Audyt bankowy. Ściągawka: krótko, najważniejsza

Notatki z wykładów, ściągawki
Darmowa biblioteka / Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Audyt bankowy. Ściągawka: krótko, najważniejsza

Notatki z wykładów, ściągawki

Spis treści

1. Standardy audytu

Na poziomie państwowej regulacji audytu, w celu poprawy jakości jej prowadzenia i wprowadzenia najlepszych praktyk do praktyki, przeprowadzona zostanie standaryzacja czynności audytorskich, opracowane i zatwierdzone zostaną standardy audytu, a także przepisy, które wszystkie firmy audytorskie będzie musiał podążać.

Standardy badania można przedstawić w 4 powiązanych ze sobą częściach:

1) Podstawowe postulaty – zgodność ze standardami, ich dostępność i spójność, bezstronność osądów, odpowiedzialność kierownictwa, kontrole wewnętrzne, dostęp do informacji, kontrola działań, doskonalenie technik weryfikacji itp.

2) Zasady ogólne – zbiór wymagań zawodowych dotyczących kwalifikacji biegłego rewidenta, niezależności jego punktu widzenia oraz należytej dbałości o wszelkie sprawy związane z wykonywaniem pracy.

3) Zasady działania - audyt standardowy. Ujawniają zapisy dotyczące konieczności przeprowadzenia badania, badania i oceny systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej, uzyskania dowodów kontroli jakości badania itp.

4) Zasady sporządzania raportów – określają wymagania dotyczące zarówno formy sprawozdania audytora, jak i jego treści.

W celu zapewnienia jednolitości interpretacji standardów rewizji finansowej stosowany jest również wykaz terminów i definicji w tym zakresie. Na podstawie zatwierdzonych standardów audytu firmy audytorskie powinny opracować standardy audytu wewnętrznego, które mają charakter pomocniczy i mają na celu zapewnienie jednolitego podejścia do audytu w tej firmie (Szewczuk D.A. Podstawy audytu bankowego: Notatki z wykładu. - Rostów nad Donem : Feniks, 2007).

2. Audyt banków: istota, konieczność, znaczenie

Zawód audytora znany jest od czasów starożytnych. Z powrotem w 200 pne. mi. Kwestorzy (urzędnicy odpowiedzialni za sprawy finansowe i sądownicze w Cesarstwie Rzymskim) sprawowali kontrolę nad księgowymi państwowymi w terenie. Sprawozdania kwestorów zostały wysłane do Rzymu i wysłuchane przez egzaminatorów. Ta praktyka stała się podstawą terminu „audytor”. Za kolebkę ustawodawczą audytu uważa się Zjednoczone Królestwo, gdzie po raz pierwszy przyjęto przepisy wprowadzające obowiązek audytu i ustalające wymagania dotyczące jakości jego prowadzenia.

W Rosji tytuł audytora wprowadził Piotr I. Audytorzy w Rosji nazywani byli księgowymi przysięgłymi. Łączyli odrębne obowiązki prokuratora, urzędnika i sekretarza.

We współczesnej praktyce zagranicznej i krajowej audyt interpretowany jest na różne sposoby:

1) American Accounting Association definiuje audyt jako systematyczny proces pozyskiwania i oceny obiektywnych danych o działalności gospodarczej i zdarzeniach, ustalający stopień ich zgodności z określonymi kryteriami i prezentujący wyniki zainteresowanym użytkownikom;

2) europejscy specjaliści interpretują audyt jako proces ograniczania ryzyka informacyjnego do pewnego poziomu, tj. prawdopodobieństwa, że sprawozdania finansowe firmy zawierają nieprawdziwe lub niedokładne informacje dla użytkowników raportów;

3) Zgodnie z rosyjskimi standardami rewizji finansowej audyt jest działalnością przedsiębiorczą biegłego rewidenta polegającą na przeprowadzaniu niezależnych audytów sprawozdań finansowych, dokumentów płatniczych i rozliczeniowych, deklaracji podatkowych oraz innych zobowiązań i wymagań finansowych podmiotów gospodarczych.

Kierunki działalności audytu:

1) audyt bankowy;

2) audyt organizacji ubezpieczeniowych i towarzystw ubezpieczeń wzajemnych;

3) Audyt giełd;

4) Audyt funduszy pozabudżetowych;

5) Audyt firm inwestycyjnych;

6) Audyt ogólny.

Dla każdego kierunku przeprowadzana jest osobna certyfikacja i licencjonowanie prawa do audytu.

3. Cele i zadania audytu bankowego

Główne cele audytu bankowego:

1) Ustalenie wiarygodności sprawozdań księgowych i finansowych instytucji kredytowej oraz zgodności jej działalności z obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej i przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej;

2) Zapewnienie stabilności systemu bankowego;

3) Ochrona interesów deponentów i wierzycieli.

Zadania audytu bankowego:

1) Analiza działalności finansowej i gospodarczej, wycena aktywów i pasywów;

2) Prognozowanie wyników działalności finansowo-gospodarczej oraz opracowywanie rekomendacji mających na celu poprawę stabilności i płynności finansowej;

3) Oświadczenie, renowacja i księgowość;

4) Konsultacje w zakresie ustawodawstwa finansowego, podatkowego, bankowego i innego Federacji Rosyjskiej;

5) Szkolenie pracowników;

6) potwierdzenie danych prospektu emisyjnego papierów wartościowych;

7) Świadczenie innych usług w zakresie działalności firmy audytorskiej (Szewczuk D.A. Podstawy audytu bankowego: Notatki z wykładów. - Rostów nad Donem: Phoenix, 2007).

4. Klasyfikacja rodzajów kontroli bankowej

Audyt bankowy dzieli się na dwa główne typy:

1) Zewnętrzny - jest to audyt na podstawie umowy przez niezależnych audytorów zewnętrznych. Bank samodzielnie wybiera firmę audytorską do weryfikacji (Audyt zewnętrzny departamentu to audyt Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Audyt zewnętrzny przeprowadzają organy podatkowe, organy ścigania, skarbiec.);

2) Wewnętrzna - zgodnie z wymogami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej każda instytucja kredytowa musi zorganizować kontrolę wewnętrzną, tj. utworzenie specjalnych struktur wewnętrznych lub stanowiska upoważnionego specjalisty pełniącego funkcje nadzoru i kontroli. Czynności na rzecz realizacji audytu wewnętrznego nie są regulowane przez prawo, ale są określane przez szefa banku.

Zgodnie ze sposobem przeprowadzenia audytu dzieli się na:

1) Obowiązkowe - przeprowadzane w przypadkach określonych w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej: corocznie, a także w imieniu organów państwowych (art. 40 ustawy „O bankach i działalności bankowej”);

2) Inicjatywa – tj. weryfikację decyzją samej instytucji kredytowej, jej charakter i zakres określa sam klient).

Zgodnie z częstotliwością audytu dzieli się na:

1) Wstępne – przeprowadzane przez firmę audytorską po raz pierwszy dla danego klienta (banku), co znacznie zwiększa ryzyko i złożoność badania;

2) Uzgodnione (powtarzane) – przeprowadzane wielokrotnie lub regularnie, w oparciu o znajomość specyfiki klienta, jego pozytywnych i negatywnych stron, kwalifikacji kierownictwa, co przy innych warunkach równorzędnych zmniejsza ryzyko audytu.

Z punktu widzenia rozwoju audyt dzieli się na:

1) Potwierdzanie – weryfikacja i potwierdzenie wiarygodności sprawozdań finansowych instytucji kredytowej;

2) Systemowe – daje możliwość monitorowania systemów, kontroli konkretnego klienta. W tym przypadku audyt opiera się na analizie systemu kontroli wewnętrznej instytucji kredytowej. Przy skutecznym systemie kontroli wewnętrznej prawdopodobieństwo błędów w działaniach klienta jest znikome i dlatego nie ma potrzeby przeprowadzania przez audytorów szczegółowego audytu tego klienta;

3) Audyt oparty na ryzyku – oznacza przeprowadzanie audytu w sposób wybiórczy z koncentracją pracy audytowej na głównych obszarach działalności klienta, czyli obszarach o największym ryzyku audytu.

5. Cechy polityki rachunkowości instytucji kredytowej

Wszystkie aspekty budowy i funkcjonowania systemu rachunkowości w ich relacji informacyjnej i metodologicznej zostały przedstawione w polityce rachunkowości. Każda instytucja kredytowa opracowuje i zatwierdza obowiązkową politykę rachunkowości.

Polityka rachunkowości to zestaw sposobów organizowania rachunkowości – pierwotna obserwacja, pomiar kosztów, bieżące grupowanie i końcowe uogólnianie faktów działalności bankowej. Polityka rachunkowości przyczynia się do stworzenia mechanizmu wdrażania metod rachunkowości zgodnie ze strukturą i specyfiką działalności banku.

Podczas badania poprawności zasad rachunkowości bierze się pod uwagę następujące kwestie:

1) Zgodność polityki rachunkowości z planem kont w instytucjach kredytowych Federacji Rosyjskiej oraz zasadami rachunkowości określonymi w instrukcjach Centralnego Banku Rosji;

2) Obecność i jakość treści nakazu wewnętrznego dotyczącego zasad rachunkowości;

3) Zapewnienie realizacji podstawowych przepisów o rachunkowości;

4) możliwość i zasadność stosowania metod rachunkowości ustalonych w polityce rachunkowości;

5) kolejność stosowania polityki rachunkowości przez bank;

6) Zgodność polityki rachunkowości z warunkami prowadzenia działalności gospodarczej i wykonywania czynności bankowych.

Porządek wewnętrzny dotyczący polityki rachunkowości powinien określać:

1) Roboczy plan kont;

2) Formy dokumentów podstawowych służących do rejestracji obrotu gospodarczego;

3) Formy dokumentów do wewnętrznych sprawozdań finansowych;

4) Tryb rozliczeń z oddziałami lub pododdziałami strukturalnymi;

5) Procedura przeprowadzania indywidualnych transakcji księgowych, które nie są sprzeczne z ustawodawstwem i przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej;

6) tryb przeprowadzania inwentaryzacji oraz metody oceny rodzajów majątku, roszczeń i zobowiązań;

7) Zasady obiegu dokumentów i technologia przetwarzania informacji księgowych;

8) kolejność i częstotliwość drukowania dokumentów rachunkowości analitycznej i syntetycznej;

9) Porządek kontroli obrotu gospodarczego i inne kwestie.

Istotne zmiany w polityce rachunkowości są możliwe w przypadku:

1) Zmiany w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej i rozporządzeniach Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej;

2) W przypadku opracowania nowych metod rachunkowości;

3) Znaczące zmiany w warunkach działalności instytucji kredytowej.

Stosowanie polityki rachunkowości banku zostało ujawnione w nocie objaśniającej roczne sprawozdanie finansowe. Na podstawie wyników przeglądu dokumentów określających politykę rachunkowości banku oraz analizując jej zastosowanie w codziennej działalności, audytorzy wyciągają wniosek o jakości i kompletności treści tych dokumentów, skuteczności i adekwatności ich stosowania przez bank pracowników i udzielają rekomendacji dotyczących usprawnienia pracy banku. Ustalenia te znajdują odzwierciedlenie w raporcie audytora.

6. Organizacja zewnętrznego audytu bankowego. Technologia audytu instytucji kredytowej

Audyt bankowy jest jednym z rodzajów czynności audytowych, które może wykonywać osoba fizyczna (audytor) z atestem i licencją, a także osoba prawna (firma audytorska) z licencją.

Aby przeprowadzić atest i wydać licencję na prawo do przeprowadzania kontroli bankowej, Bank Centralny Federacji Rosyjskiej powołał centralną komisję kontroli atestacji (tsalak) Banku Rosji. Jego skład zatwierdza prezes Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Funkcje aparatu pracy cara są przydzielone Departamentowi Licencjonowania i Certyfikacji Audytu Bankowego Departamentu Banków Licencjonujących i Działalności Audytowej Banku Rosji.

Wszystkie osoby, które chcą wykonywać audyt bankowy samodzielnie lub w ramach firmy audytorskiej, muszą przejść poświadczenie (zdać egzamin kwalifikacyjny).

Osoby, które jednocześnie spełniają 2 kryteria, mogą poświadczyć:

1) Posiadanie wyższego lub średniego wykształcenia ekonomicznego lub prawniczego;

2) Posiadanie ponad 3-letniego doświadczenia zawodowego na stałe (z czego ostatnie kilka lat – jako audytor, kierownik firmy audytorskiej, pracownik naukowy lub nauczyciel ekonomii, księgowy, ekonomista, biegły rewident i inne specjalności w bankowości w sektor bankowy) .

Za poświadczenie pobierana jest opłata w wysokości 20 płacy minimalnej w dniu złożenia wszystkich niezbędnych dokumentów do Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Certyfikat wydawany jest na okres do 3 lat, w zależności od wyniku egzaminu. Jeżeli w ciągu 2 lat od daty otrzymania certyfikatu osoba, która zdała certyfikację, nie podjęła pracy jako audytor bankowy lub w służbie kontroli wewnętrznej instytucji kredytowej, wówczas tsalak podejmuje decyzję o unieważnieniu certyfikatu. Po wygaśnięciu certyfikatu audytor ma prawo wystąpić do tsalak o jego przedłużenie.

CALAC ma prawo zlecić ponowne zdanie egzaminów kwalifikacyjnych w następujących przypadkach:

1) występowanie uzasadnionych roszczeń wobec biegłego rewidenta z urzędów terytorialnych Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, organów podatkowych, klientów, a także innych biegłych rewidentów i firm audytorskich;

2) Obecność istotnych zmian w ustawodawstwie.

CALAC może przedłużyć certyfikat do 3 lat, za co pobierana jest opłata w wysokości 50% pierwotnej opłaty certyfikacyjnej.

Osoby, które przeszły zaświadczenie, mogą wykonywać czynności rewizji finansowej w ramach firmy audytorskiej lub samodzielnie, rejestrując się jako indywidualny przedsiębiorca prywatny (pbul).

Firma audytorska może przeprowadzić audyt instytucji kredytowych tylko po uzyskaniu licencji od Banku Rosji.

Rozpatrzenie wydania licencji firmie audytorskiej podlega następującym warunkom:

1) Firma musi mieć formę prawną w postaci CJSC z kapitałem zakładowym w wysokości co najmniej 100 płacy minimalnej w dniu rejestracji;

2) Personel firmy musi mieć co najmniej 2 audytorów lub nauczycieli pracujących w niepełnym wymiarze godzin, certyfikowanych przez tsalak.

Za rozpatrzenie wniosku o wydanie licencji pobierana jest opłata w wysokości 3 płacy minimalnej, za wydanie licencji - 10 płacy minimalnej. Firma, która otrzymała licencję na wykonywanie czynności rewizji finansowej, jest wpisana do państwowego rejestru firm audytorskich i audytorów, którzy otrzymali licencje, prowadzonego przez Departament Licencjonowania i Audytu Bankowego Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

7. Specyfika zaświadczeń i licencji uprawniających do przeprowadzania audytu bankowego w Rosji

Aby przeprowadzić atestację i wydać licencję na prawo do przeprowadzania audytu bankowego, Bank Centralny Federacji Rosyjskiej powołał Centralną Komisję Kontroli Atestacyjnej (CALAC) Banku Rosji. Jego skład zatwierdza prezes Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Funkcje aparatu pracy cara są przydzielone Departamentowi Licencjonowania i Certyfikacji Audytu Bankowego Departamentu Banków Licencjonujących i Działalności Audytowej Banku Rosji.

Wszystkie osoby, które chcą wykonywać audyt bankowy samodzielnie lub w ramach firmy audytorskiej, muszą przejść poświadczenie (zdać egzamin kwalifikacyjny).

Osoby, które jednocześnie spełniają 2 kryteria, mogą poświadczyć:

1) Posiadanie wyższego lub średniego wykształcenia ekonomicznego lub prawniczego;

CALAC ma prawo zlecić ponowne zdanie egzaminów kwalifikacyjnych w następujących przypadkach:

1) Obecność uzasadnionych roszczeń wobec audytora z urzędów terytorialnych Banku Centralnego Rosji, organów podatkowych, klientów, a także innych audytorów i firm audytorskich;

2) Obecność istotnych zmian w ustawodawstwie.

CALAC może przedłużyć certyfikat do 3 lat, za co pobierana jest opłata w wysokości 50% pierwotnej opłaty certyfikacyjnej.

Firma audytorska może przeprowadzić audyt instytucji kredytowych tylko po uzyskaniu licencji od Banku Rosji.

Rozpatrzenie wydania licencji firmie audytorskiej podlega następującym warunkom:

1) Firma musi mieć formę prawną w postaci CJSC z kapitałem zakładowym w wysokości co najmniej 100 płacy minimalnej w dniu rejestracji;

2) Personel firmy musi mieć co najmniej 2 audytorów lub nauczycieli pracujących w niepełnym wymiarze godzin, certyfikowanych przez tsalak.

8. Zadania i metody nadzoru bankowego

Zadaniem nadzoru i kontroli bankowej jest zapewnienie, że instytucja kredytowa przestrzega federalnych przepisów i regulacji Banku Rosji w celu zapewnienia stabilności sektora bankowego oraz ochrony interesów deponentów i wierzycieli.

Istnieją 3 rodzaje kontroli bankowej:

1) Wstępne – przeprowadzane przez organ nadzoru bankowego przed faktyczną operacją:

a) przed rozpoczęciem działalności organizacji kredytowej, tj. w trakcie procesu rejestracji państwowej i licencjonowania organizacji kredytowej;

b) w trakcie finansowania instytucji kredytowej, gdy wymagana jest zgoda lub uzyskanie prawa do przeprowadzenia określonych transakcji.

2) Bieżące – niezbędne do bieżącej oceny działalności instytucji kredytowej (w procesie bieżącej kontroli organy nadzorcze sprawdzają zgodność instytucji kredytowej z obowiązującymi normami ekonomicznymi, analizują dynamikę i trendy rozwoju banku oraz obecność sytuacji problemowych na wczesnym etapie ich występowania).

3) Finalny – ma na celu zapobieganie błędom w przyszłości (ten typ nie pozwala na reagowanie na problemy w momencie ich wystąpienia, ale dostarcza informacji do jednostki nadzorczej o tym, jakie niedociągnięcia są typowe dla instytucji kredytowej i jakie naruszenia może popełnić to podczas wykonywania niektórych operacji).

Główne metody nadzoru bankowego:

I) Nadzór ostrożnościowy (desk) to bieżąca, regularna kontrola, której mechanizmem realizacji jest dostarczanie przez instytucję kredytową różnego rodzaju regulowanej sprawozdawczości do Banku Rosji.

Kluczowe cechy nadzoru ostrożnościowego:

1) zdalne;

2) Podstawa dokumentacyjna.

Główne kierunki ostrożnościowego nadzoru bankowego:

1) Przeprowadzenie analizy działalności instytucji kredytowej i identyfikacja banków problemowych;

2) Ustalenie i weryfikacja zgodności z normami ekonomicznymi;

3) Analiza dokumentów dostarczonych przez instytucję kredytową w celu rejestracji i uzyskania licencji;

4) Kontrola jakości zespołu zarządzającego instytucji kredytowej;

5) Zastosowanie środków wpływu na instytucję kredytową.

II) Kontrola na miejscu - to zestaw powiązanych ze sobą, ukierunkowanych działań, wdrożenie upoważnionych jednostek Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej bezpośrednio do instytucji kredytowej w celu ustalenia zgodności wykonywanych operacji z obowiązującymi przepisami i regulacyjnymi aktami prawnymi Centralnego Banku Rosji, a także weryfikację wiarygodności dostarczonych sprawozdań i ocenę rzeczywistej kondycji finansowej organizacji instytucji kredytowych.

9. Cele i zadania kontroli wewnętrznej w instytucjach kredytowych

System kontroli wewnętrznej jest tworzony przez bank w następujących celach:

1) Zapewnienie, że wszyscy pracownicy banku przy wykonywaniu swoich obowiązków służbowych przestrzegają wymogów ustawodawstwa i przepisów federalnych, w tym uchwał Rządu Federacji Rosyjskiej, instrukcji Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, innych przepisów wymogów, a także standardów pracy i etyki zawodowej, dokumentów wewnętrznych, które określają politykę i regulują działalność banku.

2) Zapewnienie kontroli nad terminową identyfikacją, oceną i podejmowaniem działań minimalizujących ryzyka działalności bankowej.

3) Rozwiązywanie konfliktów interesów powstałych w toku działalności banku.

W oparciu o powyższe cele, głównymi zadaniami kontroli wewnętrznej jest zapewnienie:

1) Spełnienie przez bank wymagań federalnego ustawodawstwa i przepisów Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

2) Definiowanie w dokumentach oraz przestrzeganie ustalonych procedur i uprawnień przy podejmowaniu wszelkich decyzji mających wpływ na interesy banku, jego właścicieli i klientów. 3) Podejmowanie terminowych i skutecznych decyzji mających na celu wyeliminowanie zidentyfikowanych niedociągnięć i naruszeń w działalności banku.

4) Spełnienie wymogów efektywnego zarządzania ryzykiem działalności bankowej.

5) Ochrona aktywów bankowych (mienia).

6) Odpowiednie odzwierciedlenie operacji bankowych w rachunkowości.

7) Właściwy stan sprawozdawczości, pozwalający na uzyskanie adekwatnych informacji o działalności banku i ryzykach z nią związanych.

8) Efektywne funkcjonowanie audytu wewnętrznego banku.

9) Skuteczne współdziałanie z audytorami zewnętrznymi, państwowymi organami regulacyjnymi i nadzorczymi w kwestiach działań ostrożnościowych, rzetelności rachunkowości i sprawozdawczości, organizacji kontroli wewnętrznej, zapobiegania i eliminowania naruszeń przez pracowników banku przepisów prawa, regulacji i standardów działalności zawodowej.

10. Organizacja systemu kontroli wewnętrznej w banku

Bank organizuje kontrolę wewnętrzną uwzględniając zalecenia dotyczące organizacji kontroli wewnętrznej nad ryzykami działalności bankowej. System kontroli wewnętrznej organizują organy zarządzające banku upoważnione przez dokumenty założycielskie banku. W celu monitorowania procesu funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej, identyfikowania i analizowania problemów związanych z jego funkcjonowaniem, a także opracowywania propozycji usprawnień systemu i zwiększenia efektywności jego funkcjonowania, tworzona jest w bankach usługa kontroli wewnętrznej.

Służba Kontroli Wewnętrznej działa na podstawie Statutu banku oraz zatwierdzonego przez Zarząd banku regulaminu służby kontroli wewnętrznej, który musi spełniać wymagania rozporządzenia w sprawie służby kontroli wewnętrznej. Numer służby kontroli wewnętrznej określa szef banku; powinno wystarczyć do skutecznego osiągania celów i rozwiązywania problemów kontroli wewnętrznej. Szef Służby Kontroli Wewnętrznej. Kierownika służby kontroli wewnętrznej powołuje i odwołuje organ zarządzający banku upoważniony w dokumentach założycielskich banku. Procedura powoływania i odwoływania kierownika służby kontroli wewnętrznej powinna zapewniać niezależność w wykonywaniu przez niego oraz służbie kontroli wewnętrznej funkcji określonych niniejszym rozporządzeniem i dokumentami wewnętrznymi banku od organu wykonawczego banku.

W bankach, których wysokość funduszy własnych (kapitału), których od 5 stycznia roku sprawozdawczego stanowi równowartość poniżej 5 mln euro, inne piony banku mogą być funkcjonalnie podporządkowane szefowi służby kontroli wewnętrznej. Przestrzeganie przez te piony kontroli wewnętrznej jest sprawdzane przez służby kontroli wewnętrznej banku. W bankach, których wysokość funduszy własnych (kapitału), których na dzień XNUMX stycznia roku sprawozdawczego stanowi równowartość XNUMX mln euro lub więcej, inne piony banku nie mogą być jednocześnie podporządkowane szefowi służby kontroli wewnętrznej.

Niezależnie od wielkości funduszy własnych (kapitału) banku kierownik służby kontroli wewnętrznej nie może podpisywać w imieniu banku dokumentów płatniczych (rozliczeniowych) i księgowych, a także innych dokumentów, zgodnie z którymi bank przyjmuje na siebie ryzyko, jak a także zatwierdzać takie dokumenty (z wyjątkiem spraw związanych z bezpośrednią kompetencją służby kontroli wewnętrznej, zgodnie z wymogami rozporządzenia w sprawie służby kontroli wewnętrznej i dokumentów wewnętrznych banku). W przypadku, gdy służba kontroli wewnętrznej podlega funkcjonalnie jednemu z kierowników banku, za kierownika służby kontroli wewnętrznej uważa się określonego kierownika.

Służba kontroli wewnętrznej odpowiada w swojej działalności przed organami zarządzającymi banku zgodnie z dokumentami założycielskimi banku oraz regulaminem banku w sprawie służby kontroli wewnętrznej. Tryb składania i przeglądu raportu służby kontroli wewnętrznej określa regulamin banku dotyczący służby kontroli wewnętrznej.

11. Główne obszary regulacji i nadzoru działalności instytucji kredytowych w Federacji Rosyjskiej. TSB RF

Zgodnie z ustawą „O Banku Centralnym” Bank Centralny Federacji Rosyjskiej jest organem nadzoru i regulacji działalności instytucji kredytowych w Federacji Rosyjskiej. Kontrola Banku Rosji jest trwała.

W strukturze Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej powstają i funkcjonują następujące służby, które pełnią funkcje kontrolne:

1) departamenty lub departamenty nadzoru bankowego i regulacji;

2) wydziały kontroli instytucji kredytowych.

Struktury te mają następujące uprawnienia:

1) Żądać wszelkich informacji od instytucji kredytowej, z wyjątkiem zatwierdzonych formularzy sprawozdawczych;

2) przeprowadzać kontrole w instytucji kredytowej;

3) W razie potrzeby zażądać od instytucji kredytowej rozwiązania pewnych kwestii związanych z odstępstwami od przepisów regulacyjnych;

4) Podejmij decyzję o cofnięciu licencji.

Podczas sprawowania nadzoru i kontroli bankowej organy kontrolne nie mają prawa ingerować w działalność operacyjną instytucji kredytowej.

12. Rejestracja i licencjonowanie instytucji kredytowych

Zgodnie z ustawą federalną „O bankach i działalności bankowej” instytucje kredytowe podlegają rejestracji państwowej w Banku Rosji, który w trakcie wykonywania tych funkcji jest upoważniony do prowadzenia Rejestru instytucji kredytowych Federacji Rosyjskiej . Za rejestrację instytucji kredytowych pobierana jest opłata, która trafia do budżetu federalnego. Wysokość opłaty ustala Bank Rosji, ale nie może ona przekraczać 1% deklarowanego kapitału zakładowego instytucji kredytowej.

Rejestracja instytucji kredytowej jest rozumiana jako odpowiedni wpis dokonany przez upoważniony organ państwowy (Bank Rosji), w tym określony podmiot prawny, na liście wyspecjalizowanych organizacji uprawnionych do wykonywania operacji bankowych, dający legalność takim działaniom i pozwalające na prowadzenie ewidencji, sprawowanie stałego nadzoru bankowego oraz kontrolę działalności instytucji kredytowych.

Kopie zaświadczeń o rejestracji państwowej założycieli - osoby prawne muszą być poświadczone notarialnie, sprawozdania z audytu dotyczące wiarygodności sprawozdań finansowych założycieli - osób prawnych z bilansami oraz rachunkiem zysków i strat należy przedłożyć za ostatnie 3 lata działalności.

Po rozważeniu otrzymanych materiałów Bank Rosji decyduje, czy zarejestrować instytucję kredytową, czy odmówić rejestracji. Następnie rozważa się wydanie odpowiedniej licencji instytucji kredytowej.

Instytucje kredytowe mogą otrzymać następujące rodzaje licencji:

1) Licencja na przeprowadzanie operacji bankowych ze środkami w rublach (bez prawa do przyciągania środków od osób fizycznych w depozytach);

2) Licencja na wykonywanie operacji bankowych ze środkami w rublach i walutach obcych (bez prawa do przyciągania środków od osób fizycznych do depozytów);

3) Licencja na przyciąganie depozytów środków osób fizycznych w rublach;

4) Licencja na przyciąganie depozytów środków osób fizycznych w rublach i walutach obcych;

5) Licencja ogólna (licencja, którą można wydać bankowi, który ma licencje na wykonywanie wszystkich operacji bankowych z funduszami w rublach i walutach obcych oraz spełnia wymagania dotyczące kwoty środków własnych ustanowione przez przepisy Banku Rosji);

6) Licencja na przyciąganie złóż i lokowanie metali szlachetnych;

7) Licencja na operacje bankowe ze środkami w rublach i walutach obcych do rozliczania niebankowych organizacji kredytowych;

8) Zezwolenie na prowadzenie inkasa gotówki, rachunków, dokumentów płatniczych i rozliczeniowych dla niebankowych organizacji kredytowych – organizacji inkasowych.

Bank Rosji ma prawo odmówić rejestracji i wydania licencji instytucji kredytowej z przyczyn określonych w art. 16 ustawy federalnej „O bankach i działalności bankowej” (Szewczuk D. A. Operacje bankowe. Zasady. Kontrola. Rentowność. Ryzyka. - M .: GrossMedia: ROSBUH, 2007).

13. Weryfikacja przestrzegania przez instytucje kredytowe standardów ekonomicznych

W celu zapewnienia stabilności systemu bankowego Bank Centralny Federacji Rosyjskiej opracowuje obowiązkowe standardy dla banków komercyjnych, które umożliwiają ocenę stanu kapitału, źródeł zasobów i ich relacji z aktywami. Wykaz standardów i procedurę ich obliczania określa instrukcja nr 1 Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej „W sprawie procedury regulowania działalności instytucji kredytowych”.

Zgodnie z nim ustanawia się następujące obowiązkowe standardy ekonomiczne dla działalności banków:

1) Minimalna wysokość kapitału docelowego dla nowo utworzonych banków;

2) Minimalna wysokość funduszy własnych (kapitału) dla działających banków;

3) Współczynnik wypłacalności;

4) Wskaźniki płynności banku;

5) Maksymalna kwota ryzyka na kredytobiorcę lub grupę powiązanych kredytobiorców;

6) Maksymalna wielkość dużego ryzyka kredytowego;

7) Maksymalna kwota ryzyka przypadająca na jednego wierzyciela (deponenta);

8) Maksymalna kwota ryzyka na akcjonariusza (uczestnika);

9) Maksymalna kwota pożyczek, gwarancji i gwarancji udzielonych przez bank osobom mającym dostęp do informacji wewnętrznych;

10) Maksymalna kwota przyciągniętych wpłat gotówkowych (depozytów) obywateli;

11) Maksymalna kwota zobowiązań banku wobec banków nierezydentów i instytucji finansowych – nierezydentów;

12) Wskaźnik ryzyka weksli własnych banku;

13) Standard wykorzystania środków własnych banków na nabywanie udziałów (akcji) innych osób prawnych.

Zgodność z zalecanymi obowiązkowymi normami ma ogromne znaczenie praktyczne. Zgodność ze standardami ekonomicznymi sprawdzają pracownicy departamentu nadzoru na podstawie miesięcznego arkusza obrotów, zaświadczeń z wyliczeniem rzeczywistych standardów ekonomicznych oraz zestawienia poszczególnych bilansów, które instytucja kredytowa przekazuje co miesiąc do Banku Centralnego Federacja Rosyjska. Wszystkie przedłożone dokumenty muszą być podpisane przez kierownika i głównego księgowego instytucji kredytowej, którzy są odpowiedzialni za dokładność dostarczonych informacji. W organach nadzorczych w ciągu 10 dni przedłożone dokumenty są rozpatrywane pod kątem ich wiarygodności, a następnie podejmowane są stosowne decyzje. W przypadku naruszenia standardów instytucja kredytowa podlega środkom egzekucyjnym przewidzianym w instrukcji Centralnego Banku Rosji nr 59 z dnia 31 marca 03 r. „W sprawie zastosowania środków egzekucyjnych wobec instytucji kredytowej za naruszenie zasad ostrożności normy działalności”.

Zgodnie z Instrukcją nr 59 wobec instytucji kredytowych i oddziałów stosuje się dwa rodzaje środków: prewencyjne i obowiązkowe. Środki zapobiegawcze – są stosowane w przypadku, gdy niedociągnięcia w pracy banku nie zagrażają interesom deponentów i wierzycieli.

Zawierają:

1) wniesienie do instytucji kredytowej informacji o niedociągnięciach w pracy;

2) zestawienie zaleceń usunięcia stwierdzonych uchybień;

3) Propozycję instytucji kredytowej opracowania środków eliminujących stwierdzone braki;

4) Ustanowienie dodatkowej kontroli.

Środki przymusowe stosuje się, gdy niedociągnięcia w pracy zagrażają interesom deponentów i wierzycieli, gdy zastosowanie środków zapobiegawczych nie doprowadziło do poprawy działalności instytucji kredytowej.

Środki przymusu obejmują:

1) grzywny;

2) Roszczenia o naprawę finansową instytucji kredytowej;

3) Ograniczenie niektórych rodzajów operacji do 6 miesięcy;

4) zakaz niektórych rodzajów działalności do 1 roku;

5) Wymóg zastąpienia kierownika instytucji kredytowej;

6) wprowadzenie administracji tymczasowej;

7) Cofnięcie licencji.

14. Kontrola działalności instytucji kredytowych

Zgodnie z instrukcją Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej nr 34 z dnia 19 lutego 02 r. „W sprawie trybu przeprowadzania kontroli instytucji kredytowych i ich oddziałów przez upoważnionego przedstawiciela Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej” kontrole instytucje kredytowe są realizowane na podstawie instrukcji szefa Dyrekcji Terytorialnej Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

Dane testowe są podzielone na:

1) Funkcjonalny - zestaw środków realizowanych przez oddziały Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, które nie są oddziałami kontrolnymi, w celu zbadania wydajności określonego procesu (rodzaju operacji) i jego zgodności z niektórymi dokumentami regulacyjnymi (określającymi sytuacja finansowa instytucji kredytowej nie wchodzi w zakres zadań kontroli funkcjonalnej);

2) Inspekcja - przeprowadzana jest przez specjalne jednostki kontrolne i obejmuje, co do zasady, kompleksową kontrolę działalności instytucji kredytowej we wszystkich obszarach z określeniem kondycji finansowej banku.

Klasyfikacja kontroli inspekcyjnych:

1) Według kompletności zasięgu:

a) kompleksowe – przeprowadzane we wszystkich obszarach działalności organizacji kredytowej przez jednostki inspekcji bankowej co najmniej raz na 1 lata;

b) tematyczne – obejmują ograniczony zakres działalności bankowej, przy czym mogą pojawić się pewne problemy przy ustalaniu kondycji finansowej banku; c) ukierunkowane – prowadzone w związku z konkretnymi sprawami lub operacjami bankowymi, a także na wnioski i instrukcje organów ścigania.

2) W odniesieniu do planu kontroli:

a) planowane - realizowane zgodnie ze skonsolidowanym planem kontroli instytucji kredytowych zatwierdzonym przez kierownictwo Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej;

b) nieplanowane - realizowane na podstawie zleceń w związku z pogorszeniem się sytuacji finansowej banku, a także przeprowadzane na podstawie wniosków organów ścigania, zgodnie z oświadczeniami Banku Rosji.

3) W zależności od głębokości sprawdzanych pytań:

a) lokalna – weryfikacja dokumentów w ramach jednej transakcji bankowej lub biznesowej bez śledzenia całego procesu od początku do końca lub weryfikacja jednej jednostki strukturalnej;

b) end-to-end - śledzenie operacji od początku do momentu zakończenia, niezależnie od tego, które jednostki strukturalne są zaangażowane (sprawdzane są nie tylko działania organizacji macierzystej, ale także oddziałów).

4) Według stopnia pokrycia weryfikowanych danych:

a) ciągły – obejmuje wszystkie operacje i dane za pewien okres w określonym obszarze działalności instytucji kredytowej;

b) selektywny – sprawdzana jest tylko część dokumentów wybranych losowo i odnoszących się do różnych okresów działalności instytucji kredytowej; c) kombinowane – jednoczesne stosowanie selektywnych i ciągłych metod kontroli.

Okres weryfikacji najczęściej obejmuje 1-2 lata, przy czym np. sprawozdawczość kwartału czy miesiąca poddawana jest ciągłej weryfikacji, a reszta ma charakter selektywny.

5) Na podstawie powtarzania sprawdzania tych samych pytań:

a) pierwotna – kontrola określonego rodzaju działalności lub działalności instytucji kredytowej przez określony czas, przeprowadzana po raz pierwszy;

b) dodatkowa – weryfikacja już zweryfikowanych transakcji bankowych w celu uzyskania dodatkowych danych; c) powtórny – wyznaczany, jeżeli podczas poprzedniej kontroli poruszone kwestie nie zostały w pełni ujawnione lub na wniosek organów śledczych.

6) Zgodnie z oczekiwaniami dla instytucji kredytowej:

a) oczekiwane - kontrole, o których instytucja kredytowa jest powiadamiana z wyprzedzeniem pismem informacyjnym z Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej;

b) nagłe – kontrole, o których instytucja kredytowa nie została z wyprzedzeniem uprzedzona.

Materiały kontrolne są sporządzane w formie aktu, który jest sporządzony w trzech egzemplarzach:

1) przekazany instytucji kredytowej;

2) pozostaje w dziale kontroli;

3) jest wysyłany do działu nadzoru.

Ustawy nie wolno ujawniać osobom trzecim.

Forma ustawy jest arbitralna, jednak Bank Centralny Federacji Rosyjskiej zaleca umieszczenie w niej sekcji:

1) Strona tytułowa;

2) sprawdzenie zawartości;

3) Skład grupy roboczej;

4) Formularz bankowy;

5) Sekcje dla każdego rodzaju operacji ze sprawozdaniem z inspekcji;

6) Wniosek końcowy, który ocenia całą działalność banku.

15. Weryfikacja dokumentów założycielskich instytucji kredytowej

Jako źródło informacji do identyfikacji naruszeń przy sprawdzaniu dokumentów założycielskich i regulacji wewnętrznych instytucji kredytowych wykorzystuje się:

1) dokumenty założycielskie;

2) Przepisy wewnętrzne regulujące działalność instytucji kredytowych;

3) Protokoły ze zgromadzeń wspólników, posiedzeń zarządu, komisji kontrolno-rewizyjnej, zarządu banku, komisji kredytowej i innych organów kolegialnych;

4) Plany pracy instytucji kredytowej;

5) zarządzenia i zarządzenia kierownika instytucji kredytowej;

6) akty kontroli;

7) Polityka rachunkowości;

8) Dane księgowe i sprawozdawcze instytucji kredytowej.

Weryfikacja dokumentów założycielskich obejmuje następujące etapy:

1) Identyfikacja dostępności następujących dokumentów:

a) w organizacji macierzystej: licencje, statut, umowa założycielska, umowy dodatkowe, zmiany statutu i składu założycieli, nowy statut i licencje przy zmianie formy prawnej banku;

b) w oddziale: obecność regulaminu oddziału, ustalonego zgodnie z wymogami statutu, obecność pełnomocnictwa do dokonywania czynności i czynności prawnych przez kierownika oddziału (pełnomocnictwo jest wydawane zastępcy kierownika na zastępstwo).

2) Rozpatrywane są protokoły Posiedzeń Członków Banku, Posiedzeń Zarządu, Zarządu Banku, zarządzenia i inne dokumenty wewnętrzne.

3) Zgodność działalności prowadzonej przez bank z uzyskaną przez niego koncesją (na podstawie danych księgowych – bilans lub arkusz obrotów).

4) Sprawdzana jest zgodność działalności i czynności prawnych banku z wymogami Statutu, w tym:

a) uprawnienia i działania organów zarządzających i nadzorczych (Zarząd, Zgromadzenie Wspólników, Komisja Kontroli i Audytu);

b) uprawnienia i działania zarządu banku oraz innych organów wykonawczych; c) stosowanie w praktyce zatwierdzonego systemu motywacyjnego; d) podział i wykorzystanie zysków; e) zmiany kapitału docelowego, składu założycieli, ich udziałów, emisji akcji itp.

Możliwe naruszenia zidentyfikowane podczas audytu:

1) przekroczenie uprawnień zarządu banku;

2) samodzielne podejmowanie przez przewodniczącego zarządu banku decyzji dotyczących właściwości organów kolegialnych;

3) naruszenie procedury podziału zysków i utworzenia funduszu rezerwowego;

4) czynności formalne poszczególnych organów kolegialnych;

5) Nieprawidłowa rejestracja protokołu.

16. Audyt kapitału docelowego banku

W trakcie sprawdzania prawidłowości utworzenia i zmiany kapitału docelowego banku audytor musi przeanalizować następujące dokumenty:

1) statut banku;

2) Dokumenty założycielskie (statut założycielski, wykaz wspólników, dane o założycielach - osobach prawnych);

3) koncesje na prowadzenie działalności bankowej;

4) Protokoły z walnych zgromadzeń, posiedzeń zarządu banku, rady nadzorczej;

5) prospekt emisyjny akcji;

6) Umowy kupna i sprzedaży akcji;

7) Listy podpisów lub umowy z uczestnikami banków niebędących spółkami akcyjnymi;

8) umowy zamiany na określoną liczbę akcji banku;

9) Rejestry wspólników;

10) wyciągi z rachunków osobistych akcjonariuszy lub uczestników banku;

11) Umowy z wyspecjalizowanymi rejestratorami;

12) Wewnętrzne przepisy bankowe dotyczące organizacji dodatkowej emisji akcji, emisji i odsprzedaży akcji własnych;

13) Regulaminu polityki rachunkowości banku w zakresie odzwierciedlenia operacji tworzenia i zmiany kapitału docelowego;

14) Dokumenty płatnicze potwierdzające wpłatę kapitału docelowego przez akcjonariuszy oraz wyciągi z odpowiednich rachunków osobistych;

15) Saldo wspólników lub członków banku, ich statuty, sprawozdania z audytu potwierdzające dostępność źródeł środków własnych na opłacenie akcji banku.

Kontrola tworzenia kapitału docelowego banku obejmuje następujące procedury:

1) Analiza dokumentów założycielskich i licencji na działalność bankową;

2) Analiza protokołów z walnego zgromadzenia i zarządu banku;

3) Sprawdzenie prowadzenia rejestru akcjonariuszy;

4) Sprawdzenie odzwierciedlenia w rachunkowości operacji dotyczących tworzenia kapitału docelowego.

Audytor przeprowadzając badanie podwyższenia lub obniżenia kapitału docelowego w ciągu jednego roku, musi uzyskać dowody legalności decyzji o zmianie kapitału docelowego, zweryfikować przestrzeganie procedury emisji akcji oraz potwierdzić prawidłowość rozliczenia tych zmian i dokonania korekty w rejestrze akcjonariuszy.

Jedyny wariant obniżenia kapitału docelowego poprzez obniżenie wartości nominalnej akcji jest prawnie określony i nie ma potrzeby przeprowadzania procedury emisji akcji.

Podwyższenie kapitału zakładowego banku komercyjnego w formie spółki akcyjnej może nastąpić:

1) Poprzez zwiększenie wartości nominalnej deklarowanych akcji;

2) Umieszczając dodatkowe akcje.

Dodatkowe akcje mogą być składane tylko w granicach liczby określonej statutem banku emitującego.

Ponadto w trakcie audytu biegły rewident musi sprawdzić, czy dochowana została procedura emisji akcji. Jeżeli emisji towarzyszyła rejestracja prospektu, audytor musi sprawdzić poprawność jego wykonania.

Prospekt musi zostać poświadczony przez firmę audytorską w następujących przypadkach:

1) przy emisji akcji związanych z podwyższeniem kapitału docelowego;

2) Przy emisji akcji, przeprowadzanej przy tworzeniu banku przez połączenie, podział, wydzielenie.

Na stronie tytułowej prospektu, obok pieczęci firmy audytorskiej, należy umieścić napis: „Informacje finansowe zawarte w prospekcie odpowiadają danym księgowym. Rachunkowość prowadzona jest zgodnie z obowiązującymi zasadami”. Audytor musi upewnić się, że dostępne są wszystkie zgody i zezwolenia niezbędne do emisji akcji.

Nabycie więcej niż 5% akcji instytucji kredytowej przez jedną osobę prawną lub fizyczną lub grupę osób związanych z umową lub przez grupę osób prawnych będących podmiotami zależnymi lub zależnymi od siebie wymaga powiadomienia Banku Rosji , ponad 20% - uprzednia zgoda danej instytucji terytorialnej Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w miejscu znalezienia instytucji kredytowej.

Bank jest zobowiązany do uzyskania uprzedniej zgody na podwyższenie kapitału docelowego kosztem nierezydentów, niezależnie od wielkości akcji.

17. Kontrola tworzenia i wykorzystania funduszy bankowych

Zgodnie z obowiązującymi przepisami banki akcyjne i jednostkowe są zobowiązane do tworzenia funduszu rezerwowego w wysokości co najmniej 15% faktycznie wpłaconego kapitału docelowego. Konkretną wysokość funduszu rezerwowego określają dokumenty założycielskie i określa statut banku. Procedurę jego tworzenia i wydawania określa rozporządzenie nr 9-P z dnia 23 (W sprawie procedury tworzenia i korzystania z funduszu rezerwowego organizacji kredytowych ").

Zgodnie z ustawą federalną „O spółkach akcyjnych” art. 35 - środki funduszu rezerwowego mogą być przeznaczone wyłącznie na pokrycie strat roku sprawozdawczego, na skup akcji własnych i wykup obligacji w przypadku braku innych źródeł. Zgodnie z przepisem 9P firma audytorska jest zobowiązana do sprawdzenia prawidłowości utworzenia funduszu rezerwowego. W tym celu audytor sprawdza, czy rzeczywista wielkość funduszu rezerwowego spełnia minimalne wymagania Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

Konieczne jest również oszacowanie wysokości corocznych odpisów z zysku na fundusz rezerwowy (co najmniej 5% faktycznie otrzymanego przez bank zysku netto).

Podczas audytu analizowane są następujące dokumenty:

1) Statut i inne dokumenty założycielskie;

2) Bilanse, bilans, bilans;

3) decyzja walnego zgromadzenia o przeznaczeniu środków z funduszu rezerwowego na pokrycie strat;

4) Wyciągi z rachunku sald 10701 „Fundusz Rezerwowy”.

Na podstawie decyzji zarządu banku oraz wyciągów z rachunku bilansowego 10701, audytor stwierdza zgodność z obowiązującymi przepisami oraz zgodność rzeczywistych wydatków z funduszu rezerwowego z decyzją uprawnionego organu. Audytor określa przestrzeganie zasad odzwierciedlenia w operacjach księgowych tworzenia i wykorzystania funduszu rezerwowego.

1. Podział środków z funduszu rezerwowego: Dt 70501 - Kt 10701;

2. Wykorzystanie funduszu rezerwowego na pokrycie strat roku sprawozdawczego:

Dt 10701 - Kt 70401, 70402;

3. Kapitalizacja funduszu rezerwowego: Dt 10701 - Kt 10201.

Listę i tryb tworzenia innych funduszy banku określają jego dokumenty założycielskie oraz określają wewnętrzne przepisy banku dotyczące trybu tworzenia i wykorzystania tych funduszy.

Banki mogą tworzyć następujące fundusze celowe:

1) fundusz akumulacyjny;

2) fundusz konsumpcyjny;

3) pracowniczy fundusz premiowy;

4) Fundusz na finansowanie programów społecznych;

5) Fundusz kredytów dla pracowników banków.

Dokumenty wymagane do weryfikacji:

1) dokumenty założycielskie;

2) wewnętrzne przepisy bankowe dotyczące trybu tworzenia i wydatkowania funduszy specjalnych banku;

3) decyzje uprawnionych środków banku o kierunkach wydatkowania funduszu;

4) wyciągi z kont osobistych 10702, 10703, 10704;

5) Kopie umów i kontraktów opłaconych kosztem środków banku;

6) Rozliczenie dokumentów płatniczych z tytułu zapłaty za usługi kosztem środków;

7) Kopie umów o udzielanie jakichkolwiek kredytów pracownikom banku.

Na podstawie dokumentów źródłowych audytor powinien dowiedzieć się, w jakim stopniu faktyczne wykorzystanie środków jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

Audytor musi sprawdzić:

1) Na podstawie analizy kierunku faktycznego wykorzystania każdego funduszu, zasadność jego uwzględnienia w kalkulacji kapitałów banku.

2) Dostępność podstawowych dokumentów potwierdzających dla operacji tworzenia i wydatkowania środków (protokoły z posiedzeń upoważnionych organów banku w sprawie przekazywania środków na fundusze i decyzje w sprawie ich wydatkowania, nakazy pamięci, polecenia zapłaty, przekazy gotówkowe, umowy ).

3) Obliczając salda na rachunkach osobistych każdego funduszu, audytor musi zweryfikować analityczne dane księgowe na rachunkach osobistych z syntetycznymi danymi księgowymi na rachunkach 10702, 10703, 10704.

4) Bank powinien na bieżąco śledzić kwoty wypłacane z funduszy celowych poszczególnym osobom. Audytor powinien upewnić się, że kwoty te są uwzględnione w całkowitych dochodach tych osób.

18. Sprawdzenie poprawności wyliczenia funduszy własnych banku

W trakcie audytu audytor musi potwierdzić prawidłowość kwot uwzględnionych w kalkulacji kapitału, zasadność ich przypisania do źródeł kapitału stałego i dodatkowego, zgodność z ustaloną strukturą kapitałową.

Dokumenty wymagane do weryfikacji:

1) dokumenty założycielskie, statut;

2) sprawozdania z wyników emisji papierów wartościowych;

3) Dane o saldzie banku.

Audytor opiera się na kalkulacji funduszy własnych, które są co miesiąc zestawiane przez bank w określonej formie i przekazywane do TC Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Decyzją uprawnionego organu banku komercyjnego audyty obliczania funduszy własnych mogą być przeprowadzane z dowolną częstotliwością. Kwoty zysku roku sprawozdawczego oraz fundusze utworzone kosztem zysku roku sprawozdawczego, niepotwierdzone przez firmę audytorską, muszą być uwzględnione w źródłach kapitału dodatkowego.

Zysk z roku poprzedniego i fundusze utworzone na jego koszt, w przypadku braku sprawozdania biegłego rewidenta po XNUMX lipca następnego roku, nie są uwzględniane w kalkulacji kapitału podstawowego lub dodatkowego. Analizując kwoty przyrostu majątku w bilansie banku z tytułu przeszacowania ujmowane są one w kapitale dodatkowym. Audytor musi upewnić się, że przeszacowanie nie przekracza kwoty przeszacowania obliczonej na podstawie poziomu cen i zróżnicowanych wskaźników zmiany wartości środków trwałych ustalonych przez Państwowy Komitet Statystyczny Federacji Rosyjskiej.

Analizując strukturę kapitałów własnych, biegły rewident powinien wyjść z tego, że wysokość źródeł dokapitalizowania może być uwzględniona w kalkulacji funduszy własnych banku w kwocie nieprzekraczającej wysokości kapitału stałego (Szewczuk D.A. Operacje bankowe. - Rostów nad Donem: Phoenix, 2006 ).

19. Zasady funkcjonowania przedsiębiorstw z gotówką na terytorium Federacji Rosyjskiej

Ustanowiono następujące zasady funkcjonowania przedsiębiorstw dysponujących gotówką:

1) Wszystkie przedsiębiorstwa i organizacje, niezależnie od formy organizacyjno-prawnej, muszą przechowywać wolne środki pieniężne w instytucjach bankowych na własnych rachunkach na warunkach umownych.

2) Środki pieniężne otrzymane w kasie przedsiębiorstwa podlegają obowiązkowemu dostarczeniu do instytucji bankowych w celu dalszego zaksięgowania na rachunkach tych przedsiębiorstw.

3) Dla każdego przedsiębiorstwa limit i termin dostawy gotówki ustalane są indywidualnie. Termin dostawy gotówki ustalany jest w zależności od lokalizacji podmiotu gospodarczego względem jego odległości od banku i może być ustalany w następującym przedziale: codziennie, następny dzień, co kilka dni. Limit salda gotówkowego jest ustalany corocznie przez przedsiębiorstwo i instytucje instytucji kredytowych, dla których przedsiębiorstwo musi przedłożyć bankowi kalkulację w określonej formie, która jest zatwierdzana przez kierownika banku. Jeżeli przedsiębiorstwo posiada kilka rachunków w różnych bankach, to według własnego uznania składa rozliczenie do jednego z banków, a następnie pozostałe banki są powiadamiane o wysokości limitu. Limit można zweryfikować w ciągu roku na wniosek przedsiębiorstwa w przypadku zmian sald gotówkowych, warunków dostarczania wpływów itp.

4) Środki pieniężne przekraczające ustalony limit należy zdeponować w banku. Powyżej limitu dozwolone jest przechowywanie pieniędzy w kasie w przypadku wypłaty wynagrodzeń, świadczeń socjalnych, stypendiów i innych świadczeń przez nie więcej niż trzy dni (w przypadku przedsiębiorstw na Dalekiej Północy pięć).

5) Wypłaty wynagrodzeń i innych wypłat środków pieniężnych dokonywane są w terminach ustalonych przez instytucję kredytową w celu jednolitego wykorzystania środków pieniężnych i usprawnienia wypłat środków pieniężnych zgodnie z corocznie opracowywanymi kalendarzami tych wypłat.

6) Przedsiębiorca musi uzgodnić z bankiem wysokość wydatkowania otrzymanej w kasie gotówki na cele przewidziane prawem. W związku z tym przedsiębiorstwa i organizacje ustalają normy wydawania gotówki z wpływów.

20. Tryb przeprowadzania kontroli przedsiębiorstw i banków w zakresie organizacji obrotu gotówkowego

Zgodnie z rozporządzeniem Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej nr 14-P instytucje kredytowe są zobowiązane do sprawdzania procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych ze swoimi klientami co najmniej raz na 1 lata. Wyniki kontroli są dokumentowane w certyfikatach. Materiały audytowe są weryfikowane przez kierowników instytucji kredytowych. W przypadku ujawnienia poważnych uchybień, materiały z kontroli należy przesłać organom podatkowym w celu podjęcia środków odpowiedzialności finansowej i administracyjnej. Kontrole funkcjonowania przedsiębiorstwa z gotówką mogą być przeprowadzane wspólnie z instytucjami kredytowymi, Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej i organami podatkowymi.

Bank Centralny Federacji Rosyjskiej, w zakresie audytu kompleksowego lub tematycznego, bez wątpienia obejmuje kwestię audytu pracy instytucji kredytowej z jej klientami w zakresie przeprowadzania transakcji gotówkowych.

Kontrola ta obejmuje:

1) Dostępność i zgodność z planem kontroli podmiotów gospodarczych przez instytucję kredytową.

2) Obecność i poprawność obliczeń w celu ustalenia limitu salda gotówki w kasie.

3) Dostępność świadectw kontroli i tryb ich wykonywania.

4) Ocenę kompletności i stopnia pokrycia transakcji gotówkowych czekami.

5) Tryb sprawdzania wyników kontroli oraz charakter podejmowanych działań.

21. Inkas gotówkowy

Aby przyspieszyć obieg gotówki i terminowe przekazywanie środków na konto przedsiębiorstw i organizacji, banki prowadzą zbiórkę wpływów pieniężnych.

W każdej organizacji, z którą zawierana jest umowa o zbiórkę, w zależności od wysokości przychodu, wydawana jest parzysta liczba worków zbiorczych z numerami seryjnymi. Wpływy otrzymane w kasie przedsiębiorstwa są przekazywane kolekcjonerom w zamkniętych workach. Dla kwoty pieniędzy w torbie sporządza się załączone oświadczenie w 3 egzemplarzach:

Pierwszy wkładany jest do torby i jest podstawą do otrzymania pieniędzy;

2 - list przewozowy - wydawany inkasentowi przy przekazywaniu mu worka;

3. - paragon z paragonem z kasjera przy odbiorze torby - jest przekazywany do odbieranej organizacji.

Po otrzymaniu torby z wpływami kolekcjoner przedstawia dowód tożsamości, pełnomocnictwo, kartę bezpieczeństwa do zbierania wpływów z tej organizacji, a jednocześnie zwraca puste torby (Szewczuk D.A. Rachunkowość w bankach. - Rostów nad Donem : Feniks, 2006).

Wpływy inkasowe, list przewozowy i karty zabezpieczające są przekazywane starszej brygady kolekcjonerów do kasjera wieczornej kasy banku, która rejestruje numery worków i kwoty wpływów z faktur. Wszystko to jest przechowywane w sejfie do następnego ranka, kiedy worki z gotówką i dokumenty trafiają do kasy.

Przed rozpoczęciem przeliczenia naliczane są otrzymane wartości: Dt 20209 - Kt 40906. W procesie przeliczania można zidentyfikować nadwyżki: Dt 20209 - Kt 40906 lub braki: Dt 40906 - Kt 20209. rzeczywistą liczbę środków otrzymanych w kasie, dokonuje się księgowania: Dt 20202 - Kt 20209. Wpływy są zapisywane na kontach zbieranych organizacji: Dt 40906 - Kt 401-408.

22. Audyt operacji gotówkowych banku

Celem przeprowadzania kontroli transakcji gotówkowych banku:

1) Ocena zgodności transakcji gotówkowych przeprowadzanych przez instytucję kredytową z federalnym ustawodawstwem i przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

2) Ocena spełniania przez instytucję kredytową wymogów określonych w Instrukcji nr 56 w sprawie zapewnienia bezpieczeństwa środków pieniężnych i kosztowności. 3) Potwierdzenie wiarygodności odzwierciedlenia transakcji gotówkowych w rachunkowości.

4) Identyfikacja niedociągnięć w przeprowadzaniu transakcji gotówkowych, które niekorzystnie wpływają na sytuację finansową instytucji kredytowej.

Dokumenty wymagane do weryfikacji:

1) Regulamin kasy instytucji kredytowej (numer departamentu i skład urzędowy).

2) Umowy o odpowiedzialności pracowników gotówkowych.

3) Zarządzenia i zarządzenia dotyczące powołania urzędników odpowiedzialnych za bezpieczeństwo kosztowności.

4) Zawarcie TU Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w sprawie technicznej siły bankomatu.

5) Minimalne saldo środków w kasie banku zatwierdzone przez Administrację Terytorialną Centralnego Banku Rosji.

6) Księga rachunkowa środków pieniężnych i kosztowności.

7) Arkusz obrotu na dzień weryfikacji.

8) Akty kontroli lub inwentaryzacji.

9) Gotówka i inne dokumenty.

Procedura sprawdzania transakcji gotówkowych:

1) Sprawdzane są kwestie organizacyjne, m.in.:

a) gotowość kasy do pracy;

b) obecność poleceń i instrukcji dotyczących wyznaczenia osób odpowiedzialnych za prowadzenie prac gotówkowych i ich realizację;

c) przestrzeganie procedury otwierania i zamykania obiektów magazynowych;

d) przekazanie obiektu magazynowego w celu zabezpieczenia;

e) obecność indywidualnych zamków na stanowiskach kasjerskich; f) przestrzeganie minimalnego dopuszczalnego stanu środków pieniężnych w kasie operacyjnej banku.

2) Przeprowadza się kontrolę środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych obejmującą:

a) tryb i warunki przechowywania przedmiotów wartościowych;

b) banknoty gotówkowe liczone są według wiązek i grzbietów, monety według podpisu na etykietach i workach.

Saldo całkowite uzgadnia się z księgą środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych oraz z rachunkiem obrotów lub bilansem. Prowadzona jest ciągła liczenie arkusz po stronie opakowań niekompletnych lub worków w opakowaniach uszkodzonych (wielkość przeliczenia ustala kierownik audytu);

c) przeliczane są inne wartościowe przedmioty: czeki, księgi depozytowe i inne ścisłe formularze sprawozdawcze;

d) sporządzono protokół z audytu.

3) Sprawdzanie przestrzegania przez instytucję kredytową zasad przeprowadzania transakcji gotówkowych, w tym:

a) tryb przyjmowania gotówki w recepcji banku, paragonie i wydatkach oraz w kasach wieczornych;

b) tryb przyjmowania worków z gotówką od kolekcjonerów w kasie wieczornej i organizowania ich przeliczania;

c) wizualna obserwacja pracy kasjerów;

d) weryfikacja dokumentów dotycząca procedury przyjmowania i wydawania gotówki;

e) organizacja pracy kasy poza kasą;

f) organizacja pracy przy korzystaniu z bankomatów.

23. Audyt operacji depozytowych instytucji kredytowej

Celem weryfikacji operacji depozytowych:

1) Ocena kompletności i terminowości realizacji zobowiązań instytucji kredytowych wobec deponentów.

2) Sprawdzanie zgodności z przepisami prawa cywilnego, przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej i przepisami wewnętrznymi instytucji kredytowej.

Podczas wykonywania operacji depozytowych muszą być spełnione następujące warunki:

1) Operacje depozytowe prowadzone są wyłącznie na podstawie licencji wydanej przez Bank Rosji (zezwolenia na prowadzenie operacji depozytowych wydawane są po dwóch latach od daty rejestracji instytucji kredytowej).

2) Stosunki pomiędzy deponentami a instytucją kredytową reguluje umowa lokaty bankowej. Dodatkowo deponentowi może zostać wydana książeczka oszczędnościowa.

3) Zmiany warunków kaucji muszą zostać określone w dodatkowej umowie.

4) Depozyty osób fizycznych i prawnych muszą być księgowane na odrębnych rachunkach osobistych i różnicowane w zależności od warunków i oprocentowania.

5) Obciążenie lub uznanie środków z rachunku depozytowego deponenta będącego osobą prawną może odbywać się wyłącznie za pośrednictwem rachunku bieżącego.

Dokumenty wymagane do weryfikacji:

1) Umowa lokaty bankowej.

2) Księga ewidencyjna rachunków deponenta.

3) Wewnętrzne regulacje dotyczące prowadzenia działalności depozytowej (odrębne dla każdego rodzaju depozytu, zarówno w oddziale, jak iw organizacji macierzystej).

4) Konta osobiste deponentów (rejestr rachunkowości analitycznej).

5) Arkusz obrotów lub zestawienie sald wskazujące wszystkie rachunki (syntetyczne rejestry księgowe, których sumy muszą być równe).

6) Raport zysków i strat w celu sprawdzenia przypisania naliczonych odsetek do wydatków bankowych.

Procedura sprawdzania transakcji depozytowych polega na sprawdzeniu następujących obszarów:

1) Sprawdzenie dostępności wewnętrznych przepisów dotyczących realizacji działalności depozytowej i ich zgodności z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej oraz aktualnymi przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

2) Sprawdzenie dostępności i poprawności wykonania umowy lokaty bankowej.

3) Uzgadnianie liczby i zawartych umów z otwartymi rachunkami osobistymi deponentów według księgi ewidencyjnej.

4) Uzgadnianie analitycznych danych księgowych z rachunkowością syntetyczną (salda na rachunkach osobistych deponentów porównuje się z tymi bilansami).

5) Sprawdzenie poprawności przypisania numeru rachunku drugiego rzędu do kont bilansowych.

6) Sprawdzenie zgodności rachunków (rachunki depozytowe odpowiadają rachunkom oraz rachunkom bieżącym klientów 20202, 30102).

7) Sprawdzanie dostępności zaświadczeń od osób prawnych powiadamiających inspekcję skarbową o faktach otwierania rachunków depozytowych.

8) Sprawdzenie poprawności naliczania odsetek.

9) Dostępność rozliczeń depozytów z osobami prawnymi w gotówce.

10) Sprawdzenie terminowości i poprawności odzwierciedlenia zapłaconych odsetek w bilansie instytucji kredytowej (w tym celu dane kont osobistych do rozliczenia odsetek porównuje się z danymi z arkusza obrotów oraz rachunku zysków i strat) .

11) Sprawdzenie zgodności podpisów na dokumentach eksploatacyjnych Klienta z deklarowanymi wzorami podpisów.

24. Operacje depozytowe osób prawnych, obieg dokumentów, możliwe naruszenia

Osoby prawne mogą lokować tymczasowo dostępne środki na rachunkach depozytowych w banku komercyjnym w celu generowania dodatkowego dochodu. Osoby prawne nie mogą jednak przekazywać środków zgromadzonych na depozytach innym osobom.

Rachunki depozytów przedsiębiorstw i organizacji państwowych odzwierciedlają transakcje wyłącznie w celu księgowania depozytów. Zabrania się zapewniania osobom prawnym możliwości faktycznego otwierania dodatkowych rachunków bieżących: umowy o udostępnianie depozytów muszą określać okres, w którym bank może wykorzystać tymczasowo wolne środki osób prawnych i nie mogą przewidywać swobodnego wydatkowania środków zapisanych pod kierunkiem klienta. Zatem osoby prawne nie powinny mieć możliwości przeprowadzania transakcji niezależnie od istnienia roszczeń do rachunku bieżącego z naruszeniem kolejności płatności, wykorzystywania rachunku do gromadzenia środków, które do nich nie należą, a następnie wydawania ich na różne transakcje.

Dla osób prawnych banki mogą oferować następujące rodzaje depozytów:

1) otwarte - środki ulokowane na rachunku bankowym.

Wśród tego typu złóż znajdują się:

a) depozyty na żądanie, dla których nie ma ograniczeń co do kwot, terminów przechowywania środków i ich wydawania, muszą być dokonywane na pierwsze żądanie deponenta;

b) lokata terminowa otwarta na czas określony;

c) lokata quasi-terminowa bez określonego okresu przechowywania;

2) zamknięte;

3) bezpieczny.

Wpłaty od osób prawnych przyjmowane są w formie bezgotówkowej. Przedsiębiorstwa i organizacje składają w swoim banku zlecenie płatnicze, na podstawie którego następuje uznanie środków. Podczas otwierania lokaty zawierana jest z klientem umowa w dwóch egzemplarzach, z których jeden pozostaje w banku, a drugi u klienta. Aby otworzyć rachunek lokaty w banku, klient musi złożyć w banku zaświadczenie o zarejestrowaniu rachunku w Izbie Skarbowej. Odsetki od lokaty płatne są na koniec jej okresu. Można je opłacić za pośrednictwem kasy fiskalnej lub przelewem bankowym. Zamknięcie rachunku depozytowego osoby prawnej następuje również w formie bezgotówkowej.

Najczęstsze naruszenia procedury prowadzenia operacji depozytowych to:

1) Brak dokumentów wewnętrznych regulujących tryb prowadzenia działalności depozytowej.

2) Brak w umowie lokaty bankowej wymaganych szczegółów dotyczących kwoty depozytu, oprocentowania, terminu przyciągania, a także włączenie do umowy warunku sprzecznego z ustawodawstwem bankowym i przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej .

3) Przyciąganie środków do depozytów w przypadku istnienia ograniczeń lub zakazu prowadzenia działalności depozytowej.

4) Moment zaksięgowania środków na kontach bilansowych nie odpowiada okresowi ustalonemu w umowie lokaty.

5) Brak przekazania salda środków z rachunku depozytowego na rachunek na żądanie po zakończeniu umowy (w przypadku braku dodatkowej umowy lub klauzuli w umowie depozytowej o automatycznym przedłużeniu).

6) Brak umowy depozytowej na koncie osobistym deponenta.

7) Nieterminowe i nieprawidłowe naliczanie odsetek od lokaty.

8) Tworzenie środków na rachunkach depozytowych klientów osób prawnych poprzez wpłacanie gotówki w kasie instytucji kredytowej lub płacenie odsetek i kwot depozytów osobom prawnym w gotówce.

25. Operacje depozytowe osób fizycznych, obieg dokumentów, możliwe naruszenia

Zaciągnięte zobowiązania są głównym źródłem bazy zasobowej banku. Główny udział w kwocie pozyskanych środków mają depozyty. Pierwszym etapem relacji pomiędzy bankiem a klientem w zakresie operacji lokacyjnych jest zawarcie umowy lokaty bankowej. W ramach tej umowy jedna ze stron (bank), która przyjęła kwotę otrzymaną od drugiej strony (deponenta), zobowiązuje się do zwrotu kwoty kaucji oraz zapłaty od niej odsetek na warunkach iw sposób przewidziany w umowie. Umowa musi być zawarta w 2 egzemplarzach w formie obowiązkowej i pisemnej, ze wskazaniem danych paszportowych deponenta. Dokument ten jest przekazywany do kasjera prowadzącego operacje depozytowe, po czym pracownik banku otwiera konto osobiste dla każdego klienta. Konto osobiste zawiera imię i nazwisko klienta, wzór podpisu, dane paszportowe, numer konta. Przy dokonywaniu wpłaty wydawana jest książeczka, którą przechowuje deponent. Wpisy w nim i na koncie osobistym muszą ze sobą korespondować. Przyjmowanie gotówki od obywateli odbywa się na podstawie przychodzącego zlecenia gotówkowego.

Wpływy bezgotówkowe w depozytach obywateli są związane z przekazywaniem przez przedsiębiorstwa i organizacje - pracodawców środków w postaci wynagrodzeń, premii itp. do ksiąg oszczędnościowych ich pracowników. Przelew wykonywany jest poleceniem płatniczym, które wskazuje imię i nazwisko konkretnego odbiorcy - osobę fizyczną. Takie środki są zasilane wyłącznie depozytami na żądanie. Deponent może zlecić przelew środków do innego banku poprzez wypełnienie wniosku o przelew środków do innego banku. Emisja środków z lokat jest wystawiana nakazem pieniężnym konta wraz z okazaniem książeczki i paszportu. Po wpłaceniu całej pozostałej kaucji spłacana jest księga oszczędnościowa i konto osobiste.

Najczęstsze naruszenia procedury przeprowadzania operacji depozytowych to:

1) Brak dokumentów wewnętrznych regulujących tryb prowadzenia operacji depozytowych.

2) Brak obowiązkowych danych w umowie o lokatę bankową: kwota lokaty, oprocentowanie, termin ważności, a także zawarcie w umowie warunku sprzecznego z ustawodawstwem bankowym i przepisami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

3) Pozyskiwanie środków na lokaty w warunkach ograniczeń lub zakazu prowadzenia operacji lokacyjnych.

4) Niezgodność warunków rozliczania środków na rachunkach bilansowych z warunkami ustalonymi w umowie depozytowej.

5) Brak przeniesienia sald z rachunku lokaty na rachunek na żądanie po zakończeniu umowy (w przypadku braku dodatkowej umowy lub klauzuli w umowie lokaty o automatycznym przedłużeniu).

6) Brak umowy depozytowej na koncie osobistym deponenta.

7) Nieterminowe i nieprawidłowe naliczanie odsetek od lokaty.

8) Tworzenie środków na rachunkach depozytowych klientów osób prawnych poprzez deponowanie środków pieniężnych w kasie instytucji kredytowej lub płacenie odsetek i kwot depozytowych osobom prawnym w gotówce.

26. Weryfikacja prawidłowości otwierania rachunków rozliczeniowych przez klientów banków

Do weryfikacji wymagane są następujące dokumenty:

1) Sprawy prawne klientów.

2) Księga ewidencyjna rachunków otwartych.

3) Karty z wzorami podpisów i pieczęcią.

4) Zestawienie sald na dzień weryfikacji.

5) Konta osobiste klientów.

Akta prawne klienta muszą zawierać następujące dokumenty:

1) Wniosek o otwarcie rachunku bieżącego wskazujący numer przypisanego rachunku saldowego, poświadczony podpisem głównego księgowego banku komercyjnego.

2) Dokumenty składowe oprawione, ponumerowane i opieczętowane.

3) Świadectwo rejestracji przez władze lokalne (jeśli rachunek bieżący jest otwarty przez indywidualnego przedsiębiorcę, wówczas poświadczona notarialnie kopia zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej jest dostarczana do banku komercyjnego).

4) zaświadczenia o wpisie do urzędu skarbowego, funduszu emerytalnego, komisji statystycznej, kasy obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego.

Główne obszary weryfikacji:

1) Sprawdzana jest obecność i poprawność rejestracji spraw prawnych klientów.

2) Sprawdzana jest obecność i poprawność wykonania kart z wzorami podpisów (dostarczane w 2 egzemplarzach: 1 egzemplarz musi być poświadczony notarialnie; 2 egzemplarz może być kserokopią poświadczoną podpisami kierownika i głównego księgowego banku komercyjnego ). Karta wskazuje częstotliwość wystawiania wyciągów z konta.

3) Sprawdzana jest poprawność nadania numeru rachunku bilansowego.

4) Zestawienie sald i księgę rachunkową uzgadnia się ze sprawami sądowymi i kartami ze wzorami podpisów w zakresie numeru rachunku saldowego i nazwy klienta.

5) Sprawdzana jest procedura przechowywania akt prawnych klientów. Muszą być przechowywane w sejfie głównego księgowego lub w dziale prawnym banku komercyjnego.

Podczas kontroli można zidentyfikować następujące naruszenia:

1) Brak odrębnych dokumentów w aktach prawnych klienta lub dokument sporządzony nieprawidłowo.

2) Karty z przykładowymi podpisami są nieprawidłowo zaprojektowane.

3) Nieprawidłowo nadany numer rachunku bilansowego (prowadzi do zniekształcenia sprawozdawczości banku komercyjnego).

4) Rozbieżność między księgą rachunkową a danymi z zestawienia sald.

5) W księdze rejestracyjnej nie ma adnotacji o zamknięciu konta.

6) Nieprzestrzeganie procedury przechowywania akt prawnych.

27. Procedura przeprowadzania operacji na rachunkach korespondencyjnych instytucji kredytowej

Relacje korespondencyjne między bankami powinny opierać się na umowie dwustronnej, zarówno w bezpośrednich stosunkach korespondenckich, jak i przy nawiązywaniu relacji korespondencyjnych między bankami a RCC. Podczas audytu należy zwrócić uwagę na fakt, że umowa musi być podpisana przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia i poświadczona pieczęciami 2 stron. Plomby muszą być czytelne, forma wypełnienia - dowolna.

Audyt przestrzegania procedury otwierania rachunków korespondencyjnych obejmuje:

1) Weryfikacja dostępności wszystkich wymaganych dokumentów w aktach prawnych respondentów banków komercyjnych.

2) Porównanie liczby zawartych umów o stosunkach korespondencyjnych z wpisami w księdze ewidencyjnej umów.

3) Weryfikacja poprawności wykonania zamówienia.

4) Porównanie danych wskazanych w prawie do otwarcia rachunku korespondencyjnego i stanu środków na nich z danymi księgi ewidencyjnej umowy, księgi rachunków otwartych i rachunków osobistych rachunku korespondencyjnego.

Audyt procedury zamknięcia konta:

1) Identyfikacja pozwanego banku komercyjnego, którego rachunki są zamknięte na dzień sprawozdawczy na podstawie wpisu do księgi rachunkowej i księgi ewidencyjnej umów.

2) Identyfikacja, z czyjej inicjatywy dokonywane jest zamknięcie rachunku korespondencyjnego.

3) Sprawdzenie dostępności kartoteki karty dla konta pozabilansowego 90903 dla tego komercyjnego banku respondenta.

4) Dostępność pisemnego wniosku pozwanego banku komercyjnego o zamknięcie rachunku LORO lub dostępność instrukcji Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w sprawie ograniczenia lub zakazu działalności pozwanego banku komercyjnego na rachunku NOSTRO.

5) Sprawdzenie niewykorzystanych czeków z pozwanego banku komercyjnego.

6) Wyjaśnienie istnienia faktów odzwierciedlenia operacji na koncie osobistym w dniu przyjęcia wniosku.

7) Sprawdzenie poprawności i terminowości przelewu salda środków z zamkniętego rachunku LORO.

8) Dostępność kopii listów poleconych - zawiadomienia instytucji kredytowej w miejscu pobrania środków w obecności szafy akt nieopłaconych dokumentów rozliczeniowych z powodu braku środków na rachunku korespondencyjnym LORO.

Audyt ważności i terminowości transakcji na rachunku korespondencyjnym obejmuje:

1) Sprawdzenie terminowości przelewu środków obciążających rachunek klienta.

2) Wyjaśnienie kwoty pobranej z rachunku korespondencyjnego instytucji kredytowej, ale niepobranej z odpowiedniego rachunku klienta, poprzez porównanie wyciągu z rachunku korespondencyjnego z centrum rozliczeniowego i skonsolidowanego zlecenia płatniczego.

3) Sprawdzenie terminowości uznania wskazanych kwot na rachunek salda 47417 „Kwota pobrana z rachunku korespondencyjnego przed wyjaśnieniem”.

4) Sprawdzenie terminowości zaksięgowania na odpowiednim rachunku środków otrzymanych na rachunku korespondencyjnym instytucji kredytowej w RCC.

5) Porównanie danych wyciągu z rachunku korespondencyjnego z RCC z danymi na zleceniu płatniczym i koncie osobistym.

28. Audyt rozliczeń międzybankowych

Podczas audytu operacji rozliczeniowych oddziałów należy postępować zgodnie z następującymi podstawowymi zasadami:

1) Oddziały organizacji kredytowej mogą dokonywać rozliczeń zarówno w walucie Federacji Rosyjskiej, jak iw walucie obcej, ale tylko na podstawie pełnomocnictwa wydanego kierownikowi oddziału przez organizację macierzystą. Dlatego konieczne jest sprawdzenie, czy operacje rozliczeniowe dokonywane przez oddział na jego subkoncie odpowiadają pełnomocnictwu.

2) Rachunki wzajemne rozliczeń międzyoddziałowych muszą być jednocześnie otwarte w bilansie banku komercyjnego i oddziałów: do rozliczenia płatności przychodzących 30301, płatności wychodzących 30302.

3) Każdego dnia na koniec dnia handlowego dla każdej pary rachunków sporządzany jest jeden wynik dla transakcji dokonanych w ciągu dnia z uwzględnieniem salda przychodzącego na początek dnia. Jednocześnie w skonsolidowanym bilansie dziennym głównego banku komercyjnego salda na rachunkach 30301 i 30302 powinny być równe.

4) W głównym banku komercyjnym muszą być prowadzone oddzielne konta osobiste dla każdego oddziału i rodzaju waluty.

5) We współpracy z centralą i oddziałami nierezydentami operacje redystrybucji środków i pokrycia strat przeprowadzane są na podstawie wewnętrznych regulacji bankowych.

Następnie sprawdzana jest ważność otwarcia międzyoddziałowego rachunku rozliczeniowego (IFR):

1) ważności czynności bankowych i ich zgodności z przepisami dotyczącymi oddziału oraz pełnomocnictwa udzielonego przez macierzystą instytucję kredytową kierownikowi oddziału, a także zgodności z licencją macierzystej instytucji kredytowej.

2) Dostępność zlecenia od szefa banku komercyjnego otwarcia rachunku MFR.

3) Zgodność otwartych rachunków MFR ze schematem rachunków oddziałów przewidzianym w przepisach wewnętrznych.

Przestrzeganie procedury przeprowadzania operacji redystrybucji środków pomiędzy nadrzędną instytucją kredytową a oddziałami jest traktowane jako odrębna procedura w badaniu rozliczeń wewnątrzbankowych. Jednocześnie określane są warunki, na podstawie których następuje redystrybucja zasobu (albo pilność i spłata, albo nieodpłatność). Sprawdzane jest istnienie konta księgowego realokacji zasobów. Do rozliczenia otrzymanych środków należy użyć konta 30305, do rozliczenia przekazanych środków - 30306.

29. Procedura udzielania i spłaty kredytów przez klientów banków

Aby rozpatrzyć kwestię uzyskania kredytu, osoba prawna, niezależnie od swojej formy organizacyjno-prawnej, składa do działu kredytowego banku następujące dokumenty:

1) Wniosek o pożyczkę ze wskazaniem kwoty pożyczki, celu wykorzystania oraz okresu spłaty.

2) Dokumenty prawne.

3) Sprawozdania księgowe za 3 okresy sprawozdawcze oznaczone przez Inspekcję Skarbową.

4) Studium wykonalności lub biznesplan.

5) Umowy i porozumienia klientów, potwierdzające skuteczność i realność kredytowania.

6) Dokumenty potwierdzające zabezpieczenie.

Inspektor kredytowy analizuje przekazane informacje, wyciąga wniosek o słuszności kredytowania, a sprawa kredytowa zostaje przekazana do komisji kredytowej.

W przypadku negatywnej decyzji komisji kredytowej dokumenty trafiają do archiwum, a klient otrzymuje wniosek komisji kredytowej wraz z uzasadnioną przyczyną odmowy w niej wskazaną. W przypadku pozytywnej decyzji klient i bank zawierają:

1) Umowa pożyczki;

2) umowa zabezpieczenia;

3) Zobowiązania terminowe (zapewniają prawo banku do pobrania środków z rachunku kredytobiorcy w dniu zapłaty);

4) Dodatkowa umowa do umowy rachunku bankowego o przyznanie bankowi prawa do bezpośredniego obciążania rachunku kredytobiorcy w przypadku opóźnienia w płatnościach.

Dział kredytowy wydaje działowi księgowości zlecenie otwarcia rachunku kredytowego, do którego dołączone są powyższe dokumenty. O jakości zabezpieczenia kredytu decyduje wartość rynkowa przedmiotów otrzymanych jako zabezpieczenie. Bank Centralny Federacji Rosyjskiej ustala listę organizacji, których gwarancje i gwarancje są akceptowane jako pełne zabezpieczenie udzielonych pożyczek (rząd, Bank Centralny Federacji Rosyjskiej itp.).

Rejestracja operacji udzielenia pożyczki: Dt 441-457 - Kt 401-408, 30102. Wymagane jest zabezpieczenie Dt 91301 - Kt 99999. Spłata pożyczki jest odzwierciedlona w zapisach odwrotnych.

Przydziel pożyczki:

Zabezpieczone, posiadające zabezpieczenie w postaci zabezpieczenia, które spełnia następujące wymagania:

1) Rzeczywista wartość rynkowa zabezpieczenia powinna być wystarczająca do zrekompensowania kwoty długu głównego i odsetek od kredytu, kosztów realizacji praw zastawu;

2) Cała dokumentacja prawna musi być sporządzona w taki sposób, aby czas niezbędny do wykonania praw z zabezpieczenia nie przekraczał 150 dni od momentu, w którym staje się niezbędny.

Pożyczka niedobezpieczona – pożyczka zabezpieczona zabezpieczeniem, która nie spełnia przynajmniej jednego z powyższych wymogów.

Niezabezpieczona pożyczka jest niezabezpieczona lub posiada zabezpieczenie, które nie spełnia żadnego z tych wymogów.

30. Linie kredytowe, podmiot, audyt

Klienci banków często ubiegają się o linię kredytową, która wyznacza duży nieodnawialny limit, z którego można korzystać przez określony czas. Dla każdej transzy w ramach linii kredytowej zawierana jest odrębna umowa kredytowa, ale otwierany jest tylko jeden rachunek kredytowy. Pozwala to zaoszczędzić czas związany z rozpatrywaniem i gromadzeniem dokumentów. Kwota wniesionego zabezpieczenia musi pokryć maksymalną kwotę transzy w ramach limitu.

Rodzaje linii kredytowych:

1) Odnawialne (odnawialne) jest otwarte na regularne operacje finansowe i biznesowe do 1 roku.

2) Nieodnawialne - pożyczki udzielane są w ramach ustalonego limitu, ale spłacona część pożyczki nie zwiększa darmowego limitu pożyczkowego.

3) Ramowy - otwiera do zapłaty za poszczególne dostawy w ramach jednej umowy, realizowane w jednym terminie.

Zgodnie z rozporządzeniem Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej nr 54 z dnia 31 sierpnia 08 roku otwarcie banku komercyjnego dla kredytobiorców odnawialnych linii kredytowych jest niedozwolone. Formalizacja otwarcia linii kredytowych odbywa się w taki sam sposób jak pożyczki jednorazowe. Oznacza to tożsamość procedur kontrolnych sprawdzających kompletność i jakość dokumentacji przedłożonej przez kredytobiorcę w celu obsługi kredytu, autoryzacji kredytu, w zależności od ustalenia limitu kredytowego dla kredytobiorcy i oceny kondycji finansowej kredytobiorcy. pożyczający. Sprawdzana jest również poprawność stosowania w praktyce regulacji wewnątrzbankowej dotyczącej udzielania kredytobiorcy kredytu w formie otwarcia linii kredytowych. Specyfika audytu otwartych linii kredytowych polega na szczególnej kontroli nad wydawaniem każdej kwoty kredytu, tak aby nie dopuszczać do przekroczenia limitu i dochować okresu trwania linii kredytowej. Audytor sprawdza również poprawność odzwierciedlenia linii kredytowych poza bilansem, ponieważ kwota niewykorzystanych linii kredytowych zwiększa zobowiązania banków komercyjnych i bierze udział w kalkulacji standardów ekonomicznych.

31. Tryb udzielania i kontroli kredytów w rachunku bieżącym

Pożyczka w formie kredytu w rachunku bieżącym udzielana jest w przypadku niewystarczalności lub braku środków na rachunku bieżącym klienta.

Główne obszary sprawdzane przez audytora pod kątem udzielania kredytów w formie kredytu w rachunku bieżącym:

1) Postanowienie o prowadzeniu takich operacji w warunkach umowy rachunku bankowego lub umowy dodatkowej do niej.

2) Ustalenie z góry limitu kredytowego dla kredytobiorcy, tj. maksymalnej kwoty zadłużenia wobec banku komercyjnego dla tego typu kredytu, ewidencjonowanego na koncie 44201-45401.

3) Ustalenie istnienia terminu spłaty wynikających z niego zobowiązań wobec banku z tytułu kredytu w rachunku bieżącym.

4) Zapewnienie wiarygodnych i płynnych zabezpieczeń wykonania zobowiązań kredytowych.

5) Dostarczenie wszelkiej dokumentacji wymaganej przez bank komercyjny od kredytobiorcy przy udzielaniu jednorazowych kredytów krótkoterminowych w celu obsługi kredytu.

6) Wpisanie umowy kredytu z bankiem komercyjnym o udzielenie kredytu w formie kredytu w rachunku bieżącym do ustalonego wykazu dokumentacji instytucji kredytowej, ustalonego polityką kredytowo-księgową banku komercyjnego.

32. Weksle własne, cechy udzielania i audytu

W praktyce bankowej wśród kredytów wekslowych najbardziej rozpowszechniony jest kredyt wekslowy na okaziciela w postaci rozliczania weksli osób trzecich przez banki komercyjne.

W ramach audytu tej operacji audytor żąda następującego pakietu dokumentów:

1) Regulamin pożyczania weksli.

2) Regulamin pracy z wekslami osób trzecich.

3) Instrukcje dotyczące trybu ewidencjonowania emisji i spłaty weksli.

4) Memorandum w sprawie polityki rachunkowości banku komercyjnego.

5) Bilans banku komercyjnego za rok sprawozdawczy.

6) Zestawienie sald na kontach bilansowych 512-519 w kontekście szuflad.

7) Umowa na największą liczbę transakcji z rachunkami za badany okres.

8) Konta osobiste poszczególnych szuflad.

9) Wniosek specjalistów banku komercyjnego w sprawie bezpieczeństwa i płynności zdyskontowanych weksli.

10) Księgi rachunkowe pozasystemowe bonów znajdujących się w portfelu banku komercyjnego.

11) Zlecenie do działu księgowości operacji z obniżonymi rachunkami.

12) Pełne saldo DEPO na dzień sprawozdawczy.

Na podstawie przedłożonych dokumentów weksli obcych emitentów znajdujących się w portfelu banku komercyjnego należy:

1) Analizować dynamikę i strukturę portfela bonów banku komercyjnego na podstawie danych bilansowych na początek roku i ostatni dzień sprawozdawczy.

2) Ustalenia przestrzegania ustalonych limitów inwestycyjnych na dzień sprawozdawczy oraz przestrzegania usankcjonowania inwestycji w weksle zewnętrzne emitentów na podstawie żądanych umów dla transakcji wekslowych.

3) Ocenić prawidłowość prowadzenia ewidencji depozytowej banku komercyjnego weksli nabytych w jego portfelu osób trzecich.

4) Zgodnie z oryginałami weksli przechowywanymi w depozycie banku komercyjnego sprawdzić prawidłowość ich wykonania i autentyczność.

5) W przypadku weksli spłaconych w okresie sprawozdawczym, w celu oceny prawidłowości odzwierciedlenia w księgowaniu dyskonta związanego z przyjęciem weksli do rozliczenia.

33. Audyt operacji kredytowych banku

Cel audytu operacji pożyczkowych:

1) Analiza jakości portfela kredytowego banku komercyjnego, czyli ocena udziału należności pilnych i przeterminowanych.

2) Analiza polityki kredytowej banku komercyjnego, identyfikacja sytuacji zagrażających interesom deponentów i wierzycieli.

3) Sprawdzenie prowadzenia operacji kredytowych, ich zgodności z prawem, regulacjami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, wewnętrzną sytuacją instytucji kredytowej.

4) Weryfikacja rzetelności odzwierciedlenia transakcji kredytowych w rachunkowości.

5) Analiza wpływu operacji kredytowych na kondycję finansową instytucji kredytowej.

Dokumenty wymagane do weryfikacji:

1) Memorandum w sprawie polityki kredytowej banku na 1-2 lata.

2) Regulamin lub regulamin dotyczący trybu przekazywania środków klientom banku.

3) Regulamin udzielania kredytów międzybankowych oraz lokowania lokat w innych bankach.

4) Odrębny przepis dotyczący udzielania pożyczek podmiotom prawnym, trybu udzielania pożyczek jednorazowych, kredytów w rachunku bieżącym, otwartych linii kredytowych itp.

5) Regulaminu użyczania osobom fizycznym na cele konsumenckie, na działalność gospodarczą itp.

6) Regulamin zastawu stosowanego w banku i tryb jego wykonywania.

7) Rozporządzenie w sprawie trybu wystawiania gwarancji.

8) Regulamin rozliczania rachunków i udostępniania akredytyw.

9) Regulamin trybu oceny sytuacji finansowej kredytobiorcy.

10) Regulaminu trybu naliczania i wypłaty odsetek za korzystanie z kredytów oraz ich odzwierciedlenia na rachunkach księgowych.

11) Przepisy dotyczące procedury tworzenia i korzystania z RVPS (rezerwa na ewentualne straty z tytułu pożyczek).

12) Procedura przetwarzania dokumentów niezbędnych do spisania nieściągalnego i nieściągalnego zadłużenia kredytowego z bilansu banku na koszt RVPS.

13) Regulamin komitetu kredytowego banku.

14) Protokoły z posiedzeń komisji kredytowej.

15) Sprawy kredytowe kredytobiorców.

16) Księga ewidencyjna rachunków otwartych.

17) Arkusz obrotów za badany okres.

18) Konta osobiste kredytobiorców.

19) Oświadczenie o naliczonych odsetkach.

20) Obliczanie RVPS (formularz nr 115 miesięcznie).

21) Informacje o ruchu RVPS (formularz nr 116 miesięcznie).

22) Dane o przerejestrowaniu zadłużenia klientów i banków z tytułu kredytów (formularz 117 kwartalnie).

23) Dane o dużych kredytach.

34. Ocena ryzyka kredytowego i audyt procedury tworzenia rezerwy na ewentualne straty na kredytach (RVPS)

Każdy bank komercyjny powinien posiadać własny regulamin wewnętrzny dotyczący procedury tworzenia i korzystania z RTPS, opracowany na podstawie instrukcji nr 62-a, ale biorąc pod uwagę charakterystykę klienteli kredytowanej przez bank komercyjny, zastosowanie formularzy windykacyjnych, zastosowanie metodyki oceny wypłacalności i zdolności kredytowej kredytobiorcy, która istnieje, procedura tworzenia rezerwy w wielooddziałowym banku komercyjnym, procedura podejmowania decyzji o zmniejszeniu lub zwiększeniu grupy ryzyka kredytowego.

Przy kontroli w tej kwestii należy kierować się następującymi zasadami określonymi przez Bank Centralny Federacji Rosyjskiej w systemie rezerw na pokrycie ryzyka kredytowego:

1) Obowiązek stworzenia RVPS.

2) Formularz RVPS tylko dla kwoty głównej długu.

3) Tworzenie RVPS dla każdej pożyczki osobno.

4) Podział kredytów według grup ryzyka kredytowego.

5) Definicja dla wszystkich kredytów jednego kredytobiorcy z jednej grupy ryzyka kredytowego.

6) Konieczność comiesięcznych korekt RVPS.

7) Utworzenie RVPS kosztem odliczeń związanych z wydatkami banku komercyjnego, niezależnie od wysokości uzyskanych dochodów.

Każdy bank komercyjny, oceniając kondycję finansową kredytobiorcy, kieruje się własną metodologią oceny jego płatności i zdolności kredytowej, opartą na praktycznych doświadczeniach. Praktyka audytowa pokazuje, że potencjalni kredytobiorcy są dzieleni przez banki komercyjne na 3 klasy według wypłacalności i zdolności kredytowej, w oparciu o rating kredytobiorcy, określany na podstawie rzeczywistych wartości wyliczonych z jego bilansu: bezwzględny wskaźnik płynności, wskaźnik pokrycia, niezależność, finansowa stabilność i rentowność. Jeśli kredytobiorca, według jego bilansu, ma I klasę zdolności kredytowej, to jego kondycja finansowa jest dobra, jeśli II to średnia, to III jest zła.

35. Organizacja rachunkowości w bankach

Rachunkowość w bankach komercyjnych prowadzona jest na podstawie ustawy „O bankach i działalności bankowej”, ustawy „O banku centralnym Federacji Rosyjskiej (Bank Rosji)” i ustawy „O rachunkowości”.

Artykuł 5 klauzula 4 i art. 56 ustawy „O banku centralnym Federacji Rosyjskiej (Bank Rosji)” stanowi, że to Bank Centralny „ustanawia zasady prowadzenia operacji bankowych, rachunkowości i sprawozdawczości dla systemu bankowego .”

Zasady rachunkowości i Plan rachunkowości są zatwierdzane zarządzeniami Banku Rosji. Nowy Regulamin i Plan Rachunkowości wszedł w życie 1 stycznia 1998 roku.

Rachunkowość musi zapewniać prawidłowe, ciągłe i dokładne odzwierciedlenie w księgowaniu operacji bankowych w celu uzyskania odpowiednich informacji o stanie banku: o składzie majątku, aktywów i pasywów w celu podejmowania decyzji dotyczących skutecznego zarządzania i zarządzania bankiem. Rachunkowość jest podstawą monitorowania oszczędnego wykorzystania zasobów finansowych i majątku, obniżania kosztów bankowych, zwiększania rentowności i rentowności działalności, wzrostu kapitału oraz podejmowania w odpowiednim czasie działań mających na celu uniknięcie negatywnych zjawisk w działalności finansowej i gospodarczej.

Technologia operacyjna rozumiana jest jako zbiór zasad i technik wykonywania i realizacji transakcji bankowych, ich rozliczania i kontroli.

Banki, będąc pośrednikiem finansowym, zgodnie z ustawą „O bankach i działalności bankowej”, wykonują następujące główne rodzaje operacji:

▪ pozyskiwanie środków od osób fizycznych i prawnych na lokaty (na żądanie i na określony czas);

▪ lokowanie zebranych środków we własnym imieniu i na własny koszt;

▪ otwieranie i prowadzenie rachunków bankowych dla osób fizycznych i prawnych;

▪ przeprowadzanie rozliczeń w imieniu osób fizycznych i prawnych, w tym banków korespondentów, na ich rachunkach bankowych;

▪ windykacja środków pieniężnych, rachunków, dokumentów płatniczych i rozliczeniowych oraz obsługa gotówkowa dla osób fizycznych i prawnych;

▪ skup i sprzedaż walut obcych w formie gotówkowej i bezgotówkowej (na podstawie odrębnej licencji);

▪ pozyskiwanie złóż i lokowanie metali szlachetnych (na podstawie odrębnej licencji);

▪ wystawianie gwarancji bankowych.

▪ wydawanie gwarancji na rzecz osób trzecich, przewidujących wykonanie zobowiązań w formie pieniężnej;

▪ nabycie prawa żądania od osób trzecich wykonania zobowiązań w formie pieniężnej;

▪ zarządzanie powiernicze funduszami i innym majątkiem na podstawie umów z osobami fizycznymi i prawnymi;

▪ przeprowadzanie transakcji metalami szlachetnymi i kamieniami szlachetnymi zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej;

▪ dzierżawa osobom fizycznym i prawnym specjalnych pomieszczeń lub znajdujących się w nich sejfów do przechowywania dokumentów i przedmiotów wartościowych;

▪ działalność leasingowa;

▪ świadczenie usług doradczych i informacyjnych.

Bank ma prawo przeprowadzać inną działalność zgodnie z obowiązującymi przepisami. Listę dozwolonych operacji określa licencja wydana organizacji kredytowej przez Bank Rosji.

Bankowi (organizacji kredytowej) zabrania się prowadzenia działalności produkcyjnej, handlowej i ubezpieczeniowej.

Konwencjonalnie operacje bankowe dzielą się na:

▪ transakcje rozliczeniowe;

▪ operacje pasywne;

▪ działalność aktywna;

▪ transakcje prowizyjne;

▪ własny gospodarczy;

▪ transakcje na papierach wartościowych;

▪ pilne operacje;

▪ zarządzanie zaufaniem;

▪ inne.

Wszystkie tego typu transakcje podlegają rachunkowości.

Właściwe przestrzeganie instrukcji i innych dokumentów regulacyjnych pozwala na terminową i poprawną współpracę z klientami banku, którzy są w usługach kasowo-rozliczeniowych, odzwierciedlają operacje prowadzone przez bank w księgowości, zapobiegają błędom i nielegalnym operacjom, a także minimalizują kłopoty z komunikacją z Departamentem Bankowym nadzór. Wszystkie te środki zapewnią bankowi stabilną i dochodową pracę przez długi czas.

Podczas prowadzenia rachunkowości należy kierować się dokumentami regulacyjnymi dotyczącymi regulacji działalności bankowej, z których główne są następujące.

1. Plan kont do rachunkowości w instytucjach kredytowych Federacji Rosyjskiej, zatwierdzony zarządzeniem Banku Rosji z dnia 31 października 1996 r. nr 02-399 i zarządzeniem z dnia 11 marca 1997 r. nr 02-67, biorąc pod uwagę późniejsze zmiany i uzupełnienia.

2. Zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych w instytucjach kredytowych zlokalizowanych na terytorium Federacji Rosyjskiej nr 61 zostały zatwierdzone zarządzeniem Banku Rosji z dnia 18 czerwca 1997 r. nr 02-263, z uwzględnieniem późniejszych zmian i uzupełnień.

3. O rachunkowości papierów wartościowych i niektórych innych transakcjach w bankach komercyjnych. Pismo Państwowego Banku ZSRR z dnia 14 marca 1991 r. nr 341 (ze zmianami i uzupełnieniami).

4. Regulamin trybu prowadzenia ewidencji księgowej transakcji walutowych w instytucjach kredytowych. Regulamin Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 10 czerwca 1996 r. Nr 290. Zatwierdzony zarządzeniem Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 10 czerwca 1996 r. Nr 02-198.

5. Instrukcja nr 1 „W sprawie trybu regulowania działalności banków”. Wprowadzony zarządzeniem Banku Rosji z dnia 01 października 1997 r. Nr 02-430.

6. Przepisy dotyczące płatności bezgotówkowych w Federacji Rosyjskiej. Pismo Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 9 lipca 1992 r. nr 14.

7. Przepisy dotyczące płatności bezgotówkowych przez instytucje kredytowe Federacji Rosyjskiej z dnia 25 listopada 1997 r. nr 5-P.

8. Zasady prowadzenia ewidencji operacji powierniczych instytucji kredytowych w Federacji Rosyjskiej nr 25 z dnia 1996 lipca 44 r. Zatwierdzone rozporządzeniem nr 25-1996 Banku Rosji z dnia 02 lipca 259 r.

9. Przepisy dotyczące procedury prowadzenia ewidencji księgowej transakcji kupna i sprzedaży walut obcych, metali szlachetnych i papierów wartościowych w instytucjach kredytowych z dnia 21 marca 1997 r. Nr 55. Zatwierdzone zarządzeniem Banku Rosji z dnia 21 marca 1997 r. Nr. 02-97.

10. O rachunkach rozliczeniowych, bieżących i budżetowych otwartych w instytucjach Banku Państwowego ZSRR. Instrukcja Państwowego Banku ZSRR z dnia 30 października 1986 r. nr 28. Uwzględniając pisma Państwowego Banku ZSRR z dnia 9 lipca 1991 r. nr 359 „W sprawie procedury otwierania rachunków dla przedsiębiorców”, Bank Centralny Federacja Rosyjska z dnia 16 sierpnia 1994 r. Nr 104 „Procedura stosowania postanowień dekretu prezydenckiego RF z dnia 23 maja 1994 r. Nr 1006 „W sprawie wdrożenia kompleksowych środków terminowego i pełnego płacenia podatków i innych obowiązkowych płatności na rzecz ludności budżet” i 5 czerwca 1995 r. nr 171 „W sprawie zmiany ust. 2 procedury stosowania postanowień dekretu Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 23 maja 1994 r. nr 1006 „W sprawie wdrożenia kompleksowych środków na rzecz terminowego oraz pełną zapłatę podatków i innych obowiązkowych wpłat do budżetu.”

11. Instrukcja nr 8 „W sprawie zasad emisji i rejestracji papierów wartościowych przez banki komercyjne na terytorium Federacji Rosyjskiej” ze zmianami z dnia 17 września 1996 r.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 26 grudnia 1994 r. nr 170 „Przepisy dotyczące rachunkowości i sprawozdawczości w Federacji Rosyjskiej” nie mają zastosowania do banków. Niemniej jednak rozporządzenie to cieszy się niewątpliwym zainteresowaniem księgowych banków i jego postanowienia mogą być stosowane w banku.

Należy również zauważyć, że zgodnie z ustawą „O rachunkowości” przepisy departamentów nie powinny być sprzeczne z przepisami i wytycznymi Ministerstwa Finansów Rosji.

Operacje bankowe związane z zapłatą lub otrzymaniem podatku od wartości dodanej muszą opierać się na dekrecie rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 29 lipca 07 r. nr 96, biorąc pod uwagę wyjaśnienia Państwowej Służby Podatkowej Federacji Rosyjskiej (pismo z dnia 914 nr B11-04-97/3) wystawiane będą na podstawie faktur.

Aparat księgowo-operacyjny banku składa się z pracowników zaangażowanych w realizację, kontrolę dokumentów rozliczeniowych i pieniężnych oraz odzwierciedlanie operacji bankowych na rachunkach księgowych.

Na czele aparatu księgowo-operacyjnego stoi główny księgowy banku, działający na podstawie ustawy „O rachunkowości” i zasad prowadzenia rachunkowości, Regulaminu głównych księgowych, zatwierdzonego uchwałą Rady Ministrów ZSRR z dnia 24 stycznia 1980 r., biorąc pod uwagę wymagania zarządzenia Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 26 grudnia 1994 r. nr 170 oraz obowiązujące przepisy banku, jeżeli jego funkcje, prawa i obowiązki nie są opisane w Statucie Banku. Zazwyczaj w bankach główny księgowy ma kilku zastępców odpowiedzialnych za różne obszary pracy:

a) rozliczanie operacji wewnątrzoperacyjnych banku;

b) rachunkowość operacyjna;

c) rozliczanie transakcji walutowych;

d) rachunkowość papierów wartościowych;

e) księgowanie przychodów, kosztów i wyników finansowych, a także sporządzanie sprawozdawczości finansowej i podatkowej.

Jednym z głównych zadań głównych księgowych jest wsparcie metodyczne dla odzwierciedlenia w rachunkowości operacji wykonywanych przez bank, a także realizacja funkcji kontrolnych i analitycznych, zapewniających obowiązki banku.

Główny księgowy podlega bezpośrednio szefowi banku.

Główni księgowi mogą i są zobowiązani do wydawania rekomendacji dotyczących zgodności zobowiązań banku z jego aktywami, struktury przychodów i kosztów banku oraz wzrostu rentowności bieżącej działalności.

Zgodnie z Zasadami rachunkowości nr 61 głównemu księgowemu nie można przypisać obowiązków kierowników instytucji bankowej w przypadku ich tymczasowej nieobecności, a także obowiązków za bezpośrednie wykonywanie operacji księgowych.

Aparat księgowo-operacyjny banku działa na zasadzie odpowiedzialnych wykonawców lub zespołów operacyjnych. Szczegółowe obowiązki pracowników aparatu księgowego i operacyjnego określa główny księgowy banku.

36. Bilans banku i zasady jego budowy

Rachunkowość w bankach opiera się na ogólnych zasadach:

▪ rejestracja transakcji metodą podwójnego zapisu dla kont bilansowych i pozabilansowych;

▪ dokumentacja operacji;

▪ wycena pieniężna nieruchomości, zobowiązań i transakcji;

▪ kompletność i ciągłość rachunkowości.

Bilans banku, jak każda inna instytucja, składa się z dwóch części: aktywa (pokazuje wartość całego majątku) i zobowiązania (pasywa banku i jego kapitał). Rachunki dzielą się na bilansowe i pozabilansowe.

Konta bilansowe odzwierciedlają środki pieniężne i bezgotówkowe, rozliczenia, pożyczone środki, fundusze, przychody i wydatki, zyski i straty. Rachunki prowadzone są w warunkach wielowalutowych.

Rachunki pozabilansowe odzwierciedlają: fundusze i przedmioty wartościowe, które nie należą do banku, ale są przez niego przechowywane i zarządzane (w tym w ramach zarządzania powierniczego); zobowiązania i nieuregulowane roszczenia (transakcje terminowe); odroczone i zaległe płatności; papiery wartościowe (działalność depozytowa) w sztukach.

Konta salda są aktywne i pasywne. Są one pogrupowane w sekcje według ich treści ekonomicznej. Jedna sekcja może zawierać konta aktywne i pasywne.

Rachunki aktywne uwzględniają gotówkę, środki z innych banków (w tym z Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej), pożyczki, inwestycje kapitałowe i wydatki biznesowe, należności, wydatki i straty. Na aktywnych rachunkach wzrost znajduje odzwierciedlenie w debecie, a spadek kredytu.

Na rachunkach pasywnych brane są pod uwagę fundusze organizacji, instytucji i obywateli, depozyty, rachunki płatne, fundusze bankowe, dochody i zysk. Wzrost na rachunku pasywnym znajduje odzwierciedlenie w kredycie, a spadek w debecie.

Od 1 stycznia 1998 r. nie są prowadzone rachunki aktywne-pasywne. Dla operacji wymagających zmiany salda z aktywnego na pasywny lub odwrotnie wprowadzono tryb sparowania rachunków.

Tryb rachunków sparowanych umożliwia otwarcie dwóch rachunków osobistych jednocześnie - aktywnego na rachunku z saldem aktywnym i pasywnego na rachunku z saldem pasywnym.

Wykaz rachunków, dla których mogą powstać zarówno salda czynne, jak i pasywne, znajduje się w załączniku do Regulaminu nr 61.

37. Rachunkowość analityczna i syntetyczna

Rachunkowość bankowa, a także rachunkowość w ogóle, dzieli się na syntetyczną i analityczną.

Rachunkowość analityczna

Zgodnie z Zasadami Rachunkowości rachunkowość analityczna w bankach prowadzona jest na rachunkach osobistych (karty, książki, czasopisma lub elektroniczne bazy danych) otwieranych dla każdego rodzaju księgowanych środków pieniężnych i kosztowności, ze wskazaniem ich przeznaczenia i właściciela. Dla każdego konta syntetycznego salda drugiego rzędu otwierane są konta osobiste rachunkowości analitycznej.

Konta osobiste otwiera się w miarę potrzeb, tj. jeśli bank nie prowadzi operacji na żadnym rachunku saldowym, to konta osobiste nie są dla niego otwierane.

Rachunki osób fizycznych na depozytach są otwierane zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej i są ogólnie odzwierciedlane w rejestrze rachunków otwartych. Jeżeli ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej nie przewiduje informowania organów podatkowych, środków pozabudżetowych o otwarciu rachunku, to w księdze rejestracyjnej rachunku w kolumnie „data powiadomienia organów podatkowych, środki o otwarciu rachunku” wykonany jest napis „nie wymagane”.

Rachunki osobiste otwarte w celu księgowania operacji wewnątrzbankowych (księgowość majątku, rozliczeń, partycypacji, kapitału, dochodów, wydatków, wyników wydajności itp.) są również rejestrowane w księdze rejestracji rachunków otwartych dla operacji wewnątrzbankowych.

Prowadząc księgę w formie elektronicznej, wyciąg z otwartych i zamkniętych rachunków jest codziennie drukowany i zszywany do księgi. Raz w roku lub częściej drukowana jest księga rachunkowa w kontekście kont bilansowych drugiego rzędu, którą porównuje się z wyciągami dziennymi.

Konto osobiste ma wartość 20 znaków.

Numeracja znaków konta osobistego:

Znaki od 1 do 5 oznaczają numer konta salda drugiego rzędu (1-3 znaki - konto pierwszego zamówienia).

Znaki od 6 do 8 - wskazują kod waluty. Kody walut są używane standardowo zgodnie z ogólnorosyjskim klasyfikatorem, ale są wprowadzane w życie dopiero po specjalnej instrukcji Banku Rosji.

Dziewiąty znak to klucz bezpieczeństwa, który służy do automatycznego rozliczania w elektronicznych rozliczeniach międzybankowych. W przypadku banków kluczowanie kont jest obowiązkowe, ponieważ programy centrum komputerowego Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej nie akceptują rachunków, które nie mają klucza lub mają nieprawidłowy klucz. Procedurę obliczania klucza w numerze konta osobistego określa pismo Banku Rosji z dnia 08. Nr 09.

W przypadku kont budżetowych cyfry 15 i 16 służą jako wyznacznik symbolu raportowania. Niektóre cechy numeracji rachunków osobistych otwartych na rachunkach dochodów księgowych i środków budżetowych zostały zgłoszone w instrukcjach Banku Centralnego z dnia 19 listopada 11 r. nr 97-u.

Jeśli bank nie ma oddziałów lub oddziałów, bezpłatne znaki można wykorzystać według własnego uznania.

Konta osobiste otwierane są w porządku rosnącym według numerów seryjnych. Należy zauważyć, że nie zawsze jest to wygodne. Najwygodniejsza jest kolejność numerowania kont klientów, gdy klientowi przypisany jest indywidualny numer i numer ten jest zawarty w osobistym numerze konta.

Niektóre funkcje posiadają numerację kont budżetowych, które zostały opisane w rozdziale dotyczącym rozliczania środków budżetowych.

Pojemność cyfrową i kolejność numeracji osobistych rachunków papierów wartościowych określa instrukcja z dnia 25 lipca 07 r. Nr 96.

Kolejność i numerację kont osobistych dla innych rachunków pozabilansowych ustala niezależnie instytucja kredytowa.

Operacje na koncie osobistym znajdują odzwierciedlenie w formie ustalonej formy prowadzenia konta osobistego.

Dane obowiązkowe do prowadzenia kont osobistych obejmują:

a) data operacji;

b) numer dokumentu transakcji; c) konto korespondencyjne; d) kwota transakcji; e) obrót debetowy i obrót kredytowy; e) salda rachunków.

Typową formą wyciągu z konta osobistego jest forma, za pomocą której instytucje Banku Rosji wydają wyciągi swoim klientom. Formularz ten jest zalecany przez specjalną instrukcję Banku Centralnego dla instytucji kredytowych do wystawienia klientom i jest podany poniżej. Programy „Dzień działania banku” umożliwiają otrzymywanie takich formularzy na komputerach.

Banki drukują wyciąg z kont osobistych klientów w dwóch egzemplarzach. Jedna kopia jest przekazywana klientowi w określony sposób, a druga kopia wyciągów jest zszywana i przechowywana w banku.

Wyciągi z rachunków klientów drukowane są za każdy dzień, w którym dokonano na nich jakichkolwiek transakcji, a dla rachunków bieżących walutowych również za każdy ostatni dzień roboczy miesiąca wskazujący równowartość rubla waluty obcej (w celu sporządzenia przez klienta sprawozdania finansowego) . Dokumenty lub ich kopie dołączane są do wyciągów z rachunków osobistych, na podstawie których dokonano transakcji uznania lub obciążenia środków.

Informacje o warunkowym cyfrowym oznaczeniu rodzaju operacji są również wprowadzane na koncie osobistym.

Rachunkowość syntetyczna

Syntetyczne materiały księgowe to dzienne bilanse, dzienniki kasowe i księgowe, karty podsumowań, listy kontrolne, obroty i bilanse, zestawienie funduszy według zapadalności.

Bilanse są sporządzane codziennie przez wszystkie instytucje kredytowe.

Biorąc pod uwagę fakt, że banki otrzymują wyciąg na swoje konto korespondencyjne w Banku Centralnym Federacji Rosyjskiej rano następnego dnia roboczego, a na rachunkach korespondencyjnych odpowiednio w innych bankach, nawet później, bilans banku powinien być sporządzone w następnym dniu roboczym. Prawidłowość zestawienia bilansu dziennego jest kontrolowana przez równość sum sumarycznych sald aktywów i pasywów, a także poprawność sald aktywów i pasywów na rachunkach pozabilansowych oraz korespondencję sumy poprzednich bilans plus suma obrotów dochodów minus suma obrotów wydatków zgodnie z dziennikiem księgowym na dzień, na który sporządzono saldo.

Obecnie, w warunkach ciągłej automatyzacji, prowadzenie dziennika w bankach nie jest praktyczne.

Przy rozliczaniu transakcji walutowych należy zauważyć, że rachunkowość analityczna prowadzona jest w walucie obcej i równowartości rubla tej waluty, a rachunkowość syntetyczna jest tylko w równowartości rubla.

Weryfikacja kont osobistych dokonywana jest przez odpowiedzialnych wykonawców, którym powierzono prowadzenie tych kont. Jednocześnie sprawdzane jest, czy wszystkie zapisy na rachunkach osobistych są poparte odpowiednimi dokumentami, które przeszły kontrolę upoważnionych pracowników banku i podpisane przez nich przy przetwarzaniu transakcji, czy odpowiednie dane i kwoty dokumentów zostały prawidłowo przeniesione na konta osobiste.

Aby zapobiec pojawieniu się sald aktywnych na rachunkach pasywnych i sald pasywnych na rachunkach aktywnych, bank sprawdza salda na rachunkach osobistych pod kątem „salda czerwonego”. Ta procedura jest zautomatyzowana w wielu programach dnia roboczego.

38. Dokumentacja operacji bankowych

1. Operacje rozliczeniowe, gotówkowe, kredytowe i inne są dokonywane w bankach i uwzględniane w rachunkowości na podstawie dokumentów rozliczeniowych sporządzonych zgodnie z ustalonymi wymogami.

Korzystanie z nieustalonych formularzy lub zastąpienie jednego formularza innym formularzem może prowadzić do nieprawidłowego rejestrowania transakcji. Tym samym w toku postępowania arbitrażowego stwierdzono, że bank, wbrew ustalonej procedurze, posłużył się drukiem polecenia zapłaty 0401002 zamiast akredytywy 0401005. Z naruszeniem ust. 5 Rozporządzenia w sprawie płatności bezgotówkowych w Federacji Rosyjskiej zlecenie płatnicze nie zawiera wszystkich niezbędnych szczegółów akredytywy. W szczególności nie zawiera dokładnej nazwy dokumentów, na podstawie których dokonywana jest wypłata z akredytywy, rodzaju akredytywy, sposobu jej realizacji. Bank beneficjenta wpłacił środki na rachunek beneficjenta. W tych warunkach bezprawne jest nakładanie na wykonujący bank komercyjny odpowiedzialności majątkowej za niewypełnienie przez odbiorcę zobowiązań umownych.

Lista formularzy dokumentów zatwierdzonych do użytku jest podana w Ogólnorosyjskim Klasyfikatorze Dokumentów Zarządzania (OKUD), zatwierdzonym przez Państwowy Standard Rosji w 1993 roku. W działalności banków formularze klasy formularzy 04 „Ujednolicony system dokumentów bankowych”, tj. formularze operacji bankowych zaczynają się od 04. 1 stycznia 1998 r. wprowadzono nowe formaty dokumentów rozliczeniowych i płatniczych. Np. wezwanie do zapłaty 0401060, wezwanie do zapłaty 0401061, wezwanie do zapłaty - zlecenie 0401064, wniosek o akredytywę 0401063; pamiątkowy rozkaz 0481008. nakaz zapłaty 0401066

W razie potrzeby (i w przypadku braku zatwierdzonego formularza) banki opracowują i zatwierdzają własne formularze dokumentów. Wymagania dotyczące szczegółów dokumentu zawarte są w ustawie „O rachunkowości”.

Dokumenty upamiętniające to dokumenty rozliczeń pieniężnych, nakazy pamiątkowe, kasowe i pozabilansowe.

Urzędnik banku, który podpisał dokument, odpowiada za prawidłowość dokonanej na nim w banku operacji księgowej.

Pracownicy Banku, którzy podpisali jakikolwiek dokument ugodowy i pieniężny, nie mając do tego prawa, ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną za to wykroczenie, a jeżeli w ich działaniu kryją się znamiona przestępstwa, ponoszą odpowiedzialność karną. W ten sam sposób pracownicy banku, którym przysługuje prawo do podpisania, ponoszą odpowiedzialność, jeśli przekroczą swoje uprawnienia.

Niektóre banki wprowadzają również odpowiedzialność urzędników bankowych za niepodjęcie decyzji w ramach uprawnień tego urzędnika.

Należy szczególnie podkreślić, że zgodnie z ustawą „O rachunkowości” i zasadami nr 61 w dokumentach bankowych nie są dozwolone żadne zmiany, nawet te określone.

Przez bankowość rozumie się wszelkie dokumenty, które są podstawą ich odzwierciedlenia w księgowości banku.

Dokumentami pierwotnymi są akty, zaświadczenia, faktury i inne dokumenty potwierdzające fakt dokonania transakcji, jej legalność. Dokumenty pierwotne są zazwyczaj dołączane do dokumentów bankowych.

Dokumenty pierwotne dołącza się do nakazów pamiątkowych, w których dokonuje się o nich wpisu. W przypadku, gdy dokumenty pierwotne są zszywane w oddzielnych segregatorach, w dokumentach pamiątkowych umieszcza się odniesienie do daty i numeru dokumentu pierwotnego, który stanowił podstawę nadania.

Dokumenty stanowiące podstawę księgowań muszą zostać rozliczone (posiadają numery kont debetowych i kredytowych).

Operacje przeprowadzane bez dokumentów klienta banku są dokumentowane dokumentami sporządzonymi przez instytucje bankowe zgodnie z wymogami Regulaminu nr 61 Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej oraz instrukcjami dotyczącymi poszczególnych operacji, na ważnych formularzach. Dotyczy to w szczególności zleceń kasowych przychodzących i wychodzących, zleceń saldowych i pozabilansowych, zleceń z działu kredytowego itp. Operacje te wymagają dodatkowej kontroli.

Podstawą wykonywania operacji na rachunkach korespondencyjnych jest wyciąg z rachunku korespondencyjnego wydanego do banku RCC (TSOU, OPERU) przez Bank Centralny Federacji Rosyjskiej, Bank Centralny Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej lub bank korespondencyjny .

Przy przeprowadzaniu transakcji na rynkach giełdowych, walutowych i innych, podstawą rozliczania transakcji są wyciągi z centrów rozliczeniowych giełd, dealerów, raporty z transakcji i inne dokumenty.

Wszystkie dokumenty pamiątkowe z załączonymi dokumentami pierwotnymi potwierdzającymi operacje banku na dany dzień nazywane są dokumentami dnia.

W dokumentach pamięci o częściowej spłacie wezwań i nakazów zapłaty, zapłaty kar, w przekazach gotówkowych i pozabilansowych nakazach pamięci za zaksięgowanie i spisanie kosztowności i dokumentów przechowywanych w skarbcu lub spiżarni sumy sum są powtarzane słownie.

39. Organizacja obiegu dokumentów

Obieg dokumentów w banku zatwierdza szef banku.

Dokumenty regulacyjne ustanawiają następujące podstawowe wymagania dotyczące organizacji dnia pracy i przepływu pracy w bankach:

▪ wszystkie dokumenty rozliczeniowe i pieniężne otrzymane przez bank w ciągu dnia roboczego podlegają przyjęciu, rejestracji i uwzględnieniu na rachunkach księgowych tego samego dnia;

▪ dokumenty rozliczeniowe i pieniężne otrzymane przez bank po zakończeniu dnia operacyjnego księgowane są na rachunkach klientów z reguły następnego dnia roboczego. Konkretny czas zakończenia dnia operacyjnego ustala kierownik instytucji bankowej.

Przyjmowanie dokumentów rozliczeniowych od klientów w ciągu dnia operacyjnego odbywa się bezpośrednio przez pracowników księgowych i operacyjnych lub w sposób scentralizowany, za pośrednictwem specjalnych pracowników. W czasie pozaoperacyjnym dokumenty przekazywane są do banku za pomocą specjalnych urządzeń (skrzynek).

Rozliczenia i transakcje gotówkowe osób fizycznych (deponentów, emerytów, obywateli wnoszących różne składki) są przeprowadzane w ciągu dnia operacyjnego bezpośrednio przez odpowiedzialnego wykonawcę wykonującego odpowiednie operacje.

Sensowne jest przeprowadzanie operacji przetwarzania kredytów i depozytów, a także sprzedaży zobowiązań dłużnych w godzinach pracy oraz operacji wewnątrzbankowych w godzinach popołudniowych.

W związku z powyższym każdy bank ustala harmonogram przepływu pracy, który wskazuje określony czas (przedział) dla obsługi rozliczeniowej i gotówkowej, stowarzyszeń, przedsiębiorstw, organizacji gospodarczych, kredytów i depozytów, a także międzybankowych oraz operacji i operacji na giełdzie oraz czas przejścia dokumentów we wszystkich obszarach ich przetwarzania.

Organizacja dnia roboczego pracowników księgowych i operacyjnych ustalana jest w taki sposób, aby zapewnić terminową realizację przychodzących dokumentów rozliczeniowych i pieniężnych oraz ich odzwierciedlenie w księgowaniu na rachunkach bilansowych i pozabilansowych wraz z przygotowaniem bilansu dziennego.

Obieg dokumentów dla rozliczeń między bankami w bankach i centrach rozliczeń gotówkowych jest zorganizowany zgodnie z Regulaminem „O organizacji rozliczeń międzybankowych na terytorium Federacji Rosyjskiej” i „O organizacji rozliczeń między bankami różnych republik”.

40. Kontrola wewnętrzna i audyt

Jednym z warunków kontroli wewnętrznej jest wyraźne rozdzielenie funkcji kontrolnych i wykonawczych przy prowadzeniu ewidencji w banku.

Bank sprawuje wstępną i późniejszą kontrolę nad swoją działalnością.

Przy przeprowadzaniu kontroli wstępnej czynności bankowe są kontrolowane w momencie ich zakończenia lub przed tym momentem. Większość operacji bankowych podlega wstępnej kontroli (gotówka, depozyt, rozliczenie).

Przyjmując dokumenty pieniężne odpowiedzialny wykonawca (księgowy, kontroler) jest zobowiązany do sprawdzenia, czy dokument jest zgodny z ustaloną formą formularza, czy wszystkie dane przewidziane w formularzu są wypełnione, poprawność danych bankowych (w w przypadku nieobecności są składane przez pracowników banku), czy pieczęć i podpis kierownika odpowiada fakturze zadeklarowanej do banku próbek. Następnie dokument jest poświadczany podpisem odpowiedzialnego wykonawcy.

Zlecenia rachunków funduszy bankowych, metali szlachetnych, wydawania środków pieniężnych, zysków i strat, rozliczenia przeterminowanych długów i odsetek, długów umorzonych ze stratą, a także zlecenia zamknięcia rozliczeń, rachunków bieżących, budżetowych i zleceń w przypadku zamknięcia kont korespondencyjnych zlecenia korekty błędów księgowych muszą być opatrzone podpisem kontrolnym. Podpis kontrolny dla rodzajów transakcji jest przekazywany osobom starszym wyznaczonym na zlecenie banku.

Zapisy księgowe są korygowane metodą odwrotną. Dokumentem służącym jako podstawa do dokonania wpisu korygującego jest zlecenie korygujące. Nakaz wydawany jest w 4 egzemplarzach. Ze względu na to, że wpisy korygujące nie są masowe, Bank Rosji nie zezwala na produkcję zleceń korygujących z wykorzystaniem technologii komputerowej.

Dokumenty rozliczeniowe i pieniężne, na podstawie których instytucje bankowe otrzymywały i wydawały gotówkę i inne przedmioty wartościowe oraz przelewały środki z jednego rachunku na inny rachunek bankowy, muszą mieć datę nadania i podpisy urzędników bankowych, którzy wystawili dokument i go sprawdzili, oraz dokumenty dla tych operacji, dla których dodatkowa kontrola nie jest wymagana - jeden podpis odpowiedzialnego wykonawcy.

Kontynuacja jest prowadzona selektywnie lub tematycznie. Dokonuje go główny księgowy banku lub osoby upoważnione na jego zlecenie.

Organizację kontroli i codzienne monitorowanie jej realizacji we wszystkich obszarach księgowości, pracy operacyjnej i kasowej powierzono głównemu księgowemu.

Główni księgowi instytucji bankowych, ich zastępcy, naczelnicy departamentów oraz inspektorzy późniejszej kontroli zobowiązani są z urzędu do systematycznego przeprowadzania kolejnych kontroli pracy księgowej i operacyjnej.

Kolejne inspekcje powinny być przeprowadzane w taki sposób, aby praca każdego pracownika księgowego i operacyjnego była sprawdzana co do zasady co najmniej raz w roku.

W celu utrzymania stabilności finansowej banku, umiejętnego prowadzenia operacji, zapewnienia bezpieczeństwa i wzrostu zobowiązań, uzyskania rzetelnej informacji o kondycji finansowej i stanie dyscypliny wykonawczej, wiele banków zaczęło wprowadzać działy audytu wewnętrznego zamiast audytu i księgowości działów.

W przeciwieństwie do działów audytu i księgowości, działom audytu przypisuje się również szersze funkcje. Tym samym działowi audytu można przypisać następujące zadania:

▪ kontrola administracyjna;

▪ kontrola księgowa;

▪ kontrola płynności aktywów i bezpieczeństwa zobowiązań, zgodność struktur pasywów i aktywów;

▪ kontrola rentowności i rentowności działalności.

Główne dokumenty wychodzące działu audytu to:

▪ notatki dotyczące stanu rzeczy w określonym obszarze działalności banku lub działalności bankowej;

▪ notatki dotyczące zgodności dokonanych czynności z uchwałami walnego zgromadzenia (akcjonariuszy) banku, Rady lub Zarządu banku, dotyczące wykonania poleceń i instrukcji dla banku;

▪ notatki analityczne;

▪ protokoły inspekcji.

Funkcje audytu wewnątrzbankowego w różnych bankach mogą się znacznie różnić. Jednak im większy bank, im większa sieć oddziałów, tym ważniejsze jest wdrożenie środków kontrolnych.

Ponadto, zgodnie z zarządzeniami Banku Rosji z dnia 28 sierpnia 08 r. nr 97-02 i z dnia 372 sierpnia 29 nr 08-97, Regulaminy „W sprawie organizacji kontroli wewnętrznej w bankach” i „W sprawie zatwierdzono procedurę organizacji kontroli wewnętrznej” kontroli w instytucjach kredytowych – uczestnikach rynków finansowych.” Zgodnie z tymi dokumentami banki muszą utworzyć służbę kontroli wewnętrznej, której funkcje obejmują:

▪ przestrzeganie przez pracowników banku wymogów obowiązujących przepisów prawa;

▪ ocena i minimalizacja ryzyk bankowych;

▪ prawidłowe i terminowe rejestrowanie transakcji bankowych;

Szef służby kontroli wewnętrznej jest z urzędu zastępcą dyrektora banku i nie może jednocześnie kierować innymi działami banku.

41. Przechowywanie dokumentów

Banki są zobowiązane do zapewnienia ścisłego bezpieczeństwa dokumentów księgowych, co oznacza nie tylko dokumenty dotyczące działalności banku, ale także dokumenty rozliczeniowe i płatnicze klientów banku.

Odpowiedzialność za prawidłową organizację i przestrzeganie ustalonej procedury przechowywania dokumentów księgowych spoczywa na szefach i głównych księgowych banku.

Dokumenty przechowywane są w formie papierowej i elektronicznej.

Pismem z dnia 17 listopada 1994 r. Nr 78K Bank Centralny Federacji Rosyjskiej zwrócił uwagę, że banki komercyjne w swojej pracy związanej z organizacją i utrzymaniem pracy biurowej oraz spraw archiwalnych powinny kierować się Podstawami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w sprawie Funduszu Archiwalnego Federacji Rosyjskiej i archiwów, Regulaminu Funduszu Archiwalnego Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonego dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 17 marca 03 nr 94, a także rozwoju metodologicznego Archiwum Państwowego Służba Rosji: Podstawowe przepisy państwowego systemu wspierania dokumentacji dla zarządzania (M., 552), Podstawowe zasady pracy archiwów departamentalnych (M., 1991), Lista standardowych dokumentów generowanych w działalności komitetów państwowych, ministerstw, wydziały i inne instytucje, organizacje, przedsiębiorstwa, wskazując okresy przechowywania (M., 1986).

Ponadto opracowano i zatwierdzono specjalną „Standardową listę dokumentów generowanych w ramach działalności instytucji kredytowych ze wskazaniem okresów przechowywania” specjalnie dla organizacji kredytowych, zatwierdzoną przez Federalną Służbę Archiwalną (z dnia 16 stycznia 01 r. nr 1996-10 -2/1) i uzgodniono z Bankiem Rosji i Związkiem Banków Rosyjskich.

Zgodnie z ustawą „O podstawach systemu podatkowego w Federacji Rosyjskiej” i ustawą „O rachunkowości” dokumenty i sprawozdania z działalności finansowej i gospodarczej są przechowywane przez co najmniej pięć lat.

Szczegółowe okresy przechowywania poszczególnych dokumentów związanych z księgowością i sprawozdawczością określone są w Wykazie Wzorcowym dla Instytucji Kredytowych oraz Wykazie Dokumentów z 1988 roku. Wypis z wykazu można zapoznać się z książką „Rachunkowość: Zbieranie dokumentów regulacyjnych "M., Finanse i Statystyka, Audyt, 1994. Autor nie mógł znaleźć standardowego wykazu instytucji kredytowych w formie drukowanej, ale jest on umieszczony w systemie "Konsultant +".

W celu zapewnienia bezpieczeństwa dokumentów niepaństwowej części Funduszu Archiwalnego Federacji Rosyjskiej instytucje kredytowe zapewniają ich stałe przechowywanie w archiwach lub wydziałach strukturalnych utworzonych w tym celu zgodnie z paragrafem 19 „Regulaminu w sprawie archiwów Fundusz Federacji Rosyjskiej” (zwany dalej Regulaminem), zatwierdzony dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 17 N 03.

Dokumenty do stałego przechowywania i personelu przekazywane są do archiwów państwowych zgodnie z pismem Banku Rosji z dnia 15 stycznia 1998 r. Nr 12-T. Szczególną uwagę należy zwrócić na bezpieczeństwo dokumentów dotyczących pracowników banku. Na podstawie zarządzenia Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 21 marca 03 r. Nr 94-R Bank Centralny wydał instrukcje z dnia 358 kwietnia 12 r. Nr 04-94 w sprawie włączenia do statutów banków postanowienia dotyczącego zapewnienie księgowania i bezpieczeństwa tych dokumentów.

Przechowując rejestry księgowe należy je chronić przed nieautoryzowanymi korektami. Korekta błędu w księdze rachunkowej musi być umotywowana i potwierdzona podpisem osoby, która dokonała korekty, ze wskazaniem daty korekty.

Obecnie, zgodnie z nowymi Zasadami Rachunkowości, baza danych kont osobistych w komputerze prowadzona jest z obowiązkowym powielaniem, co najmniej na dwóch różnych nośnikach i musi zapewniać zachowanie informacji w okresie ustalonym na przechowywanie odpowiednich dokumentów.

Lista sald wniesionych (przyciągniętych) środków jest prowadzona programowo, codziennie, wydawana do wydruku z komputera w miarę potrzeb.

Dokumenty księgowe (pamiątkowe) są ewidencjonowane za każdy dzień roboczy w porządku rosnącym według numerów rachunków obciążonych sald. Selekcji dokumentów dokonuje pracownik, któremu powierzono tworzenie dokumentów.

Dokumenty elektroniczne są przechowywane w postaci baz danych z możliwością drukowania dokumentów na papierze zgodnie z ustalonymi formatami dokumentów. Dokumenty w bazie są pogrupowane według zasad dokumentów papierowych.

Papierowe dokumenty bankowe przechowywane są w bankowej spiżarni lub w specjalnym archiwum. Na archiwum przeznaczono osobne pomieszczenie z ograniczonym dostępem do dokumentów.

Informacja o dokumentach przechowywanych w spiżarni, dziale księgowości i archiwum bieżącym dokonywana jest w obecności kasjera odpowiedzialnego za dokumenty lub pracownika odpowiedzialnego za archiwum bieżące, zgodnie z wymaganiami podpisanymi przez głównego księgowego lub jego zastępca (kierownik wydziału).

Rachunkowość i kasy fiskalne oraz bilanse dzienne są zakładkami według miesiąca.

Dokumenty gotówkowe, dokumenty dotyczące depozytów obywateli, kredytów dla indywidualnych kredytobiorców, operacji z metalami szlachetnymi, walutą obcą oraz operacji biznesowych banku są umieszczane w oddzielnych szwach (folderach), ponieważ dokumenty te różnią się pod względem przechowywania.

Zgodnie z tymczasowymi przepisami w sprawie zasad wymiany dokumentów elektronicznych między Bankiem Rosji, instytucjami kredytowymi (oddziałami) i innymi klientami Banku Rosji przy dokonywaniu rozliczeń za pośrednictwem sieci rozliczeniowej Banku Rosji przy współpracy z elektroniką Dokumenty używane w rozliczeniach bezgotówkowych poprzez sieć rozliczeniową Banku Rosji i ich przechowywanie mają kilka cech. Archiwa dokumentów elektronicznych, narzędzia do weryfikacji podpisów cyfrowych i inne archiwa są utrzymywane w instytucjach Banku Rosji iu uczestników w kontekście wszystkich przychodzących i wychodzących dokumentów elektronicznych zgodnie z okresami przechowywania ustalonymi dla dokumentów płatniczych w formie papierowej. Zasady prowadzenia tych archiwów regulują obowiązujące przepisy, w tym przepisy Banku Rosji oraz Umowa.

Niszczenie dokumentów elektronicznych odbywa się w odniesieniu do odpowiednich danych programu z jednoczesnym niszczeniem kopii tych dokumentów na papierze.

W pracy banku liczba dokumentów jest bardzo duża, a ich przechowywanie zawsze pozostaje palącą kwestią. Dokumenty niektórych banków na mikrofilmach. Jednocześnie po zniszczeniu dokumentów, po upływie okresu przechowywania, mikrofilmy pozostają w banku. Mikrofilmy nie zastępują jednak dokumentów pierwotnych do czasu upływu okresu ich przechowywania, co potwierdza pismo Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 30 listopada 11 r. nr 94-09-10/2.

Szef banku powołuje specjalną komisję urzędników bankowych, której powierza decyzję o zniszczeniu dokumentów po upływie okresu ich przechowywania.

Funkcjonariusze specjalni przygotowują akty o przeznaczeniu spraw do zniszczenia. Dokumenty sprawy są przeglądane arkusz po arkuszu, aby uniknąć zniszczenia dokumentów o różnym okresie przydatności do spożycia. Zniszczone sprawy są aktywowane, a wykazy zniszczonych dokumentów pozostają w archiwum.

W przypadku likwidacji banku część dokumentów zostaje zachowana w przyszłości. Warunki i tryb przechowywania dokumentów reguluje pismo Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 5 sierpnia 1998 r. N 169-T „W sprawie umieszczania archiwów i procedury niszczenia dokumentów podczas likwidacji instytucji kredytowych”, które określa nazewnictwo akt (wykaz dokumentów), które mają być przechowywane po zakończeniu postępowania likwidacyjnego.

<*> EPK - Komisja ekspercko-weryfikacyjna Archiwum Państwowego.

W przypadku zajęcia dokumentów przez uprawnione do tego organizacje, po konsultacji z działem prawnym Głównej Dyrekcji Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w Moskwie, banki muszą skopiować przekazane oryginały sprawy wraz z oryginalną kopią decyzji śledczego w sprawie zajęcie dokumentów i oryginału kopii protokołu. Główny księgowy banku może poświadczyć kopie kart wzorami podpisów po porównaniu ich z kopiami głównymi przed zajęciem.

Na kopiach dokumentów główny księgowy umieszcza znak „Kopia. Dokument wycofany”. Kopie są umieszczane w oprawie dokumentów zamiast oryginalnych dokumentów. Ponadto w sprawie składa się nakaz zajęcia aktem zajętych dokumentów.

42. Tryb wystawiania dokumentów rozliczeniowych

1. Dokumenty płatnicze muszą spełniać wymagania ustalonych standardów i zawierać:

a) nazwę dokumentu rozliczeniowego;

b) numer dokumentu płatniczego, dzień, miesiąc, rok jego wystawienia. Data jest wskazywana cyframi, miesiąc słownie, a rok cyframi. Na dokumentach rozliczeniowych wypełnianych komputerowo dopuszcza się numeryczne oznaczenie miesiąca; c) dane banku płatnika (BIC i numer jego rachunku korespondencyjnego). Nazwa banku płatnika. Zamiast nazwy banku płatnika w tekście dokumentu można również wskazać jego nazwę korporacyjną; d) nazwę płatnika, numer jego rachunku bankowego i numer identyfikacji podatkowej (NIP) (od 1 stycznia 1996 r.); e) imię i nazwisko odbiorcy środków, numer jego rachunku bankowego. f) nazwa banku odbiorcy (niewskazana na czeku), dane banku otrzymującego środki. Dopuszczalny jest racjonalny skrót nazwy zleceniodawcy i odbiorcy środków, co nie komplikuje pracy banków i klientów; g) cel płatności (nie wskazany na paragonie). Oprócz nazwy tekstowej możesz umieścić oznaczenie kodowe; h) kwotę wpłaty, wskazaną cyfrowo i słownie; i) nakaz zapłaty; j) data płatności; k) na pierwszym egzemplarzu podpisu przedsiębiorstwa, niezależnie od sposobu sporządzenia papierowego dokumentu rozliczeniowego, na pierwszym egzemplarzu zlecenia umieszcza się także odcisk pieczęci.

Dokumenty rozliczeniowe i płatnicze muszą zawierać odniesienie do numeru faktury, na podstawie której dokonywana jest płatność.

Bank przyjmuje dokumenty od klientów w formie papierowej lub, jeżeli umowa tak przewiduje, w formie elektronicznej.

Dokumenty rozliczeniowe w formie papierowej są przyjmowane przez bank do realizacji, jeżeli znajdują się podpisy wystawione przez urzędników, którzy mają prawo do podpisywania się do rozliczeń i transakcji pieniężnych na rachunkach bankowych. Bank weryfikuje autentyczność podpisu i pieczęci na dokumentach. Przypomnijmy, że sprawa arbitrażowa „Vneshtorgtekhnika” przeciwko Chasprombankowi w sprawie fałszywego nakazu zapłaty (1993) w Moskiewskim Sądzie Arbitrażowym została wygrana przez klienta banku. Klient stwierdził, że podpisy na złożonym do banku poleceniu wypłaty, na podstawie którego dokonano obciążenia, były sfałszowane. Aby uzasadnić swoje działania, bank wyjaśnił, że podpisy na zleceniu płatniczym „na oko” są podobne do przykładowych podpisów klienta na karcie.

43. Audyt działalności maklerskiej banku

W celu umożliwienia instytucjom kredytowym nabywania i zbywania papierów wartościowych na koszt i w imieniu klienta na podstawie umowy maklerskiej, rachunek pasywny 30601 „Środki klienta na działalność maklerską z papierami wartościowymi i innymi aktywami finansowymi” oraz 30606 „Fundusze klientów nierezydentów na operacje maklerskie z papierami wartościowymi” i inne aktywa finansowe. Wszystkie operacje przeprowadzane są w ramach limitów dostępnych środków na tych rachunkach i są dokumentowane księgowaniami.

Bank Komercyjny prowadzi rejestr czynności maklerskich, który jest uzupełniany codziennie na podstawie wyników operacji Banku Komercyjnego na papierach wartościowych na rynku pierwotnym i wtórnym na podstawie odpisów z rejestrów transakcji umów maklerskich z klientami. Dane sumaryczne dziennika obrotów służą do wprowadzania do dziennika obrotów sumarycznych.

Podczas audytu transakcji maklerskich audytor powinien:

1) Upewnij się, że transakcje są przeprowadzane zgodnie z umową i instrukcjami inwestorów dla każdej transakcji.

2) Sprawdź, czy dopełniono formalności prawnych związanych z otwarciem rachunku dla klienta.

3) Sprawdź, czy wszystkie transakcje księgowe są rejestrowane we właściwej kwocie na odpowiednim koncie we właściwym okresie i zgodnie z zasadami rachunkowości.

4) Prawo własności inwestorów jest sformalizowane zgodnie z obowiązującym prawem.

5) Sprawdź wyciągi na rachunkach osobistych inwestorów pod kątem zgodności obrotów debetowych i kredytowych z instrukcjami inwestorów.

6) Upewnij się, że dane rachunkowości analitycznej, syntetycznej i depozytowej są identyczne.

7) Sprawdzenie poprawności odzwierciedlenia przez banki komercyjne oraz terminowości przekazania przez inwestora prowizji zgodnie z umową.

44. Audyt działalności dealerskiej banku

Operacje kupna i sprzedaży papierów wartościowych we własnym imieniu i na własny koszt są wykazywane przez banki komercyjne w sekcji bilansowej i pozabilansowej „D” - „Transakcje pilne”. Inwestycje instytucji kredytowych w zobowiązania długoterminowe znajdują odzwierciedlenie na rachunkach 501-507, inwestycje w akcje - na rachunkach 508-511. Banki komercyjne uczestniczące w rynku obligacji rządowych dzielą się na dealerów i inwestorów. Dealer jest bankiem komercyjnym, który zawarł umowę z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej na pełnienie funkcji obsługi operacji na obligacjach.

Ponadto dealer musi zawrzeć umowę z MICEX:

1) O uczestnictwie w elektronicznym systemie transakcyjnym MICEX dla transakcji z GKO.

2) O uczestnictwie w elektronicznym systemie depozytu MICEX do przechowywania i rozliczania GKO.

3) O uczestnictwie w systemie elektronicznych rozliczeń międzybankowych z MICEX.

Dealer może zawierać transakcje zarówno w imieniu własnym i na własny koszt, jak i w imieniu własnym, ale na koszt i w imieniu inwestora. Do przeprowadzenia transakcji z GKO dealerzy udzielają pełnomocnictw i sporządzają je na podstawie pełnomocnictw dla osób fizycznych - handlowców.

Główne dokumenty, o które zwraca się audytor w celu weryfikacji legalności, ważności i poprawności działania banku komercyjnego:

1) Bilans banku komercyjnego na początek roku i na dzień sprawozdawczy badania.

2) Bilanse miesięczne.

3) Zestawienie sald dla kont drugiego rzędu na konto 501-508.

4) Dzienniki księgowości osobowej według rodzajów i emisji obligacji skarbowych.

5) Dzienniki obrotów w operacjach obligacjami skarbowymi.

6) Dziennik skonsolidowanych wyników operacji na obligacjach.

7) Wnioski banków komercyjnych w systemie transakcyjnym do kupna i sprzedaży papierów wartościowych na badany okres.

8) Wyciągi z rejestrów transakcji papierami wartościowymi na giełdzie MICEX za badany okres.

9) Zarządzenie działu księgowości działu papierów wartościowych w sprawie odzwierciedlenia na rachunkach bieżących transakcji z rządowymi papierami wartościowymi.

10) Rejestry księgowości analitycznej i dokumentów dla banków komercyjnych na próbie.

Audyt działalności dealera obejmuje:

1) Weryfikacja istnienia umowy z Bankiem Centralnym Federacji Rosyjskiej i MICEX.

2) Sprawdzenie uprawnień przedsiębiorców.

3) Potwierdzenie rzetelności rozliczania transakcji inwestycyjnych.

4) Sprawdzenie bilansu wyników na OSM na podstawie wyników operacji na rynku.

5) Potwierdzenie rzetelności przypisania do rachunku przychodów lub kosztów salda akumulacji przychodów odsetkowych lub kuponowych.

6) Sprawdzenie dostępności analitycznych rejestrów księgowych.

7) Sprawdzenie spójności syntetycznych i analitycznych danych księgowych.

8) Ocena jakości tworzonego portfela papierów wartościowych.

9) Sprawdzenie dostępności i zgodności księgowania na rachunku DEPO zakupionych papierów wartościowych.

10) Sprawdzenie poprawności i terminowości otwarcia rachunku, w tym portfela inwestycyjnego i handlowego banku komercyjnego.

45. Weryfikacja procedury tworzenia i wykorzystania rezerwy na amortyzację papierów wartościowych

W ostatni dzień roboczy każdego miesiąca inwestycje instytucji kredytowych w papiery wartościowe są przeszacowywane według rzeczywistej wartości rynkowej. Aktualizacja wyceny przeprowadzana jest po średniej cenie rynkowej z ostatniego dnia roboczego.

Kryteria klasyfikacji papierów wartościowych jako papiery wartościowe z kwotowaniem rynkowym:

1) Włączenie tego papieru wartościowego do notowań papierów wartościowych na co najmniej jednej giełdzie lub w dziale giełdowym giełdy towarowej.

2) Średni miesięczny obrót giełdowy tymi papierami wartościowymi po wynikach kwartału sprawozdawczego nie powinien być niższy niż równowartość 20000 euro.

3) Publikacja oficjalnego notowania giełdowego w publikacjach publicznych.

4) Brak ograniczeń w obrocie papierami wartościowymi.

Jeżeli cena rynkowa papierów wartościowych spełniających te kryteria jest niższa od ceny księgowej z dnia przeszacowania, instytucja kredytowa jest zobowiązana do utworzenia rezerwy na amortyzację papierów wartościowych w wysokości obniżenia ceny w stosunku do wartości księgowej. W takim przypadku wysokość rezerwy nie powinna przekraczać 50% wartości księgowej papierów wartościowych. Aktualizacja wartości inwestycji w papiery wartościowe prowadzi do utworzenia rezerwy, ale nie zmienia wartości bilansowej. Jeżeli na koniec okresu sprawozdawczego cena rynkowa wzrośnie w porównaniu do ceny księgowej, wówczas kwota rezerwy jest korygowana w dół, aż do pełnego przypisania kwoty rezerwy do dochodu banku (Szewczuk D. A. Podstawy bankowość - Rostów nad Donem: Phoenix, 2006 ).

46. Klasyfikacja dochodów instytucji kredytowej

Dochody banku są klasyfikowane według kont II rzędu konta 2 „Dochody”.

Dla celów podatkowych dochód dzieli się na 2 grupy.

I. Dochód uwzględniany przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W Rosji dochody te są rejestrowane w momencie płatności, tj. stosuje się metodę księgowości gotówkowej.

Ta grupa obejmuje: otrzymane odsetki; dochód z operacji na papierach wartościowych; dochód z operacji z walutą obcą; dochody uzyskane z udziału banku w kapitale zakładowym innych przedsiębiorstw i banków; dochody otrzymywane od organizacji bankowych (dochody z działalności bankowych instytucji edukacyjnych, od innych organizacji); inne przychody (z tytułu świadczenia usług doradczych, informacyjnych i innych przez bank, prowizji otrzymanych z operacji windykacyjnych, nadwyżki środków materialnych i gotówki w kasie, kwoty odzysku rezerw na ewentualne straty na kredytach oraz rezerwy na amortyzację papierów wartościowych) .

II. Dochód przypadający na wyniki finansowe banku.

Do tej grupy należą: dywidendy i odsetki od akcji; dodatnia różnica kursowa w operacjach z walutą obcą; dochód uzyskany ze sprzedaży środków trwałych i innych nieruchomości należących do banku; otrzymane grzywny, kary, przepadki.

47. Audyt dochodów instytucji kredytowej

Dochody banku są klasyfikowane według kont II rzędu konta 2 „Dochody”.

Dla celów podatkowych dochód dzieli się na 2 grupy.

I. Dochód uwzględniany przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W Rosji dochody te są rejestrowane w momencie płatności, tj. stosuje się metodę księgowości gotówkowej.

II. Dochód przypadający na wyniki finansowe banku.

48. Klasyfikacja wydatków instytucji kredytowej

Koszty bankowe są klasyfikowane według kont II rzędu na konto 2 „Wydatki”. Wraz z tym, zgodnie z wymogiem dekretu nr 702, operacje debetowe dzielą się na 490 grupy:

I) Wydatki zaliczane do kosztów usług świadczonych przez banki i uwzględniane przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Do tej grupy zaliczają się:

1) Odsetki zapłacone od otrzymanych pożyczek (odsetki od kredytów międzybankowych, międzybranżowych, pożyczek udzielonych). Wydatki na zaciągnięte pożyczki są uwzględniane w celu obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wyłącznie w granicach stopy dyskontowej Centralnego Banku Federacji Rosyjskiej powiększonej o 3 punkty procentowe. Odsetki przekraczające ten standard obciążają zysk pozostający do dyspozycji banku.

2) Odsetki płacone na rachunkach depozytowych i innych przyciąganych środkach osób fizycznych i prawnych.

3) Koszty operacji na papierach wartościowych.

4) Koszty transakcji z walutą obcą (obejmuje to kwotę prowizji zapłaconej od transakcji z walutą obcą, w tym transakcji wymiany walut, transakcji wymiany walut itp.).

5) Wydatki na utrzymanie aparatu administracyjnego (wynagrodzenia, potrącenia z funduszu płac na fundusze pozabudżetowe, wydatki na szkolenie personelu, rekompensaty pracowników za korzystanie z samochodów osobowych w podróżach służbowych).

6) Pozostałe wydatki (koszty najmu, prenumeraty czasopism, podatki obciążające koszty, usługi świadczone na rzecz banków, koszty podróży, wydatki reprezentacyjne, wydatki na reklamę).

II) Koszty związane z wynikami finansowymi banku.

Ta grupa obejmuje:

1) Podatki i opłaty lokalne, z wyjątkiem tych, które można przypisać do kosztów.

2) Grzywny, grzywny, kary zasądzone lub uznane przez dłużnika.

3) Straty z umorzenia długów nie skompensowane rezerwami.

4) Ujemne różnice kursowe z operacji walutowych.

5) Straty na działalności lat ubiegłych zidentyfikowane w roku sprawozdawczym.

6) Koszty prawne i koszty arbitrażu.

III) Wydatki niepodlegające zaliczeniu do kosztów zaliczanych do kosztów usług świadczonych na rzecz banków oraz inne wydatki uwzględniane przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Wydatki te nie zmniejszają podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym i mogą być realizowane jedynie kosztem zysku pozostającego do dyspozycji banku.

Ta grupa obejmuje:

1) Płatności w gotówce iw naturze określone rodzaje premii i pomocy materialnej.

2) Nakłady inwestycyjne, budowa nowych obiektów, rozbudowa i przebudowa istniejących.

3) Koszt utrzymania obiektów nieprodukcyjnych.

4) Dywidendy wypłacane akcjonariuszom, akcjonariuszom banku.

5) Składki do niepaństwowych funduszy emerytalnych na dobrowolne ubezpieczenie pracowników.

6) Wydatki związane z otwarciem oddziałów i przedstawicielstw.

7) Wysokość kar wpłacanych do budżetu.

49. Audyt wydatków instytucji kredytowej

Koszty bankowe są klasyfikowane według kont II rzędu na konto 2 „Wydatki”. Wraz z tym, zgodnie z wymogiem dekretu nr 702, operacje debetowe dzielą się na 490 grupy:

I) Wydatki zaliczane do kosztów usług świadczonych przez banki i uwzględniane przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Do tej grupy zaliczają się:

2) Odsetki płacone na rachunkach depozytowych i innych przyciąganych środkach osób fizycznych i prawnych.

3) Koszty operacji na papierach wartościowych.

4) Koszty transakcji z walutą obcą (obejmuje to kwotę prowizji zapłaconej od transakcji z walutą obcą, w tym transakcji wymiany walut, transakcji wymiany walut itp.).

6) Pozostałe wydatki (koszty najmu, prenumeraty czasopism, podatki obciążające koszty, usługi świadczone na rzecz banków, koszty podróży, wydatki reprezentacyjne, wydatki na reklamę).

II) Koszty związane z wynikami finansowymi banku.

Ta grupa obejmuje:

1) Podatki i opłaty lokalne, z wyjątkiem tych, które można przypisać do kosztów.

2) Grzywny, grzywny, kary zasądzone lub uznane przez dłużnika.

3) Straty z umorzenia długów nie skompensowane rezerwami.

4) Ujemne różnice kursowe z operacji walutowych.

5) Straty na działalności lat ubiegłych zidentyfikowane w roku sprawozdawczym.

6) Koszty prawne i koszty arbitrażu.

Ta grupa obejmuje:

1) Płatności w gotówce iw naturze określone rodzaje premii i pomocy materialnej.

2) Nakłady inwestycyjne, budowa nowych obiektów, rozbudowa i przebudowa istniejących.

3) Koszt utrzymania obiektów nieprodukcyjnych.

4) Dywidendy wypłacane akcjonariuszom, akcjonariuszom banku.

5) Składki do niepaństwowych funduszy emerytalnych na dobrowolne ubezpieczenie pracowników.

6) Wydatki związane z otwarciem oddziałów i przedstawicielstw.

7) Wysokość kar wpłacanych do budżetu.

50. Kontrola wykorzystania zysków instytucji kredytowej

Ostateczny wynik finansowy ustalany jest na podstawie wyników kwartału i roku. Co kwartał w ostatni dzień roboczy kwartału zamykane są rachunki przychodów i rozchodów. Zysk bilansowy definiuje się jako różnicę między rzeczywistymi dochodami a wydatkami (Szewczuk D.A. Rachunkowość w bankach. - Rostów nad Donem: Phoenix, 2006).

Należy pamiętać, że zysk lub stratę ustala się memoriałowo w bieżącym kalendarzowym roku obrotowym. Jednocześnie zysk jednego kwartału może zostać zmniejszony lub zablokowany przez stratę kolejnego. Na koniec roku sprawozdawczego zysk jest w całości lub w części dzielony, a strata spłacana kosztem dostępnych środków. Podział zysku odbywa się zgodnie z polityką rachunkowości banku i jest rozliczany na kontach 70501 „Wykorzystanie zysku roku sprawozdawczego” i 70502 „Wykorzystanie zysku z lat ubiegłych”. Tryb zarządzania kontem 70501 pozwala na wykorzystanie go głównie w następujących obszarach: wpłaty do budżetu kosztem zysku netto banku, podział zysku netto pozostałego po opodatkowaniu. Po zapłaceniu podatków pozostała część zysku jest rozdzielana na naliczanie dywidend i odliczeń do różnych funduszy. Niepodzielone zyski z lat ubiegłych, środki rezerwowe i inne środki banku mogą być przeznaczone na pokrycie strat okresu sprawozdawczego. Na koniec roku sprawozdawczego bilans jest reformowany i ustalany jest ostateczny wynik finansowy.

51. Dokumenty do otwarcia rachunku w banku i pozabankowej organizacji kredytowej (NCO)

1. Wykaz dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bieżącego, specjalnego rachunku bankowego dla osoby prawnej:

1. Wypełniony (podpisany i opieczętowany) wniosek o otwarcie rachunku

2. Zawarta umowa rachunku bankowego (przy zawieraniu umowy, która jest sporządzona na kilku arkuszach, na każdym arkuszu Umowy musi znajdować się podpis Klienta oraz upoważnionego pracownika Banku), taryfy podpisane na każdy arkusz (w formie Banku) w 2 egzemplarzach.

3. Karta lub dokument ją zastępujący oraz statut stowarzyszenia, jeśli jest to przewidziane w obowiązującym prawodawstwie - kopie poświadczone przez notariusza lub organ dokonujący państwowej rejestracji osób prawnych. Kopie te muszą zawierać notatkę kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta potwierdzającą ich ważność.

4. Kopia decyzji (protokoły) o ustanowieniu osoby prawnej poświadczona pieczęcią i podpisem kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta.

5. Notarialnie poświadczona kopia państwowego świadectwa rejestracji. Jeżeli osoba prawna została zarejestrowana przed 1 lipca 2002 r., dodatkowe zaświadczenie o wpisie do jednolitego państwowego rejestru osób prawnych o osobie prawnej zarejestrowanej przed 1 lipca 2002 r. - kopia poświadczona przez notariusza.

6. W przypadku dokonywania zmian i uzupełnień w dokumentach założycielskich organizacji, poświadczone notarialnie kopie lub kopie poświadczone przez organ rejestrujący wszelkie zmiany i uzupełnienia, a także poświadczona notarialnie kopia Zaświadczenia o wpisie do Jednolitego Rejestru Państwowego osób prawnych w sprawie państwowej rejestracji zmian dokonanych w dokumentach założycielskich.

7. Kopia protokołu (decyzji) upoważnionego organu organizacji z powołania szefa poświadczona pieczęcią i podpisem szefa lub upoważnionego przedstawiciela Klienta. W przypadkach, gdy w dokumentach założycielskich znajdują się odniesienia do dokumentów, które mogą ograniczać zakres uprawnień kierownika, konieczne jest przedłożenie kopii odpowiednich dokumentów poświadczonych podpisem kierownika i pieczęcią Klienta (umowa z kierownikiem, decyzje wyższych organów zarządzających organizacji itp.). Zamiast składać te dokumenty, można złożyć wypis z umowy z kierownikiem w sprawie jego prawa do rozporządzania mieniem organizacji bez ograniczeń lub ze wskazaniem konkretnych ograniczeń (lub „Oświadczenie o niezawarciu umowy (umowy)” (standard formularz ZAYAV/17 z dnia 03 r.), a także „Oświadczenie o pełnomocnictwie” (standardowy formularz APP/06 z dnia 2004 r.) - w formie zatwierdzonej przez bank.

8. Kopia polecenia powołania głównego księgowego (lub innego pracownika księgowości) poświadczona pieczęcią i podpisem kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta. W przypadku nieobecności głównego księgowego lub innego księgowego u personelu Klienta składany jest Wniosek o akceptację dokumentów z jednym pierwszym podpisem (formularz WNIOSEK /9 z dnia 03 i/lub poświadczony pieczęcią i podpisem kierownika lub pełnomocnika kopia zarządzenia kierownika o powierzeniu obowiązków księgowych kierownikowi Klienta).

9. Poświadczone pieczęcią i podpisem kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta kopie pełnomocnictw (zarządzeń) o udzieleniu prawa pierwszego podpisu dokumentów rozliczeniowych i pieniężnych innym osobom wskazanym w polu „pierwszy podpis” karta bankowa.

10. Kopie pełnomocnictw (zleceń) poświadczone pieczęcią i podpisem kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta o udzieleniu prawa do drugiego podpisu dokumentów rozliczeniowych i kasowych dla głównego księgowego innym osobom wskazanym w „drugim podpis” karty bankowej.

11. Kopia zaświadczenia o rejestracji w organach podatkowych, poświadczona przez notariusza. Egzemplarz ten musi zawierać notatkę kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta potwierdzającą jego ważność.

12. Oryginał lub kopia pisma informacyjnego o rejestracji w USREO (kody statystyczne).

13. Karta bankowa poświadczona przez notariusza lub upoważnionego pracownika Banku.

14. Ankieta klienta - osoby prawnej.

15. Kopie dokumentów potwierdzających tożsamość osób wymienionych w karcie wraz z wzorami podpisów i odcisków pieczęci oraz osoby upoważnionej, która złożyła dokumenty do otwarcia rachunku.

16. Karta migracyjna – kopia. [Dokumenty, o których mowa w ust. 16 i 17, przekazuje się, jeżeli wśród osób uprawnionych do pierwszego podpisu znajdują się obywatele zagraniczni (bezpaństwowcy).]

17. Dokument potwierdzający prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (pobytu) na terytorium Federacji Rosyjskiej (wiza, zezwolenie na pobyt czasowy lub zezwolenie na pobyt) - kopia. [Jeżeli umowa międzynarodowa przewiduje ruch bezwizowy, Klient może nie posiadać dokumentu potwierdzającego prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (przebywania) na terytorium Federacji Rosyjskiej.]

18. Pełnomocnictwo do otwarcia rachunku/do przekazania dokumentów do otwarcia rachunku (jeżeli podpisanie/złożenie dokumentów niezbędnych do otwarcia rachunku dokonuje osoba nie będąca menadżerem).

19. Inne dokumenty zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów.

W przypadku otwarcia rachunku dla wydzielonego oddziału osoby prawnej, bank otrzymuje dodatkowo:

20. Notarialnie poświadczony odpis Regulaminu na odrębnym podrozdziale, zawierający notatkę kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta potwierdzającą jego ważność.

21. Kopia dokumentu powołania kierownika wydzielonego pododdziału, poświadczona podpisem osoby upoważnionej.

22. Pełnomocnictwo dla kierownika wydzielonego oddziału.

23. Notarialnie poświadczona kopia dokumentu o rejestracji w urzędzie skarbowym jako podatnik w miejscu wydzielonego oddziału.

24. Karta bankowa poświadczona przez notariusza lub upoważnionego pracownika Banku.

25. Wniosek osoby prawnej o otwarcie rachunku dla jej odrębnego poddziału.

Lista dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bankowego dla indywidualnego przedsiębiorcy:

1. Wypełniony (podpisany) wniosek o otwarcie konta

3. Notarialnie poświadczona kopia zaświadczenia o państwowej rejestracji osoby fizycznej jako indywidualny przedsiębiorca lub, jeżeli indywidualny przedsiębiorca został zarejestrowany przed 1 stycznia 2004 r., Poświadczona notarialnie kopia zaświadczenia o wpisie do ujednoliconego państwowego rejestru przedsiębiorców indywidualnych o indywidualnym przedsiębiorcy zarejestrowanym do 01

4. Kopia zaświadczenia o rejestracji w organach podatkowych, poświadczona notarialnie. Kopia ta musi zawierać oznaczenie indywidualnego przedsiębiorcy lub jego upoważnionego przedstawiciela potwierdzające jego ważność.

5. Karta bankowa poświadczona przez notariusza lub upoważnionego pracownika Banku.

6. Wypełniony kwestionariusz Klienta - przedsiębiorcy indywidualnego

7. Kopie dokumentów potwierdzających tożsamość osób wymienionych w karcie wraz z wzorami podpisów i odcisków pieczęci oraz osoby upoważnionej, która złożyła dokumenty do otwarcia rachunku [Dokumenty poświadcza się w sposób określony przez bank.].

8. Karta migracyjna - kopia. [Dokumenty określone w ust. 8 i 9 są wydawane, jeżeli indywidualny przedsiębiorca jest cudzoziemcem lub bezpaństwowcem lub wśród osób z prawem pierwszego podpisu są cudzoziemcy (bezpaństwowcy).]

9. Dokument potwierdzający prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (pobytu) na terytorium Federacji Rosyjskiej (wiza, zezwolenie na pobyt czasowy lub zezwolenie na pobyt) - kopia. [Jeżeli umowa międzynarodowa przewiduje ruch bezwizowy, Klient może nie posiadać dokumentu potwierdzającego prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (przebywania) na terytorium Federacji Rosyjskiej.]

10. Pełnomocnictwo do otwarcia rachunku/do przekazania dokumentów za otwarcie rachunku (jeżeli podpisanie/złożenie dokumentów niezbędnych do otwarcia rachunku dokonuje osoba nie będąca indywidualnym przedsiębiorcą).

11. Inne dokumenty zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów.

Lista dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bankowego dla kierownika arbitrażu [Pojęcie „menedżer arbitrażu” obejmuje pojęcia: zarządca tymczasowy, zewnętrzny i zarządca upadłościowy.]:

1. Zestaw zgodny z wykazem dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bieżącego, specjalny rachunek bankowy dla osoby prawnej.

2. Postanowienie sądu polubownego o powołaniu kierownika arbitrażu (odpis poświadczony przez sąd lub poświadczony notarialnie). Ten odpis orzeczenia sądu musi zawierać oznaczenie kierownika arbitrażu lub jego upoważnionego przedstawiciela potwierdzające jego ważność.

Lista dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku oszczędnościowego przez założycieli nowo utworzonej osoby prawnej:

1. Wypełniony wniosek o otwarcie konta.

2. Wypełnioną umowę z Bankiem o otwarcie rachunku oszczędnościowego (według formularza Banku) (przy zawieraniu umowy, która jest sporządzona na kilku arkuszach, podpis Klienta, a także upoważnionego pracownika Banku, musi znajdować się na każdym arkuszu Umowy) - 2 egzemplarze.

3. Oryginał protokołu z zebrania założycieli (jeżeli założyciel jest w jednej osobie - decyzja) o utworzeniu organizacji.

4. Projekt statutu, statutu lub umowy o utworzeniu (jeżeli statut lub umowa o założeniu jest przewidziana przez obowiązujące przepisy) - oryginały lub kopie poświadczone notarialnie lub kopie poświadczone przez osobę otwierającą konto.

5. W przypadku otwarcia rachunku przez osobę prawną, oprócz powyższych dokumentów, składany jest komplet dokumentów podobny do kompletu do otwarcia rachunku bieżącego dla osoby prawnej zgodnie z wykazem dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku rachunek bieżący, specjalny rachunek bankowy dla osoby prawnej, z wyłączeniem dokumentów określonych w ust. 1 i 2.

6. Kopie dokumentów potwierdzających tożsamość założyciela (osoby fizycznej) zawierającej umowę oraz upoważnionego przedstawiciela (jeśli występuje) [Dokumenty są poświadczane w sposób określony przez bank.].

7. Karta migracyjna – kopia. [Dokumenty, o których mowa w ust. 7 i 8, przedstawia się w przypadku, gdy założycielem jest cudzoziemiec lub bezpaństwowiec.]

8. Dokument potwierdzający prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (pobytu) na terytorium Federacji Rosyjskiej (wiza, zezwolenie na pobyt czasowy lub zezwolenie na pobyt). [Jeżeli umowa międzynarodowa przewiduje ruch bezwizowy, Klient może nie posiadać dokumentu potwierdzającego prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (przebywania) na terytorium Federacji Rosyjskiej.]

9. Pełnomocnictwo do otwarcia rachunku/do przekazania dokumentów do otwarcia rachunku (jeżeli podpisanie/złożenie dokumentów niezbędnych do otwarcia rachunku dokonuje osoba nie będąca założycielem).

10. Wypełniony kwestionariusz Klienta - osoba fizyczna (w przypadku założenia konta przez założyciela - osoba fizyczna).

Wykaz dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bankowego dla prawnika działającego za pośrednictwem kancelarii adwokackiej:

1. Wypełniony (podpisany i opieczętowany) wniosek o otwarcie konta

3. Kopia zaświadczenia o rejestracji w organach podatkowych, poświadczona notarialnie. Kopia ta musi zawierać oznaczenie prawnika lub jego upoważnionego przedstawiciela potwierdzające jego ważność.

4. Karta bankowa poświadczona przez notariusza lub upoważnionego pracownika Banku.

5. Kopie dokumentów potwierdzających tożsamość osób wymienionych w karcie wraz z wzorami podpisów i odcisków pieczęci oraz osoby upoważnionej, która złożyła dokumenty do otwarcia rachunku [Dokumenty poświadcza się w sposób określony przez bank.].

6. Kopia zaświadczenia adwokata poświadczona przez adwokata lub jego upoważnionego przedstawiciela.

7. Wypełniony kwestionariusz Klienta – osoby fizycznej w formie zatwierdzonej przez Bank.

8. Pełnomocnictwo do otwarcia rachunku/do przekazania dokumentów do otwarcia rachunku (jeżeli podpisanie/złożenie dokumentów niezbędnych do otwarcia rachunku dokonuje osoba nie będąca założycielem).

Wykaz dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bankowego u notariusza:

1. Wypełniony (podpisany i opieczętowany) wniosek o otwarcie konta

3. Licencja na prawo do czynności notarialnych – odpis poświadczony notarialnie. Jednocześnie kopia nie może być poświadczona przez notariusza otwierającego konto. Ten egzemplarz licencji musi zawierać znak notariusza lub jego upoważnionego przedstawiciela potwierdzający jego ważność.

4. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie powołania notariusza - odpis poświadczony notarialnie. Jednocześnie kopia nie może być poświadczona przez notariusza otwierającego konto. Ten egzemplarz zlecenia musi zawierać znak notariusza lub jego upoważnionego przedstawiciela potwierdzający jego ważność.

5. Kopia zaświadczenia o rejestracji w organach podatkowych, poświadczona notarialnie. Jednocześnie kopia nie może być poświadczona przez notariusza otwierającego konto. Kopia ta musi zawierać znak notariusza lub jego upoważnionego przedstawiciela potwierdzający jego ważność.

6. Karta bankowa poświadczona przez notariusza lub upoważnionego pracownika Banku. Jednocześnie karta bankowa nie może być poświadczona przez notariusza otwierającego konto.

8. Wypełniony kwestionariusz Klienta - osoba fizyczna.

10. Inne dokumenty zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów.

Lista dokumentów wymaganych do otwarcia rachunku bankowego, specjalnego rachunku bankowego dla osoby prawnej - nierezydenta Federacji Rosyjskiej:

1. Wypełniony (podpisany i opieczętowany) wniosek o otwarcie konta

3. Kopie dokumentów założycielskich poświadczone notarialnie. Kopie te muszą zawierać notatkę kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta potwierdzającą ich ważność.

4. Dokument poświadczający rejestrację państwową (lub wyciąg z rejestru handlowego (bankowego)) - kopia poświadczona notarialnie, której ważność jest potwierdzona pisemnie przez przedstawiciela nierezydenta.

5. Poświadczona notarialnie kopia zezwolenia krajowego (centralnego) banku obcego państwa, jeżeli takie zezwolenie jest wymagane do otwarcia rachunku rublowego zgodnie z ustawodawstwem kraju rejestracji nierezydenta. [Do otwarcia rachunku dla nierezydentów z Białorusi, Wietnamu, Gruzji, Kazachstanu, Litwy, Mołdawii, Tadżykistanu, Turkmenistanu, Uzbekistanu, Ukrainy wymagana jest kopia zezwolenia banku narodowego (centralnego) obcego państwa. W przypadku nierezydentów z innych krajów wymagane jest dodatkowe porozumienie z Dyrekcją Wsparcia Prawnego (jeżeli w dodatkowym biurze, oddziale jest prawnik, z prawnikiem dodatkowego biura (oddziału) w sprawie udzielenia takiego zezwolenia.] To kopia zezwolenia musi zawierać notatkę kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta potwierdzającą jej prawdziwość.

6. Kopia protokołu (decyzji) upoważnionego organu organizacji z powołania szefa poświadczona pieczęcią i podpisem szefa lub upoważnionego przedstawiciela Klienta. W przypadkach, gdy w dokumentach założycielskich znajdują się odniesienia do dokumentów, które mogą ograniczać zakres uprawnień kierownika, konieczne jest przedłożenie kopii odpowiednich dokumentów poświadczonych podpisem kierownika i pieczęcią Klienta (umowa z kierownikiem, decyzje wyższych organów zarządzających organizacji itp.). Zamiast składać te dokumenty, można złożyć wypis z umowy z kierownikiem w sprawie jego prawa do rozporządzania mieniem organizacji bez ograniczeń lub ze wskazaniem konkretnych ograniczeń (lub „Oświadczenie o niezawarciu umowy (umowy)” (standard formularz ZAYAV/17 z dnia 03 r.), a także „Oświadczenie o pełnomocnictwie” (standardowy formularz APP/06 z dnia 2004 r.) - w formie zatwierdzonej przez bank.

7. Kopia polecenia powołania głównego księgowego (lub innego pracownika księgowości) poświadczona pieczęcią i podpisem kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta. W przypadku nieobecności głównego księgowego lub innego pracownika księgowości w personelu Klienta, Wniosek o akceptację dokumentów z jednym pierwszym podpisem (formularz WNIOSEK /9 z dnia 03) i/lub kopią polecenia kierownika poświadczona pieczęcią i podpisem kierownika lub pełnomocnika o przypisaniu obowiązków księgowych kierownikowi Klienta.

8. Kopie pełnomocnictw (lub zleceń) poświadczone przez kierownika o przyznaniu prawa do dysponowania środkami na rachunku (lub prawa do pierwszego podpisania dokumentów rozliczeniowych i kasowych) osobom, które oprócz głowa.

9. Kopie pełnomocnictw (lub zleceń) poświadczone przez kierownika o przyznaniu prawa do drugiego podpisu dokumentów rozliczeniowych i kasowych osobom posiadającym prawo do drugiego podpisu oprócz głównego księgowego.

10. Karta bankowa poświadczona przez notariusza lub upoważnionego pracownika Banku.

11. Kopia zaświadczenia o rejestracji w organach podatkowych Federacji Rosyjskiej, poświadczona notarialnie. Egzemplarz ten musi zawierać notatkę kierownika lub upoważnionego przedstawiciela Klienta potwierdzającą jego ważność.

12. Wypełniony formularz wniosku Klienta – osoby prawnej w formie zatwierdzonej przez Bank.

13. Kopie dokumentów potwierdzających tożsamość osób wymienionych w karcie wraz z wzorami podpisów i odcisków pieczęci oraz osoby upoważnionej, która złożyła dokumenty do otwarcia rachunku [Dokumenty poświadcza się w sposób określony przez bank.].

14. Karta migracyjna – kopia [Dokumenty, o których mowa w ust. 12 i 13 składa się, jeżeli wśród osób uprawnionych do pierwszego podpisu znajdują się obywatele zagraniczni (bezpaństwowcy).].

15. Dokument potwierdzający prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (pobytu) na terytorium Federacji Rosyjskiej (wiza, zezwolenie na pobyt czasowy lub zezwolenie na pobyt) - kopia. [Jeżeli umowa międzynarodowa przewiduje ruch bezwizowy, Klient może nie posiadać dokumentu potwierdzającego prawo cudzoziemca (bezpaństwowca) do pobytu (przebywania) na terytorium Federacji Rosyjskiej.]

16. Pełnomocnictwo do otwarcia rachunku/do przekazania dokumentów do otwarcia rachunku (jeżeli podpisanie/złożenie dokumentów niezbędnych do otwarcia rachunku dokonuje osoba nie będąca menadżerem).

Aby otworzyć rachunek w imieniu przedstawicielstwa lub oddziału, oprócz powyższych dokumentów należy złożyć w banku następujące dokumenty:

17. Poświadczone notarialnie kopie dokumentów poświadczających ich rejestrację, a dla przedstawicielstw także akredytację.

18. Notarialnie poświadczony odpis regulaminu przedstawicielstwa (oddziału), którego ważność potwierdza pisemnie przedstawiciel nierezydenta.

19. Kopia dokumentu powołania kierownika wydzielonego pododdziału, poświadczona podpisem osoby upoważnionej.

20. Pełnomocnictwo dla kierownika oddziału uprawniające kierownika oddziału (przedstawicielstwa) do podpisania umowy i dysponowania środkami na rachunku (kopia poświadczona przez kierownika).

Wszystkie dokumenty potwierdzające status nierezydenta i wydane poza Federacją Rosyjską muszą być zalegalizowane w ambasadzie (konsulacie) Federacji Rosyjskiej za granicą lub muszą zawierać apostille zgodnie z Konwencją haską z 1961 roku. Legalizacja dokumentów (apostille ) nie jest wymagane, jeśli umowa międzynarodowa Federacji Rosyjskiej została anulowana. Wszystkie dokumenty muszą być dostarczone do Banku wraz z tłumaczeniem na język rosyjski, dokładność ich tłumaczenia musi być poświadczona przez notariusza Federacji Rosyjskiej.

WNIOSEK O OTWORZENIE RACHUNKU OSZCZĘDNOŚCIOWEGO

do tworzenia kapitału docelowego zgodnie z obecną procedurą państwowej rejestracji osób prawnych w Federacji Rosyjskiej

"____" _______________________ G.

Za pomocą tej aplikacji ________________________________________________________________

_________________________________________________________________________________

(dla założyciela - osoba prawna: pełna nazwa osoby prawnej, lokalizacja, dane bankowe; dla założyciela - osoba fizyczna: imię i nazwisko, dane paszportowe, obywatelstwo) prosi o otwarcie rachunku oszczędnościowego przeznaczonego na wpłatę kapitału docelowego ________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________,

(pełna nazwa organizacji przechodzącej rejestrację państwową) w trakcie rejestracji państwowej

Założyciel ________________________________________

(Podpis)

▪ -

MARKI BANKOWE

Otwarte konto oszczędnościowe nr

DOKUMENTY DO REJESTRACJI OTWARCIA KONTA I WYKONYWANIA OPERACJI NA SPRAWDZONYM KONCIE:

"POZWALAM"

_______________________________________

Pracownik, który wykonał

ekspertyza prawna

dokumentów

______________ / ____________________ /

(podpis) (interpretacja podpisu)

BANK (JSC)

_________________/____________________/

(podpis) (interpretacja podpisu)

Księgowość _______________ / ___________________

(podpis) (interpretacja podpisu)

"______" ______________________________ G.

Otwarte konto oszczędnościowe: wykonawca

______________/____________________/

(podpis) (interpretacja podpisu)

"___" ________________________ G.

WNIOSEK O OTWARCIE KONTA

Z: ________________________________________________________________________

(pełna i dokładna nazwa podmiotu prawnego)

________________________________________________________________________

/ Imię i nazwisko indywidualnego przedsiębiorcy (prawnika, notariusza)

________________________________________________________________________

ADRES ZAMIESZKANIA: _________________________________________________________________

________________________________________________________________________

PROSIMY O OTWARCIE _____________________________________________ (rozliczenie, aktualna waluta itp.),

KONTO W WALUCIE ____________________________ (podać walutę)

PROSIMY O OŚWIADCZENIA DO OSÓB UPOWAŻNIONYCH W KOLEJNYM DNIU PO WYKONANIU OPERACJI NA ŻĄDANIE OSÓB UPOWAŻNIONYCH.

OTWARCIE KONTA DOKONYWANE JEST NA PODSTAWIE PRAWA FEDERACJI ROSYJSKIEJ „O BANKACH I DZIAŁALNOŚCI BANKOWEJ”,

AKTUALNE INSTRUKCJE BANKU ROSJI, DOKUMENTY WEWNĘTRZNE INVESTSBERBANK (OJSC).

ZAPOZNALIŚMY SIĘ I ZGADZAMY SIĘ Z AKTUALNYMI TARYFAMI BANKU.

O WSZYSTKICH ZMIANACH BĘDZIEMY NATYCHMIAST PISEMNIE POINFORMOWAĆ CIEBIE.

KIEROWNIK: __________________________________________ (stanowisko, imię i nazwisko oraz podpis)

GŁÓWNY KSIĘGOWY: _______________________ (imię i nazwisko oraz podpis)

M.P.

"___" _______________________ G.

▪ -

MARKI BANKOWE

OTWORZYĆ KONTO

DOKUMENTY DO REJESTRACJI OTWARCIA RACHUNKU I WYKONYWANIA OPERACJI NA RACHUNKU

Powód: Umowa nr ___________

SPRAWDZONE: od „___” ______________

"POZWALAM"

_______________________________________

Pracownik, który wykonał

ekspertyza prawna

dokumentów

______________ / ____________________ /

(podpis) (interpretacja podpisu)

BANK (JSC)

_________________/____________________/

(podpis) (interpretacja podpisu)

Księgowość

_______________ / ____________________

(podpis) (interpretacja podpisu)

"______" ______________________________ G.

Otwarte konto: wykonawca

______________/____________________/

(podpis) (interpretacja podpisu)

"___" ________________________ G

Uwaga: Wystawianie wyciągów odbywa się w rękach upoważnionych osób klienta na ich żądanie.

KWESTIONARIUSZ KLIENTA – OSOBA PRAWNA

Pełna i (jeśli jest dostępna) skrócona nazwa, w tym nazwa w języku obcym

Zobowiązuję się powiadomić Cię o wszelkich zmianach powyższych informacji. Zobowiązuję się przekazywać Bankowi informacje o wszystkich beneficjentach.

/____________________________/_________________________________

(podpis) MP

_____/________________________200___

(transkrypcja podpisu) (data)

Operacja. Jeżeli jakiekolwiek informacje podane w formularzu ulegną zmianie, wypełniony formularz z nowymi informacjami przekazywany jest do INVESTSBERBANK (OJSC)

Część 2 (Wypełnia pracownik Banku)

___________________________________________ _______________________________________

(imię i nazwisko, stanowisko upoważnionego pracownika, (podpis), który wypełnił ankietę)

Informacje o reprezentantach Klienta – osobach fizycznych (dla Klientów, którzy założyli lub posiadają już rachunek w Banku – informacje o osobach wskazanych w polu „Pierwszy podpis” karty wraz ze wzorami podpisów i odcisków pieczęci, w pozostałych przypadkach – informacje o przedstawiciele działający w imieniu Klienta)

Zobowiązuję się powiadomić Cię o wszelkich zmianach powyższych informacji.

/____________________________/_________________________________

(Podpis) POSEŁ.

_____/________________________200___

(transkrypcja podpisu) (data)

Operacja. Jeżeli jakiekolwiek informacje podane w formularzu ulegną zmianie, wypełniony formularz z nowymi informacjami jest przesyłany do BANKU (OJSC).

Załącznik nr 1 do ankiety Klienta - osoby prawnej

Informacje o przedstawicielach Klienta - osoby prawne (w tym informacje o spółce zarządzającej)

Pełna i skrócona nazwa (jeżeli przedstawicielem Klienta jest oddział osoby prawnej, to nazwa oddziału i nazwa osoby prawnej – organizacji nadrzędnej)

Zobowiązuję się powiadomić Cię o wszelkich zmianach powyższych informacji.

/________________/ ____________________

(podpis) MP

____/______________ 200__

(transkrypcja podpisu) (data)

Operacja. Załącznik nr 1 wypełnia się w przypadku, gdy Klient posiada przedstawicieli – osoby prawne. Jeżeli jakiekolwiek informacje określone w załączniku ulegną zmianie, wypełniony Załącznik 1 z nowymi informacjami jest przesyłany do BANKU (OJSC).

Załącznik nr 2 do ankiety Klienta - osoby prawnej

Informacje o osobach, na rzecz których Klient (beneficjenci) działa w toku czynności bankowych i innych transakcji (w szczególności na podstawie umowy agencyjnej, umów agencyjnych, prowizji, zarządzania powierniczego)

Informacje o beneficjentach - osobach prawnych

Zobowiązuję się powiadomić Cię o wszelkich zmianach powyższych informacji.

/________________/ ____________________

(podpis) MP

____/______________ 200__

(transkrypcja podpisu) (data)

Operacja. Załącznik 2 wypełnia się, jeśli Klientem jest osoba prawna. Jeżeli jakiekolwiek informacje określone w Załączniku 2 ulegną zmianie, do BANKU (OJSC) przekazywany jest wypełniony Załącznik 2 z nowymi informacjami.

Załącznik nr 3 do ankiety Klienta - osoby prawnej

Informacje o beneficjentach - osoby fizyczne

Zobowiązuję się powiadomić Cię o wszelkich zmianach powyższych informacji.

/________________/ ____________________

(podpis) MP

____/______________ 200__

(transkrypcja podpisu) (data)

Najlepiej na papierze firmowym klienta

Adwokat

___________________________________________________________________

(miejsce i data wystawienia słownie)

________________________________________________________________________,

(pełna nazwa organizacji)

zarejestrowany ________________________________________________

(nazwa organu, numer rejestracyjny i data rejestracji))

___________________________________________________________________

(zwana dalej „Spółką”), reprezentowaną przez ______________________________________,

(stanowisko, imię i nazwisko)

działając na podstawie __________________________________________,

upoważnia ____________________________________________________,

(Pełna nazwa)

paszport: seria ________________, nr ________________,

wydane przez ___________________________________________

(data i nazwa organu, który wydał paszport)

________________________________________________________________________,

negocjować, przekazywać, otrzymywać i podpisywać wszelkie dokumenty niezbędne do otwarcia rachunków bankowych lub związane z otwarciem rachunków (z wyjątkiem prawa do podpisywania dokumentów: wnioski o otwarcie rachunków, umowy rachunku bankowego, taryfy Banku za obsługę rozliczeniową i kasową oraz ankiety Klienta), a także potwierdzić ważność przekazanych kopii dokumentów.

Podpis ____________________ _______________________ Zaświadczam.

(imię i nazwisko) (przykładowy podpis)

____________________________________________________

(stanowisko, nazwa organizacji)

_____________________________________________________

(imię i nazwisko, podpis, pieczęć)

APLIKACJA

Z _____________________________________________________________

________________________________________________________________

________________________________________________________________ (zwana dalej Organizacją)

(Pełne imię i nazwisko kierownika, stanowisko kierownika, pełna nazwa organizacji)

numer konta

Oświadczam, że w chwili obecnej dokumenty wewnętrzne, decyzje walnego zgromadzenia _______________________ (uczestników, akcjonariuszy itp.) oraz innych organów zarządzających Organizacji nie ograniczają uprawnień jej organów wykonawczych do rozporządzania mieniem Organizacji.

W przypadku ograniczeń zobowiązuję się do niezwłocznego powiadomienia Banku na piśmie oraz przedłożenia poświadczonych kopii odpowiednich dokumentów.

Ponadto niniejszym informuję, że umowa (umowa) pomiędzy Organizacją a jej ________________________________________________

(stanowisko szefa Organizacji, imię i nazwisko) nie zostało zakończone.

Przełożony ________________

(Podpis)

POSEŁ,

"____" _________________ 200_

„____” ___________ 200__

APLIKACJA

Ze względu na brak rozliczeń gotówkowych i gotówki w organizacji

____________________________________________________________________

Nr konta.

nie przedstawiamy kalkulacji limitu salda gotówkowego.

Nadzorca /______________________/

Główny księgowy /_____________________/

M.P.

APLIKACJA

Niniejszym informuję, że umowa (umowa) pomiędzy ___________________ (nazwa organizacji)

i jego _______________________________________________________________

(imię i nazwisko, stanowisko kierownika organizacji)) nie została zawarta.

Przełożony ________________

(Podpis)

MP, "____" _________________ 200_

„____” ___________ 200_

APLIKACJA

W związku z nałożeniem na mnie osobiście obowiązków księgowych proszę o akceptację dokumentów rozliczeniowych ___________________________________________________________

numer konta

z jednym pierwszym podpisem.

Nadzorca /______________________/

M.P.

OBLICZENIE

ustalenie limitu salda gotówkowego dla przedsiębiorstwa i wydanie zezwolenia na wydawanie środków pieniężnych z wpływów otrzymanych przez kasę na ___________ rok

BANK (JSC)

Nazwa (pieczęć) przedsiębiorstwa ____________________________________

Proszę pozwolić, aby wpływy zostały wydane na: płace i płatności o charakterze socjalnym, zakup płodów rolnych od ludności, zakup kontenerów i rzeczy od ludności, koszty podróży, zakup artykułów biurowych i sprzętu gospodarstwa domowego, płatność za pilne naprawy, płatność za paliwa i smary , wypłata odszkodowań z tytułu strat wynikających z umów ubezpieczenia osób fizycznych .

(Podkreśl cokolwiek ma zastosowanie)

* W przypadku gwałtownych zmian przychodów lub kosztów podawane są dane za ostatni miesiąc.

** Kwota przychodu (wydatku) podzielona przez liczbę dni roboczych (godzin) przedsiębiorstwa.

*** Nowo powstałe przedsiębiorstwa wykazują oczekiwaną wielkość przychodów (kosztów).

Kierownik przedsiębiorstwa ________________________________

Główny księgowy _______________________________

M.P.

DECYZJA O UTWORZENIU BANKU

Ustaw limit w wysokości ____________________________ tysięcy rubli.

________________________________________________________________. (Suma w cudzysłowie)

Zezwalam na wydatkowanie wpływów na: płace i płatności o charakterze socjalnym, zakup płodów rolnych od ludności, zakup kontenerów i rzeczy od ludności, koszty podróży, zakup artykułów biurowych i sprzętu gospodarstwa domowego, płatność za pilne naprawy, płatność za paliwa i smary , wypłata odszkodowań z tytułu strat wynikających z umów ubezpieczenia osób fizycznych .

(Podkreśl cokolwiek ma zastosowanie)

Jeżeli przedsiębiorstwo ma zadłużenie w funduszach budżetowych i pozabudżetowych, prawo do wydawania wpływów pieniężnych zostaje anulowane, wszystkie wpływy pieniężne muszą być wpływane na rachunek bieżący do czasu całkowitej spłaty zadłużenia.

Kierownik instytucji bankowej _________________________

52. Wymogi zawodowe i etyczne dla audytorów

Rada ds. Audytu przy Ministerstwie Finansów Federacji Rosyjskiej, starając się zrealizować zakrojone na szeroką skalę zadanie opracowania i wdrożenia skoordynowanych i wzajemnie powiązanych standardów etyki zawodowej dla audytorów, opracowała, przy aktywnym udziale akredytowanych stowarzyszeń zawodowych audytorów przez Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej Kodeks standardów etycznych dotyczących działalności zawodowej audytorów.

Kodeks uznaje, że celem zawodu audytora jest działanie zgodnie z najwyższymi standardami profesjonalizmu w celu osiągnięcia najwyższego poziomu wydajności i zaspokojenia potrzeb społeczeństwa.

Kodeks określa zasady postępowania audytorów w Rosji i określa podstawowe zasady, których muszą przestrzegać wykonując swoją działalność zawodową.

Zawód audytora ma znaczenie społeczne, co oznacza uznanie odpowiedzialności wobec społeczeństwa. W odniesieniu do środowiska zawodowego biegłych rewidentów, społeczeństwo obejmuje kontrolowane organizacje, wierzycieli, rząd, pracodawców, pracowników, inwestorów, akredytowane stowarzyszenia zawodowe biegłych rewidentów, środowisko biznesowe i finansowe oraz inne osoby, które polegają na obiektywności i uczciwości biegłych rewidentów w celu w celu zapewnienia prawidłowego prowadzenia działalności. To sprawia, że audytorzy są odpowiedzialni za interes publiczny.

Obowiązkiem audytora jest nie tylko zaspokojenie potrzeb indywidualnego audytowanego lub pracodawcy. Interes publiczny ma istotny wpływ na profesjonalne standardy rewizji finansowej.

Audytorzy odgrywają ważną rolę w społeczeństwie. Inwestorzy, pożyczkodawcy, pracodawcy i inni członkowie społeczności biznesowej, a także rząd i ogół społeczeństwa, polegają na biegłych rewidentach, którzy udzielają kompetentnych porad w różnych kwestiach dotyczących rachunkowości i sprawozdawczości finansowej, zarządzania finansami, kwestii prawnych i podatkowych. Postawa i zachowanie audytorów w procesie świadczenia takich usług wpływa na dobrobyt ekonomiczny społeczeństwa i państwa.

Audytorzy będą wiarygodni tylko wtedy, gdy powyższe usługi będą świadczone na poziomie, który wykaże, że zaufanie publiczne jest uzasadnione. Audytorzy na całym świecie są zainteresowani informowaniem użytkowników o swoich usługach, że są one wykonywane zgodnie z wymogami etycznymi i jakościowymi mającymi na celu zapewnienie najwyższych standardów zawodowych.

Kodeks uznaje, że głównym celem zawodu biegłego rewidenta jest działalność specjalistów na najwyższym poziomie zawodowym, zapewniająca jakość wykonywania zadań oraz wychodząc naprzeciw interesowi publicznemu. Osiągnięcie tego celu wymaga spełnienia czterech podstawowych wymagań:

Niezawodność. Ogólnie rzecz biorąc, społeczeństwo potrzebuje niezawodnych informacji i systemów informacyjnych.

Profesjonalizm. Audytowane organizacje, pracodawcy i inne zainteresowane strony potrzebują specjalistów, którzy są profesjonalistami w dziedzinie audytu.

Jakość usług. Potrzebna jest pewność, że wszystkie usługi świadczone przez audytora spełniają najwyższe standardy jakości.

Zaufanie. Osoby korzystające z usług audytorów muszą mieć pewność, że usługi są świadczone zgodnie z obowiązującymi ich zawodowymi standardami etycznymi.

Aby osiągnąć cele zawodowe, biegły rewident musi spełniać szereg warunków wstępnych i podstawowych zasad.

Te podstawowe zasady to:

Uczciwość. W świadczeniu profesjonalnych usług audytor powinien działać uczciwie i uczciwie.

Niezależność. Przy świadczeniu profesjonalnych usług audytor powinien być niezależny od badanych podmiotów i osób trzecich.

Obiektywność. Audytor musi być uczciwy, na jego obiektywizm nie mogą wpływać uprzedzenia, uprzedzenia, konflikt interesów, inne osoby lub inne czynniki.

Kompetencje zawodowe i należyta staranność. Biegły rewident świadczy profesjonalne usługi z należytą starannością, kompetencjami i starannością. Jego obowiązkiem jest ciągłe utrzymywanie profesjonalnej wiedzy i umiejętności na wysokim poziomie, aby badane organizacje lub pracodawcy mogli korzystać z kompetentnych profesjonalnych usług opartych na najnowszych osiągnięciach w praktyce, prawodawstwie i technologii.

Poufność. Biegły rewident powinien zachować poufność informacji uzyskanych w trakcie świadczenia profesjonalnych usług i nie powinien wykorzystywać ani ujawniać takich informacji bez odpowiedniego i konkretnego upoważnienia, chyba że ujawnienie takich informacji jest podyktowane jego zawodowymi lub prawnymi prawami lub obowiązkami.

profesjonalne zachowanie. Audytor powinien działać w sposób zgodny z dobrą reputacją zawodu i powinien powstrzymać się od wszelkich zachowań, które mogłyby go zdyskredytować.

dokumenty regulacyjne. Audytor jest zobowiązany do wykonywania profesjonalnych usług zgodnie z obowiązującymi zasadami (normami) zawodowym. Audytor jest zobowiązany do starannego i umiejętnego wykonywania poleceń audytowanej organizacji lub pracodawcy w zakresie, w jakim spełniają one wymogi uczciwości, obiektywizmu i niezależności.

Cele i podstawowe zasady Kodeksu mają charakter ogólny i nie mają na celu rozwiązywania problemów etycznych stojących przed audytorem w każdym konkretnym przypadku. Kodeks zawiera jednak zalecenia dotyczące praktycznego osiągania celów i przestrzegania podstawowych zasad w szeregu typowych sytuacji spotykanych w praktyce audytu.

Uczciwość to nie tylko prawdomówność, ale także bezstronność i rzetelność. Zgodnie z zasadą obiektywizmu wszyscy audytorzy muszą działać uczciwie, uczciwie i bez konfliktu interesów.

Audytorzy pełnią wiele funkcji i muszą wykazywać się obiektywizmem zarówno podczas przeprowadzania audytów, jak i świadczenia usług związanych z audytem.

Niezależnie od rodzaju świadczonej usługi lub zajmowanego stanowiska, biegli rewidenci muszą być uczciwi i obiektywni w swoich zawodowych osądach.

Etyczne wymogi obiektywizmu pojawiają się w różnych sytuacjach, a przy ich rozwiązywaniu należy brać pod uwagę: audytorzy mogą znaleźć się w sytuacjach, w których mogą być poddawani presji, która mogłaby niekorzystnie wpłynąć na ich obiektywność; nie jest możliwe opisanie wszystkich sytuacji, w których może dojść do takiej presji, i podanie recept na wszystkie takie przypadki. Przy ustalaniu zasad kosztem obiektywizmu audytora należy kierować się zdrowym rozsądkiem; Należy unikać relacji, które pozwalają na stronniczość, stronniczość lub wpływ innych ze szkodą dla obiektywizmu; audytorzy mają obowiązek wymagać od personelu zaangażowanego w świadczenie profesjonalnych usług przestrzegania zasady obiektywizmu; biegli rewidenci nie powinni przyjmować ani oferować prezentów lub gościnności, co do których można racjonalnie oczekiwać, że będą miały istotny i niedopuszczalny wpływ na ich zawodowy osąd lub osoby, z którymi mają do czynienia. Pojęcie nadmiernego prezentu lub gościnności ma różne interpretacje, jednak audytorzy powinni unikać sytuacji, które mogłyby zagrozić ich reputacji zawodowej.

Rozwiązywanie konfliktów etycznych

Od czasu do czasu biegli rewidenci mogą znaleźć się w sytuacjach, w których pojawia się konflikt interesów. Takie sytuacje mogą mieć bardzo różny charakter: od stosunkowo błahych po popełnienie czynów przestępczych i działań niezgodnych z prawem. Niemożliwa jest nawet próba zestawienia pełnej listy przypadków, w których może wystąpić konflikt interesów. Audytor powinien mieć to na uwadze i przewidywać możliwość wystąpienia przyczyn prowadzących do konfliktu interesów. Różnica zdań między biegłym rewidentem a inną osobą nie jest sama w sobie kwestią etyczną. Jednak w każdym przypadku zainteresowane strony powinny przeanalizować wszystkie fakty i okoliczności.

Szereg określonych czynników może powodować konflikt odpowiedzialności biegłego rewidenta z różnymi wymaganiami zewnętrznymi lub wewnętrznymi. Na przykład: może wystąpić ryzyko nacisku ze strony bezpośredniego przełożonego, kierownika lub członka zarządu. Presja może również pochodzić z relacji rodzinnych lub osobistych. Oczywiście nie należy tworzyć żadnych relacji ani interesów, które mogłyby negatywnie wpłynąć lub zagrozić uczciwości biegłego rewidenta; audytor może zostać poproszony o działanie sprzeczne z zasadami (standardami) audytu; może zaistnieć sytuacja, w której biegły rewident będzie musiał podjąć decyzję, czy powinien kierować się interesem kierownictwa, czy przestrzegać ustalonych zasad etyki zawodowej; konflikt może powstać w przypadku opublikowania informacji wprowadzających w błąd, które są korzystne dla pracodawcy lub badanej organizacji, ale nie odpowiadają opinii audytora.

W procesie stosowania zasad etycznego postępowania biegły rewident może być zmuszony do zidentyfikowania nieetycznego zachowania innych osób lub rozwiązania konfliktów etycznych. W przypadku poważnych problemów etycznych audytor powinien kierować się polityką rozwiązywania konfliktów organizacji zatrudniającej. Jeżeli nie przyczynia się to do rozwiązania konkretnego konfliktu, należy rozważyć następujące możliwe środki: omówienie kontrowersyjnej kwestii z bezpośrednim przełożonym. Jeżeli nie jest możliwe rozwiązanie problemu z nim, a audytor zdecyduje się skontaktować z menedżerem wyższego szczebla, należy o tym powiadomić bezpośredniego przełożonego. Jeżeli powstaje wrażenie, że szef jest uwikłany w sytuację konfliktową, to audytor powinien poruszyć tę kwestię na kolejnym, jeszcze wyższym szczeblu zarządzania. Jeżeli bezpośrednim przełożonym jest dyrektor generalny (lub zajmuje podobne stanowisko), wówczas kwestia na wyższym szczeblu może zostać rozpatrzona przez organ wykonawczy, radę dyrektorów, niewykonawczych członków rady dyrektorów lub udziałowców; kontaktowanie się na zasadzie poufności z niezależnym konsultantem, profesjonalnymi stowarzyszeniami audytorów akredytowanymi przez Ministerstwo Finansów Rosji lub Radę ds. Działalności Rewizyjnej przy Ministerstwie Finansów Rosji w celu uzyskania wyjaśnień dotyczących możliwych kierunków działania; jeżeli pomimo rozważań na wszystkich poziomach w organizacji konflikt nie zostanie rozwiązany, to w przypadku istotnych kwestii (na przykład oszustwa), audytor w ostateczności może nie mieć innego wyjścia, jak tylko odmówić przeprowadzenia audytu, a jeżeli konieczność zwrócenia uwagi na informacje upoważnionych organizacji zewnętrznych, takich jak organy ścigania lub organy regulacyjne.

Każdy audytor na wyższym stanowisku powinien dążyć do wdrożenia polityki rozwiązywania konfliktów w organizacji, która go zatrudniła.

Kompetencje zawodowe

Audytorzy nie powinni przesadzać ze swoją wiedzą i doświadczeniem.

Kompetencje zawodowe można podzielić na dwa niezależne etapy:

Osiągnięcie kompetencji zawodowych. Aby osiągnąć kompetencje zawodowe, najpierw konieczne jest uzyskanie wyższego wykształcenia ogólnego, następnie kształcenia specjalnego, szkolenia i egzaminów z przedmiotów kierunkowych, a następnie pracy praktycznej.

Utrzymanie kompetencji zawodowych na odpowiednim poziomie:

(1) w celu utrzymania kompetencji zawodowych na odpowiednim poziomie konieczne jest ciągłe monitorowanie rozwoju w dziedzinie audytu, w tym krajowych i międzynarodowych informacji dotyczących sprawozdawczości finansowej, rewizji finansowej i innych odpowiednich wymogów prawnych i regulacyjnych;

(2) w procesie świadczenia usług audytor powinien kierować się przyjętymi zasadami (normami) działalności audytowej, standardowym programem sprawdzania zgodności z wymaganiami i warunkami licencji, a także ustalonymi wymaganiami dotyczącymi jakości pracy;

(3) corocznie podnoszą swoje kwalifikacje zgodnie z programami przyjętymi przez Radę Rewizyjną przy Ministerstwie Finansów Federacji Rosyjskiej.

Prywatność

Audytorzy są zobowiązani do zachowania w tajemnicy informacji o działalności gospodarczej kontrolowanej organizacji i pracodawcy, uzyskanych w procesie świadczenia profesjonalnych usług. Obowiązek zachowania poufności obowiązuje nawet po zakończeniu relacji między audytorem a audytowanym lub pracodawcą.

Audytor musi zawsze zachować poufność, z wyjątkiem przypadków, gdy udzielono specjalnego upoważnienia do ujawnienia informacji lub gdy istnieje prawny lub zawodowy obowiązek ujawnienia takich informacji.

Audytorzy są zobowiązani do zapewnienia przestrzegania zasady poufności przez pracowników pracujących pod ich nadzorem oraz przez osoby świadczące usługi i porady.

Poufność oznacza nie tylko obowiązek nieujawniania informacji, ale obejmuje również wymóg, aby audytor otrzymujący informacje w trakcie wykonywania usług zawodowych nie wykorzystywał tych informacji do celów osobistych lub na rzecz osoby trzeciej.

Audytor ma dostęp do dużej ilości poufnych informacji dotyczących działalności kontrolowanej organizacji lub pracodawcy, które nie są dostępne publicznie w innych okolicznościach. W związku z tym należy mieć pewność, że biegły rewident, w przypadku braku upoważnienia, nie ujawni informacji osobom trzecim. Nie dotyczy to ujawnienia informacji w celu prawidłowego wykonywania obowiązków zawodowych biegłego rewidenta zgodnie z wymogami obowiązującego prawa.

Do głównych wymogów zachowania tajemnicy zawodowej należy nieujawnianie informacji o charakterze: informacji o faktach, zdarzeniach i okolicznościach życia prywatnego obywatela, które umożliwiają identyfikację jego osobowości (danych osobowych), z wyjątkiem informacji przeznaczonych do rozpowszechniania w mediach w przypadkach przewidzianych przez prawo federalne; informacje stanowiące tajemnicę śledztwa i postępowania sądowego; informacje urzędowe, do których dostęp ograniczony jest przez władze publiczne zgodnie z federalnymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi (tajemnica urzędowa); informacje związane z działalnością zawodową, do których dostęp jest ograniczony zgodnie z Konstytucją Federacji Rosyjskiej i ustawami federalnymi (tajemnice medyczne, kontrolne, notarialne, prawnicze, korespondencja, rozmowy telefoniczne, przesyłki pocztowe, wiadomości telegraficzne i inne itd.) ; informacje związane z działalnością handlową, do których dostęp jest ograniczony zgodnie z federalnymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi (tajemnica handlowa); informacji o istocie wynalazku, wzoru użytkowego lub wzoru przemysłowego przed urzędową publikacją informacji o nich.

Ujawnienie informacji przez audytora odbywa się w przypadkach wyraźnie przewidzianych w obowiązującym ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej. Jeżeli nie ma bezpośredniego wskazania ujawnienia informacji przez obowiązujące przepisy, informacje mogą zostać ujawnione za odpowiednią zgodą właściciela informacji oraz, w razie potrzeby, organów regulacyjnych zapewniających ich poufność.

Rozważając możliwość ujawnienia informacji poufnych, należy wziąć pod uwagę:

Pozwolenie na ujawnienie. W przypadku uzyskania zezwolenia od kontrolowanej organizacji lub pracodawcy na ujawnienie informacji, należy wziąć pod uwagę interesy wszystkich stron, w tym stron trzecich, których interesy również mogą być naruszone, oraz innych osób odpowiedzialnych za informacje poufne.

Wymagania dotyczące poufności.

Jeżeli biegły rewident podjął decyzję o możliwości ujawnienia informacji, należy wziąć pod uwagę: istnienie i stopień wiarygodności wszystkich istotnych faktów; jeśli istnieją niepotwierdzone fakty i opinie, przy określaniu charakteru ujawnienia należy kierować się profesjonalnym osądem (jeżeli jest to konieczne); charakter oczekiwanej wiadomości i jej adresat. W szczególności audytor powinien mieć pewność, że strony, do których wysyłana jest komunikacja, są właściwymi odbiorcami do podjęcia działań, oraz czy audytor będzie prawnie odpowiedzialny za komunikację i jej konsekwencje. We wszystkich takich sytuacjach audytor powinien zasięgnąć porady prawnej, jeśli to konieczne.

praktyka podatkowa

Biegły rewident świadczący usługi podatkowe ma obowiązek przedstawiania interpretacji przepisów podatkowych. Usługi te są świadczone z kompetencjami zawodowymi, co w pełni gwarantuje rzetelność i obiektywizm raportu biegłego rewidenta.

Audytor nie powinien zapewniać audytowanej organizacji, że sporządzone przez niego wnioski i zalecenia nie mogą być kwestionowane, wyrażona przez niego opinia nie powinna być traktowana jako ustalony fakt.

Kontroler, który sprawdza prawidłowość ukształtowania podstawy opodatkowania, naliczania i opłacania podatków, a także przygotowuje lub pomaga w przygotowaniu zeznania podatkowego, powinien poinformować kontrolowaną organizację, że odpowiedzialność za treść deklaracji ponosi audytowanej organizacji. Audytor powinien podjąć niezbędne środki w celu zapewnienia, że jego opinie i zalecenia są właściwie przygotowane na podstawie otrzymanych informacji.

W celu późniejszego przechowywania wszystkie zalecenia podatkowe jednostki kontrolowanej dotyczące ewentualnych konsekwencji powinny być udokumentowane.

Biegły rewident nie powinien uczestniczyć w procesie przygotowywania opinii, co do których można zasadnie przypuszczać, że: zawierają fałszywe lub wprowadzające w błąd stwierdzenie; zawierać oświadczenia lub informacje przedstawione w sposób nieodpowiedzialny lub bez należytej wiedzy o ich prawdziwości; pominąć lub wprowadzić w błąd obowiązkowe informacje, które mogą wprowadzić organy podatkowe w błąd.

Biegły rewident może sporządzić deklaracje podatkowe na podstawie danych szacunkowych, jeżeli takie wykorzystanie jest powszechnie akceptowane lub jeżeli w danych okolicznościach uzyskanie dokładnych informacji nie jest możliwe. Biegły rewident powinien być przekonany, że w danych okolicznościach wykorzystanie szacunków jest uzasadnione.

Sporządzając sprawozdawczość podatkową biegły rewident może polegać na informacjach dostarczonych przez badaną organizację, pod warunkiem, że informacje te są uzasadnione. Powinien jednak, w stosownych przypadkach, uzyskać dodatkowe dokumenty. Ponadto audytor: musi wykorzystać deklaracje podatkowe kontrolowanej organizacji za lata poprzednie; dokonać niezbędnych zapytań, gdy otrzymane informacje wydają mu się nieprawidłowe lub niekompletne; powinien otrzymywać informacje z rejestrów księgowych i dokumentów pierwotnych.

Gdy audytor wykryje istotny błąd lub pominięcie w zeznaniu podatkowym za jakikolwiek poprzedni rok (który mógł być powiązany lub nie) lub niezłożenie zeznania, audytor musi: niezwłocznie poinformować audytowanego o błędzie lub pominięciu i zalecić informacje od organów podatkowych. Zwykle audytor nie jest zobowiązany do informowania organów podatkowych i nie może tego zrobić bez zezwolenia; Jeżeli błąd nie został skorygowany przez badaną jednostkę, biegły rewident:

(1) jest zobowiązany do poinformowania kontrolowanej organizacji o niemożności kontynuowania pracy z niniejszą deklaracją lub innymi powiązanymi informacjami przesłanymi do agencji rządowych;

(2) sam decyduje o tym, czy dalsza współpraca z kontrolowaną organizacją będzie zgodna z jego obowiązkami zawodowymi; jeżeli audytor uzna, że możliwa jest kontynuacja profesjonalnej współpracy z kontrolowaną organizacją, należy podjąć wszelkie rozsądne działania, aby zapobiec podobnym błędom w późniejszej sprawozdawczości podatkowej.

Czynności audytowe prowadzone poza terytorium Rosji

Stosując wymogi etyczne w kontekście czynności audytowych prowadzonych poza terytorium Federacji Rosyjskiej, a także prowadzonych na terytorium Federacji Rosyjskiej w stosunku do zagranicznej osoby prawnej - nierezydenta, wykonywanie przez biegłego rewidenta jego funkcji nie powinien mieć wpływu fakt, czy jest członkiem stowarzyszenia audytorskiego tylko w Rosji, czy również w kraju, w którym świadczona jest usługa.

Biegły rewident certyfikowany w Rosji może mieszkać w innym kraju lub przebywać tam czasowo w celu świadczenia profesjonalnych usług. W każdym przypadku biegły rewident jest zobowiązany do pełnienia funkcji zawodowych zgodnie z zasadami (standardami) badania oraz wymogami etycznymi.

Gdy biegły rewident świadczy usługi poza Rosją i jeśli istnieją rozbieżności w jakichkolwiek aspektach między wymogami etycznymi obu krajów, kieruje się następującymi przepisami: jeśli wymogi etyczne w kraju świadczenia usług są mniej rygorystyczne niż te przewidziane przez niniejszy Kodeks, należy zastosować ten drugi.

Zwracając uwagę określonego lub nieokreślonego kręgu osób, a także w procesie marketingu i promocji ich kandydatur i usług, audytorzy: muszą powstrzymać się od stosowania technik i metod mogących dyskredytować zawód; nie powinni wyolbrzymiać swoich nieodłącznych kwalifikacji, doświadczenia ani rodzajów usług, które mogą świadczyć; nie wolno lekceważyć pracy innych audytorów.

W interesie społecznym i zgodnie z wymogami niniejszego Kodeksu wszyscy audytorzy i organizacje audytorskie muszą być niezależne od kontrolowanych organizacji i stron trzecich.

Biegli rewidenci są zobowiązani do zachowania niezależności, biorąc pod uwagę środowisko, w którym pracują, istnienie zagrożeń dla ich niezależności oraz dostępność zabezpieczeń, które takie zagrożenia eliminują lub ograniczają do akceptowalnego poziomu.

W okresie audytu audytorzy i organizacja audytowa powinni być niezależni od audytowanej organizacji. Okres zaangażowania rozpoczyna się od momentu rozpoczęcia przez organizację audytową świadczenia usług audytowych i kończy się w momencie podpisania wniosku o wynikach audytu. Jeżeli oczekuje się, że przeglądy będą powtarzane w przyszłości, okres zlecenia kończy się po powiadomieniu przez którąkolwiek ze stron o zakończeniu stosunku umownego (zawodowego) między stronami.

Audytor świadczący profesjonalne usługi na rzecz kontrolowanej organizacji bierze na siebie odpowiedzialność za ich sumienne i obiektywne świadczenie. Osiąga się to poprzez zastosowanie wiedzy i doświadczenia zawodowego, które audytor gromadzi w procesie rozwoju zawodowego i działalności zawodowej. Za świadczenie usług na rzecz audytora przysługuje wynagrodzenie.

Co do zasady opłata jest obliczana na podstawie odpowiednich stawek godzinowych lub dziennych oraz ilości czasu poświęconego przez każdą z osób zaangażowanych w świadczenie usług w zakresie świadczenia usług profesjonalnych. Audytor ustala odpowiednie stawki, ale muszą one być rozsądne.

Rozszerzenie działalności organizacji prowadzi często do tworzenia oddziałów lub filii w miejscach, gdzie audytor świadczący usługi na rzecz organizacji nie posiada własnej praktyki. W takich okolicznościach audytowany może zażądać, aby inny biegły rewident świadczył profesjonalne usługi.

Prowadzona reklama i oferta usług muszą być prowadzone zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej i ustawą federalną „O reklamie”.

Przekazując informacje o wysokości przychodów ze świadczenia profesjonalnych usług, firmy audytorskie powinny ujawniać dane, które można odpowiednio uzasadnić.

Audytor musi być lojalny zarówno wobec swojego pracodawcy, jak i zawodu. Zdarzają się przypadki, gdy obowiązki te wchodzą ze sobą w konflikt (proces cywilny Szewczuka D. A. - Rostów nad Donem: Phoenix, 2006).

53. Metody i techniki audytu

Audyt to niezależne badanie i analiza sprawozdań finansowych przedsiębiorstw, banków, organizacji, instytucji i innych podmiotów relacji rynkowych.

Celem badania jest ustalenie realności, kompletności i rzetelności sprawozdawczości, jej zgodności z obowiązującymi przepisami oraz wymagań dotyczących sprawozdawczości księgowej i finansowej.

Osoby sprawdzające stan działalności finansowej i gospodarczej firm, firm, instytucji i innych struktur handlowych nazywamy audytorami. Biegły rewident może pracować samodzielnie lub jako przedstawiciel firmy audytorskiej.

Audyty banków są najczęściej przeprowadzane przez specjalne firmy audytorskie. W trakcie audytu, oprócz głównego zadania – sporządzenia sprawozdania z audytu, audytorzy wykonują również czynności doradcze (w sprawach gospodarczych, księgowych, kontroli wewnętrznej, podatkowej i innych), co przynosi im znaczną część ich dochodów. Często zdarza się, że bank lub instytucja kredytowa współpracuje z kilkoma audytorami lub firmami audytorskimi jednocześnie. Firma, która jest najbardziej znana i autorytatywna, „poświadcza” wszystkie oficjalne oświadczenia banku i sporządza raport z audytu. Inne firmy świadczą pomoc doradczą i są zapraszane do rozwiązywania konkretnych specjalistycznych zadań (najczęściej są to optymalizacja podatkowa, analiza kosztów i rentowności banku, weryfikacja poszczególnych pionów wewnętrznych banku).

W Rosji proces tworzenia sieci firm audytorskich rozpoczął się w 1987 r. W 1992 r. w Kongresie Audytorów (odbywającym się wspólnie z Kongresem Kół Biznesowych) wzięli udział przedstawiciele 180 rosyjskich firm audytorskich. Oczywiście rynek usług audytorskich dopiero raczkuje. Zdarzały się jednak okoliczności, które znacznie utrudniały jego rozwój: kontrola nie była uregulowana prawem; badania audytorskie były obowiązkowe tylko dla spółek joint venture i banków komercyjnych. Z tego powodu zapotrzebowanie na usługi audytorskie było znikome.

W 1993 r. podjęto pierwszy krok w kierunku stworzenia ram prawnych i organizacji działalności kontrolnej, Dekret Prezydenta Federacji Rosyjskiej „O działalności kontrolnej w Federacji Rosyjskiej” (z dnia 22 grudnia 1993 r. Nr 2263) zatwierdziła Tymczasowe Zasady Działalności Rewizyjnej w Federacji Rosyjskiej, które określały podstawę prawną audytu jako niezależnej pozaresortowej kontroli finansowej. Obecnie większość podmiotów gospodarczych ma obowiązek poddania się corocznemu audytowi (w szczególności otrzymania raportu z audytu o ustalonej formie oraz corocznego publikowania oświadczeń poświadczonych przez firmę audytorską, do czego zobowiązane są wszystkie banki komercyjne).

Ze względu na specyfikę działalności banków i innych instytucji kredytowych Zarządzenie Centralnego Banku Rosji z dnia 18 marca 1996 r. N 02-71 zatwierdziło „Tymczasowe przepisy dotyczące czynności kontrolnych w systemie bankowym Federacji Rosyjskiej”, które wyjaśnia specyfikę przeprowadzania i wyznacza standardy przeprowadzania audytu bankowego.

Audyt może być obowiązkowy i proaktywny. Jednocześnie obowiązkowa kontrola jest przeprowadzana w przypadkach wyraźnie określonych aktami prawnymi Federacji Rosyjskiej, a inicjatywa - na podstawie decyzji podmiotu gospodarczego.

Najważniejszym warunkiem rozwoju cywilizowanego rynku usług audytorskich jest odpowiedni poziom wyszkolenia audytorów. Audytor musi mieć nienaganną reputację i wysokie kwalifikacje. Zgodnie z powyższym dekretem wszystkie osoby zaangażowane w czynności audytowe są zobowiązane do poddania się certyfikacji uprawniającej do wykonywania tych czynności.

Ze względu na dużą odpowiedzialność, jaką audytor ponosi przy sporządzaniu raportu z audytu, na certyfikację audytorów stawiane są wysokie wymagania. Certyfikacja przeprowadzana jest w oparciu o ośrodki edukacyjno-metodyczne szkolenia i przekwalifikowania biegłych rewidentów, ustalone w porozumieniu z Komisją Rewizyjną przy Prezydencie Federacji Rosyjskiej, na wniosek Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Informacje o tych ośrodkach edukacyjnych i metodycznych są publikowane w centralnych organach prasowych i lokalnych organach prasowych tych regionów, na których terytorium działają. Wszystkie osoby chcące wykonywać czynności rewizji finansowej w zakresie audytu bankowego samodzielnie lub w ramach firmy audytorskiej przechodzą zaświadczenia.

Osoby, które posiadają wykształcenie ekonomiczne lub prawnicze (wyższe lub średnie specjalistyczne) oraz staż pracy w systemie bankowym co najmniej XNUMX z ostatnich XNUMX lat w charakterze audytora, specjalisty firmy audytorskiej, księgowego, ekonomisty , audytor, kierownik przedsiębiorstwa, naukowiec lub wykładowca ekonomii.

Działalność banków jest specyficzna. Pracują głównie z pożyczonych środków, w tym środków publicznych. Okoliczność ta wymaga szczególnej kontroli działalności banków przez państwo reprezentowane przez Bank Rosji w zakresie legalności ich działalności i ich sytuacji finansowej.

Normy prawne regulujące działalność Banku Rosji (Ustawa o Centralnym Banku Rosji) i banków komercyjnych (Ustawa o bankach i bankowości) określały organy nadzorcze, w tym obowiązkową niezależną kontrolę banków - audyt.

Kontrole audytowe charakteryzują się złożonością, niezależnością, a także wypracowaniem pozytywnych rekomendacji w interesie założycieli banku.

Audyt bankowy, podobnie jak audyt w ogóle, dzieli się na zewnętrzny i wewnętrzny.

Jak już wspomniano, audyt zewnętrzny przeprowadzają niezależne firmy audytorskie; jego głównym celem jest. potwierdzenie wiarygodności sprawozdań finansowych.

Zawiera zestaw planów bankowych, metod i procedur stosowanych w jego ramach w celu ochrony aktywów, zwiększenia zysków oraz zapewnienia ścisłego przestrzegania instrukcji kierownictwa banku.

Audyt wewnętrzny jest organizacyjnie przedstawiony jako strukturalny pododdział banku i podlega szefowi banku. Zadania audytu wewnętrznego mogą być zróżnicowane: sprawdzanie poprawności rachunkowości; weryfikacja prawidłowości prowadzenia rachunków wydatków i dochodów banku (zasadność przypisywania wydatków do określonych pozycji, legalność wypracowanego zysku, terminowość odpisywania wydatków na konta itp.); weryfikacja legalności niektórych operacji itp. Dla organizacji i prowadzenia audytu wewnętrznego zaleca się opracowanie wytycznych metodycznych lub instrukcji, które powinny określać proces kontroli w tym obszarze pracy. Audyt wewnętrzny przeprowadzany jest zgodnie z zatwierdzonymi planami rocznymi. Kierownik audytu ponosi pełną odpowiedzialność za całą organizację i przebieg audytu.

Audyt wewnętrzny można postrzegać jako integralną część całego systemu kontroli zarządzania. Historycznie charakter kontroli wewnętrznych był różny. Początkowo rola audytu wynikała z zadań zarządzania finansami i zapewnienia bezpieczeństwa majątku oraz pełniła pełną kontrolę na poziomie szczegółowym. Wraz ze wzrostem złożoności kontroli nacisk przesunął się na potwierdzanie zakończenia cykli niektórych procedur kontroli wewnątrzsystemowych. Następnie uwaga audytorów zaczęła koncentrować się nie tylko na tym, jak funkcjonują systemy kontroli i przetwarzania informacji, ale także na tym, jak skutecznie osiągają one cele, do których są przeznaczone, i jakie ulepszenia można w nich wprowadzić.

W ostatnim czasie w wielu organizacjach rola audytu wewnętrznego została rozszerzona o ocenę jakości informacji wydawanych przez system informacji zarządczej i stanowiących podstawę podejmowania decyzji, a także ocenę przydatności analizy informacji zastosowana metodologia. Audytorzy wewnętrzni woleliby, aby ta tendencja się nasiliła i byliby postrzegani jako eksperci w zakresie samodzielnych czynności kontroli zarządczej.

Na podstawie doświadczeń zagranicznych audytorzy wewnętrzni przeprowadzają niezależną ekspertyzę funkcji zarządczych firmy, spółki itp., w tym własnej działalności. Dostarczają swojemu macierzystemu biuru analizy, oceny, rekomendacje, porady i informacje dotyczące działalności kontrolowanej przez siebie organizacji. Audytorzy wewnętrzni pracują zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym. Celem audytu wewnętrznego jest pomoc odpowiednim pracownikom w wykonywaniu ich obowiązków tak wydajnie i efektywnie, jak to tylko możliwe. Audytor wewnętrzny sprawdza informacje księgowe i ich wiarygodność. Audytorzy wewnętrzni podlegają kierownictwu wyższego szczebla i zazwyczaj są bezpośrednio powiązani z komitetem audytu, radą dyrektorów i innymi jednostkami zarządzającymi.

Obecnie audyt wewnętrzny banku, ze względu na brak wystarczających ram metodologicznych i regulacyjnych, może wykorzystywać istniejące wcześniej instrukcje audytu banków do kontroli szeregu tradycyjnych operacji bankowych.

Zewnętrzny audyt bankowy jest budowany zgodnie z przepisami dotyczącymi czynności kontrolnych w systemie bankowym Rosji.

Koszt usług audytorskich określa umowa zawarta przez firmy audytorskie z bankami. Umowę można zawrzeć zarówno na jednorazową kontrolę, jak i na usługi audytu na określony czas.

Wykonując swoją pracę zgodnie z Regulaminem działalności audytowej w systemie bankowym Rosji, firma audytorska (organizacja) ma prawo: otrzymywać od szefów banków i innych instytucji kredytowych wszystkie dokumenty związane z działalnością banków; uczestniczenia w walnych zgromadzeniach założycieli (wspólników) banków, posiedzeniach rad nadzorczych przy omawianiu wszelkich kwestii leżących w kompetencjach audytorów; żądać od każdego pracownika badanego banku informacji i wyjaśnień niezbędnych do wykonywania pracy przez biegłych rewidentów; sprawdzić w dowolnym momencie wszystkie podstawowe dokumenty księgowe kontrolowanego banku.

Firma audytorska (organizacja) jest zobowiązana do przedstawienia obiektywnego raportu z badania: dotyczącego wiarygodności danych bilansowych banku na dzień sporządzenia sprawozdania; w sprawie zgodności rachunkowości z wymogami dokumentów regulacyjnych; w sprawie zgodności banku z ustawodawstwem bankowym Federacji Rosyjskiej; o zgodności wyników działalności finansowej i gospodarczej banku z jego sprawozdawczością; o prawidłowości deklaracji dochodu podlegającego opodatkowaniu; o nadużyciach. Jeśli zostaną zidentyfikowani, przekaż informacje organom ścigania i organom finansowym oraz Bankowi Centralnemu Federacji Rosyjskiej.

Firma audytorska może nie potwierdzić sprawozdania finansowego banku, jeżeli: podczas badania stwierdzone zostaną poważne uchybienia; audytorzy byli pod presją; nie ma możliwości ustalenia wiarygodności sprawozdawczości.

Wszystkie niuanse są wskazane w raporcie audytora. W takich przypadkach założyciele i kierownicy banku zobowiązani są, w terminie miesiąca od dnia sporządzenia raportu z badania, usunąć stwierdzone braki i okoliczności utrudniające potwierdzenie oświadczeń i ponownie przekazać poprawiony raport do rozpatrzenia przez firmę audytorską.

W przypadku stwierdzenia drobnych uchybień, które nie zaszkodziły interesom państwa, deponentów i założycieli banku komercyjnego, firma audytorska potwierdza oświadczenia, wskazując w sprawozdaniu z badania charakter stwierdzonych uchybień.

Szefowie firm audytorskich i audytorzy są odpowiedzialni za potwierdzanie rachunków banków w sposób przewidziany dla urzędników, którzy mają prawo do podpisywania dokumentów księgowych.

Bank Centralny Federacji Rosyjskiej i jego instytucje, a także inne państwowe organy regulacyjne w zakresie ich kompetencji określonych ustawą, mają prawo kontrolować działalność bankowych firm audytorskich (organizacji) i biegłych rewidentów.

W przypadku powtarzających się audytów o niskiej jakości, ukrywania faktów naruszeń przez banki komercyjne ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej, Bank Centralny ma prawo cofnąć licencję na przeprowadzanie audytów bankowych, po czym roczne sprawozdania banków komercyjnych z sprawozdania z audytu wydawane przez firmy audytorskie oraz biegłych rewidentów pozbawionych licencji nie są przyjmowane przez instytucje Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

W przypadku wykrycia badania bez zastrzeżeń, które przyniosło straty dla państwa lub innego podmiotu gospodarczego, postanowieniem sądu lub z powództwa Sądu Arbitrażowego wytoczonego przez organ wydający licencję, biegły rewident lub firma audytorska mogą zostać obciążeni: straty; koszt ponownego sprawdzenia; grzywna w wysokości ustalonej przez odpowiednie przepisy.

Audyt zewnętrzny jest powiązany z audytem wewnętrznym. Przede wszystkim oceniana jest organizacja i skuteczność kontroli wewnętrznej. Jednocześnie ustala się: stopień obiektywizmu audytu wewnętrznego; niezależność; kompetencja; zakres wykonywanych funkcji.

Audytorzy badają wszystkie czynności kontrolowanego banku. Dla obiektywnej oceny konieczne jest przede wszystkim rozważenie stanu działań aktywnych i pasywnych, które powinny: być autentyczne; być właściwie oceniane; być prawidłowo odzwierciedlone w sprawozdaniach finansowych; spełniają wymagania prawne dotyczące tych operacji. 2. 2. Ryzyka audytu

Działania biegłego rewidenta szczegółowo planuje szef firmy audytorskiej. Rozróżnij planowanie strategiczne i planowanie szczegółowe.

Planowanie strategiczne polega na określeniu: zakresu prac w oparciu o wiedzę i doświadczenie; identyfikacja ryzyk; czekając na klientów (firmy, banki).

Połączona wiedza i doświadczenie audytorskie pozwala ocenić nakład pracy audytora oraz stopień ryzyka audytora w badaniu danego banku. Zazwyczaj w literaturze metodologicznej wyróżnia się następujące rodzaje ryzyka:

1) ryzyko umiejętności zawodowych biegłego rewidenta. Decyduje o tym ścisłe podejście do wyboru badanej firmy, uwzględniające jej reputację (przyzwoitość, uczciwość firmy, stopień ryzyka operacji wykonywanych przez ten bank). Podejmując się sprawdzenia konkretnej firmy, firma audytorska zwraca przede wszystkim uwagę na jej reputację. W związku z tym badanie tej firmy nie powinno być szkodliwe dla firmy audytorskiej i jej klientów;

2) ryzyko oczekiwań klienta – ryzyko niezadowolenia z wniosków klienta. W przypadkach, gdy klient nie jest zadowolony z audytu, może następnie odmówić usług tej firmy audytorskiej;

3) ryzyko audytu – raport z audytu może być nieprawidłowy.

W dzisiejszym nowym środowisku biznesowym najbardziej „niebezpieczne” dla audytora są ryzyka z pierwszej grupy, choć firmy audytorskie zwracają na nie obecnie najmniej uwagi. Utrata reputacji firmy audytorskiej nieuchronnie prowadzi do utraty większości klientów, zarówno nowych, jak i starych, a ponadto może prowadzić do wygaśnięcia licencji na wykonywanie zawodu audytora. Dlatego dla nowoczesnej firmy audytorskiej „walka o klienta” ma swoją specyfikę. Zdaniem autora podpisanie umowy na usługi audytorskie i pojawienie się nowego klienta z firmą audytorską powinno być poprzedzone „audytem ekspresowym” (wstępna znajomość z potencjalnym klientem).

Ryzyka audytu dzielą się na: ryzyka nieodłączne; kontrola ryzyka; ryzyko błędów.

Ryzyka nieodłączne to ryzyka nieodłącznie związane z samą naturą działalności banku lub firmy. Praca banku charakteryzuje się dużą liczbą operacji wykonywanych w okresie sprawozdawczym. Im większa liczba operacji, tym większa możliwość błędów. Dlatego ważne jest zidentyfikowanie istotnego błędu, który prowadzi do zmiany (zniekształcenia) wyników finansowych. Błąd 100 milionów rubli. - znaczące czy nie? Jest to znaczące np. w stosunku do dochodu banku równego 1 miliardowi rubli. i nieistotne w stosunku do 1 biliona. pocierać.

Na przykład dochód banku wyniósł 50 000 milionów rubli, dlatego błąd stanowi mniej niż pół procenta całkowitego dochodu i można go uznać za nieistotny. Gdyby jednak dochód banku wyniósł 50 mln rubli, wówczas taki błąd radykalnie zmieniłby sprawozdanie finansowe, a bank mógłby przejść z dochodowego na przynoszący straty.

Kontroluj ryzyko. Rachunkowość klienta (banku) zawiera pewne systemy kontrolne. Przy dobrym systemie kontroli ryzyko kontroli jest mniejsze, przy złym – wyższe.

Na przykład bilans można uznać za jeden z systemów kontrolnych służących do określania prawidłowego księgowania transakcji bankowych na kontach księgowych. Jeśli obroty są poprawnie obliczone, to salda na koniec dnia są zbieżne. W konsekwencji wszystkie transakcje znajdują odzwierciedlenie zarówno na rachunkach debetowych, jak i kredytowych.

Ryzyko wykrycia błędów oznacza, że nie wszystkie błędy można wykryć za pomocą określonych technik audytu. Jeżeli błąd nie zostanie wykryty, może to wpłynąć na dalszą działalność banku.

Dzięki temu podczas planowania strategicznego badany jest aktualny system kontroli klienta i określane jest ryzyko błędów.

Jeżeli na tym etapie zostanie ustalone, że ryzyko badania jest wysokie, firma audytorska stwierdza, że klient ma dużo pracy do wykonania podczas potwierdzania raportu.

Audytor ustalił więc zakres prac i przechodzi teraz do wyboru metod lub technik audytów.

O wyborze metody weryfikacji decyduje reputacja banku i ewentualna satysfakcja audytora (tj. zaufanie do jakości weryfikacji). Przy wyborze metody weryfikacji istnieją: metody kontroli; techniki analityczne; szczegółowe badanie operacji.

Metody kontroli obejmują: jakość kontroli sprawowanej przez kierownictwo banku; dostępność komputerowych systemów sterowania; kontrola fizyczna, tj. weryfikacja majątku rzeczowego (banknoty, papiery wartościowe itp.).

Techniki analityczne obejmują: wysyłanie listów do klientów w celu potwierdzenia kwoty kredytu lub salda rachunku; badanie np. tempa wzrostu lub spadku działalności, dochodów z bieżącego i poprzedniego roku.

Techniki kontrolne i analityczne są szybkie i mniej pracochłonne, ale zapewniają mniejszą satysfakcję audytora. Badanie szczegółowe obejmuje: weryfikację dokumentów księgowych; rzeczywista weryfikacja transakcji; sprawdzanie rachunkowości; porównanie zapisów księgowych z dokumentami (a także zapisami księgowymi, dokumentami i rzeczywistymi danymi o wzajemnie powiązanych operacjach); kontrole krzyżowe.

W procesie sprawdzania dokumentów księgowych ustalana jest legalność i poprawność operacji, weryfikowana jest autentyczność dokumentów, poprawność zawartych w nich obliczeń oraz ważność zapisów księgowych. Jednocześnie nie jest wykluczona pełna weryfikacja dokumentów dla najbardziej złożonych i odpowiedzialnych operacji, które podlegają nadużyciom. Na przykład gotówka, waluta, depozyt, odsetki, prowizja, transakcje gwarancyjne. Wskazane jest przeprowadzenie pełnej kontroli dokumentów pod kątem operacji, które nie są związane z realizacją zamówień klientów, a zatem nie są przez nich kontrolowane. Takie dokumenty obejmują dokumenty dotyczące operacji wewnątrzbankowych dotyczących dochodów i wydatków banku, tworzenia jego autoryzowanego funduszu. We wszystkich innych przypadkach odpowiednia jest selektywna metoda sprawdzania dokumentów. Korzystając z niego, możesz uniknąć obniżenia wiarygodności i zniekształcenia rzeczywistego stanu rzeczy, jeśli dokonasz odpowiedniego doboru dokumentów.

Selekcja dokumentów odbywa się przez stosunkowo długi okres czasu, podczas którego ewentualne naruszenia mogą się powtarzać. Nie zaleca się wybierania dokumentów do weryfikacji na poszczególne dni dowolnego okresu.

Dokumenty są sprawdzane zarówno pod kątem legalności transakcji w nich odzwierciedlonych, jak i poprawności ich wykonania, czyli stosowania ustalonych formularzy, prawidłowego wskazania numerów rachunków płatników i odbiorców pieniędzy , daty transakcji.

Dokumenty kasowe wydatków są szczególnie dokładnie sprawdzane. W ramach wyrywkowej kontroli warto porównać poszczególne egzemplarze kompletów dokumentów znajdujących się w banku iz klientami. Jednocześnie możliwe jest identyfikowanie przypadków naruszeń i nadużyć, wykorzystywanie fikcyjnych kopii instrukcji i ich kopii. Do sprawdzenia dokumentów stosuje się analizę logiczną, badanie mające na celu identyfikację wewnętrznych sprzeczności w samych dokumentach, charakter płatności w oparciu o rzeczywiste zasoby kredytowe banku. W tym celu stosuje się w szczególności następujące metody: powiązanie dokumentów, kontrole krzyżowe.

Weryfikacja rzeczywista przeprowadzana jest w celu ustalenia realności, czyli ważności transakcji. Przeprowadza się go na podstawie dokumentów, rachunkowości banku, jego udziałowców i klientów, w organach finansowych. Odbiór i wydawanie pieniędzy i wartości materialnych ustala się na podstawie ankiety lub na podstawie zaświadczeń osób prawnych i osób fizycznych. Rzeczywiste wykonywanie pracy zarobkowej, zakupionych środków trwałych i wyposażenia sprawdza się poprzez oględziny przedmiotu w naturze, ustalając zużycie materiałów i pieniędzy na wynagrodzenia. Usługi odpłatne sprawdzane są również w naturze dla odpowiednich obiektów. Według danych klientów i banków korespondentów sprawdza się, czy wśród istniejących rachunków są fikcyjne.

Uzgadniając zapisy księgowe z dokumentami ustala się ich ważność w księgowości.

Na przykład sprzedaż dokumentów (akcji, obligacji) powinna być rozliczana na kontach pozabilansowych jako koszt papierów wartościowych typu in blanco. Znajduje to również odzwierciedlenie na kontach bilansowych, jako wpływy gotówkowe w kasie lub jako zwiększenie środków na rachunku korespondencyjnym banku w przypadku przelewów bezgotówkowych. Przychodzące zlecenie gotówkowe musi odpowiadać kwocie wartości papierów wartościowych sprzedanych za gotówkę.

Szczegółowe badanie operacji jest najbardziej czasochłonne, ale daje największą satysfakcję audytora.

Wybór takiej czy innej metody zależy od stopnia ryzyka określonego poziomem pracy danego banku.

Audyt ekspresowy lub audyt wstępny powinien być zawsze obecny, gdy firma audytorska ma nowego klienta. Jak pokazuje praktyka, najbardziej pomyślnie i dynamicznie rozwijają się te firmy audytorskie, dla których pozyskiwanie i utrzymanie stałych, stałych klientów jest kierunkiem strategicznym. W krótkim okresie dla firmy audytorskiej ważniejsze jest zatrzymanie starych klientów niż pozyskanie nowych. Tutaj pracuj zgodnie z zasadą - „stary przyjaciel jest lepszy niż dwóch nowych”. Dlatego przy pozyskiwaniu nowego klienta, przed nawiązaniem z nim oficjalnych relacji, a jeszcze lepiej przed rozpoczęciem negocjacji, należy uzyskać jak najwięcej informacji o nim i przeanalizować, jak pojawienie się nowego klienta wpłynie na już ugruntowaną klientelę firma audytorska.

Jest to szczególnie ważne przy przeprowadzaniu audytu bankowego. Obecnie w warunkach kształtowania się systemu bankowego i szybkiego wzrostu konkurencji w środowisku bankowym dość rzadko zdarza się, aby dwa duże banki lub banki z różnych „przyjaznych” grup były obsługiwane przez jedną firmę audytorską. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, czy pojawienie się nowego banku doprowadzi do utraty dużego banku lub grupy banków.

Przeprowadzając audyt wstępny, audytor musi uzyskać informacje o kliencie w następujących kwestiach: założyciele banku; krąg partnerów banku, z którymi współpracuje najaktywniej; informacje o szefach banku; możliwość wydania pozytywnego raportu z audytu, czyli braku rażących naruszeń i nadużyć w pracy banku.

Cechą audytu ekspresowego jest ograniczony czas i niewystarczająca liczba dokumentów, z którymi musisz pracować. Dlatego też w audyt ekspresowy zaangażowani są najbardziej wyszkoleni i doświadczeni audytorzy, którzy są w stanie w krótkim czasie przedstawić stan rzeczy w banku i zidentyfikować wszystkie istotne naruszenia w banku.

Nie zawsze jest możliwe udanie się bezpośrednio do obiektu audytu przed rozpoczęciem audytu, a tym bardziej, aby otrzymać niezbędne dokumenty pierwotne od klienta. Dlatego duże znaczenie ma zdolność audytora do analizy oficjalnych wyciągów bankowych, które można uzyskać z prasy, broszur i innych źródeł.

Najbardziej pouczające i znaczące są bilanse banku komercyjnego. Poniższy rozdział przedstawia przybliżoną metodologię, którą można wykorzystać w analizie bilansu w celu śledzenia głównych trendów rozwoju banku komercyjnego. 3. 2. Saldo banku

Bilans banku komercyjnego jest bilansem, który odzwierciedla stan własnych i pożyczonych środków banku oraz ich lokowanie w kredytach i innych aktywnych operacjach. Zgodnie z bilansem sprawowana jest kontrola nad tworzeniem i lokowaniem środków pieniężnych, stanem kredytu, rozliczeniami, gotówką i innymi operacjami bankowymi, w tym operacjami na papierach wartościowych.

Główną częścią ich sprawozdawczości są bilanse banków komercyjnych. Ich analiza pozwala kontrolować płynność banku, usprawnić zarządzanie czynnościami bankowymi. Kierownictwo banków, korzystając z raportów innych banków, zapoznaje się z ich stanem przy nawiązywaniu relacji korespondencyjnych, udzielaniu kredytów itp. Bilanse banków budowane są według jednolitej formy. Szczegółowość operacji ograniczają tajemnice handlowe, typowe dla praktyki banków komercyjnych działających w konkurencyjnym otoczeniu. Jednocześnie należy zapewnić wiarygodność i widoczność bilansu, aby nie podważać zaufania klientów.

Bilanse banków są nośnikami komercyjnymi, spełniają jego podstawowe wymagania: efektywność, szczegółowość, solidność. Efektywność bilansu bankowego przejawia się w jego codziennej kompilacji. Bilans banku jest źródłem szczegółowych informacji o dostępności środków i wypłacalności, zasobach kredytowych i ich lokowaniu, wiarygodności i stabilności samego banku. Rachunkowość bankowa spełnia wymogi rzetelności (solidności).

Przy konstruowaniu bilansów banków stosuje się zasady grupowania transakcji według cech ekonomicznie jednorodnych iz malejącą, co do zasady, płynnością pozycji dla aktywa i malejącym stopniem zapotrzebowania na środki na zobowiązania.

Rachunki nomenklatury bilansu banków dzielą się na bilansowe i pozabilansowe. Konta sald są aktywne, pasywne i aktywno-pasywne (zwane dalej starym planem kont). Środki na rachunkach pasywnych stanowią środki banku na udzielanie pożyczek i inne operacje bankowe. Zadłużenie na rachunkach aktywnych pokazuje wykorzystanie (kierunek) tych środków. Rachunki pasywne odzwierciedlają środki banku, środki przedsiębiorstw i organizacji, osoby fizyczne, dochody budżetu państwa, depozyty, środki w rozliczeniach, zyski banków, zobowiązania, inne zobowiązania oraz środki pozyskane, w tym kwoty refinansowania otrzymane od innych banków. Rachunki czynne obejmują środki pieniężne w kasach banku, kredyty krótko- i długoterminowe, wydatki budżetu państwa, koszty inwestycji kapitałowych, należności, inne aktywa oraz środki przeniesione.

Rachunki pozabilansowe pokazują ruch kosztowności i dokumentów otrzymanych przez banki w celu przechowywania, odbioru lub prowizji. Dotyczy to również stempli opłaty państwowej, formularzy ścisłej rozliczalności, formularzy akcji, akcji w imieniu, dokumentów akredytywy, innych dokumentów i kosztowności.

Wszystkie konta bilansowe są podzielone na konta pierwszego rzędu - konta rozszerzone, konta syntetyczne i konta drugiego rzędu - konta szczegółowe, analityczne.

Wszystkie konta bilansowe banków komercyjnych grupowane są według zasady ekonomicznie jednorodnej treści i, w pewnym stopniu, płynności. Nazewnictwo rachunków pozabilansowych jest czterocyfrowe, konta pozabilansowe zgrupowane są w sekcji x.

W procesie analizy bilansu banku, a zwłaszcza jego płynności, istotne jest określenie wielkości funduszy własnych. Fundusze własne banku definiowane są jako suma wszystkich jego funduszy (statutowych, rezerwowych, specjalnych itp.), rezerw ubezpieczeniowych od ryzyka handlowego, funduszy własnych przeznaczonych na finansowanie inwestycji kapitałowych, zysków banku oraz środków własnych w rozliczeniach. W ten sposób ustala się wysokość funduszy własnych banku (brutto)

Pojęcie funduszy własnych (brutto) jest szersze niż pojęcie funduszy własnych (netto) ze względu na uwzględnienie środków przeniesionych (skapitalizowanych) (na przykład rezerw w Banku Centralnym). Procesy immobilizacji obniżają rentowność i płynność operacji bankowych. Dlatego należy zidentyfikować i wyeliminować przyczyny, które powodują takie unieruchomienie.

Prawidłowe wyznaczenie wskaźnika zasobów własnych banku odgrywa nadrzędną rolę w analizie płynności bilansu banku, ponieważ na podstawie tego wskaźnika ustalane są standardy płynności, wykorzystywane przez Bank Centralny w celu kontroli i regulacji działalność banków komercyjnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że fundusze własne banku, traktowane jako środki kredytowe, powinny obejmować saldo debetowe na rachunku korespondencyjnym, różnicę między przychodami a wydatkami banku (dla terminów śródkwartalnych), zachętę ekonomiczną środków finansowych i jednocześnie uwzględniać ich zmniejszenie kwoty transakcji bankowych na zakup papierów wartościowych, a także nadwyżkę kwot przekazywanych przez bank przedsiębiorstwom-dostawcom za operacje faktoringowe nad kwotami zwracanymi przez płatnicy.

Cechą wyróżniającą bilanse banków komercyjnych jest stosunkowo niewielki udział środków własnych oraz przewaga środków krótkoterminowych w pasywach. W warunkach, gdy prawodawstwo przewiduje pewien stosunek środków własnych i pożyczonych, banki komercyjne z reguły utrzymują środki własne na minimalnym dopuszczalnym poziomie. Jednocześnie zasoby krótkoterminowe są głównym źródłem pokrycia aktywnych operacji. Udział inwestycji kapitałowych w aktywach banków komercyjnych jest niewielki.

Grupując pozycje bilansu, biorąc pod uwagę stopień płynności, rozróżnia się następujące aktywa:

1) Środki pieniężne (gotówka, rezerwy w Banku Centralnym, środki na rachunku korespondencyjnym w RCC), środki w innych bankach komercyjnych, papiery wartościowe. Pozycje w tej sekcji odzwierciedlają „rezerwy pierwotne” pod względem płynności.

2) Inwestycje w papiery wartościowe, weksle komercyjne, rządowe papiery wartościowe organizacji rządowych, władz lokalnych itp. Niektóre z tych aktywów można szybko zamienić na gotówkę przy niewielkim ryzyku utraty i dlatego stanowią „rezerwy wtórne”. Aktywa te obejmują krótkoterminowe weksle komercyjne emitowane przez kredytobiorców pierwszej klasy, które są sprzedawane na rynku pieniężnym (refinansowanie), GKO, OGSS, OGVVZ. Sekcja ta obejmuje pozycje związane z minimalnym ryzykiem i zbliżającymi się aktywami płynnymi - papiery wartościowe emitowane na okres od jednego do pięciu lat.

3) Pożyczki udzielane przedsiębiorstwom, organizacjom, a także indywidualnym kredytobiorcom (lokatorom, chłopom itp.), innym bankom komercyjnym. Te aktywa bilansowe są klasyfikowane jako inwestycje o niskiej płynności, ponieważ banki ponoszą ryzyko ich terminowej spłaty i przekształcenia w pierwszorzędne płynne fundusze.

4) Inwestycje kapitałowe – inwestycje w majątek ruchomy i nieruchomy, tworzenie oddziałów, wspólne przedsięwzięcia itp.

Grupowanie pozycji bilansu ze względu na ekonomiczną istotę operacji bankowych można przeprowadzić w następujący sposób:

1) Transakcje Clientele, w tym wszelkiego rodzaju transakcje pożyczkowe i pozyskiwania funduszy.

2) Transakcje międzybankowe. W aktywach i pasywach obejmują wszystkie transakcje z bankami, w tym średnio- i długoterminowe. W aktywach dominują wśród nich pozycje płynne.

3) Pozostała działalność bankowa, która obejmuje głównie inwestycje w papiery wartościowe, w tym krótkoterminowe płynne papiery wartościowe. W tej grupie znajdują się aktywne operacje banków komercyjnych. W pasywach pozyskiwanie środków w formie pożyczek obligacyjnych.

SALDA banków komercyjnych służą do analizy i zarządzania działalnością instytucji bankowych, określania ich wskaźników płynności, zarządzania ryzykiem bankowym, analizy czynnikowej zysków bankowych. W nowych warunkach bankowości bilans banku komercyjnego jest nie tylko środkiem księgowym, ale także środkiem informacji handlowej, zarządzania bankiem, a także środkiem poważnej reklamy dla potencjalnych klientów dążących do głębokiego i profesjonalnego zrozumienia działalności banku. Wzrost zainteresowania samych banków analizą ich działalności ekonomiczno-finansowej wiąże się ze zmianą ich statusu, przekształceniem się z organów zarządzających w konkretne instytucje komercyjne.

Saldo uważa się za płynne, jeśli jego stan pozwala, ze względu na szybką sprzedaż środków na aktywie, na pokrycie pilnych zobowiązań z tytułu zobowiązania. Zdolność do szybkiej zamiany aktywów banku na gotówkę w celu wywiązania się z jego zobowiązań jest z góry zdeterminowana przez szereg czynników, wśród których decydującym czynnikiem jest zgodność terminu lokowania środków z terminem pozyskania środków. Innymi słowy, jakie jest zobowiązanie za dany termin, więc powinien być składnik aktywów; wówczas zapewniona jest równowaga w saldzie pomiędzy kwotą i terminem uwolnienia środków na aktywie w gotówce a kwotą i terminem nadchodzącej spłaty zobowiązań banku.

Na płynność bilansu banku wpływa struktura jego aktywów: im większy udział w aktywach ogółem środków płynnych najwyższej klasy, tym wyższa płynność banku. W praktyce międzynarodowej za najbardziej płynną część aktywów uważa się gotówkę w kasie, co oznacza nie tylko pieniądze w kasie, ale także pieniądze na rachunku bieżącym danej instytucji kredytowej w Banku Centralnym. Płynne pozycje w krajach rozwiniętych to pierwszorzędne krótkoterminowe weksle komercyjne, które bank może redyskontować w banku centralnym, papiery wartościowe gwarantowane przez rząd. Inwestycje bankowe w długoterminowe papiery wartościowe są mniej płynne, ponieważ ich realizacja w krótkim czasie nie zawsze jest możliwa. Pożyczki długoterminowe i inwestycje w nieruchomości są uważane za aktywa trudno płynne.

Ponadto płynność banku zależy od stopnia ryzyka poszczególnych aktywnych operacji: im większy udział aktywów obarczonych wysokim ryzykiem w bilansie banku, tym niższa jego płynność. Tak więc w obecnej praktyce zwyczajowo przypisuje się gotówkę do wiarygodnych aktywów, a długoterminowe inwestycje banków do aktywów wysokiego ryzyka. Stopień zdolności kredytowej kredytobiorców banku ma istotny wpływ na terminowość spłaty kredytów, a tym samym na płynność bilansu banku: im większy udział kredytów obarczonych wysokim ryzykiem w portfelu kredytowym banku, tym niższa jego płynność. Płynność zależy również od struktury pasywów bilansowych. A ceteris paribus, wzrost udziału depozytów na żądanie i spadek udziału depozytów terminowych zmniejsza płynność banku. Wiarygodność depozytów i kredytów otrzymanych przez bank od innych instytucji kredytowych również wpływa na poziom płynności bilansu.

Należy podkreślić, że w celu utrzymania stabilności bank musi posiadać pewną płynną rezerwę na pokrycie nieprzewidzianych zobowiązań, których powstanie może być spowodowane zmianą stanu rynku pieniężnego, sytuacji finansowej klienta lub bank partnerski.

Płynność bilansu banku ocenia się poprzez wyliczenie specjalnych wskaźników, które odzwierciedlają stosunek aktywów i pasywów, strukturę aktywów. W międzynarodowej praktyce bankowej do tych celów najczęściej wykorzystuje się wskaźniki płynności. Te ostatnie reprezentują stosunek różnych aktywów bilansu instytucji kredytowej do określonych zobowiązań lub odwrotnie zobowiązań do aktywów. Zazwyczaj do oceny płynności stosuje się wskaźniki płynności krótko- i średnioterminowej; oblicza się je jako stosunek krótkoterminowych aktywów płynnych lub aktywów średnioterminowych do odpowiadających im zobowiązań wymagalności. W wielu krajach banki są zobowiązane do utrzymywania wskaźników płynności nie poniżej pewnego poziomu, zwanego wskaźnikiem płynności.

Normy płynności w niektórych krajach są ustalane przez organy kontroli bankowej i walutowej, w innych - przez ustawodawstwo bankowe; ich wartość ustalana jest z uwzględnieniem zgromadzonych doświadczeń i specyficznych warunków lokalnych. Ocenę poziomu płynności banku uzyskuje się poprzez porównanie wartości wskaźników płynności danego banku z ustalonymi normami. Utrzymanie płynności na wymaganym poziomie odbywa się poprzez realizację określonej polityki banku w zakresie operacji pasywnych i aktywnych, opracowanej z uwzględnieniem specyfiki rynku pieniężnego, specyfiki, klienteli, cech wykonywanych operacji, możliwości wejść na nowe rynki i rozwijać usługi bankowe.

Płynność banku jest podstawą jego wypłacalności. Wypłacalność rozumiana jest jako zdolność banku do terminowego i pełnego wywiązania się ze swoich zobowiązań. Zależy to jednak nie tylko od płynności bilansu, ale także od szeregu innych czynników. Należą do nich: sytuacja polityczna i gospodarcza w kraju lub regionie, stan rynku pieniężnego, możliwość refinansowania w Banku Centralnym, rozwój rynku papierów wartościowych, istnienie i doskonalenie ustawodawstwa dotyczącego zabezpieczeń i bankowości, bezpieczeństwo kapitał własny banku, wiarygodność klientów i banków partnerskich, poziom zarządzania w banku, specjalizacja i różnorodność usług bankowych tej instytucji kredytowej oraz inne czynniki. Jednocześnie czynniki te bezpośrednio lub pośrednio wpływają na płynność bilansu banku.

Banki centralne krajów o rozwiniętej gospodarce rynkowej regulują wypłacalność banków komercyjnych poprzez ustalanie limitów zobowiązań bankowych, ograniczanie zadłużenia jednego kredytobiorcy, wprowadzanie szczególnej kontroli nad emisją dużych kredytów, tworzenie systemu refinansowania banków komercyjnych i obowiązkowej rezerwacji części pozyskanych środków, prowadzenie polityki stóp procentowych oraz zawieranie transakcji papierami wartościowymi na otwartym rynku.

W procesie analizy płynności bilansu handlowego zadaniem jest określenie rzeczywistej płynności, zgodności z jej standardami, zidentyfikowanie jej czynników, które spowodowały odchylenia rzeczywistej wartości wskaźników płynności od ustalonych przez Bank Centralny.

Głównymi czynnikami jakościowymi determinującymi płynność są rodzaje przyciąganych depozytów, ich źródła oraz stabilność. Dlatego analiza bazy depozytowej jest punktem wyjścia do analizy płynności banku i zachowania jego wiarygodności.

Wykorzystując metody analizy porównawczej operacji pasywnych można zidentyfikować zmiany wolumenu tych operacji, określić ich wpływ na płynność banku. Główne miejsce w zasobach banku zajmują przyciągane depozyty, rachunki rozliczeniowe i bieżące. Udział pożyczonych środków stanowi do 75% środków w większości banków komercyjnych (według statystyk). Środki przyciągane przez warunki popytu, tj. stopień płynności, można podzielić do analizy na następujące podgrupy:

Warunki przechowywania;
Depozyty na żądanie (środki budżetu państwa i organizacji budżetowych, rachunki rozliczeniowe i bieżące osób prawnych i osób fizycznych oraz środki w rozliczeniach);
Środki otrzymane ze sprzedaży własnych papierów wartościowych;
Kredytodawcy;
Pożyczki z innych banków.

Udział poszczególnych podgrup w łącznej kwocie pozyskanych środków charakteryzuje miejsce i rolę w potencjale kredytowym każdego rodzaju zasobu oraz odpowiednich kontrahentów gospodarczych.

Doświadczenia zagranicznych i krajowych banków komercyjnych pokazują, że głównymi czynnikami determinującymi płynność jest rodzaj przyciąganych depozytów (terminowe lub popytowe), źródło ich pochodzenia oraz stabilność. Jak wiadomo, Bank Centralny Federacji Rosyjskiej, w celu utrzymania płynności przez banki komercyjne, czyli zdolność do terminowego, pełnego i nieprzerwanego dokonywania płatności za swoje zobowiązania, ustanawia obowiązkowe proporcje między środkami własnymi banku a przyciąganymi zasobami . W procesie analizy bilansu pod kątem płynności można zidentyfikować odchylenia w kierunku zarówno spadku minimalnych dopuszczalnych wartości, jak i ich znacznego przekroczenia. W pierwszym przypadku bankom komercyjnym poleca się dostosowanie wskaźników płynności do wartości normatywnych w ciągu miesiąca (w przypadku naruszenia przez BC każdego z dyrektyw norm płynności ustalonych przez Bank Centralny, kwoty przelewów do fundusz rezerw obowiązkowych wzrasta). Jest to możliwe dzięki ograniczeniu przede wszystkim kredytów międzybankowych, zobowiązań i innego rodzaju przyciąganych środków, a także dzięki zwiększeniu funduszy własnych banku. Należy jednak pamiętać, że pozyskanie dodatkowego kapitału w postaci emisji nowych akcji spowoduje zmniejszenie dywidendy i dezaprobatę akcjonariuszy.

Jeżeli rzeczywista wartość głównego regulacyjnego wskaźnika płynności okaże się znacznie wyższa od ustalonej minimalnej dopuszczalnej, to działalność takiego banku będzie negatywnie oceniana przez akcjonariuszy (akcjonariuszy) pod kątem niewykorzystanych szans zysku. W związku z tym należy zauważyć, że analiza płynności bilansu powinna być prowadzona jednocześnie z analizą rentowności banku. Doświadczenia banków komercyjnych pokazują, że banki osiągają większe zyski, gdy działają na granicy minimalnych akceptowalnych wskaźników płynności, czyli w pełni wykorzystują przyznane im prawa do pozyskiwania środków jako środków kredytowych. Stan płynności aktywów analizowany jest poprzez odchylenia wartości rzeczywistych od normatywnie ustalonych wskaźników różnych grup aktywnych pozycji bilansowych i kapitału banku, rachunków depozytowych, alokacji i porównania aktywów płynnych z całkowitą kwotą salda zasób arkuszowy. Jeżeli wskaźnik udzielonych kredytów oraz wysokość rozliczeń na rachunkach bieżących, depozytach i depozytach systematycznie przekracza normatywną, to bank powinien zmienić swoją strategię i taktykę w kierunku intensyfikacji polityki depozytowej, rozwijając usługi bankowe związane z pozyskiwaniem depozytów w celu aby poszerzyć potencjał zasobów. 3. 3. Ekspresowa analiza salda bankowego

Ekspresowa analiza salda bankowego w obecnych warunkach, w takim czy innym stopniu, powinna być w posiadaniu prawie wszystkich pracowników związanych z sektorem bankowym, od pracowników służb ekonomicznych banków po specjalistów firm komercyjnych odpowiedzialnych za wybór banku dla usługi rozliczeniowe i lokowanie wolnych środków przedsiębiorstw. Istnieje dość duża liczba technik analizy bilansu banku. W niniejszym artykule chciałbym uogólnić podejścia do oceny płynności bilansów banku podczas ich wstępnej oceny w trybie operacyjnym. Nazywamy tę przyspieszoną procedurę analizy bilansu bankowej analizy ekspresowej.

Istniejące różne podejścia do analizy działalności banków są pod wieloma względami determinowane przez różne jej rodzaje i metody. Na przykład istnieje kilka poziomów analizy działalności banków komercyjnych: wstępny; obecny; złożony.

Między sobą różnią się one przede wszystkim ilością zaangażowaną w analizę raportowania danych rachunkowych i statystycznych.

Analiza przeprowadzana przez służby audytowe przy rozwiązywaniu problemów pozyskania klienta ma charakter zewnętrzny i z istniejących przyczyn ograniczona w źródłach informacji, z których głównym są sprawozdania finansowe. Analiza sald pozwala określić ogólny stan płynności i rentowności, określić strukturę środków własnych i pożyczonych w określonym terminie lub okresie, a także określić specjalizację i znaczenie działalności banku lub grupy banki w systemie bankowym.

Analiza zobowiązania bilansowego ujawnia główne źródła środków banku: środki własne banku; depozyty i ich charakter; rachunki bieżące lub lokaty terminowe.

Analiza aktywów bilansowych jest bardziej złożona, ponieważ jej artykuły nie zawsze pozwalają na ocenę działalności banków.

W literaturze podawane są różne metody analizy: czynnikowa, porównawcza, bilansowa, optymalizacyjna itp. Prowadząc analizę wstępną można ograniczyć się do najprostszych metod: grupowania, porównania i współczynników.

Metoda grupowania pozwala, poprzez usystematyzowanie danych bilansowych, zrozumieć istotę analizowanych zjawisk i procesów.

Kryteria, stopień szczegółowości, a także inne cechy grupowania aktywów i pasywów bilansu są określane przez cele prowadzonych prac analitycznych. Możliwe są następujące grupy. Zobowiązania salda kosztem środków przyciąganych, własnych i pożyczonych; stopień zapotrzebowania na zobowiązania; terminy; kontrahenci gospodarczy; rodzaje operacji; możliwości wykorzystania. Zrównoważ aktywa według poziomu rentowności; stopień płynności; warunki inwestycji; rodzaje operacji i stopień ryzyka.

54. Rodzaje raportów z audytu

Zgodnie z procedurą sporządzania sprawozdania z badania sprawozdań finansowych, zatwierdzoną przez Komisję Rewizyjną przy Prezydencie Federacji Rosyjskiej w dniu 9 lutego 1996 r. na podstawie wyników badania sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego, firma audytorska musi wyrazić opinię o rzetelności tych oświadczeń w formie bezwarunkowo pozytywnego, warunkowo pozytywnego lub negatywnego sprawozdania biegłego rewidenta lub odmówić wyrażenia opinii w sprawozdaniu biegłego rewidenta.

Bezwarunkowo pozytywna opinia z badania bezwarunkowo potwierdza rzetelność zbadanego sprawozdania finansowego. Sporządza się ją, jeżeli: dział księgowości przedsiębiorstwa dokonał w trakcie audytu wszystkich zmian zaleconych przez audytorów w sprawozdawczości za badany okres; nie istnieją inne obiektywne okoliczności uniemożliwiające bezwarunkowe potwierdzenie rzetelności sprawozdań finansowych.

Tak więc bezwarunkowo pozytywne sprawozdanie z badania (czasami nazywane jest sprawozdaniem z badania bez zastrzeżeń i bez akapitu wyjaśniającego) ma bardzo określoną i jednoznaczną istotę, zapisaną w „Procedurze sporządzania sprawozdania z badania sprawozdania finansowego” (punkt 2. 5.): pozytywne sprawozdanie z badania, opinia firmy audytorskiej o rzetelności sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego oznacza, że sprawozdanie finansowe jest sporządzone w sposób zapewniający we wszystkich istotnych aspektach odzwierciedlenie stanu majątkowego i zobowiązania podmiotu gospodarczego na dzień sprawozdawczy oraz wyniki finansowe jego działalności za okres sprawozdawczy, na podstawie aktu prawnego regulującego rachunkowość i sprawozdawczość w Federacji Rosyjskiej”. Za treść takiego dokumentu odpowiada audytor.

W warunkowo pozytywnym sprawozdaniu biegłego rewidenta opinia firmy audytorskiej o rzetelności sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego oznacza, że z wyjątkiem okoliczności określonych w sprawozdaniu z badania, sprawozdanie finansowe jest sporządzone w taki sposób, aby zapewnić we wszystkich istotnych aspektach, odzwierciedlenie aktywów i pasywów podmiotu gospodarczego na dzień sprawozdawczy oraz wyników finansowych jego działalności za okres sprawozdawczy, na podstawie aktu normatywnego regulującego rachunkowość i sprawozdawczość w Federacji Rosyjskiej.

W negatywnym raporcie z audytu opinia firmy audytorskiej o rzetelności sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego oznacza, że ze względu na określone okoliczności sprawozdania te są sporządzone w taki sposób, że nie odzwierciedlają we wszystkich istotnych aspektach aktywów i pasywów podmiotu gospodarczego na dzień sprawozdawczy oraz wyniki finansowe jej działalności za okres sprawozdawczy na podstawie aktu regulacyjnego regulującego rachunkowość i sprawozdawczość w Federacji Rosyjskiej.

Odmowa przez firmę audytorską wyrażenia opinii o rzetelności sprawozdania finansowego” podmiot gospodarczy w sprawozdaniu z badania oznacza, że w wyniku określonych okoliczności firma audytorska nie może wyrazić takiej opinii w jednej z form przewidzianych niniejszą Procedurą.

Opinia firmy audytorskiej o rzetelności sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego powinna być wyrażona w taki sposób, aby jej treść i forma były oczywiste dla tego podmiotu i użytkowników.

W sprawozdaniu biegłego rewidenta przedmiot kontroli musi być oznaczony jako „sprawozdania księgowe” z pełną nazwą podmiotu gospodarczego i wskazaniem badanego okresu. Słowa „sprawozdania księgowe” oznaczają cały zestaw formularzy sprawozdań księgowych ustanowionych obowiązującym ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej.

Sporządzając swój wniosek, firma audytorska musi wziąć pod uwagę wszystkie istotne okoliczności ustalone w wyniku badania sprawozdań finansowych podmiotu gospodarczego. Okoliczności, które w istotny sposób wpływają na wiarygodność sprawozdania finansowego jednostki gospodarczej, uznaje się za znaczące. Aby określić poziom istotności w planowaniu i przeprowadzaniu badania, firma audytorska powinna opierać się na standardach wewnętrznych, chyba że przepisy regulujące badanie w Federacji Rosyjskiej ustanawiają bardziej rygorystyczne wymagania.

Sprawozdanie biegłego rewidenta nie może i nie powinno być interpretowane przez podmiot gospodarczy i zainteresowanych użytkowników sprawozdania z badania jako gwarancja firmy audytorskiej, że nie występują inne okoliczności, które mają lub mogą mieć wpływ na sprawozdanie finansowe podmiotu gospodarczego.

Sprawozdanie biegłego rewidenta musi jasno i wyczerpująco określać wszystkie znaczące okoliczności, które doprowadziły do sporządzenia przez firmę audytorską sprawozdania z badania, które różni się od bezwarunkowo pozytywnego. Sprawozdanie biegłego rewidenta powinno zawierać, w miarę możliwości, pieniężną ocenę wpływu takich okoliczności na sprawozdanie finansowe podmiotu gospodarczego.

55. Główne kierunki audytu bankowego

Różnorodność form własności i ożywienie stosunków rynkowych stwarzają przesłanki do zreformowania metod kontroli finansowej nad działalnością gospodarczą i handlową banków.

Założyciele i udziałowcy są żywotnie zainteresowani niezależną oceną stanu rzeczy, a obok tradycyjnych form kontroli, poziom jakości ich firm ustala specjalna służba – służba audytu: wewnętrzna i zewnętrzna, szeroko funkcjonująca w międzynarodowej sferze rynkowej.

Audyt zewnętrzny przeprowadzają niezależne firmy audytorskie, jego głównym celem jest potwierdzenie rzetelności sprawozdań finansowych.

Audyt wewnętrzny można uznać za system kontroli wewnętrznej oraz system zabezpieczeń banku w celu ochrony interesów deponentów, utrzymania i osiągnięcia określonych wyników w działalności banku. Zawiera zestaw planów bankowych, metod i procedur stosowanych w jego ramach w celu ochrony aktywów, zwiększenia zysków oraz zapewnienia ścisłego przestrzegania instrukcji kierownictwa banku.

Audyt wewnętrzny jest organizacyjnie przedstawiony jako strukturalny pododdział banku i podlega szefowi banku. Zadania audytu wewnętrznego mogą być zróżnicowane: sprawdzanie poprawności rachunkowości; weryfikacja prawidłowości prowadzenia rachunków przychodów i rozchodów (legalność przypisania wydatków do określonych pozycji, legalność wypracowanego zysku, terminowość odpisywania wydatków na rachunkach itp.); weryfikacja legalności niektórych operacji i nie tylko. Dla organizacji i prowadzenia audytu wewnętrznego rekomendowane jest opracowanie wytycznych metodycznych lub instrukcji, które powinny określać proces przeprowadzania kontroli w tym obszarze pracy. Audyt wewnętrzny przeprowadzany jest zgodnie z zatwierdzonymi planami rocznymi. Kierownik audytu ponosi pełną odpowiedzialność za całą organizację i przebieg audytu.

Audyt wewnętrzny można postrzegać jako integralną część całego systemu kontroli zarządzania. Początkowo rola audytu była zdeterminowana zadaniami gospodarki finansowej i zapewnienia bezpieczeństwa mienia i miała charakter totalny na poziomie szczegółowym. Wraz ze wzrostem złożoności kontroli nacisk przesunął się na potwierdzanie zakończenia cykli niektórych procedur kontroli wewnątrzsystemowych. Następnie uwaga audytorów zaczęła koncentrować się nie tylko na tym, jak funkcjonują systemy kontroli i przetwarzania informacji, ale także na tym, jak skutecznie osiągają one cele, do których są przeznaczone, i jakie ulepszenia można w nich wprowadzić.

Audytorzy wewnętrzni pracują zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym. Celem audytu wewnętrznego jest pomoc odpowiednim pracownikom w wykonywaniu ich obowiązków tak wydajnie i efektywnie, jak to tylko możliwe. Audytor wewnętrzny sprawdza informacje księgowe i ich dokładność. Audytorzy wewnętrzni podlegają kierownictwu wyższego szczebla i zwykle mają powiązania z radą dyrektorów i innymi jednostkami zarządzającymi.

Audyt zewnętrzny działalności bankowej posiada szereg cech, które wymagają stworzenia wyspecjalizowanych organizacji audytorskich. Faktem jest, że podczas kontroli banków i innych instytucji finansowych i kredytowych brane są pod uwagę różne aspekty działalności gospodarczej, zarówno sam system kredytowy, jak i gospodarka obsługująca. Nakłada to na audytorów szczególną odpowiedzialność za jakość badań, obiektywność i rzetelność wniosków, ponieważ wyniki audytu służą jako podstawa do potwierdzenia raportu rocznego, publikacji bilansu i ogólnej oceny wyników instytucji kredytowej.

56. Audyt operacji walutowych banku komercyjnego”

Przede wszystkim musisz upewnić się, że bank posiada licencję Centralnego Banku Rosji na prowadzenie operacji w obcej walucie. Przeszacowanie waluty obcej „Przepisy dotyczące procedury rozliczania transakcji walutowych w instytucjach kredytowych” nr 290 z dnia 10 Wszystkie transakcje dokonywane przez bank w walucie obcej powinny być odzwierciedlone w dziennym bilansie banku tylko w rublach. W rachunkowości analitycznej transakcje znajdują odzwierciedlenie w podwójnej wycenie - w rublach i odpowiedniej walucie obcej. Aktywa i pasywa banków są przeliczane na ruble po oficjalnym kursie Banku Rosji w odpowiednim dniu. Kiedy bank kupuje walutę po kursie poniżej oficjalnego kursu lub sprzedaje ją powyżej oficjalnego kursu Banku Rosji, bank komercyjny otrzymuje dochód w postaci zrealizowanej różnicy kursowej między kursem Banku Centralnego a kursem transakcyjnym. Kupując walutę po kursie wyższym niż oficjalny, a także sprzedając ją po kursie niższym niż oficjalny, bank ponosi wydatki w postaci różnicy kursowej. procedura przeszacowania. Dochody i wydatki banku, a także dywidendy od akcji otrzymanych lub wypłaconych w walucie obcej, są uwzględniane w bilansie po kursie wymiany Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w dniu otrzymania lub wypłaty i nie podlegają ponownej ocenie. Zyski zatrzymane i fundusze banków są rejestrowane tylko w rublach. Uprzednio wygenerowane zyski i środki w walutach obcych są rozliczane po kursie Banku Rosji z dnia 06 i nie podlegają ponownej ocenie w przyszłości. Rachunki obejmujące inwestycje kapitałowe (zakończone i niekompletne) opłacone w walucie obcej (kurs z dnia otrzymania lub podpisania aktu odbioru) nie podlegają przeszacowaniu. Wcześniej utworzone wpłaty do funduszu statutowego w walucie obcej są rozliczane w podwójnej wycenie w walucie obcej oraz w rublach według kursu ustalonego przez zgromadzenie wspólników lub wspólników i nie podlegają przeszacowaniu. Rachunki 96, 01, 07 i 96 pod względem udziałów i akcji rezydentów zakupionych za walutę obcą nie są przeszacowywane i są księgowane według wartości nominalnej rubla. Rachunki rozliczane na dzień 508 lipca 509 r. jako rachunki walutowe są przeliczane na ruble na podstawie wartości nominalnej udziałów w rublach. Powstałe różnice kursowe są przenoszone na konto 601 lub 602. Wszystkie inne konta sald są przeszacowywane zgodnie ze zmianą oficjalnego kursu walutowego Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej.

Przeszacowanie części aktywów i pasywów banku odbywa się w korespondencji z rachunkiem 61306 lub 61406 „Przeszacowanie środków w walucie obcej – dodatnie (ujemne) różnice kursowe”. Saldo rachunku 61306 zamyka się w ostatni dzień roboczy roku na rachunek 701, rachunek 61406 na rachunek 702. Rachunki pozabilansowe do rozliczania roszczeń i zobowiązań banku w walucie obcej podlegają przeszacowaniu ze zmianą w oficjalnym kursie walutowym Banku Rosji. Wzrost ekwiwalentu rubla jest księgowany na odpowiednim koncie jako dochód, spadek - jako wydatek. Transakcje przeszacowania: przeszacowanie rachunków czynnych dodatnia różnica kursowa Dt akt rozliczeń Kt 61306 ujemna różnica kursowa Dt 61406 Kt akt. przeszacowanie rachunków pasywnych rachunków dodatnia różnica kursowa Dt 61306 Kt pass. rachunki ujemna różnica kursowa Dt pass. rachunki Kt 61406 przeniesienie salda debetowego rachunku 61306 na rachunek 61406 Dt 61406 Kt 61306 przeniesienie salda kredytowego rachunku 61406 na rachunek 61306 Dt 61406 Kt 61306 zamknięcie rachunku 61306 za dochód na koniec okresu sprawozdawczego Dt 61306 Kt 701 zamknięcie rachunku 61406 z tytułu wydatków na koniec okresu sprawozdawczego Dt 702 Kt 61406 Bieżące transakcje walutowe osób prawnych i osób fizycznych Bieżące transakcje walutowe obejmują: przelewy do Federacji Rosyjskiej lub z Federacji Rosyjskiej walut obcych do rozliczeń bez odroczenia płatności z tytułu importu lub eksportu towarów, robót, usług, a także rozliczeń związanych z użyczeniem operacji eksportowo-importowych na okres nie dłuższy niż 180 dni otrzymanie i udzielenie pożyczek finansowych na okres nie dłuższy niż 180 dni przelewów na rzecz lub z Federacji Rosyjskiej odsetek, dywidend i innych dochodów z lokat, inwestycji, pożyczek i innych transakcji związanych z przepływem transferów kapitałowych o charakterze niehandlowym do Federacji Rosyjskiej i z Federacji Rosyjskiej, w tym transferów wynagrodzeń, alimentów, emerytury, spadki i inne podobne elastyczne operacje. ALE).

Osoby prawne Rachunki bieżące w walucie obcej 1. Prawidłowość otwarcia rachunków Wniosek o otwarcie rachunku Decyzja o utworzeniu, reorganizacji przedsiębiorstwa Poświadczony odpis Statutu (Regulamin) Poświadczona karta ze wzorami podpisów i pieczęcią odcisku Dyspozycja bankowa otwarcia rachunku Zaświadczenie do urzędu skarbowego o otwarciu rachunku walutowego 2. prawidłowość prowadzenia rachunku dowiedz się, na podstawie jakich dokumentów dokonywane są płatności na rachunkach uzgodnienie transakcji odzwierciedlonych na rachunkach osobistych z dokumentami pierwotnymi uzgodnienie ewidencji na rachunkach osobistych klientów wraz z wyciągami z nich (jak często wyciągi są przekazywane klientowi, procedura potwierdzania otrzymania wyciągu przez klienta) 3. prawidłowość naliczania odsetek od sald (jeżeli naliczone) 4. potwierdzenie sald B). Osoby zgłaszające do IRS ruchy na koncie o wartości 10 000 USD lub większej lub równowartość tej kwoty.

Pytanie 3. Przyjęcie/wypłata walut obcych Instrukcje Centralnego Banku Rosji nr 19 z 12 Należy upewnić się, że „paszporty transakcji” są dostępne i prawidłowo wykonane. Paszport Transakcji – podstawowy dokument kontroli walutowej sporządzony przez eksportera w banku i zawierający informacje o zagranicznej transakcji gospodarczej niezbędne do realizacji tej kontroli, określony w ujednoliconym formularzu. Paszport transakcji musi zawierać: Dane bankowe Nazwa oddziału Adres pocztowy Dane eksportera Nazwa Kod OKPO Adres siedziby Numer rachunku Forma płatności - akredytywa, inkaso, przelew Pokwitowanie wpływów - zaliczka, termin odbioru Licencja Banku Rosji - w przypadku odroczenie płatności na okres powyżej 10 dni Podpisy osób upoważnionych Znaki specjalne banku Bank bada przedłożone mu dokumenty: pod kątem zgodności niniejszego PS z warunkami umowy, weryfikuje podpisy osób upoważnionych i podpisy paszport transakcji. Pierwszy egzemplarz PS jest zwracany eksporterowi. Drugi egzemplarz służy jako podstawa do otwarcia dossier. Wraz z podpisaniem umowy bank akceptuje tę umowę na usługi rozliczeniowe i wyraża zgodę na pełnienie funkcji kontroli walutowej. 93. Odpisanie waluty obcej Bezgotówkowe - upewnij się, że istnieją umowy na import produktów (towarów, usług), sprawdź wyciągi z umów Gotówka - tylko na pokrycie kosztów podróży, jeśli dostępne są odpowiednie dokumenty (zlecenie kierowników firmy , obliczanie kosztów podróży zgodnie z normami) 180. Upewnij się, że pracownicy banku kontrolują rozliczenia między rezydentami w walucie obcej (takie rozliczenia są dozwolone tylko wtedy, gdy istnieją odpowiednie licencje Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej).

Obowiązkowa sprzedaż części dochodów walutowych Instrukcja Banku Rosji nr 7 z dnia 29 „W sprawie procedury obowiązkowej sprzedaży przez przedsiębiorstwa, stowarzyszenia, organizacje części dochodów walutowych za pośrednictwem uprawnionych banków i operacji w krajowy rynek walutowy Federacji Rosyjskiej." Wszystkie kwoty wpływów od osób prawnych i osób fizycznych, w tym jako zaliczki i przedpłaty, podlegają obowiązkowej sprzedaży. Nie podlegają: wpływy jako wpłaty do Funduszu Dopuszczonego, a także dywidendy otrzymane z udziału w kapitale, wpływy ze sprzedaży wartości akcji, a także dywidendy od wartości akcji, wpływy w postaci zaciągniętych pożyczek (depozyty, depozyty ), a także kwoty otrzymane w celu umorzenia udzielonych pożyczek (depozyty, składki), w tym dochody z naliczonych odsetek w postaci darowizn na cele charytatywne dochody w postaci zwrotów zaliczek z tytułu niezrealizowanych kontraktów importowych W trakcie sprawdzania procedury przymusowej sprzedaży części dorobku dewizowego, sprawdza się: wpłynięcie dorobku dewizowego na rachunek tranzytowy, a nie do rachunku bieżącego klienta powiadomienie odbiorcy w formie pisemnej najpóźniej następnego dnia, odbiorca waluty musi w ciągu 07 dni kalendarzowych zlecić uprawnionemu bankowi sprzedaż 92% zarobków walutowych na rynku krajowym, upewnić się, że bank nie przechował otrzymanej waluty na rachunku tranzytowym dłużej niż 7 dni i obciążył 75% bieżące konto walutowe i 7% dalej Cz 25 "Rozliczenia z klientami za kupno/sprzedaż waluty obcej". upewnij się, że 75% dochodów z wymiany walut zostało sprzedanych w ciągu 47405 dni roboczych po zaksięgowaniu na koncie 75. upewnić się, że bank nie przekroczył ustalonych prawem norm wynagradzania (prowizje banku wyniosły nie więcej niż 3% kwoty sprzedanej waluty (w tym prowizja od wymiany) a prowizje wymiany - mniej niż 47405%)

Wyliczenie Dt 40702tr Prąd Ct 40702. Dt 40702tr Kt 47405 Per. na rachunek wymiany Dt 47405 Kt 30109 Wpływ rubli Dt 30109 Kt 47405 Uznanie klienta Dt 47405 Kt 40702 Prowizja bankowa Dt 47405 Kt 70103 Transakcje wymiany Transakcje bezgotówkowe Transakcja gotówkowa - transakcja z natychmiastową dostawą. W takim przypadku data waluty nie przekracza 2 dni kalendarzowych od daty transakcji. Pilna transakcja to transakcja z dostawą na czas. W takim przypadku data waluty przypada 3 lub więcej dni kalendarzowych od daty transakcji. Celem badania jest ustalenie prawidłowości kształtowania wyniku finansowego dla tych transakcji. Spot kupna i sprzedaży waluty obcej drugiego dnia roboczego po z góry uzgodnionej cenie. Terminowy skup i sprzedaż waluty obcej z dostawą w przyszłości po uzgodnionej cenie (2, 1, 3 miesięcy, 6 rok). Swap to kontrakt na wykonanie dwóch przeciwstawnych transakcji po określonym czasie. Do rozliczenia pilnych transakcji walutowych prowadzonych przez bank komercyjny otwierane są następujące rachunki: Rachunki bilansowe w banku komercyjnym są otwierane do rozliczania pilnych transakcji walutowych (z luką w dniach): 1 - pasywne - rozliczenia na przewalutowanie i kontrakty terminowe transakcje 47407 - aktywne - rozliczenia z tytułu konwersji i transakcji terminowych 47408 - pasywne - przeszacowanie środków w walucie obcej - różnice dodatnie 61306 - aktywne - przeszacowanie środków w walucie - różnice ujemne = 61406 oznacza kurs Banku Centralnego w dniu waluty 1 USD = 2 rubli. = 1 marki transakcja 5 USD = 1 marek Księgowość w banku-sprzedawca Rozliczenie transakcji Dt 5. 2 100 220 rubli. Kt 47408. 280 220 440 rubli. Kt 47407. 840 100 rubli. Odpis w dolarach amerykańskich Dt 300. 70103 810 140 rubli. Kt 47407. RUB 840 100 300 Ponowna ocena roszczeń Dt 30102. RUB 840 100. Kt 300 47408 rub. Uzyskanie znaczków Dt 280. 110 61306 110 rubli. Kt 30102. 280 220 550 rubli. Rachunkowość w banku zakupu Rozliczenie transakcji Dt 47408. 280 220 550 rubli. Dt 47408. 840 100 rubli. Kt 300. 70205 810 140 rubli. Otrzymano dolary amerykańskie Dt 47407. 280 220 440 rubli. Kt 30102. 840 100 300 rub. Aktualizacja wartości zobowiązań Dt 40408 RUB 840 Kt 100. 300 61306 rubli.

Umorzenie znaczków Dt 47407. 280 220 550 rubli. Kt 30102. 280 220 550 rubli. Wymiana gotówki dewizowej W trakcie audytu prawidłowości operacji wymiany gotówki dewizowej należy sprawdzić: posiadanie zezwolenia na eksploatację urządzeń kantorowych oraz zabezpieczenia kantoru prowadzenie księgi kasowej certyfikaty wymiany walut procedura ustalania zysku/straty z operacji wymiany walut 20206 - kasy kantorów sprzedają po kursie wyższym niż oficjalny kurs Banku Centralnego Dt 20206. 810 Kt 20206. 840 Kt 70103 - sprzedaż różnic kursowych po kursie kurs poniżej oficjalnego kursu Banku Centralnego Dt 20206. 810 Kt 20206. 840 Dt 70205 - kupno różnicy kursowej po kursie wyższym niż oficjalny kurs Banku Centralnego Dt 20206. 840 Kt 20206. 810 Dt 70205 - różnica kursowa zakup po kursie niższym niż oficjalny kurs Banku Centralnego Dt 20206. 840 Kt 20206. 810 Kt 70103 - przestrzeganie różnic kursowych przez upoważnione banki Federacji Rosyjskiej "z dnia 41. Pozycja walutowa - wymagania i obowiązki do autoryzowanego banku w odpowiednich walutach. Otwarta pozycja walutowa - różnica kwot roszczeń i zobowiązań banku w określonych walutach obcych, stwarzająca ryzyko strat w przypadku niekorzystnych zmian kursu walutowego. Krótka otwarta pozycja walutowa - otwarta pozycja walutowa w odrębnej walucie obcej, zobowiązania i zobowiązania pozabilansowe, w których ilościowo przewyższają aktywa i należności pozabilansowe w tej walucie obcej. Grupa walut krajów Unii Europejskiej - marka niemiecka, frank francuski, gulden holenderski, marka fińska, lira włoska, peseta hiszpańska, escudo portugalskie, szyling austriacki, frank belgijski, frank luksemburski, funt irlandzki, EURO.

Operacje wpływające na zmianę OCP: *** otrzymanie odsetek i innych dochodów, naliczanie odsetek i płatność kosztów operacyjnych, operacje przewalutowania, transakcje walutowe forward, inne operacje banku z walutami i wartościami walutowymi, z wyjątkiem transakcji z metalami szlachetnymi. Pozycja walutowa powstaje w dniu zawarcia transakcji oraz w dniu uznania środków na kontach przychodów i/lub wydatków. Limit pozycji walutowych: - na koniec dnia handlowego łączna wartość wszystkich długich (krótkich) pozycji nie powinna przekraczać 20% kapitałów banku. - na koniec dnia handlowego pozycja długa (krótka) w grupie walut obcych krajów Unii Europejskiej oraz pozycja długa (krótka) w pozostałych walutach nie powinna przekraczać 10% kapitału. Przykład wyliczenia ORP: Zgodnie z wymogami prawnymi należy dokonać korekty pozycji w następujących walutach: Funt brytyjski nadwaga pozycji długiej - 6% Przewaga franka szwajcarskiego przy pozycji krótkiej - 8% Łączna wartość waluty krajów będących członkami Unii Europejskiej, czyli marka niemiecka – 6 rubli. a za franka francuskiego +000 rubli. nie przekracza ustalonego limitu 2%.

Niezbędne jest zatem zawarcie umowy sprzedaży funtów angielskich za równowartość 6 rubli i kupna marek szwajcarskich za równowartość 000 rubli. Według oficjalnego kursu walutowego Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej 8 rubli. to 000 funtów i 6000 rubli. to 750 franków szwajcarskich. Załóżmy, że bankowi udało się zawrzeć transakcję sprzedaży 8000 funtów za 1600 franków szwajcarskich. W takim przypadku pozycja walutowa dla określonych walut zostanie skorygowana przez następujące księgowanie: Dt 750, 1700 47408 756 rubli. Kt 1700. 8500 47407 826 rub. Kt 750. 6000 70103 rub.

Sprawdzając poprawność naliczenia i zgodność z limitem pozycji walutowej należy:

Upewnij się, że raporty o pozycjach walutowych są przygotowywane terminowo i zgodnie z ustalonym wzorcem. Upewnij się, że bank przestrzega ustalonego limitu pozycji walutowej Omów z pracownikami działu walutowego procedurę wypełniania raportów o pozycji walutowej.

Bank komercyjny z oddziałami prowadzi ewidencję funduszu rezerwowego w bilansie centrali. Prawidłowość utworzenia i wykorzystania funduszu rezerwowego musi zostać potwierdzona przez firmę audytorską. Celem funduszu jest pokrycie strat banku. podwyższenie kapitału docelowego poprzez kapitalizację w określony sposób. Jednocześnie kapitalizacji mogą podlegać tylko środki funduszu w części przekraczającej minimalną kwotę Federacji Rosyjskiej. Fundusz rezerwowy nie może być wykorzystany na inne cele. Bank komercyjny ma prawo do utworzenia specjalnego funduszu na korporatyzację pracowników. Jej środki są przeznaczane wyłącznie na zakup akcji banku sprzedawanych przez akcjonariuszy w celu ich późniejszego umieszczenia wśród pracowników banku. Wykorzystanie środków z rachunków środków odbywa się w granicach dostępności środków na tych rachunkach. Konta funduszy są pasywne. 10701 Fundusz rezerwowy 10702 Fundusze celowe 10703 Fundusze akumulacyjne 10704 Pozostałe fundusze Kwoty przekazane do funduszy z zysków są ewidencjonowane w ramach pożyczki. Do debetu - kwota wykorzystania środków zgodnie z Regulaminem środków w korespondencji z rachunkami pieniężnymi, korespondentami/rachunkami, rachunkami klientów itp.

57. Audyt podatkowy

Etapy oceny prawidłowości wpłacania podatków do budżetu

Cel analizy przychodów i wydatków:

sprawdzanie legalności i ważności transakcji na rachunkach przychodów i wydatków;
sprawdzanie kompletności i terminowości zaksięgowania kwot w rachunkach przychodów i rozchodów;
prawidłowość deklaracji banku o dochodzie do opodatkowania.

Na etapie planowania audytorzy dokonują wstępnej oceny pozycji zysków i strat. Analizuje:

pozycje przychodów i kosztów według oddziałów i pozycji;
dynamika zasobów kredytowych i inwestycji;
przychody i wydatki banku z działalności pasywnej;
poziom przychodów i kosztów banku w porównaniu z innymi bankami, przede wszystkim z głównymi konkurentami.

Podczas samego audytu identyfikowane są operacje, w przypadku których najbardziej prawdopodobne jest podanie fałszywych informacji:

naliczanie i księgowanie kredytów, odsetek od nich oraz rezerw na ewentualne straty kredytowe;

dochody z innej aktywnej działalności;
naliczanie i rozliczanie odsetek od depozytów i rachunków bieżących;
działalność na rynku kredytów międzybankowych;
wydatki na inne działania pasywne;
rozliczanie kosztów administracyjnych.

Ciągłą kontrolę pozostałości materiału i selektywną kontrolę pozostałości o małym prawdopodobieństwie zniekształcenia przeprowadza się poprzez:

zaniżanie wysokości przychodów poprzez przypisanie otrzymanych środków do niewłaściwych kont bilansowych;
zawyżanie wydatków poprzez przypisywanie im płatności, które należy ponieść z zysków.

Sprawdzana jest prawidłowość kalkulacji świadczeń z tytułu zysku.

Sprawdzenie rachunków innych dłużników i wierzycieli:

odszyfrowywanie sald rachunków, uzgadnianie sald z dokumentami pierwotnymi;
ustalanie ważności uznania rachunków.

Pytanie 2 Podatek od nieruchomości

Przedmiotem opodatkowania są środki trwałe, HA, zapasy i wydatki, które znajdują się w bilansie.

Dla celów podatkowych środki trwałe, HA, IBE są rozliczane według wartości rezydualnej. Dla celów podatkowych określa się średnią roczną wartość nieruchomości.

Aby określić podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości, salda odzwierciedlone w aktywach bilansowych są uwzględniane na następujących rachunkach:

60401.03 system operacyjny;
60801+60802 Sprzęt do dostawy/dzierżawy;
60901+60902 NA;
610-61003 Materiały gospodarstwa domowego;
611-61103 IBP;
61401.03 Odroczone wydatki.

Obliczona kwota podatku od nieruchomości jest płacona jako obowiązkowa płatność na zasadzie pierwszeństwa i jest uznawana na koncie 70209: Dt 70209 Kt 60301 Dt 60301 Kt 30102

Cechy obliczania podatku od wartości dodanej od operacji przeprowadzanych przez instytucje finansowe i kredytowe

Operacje bankowe obejmują następujące operacje przeprowadzane zgodnie z ustawą federalną nr 3-FZ z dnia 1996 lutego 17 r. „O zmianach i uzupełnieniach do ustawy RSFSR „O bankach i działalności bankowej w RSFSR”:

pozyskiwanie środków od osób prawnych i osób fizycznych w depozyty (na żądanie i przez określony czas);
lokowanie zebranych powyżej środków we własnym imieniu i na własny koszt;
otwieranie i prowadzenie rachunków bankowych osób prawnych i osób fizycznych;
dokonywanie rozliczeń w imieniu osób fizycznych i prawnych, w tym banków korespondentów, na ich rachunkach bankowych;
obsługa gotówkowa osób fizycznych i prawnych,
skup i sprzedaż walut obcych w formie gotówkowej i bezgotówkowej;
przyciąganie do złóż i umieszczanie metali szlachetnych;
wystawianie gwarancji bankowych.

Zwolnienie to nie ma zastosowania do następujących transakcji instytucji kredytowych:

usługi windykacyjne;
wystawianie gwarancji na rzecz osób trzecich, zapewniające wykonanie zobowiązań w gotówce;
nabycie prawa do dochodzenia od osób trzecich wykonania zobowiązań pieniężnych;
zarządzanie powiernicze funduszami i innym majątkiem na podstawie umowy z osobami prawnymi i osobami fizycznymi;
prowadzenie operacji z metalami szlachetnymi i kamieniami szlachetnymi zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej;
wynajmowanie osobom fizycznym i prawnym specjalnych pomieszczeń lub znajdujących się w nich sejfów do przechowywania dokumentów i kosztowności;
operacje leasingowe;
świadczenie usług doradczych i informacyjnych.

Kwotę podatku od wartości dodanej należnego do budżetu przez banki i instytucje kredytowe za okres sprawozdawczy należy określić jako różnicę między kwotami podatku otrzymanego od transakcji i usług podlegających opodatkowaniu a kwotami podatku zapłaconego przedsiębiorstwom i organizacjom od towarów (robót , usługi) , których koszt jest uwzględniony w wydatkach banku (instytucji kredytowej) na działalność podstawową w części przypadającej na obrót podlegający opodatkowaniu.

Ta procedura obliczania podatku od wartości dodanej jest stosowana do rozliczania zarówno transakcji podlegających opodatkowaniu, jak i niepodlegających opodatkowaniu, a także kosztów (wydatków) tych transakcji.

Jeżeli nie jest możliwe zapewnienie odrębnej rachunkowości, podatek w wysokości odpowiadającej udziałowi dochodów uzyskanych z działalności i usług podlegających opodatkowaniu w łącznej kwocie dochodu banku za okres sprawozdawczy, przyjmuje się jako kompensatę od całkowitej kwoty zapłaconego podatku . Pozostała część podatku od towarów i usług przypadająca na nabyte zasoby materialne obciąża wydatki banku (instytucji kredytowej).

W niektórych przypadkach, według wyboru banków (instytucji kredytowych), jeżeli udział dochodów uzyskanych z realizacji transakcji, operacji i usług opodatkowanych podatkiem od wartości dodanej w całkowitej kwocie dochodów banku (instytucji kredytowej) za sprawozdawczość okres jest krótszy niż 5 procent, kwota podatku od wartości dodanej zapłacona dostawcom za wszystkie towary, roboty i usługi może być zaliczona do wydatków banku (instytucji kredytowej). W takim przypadku cała kwota podatku od wartości dodanej otrzymana od transakcji, operacji, usług podlegających opodatkowaniu podlega wpłacie do budżetu.

Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne wykorzystywane przez bank (instytucję kredytową) przy wykonywaniu pracy lub świadczeniu usług zwolnionych z podatku od towarów i usług ujmowane są w cenie nabycia z uwzględnieniem kwoty zapłaconego podatku, z późniejszym odpisem w określony sposób poprzez amortyzację kwoty.

Podatek od towarów i usług od nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych przez banki (instytucje kredytowe) przy wykonywaniu prac (usług) opodatkowanych podatkiem od towarów i usług nie dotyczy kosztów dystrybucji i podlega odliczeniu w rozliczeniach budżetowych.

Ponadto banki (instytucje kredytowe) według własnego wyboru (za rok sprawozdawczy z powiadomieniem organu podatkowego) mogą ewidencjonować środki trwałe i wartości niematerialne i prawne wykorzystywane przy wykonywaniu pracy (świadczenie usług) w rachunkowości w cenie nabycia, w tym kwota zapłaconego podatku od wartości dodanej, z późniejszym odpisem w określony sposób poprzez kwotę amortyzacji, niezależnie od wielkości (wagi właściwej) transakcji podlegających opodatkowaniu od wartości dodanej w całkowitym dochodzie banku (instytucji kredytowej).

Podatek dochodowy

Rozporządzenie „W sprawie specyfiki ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym przez banki i inne instytucje kredytowe” nr 490 z dnia 16.05.94

Skład dochodów:

Kwoty naliczonych i otrzymanych odsetek od środków kredytowych.
Prowizje i inne opłaty za przelewy, akredytywy i operacje windykacyjne, w tym za usługi związane z relacjami korespondencyjnymi.
Zapłata za usługi świadczone na rzecz klientów w zakresie otwierania i prowadzenia rachunków, a także za świadczenie usług eksperckich, doradczych i informacyjnych.
Dochody uzyskane ze świadczenia faktoringu, przepadku i operacji powierniczych.
Dochód uzyskany z operacji gwarancyjnych.
Płatność za usługi świadczone przez bank ludności.
Płatność za odbiór, transport funduszy i innych wartościowych przedmiotów.
Przychody z transakcji banku z walutami obcymi i innymi wartościami walutowymi. Płatność otrzymana przez banki z tytułu pełnienia funkcji agenta kontroli walutowej.
Różnica między wartością sprzedaży a wartością nominalną akcji (z wyjątkiem DC).
Środki pieniężne i środki trwałe, aktywa rzeczowe i finansowe przekazywane bezpłatnie do banku.

Nadwyżka gotówkowa banku:

dywidendy i odsetki otrzymane od papierów wartościowych.
dodatnie różnice kursowe.
przyznane i uznane grzywny, kary, kary.
kwoty otrzymane od pracowników banku z tytułu zadośćuczynienia za wyrządzone szkody.
zwrot kredytów spisanych wcześniej ze stratą, przywrócenie utworzonej wcześniej rezerwy na ewentualne straty kredytowe

Skład wydatków wliczonych w koszt:

Kwoty należne do wpłat do budżetów w formie podatku od nieruchomości.
Obowiązkowe składki na fundusz emerytalny, Federalna Służba Migracyjna, Prawo Federalne.
Opłaty za obowiązkowe ubezpieczenie majątku banku.
Naliczone i zapłacone odsetki od depozytów.
Naliczone i zapłacone odsetki od zobowiązań dłużnych, w tym wysokość dyskonta pomiędzy ceną sprzedaży a wartością nominalną papierów wartościowych
Naliczone i zapłacone odsetki od kredytów międzybankowych w ramach stopy refinansowania + 3 punkty
Prowizje pobierane przez bank za usługi i relacje korespondencyjne.
Prowizje pobierane przez bank z tytułu zakupu/sprzedaży waluty obcej.
Amortyzacja środków trwałych wykorzystywanych do działalności bankowej, aktywów finansowych, przedsiębiorstw międzybankowych.
Wydatki banku na wynajem środków trwałych wykorzystywanych do działalności bankowej, wydatki na wszelkiego rodzaju naprawy.
Koszty zgodnie z szacunkami na wydatki reprezentacyjne, wydatki na reklamę, koszty podróży, wypłatę odszkodowania za korzystanie z pojazdów osobowych.
Płatność za usługi doradcze, informacyjne, audytowe.
Koszty związane z produkcją i plasowaniem papierów wartościowych.
Koszty świadczenia usług faktoringowych i forfaitingowych.
Kwota odpisów na rezerwę na ewentualne straty z tytułu pożyczek i zadłużenia równoważnego pożyczce.
Koszty pracy pracowników.
Przyznane i uznane grzywny, kary, kary.
Straty z tytułu umorzenia należności niekompensowane rezerwą na ewentualne straty.
Niezrekompensowane straty spowodowane klęskami żywiołowymi, pożarami, wypadkami.
Ujemne różnice kursowe od transakcji bankowych w walutach obcych.
Wydatki nie wliczone w koszt (po opodatkowaniu).
Płatności rzeczowe i premie pieniężne, mat. pomoc itp.
Koszty kapitałowe.
Wydatki na utrzymanie obiektów nieprodukcyjnych.
Odliczenia dokonywane przez bank na rzecz funduszy niepaństwowych.
Wydatki na reklamę, podróże i rozrywkę przekraczające normy.
Koszty związane z przeprowadzaniem kontroli działalności banku z inicjatywy jednego lub większej liczby założycieli (akcjonariuszy) banku.
Wypłata dywidend dla akcjonariuszy banku.
Generowanie dochodu Dt... Kt 701.
Tworzenie wydatków Dt 702 Kt...
Wykorzystanie zysku Dt 70501 Kt 60301, fundusze.
Generowanie zysku Dt 701 Kt 70301.
Dt 70301 Kt 702.
Powstanie straty Dt 70401 Kt 702.
Dt 701 Kt 70401.

Przeprowadzenie transakcji końcowych, odpisanie kwoty nadwyżki z podziału zysku w stosunku do kwoty faktycznie otrzymanej:

fundusze Kt 70501;
Dt 70401 Kt 70501;
spisanie kwoty nadpłaty do budżetu Dt 60302 Kt 70501;
dodatkowe naliczenie kwoty podatku dochodowego Dt 70501 Kt 60301.

Przeniesienie wyników finansowych po ostatecznym obrocie:

Zysk Dz 70301 KT 70302
Strata Dt 70402 Kt 70401
Zamknięcie rachunku Wykorzystanie zysku Dt 70502 Kt 70501

Po zatwierdzeniu raportu rocznego:

Dt 70502 Kt 60320, fundusze
Dt 70302 Kt 70502

58. Dodatkowe informacje

Obecnie wzrosło znaczenie edukacji i samokształcenia. Inteligentni ludzie żyją dłużej. Śmiertelność osób z wysokim poziomem wykształcenia jest czterokrotnie niższa niż osób z niskim wykształceniem. Do niedawna uważano, że na długość życia człowieka mają wpływ przede wszystkim trzy czynniki: dziedziczność, styl życia i ekologia. Jednak naukowcy doszli do wniosku, że inteligentni ludzie żyją dłużej i mniej chorują. Śmiertelność osób z wysokim poziomem wykształcenia jest czterokrotnie niższa niż śmiertelność osób z niskim wykształceniem. Okazuje się, że bez ćwiczeń mózg starzeje się znacznie szybciej. Naukowcy od dawna wyjaśniają różnice w stanie zdrowia różnych osób przynależnością do różnych grup społecznych i różnicą w poziomie dobrostanu. Brytyjscy naukowcy uzupełnili tę koncepcję o nowe dane. Okazuje się, że poziom inteligencji wpływa również na zdrowie ludzi. Im wyższy poziom inteligencji dziecka, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie żyło dłużej. Okazuje się, że „chłopcy w okularach” są najbardziej dochodowymi zalotnikami i preferowanymi reproduktorami płci męskiej.

Zakłada się, że zapotrzebowanie na „nerdów” wśród płci pięknej wzrośnie dramatycznie. Przed rewolucją w Rosji obecność okularów była oznaką inteligencji, bogactwa, inteligencji i szlachetnego urodzenia. Teraz intelektualiści są cenieni na całym świecie, odciągani od innych krajów (drenaż mózgów), są głównym czynnikiem wzrostu gospodarczego i dobrobytu narodu. W Rosji bogaci to w większości ludzie dobrze wykształceni. Dwie trzecie z nich ma wykształcenie wyższe. Większość - 86% - rodzice należą do inteligencji. Wśród „kapitanów” rosyjskiego biznesu praktycznie nie ma osób bez wyższego wykształcenia. Naukowcy wyróżniają trzy główne kryteria wpływające na długość życia jako decydujące: dziedziczność (do 20%), styl życia (do 55%) i czynniki środowiskowe (20%). Jednocześnie dochody materialne i poziom wykształcenia plasują się na pierwszych miejscach wskaźnika „sposobu życia”. Nawiasem mówiąc, w krajach zachodnich w swojej praktyce firmy ubezpieczeniowe, oceniając potencjalną długość życia klienta za pomocą testów, koniecznie uwzględniają te wskaźniki w kwestionariuszu.

Poziom dobrostanu materialnego ma istotny wpływ na styl życia. Osoby o niższych dochodach częściej chorują i rzadziej szukają pomocy medycznej. Jednak na zdrowie człowieka wpływ mają nie tyle same pieniądze, co charakter ich wykorzystania w interesie zdrowia. Na przykład osoby o wyższych dochodach mają szansę na lepsze wykształcenie. Z kolei śmiertelność osób z wysokim poziomem wykształcenia jest około 1 – 5 razy niższa niż w grupach o niskim poziomie wykształcenia. Uważa się również, że ludzki mózg starzeje się znacznie szybciej bez ćwiczeń. Wniosek: warto angażować się w doskonalenie edukacji i samokształcenia (badanie literatury zawodowej i ogólnokształcącej).

Edukacja to inwestycja w kapitał ludzki. Według statystyk każdy rok spędzony na edukacji podnosi wynagrodzenie pracownika średnio o 10%. Edukacja nie tylko zwiększa produktywność odbiorcy (tj. osoby, która ją otrzymała), ale ma pozytywny efekt zewnętrzny (zewnętrzność). Zewnętrzność występuje, gdy działanie jednej osoby wpływa na dobro innej osoby lub innych osób. Osoba wykształcona może wysuwać pomysły, które stają się użyteczne dla innych, domena publiczna, mogą z nich korzystać każdy, kto mieści się w zakresie pozytywnego efektu zewnętrznego edukacji. Pod tym względem szczególnie negatywny wpływ ma zjawisko znane jako „drenaż mózgów”, czyli emigracja najlepiej wykształconych i wykwalifikowanych specjalistów z krajów ubogich i krajów o gospodarkach w okresie przejściowym do krajów bogatych o wysokim standardzie życia.

Istotnym problemem w rozwoju (w tym rozwoju kariery) są złe nawyki. Alkohol nieodwracalnie niszczy komórki mózgowe (w dowolnej ilości), prowadząc do impotencji u mężczyzn i związanych z tym problemów u kobiet. Dla zdrowego człowieka nie ma alkoholu korzystnego – jest on szkodliwy w każdej ilości i rodzaju. Wiedziano o tym od dawna, ale przemilczano to w celach egoistycznych. Wręcz przeciwnie, opłacani dziennikarze i „eksperci”, filmy i seriale (posiadające ogromne budżety reklamowe) propagują niezdrowy tryb życia – reklama opłaca się wielokrotnie, choć kosztem zdrowia milionów ludzi. Palenie prowadzi również do smutnych konsekwencji, często nieodwracalnych. Palacze są mniej zdolni do pracy, dlatego w krajach rozwiniętych starają się ich nie zatrudniać, zwłaszcza na znaczące stanowiska; podobny trend można zaobserwować w dużych, odnoszących sukcesy rosyjskich firmach. Ustawowe ograniczenia dotyczące palenia w miejscach publicznych wskazują na zwiększony egoizm palaczy, którzy nie myślą o innych - trzeba się zgodzić, że nie jest to najlepsza cecha w pracy z ludźmi, co dobrze rozumieją specjaliści doboru personelu.

Zauważono, że wiele osób nie zna podstawowych zasad języka rosyjskiego, np.:

1. Liczba cudzysłowów musi być zawsze parzysta, jak nawiasy w matematyce.

Sąsiednie cudzysłowy mogą być dwojakiego rodzaju – „…” i „…” (łapy i choinki).

Poprawnie: „słowa „słowa”” lub „słowa „słowa””

Niepoprawnie: „słowa” i „słowa”

Te błędy są nawet w nazwach dużych firm oraz niektórych artykułach i książkach.

2. Jeżeli na końcu zdania znajduje się informacja w nawiasach, kropkę umieszcza się po nawiasach, a nie przed nawiasami i w środku przed nawiasem zamykającym.

Zgadza się: słowa (słowa).

Złe słowa. (słowa.)

Jak wykazały ostatnie badania, palenie negatywnie wpływa na mózg i zmniejsza zdolności intelektualne osoby. Porównanie wykazało, że palacze pozostawali w tyle za swoimi niepalącymi rówieśnikami we wszystkich oferowanych przez nich rodzajach testów. W ciągu kilku dziesięcioleci, które minęły od pierwszego badania, ich zdolność logicznego myślenia oraz zdolność zapamiętywania i odtwarzania informacji znacznie się zmniejszyła.

59. Doradztwo kredytowe i pożyczki

Pożyczki dla firm, pomimo niestabilnego stanu gospodarki, implikują możliwość podejmowania przez niektóre banki decyzji w krótkim czasie (od 1 do 10-15 dni), przed otwarciem rachunku, rozliczanie sprawozdawczości zarządczej (nieoficjalnej), grupy firm. Kryzysy nie są przeszkodą, jeśli skorzystasz z porad profesjonalistów.

Mimo kryzysu w rosyjskiej gospodarce większość ekspertów od kredytów dla biznesu zgadza się, że ten sektor bankowy w Rosji będzie się rozwijał.

Przyjrzyjmy się szczegółowo obecnie istniejącym możliwościom finansowania biznesu.

Dla osób prawnych: Wszystkie rodzaje pożyczek, w tym:

▪ kredyt w rachunku bieżącym (pożyczka niezabezpieczona pod obrót, do 50% średniomiesięcznych wpływów na konto od kontrahentów zewnętrznych, z wyłączeniem płatności na rzecz nas samych w ramach grupy spółek);

▪ pożyczka na uzupełnienie kapitału obrotowego;

▪ pożyczka na rozwój biznesu; - kredyt na zakup firmy; - kredyt na zakup nieruchomości (w tym hipoteka komercyjna);

▪ kredyt na zakup sprzętu;

▪ pożyczka na pokrycie braków gotówkowych; - Linia kredytowa; - faktoring; - leasing; - kredyty dla firm lombardowych;

▪ gwarancje bankowe;

▪ inwestycje w rosyjskie przedsiębiorstwa (w tym inwestycje w nowe spółki (do roku) w Moskwie). Kontakt z brokerami kredytowymi posiadającymi doświadczenie w pracy na etacie w bankach (najlepiej na wysokich stanowiskach w wyspecjalizowanych działach) pozwala na ekspresową analizę sprawozdań finansowych i potencjalnej zdolności kredytowej, podwyższa maksymalne limity (kwoty) kredytowania, optymalizuje opodatkowanie, zwiększa atrakcyjność kredytową oraz przyspieszyć rozpatrywanie wniosków o rozpatrzenie, uzyskać możliwość priorytetowego, preferencyjnego rozpatrywania wniosków w bankach (więcej szczegółów w e-booku Szewczuk D. A. Bankowość: notatki z wykładów).

Dla przedsiębiorców indywidualnych:

▪ pożyczka;

▪ linia kredytowa.

Współczynniki korygujące (rabat) stosowane w ramach programów pożyczek dla przedsiębiorstw (Zgodnie z Zastępcą Dyrektora Generalnego INTERFINANCE (LLC „INTERFINANCE MV”) Denis Aleksandrovich Shevchuk): Obiekty nieruchomości (budynki, budowle, poszczególne lokale w budynku, niewykończony kapitał struktura): nie więcej niż 0, 8. Wyposażenie: nie więcej niż 0, 7. Zastawem może być sprzęt biurowy i komputerowy oraz mienie osobiste osób fizycznych. Wycena zastawu sprzętu biurowego, komputerowego, mienia osobistego dokonywana jest przez urzędnika kredytowego na podstawie oględzin, studium dokumentacji i informacji o wartości rynkowej podobnych przedmiotów oraz zastosowaniu współczynnika korygującego nie większego niż 0 do wartości rynkowej W przypadku zastawu wyposażenia wraz z zapleczem technologicznym, produkcyjnym itp. Pawilony (rejestrowane jako konstrukcje tymczasowe) mogą być traktowane jako wyposażenie. Ich wartość zabezpieczenia ocenia się stosując współczynnik korygujący nie większy niż 6 do wartości rynkowej.

Pojazdy: nie więcej niż 0 Towary w obrocie (towary, wyroby gotowe itp.): nie więcej niż 7 VAT (dla towarów zakupionych) / koszt wytworzenia towarów (dla towarów własnej produkcji). Jednocześnie kwestia konkurencyjności tej ceny na rynku musi zostać zbadana przez urzędnika kredytowego. Przed przyjęciem nieruchomości w zastaw, urzędnik ds. kredytów, odwiedzając miejsce prowadzenia działalności, przeprowadza kontrolę i weryfikację faktycznej dostępności nieruchomości, zgodności z danymi ilościowymi i asortymentowymi (wg rodzaju i cech rodzajowych), sprawdza dostępność dokumentów potwierdzających własność. Przy zastawianiu towarów znajdujących się w obrocie należy sprawdzić certyfikaty zgodności (wybiórczo, ale nie mniej niż 0 pozycji). Kwota Pożyczki = Kwota Zabezpieczenia * Kwota Zabezpieczenia Dyskontowego - płynna wartość rynkowa (po której możesz szybko sprzedać, zwykle nieco poniżej normalnej wartości rynkowej). MINIMALNE TERMINY ROZPATRYWANIA WNIOSKÓW: od 6-10 dni do miesiąca.

ELASTYCZNE PODEJŚCIE DO KOLORÓW: do 1000000 6 6 rubli bez zabezpieczenia, pożyczki z częściowym zabezpieczeniem. Wszelkie nieruchomości płynne (w tym zakupiony sprzęt i nieruchomości) są akceptowane jako zabezpieczenie innych kredytów. PODSTAWOWE WYMAGANIA DLA KREDYTORA: Obowiązkowa jest obecność stabilnej i rentownej firmy z okresem faktycznego istnienia co najmniej 25 miesięcy. Termin oficjalnej rejestracji firmy wynosi co najmniej 60 miesięcy. Brak negatywnej historii kredytowej. Brak faktów niewypełnienia zobowiązań. PODSTAWOWE WYMAGANIA DLA WŁAŚCICIELI PRZEDSIĘBIORSTW: Obywatelstwo Federacji Rosyjskiej. Wiek - od 28 do XNUMX lat włącznie (w przypadku mężczyzn poniżej XNUMX roku życia sprawa rozstrzygana jest z władzami poboru). Brak rejestru karnego. Brak negatywnej historii kredytowej. Przedstawiciele biznesu mają dziś wystarczający wybór wśród banków, które są gotowe dawać „pieniądze na wzrost” i wspierać różne projekty biznesowe. Przedsiębiorcy muszą jedynie dobrze zrozumieć warunki i oprocentowanie, aby wybrać dla siebie najkorzystniejszy program pożyczkowy.

Przedsiębiorców często interesuje pytanie: czy możliwość uzyskania pożyczki jest uzależniona od formy prawnej, w jakiej zarejestrowana jest mała firma. Na przykład wielu jest przekonanych, że w bankach panuje uprzedzenie dotyczące „indywidualnych przedsiębiorców”, o pożyczkę w tej formie własności jest znacznie trudniej niż np. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (LLC).

Jednak to ustawienie jest dalekie od rzeczywistości: w przypadku banków poważnie zaangażowanych w udzielanie pożyczek małym i średnim przedsiębiorstwom status prawny organizacji nie wpływa ani na liczbę dokumentów do uzyskania pożyczki, ani na oprocentowanie lub udzielanie pożyczek. warunki, to znaczy wszyscy przedstawiciele tego sektora gospodarki równe wymagania są nałożone na działalność (więcej szczegółów, patrz Shevchuk D. A., Shevchuk V. A. Money. Credit. Banks. Kurs wykładów w zwięzłej prezentacji: Podręcznik-metoda. dodatek - M: Finanse i statystyka, 2006).

Niektóre banki mają ograniczenia co do innych parametrów, takich jak udział kapitału zagranicznego, ale forma własności firmy nie ma znaczenia. Istnieje jednak ograniczenie dla osób prawnych: udział państwa lub nierezydentów w kapitale zakładowym nie powinien przekraczać 49%.

Dokumenty wymagane do uzyskania kredytu dla małych i średnich przedsiębiorstw dotyczą głównie zarówno stanu prawnego, jak i sprawozdań finansowych. Na przykład w banku będą wymagać: zaświadczenie o rejestracji państwowej, zaświadczenie o rejestracji w urzędzie skarbowym, kopie paszportów indywidualnego przedsiębiorcy i poręczycieli, kopia rachunku zysków i strat za ostatnie dwie daty sprawozdawcze, kopie stron księgi przychodów i rozchodów na 6 miesięcy , zaświadczenia o obecności lub braku kredytów w bankach obsługujących.

Niezbędne jest również dostarczenie wyciągu z banków obsługujących z obrotów na rachunkach (obrót debetowych lub kredytowych) za poprzednie 12 miesięcy oraz informacji o obrotach miesięcznych. Dodatkowe dokumenty, o których dostarczenie często proszone są banki są bezpośrednio związane z działalnością firmy: kopie umów najmu lokali, kopie umów z nabywcami i dostawcami, kopie dokumentów potwierdzających własność oferowanej na zabezpieczenie nieruchomości (umowy, faktury, akty, dokumenty płatnicze, świadectwa majątkowe) i tak dalej.

Indywidualne podejście do każdego podmiotu prawnego można wytłumaczyć ogromną liczbą odmian parametrów małych i średnich przedsiębiorstw we współczesnej Rosji. Na uwagę analityków kredytowych wystawionych jest wszystko: od dokumentów organizacyjno-prawnych samego przedsiębiorstwa po umowy najmu lokali i rachunki za media. Jeżeli dokumenty są podzielone na grupy, to można wyróżnić dokumenty założycielskie, dokumenty finansowe, dokumenty potwierdzające własność nieruchomości przekazanej jako zabezpieczenie, a także dokumenty dodatkowe potwierdzające prowadzenie działalności. Warunki kredytowania przedsiębiorstw w każdym banku są inne.

Rozpatrzenie wniosku w bankach trwa od trzech dni roboczych do kilku tygodni, pod warunkiem dostarczenia kompletnego pakietu dokumentów, więc przedsiębiorstwa chcące otrzymać kredyt muszą z góry wziąć ten fakt pod uwagę. Często klienci narzekają, że banki długo rozpatrują ich wnioski, ale z praktyki mogę powiedzieć, że zazwyczaj tacy klienci nie stosują się do poleceń banku i nie wypełniają na czas wszystkiego, o co ich poproszą, tym samym opóźniając podjęcie decyzji proces dotyczący możliwości kredytowania (więcej szczegółów patrz D. A. Shevchuk, Banking Operations, Principles, Control, Profitability, Risks, Moskwa: GrossMedia: ROSBUKh, 2007).

Ze względu na koncentrację większości banków na „indywidualnym podejściu” do każdego kredytobiorcy-reprezentanta małych lub średnich przedsiębiorstw, przedsiębiorcy mają możliwość różnicowania oprocentowania. O pozyskaniu kredytu dla swojej firmy warto pomyśleć wcześniej i postawić na maksymalną współpracę z analitykami kredytowymi w kwestiach związanych z dokumentami: w tym przypadku można wybrać najkorzystniejsze dla firmy warunki kredytowania (więcej szczegółów w e- książka Szewczuk D.A. Prawo bankowe: Notatki z wykładu).

Przed złożeniem wniosku do banków warto przygotować studium wykonalności lub biznesplan (Szewczuk D.A. Jak sporządzić biznesplan: pierwszy krok do Twojej firmy. - M .: AST: Astrel, 2008).

Znaczące oszczędności czasu, a często i wielu innych kosztów, można uzyskać, kontaktując się w odpowiednim czasie z brokerami kredytowymi, ale tylko wtedy, gdy wszyscy pracownicy takiej firmy pracowali wcześniej w bankach na stanowiskach kierowniczych. Mnogość tzw. „certyfikowanych brokerów”, którzy uczestniczyli w wykładach reklamowych w zwykłych firmach, poważnie dyskredytuje zawód pośrednika kredytowego. Idealnie byłoby, gdyby im więcej banków pracował broker kredytowy, tym lepiej.

Lista dokumentów dla Kredytobiorcy

1. Kwestionariusz - aplikacja w formie Banku.

2. Paszport(1) dla osób, które są:

▪ właściciele firm;

▪ strony transakcji (kredytobiorca, poręczyciele);

▪ menadżerowie (posiadający prawo pierwszego podpisu) podmiotów prawnych wchodzących w skład grupy kapitałowej Klienta.

Dla mężczyzn poniżej 28 roku życia dodatkowa kopia legitymacji wojskowej.

3. Zaświadczenie o rejestracji państwowej(3) (dokonanie wpisu do Jednolitego Państwowego Rejestru Osób Prawnych / EGRIP).

4. Zaświadczenie o rejestracji w urzędzie skarbowym(3).

5. Licencje(3) i/lub inne dokumenty uprawniające do wykonywania czynności.

6. Dokumenty składowe(3) (Artykuły i Memorandum). Dodatkowo, jeśli dotyczy: Decyzje o wprowadzeniu zmian i/lub uzupełnień do dokumentów założycielskich, a także zaświadczenia o państwowej rejestracji takich zmian i/lub uzupełnień.

7. Dokumenty potwierdzające własność(3) majątek osobisty właścicieli firm.

Dokumenty finansowe

1. Sprawozdawczość finansowa (podatkowa)(3) z pieczęcią lub pokwitowaniem pocztowym i opisem załącznika, potwierdzającego doręczenie do IMTS, według stanu na ostatni dzień sprawozdawczy (za ostatni okres sprawozdawczy).

1. 1.

Bilans (formularz nr 1) oraz Raport o dochodach i stratach materialnych (formularz nr 2) lub

1. 2.

Jednorazowe zeznanie podatkoweopłacony w związku ze stosowaniem uproszczonego systemu podatkowego, a także paragon (polecenie zapłaty) potwierdzający zapłatę jednorazowego podatku za ostatni okres, lub

1. 3.

Zeznanie podatkowe za pojedynczy podatek od dochodu kalkulacyjnego za niektóre rodzaje działalności, a także paragon (polecenie zapłaty) potwierdzający zapłatę pojedynczego podatku za ostatni okres.

2. Księga przychodów i rozchodów(3) organizacje i/lub przedsiębiorcy indywidualni stosujący uproszczony system opodatkowania lub będący płatnikami UTII przez ostatnie 3 miesiące.

3. Dokumenty księgowe (wyciągi) zawierające informacje o wpływach do kasy oraz na rachunki rozliczeniowe w podziale na banki przez 6 miesięcy miesięcznie.

4. Podział należności i zobowiązań(1) nie później niż 1 dnia miesiąca, w którym złożono wniosek.

6. Certyfikat zaangażowania(1) w formie Banku nie później niż 1 dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek.

7. Lista nieruchomości wykorzystywanych w pozycjach biznesowych i inwentaryzacyjnych(1) nie później niż 1 dnia miesiąca, w którym złożono wniosek.

Dokumenty potwierdzające działalność gospodarczą

1. Umowy (umowy) z głównymi dostawcami i konsumentami(3). Co najmniej 6 (co najmniej 3 z dostawcami i co najmniej 3 z konsumentami) z największymi kontrahentami pod względem rozliczeń.

2. Dokumenty potwierdzające prawo do korzystania z lokalu(3) (magazyn, biuro, punkty sprzedaży).

Formy składania dokumentów:

(1) Oryginał

(3) Kopia poświadczona przez organizację/indywidualnego przedsiębiorcę

Osoba odpowiedzialna Banku może dodatkowo zażądać innych dodatkowych dokumentów niezbędnych do podjęcia decyzji o udzieleniu kredytu.

Opcja finansowania działalności gospodarczej to pożyczka zabezpieczona mieszkaniem na dowolny cel, zasadniczo opcja hipoteczna. Dość często właściciele firm korzystają z tego produktu. Istnieją dwie opcje: hipoteka na mieszkanie i hipoteka na dom (domek).

Budynek mieszkalny będący przedmiotem zastawu musi spełniać następujące wymagania:

1.1. znajdować się w osadzie, na której terytorium znajdują się inne budynki mieszkalne nadające się do zamieszkania;

1.2. posiadać drogę dojazdową zapewniającą całoroczny dostęp do działki, na której znajduje się budynek mieszkalny, transportem samochodowym;

1.3. nadawać się do stałego zamieszkania;

1.4. mieć stałe zasilanie ze źródła zewnętrznego poprzez podłączoną sieć z organizacji energetycznej;

1.5. być wyposażone w system ogrzewania gazowego, parowego lub piecowego, a także doprowadzenie zimnej wody;

1.6. być w należytym stanie technicznym i nie mieć istotnych wad elementów konstrukcyjnych i wyposażenia inżynierskiego, które w konsekwencji mogą doprowadzić do wypadku w domu;

1.7. przejść ewidencję katastralną, przestrzegać planu kondygnacji wydanego przez organ przeprowadzający inwentaryzację techniczną nieruchomości, która jest ustalana na podstawie danych z operatu szacunkowego sporządzonego przez zawodowego rzeczoznawcę;

Działka będąca przedmiotem zastawu musi spełniać następujące wymagania: - mieć dozwolone przeznaczenie (przeznaczenie): do ogrodnictwa, budownictwa mieszkaniowego lub letniego domku letniskowego; - wymagania określone w ust. 1., 1. i 1.

Ogólne wymagania. Przedmiotem zabezpieczenia mogą być zarówno Lokale Mieszkalne, na zakup których udzielono kredytu, jak i istniejące Lokale Mieszkalne.

1. Lokal Mieszkalny nie powinien być objęty aresztem ani zakazem, nie powinien być obciążony prawami osób trzecich, z wyjątkiem prawa pobytu, nie powinno być sporów dotyczących Lokalu Mieszkalnego. Jeżeli osoba, która nie jest jednym z właścicieli (zastawców) obciążonego hipoteką Lokalu Mieszkalnego, planuje być jedynym kredytobiorcą w ramach umowy kredytu, to należy żądać, aby jeden z właścicieli (zastawców) Lokalu Mieszkalnego był zaangażowany jako drugi kredytobiorca (współkredytobiorca).

2. Mieszkanie jest samodzielnym mieszkaniem lub samodzielnym budynkiem mieszkalnym na pobyt stały (domek lub bliźniak (kamienica)). Pomieszczenia mieszkania komunalnego mogą być zastawione tylko wtedy, gdy wszystkie pomieszczenia (lokalizacje) mieszkania komunalnego są zastawione na zabezpieczenie jednego kredytu, tj. łącznie zastawione pokoje (lokale) będą stanowiły jeden Lokal mieszkalny.

3. Lokal jest podłączony do systemów ogrzewania elektrycznego, parowego lub gazowego, które dostarczają ciepło do całego obszaru Lokalu Mieszkalnego lub posiada autonomiczny system podtrzymywania życia.

4. Mieszkanie posiada drzwi wejściowe, okna oraz dach (dla mieszkań na ostatnich kondygnacjach).

5. Przy udzielaniu kredytu zabezpieczonego istniejącym mieszkaniem Lokale mieszkalne nie będą przyjmowane jako zabezpieczenie w następujących przypadkach:

▪ Gdy właścicielami (jednym z właścicieli) Lokalu mieszkalnego są małoletnie dzieci;

▪ Gdy osoby niebędące członkami rodziny hipoteki są zameldowane w Lokalu Mieszkalnym na dłuższy okres (1 rok lub dłużej).

6. W przypadku, gdy jednym z właścicieli (zastawców) Lokalu Mieszkalnego jest osoba, która ukończyła 65 rok życia, umowa hipoteczna podlega obowiązkowi notarialnemu.

7. Budynek, w którym znajduje się przedmiot zastawu, musi spełniać następujące warunki i wymagania:

a) znajduje się w Moskwie lub regionie moskiewskim;

b) nie znajduje się w stanie awaryjnym; c) nie być zarejestrowanym do napraw poważnych (jeżeli taka informacja jest dostępna); d) nie jest objęty planami odbudowy lub rozbiórki (jeśli dostępne są informacje); e) mieć podmurówkę żelbetową, kamienną lub ceglaną; f) stopień zużycia budynku wybudowanego przed 1970 rokiem nie powinien przekraczać 70%.

8. Własność Lokalu Mieszkalnego musi być potwierdzona odpowiednimi dokumentami tytułowymi (zaświadczenie własności, zarejestrowana umowa sprzedaży Lokalu Mieszkalnego, umowa barterowa itp.), sporządzonymi zgodnie z wymogami obowiązującego prawa.

9. Dokumentacja techniczna (eksplikacja, plan piętra) musi być zgodna z danymi określonymi w USRR. W przypadku przemeblowania Lokalu Mieszkalnego bez stosownego zezwolenia, Lokal ten może zostać przyjęty w zastaw tylko pod warunkiem, że Zastawca zalegalizuje przebudowę w terminie 6 miesięcy od dnia zawarcia umowy hipotecznej (powstania hipoteki). z mocy prawa), a w przypadku braku możliwości zalegalizowania przebudowy, Zastawca zobowiązany jest w terminie 9 miesięcy od dnia zawarcia umowy hipotecznej (powstania hipoteki z mocy prawa) do wniesienia Lokalu mieszkalnego do stanu odpowiadającego danym określonym w dokumentacji technicznej.

10. Przy nabywaniu (obciążaniu hipoteką) oddzielnego domu mieszkalnego nabywana jest jednocześnie działka pod takim domem, wpisana w hipotekę. Własność działki musi być potwierdzona odpowiednimi dokumentami tytułowymi (zaświadczenie własności, zarejestrowana umowa kupna-sprzedaży gruntu, inna umowa), sporządzonymi zgodnie z wymogami obowiązującego prawa. Oryginał planu katastralnego działki należy dołączyć do dokumentu gruntu, który należy zastawić wraz z budynkiem mieszkalnym.

10.1. Jeżeli działka jest oddana w dzierżawę, to jednocześnie z domem należy również zastawić prawo dzierżawy do działki. Umowa dzierżawy działki musi być zawarta na okres nie krótszy niż okres trwania umowy pożyczki lub zawierać wskazanie przedłużenia umowy na nowy okres. Jeżeli umowa dzierżawy zawiera warunek uzyskania zgody wynajmującego na zastaw na prawach dzierżawy działki, to taka zgoda musi być uzyskana przed zawarciem umowy zastawu, jeżeli taki wymóg uzyskania zgody wynajmującego nie jest nie są sprzeczne z obowiązującym prawodawstwem.

10.2. Jeżeli kredytobiorca nie posiada prawa własności lub prawa dzierżawy działki gruntu znajdującej się pod Budynkiem Mieszkalnym, to przy użyczeniu pod zabezpieczenie istniejącego lokalu nieruchomość taka nie jest przyjmowana jako zabezpieczenie.

W przypadku kredytowania zabezpieczonego zakupionym mieszkaniem, Dom Mieszkalny może zostać przyjęty jako zabezpieczenie pod warunkiem, że sprzedający Dom Mieszkalny ma prawo do dzierżawy działki gruntu znajdującej się pod Domem Mieszkalnym.

Kryzys na amerykańskim rynku kredytów hipotecznych wywołał globalny kryzys na rynku pieniężnym. Wiele rosyjskich banków znalazło się w trudnej sytuacji. Brak środków finansowych i ich powszechny wzrost cen doprowadziły do niewystarczającego finansowania. W efekcie wyczerpały się zasoby finansowe szeregu banków przeznaczonych na udzielanie kredytów hipotecznych.

Ze względu na brak możliwości szybkiego uzupełnienia ich potencjału, wiele banków pospiesznie zaostrzyło warunki udzielania kredytów hipotecznych, a niektóre nawet chwilowo zrezygnowały z kredytów hipotecznych. Częstym zjawiskiem w dzisiejszej praktyce banków jest opóźnienie w rozpatrzeniu wniosku o kredyt bez wyjaśnienia przyczyn. Jednocześnie wielu kredytobiorców, którzy otrzymali już zgodę banku na udzielenie kredytu, stanęło w obliczu podwyższenia oprocentowania kredytu hipotecznego.

Problemy napotkały nie tylko same banki, ale także potencjalni kredytobiorcy, którzy zostali zmuszeni do odmowy przeprowadzenia transakcji zakupu nieruchomości z powodu nagłych odmów banków i opóźnień w udzielaniu kredytów (więcej szczegółów, patrz D.A. Shevchuk. Mieszkanie na kredyt bez problemów - M .: AST: Astrel, 2008).

Często zdarza się, że zatwierdzeni pożyczkobiorcy czekają na swoje pieniądze przez dwa, trzy lub więcej miesięcy. W kontekście rosnących cen nieruchomości kilkumiesięczne opóźnienie prowadzi do znacznego wzrostu kosztu mieszkania (więcej szczegółów w e-booku Shevchuk D.A. Kredyt hipoteczny: jak uzyskać mieszkanie, http:// www.litres.ru/pages/biblio_authors/?temat=61041).

Banki, które w mniejszym stopniu koncentrowały się na pożyczkach zagranicznych, polegając na własnych zasobach przy udzielaniu kredytów hipotecznych, kontynuują proces kredytowania kredytobiorców hipotecznych. Ogólnie rzecz biorąc, wystarczająca liczba banków nadal oferuje bardzo konkurencyjne warunki, ale podniosły oprocentowanie kredytów hipotecznych, znacznie podwyższyły zaliczkę i zaostrzyły warunki kredytowania (więcej szczegółów patrz Szewczuk D.A. Kupowanie domu i ziemi: krok po kroku. - M . : AST : Astrel, 2008).

Pośrednik pożyczki jest zasadniczo prawnikiem finansowym. Możesz sam iść do sądu - albo możesz wynająć prawnika, możesz ściąć włosy w domu przed lustrem - albo możesz pójść do fryzjera specjalisty, ktoś sam naprawia kozaka - a ktoś oddaje swojego mercedesa do serwisu samochodowego . Błędem jest myślenie, że pośrednik pożyczkowy jest magikiem i rozdziela pożyczki dla wszystkich. Jeśli jest specjalistą, ma specjalistyczne wykształcenie wyższe (a nie tylko kursy) i doświadczenie w realnej pracy w pełnym wymiarze godzin w bankach (najlepiej w różnych i odpowiednich działach na wyższych stanowiskach, a nie tylko staże), to znacznie zwiększy prawdopodobieństwo pozytywnej decyzji kredytowej (czyli jak kompetentny prawnik zwiększy Twoje szanse w sądzie i przy przygotowywaniu dokumentów prawnych) oraz szybkość podejmowania decyzji.

Dodam, że w czasie kryzysu warto poświęcić swój wolny czas na samokształcenie, studiowanie literatury ekonomicznej i prawniczej. Pracownicy banku wpadają w złość, jeśli wnioskujący o kredyt nie potrafią czytać i pisać w kwestiach ekonomicznych i prawnych. Szerokie spojrzenie pozwala szybciej znaleźć wspólny język z bankierami, ponieważ bankowość od dawna uważana jest za jeden z najbardziej inteligentnych zawodów, niektórzy pracownicy mają 2-3 wyższe wykształcenie i stale podnoszą swoją wiedzę.

Jest wielu oszustów, którzy z reguły nie mają nawet minimalnego doświadczenia w bankach, oferując 100% gwarancję uzyskania kredytu: jest to 100% oszustwo lub jawne przestępstwo, które zostanie w XNUMX% ujawnione wcześniej lub później (z odpowiednimi konsekwencjami zarówno dla klienta, jak i fałszywego asystenta). Jest to jasne dla każdego doświadczonego bankiera. W każdym banku kredyty firmowe i hipoteczne (a często i inne rodzaje kredytów) udzielane są po decyzji komisji kredytowej, jest to organ kolegialny, podczas gdy klient jest wcześniej sprawdzany przez różne służby bankowe. Jedna osoba, nawet wielki szef (chyba, że jest to oczywiście właściciel banku) z definicji nie może podejmować takich decyzji samodzielnie, zwłaszcza pośrednik. Kompetentny pośrednik z pełnym doświadczeniem w bankach może znacznie zwiększyć prawdopodobieństwo zatwierdzenia - to już jest rzeczywistość, ale nigdy nie zagwarantuje XNUMX% kredytu. Jego rolą jest edukacja i lobbing. Pośrednictwo kredytowe jest przydatne dla każdego. Z jednej strony broker upraszcza procedurę uzyskania kredytu dla klientów, z drugiej strony przyciąga do banków nowych klientów „jakościowych” (więcej informacji na stronie www.deniscredit.ru).

Pośrednik pożyczkowy jest Twoim adwokatem finansowym. Możesz sam iść do sądu - lub możesz wynająć prawnika, możesz sam zrobić sobie fryzurę w domu przed lustrem - lub możesz iść do fryzjera specjalisty, ktoś sam naprawia swojego Kozaka - a ktoś oddaje swojego mercedesa do serwisu samochodowego . Błędem jest myślenie, że pośrednik pożyczkowy jest magikiem i rozdziela pożyczki dla wszystkich. Jeśli jest specjalistą, posiada specjalistyczne wykształcenie wyższe (a nie tylko kursy) oraz doświadczenie w realnej pracy w pełnym wymiarze godzin w bankach (najlepiej w różnych i odpowiednich działach na stanowiskach kierowniczych, a nie tylko staże), to znacznie zwiększy prawdopodobieństwo pozytywnej decyzji kredytowej (czyli jak kompetentny prawnik zwiększy Twoje szanse w sądzie i przy przygotowywaniu dokumentów prawnych) oraz szybkość podejmowania decyzji. Warto dodać, że w czasie kryzysu warto poświęcić wolny czas na samokształcenie, studiowanie literatury ekonomicznej i prawniczej. Pracownicy banków mają w zwyczaju oburzać się, gdy wnioskujący o kredyt nie znają się na sprawach ekonomicznych i prawnych. Szerokie spojrzenie pozwala szybciej znaleźć wspólny język z bankierami, ponieważ bankowość od dawna uważana jest za jedną z najbardziej intelektualnych profesji, niektórzy pracownicy mają 2-3 wyższe wykształcenie i stale podnoszą swoją wiedzę.

Indywidualne podejście do każdego podmiotu prawnego można wytłumaczyć ogromną liczbą odmian parametrów małych i średnich przedsiębiorstw we współczesnej Rosji. Wszystko podlega uwadze analityków kredytowych: od dokumentów organizacyjno-prawnych samego przedsiębiorstwa po umowy najmu lokali i rachunki za media. Jeśli podzielisz dokumenty na grupy, możesz wybrać dokumenty założycielskie, dokumenty finansowe, dokumenty potwierdzające własność nieruchomości dostarczonej jako zabezpieczenie, a także dodatkowe dokumenty potwierdzające prowadzenie działalności (więcej szczegółów znajdziesz w e-booku Szewczuk D. A. Kredyt biznesowy: technologie produkcji). Warunki kredytowania przedsiębiorstw w każdym banku są inne. Rozpatrzenie wniosku w bankach trwa od trzech dni roboczych do kilku tygodni, pod warunkiem dostarczenia kompletnego pakietu dokumentów, więc przedsiębiorstwa chcące otrzymać kredyt muszą z góry wziąć ten fakt pod uwagę. Często klienci narzekają, że banki długo rozpatrują ich wnioski, ale z praktyki mogę powiedzieć, że zazwyczaj tacy klienci nie postępują zgodnie z instrukcjami banku i nie wypełniają na czas wszystkiego, o co ich poproszą, przez co sami opóźniają proces decyzyjny w sprawie możliwości kredytowania. Naszym celem jest maksymalne uproszczenie procesu poszukiwania i uzyskania pożyczki.

Pytania do egzaminu/testu na temat „Podstawy audytu bankowego”

▪ Standardy działalności audytorskiej w Federacji Rosyjskiej.

▪ Audyt bankowy: istota, konieczność, znaczenie.

▪ Cele i zadania audytu bankowego.

▪ Klasyfikacja rodzajów kontroli bankowej.

▪ Cechy polityki rachunkowości instytucji kredytowej.

▪ Organizacja zewnętrznego audytu bankowego. Technologia audytu organizacji kredytowej

▪ Cechy certyfikacji i licencjonowania prawa do przeprowadzania audytów bankowych w Rosji.

▪ Cele i metody nadzoru bankowego.

▪ Cele i zadania kontroli wewnętrznej w instytucjach kredytowych.

▪ Organizacja systemu kontroli wewnętrznej w banku.

▪ Główne obszary regulacji i nadzoru nad działalnością instytucji kredytowych w Federacji Rosyjskiej.

▪ Rejestracja i licencjonowanie organizacji kredytowych.

▪ Sprawdzanie spełniania przez instytucje kredytowe standardów ekonomicznych.

▪ Kontrola działalności instytucji kredytowych.

▪ Sprawdzanie dokumentów założycielskich instytucji kredytowej.

▪ Audyt kapitału docelowego banku.

▪ Audyt tworzenia i wykorzystania środków bankowych.

▪ Sprawdzanie poprawności naliczania funduszy własnych banku.

▪ Zasady funkcjonowania przedsiębiorstw posiadających środki pieniężne na terytorium Federacji Rosyjskiej.

▪ Tryb przeprowadzania kontroli przedsiębiorstw i banków w zakresie organizacji obiegu gotówki.

▪ Odbiór gotówki.

▪ Audyt bankowych transakcji gotówkowych.

▪ Audyt działalności depozytowej instytucji kredytowej.

▪ Działalność depozytowa osób prawnych: obieg dokumentów, możliwe naruszenia.

▪ Operacje depozytowe osób fizycznych: obieg dokumentów, możliwe naruszenia.

▪ Sprawdzanie prawidłowości otwierania rachunków bieżących dla klientów banku.

▪ Procedura przeprowadzania transakcji na rachunkach korespondencyjnych instytucji kredytowej.

▪ Audyt rozliczeń międzybankowych.

▪ Procedura udzielania i spłaty kredytów klientom banku.

▪ Linie kredytowe: istota, audyt.

▪ Procedura udzielania i kontroli kredytów w rachunku bieżącym.

▪ Kredyty wekslowe: cechy rezerw i audytu.

▪ Audyt operacji kredytowych banków.

▪ Ocena ryzyka kredytowego i audyt procedury tworzenia rezerwy na ewentualne straty kredytowe.

▪ Organizacja rachunkowości w bankach.

▪ Bilans banku i zasady jego konstrukcji.

▪ Rachunkowość analityczna i syntetyczna

▪ Dokumentacja operacji bankowych.

▪ Organizacja obiegu dokumentów.

▪ Wewnętrzna kontrola i audyt banku.

▪ Przechowywanie dokumentów.

▪ Procedura sporządzania dokumentów rozliczeniowych.

▪ Audyt działalności maklerskiej banku.

▪ Audyt działalności dealerskiej banku.

▪ Sprawdzenie procedury tworzenia i wykorzystania rezerwy na utratę wartości papierów wartościowych.

▪ Klasyfikacja dochodów instytucji kredytowej.

▪ Audyt dochodów instytucji kredytowej.

▪ Klasyfikacja wydatków instytucji kredytowej.

▪ Audyt wydatków instytucji kredytowej.

▪ Audyt wykorzystania zysku przez instytucję kredytową.

▪ Dokumenty do otwarcia rachunku bankowego

▪ Wymagania zawodowe i etyczne wobec audytorów

▪ Metody i techniki działań audytorskich

▪ Rodzaje raportów z audytów

▪ Główne kierunki audytu bankowego

▪ Audyt transakcji walutowych banku komercyjnego

▪ Audyt podatkowy

Słownik terminologiczny

Powiadomienie dyspozycja uznania lub obciążenia środków z rachunków bankowych. Rozróżnia się poradę kredytową (pieniądze są zapisywane) i poradę debetową (pieniądze są odpisywane).

Holding (podatek) ulga podatkowa dostępna dla każdego podatnika (firmy lub osoby fizycznej), który otrzymuje dywidendy wypłacane przez firmy płacące podatek od osób prawnych.

Akredytywa dyspozycję dla banku wypłaty określonej kwoty osobie fizycznej lub prawnej po spełnieniu warunków określonych w akredytywie.

Aktywa przedsiębiorstwa majątek przedsiębiorstwa odzwierciedlony w bilansie aktywów. Istnieją głównie trzy rodzaje aktywów:

1) aktywa obrotowe, na które składają się kapitał pieniężny oraz fundusze, które można szybko zamienić na gotówkę;

2) kapitał trwały o długim okresie użytkowania, wykorzystywany przez przedsiębiorstwo do produkcji towarów i usług;

3) inne aktywa, do których zaliczają się wartości niematerialne i prawne, które nie mają postaci fizycznej, ale mają wartość dla przedsiębiorstwa, inwestycje w innych spółkach, długoterminowe papiery wartościowe, rozliczenia międzyokresowe kosztów i różne inne aktywa.

Podatek akcyzowy rodzaj podatku pośredniego nakładanego na cenę towarów. Akcyzy były szeroko rozpowszechnione już w XIX wieku. Rozwój podatku akcyzowego doprowadził do powstania powszechnego podatku akcyzowego w postaci podatku obrotowego, podatku od sprzedaży, podatku od towarów i usług. Istnieją akcyzy indywidualne (na określone rodzaje i grupy towarów) oraz uniwersalne (np. podatek od wartości dodanej).

Spółka akcyjna spółka będąca osobą prawną, której kapitał składa się z wkładów wspólników i założycieli. Forma organizacji produkcji oparta na pozyskiwaniu środków finansowych poprzez sprzedaż udziałów. Istnieją zamknięte i otwarte spółki akcyjne.

Kapitał zakładowy kapitał zakładowy spółki akcyjnej, którego wysokość określa statut. Powstaje kosztem pożyczonych środków i emisji (emisji) akcji.

Akcja papier wartościowy wyemitowany przez spółkę akcyjną, dający prawo jej właścicielowi, wspólnikowi spółki akcyjnej, do uczestniczenia w jej zarządzaniu i otrzymywania dywidendy z zysków.

Akcje nominalne udostępnij ze wskazaniem jego właściciela. Dystrybucja w ramach otwartej subskrypcji. Może być prosty i uprzywilejowany.

akcja zwykła akcja z niestałą dywidendą, której wysokość ustala walne zgromadzenie akcjonariuszy po wypłaceniu stałego procentu posiadaczom akcji uprzywilejowanych.

Udział na okaziciela udział zawierający nazwisko jego posiadacza. Może być prosty i uprzywilejowany.

Preferowany udział akcja, której dywidenda jest ustalona w formie stałego procentu wypłacanego w trybie priorytetowym, bez względu na wielkość zysku spółki. Udział ten nie daje prawa głosu, jego właściciel nie uczestniczy w zarządzaniu spółką.

Amnestia (podatkowa) zestaw środków służących spłacie długów podatkowych i innych obowiązkowych płatności podatników, a także zwolnienie z grzywien i kar od kwot wpłat dobrowolnie przez nich wpłacanych do budżetu i pozabudżetowych środków państwa.

Fundusze amortyzacyjne środki finansowe przeznaczone na cel specjalny na zachowanie i odnowienie środków trwałych przedsiębiorstwa.

Tonący Fundusz środki przeznaczone na proste i rozszerzone odtwarzanie środków trwałych.

Amortyzacja stopniowe przenoszenie wartości środków trwałych na wytwarzane za ich pomocą produkty lub usługi; celowa akumulacja środków i ich późniejsze wykorzystanie w celu zrekompensowania zamortyzowanych środków trwałych.

Аренда dzierżawa nieruchomości na podstawie umowy o oddanie nieruchomości do czasowego użytkowania za określoną opłatą.

Kontrola audytowa to niezależna pozawydziałowa kontrola finansowa przeprowadzana przez firmę audytorską, która posiada uprawnienia do wykonywania czynności rewizji finansowej. Główne zadanie ustalenie rzetelności, kompletności i realności sprawozdawczości księgowej i finansowej oraz zgodności z prawodawstwem finansowym.

równowaga główny kompleksowy dokument księgowy zawierający informacje o składzie i wycenie funduszy przedsiębiorstwa (aktywów) oraz źródłach ich pokrycia (zobowiązanie).

zysk bilansowy łączna kwota zysku przedsiębiorstwa dla wszystkich rodzajów działalności, odzwierciedlona w jego bilansie.

pożyczka bankowa pożyczka udzielana w formie pożyczki gotówkowej podmiotom gospodarczym i innym pożyczkobiorcom.

Bankructwo pojęcie oznaczające ruinę, odmowę spłaty długów przez przedsiębiorstwo z powodu braku środków finansowych. Z reguły prowadzi to do zamknięcia lub przymusowej likwidacji przedsiębiorstwa, sprzedaży majątku w celu spłaty wszystkich długów.

Bezgotówkowy obrót pieniężny część obrotu pieniężnego, w której przepływ pieniędzy odbywa się w formie przelewów na rachunki w instytucjach kredytowych oraz potrąceń wzajemnych należności.

Biznesplan program przedsiębiorstwa, plan konkretnych działań zmierzających do osiągnięcia określonych celów jego działalności, wraz z oceną przewidywanych kosztów i dochodów. Opracowany na podstawie badań marketingowych.

Kurs wymiany cena sprzedaży papieru wartościowego na giełdzie.

Budżet forma tworzenia i wydatkowania funduszu środków przeznaczonych na wsparcie finansowe zadań i funkcji państwa i samorządu terytorialnego.

Klasyfikacja budżetowa Federacji Rosyjskiejgrupowanie dochodów i wydatków budżetów wszystkich poziomów z przyporządkowaniem do obiektów klasyfikacji kodów grupujących.

System budżetowy Federacji Rosyjskiej w oparciu o uregulowane przepisami prawa stosunki gospodarcze i strukturę państwową Federacji Rosyjskiej, całość budżetu federalnego, budżety podmiotów Federacji Rosyjskiej, budżety samorządowe oraz budżety państwowych funduszy pozabudżetowych.

pożyczka budżetowa środki budżetowe przydzielane do innego budżetu na zasadach zwrotnych, nieodpłatnych lub zwrotnych na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy w ciągu roku budżetowego.

planowanie budżetu scentralizowany podział i redystrybucję wartości produktu społecznego brutto i dochodu narodowego pomiędzy ogniwami systemu budżetowego na podstawie ogólnokrajowego programu społeczno-gospodarczego rozwoju kraju w procesie opracowywania i wykonywania budżetów i pozarządowych środki budżetowe różnych szczebli.

prawo budżetowe zbiór norm prawnych określających podstawy struktury budżetowej państwa oraz tryb sporządzania, opiniowania, zatwierdzania i wykonywania budżetów wchodzących w skład systemu budżetowego państwa.

Regulacja budżetowa redystrybucję środków w celu zapewnienia budżetom terytorialnym minimalnego wymaganego poziomu dochodów ukierunkowanych na rozwój gospodarczy i społeczny terytoriów.

urządzenie budżetowe organizacja i zasady budowy systemu budżetowego, jego struktura, relacje między poszczególnymi ogniwami. Zdeterminowany przez rząd. W państwach unitarnych (zjednoczonych, połączonych) system budżetowy obejmuje dwa ogniwa: budżet państwa oraz liczne budżety lokalne, które wraz ze swoimi dochodami i wydatkami nie wchodzą w skład budżetu państwa. W krajach związkowych system budżetowy obejmuje trzy ogniwa: budżet stanowy i federalny oraz budżety członków federacji.

Środki budżetowe środki z budżetów różnych szczebli skierowane na rozwój gospodarki, finansowanie imprez społeczno-kulturalnych, obronność kraju, utrzymanie władz publicznych i administracji.

Proces budżetowy aktywność organów władzy publicznej, organów samorządu terytorialnego i uczestników procesu budżetowego w przygotowywaniu i rozpatrywaniu projektów budżetów, projektów budżetów państwowych funduszy pozabudżetowych, zatwierdzaniu i wykonywaniu budżetów i budżetów państwowych funduszy pozabudżetowych, a także jako kontrola nad ich wykonaniem.

Przychód brutto pełna kwota wpływów pieniężnych ze sprzedaży produktów, robót, usług i aktywów materialnych przeznaczonych do obrotu.

Dochód brutto charakteryzuje wynik końcowy przedsiębiorstwa i jest różnicą między przychodem brutto a wszystkimi kosztami wytworzenia i sprzedaży produktów.

Zysk brutto część dochodu brutto przedsiębiorstwa, która pozostaje przy nim po odliczeniu wszystkich obowiązkowych wydatków.

Produkt krajowy brutto (PKB) jest uogólniającym wskaźnikiem makroekonomicznym, który odzwierciedla całkowitą wartość rynkową produktów i usług końcowych wytwarzanych w kraju, niezależnie od narodowości osób prawnych i osób fizycznych działających w jego gospodarce narodowej przez określony czas. PKB - modyfikacja innego wskaźnika makroekonomicznego produkt narodowy brutto (PKB), od którego różni się wartością salda rozliczeń z zagranicą.

Dochód brutto różnica między przychodami firmy ze sprzedaży produktów a materiałowymi kosztami wytworzenia. Obejmuje płace i zyski lub płace i dochód netto. Innymi słowy, dochód brutto różni się od dochodu netto wysokością wynagrodzenia.

Weksel to rodzaj papieru wartościowego, weksel pisemny o ustalonej formie, dający jego właścicielowi (posiadaczowi weksla) bezwarunkowe prawo żądania od wystawcy bezwarunkowej zapłaty określonej kwoty pieniężnej w określonym terminie . Istnieją rachunki proste i zbywalne (projektowe). Weksel wystawiany jest przez dłużnika i weksel zbywalny, stosowany w kredytowaniu handlu zagranicznego, wierzyciel.

firma venture komercyjna firma naukowo-techniczna zajmująca się opracowywaniem i wdrażaniem nowych technologii i produktów z nieograniczonym dochodem z góry (ryzykowna inwestycja kapitałowa).

Finansowanie przedsięwzięć Zapewnienie środków finansowych na działalność innowacyjną; finansowanie badań naukowych i technicznych.

Pozabudżetowe fundusze specjalne - Fundusze, które mają ściśle określony cel. Ich celem jest rozszerzenie usług społecznych dla ludności, stymulowanie rozwoju zacofanych sektorów infrastruktury oraz zapewnienie dodatkowych środków dla priorytetowych sektorów gospodarki. Najważniejsze fundusze społeczne: Fundusz Emerytalny, Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Obowiązkowego Ubezpieczenia Medycznego, Państwowy Fundusz Pracy.

Dług zewnętrzny zobowiązania powstałe w walucie obcej.

Zadłużenie krajowe zobowiązania powstałe w walucie Federacji Rosyjskiej.

Zobowiązanie gwarancyjne, czyli zlecenie, to forma zabezpieczenia kredytu bankowego. Regulacja państwowa sformalizowany prawnie system zewnętrznych wpływów na przedsiębiorstwo.

Finansowanie rządowe sposób nieodwołalnego udostępniania środków finansowych podmiotom gospodarczym kosztem środków budżetowych i pozabudżetowych. Poprzez finansowanie państwowe następuje celowa redystrybucja środków finansowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi.

Dochody rządowe stosunki monetarne w celu mobilizacji środków finansowych będących w dyspozycji struktur państwowych. Wykorzystywane są trzy główne metody mobilizacji dochodów państwa: podatki, pożyczki państwowe, emisja (pieniądz papierowy i kredyt).

Pożyczki państwowe - relacje gospodarcze między państwem z jednej strony a osobami prawnymi i osobami fizycznymi z drugiej strony, w którym państwo działa jako kredytobiorca.

Państwo minimalne standardy socjalne minimalne wymagane poziomy gwarancji ochrony socjalnej ustanowione przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, zapewniające zaspokojenie najważniejszych potrzeb człowieka.

Wydatki rządowe stosunki pieniężne związane z wykorzystaniem scentralizowanych i zdecentralizowanych środków publicznych na różne potrzeby państwa. Wydatki publiczne finansowane są w trzech formach: samofinansowania, finansowania budżetowego, zabezpieczenia kredytu.

Finanse publiczne sfera stosunków monetarnych dotycząca podziału i redystrybucji wartości produktu społecznego i części majątku narodowego, związana z kształtowaniem środków finansowych będących w dyspozycji państwa i jego przedsiębiorstw oraz wykorzystaniem środków publicznych na koszty rozszerzanie produkcji, zaspokajanie rosnących potrzeb społeczno-kulturalnych członków społeczeństwa, potrzeb obronnych kraju i kontrolowanych przez rząd. Finanse publiczne działają na poziomie federalnym, regionalnym i lokalnym i obejmują budżet, fundusze pozabudżetowe, kredyt stanowy, finanse przedsiębiorstw państwowych i komunalnych.

Budżet państwa - główny plan finansowy państwa, mający moc ustawy; zatwierdzone przez władze ustawodawcze - parlamenty. W Rosji jest zatwierdzany przez Dumę Państwową i Radę Federacji oraz podpisany przez Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Wyraża ekonomiczne stosunki monetarne, które pośredniczą w procesie tworzenia i wykorzystywania scentralizowanego funduszu funduszy państwowych. Budżet państwa jest głównym narzędziem redystrybucji dochodu narodowego.

Państwowy fundusz pozabudżetowy forma tworzenia i wydatkowania środków generowanych poza budżetem federalnym i budżetami podmiotów Federacji Rosyjskiej.

Pożyczka państwowa wynikające z państwa stosunków pieniężnych z osobami prawnymi i osobami fizycznymi w związku z uruchomieniem czasowo wolnych środków będących w dyspozycji władz publicznych i ich przeznaczeniem na finansowanie wydatków publicznych. Głównymi formami kredytu publicznego są pożyczki i pożyczki skarbowe.

Pożyczka państwowa lub gminna przeniesienie na własność Federacji Rosyjskiej, podmiotu Federacji Rosyjskiej lub formacji komunalnej środków, które Federacja Rosyjska, podmiot Federacji Rosyjskiej lub formacja komunalna zobowiązują się zwrócić w tej samej wysokości wraz z zapłatą odsetek (opłata) od kwoty pożyczki.

Dług państwowy lub komunalny zobowiązania wynikające z pożyczek państwowych lub komunalnych zaciągniętych przez Federację Rosyjską, podmiot Federacji Rosyjskiej lub gminę, gwarancje za zobowiązania osób trzecich, inne zobowiązania, a także zobowiązania osób trzecich zaciągnięte przez Federację Rosyjską, podmiot wchodzący Federacji Rosyjskiej lub gminy.

Państwowa kontrola finansowa kontrola przez władze i administrację Federacji Rosyjskiej oraz podmiotów wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej, a także specjalnie utworzone organy kontrolne (Izba Obrachunkowa Federacji Rosyjskiej, Ministerstwo Federacji Rosyjskiej ds. Podatków i Opłat itp.) nad przestrzeganiem przepisów z ustawodawstwem w zakresie budżetów państwa i funduszy pozabudżetowych, podatków, działalności finansowej instytucji państwowych i przedsiębiorstw, organizacji rozliczeń pieniężnych, rachunkowości i sprawozdawczości.

Dłużnik osoba, która otrzymała produkt lub usługę, ale jeszcze za nią nie zapłaciła.

Rozrachunki z odbiorcami należności w kwocie należnej przedsiębiorstwu od nabywców towarów i usług sprzedanych na kredyt. W bilansie przedsiębiorstwa rejestrowane są jako aktywa obrotowe.

Dewaluacja oficjalna deprecjacja waluty krajowej w stosunku do walut obcych.

Jednostka monetarna prawnie ustanowiony banknot służący do mierzenia i wyrażania cen wszystkich towarów i usług, będący elementem systemu monetarnego.

Podaż pieniądza zbiór środków zakupowych, płatniczych i gromadzonych służących stosunkom gospodarczym i będących własnością osób fizycznych i prawnych oraz państwa. Zmiana podaży pieniądza jest mierzona agregatami monetarnymi.

Dumping praktyka stosowana w handlu międzynarodowym, zgodnie z którą produkt na rynku eksportowym jest sprzedawany po cenie niższej niż cena krajowa na tym rynku w celu zdławienia konkurentów.

Infrastruktura zespół gałęzi gospodarki służących produkcji przemysłowej (lub innej), a także ludności. Obejmuje transport, łączność, handel, logistykę, naukę, edukację, opiekę zdrowotną.

Hipoteka leasing nieruchomości, grunty jako zabezpieczenie uzyskania kredytu hipotecznego.

Capital wartość wprowadzona do obiegu dla zysku.

kapitał obrotowy część kapitału skierowana na tworzenie kapitału obrotowego i zwrócona w ciągu jednego cyklu produkcyjnego.

ustalony kapitał część kapitału przeznaczona na tworzenie trwałych aktywów produkcyjnych i uczestnictwo w produkcji przez długi czas.

budowa kapitału proces tworzenia i ulepszania środków trwałych poprzez budowę nowych, przebudowę, rozbudowę, doposażenie techniczne i modernizację istniejących.

Inwestycje kapitałowe koszty środków materialnych, pracy i środków finansowych na odbudowę i wzrost środków trwałych.

Clearing system płatności bezgotówkowych za towary, papiery wartościowe i usługi. Na podstawie kompensacji wzajemnych wymagań i zobowiązań.

Bank komercyjny instytucja kredytowa posiadająca licencję na wykonywanie operacji bankowych w celu osiągnięcia zysku.

kredyt komercyjny towarowa forma kredytu z tytułu odroczonej płatności, zobowiązanie dłużne z weksla.

Kalkulacja handlowa sposób zarządzania gospodarką, polegający na porównywaniu kosztów i wyników działalności w ujęciu pieniężnym; Jego celem jest maksymalizacja zysków przy najniższych kosztach. Kalkulacja handlowa implikuje obowiązkowy odbiór zysku i poziom rentowności wystarczający do dalszego zarządzania.

Konwersja reorientacja przedsiębiorstwa na produkcję produktów zasadniczo innego typu.

Wymienialność waluty to możliwość wymiany jednej waluty na inną. Konkurencyjność zdolność do prowadzenia działalności w warunkach gospodarki rynkowej i jednocześnie uzyskiwania zysku wystarczającego do naukowego i technicznego doskonalenia produkcji, stymulowania pracowników i utrzymywania produktów na wysokim poziomie.

Skonsolidowany budżet zestaw budżetów dla wszystkich poziomów systemu budżetowego Federacji Rosyjskiej na odpowiednim terytorium.

Stawka kontrolna udział w łącznej wartości (liczbie) akcji, pozwalający ich właścicielom kontrolować działalność całej spółki akcyjnej.

Grupa spółekstowarzyszenie niezależnych przedsiębiorstw różnych branż związanych ze wspólnym rozwojem poprzez system uczestnictwa, umowy patentowe i licencyjne, finansowanie i ścisłą współpracę przemysłową.

Koncesja zezwolenie jednego państwa innym państwom, ich firmom i osobom fizycznym na prowadzenie działalności produkcyjnej i operacyjnej zgodnie z umową koncesyjną. Umowa koncesyjna może przewidywać oddanie do eksploatacji przez państwo za opłatą nie tylko przedsiębiorstw, ale przede wszystkim gruntów z prawem wydobywania kopalin.

Podatki pośrednie podatki pobierane jako dopłata do ceny towarów.

Aktywa obrotowe środki pieniężne i aktywa, które można zamienić na gotówkę w najbliższej przyszłości lub zostaną wykorzystane w najbliższej przyszłości, zwykle w ciągu roku.

Zobowiązania bieżące zobowiązania, które zapadają w krótkim czasie, zwykle w ciągu jednego roku.

Krótkoterminowe inwestycje finansowe krótkoterminowe inwestycje finansowe, wysoce płynne papiery wartościowe, w tym krótkoterminowe bony skarbowe, obligacje, akcje, czasowa pomoc finansowa dla innych przedsiębiorstw, certyfikaty depozytowe, otrzymane bony krótkoterminowe.

Pożyczka przepływ kapitału pożyczkowego, realizowany na zasadzie zabezpieczenia, pilności, spłaty i płatności. Pełni funkcje redystrybucji środków pomiędzy podmiotami gospodarczymi; przyczynia się do oszczędności kosztów dystrybucji; przyspiesza koncentrację i centralizację kapitału oraz stymuluje postęp naukowy i technologiczny.

Karta kredytowa nominalny dokument pieniężny wystawiony przez instytucję kredytową, który poświadcza obecność rachunku klienta w tej instytucji i daje prawo do zakupu towarów i usług w sieci handlu detalicznego bez płacenia gotówką.

Pieniądze kredytowe pieniądze generowane przez rozwój relacji kredytowych i wyrażanie relacji między kredytodawcami a kredytobiorcami. Należą do nich rachunki, banknoty, czeki, bankowe karty kredytowe.

Pożyczki jedna z form finansowego wsparcia kosztów reprodukcji, w której wydatki podmiotu gospodarczego pokrywane są kredytami bankowymi udzielanymi na zasadzie odpłatności, pilności i spłaty.

Konta płatne zadłużenie wynikające z rozliczeń z dostawcami; czasowe wykorzystanie środków wierzyciela w przepływach pieniężnych przedsiębiorstwa.

Kryzys wypłacalności wzajemne niedopłaty przedsiębiorstw spowodowane niedoborem podaży gotówki lub pieniądza bezgotówkowego.

Kupon kupon odcięcia papieru wartościowego (akcji, obligacji), dający jego właścicielowi prawo do otrzymania w określonym czasie określonego dochodu w postaci odsetek i dywidend.

Cena akcji, obligacji i innych papierów wartościowych cena akcji, inne papiery wartościowe na giełdzie. Stawka jest wprost proporcjonalna do wielkości dywidendy, odsetek i jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości oprocentowania pożyczki.

Płynność aktywów wzajemność czasu potrzebnego na zamianę ich na pieniądze. Im mniej czasu zajmuje zamiana aktywów w pieniądze, tym bardziej są płynne.

Płynność bilansu firmy stopień pokrycia zobowiązań przedsiębiorstwa jego majątkiem, którego okres przekształcenia w pieniądz odpowiada wymagalności zobowiązań.

Płynność przedsiębiorstwa zdolność podmiotu gospodarczego do ponoszenia niezbędnych wydatków w dowolnym momencie.

Limit inwestycji kapitałowych maksymalna kwota inwestycji kapitałowych na planowane uruchomienie mocy lub na utworzenie rezerw regulacyjnych na budowę kapitału.

Limit kredytowy maksymalna kwota kredytu lub salda zadłużenia w okresie planowania.

Licencja specjalne zezwolenie dla osoby prawnej upoważnionych organów państwowych do wykonywania określonych czynności gospodarczych określonych prawem, w tym handlu zagranicznego (eksport i import).

Ubezpieczenie zdrowotne forma zabezpieczenia społecznego interesów ludności w ochronie zdrowia; związanych z refundacją wydatków obywateli na opiekę medyczną i innych wydatków na utrzymanie zdrowia.

Ubezpieczenie zdrowotne jest formą zabezpieczenia społecznego interesów ludności w opiece zdrowotnej. Gwarantuje obywatelom opiekę medyczną w przypadku zdarzenia ubezpieczeniowego. Występuje w dwóch formach obowiązkowe i dobrowolne.

Podatki i opłaty lokalne podatki i opłaty ustalane przez organy przedstawicielskie samorządu lokalnego niezależnie, zgodnie z ustawami federalnymi.

finanse lokalne zbiór funduszy wygenerowanych i wykorzystywanych do rozwiązywania problemów o znaczeniu lokalnym.

budżet lokalny budżet gminy, którego tworzenie, zatwierdzanie i wykonywanie jest realizowane przez samorządy.

Koszty ogólne koszty ekonomicznego utrzymania produkcji i zarządzania przedsiębiorstwem, które są dodatkowymi kosztami głównymi i wraz z nimi zaliczane są do kosztów produkcji.

Obieg gotówkowy - przepływ gotówki w sferze obiegu i pełnienie przez nie dwóch funkcji: środka obiegu i środka płatniczego. Podatek obowiązkową składkę płatnika do budżetu i funduszy pozabudżetowych w wysokości określonej prawem i w ustalonych terminach. Wyraża stosunki monetarne, które rozwinęły się między państwem a osobami prawnymi i osobami fizycznymi w związku z redystrybucją dochodu narodowego i mobilizacją środków finansowych do budżetowych i pozabudżetowych funduszy państwa.

System podatkowy zestaw różnych rodzajów podatków, w konstrukcji i metodach obliczania, których wdrażane są pewne zasady. Składa się z podatków bezpośrednich i pośrednich; bezpośrednie naliczane są bezpośrednio na dochód lub majątek podatnika, te drugie wliczane są w formie dopłaty do ceny towaru (taryfy za usługę) i są opłacane przez konsumenta. W skład podatków pośrednich wchodzą: akcyza, monopole fiskalne, cła.

Ulga podatkowa określony czas, w którym płatnik otrzymuje świadczenie w postaci zwolnienia z płacenia podatku.

Zachęty podatkowe całkowite lub częściowe zwolnienie podatników z płacenia podatków zgodnie z obowiązującym prawem.

kontrola podatkowa specjalistyczna kontrola organów państwowych nad przestrzeganiem przepisów podatkowych, poprawnością obliczeń, kompletnością i terminowością płacenia podatków oraz innych obowiązkowych płatności przez osoby prawne i osoby fizyczne.

Ulga podatkowa jedna z korzyści podatkowych, polegająca na odroczeniu poboru podatku.

Określenie wartość nominalną lub główną (w przeciwieństwie do wartości rynkowej) wskazaną na akcjach, obligacjach, wekslach, kuponach, banknocie lub innym instrumencie.

Wartość nominalna akcji udział w kapitale zakładowym spółki, wskazany na awersie udziału.

Stawka amortyzacji procent kosztu kapitału trwałego, który jest corocznie uwzględniony w koszcie wytworzonych produktów (usług).

Zabezpieczenie kredytu rodzaje i formy gwarantowanych zobowiązań kredytobiorcy wobec kredytobiorcy (banku) do zwrotu kwoty pożyczonych środków (kredytu) w przypadku ich ewentualnego niespłacenia przez kredytobiorcę.

Więzy oprocentowane papiery wartościowe. Są emitowane przez organy państwowe w celu pokrycia deficytu budżetowego oraz przez spółki akcyjne w celu pozyskania kapitału. W przeciwieństwie do akcji obligacje mają termin zapadalności.

Obligacje rządowe krótko- i długoterminowe papiery wartościowe emitowane przez Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej w celu pozyskiwania środków od inwestorów oraz pełnienia funkcji państwa.

Obligacje oszczędnościowe rządowe papiery wartościowe emitowane w celu pozyskania funduszy od inwestorów, ale przeznaczone przede wszystkim do umieszczenia wśród społeczeństwa.

Kapitał obrotowy - środki przekazane do funduszy obrotowych i obrotowych. Aktywa obrotowe reprezentowane są przez takie aktywa jak surowce, materiały, paliwo, zbiorniki, produkcja w toku, rozliczenia międzyokresowe itp.; obieg środków pieniężnych w towarach (w magazynie i wysyłce) oraz w gotówce (w kasie przedsiębiorstwa, na rachunku bieżącym i innych rachunkach, w rozliczeniach).

Kapitał obrotowy udział kapitału firmy zainwestowanego w aktywa obrotowe, w rzeczywistości wszystkie aktywa obrotowe. Kapitał obrotowy netto to różnica pomiędzy aktywami obrotowymi a zobowiązaniami bieżącymi (krótkoterminowymi).

obsługa zadłużenia wypłata odsetek i spłata kwoty głównej długu za określony okres sprawozdawczy.

Zwrot z inwestycji kapitałowej wskaźnik efektywności inwestycji kapitałowych, definiowany jako stosunek inwestycji kapitałowych do efektu ekonomicznego uzyskanego z ich wykorzystania w procesie produkcyjnym.

Kierownictwo operacyjne zarządzanie majątkiem przedsiębiorstwa finansowanego przez właściciela.

Wynagrodzenie forma wynagrodzenia pieniężnego lub rzeczowego pracowników.

Cena hurtowa (sprzedaży) cena hurtowa przedsiębiorstwa lub cena producenta produktów, po której towary są sprzedawane innym przedsiębiorstwom i organizacjom.

Opcja prawo do kupna lub sprzedaży akcji po ustalonej cenie w określonym terminie.

Środki trwałe nieprodukcyjne Trwałe przedmioty, które służą nieproduktywnej konsumpcji w społeczeństwie. Należą do nich budynki mieszkalne, przychodnie, kluby, sanatoria, stadiony itp., które znajdują się w bilansie przedsiębiorstwa.

Podstawowe aktywa produkcyjne środki pracy (budynki, konstrukcje, maszyny i urządzenia, pojazdy itp.), za pomocą których wytwarzane są produkty. Służą długo, zachowują swoją naturalną formę podczas procesu produkcyjnego i przenoszą swoją wartość na gotowy produkt w częściach, w miarę zużywania się. Uzupełniany poprzez inwestycje kapitałowe.

Środki trwałe środki pieniężne zainwestowane w środki trwałe na cele produkcyjne i nieprodukcyjne.

Wartość rezydualna różnica między początkowym kosztem środków trwałych a kwotą wkładu, czyli kwotą, jaką spółka spodziewa się otrzymać ze sprzedaży środków trwałych (kapitału trwałego) na koniec ich okresu użytkowania.

Opóźniona płatność część uzgodnionej ceny, która zostanie zapłacona we wcześniej ustalonym czasie w przyszłości.

na morzu ograniczone terytoria, na których panują szczególnie preferencyjne warunki ekonomiczne. Podobnie jak „raje podatkowe”, są rodzajem wolnych stref ekonomicznych.

Wycena funduszu wyrażenie wartości środków wykorzystywanych w sprawozdaniach finansowych.

Kolejność płatności ustalona sekwencja pobierania środków z konta firmy w przypadku kilku pilnych i zaległych płatności oraz braku środków na ich pełną spłatę.

Pensjonat gwarantowana comiesięczna wypłata sum pieniężnych na zabezpieczenie materialne obywateli w związku ze starością, niepełnosprawnością, stażem pracy i śmiercią żywiciela rodziny.

Weksel (projekt) pisemne zlecenie jednej osoby (wystawcy) innej osobie (płatnika) o wypłacie, na żądanie lub w określonym terminie, kwoty pieniężnej wskazanej w rachunku osobie trzeciej (beneficjentowi) lub okazicielowi tego rachunku .

Zmiana kapitału zakończenie finansowania w jednym obszarze działalności i otwarcie finansowania dla nowych obszarów działalności.

Rewaluacja funduszy zmiana wyceny środków pod wpływem ceny i innych czynników, które determinują warunki reprodukcji.

Reasekuracja specjalna forma ubezpieczenia, która pozwala na rozłożenie dużego ryzyka na wiele organizacji ubezpieczeniowych.

Okres zwrotu czas niezbędny do pełnego zwrotu kwoty zainwestowanej w dany projekt ze środków otrzymanych w wyniku głównych działań tego projektu.

planowanie proces zapewniający zrównoważone współdziałanie poszczególnych rodzajów zasobów w ramach wybranego obiektu zarządzania, ustalanie proporcji i tempa wzrostu.

Polecenie zapłaty dokument rozliczeniowy wystawiony przez płatnika zawierający dyspozycję dla banku przelewu określonej kwoty pieniężnej z rachunku płatnika na rachunek odbiorcy; wykorzystywane w rozliczeniach transakcji towarowych i nietowarowych, płatności zaliczkowych.

Żądanie zapłaty dokument rozliczeniowy wystawiony przez dostawcę, zawierający dyspozycję dla banku otrzymania należnej mu kwoty pieniężnej od płatnika na podstawie odpowiednich dokumentów potwierdzających dokonane transakcje.

Zlecenie płatności dokument rozliczeniowy wystawiony przez dostawcę zawierający zobowiązanie kupującego do zapłaty, na podstawie dokumentów rozliczeniowych i wysyłkowych przesłanych do banku obsługującego płatnika, kosztu dostarczonych produktów w ramach umowy, wykonanych prac, wykonanych usług.

Saldo płatności stosunek wpłat dokonywanych przez kraj za granicą i wpływów otrzymywanych przez niego z zagranicy za określony okres czasu (miesiąc, kwartał, półrocze, rok). Obejmuje bilans handlowy, który odzwierciedla stosunek wartości eksportu i importu towarów kraju za odpowiedni okres, bilans usług i płatności niehandlowych. Razem tworzą bilans płatniczy bieżącej działalności. Ogólny bilans płatniczy kraju tworzy bilans płatniczy dla operacji bieżących oraz bilans przepływu kapitału i wierzycieli, a także przepływ złota i rezerw walutowych. Ogólny bilans płatniczy w Rosji w ostatnich latach jest ujemny, co tłumaczy się ujemnym saldem w bilansie przepływów kapitałowych i kredytowych między krajami.

Obrót płatności całość wszystkich płatności pieniężnych w gospodarce kraju.

Kontrakt umowa, w ramach której jedna ze stron (kontrahent) zobowiązuje się na własne ryzyko wykonać określoną pracę w imieniu drugiej strony (klienta).

Torba Szkoła całość papierów wartościowych będących w posiadaniu przedsiębiorstwa w określonym dniu; wynik inwestycji finansowych.

Portfel papierów wartościowych inwestycje w papiery wartościowe różnego rodzaju, czasu trwania i płynności, zarządzane jako całość.

Dodatek regularne lub ryczałtowe wypłaty gotówkowe udzielane obywatelom kraju w związku z czasową niezdolnością do pracy, ciążą i porodem, przy narodzinach dziecka, na opiekę nad dzieckiem itp.

Obowiązek jeden z rodzajów podatków pośrednich.

Pierwszeństwo przywilej lub wprowadzenie szczególnego reżimu podatkowego dla grupy podmiotów gospodarczych, pozwalającego im przez określony czas nie ponosić części zobowiązań podatkowych.

Zysk ostateczny wynik finansowy przedsiębiorstwa; zdefiniowana jako różnica między przychodami a kosztami.

Prywatyzacja proces zmiany stosunków majątkowych przy przejściu przedsiębiorstwa państwowego na inne formy własności, w tym zbiorową, akcyjną i prywatną.

uprzywilejowany udział akcja dająca posiadaczowi prawo pierwszeństwa przed posiadaczem akcji zwykłych do otrzymania dywidendy natychmiast po wypłacie odsetek od obligacji i pożyczek. Zwykle ma ograniczoną stałą dywidendę i nie ma prawa głosu.

Zasady kredytowania pilność, spłata, spłata i materialne zabezpieczenie kredytu.

Zdolność produkcyjna maksymalna możliwa produkcja produktów przy najbardziej kompletnym i racjonalnym wykorzystaniu środków trwałych produkcyjnych i obrotowych oraz środków finansowych.

weksel bezwarunkowe zobowiązanie pieniężne w formie ustanowionej przez prawo, wydane przez bank (kolegata) osobie fizycznej lub prawnej (posiadaczowi rachunku), dające temu ostatniemu prawo żądania od kredytobiorcy zapłaty w określonym terminie kwoty pieniężnej wskazanej w rachunek.

Prospekt dokument zawierający niezbędne informacje o emisji papierów wartościowych podlegających rejestracji w określony sposób.

Nadwyżka budżetowa nadwyżka dochodów budżetu nad jego wydatkami.

Denacjonalizacja - przeniesienie własności państwowej na inne jej formy. Jeżeli denacjonalizacja wyraża się w przejmowaniu przez obywateli przedsiębiorstw państwowych i komunalnych jako własności prywatnej, a także w tworzeniu spółki akcyjnej, to jest to prywatyzacja.

Wydatki budżetowe stosunki gospodarcze związane z dystrybucją funduszu państwowego i jego wykorzystaniem na cele sektorowe, resortowe, celowe i terytorialne. Koszty finansowania gospodarki narodowej, działalności społecznej i kulturalnej (oświaty, ochrony zdrowia, ubezpieczeń społecznych), obronności państwa, utrzymania organów rządowych i organów ścigania, koszt krajowego długu publicznego, koszt wsparcia finansowego dla terytoria itp. są uwzględnione.

Konto rachunek otwierany przez banki dla osób prawnych do przechowywania środków i dokonywania rozliczeń.

Regulacja ekonomiczna celowa zmiana tempa rozwoju gospodarki narodowej i jej poszczególnych jednostek strukturalnych w oparciu o redystrybucję środków finansowych.

Dochód regulacyjny podatki federalne i regionalne oraz inne płatności, dla których ustawy federalne i ustawy podmiotów Federacji Rosyjskiej ustalają stawki potrąceń (jako procent) do budżetów lokalnych na nadchodzący rok budżetowy.

Fundusz rezerwowy źródło docelowe tworzone przez regularne potrącenia z zysków przedsiębiorstwa. Fundusze te powinny znajdować się w aktywach wysoce płynnych.

Skarga roszczenie kupującego wobec sprzedającego w związku z niezgodnością jakości i/lub ilości dostarczonego towaru z warunkami umowy.

Rentowność jeden z głównych wskaźników kosztów efektywności produkcji. Charakteryzuje poziom zwrotu z kosztów zainwestowanych w proces produkcyjny oraz sprzedaż produktów, pracy i usług.

Restrukturyzacja zadłużenia zewnętrznego przedłużenie terminu zapadalności długu i wypłata odsetek od niego.

Restrukturyzacja długu fiskalnego określenie całkowitego zadłużenia wobec budżetu, określenie warunków jego spłaty, kontrola i przestrzeganie w tym okresie obowiązkowych warunków płatności bieżących wpłat do budżetów i środków pozabudżetowych.

Malowanie budżetowe główny plan operacyjny podziału dochodów-wydatków według poddziałów klasyfikacji budżetowej, w którym wskazano terminy otrzymywania podatków i innych płatności oraz wydatkowania środków budżetowych w ciągu roku.

Wartość rynkowa kwotę, którą można uzyskać, sprzedając aktywa (nieruchomość) na rynku.

Samo ubezpieczenie zestaw działań mających na celu zapobieganie zagrożeniom, tworzenie funduszy rezerwowych środków materialnych i finansowych itp.

Samofinansujący się jedna z metod finansowego wsparcia kosztów reprodukcji, oparta na wykorzystaniu własnych środków finansowych podmiotów gospodarczych. W przypadku braku środków własnych przedsiębiorstwa wykorzystują środki pozyskane na podstawie emisji papierów wartościowych.

Reorganizacja przedsiębiorstwa zestaw środków mających na celu poprawę kondycji finansowej przedsiębiorstwa i zapobieżenie upadłości.

Bank oszczędności instytucja kredytowa i finansowa przeznaczona do gromadzenia oszczędności ludności i funduszy przedsiębiorstw oraz ich efektywnego lokowania dla zysku.

Ekonomia wolnego rynku taki system gospodarczy, w którym o dystrybucji zasobów decyduje nie państwo, ale decyzje podejmowane na poziomie poszczególnych przedsiębiorców lub przedsiębiorstw.

Wolny rynek rynek, na którym regulacje rządowe nie mają wpływu na równowagę podaży i popytu.

Koszt produkcji całkowite koszty produkcji i sprzedaży produktów.

Izolować proporcjonalne zmniejszenie wydatków publicznych na wszystkie pozycje budżetowe (z wyjątkiem chronionych) w czasie pozostałym do końca roku.

System cen zestaw różnych rodzajów cen (hurtowych, kupna, detalicznych itp.), które są ze sobą ściśle powiązane i współzależne.

oszacować dokument finansowy zawierający informacje o tworzeniu i wydatkowaniu środków zgodnie z ich przeznaczeniem.

Szacunkowe wydatki i dochody plan finansowy instytucji (organizacji) prowadzącej działalność niekomercyjną.

Szacunkowe finansowanie sposób pokrycia kosztów instytucji i organizacji zgodnie z zatwierdzonym kosztorysem.

Partnerstwo mieszane (komandytowe) forma organizacyjno-prawna organizacji handlowej na podstawie umowy pomiędzy uczestnikami będącymi komplementariuszami i komandytariuszami.

nieruchomość stosunki prawne wynikające z posiadania, użytkowania i rozporządzania mieniem.

Dochody własne budżetów terytorialnych podatki i opłaty regionalne i lokalne, potrącenia z podatków wyższych budżetów przekazywane na stałe do budżetów regionalnych i lokalnych w ściśle ustalonym udziale.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych system powiązań dystrybucyjnych, w ramach którego tworzone są publiczne środki pieniężne i wykorzystywane są kosztem części dochodu narodowego na materialne zaopatrzenie obywateli w podeszłym wieku, z powodu niepełnosprawności, w przypadku utraty żywiciela rodziny oraz w innych przypadkach określonych przez prawo.

Ubezpieczenie społeczne system stosunków gospodarczych, za pośrednictwem którego powstają i są wydatkowane fundusze przeznaczone na materialne wsparcie osób niepełnosprawnych.

Środki do wzajemnych rozliczeń kwoty otrzymane przez budżety lokalne lub przekazane z budżetów lokalnych do budżetów podmiotów Federacji Rosyjskiej w związku ze zmianami dochodów i wydatków budżetów lokalnych powstałymi w wyniku decyzji podjętych przez organy państwowe i nieuwzględnione przy zatwierdzaniu odpowiednich budżety;

Subwencja środki budżetowe przekazywane do budżetu innego poziomu systemu budżetowego Federacji Rosyjskiej lub osoby prawnej nieodpłatnie i nieodwołalnie na realizację określonych wydatków celowych;

Subsydium środki budżetowe przekazywane do budżetu innego poziomu systemu budżetowego Federacji Rosyjskiej osobie fizycznej lub prawnej na warunkach wspólnego finansowania docelowych wydatków;

Oprocentowanie kredytu - cena funduszy kredytowych na rynku kapitałowym kredytów dla ich nieruchomości konsumpcyjnych przynieść dochód (zysk) użytkownikowi pożyczki (pożyczkobiorcy).

Stagnacja stan gospodarki charakteryzujący się stagnacją aktywności gospodarczej przez wystarczająco długi okres czasu.

Stagflacja stan gospodarki narodowej kraju, charakteryzujący się jednoczesnym przeplataniem się długotrwałego osłabienia aktywności gospodarczej (stagnacji) z inflacją.

ubezpieczenie system szczególnych, redystrybucyjnych relacji, które powstają między uczestnikami funduszu ubezpieczeniowego w związku z jego utworzeniem kosztem celowych składek pieniężnych oraz wykorzystaniem podmiotu gospodarczego do naprawienia szkód i udzielenia pomocy obywatelom (lub ich rodzinom) w zdarzenia ubezpieczeniowego w ich życiu (dojście do określonego wieku, kalectwo, śmierć itp.). Są to: ubezpieczenia majątkowe, których przedmiotem są różne wartości materialne; ubezpieczenie osobowe, które opiera się na zdarzeniach z życia osób fizycznych; ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, którego przedmiotem są ewentualne zobowiązania ubezpieczonego do naprawienia szkody (szkody) osobom trzecim; ubezpieczenie od ryzyka biznesowego, którego przedmiotem jest ryzyko niedochodu lub straty.

Suma ubezpieczenia kwota, na jaką faktycznie ubezpieczone jest mienie, życie i zdrowie obywateli.

Odszkodowanie z ubezpieczenia kwotę zapłaconą przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia mienia i odpowiedzialności cywilnej na pokrycie szkody w razie zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego.

Stawka ubezpieczenia stawka składek ubezpieczeniowych wyrażona w rublach i kopiejkach na jednostkę sumy ubezpieczenia na określony okres.

cła - podatki pobierane od importu, eksportu i transportu towarów przez terytorium danego państwa. Stosuje się następujące stawki celne: ad valorem - określane jako procent wartości celnej towaru; specyficzne - ustalone w ustalonej ilości na jednostkę towaru; połączone łączące elementy ad valorem i cła specyficzne.

Oceń rodzaj ceny, opłata pobierana przez organizację od przedsiębiorstw, organizacji i ludności za usługi (gospodarstwo domowe, usługi komunalne, transport itp.).

Bieżące wydatki koszty poniesione w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług dla zysku i przypisane do tego roku sprawozdawczego.

Bieżące zarządzanie finansami obszar działalności nakierowany na bieżące wsparcie finansowe przedsiębiorczości; forma zarządzania procesem tworzenia i wykorzystania środków pieniężnych, dokonywania bieżących wpłat i rozliczeń.

Budżety terytorialne całość budżetów republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej, terytoriów, regionów, okręgów narodowych, okręgów, miast, miasteczek, osiedli wiejskich.

Terytorialne fundusze pozabudżetowe zestaw funduszy zmobilizowanych przez władze regionalne i lokalne w celu finansowania działań na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego terytoriów.

Finanse terytorialne system stosunków ekonomicznych, poprzez który dochód narodowy jest dystrybuowany i redystrybuowany dla gospodarczego i społecznego rozwoju terytoriów. Jest to zbiór środków będących w dyspozycji organów samorządu terytorialnego i samorządów terytorialnych.

Skonsolidowane saldo finansowe terytorialne system wskaźników finansowych charakteryzujących tworzenie i wykorzystanie zasobów finansowych na terytorium przez określony czas.

wymiana towarowa specjalnie zorganizowany targ, na którym kupowane i sprzedawane są towary masowe. Na giełdzie towarowej mogą być realizowane zarówno transakcje spot (dostawa towaru gotówkowego natychmiast lub w bardzo krótkim czasie), jak i transakcje z dostawą w określonym miejscu i do określonego dnia w przyszłości (kontrakty forward), jak również kontrakty futures zakończył.

Marża handlowa część ceny detalicznej produktu, która zapewnia zwrot bieżących kosztów i zysków dla detalistów.

Cena przelewu cena hurtowa służąca obrocie towarami i usługami w ramach danego przedsiębiorstwa lub firmy; w tej cenie dokonywane są płatności za surowce, półprodukty i usługi.

Płatności przelewem płatności transferowe, jedna z form redystrybucji środków budżetu państwa.

Transakcje zaufania (zaufania) związane ze stosunkami przez pełnomocnika: zarządzanie spadkiem, wykonywanie czynności przez pełnomocnika oraz w związku z opieką, usługi agencyjne.

Karta oficjalny dokument potwierdzający legalność powstania spółki, zawierający charakter i zasady jej działalności, podstawy relacji między wspólnikami itp.

Przecena stopa oprocentowania naliczana przez Bank Centralny przy udzielaniu kredytów bankom komercyjnym.

Dokumenty składowe dokumenty, które służą jako podstawa do założenia nowo utworzonego przedsiębiorstwa, spółki, spółki akcyjnej i ich rejestracji w określony sposób.

Faktoring rodzaj operacji handlowych i prowizyjnych, połączonych z pożyczaniem kapitału obrotowego klienta.

Federalizm (budżetowy) ustawowo przyjęta norma równych (partnerskich) relacji między centrum federalnym a podmiotami Federacji Rosyjskiej w kształtowaniu dochodów budżetowych na wszystkich poziomach dzięki optymalnemu połączeniu ich potencjału podatkowego, pełnionych i istniejących funkcji finansowych, gospodarczych, społecznych potrzeb społecznie potrzebnych.

Informacje finansowe - system wskaźników finansowych przeznaczonych do podejmowania decyzji i przeznaczonych dla konkretnych użytkowników. Sprawozdania finansowe to zestaw dokumentów zawierających informacje o wynikach finansowych.

Polityka finansowa działalność państwa, przedsiębiorstwa w celu celowego wykorzystania finansów. Treść polityki finansowej obejmuje: opracowanie koncepcji rozwoju finansów, określenie głównych kierunków ich wykorzystania oraz opracowanie działań zmierzających do osiągnięcia wyznaczonych celów.

System finansowy termin używany do określenia zasadniczo różnych pojęć:

a) zespół powiązanych ze sobą sfer i powiązań stosunków finansowych. W tym sensie system finansowy kraju obejmuje trzy duże obszary: finanse przedsiębiorstw, instytucji, organizacji; ubezpieczenie; Finanse publiczne. Każdy z nich składa się z linków;

b) całość instytucji finansowych kraju, w tym władze finansowe i wszystkie działy strukturalne Państwowej Służby Podatkowej.

Strategia finansowa zestaw działań mających na celu osiągnięcie długoterminowych celów finansowych.

Grupa finansowo-przemysłowa grupa przedsiębiorstw, instytucji, organizacji kredytowych (w tym banków) i instytucji inwestycyjnych, które dobrowolnie gromadziły swój kapitał lub konsolidowały swoje udziały.

Wsparcie finansowe procesu rozrodczego pokrycie kosztów kosztem środków finansowych zgromadzonych przez podmioty gospodarcze i państwo. Realizowany jest w trzech formach: samofinansowania, pożyczania i finansowania publicznego.

Planowanie finansowe planowanie zasobów finansowych i środków pieniężnych.

Kondycja finansowa przedsiębiorstwa bezpieczeństwo lub niepewność przedsiębiorstwa środkami zapewniającymi jego działalność gospodarczą.

Wskaźniki finansowe względne wskaźniki kondycji finansowej przedsiębiorstwa, które wyrażają stosunek niektórych bezwzględnych wskaźników finansowych do innych.

Wyniki finansowe proces pozyskiwania środków finansowych związanych z produkcją i sprzedażą towarów, operacje na rynku kapitałowym.

Zasoby finansowe dochody gotówkowe, oszczędności i wpływy tworzone w rękach podmiotów gospodarczych i państwa na cele rozszerzonej reprodukcji, zachęty materialne dla pracowników, zaspokojenie potrzeb społecznych, potrzeb obronności i administracji publicznej. Są materialnymi nośnikami relacji finansowych. Używane w formach magazynowych i niemagazynowych.

fundusze finansowe fundusze pieniężne tworzone kosztem środków finansowych. Celem funduszy finansowych jest przygotowanie warunków zapewniających zaspokojenie stale zmieniających się potrzeb społecznych.

aparat finansowy - organy odpowiedzialne za gospodarkę finansową. Należą do nich najwyższe organy ustawodawcze - Zgromadzenie Federalne i jego dwie izby.

Duma Państwowa i Rada Federacji, Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej i jej organy lokalne, Ministerstwo Federacji Rosyjskiej ds. Podatków i Składek, Federalna Służba Podatkowa, Państwowy Komitet Celny Federacji Rosyjskiej, departamenty finansowe i działy w przedsiębiorstwach o różnych formach własności, które pełnią funkcje operacyjnego zarządzania finansami.

Kontrola finansowa element systemu zarządzania finansowego, specjalny obszar kontroli kosztów nad działalnością finansową wszystkich podmiotów gospodarczych (państwo, jednostki administracji terytorialnej, przedsiębiorstw i organizacji), zgodność z prawodawstwem finansowym i gospodarczym, celowość kosztów produkcji oraz ekonomiczna efektywność operacji finansowych i gospodarczych.

Leasing charakteryzują się długim okresem umowy (od 5 do 10 lat) oraz amortyzacją całości lub większości kosztów sprzętu. W rzeczywistości leasing finansowy jest formą długoterminowego kredytowania.

Zarządzanie finansami - proces zarządzania przepływami pieniężnymi, tworzeniem i wykorzystaniem zasobów finansowych przedsiębiorstw. To także system form, metod i technik, za pomocą których odbywa się zarządzanie obiegiem pieniędzy i środkami finansowymi.

mechanizm finansowy - zespół form organizacji stosunków finansowych, metod (sposobów) formowania i wykorzystywania środków finansowych wykorzystywanych przez społeczeństwo w celu tworzenia korzystnych warunków dla rozwoju gospodarczego i społecznego społeczeństwa. Zgodnie ze strukturą systemu finansowego mechanizm finansowy dzieli się na mechanizm finansowy przedsiębiorstw (organizacji, instytucji), mechanizm ubezpieczeniowy, mechanizm budżetowy itp. W każdym z nich, zgodnie z przeznaczeniem funkcjonalnym, następujące można wyróżnić powiązania: mobilizacja środków finansowych, finansowanie, stymulacja itp. .

Raport finansowy raport, który dostarcza informacji o sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, o jego przychodach, kosztach i zysku netto, wykorzystaniu środków finansowych przez określony czas.

Rynek finansowy rynek, na którym krążą kapitały i kredyty. Rynek finansowy dzieli się na rynek kapitału krótkoterminowego i rynek kapitału pożyczkowego długoterminowego.

Sfinansować system stosunków gospodarczych, w ramach którego następuje tworzenie, dystrybucja i wykorzystanie scentralizowanych i zdecentralizowanych funduszy funduszy w celu wypełniania funkcji i zadań państwa oraz zapewnienia warunków do rozszerzania reprodukcji, zaspokajania potrzeb społecznych społeczeństwa.

Funduszu odszkodowań docelowe źródło finansowania reprodukcji prostej.

fundusz akumulacyjny docelowe źródło finansowania reprodukcji rozszerzonej, którego wykorzystanie zwiększa majątek przedsiębiorstwa.

fundusz płac docelowe źródło finansowania kosztów pracy, wypłaty premii, wynagrodzeń przypadających na koszty.

Stosunek kapitału do pracy wskaźnik wyposażenia środków trwałych produkcyjnych (wielkość środków trwałych produkcyjnych na jednego pracownika lub pracownika przedsiębiorstwa).

kapitałochłonność wskaźnik zwrotu z kapitału. Oblicza się ją jako stosunek wartości trwałych środków produkcji do wielkości produkcji.

Futures pilny kontakt, pilna sprawa.

utrzymywać Towarzystwo spółka akcyjna, która wykorzystuje swój kapitał do nabywania kontrolnych udziałów w innych spółkach w celu zarządzania, zarządzania i otrzymywania dywidend.

Papiery wartościowe dokumenty pieniężne potwierdzające udzielenie pożyczki (obligacji) lub nabycie przez właściciela zabezpieczenia prawa do części nieruchomości (udziału). Pod względem treści ekonomicznej papiery wartościowe stanowią długoterminowe zobowiązania emitenta do wypłaty właścicielowi papieru wartościowego dochodu w postaci dywidendy lub stałego oprocentowania. Istnieją dwa rodzaje: kapitał własny (akcje) i dług (obligacje).

Paragon rodzaj papieru wartościowego, dokument pieniężny o ściśle określonej formie, zawierający polecenie posiadacza rachunku (wydawcy) wypłaty określonej osobie lub okazicielowi czeku (posiadaczowi czeku) określonej w nim kwoty.

Instrument ekonomiczny kategoria ekonomiczna, świadomie, celowo wykorzystywana w interesie podmiotów gospodarczych i państwa. Może mieć ilościowy i jakościowy wpływ na produkcję społeczną.

Bodziec ekonomiczny dźwignia ekonomiczna, za pomocą której można wpływać na materialne interesy podmiotów gospodarczych. Wpływ na interesy materialne następuje poprzez formy organizacji stosunków finansowych.

Osoba prawna przedsiębiorca będący podmiotem obywatelstwa, w tym praw i obowiązków majątkowych, posiadający samodzielny bilans, pieczęć stemplową i rachunek bankowy, działający na podstawie statutu lub rozporządzenia i odpowiedzialny w razie upadłości swoim majątkiem.

Autor: Szewczuk D.A.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Zarządzanie kryzysowe. Kołyska

▪ Teoria uczenia się. Notatki do wykładów

▪ choroba zakaźna. Notatki do wykładów

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Nowy sposób kontrolowania i manipulowania sygnałami optycznymi 05.05.2024

Współczesny świat nauki i technologii rozwija się dynamicznie i każdego dnia pojawiają się nowe metody i technologie, które otwierają przed nami nowe perspektywy w różnych dziedzinach. Jedną z takich innowacji jest opracowanie przez niemieckich naukowców nowego sposobu sterowania sygnałami optycznymi, co może doprowadzić do znacznego postępu w dziedzinie fotoniki. Niedawne badania pozwoliły niemieckim naukowcom stworzyć przestrajalną płytkę falową wewnątrz falowodu ze stopionej krzemionki. Metoda ta, bazująca na zastosowaniu warstwy ciekłokrystalicznej, pozwala na efektywną zmianę polaryzacji światła przechodzącego przez falowód. Ten przełom technologiczny otwiera nowe perspektywy rozwoju kompaktowych i wydajnych urządzeń fotonicznych zdolnych do przetwarzania dużych ilości danych. Elektrooptyczna kontrola polaryzacji zapewniona dzięki nowej metodzie może stanowić podstawę dla nowej klasy zintegrowanych urządzeń fotonicznych. Otwiera to ogromne możliwości dla ... >>

Klawiatura Primium Seneca 05.05.2024

Klawiatury są integralną częścią naszej codziennej pracy przy komputerze. Jednak jednym z głównych problemów, z jakimi borykają się użytkownicy, jest hałas, szczególnie w przypadku modeli premium. Ale dzięki nowej klawiaturze Seneca firmy Norbauer & Co może się to zmienić. Seneca to nie tylko klawiatura, to wynik pięciu lat prac rozwojowych nad stworzeniem idealnego urządzenia. Każdy aspekt tej klawiatury, od właściwości akustycznych po właściwości mechaniczne, został starannie przemyślany i wyważony. Jedną z kluczowych cech Seneki są ciche stabilizatory, które rozwiązują problem hałasu typowy dla wielu klawiatur. Ponadto klawiatura obsługuje różne szerokości klawiszy, dzięki czemu jest wygodna dla każdego użytkownika. Chociaż Seneca nie jest jeszcze dostępna w sprzedaży, jej premiera zaplanowana jest na późne lato. Seneca firmy Norbauer & Co reprezentuje nowe standardy w projektowaniu klawiatur. Jej ... >>

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum

Wyświetlacze dotykowe bez użycia pierwiastków ziem rzadkich 06.01.2014

3M planuje rozpoczęcie produkcji ekranów dotykowych opartych na nanodrutach srebra w 2014 roku.

Technologia produkcji nanodrutów srebra została opracowana przez firmę Cambrios Technologies. Podczas produkcji paneli dotykowych z nanoprzewodów powstanie cienka warstwa przewodząca prąd elektryczny. Wcześniej taka warstwa była wykonana z mieszaniny tlenków cyny (10%) i indu (90% wag.). W porównaniu z mieszaniną tlenków indu i cyny srebro ma lepsze właściwości, a ponadto jest materiałem bardziej przystępnym cenowo. Do tej pory, jak podkreśla serwis prasowy 3M, opatentowano już kilka projektów wyświetlaczy dotykowych dla różnych urządzeń, od pełnowymiarowych monitorów po telefony komórkowe.

Jedną z głównych zalet nanodrutów srebra jest ich elastyczność. Ponadto wyświetlacze wykonane z tego materiału wykazały wysoką przezroczystość (89%), co według firmy umożliwi wyświetlanie ekranów o wyższym kontraście. Elastyczność srebrnego podłoża pozwoli również na tworzenie zakrzywionych wyświetlaczy. Ponadto mogą istnieć wyświetlacze, które można zwinąć. W przyszłym roku planowane jest zwiększenie wielkości produkcji do 600 tys. metrów ekranów dotykowych miesięcznie.

Ind to metal ziem rzadkich produkowany w ilości około 700 ton rocznie, z czego ponad połowa wydobywana jest w Chinach. Jednocześnie każdego roku na świecie wydobywa się prawie 30 razy więcej srebra, a jego rezerwy w skorupie ziemskiej ocenia się na wyższe.

Według prognoz z początku 2010 r. ind powinien faktycznie wyczerpać się do końca dekady: istniejące złoża się wyczerpią, a technolodzy będą musieli szukać alternatywy dla tego pierwiastka lub rozwijać jego nowe źródła. Oprócz srebra alternatywą dla indu są również nanorurki węglowe.

Inne ciekawe wiadomości:

▪ Skrzypce Stradivarius Grzyb Drewniany

▪ Słoneczniki słoneczne do oświetlenia miast

▪ Smartfony Prestigio MultiPhone

▪ Krople do oczu na ślepotę

▪ Stres sprawia, że organizm szybciej się starzeje

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja witryny dla radioamatora-projektanta. Wybór artykułu

▪ artykuł Krokodyle łzy. Popularne wyrażenie

▪ artykuł Na jakie wydarzenia historyczne wpłynęło pojawienie się kilku słońc na niebie? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Praca z piłą łańcuchową. Standardowe instrukcje dotyczące ochrony pracy

▪ artykuł Przekaźnik dźwiękowy z przekaźnikiem czasowym, 4 minuty. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Mocna przetwornica tyrystorowa, 12/200-500 V 500 W. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn