Bezpłatna biblioteka techniczna

Księgowość. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Akceptowane skróty
2. Teoria rachunkowości (Zasady i koncepcje rachunkowości w gospodarce rynkowej. Wymagania i założenia rachunkowości. Regulacje regulacyjne rachunkowości. Przedmiot rachunkowości. Metoda rachunkowości. Klasyfikacja rachunków. Ogólne zasady rachunkowości procesów biznesowych. Typowe zmiany w bilansie pod wpływem zrealizowanych transakcji gospodarczych. Rejestry księgowe i formularze księgowe. Korekta błędów w dokumentach i księgach rachunkowych. Formularze księgowe. Prawa i obowiązki głównego księgowego. Zasady rachunkowości)
3. Rachunkowość w branży przemysłowej (Rachunkowość kasowa. Rachunkowość zapasów. Rachunkowość inwestycji długoterminowych. Rachunkowość środków trwałych. Rachunkowość wartości niematerialnych i prawnych. Rachunkowość pracy i jej płatności. Rachunkowość kosztów produkcji i obliczanie kosztów produkcji. Rachunkowość inwestycji finansowych. Rachunkowość rozliczenia, rozliczenia kredytów i pożyczek, rozliczanie wyrobów gotowych i ich sprzedaży, rozliczanie wyników finansowych, rachunkowość kapitałowa, raportowanie organizacyjne)

Akceptowane skróty

1. Regulacyjne akty prawne

GK - Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej

NK - Ordynacja podatkowa Federacji Rosyjskiej

TC - Kodeks pracy Federacji Rosyjskiej

2. Władze

Goskomstat Rosji - Państwowy Komitet Federacji Rosyjskiej ds. Statystyki

Gosstandart Rosji - Państwowy Komitet Federacji Rosyjskiej ds. Norm

Ministerstwo Pracy Rosji - Ministerstwo Pracy i Rozwoju Społecznego Federacji Rosyjskiej

Ministerstwo Finansów Rosji - Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej

Centralny Bank Rosji - Bank Centralny Federacji Rosyjskiej

FSS Rosji - Fundusz Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej

3. Inne skróty

rozdz. - rozdział(y)

dr. - Inny

Płaca minimalna - płaca minimalna

VAT - podatek od wartości dodanej

§ - przedmiotów)

PBU - Rozporządzenie o rachunkowości

ust. - rozdział

wyd. - edycja

RF - Federacja Rosyjska

Media - środki masowego przekazu

Art. - artykuł(y)

tj. - to znaczy

itp. - podobny do tego (th, - th, - th)

zatwierdzony. - zatwierdzone (-a, - o, - s)

SEKCJA I. TEORIA RACHUNKOWOŚCI

Temat 1. ZASADY I KONCEPCJE RACHUNKOWOŚCI W GOSPODARCE RYNKOWEJ

rachunkowość ekonomiczna to system do monitorowania, pomiaru i rejestracji procesów produkcji materiałów w celu ich kontroli i zarządzania.

Aby określić ilościowo własność organizacji, jej obowiązki i transakcje biznesowe w rachunkowości ekonomicznej, stosuje się trzy rodzaje mierników: naturalne, pracownicze i pieniężne. Mierniki naturalne służą do charakteryzowania obiektów branych pod uwagę pod względem fizycznym. W zależności od właściwości fizycznych obiektu stosuje się różne metry (metr, litr, kilogram, kilowatogodzina itp.). Liczniki pracy (godzina, dzień, miesiąc) - rodzaj naturalnych liczników. Służą do obliczania wysokości kosztów pracy. Miernik uniwersalny - pieniądze. Z reguły liczniki naturalne i robocizny znajdują odzwierciedlenie w liczniku pieniężnym. Tak więc miernik pieniężny służy do odzwierciedlenia majątku, zobowiązań i transakcji biznesowych w jednym pomiarze, w rosyjskiej rachunkowości - w rublach.

Istnieją trzy rodzaje rachunkowości ekonomicznej: operacyjna, statystyczna i księgowa. Każda z nich ma swoją specyfikę, pewien zakres obserwowanych zjawisk, specyficzne zadania i metody obserwacji. Uzupełniają się i stanowią jednolity system rachunkowości ekonomicznej w Federacji Rosyjskiej.

Rachunkowość operacyjna służy do rejestrowania, monitorowania i kontrolowania niektórych zjawisk działalności finansowej i gospodarczej organizacji. Z jego pomocą prowadzony jest codzienny monitoring postępów produkcji i jej sprzedaży, wydatków funduszu płac, terminowego odbioru wartości materialnych itp.

Rachunkowość statystyczna bada i uogólnia zjawiska masowe i ich wzorce w działalności finansowej i gospodarczej organizacji (ruchy masy towarowej, procesy inflacyjne, dynamika rynku). Statystyczne dane księgowe służą do analizy ekonomicznej i prognozowania na okres bieżący i przyszłe.

Rachunkowość to uporządkowany system gromadzenia, rejestrowania i podsumowywania w ujęciu pieniężnym informacji o majątku, obowiązkach organizacji poprzez ciągłą, ciągłą dokumentację. Rachunkowość ma swoje własne cechy, które odróżniają ją od innych rodzajów rachunkowości, a mianowicie:

▪ jest udokumentowane;

▪ ciągłe w czasie (z dnia na dzień) i ciągłe w zakresie (bez przerw) wszelkich zmian zachodzących w działalności finansowo-gospodarczej organizacji;

▪ stosuje specjalne, unikalne metody przetwarzania danych (konta i podwójny zapis).

Rachunkowość dzieli się na teorię rachunkowości, rachunkowość finansową i zarządczą. Teoria rachunkowości jest teoretyczną, metodologiczną i praktyczną podstawą organizacji systemu rachunkowości. Rachunkowość finansowa to system zbierania informacji księgowych, który zapewnia księgowanie i rejestrację operacji gospodarczych, a także sporządzanie sprawozdań finansowych. Rachunkowość zarządcza ma na celu zbieranie informacji księgowych używanych w organizacji. Jej głównym celem jest dostarczanie informacji menedżerom różnych szczebli odpowiedzialnych za osiąganie określonych wyników produkcyjnych.

Zadania rachunkowości są zapisane w przepisach:

▪ tworzenie pełnych i rzetelnych informacji o działalności organizacji i jej stanie majątkowym, niezbędnych użytkownikom wewnętrznym sprawozdań finansowych: menadżerom, założycielom, uczestnikom i właścicielom majątku organizacji, a także zewnętrznym - inwestorom, wierzycielom itp.;

▪ dostarczanie informacji wewnętrznym i zewnętrznym użytkownikom sprawozdań księgowych w celu monitorowania zgodności z przepisami prawa w trakcie prowadzenia przez organizację działalności gospodarczej i jej wykonalności; obecność i przepływ majątku i zobowiązań; wykorzystanie zasobów materialnych, pracy i finansowych zgodnie z zatwierdzonymi normami, standardami i szacunkami;

▪ terminowe zapobieganie negatywnym zjawiskom w działalności finansowo-gospodarczej organizacji, identyfikacja i mobilizacja rezerw wewnętrznych oraz prognozowanie wyników organizacji w okresie bieżącym i przyszłym.

Temat 2. WYMAGANIA I ZAŁOŻENIA W RACHUNKOWOŚCI

Pojawienie się nowych stosunków ekonomicznych i prawnych zakłada ukierunkowanie rachunkowości na zasady rachunkowości ogólnie przyjęte w praktyce światowej. (Program reformy rachunkowości, zatwierdzony dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 06.03.98 nr 283.)

Zasada jest podstawą, wyjściową, podstawową pozycją rachunkowości jako nauki, która z góry przesądza wszystkie wynikające z niej twierdzenia. Zasady rachunkowości są zawarte w Regulaminie rachunkowości „Polityka rachunkowości organizacji” (PBU 1/98) (zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 09.12.98 nr 60n). Zgodnie z tym PBU zasady są podzielone na podstawowe i podstawowe.

Podstawowe zasady (założenia) – są to warunki, jakie stwarza organizacja przy zakładaniu rachunkowości (klauzula 6 PBU 1/98):

▪ 1. Izolacja nieruchomości. Majątek i obowiązki organizacji istnieją odrębnie od majątku i obowiązków właścicieli tej organizacji i innych organizacji.

2. Ciągłość biznesowa. Organizacja będzie kontynuować działalność w dającej się przewidzieć przyszłości i nie zamierza likwidować ani znacząco ograniczać działalności.

3. Kolejność stosowania zasad rachunkowości. Wybrana przez organizację polityka rachunkowości będzie konsekwentnie stosowana od jednego okresu sprawozdawczego do drugiego.

4. Czasowa pewność faktów działalności gospodarczej. Fakty prowadzenia działalności gospodarczej dotyczą okresu sprawozdawczego, w którym miały miejsce, niezależnie od faktycznego czasu otrzymania lub wypłaty środków.

Podstawowe zasady (wymagania) to ogólnie przyjęte zasady rachunkowości wynikające z obowiązujących przepisów (klauzula 7 PBU 1/98):

▪ 1. Kompletność. Kompletność refleksji w rozliczaniu wszystkich faktów związanych z działalnością gospodarczą.

2. Terminowość. Wszystkie fakty dotyczące działalności gospodarczej muszą być terminowo odzwierciedlone w rachunkowości.

3. Roztropność (lub ostrożność). Organizacja powinna być bardziej przygotowana do rozliczania strat niż dochodów.

4. Priorytet treści nad formą. Refleksja w rozliczaniu faktów działalności gospodarczej, oparta nie tylko na ich formie prawnej, ale także na treści ekonomicznej.

5. Spójność. Tożsamość danych księgowych wewnętrznych informacji analitycznych.

6. Racjonalność. Rachunkowość racjonalna i ekonomiczna, oparta na warunkach działalności i wielkości organizacji.

Temat 3. NORMATYWNA REGULACJA RACHUNKOWOŚCI

Pierwszy poziom (legislacyjny) to ustawy i inne akty ustawodawcze (dekrety Prezydenta Federacji Rosyjskiej, dekrety Rządu Federacji Rosyjskiej), regulujące bezpośrednio lub pośrednio prowadzenie rachunkowości w organizacji. Szczególne miejsce na tym poziomie zajmuje ustawa federalna z dnia 21.11.1996 listopada 129 r. Nr XNUMX-FZ „O rachunkowości”. Dokument ten ustanawia jednolitą podstawę prawną i metodologiczną organizacji i prowadzenia rachunkowości.

Bardzo ważne miejsce na tym poziomie należy do Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej oraz Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej. W pierwszej części kodeksu cywilnego wiele kwestii związanych z pracą księgową zostało uregulowanych ustawowo. Stosowanie ordynacji podatkowej znacznie uprościło podstawowe zasady i procedury związane z opodatkowaniem organizacji komercyjnych.

Drugim poziomem regulacji regulacyjnych jest Regulamin Rachunkowości (PBU). Dokumenty te podsumowują zasady i podstawowe zasady rachunkowości, określają podstawowe pojęcia związane z poszczególnymi obszarami rachunkowości, a także techniki rachunkowości (bez określania mechanizmu ich zastosowania do określonego rodzaju działalności).

Ujawnianie norm PBU powinno odbywać się w dokumentach trzeciego poziomu – wytycznych metodycznych i rekomendacjach dotyczących rachunkowości. Ta grupa dokumentów zawiera wytyczne dotyczące planowania, rozliczania i kalkulacji kosztów produktów; wytyczne dotyczące inwentaryzacji majątku i zobowiązań finansowych; wytyczne dotyczące wypełniania formularzy sprawozdań finansowych itp. Najważniejszymi dokumentami tego poziomu są nowy plan kont i instrukcje dotyczące jego stosowania (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr XNUMXn). Do nich można dodać liczne instrukcje Ministerstwa Finansów Rosji dotyczące kwestii, które po raz pierwszy pojawiają się w praktyce działalności gospodarczej.

Czwarty poziom w systemie regulacyjnym powinien zajmować dokumenty robocze organizacji, które tworzą jej politykę rachunkowości w aspektach metodologicznych, technicznych i organizacyjnych.

System regulacyjny ma na celu zapewnienie tworzenia pełnych i wiarygodnych informacji o działalności finansowej i gospodarczej organizacji.

Temat 4. PRZEDMIOT RACHUNKOWOŚCI

Przedmiotem rachunkowości jest działalność gospodarcza organizacji. Aby scharakteryzować zjawiska podlegające rachunkowości, istnieje pojęcie „przedmiotu rachunkowości”. Obiekt rozumiany jest jako każde zjawisko, które można obiektywnie wyrazić w wycenie i jest niezbędne dla potrzeb zarządzania. W teorii rachunkowości wyróżnia się trzy grupy obiektów: aktywa, pasywa, transakcje gospodarcze.

Aktywa organizacji (mienie) obejmują:

▪ 1) aktywa trwałe:

▪ środki trwałe to środki pracy wykorzystywane przy prowadzeniu działalności finansowej i gospodarczej organizacji przez okres przekraczający 12 miesięcy: budynki, budowle, transport, sprzęt, sprzęt komputerowy itp.;

▪ dochodowe inwestycje w aktywa materialne - wydatki organizacji w postaci inwestycji w budynki, sprzęt i inne aktywa posiadające strukturę materialną, oddane przez organizację do tymczasowego użytku w celu generowania dochodu;

▪ wartości niematerialne – długoterminowe koszty nabycia przez organizację praw wyłącznych do wyników działalności intelektualnej wynikających z patentów, certyfikatów i innych dokumentów ochronnych. Do tej kategorii zalicza się także wydatki organizacyjne powstałe przy tworzeniu podmiotu gospodarczego w formie dopłaty do kapitału docelowego oraz wartość reputacji biznesowej przejmowanych organizacji;

▪ inwestycje w aktywa trwałe – długoterminowe inwestycje organizacji w nabycie (budowę) środków trwałych, utworzenie i nabycie wartości niematerialnych i prawnych;

▪ długoterminowe inwestycje finansowe – inwestycje organizacji w papiery wartościowe spółek akcyjnych, dłużne papiery wartościowe państwowe i prywatne, kapitały docelowe (akcyjne) innych organizacji;

▪ 2) aktywa obrotowe:

▪ inwentarze przemysłowe – zespół środków pracy zaangażowanych w proces wytwarzania produktów, wykonywania pracy, świadczenia usług: surowce, materiały eksploatacyjne, paliwa, części zamienne;

▪ towary – aktywa nabyte lub otrzymane od innych osób i przeznaczone na sprzedaż;

▪ produkty gotowe – produkty, które zostały całkowicie przetworzone, przyjęte do kontroli technicznej i zgodnie z zatwierdzoną procedurą odbioru, dostarczone do magazynu;

▪ gotówka – środki pieniężne w kasie, wolne środki na rachunkach rozliczeniowych, walutowych i innych bankach;

▪ krótkoterminowe inwestycje finansowe – inwestycje organizacji w obligacje, bony itp.;

▪ należności (środki w rozliczeniach) - środki organizacji, które są tymczasowo w dyspozycji innych organizacji i osób.

Do zobowiązań organizacji należą:

▪ 1) kapitał własny:

▪ kapitał docelowy - całość wkładów założycieli do majątku w ujęciu pieniężnym przy tworzeniu organizacji w celu zapewnienia jej działalności, w kwotach określonych w dokumentach założycielskich;

▪ kapitał rezerwowy – część zysków zatrzymanych przeznaczona na cele określone przepisami prawa (na pokrycie strat, spłatę dywidendy z uprzywilejowanych papierów wartościowych w przypadku braku innych środków);

▪ kapitał dodatkowy – źródło wewnętrzne powstające w wyniku zmian wartości aktywów;

▪ zyski zatrzymane – zysk pozostający w dyspozycji organizacji od początku jej działalności, pomniejszony o wpłaty i wypłaty zgodnie z prawem;

▪ finansowanie celowe – środki przeznaczone na finansowanie określonych działań celowych (środki otrzymane od innych organizacji, dotacje od organów rządowych itp.);

▪ 2) obowiązki organizacji (kapitał podniesiony):

▪ zobowiązania długoterminowe – kredyty i pożyczki, których okres spłaty przypada nie wcześniej niż w ciągu 12 miesięcy;

▪ zobowiązania krótkoterminowe – kredyty i pożyczki o terminie wymagalności krótszym niż 12 miesięcy. Podkreśla także zobowiązania bieżące powstałe w procesie działalności finansowej i gospodarczej organizacji.

Temat 5. SPOSÓB RACHUNKOWOŚCI

Metoda rachunkowości to zestaw metod i technik odzwierciedlania działalności finansowej i gospodarczej organizacji, który obejmuje określone metody monitorowania obiektów księgowych, ich pomiaru, grupowania i uogólniania.

Głównymi elementami metody są techniki związane z:

▪ z organizacją nadzoru księgowego, tj. pozyskiwaniem podstawowych informacji o wszelkich transakcjach gospodarczych zachodzących w organizacji. W tym celu wykorzystywana jest dokumentacja i inwentarz;

▪ organizacja pomiaru księgowego. Są to szacunki i obliczenia;

▪ grupowanie obiektów księgowych. Stosowane są tutaj księgowość i podwójny zapis;

▪ uogólnienie referencji. W tym celu wykorzystuje się zestawienie informacji bilansowych oraz zestaw wskaźników.

5.1. Dokumentacja

Dokument księgowy jest pisemnym dowodem potwierdzającym fakt transakcji biznesowej, prawo do jej wykonania lub ustalający odpowiedzialność pracowników za powierzone im wartości.

Działaniom finansowym i gospodarczym organizacji towarzyszy realizacja licznych i różnorodnych operacji. Z kolei każda transakcja biznesowa musi być sformalizowana dokumentami księgowymi, które zawierają podstawowe informacje o dokonanych transakcjach gospodarczych lub prawie do ich wykonania. Każda zakończona transakcja musi być udokumentowana. Jest to właściwie sporządzony dokument, który nadaje mocy prawnej operacji. Dokumenty muszą być dokładne i terminowo wypełnione.

Dokumenty są ściśle powiązane z pojęciami takimi jak dokumentacja (podstawowa księgowość), unifikacja, standaryzacja i workflow.

Dokumentacja to sposób ewidencjonowania majątku, zobowiązań i operacji gospodarczych z dokumentami księgowymi. Żadna operacja nie może zostać odzwierciedlona w księgowości bez potwierdzenia jej odpowiednich dokumentów. Prawidłowa i terminowa rejestracja wszystkich transakcji biznesowych z dokumentami to wstępny etap księgowości.

Ujednolicenie dokumentów to opracowanie standardowych formularzy dokumentów do ich wykorzystania w realizacji jednorodnych operacji w różnych organizacjach, niezależnie od formy własności i przynależności wydziałowej. Ujednolicone formy podstawowej dokumentacji są zatwierdzane uchwałami Państwowego Komitetu Statystycznego Rosji.

Standaryzacja to ustalenie takich samych (standardowych) rozmiarów formularzy tego samego rodzaju dokumentów, które pozwalają na bardziej efektywne wykorzystanie papieru podczas drukowania dokumentów, ograniczają jego marnotrawstwo. Ponadto standaryzacja ułatwia księgowe przetwarzanie dokumentów, w tym przy pomocy komputera, oraz przechowywanie dokumentów w archiwum.

Przepływ dokumentu to ścieżka, którą przechodzi dokument od momentu sporządzenia do archiwizacji. W każdej organizacji obieg dokumentów jest opracowywany przez głównego księgowego i zatwierdzany przez kierownika organizacji.

Brak przepływu pracy lub jego rozmyta organizacja prowadzi do zaniedbania księgowości i różnych nadużyć.

5.2. Spis

Aby zapewnić wiarygodność danych księgowych i sprawozdań finansowych, organizacje zobowiązane są do przeprowadzenia inwentaryzacji majątku i zobowiązań, podczas której sprawdza się i dokumentuje ich obecność, stan i ocenę.

Procedurę przeprowadzenia inwentaryzacji (liczbę inwentaryzacji w roku sprawozdawczym; ich terminy; wykaz mienia i zobowiązań skontrolowanych w trakcie każdego z nich itp.) określa kierownik organizacji, z wyjątkiem następujących przypadków gdy wymagany jest spis:

▪ przy przekazywaniu nieruchomości w celu najmu, umorzenia, sprzedaży, a także podczas przekształcenia jednolitego przedsiębiorstwa państwowego lub komunalnego;

▪ przed sporządzeniem rocznego sprawozdania finansowego;

▪ gdy ujawnione zostaną fakty dotyczące kradzieży, nadużycia lub uszkodzenia mienia;

▪ w przypadku klęski żywiołowej, pożaru lub innej sytuacji awaryjnej spowodowanej ekstremalnymi warunkami;

▪ w trakcie reorganizacji lub likwidacji organizacji.

Ze względu na kompletność pokrycia inwentarze dzielą się na ciągłe i selektywne, ze względu na charakter postępowania – na obowiązkowe i fakultatywne (patrz także 15.6).

5.3. rachunki księgowe

Rachunek księgowy to szczególny sposób grupowania, bieżącego odzwierciedlenia i kontroli zmian w poszczególnych jednorodnych obiektach księgowych.

Wynik jest tabelą dwustronną: lewa strona to Obciążyć, prawo - Pożyczka. Terminy te zaczęto stosować wraz z pojawieniem się rachunkowości w krajach Europy Zachodniej. W tamtym czasie rachunkowość obejmowała jedynie transakcje handlowe i kredytowe, a tymi słowami określano relacje rozliczeniowe pomiędzy kupcami i bankierami. Następnie zamieniły się w terminy księgowe.

W zależności od treści konta księgowe dzielą się na:

▪ aktywny – przeznaczony do ewidencji nieruchomości według dostępności, składu i lokalizacji;

▪ pasywne – odzwierciedlają księgowanie majątku według źródeł jego powstania.

Aktywne konto

Na aktywnych rachunkach saldo może być tylko debetowe lub nieobecne.

Konto pasywne

Na kontach pasywnych saldo może być tylko na kredyt lub nieobecne.

Oprócz rachunków aktywnych i pasywnych w praktyce księgowej wykorzystywane są rachunki aktywne-pasywne. Mają cechy obu kont. Konta aktywne-pasywne są z reguły używane do rozliczania wszelkich obliczeń.

Konta aktywne-pasywne mogą mieć zarówno salda debetowe, jak i kredytowe.

Specjalna grupa kont pozabilansowych przeznaczona jest do rejestrowania wartości, które nie należą do organizacji lub wymagają specjalnej kontroli. Takie obiekty mogą obejmować środki trwałe posiadane przez organizację na warunkach obecnego leasingu; pozycje inwentarzowe w przechowaniu; ścisłe formularze sprawozdawcze itp. Struktura kont pozabilansowych nie różni się od struktury kont bilansowych.

Konto aktywne-pasywne

5.4. podwójne wejście

Ze względu na swój ekonomiczny charakter każda transakcja biznesowa z konieczności charakteryzuje się dwoistością i wzajemnością. Aby zachować te właściwości i kontrolować ewidencję operacji gospodarczych na kontach księgowych, stosuje się metodę podwójnego zapisu.

Podwójny zapis to zapis, w wyniku którego każda transakcja biznesowa jest dwukrotnie odzwierciedlana na rachunkach księgowych: w obciążeniu jednego rachunku i uznaniu innego powiązanego z nim rachunku.

Z metodą podwójnego księgowania związane są pojęcia takie jak „korespondencja kont” i „zapis księgowy”.

Korespondencja rachunków to relacja między rachunkami występująca metodą podwójnego księgowania.

Zapis księgowy to rejestracja korespondencji rachunków, gdy jednocześnie dokonywany jest zapis na rachunku debetowym i uznaniowym na kwotę transakcji gospodarczej.

Zapisy księgowe mogą być proste lub złożone. Prosty zapis księgowy to interakcja dwóch kont. Złożony zapis księgowy - interakcja trzech lub więcej kont.

5.5. Gatunek

Wycena jest pieniężnym wyrazem wartości przedmiotu w rachunkowości, to znaczy kwoty, w której przedmiot jest ujmowany w rachunkowości i sprawozdawczości.

Wyodrębniono ocenę zobowiązań, dochodów i wydatków organizacji, a także środków produkcji i inwentaryzacji.

Należności z reguły szacuje się na podstawie warunków określonych w umowie między organizacją a dłużnikiem. Te same zasady dotyczą oceny dochodów organizacji. Zobowiązania są oceniane na podstawie warunków zaistnienia. Wydatki ujmowane są w księgach w kwotach rzeczywistych.

Nabyta nieruchomość wyceniana jest w zależności od źródła nabycia. Wyceny odpłatnie zakupionej nieruchomości dokonuje się poprzez zsumowanie rzeczywistych kosztów poniesionych na jej zakup; nieruchomość otrzymana bezpłatnie - według wartości rynkowej w dniu nadania; własność wytworzona przez samą organizację - kosztem jej wytworzenia.

W skład faktycznie poniesionych kosztów wchodzą w szczególności koszty nabycia samego obiektu; prowizje (koszty usług) wypłacane dostawom, handlowi zagranicznemu i innym organizacjom; cła i inne płatności; koszty transportu, przechowywania i dostawy realizowane przez osoby trzecie.

Stosowanie innych metod wyceny, w tym w drodze zastrzeżenia, jest dozwolone w przypadkach przewidzianych w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej, a także w rozporządzeniach Ministerstwa Finansów Rosji i organów, którym przyznano prawo do regulowania rachunkowości przez prawo federalne.

5.6. Obliczenie

Kalkulacja jest wynikiem obliczenia w kategoriach pieniężnych wartości poszczególnych obiektów księgowych i jednocześnie sposobu ich wyceny.

Przez przedmiot kalkulacji rozumie się przedmiot rachunkowości, którego koszt jest niezbędny dla potrzeb zarządczych organizacji i jest przedmiotem zainteresowania innych użytkowników informacji księgowych.

Kalkulacji podlegają wszystkie procesy działalności organizacji. W procesie pozyskiwania środków do produkcji ustala się koszt poszczególnych przedmiotów majątku trwałego. W procesie zakupu zapasów ujawnia się ich koszt oraz koszt procesu zakupu jako całości. W procesie produkcyjnym koszt wytworzenia różnego rodzaju produktów określany jest za pomocą kalkulacji kosztów. W procesie sprzedaży obliczany jest całkowity koszt sprzedanych towarów i wpływy z tego tytułu.

Tak więc kosztorys kwalifikuje się jako element metody księgowej i działa jako niezbędny dodatek do oceny.

5.7. Sprawozdania finansowe

Skład, procedurę rejestracji i prezentacji sprawozdań finansowych reguluje PBU 4/99 „Sprawozdania księgowe organizacji” (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 06.07.1999 nr 43n).

Sprawozdania finansowe to system wskaźników odzwierciedlających sytuację majątkową i finansową organizacji na dzień sprawozdawczy, a także finansowe wyniki jej działalności za określony okres.

Sprawozdania finansowe organizacji powinny zawierać wskaźniki wydajności wszystkich jej oddziałów, przedstawicielstw i innych działów.

Sprawozdania finansowe obejmują:

▪ bilans (formularz nr 1);

▪ rachunek zysków i strat (druk nr 2);

▪ objaśnienia do bilansu i rachunku zysków i strat;

▪ raport z audytu (jeżeli zgodnie z prawem raportowanie podlega obowiązkowemu audytowi).

Organizacje muszą sporządzać sprawozdania finansowe za miesiąc, kwartał i rok na zasadzie memoriałowej od początku roku. Jednocześnie sprawozdawczość miesięczna i kwartalna ma charakter pośredni.

Rokiem sprawozdawczym dla organizacji jest okres od 1 stycznia do 31 grudnia włącznie. W przypadku nowo utworzonych organizacji pierwszym rokiem sprawozdawczym jest okres od daty ich rejestracji państwowej do 31 grudnia włącznie, a dla organizacji utworzonych po 1 października do 31 grudnia następnego roku włącznie.

Dla celów sporządzenia sprawozdania finansowego dniem sprawozdawczym jest ostatni dzień kalendarzowy okresu sprawozdawczego włącznie.

Sprawozdawczość roczna obejmuje:

▪ bilans (formularz nr 1);

▪ rachunek zysków i strat (druk nr 2);

▪ objaśnienia do bilansu i rachunku zysków i strat;

▪ końcowa część raportu biegłego rewidenta.

Małe podmioty gospodarcze mają prawo nie składać wyjaśnień do bilansu i rachunku zysków i strat w ramach raportu rocznego.

Kwartalne sprawozdania finansowe obejmują:

▪ bilans (formularz nr 1);

▪ rachunek zysków i strat (druk nr 2).

(Patrz także 27.1 „Wymagania dotyczące sporządzania sprawozdań finansowych”, 27.2 „Skład i treść sprawozdania finansowego”, 27.4 „Znaczenie i funkcje rachunku zysków i strat”, 27.5 „Skonsolidowane sprawozdanie finansowe”).

5.8. Bilans

Procedurę sporządzania i wymagania dotyczące bilansu określa PBU 4/99 i rozporządzenie Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 22.07.03 lipca 67 r. Nr XNUMXn „O formach sprawozdań księgowych organizacji”.

Bilans jest podsumowaniem sald zamknięcia wszystkich rachunków. W uogólnionej formie jest to tabela dwustronna: lewa strona nazywa się Zasób, prawa strona to Pasywny. W aktywach bilansu gromadzone są informacje o wartości aktywów (mienia) organizacji, w pasywnym - o źródłach powstawania tego majątku.

Suma Zasobów jest równa sumie Pasywnej. (Ta równość jest zwykle nazywana ogólnym równaniem równowagi).

Wynik bilansu jest inaczej nazywany walutą bilansu.

W bieżącym bilansie znajdują się dwie sekcje w Aktywach i trzy w Pasywach. Każda sekcja składa się z artykułów. Każdy artykuł ma numer seryjny i zawiera informacje o jednym lub kilku obiektach księgowych.

Istnieje kilka rodzajów sald:

▪ saldo sprawozdawcze – na dzień bilansowy;

▪ bilans otwarcia – informacja o funduszach i źródłach organizacji na początku jej działalności;

▪ bilans likwidacyjny – sporządzany w momencie likwidacji organizacji;

▪ bilans podziału – sporządzany przy podziale organizacji;

▪ bilans połączenia – sporządzony w trakcie połączenia organizacji.

(Patrz także 27.3 Znaczenie i funkcje bilansu).

Temat 6. KLASYFIKACJA KONT

Klasyfikacja rachunków księgowych polega na ich grupowaniu na podstawie jednorodności treści ekonomicznej odzwierciedlonych w nich wskaźników majątku, zobowiązań i transakcji gospodarczych.

Konta księgowe można sklasyfikować:

▪ 1) ze względu na saldo (aktywne, pasywne, aktywne-pasywne, pozabilansowe) (patrz 5.3 „Rachunki”);

▪ 2) zgodnie z celem i trybem prowadzenia ewidencji:

▪ materialne lub własne, - służące do kontroli i rozliczania środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, aktywów materialnych: 01 „Środki trwałe”, 07 „Sprzęt do instalacji”, 10 „Materiały” itp. Rachunki ściśle aktywne;

▪ gotówkowy - przeznaczony do rozliczania transakcji środkami pieniężnymi: 50 „Gotówka”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”. Aktywne konta;

▪ akcje - przeznaczone na stabilne i długoterminowe źródła finansowania: 80 „Kapitał zakładowy”, 82 „Kapitał zapasowy”, 83 „Kapitał zapasowy”. Konta ściśle pasywne;

▪ umowny (regulacyjny) – mający na celu uregulowanie oceny przedmiotu. Oprócz głównych rachunków majątkowych otwierane są w celu korekty wyceny obiektu: 02 „Amortyzacja środków trwałych”, 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych”;

▪ odbiór i dystrybucja – służą do rozliczenia wydatków, których w momencie poniesienia nie można bezpośrednio przyporządkować konkretnym wyprodukowanym lub sprzedanym produktom. Na koniec miesiąca wydatki te przypisuje się do konkretnego rodzaju produktu zgodnie z przyjętą metodologią (25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Ogólne koszty działalności”). Rachunki te nie mają salda i nie są odzwierciedlone w bilansie spółki;

▪ kalkulacja kosztów – ma na celu odzwierciedlenie kosztów produkcji, które uwzględnia się przy sporządzaniu kalkulacji kosztów w celu ustalenia rzeczywistego kosztu poszczególnych rodzajów produktów (robot, usług): 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 44 „Wydatki sprzedaży ”. Konta ściśle aktywne;

▪ pożyczka lub kredyt, - przeznaczony do rozliczania kredytów bankowych: 66 „Kredyty i pożyczki krótkoterminowe”, 67 „Kredyty i pożyczki długoterminowe”. Konta ściśle pasywne;

▪ budżetowo-dystrybucyjny – przeznaczony do podziału wydatków pomiędzy okresy sprawozdawcze (budżetowe): 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”, 97 „Przyszłe wydatki”, 98 „Przyszłe dochody”;

▪ operacyjno-wynikowy - przeznaczony do zbierania informacji o przychodach i wydatkach organizacji oraz ustalania wyniku finansowego: 90 „Sprzedaż”, 91 „Pozostałe przychody i koszty”, 99 „Zyski i straty”. Konta aktywno-pasywne;

▪ 3) według poziomu szczegółowości wskaźników:

▪ syntetyczne (rachunki pierwszego rzędu) – zawierają uogólnione wskaźniki dotyczące majątku, zobowiązań i transakcji dla grup jednorodnych ekonomicznie. Rachunkowość prowadzona jest wyłącznie w kategoriach pieniężnych i podaje ogólny opis obiektu;

▪ subkonta (konta drugiego rzędu) – są pośrednimi kontami syntetycznymi i analitycznymi. Przeznaczony do dodatkowego grupowania kont analitycznych w ramach danego konta syntetycznego. W rezultacie kilka kont analitycznych tworzy jedno subkonto, a kilka subkont tworzy jedno konto syntetyczne;

▪ analityczne (rachunki trzeciego rzędu) – uszczegóławiają zawartość rachunków syntetycznych dla poszczególnych rodzajów nieruchomości i transakcji. Rachunkowość jest zorganizowana zarówno w środkach pieniężnych, jak i naturalnych i pracy.

Temat 7. OGÓLNE ZASADY RACHUNKOWOŚCI PROCESÓW BIZNESOWYCH

Organizacje przeprowadzają różnorodne transakcje biznesowe, które składają się na treść głównych procesów biznesowych. To procesy gospodarcze są dla organizacji obiektami składającymi się na działalność gospodarczą.

W organizacji istnieją trzy główne procesy biznesowe:

▪ zakup pozycji magazynowych;

▪ wytwarzanie produktów (wykonanie pracy, świadczenie usług);

▪ sprzedaż produktów (wykonanie pracy, świadczenie usług).

Podstawowe zasady rozliczania procesu nabycia pozycji magazynowych. Proces ten to zespół operacji biznesowych mających na celu zapewnienie organizacji surowców, materiałów eksploatacyjnych, paliwa, energii i innych przedmiotów oraz środków pracy niezbędnych do wytworzenia produktów (wykonanie pracy, świadczenie usług). W trakcie tego procesu nabywane jest zarówno mienie trwałe, jak i jednorazowe.

Przy zakupie zapasów organizacja płaci dostawcy koszt w cenach zakupu, a także ponosi dodatkowe koszty związane z dostawą (za transport i rozładunek, za dostawę ze stacji kolejowej, z lotniska lub z molo do magazynu organizacji ). Wszystkie te koszty określane są jako „koszty magazynowania i dostawy”. Na rzeczywisty koszt nabycia (zakupu) zapasów składa się zatem koszt w cenach nabycia (zakupu) oraz koszty nabycia i dostarczenia tych kosztowności do organizacji.

Główne konta księgowe wykorzystywane w procesie zamówień: 10 „Materiały”, 51 „Rozliczenia”, 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”.

Kupujący po otrzymaniu od dostawcy faktury za wysłane do niego materiały akceptuje ją (wyraża zgodę na zapłatę) lub odmawia jej przyjęcia. Na podstawie akceptacji konta w księgowości organizacji dokonywany jest zapis księgowy w debecie konta 10 i uznaniu konta 60 za koszt materiałów w cenach zakupu.

Przykład 1

W obciążeniu konta 10 oprócz kosztów zakupu materiałów uwzględniane są dodatkowe koszty związane z ich dostawą, rozładunkiem i układaniem. Sumując koszt materiałów w cenach zakupu i kosztów dodatkowych, obliczamy rzeczywisty koszt zakupionych pozycji magazynowych (przykład 1).

Tak więc, mimo że cena zakupu materiałów wynosi 756 000 rubli, rzeczywisty koszt nabytego obiektu wyniósł 812 000 rubli.

Zadania rozliczania procesu pozyskiwania (nabywania) zasobów:

▪ dokumentowanie i terminowe rejestrowanie odbioru materiałów, środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych;

▪ rzetelne wyliczenie początkowego kosztu środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz rzeczywistego kosztu zakupionych materiałów;

▪ terminowa spłata zobowiązań wobec dostawców i wykonawców.

Podstawowe zasady rozliczania procesu produkcyjnego. Proces ten jest procesem, w którym pracownicy wywierają wpływ na przedmioty pracy za pomocą środków pracy, aby uzyskać gotowe produkty.

Praca ludzka, przedmioty i środki pracy biorą udział w sferze produkcji. W rezultacie organizacja generuje odpowiednie koszty: wynagrodzenia dla pracowników; koszt pozycji wydanych na wytworzenie produktów itp. Ponadto organizacja ma koszty ogólne (konserwacja maszyn i urządzeń, koszt naprawy środków trwałych na cele produkcyjne itp.) oraz ogólne wydatki biznesowe (administracyjne i zarządcze, wydatki na opłaty za usługi informacyjne i audytowe itp.). Wszystkie te koszty sumują się w koszt wytworzonych produktów, wykonanej pracy lub świadczonych usług.

Aby uwzględnić koszty produkcji i obliczyć koszt wytworzonych produktów, stosuje się konto główne 20 „Produkcja główna”. Obciążenie tego konta pobiera wszystkie koszty, które zgodnie z obowiązującym prawem zaliczane są do kosztów produktów (robót, usług) (przykład 2). Zgodnie z debetem na rachunku 20 może istnieć saldo, które pokazuje saldo pracy w toku na początku lub na końcu okresu sprawozdawczego. Kredyt na koncie odzwierciedla koszt wytworzenia gotowego przetwarzania produktów, wykonanej pracy lub świadczonych usług (przykład 3).

Przykład 2

Przykład 3

Zadania rozliczania procesu produkcyjnego:

• dokumentacja i terminowe uwzględnienie w księgowaniu wszystkich poniesionych kosztów;
• kontrola wykorzystania zasobów materialnych, pracy i środków finansowych zgodnie z przyjętymi normami, standardami i szacunkami;
• prawidłowe obliczenie rzeczywistego kosztu wytworzonych produktów (wykonanych prac, świadczonych usług).

Podstawy rozliczania procesu wdrożeniowego.

Zakres sprzedaży to zespół operacji biznesowych związanych z marketingiem i sprzedażą produktów (wykonywanie pracy, świadczenie usług), środków trwałych i innych aktywów, a także ustalaniem wyników finansowych (zysku lub straty). Przy rozliczaniu transakcji związanych ze sprzedażą i ustaleniem wyniku finansowego stosuje się następujące konta: 43 „Wyroby gotowe”, 90 „Sprzedaż”, 91 „Pozostałe przychody i koszty”, 99 „Zyski i straty”. Organizacja może również ponieść dodatkowe koszty sprzedaży: opakowania, transportu, prowizji, kosztów reklamy itp. Koszty te nazywane są komercyjnymi (nieprodukcyjnymi) i rozliczane są oddzielnie na koncie 44 „Koszty sprzedaży”.

Głównym kontem księgowym, na którym organizacja prowadzi ewidencję procesu sprzedaży gotowych produktów (wykonywanie pracy, świadczenie usług), jest konto 90 „Sprzedaż”. Z tego tytułu wynik finansowy ze sprzedaży produktów (wykonanie pracy, świadczenie usług) jest wykazywany jako różnica między kosztem sprzedaży a kosztem pełnym. Osobliwością konta 90 jest to, że te same transakcje biznesowe są wyrażane w dwóch szacunkach: po koszcie (wydatkach) i cenach sprzedaży (dochodach). Porównanie tych dwóch szacunków i pozwala na identyfikację wyniku finansowego.

Obliczony wynik finansowy ze sprzedaży produktów (wykonanie pracy, świadczenie usług) podlega obowiązkowemu odpisaniu na koniec miesiąca na konto 99 „Zyski i Straty”. W związku z tym saldo na koncie 90 „Sprzedaż” nie pozostaje.

Podobną zasadę działania stosuje się przy dokonywaniu zapisów księgowych na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”.

Zadania rozliczania procesu wdrożeniowego:

• dokumentowanie i terminowe uwzględnienie w rozliczaniu wysyłki (wydania) wyrobów gotowych, towarów, dostawy wykonanych prac i świadczonych usług; koszty wysyłki i sprzedaży;
• prawidłowe naliczenie odpisanych wydatków w procesie realizacji;
• terminowe księgowanie środków otrzymanych od kupującego (klienta);
• prawidłowe obliczenie wyniku finansowego ze sprzedaży produktów.

Temat 8. TYPOWE ZMIANY W BILANSIE POD WPŁYWEM PEŁNEJ OPERACJI GOSPODARCZEJ

Transakcje gospodarcze powstające w toku działalności organizacji nie naruszają równości wyników Aktywów i Pasywów, natomiast kwoty w kontekście poszczególnych artykułów i sekcji bilansu mogą ulec zmianie. Wyjaśnia to fakt, że każda operacja wpływa na dwie pozycje bilansu. Jednocześnie mogą znajdować się w Zasobie lub Pasywnym, lub zarówno w Zasobie, jak i Pasywnym. W zależności od charakteru zmiany pozycji transakcje gospodarcze można podzielić na cztery grupy:

▪ Typ 1 transakcji biznesowych pokazuje zmiany pozycji aktywów przy stałej walucie bilansowej.

Przykład 1

Odbiór pieniędzy z rachunku bieżącego do kasjera:

▪ Obciążyć konta 20 "Podstawowa produkcja" Pożyczka konta 10 "Materiały".

▪ Typ 2 charakteryzuje się zmianami pozycji zobowiązań przy stałej walucie bilansowej.

Przykład 2

Część zysków zatrzymanych służy do uzupełnienia kapitału rezerwowego:

▪ Obciążyć konta 70 "Rozliczenia z personelem do listy płac" Pożyczka konta 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”.

▪ Typ 3 powoduje zmiany w pozycjach Aktywów i Pasywów, przy jednoczesnym wzroście waluty bilansowej.

Przykład 3

Obliczanie wynagrodzeń dla pracowników głównej produkcji:

▪ Obciążyć konta 51 Kredytów konta 66 „Obliczenia dotyczące kredytów i pożyczek krótkoterminowych”.

▪ Typ 4 powoduje zmiany w pozycjach Aktywów i Pasywów, przy jednoczesnym spadku waluty bilansowej.

Przykład 4

Wynagrodzenia wypłacane pracownikom:

▪ Obciążyć konta 66 Kredytów konta 51.

Temat 9. REJESTRY KSIĘGOWE I FORMY SPRAWOZDAŃ KSIĘGOWYCH

Pod techniką rachunkowości rozumie się rejestrację informacji księgowych, przeprowadzaną ręcznie lub za pomocą środków technicznych. W tym celu wykorzystywane są rejestry księgowe.

Rejestry mają na celu usystematyzowanie i gromadzenie informacji zawartych w podstawowych dokumentach w celu odzwierciedlenia w rachunkach księgowych i sprawozdaniach finansowych. Nad prawidłowością odzwierciedlenia operacji gospodarczych w księgach rachunkowych czuwają osoby, które je skompilowały i podpisały. Zawartość wewnętrznych rejestrów sprawozdawczych stanowi tajemnicę handlową.

Rejestry księgowe odzwierciedlają wszystkie transakcje biznesowe. Rejestry mogą być prowadzone w specjalnych księgach, na osobnych kartach, w formie maszynopisów.

Formularze rejestrów są opracowywane i zalecane przez Ministerstwo Finansów Rosji; organy, którym ustawodawstwo federalne przyznaje prawo do regulowania rachunkowości; władze wykonawcze, a także same organizacje, podlegają ogólnym zasadom metodologicznym rachunkowości.

Rejestry księgowe to tabele o specjalnej formie przeznaczone do rejestrowania transakcji gospodarczych. Różnią się one:

▪ Klasyfikacja rejestrów księgowych według wyglądu.

▪ Księgi rachunkowe - oprawione tabele księgowe ze specjalną grafiką. Służą do rozliczania księgowości w zakładach produkcyjnych (warsztaty, magazyny, zespoły). Wszystkie strony są ponumerowane, liczba stron i podpis głównego księgowego znajdują się na końcu księgi. Najczęściej spotykane: Księga Główna i Księga Inwentarzowa.

▪ Karty – osobne arkusze papieru lub tektury o małym standardowym formacie, ułożone na potrzeby księgowe. Należy przechowywać w szafce na dokumenty. Karty są podzielone na sekcje i dołączone są do nich specjalne znaki. Każdy plik karty przypisany jest do księgowego, który odpowiada za bezpieczeństwo kart i prawidłowość dokonywanych zapisów.

▪ Arkusze bezpłatne (wyciągi, dzienniki zamówień, typografy) – w przeciwieństwie do kart, przechowywane są w teczkach ewidencyjnych.

Klasyfikacja ze względu na charakter nagrania.

▪ Rejestry chronologiczne - służą do rejestrowania wszystkich dokumentów w kolejności ich wpływu, ale bez rozdzielania ich pomiędzy kontami. Zapis chronologiczny dokonywany jest w specjalnych dziennikach ewidencyjnych lub rejestrach (Księga Kasowa, Rejestr Przyjęć Towarów, inwentarz kart do księgowania środków trwałych). Jego celem jest zapewnienie kontroli nad bezpieczeństwem dokumentów otrzymywanych przez dział księgowy oraz prawidłowością ich ewidencji. Rejestracja chronologiczna służy do składania zapytań.

▪ Rejestry systematyczne – prowadzone w celu grupowania zapisów księgowych w konta syntetyczne i analityczne (Księga główna prowadzona jest przez dział księgowości przy zastosowaniu memoriałowej formy księgowania w celu grupowania transakcji w konta syntetyczne).

▪ Rejestry łączone – łączą zapisy chronologiczne i syntetyczne (większość dzienników porządkowych, księga „Dziennik Główny”).

Klasyfikacja według objętości informacji.

Rejestry syntetyczne - otwarte do prowadzenia kont syntetycznych (bez tekstu objaśniającego, wskazującego tylko datę, numerację i księgowanie). Rzadko podawany jest krótki tekst (rejestr dokumentów księgowych).

Rejestry analityczne - służą do odzwierciedlenia wskaźników kont analitycznych oraz kontroli obecności i ruchu każdego rodzaju wartości.

Klasyfikacja według struktury.

Ewidencje jednokierunkowe - różne karty do rozliczania wartości materialnych, rozliczeń, łączą oddzielne kolumny zapisów debetowych i kredytowych. Księgowość prowadzona jest na jednym arkuszu w licznikach pieniężnych, naturalnych lub obu jednocześnie.

Jednokierunkowy formularz rejestracyjny.

Rejestry dwustronne – stosowane w księgowości. Konto otwierane jest na rozwiniętej stronie, lewa to Debet, prawa to Kredyt. Używany tylko do ręcznego rozliczania.

Dwustronny formularz rejestracyjny.

▪ Rejestry wielografowe – odzwierciedlają dodatkowe wskaźniki w ramach konta analitycznego. W szczególności rozliczanie przepływu materiałów znajduje odzwierciedlenie w organizacji jako całości, a także w kontekście osób, działów i pozycji odpowiedzialnych materialnie.

▪ Rejestry liniowe są rodzajem rejestrów wariograficznych. Tutaj każde konto analityczne jest odzwierciedlone tylko w jednej linii, co umożliwia podzielenie rachunku syntetycznego na nieograniczoną liczbę kont analitycznych.

▪ Rejestry szachowe – służą do jednoczesnego odzwierciedlenia kwot obciążenia jednego konta i uznania drugiego. Każda kwota jest zapisywana na przecięciu wiersza i kolumny.

Temat 10. KOREKTA BŁĘDÓW W DOKUMENTACH I REJESTRACH RACHUNKOWYCH

Przy prowadzeniu dokumentów i rejestrów plam nie dopuszcza się wymazywania zarówno w części cyfrowej, jak i tekstowej.

Przechowując rejestry księgowe, należy je chronić przed nieautoryzowanym korygowaniem.

Istnieje kilka sposobów na poprawienie błędnych wpisów w księgowości.

Metoda korekcyjna - polega na skreśleniu tekstu lub kwoty i napisaniu poprawnego tekstu lub kwoty nad przekreśloną kwotą. Przekreślenie odbywa się w jednej linii, dzięki czemu możliwe jest odczytanie przekreślenia. Cała kwota jest całkowicie skreślona, ​​nawet jeśli błędnie zapisano tylko jedną cyfrę. Korekta musi być określona i potwierdzona: w dokumencie - podpisami osób, które poświadczały dokument; w księgach rachunkowych - podpisem osoby, która dokonała korekty. Na marginesach naprzeciw wiersza poprawianego wpisu widnieje typowa klauzula: „Uwierz w to, co poprawiono”. Metoda korygująca służy do korygowania błędów powstałych w wyniku błędnego wyliczenia sum, a także w przypadku zarejestrowania w niewłaściwym rejestrze księgowym, który jest wskazany w transakcji. Metodę tę stosuje się, jeśli w rejestrach formularza zlecenia dziennika przed zapisaniem wyników zostaną znalezione błędy, a także w rejestrach księgowych formularza zlecenia pamięci przed przedstawieniem bilansu. Po przeniesieniu sum do Księgi Głównej korekty nie są dozwolone. W takim przypadku dział księgowości sporządza zaświadczenie o wielkości błędu, którego dane wprowadzane są do Księgi Głównej jako osobny wiersz. Certyfikaty te są przechowywane w odpowiednich rejestrach.

Sposób księgowania dodatkowego - stosuje się, gdy kwota zarejestrowana w rejestrach jest mniejsza niż rzeczywista:

▪ czy zgodność rachunków jest wykazana prawidłowo, lecz w mniejszej kwocie;

▪ jeżeli rzeczywisty koszt produkcji jest wyższy od kosztu standardowego (planowanego).

Księgowania są dokonywane na brakującą kwotę.

Przykład 1

Na podstawie wyciągu z rachunku bieżącego kasjer otrzymał 1000 rubli. Przygotowany zapis księgowy: Obciążyć konta 50 "Kasa" Pożyczka konta 51 „Rachunki rozliczeniowe” w wysokości 100 rubli. Potrzebne jest więc dodatkowe okablowanie: Obciążyć konta 50 "Kasa" Pożyczka konta 51 „Rachunki rozliczeniowe” w wysokości 900 rubli.

Metoda "czerwonego storna" (lub negatywnego wpisu) - służy do korygowania błędnych wpisów, jeśli są dokonywane na dużą kwotę lub podczas dokonywania nieprawidłowego księgowania. Korekta polega na tym, że błędny wpis lub wpis jest nadpisany na czerwono (lub podświetlony: „kółko”), a następnie wpis jest dokonywany w normalnym kolorze. Przy obliczaniu sum odejmuje się „czerwoną” kwotę.

Przykład 2

Rozważ ten sam przypadek, co w poprzednim przykładzie, ale z tą wersją okablowania: Obciążyć konta 51 "Rachunki rozliczeniowe" Pożyczka konta 50 „Kasjer” w wysokości 1000 rubli.

Poprawka polega na napisaniu okablowania: Obciążyć konta 51 "Rachunki rozliczeniowe" Pożyczka konta 50 „Kasjer” w wysokości 1000 rubli. czerwonym atramentem, a następnie napisane jest prawidłowe okablowanie: Obciążyć konta 50 "Kasa" Pożyczka konta 51 „Rachunki rozliczeniowe” w wysokości 1000 rubli.

Temat 11. FORMY RACHUNKOWOŚCI

Do rejestracji informacji w księgowości w różnych kombinacjach wykorzystuje się książki, karty, czasopisma itp., w których wpisy dokonywane są w różnej kolejności. W rezultacie powstają różne formy rachunkowości.

Forma rachunkowości rozumiana jest jako zbiór rejestrów księgowych, które z góry określają związek między rachunkowością syntetyczną i analityczną, metodologię i technikę rejestracji transakcji, technologię i organizację procesu księgowego.

Poniżej przedstawiono najczęstsze formy rachunkowości.

„główny magazyn”. Jest to jedna z księgowych i kartowych form księgowości, prowadzona w organizacjach o niewielkim wolumenie produkcji, w poszczególnych instytucjach i niektórych organach finansowych. Charakterystyczną cechą tej formy jest to, że rejestry dla ewidencji chronologicznej i systematycznej są połączone w jeden rejestr - „Magazyn Główny”. Zapisy księgowe są pisane bezpośrednio z dokumentów pierwotnych lub z dokumentów skonsolidowanych. Podczas rejestracji każdemu księgowaniu przypisywany jest numer i przypisywana jest jedna linia. Salda kont syntetycznych są przekazywane do dziennika na początku miesiąca. Następnie rejestrowane są transakcje, wyświetlane są obroty i obliczane jest saldo. Tym samym rachunki są zamykane po zaksięgowaniu salda pierwszego dnia następnego miesiąca.

Rachunkowość analityczna prowadzona jest w księgach lub na kartach. Zgodnie z rachunkowością analityczną zestawiony jest arkusz obrotów, który jest porównywany z syntetycznymi danymi księgowymi.

Prosty formularz utrzymywany jest za pomocą rejestrów nieruchomości. Osiem ujednoliconych zestawień służy jako rejestry księgowe:

▪ B1 (rozliczenie środków trwałych i odpisów amortyzacyjnych);

▪ B2 (rozliczanie zapasów, towarów, wyrobów gotowych i podatku VAT zapłaconego według wartości);

▪ B3 (uwzględnienie kosztów produkcji);

▪ B4 (księgowość środków pieniężnych i funduszy);

▪ B5 (księgowanie rozliczeń i innych transakcji);

▪ B6 (księgowość sprzedaży);

▪ B7 (rozliczanie rozliczeń z dostawcami);

▪ B8 (rozliczanie wynagrodzeń).

Rozliczanie operacji kończy się po miesiącu, obliczając sumy obrotów. Wyniki wpisuje się do arkusza szachowego - B9.

Forma księgowości nakazu pamięci wzięła swoją nazwę od nakazu pamięci, który kończy przetwarzanie dokumentów pierwotnych. Przy tej formie księgowania sporządzany jest nakaz pamiątkowy dla każdej transakcji gospodarczej (lub grupy transakcji połączonych w skonsolidowanym dokumencie). Cechą charakterystyczną tego formularza jest to, że dokumenty otrzymywane przez dział księgowości są gromadzone i ewidencjonowane w zestawieniu zbiorczym. Dla każdej grupy dokumentów sporządza się nakaz pamięci. Wszystkie dokumenty związane z tą publikacją, zarówno pierwotne, jak i podsumowujące, są do niego dołączone. Zlecenie wskazuje numer, podsumowanie operacji, debet, kredyt, kwotę.

Rachunkowość syntetyczna prowadzona jest w dwóch rejestrach:

▪ dziennik rejestracyjny;

▪ Księga główna.

Dziennik służy do rejestrowania transakcji w porządku chronologicznym. Następnie nakazy pamięci są zapisywane w Księdze Głównej, która ma formę dwustronną.

Rachunkowość analityczna prowadzona jest głównie w kartach, zapisy w księgach rachunkowych analitycznych dokonywane są bezpośrednio z dokumentów pierwotnych lub zbiorczych dołączonych do zlecenia.

Formularz zamówienia czasopisma otrzymał swoją nazwę od rejestru głównego - zamówienie czasopisma. Przy tej formie rozliczania wykorzystywane są dwa główne rejestry:

▪ Aby ułatwić pracę przy podsumowywaniu i grupowaniu danych, zastosowano specjalne tabele rozwojowe.

Magazyny zamówień to darmowe arkusze budowane według zasady szachów. Wpisy dokonywane są na podstawie odbioru dokumentów. Dzienniki zamówień są budowane na bazie kredytowej. Można je wykorzystać na jedno konto (zlecenie dziennika nr 1 - „Kasjer”, zamówienie dziennika nr 2 - „Rachunek rozliczeniowy”) lub na kilka kont (zlecenie dziennika nr 10 - „Koszty produkcji”).

Oprócz dzienników zamówień otwierane są wyciągi. Stosuje się je, gdy wymagane wskaźniki analityczne są trudne do uzyskania bezpośrednio z dzienników zamówień.

Transakcje gotówkowe, transakcje na rachunkach rozliczeniowych i walutowych są rejestrowane zarówno w debetach, jak i kredytach.

Sumy z dzienników zamówień na koniec miesiąca są przenoszone do księgi głównej.

Księga główna otwiera się na rok. Do każdego konta przypisany jest jeden lub dwa arkusze. Na podstawie Księgi Głównej i innych rejestrów wypełniane są formularze sprawozdawcze.

Forma zautomatyzowana (elektroniczna) powstała z wykorzystaniem technologii komputerowej do przetwarzania danych. Opracowano specjalne programy do obliczeń księgowych i finansowych, które pozwalają tworzyć określone wskaźniki i dokonywać obliczeń. Skorzystanie z elektronicznej formy rozliczeń umożliwia bez drukowania:

• rejestrować i przechowywać dane;
• wykonywać operacje arytmetyczne na danych;
• generować wskaźniki do sprawozdań finansowych.
• Zautomatyzowana forma księgowości różni się od tradycyjnych form szybkością wykonywania operacji arytmetycznych i niezawodnością przechowywania danych.

Wybór formy rachunkowości znajduje odzwierciedlenie w zamówieniu dotyczącym wyboru polityki rachunkowości.

Temat 12. PRAWA I OBOWIĄZKI GŁÓWNEGO KSIĘGOWEGO

Rachunkowość w organizacji prowadzona jest przez dział księgowości kierowany przez głównego księgowego. Jeżeli organizacja nie posiada usługi księgowej, kierownik ma prawo powierzyć prowadzenie rachunkowości i sprawozdawczości wyspecjalizowanej organizacji lub odpowiednim organom (na podstawie umowy).

Praca w księgowości jest z reguły podzielona na główne grupy, na przykład:

▪ dział rozliczeń - zajmuje się sprawami związanymi z rachunkami 69 „Rozliczenia z tytułu ubezpieczeń społecznych i ubezpieczeń społecznych”, 70 „Rozliczenia z personelem z tytułu wynagrodzeń”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”, 73 „Rozliczenia z personelem z tytułu pozostałych transakcji”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” itp.;

▪ materiał - rachunki 10 „Materiały”, 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 62 „Rozliczenia z odbiorcami i klientami” itp.;

▪ kosztorys produkcji, czyli koszt - rachunki 20 „Produkcja główna”, 21 „Półprodukty własnej produkcji”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji” itp.

Główny księgowy jest powoływany (odwoływany) przez kierownika organizacji i podlega bezpośrednio mu. W swojej pracy musi kierować się ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej i regulacyjnymi dokumentami prawnymi, a także odpowiadać za przestrzeganie zawartych w nich zasad rachunkowości.

Główny Księgowy odpowiada za:

▪ do tworzenia zasad rachunkowości;

▪ zapewnienie kontroli i ewidencjonowania transakcji gospodarczych na rachunkach;

▪ dostarczanie informacji operacyjnych;

▪ Terminowe sporządzanie sprawozdań finansowych;

▪ Prowadzenie analiz ekonomicznych wspólnie z innymi służbami.

Główny księgowy wraz z kierownikiem organizacji podpisuje dokumenty służące do przyjmowania i wydawania pozycji inwentaryzacyjnych i środków pieniężnych oraz dokumenty rozliczeniowe. Dokumenty te bez podpisu głównego księgowego są uważane za nieważne i nie są przyjmowane do realizacji.

Główny księgowy nie ma prawa przyjmować do realizacji i egzekucji dokumentów dotyczących transakcji sprzecznych z prawem oraz naruszających dyscyplinę finansową i kontraktową. Główny księgowy informuje kierownika pisemnie o takich dokumentach.

Wyznaczanie i relokacja osób odpowiedzialnych finansowo jest koordynowana z głównym księgowym. Ich listę, a także listę osób uprawnionych do podpisywania dokumentów podstawowych, zatwierdza kierownik organizacji, również w porozumieniu z głównym księgowym.

Wymagania głównego księgowego dotyczące dokumentowania operacji gospodarczych i dostarczania dokumentów do obsługi księgowej są obowiązkowe dla wszystkich pracowników organizacji.

Głównemu księgowemu nie można przypisać obowiązków bezpośrednio związanych z odpowiedzialnością. Nie wolno mu otrzymywać gotówki i pozycji inwentarzowych czekiem i innymi dokumentami. W małych organizacjach obowiązki kasjera może wykonywać główny księgowy na podstawie pisemnego polecenia szefa organizacji.

W przypadku odwołania głównego księgowego z urzędu sprawy są przekazywane nowo powołanemu głównemu księgowemu (w przypadku jego braku pracownikowi wyznaczonemu zarządzeniem kierownika). Jednocześnie sprawdzany jest stan sprawozdań finansowych oraz wiarygodność danych. Po weryfikacji sporządzany jest akt, który jest zatwierdzany przez kierownika organizacji.

Temat 13. POLITYKA RACHUNKOWOŚCI

Polityka rachunkowości organizacji definiowana jest jako zbiór stosowanych przez nią metod rachunkowości: obserwacja pierwotna, pomiar kosztów, bieżące grupowanie faktów działalności finansowej i gospodarczej oraz końcowe uogólnianie jej wyników. Procedurę tworzenia polityki rachunkowości reguluje PBU 1/98 „Polityka rachunkowości organizacji” (zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 09.12.1998 nr 60n).

▪ Metody księgowe obejmują:

▪ metody grupowania i oceny faktów dotyczących działalności gospodarczej;

▪ opcje spłaty wartości aktywów;

▪ organizacja obiegu dokumentów;

▪ zapasy;

▪ sposoby korzystania z rachunków i rejestrów księgowych;

▪ sposoby przetwarzania informacji.

Wybór polityki rachunkowości organizacji determinowany jest jej specyfiką, w tym komercyjną, cechami organizacji zarządzającej, bieżącymi i długoterminowymi celami.

▪ Na politykę rachunkowości organizacji wpływają:

▪ warunki podatkowe;

▪ świadczenia;

▪ forma własności;

▪ kwalifikacje personelu itp.

Szczególne miejsce w polityce rachunkowości zajmują aspekty metodologiczne i organizacyjne.

Aspekty metodologiczne obejmują:

▪ możliwości naliczania amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych;

▪ procedura ewidencji transakcji zakupu materiałów na rachunkach;

▪ metoda szacowania zapasów;

▪ możliwości rozliczania kosztów produkcji;

▪ procedura odpisywania ogólnych wydatków produkcyjnych i ogólnobiznesowych;

▪ lista utworzonych rezerw.

Aspekty organizacyjne obejmują:

▪ wybór formy księgowej;

▪ organizacja pracy obsługi księgowej;

▪ wewnętrzny system rozliczania, raportowania i kontroli produkcji;

▪ tryb przeprowadzania inwentarza majątku i pasywów;

▪ zastosowanie roboczego planu kont;

▪ technologia przetwarzania informacji księgowych;

▪ objętość, termin i adresy przekazywania informacji;

▪ system relacji ze służbami audytorskimi.

Opracowując politykę rachunkowości organizacji, należy pamiętać, że po zatwierdzeniu na polecenie szefa staje się ona prawnie wiążąca. Dlatego polityka rachunkowości powinna uwzględniać aspekty metodologiczne i organizacyjne, które powinny być poparte regulacjami.

SEKCJA II. KSIĘGOWOŚĆ W SFERY PRODUKCJI

Temat 14. RACHUNKOWOŚĆ GOTÓWKOWA

14.1. Procedura utrzymywania i uwzględniania w księgowaniu transakcji gotówkowych

Ogólne zasady przechowywania, wykorzystywania i rozliczania środków finansowych ustala Bank Centralny Rosji. Do chwili obecnej obowiązuje pismo Centralnego Banku Rosji z dnia 22.09.1993 września 40 r. Nr XNUMX „O zatwierdzeniu procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej”. Dodatkowo musisz przestrzegać:

▪ Rozporządzenie Centralnego Banku Rosji z dnia 05.01.1998 stycznia 14 r. nr XNUMX-P „W sprawie zasad organizacji obiegu gotówki na terytorium Federacji Rosyjskiej”;

▪ Ustawa federalna nr 22.05.2003-FZ z dnia 54 maja XNUMX r. „W sprawie korzystania z urządzeń kasowych przy dokonywaniu płatności gotówkowych i (lub) płatności kartami płatniczymi”.

Aby przeprowadzać rozliczenia gotówkowe, każda organizacja musi mieć kasę i prowadzić księgę kasową w określonej formie.

Przyjmowanie przez organizacje gotówki w rozliczeniach z ludnością odbywa się za pomocą kas fiskalnych.

Obecne prawodawstwo przewiduje:

▪ specjalnie wyposażona sala kasowa; pełna odpowiedzialność finansowa kasjera;

▪ ograniczenie sald gotówkowych;

▪ ograniczenie okresu ich przechowywania;

▪ wysokość i okres wykorzystania zaliczek na wydatki służbowe i podróże.

Jeśli organizacja nie ma możliwości zapewnienia specjalnie wyposażonego pomieszczenia na kasę, do przechowywania środków potrzebny jest sejf.

Kasjer przy zatrudnianiu musi zapoznać się z procedurą przeprowadzania transakcji gotówkowych za pokwitowaniem. Z nim jest umowa o pełnej odpowiedzialności. Tymczasowa wymiana kasjera następuje na pisemne polecenie administracji. Umowa o odpowiedzialności materialnej zawierana jest również z pracownikiem zastępczym. Jeżeli tabela personelu nie przewiduje stanowiska kasjera, obowiązki te są przypisywane pracownikowi w kolejności łączenia.

Organizacja może przechowywać gotówkę w swojej kasie w granicach ustalonych przez bank, w porozumieniu z kierownikiem organizacji. W razie potrzeby sprawdzane są limity sald gotówkowych.

Organizacje zobowiązane są przekazać bankowi wszelkie środki pieniężne przekraczające ustalone limity stanu środków pieniężnych w kasie w sposób iw terminie uzgodnionym z bankami obsługującymi.

Podstawowe dokumenty kasowe to dokumenty opracowane przez Centralny Bank Rosji.

Przyjmowanie gotówki przez kasy organizacji odbywa się na podstawie poleceń odbioru gotówki podpisanych przez głównego księgowego lub osobę do tego upoważnioną pisemnym poleceniem kierownika organizacji. Po otrzymaniu pieniędzy na przychodzące zlecenie gotówkowe wystawiany jest paragon podpisany przez głównego księgowego lub osobę do tego upoważnioną oraz kasjera. Paragon jest poświadczony pieczęcią (pieczątką) kasjera lub odciskiem kasy fiskalnej.

Wydawanie gotówki z kas organizacji odbywa się na podstawie zleceń gotówkowych lub należycie wykonanych innych dokumentów (płatność, lista płac, wnioski o wydanie pieniędzy, faktury itp.) Z nałożeniem pieczęci na te dokumenty z szczegóły zlecenia gotówkowego. Dokumenty wydania środków muszą być podpisane przez kierownika i głównego księgowego organizacji lub osoby do tego upoważnione.

Na realizację zleceń gotówkowych nakładane są specjalne wymagania. Korekty są niedozwolone. Wykonywane dokumenty kasowe są skasowane specjalnymi stemplami („Otrzymano” lub „Opłacono”).

Wszystkie przychodzące i wychodzące zlecenia gotówkowe są rejestrowane w specjalnym dzienniku (ujednolicony formularz nr K2).

Bieżącą księgowość środków prowadzi kasjer w księdze kasowej. Rejestruje saldo środków na początek dnia, transakcje dochodów i wydatków (na dzień), podsumowuje wpływy i wypłaty oraz wyświetla saldo na koniec dnia.

Wpisy w księdze kasowej są przechowywane w dwóch egzemplarzach przez kalkę. Drugi egzemplarz - zdejmowany - służy jako raport kasjera. Wszystkie dokumenty przychodzące i wychodzące dołączane są do protokołu i na koniec dnia roboczego przekazywane są do działu księgowości za pokwitowaniem księgowego.

Dzięki zautomatyzowanej formie księgowania, codziennie generowane są oddzielne arkusze księgi kasowej w postaci schematów maszyn: 1 arkusz - luźny arkusz księgi kasowej, 2 arkusz - raport kasjera.

Na koniec okresu sprawozdawczego księga kasowa jest poświadczona podpisami głównego księgowego i szefa organizacji, sznurowana i zapieczętowana.

Oprócz dziennego raportu kasjera przeprowadzany jest audyt kasy w terminach ustalonych przez administrację. Audyt powinien być nagły i powinien być przeprowadzany przynajmniej raz w miesiącu. Na zlecenie kierownictwa tworzona jest prowizja inwentaryzacyjna, podczas audytu wszystkie dokumenty i wszystkie fundusze są sprawdzane arkusz po arkuszu. Wynik jest udokumentowany.

Od 21 listopada 2001 r. Na podstawie instrukcji Centralnego Banku Rosji z 14.11.2001 listopada 1050 r. Nr 60-U ustala się maksymalną kwotę rozliczeń pieniężnych między osobami prawnymi za jedną transakcję w wysokości XNUMX tysięcy rubli.

14.2. Procedura otwierania rachunków rozliczeniowych w banku i przeprowadzania na nich operacji

Dokumentem regulacyjnym, który określa procedurę dokonywania płatności bezgotówkowych, jest rozporządzenie Centralnego Banku Rosji z dnia 03.10.2002 nr 2-P „W sprawie płatności bezgotówkowych w Federacji Rosyjskiej” (zmienione 03.03.2003).

Organizacja może mieć jednocześnie kilka rachunków bieżących. Według własnego uznania wybiera bank do otwarcia konta. Organizacja może wykonywać wszystkie rodzaje operacji z dowolnego rachunku rozliczeniowego.

Procedurę otwierania rachunków rozliczeniowych i innych, wykonywanie i realizację transakcji ustala Centralny Bank Rosji.

Aby otworzyć konto bankowe, musisz dostarczyć następujące dokumenty:

▪ poświadczona notarialnie kopia umowy spółki (oraz notarialnie potwierdzona kopia umowy założycielskiej, jeśli istnieje);

▪ poświadczona notarialnie kopia zaświadczenia o rejestracji w izbie rejestracyjnej;

▪ poświadczona notarialnie kopia zaświadczenia o rejestracji w organie podatkowym;

▪ kserokopia kodów statystycznych, poświadczona przez kierownika organizacji i pieczęć organizacji;

▪ kserokopia decyzji założyciela (protokół walnego zgromadzenia założycieli) o powołaniu szefa organizacji, poświadczona przez jej przełożonego i pieczęć;

▪ kserokopia postanowienia o powołaniu głównego księgowego organizacji, poświadczona przez jej kierownika i pieczęć;

▪ zaświadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Funduszu Obowiązkowego Ubezpieczenia Zdrowotnego i Funduszu Emerytalnego;

▪ karta bankowa z poświadczonymi notarialnie wzorami podpisów dyrektora i głównego księgowego organizacji.

Przy zmianie nazwy organizacji, charakteru jej działalności, składu posiadaczy rachunków, wprowadza się odpowiednie korekty w dokumentacji, a przy reorganizacji organizacji do banku składane są nowe dokumenty.

Wszystkie operacje na rachunku wykonywane są na podstawie pisemnych dyspozycji posiadacza rachunku:

▪ wpłacanie środków pieniężnych – na podstawie ogłoszenia o wniesieniu wkładu pieniężnego;

▪ Odbiór gotówki z rachunku – czek;

▪ przelewy – zlecenie płatnicze, czek rozliczeniowy, zlecenie płatnicze.

Bez akceptacji bank może odpisać środki na opłacenie energii elektrycznej, ciepła, wody itp. (obliczenia w kolejności planowanych płatności).

Również bez akceptacji dokonuje się odpisów na podstawie decyzji organów sądowych i podatkowych.

Podstawą zapisów w rejestrach księgowych są wyciągi bankowe - zestawienie wszystkich transakcji dokonanych na rachunku za dany okres wraz z załączonymi kopiami dokumentów płatniczych. Wszystkie wpisy na wyciągu oznaczają wpływ na rachunek, w przypadku obciążenia - odpis z rachunku.

Zidentyfikowane błędy są korygowane po uzgodnieniu z bankiem, na który wyznaczono termin – 10 dni od daty otrzymania wyciągu.

14.3. Rozliczenia według poleceń zapłaty

Polecenie wypłaty to polecenie od posiadacza rachunku (płatnika) do obsługującego go banku, sporządzone dokumentem rozliczeniowym, przekazania określonej kwoty pieniężnej na rachunek beneficjenta otwarty w tym lub innym banku. Bank realizuje polecenie wypłaty w terminie przewidzianym przepisami prawa lub w terminie krótszym ustalonym w umowie rachunku bankowego lub określonym przez praktyki biznesowe stosowane w praktyce bankowej.

Polecenie zapłaty jest ważne przez 10 dni, wliczając w to dzień, w którym zostało złożone.

Przelewy pieniężne można wykonywać za pomocą poleceń wypłaty:

▪ za dostarczone towary, wykonaną pracę, świadczone usługi;

▪ do budżetów wszystkich szczebli i funduszy pozabudżetowych;

▪ w celu zwrotu/udzielenia kredytów (pożyczek)/depozytów i płacenia odsetek;

▪ w innych celach przewidzianych prawem lub umową.

Zgodnie z warunkami umowy głównej, zlecenia płatnicze mogą być wykorzystywane na zaliczki na towary, roboty, usługi lub na dokonywanie okresowych płatności.

Zlecenia płatnicze są przyjmowane przez bank niezależnie od dostępności środków na rachunku płatnika.

Bank na żądanie płatnika jest obowiązany poinformować go o wykonaniu polecenia wypłaty najpóźniej następnego dnia roboczego po złożeniu wniosku płatnika do banku, chyba że umowa rachunku bankowego przewiduje inny termin. Tryb informowania płatnika określa umowa rachunku bankowego.

14.4. Rozliczanie środków zgromadzonych na akredytywach

Akredytywa jest warunkowym zobowiązaniem pieniężnym przyjętym przez bank (zwany dalej bankiem wystawiającym) w imieniu płatnika do dokonania płatności na rzecz odbiorcy środków po przedstawieniu przez niego dokumentów zgodnych z warunkami akredytywy lub upoważnić inny bank (zwany dalej bankiem realizującym) do dokonywania takich płatności.

Banki mogą otwierać następujące rodzaje akredytyw:

▪ pokryty (zdeponowany) i niezabezpieczony (gwarantowany);

▪ odwołalne i nieodwołalne (można potwierdzić).

Otwierając akredytywę krytą (deponowaną), bank wystawiający przekazuje kwotę akredytywy (zabezpieczenia) do dyspozycji banku wykonującego na koszt płatnika lub udzielonej mu akredytywy na cały okres akredytywa.

Przy otwieraniu akredytywy niepokrytej (gwarantowanej) bank wystawiający przyznaje bankowi wykonującemu prawo do odpisania środków z jego rachunku korespondencyjnego w ramach kwoty akredytywy.

Akredytywa odwołalna to akredytywa, która może być zmieniona lub anulowana przez bank wystawiający na podstawie pisemnego zlecenia płatnika bez uprzedniego porozumienia z odbiorcą środków i bez żadnych zobowiązań wobec niego banku wystawiającego po wycofanie akredytywy. Nieodwołalna to akredytywa, którą można anulować tylko za zgodą odbiorcy środków.

Akredytywa przeznaczona jest do rozliczeń z jednym odbiorcą środków. Tryb rozliczeń w ramach akredytywy jest ustalony w umowie głównej, która odzwierciedla:

▪ nazwa banku wydającego;

▪ nazwa banku obsługującego odbiorcę środków;

▪ nazwa odbiorcy środków;

▪ kwotę akredytywy;

▪ rodzaj akredytywy;

▪ sposób powiadamiania odbiorcy środków o otwarciu akredytywy;

▪ sposób powiadamiania płatnika o numerze rachunku do wpłat środków otwartego przez bank realizujący;

▪ pełną listę i dokładny opis dokumentów dostarczonych przez odbiorcę środków;

▪ okres ważności akredytywy, dostarczenie dokumentów potwierdzających dostawę towarów (wykonanie pracy, świadczenie usług) oraz wymagania dotyczące wykonania tych dokumentów;

▪ warunki płatności (z akceptacją lub bez);

▪ odpowiedzialność za niewykonanie (nienależyte wykonanie) zobowiązań.

Umowa główna może zawierać inne warunki dotyczące trybu rozliczeń w ramach akredytywy.

Wypłata z akredytywy odbywa się bezgotówkowo poprzez przelew kwoty akredytywy na rachunek odbiorcy środków. Dopuszczalne są częściowe płatności w ramach akredytywy.

14.5. Rozliczanie przelewów w tranzycie

Pojęcie „przelewów w tranzycie” stosuje się do rozliczania przepływu środków (przelewów) w przypadkach, gdy istnieje przerwa czasowa między momentem udokumentowanego odpisu a momentem uznania środków na odpowiednim rachunku księgowym, w szczególności:

▪ wpływy ze sprzedaży towarów wyprodukowanych przez organizacje prowadzące działalność handlową, zdeponowanych w kasach instytucji kredytowych, kas oszczędnościowych lub kasach pocztowych w celu zaksięgowania na rachunku bieżącym lub innym rachunku organizacji, ale jeszcze niezapisanych zgodnie z przeznaczeniem zamiar;

▪ środki (przelewy) w walutach obcych zdeponowane w kasach instytucji kredytowych w celu zaksięgowania na rachunku bieżącym lub innym rachunku organizacji, ale jeszcze nie zapisane zgodnie z ich przeznaczeniem.

Podstawą przyjęcia dokumentów pieniężnych do księgowania są pokwitowania z instytucji kredytowej, kasy oszczędnościowej, poczty, kopie załączonych oświadczeń o przekazywaniu wpływów kolekcjonerom itp.

Jeżeli instytucje bankowe sporządzają wyciągi z rachunków bankowych w formie innej niż ogólnie przyjęta, a wyciągi te zawierają informacje o kwotach środków, które otrzymała organizacja, ale nie zostały jeszcze potwierdzone przez rozliczeniowe dokumenty bankowe, wówczas organizacja uwzględnia takie kwoty w księgowości jako „przelewy w drodze” i nie jest uprawniona do dysponowania nimi, dopóki instytucja kredytowa nie otrzyma dokumentów rozliczeniowych potwierdzających płatność.

14.6. Księgowanie dokumentów pieniężnych

W kasie organizacji można przechowywać takie dokumenty pieniężne, jak opłacone bony do domów opieki i sanatoriów, znaczki pocztowe, znaczki skarbowe, znaczki wekslowe, opłacone bilety podróżne itp. Pokwitowania i wydawanie dokumentów pieniężnych są sporządzane na podstawie przychodzących i wychodzące zlecenia gotówkowe z późniejszym kasjerem kompilacji raportu o przepływie dokumentów pieniężnych.

Dokumenty pieniężne są wyceniane w księgowości w wysokości rzeczywistych kosztów ich nabycia.

Rachunkowość analityczna prowadzona jest według rodzajów dokumentów pieniężnych.

Temat 15. KONTO MAGAZYNOWE

15.1. Pojęcie i klasyfikacja zapasów

Zapasy są częścią majątku organizacji:

▪ wykorzystywane jako surowce, materiały itp. przy wytwarzaniu wyrobów przeznaczonych do sprzedaży, wykonywaniu prac, świadczeniu usług;

▪ przeznaczony na sprzedaż;

▪ wykorzystywane na potrzeby zarządzania organizacją.

Zgodnie z PBU 5/01 „Rachunkowość zapasów” (zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 09.06.2001 nr 44n) produkty gotowe i towary również należą do zapasów.

Zapasy są klasyfikowane:

▪ według roli i celu w procesie produkcyjnym;

▪ ze względu na właściwości techniczne.

Z punktu widzenia roli i przeznaczenia w procesie produkcyjnym zapasy dzielą się na główne i pomocnicze.

Głównymi zapasami produkcyjnymi są przedmioty pracy stanowiące podstawę wytwarzanych produktów:

▪ surowce – produkty przemysłu wydobywczego i rolnictwa;

▪ materiały podstawowe – wyroby produkcyjne;

▪ zakupione półprodukty – materiały, które zostały poddane pewnemu przetworzeniu, ale nie stały się jeszcze produktami gotowymi;

▪ komponenty – składniki materialne przeznaczone do wykonania wytwarzanego obiektu.

Pomocnicze zapasy produkcyjne to przedmioty pracy, które nadają przedmiotowi określone właściwości i właściwości (lakiery, farby itp.) lub są wykorzystywane do utrzymania środków pracy (środek smarujący i czyszczący).

Klasyfikacja według właściwości technicznych jest stosowana w technologii produkcji i organizacji rachunkowości analitycznej:

▪ surowce i zaopatrzenie;

▪ zakupione półprodukty oraz komponenty, konstrukcje i części;

▪ paliwo;

▪ pojemniki i materiały opakowaniowe;

▪ części zamienne;

▪ inne materiały;

▪ materiały budowlane;

▪ materiały przekazywane do przetwarzania osobom trzecim.

Każda z tych grup podzielona jest na podgrupy, gdzie podana jest lista nazw materiałów wraz z opisem ich właściwości technicznych. Klasyfikacja ta jest podstawą do opracowania nomenklatury, czyli systematycznego wykazu wszystkich materiałów użytych do produkcji. Każdemu materiałowi przypisany jest numer nomenklatury (kod).

Jednostką rozliczeniową może być:

▪ numer nomenklatury materiału i zapasu produkcyjnego;

▪ impreza;

▪ grupa jednorodna itp.

Księgowy może uznać, że numer pozycji należy traktować jako przedmiot księgowania zapasów. Oczywiście to nieprawda. Numer nomenklatury jest tylko warunkowym (kodowym) oznaczeniem rzeczywistego obiektu. Dlatego jednostką rozliczeniową zapasów może być określony typ (nazwa) zapasów lub grupa (partia) zapasów, którym przypisywany jest odpowiedni numer pozycji.

15.2. Ocena inwentarzy przy przyjęciu

W rachunkowości zapasy wyceniane są według kosztu rzeczywistego. W bieżącej rachunkowości organizacje mogą wyceniać materiały po cenie księgowej i osobno uwzględniać odchylenia rzeczywistego kosztu materiałów od ceny księgowej. W sprawozdaniach finansowych materiały wyceniane są według kosztu rzeczywistego.

Rzeczywisty koszt zapasów zakupionych odpłatnie to kwota rzeczywistych kosztów ich nabycia przez organizację. VAT i inne podatki podlegające zwrotowi (z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej) nie są wliczone w rzeczywisty koszt. Rzeczywiste koszty obejmują:

▪ kwoty płacone zgodnie z umową dostawcy (sprzedawcy);

▪ wydatki na usługi informacyjne i doradcze związane z nabyciem zapasów;

▪ cła;

▪ opłaty na rzecz organizacji pośredniczącej, za pośrednictwem której zakupiono dostawy;

▪ koszty nabycia i dostarczenia zapasów do miejsca ich wykorzystania, w tym koszty ubezpieczenia;

▪ pozostałe koszty bezpośrednio związane z nabyciem zapasów.

Rzeczywisty koszt zapasów otrzymanych przez organizację na podstawie umowy darowizny lub nieodpłatnie oraz pozostałych ze zbycia środków trwałych i innych nieruchomości ustala się na podstawie ich bieżącej wartości rynkowej na dzień przyjęcia do rozliczenia. Rzeczywisty koszt w tym przypadku obejmuje rzeczywiste koszty organizacji na dostarczenie zapasów i doprowadzenie ich do stanu odpowiedniego do użycia.

Rzeczywisty koszt zapasów wniesionych do kapitału docelowego (rezerwowego) organizacji ustala się na podstawie ich wartości pieniężnej uzgodnionej przez założycieli (uczestników) organizacji, chyba że ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej. W takim przypadku koszt rzeczywisty obejmuje również rzeczywiste koszty organizacji związane z dostarczeniem zapasów i doprowadzeniem ich do stanu odpowiedniego do użytkowania.

Rzeczywisty koszt zapasów, gdy są one wytwarzane przez samą organizację, ustala się na podstawie rzeczywistych kosztów związanych z produkcją tych zapasów. Rachunkowość i tworzenie kosztów produkcji zapasów jest przeprowadzane przez organizację w sposób ustalony dla określenia kosztów odpowiednich rodzajów produktów.

Rzeczywisty koszt zapasów otrzymanych na podstawie umów przewidujących wypełnienie zobowiązań (płatność) w sposób niepieniężny jest kosztem aktywów przekazanych lub przeznaczonych do przekazania przez organizację. Wartość takich aktywów opiera się na cenie, po której jednostka normalnie naliczyłaby podobne aktywa w porównywalnych okolicznościach.

Transport i inne koszty związane z wymianą są dodawane bezpośrednio do kosztu otrzymanych zapasów lub są wstępnie uwzględnione w kosztach transportu i zaopatrzenia, chyba że ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej. Jeżeli umowa wymiany przewiduje wymianę towarów nierównych, różnica między nimi w formie pieniężnej jest rejestrowana przez stronę, która przekazała towary o większej wartości, w obciążeniu rachunku rozliczeniowego. Powstały dług jest spłacany w sposób określony w umowie.

Wycena zapasów, które nie należą do tej organizacji, ale są w jej użytkowaniu lub zbyciu, dokonywana jest w wysokości przewidzianej w umowie lub w wysokości uzgodnionej z ich właścicielem. W przypadku braku ceny za te zapasy w kontrakcie lub ceny uzgodnionej z właścicielem, mogą one zostać uwzględnione przy wycenie warunkowej.

Wyceny zapasów, których wartość przy nabyciu określa się w walucie obcej, dokonuje się w rublach poprzez przeliczenie kwoty w walucie obcej po kursie Centralnego Banku Rosji obowiązującym w dniu przyjęcia rezerw do rozliczenia.

15.3. Rachunkowość zapasów

Podstawą przyjęcia materiałów do księgowości są podstawowe dokumenty do odbioru i wydania materiałów.

Za materiały otrzymane z zewnątrz organizacja otrzymuje:

▪ dokumenty transportowe;

▪ faktura od dostawcy;

▪ certyfikat i inne dokumenty zgodne z warunkami umowy kupna-sprzedaży.

W magazynie wydawane jest zamówienie odbioru (standardowy formularz międzysektorowy nr M-4, zatwierdzony dekretem Państwowego Komitetu Statystycznego Rosji z dnia 30.10.1997 października 71 r. Nr XNUMXa). W przypadku jednorodnych ładunków masowych przybywających kilka razy w ciągu dnia od tego samego dostawcy dopuszcza się sporządzenie jednego zlecenia odbioru dziennie jako całości. W tym dniu każdy odbiór towaru jest odnotowywany na odwrocie zamówienia, który jest liczony na koniec dnia, a całość odnotowywana jest w dokumencie przyjęcia. Zamiast przychodzącego zamówienia, przyjęcia i zaksięgowania materiałów można dokonać poprzez przybicie pieczątki na dokumencie dostawcy (list przewozowy, list przewozowy), którego odcisk zawiera te same dane, co w przychodzącym zamówieniu. W takim przypadku wypełniane są szczegóły określonej pieczęci i umieszczany jest kolejny numer przychodzącego zamówienia. Taka pieczątka jest równoznaczna z pokwitowaniem odbioru.

Jeżeli ilość i jakość materiałów dostarczonych do magazynu nie odpowiada danym dostawcy, materiały są przyjmowane przez komisję i sporządzane jest świadectwo odbioru materiału (standardowy formularz międzybranżowy nr M-7), który służy jako podstawa za złożenie reklamacji u dostawcy lub organizacji transportowej. W przypadku sporządzenia świadectwa odbioru zlecenie kredytowe nie jest wystawiane.

Materiały pochodzące z ich produkcji wystawiane są faktury za wewnętrzny ruch materiałów.

Materiały otrzymane po likwidacji środka trwałego są sformalizowane aktem księgowania środków materialnych otrzymanych podczas demontażu i demontażu budynków i budowli (standardowy formularz międzysektorowy nr M-35).

Jeżeli w interesie produkcji wskazane jest wysyłanie materiałów bezpośrednio do pododdziału organizacji, z pominięciem magazynu, takie partie materiałów są rejestrowane jako otrzymane w magazynie i przekazywane do pododdziału organizacji. Jednocześnie w dokumentach przyjęcia i rozchodu magazynu oraz dokumentach odbioru oddziału organizacji umieszcza się adnotację, że materiały zostały odebrane od dostawcy i wydane do oddziału bez ich wniesienia do magazynu (w tranzycie) .

Akty odbioru i zlecenia odbioru są sporządzane w dniu otrzymania odpowiednich materiałów do magazynu lub w innych terminach ustalonych przez organizację, ale nie później niż w terminach określonych w aktach prawnych dotyczących odbioru przychodzących towarów.

Materiały przyjęte na przechowanie są ewidencjonowane przez osobę odpowiedzialną finansowo w specjalnej księdze (karcie), przechowywane osobno w magazynie i nie są zużywane.

Wysyłanie materiałów zakupionych przez osoby odpowiedzialne z organizacji odbywa się w ogólnie ustalony sposób na podstawie dokumentów potwierdzających zakup (rachunki i czeki sklepów, pokwitowanie zamówienia odbioru gotówki - przy zakupie od innej organizacji za gotówkę, akt lub zaświadczenie o zakupie na rynku lub od ludności), które dołącza się do raportu wstępnego osoby odpowiedzialnej.

Na podstawie dokumentów pierwotnych nabycie materiałów znajduje odzwierciedlenie w zapisie księgowym:

▪ Obciążyć konta 10 „Materiały” - kwota rzeczywistych kosztów zakupu materiałów;

▪ Obciążyć konta 19 „Podatek od wartości dodanej od nabytych kosztowności” - kwoty VAT na fakturach osób trzecich;

▪ Pożyczka rachunki rozliczeniowe: 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 71 „Obliczenia z osobami odpowiedzialnymi”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” itp.

Podatek VAT jest prezentowany w celu zwrotu z budżetu od skapitalizowanych i opłaconych materiałów do celów produkcyjnych i jest odzwierciedlony w debecie rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” oraz uznaniu rachunku 19.

Materiały otrzymane od założycieli jako wkład do kapitału docelowego są przyjmowane do księgowania po kosztach uzgodnionych przez założycieli i ewidencjonowane w zapisie księgowym:

▪ Obciążyć konta 10 Kredytów konta 75 „Rozliczenia z założycielami”.

Rzeczywiste koszty organizacji dostawy zapasów i doprowadzenia ich do stanu odpowiedniego do użycia znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 10, VAT - w obciążeniu rachunku 19 i uznaniu rachunków 60, 71, 76 itd.

Materiały otrzymane na podstawie umowy darowizny lub nieodpłatnie uwzględnia się w wycenie według wartości rynkowej na dzień przyjęcia do rozliczenia:

▪ Obciążyć konta 10 Kredytów konta 98 „Przychody przyszłych okresów”, subkonto 2 „Wpływy nieodpłatne”.

Rzeczywiste koszty organizacji dostawy zapasów i doprowadzenia ich do stanu odpowiedniego do użycia znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 10, VAT - w obciążeniu rachunku 19 i uznaniu rachunków 60, 71, 76 itd.

Funkcje rozliczania i oceny materiałów przy korzystaniu z kont 15 i 16. Wycena materiałów w rachunkowości bieżącej może być dokonana według ceny księgowej, którą może być planowany koszt nabycia lub cena zakupu materiałów. W tym przypadku księgowość organizuje się za pomocą kont: 10 „Materiały”, 15 „Zakup i nabywanie aktywów materialnych”, 16 „Odchylenie w koszcie aktywów materialnych”.

Rzeczywisty koszt zakupionych materiałów znajduje odzwierciedlenie w księgowaniu w obciążeniu rachunku 15 i uznaniu rachunków 60, 71, 76, VAT - w obciążeniu rachunku 19 i uznaniu rachunków 60, 71, 76. Wartość księgowa faktycznie otrzymane materiały obciążają rachunek 10 z uznania rachunku 15 .

Zatem obciążenie rachunku 15 odzwierciedla rzeczywisty koszt materiałów, a kredyt - ich cenę księgową. Różnica między rzeczywistym kosztem otrzymanych materiałów a ich ceną księgową jest odchyleniem rzeczywistego kosztu od ceny księgowej, które są uwzględniane na koncie 16 „Odchylenie kosztu środków trwałych”. Odchylenia są odpisywane z konta 15 na konto 16 w następujący sposób:

▪ Obciążyć konta 16 Kredytów konta 15 - jeżeli rzeczywisty koszt jest wyższy od ceny księgowej;

▪ Obciążyć konta 15 Kredytów konta 16 - jeśli rzeczywisty koszt jest niższy niż cena książki.

Saldo debetowe konta końcowego 15 pokazuje rzeczywisty koszt materiałów w tranzycie.

Odchylenia debetowe i kredytowe od cen księgowych zgromadzone na koncie 16 obciążają rachunki kosztów produkcji z reguły proporcjonalnie do kosztów materiałów użytych do produkcji (w cenach):

▪ Obciążyć rachunki 20 "Podstawowa produkcja", 23 "Produkcja pomocnicza", 25 "koszty ogólne" 26 „Ogólne koszty eksploatacji”, 28 „Małżeństwo w produkcji”. Jeżeli cena księgowa użytych materiałów jest niższa niż ich rzeczywisty koszt, dokonuje się dodatkowego wpisu na koncie 16;

▪ Obciążyć rachunki 20, 23, 25, 26, 28. Dodatkowy zapis metodą „czerwonego odwrócenia” dokonywany jest na koncie 16, jeżeli cena księgowa zużytych materiałów jest wyższa od ich rzeczywistego kosztu.

15.4. Rozliczanie wydania zapasów

Zwolnienie materiałów na potrzeby produkcji z systemowym zużyciem odbywa się w oparciu o ustalone limity. Dział zaopatrzenia ustala limit wydawania materiałów do produkcji na podstawie zatwierdzonych wskaźników zużycia materiałów. Ograniczone wydawanie materiałów z magazynu wydawane jest za pomocą kart granicznych (standardowy formularz międzysektorowy nr M-8). Materiały wydawane nieregularnie wystawiane są z fakturą zapotrzebowania (standardowy formularz międzybranżowy nr M-11).

Przemieszczanie materiałów z jednego magazynu do drugiego wystawiana jest faktura za wewnętrzny ruch materiałów.

Wydanie materiałów znajduje odzwierciedlenie w dziale księgowości na podstawie dokumentów dotyczących wydania materiałów na koncie 10 w korespondencji z obciążeniem rachunków 20, 23, 25 itd.

Wycena zapasów w momencie wydania na potrzeby organizacji. Zgodnie z PBU 5/01 organizacje mają prawo, zwalniając materiały do ​​produkcji i innej utylizacji, oceniać je w jeden z następujących sposobów:

▪ w cenie każdej jednostki;

▪ przy średnim koszcie;

▪ kosztem pierwszych materiałów pozyskanych na czas – metoda FIFO;

▪ kosztem najnowszych zakupionych materiałów – metoda LIFO.

Wybrana metoda wyceny powinna być ustalona w polityce rachunkowości organizacji.

Szacowanie kosztu każdej jednostki można zastosować do przedsiębiorstw z niewielką gamą produktów realizujących specjalne zamówienia, gdy możliwe jest śledzenie zużycia materiałów w produkcji i organizowanie takiej księgowości.

Przy wycenie zapasów według średniego kosztu zwyczajowo dla każdego rodzaju (grupy) zapasów ustala się średni koszt jednostkowy poprzez podzielenie całkowitego kosztu danego rodzaju (grupy) zapasów przez ich liczbę.

Zgodnie z metodą FIFO rzeczywisty koszt spisanych zapasów ustala się jako koszt materiałów zakupionych w pierwszej kolejności, z uwzględnieniem kosztu zapasów wykazanych na początku miesiąca, tj. po koszcie zakupu w pierwszej kolejności czas.

Metoda LIFO opiera się na założeniu, że zapasy, które jako pierwsze wchodzą do produkcji, powinny być wyceniane po koszcie ostatnich zakupów.

15.5. Rozliczanie zbycia zapasów

Aby uwzględnić sprzedaż i inne rozdysponowanie pozycji zapasów, przeznaczone jest konto wyniku operacyjnego 91 „Inne przychody i koszty”.

Utylizacja materiałów jako wkład do kapitału docelowego (akcyjnego) innych organizacji jest rozliczana jako inwestycje długoterminowe. Rzeczywisty koszt przekazanych materiałów znajduje odzwierciedlenie w uznaniu rachunku 10 „Materiały” i debecie rachunku 58 „Inwestycje finansowe”. Różnica pomiędzy rzeczywistym kosztem a ustaloną wyceną przekazanych materiałów jest odpisywana:

▪ w debet konta 91-2 "Inne wydatki" pożyczka konta 58 - jeżeli uzgodniona wartość jest niższa niż wartość księgowa materiałów;

▪ w debet konta 58 и kredyt konta 91-1 „Inne przychody” - jeżeli uzgodniony koszt jest wyższy niż rzeczywisty koszt materiałów.

Sprzedaż materiałów osobie trzeciej znajduje odzwierciedlenie w księgowości w momencie przekazania materiałów i podpisania dokumentów odbioru, chyba że umowa przewiduje inną procedurę przeniesienia własności na kupującego. Na łączną kwotę zadłużenia kupującego dokonywany jest zapis w debecie rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” oraz uznanie rachunku 91-1. Koszty związane z realizacją znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu konta 91-2 oraz uznaniu kont wydatków i rozliczeń: 44 „Koszty sprzedaży”, 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia” , 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami itp. Podatek VAT od sprzedaży materiałów jest pobierany z debetu konta 91-2 i kredytu na koncie 68 „Obliczenia podatków i opłat”, subkonto „Obliczenia VAT” . Rzeczywisty koszt materiałów jest odpisywany w ciężar konta 912 i kredyt konta 10.

W przypadku zbycia materiałów w ramach nieodpłatnego przelewu, rzeczywisty koszt jest odpisywany w ciężar rachunku 91-2 i uznania rachunku 10. Strata z nieodpłatnego przelewu jest odpisywana ze źródeł własnych w obciążenie rachunku 99 „Zyski i straty” oraz kredyt na koncie 91-9 „Bilans innych przychodów i kosztów”. W przypadku nieodpłatnego przekazania materiałów podatek VAT płaci strona przekazująca. Kwota naliczonego podatku VAT znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 91-2 i uznaniu rachunku 68, subkoncie „Rozliczenia VAT”.

Odpisanie majątku materialnego utraconego w wyniku klęsk żywiołowych i innych sytuacji awaryjnych wymaga zaświadczenia o stanie zagrożenia. Strata w tym przypadku jest przypisywana do wyniku finansowego i odzwierciedlana w debecie konta 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności” oraz uznaniu konta 10 „Materiały”, a następnie odpisywana w ciężar konta 99 ” Zyski i straty” z kredytu na koncie 94.

15.6. Inwentaryzacja zapasów

Aby zapewnić wiarygodność sprawozdań księgowych i finansowych, organizacje są zobowiązane do przeprowadzenia inwentaryzacji aktywów materialnych. (O trybie i warunkach przeprowadzania inwentaryzacji patrz: Temat 5, pyt. 5.2.)

Inwentaryzację przeprowadza komisja inwentaryzacyjna, powołana na polecenie szefa organizacji, w obecności osoby odpowiedzialnej finansowo i wszystkich członków komisji.

Nadwyżki zapasów zidentyfikowane podczas inwentaryzacji ujmowane są według cen rynkowych, a jednocześnie ich wartość odnoszona jest w organizacjach handlowych do wyników finansowych w obciążeniu konta 10 „Materiały” i uznaniu konta 91-1 „Inne przychody”.

Niedobory i szkody w zapasach są odpisywane według ich rzeczywistych kosztów w ciężar rachunku 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności”, kredytu na koncie 10 „Materiały”, odpowiedniego subkonta (pod względem ceny umownej (konta) zapas), kredyt na koncie 10, subkonto „Koszty zakupu transportu” lub konto 16 „Odchylenie w kosztach materiałów” (pod względem udziału kosztów transportu i zakupu).

Uszkodzone zapasy, które można wykorzystać w organizacji lub sprzedać (po przecenie), są jednocześnie uznawane po cenach rynkowych, biorąc pod uwagę ich stan fizyczny (ze zmniejszeniem strat z tytułu szkód o tę kwotę) w debecie konta 10 „Materiały” i kredyt na koncie 94.

Niedobory i uszkodzenia w granicach ścierania obciążają konto 94 w obciążeniu rachunków: 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne” itp. Niedobór przekraczające normy ścierania przypisuje się konto sprawców z kredytu konta 94 do obciążenia konta 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”, subkonto 2 „Rozliczenia z personelem o odszkodowanie za szkody materialne”.

Jeżeli sprawcy nie zostaną zidentyfikowani lub sąd odmówił wyegzekwowania od nich strat, wówczas straty z tytułu braków i uszkodzeń zapasów odpisuje się od organizacji handlowej na wynik finansowy w ciężar rachunku 91-2 z kredytu rachunku 94.

Zapasy utracone (zniszczone) w wyniku klęsk żywiołowych, pożarów, wypadków i innych sytuacji awaryjnych są odpisywane po kosztach rzeczywistych z uznania rachunku 94 w ciężar rachunku 99 „Zyski i straty”, subkonto „Wydatki nadzwyczajne”.

Odszkodowania ubezpieczeniowe otrzymane jako rekompensata za straty spowodowane klęskami żywiołowymi, pożarami, wypadkami i innymi nagłymi wypadkami są rozliczane w ramach dochodów awaryjnych organizacji w debecie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” i uznaniu rachunku 99.

Temat 16. RACHUNKOWOŚĆ INWESTYCJI DŁUGOTERMINOWYCH

16.1. Aktywa trwałe: koncepcja, rodzaje

▪ Środki Trwałe (Środki Trwałe) – środki pracy wykorzystywane przy prowadzeniu działalności finansowo-gospodarczej organizacji przez okres przekraczający 12 miesięcy. Są to budynki, konstrukcje, transport, sprzęt, technologia komputerowa itp.

▪ Inwestycje dochodowe w aktywa materialne - wydatki organizacji w postaci inwestycji w budynki, sprzęt i inne aktywa posiadające strukturę materialną, oddane przez organizację do tymczasowego użytku w celu generowania dochodu.

▪ Wartości niematerialne i prawne to długoterminowe koszty poniesione przez organizację na nabycie wyłącznych praw do wyników działalności intelektualnej wynikających z patentów, certyfikatów i innych dokumentów ochronnych. Do tej kategorii zaliczają się także wydatki organizacyjne powstałe przy tworzeniu podmiotu gospodarczego w formie wniesienia wkładu na kapitał zakładowy oraz wartość reputacji biznesowej przejmowanych organizacji.

▪ Inwestycje w aktywa trwałe - długoterminowe inwestycje organizacji w nabycie (budowę) środków trwałych, utworzenie i nabycie wartości niematerialnych i prawnych.

▪ Długoterminowe inwestycje finansowe - inwestycje organizacji w papiery wartościowe spółek akcyjnych, państwowe i prywatne dłużne papiery wartościowe, kapitały docelowe (akcyjne) innych organizacji (klauzula 3 PBU 19/02).

16.2. Ustalenie początkowego kosztu obiektów w momencie nabycia

Koszt początkowy środków trwałych wniesionych przez założycieli jako wkład do kapitału docelowego jest wartością pieniężną uzgodnioną przez założycieli, chyba że prawo stanowi inaczej. (Jeżeli nominalna część udziału członka spółki w kapitale zakładowym spółki, opłacona wkładem niepieniężnym, przekracza 200 płacy minimalnej, wkład taki musi zostać wyceniony przez niezależnego rzeczoznawcę.) Koszt początkowy obejmuje również rzeczywiste koszty organizacji dostawy obiektów i doprowadzenia ich do stanu odpowiedniego do użytkowania.

W przypadku środków trwałych otrzymanych na podstawie umowy darowizny (bezpłatnie) koszt początkowy ujmowany jest jako ich aktualna wartość rynkowa na dzień przyjęcia do rozliczenia. Koszt początkowy obejmuje również rzeczywiste koszty organizacji dostarczenia przedmiotów i doprowadzenia ich do stanu odpowiedniego do użytku (zgodnie z art. 575 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej, tylko takie prezenty są dozwolone między organizacjami komercyjnymi, wartość z czego nie przekracza 5 płac minimalnych Zgodnie z artykułem 168 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej transakcja , która nie jest zgodna z tym wymogiem prawa lub innych aktów prawnych, może zostać uznana za nieważną, a strony być zobowiązany do zwrotu tego, co otrzymał w ramach transakcji. To ograniczenie nieodpłatnego darowizny nie ma zastosowania, jeśli środki trwałe zostały przekazane przez organizacje non-profit lub osoby fizyczne).

Dokumentami do ustalenia wartości rynkowej mogą być:

▪ dane o cenach podobnych produktów otrzymane na piśmie od organizacji producenta;

▪ informacje o poziomie cen dostępne dla organów statystycznych. Dane z inspekcji handlowych i organizacji;

▪ informacje o poziomach cen publikowane w mediach;

▪ ekspertyza dotycząca kosztu poszczególnych środków trwałych.

Koszt początkowy nabytych odpłatnie środków trwałych jest sumą wszystkich rzeczywistych kosztów nabycia. VAT i inne podatki podlegające zwrotowi (z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej) nie są wliczone w koszt początkowy.

Rzeczywiste koszty nabycia środków trwałych mogą obejmować:

▪ kwoty płacone zgodnie z umową dostawcy (sprzedawcy);

▪ kwoty wypłacone organizacjom za usługi informacyjne i doradcze związane z nabyciem OS;

▪ opłaty rejestracyjne, cła, opłaty patentowe i inne podobne opłaty dokonywane w związku z nabyciem (otrzymaniem) praw do przedmiotu;

▪ bezzwrotne podatki zapłacone w związku z nabyciem środków trwałych;

▪ opłaty na rzecz organizacji pośredniczącej, za pośrednictwem której nabyto środek trwały;

▪ inne wydatki bezpośrednio związane z nabyciem i doprowadzeniem OS do stanu, w którym nadają się do wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem.

Koszty ogólnego zarządu i inne podobne koszty nie są zaliczane do kosztu początkowego środków trwałych, jeżeli nie są bezpośrednio związane z ich nabyciem, budową lub wytworzeniem.

Koszt początkowy środków trwałych otrzymanych na podstawie umowy przewidującej wykonanie zobowiązań za pomocą środków niepieniężnych ujmuje się jako koszt przeniesionego majątku, na który składa się cena sprzedaży (nabycia). Oznacza to, że na podstawie ceny, która działa jako cena rynkowa przekazywanych wartości. Operacja ta jest sformalizowana umową giełdową, zgodnie z którą każda ze stron występuje jednocześnie jako kupujący i sprzedający, nie ma rozliczeń pieniężnych.

Temat 17. RACHUNKOWOŚĆ ŚRODKÓW TRWAŁYCH

17.1. Koncepcja, klasyfikacja funduszy

Obiekt jest akceptowany przez organizację do księgowania jako środki trwałe, jeżeli jednocześnie spełnione są następujące warunki:

▪ a) przedmiot przeznaczony jest do wykorzystania przy wytwarzaniu wyrobów, przy wykonywaniu pracy lub świadczeniu usług, na potrzeby zarządzania organizacją albo ma być udostępniany przez organizację za opłatą za czasowe posiadanie i używanie albo za czasowe używanie;

▪ b) przedmiot przeznaczony jest do użytkowania przez długi czas, tj. okres dłuższy niż 12 miesięcy lub normalny cykl eksploatacji, jeżeli przekracza 12 miesięcy;

▪ c) organizacja nie zamierza dalszej odsprzedaży tego przedmiotu;

▪ d) przedmiot może w przyszłości przynieść organizacji korzyści ekonomiczne (dochody).

Organizacja non-profit akceptuje obiekt do rozliczenia jako środki trwałe, jeżeli jest przeznaczony do wykorzystania w działaniach mających na celu osiągnięcie celów stworzenia tej organizacji non-profit (w tym w działalności gospodarczej prowadzonej zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej) , do zarządzania potrzebami organizacji non-profit, a także w przypadku spełnienia warunków określonych w ust. „b” i „c”.

Środki trwałe przeznaczone wyłącznie do dostarczenia przez organizację za opłatą za tymczasowe posiadanie i użytkowanie lub do czasowego użytkowania w celu generowania dochodu są odzwierciedlone w sprawozdaniach księgowych i finansowych jako część rentownych inwestycji w aktywa materialne.

Aktywa, dla których spełnione są powyższe warunki i o wartości w granicach ustalonej w polityce rachunkowości organizacji, ale nie większej niż 20 000 rubli na jednostkę, mogą być odzwierciedlone w sprawozdaniach księgowych i finansowych jako część zapasów. W celu zapewnienia bezpieczeństwa tych obiektów w produkcji lub podczas eksploatacji organizacja musi zorganizować odpowiednią kontrolę nad ich ruchem.

Środki trwałe w organizacji są klasyfikowane według różnych kryteriów:

▪ 1. Według branży:

▪ przemysł;

▪ budownictwo;

▪ rolnictwo;

▪ handel i gastronomia itp.

2. Zgodnie ze składem i rozmieszczeniem lub własnością naturalną, klasyfikacja środków trwałych jest podana w ogólnorosyjskim klasyfikatorze środków trwałych, Dekret Państwowego Komitetu Statystycznego Federacji Rosyjskiej, Gosstandart Federacji Rosyjskiej z 26.12.1994 grudnia 359 r. Nr 6 oraz w PBU 01/30.03.2001 Rozporządzenie Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 26 marca XNUMX r. Nr XNUMXn. Wyróżnia się następujące grupy:

▪ budynki;

▪ konstrukcje;

▪ pracownicy oraz maszyny i urządzenia energetyczne;

▪ przyrządy i urządzenia pomiarowe i kontrolne;

▪ pojazdy;

▪ narzędzie;

▪ technologia komputerowa;

▪ urządzenia produkcyjne i sprzęt gospodarstwa domowego;

▪ zwierzęta użytkowe, produkcyjne i hodowlane;

▪ nasadzenia wieloletnie;

▪ działki;

▪ obiekty zarządzania środowiskowego;

▪ drogi przyrolne;

▪ inne systemy operacyjne;

▪ inwestycje kapitałowe w radykalne melioracje gruntów;

▪ inwestycje kapitałowe w leasingowane środki trwałe.

3. Zgodnie z kierunkiem użytkowania w każdym przedsiębiorstwie systemy operacyjne dzielą się na

▪ produkcyjne środki trwałe;

▪ nieprodukcyjne środki trwałe.

Produkcja środków trwałych, obiektów, których wykorzystanie ma na celu systematyczne osiąganie zysków jako główny cel działalności, tj. wykorzystanie do produkcji wyrobów przemysłowych, w budownictwie, rolnictwie, gastronomii, transporcie, łączności, handlu itp.

Środki trwałe nieprodukcyjne - nie uczestniczą w procesie produkcyjnym, służą do zaspokojenia osobistych potrzeb pracowników przedsiębiorstwa (mieszkania, obiekty komunalne, kulturalne, zdrowotne znajdujące się w bilansie przedsiębiorstwa).

4. Za pomocą:

▪ w działaniu;

▪ w magazynie;

▪ na etapie wykończenia, doposażenia lub częściowej likwidacji;

▪ do konserwacji.

5. Według akcesoriów:

▪ własny;

▪ wynajęty;

▪ które podlegają zarządzaniu operacyjnemu lub kontroli ekonomicznej organizacji.

Składnik środków trwałych wycenia się według kosztu pierwotnego. Jest to koszt, po jakim środki trwałe są przyjmowane do księgowania. Nie zmienia się on przez cały okres funkcjonowania placówki, z wyjątkiem przypadków przewidzianych prawem i zależy od źródła dochodu.

Istnieje możliwość zmiany początkowego kosztu środków trwałych:

▪ przy przeszacowaniu środków trwałych;

▪ w trakcie przebudowy i modernizacji.

Gdy zmienia się koszt początkowy, powstaje koszt odtworzenia środka trwałego.

Wartość rezydualną środka trwałego określa się na podstawie kalkulacji: koszt początkowy (odtworzenia) pomniejszony o kwotę wcześniej naliczonej amortyzacji środków trwałych.

17.2. Rachunkowość odbioru środków trwałych

Rejestracja poszczególnych obiektów w systemie operacyjnym odbywa się za pomocą ustawy (faktury) o przyjęciu i przeniesieniu środków trwałych (f. OS-1). Ustawa jest sporządzana przez komisję, która jest zatwierdzana na polecenie szefa organizacji. Akt sporządza się w jednym egzemplarzu dla każdego przychodzącego przedmiotu (ustawa może być wydana dla grupy jednorodnych obiektów OS związanych z inwentarzem produkcyjnym i gospodarstwa domowego, narzędziami, sprzętem itp., jeżeli przedmioty te są tego samego rodzaju, posiadają ten sam koszt, od jednego dostawcy i są akceptowane w ciągu jednego miesiąca kalendarzowego). Po rejestracji ustawa wraz z załączoną dokumentacją techniczną jest przekazywana do działu księgowości organizacji, podpisana przez głównego księgowego i zatwierdzona przez kierownika organizacji. Przy ewidencjonowaniu wewnętrznego przeniesienia środków trwałych ustawa wydawana jest w dwóch egzemplarzach dla nadawcy i odbiorcy. Rozliczanie wszystkich obiektów systemu operacyjnego, które weszły w życie, odbywa się za pomocą karty inwentaryzacyjnej do rozliczania środków trwałych (np. OS-6). Kartę inwentaryzacyjną wypełnia księgowy w jednym egzemplarzu na podstawie dokumentów rejestracji obiektu, przeprowadzki, doposażenia, przebudowy, modernizacji, a także dokumentów dotyczących remontów kapitalnych i odpisów.

Środki trwałe otrzymane po remoncie sporządzane są przez Świadectwo Odbioru remontowanych, przebudowywanych i modernizowanych obiektów (np. OS-3). Przychodzący sprzęt jest sformalizowany przez Świadectwo odbioru sprzętu (formularz OS-14), wady sprzętu zidentyfikowane podczas odbioru są rejestrowane w akcie wykrytych wad (formularz OS-16).

Jednostką rozliczeniową środków trwałych jest pozycja magazynowa. Pozycją inwentarzową środków trwałych jest obiekt ze wszystkimi osprzętem i wyposażeniem lub odrębnie wyodrębniony strukturalnie element przeznaczony do wykonywania pewnych niezależnych funkcji lub osobny zespół elementów o określonej strukturze, które stanowią jedną całość i są przeznaczone do wykonywania określonej pracy. Zespół obiektów konstrukcyjnie przegubowych to jeden lub więcej obiektów o tym samym lub różnym przeznaczeniu, posiadających wspólne urządzenia i akcesoria, wspólną kontrolę, zamontowane na tym samym fundamencie, w wyniku czego każdy obiekt wchodzący w skład zespołu może pełnić swoje funkcje tylko jako część kompleksu, a nie niezależnie.

Jeżeli jeden przedmiot składa się z kilku części, których okresy użytkowania znacznie się różnią, każda taka część jest rozliczana jako samodzielny przedmiot inwentarzowy.

Obiekt będący własnością dwóch lub więcej organizacji jest odzwierciedlany przez każdą organizację jako część środków trwałych proporcjonalnie do swojego udziału we wspólnym majątku.

Syntetyczna księgowość środków trwałych prowadzona jest na aktywnym koncie zapasów 01 „Środki trwałe”. Z tego powodu środki trwałe są uwzględniane w wycenie po koszcie pierwotnym lub odtworzeniowym.

Wydatki organizacji związane z nabyciem środków trwałych są inwestycjami długoterminowymi, dla których aktualny plan kont przewiduje konto 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”. Wpisanie obiektów w skład środków trwałych do wyceny według kosztu historycznego dokumentuje się wpisem - Obciążyć konta 01 "Środki trwałe" Pożyczka konta 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”.

Koszt początkowy środków trwałych wniesionych przez założycieli jako wkład do kapitału docelowego jest ich wartością pieniężną, ustaloną przez założycieli, chyba że prawo stanowi inaczej.

W księgach rachunkowych dokonuje się następujących zapisów:

▪ od założyciela otrzymano środek trwały jako wkład na kapitał zakładowy - Debet 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” Kredyt 75 „Rozliczenia z założycielami” w wycenie po uzgodnionym koszcie;

▪ odzwierciedla wydatki organizacji na dostawę i ukończenie obiektu - Debet 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”.

Kredyt 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” itp., VAT - Debet 19 Kredyt „VAT od nabytych kosztowności” 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” itp.;

▪ aktywowano środki trwałe wyceniane według kosztu historycznego - Debet 01 Kredyt 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, zwrot podatku VAT od skapitalizowanych i opłaconych środków trwałych w ujęciu kosztów organizacji Debet 68/VAT i Kredyt 19.

W przypadku środków trwałych otrzymanych na podstawie umowy darowizny (bezpłatnie) koszt początkowy ujmowany jest jako ich aktualna wartość rynkowa na dzień przyjęcia do rozliczenia.

W księgach rachunkowych dokonuje się następujących zapisów:

▪ Y 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” K 98-2 „Przychody przyszłych okresów/przychody nieodpłatne” w wycenie według aktualnej wartości rynkowej na dzień przyjęcia do rozliczenia. Dla celów podatkowych kwota ta jest doliczana do dochodu podlegającego opodatkowaniu;

▪ uwzględniono koszty dostarczenia określonego systemu operacyjnego i doprowadzenia go do stanu, w którym system operacyjny nadaje się do użytku - Debet 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” Kredyt 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” itp. VAT od wskazanych wydatków jest odzwierciedlany zgodnie z obciążyć konta 19 и Kredyt rachunki 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” itp.

Przyjęcie przedmiotu do rozliczenia jako część środków trwałych w wycenie według kosztu historycznego znajduje odzwierciedlenie w obciążyć konta 01 и Pożyczka konta 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”. Ponieważ określone obiekty są amortyzowane, a ewidencja jest dokonywana - Debet 20, 23, 25, 26, 44 84

Kredyt 02 przychód ujmowany jest w wysokości naliczonej amortyzacji Debet 98/ nieodpłatne paragony i Pożyczka konta 91/1.

Koszt początkowy zakupionych odpłatnie środków trwałych jest sumą wszystkich rzeczywistych kosztów nabycia. VAT i inne podatki podlegające zwrotowi (z wyjątkiem przypadków przewidzianych w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej) nie są wliczone w koszt początkowy. Zapisy są dokonywane w księgowości: - na podstawie dokumentów odzwierciedlane są rzeczywiste wydatki poniesione przez organizację Debet 08 Kredyt 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, 71 "Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi" i inny podatek VAT - Debet 19 „VAT od zakupionych aktywów” Kredyt 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” itp.

Księgowanie obiektu do księgowania jako część środków trwałych, wszystkie wydatki, które stanowią koszt początkowy obiektu środków trwałych, są odpisywane - Debet 01 Kredyt 08. Kwota podatku VAT jest wnioskowana o zwrot z budżetu w związku z uwzględnieniem i odzwierciedleniem opłaconych środków na cele produkcyjne Debet 68 Kredyt 19.

Koszt początkowy Środki trwałe otrzymane na podstawie umowy przewidującej wykonanie zobowiązań w sposób niepieniężny, rozpoznaje się wartość przekazanego majątku, na który składa się cena sprzedaży (nabycia).

17.3. Rachunkowość amortyzacji środków trwałych

Amortyzacja środków trwałych to systematyczne zmniejszanie początkowego (odtworzenia) kosztu środków trwałych przez okres ich użytkowania (użytkowania). Amortyzacja jest naliczana od środków trwałych będących własnością przedsiębiorstwa (w zarządzaniu operacyjnym, zarządzaniu ekonomicznym). W przypadku leasingowanych środków trwałych amortyzację pobiera leasingodawca. W przypadku leasingowanych środków trwałych amortyzację pobiera albo leasingodawca, albo leasingobiorca, w zależności od warunków umowy leasingu.

Amortyzacja naliczana jest od miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia środków trwałych do rozliczenia. Amortyzacja kończy się od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu pełnej spłaty wartości środków trwałych. Amortyzacja naliczana jest do momentu pełnej spłaty kosztu środków trwałych lub spisania środków trwałych z rachunkowości.

Amortyzacja zostaje zawieszona w przypadkach, gdy znajdują się środki trwałe:

▪ o konserwacji decyzją kierownika organizacji na okres dłuższy niż trzy miesiące;

▪ na modernizację i przebudowę na okres dłuższy niż 12 miesięcy.

W przypadku obiektów OS wykorzystywanych do wdrażania ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w sprawie przygotowania mobilizacyjnego i mobilizacji, które są eliminowane i nie są wykorzystywane do wytwarzania produktów, wykonywania pracy lub świadczenia usług, na potrzeby zarządzania organizacji lub za udostępnienie przez organizację opłaty za czasowe posiadanie i użytkowanie lub za czasowe użytkowanie, amortyzacja nie jest pobierana.

Amortyzacja nie jest naliczana od środków trwałych organizacji non-profit. Według nich na rachunku pozabilansowym informacje są sumowane liniowo o kwotach amortyzacji.

W przypadku obiektów zasobu mieszkaniowego, które są rozliczane w ramach rentownych inwestycji w aktywa rzeczowe, amortyzacja naliczana jest zgodnie z ogólnie ustaloną procedurą.

Działki nie są amortyzowane; obiekty zarządzania przyrodą; obiekty sklasyfikowane jako muzealia i kolekcje muzealne itp.

Amortyzacja naliczana jest co miesiąc, niezależnie od wyników działalności finansowej i gospodarczej organizacji.

Ważne jest, aby określić okres użytkowania obiektów systemu operacyjnego. Okres użytkowania to okres, w którym środki trwałe generują dochód dla organizacji. Okres użytkowania jest określany przez organizację podczas przyjmowania obiektu do księgowania. Ustalenie okresu użytkowania składnika aktywów opiera się na:

▪ z oczekiwanego okresu użytkowania tego obiektu zgodnie z oczekiwaną produktywnością lub wydajnością;

▪ oczekiwane zużycie fizyczne w zależności od trybu pracy (ilości zmian), warunków naturalnych i wpływu środowiska agresywnego oraz systemu napraw;

▪ ograniczenia regulacyjne i inne dotyczące korzystania z tego obiektu (na przykład okres najmu).

W przypadku poprawy (podwyższenia) początkowych standardowych wskaźników funkcjonowania składnika aktywów trwałych w wyniku przebudowy lub modernizacji, organizacja dokonuje przeglądu okresu użytkowania tego składnika.

Okres użytkowania określa podatnik w dniu oddania obiektu do użytku zgodnie z postanowieniami części 2 art. 258 Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej i na podstawie klasyfikacji OS zgodnie z dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 01.01.2002 nr 1 w sprawie grup majątku podlegającego amortyzacji. Nieruchomość podlegająca amortyzacji łączy się w 10 grup w zależności od okresu użytkowania.

Przy obliczaniu amortyzacji zgodnie z PBU 6/01 (do celów księgowych) przedsiębiorstwo może zastosować następujące metody:

▪ 1) liniowy;

▪ 2) zmniejszenie salda;

▪ 3) odpis lat na podstawie sumy lat okresu użytkowania;

▪ 4) odpis kosztów proporcjonalnie do ilości produktów (pracy).

Zastosowanie jednej z metod amortyzacji dla grupy jednorodnych pozycji środków trwałych odbywa się przez cały okres użytkowania pozycji wchodzących w skład tej grupy.

▪ Metodą liniową odpisy amortyzacyjne ustalane są w oparciu o koszt początkowy środków trwałych oraz okres ich użytkowania.

▪ Przy odpisywaniu kosztu na podstawie sumy lat jego użytkowania, odpisy amortyzacyjne ustala się na podstawie pierwotnego kosztu przedmiotu i stosunku lat pozostałych do końca jego okresu użytkowania do sumy liczby lat.

▪ Przy amortyzacji metodą salda redukcyjnego odliczenia ustala się w oparciu o wartość końcową środka trwałego na początek roku sprawozdawczego oraz stawkę amortyzacji obliczoną w oparciu o okres użytkowania tego przedmiotu i współczynnik nie większy niż 3, ustalony przez organizacja.

▪ Przy odpisywaniu kosztu proporcjonalnie do wielkości produktów (pracy) wysokość odpisów amortyzacyjnych ustala się na każdy okres sprawozdawczy na podstawie kosztu pierwotnego i stosunku rzeczywistej wielkości produkcji w ujęciu fizycznym za okres sprawozdawczy do szacowanej ilości produktów (pracy) przez cały okres użytkowania środka trwałego.

Kwota naliczonej amortyzacji w bilansie netto nie jest wykazywana jako oddzielna pozycja.

Naliczona amortyzacja odejmowana jest od kosztu początkowego środków trwałych, tworząc wartość rezydualną środków trwałych, dla których środki trwałe wykazywane są w bilansie w wierszu 120.

Zapisy księgowe do amortyzacji:

▪ Amortyzacja - Debet rachunki 20, 23, 25, 26, 44 и Pożyczka konta 02 - w zależności od miejsca eksploatacji obiektu.

Amortyzacja środków trwałych nieprodukcyjnych - Obciążyć konta 29 и Pożyczka konta 02.

17.4. Rozliczanie kosztów odtworzenia środków trwałych

Przywrócenie środków trwałych odbywa się poprzez naprawę, modernizację i przebudowę.

Rodzaje napraw - bieżące, średnie i kapitałowe. Głównym dokumentem podstawowym, zgodnie z którym określa się zakres prac remontu kapitalnego, czas jego trwania, szacunkowy koszt, jest oświadczenie wadliwe. Naprawa obiektów środków trwałych może odbywać się w trybie kontraktowym, ekonomicznym lub mieszanym.

Koszt naprawy środków trwałych na cele produkcyjne ujmuje się w kosztach organizacji. Rachunkowość naprawy środków trwałych można zorganizować według jednej z dwóch opcji.

1. Koszty naprawy środków trwałych są ujmowane w kosztach organizacji w miarę ich powstawania;

▪ metodą kontraktową sporządza się ewidencję: Obciążyć rachunki 20, 23, 25, 26, 44, 19 itp. i Pożyczka konta 60 76 (XNUMX);

▪ metodą ekonomiczną - Obciążyć rachunki 20, 23, 25, 26, 44 itp. i Kedit rachunki 10, 70, 69 et al.

2. Przy tworzeniu rezerwy na naprawę środków trwałych kosztem jednolitych miesięcznych planowanych odpisów w Obciążyć rachunki 20, 23, 25, 26, 44 itp. i Pożyczka konta 96 „Rezerwa na przyszłe wydatki”.

Podczas korzystania z rezerwy:

▪ metodą kontraktową - Obciążyć rachunki 96, 19 и Pożyczka konta 60 76 (XNUMX);

▪ metodą ekonomiczną - Obciążyć konta 96 и Pożyczka rachunki 10, 70, 69 et al.

Kwota nadmiernie utworzonej rezerwy na remont środków trwałych na koniec remontu na koniec roku sprawozdawczego jest odwracana. Jeśli naprawa będzie kontynuowana, przechodzi na następny rok. W kolejnym roku niewykorzystaną rezerwę na naprawę środków trwałych na koniec remontu dodaje się do dochodu okresu sprawozdawczego - Obciążyć konta 96 и Pożyczka konta 91/1 "Inne przychody".

Odbiór środków trwałych po zakończeniu prac remontowych odbywa się zgodnie z ustawą f. OS-3. (W przypadku napraw bieżących ustawa jest sporządzana tylko wtedy, gdy naprawa jest wykonywana na podstawie umowy.)

Rozliczając koszt odtworzenia środków trwałych, księgowy musi wyraźnie oddzielić koszty związane z remontami oraz koszty związane z modernizacją i przebudową, które ujmowane są jako inwestycje w środki trwałe i mogą zwiększać koszt początkowy środków trwałych .

Koszty modernizacji i przebudowy, jeśli prowadzą do poprawy jakości technicznej funkcjonowania środka trwałego (okres użytkowania, pojemność, jakość użytkowania itp.), mogą być odpisane jako wzrost kosztu początkowego obiekt. Początkowo koszt modernizacji ujmowany jest na obciążyć konta 08 и Kredyt rachunki 60, 71, 76itp. - z umownym sposobem przeprowadzenia modernizacji i Obciążyć konta 08 и Pożyczka rachunki 10, 69, 70, 71, 76 i inne - ekonomicznym sposobem modernizacji i przebudowy. Po zakończeniu tych kosztów:

▪ lub zwiększyć początkowy koszt obiektu - Obciążyć konta 01 и Pożyczka konta 08;

▪ lub spisane w koszty organizacji - Obciążyć konta 91/2 и Pożyczka konta 08.

Jeżeli modernizacja jest przeprowadzana również w trakcie procesu naprawczego, należy rozdzielić te dwa rodzaje kosztów w księgowości.

17.5. Rachunkowość zbycia środków trwałych

Utylizacja obiektu systemu operacyjnego odbywa się w następujących przypadkach:

▪ sprzedaż;

▪ zaprzestanie użytkowania ze względu na zużycie moralne lub fizyczne;

▪ likwidacja na wypadek wypadku, klęski żywiołowej lub innej sytuacji awaryjnej;

▪ przeniesienie w formie wkładu na kapitał zakładowy (zakładowy) innej organizacji, funduszu inwestycyjnego;

▪ przelewy w ramach umowy wymiany, prezentu;

▪ wniesienie aportu w ramach umowy wspólnego przedsięwzięcia;

▪ identyfikacja braków lub uszkodzeń majątku podczas jego inwentaryzacji;

▪ częściowa likwidacja na czas prac rekonstrukcyjnych;

▪ w innych przypadkach.

Likwidację środków trwałych z powodu niezdatności do dalszej eksploatacji z powodu fizycznego zużycia, w wyniku wypadków, klęsk żywiołowych sporządza ustawa o odpisie środków trwałych (formularz OS-4), dla pojazdów ustawa sporządza się dla spisania pojazdów (formularz OS-4a). Ustawy o odpisywaniu środków trwałych są sporządzane przez komisję w dwóch egzemplarzach, podpisane przez członków komisji i zatwierdzone przez kierownika organizacji. Jeden egzemplarz ustawy przekazywany jest do działu księgowości, drugi służy jako podstawa dla pracownika, któremu przypisano obiekt, do przekazania do magazynu części, podzespołów i zespołów zdemontowanego sprzętu nadających się do użytku oraz odpadów użytecznych. Koszt tych kosztowności i koszty związane z odpisem obiektu są odzwierciedlone w odpowiedniej sekcji OS-4 „Odniesienie do kosztów związanych z odpisem środków trwałych i odbiorem środków trwałych z ich odpisu -wyłączony". Podane wartości są rozliczane według aktualnej wartości rynkowej i znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu konta 10 „Materiały” i uznaniu konta 91-1 „Inne dochody”.

Przy przenoszeniu środków trwałych do innych organizacji sporządzana jest ustawa (faktura) o przyjęciu i przekazaniu środków trwałych. W karcie inwentarzowej rozliczania środków trwałych fa. OS-6 nanosi się znak na dysponowanie obiektem.

Zbycie środków trwałych znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości przy użyciu podkonta 01 „Emerytura środków trwałych”, obciążenie tego podkonta odzwierciedla początkowy koszt przedmiotu wycofującego się z pożyczki, kwotę skumulowanej amortyzacji i wartość rezydualną obiektu.

Odpis początkowego kosztu we wszystkich przypadkach zbycia znajduje odzwierciedlenie w obciążyć konta 01/wybierz. i Kredyt konta 01.

Odpisz kwotę wcześniej naliczonej amortyzacji - Obciążyć konta 02 и Pożyczka konta 01/wybierz.

Wartość rezydualna przedmiotów przeznaczonych do wycofania jest w większości przypadków odpisywana przez wpis - Obciążyć konta 91-2 и Pożyczka konta 01/wybierz.

Kolejność refleksji nad rachunkami w przyszłości zależy od przyczyny wypłaty.

1. Odpis z tytułu amortyzacji fizycznej obejmuje rozliczenie kosztów likwidacji obiektu. Likwidację można przeprowadzić samodzielnie lub przy udziale wykonawcy. Gdy likwidacja jest przeprowadzana samodzielnie, koszty likwidacji środka trwałego znajdują odzwierciedlenie w debecie 91-2 konta „Inne wydatki” i uznaniu rachunków 10, 70, 69 itd. Jeżeli likwidacja jest przeprowadzana przez kontrahenta, wówczas na podstawie rachunku kontrahenta koszty likwidacji są odzwierciedlane na rachunku debetowym 91-2 i uznaniu rachunku 60, a VAT - na rachunku debetowym 19 i uznaniu rachunku 60. Wynik finansowy obliczana jest dla każdego przedmiotu likwidacji na koncie 91-9 jako różnica między obciążeniem a uznaniem rachunku i jest odpisywana na konto 99 „Zysk i strata” . Strata z tytułu spisania przedmiotu jest odzwierciedlona w księgach rachunkowych w debecie rachunku 99 i uznaniu rachunku 91-9.

2. Zbycie środków trwałych z powodu przestarzałości wiąże się ze stratą, która jest odpisywana w ciężar rachunku 99 z uznania rachunku 91-9.

3. Przeniesienie środków trwałych jako wpłatę na kapitał zakładowy innej organizacji traktuje się jako inwestycję długoterminową. Wartość rezydualna przekazanego obiektu jest odzwierciedlona w debecie rachunku 58 „Inwestycje finansowe” i uznaniu rachunku 01/select. Jeżeli uzgodniona wartość jest niższa od wartości rezydualnej środka trwałego, różnicę w szacunkach odpisuje się w ciężar rachunku 91/2 i uznania rachunku 58. Jeżeli uzgodniona wartość jest wyższa od wartości rezydualnej, wynik operacji znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 58 i uznaniu rachunku 91/2.

4. Sprzedaż środków trwałych rozliczana jest na podstawie stosownych umów. Kupującemu wystawiana jest faktura, list przewozowy itp. Na łączną kwotę zadłużenia kupującego w księgowości dokonuje się księgowania w ciężar rachunku 62 i uznaniu rachunku 91-1. Koszty związane z demontażem są traktowane jako koszty sprzedaży i znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 91-2 i uznaniu rachunków 10, 69, 60, 76 itd. VAT jest naliczany od sprzedaży - obciążenie rachunku 91-3 i uznanie rachunku 68. Zysk ze sprzedaży znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 91-9 i uznaniu rachunku 99, stratą jest obciążenie rachunku 99 i uznanie rachunku 91-9.

5. W przypadku przekazania nieodpłatnego, oprócz aktu (listu przewozowego) przyjęcia i przekazania f. OS-1 wydaje zawiadomienie (zawiadomienie) o przeniesieniu obiektu, wskazując przyczynę przeniesienia, koszt początkowy i kwotę amortyzacji za okres eksploatacji środka trwałego. Zleceniodawcą jest płatnik VAT. Naliczenie podatku jest odzwierciedlone poprzez zapis w debecie rachunku 91-2 i uznaniu rachunku 68/VAT. Strata z nieodpłatnego przelewu jest odpisywana w ciężar rachunku 99 z uznania rachunku 91-9.

6. Umorzenie w wyniku wypadków, klęsk żywiołowych i innych sytuacji nadzwyczajnych (kradzież) wymaga zaświadczenia o klęskach żywiołowych lub zaświadczenia o odmowie wszczęcia sprawy karnej. Stratę wynikającą z powyższych przypadków przypisuje się wynikowi finansowemu organizacji w obciążeniu rachunku 99 i uznaniu rachunku 91-9.

17.6. Rachunkowość leasingu środków trwałych. Rodzaje wynajmu

Umowa najmu to jeden z najczęstszych rodzajów transakcji biznesowych. Obecne prawodawstwo przewiduje szeroką gamę specjalnych rodzajów umów najmu, które mogą zawierać organizacje. Kwestie najmu reguluje art. 606-670 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z umową najmu, wynajmujący przekazuje nieruchomość najemcy do czasowego użytkowania lub czasowego posiadania i używania. Zgodnie z art. 607 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej ustawa może określać rodzaje nieruchomości, których wynajem jest niedozwolony. Wypożyczać można tylko indywidualnie określone rzeczy, które nie tracą swoich naturalnych właściwości w procesie użytkowania. (Wartości niematerialne nie są wynajmowane – to nie są rzeczy, pieniądze się nie wynajmują itp.) Prawo do najmu zgodnie z art. 608 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej należy tylko do właściciela. Wynajmującym może być również ten, który ma prawo do rozporządzania nieruchomością. Artykuł 615 Kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej „Korzystanie z dzierżawionej nieruchomości” stanowi, że najemca ma prawo, za zgodą wynajmującego, do podnajmu dzierżawionej nieruchomości (podnajmu) oraz przeniesienia swoich praw i obowiązków wynikających z umowy na inną osoba (przelew). Ustęp 2 art. 615 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej daje najemcy prawo do bezpłatnego korzystania z dzierżawionej nieruchomości, do zastawiania praw dzierżawy.

Najem nieruchomości sformalizowany jest poprzez: umowy najmu, dzierżawę pojazdów (z załogą i bez), dzierżawę budynku lub budowli, dzierżawę przedsiębiorstwa jako zespołu nieruchomości, dzierżawę finansową (leasing).

Dzierżawa nieruchomości jako stała działalność gospodarcza formalizowana jest umową najmu, która zawierana jest na okres do jednego roku. Opłata najmu w ramach umowy najmu ustalana jest w formie płatności ustalonych w stałej wysokości, dokonywanych okresowo lub jednorazowo. Za naprawy kapitałowe i bieżące nieruchomości wynajmowanych na podstawie umowy najmu odpowiada wynajmujący. Wynajmujący uwzględnia wysokość czynszu najmu z tytułu umowy najmu na konto 90 „Sprzedaż”. Obciążenie na koncie 90/1 „Koszt sprzedaży” odzwierciedla koszty dzierżawionej nieruchomości, a kredyt – na koncie 90/1 „Przychody”, czyli wysokość otrzymywanego czynszu. Zwrot kosztów wyrobów walcowanych od 1 stycznia 1999 r. Zgodnie z klauzulą ​​​​51 Regulaminu rachunkowości i rachunkowości w Federacji Rosyjskiej, zarządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr 03n, przeprowadza naliczanie amortyzacji w sposób liniowy. Obecność i przemieszczanie mienia świadczonego na podstawie umowy najmu podlega rozliczeniu na koncie 2-02, amortyzacja jest naliczana od kredytu na koncie XNUMX „Amortyzacja” osobno. Odpis emerytowanych pozycji czynszowych znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości w następujący sposób:

▪ rachunek debetowy 03/wybierz. i kredyt na koncie 03 - odpisanie pierwotnego kosztu;

▪ rachunek debetowy 02/amortyzacja wypożyczonych przedmiotów i rachunek kredytowy 03/wybierz. - odpisanie kwoty naliczonej amortyzacji;

▪ rachunek debetowy 90/2 i rachunek kredytowy 03/select. - odpis wartości rezydualnej;

▪ strata z tytułu odpisu wypożyczonych przedmiotów jest odzwierciedlona w obciążeniu rachunku 99 i uznaniu rachunku 90/9.

17.7. Rozliczanie najmu nieruchomości przewidzianej za opłatą za czasowe użytkowanie od najemcy i wydzierżawiającego

Poszczególne pozycje środków trwałych są przekazywane lub przyjmowane do krótkoterminowego leasingu. Najem krótkoterminowy obejmuje najem do jednego roku, a dla budynków, budowli i lokali niemieszkalnych w budynkach mieszkalnych - do pięciu lat. Procedurę dzierżawy budynków, budowli i lokali niemieszkalnych należących do własności federalnej określa standardowa umowa najmu budynków, obiektów, budowli i lokali niemieszkalnych będących własnością federalną przez Komitet ds. Majątku Państwowego Rosji.

Warunki najmu określa umowa. Przeniesienie przedmiotu do wynajęcia jest sporządzane aktem (fakturą) przyjęcia i przekazania środków trwałych f. OS-1. Prawo własności pozostaje przy wynajmującym, prawo użytkowania przechodzi na najemcę. Podczas przeniesienia leasingodawca dokonuje adnotacji w karcie inwentarzowej środków trwałych, kopia karty inwentarzowej jest przekazywana leasingodawcy. Przeniesienie środków trwałych jest odnotowywane przez leasingodawcę w debetach na rachunku 01/"Wydzierżawiony" i uznaniu rachunku 01/"Środki trwałe". Koszt dzierżawionego majątku znajduje odzwierciedlenie w debecie na rachunku 011 „Dzierżawione środki trwałe”. Amortyzacja jest pobierana przez leasingodawcę i odzwierciedlana w debecie rachunku 91-2 i uznaniu rachunku 02. Naliczony czynsz jest rejestrowany w debecie rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” i uznaniu rachunku 91/1 (98 „Odroczony dochód”). VAT naliczony od czynszu rozliczany jest w debet rachunku 91/3 i uznaniu rachunku 68. Wpłata otrzymana od najemcy na rachunek rozliczeniowy dokonywana jest poprzez zapis w rachunku debetowym 51 „Rachunek rozliczeniowy” oraz kredyt na koncie 76 „Rozliczenia z dłużnikami i wierzycielami” (jeśli była zaliczka, gdy nadejdzie odpowiedni okres, kwota ta jest obciążana zapisem - obciążenie rachunku 98 i uznanie rachunku 91-1).

Płatność właściciela za poważne naprawy znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 91-2 i 19-VAT oraz uznaniu rachunku 51 (kredyt rachunku 76 naliczanie). Koszty modernizacji są ewidencjonowane jako część inwestycji kapitałowych finansującego w debet rachunku 08 oraz uznaniu wydatków i rachunków rozliczeniowych, a następnie mogą być odpisane jako wzrost kosztu środków trwałych w debecie rachunku 01, jeżeli początkowe wskaźniki wydajności poprawiły się w wyniku modernizacji i przebudowy. Zwrot środków trwałych w leasingu znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 01 i uznaniu rachunku 01/leasingowany oraz uznaniu rachunku pozabilansowego 011.

Rachunkowość krótkoterminowych transakcji najmu, gdy leasing środków trwałych jest przedmiotem działalności organizacji, odbywa się za pomocą konta 90 „Sprzedaż”. Naliczony czynsz znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 76 i uznaniu rachunku 90-1, leasingodawca jest płatnikiem VAT, co znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 90-3 i uznaniu rachunków 68-VAT. Wydatki organizacji na realizację działań znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 20, 44 i uznaniu rachunków wydatków i rozliczeń (10, 70, 96, 71, 25, 26 itd.) i są odpisywane przez zapisy księgowe w debecie rachunku 90-2 z uznania rachunków 20, 44.

Najemca przyjmuje przedmiot leasingu na konto pozabilansowe 001 „Dzierżawione środki trwałe”. W terminach ustalonych umową najmu najemca nalicza czynsz najmu. Uwzględnia się wysokość naliczonego czynszu:

▪ w ciężar rachunków kosztowych 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Ogólne koszty operacyjne”, 44 „Koszty sprzedaży”;

▪ poprzez obciążenie rachunku 97 „Rozliczenia międzyokresowe”, gdy czynsz naliczany jest z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem, oraz uznanie rachunku 76 „Rozliczenia z dłużnikami i wierzycielami”. Podatek VAT od czynszu wykazywany jest w obciążeniu rachunku 19 „VAT od nabytych aktywów” oraz uznaniu rachunku 76 „Rozliczenia z dłużnikami i wierzycielami”. Koszty bieżących napraw leasingowanych środków trwałych są odzwierciedlone jako koszty napraw własnych środków trwałych w rachunku debetowym 20 (23, 25, 26, 44 itd.). W przypadku dokonywania przez najemcę inwestycji kapitałowych w leasingowane środki trwałe dokonuje się wpisu kwoty inwestycji kapitałowych - obciążenie rachunku 08 „Inwestycje kapitałowe” oraz uznanie rachunków kosztowych i rozliczeniowych 76, 60, 10, 12, 02, 70, 69 itp. Inwestycje kapitałowe w leasingowane środki trwałe:

▪ 1) zalicza się do środków trwałych najemcy – poprzez obciążenie rachunku 01 „Środki trwałe” i uznanie rachunku 08 „Inwestycje w środki trwałe”, chyba że umowa najmu stanowi inaczej;

▪ 2) jeżeli inwestycje kapitałowe zostały dokonane za zgodą leasingodawcy i są nierozerwalnie związane z leasingowanymi środkami trwałymi, leasingobiorca ma prawo do ich odszkodowania. W rachunkowości wpisy dokonywane są w debecie rachunku 76 „Rozliczenia z dłużnikami i wierzycielami” oraz uznaniu rachunku 91/1, koszt zrealizowanych inwestycji kapitałowych jest odpisywany - obciążenie rachunku 91/2 i uznanie rachunku 08 „ Inwestycje w aktywa trwałe”;

▪ 3) koszt nierozłącznych ulepszeń dokonanych bez zgody wynajmującego przechodzi na najemcę nieodpłatnie, dokonuje się zapisu w księgowości – obciążenie rachunku 91-2 i uznanie rachunku 08.

17.8. Rozliczanie nieruchomości oddanych na podstawie umowy leasingu finansowego (leasingu) z leasingodawcą i leasingobiorcą

Leasing to rodzaj leasingu (w linii z angielskiego Leaing - czynsz). Leasing to leasing z prawem do zakupu, krótkoterminowy – do 1,5 roku, średnioterminowy – od 1,5 roku do 3 lat oraz długoterminowy – 3 lata lub więcej. Leasing przenosi na leasingobiorcę majątek związany z nowymi środkami trwałymi, które nie były wcześniej używane przez leasingodawcę i nabyte przez niego specjalnie w celu leasingu.

Stronami transakcji są leasingodawca, leasingobiorca oraz sprzedawca przedmiotu leasingu (producent).

Leasing może odbywać się z lub bez wykupu przedmiotu leasingu przez leasingobiorcę.

Procedurę księgową operacji leasingowych określa rozporządzenie nr 17.02.1997 Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 15 lutego 13.03.1996 r. „W sprawie księgowania transakcji w ramach umowy leasingowej” oraz pismo Państwowego Komitetu Statystycznego Federacji Rosyjskiej z dn. 21 marca 1 nr 21-483-15/665 „W sprawie odzwierciedlenia kosztów nabycia sprzętu w leasingu” . Zgodnie z rozporządzeniem nr XNUMX Ministerstwa Finansów Rosji mienie przekazane w ramach leasingu jest uważane za własność leasingodawcy (z wyjątkiem nieruchomości nabytych kosztem środków budżetowych). Zakres prawny czynności leasingowych określa art. XNUMX kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej i ustawy federalnej Federacji Rosyjskiej „O leasingu”. Kto przyjmuje nieruchomość w bilansie: leasingodawca lub leasingobiorca, określa umowa leasingu.

W rachunkowości leasingodawcy wszystkie koszty związane z nabyciem, instalacją i instalacją dzierżawionej nieruchomości od leasingodawcy są uważane za koszty kapitałowe i są uwzględniane w debecie na rachunku 08, subkoncie „Nabycie niektórych środków trwałych”, VAT - w debecie rachunku 19 i kredytu na rachunku 60. Po zakończeniu wszystkich operacji w celu utworzenia początkowego kosztu dzierżawionej nieruchomości jest przejmowana na saldo rachunku debetowego 03 „Opłacalne inwestycje w wartości materialne” z kredytu rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”. Ta nieruchomość zostaje przeniesiona na najemcę na podstawie umowy i aktu przeniesienia. W przypadku, gdy warunki umowy leasingu przewidują wydanie przedmiotu leasingu bezpośrednio leasingobiorcy, wówczas zapisy te są dokonywane w księgach rachunkowych w drodze, na podstawie podstawowych dokumentów księgowych leasingobiorcy.

Gdy nieruchomość jest księgowana w bilansie wynajmującego, dokonuje się zapisów w księgowości - konto 03 debet / nieruchomość dzierżawiona i konto 03 kredyt / nieruchomość dzierżawiona.

▪ Wydatki leasingodawcy z tytułu prowadzenia działalności leasingowej rozliczane są jako obciążenie rachunku 20 „Produkcja główna” oraz uznanie rachunków 23, 76 itd.

▪ Amortyzacja naliczana jest przez leasingodawcę w ciężar rachunku 20 „Środki trwałe” i uznania rachunku 02 „Amortyzacja środków trwałych”. Miesięczne kwoty zgromadzone na koncie 20 „Produkcja główna” są odpisywane w ciężar rachunku 90-2 z uznania rachunku 20 „Produkcja główna”.

▪ Naliczenie opłat leasingowych znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 62 „Rozliczenia z odbiorcami i klientami” w korespondencji z rachunkiem 90-1 „Przychody”, wystawionej fakturą.

▪ Płatności leasingowe podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w powszechnie przyjęty sposób – obciążenie rachunku 90-3 „VAT” i uznanie rachunku 68/VAT.

▪ Otrzymanie płatności od najemcy – obciążenie rachunku 51 (52) i uznanie rachunku 62.

▪ Wynik finansowy - obciążenie rachunku 90-9 „Zysk/strata na sprzedaży” oraz uznanie rachunku 99 „Zyski i straty”. Po całkowitej spłacie kosztu przedmiotu w okresie użytkowania, najemca staje się jego pełnym właścicielem. Dokonuje się wpisu w księgowości - rachunek debetowy 02 i rachunek kredytowy 03.

▪ W przypadku zwrotu wynajmowanej nieruchomości i zakończenia jej używania w leasingu, jej wartość znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 01 „Środki trwałe” i uznaniu rachunku 03.

Umowa leasingu może przewidywać opcję rozliczenia, w której korzystający nabywa własność przedmiotu leasingodawcy z zaniżoną amortyzacją za okres eksploatacji przedmiotu, zobowiązując się do zapłaty pozostałej części, przy czym leasingodawca sporządza ewidencję:

▪ rachunek debetowy 02 na kwotę naliczonej amortyzacji oraz rachunek kredytowy 03;

▪ rachunek debetowy 91-2 dla niedoszacowanych kosztów i rachunek kredytowy 03.

▪ Wynik finansowy - obciążenie rachunku 91-9 i uznanie rachunku 99 - zysk.

Nieruchomość można zaewidencjonować w bilansie leasingobiorcy, leasingodawca dokonuje wpisów:

▪ w obciążeniu rachunku 76 i uznaniu rachunku 91-1 – za uzgodnioną kwotę;

▪ jednocześnie rachunek obciążający 91-2 i rachunek kredytowy 03 - do wartości księgowej;

▪ jednocześnie rachunek obciążeniowy 91-2 i rachunek kredytowy 98 „Przychody przyszłych okresów” – dla różnicy pomiędzy całkowitą kwotą płatności wynikającą z umowy a wartością księgową nieruchomości.

Ta właściwość jest usuwana z pozabilansu i odzwierciedlana w uznaniu rachunku 011. Bieżące koszty wynajmującego w ciągu miesiąca są rejestrowane na koncie 20, a następnie odpisywane w debet rachunku 91-2 z kredytu rachunek 20. Płatności rat leasingowych są odzwierciedlane w debet rachunku 51 i uznaniu rachunku 76 , jednocześnie proporcjonalnie do kwoty płatności powstaje wynik finansowy dla takich operacji - obciążenie rachunku 98 i kredyt na rachunku 91/9;

▪ w przypadku zwrotu wynajmowanej nieruchomości leasingodawcy, jeżeli nieruchomość będzie w przyszłości wykorzystywana do prowadzenia działalności leasingowej, dokonuje się zapisu wartości rezydualnej na podstawie dokumentów w rachunku obciążeniowym 03 i uznaniowym rachunku 76” Zadłużenie z tytułu opłat leasingowych” (w przypadku zwrotu nieruchomości z całkowicie spłaconą wartością rozlicza się ją według warunkowej wyceny na 1 rubel (w praktyce międzynarodowej taką nieruchomość wycenia się według wartości rynkowej).

Księgowość dla najemcy.

Księgi rachunkowe leasingobiorcy odzwierciedlają:

▪ odbiór wynajmowanej nieruchomości;

▪ naliczanie opłat leasingowych;

▪ zwrot wynajmowanej nieruchomości;

▪ zakup wynajmowanej nieruchomości.

Rachunkowość majątku leasingobiorcy jest prowadzona na koncie pozabilansowym 001 „Dzierżawione środki trwałe” w przypadku, gdy nadal jest on wymieniony w bilansie leasingodawcy.

Rozliczenia z leasingobiorcą z tytułu opłat leasingowych znajdują odzwierciedlenie na koncie 76: koszt usług leasingowych - obciążenie rachunków kosztów produkcji (obrót) 20, 25, 26, 44 oraz uznanie rachunku 76 "Zadłużenie z tytułu opłat leasingowych". Na koniec umowy leasingu przedmiot leasingu jest obciążany z rachunku pozabilansowego 001 „Środki trwałe w leasingu” z zastrzeżeniem umorzenia w całości i zaliczany do środków trwałych w ciężar rachunku 01 i kredyt rachunku 02.

W przypadku wykupu nieruchomości przed wygaśnięciem umowy najmu, naliczone wcześniej płatności zaliczane są na konto 97 „Odroczone koszty” oraz na konto 76 „Zadłużenie z tytułu opłat leasingowych”.

Jeżeli wynajmowana nieruchomość jest ewidencjonowana w bilansie leasingobiorcy, to sytuację tę uważa się za inwestycje kapitałowe w debet na rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, VAT na debecie na rachunku 19 „VAT zapłacony” i na kredyt na koncie 76 „Zadłużenie z tytułu rat leasingowych”. Koszty związane z doprowadzeniem tej nieruchomości do stanu odpowiedniego do eksploatacji znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 08 i uznaniu rachunków 10, 70, 69 itd. Przyjęcie do eksploatacji - w obciążeniu rachunku 01 i uznaniu rachunku 08 Odpisy amortyzacyjne znajdują odzwierciedlenie w wybranej polityce konta.

17.9. Inwentaryzacja środków trwałych

Procedurę przeprowadzania inwentaryzacji środków trwałych i odzwierciedlania jej wyników w rachunkowości reguluje rozporządzenie Ministerstwa Finansów Rosji „Wytyczne dotyczące inwentaryzacji zobowiązań majątkowych i finansowych” z dnia 13.06.1995 nr 49. Inwentaryzacja odbywa się w celu potwierdzenia faktycznej obecności rzeczowych środków trwałych w miejscach ich eksploatacji lub lokalizacji oraz przy danych księgowych. Za wyjątkiem przypadków, gdy inwentaryzacja jest procedurą obowiązkową (patrz: temat 5, pyt. 5.2), inwentaryzację środków trwałych przeprowadza się raz na trzy lata, a księgozbioru bibliotek raz na pięć lat. Pozostałe terminy inwentaryzacji ustala kierownik organizacji. Członkowie komisji inwentaryzacyjnej ustalają faktyczną dostępność i stan techniczny systemu operacyjnego. Wyniki kontroli są zapisywane w ewidencji inwentarzowej. Obiekty nieewidencjonowane są przyjmowane do rozliczenia w ocenie aktualnej wartości rynkowej w obciążeniu rachunku 01 i uznaniu rachunku 91/1.

Niedobór obiektu systemu operacyjnego zidentyfikowany na podstawie wyników inwentaryzacji znajduje odzwierciedlenie w zapisach:

▪ debet konta 01/wybierz. i kredyt konta 01 - koszt początkowy;

▪ debet konta 02 и kredyt konta 01/wybierz. - naliczona amortyzacja;

▪ debet konta 94 „Niedobory i straty wynikające z uszkodzenia kosztowności” oraz kredyt konta 01/wybierz. - Wartość rezydualna.

W związku z wyjaśnieniem okoliczności niedoboru straty takiego majątku przypisuje się sprawcom:

▪ debet konta 73/2 „Obliczenia odszkodowania za szkody materialne” na całkowitą kwotę do zwrotu przez winnego;

▪ kredyt konta 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności” – w wysokości wartości rezydualnej;

▪ pożyczka 98 „Dochód odroczony” dla różnicy między wartością rezydualną brakującego przedmiotu a kwotą do spłaty.

Jeżeli sprawcy nie zostaną zidentyfikowani lub sąd odmówi wyegzekwowania odszkodowania od osoby odpowiedzialnej finansowo, kwotę niedoboru odpisuje się w wynik finansowy - debet konta 91-2 „Inne wydatki” i kredyt na koncie 94 „Niedobory i straty wynikające z uszkodzenia kosztowności” – wartość rezydualna.

Temat 18. RACHUNKOWOŚĆ WARTOŚCI NIEMATERIALNYCH

18.1. Pojęcie, klasyfikacja i wycena wartości niematerialnych

Wartości niematerialne (WR) to przedmioty, których wycena może przynieść organizacji korzyści ekonomiczne, wykorzystywane do wytwarzania produktów (wykonywania pracy, świadczenia usług lub do celów zarządczych) przez okres przekraczający 12 miesięcy, ale nie posiadają istotnego Struktura.

Poniżej znajdują się główne grupy klasyfikacyjne wartości niematerialnych.

1. Wyłączne prawa właściciela patentu na wynalazki, wzory przemysłowe, wzory użytkowe i osiągnięcia selekcyjne:

▪ prawo do wynalazku – prawo do korzystania z chronionego patentem rozwiązania technicznego (urządzenia, metody, substancji, szczepu mikroorganizmu, hodowli komórek roślinnych i zwierzęcych), a także do stosowania znanego wcześniej urządzenia, metody, substancji, szczepu do celów nowy cel;

▪ prawo do wzoru przemysłowego – prawo do wykorzystania chronionego patentem rozwiązania artystycznego i projektowego produktu decydującego o jego wyglądzie. Fizycznie wzory przemysłowe mogą być modelem trójwymiarowym (samochodu, obrabiarki, naczyń, mebli itp.) lub obrazem płaskim (wzór przemysłowy tkaniny, dywanu, czcionki itp.);

▪ prawo do wzoru użytkowego – prawo do korzystania ze środków produkcji i dóbr konsumpcyjnych oraz ich części, chronione świadectwem konstrukcyjnym;

▪ osiągnięcie hodowlane – nowa odmiana roślin lub nowa rasa zwierząt, czyli pewna grupa roślin lub zwierząt posiadająca charakterystyczne cechy charakterystyczne dla tej grupy.

2. Wyłączne prawa autorskie do programów komputerowych i baz danych:

▪ autorskie do programów komputerowych – prawo do publikowania, zwielokrotniania, rozpowszechniania i innych działań mających na celu wprowadzenie do obrotu gospodarczego zbioru danych i poleceń przeznaczonych do obsługi komputerów i innych urządzeń komputerowych w celu uzyskania określonego rezultatu, w tym uzyskanych materiałów przygotowawczych podczas opracowywania programów komputerowych i generowanych przez nie pokazów audiowizualnych;

▪ autorskie do bazy danych - prawo do publikowania, zwielokrotniania, rozpowszechniania i innych działań mających na celu wprowadzenie do obrotu gospodarczego zbioru danych (artykuły, obliczenia itp.), usystematyzowanego w taki sposób, aby dane te można było znaleźć i przetworzyć za pomocą komputer.

3. Wyłączne prawa właściciela do znaku towarowego i usługowego, nazwy pochodzenia towaru:

▪ prawo do znaku towarowego i znaku usługowego – prawo do używania i rozporządzania chronionymi certyfikatem oznaczeniami, sposoby odróżniania towarów i usług niektórych osób prawnych lub osób fizycznych od towarów i usług innych osób prawnych i osób fizycznych. Znak towarowy reprezentuje oznaczenia słowne, graficzne, trójwymiarowe i inne lub ich kombinacje wykorzystujące dowolne kolory lub kombinacje kolorów;

▪ nazwa pochodzenia towaru – nazwa kraju, miejscowości, miejscowości lub innej jednostki geograficznej, używana do oznaczenia produktu, którego szczególne właściwości wynikają wyłącznie lub głównie z warunków naturalnych lub czynników ludzkich charakterystycznych dla danej jednostki geograficznej, lub warunków naturalnych i czynników ludzkich jednocześnie.

4. Reputacja biznesowa organizacji, wydatki organizacyjne:

▪ reputacja biznesowa organizacji – nadwyżka ceny nabycia organizacji (w momencie jej zakupu) nad aktualną wartością rynkową nabywanego majątku (wszystkie aktywa pomniejszone o pasywa) z uwzględnieniem rentowności przejmowanej organizacji, jej prestiżu w społeczeństwie rynek swoich produktów i inne czynniki;

▪ wydatki organizacyjne – ogół kosztów poniesionych w związku z utworzeniem organizacji: koszty związane z opracowaniem studiów wykonalności i dokumentów założycielskich, opłaty za konsultacje w wyspecjalizowanych organizacjach, opłaty rejestracyjne, koszty reklamy, koszty szkolenia personelu operacyjnego itp. Jako wartości niematerialne i prawne wymienione wydatki uwzględnia się w przypadku, gdy dokumenty założycielskie uznają je za część wkładu na kapitał zakładowy.

18.2. Rachunkowość odbioru wartości niematerialnych

Jednostka rozliczeniowa wartości niematerialnych jest prezentowana jako przedmiot zapasów. Zgodnie z paragrafem 5 PBU 14/2000 „Rachunkowość aktywów niematerialnych” (zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 16.09.2000 września 91 r. Nr XNUMXn) przedmiot inwentarza definiuje się jako zbiór praw wynikających z jednego tytułu ochrony (patent, certyfikat, umowa cesji praw itp.). Każdy przedmiot inwentarzowy musi być identyfikowalny z innym przedmiotem, to znaczy musi samodzielnie pełnić swoje funkcje w produkcji wyrobów, wykonywaniu pracy, świadczeniu usług, w celach zarządczych.

Do analitycznego księgowania wartości niematerialnych dla każdego obiektu inwentaryzacyjnego w dziale księgowości wydawana jest karta księgowa wartości niematerialnych (formularz nr Wartości niematerialne-1).

Formy dokumentów pierwotnych do przemieszczania wartości niematerialnych, które nie należą do ujednoliconych form dokumentów pierwotnych, muszą zostać opracowane przez organizację z uwzględnieniem wymagań ustawy federalnej z dnia 21.11.1996 listopada 129 r. Nr XNUMX-FZ „O rachunkowości” i zatwierdzone w swojej polityce rachunkowości. Prawo przewiduje następujące obowiązkowe dane dotyczące takich formularzy:

▪ nazwa dokumentu;

▪ data sporządzenia dokumentu;

▪ nazwa organizacji, w imieniu której dokument został sporządzony;

▪ treść transakcji biznesowej;

▪ pomiar transakcji biznesowych w kategoriach fizycznych i pieniężnych;

▪ nazwiska stanowisk osób odpowiedzialnych za przeprowadzenie transakcji gospodarczej i prawidłowość jej wykonania;

▪ podpisy osobiste wskazanych osób.

Zaleca się opracowanie następujących form dokumentów podstawowych:

▪ w przypadku zaliczenia poszczególnych obiektów do wartości niematerialnych i prawnych – świadectwo odbioru wartości niematerialnych, świadectwo odbioru dla prac badawczo-rozwojowych;

▪ akt umorzenia wartości niematerialnych i prawnych;

▪ akt zaprzestania korzystania z wartości niematerialnych i prawnych.

Ponadto organizacja musi posiadać dokumenty potwierdzające posiadanie wyłącznych praw do wartości niematerialnych.

Wydatki związane z otrzymaniem aktywów przyjętych następnie do księgowania jako wartości niematerialne zgodnie z Instrukcjami stosowania planu kont (zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr 5n) są rejestrowane w dniu wyodrębnione subkonto 08 „Nabycie wartości niematerialnych”, otwarte na konto 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”. Nabycie należy rozumieć jako odpłatne nabycie praw wyłącznych związanych z wartościami niematerialnymi. Przyjmując wartości niematerialne do księgowania, rzeczywiste koszty ewidencjonowane na koncie 04, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych” są odpisywane na konto 04 „Wartości niematerialne”. Rachunkowość analityczna na koncie XNUMX prowadzona jest dla poszczególnych obiektów inwentaryzacyjnych wartości niematerialnych.

Metodologia rozliczania otrzymania wartości niematerialnych zależy od sposobu ich otrzymania:

▪ zakup za gotówkę;

▪ utworzenie ze środków własnych organizacji lub przez organizację zewnętrzną;

▪ zakup w zamian za inną nieruchomość;

▪ wpłata na kapitał zakładowy;

▪ odbiór bezpłatny;

▪ kapitalizacja nieuwzględnionych aktywów zidentyfikowanych podczas inwentaryzacji.

Niektóre rodzaje wartości niematerialnych mogą nie zostać wprowadzone do organizacji we wszystkich z powyższych sposobów. Na przykład wydatki organizacyjne rozliczane jako część wartości niematerialnych mogą być otrzymywane wyłącznie jako wkłady do kapitału docelowego jednego lub więcej założycieli (uczestników). Wartość firmy jako jeden z rodzajów wartości niematerialnych nie może być identyfikowana jako nadwyżka w trakcie inwentaryzacji.

Nabycie wartości niematerialnych i prawnych za gotówkę. Rzeczywiste koszty organizacji związane z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, na podstawie dokumentów, są akceptowane do rozliczenia jako obciążenie rachunku 08, podkonto „Nabycie wartości niematerialnych”, w korespondencji:

▪ z rachunkami 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” oraz 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” – z tytułu kwot wypłaconych cedentowi z tytułu umów cesji lub umów o prawa autorskie, a także za usługi rzeczników patentowych, doradztwo, informacje, usługi pośrednictwa;

▪ rachunek 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” – na kwotę wydatków poniesionych przez osoby odpowiedzialne;

▪ konto 10 „Materiały” – na koszt środków trwałych wykorzystanych do doprowadzenia obiektu do stanu zdatnego do wykorzystania zgodnie z planowanymi celami;

▪ rachunek 70 „Rozliczenia z personelem z tytułu wynagrodzeń” – na kwotę wynagrodzeń pracowników zaangażowanych w doprowadzenie obiektu do stanu gotowości;

▪ rachunki 02 „Amortyzacja środków trwałych” i 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych” – dla wysokości odpisów amortyzacyjnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych wykorzystanych przy doprowadzeniu obiektu do stanu gotowości;

▪ rachunek 68 „Obliczenia podatków i opłat” – na kwotę opłat i ceł rejestracyjnych itp.

Przyjęcie przedmiotu do rozliczenia jako część wartości niematerialnych w wycenie według kosztu historycznego dokumentuje się wpisem:

▪ Obciążyć konta 04 Kredytów konta 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych i prawnych”.

Wydatki związane z nabyciem wartości niematerialnych i poniesione po ich uwzględnieniu nie zmieniają początkowego kosztu odpowiednich obiektów. Takie wydatki obciążają konto 91 „Pozostałe przychody i wydatki”.

Tworzenie wartości niematerialnych i prawnych przez samą organizację. Procedura tworzenia wartości niematerialnych i prawnych zależy od charakteru przedmiotu, zakresu i skali działalności organizacji oraz niektórych innych warunków. Aktywa przemysłowe - wynalazki, wzory użytkowe, projekty przemysłowe, topologie układów scalonych i inne obiekty, które są następnie wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcyjnym, tworzone są z reguły przez odrębną jednostkę strukturalną organizacji (dział badawczy, biuro projektowe itp.) .) w wyniku prowadzonych prac badawczych lub rozwojowych (B+R). Cechą charakterystyczną tego rodzaju pracy jest jej długoterminowy charakter.

Materiały, robocizna i inne koszty tworzenia powyższych obiektów wartości niematerialnych z reguły są wstępnie gromadzone na koncie 23 „Produkcja pomocnicza”, na odpowiednim subkoncie. Na koniec miesiąca wydatki te są ujmowane jako inwestycje w aktywa trwałe i dokonywany jest zapis w rachunkowości:

▪ Obciążyć konta 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych i prawnych” Pożyczka konta 23 „Produkcja pomocnicza”, odpowiednie subkonto.

W przypadku osiągnięcia celów pracy i powstania przedmiotu własności przemysłowej, po zarejestrowaniu do niego wyłącznego prawa, uwzględnia się go jako część wartości niematerialnych i ewidencjonuje się w następujący sposób:

▪ Obciążyć konta 04 Kredytów konta 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych i prawnych”.

Wartości niematerialne otrzymane przez organizację bezpłatnie w ramach umowy podarunkowej, wymagają zawarcia umowy autorskiej, umowy o przeniesienie patentu lub innej umowy ustalającej przeniesienie praw wyłącznych właściciela praw autorskich do wyników działalności intelektualnej, w której nie przewidziano odpłatności. Po otrzymaniu dokumentów opisujących wartości niematerialne i prawne oraz sporządzeniu protokołu przyjęcia cesji wyłącznego prawa właściciela praw autorskich, wycena rynkowa tych obiektów znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych” w korespondencji z uznaniem rachunku 98 „Przychody przyszłych okresów”, subkonta „Bezpłatne wpływy”.

Dodatkowe koszty związane z doprowadzeniem przedmiotu do stanu gotowości, koszty oszacowania jego wartości rynkowej, rejestracji w urzędzie patentowym i inne podobne koszty nie są wliczane do początkowego kosztu przychodzącego przedmiotu. Są one akceptowane do księgowania jako inne wydatki w debecie rachunku 91 „Inne przychody i koszty”, subkonto „Inne wydatki”, w korespondencji z odpowiednimi rachunkami.

W dniu otrzymania tytułu ochronnego dla przedmiotu lub w dniu rozpoczęcia jego użytkowania w działalności gospodarczej otrzymany nieodpłatnie przedmiot jest przyjmowany do rozliczenia jako część wartości niematerialnych i jest uwzględniany w obciążeniu rachunku 04 w korespondencji z kredytem konta 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych”.

Wartości niematerialne, nabyte w zamian za inny majątek inny niż gotówka, uwzględnia się przy wycenie według wartości rynkowej przenoszonej nieruchomości. Jeżeli nie da się ustalić wartości rynkowej przenoszonego majątku, wartości niematerialne i prawne uwzględnia się przy wycenie według ich wartości rynkowej.

Jak każda transakcja barterowa, nabycie wartości niematerialnych w zamian za mienie inne niż środki pieniężne jest ujmowane jako sprzedaż przeniesionej nieruchomości i nabycie wartości niematerialnych. Sprzedaż przeniesionej nieruchomości znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości zgodnie z ustaloną procedurą. Metodologia rozliczania nabycia wartości niematerialnych zasadniczo odpowiada metodologii rozliczania nabycia wartości niematerialnych za gotówkę. Różnica polega tylko na kolejności oceny przychodzącego obiektu.

Otrzymanie wartości niematerialnej i prawnej jako wkład na kapitał zakładowy. Początkowy koszt takiego składnika wartości niematerialnych i prawnych stanowi wycena uzgodniona przez założycieli (uczestników), chyba że ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej. W księgowości dokonuje się następujących zapisów:

▪ Obciążyć konta 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych i prawnych”, Pożyczka konta 75 „Rozliczenia z założycielami” – w wycenie po uzgodnionym koszcie;

▪ Obciążyć konta 04 Kredytów konta 08, subkonto „Nabycie wartości niematerialnych i prawnych” – stan na dzień rejestracji dokumentów zabezpieczenia.

Dodatkowe koszty związane z oceną przychodzącego obiektu, doprowadzeniem go do stanu gotowości, rejestracją w federalnym organie wykonawczym w zakresie własności intelektualnej nie są wliczone w początkowy koszt przychodzącego obiektu. Wydatki te można uznać za inne wydatki organizacji.

18.3. Księgowanie amortyzacji wartości niematerialnych

Koszt wartości niematerialnych jest spłacany poprzez naliczanie amortyzacji. Procedurę naliczania amortyzacji wartości niematerialnych reguluje PBU 14/2000.

Odpis amortyzacyjny:

▪ rozpoczyna się od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia składnika wartości niematerialnych i prawnych do księgowości;

▪ rozwiązuje się pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu całkowitej spłaty wartości środka trwałego lub jego spisania z księgowości;

▪ zawieszone na czas zawieszenia działalności organizacji.

Amortyzacja jest naliczana niezależnie od wyników organizacji w okresie sprawozdawczym. Wyniki działalności produkcyjnej i ekonomicznej organizacji nie powinny wpływać na proces kształtowania kosztów tego okresu sprawozdawczego.

Paragraf 15 PBU 14/2000 przewiduje następujące metody obliczania amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych:

▪ metoda liniowa;

▪ metoda równowagi redukcyjnej;

▪ sposób odpisywania kosztu proporcjonalnie do ilości produktów (robot).

Wybraną metodę obliczania amortyzacji wartości niematerialnych organizacja deklaruje w polityce rachunkowości. Zastosowanie jednej z metod dla grupy jednorodnych obiektów wartości niematerialnych odbywa się przez cały okres ich użytkowania.

Aby obliczyć roczną kwotę amortyzacji dla organizacji, ważne jest określenie okresu użytkowania wartości niematerialnych podczas przyjmowania ich do księgowości (klauzula 17 PBU 14/2000) na podstawie:

▪ od okresu ważności dokumentu zabezpieczającego (patent, certyfikat i inne ograniczenia dotyczące okresu korzystania z obiektów własności intelektualnej zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej);

▪ przewidywany okres użytkowania obiektu, podczas którego organizacja może uzyskiwać korzyści ekonomiczne (dochody).

Jeżeli niemożliwe jest określenie okresu użytkowania wartości niematerialnych, stawki amortyzacji ustala się na 20 lat (ale nie dłużej niż przez okres istnienia organizacji). Okres użytkowania wartości niematerialnych nie może przekraczać okresu życia organizacji.

Kwoty naliczonej amortyzacji wartości niematerialnych można odzwierciedlić w rachunkowości na jeden z dwóch możliwych sposobów:

▪ poprzez gromadzenie odpowiednich kwot na rachunku 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych”;

▪ poprzez zmniejszenie wartości majątku - w ramach uznania rachunku 04 „Wartości niematerialne”.

Organizacja może jednocześnie stosować obie metody refleksji przy rozliczaniu amortyzacji wartości niematerialnych dla różnych grup jednorodnych obiektów. Wybrana opcja powinna być zapisana w polityce rachunkowości organizacji.

Kwoty naliczonej amortyzacji wartości niematerialnych są rejestrowane w następujących pozycjach:

▪ Obciążyć konta 20 "Podstawowa produkcja" (23 "Produkcja pomocnicza", 25 "koszty ogólne" 26 „Ogólne koszty eksploatacji”, 44 „koszty sprzedaży” 91-2 „Inne wydatki” itp.) Pożyczka konta 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych” – amortyzacja wartości niematerialnych została naliczona poprzez zgromadzenie odpowiednich kwot na odrębnym rachunku;

▪ Obciążyć konta 20 (23, 25, 26, 44, 91-2 itp.) Pożyczka konta 04 - naliczono amortyzację wartości niematerialnych poprzez zmniejszenie ich początkowego kosztu.

18.4. Rachunkowość zbycia wartości niematerialnych i prawnych

Koszt wartości niematerialnych jest odpisywany z bilansu organizacji w wyniku:

▪ cesję wyłącznych praw własności intelektualnej na inną osobę prawną lub osobę fizyczną (za pieniądze lub w zamian za inną własność, nieodpłatnie, jako wkład na kapitał zakładowy);

▪ wygaśnięcie lub unieważnienie dokumentu zabezpieczającego;

▪ starzenie się itp.

Aby odpisać wartości niematerialne, ramy regulacyjne dotyczące rachunkowości nie przewidują ujednoliconych form dokumentów pierwotnych, dlatego organizacja musi je opracować niezależnie i zatwierdzić jako element polityki rachunkowości. Przeniesienie wartości niematerialnych na inne osoby może być sformalizowane aktem przyjęcia i przekazania wartości niematerialnych oraz odpisu z powodu wygaśnięcia lub unieważnienia tytułu ochronnego lub przestarzałości przedmiotu - akt odpisu ( zbycie) wartości niematerialnych.

Na podstawie aktów w karcie rozliczania wartości niematerialnych (druk nr NMA-1) dokonuje się wpisu o zbyciu obiektu.

Metodologia księgowania odpisu wartości niematerialnych zależy od metody zastosowanej do odzwierciedlenia amortyzacji obiektu, a także przyczyn zbycia:

▪ Obciążyć konta 05 Kredytów konta 04 - kwota naliczonej amortyzacji jest odpisywana. W przypadku rozliczania amortyzacji na koncie 04 wpis ten nie jest dokonywany.

Obciążyć konta 91-2 "Inne przychody" Pożyczka konta 04 - wartość rezydualna wartości niematerialnych jest odpisywana.

Przy sprzedaży (przypisywaniu) wartości niematerialnych, oprócz powyższych zapisów księgowych, księga rachunkowa rejestruje ujęcie wpływów ze sprzedaży aktywów na rachunku debetowym 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami” oraz uznanie rachunku 91 „Inne dochody i wydatki".

18.5. Reputacja biznesowa

Wśród przedmiotów wartości niematerialnych szczególne miejsce zajmuje wartość firmy, dla której często używany jest angielski termin „good will” bez tłumaczenia. Wartość firmy różni się od innych wartości niematerialnych metodą wyceny, metodą nabycia, metodą amortyzacji, metodą zbycia. Koszt reputacji biznesowej jest często warunkowy, podczas gdy inne wartości niematerialne mają wycenę, która jest ustalana w wysokości rzeczywistych kosztów ich nabycia lub wytworzenia. Wartość firmy różni się od innych rodzajów wartości niematerialnych tym, że nie należy do organizacji na mocy prawa własności, nie może istnieć oddzielnie od niej, nie może być sprzedana, podarowana ani przekazana.

Wartość firmy staje się przedmiotem rachunkowości, gdy firma kupuje i sprzedaje.

Zgodnie z paragrafem 27 PBU 14/2000 reputację biznesową organizacji można określić w rachunkowości jako różnicę między ceną zakupu organizacji jako nabytego kompleksu nieruchomości jako całości a wartością bilansową wszystkich jej aktywów i zadłużenie. Zgodnie z paragrafem 28 PBU 14/2000 pozytywną reputację biznesową określa się na podstawie obliczeń jako nadwyżka kwoty zapłaconej sprzedawcy za organizację nad sumą wszystkich jej aktywów i pasywów w bilansie na dzień zakupu , i znajduje odzwierciedlenie w debecie na rachunku 04 „Wartości niematerialne” w korespondencji z kredytem na rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

Możliwa jest sytuacja, gdy przy zakupie organizacji ujawnia się jej negatywna reputacja biznesowa. W przeciwieństwie do dobrej woli nazywana jest „złą wolą” – złą wolą. Negatywna reputacja biznesowa organizacji jest uważana za zniżkę od ceny dostarczonej przez sprzedającego kupującemu ze względu na brak stabilnych nabywców w sprzedawanej organizacji, reputację jakości, powiązania biznesowe itp. Jest to brane pod uwagę przez kupującego jako przychody przyszłych okresów i jest odzwierciedlone w obciążeniu rachunku 76 w korespondencji z uznaniem rachunku 98 „Przychody przyszłych okresów”.

Klauzula 56 rozporządzenia w sprawie rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w Federacji Rosyjskiej (zatwierdzonego rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr XNUMXn) stanowi, że uzyskaną reputację biznesową organizacji należy skorygować w ciągu dwudziestu lat ( ale nie więcej niż okres działalności organizacji).

Odliczenia amortyzacyjne z tytułu pozytywnej reputacji biznesowej organizacji zgodnie z paragrafem 29 PBU 14/2000 znajdują odzwierciedlenie w rachunkowości przez jednolity spadek jej kosztu początkowego, co znajduje odzwierciedlenie w miesięcznym wpisie na koncie 04 w korespondencji z obciążenie rachunków kosztów produkcji.

Ujemna wartość firmy jest równomiernie odpisywana w wynik finansowy jako przychód operacyjny (podobnie jak dodatni) w równych częściach i znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 98 w korespondencji z uznaniem rachunku 91.

Temat 19. EWIDENCJA PRACY I JEJ PŁATNOŚCI

19.1. Formy i systemy wynagradzania. Rodzaje wynagrodzeń

Zgodnie z obowiązującym prawodawstwem, ustalanie stawek taryfowych i wynagrodzeń, form i systemów wynagrodzeń jest prawem samych organizacji i jest ustalone w układach zbiorowych. Przy wynagradzaniu osób stosuje się pieniężne i niepieniężne (w naturze) formy wynagrodzenia (art. 131 Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej). Są to tak zwane formy płatności.

Zgodnie z art. 129 Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej możemy mówić o systemach płacowych do obliczania wynagrodzeń: taryfowym, a zatem bezcłowym.

W Kodeksie pracy system kształtowania wynagrodzeń jest określony i uzależniony od rodzaju finansowania organizacji.

▪ W organizacjach budżetowych wynagrodzenie jest ustalane i regulowane odpowiednimi przepisami. Oznacza to, że mówimy o taryfowym systemie wynagrodzeń, który obejmuje stawki taryfowe (wynagrodzenia), harmonogram taryfowy i współczynniki taryfowe. Taryfikowanie pracy i przydzielanie kategorii taryfowych odbywa się na podstawie jednolitego harmonogramu taryfowego (uchwała Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 14.10.1992 października 785 r. Nr 06.11.2001), współczynniki taryfowe działają na podstawie dekretu Rządu Federacji Rosyjskiej Federacji Rosyjskiej z dnia 755 listopada XNUMX r. nr XNUMX).

▪ W organizacjach o finansowaniu mieszanym (budżet plus dochody z działalności gospodarczej) system taryfowy regulują powyższe przepisy, a wynagrodzenia związane z przychodami z działalności gospodarczej ustalane są na podstawie układów zbiorowych pracy, porozumień i przepisów lokalnych.

▪ W innych organizacjach lub organizacjach z własnością prywatną płace ustalane są na podstawie układów zbiorowych, porozumień, lokalnych przepisów i umów o pracę.

System taryfowy to zestaw standardów, według których wynagrodzenia są różnicowane w zależności od złożoności i warunków pracy, stopnia kwalifikacji i jakości pracy pracownika oraz innych czynników.

Obecnie stosuje się dwie ogólnie uznane formy płac celnych: czasową i akordową.

W przypadku wynagrodzeń czasowych wynagrodzenie pracownika lub pracownika ustalane jest zgodnie z jego kwalifikacjami i ilością przepracowanego czasu. Takie wynagrodzenie stosuje się co do zasady w przypadkach, gdy praca pracownika nie może być reglamentowana. Zakres rozkładu wynagrodzeń czasowych – kadra kierownicza i administracyjna, dyżurna itp.

W zależności od przypisanej im rangi, pracownikom przeniesionym do wynagrodzeń czasowych przypisywana jest oficjalna pensja (kierownicy, pracownicy, wykonawcy techniczni) lub stawka taryfowa (pracownicy).

W zależności od charakteru wykonywanej pracy oraz warunków organizacji produkcji i pracy stosuje się następujące systemy płatności czasowych: prosty czasowy i premiowy czasowy. Przy prostym wynagrodzeniu za czas pracownik otrzymuje wynagrodzenie za przepracowany czas. W takim przypadku wynagrodzenie ustala się, mnożąc stawkę taryfową zwolnienia przez liczbę dni lub godzin przepracowanych i opłaconych. Przy płacach premiowych czasowych pracownik oprócz wynagrodzenia głównego otrzymuje premie za osiągnięcie ustalonych wskaźników jakości. Aby otrzymać premię, pracownicy muszą spełnić wskaźniki i warunki premii określone w rozporządzeniu o premiach (układ zbiorowy). Tylko w takim przypadku pracownik ma prawo do premii, a administracja jest zobowiązana wynagrodzić pracownika w kwotach nie niższych niż ustalone przez obowiązujące przepisy.

W przypadku akordu pracownik otrzymuje wynagrodzenie zależne od ilości wykonanej pracy według ustalonych stawek akordowych na jednostkę produktów dobrej jakości, wyrażonych w kategoriach naturalnych. Przy stosowaniu płac akordowych stosuje się normy czasowe, normy produkcyjne i stawki akordowe.

▪ Czas standardowy – czas wymagany do wykonania jednostki dobrej jakości pracy w normalnych warunkach pracy.

▪ Norma produkcji - ilość dobrej jakości pracy, którą pracownik musi wykonać (wyprodukować) w określonym czasie w normalnych warunkach pracy.

▪ Stawka akordowa – ustalona stawka wynagrodzenia za jednostkę dobrze wykonanej pracy.

Systemy płac akordowych to: bezpośrednia praca akordowa; premia za pracę na akord; akord-progresywny; praca akordowa pośrednia; akord.

W przypadku płac akordowych bezpośrednich płace są obliczane w zależności od ilości wykonanej pracy, na podstawie stawek akordowych na jednostkę produktów dobrej jakości.

W przypadku wynagrodzenia akordowego pracownik jest dodatkowo obciążany premią za spełnienie warunków i wskaźników premii. Premia (jednak, jak w przypadku wynagrodzenia za czas) może być ustalona w stałej wysokości lub jako procent stawki taryfowej pracownika (dowolna inna kwota wynagrodzenia).

W przypadku płac akordowych progresywnych, produkcja w ramach ustalonej normy jest wypłacana według podstawowych niezmienionych stawek, a produkcja przekraczająca normę jest opłacana według wyższych stawek. Przy takim systemie wynagradzania można również korzystać z premii dla pracowników.

W przypadku pośrednich płac akordowych, płace są określane jako procent zarobków głównych pracowników. Podobny system płatności można wykorzystać do opłacania pracowników konserwujących sprzęt.

W przypadku akordu zespołowi lub pracownikowi indywidualnemu przydziela się akord, ustala się termin jego wykonania oraz wysokość wynagrodzenia. W połączeniu z premiami za skrócenie standardowego czasu pracy akordowej stosowana jest płaca akordowa.

Płace wolne od ceł mogą być wykorzystane na opłacenie pracowników działów zaopatrzenia.

Istotą płac bezcłowych jest to, że zarobki pracownika stają się zależne od ostatecznych wyników pracy jednostki strukturalnej, w której pracuje, lub od kwoty środków przyznanych przez administrację organizacji na płacenie pracownikom.

Często wysokość zarobków pracownika z wynagrodzeniem bezcłowym obliczana jest jako procent wartości zawartych przez niego umów na dostawę (sprzedaż) produktów (towarów) lub jako procent wartości przychodu ( zysk) organizacji z transakcji dokonanych przez pracownika na rzecz organizacji.

Wynagradzając swoich pracowników, organizacje muszą koniecznie przestrzegać wymogów prawa pracy dotyczących płacy minimalnej.

Zgodnie z art. 133 Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej miesięczne wynagrodzenie pracownika, który wypracował normę czasu pracy w pełni ustaloną na ten okres i wypełnił swoje obowiązki pracownicze (normy pracy) nie może być niższa niż minimalna płaca ustalona przez prawo ( 800 rubli). Jednocześnie płaca minimalna nie obejmuje dopłat i dodatków, a także premii i innych płatności motywacyjnych.

19.2. Rozliczanie personelu pracowników

Rozliczanie personelu pracowników odbywa się poprzez wydawanie odpowiednich dokumentów na wszystkich etapach przepływu pracowników w przedsiębiorstwie:

▪ zamówienie o pracę (T-1);

▪ kadra (T-3);

▪ polecenie przeniesienia na inną pracę (T-5);

▪ zarządzenie (pouczenie) o udzieleniu urlopu (T-6);

▪ harmonogram wakacji (T-7);

▪ polecenie (dyspozycja) wysłania pracownika w podróż służbową (T-9);

▪ nakazanie rozwiązania umowy o pracę (T-8);

▪ itp.

Dla każdego pracownika w dziale personalnym przedsiębiorstwa otwierana jest osobista karta, w której odnotowuje się wszystkie fakty jego działalności.

Rozliczanie wykorzystania czasu pracy powinno zapewniać kontrolę nad:

▪ za punktualną obecność pracowników w pracy, identyfikację wszystkich, którzy nie pojawili się i spóźnili;

▪ dbanie o to, aby pracownicy podczas pracy byli na stanowiskach pracy, punktualnie wychodzili i przybywali w porze lunchu;

▪ za punktualne wychodzenie z pracy;

▪ rzeczywisty czas pracy, czas przestoju i inne rodzaje niewykorzystania czasu pracy.

Ewidencja czasu pracy jest prowadzona przez chronometrażystę w specjalnym dokumencie, arkuszu czasu pracy. Dla każdego pracownika w rozliczeniu czasu pracy przyporządkowane są dwie linie: jedna wskazuje czas, druga rodzaj kosztów czasu pracy (I - frekwencja, H - godziny nocne, O - urlop, B - chory, P - ciąża i poród itp. ).

Rozliczanie nadgodzin odbywa się na podstawie odpowiednich dokumentów, które wskazują przepracowane godziny oraz inne dane niezbędne do ustalenia kosztów.

Rozliczanie przestojów prowadzone jest na podstawie kart przestojów. Rozliczanie czasu pracowników przebywających w delegacjach służbowych, chorych, w okresie pełnienia obowiązków państwowych, przerw liczonych jako czas pracy, odbywa się w rozliczeniu czasu pracy na podstawie zaświadczeń o podróży, zwolnień lekarskich, poleceń itp.

19.3. Rozliczanie wypłat odszkodowań

Obliczanie rekompensaty za urlop. Zgodnie z prawem pracownicy przedsiębiorstw mają prawo do corocznego płatnego urlopu (co najmniej 28 dni kalendarzowych w sześciodniowym tygodniu pracy). Prawo do wykorzystania urlopu za pierwszy rok pracy przysługuje pracownikowi po sześciu miesiącach nieprzerwanej pracy w tej organizacji. Za zgodą stron płatny urlop może zostać udzielony pracownikowi przed upływem sześciu miesięcy. Urlop na drugi i kolejne lata pracy może być udzielony w dowolnym momencie roku pracy, zgodnie z obowiązującą w danej organizacji kolejnością udzielania corocznych płatnych urlopów.

Obliczenie średnich zarobków odbywa się na podstawie Dekretu Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 11.04.2003 kwietnia 213 r. Nr XNUMX.

Średnie dzienne zarobki z tytułu wynagrodzenia urlopowego i rekompensaty za niewykorzystany urlop oblicza się za ostatnie trzy miesiące kalendarzowe, dzieląc kwotę naliczonych wynagrodzeń przez 3 i przez 29,6 (średnia miesięczna liczba dni kalendarzowych).

Tymczasowy zasiłek z tytułu niezdolności do pracy (PVNT) jest obecnie przydzielany, naliczany i opłacany zgodnie z wymogami:

▪ Regulamin trybu udzielania świadczeń z państwowego ubezpieczenia społecznego, zatwierdzony Uchwałą Prezydium Ogólnozwiązkowej Centralnej Rady Związków Zawodowych z dnia 12.11.1984 listopada 13 r. Nr 6-15.04.1992 (ze zmianami i uzupełnieniami z dnia XNUMX kwietnia XNUMX r.) ;

▪ Instrukcje dotyczące procedury wydawania dokumentów potwierdzających czasową niepełnosprawność obywateli, zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Zdrowia i Przemysłu Medycznego Rosji nr 206 oraz uchwałą Federalnego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej nr 21 z dnia 19.10.1994 października, XNUMX;

▪ Podstawowe warunki udzielania świadczeń z państwowego ubezpieczenia społecznego, zatwierdzone Uchwałą Rady Ministrów ZSRR i Ogólnozwiązkowej Centralnej Rady Związków Zawodowych z dnia 23.03.1984 marca 191 r. nr XNUMX „W sprawie świadczeń z państwowego ubezpieczenia społecznego”;

▪ Ustawa federalna z dnia 16.06.1999 czerwca 165 r. nr XNUMX-FZ „W sprawie podstaw obowiązkowego ubezpieczenia społecznego”;

▪ Ustawa Federalna z dnia 22.12.2005 grudnia 180 r. nr 2006-FZ „W sprawie niektórych kwestii naliczania i wypłaty świadczeń z tytułu czasowej niezdolności do pracy, ciąży i porodu oraz wysokości ubezpieczenia obowiązkowego ubezpieczenia społecznego od wypadków przy pracy i chorób zawodowych w roku XNUMX.”

Podstawą do wyznaczenia świadczeń jest orzeczenie o niezdolności do pracy wydane przez szpital zgodnie z powyższą Instrukcją.

Ilość PVNT ustalana jest w zależności od ciągłego doświadczenia zawodowego:

▪ 100% średniego wynagrodzenia – dla pracowników z 8-letnim lub dłuższym stażem pracy (posiadających troje i więcej dzieci na utrzymaniu; w przypadku niezdolności do pracy wskutek urazu...);

▪ 80% przeciętnego wynagrodzenia – dla pracowników ze stażem pracy od 5 do 8 lat oraz pracowników spośród sierot do 21 roku życia, posiadających nieprzerwany staż pracy do 5 lat;

▪ 60% średniego wynagrodzenia – dla pracowników ze stażem pracy do 5 lat.

Ponadto istnieją kategorie pracowników, którym przysługuje 100% zasiłek, niezależnie od stażu pracy (niepełnosprawni weterani Wielkiej Wojny Ojczyźnianej; inwalidzi z Czarnobyla, z obrażeniami przy pracy i chorobami zawodowymi ...).

Stałe doświadczenie zawodowe przy określaniu kwoty PVNT oblicza się do dnia wystąpienia niepełnosprawności zgodnie z zatwierdzonymi Zasadami obliczania ciągłego doświadczenia zawodowego przy przydzielaniu świadczeń na państwowe ubezpieczenie społeczne. Dekret Rady Ministrów ZSRR nr 13.04.1973 z dnia 252 kwietnia 01.07.1991 r. (zmieniony 432 lipca XNUMX r. nr XNUMX).

Ogólne zasady naliczania PVNT: kalkulacja zależy od systemu wynagradzania i systemu premiowego stosowanego w organizacji. Aby obliczyć zasiłek, należy obliczyć średnie dzienne zarobki oraz wysokość diety dziennej.

Średnie dzienne zarobki ustala się dzieląc zarobki ewidencjonowane (w miesiącu niezdolności do pracy lub w okresie rozliczeniowym 12 miesięcy poprzedzających miesiąc choroby) przez liczbę wszystkich dni roboczych zgodnie z harmonogramem (odpowiednio - w miesiącu niepełnosprawności lub w okresie rozliczeniowym).

Wysokość uwzględnianych zarobków ustalana jest na podstawie miesięcznego wynagrodzenia (urzędowego lub osobistego), dziennej lub godzinowej stawki taryfowej, z uwzględnieniem stałych dopłat i dodatków.

Ustawa federalna nr 22.12.2005-FZ z dnia 180 grudnia 2006 r. „W niektórych kwestiach obliczania i wypłacania świadczeń z tytułu tymczasowej niezdolności do pracy, macierzyństwa i wysokości ubezpieczenia obowiązkowego ubezpieczenia społecznego od wypadków przy pracy i chorób zawodowych w 15 r.” określa maksymalną kwotę świadczenia z tytułu tymczasowej niezdolności do pracy oraz świadczenia z tytułu ciąży i porodu wynosi 000 XNUMX rubli.

Zasiłek z tytułu czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby lub urazu (z wyjątkiem wypadków przy pracy lub chorób zawodowych) wypłacany jest ubezpieczonemu obywatelowi przez pierwsze dwa dni czasowej niezdolności do pracy na koszt pracodawcy, a przez resztę okresu od dnia trzeciego dnia czasowej niezdolności do pracy – na koszt Funduszu. Jednocześnie świadczenia z tytułu ciąży i porodu, opieki nad chorym dzieckiem oraz w innych przypadkach określonych w obowiązujących przepisach są wypłacane od pierwszego dnia na koszt Funduszu.

Zgodnie z ustawą federalną maksymalna kwota jednorazowej składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od wypadków przy pracy i chorób zawodowych, obliczona w zależności od stopnia utraty zdolności do pracy zawodowej, wynosi 46 900 rubli.

19.4. Naliczanie potrąceń od wynagrodzeń pracowników

Z naliczonych wynagrodzeń pracowników dokonuje się następujących potrąceń: podatek dochodowy od osób fizycznych; na dokumentach wykonawczych na rzecz innych przedsiębiorstw i osób; nie zwracali należnych kwot w terminie; za wyrządzone szkody materialne; za towary zakupione na kredyt; od otrzymanych pożyczek; składki związkowe itp.

Podatek dochodowy od osób fizycznych jest potrącany zgodnie z częścią drugą Kodeksu podatkowego Federacji Rosyjskiej. Podatek oblicza się na podstawie całkowitego rocznego dochodu uzyskanego w roku kalendarzowym na terytorium Federacji Rosyjskiej, zarówno w gotówce, jak i w naturze.

Skład dochodu podlegającego opodatkowaniu określa Kodeks. Dochód pracownika rozpoznawany jest w miesiącu, w którym został mu wypłacony.

Całkowity dochód w okresie rozliczeniowym w miejscu wykonywania głównej pracy do obliczenia podatku jest pomniejszany:

▪ 1) na poziomie minimum niepodlegającego opodatkowaniu dla poszczególnych kategorii podatników zgodnie z przepisami prawa.

Odliczenie minimum niepodlegającego opodatkowaniu dla obywateli, którzy nie należą do preferencyjnej kategorii podatników, odbywa się w zależności od otrzymanego dochodu:

▪ o łącznym rocznym dochodzie do 20 000 rubli. łącznie 400 rubli za każdy miesiąc uzyskiwania dochodu;

▪ począwszy od miesiąca, w którym całkowity dochód, liczony memoriałowo od początku roku, przekracza 20 000 rubli. - nie dokonuje się żadnych odliczeń;

▪ 2) w wysokości wydatków na utrzymanie dzieci do lat 18, studentów, studentów studiów stacjonarnych oraz osób na utrzymaniu niemających samodzielnego źródła utrzymania, w zależności od dochodów uzyskiwanych przez obywatela:

▪ o łącznym rocznym dochodzie do 40 000 rubli. włącznie - 600 rub. na każde dziecko, studenta, studenta pozostające na utrzymaniu za każdy miesiąc, w którym uzyskiwano dochód;

▪ począwszy od miesiąca, w którym całkowity dochód, liczony memoriałowo od początku roku, przekracza 40 000 rubli. - nie następuje zmniejszenie dochodów;

▪ itp.

Podatek od dochodu osoby fizycznej naliczany jest od początku roku kalendarzowego następującego po zakończeniu każdego miesiąca, w którym uzyskano dochód, od kwoty dochodu podlegającego opodatkowaniu według aktualnych stawek, pomniejszonego o uprzednio potrąconą kwotę podatku.

Podatek od dochodu osoby fizycznej jest pobierany według stawek w wysokości ustalonej przez prawo. Kwoty podatków są określane w pełnych rublach (bez kopiejek).

Obliczenie podatku dochodowego poza miejscem wykonywania głównej pracy dokonywane jest z kwoty naliczonych dochodów według aktualnych stawek.

Kwoty podatku niepobrane lub nie w całości pobrane pracownikom są pobierane z ich wynagrodzeń co miesiąc, aż do całkowitej spłaty zadłużenia. Jednocześnie łączna kwota wszystkich potrąceń za każdą wypłatę wynagrodzenia nie może przekroczyć 20 procent, a w przypadkach przewidzianych przez prawo federalne 50 procent wynagrodzenia należnego pracownikowi, w wyjątkowych przypadkach wypłata 70 procent jest dozwolony.

Potrącenie na dokumentach wykonawczych odbywa się na podstawie otrzymanych przez przedsiębiorstwo dokumentów wykonawczych:

▪ Alimenty na dziecko są potrącane z zarobków po potrąceniu podatków w następujących kwotach:

▪ na dziecko 25%;

▪ na dwójkę dzieci – 33%;

▪ na troje i więcej dzieci 50%.

Wysokość alimentów dla rodziców ustala sąd; wysokość potrąceń na dokumentach egzekucyjnych z innych powodów ustala również sąd.

Potrącenie za towary zakupione na kredyt dokonywane jest na podstawie zobowiązania do zamówienia, które jest wystawiane przez sklep w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany do przedsiębiorstwa.

Potrącenie za szkody materialne wyrządzone przedsiębiorstwu przez pracownika odbywa się zgodnie z ustaloną odpowiedzialnością.

Odpowiedzialność może być częściowa, pełna i zwiększona. Odpowiedzialność częściowa – np. za zawarte małżeństwo – w pełnej wysokości wyrządzonej szkody, nie więcej jednak niż część wynagrodzenia ustalonego przez prawo. Pełna odpowiedzialność – np. brak w kasie – jest w całości zwracana. Zwiększona odpowiedzialność – na przykład utrata książek w bibliotece – jest zwracana do wartości rynkowej książki. Wstrzymanie spłaty pożyczki udzielonej pracownikowi następuje zgodnie z zawartą z pracownikiem umową pożyczki.

Kwota odliczeń od wynagrodzeń i innych dochodów zmniejsza zadłużenie przedsiębiorstwa wobec pracowników, co znajduje odzwierciedlenie w debecie na rachunku 70. Kwota potrąconego podatku dochodowego zwiększa zadłużenie firmy wobec budżetu oraz inne odliczenia na rzecz innych przedsiębiorstw i osoby.

Temat 20

20.1. Klasyfikacja kosztów produkcji

1. Według pozycji kosztorysowych:

▪ Typowa nomenklatura pozycji kosztowych:

▪ surowce i zaopatrzenie;

▪ odpady podlegające zwrotowi (odjęte);

▪ zakupione półprodukty i komponenty;

▪ paliwa i energia do celów technologicznych;

▪ wynagrodzenia podstawowe i dodatkowe pracowników produkcyjnych;

▪ potrącenia na potrzeby socjalne z naliczonych wynagrodzeń pracowników produkcyjnych;

▪ wydatki na przygotowanie i rozwój produkcji;

▪ ogólne koszty produkcji;

▪ ogólne wydatki służbowe;

▪ straty z małżeństwa;

▪ pozostałe koszty produkcji.

2. Zgodnie z metodą włączenia do kosztu produkcji:

▪ bezpośrednie (możliwość bezpośredniego przypisania tych kosztów do kosztu konkretnego produktu w momencie ich realizacji);

▪ pośrednie (nie da się ich bezpośrednio przypisać do kosztu produktu).

3. Zgodnie z ekonomiczną rolą w procesie produkcyjnym:

▪ podstawowe (koszty bezpośrednio związane z procesem produkcyjnym);

▪ faktury (generowane w związku z organizacją, utrzymaniem produkcji i zarządzaniem).

Do klasyfikacji kosztów w celu określenia kosztów dla całej organizacji stosuje się grupowanie kosztów według elementów. Element ekonomiczny to jednorodny rodzaj kosztów. Zgodnie z PBU 10/99 „Wydatki organizacji” (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 06.05.1999 nr 33n), rachunkowość powinna zapewniać rozliczanie kosztów w kontekście pięciu elementów:

▪ koszty materiałów;

▪ koszty pracy;

▪ składki na potrzeby społeczne;

▪ amortyzacja;

▪ inne wydatki.

Koszty planowania i kontroli są klasyfikowane w następujący sposób:

▪ 1. W odniesieniu do wielkości produkcji:

▪ zmienne (zmiana wprost proporcjonalna do zmian wielkości produkcji (poziomu działalności): koszty surowców i materiałów podstawowych, wynagrodzenia głównych pracowników produkcyjnych;

▪ stałe (w sumie nie zmieniają się wraz ze zmianą poziomu działalności gospodarczej, są stosunkowo stałe, ale w przeliczeniu na jednostkę produkcji zależą już od zmian w poziomie produkcji).

2. Planowane i znormalizowane:

▪ planowane (ustalane na podstawie planowanych wskaźników);

▪ standaryzowany (ustalony na podstawie aktualnych standardów kosztów technologicznych na dany dzień).

20.2. System księgowy do ewidencji kosztów produkcji

Informacje o wydatkach organizacji na zwykłe czynności można uformować według jednej z dwóch opcji:

▪ korzystanie z kont 20-29;

▪ korzystanie z kont 20-39.

Poniżej znajduje się lista kont rachunku kosztów dla I opcji (schemat tradycyjny):

▪ 20 „Produkcja główna” – koszty bezpośrednie produkcji głównej;

▪ 21 „Półprodukty własnej produkcji” – koszt półproduktów własnych;

▪ 23 „Produkcja pomocnicza” – koszty bezpośrednie produkcji pomocniczej;

▪ 25 „Ogólne koszty produkcji” – koszty pośrednie o charakterze produkcyjnym;

▪ 26 „Koszty ogólnego działania” – wydatki pośrednie na cele ogólne;

▪ 28 „Wady produkcyjne” – identyfikacja strat z tytułu wad;

▪ 97 „Rozliczenia międzyokresowe kosztów” – zróżnicowanie wydatków w czasie;

▪ 43 „Wyroby gotowe” – informacja o produktach gotowych znajdujących się w magazynie.

Lista kont do rozliczania kosztów dla drugiej opcji jest następująca:

▪ 1. Rozliczanie kosztów według elementów (rachunkowość finansowa):

▪ 30* „Koszty materiałów” [1] ;

▪ 31* „Koszty pracy”;

▪ 32* „Odliczenia na potrzeby socjalne”;

▪ 33* „Amortyzacja”;

▪ 34* „Pozostałe koszty”;

▪ 35* „Wydatki na zwykłą działalność”;

▪ 39* „Pozostałości majątku materialnego”.

2. Rozliczanie kosztów według pozycji (rachunkowość zarządcza):

▪ 10 „Materiały” (aktywne, zapasowe);

▪ 20 „Produkcja główna”;

▪ 21 „Półprodukty własnej produkcji”;

▪ 23 „Produkcja pomocnicza”;

▪ 25 „Ogólne koszty produkcji”;

▪ 26 „Ogólne koszty działalności”;

▪ 28 „Wady produkcyjne”;

▪ 97 „Rozliczenia międzyokresowe kosztów”;

▪ 43 „Wyroby gotowe”;

▪ 27 „Wyniki produkcyjne”;

▪ 30* „Koszty materiałów”;

▪ 31* „Koszty pracy”;

▪ 32* „Odliczenia na potrzeby socjalne”;

▪ 33* „Amortyzacja”;

▪ 34* „Pozostałe koszty”.

20.3. Ogólny schemat księgowania kosztów

▪ W trakcie miesiąca sprawozdawczego, na podstawie zestawień sporządzonych na podstawie danych z pogrupowanych dokumentów księgowych, koszt wydatkowanych zasobów odzwierciedlany jest w następującej kolejności:

▪ 1. Wydatki dotyczące okresu sprawozdawczego:

▪ a) wydatki bezpośrednie wykazywane są na podstawie podstawowych dokumentów księgowych:

▪ Obciążyć konta 20 "Podstawowa produkcja" Pożyczka rachunki 02 „Amortyzacja środków trwałych”, 10 "Materiały", 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 69 „Obliczenia ubezpieczenia społecznego i zabezpieczenia”, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki”, 97 „Wydatki odroczone” itp. - koszty bezpośrednie wytworzenia produktów, robót, usług.

Rozliczenie analityczne obciążenia rachunku 20 „Produkcja główna” odbywa się według rodzaju produkcji, a wewnątrz - według rodzaju produktu (praca, usługa).

Obciążyć konta 23 „Produkcja pomocnicza” Pożyczka rachunki 02, 10, 60, 69, 70, 96, 97 itp. - koszty bezpośrednie produkcji pomocniczej.

Rachunkowość analityczna na koncie 23 prowadzona jest według rodzaju produkcji, a wewnątrz - według rodzaju produktu (praca, usługa).

Obciążyć konta 28 „Małżeństwo w produkcji” Pożyczka rachunki: 20 - koszt produktów ostatecznie odrzuconych; 10, 60, 69, 70 - wydatki na korektę małżeństwa;

▪ b) na podstawie pierwotnych dokumentów księgowych uwzględniane są wydatki pośrednie.

Koszty pośrednie przedsiębiorstwa związane z obsługą produkcji i zarządzaniem nią na poziomie warsztatów i działów rozliczane są na koncie 25 „Ogólne koszty produkcji”. Wydatki te obejmują: pensje personelu administracyjnego i kierowniczego warsztatu, potrącenia z niego na potrzeby socjalne, amortyzację sprzętu produkcyjnego i pojazdów, ich naprawę itp. Liczba subkont otwartych dla konta 25 zależy od liczby strukturalnych działy przedsiębiorstwa, które wytwarzają produkty.

Wpisy księgowe mogą wyglądać tak:

▪ Obciążyć konta 25 "koszty ogólne" Pożyczka rachunki 02, 10, 60, 69, 70, 96, 97 itp.

Koszty pośrednie przedsiębiorstwa związane z organizacją i zarządzaniem przedsiębiorstwem jako całością są rozliczane na koncie 26 „Ogólne koszty prowadzenia działalności”. Wydatki te obejmują: pensje personelu administracyjnego i kierowniczego przedsiębiorstwa (organizacji), potrącenia z niego na potrzeby socjalne, amortyzację środków trwałych na cele ogólnogospodarcze, ich naprawy, usługi doradcze, informacyjne i audytowe, straże przeciwpożarowe i wachtowe itp. .

Wpisy księgowe mogą wyglądać tak:

▪ Obciążyć konta 26 „Ogólne koszty eksploatacji” Pożyczka rachunki 02, 10, 60, 69, 70, 96, 97 itp.

2. Wydatki poniesione w okresie sprawozdawczym, ale nieodłącznie związane z przyszłymi okresami sprawozdawczymi, znajdują odzwierciedlenie w zapisach:

▪ Obciążyć konta 97 „Przyszłe wydatki” Pożyczka rachunki 60, 76 itp. - wydatki poniesione w okresie sprawozdawczym, ale w istocie ekonomicznej związane z kolejnymi okresami sprawozdawczymi.

Na koniec miesiąca sprawozdawczego:

▪ 1. Ustala się, że kwotę kosztów produkcji pomocniczej zalicza się na rachunki produkcyjne, co znajduje odzwierciedlenie w uznaniu rachunku 23 „Produkcja pomocnicza” w korespondencji z rachunkami 20, 23 (jeżeli usługi były świadczone przez inne działy pomocnicze), 25, 26.

2. Kwoty zaksięgowane na koncie 97 „Odroczone koszty” i podlegające odpisowi na koszty miesiąca sprawozdawczego obciążają ten rachunek rachunki 20, 25, 26.

3. Kwoty zapisane na koncie 25 „Ogólne koszty produkcji” w kontekście każdego warsztatu głównego, w kolejności dystrybucji pośredniej, są obciążane z uznania tego konta w ciężar rachunków 20, 28.

4. Kwoty zapisane na koncie 26 „Ogólne wydatki służbowe” są odpisywane w kolejności pośredniej dystrybucji z uznania tego konta do obciążenia rachunków 20, 28 (w przypadku małżeństwa zewnętrznego).

5. Kwota strat z małżeństwa, ustalona na koncie 28 „Małżeństwo w produkcji”, odliczana jest z uznania tego konta w ciężar konta 20.

6. Na ostatnim etapie obliczany jest koszt wytworzonych produktów, który jest obciążany z konta 20 „Produkcja główna” w ciężar kont 40 „Produkcja produktów” lub 43 „Produkty gotowe”.

20.4. Podział kosztów według okresów

W odniesieniu do okresu koszty dzieli się na koszty odroczone (koszty odroczone) i koszty zastrzeżone.

Koszty przyszłych okresów (koszty przyszłych okresów) to wydatki poniesione przez organizację w okresie sprawozdawczym, które nie zostały ujęte jako koszty tego okresu, lecz traktowane jako aktywa. Takie koszty mogą obejmować:

▪ koszty prac przygotowawczych w przemyśle wydobywczym;

▪ koszty rozwoju nowych rodzajów produkcji, warsztatów i jednostek (koszty rozruchu);

▪ koszty opracowania nowych typów wyrobów nieprzeznaczonych do produkcji seryjnej i masowej itp.

Koszty te są odzwierciedlone w bilansie jako osobna pozycja jako odroczone wydatki na debet na koncie 97 „Odroczone koszty” i uznanie na rachunkach 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 76 ” Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” itp. Podlegają one jednolitemu zaliczeniu do kosztów produkcji (wykonywania pracy, świadczenia usług) w kolejnych miesiącach lub latach. Organizacja samodzielnie ustala procedurę zaliczania tych kosztów do kosztów okresu sprawozdawczego. W rachunkowości zapisy są dokonywane na rachunkach debetowych 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne” i kredyt konta 97.

Koszty zastrzeżone to koszty, które faktycznie jeszcze nie powstały, ale są już uwzględnione w kosztach wytworzenia produktów (wykonanie pracy, świadczenie usług), czyli są zarezerwowane na planowaną (przewidywaną) kwotę nadchodzących kosztów. Celem rezerwacji kosztów jest jednolite uwzględnienie nadchodzących kosztów w kosztach wytworzenia lub obiegu okresu sprawozdawczego.

Organizacja może tworzyć rezerwy:

▪ o wypłatę rocznego wynagrodzenia za długoletni staż pracy;

▪ zbliżająca się wypłata urlopów pracownikom;

▪ naprawa środków trwałych;

▪ wypłata wynagrodzeń na podstawie wyników pracy za dany rok;

▪ naprawy gwarancyjne i serwis gwarancyjny;

▪ za długi wątpliwe;

▪ w innych celach przewidzianych przepisami Ministerstwa Finansów Rosji i instrukcjami branżowymi.

Utworzenie rezerw musi być zadeklarowane w polityce rachunkowości.

Naliczanie rezerw jest dokumentowane zapisem w debetach kont kosztów produkcji i uznaniu rachunku 96 „Rezerwy na przyszłe wydatki” w kontekście subkont.

Aby określić wysokość rezerwy i kwoty miesięcznych odpisów na utworzenie rezerwy, dział księgowości dokonuje specjalnych obliczeń.

Wykorzystanie rezerw znajduje odzwierciedlenie w zapisie debetowym rachunku 96 i uznaniu rachunków 60, 70 itd.

Na koniec roku inwentaryzację naliczonych rezerw przeprowadza się zgodnie z Wytycznymi dotyczącymi inwentaryzacji majątku i zobowiązań finansowych (zatwierdzonych rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 13.06.1995 czerwca 49 r. Nr XNUMX).

Jeżeli podczas inwentaryzacji na koniec roku zostanie ujawnione, że naliczona kwota rezerwy jest mniejsza niż rzeczywiste wydatki, dokonuje się dodatkowego naliczenia; jeżeli rzeczywiste wydatki są mniejsze niż naliczona rezerwa, wówczas nadmiernie naliczona rezerwa jest odwracana. W przypadku poszczególnych rezerw, takich jak rezerwa na opłatę za długoletnią służbę, na podstawie wyników pracy za dany rok, na wynagrodzenie urlopowe itp., Na koniec roku sprawozdawczego może wystąpić saldo, jeśli podczas inwentaryzacji tego rezerwy ustala się, że płatności będą dokonywane w kolejnym roku sprawozdawczym.

20.5. Niedokończona produkcja

Produkcja w toku (WP) dotyczy produktów, które nie przeszły wszystkich etapów procesu produkcyjnego, a także produktów, które nie zostały ukończone, nie przeszły testów i odbioru technicznego.

Ze względu na różny czas trwania cyklu produkcyjnego w różnych gałęziach przemysłu, salda NP mogą mieć różny udział w wielkości kosztów produkcji. Udział nanocząsteczek jest najwyższy w inżynierii mechanicznej (zwłaszcza o jednorazowym charakterze produkcyjnym). Nie występuje w górnictwie i elektrowniach.

Dokładna definicja NP i jego prawidłowa ocena są niezbędne nie tylko do zapewnienia bezpieczeństwa NP, ale także do określenia kosztów wytwarzanych produktów.

Koszt gotowych produktów (Cgp) określa wzór:

▪ Sgp = IR na początek miesiąca + koszty za miesiąc - IR na koniec miesiąca.

Dozwolone są następujące rodzaje oceny NP:

▪ 1. W produkcji masowej i seryjnej:

▪ według rzeczywistego kosztu (w zakresie pozycji kosztorysowych);

▪ planowany (standardowy) koszt produkcji (koszty bezpośrednie – materiały, wynagrodzenia głównych pracowników produkcyjnych, obliczone według norm dla każdego przedmiotu obliczeń oraz wysokość pozostałych kosztów pośrednich, ustalona jako procent kosztów bezpośrednich);

▪ pozycje kosztów bezpośrednich (surowce, materiały, wynagrodzenia głównych pracowników produkcyjnych);

▪ koszty surowców, materiałów, półproduktów.

2. W jednej produkcji - według rzeczywistych kosztów.

Procedura szacowania niezgodności jest zalecana przez wytyczne branżowe i jest określona przez politykę rachunkowości organizacji.

W rachunkowości wielkość NP to saldo rachunków 20 „Produkcja główna” i 23 „Produkcja pomocnicza”.

W celu wyjaśnienia danych rachunkowości operacyjnej okresowo przeprowadzana jest inwentaryzacja NP. Procedurę przeprowadzania inwentaryzacji i formalizowania jej wyników określają Zalecenia metodologiczne dotyczące inwentaryzacji majątku i pasywów (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 13.06.1995 czerwca 49 r. Nr XNUMX). Czas i procedura przeprowadzania inwentaryzacji NP są określone przez politykę rachunkowości organizacji, z wyjątkiem przypadków, gdy inwentaryzacja jest wymagana: przed sporządzeniem rocznego sprawozdania finansowego, przy zmianie osób odpowiedzialnych finansowo, gdy fakty kradzieży, nadużycia lub uszkodzenia mienia ujawniają się podczas reorganizacji itp. W niektórych branżach (przemysł chemiczny, spożywczy, lekki) inwentaryzacja prowadzona jest co miesiąc.

Podczas inwentaryzacji NP w organizacjach zajmujących się produkcją przemysłową konieczne jest określenie stopnia gotowości NP. Sprawdzanie zapasów NP (części, zespołów, zespołów) odbywa się poprzez faktyczne liczenie, ważenie, mierzenie. Inwentarze sporządzane są osobno dla każdej odrębnej jednostki konstrukcyjnej (warsztat, dział, dział) ze wskazaniem nazw zaległości, stadium lub stopnia ich gotowości, ilości lub objętości, a dla robót budowlano-montażowych – ze wskazaniem zakresu prac.

Surowce, materiały i zakupione półprodukty znajdujące się w miejscu pracy i nie podlegające przetworzeniu nie są ujmowane w inwentarzu NP, lecz są inwentaryzowane i ewidencjonowane w odrębnych inwentarzach. Części odrzucone również nie są ujęte w inwentarzach NP; dla nich sporządzane są odrębne inwentarze.

Dla NP, który jest niejednorodną masą lub mieszaniną surowców (w odpowiednich branżach), w inwentarzach, a także w zestawieniach, podaje się dwa wskaźniki ilościowe: ilość tej masy lub mieszaniny oraz ilość surowców lub materiały (według poszczególnych pozycji) wchodzące w jego skład . Ilość surowców lub materiałów jest określana na podstawie obliczeń technicznych w sposób określony przez instrukcje branżowe dotyczące planowania, księgowania i obliczania kosztów produktów (robót, usług).

W przypadku budowy kapitału w toku inwentarze wskazują nazwę obiektu i ilość pracy wykonanej na tym obiekcie, dla każdego indywidualnego rodzaju pracy, elementów konstrukcyjnych, wyposażenia itp.

Wyniki inwentaryzacji znajdują odzwierciedlenie w rachunkach w następującej kolejności:

▪ nadwyżka: Obciążyć konta 20 "Podstawowa produkcja" Pożyczka konta 91-1 „Inne dochody” - według wartości rynkowej;

▪ niedobór: Obciążyć konta 94 „Niedobory i straty wynikające z uszkodzenia kosztowności” Pożyczka konta 20. Następnie koszt niedoboru w granicach norm strat naturalnych jest odzwierciedlony w obciążeniu rachunku 20 i uznaniu rachunku 94, a powyżej norm strat naturalnych - w obciążeniu rachunku 73 „Rozliczenia z personelem do innych operacji ", subkonto "Obliczenia odszkodowania za szkody materialne" oraz uznanie konta 94 .

20.6. Normatywna metoda kalkulacji kosztów

Rachunek kosztów i kalkulację kosztów produkcji można przeprowadzić za pomocą elementów metody standardowej lub bez nich. Zastosowanie metody normatywnej jest możliwe przy przejrzystej organizacji produkcji, dobrze funkcjonujących procesach technologicznych oraz dostępności technicznie uzasadnionych wskaźników zużycia zasobów.

Podstawą normatywnej metody księgowania są kosztorysy normatywne, czyli kosztorysy produktów obliczone według standardów obowiązujących na początku okresu sprawozdawczego. Koszt produkcji, ustalony na podstawie standardowych obliczeń, nazywany jest standardem.

Za pomocą metody normatywnej wyodrębnia się oddzielnie:

▪ koszty według aktualnych standardów;

▪ odstępstwa od obowiązujących standardów.

Obowiązujące normy to normy, zgodnie z którymi na bieżąco odbywa się wydawanie materiałów na stanowiska pracy i płacenie pracownikom za wykonaną pracę.

Odchylenia od norm zużycia materiałów nazywane są odchyleniami od norm zużycia materiałów w produkcji. Dodatkowa emisja materiałów odbywa się zwykle według specjalnych wymagań za pomocą ukośnego paska czerwonego sygnału. Odchyleniami od norm płacowych są wynagrodzenie za pracę nieprzewidzianą w procesie technologicznym, a także różnego rodzaju dopłaty z tytułu niespójności narzędzi, przerobu surowców o niskiej jakości itp. Odchylenia takie są dokumentowane dodatkowymi paskami wynagrodzenia.

Ze względu na to, że obecne normy zmieniają się wraz z opanowaniem produkcji i poprawą wykorzystania zasobów materialnych i pracy, przedsiębiorstwa (organizacje) rejestrują i rejestrują zmiany norm. Zapewnia to identyczność aktualnych standardów w dokumentacji technicznej i regulacyjnej. W przypadku zmiany norm pierwszego dnia każdego miesiąca, koszty przeliczane są na NP według nowych norm ustalonych na początku miesiąca. Gdy normy ulegają obniżeniu, koszty w NP zgodnie z normami maleją, a wielkość spadku tych kosztów jest odzwierciedlana jako koszty poniesione na zmianę norm.

20.7. Niestandardowa metoda wyceny

Znajduje zastosowanie w produkcji indywidualnej lub na małą skalę.

Obiekt kalkulacji kosztów - osobne zlecenie produkcyjne, z góry otwarte dla określonej liczby produktów, dla określonej pracy (usługi). Każdemu zamówieniu przypisany jest numer, który jest wskazany na wszystkich dokumentach kosztowych związanych z tym zamówieniem (karty ograniczenia i wymagania dotyczące materiałów, arkuszy marszruty itp.).

Rzeczywisty koszt produktów wytwarzanych na zamówienie ustalany jest po jego wykonaniu.

Koszt zamówienia określa suma wszystkich kosztów produkcji od dnia otwarcia do dnia zakończenia i zamknięcia. Zakończenie prac nad zamówieniami musi być odnotowane na fakturze lub akcie za dostawę wykonanych prac, gotowych produktów. Wówczas zlecenie zostaje zamknięte i wydawanie dokumentów z numerem zamkniętego zlecenia zostaje zakończone.

20.8. Metoda kalkulacji linijka po linijce

Podział to zespół operacji technologicznych, który kończy się opracowaniem półproduktu (półfabrykatu) lub odbiorem gotowego wyrobu. Lista redystrybucji ustalana jest na podstawie charakterystyki procesu technologicznego. Wytworzone w jednej sekcji półfabrykaty są sukcesywnie przekazywane zgodnie z ustalonym procesem technologicznym do kolejnego etapu, aż do przetworzenia na wyroby gotowe.

Metoda ta znajduje szerokie zastosowanie w masowej, wielkoseryjnej produkcji, gdzie proces produkcyjny składa się z kolejnych etapów (rozdziałów), które przetwarzają materiał źródłowy od początku przetworzenia do uzyskania z niego gotowego produktu (przedsiębiorstwa włókiennicze, chemiczne, hutnicze). branże i inne branże).

Przedmiotem obliczeń jest rodzaj lub grupa produktów każdej redystrybucji, przedmiotem rachunku kosztów jest redystrybucja.

Metoda proces-po-procesie jest również wykorzystywana do masowych rodzajów produkcji, gdzie wytwarzane są te same produkty, np. produkcja w linii produkcyjnej telewizorów, samochodów.

Opcja niedokończona. Koszty bezpośrednie w rachunkowości są odzwierciedlane osobno dla każdego etapu przetwarzania, a koszt surowców jest uwzględniany w kosztach produkcji tylko dla pierwszego etapu przetwarzania. Koszt produktów gotowych będzie sumą kosztów wszystkich etapów przetwarzania (koszt produktów w etapach pośrednich nie jest liczony). Na ostatnim etapie obliczany jest koszt wytworzenia gotowych wyrobów, w oparciu o udział każdego warsztatu w wytworzeniu wyrobów. Zapisy księgowe będą wyglądać następująco:

▪ Obciążyć konta 43 "Produkt końcowy" Pożyczka konta 20 „Produkcja główna”, subkonto 1 (warsztat 1); Pożyczka konta 20, subkonto 2 (warsztat 2); Pożyczka konta 20, subkonto 3 (warsztat 3) itp.

Kontrola nad ruchem półfabrykatów w obrębie warsztatów (obróbka) jest realizowana przez dział księgowości w systemie księgowości operacyjnej w ujęciu fizycznym, bez zapisów księgowych.

Wersja półproduktowa. Dzięki tej opcji rozliczaniu podlega nie tylko produkt końcowy, ale także produkty na każdym etapie przetwarzania. W takim przypadku rozliczenie można przeprowadzić przy użyciu rachunku 21 „Półprodukty własnej produkcji” lub bez niego:

▪ korzystanie z konta 21.

W tym przypadku półprodukty z każdego etapu, z wyjątkiem ostatniego, są przekazywane przez sklepy do magazynu i wypuszczane z magazynu do kolejnego etapu. W księgowości dokonuje się następujących zapisów:

▪ Obciążyć konta 21 Kredytów konta 20 „Produkcja główna”, subkonto 1, a następnie Obciążyć konta 20, subkonto 2, Pożyczka konta 21Dalej Obciążyć konta 21 Kredytów konta 20, subkonto 2 itp.

▪ bez korzystania z konta 21.

W takim przypadku półprodukty z każdego etapu, z wyjątkiem ostatniego, przenoszone są ze sklepu do sklepu z pominięciem magazynu. W księgowości dokonuje się następujących zapisów:

▪ Obciążyć konta 20, subkonto 2, Pożyczka konta 20, subkonto 1, a następnie Obciążyć konta 20, subkonto 3, Pożyczka konta 20, subkonto 2, dalej Obciążyć konta 20, subkonto 4, Pożyczka konta 20, subkonto 3 itp.

Koszt wyrobów gotowych to suma kosztu półproduktów z poprzednich etapów obróbki oraz kosztów ostatniego etapu obróbki, czyli te same koszty powtarzają się w koszcie półfabrykatów kilkakrotnie. Takie rozwarstwienie w rachunku kosztów organizacji nazywamy obrotem wewnątrzzakładowym, który należy wykluczyć przy sumowaniu kosztów organizacji jako całości.

Obie opcje mają swoje zalety i wady. Zastosowanie wersji półfabrykatu pozwala dokładniej określić koszt produkcji, ale jest bardziej pracochłonne. Pozytywną stroną metody niedokończonej jest zmniejszenie prac księgowych, ale poziom kontroli nad bezpieczeństwem półproduktów i dokładnością obliczeń jest nieco zmniejszony.

Temat 21. RACHUNKOWOŚĆ INWESTYCJI FINANSOWYCH

21.1. Definicja, klasyfikacja i ocena inwestycji finansowych

Aby zaakceptować aktywa do księgowania jako inwestycje finansowe (FI), jednocześnie muszą być spełnione następujące warunki:

▪ obecność prawidłowo sporządzonych dokumentów potwierdzających istnienie prawa organizacji do Funduszu oraz otrzymywania środków finansowych lub innych aktywów wynikających z tego prawa;

▪ przejście do organizacji ryzyk finansowych związanych z inwestycjami finansowymi (ryzyko zmiany cen, niewypłacalność dłużnika, ryzyko płynności itp.);

▪ możliwość zapewnienia organizacji w przyszłości korzyści ekonomicznych (dochodów) w postaci odsetek, dywidend lub zwiększenia ich wartości (w postaci różnicy pomiędzy ceną sprzedaży (wykupu) funduszu inwestycyjnego a jego zakupem wartości w wyniku jej wymiany, wykorzystania w spłacie zobowiązań organizacji, wzrostu bieżącej wartości rynkowej itp.).

Inwestycje finansowe organizacji obejmują:

▪ państwowe i komunalne papiery wartościowe;

▪ papiery wartościowe innych organizacji, w tym dłużne papiery wartościowe, w których określony jest termin i koszt spłaty (obligacje, weksle);

▪ wpłaty na kapitał zakładowy (zakładowy) innych organizacji (w tym spółek zależnych i spółek zależnych);

▪ pożyczki udzielone innym organizacjom, depozyty w instytucjach kredytowych, wierzytelności nabyte na podstawie cesji wierzytelności itp.

Inwestycje finansowe organizacji nie obejmują:

▪ akcje własne nabywane przez spółkę akcyjną od akcjonariuszy w celu późniejszej odsprzedaży lub umorzenia;

▪ rachunki wystawiane przez organizację- wystawcę rachunku na rzecz organizacji-sprzedawcy w ramach rozliczeń za sprzedane towary, wytworzone produkty, wykonaną pracę, świadczone usługi;

▪ inwestycje organizacji w nieruchomości i inny majątek mający postać materialną, udostępniane przez organizację za opłatą za czasowe użytkowanie (tymczasowe posiadanie i użytkowanie) w celu generowania dochodu;

▪ metale szlachetne, biżuterię, dzieła sztuki i inne podobne przedmioty wartościowe nabyte w celach innych niż zwykła działalność.

Inwestycje finansowe są przyjmowane do księgowania po ich pierwotnym koszcie. Początkowy koszt FV, przy którym są akceptowane do księgowości, może ulec zmianie w przypadkach określonych przez prawo i PBU 19/02 „Rachunkowość inwestycji finansowych” (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 10.12.2002 grudnia 126 r. Nr XNUMXn).

Na potrzeby późniejszej oceny pośrednicy podzielono na dwie grupy:

▪ FV, na podstawie którego można określić aktualną wartość rynkową;

▪ Fundusze, dla których nie jest określona bieżąca wartość rynkowa.

Inwestycje finansowe pierwszej grupy są wykazywane w sprawozdaniu finansowym na koniec roku sprawozdawczego według ich aktualnej wartości rynkowej poprzez skorygowanie ich wyceny na poprzedni dzień sprawozdawczy. Różnica pomiędzy wyceną FC według aktualnej wartości rynkowej na dzień sprawozdawczy a ich poprzednią wyceną obciąża wynik finansowy organizacji komercyjnej (jako część przychodów operacyjnych lub kosztów operacyjnych) lub wzrost przychodów lub kosztów organizacja non-profit w korespondencji z rachunkiem księgowym FC.

Inwestycje finansowe drugiej grupy podlegają ujmowaniu w księgach rachunkowych i sprawozdaniach finansowych na dzień sprawozdawczy po ich pierwotnym koszcie.

21.2. Zbycie inwestycji finansowych

Zbycie środków trwałych odbywa się w przypadkach umorzenia, ich sprzedaży, nieodpłatnego przekazania, przeniesienia w formie wkładu do kapitału docelowego (rezerwowego) innych organizacji itp.

Po zbyciu aktywa przyjętego do rozliczenia jako aktywa kapitałowe drugiej grupy, jego wartość ustala się na podstawie wyceny określonej jedną z poniższych metod:

▪ według kosztu początkowego każdej jednostki rozliczeniowej funduszu finansowego;

▪ przy średnim koszcie początkowym;

▪ według pierwotnego kosztu pierwszych aktywów finansowych nabytych w czasie (metoda FIFO).

Wycenia się wkłady do kapitału docelowego (zakładowego) innych organizacji (z wyjątkiem akcji spółek akcyjnych), pożyczki udzielone innym organizacjom, depozyty w organizacjach kredytowych, należności nabyte na podstawie cesji prawa do roszczenia po początkowym koszcie każdej emerytowanej obniżonej jednostki rozliczeniowej FC.

W momencie zbycia papiery wartościowe mogą być wyceniane przez organizację według średniego kosztu początkowego, który jest określany dla każdego z ich rodzajów jako iloraz wartości początkowej danego rodzaju papierów wartościowych przez ich liczbę, które powstają odpowiednio z kosztu początkowego i kwota salda na początku miesiąca oraz otrzymane papiery wartościowe w tym miesiącu .

Po zbyciu aktywów przyjętych do rozliczenia jako środek trwały, ich wartość ustalana jest przez organizację na podstawie ostatniej oceny.

Dochód z PV jest ujmowany jako dochód ze zwykłej działalności lub innych dochodów zgodnie z PBU 9/99 „Dochód organizacji” (zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 06.05.1999 nr 32n).

Wydatki związane z udzielaniem pożyczek przez organizację innym organizacjom są ujmowane jako koszty operacyjne tej organizacji.

Temat 22. RACHUNKOWOŚĆ ROZLICZEŃ

22.1. Pojęcie należności i zobowiązań

Należności to zadłużenie innych organizacji, pracowników i osób fizycznych tej organizacji. Organizacje i osoby, które są winne tej organizacji, nazywane są dłużnikami.

Za zobowiązania uważa się dług tej organizacji wobec innych organizacji i osób, które nazywane są wierzycielami.

W bilansie należności i zobowiązania ujęte są według ich rodzajów.

▪ Należności znajdują odzwierciedlenie w rachunkach: 62 „Rozliczenia z odbiorcami i klientami”, 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”, 73 „Rozliczenia z personelem z tytułu pozostałych transakcji”, 75 „Rozliczenia z założycielami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycieli” , 79 „Obliczenia wewnątrzekonomiczne”.

▪ Zobowiązania wykazywane są na następujących rachunkach: 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 70 „Rozliczenia z personelem z tytułu wynagrodzeń”, 75, subkonto „Za wypłatę dochodu”, 76, 79.

Prowadząc ewidencję należności i zobowiązań szczególną uwagę należy zwrócić na przedawnienie. Zgodnie z art. 196 Kodeksu Cywilnego ogólny termin przedawnienia wynosi trzy lata.

Należności po upływie okresu przedawnienia są odpisywane w celu zmniejszenia zysków lub rezerwy na wątpliwe długi. Odpis długów dokonywany jest na polecenie kierownika. W księgach rachunkowych dokonuje się następujących zapisów:

▪ Obciążyć konta 91 „Inne przychody i wydatki” Pożyczka rachunki 62, 76;

▪ Obciążyć konta 63 „Rezerwy na wątpliwe długi” Pożyczka rachunki 62, 76.

Konta spisane należności dla celów kontrolnych znajdują się na koncie pozabilansowym 007 „Należności umorzone z tytułu utraty niewypłacalnych dłużników” i ewidencjonowane są tam przez pięć lat.

Po otrzymaniu środków na uprzednio spisane należności obciążane są rachunki pieniężne: 50, 51, 52 oraz uznawany jest rachunek 91. Jednocześnie uznaje się rachunek pozabilansowy 007 na wskazane kwoty.

Zgodnie z PBU 10/99 „Koszty organizacji” kwoty odpisanych należności są uwzględniane w kosztach nieoperacyjnych związanych z tworzeniem wyników finansowych, które są brane pod uwagę przy opodatkowaniu zysków.

Po upływie okresu przedawnienia zobowiązania są odpisywane w wynik finansowy i ewidencjonowane w następujących zapisach księgowych:

▪ Obciążyć rachunki 60, 76 kredytów konta 91.

Zgodnie z PBU 9/99 „Dochód organizacji” kwoty odpisanych zobowiązań są uwzględniane w dochodach nieoperacyjnych związanych z tworzeniem wyników finansowych, które są brane pod uwagę przy opodatkowaniu zysków.

22.2. Rozliczanie rozliczeń z dostawcami i kontrahentami

Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami prowadzone są na koncie 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, który uwzględnia rozliczenia za dostarczone wartości materiałów i produkcji, wykonane prace i wykonane usługi. Rozliczenia z organizacjami za usługi komunalne itp. mogą być prowadzone na koncie 76. Organizacje zamawiające uwzględniają rozliczenia z podwykonawcami na koncie 60. Wydane zaliczki są rozliczane na koncie 60 osobno. Wszystkie transakcje związane z rozliczeniami za zapasy, prace i usługi znajdują odzwierciedlenie w uznaniu rachunku 60, niezależnie od czasu płatności faktur (w momencie naliczania) i są uwzględniane w debet na rachunkach 07 „Sprzęt do instalacji”, 08 „Inwestycje w aktywach trwałych”, 10 „Materiały”, 15 „Zakup materiałów”, 19 „VAT od przejętych wartości”, 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Ogólna działalność wydatki”, 43 „Koszty sprzedaży”, 44 „Wydatki na sprzedaż” itp.

Materiały w tranzycie i niezafakturowane dostawy znajdują odzwierciedlenie w ewidencji księgowej:

▪ Obciążyć konta 10 Kredytów konta 60.

W debecie konto 60 odpowiada rachunkom gotówkowym:

▪ Obciążyć konta 60 Kredytów rachunki 50 "Kasa", 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 52 „Rachunki walutowe”.

Zapisu dokonuje się na kwotę potrącenia uprzednio wystawionej zaliczki:

▪ Obciążyć konta 60, odpowiednie subkonto, Pożyczka konto 60, subkonto „Wydane zaliczki”.

Przy spisywaniu należności po upływie terminu przedawnienia dokonuje się zapisu w księgowości:

▪ Obciążyć konta 60 Kredytów konta 91-2 "Inne wydatki".

Kwota zadłużenia zabezpieczonego wystawionymi wekslami własnymi jest uwzględniana na koncie 60 odrębnie. Rachunkowość analityczna na koncie 60 prowadzona jest dla każdego dostawcy (kontrahenta) i każdego dokumentu rozliczeniowego.

Rachunkowość zaliczek prowadzona jest osobno na kontach 60 i 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami”. Wykorzystanie zaliczek w rozliczeniach jest określone w umowach i alokowane w dokumentach rozliczeniowych i płatniczych. W księgowości organizacji, która wydała zaliczkę, dokonuje się wpisu:

▪ Obciążyć konta 60, subkonto „Wydane zaliczki”, Pożyczka rachunki 50, 51, 52.

Na koncie 60 wyemitowane zaliczki są rejestrowane do momentu spłaty zadłużenia dostawcy lub wykonawcy. Na przykład, gdy materiały są odbierane za zaliczką, dokonywane są następujące księgowania:

▪ Obciążyć konta 10 Kredytów konta 60 - na koszt otrzymanych materiałów bez VAT;

▪ Obciążyć konta 19 "VAT od otrzymanych wartości" Pożyczka konta 60 - za kwotę podatku VAT.

Jednocześnie zaliczka wystawiona przez: Obciążyć konta 60 Kredytów konta 60, subkonto „Wydane zaliczki”.

VAT od opłaconych materiałów jest rozliczany z budżetu:

▪ Obciążyć konta 68 „Obliczenia podatków i opłat”, subkonto „VAT”, Pożyczka konta 19.

22.3. Rozliczanie rozliczeń z kupującymi i klientami

Rozliczenia z kupującymi i klientami prowadzone są na koncie 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”, do którego można otwierać subkonta:

▪ 62-1 „Rozliczenia inkasowe” – rozliczenia na podstawie dokumentów płatniczych przedstawianych kupującym i klientom do zapłaty;

▪ 62-2 „Rozliczenia planowe” – rozliczenia z klientami w przypadku istnienia długotrwałych powiązań gospodarczych, które mają charakter trwały i nie kończą się w momencie otrzymania płatności zgodnie z ostatnim dokumentem płatniczym;

▪ 62-3 „Rozliczenia z nabywcami i klientami zabezpieczone otrzymanymi wekslami.”

Na koncie 62 otrzymane zaliczki są brane pod uwagę osobno, a zatem konto to może mieć zarówno saldo debetowe, jak i kredytowe.

Na kredyt konto 62 odpowiada:

▪ z obciążeniem rachunków 50, 51, 52 - po otrzymaniu środków na opłacenie faktur przedstawianych kupującym i klientom;

▪ z obciążeniem rachunku 62, subkonta „Zaliczki otrzymane” – poprzez potrącenie otrzymanych zaliczek;

▪ z obciążeniem rachunku 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonta „Inne wydatki” - przy odpisywaniu strat z należności itp.

Po stronie debetowej rachunek 62 odpowiada uznaniu rachunków 90-1 „Przychody”, 91-1 „Inne dochody” - za kwotę dokumentów rozliczeniowych przedstawionych kupującym i klientom.

Rachunkowość analityczna na koncie 62 prowadzona jest dla każdego kupującego lub klienta i dla każdego dokumentu rozliczeniowego.

Jeżeli organizacja korzysta z formy płatności zaliczkowej, w ewidencji księgowej organizacji, która otrzymała zaliczkę, dokonuje się następujących wpisów:

▪ W przypadku otrzymania zaliczki na konta organizacji: Obciążyć rachunki 50, 51, 52 Kredyt konta 62, subkonto „Otrzymane zaliczki”.

Z kwoty otrzymanej zaliczki gotówkowej organizacja musi obliczyć podatek VAT do budżetu. Wystawiona zostaje faktura na kwotę zaliczki, a w księgowości dokonywany jest zapis:

▪ Obciążyć konta 62, subkonto „Otrzymane zaliczki”, Pożyczka konta 68 - od kwoty naliczonego podatku VAT.

▪ W przypadku wysyłki produktów do kupującego lub przekazania wykonanej pracy klientowi, otrzymana zaliczka jest zaliczana na poczet zmniejszenia zadłużenia wobec kupującego (klienta) i dokonuje się następujących zapisów w księgowości:

▪ Obciążyć konta 62, subkonto „Otrzymane zaliczki”, Pożyczka konta 62 - od ilości wysyłanych produktów wraz z podatkiem VAT;

▪ Debet 68, subkonto "VAT", Pożyczka konta 62, subkonto „Otrzymane zaliczki” – na kwotę zwróconego podatku VAT.

Dla każdej wystawionej i otrzymanej zaliczki prowadzona jest rachunkowość analityczna.

22.4. Rozliczanie rozliczeń z personelem z tytułu udzielonych pożyczek, zadośćuczynienia za szkody materialne, za inne operacje

Rachunkowość rozliczeń z personelem z innych operacji prowadzona jest na aktywnym koncie 73 „Rozliczenia z personelem z innych operacji”, który ma na celu podsumowanie informacji o rozliczeniach z personelem organizacji, z wyjątkiem rozliczeń płacowych, a także o kwotach rozliczeniowych i zdeponowanych .

Obciążenie rachunku 73 odzwierciedla zadłużenie pracowników, a kredyt rachunku 73 - jego spłatę.

Jeżeli organizacja dokonuje rozliczeń z personelem z tytułu pożyczek, to w księgowości zostaną dokonane następujące zapisy (na podstawie kolejności dokumentów administracyjnych i kasowych):

▪ Obciążyć konta 73, subkonto 1 „Rozliczenia z tytułu udzielonych pożyczek”, Pożyczka rachunki 50, 51 - pożyczka (pożyczka) została wydana pracownikowi na koszt środków organizacji;

▪ Obciążyć rachunki 50, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, Pożyczka konta 73, subkonto 1 - zadłużenie z tytułu kredytu zostało spłacone przez pracownika.

Obliczenia odszkodowania za szkody materialne są rejestrowane na koncie 73-2 „Rozliczenia z personelem za inne operacje” - są to rozliczenia za szkody wyrządzone przez pracowników tej organizacji w wyniku kradzieży, małżeństwa, braków itp. Takie obliczenia są dokonywane na na podstawie zarządzenia kierownika organizacji lub postanowienia sądu i uregulowane w art. 238-250 TK.

Na przykład, gdy w rachunkowości zostanie zidentyfikowany brak materiałów, należy dokonać następujących wpisów:

▪ Obciążyć konta 94 „Niedobory i straty wynikające z uszkodzenia kosztowności” Pożyczka konta 10 „Materiały” - za kwotę stwierdzonego niedoboru według rzeczywistego kosztu;

▪ Obciążyć konta 73, subkonto „Obliczenia odszkodowania za szkody materialne”, Pożyczka konta 94 - niedobór przypisuje się winnemu.

Przy odzyskiwaniu niedoboru po cenie rynkowej, różnica między rynkowym a rzeczywistym kosztem niedoboru jest odzwierciedlona we wpisie:

▪ Obciążyć konta 73, subkonto „Obliczenia odszkodowania za szkody materialne” Pożyczka konta 98 „Przychody przyszłych okresów”.

Różnica ta zostanie zaliczona na wynik finansowy okresu, w którym zostanie wypłacone faktyczne zadośćuczynienie za szkodę materialną:

▪ Obciążyć rachunki 50, 70 "Rozliczenia z personelem do listy płac" Pożyczka konta 73, subkonto „Obliczenia odszkodowania za szkody materialne”;

▪ Obciążyć konta 98 Kredytów konta 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto „Inne przychody”.

Dla każdego pracownika prowadzona jest ewidencja analityczna.

22.5. Tworzenie i rozliczanie rezerw na należności wątpliwe

Długem wątpliwym jest każdy dług, który nie jest spłacany w terminach określonych umową i nie jest zabezpieczony zastawem, poręczeniem, gwarancją bankową.

Należności nieściągalne to długi wobec podatnika, dla których upłynął ustalony termin przedawnienia, a także długi, co do których, zgodnie z prawem cywilnym, obowiązek wygasł z powodu niemożności jego wykonania na podstawie aktu organ państwowy lub likwidacja organizacji.

Organizacje mają prawo do tworzenia rezerw na wątpliwe długi. Kwoty odpisów na te rezerwy zalicza się do kosztów nieoperacyjnych równomiernie w okresie sprawozdawczym (podatkowym).

Wysokość odpisu na wątpliwe należności ustalana jest na podstawie wyników inwentaryzacji należności przeprowadzonej na koniec poprzedniego okresu sprawozdawczego (podatkowego) i obliczana w następujący sposób:

▪ dla długów wątpliwych o terminie wymagalności przekraczającym 90 dni – kwota utworzonej rezerwy obejmuje pełną kwotę zadłużenia zidentyfikowaną na podstawie spisu inwentarza;

▪ od 45 do 90 dni (włącznie) – kwota rezerwy obejmuje 50% kwoty ustalonej na podstawie inwentarza wierzytelności;

▪ do 45 dni – wysokość utworzonej rezerwy nie ulega zwiększeniu.

Wysokość utworzonej rezerwy na należności wątpliwe nie może przekroczyć 10% przychodu okresu sprawozdawczego (podatkowego), ustalonego zgodnie z art. 249 NK.

Odpis na wątpliwe długi może być wykorzystany przez organizację wyłącznie na pokrycie strat z tytułu nieściągalnych długów.

Podczas tworzenia rezerwy w księgowości dokonuje się księgowania:

▪ Obciążyć konta 91 Kredytów konta 63 „Rezerwy na należności wątpliwe” – w wysokości utworzonej rezerwy.

Spłata długów kosztem utworzonej rezerwy odbywa się poprzez księgowanie:

▪ Obciążyć konta 63 Kredytów rachunki 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”.

Konto 63 nie jest wykazywane w bilansie, ale jest odliczane poza systemem od odpowiednich pozycji należności.

22.6. Inwentaryzacja należności i zobowiązań oraz odzwierciedlenie jej wyników w rachunkowości

Inwentaryzacja rozrachunków z założycielami, instytucjami finansowymi, budżetem, nabywcami, dostawcami, podmiotami powiązanymi, własnymi pracownikami, deponentami oraz innymi dłużnikami i wierzycielami polega na identyfikacji sald zgodnie z odpowiednimi dokumentami i dokładnym sprawdzeniu zasadności kwot na tych rachunkach. Komisja ustala terminy powstania zadłużenia na rachunkach dłużników i wierzycieli, jego realia oraz osoby winne braku przedawnienia, jeśli takie istnieją.

Komisja inwentaryzacyjna, poprzez weryfikację dokumentów, musi ustalić:

▪ tożsamość rozliczeń z instytucjami finansowymi, podmiotami powiązanymi z organizacją, przypisanymi do niezależnych bilansów oraz z władzami wyższymi;

▪ prawidłowość i zasadność kwoty zadłużenia z tytułu braków i kradzieży ujętych w bilansie, działań podjętych w celu odzyskania tego zadłużenia;

▪ prawidłowość i aktualność wykazanych w bilansie kwot należności i zobowiązań, a także podjęcie środków egzekucyjnych w celu dochodzenia nieodebranych przez instytucję finansową wierzytelności.

Na kwoty wierzytelności, dla których upłynął termin przedawnienia, wystawiane jest zaświadczenie informacyjne, w którym wskazuje się winnych przekroczenia tych terminów.

Wyniki inwentaryzacji rozrachunków są wprowadzane do aktu inwentaryzacji należności i zobowiązań na podstawie danych wyciągów z rachunku potwierdzonych przez dłużników i wierzycieli, aw przypadku braku potwierdzenia przez nich - na podstawie dokumentów potwierdzających.

22.7. Rozliczanie rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi

Wydatki na nabycie aktywów materialnych w sklepach, wydatki biurowe, koszty podróży itp. mogą być opłacane gotówką przez osoby odpowiedzialne.

Osoby odpowiedzialne to pracownicy organizacji, którzy otrzymali gotówkowe kwoty pieniędzy na nadchodzące wydatki administracyjne i administracyjne lub podróże.

Środki otrzymane w ramach raportu mogą zostać wydane wyłącznie na cele, na które zostały wydane.

W odpowiednim czasie osoba odpowiedzialna jest zobowiązana do złożenia zaliczki o wydanych kwotach wraz z załączonymi dokumentami potwierdzającymi (zaliczki dla podróży służbowych w kraju - w ciągu 10 dni, dla podróży służbowych za granicę - w ciągu XNUMX dni). Raport zaliczkowy jest zatwierdzany przez kierownika organizacji, niewydane kwoty są zwracane kasjerowi, a nowa zaliczka jest wydawana dopiero po pełnym raporcie dotyczącym wcześniej wydanej zaliczki.

Do rozliczania rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi wykorzystywane jest konto aktywno-pasywne 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi”. Schemat księgowania wygląda następująco:

▪ Obciążyć konta 71 Kredytów konta 50 „Kasjer” - za raport została wypłacona zaliczka (przekroczenie wydatków na raporcie zaliczkowym).

Wydatki opłacone kosztem kwot podlegających rozliczeniu, na podstawie raportu wstępnego i w zależności od celu, przypisuje się:

▪ Obciążyć rachunki 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, 10 "Materiały", 15 „Pozyskiwanie materiałów”, 20 "Podstawowa produkcja", 23 "Produkcja pomocnicza", 25 "koszty ogólne" 26 Wydatki ogólne itp.

Pożyczka konta 71 „Obliczenia z osobami odpowiedzialnymi”;

▪ Obciążyć konta 50 Kredytów konta 71 - pozostała część zaliczki została przekazana kasjerowi.

Rozliczenia analityczne prowadzone są w dzienniku porządkowym nr 7 dla każdej osoby odpowiedzialnej i dla każdej wystawionej zaliczki.

22.8. Rachunkowość rozliczeń budżetowych

Do rozliczenia z budżetem używane jest konto 68 „Obliczenia podatków i opłat”, które uwzględnia obliczenia podatków płaconych przez organizację oraz podatków potrącanych od personelu. Uznanie rachunku 68 odzwierciedla kwotę naliczonych podatków faktycznie należnych do zapłaty do budżetu, obciążenie rachunku 68 pokazuje przeniesienie podatków i przedstawienie podatku VAT do potrącenia w budżecie. Do konta 68 można otworzyć następujące subkonta:

▪ 68-1 - „Obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych”;

▪ 68-2 - „Obliczenia podatku VAT”;

▪ 68-3 - „Podatek dochodowy”;

▪ 68-4 - „Obliczenia podatku od nieruchomości” itp. według uznania organizacji.

W księgowości dokonuje się następujących zapisów:

▪ Obciążyć konta 70 "Rozliczenia z personelem do listy płac" Pożyczka konta 68, subkonto 1 - od wynagrodzeń potrącany jest podatek dochodowy od osób fizycznych;

▪ Obciążyć konta 90 „Sprzedaż”, subkonto 3 „Podatek od wartości dodanej”;

▪ Obciążyć konta 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto 3 „VAT”, Pożyczka konta 68, subkonto 2;

▪ Pożyczka konta 76 "Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami", subkonto "VAT" - naliczany jest podatek VAT (moment rozpoznania przychodu to odpowiednio moment wysyłki lub moment zapłaty);

▪ Obciążyć konta 76, subkonto 3 „VAT”, Pożyczka konta 68, subkonto 2 - podatek VAT jest brany pod uwagę przy płaceniu podatku „przy płatności”;

▪ Obciążyć konta 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”, subkonto „Otrzymane zaliczki”, Pożyczka konta 68, subkonto 2 - od otrzymanych zaliczek naliczany jest podatek VAT;

▪ Obciążyć konta 68, subkonto 2, Pożyczka konta 19 „VAT od nabytych kosztowności” – VAT jest prezentowany do potrącenia z budżetu;

▪ Obciążyć konta 99 "Zysk i strata" Pożyczka konta 68, subkonto 3 - naliczony podatek dochodowy;

▪ Obciążyć konta 91, subkonto 1 „Pozostałe wydatki”, Pożyczka konta 68, subkonto 4 - naliczony podatek od nieruchomości;

▪ Obciążyć konta 99, kredyt konta 68 - naliczone kary do budżetu;

▪ Obciążyć konta 68, odpowiednie subkonta, Pożyczka konta 51 "Rachunki rozliczeniowe" - wymienione są płatności podatkowe i kary do budżetu.

Dla każdego podatku prowadzona jest rachunkowość analityczna.

22.9. Rozliczanie rozliczeń z ZUS

Z kwoty naliczonych wynagrodzeń i innych płatności na rzecz pracowników, zarówno w gotówce, jak i w naturze, organizacje dokonują potrąceń na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie.

Podatnicy zgodnie z art. 234 Kod podatkowy są rozpoznawane:

▪ osoby dokonujące płatności na rzecz osób fizycznych:

▪ organizacje;

▪ przedsiębiorcy indywidualni;

▪ osoby fizyczne, które nie są uznawane za indywidualnych przedsiębiorców;

▪ indywidualni przedsiębiorcy, prawnicy.

Obecnie organizacje płacą jednolity podatek socjalny (UST) (stawka 35,6%) oraz potrącenia na ubezpieczenie społeczne od wypadków i chorób zawodowych (stawka 0,2% i więcej). Kwota podatku jest obliczana i płacona przez podatników oddzielnie do budżetu federalnego i do każdego funduszu i jest określana jako odpowiedni procent podstawy opodatkowania.

Odpisy na ZUS dokonywane są na koncie 69 „Rozliczenia na ZUS”, do którego dla każdego rodzaju odpisu otwierane są subkonta. Naliczanie składek ubezpieczeniowych znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, 20 „Produkcja główna”, 23 „Produkcja pomocnicza”, 25 „Ogólne koszty produkcji”, 26 „Koszty ogólne”, 28 „Małżeństwo w produkcji”, 29 „Obsługa produkcji i gospodarki”, 44 „Wydatki na sprzedaż”, 91 „Inne przychody i wydatki”, 97 „Rozliczenia międzyokresowe” itp.

Z kwot należnych do funduszy ubezpieczeń społecznych organizacja może wypłacać tymczasowe renty inwalidzkie oraz dokonywać innych płatności przewidzianych prawem. Na koncie zapisywane są:

▪ Obciążyć konta 69 Kredytów rachunki 50 "Kasa", 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie” - za kwotę wpłat dokonanych z funduszu.

Przekazanie środków do ZUS dokumentuje się poprzez zaksięgowanie:

▪ Obciążyć konta 69 Kredytów konta 51 „Rachunki rozliczeniowe” - za kwotę faktycznie przelanych środków.

Dla każdego funduszu prowadzona jest rachunkowość analityczna.

Temat 23. PŁATNOŚCI NA KREDYTY I POŻYCZKI

23.1. Pojęcie kredytów i pożyczek. Ich charakterystyczne cechy

Kredyty i pożyczki reguluje art. 807-817 i art. 818-819 rozdz. 42 BR.

Kredyty i pożyczki to system stosunków gospodarczych, które powstają, gdy majątek jest przekazywany w gotówce lub w naturze z jednej organizacji do drugiej lub osoby na warunkach późniejszego zwrotu, a także gdy wypłacane są odsetki za tymczasowe użytkowanie przez określony czas .

Poniżej znajdują się główne różnice między pożyczkami a pożyczkami:

▪ Pożyczkę można uzyskać od organizacji posiadającej licencję Centralnego Banku Rosji na tego typu działalność. - Kredytodawcą może być dowolna osoba fizyczna lub prawna.

Gotówkę możesz otrzymać tylko na kredyt (wyjątkiem jest pożyczka towarowa). Przedmiotem umowy pożyczki mogą być pieniądze i rzeczy.

Umowa pożyczki zawierana jest w formie pisemnej. - Umowa pożyczki z osobami prawnymi jest zawierana na piśmie, z osobami fizycznymi w wysokości do 10 płacy minimalnej - ustnie.

Umowa pożyczki jest zwrotna. - Umowa pożyczki może być zwrotna i nieodpłatna.

Umowa kredytowa jest konsensualna, uważa się ją za zawartą z dniem podpisania. - Umowa pożyczki jest rzeczywista, uważa się ją za zawartą od momentu jej podpisania.

Okres spłaty pożyczki określa umowa pożyczki. - Pożyczka może być spłacona przed terminem, jeśli tak przewiduje umowa.

Termin spłaty pożyczki określa umowa pożyczki. - Pożyczka może być spłacona przed terminem, jeśli jest nieoprocentowana i nie przewiduje innych warunków umowy.

23.2. Rodzaje pożyczek i tryb ich rozliczania. Dokumentacja pożyczek

W celu uzyskania pożyczki organizacja składa wniosek o pożyczkę do obsługującego ją banku, w którym wskazuje kwotę, termin i cel, zabezpieczenie pożyczki wraz z załączonymi następującymi dokumentami:

▪ bilanse (roczne i na ostatni dzień sprawozdawczy);

▪ studium wykonalności zapotrzebowania na pożyczkę;

▪ umowa kredytu w formie akceptowanej przez ten bank;

▪ umowa zabezpieczenia, umowa gwarancji lub umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej – w zależności od formy zabezpieczenia kredytu wybranej przez organizację w porozumieniu z bankiem;

▪ pilne zobowiązanie – wezwanie do spłaty pożyczki w określonym terminie.

W niektórych przypadkach do wniosku mogą być dołączone dodatkowe dokumenty: licencja, zaświadczenie magazynowe o dostępności towaru dostawcy, zaświadczenie o produkcie, zaświadczenie o pożyczonych środkach otrzymanych z innych banków, biznesplan itp. zabezpieczenie kredytu pod zastaw nieruchomości, polisę ubezpieczeniową nieruchomości obciążonej hipoteką.

Organizacja może również otrzymać pożyczkę w innym banku, a nie w lokalizacji jej rachunku bieżącego. Po otrzymaniu wniosku o pożyczkę bank sprawdza zdolność kredytową i wypłacalność pożyczkobiorcy: ocenia jego zdolność prawną, zdolność prawną oraz zdolność do terminowej spłaty pożyczki i odsetek.

Pożyczki to:

▪ w zależności od okresu, na jaki została udzielona pożyczka:

▪ krótkoterminowe – emitowane z przeznaczeniem na finansowanie kapitału obrotowego na okres do 12 miesięcy; ujmowane są w rachunku 66 „Krótkoterminowe kredyty i pożyczki”;

▪ długoterminowe – emitowane w celu finansowania inwestycji kapitałowych (zakup aktywa inwestycyjnego) na okres dłuższy niż 12 miesięcy; ujmowane są w rachunku 67 „Kredyty i pożyczki długoterminowe”;

▪ w zależności od waluty, w której udzielony jest kredyt:

▪ w walucie rosyjskiej (rubla);

▪ w walucie obcej.

Otrzymane pożyczki są przetwarzane przez księgowania:

▪ pożyczka rublowa: Obciążyć konta 51 "Rachunki rozliczeniowe" Pożyczka rachunki 66, 67;

▪ kredyt walutowy: Obciążyć konta 52 „Konta walutowe” Pożyczka rachunki 66, 67 - w szacunkach: w walucie obcej i ekwiwalencie rubla, obliczone według kursu Centralnego Banku Rosji z dnia uznania rachunku walutowego tranzytu.

Odsetki od pożyczek na zakup aktywów inwestycyjnych (OS) znajdują odzwierciedlenie w debecie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” i kredycie na rachunkach 66, 67 przed kapitalizacją składnika aktywów, tj. są one uwzględnione w jego koszt początkowy. Od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia środka trwałego do rozliczenia jako część środków trwałych (do obciążenia rachunku 01 „Środki trwałe” z uznania rachunku 08) zaliczenie kosztów finansowania zewnętrznego do kosztu początkowego aktywa ulega rozwiązaniu, a odsetki są uwzględniane na kontach pozostałych kosztów debetowych 91 „Pozostałe przychody i koszty”, subkonto „Inne wydatki” oraz uznanie rachunków 66, 67.

Zasób musi zapewniać organizacji korzyści ekonomiczne w przyszłości. Jeśli odnosi się do nieruchomości niepodlegającej amortyzacji, wówczas odsetki za wykorzystanie pożyczonych środków nie są wliczone w jego koszt początkowy, ale odnoszą się do bieżących wydatków organizacji.

Odsetki od pożyczek na finansowanie bieżącej działalności odnoszą się do bieżących wydatków organizacji i są ujmowane w kosztach działalności: rachunek debetowy 91-2 i rachunek kredytowy 66.

Zadłużenie z tytułu otrzymanych pożyczek i kredytów znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych z uwzględnieniem odsetek płatnych na koniec okresu sprawozdawczego.

Zgodnie z PBU 5/01 „Rachunkowość zapasów” (zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 09.06.2001 nr 44n) rzeczywisty koszt zapasów może obejmować koszt spłaty odsetek od pożyczonych środków, jeżeli są one powiązane z nabyciem zapasów i są dokonywane przed datą zaksięgowania zapasów w magazynie. Jest to możliwe w przypadku, gdy zaliczki są dokonywane kosztem otrzymanych pożyczek na dostawę pozycji magazynowych.

23.3. Rozliczanie kredytów pracowniczych

Organizacja ma możliwość uzyskania pożyczki z banku na udzielanie pożyczek swoim pracownikom na indywidualne budownictwo mieszkaniowe, budowę domków ogrodowych, zwrot organizacjom handlowym kwot za towary sprzedawane na kredyt itp.

Kredyty bankowe dla personelu są z reguły wydawane na podstawie potrójnej umowy, która jest zawierana między bankiem, organizacją i samym kredytobiorcą. Rachunkowość pożyczek otrzymanych dla personelu znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” i kredyt rachunków 66 „Kredyty i pożyczki krótkoterminowe”, 67 „Kredyty i pożyczki długoterminowe”, subkonto „Kredyty bankowe dla pracownicy".

Jeżeli środki zostaną otrzymane w kasie organizacji, w księgowości dokonuje się wpisu:

▪ Obciążyć konta 50 "Kasa" Pożyczka konta 67, subkonto „Kredyty bankowe dla pracowników”.

Istnieje możliwość otrzymania przez pożyczkobiorcę (pracownika) pożyczki w banku, w takim przypadku w księgowości dokonuje się następującego zapisu:

▪ Obciążyć konta 73 „Rozliczenia z personelem z innych operacji”, subkonto 1 „Rozliczenia z tytułu udzielonych pożyczek”, Pożyczka rachunki 50, 51.

Pożyczkę można spłacić:

▪ poprzez potrącenie z wynagrodzenia:

▪ Obciążyć konta 70 "Rozliczenia z personelem do listy płac" Pożyczka konta 73, subkonto 1;

▪ poprzez wpłatę do kasy:

▪ Obciążyć konta 50 Kredytów konta 73-1 .

Spłata kredytu bankowego:

▪ Obciążyć rachunki 66, 67 kredytów konta 51.

Odsetki od pożyczki znajdują odzwierciedlenie w zapisie księgowym:

▪ Obciążyć konta 73-1 Kredyt rachunki 66, 67, subkonto „Odsetki od kredytów”.

23.4. Rodzaje pożyczek i tryb ich rozliczania

W ramach umowy pożyczki jedna strona (pożyczkodawca) przenosi pieniądze lub inne rzeczy określone cechami rodzajowymi na własność drugiej strony (pożyczkobiorcy), a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić pożyczkodawcy taką samą kwotę pieniędzy (kwotę pożyczki) lub taką samą ilość innych otrzymanych przez niego rzeczy tego samego rodzaju i jakości.

Umowa pożyczki pomiędzy organizacjami zawierana jest na piśmie, niezależnie od kwoty.

Pożyczkodawca ma prawo do otrzymania od pożyczkobiorcy odsetek od kwoty pożyczki w wysokości i w sposób określony w umowie, chyba że przepisy prawa lub umowa pożyczki stanowią inaczej. Jeżeli w umowie nie ma warunków co do wysokości odsetek, ich wysokość określa obowiązująca bankowa stopa procentowa (stopa refinansowania) na dzień spłaty przez kredytobiorcę kwoty zadłużenia. O ile nie uzgodniono inaczej, odsetki wypłacane są co miesiąc od dnia spłaty kwoty kredytu.

Przyjmuje się, że umowa pożyczki jest nieoprocentowana, chyba że wyraźnie stanowi inaczej, w przypadku przekazania pożyczkobiorcy nie pieniędzy, lecz rzeczy określonych cechami rodzajowymi.

Organizacja, która otrzymała pożyczkę pod warunkiem płacenia odsetek, pokrywa koszty spłaty odsetek na własny koszt.

Środki otrzymane na podstawie umów pożyczki nie są wliczane do obrotu podlegającego opodatkowaniu VAT.

Organizacje mogą pożyczać pieniądze na następujące sposoby:

▪ pozyskiwanie krótkoterminowych i długoterminowych pożyczek od pożyczkodawców (z wyjątkiem banków) w kraju i za granicą w rublach i walutach obcych;

▪ wystawianie rachunków finansowych;

▪ sprzedaż (emisja) krótkoterminowych i długoterminowych papierów wartościowych (obligacji).

Pożyczki ewidencjonowane są na rachunkach pasywnych 66 „Kredyty i pożyczki krótkoterminowe” oraz 67 „Kredyty i pożyczki długoterminowe”.

Pożyczki otrzymane w gotówce znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” i uznaniu rachunków 66, 67. Odsetki od pożyczek zgodnie z PBU 10/99 „Wydatki organizacji” (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 06.05.1999 nr 33n) i PBU 15 / 01 „Rachunkowość pożyczek i kredytów oraz kosztów ich obsługi” (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 02.08.2001 sierpnia 60 r. nr 91n) w debecie na rachunku 66 „Inne przychody i wydatki” oraz uznaniu rachunków 67, XNUMX.

Zadłużenie z tytułu otrzymanych pożyczek i kredytów znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych z uwzględnieniem odsetek płatnych na koniec okresu sprawozdawczego.

Zgodnie z PBU 5/01 i 15/01 rzeczywisty koszt zapasów może obejmować koszt spłaty odsetek od pożyczonych środków, jeżeli są one związane z nabyciem zapasów i zostały dokonane przed datą ich wprowadzenia do magazynów. Jest to możliwe w przypadku, gdy zaliczki są dokonywane kosztem otrzymanych pożyczek na dostawę pozycji magazynowych.

Naliczanie odsetek od pożyczonych środków przed datą kapitalizacji aktywów materialnych znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, subkoncie „Odsetki od pożyczki” oraz kredyt rachunku 66, sub- konto „Odsetki do banku”. Kwoty te zostaną obciążone kontami 10 „Materiały”, 15 „Zaopatrzenie i nabycie aktywów materialnych” itp. Z kredytu na koncie 60, subkonta „Odsetki od pożyczki”, zgodnie z wartościami przyjęte do księgowości.

Naliczenie odsetek od pożyczonych środków po dacie kapitalizacji zapasów znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 91-2 i kredyt na koncie 66, subkonto „Odsetki Banku”.

Uzyskanie innej nieruchomości na podstawie umowy pożyczki wiąże się z przeniesieniem własności z pożyczkodawcy na pożyczkobiorcę, co znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, 10 „Materiały” itp. oraz uznanie rachunków 66 , 67.

Zwrot następuje po wygaśnięciu umowy pożyczki i obejmuje przeniesienie własności z pożyczkobiorcy na pożyczkodawcę oraz zwrot rzeczywistej pożyczki; w rachunkowości znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 66, 67 i uznaniu rachunków 90-1, 91-1.

Odpis rzeczywistych kosztów pozycji zapasów zwróconych w ramach umowy pożyczki znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 90-2, 91-2 i uznaniu rachunków 10 „Materiały”, 41 „Towary” itp.

Odzwierciedlenie wyniku finansowego z operacji znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 90-9, 91-9 i uznaniu rachunku 99 „Zysk i strata” (zysk) lub w obciążeniu rachunku 99 i uznaniu rachunków 90- 9, 91-9 (strata).

23.5. Rozliczanie wyemitowanych obligacji

Obligacja jest papierem wartościowym, który poświadcza prawo jej posiadacza do otrzymania od osoby, która wyemitowała obligację, w wyznaczonym przez nią terminie, wartości nominalnej obligacji lub innego ekwiwalentu majątkowego. Obligacja daje również jej posiadaczowi prawo do otrzymania stałego procentu wartości nominalnej lub innych praw majątkowych.

Obligacje zgodnie z art. 24 ustawy federalnej z dnia 22.04.1996 kwietnia 39 r. Nr XNUMX-FZ „Na rynku papierów wartościowych” można umieścić dopiero po zarejestrowaniu ich emisji.

Rejestrując prospekt emisyjny obligacji, podatek od transakcji papierami wartościowymi jest płacony jako procent kwoty emisji. W księgowości rejestrowane są następujące transakcje:

▪ Obciążyć konta 91-2 Kredyt konta 68 „Obliczenia podatków i opłat”, odpowiednie subkonto - naliczanie podatku;

▪ Obciążyć konta 91-2 Kredyt konta 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” – koszt przygotowania formularzy;

▪ Obciążyć konta 006 „Formy ścisłego raportowania” – publikowanie formularzy;

▪ Obciążyć konta 91-2 и Pożyczka konta 76 - za wynagrodzenie subemitenta (osoby, która sprzedała obligacje);

▪ Pożyczka konta 006 - odpis sprzedanych obligacji;

▪ Obciążyć konta 51 Kredytów konta 67 „Długoterminowe kredyty i pożyczki” – plasowanie obligacji oprocentowanych według wartości nominalnej;

▪ Pożyczka konta 98 „Przychody przyszłych okresów” – za nadwyżkę wartości nominalnej nad sprzedażą. Nadwyżka jest odpisywana równomiernie w okresie obiegu obligacji z obciążenia rachunku 98 na uznanie rachunku 91-2. Odsetki naliczane są miesięcznie w obciążeniu rachunku 91-2 i uznaniu rachunku 67.

Emisja obligacji dyskontowych znajduje odzwierciedlenie w zapisach:

▪ Obciążyć rachunki 51, 52 „Konta walutowe” Pożyczka konta 67 - za kwotę plasowania;

▪ Obciążyć konta 97 „Przyszłe wydatki” Pożyczka konta 67 - od kwoty rabatu. Kwota ta jest odpisywana równomiernie, co miesiąc przez okres obrotu obligacji, w ciężar rachunku. 91-2 z kredytu na koncie 97.

Obciążyć konta 67 Kredytów konta 51 - wykup obligacji.

Zgodnie z PBU 10/99 i 15/ 01 odsetki płacone przez organizację za udostępnienie jej środków (kredytów, pożyczek) do wykorzystania odnoszą się do kosztów operacyjnych organizacji.

Umowę pożyczki można zawrzeć poprzez wystawienie pożyczkodawcy weksla własnego pożyczkobiorcy. Wydawca wskazuje kwotę wskazaną w rachunku (wartość nominalną) jako należności, w obciążeniu rachunku 51 i uznaniu rachunków 66, 67.

Emitent wypłaca wekslowi dochód w formie odsetek lub dyskonta (różnica pomiędzy kwotą wskazaną w wekslu a kwotą faktycznie otrzymaną z weksla). Odsetki i kwota rabatu zapłaconego przez organizację za udostępnienie jej środków (kredytów, pożyczek) do wykorzystania są związane z kosztami operacyjnymi organizacji (PBU 10/99, 15/ 01).

Zadłużenie z tytułu otrzymanych pożyczek jest odzwierciedlane z uwzględnieniem odsetek płatnych na koniec okresu sprawozdawczego (punkt 73 Regulaminu rachunkowości i rachunkowości w Federacji Rosyjskiej (zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr. 17n), klauzula 15 RAS 01/XNUMX).

Emisja weksli, z których dochód ustalany jest w formie odsetek, znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości poprzez następujące zapisy:

▪ Obciążyć konta 50 "Kasa", 51 Kredytów rachunki 66, 67 - według wartości nominalnej.

Odsetki naliczane są miesięcznie w okresie obiegu rachunku:

▪ Obciążyć konta 91-2 Kredyt rachunki 66, 67.

W przypadku pozyskania środków po cenie wyższej niż wartość nominalna rachunku, różnica jest obciążana na rachunku 51 i uznawana na rachunku 98, a następnie równomiernie obciążana z obciążenia rachunku 98 na koncie kredytowym 91-2 . Wysokość odliczenia160 niy jest obliczany na podstawie wartości określonej różnicy oraz okresu, za który wystawiany jest rachunek.

Emisja weksli, z których dochód ustalany jest w formie dyskonta, znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych w następujący sposób:

▪ Obciążyć rachunki 50, 51 - sprzedano weksel za otrzymaną kwotę;

▪ Obciążyć konta 97 „Odroczone wydatki” - ze zniżką; Pożyczka konta 66 - według wartości nominalnej;

▪ Obciążyć konta 91-2 Kredyt konta 97 - miesięcznie w ciągu 12 miesięcy koszt przyszłego okresu ujmowany jest jako koszt okresu sprawozdawczego.

Spłata zadłużenia na rachunku znajduje odzwierciedlenie we wpisie w debet rachunku 66 i uznaniu rachunków 50, 51.

23.6. Rozliczanie ulg podatkowych

Ulga podatkowa to zmiana terminu płatności podatku z trzech miesięcy do jednego roku. Organizacje ubiegające się o ulgę podatkową – osoby zainteresowane – występują do upoważnionego organu z wnioskiem o ulgę podatkową, jeżeli istnieje co najmniej jedna z trzech przyczyn:

▪ 1) wyrządzenie szkody zainteresowanemu na skutek klęski żywiołowej, katastrofy technologicznej lub innej siły wyższej;

▪ 2) opóźnienia zainteresowanego w finansowaniu z budżetu lub zapłacie za zrealizowane przez niego zamówienie rządowe;

▪ 3) zagrożenie upadłością zainteresowanego w przypadku zapłaty ryczałtu podatku.

Dokumentacja ulgi podatkowej prowadzona jest zgodnie z art. 64 części pierwszego NK. Umowa kredytu podatkowego zawiera informacje o rodzaju i wysokości podatku, na jaki udzielany jest kredyt, o trybie spłaty zaległości podatkowej i odsetek od kredytu podatkowego, okresie obowiązywania umowy, odpowiedzialności stron oraz o zabezpieczeniu kredytu . Kopię umowy kredytu podatkowego osoba zainteresowana musi złożyć w organie podatkowym w miejscu jej rejestracji w terminie pięciu dni od dnia zawarcia umowy.

Ulga podatkowa może być przyznana na jeden lub więcej podatków. Ulga podatkowa otrzymana z pierwszego i drugiego powodu jest nieoprocentowana. Ordynacja podatkowa, udzielając ulgi podatkowej z trzeciego powodu (zagrożenie upadłością zainteresowanego w przypadku jednorazowej zapłaty podatku), przewiduje wypłatę odsetek od kwoty zadłużenia, na podstawie stawki refinansowania Centralny Bank Rosji, który obowiązywał w okresie obowiązywania umowy kredytu podatkowego.

Przy udzielaniu ulgi podatkowej w księgowości dokonuje się następującego wpisu:

▪ Obciążyć konta 68, odpowiednie subkonto, Pożyczka konta 68, subkonto „Kredyt podatkowy”.

Odsetki od kredytu podatkowego otrzymanego na trzeciej podstawie dokumentuje się w następujący sposób:

▪ Obciążyć konta 91-2 Kredyt konta 68, subkonto „Odsetki od ulgi podatkowej”.

Spłata zadłużenia z tytułu kredytu podatkowego oraz odsetek od kredytu znajduje odzwierciedlenie we wpisie:

▪ Obciążyć konta 68, subkonto „ Ulga podatkowa ”, Obciążyć konta 68, subkonto „Odsetki od ulgi podatkowej”, Pożyczka konta 51 „Rachunki rozliczeniowe”.

23.7. Rachunkowość pożyczek budżetowych

Pożyczki budżetowe to pożyczki udzielane organizacjom z budżetu. Rozliczanie pożyczek budżetowych zgodnie z PBU 13/2000 „Rozliczanie pomocy publicznej” (zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 16.10.2000 października 92 r. Nr XNUMXn) odbywa się w sposób ogólny ustalony dla księgowania pożyczonych środków :

▪ Obciążyć konta 51 "Rachunki rozliczeniowe" Pożyczka rachunki 66 "Kredyty i pożyczki krótkoterminowe", 67 „Długoterminowe kredyty i pożyczki” - otrzymał kredyt budżetowy;

▪ Obciążyć konta 91-2 "Inne wydatki", 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, subkonto „Odsetki od kredytu”, Pożyczka rachunki 66, 67, subkonto „Odsetki od kredytu” – naliczane są odsetki od kredytu;

▪ Obciążyć konta 66 lub 67, subkonto „Odsetki od kredytu”, Pożyczka konta 51 - spłacany jest zadłużenie z tytułu pożyczki oraz odsetki od pożyczki.

Paragraf 8 PBU 13/2000 przewiduje specjalną procedurę rozliczania pożyczek budżetowych otrzymanych na zasadzie spłaty: gdy umowa określa warunki zwalniające organizację ze spłaty pożyczki i istnieje wystarczająca pewność, że warunki te zostaną spełnione, wówczas otrzymane środki budżetowe ujmowane są jako dotacje i subwencje.

Temat 24. RACHUNKOWOŚĆ WYROBÓW GOTOWYCH I JEJ SPRZEDAŻY

24.1. Produkty gotowe i ich ocena

Produkty gotowe to produkty, które są całkowicie gotowe do obróbki, odebrane przez kontrolę techniczną i dostarczone do magazynu lub zaakceptowane przez klienta. Produkty, które nie przeszły kontroli lub wszystkich etapów przetwarzania są rozliczane w ramach produkcji w toku.

W przypadku przedsiębiorstw wykonujących pracę i świadczących usługi za produkt ich działalności produkcyjnej uważa się pracę wykonaną na rzecz innych przedsiębiorstw oraz świadczone usługi.

Gotowe produkty są wyceniane w księgowości po kosztach rzeczywistych lub standardowych. W tej samej ocenie znajduje to odzwierciedlenie w bilansie przedsiębiorstwa. Wycena według rzeczywistego kosztu wytworzenia stosowana jest przy jednostkowej produkcji wyrobów. W przypadku innych branż stosowane są ceny rabatowe, które można wykorzystać jako ceny sprzedaży lub planowany koszt.

24.2. Wysyłka (wydanie) produktów, robót i usług nabywcom i klientom

Zgodnie z umową sprzedaży zgodnie z Kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej jedna strona (sprzedający) zobowiązuje się do przeniesienia rzeczy (towaru) na własność drugiej strony (kupującego), a kupujący zobowiązuje się do przyjęcia nieruchomości i zapłacić za to określoną kwotę (cenę).

Na podstawie umowy dostawy dostawca-sprzedawca prowadzący działalność gospodarczą zobowiązuje się, w ustalonym terminie (okresie), przenieść na własność kupującego towary przez niego wyprodukowane lub zakupione, przeznaczone do wykorzystania w działalności gospodarczej lub innych celach niezwiązanych na konsumpcję osobistą, rodzinną, domową lub inną podobną.

Umowa zazwyczaj określa moment przeniesienia własności ze sprzedającego na kupującego. Zgodnie z art. 223 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej prawo własności nabywcy rzeczy na podstawie umowy powstaje z chwilą jej przekazania, chyba że prawo lub umowa stanowi inaczej. W sztuce. 224 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej przekazanie definiuje się jako dostawę rzeczy do nabywcy, a także dostawę do przewoźnika w celu wysłania do nabywcy lub dostarczenie do organizacji komunikacyjnej w celu wysłania do konsumenta. Równocześnie z uzyskaniem prawa własności nabywca (właściciel) rzeczy (towaru) w wyniku przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru w wyniku nieprzewidzianych okoliczności, zgodnie z ogólną zasadą prawa cywilnego, ponosi odpowiednie straty.

Do rozliczenia sprzedaży gotowych produktów, robót, usług stosuje się konto 90 „Sprzedaż”.

Na koncie 90 zarówno debet, jak i kredyt odzwierciedlają tę samą wielkość sprzedaży produktów (robót, usług), ale w różnych szacunkach: w przypadku pożyczki - po cenach sprzedaży (bezpłatnej, umownej itp.), a w przypadku debetu - za pełną cenę, w tym podatek VAT, akcyzę i podobne obowiązkowe opłaty. Porównując wpływy ze sprzedaży produktów (robót, usług) z kwotą ujętą w debecie rachunku 90, ujawnia się wynik ze sprzedaży produktów (robót, usług) - zysk lub strata.

Wpływy ze sprzedaży produktów znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 62 w korespondencji z rachunkiem 90.

Konto 62 prowadzi ewidencję rozliczeń z nabywcami i klientami. Jednocześnie w przypadku stosowania typowego schematu transakcji biznesowych (dostawa produktów, płatność za konkretną dostawę), subkonta dla konta 62 nie są otwierane.

W przypadku, gdy w umowie dostawy przewidziano formę rozliczeń inkasowych, na koncie 62 otwierane jest subkonto 62-1 „Rozliczenia w sposób inkasowy”, które uwzględnia rozliczenia za dokumenty rozliczeniowe przedstawiane nabywcom i odbiorcom i zaakceptowane przez bank do zapłaty za wysłane produkty (wykonana praca, świadczone usługi).

W przypadku długoterminowych relacji gospodarczych między kupującym a sprzedającym (co powinno również oznaczać wzajemne zaufanie do wypłacalności finansowej partnera biznesowego), subkonto 62-62 „Rozliczenia według planowanych płatności” można otworzyć na konto 2. To subkonto uwzględnia rozliczenia nie za konkretną dostawę (dla każdego dokumentu rozliczeniowego), ale planowane płatności i planowane dostawy wraz z regularnym wyjaśnianiem stanu rozliczeń.

Rachunkowość analityczna na koncie 62 prowadzona jest dla każdej faktury wystawionej nabywcom (klientom), aw przypadku rozliczeń według planowanych płatności - dla każdego nabywcy i klienta.

Zgodnie z zawartymi umowami przedsiębiorstwo może otrzymać zaliczkę na towar. Rozliczenie otrzymanej zaliczki od kupujących jest prowadzone na koncie 62 / subkoncie „Obliczenia dotyczące zaliczki”. Kredyt odzwierciedla kwotę przedpłaty otrzymanej za towary w korespondencji z rachunkami pieniężnymi, obciążenie pokazuje kompensatę przedpłaty.

Otrzymana przedpłata na rachunek bieżący lub w kasie znajduje odzwierciedlenie w księgowaniu:

▪ Obciążyć 51, 50 Pożyczka 62 „Obliczenia dotyczące zaliczki”.

Uznanie tych wpływów za dochód organizacji sprzedawcy jest możliwe dopiero po prawidłowym wykonaniu umowy na dostawę towarów, wykonanie pracy, świadczenie usług. Wcześniej organizacja sprzedająca ma rachunki płatne na rzecz kontrahenta, który zapłacił z góry.

W takiej sytuacji podatek VAT jest naliczany od kwoty przedpłaty.

Obciążyć 62 „Obliczenia dotyczące zaliczki” Pożyczka 68 „Obliczenia VAT”.

Podatek naliczony od zaliczki przyjmowany jest do odliczenia niezależnie od momentu sprzedaży towaru, tj. odliczenie następuje w dniu wysyłki.

Po spełnieniu warunków umowy sprzedający uzyskuje możliwość rozpoznania przychodów i wydatków związanych ze sprzedażą.

Obciążyć 62 Pożyczka 90 - odzwierciedlało wpływy ze sprzedaży produktów.

Obciążyć 90 Pożyczka 43 - odpisany koszt produkcji.

Obciążyć 90 Pożyczka 68 - odzwierciedlony podatek VAT naliczony przy wysyłce produktów.

Ponieważ w księgach przychody i koszty są ujmowane w całości, konieczne jest dokonanie ostatecznego rozliczenia zaliczki.

Obciążyć 51 Pożyczka 62 - spłacany jest dług za wysłane produkty.

Obciążyć 62 „Obliczenia dotyczące zaliczki” Pożyczka 62 - kwota wcześniej dokonanej przedpłaty jest zaliczana do całkowitego zadłużenia.

Obciążyć 68 Pożyczka 62 „Obliczenia dotyczące zaliczki” - przywracana jest kwota VAT od wcześniej otrzymanej zaliczki.

W ostatnim czasie dość powszechne jest komercyjne kredytowanie nabywców przy sprzedaży towarów (robót, usług), w tym w formie zaliczki, przedpłaty, odroczenia i raty.

Zasady określone w Kodeksie cywilnym Federacji Rosyjskiej dotyczące transakcji pożyczkowych i kredytowych mają zastosowanie do pożyczki komercyjnej, chyba że przepisy umowy, na podstawie której udziela się pożyczki, stanowią inaczej i nie są sprzeczne z istotą zobowiązania. Warunki umowy kredytu komercyjnego mogą przewidywać naliczanie odsetek od kwoty zadłużenia kupującego (klienta).

Zgodnie z art. 823 Kodeksu Cywilnego Federacji Rosyjskiej pożyczka handlowa nie jest samodzielną transakcją typu pożyczki, ale jednym z warunków umowy dostawy. W konsekwencji odsetki od kwoty głównej wierzytelności wynikającej z umowy, naliczane w przypadku opóźnienia w jego spłacie, stanowią wzrost ceny towarów, robót i usług sprzedawanych na podstawie umowy.

Z klauzuli 6.2 PBU 9/99 wynika, że ​​przy sprzedaży towarów, wykonywaniu pracy, świadczeniu usług na warunkach kredytu komercyjnego udzielonego w formie odroczenia i raty, wpływy są przyjmowane do rozliczenia w pełnej wysokości należności.

24.3. Rachunek kosztów sprzedaży

Koszty sprzedaży to wydatki związane ze sprzedażą produktów, towarów, robót i usług.

Skład kosztów sprzedaży regulują przepisy branżowe w zakresie księgowości, planowania kosztów produkcji oraz kalkulacji kosztów produkcji.

W organizacjach produkcyjnych do kosztów sprzedaży zalicza się następujące wydatki:

▪ wydatki na pojemniki i opakowania wyrobów gotowych w magazynach przedsiębiorstwa;

▪ na dostawę produktów na stację odjazdową (molo), załadunek na wagony, statki, samochody i inne pojazdy;

▪ prowizje płacone sprzedawcom i innym organizacjom pośredniczącym;

▪ wydatki na reklamę;

▪ wydatki na rozrywkę;

▪ inne wydatki o podobnym celu.

Na podstawie dokumentów pierwotnych kwota kosztów sprzedaży jest odzwierciedlona w debecie rachunku 44 „Koszty sprzedaży” w korespondencji z kredytem odpowiednich rachunków materiałowych, gotówkowych i bieżących: 02, 04, 05, 10, 60, 69 , 70 itd.

Wydatki handlowe zgodnie z paragrafem 9 PBU 10/99 „Wydatki organizacji” są ujmowane jako wydatki na zwykłą działalność i mogą być ujęte w koszcie sprzedanych towarów (produktów, robót, usług):

▪ bezpośrednio;

▪ koszty pakowania i transportu, jeżeli nie jest możliwe bezpośrednie uwzględnienie, rozdzielane są na poszczególne rodzaje sprzedawanych produktów w cyklach miesięcznych, na podstawie ich wagi, objętości, kosztu wytworzenia lub innych wskaźników przewidzianych w instrukcjach branżowych dotyczących planowania, rozliczania i obliczania koszt produktów (robot, usług).

Koszty sprzedaży (koszty sprzedaży) są odpisywane na koniec miesiąca sprawozdawczego w koszt sprzedanych towarów i odzwierciedlane w rachunkowości w następujący sposób:

▪ w całości - obciążenie rachunku 90/2 i uznanie rachunku 44;

▪ na koniec miesiąca organizacja częściowo odpisuje koszty sprzedaży w ciężar rachunku 90-2 z uznania rachunku 44. Koszty pakowania i transportu rozdzielane są pomiędzy sprzedane produkty i saldo produktów niesprzedanych na koniec miesiąca okres raportowania.

Temat 25. RACHUNKOWOŚĆ WYNIKÓW FINANSOWYCH

25.1. Klasyfikacja dochodów i wydatków

Dochodem organizacji jest wzrost korzyści ekonomicznych w wyniku otrzymania aktywów (gotówki lub innego majątku) i (lub) spłaty zobowiązań, prowadzące do wzrostu kapitału tej organizacji, z wyjątkiem wkładów od uczestników (właściciele nieruchomości).

Dochód podzielony na:

▪ 1) przychody ze zwykłej działalności - przychody ze sprzedaży produktów i towarów, przychody związane z wykonywaniem pracy, świadczeniem usług. Jeżeli przedmiotem działalności organizacji jest świadczenie opłat za czasowe posiadanie i (lub) czasowe posiadanie i użytkowanie jej majątku na podstawie umowy najmu, wówczas czynsz stanowi przychód.

W organizacjach, których przedmiotem działalności jest udostępnianie odpłatnie praw wynikających z patentów na wynalazki i inne rodzaje własności intelektualnej, tantiemy uważa się za przychód.

Gdy organizacja uczestniczy w kapitałach autoryzowanych innych organizacji, dochody uważa się za dochody związane z tą działalnością.

2) inne dochody.

▪ sale operacyjne:

▪ wpływy związane z uiszczeniem opłaty za czasowe posiadanie i (lub) tymczasowe posiadanie i korzystanie z majątku organizacji;

▪ wpływy związane z zabezpieczeniem praw z patentów na wynalazki i innych rodzajów własności intelektualnej;

▪ dochody związane z udziałem w kapitałach docelowych innych organizacji;

▪ zysk uzyskany w wyniku wspólnej działalności;

▪ wpływy ze sprzedaży środków trwałych oraz innych aktywów niż gotówka (z wyjątkiem walut obcych);

▪ odsetki od wykorzystania funduszy organizacji;

▪ odsetki za wykorzystanie środków organizacji na rachunkach bankowych itp.

▪ niedziałające:

▪ grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umowy;

▪ aktywa otrzymane nieodpłatnie;

▪ wpływy na pokrycie strat wyrządzonych organizacji;

▪ zysk z lat ubiegłych zidentyfikowany w roku sprawozdawczym;

▪ kwotę zobowiązań i deponentów, dla których upłynął termin przedawnienia;

▪ różnice kursowe;

▪ kwotę przeszacowania aktywów itp.

▪ awaryjne - przychody powstałe w wyniku nadzwyczajnych okoliczności działalności gospodarczej (klęska żywiołowa, pożar, powódź):

▪ odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia;

▪ koszt środków trwałych pozostałych z odpisu mienia nienadającego się do renowacji i dalszego użytkowania.

Wydatkami organizacji są zmniejszenie korzyści ekonomicznych w wyniku zbycia aktywów (majątku pieniężnego lub innego) i (lub) powstanie zobowiązań, prowadzące do zmniejszenia kapitału tej organizacji, z wyjątkiem spadku składki na podstawie decyzji uczestników (właścicieli nieruchomości).

Koszty podzielony na:

▪ 1) wydatki na zwykłą działalność - wydatki związane z wytworzeniem i sprzedażą produktów, nabyciem i sprzedażą towarów, wykonaniem pracy oraz świadczeniem usług.

Wydatki organizacji na zwykłe działania są ujmowane jako wydatki, których realizacja jest związana z tą działalnością, jeżeli jej przedmiotem jest:

▪ odpłatne zapewnienie tymczasowego posiadania i (lub) tymczasowego posiadania i korzystania z jego majątku na podstawie umowy najmu;

▪ rezerwa na opłatę z praw wynikających z patentów na wynalazki i inne rodzaje własności intelektualnej;

▪ udział w kapitałach własnych innych organizacji;

▪ Za wydatki na zwykłą działalność uważa się również zwrot kosztu środków trwałych podlegających amortyzacji (środki trwałe, wartości niematerialne i prawne), dokonywany w formie odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki na zwykłe czynności składają się z dwóch elementów:

▪ wydatki związane z zakupem surowców, materiałów, towarów i innych zapasów rzeczowych (Obciążyć rachunki 10 "Materiały", 15 „Pozyskiwanie i nabywanie wartości materialnych”, 16 „Odchylenie wartości aktywów materialnych);

▪ wydatki powstające bezpośrednio w procesie wytwarzania produktów (Obciążyć rachunki 20 "Podstawowa produkcja", 23 "Produkcja pomocnicza", 25 „Ogólne koszty produkcji”), rozliczenia sprzedaży towarów (44 „Koszty sprzedaży”), zarządzanie (26 „Ogólne koszty eksploatacji”);

▪ 2) inne wydatki:

▪ sale operacyjne:

▪ wydatki związane z opłatą za czasowe posiadanie i (lub) tymczasowe posiadanie i użytkowanie majątku organizacji;

▪ koszty związane z zabezpieczeniem praw wynikających z patentów na wynalazki i innych rodzajów własności intelektualnej;

▪ wydatki związane z udziałem w kapitałach docelowych innych organizacji;

▪ wydatki związane ze zbyciem środków trwałych i innych aktywów niż gotówka (z wyjątkiem walut obcych), towarów i produktów;

▪ odsetki od wykorzystania funduszy organizacji;

▪ wydatki związane z płatnościami za usługi instytucji kredytowych;

▪ odpisy na kapitał z wyceny (na należności wątpliwe, na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe itp.);

▪ podatki (od reklamy, nieruchomości) itp.;

▪ niedziałające:

▪ grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umowy;

▪ rekompensata za straty spowodowane przez organizację;

▪ straty z lat ubiegłych zidentyfikowane w roku sprawozdawczym;

▪ kwotę wierzytelności, dla której upłynął termin przedawnienia;

▪ różnice kursowe;

▪ kwotę amortyzacji środka trwałego;

▪ przekazywanie środków finansowych związanych z działalnością charytatywną, wydatkami na imprezy sportowe, rekreacyjne, rozrywkowe, kulturalne i edukacyjne, inne podobne wydarzenia itp.;

▪ nadzwyczajne - wydatki powstałe w wyniku nadzwyczajnych okoliczności działalności gospodarczej (klęski żywiołowe, pożary, powodzie).

25.2. Rozpoznawanie przychodów i kosztów

Dochód z głównej działalności (przychodów) ujmowane są w rachunkowości, jeżeli spełnione są następujące warunki:

▪ organizacja ma prawo otrzymać ten dochód wynikający z konkretnej umowy lub potwierdzony w inny sposób;

▪ można ustalić wysokość przychodów;

▪ istnieje pewność, że w wyniku konkretnej transakcji nastąpi wzrost korzyści ekonomicznych organizacji. Taka pewność istnieje, gdy organizacja otrzymała składnik aktywów jako zapłatę lub nie ma niepewności co do otrzymania składnika aktywów;

▪ prawo własności (posiadanie, użytkowanie i rozporządzanie) produktem (towarem) przeszło na organizację kupującą lub dzieło zostało odebrane przez klienta (wykonana usługa);

▪ można określić wydatki, które zostały lub zostaną poniesione w związku z tą operacją.

Koszty są ujmowane w rachunkowości pod następującymi warunkami:

▪ wydatki dokonywane są zgodnie z konkretną umową, wymogami aktów prawnych i wykonawczych oraz zwyczajami biznesowymi;

▪ można ustalić kwotę wydatku;

▪ istnieje pewność, że w wyniku konkretnej transakcji nastąpi zmniejszenie korzyści ekonomicznych organizacji.

Jeżeli co najmniej jeden z wymienionych warunków nie jest spełniony w odniesieniu do jakichkolwiek wydatków poniesionych przez organizację, wówczas w księgach rachunkowych organizacji uznaje się należności.

25.3. Procedura ustalania wyniku finansowego ze sprzedaży

Konto 90 „Sprzedaż” ma na celu podsumowanie informacji o przychodach i wydatkach związanych ze zwykłą działalnością organizacji, a także określenie dla nich wyniku finansowego. Obciążenie konta 90 odzwierciedla wydatki, a kredyt pokazuje dochód.

Po ujmowaniu w rachunkowości kwota przychodów jest odzwierciedlona w debecie rachunku 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami” oraz uznaniu rachunku 90. Jednocześnie odpisuje się w debecie rachunku 90:

▪ z rachunku 43 „Wyroby gotowe” (41 „Towary”) – koszt sprzedanych produktów (towarów), jeżeli przeniesienie własności produktu zbiega się z jego wysyłką;

▪ z uznania rachunku 40 „Produkty wyprodukowane” – jeżeli produkty rozliczane są na rachunku 43 według kosztu standardowego (planowanego);

▪ z rachunku 45 „Wysłany towar” – koszt sprzedanych produktów (towaru), jeżeli przeniesienie własności produktu jest inne niż zwykle (tj. nie ma miejsca w momencie jego wysyłki);

▪ z rachunku 20 „Produkcja główna” – koszt sprzedanej pracy i usług;

▪ z rachunku 44 „Koszty sprzedaży” – wydatki związane ze sprzedażą produktów, towarów, robót, usług;

▪ z rachunku 26 „Ogólne koszty operacyjne” – koszty administracyjne, jeżeli zgodnie z polityką rachunkowości wydatki te zaliczane są do kosztu własnego sprzedanych towarów;

▪ z rachunku 68 „Rozliczenia podatków i opłat” – podatek VAT zaliczony do przychodów i podlegający zaliczeniu do budżetu (jeżeli dla celów podatkowych przychód ustalany jest „przez przesyłkę”);

▪ z uznania rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” – podatek VAT zaliczony do dochodów i podlegający zaliczeniu do budżetu (jeżeli dla celów podatkowych dochody ustala się „przez zapłatę”).

Porównując obrót debetowy i kredytowy na koncie 90, czyli porównując przychody i wydatki, ustala się wynik finansowy z głównej działalności za miesiąc - zysk lub stratę.

Wynik finansowy odpisuje się poprzez zaksięgowanie: Obciążyć konta 90 Kredytów konta 99 „Zysk i strata” - zysk;

▪ Obciążyć konta 99 Kredytów konta 90 - strata.

Tak więc konto syntetyczne 90 „Sprzedaż” nie ma salda na koniec miesiąca.

Funkcje rachunkowości na subkontach konta 90 „Sprzedaż”. Zamknięcie subkont na koniec roku sprawozdawczego. Do konta 90 „Sprzedaż” można założyć subkonta:

▪ 90-1 „Przychody” – przychody ujęte jako przychód;

▪ 90-2 „Koszt sprzedaży” – koszt własny sprzedaży, z którego przychód ujmowany jest na subkoncie 90-1;

▪ 90-3 „VAT” – kwoty podatku VAT należnego od kupującego (klienta);

▪ 90-4 „Akcyza” – kwota akcyzy zawarta w cenie sprzedanych produktów (towarów);

▪ 90-9 „Zysk/strata na sprzedaży” – służy do identyfikacji wyniku finansowego (zysku lub straty) ze sprzedaży za miesiąc sprawozdawczy.

Zapisy na subkontach dokonywane są narastająco w ciągu roku sprawozdawczego. W cyklu miesięcznym, porównując łączny obrót debetowy na subkontach 90-2, 90-3 i 90-4 oraz obrót kredytowy na subkoncie 90-1, ustala się wynik finansowy (zysk lub stratę) za miesiąc sprawozdawczy.

Ten wynik finansowy jest miesięczny (obroty końcowe) obciążany z subkonta 90-9 na konto 99. Tym samym konto syntetyczne 90 nie ma salda na koniec miesiąca.

Na koniec roku sprawozdawczego wszystkie subkonta otwarte na koncie 90 „Sprzedaż” (z wyjątkiem subkonta 90-9) są zamykane przez wpisy wewnętrzne na subkoncie 90-9:

▪ Obciążyć konta 90-1 Kredyt konta 90-9;

▪ Obciążyć konta 90-9 Kredyt konta 90-2;

▪ Obciążyć konta 90-9 Kredyt konta 90-3;

▪ Obciążyć konta 90-9 Kredyt konta 90-4 .

25.4. Procedura ustalania wyniku finansowego dla innych rodzajów działalności

Konto 91 „Inne przychody i koszty” ma na celu podsumowanie informacji o innych przychodach i kosztach (operacyjnych i nieoperacyjnych) okresu sprawozdawczego (z wyłączeniem nadzwyczajnych), a także ustalenie na nich wyniku finansowego. Kredyt na koncie 91 odzwierciedla inne dochody, a debet - inne wydatki.

Subkonta można otworzyć dla konta 91:

▪ 91-1 „Pozostałe przychody”;

▪ 91-2 „Inne wydatki”;

▪ 91-9 „Saldo pozostałych przychodów i kosztów”.

Subkonto 91-1 uwzględnia wpływy aktywów ujmowane jako pozostałe przychody (poza nadzwyczajnymi), subkonto 91-2 uwzględnia inne wydatki (poza nadzwyczajnymi).

Na subkoncie 91-9 ujawnia się saldo pozostałych dochodów i wydatków za miesiąc sprawozdawczy.

Zapisy na subkontach 91-1, 91-2 dokonywane są narastająco w ciągu roku sprawozdawczego. Co miesiąc, porównując obrót debetowy na subkoncie 91-2 i obrót kredytowy na subkoncie 91-1, ustala się saldo pozostałych dochodów i wydatków za miesiąc sprawozdawczy. Saldo to jest comiesięczne (ostateczne obroty) odpisywane na konto 99 „Zysk i Strata”:

▪ Obciążyć konta 90-9 Kredyt konta 99 - zysk;

▪ Obciążyć konta 99 Kredytów konta 90-9 - strata.

Konto syntetyczne 91 nie ma więc salda na koniec miesiąca.

Na koniec roku sprawozdawczego wszystkie subkonta otwarte na konto 91 (z wyjątkiem subkonta 91-9) są zamykane wpisami wewnętrznymi do subkonta 91-9:

▪ Obciążyć konta 91-1 Kredyt konta 91-9;

▪ Obciążyć konta 91-9 Kredyt konta 91-2 .

Rozliczanie sprzedaży aktywów trwałych, zapasów i innych aktywów. Przy sprzedaży aktywów (innych niż gotówka) na kredyt rachunku 91-1 w korespondencji z obciążeniem rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” (konto 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”), dług należny kupującemu za sprzedaną nieruchomość jest odzwierciedlona. W tym przypadku rachunek debetowy 91-2 odpowiada:

▪ z Kredyt konta 01 „Środki trwałe”, subkonto „Emerytura środków trwałych”, 04 „Wartości niematerialne” – wartość rezydualna środków trwałych (środków trwałych i wartości niematerialnych);

▪ - Kredyt konta 10 „Materiały” - odpisywany jest rzeczywisty koszt materiałów;

▪ - Kredyt konta 10, 69 „Obliczenia ubezpieczenia społecznego i zabezpieczenia”, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” itp. - wydatki związane ze sprzedażą aktywów;

▪ - Kredyt konta 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” (konto 76, odpowiednie subkonto) - obciążanie budżetu podatkiem VAT.

Księgowanie pozostałych przychodów i kosztów operacyjnych. Dochód operacyjny jest wykazywany w uznaniu rachunku 91 „Pozostałe przychody i wydatki”, subkonta 1 „Pozostałe dochody”, w korespondencji z obciążeniem rachunku 76. Dochody te obejmują:

▪ pokwitowania związane z pokwitowaniami zapłaty za czasowe korzystanie z majątku organizacji;

▪ czynsz;

▪ dochody związane z udziałem w kapitałach zakładowych innych organizacji, w tym odsetki i inne dochody z papierów wartościowych;

▪ zysk uzyskany przez organizację w wyniku wspólnych działań;

▪ odsetki otrzymane z tytułu przekazania organizacji środków do wykorzystania oraz odsetki z tytułu wykorzystania przez bank środków zgromadzonych na rachunkach bankowych.

Koszty operacyjne są odzwierciedlone w debecie konta 91, subkonto 2 „Inne wydatki”, w korespondencji z kredytem różnych rachunków:

▪ wydatki związane z odpłatnym tymczasowym korzystaniem z majątku organizacji – z zaliczeniem na rachunki 02 „Amortyzacja środków trwałych”, 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych”, 69 „Obliczenia na ubezpieczenia społeczne i zabezpieczenia”, 70” Rozliczenia z personelem dotyczące wynagrodzeń” i itp.;

▪ wydatki związane z udziałem w kapitałach zakładowych innych organizacji – z uznaniem rachunku 76;

▪ odsetki płacone przez organizację od przekazanych jej do użytku środków (kredyty, pożyczki) - z kredytem rachunków 66 „Krótkoterminowe kredyty i pożyczki”, 67 „Długoterminowe kredyty i pożyczki”;

▪ wydatki związane z płatnością za usługi świadczone przez instytucje kredytowe – z kredytu w rachunku 51 „Rachunki bieżące”, 76.

Księgowanie przychodów i kosztów nieoperacyjnych. Dochody nieoperacyjne są odzwierciedlone w uznaniu rachunku 91, subkonta 1 „Inne dochody”:

▪ grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umów (przyjęte w wysokości uznanej lub przyznanej): obciążenie rachunków 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, 62 „Rozliczenia z odbiorcami i klientami”, 76;

▪ aktywa otrzymane nieodpłatnie, w tym na podstawie umowy darowizny: rachunek debetowy 98 „Przychody przyszłych okresów”;

▪ różnice kursowe: obciążenie rachunków 50 „Gotówka”, 52 „Rachunki walutowe”, 58 „Inwestycje finansowe”, 60, 62, 76 itd.;

▪ kwotę zobowiązań i deponentów, dla których upłynął termin przedawnienia: obciążenie rachunków 60, 76;

▪ pozostałe przychody nieoperacyjne: obciążenie rachunków 01 „Środki trwałe”, 10 „Materiały”, 41 „Towary” - nadwyżka zapasów.

Koszty nieoperacyjne znajdują odzwierciedlenie w debecie konta 91, subkonto 2 „Inne wydatki”:

▪ grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umowy: uznanie rachunków 60, 76;

▪ kwotę wierzytelności, dla których nastąpiło przedawnienie: obciążenie rachunku 007 „Dług niewypłacalnych dłużników spisany ze stratą”, uznanie rachunków 62, 76;

▪ różnice kursowe: uznanie rachunków 50, 52, 58, 60, 62, 76 itd.;

▪ kwotę amortyzacji aktywów, z wyjątkiem aktywów trwałych: kredyt na rachunek 14 „Rezerwy na zmniejszenie wartości aktywów rzeczowych”;

▪ pozostałe koszty pozaoperacyjne (niedobory w czasie inwentaryzacji: uznanie rachunku 94 „Niedobory i straty na skutek uszkodzeń przedmiotów wartościowych”).

25.5. Procedura rejestrowania operacji tworzenia wyników finansowych na rachunkach rachunkowych

Konto 99 „Zyski i straty” ma na celu podsumowanie informacji o ukształtowaniu końcowego wyniku finansowego działalności organizacji w roku sprawozdawczym. Na końcowy wynik finansowy składa się wynik finansowy z działalności zwykłej, pozostałe przychody i koszty (w tym nadzwyczajne). Obciążenie rachunku 99 odzwierciedla straty i straty, a kredyt - zyski i dochody. Porównanie obrotów debetowych i kredytowych za okres sprawozdawczy pokazuje ostateczny wynik finansowy okresu sprawozdawczego – zysk lub stratę.

Na koncie 99 w ciągu roku sprawozdawczego znajdują odzwierciedlenie:

▪ Zysk (strata) z działalności zwykłej – definiuje się ją jako różnicę pomiędzy przychodami i wydatkami z działalności zwykłej:

▪ Obciążyć konta 99 Kredytów konta 90-9 - strata; Obciążyć konta 90-9 Kredyt konta 99 - zysk.

▪ Zysk (strata) na pozostałej działalności operacyjnej – definiuje się jako różnicę pomiędzy przychodami (operacyjnymi i nieoperacyjnymi) a kosztami (operacyjnymi i nieoperacyjnymi):

▪ Obciążyć konta 99 Kredytów konta 91-9 - strata; Obciążyć konta 91-9 Kredyt konta 99 - zysk.

▪ Koszty i dochody z działalności powstałe w wyniku nadzwyczajnych okoliczności prowadzenia działalności gospodarczej definiuje się jako różnicę pomiędzy przychodami nadzwyczajnymi a wydatkami nadzwyczajnymi.

Dochody nadzwyczajne to wpływy, które powstają w wyniku nadzwyczajnych okoliczności działalności gospodarczej (klęska żywiołowa, pożar, wypadek, nacjonalizacja itp.): odszkodowanie ubezpieczeniowe, koszt pozostałych środków trwałych z odpisu majątku nienadającego się do odtworzenia i dalsze wykorzystanie itp. s. Sporządza się je z zapisami księgowymi dla obciążenia rachunków 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami” itp. oraz uznanie rachunku 99.

Wydatki nadzwyczajne to wydatki, które powstają w wyniku nadzwyczajnych okoliczności prowadzenia działalności gospodarczej. Są one sporządzane za pomocą zapisów księgowych dla obciążenia rachunku 99 i uznania rachunków 01 „Środki trwałe”, subkonto „Utylizacja”, 10 „Materiały” itp. (lub z dodatkowym wykorzystaniem konta 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności”).

▪ Podatek dochodowy i wpłaty z tytułu przeliczenia tego podatku: obciążenie rachunku 99 i uznanie rachunku 68 „Rozliczenia podatków i opłat”, subkonto „Podatek dochodowy”.

▪ Grzywny i kary dla budżetu: obciążenie rachunku 99 i uznanie rachunku 68, odpowiadającego mu subkonta.

Na koniec roku sprawozdawczego przy sporządzaniu rocznego sprawozdania finansowego konto 99 jest zamykane. W tym przypadku, ostateczny zapis w grudniu, kwota zysku (straty) netto roku sprawozdawczego jest odpisywana z konta 99 w ciężar konta 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)”.

Temat 26. RACHUNKOWOŚĆ KAPITAŁOWA

26.1. Kapitał i jego składniki

Kapitał to inwestycja właścicieli i zysk skumulowany przez cały okres działalności organizacji. Przy określaniu sytuacji finansowej organizacji kwotę kapitału oblicza się jako różnicę między aktywami a pasywami.

1. Inwestycje właścicielskie (zaawansowane przez właścicieli kapitału).

Kapitał docelowy – w zależności od formy organizacyjno-prawnej organizacji można go nazwać różnie:

▪ w spółkach gospodarczych (spółka pełna i spółka komandytowa) – kapitał zakładowy;

▪ w spółkach gospodarczych (spółka akcyjna i spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) – kapitał docelowy (zakładowy);

▪ w państwowych i komunalnych przedsiębiorstwach unitarnych – kapitał zakładowy;

▪ w spółdzielniach produkcyjnych – fundusz inwestycyjny.

Kapitał docelowy pełni trzy funkcje. Określa:

▪ „wyjściową” kwotę kapitału niezbędną do rozpoczęcia rzeczywistej działalności organizacji;

▪ udział każdego właściciela w zarządzaniu organizacją i podziale jej zysków poprzez ustalenie udziału każdego właściciela w kapitale zakładowym;

▪ minimalna wielkość majątku organizacji gwarantująca interesy jej wierzycieli.

Agio emisyjne to nadwyżka wartości rynkowej jednostek majątkowych (udziałów, udziałów) nad ich wartością nominalną, o kwotę, której właściciele przenoszą majątek organizacji (składnik kategorii księgowej „kapitał dodatkowy”);

▪ 2. Reinwestowany zysk (zysk pozostawiony do dyspozycji organizacji).

▪ Zysk uzyskany w wyniku działalności organizacji:

▪ zyski zatrzymane (kategoria księgowa „Zyski zatrzymane”, konto 84);

▪ zysk podzielony (kategoria księgowa „Kapitał zapasowy”, konto 82).

▪ Zysk uzyskany w wyniku wzrostu wartości nieruchomości zidentyfikowanej poprzez przeszacowanie (składnik kategorii księgowej „Kapitał dodatkowy”, konto 83).

▪ Zysk wygenerowany w wyniku nieodpłatnego otrzymania środków z budżetu lub od osób fizycznych i prawnych na ściśle określone cele (kategoria księgowa „Finansowanie celowe”, konto 96).

26.2. Kapitał autoryzowany

Kapitał docelowy (akcyjny) to zbiór wkładów (akcji), udziałów (według wartości nominalnej) założycieli w kategoriach pieniężnych do majątku organizacji podczas jej tworzenia w celu zapewnienia działalności w kwotach określonych w dokumentach założycielskich.

Artykuł 26 ustawy federalnej z dnia 26.12.1995 grudnia 208 r. Nr 1000-FZ „O spółkach akcyjnych” określa minimalną kwotę kapitału docelowego dla otwartych spółek akcyjnych (OJSC) - 100 płac minimalnych, dla zamkniętych spółek akcyjnych firmy (ZSA) - XNUMX płac minimalnych. Górna granica nie jest prawnie uregulowana.

Po rejestracji państwowej organizacji utworzonej na koszt założycieli, zgodnie z dokumentami założycielskimi, dokonuje się wpisu w księgowaniu kwoty zadeklarowanego kapitału docelowego:

▪ Obciążyć konta 75 „Rozliczenia z założycielami” Pożyczka konta 80 „Kapitał autoryzowany”.

Wkładami założycieli do kapitału docelowego mogą być środki pieniężne, papiery wartościowe, inne rzeczy lub prawa majątkowe lub inne prawa mające wartość pieniężną. Po otrzymaniu środków pieniężnych i aktywów materialnych od założycieli jako wkładów do kapitału docelowego dokonuje się następujących wpisów:

▪ Obciążyć rachunki 07 "Sprzęt do instalacji", 08 „Inwestycje w aktywa trwałe, 10 "Materiały", 41 "Produkty", 50 "Kasa", 51 „Rachunki rozliczeniowe” itp.

Pożyczka konta 75.

Przy podwyższaniu kapitału docelowego w rachunkowości przeprowadzane są następujące czynności:

▪ dodając część zysku: Obciążyć konta 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)” Pożyczka konta 80;

▪ poprzez doliczenie części kapitału dodatkowego: Obciążyć konta 83 „Dodatkowy kapitał” Pożyczka konta 80;

▪ poprzez dodatkowe składki założycieli: Obciążyć konta 75 „Rozliczenia z założycielami” Pożyczka konta 80 „Kapitał autoryzowany”.

W przypadku obniżenia kapitału docelowego w wyniku wycofania się jednego z uczestników konieczne jest dokonanie wpisów:

▪ Obciążyć konta 80 Kredytów konta 75;

▪ Obciążyć konta 75 Kredytów rachunki 50, 51, 90 "Sprzedaż", 91 „Inne przychody i wydatki”.

Wielkość kapitału docelowego nie powinna być mniejsza niż wartość aktywów netto organizacji.

Kapitał zakładowy (akcyjny) tworzony jest w spółkach jawnych lub komandytowych. Spółki są rejestrowane na podstawie umowy założycielskiej, która określa wielkość i skład kapitału zakładowego. Wartość kapitału zakładowego określają dokumenty założycielskie. Nie jest to stałe i może ulec zmianie. Rachunkowość kapitału zakładowego prowadzona jest na koncie 80, które w tym przypadku nazywa się „Składki towarzyszy”.

Utworzenie kapitału zakładowego znajduje odzwierciedlenie w zapisie księgowym:

▪ Obciążyć konta 75 „Rozliczenia z założycielami” Pożyczka konta 80.

Dla każdego uczestnika otwierane jest oddzielne konto analityczne, na którym uwzględniana jest kwota jego wkładu. Wniesiony kapitał jest rozliczany jako kapitał własny. Wpłata otrzymana od założycieli (partnerów) znajduje odzwierciedlenie w debetach na rachunkach 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe” itp. oraz w uznaniu konta 75. Wycena wkładu dokonywana jest po kosztach uzgodnionych przez uczestnicy.

W momencie przejścia na emeryturę członkowi spółki wypłacana jest część wartości majątku proporcjonalnie do jego udziału w kapitale zakładowym. Po likwidacji spółki majątek zostaje rozdzielony między uczestników.

Fundusz zakładowy spółdzielni produkcyjnej tworzony jest z obowiązkowych składek jej członków oraz przelewu części uzyskanych zysków na fundusz zakładowy.

Utworzenie funduszu wspólnego znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 10 „Materiały”, 41 „Towary”, 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe” itp. Oraz kredyt rachunku 80, który w tym przypadku nazywa się „Fundusz akcyjny”.

Emerytowani członkowie spółdzielni mają prawo do otrzymania udziału na koszt funduszu zakładowego.

Fundusz powierniczy jest redukowany na pokrycie straty. Spadek funduszu zakładowego znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu konta 80 „Fundusz udziałowy” i uznaniu rachunku rozliczeń z członkami spółdzielni produkcyjnej (75 „Rozliczenia z założycielami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”) .

Fundusz statutowy tworzony jest zgodnie z ustaloną procedurą przez państwowe i komunalne przedsiębiorstwa unitarne - jest to zestaw środków trwałych i obrotowych przydzielonych przedsiębiorstwu przez organy państwowe lub samorządowe.

W celu odzwierciedlenia rozliczeń jednolitego przedsiębiorstwa z organem państwowym lub gminnym - założycielem tego przedsiębiorstwa - należy wykorzystać konto 75 „Rozliczenia z założycielami”. Gromadzi informacje o stanie rozliczeń dotyczących tworzenia kapitału zakładowego przedsiębiorstwa unitarnego i wypłaty dochodu należnego organowi państwowemu lub komunalnemu. Jeżeli przedsiębiorstwo unitarne ma jakiekolwiek inne rozliczenia z organem państwowym lub komunalnym, do rozliczenia takich rozliczeń należy wykorzystać odpowiednie konta planu kont.

Przydział majątku do jednolitego przedsiębiorstwa (utworzenie zatwierdzonego funduszu) znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 75 i uznaniu rachunku 80.

Przyjęcie decyzji przez organ państwowy (miejski) o uzupełnieniu kapitału obrotowego przedsiębiorstwa unitarnego znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 75 i uznaniu rachunku 80.

Faktyczny odbiór nieruchomości od organu państwowego (miejskiego) znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków 01 „Środki trwałe”, 04 „Wartości niematerialne”, 07 „Sprzęt do instalacji”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 58 „Inwestycje finansowe”, itp. oraz kredyt na rachunku 75 .

26.3. Kapitał rezerwowy

Zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej tworzenie kapitału rezerwowego może być obowiązkowe i, zgodnie z procedurą ustaloną w dokumentach założycielskich lub polityce rachunkowości, dobrowolne.

W spółce akcyjnej kapitał rezerwowy tworzony jest w wysokości przewidzianej w statucie spółki, ale nie mniej niż 5% jej kapitału docelowego. Kapitał rezerwowy tworzony jest z obowiązkowych corocznych potrąceń, dopóki nie osiągnie ustalonej statutowo wysokości co najmniej 5% zysku netto. Po utworzeniu kapitału rezerwowego dokonuje się zapisu w rachunkowości:

▪ Obciążyć konta 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)” Pożyczka konta 82 „Kapitał rezerwowy”.

Kapitał rezerwowy spółki akcyjnej przeznaczony jest na pokrycie jej strat, a także na umorzenie obligacji i odkup akcji spółki w przypadku braku innych środków.

Gdy kapitał jest kierowany na pokrycie strat księgowych, dokonuje się zapisu w obciążeniu rachunku 82 i uznaniu rachunku 84.

26.4. Dodatkowy kapitał

Dodatkowy kapitał odgrywa ważną rolę w ocenie sytuacji finansowej organizacji. Powstaje:

▪ ze względu na wzrost wartości nieruchomości w trakcie aktualizacji wyceny środków trwałych;

▪ jako różnica kursowa od wpłat na kapitał zakładowy organizacji;

▪ kosztem premii za akcje otrzymanej w wyniku plasowania akcji.

Rachunkowość kapitału zapasowego prowadzona jest na koncie 83 „Kapitał dodatkowy” na subkontach:

▪ 83-1 „Zwiększenie wartości nieruchomości w wyniku przeszacowania”;

▪ 83-2 „Premia za akcje”.

Po odzwierciedleniu operacji księgowych dotyczących tworzenia dodatkowego kapitału dokonuje się następujących wpisów:

▪ przeszacowanie (przeszacowanie) środków trwałych: Obciążyć konta 01 "Środki trwałe" Pożyczka konta 83-1;

▪ zwiększenie kwoty amortyzacji w wyniku przeszacowania: Obciążyć konta 83-1 Kredyt konta 02 „Amortyzacja środków trwałych”;

▪ za otrzymaną premię za akcje:

▪ Obciążyć konta 75 „Rozliczenia z założycielami” Pożyczka konta 83-2 .

Obniżenie dodatkowego kapitału jest możliwe w następujących przypadkach:

▪ gdy wartość środków trwałych zmniejsza się w wyniku przeszacowania: Obciążyć konta 83 Kredytów konta 01;

▪ w przypadku wykorzystania środków kapitału dodatkowego na podwyższenie kapitału docelowego: Obciążyć konta 83 Kredytów konta 80. W takim przypadku należy mieć na uwadze normę zawartą w art. 100 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym podwyższenie kapitału zakładowego spółki akcyjnej dopuszczalne jest po jego wpłacie w całości;

▪ w przypadku korzystania z dodatkowego kapitału na pokrycie straty zidentyfikowanej na podstawie wyników pracy za rok sprawozdawczy: Obciążyć konta 83 Kredytów konta 84. (Do kwestii przeznaczenia kapitału dodatkowego na pokrycie straty poniesionej w ciągu roku dla organizacji jako całości należy podchodzić ostrożnie. Niedopuszczalne jest wykorzystywanie kwoty zwiększenia wartości majątku w wyniku przeszacowania na pokrycie straty.);

▪ w przypadku podziału pomiędzy założycieli: Obciążyć konta 83 Kredytów konta 75.

Temat 27. SPRAWOZDAWCZOŚĆ ORGANIZACJI

27.1. Wymagania dotyczące sporządzania sprawozdań finansowych

Procedurę sporządzania i składania sprawozdań finansowych reguluje ustawa federalna nr 21.11.1996-FZ z dnia 129 listopada 4 r. „O rachunkowości”, PBU 99/06.07.1999 „Sprawozdania księgowe organizacji” (zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z 43 nr 22.08.2003n), zarządzenie Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 67 nr XNUMXn „W sprawie formularzy sprawozdań finansowych organizacji”.

Na sprawozdania finansowe sporządzane na podstawie danych księgowych nakładane są pewne wymagania.

▪ Niezawodność i kompletność. Sprawozdanie finansowe musi zawierać dane niezbędne do stworzenia wiarygodnego i pełnego obrazu sytuacji finansowej organizacji, wyników finansowych jej działalności oraz zmian jej sytuacji finansowej.

▪ Neutralność. Sporządzając sprawozdania finansowe, organizacja musi zapewnić neutralność zawartych w nich informacji, tj. wykluczone jest jednostronne zaspokajanie interesów niektórych grup użytkowników sprawozdań finansowych nad innymi. W idealnym przypadku sprawozdawczość księgowa powinna służyć interesom wszystkich jej użytkowników.

▪ Istotność. Wskaźniki dotyczące poszczególnych aktywów, pasywów, przychodów, wydatków, transakcji gospodarczych, a także składników kapitału powinny być prezentowane w sprawozdaniu finansowym odrębnie (np. jako osobna pozycja w bilansie), jeżeli ich brak może mieć wpływ na przyjęcie zasad ekonomicznych decyzji zainteresowanych użytkowników, oceny sytuacji finansowej organizacji czy wyników finansowych jej działalności.

Porównywalność i porównywalność. Przy sporządzaniu bilansu, rachunku zysków i strat oraz wyjaśnień do nich organizacja musi przestrzegać treści i form sprawozdań finansowych przyjętych przez nią z jednego okresu sprawozdawczego na drugi. Oznacza to, że informacje ujawnione w sprawozdaniu finansowym muszą być porównywalne w czasie.

27.2. Skład i treść sprawozdań finansowych

Sprawozdania finansowe to system wskaźników odzwierciedlających sytuację majątkową i finansową organizacji na dzień sprawozdawczy, a także finansowe wyniki jej działalności za określony okres.

Sprawozdania finansowe organizacji powinny zawierać wskaźniki wydajności wszystkich jej oddziałów, przedstawicielstw i innych działów.

▪ Wyciągi księgowe obejmują:

▪ bilans (formularz nr 1);

▪ rachunek zysków i strat (druk nr 2);

▪ objaśnienia do bilansu i rachunku zysków i strat;

▪ raport z audytu (jeżeli zgodnie z prawem raportowanie podlega obowiązkowemu audytowi).

Organizacje muszą sporządzać sprawozdania finansowe za miesiąc, kwartał i rok na zasadzie memoriałowej od początku roku. Jednocześnie sprawozdawczość miesięczna i kwartalna ma charakter pośredni.

Rokiem sprawozdawczym dla organizacji jest okres od 1 stycznia do 31 grudnia włącznie. W przypadku nowo utworzonych organizacji pierwszym rokiem sprawozdawczym jest okres od daty ich rejestracji państwowej do 31 grudnia włącznie, a dla organizacji utworzonych po 1 października do 31 grudnia następnego roku włącznie.

Dla celów sporządzenia sprawozdania finansowego dniem sprawozdawczym jest ostatni dzień kalendarzowy okresu sprawozdawczego włącznie.

▪ Sprawozdawczość roczna obejmuje:

▪ bilans (formularz nr 1);

▪ rachunek zysków i strat (druk nr 2);

▪ objaśnienia do bilansu i rachunku zysków i strat;

▪ końcowa część raportu biegłego rewidenta.

Małe podmioty gospodarcze mają prawo nie składać wyjaśnień do bilansu i rachunku zysków i strat w ramach raportu rocznego.

▪ Kwartalne sprawozdania finansowe zawierają:

▪ bilans (formularz nr 1);

▪ rachunek zysków i strat (druk nr 2).

27.3. Znaczenie i funkcje bilansu

Bilans jest głównym źródłem informacji o sytuacji finansowej organizacji na dzień sprawozdawczy. W Aktywach bilansu gromadzone są informacje o majątku organizacji, czyli o wartości jej aktywów, w Pasywach - o źródłach jej powstania.

W Aktywach znajdują się dwie sekcje: I. „Aktywa trwałe”; II. „Aktywa bieżące”. Pasywny ma trzy sekcje: III. „Kapitał i rezerwy”, IV. „Zobowiązania długoterminowe”, V. „Zobowiązania krótkoterminowe”. Każda sekcja składa się z artykułów. Każdy artykuł ma swój numer seryjny i zawiera informacje o jednym lub kilku przedmiotach.

Suma Zasobów jest równa sumie Pasywnej. Wynik bilansu jest inaczej nazywany walutą bilansu.

Kolumna „Na początku roku” pokazuje dane na początek roku (bilans otwarcia), które muszą odpowiadać danym w kolumnie „Na koniec roku” z poprzedniego roku (bilans zamknięcia) . W przypadku zmiany bilansu otwarcia na dzień 1 stycznia roku sprawozdawczego przyczyny tej zmiany (reorganizacja, przeszacowanie) należy wskazać w nocie objaśniającej do bilansu.

Kolumna „Na koniec okresu sprawozdawczego” przedstawia dane o wartości aktywów, kapitałów i pasywów na koniec okresu sprawozdawczego (miesiąc, kwartał, rok).

Aktywa i pasywa należy prezentować z podziałem, w zależności od okresu obrotu (spłaty), na krótkoterminowe i długoterminowe. Aktywa i pasywa prezentowane są jako krótkoterminowe, jeżeli termin ich obiegu (spłaty) nie przekracza 12 miesięcy od dnia sprawozdawczego lub czas trwania cyklu operacyjnego, jeżeli przekracza 12 miesięcy. Wszystkie pozostałe aktywa i zobowiązania prezentowane są jako długoterminowe.

Kompensowanie pomiędzy pozycjami aktywów i pozycji pasywów nie jest dozwolone w bilansie, z wyjątkiem sytuacji, gdy takie kompensowanie jest przewidziane przez odpowiedni system RAS.

Bilans powinien zawierać w wycenie netto wskaźniki liczbowe, czyli pomniejszone o wartości regulacyjne, które należy ujawnić w notach objaśniających do bilansu.

27.4. Znaczenie i funkcje rachunku zysków i strat

Rachunek zysków i strat charakteryzuje wyniki finansowe działalności organizacji za okres sprawozdawczy, czyli pokazuje, jaki jest zysk (strata) organizacji za okres sprawozdawczy i jak powstał.

Dochód w rachunku zysków i strat są odzwierciedlone z podziałem według rodzaju:

▪ przychody;

▪ przychody operacyjne;

▪ przychody nieoperacyjne;

▪ dochody nadzwyczajne (jeśli wystąpią).

Wskaźniki stanowiące 5% lub więcej całkowitej kwoty dochodu organizacji za okres sprawozdawczy są prezentowane dla każdego rodzaju osobno.

Koszty organizacje są pokazane z podziałem:

▪ koszt sprzedanych towarów, produktów, wykonanej pracy, świadczonych usług;

▪ wydatki komercyjne;

▪ koszty zarządu;

▪ koszty operacyjne;

▪ koszty nieoperacyjne;

▪ nadzwyczajne wydatki (jeśli powstają).

Jeśli rachunek zysków i strat wskazuje rodzaje dochodów, z których każdy indywidualnie wynosi 5% lub więcej całkowitego dochodu organizacji, wówczas pokazana jest część wydatków odpowiadająca każdemu rodzajowi.

Dochody operacyjne i nieoperacyjne mogą być wykazane pomniejszone o koszty związane z tymi dochodami, gdy:

▪ zasady rachunkowości przewidują lub nie zabraniają takiego uznawania przychodów;

▪ te przychody i wydatki nie są istotne dla charakterystyki sytuacji finansowej organizacji.

27.5. Skonsolidowane sprawozdania finansowe

Zgodnie z paragrafem 91 Rozporządzenia w sprawie rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w Federacji Rosyjskiej (zatwierdzonego rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr 30.12.1996 n), „jeżeli organizacja posiada spółki zależne i stowarzyszone, dodatkowo do własnego sprawozdania księgowego, skonsolidowana sprawozdawczość księgowa, w tym wskaźniki sprawozdań takich spółek zlokalizowanych na terytorium Federacji Rosyjskiej i za granicą, w sposób ustalony przez Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej. Procedura ta jest określona w Wytycznych dotyczących sporządzania i prezentacji skonsolidowanych sprawozdań finansowych (zatwierdzonych rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 112 grudnia XNUMX r. Nr XNUMX).

Spółkę zależną uznaje się za spółkę zależną, jeżeli inna (główna) spółka lub spółka osobowa, z racji swojego dominującego udziału w jej kapitale zakładowym lub zgodnie z zawartą między nimi umową, lub w inny sposób ma możliwość decydowania o podejmowanych przez nią decyzjach. spółka (klauzula 1 art. 105 Kodeksu Cywilnego).

Spółka biznesowa jest uznawana za zależną, jeśli inna (dominująca, uczestnicząca) spółka posiada więcej niż 20% akcji z prawem głosu spółki akcyjnej (JSC) lub 20% kapitału zakładowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (LLC) (klauzula 1 art. 106 Kodeksu Cywilnego).

Skonsolidowane sprawozdanie finansowe (SBO) to system wskaźników obrazujących sytuację finansową na dzień sprawozdawczy oraz wyniki finansowe za okres sprawozdawczy grupy podmiotów powiązanych (zwanej dalej Grupą).

SBO Grupy łączy sprawozdania finansowe jednostki dominującej i jej spółek zależnych, a także zawiera dane o spółkach zależnych. Organizacja dominująca w stosunku do spółek zależnych pełni rolę spółki głównej (spółki), aw stosunku do spółek zależnych - jako spółka dominująca (uczestnicząca).

Jednocześnie spółki zależne i zależne są osobami prawnymi.

Sprawozdania finansowe jednostki zależnej są łączone z SBO, jeżeli organizacja dominująca:

▪ posiada więcej niż 50% głosów w Spółce SA lub więcej niż 50% kapitału zakładowego LLC;

▪ określa decyzje podejmowane przez spółkę zależną zgodnie z umową zawartą pomiędzy organizacją dominującą a spółką zależną;

▪ posiada inne sposoby determinowania decyzji podejmowanych przez spółkę zależną.

Dane dotyczące spółki zależnej są uwzględniane w SBO, jeżeli organizacja dominująca ma więcej niż 20% akcji z prawem głosu w spółce akcyjnej lub więcej niż 20% kapitału docelowego LLC.

Dane spółki zależnej lub stowarzyszonej nie mogą być zawarte w SRS, jeśli organizacja macierzysta:

▪ nabył udziały w kapitale zakładowym spółki zależnej lub zależnej na krótki okres w celu późniejszej odsprzedaży;

▪ nie może determinować decyzji podejmowanych przez spółkę zależną.

SBO łączy wszystkie aktywa i pasywa, przychody i koszty organizacji dominującej i spółek zależnych.

Konsolidacja sprawozdań finansowych jednostki dominującej i jednostek zależnych odbywa się poprzez sumowanie linijka odpowiednich danych.

Podczas kompilacji SBO stosuje się jedną zasadę rachunkowości w odniesieniu do podobnych pozycji aktywów, pasywów, przychodów i kosztów sprawozdań finansowych organizacji dominującej i jednostek zależnych.

Przed połączeniem sprawozdań finansowych jednostki dominującej i spółek zależnych w SBO przeprowadzana jest procedura wykluczenia pewnych wskaźników w ramach Grupy, aby SBO odzwierciedlał sytuację finansową i wyniki finansowe Grupy w transakcjach ze stronami trzecimi.

Skonsolidowany bilans nie obejmuje:

▪ 1. Z bilansu organizacji dominującej:

▪ inwestycje finansowe organizacji dominującej w kapitałach docelowych spółek zależnych;

▪ należności od spółek zależnych;

▪ zobowiązania wobec spółek zależnych;

▪ zysk (strata) na transakcjach ze spółkami zależnymi.

2. Z bilansów spółek zależnych:

▪ kapitał zakładowy spółki zależnej w części będącej własnością organizacji dominującej;

▪ zobowiązania wobec organizacji macierzystej i innych spółek zależnych;

▪ należności od jednostki dominującej i innych spółek zależnych (w tym dywidendy);

▪ zysk (strata) z transakcji z organizacją dominującą i innymi spółkami zależnymi.

Jeżeli inwestycje finansowe organizacji dominującej nie są równe kapitałowi docelowemu jednostki zależnej, różnica między nimi jest odzwierciedlona w skonsolidowanym bilansie jako osobna pozycja „Reputacja biznesowa jednostek zależnych”:

▪ jeżeli inwestycje finansowe jednostki dominującej są większe niż kapitał zakładowy spółki zależnej – w Aktywo;

▪ jeżeli inwestycje finansowe organizacji dominującej są mniejsze niż kapitał zakładowy spółki zależnej – w Zobowiązaniach.

Skonsolidowany rachunek zysków i strat nie obejmuje:

▪ przychody ze sprzedaży produktów (towarów, robót, usług) pomiędzy organizacją dominującą a spółkami zależnymi, pomiędzy spółkami zależnymi tej grupy;

▪ koszty związane z określonym przychodem;

▪ wszelkie inne przychody i koszty wynikające z transakcji pomiędzy jednostką dominującą a spółkami zależnymi, a także pomiędzy spółkami zależnymi tej grupy.

Uwagi

1. Nazwy rachunków oznaczone * pojawią się w miarę ich wprowadzania do systemu księgowego.

Autorzy: Erofeeva V.A., Timofeeva O.V.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Logistyka. Notatki do wykładów

▪ Prawo ubezpieczeń społecznych. Kołyska

▪ Literatura obca XX wieku w skrócie. Część 2. Ściągawka

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

▪ 

Maszyna do przerzedzania kwiatów w ogrodach 02.05.2024

We współczesnym rolnictwie postęp technologiczny ma na celu zwiększenie efektywności procesów pielęgnacji roślin. We Włoszech zaprezentowano innowacyjną maszynę do przerzedzania kwiatów Florix, zaprojektowaną z myślą o optymalizacji etapu zbioru. Narzędzie to zostało wyposażone w ruchome ramiona, co pozwala na łatwe dostosowanie go do potrzeb ogrodu. Operator może regulować prędkość cienkich drutów, sterując nimi z kabiny ciągnika za pomocą joysticka. Takie podejście znacznie zwiększa efektywność procesu przerzedzania kwiatów, dając możliwość indywidualnego dostosowania do specyficznych warunków ogrodu, a także odmiany i rodzaju uprawianych w nim owoców. Po dwóch latach testowania maszyny Florix na różnych rodzajach owoców wyniki były bardzo zachęcające. Rolnicy, tacy jak Filiberto Montanari, który używa maszyny Florix od kilku lat, zgłosili znaczną redukcję czasu i pracy potrzebnej do przerzedzania kwiatów. ... >>

Zaawansowany mikroskop na podczerwień 02.05.2024

Mikroskopy odgrywają ważną rolę w badaniach naukowych, umożliwiając naukowcom zagłębianie się w struktury i procesy niewidoczne dla oka. Jednak różne metody mikroskopii mają swoje ograniczenia, a wśród nich było ograniczenie rozdzielczości przy korzystaniu z zakresu podczerwieni. Jednak najnowsze osiągnięcia japońskich badaczy z Uniwersytetu Tokijskiego otwierają nowe perspektywy badania mikroświata. Naukowcy z Uniwersytetu Tokijskiego zaprezentowali nowy mikroskop, który zrewolucjonizuje możliwości mikroskopii w podczerwieni. Ten zaawansowany instrument pozwala zobaczyć wewnętrzne struktury żywych bakterii z niesamowitą wyrazistością w skali nanometrowej. Zazwyczaj ograniczenia mikroskopów średniej podczerwieni wynikają z niskiej rozdzielczości, ale najnowsze odkrycia japońskich badaczy przezwyciężają te ograniczenia. Zdaniem naukowców opracowany mikroskop umożliwia tworzenie obrazów o rozdzielczości do 120 nanometrów, czyli 30 razy większej niż rozdzielczość tradycyjnych mikroskopów. ... >>

Pułapka powietrzna na owady 01.05.2024

Rolnictwo jest jednym z kluczowych sektorów gospodarki, a zwalczanie szkodników stanowi integralną część tego procesu. Zespół naukowców z Indyjskiej Rady Badań Rolniczych i Centralnego Instytutu Badań nad Ziemniakami (ICAR-CPRI) w Shimla wymyślił innowacyjne rozwiązanie tego problemu – napędzaną wiatrem pułapkę powietrzną na owady. Urządzenie to eliminuje niedociągnięcia tradycyjnych metod zwalczania szkodników, dostarczając dane dotyczące populacji owadów w czasie rzeczywistym. Pułapka zasilana jest w całości energią wiatru, co czyni ją rozwiązaniem przyjaznym dla środowiska i niewymagającym zasilania. Jego unikalna konstrukcja umożliwia monitorowanie zarówno szkodliwych, jak i pożytecznych owadów, zapewniając pełny przegląd populacji na każdym obszarze rolniczym. „Oceniając docelowe szkodniki we właściwym czasie, możemy podjąć niezbędne środki w celu zwalczania zarówno szkodników, jak i chorób” – mówi Kapil ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Hybrydowy notebook ASUS Zenbook Flip UX360 23.06.2016 ASUS wprowadził na rynek laptop konwertowalny Zenbook Flip UX360, który łączy platformę sprzętową Intel Skylake z systemem operacyjnym Windows 10. Komputer wykorzystuje 14-nanometrowy procesor Core m3-6Y30. Układ ten zawiera dwa rdzenie obliczeniowe z obsługą technologii Hyper-Threading (do czterech wątków przetwarzanych jednocześnie instrukcji) oraz kontroler graficzny Intel HD 515. Nominalna częstotliwość taktowania to 900 MHz, maksymalna to 2,2 GHz (w trybie turbo). Układ działa w parze z 8 GB pamięci RAM. Hybrydowy laptop wyposażony jest w 13,3-calowy ekran dotykowy o rozdzielczości 1920? 1080 pikseli (format Full HD). Specjalny uchwyt pozwala obrócić ekran o 360 stopni, aby używać urządzenia jako tabletu. Komputer jest wyposażony w dysk SSD o pojemności 256 GB, bezprzewodowe adaptery Wi-Fi 802.11ac i Bluetooth 4.1 oraz czytnik kart SD. Jest symetryczny port USB Type-C, a także dwa standardowe porty USB 3.0. Deklarowana żywotność baterii na jednym ładowaniu baterii do 12 godzin. Kabriolet ASUS Zenbook Flip UX360 zaczyna się od 700 USD.

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ ▪ sekcja witryny Duża encyklopedia dla dzieci i dorosłych. Wybór artykułu

▪ artykuł Siedmiu wspaniałych. Popularne wyrażenie

▪ artykuł Kto nosił szaty z piór kolibra? Szczegółowa odpowiedź

▪ Artykuł Ulyuko. Legendy, uprawa, metody aplikacji

▪ artykuł Stabilizator temperatury i wilgotności. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Organizacja i eksploatacja instalacji elektrycznych. Zarządzanie elektryczne. Kierownictwo operacyjne. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024