uwagę sądu apelacyjnego od analizy tych problemów, które pozostały istotne dla wnioskodawcy zażalenie po wydaniu orzeczenia przez sąd pierwszej instancji.

Osobom uczestniczącym w sprawie przysługuje zażalenie na postanowienie sądu w postępowaniu kasacyjnym. Jest to możliwe tylko w odniesieniu do aktów sądów pierwszej instancji i apelacyjnych zlokalizowanych w okręgach arbitrażowych. Od orzeczeń Naczelnego Sądu Arbitrażowego Federacji Rosyjskiej zgodnie z ogólnie ustaloną procedurą nie przysługuje skarga kasacyjna.

Zainteresowana osoba może złożyć skargę do sądu kasacyjnego, z pominięciem sądu apelacyjnego, a w przypadkach określonych w ustawie (art. 195, 234, 240, 245 kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej) prawo nie przewiduje o zaskarżenie aktów sądowych pierwszej instancji do sądu apelacyjnego.

Na tym etapie prawnik powinien liczyć się z tym, że wniesienie skargi kasacyjnej od czynności sądowej przez jedną z instancji sądowych, które brały udział w rozpoznaniu wskazanego wymogu (pierwszy lub apelacyjny) nie oznacza, że ​​jedynie zaskarżony akt sądowy podlega weryfikacji. Jeżeli rozpoznanie sprawy odbyło się nie tylko w sądzie pierwszej instancji, ale także w sądzie apelacyjnym, to związek semantyczny między przyjętymi aktami orzeczniczymi opartymi na wynikach rozpoznania sprawy jest oczywisty. Wzajemny związek tych aktów wynika nie tylko z logiki formalnej, ale także z prawa postępowania arbitrażowego (art. 168-170, 271 k.p.m. Federacji Rosyjskiej). Wniesienie skargi kasacyjnej tylko na orzeczenie apelacyjne nie wyłącza, lecz wiąże się z rewizją wraz z nią orzeczenia sądu pierwszej instancji.

Rewizji aktów prawnych, które weszły w życie w ramach nadzoru, dokonuje wyłącznie Najwyższy Sąd Arbitrażowy Federacji Rosyjskiej. Prawnik musi liczyć się z tym, że w sądzie nadzorczym można jedynie zaskarżyć akt sądowy, który wszedł w życie. Jeżeli apelacja od czynności sądowej wiąże się z merytorycznym rozpoznaniem skargi (apelacji, kasacji), to jej zakwestionowanie wiąże się ze wstępnym rozpatrzeniem kwestii zaistnienia lub braku podstaw do wszczęcia postępowania nadzorczego.

Osoby biorące udział w sprawie, a także inne osoby, na których prawach i obowiązkach został wydany akt sądowy, mogą wystąpić o jego rewizję, jeżeli w wyniku nieprawidłowego zastosowania wykażą istotne naruszenie ich praw podmiotowych i prawnie uzasadnionych interesów przez sąd polubowny norm prawa materialnego i procesowego. Na podobnych warunkach prokurator może wnieść odwołanie w sprawach, w których prawo postępowania arbitrażowego dopuszcza możliwość jego udziału w sprawie (art. 52 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej).

W celu usprawnienia odwołania do Naczelnego Sądu Arbitrażowego Federacji Rosyjskiej z wnioskami i pismami w drodze nadzoru, wyznaczono trzymiesięczny termin od dnia wejścia w życie ostatniego aktu sądowego wydanego w sprawie.

Sąd nadzorczy jest zawsze wyjątkowy. Niebezpieczeństwo stania się sądem powszechnym istnieje tylko wtedy, gdy sądy niższej instancji nie wykonują należycie powierzonych im funkcji, nie zapewniają jednolitości praktyki i nie przekonują wnioskodawców odwołań nadzorczych, a także samego organu nadzorczego, że zapewniona jest legalność przyjętego aktu sądowego.

W odróżnieniu od innych instancji sądowych, w których sąd polubowny ustala kolejność prowadzenia procesu, biorąc pod uwagę opinie osób uczestniczących w sprawie (art. 153 Kodeksu postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej), w sądzie nadzorczym to postępowanie jest z góry określone przez prawo. W tym przypadku adwokat wypowiada się z uzasadnieniem swojego stanowiska dopiero po wysłuchaniu sędziego sprawozdawcy jako przedstawiciela konkretnej osoby.

WYKŁAD nr 12. Czynności prawnika w postępowaniu konstytucyjnym

1. Udział prawnika w postępowaniu konstytucyjnym

Trybunał Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej jest sądowym organem kontroli konstytucyjnej, samodzielnie i niezależnie sprawującym władzę sądowniczą w postępowaniu konstytucyjnym.

Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej jest uprawniony do orzekania na posiedzeniach plenarnych, jeżeli zasiada co najmniej 2/3 ogólnej liczby sędziów, a na posiedzeniu izby - jeżeli w jego składzie jest co najmniej 3/4 jego składu.

Wagę zadań stojących przed Sądem Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej podkreśla fakt, że prawnicy lub osoby z wykształceniem prawniczym mogą być przedstawicielami stron. Biorąc pod uwagę dużą złożoność konstytucyjnej kontroli sądowej, zarówno z punktu widzenia merytorycznego, jak i proceduralnego, uznanie wysokich kwalifikacji zawodowych prawników ma ogromne znaczenie dla wzmocnienia roli adwokatury w ochronie praw i wolności obywateli.

Postępowanie konstytucyjne ma szereg cech:

1) Trybunał Konstytucyjny zajmuje się ustaleniem stanu faktycznego sprawy tylko w zakresie, w jakim mogą one wpływać na ocenę konstytucyjności zaskarżonego prawa lub jego poszczególnych przepisów. Zadanie prawnika w tej sprawie sprowadza się zatem do przedstawienia przekonującej prawnej i naukowej argumentacji swojego stanowiska, do próby pomocy sądowi w znalezieniu najlepszego pod względem naukowym rozwiązania. W tym przypadku wybór taktyki obrony interesów klienta jest bardzo ograniczony. Tutaj najcenniejsza jest umiejętność modelowania sytuacji i znajdowania rozwiązania ściśle uzasadnionego prawem;

2) proces konstytucyjny, w przeciwieństwie do innych rodzajów procesów, jest raczej ulotny. Jest tylko jedna instancja. Orzeczenia Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej są ostateczne i nie podlegają odwołaniu ani protestowi. I dlatego prawnik jest pozbawiony możliwości pozostawienia jakichkolwiek argumentów na przyszłość lub późniejszego ich uzupełnienia, konieczne jest natychmiastowe poinformowanie sądu;

3) Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej nie ma ustalonej procedury wykonywania swoich orzeczeń, tj. nie ma mechanizmu zmuszania organów państwowych i ich funkcjonariuszy do przestrzegania tych orzeczeń, jeśli nie stosują się do nich dobrowolnie. Często zdarzają się przypadki powtórnych odwołań do Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej w tej samej sprawie, ponieważ pierwsza decyzja nie została przez nikogo wdrożona;

4) ochrona konstytucyjnych praw i wolności w procesie konstytucyjnym realizowana jest nie tylko poprzez poszanowanie praw konkretnej osoby, ale w formie ochrony praw i wolności wszystkich osób, w stosunku do których zaskarżony akt prawny może być stosowany , czyli interesy publiczne są zawsze chronione.

Na etapie przygotowania sprawy do rozprawy prawnik musi wybrać wariant stanowiska w sprawie, dobrać argumenty na jego uzasadnienie, określić krąg możliwych świadków, specjalistów, biegłych, których należy wezwać do sądu, ustalić listę dokumentów, które będą musiały zostać odnalezione i przekazane do Sąd. Jeżeli podczas posiedzeń Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej wnioskodawca lub prawnik potrzebuje dodatkowych świadków lub dokumentów, ma prawo złożyć wniosek o wezwanie ich lub zażądać dokumentów. Wniosek musi być umotywowany, wtedy sąd co do zasady go zadowala, ponieważ zadania Trybunału Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej” - ustalić prawdę w spornej sprawie.

Prawnik musi upewnić się, że nie zachodzą żadne okoliczności uniemożliwiające rozpatrzenie sprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym. Zatem kwestia może nie podlegać jurysdykcji Trybunału Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej (klauzula 1 część 2 art. 40 federalnego kodeksu prawa z dnia 21 lipca 1994 r. nr 1 - ustawa federalna o Trybunale Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej Federacja Rosyjska). Jeżeli jest to oczywiste, sekretariat zawiadamia wnioskodawcę o odmowie przyjęcia sprawy do rozpatrzenia. Jeżeli okoliczności nie są oczywiste, ale występują, wówczas sąd sam podejmuje decyzję w tej kwestii.

Konieczne jest również sprawdzenie, czy podobna kwestia nie była wcześniej rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny. Jeśli ostateczna decyzja została rozpatrzona i podjęta, Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej odmówi przyjęcia skargi, a jeśli podobna sprawa jest już w toku, może je połączyć w jedną.

Odmowa przyjęcia sprawy przez Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej nie wyklucza ponownego odwołania się do sądu w tej samej sprawie, a jedynie w przypadku istotnej zmiany okoliczności.

W przypadku braku okoliczności uniemożliwiających rozpatrzenie skargi w Sądzie Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej, prawnik musi upewnić się, że skarga jest dopuszczalna i istnieją podstawy prawne do jej przesłania do Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej.

Zgodnie z częścią 2 art. 36 ustawy o Sądzie Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej podstawą rozpatrzenia sprawy w porządku sprawiedliwości konstytucyjnej jest ujawniona niepewność co do zgodności Konstytucji Federacji Rosyjskiej z ustawą lub innym aktem prawnym , porozumienie między władzami państwowymi Federacji i jej podmiotami oraz inne kwestie do rozważenia, które mieszczą się w koncepcji Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej. Wnioskodawca i jego adwokat muszą pamiętać, że zgodnie z art. 37 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej w odwołaniu należy wskazać konkretne podstawy odwołania i swoje stanowisko w tej sprawie.

2. Udział prawnika w posiedzeniu Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej oraz w postępowaniu sądowym w celu wyjaśnienia orzeczenia

Postępowanie sądowe w Sądzie Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej odbywa się co do zasady na zasadach konkurencji (z wyjątkiem spraw o wykładnię Konstytucji Federacji Rosyjskiej).

proces konstytucyjny nie mniej napięte i wewnętrznie wypełnione konfliktami niż ktokolwiek inny. Dlatego prawnik musi starannie przygotować się do procesu, ponieważ decyzja będzie dotyczyć nie tylko jego klienta, ale także dużej liczby innych osób.

Na rozprawie sądowej konieczne jest ścisłe przestrzeganie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego. Dotyczy to zarówno zwracania się do sędziów („Wysoki Sądzie”, „Szanowny Sądzie”, „Szanowny Sędzio”, „Szanowny Prezesie”), jak i sposobu prowadzenia sprawy.

Prawnik musi liczyć się z tym, że w Sądzie Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej nie można powoływać się na dokumenty i okoliczności, które nie zostały rozpatrzone przez Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej na posiedzeniu sądowym, nie można wypowiadać się politycznie, nie można dopuszczać do obraźliwych wypowiedzi w stosunku do organów państwowych i ich urzędników, stowarzyszeń publicznych i poszczególnych obywateli.

Trzeba jasno powiedzieć, że Regulamin Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej zabrania sędziów przerywać czyjeś zeznanie uwagami lub komentarzami.

jeśli w tym procesie bierze udział kilku przedstawicieli, wówczas funkcje koordynacyjne powinien przejąć bardziej doświadczony prawnik. Role uczestników muszą być wcześniej określone, aby mogli jasno przedstawić fakty i przedstawić dokumenty w wymaganej kolejności.

Prawnik musi kontrolować kompletność pokrycia problemu. Złożenie wniosku o dyskwalifikację sędziego, co jest możliwe na każdym etapie, wymaga szczególnej delikatności. Tę część zadania najlepiej podejmuje prawnik. Należy pamiętać, że w Sądzie Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej nie można wyrazić wotum nieufności do całego składu sądu. W Rosji nie ma innego Trybunału Konstytucyjnego. Nie można wyrazić zaufania tylko do jakiegoś sędziego na podstawach ściśle określonych w ustawie. W odróżnieniu od innych sądów, Trybunał Konstytucyjny może mieć inny powód – udział sędziego w wydaniu spornej ustawy.

W procesie konstytucyjnym występuje przemówienie stron, petycje, przemówienie końcowe prawnika. Różnica polega na tym, że po zapadnięciu prawomocnego orzeczenia w sprawie lub postanowieniu o odmowie przyjęcia sprawy do rozpoznania, prawnik może wystąpić o urzędowe wyjaśnienie aktu sądu, jeżeli jego istota jako całość lub poszczególne przepisy nie jest jasne.

Jak w każdym innym procesie, prawo zapewnia uczestnikom procesu prawo do zapoznania się z protokołem i zapisami z posiedzenia sądu oraz wniesienia do niego uwag.

Ostatnim i odpowiedzialnym etapem postępowania konstytucyjnego jest wydanie orzeczenia przez Sąd Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej.

Orzeczenia Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej określane są mianem uchwały, konkluzji, definicji.

W sprawach rozstrzygania spraw o zgodność z Konstytucją Federacji Rosyjskiej, ustawami federalnymi, rozporządzeniami Prezydenta, Rady Federacji, Dumy Państwowej, Rządu podejmowane są uchwały; konstytucje republik; statuty oraz ustawy i inne akty normatywne podmiotów Federacji Rosyjskiej; decyzje dotyczące wykładni Konstytucji Federacji Rosyjskiej oraz szeregu innych zasadniczych kwestii należących do kompetencji Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej.

wniosek - jest to ostateczna decyzja Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej co do meritum wniosku o zastosowanie się do ustalonej procedury oskarżania Prezydenta Federacji Rosyjskiej o zdradę stanu lub popełnienie innego poważnego przestępstwa.

Definicje to wszystkie inne orzeczenia Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej wydane w toku postępowania konstytucyjnego.

Orzeczenie Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej uważa się za przyjęte, jeżeli głosowała za nim większość sędziów biorących udział w głosowaniu, chyba że federalna ustawa konstytucyjna stanowi inaczej. Orzeczenia Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej są ogłaszane w całości niezwłocznie po ich podpisaniu.

Uchwały i konkluzje Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej najpóźniej w ciągu dwóch tygodni od dnia ich podpisania przesyłają: sędziowie Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej, strony, Prezydent Federacji Rosyjskiej, Duma Państwowa, Rząd, Rzecznik Praw Obywatelskich, Sąd Najwyższy, Naczelny Sąd Arbitrażowy, Prokurator Generalny, Minister Sprawiedliwości.

Orzeczenie Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej jest ostateczne, nie podlega zaskarżeniu i wchodzi w życie niezwłocznie po jego ogłoszeniu. Tracą moc ustawy lub odrębne przepisy uznane za niekonstytucyjne; uznane za niezgodne z Konstytucją Federacji Rosyjskiej, traktaty międzynarodowe Federacji Rosyjskiej, które nie weszły w życie, nie podlegają wejściu w życie i stosowaniu (art. 6 ust. 125 Konstytucji Federacji Rosyjskiej).

WYKŁAD nr 13. Czynności prawnika w postępowaniu administracyjnym

1. Główne obszary działalności prawnika w postępowaniu administracyjnym

Podstawa prawna udziału prawnika w postępowaniu w sprawach o wykroczenie administracyjne jest określona w Konstytucji Federacji Rosyjskiej (art. 48) oraz w Kodeksie wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej (art. 25.5).

Prawnik lub inna osoba może brać udział w postępowaniu w sprawie o wykroczenie administracyjne w charakterze obrońcy lub pełnomocnika. Uprawnienia adwokata potwierdza nakaz wystawiony przez kancelarię radcy prawnego.

Moce innej osobyświadczące pomoc prawną są poświadczone pełnomocnictwem wydanym zgodnie z przepisami prawa.

Obrońca i pełnomocnik mogą uczestniczyć w postępowaniu w sprawie o wykroczenie administracyjne od momentu sporządzenia protokołu o wykroczeniu administracyjnym. W przypadku zatrzymania administracyjnego jednostki w związku z wykroczeniem administracyjnym, obrońcy przysługuje od chwili zatrzymania administracyjnego.

Obrońca i pełnomocnik dopuszczony do udziału w postępowaniu w sprawie o wykroczenie administracyjne mają prawo zapoznać się ze wszystkimi materiałami sprawy, przedstawić dowody, wnieść wnioski i sprzeciwy, uczestniczyć w rozpoznaniu sprawy, odwołać się od zastosowanie środków zapewniających postępowanie w sprawie, rozstrzygnięcie w sprawie, skorzystanie z innych uprawnień procesowych wynikających z prawa.

Dowody w przypadku wykroczenia administracyjnego - są to wszelkie dane faktyczne, na podstawie których sędzia, organ, urzędnik prowadzący sprawę stwierdza zaistnienie lub brak zdarzenia popełnienia przestępstwa administracyjnego, winę osoby pociągniętej do odpowiedzialności administracyjnej, a także inne okoliczności które są ważne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Dane te ustala protokół o wykroczeniu administracyjnym, inne protokoły przewidziane ustawą, wyjaśnienia osoby, w stosunku do której toczy się postępowanie o wykroczenie administracyjne, zeznania pokrzywdzonego, świadków, opinie biegłych, inne dokumenty, np. a także zeznania specjalnych środków technicznych, dowody rzeczowe.

Wyjaśnienia osoby, w stosunku do której toczy się postępowanie w sprawie o wykroczenie administracyjne, zeznania pokrzywdzonego i świadków są informacjami istotnymi dla sprawy i zgłaszanymi przez te osoby ustnie lub pisemnie.

W przypadkach, gdy w toku postępowania w sprawie o wykroczenie administracyjne zachodzi konieczność wykorzystania wiedzy specjalistycznej z zakresu nauki, techniki, sztuki lub rzemiosła, sędzia, organ, urzędnik prowadzący sprawę wydaje postanowienie o powołaniu egzamin ekspercki. Definicja jest wiążąca dla ekspertów lub instytucji, którym powierzono badanie. Opinia biegłego nie jest wiążąca dla sędziego, organu, urzędnika prowadzącego sprawę o wykroczenie administracyjne, ale niezgodność z opinią biegłego musi być uzasadniona.

Podczas badania dowodów materialnych prawnik musi zająć aktywne stanowisko, zwłaszcza musi być uważny podczas studiowania dokumentów. Dokumenty uznaje się za dowód, jeżeli informacje podane lub poświadczone w nich przez organizacje, ich stowarzyszenia, urzędników i obywateli mają znaczenie dla postępowania w sprawie o wykroczenie administracyjne. Dokumenty mogą obejmować materiały fotograficzne i filmowe, nagrania dźwiękowe i wideo, informacyjne bazy danych i banki danych oraz inne nośniki informacji.

Niestety wszelkie działania z Kodeksu wykroczeń administracyjnych są wykonywane przez uprawnione organy. A prawo do prowadzenia własnego dochodzenia przez prawników nie jest zapisane w Kodeksie.

Sprawę o przestępstwo administracyjne rozpatruje się w ciągu piętnastu dni od daty otrzymania przez sędziego, organ, urzędnika upoważnionego do rozpatrzenia sprawy protokołu w sprawie przestępstwa administracyjnego i innych materiałów sprawy.

Gdy postępowanie w sprawie o wykroczenie administracyjne jest kontynuowane, ogłaszany jest protokół o wykroczeniu administracyjnym oraz, w razie potrzeby, inne materiały sprawy. Wysłucha się wyjaśnień osoby fizycznej lub przedstawiciela ustawowego osoby prawnej, w stosunku do której toczy się postępowanie w sprawie o wykroczenie administracyjne, zeznania innych osób biorących udział w postępowaniu, wyjaśnienia specjalisty oraz opinia biegłego, inne dowody są badane , a w przypadku udziału prokuratora w rozpoznawaniu sprawy, jego wniosek. Prawo nie daje prawnikowi takiego prawa, tj. nie ma debat między stronami.

Na podstawie wyników rozpoznania sprawy o wykroczenie administracyjne może zostać wydana decyzja:

1) o nałożeniu kary administracyjnej;

2) o zakończeniu postępowania w sprawie o wykroczenie administracyjne.

2. Odwołanie od decyzji w sprawie wykroczenia administracyjnego

Odwołując się od decyzji w sprawie wykroczenia administracyjnego, prawnik musi wziąć pod uwagę jurysdykcję. Odpowiednie zasady określa art. 30.1 Kodeksu wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej. W przypadku, gdy skarga na postanowienie w sprawie o wykroczenie administracyjne została wniesiona do sądu oraz do organu wyższego szczebla, do urzędnika wyższego szczebla, rozpoznaje ją sąd.

Na podstawie wyników rozpatrzenia reklamacji podejmowana jest decyzja.

Od decyzji w przypadku wykroczenia administracyjnego popełnionego przez osobę prawną lub osobę prowadzącą działalność gospodarczą bez utworzenia osoby prawnej przysługuje odwołanie do sądu arbitrażowego zgodnie z przepisami proceduralnymi arbitrażowymi.

Zażalenie na postanowienie w sprawie o wykroczenie administracyjne wnosi się do sędziego, organu, urzędnika, który wydał orzeczenie w sprawie i którzy są zobowiązani przesłać ją wraz z wszystkimi materiałami sprawy do właściwego sądu, organu wyższego szczebla, wyższy urzędnik w terminie 3 dni od dnia otrzymania skargi.

Skargę na postanowienie sędziego o nałożeniu kary administracyjnej w postaci aresztu administracyjnego kieruje się do sądu wyższej instancji w dniu jej otrzymania.

Skargę można złożyć bezpośrednio do sądu, organu wyższego szczebla lub wyższego urzędnika upoważnionego do jej rozpatrzenia.

Jeżeli rozpatrzenie skargi nie należy do właściwości sędziego, urzędnika, który wniósł odwołanie od decyzji w sprawie o wykroczenie administracyjne, skargę kieruje się do rozpatrzenia według właściwości w terminie 3 dni.

Ustawa określa terminy na wniesienie skargi w sprawie o wykroczenie administracyjne Na postanowienie w sprawie o wykroczenie administracyjne można wnieść skargę w terminie 10 dni od dnia doręczenia lub otrzymania odpisu decyzji. Jeżeli z jakiegoś powodu upłynął termin, to na wniosek osoby składającej skargę może ją przywrócić sędzia lub urzędnik upoważniony do rozpatrzenia skargi. Postanowienie o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji w sprawie o wykroczenie administracyjne.

Odwołanie od postanowienia w sprawie o wykroczenie administracyjne podlega rozpatrzeniu w terminie dziesięciu dni od dnia jego otrzymania wraz ze wszystkimi materiałami sprawy sądowi, organowi, urzędnikowi uprawnionemu do rozpatrzenia odwołania.

Zażalenie na postanowienie o aresztowaniu administracyjnym podlega rozpatrzeniu w ciągu XNUMX godzin od momentu jego wniesienia, jeżeli osoba postawiona w stan odpowiedzialności administracyjnej odbywa areszt administracyjny.

Ustawodawca określa, że ​​w sprawie skargi może zostać podjęta jedna z następujących decyzji:

1) o pozostawieniu uchwały bez zmian, a reklamacjach bez zaspokojenia;

2) o zmianie decyzji, jeżeli nie powoduje to podwyższenia kary administracyjnej lub w inny sposób pogorszenia sytuacji osoby, w stosunku do której została wydana decyzja;

3) o uchyleniu decyzji oraz o zakończeniu postępowania w sprawie ze względu na jej nieistotność lub w okolicznościach wskazanych wcześniej przy wyjaśnieniu, dlaczego postępowanie w sprawie może zostać zakończone lub w ogóle nie może być wszczęte, a także o nieudowodnieniu okoliczności, na podstawie których podjęto decyzję;

4) o uchyleniu orzeczenia i o zwrocie sprawy do ponownego rozpatrzenia sędziemu, organowi, urzędnikowi uprawnionemu do rozpoznania sprawy, w przypadkach istotnego naruszenia wymogów proceduralnych, jeżeli nie pozwalało to na kompleksowe, pełne i obiektywne rozpatrzenie sprawy, a także w związku z koniecznością zastosowania prawa o wykroczeniu administracyjnym, polegającym na wymierzeniu surowszej kary administracyjnej, jeżeli pokrzywdzeni w sprawie wnieśli skargę na złagodzenie kary rzut karny;

5) o uchyleniu decyzji i przekazaniu sprawy do rozpoznania według jurysdykcji, jeżeli w trakcie rozpatrywania skargi zostanie ustalone, że orzeczenie zostało wydane przez nieuprawnionego sędziego, organ, urzędnika.

Postanowienie w sprawie o wykroczenie administracyjne, które nie weszło w życie oraz (lub) od kolejnych decyzji wyższych organów w sprawie skarg na tę decyzję można się odwołać zgodnie z art. 30.10 Kodeksu wykroczeń administracyjnych tylko przez prokuratora. W ten sposób prawnik może skierować skargę do prokuratora, a on, jeśli uzna argumenty za przekonujące, odwołać się od decyzji. Generalnie zawęża to prawo do ochrony osób ponoszących odpowiedzialność administracyjną, uzależniając je od urzędnika państwowego, takiego jak prokurator.

WYKŁAD nr 14. Obsługa prawna adwokata

1. Pojęcie i rodzaje reprezentacji w podatkowych stosunkach prawnych

Ze względu na obciążenie pracą lub z innego powodu księgowy nie zawsze może osobiście wykonać szereg czynności związanych z zapłatą podatków: dostarczyć niezbędne dokumenty do urzędu skarbowego, być obecnym w sądzie w przypadku sporu z urzędem skarbowym itp.

W takich przypadkach firma może skorzystać z usług pełnomocnika, za jego pośrednictwem dochodzić swoich praw jako podatnika. Pełnomocnik posiadający odpowiednie uprawnienia może wykonywać obowiązki podatnika.

Możesz skorzystać z usług pełnomocnika, nawet jeśli sam podatnik jest osobiście zaangażowany w stosunki podatkowe. Na przykład organizacja zawarła umowę z kancelarią prawną w celu reprezentowania interesów przed organami podatkowymi. Ale to wcale nie oznacza, że ​​sama organizacja nie może już uczestniczyć w rozwiązywaniu spraw związanych z płaceniem podatków, wraz z przedstawicielem kancelarii prawnej.

Należy pamiętać, że jeszcze przed przyjęciem Kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej (TC RF) przedsiębiorstwa mogły działać w stosunkach podatkowych za pośrednictwem przedstawiciela, kierując się art. 182-189 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Wraz z przyjęciem Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej prawa podatnika znacznie się rozszerzyły, w szczególności pojawiło się prawo do powierzenia reprezentacji swoich interesów przez upoważnionych przedstawicieli, zarówno osoby prawne, jak i osoby fizyczne. W szczególności art. 26 Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej przyznaje podatnikowi prawo do uczestniczenia w stosunkach regulowanych przepisami o podatkach i opłatach za pośrednictwem upoważnionego przedstawiciela, chyba że Kodeks Podatkowy Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej. Upoważniony przedstawiciel organizacji płatniczej wykonuje swoje uprawnienia na podstawie pełnomocnictwa wystawionego w sposób przewidziany prawem cywilnym. Pełnomocnik podatnika – osoba fizyczna wykonuje swoje uprawnienia na podstawie pełnomocnictwa poświadczonego notarialnie lub pełnomocnictwa równoważnego pełnomocnictwu poświadczonemu notarialnie zgodnie z prawem cywilnym.

Dla rzecznictwa w tej dziedzinie otworzyło się szerokie pole działania.

W celu reprezentowania osoby w podatkowych stosunkach prawnych prawnik musi zawrzeć z podatnikiem umowę cywilnoprawną o reprezentowaniu jej interesów jako pełnomocnik.

Usługi związane z reprezentowaniem interesów klienta, świadczone przez prawnika jako upoważnionego przedstawiciela, mogą być realizowane w formie:

1) analiza prawna sytuacji podatkowych zaistniałych dla klienta w toku jego działalności finansowej i gospodarczej;

2) udzielanie porad w kwestiach podatkowych;

3) optymalizację opodatkowania poprzez dobór odpowiednich rodzajów stosunków umownych z kontrahentami (zarówno przy zawieraniu umowy, jak i poprzez zmianę warunków umów już zawartych), najkorzystniejsze ustalenie składu kosztów wchodzących w skład kosztu, a także poprzez ustalanie metod księgowych, które pozwalają prawnie obniżyć podstawę opodatkowania lub w inny sposób;

4) ochrona i reprezentowanie interesów klienta (klienta) w stosunkach z organami podatkowymi (organami celnymi, organami państwowych funduszy pozabudżetowych), innymi uczestnikami stosunków regulowanych przepisami o podatkach i opłatach.

To krótka i niepełna lista usług, jakie prawnik może zaoferować przedsiębiorcom w tym zakresie. Przy wykonywaniu tej czynności należy jednocześnie zaangażować do konsultacji specjalistę księgowego znającego się na sprawach podatkowych lub biegłego rewidenta.

Uprawnienia przedstawicieli są sformalizowane przez pełnomocnictwo wydane w sposób przewidziany w ustawodawstwie cywilnym Federacji Rosyjskiej (klauzula 3, art. 29 kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej).

Należy więc zwrócić uwagę, że pomiędzy podatnikiem (agentem podatkowym) a jego pełnomocnikiem nie zachodzą stosunki podatkowe, lecz cywilnoprawne.

Pełnomocnictwo wystawione przedstawicielowi podatnika - osoba fizyczna musi być poświadczona przez notariusza lub w formie równoważnej notarialnej zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 3 art. 185 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej.

Do reprezentowania interesów podatników-organizacji nie jest wymagane pełnomocnictwo poświadczone notarialnie. W takim przypadku pełnomocnictwo musi być podpisane przez kierownika odpowiedniej osoby prawnej (inna osoba upoważniona do tego na podstawie jej dokumentów założycielskich). Pełnomocnictwo musi być opatrzone pieczęcią ufnej organizacji.

pełnomocnictwo jest pisemnym upoważnieniem wydanym przez jedną osobę innej osobie do reprezentacji przed osobami trzecimi (art. 185 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Tym samym zakres uprawnień przedstawiciela (prawnika) w podatkowych stosunkach prawnych określa pełnomocnictwo.

2. Obsługa prawna w zakresie sporządzania umów i obsługi transakcji, praca roszczeniowa

Ten rodzaj pomocy prawnej z zakresu przedsiębiorczości słusznie można uznać za jedną z głównych i najważniejszych czynności prawnika, gdyż z procedurą zawierania i wykonywania transakcji wiąże się ogromna liczba norm cywilnoprawnych.

Do ich realizacji konieczne jest umiejętne przygotowanie projektów umów oraz zorganizowanie obsługi prawnej procedury ich zawarcia przez kontrahentów oraz prowadzenie niezbędnej do tego dokumentacji (jako aneks do umów). W takim przypadku potrzebujesz pomocy wykwalifikowanego prawnika. Prawnik to najbardziej wyrafinowana osoba w takich sprawach.

Przede wszystkim przy dokonywaniu transakcji należy zwrócić uwagę, czy osoby prawne o określonej formie organizacyjno-prawnej mają prawo do zawierania określonych transakcji i czy mają prawo do wykonywania rodzajów czynności przewidzianych w umowie dobiega końca.

Ustawodawstwo i regulacje wymagają licencji na prowadzenie pewnych działań i niektórych transakcji. Kwestia ta musi zostać rozwiązana przed sporządzeniem umowy, a jeśli działalność wymaga licencji, a tak nie jest, to konieczne jest jej uzyskanie. Moment uzyskania licencji może utrudnić lub wręcz uniemożliwić wypełnienie zobowiązań umownych.

Wymagana licencjaz reguły do ​​bankowości, ubezpieczeń, prac budowlanych, produkcji alkoholu itp.

Przy zawieraniu kontraktów należy zwrócić uwagę na uprawnienia przedstawicieli kontrahenta do zawarcia tej transakcji i ich prawidłowej realizacji.

Często pojawia się pytanie, czy urzędnik miał prawo do zawarcia transakcji, czy osoba ta wykonywała określone obowiązki służbowe w momencie dokonywania transakcji, czy transakcja wymaga zgody innych organów zarządzających osoby prawnej (walne zgromadzenie wspólników (uczestników ), rada dyrektorów). W tym celu konieczne jest zwrócenie się do kontrahentów o dokumenty założycielskie, z których można wywnioskować, którzy urzędnicy są uprawnieni do zawierania transakcji bez pełnomocnictwa oraz czy do zawarcia transakcji wymagana jest zgoda innych organów zarządzających kontrahentami. Wskazane jest sprawdzenie istnienia nakazu powołania lub wyboru urzędnika kontrahenta w celu potwierdzenia jego uprawnień i ich ważności. Czynności te najlepiej może wykonać prawnik jako specjalista w tej dziedzinie.

Ważnym czynnikiem w realizacji zamówienia jest: miejsce i tryb rozpatrywania sporów prawnychzwiązanych z zawarciem i wykonaniem umowy, która zapewni najskuteczniejszą ochronę interesów Klienta.

W odniesieniu do rozpatrywania spraw, w których stronami procesu są osoby prawne lub przedsiębiorcy indywidualni nieposiadający osobowości prawnej, zarejestrowane w przepisowy sposób, spory mogą być rozpatrywane w sądzie polubownym, sądzie polubownym lub międzynarodowym Sąd. A miejsce tego procesu odgrywa bardzo ważną rolę.

Przygotowując projekty umów należy również uwzględnić specyfikę nie tylko cywilnych, ale również innych gałęzi prawa, np. przepisów dewizowych, przepisów podatkowych, wymogów przepisów regulujących procedury księgowe. Zignorowanie tych zapisów może doprowadzić klienta do poważnych strat finansowych, których czasami można uniknąć poprzez nieznaczną zmianę warunków umów, zmianę charakteru transakcji, a nawet odmowę jej w przypadku wysokiego ryzyka.

Te straty finansowe mogą być spowodowane stosowaniem sankcji finansowych przez organy podatkowe, organy kontroli dewizowej i inne organy regulacyjne.

Przy zawieraniu transakcji szczególną uwagę należy zwrócić na możliwość optymalizacji opodatkowania.

Szczególną uwagę należy zwrócić na procedurę realizacji warunków zamówienia, tj. procedurę kontroli granicznej (warunki, czas i miejsce sporządzenia aktów przyjęcia i przekazania towaru lub pracy, odzwierciedlenie jakości i ilości towaru otrzymane itp.).

Zaangażowanie prawnika w negocjacje z kontrahentami klienta w kwestii zawarcia umowy (umowy), trybu jej realizacji i innych rzeczy pozwala klientowi na bezpośrednie i natychmiastowe uzyskanie pomocy prawnej, co pozwoli uniknąć błędów i konieczności Popraw je.

Prawnik zaangażowany w negocjacje musi wcześniej zapoznać się z dostępną dokumentacją, przeprowadzić jej analizę prawną i na jej podstawie przedstawić swoje propozycje.

WYKŁAD nr 15. Reprezentacja adwokata w sądach

1. Reprezentacja w arbitrażu i międzynarodowym arbitrażu handlowym

Współczesne rosyjskie ustawodawstwo dotyczące sądu arbitrażowego powstało pod wpływem ustawy modelowej UNCITRAL „O międzynarodowym arbitrażu handlowym *” (przyjętej 21 czerwca 1985 r. Na XVIII dorocznej sesji Komisji ONZ ds. Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL)) opartej na zbieżność regulacji organizacji i działalności wszystkich sądów arbitrażowych na podstawie zasad i norm pierwotnie przeznaczonych dla międzynarodowego arbitrażu handlowego.

Ustawa Modelowa została stworzona i wykonana w taki sposób, aby służyła jako podstawa do harmonizacji prawa krajowego dotyczącego międzynarodowego arbitrażu handlowego. W trakcie jego rozwoju badano doświadczenia legislacyjnej regulacji arbitrażu w różnych krajach świata należących do różnych systemów prawnych.

Forma Ustawy Modelowej miała zapewnić harmonizację prawa krajowego o sądzie arbitrażowym i jednocześnie służyć jako podstawa do harmonizacji i ujednolicenia prawa nie tylko o międzynarodowym arbitrażu handlowym, ale także o tzw. sąd arbitrażowy.

Praktyka ustawodawcza w coraz większej liczbie Państw potwierdza zasadność oceny Prawa Modelowego, która:

1) stanowi podstawę jednolitych przepisów o sądzie arbitrażowym (Niemcy – 1998, Finlandia – 1992, Szwecja – 1999 itd.);

2) jest prawie całkowicie akceptowana jako podstawa prawa krajowego o międzynarodowym arbitrażu handlowym (Kanada, Federacja Rosyjska - 1993; Ukraina - 1994, itd.);

3) dostosowuje się do ustalonych krajowych tradycji regulacji prawnych, dostosowując je (np. Anglia – 1996, Szwajcaria – 1987).

Legalność arbitrażu opiera się na konstytucyjnie zagwarantowanym „prawie obywateli do swobody działania i ich prywatnej autonomii”. Prawo każdego do swobodnego wykorzystywania swoich zdolności i własności w celu prowadzenia działalności gospodarczej i innej działalności gospodarczej, która nie jest zabroniona przez prawo, jest ogłoszone w części 1 art. 34 Konstytucji Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z częścią 2 art. 45 Konstytucji Federacji Rosyjskiej: „Każdy ma prawo do ochrony swoich praw i wolności wszelkimi środkami nie zabronionymi przez prawo”.

We współczesnym rosyjskim ustawodawstwie głównymi ustawami federalnymi, w których państwo upoważniało do arbitrażu w sporach cywilnych, są: Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej (art. 11); Kodeks postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej (część 3, artykuł 3); APC Federacji Rosyjskiej (część 6 artykułu 4).

Aby uniknąć błędów w określaniu zasad arbitrażu, prawnik musi rozumieć znaczenie głównych terminów i technik prawnych stosowanych w każdej z dwóch rosyjskich ustaw o arbitrażu.

Ustawa modelowa UNCITRAL „O międzynarodowym arbitrażu handlowym” i następująca ustawa Federacji Rosyjskiej z dnia 7 lipca 1993 r. Nr 5338-1 „O międzynarodowym arbitrażu handlowym” podlegają postępowaniu arbitrażowemu (procesowi, procedurowi) prowadzonemu w dowolnym sądzie arbitrażowym , w tym postępowania arbitrażowe organizowane przez stały sąd polubowny.

Prototyp koncepcji "sąd arbitrażowy", jako jedyny dla dwóch rodzajów arbitrażu, posłużył jako pozornie podobny termin „arbitraż” w art. 2 ustawy Federacji Rosyjskiej „O międzynarodowym arbitrażu handlowym”. Jednak w rzeczywistości terminy te w art. 2 z każdego z dwóch praw mają inne znaczenie.

Twórcy ustawy modelowej UNCITRAL „O międzynarodowym arbitrażu handlowym”, która stanowiła podstawę rosyjskiego prawa o tej samej nazwie, nadali terminowi „arbitraż” znaczenie obejmujące:

1) zapis na sąd polubowny,

2) przygotowywanie i prowadzenie postępowań arbitrażowych oraz orzeczeń arbitrażowych.

W ustawie federalnej z dnia 24 lipca 2002 r. Nr 102-FZ „O sądach arbitrażowych w Federacji Rosyjskiej” Termin „sąd arbitrażowy” ma dwa główne znaczenia:

1) jako ogólna nazwa dla instytucji sądu polubownego, która ma dwa rodzaje – stały sąd polubowny i sąd polubowny dla rozstrzygnięcia konkretnego sporu (sąd polubowny dla rozstrzygnięcia konkretnego sporu);

2) w odniesieniu do składu sądu polubownego, wybrany (powołany) do rozstrzygnięcia określonego sporu przed sądem polubownym dowolnego z jego dwóch rodzajów.

Odmienne znaczenie kluczowego terminu „arbitraż” – „sąd arbitrażowy” z góry przesądziło o specyfice konstrukcji każdej z dwóch rosyjskich ustaw o sądzie polubownym, a także o zastosowaniu różnych technik prawnych wykorzystywanych przy formułowaniu większości jego przepisów dyspozytywnych w odniesieniu do każdego rodzaju sądu polubownego.

Tym samym zasady postępowania arbitrażowego mają być ustalane z wykorzystaniem nie tylko przepisów rozdz. V „Arbitraż” oraz wszelkie przepisy prawne dotyczące procedury arbitrażowej. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że zasady arbitrażu w stałym sądzie polubownym oraz w sądzie polubownym dla rozstrzygnięcia konkretnego sporu są uregulowane w ten sam sposób, ale często dzieje się to w przepisach ustawy federalnej „O sądach arbitrażowych w Federacji Rosyjskiej” skierowany do każdego z nich. Jednocześnie nie jest zachowana jedność terminologiczna, a znaczenie terminu „sąd arbitrażowy” powinno być każdorazowo ustalane w zależności od kontekstu.

2. Reprezentacja przed Europejskim Trybunałem

Dla ochrony praw i wolności człowieka duże znaczenie praktyczne ma: Regulamin Sądu określający tryb realizacji skarg. Prawnikom, wnioskodawcom i przedstawicielom pozwanego państwa trudno jest obejść się bez zrozumienia znaczenia Regulaminu. Regulamin określa tryb rozpatrywania reklamacji; odwołują się do tego orzeczenia i orzeczenia Europejskiego Trybunału. Reguluje ponadto pozycję prawnika przy rozpatrywaniu takich spraw.

Zgodnie z Regułą 35 Regulaminu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka reprezentację Wysokich Układających się Stron prowadzą oficjalne upoważnione osoby, które są uprawnione do pomocy prawników i doradców.

Reguła 36 tego dokumentu stanowi, że osoby, organizacje pozarządowe lub grupy osób mogą początkowo składać skargi na podstawie art. 34 Konwencji samodzielnie lub przez przedstawiciela.

Po zawiadomieniu Wysokiego Kontrahenta - pozwanego o otrzymaniu reklamacji zgodnie z ust. Reguła 2 § 54 b Regulaminu, skarżący musi być należycie reprezentowany, chyba że Przewodniczący Izby postanowi inaczej. Procedura ta jest obowiązkowa na każdym przesłuchaniu wyznaczonym przez Izbę, chyba że Przewodniczący Izby, w wyjątkowym przypadku, przyzna wnioskodawcy prawo do samodzielnego reprezentowania jego interesów, podczas gdy w razie potrzeby może mu pomóc prawnik lub inny zatwierdzony przedstawiciel.

Pełnomocnik wnioskodawcy, działając zgodnie z paragrafami 2 i 3 Reguły 36 Reguł, powinien być prawnikiem dopuszczonym do wykonywania zawodu prawniczego w którejkolwiek z Wysokich Układających się Stron i posiadającym stałe miejsce zamieszkania na terytorium jednej z nich lub każdej innej. osoba zatwierdzona przez Prezesa Izby.

W wyjątkowych okolicznościach i na każdym etapie postępowania Prezes Izby, jeżeli uzna, że ​​uzasadniają to okoliczności lub działania adwokata lub innej osoby, może wskazać, że dana osoba nie może dłużej reprezentować lub pomagać wnioskodawcy. W takim przypadku wnioskodawcy nakazuje się znalezienie innego pełnomocnika.

Adwokat lub inny zatwierdzony pełnomocnik lub sam skarżący, który chce mieć możliwość samodzielnego reprezentowania się w sprawie, musi w wystarczającym stopniu władać jednym z języków urzędowych Trybunału, nawet jeśli otrzymał takie zezwolenie.

Jeżeli dana osoba nie włada dostatecznie jednym z języków urzędowych Trybunału, Przewodniczący Izby może, zgodnie z Regułą 3 ust. 34 Regulaminu, udzielić zezwolenia na używanie jednego z języków urzędowych Trybunału. Umawiające się Państwa.

Tym samym prawnik posługujący się biegle przynajmniej jednym z języków urzędowych Sądu może być pełnomocnikiem w Sądzie Europejskim w celu udzielenia klientowi wykwalifikowanej pomocy. Dodatkowo utrudnia to fakt, że proces rozwiązywania sporów w Trybunale Europejskim różni się od systemu, który istnieje w Rosji. W szczególności cechy są charakterystyczne dla składu Sądu, stron, innych osób biorących udział w sprawie itp.

Porządek na Sali Sądowej czuwa Prezes Izby.

ma prawo, jeżeli pełnomocnik strony wysuwa obraźliwe, błahe, nieuczciwe, wprowadzające w błąd lub obszerne argumenty, usunąć takiego pełnomocnika z udziału w postępowaniu w sprawie, odmówić dopuszczenia argumentów w całości lub w części do sprawy lub podjąć wszelkie inne środki, które uzna za stosowne.

Pomoc prawna w postępowaniu przed Trybunałem Europejskim może być świadczona nieodpłatnie. Postanowienie to reguluje Regulamin Rozdz. 10 Regulaminu. Prezes Izby ma prawo albo na wniosek wnioskodawcy, który wniósł skargę zgodnie z art. 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności lub z własnej inicjatywy udzielić wnioskodawcy nieodpłatnej pomocy prawnej związanej z prowadzeniem sprawy. Takie postanowienie, z zastrzeżeniem postanowień Artykułu 96, pozostaje w mocy w odniesieniu do postępowania przed Wielką Izbą od momentu otrzymania od pozwanego Wysokiej Układającej się Strony pisemnych uwag dotyczących dopuszczalności skargi zgodnie z ust. „b” ust. 2 Artykułu 54 lub od daty wygaśnięcia ich zgłoszenia. W takim przypadku prawnicy i inne osoby wyznaczone zgodnie z ust. 4 Reguły 36 otrzymają wynagrodzenie. W stosownych przypadkach może być ono wypłacone więcej niż jednemu takiemu pełnomocnikowi. Kwoty przeznaczone na wypłatę pomocy prawnej wnioskodawcy mogą obejmować nie tylko wynagrodzenie pełnomocników, ale także koszty podróży i zakwaterowania oraz inne niezbędne wydatki wnioskodawcy lub wyznaczonego pełnomocnika.

WYKŁAD nr 16. Pojawienie się notariusza

1. Powstanie i rozwój notariuszy w okresie przedsowieckim

Słowo "notariusz" pochodzi od łacińskiego „notarius”, co oznacza „skryba”, „skryba”, „sekretarz”, „stenograf”, „urzędnik”. W starożytnym Rzymie tak nazywano niewolników, którzy prowadzili korespondencję biznesową ze swoimi panami.

W XV-XVII wieku. w Moskwie pisemną formą umowy zajmowali się urzędnicy, którzy sporządzali charakterystyczne dla tamtych czasów pisemne umowy: „zakup fortecy”, ewidencja, pożyczona niewola itp.

W XVI wieku. zjednoczyli się w tak zwanych artelach, na czele z naczelnikiem. Liczba osób w nich, w zależności od liczby ludności danego miasta, wahała się od 15 do 24. Sporządzane przez nich listy umowne podlegały obowiązkowej rejestracji w Zbrojowni. Nad ich działalnością czuwał Zakon Spraw Pańskich.

14 kwietnia 1866 r. cesarz Aleksander II zatwierdził po stronie notariusza Regulamin Tymczasowy, który w 1875 r. uzyskał moc prawną i rozszerzył się na dawne Królestwo Polskie, a później na prowincje bałtyckie. Stała się częścią Statutów Sądowych (Kodeks Praw, t. XVI, część 1).

Rozporządzenie ustanowiło system organów notarialnych i określiło ich kompetencje. Wszystkie dawne instytucje spraw pańszczyźnianych, stanowiska nadzorców pańszczyźnianych, sekretarzy i skrybów zostały zniesione. Od tego czasu notariusz stał się osobą szczególnie obdarzoną uprawnieniami do dokonywania i składania zeznań notarialnych w Rosji. Notariusz był wówczas instytucją względnie niezależną od państwa. Wyrażało się to tym, że notariusze byli uznawani za wolnych profesjonalistów, prowadzących swoją działalność na zasadach komercyjnych. W tym samym czasie byli w służbie publicznej, przydzielono im 8 klasę według stanowiska. Nadzór nad działalnością notariuszy miał sprawować sądy.

Na stanowisko notariusza zostali powołani kandydaci, którzy ukończyli 21 rok życia, obywatele Imperium Rosyjskiego, posiadający wiedzę z zakresu prawa cywilnego, statutów i form postępowania notarialnego. Notariusze przed powołaniem na urząd dokonywali zastaw, których wysokość w stolicy wynosiła 10 000 rubli, w mieście wojewódzkim - 6000 rubli, w miastach powiatowych, w których działały sądy rejonowe - 4000 rubli, w pozostałych miastach - 2000 rubli. Zastaw ten miał na celu zapewnienie odpowiedzialności majątkowej notariusza za błędy w czynnościach notarialnych, a po przejściu na emeryturę pozostała kwota zastawu była zwracana notariuszowi.

notariusze mają prawo dokonywać aktów notarialnych za wszystkich, którzy się do nich zwracają, z wyjątkiem ich bliskich. Przy dokonywaniu czynności notarialnych powinno być obecnych dwóch świadków, a jeżeli sporządzono akt sprzedaży nieruchomości, to powinno ich być trzech. Strony były zobowiązane do przedstawienia policyjnego zaświadczenia o tożsamości, zaświadczenia od władz samorządowych o zbywaniu własności nieruchomości przez sprzedającego. Projekt umowy został sporządzony na ostemplowanym papierze, podpisany w obecności notariusza, w tym świadków. Po uiszczeniu ceł i opłat akt został wpisany do księgi wieczystej i wydany stronom za pokwitowaniem.

Obok notariuszy istniało stanowisko starszego notariusza, który miał mieć wyższe wykształcenie prawnicze. Starsi notariusze zostali zwolnieni z płacenia kaucji, a pod względem finansowym i służbowym byli zrównani z członkami sądów rejonowych. Powierzono im egzekucję następujące cechy:

1) prowadzenie archiwów notarialnych przy sądach rejonowych, w których prowadzono księgi – pańszczyźnianym, zaporowym i pobłażliwym; rejestry i dokumenty notariuszy powiatowych, doręczane po roku od dnia zakończenia księgi;

2) wydawanie aktów z ksiąg aktowych oraz odpisów z aktów notarialnych;

3) zatwierdzanie aktów notarialnych, które strony chciały przekształcić w akty pańszczyźniane.

Pod koniec XIX wieku. w Rosji istnieje wiele problemów związanych z działalnością notariuszy. Po pierwsze bardzo niskie zarobki, zwłaszcza w małych miejscowościach, po drugie obowiązkowa obecność dwóch świadków przy dokonywaniu czynności notarialnych, którym notariusze byli zmuszeni płacić tzw. wynagrodzenie. Ponadto istniały grupy organów i urzędników, które miały prawo do dokonywania czynności notarialnych, ale nie zawsze posiadały niezbędne doświadczenie i wiedzę:

1) notariusze publiczni (miejscy);

2) maklerów giełdowych i notariuszy, maklerów okrętowych;

3) pośrednicy wysoko wyspecjalizowani: agenci żeglugi, państwowy bank handlowy, prywatni, służba i robotnicy, sklep, administracja rzemieślnicza;

4) sędziowie, ratusze, dumy, celnicy, komornicy, sądy handlowe.

Na początku XX wieku. przygotował nowe wydanie Postanowienia dotyczące części notarialnej. Główne postanowienia w nim zawarte to:

1) zastępowanie stanowisk notarialnych wyłącznie przez prawników z wysokim przygotowaniem teoretycznym na to stanowisko;

2) szczegółowe określenie obowiązków notariusza;

3) ustanowienie skutecznego nadzoru nad czynnościami notarialnymi.

2. Rozwój notariuszy w okresie sowieckim”

Po rewolucji październikowej w Rosji nastąpiły zasadnicze zmiany w życiu państwowym i publicznym, które faktycznie zniszczyły istnienie wolnego notariusza.

Dekret nr 1 „Na boisku” zniesiono dawne władze państwowe, w tym sądy, instytucje śledcze, nadzór prokuratorski, ławę przysięgłych i prywatne adwokatury, a nieco później zniesiono notariuszy. Skreślono także Regulamin po stronie notariusza i ogłoszono upaństwowienie kancelarii notarialnych, nieco później zlikwidowano je, a na ich miejsce utworzono wydziały notarialne, na czele których stali notariusze ludowi, ale wkrótce też je zlikwidowano. Potrzeby społeczeństwa wymagały jednak wykonania aktów notarialnych i w 1919 r. zaproponowano ustanowienie tablic notarialnych, w których można dokonywać tylko niektórych aktów notarialnych: poświadczenie różnych okoliczności, weryfikacja prawdziwości odpisów z dokumentów, autentyczność podpisów .

4 października 1922 r. uchwalono pierwszy akt ustawodawczy o notariuszach okresu sowieckiego - Przepisy dotyczące notariusza państwowego RFSRR, zgodnie z którym komitety wykonawcze władz lokalnych tworzyły lokalnie kancelarie notarialne. W przypadku braku możliwości założenia kancelarii notarialnych wykonywanie czynności notarialnych, z wyjątkiem dokonywania czynności i poświadczania umów, powierzano sędziom ludowym.

Notariusze byli upoważnieni do wykonywania następujących czynności:

1) dokonywanie obowiązkowych aktów notarialnych;

2) poświadczanie umów zawieranych przez państwo, spółdzielnie, instytucje publiczne, przedsiębiorstwa, organizacje;

3) protestujące weksle;

4) poświadczenie pełnomocnictw oraz kopii dokumentów i wyciągów z ksiąg handlowych, a także autentyczność podpisów;

5) poświadczenie na wniosek urzędników i instytucji, a także osób o niepodważalnych okolicznościach;

6) wydawanie odpisów i odpisów z ksiąg notarialnych i rejestrów;

7) przyjmowanie i przechowywanie przedłożonych dokumentów.

14 maja 1926 r. Przyjęto Dekret Centralnego Komitetu Wykonawczego i Rady Komisarzy Ludowych ZSRR „O podstawowych zasadach organizacji notariusza państwowego”, w którym jako główne zasady określono:

1) niedopuszczalność zajmowania przez notariuszy innych stanowisk publicznych;

2) otrzymywanie przez notariuszy wynagrodzenia za swoją pracę wyłącznie od państwa;

3) obowiązkowe zachowanie tajemnicy notarialnej.

Nie istniała instytucja odpowiedzialności majątkowej notariusza za szkody wyrządzone obywatelom i organizacjom przy wykonywaniu obowiązków służbowych. Do zadań jednostek notarialnych należało sprawdzanie zgodności wymaganych od nich czynności notarialnych i przedłożonych im dokumentów z obowiązującymi przepisami prawa, udzielanie aktywnej pomocy pracownikom w ochronie ich praw i uzasadnionych interesów, tak aby nieznajomość prawa, analfabetyzm i podobne okoliczności nie mogły być wykorzystywane na ich szkodę.

Wspomniany dekret przyznał kompetencjom notariuszy następujące czynności:

1) notarialne poświadczenie transakcji;

2) składanie protestów przewidzianych prawem;

3) poświadczenie prawidłowości odpisów dokumentów i wyciągów z ksiąg i dokumentów;

4) uwierzytelnienie podpisów;

5) poświadczenie okoliczności i faktów mogących mieć znaczenie prawne, w których notariusz może osobiście zweryfikować i dla których poświadczenia ustawa nie ustanawia innego trybu;

6) ewidencjonowanie aresztowań nałożonych na budynki oraz ich zmianę i usuwanie;

7) przechowywanie dokumentów;

8) inne czynności przewidziane przez ustawodawstwo republik związkowych.

Później przepisy dotyczące notariuszy państwowych RSFSR zostały przyjęte 20 lipca 1930 r., 31 grudnia 1947 r., 30 września 1965 r. I dopiero 19 lipca 1973 r. Rada Najwyższa ZSRR przyjęła ustawę ZSRR „O Notariusze państwowi”, a 2 sierpnia 1974 r. Przyjęto ustawę RSFSR „O notariuszach państwowych”, która prawnie utrwaliła uprawnienia notariuszy do wydawania świadectw: o własności udziału we wspólnym majątku małżonków, o z udziału w majątku wspólnym małżonków na wniosek małżonka pozostającego przy życiu, a także z udziału w majątku wspólnym wpisanym dla małżonka pozostającego przy życiu.

Po rozpadzie ZSRR reformy w kierunku budowy państwa prawa pokazały potrzebę rozwiązania problemu zapewnienia legalności obrotu obywatelskiego, przede wszystkim w zakresie nieruchomości, ochrony praw i wolności obywateli. I przyjęte w 1993 r. Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej dotyczące notariuszy proklamowały wolnego notariusza typu łacińskiego. Stopniowo w rosyjskim systemie prawnym zaczęła kształtować się nowa gałąź prawa – prawo notarialne, które jednoczy system norm prawnych regulujących stosunki społeczne w zakresie wykonywania czynności notarialnych.

WYKŁAD nr 17. Notariusze: koncepcja i działalność

1. Pojęcie notariusza

Termin „notariusz” jest niejednoznaczny, można go uznać za:

1) system organów i urzędników, którym zgodnie z ustawą przysługuje prawo do czynności notarialnych;

2) gałęzi prawa jako zbioru norm prawnych regulujących public relations w zakresie notariuszy;

3) dyscyplinę naukową, której przedmiotem jest studium problematyki postępowania notarialnego oraz działalności jej uczestników w dziedzinie notarialnej.

Notariusz jako system organów posiada następujące cechy charakterystyczne:

1) powołanie notariusza polega na zapewnieniu obywatelom i osobom prawnym wykwalifikowanej pomocy prawnej;

2) czynność notarialna ma charakter prawny, a jej skutkiem są skutki prawne (np. dokumenty poświadczone notarialnie mają moc prawną);

3) przedmiotem czynności notarialnych są bezsporne prawa obywatelskie i fakty prawne. Jeżeli w toku postępowania notarialnego powstaje spór o prawo, wówczas postępowanie notarialne należy zawiesić do czasu rozstrzygnięcia sporu;

4) istota działalności notariusza polega na prawnej konsolidacji praw i obowiązków obywatelskich w celu zapobieżenia ich ewentualnemu naruszeniu w przyszłości.

Obecnie na świecie istnieją dwa główne systemy notarialne – łaciński i anglosaski. Typ łaciński charakteryzuje się tym, że notariusz działa jako samodzielny przedstawiciel państwa, obdarzony w imieniu państwa uprawnieniami do dokonywania czynności notarialnych i ponosi osobistą odpowiedzialność za dokonywanie czynności notarialnych, a kontrolę nad jego czynnościami przeprowadzane przez państwo reprezentowane przez organy sądowe i izby notarialne. W krajach z anglosaskim systemem notarialnym notariusz i prawnik działają w jednej osobie.

Przyjęte w 1993 r. Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach proklamowały wolnego notariusza typu łacińskiego. Jego główne korzyści w porównaniu do notariusza stał się:

1) szerokie uprawnienia;

2) niezależność od funkcjonariuszy publicznych;

3) odpowiedzialność majątkowa prywatnie praktykującego notariusza, a co za tym idzie interes w dobrej jakości pracy;

4) samofinansowanie, istnienie bez kosztów dla budżetu.

Zgodnie z art. 1 Podstaw rosyjskiego ustawodawstwa o notariuszach, notariusze w Rosji są wezwani do zapewnienia, zgodnie z Konstytucją Federacji Rosyjskiej, konstytucji republik w Rosji, niniejszych Podstaw, ochrony praw i uzasadnionych interesów obywateli i osoby prawne poprzez wykonywanie przez notariuszy czynności notarialnych przewidzianych aktami ustawodawczymi w imieniu Federacji Rosyjskiej. Jednocześnie akty notarialne w Federacji Rosyjskiej są dokonywane zgodnie z Podstawami - przez notariuszy pracujących w państwowej kancelarii notarialnej lub prowadzących prywatną praktykę.

Czynności notarialnych w Rosji mogą dokonywać nie tylko notariusze. W przypadku braku notariusza w miejscowości czynności notarialnych dokonują urzędnicy organów władzy wykonawczej upoważnieni do ich dokonywania. Czynności notarialnych w imieniu Federacji Rosyjskiej na terytorium innych państw dokonują upoważnieni do tych czynności urzędnicy urzędów konsularnych Federacji Rosyjskiej.

Notariusz charakteryzuje się wykonywaniem pewnych funkcji:

1) egzekucyjnych lub ochronnych, zapewniających legalność i legalność działań uczestników obrotu cywilnego;

2) jurysdykcyjne, ponieważ notariusz prowadzi zarówno czynności prawne, jak i egzekucyjne;

3) zapobiegawcze i profilaktyczne;

4) egzekwowanie prawa, wyrażone w tym, że notariusz jest obowiązany zapewnić niezbędne warunki do czynności innych uczestników postępowania notarialnego;

5) stanowienie prawa, które polega na konieczności ustalenia określonych grup faktów prawnych w trybie notarialnym;

6) poświadczenie, gdyż notariusz jest uprawniony do nadania działaniom uczestników obrotu cywilnego szczególnego charakteru prawnego w imieniu państwa.

2. Czynność notarialna

Obecnie notariusz w Federacji Rosyjskiej nie jest objęty systemem organów wykonawczych, a notariusz nie jest urzędnikiem, lecz działa jako samodzielny przedstawiciel państwa, obdarzony przez niego w sposób szczególny uprawnieniami do dokonywania czynności notarialnych w imieniu Federacji Rosyjskiej.

Działalność notarialna w Federacji Rosyjskiej ma szereg gwarancji prawnych:

1) notariusz jest bezstronny, tj. strony, które wystąpiły do ​​niego o pomoc prawną, są w pozycji równej, notariuszowi nie przysługuje uprzywilejowanie żadnej ze stron. Wykonując swoją działalność nie może realizować interesów i korzyści osobistych, a także interesów osób bliskich;

2) niezależność polega na tym, że w stosunku do dokonanej czynności notarialnej notariusz musi samodzielnie podejmować decyzje bez niczyich poleceń;

3) notariusz w swojej działalności kieruje się Konstytucją Federacji Rosyjskiej, Konstytucjami republik Federacji Rosyjskiej, podstawami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach, aktami ustawodawczymi Federacji Rosyjskiej i republik należących do Federacji Rosyjskiej. Federacji Rosyjskiej, a także akty prawne władz państwowych obwodu autonomicznego, okręgów autonomicznych, terytoriów, obwodów, miast Moskwy i Sankt Petersburga przyjęte w ramach ich kompetencji, a także traktaty międzynarodowe;

4) notariuszowi przy wykonywaniu czynności urzędowych, a także osobom pracującym w kancelarii notarialnej zabrania się ujawniania informacji, ujawniania dokumentów, które stały się im znane w związku z wykonywaniem czynności notarialnych, w tym po rezygnacji lub zwolnieniu, z wyjątkiem w sprawach, w których zaświadczenia o dokonanych aktach notarialnych są wydawane na wniosek sądu, prokuratury, organów śledczych w związku z prowadzonymi przez nie sprawami karnymi lub cywilnymi, a także na wniosek sądu polubownego w związku z rozstrzyganymi sporami przez to. Informacje (dokumenty) o dokonanych czynnościach notarialnych mogą być wydawane wyłącznie osobom, w imieniu których lub w imieniu których dokonano tych czynności.

Jeżeli osoby dokonujące czynności notarialnych lub w stosunku do których czynności te są dokonywane wystawiają pełnomocnictwo, wówczas dokumenty te mogą być wystawione przez pełnomocnictwo osobom wskazanym w pełnomocnictwie.

Prawo ustanawia pewne ograniczenia dotyczące czynności notarialnych. Tak, art. 6 Podstaw ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach (zwanych dalej Podstawami) stanowi: „Notariusz nie jest uprawniony do prowadzenia niezależnej przedsiębiorczości ani żadnej innej działalności innej niż notarialna, naukowa i dydaktyczna oraz do prowadzenia mediacji usługi przy zawieraniu umów."

Działalność notarialna nie jest przedsiębiorczością ze względu na to, że przedsiębiorczość polega na osiąganiu zysku, przedsiębiorca w zakresie swojej działalności sam ustala ceny, skupiając się na podaży i popycie. Ceny za usługi notarialne są ustalane przez prawo, a naruszenie takiego prawa jest podstawą do pozbawienia notariusza koncesji.

Prowadząc działalność naukową notariusz pogłębia swoją wiedzę z zakresu prawa, co przyczynia się do dalszego rozwoju zawodowego.

Działalność notariuszy odbywa się w niektórych okręgach notarialnych, utworzonych zgodnie z podziałem administracyjno-terytorialnym Federacji Rosyjskiej. W miastach posiadających powiat lub inny podział administracyjny okręgiem notarialnym jest całe terytorium odpowiedniego miasta.

Zmiana obszaru działania notariusza może nastąpić wspólną decyzją organu wymiaru sprawiedliwości i izby notarialnej. Jednakże organ wymiaru sprawiedliwości wraz z izbą notarialną może ustanowić inny okręg do prowadzenia spraw spadkowych.

Jednocześnie dokonanie przez notariusza czynności notarialnej poza jego okręgiem notarialnym nie pociąga za sobą uznania nieważności tej czynności. Ustawodawca wprost wskazuje, że notariusz ma prawo udać się do innego okręgu notarialnego w celu poświadczenia testamentu w przypadku ciężkiej choroby spadkodawcy oraz w przypadku nieobecności notariusza w tym czasie w tym okręgu notarialnym.

WYKŁAD nr 18. Podstawy prawne notariusza. Wsparcie finansowe czynności notarialnych

1. Prawne źródła czynności notarialnej

Kwestia źródeł aktów notarialnych ma niemałe znaczenie prawne, gdyż praktyka notarialna stale rodzi pytania o wybór normy prawnej, którą należy się kierować przy dokonywaniu określonej czynności notarialnej.

1) głównym źródłem każdej gałęzi prawa rosyjskiego jest Konstytucja Federacji Rosyjskiej. Zapewnia uznanie i ochronę w równym stopniu własności prywatnej, państwowej, komunalnej i innych (artykuł 2 część 8), niedopuszczalność korzystania z praw i wolności z naruszeniem praw i wolności innych osób (artykuł część 3 17), równość wszystkich wobec prawa i sądu (część 1 artykułu 19); nienaruszalność życia prywatnego, tajemnic osobistych i rodzinnych (część 1, art. 23); prawo każdego do posiadania majątku, posiadania go, używania i rozporządzania nim indywidualnie lub wspólnie z innymi osobami; niedopuszczalność pozbawienia mienia inaczej niż na mocy postanowienia sądu; prawa spadkowe (art. 35); wolność własności i korzystania z gruntów i innych zasobów naturalnych, jeżeli nie szkodzi to środowisku ani nie narusza praw i słusznych interesów innych osób (art. 36) oraz innych praw. Centralne znaczenie ma zasada prawa do kwalifikowanej pomocy prawnej (art. 48). Obecnie świadczenie takiej pomocy, wraz z prawnikami, powierzają także notariuszom, którzy w tym przypadku reprezentują kancelarię notarialną jako publiczną instytucję prawną;

2) prawa federalne. Należą do nich przede wszystkim Podstawy rosyjskiego ustawodawstwa dotyczącego notariuszy, przyjęte przez Radę Najwyższą Rosji 11 lutego 1993 r. Podstawy rosyjskiego ustawodawstwa dotyczące notariuszy są głównym aktem o charakterze organizacyjno-prawnym, określającym współczesną organizację notariusza, status prawny, kompetencje i tryb czynności notariusza, w tym w tym dokonywania poszczególnych czynności notarialnych. Artykuł 333.24 Kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej określa wysokość cła państwowego za wykonywanie czynności notarialnych przez notariuszy urzędów notarialnych i (lub) urzędników organów wykonawczych, samorządów lokalnych upoważnionych zgodnie z aktami ustawodawczymi Rosji Federacja i (lub) akty prawne podmiotów Federacji Rosyjskiej w celu dokonywania czynności notarialnych. Kodeks cywilny Federacji Rosyjskiej określa przypadki notarialnego poświadczenia transakcji, określa istotę konkretnych czynności notarialnych;

3) prawa podmiotów Federacji Rosyjskiej Ponieważ zgodnie z art. 72 Konstytucji Federacji Rosyjskiej notariusz jest przypisany do sfery wspólnej jurysdykcji, wówczas można dokonywać regulacji prawnej podmiotów Federacji Rosyjskiej w sprawach notarialnych;

4) akty normatywne Prezydenta Federacji Rosyjskiej” Na przykład Regulamin urzędu konsularnego Federacji Rosyjskiej z dnia 5 listopada 1998 r., Dekret Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 22 lipca 2002 r. Nr 767 „W sprawie używania godła Federacji Rosyjskiej na pieczęciach notariuszy”;

5) Dekrety Rządu Federacji Rosyjskiej Należą do nich: Dekret Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 16 lutego 2005 r. Nr 82 „W sprawie zatwierdzenia Regulaminu w sprawie procedury przekazywania informacji do Federalnej Służby Nadzoru Finansowego przez prawników, notariuszy i osoby prowadzące działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług prawnych lub księgowych”, ustalająca, że ​​notariusze, jeśli mają powody sądzić, że transakcje lub transakcje finansowe dokonywane przez ich klientów są przeprowadzane lub mogą być przeprowadzane w celu legalizacji (prania) dochodów pochodzących z przestępstwa lub finansowania terroryzmem, powiadomić o tym Federalną Służbę Nadzoru Finansowego;

6) akty federalnych władz wykonawczych, Akty te są przyjmowane w wielu sprawach, w tym w przypadkach wyraźnie określonych w podstawach ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach. I tak Instrukcja w sprawie trybu dokonywania czynności notarialnych przez funkcjonariuszy organów władzy wykonawczej z dnia 19 marca 1996 r. Zalecenia metodyczne dotyczące wykonywania niektórych rodzajów aktów notarialnych przez notariuszy Federacji Rosyjskiej z dnia 15 marca 2000 r. Nr 91, a także Rozporządzenie Ministerstwa Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej z dnia 10 kwietnia 2002 r. nr 99 „W sprawie zatwierdzania formularzy rejestrów do rejestracji czynności notarialnych, zaświadczeń notarialnych i napisów uwierzytelniających na transakcjach i dokumentach poświadczonych";

7) zgodnie z częścią 4 art. 15 Konstytucji Federacji Rosyjskiej” powszechnie uznane zasady i normy prawa międzynarodowego i traktatów międzynarodowych Rosji są częścią jej systemu prawnego. W kontekście wejścia Rosji do światowej przestrzeni gospodarczej i prawnej, znaczenie umów międzynarodowych w kwestiach prawnych jest bardzo istotne. Na przykład notariusze stosują Konwencję o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych (konwencja mińska z 22 stycznia 1993 r.) oraz inne umowy i traktaty międzynarodowe.

2. Wsparcie finansowe czynności notarialnych

Źródłem finansowania działalności notariusza prowadzącego prywatną praktykę są pieniądze otrzymane przez niego za wykonywanie czynności notarialnych i świadczenie usług o charakterze prawnym i technicznym, a także inne wpływy finansowe, które nie są sprzeczne z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej . Urzędy notarialne państwowe są zasilane potrąceniami z budżetu federalnego Federacji Rosyjskiej. Tak więc zapewnione lokale, naprawy, opłacenie mediów, zapewnienie sprzętu biurowego i artykułów papierniczych, mebli, wypłata wynagrodzeń notariuszom i pracownikom kancelarii notarialnej - wszystko to jest opłacane z budżetu. Obejmuje to również odszkodowanie za szkody wyrządzone obywatelom w wyniku nielegalnych działań notariusza.

Notariusz wykonujący prywatną praktykę pobiera opłatę równą opłacie państwowej określonej w art. 333.24 Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej. W innych przypadkach taryfę określa umowa między osobami fizycznymi i (lub) osobami prawnymi, które złożyły wniosek do notariusza i notariusza. Wszelkie koszty związane z wykonywaniem czynności notarialnych i zapewnieniem bezpieczeństwa dokumentów pokrywa z pobranej taksy notarialnej; opłacone: czynsz lokalu, rachunki za media, artykuły papiernicze, składki ubezpieczeniowe, składki do kancelarii notarialnej, wynagrodzenia pracowników kancelarii notarialnej, podatek dochodowy, składki na fundusz emerytalny, fundusz ubezpieczeń społecznych, fundusze obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. Środki otrzymane przez notariusza prowadzącego prywatną praktykę, po opłaceniu podatków i innych obowiązkowych opłat, stają się własnością notariusza. Klienci notariusza są zobowiązani do uiszczenia opłaty państwowej przed dokonaniem czynności notarialnych.

Na przykład kodeks podatkowy Federacji Rosyjskiej stanowi, co następuje wysokość opłaty państwowej za dokonywanie czynności notarialnych przez notariuszy:

1) za poświadczenie pełnomocnictw do transakcji wymagających formy notarialnej - 200 rubli;

2) za poświadczenie umów o hipotekę lokali mieszkalnych jako zabezpieczenie spłaty kredytu (pożyczki) udzielonego na zakup lub budowę budynku mieszkalnego, mieszkania - 200 rubli;

3) za poświadczenie dokumentów założycielskich (kopii dokumentów założycielskich) organizacji - 500 rubli;

4) za poświadczenie umowy o wypłatę alimentów - 250 rubli;

5) za poświadczenie umowy małżeńskiej - 500 rubli;

6) za poświadczenie umów poręczenia - 0,5% kwoty, za którą zaciągnięto zobowiązanie, nie mniej niż 200 rubli i nie więcej niż 20 000 rubli;

7) za poświadczenie umowy o zmianie lub rozwiązaniu umowy notarialnej - 200 rubli;

8) za poświadczenie testamentów, za przyjęcie testamentu zamkniętego - 100 rubli;

9) za otwarcie koperty z testamentem zamkniętym i ogłoszenie testamentu zamkniętego - 300 rubli;

10) za sporządzenie tytułu egzekucyjnego - 0,5% odzyskanej kwoty, nie więcej jednak niż 20 000 rubli;

11) za podjęcie działań w celu ochrony spadku - 600 rubli;

12) za oprotestowanie weksla niezapłaconego, nieprzyjęcia i braku daty przyjęcia oraz za poświadczenie braku zapłaty czeku - 1% niezapłaconej kwoty, ale nie więcej niż 20 000 rubli;

13) za wydanie duplikatów dokumentów przechowywanych w aktach notariuszy państwowych, organów wykonawczych - 100 rubli.

Ponadto za czynności notarialne dokonywane poza siedzibą notariusza państwowego, organów władzy wykonawczej i samorządu terytorialnego uiszcza się opłatę państwową w wysokości półtora raza powiększonej.

Przywileje dla osób fizycznych i prawnych przewidziane w ustawie o opłacie państwowej przysługują tym osobom przy dokonywaniu czynności notarialnych, sporządzaniu dokumentów, sporządzaniu kopii i wykonywaniu prac technicznych zarówno przez notariuszy zatrudnionych w państwowych urzędach notarialnych, jak i przez notariuszy prowadzących prywatną praktykę.

Z opłaty państwowej w organach dokonujących czynności notarialnych zwolnieni są:

1) organy władzy publicznej, jednostki samorządu terytorialnego występujące o dokonanie aktów notarialnych w przypadkach przewidzianych ustawą;

2) osoby niepełnosprawne grupy I i II - o 50% dla wszystkich rodzajów aktów notarialnych;

3) osoby fizyczne - do poświadczania testamentów majątkowych na rzecz Federacji Rosyjskiej, podmiotów Federacji Rosyjskiej i (lub) gmin;

4) publiczne organizacje osób niepełnosprawnych – dla wszystkich rodzajów aktów notarialnych;

5) osoby fizyczne - za wydanie zaświadczeń o prawie do dziedziczenia z chwilą dziedziczenia:

a) budynek mieszkalny, a także działkę, na której znajduje się budynek mieszkalny, mieszkania, pokoje lub udziały w określonej nieruchomości, jeżeli osoby te w dniu śmierci spadkodawcy mieszkały razem ze spadkodawcą i nadal zamieszkiwały w tym domu (tym mieszkaniu, pokoju) po jego śmierci;

b) mienie osób, które zmarły w związku z wykonywaniem swoich obowiązków państwowych lub publicznych lub wypełnianiem obowiązku obywatela Federacji Rosyjskiej w zakresie ratowania życia ludzkiego, ochrony własności państwowej oraz prawa i porządku, a także mienie osób poddanych represjom politycznym. Do zmarłych należą również osoby, które zmarły przed upływem jednego roku w wyniku urazu (wstrząśnienia mózgu), chorób otrzymanych w związku z powyższymi okolicznościami;

c) depozyty w bankach, środki na rachunkach bankowych osób fizycznych, sumy ubezpieczenia z tytułu umów ubezpieczenia osobistego i majątkowego, wynagrodzenia, prawa autorskie i tantiemy przewidziane przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej dotyczące własności intelektualnej, emerytury.

Spadkobiercy, którzy nie osiągnęli pełnoletności do dnia otwarcia spadku, a także osoby z zaburzeniami psychicznymi, nad którymi ustanowiono opiekę, są zwolnieni z opłaty państwowej po otrzymaniu zaświadczenia o prawie do dziedziczenia we wszystkich przypadkach, niezależnie od rodzaju majątku spadkowego;

6) internaty - o wykonanie zarządzeń wykonawczych w sprawie ściągania długów od rodziców o zapłatę kwot na utrzymanie ich dzieci w takich szkołach;

7) jednostki wojskowe, organizacje Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, inne wojska - za wykonanie wpisów wykonawczych dotyczących windykacji długów z tytułu odszkodowania oraz innych kategorii obywateli i organizacji.

WYKŁAD nr 19. Utworzenie i likwidacja stanowiska notariusza. Aplikanci i asystenci notariuszy

1. Tryb powołania na stanowisko notariusza

Łączną liczbę stanowisk notariuszy określa organ wymiaru sprawiedliwości wraz z izbą notarialną, co do zasady, na podstawie liczby osób zamieszkałych na danym terytorium oraz liczby dokonywanych aktów notarialnych. Ale ta liczba nie jest stała, ponieważ z jednej strony zapotrzebowanie na usługi notarialne może wzrosnąć ze względu na zmiany warunków ekonomicznych i innych lub, przeciwnie, zmniejszyć. W efekcie konieczne jest odpowiednie zwiększenie lub zmniejszenie liczby notariuszy na danym obszarze.

Stanowisko notariusza ustalają i likwidują ww. organy.

Upoważnienie notariusza jest dokonywana na podstawie rekomendacji izby notarialnej Ministerstwa Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej lub, w jego imieniu, przez organ wymiaru sprawiedliwości na zasadach konkurencyjnych spośród osób uprawnionych. Pod władzami wymiaru sprawiedliwości republik na terenie Federacji Rosyjskiej, obwodu autonomicznego, okręgów autonomicznych, terytoriów, obwodów, miast Moskwy i Petersburga, z udziałem przedstawicieli izby notarialnej, powstaje komisja kwalifikacyjna, która zajmuje egzamin od osób, które odbyły staż i chcą wykonywać czynności notarialne. Na podstawie wyników egzaminu komisja podejmuje decyzję o gotowości zawodowej osoby do wykonywania czynności notarialnych, którą podpisują wszyscy członkowie komisji obecni na egzaminie i jest przechowywana we właściwym organie wymiaru sprawiedliwości. Osoby, które zdały egzaminy kwalifikacyjne otrzymują licencję uprawniającą do wykonywania czynności notarialnych. Sama licencja nie daje prawa do rozpoczęcia czynności notarialnych.

Procedura wydawania licencji ustanowiony przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej. Od odmowy wydania zezwolenia przysługuje odwołanie do sądu w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji organu wymiaru sprawiedliwości. Licencja ma charakter imienny, posiada numer seryjny, jest wydawana na specjalnym formularzu.

Procedura konkursowa określone w Regulaminie trybu przeprowadzania konkursu na wakujące stanowisko notariusza rozporządzeniem Ministerstwa Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej z dnia 17 lutego 1997 r. Nr 19-01-19-97. Rozporządzenie stanowi, że celem konkursu jest wyłonienie na stanowiska notariuszy najlepiej wyszkolonych osób, które posiadają niezbędną wiedzę zawodową i są w stanie zapewnić prawną ochronę własności oraz innych praw i prawnie uzasadnionych interesów obywateli i osób prawnych.

Konkurs musi zostać ogłoszony na polecenie organu terytorialnego Federalnej Służby Rejestracyjnej nie później niż Dni 10 od dnia otwarcia wakującego stanowiska notariusza, ze wskazaniem warunków konkursu, miejsca i godziny posiedzenia komisji konkursowej oraz terminu przyjęcia dokumentów do konkursu. O wydanej decyzji powiadamia się izbę notarialną w terminie trzech dni od dnia wydania postanowienia. Termin rozpoczęcia konkursu ustalany jest nie wcześniej niż miesiąc i nie później niż 2 miesiące po ogłoszeniu konkursu.

W celu przeprowadzenia konkursu na polecenie organu terytorialnego tworzy się komisję przetargową w liczbie 8 osób z równej liczby pracowników organu terytorialnego Federalnej Służby Rejestracji i członków izby notarialnej będących notariuszami.

Do udziału w konkursie są dozwolone obywatele Federacji Rosyjskiej z wyższym wykształceniem prawniczym, którzy odbyli staż u notariusza państwowego lub notariusza wykonującego prywatną praktykę, zdali egzamin kwalifikacyjny i posiadają licencję na wykonywanie czynności notarialnych. Licencja na prawo do czynności notarialnych (zwana dalej licencją) jest wydawana przez uprawnione organy wymiaru sprawiedliwości republik w Federacji Rosyjskiej, w regionie autonomicznym, okręgach autonomicznych, terytoriach, regionach, miastach Moskwy i Petersburga w ciągu miesiąca po zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego na podstawie decyzji komisji kwalifikacyjnej.

Osoby chcące wziąć udział w konkursie składają wniosek do sekretarza komisji konkursowej, który jest następnie rejestrowany w specjalnym dzienniku z nadaniem numeru seryjnego. Wraz z wnioskiem należy dostarczyć poświadczone notarialnie odpisy: dyplom ukończenia wyższego wykształcenia prawniczego, zeszyt ćwiczeń, licencję na wykonywanie czynności notarialnych oraz kartę metrykalną ustalonego formularza wraz z kartą fotograficzną kandydata.

Można również dostarczyć inne dokumenty lub ich poświadczone notarialnie kopie, charakteryzujące aplikację zawodową kandydata. Następnie na podstawie przedłożonych dokumentów komisja konkursowa podejmuje decyzję o dopuszczeniu kandydatów do udziału w konkursie.

W trakcie trwania konkursu zawodnicy są oceniani na podstawie przedłożonych przez nich dokumentów, w tym dokumentów dotyczących stażu oraz wyników egzaminów kwalifikacyjnych. W razie potrzeby komisja ma prawo przeprowadzić indywidualne rozmowy z uczestnikami w sprawach związanych z czynnościami notarialnymi. Kandydaci oceniani są w systemie dziesięciopunktowym.

Kandydat z największą liczbą punktów zostaje uznany za zwycięzcę konkursu.

W przypadku równości punktów dla kilku kandydatów decyzję komisji konkursowej podejmuje się w głosowaniu jawnym. Wyniki głosowania i decyzję komisji konkursowej ogłaszane są osobom, które wzięły udział w konkursie następnego dnia po zakończeniu konkursu.

2. Wygaśnięcie pełnomocnictw notariusza

Procedura odwołania notariusza różni się w przypadku notariuszy publicznych i notariuszy prowadzących prywatną praktykę. Więc, zwolnienie notariusza, praca w kancelarii notarialnej odbywa się zgodnie z prawem pracy Federacji Rosyjskiej i republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej.

Notariusz wykonujący prywatną praktykę rezygnuje na własny wniosek lub zostaje zwolniony z uprawnień na podstawie orzeczenia sądu pozbawiającego go prawa do czynności notarialnych w następujących przypadkach:

1) skazania za popełnienie przestępstwa umyślnego - po wejściu w życie kary. Ponadto nie określono składu przestępstwa;

2) ograniczenia zdolności do czynności prawnych lub uznania za ubezwłasnowolnionego w sposób określony w ustawie;

3) na wniosek izby notarialnej za powtarzające się przewinienia dyscyplinarne, naruszenie prawa (np. notariusz działający na podstawie pełnomocnictwa, którego ważność wygasła), a także w przypadku niemożności wykonywania obowiązków zawodowych ze względów zdrowotnych (jeśli istnieje zaświadczenie lekarskie) oraz w innych przypadkach przewidzianych przez akty ustawodawcze Federacji Rosyjskiej.

Organ wymiaru sprawiedliwości wraz z izbą notarialną decyduje o przekazaniu dokumentów przechowywanych przez notariusza, którego uprawnienia wygasają, innemu notariuszowi.

3. Praktykant i asystent notariuszy

aplikant notarialny może być osoba z wyższym wykształceniem prawniczym, a asystent notariusza – posiadająca licencję na wykonywanie czynności notarialnych.

Powołanie na staż и asystent notariusza w państwowej kancelarii notarialnej sprawuje organ wymiaru sprawiedliwości na podstawie umowy o pracę, która określa ich prawa i obowiązki. Staż u notariusza wykonującego prywatną praktykę odbywa się również na podstawie umowy o pracę (umowy) pomiędzy notariuszem a osobą zamierzającą odbyć staż.

Stażyści na staż mogą zostać powołani na wolne stanowisko notariusza, asystenta notariusza, konsultanta.

Osoby ubiegające się o stanowisko notariusza muszą odbyć co najmniej roczny staż w państwowej kancelarii notarialnej lub u notariusza prowadzącego prywatną praktykę. Okres praktyk dla osób, które posiadają co najmniej 3-letnie doświadczenie w specjalności prawniczej może zostać skrócony wspólną decyzją organu wymiaru sprawiedliwości i izby notarialnej. Czas trwania stażu nie może być krótszy niż 6 miesięcy. Termin odbycia praktyki może zostać przedłużony na czas choroby praktykanta lub jego nieobecności z innych ważnych powodów wspólnym postanowieniem organu wymiaru sprawiedliwości i izby notarialnej.

Tryb zaliczenia stażu określa Rozporządzenie Ministerstwa Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej z dnia 21 czerwca 2000 r. „W sprawie zatwierdzenia trybu zaliczenia stażu przez osoby ubiegające się o stanowisko notariusza”. Liczba stanowisk notariusza jest ustalana corocznie wspólną decyzją organu terytorialnego Federalnej Służby Rejestracji i Izby Notarialnej. W celu określenia poziomu przeszkolenia osób chcących odbyć staż u notariuszy przeprowadzany jest egzamin.

Bezpośredni nadzór nad pracą praktykantów w kancelarii notarialnej sprawuje notariusz z co najmniej 3-letnim stażem pracy w specjalności, któremu powierzone zostały te funkcje na polecenie wymiaru sprawiedliwości. W celu realizacji tych funkcji organ wymiaru sprawiedliwości może ustanowić notariuszowi dodatek do pensji służbowej.

Notariusz pracujący w kancelarii notarialnej lub w prywatnej praktyce może jednocześnie nadzorować pracę nie więcej niż dwóch aplikantów.

Wynagrodzenie aplikanta notariusza państwowego pobierane jest z funduszu wynagrodzeń notariusza państwowego.

Organ terytorialny Federalnej Służby Rejestracyjnej zatwierdza program stażu, który jest ujednolicony i obowiązkowy dla wszystkich stażystów i kierowników staży i zawiera wykaz czynności mających na celu zdobycie przez stażystę specjalnej wiedzy teoretycznej, nabycie praktycznych umiejętności wykonywania czynności notarialnych oraz organizowania praca notariusza. Skrócenie okresu stażu nie zwalnia stażysty z obowiązku opanowania programu stażu.

Obowiązki stażystów może obejmować: przygotowanie projektów dokumentów notarialnych, przyjmowanie gości, ocenę prawną przedłożonych dokumentów, doradzanie obywatelom i osobom prawnym w sprawach aktów notarialnych itp.

Na zakończenie stażu opiekun stażysty sporządza wniosek z jego wyników, który jest dołączany do wniosku o zdanie egzaminów kwalifikacyjnych.

WYKŁAD nr 20. Notariusze publiczni i prywatni

1. Państwowe urzędy notarialne

Państwowe urzędy notarialne otwiera i znosi Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej lub w jego imieniu ministerstwa sprawiedliwości republik Federacji Rosyjskiej, organy wymiaru sprawiedliwości regionu autonomicznego, okręgów autonomicznych, terytoriów, obwodów, miasta Moskwy i Sankt Petersburga w republikach Federacji Rosyjskiej, regionu autonomicznego, okręgów autonomicznych, terytoriów, regionów, odpowiednio miast Moskwy i Sankt Petersburga.

Notariusze pracujący w państwowych urzędach notarialnych są uprawnieni do dokonywania następujących czynności notarialnych:

1) poświadczanie transakcji;

2) wydanie zaświadczenia o posiadaniu udziału we wspólnym majątku małżonków;

3) nałożenie i zniesienie zakazu zbywania mienia;

4) poświadczenie kopii dokumentów i wyciągów z nich, autentyczność podpisu na dokumentach, dokładność tłumaczenia dokumentów z jednego języka na inny;

5) poświadczenie, że obywatel żyje, przebywa w określonym miejscu;

6) identyfikację obywatela z osobą przedstawioną na fotografii;

7) poświadczenie czasu przedstawienia dokumentów;

8) przeniesienie zgłoszenia osób fizycznych i prawnych na inne osoby fizyczne i prawne;

9) przyjmowanie na depozyt środków pieniężnych i papierów wartościowych;

10) wykonywanie napisów wykonawczych, protestów ustaw, protestów morskich;

11) przedstawianie czeków do wypłaty i poświadczanie niewypłacenia czeków;

12) przyjmowanie dokumentów do przechowywania;

13) dostarczanie dowodów;

14) wydanie zaświadczenia o prawie do dziedziczenia. Zaświadczenie o własności na wypadek śmierci jednego z małżonków wydaje notariusz państwowy, do którego kompetencji należy rejestracja praw spadkowych;

15) podejmowanie działań na rzecz ochrony mienia dziedzicznego.

W przypadku braku notariusza państwowego w okręgu notarialnym wykonywanie tych czynności notarialnych powierza się wspólną decyzją organu wymiaru sprawiedliwości i izby notarialnej jednemu z notariuszy prowadzących prywatną praktykę.

Jeżeli w ugodzie w ogóle nie ma notariusza, wówczas nakłada się obowiązek dokonania czynności notarialnych o funkcjonariuszach organów władzy wykonawczej uprawnionych do dokonywania następujących czynności notarialnych:

1) poświadczenie testamentów i pełnomocnictw;

2) podejmowanie działań na rzecz ochrony mienia dziedzicznego;

3) poświadczenie prawdziwości kopii dokumentów i wyciągów z nich oraz autentyczności podpisów na dokumentach.

Również urzędnicy instytucji konsularnych Federacji Rosyjskiej są upoważnieni do wykonywania niektórych czynności notarialnych (na przykład poświadczania transakcji, z wyjątkiem umów o zbyciu nieruchomości położonych na terytorium Federacji Rosyjskiej).

Rejestr wszystkich państwowych urzędów notarialnych i notariuszy prowadzących prywatną praktykę prowadzi Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej na podstawie rozporządzenia z dnia 2 grudnia 2003 r. „W sprawie zatwierdzenia procedury prowadzenia rejestru państwowych kancelarii notarialnych oraz kancelarie notarialne prowadzące prywatną praktykę”.

Zgodnie z tym rozporządzeniem rejestr jest tworzony i prowadzony przez Urząd Kontroli Adwokackiej i Notarialnej oraz Pomocy Prawnej Federalnej Służby Rejestracyjnej w celu zapewnienia rejestracji państwowych urzędów notarialnych i notariuszy prowadzących prywatną praktykę, w celu udostępnienia zainteresowanym informacji zawartych w rejestrze.

Informacje zawarte w rejestrze są jawne i należy je dostarczyć w ciągu dziesięciu dni od daty otrzymania odpowiedniego wniosku.

2. Notariusz w prywatnej praktyce

Oprócz urzędów państwowych w Federacji Rosyjskiej istnieją prywatni notariusze.

Notariusz prowadzący prywatną praktykę posiada szeroki zakres uprawnień:

1) mają prawo do posiadania biura, którym jest pomieszczenie zlokalizowane w funduszu niemieszkaniowym. Kancelaria powinna posiadać: pomieszczenie recepcyjne, sekretariat notariusza, pokój notariusza;

2) mają prawo do otwierania rachunków rozliczeniowych i innych w dowolnym banku, w tym walutowym, z których notariusz może przekazywać pieniądze za wynajem lokalu, dokonywać rozliczeń z organami podatkowymi, funduszem emerytalnym. Notariusz ma również prawo otworzyć rachunek depozytowy, na który klient przelewa pieniądze, aby notariusz, na jego polecenie, przekazał te pieniądze organizacji, osobie fizycznej itp. Pieniądze klienta przechowywane na rachunku depozytowym notariusza nie są jego dochód;

3) mają prawo do posiadania praw i obowiązków majątkowych i osobistych niemajątkowych;

4) mają prawo zatrudniać i zwalniać pracowników. W takim przypadku musi wypłacać im pensje, dokonywać wypłat dla tych pracowników z funduszu emerytalnego, funduszu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego i ubezpieczenia społecznego. W ten sposób notariusz korzysta z usług systemu państwowego zabezpieczenia społecznego, ubezpieczenia zdrowotnego i społecznego w sposób określony przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej;

5) zarządzać otrzymanymi dochodami. Należy jednak pamiętać, że jest on zobowiązany do wypłaty wynagrodzeń pracownikom, płacenia za wynajem lokali, artykułów papierniczych itp. Przekazuje też 28% dochodów do funduszu emerytalnego dla siebie, płaci 35% organom podatkowym, a także dopiero po tym notariusz ma dochód netto, którym może rozporządzać;

6) działać w sądzie (np. gdy bliscy spadkodawcy próbują zakwestionować testament poświadczony przez notariusza), sądzie polubownym we własnym imieniu i wykonywać inne czynności zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej i republik należących do Federacja Rosyjska.

Notariusze wykonujący prywatną praktykę są uprawnieni do dokonywania takich samych czynności notarialnych jak notariusze publiczni, z wyjątkiem wystawiania zaświadczenia o prawie do dziedziczenia i podejmowania działań w celu ochrony majątku spadkowego.

Akty ustawodawcze Federacji Rosyjskiej mogą przewidywać inne akty notarialne.

Na podstawie pisma Funduszu Emerytalnego Rosji (dalej - FR) z dnia 1 października 1997 r. Nr LCH -16-28 / 7063 „O notariuszach prowadzących prywatną praktykę” rejestracja notariuszy jest przeprowadzana przez organy PFR w miejscu stałego zamieszkania notariusza lub w jego siedzibie notarialnej po przedstawieniu poświadczonych odpisów postanowienia organu wymiaru sprawiedliwości o powołaniu na stanowisko notariusza, zezwolenia na wykonywanie czynności notarialnych, a także wniosek o rejestrację, paszport lub inny dokument potwierdzający tożsamość tej osoby.

W przypadku, gdy notariusze zatrudniają obywateli na podstawie umowy o pracę lub na podstawie umów cywilnoprawnych, których przedmiotem jest wykonywanie pracy i świadczenie usług, są oni zarejestrowani w organach PFR jako notariusze wykonujący prywatną praktykę oraz notariusze korzystający z siły roboczej zatrudnionych pracowników. Dlatego przy rejestracji notariusza jako pracodawcy, oprócz powyższego wniosku, paszportu i kopii dokumentów, przedstawia się mu również poświadczone kopie umów.

Notariusz prowadzący prywatną praktykę odpowiada za swoje działania całym swoim majątkiem. Jest on zobowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia swojej działalności, w związku z czym szkoda wyrządzona przez notariusza jest rekompensowana kosztem sumy ubezpieczenia, a w razie jej niewystarczalności kosztem innego mienia notariusza. Suma ubezpieczenia nie może być niższa niż 100-krotność minimalnego miesięcznego wynagrodzenia ustalonego przez prawo.

Notariusz nie może wykonywać swoich obowiązków bez zawarcia umowy ubezpieczenia.

WYKŁAD nr 21. Izby Notarialne

1. Status prawny izb notarialnych

Izba Notarialna jest organizacją non-profit, która jest stowarzyszeniem zawodowym opartym na obowiązkowym członkostwie notariuszy prowadzących prywatną praktykę. Członkami izby notarialnej mogą być również osoby, które otrzymały lub chcą uzyskać koncesję na wykonywanie czynności notarialnych.

W Federacji Rosyjskiej istnieje Federalna Izba Notarialna i izby notarialne podmiotów Federacji Rosyjskiejutworzone w każdej republice, regionie autonomicznym, okręgu autonomicznym, regionie, regionie, miastach Moskwie i Sankt Petersburgu.

Izby działają zgodnie z Konstytucją Federacji Rosyjskiej, ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, statutem izby, zarejestrowanym przez organy wymiaru sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej.

Izba notarialna może prowadzić działalność gospodarczą w zakresie niezbędnym do realizacji jej zadań statutowych.

Izba notarialna odpowiada za swoje zobowiązania swoim majątkiem, który zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej może być pobierany, ale nie odpowiada za zobowiązania swoich członków, podobnie jak członkowie izby notarialnej nie odpowiadają za zobowiązania komory.

Izba Notarialna jest osobą prawną i organizuje swoją pracę na zasadach samorządności, jawności, legalności i przyzwoitości.

Cele działalności izb notarialnych są: reprezentowanie i ochrona interesów notariuszy, udzielanie im pomocy i pomocy w rozwoju prywatnej działalności notarialnej; organizowanie staży dla osób ubiegających się o stanowisko notariusza oraz doskonalenie przygotowania zawodowego notariuszy; zwrot kosztów egzaminów wyznaczonych przez sąd w sprawach związanych z działalnością notariuszy; organizacja ubezpieczenia czynności notarialnych. Ustawodawstwo republik należących do Federacji Rosyjskiej może przewidywać także inne uprawnienia izby notarialnej. Statut konkretnej izby notarialnej może przewidywać także inne uprawnienia, np. publikowania podręczników metodycznych, analizowania praktyki itp.

Izbę notarialną tworzy się decyzją zgromadzenia założycieli.

Zgromadzenie składowe uchwala statut, wybiera organy zarządzające izby - prezesa izby, zarząd, komisję rewizyjną. Statut jest rejestrowany w sposób ustalony dla rejestracji statutów stowarzyszeń publicznych.

Najwyższy organ izby notarialnej to zebranie członków izby notarialnej, które jest właściwe do podejmowania decyzji co najmniej raz w roku, jeżeli w jej pracach uczestniczy co najmniej połowa członków izby. Przy głosowaniu członkowie izby notarialnej będący notariuszami prowadzącymi prywatną praktykę mają prawo głosu decydującego, a asystenci i aplikanci notariusza – głos doradczy.

Na czele izby notarialnej stoi zarząd i prezes izby notarialnej, wybierani przez zgromadzenie członków izby notarialnej. Kompetencje zgromadzenia członków izby notarialnej, zarządu izby notarialnej oraz prezesa izby notarialnej reguluje statut izby notarialnej.

Do kompetencji zgromadzenia członków izby należą: wybór zarządu, przewodniczącego, komisji rewizyjnej; zatwierdzanie preliminarza dochodów i wydatków izby; ustalenie wraz z organami wymiaru sprawiedliwości łącznej liczby notariuszy w okręgu notarialnym; ustalanie wysokości składek członkowskich; rozstrzyganie innych spraw związanych z działalnością Izby.

Opłata członkowska może być określony jako procent dochodu otrzymywanego przez notariusza, może być kwotą stałą lub obliczaną na podstawie płacy minimalnej.

Uprawnienia zarządu obejmują: ustalenie daty i godziny zebrania członków izby; przygotowywanie spraw zgłoszonych do rozpatrzenia przez zgromadzenie; wystąpienie wraz z organami wymiaru sprawiedliwości do sądu z wnioskiem o pozbawienie notariuszy prawa do czynności notarialnych; organizacja wydarzeń podnoszących poziom zawodowy i kwalifikacje notariuszy; rozpatrywanie skarg na czynności notariusza; rozpatrywanie w imieniu zgromadzenia izby innych spraw związanych z działalnością izby. Działalność zarządu odbywa się w oparciu o kierownictwo kolegialne, rozgłos, regularne raportowanie członkom izby notarialnej oraz szerokie zaangażowanie notariuszy w pracę izby notarialnej.

Prezes izby wybierany jest spośród notariuszy na posiedzeniu izby na dwuletnią kadencję. Kieruje pracami zarządu, reprezentuje izbę w międzynarodowych organizacjach notariuszy, władz państwowych Federacji Rosyjskiej, organizuje weryfikację skarg i innych materiałów dotyczących działań notariuszy, sprawuje kontrolę nad wykonaniem decyzji posiedzeń Rady izby, uchwały zarządu, na bieżąco informuje zebranie o postępach w ich realizacji oraz wykonuje inne uprawnienia.

Przy dużym nakładzie pracy w okręgowej izbie notarialnej wiceprezes może być wybrany na taką samą kadencję jak prezes izby notarialnej.

Kontrolę nad działalnością finansową i gospodarczą Izby sprawuje Komisja Rewizyjna.

Wiele izb notarialnych wydaje biuletyny informacyjne, w których publikowana jest korespondencja izby notarialnej z instytucjami państwowymi, samorządowymi, a także inne informacje niezbędne w codziennej pracy notariusza.

2. Federalna Izba Notarialna

Federalna Izba Notarialna jest organizacją non-profit reprezentującą zawodowe stowarzyszenie izb notarialnych republik Federacji Rosyjskiej, regionu autonomicznego, okręgów autonomicznych, terytoriów, regionów, miast Moskwy i Sankt Petersburga, na podstawie ich obowiązkowego członkostwa.

Zgromadzenie Ustawodawcze uchwala statut, wybiera organy i kontrolne izby – prezesa izby, zarząd i komisję rewizyjną.

Statut Federalnej Izby Notarialnej jest uchwalany przez zebranie przedstawicieli izb notarialnych i rejestrowany w sposób ustalony dla rejestracji statutów stowarzyszeń publicznych.

Federalna Izba Notarialna zrzesza wszystkie regionalne izby notarialne na zasadzie dobrowolności. Źródłem finansowania izby są składki członkowskie, dochody z działalności wydawniczej i gospodarczej, dywidendy z akcji, odliczenia odsetek od depozytów i papierów wartościowych oraz inne wpływy, które nie są sprzeczne z prawem.

Do kompetencji Federalnej Izby Notarialnej należą:

1) koordynacja działalności izb notarialnych, dzięki której wypracowuje się takie same podejścia do wykonywania czynności notarialnych;

2) reprezentowanie interesów izb notarialnych w organach władzy i administracji publicznej, przedsiębiorstwach, instytucjach, organizacjach;

3) zapewnienie ochrony praw socjalnych i zawodowych notariuszy wykonujących prywatną praktykę;

4) udział w rozpatrywaniu projektów ustaw Federacji Rosyjskiej w sprawach dotyczących czynności notarialnych;

5) zapewnienie zaawansowanego szkolenia notariuszy, aplikantów i asystentów notariuszy;

6) organizacja ubezpieczenia czynności notarialnych;

7) reprezentowanie interesów izb notarialnych w organizacjach międzynarodowych.

Statut Federalnej Izby Notarialnej może przewidywać inne uprawnienia, które nie są sprzeczne z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Najwyższym organem Federalnej Izby Notarialnej jest zgromadzenie przedstawicieli izb notarialnych, które w tajnym głosowaniu wybiera zarząd i prezesa Federalnej Izby Notarialnej. Kompetencje tych organów reguluje statut Federalnej Izby Notarialnej.

Spotkanie przedstawicieli izb notarialnych zwoływane jest co najmniej raz w roku. Jest uprawniony do wysłuchiwania sprawozdań zarządu, prezesa, komisji rewizyjnej, rozpatrywania skarg na uchwały i decyzje zarządu, decydowania o zakończeniu działalności i likwidacji Federalnej Izby Notarialnej.

Zarząd izby wykonuje takie uprawnienia jak: zwołuje zebrania przedstawicieli izb notarialnych, organizuje wykonanie postanowień zebrania i wymagań statutu, wspólnie z Ministerstwem Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej, ustala tryb zakończenia staż, zatwierdza regulamin komisji kwalifikacyjnych i odwoławczych, ustala tryb przeprowadzenia konkursu na stanowisko notariusza itp. .

Ponadto, na wniosek Prezesa, Zarząd Izby może wybrać Wiceprezesa Izby, a Zarząd Izby, na wniosek Prezesa, Dyrektora Wykonawczego Izby. Ponadto notariusz nie może być powołany na stanowisko kierownika spraw izby.

W celu zapewnienia kontroli nad działalnością finansowo-gospodarczą zarządu i prezesa komisję rewizyjną wybiera się zwykłą większością głosów na zebraniu przedstawicieli izb notarialnych. Kandydatów do komisji reprezentują okręgowe izby notarialne według równej liczby ustalonej przez zebranie. Komisja Rewizyjna kontroluje spełnienie wymagań ustawowych, działalność operacyjną organów wykonawczych Federalnej Izby Notarialnej i składa sprawozdania z wyników swojej pracy na zebraniu przedstawicieli izb notarialnych.

Od 1997 roku Federalna Izba Notarialna wydaje czasopismo naukowe Notarial Bulletin. Federalna Izba Notarialna posiada radę naukowo-praktyczną, w skład której wchodzą czołowi naukowcy i eksperci w dziedzinie notariuszy. Główną funkcją rady jest opracowywanie opartych na dowodach zaleceń dotyczących stosowania przepisów dotyczących czynności notarialnych.

WYKŁAD nr 22. Prawa i obowiązki notariuszy. Wynagrodzenia notariuszy

1. Uprawnienia notariusza

Całość prawnie gwarantowanych uprawnień przyznanych notariuszowi stanowi jego kompetencję, która dzieli się na: podmiotową i terytorialną.

Kompetencja podmiotowa wyraża się w tym, do jakich czynności notarialnych notariusz jest uprawniony. Tym samym kompetencje notariuszy publicznych są szersze niż prywatnych praktyków, gdyż zgodnie z art. 36 Podstaw notariusze pracujący w państwowych urzędach notarialnych, oprócz aktów notarialnych przewidzianych dla notariuszy prywatnych, mają prawo do wystawiania zaświadczeń o prawie do dziedziczenia i podejmowania działań w celu ochrony własności dziedzicznej.

Właściwość terytorialna polega na dokonywaniu określonych czynności notarialnych przez notariuszy określonego okręgu notarialnego. Na przykład art. 56 Podstaw stanowi, że umowa o budowę budynku mieszkalnego na wydzielonej działce jest poświadczona przez notariusza w miejscu przydziału działki.

Działalność zawodowa notariuszy w Federacji Rosyjskiej polega na wykonywaniu czynności notarialnych przewidzianych ustawą. Artykuły 35 i 36 Podstaw ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej dotyczące notariuszy określają zakres tych działań. Ponadto należy wziąć pod uwagę, że zgodnie z art. 109 Podstaw, jeżeli umowa międzynarodowa Federacji Rosyjskiej ustanawia inne zasady dotyczące aktów notarialnych niż przewidziane w aktach ustawodawczych Federacji Rosyjskiej, przy dokonywaniu czynności notarialnych stosuje się zasady umowy międzynarodowej. A w przypadku, gdy rosyjska umowa międzynarodowa powołuje się na kompetencję notariusza do dokonania czynności notarialnej nie przewidzianej przez ustawodawstwo rosyjskie, notariusz dokonuje tej czynności notarialnej w sposób ustalony przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej.

Wykonując swoją działalność zawodową notariusz posiada szereg uprawnień:

1) dokonywać czynności notarialnych przewidzianych przez Podstawy w interesie osób fizycznych i prawnych, które się do niego zwracają, z wyjątkiem przypadków, gdy miejsce dokonania czynności notarialnej określa ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej lub umowy międzynarodowe;

2) sporządza projekty transakcji, zestawień i innych dokumentów, sporządza kopie dokumentów i wyciągi z nich oraz udziela wyjaśnień w sprawach aktów notarialnych. Notariusz może sam sporządzić projekt transakcji lub poświadczyć już gotowy projekt. Sporządzając projekt notariusz dba o to, aby warunki umowy były zgodne z prawem lub nie były z nim sprzeczne, w przeciwnym razie wszelkie nieścisłości lub niejasności mogą stać się powodem do zakwestionowania tego dokumentu. Przygotowując transakcję notariusz omawia z klientem każdy punkt transakcji. Ważne jest, aby czynności notarialne mogły być dokonywane przez notariusza dla wszystkich osób fizycznych i prawnych, gdy przepisy nie przewidują obowiązkowej formy notarialnej transakcji. Osoby fizyczne i prawne, w drodze porozumienia między sobą, mają możliwość poświadczenia u notariusza każdej transakcji, która nie jest sprzeczna z prawem rosyjskim;

3) żądania od osób fizycznych i prawnych informacji i dokumentów niezbędnych do dokonania czynności notarialnych. Jeżeli brakujące dokumenty mogą być wydane tylko bezpośrednio osobie, która wystąpiła do notariusza, to notariusz nie zwraca się o nie, ale proponuje ich przedstawienie, wyjaśniając procedurę ich uzyskania. Jeżeli informacje mogą być udzielone tylko na żądanie, notariusz sporządza odpowiedni wniosek. Notariusz jest zobowiązany do sprawdzenia dokumentów przedłożonych przez obywateli w celu dokonania czynności notarialnej, ponieważ sam notariusz odpowiada za dokonaną czynność notarialną.

Ustawodawstwo republik należących do Federacji Rosyjskiej może przyznać notariuszowi inne uprawnienia.

Uprawnienia notariusza mogą być ograniczone w przypadkach, gdy dokonywane przez niego czynności dotyczą bezpośrednio samych notariuszy lub ich najbliższych. Jeśli ta zasada zostanie naruszona, czynność zostanie uznana za nieważną.

2. Obowiązki notariusza

Notariusze wykonując czynności notarialne mają równe prawa i wykonują te same obowiązki, niezależnie od tego, czy pracują w państwowej kancelarii notarialnej, czy prowadzą prywatną praktykę.

Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach ustanawiają następujące obowiązki notariusza:

1) udzielania pomocy osobom fizycznym i prawnym w dochodzeniu ich praw i ochronie prawnie uzasadnionych interesów;

2) wyjaśniać klientom ich prawa i obowiązki, ostrzegać o skutkach dokonanych czynności notarialnych, aby nieznajomość prawa nie mogła zostać wykorzystana na ich szkodę. Prawo do wyrażenia zgody na dokonanie czynności notarialnej, odmowy jej do czasu podpisania tego dokumentu przez strony, prawo do swobodnego wyrażania woli przy dokonywaniu czynności notarialnej, a także obowiązek, po dokonaniu czynności notarialnej, do ścisłego przestrzegania obowiązków i warunków, które są określone, należy wyjaśnić, ponieważ ich nieprzestrzeganie pociąga za sobą odpowiedzialność cywilną. Jednak przed dokonaniem czynności notarialnej notariusz jest obowiązany zidentyfikować osoby fizyczne w stosunku do osób fizycznych i zweryfikować ich zdolność do czynności prawnych, a w stosunku do osób prawnych zdolność prawną ustala się poprzez zapoznanie się z dokumentami założycielskimi;

3) wykonują swoje obowiązki zgodnie z Konstytucją Federacji Rosyjskiej, Konstytucjami republik Federacji Rosyjskiej, Podstawami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach oraz innymi aktami prawnymi Federacji Rosyjskiej, w tym traktatami międzynarodowymi oraz przysięga;

4) zachowania w tajemnicy informacji, które stały się mu znane w związku z realizacją jego działalności zawodowej. Każdy notariusz, z chwilą powołania na urząd, uroczyście przysięga dochować tajemnicy zawodowej. Sąd może zwolnić notariusza z obowiązku zachowania tajemnicy, jeżeli przeciwko notariuszowi została wszczęta sprawa karna w związku z dokonaniem czynności notarialnej. Kopie dokumentów przechowywane przez notariusza mogą być wydawane tylko osobom, które brały udział w dokonywaniu czynności notarialnej lub wobec których zostały popełnione;

5) odmówić dokonania czynności notarialnej w przypadku jej niezgodności z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej lub umowami międzynarodowymi. Ponieważ przed dokonaniem czynności notarialnej notariusz musi sprawdzić, czy dopuszczalne jest naruszenie praw i wolności człowieka, czy dokument przewiduje naruszenie nietykalności osoby, czy wola obywatela jest dokładnie wyrażona w dokumencie poświadczonym przez notariusza, czy doszło do przemocy i gróźb ze strony osób trzecich oraz inne pytania. Wydając postanowienie o odmowie dokonania czynności notarialnej notariusz jest obowiązany wskazać przyczyny odmowy. Obywatel, który otrzymał notarialną odmowę dokonania czynności notarialnej, ma prawo zwrócić się do sądu;

6) w przypadkach przewidzianych w aktach ustawodawczych Federacji Rosyjskiej notariusz jest obowiązany złożyć organowi podatkowemu zaświadczenie o wartości majątku przechodzącego na własność obywateli, niezbędne do obliczenia podatku od majątku przechodzącego w drodze dziedziczenia lub darowizna;

7) udzielać informacji o dokonanych czynnościach notarialnych izbie notarialnej w swoim okręgu na ich żądanie;

8) być bezstronnym w swoich działaniach. nie jest uprawniony do świadczenia usług pośrednictwa przy zawieraniu umów;

9) do zawarcia umowy ubezpieczenia swojej działalności, jeżeli wykonuje prywatną praktykę, nie jest uprawniony do wykonywania swoich obowiązków bez umowy. Suma ubezpieczenia nie może być niższa niż 100-krotność minimalnego miesięcznego wynagrodzenia określonego przez prawo.

Ubezpieczenie działalności notariuszy prowadzących prywatną praktykę organizują izby notarialne w celu zapewnienia ochrony ekonomicznej klienta przed bezprawnymi działaniami notariusza. Szkoda wyrządzona przez notariusza jest odszkodowana przede wszystkim w wysokości sumy ubezpieczenia. Jeżeli szkoda przekracza tę kwotę, windykacją na zasadach cywilnych jest majątek notariusza prowadzącego prywatną praktykę.

WYKŁAD nr 23. Zasady dokonywania czynności notarialnych

Rozdział 9 Podstaw ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach określa podstawowe zasady wykonywania czynności notarialnych. Należy pamiętać, że jeżeli umowa międzynarodowa Federacji Rosyjskiej ustanawia inne zasady dotyczące aktów notarialnych niż przewidziane w aktach ustawodawczych Federacji Rosyjskiej, to zasady umowy międzynarodowej przyjmowane są przy dokonywaniu aktów notarialnych.

Zasady dokonywania czynności notarialnych obejmują:

1) miejsce dokonywania czynności notarialnych. Czynności notarialnych dokonuje każdy notariusz, z wyjątkiem przypadków przewidzianych prawem. W szczególności zaświadczenie o własności na wypadek śmierci jednego z małżonków wydaje notariusz państwowy, do którego kompetencji należy rejestracja praw spadkowych. W przypadku, gdy zgodnie z ustawodawstwem rosyjskim akt notarialny musi być dokonany w określonej kancelarii notarialnej, miejsce jej wykonania określa się w sposób ustalony przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej. W miejscu otwarcia spadku notariusz przyjmuje wnioski o przyjęcie lub odmowę przyjęcia spadku, roszczenia wierzycieli spadkodawcy, a także, po zawiadomieniu obywateli, osób prawnych lub z własnej inicjatywy, podejmuje działania mające na celu ochronę majątku spadkowego , gdy jest to konieczne w interesie spadkobierców, zapisobierców, wierzycieli lub państw. Świadectwo własności budynku mieszkalnego, mieszkania, domku, domku ogrodowego, garażu, a także działki wydawane jest przez notariusza w lokalizacji tej nieruchomości. Przyjęcia kwot pieniężnych i papierów wartościowych na depozyt dokonuje notariusz w miejscu wykonania zobowiązania;

2) podstawy i warunki odroczenia i zawieszenia wykonania czynności notarialnej. Tym samym dokonanie aktu notarialnego może zostać odroczone, jeżeli konieczne jest zwrócenie się o dodatkowe informacje do osób fizycznych i prawnych (na przykład, gdy obywatel występuje o poświadczenie dziedziczenia, notariusz wymaga przedstawienia wszystkich dokumentów potwierdzających majątek spadkodawcy) oraz w przypadku przesłania dokumentów do badania. Notariusz podejmuje decyzję o przesłaniu dokumentu do wglądu. W razie konieczności zwrócenia się do zainteresowanych o brak zastrzeżeń do wykonania tych czynności, dokonanie aktu notarialnego ulega bezzwłocznemu odroczeniu. W niektórych przypadkach ustawodawca wprost przewiduje obowiązek uzyskania zgody na dokonanie czynności notarialnej. Zatem osoby niepełnoletnie w wieku od 14 do 18 lat dokonują określonych transakcji tylko za pisemną zgodą swoich przedstawicieli prawnych. Termin odroczenia nie może przekroczyć 1 miesiąca od dnia podjęcia decyzji o odroczeniu dokonania czynności notarialnej. Jeżeli po miesiącu nie zostaną usunięte okoliczności uniemożliwiające dokonanie czynności notarialnej, notariusz ma prawo odmówić dokonania transakcji.

Na wniosek zainteresowanego kwestionującego prawo lub fakt w sądzie, o którego poświadczenie wnioskowała inna zainteresowana osoba, dokonanie czynności notarialnej może zostać odroczone na okres nie dłuższy niż 10 dni. Jeżeli w tym terminie nie wpłynie zawiadomienie z sądu o otrzymaniu wniosku, należy dokonać czynności notarialnej, jeżeli sąd otrzyma zawiadomienie o wniosku osoby zainteresowanej, wówczas wykonanie czynności notarialnej zostaje zawieszone do sprawę rozstrzyga sąd.

Ustawodawstwo może również ustanawiać inne podstawy odroczenia i zawieszenia czynności notarialnych;

3) ustalenia tożsamości osoby ubiegającej się o dokonanie aktu notarialnego. Dokonując czynności notarialnej, notariusz obowiązany jest ustalić tożsamość osoby składającej wniosek o dokonanie czynności notarialnej, jej przedstawiciela lub przedstawiciela osoby prawnej. Identyfikacja odbywa się na podstawie paszportu lub innego dokumentu, który wyklucza wszelkie wątpliwości co do tożsamości obywatela składającego wniosek o dokonanie aktu notarialnego. I tak tożsamość małoletniego ustala się na podstawie aktu urodzenia lub na podstawie wpisu w paszportach rodziców, tożsamość personelu wojskowego – na podstawie dowodu osobistego lub legitymacji wojskowej wydanej przez komendę jednostek wojskowych i instytucji wojskowych, tożsamość cudzoziemców i bezpaństwowców zamieszkujących na terytorium Federacji Rosyjskiej – na podstawie zezwolenia na pobyt w Rosji lub paszportu państwowego ze znakiem rejestracji w organach spraw wewnętrznych lub innych uprawnionych organach. Jeżeli pełnomocnik ubiega się o dokonanie czynności notarialnej, musi posiadać notarialnie poświadczone pełnomocnictwo do dokonywania tych czynności, w którym musi być wskazany adres pełnomocnika;

4) sprawdzanie zdolności prawnej obywateli i zdolności prawnej osób prawnych uczestniczących w transakcjach. Podczas poświadczania transakcji ustalana jest zdolność prawna obywateli i weryfikowana jest zdolność prawna osób prawnych uczestniczących w transakcjach. Pełna zdolność cywilna powstaje z chwilą osiągnięcia pełnoletności, dlatego notariusz wymaga dokumentu wskazującego wiek uczestnika transakcji (z wyjątkiem emancypacji).

Jeżeli obywatel z powodu zaburzenia psychicznego nie jest w stanie zrozumieć sensu swoich działań ani nad nimi zapanować, może zostać uznany przez sąd za niekompetentnego. Tylko opiekun w imieniu tej osoby ma prawo dokonywać transakcji. Obywatel może mieć ograniczoną zdolność do czynności prawnych, jeżeli z powodu nadużywania alkoholu lub narkotyków stawia rodzinę w trudnej sytuacji materialnej. Ustanawia się nad nim powiernictwo, a obywatel ten ma prawo dokonywać tylko drobnych codziennych transakcji.

Sprawdzając zdolność prawną osoby prawnej notariusz zapoznaje się z dokumentami założycielskimi, sprawdza, czy dokonana czynność notarialna odpowiada prawom osoby prawnej, wyjaśnia uprawnienia jej reprezentanta, które potwierdza wystawione pełnomocnictwo w jego imieniu od szefów osób prawnych, którym statut, umowa założycielska, rozporządzenie przyznaje prawo do zawierania transakcji;

5) tryb podpisywania transakcji poświadczonej notarialnie, wniosku i innych dokumentów. Notariusz jest zobowiązany do odczytania uczestnikom treści poświadczonej notarialnie transakcji oraz innych dokumentów. Dokumenty sporządzone w porządku notarialnym są podpisywane w obecności notariusza. Jeżeli obywatel, z powodu niepełnosprawności fizycznej, choroby lub z innego powodu (na przykład analfabetyzmu) nie może osobiście podpisać, to w jego imieniu, w obecności niego i notariusza, inny obywatel może podpisać transakcję, wniosek lub inne dokument, wskazujący powód, dla którego obywatel nie mógł podpisać osobiście dokumentu;

6) wymagania dotyczące dokumentów składanych w celu dokonania czynności notarialnych. Notariusze nie przyjmują do aktów notarialnych dokumentów z skreśleniami lub uzupełnieniami, przekreśleniami wyrazów i innych nieokreślonych poprawek, a także dokumentów sporządzonych ołówkiem. Jeśli notariusz dostrzeże te niedociągnięcia podczas sprawdzania dokumentów, odmawia wykonania aktu notarialnego i zaprasza obywatela do skontaktowania się z organizacją, która wydała ten dokument, w celu poświadczenia zmian (z reguły jest napisane „poprawione, aby uwierzyć " i umieszcza się pieczęć organizacji) . Tekst transakcji poświadczonych notarialnie musi być napisany jasno i wyraźnie, liczby i terminy związane z treścią dokumentu są wskazane przynajmniej raz słownie, a nazwy osób prawnych - bez skrótów, z podaniem adresów ich organów (w razie potrzeby - także numer rachunku bieżącego (rozliczeniowego) i oddziałów banku). Nazwiska, imiona i nazwiska obywateli muszą być wpisane w całości, ze wskazaniem ich miejsca zamieszkania. Podczas poświadczania transakcji w imieniu obcokrajowców wskazuje się również ich obywatelstwo. W dokumencie, którego objętość przekracza jeden arkusz, arkusze muszą być zbindowane, ponumerowane i zapieczętowane.

Jeżeli dokument, który ma być poświadczony lub poświadczony, jest podany błędnie lub niepiśmiennie, notariusz proponuje wnioskodawcy jego poprawienie lub sporządzenie nowego;

7) sporządzanie napisów certyfikacyjnych i wydawanie zaświadczeń. Podczas poświadczania transakcji, poświadczania poprawności kopii dokumentów i wyciągów z nich, autentyczności podpisu na dokumentach, dokładności tłumaczenia dokumentów z jednego języka na drugi, przy poświadczaniu czasu przedstawienia dokumentów, napisy poświadczające są wykonywane na odpowiednie dokumenty. Napis certyfikacyjny jest dowodem na to, że wszystko, co jest zawarte w dokumencie, jest zgodne z wolą stron i prawem. Tekst napisu certyfikacyjnego jest zatwierdzony przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej. Odpowiednie zaświadczenie wydawane jest przez notariusza w celu potwierdzenia prawa do dziedziczenia, praw majątkowych, poświadczenia faktów życia obywatela w określonym miejscu, tożsamości obywatela z osobą przedstawioną na zdjęciu, przyjęcia dokumentów dla magazynowanie;

8) ograniczenia prawa do czynności notarialnych.

Notariuszowi zabrania się dokonywania czynności notarialnych we własnym imieniu i we własnym imieniu, w imieniu i na rzecz swoich małżonków, ich i ich bliskich (rodziców, dzieci, wnuków). Wynika to z faktu, że jeśli notariusz przy dokonywaniu czynności notarialnej kieruje się interesem osobistym, to nie będzie obiektywny. W przypadku, gdy zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej akt notarialny musi być dokonany w określonym urzędzie notarialnym, miejsce jego wykonania ustala się w sposób ustalony przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej;

9) odmowa dokonania czynności notarialnej. Notariusz musi odmówić dokonania czynności notarialnej w następujących przypadkach:

a) jeżeli jest to sprzeczne z prawem lub czynność ta ma być dokonana przez innego notariusza;

b) jeżeli o dokonanie aktu notarialnego wystąpił obywatel ubezwłasnowolniony lub pełnomocnik nieposiadający odpowiednich uprawnień;

c) jeżeli transakcja dokonana w imieniu osoby prawnej jest sprzeczna z celami określonymi w jej statucie lub regulaminie;

d) dokumenty składane do aktu notarialnego nie spełniają wymogów prawa.

Notariusz na wniosek osoby, której odmówiono dokonania czynności notarialnej, przedstawia na piśmie przyczyny odmowy oraz wyjaśnia tryb jej odwołania. Jednocześnie notariusz, nie później niż w terminie dziesięciu dni od dnia złożenia wniosku o dokonanie czynności notarialnej, wydaje postanowienie o odmowie dokonania czynności notarialnej.

Uchwała powinna wskazywać: datę wydania uchwały, nazwisko i inicjały notariusza, który wydał uchwałę, nazwisko, imię, patronimikę obywatela, który wystąpił o dokonanie czynności notarialnej, jego miejsce zamieszkania (nazwisko, adres podmiot prawny), rodzaj czynności notarialnej, której żądał wnioskodawca, przyczyny odmowy dokonania czynności notarialnej oraz tryb i warunki odwołania od odmowy;

10) odwołania od czynności notarialnych lub odmowy ich wykonania. Zainteresowany, który uzna dokonaną czynność notarialną lub odmowę dokonania czynności notarialnej za błędną, ma prawo złożyć wniosek w tej sprawie do sądu rejonowego ze względu na siedzibę notariusza;

11) wszystkie czynności notarialne dokonywane przez notariusza podlegają wpisowi do rejestru. Każdej czynności notarialnej dokonywanej przez notariusza nadawany jest odrębny numer seryjny. Numer, pod którym czynność notarialna jest wpisana do rejestru, jest wskazany w dokumentach wystawionych przez notariusza oraz w napisach poświadczeniowych.

Formularze wskazanych rejestrów rejestracji aktów notarialnych, zaświadczeń notarialnych, napisów poświadczających transakcje i poświadczonych dokumentów ustala Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej.

WYKŁAD nr 24. Praca notarialna

1. Praca w kancelarii notarialnej

Postępowanie notarialne - jest to ustanowiony ustawą zbiór czynności prawnych notariusza i osób, które wystąpiły o dokonanie czynności notarialnej, zmierzającej do dokonania określonej czynności notarialnej.

Pracę notarialną w Rosji wykonują notariusze zgodnie z regulaminem zatwierdzonym przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej wraz z Federalną Izbą Notarialną.

Cały proces pracy kancelarii notarialnej można podzielić na trzy powiązane ze sobą etapy:

1) dokumenty wykonywane w kancelariach notarialnych;

2) prowadzenie rejestru rejestracji aktów notarialnych.

Rejestr to specjalna księga, w której ewidencjonowane są dokumenty sporządzone podczas wykonywania czynności notarialnych. Musi być prawidłowo wykonana (arkusze są numerowane, zszywane, a na odwrocie ostatniej kartki upoważnieni pracownicy wymiaru sprawiedliwości lub izby notarialnej odnotowują liczbę zszytych i ponumerowanych kartek, co ma na celu uniemożliwienie wymiany kartek w rejestrze ). Wpisów do rejestru mogą dokonywać sami notariusze, ich asystenci, sekretarz i inni pracownicy kancelarii notarialnej;

3) wypełnianie zaświadczeń notarialnych i wpisów poświadczających, których formularze określa rozporządzenie Ministerstwa Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej „W sprawie zatwierdzenia formularzy rejestrowych do rejestracji aktów notarialnych, zaświadczeń notarialnych i napisów poświadczających transakcje i poświadczone dokumenty". Ale oprócz certyfikatów i napisów certyfikacyjnych istnieją inne formy dokumentów notarialnych. W ten sposób notariusz protestuje przeciwko wekslowi, braku akceptacji i braku daty przyjęcia zgodnie z aktami ustawodawczymi Federacji Rosyjskiej w sprawie weksla i weksla. Podczas składania protestu morskiego dokonuje się „aktu protestu morskiego”.

Sprawuje się kontrolę nad prowadzeniem pracy notarialnej. Ponadto wykonywanie kontroli wykonywania zasad pracy notarialnej przez notariuszy zatrudnionych w państwowych urzędach notarialnych sprawują organy wymiaru sprawiedliwości republik na terenie Federacji Rosyjskiej, obwodu autonomicznego, okręgów autonomicznych, terytoriów, regionów, miast praktyki moskiewskiej i św. Taka organizacja kontroli pracy kancelarii notarialnej ma na celu zapewnienie jednolitości jej prowadzenia, a także rejestru rejestracji aktów notarialnych, zaświadczeń notarialnych i napisów poświadczających transakcje i poświadczane dokumenty.

Prace notarialne prowadzone są w języku przewidzianym przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej, regionu autonomicznego i regionów autonomicznych. Artykuł 68 Konstytucji Federacji Rosyjskiej stanowi, że językiem państwowym Federacji Rosyjskiej na całym jej terytorium jest język rosyjski. Republiki Federacji Rosyjskiej mają prawo do ustanawiania własnych języków państwowych.

Język rosyjski jako język państwowy jest nauczany w placówkach oświatowych. Ale obywatele Rosji mają prawo zwracać się do organów państwowych, organizacji publicznych, przedsiębiorstw i instytucji Federacji Rosyjskiej z propozycjami, oświadczeniami, skargami w języku państwowym, swoim języku ojczystym lub w jakimkolwiek innym języku narodów Federacji Rosyjskiej, które oni wiedzą. Odpowiedzi na wnioski i skargi obywateli Federacji Rosyjskiej kierowane do organów państwowych, organizacji publicznych, przedsiębiorstw i instytucji Federacji Rosyjskiej muszą być udzielone w języku odwołania. Jeżeli nie można udzielić odpowiedzi w języku odwołania, używany jest język państwowy Federacji Rosyjskiej.

Jeżeli osoba, która wystąpiła o dokonanie aktu notarialnego, nie posługuje się językiem, w którym prowadzona jest praca notarialna, wówczas teksty sporządzonych dokumentów muszą mu zostać przetłumaczone przez notariusza lub tłumacza.

Notariusz niebędący osobą prawną posiada własną pieczęć z wizerunkiem Godła Państwowego Rosji, który symbolizuje działalność notariusza jako urzędnika dokonującego czynności notarialnych w imieniu państwa. Zgodnie z dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej. „O używaniu godła państwowego Federacji Rosyjskiej na pieczęciach notariuszy” Godło państwowe Federacji Rosyjskiej jest umieszczane na pieczęciach notariuszy i reprodukowane na sporządzonych i (lub) przez nich wydanych dokumentach.

Praca kancelarii notariusza obejmuje zazwyczaj: prowadzenie dokumentacji związanej z wykonywaniem czynności notarialnych, dokumentacji organizacyjnej i administracyjnej; pracować ze skargami, oświadczeniami i innymi pismami obywateli i organizacji; sporządzanie nomenklatur, a także prowadzenie archiwum kancelarii notarialnej.

Odpowiedzialność za organizację i właściwą organizację pracy biurowej oraz stan archiwum spoczywa na notariuszu.

2. Tryb dokonywania czynności notarialnych

Specyfiką pracy notariuszy, w odróżnieniu od przedstawicieli innych zawodów prawniczych, jest dokonywanie czynności notarialnych. Pojęcie czynności notarialnej jest niejednoznaczne. Przydziel dynamiczne i statyczne koncepcje czynności notarialnej. Dynamiczna treść procedury czynności notarialnej wyraża się w konsekwentnym spełnieniu całego systemu faktów prawnych, statyczne pojęcie czynności notarialnej jest interpretowane jako wynik postępowania notarialnego, jako fakt prawny

Można wyróżnić następujące cechy aktu notarialnego:

1) wykonuje ją tylko określony krąg osób ustanowiony przez ustawodawstwo federalne - notariusze państwowi i prywatnie praktykujący, urzędnicy organów władzy wykonawczej oraz instytucje konsularne. Kompetencje tych osób są również regulowane przez prawo;

2) czynności notarialnej dokonuje się w imieniu Federacji Rosyjskiej;

3) każdy akt notarialny musi być przewidziany prawem federalnym. Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach wymieniają zakres czynności notarialnych, ale lista ta nie jest wyczerpująca, ponieważ akty ustawodawcze Federacji Rosyjskiej mogą przewidywać inne czynności notarialne;

4) czynności notarialnych dokonuje się wyłącznie w trybie szczególnym - postępowania notarialnego;

5) czynność notarialna musi odpowiadać wymogom ustawodawstwa nie tylko w formie jej dokonania, ale także w istocie samej czynności, określonej przez normy prawa materialnego;

6) obowiązkowa opłata skarbowa lub taksa notarialna według ustawowo ustalonych stawek.

W zależności od podmiotu uprawnionego do dokonywania czynności notarialnych, tryb dokonywania czynności notarialnych przez notariuszy określają Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariacie oraz inne akty ustawodawcze Federacji Rosyjskiej i republik Federacji Rosyjskiej, tryb dokonywania czynności notarialne urzędników instytucji konsularnych określają akty ustawodawcze Federacji Rosyjskiej, a tryb dokonywania czynności notarialnych urzędników organów władzy wykonawczej w ugodzie, w której nie ma notariuszy, określa zatwierdzona Instrukcja w sprawie trybu dokonywania czynności notarialnych. przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej.

Czynności notarialnych dokonuje się zwykle w kancelarii notarialnej. W niektórych przypadkach mogą być popełnione poza urzędem, np. gdy obywatele, dla których są wykonywane, z ważnych powodów nie mogą przyjść do notariusza. W takim przypadku miejsce dokonania aktu notarialnego odnotowuje się w napisie poświadczającym na dokumencie oraz w rejestrze do rejestracji aktów notarialnych, wskazując dokładny adres. Warto wziąć pod uwagę, że gdy notariusz wyjeżdża w celu dokonania czynności notarialnych, zainteresowane osoby zwracają faktycznie poniesione w związku z podróżą wydatki.

Dokumenty poświadczone notarialnie muszą być podpisane w obecności notariusza. W przeciwnym razie osoba zainteresowana musi osobiście u notariusza potwierdzić, że dokument jest przez niego podpisany i wpisać się do rejestru.

Do wykonania napisów certyfikacyjnych można użyć pieczątek z tekstem odpowiedniego napisu.

W celu przechowywania dokumentów żądanych i pozostawionych po aktach notarialnych notariusze przechowują zlecenia, które zazwyczaj formowane są zgodnie z rodzajem dokumentów. W celu przechowywania poświadczeń notarialnych o prawie do dziedziczenia oraz dokumentów, na podstawie których wydano te poświadczenia, ustala się określoną procedurę. Po otrzymaniu pierwszego wniosku o przyjęcie spadku otwiera się akta spadkowe, po czym wszystkie kolejne wnioski o przyjęcie spadku przez innych spadkobierców, o odmowę przyjęcia spadku, o podjęcie działań w celu ochrony majątku spadkowego , są umieszczane w tym pliku. Po wydaniu zaświadczenia o prawie do dziedziczenia strony aktu dziedziczenia są numerowane, segregowane i archiwizowane.

W przypadku utraty dokumentów, których kopie przechowywane są w aktach notarialnych, na pisemny wniosek obywateli, przedstawicieli prawnych osób prawnych, w imieniu których lub w imieniu których dokonywano czynności notarialnych, duplikaty utraconych dokumentów są wydawane.

Duplikat testamentu może być wydany spadkodawcy, a po jego śmierci spadkobiercom wskazanym w testamencie po przedstawieniu aktu zgonu spadkodawcy, a duplikat aktu wykonawczego dokonanego przez notariusza może być wydany dopiero po poświadczeniu, że napis wykonawczy nie został przedstawiony do wykonania.

Duplikat dokumentu musi zawierać cały tekst poświadczonego lub wystawionego dokumentu.

Za wykonanie czynności notarialnych, a także za sporządzanie transakcji, wyciągów, sporządzanie kopii dokumentów, wyciągów z nich, wystawianie duplikatów dokumentów od zainteresowanych stron pobiera się opłatę państwową lub taryfę zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

WYKŁAD nr 25. Certyfikacja transakcji

1. Pojęcie certyfikacji transakcji

Notariusz jest upoważniony do poświadczania transakcji, dla których ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej i republik Federacji Rosyjskiej ustanawia obowiązkową formę notarialną. Na wniosek stron notariusz może poświadczyć inne transakcje.

Transakcje to działania obywateli i osób prawnych mające na celu ustanowienie, zmianę lub wygaśnięcie praw lub obowiązków obywatelskich. Prawo cywilne rozróżnia transakcje jednostronne i dwustronne. Za transakcję jednostronną uważa się transakcję, dla której zawarcia, zgodnie z prawem, innymi aktami prawnymi lub umową stron, konieczne i wystarczające jest wyrażenie woli jednej ze stron. Do zawarcia umowy (transakcja dwustronna) konieczne jest wyrażenie uzgodnionej woli dwóch stron lub trzech lub więcej stron (transakcja wielostronna).

Artykuł 163 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej stanowi, że dokonywane jest poświadczenie notarialne transakcji poprzez sporządzenie na dokumencie wyrażającym jego treść i podpisanym przez osobę lub osoby dokonujące transakcji lub osoby przez nie należycie upoważnione, potwierdzenia przez notariusza lub innego urzędnika uprawnionego do dokonania takiej czynności notarialnej.

Transakcje z gruntami i innymi nieruchomościami podlegają rejestracji państwowej w ujednoliconym rejestrze państwowym przez instytucje wymiaru sprawiedliwości. Nieprzestrzeganie formularza notarialnego i wymogu państwowej rejestracji transakcji pociąga za sobą jej nieważność.

Jeżeli jedna ze stron dokonała w całości lub w części transakcji wymagającej poświadczenia notarialnego, a druga strona uchyla się od takiego poświadczenia, sąd ma prawo na żądanie strony dokonującej transakcji uznać transakcję za ważny. W takim przypadku późniejsze notarialne poświadczenie transakcji nie jest wymagane.

W porównaniu do poprzedniego ustawodawstwa cywilnego, wykaz transakcji podlegających obowiązkowemu notarialnemu poświadczeniu został teraz znacznie skrócony. Należą do nich w szczególności: testament (art. 1124 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej); pełnomocnictwo do transakcji wymagających formy notarialnej (klauzula 2, art. 185 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej); umowa renty i jej odmiana - umowa o utrzymanie życia z osobą pozostającą na utrzymaniu (art. 584 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej); przelew wierzytelności na podstawie transakcji dokonanej w formie notarialnej, zarówno na podstawie wymogów prawa, jak i na wniosek stron (klauzula 1 art. 389 kodeksu cywilnego); przeniesienie długu na podstawie transakcji dokonanej w formie notarialnej, zarówno na żądanie prawa, jak i na wniosek stron (art. 391 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej w odniesieniu do art. 1 art. 389 kodeksu cywilnego Kodeks Federacji Rosyjskiej); umowa małżeńska (klauzula 2, art. 41 Kodeksu rodzinnego Federacji Rosyjskiej z dnia 29 grudnia 1995 r. Nr 223 - FZ); umowa o wypłatę alimentów (art. 10 °CC RF) i inne transakcje.

Przed poświadczeniem danej transakcji notariusz ma obowiązek wyjaśnić stronom znaczenie i znaczenie przedłożonego przez nie projektu transakcji oraz sprawdzić, czy jego treść odpowiada faktycznym intencjom stron i czy jest sprzeczna z wymogami prawa. Wyjaśniając skutki prawne transakcji dokonywanych przez obywateli notariusz występuje w roli profesjonalnego, bezinteresownego i bezstronnego doradcy, zapewniając uczestnikom transakcji równość praw i ochronę interesów.

Poświadczając transakcję notariusz lub osoba go zastępująca musi zweryfikować zdolność prawną lub zdolność prawną jej uczestników.

2. Certyfikacja niektórych rodzajów transakcji

Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w sprawie notariuszy określają zasady następujących rodzajów transakcji:

1) umowy o przewłaszczenie i zastaw nieruchomości podlegające wpisowi. Umowy te mogą być poświadczone pod warunkiem przedłożenia dokumentów potwierdzających własność przeniesionej lub obciążonej hipoteką nieruchomości. Własność nieruchomości można potwierdzić świadectwem własności, świadectwem własności gruntu, notarialną umową sprzedaży mieszkania, domu, gruntu i innych nieruchomości, darowizną, zamianą, świadectwem dziedziczenia, świadectwem własność udziału we wspólnym majątku małżonków lub innych dokumentów. Dokumenty te muszą mieć państwowy znak rejestracyjny, ponieważ własność budynków, budowli i innych nieruchomości podlegających rejestracji państwowej powstaje od momentu takiej rejestracji. Umowa zastawu musi określać przedmiot zastawu i jego wycenę, kwotę i termin wykonania zobowiązania zabezpieczonego zastawem, a także wskazywać, kto posiada zastawioną nieruchomość. W treści transakcji należy wskazać rodzaj prawa (prawo majątkowe, prawo wieczystego posiadania, prawo wieczystego użytkowania, zarządzanie gospodarcze, zarządzanie operacyjne i służebności). Gdy przedmiot jest wspólną własnością kilku osób, odpowiednia wielkość udziałów musi być wskazana w dokumencie;

2) umowy o budowę budynku mieszkalnego, przewłaszczenia budynku mieszkalnego i innej nieruchomości. Umowy te są certyfikowane w lokalizacji nieruchomości lub w miejscu przydziału działki. Notariusz musi sprawdzić zgodność umowy z przepisami regulującymi prawo obywateli do budowy budynków mieszkalnych (na przykład grunt musi być ogrodzony zgodnie z projektem). Do umowy dołącza się decyzję o przyznaniu i przeniesieniu własności działki pod budownictwo mieszkaniowe indywidualne, zaświadczenie o własności działki, ustawę o przeznaczeniu gruntu pod budowę indywidualnego budynku mieszkalnego wraz z nazwane budynki, plan postawienia budynków na działce, projekt budowy budynku mieszkalnego;

3) testamenty. Notariusz poświadcza testamenty zdolnych obywateli sporządzone zgodnie z wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej i republik Federacji Rosyjskiej i osobiście przedłożone przez nich notariuszowi. Poświadczenie tej transakcji przez przedstawicieli jest niedozwolone. Przy poświadczaniu testamentów spadkodawcy nie są zobowiązani do przedstawiania dowodów potwierdzających ich prawa do spadkowego majątku, ponieważ testament jest aktem woli osoby, która ustanawia procedurę prawną przeniesienia całości lub części swojego majątku na określone osoby. Testament musi być sporządzony na piśmie ze wskazaniem miejsca i czasu jego sporządzenia oraz podpisany osobiście przez spadkodawcę w obecności notariusza. Testament jest sporządzony, podpisany przez spadkodawcę i poświadczony przez notariusza w dwóch egzemplarzach, z których jeden przekazywany jest spadkodawcy, a drugi pozostaje w aktach notariusza i jest utrzymywany w porządku według nomenklatury sprawy. Zgodnie z ust. 2 art. 1124 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej w przypadku, gdy na wniosek spadkodawcy lub w przypadkach określonych przez prawo, przy sporządzaniu, podpisaniu, poświadczaniu testamentu lub przy przekazywaniu testamentu notariuszowi obecni są świadkowie, nie mogą być takimi świadkami i nie mogą podpisywać testamentu w miejsce spadkodawcy: notariusza lub innej osoby poświadczającej testament; osoba, na rzecz której sporządzono testament lub odmowę testamentową, małżonek tej osoby, jej dzieci i rodzice; obywatele nieposiadający pełnej zdolności do czynności prawnych; analfabeta; obywatele z takimi niepełnosprawnościami fizycznymi, które wyraźnie nie pozwalają im w pełni zrozumieć istoty tego, co się dzieje; osoby, które nie władają dostatecznie językiem, w którym sporządzono testament, z wyjątkiem przypadku, gdy sporządzono testament zamknięty. W przypadku otrzymania zawiadomienia o odwołaniu testamentu, a także otrzymania nowego testamentu, który uchyla lub zmienia uprzednio sporządzony testament, notariusz odnotowuje o tym fakcie na odpisie testamentu prowadzonym przez notariusza oraz w rejestr rejestracji czynności notarialnych. Zawiadomienie to również musi być poświadczone notarialnie;

4) pełnomocnictwa. Pełnomocnictwo to pisemne upoważnienie wystawione przez jedną osobę innej osobie do reprezentowania przed osobami trzecimi. Zgodnie z treścią pełnomocnictw rozróżniają one: pełnomocnictwa ogólne (ogólne), przewidujące dokonywanie różnych transakcji, szczególne – implikują uprawnienie do dokonania szeregu jednorodnych czynności prawnych, jednorazowe – dają możliwość dokonać tylko jednej transakcji. Notariusz ma prawo poświadczać pełnomocnictwa w imieniu jednej lub więcej osób, w imieniu jednej lub więcej osób. Pełnomocnictwo wystawione w drodze zastępstwa podlega poświadczeniu notarialnemu po przedstawieniu pełnomocnictwa głównego, w którym przewidziane jest prawo zastępstwa, lub po przedstawieniu dowodu, że pełnomocnik na podstawie pełnomocnictwa głównego jest do tego zobowiązany z mocy okoliczności w celu ochrony interesów wystawcy pełnomocnictwa. Pełnomocnictwo jest ważne przez okres w nim wskazany, który nie może przekroczyć 3 lat. Pełnomocnictwo wystawione w zastępstwie nie może zawierać większej liczby uprawnień niż udzielone na podstawie pełnomocnictwa głównego i nie może przekraczać okresu ważności pełnomocnictwa, na podstawie którego zostało udzielone.

Liczbę poświadczonych notarialnie poświadczonych notarialnie kopii dokumentów określających treść czynności określają osoby, które złożyły wniosek o dokonanie czynności notarialnej, ale nie może przekroczyć liczby stron biorących udział w czynności. Jedynie testament i umowy dotyczące zastawu nieruchomości, budowy budynku mieszkalnego, przewłaszczenia budynku mieszkalnego i innej nieruchomości są przekazywane notariuszowi w co najmniej dwóch egzemplarzach, z których jeden pozostaje w sprawach kancelarii notarialnej . Na żądanie osoby, która wystąpiła o dokonanie aktu notarialnego, notariusz przyjmuje na przechowanie jeden egzemplarz tych dokumentów.

WYKŁAD nr 26. Rejestracja praw spadkowych

1. Wydanie poświadczenia dziedziczenia

Notariusz, który otrzymał wiadomość o otwarciu spadku, jest obowiązany zawiadomić o tym spadkobierców, których miejsce zamieszkania lub pracy jest mu znane. Zgodnie z art. 1116 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej, do dziedziczenia mogą być wezwani obywatele żyjący w dniu otwarcia spadku, a także poczęci za życia spadkodawcy i urodzeni żywcem po otwarciu spadku . Notariusz może również powołać spadkobierców, umieszczając publiczne ogłoszenie lub komunikat w mediach.

Dziedziczenie otwiera się wraz ze śmiercią obywatela, a stwierdzenie przez sąd śmierci obywatela pociąga za sobą takie same skutki prawne jak śmierć obywatela. Dniem otwarcia spadku jest dzień śmierci obywatela. W przypadku uznania obywatela za zmarłego za dzień otwarcia spadku uważa się dzień, w którym uprawomocniło się postanowienie sądu o uznaniu obywatela za zmarłego.

Miejsce otwarcia spadku to ostatnie miejsce zamieszkania zmarłego. Jeżeli jest nieznany lub znajduje się poza Federacją Rosyjską, za miejsce otwarcia spadku uważa się położenie nieruchomości w Federacji Rosyjskiej. Jeżeli majątek dziedziczny znajduje się w różnych miejscach, miejscem jego odkrycia jest położenie nieruchomości objętej spadkiem lub najcenniejszej części majątku.

Świadectwo dziedziczenia wystawiony w miejscu otwarcia spadku przez notariusza lub urzędnika upoważnionego zgodnie z prawem do dokonania takiej czynności notarialnej. W miejscu otwarcia spadku notariusz przyjmuje wniosek o przyjęcie spadku zarówno testamentem, jak i z mocy prawa. Wniosek należy złożyć na piśmie.

Poświadczenie prawa do dziedziczenia wydaje się na wniosek spadkobiercy. Na wniosek spadkobierców poświadczenie może być wydane wszystkim spadkobiercom łącznie lub każdemu spadkobiercy z osobna, dla całego majątku spadkowego jako całości lub dla jego poszczególnych części.

Co do zasady poświadczenie dziedziczenia wydawane jest spadkobiercom w dowolnym momencie po upływie 6 miesięcy od dnia otwarcia spadku. Jednakże poświadczenie może być wystawione również wcześniej niż w wyznaczonym terminie, jeżeli istnieją wiarygodne dowody na to, że poza osobami, które wystąpiły o wydanie poświadczenia, nie ma innych spadkobierców uprawnionych do spadku lub jego odpowiedniej części.

Jeżeli spadkobierca złożył wszystkie dokumenty niezbędne do wystawienia zaświadczenia o prawie do dziedziczenia i uiścił opłatę państwową, na jego wniosek zaświadczenie może zostać mu przesłane pocztą, w tym przypadku jego osobiste stawiennictwo nie jest obowiązkowe. Taka prośba jest wyrażona w odrębnym wniosku spadkobiercy lub w napisie na jego wniosku o przyjęcie spadku.

Aby wystawić poświadczenie o prawie do dziedziczenia, należy złożyć w kancelarii notarialnej dokumenty potwierdzające czas i miejsce otwarcia spadku, małżeństwa, rodziny lub innych stosunków ze spadkodawcą. Jeżeli dziedziczenie następuje na podstawie testamentu, należy dostarczyć odpis testamentu.

Każdy ze spadkobierców, którzy przyjęli spadek, po złożeniu wszystkich dokumentów niezbędnych do wydania zaświadczenia o prawie do dziedziczenia, ma prawo żądać zaświadczenia o należnym mu udziale, nie czekając, aż inni spadkobiercy zechcą otrzymać poświadczenie .

Zgodnie z postanowieniami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej z dnia 10 kwietnia 2002 r. nr 99 „W sprawie zatwierdzenia formularzy rejestrów do rejestracji czynności notarialnych, zaświadczeń notarialnych i napisów uwierzytelniających na transakcjach i poświadczonych dokumentach", poświadczenie o prawie do dziedziczenia musi zawierać następujące informacje:

1) nazwisko, inicjały notariusza;

2) nazwisko, imię, nazwisko i datę śmierci spadkodawcy;

3) podstawy dziedziczenia;

4) nazwisko, imię, nazwisko, datę urodzenia, miejsce zamieszkania spadkobierców oraz dane dokumentów potwierdzających ich tożsamość;

5) udziały spadkobierców w spadku;

6) nazwę majątku dziedzicznego, jego cechy, położenie i wycenę;

7) numer akt dziedziczenia;

8) numer, pod którym zaświadczenie jest wpisane do rejestru aktów notarialnych;

9) wysokość pobranego cła państwowego (opłaty notarialnej);

10) pieczęć i podpis notariusza.

Notariusz wydając poświadczenie o prawie do dziedziczenia małoletnim spadkobiercom, jest zobowiązany przesłać kopię zaświadczenia o prawie do dziedziczenia organom opiekuńczo-opiekuńczym w celu kontroli rozporządzania majątkiem.

Zgodnie z ust. 3 art. 1163 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej wydanie zaświadczenia o prawie do dziedziczenia można zawiesić w dwóch przypadkach:

1) decyzją sądu;

2) w obecności poczętego, ale jeszcze nie urodzonego spadkobiercy.

Notariusz w miejscu otwarcia spadku jest upoważniony do przyjęcia roszczeń wierzycieli spadkodawcy, które należy przedstawić na piśmie.

Przed przyjęciem spadku roszczenia wierzycieli mogą być wysuwane przeciwko wykonawcy testamentu lub przeciwko spadkowi. Każdy ze spadkobierców, który przyjął spadek, odpowiada za długi spadkodawcy w granicach wartości odziedziczonego majątku, który na niego przeszedł.

2. Ochrona mienia dziedzicznego

W celu ochrony praw spadkobierców, zapisobierców, wierzycieli lub państwa, w razie potrzeby, w celu wyeliminowania możliwości uszkodzenia, zniszczenia lub kradzieży mienia dziedzicznego, notariusz w miejscu otwarcia spadku po zawiadomieniu obywateli ( spadkobiercy, wykonawca testamentu), osoby prawne lub z własnej inicjatywy ma prawo podjąć środki ochrony własności dziedzicznej.

Wiadomości otrzymywane przez kancelarię notarialną są rejestrowane w rejestrze wniosków o podjęcie działań w celu ochrony mienia dziedzicznego w dniu ich otrzymania. Według takich oświadczeń sprawy spadkowe otwiera notariusz, jeśli nie zostały jeszcze otwarte.

W celu ochrony spadku notariusz musi dokonać inwentarz majątku, z dwoma świadkami. Notariusz ma prawo opisać majątek pod warunkiem, że osoby zamieszkujące wspólnie ze spadkodawcą dobrowolnie poddadzą majątek inwentarzowi. Jeżeli sprzeciwią się inwentarzowi, notariusz sporządza akt odmowy poddania majątku inwentarzowi i zawiadamia o tym spadkobierców, wyjaśniając im prawo do wystąpienia do sądu z żądaniem odzyskania ich udziału w inwentarzu. należny im majątek spadkowy. Podczas sporządzania spisu majątku mogą być obecni wykonawca testamentu, spadkobiercy oraz, w stosownych przypadkach, przedstawiciele organu opiekuńczego i kurateli.

W celu ustalenia składu spadku i jego ochrony notariusz ma prawo zwrócić się do banków i innych organizacji kredytowych o środki pieniężne, walutę i inne kosztowności, które należały do ​​spadkodawcy na ich depozytach, rachunkach lub w magazynie.

Środki ochrony własności dziedzicznej i zarząd następuje w terminie wyznaczonym przez notariusza, z uwzględnieniem charakteru i wartości spadku oraz czasu wymaganego do wejścia spadkobiercy w posiadanie spadku, nie dłużej jednak niż w ciągu 6 miesięcy. Termin ten może zostać przedłużony o kolejne 3 miesiące w przypadku odmowy dziedziczenia przez spadkobiercę, nieprzyjęcia spadku przez innego spadkobiercę lub w przypadku przeniesienia prawa do przyjęcia spadku.

Jeżeli majątek dziedziczny znajduje się w kilku miejscach, notariusz w miejscu otwarcia spadku przesyła za pośrednictwem organów wymiaru sprawiedliwości notariuszowi lub urzędnikowi uprawnionemu do dokonywania czynności notarialnych w miejscu, w którym znajduje się odpowiednia część majątku dziedzicznego, wiążące nakaz ochrony tego majątku lub zarządzania nim. Notariusz właściwy dla miejsca położenia majątku, który otrzymał od notariusza miejsca otwarcia spadku pouczenie o podjęciu działań na rzecz ochrony majątku spadkowego, wpisuje to pouczenie do rejestru wniosków o podjęcie działań na rzecz ochrony majątku spadkowego . Ale sprawa spadkowa nie jest wszczynana przez tego notariusza.

Dekret Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 27 maja 2002 r. Nr 350 „O zatwierdzeniu maksymalnej kwoty wynagrodzenia na podstawie umowy o przechowywanie mienia dziedzicznego i umowy o zarządzanie powierniczym majątkiem dziedzicznym” stanowi, że maksymalna kwota wynagrodzenia wynikającego z umowy o przechowanie majątku dziedzicznego oraz umowy o powierniczy zarząd majątkiem dziedzicznym nie może przekroczyć 3% wartości szacunkowej spadku.

Majątek objęty spadkiem, z wyjątkiem gotówki, kosztowności dewizowych, metali i kamieni szlachetnych, wyrobów z nich wytworzonych, papierów wartościowych niewymagających zarządu, notariusz może przekazać jednemu ze spadkobierców na podstawie umowy o przechowanie. W sprawie przekazania nieruchomości na przechowanie dokonuje się wpisu do aktu inwentarza, od osoby, która przyjęła majątek na przechowanie, składany jest podpis o wystosowanym do niego ostrzeżenia o odpowiedzialności karnej i materialnej za sprzeniewierzenie, wywłaszczenie lub ukrycie mienia dziedzicznego oraz wyrządzone szkody. Pieniądze objęte spadkiem są zdeponowane u notariusza, a kosztowności walutowe, metale i kamienie szlachetne, wyroby z nich wytworzone oraz papiery wartościowe niewymagające zarządu są przekazywane do banku na przechowanie. Broń i materiały wybuchowe znalezione w majątku zmarłego przekazywane są organom spraw wewnętrznych według specjalnego inwentarza.

Nagrody państwowepodlegające ustawodawstwu Federacji Rosyjskiej, nie są objęte spadkiem; pozostawia się je lub przekazuje rodzinom w celu przechowania na pamiątkę. Cenne rękopisy, dzieła literackie, listy o znaczeniu historycznym lub naukowym włącza się do ustawy o inwentarzu i przekazuje spadkobiercom na przechowanie.

Jeżeli spadek zawiera majątek wymagający zarządu, a także w przypadku roszczenia wierzycieli spadkodawcy przed przyjęciem spadku przez spadkobierców, notariusz wyznacza kuratora majątku spadkowego, który otrzyma wynagrodzenie od spadkobiercy. spadkobiercy do przechowywania majątku spadkowego.

WYKŁAD Nr 27. Wydanie zaświadczenia o posiadaniu udziału w majątku wspólnym małżonków. Składanie protestów weksli

1. Wydawanie świadectw własności udziału w majątku wspólnym małżonków

Wydawanie przez notariuszy świadectw własności udziału w majątku wspólnym małżonków odbywa się na podstawie art. 74-75 Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach i art. 34-37 Kodeksu rodzinnego Federacji Rosyjskiej.

Tak, art. 34 RF IC stanowi, że wspólna własność małżonków (własność nabyta przez małżonków w trakcie małżeństwa) obejmuje dochód każdego z małżonków z pracy, działalności gospodarczej i wyników działalności intelektualnej, emerytury, otrzymywane przez nich świadczenia jako inne płatności gotówkowe, które nie mają specjalnego przeznaczenia. Majątek wspólny małżonków obejmuje również rzeczy ruchome i nieruchome nabyte kosztem wspólnego dochodu małżonków, papiery wartościowe, udziały, depozyty, udziały w kapitale wniesionym do instytucji kredytowych lub innych organizacji gospodarczych oraz wszelkie inne mienie nabyte przez małżonków. małżonków w trakcie trwania małżeństwa, niezależnie od tego, czy w imieniu którego z małżonków został on nabyty, czy też w imieniu którego lub przez którego z małżonków zostały one zdeponowane.

Należy zauważyć, że nie można wystawić zaświadczenia o posiadaniu majątku każdego z małżonków. Kodeks rodzinny Federacji Rosyjskiej odnosi się do takiej własności:

1) majątek, który przed zawarciem małżeństwa należał do każdego z małżonków;

2) majątek otrzymany przez jednego z małżonków, chociażby w trakcie trwania małżeństwa, ale w drodze dziedziczenia;

3) mienie otrzymane przez jednego z małżonków w prezencie zarówno od drugiego małżonka, jak i od osób trzecich;

4) mienie otrzymane w ramach innych nieodpłatnych transakcji;

5) przedmioty użytku osobistego (ubrania, buty itp.) bez względu na czas i podstawę nabycia, z wyjątkiem biżuterii i innych przedmiotów luksusowych.

Podstawy przewidują wydawanie świadectw własności udziału w majątku wspólnym:

1) na wspólny wniosek małżonków;

2) na wniosek pozostającego przy życiu małżonka.

Wydanie zaświadczenia o posiadaniu udziału w majątku wspólnym nabytym w trakcie małżeństwa następuje na wspólny pisemny wniosek małżonków.

Zaświadczenie o posiadaniu udziału w majątku wspólnym małżonków może być wystawione u dowolnego notariusza, z wyjątkiem świadectw własności domu mieszkalnego, mieszkania, domku, domku ogrodowego, garażu, a także działki, które są wystawiane przez notariusza w miejscu, w którym znajduje się przedmiotowa nieruchomość.

Na wniosek małżonków zaświadczenie może być wydane zarówno obojgu, jak i jednemu z nich, na udziały równe lub nierówne.

Aby wydać zaświadczenie o posiadaniu udziału we wspólnym majątku małżonków, musi istnieć kombinacja trzech warunków:

1) obecność relacji małżeńskich. Fakt ten może ustalić notariusz np. na podstawie aktu małżeństwa lub znaku meldunku w paszportach małżonków;

2) fakt nabycia majątku w okresie zarejestrowanego małżeństwa;

3) majątek musi stanowić wspólny majątek wspólny małżonków.

W przypadku śmierci jednego z małżonków zaświadczenie o posiadaniu udziału w majątku wspólnym małżonków wydaje notariusz w miejscu otwarcia spadku na pisemny wniosek pozostającego przy życiu małżonka z zawiadomieniem spadkobierców, którzy przyjęli spadek. W zawiadomieniu wskazuje się skład majątku wspólnego małżonków, na udział którego pozostały przy życiu małżonek będzie musiał wystawić poświadczenie własności, a także wyjaśnia prawo do wystąpienia do sądu, jeżeli spadkobierca kwestionuje roszczenia majątkowe pozostałego przy życiu współmałżonek. Również zaświadczenie o posiadaniu udziału w majątku wspólnym małżonków może być wydane pozostałemu przy życiu małżonkowi na połowę majątku wspólnego nabytego w trakcie małżeństwa.

Na pisemny wniosek spadkobierców, którzy przyjęli spadek, i za zgodą pozostającego przy życiu małżonka, udział zmarłego małżonka we wspólnym majątku można również ustalić w świadectwie własności.

W takiej sytuacji, aby wystawić świadectwo własności, notariusz musi sprawdzić następujące okoliczności:

1) fakt i datę zgonu - według aktu zgonu;

2) istnienie stosunków małżeńskich między wnioskodawcą a zmarłym - zgodnie z aktem małżeństwa;

3) własność nieruchomości, czas jej nabycia, fakt jej nabycia w małżeństwie - według dokumentów tytułowych;

4) brak umowy małżeńskiej;

5) jeżeli są spadkobiercy małoletni, zgoda władz opiekuńczych i opiekuńczych.

Formularze świadectw własności są zatwierdzane przez Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej.

2. Protest ustawy

Obecnie obrót wekslami na terytorium Rosji reguluje głównie Dekret Centralnego Komitetu Wykonawczego i Rady Komisarzy Ludowych ZSRR z dnia 7 sierpnia 1937 r. „O uchwaleniu rozporządzenia o zbywalnym i zbywalnym Weksel".

Protest w związku z brakiem zapłaty, brakiem akceptacji, brakiem daty przyjęcia - czynności notarialnych zmierzających do zapewnienia ochrony interesów podmiotów wekslowych.

Weksel rozumiany jest jako jednostronne zobowiązanie, oparte na umowie i wyrażone w ściśle określonej formie pisemnej, do zapłaty określonej sumy pieniężnej. Jest to dokument ściśle formalny, stanowiący zabezpieczenie, więc brak choćby jednego z jego szczegółów prowadzi do jego nieważności. Protest wekslowy to czynność publiczna dokonana przez notariusza zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej w celu poświadczenia faktów mających znaczenie prawne dla weksla.

Wspomniany regulamin ustanawia następujące rodzaje protestu:

1) protest weksla z powodu nieprzyjęcia lub braku daty przyjęcia;

2) protest w sprawie niezapłacenia weksla, zarówno zwykłego, jak i zbywalnego;

3) protest na niewystawienie przez osobę, w której posiadaniu, odpisu przyjętego weksla.

Sprzeciw w sprawie braku zapłaty lub nie przyjęcia weksla może być złożony przez notariusza dopiero po przedstawieniu weksla odpowiednio płatnikowi do przyjęcia lub zapłaty.

Protest weksla, brak akceptacji, brak daty przyjęcia oznacza poświadczenie faktu braku zapłaty w terminie, poświadczenie faktu braku akceptacji weksla i poświadczenie faktu odmowy wyznaczenia odpowiednio terminu przyjęcia.

Złożyć protest w związku z odmową przyjęcia i niepłaceniem, pewni Warunki. Tak protest w braku akceptacji musi być wypełniony w terminie wyznaczonym na przedstawienie rachunku do akceptacji.

Aby zaprotestować przeciwko ustawie o niezapłaceniu, które muszą być wystawione na określony dzień, termin wyznacza się na jeden z dwóch dni roboczych następujących po dniu, w którym weksel staje się wymagalny do zapłaty, a dla weksli płatnych za okazaniem – w terminie wyznaczonym do dokonywania protest z powodu nieprzyjęcia.

weksel musi być przedstawiony do zapłaty w ciągu 1 roku od daty jego sporządzenia.

Szuflada może skrócić ten termin lub wyznaczyć dłuższy termin.

Jeżeli przeszkoda nie do pokonania (nakaz ustawodawczy państwa lub inny przypadek siły wyższej) uniemożliwia przedstawienie weksla lub wniesienie protestu w wyznaczonym terminie, terminy te ulegają przedłużeniu. Po ustaniu działania siły wyższej posiadacz musi bezzwłocznie przedstawić weksel do akceptacji lub zapłaty i, jeśli to konieczne, złożyć protest.

Notariusz przed przyjęciem weksla do protestu jest zobowiązany do sprawdzenia jego danych.

Weksel musi zawierać: nazwa „rachunek” zawarta w samym tekście i wyrażona w języku, w którym sporządzono ten dokument; prosta i bezwarunkowa oferta zapłaty określonej kwoty; imię i nazwisko osoby, która musi zapłacić (płatnik); wskazanie terminu płatności i miejsca, w którym płatność ma być dokonana, a także nazwisko osoby, na rzecz której lub na zlecenie której płatność ma być dokonana; wskazanie daty i miejsca sporządzenia rachunku; podpis osoby wystawiającej rachunek (szuflada).

W dniu przyjęcia weksla do protestu notariusz przedstawia płatnikowi wezwanie do zapłaty (lub przyjęcia) weksla. Jeżeli płatnik (endodawca) płaci rachunek, notariusz bez protestu zwraca go osobie, która zapłaciła rachunek, z napisem w określonej formie na samym rachunku o otrzymaniu płatności i innych należnych kwotach. Jeżeli płatnik wystawił notę ​​akceptacyjną na wekslu, weksel jest zwracany wystawcy bez protestu. Jeżeli płatnik odmawia zapłaty lub przyjęcia weksla albo nie stawia się on przed notariuszem, notariusz sporządza akt w przepisanej formie o proteście w sprawie niezapłacenia lub nieprzyjęcia i dokonuje odpowiedniego wpisu do rejestru, a także wzmiankę o proteście w sprawie braku zapłaty lub nieprzyjęcia na samym rachunku.

W akcie wniesienia protestu należy wskazać: datę protestu, nazwisko i inicjały notariusza, nazwę kancelarii notarialnej, nazwisko prawnego posiadacza rachunku, szczegóły rachunku, termin płatności, kwotę, na jaką wystawiono rachunek, nazwę akceptanta lub płatnika, wskazanie przedstawienia rachunku do zapłaty (przyjęcia) i nieotrzymania płatności (przyjęcia), miejsce protestu, numer rejestru, znak na pobraniu cła państwowego lub taryfy, podpis i pieczęć notariusza.

WYKŁAD Nr 28. Czynności notarialne poświadczające fakty bezsporne. Przyjmowanie dokumentów i dostarczanie dowodów

1. Poświadczenie niepodważalnych faktów

Zgodnie z Podstawami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszu notariusz ustala następujące niepodważalne fakty:

1) fakt, że obywatel żyje;

2) fakt przebywania obywatela w określonym miejscu;

3) tożsamość osobowości obywatela z osobą uwidocznioną na fotografii;

4) termin złożenia dokumentów.

Fakt, że obywatel żyje może być ustanowiony przez notariusza lub urzędników instytucji konsularnych Federacji Rosyjskiej. Poświadczenie, że małoletni żyje, dokonuje się na wniosek ich przedstawicieli prawnych (rodziców, rodziców adopcyjnych, opiekunów i powierników), a także instytucji i organizacji, którymi sprawuje opiekę nad małoletnim. Fakt ten można ustalić zarówno wtedy, gdy obywatel stawia się przed notariuszem, jak i poza siedzibą notariusza (np. gdy obywatel, którego fakt życia musi być poświadczony z powodu choroby, niepełnosprawności lub z innego ważnego powodu, nie może wystąpić u notariusza).

Obywatel musi złożyć wniosek do notariusza, który poprzez ustalenie tego faktu wskazuje cel realizowany przez wnioskodawcę. Na podstawie złożonego wniosku notariusz ustala tożsamość obywatela zgodnie z dokumentem poświadczającym to (na przykład zgodnie z paszportem). Następnie, upewniając się, że zaświadczenie jest rzeczywiście potrzebne obywatelowi, notariusz wydaje je. Zaświadczenie wskazuje miejsce, datę wystawienia zaświadczenia, nazwisko i inicjały notariusza, miejsce jego siedziby, nazwisko, imię i nazwisko, patronimikę osoby, na którą zaświadczenie zostało wydane, jego adres, czas, w którym obywatel pojawił się, aby otrzymać zaświadczenie. Zaświadczenie to sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest wydawany zainteresowanej osobie, a drugi przechowywany jest w kancelarii notarialnej.

Fakt przebywania obywatela w określonym miejscu (np. w sprawach związanych z otrzymaniem alimentów) poświadcza notariusz na wniosek obywatela. Poświadczenie o przebywaniu małoletniego w określonym miejscu dokonywane jest na wniosek jego przedstawicieli prawnych (rodziców, rodziców adopcyjnych, opiekunów, powierników) oraz instytucji i organizacji, nad którymi małoletni znajduje się pod opieką.

Wniosek o poświadczenie tego faktu można złożyć zarówno pisemnie, jak i ustnie. We wniosku obywatel wskazuje przyczynę, dla której powstał ten wniosek, oraz cel, do którego dąży wnioskodawca, ustalając ten fakt. Następnie notariusz ustala tożsamość obywatela i wydaje zaświadczenie potwierdzające określony fakt. Zaświadczenie jest również sporządzane w dwóch egzemplarzach.

Aby potwierdzić tożsamość obywatela z osobą przedstawioną na zdjęciu złożonym przez tego obywatela, zainteresowana osoba składa do notariusza odpowiedni wniosek, który może być zarówno ustny, jak i pisemny. Notariusz, po ustaleniu tożsamości wnioskodawcy, musi upewnić się, że to obywatel, który mu się pojawił, jest przedstawiony na przedłożonym zdjęciu. Następnie odpowiednie zaświadczenie sporządza się w dwóch egzemplarzach, a zdjęcie umieszcza się w lewym górnym rogu wydanego zaświadczenia, opieczętowane podpisem i pieczęcią notariusza.

Poświadczenie czasu przedstawienia dokumentów odbywa się również na podstawie ustnego lub pisemnego wniosku osoby zainteresowanej. Najczęściej obywatele proszeni są o poświadczenie czasu przedstawienia takich dokumentów jak opisy wynalazków, utwory literackie, scenariusze filmowe i inne. Dokumenty należy przedstawić w dwóch egzemplarzach. Notariusz ustala tożsamość wnioskodawcy, na obu egzemplarzach dokumentu sporządza się napis potwierdzający z obowiązkowym wskazaniem osoby, która przedstawiła dokument. Jeżeli dokument jest przedstawiony na kilku stronach, notariusz, dokonując wpisu certyfikacyjnego, musi je sflashować. W przypadku jednoczesnego przedstawienia kilku dokumentów przez tę samą osobę, na każdym z nich wykonywany jest napis potwierdzający.

2. Przyjęcie do przechowywania dokumentów

Notariusz ma prawo przyjąć do przechowania dokumenty według inwentarza. Jeden odpis spisu inwentarza pozostaje u notariusza, drugi odpis wydaje się osobie, która złożyła dokumenty do depozytu. Przyjmując dokumenty do przechowywania, notariusz musi określić stan każdego z nich i odzwierciedlić to w inwentarzu. Notariusz przyjmujący dokumenty do przechowania musi dysponować specjalnym magazynem zapewniającym bezpieczeństwo dokumentów.

Zainteresowana osoba składa wniosek do kancelarii notarialnej z prośbą o przyjęcie dokumentów do przechowania.

Na żądanie osoby notariusz może przyjąć dokumenty bez spisu inwentarza, jeżeli są odpowiednio zapakowane (opakowanie jest opieczętowane przez notariusza, podpisane przez niego i osobę, która złożyła dokumenty). W takich przypadkach za bezpieczeństwo opakowania odpowiada notariusz.

Przy przyjęciu dokumentów do przechowania notariusz wystawia dowód, który sporządzono w dwóch egzemplarzach. Drugi egzemplarz zaświadczenia przechowuje notariusz.

Certyfikat stwierdza: miejsce wystawienia, dzień, miesiąc, rok wystawienia (słownie), nazwisko i inicjały notariusza, adres siedziby jego kancelarii, nazwisko, imię, patronim obywatela, który zdeponował dokumenty, jego miejsce zamieszkania, za jak długo dokument został zdeponowany.

Po okazaniu zaświadczenia i spisu, dokumenty przyjęte do przechowania zwraca się osobie, która je zdeponowała lub osobie upoważnionej ustawowo. Zainteresowany składa spis inwentarza, jeżeli został sporządzony, notariusz sprawdza przedłożony spis z kopią prowadzonego przez siebie spisu. Jeżeli nie ma rozbieżności, to notariusz wystawia przechowywane przez niego dokumenty, dokonując odpisu w inwentarzu i ewidencji.

Dokumenty należy zdeponować na okres wskazany we wniosku.

3. Dostarczanie dowodów

Na prośbę zainteresowanych notariusz dostarcza dowodówkonieczne w przypadku wystąpienia sprawy przed sądem lub organem administracji, jeżeli istnieją podstawy do przypuszczenia, że ​​przedstawienie dowodu stanie się w późniejszym czasie niemożliwe lub utrudnione. Takie zażalenie jest możliwe jedynie pod warunkiem, że sprawa, dla której ten dowód będzie istotny, jeszcze się nie toczyła i nie jest rozpatrywana przez sąd lub organ administracyjny.

Osoba zainteresowana dostarczeniem dowodów musi złożyć stosowny wniosek w kancelarii notarialnej.

W celu zabezpieczenia dowodów notariusz ma prawo przesłuchiwać świadków, badać dowody pisemne i rzeczowe oraz wyznaczać biegłych.

Zgodnie z Zarządzeniem Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2000 r. „W sprawie zatwierdzenia zaleceń metodologicznych wykonywania niektórych rodzajów czynności notarialnych przez notariuszy Federacji Rosyjskiej” w sprawie przesłuchania świadka w celu zabezpieczenia dowodów, notariusz sporządza protokół, który wskazuje: datę i miejsce przesłuchania; nazwisko, inicjały notariusza, który przeprowadził przesłuchanie, datę i numer zarządzenia organu wymiaru sprawiedliwości o powołaniu notariusza, jego okręg notarialny lub nazwę notariusza państwowego; informacje o świadku; informacje o osobach uczestniczących w przesłuchaniu; ostrzeżenie o odpowiedzialności za świadome składanie fałszywych zeznań i odmowę składania zeznań; treść zeznań świadka (zadawane mu pytania i odpowiedzi na nie).

Podczas inspekcji pisemne i fizyczne dowody sporządza się protokół, który musi wskazywać: datę i miejsce oględzin; nazwisko, inicjały notariusza dokonującego oględzin, datę i numer zarządzenia organu wymiaru sprawiedliwości o powołaniu notariusza, jego okręg notarialny lub nazwę notariusza państwowego; informacje o osobach zainteresowanych biorących udział w kontroli; okoliczności stwierdzone podczas kontroli.

O powołaniu ekspertyzy notariusz wydaje decyzję, w której wskazuje: datę wydania decyzji; nazwisko, inicjały notariusza, który wydał decyzję, datę i numer zarządzenia organu wymiaru sprawiedliwości o powołaniu notariusza, jego okręg notarialny lub nazwę państwowej kancelarii notarialnej; informacje o osobie, na którą wniosek jest wyznaczany egzamin; sprawy wymagające opinii biegłego; nazwa instytucji eksperckiej, której powierzono wykonanie ekspertyzy.

O czasie i miejscu dostarczenia dowodów notariusz musi zawiadomić strony i osoby zainteresowane, których niestawiennictwo nie stanowi przeszkody w wykonaniu czynności w celu zabezpieczenia dowodów.

Notariusz ma prawo zaproponować osobie, która wystąpiła o przedstawienie dowodu zabezpieczającego, zdeponowanie pieniędzy w urzędzie zapłaty wynagrodzenia świadków i biegłych oraz pokrycia innych wydatków związanych z przedstawieniem dowodu. Biegli i świadkowie otrzymują wynagrodzenie za odciągnięcie ich od zajęć według stawek ustalonych dla wydawania wynagrodzenia przy wzywaniu świadków i biegłych do sądu.

WYKŁAD Nr 29. Kontrola działalności notariuszy. Odpowiedzialność notariuszy

1. Kontrola wykonywania czynności notarialnych

Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach wyróżniają następujące rodzaje kontroli wykonywania czynności notarialnych:

1) kontrola sądowa (art. 33);

2) kontrola wykonywania obowiązków zawodowych przez notariuszy (art. 34);

3) kontrola podatkowa (art. 34).

Od odmowy dokonania czynności notarialnej lub nieprawidłowego wykonania czynności notarialnej przysługuje zażalenie. do sądu Zgodnie z art. 310 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej. Zainteresowany, który uzna dokonaną czynność notarialną lub odmowę dokonania czynności notarialnej za nieprawidłową, ma prawo złożyć wniosek w tej sprawie do sądu w miejscu siedziby notariusza lub urzędnika uprawnionego do dokonania czynności notarialnej dzieje. Wniosek należy wnieść do sądu w terminie 10 dni od dnia powzięcia przez wnioskodawcę wiadomości o dokonanej czynności notarialnej lub odmowie dokonania czynności notarialnej.

Wniosek ten rozpatruje sąd z udziałem wnioskodawcy, a także notariusza, urzędnika, który dokonał aktu notarialnego lub odmówił dokonania czynności notarialnej.

Wnioski o nieprawidłowe poświadczenie testamentów i pełnomocnictw lub o odmowę ich poświadczenia przez urzędników określonych w ustawach federalnych należy składać w sądzie w miejscu, odpowiednio, szpitala, szpitala, sanatorium lub innej placówki lecznictwa zamkniętego; instytucje pomocy społecznej, w tym domy dla osób starszych i niepełnosprawnych, instytucje ochrony socjalnej ludności; wyprawy, jednostki wojskowe, formacje, instytucje i szkoły wojskowe, miejsca pozbawienia wolności. Wniosek o nieprawidłowe poświadczenie testamentu lub odmowę jego poświadczenia przez kapitana statku morskiego, statku żeglugi mieszanej lub statku żeglugi śródlądowej pływających pod banderą państwową Rosji wnosi się do sądu miejsca macierzystego statku.

Orzeczenie sądu, który uwzględnił wniosek o dokonaną czynność notarialną lub odmowę jej wykonania, anuluje popełnioną czynność notarialną lub zobowiązuje do jej wykonania (art. 312 Kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej).

Kontrola sądowa działalności notariuszy i urzędników uprawnionych do dokonywania czynności notarialnych ma na celu ochronę interesów osób fizycznych i prawnych przy składaniu wniosków o dokonanie czynności notarialnych.

Kontrolę wykonywania obowiązków zawodowych przez notariuszy zatrudnionych w państwowych urzędach notarialnych sprawują organy wymiaru sprawiedliwości, a notariusze wykonujący prywatną praktykę – przez izby notarialne. Sprawdzenie organizacji pracy notariusza odbywa się raz na 4 lata. Pierwsza kontrola organizacji pracy notariusza, który po raz pierwszy zaczął wykonywać czynności notarialne w republice w obrębie Federacji Rosyjskiej, okręgu autonomicznym, okręgu autonomicznym, terytorium, regionie, miastach Moskwy i Sankt Petersburgu, należy przeprowadzić 1 po nadaniu mu pełnomocnictw notariusza. Celem audytu jest: identyfikacja naruszeń i błędów w pracy, udzielenie pomocy oraz podjęcie działań w celu wyeliminowania przyczyn i warunków uchybień w pracy.

Notariusze są zobowiązani do przekazywania urzędnikom upoważnionym do przeprowadzania kontroli informacji i dokumentów dotyczących rozliczeń z osobami fizycznymi i prawnymi. Izba notarialna może żądać od notariusza (osoby zastępującej czasowo nieobecnego notariusza) przedłożenia w izbie notarialnej informacji o dokonanych czynnościach notarialnych, innych dokumentów związanych z jego działalnością finansową i gospodarczą oraz, w razie potrzeby, osobistych wyjaśnień, w tym w kwestiach niezgodności z wymogami etyki zawodowej.

Kontrola przestrzegania przepisów podatkowych jest wykonywana przez organy podatkowe w sposób iw terminach określonych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

Organy podatkowe są zobowiązane do sprawdzenia poprawności naliczenia i potrącenia, terminowości i kompletności przelewów do budżetu. O prawidłowości pobrania taksy notarialnej decydują wpisy do rejestru aktów notarialnych.

Na podstawie wyników kontroli i badań czynności osób sporządza się akt, który musi zawierać wszystkie dane osoby kontrolowanej, informacje o jej działalności oraz wyniki kontroli i badań.

2. Odpowiedzialność notariusza

Zgodnie z art. 17 Podstawy ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej o notariuszach, notariusz prowadzący prywatną praktykę, który celowo ujawnił informacje o dokonanym akcie notarialnym (np. wystawił zaświadczenie lub inny dokument przekazany notariuszowi przez funkcjonariuszy organów ścigania przed wszczęciem sprawy karnej). wszczęte) lub którzy popełnili akt notarialny sprzeczny z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej (na przykład transakcja dotycząca certyfikatu, która nie jest zgodna z wymogami prawa), jest zobowiązany na mocy orzeczenia sądu do naprawienia szkody wyrządzonej w wyniku tego. W przypadku nieumyślnego wyrządzenia szkody przez notariusza jest ona kompensowana w inny sposób (np. za pośrednictwem systemu ubezpieczeń społecznych, ale jeżeli szkoda przekracza sumę ubezpieczenia, wówczas windykacją podlega majątek notariusza wykonującego prywatna praktyka).

W zależności od statusu prawnego notariusza - praktyka państwowa lub prywatna - Istnieją dwie podstawowe procedury pociągnięcia do odpowiedzialności:

1) w przypadku, gdy notariusz prowadzący prywatną praktykę dopuści się działań sprzecznych z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, jego działalność może zostać zakończona przez sąd na wniosek urzędników lub organów określonych w rozdziale 7 Podstaw (część 2 art. 17 Podstaw);

2) notariusz pracujący w państwowej kancelarii notarialnej, w przypadku popełnienia działań sprzecznych z ustawodawstwem Rosji, ponosi odpowiedzialność zgodnie z procedurą ustanowioną przez prawo (część 3 artykułu 17 Podstaw). W takim przypadku zastosowanie mają przepisy Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej dotyczące zwolnienia.

W przypadku niektórych przewinień dyscyplinarnych notariusze mogą podlegać odpowiedzialności dyscyplinarnej. Notariusze państwowi - na podstawie norm Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej, notariusze prywatni - na podstawie norm Kodeksu zawodowego notariuszy Federacji Rosyjskiej możliwe jest również zastosowanie środków odpowiedzialności przewidzianych przez statut izby notarialnej lub decyzją walnego zgromadzenia izby notarialnej.

W przypadku niezłożenia lub nieterminowego przekazania niezbędnych informacji organowi podatkowemu notariusz może zostać pociągnięty do odpowiedzialności sądowej zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Tak, art. 129.1 Kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej stanowi, że niezgodne z prawem niezgłoszenie (nieterminowe przekazanie) przez osobę informacji, które osoba ta musi zgłosić organowi podatkowemu, w przypadku braku oznak przestępstwa podatkowego, pociąga za sobą grzywnę w wysokości 1000 rubli , a za te same czyny popełnione wielokrotnie w ciągu roku kalendarzowego grozi kara grzywny w wysokości 5000 rubli.

WYKŁAD nr 30. Etyka zawodowa notariusza

1. Ogólne zagadnienia etyki notariusza

W celu podniesienia standardów działalności zawodowej notariuszy Federacji Rosyjskiej w dniu 18 kwietnia 2001 r. Zebranie przedstawicieli izb notarialnych podmiotów Federacji Rosyjskiej uchwaliło Kodeks zawodowy notariuszy Federacji Rosyjskiej (Uchwała Spotkania przedstawicieli izb notarialnych podmiotów Federacji Rosyjskiej z dnia 18 kwietnia 2001 r. Nr 10 „O kodeksie zawodowym notariuszy Federacji Rosyjskiej”). Kodeks formułuje standardy zawodowe i moralne oraz etyczne czynności notarialnej i zachowań osobistych notariusza, opisuje naruszenia dyscypliny zawodowej i etyki zawodowej, zasady i rodzaje odpowiedzialności, tryb nakładania i usuwania kar, a także środki zachęcające notariusza.

Zgodnie z kodeksem notariusz w swojej pracy musi kierować się zasadami i nakazami Międzynarodowej Unii Notariuszy Łacińskiej, wypracowanymi przez wieki istnienia notariusza i dowodzącymi ich nieskazitelności prawnej.

Kodeks odnosi się do następujących zasad:

1) szacunek dla ich ministerstwa, władz publicznych i organów społeczności zawodowej;

2) dokonywanie czynności notarialnych w ramach prawa, rozstrzyganie wątpliwości przed dokonaniem czynności; powstrzymanie się od działania przy najmniejszych wątpliwościach co do jego legalności i poprawności;

3) oddanie hołdu Prawdzie;

4) badanie materiałów z upodobaniem i zwiększoną dokładnością;

5) po sprawiedliwości;

6) ograniczenia ustawowe;

7) pracować z godnością itp.

Objęcie urzędu nakłada na notariusza pewne obowiązki moralne i etyczne:

1) chronić interesy człowieka, społeczeństwa i państwa, z zastrzeżeniem wymagań prawa;

2) promować budowanie wiary w prawo i sprawiedliwość w społeczeństwie;

3) niepodejmowania działań w interesie osobistym, które podważają bezstronność i niezależność czynności notarialnych oraz godzą w honor i godność zawodu notariusza;

4) traktować kolegów wykonujących zawód prawniczy w duchu szacunku, zaufania i życzliwej współpracy;

5) stale podnoszą swój poziom zawodowy, kompetencje, studiują obowiązujące prawo i praktykę notarialną;

6) zachowania i ochrony tajemnicy zawodowej;

7) przestrzegać wymagań dotyczących obowiązkowego ubezpieczenia czynności notarialnych;

8) zapewniać w swoich działaniach wysokie kryteria i wymagania kultury komunikacji, w każdej sytuacji dążyć do zachowania samokontroli i godności osobistej.

Notariusz, jako osoba obdarzona szczególnym zaufaniem i odpowiedzialnością wobec państwa i społeczeństwa, jest również zobowiązany do: przestrzegania norm etycznych i moralnych; powstrzymania się od wszelkich czynności, które mogłyby negatywnie wpłynąć na wykonywanie obowiązków zawodowych notariusza lub wzbudzić wątpliwości co do jego niezależności i obiektywizmu; powstrzymania się od działań, które mogą zaszkodzić działalności zawodowej notariusza lub podważyć zaufanie i prestiż zawodu w społeczeństwie, w tym od otrzymywania drogich prezentów od osób, które wystąpiły o akt notarialny, od odwiedzania placówek o wątpliwej reputacji publicznej.

Kodeks zawodowy notariuszy Federacji Rosyjskiej również podaje tę koncepcję przewinienie dyscyplinarne notariusza, przez które rozumie się zawinione nienależyte wykonanie lub niedopełnienie przez notariusza obowiązków zawodowych, a także naruszenie norm etycznych postępowania notarialnego oraz innych wymogów określonych przepisami prawa. Należą do nich w szczególności: niestawianie się bez uzasadnionej przyczyny na walnych zgromadzeniach izby notarialnej lub organizowanych przez nią wydarzeniach mających na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych i innych, niestawianie się na zaproszenia na posiedzenia organów izby notarialnej; rażące lub powtarzające się naruszenie zasad wykonywania czynności kancelarii notarialnej, ustalonych godzin pracy kancelarii notarialnej, niezapewnienie odpowiednich warunków przyjmowania osób ubiegających się o akt notarialny i przechowywania dokumentacji; a także łamanie norm moralnych i etycznych. W przypadku przewinienia dyscyplinarnego kodeks przewiduje zastosowanie środków dyscyplinarnych, do których zalicza się nagana, nagana i surowa nagana. Jeżeli przestępstwo zostało popełnione wielokrotnie, wówczas można skierować do sądu wniosek przeciwko notariuszowi o pozbawienie go prawa do czynności notarialnej. Również za nieterminowe lub niepełne uiszczenie składek członkowskich i innych obowiązkowych opłat na rzecz izby notarialnej bez uzasadnionej przyczyny, a także za nieobecność na walnych zgromadzeniach izby notarialnej bez uzasadnionej przyczyny, kara pieniężna w wysokości od 5 do 100-krotności płaca minimalna może być stosowana jako rekompensata za szkody wyrządzone kancelarii notarialnej.

Kontrola etyczna wykonywane przez samą wspólnotę notarialną. W przypadku nieprzestrzegania przepisów kodeksu etyki zawodowej notariusze zobowiązani są do osobistych wyjaśnień w izbie notarialnej.

2. Relacje notariusza z innymi uczestnikami postępowania notarialnego

Kodeks Zawodowy Notariuszy Federacji Rosyjskiej reguluje stosunki notariuszy z różnymi kategoriami podmiotów: z osobami fizycznymi i prawnymi, izbą notarialną, współpracownikami i społecznością notariuszy, z władzami publicznymi i samorządami terytorialnymi.

Relacje z osobami fizycznymi i prawnymi:

1) czynności notarialne mają na celu zapewnienie ich praw i prawnie uzasadnionych interesów;

2) notariusz jest obowiązany odmówić dokonania czynności notarialnej, jeżeli żądania osób są bezprawne;

3) notariusz dokonując czynności notarialnych wyjaśnia swoje prawa i obowiązki, przestrzega go o skutkach dokonanych czynności notarialnych, aby nie można było wykorzystać niewiedzy prawnej na jego szkodę;

4) przed dokonaniem czynności notarialnej notariusz jest obowiązany poinformować osoby, które złożyły wniosek o wysokości taryfy;

5) notariusz musi wykazywać cierpliwość, uprzejmość i takt w stosunku do osób, z którymi współdziała w ramach swojego zawodowego i osobistego kręgu porozumiewania się, unikając przejawów nieludzkiego stosunku do ludzi i nie dbałości o ich uzasadnione interesy, a także obserwuj kulturę mowy, zachowania, typ zewnętrzny;

6) notariusz przy wykonywaniu obowiązków służbowych nie powinien dopuszczać do naruszeń bez uzasadnionego powodu ustalonego trybu działania kancelarii notarialnej oraz wymagań dotyczących lokalu i wyposażenia technicznego kancelarii notarialnej, a także przyjmowania gości w stan zatrucia narkotykami lub alkoholem, palenie podczas przyjęcia bez zgody odwiedzających oraz inne przejawy lekceważącego stosunku do osobowości, godności i praw odwiedzającego, w tym propozycje obraźliwe, niemoralne lub inne niegodne działania wobec osób, z którymi notariusz musi współdziałać w trakcie swojej działalności zawodowej.

W stosunkach z izbą notarialną notariusz jest obowiązany:

1) uczestniczenia w wykonywaniu przez izbę notarialną publicznoprawnych zadań zrzeszenia zawodowego notariuszy, w pracach posiedzeń izby notarialnej i organizowanych przez nią imprezach, w imprezach służących doskonaleniu zawodowemu, szkoleniu i wymianie doświadczenia zawodowego;

2) terminowo iw pełni opłacać składki członkowskie i inne opłaty ustalone przez walne zgromadzenie notariuszy izbie notarialnej;

3) stawić się na zaproszenie organów izby notarialnej w celu rozpatrzenia spraw i rozwiązania problemów powstałych przy wykonywaniu czynności notarialnych.

Notariusz będący członkiem wybieralnych i innych organów izby notarialnej musi należycie wypełniać obowiązki wynikające z aktów normatywnych, a także sens swojej działalności i program wyborczy.

W relacjach z kolegami i środowiskiem notariuszy notariusz musi:

1) budować relacje z kolegami w zawodzie na zasadach wzajemnego szacunku, zaufania i współdziałania zawodowego, okazywać poprawność i dobrą wolę;

2) uważność i takt wobec współpracowników, informowanie ich o sprawach, które mogą pomóc w ich pracy, a także o potencjalnych trudnościach zawodowych i innych problemach wymagających solidarności zawodowej, a także udzielanie pomocy i przekazywanie doświadczenia zawodowego młodym kolegom w ramach solidarności korporacyjnej i zawodowej oraz troski o prestiż zawodu i całej społeczności notariuszy;

3) podejmować wszelkie dostępne środki w celu zapewnienia przestrzegania przez pracowników kancelarii notarialnej wymagań prawa oraz zasad moralnych i etycznych.

Notariuszowi zabrania się: opisywać swoje kwalifikacje, umniejszać godność zawodową i autorytet kolegów w zawodzie, dopuszczać się nieuczciwej konkurencji, ingerować w pracę innych notariuszy, angażować się w indywidualną reklamę, w tym w mediach i Internecie, przyciągać osoby ubiegające się o notariusza. urzędu poprzez obniżenie ustalonych taryf, a także niesłuszne obietnice dotyczące trybu i trybu pracy urzędu.

Notariusz jest zobowiązany okazywać szacunek władzom państwowym i samorządowym, utrzymywać właściwe stosunki zawodowe z upoważnionymi przedstawicielami władz państwowych i samorządowych, będąc przy tym punktualnym, poprawnym, powściągliwym i uprzejmym.

Autor: Nevskaya mgr

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Mikroekonomia. Notatki do wykładów

▪ Historia narodowa. Notatki do wykładów

▪ Histologia. Kołyska

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Nowy sposób kontrolowania i manipulowania sygnałami optycznymi 05.05.2024

Współczesny świat nauki i technologii rozwija się dynamicznie i każdego dnia pojawiają się nowe metody i technologie, które otwierają przed nami nowe perspektywy w różnych dziedzinach. Jedną z takich innowacji jest opracowanie przez niemieckich naukowców nowego sposobu sterowania sygnałami optycznymi, co może doprowadzić do znacznego postępu w dziedzinie fotoniki. Niedawne badania pozwoliły niemieckim naukowcom stworzyć przestrajalną płytkę falową wewnątrz falowodu ze stopionej krzemionki. Metoda ta, bazująca na zastosowaniu warstwy ciekłokrystalicznej, pozwala na efektywną zmianę polaryzacji światła przechodzącego przez falowód. Ten przełom technologiczny otwiera nowe perspektywy rozwoju kompaktowych i wydajnych urządzeń fotonicznych zdolnych do przetwarzania dużych ilości danych. Elektrooptyczna kontrola polaryzacji zapewniona dzięki nowej metodzie może stanowić podstawę dla nowej klasy zintegrowanych urządzeń fotonicznych. Otwiera to ogromne możliwości dla ... >>

Klawiatura Primium Seneca 05.05.2024

Klawiatury są integralną częścią naszej codziennej pracy przy komputerze. Jednak jednym z głównych problemów, z jakimi borykają się użytkownicy, jest hałas, szczególnie w przypadku modeli premium. Ale dzięki nowej klawiaturze Seneca firmy Norbauer & Co może się to zmienić. Seneca to nie tylko klawiatura, to wynik pięciu lat prac rozwojowych nad stworzeniem idealnego urządzenia. Każdy aspekt tej klawiatury, od właściwości akustycznych po właściwości mechaniczne, został starannie przemyślany i wyważony. Jedną z kluczowych cech Seneki są ciche stabilizatory, które rozwiązują problem hałasu typowy dla wielu klawiatur. Ponadto klawiatura obsługuje różne szerokości klawiszy, dzięki czemu jest wygodna dla każdego użytkownika. Chociaż Seneca nie jest jeszcze dostępna w sprzedaży, jej premiera zaplanowana jest na późne lato. Seneca firmy Norbauer & Co reprezentuje nowe standardy w projektowaniu klawiatur. Jej ... >>

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Monitor Asus ROG Swift PG278Q z Nvidia G-Sync 01.08.2014 Asus wprowadził monitor PG278Q, pokazany na początku stycznia na targach CES 2014. Kluczową cechą nowości jest to, że stał się pierwszym monitorem o rozdzielczości WQHD z obsługą technologii Nvidia G-Sync, synchronizującej częstotliwość odświeżania monitora z liczbą klatek na sekundę . Podstawą monitora jest 27-calowy panel o rozdzielczości 2560 x 1440 pikseli. Monitor obsługuje częstotliwość odświeżania 144 Hz (120 Hz pojawiło się w styczniowych nowościach), a czas reakcji to zaledwie 1 ms. Oczywiście możliwa jest synchronizacja przy 120 i 60 Hz. Poziomy kąt widzenia ekranu wynosi 170°, w pionie - 160°. Monitor skierowany jest do zagorzałych graczy. Świadczy o tym obecność funkcji GamePlus, która pozwala, poprzez naciśnięcie klawisza skrótu, wyświetlić jedną z czterech opcji celownika oraz timer, za pomocą którego wygodnie jest monitorować czas przed rozpoczęciem wydarzeń w grze. Monitor jest wyposażony w koncentrator z wejściem wideo DisplayPort 1.2 m USB 3.0 z jednym portem przesyłania danych i dwoma portami przesyłania danych. Stojak umożliwia regulację wysokości ekranu w zakresie 120 mm, kąta pochylenia od -5° do 20°, kąta obrotu w zakresie +60°, a także przełączenie ekranu na orientację pionową i odwrotnie. Monitor Asus ROG Swift PG278Q jest już w sprzedaży za 799 USD.

Inne ciekawe wiadomości:

▪ Wprowadzono interfejs USB 3.1

▪ Bakterie zamieniające cukry w olej syntetyczny

▪ MAX17558 Dwukanałowy kontroler buck 60 V DC-DC

▪ Mikrokontrolery TI Hercules RM57Lx i TMS570LCx

▪ MOSFET wysokiego napięcia do szybkich urządzeń przełączających

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja strony Instrukcje użytkowania. Wybór artykułu

▪ artykuł Księżniczka na ziarnku grochu. Popularne wyrażenie

▪ artykuł Kim był Konfucjusz? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Elektryk do naprawy i konserwacji urządzeń elektrycznych stacji benzynowych. Standardowe instrukcje dotyczące ochrony pracy

▪ artykuł Poprawa preskalera częstotliwości. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Normy testów akceptacyjnych. Odłączniki, separatory i zwieracze. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024