Bezpłatna biblioteka techniczna

pediatria ambulatoryjna. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Struktura i organizacja pracy poradni dziecięcej (Oddział Pediatryczny. Struktura miejskiej kliniki dziecięcej)
2. Nadzór nad zdrowymi dziećmi. Ochrona przedporodowa płodu
3. Okres noworodkowy. Patronat nad noworodkiem. Pierwsza wizyta u noworodka. Druga wizyta u noworodka. Trzecia wizyta u noworodka. Cechy obserwacji i rehabilitacji wcześniaków i noworodków donoszonych
4. Grupy zagrożone zaburzeniami zdrowia. Szkoły dla przyszłych rodziców
5. Obserwacja dziecka w okresie poporodowym
6. Obserwacja dzieci okresu wczesnego dzieciństwa
7. Nadzór nad dziećmi w wieku przedszkolnym w poradni
8. Obserwacja dzieci w wieku szkolnym w poradni. Praca pediatry w szkole
9. Immunoprofilaktyka
10. Rehabilitacja dzieci po chorobie. Niepełnosprawność (Niepełnosprawność. Proces rehabilitacji)
11. Rehabilitacja pacjentów gastroenterologicznych (Zapalenie przełyku. Zapalenie błony śluzowej żołądka. Zapalenie dwunastnicy, zapalenie żołądka i dwunastnicy. Zapalenie jelit, zapalenie jelita grubego (zapalenie jelit). Zapalenie trzustki. Choroby układu żółciowego. Przewlekłe zapalenie wątroby. Orzekanie o niepełnosprawności dzieci z chorobami układu pokarmowego)
12. Rehabilitacja dzieci z chorobami metabolicznymi (Hipotrofia, Otyłość, Skaza, Krzywica, Spazmofilia)
13. Rehabilitacja dzieci z chorobami układu sercowo-naczyniowego (Wrodzone wady serca, Wrodzone zapalenie serca, Nabyte zapalenie serca, Reumatyzm, Niewydolność serca, Nadciśnienie tętnicze, Niedociśnienie tętnicze, Krwotoczne zapalenie naczyń (choroba Henocha-Schönleina), Guzkowe zapalenie tętnic, Niepełnosprawność dzieci z chorobami układu krążenia. układ krążenia)
14. Rehabilitacja dzieci chorych na młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, twardzina układowa, zapalenie skórno-mięśniowe, niepełnosprawność dzieci z układowymi chorobami tkanki łącznej)
15. Rehabilitacja dzieci z chorobami układu moczowego (Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek. Szybko postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek. Odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenie dróg moczowych. Śródmiąższowe zapalenie nerek. Kamica moczowa. Niepełnosprawność dzieci z chorobami układu moczowego)
16. Rehabilitacja dzieci z chorobami krwi (niedokrwistość z niedoboru żelaza, niedokrwistość z niedoboru białka, niedokrwistość z niedoboru witamin, niedokrwistość hemolityczna, hemofilia, plamica małopłytkowa, białaczka, niepełnosprawność dzieci z chorobami krwi)
17. Rehabilitacja dzieci z chorobami układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, przewlekłe zapalenie płuc, ostre zapalenie płuc, zapalenie pęcherzyków płucnych, astma oskrzelowa, niepełnosprawność dzieci z chorobami układu oddechowego)

WYKŁAD nr 1. Struktura i organizacja pracy poradni dziecięcej

Opieka ambulatoryjna nad populacją dzieci zajmuje wiodącą pozycję w ogólnym systemie opieki zdrowotnej i jest realizowana przy pomocy szerokiej sieci przychodni i oddziałów poliklinik dziecięcych.

Poliklinika dziecięca jest instytucją państwową. Może być niezależną instytucją lub być częścią miejskiego szpitala dziecięcego, miejskiego lub centralnego szpitala rejonowego.

Miejska poliklinika dla dzieci zapewnia opiekę medyczną i profilaktyczną dzieciom od urodzenia do 14 roku życia włącznie. Świadczenie opieki medycznej odbywa się bezpośrednio w przychodni, w domu, w placówkach przedszkolnych i szkołach.

Poliklinika dziecięca pełni funkcje organizowania i prowadzenia zestawu środków zapobiegawczych (dynamiczny nadzór medyczny nad dziećmi w różnych grupach wiekowych, częstotliwość ich kompleksowych badań przez lekarzy wąskich specjalności); medyczna opieka konsultacyjna w domu iw klinice; rehabilitacja z wykorzystaniem leczenia sanatoryjno-uzdrowiskowego w poszczególnych uzdrowiskach, opieka lekarska i profilaktyczna w placówkach przedszkolnych i szkołach; prowadzenie działań przeciwepidemicznych i immunoprofilaktyka szczepień.

O kategoryzacji polikliniki dziecięcej decyduje liczba obsługiwanych dzieci, aktualizowana corocznie na podstawie spisu powszechnego prowadzonego przez pielęgniarki patronackie powiatowe.

Obecnie istnieje 5 kategorii poradni dziecięcych w zależności od planowanej dziennej liczby wizyt: kategoria pierwsza – 800 wizyt; kategoria druga – 700 odwiedzin; kategoria trzecia – 500 odwiedzin; kategoria czwarta – 300 odwiedzin; kategoria piąta – 150 odwiedzin.

Struktura polikliniki dziecięcej powinna obejmować takie oddziały jak pediatryczny, opieki specjalistycznej, rehabilitacji medycznej oraz oddział pediatryczny do sprawowania opieki medycznej w grupach zorganizowanych.

1. Oddział pediatryczny

Zapewnia opiekę medyczną i profilaktyczną dzieciom zarówno w przychodni, jak iw domu. System ten stwarza optymalne możliwości ciągłego monitorowania dzieci przez tego samego lekarza i pielęgniarkę, umożliwia dokładną ocenę rozwoju i zdrowia dziecka w dynamice, z uwzględnieniem warunków, w jakich żyje i jest wychowywane. Praca wydziału opiera się na zasadzie okręgowej.

W placówce medycznej liczba dzieci od urodzenia do 15 lat nie powinna przekraczać 800. Do ich obsługi zapewnia się 1 stanowisko pediatry i 1,5 pozycji pielęgniarki.

Główną postacią sprawującą opiekę medyczną nad dziećmi w poliklinice, pomimo znacznego zwiększenia zakresu opieki specjalistycznej, jest miejscowy pediatra.

Cele lokalnego pediatry: osiągnięcie zmniejszenia zachorowalności i śmiertelności u dzieci w każdym wieku; prowadzenie działań mających na celu stworzenie optymalnych warunków do rozwoju fizycznego, psychicznego, seksualnego i immunologicznego dziecka, prowadzenie profilaktyki specyficznej i niespecyficznej.

Zadania lokalnego pediatry:

1) zapewnienie kontaktów i ciągłości pracy z lekarzami poradni przedporodowej w celu monitorowania kobiet w ciąży, zwłaszcza zagrożonych;

2) odwiedzanie noworodków w ciągu pierwszych 3 dni po wypisie ze szpitala położniczego oraz monitorowanie opieki nad noworodkami przez pielęgniarkę rejonową;

3) przyjęcie zdrowych dzieci do poradni, ocena ich rozwoju fizycznego i psychicznego, wyznaczenie, w zależności od wieku i stanu dziecka, schematu, racjonalnego żywienia, zaleceń dotyczących specyficznej i niespecyficznej profilaktyki krzywicy, niedożywienia, otyłość, anemia;

4) organizowanie w domu iw poradni monitoringu profilaktycznego dzieci, zwłaszcza w wieku wczesnoszkolnym i przedszkolnym; w razie potrzeby wysyłanie ich do badań laboratoryjnych i konsultacji z innymi specjalistami;

5) opracowanie wspólnie z pielęgniarką rejonową planu prac szczepień i monitoring jego realizacji, monitoring dynamiczny dzieci zdrowych i chorych, prowadzenie wspólnie z innymi specjalistami rehabilitacji dzieci zarejestrowanych, analiza skuteczności monitoringu dynamicznego;

6) organizowanie badań i rehabilitacji dzieci przed wejściem do placówek przedszkolnych i szkół;

7) wizyty u rodziców dzieci w domu w przypadku ich choroby, zapewnienie opieki lekowej i fizjoterapeutycznej, terapia ruchowa, w razie potrzeby aktywne monitorowanie pacjenta w domu do czasu jego wyzdrowienia, hospitalizacji lub zgody na wizytę w przychodni;

8) skierowanie dzieci na leczenie do szpitala, w razie potrzeby podjęcie wszelkich czynności związanych z hospitalizacją pacjenta w trybie nagłym;

9) informowanie dyrekcji polikliniki o przypadkach, gdy z jakiegoś powodu ciężko chore dziecko pozostaje poza szpitalem;

10) terminowe iw przewidziany sposób informowanie o wykryciu choroby zakaźnej lub podejrzeniu jej, kompleksowe zapobieganie chorobom zakaźnym;

11) dobór i właściwe rozliczanie dzieci potrzebujących leczenia sanatoryjno-uzdrowiskowego ze względów zdrowotnych.

Lekarz i pielęgniarka pracujący w placówce pediatrycznej prowadzą planową pracę edukacyjną z rodzicami dziecka, promują zdrowy tryb życia, wyjaśniają szkodliwość alkoholizmu i palenia w rodzinach.

W każdej poliklinice organizowana jest zwykle praca najpotrzebniejszych specjalistów: otolaryngologa, chirurga, okulisty, neuropatologa, kardiorheumatologa i dentysty.

Wężsi specjaliści, tacy jak ortopeda, urolog, nefrolog, endokrynolog, lekarz diagnostyki funkcjonalnej, są wprowadzani do personelu jednej z polikliniki dziecięcej okręgu i służą wszystkim dzieciom na terytorium administracyjnym.

Specjaliści medyczni powinni budować swoją pracę w bliskim kontakcie z pediatrami i przyjmować pacjentów głównie w swoich rejonach.

W przychodniach świadczone są niektóre rodzaje specjalistycznej opieki medycznej nad dziećmi: psychoneurologiczna, dermatologiczna, onkologiczna, przeciwgruźlicza, głuchoniema i logopedyczna, - w stanach, w których świadczone są stanowiska lekarzy dziecięcych.

Ponadto skład kliniki dziecięcej musi koniecznie obejmować oddział rehabilitacji medycznej, zawierający pomieszczenia do fizjoterapii, ćwiczeń fizjoterapeutycznych i masażu. Głównym kontyngentem pacjentów oddziału rehabilitacji są dzieci z chorobami układu oddechowego, nerwowego, mięśniowo-szkieletowego i laryngologicznego. Pacjenci są kierowani do tego oddziału przez kierowników pododdziałów strukturalnych zakładów opieki zdrowotnej. Przyjmowaniem i selekcją pacjentów zajmuje się doradcza medyczna komisja rehabilitacyjna polikliniki. Pacjenci przyjmowani są na oddział po zatrzymaniu ostrego okresu choroby lub jej zaostrzenia, a także osoby niepełnosprawne z indywidualnym programem rehabilitacji.

Zadania Zakładu Rehabilitacji Medycznej:

1) swoiste ukształtowanie indywidualnego programu rehabilitacji oraz wykorzystanie środków i metod rehabilitacyjnych;

2) realizacja indywidualnego programu rehabilitacji osób niepełnosprawnych i chorych;

3) stosowanie kompleksu wszystkich niezbędnych metod i środków rehabilitacji;

4) prowadzenie prac wyjaśniających wśród ludności i chorych dzieci na temat sposobów i metod przywracania i wzmacniania zdrowia.

Oddział pediatryczny do sprawowania opieki medycznej w grupach zorganizowanych

W celu zapewnienia opieki profilaktycznej nad dziećmi w placówkach przedszkolnych i szkołach powołano oddziały pediatryczne. Do ich zadań należy monitorowanie warunków sanitarno-higienicznych, reżimu pracy wychowawczej i edukacji zawodowej, ochrona zdrowia dzieci i zmniejszanie ich zachorowalności, doskonalenie ich wychowania fizycznego i hartowanie w placówkach przedszkolnych i szkołach. Pracownicy takich działów przeprowadzają zaplanowane badania profilaktyczne w przedszkolach i szkołach. Lekarze dziecięcych placówek edukacyjnych prowadzą obserwację ambulatoryjną chorych dzieci, zajmują się ich rehabilitacją: kontrolują naprzemienne zajęcia i odpoczynek, odżywianie i wychowanie fizyczne przedszkolaków i dzieci w wieku szkolnym. Zapewniają pomoc medyczną dzieciom uczęszczającym do przedszkoli i szkół.

2. Struktura dziecięcej polikliniki miejskiej

W dziecięcej poliklinice miejskiej należy zapewnić: filtr z osobnym wejściem, izolatkę ze skrzynką (co najmniej dwie), recepcję, garderobę, gabinety (pediatrzy, lekarze wąskich specjalności, diagnostyka medyczna, w pierwszej kolejności -wizyty pomocowe, wychowawcze zdrowego dziecka, RTG, fizjoterapia, zabiegowe, szczepienia, fizjoterapia, masaże, pomoc socjalno-prawna, statystyka), laboratoryjna, administracyjna, inne pomieszczenia pomocnicze.

W przychodni, w miejscach dogodnych do oglądania (sale, korytarze) należy wywiesić barwnie zaprojektowane plakaty, stoiska informujące o rozwoju i zasadach wychowania zdrowego dziecka, profilaktyce chorób, wad wzroku, słuchu, narządu ruchu i inne tematy.

Specjalne stoisko powinno zawierać aktualne informacje o przypadkach zachorowań na choroby zakaźne i okresach kwarantanny w placówkach przedszkolnych i szkołach, co pozwala na szybkie wdrożenie działań antyepidemiologicznych.

Rejestr jest ważnym ogniwem strukturalnym zarówno w organizacji usług dla dzieci w poradni, jak i zapewnianiu im opieki medycznej w domu. Głównym zadaniem rejestru jest zapewnienie wzajemnie skoordynowanych działań wszystkich działów.

W weekendy i święta w poliklinice pracują lekarze dyżurni, którzy przeprowadzają wizyty ambulatoryjne i zapewniają wizyty domowe. Liczba lekarzy dyżurnych uzależniona jest od liczby dzieci na terenie polikliniki i obciążenia pracą w te dni, w soboty organizowane są przyjęcia lekarzy specjalistów, a w miarę możliwości pomieszczenia zabiegowe, szczepienia, fizjoterapeutyczne i inne praca. Aby wyeliminować kolejki w urzędzie stanu cywilnego i dla wygody ludności w dniu przyjęcia do kliniki, odbywa się wstępna wizyta u lekarzy na wszystkie dni tygodnia telefonicznie, wczesne wydawanie kuponów wskazujących datę i godzinę pojawienia się , a także wstępne samodzielne zgłoszenie się na spotkanie.

W tym drugim przypadku dla każdego lekarza tworzony jest folder z kartkami do samodzielnego zapisu na określony dzień. Każdy wiersz arkusza zawiera godziny i minuty przyjęcia. Podczas samodzielnego nagrywania rodzice wybierają dla nich najdogodniejszy czas i wpisują dane paszportowe dziecka.

Wizyty domowe lekarza wykonane telefonicznie, podczas osobistej wizyty w urzędzie stanu cywilnego lub poprzez samorejestrację wpisywane są do księgi wizyt lekarskich, odrębnej dla każdego ośrodka. Odbierając telefon domowy, rejestrator musi wyjaśnić stan pacjenta, główne dolegliwości i temperaturę ciała. Przypadki ciężkiego stanu natychmiast zgłasza miejscowemu pediatrze, a w przypadku jego braku ordynatorowi ambulatorium lub ordynatorowi przychodni.

Rodzice powinni wiedzieć, że lekarz powinien zostać wezwany do domu w przypadku ostrej choroby zakaźnej lub podejrzenia jej, w ciężkim stanie pacjenta, w przypadku choroby pierwotnej, na majątek przypadający na dziecko wypisane ze szpitala, w obecność kontaktu z zakaźnym pacjentem.

Pierwsza pomoc jest niezależną jednostką strukturalną i podlega starszej pielęgniarce polikliniki.

Dzieci i ich rodzice zwracają się do niej w celu kontroli dokarmiania, leczenia mikrourazów, wydawania zaświadczeń o sytuacji epidemiologicznej w miejscu zamieszkania, sporządzania wypisów z historii rozwoju i skierowań na różnego rodzaju badania przed ustaleniem dzieci w placówkach przedszkolnych lub przy wejściu szkoły, wyjazdy do sanatoriów dziecięcych i letnich ośrodków zdrowia.

W izbie pierwszej pomocy wykonywane są również pomiary antropometryczne, określenie temperatury ciała i ciśnienia krwi u dzieci przed badaniem przez pediatrę.

Gabinet Zdrowego Dziecka - strukturalny pododdział polikliniki dziecięcej - pełni rolę centrum metodycznego pracy profilaktycznej wśród małych dzieci.

Głównym zadaniem gabinetu zdrowego dziecka jest przekazanie młodym mamom wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych w zakresie opieki, wychowania, cech rozwojowych zdrowych dzieci w wieku wczesnoszkolnym i przedszkolnym. Do biura wskazane jest łóżeczko dla małego dziecka z kompletem pościeli; najprostsza arena; wózek dla dziecka; przewijak; wagi medyczne; wzrostomierz; stolik dziecięcy; krzesełko do karmienia dla dzieci; szklana szafka na artykuły pielęgnacyjne dla niemowląt (w której na półkach leżą termometry medyczne oraz do pomiaru temperatury wody i powietrza, bańka gumowa, słoiczki na watę i pipety, wężyk gazowy, olej wazelinowy, nadmanganian potasu, alkoholowy roztwór zieleni brylantowej, kwas borowy w proszku, krem ​​dla dzieci, butelka wody 30-100 ml, smoczki do karmienia i picia, mydło dla niemowląt), szafka na ubranka dla niemowląt ze złożonymi podkoszulkami, pieluchy flanelowe (100 X 120 cm) , pieluchy bawełniane (w tym samym rozmiarze), pieluchy, szalik, czepek, suwaki; szafka na zabawki, szafka na próbki żywności dla niemowląt; kąpiel dziecka.

Z pomocy wizualnych potrzebne są stoiska zawierające informacje o żywieniu i reżimie żywieniowym kobiety w ciąży i karmiącej matki, profilaktyce hipogalaktyki, opiece prenatalnej, codziennej rutynie, wskaźnikach rozwoju fizycznego, kompleksach masażu i gimnastyki związanych z wiekiem, metodach hartowanie dzieci w pierwszych trzech latach życia.

W gabinecie zdrowego dziecka lokalni pediatrzy przyjmują zdrowe dzieci pierwszego roku życia. Tutaj wskazane jest organizowanie wizyt grupowych dla dzieci w tym samym wieku lub z tymi samymi odchyleniami w stanie zdrowia. Pielęgniarka rejonowa zaprasza jednorazowo (w krótkiej przerwie) 3-4 dzieci.

Gdy lekarz przyjmie drugie dziecko, pielęgniarka gabinetu uczy matkę pierwszego badanego dziecka masażu i gimnastyki, udziela jej wskazówek, a pielęgniarka powiatowa przygotowuje do przyjęcia kolejnego pacjenta.

Po przyjęciu ostatniego z dzieci zaproszonych na badanie grupowe, lekarz prowadzi rozmowę z matkami na temat wychowania dzieci w tym wieku lub z tego typu odchyleniami zdrowotnymi.

Biuro pracuje nad zapobieganiem krzywicy. W klasie rodzice zapoznają się z anatomicznymi i fizjologicznymi cechami ciała rocznego dziecka, zmianami w jego rozwoju psychofizjologicznym.

Gabinet pediatryczny znajduje się w pomieszczeniu odizolowanym od hałasu z wystarczającym oświetleniem, dobrą wentylacją i równomierną temperaturą powietrza (nie niższą niż 20-22 ° C). Gabinet wyposażony jest w stół dla lekarza, krzesła, przewijak do badania małych dzieci i leżankę do badania dzieci starszych, umywalkę z ciepłą i zimną wodą, wysokościomierz, wagę niemowlęcą. Powinien mieć stolik na instrumenty medyczne, szpatułkę, centymetrową taśmę, zabawki.

Obecnie wśród rodzin o niskich dochodach i znajdujących się w niekorzystnej sytuacji społecznej podstawowym zadaniem pediatry jest prowadzenie rozmów profilaktycznych na temat standardów higieny i zasad opieki, a także wychowywanie dzieci w różnym wieku.

Najważniejsze tematy propagandy sanitarnej dla miejscowego pediatry, w zależności od wieku dziecka:

1) zasady opieki, racjonalnego żywienia, zestaw środków do twardnienia, zapobiegania krzywicy - dla rodziców z niemowlętami;

2) przestrzeganie codziennej rutyny, metody hartowania, zapobieganie ostrym chorobom układu oddechowego, specyficzne zapobieganie infekcjom wieku dziecięcego - dla rodziców dzieci młodszych i starszych maluchów;

3) wpajanie umiejętności higieny osobistej, metod hartowania i gimnastyki higienicznej, profilaktyki ostrych infekcji wieku dziecięcego, chorób alergicznych i infekcyjno-alergicznych, urazów dziecięcych – dla rodziców z dziećmi w wieku przedszkolnym;

4) profilaktyka wad postawy, krótkowzroczności, reumatyzmu i innych chorób zakaźnych, alergicznych, nerwic, zagadnień edukacji seksualnej – dla rodziców z dziećmi w wieku szkolnym, nauczycieli i samych uczniów. Skuteczność edukacji zdrowotnej zwiększa się poprzez stosowanie pomocy wizualnych, a także udostępnianie rodzicom specjalnie wyselekcjonowanej literatury do samodzielnego studiowania.

W pracach z zakresu edukacji zdrowotnej nad edukacją higieniczną szeroko praktykowane jest organizowanie szkół dla młodych matek, szkół ojcowskich oraz uczelni publicznych dla rodziców przy placówkach przedszkolnych.

Szczególną uwagę w sprawach dyscypliny higienicznej należy poświęcić dzieciom, które już przeszły poważne choroby i znajdują się w stanie remisji.

Dieta, ograniczenie aktywności fizycznej, ćwiczenia fizjoterapeutyczne i umiarkowane hartowanie zapobiegają nawrotom. W takich przypadkach nie należy zaniedbywać rozmów z samym dzieckiem, wyjaśniając mu potrzebę tych tymczasowych środków, zapobiegających nieprzewidzianym załamaniom psychicznym.

WYKŁAD nr 2. Obserwacja dzieci zdrowych. Ochrona przedporodowa płodu

Wszystkie zdrowe dzieci podlegają kontroli lekarskiej. Jej głównymi celami jest identyfikacja przedchorobowych nieprawidłowości w stanie zdrowia dziecka i przeprowadzenie w odpowiednim czasie rehabilitacji.

Kolejność i częstotliwość badań lekarskich wynika z aktualnych zarządzeń i zaleceń metodycznych Ministerstwa Zdrowia i zależy od wieku dziecka.

Jeżeli dziecko należy do I grupy zdrowia, to obserwację zgodnie z przedstawionym schematem uważa się za wystarczającą. Jeśli dziecko należy do grupy II, III, IV lub V, to potrzebuje rehabilitacji.

Skuteczność pracy lekarza rejonowego ze zdrowym dzieckiem oceniana jest corocznie pod względem rozwoju fizycznego, nerwowego i umysłowego, odporności i reaktywności organizmu, stanu funkcjonalnego głównych narządów i układów, obecności lub braku chorób przewlekłych (w tym wrodzone i dziedziczne).

Ochrona przedporodowa płodu

Po zarejestrowaniu ciężarnej w poradni przedporodowej informacje przekazywane są telefonicznie do poradni dziecięcej i zapisywane w specjalnym dzienniku.

Pierwszą opiekę prenatalną nad kobietą ciężarną sprawuje miejscowa pielęgniarka w przychodni dziecięcej. Celem patronatu jest zebranie wywiadu i przekazanie wskazówek przyszłej matce.

Podczas wykonywania wywiadu należy zwrócić uwagę na 3 grupy prenatalnych czynników ryzyka:

1) społeczno-biologiczne;

2) położniczo-ginekologiczne (w tym powikłania ciąży i stan płodu);

3) choroby pozagenitalne matki.

Do oceny stopnia ryzyka wykorzystuje się skalę istotności prenatalnych czynników ryzyka.

Do grupy wysokiego ryzyka zalicza się kobiety w ciąży z całkowitą oceną prenatalnych czynników ryzyka wynoszącą 10 punktów i więcej, średnie ryzyko - 5-9 punktów, niskie ryzyko - do 4 punktów. Z biegiem czasu grupa niskiego ryzyka z reguły zmniejsza się przed porodem, podczas gdy grupa średniego i wysokiego ryzyka wzrasta. Należy także zwrócić uwagę na dziedziczność, klimat moralny i psychologiczny w rodzinie, aby dowiedzieć się, czy ciąża jest pożądana, czy przypadkowa.

Odprawa dotyczy zagadnień zdrowego stylu życia oraz możliwości ograniczania zidentyfikowanych czynników ryzyka. Pielęgniarka zaprasza przyszłych rodziców do „Szkoły Młodej Mamy”, która działa na oddziale zdrowego dziecka.

Otrzymane informacje i zalecenia są dokładnie zapisywane w historii rozwoju dziecka (nr 112) pod nagłówkiem „Pierwsza opieka prenatalna”. Lekarz rejonowy zapoznaje się z wynikami patronatu, w razie potrzeby odwiedza ciężarną kobietę w domu. Wspólnie z położnikiem-ginekologiem i terapeutą rejonowym bierze udział w pozyskiwaniu administracji w miejscu pracy w celu poprawy warunków pracy, organizuje porady prawne u prawnika, udziela zaleceń dotyczących poprawy diety i poprawy stanu zdrowia.

Druga opieka prenatalna wykonywana jest w 31-38 tygodniu ciąży przez miejscową pielęgniarkę. Jej głównymi celami jest sprawdzenie realizacji wcześniej wydanych zaleceń, ponowna ocena czynników ryzyka i przygotowanie do okresu poporodowego.

Przy zbieraniu wywiadu pielęgniarka dokonuje ponownej oceny prenatalnych czynników ryzyka, wyjaśnia informacje o dziedziczności i klimacie moralnym i psychologicznym w rodzinie, gotowości do wychowania dziecka.

Odprawa zawiera pytania takie jak:

1) karmienie piersią (zalety nad karmieniem sztucznym, przygotowanie gruczołów sutkowych, zapobieganie zapaleniu sutka i hipogalaksji);

2) zorganizowanie miejsca do opieki nad dzieckiem (miejsca do ubierania i przewijania, czystej odzieży i bielizny, kąpieli, apteczki dla dziecka, łóżeczka - miejsce do spania, w którym można bezpiecznie umieścić noworodka);

3) nabycie posagu dla noworodka;

4) zakup apteczki pierwszej pomocy dla matki i dziecka, która powinna zawierać: sterylną watę i bandaże, puder i krem ​​dla niemowląt, nadmanganian potasu, 5% roztwór jodu, tabletki furatsiliny, olej wazelinowy, 1% wodny roztwór zieleni brylantowej, gumowa podkładka grzewcza, lewatywa dziecięca nr 3, rurka gazowa, termometr do pomiaru temperatury ciała i termometr do wody, pipety;

5) informację o numerach telefonów polikliniki i pogotowia ratunkowego pediatrycznego;

6) rozmowy z przyszłą matką i innymi członkami rodziny przygotowujące do narodzin dziecka.

Informacje i zalecenia są zapisywane w historii rozwoju dziecka (nr 112) pod nagłówkiem „Drugi patronat prenatalny”.

WYKŁAD nr 3. Okres noworodkowy. Patronat dla noworodka

Po wypisaniu noworodka ze szpitala położniczego informacje przekazywane są telefonicznie do poradni dziecięcej, gdzie w dzienniku wizyt noworodka odnotowuje się imię i nazwisko matki, adres i datę urodzenia dziecka. W ciągu pierwszych trzech dni po wypisaniu ze szpitala położniczego lekarz rejonowy i pielęgniarka sprawują pierwszy patronat nad noworodkiem. Dzieci z czynnikami ryzyka, wrodzonymi anomaliami i chorobami, dzieci wcześniaki lub przeterminowane, a także pierwsze dziecko w rodzinie powinny zostać przebadane w pierwszym dniu po wypisie ze szpitala położniczego.

1. Pierwszy patronat dla noworodka

Anamneza jest zbierana w celu zidentyfikowania i wyjaśnienia czynników ryzyka, obiektywnego badania dziecka, instrukcji dla matki i dokumentacji (formularz nr 112).

Historia obejmuje gromadzenie informacji społecznych, biologicznych i genealogicznych. Parametry historii społecznej to: kompletność rodziny i panujący w niej klimat psychologiczny, warunki życia, bezpieczeństwo materialne, poziom warunków sanitarnych i higienicznych opieki nad dzieckiem i mieszkaniem, styl życia. Wywiad biologiczny obejmuje cechy okresu prenatalnego, stan zdrowia matki i dziecka, wywiad genealogiczny – stan zdrowia rodziców i bliskich (co najmniej 3 pokolenia). Matka przekazuje lekarzowi kartę wymiany otrzymaną przy wypisie ze szpitala położniczego. Zawiera informacje o ciąży i porodzie, stanie dziecka w chwili urodzenia (punktacja Apgar), podstawowych parametrach rozwoju fizycznego (masa ciała, długość ciała, obwód głowy i klatki piersiowej), grupie zdrowia oraz grupie ryzyka.

Badanie obiektywne

Obiektywne badanie przeprowadzają systemy. Wady wrodzone, objawy infekcji wewnątrzmacicznej i chorób ropno-septycznych, uraz porodowy nie powinny pozostać niezauważone.

Skóra noworodka powinna być różowa, czysta i aksamitna. Zmiany koloru skóry (sinica, żółtaczka, ziemisty odcień i bladość) wymagają specjalnego badania. Pocenie się i wysypka pieluszkowa wskazują na wady pielęgnacyjne. Turgor i elastyczność skóry. W przypadku krost na skórze, ropnej wydzieliny z rany pępowinowej lub przekrwienia wokół pępka konieczne jest wysłanie dziecka do szpitala na badanie i leczenie.

Postawa noworodka może być fizjologiczna lub patologiczna (postawa „żaba”, „pies wskazujący”). W postawie fizjologicznej dominuje ton zginaczy rąk i nóg (postawa „embrionalna”). Wymuszona pozycja wskazuje na patologię.

Głowa noworodka jest zaokrąglona. Czasami może mieć cephalohematoma (krwotok podokostnowy w wyniku urazu porodowego). Wielkość dużego ciemiączka waha się od 1 do 3 cm w medianach. Małe ciemiączko u większości noworodków jest zamknięte. Wybrzuszenie ciemiączka powyżej poziomu kości czaszki, cierpiący wyraz twarzy wskazuje na wzrost ciśnienia śródczaszkowego (z wodogłowiem, zapaleniem opon mózgowych, krwotokiem mózgowym). Takie dziecko powinno być obserwowane przez neurologa.

Podczas badania oczu źrenice powinny być symetryczne, z żywą reakcją na światło. Oczopląs, objaw „zachodzącego słońca”, zwykle wskazuje na ciężką patologię ośrodkowego układu nerwowego i potrzebę konsultacji z neurologiem. Niedorozwinięte i nisko położone małżowiny uszne można łączyć z wrodzonymi wadami rozwojowymi narządów wewnętrznych i głuchotą. Podczas badania gardła zwróć uwagę na podniebienie miękkie i twarde, aby zidentyfikować ukrytą konfigurację szczeliny i łuku. Wędzidełko języka może ulec skróceniu, a jeśli prowadzi to do naruszenia czynności ssania, konieczna jest jego korekcja chirurgiczna.

Klatka piersiowa aktywnie uczestniczy w czynności oddychania, jest symetryczna. Podczas badania płuc i serca zwracaj uwagę na częstotliwość i charakter oddychania, dane dotyczące opukiwania i osłuchiwania. Należy pamiętać, że wrodzone wady serca zajmują pierwsze miejsce wśród innych wad wrodzonych. Ich pierwszym objawem może być szorstki szmer wykryty po raz pierwszy w okresie noworodkowym podczas osłuchiwania. Przy osłuchiwaniu świszczącego oddechu dziecko musi zostać zbadane w szpitalu. Należy pamiętać, że dane dotyczące perkusji u noworodka są bardziej wiarygodne niż dane osłuchowe, ponieważ ze względu na cienką klatkę piersiową oddychanie jest dobrze prowadzone z jednej połowy klatki piersiowej na drugą, co utrudnia naprawę osłabionego oddychania.

Brzuch jest dotykany w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Krawędź wątroby może być zwykle niższa niż łuk żebrowy o 1-2 cm Podczas badania dotykowego formacji patologicznych dziecko należy wysłać na badanie ultrasonograficzne narządów jamy brzusznej.

Narządy płciowe powinny być ukształtowane odpowiednio do płci i wieku dziecka.

Odnóża. Nogi, zgięte w stawach biodrowych pod kątem 90 °, można cofnąć, aż całkowicie dotkną powierzchni stołu. Przy wrodzonym zwichnięciu biodra usłyszysz tępe kliknięcie. Paraliż ErbaDuchen i Dejerine Klumpke wskazuje na urazowe uszkodzenie splotu ramiennego przy porodzie.

Ocenia się układ nerwowy i rozwój umysłowy obserwując dziecko i komunikując się z nim - poprzez aktywność, spojrzenie i nasilenie odruchów bezwarunkowych. Największe znaczenie diagnostyczne mają odruchy ssania, szukania, chwytania, raczkowania, obronne, podparcia i automatycznego chodzenia, odruch Babkina. Określane są odruchy ścięgniste, ich symetria i napięcie mięśniowe.

Odprawa

Odprawa rodzicielska dotyczy opieki nad dzieckiem, karmienia i wychowania.

Zalecenia dotyczące pielęgnacji. Czystość jest ważna dla zdrowia noworodka. Łóżeczko powinno być ustawione w jasnym miejscu w pokoju, ale nie w przeciągu. Noworodek kładzie się w łóżeczku na boku, bez poduszki. Temperatura powietrza utrzymywana jest na poziomie 20-22°C.

Kąpiel odbywa się codziennie w specjalnej wanience, która nie służy do prania pieluch i ubranek dziecięcych. Czas kąpieli - 10 minut.

Możesz kąpać dziecko rano lub wieczorem. Najlepszą porą jest wieczór, przed ostatnim karmieniem, ponieważ poprawia to sen dziecka w nocy. Przed kąpielą w pierwszych 2 tygodniach kąpiel należy parzyć wrzątkiem. Noworodka należy kąpać w przegotowanej wodzie do czasu zagojenia się rany pępowinowej. Temperatura wody 37-38 °C. Do wanny wlewa się wodę, aby zakryła dno. Do wody dobrze jest dodać wywary z ziół (sekwencja, rumianek). Dziecko powinno być stopniowo zanurzane w wodzie, owinięte w pieluszkę, aby nie wywoływać niepokoju. Jedną ręką podtrzymują główkę dziecka, a drugą myją.

Do prania wygodnie jest użyć indywidualnej miękkiej gąbki. Mydło stosuje się 2 razy w tygodniu, tylko dla dzieci. Po kąpieli dziecko kładzie się twarzą w dół na dłoni, obejmuje klatkę piersiową i spłukuje wodą z dzbanka. Następnie należy osuszyć skórę dziecka ręcznikiem, wykonując ruchy bibuły. Szczególnie ważne jest, aby fałdy skóry były suche.

Traktuje się je kremem dla dzieci, proszkiem lub gotowanym olejem słonecznikowym. Każda mama sama wybiera dla dziecka produkty do pielęgnacji skóry. Obszar rany pępowinowej jest traktowany roztworem zieleni brylantowej lub 5% roztworem nadmanganianu potasu lub 5% roztworem jodu.

Toaleta poranna - codziennie rano po pierwszym karmieniu dziecko myje się wacikiem zwilżonym ciepłą przegotowaną wodą, oczy - od kącika zewnętrznego do wewnętrznego, osobnym wacikiem do każdego oka. Nos czyści się bawełnianą turundą zwilżoną olejkiem wazelinowym.

Pieluszki to ważny aspekt opieki nad noworodkiem. Polecam bezpłatne i szerokie pieluszki. Na bezpłatne pieluszki dziecko zakłada kamizelkę z wszytymi rękawami. Nogi owinięte są kocem. Klatka piersiowa pozostaje wolna, co ułatwia oddychanie i zapobiega chorobom płuc. W przypadku szerokiego otulania, między udami układa się dodatkową pieluchę, dzięki czemu uda pozostają w stanie rozrzedzenia, co przyczynia się do redukcji głowy kości udowej do panewki i jest leczeniem zachowawczym wrodzonego zwichnięcia stawu biodrowego.

Chodzenie na świeżym powietrzu należy rozpocząć natychmiast po wypisaniu ze szpitala położniczego. Za pierwszym razem spacer trwa 5 minut w temperaturze nie niższej niż -10°C. Aby dostosować się do otoczenia, stopniowo zwiększa się czas trwania spacerów, codziennie dodając 5 minut. Chodzenie jest przeciwwskazane, jeśli dziecko jest chore. Należy je wznowić po wyzdrowieniu, stopniowo zwiększając czas trwania.

Właściwe karmienie noworodka zapewnia jego harmonijny rozwój w odpowiednim czasie i tworzy odporność. Przyczepienie dziecka do piersi zaraz po porodzie stymuluje laktopoezę. Należy wytłumaczyć matce zalety karmienia piersią oraz zalecić karmienie piersią na prośbę dziecka w okresie laktacji. Podczas karmienia piersią nawiązuje się bardzo ważny kontakt emocjonalny między matką a dzieckiem, co korzystnie wpływa na stan psychoemocjonalny matki i rozwój osobowości dziecka. Konieczne jest naprzemienne karmienie z każdym gruczołem sutkowym. Ważenie kontrolne służy do określenia ilości spożywanego przez dziecko mleka.

Przed karmieniem matka powinna założyć szalik, umyć ręce mydłem i odcisnąć jedną kroplę mleka. Najczęściej trudności w karmieniu piersią wynikają z nieregularnego kształtu sutków, ich pęknięć. Aby poprawić kształt, delikatnie ciągnij sutki przez 2-3 minuty 3-4 razy dziennie. Do leczenia pęknięć można użyć 1-5% mazidła synthomycyny, 0,2% maści furatsiliny, maści nagietka. Po zastosowaniu tych produktów, przed karmieniem dziecka, pierś należy dokładnie umyć ciepłą wodą z mydłem dla niemowląt.

Czasami karmienie piersią jest przeciwwskazane. Może to być spowodowane stanem matki lub dziecka. Przeciwwskazaniami do karmienia piersią przez matkę są nerki, niewydolność serca, nowotwory złośliwe, ciężkie choroby krwi, ciężkie choroby zakaźne (takie jak gruźlica, zapalenie opon mózgowych, błonica, tężec itp.).

Dziecko nie jest aplikowane na pierś w przypadku ciężkiego urazu wewnątrzczaszkowego, niewydolności oddechowej, serca, głębokiego wcześniactwa z brakiem odruchu ssania i połykania, choroby hemolitycznej noworodka (jeśli w mleku matki znajdują się przeciwciała o wysokim mianie) , dziedziczne zaburzenia metaboliczne (fenyloketonuria, galaktozemia itp.). Wszystkie te warunki są bezwzględnymi przeciwwskazaniami. Zapalenie wymienia u matki jest przeciwwskazaniem względnym. W przypadku surowiczego charakteru zapalenia dozwolone jest karmienie ze zdrowego gruczołu sutkowego. W przypadku ropnego zapalenia sutka karmienie piersią całkowicie się zatrzymuje.

Czasami u matki dochodzi do zmniejszenia lub zaprzestania laktacji. Hipogalactia może być pierwotna i wtórna. Pierwotna hipogalakcja jest spowodowana zaburzeniami neurohormonalnymi, dlatego do rozwoju laktacji przepisywane są hormony: laktyna 70-100 jednostek. domięśniowo 1-2 razy dziennie przez 5-6 dni; oksytocyna 1,5-2 jednostki. (0,3-0,4 ml) domięśniowo 2-3 razy dziennie przez 3 dni, pituitryna 2,5 jednostki. (0,5 ml) 1-2 razy dziennie domięśniowo przez 5-6 dni. Częściej występuje wtórna hipogalakcja. Jego występowaniu sprzyja niewystarczający sen, niedożywienie, naruszenie zasad karmienia piersią, przyjmowanie leków (antybiotyki, diuretyki, barbiturany, furazolidon itp.). Leczenie wtórnej hipogalaktyki polega na wyeliminowaniu jej przyczyn. Do stymulacji laktopoezy, witaminy (A, B12, B6 C, PP), apilac (0,01 g 3 razy dziennie pod język przez 10-15 dni), suche drożdże piwne (1-2 g 3 razy dziennie w środku 10 -15 dni), stosować środki fitoterapeutyczne (głóg, melisa, liście truskawki, ziele oregano, koperek). Jeśli nie można przywrócić laktacji, konieczne jest zapewnienie dziecku mleka dawcy. W kuchniach mleczarskich utworzono punkty skupu mleka dla kobiet. Dawczyni musi być zdrowa i czysta.

W przypadku braku mleka kobiecego można przepisać jego substytuty - mieszanki dostosowane do mleka kobiecego. Nieprzystosowane proste mieszanki straciły teraz na wartości.

Wychowanie. Od samego początku za pomocą określonych sygnałów rodzi się wzajemne zrozumienie pomiędzy rodzicami i dzieckiem, w wyniku czego kształtuje się niepowtarzalna forma relacji – przywiązanie. Noworodek ma zdolność przeciwstawienia się niekorzystnym skutkom nowego środowiska i selektywnego reagowania na określone bodźce. Struktura psychiczna osobowości noworodka i indywidualne cechy temperamentu widoczne są już od pierwszych dni życia („dziecko trudne”, „dziecko łatwe”). Zmienność zachowania dziecka wynika ze zmian w jego rozwijającej się świadomości. Karmienie piersią odgrywa dużą rolę w wychowaniu małego człowieka. Dziecko karmione piersią czuje się chronione, potrzebne i pożądane. W warunkach pozytywnego kontaktu psychicznego dzieci stają się bardziej posłuszne.

Od pierwszych dni życia maluch potrzebuje prawidłowej codziennej rutyny (zmiany w czasie podstawowych potrzeb fizjologicznych: sen, czuwanie, odżywianie, chodzenie, higiena i hartowanie). Przyczynia się to do kształtowania pewnego rytmu życia. Dzieci rozwijają odruch czasowy, tworzy się dynamiczny stereotyp zachowania, ustalają się rytmy biologiczne, które zapewniają im spokojne i szybkie zasypianie, dobry apetyt i aktywne zachowanie podczas czuwania. Dzieci żyjące zgodnie z ustalonym rytmem nie potrzebują dodatkowej sedacji (bujanie, noszenie, używanie smoczka).

W przyszłości takie dziecko łatwo przyzwyczaja się do codziennej rutyny. To uczy go organizacji i ułatwia życie jemu i jego rodzicom. Właściwy tryb dnia nie powinien być narzucający się. Dziecko można uczyć lepiej i szybciej, jeśli dostosuje się do poziomu jego rozwoju umysłowego, indywidualnego rytmu biologicznego, uwzględniającego kondycję fizyczną i indywidualne cechy psychiczne. Dopuszczalne są odstępstwa od reżimu o 30 minut lub, w skrajnych przypadkach, o 1 godzinę.

Wiodącym czynnikiem reżimu jest karmienie dziecka. Żywienie na żądanie odbywa się w okresie adaptacyjnym w celu ustalenia optymalnego schematu żywienia dla matki i dziecka. Kolejne przejście do karmienia zgodnie z reżimem powinno być stopniowe. Kryterium prawidłowo dobranego trybu jest stan zdrowia dziecka, przede wszystkim funkcje ośrodkowego układu nerwowego. W warunkach upośledzonej adaptacji dziecko staje się kapryśne, jęczące i drażliwe.

Zgodnie z reżimem żywienia powstają inne reżimy: sen i czuwanie, spacery, odpuszczanie i środki higieny.

Przy pierwszej wizycie noworodka konieczne jest poinformowanie matki o schorzeniach wymagających pilnej pomocy lekarskiej oraz wskazanie, dokąd zwrócić się o pomoc w przypadku choroby.

Wykonanie dokumentów

Informacja o treści pierwszego patronatu dla noworodka odnotowywana jest w historii rozwoju dziecka (druk nr 112) pod nagłówkiem „Pierwszy patronat dla noworodka”. Ewidencja dokonywana jest według schematu: wywiad, obiektywne dane z badań, diagnoza wskazująca grupę zdrowia i grupę ryzyka, zalecenia dotyczące opieki, żywienia i edukacji. Jeśli dziecko należy do grup zdrowia II-V, należy wydać zalecenia dotyczące rehabilitacji zgodnie z grupą ryzyka lub postacią nozologiczną choroby.

2. Drugi patronat nad noworodkiem

Drugi patronat nad noworodkiem sprawowany jest w 14. dniu życia dziecka. Jego celem jest wielokrotne badanie narządów i układów noworodka w celu ustalenia stanu zdrowia, monitorowanie realizacji zaleceń, udzielanie odpowiedzi na pytania matki w związku z zaistniałymi problemami oraz udzielanie instrukcji.

Podczas zbierania wywiadu konieczne jest poznanie kwestii żywienia, codziennej rutyny i zachowania noworodka.

Badanie obiektywne

Obiektywne badanie przeprowadzane jest etapami. Należy go traktować nie mniej ostrożnie niż podczas pierwszego patronatu, ponieważ w tym wieku można wykryć patologię, która nie objawiła się wcześniej.

Konieczna jest ocena, jak dziecko przybiera na wadze. W przypadku niedomykalności należy wyjaśnić matce, że dzieci poniżej 1 roku życia mają fizjologiczną niewydolność w pracy aparatu zwieracza przewodu pokarmowego. Podczas połykania powietrza podczas karmienia dziecko powinno być trzymane pionowo przez 10 minut po karmieniu. Jeśli niedomykalność jest uporczywa, stała, w fontannie pojawiają się wymioty, dziecko nie przybiera na wadze, należy je zbadać w szpitalu.

Od drugiego tygodnia życia dzieci mogą odczuwać skurczowe bóle brzucha (kolki), co jest spowodowane adaptacją przewodu pokarmowego do nowych warunków życia. Przejawia się to nagłym niepokojem dziecka.

Matka ma obowiązek zgłosić takie objawy miejscowemu lekarzowi, który oceni, czy zmiany te są nieprawidłowościami czynnościowymi, czy wynikają z patologii organicznej.

Odprawa

Należy przypomnieć mamie o znaczeniu masażu i gimnastyki dla noworodka. Masaż i gimnastyka połączone są z zajęciami hartowniczymi i rekreacyjnymi.

Główne metody masażu to głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, stukanie, wibracje. Na początkowych etapach masaż powinien być lekki, ze wszystkich technik głaskanie jest stosowane głównie, ponieważ pomaga rozluźnić mięśnie. Podczas masażu masa maluszka rośnie szybciej. Dziecko ospałe staje się bardziej żywe i aktywne, pobudliwe dziecko szybciej zasypia, jego sen staje się głębszy i dłuższy.

Masaż wykonywany jest czystymi, ciepłymi, suchymi dłońmi. Zaczynają od twarzy: czoło gładzi się od środka na zewnątrz kciukami prawej i lewej dłoni. Policzki masuje się od nosa do ucha i od środka górnej wargi do ucha, a następnie od brody do ucha. Masaż kończyny wykonywany jest od końca dystalnego do proksymalnego od strony zewnętrznej i wewnętrznej. Podczas masowania pleców ruchy głaszczące wykonuje się dłońmi od góry do dołu i grzbietem dłoni od dołu do góry. Podczas masowania klatki piersiowej końce palców przesuwają się wzdłuż przestrzeni międzyżebrowych od mostka na boki, bez naciskania na żebra. Masaż brzucha odbywa się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, należy oszczędzić obszar wątroby i nie dotykać genitaliów. Na koniec masowane są stopy i dłonie.

Jeśli w trakcie zabiegu dziecko jest niegrzeczne i płacze, należy mu przerwać i uspokoić dziecko. Masaż od 2-3 tygodnia życia należy przeplatać z położeniem dziecka na brzuchu, aby wzmocnić mięśnie pleców, brzucha i kończyn. Układanie odbywa się na 2-3 minuty przed karmieniem.

Stosowanie specjalnych ćwiczeń w okresie noworodkowym pomoże dziecku kontrolować swoje ciało. Ponieważ u noworodka dominuje hipertoniczność mięśni zginaczy, konieczne jest, aby pomóc im się zrelaksować. Ruchy należy wykonywać powoli, rytmicznie i płynnie. Gimnastyka odbywa się podczas czuwania, kiedy dziecko jest w dobrym nastroju. Ćwiczenia wykonuje się bawiąc się z dzieckiem, podczas gdy mama powinna się uśmiechać, rozmawiać z nim czule lub śpiewać piosenkę.

Pierwsze ćwiczenie: dziecko leży na plecach, mama pozwala mu chwycić kciuki rękoma, następnie rozkłada ramiona noworodka na boki i łączy je krzyżując na klatce piersiowej. Ćwiczenie pomaga rozluźnić mięśnie klatki piersiowej i obręczy barkowej.

Drugie ćwiczenie: dziecko leży na plecach, matka unosi ręce nad głowę i opuszcza je bokami. Ćwiczenie rozluźnia mięśnie obręczy barkowej, kończyn górnych.

Trzecie ćwiczenie: dziecko leży na plecach, mama chwyta go za łydki i delikatnie zgina kolana do brzucha, a następnie rozprostowuje nogi. Ćwiczenia rozluźniają mięśnie nóg, pomagają dziecku uwolnić jelita od gazów.

Czwarte ćwiczenie: dziecko leży na brzuchu, mama podpiera stopy dziecka rękoma, to powoduje, że dziecko prostuje nogi i czołga się do przodu (odruchowe raczkowanie). Ćwiczenia wspomagają rozwój mięśni nóg, ramion i pleców.

W celu wychowania i rozwoju koncentracji wzrokowej noworodka zabawki zawiesza się nad łóżeczkiem w odległości 40-50 cm od twarzy.

Pierwszymi zabawkami po wypisaniu ze szpitala położniczego mogą być 2-3 duże kule o jasnym kolorze, zawieszone na łóżeczku naprzemiennie co 2-3 dni. Przyczynia się to do rozwoju analizatora wizualnego i tworzy radosny nastrój u dziecka.

Dane patronackie są zapisywane w historii rozwoju dziecka (nr 112) pod nagłówkiem „Drugi patronat nad noworodkiem”.

3. Trzeci patronat nad noworodkiem

Trzecia wizyta u noworodka odbywa się w 21. dniu życia dziecka. Jej celem jest monitorowanie dynamiki stanu zdrowia i rozwoju noworodka, żywienia, prowadzenie zajęć sanitarno-wychowawczych oraz leczenie stwierdzonych nieprawidłowości rozwojowych.

Badanie obiektywne

Podczas badania noworodka należy zwrócić uwagę na jego zachowanie, samopoczucie, reakcję na otoczenie. W dynamice ocenia się wskaźniki masy ciała, wzrostu, obwodu głowy, klatki piersiowej i stanu dużego ciemiączka.

Na błonie śluzowej jamy ustnej może występować pleśniawka z wadami w opiece nad dzieckiem. Noworodek w trzecim tygodniu życia może już utrwalić wzrok, odpowiedzieć pozytywnymi emocjami na czuły apel do niego.

Skóra normalnie elastyczna, aksamitna, różowa, czysta. W przypadku pojawienia się krost konieczne jest leczenie w domu z zadowalającym stanem dziecka i możliwością dobrej opieki.

W stanie o umiarkowanym nasileniu lub niekorzystnym poziomie sanitarno-kulturowym w rodzinie lekarz rejonowy wydaje skierowanie na badanie i leczenie w szpitalu.

Okolice pępowinowe powinny być nabłonkowane do 21. dnia życia dziecka. W przypadku ropnej wydzieliny z rany pępowinowej, przekrwienia wokół pępka dziecko należy wysłać do szpitala.

Aby określić stan noworodka, lekarz ponownie ocenia nieuwarunkowane odruchy fizjologiczne (babkin, ssanie, chwytanie, chód automatyczny, raczkowanie), wykonuje opukiwanie i osłuchiwanie płuc, serca i omacywanie brzucha.

Odprawa

Następnie lekarz w rozmowie z matką wyjaśnia naturę funkcji fizjologicznych dziecka, udziela wskazówek dotyczących karmienia i opieki nad noworodkiem oraz odpowiada na pytania, które miała w trzecim tygodniu życia dziecka.

Podczas trzeciego patronatu należy poinformować matkę o krzywicy u dzieci i przygotować ją na konieczność zapobiegania tej chorobie, poinformować ją o znaczeniu promieni ultrafioletowych, witaminy D dla życia organizmu oraz wypisać receptę na zakup olejowy roztwór witaminy D w aptece w profilaktycznej dawce 450 IU/dobę.

Trzeba mówić o niedokrwistości niedoborowej u dzieci, znaczeniu karmienia piersią i zapobieganiu anemii. Lekarz omawia z mamą kwestie utwardzania ciała dziecka i wzmacniania jego odporności, wprowadza metodę nauki pływania.

Na zakończenie rozmowy lekarz rejonowy zaprasza matkę i dziecko na wizytę w przychodni, gdy dziecko skończy miesiąc, informuje o harmonogramie pracy lekarza rejonowego i specjalistów oraz informuje o dniu zdrowego dziecka .

Uzyskane dane są zapisywane w historii rozwoju dziecka (nr 112) pod nagłówkiem „Trzeci Patronat dla Noworodka”.

Do końca okresu noworodkowego lekarz rejonowy musi sporządzić prognozę stanu zdrowia dziecka na pierwszy rok życia. Niektóre dzieci z grup ryzyka można usunąć z obserwacji przychodni i od drugiego miesiąca można je obserwować tak samo jak dzieci zdrowe. W przypadku odchyleń w stanie zdrowia i rozwoju dziecka konieczne jest przeprowadzenie dogłębnego badania z udziałem specjalistów, aby dokonać korekty taktyki zajęć rekreacyjnych.

4. Cechy obserwacji i rehabilitacji wcześniaków i noworodków po terminie

Zagrożone są wszystkie wcześniaki i noworodki urodzone o czasie. Wymagają zwiększonej uwagi miejscowego lekarza: pierwszy patronat dla nich sprawowany jest następnego dnia po wypisaniu ze szpitala lub szpitala położniczego (oddziały I i II stopnia pielęgniarstwa), gdyż ze względu na ich słabość wymagają szczególnej opieki.

Podczas zbierania wywiadu konieczne jest, jeśli to możliwe, ustalenie czynników etiologicznych, które doprowadziły do ​​narodzin przedwczesnego lub spóźnionego dziecka, ponieważ od tego zależy wielkość działań rehabilitacyjnych.

Obiektywne badanie powinno być świadome cech funkcjonalnych wcześniaków. Układ nerwowy charakteryzuje się zespołem depresji, słabym płaczem, spadkiem napięcia mięśniowego, odruchami fizjologicznymi, niedoskonałością termoregulacji.

Oceniając stan układu oddechowego można wykryć chwiejność częstości oddechów (35-80 na 1 min), nierówną głębokość oddychania, osłabienie oddychania podczas osłuchiwania nad obszarem niedodmy i ataki bezdechu. Częstość akcji serca jest również zmienna i może wynosić od 140 do 180 uderzeń na minutę.

Obserwuje się dystonię naczyniową. Niedojrzałość narządów oddechowych i krążenia prowadzi do niewystarczającego dopływu tlenu do organizmu dziecka, w wyniku czego jego stan pogarsza się jeszcze bardziej.

Opieka nad wcześniakami to niezwykle trudne zadanie. Aby zachować ich żywotną aktywność, konieczne jest stworzenie specjalnych warunków do pielęgnacji i karmienia.

Temperatura powietrza w mieszkaniu powinna zawierać się w przedziale 24-26°C (ponieważ wcześniaki szybko się ochładzają), dziecko należy szybko zawinąć w podgrzane pieluchy. Przy dłuższym leżeniu w mokrych pieluchach może nastąpić ochłodzenie wcześniaka. Po kąpieli dziecko owija się w podgrzewany ręcznik. Oznaką hipotermii jest zimny nos. Ze względu na niedoskonałość termoregulacji łatwo może dojść do przegrzania wcześniaka. Następnie na czole i u nasady nosa pojawiają się krople potu.

Karmienie wcześniaków stanowi poważne wyzwanie. Ze względu na małą pojemność żołądka takie dzieci zaleca się często karmić małymi porcjami. Dla wcześniaka karmienie piersią jest szczególnie ważne, ponieważ wydzielanie własnych enzymów trawiennych nie wystarcza. Karmienie piersią kompensuje niski poziom odporności humoralnej wcześniaka i nieswoiste czynniki ochronne. Ryzyko rozwoju anemii wcześniaków podczas karmienia piersią jest mniejsze. Do ich sztucznego karmienia można stosować dostosowane mieszanki.

Biorąc pod uwagę niedojrzałość układu nerwowego, wcześniaki należy chronić przed silnymi bodźcami zewnętrznymi: głośną muzyką, krzykami, jasnym światłem. Powinnaś więcej mówić i odbierać wcześniaka, co przyczynia się do jego rozwoju umysłowego. Stymulacja sensoryczna odgrywa ogromną rolę w dojrzewaniu neurologicznym i fizycznym. Trzeba jednak pamiętać o szybkim zmęczeniu wcześniaków.

W celu zapobiegania chorobom układu oddechowego, biorąc pod uwagę tendencję takich dzieci do stagnacji, konieczna jest częstsza zmiana pozycji wcześniaka w łóżeczku.

Dziecko należy odbierać powoli, ponieważ z powodu dystonii naczyniowej, gdy zmienia się pozycja ciała dziecka, łatwo może dojść do naruszenia dopływu krwi do mózgu.

Wszystkie wcześniaki są badane przez neuropatologa, otolaryngologa, okulistę w pierwszym miesiącu życia. W przypadku wykrycia naruszeń ośrodkowego układu nerwowego, układu mięśniowo-szkieletowego, słuchu, upośledzenia wzroku, wcześniaki znajdują się pod nadzorem specjalisty o odpowiednim profilu.

Pielęgnowanie wcześniaka po wypisaniu ze szpitala odbywa się zgodnie z indywidualnym programem rehabilitacji, który zależy od identyfikacji czynników ryzyka rozwoju patologii. Wcześniaki należą do II grupy zdrowia. Konieczne jest ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarskich i bliski kontakt z rodziną. Najczęściej wcześniaki charakteryzują się opóźnieniem w rozwoju fizycznym i neuropsychicznym, chorobami neurologicznymi prowadzącymi do niepełnosprawności (porażenie mózgowe, wodogłowie, padaczka, głuchota); długofalowymi konsekwencjami są wady psychiczne i osobowości. Niekorzystne wyniki (niepełnosprawność i śmierć) w niektórych przypadkach wynikają z niskiego statusu społeczno-ekonomicznego rodziny, braku uwagi dla dziecka i niewłaściwego wychowania.

Wśród noworodków po terminie zachorowalność i umieralność są również znacznie wyższe niż wśród noworodków urodzonych o czasie. Często mają asfiksję, uraz porodowy ośrodkowego układu nerwowego, zespół aspiracji, ropne zapalenie skóry, ostre choroby układu oddechowego, upośledzenie umysłowe, skłonność do nadwagi, zaburzenia trzewno-wegetatywne (drażliwość, zwracanie, zaparcia, dyskinezy przewodu pokarmowego).

Program rehabilitacji, podobnie jak w przypadku wcześniaków, jest opracowywany indywidualnie, zgodnie ze zidentyfikowanymi czynnikami ryzyka.

Biorąc pod uwagę skłonność noworodków urodzonych o czasie do nadwagi, zaleca się zwiększenie liczby karmień (7 zamiast 6), ale w pierwszych miesiącach życia ograniczenie jednorazowej ilości pokarmu. Przy silnej suchości skóry dobrze działa jej peeling, kąpiele higieniczne, zmiękczające i odżywiające skórę. W tym celu do wody dodaje się otręby żytnie lub pszenne, skrobię ziemniaczaną (50-100 g na 10 l wody). Mydła dla niemowląt do skóry suchej można używać nie więcej niż 2 razy w tygodniu. W związku z dysfunkcją układu nerwowego zalecany jest schemat ochronny. Podają zalecenia dotyczące rozwoju zdolności motorycznych i edukacji, biorąc pod uwagę cechy fizjologiczne noworodków wcześniaków i po terminie.

WYKŁAD nr 4. Grupy ryzyka zaburzeń zdrowia. Szkoły dla przyszłych rodziców

Kobiety w ciąży z grupy zwiększonego ryzyka urodzenia dzieci z problemami zdrowotnymi:

1) kobiety w ciąży poniżej 20 roku życia i nieródki powyżej 30 roku życia;

2) o masie mniejszej niż 45 kg i większej niż 91 kg;

3) posiadanie więcej niż 5 ciąż;

4) z groźbą przedwczesnego porodu lub ciąży po terminie lub zatrucia;

5) z ciążą mnogą;

6) z obciążoną historią położniczą (aborcja, poronienie, urodzenie martwego dziecka, wąska miednica, wady rozwojowe macicy, blizna maciczna);

7) z patologią pozagenitalną;

8) ze społecznymi czynnikami ryzyka (single, rodziny wielodzietne, złe warunki życia);

9) których praca wiąże się z zagrożeniami zawodowymi;

10) ze złymi nawykami;

11) która miała ostre infekcje w czasie ciąży;

12) z krwią Rh-ujemną, zwłaszcza w drugiej i kolejnych ciążach;

13) studenci uczelni i innych placówek oświatowych;

14) z chorobami dziedzicznymi rodziców i krewnych.

Dokumenty medyczne wydane podczas obserwacji ciężarnej:

1) prześcieradło nienarodzonego dziecka;

2) wstawić „Opieka przedporodowa”;

3) sporządzenie mapy genetycznej;

4) szkoła dla przyszłych rodziców.

Organizacja szkoły dla przyszłych rodziców obejmuje:

1) rejestracja w poradni dziecięcej przyszłej pary rodziców;

2) gromadzenie danych paszportowych i rejestrowanie informacji o stanie zdrowia przyszłych rodziców i ich bliskich, obecności lub braku złych nawyków, zagrożeniach zawodowych, przebiegu ciąży, warunkach socjalnych itp.;

3) zaangażowanie przyszłych rodziców w szkołę zgodnie z przyjętym programem nauczania.

Miejscem organizacji szkoły dla przyszłych rodziców jest gabinet zdrowego dziecka w poliklinice.

Cele, zadania, program pracy szkoły dla młodych rodziców

Celem szkoły dla młodych rodziców jest zaangażowanie przyszłych rodziców w świadome i pełne uczestnictwo w wychowaniu zdrowego dziecka.

Zadaniem szkoły dla młodych rodziców jest poszerzanie wiedzy rodziców na temat wychowania zdrowego dziecka poprzez edukację zdrowotną:

1) uczenie rodziców opieki nad noworodkiem;

2) szkolenie z metody żywienia naturalnego;

3) szkolenie w zakresie codziennych zajęć;

4) metody nauczania wychowania fizycznego (organizacja kąpieli, gimnastyki, masażu, zabiegów hartowania);

5) przygotowanie gruczołów sutkowych matki do karmienia noworodka;

6) prowadzenie profilaktyki hipogalaktycznej przed porodem;

7) promocja żywienia naturalnego;

8) zalecenia dotyczące codziennej rutyny i żywienia matki w ciąży i karmiącej;

9) zalecenia dla przyszłych rodziców dotyczące organizowania zdrowego stylu życia;

10) zalecenia dotyczące profilaktyki zaburzeń zdrowia młodych rodziców;

11) działania na rzecz poprawy zdrowia przyszłych rodziców;

12) rekomendacja odpowiedniej literatury, wydawanie ulotek, oglądanie filmów.

Program pracy szkoły przyszłych rodziców obejmuje następujące punkty.

1. Środki mające na celu poprawę zdrowia przyszłych matek i ojców:

1) rejestracja dziewcząt w rejonie usługowym;

2) poprawa stanu zdrowia dziewcząt zarejestrowanych w przychodni na wszelkie choroby, w tym leczenie w oddziałach dziennych i lecznictwo sanatoryjne;

3) rehabilitację młodych i przyszłych rodziców przewlekłych ognisk zakażenia;

4) zaangażowanie dziewcząt w zajęcia w szkole przyszłych rodziców;

5) prowadzenie wykładów dla młodych rodziców na temat określonego programu;

6) poprawa jakości i skuteczności monitoringu rodzin defaworyzowanych społecznie;

7) przeprowadzenie analizy jakości badań lekarskich dziewcząt, chłopców (młodych rodziców) wraz z protokołem na spotkaniach wysyłkowych.

2. Zajęcia kształcące młodych rodziców w umiejętności opieki nad noworodkiem:

1) prowadzenie zajęć profilaktycznych z przyszłymi rodzicami w gabinecie zdrowego dziecka do opieki nad noworodkami i małymi dziećmi;

2) uczenie młodych rodziców prowadzenia związanych z wiekiem zespołów masażu i gimnastyki;

3) szkolenie młodych rodziców w zakresie technologii przygotowywania żywności dla niemowląt;

4) zalecenia dla młodych rodziców dotyczące zorganizowania domowego mikrostadionu;

5) doskonalenie dzieci z grup ryzyka chorób laryngologicznych i patologii ortopedycznej.

3. Prognozowanie stanu zdrowia nienarodzonego dziecka i organizowanie działań profilaktycznych zgodnie z grupą ryzyka. Prognozowanie i zapobieganie chorobom odbywa się w 3 etapach.

Pierwszy etap - prognozę buduje konsultant medycznej konsultacji genetycznej przed zawarciem małżeństwa przez młodych ludzi. Omówiono ryzyko posiadania dzieci z patologią dziedziczną i endokrynną.

Drugim etapem jest rokowanie przedporodowe, które jest sporządzane przez położnika-ginekologa, terapeutę, pediatrę i jest przeprowadzane od momentu zarejestrowania kobiety w ciąży w przychodni przedporodowej.

Trzeci etap to rokowanie poporodowe i profilaktyka chorób dziecka przez neonatologa i pediatrę.

Grupy ryzyka chorób dzieci (II grupa zdrowia):

1) z ryzykiem wystąpienia zaburzeń stanu w okresie adaptacji społecznej oraz z ryzykiem zwiększonej zachorowalności na ostre wirusowe infekcje dróg oddechowych;

2) z ryzykiem rozwoju patologii OUN;

3) z ryzykiem anemii, krzywicy, dystrofii;

4) z ryzykiem rozwoju wad wrodzonych narządów i układów;

5) z ryzykiem chorób ropno-septycznych w okresie noworodkowym;

6) z ryzykiem chorób alergicznych;

7) noworodkowe grupy ryzyka społecznego (dzieci z rodzin defaworyzowanych społecznie, samotni rodzice, rodziny wielodzietne, o niskim poziomie wsparcia materialnego).

Czynniki ryzyka zachorowalności u dzieci

Czynniki ryzyka zaburzeń zdrowia w okresie adaptacji społecznej i zwiększonej zachorowalności na ostre wirusowe infekcje dróg oddechowych:

1) wiek matki powyżej 30 lat;

2) złe nawyki matki;

3) patologia pozagenitalna matki;

4) patologia ciąży i porodu;

5) toksoplazmoza i inne utajone infekcje u matki i płodu;

6) ostre infekcje matki pod koniec ciąży i podczas porodu;

7) uduszenie noworodka;

8) wcześniactwo;

9) owoce duże;

10) niezadowalające warunki życia;

11) III, IV, V grupy zdrowia dzieci. Czynniki ryzyka rozwoju patologii:

1) złe nawyki matki;

2) patologia pozagenitalna matki;

3) SARS i inne infekcje bakteryjne, szczególnie przenoszone pod koniec ciąży i przy porodzie;

4) upośledzenie umysłowe matki;

5) poronienia w wywiadzie, porody martwe, ciąże mnogie, poród dzieci o małej lub dużej masie ciała, niepłodność;

6) zagrożenia zawodowe;

7) wiek matki do 16 lat i powyżej 40 lat;

8) patologia ciąży i porodu;

9) wąska miednica;

10) zatrucie pierwszej połowy ciąży;

11) wielowodzie;

12) patologia łożyska;

13) wewnątrzmaciczne niedotlenienie płodu;

14) czwarta ciąża i więcej;

15) okres między urodzeniem poprzednim a obecnym wynosi 1 rok lub mniej;

16) słabość aktywności zawodowej;

17) przedwczesne odwarstwienie łożyska;

18) stosowanie położniczych metod porodu;

19) zaplątanie pępowiny;

20) niezgodność immunologiczną krwi matki i płodu;

21) wcześniactwo;

22) uduszenie noworodka;

23) masa ciała dziecka wynosi 4 kg lub więcej;

24) dzieci z poziomem stygmatyzacji 5 punktów lub więcej. Czynniki ryzyka rozwoju krzywicy, anemii, dystrofii:

1) wady serca u matki i inne patologie pozagenitalne;

2) choroby endokrynologiczne (cukrzyca, choroba tarczycy, otyłość);

3) niedokrwistość u matki;

4) wady wrodzone;

5) wiek matki powyżej 30 lat;

6) poród od czwartej ciąży i więcej;

7) odstęp czasu między poprzednimi porodami a początkiem tej ciąży wynosi rok lub mniej;

8) farmakoterapia w ciąży;

9) zatrucie pierwszej i drugiej połowy ciąży;

10) złe odżywianie kobiety w ciąży;

11) złe nawyki u kobiety w ciąży;

12) hipotrofia płodu;

13) wcześniactwo;

14) dzieci bliźniaczki;

15) waga przy urodzeniu 4 kg lub więcej;

16) leczenie przeciwdrgawkowe noworodków;

17) uporczywa żółtaczka u noworodków;

18) wczesne karmienie sztuczne;

19) choroby zakaźne i zapalne dziecka;

20) dzieci z niestabilnym stolcem.

Czynniki ryzyka wad wrodzonych u dzieci:

1) patologia ciąży;

2) zażywanie narkotyków w czasie ciąży;

3) choroby endokrynologiczne kobiety w ciąży;

4) wiek matki powyżej 30 lat;

5) złe nawyki matki;

6) różyczki przeniesionej w czasie ciąży lub kontaktu z chorą na różyczkę;

7) toksoplazmoza i inne infekcje u matki;

8) SARS i inne infekcje w pierwszym trymestrze ciąży. Czynniki ryzyka rozwoju chorób zapalnych w okresie noworodkowym:

1) przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek i inne choroby zapalne u matki;

2) ostre infekcje pod koniec ciąży i porodu;

3) różyczka w czasie ciąży;

4) choroby zapalne narządów płciowych matki;

5) długi okres bezwodny. Czynniki ryzyka chorób alergicznych:

1) toksoplazmoza u matki;

2) przewlekłe choroby oskrzelowo-płucne matki;

3) neurodermit, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy u matki;

4) alergie pokarmowe i inne u matki;

5) poronienia w historii;

6) zagrożenia zawodowe;

7) zatrucie pierwszej i drugiej połowy ciąży;

8) groźba poronienia;

9) przyjmowanie leków w ciąży;

10) transfuzję krwi i substytutów krwi podczas ciąży i porodu.

Grupy ryzyka społecznego noworodków:

1) dzieci z rodzin defaworyzowanych społecznie;

2) dzieci z rodzin niepełnych;

3) dzieci z rodzin wielodzietnych;

4) dzieci z rodzin o niskim poziomie bezpieczeństwa materialnego;

5) dzieci, których rodzice są uczniami;

6) dzieci z rodzin uchodźców, migrantów;

7) dzieci z rodzin poborowych;

8) dzieci z rodzin o złych warunkach bytowych.

WYKŁAD nr 5. Obserwacja dziecka w okresie poporodowym

W pierwszym roku życia miejscowy lekarz co miesiąc bada dziecko w przychodni. Badanie obejmuje zebranie wywiadu, obiektywne badanie, instruktaż i rejestrację informacji w historii rozwoju dziecka (formularz nr 112).

Podczas zbierania wywiadu należy zwrócić uwagę na klimat psychologiczny w rodzinie po urodzeniu dziecka, kwestie żywienia, opieki i wychowania.

Badanie obiektywne

Podczas obiektywnego badania rozwój fizyczny ocenia się metodą cech centylowych, rozwoju neuropsychicznego wzdłuż linii rozwoju. Szczególną uwagę należy zwrócić na proporcjonalność i harmonię rozwoju, kształtowanie aktywności ruchowej.

Przeprowadzana jest kontrola systemu po systemie. Podczas badania skóry dzieci z predyspozycją alergiczną można wykryć uporczywą wysypkę pieluszkową, a od 2-3 miesięcy - atopowe zapalenie skóry. Na błonie śluzowej jamy ustnej, przy złej pielęgnacji i osłabionej ochronie immunologicznej, rozwija się pleśniawka (białawe blaszki) i aftowe zapalenie jamy ustnej.

Małe ciemiączko zwykle zamyka się w drugim miesiącu życia, duże ciemiączko – do 16 miesięcy. Odruchy bezwarunkowe stopniowo zanikają do 3 miesiąca życia. Gruchanie i gaworzenie w wieku 4-6 miesięcy nabiera emocjonalnego zabarwienia (wymaganie, niezadowolenie), w pierwszym roku dziecko może mówić proste słowa.

W pierwszym roku życia można wykryć wrodzone wady rozwojowe narządów wewnętrznych, które nie ujawniły się w okresie noworodkowym.

Są to wrodzone wady rozwojowe serca, nerek, ośrodkowego układu nerwowego, narządów trawiennych, płuc, dziedziczne zaburzenia metaboliczne. W przypadku wykrycia hałasu w okolicy serca należy umówić się na konsultację z kardiologiem, USG, EKG, FCG. Wśród wrodzonych wad serca częściej niż inne występują otwarty przewód tętniczy, wada przegrody międzyprzedsionkowej lub międzykomorowej.

Badanie jamy brzusznej często ujawnia przepuklinę pępkową. U chłopców podczas badania genitaliów można wykryć opuchliznę jąder, która u wielu znika pod koniec pierwszego roku życia. W wieku 3 miesięcy dziecko powinno zostać zbadane przez ortopedę, aby wykluczyć wrodzone zwichnięcie stawu biodrowego.

Odprawa

Instruowanie rodziców dotyczy zagadnień żywienia, opieki nad dzieckiem, edukacji.

Karmienie odgrywa ważną rolę w rozwoju dziecka. W pierwszym roku życia dziecko musi otrzymywać mleko matki.

W skrajnych przypadkach alternatywą dla niego mogą być dostosowane formuły mleczne. Jednak w wieku 5-6 miesięcy, kiedy rosnące potrzeby dziecka nie mogą być już zaspokojone przez zwiększenie ilości mleka matki lub mieszanki mlecznej, wprowadza się pokarmy uzupełniające.

Aby dostosować przewód pokarmowy dziecka do nowego rodzaju pokarmu, pokarmy uzupełniające wprowadza się stopniowo przez 2 tygodnie, zaczynając od 5-10 ml i zwiększając jego ilość codziennie, tak aby jedno karmienie mlekiem matki zostało zastąpione nowym rodzajem pokarmu. Przez następne dwa tygodnie dieta się nie zmienia.

W wieku 6-7 miesięcy wprowadza się drugi pokarm uzupełniający, zastępując go innym karmieniem mlekiem matki. Wprowadzenie drugiej uzupełniającej żywności odbywa się według tych samych zasad.

Pokarmy uzupełniające mają wyższą jakość niż mleko matki. Powinien być podawany przed karmieniem piersią, gdy dziecko jest głodne.

Nie należy przepisywać żywności uzupełniającej we wcześniejszym terminie, ponieważ może to przyczynić się do dalszego rozwoju chorób przewodu pokarmowego. Obecnie obserwuje się znaczny wzrost zmian erozyjnych i wrzodziejących żołądka, dwunastnicy.

Do czasu wprowadzenia pokarmów uzupełniających narządy trawienne dziecka powinny być wystarczająco dojrzałe.

Racjonalne żywienie w okresie poporodowym jest ważne dla harmonijnego rozwoju dzieci. Dzieci z rodzin wielodzietnych (3 lub więcej dzieci) i rodzin o niskich dochodach mają prawo do bezpłatnego dostarczania preparatów mlecznych i innych produktów spożywczych.

Lekarz przepisuje dziecku niezbędne odżywianie. Na recepcie widnieje imię i nazwisko dziecka, jego wiek, imię i nazwisko lekarza oraz data wystawienia recepty. W części recepturowej podana jest pojedyncza ilość produktu oraz liczba opakowań, w podpisie - sposób użycia. Recepty wypisywane są na specjalnym formularzu z pieczątką przychodni. Podpis lekarza na recepcie opatrzony jest pieczątką.

Instrukcje pielęgnacyjne

Stworzenie odpowiednich warunków higienicznych dla dziecka w rodzinie, utrzymanie czystości zapobiega występowaniu chorób i pozwala dziecku na szybszą adaptację.

Odzież. Od 2-3 miesiąca, w czasie czuwania, zamiast pieluch dziecko zakłada się na suwaki, w których swobodnie porusza nogami.

Chodząc w chłodne dni, należy nosić kombinezon. Buty zanim dziecko zacznie chodzić powinny być miękkie. Ubrania dziecka powinny być wykonane z włókien naturalnych, a nie syntetycznych.

Pielęgnacja skóry i błon śluzowych. Do 6 miesiąca życia dziecko należy kąpać codziennie, od 6 miesiąca do roku – co drugi dzień. Aby oczyścić usta dziecka po jedzeniu, należy podać mu do picia przegotowaną wodę.

Po ząbkowaniu należy je wyczyścić. Najpierw należy do tego użyć miękkiej gazy.

Codziennie po pierwszym karmieniu wykonywana jest poranna toaleta - myta jest twarz dziecka, oczyszczane są kanały nosowe i uszy. Wieczorem, po higienicznej kąpieli, fałdy skórne są dokładnie osuszane suchym ręcznikiem i traktowane kremem lub pudrem dla dzieci.

Naczynia dziecka należy dokładnie umyć i ugotować. Zabawki muszą być utrzymywane w czystości. Pościel po praniu należy prasować gorącym żelazkiem.

Ważną rolę w wychowaniu dziecka odgrywa racjonalnie skonstruowana codzienna rutyna, która uwzględnia fizjologiczne możliwości dziecka i przyczynia się do aktywnego życia wszystkich jego narządów i układów.

Jest to przemienność pory karmienia, snu i czuwania zgodnie z możliwościami fizjologicznymi dziecka.

Odpowiednio dobrana codzienna rutyna pomaga ukształtować mentalny komponent osobowości dziecka. Nieprzewidywalność zachowań zostaje zastąpiona regularnością wymagań już w wieku 2 miesięcy. Rozsądne zaspokojenie potrzeb dziecka w odpowiednim czasie rozwija przywiązanie do rodziców, które objawia się od 3 miesiąca życia.

Czas czuwania powinien być wykorzystywany do rozwoju fizycznego i umysłowego. W celu harmonijnego rozwoju fizycznego opracowano specjalne zestawy ćwiczeń. Takie czynności wykonuje matka z dzieckiem. Lepiej, żeby były wykonywane o tej samej porze dnia i towarzyszyły im pozytywne emocje.

W wieku 1-2 miesięcy zaleca się: masaż dłoni i stóp (głaskanie), odruchowe wyprostowanie palców stóp, masaż brzucha i klatki piersiowej, odruchowe wyprostowanie pleców, masaż leżący na brzuchu i plecach, odruchowe raczkowanie, taniec (podtrzymując dziecko w pozycji wyprostowanej, należy zachęcić go do krótkiego zatrzymania stopami, podnosząc je ze stołu).

W wieku 2-3 miesięcy polecają: odruchowe zgięcie i wyprost palców stóp, masaż dłoni i skrzyżowanie ramion, masaż nóg i ślizganie się stóp (leżenie na plecach, zsuwanie stóp do tyłu i dalej na powierzchni stołu), masaż brzucha, półobroty tułowia w prawo i w lewo, przejście do pozycji siedzącej (nie można wykonać z wrodzonym zwichnięciem biodra), przejście do pozycji stojącej, plecy masaż i odwodzenie barków do tyłu, odruchowe raczkowanie, odruchowe wyginanie pleców (leżenie na brzuchu, jedną ręką chwyć dziecko za nóżki w okolicy stawu skokowego, drugą podnieś pod klatkę piersiową, unieś dziecko nad stół, odruchowo zgina plecy).

W wieku 3-4 miesięcy głównym zadaniem kompleksu gimnastycznego jest rozwój zwojów od pleców do brzucha, rozwój mięśni kończyn i tułowia.

W tym celu należy zastosować masaż dłoni (głaskanie, pocieranie), naprzemiennie zginanie ramion przed klatką piersiową, masaż nóg (ocieranie), zginanie nóg, masaż nóg (ugniatanie), stąpanie (leżenie na plecach ze zgiętymi nogami, nadepnięcie stół małymi krokami), podnoszenie nóg, masaż brzucha, przejście do pozycji siedzącej, odwracanie się z pleców na brzuch, masaż pleców, odruchowe raczkowanie, wyginanie grzbietu przy podnoszeniu dziecka nad stół, taniec.

W wieku 4-5 miesięcy wykonują: rozrzedzanie ramion na boki, masaż nóg - tarcie w kształcie pierścienia, naprzemienne prostowanie nóg, naprzemienne prostowanie ramion, rozkładanie nóg na boki ( leżąc na plecach, chwyć proste nogi dziecka za łydki i rozsuń je, lekko unosząc nad stołem, a następnie złóż, głaskanie na stojąco (od czubków palców wzdłuż powierzchni grzbietu do stawu skokowego), okrężne ruchy nóg (przyciągnij biodra do brzucha i rozsuń je szeroko, następnie wróć do pozycji wyjściowej), masuj brzuch, przejście w pozycji siedzącej, odwracanie się z tyłu na brzuch, masaż pleców (ugniatanie), zginanie pleców , raczkowanie z popijaniem po zabawce, odruchowe zginanie ciała (leżąc na boku, unieś dziecko nad stół, podtrzymując je jedną ręką przy boku, drugą biorąc za nogi) .

W wieku od 5 do 6 miesięcy wykonują: masaż dłoni (ugniatanie), wyprost ramienia, masaż nóg (ugniatanie), unoszenie nóg, odwodzenie zgiętych nóg na boki, masaż stóp (oklepywanie po podeszwowej stronie palców stóp) , ćwiczenie na rowerze, masaż pleców (stukanie), raczkowanie po zabawce, przechodzenie do pozycji siedzącej, odruchowe zgięcie ciała do przodu przy podnoszeniu pleców nad stół z pozycji leżącej, napięte wygięcie w łuk (chwyć nóżki dziecka w stawach skokowych lewą ręką podnieś prawą rękę pod plecy, unieś dziecko za nóżki do góry, nie zwlekając w tej pozycji, opuść nóżki, prawą ręką pomóż dziecku przejść do pozycji siedzącej).

W wieku od 6 do 8 miesięcy wykonują: ruchy okrężne stopami, naprzemienne podnoszenie nóg, wyginanie pleców, masowanie brzucha (szczypanie), obracanie się na plecach (leżenie na brzuchu, branie dziecka za łydki i pomóż mu przewrócić się na plecy i plecy), masaż pleców (poklepywanie), siadanie na wyprostowanych ramionach, przesuwanie ramion na boki i podnoszenie, zabawa piłką (zachęć dziecko do sięgania po nią piłką). ciało obracające się w różnych kierunkach).

W wieku od 8 do 10 miesięcy zaleca się: zgięcie i wyprostowanie ramion (przytrzymanie kółek), opuszczenie wyprostowanych nóg na boki (chwycenie obu nóg dziecka, podniesienie wyprostowanych nóg do góry i opuszczenie na bok aż dotkną stołu z obrotem miednicy, powtarzaj w drugą stronę), masaż pleców (ocieranie), stawanie na czworakach (wkładanie ręki pod brzuszek dziecka), nacisk na dłonie (stojąc na czworakach, podtrzymując biodra), masaż brzucha (oklepywanie), przejście do pozycji siedzącej (trzymając palec), stanie na nogach, gra w piłkę na stojąco, chodzenie z podparciem za tułowiem.

W wieku od 11 do 12 miesięcy zaleca się: zgięcie tułowia z uniesieniem klatki piersiowej z pozycji leżącej, zgięcie tułowia z uniesieniem nóg. Konieczne jest zachęcenie dziecka do chodzenia na czworakach (przesuwanie zabawki), wykonanie ćwiczenia „chodzenie na rękach”, zgięcie tułowia (leżenie na plecach, jedną ręką przytrzymanie nóżek dziecka w stawy skokowe, drugim uniesienie dolnej części pleców, skłaniając do zgięcia pleców z podparciem na barkach), samodzielne przejście do pozycji siedzącej, wstawanie popijając ręce, samodzielne chodzenie, kucanie, chodzenie z zabawką i trzymanie się do krzesła.

Rozwój fizyczny i umysłowy dziecka są ze sobą ściśle powiązane. W ośrodkowym układzie nerwowym w pobliżu znajdują się ośrodki aktywności ruchowej rąk i mowy.

Dlatego masaż dłoni, małe ruchy palców (najpierw bierne zgięcie i wyprost, następnie praca z projektantem, mozaika, lekcje muzyki) przyczyniają się do rozwoju ośrodków mowy u dziecka.

Od pierwszych dni życia trzeba rozmawiać z dzieckiem. Znaczenia semantyczne słów nabywają nie same, ale w wyniku wielodniowego powtarzania. W wieku 7 miesięcy dziecko zaczyna rozumieć nazwy otaczających obiektów, imiona ludzi, chętnie powtarza grę w „patties”, śmieje się grając w „kozę”. Przez 9-10 miesięcy pamięta swoje imię, wykonuje polecenia „daj”, „włącz”, „wstań”, „rzucaj” i inne, po 1 roku mówi proste słowa.

Jeśli zajęcia z dzieckiem są nieregularne lub nie przywiązuje się do nich należytej wagi, a jedynie karmią dziecko i dbają o niego, to wkrótce zostanie odkryte opóźnienie umysłowe dziecka w rozwoju umysłowym i zaniedbania edukacyjne.

Główne emocje dziecka związane są z pragnieniem niezależności. Już w drugiej połowie życia pojawia się negatywizm i duch sprzeczności. Może to być odmowa biernego karmienia łyżką lub niechęć do siedzenia na nocniku.

Powinniście wykorzystać pragnienie niezależności do nauki. Samo dziecko powinno usuwać jedzenie z łyżki ustami, a od 6-7 miesięcy należy podawać łyżkę w dłonie, pomagając w tym.

Już w pierwszej połowie życia dziecko powinno uczyć się nocnika. Aby to zrobić, jeśli obudził się suchy, musisz trzymać dziecko nad doniczką.

Konieczne jest posadzenie dziecka na ciepłym garnku. Ważne jest, aby nauczyć dziecko mycia rąk przed karmieniem. Przyzwyczajenie się do schludności jest możliwe, jeśli dziecko jest na to gotowe. Na gotowość dziecka wskazuje chęć zadowolenia rodziców, naśladowania dorosłych, chęć samodzielności i odpowiedniego rozwoju zdolności motorycznych.

Dla bezpieczeństwa dziecka i zapobiegania kontuzjom wskazane jest posiadanie kojca, wysokie boki w łóżeczku, stosowanie wtyczek do gniazdek, specjalnego stolika z krzesełkiem. Domową apteczkę z lekami, drobnymi przedmiotami, przekłuwającymi i tnącymi należy usunąć w miejscu niedostępnym dla dziecka.

Hartowanie odbywa się w połączeniu z wychowaniem fizycznym i umysłowym. Głównymi czynnikami są powietrze, woda i słońce.

Utwardzanie powietrzem zaczyna się już od pierwszych dni życia dziecka podczas pieluch, wietrzenia, spacerów. Przy dobrej letniej pogodzie dziecko powinno spędzać cały dzień na dworze. Niemowlęta łatwo zasypiają na świeżym powietrzu.

Procedury wodne są dozowane według temperatury i czasu. Wpływ zimnej wody na skórę przyczynia się do zwężenia naczynek. Następnie następuje ich ekspansja (faza aktywnego przekrwienia). Przy dłuższej ekspozycji na zimno napięcie naczyń włosowatych znacznie spada, skóra staje się sina, liczba uderzeń serca zwalnia, co należy wziąć pod uwagę podczas monitorowania procedur hartowania.

Główne metody utwardzania wodą to wcieranie, polewanie, prysznic i pływanie. Utwardzanie należy rozpocząć od pocierania. Poszczególne części ciała przeciera się flanelową rękawicą nasączoną wodą, a następnie naciera suchym ręcznikiem frotte. Nalewanie odbywa się z dzbanka. Prysznic oddziałuje na organizm dziecka różnicą temperatury wody i efektem masującym. Podczas utwardzania pod prysznicem i polewania można stopniowo obniżać temperaturę wody lub zastosować metodę kontrastową.

Najlepszym momentem na rozpoczęcie nauki pływania jest 3-4 tydzień życia dziecka, do czasu zaniku wrodzonego odruchu pływania dziecka. Dzięki treningowi zdolność unoszenia się i wstrzymywania oddechu zostaje zachowana na długi czas. Szkolenie prowadzone jest przez rodziców przy pomocy metodyka kliniki i pod nadzorem miejscowego lekarza. Dziecko musi ukończyć pięcioetapowy program. Pierwszy etap to wyrobienie w sobie umiejętności flądry w ciepłej wodzie (37°C) codziennie przez miesiąc. Zajęcia prowadzone są na 1 godzinę przed karmieniem, ich czas trwania wynosi 10-15 minut. W drugim etapie zajęcia trwają 2 miesiące, podczas których następuje opanowanie różnych urządzeń pływających. Trzeci etap realizowany jest przez 2 miesiące, zajęcia wydłużają się do 40-45 minut. Dziecko opanowuje ruchy pływackie rękami i nogami. Czwarty etap przeprowadza się w drugiej połowie życia. Czas trwania wynosi 3 miesiące, a jego celem jest nauka samodzielnego pływania. W piątym etapie pływanie staje się potrzebą dziecka. Pod koniec pierwszego roku życia rodzice przyprowadzają dziecko na basen kliniki dziecięcej 2-3 razy w tygodniu. Dzieci chodzące na basen rzadziej chorują, a ich rozwój fizyczny i neuropsychiczny następuje szybciej.

Opalanie odbywa się zwykle po przyzwyczajeniu dziecka do kąpieli powietrznych. Czas trwania zabiegu zwiększa się stopniowo od 5 minut do 30-40 minut. Po kąpieli słonecznej dziecko wylewa się z dzbanka, temperatura wody wynosi 20-22 °C. Podczas chodzenia twarz dziecka powinna być otwarta na promienie słoneczne.

Epikryza sceniczna

W pierwszym roku życia dziecka, co 3 miesiące w historii rozwoju (nr 112), sporządzany jest kamień milowy epikryzysu. Schemat epikryzysu scenicznego

1. Anamneza (biologiczna, genealogiczna, społeczna i informacyjna za poprzedni okres).

2. Dane metryczne, w tym antropometria, parametry rozwoju neuropsychicznego (linie wiodące według wieku).

3. Obiektywne dane łączące stan somatyczny, reakcje behawioralne dziecka.

4. Wniosek, który odzwierciedla ocenę poziomu rozwoju fizycznego dla danego okresu wiekowego, poziomu rozwoju neuropsychicznego (grupy rozwojowej), diagnozy, grupy zdrowia, grupy ryzyka oraz zaleceń – medycznych i pedagogicznych. Zatem etapowa epikryza jest ujednoliconą formą, która pozwala ocenić stan dziecka, przewidzieć jego rozwój i wydać zalecenia.

Dane antropometryczne dziecka są oceniane metodą cech centylowych i zaznaczane po lewej stronie rekordu.

Epikryzys etapowy pozwala ocenić stan dziecka w dynamice, określić skuteczność trwających zajęć rekreacyjnych i zidentyfikować czynniki ryzyka we wczesnych stadiach rozwoju patologii.

WYKŁAD nr 6. Obserwacja dzieci okresu wczesnodziecięcego

We wczesnym dzieciństwie zdrowie dziecka jest monitorowane przez miejscowego lekarza i pediatrę placówki przedszkolnej (DDU), jeśli dziecko uczęszcza do grupy dziecięcej. W drugim roku życia lekarz bada dziecko raz na kwartał, w trzecim roku życia raz na pół roku. Badania przeprowadzane są w gabinecie lekarza rejonowego polikliniki dziecięcej lub w gabinecie lekarskim w przedszkolu.

Podczas zbierania wywiadu należy zwrócić uwagę na dane z poprzednich badań, przebytych chorób, infekcji wieku dziecięcego, informacji o szczepieniach, wywiadu alergicznego, dziedziczności, nieprawidłowości rozwojowych zidentyfikowanych wcześniej. Konieczne jest wyjaśnienie cech reakcji behawioralnych dziecka, stopnia jego emocjonalności w stosunku do otaczającej rzeczywistości, poziomu rozwoju fizycznego i psychicznego.

Obiektywne badanie przeprowadzane jest systematycznie. Szczególną uwagę zwraca się na stan nosogardzieli, ponieważ wiele dzieci w tym wieku często cierpi na choroby układu oddechowego o przewlekłym i nawracającym przebiegu. Ujawnia się stopień hiperplazji i kruchość migdałków, zatkany nos, obecność migdałków (dziecko oddycha przez usta). W tym wieku dzieci często mają zapalenie ucha środkowego, co wynika z anatomicznych i fizjologicznych cech budowy narządów ENT. Należy zwrócić uwagę na kolejność ząbkowania i ich ilość, można wykryć próchnicę.

Podczas badania nóg zwróć uwagę na konfigurację łuku stopy, aby zidentyfikować stopę końsko-szpotawą. Poduszki tłuszczowe pod łukiem stopy, które są normalne w pierwszych latach życia, sprawiają wrażenie płaskostopia.

Obecność hałasu w okolicy serca może być spowodowana cechami związanymi z wiekiem (klatka piersiowa rozwija się szybciej niż następuje wzrost układu sercowo-naczyniowego) lub patologią (CHD, zapalenie serca). Dlatego w każdym przypadku lekarz rozróżnia hałas fizjologiczny i organiczny, w razie potrzeby zleca dodatkowe badanie.

Podczas osłuchiwania płuc u dzieci w wieku od 3 do XNUMX lat słychać dziecinny (zbliżony do ciężkiego) oddech, co wynika z anatomicznych i fizjologicznych cech układu oskrzelowo-płucnego.

Podczas badania dotykowego brzucha należy pamiętać o sugestywności dziecka. Jeśli uporczywie pytasz go o odczucia bólu, dziecko może odpowiedzieć twierdząco lub negatywnie, w zależności od intonacji głosu lekarza, bez oceny prawdziwych wrażeń. Dlatego, dotykając brzucha, lekarz odwraca uwagę dziecka, opowiada mu ciekawe historie. Z bólem dziecko mimowolnie zmieni wyraz twarzy.

U każdego pacjenta przeprowadza się badanie narządów płciowych i można wykryć zespół adrenogenitalny u chłopców - opuchlizna jąder itp. W przypadku podejrzenia zespołu adrenogenitalnego konsultuje się z endokrynologiem. W przypadku opuchlizny jąder interwencja chirurgiczna jest wskazana w wieku 2 lat.

Biorąc pod uwagę negatywizm w zachowaniu dzieci w wieku od 1 do 3 lat, dla prawidłowego badania konieczne jest nawiązanie pozytywnego kontaktu emocjonalnego z dzieckiem. Oceniając rozwój neuropsychiczny, lekarz zwraca uwagę na mowę. W wieku 1 roku dziecko mówi już prostymi słowami, a w wieku 2-3 lat mówi już zdaniami. Na prośbę lekarza dziecko pokazuje oczy, usta i palce. Patrząc na przedmioty, dziecko zadaje pytania: „Co to jest?”, „Dlaczego?”, „Kiedy?”, „Gdzie?” W tym wieku dzieci dobrze zapamiętują proste wiersze i melodie.

W drugim roku życia dziecko zaczyna rysować, w wieku dwóch lat dokłada klocki, bawi się w chowanego. Doznania emocjonalne ulegają poprawie: radość, uraza, miłość, strach. Łatwa sugestywność i posłuszeństwo dziecka sprzyjają edukacji.

Rodzicielstwo dotyczy głównie wychowania dziecka.

Należy go nauczyć porządku: myć twarz rano i wieczorem, myć zęby, myć ręce przed jedzeniem, czesać włosy, ścielić łóżko. Dziecko należy uczyć wykonywania obowiązków domowych - podlewania kwiatów w pomieszczeniach, wycierania kurzu.

Z drażliwością, która w tym wieku wynika z chęci obrony niezależności, jeśli nie ma poważnych zaburzeń, konieczne jest odwrócenie uwagi dziecka lub nie zwracanie uwagi na jego zachowanie.

Jeśli odmawiasz jedzenia, nie zmuszaj do karmienia. Do dziennego zapotrzebowania wystarczy 0,5 litra mleka, 30 g (2 łyżki stołowe) soku owocowego lub plasterek owocu, 60 g produktów zawierających żelazo, multiwitaminy.

Gimnastyka trwa we wczesnym dzieciństwie. W drugim roku życia dziecko trenuje chodzenie, w trzecim roku bieganie i skakanie są połączone. Latem ćwiczenia można wykonywać na świeżym powietrzu, w cieniu.

W wieku 12-14 miesięcy dziecko stawia pierwsze samodzielne kroki, można do tego zachęcić kiwając je jasną zabawką.

Zaleca się przysiady trzymając się obręczy, przeczołganie się przez obręcz, czołganie się pod przeszkodami ustawionymi na wysokości 30-35 cm, a następnie wyprostowanie ciała, aby uzyskać zabawkę położoną na krześle o wysokości 40-45 cm, zgięcie i wyprost tułowia, siadanie na kolanach u osoby dorosłej, toczenie piłek (siedzenie na podłodze z szeroko rozstawionymi nogami), wspinanie się na przedmiot, kucanie, rzucanie piłką, podnoszenie nóg, chodzenie samodzielnie iz pomocą.

W wieku od 14 do 18 miesięcy zaleca się: chodzenie po ścieżce (szerokość 35-40 cm, długość 2 m), przechodzenie po kijach (dwa kije umieszczone są w odległości 25-30 cm), rzucanie dużym piłka, wspinanie się po przeszkodzie, chodzenie po pochyłej płaszczyźnie, wchodzenie po drabinie, rzucanie małymi piłkami na przemian każdą ręką, zabawa w „nadrabianie zaległości”.

W wieku od 1,5 do 2 lat zalecają chodzenie po równi pochyłej, przesuwanie sześcianów, czołganie się na czworakach, wspinanie się po drabinie, rzucanie piłeczkami do celu, bieganie za zabawką, zabawę na koniu (zapinanie wodzy na ramiona dziecka).

W wieku od 2 do 2,5 roku dziecku proponuje się chodzenie i bieganie za osobą dorosłą, chodzenie po desce (na wysokości 15-20 cm, z zachowaniem równowagi), pompki na rękach (leżenie na macie) , klaskanie przed nim i nad jego głową (w pozycji stojącej), ćwiczenie „siad, leżenie”, okrężne ruchy „nawijanej nici” (ręce, ręce zgięte pod kątem prostym, palce zaciśnięte w pięść), wchodzenie po drabinie, rzucanie piłek do celu, chodzenie (podnoszenie kolan wysoko).

W wieku 2,5-3 lat dziecku proponuje się chodzenie na palcach (z rozłożonymi rękami), chodzenie po kłodzie, podnoszenie wyprostowanych nóg (leżenie na dywaniku), krzyżowanie ramion, tułów.

Trening ciała poprzez hartowanie trwa. Czas utwardzania powietrzem wzrasta do 1 godziny: przy temperaturze powietrza co najmniej 22 ° C w cieniu. Pływanie jest szeroko stosowane. Przedszkola posiadają baseny, w których dzieci mogą pływać przez cały rok. Latem można pływać na otwartej wodzie przy temperaturze powietrza 22°C. Pobyt pod promieniami słońca latem trwa od 5 do 10 minut 2-3 razy dziennie.

Po zbadaniu dziecka i rozmowie z rodzicami dokonuje się wpisu do historii rozwoju dziecka (formularz nr 112) według poprzedniego schematu: rozwój fizyczny ocenia się metodą cech centylowych, rozwój umysłowy według rozwój.

Przygotowanie dziecka do przyjęcia do przedszkola

Większość rodziców rejestruje swoje dziecko w zespole dziecięcym w wieku 2-3 lat. Należy pamiętać, że przyjęcie do przedszkola prowadzi do pewnego przełamania psychologicznego i dynamicznego stereotypu (odseparowanie dziecka od matki, kontakty z nieznanymi dziećmi). Prowadzi to do naruszenia adaptacji dziecka, co objawia się zaburzeniami snu, apetytu i zwiększoną pobudliwością.

Brak adaptacji przyczynia się do zmniejszenia reaktywności immunologicznej, co w warunkach nowych kontaktów prowadzi do infekcji i choroby. Najczęstsze są ostre infekcje dróg oddechowych.

Nawracające choroby zakaźne prowadzą do stanów niedoboru odporności i rozwija się błędne koło. Dlatego dziecko musi być starannie przygotowane do przyjęcia do przedszkola. Wynik jest uważany za dobry, jeśli adaptacja nastąpi w ciągu miesiąca. Specjalna edukacja dziecka w przedszkolu rozpoczyna się w wieku poporodowym.

Jest szczególnie aktywny w ciągu ostatnich 3 miesięcy przed wizytą w zespole dziecięcym. Lekarz i pielęgniarka rejonowa wykonują taką pracę zgodnie z planem rekonwalescencji iz uwzględnieniem indywidualnych cech. Pamiętaj, aby wziąć pod uwagę poziom rozwoju fizycznego i neuropsychicznego dziecka, częstotliwość ostrych chorób układu oddechowego w ciągu roku, obecność przewlekłych ognisk infekcji, wady wrodzone, reakcje alergiczne i inne choroby.

Przygotowując dziecko do przyjęcia do przedszkola, należy nauczyć go komunikowania się z nowymi ludźmi. Dziecko musi samodzielnie jeść i spać. Reżim dnia jest jak najbardziej zbliżony do reżimu dnia w młodszej grupie przedszkolnej. Zajęcia z ogólnego przygotowania dotyczą zagadnień opieki, rozwoju fizycznego i neuropsychicznego, wychowania, hartowania dziecka. Szkolenie specjalne to plan działań rehabilitacyjnych w odniesieniu do stanu zdrowia dziecka. Najpóźniej na miesiąc przed przyjęciem do przedszkola należy wykonać niezbędne szczepienia profilaktyczne związane z wiekiem. Jeśli dziecko zachoruje przed pójściem do przedszkola, może odwiedzić przedszkole nie wcześniej niż 2 tygodnie po wyzdrowieniu klinicznym.

Dane z wywiadu, badania, rehabilitacji, informacji o szczepieniach są rejestrowane w historii rozwoju dziecka (formularz nr 112). W kierunku przedszkola podaje się dane paszportowe dziecka, jego adres domowy, numer i adres polikliniki dziecięcej. Do skierowania dołączony jest wyciąg z historii rozwoju dziecka, w którym odnotowuje się cechy przebiegu ciąży i porodu matki, dynamikę rozwoju fizycznego i psychicznego dziecka, wywiad alergiczny, szczepienia ochronne oraz reakcje na ich, przebyte choroby, kontakty z pacjentami zakaźnymi, potrzeba dalszych specjalnych środków zdrowotnych.

W przedszkolu trwają prace adaptacyjne. Należy ostrzec nauczyciela o spotkaniu z nowym dzieckiem i przygotować do niego dzieci z grupy przedszkolnej. Możesz przyjąć nie więcej niż 3 dzieci tygodniowo i nie więcej niż 20 dzieci w 1,5 miesiąca w grupie. Wychowawca wyjaśnia z rodzicami cechy reżimu, który był w domu, utrwalone nawyki dziecka, sposób chodzenia do łóżka, ulubione zabawki, zdrobniałe imię, jakim dziecko nazywało się w domu. Powinieneś utrzymywać emocjonalny kontakt z dzieckiem, nie możesz na siłę angażować go w grę.

Cały okres adaptacji dzieli się na 3 etapy: ostry, podostry i okres kompensacyjny. W ostrym okresie zmienia się stan emocjonalny, zaburza się zachowanie, pogarsza się sen i apetyt, zachodzą zmiany wegetatywne i hormonalne. W okresie podostrym dziecko aktywnie opanowuje nowe środowisko, przywracane są biorytmy różnych narządów i układów. Apetyt normalizuje się szybciej, potem sen i emocje, a dopiero potem zabawa i mowa. W okresie kompensacji układy i narządy pracują w harmonii, co objawia się pozytywnymi emocjami i zrównoważonym zachowaniem.

W zależności od stopnia nasilenia adaptacja jest lekka, umiarkowana i ciężka. Przy łagodnej adaptacji zaburzenia zachowania, apetytu, snu, komunikacji i aktywności mowy trwają nie dłużej niż miesiąc. W tym samym okresie odchylenia funkcjonalne są znormalizowane, choroby nie występują. Przy adaptacji o umiarkowanym nasileniu zmiany są bardziej wyraźne.

Sen, apetyt i aktywność ruchowa zostają przywrócone w ciągu miesiąca, a aktywność mowy - w ciągu dwóch miesięcy. Odchylenia funkcjonalne są wyrażane wyraźniej. ARI rozwija się. Ciężka adaptacja odnotowuje się przez znaczny czas - od 2 do 6 miesięcy, może występować w dwóch wersjach - nawracających ostrych infekcji dróg oddechowych lub stanów nerwicowych. Ciężka adaptacja jest testem predykcyjnym zachowania dziecka w sytuacjach stresowych, niewłaściwe zachowanie występuje w 90% przypadków, takie dzieci są często rejestrowane u psychoneurologa. Pełna adaptacja ich stanu zdrowia następuje po 1,5-2 latach.

W rodzinie, w której dziecko w trzecim roku życia komunikowało się tylko z bliskimi krewnymi, trudno osiągnąć optymalny poziom socjalizacji wiekowej. Konieczne jest nie chronienie dziecka przed adaptacją społeczną, ale celowe kształtowanie i trenowanie zdolności adaptacyjnych, bez których nie można odpowiednio zachowywać się w różnych sytuacjach społecznych.

Dla lepszej adaptacji w przedszkolu zaleca się pozostawienie dziecka na skrócony dzień w pierwszym tygodniu i umożliwienie mamie przebywania z dzieckiem w grupie. Wyniki przebiegu okresu adaptacyjnego są analizowane kwartalnie przez personel medyczny i pedagogiczny przedszkola w celu bieżącej korekty ogólnego i specjalnego schematu działań adaptacyjnych.

Praca pediatry w placówce przedszkolnej

Przy przyjęciu dziecka do placówki opiekuńczej niezbędne jest posiadanie dokumentów: wyciąg z wywiadu rozwojowego dziecka (szczegółowy epikryz), zaświadczenie o braku kontaktu z pacjentami zakaźnymi. Pierwszego dnia po wstępnym badaniu, aby zapewnić adaptację, lekarz przepisuje dziecku delikatny reżim i odżywianie blisko domu. Częstotliwość obserwacji w okresie adaptacyjnym dla dzieci do lat 3 wynosi co najmniej raz na 1-5 dni, dla dzieci w wieku 6-3 lat - raz na 7-10 dni (z wpisem do historii rozwoju, druk nr 20) ). Okres adaptacji można uznać za zakończony, gdy zachowanie dziecka staje się odpowiednie: dobry sen, pojawia się apetyt, a częstość występowania chorób nie jest większa niż u rówieśników. Na koniec okresu adaptacyjnego lekarz spisuje epikryzys wskazujący plan dalszej obserwacji.

W swojej pracy pediatra przedszkola kieruje się rozkazami, instrukcjami i rozkazami wyższych władz i urzędników służby zdrowia. Lekarz przedszkolny obserwuje grupę chorych dzieci w ambulatorium. Bada również dzieci pod kątem podejrzenia ostrej choroby.

Lekarz placówki przedszkolnej organizuje kontrolę medyczną nad żywieniem dzieci, ich rozwojem fizycznym i hartowaniem, prowadzi prace sanitarno-edukacyjne w zakresie zapobiegania urazom oraz prowadzi dokumentację medyczną. W szczególnych przypadkach lekarz placówki przedszkolnej informuje kierownika oddziału przedszkolnego polikliniki o stanie zdrowia dzieci, ich występowaniu i środkach podjętych w celu zapobiegania temu. Lekarz jest zobowiązany do stałej pracy nad podnoszeniem swoich kwalifikacji, prowadzenia konsultacji dla personelu medycznego i pedagogicznego oraz prowadzenia z rodzicami pracy z zakresu edukacji zdrowotnej.

Główne wymagania sanitarno-higieniczne dla przedszkoli to: norma powierzchni użytkowej na dziecko wynosi 4 m1,5. M; współczynnik naturalnego światła dla pokoju grupowego wynosi co najmniej 30%; wilgotność względna powietrza 60-5%. Optymalne napowietrzanie osiąga się poprzez wentylację pod nieobecność dzieci 2 razy w ciągu dnia. Sprzątanie na mokro lokalu odbywa się XNUMX razy dziennie, sprzątanie ogólne i zmiana pościeli - raz w tygodniu. Ogromne znaczenie ma dobór mebli do wieku i wielkości ciała.

Dzieci otrzymują cztery posiłki dziennie w różnym stopniu, w zależności od ich wieku. Przygotowano dla nich trzy tabele wiekowe (od roku do 1,5 roku; od 1,5 do 3 lat; od 3 do 6 lat). Wielkość porcji dla dzieci w wieku 5-6 lat jest większa niż dla dzieci w wieku 3-4 lat. Wszystkie dzieci przechodzą fortyfikację żywności. Dziesięciodniowe menu stosuje się w okresie letnio-jesiennym i zimowo-wiosennym, osobno dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym i przedszkolnym. Powinieneś mieć kartotekę dań wskazującą zestaw i ilość produktów, objętość porcji, skład chemiczny i kaloryczność. Zachowuje się zestawienie zbiorcze, w którym naczelna pielęgniarka wpisuje dobową ilość pożywienia otrzymaną w ciągu jednego dnia przez jedno dziecko. Pod koniec 7-10 dni oblicza się średnią liczbę pokarmów na dziecko dziennie, skład chemiczny, zawartość kalorii i stosunek składników. Lekarz zapoznaje się z wynikami analizy i zapisuje podsumowanie w zeznaniu zbiorczym. Pobierając próbki z gotowych posiłków, lekarz codziennie monitoruje stan jednostki gastronomicznej, przestrzeganie zasad obróbki kulinarnej, technologii gotowania, zasad przechowywania i sprzedaży produktów, przetwarzania przyborów kuchennych i przyborów.

Badania profilaktyczne dzieci przeprowadza się planowo: dla dzieci w wieku 2-3 lat raz na kwartał, powyżej 3. roku życia – raz na sześć miesięcy. Pogłębione badania pediatry z udziałem innych specjalistów przeprowadzane są raz w roku (specjaliści udają się do ośrodka wychowania przedszkolnego). Podczas szczegółowego badania dzieci w wieku 4 lat i starszych ocenia się funkcjonalne wskaźniki pojemności życiowej, siłę uścisku dłoni, częstość tętna i oddechu oraz poziom ciśnienia krwi. Dzieci ze stwierdzoną patologią kierowane są wraz z rodzicami do poradni, gdzie otrzymują zalecenia dotyczące poprawy stanu zdrowia i leczenia, a w przedszkolu prowadzona jest rehabilitacja.

Często i długotrwale chore dzieci, a także wszystkie zdrowe dzieci, są zahartowane w przedszkolach (zabiegi powietrzne, słoneczne, wodne). Podstawowe zasady hartowania: stopniowanie, regularność, indywidualne rozliczenie, adekwatność obciążenia. Spośród metod hartowania w przedszkolach szeroko stosuje się chodzenie boso po ścieżce zdrowia, opalanie się, UVI zimą (indywidualne, grupowe), utwardzanie wodą (kontrast wylewany na stopy i nogi, mycie, płukanie ust). Aby poprawić procesy metaboliczne, często chore dzieci otrzymują świeżo przygotowany napój drożdżowy, bulion z dzikiej róży.

Lekarz przedszkolny prowadzi działania zapobiegające nawrotom i lecznicze. Aby zwiększyć odporność organizmu, przepisuje się nalewki z eleutherococcus, echinacei i estifanu. Dezynfekcja nosogardzieli (UV i UHF na migdałkach dzieci powyżej 3. roku życia, inhalacja z omanu, nagietka, eukaliptusa, płukanie gardła roztworami szałwii, tykwy, rumianku, nalewki z nagietka, eukaliptusa, propolisu – 1 łyżeczka na szklankę woda, płukanie gardła ingaliptem 2 razy dziennie przez 5-7 dni), przepisywane są witaminy i aloes. Ribomunil ma dobry efekt. W okresach niesprzyjających epidemicznie (jesień i wiosna) wskazane jest podawanie donosowe interferonu, maści oksolinowej, tymaliny i dibazolu w mikrodawkach doustnie. W okresie rehabilitacji po ostrych chorobach układu oddechowego zalecany jest delikatny reżim przez 20 dni.

Na koniec roku należy ocenić skuteczność poprawy zdrowia i grupy zdrowotnej. W placówce wychowania przedszkolnego można zorganizować grupę sanatoryjną dla dzieci osłabionych i często chorych. Liczba dzieci w tych grupach do 2. roku życia wynosi 10 osób, od 2. do 3. roku życia – 15, powyżej 3. roku życia – 20 dzieci. Czas pobytu w grupie sanatoryjnej wynosi do roku. W tym czasie dziecko zachowuje miejsce w głównej grupie.

Doskonalenie systemu wychowania przedszkolnego umożliwia poprawę stanu zdrowia dzieci i stwarza warunki do nauczania dzieci w szkole.

WYKŁAD nr 7. Obserwacja dzieci w wieku przedszkolnym w poradni

Od wieku przedszkolnego dziecko raz w roku jest obserwowane przez miejscowego lekarza. Podczas wizyty w przedszkolu nadzór sprawuje pediatra tej placówki. W przypadku wykrycia odchyleń w stanie zdrowia dziecka są one wysyłane do badania do kliniki.

Przez cały okres przedszkolny dziecko przygotowuje się do wejścia do szkoły.

Podczas badań lekarskich pediatra powiatowy ocenia rozwój fizyczny i umysłowy dziecka, przeprowadza systematyczne badanie, a także planuje zajęcia medyczne i edukacyjne.

Aby ocenić rozwój fizyczny, bada się dane antropometryczne dziecka. Szczególną uwagę należy zwrócić na rozwój kręgosłupa, wczesne wykrycie wad postawy oraz ocenę rozwoju mięśni wykonujących subtelnie zróżnicowane ruchy, takie jak modelowanie, rysowanie, szycie. Ponadto konieczna jest ocena ogólnego stanu aparatu mięśniowo-szkieletowego i więzadłowego, ponieważ tylko przy jego wystarczającym rozwoju możliwa jest aktywna aktywność ważnych układów narządów - krążenie krwi, oddychanie, metabolizm.

Oceniając rozwój umysłowy należy zwrócić uwagę na zdolności intelektualne dziecka, takie jak mowa, pamięć, chęć poznawania otaczającego go świata, umiejętność kontrolowania swojego zachowania oraz nawiązywania relacji z dorosłymi i rówieśnikami. Weź również pod uwagę poziom uwagi i myślenia.

Podczas badania system po systemie zwraca się uwagę na stan nosogardzieli i migdałków podniebiennych, które w przypadku powiększenia stanowią rezerwuar trwałej wirusowej infekcji bakteryjnej, powodującej uczulenie, zatrucie, a w przypadku znacznego powiększenia niedotlenienie organizmu. różne narządy i tkanki.

W tym okresie następuje wymiana zębów mlecznych na stałe. W wieku 5 lat wyrzynają się dolne stałe siekacze, po 6 latach - górne, a po 5-8 latach - duże zęby trzonowe. Układ kostny dzieci jest bogatszy w tkankę chrzęstną w porównaniu do dorosłych.

Tworzenie się fizjologicznych krzywizn kręgosłupa w odcinku szyjnym, piersiowym i lędźwiowym trwa przez cały wiek przedszkolny. Nieprawidłowa pozycja ciała w łóżku i podczas siedzenia przy stole prowadzi do lekkiego naruszenia postawy. Niewygodne buciki przeszkadzają w prawidłowym uformowaniu łuku stopy dziecka.

U dzieci w wieku przedszkolnym (4-5 lat) mięśnie prostowników są słabo rozwinięte. W rezultacie dziecko często przyjmuje niewłaściwą postawę: głowa opuszczona, ramiona ściągnięte razem, pochylone do tyłu. Z tego wynika, że ​​dla prawidłowego kształtowania postawy ważny jest stan układu kostnego i mięśniowego.

Postawa to zwyczajowa pozycja ciała podczas siedzenia, stania i chodzenia.

Charakterystyczne cechy postawy przedszkolaka:

1) głowa jest pochylona do przodu;

2) obręcz barkowa jest przesunięta do przodu, nie wystaje poza klatkę piersiową;

3) linia klatki piersiowej płynnie przechodzi w linię brzucha, która wystaje o 1-2 cm;

4) krzywe kręgosłupa są słabo wyrażone;

5) kąt nachylenia miednicy jest mały.

Postawa kształtuje się w okresie przedszkolnym i ustala się w wieku szkolnym.

Jednym z głównych wzorców tego okresu jest nierównomierny rozwój i dojrzewanie poszczególnych narządów i układów (duże mięśnie są lepiej rozwinięte, małe słabiej), nieregularny oddech, niestabilność tętna na skutek niedoskonałej regulacji nerwowej, dyskinezy przewodu pokarmowego, zmiany w tonie autonomicznego układu nerwowego z przewagi układu współczulnego na dominację działu przywspółczulnego.

W wieku przedszkolnym następuje szybka poprawa zdolności motorycznych, co prowadzi do dużego zapotrzebowania na tlen w organizmie dziecka.

Pod wpływem czynników stresowych niedoskonałość neurohumoralnej regulacji czynności serca, oddychanie ze zwiększonym zapotrzebowaniem na tlen łatwo prowadzi do zmian funkcjonalnych, a następnie organicznych. Od strony przewodu pokarmowego objawia się to nawracającymi bólami brzucha z powodu skurczu lub niedociśnienia mięśni gładkich.

W każdym przypadku, w przypadku skarg i stwierdzonych odchyleń, zmiany związane z wiekiem należy odróżnić od patologii organicznej.

W instruktażu rodziców należy zwrócić uwagę na szeroki wachlarz zagadnień, głównie związanych z wychowaniem dziecka.

Edukacja w tym wieku ma szczególne znaczenie, ponieważ dziecko przygotowuje się do szkoły. Wymaga to istotnych zmian w rozwoju neuropsychicznym, poprawy zdolności motorycznych i stwardnienia, wzmocnienia reaktywności immunologicznej.

Dla prawidłowego rozwoju umysłowego należy pielęgnować niezależność i zmniejszać poczucie przywiązania do rodziców, jeśli jest ono zbyt rozwinięte u dziecka. Przygotowując się do szkoły, dziecko musi bezboleśnie rozstać się z matką. Powinien rozwijać umiejętność kontrolowania swoich pragnień, zachowywać się w sposób zrównoważony, przezwyciężać uczucie strachu i rozłąki. Konieczne jest kształtowanie zdolności dziecka do wspólnych zabaw, komunikacji z rówieśnikami.

Konieczne jest rozwijanie zdolności poznawczych dziecka: musi znać swój adres, mieć wyobrażenie o otaczającym go świecie, o swojej ojczyźnie. W wieku 4 lat pytanie „Dlaczego?” zostaje zastąpione pytaniem „Co mam zrobić?” W tym wieku dziecko jest gotowe do samodzielnego czytania. Konieczne jest ćwiczenie pamięci dziecka, poszerzanie słownictwa, umiejętności formułowania myśli.

Aby to zrobić, musisz uczyć swoje dziecko wierszy, piosenek, powtarzać to, co czyta. Oglądanie brutalnych programów telewizyjnych sprawia, że ​​dzieci są agresywne, dlatego nie powinny oglądać wszystkich programów w niekontrolowany sposób.

Aby rozwijać zdolności motoryczne i zdolności poznawcze, konieczne jest zabieranie ze sobą dzieci na wędrówki, naukę jazdy na łyżwach, rowerze, nartach. Konieczne jest również ćwiczenie małych mięśni rąk, aby dziecko mogło narysować okrąg, linię prostą, różnorodne kształty geometryczne, małe ludziki.

Podczas zajęć należy monitorować postawę dziecka i wzmacniać mięśnie utrzymujące kręgosłup w prawidłowej pozycji.

Wraz z rozwojem aktywności ruchowej konieczne jest coraz więcej porannych ćwiczeń, zbiorowych zabaw na świeżym powietrzu.

Poranne ćwiczenia obejmują chodzenie, bieganie, ćwiczenia górnej i dolnej talii. Lepiej ćwiczyć na świeżym powietrzu.

Gry na świeżym powietrzu (siatkówka, tenis, koszykówka) wprowadzają u dzieci wytrzymałość i dyscyplinę. W wieku 5-6 lat dzieci uczęszczają na sekcje sportowe (gimnastyka, akrobatyka, łyżwiarstwo figurowe, pływanie); taniec nowoczesny lub towarzyski.

Należy nauczyć dziecko schludności: myć się rano, dbać o ubranie, sprzątać po sobie po skończonej zabawie, myć ręce przed jedzeniem, używać chusteczki do nosa, jeść ostrożnie.

Konieczne jest zaszczepienie dziecku poczucia odpowiedzialności za jego zdrowie, wyjaśnienie mu konieczności przestrzegania zasad ruchu drogowego.

Rola hartowania w okresie przedszkolnym jest duża, ponieważ wrażliwość na chłodzenie pozostaje wysoka. W tym wieku świadome zrozumienie potrzeby hartowania jest ważne dla zachowania zdrowia.

W wieku przedszkolnym powstaje swoista odpowiedź immunologiczna na stymulację antygenową. U dzieci często i długotrwale chorych rozwój reaktywności immunologicznej jest opóźniony i rozwija się przejściowy niedobór odporności. W przypadku braku efektu ogólnych medycznych czynności rekreacyjnych należy przeprowadzić leczenie rybomunilem.

Określenie stopnia gotowości funkcjonalnej dzieci do wejścia do szkoły

Medyczne kryteria dojrzałości szkolnej obejmują kompleksową ocenę stanu zdrowia (poziom rozwoju biologicznego, zachorowalność z poprzedniego okresu, kryteria psychofizjologiczne). Wydając opinię lekarską o gotowości do nauki należy brać pod uwagę wskazania medyczne do odroczenia nauki dzieci w wieku 6 lat.

Określenie gotowości psychofizjologicznej dzieci do wejścia do szkoły przeprowadza się we wrześniu-październiku roku poprzedzającego rozpoczęcie nauki.

Medyczna Komisja Pedagogiczna, w skład której wchodzą psycholog, pediatra i nauczyciel, identyfikuje dzieci nieprzygotowane do nauki.

Takie dzieci wymagają specjalnego przeszkolenia, którego skuteczność określa się w lutym-marcu roku przyjęcia do szkoły podczas powtórnego badania psychofizjologicznego.

Dzieci niedojrzałe psychofizjologicznie przez kolejny rok pozostają w przedszkolu (w przedszkolnej grupie przygotowawczej). Jeśli dziecko nie uczęszczało wcześniej do przedszkola, zostaje przydzielone do grupy przygotowawczej na rok. Ostateczna decyzja komisji lekarsko-pedagogicznej jest przygotowywana przed rozpoczęciem roku akademickiego (w lipcu-sierpniu).

Gotowość dziecka do szkoły jest rozpatrywana na trzech poziomach.

Pierwszy poziom to morfofunkcjonalny (rozwój fizyczny, odporność, właściwości neurodynamiczne, rozwój mowy, mięśni, zdolność do pracy).

Drugi poziom to gotowość umysłowa (percepcja, pamięć, myślenie, wyobraźnia).

Trzeci poziom to gotowość osobista (stosunek do szkoły, zajęć edukacyjnych, rówieśników i dorosłych, umiejętność budowania relacji, uczenia się i wdrażania norm moralnych).

Określanie dojrzałości psychofizjologicznej odbywa się według specjalnych programów diagnostycznych. Zawierają różnorodne testy, które są stale ulepszane i aktualizowane.

Nowoczesny program diagnostyczny zawiera kwestionariusz świadomości: imię i nazwisko, adres, dodanie zwrotów rozpoczynającego się zdania, gotowość motywacyjna (stosunek do szkoły). Wykorzystują testy na zdjęciach, dzieci są zapraszane do gry.

Prowadząc badania psychologiczne, oceniają również rozwój mowy (historie ze zdjęć), poziom samoregulacji (według różnych metod gry), zdolności motoryczne ręki i poziom sprawności fizycznej.

W wyniku badania dzieci identyfikowane są na wysokim poziomie rozwoju psychofizjologicznego, na poziomie średnim (niedostateczny rozwój motywacji i cech wolicjonalnych) oraz na poziomie niskim.

Dalszy program przygotowania dziecka do szkoły realizowany jest przez wychowawcę grupy przedszkolnej w zróżnicowany sposób w zależności od wyników ankiety. W razie potrzeby w przygotowaniu dziecka uczestniczą specjaliści: logopeda, psycholog, pediatra.

WYKŁAD nr 8. Obserwacja dzieci w wieku szkolnym w poradni. Praca pediatry w szkole

Okres szkolny dzieli się na okres szkoły podstawowej (6-9 lat), okres gimnazjum (10-14 lat) i okres nastoletni (15-17 lat). Pediatra pracuje z dziećmi w wieku szkolnym i gimnazjalnym, a nastoletni lekarz z nastolatkami. Jednak największą ciągłość pracy można osiągnąć, gdy dziecko jest pod opieką jednego lekarza (rodzinnego).

Badanie dzieci w wieku szkolnym odbywa się podczas zaplanowanych badań na zaproszenie specjalistów zgodnie ze schematem dynamicznej obserwacji dzieci zdrowych. W celu dokładniejszego zebrania wywiadu należy przeprowadzać częstsze wywiady z dziećmi. Zwróć uwagę na przebyte choroby, wzorce zachowań, wskaźniki rozwoju fizycznego i psychicznego.

Podczas badania narządów i układów największą uwagę zwraca się na stan skóry (może występować trądzik), stan zębów (próchnica). Konieczna jest ocena postawy dziecka i identyfikacja jego naruszeń we wczesnych stadiach, a także ważna jest terminowa korekta wad wzroku.

Wiek gimnazjalny i szkolny to okres znaczących zmian hormonalnych w organizmie nastolatka, okres dojrzewania, który wpływa na stan wszystkich narządów i układów. Choroby takie jak otyłość, zespół podwzgórza, dystonia wegetatywno-naczyniowa, stany nadciśnieniowe i hipotensyjne powinny być szybko identyfikowane i leczone. Ta patologia często pojawia się na tle istniejących przewlekłych ognisk infekcji w nosogardzieli, drogach żółciowych i moczowych. Konieczna jest ocena prawidłowego (zgodnie z płcią i wiekiem dziecka) rozwoju drugorzędowych cech płciowych.

Do oceny rozwoju fizycznego uwzględniane są dane antropometryczne oraz zdolności motoryczne – umiejętność skakania na jednej nodze, stania z zamkniętymi oczami, wykonywania precyzyjnych ruchów – pisania, rzeźbienia, rysowania; w wieku szkolnym - zawiązać sznurowadła.

Oceniając rozwój neuropsychiczny, wyniki w nauce, cechy behawioralne w szkole i w domu, bierze się pod uwagę rozwój mowy, pamięci i niezależność w myśleniu.

Badanie systemowe w okresie dojrzewania powinno być przeprowadzane szczególnie ostrożnie, ponieważ w tym wieku, na tle zmian hormonalnych, adaptacja często zawodzi, co może powodować zmiany w różnych narządach i układach. Wszystkie dzieci muszą obowiązkowo ocenić stan tarczycy, węzłów chłonnych, narządów oddechowych, krążenia krwi, trawienia i oddawania moczu. Rekomendacje są tworzone na podstawie danych z ankiety.

W wieku szkolnym odnoszą się one głównie do momentów edukacyjnych. Konieczne jest nauczenie dziecka dbania o zdrowie poprzez pielęgnowanie umiejętności higienicznych (toaleta poranna i wieczorna, utrzymywanie ubrań w czystości, mycie rąk przed jedzeniem). W wieku gimnazjalnym i licealnym dziecko powinno umieć ubrać się w zależności od pogody, a także rozróżnić, jakie ubrania należy nosić w domu, w teatrze, w szkole, na spacery. Należy rozwinąć zrozumienie potrzeby prawidłowego odżywiania, aby dziecko mogło samodzielnie rozgrzewać i gotować kilka potraw, jeść regularnie zgodnie z codziennym schematem w ciągu dnia, równomiernie rozkładając obciążenie na narządy trawienne.

Zalecenia dotyczące opieki nad dzieckiem obejmują zorganizowanie miejsca do nauki z dobrym oświetleniem i wygodną pozycją dla prawidłowej postawy. Do wychowania fizycznego powinieneś kupić strój sportowy i wygodne buty sportowe.

Pokój nastolatka powinien być czysty i wygodny. Do dekoracji wnętrz nie należy używać jaskrawoczerwonych, drażniących kolorów, lepiej zastosować spokojne i toniczne odcienie - zielony, żółty. Konieczny jest dalszy rozwój funkcji poznawczych. Podczas nauczania należy wziąć pod uwagę rodzaj wyższej aktywności nerwowej dziecka. Dzieci o typie zrównoważonym łatwo opanowują nowe materiały edukacyjne, męczą się i rzadziej chorują. Dzieci o typie podekscytowania są niezrównoważone, szybko przyswajają materiał edukacyjny, ale nie opanowują go w pełni. Rozwijanie umiejętności utrzymywania uwagi i hamowania podekscytowania wymaga cierpliwej i wytrwałej pracy. Wyniki w nauce takich dzieci są nierówne. Dzieci z hamującym typem wyższej aktywności nerwowej wymagają wielokrotnego wyjaśniania, ale mocno zapamiętują zrozumiały materiał. W przypadku typu obojętnego procesy hamujące i pobudliwe są słabe, dzieci szybko się męczą, słabo ćwiczą, często chorują i potrzebują łagodnego reżimu.

W wieku 8 lat dziecko może skupić się na wielu aspektach, zjawiskach, odkryć hierarchię, logicznie myśleć i rozumieć punkt widzenia innych. W wieku 12 lat rozwija się myślenie abstrakcyjne, umiejętność stawiania hipotez. Konieczne jest, ujawniając zdolności dziecka, określenie właściwego kierunku w wyborze specjalności. W okresie od 6 do 12 lat należy nauczyć dziecko samodzielnego przygotowywania lekcji, zaszczepić w nim poczucie odpowiedzialności za dokładne i sumienne odrabianie prac domowych oraz rozwijać zainteresowanie czynnościami poznawczymi.

W tych sprawach konieczna jest skoordynowana aktywność rodziców i nauczycieli. W tym wieku zaczyna się świadomość celu życiowego i sposobów jego osiągnięcia.

W okresie szkolnym zespół dziecięcy dzieli się na grupy. Ważnym wydarzeniem w życiu dziecka jest pojawienie się przyjaciela. Rosnący wpływ rówieśników może stanowić wyzwanie dla wartości rodzinnych.

Odrzucenie zahamowań zwykle poprzedza zdolność dziecka do podejmowania inteligentnych decyzji. Rola rodziców w zapobieganiu aktom wysypki jest ogromna i może być spełniona przy zachowaniu kontaktu psychicznego z dzieckiem.

Niezbędne jest właściwe podejście rodziców do wychowania seksualnego ucznia. Taka edukacja odbywa się w formie dyskretnych rozmów, które pojawiają się przypadkowo, gdy dziecko wykazuje zainteresowanie.

W wieku gimnazjalnym i licealnym dziecko powinno znać budowę męskich i żeńskich narządów płciowych, poczęcie i zapłodnienie, stosunki płciowe, metody antykoncepcji, choroby przenoszone drogą płciową i AIDS. Nie należy narzucać dziecku takich tematów do rozmów, ale zawsze trzeba być gotowym na udzielenie prawidłowej odpowiedzi na interesujące go pytania.

Dziecko wychowuje się z negatywnym nastawieniem do palenia, alkoholizmu i narkomanii, wspierając negatywne emocje za złe nawyki.

Jest to sprzeczne ze zdrowym stylem życia, zorientowaniem dziecka na wagę zachowania własnego zdrowia. Edukacja zdrowego stylu życia nie może być prowadzona na zamówienie.

Wychowują i utrwalają w dziecku zdrowe zainteresowanie ćwiczeniami fizycznymi na świeżym powietrzu, hobby sportowymi, książkami, podróżami, zorganizowanymi zajęciami rekreacyjnymi w czasie wolnym.

Dojrzewaniu towarzyszy przejściowy stan niedoboru odporności. W tym wieku należy aktywnie kontynuować procedury utwardzania, przestrzegać codziennego schematu, aby wykluczyć przeciążenie fizyczne i psychiczne, przyjmować multiwitaminy wiosną i jesienią, odkażać przewlekłe ogniska infekcji w odpowiednim czasie (zaleca się codzienne płukanie migdałków wywarami z tykwa, eukaliptus, szałwia, rumianek, nagietek, krwawnik, kora).dąb).

Profilaktyka otyłości, psychonerwicy, dysfunkcji tarczycy powinna być prowadzona w odpowiednim czasie. Ważne jest wczesne rozpoznanie patologii ginekologicznej u dziewcząt, jej leczenie w początkowych stadiach.

W wieku szkolnym trwa poprawa funkcji motorycznych. Ćwiczenia fizyczne na szybkość (szybkie bieganie, szybkie gry, ubieranie, rozbieranie itp.) w wieku 6-9 lat przyczyniają się do rozwoju szybkich procesów w aktywności umysłowej.

Praca pediatry w szkole

Lekarz szkolny pracuje pod kierunkiem i nadzorem kierownika oddziału przedszkolnego polikliniki. Do obowiązków pediatry należą:

1) terminowe badania lekarskie dzieci z wnioskiem o stanie zdrowia, ustaleniem grupy medycznej do wychowania fizycznego oraz sporządzeniem planu zajęć lekarskich i rekreacyjnych;

2) na podstawie analizy badań lekarskich sporządzenie planu działań na rzecz poprawy stanu zdrowia uczniów, który rozpatruje rada pedagogiczna, zatwierdza kierownik polikliniki i dyrektor szkoły;

3) wdrożenie kontroli lekarskiej w zakresie wychowania fizycznego w szkole, godzin pracy, przyuczania do pracy, gastronomii, środków sanitarnych i przeciwepidemicznych;

4) prowadzenie prac nad orientacją zawodową uczniów z uwzględnieniem ich stanu zdrowia, przygotowywanie materiałów dla komisji ds. zwolnień uczniów z przeniesień i egzaminów maturalnych;

5) leczenie ambulatoryjne w szkole, udzielanie pomocy medycznej potrzebującym;

6) prowadzenie prac sanitarno-wychowawczych, zapobieganie urazom i ich rozliczanie;

7) obserwację pacjentów poradni, ich powrót do zdrowia;

8) terminowe informowanie dyrektorów szkół o stanie zdrowia uczniów;

9) podnoszenie swoich kwalifikacji zawodowych.

Personel medyczny szkoły jest częścią personelu polikliniki dziecięcej. Lekarz jest również członkiem rady pedagogicznej szkoły, zobowiązany jest do opracowania aktualnego programu pracy, który zatwierdza lekarz naczelny polikliniki dziecięcej.

WYKŁAD nr 9. Immunoprofilaktyka

Wprowadzenie do praktyki opieki zdrowotnej nad dziećmi środków czynnej immunizacji doprowadziło do znacznego zmniejszenia zachorowalności na choroby zakaźne u dzieci. Obecnie prowadzone są szczepienia przeciwko gruźlicy, błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, odrze, śwince, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, różyczce i innym wskazaniom epidemiologicznym. Stosuje się środki czynnej immunizacji przeciwko ostrym chorobom układu oddechowego (rybomunil, polioksydonium). Trwają pierwsze próby kliniczne szczepień profilaktycznych przeciwko ospie wietrznej.

1. Organizacja i prowadzenie szczepień ochronnych

Obecnie praca szczepień w przychodni jest zorganizowana i prowadzona zgodnie z zamówieniem, które zatwierdziło kalendarz szczepień ochronnych, instrukcje dotyczące taktyki szczepień, główne przepisy dotyczące organizacji i prowadzenia szczepień ochronnych, wykaz przeciwwskazań medycznych do szczepień, procedura rejestracji informacji o powikłaniach po szczepieniach.

Szczepienia profilaktyczne należy przeprowadzić w terminie wyznaczonym przez kalendarz. W przypadku ich naruszenia dozwolone jest jednoczesne podawanie kilku szczepionek, ale w różnych częściach ciała i oddzielnymi strzykawkami.

Przy oddzielnych szczepieniach minimalny odstęp powinien wynosić co najmniej miesiąc. Jeżeli szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B nie jest przeprowadzane w tym samym dniu co inne szczepienia, to odstęp między ich podaniem nie jest regulowany.

W przypadku ostrych schorzeń, w tym ostrych infekcji wirusowych dróg oddechowych i ostrych infekcji jelitowych lub zaostrzenia przewlekłej, rutynowej immunizacji odkłada się do ustąpienia objawów choroby.

Szczepienia profilaktyczne przeprowadzane są w odpowiednio wyposażonych pomieszczeniach szczepień w przychodniach lub innych pomieszczeniach przy ścisłym przestrzeganiu wymagań sanitarno-higienicznych.

Decyzją władz sanitarnych szczepienia profilaktyczne mogą być przeprowadzane w miejscu pracy (nauki) zaszczepionego lub w domu.

Pomieszczenie szczepień polikliniki powinno składać się z pomieszczeń do szczepień i przechowywania kartoteki szczepień oraz posiadać lodówkę do przechowywania preparatów szczepień, szafkę na narzędzia i zestaw leków do terapii doraźnej i przeciwwstrząsowej, bixery z materiałem sterylnym, przewijak lub leżanka lekarska, stolik do przygotowania preparatów do szczepień, stolik do przechowywania dokumentacji medycznej. W gabinecie powinna znajdować się instrukcja stosowania szczepień oraz przypomnienie o nagłych wypadkach.

Szczepienia przeciw gruźlicy i badanie Mantoux należy przeprowadzać w osobnym pomieszczeniu, a w przypadku jego braku – na specjalnym stole, w wyznaczonych dniach i godzinach.

Aby uniknąć zakażenia, zabrania się łączenia szczepień przeciwko gruźlicy ze szczepieniami przeciwko innym infekcjom. Zabrania się wykonywania szczepień przeciw gruźlicy oraz testu Mantoux w domu.

Kierownik placówki medycznej jest odpowiedzialny za organizację pracy szczepień, wyznacza pracowników medycznych odpowiedzialnych za planowanie i wdrażanie szczepień profilaktycznych z jasnym określeniem ich obowiązków funkcjonalnych.

Szczepienia profilaktyczne wykonywane są przez pracowników medycznych przeszkolonych w zakresie zasad techniki szczepień i opieki doraźnej.

Pracownicy służby zdrowia są zobowiązani do wcześniejszego powiadomienia rodziców o dniu szczepień ochronnych. Wszystkie osoby podlegające szczepieniu powinny być zbadane przez lekarza lub ratownika medycznego z uwzględnieniem wywiadu (przebyte choroby, reakcje alergiczne na szczepienia, leki, żywność).

Bezpośrednio przed szczepieniem dziecko jest badane i mierzona temperatura ciała, aby wykluczyć ostrą chorobę.

Po szczepieniu należy zapewnić mu opiekę lekarską.

Szczepienia i diagnostykę tuberkulinową wykonuje się za pomocą strzykawek i igieł wyłącznie do jednorazowego użytku. Do szczepień stosuje się szczepionki zatwierdzone do użytku w Rosji.

Za kompletność i prawidłowość dokumentacji szczepień odpowiada personel medyczny sali szczepień.

Ewidencja wykonanego szczepienia dokonywana jest w dzienniku roboczym izby szczepień, historii rozwoju dziecka, karcie szczepień ochronnych, dokumentacji medycznej dziecka uczęszczającego do placówki dziecięcej, ewidencji szczepień ochronnych. Po szczepieniu i ponownym szczepieniu przeciwko gruźlicy, po 1, 3, 6, 12 miesiącach odnotowuje się charakter grudki, blizny i stan regionalnych węzłów chłonnych.

Zapis zawiera nazwę leku, kraj produkcji, dawkę, serię, numer kontrolny, datę ważności, informacje o lokalnych i ogólnych reakcjach na szczepionkę, powikłaniach i czasie ich rozwoju.

W przypadku wystąpienia reakcji poszczepiennej należy natychmiast powiadomić kierownika placówki medycznej, a w przypadku wystąpienia powikłań wysłać powiadomienie awaryjne do terytorialnego centrum epidemiologii. Fakt odmowy szczepienia odnotowuje się w dokumentach medycznych z adnotacją, że pracownik medyczny udzielił wyjaśnień na temat skutków odmowy, i podpisuje ją obywatel i pracownik medyczny.

Niezbędne szczepionki

Pierwsze szczepienie wykonuje się w ciągu 24 godzin po urodzeniu dziecka. Jest to immunizacja przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Rekombinowana płynna szczepionka drożdżowa EngerixV jest sterylną zawiesiną zawierającą genetycznie zmodyfikowany, oczyszczony główny antygen powierzchniowy wirusa zapalenia wątroby typu B (HBS Ag).

Gen antygenu powierzchniowego został wyizolowany z wirusa zapalenia wątroby typu B i wprowadzony do drożdży.

W wyniku proliferacji komórek drożdży i oczyszczenia antygenu powierzchniowego otrzymano szczepionkę HBS Ag, samorzutnie przekształcającą się w kuliste cząstki o średnicy 20 nm, zawierające nieglikozylowane polipeptydy HBS Ag oraz macierz lipidową fosfolipidów, które posiadają właściwości naturalnego HBS Ag. Konserwant – tiomersal. Trzykrotne podanie szczepionki EngerixB prowadzi do wytworzenia swoistych przeciwciał i zapobiega rozwojowi wirusa zapalenia wątroby typu B u 95-98% zaszczepionych osób.

Szczepionkę podaje się domięśniowo w mięsień naramienny u starszych dzieci lub w przednio-boczną część uda u noworodków i małych dzieci.

Wyjątkowo u pacjentów z małopłytkowością i innymi chorobami układu krzepnięcia krwi szczepionkę można podawać podskórnie.

Nie zaleca się podawania szczepionki domięśniowo w okolicę pośladkową, a także podskórnie i śródskórnie, gdyż może to prowadzić do osłabienia odpowiedzi immunologicznej. Dożylne podanie szczepionki jest surowo zabronione. Jednorazowa dawka leku dla noworodków i dzieci do 10. roku życia wynosi 10 mcg (0,5 ml), dla dzieci powyżej 10. roku życia – 20 mcg (1 ml).

Drugie szczepienie przeprowadza się w wieku 1 miesiąca, trzecie - w wieku 5 miesięcy, jednocześnie z DPT i OPV. Wcześniaki o wadze poniżej 2 kg są szczepione od dwóch miesięcy w podobnych odstępach między szczepieniami.

Podstawowe szczepienie przeciw gruźlicy przeprowadza się u noworodków w 3-4 dniu życia. Szczepionka BCG to żywe, suszone bakterie szczepu szczepionkowego BCG nr 1. Jedną dawkę szczepionki – 0,05 mg BCG – rozpuszcza się w 0,1 ml rozpuszczalnika i podaje śródskórnie w górną i środkową jedną trzecią zewnętrznej powierzchni lewej ramię.

Wcześniaki o masie ciała poniżej 2 kg, a także dzieci niezaszczepione w szpitalu położniczym z powodu przeciwwskazań medycznych, są szczepione w klinice szczepionką BCGM. Dzieci w wieku powyżej XNUMX miesięcy, niezaszczepione w okresie noworodkowym, szczepione są w poradni po próbie tuberkulinowej z wynikiem ujemnym.

Dzieci są szczepione ponownie, jeśli 2 lata po szczepieniu i rok po szczepieniu powtórnym nie rozwinęła się u nich blizna poszczepienna, a reakcja Mantoux jest ujemna.

W wieku 7 lat dzieci, które mają negatywną reakcję na test Mantoux, podlegają powtórnemu szczepieniu. Przerwa między testem Mantoux a ponownym szczepieniem powinna wynosić co najmniej 3 dni i nie więcej niż 2 tygodnie.

Nie podlegają szczepieniu osoby z pozytywnymi i wątpliwymi reakcjami na test Mantoux, a także te, które miały powikłania po poprzednich wstrzyknięciach BCG i BCGM.

Szczepienie przeciwko poliomyelitis przeprowadza się żywą doustną szczepionką polio zawierającą atenuowane szczepy ludzkiego wirusa poliomyelitis trzech typów immunologicznych (I, II, III). Szczepionka jest dostępna w postaci roztworu i słodyczy.

Szczepienie przeprowadza się od trzech miesięcy trzy razy z przerwą między szczepieniami co miesiąc, ponowne szczepienie - w wieku 18 miesięcy, 24 miesięcy i 7 lat raz.

Jeśli dostępna jest inaktywowana szczepionka przeciwko polio, pierwszym szczepieniem w cyklu szczepień w wieku 3 miesięcy jest IPV, a kolejne 2 to OPV. Przed przystąpieniem do szkoły dziecko musi otrzymać 5 szczepień (3 w pierwszym roku życia i 2 w drugim).

W przypadku, gdy dziecko było wcześniej szczepione według indywidualnego schematu, minimalny odstęp pomiędzy ukończonym szczepieniem a ponownymi szczepieniami powinien wynosić co najmniej 6 miesięcy. Nie wyklucza się jednoczesnego podawania doustnej szczepionki przeciw polio ze wszystkimi szczepionkami.

Porażenie poliomyelitis związane ze szczepionką występuje w ciągu 4–30 dni, u osób kontaktowych – od 4 do 75 dni, u osób z niedoborami odporności okresy te mogą być inne.

Wszystkie dzieci mające kontakt (zaszczepione i nieszczepione) powinny otrzymać OPV, gdy mają do czynienia z pacjentem z dzikim poliomyelitis wywołanym przez dzikiego wirusa polio.

W przypadku osób całkowicie zaszczepionych podaje się 1 dawkę OPV, w przypadku niezaszczepionych podawanie odbywa się według pełnego schematu, w przypadku osób częściowo zaszczepionych – w wysokości określonej w kalendarzu liczby szczepień.

Szczepienia przeciwko błonicy, krztuścowi, tężcowi przeprowadza się szczepionką DTP (adsorbowaną szczepionką krztuścowo-błonicowo-tężcową), która składa się z mieszaniny drobnoustrojów krztuścowych fazy I zabitych formaliną lub mertiolitem, oczyszczonych i skoncentrowanych zaadsorbowanych na wodorotlenek glinu.

Kurs szczepienia DTP składa się z trzech domięśniowych wstrzyknięć leku (po 0,5 ml) w odstępie miesiąca. Skrócenie odstępów jest niedozwolone.

W przypadku konieczności wydłużenia odstępów po I lub II szczepieniu o więcej niż miesiąc, kolejne szczepienie należy wykonać jak najszybciej, uzależnione od stanu zdrowia dziecka, ale nie dłużej niż 1 miesięcy. W wyjątkowych przypadkach odstępy mogą zostać przedłużone do 2 miesięcy.

Szczepienia szczepionką DPT przeprowadza się jednocześnie ze szczepieniem przeciwko polio. Ponowne szczepienie przeprowadza się raz na 18 miesięcy. Szczepienia przeciwko krztuścowi podaje się od 3 miesięcy do 4 lat. Dzieci, które mają przeciwwskazania do DPT, szczepi się ADSanatoksyną według następującego schematu: szczepienie w 3. i 4. miesiącu życia, szczepienie przypominające po 9-12 miesiącach.

Jeśli po trzech lub dwóch szczepieniach DTP dziecko zachoruje na krztusiec, wówczas cykl szczepienia DTP uważa się za zakończony. W pierwszym przypadku ponowne szczepienie ADS przeprowadza się po 18 miesiącach, w drugim - po 9-12 miesiącach.

Jeśli dziecko otrzymało tylko jedno szczepienie DTP, w ciągu 9-12 miesięcy otrzymuje drugie szczepienie DTP z dawką przypominającą.

Jeżeli przy pierwszym szczepieniu DTP wystąpią powikłania poszczepienne, przy drugim szczepieniu podaje się ADSanatoksynę, jeżeli przy drugim szczepieniu szczepienie uważa się za zakończone, jeżeli przy trzecim szczepieniu przypominającym ADS przeprowadza się po 12-18 miesiącach.

W przypadku naruszenia schematu szczepień przeciw błonicy i tężcowi odstępy pomiędzy podaniem szczepionki powinny wynosić: pomiędzy szczepieniem a szczepieniem przypominającym – 9-12 miesięcy, pomiędzy pierwszym a drugim szczepieniem przypominającym – co najmniej 4 lata, pomiędzy drugim a trzecim, trzecim i czwarte szczepienie przypominające - co najmniej 4 lata, pomiędzy kolejnymi szczepieniami przypominającymi - co najmniej 10 lat.

W celu zapobiegania krztuścowi w nagłych wypadkach u nieszczepionych dzieci normalną ludzką immunoglobulinę stosuje się dwukrotnie w odstępie 24 godzin w pojedynczej dawce 3 ml tak wcześnie, jak to możliwe, szczepienie nie jest przeprowadzane. Skuteczna chemioprofilaktyka erytromycyną (40-50 mg/kg/dzień) przez 14 dni.

Drugie ponowne szczepienie (6 lat) wykonuje się raz ADSantatoksyną, trzecie (11 lat) - raz ADSantatoksyną. Dzieci powyżej 6 roku życia, wcześniej nieszczepione, szczepione są ADSManatoksyną: 2 szczepienia w odstępie miesiąca, powtórne szczepienie wykonuje się raz po 9-12 miesiącach. ADSManatoksyna składa się z mieszaniny stężonych i oczyszczonych toksoidów błonicy i tężca o obniżonej zawartości antygenów zaadsorbowanych na wodorotlenku glinu.

Osobom, które miały kontakt z pacjentem z błonicą, szczepi się ADSM (ADM) – toksoid w dawce 0,5 ml, jeśli ostatnie szczepienie było ponad 5 lat temu. Osoby nieszczepione io nieznanej historii szczepień są szczepione dwukrotnie w odstępie miesiąca.

Szczepionka Trimovax do zapobiegania odrze, śwince i różyczce zawiera żywe atenuowane wirusy odry, świnki i różyczki, jest dostępna w postaci liofilizowanej, jako rozpuszczalnik stosuje się wodę do wstrzykiwań. Dzieci są szczepione w wieku 12 miesięcy poprzez wstrzyknięcie podskórne lub domięśniowe.

W wieku 6 lat ponowne szczepienie przeprowadza się szczepionką złożoną, w przypadkach, gdy dziecko nie miało żadnej ze wskazanych infekcji lub monoszczepionek zgodnie z kalendarzem, jeśli miało co najmniej jedną z nich.

Monoszczepionki podaje się jednocześnie w różne części ciała lub w odstępach miesięcznych. Szczepionkę Trimovax można podawać jednocześnie z dowolną inną szczepionką, z wyjątkiem BCG i BCG.

W kontakcie z pacjentem chorym na odrę, który nie jest chory i nie jest szczepiony, w ciągu pierwszych 3 dni podawana jest żywa szczepionka przeciwko odrze. W przypadku przeciwwskazań do szczepień i dzieci poniżej 12. miesiąca życia, normalną ludzką immunoglobulinę podaje się w dawce 1,5 ml lub 3,0 ml.

W przypadku kontaktu z pacjentem z zapaleniem najądrza szczepienie ZhPV wykonuje się nie później niż 72 godziny od momentu kontaktu z osobą chorą i nieszczepioną.

Przeciwwskazania do szczepień profilaktycznych

Przeciwwskazaniem do wszelkich szczepień jest powikłanie po podaniu poprzedniej dawki leku - obrzęk alergiczny powstały w ciągu 24 godzin po szczepieniu, natychmiastowe reakcje anafilaktyczne, zapalenie mózgu, drgawki.

Szczepienia są przeciwwskazane u dzieci z niedoborem odporności, immunosupresją, nowotworami złośliwymi.

Istnieją dodatkowe przeciwwskazania do poszczególnych szczepionek: BCG jest przeciwwskazane u wcześniaków o masie ciała poniżej 2 kg, z regionalnym zapaleniem węzłów chłonnych, regionalnym ropniem, blizną keloidową po poprzednim szczepieniu, przebytą sepsą gruźliczą, uogólnionym zakażeniem BCG (które rozwinęło się 1-12 miesięcy po szczepienia), dzieci zarażonych gruźlicą lub przebytych w wywiadzie.

Nie ma bezwzględnych przeciwwskazań do OPV. W przypadku DTP przeciwwskazaniami są postępujące choroby układu nerwowego, niekontrolowana padaczka, skurcze dziecięce, postępująca encefalopatia.

Dla ADS, ADSM, AD i AS nie ma bezwzględnych przeciwwskazań, dla JCV, JPV, Trimovax – reakcja anafilaktyczna na aminoglikozydy i białka jaj, dla monoszczepionki przeciw różyczce – reakcja anafilaktyczna na aminoglikozydy, dla szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B – nadwrażliwość na drożdże i inne składniki szczepionek.

Przeciwwskazaniem względnym jest ostra choroba lub zaostrzenie przewlekłej choroby.

W takim przypadku rutynowe szczepienie odkłada się do czasu ustąpienia objawów.

Nie są przeciwwskazaniami do szczepień: encefalopatia okołoporodowa, astma oskrzelowa, katar sienny, alergie na leki, egzema, dermatozy, anemia, porażenie mózgowe, zespół Downa, infekcje górnych dróg oddechowych i biegunka w temperaturach poniżej 38°C, przewlekłe choroby serca, płuca, wątroba i nerki, wzrost grasicy, wady wrodzone, leczenie antybiotykami lub małymi dawkami kortykosteroidów, dysbakterioza, próba tuberkulinowa Mantoux bez objawów czynnościowych, wcześniactwo w wywiadzie, niedożywienie, choroba hemolityczna noworodka, choroba błony szklistej , drgawki (w tym padaczka, posocznica u członków rodziny), alergie u krewnych, nagła śmierć w rodzinie, próba tuberkulinowa Mantoux i gruźlica u członków rodziny.

Reakcje i powikłania poszczepienne

Reakcje poszczepienne to zmiany stanu funkcjonalnego organizmu, które nie wykraczają poza normę fizjologiczną.

Silna reakcja ogólna polega na wzroście temperatury ciała powyżej 40 ° C, silnej reakcji miejscowej w postaci nacieku w miejscu wstrzyknięcia o średnicy powyżej 8 cm lub nacieku w obecności zapalenia naczyń chłonnych z zapaleniem węzłów chłonnych.

Powikłanie poszczepienne to patologiczny stan organizmu, który rozwija się po szczepieniu i w jego przejawach wykracza poza normę fizjologiczną.

Komplikacje obejmują:

1) wstrząs anafilaktyczny na DTP, ATP, ZhKV, który występuje w ciągu 24 godzin po wprowadzeniu szczepionki;

2) stan kolaptoidu na DPT po 5-7 dniach od wprowadzenia szczepionki;

3) encefalopatia (upośledzone funkcje mózgowe ośrodkowego układu nerwowego, uogólniony lub ogniskowy wzrost ciśnienia śródczaszkowego, zaburzenia świadomości przez ponad 6 godzin, drgawki, wolne fale w EEG) dla wprowadzenia DTP, ATP w zakresie od 3 do 7 dni;

4) resztkowy stan drgawkowy (epizod drgawek w temperaturze poniżej 39°C, jeśli nie było ich przed i powtórzyło się po szczepieniu) na DTP, ATP, ADM w ciągu 3 dni;

5) porażenne poliomyelitis w OPV do 30 dni u osoby zaszczepionej, do 6 miesięcy i później u osoby z niedoborem odporności do 75 dni u osoby kontaktowej;

6) po szczepieniu na gruźlicę - zapalenie węzłów chłonnych, ropień regionalny, bliznę keloidową i inne powikłania, które pojawiły się w ciągu roku;

7) przewlekłe zapalenie stawów po podaniu szczepionki Trimovax przeciwko różyczce w ciągu 42 dni;

8) zapalenie nerwu ramiennego na szczepionki DPT, DTP, AS, ADSM i inne w okresie od 2 do 28 dni;

9) plamica małopłytkowa na ZhKV, „Trivaktsina”, szczepionka przeciw różyczce w okresie od 7 do 30 dni. Drgawki gorączkowe, wybrzuszenie ciemiączka, przenikliwe

krzyk, przedłużający się płacz można zaobserwować w przypadku encefalopatii, ale same w sobie nie wystarczają do postawienia diagnozy powikłań po szczepieniu.

Główne zasady leczenia odczynów i powikłań poszczepiennych to walka z hipertermią, detoksykacja, stosowanie leków odczulających, terapia przeciwdrgawkowa i odwodnienie, leczenie współistniejących infekcji i zaostrzeń chorób przewlekłych oraz leczenie objawowe.

W przypadku wstrząsu anafilaktycznego należy natychmiast udzielić pomocy lekarskiej. Polega na przerwaniu podawania leku, ułożeniu pacjenta w pozycji poziomej (na boku), rozgrzaniu go, podaniu domięśniowych leków przeciwhistaminowych, dożylnych glikokortykosteroidów, tlenoterapii, terapii objawowej (podawanie leków nasercowych, moczopędnych, przeciwdrgawkowych itp.). ). Po wyzdrowieniu po wstrząsie anafilaktycznym dziecko jest natychmiast hospitalizowane.

W przypadku wykrycia powikłania po szczepieniu lub podejrzenia, lekarz (ratownik medyczny) ma obowiązek zawiadomić o tym naczelnego lekarza placówki medycznej. Naczelny lekarz zapewnia hospitalizację pacjenta w szpitalu, wysyłając zawiadomienie w trybie nagłym.

Terytorialne Centrum Epidemiologii rejestruje powikłania szczepień z wyjaśnieniem diagnozy klinicznej, badanie laboratoryjne materiału uzyskanego od pacjenta przesyła informację do Wojewódzkiego Centrum Epidemiologii.

WYKŁAD nr 10. Rehabilitacja dzieci po chorobie. Inwalidztwo

Manifestacje choroby są rozpatrywane na trzech poziomach: narządowym, organizmowym i społecznym.

Na poziomie narządowym choroba objawia się w postaci zmian morfologicznych, które prowadzą do dysfunkcji narządu lub układu narządowego. Na poziomie organizmu choroba charakteryzuje się ograniczoną aktywnością życiową.

Na poziomie społecznym choroba prowadzi do niższości społecznej, ze względu na ograniczenie życia człowiek nie jest w stanie pełnić swojej zwykłej roli życiowej zgodnie z wiekiem.

Zgodnie z definicją ekspertów WHO kryteriami aktywności życiowej są:

1) orientacja;

2) komunikacja;

3) samoobsługa;

4) ruch;

5) angażowanie się w działalność zawodową;

6) kontrolę nad ich zachowaniem;

7) szkolenie.

Ograniczenie życia charakteryzuje się brakiem jednego lub kombinacji kilku z tych kryteriów. Ocena kryteriów aktywności życiowej u dzieci wymaga uwzględnienia możliwości wiekowych dziecka.

Ograniczenie aktywności życiowej dziecka wyraża się całkowitą lub częściową utratą zdolności do prowadzenia orientacji, komunikacji, ruchu, samoobsługi, kontroli własnego zachowania, a także utratą możliwości wykonywania czynności zawodowych, takich jak granie, nauka.

Ograniczenie aktywności życiowej dziecka jest określone przez naruszenie funkcji i dzieli się na trzy stopnie: ostry (I stopień), znaczący (II stopień), wyraźny (III stopień).

Stan funkcji charakteryzuje klasa funkcjonalna (FC):

0 - brak dysfunkcji;

1 - występują niewielkie dysfunkcje (nie więcej niż 25%), w pełni skompensowane;

2 - umiarkowane dysfunkcje (od 25% do 50%), częściowo skompensowane w umiarkowanym stopniu;

3 - znaczące dysfunkcje (od 51% do 75%), słabo skompensowane;

4 - wyraźne i całkowite (ponad 75%) dysfunkcje, nieskompensowane.

1. Niepełnosprawność

Niepełnosprawność u dziecka to stan uporczywego nieprzystosowania społecznego spowodowany ograniczeniem jego aktywności życiowej z powodu naruszenia funkcji narządów lub ich układów.

Eksperci WHO opracowali kryteria przeżycia, które charakteryzują niepełnosprawność:

1) orientacja w otaczającym świecie;

2) samodzielność fizyczna;

3) mobilność;

4) komunikacja;

5) zajęcia;

6) samodzielność ekonomiczna.

Istnieją cztery stopnie ograniczenia kryteriów przeżycia: nieistotne, umiarkowane, znaczące, ostre.

Mniejszy stopień charakteryzuje się możliwością pełnej kompensacji odpowiedniego kryterium przy stosowaniu urządzeń wspomagających lub przy ciągłym przyjmowaniu leków, a także okresowym zaburzeniem tego kryterium.

Umiarkowany stopień określa się w przypadkach uzyskania częściowej rekompensaty za korzystanie z urządzeń wspomagających lub leków. Znaczny stopień obserwuje się w przypadkach, gdy potrzebna jest pomoc innych. Ostry stopień ograniczenia wymaga stałej pomocy w specjalnej instytucji. Można zatem stwierdzić, że osoba niepełnosprawna to osoba, która potrzebuje pomocy i ochrony socjalnej w związku z ograniczeniem jej aktywności życiowej ze względu na występowanie jakiejkolwiek niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej.

Niepełnosprawność od dzieciństwa ustala się w przypadku, gdy niepełnosprawność na skutek choroby lub urazu nastąpiła przed ukończeniem 16. roku życia, a w przypadku studentów – przed ukończeniem 18. roku życia. CEC wydaje orzeczenie, które jest oficjalnym dokumentem stwierdzającym czas trwania i przyczynę niepełnosprawności, a także opracowuje indywidualny program rehabilitacji, który wskazuje szczegółowe zakresy i rodzaje rehabilitacji medycznej, zawodowej i społecznej dziecka niepełnosprawnego.

Indywidualny program rehabilitacji jest dokumentem wiążącym odpowiednie organy państwowe, przedsiębiorstwa, instytucje i organizacje, niezależnie od formy ich własności.

Przyczyną stwierdzenia niepełnosprawności nie jest sama choroba lub uraz, ale ich konsekwencje. Konsekwencje mogą objawiać się w postaci naruszenia jakiejkolwiek struktury lub funkcji psychicznej, fizjologicznej lub anatomicznej, co z kolei prowadzi do ograniczenia życia i niewydolności społecznej dziecka.

W przewlekłych chorobach somatycznych możliwe jest powstawanie różnych ograniczeń życiowych. W takich przypadkach kwestia ustalenia niepełnosprawności u dzieci jest rozpatrywana dopiero po badaniu w specjalistycznym szpitalu przez specjalistów z dziecięcych placówek medycznych, gdy nieprzystosowanie społeczne utrwala się, pomimo prowadzonego leczenia i rehabilitacji.

W przypadku dzieci niepełnosprawność ustala się bez określenia grupy i przyczyny na określony okres, który może mieścić się w jednym z następujących przedziałów czasowych: od 6 miesięcy do 2 lat; przez 2 lata, 5 lat, do 16 roku życia.

Okres, na jaki orzeczona jest niepełnosprawność, zależy od odwracalności zaburzeń czynnościowych wywołanych chorobą, urazem lub wadą, a także możliwości adaptacji społecznej, czyli rokowania klinicznego i potencjału rehabilitacyjnego organizmu dziecka.

2. Proces rehabilitacji

Rehabilitacja to całkowite wyeliminowanie zmian patologicznych w organizmie dziecka, które spowodowały chorobę i zapewnienie jej dalszego harmonijnego rozwoju. Rehabilitacja różni się od leczenia tym, że pomaga pacjentowi przywrócić normalną aktywność życiową zgodnie z jego wiekiem. Cele rehabilitacji:

1) przywrócenie funkcji;

2) resocjalizacji;

3) aktywność zawodową, au dzieci – umiejętność uczenia się.

Istnieje rehabilitacja medyczna, społeczna i zawodowa.

Rehabilitacja medyczna to etapowe leczenie od zachorowania do pełnego przywrócenia zdrowia. Jego zadaniem jest przywracanie i kompensowanie możliwości funkcjonalnych organizmu.

Aby to zrobić, za pomocą psychoterapii konieczne jest ukształtowanie odpowiedniego stosunku dziecka do choroby, zapewnienie mu niezbędnego szkolenia, zorientowanie osoby niepełnosprawnej lub pacjenta za pomocą metod psychologicznych w celu przywrócenia zdrowia własnymi siłami wysiłek treningowy, przywracanie utraconych funkcji i zdolności uczenia się.

Rehabilitacja zapewnia zorganizowanie dziennego reżimu odpowiedniego do wieku i stylu życia dziecka, zasad opieki nad bliskimi członkami rodziny lub odpowiednim personelem placówek przedszkolnych lub szkolnych.

Ten rodzaj rehabilitacji kształtuje u dziecka świadomą postawę wobec siebie w przypadku choroby, pozytywne postrzeganie rodziny i społeczeństwa. Rehabilitacja społeczna ma na celu świadczenie pomocy społecznej i usług adaptacyjnych do sfery społecznej, zapewnienie pomocniczych środków technicznych, opieki domowej, pomocy materialnej oraz, w razie potrzeby, edukacji i szkoleń w wyspecjalizowanych placówkach.

Rehabilitacja zawodowa polega na przygotowaniu dziecka do procesu uczenia się, opanowaniu programu szkolnego lub programu placówki przedszkolnej, zapewnieniu środków na edukację, poradnictwo zawodowe i przygotowanie zawodowe.

Etapy rehabilitacji

Wczesna rehabilitacja polega na poprawie wyników leczenia, przywróceniu funkcjonalności chorego narządu i ciała. Przeprowadza się go w okresie ostrych objawów choroby w szpitalu lub klinice, czyli jest to kliniczny etap rehabilitacji. To przygotowanie całego organizmu do kolejnego etapu.

Późna rehabilitacja, czyli etap sanatoryjny, polega na całkowitym wyeliminowaniu zmian patologicznych, przywróceniu dziecku możliwości aktywności fizycznej i psychicznej z uwzględnieniem jego indywidualnych możliwości.

Ten rodzaj rehabilitacji można przeprowadzić w miejscowym sanatorium lub przychodni z wykorzystaniem czynników leczenia sanatoryjnego.

Czynniki rehabilitacji etapu sanatoryjnego:

1) delikatny treningowy tryb aktywności ruchowej;

2) terapia ruchowa;

3) masaż;

4) pedagogika lecznicza;

5) żywienie;

6) pobór wody mineralnej;

7) efekty fizjoterapeutyczne;

8) sanitacja ognisk infekcji;

9) kontynuacja leczenia zaleconego w szpitalu.

Delikatny schemat treningowy dobierany jest indywidualnie w zależności od możliwości dziecka ze stopniowym zwiększaniem obciążenia.

Ćwiczenia terapeutyczne mają ogromne znaczenie we wszystkich chorobach.

Pod jego wpływem nasilają się procesy oksydacyjne w organizmie, poprawia się ogólna przemiana materii.

Ćwiczenia fizyczne wpływają regulacyjnie na napięcie naczyniowe.

Jednocześnie przyspiesza się przepływ krwi i odpływ limfy, co zmniejsza przekrwienie wątroby, śledziony i skóry. Jednocześnie we krwi wzrasta zawartość hemoglobiny i liczba czerwonych krwinek oraz wzrasta funkcja fagocytarna krwi.

Ćwiczenia fizyczne mają pozytywny wpływ na ton emocjonalny dziecka, poprawiają jego nastrój, czynią go bardziej aktywnym, towarzyskim.

Terapię ruchową należy prowadzić jednocześnie z masażem, który jest jednym z rodzajów gimnastyki biernej.

Z reguły stosuje się technikę masażu ogólnego.

Pedagogika terapeutyczna zapewnia rehabilitację psychologiczną, zwiększa zdolność do stresu psychicznego.

Odżywianie chorego dziecka powinno być kompletne, powinno zapewniać zapotrzebowanie na składniki pokarmowe, a także kalorie zgodne z wiekiem. Z diety wyłączone są pikantne, smażone, konserwy i ekstrakty.

Żywność powinna być urozmaicona, zawierać dania pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, zawierać tłuszcze roślinne i tłuszcz wieprzowy, ponieważ są one źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych.

Woda mineralna. Do picia można używać butelkowanej wody mineralnej. Przyjmować 30-40 minut przed posiłkiem, 4-5 ml / kg 3 razy dziennie przez 3-4 tygodnie. W leczeniu chorób jelit woda mineralna jest zimna.

Chemiczne składniki wód mineralnych wchłaniane przez błonę śluzową przewodu pokarmowego bezpośrednio wpływają na procesy metaboliczne, pH soków trawiennych, a także aktywność enzymatyczną.

Po 15-30 minutach od spożycia wody obserwuje się pobudzenie wydzielania żołądkowego, aktywują się funkcje wątroby i trzustki.

Wody wodorowęglanowe normalizują funkcje motoryczne i wydzielnicze przewodu pokarmowego, zmniejszają skutki niestrawności, rozrzedzają i pomagają usunąć patologiczny śluz z błony śluzowej żołądka, dróg oddechowych i dróg moczowych oraz normalizują równowagę kwasowo-zasadową.

Wody chlorku sodu stymulują procesy metaboliczne, działają żółciopędnie, pobudzają wydzielanie żołądka, jelit i trzustki. Wody chlorkowo-wapniowe zmniejszają przepuszczalność błon komórkowych, ograniczają krwawienie, korzystnie wpływają na wzrost tkanki kostnej i zębów.

Jony siarczanowe w połączeniu z kationami wapnia działają przeciwzapalnie i zagęszczają ścianę naczyń. Jony magnezu wpływają na wydzielanie żółci. Jony jodu i bromu normalizują pracę ośrodkowego układu nerwowego i tarczycy.

Wody arsenowe aktywnie wpływają na potencjał energetyczny komórek i ich ogólną odporność.

Krzem ma właściwości przeciwzapalne, antytoksyczne i przeciwbólowe. Fluor wzmacnia tkanki zębów. Stosowanie wody mineralnej do picia można powtórzyć 6 miesięcy po odbytym kursie na sanatoryjnym etapie rehabilitacji.

Fizjoterapeutyczne metody leczenia dobiera się z uwzględnieniem klinicznych objawów choroby, tolerancji i skuteczności u tego pacjenta. W takim przypadku można zastosować procedury elektryczne.

Pod wpływem prądów elektrycznych dochodzi do złożonego kompleksu lokalnych i ogólnych reakcji organizmu w postaci zmian w krążeniu krwi, metabolizmie, trofizmie tkanek w chorym narządzie i innych, co przyczynia się do zaniku procesu zapalnego.

W celach terapeutycznych metody elektroterapii obejmują galwanizację, elektroterapię pulsacyjną oraz elektroterapię wysokoczęstotliwościową.

Sanityzacja ognisk przewlekłej infekcji odbywa się na wszystkich etapach rehabilitacji metodami zachowawczymi, ale na etapie sanatoryjnym można również stosować metody chirurgiczne na tle odpowiedniego leczenia farmakologicznego.

Leczenie farmakologiczne i zapobieganie nawrotom jest kontynuowane zgodnie z opracowanym schematem leczenia w szpitalu.

Sanatoryjny etap rehabilitacji ma decydujące znaczenie w całkowitym wyeliminowaniu choroby.

Każdy specjalistyczny oddział powinien mieć ten etap rehabilitacji, na którym pracują wysoko wykwalifikowani specjaliści o określonym profilu.

Profilaktyka wtórna, czyli leczenie rehabilitacyjne, na etapie ambulatoryjnym rehabilitacji to zespół działań terapeutycznych i edukacyjnych mających na celu przywrócenie lub kompensację zmian morfologicznych i czynnościowych w ciele dziecka wynikających z choroby lub urazu, a także stanu psychicznego dziecka. pacjenta i zapewnia całkowite przywrócenie zdrowia, powrót dziecka do normalnych warunków życia.

Na tym etapie należy osiągnąć stabilną kompensację zaburzonych funkcji, pełną adaptację fizyczną, psychiczną i społeczną.

Leczenie uzdrowiskowe stosuje się na poliklinicznym etapie rehabilitacji.

Rehabilitacja uzdrowiskowa prowadzona jest w odpowiednich ośrodkach lub na specjalistycznych obozach letnich dla dzieci, gdzie wykorzystuje się silne czynniki uzdrowiskowe i hartowanie, które dziecko może znieść, jeśli ma wystarczający zapas sił.

Dlatego warunki leczenia uzdrowiskowego ustalane są dla każdej formy nozologicznej indywidualnie, nie wcześniej jednak niż 6 miesięcy po sanatoryjnym etapie leczenia.

Celem rehabilitacji ambulatoryjnej jest całkowite wyleczenie, zapobieganie przewlekłej patologii i niepełnosprawności dzieci lub kompensacja zmian funkcjonalnych w ciele dziecka wynikających z choroby, a także przywrócenie stanu psychicznego pacjenta w celu przywrócenia go do normalnego trybu życia. życie tak szybko, jak to możliwe.

Rehabilitacja uzdrowiskowa zapewnia zapobieganie nawrotom choroby. Silnymi czynnikami rehabilitacji uzdrowiskowej są: balneoterapia, terapia błotna, terapia światłem, hartowanie. Stosuje się również terapię ruchową, fizjoterapię i pedagogikę leczniczą.

Balneoterapia - wykorzystanie naturalnych (naturalnych) źródeł wody lub sztucznie przygotowanych wód mineralnych do użytku zewnętrznego.

Balneoterapia obejmuje kąpiele i pływanie w basenie, kąpiele ogólne i miejscowe, kąpiele, kąpiele z naturalnych wód mineralnych i ich sztucznie przygotowanych odpowiedników, a także wewnętrzne wykorzystanie wód mineralnych (pobór doustny, płukanie żołądka i jelit, inhalacje).

Związki organiczne w wodach mineralnych (substancje takie jak huminy, bitumy, kwasy naftenowe, związki zawierające fenol) decydują o jej właściwościach bakteriobójczych i biostymulujących. Według wartości pH wody mineralne dzielą się na kwaśne (pH 3,5-6,8), obojętne (pH 6,8-7,2) i zasadowe (pH 7,2-8,5 i wyższe).

Zgodnie z przewagą jonów nazywane są chlorkiem sodu, wodorowęglanem sodu. Kąpiele mineralne działają na organizm termicznie, mechanicznie, chemicznie.

Zawarte w kąpieli substancje biologicznie czynne działają na skórę i przenikając przez nią włączają się w procesy metaboliczne.

Kąpiele o temperaturze wody 35-37 ° C są przepisywane dzieciom po 1-2 dniach, ponieważ powodują zmęczenie. Kąpiele są przeciwwskazane dla osłabionych dzieci.

Terapia błotna polega na wykorzystaniu naturalnych organomineralnych formacji koloidalnych (borowiny) zawierających substancje czynne (sole, gazy, biostymulatory) posiadające właściwości nośników ciepła.

Błota mają działanie termiczne, mechaniczne i chemiczne, zapewniają stopniowe uwalnianie ciepła, powodując aktywne przekrwienie nie tylko skóry, ale również głęboko położonych tkanek i narządów, poprawiając ich ukrwienie.

Działanie mechaniczne poprawia hemodynamikę.

Czynnik chemiczny w działaniu błota wynika z obecności w nich substancji biologicznie czynnych, które działają bezpośrednio na skórę i przenikają do krwi krążącej (substancje lotne, podobne do hormonów, związki antybiotykowe, kwasy organiczne itp.), aktywuj procesy bioenergetyczne i enzymatyczne.

Błota można aplikować w formie ogólnej nakładki na całe ciało, z wyłączeniem głowy, szyi, okolic serca oraz zabiegów miejscowych („spodnie”, „majtki”, „rękawiczki”, „buty” itp.). Temperatura błota może wynosić od 37°C do 46°C.

Po nałożeniu błota wymagany jest odpoczynek przez jeden lub dwa dni. Peloterapia jest przeciwwskazana u małych dzieci i dzieci osłabionych.

W wieku przedszkolnym i szkolnym czas zabiegów jest skrócony w porównaniu z dorosłymi, ale wskazania do wyznaczenia błota są takie same jak dla dorosłych.

Terapia światłem (fototerapia) to wykorzystanie oscylacji elektromagnetycznych o zakresie optycznym (światła) do celów terapeutycznych. Pochłonięta energia ma działanie biologiczne.

Gdy energia świetlna jest pochłaniana przez atomy i cząsteczki tkanek ciała, jest przekształcana w energię cieplną i chemiczną, które zapewniają efekty fotobiologiczne, zależne od rodzaju światła (podczerwień, ultrafiolet).

Światło podczerwone i widzialne to wibracje elektromagnetyczne o długości fali od 400 mikronów do 760 nm. Promienie te wnikają na głębokość 1 cm i nazywane są termicznymi (lub kalorycznymi). Światło widzialne - wibracje elektromagnetyczne o długości fali od

760 do 400 nm.

Promienie podczerwone i widzialne po wchłonięciu wywołują podobne efekty w tkankach organizmu, stale oddziałując na czynniki środowiskowe.

Wzrost temperatury tkanek w dotkniętym obszarze prowadzi do poprawy krążenia krwi, zmiany przepuszczalności naczyń, zwiększenia procesów metabolicznych, wzrostu fagocytozy i złagodzenia bólu.

Po wystawieniu na działanie tych promieni w strefach refleksogennych skurcz mięśni gładkich narządów wewnętrznych zmniejsza się, poprawiają się ich funkcje i powstają substancje biologicznie czynne.

Te promienie mają działanie przeciwzapalne. Promienie o długości fali 450-460 nm niszczą nierozpuszczalną w wodzie cząsteczkę bilirubiny, a powstała fotobilirubina rozpuszcza się w wodzie i jest wydalana z organizmu wraz z moczem i żółcią.

Promieniowanie ultrafioletowe - drgania elektromagnetyczne o długości fali od 180 do 400 nm. Charakteryzują się niską zdolnością penetracji, są wchłaniane przez powierzchniowe warstwy skóry, powodują w niej procesy fotochemiczne, w wyniku których uwalniane są substancje biologicznie czynne (histamina, acetylocholina, prostaglandyny itp.), aktywność peroksydazy, wzrasta histaminaza, tyrozynaza i inne enzymy.

Następuje poprawa funkcji narządów i układów, gruczołów dokrewnych i odporności, stymulacja tworzenia witaminy D i procesów tworzenia pigmentu.

Pod wpływem promieni UV powstaje rumień, 4-12 godzin po naświetlaniu dochodzi do martwicy i martwicy komórek nabłonka, a następnie złuszczania się skóry. Uferitema ma działanie bakteriobójcze, odczulające. Promienie UV aktywnie wpływają na wszystkie rodzaje metabolizmu, usprawniają procesy wyższej aktywności nerwowej.

Duże dawki promieniowania UV zmniejszają napięcie SAS, a małe dawki stymulują nie tylko SAS, ale także przysadkę mózgową, aktywują funkcję warstwy korowej nadnerczy, tarczycy i gonad, serca, płuc i układ trawienny. Promieniowanie UV znalazło szerokie zastosowanie w leczeniu różnych schorzeń.

Laseroterapia to zastosowanie do celów terapeutycznych niskoenergetycznego promieniowania laserowego (wzmocnienie światła przez promieniowanie stymulowane).

Głębokość promieniowania laserowego nie przekracza kilku milimetrów, podrażnia receptory skóry. Następuje degranulacja komórek tucznych, proliferacja fibroblastów i intensyfikacja procesów troforegeneracyjnych.

Stymulujące działanie lasera objawia się krótkotrwałą ekspozycją (do 3 minut).

Niskoenergetyczne promieniowanie laserowe oddziałuje na gruczoły dokrewne, w szczególności aktywuje funkcje nadnerczy i tarczycy.

Jednocześnie wzrasta liczba erytrocytów i retikulocytów, wzrasta aktywność mitotyczna komórek szpiku kostnego, aktywność enzymów oddechowych i tworzenie się ATP, humoralnych czynników ochronnych (interferon, lizozym, dopełniacz) i fagocytarnych aktywność jest stymulowana. Laseroterapia znalazła szerokie zastosowanie w różnych chorobach zapalnych.

Na etapie rehabilitacji uzdrowiskowej stosuje się również ultradźwięki, magnetoterapię, terapię ruchową, masaż, zabiegi hartowania. Pokazywane są wycieczki piesze, turystyka bliska, gry terenowe bez udziału w zawodach.

Rehabilitacja uzdrowiskowa jest zawsze kompleksowym efektem wszystkich czynników uzdrowiskowych. Powinny być dobierane indywidualnie dla każdego dziecka, w zależności od wieku i stanu zdrowia, a także jego reakcji.

W przewlekle występujących procesach zaleca się stosowanie czynników uzdrowiskowych w połączeniu z leczeniem etiotropowym.

Profilaktyka trzeciorzędowa przewiduje rehabilitację mającą na celu ograniczenie czynników i warunków prowadzących do niepełnosprawności, a także umożliwienie osobom niepełnosprawnym integracji społecznej.

Rehabilitacja na tym poziomie ma na celu pomoc osobie niepełnosprawnej w osiągnięciu optymalnej sprawności fizycznej, intelektualnej, umysłowej i społecznej oraz wsparcie go poprzez zapewnienie środków do zmiany jego życia i poszerzenia jego samodzielności.

To nie tylko szkolenie osób niepełnosprawnych w przystosowaniu się do środowiska, ale także interwencja w ich najbliższym otoczeniu, społeczeństwie jako całości.

WYKŁAD nr 11. Rehabilitacja pacjentów gastroenterologicznych

1. Zapalenie przełyku

Zapalenie przełyku to choroba zapalna ściany przełyku, charakteryzująca się bólem nasilonym podczas pasażu pokarmu. Czynnikami predysponującymi są różne agresywne działanie na błonę śluzową: oparzenia, chemikalia, refluks przełykowy, a także przedłużone efekty mechaniczne (karmienie przez rurkę, powtarzające się EFGS, ciała obce itp.) oraz zmniejszenie mechanizmów ochronnych przełyku w zaburzenia odżywiania, polihipowitaminoza.

Czynnikami sprawczymi choroby są częściej infekcje Helicobacter pylori i opryszczka.

Izolowane zapalenie przełyku (bez uszkodzenia innych narządów trawiennych) charakteryzuje się zmianami w błonie śluzowej określanymi endoskopowo. Zgodnie z międzynarodowymi kryteriami nasilenia stanu zapalnego rozróżnia się cztery stopnie uszkodzenia przełyku:

I stopień - jeden lub więcej rumieniowych pasków na błonie śluzowej z wysiękiem lub czasami nadżerkami na powierzchni;

II stopień - połączone obrzękowe paski rumieniowe, ale nie zamknięte w kole (z obecnością erozji);

III stopień - cała błona śluzowa przełyku w dolnej trzeciej wygląda na obrzęk, rumień z nadżerkami;

Stopień IV - owrzodzenie błony śluzowej z (lub bez) utworzeniem zwężenia, metaplazją nabłonkową, zmianami bliznowatymi, skróceniem przełyku. Naciek neutrofilowy wskazuje na proces ostry, naciek osocza limfocytowego wskazuje na przewlekły.

Wczesna rehabilitacja ma na celu zapobieganie rozwojowi powikłań, takich jak krwawienia, blizny, zwężenia i zmiany w odciążeniu błony śluzowej przełyku. Zapewnia eliminację czynników predysponujących, aktywne leczenie etiologiczne i patogenetyczne, dietę w ramach pierwszego stołu z dodatkiem witamin, lizozymu, które poprawiają regenerację uszkodzonej błony śluzowej przełyku.

Przepisywane są środki etiologiczne (erytromycyna 20 mg / kg dziennie, metronidazol 0,25 g 2 razy dziennie); cytoprotektory (denol); Blokery H2histaminy (cymetydyna 25 mg/kg dziennie w 2 dawkach dziennie).

Wskazana jest psychoterapia, a w razie konieczności zastosowanie leków psychotropowych (Elenium 0,005 g na dawkę, Seduxen 2,5-5 mg - jednorazowa dawka, nalewka z serdecznika 1 kropla na 1 rok życia).

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium lub w przychodni z wykorzystaniem wszystkich metod leczenia sanatoryjnego. Przepisywane jest racjonalne odżywianie, woda mineralna o niskiej i średniej mineralizacji, podgrzana do 38-39 ° C w tempie 3-4 ml / kg 30 minut przed posiłkami 3 razy dziennie, psychoterapia, terapia ruchowa, prądy pulsacyjne o niskiej częstotliwości są przepisywane zgodnie z metodą elektrosnu.

Leczenie rehabilitacyjne w klinice obejmuje hartowanie dzieci i zapobieganie nawrotom. W tym przypadku stosuje się środki uspokajające, pedagogikę terapeutyczną, kąpiele iglaste, terapię ruchową, chodzenie i spanie w powietrzu, SMT (sinusoidalne modulowane prądy do okolicy nadbrzusza).

Po 6 miesiącach od zakończonego sanatoryjnego etapu rehabilitacji dziecko może kontynuować rehabilitację w ośrodku lub skorzystać z ośrodka rehabilitacji uzdrowiskowej w poliklinice.

Dalsze leczenie rehabilitacyjne w poliklinice jest kontynuowane w razie potrzeby po leczeniu uzdrowiskowym. Zalecane są ogólne środki wzmacniające i utwardzające.

Monitoring rehabilitacji lub monitoring dynamiczny prowadzony jest do czasu wyrejestrowania. Jednocześnie ustalane są warunki leczenia przeciw nawrotom w szpitalu.

Częstotliwość obserwacji: po leczeniu szpitalnym, przy prowadzeniu leczenia sanatoryjnego w poliklinice, należy co 10 dni odwiedzać lekarza, przy prowadzeniu leczenia rehabilitacyjnego - 1 raz w roku; podczas korzystania z leczenia uzdrowiskowego - 1 raz w tygodniu, następnie - 1 raz w ciągu 6 miesięcy. Dziecko zostaje wykreślone z ewidencji 2 lata po zabiegu uzdrowiskowym.

Obserwacje innych specjalistów (dentysty, otolaryngologa) przeprowadzane są raz w roku, reszta - według wskazań.

Badania laboratoryjne i instrumentalne przeprowadza się na etapie rehabilitacji szpitalnej, na etapie sanatoryjnym, na etapie leczenia odtwórczego – raz w roku przed wyrejestrowaniem (wykonuje się badania krwi, endoskopię, pHmetrię śródprzełykową).

Okres obserwacji dla I i II stopnia zapalenia wynosi 2 lata, dla III i IV stopnia - 3 lata przy braku klinicznych objawów choroby po ostatnim zaostrzeniu.

2. Zapalenie żołądka

Zapalenie błony śluzowej żołądka to choroba zapalna ściany żołądka, charakteryzująca się bólem brzucha i zaburzeniami dyspeptycznymi.

Czynnikiem etiologicznym jest częściej infekcja Helicobacter pylori, ale może to być infekcja Salmonellą, Yersinia, rotowirusem.

Predysponują do rozwoju labilności emocjonalnej żołądka (konflikty w rodzinie, szkole, jakaś katastrofa, sytuacje stresowe), niedożywienie, procesy alergiczne. Dzięki eliminacji patogenu i czynników predysponujących chorobę można przywrócić funkcję narządu; wtedy mówi się o ostrym procesie.

Długotrwałe utrzymywanie się patogenu lub działanie czynnika predysponującego prowadzi do uporczywej dysfunkcji, z reguły do ​​procesu przewlekłego. FC zależy od stopnia aktywności zapalnej.

W oparciu o klasyfikację Sydney zapalenie żołądka dzieli się na ostre i przewlekłe.

W ostrym zapaleniu błony śluzowej żołądka wyróżnia się trzy stopnie aktywności procesu na podstawie stopnia nacieku neutrofilów, w przewlekłym zapaleniu żołądka cztery stopnie na podstawie stopnia nacieku osocza limfocytów.

W zależności od stopnia aktywności rozróżnia się występowanie procesu zapalnego, antralnego, dna żołądka i pangastritis.

3. Zapalenie dwunastnicy, zapalenie żołądka i dwunastnicy

Etiologia, czynniki predysponujące są takie same jak w przypadku zapalenia żołądka. W zależności od rozpowszechnienia procesu zapalnego dzieli się go na ograniczone (zapalenie opuszki) i rozległe, obejmujące inne części dwunastnicy. Stopień aktywności procesu określa się w taki sam sposób, jak w przypadku zapalenia żołądka.

Wczesna rehabilitacja powinna mieć na celu normalizację zaburzeń psychicznych poprzez psychoterapię, która prowadzona jest również na innych etapach rehabilitacji, gdyż sama choroba może również powodować stan nerwicowy.

Rehabilitacja psychologiczna polega na przezwyciężaniu reakcji psychicznych, uzyskaniu komfortu psychicznego, likwidacji stanów neurotyzmu.

Jednocześnie oprócz leczenia etiologicznego (antybiotyki, preparaty metronidazolowe) konieczne jest wzmocnienie mechanizmów sanogenezy. (biotransformacja - biochemiczna obrona organizmu) w celu zwiększenia odporności błony śluzowej żołądka i dwunastnicy poprzez regulację pro- i antyoksydacyjnych właściwości soku żołądkowego, należy stosować czynniki dietetyczne.

Pokazano racjonalne odżywianie - zalecane są produkty o wysokiej zawartości enzymów biotransformacyjnych, witaminy C, grupa B. Zaleca się elektroforezę nowokainy, papaweryny, środków uspokajających.

W przypadku zwiększonej kwasowości soku żołądkowego przepisuje się leki zobojętniające kwas, leki przeciwzapalne (Vicalin, Vikair), blokery receptora histaminowego H2 - chlorowodorek ranitydyny 0,1 g 2 razy dziennie.

Spośród nieselektywnych blokerów receptorów dopaminy cerucal stosuje się w dawce 5-10 mg 30 minut przed posiłkiem 3 razy dziennie.

Rehabilitacja późna prowadzona jest w klinice lub sanatorium z wykorzystaniem wszystkich czynników leczenia sanatoryjnego.

Woda mineralna może być butelkowana chlorkiem sodu lub wodorowęglanem chlorku, 3-4 ml/kg (pojedyncza dawka), podgrzewana do 38-39°C, 3 razy dziennie.

Na tle czynników leczenia sanatoryjnego późna rehabilitacja zapewnia rehabilitację ognisk przewlekłej infekcji. W razie potrzeby leczenie odbywa się zgodnie ze schematem opracowanym na wczesnym etapie rehabilitacji. Stosuje się również olej z dzikiej róży, pentoksyl 0,15-0,3 g 3 razy dziennie; ryboksyna 0,1-0,2 g doustnie 3 razy dziennie, gastrofarm 0,5 g 3 razy; karnityna 20% roztwór, 1 łyżeczka. 1-2 razy dziennie; elektrosnu, terapii ruchowej, masażu, pedagogiki terapeutycznej.

Profilaktyka wtórna prowadzona jest w poliklinice z wykorzystaniem czynników rehabilitacyjnych uzdrowiskowych, które przyczyniają się do całkowitego wyeliminowania choroby i jej zaostrzeń, a także stwardnienia ciała dziecka.

Dynamiczna obserwacja dzieci z przewlekłym zapaleniem żołądka, zapaleniem żołądka i dwunastnicy jest prowadzona do 4 lat w przypadku braku dolegliwości i oznak choroby.

Pacjenci są usuwani z rejestru po pełnym przywróceniu funkcji żołądka i dwunastnicy.

Wrzód trawienny żołądka i dwunastnicy

Jest to choroba zapalna, która występuje przy owrzodzeniu błony śluzowej żołądka i dwunastnicy.

Zakażenie Helicobacteriosis jest wykrywane u 100% pacjentów. Czynniki predysponujące są takie same jak w przypadku zapalenia żołądka. Wczesna rehabilitacja obejmuje:

1) leczenie etiologiczne: erytromycyna, cefazolina, amoksycylina, metronidazol, preparaty bizmutu;

2) środki przeciwwydzielnicze: Mholinolytics - nieselektywne (atropina, platifillin, metacin); selektywne (gastrocepina, pirencepin);

3) blokery receptora H2histaminowego: cymetydyna, ranitydyna, famotydyna, nizatydyna, roksatydyna;

4) leki zobojętniające kwas: tlenek magnezu, węglan wapnia, almagel, fosfalugel;

5) zwiększenie odporności błony śluzowej żołądka i dwunastnicy: stymulowanie tworzenia śluzu (karbenoksolon, enprostil, Cytotec), cytoprotektory tworzące film ochronny (denol, sukralrat, smecta), otoczkowanie (vikalin, vikair);

6) środki normalizujące funkcję motoryczną żołądka i dwunastnicy: cerucal, regnal;

7) przeciwskurczowe: noshpa, papaweryna;

8) reparanty: solcoseryl, olej z rokitnika, gastrofarm;

9) środki uspokajające;

10) środki uspokajające.

Ważna jest również zbilansowana dieta wzbogacona o lizozym i witaminy.

Cała ta terapia odbywa się na etapie szpitalnym, co prowadzi do przywrócenia funkcji żołądka.

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium, gdzie trwa psychoterapia, pedagogika lecznicza, dzieci otrzymują dobre odżywianie, piją wodę mineralną. Do podawania doustnego stosuje się wody siarczanowo-wapniowo-magnezowo-sodowe, wodorowęglanowo-siarczanowe, sodowo-wapniowe, zaczynając od 1,5-2 ml/kg w pierwszym tygodniu, następnie przechodzą na pełną dawkę (3-5 ml/kg) 30-60 minut przed posiłkiem, w nagrzanej do 38-39°C przez 3-4 tygodnie. Stosowane są inne metody rehabilitacji sanatoryjnej (fizjoterapia, terapia ruchowa), ale ostrożniej niż przy zapaleniu żołądka.

Leczenie rehabilitacyjne - w klinice prowadzona jest profilaktyka wtórna, przepisuje się odżywcze odżywianie, przepisuje się łagodny reżim, zgodnie ze wskazaniami - środki uspokajające, adaptogeny: nalewka z żeń-szenia 1 kropla na 1 rok życia, nalewka z Eleutherococcus.

Po 6 miesiącach od zakończonego leczenia sanatoryjnego wskazane jest leczenie uzdrowiskowe, polegające na wielokrotnym wyznaczaniu wody mineralnej do picia i kąpieli mineralnych, fizjoterapii, aplikacji błota na okolice żołądka. Duże znaczenie ma pedagogika terapeutyczna, terapia ruchowa, zabiegi hartowania takie jak polewanie, prysznic, kąpiel, przebywanie na świeżym powietrzu, spacery.

Obserwacja dynamiczna. Po rehabilitacji dzieci chore na chorobę wrzodową powinny być pod obserwacją lekarską raz na kwartał, a w przypadku stabilnej remisji – 1 razy w roku z hospitalizacją na badania i 2-1 razy w roku terapię przeciwnawrotową.

Niezbędne metody badań: badanie krwi i moczu 2 razy w roku, coprogram - 1 raz na kwartał, FGDS, pHmetria dożołądkowa, frakcyjna intubacja żołądka, USG narządów jamy brzusznej. Dzieci są usuwane z rejestracji w przychodni, jeśli występuje całkowita remisja kliniczna endoskopowa przez co najmniej 5 lat.

4. Zapalenie jelit, zapalenie okrężnicy (zapalenie jelit i okrężnicy)

Jest to choroba zapalna ściany jelita cienkiego i grubego, charakteryzująca się bólem brzucha i zespołem biegunkowym.

Przewlekłe zapalenie okrężnicy, zapalenie jelit są najczęściej związane z ostrymi infekcjami.

W tym przypadku patogen, który spowodował chorobę, stracił już na znaczeniu, a dysfunkcje jelit są wspierane przez te zmiany morfologiczne, które pozostają po infekcji.

Głównymi objawami klinicznymi są bóle brzucha, wzdęcia i dudnienie, zaburzenia motoryki jelit (zaparcia, biegunki lub zaparcia). Ból w okresie remisji choroby może być nieobecny, a dysfunkcje jelit utrzymują się, co wymaga leczenia naprawczego.

Ponadto charakterystyczne dla tych pacjentów są drażliwość, płaczliwość, obniżony nastrój, zespół dystonii naczyniowej i skłonność do skurczów mięśni gładkich.

Wczesna rehabilitacja polega na zorganizowaniu diety odpowiedniej do wchłaniania pokarmu, psychoterapii, zastosowaniu elektroforezy z nowokainą w leczeniu bólu oraz zastosowaniu środków ściągających, otoczkowych i absorbujących. W przypadku nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego wskazana jest psychoterapia, leki uspokajające, salazopirydazyna 30-60 mg/kg dziennie w 2 dawkach, następnie 10-20 mg/kg dziennie, w przypadku ciężkich postaci choroby prednizolon. Stosuje się metronidazol 0,2 g - 2-3 razy; intestopan 1-2 tabletki dziennie, nevigramon 60 mg/kg dziennie w 4 dawkach podzielonych. W przypadku braku efektu stosuje się azotiaprynę w dawce 3-5 mg/kg dziennie, następnie 1-2 mg/kg dziennie; cyklosporyna 4 mg/kg dziennie w 2 dawkach podzielonych.

Leki przeciwbakteryjne stosuje się jednocześnie z laktobakteryną, bifidumbakteryną. Stosuje się mikroclystery z olejem z rokitnika zwyczajnego, solcoseryl.

Na etapie późnej rehabilitacji, oprócz psychoterapii i pedagogiki terapeutycznej, stosuje się wody mineralne, czynniki fizjoterapeutyczne, ćwiczenia fizjoterapeutyczne, konieczna jest normalizacja funkcji motorycznej jelit.

Picie wody mineralnej z zapaleniem jelit, któremu towarzyszy wzrost funkcji motorycznej jelit i biegunka, powinno być przepisywane w małych ilościach (1-2 ml / kg) o temperaturze 46-44 ° C. Wraz z zanikiem zjawisk biegunkowych przechodzą na zwykłą dawkę (4-5 ml / kg).

Przy zjawiskach zastoju jelit i zaparć woda powinna mieć temperaturę pokojową. Stosowane są wody mineralne o niskiej lub średniej mineralizacji z przewagą jonów wodorowęglanowych, siarczanowych, wapniowych, lekko węglowych lub niezawierających kwasu węglowego.

Aktywność ruchową okrężnicy wzmacniają bardziej zmineralizowane i zimne wody zawierające jony i siarczany magnezu. Zastój jelit niweluje płukanie jelit wodą mineralną. Co drugi dzień przepisuje się 5-6 zabiegów. Płukanie jelit jest przeciwwskazane w ostrych procesach w jelitach, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, krwawieniu z jelit, polipach, wypadaniu odbytnicy.

Czynniki fizjoterapeutyczne. Induktotermię uważa się za najskuteczniejszą w dawce do momentu wyczucia lekkiego ciepła na brzuchu, czas ekspozycji wynosi 10-15 minut, liczba to 8-10 procedur. Zalecane jest również dawkowanie w niskiej temperaturze przez 10-12 minut, 8-10 zabiegów przeprowadza się co drugi dzień. UHF jest skuteczny, czas trwania zabiegu 15 minut, 10-12 zabiegów co drugi dzień.

Dobry efekt daje terapia światłem (promieniowanie UV, promieniowanie laserowe). Za pomocą specjalnych światłowodów naświetla się obszar odbytnicy (codziennie 10-12 zabiegów przez 10 minut).

Przeciwwskazane jest wyznaczenie zabiegów fizjoterapeutycznych u pacjentów z zaostrzeniami zapalenia jelit lub zapalenia okrężnicy oraz rozległymi procesami erozyjnymi i wrzodziejącymi.

Na etapie prewencji wtórnej szeroko stosowane są czynniki leczenia uzdrowiskowego, wśród których jednym z najpotężniejszych jest terapia błotna.

Uważa się, że działa przeciwzapalnie, poprawia pracę jelit. Przydziel aplikacje mułu, torfu lub błota sapropelowego na brzuch przez 15-20 minut co drugi dzień, 8-10 zabiegów.

Błota zwiększają reaktywność organizmu, uruchamiają mechanizmy, które zapewniają oczyszczenie organizmu z chorobotwórczej flory osłabionej antybiotykami. Takie leczenie można przepisać 6 miesięcy po zaostrzeniu.

Leczenie uzdrowiskowe można przeprowadzić w kurorcie lub na letnim obozie, gdyż sprzyjające środowisko, pozytywne emocje, wpływ krajobrazu i klimatu korzystnie wpływają na stan pacjentów.

Stosowanie leków zwiększa skuteczność czynników uzdrowiskowych i według wielu autorów jest właściwe.

Taki sam efekt terapeutyczny jak „czyste” błoto dają zabiegi elektro-błotne, są lepiej tolerowane. Elektroforeza błotna jest zalecana przez 12-15 minut, 8-10 zabiegów co drugi dzień.

Leczenie uzdrowiskowe jest przeciwwskazane u pacjentów z gruźliczymi zmianami jelitowymi, z polipami, krwawieniem jelitowym i podejrzeniem guzów jelitowych.

Dalsza obserwacja dynamiczna prowadzona jest w klinice. Obserwacja przez pediatrę jest wskazana 2 razy w roku, następnie w okresie stabilnej remisji - 1 raz w roku. Badania laboratoryjne na etapie leczenia rehabilitacyjnego przeprowadza się raz na 1 miesięcy i obejmują ogólne badanie krwi, badanie moczu, coprogram i badanie kału na krew utajoną, oznaczenie białka i frakcji białkowych krwi. Pacjenta wykreśla się z rejestru po 6 latach od zaostrzenia, jeśli nie występują objawy choroby.

5. Zapalenie trzustki

Zapalenie trzustki to choroba zapalna trzustki. Najczęściej zapalenie trzustki występuje przy chorobach zakaźnych, takich jak świnka, infekcja opryszczki. Czynnikiem predysponującym jest naruszenie wypływu soku trzustkowego w obecności kamieni w przewodzie Versunga lub niedrożności brodawki Vatera (skurcz lub zwężenie zwieracza Oddiego).

W takich przypadkach dochodzi do wzrostu ciśnienia w układzie przewodowym gruczołu, powstają sprzyjające warunki do rozwoju czynnika etiologicznego i aktywacji enzymów w samym gruczole, co prowadzi do późniejszej autolizy jego tkanki z uszkodzeniem naczyń i rozwój obrzęku gruczołu.

W rozwoju przewlekłego zapalenia trzustki, długotrwałe utrzymywanie się patogenów lub działanie czynnika predysponującego, który przyczynia się do stagnacji soku z późniejszym rozciąganiem przewodów, może rozwinąć się rozbieżność między aktywnością enzymów trzustkowych i ich inhibitorów odegrać rolę.

Wczesna rehabilitacja ma na celu wyeliminowanie czynników zakłócających odpływ soku trzustkowego, a także zmniejszenie stanu zapalnego, co prowadzi do poprawy funkcji i ukrwienia gruczołu.

W przypadku zespołu bólowego przepisuje się leki przeciwskurczowe, obwodowe Mholinolytics, leki miotropowe, narkotyczne leki przeciwbólowe, aminofillin. Wskazane jest przeprowadzenie elektroforezy roztworu nowokainy metodą oszczędzającą, gdy siła i czas ekspozycji są zmniejszone.

Można zastosować induktotermię i UHF, ale w dawce atermicznej, z czasem ekspozycji 5-8 minut, co drugi dzień, z uwzględnieniem klinicznych objawów zapalenia trzustki.

Zalecane jest racjonalne żywienie z częściowym żywieniem pozajelitowym. Pokazano picie alkaliczne, witaminy C, A, E, grupa B, terapię infuzyjną; enterosorbenty; dożylne podawanie antyenzymów (kontrykal 20 000-40 000 IU/dobę).

Aby zmniejszyć czynność zewnątrzwydzielniczą gruczołu, peritol jest przepisywany doustnie 2-4 mg 3 razy dziennie, blokery receptora histaminowego H2. Leczenie etiologiczne zakażenia wirusem opryszczki prowadzi się preparatem Virolex 10 mg/kg (pojedyncza dawka).

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium lub w poliklinice z wykorzystaniem czynników leczenia sanatoryjnego. Przedstawiono racjonalne odżywianie, wody mineralne o niskiej i średniej mineralizacji.

Najskuteczniejsze są wody zawierające jony magnezu i wapnia. Pobudzają wydzielanie soku trzustkowego i normalizują aktywność zawartych w nim enzymów. Wodę należy najpierw podgrzać do 38-39 ° C i pobrać 1 godzinę przed posiłkiem, przebieg leczenia wynosi 21 dni.

Profilaktyka wtórna z wykorzystaniem leczenia uzdrowiskowego prowadzona jest w fazie remisji. Leczenie uzdrowiskowe przeprowadzane jest w przychodni lub uzdrowisku 6 miesięcy po zakończonym sanatoryjnym etapie rehabilitacji. Istnieje możliwość przeprowadzenia rehabilitacji uzdrowiskowej w obozie wypoczynkowym z wykorzystaniem butelkowanej wody mineralnej, borowiny (starannie) i innych czynników lecznictwa uzdrowiskowego.

Leczenie uzdrowiskowe jest przeciwwskazane u pacjentów ze zwężającym się zapaleniem brodawek i zaburzoną drożnością przewodów trzustkowych.

Obserwacja dynamiczna. Przez pierwszy rok po etapie uzdrowiskowym pediatra obserwuje pacjenta raz w miesiącu, następnie 1 razy w roku. Badania laboratoryjne (badanie krwi, coprogram, oznaczanie amylazy w moczu) w pierwszym roku przeprowadza się raz na 2 miesiące, następnie 1 razy w roku, badanie tolerancji glukozy na poziom insuliny – raz w roku; USG trzustki - raz w roku; intubacja dwunastnicy w celu określenia funkcji trzustki – zgodnie ze wskazaniami. Przeciwciała tkankowe oznacza się raz w roku.

Dzieci nie są usuwane z rejestracji w przychodni.

6. Choroby dróg żółciowych

Choroby dróg żółciowych u dzieci z reguły mają pochodzenie mikrobiologiczne. Czynnikiem predysponującym jest naruszenie odpływu żółci, który rozwija się wraz z dyskinezą żółciową.

Dyskinezy mogą być związane z dysfunkcją aparatu zwieracza, zablokowaniem przewodów lub ich uciskiem. Następnie obecności procesu zapalnego w przewodach może towarzyszyć naruszenie odpływu żółci.

Ważna jest również kurczliwość pęcherzyka żółciowego.

Badania kliniczne wykazały, że przewlekłe zapalenie pęcherzyka żółciowego występuje w dwóch postaciach: prostej i immunokompleksowej.

Postać prosta występuje u 70% pacjentów, objawiająca się u wszystkich dzieci bólem brzucha (w prawym podżebrzu, nadbrzuszu, pępku) o różnym charakterze, czasie trwania, często napadowym, czasem przerywanym, tępym.

Zespołowi bólowemu zwykle towarzyszą zaburzenia dyspeptyczne (nudności, odbijanie, niestabilne stolce, zaparcia). Ważnym objawem jest powiększona wątroba związana z zastojem żółci.

Z reguły występują pozytywne objawy Ortnera (ból z ukośnym uderzeniem w prawy łuk żebrowy), Murphy'ego (ostry ból przy wdechu z głębokim palpacją w prawym podżebrzu - ból czasami nawet przerywa wdech), Kera (ból w miejscu pęcherzyka żółciowego, nasilające się w momencie wdychania), objaw frenicus (objaw Georgievsky'ego-Mussiego - ból przy ucisku między nogami prawego mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego), Pekarsky (ból przy uciskaniu wyrostka mieczykowatego), Boa (ból przy naciskaniu na prawo od VIII kręg piersiowy), opór mięśni w prawym podżebrzu itp.

Po wyeliminowaniu ataku bólu objawy te mogą nie zostać wykryte. Dobro dzieci z tą formą nie jest zaburzone.

Brak objawów przewlekłego zatrucia i zmian w innych narządach. Rozwój fizyczny odpowiada wiekowi. U niektórych dzieci głównym objawem choroby jest powiększenie wątroby bez bólu. Tylko kompleksowe badanie może zdiagnozować zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Forma immunokompleksowa występuje u 30% pacjentów i charakteryzuje się objawami przewlekłego zatrucia: bladością, sinizną pod oczami, bólami głowy, drażliwością, zmęczeniem, zaburzeniami snu, apetytem, ​​często podgorączką, poceniem się, pewnym opóźnieniem w rozwoju fizycznym itp. Objawy miejscowe są takie same, jak w postaci prostej.

Wszyscy pacjenci z tej grupy mają zmiany w układzie sercowo-naczyniowym, objawiające się rozszerzeniem granic serca, przytłumionymi tonami, szmerem skurczowym, zaburzeniami rytmu serca i zmianami ciśnienia krwi. Badanie elektrokardiograficzne zarejestrowało zmiany mięśni, zaburzenia rytmu.

Podczas reografii aorty i tętnicy płucnej określa się zmiany kurczliwości mięśnia sercowego i struktury skurczu prawej i lewej komory.

Podczas reografii wątroby dochodzi do naruszenia jej krążenia krwi, charakteryzującego się zmniejszeniem przepływu krwi tętniczej i żylnej, bardziej wyraźnej u dzieci w wieku 7-10 lat.

Ze strony narządów trawiennych mogą wystąpić zmiany czynnościowe w żołądku i dwunastnicy, rzadziej - zapalenie żołądka, zapalenie dwunastnicy, czasami reaktywne zapalenie trzustki i reaktywne zapalenie wątroby. Niektórzy pacjenci mają przejściową albuminurię. Wszystkie dzieci w tej grupie mają krążące kompleksy immunologiczne we krwi.

Wczesna rehabilitacja pacjentów z zapaleniem pęcherzyka żółciowego, zapaleniem pęcherzyka żółciowego ma na celu poprawę funkcji dróg żółciowych.

W tym celu eliminowane są przyczyny, które doprowadziły do ​​​​naruszenia odpływu żółci, a cholekinetyka (cholecystokinina, siarczan magnezu, żółtka jaja), cholelityna i cholespasmolityki (siarczan atropiny, ekstrakt z belladonny), ganglioblockery (gangleron, dikolina, benzoheksonium) są przepisane.

Gdy bolesne objawy ustępują, stosuje się leki stymulujące tworzenie żółci: prawdziwe (decholin, holosas, cholenzim, allochol, nikodin, oksofenamid, tsikvalon, nieśmiertelnik piaskowy, korzeń gorzkiego rabarbaru, liście truskawek) i hydrocholeretyki (salicylan sodu, preparaty waleriany itp. .).

Polialkohole (sorbitol, mannitol, ksylitol) mają właściwości cholekinetyczne i żółciopędne. Przeprowadzana jest terapia antybakteryjna.

Spośród środków fizjoterapeutycznych w okresie ostrych objawów choroby dla obszaru pęcherzyka żółciowego zalecana jest tylko elektroforeza (siarczan magnezu, papaweryna, nowokaina).

Rehabilitacja późna przewiduje leczenie w miejscowym sanatorium wodą mineralną o niskiej i średniej mineralizacji oraz innymi czynnikami leczenia sanatoryjnego, kontynuację terapii przeciwbakteryjnej według opracowanego w szpitalu schematu.

Profilaktyka wtórna prowadzona jest w poliklinice z wykorzystaniem czynników leczenia uzdrowiskowego lub uzdrowiskowego.

Jednym z najskuteczniejszych czynników uzdrowiskowych jest terapia błotna.

Wpływa pozytywnie na stan funkcjonalny pęcherzyka żółciowego, a także działa przeciwbólowo, przeciwzapalnie.

Nakładanie mułu, sapropelu, mułu torfowego na obszar prawego podżebrza w temperaturze 40-44 °C. Jednocześnie wskazane są inne czynniki rehabilitacji uzdrowiskowej o charakterze temperowania.

Okres obserwacji dynamicznej w przypadku prostej postaci choroby można ograniczyć do dwóch lat, w przypadku postaci immunokompleksowej - trzech.

Wtórne zapalenie pęcherzyka żółciowego należy stale monitorować, jeśli nie było korekcji chirurgicznej. Badania laboratoryjne i instrumentalne (badanie krwi, USG pęcherzyka żółciowego, sondowanie dwunastnicy) przeprowadzane są raz w roku.

7. Przewlekłe zapalenie wątroby

Przewlekłe zapalenie wątroby u dzieci w większości przypadków jest konsekwencją przebytego wirusowego zapalenia wątroby lub jest pierwotnym przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby. Rozwija się z przedłużoną trwałością wirusa z tworzeniem kompleksów immunologicznych, które uszkadzają hepatocyty. Klasyfikacja przewlekłego zapalenia wątroby (CH), przyjęta na Światowym Kongresie Hepatologów w 1994 roku w Los Angeles, jest przedstawiona w następującej formie.

Forma HG:

1) przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby, ze wskazaniem wirusa, który je spowodował (B, e, C, G, F) lub zauważono, że wirus nie został zidentyfikowany;

2) autoimmunologiczne zapalenie wątroby;

3) przewlekłe toksyczne lub polekowe zapalenie wątroby.

Aktywność HCG:

I - minimalny (wzrost normalnego poziomu aktywności ALT do 3 razy);

II - umiarkowany (aktywność AlT w surowicy krwi zwiększona do 10 razy);

III - ciężki (poziom ALT jest ponad 10 razy wyższy niż normalnie), nieaktywne zapalenie wątroby.

Etapy HCG:

I - łagodne zwłóknienie okołowrotne;

II - umiarkowane zwłóknienie z przegrodą portoportalną;

III - ciężkie zwłóknienie z przegrodą portocentralną;

IV - naruszenie struktury zrazikowej;

V - powstawanie marskości wątroby.

Fazy ​​rozwoju wirusa:

1) replikacja;

2) integracja.

Rehabilitacja wczesna polega na poprawie czynności wątroby na etapie leczenia szpitalnego, kiedy pojawiają się dolegliwości osłabienia, złego samopoczucia, płaczliwości, odchylenia w próbach czynności wątroby, zmiany parametrów biochemicznych krwi (dysproteinemia, bilirubinemia, zwiększona aktywność enzymów).

Wskazane jest leczenie etiologiczne i patogenetyczne, główną uwagę zwraca się na schemat leczenia (zwolnienie lekarskie) i dietę (tabela nr 5), terapię przeciwzapalną i przeciwtoksyczną. Zalecane jest leczenie etiotropowe (rybawiryna, acyklowir), sterferony; prednizolon 1-2 mg/kg dziennie; aminofilina 2,4% roztwór – 2-4 mg/kg dziennie; trental 1,5-2 mg/kg dziennie; Tymalina 0,2 mg/kg; cytochrom C 0,25% roztwór domięśniowo; adsorbent - cholestyramina 5-10 g dziennie przed posiłkami.

Aby poprawić krążenie krwi w wątrobie, zaleca się stosowanie pól magnetycznych na obszarze wątroby. Jednak ta procedura jest przeprowadzana ostrożnie, na etapie zmniejszania procesów zapalno-martwiczych. Tryb silnika stopniowo się zwiększa, stosuje się terapię ruchową.

Późna rehabilitacja dzieci z zapaleniem wątroby prowadzona jest metodami rehabilitacji sanatoryjnej w poliklinice lub sanatorium. Ten etap odpowiada etapowi osłabienia aktywności procesu, który charakteryzuje się brakiem dolegliwości, ale następuje wzrost wielkości wątroby bez wzrostu śledziony, niewielkie odchylenia w testach czynności wątroby.

W tym przypadku wykorzystywane są wszystkie czynniki lecznictwa uzdrowiskowego, w tym wody mineralne zawierające wodorowęglany, siarczany, chlor i magnez.

Wodę pije się gorącą (42-44 °C) w ilości 4-5 ml/kg 3 razy dziennie. Jeśli to konieczne, przeprowadza się leczenie prednizolonem, interferonem.

Stosuje się biligninę 5-10 g przed posiłkami, kwasy żółciowe, metioninę, actovegin (solcoseryl) 5-10 ml / kg dziennie, kwas liponowy, sterydy anaboliczne.

Leczenie rehabilitacyjne w przychodni prowadzi lekarz rejonowy, prowadzona jest terapia immunomodulacyjna (hartowanie). Witaminy są przepisywane w dawkach wiekowych, cytochrom C, środki żółciopędne przez 1 tydzień co miesiąc.

Wykluczony stres fizyczny i psychiczny. Zajęcia z wychowania fizycznego odbywają się według programu oszczędnego, reżim jest ogólny.

Dalszy monitoring dynamiczny przeprowadzany jest raz na kwartał, a następnie 1 razy w roku (hospitalizacja planowa i rehabilitacja przeciwnawrotowa).

Wykonuje się ogólne i biochemiczne badania krwi, oznacza się markery serologiczne wszystkich wirusów zapalenia wątroby, wykonuje się USG wątroby 2 razy w roku, biopsję wątroby według wskazań, testy czynności wątroby (transaminazy, bilirubina, RPHA z diagnostyką tkankową). Pacjenci są usuwani z rejestru 5 lat po wyzdrowieniu.

8. Ustalenie niepełnosprawności dzieci z chorobami układu pokarmowego

Istnieją następujące warunki niepełnosprawności:

1) przez okres od 6 miesięcy do 2 lat - z powikłanym przebiegiem choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy;

2) na okres od 2 do 5 lat - w przypadku chorób, stanów patologicznych, wad rozwojowych przewodu pokarmowego, wątroby, dróg żółciowych, marskości wątroby, przewlekłego zapalenia wątroby, stale nawracającego procesu wrzodziejącego, końcowego zapalenia jelita krętego. Charakterystyka kliniczna: uporczywe wyraźne naruszenia funkcji przewodu pokarmowego lub wątroby;

3) przez okres 5 lat - w przypadku chorób, urazów, wad rozwojowych przełyku, przewodu pokarmowego (po całkowitej resekcji żołądka lub 2/3 jelita cienkiego, przewlekłej zrostowej niedrożności jelit z wieloma przetokami, niedrożności przełyku z i bez gastrostomii, sztucznego przełyku, celiakii). Charakterystyka kliniczna: uporczywe wyraźne zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego, uporczywe ciężkie nietrzymanie stolca, przetoki kałowe niepoddające się korekcji chirurgicznej lub niepoddające się leczeniu chirurgicznemu pod względem czasu;

4) na okres do 16 roku życia - z marskością wątroby, przewlekłym zapaleniem wątroby z ciężką aktywnością, uporczywą nieodwracalną dysfunkcją wątroby w chorobach wrodzonych, dziedzicznych, nabytych.

WYKŁAD nr 12. Rehabilitacja dzieci z chorobami metabolicznymi

1. Hipotrofia

Hipotrofia - niedobór białkowo-kaloryczny, charakteryzujący się utratą masy ciała, zaburzeniami wzrostu i rozwoju dziecka.

Hipotrofia może być wrodzona (spowodowana opóźnieniem wzrostu wewnątrzmacicznego) i nabyta.

Hipotrofia jest główną diagnozą, jeśli rozwija się w wyniku zaburzeń odżywiania, niewłaściwej opieki, przebytych chorób. W przypadku choroby podstawowej (wady rozwojowe, choroby dziedziczne i nabyte) niedożywienie jest uważane za zespół.

Według objawów klinicznych niedożywienie dzieli się na kachektyczne i obrzękowe, w zależności od nasilenia - na stopnie I, II, III; hipostatura jest rozróżniana osobno. Hipostaturę można uznać za przejaw hipotrofii stopnia II-III, ale z tłuszczem podskórnym pozostającym w niewielkiej ilości, z jednolitym opóźnieniem dziecka pod względem długości i masy ciała.

O stopniu niedożywienia decyduje nie tylko ubytek długości i masy ciała, ale także objawy kliniczne, takie jak bladość, suchość i zmiany zwyrodnieniowe skóry, brak lub obrzęk podskórnej tkanki tłuszczowej, kwasica, objawy zaburzeń metabolicznych, czynnościowe zaburzenia narządów wewnętrznych i ośrodkowego układu nerwowego, zmniejszona odporność na wszelkie wpływy środowiska zewnętrznego, manifestacja polihipowitaminozy.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest równolegle z leczeniem i zapewnia przywrócenie dziecku odpowiednich do wieku kryteriów aktywności życiowej. FC odpowiada stopniowi niedożywienia, RP ocenia się na podstawie ogólnego stanu dziecka. Rehabilitacja polega na organizowaniu racjonalnego harmonogramu dnia, właściwej pielęgnacji oraz prowadzeniu zajęć i zabaw wywołujących pozytywne emocje. Podczas eliminacji przyczyny niedożywienia i prowadzenia terapii dietetycznej konieczne jest przywrócenie wydzielania i aktywności motorycznej przewodu żołądkowo-jelitowego, co osiąga się poprzez dietę, stosowanie leków żółciopędnych i przez krótki czas terapię zastępczą soki i enzymy trawienne, a także suplementy diety z lizozymem i bifidobakteryną.

W celu poprawy procesów metabolicznych zaleca się naprzemienne kąpiele lecznicze i higieniczne, promieniowanie ultrafioletowe. Terapię stymulującą prowadzi się przez wprowadzenie uglobulin, apilaku, dibazolu, metacyny, 20% roztworu chlorku karnityny (1 kropla na 1 kg masy ciała 2 razy dziennie). Starszym dzieciom pokazano żeń-szeń, aloes. Elenium, kwas glutaminowy, neuroleptyki są stosowane w celu poprawy czynnościowej czynności układu nerwowego.

Rehabilitacja późna przeprowadzana jest w gabinecie i w domu, pod warunkiem dostatecznego ciepła, odpowiedniej higieny i świeżego powietrza. Ogromne znaczenie ma masaż ogólny. Zwiększa napięcie emocjonalne i aktywność dziecka, poprawiając jednocześnie apetyt i ogólną kondycję. Osłabione dzieci wykonuje się bardzo delikatnie i lekko głaskanie przez 2-3 minuty 2-3 razy dziennie. W przyszłości wydłuża się czas trwania procedury. Równocześnie z głaskaniem, pocieraniem i ugniataniem.

Zabieg rehabilitacyjny obejmuje połączenie masażu i gimnastyki, zaczynając od prostych ćwiczeń, następnie dominujące miejsce zajmuje gimnastyka, uzupełniona masażem. Procedury te są przepisywane 1,5-2 godziny po jedzeniu. Ciągła ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe. Stopniowo wprowadzane są procedury utwardzania: pocieranie, polewanie wodą, gry na świeżym powietrzu, które nie męczą dziecka.

Obserwacja dynamiczna jest konieczna przez rok, po wyeliminowaniu czynników predysponujących. Badanie dzieci pierwszego roku odbywa się co miesiąc, w kolejnych wiekach – raz na kwartał.

2. Otyłość

Otyłość (paratrofia) to przewlekłe zaburzenie odżywiania charakteryzujące się nadmiernym nagromadzeniem tłuszczu, któremu towarzyszy zaburzenie wzrostu i rozwoju dziecka.

W zależności od poziomu nadwagi rozróżnia się 4 stopnie otyłości:

I stopień - nadwaga od średniego wieku o 10-29%;

II stopień - 30-49%;

III stopień - 50-99%;

IV stopień - ponad 100%.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest jednocześnie z eliminacją przyczyny i organizacją racjonalnego żywienia, metodą zwiększania aktywności dziecka oraz stosowaniem zabiegów wodnych i ćwiczeń fizjoterapeutycznych.

Kompleks ćwiczeń fizjoterapeutycznych zależy od możliwości dziecka i stopniowo przechodzi od lekkich ćwiczeń fizycznych do trudniejszych.

Ze względu na łatwość rozwoju nawrotów otyłości cenne są te rodzaje ćwiczeń fizjoterapeutycznych, które można wykonywać przez długi czas i zapewniają stabilny efekt terapeutyczny (pływanie, gimnastyka).

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium, obozie letnim lub w przychodni. Przy racjonalnej diecie główną aktywnością fizyczną jest bieganie (3 razy dziennie po torze o długości 500-1500 mw zależności od wieku).

Ważne jest skrócenie czasu snu (tylko w czasie wakacji). W szkole pożądane jest organizowanie specjalnych zajęć dla dzieci z otyłością i uwzględnianie dla nich dodatkowych lekcji ćwiczeń fizjoterapeutycznych.

Leczenie rehabilitacyjne w poliklinice zapewnia organizację racjonalnego żywienia, psychoterapii, dozowanej aktywności fizycznej.

Obserwacja dynamiczna. Dzieci z otyłością badane są przez pediatrę w pierwszym roku życia raz w miesiącu, w drugim roku życia raz na kwartał, następnie 1 razy w roku. Raz w roku otyłe dzieci bada endokrynolog i neuropatolog, pozostali specjaliści – według wskazań.

Podczas obserwacji dynamicznej monitoruje się masę i długość ciała, stan ogólny dziecka, dynamikę rozwoju płciowego, poziom cukru we krwi i moczu, lipidy całkowite, cholesterol (3 lipoproteiny krwi – raz w roku, w przypadku otyłości u dzieci stopnie III-IV – 2 razy w roku) są oceniane.

W przypadku zaburzeń endokrynologicznych wykonuje się badanie TSH, STH. Obserwacja endokrynologa odbywa się co miesiąc.

3. Skaza

Skaza wysiękowa jest specyficzną dla wieku reakcją dysmetaboliczną charakteryzującą się naciekającymi procesami złuszczania skóry i błon śluzowych. Nie jest to choroba alergiczna, ale skaza, objawiająca się tłustymi łuskami na skórze głowy, brwiami („gnejs”), „mleczną skórką” na policzkach (zaczerwienieniem i łuszczeniem się), gęstymi guzkami na skórze, łuszczeniem się błony śluzowe („język geograficzny”). Dzieci są podatne na choroby górnych dróg oddechowych, pieluszkę. Są pastowate, mają nadmierną masę ciała.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest równolegle z leczeniem objawowym poprzez normalizację gospodarki wodno-mineralnej i CBS pod kontrolą badań biochemicznych, a także likwidację hipowitaminozy i czynnościowej niewydolności nadnerczy.

Późne leczenie rehabilitacyjno-rehabilitacyjne polega na organizacji racjonalnego żywienia z dodatkiem suplementów diety i witamin oraz enzymów trawiennych (w przypadku zaburzeń stolca).

Obserwację dynamiczną prowadzi się w taki sam sposób, jak u zdrowych dzieci.

Skaza limfatyczna hipoplastyczna to uogólniony wzrost formacji limfatycznych na tle zmniejszenia funkcji nadnerczy, głównie ich aparatu chromofinowego.

W wyniku zmniejszenia syntezy katecholamin i glikokortykoidów przy stosunkowo wystarczającym tworzeniu mineralokortykosteroidów dochodzi do przerostu tkanki limfatycznej, zatrzymywania sodu, chlorków i wody w organizmie. Dzieci są tłuste, blade, ospałe, turgor tkanek jest obniżony, mięśnie słabo rozwinięte. Powiększone są węzły chłonne, grasica, śledziona. Przy silnych bodźcach egzogennych i endogennych dochodzi do omdlenia, zapaści i śmierci. Śmierć jest nagła, w której nie wykryto anatomicznych oznak choroby.

Wczesna rehabilitacja ma na celu normalizację funkcji nadnerczy, co osiąga się poprzez przepisywanie kwasu askorbinowego, poprawiającego w nich krążenie krwi w wyniku działania fizjoterapeutycznego (ultradźwięki, zabiegi termiczne). Przy gwałtownym wzroście węzłów chłonnych (oskrzelowo-płucnych, krezkowych) wskazane są grasica, krótkotrwałe glikokortykoidy i ACTH.

Późne leczenie rehabilitacyjne i rehabilitacyjne odbywa się w poliklinice przy użyciu zbilansowanej diety z suplementami diety, wyznaczaniu kursów adaptogenów, witamin, dibazolu, pentoksylu w dawkach wiekowych.

Skaza neuroartretyczna to zaburzenie metabolizmu puryn, objawiające się wytrącaniem się kryształków kwasu moczowego w tkankach stawów i innych narządów, charakteryzujące się bólem i zwiększoną pobudliwością nerwową.

Objawy tej skazy są bardzo polimorficzne, różne u różnych dzieci, co wiąże się ze stopniem naruszenia nasilenia metabolizmu puryn.

Głównym objawem są nieugięte wymioty, którym towarzyszą bóle brzucha, zapach acetonu z ust w wyniku kwasicy ketonowej. Częściej występuje przy spożywaniu tłustych pokarmów i pokarmów ubogich w węglowodany. W tym samym czasie rozwija się kryzys acetonowy. Może trwać 1-2 dni. Z powodu częstych wymiotów rozwija się ekssikoza. Starsze dzieci skarżą się na bóle głowy, stawów. Często mają kamienie w woreczku żółciowym lub miednicy nerkowej.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest na tle leczenia i zapewnia normalizację zaburzeń metabolicznych. Przy wymiotach zwalcza się kwasicę i odwodnienie. Stosowany jest allopurynol, który zmniejsza syntezę kwasu moczowego, witaminy.

Późna rehabilitacja polega na hartowaniu dziecka – konieczna jest ciągła gimnastyka, sport i przebywanie na świeżym powietrzu.

Zalecane są alkaliczne wody mineralne. W żywności ogranicz tłuszcz, mięso, ryby. Produkty zawierające bazy purynowe i kofeinę są wyłączone (wątroba, mózg, nerki, śledź, szpinak, szczaw, kakao, czekolada itp.).

Leczenie rehabilitacyjne w poliklinice zapewnia racjonalne żywienie.

Obserwację dynamiczną prowadzi się w taki sam sposób, jak u zdrowego dziecka.

4. Krzywica

Krzywica (hipowitaminoza D) charakteryzuje się zaburzeniem metabolizmu minerałów (głównie fosforanu wapnia), objawiającym się niedostateczną mineralizacją kości, dysfunkcją układu mięśniowego, nerwowego i narządów wewnętrznych.

Objawy kliniczne krzywicy są polimorficzne.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest równolegle z leczeniem witaminą D i ma na celu wyeliminowanie zaburzeń czynnościowych narządów i układów oraz poprawę syntezy i metabolizmu witaminy D w organizmie dziecka. W tym celu wykorzystuje się długofalowe widmo ultrafioletowe. W początkowym okresie choroby i przy krzywicy I stopnia stosuje się UVR zaczynając od 1/4 biodawki, a następnie (co 2 ekspozycje) zwiększając ją o 1/4 biodawki. Pod koniec leczenia dawkę dostosowuje się do 2-3 biodawek, naświetlając przednią i tylną powierzchnię ciała.

W przypadku krzywicy stopnia II-III stosuje się schemat przyspieszonego napromieniania: rozpocząć od 1/4-1/3 biodawki, szybciej zwiększać dawki - po 1 lub 2 naświetlaniach o wielkość dawki początkowej, zwiększając do 2 biodawek na powierzchnia ciała.

Rehabilitację późną przeprowadza się na tle trwającego leczenia krzywicy witaminą D i cytrynianami. Stosowane są masaże i ćwiczenia lecznicze. Korzystnie wpływają na metabolizm, poprawiają krążenie krwi, oddychanie i wymianę gazową. Szczególnie wskazany w przypadku krzywicy hipofosfatemicznej i mieszanej. Hydroterapię stosuje się podczas stopniowego przejścia z ciepłej, obojętnej temperatury biczów na chłodną. Kąpiele solne z solą morską lub zwykłą kuchenną stosuje się w ilości 100 g soli na 10 litrów wody. Temperatura pierwszej kąpieli wynosi 38°C, czas trwania 3-8 minut, po każdych 2-3 kąpielach czas trwania zabiegu wydłuża się o 1 minutę. W sumie przebieg kuracji wymaga 12-15 kąpieli co drugi dzień. Kąpiele sosnowe polecane są dla niespokojnych dzieci.

Terapia błotem jest przepisywana dzieciom z zaburzeniami funkcji statycznych, z niedociśnieniem mięśni.

Te dzieci mogą stosować induktoterapię na stopach w niskich dawkach termicznych. Elektroforezę roztworu proseryny w rozcieńczeniu 1: 2000 pokazano z elektrodą umieszczoną w okolicy lędźwiowo-krzyżowej, drugą (rozwidloną) - na mięśniach łydek.

Czas trwania zabiegu to 10 minut, wykonuje się 12-15 zabiegów na kurs. W okresie rekonwalescencji krzywicy stosuje się elektroforezę chlorku wapnia.

Leczenie regeneracyjne. 1 miesiąc po zakończeniu pierwszego cyklu UVR można przeprowadzić drugi cykl leczenia. Dalsze leczenie naprawcze i monitorowanie dynamiczne prowadzone są jako profilaktyka krzywicy z częstotliwością obserwacji odpowiadającą zdrowym dzieciom.

5. Spazmofilia

Spazmofilia to choroba dzieci charakteryzująca się zwiększoną pobudliwością nerwowo-mięśniową, zespołem konwulsyjnym z powodu zmniejszenia zawartości zjonizowanego wapnia we krwi na tle zasadowicy.

Istnieje ukryta i wyraźna spazmofilia. Utajona spazmofilia objawia się objawami zwiększonej pobudliwości aparatu nerwowo-mięśniowego, diagnozowanymi przez obecność specjalnie zidentyfikowanych objawów (Chvostek, Trousseau, Maslova, Lust). Oznakami wyraźnej spazmofilii są skurcz krtani, skurcz podudzia, rzucawka.

Wczesna rehabilitacja odbywa się na tle leczenia spazmofilii preparatami wapnia, lekami przeciwdrgawkowymi (z wyraźną postacią) i normalizacją karmienia. UVR stosuje się w celu poprawy syntezy witaminy D w skórze, począwszy od 1/8 dawki do 1,5 biodawki, która zwiększa się stopniowo, jak w krzywicy.

Późna rehabilitacja zaczyna się od zniknięcia głównych objawów jawnej spazmofilii. Dibazol, pentoksyl, kwas glutaminowy w dawkach wiekowych, witaminy z grupy B. Pokazano masaż ogólny, gimnastykę, ekspozycję na zewnątrz.

Leczenie rehabilitacyjne w poliklinice zapewnia racjonalne żywienie, wyznaczanie profilaktycznych dawek witaminy D.

Obserwację dynamiczną prowadzi się z taką samą częstotliwością badań jak u dzieci zdrowych.

WYKŁAD nr 13. Rehabilitacja dzieci z chorobami układu krążenia

1. Wrodzone wady serca

Wrodzone wady serca (CHD) - obecność pewnych wad w rozwoju serca i wielkich naczyń, które powstały w wyniku narażenia zarodka i płodu na różne szkodliwe czynniki w czasie ciąży (takie jak choroby, zażywanie narkotyków, alkoholizm, palenie tytoniu, zagrożenia zawodowe itp.). W strukturze choroby wyróżnia się fazę adaptacji, fazę względnej kompensacji i fazę terminalną.

We wczesnej rehabilitacji opieka chirurgiczna jest metodą radykalną, ale nawet po niej zmiany funkcji układu sercowo-naczyniowego utrzymują się przez długi czas. Głównymi zadaniami są poprawa i trening funkcji układu sercowo-naczyniowego, odkażanie ognisk przewlekłej infekcji oraz zwiększenie odporności organizmu. Fizjoterapia ma znaczenie.

Dzieci, które nie mają dolegliwości i duszności podczas normalnych gier, mogą wykonywać terapię ruchową ze stopniowym wzrostem obciążenia.

Pacjenci ze skargami na zmęczenie i duszność przy niewielkim wysiłku fizycznym otrzymują stopniowe rozszerzanie schematu ruchowego. Riboxin 0,2 g 2 razy dziennie, kokarboksylaza 0,025-0,05 g 1 raz dziennie, pokazane są witaminy.

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium z wykorzystaniem terapii ruchowej, stopniowego rozszerzania reżimu ruchowego, hydroterapii i innych czynników rehabilitacji sanatoryjnej. Klimatorehabilitacja obejmuje długi pobyt dzieci w powietrzu, co poprawia niespecyficzną odporność organizmu.

Zabieg rehabilitacyjny w klinice polega na utwardzeniu ciała dziecka z wykorzystaniem czynników rehabilitacji uzdrowiskowej. Jednocześnie ważna jest terapia ruchowa w formie zajęć indywidualnych lub w małych grupach, spacerów. Hydroterapia jest szeroko stosowana: kąpiele iglaste, tlenowe, chlorkowe, sodowe, jodowo-bromowe, dwutlenkowe metodą oszczędzającą. Stosowane są również inne czynniki rehabilitacji uzdrowiskowej.

Dalsze dynamiczne monitorowanie w postępowaniu zachowawczym dzieci z wrodzonymi wadami serca ma na celu utrzymanie kompensacji i zapobieganie dekompensacji czynności serca.

Dzieci z wadami, którym towarzyszy zarówno wzbogacenie, jak i wyczerpanie krążenia płucnego, a także wyczerpanie krążenia ogólnoustrojowego, obserwuje się raz w miesiącu w pierwszym roku życia; w drugim roku - raz na 1 miesiące; w przyszłości - 1-2 razy w roku. Jeśli wystąpią powikłania, a także po operacjach według indywidualnego harmonogramu, są hospitalizowani 2-3 razy w roku w celu rehabilitacji klinicznej.

Obserwację dynamiczną prowadzi pediatra, kardiolog, laryngolog i dentysta, badają dzieci 2 razy w roku, pozostali specjaliści – według wskazań.

Na wszystkich etapach rehabilitacji konieczne jest odkażanie ognisk infekcji i staranne leczenie chorób współistniejących. Dzieci nieoperowane pozostają zarejestrowane na stałe, po operacji – 1-2 lata.

2. Wrodzone zapalenie serca

Wczesne wrodzone zapalenie serca występuje przed 7 miesiącem rozwoju płodu. Jej obowiązkowym podłożem morfologicznym jest fibroelastoza lub elastofibroza wsierdzia i mięśnia sercowego.

Późne wrodzone zapalenie serca rozwija się u płodu po 7 miesiącu ciąży bez fibroelastozy i elastofibrozy.

Rozpoznanie wrodzonego zapalenia serca uważa się za wiarygodne, jeśli objawy uszkodzenia serca zostaną wykryte w macicy lub w pierwszych dniach po urodzeniu bez wcześniejszej choroby współistniejącej lub z danymi anamnestycznymi dotyczącymi choroby matki w czasie ciąży.

Wczesna rehabilitacja zapewnia zapobieganie rozwojowi niewydolności serca. Przepisywane są niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki poprawiające trofizm mięśnia sercowego, a także UVR z indywidualnie dobraną biodawką.

Skóra jest napromieniana oddzielnymi polami (wzdłuż kręgosłupa, lędźwiowo-krzyżowego, górnego odcinka piersiowego, dolnego odcinka klatki piersiowej), sen elektryczny jest wskazany przy niskiej częstotliwości pulsu, masaż ogólny, terapia ruchowa ze stopniowym wzrostem liczby ćwiczeń.

Późna rehabilitacja na etapie leczenia sanatoryjnego prowadzona jest z indywidualnym podejściem do doboru czynników rehabilitacyjnych.

Wszystkie te same czynniki, co na etapie wczesnej rehabilitacji, mają znaczenie przy swobodniejszym doborze obciążeń. Przeprowadza się sanitację ognisk infekcji. Rehabilitacja klimatyczna jest szeroko stosowana.

Leczenie rehabilitacyjne w poliklinice zapewnia stwardnienie dzieci. W tym celu wykorzystywane są współczynniki leczenia uzdrowiskowego.

Hydroterapia jest szeroko stosowana. Przydziel ciepłe kąpiele świeże lub iglaste o temperaturze wody 36-37 ° C, polewanie, nacieranie, prysznice, kąpiele w źródłach wody, terapię ruchową, chodzenie po płaskim terenie.

Dalszą dynamiczną obserwację prowadzi się w sposób ciągły w przypadku wczesnego zapalenia serca, a w przypadku późnego zapalenia serca – przez 5 lat po ustąpieniu objawów choroby. W pierwszym roku badania u pediatry przeprowadza się 2 razy w miesiącu, u kardiologa - 1 raz na 2-3 miesiące; Lekarz laryngolog, dentysta - 2 razy w roku. Badania laboratoryjne i instrumentalne wykonuje się 2 razy w roku podczas hospitalizacji w celu rehabilitacji klinicznej i wyjaśnienia diagnozy.

3. Nabyte zapalenie serca

Niereumatyczne zapalenie serca jest zmianą zapalną głównie mięśnia sercowego, która rozwija się na tle immunologicznego niedoboru organizmu.

Ostre niereumatyczne zapalenie serca objawia się na tle lub 1-2 tygodnie po przebyciu jakiejkolwiek choroby zakaźnej, charakteryzującej się zapaleniem serca z uszkodzeniem (lub bez uszkodzenia) układu przewodzącego serca. W oparciu o klasyfikację przebieg zapalenia serca może być ostry, podostry lub przewlekły, objawy kliniczne różnią się w łagodnych, umiarkowanych i ciężkich postaciach choroby.

Podostre zapalenie serca występuje częściej u starszych dzieci. Mogą być początkowo podostre, gdy objawy niewydolności serca stopniowo się nasilają. W przypadku podostrego zapalenia serca wszystkie objawy ostrego zapalenia są typowe, ale są trwałe.

Przewlekłe zapalenie serca jest również częstsze u starszych dzieci. Może być pierwotnie przewlekła, jest wykrywana podczas rutynowego badania dzieci lub gdy pojawiają się oznaki niewydolności serca. Przewlekłe zapalenie serca może powstać na tle ostrego i podostrego zapalenia serca. Częściej przebiega bez skarg pacjenta.

Wczesna rehabilitacja zapewnia zapobieganie niewydolności serca, co osiąga się poprzez leczenie etiologiczne i patogenetyczne, eliminację czynników predysponujących i ognisk przewlekłego zakażenia. Przepisywane są leki kortykosteroidowe i pochodne kwasów chinolonowych.

Na tym etapie rehabilitacji ważne jest terminowe rozszerzenie schematu na trening, terapia ruchowa pod kontrolą stanu, zmiany w sercu, pozytywna dynamika choroby oraz wskaźniki laboratoryjne i instrumentalne.

Późna rehabilitacja odbywa się za pomocą metod rehabilitacji sanatoryjnej w poliklinice lub w lokalnym sanatorium o profilu kardiologicznym, gdzie przywrócenie zdolności funkcjonalnych serca osiąga się za pomocą wszystkich metod rehabilitacji sanatoryjnej w kompleksie (pedagogika terapeutyczna, reżim , terapia ruchowa, dieta).

Celem tego etapu rehabilitacji jest zapobieganie powikłaniom zapalenia serca (miażdżyca, przerost mięśnia sercowego, zaburzenia przewodzenia; uszkodzenia aparatu zastawkowego, zaciskające zapalenie mięśnia osierdziowego, zespół zakrzepowo-zatorowy).

Leczenie rehabilitacyjne w klinice zapewnia zapobieganie nawrotom. Wykonywany jest metodą hartowania z wykorzystaniem czynników leczenia uzdrowiskowego w klinice lub uzdrowisku.

Te metody rehabilitacji stosuje się w przypadku braku oznak niewydolności krążenia. Po zabiegu uzdrowiskowym kontynuowane jest leczenie rehabilitacyjne według indywidualnie opracowanego programu.

Podczas procesu rehabilitacji przeprowadzana jest dynamiczna obserwacja i badanie. Obserwację przeprowadza pediatra i kardiolog raz na 1 miesiące – w pierwszym roku, następnie 2 razy w roku. 2 razy w roku dziecko bada także laryngolog i dentysta, inni specjaliści – według wskazań. Dwa razy w roku pacjenci są hospitalizowani w celu badań i rehabilitacji klinicznej. Pacjenci są skreślani z rejestru po 2-2 latach od ustąpienia wszelkich objawów choroby, a dzieci z przewlekłym zapaleniem serca są pod stałą obserwacją.

4. Reumatyzm

Reumatyzm to proces immunopatologiczny, który na skutek infekcji rozwija się głównie w tkance łącznej naczyń krwionośnych i serca /? - paciorkowce hemolityczne grupy A. U większości dzieci z reumatyzmem dochodzi do wyzdrowienia, ale przy długotrwałym i masywnym zakażeniu paciorkowcami rozwija się przewlekła choroba reumatyczna z tendencją do nawrotów reumatycznej choroby serca.

Wczesna rehabilitacja ma na celu przywrócenie funkcji dotkniętych narządów, z uwzględnieniem aktywności procesu. Przypisz leczenie przeciwreumatyczne (penicylina, niesteroidowe leki przeciwzapalne, hormony steroidowe w ciężkich postaciach choroby, witaminy C, A, E), schemat ochronny, psychoterapia.

UVR stosuje się w dawce rumieniowej z indywidualnie dobraną biodawką. W przypadku zapalenia wielostawowego rumień jest zlokalizowany w okolicy stawów; jeśli nie występują zjawiska zapalenia wielostawowego, wówczas ekspozycja na promienie UV odbywa się w strefach odruchowo-segmentowych.

Przeciwwskazaniami do UVI są zespół krwotoczny, wady serca z niewydolnością krążenia. Elektroforeza wapniowa jest stosowana zgodnie z metodą ogólnego działania Vermela, która pomaga wyrównać stosunek elektrolitów we krwi, poprawić napięcie mięśnia sercowego i zmniejszyć przepuszczalność naczyń.

Electrosleep jest zalecany przy niskiej częstotliwości impulsów, co poprawia stan psycho-emocjonalny. W przypadku pląsawicy ciepłe kąpiele świeże lub iglaste stosuje się na przemian z elektrosnem. Podczas stabilizacji aktywności reumatyzmu zaleca się ćwiczenia fizjoterapeutyczne.

Rehabilitacja późna prowadzona jest w lokalnych sanatoriach kardiologicznych w aktywnej fazie reumatyzmu z chorobami serca i bez.

W sanatorium na tle leczenia stosuje się cały kompleks sanatoryjnych czynników rehabilitacyjnych, ogniska infekcji są odkażone. Rehabilitacja sanatoryjna zapewnia całkowite wyleczenie dziecka.

W klinice przeprowadza się leczenie rehabilitacyjne w celu zapobiegania nawrotom choroby przy stałej, całorocznej profilaktyce bicyliny. Leczenie uzdrowiskowe wskazane jest 8-12 miesięcy po zakończeniu ostrego okresu przy braku oznak aktywności i niewydolności krążenia. Można go przeprowadzić w kurortach, na obozach wakacyjnych typu resort, w przychodni. Jednocześnie stosuje się czynniki naturalne, wody mineralne, błoto lecznicze, terapię ruchową, zabiegi hartowania.

Dalszy dynamiczny monitoring dzieci chorych na reumatyzm prowadzony jest przez miejscowego pediatrę i kardioreumatologa kwartalnie przez 2 lata, a następnie 2 razy w roku. Konieczne jest badanie przez laryngologa i dentystę 2 razy w roku, przez innych specjalistów – zgodnie ze wskazaniami. Dwa razy w roku dzieci objęte obserwacją dynamiczną mogą być hospitalizowane w celu zbadania, wyjaśnienia diagnozy i rehabilitacji klinicznej. Profilaktykę bicyliną prowadzi się przez 3-5 lat.

Kryteriami skuteczności rehabilitacji są brak powtarzających się ataków i powstawanie chorób serca, przystosowanie do aktywności fizycznej.

5. Niewydolność serca

Niewydolność serca to utrata zdolności serca do zapewnienia hemodynamiki niezbędnej do normalnego funkcjonowania organizmu.

Niewydolność serca jest wynikiem naruszenia funkcji kurczliwej mięśnia sercowego. W zależności od ciężkości niewydolności serca rozróżnia się 4 klasy czynnościowe.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest jednocześnie z leczeniem na etapie szpitalnym poprzez wyeliminowanie przyczyny choroby, uporządkowanie schematu i odżywianie w tabeli nr 10, przepisanie glikozydów nasercowych, dopaminy, leków kardiotroficznych, diuretyków, środków rozszerzających naczynia krwionośne.

Rehabilitacja późna (etap sanatoryjny) – przeprowadzana w miejscowym sanatorium lub w przychodni. Tryb silnika jest regulowany, terapia ruchowa jest zalecana zgodnie z ogólnym stanem pacjenta.

Kontynuuje przyjmowanie leków poprawiających procesy metaboliczne w mięśniu sercowym (kokarboksylaza, ryboksyna, ATP, witaminy z grupy B). Prowadzona jest sanitacja ognisk infekcji, pedagogika medyczna. Zaleca się, aby pacjent przebywał na zewnątrz.

Rehabilitacja regeneracyjna prowadzona jest w poliklinice z późniejszym zastosowaniem leczenia uzdrowiskowego, gdzie reżim ruchowy jest rozszerzony, stwardnienie, odżywianie zgodnie z możliwościami trawienia i wchłaniania pokarmu (tabela nr 5), spacery na świeżym powietrzu, pedagogika medyczna.

Obserwacja dynamiczna w pierwszym roku prowadzona jest co miesiąc. Kardiolog bada dziecko raz na 2-3 miesiące, w drugim roku raz na kwartał, następnie raz na 5 miesięcy.

Dwa razy w roku dziecko może być hospitalizowane w celu badań i rehabilitacji. Badania laboratoryjne i instrumentalne wymagane są 2 razy w roku (analiza ogólna i biochemiczne badanie krwi, EKG, FCG, USG serca), badania czynnościowe – według wskazań. Dzieci, które przebyły niewydolność serca, nie są skreślane z rejestru.

6. Nadciśnienie tętnicze

Pierwotne nadciśnienie tętnicze (nadciśnienie) to choroba charakteryzująca się uporczywym wzrostem ciśnienia krwi.

Biorąc pod uwagę kliniczną charakterystykę pierwotnego nadciśnienia tętniczego u dzieci, należy obserwować następujące etapy.

Etap IA - przejściowy wzrost ciśnienia skurczowego do 130-150 mm Hg. Sztuka. przy normalnym ciśnieniu rozkurczowym.

Stadium K - niestabilne nadciśnienie skurczowe w granicach 130-150 mm Hg. Art., w niektórych przypadkach zwiększone ciśnienie rozkurczowe do 80 mm Hg. Sztuka. Pojawiają się skargi na ból głowy, tachykardię.

Etap 11A - ciśnienie skurczowe osiąga 160-180 mm Hg. Art., rozkurczowe - 90 mm Hg. Art., pojawiają się objawy przerostu lewej komory, częste skargi na ból głowy, dzwonienie w uszach;

Stadium 11B charakteryzuje się uporczywym wzrostem ciśnienia krwi. Mogą wystąpić kryzysy nadciśnieniowe, które przebiegają zgodnie z typem współczulno-nadnerczowym, charakteryzującym się ostrym bólem głowy, pogorszeniem widzenia i wymiotami.

Pacjenci są podekscytowani, dreszcze w całym ciele i inne objawy wegetatywne. Kryzys trwa od kilku minut do kilku godzin.

Etap III nie występuje u dzieci.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest jednocześnie z leczeniem. Zaleca się terapię ruchową, spacery w powietrzu, kąpiele lecznicze – sosnowe, tlenowe, chlorkowe, sodowe (stężenie chlorku sodu – 10 g/l), jodowo-bromowe.

Stosuje się elektroforezę leczniczą z siarczanem magnezu, bromem, aminofiliną w strefie kołnierza, galwanizację zgodnie z techniką odruchowo-segmentową.

Zaleca się inhalacje aerozoli dibazolu, obzidanu itp. Stosowany jest sen elektryczny, prądy modulowane sinusoidalnie (SMT).

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium, gdzie wykorzystywane są wszystkie czynniki rehabilitacji sanatoryjnej. Czynniki fizyczne przypisuje się kolejno, biorąc pod uwagę indywidualne cechy układu sercowo-naczyniowego i nerwowego.

Rehabilitacja zachowawcza ma na celu wyeliminowanie czynników predysponujących. Zalecana jest dieta, psychoterapia, wychowanie fizyczne, dostosowywana jest codzienna rutyna. Leczenie uzdrowiskowe odbywa się w warunkach obozu wakacyjnego.

Obserwacja dynamiczna prowadzona jest przez 2-3 lata przez lekarza rejonowego i kardiologa raz na kwartał z prawem do hospitalizacji na badanie i rehabilitację 2 razy w roku.

7. Niedociśnienie tętnicze

Niedociśnienie tętnicze rozpoznaje się wraz ze spadkiem ciśnienia krwi u dzieci w wieku szkolnym poniżej 90/48 mm Hg. Sztuka. Charakteryzuje się zawrotami głowy, bólem głowy, kołataniem serca, osłabieniem, a czasem omdleniami.

Głównym kryterium diagnozy jest wynik pomiaru ciśnienia krwi.

Wczesna rehabilitacja odbywa się na tle leczenia. Czynniki fizyczne służą do poprawy stanu funkcjonalnego układu nerwowego i sercowo-naczyniowego: elektrosnu, elektroforezy lekowej, masażu, terapii ruchowej. Rehabilitacja dzieci po omdleniu rozpoczyna się od kołnierza galwanicznego wg Shcherbaka. Zastosuj elektroforezę wapnia, mezaton na strefę kołnierza.

Rehabilitacja późna prowadzona jest w miejscowym sanatorium, gdzie wszystkie czynniki rehabilitacji sanatoryjnej mają znaczenie. Stosowane są kąpiele tlenowe, perełkowe, chlorkowe, sodowe i inne o temperaturze wody 35-36°C, które stymulują pracę współczulnego układu nerwowego, zwiększają aktywność skurczową mięśnia sercowego i działają tonizująco na centralny układ nerwowy system. Ogromne znaczenie ma terapia ruchowa, masaż.

Rehabilitacja regeneracyjna prowadzona jest metodą hartowania, z wykorzystaniem uzdrowiskowych czynników leczniczych.

Obserwację dynamiczną prowadzi lokalny lekarz wraz z kardiologiem przez 2-3 lata lub dłużej przy badaniu raz na kwartał, z pełnym badaniem klinicznym 1 razy w roku. Kryteriami powrotu do zdrowia są normalizacja ciśnienia krwi, korzystne reakcje na testy funkcjonalne.

8. Krwotoczne zapalenie naczyń (choroba Schonleina-Henocha)

Krwotoczne zapalenie naczyń to ogólnoustrojowa choroba ścian mikronaczyń w wyniku ich uszkodzenia przez kompleksy immunologiczne.

Kryterium diagnostycznym jest zespół krwotoczny, który określa kliniczny wariant choroby: skórny, stawowy, brzuszny, nerkowy, mieszany (skórno-stawowo-nerkowo-brzuszny).

FC zależy od ciężkości zespołu krwotocznego, RP - od ogólnego stanu pacjenta.

Wczesna rehabilitacja, która poprawia czynność naczyń, obejmuje wyznaczenie środków przeciwpłytkowych (kurantyl, trental, indometacyna), heparynę, a także organizację reżimu (łóżka), wzmocnionego racjonalnego odżywiania i psychoterapii.

Rehabilitacja późna realizowana jest poprzez stopniowe wykorzystanie czynników rehabilitacji sanatoryjnej (pedagogika lecznicza, spacery na świeżym powietrzu, spokojne gry, terapia ruchowa). Zalecany jest sen elektryczny, ogniska infekcji są odkażone.

Rehabilitacja zachowawcza - profilaktyka wtórna prowadzona jest poprzez hartowanie, z wykorzystaniem indywidualnie dobranych czynników rehabilitacji uzdrowiskowej (balneoterapia, spacery, terapia ruchowa, ścieżka zdrowia, zajęcia hobbystyczne).

Dynamiczna obserwacja prowadzona jest przez miejscowego lekarza przez 5 lat podczas badania 2 razy w roku w szpitalu. W przypadku zespołu nerkowego przeprowadza się tę samą obserwację, co w przypadku kłębuszkowego zapalenia nerek.

9. Guzkowe zapalenie tętnic

Guzkowe zapalenie tętnic jest ogólnoustrojową chorobą zapalną tętnic, głównie małego i średniego kalibru, charakteryzującą się niedokrwieniem odpowiednich stref narządów (do zawałów i martwicy).

Kryteria diagnostyczne to ogniskowy (w różnych narządach) zespół bólowy, nadciśnienie tętnicze, gorączka, utrata masy ciała, pocenie się, obecność guzków na skórze, polimorfizm dolegliwości.

Wczesna rehabilitacja prowadzona jest jednocześnie z leczeniem (prednizolon 2 mg/kg dziennie, przepisuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki przeciwnadciśnieniowe), zapewnia poprawę funkcji zaatakowanych naczyń.

W miejscu niedokrwienia można zastosować elektroforezę z lekami. Konieczne jest leczenie współistniejących chorób i ognisk przewlekłej infekcji.

Późna rehabilitacja rozpoczyna się po ustąpieniu objawów choroby i zmniejszeniu oznak aktywności procesu. Wykorzystywane są wszystkie czynniki rehabilitacji sanatoryjnej.

Psychoterapia i pedagogika terapeutyczna mają znaczenie, żywność powinna zawierać witaminy, mikroelementy, biologicznie aktywne dodatki. Przypisz terapię ruchową, masaże, zabiegi wodne (kąpiele, prysznice), sen leczniczy, pobyt na świeżym powietrzu, zabawy bez aktywności fizycznej.

Rehabilitacja zachowawcza prowadzona jest przez długi czas. Stosuje się procedury hartowania, terapię ruchową, masaż. Wraz z zanikiem oznak aktywności procesu zapalnego stosuje się czynniki leczenia uzdrowiskowego w celu całkowitego wyeliminowania resztkowych efektów po niedokrwieniu, zawałach serca, zakrzepicy, zgorzeli. Rehabilitacja prowadzona jest z indywidualnym doborem procedur, reżimu i pedagogiki terapeutycznej.

Dynamiczna obserwacja jest stale prowadzona przez miejscowego lekarza i kardiologa z częstotliwością i pełnym badaniem co najmniej 2 razy w roku.

Jest to możliwe podczas hospitalizacji pacjenta w celu rehabilitacji i badania klinicznego w celu wyjaśnienia diagnozy. Badania laboratoryjne i instrumentalne na wszystkich etapach rehabilitacji i monitorowania dynamicznego są takie same: określają ogólne badanie krwi, białko C reaktywne, poziom immunoglobulin G, M, E we krwi. Terminowa diagnostyka i leczenie chorób współistniejących w celu zapobiegania nawrotom są bardzo ważne. Remisje są długie (do 10 lat).

10. Niepełnosprawność dzieci z chorobami układu krążenia

Nie ustalono niepełnosprawności dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat.

1. Niepełnosprawność na okres 2 lat ustala się z krwotocznym zapaleniem naczyń.

Charakterystyka kliniczna: połączenie dwóch lub więcej zespołów z przebiegiem choroby dłuższym niż 2 miesiące, coroczne zaostrzenia. Pod uwagę brane są również następujące schorzenia: stany patologiczne układu sercowo-naczyniowego, wrodzone i nabyte wady serca i dużych naczyń (nieoperacyjne i nie wymagające interwencji chirurgicznej do pewnego wieku), stany pooperacyjne na sercu i dużych naczyniach, zaburzenia rytmu serca, w tym po wszczepieniu rozruszników serca.

2. Niepełnosprawność do 5 lat ustala się z niewydolnością serca.

Charakterystyka kliniczna: zastoinowa niewydolność serca II-III stopnia i większa lub przewlekła ciężka hipoksemia.

3. Niepełnosprawność na okres do 16 roku życia ustala się w przypadku chorób, stanów patologicznych, wrodzonych i nabytych wad serca, nieoperacyjnych pacjentów z zaburzeniami krążenia II stopnia, nadciśnieniem złośliwym.

WYKŁAD nr 14. Rehabilitacja dzieci z młodzieńczym reumatoidalnym zapaleniem stawów

1. Młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów

Młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (JRA) jest procesem immunopatologicznym z ogólnoustrojowym uszkodzeniem stawów.

Wczesna rehabilitacja odbywa się w szpitalu. Przepisywane są biogenne stymulanty - apilak, hormony anaboliczne. Podczas leczenia wykorzystuje się czynniki fizyczne: promienie UV na dotknięty obszar stawu (z kolei dotknięte stawy naświetla się codziennie, ale nie więcej niż dwa duże lub grupę małych stawów) po 2-3 dniach. W przypadku zaburzeń troficznych napromienianiu poddawana jest skóra obojczyka lub okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Efektywne pole elektryczne UHF na stawach. Stosuje się masaż, terapię ruchową i elektroforezę nowokainy na stawach.

Późna rehabilitacja odbywa się w miejscowym sanatorium lub przychodni. Stosuje się terapię mikrofalową, ultradźwięki na stawach, prądy diadynamiczne na stawach i strefy refleksogenne. Stosowane są również inne czynniki leczenia sanatoryjnego. Szczególną uwagę przywiązuje się do terapii ruchowej, masażu.

Leczenie rehabilitacyjne wykorzystuje czynniki lecznictwa uzdrowiskowego, wśród których dominują zabiegi termalne (parafina, ozokeryt, gorący piasek, błoto) i inne (turystyka bliska, zabawy na świeżym powietrzu, tańce). Przy ograniczeniu ruchów stawów wskazana jest mechanoterapia, terapia ruchowa, masaż, balneoterapia w postaci chlorków, kąpiele radonowe.

Opieka ortopedyczna rozpoczęta na etapie wczesnej rehabilitacji, leczenie ruchowe jest kontynuowane na etapie leczenia rehabilitacyjnego.

Na wszystkich etapach rehabilitacji konieczne jest przeprowadzenie sanitacji ognisk infekcji, terminowe leczenie współistniejących chorób.

Obserwację dynamiczną prowadzi się przez 5 lat po zaostrzeniu choroby przez miejscowego lekarza i ortopedę (w razie potrzeby). Częstotliwość obserwacji raz na kwartał. Pełne badanie i wyjaśnienie diagnozy przeprowadza się w warunkach szpitalnych 2 razy w roku.

2. Toczeń rumieniowaty układowy

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) jest immunopatologiczną chorobą tkanki łącznej charakteryzującą się dominującym uszkodzeniem jąder struktur komórkowych przez powszechne zapalenie naczyń włosowatych.

Wczesna rehabilitacja rozpoczyna się od momentu postawienia diagnozy; jego celem jest zmniejszenie aktywności procesu patologicznego, co osiąga się poprzez wyznaczenie glikokortykoidów i cytostatyków, dobre odżywianie z dodatkiem suplementów diety.

Późna rehabilitacja to etap sanatoryjny. Przeprowadzana jest terapia podtrzymująca glikokortykosteroidami przepisanymi w szpitalu, z wykorzystaniem wszystkich indywidualnie dobranych czynników rehabilitacji sanatoryjnej. Odkaż ogniska przewlekłej infekcji. Ustaw codzienną rutynę odpowiednią do wieku dziecka, ze wzrostem liczby godzin snu. Wymagane jest pełne odżywianie. Pedagogika medyczna ma ogromne znaczenie. Należy wziąć pod uwagę obecność uszkodzeń narządów wewnętrznych.

Podczas leczenia rehabilitacyjnego prowadzone jest ciągłe hartowanie, czynniki leczenia uzdrowiskowego są ostrożnie wykorzystywane, ale tylko w tej samej strefie klimatycznej (należy unikać światła słonecznego, hipotermii, przegrzania). Zalecana jest aktywność fizyczna bez zmęczenia; dozowana ścieżka zdrowia i gry na świeżym powietrzu.

Obserwacja dynamiczna prowadzona jest w sposób ciągły do ​​momentu przeniesienia dziecka do kliniki dla dorosłych. Miejscowy lekarz obserwuje pacjenta raz na kwartał. Dwa razy w roku dziecko jest hospitalizowane w celu pełnego badania i diagnozy w zakresie dynamiki rehabilitacji.

3. Twardzina układowa

Twardzina układowa (twardzina) to choroba tkanki łącznej z przewagą kolagenu, charakteryzująca się procesami włóknisto-sklerotycznymi w zaatakowanych narządach i tkankach.

Wczesna rehabilitacja rozpoczyna się po postawieniu diagnozy i jest spójna z leczeniem. Przepisywane są leki poprawiające mikrokrążenie, leki przeciwzapalne i glukokortykoidy. Jeżeli efekt jest niewystarczający, przepisuje się cytostatyki (leukeran 0,1-0,2 mg/kg dziennie), Dpenicylamina 1,2-2 g/dzień, unitiol - 0,05-0,1 2 razy dziennie, angiotrofina 1 ml. Stosuje się elektroforezę z użyciem hialuronidazy i lidazy. Wskazane są Complamin 0,1 g 2 razy dziennie, ekstrakt z aloesu, ATP; leki rozszerzające naczynia krwionośne.

Późna rehabilitacja – po wypisaniu ze szpitala leczenie przepisane w szpitalu jest kontynuowane w dawkach podtrzymujących. Lepiej przeprowadzić go w miejscowym sanatorium, wykorzystując wszystkie czynniki leczenia sanatoryjnego z ich indywidualnym doborem.

Ogromne znaczenie mają masaż, terapia ruchowa, odżywianie z obowiązkowym wyznaczeniem suplementów diety. Tryb zapewnia wydłużenie godzin snu. Ważne jest, aby w odpowiednim czasie przeprowadzić rehabilitację ognisk infekcji i zapobiegać innym chorobom.

Dzięki leczeniu naprawczemu (profilaktyka wtórna) eliminowane są czynniki predysponujące, dzieci są hartowane. Przy stabilizacji procesu szeroko stosuje się czynniki leczenia uzdrowiskowego (balneoterapia błotna).

Dynamiczny monitoring prowadzony jest w sposób ciągły. Badania przeprowadzane przez miejscowego lekarza i w razie potrzeby przez innych specjalistów (w zależności od dotkniętych narządów) przeprowadzane są raz na kwartał. Dwa razy w roku dziecko może być hospitalizowane w celu pełnego badania klinicznego, diagnozy i rehabilitacji.

4. Zapalenie skórno-mięśniowe

Zapalenie skórno-mięśniowe jest ogólnoustrojową chorobą tkanki łącznej z pierwotnym uszkodzeniem mięśni i skóry.

Wczesna rehabilitacja przeprowadzana jest po ustaleniu rozpoznania choroby i jest zgodna z leczeniem. Przepisywane są kortykosteroidy, niesteroidowe leki przeciwzapalne, ATP, witaminy. W wyniku leczenia poprawia się funkcja dotkniętych narządów. Fizjoterapia w ostrym okresie jest przeciwwskazana (z wyjątkiem elektroforezy leków). Terapię ruchową i masaż należy przepisać natychmiast po zmniejszeniu zespołu bólowego.

Rehabilitacja późna prowadzona jest po wypisaniu ze szpitala z wykorzystaniem wszystkich czynników rehabilitacji sanatoryjnej i jednoczesnego leczenia (profilaktyki) zwapnień, przykurczów. Prowadzona jest wspomagająca terapia lekowa przepisana w szpitalu. Duże znaczenie ma żywienie (zalecane są pełnowartościowe białka pochodzenia zwierzęcego, suplementy diety).

Rehabilitacja prowadzona jest aktywnie. Trwa rehabilitacja zwapnień, przykurczów, wspomaganie leczenia przeciw nawrotom i twardnienie. Wykorzystywane są czynniki leczenia uzdrowiskowego lub pobytu dzieci w uzdrowiskach z wykorzystaniem balneoterapii, terapii ruchowej, masażu, mechanoterapii. Ważna jest pedagogika medyczna i psychoterapia.

Nadzór przychodni prowadzony jest w sposób ciągły. Konieczne jest wykluczenie nasłonecznienia, hipotermii, przepracowania fizycznego i psychicznego. Dzieci powinny stale angażować się w terapię ruchową, mieć dodatkowe dni odpoczynku (nie chodzić do szkoły), dobre odżywianie, dodatkowe godziny snu. Nadzór lekarza miejscowego jest prowadzony w sposób ciągły.

Pacjenci są badani w zależności od obecności efektów rezydualnych raz w miesiącu lub kwartale, 2 razy w roku są hospitalizowani w celu badania klinicznego, wyjaśnienia diagnozy i konieczności leczenia przeciwnawrotowego.

5. Niepełnosprawność dzieci z układowymi chorobami tkanki łącznej

Niepełnosprawność na okres od 6 miesięcy do 2 lat ustala się w stanach patologicznych spowodowanych rozlanymi zmianami tkanki łącznej o wysokim stopniu aktywności procesu przez ponad 3 miesiące i corocznymi zaostrzeniami.

WYKŁAD nr 15. Rehabilitacja dzieci ze schorzeniami układu moczowego

1. Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek

Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek jest chorobą zapalną nerek o charakterze immunopatologicznym z przewagą uszkodzenia kłębuszków nerkowych i zajęciem w tym procesie kanalików nerkowych, tkanki śródmiąższowej i naczyń.

Kryteria diagnostyczne: ból w okolicy lędźwiowej, zmniejszenie ilości moczu, bladość skóry, obrzęk, podwyższone ciśnienie krwi, zatrucie, zespół moczowy (skąpomocz, białkomocz, krwiomocz, cylindruria), zmiany we krwi (podwyższony mocznik, kreatynina , potas, magnez), zmiany poziomu cholesterolu, niedokrwistość, przyspieszone ESR, może być eozynofilia.

Wczesna rehabilitacja to skuteczne leczenie ostrego procesu w szpitalu. W celu poprawy czynności nerek przepisuje się odpoczynek w łóżku, dietę, leki poprawiające przepływ krwi przez nerki (kurantil, eufillin), elektroforezę z 1% roztworem kwasu nikotynowego lub heparyną.

Późna rehabilitacja obejmuje etap sanatoryjny, który przeprowadzany jest w poliklinice lub w miejscowym sanatorium. Kontynuowana jest wcześniej przepisana terapia, dieta w tabeli nr 7, fizjoterapia, terapia ruchowa, odkażanie ognisk przewlekłej infekcji i leczenie chorób współistniejących.

Przedstawiono schemat terapeutyczny z ograniczeniem aktywności fizycznej i włączeniem porannych ćwiczeń według indywidualnego planu, terapii ruchowej, gier i lekcji muzyki. Zalecana jest dzienna przerwa.

Należy zapewnić dziecku przebywanie na świeżym powietrzu, ale chronić je przed wychłodzeniem. Unikaj nadmiernego nasłonecznienia, aktywnego uprawiania sportów, unikaj kontaktu z agresywnymi płynami i rozpuszczalnikami organicznymi.

Dieta ma duże znaczenie. Powinien być kompletny, biorąc pod uwagę wiek pacjenta. Fizjologiczne normy białka, tłuszczów i węglowodanów są przepisywane z uwzględnieniem pełnych białek (takich jak gotowane mięso, ryby, wątroba, twarożek, jajka), nienasyconych kwasów tłuszczowych (olej roślinny), witamin (warzywa, owoce). W diecie utrzymuje się podchloryn (0,05-0,1 g/kg soli dziennie) przez co najmniej 6 miesięcy. Substancje ekstrakcyjne, olejki eteryczne, wędliny, pikantne przyprawy, przyprawy są wyłączone z diety.

W leczeniu sanatoryjnym ważne miejsce zajmuje fizjoterapia. Na okolicę lędźwiową aplikuje się parafinę. Aby wyeliminować niedokrwienie nerek, w okolicy lędźwiowej stosuje się elektroforezę nowokainy. Aby zmniejszyć skurcz naczyń, wskazana jest elektroforeza 2-4% roztworu siarczanu magnezu.

Rozszerzające naczynia krwionośne, nasilająca diurezę, magnez korzystnie wpływa na przebieg choroby i samopoczucie pacjenta. Pokazano również napromieniowanie okolicy lędźwiowej lampami słonecznymi lub promieniami podczerwonymi. W celu odczulenia organizmu, zmniejszenia stanu zapalnego w nerkach stosuje się elektroforezę wapniową (szczególnie u pacjentów z ciężkim krwiomoczem). Na etapie leczenia sanatoryjnego ważną rolę odgrywa pedagogika terapeutyczna i psychoterapia.

Leczenie rehabilitacyjne, czyli profilaktyka wtórna, odbywa się w poliklinice z wykorzystaniem czynników lecznictwa uzdrowiskowego lub uzdrowiskowego. Jednak leczenie w ośrodku jest wskazane dla dzieci bez objawów zaostrzenia procesu w nerkach w ciągu roku.

Na etapie leczenia uzdrowiskowego dzieci hartuje się wszystkimi metodami leczenia uzdrowiskowego: balneoterapią (temperatura wody 37-38°C), błotem, klimatoterapią; rehabilitacja przewlekłych ognisk infekcji.

Obserwację dynamiczną prowadzi się przez 5 lat po ostrym procesie. Dziecko jest pod obserwacją pediatry i nefrologa. Kontrole przeprowadza się raz na kwartał w pierwszym roku, następnie dwa razy w roku.

Pełne badanie przeprowadza się 2 razy w roku w czasie hospitalizacji w celu rehabilitacji i obejmuje badanie moczu, krwi, biochemiczne badanie krwi (mocznik, kreatynina, CRP, białko całkowite i frakcje, cholesterol, elektrolity), pomiar ciśnienia krwi, test Zimnitsky'ego, określenie klirensu endogennej kreatyniny, USG nerek, badanie dna oka.

2. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek

Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek jest długotrwałą, rozlaną chorobą zapalną aparatu kłębuszkowego nerek, prowadzącą do stwardnienia miąższu narządu i niewydolności nerek, występującą w postaci krwiotwórczej, obrzękowej białkomoczowej (nerczycowej) lub mieszanej.

Kryteria diagnostyczne: nadciśnienie, obrzęk, krwiomocz o różnym nasileniu, białkomocz, cylindrycznuria, dysproteinemia, upośledzenie funkcji nerek o różnym stopniu.

Rehabilitacja wczesna to leczenie szpitalne zaostrzenia choroby z wykorzystaniem leżenia w łóżku, racjonalnego odżywiania, terapii przeciwzapalnej, hormonów, cytostatyków, leków przeciwmiażdżycowych, antykoagulantów i antyagregantów.

Rehabilitacja późna – leczenie w miejscowym sanatorium lub leczenie sanatoryjne w przychodni. Celem rehabilitacji sanatoryjnej jest kontynuacja rozpoczętego w szpitalu leczenia podtrzymującego, korekta schematu leczenia i diety z uwzględnieniem postaci, stadium choroby, stopnia dysfunkcji nerek, oczyszczenie ognisk infekcji, zapobieganie chorobom współistniejącym, hartowanie.

Zaleca się oszczędny reżim z wyłączeniem stresu fizycznego i psychicznego, dodatkowy odpoczynek w ciągu dnia i dodatkowy dzień wolny w tygodniu dla dzieci w wieku szkolnym. Konieczne jest unikanie chłodzenia, kontaktu z zakaźnymi pacjentami. Po wypisaniu ze szpitala dziecko powinno pozostać w domu przez 1-1,5 miesiąca, aby adaptacja do zwykłego schematu następowała stopniowo.

Dieta zależy od postaci klinicznej choroby. W postaci krwiotwórczej przewlekłego kłębuszkowego zapalenia nerek dieta to hiperchlorek, wraz z maksymalną zawartością witamin. W przypadku postaci nerczycowej konieczne jest nieznaczne zwiększenie ilości białka i włączenie do diety pokarmów bogatych w sole potasu (rodzynki, suszone morele, suszone śliwki, pieczone ziemniaki).

Cel czynników fizycznych jest ograniczony. Bardzo ostrożnie możesz przeprowadzać zabiegi termiczne (kąpiele elektryczne, napromienianie okolicy lędźwiowej lampą słoneczną lub lampą na promienie podczerwone, podgrzewany piasek). Zalecana jest induktotermia okolicy nerek.

W okresie przedmocznicowym i mocznicowym (przy braku niewydolności serca i zaburzeń krążenia mózgowego) stosuje się kąpiele iglaste, w przypadku świądu skóry stosuje się kąpiele skrobiowe o temperaturze wody 37-38 ° C.

Leczenie rehabilitacyjne, czyli profilaktyka wtórna, to wykonywanie zabiegów hartowania w klinice lub uzdrowisku z wykorzystaniem terapii balneo-błotnej, terapii ruchowej i klimatoterapii. Dzieci w nieaktywnej fazie choroby, z zaburzeniami czynności nerek nie więcej niż I stopień, rok po zaostrzeniu choroby podlegają rehabilitacji uzdrowiskowej.

Dzieci z nerczycową postacią kłębuszkowego zapalenia nerek leczy się latem w suchym i gorącym klimacie. W takim klimacie zwiększone wydzielanie wody przez skórę prowadzi do zmniejszenia diurezy, w wyniku czego powstają warunki do oddawania bardziej stężonego moczu.

Pod wpływem ciepła, suchego powietrza zwiększa się pocenie skóry, rozszerzają się naczynia obwodowe, co odruchowo rozszerza naczynia nerek i poprawia krążenie nerkowe. Ma to pozytywny wpływ na czynność nerek. W odstępie miesiąca pokazano 1-2-miesięczne kursy pobierania nerek.

Dynamiczna obserwacja. Miejscowy lekarz obserwuje dziecko co najmniej raz na 1,5-2 miesiące. W razie potrzeby przeprowadzane są konsultacje z nefrologiem. Dzieci nie są usuwane z przychodni. Zakres badań: ogólne i AddisKakowskiego, próba Zimnickiego, ogólne i biochemiczne badania krwi, białko całkowite, frakcje, mocznik, kreatynina, cholesterol, elektrolity, CRP, kwas sialowy, oznaczanie endogennego klirensu kreatyniny, USG nerek, radiografia wg. wskazania.

3. Szybko postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek

Szybko postępujące (złośliwe) kłębuszkowe zapalenie nerek jest chorobą charakteryzującą się szybkim rozwojem niewydolności nerek.

Kryteria diagnostyczne: rosnące nasilenie objawów klinicznych kłębuszkowego zapalenia nerek, rozwój niewydolności nerek, której objawy szybko postępują.

Wczesna rehabilitacja polega na natychmiastowej hospitalizacji dzieci z podejrzeniem ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek, ścisłym przestrzeganiu wszystkich zaleceń lekarskich, co w wielu przypadkach zapobiega szybkiemu postępowi choroby.

Ogromne znaczenie ma ścisłe przestrzeganie leżenia w łóżku, wykluczenie stresu fizycznego i neuropsychicznego, hipotermia, zwłaszcza u dorastających dzieci. W kompleksowej terapii stosuje się antykoagulanty i antyagreganty w celu poprawy czynności nerek.

Późna rehabilitacja na etapie leczenia sanatoryjnego to stabilizacja procesu zapalnego, oszczędny reżim, dobre odżywianie z włączeniem suplementów diety, leczenie naprawcze, odkażanie przewlekłych ognisk infekcji.

Późna rehabilitacja trwa długo, ponieważ leczenie uzdrowiskowe jest dozwolone tylko w przypadku braku niewydolności nerek.

Obserwacja dynamiczna prowadzona jest przez 5 lat. Objętość badań jest taka sama jak w przypadku kłębuszkowego zapalenia nerek.

4. ​​​​Odmiedniczkowe zapalenie nerek

Odmiedniczkowe zapalenie nerek to drobnoustrojowy proces zapalny w układzie kielichowo-miedniczkowym i tkance cewkowo-śródmiąższowej nerek. Klasyfikacja Według patogenezy:

1) pierwotne odmiedniczkowe zapalenie nerek;

2) wtórne odmiedniczkowe zapalenie nerek:

a) obturacyjny, z anomaliami anatomicznymi układu moczowego;

b) z disembriogenezą nerek;

c) z nefropatiami dysmetabolicznymi. Z prądem:

1) ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek;

2) przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek:

a) wyraźna nawracająca forma;

b) forma utajona.

Według okresu:

1) zaostrzenie (czynne);

2) odwrotny rozwój objawów (częściowa remisja);

3) remisja (laboratorium kliniczne). Według funkcji nerek:

1) bez zaburzeń czynności nerek;

2) z zaburzeniami czynności nerek;

3) przewlekła niewydolność nerek.

Kryteria diagnostyczne: zatrucie, gorączka, bolesne oddawanie moczu, ból w okolicy lędźwiowej, leukocyturia, bakteriomocz, mikrohematuria, zmiany we krwi (przyspieszona OB, leukocytoza, neutrofilia).

Wczesna rehabilitacja to skuteczne leczenie dziecka w okresie ostrych objawów choroby za pomocą schematu ochronnego, racjonalnego odżywiania, racjonalnej antybiotykoterapii, biorąc pod uwagę wrażliwość mikroflory, właściwości leku i reaktywność makroorganizmu , kwasowość moczu, alergiczny nastrój organizmu.

Późna rehabilitacja odbywa się w miejscowym sanatorium lub przychodni. Leczenie sanatoryjne działa ogólnie wzmacniająco, zwiększa reaktywność immunologiczną, korzystnie wpływa na psychikę dziecka.

Przerywana (10 dni każdego miesiąca) antybiotykoterapia jest kontynuowana podczas przyjmowania leków biologicznych i żółciopędnych.

Ważnym warunkiem jest zapewnienie regularnego odpływu moczu (oddawanie moczu co najmniej raz na 3 godziny), funkcjonowanie jelit.

Monitorowany jest stan narządów moczowo-płciowych, zapobiega się zaparciom i leczy się robaczycę. Zioła lecznicze są szeroko stosowane.

Prowadząc ziołolecznictwo należy wziąć pod uwagę właściwości ziół, które mają działanie przeciwzapalne (mącznica lekarska, glistnik, nerki św.).

Przy nadciśnieniu i atonii dróg moczowych, a także w celu poprawy przepływu krwi przez nerki, można zastosować wywar z owsa.

Fitoterapia jest zalecana pomiędzy kursami antybiotyków. Uzasadnione jest powołanie ziół o różnym działaniu. Zaleca się zmianę naparów ziołowych co 10-12 dni. W okresie przyjmowania ziołowych leków moczopędnych konieczne jest włączenie do diety pokarmów bogatych w potas (rodzynki, suszone morele, pieczone ziemniaki, świeża marchew). Konieczne jest zwiększenie reżimu picia o 20-30%, aby uzupełnić płyny, przepisać wywary z suszonych moreli, dzikiej róży, suszonych owoców, soku z borówki brusznicy lub żurawiny.

Dziecko jest na oszczędnym reżimie z wyjątkiem dużego wysiłku fizycznego, zawodów sportowych. Zajęcia z wychowania fizycznego odbywają się w specjalnej grupie, gimnastyka higieniczna jest obowiązkowa rano. Pływanie jest zabronione. Odkaż chroniczne ogniska infekcji.

Dieta obejmuje całkowicie zbilansowaną dietę obejmującą spożycie białka w pierwszej połowie dnia i wystarczającą ilość płynów w postaci napojów owocowych, soków, wód mineralnych (Borjomi, Slavyanovskaya, Smirnovskaya, Naftusya itp.). Pożywienie powinno zawierać maksymalną ilość witamin i pełnowartościowego białka. Aby wytrenować nerki i stworzyć niekorzystne warunki środowiskowe dla mikroorganizmów, zaleca się naprzemienne po 5-7 dniach spożywanie pokarmów roślinnych alkalizujących mocz i pokarmów białkowych zakwaszających.

Ograniczenie soli jest zalecane tylko w przypadku nadciśnienia. Pokarmy bogate w substancje ekstrakcyjne, przyprawy, marynaty, wędzone kiełbaski, konserwy, przyprawy są wyłączone z diety na cały okres obserwacji przychodni. W przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek ogromne znaczenie ma terapia mająca na celu zwiększenie właściwości ochronnych organizmu.

Procedury fizjoterapeutyczne znalazły szerokie zastosowanie w rehabilitacji dzieci z odmiedniczkowym zapaleniem nerek. Zalecane są kąpiele chlorku sodu. Należy pamiętać, że balneoterapia pacjentów z odmiedniczkowym zapaleniem nerek wymaga uważnego monitorowania przestrzegania korzystnego mikroklimatu w pomieszczeniu hydropatycznym i wypoczynkowym w celu uniknięcia hipotermii. Zaleca się elektroforezę leczniczą 1% roztworu furadoniny, urosulfanu, UHF, mikrofale w okolicy nerek, diatermię, parafinę, ozoceryt lub błoto w okolicy lędźwiowej.

W odmiedniczkowym zapaleniu nerek, któremu towarzyszy niedociśnienie układu kielichowo-miedniczkowego i moczowodów, stosuje się modulowane prądy sinusoidalne (SMT) w celu zwiększenia napięcia mięśni gładkich i górnych dróg moczowych, poprawy funkcji wydalniczej nerek oraz obniżenia ciśnienia rozkurczowego.

Do wyznaczenia fizjoterapii należy podchodzić indywidualnie, biorąc pod uwagę stan fizjologiczny nerek i dróg moczowych. Przeciwwskazania to upośledzona czynność nerek, obecność zwężenia bliznowatych, kamica moczowa.

Leczenie rehabilitacyjne, czyli profilaktyka wtórna, odbywa się w poliklinice i uzdrowisku. Leczenie uzdrowiskowe jest wskazane dla dzieci, które nie mają objawów niewydolności nerek lub dla pacjentów z PN tylko I stopnia.

Na etapie leczenia uzdrowiskowego szeroko stosowane są zabiegi hartownicze, kąpiele mineralne, iglaste, powietrzne, słoneczne, borowinowe, gimnastyka, zabiegi termiczne. Zaleca się spożywanie niskozmineralizowanych wód mineralnych (można używać butelkowanych).

Obserwację dynamiczną prowadzi się przez 5 lat w przypadku ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek i w sposób ciągły w przypadku przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Wymagana ilość badań: ogólne i Nechiporenko badanie moczu, ogólne i biochemiczne badania krwi (mocznik, kreatynina, całkowite białko i frakcje, CRP, elektrolity są określane), badanie bakteriologiczne moczu, USG nerek, badanie rentgenowskie i badanie dna zgodnie ze wskazaniami.

5. Infekcja dróg moczowych

Infekcja dróg moczowych - infekcja narządów układu moczowego bez specjalnego wskazania stopnia uszkodzenia dróg moczowych, prowadząca do pojawienia się leukocyturii neutrofilowej i bakteriomoczu.

Kryteria diagnostyczne: może występować gorączka, objawy dysuryczne, zespół bólowy, zespół moczowy.

Wczesna rehabilitacja na etapie leczenia stacjonarnego obejmuje leżenie w łóżku, dietę, picie dużej ilości płynów, przyjmowanie środków przeciwskurczowych, nasiadówki, ziołolecznictwo.

Rehabilitacja późna odbywa się w przychodni lub w miejscowym sanatorium.

Pokazano oszczędny schemat z ograniczoną aktywnością fizyczną, dietę z wyłączeniem produktów podrażniających drogi moczowe (substancje ekstrakcyjne i ostre). Aby zwiększyć diurezę i lepiej wypłukać drogi moczowe, pij dużo wody (herbata z cukrem i soki witaminowe). Wskazane jest stosowanie wód mineralnych.

Od fizjoterapii pokazano procedury termiczne, UHF, mikrofale, elektroforezę z lekami przeciwzapalnymi na obszarze pęcherza moczowego, miednicy. W przewlekłym zapaleniu pęcherza zaleca się instalacje z tomycyną, collargolem, protargolem. Podejmowane są działania mające na celu zapobieganie dysfunkcji jelit, robaczycy i monitorowany jest stan narządów płciowych.

Leczenie rehabilitacyjne, czyli profilaktyka wtórna, obejmuje stosowanie zabiegów uzdrowiskowych. Ogromne znaczenie ma hartowanie z wyznaczeniem błota leczniczego, balneoterapii, powietrza i opalania; ujęcie wód mineralnych.

Obserwacja dynamiczna prowadzona jest w ciągu 1 roku od przeniesionego procesu. Badania przeprowadza się tak samo jak w przypadku odmiedniczkowego zapalenia nerek.

6. Śródmiąższowe zapalenie nerek

Śródmiąższowe zapalenie nerek - zapalenie tkanki łącznej nerek z udziałem w procesie kanalików, naczyń krwionośnych i limfatycznych, zrębu nerkowego.

Obraz kliniczny: bóle brzucha, podwyższone ciśnienie krwi, leukocyturia, mikrohematuria, skąpomocz, hiperoksaluria.

Wczesna rehabilitacja obejmuje racjonalne odżywianie, przyjmowanie stabilizatorów błon (witaminy A, E), środków poprawiających trofizm tkanek, leków przeciwmiażdżycowych.

Rehabilitacja późna to etap sanatoryjny wykorzystujący wszystkie czynniki leczenia sanatoryjnego. Zalecany tryb racjonalny, dieta, fizjoterapia (mikrofale, elektroforeza z nowokainą, kwas nikotynowy w odcinku lędźwiowym). Wskazane jest przepisywanie ziół leczniczych (kolekcja według Kovaleva). Prowadzona jest sanitacja przewlekłych ognisk infekcji.

Leczenie rehabilitacyjne obejmuje hartowanie, rehabilitację uzdrowiskową, terapię ruchową, gimnastykę, kursy ziołolecznictwa (borówka brusznica, truskawka, fitolizyna).

Obserwację dynamiczną po procesie ostrym prowadzi się przez 3 lata, przy procesie przewlekłym – w sposób ciągły. Zakres badań: badania krwi i moczu, próba Zimnitskiego, dobowe wydalanie soli z moczem, biochemiczne badanie krwi (oznacza się mocznik, kreatyninę, CRP, proteinogram, jonogram); klirens kreatyniny, USG.

7. Kamica moczowa

Kamica moczowa to choroba nerek i układu moczowego spowodowana obecnością kamieni.

Kryteria diagnostyczne: ból brzucha lub boku, krwiomocz, bolesne oddawanie moczu, powtarzające się infekcje dróg moczowych.

Wczesna rehabilitacja zapewnia racjonalne odżywianie, z uwzględnieniem rodzaju kamienia, przyjmowanie środków przeciwskurczowych, przeciwbólowych.

Późna rehabilitacja prowadzona jest w poliklinice lub w miejscowym sanatorium. Pokazano oszczędny schemat, ograniczenie aktywności fizycznej, terapię dietetyczną mającą na celu maksymalizację zmniejszenia moczu soli tworzących kamień, wzrost diurezy z powodu dodatkowego podawania płynnej, silnie wzbogaconej żywności; ziołolecznictwo z wykorzystaniem nasion kopru, korzenia lukrecji, pietruszki, glistnika, poziomek, skrzypu polnego, liści brzozy, dzikiej róży.

Konieczne jest zapobieganie robaczycom, monitorowanie stanu narządów płciowych, jelit, odkażanie przewlekłych ognisk infekcji.

Podczas leczenia rehabilitacyjnego lub profilaktyki wtórnej stosuje się metody leczenia uzdrowiskowego, dietę, różne metody utwardzania, balneoterapię, terapię witaminową (pokazano witaminy A, grupy B, E).

Dynamiczny monitoring prowadzony jest przez 5 lat. Zakres badań: badanie krwi, badanie moczu, badanie Zimnickiego, AddisKakowskiego, oznaczanie mocznika, azotu resztkowego, USG nerek, urografia wydalnicza, badanie bakteriologiczne moczu według wskazań.

8. Niepełnosprawność dzieci z chorobami układu moczowego

1. Niepełnosprawność u dzieci z patologią nerek przez okres od 6 miesięcy do 2 lat jest określana z uporczywie wyraźną niewydolnością nerek, wysokim stopniem aktywności procesu patologicznego w tkance nerkowej.

2. Niepełnosprawność na okres od 2 do 5 lat stwierdza się za pomocą miażdżycowych, powolnych, opornych na leczenie odmian kłębuszkowego zapalenia nerek, potwierdzonych wynikami biopsji nerki lub badania w specjalistycznym szpitalu.

Charakterystyka kliniczna: zespół nerczycowy, nadciśnienie oporne na leczenie, wysoki stopień aktywności procesu nerczycowego.

3. Niepełnosprawność na okres 5 lat orzeka się za choroby, urazy i wady rozwojowe dróg moczowych; częściowa lub całkowita aplazja narządów.

4. Niepełnosprawność przed 16 rokiem życia określa się w przypadku chorób nerek, w tym dziedzicznych stanów patologicznych, wad rozwojowych nerek i narządów moczowych z przewlekłą niewydolnością nerek i nadciśnieniem złośliwym, zespołu moczówki prostej, moczówki prostej nerkowej.

WYKŁAD nr 16. Rehabilitacja dzieci z chorobami krwi

1. Niedokrwistość z niedoboru żelaza

Niedokrwistość z niedoboru żelaza to niedokrwistość hipochromiczna, która rozwija się w wyniku niedoboru żelaza w organizmie.

Kryteria diagnostyczne: bladość skóry i błon śluzowych, zaburzenia troficzne, zaburzenia smaku, obniżone stężenie hemoglobiny we krwi, wskaźnik barwy.

Wczesna rehabilitacja sprowadza się do skutecznego leczenia choroby, odpowiedniego schematu, diety z wprowadzeniem pokarmów bogatych w żelazo i witaminy, farmakoterapii i leczenia robaczycy.

Późna rehabilitacja zapewnia reżim z wystarczającą aktywnością fizyczną, maksymalną ekspozycją na świeże powietrze, zbilansowane odżywianie, masaże, gimnastykę, rehabilitację przewlekłych ognisk infekcji, leczenie chorób z upośledzonym wchłanianiem jelitowym, krwawieniem i terapią robaczycy.

Dieta jest zalecana przy użyciu pokarmów bogatych w żelazo (takich jak mięso, język, wątroba, jajka, mandarynki, morele, jabłka, suszone owoce, orzechy, groch, kasza gryczana, płatki owsiane).

Produkty mleczne należy ograniczyć do minimum, ponieważ wchłanianie z nich żelaza jest trudne.

Konieczne jest również znaczne ograniczenie produktów mącznych, ponieważ zawarta w nich fityna utrudnia przyswajanie żelaza. Zalecana jest dawka podtrzymująca (połowa dawki terapeutycznej) preparatów żelaza do czasu normalizacji stężenia żelaza w surowicy.

Profilaktyka wtórna obejmuje racjonalne żywienie, zapobieganie przeziębieniom i chorobom przewodu pokarmowego, wykrywanie i leczenie robaczyc, dysbakteriozy, hipowitaminozy, chorób alergicznych oraz różne metody hartowania.

Konieczna jest dynamiczna obserwacja w ciągu 6 miesięcy. Zakres badań: ogólne badanie krwi, badanie biochemiczne (oznacza się bilirubinę, zdolność wiązania żelaza surowicy, żelazo w surowicy, proteinogram); Analiza moczu.

2. Niedokrwistość z niedoboru białka

Niedokrwistość z niedoboru białka to anemia, która rozwija się w wyniku niedoboru białka zwierzęcego w diecie.

Kryteria diagnostyczne: bladość, pastowatość, spadek hemoglobiny i czerwonych krwinek o prawidłowym wskaźniku barwy.

Wczesna rehabilitacja obejmuje prawidłowy schemat, wychowanie fizyczne, masaż, dietę odpowiednią do wieku, wystarczającą ekspozycję na świeże powietrze, odkażanie ognisk infekcji, leczenie robaczycy i normalizację funkcji przewodu pokarmowego.

Profilaktyka wtórna zapewnia racjonalne karmienie, hartowanie, zapobieganie chorobom zakaźnym (w tym żołądkowo-jelitowym), dysbakteriozie.

Obserwację dynamiczną przeprowadza się w ciągu 6 miesięcy. Badania: ogólne badanie krwi, biochemiczne (określa się proteinogram, bilirubina, żelazo w surowicy), analiza moczu.

3. Niedokrwistość z niedoboru witamin

Niedokrwistość z niedoboru witamin rozwija się w wyniku niedoboru witaminy B12 i kwasu foliowego, witaminy E.

Kryteria diagnostyczne: bladość skóry i błon śluzowych, zapalenie języka, wykrycie megaloblastów, spadek hemoglobiny we krwi; wskaźnik koloru większy niż 1,0; erytrocyty z ciałkami Jolly.

Wczesna rehabilitacja polega na skorygowaniu diety (witamina B12 występuje w mięsie, jajach, serach, mleku, kwas foliowy w świeżych warzywach (pomidory, szpinak), dużo go jest w drożdżach, a także w mięsie, wątrobie) , eliminując przyczyny anemii, przepisując witaminy.

Przy późnej rehabilitacji wskazany jest aktywny tryb motoryczny, masaż, dobre odżywianie, leczenie robaczycy, odkażanie ognisk przewlekłej infekcji.

Profilaktyka wtórna obejmuje zbilansowaną dietę, różne metody hartowania, wystarczającą aktywność fizyczną, zapobieganie przeziębieniom i infekcjom jelitowym.

Obserwację dynamiczną przeprowadza się w ciągu 6 miesięcy. Zakres badań: oznaczanie białka i jego frakcji, bilirubiny, żelaza w surowicy, jonogram, ogólna analiza krwi i moczu.

4. Niedokrwistość hemolityczna

Niedokrwistość hemolityczna - niedokrwistość wynikająca ze zwiększonego niszczenia czerwonych krwinek.

Kryteria diagnostyczne: bladość, zażółcenie skóry i błon śluzowych, splenomegalia, zmniejszenie liczby erytrocytów i hemoglobiny o prawidłowym wskaźniku barwy, wadliwe erytrocyty, retikulocytoza.

Wczesna rehabilitacja to skuteczne leczenie zaostrzenia choroby.

Późna rehabilitacja odbywa się w poliklinice lub lokalnym sanatorium i ogranicza się do zapobiegania kryzysom hemolitycznym, które najczęściej są wywoływane przez współistniejące infekcje.

Racjonalny schemat, gimnastyka jest konieczna, ale z wyjątkiem dużego wysiłku fizycznego, nagłych ruchów, drżenia, noszenia ciężarów, uprawiania sportu. Pokazano terapię ruchową, wychowanie fizyczne w specjalnej grupie, poranne ćwiczenia, wystarczającą ekspozycję na świeże powietrze.

Zalecane są witaminy, ziołolecznictwo (zalecane nagietek, nasiona kopru, liście brzozy, mlecz, jałowiec, rumianek, truskawki, znamiona kukurydzy, skrzyp polny, nieśmiertelnik piaskowy), dobre odżywianie, odkażanie ognisk przewlekłej infekcji.

Profilaktyka wtórna obejmuje oszczędny reżim, dietę, aktywne leczenie i zapobieganie ostrym chorobom zakaźnym, przewlekłym chorobom przewodu pokarmowego i infekcji ogniskowej, stosowanie wszystkich rodzajów utwardzania, poradnictwo genetyczne w dziedzicznej niedokrwistości hemolitycznej.

Dynamiczny monitoring prowadzony jest w sposób ciągły. Badania: ogólne badanie krwi, określenie kształtu i stabilności osmotycznej erytrocytów, retikulocytów, biochemiczne badanie krwi (frakcje bilirubiny i białka, proteinogram), badanie moczu, USG jamy brzusznej.

5. Hemofilia

Hemofilia jest chorobą dziedziczną charakteryzującą się gwałtownie spowolnionym krzepnięciem krwi i zwiększonym krwawieniem z powodu braku pewnych czynników krzepnięcia krwi.

Kryteria diagnostyczne: powtarzające się epizody krwawienia typu krwiaka, krwotoki w stawach, krwawienia z nosa, wydłużenie czasu krzepnięcia krwi, niski poziom VIII, IX, XI czynników krzepnięcia.

Wczesna rehabilitacja to skuteczne leczenie zaostrzenia choroby w szpitalu za pomocą terapii zastępczej witaminami.

Późna rehabilitacja odbywa się w miejscowym sanatorium lub przychodni.

Zalecany jest schemat oszczędzania, wszystkie sporty związane ze skokami, upadkami, uderzeniami, w tym jazdą na rowerze, są zabronione.

Dziecko jest zwolnione z wychowania fizycznego w szkole, wskazana jest terapia ruchowa, ponieważ zwiększa to poziom czynnika VIII, masażu ogólnego i stawów.

Odżywianie powinno odpowiadać potrzebom fizjologicznym. Pokazano fitoterapię (odurzający wywar z oregano i zajęczy).

Bardzo ważne jest, aby dziecko regularnie (co najmniej 4 razy w roku) czyściło zęby, gdyż znacznie zmniejsza to liczbę krwawień z powodu ekstrakcji zębów i próchnicy. Przeprowadza się sanitację przewlekłych ognisk infekcji, wskazane jest leczenie fizjoterapeutyczne stawów (fonoforeza z hydrokortyzonem, lidaza).

Profilaktyka wtórna polega na przestrzeganiu schematu, zapobieganiu urazom kończyn, pełnej diecie, stwardnieniu, adaptacji psychologicznej, społecznej i poradnictwu zawodowemu (wykluczenie pracy wymagającej dużego wysiłku fizycznego).

Dynamiczny monitoring prowadzony jest w sposób ciągły. Zakres badań: badanie krwi, koagulogram, badanie moczu, kał z definicją krwi utajonej.

6. Plamica małopłytkowa

Plamica małopłytkowa to choroba charakteryzująca się tendencją do krwawień z powodu małopłytkowości.

Klasyfikacja

Z prądem:

1) ostry (trwający krócej niż 6 miesięcy);

2) przewlekłe:

a) z rzadkimi nawrotami;

b) z częstymi nawrotami;

c) powtarzające się w sposób ciągły. Według okresu:

1) zaostrzenie (kryzys);

2) remisja kliniczna (brak krwawienia z utrzymującą się małopłytkowością);

3) kliniczna remisja hematologiczna. Zgodnie z obrazem klinicznym:

1) „sucha” plamica (istnieje tylko zespół krwotoczny skóry);

2) „mokra” plamica (plamica w połączeniu z krwawieniem).

Kryteria diagnostyczne: zespół krwotoczny; charakteryzuje się polimorfizmem, polichromią krwotoku, krwawieniem, spadkiem poziomu płytek krwi.

Wczesna rehabilitacja – leczenie choroby w szpitalu z zastosowaniem leków poprawiających adhezyjne i agregacyjne właściwości płytek krwi (m.in. kwas epsilon aminokapronowy, adroxon, dicynone, pantotenian wapnia).

Późna rehabilitacja prowadzona jest w poliklinice lub lokalnym sanatorium. Dzieciom pokazano oszczędny schemat, terapię ruchową, dietę z wyjątkiem żywności alergizującej, żywności w puszkach, zaleca się prowadzenie dziennika żywności. Włącz do diety orzeszki ziemne, szpinak, koperek, pokrzywy. Prowadzi się sanitację ognisk infekcji, odrobaczanie, zapobieganie chorobom zakaźnym i walkę z dysbakteriozą, ponieważ wszystkie te czynniki mogą wywołać zaostrzenie procesu.

W ciągu 3-6 miesięcy po wypisaniu ze szpitala wskazane jest stosowanie hemostatycznych preparatów ziołowych w połączeniu z naprzemiennymi dwutygodniowymi kursami leków stymulujących funkcję adhezyjnej agregacji płytek krwi, środków żółciopędnych.

Kolekcja hemostatyczna obejmuje krwawnik pospolity, torebkę pasterską, pokrzywę, odurzające wargi zające, ziele dziurawca, poziomki (rośliny i jagody), paprykę wodną, ​​znamiona kukurydzy, dziką różę.

Profilaktyka wtórna sprowadza się do stosowania diety hipoalergicznej, różnych zabiegów hartowania, aktywnego leczenia i profilaktyki chorób zakaźnych.

W leczeniu dzieci należy unikać wyznaczania kwasu acetylosalicylowego, analginy, karbenicyliny, leków nitrofuranowych, UHF i UVR, które zakłócają czynność płytek krwi. Przeciwwskazane wychowanie fizyczne w grupie ogólnej, hiperinsolacja.

W ciągu 3-5 lat zmiana klimatu jest niewłaściwa.

W przypadku wyzdrowienia prowadzony jest dynamiczny monitoring dziecka przez 2 lata, w przypadku przewlekłego przebiegu choroby – w sposób ciągły. Zakres badań: ogólne badanie krwi, określenie czasu trwania krwawienia, koagulogram, ogólne badanie moczu.

7. Białaczka

Białaczka to grupa nowotworów złośliwych wywodzących się z komórek krwiotwórczych.

Kryteria diagnostyczne: zespół krwotoczny, hepatolienalny, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych; zmiany we krwi obwodowej: obecność komórek białaczkowych, zmiany w mielogramie.

Wczesna rehabilitacja - szybkie wykrycie choroby i aktywne leczenie w szpitalu.

Późna rehabilitacja prowadzona jest na etapie leczenia sanatoryjnego. Tryb zależy od stanu pacjenta i jego danych hematologicznych.

Dieta powinna być wysokokaloryczna o zawartości białka 1,5 raza wyższej niż norma, wzbogacona witaminami i minerałami.

W przypadku leczenia glikokortykosteroidami dietę wzbogaca się o pokarmy zawierające dużą ilość potasu i wapnia. Nie zaleca się potraw smażonych, marynat, wędlin, ekstraktów. Pokazano produkty mleczne.

Tłuszcze zwierzęce są ograniczone. Polecane produkty posiadające właściwości niespecyficznych sorbentów (marchew, śliwki, rokitnik, czarna porzeczka, czereśnie, rośliny strączkowe, dynie, cukinia, melony).

Kursy kompleksów witamin A, E, C, B1, B6 są przepisywane w dawkach terapeutycznych przez miesiąc 4-6 razy w roku.

Zalecane są leki zwiększające liczbę leukocytów (ekstrakt z Eleutherococcus, nukleinian sodu, dibazol, pentoksyl, metacil). Konieczna jest kontrola procesów trawienia i przyswajania pokarmu, czynności wątroby i trzustki.

Prowadzone są sanitacje ognisk infekcji, zapobieganie chorobom zakaźnym. Ważną rolę odgrywa adaptacja i rehabilitacja psychologiczna i społeczna.

Profilaktyka wtórna sprowadza się do wykluczenia stresu fizycznego i psychicznego u dzieci, pełnej diety, hartowania. Dzieci są zwolnione z wychowania fizycznego, w okresie wiosenno-zimowym lepiej uczyć się według szkolnego programu nauczania w domu. Konieczna jest ochrona dziecka przed kontaktem z pacjentami zakaźnymi.

Nie zaleca się zmiany klimatu.

Dynamiczny monitoring prowadzony jest w sposób ciągły. Zakres badań: badanie ogólne krwi co najmniej 1 raz na 2 tygodnie z liczbą płytek krwi i retikulocytów, biochemiczne badanie krwi (bilirubina, proteinogram, aminotransferazy alaninowe i asparaginowe, mocznik, kreatynina, fosfataza alkaliczna), badanie moczu, USG narządów jamy brzusznej.

8. Niepełnosprawność dzieci z chorobami krwi

1. Niepełnosprawność dzieci z chorobami krwi przez okres od 6 miesięcy do 2 lat ustala się z chorobami hematologicznymi, które występują z krwotocznym zapaleniem naczyń trwającym dłużej niż 2 miesiące i corocznymi zaostrzeniami.

2. Niepełnosprawność na okres od 2 do 5 lat ustala się w przypadku dziedzicznych i nabytych chorób krwi.

Charakterystyka kliniczna: co najmniej 1 kryzys w ciągu roku ze spadkiem stężenia hemoglobiny poniżej 100 g / l.

3. Niepełnosprawność przez 5 lat ustala się w przypadku ostrej białaczki, limfogranulomatozy.

Charakterystyka kliniczna: od momentu rozpoznania do 16 roku życia.

4. Jednorazową niepełnosprawność ustala się w przypadku krwiaków (mięsaków limfatycznych itp.), złośliwej histiocytozy, hemoglobinozy; dziedziczne i nabyte hipo- i aplastyczne zaburzenia hematopoezy (hemoglobina poniżej 100 g/l, płytki krwi poniżej 100 000 na 1 mm3, leukocyty – 4000 na 1 mm2); hemofilia A, B, C, niedobór czynników krzepnięcia V, VII, rzadkie typy krzepnięć, choroba von Willebranda, trombastenia Glanzmanna, trombocytopatie dziedziczne i wrodzone od momentu rozpoznania; przewlekła plamica małopłytkowa, niezależnie od splenektomii, o stale nawracającym przebiegu z ciężkimi przełomami krwotocznymi, z liczbą płytek krwi wynoszącą 50 000 lub mniej na 1 mm3; przewlekła białaczka, białaczka szpikowa.

WYKŁAD nr 17. Rehabilitacja dzieci z chorobami układu oddechowego

Celem rehabilitacji dzieci z chorobami układu oddechowego jest redukcja klas zaburzeń czynnościowych do pełnego przywrócenia funkcji w ostrych i nawracających chorobach oraz stabilizacja minimalnych zaburzeń w patologii przewlekłej.

Sanatoria pulmonologiczne dziecięce mogą być traktowane jako sanatorium (późna rehabilitacja) i uzdrowiskowe (leczenie rehabilitacyjne), w zależności od stanu pacjenta i metod prowadzonej rehabilitacji.

Odrębnym zagadnieniem w problematyce rehabilitacji dzieci z chorobami układu oddechowego jest immunorehabilitacja – jedno z głównych ogniw, zwłaszcza w patologiach nawracających i przewlekłych.

Przy wczesnej rehabilitacji możemy mówić tylko o immunoterapii, ale nie o immunokorekcji. W okresie późnej rehabilitacji planowana jest terapia immunokorekcyjna iw pełni wykonywana podczas leczenia rehabilitacyjnego.

Główne zasady leczenia immunorehabilitacyjnego to:

1) uzasadnienie stabilnego stanu niedoboru odporności;

2) konsekwentne stosowanie leków immunokorekcyjnych, począwszy od aktywacji ekspresji receptorów tych limfocytów, które stanowią największy defekt w strukturze odpowiedzi patologicznej;

3) pożądane jest dobranie leków do terapii korekcyjnej w systemie in vitro;

4) stosowanie kombinacji leków o różnych mechanizmach działania;

5) wyznaczenie leków stabilizujących błony po osiągnięciu remisji klinicznej i immunologicznej;

6) prowadzenie immunorehabilitacji jest najskuteczniejsze przy prawidłowej równowadze funkcji układu hormonalnego i ośrodkowego układu nerwowego.

Krótka lista leków i metod wpływania na układ odpornościowy

Do preparatów mimetycznych należą: tymalina, Taktivin, tymogen, tymozyna – wyciągi z grasicy noworodków cieląt; witamina A, chlorek karnityny, chlorowodorek lewamizolu.

Możliwe jest wpływanie na funkcję limfocytów T za pomocą ultradźwięków w obszarze projekcji grasicy za pomocą promieni podczerwonych.

Vmimetyki obejmują spleninę, berlopentynę, mielopid, prosplen, IRS19, immunologiczną, oskrzelową, rybomunalną itp.

Na funkcję limfocytów B mogą wpływać ultradźwięki na projekcji mostka i śledziony, laser półchromatyczny, terapia KWCZ, UVI w strefach odruchowych.

Witamina B15, nukleinian sodu, fosfaden, metylouracyl, dibazol, fitosplat, napary i nalewki z roślin adaptogennych, autohemoseroterapia, zabiegi termiczne na obszarze splotu słonecznego, refleksologia itp. mają działanie immunomodulujące.

1. Zapalenie oskrzeli

Zapalenie oskrzeli to choroba zapalna oskrzeli o różnej etiologii (zakaźna, alergiczna, fizykochemiczna).

Kryteria diagnostyczne: kaszel, suche i zmienne wilgotne rzężenia, radiologiczne – brak zmian naciekowych lub ogniskowych w tkance płucnej; Można zaobserwować obustronne wzmocnienie układu płucnego i korzeni płuc.

Ostre zapalenie oskrzeli to zapalenie oskrzeli, które przebiega bez objawów niedrożności oskrzeli.

Wczesna rehabilitacja obejmuje leczenie farmakologiczne, rozpoczęte przy pierwszych objawach zapalenia oskrzeli, prowadzące do poprawy czynności oskrzeli. W celu poprawy ogólnego stanu stosuje się preparaty adaptogenne, witaminy, mikroelementy. Na tym etapie zalecana jest terapia ruchowa, ćwiczenia oddechowe, jonoforeza o działaniu przeciwzapalnym.

Późna rehabilitacja odbywa się w miejscowym sanatorium lub w poliklinice z wykorzystaniem wszystkich czynników leczenia sanatoryjnego, ćwiczeń oddechowych, terapii ruchowej. Szczepienia przeprowadza się za pomocą rybomunzhu, oskrzeli itp.

Leczenie rehabilitacyjne obejmuje terapię ruchową (schemat treningowy), wyznaczanie leków stabilizujących błony, reparanty.

Korekcja niedoboru odporności odbywa się podczas jego stabilizacji, ziołolecznictwa, ścieżek zdrowia, zabiegów hartowania.

Dynamiczna obserwacja prowadzona jest przez miejscowego lekarza w ciągu roku. Miesiąc po zakończonym leczeniu przeprowadzane są fizyczne metody badań, ogólne badania kliniczne i określenie parametrów stanu odpornościowego.

Ostre obturacyjne zapalenie oskrzeli, zapalenie oskrzelików - ostre zapalenie oskrzeli występujące z zespołem niedrożności oskrzeli. Zapalenie oskrzelików charakteryzuje się niewydolnością oddechową i obfitym świszczącym oddechem; na obturacyjne zapalenie oskrzeli - świszczący oddech.

Ostre zarostowe zapalenie oskrzelików jest poważną chorobą o charakterze wirusowym lub immunopatologicznym, prowadzącą do zarośnięcia oskrzelików i tętniczek.

Wczesna rehabilitacja - na tle leczenia etiologicznego przepisuje się leki sekretolityczne, rozszerzające oskrzela, wykrztuśne, rozładowujące krążenie płucne, przywracające mikrokrążenie błony śluzowej i podśluzowej oskrzeli, reparanty, terapię witaminową. Stosuje się gimnastykę oddechową, terapię ruchową, jonoforezę substancji leczniczych.

Późna rehabilitacja - stosuje się czynniki leczenia sanatoryjnego, metody przywracania trofizmu oskrzeli, przeprowadza się korektę odporności, stymulując immunoterapię.

Leczenie rehabilitacyjne - w celu zapobiegania nawrotom przepisywane są immunomodulatory, adaptogeny. Pokazano treningowe ćwiczenia oddechowe oraz inne czynniki leczenia uzdrowiskowego i hartowania.

Obserwację dynamiczną prowadzi miejscowy lekarz wspólnie z pulmonologiem. Badanie przeprowadza się raz na kwartał z badaniem zewnętrznej funkcji oddechowej. Lekarz laryngolog bada Cię 2 razy w roku. Trwa rehabilitacja ognisk przewlekłej infekcji. Czas obserwacji wynosi jeden rok.

Nawracające zapalenie oskrzeli - zapalenie oskrzeli bez niedrożności, którego epizody powtarzają się 2-3 razy w ciągu 1-2 lat na tle ostrych infekcji wirusowych dróg oddechowych. Epizody zapalenia oskrzeli charakteryzują się czasem trwania objawów klinicznych (2 tygodnie lub więcej).

Nawracające obturacyjne zapalenie oskrzeli - obturacyjne zapalenie oskrzeli, którego epizody powtarzają się u małych dzieci na tle ostrych infekcji wirusowych dróg oddechowych. W przeciwieństwie do astmy oskrzelowej, niedrożność nie ma charakteru napadowego i nie jest związana z ekspozycją na alergeny niezakaźne.

Czasami powtarzające się epizody niedrożności wiążą się z przewlekłą aspiracją pokarmową. U niektórych dzieci nawracające obturacyjne zapalenie oskrzeli jest początkiem astmy oskrzelowej (grupy ryzyka: dzieci z objawami alergii w wywiadzie osobistym lub rodzinnym, a także z trzema lub więcej epizodami niedrożności).

Wczesna rehabilitacja - na tle leczenia etiologicznego przepisywane są interferonogenne leki przeciwzapalne, leki rozszerzające oskrzela, środki sekretolityczne, środki wykrztuśne, schemat ochronny i treningowy. Poprawiają krążenie na poziomie krążenia płucnego, prowadzą fizjoterapię o działaniu przeciwzapalnym.

Późna rehabilitacja - przepisane są wszystkie czynniki leczenia sanatoryjnego. Immunoterapia prowadzona jest adaptogenami pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Stosuje się leki przeciwbakteryjne, przedłużone metyloksantyny, immunomodulację, terapię witaminową, mikroelementy, enzymy w celu substytucji, terapię ruchową i masaż.

Leczenie rehabilitacyjne - zaleca się szczepienie preparatami - wyciągi z bakterii, utwardzanie, zabiegi fizykalne, inhibitory zapalenia alergicznego. Dziecko ma prawo do pełnej aktywności edukacyjnej i fizycznej.

Obserwacja dynamiczna: lekarz miejscowy bada dziecko raz na kwartał, laryngolog – 2 razy w roku. Badania dodatkowe: przeprowadzić testy alergiczne, zbadać funkcję oddychania zewnętrznego (określić szczytowy przepływ wydechowy). Pacjenci są skreślani z rejestru, jeżeli przez okres 3 lat nie stwierdzą żadnych nieprawidłowości klinicznych i laboratoryjnych.

Przewlekłe zapalenie oskrzeli, zapalenie oskrzelików, przewlekłe zapalenie płuc w dzieciństwie są częściej objawami innych przewlekłych chorób płuc. Jako niezależne choroby są to przewlekłe zapalne zmiany oddechowe oskrzeli, tkanki płucnej, występujące z powtarzającymi się zaostrzeniami; są diagnozowane z wyłączeniem płucnych i mieszanych postaci mukowiscydozy, zespołu dyskinezy rzęsek i innych dziedzicznych chorób płuc.

Kryteria rozpoznania: kaszel produktywny, utrzymujące się wilgotne rzęski o różnej wielkości w płucach (przez kilka miesięcy) w obecności 2-3 zaostrzeń choroby rocznie przez 2 lata.

Przewlekłe zapalenie oskrzelików (z obliteracją) to choroba będąca następstwem ostrego zarostowego zapalenia oskrzelików, którego podłożem morfologicznym jest obliteracja oskrzelików i tętniczek jednego lub więcej obszarów płuc, prowadząca do upośledzenia przepływu krwi przez płuca i rozwoju rozedmy .

Szczególnym przypadkiem tej choroby jest zespół jednostronnego nadprzezroczystego płuca (tzw. zespół McLeoda), który objawia się dusznością i innymi objawami niewydolności oddechowej o różnym nasileniu, obecnością utrzymujących się drobnych rzężeń bulgoczących.

Kryteria diagnostyczne: charakterystyczne objawy kliniczne w obecności objawów radiologicznych zwiększonej przezroczystości tkanki płucnej i gwałtownego zmniejszenia przepływu krwi w płucach w dotkniętych częściach płuc podczas scyntygrafii.

2. Przewlekłe zapalenie płuc

Przewlekłe zapalenie płuc jest przewlekłym procesem zapalnym niespecyficznym, który zasadniczo zawiera nieodwracalne zmiany morfologiczne w postaci deformacji oskrzeli i pneumosklerozy w jednym lub kilku segmentach, którym towarzyszą nawracające stany zapalne w oskrzelach i tkance płucnej.

Najczęściej przewlekłe zapalenie płuc rozwija się w wyniku niepełnego wyleczenia ostrego zapalenia płuc, niedodmy różnego pochodzenia, konsekwencji wniknięcia ciała obcego do oskrzeli.

Kryteria diagnostyczne: obecność charakterystycznych objawów klinicznych o różnym nasileniu, kaszel z plwociną, stabilny, zlokalizowany świszczący oddech w płucach, nawracające zaostrzenia. Zdjęcie rentgenowskie wykazało oznaki ograniczonej pneumosklerozy, bronchografii - deformację i rozszerzenie oskrzeli w zmianie.

Wczesna rehabilitacja - w czasie zaostrzeń przepisuje się leki przeciwbakteryjne, sekretolityczne i wykrztuśne, leki rozszerzające oskrzela, drenaż ułożeniowy, terapię ruchową, ćwiczenia oddechowe, terapię witaminową, reparanty, masaż ogólny i klatki piersiowej, zalecana jest aktywność fizyczna. Fizjoterapia obejmuje elektroterapię o wysokiej częstotliwości, inhalację środków mukolitycznych.

Późna rehabilitacja prowadzona jest na etapie sanatoryjnym. Stosowane są wszystkie czynniki rehabilitacji sanatoryjnej, terapia mikroelementowa, ziołolecznictwo, masaż ogólny, metody wysokiej częstotliwości nie stosowane w pierwszym etapie rehabilitacji, galwanizacja płuc i elektroforeza lekowa.

Leczenie rehabilitacyjne - stosuje się terapię immunokorekcyjną; leki biologiczne w celu wyeliminowania dysbiozy jelitowej, leki przywracające trofizm tkanek, immunomodulacja przez fizyczne czynniki wpływu, rehabilitacja uzdrowiskowa.

Dynamiczna obserwacja dzieci z przewlekłymi chorobami oskrzelowo-płucnymi prowadzona jest stale przez miejscowego lekarza i pulmonologa, badanie – raz na kwartał. Pełne badanie kliniczne i laboratoryjno-instrumentalne jest wskazane 2 razy w roku podczas hospitalizacji dzieci. Dziecko potrzebuje ciągłej terapii ruchowej i zabiegów hartujących.

3. Ostre zapalenie płuc

Ostre zapalenie płuc jest ostrą zapalną chorobą płuc. Zapalenie płuc może być wywołane przez patogeny bakteryjne, wirusowe, riketsjalne, chlamydiowe, mykoplazmatyczne, pasożytnicze, niektóre wpływy chemiczne i czynniki alergiczne.

Kryteria diagnostyczne: naruszenie stanu ogólnego, gorączka, kaszel, duszność o różnym nasileniu i charakterystyczne zmiany fizyczne. Potwierdzenie rentgenowskie opiera się na wykryciu ogniskowych zmian naciekowych w płucach.

Według form morfologicznych rozróżnia się ogniskowe, segmentowe, ogniskowo-drenażowe, krupowe i śródmiąższowe zapalenie płuc. Śródmiąższowe zapalenie płuc wykrywa się w pneumocystozie, posocznicy i niektórych innych chorobach.

Postać choroby może być łagodna, umiarkowana i ciężka, co objawia się neurotoksykozą lub zakaźnym wstrząsem toksycznym.

Przebieg choroby jest często ostry, czasem przewlekły.

Przewlekłe zapalenie płuc rozpoznaje się w przypadku braku ustąpienia procesu płucnego w ciągu 6 tygodni do 8 miesięcy od wystąpienia choroby; powinno to być okazją do poszukiwania możliwych przyczyn takiego przepływu.

W przypadku nawrotu zapalenia płuc (z wyłączeniem ponownego i nadkażenia) konieczne jest zbadanie dziecka pod kątem obecności mukowiscydozy, niedoboru odporności, przewlekłego aspiracji pokarmowej itp.

Zapalenie płuc może być nieskomplikowane lub skomplikowane. Główne powikłania to: niepneumatyczne zapalenie opłucnej, metapneumatyczne zapalenie opłucnej, zniszczenie płuc, ropień płuca, odma opłucnowa, ropne zapalenie opłucnej.

Sformułowanie pełnej diagnozy powinno zawierać, wraz ze wskazanymi parametrami, dane dotyczące lokalizacji procesu płucnego (płuco, płat, segment, ogniskowe, śródmiąższowe), czas od wystąpienia choroby oraz informacje o określonym (jeśli możliwe) lub podejrzenie etiologii.

Wczesna rehabilitacja - na tle leczenia etiologicznego stosuje się środki sekretolityczne, immunoterapię substytucyjną, terapię ruchową, ćwiczenia oddechowe, leczenie immunomodulujące adaptogenami.

Przy późnej rehabilitacji stosuje się czynniki sanatoryjne, terapię witaminową, jeśli to możliwe, eliminowane są alergie zakaźne.

Pokazano masaż ogólny i masaż klatki piersiowej, szczepienie przeciwko florze oportunistycznej (przepisywane są oskrzela, immunologiczne, bronchovacs itp.), Pokazano eliminację dysbakteriozy.

Na etapie leczenia rehabilitacyjnego przeprowadza się eliminację dysbakteriozy, sanitację ognisk przewlekłej infekcji, stosuje się czynniki uzdrowiskowe rehabilitacji, utwardzanie.

Obserwację dynamiczną prowadzi lekarz miejscowy, badając dzieci do 3. roku życia 2 razy na kwartał, powyżej 3. roku życia – raz na kwartał, laryngolog – 2 razy w roku. Raz w roku wykonuje się prześwietlenie płuc, ocenia funkcję oddychania zewnętrznego i dezynfekuje ogniska zakażenia; wskazane są procedury hartowania. Czas obserwacji wynosi jeden rok.

4. Zapalenie pęcherzyków płucnych

Egzogenne alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych jest chorobą immunopatologiczną spowodowaną wdychaniem pyłu organicznego zawierającego różne antygeny i objawiającą się rozlanym uszkodzeniem tkanki pęcherzykowej i śródmiąższowej płuc, po której następuje rozwój zwłóknienia płuc.

Kryteria rozpoznania: ostra, podostra lub przewlekła choroba płuc z towarzyszącym kaszlem, rozlanymi trzeszczącymi i drobnymi rzężeniami bulgoczącymi, dusznością, restrykcyjnymi i obturacyjnymi zaburzeniami wentylacji w obecności wskazań kontaktu z alergenem o znaczeniu przyczynowym. Radiologicznie charakteryzuje się rozlanymi zmianami naciekowymi i śródmiąższowymi.

Toksyczne włókniejące zapalenie pęcherzyków płucnych to choroba spowodowana toksycznym działaniem chemikaliów, a także niektórych leków na tkankę płuc.

Kryteria diagnostyczne są takie same jak w przypadku alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, jeśli istnieje dowód kontaktu z odpowiednimi środkami chemicznymi lub lekami.

Idiopatyczne włókniejące zapalenie pęcherzyków płucnych jest pierwotną chorobą przewlekłą o nieznanej etiologii z lokalizacją głównego procesu patologicznego w śródmiąższu płucnym, który w miarę postępu prowadzi do rozlanego zwłóknienia płuc.

Kryteria diagnostyczne: postępująca choroba, której towarzyszy duszność, kaszel, zaburzenia wentylacji restrykcyjnej, rozwój serca płucnego przy braku wskazań czynników etiologicznych charakterystycznych dla innych typów zapalenia pęcherzyków płucnych.

Wczesna rehabilitacja - na wszystkie zapalenie pęcherzyków płucnych przepisuje się leki przeciwhistaminowe, glikokortykoidy, enzymy oddychania tkankowego, inhibitory mediatorów alergii, witaminy, mikroelementy, reżim ochronny na kontakt z alergenami i środkami chemicznymi.

Rehabilitacja późna, czyli etap sanatoryjny, odbywa się w przychodni lub sanatorium z wykorzystaniem wszystkich czynników leczenia sanatoryjnego. Przepisywane są antymediatory, środki stabilizujące błony, histamina, histoglobulan, globulina przeciwalergiczna, terapia ruchowa, masaż, terapia tlenowa w aerozolu.

Zabieg rehabilitacyjny ma na celu ogólne wzmocnienie organizmu, stwardnienie. Wykorzystywane są uzdrowiskowe czynniki rehabilitacji.

Dynamiczna obserwacja prowadzona jest przez miejscowego lekarza i alergologa podczas badania raz na kwartał. Badanie przeprowadzane jest 2 razy w roku.

5. Astma oskrzelowa

Astma oskrzelowa jest chorobą charakteryzującą się odwracalną obturacją oskrzeli, której podłożem patogenetycznym jest alergiczne zapalenie dróg oddechowych. Z reguły obserwuje się nadreaktywność oskrzeli, w typowych przypadkach - okresowe występowanie ataków z upośledzoną drożnością oskrzeli w wyniku ich skurczu, obrzęku błony śluzowej i nadmiernego wydzielania śluzu.

Astma oskrzelowa występuje również w postaci astmatycznego zapalenia oskrzeli bez typowych napadów, kaszlu spazmatycznego, astmy po wysiłku fizycznym.

Kryteria diagnostyczne: napady astmy, stan astmatyczny, astmatyczne zapalenie oskrzeli, spazmatyczne napady kaszlu z towarzyszącym ostrym rozdęciem płuc i trudnościami z wydechem. RTG podczas ataku obserwuje się obrzęk płuc, na tle którego często wykrywa się wzrost wzoru oskrzelowo-naczyniowego.

Przydziel atopowe i nieatopowe postacie astmy oskrzelowej. W dzieciństwie dominuje atopowa postać choroby.

Okresy choroby: zaostrzenie, remisja. Wraz z przyczynowo istotnymi alergenami, niespecyficzne czynniki, takie jak wirusowe infekcje dróg oddechowych, zanieczyszczenie powietrza i powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, aktywność fizyczna, efekty neuro- i psychogenne, niektóre leki, chemikalia (na przykład kwas acetylosalicylowy) wywołują zaostrzenie.

Według ciężkości astmę dzieli się na łagodną, ​​umiarkowaną i ciężką. Oceniając nasilenie, wraz z kryteriami konsensusu międzynarodowego, należy również brać pod uwagę stan pacjenta w okresie bez napadu, obecność zmian czynnościowych w zewnętrznym aparacie oddechowym i układzie sercowo-naczyniowym.

Powikłania: niedodma płuc, odma opłucnowa, rozedma śródpiersia, serce płucne, rozedma płuc (w przypadku dwóch ostatnich należy wykluczyć inne przewlekłe obturacyjne choroby płuc, które są częstszą przyczyną tych powikłań).

Nie bierze się również pod uwagę uszkodzenia płuc w wielu chorobach układowych i dziedzicznych (takich jak zespół Kartangera, dyskineza rzęsek, stany niedoboru odporności, mukowiscydoza, uszkodzenie płuc w toczniu rumieniowatym układowym, reumatoidalne zapalenie stawów, nowotwory płuc i opłucnej itp.).

W ramach tej klasyfikacji, jak każda inna, w miarę gromadzenia nowych danych możliwa jest dalsza dogłębna charakterystyka klinicznych objawów choroby płuc u dzieci.

Wczesna rehabilitacja polega na zatrzymaniu ataku, przepisaniu antymediatorów (ketofen, ketotifen, zaditen, ketasma – wczesnoszkolny wiek 1/4 tabletki 2 razy 1-2 miesiące, reszta 1/2 tabletki 2 razy 1-2 miesiące; terfenadyna – do 3 lat 15 mg 2 razy dziennie, starsze dzieci – 30 mg 2 razy dziennie, 14-16 lat – 60 mg 2 razy dziennie przez miesiąc Zyrtec – 2 mg 1 raz dziennie 10-14 dni dla dzieci do 3 lat stare, starsze dzieci - 3-5 mg, kurs do 10-14 dni); inhibitory mediatorów stanu zapalnego łączy się z przedłużonym teofiliną (do 3 lat - 1/4 tabletki 2 razy dziennie, starsze dzieci - 1/4-1/2 tabletki 2 razy dziennie, w razie potrzeby - do miesiąca).

Rehabilitacja późna – stosowanie intalu w kapsułkach i aerozolu; aerozol sodowy nedokromilu (1-2 oddechy 2 razy dziennie przez 6 tygodni lub dłużej), autoseroterapia na tle innych czynników leczenia sanatoryjnego za pomocą ćwiczeń oddechowych (według Butejki itp.), swoiste odczulenie.

Na etapie leczenia rehabilitacyjnego przeprowadza się korektę zaburzeń immunologicznych, stabilizację błon, rehabilitację histoglobuliną, lizaty leukocytów, autolimfocyty. Stosowane są czynniki uzdrowiskowe rehabilitacji, przejście do aktywności fizycznej, terapia ruchowa.

Obserwację przychodni prowadzi się do 15. roku życia. Po okresie ataku badania miejscowego lekarza i alergologa przeprowadza się raz na kwartał, a w przypadku stabilnej remisji - 2 razy w roku. Prowadzone jest poradnictwo zawodowe.

6. Niepełnosprawność dzieci z chorobami układu oddechowego

Nie ustala się inwalidztwa na okres od 6 miesięcy do 2 lat.

1. Niepełnosprawność na okres 2 lat ustala się w przypadku wrodzonych i nabytych chorób układu oddechowego (w tym stanu po resekcji płuca).

Charakterystyka kliniczna: uporczywa niewydolność oddechowa II stopnia lub więcej lub ciężka i częste napady astmy oskrzelowej (4 lub więcej rocznie).

2. Nie ustala się inwalidztwa na okres 5 lat.

3. Niepełnosprawność na okres do 16 roku życia ustala się jednorazowo w przypadku niepodlegających leczeniu operacyjnemu chorób, stanów patologicznych i wad rozwojowych narządu oddechowego z objawami niewydolności oddechowej II stopnia i niewydolności serca; astma oskrzelowa zależna od hormonów; płucna niewydolność serca III stopnia.

Rehabilitacja lecznicza (profilaktyka trzeciego stopnia) realizowana jest poprzez opiekę zdrowotną organizowaną przez służby zdrowia w miejscu zamieszkania dzieci niepełnosprawnych, a także dzieci przebywających w placówkach stacjonarnych.

Celem rehabilitacji medycznej osób niepełnosprawnych od dzieciństwa jest poprawa lub stabilizacja kryteriów przeżycia i aktywności życiowej (orientacja w środowisku, niezależność fizyczna, mobilność komunikacyjna, zdolność do aktywności; samodzielność ekonomiczna, zapobieganie przemianom dysfunkcji na wady fizyczne i inne, które uniemożliwiają osobie niepełnosprawnej uczestnictwo w społeczeństwie). Osobom niepełnosprawnym gwarantuje się wykwalifikowaną bezpłatną opiekę medyczną na koszt budżetu w państwowych placówkach medycznych.

Autorzy: Drozdov A.A., Drozdova M.V.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Historia myśli ekonomicznej. Kurs wykładowy

▪ Sprzedaż. Kołyska

▪ Finanse. Kołyska

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Otwarto najwyższe obserwatorium astronomiczne na świecie 04.05.2024

Odkrywanie kosmosu i jego tajemnic to zadanie, które przyciąga uwagę astronomów z całego świata. Na świeżym powietrzu wysokich gór, z dala od miejskiego zanieczyszczenia światłem, gwiazdy i planety z większą wyrazistością odkrywają swoje tajemnice. Nowa karta w historii astronomii otwiera się wraz z otwarciem najwyższego na świecie obserwatorium astronomicznego - Obserwatorium Atacama na Uniwersytecie Tokijskim. Obserwatorium Atacama, położone na wysokości 5640 metrów nad poziomem morza, otwiera przed astronomami nowe możliwości w badaniu kosmosu. Miejsce to stało się najwyżej położonym miejscem dla teleskopu naziemnego, zapewniając badaczom unikalne narzędzie do badania fal podczerwonych we Wszechświecie. Chociaż lokalizacja na dużej wysokości zapewnia czystsze niebo i mniej zakłóceń ze strony atmosfery, budowa obserwatorium na wysokiej górze stwarza ogromne trudności i wyzwania. Jednak pomimo trudności nowe obserwatorium otwiera przed astronomami szerokie perspektywy badawcze. ... >>

Sterowanie obiektami za pomocą prądów powietrza 04.05.2024

Rozwój robotyki wciąż otwiera przed nami nowe perspektywy w zakresie automatyzacji i sterowania różnymi obiektami. Niedawno fińscy naukowcy zaprezentowali innowacyjne podejście do sterowania robotami humanoidalnymi za pomocą prądów powietrza. Metoda ta może zrewolucjonizować sposób manipulowania obiektami i otworzyć nowe horyzonty w dziedzinie robotyki. Pomysł sterowania obiektami za pomocą prądów powietrza nie jest nowy, jednak do niedawna realizacja takich koncepcji pozostawała wyzwaniem. Fińscy badacze opracowali innowacyjną metodę, która pozwala robotom manipulować obiektami za pomocą specjalnych strumieni powietrza, takich jak „palce powietrzne”. Algorytm kontroli przepływu powietrza, opracowany przez zespół specjalistów, opiera się na dokładnym badaniu ruchu obiektów w strumieniu powietrza. System sterowania strumieniem powietrza, realizowany za pomocą specjalnych silników, pozwala kierować obiektami bez uciekania się do siły fizycznej ... >>

Psy rasowe chorują nie częściej niż psy rasowe 03.05.2024

Dbanie o zdrowie naszych pupili to ważny aspekt życia każdego właściciela psa. Powszechnie uważa się jednak, że psy rasowe są bardziej podatne na choroby w porównaniu do psów mieszanych. Nowe badania prowadzone przez naukowców z Texas School of Veterinary Medicine and Biomedical Sciences rzucają nową perspektywę na to pytanie. Badanie przeprowadzone w ramach projektu Dog Aging Project (DAP) na ponad 27 000 psów do towarzystwa wykazało, że psy rasowe i mieszane były na ogół jednakowo narażone na różne choroby. Chociaż niektóre rasy mogą być bardziej podatne na pewne choroby, ogólny wskaźnik rozpoznań jest praktycznie taki sam w obu grupach. Główny lekarz weterynarii projektu Dog Aging Project, dr Keith Creevy, zauważa, że ​​istnieje kilka dobrze znanych chorób, które występują częściej u niektórych ras psów, co potwierdza pogląd, że psy rasowe są bardziej podatne na choroby. ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Nowa technologia śledzenia małych statków 09.06.2014 Twórca systemu pozycjonowania statków (AIS), firma secureEarth, ogłosiła stworzenie, wspólnie z producentem sprzętu SRT Marine Technology (SRT), nowego systemu monitorowania pozycji ABSEA dla małych statków oraz uruchomienie usługi secureAIS Trax. Pod wieloma względami rewolucyjny nowy produkt pomoże rozwiązać problem śledzenia milionów małych statków na rozległych oceanach. Graham Stickler, wiceprezes firmy correctEarth, powiedział: "Ogromna liczba małych łodzi spędza obecnie większość czasu poza zasięgiem wzroku usług lądowych. Z pomocą nowych urządzeń ABSEA AIS i usługi excellentAIS Trax można osiągnąć wysoką dokładność w określaniu pozycji statków. Wierzymy, że nowy system zarządzania ruchem statków zapewni wyższy poziom bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu morskiego." Nowy system oparty jest na technologii ABSEA, która po raz pierwszy wykorzystuje nadajniki-odbiorniki małej mocy do monitoringu satelitarnego. Małe nadajniki AIS nie wymagają dużych zasilaczy, połączeń przewodowych ani żadnych innych modyfikacji łodzi. Transceiver jest zasilany bateryjnie i może współpracować z istniejącą konstelacją satelitów AIS. Innowacją jest usługa perfectAIS Trax, która zapewnia możliwość globalnego monitorowania dowolnych statków, niezależnie od ich przemieszczenia i odległości od odbiorników AIS na lądzie. Oprócz zapewnienia bezpieczeństwa morskiego, nowy system ścisła ziemia zapewni bezprecedensową mapę globalnego systemu transportu morskiego, aktualizowaną w czasie rzeczywistym. Ponadto nowa generacja AIS może przechowywać historię ruchów każdego statku, co ułatwia analizę gromadzonych danych. Informacje te mogą być przydatne w analitycznych systemach informacji geograficznej wykorzystywanych do badań naukowych, logistyki, kontroli przestępczości lub spraw wojskowych.

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja serwisu Wskaźniki, czujniki, detektory. Wybór artykułów

▪ artykuł Matki Teresy. Popularne wyrażenie

▪ artykuł Czy zwierzęta potrafią przewidywać pogodę? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Kulinaria produktów mącznych. Standardowe instrukcje dotyczące ochrony pracy

▪ artykuł Pasywne systemy fotowoltaiczne. Masa termiczna (magazynowanie ciepła). Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Instalacje elektryczne torfowe. Silniki elektryczne, urządzenia przełączające. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024