|
Arabic
Bengali
Chinese
English
French
German
Hebrew
Hindi
Italian
Japanese
Korean
Malay
Polish
Portuguese
Spanish
Turkish
Ukrainian
Vietnamese
Notatki z wykładów, ściągawki
Rewizja. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze
Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki Spis treści
Akceptowane skróty i skróty GK - Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej: część pierwsza z dnia 30.11.1994 listopada 51 r. Nr 26.01.1996-FZ; część druga z dnia 14 stycznia XNUMX nr XNUMX-FZ Prawo audytu - Ustawa federalna z dnia 07.08.2001 sierpnia 119 r. Nr XNUMX-FZ „O audycie” IPB Rosja - Instytut Zawodowych Księgowych i Audytorów Rosji Kodeks Administracyjny - Kodeks Federacji Rosyjskiej w sprawie wykroczeń administracyjnych z dnia 30.12.2001 grudnia 195 r. Nr 3-FXNUMX KOD - komputerowe przetwarzanie danych ICAP - Międzynarodowy Komitet Praktyk Rewizyjnych MPZ - inwentaryzacje JEST - Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej MFB - Międzynarodowa Federacja Księgowych VAT - podatek od wartości dodanej NK - Ordynacja podatkowa Federacji Rosyjskiej: część pierwsza z dnia 31.07.1998 lipca 146 r. Nr 05.08.2000-FZ; część druga z dnia 117 nr XNUMX-FZ OJSC - korporacja publiczna Ltd. - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ОС - środki trwałe PBU - Rozporządzenie o rachunkowości PMAP - Regulamin międzynarodowej praktyki audytorskiej TC - Kodeks pracy Federacji Rosyjskiej z dnia 30.12.2001 grudnia 197 r. Nr XNUMX-FZ Federalne Standardy Kontroli - Federalne zasady (normy) działalności kontrolnej (zatwierdzone dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 23.09.2002 września 696 r. Nr XNUMX) Sekcja I. PODSTAWY TEORETYCZNE AUDYTU Temat 1. UWARUNKOWANIA AUDYTU I JEGO MIEJSCE W SYSTEMIE KONTROLI W FEDERACJI ROSYJSKIEJ 1.1. Kontrola w gospodarce rynkowej W Federacji Rosyjskiej rozwinęła się następująca struktura organów regulacyjnych: ▪ organy kontroli państwowej i budżetowe sprawujące kontrolę nad otrzymaniem i wydatkowaniem środków z budżetów wszystkich szczebli; ▪ usługi kontroli wydziałowej i audytu, kontrolujące działalność finansową i gospodarczą podległych przedsiębiorstw i organizacji; ▪ usługi kontroli wewnątrzekonomicznej organizowane bezpośrednio w przedsiębiorstwach (komisje audytowe, audyt wewnętrzny, komisje inwentaryzacyjne itp.); ▪ firmy audytorskie i audytorzy dokonujący kontroli oraz świadczący inne usługi audytorskie na zasadach umownych z podmiotami gospodarczymi. Audyt, stanowiąc sposób realizacji pozaresortowej niezależnej kontroli finansowej, nie zastępuje państwowej kontroli finansowej, jednak jego głównym przedmiotem są przede wszystkim przedsiębiorstwa i organizacje komercyjne, które nie wchodzą w skład systemu ministerstw i departamentów dostępnych w kraju iz tego powodu nie są objęte kontrolą departamentalną. Reforma gospodarcza doprowadziła do zmiany dominującej formy własności, która coraz częściej przechodzi w ręce prywatnych przedsiębiorców i niepaństwowych podmiotów gospodarczych. W związku z tym powoduje to znaczne zawężenie zakresu państwowej kontroli finansowej i konieczność proporcjonalnego tempa reform w organizacji nowych sposobów tkwiących w stosunkach rynkowych w celu usprawnienia działalności finansowej przedsiębiorstw i organizacji niepaństwowych, historycznie ukształtowana forma z czego uważa się za niezależny audyt. Praktyka pokazała, że państwowe organy kontroli finansowej i niezależni audytorzy, firmy audytorskie w żadnym wypadku nie są konkurentami, a wręcz przeciwnie, wykwalifikowany i sumienny audyt może być znaczącą pomocą w pracy organów państwowej kontroli finansowej i mieć istotny pozytywny wpływ na poprawa efektywności ich pracy, kompletności i jakości wykonywania powierzonych im funkcji i zadań. Zgodnie z ustawą o czynnościach rewizji finansowej audyt nie zastępuje państwowej kontroli wiarygodności sprawozdań finansowych (księgowych) prowadzonej przez uprawnione organy państwowe, w szczególności Izbę Rachunkową Federacji Rosyjskiej (art. 1). Jednocześnie ustawa o czynnościach rewizyjnych nie zabrania ich współpracy, aw niektórych przypadkach to implikuje. Przede wszystkim wyraża się to w jasnej definicji listy warunków, w których przeprowadzany jest obowiązkowy niezależny audyt. Lista ta obejmuje organizacje kredytowe, państwowe fundusze pozabudżetowe, państwowe przedsiębiorstwa unitarne. W ostatnich latach doszło do powiązania organizacji audytorskich z weryfikacją sprawozdań finansowych państwowych przedsiębiorstw unitarnych. Jednocześnie teoretycznie weryfikacja rzetelności sprawozdań finansowych tych struktur (i powiązanych usług) może być realizowana na co najmniej trzy sposoby: z pomocą organizacji audytorskich, poprzez audyty oraz w sposób łączony (np. na podstawie corocznego obowiązkowego audytu z okresowymi – powiedzmy co trzy lata – audytami, które w znaczący sposób wykorzystują wyniki audytów). Większość rosyjskich ekonomistów rozróżnia następujące różnice porównując audyt i rewizję. 1.2. Przesłanki powstania i rozwoju audytu Za historyczną kolebkę audytu uważa się Anglię, gdzie w związku z silnym rozwojem stosunków rynkowych w 1844 roku wydano szereg ustaw o spółkach, zgodnie z którymi ich zarządy miały obowiązek zapraszać przynajmniej raz w roku specjalną osobę na sprawdzaj rachunki i składaj raporty akcjonariuszom. W Edynburgu (1854) powstał instytut skupiający księgowych i audytorów. Ci drudzy za cel postawili sobie badanie sprawozdań finansowych z wyrażeniem opinii o ich obiektywności, przejmując tym samym na siebie pewną część odpowiedzialności w przypadku ewentualnych strat dla klientów. W 1862 r. w Anglii uchwalono ustawę regulującą audyt, a później w innych krajach weszły w życie przepisy dotyczące obowiązkowego audytu (np. we Francji w 1867 r.). W 1880 roku w Anglii i Walii powstał Instytut Biegłych Księgowych. Obecnie w Anglii biegłymi rewidentami są wszyscy specjaliści w zakresie monitorowania wiarygodności sprawozdań finansowych, w tym także ci pracujący w agencjach rządowych. W Niemczech w 1870 r. dodatek do ustawy o spółkach akcyjnych zobowiązał rady nadzorcze tych spółek do sprawdzania głównych formularzy sprawozdawczych i składania sprawozdań z wyników kontroli na walnych zgromadzeniach wspólników, co położyło podwaliny prawne dla pojawienie się audytu. W 1932 r. powstał w Niemczech Instytut Biegłych Rewidentów, który istniał do 1941 r. Po zakończeniu II wojny światowej w Düsseldorfie utworzono Instytut Biegłych Rewidentów, który w 1954 r. przemianowano na Instytut Biegłych Rewidentów Niemiec, w skład którego obecnie wchodzi ponad 6000 audytorów i 700 audytorów organizacji. Do początku XX wieku. niezależny audyt w Stanach Zjednoczonych został oparty na modelu angielskim, który przewiduje szczegółowe badania danych bilansowych. Pierwsze oficjalne rozporządzenie dotyczące audytu w Stanach Zjednoczonych zostało opublikowane w 1917 r. i poświęcone było „audytowi bilansów”. Prawnie audyt w Stanach Zjednoczonych został zatwierdzony od 1937 roku, a dwa lata później rozpoczęła się jego standaryzacja. Od początku XX wieku. audyty i badania kryminalistyczne firm audytorskich stają się powszechne w krajach rozwiniętych gospodarczo. Potrzeba usług audytorskich powstała w związku z: ▪ z koniecznością dostarczania wysokiej jakości informacji do podejmowania decyzji dotyczących inwestycji i współpracy; ▪ eliminacja stronniczego prezentowania informacji przez przedsiębiorstwo zainteresowanym użytkownikom; ▪ konieczność uzyskania specjalistycznej wiedzy w celu weryfikacji informacji ze względu na złożoność rachunkowości i raportowania; ▪ brak informacji, które użytkownicy mieliby do niej niezbędny dostęp, aby móc ocenić jej jakość. Biorąc pod uwagę historyczne cechy rozwoju audytu, możemy wyróżnić następujące etapy. 1. Do końca lat 1940. XX wieku. Badanie polegało głównie na sprawdzeniu dokumentacji potwierdzającej przepływ transakcji gotówkowych, a także ich prawidłowego pogrupowania w sprawozdaniu finansowym. Ten audyt można nazwać potwierdzającym. 2. Po 1949 roku niezależni audytorzy zaczęli zwracać większą uwagę na kwestie kontroli wewnętrznej w firmach, wierząc, że przy skutecznym systemie kontroli wewnętrznej prawdopodobieństwo błędów byłoby znikome, a sprawozdania finansowe bardziej kompletne i dokładne. Firmy audytorskie w większym stopniu angażują się w działalność doradczą niż w bezpośrednie badanie. Taki audyt nazywa się audytem systemowym. 3. Trzeci etap rozwoju audytu koncentruje się na możliwym ryzyku podczas przeprowadzania audytów lub konsultacji; jednocześnie audyt, który w oparciu o uwarunkowania działalności klienta jest przeprowadzany wybiórczo (w zasadzie audyt jest przeprowadzany tam, gdzie ryzyko błędu lub oszustwa może być maksymalne) nazywany jest opartym na ryzyku. 1.3. Rozwój audytu w Rosji Słownik encyklopedyczny Brockhausa i Efrona mówi, że „w Rosji tytuł audytora wprowadził Piotr I”, a także, że „z natury stanowisko audytora łączy w sobie cechy stanowiska urzędnika, sekretarza i prokuratora. " Zapożyczono niemiecki model budowania audytu. Jednak w tym okresie nie było wewnętrznej potrzeby powstania i rozwoju audytu, a wprowadzony dyrektywą nie doczekał się rozwoju i stopniowo tracił swój pierwotny cel. W 1889 r. podjęto próbę stworzenia instytucji audytorów, ale byłoby to możliwe, gdyby istniał wyszkolony personel i potrzeby socjalne, a w Rosji na ten okres nie było wystarczającej liczby wykwalifikowanych księgowych. Dodatkowo księgowi bali się egzaminów. Wszyscy domagali się również zgody na członkostwo w instytucie i pozwolenia na pracę na podstawie dyplomu z placówki oświatowej lub doświadczenia zawodowego, ponadto stawiano wymóg przestrzegania przez audytorów zasad etyki moralnej. Próby stworzenia instytucji kontrolnej w Rosji podjęto już w 1912 i 1928 roku, ale wszystkie okazały się niezrealizowane. Pytanie o potrzebę audytu we współczesnej Rosji pojawiło się od początku przemian rynkowych. Pierwsze firmy audytorskie w Rosji pojawiły się w 1987 roku, często tworzone z udziałem kapitału zagranicznego. Wiele z nich działa do dziś i należy do największych firm i stowarzyszeń audytorskich. Potrzeba ich pojawienia się była spowodowana najsilniejszym rozwojem stosunków handlowych z zagranicą. Do rozszerzenia handlu potrzebny był kapitał, a w warunkach niestabilności polityki pieniężnej Rosji i galopującej inflacji było to możliwe tylko przy zaangażowaniu kapitału zagranicznego. Jego zaangażowanie wymagało gwarancji zwrotu, a co za tym idzie niezależnej oceny działalności struktur przedsiębiorczych. Dla Federacji Rosyjskiej warunkiem powstania audytu jest również potrzeba rzetelnej oceny majątku (przede wszystkim środków trwałych) pod kątem inflacji i dostosowania jego wartości do poziomu rynkowego. Zwykłym sposobem uzyskania wiarygodnych informacji jest przeprowadzenie niezależnego audytu. Tym samym potrzeba audytu stała się obiektywną rzeczywistością. Pierwszy projekt ustawy o rewizji finansowej powstał w 1992 roku, jednak w wyniku kryzysu politycznego w Rosji nie został on przyjęty. Dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej z dnia 22.12.1993 grudnia 2263 r. nr 1987 przyjęto Tymczasowe zasady prowadzenia działalności kontrolnej w Federacji Rosyjskiej. Jest to pierwszy dokument legislacyjny regulujący działalność audytorską w Rosji, pełnił funkcję ustawy, ale już w nazwie „Przepisy tymczasowe” podkreślano, że jest to dokument z okresu przejściowego, zakładano, że dokument ten będzie tymczasowy i nie będzie trwały długi, ale w rzeczywistości Regulamin ten istniał przez prawie osiem lat bez poprawek i zmian. Wcześniej, w latach 1993–XNUMX, audyt w Rosji był w powijakach i nie posiadał ram prawnych. Ustawa regulująca działalność firm audytorskich pojawiła się 7 sierpnia 2001 r. („O audycie”). Rozwój i tworzenie audytu w Rosji przebiegało w kilku etapach. Pierwszy etap (1987-1993) charakteryzował się z jednej strony dyrektywnym charakterem tworzenia organizacji audytorskich (1987 – utworzenie pierwszej organizacji audytorskiej „Interaudyt”), z drugiej zaś spontanicznym charakterem pojawienia się działalności audytorskiej (szkolenia, nieuporządkowane wydawanie pierwszych certyfikatów i licencji w latach 1990-1993). Drugi etap (grudzień 1993 r. przed uchwaleniem ustawy o kontroli - sierpień 2001 r.) można scharakteryzować jako okres powstawania audytu rosyjskiego, podczas którego przepisy tymczasowe i pierwsze zasady (normy) audytu w Federacji Rosyjskiej, opracowany przez licencjonowaną komisję audytu Centralnego ds. Atestacji (CALAC) Ministerstwa Finansów Rosji (opracowano i zatwierdzono 37 zasad (standardów) działalności audytowej, a także metodologię audytu, która stanowiła podstawę metodologiczną rosyjskiego audytu), oraz szereg innych dokumentów. W tym okresie rozpoczęto aktywne prace nad atestacją biegłych rewidentów i licencjonowaniem czynności rewizji finansowej, powstały stowarzyszenia audytorskie i firmy audytorskie, rozpoczęto prace nad przeprowadzaniem obowiązkowych audytów oraz świadczeniem usług związanych z audytem. Za lata 1994-2001. CALAC Ministerstwa Finansów Rosji wydał licencjobiorcom 23 600 licencji (w tym 14 700 organizacji audytorskich i 8900 8900 audytorów indywidualnych). Liczba ważnych licencji wyniosła około 7700, w tym na audyt ogólny 36. W tym samym okresie CALAC Ministerstwa Finansów Rosji zatwierdziła wydanie prawie 500 świadectw kwalifikacji audytora. Utworzono strukturę roboczą audytorów i firm audytorskich. Trzeci etap działalności kontrolnej w Rosji rozpoczął się po przyjęciu ustawy o kontroli. Jej przyjęcie potwierdziło ostateczne ukształtowanie się audytu w Rosji, umożliwiło przyjęcie szeregu aktów prawnych regulujących działalność audytorską, podjęcie kroku w kierunku włączenia audytu rosyjskiego do międzynarodowego systemu audytu. Obecnie najbardziej palącymi zagadnieniami audytu są jakość jego realizacji i związane z nią problemy odpowiedniego szkolenia personelu audytowego. Zmiany w ustawie „O działalności audytorskiej” mają na celu zasadniczo nowy mechanizm certyfikacji zawodowych audytorów dla Rosji, a ich przyjęcie będzie początkiem nowego, czwartego etapu audytu w Rosji. Temat 2. REGULACJA KONTROLI DZIAŁALNOŚCI W FEDERACJI ROSYJSKIEJ 2.1. System regulacji audytu Ponieważ wyniki audytu są podstawą wielu decyzji gospodarczych, audyt jest dość ściśle uregulowany we wszystkich krajach. Obecnie w Rosji obowiązuje następujący system regulacji działalności audytorskiej: 1) ustawa o działalności rewizyjnej; 2) inne ustawy federalne i inne akty prawne dotyczące kontroli, wydane zgodnie z ustawą o kontroli i nie są z nią sprzeczne; 3) Federalne standardy audytu; 4) standardy stowarzyszeń kontroli samoregulacyjnej; 5) standardy audytu wewnętrznego. Tym samym ustawa o kontroli jest dominującym dokumentem w systemie bezpośredniej regulacji czynności kontrolnych. Definiuje pojęcia audytu, audytora, prawne aspekty organizacji i funkcjonowania, kryteria obowiązkowych audytów, rodzaje usług związanych z audytem, miejsce standardów i norm etyki zawodowej, prawa i obowiązki audytorów oraz podmiotów kontrolowanych, główne aspekty kontroli jakości w audycie, kwestie certyfikacji uprawnień do wykonywania czynności audytowych, rola stowarzyszeń audytorskich itp. Przestrzeganie go jest obowiązkowe dla wszystkich audytorów i organizacji audytorskich, a także dla osób podlegających obowiązkowemu audytowi. Federalne standardy rewizji finansowej są obowiązkowe dla organizacji audytorskich, poszczególnych biegłych rewidentów, a także dla badanych jednostek, z wyjątkiem przepisów wskazujących, że mają one charakter doradczy, są zatwierdzane przez Rząd Federacji Rosyjskiej. Standardy te zostały opracowane w Rosji zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rewizji Finansowej (MSB), w celu wzmocnienia praktycznego ukierunkowania i jednolitości badania opracowywane są metody dotyczące niektórych kwestii, na przykład sprawdzania zapasów lub sprawdzania dochodów kalkulacje podatkowe, które w przeciwieństwie do standardów mają charakter czysto doradczy. Rozwój tych standardów w Rosji nie został jeszcze w pełni zakończony, dlatego obecnie przyjęto 23 zasady. Stowarzyszenia audytorów samoregulacyjnych mają prawo do opracowywania własnych standardów i materiałów metodologicznych dotyczących stosowania standardów federalnych, w przypadku których mogą ustanawiać dodatkowe wymagania dotyczące przeprowadzania kontroli, ale nie powinny one być sprzeczne ze standardami federalnymi i ustawą o audytach. Organizacje audytorskie i poszczególni audytorzy mają prawo do ustanawiania własnych zasad (standardów) działalności audytowej, które nie mogą być sprzeczne z federalnymi zasadami (normami) działalności audytowej i nie mogą ustanawiać wymagań niższych niż te określone w normach federalnych. Ponadto audytorzy, organizacje audytorskie, stowarzyszenia audytorów samoregulacyjnych oraz ich pracownicy są zobowiązani do przestrzegania kodeksu etyki zawodowej. 2.2. Pojęcie audytu. Audyt prawny Działalność audytorska (audyt) - działalność przedsiębiorcza polegająca na przeprowadzaniu audytów i świadczeniu powiązanych usług. Oznacza to, że wszystkie firmy audytorskie tworzone są w celu osiągania zysku (zgodnie z Kodeksem Cywilnym), jak każda inna struktura biznesowa. Audyt (kontrola audytowa) to niezależna kontrola sprawozdań finansowych (księgowych) organizacji. Niezależność biegłych rewidentów i firm audytorskich podczas badania jest kluczową zasadą przy przeprowadzaniu badania (prawo zawiera dość szczegółowe wyjaśnienie tego pojęcia). Przedmiotem audytu mogą być nie tylko organizacje, ale także indywidualni przedsiębiorcy, ponieważ prawo nie przewiduje różnic między nimi przy podkreślaniu kryteriów obowiązkowego audytu. Audyt nie zastępuje państwowej kontroli rzetelności sprawozdań finansowych (księgowych), przeprowadzanej zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej przez uprawnione organy państwowe. Audytor to osoba posiadająca świadectwo kwalifikacyjne audytora. Jednocześnie konieczna jest nienaganna reputacja biznesowa, potwierdzona rekomendacjami co najmniej trzech audytorów oraz brak karalności. Ma prawo do wykonywania czynności audytowych jako pracownik organizacji audytorskiej lub jako osoba zatrudniona przez organizację audytorską do pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej lub jako przedsiębiorca działający bez posiadania osobowości prawnej (rewident indywidualny) . Indywidualny biegły rewident ma prawo do przeprowadzenia badania poza badaniem ustawowym oraz świadczenia usług związanych z badaniem. Organizacja audytowa to organizacja komercyjna, która przeprowadza audyty i świadczy usługi związane z audytem. Organizacje audytorskie i poszczególni audytorzy nie mogą prowadzić żadnej innej działalności gospodarczej, z wyjątkiem przeprowadzania audytu i świadczenia usług z nim związanych. Organizacja audytu może być utworzona w dowolnej formie organizacyjno-prawnej, z wyjątkiem otwartej spółki akcyjnej. Co najmniej 50% personelu organizacji audytowej musi być obywatelami Federacji Rosyjskiej stale zamieszkującymi na terytorium Federacji Rosyjskiej, a jeżeli kierownik organizacji audytowej jest obywatelem zagranicznym, co najmniej 75%. Osoba będąca jedynym organem wykonawczym organizacji komercyjnej musi być audytorem. Personel organizacji audytowej musi składać się z co najmniej pięciu audytorów. W zamyśle ustawodawcy norma ta, wraz z wymogiem, że badanie ustawowe może przeprowadzić wyłącznie organizacja audytorska, powinna służyć poprawie jakości badania. Zakłada się, że większa liczba wykwalifikowanych specjalistów w firmie audytorskiej przyczyni się do ogólnej poprawy jakości jej pracy. Audytorzy i organizacje audytorskie muszą być członkami jednego ze stowarzyszeń samoregulacyjnych i być wpisane do Jednolitego Rejestru Audytorów i Firm Audytorskich. Dopiero po spełnieniu wszystkich tych warunków możliwe jest przeprowadzenie czynności audytowych i świadczenie powiązanych usług związanych z wyrażeniem opinii, pod rygorem uznania czynności za nielegalną, ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami. Ta sama zasada dotyczy wszystkich organizacji komercyjnych, które w swojej nazwie używają słowa „audyt” i wszystkich pochodnych słowa „audyt”. Organizacje audytorskie oraz poszczególni biegli rewidenci są zobowiązani do zachowania w tajemnicy transakcji badanych podmiotów oraz osób, którym świadczono usługi związane z badaniem. Organizacje audytowe i ich szefowie, indywidualni audytorzy, osoby kontrolowane oraz osoby podlegające obowiązkowemu audytowi ponoszą odpowiedzialność karną, administracyjną i cywilną zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. 2.3. Cele, zadania i ogólne zasady audytu Rozważając cele i ogólne zasady audytu, należy kierować się nie tylko przepisami ustawy o czynnościach audytorskich, ale także normami. Federalny Standard Audytu nr 1 „Cel i podstawowe zasady audytu” ustanawia jednolite cele i podstawowe zasady przeprowadzania audytu sprawozdań finansowych (księgowych), których musi przestrzegać organizacja audytowa i indywidualny audytor. Norma dotyczy następujących głównych zagadnień: ▪ cel audytu; ▪ ogólne zasady audytu; ▪ zakres audytu; ▪ wystarczająca pewność; ▪ odpowiedzialność za sprawozdawczość finansową (księgową). Badanie sprawozdań finansowych ma na celu umożliwienie biegłemu rewidentowi wyrażenia opinii, czy sprawozdania finansowe zostały sporządzone, we wszystkich istotnych aspektach, zgodnie z ustalonymi ramowymi założeniami sprawozdawczości finansowej. Wyrażając swoją opinię, biegły rewident zgodnie z paragrafem 2 MSRF 200 „przekazuje prawdziwy i rzetelny obraz” lub „reprezentuje obiektywnie i we wszystkich istotnych aspektach”, co jest równoznaczne. Celem badania jest wyrażenie opinii o rzetelności sprawozdań finansowych (księgowych) badanych jednostek oraz zgodności procedury księgowej z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Definicja ta podana jest zarówno w prawie, jak iw normie, jest kompletna i wyczerpująca. Na tej podstawie celem audytu nie jest wykrycie błędów i ujawnienie oszukańczych działań. Chociaż opinia biegłego rewidenta może zwiększyć wiarygodność sprawozdania finansowego, użytkownik nie powinien traktować tej opinii jako wyrazu zaufania do rentowności badanej jednostki w przyszłości ani jako dowodu skutecznego prowadzenia działalności przez kierownictwo ten podmiot. Jednocześnie należy przypomnieć, że rzetelność rozumiana jest jako stopień dokładności danych sprawozdawczych finansowych (księgowych), który pozwala użytkownikowi tej sprawozdawczości na podstawie jej danych wyciągać prawidłowe wnioski o wynikach działalności gospodarczej, sytuacji finansowej i majątkowej badanych jednostek i podejmować świadome decyzje na podstawie tych wniosków. Do zadań audytora w procesie audytu należy: ocena poziomu organizacji rachunkowości i kontroli wewnętrznej, kwalifikacji personelu księgowego, jakości przetwarzania dokumentacji księgowej, prawidłowości i legalności prowadzenia ksiąg rachunkowych odzwierciedlających działalność finansowo-gospodarczą przedsiębiorstwa i jego wyników końcowych; wspomaganie administracji przedsiębiorstwa poprzez opracowywanie rekomendacji usuwania niedociągnięć i naruszeń mających wpływ na wyniki finansowe i wiarygodność wskaźników sprawozdawczych; na podstawie badania faktów z przeszłości i aktualnego stanu rzeczy w przedsiębiorstwie, orientacji jego administracji na przyszłe wydarzenia, które mogą mieć wpływ na działalność gospodarczą i wyniki końcowe (analiza perspektywiczna); dostarczanie klientowi istotnych i dokładnych informacji o wszystkich niejasnych kwestiach, które pojawiają się w procesie realizacji umowy o świadczenie usług audytorskich. Przy wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych biegły rewident musi kierować się zasadami etycznymi, które uwzględniają: niezależność, uczciwość, obiektywizm, kompetencje i uczciwość zawodową, poufność, profesjonalne postępowanie. Audytor jest zobowiązany do przeprowadzenia audytu zgodnie z Federalnymi Standardami Audytu, które zawierają podstawowe wymagania, procedury i wytyczne, a także wskazówki i przykłady doradcze. Niezależność organizacji audytorskiej od podmiotu gospodarczego i jego kierownictwa należy rozpatrywać zarówno z punktu widzenia okoliczności formalnych, jak i faktycznych; ustala się go zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej i federalnymi zasadami (normami) audytu. Uczciwość i obiektywizm w kontaktach z podmiotem gospodarczym polega na tym, że podstawą wniosków, rekomendacji i wniosków organizacji audytorskiej może być tylko wystarczająca ilość niezbędnych informacji. Organizacja audytująca nie powinna dopuszczać, aby uprzedzenia, uprzedzenia lub wywierane na nią naciski miały wpływ na komunikację z kierownictwem podmiotu gospodarczego, a w konsekwencji na obiektywność jej wniosków, rekomendacji i wniosków. Organizacja audytująca nie powinna świadczyć usług, przedstawiać rekomendacji lub propozycji pomocy w ich realizacji, wykraczających poza jej uprawnienia zgodnie z posiadanymi uprawnieniami do wykonywania audytu i czynności z tym związanych lub kompetencji zawodowych. Organizacja audytująca jest zobowiązana do zachowania poufności informacji otrzymanych podczas komunikacji z kierownictwem podmiotu gospodarczego, bez ograniczeń czasowych i bez względu na kontynuację lub zakończenie z nim stosunków. Organizacja audytująca jest zobowiązana do zapewnienia bezpieczeństwa informacji poufnych podmiotu gospodarczego i nieujawniania ich bez zgody kierownictwa podmiotu gospodarczego, chyba że ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej stanowi inaczej. Profesjonalne postępowanie w kontaktach z kierownictwem podmiotu gospodarczego polega na przestrzeganiu priorytetu interesu publicznego i reputacji zawodu jako całości. Organizacja audytująca powinna powstrzymać się od wszelkich działań, które mogą ją zdyskredytować, podważyć szacunek i zaufanie do zawodu audytora. Z ogólnej listy zasad etycznych pojęcia niezależności i poufności otrzymywanych informacji są regulowane przez prawo, dlatego można je nazwać fundamentalnymi, a pozostałe zasady – ogólnymi etycznymi. W trakcie planowania i przeprowadzania badania należy wykazać się zawodowym sceptycyzmem, ponieważ mogą zaistnieć okoliczności, które pociągają za sobą istotne zniekształcenie sprawozdania finansowego. Okazanie zawodowego sceptycyzmu oznacza, że biegły rewident krytycznie ocenia istotę uzyskanych dowodów badania i uważnie bada te z nich, które są sprzeczne z jakimikolwiek dokumentami lub oświadczeniami kierownictwa lub podważają wiarygodność takich dokumentów lub oświadczeń. W szczególności podczas badania należy wykazać się zawodowym sceptycyzmem, aby zmniejszyć ryzyko przeoczenia nietypowych okoliczności, nie dokonywać nieuzasadnionych uogólnień przy wyciąganiu wniosków, nie stosować błędnych założeń przy ustalaniu rodzaju, rozłożenia w czasie i zakresu procedur badania oraz przy ocenie ich wyniki. Termin „zakres badania” odnosi się do procedur badania uznanych za niezbędne do osiągnięcia celu i powinien zostać określony przez biegłego rewidenta, biorąc pod uwagę wymogi odpowiednich przepisów prawa i regulacji oraz, w razie potrzeby, warunki zleceń badania i wymogi sprawozdawcze. Badanie ma na celu uzyskanie wystarczającej pewności, że sprawozdanie finansowe jako całość nie zawiera istotnych zniekształceń. Pojęcie wystarczającej pewności odnosi się do gromadzenia dowodów badania niezbędnych biegłemu rewidentowi do stwierdzenia, że w sprawozdaniu finansowym traktowanym jako całość nie występują istotne zniekształcenia. Pojęcie wystarczającej pewności dotyczy całego procesu audytu. Standard federalny (zgodnie z MSRF) zapewnia następujące rodzaje gwarancji: ▪ bezwzględne (rzadko się zdarza – w sprawach oczywistych); ▪ rozsądne (stosowane w audycie); ▪ umiarkowane (stosowane przy kontrolach przeglądowych); ▪ niski (brak zaufania – stosowany podczas kompilacji i wykonywania uzgodnionych procedur). Podczas gdy biegły rewident jest odpowiedzialny za sformułowanie i wyrażenie opinii o rzetelności sprawozdania finansowego (rachunkowego), odpowiedzialność za sporządzenie i prezentację sprawozdania finansowego (rachunkowego) spoczywa na kierownictwie badanej jednostki. Badanie sprawozdań finansowych (księgowych) nie zwalnia z tej odpowiedzialności kierownictwa badanej jednostki. 2.4. Etyka biegłego rewidenta W Rosji Kodeks Etyki Zawodowej Biegłych Rewidentów został po raz pierwszy zatwierdzony przez Walne Zgromadzenie Rosyjskiej Izby Obrachunkowej w dniu 4 grudnia 1996 r. Główne wymagania Kodeksu Etyki Biegłych Rewidentów są określone przez Międzynarodową Federację Księgowych. Służą one jako podstawa do opracowania wymogów etycznych, szczegółowych zasad i standardów postępowania dla biegłych rewidentów w każdym kraju, w którym przeprowadzany jest audyt oraz były podstawą opracowanych w Rosji kodeksów etyki zarówno dla biegłych rewidentów, jak i zawodowych księgowych. Zgodnie z tymi wymogami audytor musi posiadać określoną wiedzę i umiejętności zawodowe, uznawać wagę i wyznawać wysoki standard wartości moralnych w swojej pracy, być świadomym swoich obowiązków i zobowiązań wobec społeczeństwa oraz przestrzegać ustalonych zasad postępowania . Zgodność z tymi wymogami jest obowiązkowa zarówno dla biegłego rewidenta, jak i zawodowego księgowego zatrudnionego przez organizację. Jednocześnie na audytorów zewnętrznych nakłada się szereg dodatkowych wymogów etycznych. Należą do nich: przestrzeganie warunków niezależności, dodatkowe wymagania dotyczące kompetencji zawodowych, uregulowanie procedury płatności za usługi audytorskie, relacje z księgowymi badanych organizacji i innymi biegłymi rewidentami, cechy reklamy i oferty usług. W celu wzmocnienia nacisku na te przepisy i uczynienia ich wiążącymi, zostały one włączone do tekstu ustawy o kontroli. Kodeks zawiera 15 artykułów. Artykuł 1. „Postanowienia ogólne” podsumowuje standardy etyczne postępowania zawodowego niezależnych audytorów, zjednoczonych przez Izbę Obrachunkową Rosji; określane są wartości moralne, które wspólnota audytorów deklaruje w swoim otoczeniu. Artykuł 2. „Ogólnie przyjęte normy i zasady moralne” potwierdza obowiązek audytorów do przestrzegania w swoich działaniach i decyzjach uniwersalnych zasad moralnych i norm moralnych, do życia i pracy z czystym sumieniem. Art. 3. „Interes publiczny” stanowi, że biegły rewident ma obowiązek działać w interesie wszystkich użytkowników sprawozdań finansowych, a nie tylko klientów usług audytorskich; musi być przekonany, że chronione interesy powstały na podstawie prawnej i słusznej, w przeciwnym razie jest zobowiązany odmówić ich ochrony. Artykuł 4. „Obiektywizm i uważność biegłego rewidenta” podkreśla, że obiektywność wniosków jest możliwa tylko przy wystarczającej ilości wymaganych informacji. Od audytorów wymaga się obiektywnego rozważenia wszystkich pojawiających się sytuacji i rzeczywistych faktów. Presja na audytora w jakiejkolwiek formie jest niedopuszczalna. Audytorzy muszą być uważni i poważnie podchodzić do swoich obowiązków, przestrzegać zatwierdzonych standardów audytu, odpowiednio planować i kontrolować pracę oraz sprawdzać podległych specjalistów. Art. 5. „Niezależność biegłego rewidenta” oznacza, że w opinii lub innym dokumencie sporządzonym w wyniku świadczonych usług zawodowych, biegły rewident ma obowiązek świadomie zadeklarować swoją niezależność w stosunku do klienta zarówno w okolicznościach formalnych, jak i faktycznych. Art. 6. „Kompetencje zawodowe biegłego rewidenta” wskazuje, że biegły rewident jest obowiązany powstrzymać się od świadczenia usług, które wykraczają poza jego kompetencje zawodowe, a także nie odpowiadają posiadanemu przez niego świadectwu kwalifikacyjnemu. Aby pomóc biegłemu rewidentowi w rozwiązaniu określonych zadań, firma audytorska może pozyskać kompetentnych specjalistów. Artykuł 7. „Poufne informacje o kliencie” nakłada na audytora obowiązek zachowania w tajemnicy informacji o sprawach klientów uzyskanych w toku świadczenia profesjonalnych usług przez czas nieokreślony i niezależnie od kontynuacji lub zakończenia bezpośrednich z nimi relacji. Informacje poufne nie powinny być wykorzystywane przez audytora dla własnej korzyści lub na korzyść jakiejkolwiek strony trzeciej lub na szkodę klienta. Art. 8. „Stosunki podatkowe” stanowi, że przy świadczeniu profesjonalnych usług podatkowych biegły rewident musi kierować się interesem klienta, z zastrzeżeniem obowiązkowego przestrzegania przepisów podatkowych. Audytor nie powinien promować fałszerstw w celu uniknięcia płacenia podatków przez klienta i oszukania służby podatkowej. Wszelkie zalecenia i porady w zakresie podatków należy składać na piśmie. Artykuł 9 „Wynagrodzenie zawodowe” stanowi, że honoraria biegłego rewidenta muszą być zgodne z etyką zawodową i być wypłacane w zależności od zakresu i jakości usług zawodowych. Audytor jest zobowiązany do wcześniejszego omówienia z klientem i ustalenia na piśmie warunków i trybu takiej płatności. Artykuł 10. „Relacje między biegłymi rewidentami” sugeruje, że kontrolerzy powinni traktować innych kontrolerów życzliwie, powstrzymywać się od nieuzasadnionej krytyki ich działań i innych świadomych działań, które wyrządzają szkodę kolegom w zawodzie. Artykuł 11. „Relacje pracowników z firmą audytorską” wzywa pracowników do lojalności wobec swojej firmy audytorskiej, we wszystkich swoich działaniach muszą przyczyniać się do jej autorytetu i dalszego rozwoju, utrzymywać przyjazne relacje biznesowe zarówno z pracownikami firmy, jak i z klientem . Artykuł 12 „Informacja publiczna i reklama” określa, że reklama musi mieć charakter informacyjny, bezpośredni i uczciwy, wykluczając możliwość oszukiwania i wprowadzania w błąd potencjalnych klientów. Artykuł 13 „Niekonsekwentne działania biegłego rewidenta” wskazuje, że podejmowanie jakichkolwiek czynności zabronionych przez praktykujących biegłych rewidentów zgodnie z prawem jest uważane za niezgodne z prawem działanie biegłego rewidenta, naruszające prawo i normy etyki zawodowej. Art. 14. „Służby audytorskie w innych państwach” podkreśla, że przeprowadzając audyt, audytor ma obowiązek znać i stosować w swojej pracy międzynarodowe standardy i standardy audytu obowiązujące w państwie, w którym wykonuje swoją działalność zawodową. Art. 15. „Zgodność niniejszego Kodeksu ze standardami międzynarodowymi” mówi, że standardy etyki zawodowej określone przez Kodeks Etyki opierają się na międzynarodowych standardach etycznych opracowanych przez Międzynarodową Federację Księgowych. Etykę zawodową w komunikacji z kierownictwem podmiotu gospodarczego określa Federalny Standard Kontroli „Komunikacja z kierownictwem podmiotu gospodarczego”, którego zadaniami są: 1) określenie podstawowych wymagań dotyczących komunikacji między organizacją audytu a kierownictwem podmiotu gospodarczego; 2) określenie cech porozumiewania się organizacji audytorskiej z kierownictwem podmiotu gospodarczego na poszczególnych etapach badania; 3) określenie cech komunikacji między organizacją audytu a kierownictwem podmiotu gospodarczego w kwestiach rachunkowości i kontroli wewnętrznej. Instytut Zawodowych Księgowych i Audytorów Rosji decyzją Rady Prezydenckiej z dnia 24 września 2003 r. zatwierdził Kodeks Etyki dla członków IPA Rosji, który wszedł w życie w styczniu 2004 r. Kodeks ten został przygotowany na podstawie oraz uwzględnienie wszystkich wymagań Kodeksu Etyki IFAC z maksymalnym zachowaniem jego koncepcyjnych podejść i sekcji. Kodeks uznaje, że głównym celem wykonywania zawodu księgowego i audytora jest działalność specjalistów na najwyższym poziomie zawodowym, zapewniająca jakość realizacji zadań i zaspokojenie interesu publicznego. Osiągnięcie tego celu wymaga spełnienia czterech podstawowych wymagań: 1) wiarygodność – społeczeństwo potrzebuje rzetelnych informacji i systemów informacyjnych; 2) profesjonalizm - klienci, pracodawcy i inne zainteresowane strony potrzebują specjalistów, którzy są profesjonalistami w dziedzinie rachunkowości i rewizji finansowej; 3) wysoka jakość usług – wszystkie usługi świadczone przez profesjonalnego księgowego (biegłego rewidenta) muszą spełniać najwyższe standardy jakości; 4) zaufanie – osoby korzystające z usług zawodowych księgowych (biegłych rewidentów) muszą mieć pewność, że usługi te są świadczone zgodnie z obowiązującymi ich zawodowymi standardami etycznymi. Cele i podstawowe zasady Kodeksu mają charakter ogólny i nie mają na celu rozwiązywania problemów etycznych, które pojawiają się przed zawodowym księgowym (biegłym rewidentem) w każdym konkretnym przypadku. Kodeks zawiera jednak pewne zalecenia dotyczące praktycznej realizacji celów i przestrzegania podstawowych zasad w szeregu typowych sytuacji spotykanych w praktyce rachunkowości i rewizji finansowej, np. Załącznik do Kodeksu zawiera 24 artykuły dotyczące zaleceń stosowania zasady niezależności do konkretnych sytuacji. Na obecnym etapie rozwoju IPA Rosji i Izba Obrachunkowa Rosji są niewątpliwymi liderami w rozwoju systemu kontroli i publicznej regulacji norm tej działalności. Temat 3. RODZAJE AUDYTU I WARUNKI REALIZACJI CZYNNOŚCI AUDYTOWYCH 3.1. Rodzaje audytu Obowiązkowy audyt przeprowadzany jest w przypadkach wyraźnie określonych ustawą lub w imieniu organów państwowych. Wielkość i procedurę przeprowadzania obowiązkowego audytu regulują normy prawne. Audyt inicjacyjny (dobrowolny) przeprowadzany jest decyzją podmiotu gospodarczego na podstawie umowy z firmą audytorską lub indywidualnym audytorem. Charakter i zakres takiej weryfikacji określa klient. Audyt wewnętrzny jest integralnym i ważnym elementem kontroli zarządczej. Niektóre rodzaje audytów wewnętrznych nazywane są audytami zarządczymi lub produkcyjnymi i są przeprowadzane przez audytorów pracujących w przedsiębiorstwie, dlatego nie spełniają w pełni kryteriów niezależności. Audyt zewnętrzny przeprowadzają zewnętrzne organizacje audytorskie (osoby prawne) lub niezależnych audytorów na podstawie umów (zamówień) z organizacjami. Obowiązkowy audyt zawsze przeprowadzają wyłącznie audytorzy zewnętrzni, z uwzględnieniem wymogów ustawy o działalności audytorskiej, efektem pracy jest sporządzenie opinii. Ten rodzaj audytu jest często określany mianem audytu finansowego, ponieważ polega na ocenie rzetelności sprawozdań finansowych. Audyt zgodności ma na celu sprawdzenie, czy przedsiębiorstwo przestrzega określonych zasad, przepisów, przepisów, instrukcji, zobowiązań umownych, które mają wpływ na wyniki jego działalności. W trakcie tego audytu ustala się zgodność działań przedsiębiorstwa z jego statutem, poprawność obliczania wynagrodzeń, ważność obliczania i opłacania podatków itp. Kontrole zgodności wymagają ustanowienia odpowiednie kryteria oceny ich realizacji. Mogą to być wymagania prawne, GOST, uzgodnione warunki (na przykład czas dostawy) itp. Audyt operacyjny służy do sprawdzenia procedur i metod funkcjonowania przedsiębiorstwa w celu oceny efektywności zarządzania. Wskazane jest wykorzystanie go do sprawdzenia realizacji biznesplanów, szacunków, różnych programów celowych, pracy personelu itp. Czasami taki audyt nazywa się audytem wydajności przedsiębiorstwa lub administracji. Audyt specjalny to sprawdzenie określonych zagadnień działalności podmiotu gospodarczego pod kątem przestrzegania określonych procedur, norm i zasad (na przykład prawidłowość sprawozdawczości podatkowej, wykorzystanie środków specjalnych itp.). Audyt wstępny charakteryzuje się tym, że dla danego klienta jest wykonywany po raz pierwszy przez dany zespół audytorów. To znacznie zwiększa ryzyko i złożoność audytu, ponieważ początkowo audytorzy nie mają niezbędnych informacji o specyfice działalności klienta, jego systemie kontroli wewnętrznej itp. Uzgodniony (cykliczny) audyt jest przeprowadzany przez tego audytora lub firmę audytorską regularnie (wielokrotnie). Taka współpraca jest wygodna zarówno dla audytorów, jak i klienta, który otrzymuje wysoko wykwalifikowaną, kompleksową pomoc i ocenę opartą na wieloletniej, wieloletniej współpracy. Z punktu widzenia rozwoju historycznego audyt dzieli się na audyt potwierdzający, audyt systemowy oraz audyt oparty na ryzyku. 3.2. Obowiązkowy audyt Audyt obowiązkowy to coroczny obowiązkowy audyt sprawozdań finansowych (księgowych) organizacji. Audyt obowiązkowy przeprowadza się w przypadkach, gdy: 1) ze względu na formę organizacyjno-prawną organizacja jest otwartą spółką akcyjną; 2) według rodzaju działalności organizacja jest: a) instytucja kredytowa; b) organizacja ubezpieczeniowa lub towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych; c) towar lub giełda; d) instytucję lub fundusz inwestycyjny; e) państwowy fundusz pozabudżetowy, którego źródłem tworzenia funduszy są obowiązkowe potrącenia przewidziane przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, dokonywane przez osoby fizyczne i prawne; f) fundusz, którego źródłem finansowania są dobrowolne wpłaty osób fizycznych i prawnych; 3) pod względem wskaźników wyników finansowych: kwota przychodów organizacji lub indywidualnego przedsiębiorcy ze sprzedaży produktów (wykonywanie pracy, świadczenie usług) przez jeden rok przekracza 500 000-krotność płacy minimalnej ustalonej przez ustawodawstwo rosyjskie Federacja lub kwota aktywów bilansowych przekracza 200 000 na koniec roku sprawozdawczego razy minimalną płacę określoną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej; 4) organizacja - jednolite przedsiębiorstwo państwowe lub jednolite przedsiębiorstwo komunalne, jeżeli wskaźniki finansowe jej działalności są zgodne z ust. 3 pkt 1 art. 7 ustawy o kontroli. W przypadku komunalnych przedsiębiorstw unitarnych prawo podmiotu Federacji Rosyjskiej może obniżyć wskaźniki finansowe. Obowiązkowy audyt przeprowadzany jest wyłącznie przez organizacje audytowe. Jeżeli odbywa się to w organizacjach, w których kapitałach uprawnionych (akcyjnych) udział majątku państwowego lub majątku podmiotu Federacji Rosyjskiej wynosi co najmniej 25%, zawieranie umów o świadczenie usług audytorskich powinno odbywać się na podstawie na wyniki otwartego przetargu. Procedura przeprowadzania takich konkursów jest zatwierdzana przez Rząd Federacji Rosyjskiej, chyba że prawo federalne stanowi inaczej. Badanie badanych jednostek, których dokumentacja finansowa (księgowa) zawiera informacje stanowiące tajemnicę państwową, przeprowadza się zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Przeprowadzając badanie ustawowe, organizacja audytorska jest zobowiązana do ubezpieczenia ryzyka odpowiedzialności za naruszenie umowy. 3.3. Usługi związane z audytem Obecnie działalność audytowa obejmuje dwa elementy: audyt rzeczywisty (audyt obowiązkowy) oraz usługi okołokontrolne. Jednocześnie te ostatnie w organizacjach audytorskich zaczynają zajmować coraz większy udział pod względem liczby, rodzajów i wolumenu wykonywanych usług. Do wykonywania usług związanych z audytem wykonawcy wymagają kompetencji zawodowych z zakresu audytu, rachunkowości, analizy ekonomicznej, podatków, prawa gospodarczego i ekonomii. Zgodnie z ustawą o działalności audytorskiej za usługi związane z audytem rozumie się usługi inne niż audyt, związane z wyrażeniem w ustalonej formie niezależnej opinii o informacjach organizacji, a także następujące usługi: ▪ zakładanie, przywracanie i prowadzenie ksiąg rachunkowych, sporządzanie sprawozdań finansowych (księgowych), doradztwo księgowe; ▪ doradztwo podatkowe; ▪ analiza działalności finansowo-gospodarczej organizacji i indywidualnych przedsiębiorców; ▪ doradztwo gospodarcze, finansowe i zarządcze, w tym związane z reorganizacją i prywatyzacją organizacji; ▪ doradztwo prawne oraz reprezentacja przed organami sądowymi i podatkowymi w sporach podatkowych i celnych; ▪ automatyzacja księgowości i wdrażanie technologii informatycznych; ▪ ocena wartości nieruchomości, ocena przedsiębiorstw jako zespołów nieruchomości oraz ryzyk biznesowych; ▪ opracowywanie i analiza projektów inwestycyjnych, sporządzanie biznesplanów; ▪ przeprowadzanie uzgodnionych z jednostką audytowaną procedur weryfikacji informacji finansowych, zestawiania informacji finansowych i (lub) innych informacji o organizacji; ▪ prowadzenie prac badawczych i eksperymentalnych w zakresie związanym z działalnością audytorską oraz upowszechnianie ich wyników, w tym na nośnikach papierowych i elektronicznych; ▪ szkolenia, zgodnie z procedurą ustaloną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, dla specjalistów w dziedzinach związanych z działalnością audytową; ▪ świadczenie innych usług związanych z działalnością audytorską. Organizacje audytorskie i poszczególni biegli rewidenci nie są uprawnieni do wykonywania czynności, które pociągają za sobą konflikt interesów z badaną jednostką. Wszystkie powyższe usługi związane z audytem można warunkowo podzielić na trzy grupy: usługi kontrolne, usługi akcji i usługi doradcze. Usługi kontrolne polegają na tym, że audytor kontroluje prawidłowość i zasadność odzwierciedlenia faktów działalności gospodarczej, naliczania płatności podatkowych itp. Usługi czynnościowe obejmują np. opracowanie projektów inwestycyjnych, księgowość, jej utrzymanie i odtworzenie. Wraz z rozwojem relacji rynkowych usługi doradcze stają się pilną potrzebą, co tłumaczy się tym, że gospodarka rynkowa zapewnia tworzenie zdrowego otoczenia konkurencyjnego, a przewagi konkurencyjne takich firm tkwią w innowacyjności i wykwalifikowanym doradztwie. O ile w pierwszych etapach rozwoju gospodarczego zapotrzebowanie i różnorodność usług doradczych były znikome, to dziś zakres usług doradczych znacznie się poszerzył, reprezentując zewnętrzny audyt finansowy, usługi księgowe, edukacyjne, prawne, rekrutacyjne, informatyczne, inżynierskie, doradztwo projektowe i inwestycyjne, usługi zarządzania kryzysowego itp. Zapotrzebowanie na usługi konsultingowe rośnie nie tylko w Rosji, ale na całym świecie. Obecnie na rynku usług doradczych w Rosji panują następujące trendy: ▪ wzrost wolumenu działalności doradczej i wzrost liczby pracowników firm konsultingowych; ▪ pojawienie się nowych rodzajów, form doradztwa i rynków usług doradczych; ▪ podnoszenie jakości usług doradczych; ▪ wzrost liczby firm-klientów. Wszystkie usługi związane z badaniem w związku z badaniem ustawowym dzielą się na „zgodne” i „niezgodne”. W przypadku świadczenia kompatybilnych usług można je wykonać jednocześnie lub bezpośrednio przed obowiązkową kontrolą; dopuszcza się również włączenie kompatybilnych usług do ogólnego wykazu robót w ramach obowiązkowej rocznej umowy o audyt. Świadcząc niezgodne usługi audytorskie, należy wziąć pod uwagę, że badanie ustawowe nie może być przeprowadzone przez organizacje audytorskie i indywidualnych audytorów, którzy w okresie trzech lat bezpośrednio poprzedzających badanie świadczyli usługi w zakresie przywrócenia i prowadzenia rachunkowości, a także do sporządzania sprawozdań finansowych (księgowych) przez osoby fizyczne i prawne. Uznaje się to za naruszenie zasady niezależności, ponieważ w tym przypadku audytor jest zaangażowany w raportowanie. W takim przypadku odpowiedzialność za przestrzeganie zasady niezależności spoczywa na organizacji audytowej. Metody sprawdzania niezależności specjalistów organizacji audytowej są opracowywane przez organizację audytową niezależnie. Usługi towarzyszące audytowi muszą być świadczone przez organizację audytową na rzecz podmiotu gospodarczego ze szczególną sumiennością i starannością. Podczas świadczenia usług związanych z audytem, tam gdzie to możliwe, organizacja audytowa powinna postępować zgodnie z procedurą określania poziomu istotności w oparciu o system bazowy. Świadcząc usługi związane z audytem, organizacja audytująca musi przestrzegać procedury określania poziomu istotności w oparciu o system wskaźników podstawowych. Gdy biegli rewidenci świadczą powiązane usługi, podmiot gospodarczy odpowiada za: ▪ pod kątem zgodności z obowiązującymi przepisami; ▪ kompletność i zgodność z prawem dokumentów; ▪ prawidłowość, rzetelność i terminowość dostarczania dokumentów, informacji, informacji, a także wszelkie ograniczenia możliwości wykonywania przez organizację audytującą swoich obowiązków. Organizacja audytu odpowiada za jakość i termin świadczenia powiązanych usług audytu zgodnie z obowiązującymi przepisami, a także zgodnie z warunkami umowy zawartej między organizacją audytu a podmiotem gospodarczym. Jest zwolniony z odpowiedzialności za jakość świadczonych usług na badanie i terminy ich wykonania w przypadku podania nieprawdziwych lub niepełnych informacji, a także w przypadku opóźnienia w ich wykonaniu przez podmiot gospodarczy. Wynikiem świadczenia usług związanych z audytem są udokumentowane wyniki w postaci wyliczeń, konsultacji, pisemnych dokumentów pierwotnych, rejestrów księgowych, sprawozdań i zaświadczeń itp. Ponadto organizacja audytowa może wydać kierownictwu pisemne informacje i (lub ) właściciel podmiotu gospodarczego na podstawie wyników świadczenia usług związanych z badaniem. 3.4. Niezależność biegłych rewidentów, firm audytorskich i indywidualnych biegłych rewidentów Niezależność biegłego rewidenta jest jedną z zasad badania, która polega na obowiązkowej nieobecności biegłego rewidenta przy wyrażeniu opinii o interesach finansowych, majątkowych, rodzinnych lub jakichkolwiek innych w badanym podmiocie gospodarczym, przekraczających stosunek wynikający z umowa o świadczenie usług audytorskich, a także wszelkie uzależnienie od osób trzecich, właścicieli lub kierowników organizacji audytorskiej, w której audytor pracuje. W opinii lub innym dokumencie sporządzonym w wyniku świadczonych usług, biegły rewident ma obowiązek świadomie i bez zastrzeżeń zadeklarować swoją niezależność w stosunku do klienta, zarówno co do okoliczności formalnych, jak i faktycznych. Wymogi dla biegłego rewidenta w zakresie zapewnienia niezależności oraz kryteria ustalania, czy biegły rewident nie jest zależny są regulowane przez ramy regulacyjne dotyczące badania. Zgodnie z ustawą o audytach (art. 12) audytu nie można przeprowadzić: 1) biegłych rewidentów będących założycielami (uczestnikami) badanych jednostek, ich kierownikami, księgowymi i innymi osobami odpowiedzialnymi za organizowanie i prowadzenie ewidencji księgowej oraz sporządzanie sprawozdań finansowych (księgowych); 2) biegli rewidenci będący bliskimi krewnymi założycieli (uczestników) badanych podmiotów, ich urzędników, księgowych i innych osób odpowiedzialnych za organizację i prowadzenie rachunkowości oraz sporządzanie sprawozdań finansowych (księgowych) (rodzice, małżonkowie, bracia, siostry, dzieci, a także braci, siostry, rodziców i dzieci małżonków); 3) organizacje audytorskie, których szefowie i inni urzędnicy są założycielami (uczestnikami) badanych podmiotów, ich funkcjonariuszami, księgowymi i innymi osobami odpowiedzialnymi za organizację i prowadzenie rachunkowości oraz sporządzanie sprawozdań finansowych (księgowych); 4) organizacje audytorskie, których kierownicy i inni urzędnicy są ściśle powiązani (rodzice, małżonkowie, bracia, siostry, dzieci, a także bracia, siostry, rodzice i dzieci małżonków) z założycielami (uczestnikami) kontrolowanych podmiotów, ich urzędnicy, księgowi i inne osoby odpowiedzialne za organizację i prowadzenie rachunkowości oraz przygotowywanie sprawozdań finansowych (księgowych); 5) przez firmy audytorskie w stosunku do badanych jednostek będących ich założycielami (uczestnikami), w stosunku do badanych jednostek, dla których te firmy audytorskie są założycielami (uczestnikami), w stosunku do podmiotów zależnych, oddziałów i przedstawicielstw tych badanych jednostek, a także jak w odniesieniu do organizacji, mających wspólnych założycieli (uczestników) z tą organizacją audytową; 6) przez organizacje audytorskie i poszczególnych biegłych rewidentów, którzy w okresie trzech lat bezpośrednio poprzedzających badanie świadczyli usługi w zakresie przywrócenia i prowadzenia rachunkowości oraz sporządzania sprawozdań finansowych (księgowych) osobom fizycznym i prawnym - w odniesieniu do tych osób. Jeśli usystematyzujemy powyższe przesłanki, możemy stwierdzić, że przeprowadzając obowiązkowy audyt audytorzy nie powinni być zależni od badanego przedsiębiorstwa: ▪ finansowy (materialny); ▪ powiązane (z osobami odpowiedzialnymi za organizację i prowadzenie ksiąg rachunkowych oraz sporządzanie sprawozdań finansowych); ▪ oficjalny. Tryb wypłaty i wysokość wynagrodzenia dla organizacji audytorskich i poszczególnych audytorów za przeprowadzenie audytu (w tym audytu obowiązkowego) i świadczenie usług z nim związanych są określone w umowach o świadczenie usług audytorskich i nie mogą być uzależnione od spełnienia jakichkolwiek wymagań badanych podmiotów o treści wniosków, jakie można wyciągnąć w wyniku przeprowadzonego badania. Tym samym biegły rewident jest zobowiązany do starannego monitorowania, czy zasada niezależności nie jest naruszona na wszystkich etapach badania i podejmowania niezbędnych działań w celu wyeliminowania zaistniałych okoliczności. W przypadku ustalenia faktów wskazujących na utratę niezależności i niemożność wyeliminowania istotnych okoliczności należy odstąpić od dalszego badania. 3.5. Audyt wewnętrzny Organizacja audytu wewnętrznego nie dotyczy zagadnień regulowanych przez ustawodawstwo państwowe. Jest to przywilej samego przedsiębiorstwa. Tymczasem od sprawności jego funkcjonowania zależy nie tylko bezpieczeństwo majątku podmiotu gospodarczego, ale także sprawność samego przedsiębiorstwa. Audyt wewnętrzny jest w stanie usprawnić system zarządzania. Realizacja funkcji audytu wewnętrznego może być powierzona służbom specjalnym lub poszczególnym audytorom zatrudnionym w jednostce gospodarczej, komisjom audytowym (audytorom), organizacjom zewnętrznym i (lub) audytorom zewnętrznym zaangażowanym na potrzeby audytu wewnętrznego. Służba audytu wewnętrznego może być tworzona jako samodzielny wydział aparatu zarządzania, podlegając jedynie kierownikowi organizacji. Międzynarodowe doświadczenie organizacji daje również możliwość wyprowadzenia audytu wewnętrznego z przedsiębiorstwa z podporządkowaniem się zarządowi lub założycielom. Audyt wewnętrzny to system kontroli organizowany przez podmiot gospodarczy w interesie jego właścicieli i regulowany jego wewnętrznymi dokumentami nad przestrzeganiem ustalonej procedury księgowej i rzetelnością systemu kontroli wewnętrznej. Struktury audytu wewnętrznego obejmują audytorów, komisje audytowe, audytorów wewnętrznych lub grupy audytorów wewnętrznych powołanych przez właścicieli podmiotu gospodarczego. Cechą wyróżniającą tę definicję jest to, że obok audytorów wewnętrznych lub grup audytorów wewnętrznych do instytucji audytu wewnętrznego zalicza się również audytorów i komisje audytowe. Do określenia miejsca audytu wewnętrznego w systemie kontroli konieczne jest określenie jego struktury. Najistotniejsze czynniki można zidentyfikować z elementów systemu audytu wewnętrznego. Podmiotem kontroli są specjaliści prowadzący audyt wewnętrzny. Im wyższe kwalifikacje zawodowe i obiektywizm, tym wyższe wyniki kontroli. Wymagania dotyczące wiedzy i umiejętności pracowników audytu wewnętrznego obejmują: znajomość cech funkcjonowania przedsiębiorstwa, struktury zarządzania; posiadanie sprzętu i metod przeprowadzania kontroli; znajomość prawa; umiejętność prawidłowego określenia zakresu zagadnień podlegających weryfikacji wewnętrznej i zewnętrznej; umiejętność uogólniania wyników poszczególnych kontroli w celu opracowania zestawu zaleceń. Przedmiotem audytu wewnętrznego jest zarządzane ogniwo w systemie zarządzania organizacją, które dostrzega wpływ kontroli. Obiekty dobierane są zgodnie z celami. Metoda audytu wewnętrznego organizacji jest sposobem na osiągnięcie celu, który charakteryzuje się wykorzystaniem zarówno ogólnych naukowych metod metodologicznych do badania obiektów kontroli (analiza, synteza, indukcja, dedukcja, analogia, modelowanie, abstrakcja, redukcja, eksperyment, itp.) oraz własne metody empiryczne (inwentaryzacja, pomiary kontrolne pracy, kontrolne uruchomienia sprzętu, sprawdzenia formalne i arytmetyczne, licznik, metoda odliczająca, metoda porównywania faktów jednorodnych, śledztwa wewnętrzne, badania różnego rodzaju, sprawdzanie logiczne, skanowanie, wywiady pisemne i ustne itp.), a także specyficzne metody pokrewnych nauk ekonomicznych (metody analizy ekonomicznej, metody ekonomiczne i matematyczne, metody teorii prawdopodobieństwa i statystyki matematycznej). Aby osiągnąć ten cel, audyt wewnętrzny powinien mieć na celu rozwiązanie następujących zadań: 1) ocena efektywności ekonomicznej działalności organizacji jako całości oraz każdego z jej struktur zarządzania i ośrodków odpowiedzialności; 2) prognozowanie rozwoju gospodarczego organizacji w przyszłości, z uwzględnieniem wpływu wszystkich możliwych czynników zewnętrznych i wewnętrznych; 3) minimalizacja wydatków i strat w relacjach z budżetem, innymi strukturami państwowymi i partnerami. W zależności od specyfiki organizacji, cech jej struktury organizacyjnej oraz zadań stawianych przez administrację zadania danej usługi audytu mogą być różne. W praktyce audytorzy wewnętrzni powinni kierować się wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej, a także dokumentami założycielskimi, zamówieniami dla przedsiębiorstwa (jeśli są zawarte w jego strukturze) i opisami stanowisk. Motywacją do organizowania audytu wewnętrznego w dużych i średnich przedsiębiorstwach jest: ▪ rosnąca złożoność systemu prawnego; ▪ chęć zarządzania sytuacją finansową; ▪ wzmocnienie efektywności zarządzania działalnością samego przedsiębiorstwa i jego pionów strukturalnych; ▪ kontrola nad racjonalnym wykorzystaniem zasobów; ▪ realizacja zobowiązań; ▪ efektywność systemu księgowego. 3.6. Certyfikacja i licencjonowanie czynności audytowych Zaświadczenie o prawie do wykonywania czynności audytowych (zwane dalej certyfikacją) jest sprawdzianem kwalifikacji osób chcących wykonywać czynności audytowe. Certyfikacja przeprowadzana jest w formie egzaminu kwalifikacyjnego. Osobom, które pomyślnie zdały egzamin kwalifikacyjny, wydaje się świadectwo kwalifikacyjne audytora. Świadectwo kwalifikacyjne audytora wydawane jest bez ograniczenia okresu jego ważności. Obowiązkowe wymagania dla osób ubiegających się o świadectwo kwalifikacji biegłego rewidenta: 1) nienaganna reputacja (z ewentualnym zgłoszeniem co najmniej dwóch rekomendacji); 2) obecność dokumentu o wyższym wykształceniu ekonomicznym i (lub) prawnym uzyskanym w rosyjskich wyższych szkołach zawodowych z akredytacją państwową lub obecność dokumentu o wyższym wykształceniu ekonomicznym i (lub) prawnym uzyskanym w instytucji edukacyjnej obce państwo i zaświadczenie o równoważności określonego dokumentu z rosyjskim dokumentem państwowego standardu wyższego wykształcenia ekonomicznego i (lub) prawnego (możliwe jest „podjęcie” zawodu z wyższym wykształceniem w dowolnej specjalności); 3) co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w specjalności ekonomicznej lub prawniczej (w momencie certyfikacji doświadczenie praktyczne musi wynosić co najmniej trzy lata, z czego 90 tygodni na audycie, w tym 45 tygodni na audycie obowiązkowym). Z zastrzeżeniem wszystkich wymagań i zaliczenia szkolenia, kandydat przechodzi procedurę testową (egzamin). Dodatkowe wymagania dla osób ubiegających się o uzyskanie świadectwa kwalifikacyjnego audytora, a także procedurę oświadczania uprawnień do wykonywania czynności audytowych, wykaz dokumentów składanych wraz z wnioskiem o dopuszczenie do certyfikacji, liczbę i rodzaje zaświadczeń, programy egzaminów kwalifikacyjnych i procedurę ich zdania są określane przez upoważniony organ federalny ( komitet certyfikacyjny). Każdy audytor posiadający świadectwo kwalifikacyjne jest zobowiązany, w każdym roku kalendarzowym, począwszy od roku następującego po roku uzyskania świadectwa, przejść szkolenie w zakresie zaawansowanych programów szkoleniowych zatwierdzonych przez upoważniony organ federalny w ilości 40 godzin rocznie (120 godzin w przypadku trzy kolejne lata kalendarzowe, ale nie mniej niż 20 godzin rocznie). Kształcenie w ramach zaawansowanych programów szkoleniowych jest prowadzone przez ośrodki edukacyjne i metodyczne lub inne osoby uprawnione do prowadzenia działalności edukacyjnej (stowarzyszenia samoregulujące audytu). Decyzję o unieważnieniu świadectwa kwalifikacyjnego podejmuje sąd (na wniosek stowarzyszenia audytorów samorządowych, którego audytor jest członkiem) i może być zaskarżona przez audytora w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji . Świadectwo kwalifikacyjne audytora zostaje unieważnione w przypadku, gdy: 1) ustalono fakt uzyskania świadectwa kwalifikacyjnego biegłego rewidenta na podstawie fałszywych dokumentów; 2) uprawomocniło się orzeczenie sądu przewidujące karę pozbawienia przez określony czas prawa wykonywania czynności kontrolnych; 3) fakt niespełnienia wymagań art. 8 „Tajemnica biegłego rewidenta” oraz art. 12 „Niezależność audytorów, organizacji audytorskich i poszczególnych audytorów” ustawy o działalności audytorskiej; 4) ustalono fakt systematycznego naruszania przez audytora podczas audytu wymagań ustanowionych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej lub federalne zasady (normy) działalności audytowej; 5) stwierdzenie faktu podpisania przez biegłego rewidenta sprawozdania biegłego rewidenta bez przeprowadzenia kontroli; 6) stwierdzono, że biegły rewident nie wykonuje czynności rewizji finansowej przez dwa lata kalendarzowe z rzędu; 7) audytor narusza obowiązek odbycia szkolenia w zakresie zaawansowanych programów szkoleniowych; 8) audytor uchyla się od udziału w zewnętrznym systemie kontroli jakości. Osoba, której świadectwo kwalifikacyjne zostało unieważnione (w tym przypadku biegły rewident jest wykluczony z Jednolitego Rejestru Biegłych Rewidentów i Firm Audytorskich), z przyczyn przewidzianych w ust. 1, 3-5, nie jest uprawniona do ponownego ubiegania się o zaświadczenie o uprawnieniach do wykonywania czynności audytowych w ciągu trzech lat od dnia decyzji o unieważnieniu świadectwa kwalifikacyjnego audytora. 3.7. Kontrola jakości pracy organizacji audytowych i audytorów indywidualnych Kontrola jakości audytu dzieli się na wewnętrzną i zewnętrzną. Jednocześnie konieczne jest uwzględnienie wymagań Federalnego Standardu Rewizji Finansowej nr 7 „Kontrola jakości audytu wewnętrznego” oraz zaleceń Instytutu Zawodowych Księgowych i Audytorów Rosji dotyczących procedury kontroli jakości usług audytorskich. Organizacje audytorskie i poszczególni audytorzy są zobowiązani do ustanowienia i przestrzegania zasad wewnętrznej kontroli jakości swoich audytów. Wymagania dotyczące tych zasad są regulowane przez federalne zasady (normy) audytu. Ogólne wymagania dotyczące systemu kontroli jakości audytu wewnętrznego, które są ustalane przez organizację audytową (audytora indywidualnego), powinny przewidywać, co następuje: 1) pracownicy organizacji audytowej (audytor indywidualny) muszą przestrzegać zasad niezależności, uczciwości, obiektywizmu i poufności oraz norm etyki zawodowej; 2) pracownicy organizacji audytowej (audytor indywidualny) muszą posiadać odpowiednie umiejętności i przestrzegać ich, a także posiadać kompetencje zawodowe niezbędne do wykonywania obowiązków z należytą starannością; 3) audyt powierza się pracownikom posiadającym specjalne przeszkolenie i doświadczenie niezbędne w tych warunkach; 4) konieczne jest odpowiednie kierowanie pracą pracowników, prowadzenie bieżącej kontroli na wszystkich szczeblach w celu zapewnienia, że wykonywana praca spełnia odpowiedni poziom jakości; 5) w razie potrzeby konsultacje prowadzone są ze specjalistami posiadającymi odpowiednią wiedzę; 6) konieczna jest ciągła praca zarówno z potencjalnymi, jak i obecnymi klientami. Podejmując decyzję o zawarciu umowy lub kontynuacji współpracy należy kierować się względami niezależności organizacji audytu (audytora indywidualnego), jego zdolności do prawidłowego świadczenia usług oraz uczciwości kierownictwa badanej jednostki; 7) konieczne jest prowadzenie regularnego monitorowania adekwatności i skuteczności zasad i szczegółowych procedur kontroli jakości audytu wewnętrznego. Podczas audytu pracownicy pełniący funkcje kontrolne powinni: 1) monitorować postępy audytu w celu ustalenia: a) czy asystenci auditora posiadają niezbędne umiejętności i kompetencje do wykonywania powierzonych im zadań; b) czy asystenci auditora rozumieją instrukcje auditu; c) czy praca jest wykonywana zgodnie z ogólnym planem i programem auditu; 2) otrzymywać informacje i rozpatrywać istotne kwestie z zakresu rachunkowości i rewizji, które pojawiają się podczas kontroli, oceniać ich wagę i dokonywać odpowiednich zmian w planie ogólnym i programie kontroli; Z zastrzeżeniem terminowej weryfikacji: 1) plan ogólny i program audytu. 2) ocenę ryzyka nieodłącznego i kontroli wewnętrznej, w tym wyniki testów kontroli wewnętrznej oraz ewentualne zmiany wprowadzone do ogólnego planu i programu audytu w wyniku takiej oceny; 3) udokumentowanie dowodów kontroli uzyskanych w wyniku postępowania merytorycznego i wyciągniętych z nich wniosków, w tym wyników konsultacji; 4) sprawozdania finansowe (księgowe), proponowane zmiany oraz raport biegłego rewidenta. Przegląd prac audytorskich może również obejmować (szczególnie w przypadku dużych audytów due diligence) wymóg, aby pracownicy niezaangażowani w audyt przeprowadzili dodatkowe procedury kontrolne przed wydaniem raportu biegłego rewidenta. System kontroli jakości pracy poszczególnych audytorów i organizacji audytorskich przez inspektorów zewnętrznych jest ustanawiany przez upoważniony organ federalny, który może przeprowadzać takie kontrole samodzielnie lub delegować prawo do przeprowadzania takich kontroli akredytowanym zawodowym stowarzyszeniom audytorskim w związku członkom tych stowarzyszeń. IPB Rosji przewiduje określenie procedury szkolenia kontrolera jakości, zgodnie z którą wnioskodawca będący członkiem IPB Rosji, jeśli posiada certyfikat audytora, terminowo zaawansowane szkolenie, co najmniej pięć lat praktycznego doświadczenia, z pozytywną oceną, może odbyć specjalne szkolenie i po przeprowadzeniu testu otrzymać certyfikat. Osoby, które otrzymały certyfikat kontrolera jakości, są wpisane do Rejestru kontrolerów jakości ISP Rosji. Audyt może być przeprowadzany raz na trzy lata, nie częściej jednak niż raz w roku, jeżeli istnieją ku temu przesłanki. Grupa kontrolerów może liczyć nie więcej niż trzy osoby, z których co najmniej jedna musi posiadać certyfikat kontrolera. Wszyscy kontrolerzy muszą być niezależni od audytowanej organizacji. Dokumentem końcowym jest wniosek oparty na wynikach audytu. Kontrolerzy nie mają prawa sprawdzać dokumentów finansowych badanej firmy audytorskiej i dołączać do swoich dokumentów kopie dokumentów (w celu zachowania poufności). Jeżeli podczas zewnętrznego audytu jakości pracy organizacji audytorskich lub poszczególnych audytorów zostaną ujawnione fakty systematycznego naruszania przez organizacje audytowe lub poszczególnych audytorów wymagań regulacyjnych aktów prawnych lub Federalnych Standardów Kontroli, osoby winne takich naruszeń mogą zostać pociągnięci do odpowiedzialności na podstawie ustawy o czynnościach rewizji finansowej, do czasu unieważnienia włącznie posiadają świadectwo kwalifikacyjne audytora. System kontroli jakości pracy poszczególnych audytorów i organizacji audytowych przez inspektorów zewnętrznych został ustanowiony przez Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej (uprawniony organ federalny), które może samodzielnie przeprowadzać takie kontrole i delegować prawo do prowadzenia takie kontrole akredytowanym zawodowym stowarzyszeniom audytorskim w odniesieniu do członków tych stowarzyszeń. Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej w latach 2001-2002. Zorganizowano 644 kontrole organizacji audytorskich, które nie złożyły sprawozdania zgodnie z zarządzeniem nr 69n. Na podstawie wyników kontroli, biorąc pod uwagę stwierdzone różne naruszenia wymogów i warunków licencyjnych, a także jakość pracy, w 487 przypadkach skierowano ostrzeżenia do organizacji audytowych i audytorów, w tym w XNUMX przypadkach skierowano zawiadomienia do organów prawa organy egzekucyjne. Wszystkie te środki kontroli mają na celu wzmocnienie odpowiedzialności biegłych rewidentów i firm audytorskich, zwiększenie zaufania do wyników audytu ze strony użytkowników. Temat 4. STANDARDY W CZYNNOŚCIACH AUDYTOWYCH 4.1. Podstawowe zasady standardów badania W systemie normatywnej regulacji czynności kontrolnych ważne miejsce zajmują zasady (standardy) kontroli. Wdrożenie ich wymagań w praktyce stanowi pewną gwarancję jakości kontroli. Główne zasady standardów badania są wyrażone w następujący sposób: 1) standardy audytu formułują jednolite podstawowe wymagania, które określają wymagania regulacyjne dotyczące jakości i rzetelności audytu oraz zapewniają pewien poziom pewności co do wyników audytu, jeżeli są przestrzegane. Wraz ze zmianą warunków ekonomicznych standardy rewizji finansowej podlegają okresowym przeglądom w celu jak najlepszego zaspokojenia potrzeb użytkowników sprawozdań finansowych; 2) na podstawie standardów kontroli ustalane są programy szkolenia kontrolerów, a także jednolite wymagania dotyczące przeprowadzania egzaminów na prawo do wykonywania czynności kontrolnych; 3) standardy badania służą jako podstawa do udowodnienia w sądzie jakości badania i określenia stopnia odpowiedzialności biegłych rewidentów; 4) normy określają ogólne podejście do badania, zakres badania, rodzaje sprawozdań audytorów, zagadnienia metodyczne oraz podstawowe zasady. Znaczenie norm jest takie, że: ▪ zapewnić wysoką jakość audytu; ▪ promowanie wprowadzania nowych osiągnięć naukowych do praktyki audytowej; ▪ pomóc użytkownikom zrozumieć proces audytu; ▪ kreować publiczny wizerunek zawodu; ▪ wyeliminować kontrolę państwa; ▪ pomóc audytorowi w negocjacjach z klientem; ▪ zapewnić powiązanie pomiędzy poszczególnymi elementami procesu audytu. 4.2. Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej Stworzenie systemu międzynarodowych stosunków gospodarczych wymagało ujednolicenia standardów rewizji finansowej na poziomie międzynarodowym, co pozwoliło poszerzyć krąg użytkowników sprawozdań finansowych, ułatwiło porównywanie wyników finansowych spółek z różnych krajów oraz umożliwiło ocenić kompetencje i profesjonalizm firm audytorskich. Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej (MSB) to książka referencyjna dla zawodowych biegłych rewidentów, zawierająca opis ogólnie przyjętych metod badania. Rosyjscy audytorzy praktykujący mogą stosować międzynarodowe standardy w swojej działalności, co przyczyni się do dalszej integracji z międzynarodową społecznością audytorów. W opracowywanie wymogów zawodowych na poziomie międzynarodowym zaangażowanych jest kilka organizacji, w tym Międzynarodowa Federacja Księgowych (IFAC), ustanowiona w 1977 roku. bezpośrednio zaangażowany w standardy audytu. Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej wydane przez Komitet powinny: ▪ promowanie rozwoju zawodu w krajach, w których poziom profesjonalizmu jest niższy niż światowy; ▪ ujednolicenie, w miarę możliwości, podejścia do audytu na szczeblu międzynarodowym. Status Międzynarodowych Standardów Rewizji Finansowej. MSRF są przeznaczone do stosowania podczas badania sprawozdań finansowych, badania innych informacji oraz świadczenia powiązanych usług. MSRF zawierają podstawowe zasady i niezbędne procedury, odpowiednie wytyczne, przedstawione w formie objaśnień i innych materiałów. Pełny tekst MSB, w tym wyjaśnienia i inne zawarte w nim materiały, muszą być brane pod uwagę w celu zapewnienia, że podstawowe zasady i wymagane procedury są zrozumiałe i prawidłowo stosowane, wraz z odpowiednimi wytycznymi. I tylko w wyjątkowych przypadkach biegły rewident może odejść od MSRF. Jednocześnie musi być przygotowany na argumentowanie za takim odwrotem. MSRF nie zastępują lokalnych przepisów regulujących badanie informacji finansowych lub innych w danym kraju. W zakresie, w jakim MSRF są zgodne z lokalnymi przepisami w konkretnym przypadku, badanie informacji finansowych lub innych w danym kraju, przeprowadzane zgodnie z lokalnymi przepisami, powinno być zgodne z MSRF. W przypadku, gdy lokalne przepisy różnią się lub są sprzeczne z MSRF w konkretnym przypadku, organizacje członkowskie IFAC muszą przestrzegać zobowiązań członkowskich określonych w Konstytucji IFAC w odniesieniu do tych MSRF. Status Regulaminu Międzynarodowej Praktyki Rewizji Finansowej. Regulamin Międzynarodowych Praktyk Rewizji Finansowej (PIAP) został opracowany, aby zapewnić praktyczną pomoc audytorom w spełnianiu standardów i zapewnianiu dobrej praktyki audytorskiej. Zatwierdzony tekst projektu do rozważenia, normy lub regulacji to tekst opublikowany przez IFAC w języku angielskim. Organizacje członkowskie IFAC są uprawnione do tłumaczenia tych dokumentów po uzyskaniu odpowiedniej zgody IFAC w celu opublikowania ich w języku swojego kraju. Tłumaczenie dokumentów odbywa się na koszt organizacji członkowskich i musi zawierać nazwę organizacji, która je przygotowała, a także odniesienie do tego, że dokument ten jest tłumaczeniem zatwierdzonego tekstu. Pierwsze wydanie MSRF w języku rosyjskim było ważnym krokiem w przejściu rosyjskich biegłych rewidentów na standardy międzynarodowe. Wydanie to było jednak pełne błędów i nieścisłości, co wywołało krytykę tych rosyjskich audytorów, którzy znali anglojęzyczne źródło. Wydanie ISA 1999 w języku rosyjskim wciąż przechodziło proces redagowania, kiedy Międzynarodowa Federacja Księgowych IFAC wydała wersję w języku angielskim z 2000 r. Ta okoliczność stworzyła nowe obiektywne warunki wstępne dla rozbieżności między najnowszą wersją ISA a zmianami w języku rosyjskim opartymi na oficjalnym rosyjskim tłumaczeniu z 1999 roku. W wydaniu ISA 2001 szereg dokumentów znacznie różni się od wydania z 1999 r., ponadto do tego czasu pojawiły się nowe standardy. Tekst nowego tłumaczenia został przyjęty przez rosyjskich programistów jako podstawa do przygotowania nowych rosyjskich federalnych standardów audytu. W MSRF wszystkie standardy są zebrane w 10 sekcjach semantycznych: wprowadzenie; obowiązki; planowanie; system kontroli wewnętrznej; Dowody audytu; korzystanie z wyników pracy osób trzecich; ustalenia i opinie z audytu; specjalne obszary audytu; usługi towarzyszące; przepisy dotyczące międzynarodowej praktyki audytorskiej. 4.3. Zasady (standardy) działalności audytowej w Federacji Rosyjskiej Pod koniec 1993 roku po raz pierwszy w Rosji przyjęto Tymczasowe zasady działalności audytorskiej w Federacji Rosyjskiej, zgodnie z którymi Komisja ds. Działalności Rewizyjnej przy Prezydencie Federacji Rosyjskiej stopniowo zatwierdzała 38 zasad (standardów), które szczegółowo regulował działalność audytorów. Po uchwaleniu ustawy o działalności rewizyjnej na pewien czas utworzyła się próżnia prawna, ponieważ decyzje w niektórych kwestiach były już podyktowane ustawą. Problem ten został rozwiązany poprzez opublikowanie Federalnych Standardów Audytu, które określają wymagania dotyczące procedury przeprowadzania audytu lub świadczenia powiązanych usług. Federalne standardy audytu dzielą się na: 1) federalne przepisy (normy) działalności kontrolnej; 2) wewnętrzne regulaminy (normy) czynności rewizji finansowej obowiązujące w zawodowych stowarzyszeniach rewizji finansowej, a także zasady (standardy) czynności rewizji finansowej organizacji audytorskich i poszczególnych biegłych rewidentów. Wszystkie zasady (normy) federalne w Rosji można podzielić na trzy grupy: 1) rosyjskie zasady (standardy) działalności rewizji finansowej, zbliżone w treści do odpowiednich MSRF; 2) rosyjskie zasady (standardy) czynności rewizji finansowej, które różnią się od MSRF, których są odpowiednikami pod pewnymi istotnymi względami; 3) Rosyjskie zasady (standardy) działalności rewizji finansowej i MSRF, które nie mają wzajemnych odpowiedników. Na dzień 1 sierpnia 2006 r. opracowano i przyjęto w Federacji Rosyjskiej 23 federalne standardy kontroli: nr 1 „Cel i podstawowe zasady badania sprawozdań finansowych (księgowych)”; nr 2 „Dokumentacja audytu”; nr 3 „Planowanie audytu”; nr 4 „Istotność w audycie”; nr 5 „Dowody z audytu”; Nr 6 „Sprawozdanie biegłego rewidenta ze sprawozdań finansowych (księgowych)”. Nr 7 „Kontrola jakości audytu wewnętrznego”; Nr 8 „Ocena ryzyk badania i kontroli wewnętrznej dokonywana przez badaną jednostkę”; nr 9 „Podmioty stowarzyszone”; nr 10 „Zdarzenia po dniu sprawozdawczym”; Nr 11 „Zastosowanie założenia ciągłości działania badanej jednostki”. Nr 12 „Umowa o warunkach audytu”; Nr 13 „Obowiązki audytora w zakresie usuwania błędów i oszustw podczas audytu”; Nr 14 „Biorąc pod uwagę wymagania regulacyjnych aktów prawnych Federacji Rosyjskiej podczas audytu”; Nr 15 „Zrozumienie działalności jednostki badanej”; nr 16 „Próbka audytu”; nr 17 „Uzyskiwanie dowodów kontroli w szczególnych przypadkach”; nr 18 „Uzyskanie przez biegłego rewidenta informacji potwierdzających ze źródeł zewnętrznych”; Nr 19 „Cechy pierwszej kontroli badanego podmiotu”; nr 20 „Procedury analityczne”; nr 21 „Cechy audytu wartości szacunkowych”; Nr 22 „Ujawnianie informacji uzyskanych w wyniku badania kierownictwu badanej jednostki oraz przedstawicielom jej właściciela”; Nr 23 „Oświadczenia i wyjaśnienia kierownictwa badanej jednostki”. Ta lista standardów nie jest ostateczna, ponieważ rozwój standardów w Rosji trwa, a jednocześnie trwa proces wprowadzania zmian i uzupełnień do już przyjętych standardów. Przyjęcie na poziomie krajowym standardów rewizji finansowej zgodnych z MSRF jest ważnym krokiem w kierunku reformy rosyjskiego rewizji finansowej w kierunku integracji z wymogami międzynarodowymi. 4.4. Standardy audytu wewnątrzfirmowego Federalne standardy rewizji finansowej oraz przepisy ustawy o rewizji finansowej zapewniły audytorom większą niezależność w rozwiązywaniu niektórych praktycznych problemów rewizji finansowej. Wiele kwestii audytorzy mogą samodzielnie załatwić i uregulować w regulaminie audytu wewnętrznego. Standardy audytu wewnętrznego określają jednolite wymagania dotyczące procedury audytu i jej jakości, w przypadku ich przestrzegania tworzą dodatkowy poziom pewności wyników audytu. Standardy kontroli wewnątrzfirmowej można podzielić na dwie grupy: standardy stowarzyszeń kontroli samoregulacyjnej (akredytowane) oraz standardy właściwe dla kontroli wewnątrzfirmowych. Stowarzyszenia audytorów samoregulacyjnych mają prawo do opracowywania własnych standardów i materiałów metodologicznych dotyczących stosowania standardów federalnych, w przypadku których mogą ustanawiać dodatkowe wymogi dotyczące audytu, ale nie powinny one być sprzeczne z federalnymi standardami audytu i ustawą o audytach. Organizacje audytorskie i poszczególni audytorzy mają prawo do ustanawiania własnych zasad (standardów) działalności audytowej, które nie mogą być sprzeczne z federalnymi zasadami działalności audytowej i nie mogą ustanawiać wymagań niższych niż te określone w normach federalnych. Mogą to być instrukcje przyjęte i zatwierdzone przez organizację, zmiany metodologiczne, podręczniki i inne dokumenty, które ujawniają wewnętrzne podejście firmy do audytu. Normy wewnętrzne zgodnie z ich przeznaczeniem można łączyć w następujące grupy: 1) standardy zawierające ogólne przepisy dotyczące audytu; 2) ustalenie trybu przeprowadzania audytu; 3) ustalanie trybu formułowania wniosków i wniosków audytorów; 4) normy specjalistyczne; 5) ustalanie trybu świadczenia usług związanych z audytem; 6) o kształceniu i szkoleniu personelu. Temat 5. ORGANIZACJA AUDYTU 5.1. Etapy audytu Ogólnie etapy audytu można przedstawić w następującej formie. Planowanie (etap wstępny): 1) poznanie klienta: a) zrozumienie działalności podmiotu gospodarczego; b) testowanie systemu księgowego; c) testowanie systemu kontroli wewnętrznej; 2) obliczenie poziomu istotności i dopuszczalnego ryzyka badania; 3) prace nad organizacją kontroli; 4) opracowanie i koordynacja planu generalnego i programu audytu; 5) podpisanie umowy o audyt. Zbieranie dowodów audytu (etap roboczy): 1) uzyskanie odpowiednich dowodów kontroli; 2) przeprowadzenie szczegółowego zestawu testów kontroli wewnętrznej; 3) procedury merytoryczne: a) szczegółowe testy; b) procedury analityczne; c) ocena informacji prognozy; 4) wyjaśnienie akceptowalnego poziomu ryzyka badania, istotności; 5) dokumentowanie procedur kontrolnych. Zakończenie audytu (etap końcowy): 1) zakończenie przygotowania dokumentacji roboczej; 2) informowanie kierownictwa badanej jednostki o stwierdzonych naruszeniach w systemie rachunkowości; 3) obliczenie stopnia wpływu zidentyfikowanych i nieskorygowanych przez badaną jednostkę zniekształceń na rzetelność sprawozdania finansowego (rachunkowego); 4) formułowanie opinii biegłego rewidenta i przygotowanie dokumentów końcowych: a) sporządzenie raportu dla badanej jednostki; b) sporządzenie i przedstawienie raportu biegłego rewidenta; 5) podpisanie aktu odbioru i przekazania wykonanej pracy. 5.2. Planowanie audytu Kwestie związane z planowaniem audytu są omówione w Federalnych Standardach Rewizji Finansowej, które dotyczą przede wszystkim audytów, które audytor przeprowadza w stosunku do badanej jednostki od ponad roku. Celem Federalnych Standardów Rewizji Finansowej jest ustalenie ogólnych wymagań i zapewnienie wytycznych dotyczących planowania badania sprawozdań finansowych. W celu przeprowadzenia badania w ciągu pierwszego roku biegły rewident jest zobowiązany do rozszerzenia procesu planowania o sprawy inne niż określone w tej regule (standard). Planowanie pracy audytora pomaga zapewnić, że ważnym obszarom audytu poświęca się niezbędną uwagę, tak aby potencjalne problemy były identyfikowane, a praca wykonywana przy optymalnych kosztach, jakości i terminowo. Planowanie pozwala efektywnie rozdzielić pracę pomiędzy członków grupy specjalistów biorących udział w audycie, a także koordynować taką pracę. Czas poświęcony na planowanie prac zależy od zakresu badanej jednostki, złożoności badania, doświadczenia biegłego rewidenta z tym podmiotem, a także znajomości cech jego działalności. Uzyskanie informacji o działalności badanej jednostki jest ważnym elementem planowania pracy, pomagającym biegłemu rewidentowi zidentyfikować zdarzenia, transakcje i inne cechy, które mogą mieć istotny wpływ na sprawozdanie finansowe (księgowe). Biegły rewident ma prawo do omówienia niektórych części ogólnego planu badania i niektórych procedur badania z pracownikami, a także z członkami zarządu i członkami komitetu audytu badanej jednostki w celu zwiększenia skuteczności badania oraz koordynować procedury kontrolne z pracą personelu badanego podmiotu. Jednocześnie audytor odpowiada za prawidłowe i kompletne opracowanie ogólnego planu i programu audytu. Planowanie pracy biegłego rewidenta odbywa się w sposób ciągły przez cały czas trwania zlecenia badania ze względu na zmieniające się okoliczności lub nieoczekiwane wyniki uzyskane podczas wykonywania procedur badania. 5.3. Ogólny plan audytu Audytor musi sporządzić i udokumentować ogólny plan audytu, opisując w nim oczekiwany zakres i procedurę audytu. Ogólny plan audytu powinien być wystarczająco szczegółowy, aby kierować rozwojem programu audytu. Jednocześnie forma i treść ogólnego planu badania może różnić się w zależności od zakresu i specyfiki badanej jednostki, złożoności badania oraz specyfiki stosowanych przez biegłego rewidenta metod. Opracowując ogólny plan audytu, audytor powinien rozważyć: ▪ działalność badanej jednostki; ▪ charakter systemu rachunkowości i kontroli wewnętrznej; ▪ oczekiwany poziom ryzyka i istotności; ▪ charakter, harmonogram i zakres procedur; ▪ koordynacja i kierowanie pracą, bieżący monitoring i weryfikacja wykonywanych prac; ▪ inne aspekty. Na podstawie wyników badania informacji o kliencie opracowywana jest strategia audytu, czyli co dokładnie i w jaki sposób należy sprawdzić. Określane są obszary istotne dla badania, a także te konta księgowe, transakcje, których klient nie posiada lub według wstępnego wrażenia wydają się mieć małe znaczenie (nieistotne) dla badania i nie mogą być sprawdzone. Wyznaczane są pozycje bilansowe i wskaźniki sprawozdawcze, w trakcie audytu należy przeanalizować ich skład, strukturę, zidentyfikować i ocenić czynniki, które wpłynęły na ich zmianę w stosunku do poprzedniego okresu lub planowanego poziomu itp. Istotnymi dla badania obszarami są przede wszystkim te, dla których wartość sald (sald) i obrotów na rachunkach księgowych jest najistotniejsza w porównaniu z wybranym poziomem istotności. Do obszarów mało istotnych dla badania (nieistotnych) można zaliczyć te, dla których klient nie posiada transakcji lub ma bardzo mały wolumen, a także takie, dla których wartość sald (sald) i obrotów na rachunkach księgowych jest najmniej istotne w porównaniu z wybranym poziomem istotności. Zatem ogólny plan powinien: być udokumentowany; zawierać zakres audytu i procedurę jego realizacji. 5.4. Program audytu Zgodnie z Federalnymi Standardami Audytu przygotowanie programu audytu odbywa się na podstawie ogólnego planu audytu i stanowi szczegółową listę treści procedur audytu niezbędnych do realizacji planu audytu. Audytor musi ustanowić i udokumentować program audytu, który określa charakter, harmonogram i zakres planowanych procedur audytu niezbędnych do wykonania ogólnego planu audytu. Program audytu – zbiór instrukcji dla audytora przeprowadzającego audyt, a także środki monitorowania i weryfikacji prawidłowego wykonania pracy. Program badania może również zawierać weryfikowalne stwierdzenia dotyczące sporządzenia sprawozdań finansowych (księgowych) dla każdego z obszarów badania oraz czas zaplanowany dla różnych obszarów lub procedur badania. Przygotowując program audytu, audytor musi wziąć pod uwagę uzyskane przez siebie oceny ryzyka nieodłącznego i kontroli, a także wymagany poziom pewności, jaki należy zapewnić w procedurach wiarygodności, terminy testów kontroli i procedur wiarygodności, oraz koordynacja wszelkiej pomocy, której oczekuje się od badanej jednostki, a także zaangażowanie innych audytorów lub ekspertów. Podczas opracowywania programu audytu należy zwrócić uwagę na kwestie zidentyfikowane w planie audytu. Ogólny plan audytu i program audytu powinny być aktualizowane i korygowane w miarę potrzeb w trakcie audytu. W zależności od zmian warunków audytu i wyników procedur audytu, program audytu może zostać zmieniony. Przyczyny i skutki zmian znajdują odzwierciedlenie w dokumentach roboczych. 5.5. Umowa audytu Przygotowanie umowy rozpoczyna się po wstępnym zapoznaniu się z działalnością podmiotu gospodarczego i podjęciu decyzji o możliwości świadczenia usług audytorskich. Umowa zawierana jest zgodnie z wymogami Ch. 28 i inne normy Kodeksu Cywilnego. Umowa audytu jest oficjalnym dokumentem, który reguluje relacje między klientem a audytorem. W ujęciu ogólnym nie różni się od zwykłych umów stosowanych w działalności gospodarczej, jednak jej zasadniczą cechą jest milczące uwzględnienie interesów osoby trzeciej (konsumentów informacji sprawozdawczości finansowej) przy sporządzaniu umowy. Osoby podlegające audytowi są zobowiązane do zawarcia, w przypadkach bezpośrednio przewidzianych przez obowiązujące ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej i rozporządzenia lub umowy międzynarodowe, umowy o obowiązkowy audyt z organizacjami audytorskimi. Niezawarcie lub nieterminowe zawarcie umowy przez osobę podlegającą badaniu ustawowemu należy uznać za czynności mające na celu uniknięcie badania ustawowego. Od audytowanych wymaga się, aby nie podejmowali żadnych działań ograniczających. W treści umowy wskazane jest ujawnienie następujących głównych aspektów i zasadniczych warunków: 1) przedmiot umowy o świadczenie usług audytorskich; 2) warunki świadczenia usług audytorskich; 3) prawa i obowiązki organizacji audytorskiej; 4) prawa i obowiązki podmiotu gospodarczego; 5) koszt i tryb płatności za usługi audytorskie; 6) odpowiedzialność stron i tryb rozwiązywania sporów. Organizacja i kalkulacja kosztów usług audytorskich specjalistów jest jednym z ważnych czynników efektywnej pracy firmy audytorskiej. Koszt usług audytora uzależniony jest od określonego nakładu pracy. Termin „zakres badania” odnosi się do procedur badania, które są uważane za niezbędne do osiągnięcia celu badania w danych okolicznościach. Procedury wymagane do przeprowadzenia audytu muszą zostać określone przez audytora, biorąc pod uwagę federalne zasady (standardy) audytu, wewnętrzne zasady (normy) audytu, stosowane w zawodowych stowarzyszeniach audytorskich, których jest członkiem, a także zasady (standardy) czynności audytowych audytora. Oprócz zasad (norm) przy określaniu zakresu audytu audytor musi wziąć pod uwagę przepisy federalne, inne regulacyjne akty prawne oraz, w razie potrzeby, warunki zlecenia audytu i wymagania dotyczące sporządzenia opinii (Federalny Standard Audytu Nr 1 „Cel i podstawowe zasady sprawozdawczości z badania finansowego (rachunkowego)”). Firmy audytorskie często umieszczają w umowie klauzule dotyczące świadczenia usług związanych z badaniem na rzecz klienta. Jednocześnie należy pamiętać, że część usług audytorskich (utrzymanie i przywracanie rachunkowości, sporządzanie sprawozdań finansowych i deklaracji podatkowych) jest niezgodna z przeprowadzeniem audytu w podmiocie gospodarczym, który przewiduje wydanie raportu z audytu. Oddzielnie umowa przewiduje odpowiedzialność związaną z poufnością. Lista informacji poufnych nie podlegających ujawnieniu powinna być zawarta w umowie o świadczenie usług audytorskich pomiędzy audytorem a osobą podlegającą audytowi. Lista ta nie zawiera informacji, które zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej nie mogą być zaklasyfikowane jako informacje poufne (tajemnica handlowa). Obowiązek zachowania poufności musi być przestrzegany przez audytora nawet po zakończeniu relacji między nim a osobą audytowaną. 5.6. Badanie i ocena systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej podczas audytu Zadania oceny systemu rachunkowości i kontroli wewnętrznej. W trakcie badania biegły rewident zobowiązany jest do zrozumienia systemu rachunkowości stosowanego w kontrolowanym podmiocie gospodarczym, a jednocześnie do badania i oceny tych kontroli, na podstawie których zamierza określić istotę, zakres i koszty czasu proponowanych procedur audytu. Skala i cechy systemu kontroli wewnętrznej, a także stopień ich sformalizowania muszą odpowiadać wielkości podmiotu gospodarczego i charakterystyce jego działalności. Biegły rewident w trakcie kontroli musi uzyskać wystarczającą pewność, że system rachunkowości dokładnie odzwierciedla działalność gospodarczą badanego podmiotu gospodarczego. Cechy systemu kontroli wewnętrznej mogą przyczynić się do powstania takiego przekonania. W przypadku, gdy biegły rewident jest przekonany, że może polegać na odpowiednich kontrolach, jest w stanie przeprowadzić procedury badania mniej szczegółowo i (lub) bardziej wybiórczo niż robiłby to w innym przypadku, a także może dokonać zmian w istocie procedur badania wykorzystane oraz szacowany czas poświęcony na ich wdrożenie. Organizacje audytorskie mogą zdecydować się na zastosowanie w swoich działaniach większej liczby stopni oceny efektywności i wiarygodności niż trzy powyższe. Badanie i ocena cech systemu rachunkowości, badanie i ocena systemu kontroli wewnętrznej muszą być udokumentowane przez organizacje audytowe podczas audytu. Poważne uchybienia systemu rachunkowości i systemu kontroli wewnętrznej stwierdzone podczas audytu, a także zalecenia dotyczące ich usunięcia, powinny znaleźć odzwierciedlenie w pisemnej informacji (raporcie) biegłego rewidenta dla kierownictwa badanego podmiotu gospodarczego. Testowanie systemu kontroli wewnętrznej badanej jednostki. System kontroli wewnętrznej to zbiór środków organizacyjnych, metod i procedur przyjętych przez kierownictwo organizacji w celu prawidłowego i efektywnego prowadzenia działalności gospodarczej. System kontroli wewnętrznej obejmuje nadzór i weryfikację: ▪ zgodność z wymogami prawnymi; ▪ prawidłowość i kompletność dokumentacji księgowej; ▪ terminowe sporządzanie wiarygodnych sprawozdań finansowych; ▪ zapobieganie błędom i zniekształceniom; ▪ realizacja zleceń i dyspozycji; ▪ zapewnienie bezpieczeństwa majątku. Audytor w trakcie audytu powinien wziąć pod uwagę, że system kontroli wewnętrznej podmiotu gospodarczego powinien obejmować: 1) odpowiedni system rachunkowości; 2) środowisko kontrolne; 3) kontrole indywidualne. System księgowy to zbiór określonych form i metod, które dają danej organizacji możliwość prowadzenia ewidencji swojego majątku i zobowiązań poprzez ich ciągłe, dokumentacyjne i powiązane ze sobą odzwierciedlenie w księgach rachunkowych na podstawie dokumentów pierwotnych, tj. prowadzenie księgowości oraz generujemy również sprawozdania finansowe. Środowisko kontroli to pojęcie charakteryzujące ogólną postawę, świadomość i praktyczne działania kierownictwa audytowanej organizacji mające na celu ustanowienie, utrzymanie i rozwój systemu kontroli wewnętrznej w organizacji. Środowisko kontroli obejmuje: ▪ styl i podstawowe zasady zarządzania organizacją; ▪ struktura organizacyjna organizacji; ▪ podział obowiązków i uprawnień; ▪ polityka i praktyka kadrowa; ▪ procedura sporządzania sprawozdań finansowych; ▪ procedura sporządzania raportowania wewnętrznego dla celów zarządczych; ▪ przestrzeganie wymagań określonych przez obowiązujące przepisy i zewnętrzne organy regulacyjne. Środki kontroli wewnętrznej - elementy systemu kontroli wewnętrznej ustanowione przez kierownictwo organizacji w określonych obszarach i obszarach działalności gospodarczej w celu zapewnienia skutecznego i niezawodnego zarządzania nią. Za opracowanie i faktyczne wdrożenie systemu kontroli wewnętrznej odpowiada kierownictwo podmiotu gospodarczego. Od niego zależy, czy system kontroli wewnętrznej odpowiada wielkością i specyfiką działalności podmiotu gospodarczego, funkcjonuje regularnie i sprawnie. Biegły rewident ma obowiązek ocenić system kontroli wewnętrznej podmiotu gospodarczego w co najmniej trzech następujących etapach: 1) ogólna znajomość systemu kontroli wewnętrznej; 2) wstępną ocenę wiarygodności systemu kontroli wewnętrznej; 3) potwierdzenie wiarygodności oceny systemu kontroli wewnętrznej. Ocena wiarygodności środowiska kontroli jest jednym z czynników, które należy wziąć pod uwagę przy określaniu ryzyka badania. W tym przypadku stosuje się trzy gradacje stopnia jego niezawodności: wysoki, średni, niski. Opisując system kontroli wewnętrznej w organizacji, który zdaniem audytora dotyczy małych przedsiębiorstw, należy uwzględnić specyfikę tych podmiotów. Generalnym założeniem jest, że zaufanie audytora do skuteczności systemu kontroli wewnętrznej powinno być generalnie niższe niż w średnich i dużych organizacjach. Dokumentacja badania i oceny systemu kontroli wewnętrznej dla małych firm może odbywać się w uproszczonej formie w porównaniu do dokumentowania średnich i dużych organizacji. W przypadku tych podmiotów można ograniczyć się do opisu wyników ogólnej znajomości systemu kontroli wewnętrznej lub opisać wyniki ogólnej znajomości systemu kontroli wewnętrznej i ocenić wiarygodność środowiska kontroli. Podczas wstępnego audytu klient powinien otrzymać dokumenty regulujące jego politykę rachunkowości i system księgowy. Niezbędne informacje można również uzyskać za pomocą pytań ustnych i wyjaśnień pisemnych. W przypadku audytu okresowego klient musi albo podać informacje o zmianach w zasadach rachunkowości i systemach rachunkowości w porównaniu z okresem badanym podczas poprzedniego badania, albo potwierdzić, że nie nastąpiły żadne zmiany. W wyniku badania systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej, a także testów kontroli, biegły rewident może zrozumieć, jakie braki występują w tych systemach. Biegły rewident w rozsądnym terminie powinien powiadomić kierownictwo odpowiedniego szczebla o zidentyfikowanych przez niego istotnych słabościach w strukturze lub funkcjonowaniu systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej. Zazwyczaj kierownictwo jest informowane na piśmie o istotnych niedociągnięciach. Jeżeli jednak biegły rewident uważa, że komunikacja werbalna jest bardziej odpowiednia, taka komunikacja powinna znaleźć odzwierciedlenie w dokumentacji roboczej biegłego rewidenta. Należy zauważyć w raporcie, że prezentowane są tylko te słabości, o których audytor dowiedział się podczas badania, a także, że badanie nie ma na celu ustalenia pełnej skuteczności systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej dla celów zarządczych. 5.7. Możliwość zastosowania założenia kontynuacji działalności Do oceny zdolności badanej jednostki do kontynuacji działalności w dającej się przewidzieć przyszłości zaleca się biegłemu rewidentowi stosowanie Federalnego Standardu Rewizji Finansowej nr 11 „Zastosowanie założenia ciągłości działania badanej jednostki”. Założenie ciągłości działania jest główną zasadą sporządzania sprawozdań finansowych (księgowych). Zgodnie z nim przyjmuje się zwykle, że jednostka będzie kontynuować działalność finansowo-gospodarczą w okresie 12 miesięcy roku następującego po roku sprawozdawczym i nie ma zamiaru ani potrzeby likwidacji, zakończenia działalności finansowo-gospodarczej lub szukanie ochrony przed wierzycielami. Aktywa i zobowiązania ujmowane są przy założeniu, że badana jednostka będzie w stanie wypełnić swoje zobowiązania i zrealizować swoje aktywa w toku normalnej działalności. Obowiązkiem kierownictwa jednostki jest ocena zdolności jednostki do kontynuacji działalności, nawet jeśli mające zastosowanie procedury sprawozdawczości finansowej (rachunkowości) wyraźnie tego nie wymagają. Jeżeli badana jednostka ma długą historię dochodowych transakcji i łatwy dostęp do środków finansowych, jej kierownictwo może dokonać oceny bez przeprowadzania szczegółowej analizy. Biegły rewident może mieć wątpliwości co do zastosowania założenia kontynuacji działalności przy rozważaniu sprawozdań finansowych (księgowych) lub podczas przeprowadzania innych procedur badania. Zgodnie ze standardem wyróżnia się następujące grupy oznaczeń, na podstawie których mogą powstać wątpliwości co do zasadności założenia kontynuacji działalności: 1) cechy finansowe: ▪ ujemne aktywa netto lub niespełnienie ustalonych wymogów w stosunku do aktywów netto; ▪ pożyczone środki, których okres spłaty się zbliża, w przypadku braku realnej perspektywy spłaty lub przedłużenia okresu pożyczki lub nieuzasadnionego wykorzystania pożyczek krótkoterminowych do finansowania aktywów długoterminowych; ▪ zmiana sposobu płatności za towar (wykonaną pracę, wykonane usługi) dostawcom na zasadach kredytu komercyjnego lub płatności ratalnej w stosunku do rozliczeń przy dostawie towarów (wykonanej pracy, świadczonych usług); ▪ istotne odchylenie wartości głównych wskaźników charakteryzujących sytuację finansową badanej jednostki od wartości normalnych (zwykłych); ▪ brak terminowej spłaty zobowiązań; ▪ brak zabezpieczenia finansowania rozwoju biznesu lub innych ważnych inwestycji; ▪ znaczące straty z działalności podstawowej; ▪ trudności w dotrzymaniu warunków umowy kredytowej; ▪ zaległości w wypłacie lub zaprzestanie wypłaty dywidend; ▪ zobowiązania dłużne niezrównoważone ekonomicznie; ▪ oznaki upadłości stwierdzone przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej; 2) cechy produkcyjne: ▪ zwolnienie kluczowego personelu kierowniczego bez odpowiedniego zastępstwa; ▪ utrata rynku, licencji lub kluczowego dostawcy; ▪ problemy z zasobami pracy lub niedobory znaczących środków produkcji; ▪ znacząca zależność od pomyślnej realizacji konkretnego projektu; ▪ znaczny wolumen sprzedaży surowców i materiałów, porównywalny lub przekraczający wielkość przychodów ze sprzedaży produktów (robót, usług); 3) inne znaki: ▪ niespełnienie wymogów dotyczących kształtowania kapitału docelowego badanej jednostki, ustanowionych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej; ▪ roszczenia prawne wobec badanej jednostki, które są w trakcie rozpatrywania i mogą w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia strony powoda skutkować niewykonalnym dla tej jednostki orzeczeniem sądu; ▪ zmiany legislacyjne lub zmiany sytuacji politycznej. Ta lista funkcji nie jest wyczerpująca. Ponadto obecność jednej lub więcej cech nie zawsze jest wystarczającym dowodem na niemożność zastosowania założenia kontynuacji działalności przy sporządzaniu sprawozdania finansowego (rachunkowego) badanej jednostki. Biegły rewident nie może przewidzieć przyszłych zdarzeń lub warunków, które mogłyby spowodować zaprzestanie działalności przez jednostkę, zatem brak jakiejkolwiek wzmianki o niepewnościach dotyczących kontynuacji działalności w sprawozdaniu biegłego rewidenta nie może być traktowany jako gwarancja zdolności jednostki do kontynuacji działalności . Biegły rewident nie ma obowiązku opracowywania procedur (innych niż złożenie prośby do jednostki) w celu sprawdzenia czynników, które podają w wątpliwość zdolność jednostki do kontynuacji działalności po upływie co najmniej 12 miesięcy od dnia sprawozdawczego. Jeżeli takie czynniki zostaną zidentyfikowane, biegły rewident powinien: ▪ dokonuje przeglądu planów przyszłej działalności badanej jednostki w oparciu o ocenę założenia kontynuacji działalności; ▪ przeprowadzając niezbędne procedury badania, zbierać wiarygodne dowody badania w celu potwierdzenia lub zaprzeczenia występowaniu czynników o istotnej niepewności, z uwzględnieniem konsekwencji ewentualnych planów badanej jednostki i ewentualnych okoliczności łagodzących; ▪ wymagać od kierownictwa badanej jednostki przedstawienia pisemnych informacji dotyczących planów dotyczących przyszłej działalności. Na podstawie uzyskanych dowodów badania biegły rewident powinien ustalić, czy zgodnie z jego zawodowym osądem istnieje istotna niepewność związana z warunkami i zdarzeniami, które pojedynczo lub łącznie poddają w wątpliwość zdolność jednostki do kontynuacji kontynuacji troski. 5.8. Korzystanie z pracy eksperta Decyzję o wykorzystaniu pracy eksperta w audycie podejmuje organizacja audytorska w oparciu o charakter i złożoność badanych okoliczności, stopień ich istotności, a także stosowność, możliwość i wiarygodność innych procedur audytu w związku z tymi okolicznościami. Ekspert jest uznawany za specjalistę, który nie jest członkiem personelu tej organizacji audytorskiej i ma wystarczającą wiedzę i (lub) doświadczenie w określonej dziedzinie (w określonej kwestii) innej niż rachunkowość i audyt, oraz który wydaje opinię w danej kwestii związanych z tym obszarem. Jako ekspert organizacja audytowa może korzystać z pracy wyspecjalizowanej organizacji - osoby prawnej. Ekspert, z którego pracy organizacja audytująca korzysta przy przeprowadzaniu audytu, powinien posiadać: 1) odpowiednie kwalifikacje, co do zasady, potwierdzone odpowiednimi dokumentami (świadectwo kwalifikacji, licencja, dyplom itp.); 2) odpowiednie doświadczenie i reputację w dziedzinie, w której organizacja audytująca zamierza wyciągnąć wnioski, co do zasady, potwierdzone stosownymi recenzjami, zaleceniami, publikacjami, referencjami itp. Ekspert, którego praca zatrudnia firma przy przeprowadzaniu badania, musi być obiektywny. Firma audytorska zasadniczo nie powinna wykorzystywać pracy eksperta podczas przeprowadzania badania, jeżeli: 1) ekspert - osoba fizyczna jest głównym lub dominującym założycielem (uczestnikiem) lub kierownikiem podmiotu gospodarczego, w stosunku do którego organizacja audytowa przeprowadza audyt, lub która jest blisko spokrewniona lub spokrewniona ze wskazanymi osobami (rodzice, małżonkowie, bracia , siostry, synowie, córki, a także bracia, siostry, rodzice i dzieci małżonków) lub inny urzędnik lub pracownik podmiotu gospodarczego, w stosunku do którego organizacja audytowa przeprowadza audyt; 2) ekspert – osoba prawna jest głównym lub dominującym założycielem (uczestnikiem), wierzycielem, ubezpieczycielem podmiotu gospodarczego, w stosunku do którego organizacja audytowa przeprowadza badanie lub podmiot gospodarczy, w stosunku do którego przeprowadza badanie podmiot gospodarczy , jest głównym lub dominującym założycielem (uczestnikiem) eksperta - osoby prawnej. Jeżeli po powołaniu biegłego zaistniały lub ujawniły się okoliczności określone w niniejszym paragrafie, organizacja audytowa musi przeprowadzić dodatkowe procedury kontrolne w celu zapewnienia obiektywności opinii biegłego lub powołać innego biegłego. Organizacja audytu może korzystać z pracy eksperta przy przeprowadzaniu audytu wyłącznie za zgodą podmiotu gospodarczego, w stosunku do którego przeprowadza audyt. Odmowa skorzystania przez podmiot gospodarczy z pracy biegłego wymaga formy pisemnej. W przypadku takiej odmowy organizacja audytowa rozważa kwestię sporządzenia raportu z audytu na podstawie wyników audytu, który różni się od bezwarunkowo pozytywnego. Organizacja audytorska korzysta z pracy eksperta przy przeprowadzaniu badania na podstawie umowy o świadczenie usług odpłatnych zawartej między podmiotem gospodarczym, w stosunku do którego przeprowadza badanie, a ekspertem lub między firmą audytorską a ekspertem. Biegły przedstawia wyniki swojej pracy w formie wniosku (raport, kalkulacja itp.) w formie pisemnej. Opinia eksperta powinna co do zasady składać się z trzech części: wprowadzającej, badawczej i wniosków oraz być dostarczona w co najmniej dwóch egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany podmiotowi gospodarczemu, w stosunku do którego organizacja audytująca przeprowadza audyt, oraz po drugie - do organizacji audytu. Opinia eksperta podlega włączeniu do dokumentacji roboczej organizacji audytorskiej. Jeżeli, w wyjątkowym przypadku, biegły udziela ustnych wyjaśnień, wówczas takie wyjaśnienia powinny zostać odzwierciedlone przez organizację audytującą w jej dokumentacji roboczej. Wykorzystywanie podczas audytu pracy eksperta, w tym odniesienie do tej pracy w sprawozdaniu biegłego rewidenta, nie zwalnia organizacji audytorskiej, która go sporządziła, odpowiedzialności za sprawozdanie z audytu. Orientacyjny wykaz prac, w przypadku których organizacja audytująca może potrzebować skorzystać z pracy eksperta: 1) ocena niektórych rodzajów mienia (grunty, budynki, maszyny i urządzenia, dzieła sztuki, kamienie szlachetne itp.); 2) określenie ilości i (lub) stanu mienia (zasoby mineralne w złożach, żywotność maszyn i urządzeń itp.); 3) dokonywanie obliczeń przy użyciu specjalnych technik i metod (wyceny aktuarialne itp.); 4) pomiar wolumenu prac wykonanych oraz prac do wykonania w ramach nierozliczonych kontraktów, w celu rozpoznania realizacji (budowlanych, poszukiwawczych, projektowych itp.); 5) ocena prawna i interpretacja umów, dokumentów założycielskich, aktów normatywnych. Temat 6. RYZYKO AUDYTORA I JEGO ZWIĄZEK Z MATERIAŁEM I PRÓBĄ AUDYTORA 6.1. Ryzyko audytu i jego ocena Jednym z głównych zadań biegłego rewidenta jest uzyskanie wystarczających dowodów do wyrażenia opinii, że sprawozdania finansowe, na podstawie których sporządzane jest sprawozdanie biegłego rewidenta, zostały sporządzone zgodnie z ogólnie przyjętą praktyką i zasadami i nie zawierają żadnych znaczących niedociągnięć lub nieścisłości. Biorąc pod uwagę fakt, że audytor nie potwierdza każdej transakcji zawartej przez klienta, nie może zrobić nic więcej niż tylko wyrazić opinię z pewnym stopniem pewności co do jej legalności. Zawsze istnieje pewne ryzyko, że jakaś znacząca nieścisłość nie zostanie wykryta. Ryzyko przedsiębiorczości w audycie polega na tym, że biegły rewident może nie uzyskać zaplanowanych dochodów z badania, otrzymać kwotę mniejszą od planowanej, ponieść straty z powodu złej jakości badania. Można je również zdefiniować jako ryzyko roszczeń ze strony klientów i innych stron zainteresowanych wynikami audytu oraz ryzyko strat finansowych z praktyki audytu. W systemie regulacji audytu kwestia ta jest uwzględniona w Federalnym Standardzie Rewizji Finansowej nr 8 „Ocena ryzyka audytu i kontroli wewnętrznej wykonywanej przez jednostkę badaną”. Ryzyko badania odnosi się do ryzyka wyrażenia przez biegłego rewidenta niewłaściwej opinii z badania, gdy sprawozdanie finansowe zawiera istotne zniekształcenia. Jednocześnie ryzyko audytu obejmuje trzy elementy: ryzyko nieodłączne, ryzyko systemu kontroli oraz ryzyko wykrycia. Ryzyko biegłego rewidenta (ryzyko badania) oznacza również prawdopodobieństwo, że sprawozdanie finansowe jednostki gospodarczej może zawierać niewykryte istotne błędy i (lub) zniekształcenia po potwierdzeniu ich wiarygodności lub rozpoznania, że zawierają znaczące zniekształcenia, podczas gdy w rzeczywistości nie ma takich zniekształceń w sprawozdania finansowe. Jest to kryterium jakości pracy audytora, a jego ocena opiera się na jego profesjonalnej opinii. Biegły rewident powinien wykorzystać swój zawodowy osąd do oceny ryzyka badania i zaprojektowania procedur badania niezbędnych do zmniejszenia tego ryzyka do akceptowalnego niskiego poziomu. Ryzyko nieodłączne wyraża prawdopodobieństwo wystąpienia błędów w systemie księgowym przed ich sprawdzeniem przez system kontroli wewnętrznej. Zależy od specyfiki branży, rzadkiej, nietypowej działalności podmiotu gospodarczego. Ryzyko systemu kontroli wyraża prawdopodobieństwo wystąpienia istotnych błędów w systemie rachunkowości (finansowej) rachunkowości po sprawdzeniu ich przez system kontroli wewnętrznej, czyli w rzeczywistości oznacza ocenę biegłego rewidenta skuteczności systemu audytu (kontroli) przedsiębiorstwo. Nigdy nie może być absolutnie wysoka, ponieważ część funkcji kontrolnych pełni system księgowy w przedsiębiorstwie. Ryzyko wykrycia wyraża prawdopodobieństwo, że audytor nie wykryje błędów. Jego składnikami mogą być: ▪ ryzyko analizy (ryzyko, że procedury analityczne nie wykryją istotnych błędów); ▪ ryzyko podczas kontroli merytorycznych (niebezpieczeństwo, że w trakcie realizacji procedur weryfikacyjnych nie zostaną zidentyfikowane istotne błędy); ▪ ryzyko pobierania próbek (niebezpieczeństwo, że próbka transakcji do weryfikacji nie będzie zawierała istotnych błędów). Audytor musi wziąć pod uwagę, że istnieje odwrotna zależność między poziomem istotności a stopniem ryzyka audytu: ▪ im wyższy poziom istotności, tym niższe ogólne ryzyko badania; ▪ im niższy poziom istotności, tym wyższe ryzyko badania. Poziom ryzyka wykrycia jest bezpośrednio związany z procedurami badania wiarygodności. Jeżeli audytor musi zmniejszyć ryzyko niewykrycia, musi: ▪ modyfikację stosowanych procedur badania, polegającą na zwiększeniu ich liczby i (lub) zmianie ich istoty; ▪ wydłużyć czas weryfikacji; ▪ zwiększyć liczbę próbek audytowanych. Przy ocenie ryzyka stosuje się następujące gradacje: wysokie, średnie, niskie. Biegły rewident może zdecydować o zastosowaniu w swoich działaniach większej gradacji oceny ryzyka niż trzy powyższe lub użyć wskaźników ilościowych (procenty lub ułamki jednostki) do oceny ryzyka. Ocena ryzyka kontroli wraz z oceną ryzyka nieodłącznego wpływa na rodzaj, rozłożenie w czasie i zakres procedur badania wiarygodności, które są przeprowadzane w celu zmniejszenia ryzyka wykrycia, a tym samym zmniejszenia ryzyka badania do możliwego do zaakceptowania niskiego poziomu. Ale nawet jeśli audytor miałby zbadać wszystkie 100% sald kont lub podobnych transakcji danej grupy, zawsze istniałoby pewne ryzyko wykrycia, w szczególności dlatego, że większość dowodów audytu dostarcza jedynie argumentów na poparcie jakiegoś wniosku, oraz nie jest wyczerpująca. Oszacowane poziomy ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli nie mogą być tak niskie, aby biegły rewident nie musiał przeprowadzać żadnych procedur wiarygodności. Niezależnie od oszacowanego poziomu ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli, biegły rewident powinien przeprowadzić pewne badania wiarygodności znaczących sald kont i grup transakcji. Istnieje odwrotna zależność między ryzykiem wykrycia a połączonym poziomem ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli. Jeżeli biegły rewident uważa, że łącznie są one wysokie, to konieczne jest, aby ryzyko wykrycia było niskie, jeżeli podczas planowania okazało się, że poziom ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli jest wystarczająco niski, biegły rewident może zaakceptować wyższe ryzyko wykrycia i nadal zmniejszać ryzyko audytu do akceptowalnego niskiego poziomu. Im wyższa ocena ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli, tym więcej dowodów badania musi uzyskać biegły rewident podczas procedur wiarygodności. Jeżeli ryzyko nieodłączne i ryzyka kontroli są oszacowane jako wysokie, biegły rewident musi ustalić, czy procedury wiarygodności mogą dostarczyć wystarczających i odpowiednich dowodów badania, aby zmniejszyć ryzyko wykrycia, a tym samym ryzyko badania, do możliwego do zaakceptowania niskiego poziomu. Gdy biegły rewident stwierdzi, że ryzyko wykrycia w odniesieniu do stwierdzenia dotyczącego sprawozdania finansowego nie może zostać zredukowane do możliwego do zaakceptowania niskiego poziomu, biegły rewident powinien wyrazić opinię z zastrzeżeniem lub odmówić wyrażenia opinii. Ocena przez biegłego rewidenta składników ryzyka badania może ulec zmianie w trakcie badania. W takich przypadkach biegły rewident musi dokonać zmian w planowanych procedurach wiarygodności w oparciu o zweryfikowane oceny ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli. Jeżeli biegły rewident stwierdzi, że nie jest w stanie ograniczyć ryzyka wykrycia do akceptowalnego niskiego poziomu w odniesieniu do istotnych pozycji bilansowych lub podobnej grupy transakcji gospodarczych, powinien wyrazić warunkowo pozytywną opinię lub odmówić wyrażenia opinii. W praktyce dość trudno jest poprawnie wyliczyć ryzyko badania, zwłaszcza że norma zawiera zbyt wiele niepewności i nie podaje konkretnych metod obliczeniowych, najbardziej akceptowalną i konstruktywną interpretacją ryzyka badania jest jego interpretacja jako prawdopodobieństwo błędu biegłego rewidenta podczas rewizja. Nie ma idealnego sposobu na zmniejszenie ryzyka badania do zera, ale biegły rewident powinien zawsze dążyć do jego maksymalnego zmniejszenia, biorąc pod uwagę wszelkiego rodzaju czynniki podczas planowania badania. 6.2. Ocena istotności (istotności) w badaniu Celem badania sprawozdań finansowych jest wyrażenie przez biegłego rewidenta opinii o rzetelności sprawozdań finansowych oraz zgodności procedury sporządzania sprawozdań księgowych z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Wyrażając swoją opinię, biegły rewident używa sformułowania: „sprawozdania finansowe odzwierciedlają rzetelnie we wszystkich istotnych aspektach”. Ocena istotności jest przedmiotem zawodowego osądu biegłego rewidenta, który jest uwzględniony w Federalnym Standardzie Rewizji Finansowej nr 4 „Istotność w badaniu”, zgodnie z którym istotność (istotność) jest maksymalną dopuszczalną kwotą błędnej kwoty, którą można wykazać w wypowiedziach i uznane za nieistotne, tj. niewprowadzające w błąd użytkowników zgłaszających. Istotność rozumiana jest jako właściwość informacji księgowych, która wpływa na decyzje gospodarcze wykwalifikowanego użytkownika takich informacji. Informacje o poszczególnych aktywach, pasywach, przychodach, wydatkach i transakcjach gospodarczych oraz składnikach kapitału uważa się za istotne, jeżeli ich pominięcie lub zniekształcenie może wpłynąć na decyzje gospodarcze użytkowników podejmowane na podstawie sprawozdań finansowych (księgowych). Istotność zależy od wartości wskaźnika sprawozdań finansowych (księgowych) i (lub) błędów, ocenianych w przypadku ich braku lub zniekształcenia. Istotność naruszeń i odstępstw popełnionych przez klienta jest dla audytora kryterium, czy może potwierdzić wiarygodność sprawozdania finansowego badanej organizacji. Materialność ma dwie strony: jakościową i ilościową. Z jakościowego punktu widzenia audytor musi ustalić, czy stwierdzone podczas audytu odstępstwa w procedurze transakcji finansowych i gospodarczych przez kontrolowaną organizację od wymagań przepisów obowiązujących w Federacji Rosyjskiej są istotne, czy też nie. Z ilościowego punktu widzenia biegły rewident musi ocenić, czy indywidualnie i łącznie wykryte w sprawozdaniu finansowym zniekształcenia (z uwzględnieniem przewidywanej wartości nieraportowanych błędów) przekraczają poziom istotności przyjęty dla badanej organizacji. Przykładami zniekształceń jakościowych są: ▪ niewystarczający lub nieadekwatny opis zasad rachunkowości, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że użytkownik sprawozdań finansowych (księgowych) zostanie wprowadzony w błąd przez taki opis; ▪ nieujawniania informacji o naruszeniach wymogów regulacyjnych, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że późniejsze zastosowanie sankcji mogłoby mieć istotny wpływ na wyniki badanej jednostki. Na istotność mogą wpływać regulacyjne akty prawne Federacji Rosyjskiej, a także czynniki związane z indywidualnymi kontami księgowymi sprawozdań finansowych (księgowych) i powiązaniami między nimi. Biegły rewident musi rozważyć możliwość wystąpienia zniekształceń w odniesieniu do stosunkowo niewielkich kwot, które łącznie mogą mieć znaczący wpływ na sprawozdanie finansowe (księgowe). Na przykład błąd w procedurze na koniec miesiąca może wskazywać na możliwe istotne zniekształcenie, jeśli taki błąd będzie powtarzany co miesiąc. Tak więc: 1) istotność nie pociąga za sobą obowiązku biegłego rewidenta sprawdzenia sprawozdania finansowego organizacji i wydania opinii o jego wiarygodności do jednostki miary, w której sprawozdania te są sporządzane; 2) istotność jest parametrem ewentualnej zmiany informacji, która może mieć wpływ na opinię właściwego jej użytkownika; 3) istotność nie może być wyrażona w trwale istniejącej liczbie bezwzględnej; 4) w każdym konkretnym przypadku, dla każdej organizacji, istotność może być inna; 5) kryterium oceny istotności może być jedynie graniczna wartość ewentualnego błędu w sprawozdaniu finansowym, która może go zmienić do stanu uniemożliwiającego uprawnionemu użytkownikowi na jej podstawie wyciągnięcie poprawnych wniosków i podjęcie ekonomicznie uzasadnionych decyzji. Biegły rewident uwzględnia istotność zarówno na poziomie sprawozdań finansowych (księgowych) jako całości, jak iw odniesieniu do stanu środków na poszczególnych rachunkach księgowych grup podobnych transakcji oraz przypadków ujawnienia informacji. Na istotność mogą wpływać regulacyjne akty prawne Federacji Rosyjskiej, a także czynniki związane z indywidualnymi rachunkami księgowymi sprawozdań finansowych (księgowych) i powiązaniami między nimi. W zależności od rozważanego aspektu sprawozdania finansowego (rachunkowego) możliwe są różne poziomy istotności. Biegły rewident powinien rozważyć istotność przy ustalaniu rodzaju, rozłożenia w czasie i zakresu procedur badania oraz przy ocenie skutków zniekształceń. Obliczenia poziomu istotności można dokonać na dwa sposoby: dedukcyjny (zgodnie z metodologią odpowiedniego standardu badania lub metodologią wewnątrzfirmową) lub indukcyjny. W najogólniejszym przypadku poziom istotności określają podstawowe wskaźniki sprawozdań finansowych (dedukcyjnie), w odniesieniu do których konieczne jest wyrażenie opinii o rzetelności, w oparciu o kryteria ustalone zgodnie ze standardami rewizji finansowej. Do obliczenia poziomu istotności można wykorzystać zarówno wskaźniki bieżącego okresu, jak i średnie wskaźniki z bieżącego i poprzednich okresów. Wskaźniki bieżącego okresu można wykorzystać w przypadku, gdy w bieżącym okresie nastąpiły istotne zmiany w działalności organizacji, a wskaźniki za bieżący okres i okres poprzedzający okres sprawozdawczy okazały się nieporównywalne. W przypadku, gdy jakakolwiek wartość odbiega znacznie w górę i (lub) w dół od pozostałych, dozwolona jest korekta poprzez zastosowanie współczynnika o wartości nie większej niż 2. Jeżeli skorygowana wartość nie wchodzi w skład agregatu, audytor może odrzucić taką wartość. Na podstawie pozostałych wskaźników poziom istotności obliczany jest jako średnia arytmetyczna wartości wskaźników podstawowych wykorzystywanych w tym celu. Dla wygody w dalszej pracy obliczoną wartość poziomu istotności można zaokrąglić w granicach 20%. Poziom istotności wpływa na inny wskaźnik - poziom dokładności, który jest wykorzystywany przy określaniu wielkości próby kontrolnej, wynoszący 75% poziomu istotności. Istnieje odwrotna zależność między istotnością a poziomem ryzyka badania, tj. im wyższy poziom istotności, tym niższe ryzyko badania i odwrotnie. Odwrotny związek między istotnością a ryzykiem badania jest uwzględniany przez biegłego rewidenta przy ustalaniu rodzaju, rozłożenia w czasie i zakresu procedur badania. Na przykład, jeżeli po zaplanowaniu określonych procedur badania biegły rewident stwierdzi, że akceptowalny poziom istotności jest niższy, wówczas ryzyko badania wzrasta. Audytor kompensuje to: ▪ albo poprzez zmniejszenie, tam gdzie to możliwe, ustalonego poziomu ryzyka kontroli, i utrzymanie obniżonego poziomu poprzez przeprowadzenie wzmocnionych lub dodatkowych testów kontroli; ▪ lub ograniczenie ryzyka niewykrycia poprzez zmianę charakteru, harmonogramu i zakresu planowanych procedur badań bezpośrednich. Jednym z najbardziej zrozumiałych sposobów zmniejszenia ryzyka badania jest ograniczenie takich jego elementów, jak ryzyko niewykrycia. 6.3. Próbka audytu Planując pracę, audytor musi zdecydować, czy przy sprawdzaniu tej części księgowości powinien zastosować kontrolę selektywną, czy pełną. Biegły rewident może sprawdzić poprawność księgowania sald lub transakcji na koncie w sposób kompletny, jeżeli liczba elementów badanej populacji jest tak mała, że zastosowanie metod doboru próby nie jest uzasadnione, lub jeżeli zastosowanie doboru próby kontrolnej jest mniej skuteczne niż przeprowadzenie pełnej kontroli. Procedura przeprowadzania kontroli wyrywkowej nie zawsze może być ściśle sformalizowana. Kwestię tę reguluje Federalny Standard Rewizji Finansowej nr 16 „Próbka audytora”. Próba kontrolna jest przeprowadzana w celu zastosowania procedur kontrolnych do mniej niż 100% pozycji w kontrolowanej populacji, które są rozumiane jako elementy składające się na saldo rachunków lub transakcje składające się na obrót na rachunków, w celu zebrania dowodów kontroli w celu sformułowania opinii na temat całej kontrolowanej populacji. Aby zbudować próbę, organizacja audytowa musi określić procedurę sprawdzania określonej części sprawozdania finansowego, badanej populacji, z której zostanie wykonana próba, oraz wielkość próby. Zastosowanie metody doboru próby w audycie, podobnie jak w innych obszarach działalności człowieka, polega na zastąpieniu ciągłej obserwacji dowolnego ogólnego zbioru obiektów badaniem jego części, a następnie dystrybucją wyników badania do cały zestaw obiektów. Metoda próbkowania jest dobrze rozwiniętą i wielokrotnie sprawdzoną konstrukcją rachunku prawdopodobieństwa w różnych zastosowaniach. Próba audytowa to: 1) szeroko rozumiany: sposób przeprowadzania badania, w którym biegły rewident sprawdza dokumentację księgową podmiotu gospodarczego nie w sposób ciągły, lecz wybiórczy, z zachowaniem wymagań odpowiednich Przepisów; 2) w wąskim znaczeniu: lista wybranych elementów badanej populacji w określony sposób w celu wyciągnięcia wniosku o całej badanej populacji na podstawie ich badań. Proces planowania pobierania próbek obejmuje określenie: ▪ zbiór danych, który będzie podlegał losowemu sprawdzeniu; ▪ elementy o najwyższej wartości i elementy kluczowe; ▪ liczba elementów, które należy wybrać do weryfikacji; ▪ sposób doboru elementów. Audytor decyduje, jaki konkretnie zestaw danych sprawdzi podczas kontroli wyrywkowej. Zazwyczaj audytor sprawdza zestaw pozycji, które odpowiadają saldzie lub obrotom konkretnego konta księgowego. Przeprowadzając próbę, organizacja audytująca może podzielić całą badaną populację na oddzielne grupy („podpopulacje”), których elementy mają podobne cechy. Kryteria podziału populacji powinny być takie, aby dla każdego elementu można było wyraźnie wskazać, do której subpopulacji należy. Ta procedura, zwana stratyfikacjami, ogranicza rozrzut (zmienność) danych, co może ułatwić pracę organizacji audytowej. Podczas sprawdzania środków trwałych zwykle wygodnie jest rozdzielić budynki i konstrukcje, pojazdy, sprzęt produkcyjny itp. na osobne grupy w celu sprawdzenia. Podczas sprawdzania materiałów wygodnie jest podzielić materiały na grupy według podkont. Podczas testowania implementacji czasami możliwe jest podzielenie klientów na grupy w zależności od rodzaju usług. Wielkość próby jest określona przez wielkość błędu, który audytor uważa za akceptowalny. Im niższa wartość, tym większa wymagana wielkość próbki. Aby sprawdzić losowo, istnieje kilka metod wyboru elementów: ▪ metoda losowania (można do tego wykorzystać programy komputerowe lub tablice liczb losowych); ▪ metoda ilościowego próbkowania interwałowego; ▪ metoda próbkowania pieniężnego według przedziałów. Wartość interwału definiowana jest jako stosunek całego zakresu wartości (na przykład numerów seryjnych dokumentów lub innych sprawdzanych obiektów) do liczby elementów próbki. Aby zbudować próbkę pieniężną według przedziałów, badane obiekty muszą mieć wyrażenie wartości, ale musi istnieć możliwość określenia kosztu na zasadzie memoriałowej. Zanim audytor zacznie losowo wybierać elementy, powinien w określony sposób dobrać liczbę elementów. Takie elementy nazywane są elementami o największym koszcie i kluczu. Do elementów o najwyższym koszcie bez wątpienia należą te, których wartość kosztowa przekracza stopień dokładności ustalony w trakcie planowania audytu. Poza tym audytor ma prawo do włączenia do liczby sprawdzonych i innych elementów, które mają największą wartość kosztową. Kluczowymi elementami są te elementy badania, w których biegły rewident uznaje błędy i zniekształcenia za najbardziej prawdopodobne, kierując się swoim profesjonalnym osądem, a także dodatkowymi informacjami, którymi dysponował w trakcie badania. Tworząc próbę, należy opisać konkretne cele, dla których jest ona realizowana, a także ocenić błędy występujące w próbie w stosunku do celu. Jeżeli cele badania nie zostały osiągnięte przez próbkowanie, firma audytorska może przeprowadzić alternatywne procedury badania. Ocena wyników próby obejmuje następujące rodzaje prac: a) analiza każdego błędu w próbie; b) ekstrapolacja wyników uzyskanych podczas pobierania próbek na całą badaną populację; c) ocena ryzyka pobierania próbek. Błędy stwierdzone na elementach próby reprezentatywnej podlegają rozkładowi na całą badaną populację. Błędy znalezione na elementach o najwyższej wartości i elementach kluczowych są uwzględniane w faktycznie wykrytej kwocie i nie podlegają podziałowi. Całkowity oszacowany błąd z wyników badań na próbie jest sumą oszacowanego błędu z próby reprezentatywnej, dodanej do rzeczywistego błędu wykrytego dla najwyższej wartości i kluczowych elementów. Jeżeli łączna oczekiwana wartość błędu uzyskana z wyników próby jest zbliżona o rząd wielkości do poziomu istotności lub stopnia dokładności, a zwłaszcza jeżeli wybiórcze kontrole przeprowadzone w różnych obszarach rachunkowości klienta dają błąd, który jest porównywalnej wielkości lub przekracza poziom istotności, zaleca się biegłemu rewidentowi podjęcie następujących działań: ▪ wymagać od Klienta poprawienia faktycznie wykrytych błędów; ▪ analizować przyczyny błędów i szacować możliwą ilość niewykrytych błędów; ▪ modyfikować procedury audytu w celu uzyskania bardziej wiarygodnych danych (np. zwiększyć wielkość próby); ▪ podjąć próbę przeprowadzenia alternatywnych procedur badania w odniesieniu do tej części rachunkowości; ▪ wymagać od Klienta poprawienia nie tylko wykrytych błędów, ale także innych ewentualnych błędów w tym obszarze rachunkowości, a następnie ponownie selektywnie sprawdzić pozostałe elementy tego działu księgowości. Organizacja audytowa musi koniecznie odzwierciedlić w dokumentacji roboczej audytora wszystkie etapy próbki audytowej i analizę jej wyników. 6.4. Pojęcie podmiotów stowarzyszonych w audycie Kwestia ta jest rozważana w Federalnym Standardzie Rewizji Finansowej nr 8 „Podmioty stowarzyszone”, opracowanym z uwzględnieniem Międzynarodowych Standardów Rewizji Finansowej. Jednostki stowarzyszone to osoby fizyczne i prawne zdolne do wpływania na działalność osób prawnych i (lub) osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Transakcja pomiędzy badaną jednostką a jednostką stowarzyszoną to każda transakcja przeniesienia jakichkolwiek aktywów lub zobowiązań pomiędzy kontrolowaną jednostką a jednostką stowarzyszoną. Biegły rewident musi przeprowadzić procedury kontrolne w celu uzyskania wystarczających i odpowiednich dowodów kontroli dotyczących podmiotów powiązanych i ujawnienia informacji na ich temat, a także wpływu transakcji między badaną jednostką a podmiotem powiązanym na sprawozdania finansowe (księgowe) badanej jednostki. Jednak nie należy oczekiwać, że audyt ujawni wszystkie transakcje z podmiotami powiązanymi. Kierownictwo badanej jednostki jest odpowiedzialne za ustalenie powiązań stron i transakcji z nimi oraz ujawnienie odpowiednich informacji w sprawozdaniu finansowym (księgowym). Biegły rewident musi posiadać wiedzę na temat działalności badanej jednostki i branży jako całości, pozwalającą mu na identyfikację zdarzeń, transakcji i istniejących praktyk, które mogą mieć istotny wpływ na sprawozdanie finansowe (księgowe). Obecność podmiotów stowarzyszonych i transakcje z nimi są uważane za normalne w praktyce biznesowej, ale audytor powinien być ich świadomy. W trakcie audytu audytor powinien szukać nietypowych transakcji i transakcji, które mogą wskazywać na istnienie wcześniej niezidentyfikowanych podmiotów powiązanych, w tym: ▪ transakcje obejmujące nietypowe sytuacje i warunki (np. obecność niestandardowych cen, stóp procentowych, gwarancji itp.); ▪ operacje przeprowadzane bez wyraźnego powodu z punktu widzenia logiki biznesowej; ▪ operacje, których treść różni się od formy; ▪ transakcje odzwierciedlone w dokumentach i rachunkowości w nietypowy sposób; ▪ duży wolumen transakcji lub znaczące transakcje z indywidualnymi konsumentami lub dostawcami (w porównaniu do innych); ▪ transakcje nierozliczone, w tym nieodpłatne otrzymanie lub świadczenie usług zarządzania. Podczas przeglądu transakcji z podmiotami powiązanymi biegły rewident powinien uzyskać wystarczające dowody badania, że transakcje te zostały odpowiednio zaksięgowane i ujawnione. Jeżeli biegły rewident nie może uzyskać takich dowodów lub dochodzi do wniosku, że informacje na ich temat są niejasne lub niekompletne w sprawozdaniu finansowym (księgowym), powinien odpowiednio zmodyfikować sprawozdanie biegłego rewidenta. Temat 7 7.1. Dowody audytu Aby mieć podstawę do wniosków dotyczących głównych obszarów audytu, audytor musi zebrać odpowiednie dowody. Federalny Standard Rewizji Finansowej nr 5 „Dowody audytu” ustanawia jednolite wymagania dotyczące ilości i jakości dowodów, które należy uzyskać podczas badania sprawozdań finansowych (księgowych), a także procedur przeprowadzanych w celu uzyskania dowodów. Dowody audytu to informacje uzyskane przez biegłego rewidenta podczas badania oraz wynik analizy tych informacji, na których opiera się opinia biegłego rewidenta. Dowody badania obejmują w szczególności podstawowe dokumenty i księgi rachunkowe, które są podstawą sprawozdań finansowych (księgowych), a także pisemne wyjaśnienia uprawnionych pracowników badanej jednostki oraz informacje uzyskane z różnych źródeł (od osób trzecich). Firma audytorska lub indywidualny biegły rewident musi uzyskać odpowiednie dowody w celu wyciągnięcia racjonalnych wniosków, na których można oprzeć opinię biegłego rewidenta. Dowody uzyskuje się w wyniku przeprowadzenia zestawu tekstów kontroli wewnętrznych oraz niezbędnych procedur merytorycznych. W niektórych sytuacjach dowody można uzyskać wyłącznie w drodze postępowania materialnego. Koncepcje wystarczalności i adekwatności są ze sobą powiązane i mają zastosowanie do dowodów badania uzyskanych w wyniku testów kontroli wewnętrznych i procedur badania. Wystarczalność jest ilościową miarą dowodów kontroli. Właściwy charakter ma jakościowa strona dowodów badania, która decyduje o ich zbieżności z określoną przesłanką sporządzenia sprawozdania finansowego (rachunkowego) i jego rzetelności. Na osąd biegłego rewidenta co do tego, jakie są wystarczające i odpowiednie dowody badania mają wpływ następujące czynniki: ▪ audytowa ocena charakteru i wielkości ryzyka audytu zarówno na poziomie sprawozdań finansowych (księgowych), jak i na poziomie sald kont księgowych lub podobnych transakcji gospodarczych; ▪ charakter systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej oraz ocena ryzyka stosowania kontroli wewnętrznej; ▪ istotność badanej pozycji w sprawozdaniu finansowym (księgowym); ▪ doświadczenie zdobyte podczas poprzednich audytów; ▪ wyniki procedur audytu, w tym możliwe wykrycie nadużyć lub błędów; ▪ źródło i wiarygodność informacji. Dowody kontroli są zwykle gromadzone z uwzględnieniem każdej przesłanki sporządzania sprawozdań finansowych (księgowych). Dowody badania dotyczące jednego stwierdzenia, takie jak istnienie zapasów, nie mogą zrekompensować braku dowodów badania dotyczących innego stwierdzenia, takiego jak wycena. Charakter, czas przeprowadzenia i zakres bezpośrednich procedur testowych zależą od testowanego stwierdzenia. Podczas testów biegły rewident może uzyskać dowody związane z więcej niż jednym stwierdzeniem, na przykład podczas sprawdzania spływu należności może zidentyfikować dowody badania zarówno dotyczące ich istnienia, jak i ich wielkości (wyceny). Wiarygodność dowodów kontroli zależy od ich źródła (wewnętrzne lub zewnętrzne), a także od formy ich prezentacji (wizualna, dokumentalna lub ustna). Dowody kontroli są bardziej przekonujące, jeżeli pochodzą z różnych źródeł, mają różną treść i nie są ze sobą sprzeczne. W takich przypadkach biegły rewident może zapewnić wyższy stopień pewności niż byłby uzyskany przez indywidualne rozpatrzenie dowodów badania. I odwrotnie, jeżeli dowody badania uzyskane z jednego źródła są niespójne z dowodami uzyskanymi z innego, biegły rewident powinien ustalić, jakie dodatkowe procedury należy wykonać, aby ustalić przyczyny takiej rozbieżności. Audytor powinien zrównoważyć koszty związane z uzyskaniem dowodów audytu z użytecznością uzyskanych informacji. Złożoność prac i koszty nie są jednak wystarczającymi podstawami do odmowy wykonania niezbędnej procedury. Jeżeli istnieją poważne wątpliwości co do wiarygodności odzwierciedlenia transakcji gospodarczych w sprawozdaniach finansowych (księgowych), biegły rewident powinien starać się uzyskać wystarczające i odpowiednie dowody badania, aby wyeliminować taką wątpliwość. Jeżeli uzyskanie wystarczających i odpowiednich dowodów badania nie jest możliwe, biegły rewident powinien wyrazić opinię z zastrzeżeniem odpowiednich zastrzeżeń lub odmówić wyrażenia opinii. Biegły rewident uzyskuje dowody badania, przeprowadzając następujące procedury wiarygodności: ▪ kontrola to badanie zapisów, dokumentów lub środków trwałych, podczas którego audytor uzyskuje dowody badania o różnym stopniu wiarygodności w zależności od ich charakteru i źródła, a także skuteczności kontroli wewnętrznej nad ich przetwarzaniem; ▪ obserwacja to monitorowanie przez biegłego rewidenta procesu lub procedury wykonywanej przez inne osoby (na przykład obserwacja przez biegłego rewidenta inwentaryzacji przeprowadzanej przez pracowników jednostki poddawanej audytowi lub monitorowanie stosowania procedur kontroli wewnętrznej, dla których nie ma udokumentowanych dowodów) rewizja); ▪ prośba (poszukiwanie informacji od osób posiadających wiedzę w jednostce kontrolowanej lub poza nią. Może mieć formę formalną pisemną, skierowaną do osób trzecich lub nieformalne pytanie ustne skierowane do pracowników jednostki kontrolowanej. Odpowiedzi na prośby (pytania) może dostarczyć audytorowi informacji, których wcześniej nie posiadał lub które potwierdzają dowody kontroli); ▪ potwierdzenie (odpowiedź na prośbę o informacje zawarte w księgach rachunkowych (przykładowo audytor zazwyczaj żąda potwierdzenia należności bezpośrednio od dłużników)); ▪ przeliczenie (sprawdzenie prawidłowości obliczeń arytmetycznych w dokumentach pierwotnych i księgach rachunkowych lub audytor wykonujący samodzielne obliczenia); ▪ procedury analityczne stanowią analizę i ocenę informacji otrzymanych przez audytora, badanie najważniejszych wskaźników finansowych i ekonomicznych badanej jednostki w celu zidentyfikowania nietypowych i (lub) błędnie odzwierciedlonych transakcji gospodarczych w księgach rachunkowych oraz identyfikacji przyczyny takich błędów i zniekształceń. 7.2. Dokumentacja audytowa Dokumentacja audytowa jest regulowana przez Federalny Standard Kontroli nr 2. Organizacja audytowa i indywidualny audytor muszą udokumentować wszystkie informacje, które są ważne z punktu widzenia dostarczenia dowodów potwierdzających opinię z audytu, a także dowody, że audyt został przeprowadzony zgodnie z Federalną Standardy audytu. Celem tego standardu jest optymalizacja składu i zawartości dokumentacji roboczej sekcji księgowych i sprawozdawczych w celu zwiększenia „czytelności” akt kontroli, a także zapewnienie możliwości kontroli ważności dowodów kontroli na wszystkich poziomach, w tym samokontrola wykonawcy. Termin „dokumentacja” odnosi się do dokumentów roboczych i materiałów przygotowanych przez i dla audytora lub uzyskanych i przechowywanych przez audytora w związku z badaniem. Dokumenty robocze mogą być prezentowane w formie danych zapisanych na papierze, kliszy fotograficznej, w formie elektronicznej lub w innej formie i są wykorzystywane: ▪ podczas planowania i przeprowadzania audytu; ▪ przy prowadzeniu bieżącego monitorowania i weryfikacji pracy audytora; ▪ udokumentowanie uzyskanych dowodów badania potwierdzających opinię biegłego rewidenta. Norma nie zawiera konkretnego wykazu obowiązkowych dokumentów roboczych z audytu oraz szczegółowych wymagań dotyczących ich wykonania, jednak formułuje czynniki, które wpływają na formę i treść dokumentów roboczych, a także wykaz przybliżonych informacji, które powinny być podane w dokumentach roboczych . Dokumenty robocze powinny być sporządzone w pełnej formie niezbędnej do ogólnego zrozumienia audytu, aby doświadczony audytor po ich przeczytaniu mógł uzyskać ogólne pojęcie o audycie przeprowadzonym przez organizację. Audytor powinien odzwierciedlić w dokumentacji roboczej informacje dotyczące planowania prac audytowych, charakteru, harmonogramu i zakresu przeprowadzonych procedur audytu, ich wyników, a także wniosków wyciągniętych z uzyskanych dowodów audytu. Dokumenty robocze powinny zawierać uzasadnienie biegłego rewidenta dotyczące wszystkich ważnych punktów, co do których konieczne jest wyrażenie jego zawodowego osądu. W przypadkach, gdy biegły rewident dokonał przeglądu złożonych kwestii zasadniczych lub wyraził zawodowy osąd we wszelkich sprawach ważnych dla badania, dokumentacja robocza powinna zawierać fakty, które były mu znane w momencie formułowania wniosków wraz z niezbędnym uzasadnieniem. Długość dokumentacji roboczej zależy od profesjonalnego osądu audytora. Nie jest konieczne dokumentowanie każdej sprawy rozważanej przez biegłego rewidenta. W szczególności niedopuszczalne jest umieszczanie w dokumentacji roboczej kopii dokumentów podstawowych, które są należycie wykonane, nie zawierają błędów i odpowiadają transakcjom gospodarczym opisanym przez te dokumenty podstawowe. Zamiast kopii takich dokumentów dopuszczalne jest sporządzenie zestawienia zbiorczego wskazującego wykaz zweryfikowanych operacji i oznaczającego dostępność i poprawność odpowiednich dokumentów pierwotnych. Dokumentacja robocza powinna zawierać informacje o wszystkich sprawdzanych dokumentach, operacjach, faktach, a nie tylko o tych, do których zgłaszane są uwagi. Wystarczalność objętości dokumentacji roboczej określa kierownik audytu, natomiast głównymi kryteriami są dostępność dokumentów potwierdzających wykonanie merytorycznych testów audytowych zgodnie z zatwierdzonymi programami audytu, zgodność z zasadą ukierunkowanej weryfikacji , zapewniając możliwość śledzenia end-to-end (metodą cross-reference) poprawności (nieprawidłowości) raportowanych danych. Formę i treść dokumentów roboczych określają takie czynniki, jak: ▪ charakter zlecenia badania; ▪ wymogi dotyczące sprawozdania biegłego rewidenta; ▪ charakter i złożoność działalności badanej jednostki; ▪ charakter i stan systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej badanej jednostki; ▪ konieczność wydawania poleceń pracownikom audytora, sprawowania nad nimi bieżącej kontroli i sprawdzania wykonywanej przez nich pracy; ▪ konkretne metody i techniki stosowane w procesie audytu. Dokumenty robocze powinny być sporządzane i usystematyzowane w taki sposób, aby odpowiadały okolicznościom każdego konkretnego audytu oraz potrzebom audytora podczas jego realizacji. W celu zwiększenia efektywności przygotowania i weryfikacji dokumentów roboczych w organizacji audytowej, wskazane jest opracowanie standardowych formularzy dokumentacji (np. standardowa struktura teczki audytu (folderu) dokumentów roboczych, formularzy, kwestionariuszy, standardu pisma i apele itp.). Taka standaryzacja dokumentacji może ułatwić przydzieloną pracę podwładnym i jednocześnie umożliwić kontrolę wyników ich pracy. Dla każdego klienta firma audytorska wypełnia stały i roczny (bieżący) folder. Folder stały zawiera stałe i mało zmieniające się informacje o kliencie, na przykład: ▪ kopie pakietu dokumentów założycielskich; ▪ informacje o głównych akcjonariuszach (współwłaścicielach); ▪ dane o strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa; ▪ kopie umów długoterminowych (z bankami na kredyty, z klientami własnymi, z dostawcami), które są ważne dla audytu na wiele lat; ▪ kopie dokumentów regulacyjnych związanych z funkcjonowaniem tego przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstw określonej grupy, z którą powiązana jest organizacja klienta. Folder roczny (bieżący) zawiera aktualne dokumenty robocze audytu oparte na wynikach każdego roku obrotowego. Na każdy rok tworzony jest osobny folder bieżący lub (w przypadku znacznej ilości dokumentacji) zestaw folderów dla każdej audytowanej organizacji. W przypadku klientów małych firm, a także do wykonywania jednorazowych zadań, dozwolone jest umieszczanie w tym samym folderze stałych i zmiennych informacji o kliencie. W przypadku, gdy klient ponownie złoży wniosek w następnym roku, audytorzy pracujący z takim klientem są zobowiązani do rozdzielenia jego dokumentów do odpowiednich osobnych teczek. Do czasu sporządzenia raportu z audytu cała dokumentacja robocza musi zostać stworzona (otrzymana) i odpowiednio sformalizowana. Audytor musi ustanowić odpowiednie procedury w celu zapewnienia poufności, bezpiecznego przechowywania dokumentów roboczych, a także ich przechowywania przez wystarczający okres, w oparciu o charakter działalności audytora oraz wymogi prawne i zawodowe, ale nie mniej niż pięć lat. Dokumenty robocze są własnością biegłego rewidenta, chociaż części dokumentów lub wyciągi z nich mogą być przekazane badanej jednostce według uznania biegłego rewidenta, nie mogą one jednak zastępować ksiąg rachunkowych badanej jednostki. 7.3. Weryfikacja zgodności z wymogami regulacyjnymi Rozważając tę kwestię, należy kierować się Federalnym Standardem Rewizji Finansowej nr 14 „Biorąc pod uwagę wymagania regulacyjnych aktów prawnych Federacji Rosyjskiej podczas audytu”. W ramach badania sprawozdań finansowych biegły rewident nie dąży do zidentyfikowania wszystkich faktów niezgodności z prawem i regulacjami. Identyfikacja takich faktów może być przedmiotem specjalnego zlecenia audytowego przy wykonywaniu usług związanych z badaniem, jednak przeprowadzenie corocznego audytu może pomóc zapobiec naruszeniu przez audytowanego prawa i regulacji. Stopień wpływu przepisów ustawowych i wykonawczych na sprawozdania finansowe organizacji może być różny. Niektóre akty prawne i regulacyjne określają formę sprawozdań finansowych, procedurę tworzenia jej wskaźników, ujawnianie informacji w sprawozdaniach finansowych organizacji. Inne przepisy ustawowe i wykonawcze określają warunki działalności organizacji, bez których działalność lub poszczególne operacje organizacji nie mogą być prowadzone lub mogą zostać zakończone lub ograniczone. Na przykład przepisy dotyczące spółek akcyjnych regulują procesy tworzenia, reorganizacji spółek akcyjnych, procedury zmiany ich kapitału itp.; organizacje w wielu branżach muszą posiadać licencje w celu prowadzenia swojej działalności (na przykład organizacje audytorskie, organizacje zajmujące się wydobyciem i przetwarzaniem ropy i gazu, organizacje transportowe itp.); przepisy antymonopolowe regulują niektóre transakcje przez organizacje i mogą zakazywać ich realizacji itp. Szereg przepisów ustawowych i wykonawczych nakłada na organizacje specjalne obowiązki. Ustawodawstwo podatkowe, prawodawstwo dewizowe, prawo celne itp. wpływa na działalność prawie wszystkich organizacji. Jednocześnie niezgodność z prawem w tych obszarach może mieć dla organizacji poważne konsekwencje finansowe. Wreszcie istnieją przepisy ustawowe i wykonawcze, które określają ogólne kwestie funkcjonowania organizacji. Obejmują one przepisy prawa pracy, przepisy bezpieczeństwa, zdrowie pracowników itp. Takie regulacje generalnie nie mają wpływu na sprawozdania finansowe jednostki, ponieważ mają niewielki lub żaden wpływ na zdarzenia lub transakcje, które normalnie zostałyby odzwierciedlone w sprawozdaniach finansowych. Za zgodność z wymaganiami aktów prawnych i wykonawczych odpowiedzialne jest kierownictwo audytowanej organizacji. Audytor nie ponosi odpowiedzialności za niezgodność audytowanej organizacji z przepisami prawa, w związku z czym weryfikacja zgodności audytowanej organizacji z przepisami prawa nie jest celem audytu. Im mniejszy wpływ przepisów i regulacji na transakcje i fakty dotyczące działalności gospodarczej, które zwykle znajdują odzwierciedlenie w rachunkowości i sprawozdawczości, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że audyt ujawni fakty nieprzestrzegania przez organizację przepisów prawa i regulacji. Planując i przeprowadzając badanie, a także przy ocenie jego wyników i formułowaniu sprawozdania biegłego rewidenta, biegły rewident powinien wziąć pod uwagę, że nieprzestrzeganie przez badaną jednostkę przepisów prawa i regulacji może w niektórych przypadkach mieć istotny wpływ na sprawozdania finansowe. Na przykład nieprzestrzeganie przepisów podatkowych może prowadzić do błędnego zgłoszenia zobowiązań podatkowych jednostki i istotnych zobowiązań do zapłaty kar. Nieprzestrzeganie warunków określonych w koncesjach na korzystanie z zasobów naturalnych, zagospodarowanie złóż kopalin itp. może prowadzić do naruszenia zasady kontynuacji działalności itp. Biegły rewident musi również uzyskać wystarczające dowody, że badana jednostka przestrzega przepisów prawa i regulacji, które w jego opinii wpływają na ustalenie istotnych kwot w sprawozdaniu finansowym i ujawnionych w nim informacjach. Aby to zrobić, musi przestudiować wymagania odpowiednich przepisów prawa i regulacji oraz upewnić się, że niezbędne wskaźniki są odzwierciedlone w sprawozdaniach finansowych, a informacje są ujawnione w notach do nich. Zgodnie z wymogami ustawy o audycie, sprawdzając zgodność procedury księgowej z prawem, audytor musi: ▪ zbadanie wymagań aktualnych aktów prawnych i wykonawczych dotyczących trybu prowadzenia ksiąg rachunkowych; ▪ upewnić się, że audytowana organizacja spełnia określone wymagania. Co do zasady weryfikacja zgodności z wymogami aktów prawnych i regulacyjnych odbywa się w trakcie procedur kontrolnych dotyczących sprawdzenia odpowiednich pozycji sprawozdań finansowych. Audytor powinien być przygotowany na to, że może to ujawnić fakty niezgodności z prawem i regulacjami. Na przykład takie fakty mogą zostać zidentyfikowane podczas przeglądania protokołów z posiedzeń zarządu lub innego organu zarządzającego, podczas odpowiadania na zapytania dotyczące sporów sądowych, roszczeń i sankcji kierowanych przez kierownictwo i/lub prawnika organizacji, podczas przeprowadzania procedur audytu merytorycznego w odniesieniu do transakcji lub raportów sald. Oceniając wpływ niezgodności z prawem i regulacjami na sprawozdanie finansowe audytowanego, audytor powinien: ▪ rozważenie możliwych konsekwencji finansowych dla organizacji: grzywny, kary, inne sankcje, groźba konfiskaty majątku, przymusowe zakończenie działalności, spory sądowe itp.; ▪ rozważyć potrzebę ujawnienia ewentualnych konsekwencji finansowych w raportowaniu organizacji; ▪ ocenić, czy potencjalne skutki finansowe są na tyle poważne, że mogą mieć wpływ na wiarygodność sprawozdania finansowego. Biegły rewident tak szybko, jak to możliwe, zgłasza zarządowi i kierownictwu wyższego szczebla badanej jednostki fakty nieprzestrzegania przez jednostkę badaną aktów prawnych Federacji Rosyjskiej lub uzyskuje dowody, że są oni odpowiednio poinformowani o fakty niezgodności, które zwróciły uwagę audytora. Jednakże biegły rewident może nie robić tego w przypadku braku konsekwencji lub w drobnych przypadkach i może zawczasu poinformować kierownictwo o rodzaju spraw, które mają być zgłoszone przez biegłego rewidenta. Jeżeli biegły rewident doszedł do wniosku, że fakt niezgodności z regulacyjnymi aktami prawnymi Federacji Rosyjskiej ma istotny wpływ na sprawozdanie finansowe (rachunkowe) i nie został w nim właściwie odzwierciedlony, musi wyrazić opinię z zastrzeżeniem lub negatywna opinia na piśmie. Audytor powinien udokumentować stwierdzone (lub podejrzewane) przypadki nieprzestrzegania przez badaną jednostkę przepisów prawa i regulacji. Jeżeli badana jednostka uniemożliwia biegłemu rewidentowi uzyskanie wystarczających i odpowiednich dowodów badania potwierdzających, że wystąpiły lub mogą biegły rewident powinien wyrazić opinię z zastrzeżeniem lub odmówić wyrażenia opinii ze względu na ograniczenie zakresu badania. 7.4. Działania audytora w przypadku wykrycia błędów i nieuczciwości Zniekształcenie sprawozdań finansowych, tj. nieprawidłowe odzwierciedlenie i prezentacja danych księgowych, może być dwojakiego rodzaju: celowe i niezamierzone. Celowe zniekształcenie sprawozdania finansowego jest wynikiem umyślnych działań (lub zaniechania) pracowników badanej jednostki gospodarczej. Są zaangażowani w samolubne cele, aby wprowadzić w błąd użytkowników sprawozdań finansowych. Jednocześnie biegły rewident powinien wziąć pod uwagę, że wniosek o umyślnym działaniu (lub zaniechaniu) personelu podmiotu gospodarczego, prowadzącym do pojawienia się zniekształceń w sprawozdaniu finansowym, może wysunąć wyłącznie uprawniony organ. Niezamierzone zniekształcenie sprawozdania finansowego jest wynikiem niezamierzonych działań (lub zaniechania) personelu badanego podmiotu gospodarczego. Może to być wynikiem błędów arytmetycznych lub logicznych w księgach rachunkowych, błędów obliczeniowych, niedopatrzenia w kompletności rachunkowości, błędnego odzwierciedlenia w rachunkowości faktów działalności gospodarczej, obecności i stanu majątku. Zarówno zamierzone, jak i niezamierzone wprowadzenie w błąd sprawozdania finansowego może być istotne dla badanego podmiotu gospodarczego (tj. wpływać na wiarygodność jego sprawozdania finansowego w tak silnym stopniu, że uprawniony użytkownik sprawozdania finansowego może wyciągnąć błędne wnioski lub podjąć błędne decyzje) lub nieistotne. Błąd to niezamierzone wprowadzenie w błąd w sprawozdaniach finansowych (księgowych), w tym brak odzwierciedlenia jakiegokolwiek wskaźnika liczbowego lub nieujawnienie jakichkolwiek informacji. Przykłady błędów to: ▪ błędne działania podjęte przy zbieraniu i przetwarzaniu danych, na podstawie których sporządzono sprawozdanie finansowe (księgowe); ▪ błędne szacunki wynikające z nieprawidłowej księgowości lub błędnej interpretacji faktów; ▪ błędy w stosowaniu zasad rachunkowości istotnych dla dokładnego pomiaru, klasyfikacji, prezentacji lub ujawnień. Przez oszustwo rozumie się umyślne działania popełnione przez jedną lub więcej osób spośród przedstawicieli właściciela, kierownictwa i pracowników badanej jednostki lub osób trzecich przy pomocy działań niezgodnych z prawem (bezczynności) w celu uzyskania bezprawnych korzyści. Federalne Standardy Rewizji Finansowej uwzględniają tylko nieuczciwe działania, które powodują istotne zniekształcenia sprawozdań finansowych (księgowych). Podczas badania brane są pod uwagę dwa rodzaje oszukańczych zniekształceń: ▪ zniekształcenia powstałe w procesie nierzetelnego sporządzania sprawozdań finansowych (księgowych); ▪ zniekształcenia wynikające z zawłaszczania aktywów. Oszustwo oznacza obecność czynników motywujących i postrzeganych możliwości ich prowizji. Nierzetelne sporządzenie sprawozdań finansowych (księgowych) jest możliwe w przypadkach, gdy kierownictwo badanej jednostki, pod wpływem czynników zewnętrznych lub wewnętrznych, chce osiągnąć tendencyjne wyniki działalności. Postrzegana możliwość oszukańczej sprawozdawczości finansowej (księgowej) lub sprzeniewierzenia aktywów ma miejsce, gdy osoba wierzy, że może ominąć system kontroli wewnętrznej (na przykład, jeśli osoba ta zajmuje odpowiedzialne stanowisko lub zna konkretne słabości systemu kontroli wewnętrznej). Błąd różni się od działania w złej wierze brakiem intencji leżącym u podstaw działania, które doprowadziło do zniekształcenia sprawozdań finansowych (księgowych). W przeciwieństwie do błędu oszustwo jest celowe i zwykle polega na celowym ukrywaniu faktów. Chociaż biegły rewident może określić możliwość oszustwa, ustalenie intencji jest trudne, jeśli nie niemożliwe, zwłaszcza w zakresie subiektywnego osądu kierownictwa jednostki. Kierownictwo kontrolowanej jednostki oraz przedstawiciele właściciela, zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej, są odpowiedzialni za zapobieganie i wykrywanie oszustw i błędów. Odpowiedzialność tych osób może zależeć od struktury organizacyjnej i wewnętrznych dokumentów regulacyjnych badanego podmiotu. Praktyki ładu korporacyjnego wymagają, aby przedstawiciele właściciela i kierownictwa badanej jednostki tworzyli i utrzymywali ogólną kulturę uczciwości i wysokich standardów moralnych, a także ustanawiali odpowiednie kontrole w celu zapobiegania i wykrywania błędów i oszustw. Kierownictwo jednostki jest zobowiązane do ustanowienia środowiska kontroli oraz utrzymania polityk i procedur, które maksymalizują osiągnięcie celów uporządkowanej i wydajnej działalności jednostki poprzez wdrożenie i utrzymanie ciągłości systemu rachunkowości i kontroli wewnętrznej zaprojektowanego w celu zapobiegania i wykrywania oszustw i błędów . Taki system ogranicza, ale nie eliminuje całkowicie ryzyka wystąpienia zniekształceń spowodowanych błędami i oszustwami. W związku z tym kierownictwo jednostki jest odpowiedzialne za wszelkie pozostałe ryzyko. Biegły rewident nie ponosi i nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za zapobieganie błędom i oszustwom oraz nie może uzyskać absolutnej pewności, że wszystkie istotne zniekształcenia w sprawozdaniach finansowych (księgowych) zostaną wykryte. Ze względu na nieodłączne ograniczenia badania, istnieje nieuniknione ryzyko, że niektóre istotne zniekształcenia sprawozdań finansowych (rachunkowych) nie zostaną wykryte, pomimo faktu, że badanie zostało prawidłowo zaplanowane i przeprowadzone ściśle według Federalnych Standardów Rewizji Finansowej. Ryzyko niewykrycia nieuczciwych działań kierownictwa badanej jednostki jest znacznie wyższe niż ryzyko niewykrycia nieuczciwych działań jej pracowników, ponieważ kierownictwo i przedstawiciele właściciela znajdują się w sytuacji, która implikuje ich wysoki autorytet, uczciwość i uczciwość, co daje im możliwość obejścia formalnie ustalonych procedur kontrolnych. Pewien poziom kierownictwa może wykorzystać swoje stanowisko i obejść procedury kontrolne mające na celu zapobieganie podobnym nieuczciwym działaniom pracowników (np. wydać polecenie zarejestrowania konkretnej transakcji biznesowej lub jej ukrycia). Kierownictwo może nakazać pracownikom popełnienie jakiegokolwiek nieuczciwego działania lub skorzystać w tym celu z ich pomocy, a zwykli pracownicy mogą nie być tego świadomi. Do czasu uzyskania przeciwnych dowodów biegły rewident ma prawo uznać zapisy i dokumenty badanej jednostki za autentyczne. Audyt przeprowadzany zgodnie z Federalnymi Standardami Audytu co do zasady nie wiąże się z weryfikacją autentyczności dokumentacji i nie wymaga od audytora, jako osoby bez specjalnego przeszkolenia, bycia specjalistą w takiej weryfikacji. Możliwość ukrycia nieuczciwych działań znacznie utrudnia ich wykrycie. Jednakże, wykorzystując wiedzę o działalności badanej jednostki, biegły rewident może ustalić zdarzenia lub warunki, które dają możliwość, motywację lub środki popełnienia oszustwa, lub ustalić fakt, że oszustwo już wystąpiło. Takie zdarzenia lub warunki są określane jako czynniki ryzyka oszustwa. Jest to na przykład brak dokumentu pierwotnego lub sprzeczny wynik procedury analitycznej. Zdarzenia te mogą wystąpić w wyniku innych okoliczności, a nie w wyniku nieuczciwych działań. Czynniki ryzyka oszustw nie zawsze wskazują na występowanie takich czynów, ale często są one obecne w okolicznościach, w których takie czyny mają miejsce. Obecność czynników ryzyka oszustwa może zmienić ocenę biegłego rewidenta dotyczącą ryzyka nieodłącznego lub ryzyka kontroli. Sprawy, które należy przekazać przedstawicielom właściciela, określa zawodowy osąd biegłego rewidenta. Takie pytania mogą obejmować: ▪ kwestie kompetencji i uczciwości kierownictwa; ▪ nieuczciwe praktyki z udziałem kierownictwa; ▪ inne nieuczciwe działania, które doprowadziły do istotnych zniekształceń sprawozdań finansowych (księgowych); ▪ istotne zniekształcenia sprawozdań finansowych (księgowych) wynikające z błędów; ▪ zniekształcenia mogące w przyszłości spowodować istotne zniekształcenia sprawozdań finansowych (księgowych). Jeżeli biegły rewident stwierdził w sprawozdaniu finansowym (księgowym) istotne zniekształcenia wynikające z błędu, musi niezwłocznie poinformować o tym kierowników odpowiedniego szczebla oraz, w razie potrzeby, przedstawicieli właściciela badanej jednostki. Jeżeli biegły rewident stwierdzi, że niemożliwe jest zakończenie badania z powodu zniekształcenia sprawozdania finansowego (rachunkowego) w wyniku nieuczciwych działań, to musi uwzględnić swoją odpowiedzialność zawodową i prawną w związku z tymi okolicznościami, rozważyć możliwość rezygnacji z cesji. Na wzrost ryzyka zniekształceń w sprawozdaniach finansowych mogą wpływać zarówno czynniki działalności gospodarczej podmiotu gospodarczego, jak i odzwierciedlające cechy konkretnej branży lub kraju jako całości. 1. Czynnikami działalności wewnątrzgospodarczej podmiotu gospodarczego, które przyczyniają się do pojawienia się zniekształceń, są: ▪ obecność znaczących inwestycji finansowych w kryzysowych sektorach gospodarki; ▪ rozbieżność pomiędzy wielkością kapitału obrotowego a szybkim wzrostem sprzedaży (produkcji) podmiotu gospodarczego lub znaczącym spadkiem zysków; ▪ występowanie uzależnienia podmiotu gospodarczego w określonym okresie od jednego lub niewielkiej liczby odbiorców lub dostawców; ▪ zmiany w praktykach umownych lub zasadach rachunkowości, które prowadzą do istotnej zmiany zysków; ▪ nietypowe transakcje podmiotu gospodarczego, zwłaszcza na koniec roku, które w istotny sposób wpływają na wartość wskaźników finansowych; ▪ obecność płatności za usługi, które wyraźnie nie odpowiadają świadczonym usługom; ▪ cechy struktury organizacyjnej i zarządczej jednostki gospodarczej, obecność braków w tej strukturze; ▪ cechy struktury kapitału i podziału zysku; ▪ występowanie odstępstw od ustalonych zasad rachunkowości i organizacji sporządzania sprawozdań finansowych itp. 2. Czynnikami odzwierciedlającymi specyfikę stanu danej gałęzi działalności finansowo-gospodarczej podmiotu gospodarczego oraz gospodarki kraju jako całości, przyczyniającymi się do powstawania zniekształceń, są: ▪ stan sektora gospodarczego i gospodarki jako całości – kryzys, depresja czy ożywienie; ▪ zwiększenie możliwości niewypłacalności (bankructwa) podmiotu gospodarczego w związku z kryzysowym stanem branży; ▪ cechy działalności produkcyjnej podmiotu gospodarczego, cechy technologiczne produkcji. Fakty zniekształceń sprawozdań finansowych organizacji audytowej ujawnione podczas audytu powinny być szczegółowo odzwierciedlone w jej dokumentacji roboczej, a następnie w raporcie lub wniosku. Organizacja audytu jest odpowiedzialna za wyrażenie obiektywnej i racjonalnej opinii o rzetelności sprawozdania finansowego przedstawionego na piśmie w sprawozdaniu z badania i (lub) sprawozdaniu dla kierownictwa badanej jednostki gospodarczej. Odpowiada również za prawidłowość i kompletność danych odzwierciedlonych w opinii i (lub) raporcie biegłego rewidenta o zidentyfikowanych przez niego istotnych zniekształceniach sprawozdań finansowych. Organizacja audytorska odpowiada za nieprzestrzeganie poufności informacji handlowych podmiotu gospodarczego, wyrażające się w ujawnieniu osobom trzecim informacji o stwierdzonych zniekształceniach sprawozdań finansowych (z wyjątkiem przypadków wyraźnie przewidzianych przez obowiązujące przepisy prawa). 7.5. Procedury analityczne w audycie. Rodzaje i cechy aplikacji Federalny Standard Rewizji Finansowej nr 20 „Procedury analityczne” zobowiązuje biegłego rewidenta do stosowania procedur analitycznych na etapie planowania i końcowego etapu badania, przy czym audytor analizuje wskaźniki i wzorce na podstawie informacji o działalności badanego podmiotu, a także bada relacje tych wskaźników i wzorców z innymi istniejącymi informacjami, którymi dysponuje audytor lub przyczyny ewentualnych odstępstw od nich. Procedury analityczne obejmują: a) rozważenie porównawczych informacji finansowych i innych informacji o badanej jednostce: ▪ z danymi porównywalnymi za poprzednie okresy; ▪ oczekiwane rezultaty działalności badanej jednostki, na przykład szacunki lub prognozy, a także założenia audytora; ▪ informacje o organizacjach prowadzących podobną działalność (np. porównanie relacji przychodów ze sprzedaży badanego podmiotu do kwoty należności ze średnimi branżowymi lub ze wskaźnikami innych organizacji porównywalnej wielkości z tej samej branży); b) rozważenie relacji: ▪ pomiędzy elementami informacji, co do których oczekuje się, że będą odpowiadać przewidywanemu wzorowi, na podstawie doświadczeń badanej jednostki; ▪ informacje finansowe i inne informacje (np. pomiędzy kosztami pracy a liczbą pracowników). Procedury analityczne można przeprowadzać na różne sposoby (proste porównanie, złożona analiza przy użyciu złożonych metod statystycznych itp.). Procedury analityczne są przeprowadzane na skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych, sprawozdaniach finansowych jednostek zależnych, oddziałów lub segmentów oraz na niektórych elementach informacji finansowych. Stosowanie procedur analitycznych opiera się na założeniu, że związek między wskaźnikami liczbowymi istnieje i nadal istnieje, o ile nie ma przeciwwskazań. Obecność takiej relacji dostarcza dowodów badania dotyczących kompletności, dokładności i wiarygodności danych uzyskanych w rachunkowości. Zakres, w jakim biegły rewident może polegać na wynikach procedur analitycznych, zależy od dokonanej przez niego oceny ryzyka, że procedury analityczne oparte na danych dotyczących przyszłości mogą wskazywać na brak błędu, gdy w rzeczywistości testowana kwota jest istotnie zniekształcona. Wybór metody przeprowadzenia procedur analitycznych lub zaprojektowania testu zależy od celu. W analizie sekwencyjnej sprawozdań finansowych w pierwszej kolejności wskazane jest, aby audytor zastosował tzw. metodę czytania sprawozdań finansowych. Metoda ta polega na badaniu wartości bezwzględnych wskaźników prezentowanych w sprawozdawczości zewnętrznej i na tej podstawie określeniu głównych źródeł środków finansowych i zysków przedsiębiorstwa (przyczyn strat), kierunków ich wykorzystania w minionym okresie, a także wiodące postanowienia polityki rachunkowości. Szczególną uwagę należy zwrócić na obecność w zestawieniach nietypowych wskaźników i kwot. Metoda sektorowej analizy porównawczej służy do porównania wyników finansowych przedsiębiorstwa ze średnimi danymi branżowymi. Zaletą benchmarkingu branżowego jest to, że zapewnia audytorowi głębsze zrozumienie działalności klienta. Oczywiście jest to prawda, pod warunkiem, że sytuacja finansowa przedsiębiorstw i dynamika wskaźników sektorowych odzwierciedla obiektywny wzorzec rozwoju branży. Ponadto muszą być dostępne informacje o wymaganej jakości, na podstawie których można analizować sytuację finansową różnych przedsiębiorstw. W analizie porównawczej wskaźników rzeczywistych i planowanych audytor bada treść i procedurę sporządzania szacunków, omawia je z klientem, a także przeprowadza szczegółowe testy wskaźników rzeczywistych. Z reguły przedsiębiorstwa dokonują wstępnych obliczeń dla różnych aspektów swojej działalności gospodarczej. Ponieważ te obliczenia są niczym innym jak prognozą klienta na dany okres, badanie tych aspektów, w których występują ostre odchylenia rzeczywistych wskaźników od planowanych, może ujawnić błędy. Audytor może również sporządzić własny bilans w oparciu o trendy rozwojowe przedsiębiorstwa i własne rozumienie biznesu klienta. Porównanie rzeczywistych danych klienta z wyliczeniami audytora pozwoli na dokładniejsze sprawdzenie. Należy zauważyć, że często bardzo skuteczne jest porównywanie danych księgowych i sprawozdawczych klienta z kilku okresów, a także badanie przez biegłego rewidenta odchyleń, które dają różne techniki i metody. Porównanie wskaźników finansowych w kontekście każdej z metod może odbywać się w wartościach bezwzględnych, względnych oraz w wersji mieszanej. Jak pokazuje praktyka, wnioski oparte na badaniu bezwzględnych wskaźników sprawozdawczych wymagają największej ostrożności. Tłumaczy się to tym, że interpretacja zmian wartości bezwzględnych pod wpływem inflacji nie może być jednoznaczna. W związku z tym analizę wskaźników względnych uważa się za ogólnie przyjętą procedurę analityczną. Z kolei wskaźniki względne dzieli się na wskaźniki bilansowe, wskaźniki sprawozdania z wyników finansowych i ich wykorzystanie oraz wskaźniki mieszane. Analizę wyników i wyciąganie wniosków po wdrożeniu procedur kontrolnych można traktować jako całość jako proces analizy, interpretacji i podsumowania nietypowych odchyleń stwierdzonych przez biegłego rewidenta. Stosowanie tych procedur poprawia jakość i obniża koszty audytu. Wyniki analizy nietypowych odchyleń, a także wyniki planowania i wykonywania procedur analitycznych audytor powinien odzwierciedlić w dokumentacji roboczej audytu; służy do uzyskania dowodów badania niezbędnych do sporządzenia sprawozdania z badania, a także do sporządzenia przez biegłego rewidenta pisemnej informacji dla kierownictwa podmiotu gospodarczego na podstawie wyników badania. 7.6. Specyfika audytu wartości szacunkowych Kwestię reguluje Federalny Standard Kontroli nr 21 „Specyfika audytu wartości szacunkowych”, który ustanawia jednolite wymagania dotyczące audytu wartości szacunkowych zawartych w sprawozdaniach finansowych (księgowych). Standard nie ma zastosowania do przeglądu prognoz lub oczekiwanych informacji finansowych, ale w tym celu można wykorzystać wiele jego procedur. Wartości szacunkowe to przybliżone wartości określonych wskaźników, ustalone lub wyliczone przez pracowników jednostki na podstawie profesjonalnego osądu w przypadku braku precyzyjnych metod ich ustalenia, w tym: a) rezerwy szacunkowe; b) odpisy amortyzacyjne; c) naliczony dochód; d) aktywa i zobowiązania z tytułu podatku odroczonego; e) rezerwę na pokrycie strat poniesionych w wyniku działalności finansowej i gospodarczej; f) straty na kontraktach budowlanych ujęte przed rozwiązaniem tych kontraktów. Szacowane wartości są zwykle obliczane w warunkach niepewności co do wyniku zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości lub z pewnym prawdopodobieństwem wystąpią w przyszłości i wymagają profesjonalnego osądu. Jeżeli sprawozdania finansowe (księgowe) zawierają wartości szacunkowe, wzrasta ryzyko wystąpienia istotnych zniekształceń. Szacunek księgowy może być częścią bieżącego systemu księgowego lub częścią systemu, który działa tylko na koniec okresu księgowego. W wielu przypadkach szacunki są obliczane przy użyciu wzorów i wskaźników opartych na doświadczeniu badanej jednostki (na przykład standardowe stawki amortyzacyjne dla grupy rzeczowych aktywów trwałych, standardowy procent przychodów ze sprzedaży w celu obliczenia rezerwy na przyszłą gwarancję naprawy i serwis gwarancyjny na produkty o żywotności). W takich przypadkach kierownictwo jednostki powinno okresowo dokonywać przeglądu formuł i wskaźników, na przykład poprzez ponowne oszacowanie pozostałego okresu użytkowania aktywów lub porównanie rzeczywistych wyników z oszacowaniami i, jeśli to konieczne, skorygowanie formuły. Działania biegłego rewidenta podejmowane w ogólnym i szczegółowym przeglądzie procedur stosowanych przez kierownictwo jednostki obejmują: a) ocenę danych wejściowych i rozważenie założeń, na których opiera się oszacowanie; b) arytmetyczna weryfikacja obliczeń; c) porównanie wyliczeń w stosunku do poprzednich okresów z rzeczywistymi wynikami za te okresy (jeśli to możliwe); d) rozważenie procedur zatwierdzania szacunków księgowych przez kierownictwo badanej jednostki. Oceniając założenia, na których opiera się szacunek księgowy, biegły rewident powinien rozważyć, czy są one: a) rozsądne, biorąc pod uwagę rzeczywiste wyniki za poprzednie okresy; b) stosowane zgodnie z założeniami zastosowanymi do obliczenia innych szacunków; c) zgodne z planami kierownictwa badanego podmiotu. Biegły rewident powinien sprawdzić poprawność formuł stosowanych przez kierownictwo badanej jednostki przy obliczaniu szacunków księgowych. Ta ogólna kontrola opiera się na wiedzy biegłego rewidenta na temat: a) wyniki finansowe badanej jednostki za poprzednie okresy; b) praktyka stosowana przez inne podmioty gospodarcze z danego sektora gospodarki; c) plany kierownictwa badanej jednostki, przekazane biegłemu rewidentowi. Audytor powinien przeprowadzić arytmetyczną kontrolę obliczeń. Charakter, rozłożenie w czasie i zakres procedur badania dla takiego badania zależą od złożoności obliczania wartości szacunkowych, dokonanej przez biegłego rewidenta oceny wiarygodności procedur i metod stosowanych przez badaną jednostkę, a także istotności wartości szacunkowych dla sprawozdań finansowych (księgowych) jako całości. Z powodu niepewności nieodłącznie związanej z szacunkami księgowymi, ocena rozbieżności może być trudniejsza niż w innych obszarach badania. W przypadku rozbieżności między szacunkiem kwoty, potwierdzonym dowodami z badania, a wartością szacunkową odzwierciedloną w sprawozdaniu finansowym (rachunkowym), biegły rewident musi ustalić, czy istnieje potrzeba korekty sprawozdania finansowego (księgowego) z powodu istnienie takiej rozbieżności. Jeżeli różnica jest uzasadniona (na przykład ze względu na fakt, że kwota w sprawozdaniach finansowych (rachunkowych) nie przekracza dopuszczalnego błędu), biegły rewident nie musi wymagać korekty. Jeżeli biegły rewident uważa, że istniejąca różnica nie jest uzasadniona, powinien skontaktować się z kierownictwem badanej jednostki z propozycją korekty szacunku księgowego. W przypadku odmowy, różnicę należy uznać za zniekształcenie i rozważyć łącznie z innymi zniekształceniami przy ocenie, czy konsekwencje takich zniekształceń są istotne dla sprawozdania finansowego (rachunkowego). 7.7. Audyt w warunkach komputerowego przetwarzania danych Komputerowe przetwarzanie danych (COD) podmiotu gospodarczego ma miejsce w przypadkach, gdy technologia komputerowa jest wykorzystywana do przetwarzania znacznych ilości informacji księgowych, niezależnie od następujących czynników: a) komputer jest używany przez przedsiębiorcę samodzielnie lub na podstawie umowy z osobą trzecią; b) komputer jest wykorzystywany przez podmiot gospodarczy do przetwarzania informacji gospodarczych we wszystkich aspektach działalności gospodarczej i jej rachunkowości lub tylko do automatyzacji przetwarzania informacji o określonych rodzajach faktów z życia gospodarczego, określonych dziedzinach rachunkowości. Podczas przeprowadzania audytu w systemie COD zachowany jest cel audytu oraz główne elementy jego metodologii. Obecność środowiska COD istotnie wpływa na proces badania systemu rachunkowości podmiotu gospodarczego i towarzyszących mu kontroli wewnętrznych przez audytora. Zastosowanie środków technicznych prowadzi do zmiany poszczególnych elementów organizacji rachunkowości i kontroli wewnętrznej: a) do weryfikacji transakcji gospodarczych obok tradycyjnych pierwotnych dokumentów księgowych wykorzystuje się również pierwotne dokumenty księgowe na nośniku do odczytu maszynowego; b) stałe wskaźniki odniesienia można porównywać z danymi przechowywanymi w pamięci komputera lub na nośnikach do odczytu maszynowego; c) zamiast tradycyjnych ręcznych form prowadzenia ksiąg rachunkowych można zastosować formę księgowości ukierunkowaną na progresywne metody generowania informacji wyjściowych i zapewnienia ich wiarygodności, łączące rachunkowość syntetyczną z analityczną i systematyczną z chronologiczną oraz zwiększające efektywność i łatwość wykorzystania informacji księgowych i sprawozdawczych. Audytor nie powinien zmuszać (bezpośrednio lub pośrednio) badanego podmiotu gospodarczego do korzystania ze znanego audytorowi systemu COD. Podmiot gospodarczy jest zobowiązany zapewnić organizacji audytorskiej niezbędny dostęp do systemu COD. Niespełnienie (niepełne spełnienie) tego warunku jest ograniczeniem zakresu audytu w systemie COD, w wyniku czego organizacja audytująca może zażądać dostarczenia wymaganych dokumentów w formie papierowej. Pożądane jest, aby audytor miał pojęcie o sprzęcie technicznym, programowym, matematycznym i innym, a także o systemach przetwarzania informacji gospodarczych. Jeżeli biegły rewident nie posiada tej wiedzy, należy skorzystać z pracy eksperta w dziedzinie informatyki. Następujące czynniki mogą wpływać na wysokość ryzyka audytu podczas przeprowadzania audytu na warunkach kodeksu postępowania: a) formę organizacyjną przetwarzania danych, na przykład: czy przetwarzanie odbywa się przez specjalną jednostkę (centrum komputerowe, centrum informacyjno-informatyczne, dział zautomatyzowanego systemu zarządzania przedsiębiorstwem) czy na stanowiskach pracy księgowych są zainstalowane komputery oraz przetwarzanie danych odbywa się bezpośrednio przez księgowych; czy przetwarzanie danych odbywa się przez podmiot gospodarczy samodzielnie, czy odbywa się na podstawie umowy z podmiotem trzecim; b) forma oprogramowania (programiści); c) sekcje księgowe i sekcje działające w środowisku COD (stopień informatyzacji); d) system COD znajduje się na jednym lub kilku komputerach; e) przetwarzanie danych uwierzytelniających odbywa się lokalnie na każdym komputerze lub wykorzystywana jest opcja sieciowa; e) zapewnienie archiwizacji i przechowywania danych; g) transmisja danych odbywa się: za pomocą kanałów komunikacyjnych, za pośrednictwem nośników zewnętrznych (np. dyskietek) lub dane wprowadzane są z klawiatury. Audytor jest zobowiązany do sprawdzenia zgodności zastosowanych algorytmów z wymogami dokumentacji regulacyjnej dla rachunkowości i sporządzania sprawozdań finansowych dla głównych automatycznych obliczeń podmiotu gospodarczego. Źródłem uzyskania dowodów badania w toku czynności kontrolnych są dane sporządzone w systemie COD podmiotu gospodarczego w postaci tabel, sprawozdań, ksiąg rachunkowych podmiotu gospodarczego. Audytor ma możliwość wykorzystania ich, ich kopii, w tym kserokopii, jako dokumentacji roboczej audytu, towarzyszącej przetwarzaniu tych dokumentów wraz z linkami, notatkami, znakami specjalnymi. W przypadku audytora pracującego bezpośrednio w systemie COD podmiotu gospodarczego (bez drukowania danych), dokumenty robocze potwierdzające fakt zebrania dowodów badania są sporządzane przez audytora samodzielnie. Obecność systemu za pobraniem nie zwalnia przedsiębiorcy z obowiązku udokumentowania faktów życia gospodarczego w określony sposób. Temat 8. KOŃCOWY ETAP AUDYTU 8.1. Informowanie kierownictwa o wynikach audytu Federalny Standard Audytu nr 22 „Ujawnianie informacji uzyskanych w wyniku audytu kierownictwu badanej jednostki i przedstawicielom jej właściciela” ustanawia jednolite wymagania dotyczące przekazywania informacji uzyskanych z wyników audytu finansowego (rachunkowego) oświadczenia dla kierownictwa (pracowników wykonawczych) badanej jednostki oraz przedstawicieli właściciela tej osoby. Informacje to informacje, o których biegły rewident dowiedział się w trakcie badania sprawozdań finansowych (księgowych), które w ocenie biegłego rewidenta są jednocześnie ważne dla kierownictwa i przedstawicieli właściciela badanej jednostki w sprawowaniu przez nich kontroli nad sporządzeniem rzetelnych sprawozdań finansowych (księgowych) badanej jednostki i ujawnienia zawartych w niej informacji. Informacje obejmują tylko te sprawy, które zwróciły uwagę biegłego rewidenta w wyniku badania. Od biegłego rewidenta nie wymaga się w trakcie badania opracowywania procedur specjalnie ukierunkowanych na znalezienie informacji istotnych dla kierownictwa badanej jednostki. Audytor musi przekazać informacje kierownictwu i przedstawicielom właściciela audytowanego podmiotu. Kierownictwo badanej jednostki to osoby odpowiedzialne za bieżące zarządzanie badaną jednostką, a także realizację operacji finansowo-gospodarczych, księgowość i sporządzanie sprawozdań finansowych (księgowych) (np. dyrektor generalny, dyrektor finansowy, główny księgowy). Przedstawicielami właściciela badanej jednostki są osoby lub organy kolegialne, które sprawują ogólny nadzór i strategiczne kierownictwo nad działalnością badanej jednostki, a także, zgodnie z dokumentami założycielskimi, mogą kontrolować bieżącą działalność jego zarządu, w tym powoływać lub odwoływanie przedstawicieli najwyższego kierownictwa. W umowie o świadczenie usług audytorskich (pismo w sprawie audytu) może również: a) wskazać formę, w jakiej informacje będą przekazywane; b) zidentyfikowano odpowiednich odbiorców informacji; c) zidentyfikowano konkretne kwestie kontrolne, które interesują kierownictwo badanej jednostki, w odniesieniu do przekazywania informacji, co do których osiągnięto porozumienie. Audytor powinien dokonać przeglądu informacji i przekazać informacje będące przedmiotem zainteresowania kierownictwu badanej jednostki odpowiednim odbiorcom takich informacji. Z reguły takie informacje odzwierciedlają: a) ogólne podejście biegłego rewidenta do przeprowadzenia badania i jego zakresu, obawy biegłego rewidenta dotyczące wszelkich ograniczeń zakresu badania oraz uwagi dotyczące stosowności wszelkich dodatkowych wymagań ze strony kierownictwa jednostki; b) wybór lub zmiana przez kierownictwo badanej jednostki zasad i metod polityki rachunkowości, które mają lub mogą mieć istotny wpływ na sprawozdanie finansowe (rachunkowe) badanej jednostki; c) możliwy wpływ na sprawozdania finansowe (księgowe) badanej jednostki wszelkich znaczących ryzyk i czynników zewnętrznych, które muszą być ujawnione w sprawozdaniach finansowych (księgowych) (na przykład sprawy sądowe); d) istotne korekty zaproponowane przez biegłego rewidenta w sprawozdaniach finansowych (księgowych), zarówno dokonane, jak i nie dokonane przez badaną jednostkę; e) istotne niepewności dotyczące zdarzeń lub warunków, które mogą poddawać w wątpliwość zdolność jednostki do kontynuacji działalności; f) nieporozumienia pomiędzy biegłym rewidentem a kierownictwem badanej jednostki w kwestiach, które pojedynczo lub łącznie mogą mieć istotne znaczenie dla sprawozdania finansowego (rachunkowego) badanej jednostki lub raportu z badania. Przekazywane w tym zakresie informacje powinny zawierać wyjaśnienie wagi problemu oraz wyjaśnienie, czy problem został rozwiązany, czy nie; g) proponowane modyfikacje sprawozdania biegłego rewidenta; h) inne kwestie zasługujące na uwagę przedstawicieli właściciela (np. istotne niedociągnięcia w zakresie kontroli wewnętrznej, kwestie związane z integralnością kierownictwa badanej jednostki, a także przypadki nadużyć zarządczych); i) zagadnienia, których zakres uzgadnia audytor z podmiotem badanym w umowie o świadczenie usług audytorskich (pismo w sprawie audytu). Informacje muszą być przekazywane terminowo, ustnie lub pisemnie (w zależności od wcześniejszych ustaleń). Biegły rewident jest zobowiązany do przestrzegania wymogów ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej oraz Kodeksu Etyki Biegłych Rewidentów Rosji dotyczących poufności informacji uzyskanych w wyniku badania. W niektórych przypadkach potencjalne konflikty między etycznymi i prawnymi obowiązkami biegłego rewidenta dotyczącymi poufności a wymogami dotyczącymi ujawniania informacji mogą być złożone. 8.2. Raport z audytu Zgodnie z Federalnym Standardem Rewizji Finansowej nr 6 „Sprawozdanie biegłego rewidenta z sprawozdań finansowych (księgowych)” raport z badania jest oficjalnym dokumentem przeznaczonym dla użytkowników sprawozdań finansowych (księgowych) badanych podmiotów, sporządzonym zgodnie z tą zasadą i zawierającym opinia organizacji audytorskiej lub osoby fizycznej wyrażona w przewidzianym formularzu biegłego rewidenta na temat wiarygodności sprawozdań finansowych (księgowych) badanej jednostki oraz zgodności procedury księgowej z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Norma definiuje wszystkie główne elementy raportu audytora. Raport audytora musi być skierowany do osoby określonej przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej i (lub) umowę audytu. Co do zasady raport z badania adresowany jest do właściciela badanej jednostki (wspólników), zarządu itp. i musi zawierać wykaz zbadanych sprawozdań finansowych (księgowych) badanej jednostki, ze wskazaniem okresu sprawozdawczego oraz jego skład. Sprawozdanie biegłego rewidenta musi wskazywać, że badanie zostało przeprowadzone w sposób wybiórczy oraz musi zawierać oświadczenie biegłego rewidenta, że badanie daje wystarczające podstawy do wyrażenia opinii o rzetelności we wszystkich istotnych aspektach sprawozdania finansowego (księgowego) oraz zgodność procedury księgowej z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej. Protokół z audytu musi być podpisany przez kierownika audytora lub osobę upoważnioną przez kierownika i osobę przeprowadzającą audyt (osobę, która prowadziła audyt), ze wskazaniem numeru i ważności posiadanego świadectwa kwalifikacji. Podpisy te muszą być opieczętowane. Do raportu z audytu dołączone są sprawozdania finansowe (księgowe), w odniesieniu do których wyrażono opinię i które są opatrzone datą, podpisane i opieczętowane przez badaną jednostkę zgodnie z wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie sporządzania takich sprawozdań . Norma przewiduje dwa główne rodzaje opinii: bezwarunkowo pozytywną i zmodyfikowaną. Bezwarunkowo pozytywna opinia powinna zostać wyrażona w przypadku, gdy biegły rewident dojdzie do wniosku, że sprawozdania finansowe (księgowe) dają rzetelny obraz sytuacji finansowej oraz wyników działalności finansowo-gospodarczej badanej jednostki, zgodnie z ustalonymi zasadami i metodami rachunkowości i przygotowanie finansowe, księgowość) raportowanie w Federacji Rosyjskiej. W takim przypadku końcowa część będzie zawierać następujące zdanie: „Naszym zdaniem sprawozdania finansowe (księgowe) organizacji „RRRR” rzetelnie odzwierciedlają we wszystkich istotnych aspektach sytuację finansową na dzień 31 grudnia 20 (XX) oraz wyniki działalności finansowej i gospodarczej za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 20(XX) włącznie.” Sprawozdanie biegłego rewidenta uważa się za zmodyfikowane, jeżeli: a) czynniki, które nie wpływają na opinię biegłego rewidenta, ale zostały opisane w sprawozdaniu biegłego rewidenta w celu zwrócenia uwagi użytkowników na każdą sytuację, jaka zaistniała w badanej jednostce i została ujawniona w sprawozdaniu finansowym (księgowym); b) Czynniki wpływające na opinię biegłego rewidenta, które mogą powodować: ▪ do opinii z zastrzeżeniem. W takim przypadku końcowa część będzie zawierać następujące zdanie: „Nie zmieniając naszej opinii o rzetelności sprawozdania finansowego (księgowego), zwracamy uwagę na informację... i wskazanie przyczyn lub błędów”; ▪ odmowa wyrażenia opinii, która ma miejsce w przypadkach, gdy ograniczenie zakresu badania jest na tyle istotne i głębokie, że biegły rewident nie jest w stanie uzyskać wystarczających dowodów, a tym samym nie jest w stanie wyrazić opinii o rzetelności sprawozdania finansowego (księgowego ) sprawozdania; ▪ opinię negatywną, która powinna być wyrażona tylko wtedy, gdy skutek jakiejkolwiek różnicy zdań z kierownictwem jest na tyle istotny dla sprawozdania finansowego, że biegły rewident dochodzi do wniosku, że kwalifikacja sprawozdania biegłego rewidenta nie jest wystarczająca do ujawnienia wprowadzającego w błąd lub niekompletnego charakteru sprawozdań finansowych (księgowych) . W takim przypadku końcowa część będzie zawierać następujące zdanie: „Naszym zdaniem pod wpływem tych okoliczności sprawozdania finansowe (księgowe) organizacji „RRRR” nie odzwierciedlają w sposób wiarygodny sytuacji finansowej na dzień 31 grudnia, 20(XX) oraz wyniki działalności finansowo-gospodarczej za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 20(XX) włącznie.” Jako przykład przedstawiamy przykładowy raport z badania wyrażający opinię bez zastrzeżeń: Przykład SPRAWOZDANIE BIEGŁEGO REWIDENTA Z SPRAWOZDANIA FINANSOWEGO (RACHUNKOWEGO) Miejsce docelowe. Rewident księgowy. Nazwa: spółka z ograniczoną odpowiedzialnością „ХХХ”. Lokalizacja: kod pocztowy, miasto, ulica, numer domu itp. Rejestracja państwowa: numer i data dowodu rejestracyjnego. Licencja: numer, data, nazwa organu, który przyznał organizacji audytowej uprawnienia do wykonywania czynności audytowych, okres ważności. Jest członkiem (wskazać nazwę akredytowanego stowarzyszenia audytorów zawodowych). Audytowany Nazwa: otwarta spółka akcyjna "RRRR". Lokalizacja: kod pocztowy, miasto, ulica, numer domu itp. Rejestracja państwowa: numer i data dowodu rejestracyjnego. Przeprowadziliśmy badanie załączonych sprawozdań finansowych (księgowych) organizacji „RRRR” za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 20(XX) włącznie. Sprawozdania finansowe (księgowe) organizacji „RRRR” składają się z: ▪ bilans; ▪ rachunek zysków i strat; ▪ załączniki do bilansu i rachunku zysków i strat; ▪ nota wyjaśniająca. Odpowiedzialność za sporządzenie i prezentację tych sprawozdań finansowych (księgowych) spoczywa na organie wykonawczym organizacji „RRRR”. Naszym obowiązkiem jest wyrażenie na podstawie przeprowadzonego badania opinii o rzetelności we wszystkich istotnych aspektach niniejszego sprawozdania finansowego oraz zgodności procedury księgowej z przepisami Federacji Rosyjskiej. Przeprowadziliśmy audyt zgodnie z: ▪ Ustawa o działalności audytorskiej; ▪ Federalne standardy audytu; ▪ wewnętrzne zasady (standardy) działalności audytorskiej (określ akredytowane stowarzyszenie zawodowe); ▪ regulamin organu regulującego działalność badanej jednostki. Badanie zostało zaplanowane i przeprowadzone w taki sposób, aby uzyskać wystarczającą pewność, że sprawozdanie finansowe (księgowe) nie zawiera istotnych zniekształceń. Badanie zostało przeprowadzone wybiórczo i obejmowało badanie oparte na badaniu dowodów potwierdzających wskaźniki liczbowe w sprawozdaniu finansowym (rachunkowym) oraz ujawnienie w nim informacji o działalności finansowo-gospodarczej, oceniające zgodność z zasadami rachunkowości oraz zasady stosowane przy sporządzaniu sprawozdawczości finansowej (rachunkowej), uwzględnianie głównych wskaźników szacunkowych uzyskiwanych przez kierownictwo badanej jednostki, a także ocenę prezentacji sprawozdań finansowych (księgowych). Uważamy, że przeprowadzone badanie daje wystarczające podstawy do wyrażenia opinii o rzetelności sprawozdania finansowego (rachunkowego) oraz zgodności procedury rachunkowości z przepisami Federacji Rosyjskiej. Naszym zdaniem sprawozdanie finansowe (księgowe) organizacji „YYY” rzetelnie odzwierciedla we wszystkich istotnych aspektach sytuację finansową na dzień 31 grudnia 20(XX) oraz wyniki jej działalności finansowej i gospodarczej za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 20(XX) włącznie zgodnie z wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie sporządzania sprawozdań finansowych (księgowych) (i/lub wskazać dokumenty, które określają wymagania dotyczące procedury przygotowania finansowego ( sprawozdania księgowe). „XX” miesiąc 20(XX) Kierownik (lub inna upoważniona osoba) organizacji audytowej lub indywidualny audytor (imię i nazwisko, podpis, stanowisko). Kierownik audytu (imię i nazwisko, podpis, numer, rodzaj świadectwa kwalifikacji i okres jego ważności). Pieczęć audytora. 8.3. Data podpisania sprawozdania biegłego rewidenta i odzwierciedlenia w nim zdarzeń, które nastąpiły po dniu sporządzenia i prezentacji sprawozdania finansowego Biegły rewident powinien brać pod uwagę wpływ na sprawozdanie finansowe i sprawozdanie biegłego rewidenta zdarzeń po dniu sprawozdawczym, zarówno korzystnych, jak i niekorzystnych. Zdarzenia przed datą sprawozdania biegłego rewidenta. Biegły rewident powinien przeprowadzić procedury w celu uzyskania wystarczających i odpowiednich dowodów badania, że zidentyfikowano wszystkie zdarzenia poprzedzające datę sprawozdania biegłego rewidenta, które mogą wymagać korekt lub ujawnień w sprawozdaniu finansowym. Procedury te są wykonywane w uzupełnieniu do normalnych procedur, które mogą mieć zastosowanie do określonych transakcji mających miejsce po zakończeniu okresu sprawozdawczego w celu uzyskania dowodów badania dotyczących sald kont na koniec okresu, na przykład oceny poprawności przypisania zapasów transakcji na okresy sprawozdawcze lub testowanie płatności na rzecz wierzycieli. Zdarzenia po dacie sprawozdania biegłego rewidenta. W okresie rozpoczynającym się od daty sprawozdania biegłego rewidenta kierownictwo jest odpowiedzialne za poinformowanie biegłego rewidenta o faktach, które mogą mieć wpływ na sprawozdanie finansowe. Jeżeli po dacie sprawozdania biegłego rewidenta biegły rewident dowie się o fakcie, który może mieć istotny wpływ na sprawozdanie finansowe, powinien ustalić, czy sprawozdania finansowe wymagają korekty, omówić sprawę z kierownictwem i podjąć działania stosownie do okoliczności. Jeżeli kierownictwo zmienia sprawozdanie finansowe, biegły rewident powinien przeprowadzić procedury niezbędne w danych okolicznościach i dostarczyć kierownictwu nowe sprawozdanie biegłego rewidenta na temat zmienionych sprawozdań finansowych. Nowe sprawozdanie biegłego rewidenta musi być opatrzone datą nie wcześniejszą niż data podpisania lub zatwierdzenia poprawionego sprawozdania finansowego. Jeżeli kierownictwo nie wprowadza zmian do sprawozdania finansowego, podczas gdy biegły rewident uważa, że powinny, a sprawozdanie biegłego rewidenta nie zostało jeszcze przekazane jednostce, biegły rewident powinien wyrazić opinię z zastrzeżeniem lub opinię negatywną. Jeżeli sprawozdanie biegłego rewidenta jest wydawane jednostce, biegły rewident musi powiadomić osoby odpowiedzialne za ogólne kierownictwo jednostki, że jednostka nie powinna przedstawiać sprawozdania finansowego i sprawozdania biegłego rewidenta na jego temat stronom trzecim. Jeżeli sprawozdania finansowe są następnie udostępniane stronom trzecim, biegły rewident powinien podjąć niezbędne kroki w celu zapewnienia, że takie strony trzecie nie polegają na sprawozdaniu biegłego rewidenta. Podejmowane działania będą zależeć od praw i obowiązków biegłego rewidenta, a także od porady prawników biegłego rewidenta. Zdarzenia wykryte po publikacji sprawozdań finansowych. Po wydaniu sprawozdania finansowego biegły rewident nie ma obowiązku zadawania jakichkolwiek pytań dotyczących tych sprawozdań finansowych. Jeżeli po wydaniu sprawozdania finansowego biegły rewident dowie się o zdarzeniu lub fakcie, które istniały na dzień sporządzenia sprawozdania biegłego rewidenta, w wyniku czego, gdyby taki fakt był wówczas znany, biegły rewident musiałby zmodyfikować sprawozdania biegłego rewidenta, biegły rewident powinien rozważyć potrzebę przeglądu sprawozdania finansowego, omówić to z kierownictwem jednostki i podjąć działania odpowiednie w danych okolicznościach. Jeżeli kierownictwo dokonuje przeglądu sprawozdania finansowego, biegły rewident powinien w danych okolicznościach przeprowadzić niezbędne procedury badania, dokonać przeglądu działań podjętych przez kierownictwo w celu poinformowania o sytuacji wszystkich, którzy otrzymali poprzednio prezentowane sprawozdanie finansowe wraz ze sprawozdaniem biegłego rewidenta na jego temat, oraz wydać nowe opinia o zmienionym sprawozdaniu finansowym. Nowe sprawozdanie biegłego rewidenta powinno zawierać akapit zwracający uwagę na problem dotyczący noty do sprawozdania finansowego, w którym bardziej szczegółowo określa się przyczyny rewizji wcześniej prezentowanego sprawozdania finansowego i sprawozdania biegłego rewidenta. Nowe sprawozdanie biegłego rewidenta powinno być datowane nie wcześniej niż w dniu zatwierdzenia poprawionego sprawozdania finansowego. Jeżeli kierownictwo nie podejmuje niezbędnych kroków w celu poinformowania wszystkich, którzy otrzymali wcześniej złożone sprawozdania finansowe i sprawozdanie biegłego rewidenta o sytuacji i nie dokonuje korekty sprawozdania finansowego, podczas gdy biegły rewident uważa, że korekta jest konieczna, powinien powiadomić osoby odpowiedzialne dla ogólnego kierownictwa, podmiot, w którym biegły rewident podejmie niezbędne kroki w celu zapewnienia, że osoby trzecie nie polegają na sprawozdaniu biegłego rewidenta. Podejmowane działania będą zależeć od praw i obowiązków biegłego rewidenta, a także od porady prawników biegłego rewidenta. Konieczność dokonania przeglądu sprawozdania finansowego i wydania nowego sprawozdania biegłego rewidenta może nie wystąpić, jeżeli zbliża się data wydania sprawozdania finansowego za kolejny okres, pod warunkiem, że informacje zawarte w nowym sprawozdaniu zostały prawidłowo ujawnione. Decyzja o emisji papierów wartościowych. W przypadku emisji papierów wartościowych biegły rewident powinien wziąć pod uwagę wymogi prawne i związane z nimi, nałożone na niego przez przepisy, w których dokonuje się plasowania papierów wartościowych. Na przykład biegły rewident może być zobowiązany do przeprowadzenia dodatkowych procedur badania obejmujących okres do dnia emisji papierów wartościowych. 8.4. Tajemnica audytu Organizacje audytorskie oraz poszczególni biegli rewidenci są zobowiązani do zachowania w tajemnicy transakcji badanych podmiotów oraz osób, którym świadczono usługi związane z badaniem. Organizacje audytorskie i poszczególni audytorzy są zobowiązani do zapewnienia bezpieczeństwa otrzymanych i (lub) gromadzonych przez siebie informacji i dokumentów w toku czynności audytowych i nie są uprawnieni do przekazywania określonych informacji i dokumentów lub ich kopii osobom trzecim ani ich ujawniania bez pisemnej zgody organizacji i (lub) indywidualnych przedsiębiorców , w odniesieniu do których przeprowadzono audyt i świadczone były usługi związane z audytem, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej. Federalny organ wykonawczy odpowiedzialny za stanową regulację działalności kontrolnej, samorządowe stowarzyszenia audytorskie, osoby sprawujące zewnętrzną kontrolę jakości w zakresie kontroli oraz inne osoby, które uzyskały dostęp do informacji stanowiących tajemnicę kontroli zgodnie z ustawą o działalności kontrolnej i innych prawo federalne jest zobowiązane do zachowania poufności takich informacji. W przypadku ujawnienia informacji stanowiących tajemnicę kontroli przez organizację audytorską, indywidualnego audytora, a także inne osoby, które uzyskały dostęp do informacji stanowiących tajemnicę kontroli, podmiot kontrolowany lub osobę, na rzecz której świadczono usługi związane z badaniem , a także organizacje audytorskie i poszczególni audytorzy mają prawo domagać się od winnego odszkodowania za wyrządzone szkody. Dokumenty będące w dyspozycji organizacji audytowej i indywidualnego audytora, zawierające informacje o działalności badanych podmiotów oraz osób, z którymi zawarto umowę o świadczenie usług związanych z badaniem, przekazuje się wyłącznie postanowieniem sądu do upoważnione osoby lub organy państwowe Federacji Rosyjskiej w przypadkach przewidzianych przez akty ustawodawcze Federacji Rosyjskiej dotyczące ich działalności. Niezbędne jest również dbanie o bezpieczeństwo dokumentów otrzymywanych i (lub) przez niego gromadzonych w trakcie czynności kontrolnych. Biegły rewident nie jest uprawniony do przekazywania tych informacji, dokumentów lub ich kopii osobom trzecim lub ujawniania zawartych w nich informacji ustnie bez pisemnej zgody badanych osób, niezależnie od tego, czy przekazanie dokumentów, czy ujawnienie zawartych w nich informacji spowoduje uszkodzenie określonej osoby. Obowiązek zachowania poufności musi być przestrzegany przez audytora nawet po zakończeniu relacji między nim a osobą audytowaną. Ponadto audytor powinien zapewnić poszanowanie zasady poufności przez personel pracujący pod jego nadzorem, a także przez osoby zaangażowane przez niego do udzielania porad i dodatkowej profesjonalnej pomocy przy audycie. W związku z tym audytor musi zachować poufność we wszystkich przypadkach, z wyjątkiem przekazania wyników audytu audytowanym lub organom, które zleciły audyt. Aby zachować poufność i bezpieczeństwo treści dokumentów roboczych oraz zachować je zgodnie z wymogami praktycznymi, prawnymi i zawodowymi, audytor powinien przechowywać dokumentację przez co najmniej pięć lat po audycie. Ustawodawstwo dotyczące ochrony tajemnic handlowych, oparte na Konstytucji Federacji Rosyjskiej, obejmuje przepisy Kodeksu Cywilnego, Kodeksu Karnego Federacji Rosyjskiej, Kodeksu Pracy oraz szeregu innych ustaw i rozporządzeń. Wykaz informacji i dokumentów zawierających tajemnice handlowe nie jest regulowany przepisami państwowymi. Określa je właściciel (właściciel) informacji poufnych na podstawie specyfiki działalności każdej konkretnej organizacji (charakter jej działalności, organizacja, technologia i zarządzanie, skład i liczba dostawców, warunki rynkowe itp.). Opracowaniem wykazu informacji stanowiących tajemnicę handlową powinna dokonywać się stała komisja ekspercka, w skład której wchodzą szefowie i pracownicy wiodących pionów strukturalnych organizacji. Lista informacji poufnych nie podlegających ujawnieniu powinna być zawarta w umowie o świadczenie usług audytorskich pomiędzy audytorem a osobą podlegającą audytowi. Lista ta nie zawiera informacji, które zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej nie mogą być zaklasyfikowane jako informacje poufne (tajemnica handlowa). Publikacja lub inne ujawnienie informacji poufnych osób kontrolowanych nie stanowi naruszenia etyki zawodowej, jeżeli czynności te zostały wykonane: ▪ w przypadku przewidzianym w aktach prawnych lub orzeczeniach organów wymiaru sprawiedliwości; ▪ za zgodą osoby kontrolowanej, z zastrzeżeniem interesów wszystkich stron, których to może dotyczyć; ▪ w celu ochrony interesów zawodowych audytora w toku dochodzenia urzędowego lub postępowania prywatnego prowadzonego przez menadżerów lub upoważnionych przedstawicieli osób poddawanych audytowi; ▪ w przypadku umyślnego i niezgodnego z prawem zaangażowania organizacji audytującej przez osobę audytowaną w działania sprzeczne z normami prawnymi i zawodowymi. Sekcja II. METODOLOGIA AUDYTU Temat 9. AUDYT POLITYKI RACHUNKOWOŚCI 9.1. Cele i zadania audytu polityki rachunkowości Celem audytu zasad rachunkowości jest wyrażenie opinii o zgodności zasad rachunkowości z normami obowiązującego prawa oraz ocena wiarygodności sprawozdań rachunkowych organizacji (podmiotu gospodarczego) w oparciu o wymagania określone w PBU 1/ 98 „Po zatwierdzeniu Regulaminu rachunkowości „Zasady rachunkowości organizacji””, zatwierdzonego zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 09.12.1998 grudnia 60 r. Nr XNUMXn. Należy również wziąć pod uwagę następujące założenia: 1) izolacja majątkowa organizacji; 2) kolejność stosowania zasad rachunkowości; 3) czasową pewność faktów działalności gospodarczej. Podczas przeprowadzania audytu konieczne jest ustalenie: ▪ dostępność i skład dokumentów administracyjnych dotyczących zasad rachunkowości; ▪ zgodność formy i terminu akceptacji dokumentów dotyczących zasad rachunkowości z wymogami przepisów; ▪ kolejność stosowania zasad rachunkowości; ▪ obecność metod rachunkowości różniących się od metod określonych w dokumentach regulacyjnych, ale pozwalających organizacji wiarygodnie odzwierciedlić jej stan majątkowy i wyniki finansowe; ▪ czy metody rachunkowości wybrane przy ustalaniu zasad rachunkowości, które w istotny sposób wpływają na ocenę i podejmowanie decyzji przez użytkowników sprawozdań finansowych, są w pełni ujawnione; ▪ przestrzeganie zasad rachunkowości. Celem zapoznania się z polityką rachunkowości podczas badania jest zbadanie i ocena podstawowych zasad organizacji rachunkowości i zarządzania dokumentacją badanego przedsiębiorstwa. Jednocześnie ustalana jest obecność i skład dokumentów administracyjnych określających politykę rachunkowości. Bazą informacyjną do zapoznania się z treścią polityki rachunkowości jest: 1) zarządzenie (instrukcja itp.) w sprawie polityki rachunkowości badanej organizacji; 2) roboczy plan kont rachunkowych; 3) wykaz zatwierdzonych formularzy dokumentów podstawowych oraz formularzy dokumentów do wewnętrznych sprawozdań finansowych; 4) zasady obiegu dokumentów i technologie przetwarzania informacji księgowych; 5) zatwierdzone metody rozliczania poszczególnych wskaźników oraz inne załączniki do zarządzenia w sprawie polityki rachunkowości badanej organizacji; 6) nota wyjaśniająca, w której ujawniono: a) informacje związane z polityką rachunkowości organizacji; b) metody rachunkowości wybrane przy tworzeniu zasad rachunkowości, które różnią się od poprzedniego roku; c) zmiany zasad rachunkowości, które istotnie wpływają na ocenę i podejmowanie decyzji przez użytkowników sprawozdań finansowych w roku sprawozdawczym lub w okresach następujących po roku sprawozdawczym; d) dodatkowe dane o zdarzeniach po dniu sprawozdawczym oraz o faktach warunkowych dotyczących działalności gospodarczej, zakończeniu działalności, jednostkach stowarzyszonych, zysku przypadającym na jedną akcję. Po przestudiowaniu i przeanalizowaniu przedstawionej bazy informacji istotne jest ustalenie, czy podejście kierownictwa klienta do kształtowania i wdrażania polityki rachunkowości nie jest formalne. Obecność nakazu (instrukcji) polityki rachunkowości i innych związanych z nią dokumentów administracyjnych, wydanych terminowo i prawidłowo wykonanych, nie może w wystarczającym stopniu wskazywać na stosowanie polityki rachunkowości jako narzędzia do zarządzania organizacją. Audytor musi sprawdzić, czy przestrzegana jest procedura przyjęcia polityki rachunkowości ustanowiona przez PBU 1/98: 1) czy wydano polecenie (instrukcję) kierownika organizacji w sprawie polityki rachunkowości (klauzula 9 PBU 1/98). Należy pamiętać, że nowo utworzone przedsiębiorstwo musi sporządzić wybraną politykę rachunkowości nie później niż 90 dni od daty nabycia praw osoby prawnej (rejestracja państwowa); 2) czy roboczy plan kont, formy stosowanych niestandardowych dokumentów pierwotnych, zasady obiegu dokumentów i technologia przetwarzania informacji księgowych, tryb przeprowadzania inwentaryzacji i metody oceny majątku, procedura kontroli transakcji gospodarczych itp. zostały zatwierdzone (klauzula 5 PBU 1/98); 3) czy wydano nakaz uzupełnienia polityki rachunkowości (klauzula 16 PBU 1/98); 4) czy wydano polecenie zmiany polityki rachunkowości (klauzula 17 PBU 1/98). W oparciu o wymagania paragrafu 16 PBU 1/98, uzupełnień do polityki rachunkowości w ciągu roku można dokonać w momencie, gdy organizacja nabywa aktywa lub gdy pojawiają się fakty dotyczące działalności, które mają różnice w ustawodawstwie, ale nie mają odpowiedników w praktyka tej organizacji. 9.2. Zmiany w polityce rachunkowości Zmiany zasad rachunkowości mogą nastąpić w następujących przypadkach: 1) istotna zmiana warunków działalności (reorganizacja, zmiana właścicieli, zmiana rodzaju działalności); 2) zmiany w rosyjskim ustawodawstwie lub regulacyjnym systemie rachunkowości w Rosji; 3) rozwój poprzez organizację nowych metod rachunkowości. Zmiany zasad rachunkowości muszą być uzasadnione, a konsekwencje zmian, które nie są związane ze zmianami w ustawodawstwie Federacji Rosyjskiej, muszą być wycenione. W tym celu audytor może przetestować złożone zlecenie (instrukcję) zasad rachunkowości. 9.3. Testowanie niektórych zapisów polityki rachunkowości Testy pomagają biegłemu rewidentowi zidentyfikować, które aspekty zasad rachunkowości nie są w pełni odzwierciedlone. Aby ocenić kompletność i poprawność postanowień polityki rachunkowości, audytor musi upewnić się, że dokumenty administracyjne dotyczące polityki rachunkowości zawierają informacje uzasadniające wybór metod rachunkowości przez organizację: ▪ których zmienność jest przewidziana w dokumentach regulacyjnych dotyczących rachunkowości i sprawozdawczości; ▪ które nie są opisane w przepisach; ▪ którego zmienność wynika z niespójności i niedoskonałości prawodawstwa; ▪ cechy stosowania metod rachunkowości w oparciu o specyfikę warunków biznesowych, przynależność branżową i inne warunki. Jeżeli organizacja samodzielnie opracowuje określone metody rachunkowości, audytor musi sprawdzić, czy są one zgodne z założeniami i wymogami określonymi w przepisach o rachunkowości. Podczas testów można stwierdzić niezgodność zapisów zlecenia (instrukcji) polityki rachunkowości z obowiązującymi przepisami. Jedną z przyczyn takich niespójności jest nieterminowość dokonywania korekt ze względu na zmiany w przepisach. Jednym z przedmiotów badania jest informacja o polityce rachunkowości jako integralna część objaśnień do sprawozdania finansowego. Z jednej strony proces audytu powinien określać zgodność wybranej polityki rachunkowości z charakterem i warunkami działalności organizacji, a także z obowiązującymi zasadami i ogólnie uznanymi procedurami. Audytor musi ocenić stosowane metody księgowe pod kątem racjonalności i efektywności zbudowanego na ich podstawie procesu księgowego, wpływu na ukształtowanie się pełnego i rzetelnego obrazu sytuacji majątkowej i finansowej organizacji. Jednocześnie konieczna jest ocena zgodności kosztów wdrożenia polityki rachunkowości z niezbędną potrzebą informacji o działalności organizacji dla celów zarządczych. Wyniki takiego audytu jako całość powinny być odzwierciedlone w analitycznej części sprawozdania z audytu i być poufne. Niespójności o charakterze materialnym powinny znaleźć odzwierciedlenie w końcowej części sprawozdania z audytu. Z drugiej strony audytor musi wyrazić swoją opinię o rzetelności oświadczeń i ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy w organizacji. Opinia biegłego rewidenta o rzetelności odzwierciedlenia zasad rachunkowości stanowi podstawę wniosków i działań kontrahentów organizacji. Użytkownik sprawozdań finansowych musi mieć pewność co do rzetelności nie tylko danych liczbowych, ale także wyjaśnień do nich, czyli informacji ujawniających politykę rachunkowości, na podstawie której sporządzane są sprawozdania. Raport biegłego rewidenta potwierdzający wiarygodność sprawozdania finansowego powinien mieć również zastosowanie do informacji o zasadach rachunkowości. Identyfikując niezgodności między wyjaśnieniami do sprawozdania finansowego a metodami rachunkowości faktycznie stosowanymi przez organizację, należy w końcowej części raportu z audytu poczynić szczególne zastrzeżenia. Temat 10. AUDYT OPERACJI GOTÓWKOWYCH 10.1. Cele i zadania audytu transakcji gotówkowych Celem audytu transakcji gotówkowych jest ustalenie zgodności metodologii stosowanej w organizacji do księgowania i opodatkowania transakcji przepływów pieniężnych z dokumentami regulacyjnymi obowiązującymi w Federacji Rosyjskiej w badanym okresie w celu sformułowania opinii na temat rzetelność sprawozdań finansowych we wszystkich istotnych aspektach. Ten kierunek audytu może być realizowany zarówno podczas audytów obligatoryjnych, jak i inicjacyjnych, a także może być przedmiotem odrębnej umowy, ale najczęściej stanowi integralną część ogólnej umowy audytowej. Etapy audytu transakcji gotówkowych można zorganizować w następującej kolejności: ▪ określenie celu i głównych celów audytu, wybór przepisów, których przestrzeganie podlega weryfikacji; ▪ opracowanie programu audytu (ewentualnie z wykorzystaniem testów kontroli) oraz programu procedur merytorycznych; ▪ określenie możliwości wykorzystania wyników audytu wewnętrznego (jeżeli jest on zorganizowany w przedsiębiorstwie i obejmuje ten obszar); ▪ sprawdzenie organizacji odpowiedzialności finansowej kasjera; ▪ dokumentowe potwierdzenie zgodności danych bilansowych w pozycji „Kasa” i Rachunek przepływów pieniężnych z rachunkami kasowymi, w tym z kasami organizacji; ▪ dokumentowanie istotnych naruszeń zasad rachunkowości, raportowania i zgodności z prawem; ▪ informowanie kierownictwa badanej jednostki o stwierdzonych uchybieniach i uzyskiwanie od nich pisemnych wyjaśnień; ▪ kontrola nad wprowadzaniem przez kontrolowaną jednostkę korekt do rejestrów i formularzy sprawozdawczych. Audytor musi przede wszystkim ustalić zgodność kontrolowanych transakcji gospodarczych i dokumentów związanych z ich realizacją z normami obowiązującego prawa. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę następujące dokumenty regulacyjne: ▪ Procedura przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzona decyzją Zarządu Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 22.09.1993 września 40 r. nr XNUMX; ▪ Regulamin Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 05.01.1998 stycznia 14 r. nr XNUMX-P „W sprawie zasad organizacji obiegu gotówki na terytorium Federacji Rosyjskiej”; ▪ Wytyczne dotyczące inwentaryzacji majątku i zobowiązań finansowych, zatwierdzone zarządzeniem Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 13.06.1995 czerwca 49 r. nr XNUMX; ▪ Pismo Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 12.02.2002 lutego 3 r. nr 01-01-11/71-XNUMX „W sprawie trybu ustalania limitu salda środków pieniężnych i wydawania zezwoleń na wydatkowanie środków pieniężnych pochodzących z wpływów”. Wskazane jest sprawdzanie transakcji gotówkowych metodą ciągłą. Wynika to z mobilności tych aktywów i ich podatności na nadużycia. 10.2. Program kasowy dla transakcji gotówkowych i testowanie systemu sterowania Opracowując program audytu, należy ocenić skuteczność kontroli wewnętrznej nad ruchem i bezpieczeństwem gotówki i innych kosztowności w kasie organizacji. Za pomocą testów audytor dokonuje wstępnej oceny przestrzegania dyscypliny kasowej w organizacji, identyfikuje najbardziej wrażliwe obszary, planuje skład głównych procedur kontrolnych oraz określa cechy rachunkowości w organizacji. Następujące fakty mogą wskazywać na niewystarczającą skuteczność kontroli wewnętrznej: ▪ brak zarządzenia kierownika w organizacji ustalającego częstotliwość kontroli kasy; ▪ brak w organizacji stałego systemu przeprowadzania nagłych inwentaryzacji środków pieniężnych; ▪ obecność oznak formalnego spisu kasy (kasjer został ostrzeżony); ▪ brak kasjera w personelu, gdy funkcje te powierzono innemu pracownikowi bez pisemnego polecenia kierownika organizacji; ▪ brak umowy o pełnej odpowiedzialności finansowej z kasjerem; ▪ nadanie prawa do podpisywania zleceń kasowych przychodzących i wychodzących innym osobom oprócz kierownika organizacji i głównego księgowego, nieuwzględnionych w zarządzeniu kierownika organizacji. Niska ocena skuteczności kontroli wewnętrznej wymagać będzie zwiększenia zakresu audytu i większej uwagi na ten obszar audytu. Program testów kontrolnych to lista zbioru działań mających na celu zebranie informacji o funkcjonowaniu systemu kontroli wewnętrznej i rachunkowości. Planując audyt konkretnego przedsiębiorstwa, można modyfikować listę zagadnień w celu określenia skuteczności kontroli wewnętrznej oraz zapewnienia bezpieczeństwa środków i wiarygodności odzwierciedlenia transakcji gotówkowych w rachunkowości. Przy formułowaniu opinii podamy przybliżoną listę pytań, na temat których biegły rewident musi zidentyfikować fakty pozytywne i negatywne. 10.3. Organizacja roboczego etapu weryfikacji Roboczy etap sprawdzania transakcji gotówkowych można zakończyć w następującej kolejności: ▪ inwentaryzacja kasy; ▪ sprawdzanie poprawności dokumentacji transakcji; ▪ sprawdzanie kompletności i terminowości wpływów pieniężnych; ▪ weryfikacja audytowa prawidłowości spisywania środków pieniężnych w koszty; ▪ sprawdzanie przestrzegania dyscypliny kasowej; ▪ sprawdzanie poprawności odzwierciedlenia transakcji na rachunkach księgowych; ▪ rejestracja wyników kontroli. Obszary te pozwalają uzyskać dowody audytu dla wszystkich głównych parametrów zaproponowanych w Federalnym Standardzie Rewizji nr 5 „Dowody audytu”. W celu realizacji ogólnego planu audytu sporządzany jest Program Audytu, w którym można podać bardziej szczegółowe obszary kontroli i analizy przepływów pieniężnych w organizacji. Zgodnie z federalnym standardem audytu nr 3 „Planowanie audytu” można go sporządzić w formie programu testów kontroli i procedur audytu pod względem merytorycznym. Programy pomagają zidentyfikować znaczące uchybienia, stanowiąc integralną część dokumentacji roboczej audytu, przyczyniają się do dokumentowania procesu audytu i jego wyników. 10.4. Sprawdzenie wykonania podstawowych dokumentów Podczas przeprowadzania audytu, aby osiągnąć cel „wiarygodności”, należy zwrócić szczególną uwagę na prawidłowe wypełnienie dokumentów pierwotnych, obecność i autentyczność podpisów (jeśli to możliwe) odbiorców pieniędzy na pokwitowaniach gotówkowych . Dokumenty do wydania pieniędzy muszą być podpisane przez kierownika i głównego księgowego przedsiębiorstwa lub osoby do tego upoważnione. Dokumenty muszą być wyraźnie i poprawnie sporządzone: bez poprawek, z paragonami adresatów, skasowane pieczątką „Opłacone” z zaznaczoną datą. Sprawdzana jest zasadność i ważność wpłat gotówkowych dokonywanych z kasy. Zgodnie z Procedurą przeprowadzania transakcji gotówkowych wydanie pieniędzy z kasy, które nie jest potwierdzone odbiorem odbiorcy w zleceniu gotówkowym, nie jest akceptowane jako uzasadnienie wydatkowania gotówki w kasie. Kwota ta jest uważana za niedobór i podlega zwrotowi w kasie. Ponadto ujawniane są fakty podpisywania dokumentów kasowych wydatków przez tylko jednego kierownika lub głównego księgowego. Duże znaczenie ma poprawność zapisów księgowych, w szczególności fakty korygowania błędów związanych z bezprawnym odzwierciedleniem operacji gospodarczej na rachunkach księgowych, prowadzące do niedoszacowania lub przeszacowania wpływów ze sprzedaży. Gotówka, która nie została potwierdzona przychodzącymi zleceniami gotówkowymi, jest uważana za nadwyżkę gotówki i jest uznawana za dochód przedsiębiorstwa. Mogą również wskazywać na fakty niepełnego uznania wpływów pieniężnych od kontrahentów. Kasjer, zgodnie z obowiązującymi przepisami, ponosi pełną odpowiedzialność za bezpieczeństwo wszystkich akceptowanych przez niego wartości oraz za szkody wyrządzone organizacji. Umowa o pełnej odpowiedzialności musi zostać zawarta po wydaniu przez kierownika nakazu (decyzji, uchwały) o powołaniu kasjera do pracy. Jednak w małych przedsiębiorstwach obowiązki kasjera może wykonywać główny księgowy lub inny pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy po pisemnym zawarciu przez kierownika i z zastrzeżeniem obowiązkowego zawarcia z nim umowy o pełnej odpowiedzialności. Należy zwrócić uwagę na poprawność księgi kasowej i procedurę sporządzania raportów kasjerskich. Książeczka kasowa musi mieć formę standardową, zszytą, zapieczętowaną ze wskazaniem liczby arkuszy. Dzięki ręcznej wersji projektu księgi kasowej numeracja arkuszy w każdej księdze może rozpocząć się od nowa. 10.5. Sprawdzanie rejestrów i formularzy sprawozdawczych Sprawdzając poprawność odzwierciedlenia w bilansie środków pieniężnych i środków pieniężnych jako ich składnika, audytor porównuje stany środków pieniężnych na dzień sprawozdawczy z księgą kasową i dokumentami podstawowymi, a następnie z rejestrami księgowymi w postaci dzienników-zamówień lub zastąpienie ich kartami kont, a następnie rachunkami w księdze głównej i danymi bilansowymi. Należy zauważyć, że dane księgowe powinny zawierać wskaźniki wydajności wszystkich oddziałów i innych działów organizacji. Zgodnie z Wytycznymi w sprawie procedury sporządzania i prezentacji sprawozdań finansowych (zmienionymi rozporządzeniem nr 31.12.2004n Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 135 grudnia 5 r.) wskaźnik uznaje się za istotny, jeżeli jego nieujawnienie może mieć wpływ decyzje ekonomiczne zainteresowanych użytkowników podejmowane na podstawie informacji sprawozdawczych. Decyzja organizacji o tym, czy wskaźnik ten jest istotny, zależy od oceny wskaźnika, jego charakteru oraz konkretnych okoliczności wystąpienia. Organizacja może zdecydować, kiedy kwota zostanie uznana za istotną, jeśli stosunek do sumy odpowiednich danych za rok sprawozdawczy wynosi co najmniej XNUMX%. Subkonta można otworzyć dla konta 50: 50-1 „Kasa organizacji”; 50-2 „Kasa operacyjna”; 50-3 „Dokumenty pieniężne”; itd. Na subkoncie 50-1 należy wziąć pod uwagę gotówkę w kasie organizacji. Jeżeli organizacja wykonuje transakcje gotówkowe z walutą obcą, wówczas na konto 50 należy otworzyć subkonta dla oddzielnego księgowania przepływu gotówki waluty obcej dla każdej pozycji. Operacje w księdze kasowej są odzwierciedlone zarówno w walucie płatności, jak iw jej ekwiwalencie w rublach według kursu Banku Rosji w dniu operacji. Subkonto 50-2 „Kasa operacyjna” jest otwierane w celu uwzględnienia dostępności i przepływu środków przez organizacje, jeśli to konieczne. Subkonto 50-3 „Dokumenty pieniężne” uwzględnia znaczki pocztowe, państwowe znaczki celne, weksle, opłacone bilety lotnicze i inne dokumenty pieniężne znajdujące się w kasie organizacji. Dokumenty pieniężne są rozliczane na koncie 50 w wysokości rzeczywistych kosztów akwizycji. Rachunkowość analityczna dokumentów pieniężnych powinna być uporządkowana według ich rodzajów. 10.6. Cechy skomputeryzowanego rozliczania transakcji gotówkowych W warunkach automatycznego księgowania księgi kasowej numeracja powinna być ciągła od początku roku. Dodatkowo należy sprawdzić poprawność działania oprogramowania do przetwarzania dokumentów kasowych. Należy pamiętać, że umowa na usługi audytorskie przewiduje zgodę podmiotu gospodarczego na korzystanie z bazy danych. Istnienie systemu za pobraniem nie zwalnia podmiotu gospodarczego z obowiązku dokumentowania w określony sposób faktów z życia gospodarczego w ogóle, a transakcji gotówkowych w szczególności. Jednakże biegły rewident może przeprowadzić procedury na kopiach plików komputerowych, jeśli ma pewność, że są one zgodne z oryginałami. Sprawdzając wiarygodność kontroli wewnętrznych w systemie COD, audytor powinien zwrócić uwagę m.in. na możliwość zmiany oprogramowania w zakresie metod rejestrowania informacji podstawowych. Dowody kontroli uzyskane przez audytora bezpośrednio w wyniku badania operacji gospodarczych, niezależnej analizy są uważane za najbardziej wartościowe. Audytorzy mają prawo w pełni sprawdzić nie tylko dokumentację, ale również faktyczną obecność jakiegokolwiek majątku, pieniędzy, papierów wartościowych, aktywów materialnych, a podmiot gospodarczy jest zobowiązany do stworzenia warunków do przeprowadzenia audytu w terminie i kompletny sposób. 10.7. Sprawdzenie poprawności, terminowości i kompletności księgowania gotówki Przepływy pieniężne do kasy przedsiębiorstwa z banków w postaci wpływów pieniężnych od klientów, od pracowników organizacji w ramach płatności za wszelkie usługi dotyczące wniosków, jako saldo niewykorzystanych kwot rozliczeniowych itp. Audytor sprawdza kompletność i terminowość księgowania pieniędzy otrzymanych za każdy czek z banku poprzez uzgodnienie identycznych kwot zapisanych na odcinkach czeków i wyciągach bankowych (zgodnie z kodem odpowiadającym otrzymaniu gotówki). Audytor musi dokładnie sprawdzić kompletność księgowania wpływów ze sprzedaży produktów, towarów, robót. W takim przypadku należy sprawdzić zapisy w księdze kasowej, przychodzące zlecenia gotówkowe z raportami, faktury i faktury (faktury). Najpoważniejszym naruszeniem rozliczeń gotówkowych między przedsiębiorstwami jest nieotrzymanie i sprzeniewierzenie środków otrzymanych od różnych osób fizycznych i prawnych na zlecenia kredytowe, a także kwot pieniędzy z banków. W celu wykrycia przypadków sprzeniewierzenia środków przeprowadzana jest jednoczesna kontrola transakcji gotówkowych i bankowych oraz rachunków rozliczeniowych. Ciągły podgląd wszystkich wpływów gotówkowych i poleceń zapłaty dołączonych do raportu kasjera za dany dzień pozwala zidentyfikować listę dokumentów, których dane nie zgadzają się z Rejestrem wpływów i poleceń zapłaty. Fakty te znajdują odzwierciedlenie w dokumentach roboczych audytora. Następnie należy ustalić, czy wszystkie przychodzące i wychodzące przekazy gotówkowe są rejestrowane w rejestrach przychodzących i wychodzących przekazów gotówkowych; czy kwoty te pokrywają się z tymi wskazanymi w rejestrze rejestracji, jakie jest źródło otrzymania środków, czy daty otrzymania i wydania pieniędzy na zleceniach gotówkowych pokrywają się z datami ich zestawienia. Nieuczciwe działania badanej jednostki są możliwe w wyniku złej jakości przygotowania pierwotnych dokumentów gotówkowych. Błędy arytmetyczne w wyciągach i raportach kasowych prowadzą do powstania sztucznej nadwyżki pieniędzy w kasie, do ich identyfikacji audytor wykorzystuje przeliczenie sum wszystkich raportów kasowych i wszystkich list płac. Praktyka audytowa pokazuje, że największa liczba naruszeń w wydatkowaniu środków z kasy wiąże się z płatnościami gotówkowymi na rzecz pracowników i kwotami rozliczalnymi. 10.8. Inwentaryzacja kasy Jednym z najcenniejszych źródeł dowodów badania są wyniki inwentaryzacji kas fiskalnych przeprowadzonej wspólnie lub niezależnie przez audytora. Inwentaryzacja środków w kasie powinna być przeprowadzana okresowo na polecenie kierownika organizacji i przed sporządzeniem raportu rocznego, nie wcześniej niż 31 października. Inwentaryzację sporządzoną przez komisję powołaną przez kierownika sporządza ustawa. Odbywa się w obecności kasjera i głównego księgowego organizacji. Jeśli kas jest kilka, audytor plombuje je tak, aby nie można było pokryć niedoboru pieniędzy z innych źródeł, zmienić salda wykazanego w księdze kasowej. Kasjer przedstawia do weryfikacji ostatni raport kasowy i dokumenty dotyczące operacji z ostatniego dnia, a także wydaje pokwitowanie, że wszystkie pokwitowania i dokumenty wydatków są uwzględnione w raporcie, a do czasu inwentaryzacji nie ma żadnych niezapisanych lub niepisanych pieniędzy w kasa. Nadwyżki środków są uznawane jako dochód przedsiębiorstwa (debet konta 50, kredyt konta 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto 91-1 „Inne dochody”). Niedobór środków jest obciążany na koncie 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności”, z którego jest następnie obciążany na koncie 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”, subkonto 73-2 „Obliczenia dotyczące odszkodowania za szkody materialne”. Zgodnie z uznaniem rachunków 73 zapisy dokonywane są w korespondencji rachunków pieniężnych - na kwotę dokonanych płatności; 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie” - za kwotę potrąceń z wynagrodzenia. Jeśli kasjer odmówi spłaty niedoboru, organizacja ma prawo złożyć skargę do organów sądowych. Wyniki inwentaryzacji sporządza się w akcie podpisanym przez kasjera i głównego księgowego organizacji. Ustawa służy jako pisemny dowód kontroli, a jej dane są niezbędne dla audytora do dalszej weryfikacji. Równolegle z inwentaryzacją sprawdzane są warunki przechowywania środków i ich zgodność z określonymi normami. 10.9. Sprawdzenie przestrzegania limitu salda gotówkowego w kasie W kasach przedsiębiorstw gotówkę można przechowywać w granicach ustalonych przez obsługujące je instytucje bankowe w porozumieniu z szefami tych przedsiębiorstw. Limit stanu gotówki w kasie jest ustalany corocznie przez instytucje bankowe dla wszystkich przedsiębiorstw, niezależnie od formy prawnej i przedmiotu działalności, które posiadają kasę i prowadzą rozliczenia gotówkowe. Limit gotówkowy jest weryfikowany na początku każdego roku. W tym celu bank składa kalkulację na formularzu nr 0408020, podanym w załączniku 1 do rozporządzenia w sprawie zasad organizacji obiegu gotówki w Federacji Rosyjskiej z dnia 05.01.1998 nr 14-P. Ten sam formularz można również złożyć w celu zwiększenia limitu w ciągu roku, z reguły jest to wymagane, jeśli organizacja ma znaczny wzrost wpływów gotówkowych. Jeżeli przedsiębiorstwo posiada kilka rachunków w różnych instytucjach bankowych, przedsiębiorstwo, według własnego uznania, zwraca się do jednej z instytucji bankowych z oczekiwaniem ustalenia limitu salda gotówki w kasie. Po ustaleniu limitu salda gotówkowego w jednej z instytucji bankowych przedsiębiorstwo wysyła powiadomienie o ustalonym dla niego limicie salda gotówkowego do innych instytucji bankowych, w których otwierane są dla niego odpowiednie rachunki. Organizacje zobowiązane są przekazać bankowi wszelkie środki pieniężne przekraczające ustalone limity stanu środków pieniężnych w kasie w sposób i na warunkach uzgodnionych z bankami obsługującymi. Organizacje, które mają stały dochód, w porozumieniu z obsługującymi je bankami, mogą wydać je na pensje, świadczenia socjalne i pracownicze, zakup produktów rolnych, zakup kontenerów i rzeczy od ludności. Jeżeli ilość gotówki w kasie przekracza limit, pieniądze można wpłacać bezpośrednio w dziennych lub wieczornych kasach banków, a także kolekcjonerów (klauzula 6 Procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonej decyzją Rady Dyrektorów Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 22.09.1993 września 40 r. Nr XNUMX). Dla przedsiębiorstwa, które nie przedłożyło kalkulacji do ustalenia limitu salda środków pieniężnych w kasie żadnej z instytucji obsługujących bank, limit salda środków pieniężnych uważa się za zerowy, a środki pieniężne nie przekazane przez przedsiębiorstwo do instytucji bankowych uważa się za przekroczenie limitu. Do kontroli należy przedłożyć zaświadczenie z banku o ustaleniu limitu salda gotówki w kasie. Przekroczenie ustalonych limitów w kasie jest dozwolone tylko przez trzy dni robocze w okresie wypłaty wynagrodzeń, premii, tymczasowych rent inwalidzkich pracownikom organizacji (na Dalekiej Północy - pięć dni). Aby sprawdzić zgodność z ustalonym przez bank limitem salda gotówkowego, należy przeprowadzić pełną kontrolę kasy, zidentyfikować odchylenia od limitu i wyciągnąć wszystkie wnioski. 10.10. Audyt zebranych środków Środki pieniężne mogą być przekazywane przez przedsiębiorstwa na warunkach umownych za pośrednictwem usług windykacyjnych instytucji bankowych lub wyspecjalizowanych usług windykacyjnych licencjonowanych przez Bank Rosji w celu przeprowadzenia odpowiednich operacji gromadzenia środków i innych kosztowności (punkt 2.2 Regulaminu w sprawie zasad organizowania obieg gotówki w Federacji Rosyjskiej z dnia 05.01.1998 nr 14-P). Gotówka zapakowana w worki do odbioru gotówki, specjalne torby, etui, inne środki do pakowania pieniędzy, zapewniające ich bezpieczeństwo podczas dostawy i uniemożliwiające ich otwarcie bez widocznych śladów naruszenia integralności, mogą być przyjmowane przez bank od organizacji za pośrednictwem gotówki banku pracownicy windykacji (klauzula 2.1.10. 1.14, 09.10.2002 Regulaminu w sprawie procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych w instytucjach kredytowych na terytorium Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonego przez Bank Centralny Federacji Rosyjskiej w dniu 199 nr XNUMX-P). Kasjer organizacji za każdą torbę z gotówką rubla przekazaną kolekcjonerom sporządza oświadczenie o przekazaniu (załącznik 8 do rozporządzenia w sprawie procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych). W torbie znajduje się pierwszy egzemplarz listu przewozowego; drugi - list przewozowy do worka - jest przekazywany inkasentowi po otrzymaniu worka; trzeci - kopia arkusza przekazu - pozostaje w organizacji (klauzula 6.3.7 rozporządzenia w sprawie procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych). W takim przypadku przy ponownym przeliczaniu gotówki zainwestowanej w torbę kasjer banku ujawnił wątpliwy banknot, który zgodnie z pkt 2.3.6 Regulaminu w sprawie procedury przeprowadzania operacji gotówkowych musi być sporządzony ustawą na przedniej stronie arkusza przekazu i listu przewozowego do worka podpisanego przez kasjera i pracowników kontrolujących. Kwoty pieniężne przekazane instytucji kredytowej za pośrednictwem usługi windykacyjnej, ale nie zapisane na rachunku bieżącym, są rejestrowane jako środki pieniężne w drodze, co znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 57 „Przelewy w drodze” i uznaniu rachunku 50 "gotówka". Ten zapis księgowy jest dokonywany przed otrzymaniem wyciągu bankowego z rachunku bieżącego na podstawie nakazu kasowego wydatków i trzeciej kopii arkusza przekazu. Kwota nie zaksięgowana na rachunku rozliczeniowym organizacji, w wysokości nominału banknotu zajętego przez bank, jest uznawana za brak kosztowności i obciążana z rachunku 57 w ciężar rachunku 94 „Niedobory i straty z tytułu uszkodzenia kosztowności”, która zgodnie z Instrukcją korzystania z Planu Kont ma na celu podsumowanie informacji o kwotach braków i strat z tytułu uszkodzenia rzeczy i innych przedmiotów wartościowych, niezależnie od tego, czy podlegają one zaksięgowaniu na kontach rachunku kosztów, czy do odzyskania od winnych. Kwota rzeczywistej szkody z przyjęcia przez kasjera fałszywego banknotu jako zapłaty za sprzedany towar, zwrócona przez winnego (kasjera), nie jest uważana za wydatek w rachunkowości i do celów opodatkowania zysku, ponieważ nie ma zmniejszenia korzyści ekonomiczne (bez kosztów) organizacji (paragraf 2 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzone zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n, z uwzględnieniem grupowania wydatków zgodnie z art. 252 Ordynacji podatkowej). 10.11. Weryfikacja zgodności z procedurą użytkowania kas fiskalnych Dokonując płatności gotówkowych podczas świadczenia usług, organizacja musi korzystać ze sprzętu kasowego (dalej - CCP) zawartego w rejestrze państwowym (klauzula 1, art. 2 ustawy federalnej nr 22.05.2003-FZ z dnia 54 maja XNUMX r. „W sprawie korzystania z gotówki technologia rejestrów w realizacji rozliczeń gotówkowych i (lub) rozliczeń przy użyciu kart płatniczych” (zwana dalej ustawą o stosowaniu kas fiskalnych)). Audytor powinien wziąć pod uwagę, że organizacje i indywidualni przedsiębiorcy, zgodnie z procedurą określoną przez Rząd Federacji Rosyjskiej, mogą dokonywać rozliczeń pieniężnych i (lub) rozliczeń przy użyciu kart płatniczych bez użycia CCP w przypadku świadczenia usług ludności, pod warunkiem, że wystawią odpowiednie, ścisłe formularze sprawozdawcze. Procedurę zatwierdzania formy ścisłych formularzy sprawozdawczych równoznacznych z wpływami gotówkowymi, a także procedurę ich księgowania, przechowywania i niszczenia ustala rząd Federacji Rosyjskiej. W związku z tym organizacja może mieć tylko jedną kasę główną i, w zależności od liczby kas, kilka sal operacyjnych. Dla każdego obiektu CCP należy prowadzić oddzielną księgę kasjera-operatora, która odzwierciedla tylko dane o przychodach otrzymywanych za pośrednictwem określonej kasy (dalej - CCM). Należy pamiętać, że faktyczna liczba kas fiskalnych musi odpowiadać danym księgowym. Sprawdzając księgę kasjera-operatora, należy zwrócić uwagę na zapisy liczników nie tylko maszyn pracujących, ale także nieaktywnych, a także znajdujących się w magazynie. Szczególnej uwagi wymagają wskaźniki liczników, z którymi KKM opuściło naprawę. Organy podatkowe: 1) sprawuje kontrolę nad spełnianiem przez organizacje i indywidualnych przedsiębiorców wymagań ustawy o stosowaniu k.p.k.; 2) sprawuje kontrolę nad kompletnością rachunkowości przychodów w organizacjach i indywidualnych przedsiębiorcach; 3) sprawdzać dokumenty związane z korzystaniem z CRE przez organizacje i indywidualnych przedsiębiorców, uzyskiwać niezbędne wyjaśnienia, referencje i informacje w kwestiach pojawiających się podczas przeprowadzania kontroli; 4) przeprowadzać kontrole wydawania wpływów pieniężnych przez organizacje i indywidualnych przedsiębiorców; 5) nakładania kar pieniężnych w przypadkach iw trybie określonym w Kodeksie wykroczeń administracyjnych na organizacje i przedsiębiorców indywidualnych, którzy naruszają wymagania ustawy o stosowaniu k.p.k.. 10.12. Audyt dokumentów kasowych w kasie Znaczki pocztowe i inne dokumenty pieniężne w kasie organizacji rozlicza się zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministra Finansów. Federacja Rosyjska nr 31.10.2000n z dnia 94 października 50 r., Na koncie 50 „Kasjer”, subkonto 3-XNUMX „Dokumenty pieniężne”. Dokumenty kasowe uwzględniane są w wysokości rzeczywistych kosztów akwizycji. Analityczne rozliczanie dokumentów pieniężnych odbywa się według ich rodzajów. Rozliczanie nabycia i wydatków znaczków pocztowych może odbywać się na podstawie rejestru odbioru i wydawania dokumentów pieniężnych, które organizacje mogą prowadzić w dowolnej formie. Zgodnie z ust. 2 art. 9 ustawy federalnej z dnia 21.11.1996 listopada 129 r. Nr XNUMX-FZ „O rachunkowości”, pierwotne dokumenty księgowe, których forma nie jest przewidziana w albumach ujednoliconych form pierwotnej dokumentacji księgowej, muszą zawierać następujące obowiązkowe dane: 1) nazwę dokumentu; 2) datę sporządzenia dokumentu; 3) nazwę organizacji, w imieniu której sporządzany jest dokument; 4) treść transakcji gospodarczej; 5) przyrządów pomiarowych transakcji gospodarczych w ujęciu rzeczowym i pieniężnym; 6) imiona i nazwiska stanowisk osób odpowiedzialnych za wykonanie operacji gospodarczej oraz prawidłowość jej wykonania; 7) imienne podpisy tych osób. W związku z tym rejestr odbioru i wydawania dokumentów pieniężnych, którego formę ustala organizacja, musi zawierać powyższe dane. Operacje związane z wydawaniem dokumentów pieniężnych dokumentuje się wpisem do rejestru odbioru i wydawania dokumentów pieniężnych. Dokumenty pierwotne, na podstawie których dokonywane są zapisy księgowe na subkoncie 50-3, nie są odzwierciedlane w księdze kasowej. 10.13. Odpowiedzialność kierownictwa badanej jednostki za organizację rachunkowości transakcji gotówkowych Za rozwój systemu kontroli wewnętrznej odpowiada kierownictwo podmiotu gospodarczego. Audytor musi być przekonany, że w badanym przez niego przedmiocie gospodarczym stosowane są procedury kontroli wewnętrznej. Procedura przeprowadzania transakcji gotówkowych przewiduje obowiązki szefów organizacji: 1) wyposażyć kasę i zapewnić bezpieczeństwo pieniędzy w kasie, a także przy ich wydawaniu z instytucji bankowej i deponowaniu w banku. Jednocześnie przechowywanie gotówki i innych kosztowności, które nie należą do tej organizacji, w kasie jest zabronione; 2) zapewnić prowadzenie jednej księgi kasowej; 3) przyjmować gotówkę przy rozliczeniach z ludnością przy obowiązkowym korzystaniu z kas fiskalnych. Obecność w przedsiębiorstwie listy osób zatwierdzonych zarządzeniem kierownika listy osób, którym można wydać gotówkę z kasy na potrzeby gospodarstwa domowego, wykonanie przez pracowników „wniosków o wydanie pieniędzy”, wskazanie w zezwoleniu wpisu kierownika przedsiębiorstwa lub osoby upoważnionej na okres, na jaki są wydawane, zapobiegają nadużyciom. Identyfikując naruszenia dyscypliny gotówkowej, biegły rewident może ocenić wysokość sankcji finansowych, jakie mogą zostać nałożone na badany podmiot w przypadku jego badania i porównać je z poziomem istotności określonym dla tej części badania oraz z wynikiem finansowym badania. przedsiębiorstwo. Po zidentyfikowaniu znaczących kwestii, które wymagają profesjonalnego osądu biegłego rewidenta, wraz z wnioskami na ich temat, biegły rewident odzwierciedla je w dokumentacji roboczej zgodnie z Federalną Zasadą (Standardem) Działalności Rewizyjnej nr 2 „Dokumentacja Kontroli”. Pisemną informację (raport) o wynikach audytu audytor przekazuje kierownictwu podmiotu gospodarczego w przypadku obowiązkowego audytu. Informacje pośrednie mogą być przekazywane ustnie lub pisemnie w trakcie procesu audytu. Na podstawie wyników badania może zostać sporządzona wstępna wersja pisemnej informacji biegłego rewidenta, która może zawierać wymóg dokonania korekt danych księgowych oraz wykaz wyjaśnień do już sporządzonego sprawozdania finansowego. Kierownictwo podmiotu gospodarczego może sporządzić pisemną odpowiedź na wersję wstępną. Organizacja audytująca w ostatecznej wersji pisemnej informacji musi ocenić dokonane korekty, które mają istotny charakter. Część opisowa sprawozdania z audytu (list kierowniczy) powinna zawierać wyniki audytu w następujących głównych obszarach: 1) stan systemu kontroli wewnętrznej; 2) stan rachunkowości i sprawozdawczości; 3) przestrzeganie prawa przy wykonywaniu przez badaną jednostkę obrotu gospodarczego; 4) zidentyfikowane naruszenia i zalecenia dotyczące ich korekty. Temat 11. AUDYT ROZLICZENIA I INNYCH RACHUNKÓW W BANKU 11.1. Cele i zadania audytu Celem badania transakcji na rachunkach rozliczeniowych, walutowych i innych rachunkach bankowych jest wyrobienie opinii o rzetelności sprawozdań finansowych w ramach sekcji „Gotówka” oraz zgodności zastosowanej metodyki rozliczania środków pieniężnych na rachunkach bankowych z dokumentami regulacyjnymi obowiązujące w Federacji Rosyjskiej. Audytor, sprawdzając transakcje na rachunkach bankowych, musi wziąć pod uwagę główne dokumenty regulacyjne regulujące procedurę przeprowadzania transakcji na rachunkach rozliczeniowych, walutowych i innych w bankach oraz rozliczania tych transakcji. Źródłem informacji do weryfikacji mogą być następujące dokumenty i rejestry księgowe: 1) Bilans (formularz nr 1); 2) Rachunek przepływów pieniężnych (formularz nr 4); 3) sprawozdawczość podatkowa (informacje o rachunkach w rublach i walutach obcych); 4) rejestry syntetycznej księgowości operacji na rachunkach bankowych; 5) dokumenty pierwotne dokonujące operacji na rachunkach bankowych. 11.2. Audyt transakcji na rachunku bieżącym Audytor musi ustalić, ile kont rozliczeniowych posiada firma i sprawdzić, jak dla każdego z nich prowadzona jest rachunkowość analityczna i syntetyczna. Jednocześnie ustala liczbę i numery rachunków otwieranych w bankach; nazwy banków. Dane te są potrzebne do sprawdzenia dostępności wyciągów bankowych dla wszystkich rachunków oraz syntetycznych rejestrów księgowych dla każdego rachunku. Główne informacje o rachunku bieżącym zawarte są w wyciągach bankowych i dołączonych do nich dokumentach podstawowych. Audytor musi sprawdzić, czy każda transakcja odzwierciedlona w wyciągu jest potwierdzona odpowiednimi dokumentami podstawowymi. Następnie audytor ustala podstawę prawną relacji pomiędzy organizacją a bankiem, sprawdza zgodność umowy rachunku bankowego (umowy o świadczenie usług bankowych) z normami Kodeksu Cywilnego. Podczas audytu transakcji na rachunku bieżącym należy zwrócić uwagę na: ▪ zgodność kwot na wyciągach bankowych z kwotami wskazanymi w załączonych do nich dokumentach pierwotnych; ▪ kompletność i rzetelność wyciągów bankowych i dokumentów do nich (saldo na koniec okresu na poprzednim wyciągu musi być równe stanowi na początek okresu na kolejnym wyciągu); ▪ prawidłowość i kompletność uznania środków pieniężnych wniesionych do banku w gotówce; ▪ obecność stempla bankowego na dokumentach pierwotnych dołączanych do wyciągów (w przypadku identyfikacji dokumentów bez stempla bankowego, na wniosek przedsiębiorstwa banku przeprowadzana jest kontrola kontrolna); ▪ ważność transferu środków (obecność umów, kontraktów); ▪ poprawność zapisów księgowych transakcji bankowych. Audytor musi zapoznać się z obowiązującą formą księgowości oraz wykazem rejestrów do rozliczania środków na rachunkach bankowych; obieg dokumentów (harmonogram obiegu) dokumentów podstawowych związanych z księgowaniem środków na rachunkach bankowych; wykaz osób, którym przyznano prawo do podpisywania dokumentów pieniężnych i rozliczeniowych z tytułu operacji na rachunkach bankowych. 11.3. Sprawdzanie dokumentacji transakcji na rachunkach bankowych Operacje uznawania i obciążania środków z rachunków bankowych są sporządzane na podstawie dokumentów podstawowych, formularzy i procedury wypełniania, które są ustalane zgodnie z instrukcjami Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Dokumenty te obejmują: 1) wyciągi bankowe wraz z zatwierdzonymi przez bank formularzami rozliczeń i płatności: polecenie zapłaty, polecenie zapłaty, polecenie zapłaty, polecenie zapłaty, polecenie pobrania (dyspozycja), wniosek o wpłatę gotówki na rachunek bieżący, formularz odbioru gotówki dla wypłata gotówki z rachunku bieżącego, dyspozycja przymusowej sprzedaży waluty obcej, dyspozycja kupna waluty obcej, zlecenie rezydenta przelewu kupowanej waluty itp.; 2) dokumenty pierwotne dołączone do bankowych dokumentów rozliczeniowych i potwierdzające zasadność dokonanych czynności. Audytor sprawdza poprawność dokumentacji, przeprowadza arytmetyczną kontrolę dokumentów oraz sprawdza legalność operacji gospodarczych dokonywanych na rachunkach bankowych. Audytor powinien zwrócić szczególną uwagę na operacje na bezspornym (bezakceptowalnym) obciążaniu banku środków. Jest to możliwe tylko na podstawie orzeczenia sądu, bezpośredniego wskazania prawa, umowy między klientem a bankiem. Operacje na rachunkach bankowych mogą być zawieszone zgodnie z art. 76 Ordynacji podatkowej w celu zapewnienia decyzji o pobraniu podatku lub opłaty. Ograniczenie to nie dotyczy płatności, których kolejność wykonania, zgodnie z ustawodawstwem cywilnym Federacji Rosyjskiej, poprzedza wypełnienie obowiązku zapłaty podatków. Zawieszenie transakcji na rachunkach obowiązuje od momentu otrzymania przez bank decyzji organu podatkowego o wstrzymaniu takich transakcji do czasu unieważnienia tej decyzji. Audytując transakcje na rachunku bieżącym, audytor sprawdza również: 1) tryb prowadzenia rejestrów księgowych; 2) czy dla każdego rachunku rozliczeniowego otwartego w banku prowadzone są syntetyczne rejestry księgowe, czy sporządzany jest rejestr skonsolidowany; 3) terminowość odzwierciedlenia w rejestrach syntetycznego rozliczania operacji dotyczących przepływu środków na rachunku bieżącym; czy dokonywane są wpisy w rejestrach księgowych dla każdego wyciągu bankowego; 4) tożsamość wpisów w księgach rachunkowych i wyciągu bankowym. Podczas sprawdzania kompletności przelewu środków przekazanych przez kupujących i klientów w ramach zapłaty za dostarczone zapasy, wykonaną pracę i świadczone usługi, konieczne jest uzgodnienie zapisów obciążeniowych rachunku 51 „Rachunek rozliczeniowy” z zapisami kredytowymi rejestrów księgowych dla rachunki 46 „Sprzedaż produktów (robót, usług)” lub 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami”, 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”. Otrzymanie środków od organizacji finansowych i kredytowych w postaci pożyczek, transfer środków z innych rachunków bieżących jest sprawdzany poprzez sprawdzenie wpisów w rejestrach księgowych dla rachunków 90 „Krótkoterminowe kredyty bankowe”, 92 „Długoterminowe terminowe kredyty bankowe”, subkonta do konta 51 „Rachunek rozliczeniowy”, 55 „Rachunki specjalne”, a także uzgadnianie załączonych do nich wyciągów i dokumentów. 11.4. Sprawdzenie legalności pobrania środków z rachunku bieżącego Przepływ środków z rachunku rozliczeniowego na spłatę długów wobec dostawców należy przeanalizować w części audytowej operacji rozliczeniowych na rachunku 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” w celu ustalenia, na ile realistycznie i racjonalnie są one wykorzystywane. Audytor naprawia naruszenia ujawnione podczas kontroli operacji na rachunku bieżącym w dokumentacji roboczej i odzwierciedla w raporcie z wyników tej części audytu. 11.5. Sprawdzanie operacji na rachunkach walutowych Procedura otwierania rachunków walutowych i przeprowadzania na nich operacji jest regulowana przez ustawodawstwo walutowe i przepisy Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, osoby prawne będące rezydentami mogą posiadać następujące rachunki walutowe: 1) tranzyt - uznanie pełnej kwoty przychodu dewizowego z eksportu; 2) tranzyt specjalny - do operacji księgowych zakupu waluty obcej za ruble na rynku walutowym Federacji Rosyjskiej i jej odsprzedaży; 3) bieżące - na rozliczenie środków pozostających w dyspozycji osoby prawnej po obowiązkowej sprzedaży przychodów z eksportu i innych transakcjach na rachunku zgodnie z przepisami dewizowymi; 4) rachunek walutowy za granicą, który jest otwierany za specjalnym zezwoleniem Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej przez organizacje mające przedstawicielstwa za granicą. Prowadząc zagraniczną działalność gospodarczą organizacje uzyskują dochody z eksportu produktów (robót, usług), dokonują płatności za import towarów, pokrywają wydatki na zagraniczne podróże służbowe i inne operacje w walutach obcych za pośrednictwem rachunków walutowych otwartych w bankach Federacja Rosyjska, a także za granicą. Podczas rejestrowania operacji na rachunkach bieżących i tranzytowych w walutach obcych należy kierować się Instrukcją Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 29.06.1992 nr 02-104A „W sprawie procedury obowiązkowej sprzedaży przez przedsiębiorstwa, stowarzyszenia, organizacje części dochodów dewizowych za pośrednictwem uprawnionych banków i operacji na krajowym rynku walutowym Federacji Rosyjskiej”. Należy zauważyć, że tranzytowy rachunek walutowy pełni głównie funkcje rachunku gromadzącego środki otrzymane na rzecz organizacji w walucie obcej i kontrolującego te wpływy pod kątem obowiązkowej sprzedaży przez organizację dochodów walutowych. Konto walutowe tranzytu pełni funkcje rachunku rozliczeniowego w bardzo ograniczonym zakresie. Rezydenci mogą posiadać rachunki walutowe w bankach poza Federacją Rosyjską na warunkach ustalonych przez Bank Centralny Federacji Rosyjskiej. Przepływ środków na tych rachunkach znajduje odzwierciedlenie na koncie 52, subkoncie „Rachunki walutowe za granicą”. Audyt operacji na rachunkach walutowych przeprowadza się odrębnie dla każdego rachunku walutowego otwartego w banku, w tym za granicą. Jednocześnie należy pamiętać, że jeśli rosyjska organizacja ma konto otwarte w zagranicznym banku na podstawie licencji Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, wówczas licencja ta nie stanowi podstawy do kredytowania dochodów z wymiany walut w związku z tym należy uzyskać specjalne zezwolenie z Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej na każdą walutę kredytową na konto w banku zagranicznym. Sprzedaż waluty zgodnie z prawem dewizowym może być zaklasyfikowana jako przymusowa, odwrócona lub dobrowolna. Sprzedaż obowiązkowa obejmuje sprzedaż dochodów walutowych rezydentów z eksportu towarów (robót, usług, wyników działalności intelektualnej) zapisanych na tranzytowym rachunku dewizowym, a także wpływy z tytułu zaliczek i zaliczek. Operacje sprzedaży waluty można wykonywać z rachunku walutowego tranzytu, ze specjalnego rachunku walutowego tranzytu oraz z rachunku walutowego bieżącego. Jeżeli na konto organizacji otrzymano zarobki w walutach obcych, to ostatnio operacje te powinny były podlegać nakazowi obowiązkowej sprzedaży 10% zarobków w walutach obcych, ale dziś obowiązkowa sprzedaż zarobków w walutach obcych została anulowana (Instrukcja Banku Rosji z dnia 29.03.2006 nr 1676-U). Na zasadzie dobrowolności walutę można sprzedać w dogodnym dla firmy terminie. Nie ma standardowej formy zlecenia na dobrowolną sprzedaż waluty, dlatego każdy bank samodzielnie opracowuje formę tej formy. Środki pieniężne (ruble) otrzymane ze sprzedaży walut obcych, kredyty bankowe na rubelowy rachunek bieżący firmy. 11.6. Audyt operacji na innych rachunkach bankowych Ewidencja księgowa operacji związanych z rozliczeniami w ramach akredytywy, czekiem, innymi dokumentami płatniczymi jest prowadzona na koncie 55 „Rachunki specjalne w bankach”. Można dla niego otworzyć następujące subkonta: 55-1 "Akredytywy", 55-2 "Książki czekowe", 55-3 "Rachunki depozytowe" itp. Jeśli przedsiębiorstwo prowadzi takie obliczenia, audytor musi sprawdzić w następujących obszarach: 1) prawidłowość i legalność zastosowania formy płatności akredytywy; 2) prawidłowość dokumentowania transakcji opłaconych czekiem z ksiąg czekowych z limitem i bez limitu; 3) dostępność certyfikatów depozytowych zakupionych w banku (o ile takie transakcje były); 4) kompletność i poprawność dokumentowania operacji na przepływ środków na finansowanie celowe otrzymane na utrzymanie instytucji społecznych (przedszkola, żłobka itp.) od rodziców i innych źródeł; 5) udostępnienie bilansów i innych niezbędnych dokumentów z jednostek strukturalnych przeznaczonych do samodzielnego bilansu; 6) prawidłowość sporządzenia zapisów księgowych. Korespondencja wpisów na wyciągach bankowych dla operacji na koncie 55 jest sprawdzana w księdze głównej i dzienniku zamówień nr 3 lub odpowiedniej karcie konta (machinogram). Aby potwierdzić wiarygodność sprawozdań finansowych, konieczne jest sprawdzenie zgodności jego wskaźników z syntetycznymi i analitycznymi danymi księgowymi oraz wyciągami bankowymi. Ta procedura weryfikacji jest udokumentowana w dokumentach roboczych audytora. W przypadku zidentyfikowania rozbieżności konieczne jest wykazanie ilości odchyleń i zidentyfikowanie ich przyczyn. Rachunek przepływów pieniężnych wykorzystuje zapisy na rachunkach kasowych konta 50 „Kasjer”, 51 „Rachunki rozliczeniowe”, 52 „Rachunki walutowe”, 55 „Rachunki specjalne w bankach”, 57 „Przelewy w drodze”. Pozycja bilansu „Gotówka” powinna odzwierciedlać salda środków pieniężnych na rachunkach 50, 51, 52, 55, 57. Temat 12. AUDYT ŚRODKÓW TRWAŁYCH I WARTOŚCI NIEMATERIALNYCH 12.1. Cele i zadania badania środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Celem badania środków trwałych jest sformułowanie racjonalnej opinii o rzetelności i kompletności informacji o środkach trwałych, odzwierciedlonych w sprawozdaniu finansowym badanej organizacji i objaśnieniach do niej. Celem badania wartości niematerialnych jest sformułowanie uzasadnionej opinii o rzetelności i kompletności informacji na ich temat, odzwierciedlonych w sprawozdaniu finansowym badanej organizacji. Badanie przeprowadzane jest zgodnie z Ustawą o Rewizji Finansowej i Federalnym Standardzie Rewizji Finansowej nr 1 „Cel i podstawowe zasady badania sprawozdań finansowych (rachunkowych)”. Podczas badania środków trwałych i wartości niematerialnych, o ile plan badania nie stanowi inaczej, biegli rewidenci mogą również rozważyć powiązane obszary pozycji księgowych i sprawozdawczych. Audyt środków trwałych, podobnie jak audyt wartości niematerialnych, może być przeprowadzony w kilku etapach, do których należą: ▪ określenie celu i celów audytu; ▪ planowanie i rozwój programu prac audytowych; ▪ sporządzenie protokołu audytu (pisemna informacja dla kierownictwa audytowanego podmiotu); ▪ opracowywanie rekomendacji i propozycji optymalizacji rachunkowości. Aby osiągnąć cel, audytor musi: 1) ocenić system kontroli wewnętrznej organizacji klienta; 2) określić metody weryfikacji; 3) merytorycznie opracować program procedur kontrolnych. 12.2. Ocena systemu rachunkowości i kontroli wewnętrznej W celu wypracowania efektywnego podejścia do audytu środków trwałych i wartości niematerialnych na etapie planowania dokonywana jest wstępna ocena systemu kontroli wewnętrznej, która jest potwierdzana lub korygowana w trakcie audytu. Procedury testowe polegają na ocenie systemu kontroli wewnętrznej, na który składa się środowisko kontroli (stosunek kierownictwa do systemu kontroli, tworzenie warunków kontroli), kontrole oraz system rachunkowości. Oceniając system kontroli wewnętrznej, audytor powinien: ▪ sprawdza dostępność i ważność dokumentów administracyjnych ustalających sposoby rozliczania transakcji związanych z przemieszczaniem środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych; ▪ przeprowadzić badanie procedury dokumentowania faktów związanych z działalnością gospodarczą, zapoznać się z zatwierdzonymi harmonogramami i schematami obiegu dokumentów; ▪ analizować zgodność stosowanej formy księgowej; ▪ sprawdzić dostępność rejestrów rozliczeń podatkowych; ▪ ustala, czy przestrzegana jest ustalona procedura sporządzania i prezentacji wewnętrznych sprawozdań finansowych, podsumowuje informacje o składzie, skali i charakterze transakcji w okresie objętym kontrolą. Aby ocenić wiarygodność systemu rachunkowości i kontroli wewnętrznej, biegły rewident może zastosować testy. Wskazane jest rozdzielenie niektórych testów na osobne bloki (na przykład poprawność naliczania odpisów amortyzacyjnych itp.). 12.3. Plan i program audytu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Planując audyt, w pierwszej kolejności sporządzany jest program pracy, który zawiera charakterystykę prawną i ekonomiczną organizacji, wykaz źródeł dowodów audytu, testy systemu kontroli wewnętrznej oraz procedury audytu. Charakterystyka organizacji powinna zawierać informacje o stanie prawnym, stopniu wyposażenia technicznego, zakresie działalności, lokalizacji, obecności powiązań handlowych itp. Wskazane jest uwzględnienie w programie audytu następujących procedur kontrolnych: ▪ sprawdzanie spełniania warunków kwalifikacji nieruchomości do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych; ▪ ocena bezpieczeństwa i sprawdzenie dostępności (inwentaryzacja lub jej wyniki); ▪ weryfikacja dokumentacji; ▪ sprawdzenie poprawności ustalenia kosztu początkowego (odtworzenia); ▪ sprawdzanie zasadności i wysokości odpisów amortyzacyjnych w księgach rachunkowych i podatkowych; ▪ weryfikacja operacji ze środkami trwałymi w ramach zawartych umów leasingu; ▪ analiza i podsumowanie wyników audytu. 12.4. Metody uzyskiwania dowodów badania Biegły rewident uzyskuje dowody przy użyciu następujących metod. Baza informacji, z której korzysta audytor przy sprawdzaniu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych obejmuje: ▪ podstawowe dokumenty regulacyjne regulujące organizację rachunkowości i podatków; ▪ porządek w polityce rachunkowości organizacji; ▪ podstawowe dokumenty do ewidencji transakcji; ▪ stosowane w organizacji rejestry syntetycznego i analitycznego rozliczania ruchu; ▪ sprawozdania finansowe. Operacje na środkach trwałych i wartościach niematerialnych można ogólnie podzielić na trzy grupy: 1) nabycie (odbiór); 2) proces eksploatacji (odpis amortyzacyjny); 3) likwidacja (odpisanie). Oświadczenie, na podstawie którego sporządzane jest sprawozdanie finansowe: 1. Istnienie / prawa / kompletność 1. Upewnić się, że wszystkie środki trwałe (PP) i wartości niematerialne (WW) uwzględnione w raportowaniu rzeczywiście istnieją. 2. Upewnij się, że prawa organizacji są potwierdzone i nie ograniczane prawami osób trzecich. Propozycja 2: Istnienie/ocena/reprezentacja i ujawnianie 1. Upewnij się, że środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne spełniają kryteria aktywów, czyli nie utraciły zdolności do przynoszenia korzyści ekonomicznych dla organizacji. 2. Upewnij się, że wszystkie środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały ocenione i odzwierciedlone w sprawozdaniu finansowym zgodnie z przyjętą przez organizację polityką rachunkowości i obowiązującymi przepisami. 3. Upewnij się, że amortyzacja środków trwałych i wartości niematerialnych jest naliczana zgodnie z przyjętą przez organizację polityką rachunkowości. Stwierdzenie 3. Wystąpienie/Pomiar/Ocena 1. Upewnij się, że wszystkie nabyte środki trwałe i wartości niematerialne i prawne znajdują odzwierciedlenie w rachunkowości i sprawozdawczości w prawidłowej ocenie oraz w odpowiednim okresie sprawozdawczym. 2. Upewnić się, że wszystkie wydatki i przychody związane ze zbyciem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dotyczą okresu sprawozdawczego i zostały prawidłowo zaksięgowane. Propozycja 4: Reprezentacja i ujawnianie 1. Upewnij się, że wszystkie istotne informacje o środkach trwałych i wartościach niematerialnych zostały ujawnione w sprawozdaniu finansowym. 12.5. Nabycie środków trwałych Zgodnie z paragrafami 7, 8 PBU 6/01 „Rachunkowość środków trwałych”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 30.03.2001 nr 26n, środki trwałe są akceptowane do księgowania po ich pierwotnym koszcie, który, przy nabywaniu przedmiotów za opłatą, jest uznawany za kwotę rzeczywistych kosztów organizacji związanych z nabyciem, budową i produkcją, z wyjątkiem VAT i innych podatków podlegających zwrotowi (z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej). Przed przyjęciem obiektu do księgowania na koncie 01 „Środki trwałe” zgodnie z Planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz Instrukcją jego użytkowania, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dn. 31.10.2000 października 94 r. Nr 08n, konto 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, które ma na celu podsumowanie informacji o kosztach organizacji w obiekty, które zostaną następnie zaakceptowane do rozliczenia jako system operacyjny. Koszty akwizycji są odzwierciedlone w debecie rachunku 08, subkoncie 4-60 „Nabycie środków trwałych”, w korespondencji z rachunkiem XNUMX „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”. Kwota podatku VAT należnego sprzedawcy jest odzwierciedlona w obciążeniu rachunku 19 „Podatek od wartości nabytych przedmiotów wartościowych”, podkonto 19-1 „Podatek od wartości dodanej od nabycia środków trwałych”, w korespondencji z rachunkiem 60. Kiedy spłata długu wobec sprzedającego w księgowości dokonywany jest zapis w obciążeniu rachunku 60 i uznaniu rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe”. Audytor musi uzyskać potwierdzenie własności środków trwałych, podczas gdy musi wziąć pod uwagę, że w niektórych przypadkach (na przykład nabycie budynków, magazynów i innych obiektów nieruchomych) wymagana jest państwowa rejestracja prawa. Zgodnie z paragrafem 41 Rozporządzenia w sprawie rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonego zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr 2n, koszty nabycia lokali, które nie są realizowane z dokumentami potwierdzenie państwowej rejestracji nieruchomości w przypadkach przewidzianych przez prawo obejmuje niedokończone inwestycje kapitałowe. Za rejestrację praw do nieruchomości pobierana jest opłata w wysokości ustalonej przez podmioty Federacji Rosyjskiej (klauzula 11, art. 21.07.1997 ustawy federalnej z dnia 122 lipca XNUMX r. Nr XNUMX-FZ „O państwowej rejestracji praw do nieruchomości i transakcji z nimi"). Po zakończeniu wszystkich prac przygotowawczych do przygotowania środków trwałych do eksploatacji, nadaniu numeru inwentarzowego, na podstawie odpowiedniej ustawy o uruchomieniu, środek jest przyjmowany do rozliczenia jako część środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie we wpisie w debecie rachunku 01 „Środki trwałe” oraz kredyt rachunku 08. 12.6. Leasing środków trwałych Powszechne są obecnie operacje nabycia środków trwałych na leasing, co często wiąże się z niewystarczającymi środkami własnymi. Audytor powinien uwzględnić ten aspekt, gdyż bezpośrednio dotyczy on zasadności uwzględniania przedmiotu środków trwałych w ramach środków własnych. Tym samym stosunki prawne stron umowy leasingu finansowego (leasingu) reguluje paragraf 6 „Leasing finansowy (leasing)” rozdz. 34 „Czynsz” kodeksu cywilnego i ustawy federalnej z dnia 29.10.1998 października 164 r. Nr 2-FZ „O leasingu finansowym (leasingu)”. Zgodnie z art. Na podstawie umowy leasingu, wydzierżawiający (wydzierżawiający) zobowiązuje się do nabycia własności określonej przez najemcę (dzierżawcę) nieruchomości (przedmiotu najmu) od wskazanego przez niego sprzedawcy i udostępnienia tej nieruchomości najemcy za opłatą za czasowe posiadanie i użytkowanie. Przedmiot leasingu przekazany leasingobiorcy w celu czasowego posiadania i użytkowania jest uważany za własność leasingodawcy i jest rejestrowany w bilansie leasingodawcy lub leasingobiorcy za obopólną zgodą (klauzula 1, art. 11, ust. 1, art. 31 ustawy federalnej nr 164-FZ). Zgodnie z paragrafem 8 Instrukcji w sprawie odzwierciedlenia w rachunkowości operacji na podstawie umowy leasingu, zatwierdzonej zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 17.02.1997 lutego 15 r. Nr 08 (zwanej dalej Instrukcją) oraz Instrukcje dotyczące stosowania planu kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji, jeżeli zgodnie z warunkami umowy nieruchomość leasingowana jest ewidencjonowana w bilansie leasingobiorcy, to otrzymany koszt leasingowanej nieruchomości (minus VAT) przez leasingobiorcę znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, na przykład subkonto 9-76 „Nabycie środków trwałych na podstawie umowy leasingu”, w korespondencji z kredytem na rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużników i wierzycieli”, na przykład subkonto 5-08 „Zobowiązania leasingowe”. Gdy dzierżawiony sprzęt zostanie zaakceptowany do księgowania jako środki trwałe, jego wartość jest obciążana z rachunku 08, subkonta 9-01, w ciężar rachunku 01 „Środki trwałe”, na przykład subkonto 1-76 „Nieruchomość otrzymana w ramach umowa leasingu". Naliczanie opłat leasingowych należnych leasingodawcy w tym przypadku znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto 5-76, w korespondencji z rachunkiem 76, na przykład subkontem 6-9 „Dług na opłaty leasingowe” (pkt 76 Instrukcji). Spłata zadłużenia z tytułu rat leasingowych znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 76, subkonto 6-51, w korespondencji z kredytem rachunku XNUMX „Rachunki rozliczeniowe”. Kwota podatku VAT należna leasingodawcy jest odzwierciedlona w obciążeniu rachunku 19 „Podatek od wartości nabytych kosztowności” w korespondencji z rachunkiem 76, subkontem 76-5. Kwotę podatku VAT zapłaconego Wynajmującemu w ramach opłaty leasingowej, organizacja ma prawo przyjąć do odliczenia na podstawie ust. 1 pkt 2 art. 171 i ust. 1 art. 172 Ordynacji podatkowej, ponieważ dług wobec leasingodawcy z tytułu opłat leasingowych jest spłacany. Zgodnie z paragrafem 11 Instrukcji przy wykupie dzierżawionej nieruchomości i przeniesieniu jej na własność leasingobiorcy na koncie 01 „Środki trwałe” między subkontami 01-1 i 01-2 „Własne środki trwałe” i na koncie 02 „Amortyzacja środków trwałych aktywów” pomiędzy subkontami 02-1 i 02-2 „Amortyzacja własnych środków trwałych” dokonywane są zapisy wewnętrzne związane z przeniesieniem danych z subkonta do rozliczania nieruchomości otrzymanych z dzierżawy na subkonto do rozliczania własne środki trwałe. Jednocześnie początkowy koszt nieruchomości będącej przedmiotem leasingu, na podstawie ust. 1 art. 257 Ordynacji podatkowej, ujmowana jest kwota wydatków finansującego na jego nabycie, budowę, dostawę, wytworzenie i doprowadzenie do stanu, w którym nadaje się do użytku, z wyjątkiem kwot podatków, które podlegają odliczeniu lub zaksięgowaniu za wydatki zgodnie z Ordynacją podatkową. Ponadto co miesiąc w okresie trwania umowy leasingu, w ramach pozostałych wydatków związanych z produkcją i sprzedażą, w celu opodatkowania zysków zgodnie z ust. 10 s. 1 art. 264 i sub. 3 s. 7 art. 272 Ordynacji podatkowej brane są pod uwagę opłaty czynszowe (leasingowe) za dzierżawioną (przyjętą do leasingu) nieruchomość. Jeżeli nieruchomość otrzymana na podstawie umowy leasingu jest rozliczana przez leasingobiorcę, opłaty czynszowe (leasingowe) ujmuje się jako koszt pomniejszony o naliczone kwoty zgodnie z art. 259 TC dla tej amortyzacji nieruchomości. W rachunkowości podatkowej, a także w rachunkowości koszt początkowy przedmiotu - przedmiot leasingu nie ulega zmianie, ponieważ jest ustalany na podstawie kosztów finansującego na nabycie przedmiotu leasingu i nie zależy o wysokości płatności z tytułu umowy leasingu (klauzula 1, art. 257 Ordynacji podatkowej). 12.7. Zakup sprzętu wymagającego instalacji Rozliczenie kosztów zakupu sprzętu przekazanego do instalacji odbywa się w sposób określony w pkt 3.1.3 Rozporządzenia w sprawie rozliczania inwestycji długoterminowych. Zakupiony sprzęt, który wymaga instalacji, jest przyjmowany do rozliczenia w ramach obciążenia rachunku 07 „Sprzęt do instalacji” w korespondencji z kredytem konta 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”, po rzeczywistym koszcie, który w tym przypadku jest kwotą zapłaconą dostawcę (bez VAT). Kwota podatku VAT przedstawiona przez dostawcę sprzętu wymagającego instalacji jest odzwierciedlona w debecie rachunku 19 „Podatek od wartości dodanej od nabytych kosztowności” w korespondencji z uznaniem rachunku 60. Organizacja ma prawo przyjąć tę kwotę podatku VAT do odliczenia po zakończeniu instalacji sprzętu i jego akceptacji do rozliczenia jako część środków trwałych od momentu określonego w ust. 2 pkt 2 art. 259 Kodeksu Podatkowego (klauzula 6 artykułu 171, klauzula 5 artykułu 172 Kodeksu Podatkowego), z zastrzeżeniem dostępności faktury i dokumentów potwierdzających faktyczną płatność na rzecz dostawcy (klauzula 1 artykułu 172 Kodeksu Podatkowego) . Zainstalowany sprzęt jest uwzględniony w inwestycjach kapitałowych w środki trwałe, ponieważ uruchomienie może wymagać dodatkowej pracy i testów. Audytor musi sprawdzić poprawność rachunkowości analitycznej na koncie 07, która jest prowadzona przez miejsca przechowywania sprzętu i jego poszczególnych pozycji (rodzaje, marki itp.) oraz dowiedzieć się, czy obejmuje sprzęt używany w działalności produkcyjnej, ale nie przeniesione ujęte w środkach trwałych. Do celów opodatkowania zysku zakupiony i zainstalowany sprzęt jest ujmowany jako podlegający amortyzacji środek trwały (klauzula 1 art. 256 kodeksu podatkowego), którego koszt początkowy jest ustalany jako suma kosztów jego nabycia, budowy, produkcji, dostawy i doprowadzenia go do stanu, w którym nadaje się do użytku, z wyjątkiem kwot podatków podlegających odliczeniu lub zaksięgowaniu jako wydatki zgodnie z Ordynacją podatkową (klauzula 1, artykuł 257 Ordynacji podatkowej). 12.8. Modernizacja środków trwałych Biegły rewident może spotkać się z sytuacją, w której początkowy koszt środków trwałych jest wyższy niż umowny koszt ich nabycia, może to być spowodowane modernizacją obiektu. Transakcje zmiany kosztów muszą być odpowiednio udokumentowane i odnotowane na karcie inwentarzowej. Zmiana początkowego kosztu środków trwałych, w których są one akceptowane do rozliczenia, zgodnie z paragrafami 14, 27 PBU 6/01 „Rachunkowość środków trwałych”, jest dozwolona w przypadku ukończenia, dodatkowego wyposażenia, przebudowy, modernizacji , częściowa likwidacja i przeszacowanie środków trwałych. W ten sposób wydatki organizacji na modernizację obiektu systemu operacyjnego zwiększają jego koszt początkowy. W księgowości koszty modernizacji środków trwałych znajdują odzwierciedlenie w debecie na rachunku 08 „Inwestycje w aktywa trwałe” w korespondencji z rachunkami rozliczeń z odpowiednimi usługami lub dostawcami. Koszt modernizacji wykonanej na koncie 08 jest odpisywany w ciężar konta 01. Dla celów opodatkowania zysków prace wykończeniowe, dodatkowe wyposażenie, modernizacje obejmują prace spowodowane zmianą przeznaczenia technologicznego lub usługowego urządzeń, budynku, konstrukcji lub innego przedmiotu podlegających amortyzacji środków trwałych, zwiększonych obciążeń i (lub) innych nowe cechy (klauzula 2 art. 257 kodeksu podatkowego) . Należy wziąć pod uwagę możliwy wzrost okresu użytkowania. Okres użytkowania zmodernizowanych środków trwałych jest weryfikowany tylko w przypadkach poprawy (wzrostu) początkowo przyjętych normatywnych wskaźników funkcjonowania obiektu w wyniku modernizacji (klauzula 20 PBU 6/01), to wydłużenie okresu jest prawo podatnika. W pozostałych latach użytkowania w rachunkowości koszty modernizacji związane ze wzrostem kosztu początkowego środków trwałych podlegają amortyzacji, co znajduje odzwierciedlenie w rozliczeniu na koncie rachunku 02 „Amortyzacja środków trwałych” w korespondencji z obciążenie rachunków rachunku kosztów (klauzula 17 , 25 PBU 6/01, Instrukcja korzystania z planu kont). Kwotę VAT wykazaną przez wykonawcę za wykonaną modernizację, organizacja ma prawo przyjąć do odliczenia, jeśli istnieje faktura i dokumenty potwierdzające faktyczną zapłatę na rzecz wykonawcy po kosztach modernizacji wliczone w koszt środków trwałych z moment określony w ust. 2 pkt 2 art. 259 Kodeksu Podatkowego (klauzula 6 artykułu 171, klauzula 1, 5 artykułu 172 Kodeksu Podatkowego). Zgodnie z ust. 2 art. 257 Ordynacji podatkowej koszty modernizacji składnika aktywów w rachunkowości podatkowej przypisuje się wzrostowi jego kosztu początkowego, a także w rachunkowości. 12.9. Rezerwa na naprawę środków trwałych Zgodnie z paragrafem 72 Rozporządzenia w sprawie rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonego rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr XNUMXn, w celu równomiernego uwzględnienia przyszłych wydatków w kosztach produkcji lub obiegu okresu sprawozdawczego organizacja może tworzyć rezerwy na nadchodzącą naprawę środków trwałych . Tworząc rezerwę należy wziąć pod uwagę wymogi art. 260 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym, w celu zapewnienia jednolitego ujęcia wydatków na naprawę środków trwałych w dwóch lub więcej okresach podatkowych, podatnicy mają prawo do tworzenia rezerw na przyszłe naprawy środków trwałych zgodnie z ustaloną procedurą przez sztukę. 324 NK. Podatnik tworzący rezerwę na przyszłe wydatki remontowe dokonuje odpisów do tej rezerwy w oparciu o łączny koszt środków trwałych oraz stawki odpisów zatwierdzone przez podatnika samodzielnie w polityce rachunkowości dla celów podatkowych. Całkowity koszt środków trwałych ustala się jako sumę kosztu początkowego wszystkich podlegających amortyzacji środków trwałych oddanych do użytku na początku okresu podatkowego, w którym tworzona jest rezerwa na przyszłe wydatki na naprawę środków trwałych. Przy ustalaniu standardów odpisów na rezerwę na przyszłe wydatki na naprawę środków trwałych podatnik jest zobowiązany do określenia maksymalnej kwoty odpisów na rezerwę na przyszłe wydatki na naprawę środków trwałych, w oparciu o częstotliwość napraw przedmiot środka trwałego, częstotliwość wymiany elementów środków trwałych (w szczególności podzespołów, części, konstrukcji) oraz szacunkowy koszt tych napraw. Jednocześnie maksymalna wysokość rezerwy na przyszłe wydatki na określoną naprawę nie może przekroczyć średniej wartości rzeczywistych wydatków na naprawy, które powstały w ciągu ostatnich trzech lat. Jeżeli podatnik gromadzi środki na przeprowadzenie szczególnie skomplikowanych i kosztownych rodzajów remontów kapitalnych środków trwałych przez więcej niż jeden okres rozliczeniowy, to maksymalna kwota odliczeń do rezerwy na przyszłe wydatki na naprawę środków trwałych może zostać powiększona o kwotę odliczeń na sfinansowanie określonej naprawy przypadających na odpowiedni okres rozliczeniowy zgodnie z harmonogramem dla tego rodzaju napraw, pod warunkiem, że w poprzednich okresach podatkowych nie przeprowadzono takich lub podobnych napraw. Odpisy do rezerwy na przyszłe wydatki na naprawę środków trwałych w okresie podatkowym są odpisywane jako wydatki w równych ratach w ostatnim dniu odpowiedniego okresu sprawozdawczego (podatkowego). Przy inwentaryzacji rezerwy na naprawę środków trwałych kwoty nadrezerwowane są stornowane na koniec roku. Podczas sprawdzania audytor powinien kierować się Federalną Normą Rewizyjną nr 21 „Osobliwości audytu wartości szacunkowych”, ponieważ obliczenie wartości szacunkowych, w zależności od specyfiki danego wskaźnika, może być proste lub złożone. Złożone obliczenia mogą wymagać specjalistycznej wiedzy i profesjonalnego osądu. Szacunek księgowy może być częścią bieżącego systemu księgowego lub częścią systemu, który działa tylko na koniec okresu księgowego. W wielu przypadkach szacunki są obliczane przy użyciu wzorów i wskaźników opartych na doświadczeniu badanej jednostki (na przykład standardowe stawki amortyzacyjne dla grupy rzeczowych aktywów trwałych, standardowy procent przychodów ze sprzedaży w celu obliczenia rezerwy na przyszłą gwarancję naprawy i serwis gwarancyjny produktów, które mają dożywotni okres użytkowania). W takich przypadkach kierownictwo jednostki powinno okresowo dokonywać przeglądu formuł i wskaźników, na przykład poprzez ponowne oszacowanie pozostałego okresu użytkowania aktywów lub porównanie rzeczywistych wyników z oszacowaniami i, jeśli to konieczne, skorygowanie formuły. Jeżeli w wyniku niepewności lub braku obiektywnych danych niemożliwe jest obliczenie odpowiednich szacunków, biegły rewident decyduje, czy na tej podstawie należy zmodyfikować raport z badania zgodnie z Federalnym Standardem Rewizji Finansowej nr 6. 12.10. Amortyzacja środków trwałych W trakcie audytu audytor musi uzyskać dowody na prawidłowość i zasadność dokonanych odpisów amortyzacyjnych środków trwałych. Aby to zrobić, oprócz wiarygodnie ustalonego kosztu początkowego, musi upewnić się, że składnik aktywów jest prawidłowo przypisany do grupy nieruchomości podlegających amortyzacji zgodnie z rozdz. 25 NC a dokładnością obliczeń arytmetycznych badanego podmiotu. Zgodnie z paragrafem 20 PBU 6/01 „Rachunkowość środków trwałych” okres użytkowania określa organizacja dla każdej pozycji środków trwałych podczas przyjmowania tej pozycji do księgowania. Zgodnie z paragrafem 17 PBU 6/01 koszt środków trwałych jest spłacany poprzez amortyzację przy użyciu jednej z metod przewidzianych w paragrafie 18 PBU 6/01. Naliczanie odpisów amortyzacyjnych od pozycji środków trwałych rozpoczyna się pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu przyjęcia tej pozycji do rozliczenia i jest dokonywane do czasu pełnej spłaty wartości tej pozycji lub odpisania tej pozycji od księgowość. Memoriał dokonywany jest niezależnie od wyników działalności organizacji w okresie sprawozdawczym i znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości okresu sprawozdawczego, którego dotyczy. W okresie użytkowania elementu środków trwałych naliczanie odpisów amortyzacyjnych nie jest zawieszane, z wyjątkiem sytuacji, gdy decyzją kierownika organizacji zostaje on przeniesiony do konserwacji na okres dłuższy niż trzy miesiące, a także podczas renowacji przesyłki, której czas trwania przekracza 12 miesięcy (PBU 6/01). Tak więc w rachunkowości stosuje się następujące metody amortyzacji: liniowa, metoda odpisywania kosztu przez sumę liczb lat okresu użytkowania, metoda zmniejszania salda, metoda odpisywania kosztu proporcjonalnie do ilość produktów (robót, usług). Rachunkowość podatkowa przewiduje amortyzację metodami liniowymi i nieliniowymi. W związku z tym audytor musi sprawdzić poprawność obliczenia i przypisania do kont wydatków kwot amortyzacji w rachunkowości i rachunkowości podatkowej. Zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania, amortyzacja znajduje odzwierciedlenie w księgowaniu organizacji na koncie rachunku 02 „Amortyzacja środków trwałych” w korespondencji z debetem odpowiednich rachunków kosztów (20-29) lub 44 „Wydatki na sprzedaż”. Procedura rozliczania podatkowego środków trwałych podlegających amortyzacji oddanych do użytku przed wejściem w życie rozdz. 25 „Podatek dochodowy od osób prawnych” kodeksu podatkowego, określony w ust. 1 art. 322 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym dla określonych środków trwałych organizacja jest zobowiązana do samodzielnego ustalenia ich okresu użytkowania na dzień 1 stycznia 2002 r., Z uwzględnieniem klasyfikacji środków trwałych określonej przez rząd Federacji Rosyjskiej i okres użytkowania według grup amortyzacyjnych ustanowionych w art. 258 NK. Ponadto ustęp ten stanowi, że niezależnie od wybranej przez podatnika metody obliczania amortyzacji majątku oddanego do użytku przed wejściem w życie rozdz. 25 Ordynacji podatkowej amortyzacja jest obliczana na podstawie wartości rezydualnej określonej nieruchomości. Audytor powinien zauważyć, że w niektórych przypadkach amortyzacja powinna zostać zawieszona: 1) na przedmiotach środków trwałych objętych ochroną na okres dłuższy niż trzy miesiące; 2) dla obiektów modernizowanych i przebudowywanych na okres dłuższy niż 12 miesięcy. Amortyzacja nie jest naliczana w przypadku obiektów mieszkaniowych, obiektów poprawy zewnętrznej, działek gruntu i obiektów zarządzania przyrodą. Przeszacowanie stawek amortyzacyjnych prowadzi do wzrostu kosztów przedsiębiorstwa, aw konsekwencji do niedoszacowania zysków do opodatkowania. Audytor jest zobowiązany do oceny istotności stwierdzonych naruszeń, biorąc pod uwagę szczególny poziom istotności tej pozycji wydatków przedsiębiorstwa i odzwierciedlenia wszystkich faktów ujawnionych w jego dokumentacji roboczej. 12.11. Zbycie rzeczowych aktywów trwałych Podczas kontroli zbycia środków trwałych należy zwrócić uwagę na przyczyny i sposoby zbycia tych środków. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, w których biegły rewident ma pewne podstawy, by podejrzewać kierownictwo badanej jednostki o nieuczciwe działania. Może świadczyć o tym sprzedaż nieruchomości po cenie poniżej rezydualnej lub bardzo nieznacznie podwyższona pracownikom organizacji i kierownictwa. Zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont dla działalności finansowej i gospodarczej organizacji, po ujęciu w rachunkowości, kwota wpływów ze sprzedaży składnika aktywów jest ujmowana jako dochód operacyjny z tytułu kredytu na rachunku 91 „Inne przychody i wydatki” subkonto 91-1 „Inne dochody” . Po wycofaniu środków trwałych na konto 01 „Środki trwałe” można otworzyć subkonto „Emerytura środków trwałych”. Koszt wycofywanego obiektu jest przenoszony na obciążenie tego subkonta, a kwota skumulowanej amortyzacji jest przenoszona na kredyt. Audytor musi sprawdzić zakończenie naliczania odpisów amortyzacyjnych na przedmiocie środków trwałych od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu spisania tego przedmiotu z rachunkowości (klauzula 22 rozporządzenia o rachunkowości „Rachunkowość środków trwałych” PBU 6/01 . Sprzedaż przedmiotu środków trwałych na terytorium Federacji Rosyjskiej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (klauzula 1, art. 146 kodeksu podatkowego). Jednocześnie podstawę opodatkowania VAT określa się zgodnie z ust. 1 art. 154 NK. Dla celów opodatkowania zysków przychody ze sprzedaży ujmuje się jako przychody ze sprzedaży, w tym środków trwałych, które ustala się na podstawie wszystkich wpływów związanych z rozliczeniami za sprzedane środki trwałe, wyrażonych w środkach pieniężnych i (lub) w naturze, pomniejszonych o podatki obciążające kupującego (klauzula 1 artykuł 248, ustęp 1, 2 artykuł 249 Kodeksu Podatkowego). Sprzedając obiekty środków trwałych, podatnik ma prawo do zmniejszenia dochodu z takich operacji o wartość rezydualną tych obiektów, ustaloną zgodnie z ust. 1 art. 257 kodeksu podatkowego (podpis 1 ust. 1 art. 268 kodeksu podatkowego). Oprócz faktów dotyczących wdrożenia środków trwałych audytor powinien zwrócić uwagę na przeniesienie środków trwałych jako wkład do kapitału docelowego innych organizacji. W tym przypadku audytor zwraca uwagę nie tylko na prawne aspekty takich działań, ale także na rodzaje przekazywanego sprzętu i ich praktyczną wartość dla procesu produkcyjnego organizacji, gdyż może to być czynnik wskazujący na intencję badanej jednostki ograniczać lub modyfikować działalność produkcyjną i należy ocenić możliwość zastosowania założenia kontynuacji działalności badanej jednostki. 12.12. Nabycie wartości niematerialnych Badanie wartości niematerialnych (zwanych dalej wartościami niematerialnymi) różni się od badania środków trwałych tym, że w tym przypadku uzyskanie dowodu w postaci inwentarza nabiera bardziej legalnego charakteru, tj. biegły rewident ma obowiązek uzyskać potwierdzenie, że to obiekt może być zaliczony do wartości niematerialnych, a organizacja ma do niego prawa. Klauzula 3 PBU 14/2000 „Rachunkowość aktywów niematerialnych”, zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej nr 16.10.2000 z dnia 91 października XNUMX r., określa warunki przyjęcia aktywów do księgowania jako wartości niematerialne i prawne. Zgodnie z ust. 3 art. 257 Ordynacji podatkowej, wartości niematerialne i prawne są wynikiem nabytej i (lub) wytworzonej przez podatnika działalności intelektualnej oraz innych przedmiotów własności intelektualnej (prawa wyłączne do nich) wykorzystywanych przy wytwarzaniu produktów (wykonywanie pracy, świadczenie usług) lub na potrzeby zarządzania organizacją przez długi czas (trwający powyżej 12 miesięcy) i przynoszący korzyści ekonomiczne (dochody). Wartości niematerialne są przyjmowane do księgowania po ich pierwotnym koszcie (klauzula 6 PBU 14/2000). Koszt wartości niematerialnych wytworzonych przez samą organizację określa się jako sumę rzeczywistych kosztów ich wytworzenia, wytworzenia, z wyjątkiem podatków, które są ujmowane w wydatkach zgodnie z Kodeksem Podatkowym (klauzula 3, art. 257 Kod podatkowy). Zatem początkowy koszt składnika wartości niematerialnych w rachunkowości podatkowej w tym przypadku będzie odpowiadał początkowemu kosztowi tego składnika, odzwierciedlonego w rachunkowości. Podsumowując informacje o kosztach organizacji na obiekty, które zostaną następnie przyjęte do księgowania jako wartości niematerialne, Plan kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz Instrukcja jego użytkowania, zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów z Federacja Rosyjska z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr 08n ma na celu rozliczenie 08 „Inwestycje w aktywa trwałe”, subkonto 5-XNUMX „Nabycie wartości niematerialnych”. Kwota VAT należna kontrahentowi jest odzwierciedlona w debecie rachunku 19 „Podatek od wartości nabytych przedmiotów wartościowych” w korespondencji z rachunkiem 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”. Wygenerowany koszt początkowy przyjętych do eksploatacji wartości niematerialnych obciąża konto 08, subkonto 08-5, w ciężar konta 04 „Wartości niematerialne”. Organizacja ma prawo przyjąć wpłaconą kwotę podatku VAT do odliczenia na podstawie ust. 1 pkt 2 art. 171 Ordynacji podatkowej w sposób określony w ust. 1 art. 172 Ordynacji podatkowej po uwzględnieniu odpowiedniego składnika aktywów. Operacja ta znajduje odzwierciedlenie w księgowaniu na uznaniu rachunku 19 w korespondencji z obciążeniem rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”. 12.13. Amortyzacja wartości niematerialnych Program audytu amortyzacji wartości niematerialnych jest podobny do programu audytu amortyzacji środków trwałych. Zgodnie z paragrafem 14 PBU 14/2000 „Rachunkowość wartości niematerialnych”, zatwierdzonym zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 16.10.2000 października 91 r. Nr 15n, koszt wartości niematerialnych jest spłacany w drodze amortyzacji za pomocą jednego z metody określone w paragrafie 14 PBU 2000/17. Okres użytkowania jest określany przez organizację przy przyjmowaniu obiektu do rozliczenia na podstawie przewidywanego okresu użytkowania tego obiektu, podczas którego organizacja może uzyskać korzyści ekonomiczne (dochód) (klauzula 14 PBU 2000/XNUMX). Odpisy amortyzacyjne wartości niematerialnych znajdują odzwierciedlenie w rachunkowości okresu sprawozdawczego, którego dotyczą i są naliczane niezależnie od wyników działalności organizacji w okresie sprawozdawczym. Odpisy amortyzacyjne wartości niematerialnych znajdują odzwierciedlenie w rachunkowości na jeden ze sposobów: gromadząc odpowiednie kwoty na oddzielnym koncie lub zmniejszając początkowy koszt obiektu (klauzule 20, 21 PBU 14/2000). Podsumowując informacje o amortyzacji nagromadzonej podczas korzystania z wartości niematerialnych organizacji, plan kont zawiera konto 05 „Amortyzacja wartości niematerialnych”. Kwota amortyzacji wartości niematerialnych znajduje odzwierciedlenie w rozliczeniach na koncie 05 w korespondencji z rachunkami do rozliczania kosztów produkcji (wydatków na sprzedaż). 12.14. Procedury audytu Za pomocą procedur audytu weryfikowana jest wiarygodność danych księgowych i sprawozdawczych. Po wykryciu naruszeń audytor określa ich charakter i istotę oraz poziom istotności. Jednocześnie biegły rewident opisuje procedury badania lub metody wykrywania naruszeń, procedurę konstruowania próby badania, gdy jest stosowana, czyli uzasadnia wystarczalność dowodów badania. Na podstawie wyników przeprowadzonych procedur kontrolnych audytor może wypracować rekomendacje dotyczące wyeliminowania błędów w rachunkowości i doskonalenia systemu księgowego. Sprawdzenie poprawności rozliczenia środków trwałych i wartości niematerialnych może mieć charakter ciągły (przy niewielkiej liczbie obiektów) lub selektywny. Wielkość próby do sprawdzania stanu środków trwałych i wartości niematerialnych oraz transakcji z nimi ustalana jest na podstawie oceny ryzyk audytu przeprowadzonej na etapie planowania audytu. W trakcie audytu, dopracowując ocenę systemu kontroli wewnętrznej i ryzyka audytu, można zmienić wielkość próby. Jeśli organizacja ma wystarczająco dużą liczbę obiektów, przy sprawdzaniu salda środków trwałych i wartości niematerialnych można zastosować statystyczne metody próbkowania. Jeśli liczba obiektów nie jest tak duża, stosuje się metody niestatystyczne. Liczba transakcji dotyczących środków trwałych (nabycia i zbycia) jest na ogół niewielka, dlatego do transakcji stosuje się niestatystyczne metody próbkowania. Podczas audytu wybiórczego audytor musi najpierw podzielić na podzbiory (stratyfikować) cały zbiór środków trwałych tak, aby elementy wszystkich podzbiorów mogły być wybrane do weryfikacji z równym prawdopodobieństwem. Na przykład zbiór środków trwałych organizacji można podzielić na podzbiory według następujących kryteriów: ▪ izolacja terytorialna. Próba powinna równie prawdopodobnie obejmować środki trwałe zlokalizowane w różnych odrębnych działach audytowanej organizacji; ▪ cechy produkcyjne. Do wyrywkowej kontroli konieczne jest wybranie środków trwałych wykorzystywanych na różnych etapach procesu produkcyjnego w organizacji lub w różnych branżach, jeśli organizacja jest multidyscyplinarna. Na przykład, jeśli organizacja wydobywa i przetwarza minerały, próba powinna obejmować zarówno środki trwałe wykorzystywane w górnictwie, jak i środki trwałe wykorzystywane w przetwarzaniu minerałów; ▪ klasyfikacja w raportowaniu. Jeżeli w raporcie klasyfikuje się środki trwałe na kilka grup, na przykład działki, budynki i budowle, maszyny i urządzenia itp., konieczne jest, aby próba obejmowała środki trwałe odzwierciedlone w każdej pozycji. Audytor może zdecydować o nie sprawdzaniu elementów którejkolwiek pozycji w klasyfikacji środków trwałych, jeżeli jest ona znacznie niższa od poziomu istotności, a ewentualne naruszenia nie będą miały wpływu na wiarygodność sprawozdań finansowych organizacji jako całości; ▪ klasyfikacja według grup amortyzacji. Środki trwałe organizacji są podzielone na kilka grup amortyzacji. Próba powinna obejmować środki trwałe z różnych grup amortyzacji; ▪ inne klasyfikacje, w zależności od charakterystyki audytowanej organizacji. Procedura identyfikowalności sprawdza zgodność z: 1) wskaźniki formularzy sprawozdawczości księgowej dla środków trwałych; 2) wskaźniki sprawozdawcze i Księga Główna; 3) wskaźniki Księgi Głównej oraz rejestry rachunkowości syntetycznej i analitycznej. Uzgodnienie wskaźników sprawozdawczych dla środków trwałych powinno zostać sformalizowane w dokumentach roboczych. Dalsza weryfikacja prowadzona jest na podstawie wyników uzgodnienia danych Księgi Głównej ze wskaźnikami rejestrów rachunkowości syntetycznej i analitycznej. Dane kart inwentaryzacyjnych syntetycznego rozliczania środków trwałych są weryfikowane. Audytor może sprawdzić zgodność wskaźników ruchu środków trwałych według grup formularza nr 5 z danymi księgowości analitycznej dla kart inwentaryzacyjnych. Na tym etapie audytu audytor, korzystając z procedury trackingowej, sprawdza poprawność odzwierciedlenia danych dokumentów pierwotnych w ewidencjach rachunkowości analitycznej i syntetycznej, zapisach w Księdze Głównej. Dzięki temu ma pewność, że transakcja jest prawidłowo odzwierciedlona w księgowości. Ponieważ wartości niematerialne nie mają postaci fizycznej, audytor może zweryfikować ich istnienie jedynie poprzez sprawdzenie dokumentów potwierdzających prawa organizacji do odpowiednich wartości niematerialnych. Do takich dokumentów należą m.in. świadectwa rejestracji znaków towarowych, patenty, świadectwa wzorów użytkowych itp. Z tymi dokumentami audytor może zapoznać się w służbie prawnej organizacji lub innych służbach, do których obowiązków należy rejestracja praw organizacji na dobrach niematerialnych. Ponadto audytor musi zapewnić, że prawa organizacji do wartości niematerialnych nabytych w poprzednich okresach i odzwierciedlonych w sprawozdaniach finansowych na koniec badanego okresu nie zostaną utracone. Audytor może się o tym przekonać, przeprowadzając wywiad z prawnikami klienta i jego kierownictwem w sprawie istnienia sporu sądowego dotyczącego praw organizacji do aktywów niematerialnych. Istnieją wartości niematerialne (patenty, świadectwa wzorów użytkowych itp.), do których prawa zgodnie z prawem są ważne przez określony czas. Zgodnie z dokumentami roboczymi z ubiegłego roku audytor musi upewnić się, że na koniec okresu sprawozdawczego nie wygasły prawa do wartości niematerialnych odzwierciedlonych w sprawozdaniach finansowych organizacji. Dokumentacja procedur audytu wykonywanych podczas audytu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzona jest zgodnie z Federalnym Standardem Rewizji nr 2 „Dokumentacja audytu”, zaleceniami metodologicznymi „Dokumentacja” (zgodnie z ISA) oraz wewnętrznymi standardami organizacji audytu . Temat 13. AUDYT ZAPASÓW 13.1. Cele i skład badania zapasów i procedur księgowych Celem badania inwentarza jest wyrażenie opinii o rzetelności i kompletności odzwierciedlenia w sprawozdaniu finansowym informacji o inwentarzu. Podczas kontroli inwentarza audytorzy mogą korzystać z Zaleceń metodologicznych dotyczących gromadzenia dowodów kontroli wiarygodności inwentarza w sprawozdaniach księgowych, które są zatwierdzone przez Radę Rewizyjną przy Ministerstwie Finansów Federacji Rosyjskiej, protokół nr 22.04.2004 z dnia 25 kwietnia , XNUMX. Zgodnie z PBU 5/01 „Rachunkowość zapasów”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 09.06.2001 nr 44n, następujące aktywa są akceptowane do księgowania jako zapasy: 1) wykorzystywane jako surowce, materiały itp. do produkcji wyrobów przeznaczonych do sprzedaży (wykonywanie pracy, świadczenie usług); 2) przeznaczone do sprzedaży; 3) wykorzystywane na potrzeby zarządzania organizacją. Wyroby gotowe – część zapasów przeznaczona do sprzedaży (końcowy wynik cyklu produkcyjnego, aktywa zakończone przetworzeniem (montażem), których parametry techniczne i jakościowe są zgodne z warunkami umowy lub wymaganiami innych dokumentów, w przypadkach ustanowione przez prawo). Towar - część inwentarza, nabyta lub otrzymana od innych osób prawnych lub osób fizycznych i przeznaczona do sprzedaży. Rozporządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr XNUMXn „W sprawie zatwierdzenia planu kont dla rachunkowości działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcji jego stosowania” przewiduje księgowanie zapasów dla następujące rachunki: ▪ konto 10 „Materiały” (wg subkont); ▪ konto 11 „Zwierzęta hodowlane i opasowe”; ▪ rachunek 14 „Rezerwy na zmniejszenie wartości aktywów rzeczowych”; ▪ konto 15 „Zakupy i nabywanie dóbr materialnych”; ▪ rachunek 16 „Odchylenia kosztu rzeczowych aktywów trwałych”; ▪ konto 40 „Wydanie produktów, robót budowlanych, usług”; ▪ konto 41 „Towary”; ▪ rachunek 42 „Marża handlowa”; ▪ konto 43 „Wyroby gotowe”. Pozabilansowe rozliczanie aktywów materialnych odbywa się na rachunkach: ▪ rachunek 002 „Materiały zapasowe przyjęte na przechowanie”; ▪ konto 003 „Materiały przyjęte do przerobu”; ▪ konto 004 „Towary przyjęte do prowizji”. W sprawozdaniu finansowym informacje o zapasach w organizacji znajdują odzwierciedlenie w wierszach 211 „Surowce, materiały i inne podobne wartości” oraz 214 „Wyroby gotowe i towary do odsprzedaży” bilansu (formularz nr 1). Aktywa materialne nie należące do organizacji są odzwierciedlone w wierszach 920 „Środki inwentarzowe przyjęte na przechowanie” i 930 „Towary przyjęte do prowizji” bilansu (formularz nr 1). Pozostałe istotne informacje o MPZ, przewidziane przez aktualny RAS, zostały ujawnione w nocie objaśniającej. 13.2. Kryteria uzyskania dowodów badania podczas badania zapasów Podczas audytu dowody audytu są gromadzone według następujących kryteriów. Istnienie. Konieczne jest upewnienie się, że wszystkie wykazy odzwierciedlone w raportowaniu rzeczywiście istnieją. Prawa i zobowiązania. Należy upewnić się, że prawa organizacji do inwentaryzacji, odzwierciedlone w raportowaniu, są udokumentowane i nie są ograniczone prawami osób trzecich. Powstanie. Konieczne jest upewnienie się, że w okresie sprawozdawczym miały miejsce operacje nabycia i zbycia zapasów odzwierciedlone w księgach rachunkowych. Kompletność. Konieczne jest upewnienie się, że nie ma zapasów, które powinny były znaleźć odzwierciedlenie w rachunkowości i sprawozdawczości, ale nie zostały w niej odzwierciedlone. Wycena. Niezbędny: a) upewnić się, że zapasy są odzwierciedlone w księgowości i sprawozdawczości w prawidłowej wycenie: według kosztu rzeczywistego lub według wartości rynkowej, jeśli jest ona niższa od kosztu rzeczywistego; b) upewnić się, że metoda wyceny zapasów w momencie ich wprowadzenia do produkcji lub w inny sposób zbycia jest stosowana zgodnie z przyjętą przez organizację polityką rachunkowości. Pomiar. Niezbędne jest zapewnienie, aby nabycie i zbycie zapasów zostało ujęte w prawidłowej wycenie iw odpowiednim okresie sprawozdawczym. Prezentacja i ujawnienie. Niezbędny: a) upewnić się, że zapasy są prawidłowo zaklasyfikowane w sprawozdawczości jako surowce i materiały, wyroby gotowe, towary do odsprzedaży; b) upewnić się, że transakcje z zapasami znajdują odzwierciedlenie w księgach rachunkowych zgodnie z przepisami regulującymi procedurę księgową w Federacji Rosyjskiej; c) upewnić się, że wszystkie istotne informacje o inwentarzu zostały ujawnione w raportowaniu. 13.3. Etapy zbierania dowodów badania Zbieranie dowodów kontroli odbywa się poprzez przeprowadzenie procedur kontrolnych, które przeprowadzane są w trzech etapach: 1) procedury przygotowania i planowania audytu: ▪ sprawdzanie sald początkowych; ▪ sprawdzanie zgodności bilansów księgowych analitycznych i syntetycznych oraz sprawozdań finansowych; ▪ ocena możliwości stosowania wybranej przez organizację polityki rachunkowości oraz analiza prawidłowości i spójności jej stosowania; ▪ testowanie systemu kontroli wewnętrznej; ▪ identyfikacja priorytetowych obszarów inspekcji w oparciu o charakterystykę działalności organizacji klienta. Procedury przygotowania i planowania audytu kończą się konstruowaniem próby audytowej; 2) procedury przeprowadzone podczas egzaminu merytorycznego. Procedury wymienione w tym rozdziale wykonywane są odrębnie dla każdej z grup zapasów (materiały, pojemniki, wyroby gotowe, towary): ▪ sprawdzanie poprawności inwentaryzacji zapasów organizacji i odzwierciedlenie wyników inwentaryzacji w rachunkowości; ▪ monitorowanie inwentaryzacji, a jeśli to niemożliwe, udział w inwentaryzacji próby kontrolnej; ▪ weryfikacja dokumentów potwierdzających własność zakładu naftowo-gazowego; ▪ analiza dokumentów potwierdzających obciążenie praw własności elektrowni naftowo-gazowej; ▪ analiza ruchu MPZ; ▪ weryfikacja dokumentów potwierdzających operacje dotyczące przemieszczania zapasów odzwierciedlonych w rachunkowości: ▪ sprawdzanie poprawności dokumentów; ▪ sprawdzanie kompletności dokumentów potwierdzających transakcje gospodarcze; ▪ sprawdzanie kompletności odzwierciedlenia operacji z zapasami w księgowości; ▪ sprawdzenie poprawności oceny stanu zapasów; ▪ sprawdzanie prawidłowości kształtowania kosztu zapasów w trakcie ich nabycia (wytworzenia); ▪ sprawdzanie prawidłowości wyceny zapasów w momencie ich zbycia; ▪ sprawdzenie poprawności odzwierciedlenia operacji z zapasami w księgowości; ▪ sprawdzanie kompletności ujawnień informacji o zapasach w sprawozdaniu finansowym; 3) procedury końcowe: ▪ analiza błędów zidentyfikowanych podczas badania i ich wpływu na rzetelność sprawozdań finansowych; ▪ formułowanie opinii biegłego rewidenta na temat wiarygodności wskaźników zapasów w sprawozdaniach finansowych. 13.4. Metody uzyskiwania dowodów badania Podczas przeprowadzania audytu operacji w zakresie księgowania i bezpieczeństwa pozycji magazynowych (zwanych dalej zapasami i materiałami) stosuje się następujące metody i techniki: inwentaryzacja, przeliczenie, potwierdzenie, weryfikacja zgodności z zasadami rozliczania poszczególnych transakcji gospodarczych , przesłuchania ustne, weryfikacja dokumentów, śledzenie, procedury analityczne. Inwentaryzacja służy do potwierdzenia rzeczywistej dostępności towarów i materiałów. W trakcie audytu audytorzy mogą sami przeprowadzić inwentaryzację lub obserwować proces jej realizacji. Przeliczenie służy do potwierdzenia wiarygodności obliczeń arytmetycznych towarów i materiałów, ich zgodności z wartością odzwierciedloną w dokumentach pierwotnych i księgach rachunkowych. Potwierdzenie służy do uzyskania informacji o prawidłowym odzwierciedleniu w księgowaniu transakcji gospodarczych i rzeczywistości sald na rachunkach księgowych towarów i materiałów. Sprawdzanie zgodności z zasadami rozliczania poszczególnych transakcji biznesowych służy do monitorowania prac księgowych wykonywanych przez dział księgowości oraz korespondencji rachunków dla przepływu towarów i materiałów. Ankieta ustna jest wykorzystywana w trakcie uzyskiwania odpowiedzi na ankietę audytora dotyczącą wstępnej oceny stanu ewidencji zapasów, a także w procesie ich sprawdzania przy wyjaśnianiu specjalistom niektórych zapisów zrealizowanych transakcji gospodarczych, które są wątpliwe lub niejasne . Weryfikacja dokumentów służy audytorowi do potwierdzenia poprawności rozliczenia przyjęcia i wydatkowania towarów i materiałów, kompletności i terminowości ich odzwierciedlenia w rejestrach księgowych, ważności ich oceny (wzajemna kontrola dokumentów). Śledzenie jest używane w trakcie sprawdzania operacji odzwierciedlonych w rachunkowości podstawowej, w dziennikach zamówień, sprawozdaniach, księdze głównej i sprawozdaniach finansowych. Jednocześnie zwraca się szczególną uwagę na poprawność korespondencji rachunków, zgodność kwot obrotów i sald w rejestrach rachunkowości syntetycznej i analitycznej. Procedury analityczne stosuje się przy porównywaniu dostępności towarów i materiałów w różnych okresach, danych z raportu o ich ruchu z danymi księgowymi, ocenie proporcji między różnymi pozycjami raportu i porównywaniu ich z danymi za poprzednie okresy. Procedury audytowe dzielą się na te przeprowadzane przed inwentaryzacją, w trakcie inwentaryzacji i po niej. Przed przystąpieniem do inwentaryzacji audytor prosi o dokumenty dotyczące wyników poprzednich inwentaryzacji, analizuje zmiany strukturalne i ilościowe zapasów, otrzymuje informacje o miejscach przechowywania zapasów oraz organizacji prac inwentaryzacyjnych. Audytor może być obecny przy inwentaryzacji przeprowadzanej przez pracowników audytowanej organizacji w ostatnich dniach roku sprawozdawczego lub w pierwszych dniach następnego roku. Jeśli jednak inwentaryzacja została przeprowadzona na jakiś dzień śródroczny, biegły rewident musi śledzić przyjęcie i rozdysponowanie zapasów w okresie, który minął od momentu inwentaryzacji do dnia sprawozdawczego. W takim przypadku dokonywane jest selektywne uzgodnienie faktur, faktur, deklaracji celnych itp. dokumentów z danymi księgowymi. Czasami z wielu powodów nie jest możliwe przeprowadzenie inwentaryzacji. Na przykład, gdy do czasu zawarcia umowy o audyt, inwentaryzacja na koniec roku została już przeprowadzona przez klienta i odmawia jej ponownego przeprowadzenia lub gdy inwentaryzacja jest dość droga. W takim przypadku audytor może zastosować metody matematyczne, które z pewnym prawdopodobieństwem pozwalają oszacować wielkość rezerw. Może się zdarzyć, że klient nie będzie chciał przeprowadzić pełnej inwentaryzacji, ale na życzenie audytora przeprowadzi inwentaryzację części towarów i materiałów. Wystarczająco pouczające mogą być ustne ankiety przeprowadzone przez audytora personelu klienta na temat wszystkich zmian w strukturze zarządzania oraz w systemach rachunkowości i kontroli wewnętrznej, których treść i wyniki są zapisywane w dokumentach roboczych. 13.5. Planowanie audytu zapasów Planowanie, będące początkowym etapem audytu zgodnie z Federalnymi Standardami Audytu nr 3 „Planowanie audytu”, przewiduje przygotowanie ogólnego planu i programu audytu. W planie ogólnym wskazano rodzaje prac i harmonogram audytu, w programie - rodzaje i kolejność wdrażania procedur audytu, okres ich realizacji, wykonawców, dokumenty robocze. Treść planu ogólnego i programu audytu będzie zależeć od specyfiki kontrolowanego przedsiębiorstwa. Podczas audytu audytor powinien ustalić: ▪ rzeczywistość istnienia i istnienia MPZ (poprzez udział w inwentaryzacji lub ocenie jej wyników); ▪ czy wszystkie transakcje na zapasach, które powinny być odzwierciedlone w księgach rachunkowych, rzeczywiście są w nich ujęte (weryfikacja dokumentów); ▪ czy organizacja jest uważana za właściciela wszystkich zapasów, tj. czy istnieją do nich prawa majątkowe, a kwoty wykazywane jako zadłużenie stanowią zobowiązania (aspekt prawny weryfikacji); ▪ prawidłowość wyceny zapasów i zobowiązań z nimi związanych; ▪ czy zasady ewidencji zapasów zostały prawidłowo wybrane i zastosowane. Bazą informacji do sprawdzenia MPZ jest: 1) dokumenty regulacyjne związane z przyjęciem, księgowaniem, przechowywaniem i wydaniem aktywów materialnych; 2) bilans; 3) księga główna; 4) zarządzenie w sprawie polityki rachunkowości; 5) dokumenty pierwotne do ewidencji operacji z inwentarzem; 6) rejestry do ewidencjonowania zapasów. 13.6. Audyt prawidłowego księgowania materiałów W rachunkowości materiały są rozliczane zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont do rachunkowości działalności finansowej i gospodarczej organizacji, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej nr 31.10.2000 z dnia 94 października, 2 oraz klauzule 5, 5 PBU 01/09.06.2001 „Rachunkowość zapasów” , zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 44 nr 10n, na koncie XNUMX „Materiały” po kosztach rzeczywistych. Jednocześnie materiały są przyjmowane do rozliczenia po kosztach rzeczywistych, które są kwotą rzeczywistych kosztów ich nabycia przez organizację, z wyjątkiem podatku od wartości dodanej i innych podatków podlegających zwrotowi (z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawodawstwo Federacja Rosyjska). Skład kosztów rzeczywistych obejmuje również koszt spłaty odsetek od pożyczonych środków, jeżeli są one zaangażowane w zakup zapasów (materiałów) i są dokonywane przed datą zaksięgowania zapasów w magazynie organizacji (klauzula 6 PBU 5 /01). Zgodnie z paragrafem 68 Wytycznych metodologicznych dotyczących księgowania zapasów, zatwierdzonych rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej nr 28.12.2001n z dnia 119 grudnia XNUMX r., rzeczywisty koszt materiałów zakupionych za opłatą obejmuje: 1) koszt materiałów w cenach umownych; 2) koszty transportu i zaopatrzenia; 3) koszty doprowadzenia materiałów do stanu, w którym nadają się do wykorzystania w celach przewidzianych przez organizację. Jednocześnie koszty transportu i zakupu obejmują koszty transportu, a także opłaty za przechowywanie materiałów w miejscach zakupu (punkt 70 Wytycznych). Zapasy należące do organizacji, ale w drodze lub przekazane kupującemu za kaucją, są uwzględniane w rachunkowości w wycenie przewidzianej w umowie, z późniejszym wyjaśnieniem rzeczywistego kosztu. Naszym zdaniem w podobny sposób należy wziąć pod uwagę materiały, których własność przeszła na organizację przed ich faktycznym otrzymaniem. 13.7. Cechy audytu w organizacji rozliczania zapasów w cenach księgowych Jeżeli zgodnie z polityką rachunkowości organizacji księgowanie zapasów odbywa się po cenach księgowych przy użyciu kont 15 „Zaopatrzenie i nabywanie aktywów materialnych” i 16 „Odchylenie w kosztach aktywów materialnych”, wówczas informacje o ich nabyciu znajdują odzwierciedlenie w rozliczanie zgodnie z Instrukcją korzystania z planu kont na koncie 15. Obciążenie konta 15 obejmuje rzeczywiste koszty związane z nabyciem zapasów, zgodnie z uznaniem konta 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”. W uznaniu rachunku 15 w korespondencji z obciążeniem rachunku 10 „Materiały” wartość księgowa zapasów faktycznie otrzymanych przez organizację i uznanych jest odpisywana. Kwota różnicy (odchylenia) w koszcie nabytych zapasów, obliczona w rzeczywistym koszcie nabycia i cenach księgowych, jest obciążana z konta 15 na konto 16. Opisana procedura rozliczania odchyleń jest również określona w punktach 83, 85 Wytycznych Metodologicznych Prowadzenia Inwentaryzacji zatwierdzonych Zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 28.12.2001 grudnia 119 r. Nr XNUMXn. Obciążenie rachunku 15 obejmuje rzeczywiste koszty związane z zakupem towaru, w korespondencji w tym przypadku z uznaniem rachunku 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami”. Kwota różnicy między kosztem zakupionych towarów obliczona w rzeczywistym koszcie nabycia a ceną księgową jest obciążana z rachunku 15 na rachunek 16. Różnice zgromadzone na koncie 16 „Odchyłka wartości aktywów materialnych” zgodnie z Instrukcją korzystania z Planu Kont są odpisywane w ciężar rachunku do rozliczenia kosztów sprzedaży lub innych odpowiednich kont. Zgodnie z sub. „c” klauzula 80 Wytycznych nr 119n może być stosowana jako planowane i szacunkowe ceny księgowe, które są opracowywane i zatwierdzane przez organizację w odniesieniu do poziomu rzeczywistych kosztów odpowiednich zapasów i są przeznaczone do stosowania w ramach organizacja. W organizacjach prowadzących ewidencję zapasów po planowanych i szacunkowych cenach, etykieta nomenklatury-ceny jest opracowywana w sposób określony w klauzuli 81 Wytycznych nr 119n. Zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont i klauzulą 86 Wytycznych nr 119n odchylenia w kosztach surowców związanych z surowcami wprowadzonymi do produkcji podlegają miesięcznym odpisom na konta księgowe, które odzwierciedlają zużycie odpowiednich surowców. 13.8. Nabycie zapasów denominowanych w walutach obcych Zgodnie z klauzulami 4, 5, 6 PBU 3/2000 „Rachunkowość aktywów i pasywów organizacji, których wartość wyrażona jest w walucie obcej”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 10.01.2000 r. 2n, wartość aktywów i pasywów, wyrażona w walucie obcej, dla odzwierciedlenia w rachunkowości i sprawozdawczości, podlega przeliczeniu na ruble według kursu Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, obowiązującego w dniu transakcji w walucie obcej. Przy imporcie zapasów datą transakcji jest data przeniesienia własności importowanych zapasów na importera (Załącznik do PBU 3/2000). Kwota różnicy wynikającej z odchylenia kursu zakupu przez agenta waluty obcej od oficjalnego kursu Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, ustalonego w dniu zakupu tej waluty, może zostać odzwierciedlona w księgowości organizacja w ramach wydatków operacyjnych (klauzula 11 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzona zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 maja 33 r. Nr 91n). Operacja ta znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych w debecie rachunku 91 „Inne przychody i koszty”, subkonto 2-XNUMX „Inne wydatki”, w korespondencji z uznaniem rachunku rozliczeń z agentem. Operacje związane z importem towarów na obszar celny Federacji Rosyjskiej są uznawane za przedmiot opodatkowania VAT (podpunkt 4 ust. 1 art. 146 kodeksu podatkowego). W takim przypadku podstawę opodatkowania ustala się w sposób określony w ust. 1 art. 160 NK, art. 117 TK. W księgowości kwota podatku VAT należnego organowi celnemu jest odzwierciedlona w obciążeniu rachunku 19 „Podatek od wartości nabytych kosztowności” w korespondencji z rachunkiem 68. Organizacja ma prawo do zaakceptowania faktycznie zapłaconej kwoty VAT przy imporcie materiałów na obszar celny Federacji Rosyjskiej odliczeniu (klauzula 2, artykuł 171 Kodeksu Podatkowego) po zarejestrowaniu importowanych aktywów materialnych i jeśli istnieją dokumenty potwierdzające faktyczną zapłatę podatku VAT (klauzula 1 artykułu 172 podatku Kod). 13.9. Koszty materiałowe Dla celów rachunkowości podatkowej zgodnie z pkt. 1 pkt 1 art. 254 Ordynacji podatkowej koszty zakupu materiałów użytych do wytworzenia produktów zalicza się do kosztów materiałów. Koszt pozycji magazynowych ujętych w kosztach materiałowych jest ustalany na podstawie ich cen zakupu (z wyłączeniem kwot podatków podlegających odliczeniu lub uwzględnionych w wydatkach zgodnie z Kodeksem Podatkowym), w tym cła i opłaty importowe, koszty transportu i inne koszty związane z nabycie pozycji inwentarzowych (klauzula 2 art. 254 kodeksu podatkowego). Należy zauważyć, że ujednolicono terminologię podatków i rachunkowości. W rachunkowości procedurę rejestrowania kosztów materiałowych reguluje PBU 5/01, zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 09.06.2001 nr 44n oraz Wytyczne metodyczne dotyczące księgowania zapasów, zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 28.12.2001 nr 119n. W rachunkowości podatkowej do podobnych celów używano terminu „wartości materiałów i produkcji”. Od 1 stycznia 2005 r. w przepisach podatkowych obowiązuje pojęcie używane do celów księgowych - „inwentaryzacja”. W ust. 2 art. 254 Ordynacji podatkowej wyjaśnił procedurę kształtowania kosztu zapasów. Od 2006 r. ustala się ją na podstawie cen zakupu zapasów bez podatku VAT i akcyzy, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w Ordynacji podatkowej. Inne podatki i opłaty (na przykład cła i opłaty) uiszczane przy zakupie zapasów są uwzględniane w ich koszcie. Koszt zapasów nadal obejmuje prowizje dla organizacji pośredniczących, koszty transportu i inne koszty związane z nabyciem zapasów. Koszty utrzymania jednostki zaopatrzenia i magazynu organizacji nie są wliczone w koszt inwentaryzacji. Są one uwzględnione w składzie kosztów pośrednich zgodnie z ust. 2 art. 318 NK. Koszty transportu związane z dostawą aktywów materialnych są brane pod uwagę przy ustalaniu kosztu inwentarza (klauzula 2 art. 254 kodeksu podatkowego). W przypadku dostawy materiałów własnym warsztatem transportowym ocena tych usług dokonywana jest z uwzględnieniem oceny wyrobów gotowych (robót, usług) zgodnie z art. 319 NK. Jest to wskazane w ust. 4 art. 254 NK. Jednak usługi działu transportu mogą wiązać się z pozyskiwaniem kilku rodzajów wartości materialnych, w takim przypadku kwota wydatków rozkłada się pomiędzy wartości materialne proporcjonalnie do dowolnego uzasadnionego w tym przypadku kryterium. Koszty nabycia robót i usług o charakterze produkcyjnym wykonywanych przez osoby trzecie zalicza się do kosztów pośrednich. Jednocześnie kwota wydatków pośrednich na produkcję i sprzedaż, realizowanych w okresie sprawozdawczym (podatkowym), jest w pełni powiązana z wydatkami bieżącego okresu sprawozdawczego (podatkowego), z uwzględnieniem wymagań przewidzianych przez podatek Kod. Odbierający nieruchomość nieodpłatnie odzwierciedla jej wartość w ramach przychodów nieoperacyjnych w oparciu o ceny rynkowe, o ile przepisy art. 251 NK. Datą realizacji wydatków materiałowych jest data przejścia do produkcji materiałów - pod względem materiałów, które można przypisać do wyprodukowanych towarów (robót, usług) (klauzula 2 art. 272 kodeksu podatkowego). Przedmiotowe koszty są klasyfikowane jako koszty bezpośrednie na podstawie ust. 1 art. 318 NK. 13.10. Przekazanie surowców do przerobu W rachunkowości transfer surowców do przetwarzania znajduje odzwierciedlenie we wpisie na subkontach konta 10 „Materiały”: na uznaniu subkonta 10-1 „Surowce” w korespondencji z obciążeniem subkonta 10-7 „Przekazane materiały do przetwarzania” (Instrukcje stosowania planu kont do rachunkowości księgowej działalności finansowej i gospodarczej organizacji). Koszt przetwarzania surowców przez organizację zewnętrzną również jest uważany za koszty materiałowe, ale odnosi się do kosztów pośrednich (podpunkt 6 ust. 1 art. 254, art. 318 Ordynacji podatkowej). Koszty płacenia za przetwarzanie surowców są uwzględniane przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatku dochodowego w całości w okresie sprawozdawczym, w którym podpisany jest akt zakończonej obróbki, a przy tworzeniu zysku księgowego koszty te są zaliczana do produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych, tj. w kolejnych okresach sprawozdawczych. W związku z tym w organizacji w okresie sprawozdawczym, w którym akceptowany jest wynik prac związanych z przetwarzaniem surowców, występują różnice między wartością przychodów księgowych i podlegających opodatkowaniu. 13.11. Księgowość towarów Towary zgodnie z klauzulą 2 PBU 5/01 „Rachunkowość zapasów”, zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 09.06.2001 nr 44n, są uważane za część inwentarza organizacji, nabyte lub otrzymane od innych prawnych podmiotów i osób fizycznych oraz przeznaczonych do sprzedaży. Zakupione towary są przyjmowane do rozliczenia po rzeczywistym koszcie, który w tym przypadku jest kwotą zapłaconą sprzedawcy towarów, bez podatku VAT (klauzule 5, 6 PBU 5/01). Kwota VAT zapłacona sprzedawcy przy zakupie towarów, organizacja ma prawo zaakceptować do odliczenia na podstawie podpunktu. 2 pkt 2 art. 171 Ordynacji podatkowej na warunkach określonych w ust. 1 art. 172 NK. Zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania towary są rozliczane na koncie 41 „Towary”. Zgodnie z ust. 2 art. 424 Kodeksu Cywilnego zmiana ceny po zawarciu umowy jest dozwolona w przypadkach i na warunkach przewidzianych umową, prawem lub w sposób przewidziany przez prawo. Kwotę płatności i (lub) należności ustala się z uwzględnieniem wszystkich rabatów (pelerynek) udzielonych organizacji zgodnie z umową (klauzula 6.5 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n). Sprzedaż towarów (z wyjątkiem czynności określonych w art. 3 ust. 39 kodeksu podatkowego) jest uznawana za przedmiot podatku VAT (art. 1 ust. 1 ust. 2 ust. 146 kodeksu podatkowego). 13.12. Audyt dopuszczenia i sprzedaży wyrobów gotowych Cykl produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych jest głównym działem działalności przedsiębiorstwa przemysłowego. W cyklu tym powstają tak istotne wskaźniki dla użytkowników sprawozdań finansowych, jak przychody ze sprzedaży, koszt sprzedanych towarów oraz zysk (strata) ze sprzedaży. Odzwierciedlają efektywność głównej działalności podmiotu gospodarczego, jego zdolność do poszerzania asortymentu produkcyjnego, zaspokajania potrzeb społecznych i materialnych zespołu, wypełniania zobowiązań wobec budżetu i innych organizacji. Sprawdzenie organizacji księgowania wydania i sprzedaży gotowych produktów odnosi się do jednego z rodzajów usług audytorskich świadczonych przez firmę audytorską na zlecenia specjalne zgodnie z ustaloną umową z podmiotem gospodarczym lub jest objęte audytem ogólnym. Celem kontroli operacji wydania i sprzedaży wyrobów gotowych jest obiektywna ocena kompletności, terminowości i rzetelności księgowania i raportowania wskaźników przychodów ze sprzedaży, kosztu sprzedanych towarów, kosztów zarządzania i handlowych oraz zysku (straty) ze sprzedaży . Jednocześnie w procesie audytu rozwiązywany jest zestaw powiązanych ze sobą zadań: ▪ analizuje politykę rachunkowości przedsiębiorstwa pod kątem uregulowania trybu organizacji rachunkowości produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i specyfiką branży; ▪ dyscyplina kontraktowa jest kontrolowana zgodnie z prawem; ▪ sprawdzana jest prawidłowość dokumentacji operacji związanych z produkcją i sprzedażą produktów; ▪ badana jest procedura rozliczania i odpisywania kosztów wytworzenia i sprzedaży wyrobów gotowych; ▪ oceniana jest kompletność, terminowość i rzetelność przyjęcia wyrobów gotowych na magazyn, wydania i sprzedaży klientom; ▪ analizowana jest prawidłowość i legalność organizacji rachunkowości analitycznej i syntetycznej operacji związanych z przemieszczaniem wyrobów gotowych; ▪ monitorowane jest przestrzeganie przepisów podatkowych w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży wyrobów gotowych. Podczas przygotowywania programu audytu system kontroli wewnętrznej podmiotu gospodarczego jest oceniany pod względem wiarygodności, jakości i stopnia zaufania za pomocą procedury testowej przeprowadzonej na podstawie przepisów Federalnego Standardu Rewizji „Badanie i ocena rachunkowości i systemy kontroli wewnętrznej podczas audytu". Wyniki oceny systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej cyklu produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych oparte są na treści zagadnień i przedmiotach badań, wykazie procedur audytu i podawane są w formie testów weryfikacyjnych. Testy sprawdzające stan systemu kontroli wewnętrznej i rozliczania cyklu produkcji i sprzedaży wyrobów gotowych są podawane z największym prawdopodobieństwem ich zastosowania w praktyce. Treść odpowiedzi i wnioski audytora są arbitralne, biorąc pod uwagę najczęstsze naruszenia takiego planu w organizacji rachunkowości i audytu wewnętrznego. Audyt obiegu odbywa się ze względów formalnych (zgodność ze standardowym ujednoliconym formularzem, obecność wszystkich szczegółów, podpisów, pieczęci, dat, numerów dokumentów) oraz merytorycznych odbitych operacji (legalność, celowość, rzetelność, arytmetyka kontrola ilości i wyników). Podstawowe dokumenty księgowe sprawdzane przez audytora, odzwierciedlające przepływ gotowych produktów, są wprowadzane do dokumentu roboczego audytora. Audyt rozliczania wyrobów gotowych po kosztach standardowych. Organizacja może rozliczać gotowe produkty po standardowych kosztach. Zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji w organizacjach rozliczania produkcji po kosztach standardowych i korzystania z konta 40 „Produkcja produktów (robót, usług)”, obciążenie tego konto odzwierciedla rzeczywisty koszt produkcji produktów zwolnionych z produkcji w korespondencji z kontami rachunku kosztów (w tym przypadku konto 20 „Produkcja główna”). Uznanie rachunku 40 odzwierciedla standardowy (planowany) koszt wytworzonych produktów w korespondencji z rachunkiem 43 „Wyroby gotowe”. Porównując obrót debetowy i kredytowy na koncie 40 na ostatni dzień miesiąca określa się odchylenie rzeczywistego kosztu wytworzenia wytworzonych produktów od kosztu standardowego (planowanego). Zidentyfikowane przekroczenie kosztu, tj. nadwyżka kosztu rzeczywistego nad kosztem standardowym (planowanym), obciąża rachunek 40 „Wydajność produktów (robót, usług)” w obciążenie rachunku 90 „Sprzedaż” z dodatkowym zapisem. Konto 40 jest zamykane co miesiąc i nie ma salda na dzień sprawozdawczy. W ten sposób cała kwota odchylenia rzeczywistego kosztu wyrobów gotowych od normy jest odpisywana w koszt własny sprzedaży, niezależnie od tego, czy całość produkcji została sprzedana. 13.13. Inwentaryzacja zapasów Zgodnie z ust. 1 art. 12 ustawy federalnej z dnia 21.11.1996 listopada 129 r. Nr 13.06.1995-FZ „O rachunkowości” procedurę i warunki przeprowadzania inwentaryzacji określa kierownik przedsiębiorstwa, z wyjątkiem przypadków, gdy inwentaryzacja jest obowiązkowa. Wytyczne dotyczące inwentaryzacji majątku i zobowiązań finansowych zostały zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 49 czerwca XNUMX r. Nr XNUMX. Wyniki inwentaryzacji są udokumentowane w formularzach zatwierdzonych uchwałami Goskomstatu Rosji z dnia 18.08.1998 nr 88 i z dnia 27.03.2000 nr 26. W celu odzwierciedlenia danych uzyskanych podczas inwentaryzacji rzeczywistej dostępności pozycji inwentaryzacyjnych w miejscach magazynowych i na wszystkich etapach ich przemieszczania się w organizacji, Lista inwentaryzacyjna pozycji inwentaryzacyjnych w formularzu nr aktywa materialne odzwierciedlone w rachunkowości są również z zastrzeżeniem włączenia do określonego wykazu inwentarza. Nadmiar mienia zidentyfikowany podczas inwentaryzacji, zgodnie z pkt. „a” paragraf 28 Rozporządzenia w sprawie rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonego rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr XNUMXn, rozlicza się według wartości rynkowej na dzień zapasy, a odpowiednia kwota jest zaliczana do wyników finansowych organizacji komercyjnej. Zgodnie z ust. 20 art. 250 Ordynacji podatkowej, dochód nieoperacyjny podatnika ujmowany jest w szczególności w postaci przychodu w postaci kosztu nadwyżek zapasów i innych nieruchomości, które są identyfikowane w wyniku inwentaryzacji. Ustęp 5 art. 274 Ordynacji podatkowej stanowi, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania na podstawie ceny transakcyjnej uwzględnia się dochody nieoperacyjne uzyskane przez podatnika w naturze, z uwzględnieniem przepisów art. 40 NK. Innymi słowy, dochód nieoperacyjny ustalany jest na podstawie bieżących cen rynkowych. Konto 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto 91-1 „Inne dochody” są przeznaczone do rozliczania nieruchomości, które okazały się nadmierne zgodnie z wynikami inwentaryzacji. Przy ustalaniu przychodów i kosztów na zasadzie memoriałowej datą uznania dochodu nieoperacyjnego w postaci kosztu nadwyżek materiałów jest data otrzymania tych nadwyżek (analogicznie do ustępu 1 ustępu 4 artykułu 271 Kodeks podatkowy), który jest sporządzony na podstawie zlecenia kredytowego w formie nr M-4 „Zlecenie kredytowe ”, zatwierdzonego dekretem Państwowego Komitetu Statystycznego Rosji z dnia 30.10.1997 października 71 r. Nr XNUMXa. 13.14. Audyt formularzy sprawozdawczych Weryfikacja kompletności ujawnienia informacji o zapasach w sprawozdaniu finansowym obejmuje następującą procedurę. Analizując prezentowane sprawozdania finansowe, należy upewnić się, że: 1) prawidłowo zaklasyfikować zapasy w sprawozdawczości jako surowce i materiały, wyroby gotowe i towary przeznaczone do dalszej odsprzedaży; 2) dane księgowe inwentarza odpowiadają danym bilansu (formularz nr 1). Nota wyjaśniająca powinna zawierać następujące istotne informacje o MPZ: ▪ o sposobach oceny rezerw medycznych według ich grup; ▪ konsekwencje zmian w metodach wyceny zapasów; ▪ koszt zapasów stanowiących zabezpieczenie; ▪ wysokość i ruch rezerw na zmniejszenie wartości zapasów zgodnie z zarządzeniem Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 28.12.2001 grudnia 119 r. nr XNUMXn „W sprawie zatwierdzenia Wytycznych dotyczących rachunkowości zapasów”; ▪ informacja o segmentach zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 27.01.2000 stycznia 11 r. nr 12n „W sprawie zatwierdzenia Regulaminu rachunkowości „Informacje według segmentów” (PBU 2000/XNUMX)”; ▪ informacja o warunkowych faktach działalności gospodarczej wraz z inwentarzami zgodnie z zarządzeniem Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 28.11.2001 listopada 96 r. nr 8n „W sprawie zatwierdzenia Regulaminu rachunkowości „Warunkowe fakty działalności gospodarczej” PBU 01/XNUMX ”; ▪ informacje o zdarzeniach po dniu bilansowym mających wpływ na stan zapasów zgodnie z Rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 25.11.1998 listopada 56 r. nr 7n „W sprawie zatwierdzenia Regulaminu rachunkowości „Zdarzenia po dniu bilansowym” (PBU 98/XNUMX)”; ▪ informacje o transakcjach z podmiotami powiązanymi zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 13.01.2000 stycznia 5 r. nr 11n „W sprawie zatwierdzenia Regulaminu rachunkowości „Informacje o podmiotach powiązanych” PBU 2000/XNUMX”. Wszystkie wnioski i uwagi audytora są usystematyzowane w dokumentach roboczych, stopień wpływu na wiarygodność sprawozdań finansowych obliczany jest poprzez porównanie z wcześniej ustalonym poziomem istotności, a na podstawie wyników sporządzany jest raport (informacja pisemna). Audyt. TEMAT 14. AUDYT INWESTYCJI FINANSOWYCH 14.1. Wymagania wstępne weryfikacji Rosyjskie organizacje inwestują wolne środki pieniężne, aby uczestniczyć w zarządzaniu osobami trzecimi lub uzyskać zwrot z zainwestowanego kapitału. Inwestycje własnych lub pożyczonych środków organizacji w celu osiągnięcia zysku determinują działalność finansową organizacji. Ma na celu zakup papierów wartościowych, wkłady do kapitału docelowego (akcyjnego) organizacji zewnętrznych, a także może być wyrażony w formie pożyczek dla innych organizacji, z pominięciem banków. W praktycznej działalności organizacji rosyjskich takie operacje związane z nabyciem odpowiednich aktywów, które mogą generować dochód, są określane jako inwestycje finansowe. Audyt inwestycji finansowych przeprowadza się w celu wyrażenia opinii o rzetelności sprawozdań finansowych w pozycjach „Długoterminowe inwestycje finansowe” i „Krótkoterminowe inwestycje finansowe” oraz o zgodności stosowanej metodologii rachunkowo-podatkowej dla inwestycje finansowe z dokumentami regulacyjnymi obowiązującymi w Federacji Rosyjskiej. Podobnie jak w przypadku badania innych aktywów, biegły rewident wychodzi z następujących założeń. Kompletność - wszystkie inwestycje finansowe znajdują odzwierciedlenie w sprawozdaniach księgowych i finansowych, nie ma nierozliczonych inwestycji finansowych: ▪ księgowość i raportowanie odzwierciedlają wszystkie papiery wartościowe nabyte przez organizację i udzielone pożyczki; ▪ salda i obroty na syntetycznych rachunkach księgowych dla inwestycji finansowych pokrywają się z saldami i obrotami na analitycznych rachunkach księgowych; ▪ salda i obroty rachunków zostały w całości przeniesione z ksiąg rachunkowych do Księgi Głównej i sprawozdań finansowych; ▪ księgowość i raportowanie odzwierciedlają wszystkie fakty dotyczące otrzymania i umorzenia inwestycji finansowych; ▪ wszystkie transakcje związane z przepływem inwestycji finansowych są terminowo rejestrowane w księgowości. Istnienie - wszystkie inwestycje finansowe są znaczące dla organizacji, istnieją na dzień bilansowy i przyniosą dochód w przyszłości: ▪ istnienie inwestycji finansowych potwierdzają niezbędne dokumenty pierwotne oraz wyniki inwentaryzacji przeprowadzonej zgodnie z ustaloną procedurą; ▪ prawa i obowiązki – organizacja ma prawa do tych inwestycji finansowych i jest odpowiedzialna za ryzyka związane z tymi prawami: ▪ inwestycje finansowe (papiery wartościowe i pożyczki) odzwierciedlone w sprawozdaniach finansowych prawnie należą do organizacji; ▪ papiery wartościowe wykazane w bilansie należą do organizacji jako prawa majątkowe, zostały otrzymane w wyniku umów spełniających wymogi prawne, a organizacja posiada wszystkie niezbędne dowody potwierdzające legalność otrzymania papierów wartościowych; ▪ wszystkie zapisy na kontach księgowych są potwierdzone dokumentami uzupełniającymi i pierwotnymi sporządzonymi zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów prawa; ▪ wszystkie transakcje inwestycji finansowych wynikają z warunków relacji, które nie są sprzeczne z obowiązującym ustawodawstwem; ▪ transakcje dotyczące inwestycji finansowych są autoryzowane przez osoby upoważnione zgodnie z ustaloną procedurą. Wycena - inwestycje finansowe (papiery wartościowe) wyceniane są w rachunkowości i sprawozdawczości zgodnie z wymogami dokumentów regulacyjnych: ▪ wycena w rublach papierów wartościowych w walucie obcej została przeprowadzona zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów; ▪ w zależności od sposobu nabycia papierów wartościowych ich rzeczywisty koszt kształtuje się zgodnie z wymogami dokumentów regulacyjnych; ▪ koszt papierów wartościowych objętych sprawozdaniem finansowym został obliczony prawidłowo i zgodnie z wymogami przepisów (z uwzględnieniem spadku wartości rynkowej); ▪ wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych uwzględniane są w rachunkowości w szacunkach zbieżnych z szacunkami zawartymi w dokumentach pierwotnych. Dokładność - koszty inwestycji finansowych rozliczane są zgodnie z zasadami rachunkowości, dane księgowe odpowiadają zapisom w syntetycznych rejestrach księgowych: ▪ w dokumentach pierwotnych, księgach rachunkowych oraz przy przenoszeniu danych do sprawozdań finansowych przestrzegana jest dokładność arytmetyczna wskaźników; ▪ przy ustalaniu wyceny w rublach papierów wartościowych denominowanych w walutach obcych stosowano kursy walut odpowiadające kursom Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia transakcji; ▪ sprawozdania finansowe odzwierciedlają wynik finansowy ustalony na podstawie danych rzeczywistych. Ograniczenie okresu rozliczeniowego - wszystkie operacje dotyczące akceptacji do rozliczenia i zbycia inwestycji finansowych są brane pod uwagę w odpowiednim okresie rozliczeniowym. Prezentacja i ujawnienie - wszystkie inwestycje finansowe są prawidłowo klasyfikowane i ujawniane w sprawozdaniu finansowym: ▪ inwestycje finansowe klasyfikowane są w zależności od rodzaju i terminu zapadalności; ▪ przychody i koszty związane ze sprzedażą i umorzeniem inwestycji finansowych są prawidłowo klasyfikowane w rachunku zysków i strat; ▪ informacje o inwestycjach finansowych ujawniono w notach do sprawozdania finansowego. Uzyskanie wystarczających dowodów na sprawdzane kwestie pozwala na niezależną ocenę wskazanych faktów oraz identyfikację naruszeń i odstępstw od obowiązujących przepisów i zasad rachunkowości. 14.2. Pojęcie i klasyfikacja inwestycji finansowych Procedurę prowadzenia ewidencji księgowej inwestycji finansowych od 1 stycznia 2003 r. reguluje PBU 19/02 „Rachunkowość inwestycji finansowych”, zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 10.12.2002 grudnia 126 r. Nr 5n. Paragrafy 6 i 19 PBU 02/09.12.1998 zapewniają organizacjom niezależność zarówno przy wyborze jednostki rozliczeniowej dla inwestycji finansowych, jak i przy organizacji rachunkowości analitycznej w celu zapewnienia pełnych i wiarygodnych informacji o przepływie inwestycji finansowych oraz kontroli ich dostępności i ruchu. Analityczny rejestr księgowy musi odzwierciedlać niezbędne informacje co najmniej w następujących sekcjach: nazwa emitenta, nazwa papieru wartościowego, jego numer i seria, cena nominalna, cena nabycia (koszt rzeczywisty), łączna ilość, a także daty zakupu i sprzedaż papieru wartościowego oraz miejsce jego przechowywania, tymczasowy charakter inwestycji (krótkoterminowy lub długoterminowy). Niezależność wyboru jednostki rozliczeniowej dla inwestycji finansowych i analitycznych wskaźników księgowych musi być zabezpieczona polityką rachunkowości organizacji (rozporządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 60 grudnia 1 r. nr 98n „Po zatwierdzeniu Regulaminu rachunkowości „Polityka rachunkowości Organizacji” PBU XNUMX/XNUMX”). Z reguły ten rejestr analityczny jest opracowywany przez organizację niezależnie i wdrażany w ramach zautomatyzowanej formy rachunkowości. Przy przyjmowaniu aktywów jako inwestycji finansowych konieczne jest jednorazowe spełnienie odpowiednich warunków określonych w paragrafie 2 PBU 19/02: 1) dostępność prawidłowo sporządzonych dokumentów potwierdzających odpowiednie uprawnienia do inwestycji finansowych; 2) przeniesienie na organizację dokonującą inwestycji finansowych odpowiednich ryzyk (ryzyko zmian cen, niewypłacalności dłużnika, płynności itp.); 3) zdolność organizacji do przynoszenia w przyszłości korzyści ekonomicznych (dochodu) w postaci odsetek lub dywidend lub w postaci wzrostu wartości (w postaci różnicy w cenach sprzedaży (umorzenia) i wartości księgowej). Zgodnie z paragrafem 3 PBU 19/02 inwestycje finansowe obejmują: ▪ państwowe i komunalne papiery wartościowe; ▪ papiery wartościowe innych organizacji, w których ustala się termin i koszt wykupu (obligacje spółek akcyjnych, bony korporacyjne i bony finansowe); ▪ wpłaty na kapitał zakładowy (zakładowy) innych organizacji (w tym spółek zależnych i spółek zależnych); ▪ depozyty na podstawie prostej umowy partnerskiej (od organizacji partnerskiej); ▪ pożyczki udzielone innym organizacjom; ▪ depozyty w instytucjach kredytowych; ▪ wierzytelności nabyte na podstawie cesji prawa wierzytelności. Aby uwzględnić inwestycje finansowe, przeznaczone jest konto 58 „Inwestycje finansowe”. Aby rozliczyć różne rodzaje inwestycji finansowych, subkonta można otworzyć dla konta 58: 58-1 „Akcje i udziały”, 58-2 „Dłużne papiery wartościowe”, 58-3 „Udzielone pożyczki”, 58-4 „Depozyty pod prosta umowa partnerska” . Inwestycje finansowe nie obejmują następujących aktywów: akcje własne odkupione przez spółkę akcyjną od akcjonariuszy w celu dalszej odsprzedaży, weksle wystawione na warunkach kredytu komercyjnego, inwestycje organizacji w nieruchomości, metale szlachetne, biżuterię, dzieła sztuki i innych kosztowności nabytych nie dla zwykłych czynności. 14.3. Formacja kosztu początkowego Początkowy koszt inwestycji finansowych zakupionych za opłatą, zgodnie z paragrafem 9 PBU 19/02, to kwota rzeczywistych kosztów ich nabycia przez organizację, z wyłączeniem VAT i innych podatków podlegających zwrotowi (z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawodawstwo rosyjskie Federacja ds. podatków i opłat). Procedurę kształtowania początkowego kosztu inwestycji finansowych określa kanał ich otrzymania przez organizację: zakup za opłatą, odbiór jako wkład do kapitału docelowego, nieodpłatny przelew, odbiór jako środek zapłaty za wykonaną pracę , świadczone usługi, dostarczane wartości. 14.4. Audyt kredytowy Zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr 58n, informacje o pożyczkach udzielonych przez organizacja na rzecz osób prawnych i osób fizycznych (z wyjątkiem pracowników organizacji) znajduje odzwierciedlenie na koncie 58 „Inwestycje finansowe”, subkonto 3-XNUMX „Przyznane pożyczki”. Kwota pożyczki udzielonej przez organizację pożyczkobiorcy - osobie prawnej, znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 58, subkonta 58-3, w korespondencji z rachunkiem 51 „Rachunki rozliczeniowe”. Na kwotę płatności otrzymanych od pożyczkobiorcy konto 58, subkonto 58-3, jest uznawane w korespondencji z kontem 51. Zgodnie z klauzulą 7 PBU 9/99 „Dochód organizacji”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 32n, odsetki otrzymane za przekazanie środków do wykorzystania przez organizację są uznane przychody operacyjne, które zgodnie z paragrafem 16 PBU 9/99 są ujmowane w rachunkowości na warunkach określonych w paragrafie 12 PBU 9/99. Jednocześnie dla celów księgowych naliczane są odsetki za każdy upływający okres sprawozdawczy zgodnie z warunkami umowy. Punkt 15 ust. 3 art. 149 Ordynacji podatkowej ustala się, że świadczenie usług finansowych w celu udzielenia pożyczki gotówkowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej. W konsekwencji odsetki otrzymane przez organizację na podstawie umowy pożyczki nie są wliczane do podstawy opodatkowania VAT. Do celów opodatkowania zysków odsetki otrzymane przez organizację na podstawie umowy pożyczki są uważane zgodnie z ust. 6 art. 250 NC dochodów nieoperacyjnych. Procedurę ujmowania takiego dochodu metodą memoriałową określa art. 271 Ordynacji podatkowej, zgodnie z paragrafem 6, zgodnie z umowami pożyczki, które są ważne przez więcej niż jeden okres sprawozdawczy, w celu obliczenia podstawy opodatkowania dla podatku dochodowego dochód jest ujmowany jako otrzymany i uwzględniany w odpowiednim dochodzie na koniec odpowiedniego okresu sprawozdawczego. 14.5. Audyt rachunków Zgodnie z paragrafem 3 PBU 19/02 „Rachunkowość inwestycji finansowych”, zatwierdzonym zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 10.12.2002 grudnia 126 r. Nr XNUMXn, dłużne papiery wartościowe, w których określa się termin i koszt wykupu (obligacje, weksle) zaliczane są do inwestycji finansowych. Warunki, których jednorazowe spełnienie jest konieczne do przyjęcia aktywów jako inwestycji finansowych do księgowości, określa paragraf 2 PBU 19/02. W rozpatrywanej sytuacji wszystkie określone warunki przyjęcia weksla do rozliczenia jako inwestycje finansowe są spełnione w dniu przekazania weksla za pośrednictwem osoby przekazującej weksla w imieniu organizacji (klauzula 3 art. 146 Kodeksu Cywilnego). Zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont dla działalności finansowej i gospodarczej organizacji dłużne papiery wartościowe nabyte przez organizację są księgowane na koncie 58 „Inwestycje finansowe”, subkoncie 58-2 „Dłużne papiery wartościowe”. Tryb obiegu weksli reguluje rozporządzenie w sprawie weksla zbywalnego, zatwierdzone Dekretem Centralnego Komitetu Wykonawczego ZSRR i Rady Komisarzy Ludowych ZSRR z dnia 07.08.1937 nr 104/ 1341 i ważne na terytorium Federacji Rosyjskiej zgodnie z ustawą federalną z 11.03.1997 nr 48-FZ „O wekslach zbywalnych i wekslowych”. Zgodnie z paragrafami 5, 77 ww. Regulaminu, w wekslu płatnym za okazaniem lub w takim a takim terminie od okazania wystawca może zastrzec, że od kwoty weksla będą naliczane odsetki. Odsetki od weksla w bilansie organizacji są ujmowane i uwzględniane w przychodach operacyjnych na dzień, w którym organizacja ma prawo do ich otrzymania (klauzule 7, 12, 16 PBU 9/99 „Dochód organizacji”, zatwierdzony zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 32n), który powstaje tylko wtedy, gdy rachunek zostanie przedstawiony do zapłaty w terminie. Tak więc w rachunkowości odsetki od rachunku nie są naliczane do momentu przedstawienia go do zapłaty przez posiadacza rachunku. W dniu przedstawienia weksla do zapłaty organizacja ujmuje w przychodach księgowych w formie odsetek od weksla. Do celów opodatkowania zysków dochód w postaci odsetek od papierów wartościowych i innych zobowiązań dłużnych jest uważany za dochód nieoperacyjny (klauzula 6 art. 250 kodeksu podatkowego). Zgodnie z ust. 1 art. 328 Ordynacji podatkowej w rachunkowości analitycznej podatnik samodzielnie odzwierciedla kwotę dochodu w kwocie należnej z weksli zgodnie z warunkami emisji lub przeniesienia (sprzedaży) odsetek odrębnie dla każdego rodzaju zobowiązania dłużnego. Wysokość dochodu w postaci odsetek od zobowiązań dłużnych uwzględniana jest w rachunkowości analitycznej na podstawie stopy zwrotu ustalonej dla każdego rodzaju zobowiązania dłużnego oraz okresu ważności takiego zobowiązania dłużnego w okresie sprawozdawczym na dzień ujęcia dochód, ustalony zgodnie z przepisami art. 271 Ordynacji podatkowej, zgodnie z art. 6, dla papierów wartościowych o okresie ważności dłuższym niż jeden okres sprawozdawczy, do celów rozdz. 25 Ordynacji podatkowej, dochód jest ujmowany jako otrzymany i ujęty w dochodach na koniec odpowiedniego okresu sprawozdawczego. W przypadku rozwiązania umowy (spłaty zobowiązania dłużnego) przed końcem okresu sprawozdawczego, dochód ujmowany jest jako uzyskany i zaliczany do odpowiednich przychodów na dzień rozwiązania umowy (spłaty zobowiązania dłużnego). Tym samym procedura ujmowania przychodu w postaci odsetek od weksla ustalonego dla celów opodatkowania zysków różni się od procedury ich ujmowania w rachunkowości (przychodu w postaci odsetek od weksla dla celów opodatkowania zysku rozliczany jest miesięcznie w okresie, w którym weksel jest w posiadaniu organizacji, a dla celów księgowych - w dniu zapłaty na rachunku). Przy umorzeniu weksla organizacja ujmuje, dla celów opodatkowania zysków, dochód z jego sprzedaży, który określa się w sposób określony w art. 280 NK. Wydatki na spłatę weksla ustalane są w tym przypadku na podstawie ceny jego nabycia. Koszty sprzedaży papieru wartościowego ustalane są w oparciu o cenę zakupu papieru wartościowego (w tym koszty jego nabycia), koszty jego sprzedaży oraz kwotę skumulowanych przychodów z odsetek (kuponów) zapłaconych przez podatnika sprzedającemu papier wartościowy. zabezpieczenie (klauzula 2, art. 280 Ordynacji podatkowej). W tym przypadku koszty sprzedaży weksla są równe jego pierwotnemu kosztowi, co odpowiada danym księgowym. Zgodnie z sub. 12 s. 2 art. 149 kodeksu podatkowego sprzedaż papierów wartościowych na terytorium Federacji Rosyjskiej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Kwota podatku VAT wpłacona do budżetu z otrzymanej przedpłaty, organizacja ma prawo zaakceptować odliczenie po przekazaniu rachunku bankowego kupującemu na podstawie klauzuli 5 art. 171 NK. Przy dużej liczbie rachunków w organizacji wskazane jest prowadzenie osobnego dziennika do ich rozliczeń podatkowych, który będzie rodzajem załącznika do księgi zakupów. 14.6. Audyt zapasów Udziały innych organizacji będące własnością organizacji są księgowane jako inwestycje finansowe. Jednocześnie inwestycje organizacji w akcje innych organizacji notowanych na giełdzie, których notowania są regularnie publikowane przy sporządzaniu bilansu, są odzwierciedlane na koniec roku sprawozdawczego według wartości rynkowej, jeśli ta ostatnia jest niższa niż wartość przyjęta do rozliczenia. Na koniec roku sprawozdawczego dla określonej różnicy tworzona jest rezerwa na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe kosztem wyników finansowych (klauzule 43, 45 rozporządzenia w sprawie rachunkowości i sprawozdawczości finansowej w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzone na zlecenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 29.07.1998 lipca 34 r. Nr XNUMXn) . Zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr 58n, udziały OJSC należące do organizacja jest rejestrowana na koncie 58 „Inwestycje finansowe”, subkonto 1-59 „Akcje i udziały” . Podsumowując informacje o rezerwach na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe, Plan Kont przewiduje konto 31 „Rezerwy na amortyzację inwestycji w papiery wartościowe”. W odniesieniu do kwoty rezerwy utworzonej przez organizację na dzień 2002 grudnia 59 r. Na amortyzację akcji dokonuje się wpisu na koncie rachunku 91 i obciążenia rachunku 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto 2- XNUMX „Inne wydatki”. Zgodnie z paragrafem 20 PBU 19/02 inwestycje finansowe, dla których można określić aktualną wartość rynkową w określony sposób, są odzwierciedlane w sprawozdaniach finansowych na koniec roku sprawozdawczego według bieżącej wartości rynkowej, korygując ich wycenę o w poprzednim dniu sprawozdawczym. Korekta ta może być dokonywana co miesiąc lub co kwartał. Różnica między wyceną inwestycji finansowych według bieżącej wartości rynkowej na dzień sprawozdawczy a poprzednią wyceną inwestycji finansowych jest zaliczana do wyników finansowych organizacji komercyjnej (jako część przychodów lub kosztów operacyjnych) w korespondencji z inwestycją finansową rachunek. Jeżeli zatem zgodnie z polityką rachunkowości organizacja dokonuje comiesięcznej korekty wartości papierów wartościowych w oparciu o ich cenę rynkową, to na dzień 31 stycznia 2003 r. księgi rachunkowe odzwierciedlają spadek wartości posiadanych akcji przez organizacji w porównaniu do swojej poprzedniej oceny, wpis uznania rachunku 58 , subkonta 58-1, w korespondencji z obciążeniem rachunku 91, subkonta 91-2. 14.7. Audyt wkładów do kapitału zakładowego innych organizacji Zgodnie z klauzulą 3 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n, wkłady do kapitału docelowego innych organizacji nie są uznawane za wydatki organizacja. Przeniesienie towaru do kapitału docelowego dla celów podatkowych nie jest uznawane za sprzedaż na podstawie ust. 4 s. 3 art. 39 Ordynacji Podatkowej, zatem takie przeniesienie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (klauzula 2, art. 146 Ordynacji podatkowej). Przekazanie towarów przez organizację jako wkład do kapitału docelowego LLC znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 58, subkoncie 58-1 i uznaniu rachunku 41 „Towary”. Różnica między wartością pieniężną towarów przeniesionych do kapitału docelowego a kwotą rzeczywistych kosztów tych towarów jest uwzględniona w pozostałych przychodach operacyjnych, co znajduje odzwierciedlenie na koncie 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto 91- 1 „Inne dochody”, w korespondencji w tym przypadku z obciążeniem rachunku 58 „Inwestycje finansowe”, subkonto 58-1 „Akcje i udziały”. Zgodnie z ust. 3 art. 270 Ordynacji podatkowej wydatki w postaci wkładu do kapitału docelowego (akcyjnego) nie są brane pod uwagę przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Cechy ustalania podstawy opodatkowania dochodów uzyskanych z przeniesienia własności na kapitał (zakładowy) (fundusz) organizacji określa art. 277 Ordynacji podatkowej, zgodnie z ust. 2 pkt 1, przy czym różnicy między wartością nieruchomości wniesionej tytułem zapłaty a wartością nominalną nabytego udziału w kapitale zakładowym nie zalicza się do zysku podatnika-uczestnika. 14.8. Audyt informacji o inwestycjach finansowych w raportowaniu W 2003 r. informacje o inwestycjach finansowych organizacji zostały sformułowane w sprawozdaniach księgowych i finansowych zgodnie z zasadami określonymi przez PBU 19/02 „Rachunkowość inwestycji finansowych”, zatwierdzonymi zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 10.12.2002. 126 nr XNUMXn. Wpływy związane ze sprzedażą papierów wartościowych są traktowane, zgodnie z paragrafem 7 PBU 9/99 „Dochód organizacji”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 32n, jako dochód operacyjny , dla którego konto 91 „Inne przychody i wydatki” ma być rozliczane w planie kont ”, subkonto 91-1 „Inne dochody”. Wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych są ujmowane w rachunkowości zgodnie z paragrafem 16 PBU 9/99, z zastrzeżeniem wszystkich warunków określonych w paragrafie 12 PBU 9/99. Kwota odbioru jest ustalana na podstawie ceny ustalonej w umowie między organizacją a kupującym (klauzula 6, 10.1 PBU 9/99). Jednocześnie wartość księgowa akcji jest obciążana z konta 58, subkonto 58-1, w ciężar konta 91, subkonto 91-2 „Inne wydatki”. Zysk (strata) z innych przychodów i wydatków, zgodnie z Instrukcjami stosowania planu kont, znajduje odzwierciedlenie w zapisach zamknięcia ostatniego miesiąca na rachunku debetowym 99 „Zysk i strata”, na przykład pod -konto 99-1 „Zysk (strata) przed opodatkowaniem” i konto kredytowe 91, subkonto 91-9 „Bilans innych przychodów i kosztów”. Cechy ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od operacji na papierach wartościowych określa art. 280 NK. Podatnicy, którzy ponieśli stratę (stratę) z transakcji papierami wartościowymi w poprzednim okresie podatkowym lub w poprzednich okresach podatkowych, mają prawo do obniżenia podstawy opodatkowania otrzymanej z transakcji papierami wartościowymi w okresie sprawozdawczym (podatkowym) (w celu przeniesienia tych strat na przyszłość ), w sposób i na warunkach określonych w art. 283 Ordynacji podatkowej (klauzula 10 artykułu 280 Ordynacji podatkowej). Należy jednak pamiętać, że strata przeniesiona może być odliczona od podstawy opodatkowania tylko dla podobnych transakcji: podstawy opodatkowania dla transakcji papierami wartościowymi w obrocie na rynku zorganizowanym nie można pomniejszyć o stratę uzyskaną z transakcji papierami wartościowymi, które są nie jest przedmiotem obrotu na takim rynku i na odwrót. Straty z transakcji kupna i sprzedaży papierów wartościowych podlegają przeniesieniu na przyszłość w ciągu 10 lat od okresu sprawozdawczego, w którym ta strata została otrzymana (klauzula 2 art. 283 kodeksu podatkowego). Jednocześnie łączna kwota straty przeniesionej w dowolnym okresie sprawozdawczym (podatkowym) nie może przekroczyć 30% podstawy opodatkowania dla transakcji na papierach wartościowych. Kwota powstałej straty zgodnie z paragrafem 8-11 PBU 18/02 „Rachunkowość rozliczeń podatku dochodowego”, zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 19.11.2002 listopada 114 r. Nr XNUMXn, stanowi odliczenie różnica przejściowa, prowadząca do powstania odroczonego podatku dochodowego, który musi pomniejszyć kwotę podatku dochodowego należnego budżetowi w następnym okresie sprawozdawczym lub w kolejnych okresach sprawozdawczych. W rachunku zysków i strat (formularz nr 2) kwota straty ze sprzedaży towarów jest pokazana w nawiasach w wierszu „Zysk (strata) ze sprzedaży”. Przychody i koszty ze sprzedaży papierów wartościowych są w tej formie wykazywane w wartości brutto jako pozostałe przychody operacyjne i pozostałe koszty operacyjne. Zgodnie z art. 315 kodeksu podatkowego przy obliczaniu podstawy opodatkowania wpływy ze sprzedaży towarów i wpływy ze sprzedaży papierów wartościowych, które nie są przedmiotem obrotu na rynku zorganizowanym, są odrębnie uwzględniane; wydatki związane ze sprzedażą towarów oraz wydatki poniesione na sprzedaż papierów wartościowych nienotowanych na rynku zorganizowanym; a także zysk (strata) ze sprzedaży towarów oraz zysk (strata) ze sprzedaży tych papierów wartościowych. Zysk ze sprzedaży papierów wartościowych, które nie są przedmiotem obrotu na zorganizowanym rynku papierów wartościowych, podatnik wykazuje w wierszach 040, 070 i 120 arkusza 06 Deklaracji w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych (zatwierdzonego rozporządzeniem Ministerstwa Podatków i Ceł Federacja Rosyjska z dnia 07.12.2001 nr BG-3-02/542). Audytor sprawdza, czy organizacja posiada Księgę Rachunkową Papierów Wartościowych, która powinna opisywać wszystkie posiadane przez organizację papiery wartościowe. TEMAT 15. AUDYT KOSZTÓW I DOCHODÓW ORGANIZACJI 15.1. Audyt kosztów Zgodnie z paragrafem 17 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzonym zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n, wydatki podlegają ujmowaniu w rachunkowości, niezależnie od zamiaru uzyskiwać dochody, przychody operacyjne lub inne oraz na formę wydatków (pieniężne, naturalne i inne). Warunki uznawania wydatków w rachunkowości są określone w paragrafie 16 PBU 10/99, zgodnie z którym wydatek musi być dokonany zgodnie z konkretną umową, wymogiem aktów prawnych i regulacyjnych, zwyczajami biznesowymi; nie powinno być niepewności co do kwoty wydatków; musi być pewność, że w wyniku konkretnej transakcji nastąpi spadek korzyści ekonomicznych organizacji. Wydatki organizacji związane z wykonywaniem pracy nad głównym rodzajem działalności to wydatki organizacji na zwykłe czynności. Wydatki na zwykłe czynności odzwierciedlone na koncie 20 „Produkcja główna” są uwzględniane przez organizację w kształtowaniu wyniku finansowego w kosztach wykonanej pracy (klauzule 5, 9 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzone zamówieniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n, Instrukcja korzystania z planu kont). Jednocześnie wydatki związane z zakupem i sprzedażą towarów są uważane za wydatki na zwykłe czynności na podstawie klauzuli 5 PBU 10/99 „Dochód organizacji”. Na potrzeby obliczenia podatku dochodowego koszty związane z dostawą towaru do kupującego, zgodnie z art. 320 kodów podatkowych jest ujmowanych jako koszty pośrednie iw pełni pomniejsza dochód ze sprzedaży w bieżącym miesiącu. Zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont do rachunkowości działalności finansowej i gospodarczej organizacji, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej nr 31.10.2000n z dnia 94 października 23 r., informacje o kosztach produkcja pomocnicza (pomocnicza) dla głównej produkcji organizacji znajduje odzwierciedlenie na koncie 25 „Produkcja pomocnicza”. Obciążenie wskazanego rachunku obciąża koszty bezpośrednie bezpośrednio związane z wydaniem produktów (z uznania rachunków za rozliczenia zapasów, rozliczenia z personelem za wynagrodzenia itp.), a także koszty pośrednie związane z zarządzaniem i utrzymaniem branż pomocniczych (z kredytu kont 26 „Ogólne koszty produkcji” i XNUMX „Koszty ogólne”). Kredyt na koncie 23 odzwierciedla kwotę rzeczywistych kosztów zakończonej produkcji. Zgodnie z polityką rachunkowości koszty zarządzania odzwierciedlone na koncie 26 „Ogólne koszty działalności” są uważane za koszty półstałe w koszcie sprzedaży, co znajduje odzwierciedlenie w rachunkowości przez korespondencję na rachunku debetowym 90 „Sprzedaż”, subkonto 90 -2 „Koszt sprzedaży” i kredyt na koncie 26. W rachunkowości, aby podsumować informacje o stratach wynikających z wad produkcyjnych, zgodnie z planem kont, przeznaczone jest konto 28 „Małżeństwa w produkcji”. Koszty związane z korektą małżeństwa są rozliczane w debet na rachunku 28 w korespondencji z odpowiednimi rachunkami, w tym przypadku z kredytem na rachunkach: 23 „Produkcja pomocnicza”, 70 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenie”, 69 „ Obliczenia na ubezpieczenia społeczne i zabezpieczenia” . Kredyt na rachunku 28 odzwierciedla kwoty, które można przypisać zmniejszeniu strat z małżeństwa, w tym przypadku kwoty, które należy potrącić od sprawcy małżeństwa. Obliczenia odszkodowania za szkody materialne wyrządzone przez pracownika organizacji w wyniku małżeństwa są rejestrowane na koncie 73 „Rozliczenia z personelem za inne operacje”, subkonto 73-2 „Obliczenia odszkodowania za szkody materialne”. Dla celów opodatkowania zysków, w przypadku braku winnych i udokumentowania wydatków zrekompensowanych nabywcy, straty z małżeństwa uwzględnia się w ramach pozostałych wydatków związanych z produkcją i sprzedażą, na podstawie ust. 47 ust. 1 art. 264 NK. W przypadku organizacji produkcyjnej koszty te są uważane za pośrednie i są uwzględniane jako część kosztów okresu sprawozdawczego w całości (klauzula 2, art. 318 kodeksu podatkowego). W rachunkowości uznawanie wydatków związanych ze sprzedażą towarów, w tym wydatków reklamowych, zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jej stosowania, znajduje odzwierciedlenie w obciążeniu rachunku 44 „Koszty sprzedaży” w korespondencji z kredytem konta 41 „Produkty”. W księgowości organizacji produkcyjnej wydatki gościnności można rejestrować na koncie 44 „Koszty sprzedaży”. Zgodnie z ust. 7 art. 171 Ordynacji podatkowej, jeżeli zgodnie z rozdz. 25 kodeksu podatkowego wydatki są akceptowane do celów podatkowych zgodnie ze standardami, kwoty podatku VAT od takich wydatków podlegają odliczeniu w wysokości odpowiadającej określonym standardom. 15.2. Audyt rozliczania prac w toku Tryb oceny bilansów produkcji w toku (zwany dalej WIP) określa art. 319 NK. Zgodnie z tym artykułem Ordynacji podatkowej organizacje, których produkcja jest związana z wykonywaniem pracy, przypisują kwotę kosztów bezpośrednich do sald WIP proporcjonalnie do udziału niekompletnych (lub ukończonych, ale nie zaakceptowanych na koniec bieżącego miesiąca ) zlecenia pracy w łącznej ilości zleceń zrealizowanych w ciągu miesiąca. Dlatego przy ustalaniu wysokości kosztów bezpośrednich związanych z produkcją w toku, zgodnie z metodyką określoną w art. 319 Ordynacji podatkowej uwzględniany jest koszt zamówień nie zaakceptowanych przez klienta, w tym zamówień w zakresie zrealizowanych, ale nie zaakceptowanych etapów. Kwota sald PWT na koniec bieżącego miesiąca jest uwzględniona w kosztach materialnych następnego miesiąca (klauzula 1, art. 319 Ordynacji podatkowej). W szczególności przy ustalaniu wolumenu realizowanych zleceń podatnik może wybrać jeden z następujących wskaźników: koszt zleceń (w tym przypadku wskazany koszt można określić jako cenę tych zleceń po koszcie umownym, koszt szacunkowy bez uwzględniania stopy zwrotu, lub jako ich koszt kształtowany na podstawie kosztów bezpośrednich, związanych bezpośrednio z każdym zamówieniem) lub wskaźników rzeczowych, jeżeli roboty, usługi można mierzyć podobnymi wskaźnikami i wskaźniki te są porównywalne dla różnych Zamówienia. Wybór ten musi być ustalony w polityce rachunkowości dla celów podatkowych dla każdej kategorii zamówień. Stosując mechanizm podziału kosztów bezpośrednich na salda WIP, przewidziany w art. 319 Ordynacji podatkowej należy pamiętać, że kwoty sald produkcji w toku ustalone na koniec miesiąca są uwzględniane przy podziale kosztów bezpośrednich w następnym miesiącu. 15.3. Audyt rozliczeń z klientami i procedura ustalania przychodów Rozważany obszar rachunkowości charakteryzuje się pewnymi czynnikami ryzyka z następujących powodów: ▪ brak powtarzalnej kontroli dokumentów pierwotnych na etapie ich tworzenia i weryfikacji (jak ma to miejsce w przypadku dokumentacji tworzonej w przedsiębiorstwie); ▪ trudność w odtworzeniu brakujących dokumentów i poprawieniu nieprawidłowo sporządzonych dokumentów; ▪ wysokie prawdopodobieństwo nieterminowego otrzymania dokumentów potwierdzających; ▪ brak ujednolicenia znacznej części podstawowych dokumentów potwierdzających realizację tych transakcji (w szczególności transakcji związanych z płatnościami za świadczone usługi). Stąd ryzyko, że dokumentacja pierwotna nie zostanie uznana za dowód potwierdzający w przypadku wątpliwości co do prawidłowości dokumentów i ich kompletności. Konto 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami” przeznaczone jest do rozliczania rozliczeń z kupującymi i klientami. Kwota otrzymanej zaliczki jest uwzględniana na koncie 62 osobno. Organizacja jest zobowiązana do naliczenia i wpłaty podatku VAT do budżetu od kwoty zaliczki otrzymanej na podstawie sub. 1 pkt 1 art. 162 NK. Podatek w tym przypadku jest obliczany według stawki 18/118 (klauzula 4 art. 164 kodeksu podatkowego). Kwota naliczonego podatku VAT znajduje odzwierciedlenie w uznaniu rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” oraz w obciążeniu rachunku 62. Zgodnie z planem kont dla działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego użytkowania, konto 90 „Sprzedaż” ma na celu podsumowanie informacji o dochodach i wydatkach związanych ze zwykłymi działaniami organizacji, a także określenie finansowych wynik dla nich. Strata ze sprzedaży towarów znajduje odzwierciedlenie w zapisach zamknięcia miesiąca na koncie konta 90, subkonta 90-9 „Zysk / strata na sprzedaży” oraz debetu konta 99 „Zysk i strata”, subkonta, dla na przykład 99-1 "Rachunkowy zysk (strata) przed opodatkowaniem ". Zgodnie z ust. 1 art. 475 Kodeksu Cywilnego kupujący, któremu zostanie przekazany towar o nieodpowiedniej jakości, ma prawo żądać od sprzedawcy nieodpłatnego usunięcia wady towaru w rozsądnym terminie. Ponadto, jeśli produkt nie ma okresu gwarancji lub terminu ważności, reklamację można zgłosić do sprzedawcy w terminie określonym w art. 477 Kodeksu Cywilnego, tj. w ciągu dwóch lat od dnia wydania towaru kupującemu lub w okresie dłuższym, gdy taki okres określa prawo lub umowa sprzedaży. Wpływy (przychody) związane ze sprzedażą towarów, wykonaniem prac (usług) są uważane za dochód ze zwykłej działalności (klauzula 5 PBU 9/99 „Dochód organizacji”, zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 32n). Przychody są ujmowane w rachunkowości w obecności warunków wymienionych w klauzuli 12 PBU 9/99 i są akceptowane do rozliczenia w kwocie równej kwocie otrzymania gotówki i innej własności oraz (lub) kwoty należności, ustalonej na podstawie ceny ustalonej umową pomiędzy organizacją a klientem (klauzula 6 PBU 9/99). Dla celów opodatkowania zysków, przychody ze sprzedaży ujmuje się jako przychody ze sprzedaży pracy, które ustala się na podstawie wszystkich wpływów związanych z rozliczeniami za wykonaną pracę, pomniejszonych o podatki obciążające kupującego (klauzula 1 artykułu 248, klauzula 1, 2 art. 249 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z ust. 3 art. 271 Ordynacji podatkowej dla dochodów ze sprzedaży, datą otrzymania dochodu jest data przekazania pracy (data podpisania przez strony aktu przyjęcia i dostarczenia wykonanej pracy), określona zgodnie z ust. 1 art. 39 Ordynacji podatkowej, niezależnie od faktycznego otrzymania środków na ich wypłatę. Do celów opodatkowania zysku, gdy dochód jest ujmowany na zasadzie memoriałowej, datą otrzymania dochodu ze sprzedaży towarów jest data sprzedaży tych towarów, określona zgodnie z ust. 1 art. 39 Kodeksu Podatkowego, niezależnie od faktycznego otrzymania środków (innej własności (robót, usług) i (lub) praw majątkowych) w ich płatności (klauzula 3 art. 271 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z ust. 2 art. 318 Ordynacji podatkowej kwota wydatków pośrednich na produkcję i sprzedaż, przeprowadzonych w okresie sprawozdawczym (podatkowym), jest w pełni powiązana z wydatkami bieżącego okresu sprawozdawczego (podatkowego), z uwzględnieniem wymagań określonych przez podatek Kod. Kwota kosztów bezpośrednich poniesionych w okresie sprawozdawczym (podatkowym) dotyczy również kosztów bieżącego okresu sprawozdawczego (podatkowego), z wyjątkiem kwot kosztów bezpośrednich alokowanych do salda produkcji w toku, wyrobów gotowych na stanie i wysłane, ale nie sprzedane w okresie sprawozdawczym (podatkowym) w okresie produkcji. Po rozpoznaniu w rachunkowości kwota wpływów z wykonywania pracy zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jej stosowania znajduje odzwierciedlenie w kredycie konta 90 „Sprzedaż”, subkonto 90-1 „Przychody”, w korespondencji z obciążeniem rachunku 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami. Jednocześnie koszty związane z wykonywaniem pracy stanowiły konto 20 „Produkcja główna” i które zgodnie z paragrafem 5 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n, są wydatkami na zwykłe czynności , obciążają rachunek 90, subkonto 90-2 "Koszt sprzedaży". Zgodnie z sub. 1 pkt 1 art. 146 Kodeksu Podatkowego operacje związane z realizacją prac na terytorium Federacji Rosyjskiej są uznawane za przedmiot opodatkowania VAT. Podstawę opodatkowania VAT ustala się w sposób określony w ust. 1 art. 154 NK. Opodatkowanie odbywa się według stawki podatku 20% (klauzula 3, art. 164 kodeksu podatkowego). Kwota podatku VAT należnego do budżetu jest odzwierciedlona w obciążeniu rachunku 90, subkonto 90-3 „Podatek od wartości dodanej”, w korespondencji z kredytem na koncie 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”. Dodatnia różnica sumy powstała po otrzymaniu płatności od kupującego jest ujmowana w rachunkowości podatkowej jako dochód nieoperacyjny (klauzula 11.1 artykułu 250, podpunkt 1 klauzuli 7 artykułu 271 kodeksu podatkowego), wskazana w wierszu 010 (a także w wierszu 130) załącznika nr 6 „Dochody dodatkowe operacyjne” do arkusza 02 i uczestniczy w tworzeniu wskaźnika wiersza 030 „Dochody dodatkowe operacyjne” arkusz 02. Pomimo tego, że dodatnia różnica sumy w rachunkowości znajduje odzwierciedlenie w strukturze dochodów ze zwykłej działalności, a w rachunkowości podatkowej - w strukturze dochodów nieoperacyjnych, różnica ta nie prowadzi do powstania różnic stałych i/lub przejściowych rozliczanych w sposób określony w RAS 18/02 „Rachunkowość rozliczeń podatku dochodowego”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 19.11.2002 listopada 114 r. Nr XNUMXn. 15.4. Zrealizowane etapy prac Zgodnie z Instrukcją stosowania Planu Kont, do podsumowania informacji o etapach prac wykonanych zgodnie z zawartymi umowami, które mają niezależne znaczenie, przeznaczone jest konto 46 „Zrealizowane etapy prac w toku” (konto jest wykorzystywane , jeśli to konieczne, przez organizacje wykonujące prace długoterminowe, terminy początkowe i końcowe, które zwykle odnoszą się do różnych okresów sprawozdawczych). Główna korespondencja znajduje się w dziale „Umowy o roboty budowlane”. 15.5. Audyt wyników finansowych Zgodnie z planem kont konto 99 ma na celu podsumowanie informacji na temat kształtowania się końcowego wyniku finansowego działalności organizacji w roku sprawozdawczym. Obciążenie rachunku 99 „Zyski i straty” odzwierciedla straty (straty, wydatki), a kredyt - zyski (dochody) organizacji. Porównanie obrotów debetowych i kredytowych za okres sprawozdawczy pokazuje ostateczny wynik finansowy okresu sprawozdawczego. Ustęp 1 art. 252 Ordynacji podatkowej stanowi, że dla celów opodatkowania zysków podatnik pomniejsza uzyskany dochód o kwotę poniesionych wydatków, z wyjątkiem wydatków określonych w art. 270 NK. Począwszy od sprawozdania finansowego za rok 2003 obowiązuje PBU 18/02 „Rachunkowość rozliczeń podatku dochodowego” zatwierdzona rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 19.11.2002 listopada 114 r. nr 18n. Wydatki wyłączone z kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym zarówno za okres sprawozdawczy, jak i kolejne okresy sprawozdawcze są ujmowane jako różnica stała na potrzeby PBU 02/4 (klauzula 18 PBU 02/XNUMX). Zgodnie z paragrafem 6 PBU 18/02 trwałe różnice okresu sprawozdawczego są odzwierciedlone w rachunkowości oddzielnie (w rachunkowości analitycznej odpowiedniego konta aktywów i pasywów, w ocenie którego wystąpiła stała różnica), w tym przypadku w rachunkowości analitycznej na konto 91, subkonto 91-2 . Wystąpienie trwałej różnicy prowadzi do powstania stałego zobowiązania podatkowego, którym jest kwota podatku zwiększająca płatności podatku od podatku dochodowego w okresie sprawozdawczym. Stałe zobowiązanie podatkowe definiuje się jako iloczyn trwałej różnicy, która powstała w okresie sprawozdawczym, o stawkę podatku dochodowego ustaloną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej w sprawie podatków i opłat, obowiązującą w dniu sprawozdawczym i jest ujmowana przez organizację w okres sprawozdawczy, w którym powstaje trwała różnica (klauzula 7 PBU 18/02). Zgodnie z klauzulą 7 PBU 18/02 i Instrukcją stosowania planu kont stałe zobowiązania podatkowe znajdują odzwierciedlenie w księgowaniu w rachunku debetowym 99 „Zysk i strata” (na przykład subkonto 99-2 „Podatek stały odpowiedzialność") w korespondencji z kredytem na koncie 68 " Obliczenia podatków i opłat. Przy sporządzaniu rocznego sprawozdania finansowego konto 99 „Zysk i strata” jest zamknięte: z ostatecznymi zapisami w grudniu kwota naliczonego warunkowego dochodu z tytułu podatku dochodowego jest odliczana z debetu subkonta 99-1 na uznanie subkonta 99- 3, w ciężar subkonta 99-1 z uznania subkonta 99-2, odpisuje się kwotę stałego zobowiązania podatkowego. Ostateczny wynik działań organizacji (w tym przypadku strata) ujawniony na koniec roku na subkoncie 99-1 podlega zaksięgowaniu na koncie 84 „Zyski zatrzymane (niepokryta strata)”: obciążenie konta 84 uznanie subkonta 99 -1. Analytics otwarte dla konta 91, subkonta 91-2 i dla konta 99, subkonta 99-1, można również przenieść na konto 84 i rozliczać w ten sam sposób. Zidentyfikowane naruszenia są rejestrowane w dokumentacji roboczej i brane pod uwagę przy wydawaniu przez audytora opinii o wiarygodności sprawozdań finansowych (księgowych). Temat 16. AUDYT STOSUNKÓW UMOWNYCH Podczas badania stosunków umownych audytor sprawdza nie tylko prawne aspekty funkcjonowania umów, ale także ich wpływ na procedurę ujęcia w rachunkowości transakcji z nimi związanych. Do przeprowadzenia weryfikacji może być wykorzystany ekspert prawny. 16.1. Umowa sprzedaży Ten rodzaj kontraktów jest najczęściej spotykany w praktyce gospodarczej i przyczynia się z jednej strony do zapewnienia procesu produkcyjnego, az drugiej do realizacji głównego celu tworzenia i funkcjonowania przedsiębiorstw handlowych - osiągania zysku. Audyt można przeprowadzić wybiórczo (w przypadku dużej liczby kontrahentów) lub w sposób ciągły. W obu przypadkach konieczne jest zidentyfikowanie i poddanie dokładniejszej weryfikacji umów (kontraktów) na duże (dla danego przedsiębiorstwa) kwoty oraz umów ze specjalnymi warunkami dostawy lub przeniesienia własności. Na podstawie umowy sprzedaży jedna strona (sprzedawca) zobowiązuje się przenieść rzecz (towar) na własność drugiej strony (kupującego), a kupujący zobowiązuje się przyjąć ten towar i zapłacić za niego określoną kwotę pieniędzy (ust. 1 art. 454 Kodeksu Cywilnego). W szczególności obowiązek przekazania towaru uważa się za spełniony z chwilą wydania towaru kupującemu lub z chwilą wydania towaru przewoźnikowi (art. 458 Kodeksu Cywilnego). Kupujący zobowiązany jest do zapłaty za towar w sposób i w terminie określonym w umowie sprzedaży (art. 486 Kodeksu Cywilnego). Zobowiązanie sprzedającego do przekazania towaru kupującemu uważa się za spełnione z chwilą postawienia towaru do dyspozycji kupującego. Towar uważa się za postawiony do dyspozycji kupującego, gdy w terminie określonym w umowie towar jest gotowy do przekazania w odpowiednim miejscu, a kupujący, zgodnie z warunkami umowy, jest świadomy gotowość towaru do przekazania. Towary nie są uznawane za gotowe do przekazania, jeżeli nie są oznaczone dla celów umowy poprzez oznaczenie lub w inny sposób (klauzula 1 art. 458 Kodeksu Cywilnego). Od momentu, w którym, zgodnie z prawem lub umową, uważa się, że sprzedający wypełnił swoje zobowiązanie do przekazania towarów kupującemu, ryzyko przypadkowej utraty towarów przechodzi na kupującego (paragraf 1 artykułu 459 Kodeksu Cywilnego). Konsekwencje naruszenia warunków dotyczących asortymentu towarów wskazane są w art. 468 Kodeksu Cywilnego, którego zasady mają zastosowanie, o ile umowa sprzedaży nie stanowi inaczej (klauzula 6 art. 468 Kodeksu Cywilnego). Umowa dostawy - rodzaj umowy sprzedaży (klauzula 5 art. 454 Kodeksu Cywilnego), która może przewidywać zatrzymanie własności wysłanego towaru przez sprzedającego do czasu otrzymania zapłaty od kupującego (art. 491 Kodeksu Cywilnego ). Grzywny, kary, kary za naruszenie warunków umów są przychodami nieoperacyjnymi, które są przyjmowane do rozliczenia w kwotach zasądzonych przez sąd lub uznanych przez dłużnika, w okresie sprawozdawczym, w którym sąd wydał postanowienie o ich windykacji lub zostali uznani za dłużników (klauzule 8, 10.2 , 16 PBU 9/99 „Dochody organizacji”, zatwierdzone rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 32n). Procedurę podatkowego rozliczania dochodów nieoperacyjnych w postaci grzywien, kar lub innych sankcji za naruszenie zobowiązań umownych określa art. 317 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym podatnicy ustalający dochody memoriałowo odzwierciedlają należne kwoty tych dochodów zgodnie z warunkami umowy. Jeżeli warunki umów przewidują wszystkie okoliczności, w których kontrahenci ponoszą odpowiedzialność w formie kar lub odszkodowań, wówczas przychód uznaje się za otrzymany przez podatnika w przypadku tych okoliczności, z którymi warunki umowy wiążą zaistnienie zdarzenia kar lub odszkodowania za straty, niezależnie od roszczeń podatnika wobec kontrahenta, ale przy braku sprzeciwu dłużnika. Zgodnie z Międzynarodowymi Zasadami Interpretacji Warunków Handlowych „INCOTERMS” (publikacja Międzynarodowej Izby Handlowej, 1990, nr 460) określane są warunki dostawy i wypełniania zobowiązań w handlu z zagranicznymi kontrahentami. Umowy o wykonanie prac (świadczenie usług) różnią się od umów na dostawy brakiem podstawy materialnej. W takim przypadku zamawiający ponosi określone koszty związane ze swoją działalnością produkcyjną i gospodarczą lub zapewnieniem tej działalności. W takim przypadku nie ma odbioru pozycji zapasów, ale audytor musi kontrolować zasadność przypisania tych kosztów do odpowiednich kont księgowych. 16.2. Kontrakty budowlane Stosunki prawne stron umowy o usługę budowlaną reguluje paragraf 3 rozdz. 37 PK. Zgodnie z art. 740 Kodeksu Cywilnego, w ramach umowy o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się wybudować określony obiekt na zlecenie zamawiającego lub wykonać inne roboty budowlane w terminie ustalonym umową, a zamawiający zobowiązuje się stworzyć wykonawcy niezbędne warunki wykonać pracę, zaakceptować jej wynik i zapłacić ustaloną cenę. Wpływy z wykonania prac budowlanych stanowią dochód dla organizacji budowlanych za zwykłą działalność na podstawie paragrafu 5 PBU 9/99 „Dochody organizacji”, zatwierdzonego rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999. 32 nr 13n. Jednocześnie, zgodnie z klauzulą 9 PBU 99/XNUMX, organizacja może rozpoznać w księgowaniu wpływy z wykonania pracy, gdy praca jest gotowa (tj. etapami) lub po zakończeniu pracy jako całości. Podobną procedurę uznawania przychodów przez organizacje budowlane (wykonawców) przewiduje PBU 2/94 „Rozliczanie umów (umów) na budowę kapitału”, zatwierdzony rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 20.12.1994 grudnia, 167 nr 16. Zgodnie z klauzulą 2 PBU 94/XNUMX wykonawca może zastosować dwie metody ustalania wyniku finansowego w zależności od przyjętych form ustalania dochodu. Przy ustalaniu dochodu jako wykonanie indywidualnej pracy na elementach konstrukcyjnych lub etapach można zastosować metodę „Dochód z kosztu pracy w stanie wykonania”. Stosując metodę „Dochód z kosztów pracy, gdy są gotowe”, wynik finansowy wykonawcy jest ujawniany przez pewien okres sprawozdawczy po całkowitym zakończeniu poszczególnych prac nad elementami konstrukcyjnymi lub etapami przewidzianymi w projekcie , jako różnicę między wielkością wykonanej pracy a kosztami, które można im przypisać (s. 17 PBU 2/94). Podsumowując informacje o etapach prac wykonanych zgodnie z zawartymi umowami, które mają samodzielne znaczenie, Plan Kont zawiera konto 46 „Zakończone etapy prac w toku”. Obciążenie rachunku 46 „Zakończone etapy pracy w toku” uwzględnia koszt etapów pracy ukończonych przez organizację, opłaconych przez klienta, zaakceptowanych w określony sposób, w korespondencji z kontem 90 „Sprzedaż”, subkonto 90 -1 „Przychody”. Jednocześnie kwota kosztów za ukończone i zaakceptowane etapy pracy jest odliczana z kredytu konta 20 „Produkcja główna” na konto rachunku 90 „Sprzedaż”, subkonta 90-2 „Koszt sprzedaży”. Kwoty środków otrzymanych od klientów w ramach zapłaty za zakończone i zaakceptowane etapy znajdują odzwierciedlenie w obciążeniu rachunków pieniężnych w korespondencji z rachunkiem 62 „Rozliczenia z nabywcami i klientami”. Wskazane kwoty są uważane za zaliczki na rzecz organizacji i są również rozliczane osobno na koncie 62. Po zakończeniu całej pracy jako całości koszt etapów opłaconych przez klienta, zapisany na koncie 46 „Ukończone etapy produkcji w toku”, jest odpisywany w ciężar konta 62 „Rozliczenia z kupującymi i klientami”, tj. konto 46 jest zamykane po dostarczeniu gotowego obiektu budowlanego do klienta. Przy ujmowaniu wpływów z wykonania pracy etapami, przekazanie odrębnego etapu pracy wykonanej dla celów podatkowych uważa się za sprzedaż tych prac wraz z naliczeniem i zapłaceniem podatków przewidzianych prawem od takiej sprzedaży. Zgodnie z sub. 1 pkt 1 art. 146 Ordynacji podatkowej, jako przedmiot opodatkowania podatkiem od wartości dodanej uznaje się dostarczenie wyników wykonanych prac budowlanych. Podstawą opodatkowania dostarczenia wyników zakończonych robót budowlanych jest koszt tych robót, obliczony na podstawie cen ustalonych zgodnie z art. 40 Ordynacji podatkowej (klauzula 1 artykułu 154 Ordynacji podatkowej). Jednocześnie podstawa opodatkowania jest ustalana z uwzględnieniem zaliczek i innych płatności otrzymanych z tytułu nadchodzącego wykonania pracy (klauzula 1, art. 162 Ordynacji podatkowej). 16.3. umowy darowizny Prawną regulację darowizny określają przepisy rozdz. 32 „Darowizna” Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z ust. 1 art. 572 kc, na podstawie umowy darowizny jedna ze stron (dawca) przenosi nieodpłatnie lub zobowiązuje się do przeniesienia na drugą stronę (wykonaną) rzeczy będącej własnością lub prawa majątkowego (roszczenia) do siebie lub na osobę trzecią , lub zwalnia lub zobowiązuje się zwolnić ją z obowiązku majątkowego wobec siebie lub osoby trzeciej. Ponieważ nieodpłatne przekazanie (darowizna) towarów jest uważane za przedmiot opodatkowania VAT (subklauzula 1 ust. 1, art. 146 Kodeksu Podatkowego), kwota VAT zapłacona dostawcy towarów i przyjęta zgodnie z prawem do odliczenia w dniu podstawa faktury dostawcy (podpunkt 2, klauzula 2 artykuł 171, ustęp 1 artykuł 172 Kodeksu Podatkowego), nie podlega przywróceniu. 16.4. Umowa agencyjna Stosunki prawne stron umowy agencyjnej reguluje Ch. 52 „Pośrednictwo” Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z ust. 1 art. 1005 kc, na podstawie umowy agencyjnej jedna strona (agent) zobowiązuje się odpłatnie dokonywać czynności prawnych i innych w imieniu drugiej strony (zleceniodawcy) we własnym imieniu, ale na koszt zleceniodawcy lub w imieniu i na koszt zleceniodawcy. Art. 1011 Kodeksu Cywilnego stanowi, że zasady określone przez Ch. 49 „Porządek” lub rozdz. 51 „Prowizja” Kodeksu Cywilnego, w zależności od tego, czy agent działa na warunkach niniejszej umowy w imieniu zleceniodawcy, czy we własnym imieniu, jeżeli zasady te nie są sprzeczne z postanowieniami rozdz. 52 „Pośrednictwo” kc, czyli istota umowy agencyjnej. W tym przypadku agent działa we własnym imieniu, zatem zasady ustalone przez Ch. 51 „Komisja” Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z art. 1001 rozdz. 51 Kodeksu Cywilnego, zleceniodawca jest zobowiązany, oprócz uiszczenia prowizji, zwrócić komisantowi kwoty wydane przez niego na wykonanie zlecenia prowizyjnego. Przekazanie środków agentowi w celu wykonania umowy znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych organizacji zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jej stosowania, zatwierdzoną na zlecenie Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr wierzycieli” w korespondencji z kredytem na rachunku 76 „Rachunki rozliczeniowe”. Ustęp 1 art. 996 kc stanowi, że rzeczy nabyte przez komisanta na koszt zleceniodawcy uważa się za jego własność. Tak więc pomimo tego, że agent dokonuje zakupów importowanych surowców we własnym imieniu, operacja ta znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych organizacji głównej jako zakup surowców przez import. Ponadto różnice kursowe powstałe od agenta przy zakupie surowców importowanych dla organizacji głównej obciążają organizację główną na podstawie art. 1001 Kodeksu Cywilnego jako wydatki związane z realizacją zamówienia. 16.5. Umowy na realizację prac badawczo-rozwojowych Stosunki prawne stron umowy o wykonanie prac badawczych reguluje Ch. 38 „Wykonywanie prac badawczo-rozwojowych i technologicznych” GK. Na podstawie umowy o wykonanie prac naukowo-badawczych (zwanej dalej B+R) zleceniobiorca zobowiązuje się do prowadzenia badań naukowych określonych w przydziale technicznym klienta, a zleceniodawca zobowiązuje się do przyjęcia pracy i zapłaty za nią (klauzula 1 art. 769 Kodeksu Cywilnego). Zgodnie z ust. 1 art. 770 Kodeksu Cywilnego, za zgodą zamawiającego, wykonawca ma prawo angażować osoby trzecie w wykonanie umowy o wykonanie prac badawczo-rozwojowych. Przekazanie zaliczki z tytułu umowy o zagospodarowanie terenu (zwanej dalej B+R) znajduje odzwierciedlenie w debecie rachunku 60 „Rozliczenia z dostawcami i kontrahentami” w korespondencji z uznaniem rachunku 51 „Rachunki rozliczeniowe” (Instrukcja stosowanie planu kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji. Zgodnie z klauzulą 5 PBU 17/02 informacje o wydatkach na badania i rozwój są odzwierciedlone w rachunkowości jako inwestycje w aktywa trwałe. Zgodnie z Instrukcją stosowania Planu kont wydatki na zakończone B+R obciążają konto 08, subkonto 08-8, w ciężar konta 04 „Wartości niematerialne”, które rozliczane są oddzielnie, jeżeli warunki wymienione w ust. 7 PBU 17/02 są spełnione. W rachunkowości odpis wydatków na OKR można przeprowadzić w sposób liniowy w okresie niezależnie ustalonym przez organizację w polityce rachunkowości, ale nie dłużej niż pięć lat (klauzula 11 PBU 17/02). Do celów opodatkowania zysków zgodnie z ust. 1, 2 art. 262 Ordynacji podatkowej, wydatki na prace badawczo-rozwojowe i (lub) prace badawczo-rozwojowe ujmowane są jako wydatki związane z wytworzeniem nowych lub udoskonaleniem wytwarzanych produktów (towarów, robót, usług), po zakończeniu tych badań lub prac rozwojowych (zakończeniu poszczególnych etapów prac) oraz podpisanie przez strony protokołu odbioru. Określone wydatki są równomiernie zaliczane przez podatnika do innych wydatków w ciągu trzech lat, z zastrzeżeniem wykorzystania określonych prac badawczo-rozwojowych w produkcji i (lub) w sprzedaży towarów (wykonywanie pracy, świadczenie usług) od 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym takie studia (oddzielne etapy badań). W rachunkowości wydatki na B+R mogą być odpisywane liniowo w okresie niezależnie ustalonym przez organizację na podstawie przewidywanego okresu wykorzystania wyników B+R, w którym organizacja może uzyskiwać korzyści ekonomiczne (dochody), ale nie więcej niż pięć lat (klauzula 11 PBU 17 /02). 16.6. Umowy pożyczki Na podstawie umowy pożyczki bank lub inna organizacja kredytowa (kredytodawca) zobowiązuje się do udostępnienia środków (kredytu) pożyczkobiorcy w wysokości i na warunkach określonych w umowie, a pożyczkobiorca zobowiązuje się do zwrotu otrzymanej kwoty pieniędzy i zapłaty odsetek na nim (paragraf 1 artykułu 819 Kodeksu Cywilnego). Audytor powinien być przekonany o poprawności klasyfikacji umów kredytowych na długoterminowe i krótkoterminowe; przeznaczenie środków; prawidłowe odzwierciedlenie naliczonych i zapłaconych odsetek za wykorzystanie środków kredytowych. Podczas audytu najczęstsze rodzaje błędów i naruszeń w pozycji sprawozdań księgowych (finansowych) „Pożyczki i kredyty”: 1) naruszenie zasad wyceny środków trwałych i obrotowych, na nabycie (tworzenie) których pozyskano środki z pożyczek i kredytów: a) włączenie do wartości zapasów aktywów trwałych odsetek od pożyczek i kredytów zaciągniętych na ich nabycie (utworzenie) po zarejestrowaniu tych obiektów; b) nieprawidłowe kształtowanie początkowego kosztu inwestycji finansowych nabytych z pożyczonych środków; c) nieprawidłowe ukształtowanie rzeczywistego kosztu zapasów nabytych za pomocą pożyczek i kredytów; 2) przypisanie do własnych źródeł środków oprocentowania pożyczek i kredytów przekraczających standard ustalony przez rozdz. 25 NK; 3) przeznaczenie do własnych źródeł środków oprocentowania kredytów i pożyczek otrzymanych w walutach obcych o oprocentowaniu przekraczającym 15%; 4) zawyżenie kwoty podatku dochodowego poprzez zaliczenie odsetek od nieoprocentowanych pożyczek w przychodach nieoperacyjnych; 5) nieprawidłowe obliczenie różnic kursowych i sumarycznych powstałych w związku z uzyskaniem kredytów bankowych w walucie obcej; 6) błędne odzwierciedlenie w księgowaniu zobowiązań wobec osób trzecich w związku ze stosunkami związanymi z uzyskaniem pożyczek i kredytów. Zgodnie z planem kont dla działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania, informacje o stanie krótkoterminowych (na okres nieprzekraczający 12 miesięcy) pożyczek otrzymanych przez organizację znajdują odzwierciedlenie na koncie 66 ” Rozliczenia z tytułu kredytów i pożyczek krótkoterminowych”, z tytułu kredytów i pożyczek długoterminowych na rachunku 67 „Rozliczenia z tytułu kredytów i pożyczek długoterminowych”. Odsetki należne od otrzymanej pożyczki są uwzględniane na rachunkach 66 i 67 oddzielnie. W rachunkowości rozdzielenie można zapewnić poprzez otwarcie odpowiednich subkont na konta 66, 67, na przykład 66-1 „Obliczenia kwoty głównej długu”, 66-2 „Obliczenia narosłych odsetek”. W rachunkowości informacje o kosztach związanych z wypełnieniem zobowiązań z tytułu otrzymanych pożyczek i kredytów są tworzone zgodnie z wymogami PBU 15/01 „Rachunkowość pożyczek i kredytów oraz kosztów ich obsługi”, zatwierdzonych rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 02.08.2001 nr 60n. 16.7. Umowy poręczenia W ramach umowy poręczenia poręczyciel zobowiązuje się do odpowiedzialności wobec wierzyciela innej osoby za wykonanie przez tę ostatnią swoich zobowiązań w całości lub w części (art. 361 kc). Zgodnie z art. 323 kc dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani do czasu pełnego wykonania zobowiązania. Umowy te mogą wskazywać na przynależność stron i w tym zakresie wymagają szczególnej uwagi biegłego rewidenta. Poręczyciel, który wykonał zobowiązanie, przenosi prawa wierzyciela z tego zobowiązania w zakresie, w jakim poręczyciel zaspokoił roszczenie wierzyciela. Gwarantowi przysługuje również prawo żądania od dłużnika zapłaty odsetek od kwoty wypłaconej wierzycielowi oraz naprawienia innych strat poniesionych w związku z zobowiązaniem dłużnika. Po wykonaniu zobowiązania przez poręczyciela wierzyciel jest zobowiązany przekazać poręczycielowi dokumenty poświadczające roszczenie wobec dłużnika i przenieść prawa zabezpieczające to roszczenie (klauzule 1, 2 artykułu 365 Kodeksu Cywilnego). W konsekwencji, z chwilą spełnienia przez poręczyciela żądania wierzyciela od organizacji pożyczającej, pierwotny wymóg spłaty pożyczki ustaje i powstaje nowe zobowiązanie – wobec poręczyciela. TEMAT 17. AUDYT OBLICZENIA PŁATNOŚCI 17.1. Cele i zadania audytu naliczeń płacowych Celem audytu jest ustalenie zgodności stosowanej w organizacji metodologii księgowania i opodatkowania transakcji płacowych i rozliczeń z personelem obowiązujących w Federacji Rosyjskiej w badanym okresie z dokumentami regulacyjnymi. W świetle tego celu można rozwiązać następujące zadania: 1) ocena systemu rozliczeń z personelem istniejącym w organizacji; 2) ocena stanu księgowania syntetycznego i analitycznego transakcji płacowych i rozliczeń z personelem organizacji w badanym okresie; 3) ocena kompletności odzwierciedlenia dokonanych transakcji w rachunkowości; 4) weryfikacja przestrzegania przez organizację przepisów podatkowych dotyczących transakcji związanych z rozliczeniami płacowymi; 5) weryfikację przestrzegania przez organizację przepisów o rozliczeniach z funduszami pozabudżetowymi, o ujednoliconym podatku socjalnym. Audyt powinien być zaplanowany na podstawie osiągniętego przez organizację audytu zrozumienia działalności podmiotu gospodarczego. Celem planowania jest zorganizowanie wydajnej i opłacalnej kontroli. Na etapie planowania konieczne jest określenie strategii i taktyki audytu, termin jego realizacji; opracować ogólny plan i program audytu. Organizacja audytu podczas wykonywania powyższych prac musi kierować się Federalnym Standardem Audytu nr 3 „Planowanie audytu”. Ogólny plan audytu operacji płacowych i rozliczeń z personelem organizacji obejmuje: 1) audyt rejestracji dokumentów pierwotnych; 2) audyt systemu płac; 3) kontrola zasadności świadczeń i potrąceń z wynagrodzenia; 4) badanie tożsamości wskaźników sprawozdań finansowych i rejestrów księgowych; 5) kontrola wyliczeń naliczania wpłat do funduszy pozabudżetowych i jednolitego podatku socjalnego. 17.2. Przygotowanie dokumentacji roboczej audytu Celem przygotowania dokumentacji roboczej jest udokumentowanie, że audyt został prawidłowo zaplanowany, realizacja planu przez audytorów była codziennie monitorowana i weryfikowana w trakcie audytu, czy w razie potrzeby przeprowadzono odpowiednie badania. Federalny Standard Audytu nr 2 „Dokumentacja audytu” zawiera opis procedur stosowanych przez organizację audytową i ich wyników. Ponieważ kontrola zgodności z przepisami prawa pracy i obliczeniami płacowymi jest bardzo czasochłonna, aby skrócić czas potrzebny na jej przeprowadzenie, można skorzystać ze schematu audytu dla rachunkowości syntetycznej i analitycznej w formie dziennika-zlecenia księgowania i schematu dla dopasowanie operacji odzwierciedlonych w rachunkowości do zrealizowanych operacji gospodarczych. Podstawowe dokumenty księgowe organizacji zweryfikowane przez audytora są zapisywane w dokumentach roboczych audytora. 17.3. Metody uzyskiwania dowodów badania Podczas przeprowadzania audytu operacji pod kątem zgodności z przepisami prawa pracy i obliczeń płacowych stosuje się następujące metody i techniki: ▪ sprawdzenie obliczeń arytmetycznych klienta (przeliczenie); ▪ sprawdzenie przestrzegania zasad rachunkowości dla poszczególnych transakcji gospodarczych, potwierdzenie; ▪ ustne badanie personelu, kierownictwa podmiotu gospodarczego i niezależnej (trzeciej) strony; ▪ weryfikacja dokumentów, śledzenie, procedury analityczne. Sprawdzenie wyliczeń arytmetycznych klienta (przeliczenie) służy do potwierdzenia rzetelności wyliczeń arytmetycznych wysokości wynagrodzeń pracowników i poprawności ich odzwierciedlenia w księgach rachunkowych. Sprawdzenie przestrzegania zasad rachunkowości dla poszczególnych transakcji gospodarczych pozwala organizacji audytowej na monitorowanie pracy księgowej wykonywanej przez dział księgowości oraz korespondencji kont płacowych. Potwierdzenie służy do uzyskania informacji o realności stanów na rachunkach rozliczeń wynagrodzeń przez budżet i fundusze pozabudżetowe. Ankieta ustna jest wykorzystywana w trakcie uzyskiwania odpowiedzi na ankietę audytora podczas wstępnej oceny stanu rozliczeń rozliczeń płacowych z personelem, a także w procesie ich sprawdzania, przy wyjaśnianiu ze specjalistami niektórych transakcji gospodarczych, które są wątpić. Sprawdzenie dokumentów pozwala audytorowi zweryfikować prawdziwość konkretnego dokumentu. Zaleca się, aby wybrać określone zapisy księgowe i prześledzić odzwierciedlenie operacji księgowych aż do tego pierwotnego dokumentu, co powinno potwierdzić realność i celowość wykonania tej operacji. Śledzenie jest wykorzystywane w badaniu obrotu kredytowego na rachunkach analitycznych, wyciągach, raportach, kontach syntetycznych odzwierciedlonych w Księdze Głównej, przy czym należy zwrócić uwagę na niestandardową korespondencję rachunków. Procedury analityczne są stosowane przy porównywaniu listy płac okresu sprawozdawczego z danymi z poprzednich okresów. 17.4. Planowanie zakresu audytu Opracowując plan i program audytu rozliczeń z personelem, audytor powinien zwrócić uwagę na charakter i specyfikę działalności przedsiębiorstwa oraz odpowiednie aspekty prawne regulacji rozliczeń międzyokresowych i potrąceń. Główne obszary regulacji legislacyjnej rozliczeń z personelem za wynagrodzeniem można pogrupować w następujące obszary: ▪ zatrudnianie; ▪ zwalnianie pracowników; ▪ naliczanie i wypłata wynagrodzeń; ▪ potrącenia z wynagrodzenia; ▪ terminowe odkładanie niewypłaconych wynagrodzeń; ▪ zapewnienie urlopu; ▪ wypłata tymczasowych rent inwalidzkich; ▪ inne kwestie dotyczące rozliczeń międzyokresowych i płatności stanowiących równowartość wynagrodzeń. 17.5. Naliczanie i wypłata wynagrodzeń Podsumowanie informacji o rozliczeniach z pracownikami organizacji z tytułu wynagrodzeń (dla wszystkich rodzajów wynagrodzeń, premii, dodatków i innych płatności) za pomocą Planu kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz Instrukcji jego stosowania, zatwierdzonej przez zarządzenie Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr 70n, konto 5 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia”. Zgodnie z paragrafami 7, 10 PBU 99/06.05.1999 „Wydatki organizacji”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 33 nr 70n, koszty pracy są uważane za wydatki na zwykłe czynności. Kwoty wynagrodzeń należnych pracownikom są odzwierciedlone na koncie XNUMX w korespondencji z rachunkami do rozliczania kosztów produkcji (kosztów sprzedaży) i innych źródeł. Pracodawca ma prawo ustanawiać różne systemy premii, premii motywacyjnych i dodatków, biorąc pod uwagę opinię organu przedstawicielskiego pracowników. Systemy te można również ustanowić na mocy układu zbiorowego (art. 144 kp). W przypadku kwoty naliczonej w wynagrodzeniach organizacja jest zobowiązana do naliczenia jednego podatku socjalnego na podstawie ust. 1 art. 236 ust. 1 art. 237 Ordynacji podatkowej, a także dokonywanie odliczeń na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od wypadków przy pracy i chorób zawodowych (punkt 3 Zasad obliczania, rozliczania i wydatkowania środków na realizację obowiązkowego ubezpieczenia społecznego od wypadków przy pracy i chorób zawodowych , zatwierdzony dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 02.03.2000 nr 184). Ponadto łączna kwota kosztów pracy jest uwzględniona w podstawie obliczania składek ubezpieczeniowych na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne (klauzula 2, art. 10 ustawy federalnej nr 15.12.2001-FZ z dnia 167 grudnia XNUMX r. „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej "). 17.6. Odliczenia od wynagrodzeń Wynagrodzenia pracowników organizacji są uważane za przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (zwanym dalej podatkiem dochodowym od osób fizycznych) na podstawie art. 1 ust. 209 NK. Zgodnie z ust. 3 art. 210 kodeksu podatkowego dla dochodu, dla którego zapewniono stawkę podatku w wysokości 13%, podstawę opodatkowania określa się jako wartość pieniężną takiego dochodu podlegającego opodatkowaniu, pomniejszoną o kwotę odliczeń podatkowych (od 400 do 3000 rubli dla pracownika i 600 rubli za każdego zależnego), pod warunkiem, że art. 218-221 Ordynacji podatkowej, biorąc pod uwagę cechy ustalone przez Ch. 23 „Podatek od dochodów osobistych” Ordynacji podatkowej. Określone odliczenia są przewidziane dla każdego miesiąca roku kalendarzowego i obowiązują do miesiąca, w którym dochód pracownika, obliczony memoriałowo od początku roku kalendarzowego przez pracodawcę udzielającego tych standardowych odliczeń podatkowych, przekroczył 20 000 rubli. (dla odliczeń na pracownika) i 40 000 rubli. (dla osób pozostających na utrzymaniu). Od miesiąca, w którym określony dochód przekroczył ustaloną kwotę, te odliczenia nie mają zastosowania. Potrącenia od podatnika naliczonej kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych dokonuje agent podatkowy kosztem wszelkich środków wpłaconych przez agenta podatkowego podatnikowi, gdy środki te są faktycznie wypłacane podatnikowi lub w jego imieniu podmiotowi trzeciemu strony (klauzula 4 art. 226 kodeksu podatkowego). Opodatkowanie odbywa się według stawki 13% (art. 224 Ordynacji podatkowej). Kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych potrąconą przy wypłacie wynagrodzenia ustala się na podstawie danych zawartych w liście płac lub w kartach podatkowych do rozliczania podatku dochodowego i podatku dochodowego od osób fizycznych (formularz nr 1-01.11.2000 / 3 „Po zatwierdzeniu formularzy sprawozdawczych dotyczących dochodów osobistych podatek"). Zgodnie z ust. 1 art. 226 Ordynacji podatkowej, organizacje rosyjskie, od których lub w wyniku relacji, z którymi podatnik (osoba fizyczna - art. 207 Ordynacji podatkowej) uzyskał dochód, są zobowiązane do obliczenia, potrącenia od podatnika i wpłacenia do budżetu kwoty podatku obliczonego według odpowiedniej stawki podatkowej. Potrącenie naliczonej kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych jest dokonywane bezpośrednio z dochodu podatnika, gdy są one faktycznie zapłacone (klauzula 4 art. 226 kodeksu podatkowego). Kwota podatku dochodowego od osób fizycznych do potrącenia z wynagrodzeń pracowników znajduje odzwierciedlenie w księgowaniu na koncie 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat” oraz w obciążeniu konta 70. Zgodnie z ust. 6 art. 226 Ordynacji podatkowej, organizacja - agent podatkowy jest obowiązany przekazać kwoty naliczonego i potrąconego podatku dochodowego od osób fizycznych nie później niż w dniu, w którym bank faktycznie otrzyma środki pieniężne na wypłatę dochodu. W dniu otrzymania gotówki w banku na wypłatę wynagrodzenia kwota obliczonego podatku dochodowego od osób fizycznych jest potrącana z dochodów pracowników, a organizacja ma dług wobec budżetu z tytułu zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. Jeśli chodzi o pomoc materialną, zgodnie z paragrafem 28 art. 217 Ordynacji podatkowej nie podlegają podatkowi dochodowemu od osób fizycznych od kwoty pomocy materialnej świadczonej przez pracodawców swoim pracownikom, nieprzekraczającej 2000 rubli. w okresie podatkowym (rok kalendarzowy). Oprócz odliczeń od podatku dochodowego od osób fizycznych, odliczenia są możliwe na mocy orzeczeń sądowych (alimenty), z inicjatywy administracji przedsiębiorstwa (na przykład w ramach odszkodowania za szkodę, za małżeństwo, kwoty rozliczeniowe nie zwrócone w terminie) oraz z inicjatywy pracownika (przelewy na jego wyciągach). Audytor sprawdza dostępność odpowiednich zleceń, uchwał, wniosków o wszystkie tego typu potrącenia. Wysokość tych potrąceń z wynagrodzenia pracownika może być odzwierciedlona w kolumnie 16 (17, 18) listy płac. W obecnym prawodawstwie nie ma bezpośredniej definicji błędu liczenia. Analiza dotychczasowej praktyki wskazuje, że błąd liczenia jest wynikiem błędnych operacji arytmetycznych i czysto przypadkowych, nieostrożnych, mechanicznych działań, w tym podczas wprowadzania wstępnych informacji do komputera, które nie wymagają ich prawnej oceny. Zgodnie z art. 137 Kodeksu pracy pracodawca ma prawo podjąć decyzję o potrąceniu z wynagrodzenia pracownika kwoty nadpłaconej mu w wyniku błędu liczenia, nie później niż w ciągu miesiąca od dnia nieprawidłowo naliczonych wpłat, i pod warunkiem, że pracownik nie kwestionuje podstaw i kwot potrącenia. Należy zauważyć, że wysokość potrąceń za każdą wypłatę wynagrodzenia nie może przekroczyć 20% należnego pracownikowi wynagrodzenia (art. 138 kp). Ograniczenie wysokości potrąceń z wynagrodzenia określa art. 138 Kodeksu pracy, ale nie dotyczy potrąceń z inicjatywy samego pracownika. Kwota odliczona od dochodu pracownika na jego zlecenie nie zmniejsza podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych (klauzula 1, art. 210 Ordynacji podatkowej). 17.7. Audyt płacowy Zgodnie z art. 136 Kodeksu pracy okres wypłaty wynagrodzenia określa wewnętrzny regulamin pracy organizacji, układ zbiorowy, umowa o pracę, ale co najmniej dwa razy w miesiącu. Wydawanie gotówki z kas przedsiębiorstw w celu wypłaty wynagrodzeń odbywa się zgodnie z wyciągami płacowymi (rozliczeniowymi i płatniczymi) (bez sporządzania nakazu gotówkowego konta dla każdego odbiorcy) z nałożeniem pieczęci na te dokumenty ze szczegółami nakazu gotówkowego konta. Dokumenty do wydania pieniędzy muszą być podpisane przez kierownika, głównego księgowego przedsiębiorstwa lub osoby do tego upoważnione (punkt 14 Procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonej decyzją rady dyrektorów Bank Centralny Federacji Rosyjskiej z dnia 22.09.1993 września 40 r. Nr XNUMX (zwany dalej Procedurą)). Zgodnie z pkt 7 Procedury przedsiębiorstwa, które mają stały dochód pieniężny, w porozumieniu z obsługującymi je bankami, mogą je wydać w szczególności na pensje. Jednocześnie przedsiębiorstwa nie mają prawa gromadzić w swoich kasach gotówki ponad ustalone limity na przyszłe wydatki, w tym płace. Po upływie ustalonych warunków wynagrodzenia kasjer zamyka wyciąg w sposób określony w pkt 18 Procedury. Na końcu wyciągu płacowego (rozliczeniowego) dokonuje się wpisu na kwoty faktycznie wpłacone i podlegające kaucji (jeśli istnieją) i są one uzgadniane z sumą wyciągu płacowego. Wychodzące zlecenia gotówkowe sporządzone na podstawie zestawień płacowych (rozliczeniowych i płatniczych) dotyczących wynagrodzeń i innych płatności równoważnych z nimi są rejestrowane przez dział księgowości po ich wydaniu w rejestrze przychodzących i wychodzących dokumentów gotówkowych (formularz nr 3 nr 18.08.1998) ( pkt 88 Rozporządzenia). Pod koniec ostatniego dnia wypłaty wynagrodzenia na podstawie Raportu kasjera (drugi egzemplarz arkusza Księgi kasowej (formularz nr KO-4, zatwierdzony dekretem Państwowego Komitetu Statystycznego Rosji z sierpnia 18.08.1998, 88 nr 70)) i załączone do niego dokumenty kasowe wydatków, ewidencja księgowa odzwierciedla kwotę wypłaconą na poczet wynagrodzeń na rachunku księgowym 50 „Rozliczenia z personelem za wynagrodzenia” i kredyt na koncie XNUMX „Kasjer” (wykres z rozliczenia działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz Instrukcja jej stosowania. Kwota zdeponowanych wynagrodzeń znajduje odzwierciedlenie w rozliczeniach na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto 76-4 „Obliczenia dotyczące zdeponowanych kwot” i obciążenie rachunku 70. 17.8. Dotacja urlopu Audytor powinien sprawdzić terminowość udzielenia urlopu pracownikom organizacji. Zgodnie z art. 114, 115 Kodeksu pracy organizacja jest zobowiązana zapewnić pracownikom urlopy w wymiarze 28 dni kalendarzowych każdego roku z zachowaniem ich miejsca pracy (stanowiska) i średnich zarobków. W drodze porozumienia pomiędzy pracownikiem a pracodawcą coroczny płatny urlop może być podzielony na części. Jednocześnie co najmniej jedna z części tego urlopu musi trwać co najmniej 14 dni kalendarzowych (art. 125 kp). Kwotę średnich zarobków zaoszczędzonych pracownikowi podczas urlopu oblicza się na podstawie średniego wynagrodzenia, do obliczenia którego art. 139 Kodeksu pracy ustanawia ujednoliconą procedurę, której cechy określa Regulamin w sprawie specyfiki procedury obliczania średniej płacy, zatwierdzony dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 11.04.2003 nr 213 (dalej dalej Regulaminem). Na podstawie art. 139 Kodeksu pracy i ust. 3 Regulaminu, średnie zarobki z tytułu wynagrodzenia urlopowego oblicza się za ostatnie trzy miesiące kalendarzowe (od 1 do 1). Do obliczenia przeciętnego wynagrodzenia brane są pod uwagę wszystkie rodzaje wypłat przewidziane przez system wynagradzania stosowany w danej organizacji, niezależnie od źródeł tych wypłat. Zgodnie z sub. „b” ust. 4 Regulaminu, przy obliczaniu średnich zarobków, czas jest wyłączony z okresu rozliczeniowego, a także kwoty naliczone w tym czasie, jeżeli pracownik otrzymał tymczasowe świadczenia z tytułu niezdolności do pracy. Zgodnie z paragrafem 9 Regulaminu średnie dzienne zarobki na wypłatę odszkodowania za niewykorzystane urlopy w przypadku wyłączenia czasu z okresu rozliczeniowego zgodnie z pkt 4 Regulaminu, średnie dzienne zarobki oblicza się dzieląc kwotę faktycznie naliczonych wynagrodzeń za okres rozliczeniowy o kwotę, na którą składa się średnia miesięczna liczba dni kalendarzowych (29,6) pomnożona przez liczbę przepracowanych miesięcy oraz liczba dni kalendarzowych w miesiącach nieprzepracowanych. Liczbę dni kalendarzowych w miesiącach nieprzepracowanych w pełni oblicza się, mnożąc dni robocze według pięciodniowego kalendarza tygodnia pracy przypadającego na przepracowane godziny przez współczynnik 1,4. Kwota średnich zarobków zaoszczędzonych przez pracownika podczas urlopu odnosi się do kosztów pracy, które zgodnie z paragrafami 5, 8, 9 PBU 10/99 oraz paragrafami 36, 49 Instrukcji są uważane za wydatki na zwykłe czynności. Kwota wynagrodzenia urlopowego jest uwzględniona w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie ust. 1 art. 210 NK. Opodatkowanie odbywa się według stawki 13% (art. 224 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z ust. 7 art. 255 Ordynacji podatkowej do celów opodatkowania zysków, w ramach wydatków zmniejszających podstawę opodatkowania, kwotę średnich zarobków naliczonych pracownikowi, zatrzymaną na czas urlopu przewidzianego przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej, jest rozpoznany. Od kwoty wynagrodzenia urlopowego organizacja jest zobowiązana do naliczenia jednego podatku socjalnego na podstawie ust. 1 art. 236 ust. 1 art. 237 Ordynacji podatkowej, a także dokonywania odliczeń na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od wypadków przy pracy i chorób zawodowych (punkt 3 Zasad obliczania, rozliczania i wydatkowania środków na realizację obowiązkowego ubezpieczenia społecznego od wypadków przy pracy i chorób zawodowych ). Ponadto kwota wynagrodzenia urlopowego jest uwzględniona w podstawie obliczania składek ubezpieczeniowych na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne (klauzula 2, art. 10 ustawy federalnej z dnia 15.12.2001 grudnia 167 r. Nr XNUMX-FZ „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej "). Na potrzeby obliczania podatku dochodowego wysokość wynagrodzenia urlopowego uwzględnia się w ramach kosztów pracy, a wysokość ujednoliconego podatku socjalnego i składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od wypadków przy pracy i chorób zawodowych uwzględnia się jako część innych wydatków związanych z produkcją i sprzedażą (ust. 7 art. 255 ust. 1, 45 ust. 1 art. 264 Ordynacji podatkowej). 17.9. Ujednolicony podatek socjalny, składki na fundusz emerytalny i fundusz ubezpieczeń W rachunkowości kwoty ujednoliconego podatku socjalnego (zwanego dalej UST), obliczone w sposób określony przez Ch. 24 „Ujednolicony podatek socjalny” kodeksu podatkowego, są uwzględnione w wydatkach na zwykłe czynności i są odzwierciedlone w obciążeniu rachunków wydatków lub innych (na których dokonano odpowiednich rozliczeń międzyokresowych wynagrodzeń) w korespondencji z rachunkiem 69 „Obliczenia na ubezpieczenia społeczne i zabezpieczenia społeczne” z podziałem kwoty podatku od kwot zaksięgowanych w budżecie federalnym i powiązanych funduszach. Wysokość składek na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne, obliczona na podstawie taryf przewidzianych w art. 22, 33 ustawy federalnej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej” zmniejsza kwotę UST należną do budżetu federalnego (odliczenia podatkowe) zgodnie z ust. 2 art. 243 NK. Zaliczki na rzecz UST naliczane są w sposób określony w art. 243 Ordynacji podatkowej i są odzwierciedlone w rachunkowości zgodnie z Instrukcją stosowania planu kont w tym przypadku w obciążeniu konta 20 w korespondencji z kredytem konta 69 „Obliczenia dla ubezpieczenia społecznego i zabezpieczenia” na oddzielne subkonta. Zgodnie z ust. 2 art. 243 kodeksu podatkowego, kwota UST (kwota zaliczki na rzecz UST) płatna do budżetu federalnego jest zmniejszana przez podatników o kwotę składek ubezpieczeniowych naliczonych przez nich za ten sam okres (zaliczki na składkę ubezpieczeniową) z tytułu obowiązkowego ubezpieczenie emerytalne (odliczenie od podatku), co znajduje odzwierciedlenie w zapisach księgowych na subkontach konta 69 (w obciążeniu subkonta „UST w części zaksięgowanej w budżecie federalnym” i na uznaniu subkont „Składki ubezpieczeniowe na obowiązkową emeryturę ubezpieczenia na finansowanie części ubezpieczeniowej emerytury pracowniczej” oraz „Składki ubezpieczeniowe na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne na finansowanie części kapitałowej emerytur pracowniczych”). Zgodnie z ust. 3 Zasad obliczania, księgowania i wydatkowania środków na realizację obowiązkowego ubezpieczenia społecznego od wypadków przy pracy i chorób zawodowych, od wynagrodzeń pracowników naliczonych ze wszystkich powodów naliczane są składki ubezpieczeniowe. Kwota naliczonych składek ubezpieczeniowych odnosi się do innych wydatków za zwykłą działalność i jest odzwierciedlana zgodnie z Planem kont na koncie 69 na odpowiednim subkoncie. Dla celów opodatkowania zysków naliczone kwoty UST i składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne zalicza się do pozostałych wydatków związanych z produkcją i sprzedażą, zgodnie z ust. 1 i 45 ust. 1 art. 264 NK. Kwoty kar dla UST, składki ubezpieczeniowe na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne i składki ubezpieczeniowe na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne odzwierciedlane są zgodnie z Planem kont na rachunku debetowym 99 „Zysk i strata” (subkonto „Płatności z zysku pozostałego po opodatkowaniu” ) w korespondencji z pożyczką odpowiadające subkonta rachunku 69. Do celów obliczenia podatku dochodowego kwoty kar zapłaconych przez organizację w związku z opóźnioną płatnością UST i powyższymi składkami ubezpieczeniowymi nie są uwzględniane w wydatkach na podstawie ust. 2 art. 270 NK. Tym samym kwoty kar nie biorą udziału w tworzeniu wskaźników księgowego zysku i podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. 17.10. Wypłata tymczasowych rent inwalidzkich Audytor, sprawdzając wyliczenia wypłaty tymczasowego renty inwalidzkiej, otrzymuje potwierdzenie nie tylko przestrzegania prawa, ale także pewnego zabezpieczenia społecznego pracowników. Zatem całkowity brak tego rodzaju płatności może wskazywać na niewypowiedzianą niechęć kierownictwa badanej jednostki do obciążania się dodatkowymi kalkulacjami oraz faktycznym naruszeniem prawa i ochrony socjalnej. Obliczenie kwoty tymczasowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy w 2004 r. Zostało przeprowadzone zgodnie z ust. 1 art. 8 ustawy federalnej z dnia 08.12.2003 nr 166-FZ „O budżecie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej na rok 2004” na podstawie średnich zarobków obliczonych w sposób określony w art. 139 Kodeksu pracy i Regulaminu w sprawie specyfiki procedury obliczania przeciętnego wynagrodzenia, zatwierdzonego Dekretem Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 11.04.2003 kwietnia 213 r. Nr XNUMX (zwanym dalej Regulaminem). Artykuł 8 ustawy federalnej nr 166-FZ stanowi, że w 2004 r. Tymczasowe świadczenie z tytułu niezdolności do pracy oblicza się na podstawie średnich zarobków pracownika w głównym miejscu pracy za ostatnie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc początku niepełnosprawności. Zgodnie z paragrafem 2 Regulaminu przy obliczaniu średnich zarobków brane są pod uwagę wszystkie rodzaje płatności przewidziane przez system wynagradzania stosowany w organizacji, niezależnie od źródeł tych płatności. Zgodnie z paragrafem 8 Regulaminu we wszystkich przypadkach, z wyjątkiem zastosowania łącznego rozliczania godzin pracy, do ustalenia średnich zarobków stosuje się średnie dzienne zarobki. Średnie dzienne wynagrodzenie oblicza się, dzieląc kwotę faktycznie naliczonych wynagrodzeń za okres rozliczeniowy przez liczbę faktycznie przepracowanych dni w tym okresie. Średnie zarobki pracownika ustala się mnożąc średnie dzienne zarobki przez liczbę dni (pracy, kalendarza) w okresie należnym (ust. 8 Rozporządzenia). Zgodnie z pismem Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej z dnia 28.04.2004 kwietnia 02 r. Nr 18-06 / 2706-XNUMX „W sprawie wypłaty tymczasowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy”, jeżeli istnieje związek przyczynowy między czasową niezdolnością do pracy a wypadkiem przy pracy lub choroby zawodowej, wypłata okresowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy powinna być dokonywana z tytułu składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zgodnie z art. 183 Kodeksu pracy w przypadku tymczasowej niezdolności do pracy pracodawca wypłaca pracownikowi tymczasowe świadczenia z tytułu niezdolności do pracy zgodnie z prawem federalnym. Tryb i warunki przyznawania okresowych świadczeń z tytułu niezdolności do pracy określają Podstawowe Warunki Wypłacania Państwowych Świadczeń z Ubezpieczenia Społecznego, zatwierdzone Uchwałą Rady Ministrów ZSRR i Ogólnozwiązkowej Centralnej Rady Związków Zawodowych z dnia 23.02.1984 lutego 191 r. Nr 12.11.1984 (zwane dalej Warunkami Podstawowymi), a także Regulaminem trybu przyznawania świadczeń z państwowego ubezpieczenia społecznego, zatwierdził Zarządzenie Prezydium Ogólnozwiązkowej Centralnej Rady Związków Zawodowych z dnia 13 listopada 6 r. Nr XNUMX -XNUMX. Podstawą do przyznania tymczasowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy jest zaświadczenie o zwolnieniu chorobowym wystawione w przepisowy sposób (orzeczenie o niepełnosprawności) (pkt 8 Podstawowych Warunków). Zasiłek z tytułu czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby zawodowej wydawany jest w wysokości 100% wynagrodzenia (punkt 24 Warunków Podstawowych; punkt 29 Regulaminu Wypłacania Świadczeń). Wypłata pracownikowi tymczasowego świadczenia z tytułu niezdolności do pracy nie jest uznawana za przedmiot opodatkowania zgodnie z UST (ust. 1 ust. 1, art. 238 kodeksu podatkowego), a zatem jest przedmiotem opodatkowania składek ubezpieczeniowych na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne ( ust. 2, art. 10 ustawy federalnej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym” w Federacji Rosyjskiej”). Tymczasowe świadczenie z tytułu niezdolności do pracy wypłacane zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej na koszt Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej nie podlega składkom ubezpieczeniowym z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia od wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Jednocześnie kwota wypłacona pracownikowi za okres czasowej niezdolności do pracy zaliczana jest do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (zwanym dalej podatkiem dochodowym od osób fizycznych), zgodnie z ust. 7 pkt 1 art. 208 i ust. 1 art. 217 NK. Podatek dochodowy od osób fizycznych jest potrącany z chwilą faktycznej wypłaty świadczeń pracownikowi (klauzula 4 art. 226 kodeksu podatkowego) i znajduje odzwierciedlenie we wpisie debetowym rachunku 70 w korespondencji z uznaniem rachunku 68 „Obliczenia dotyczące podatków i opłat”. 17.11. Zwolnienie pracowników Audytor powinien zwrócić uwagę na legalność zwolnienia pracowników przedsiębiorstwa i terminowość dokonywania z nimi rozliczeń. Z chwilą rozwiązania umowy o pracę wypłata wszystkich należności należnych pracownikowi od pracodawcy następuje w dniu zwolnienia pracownika (art. 140 kp). Zwolniony pracownik musi zapoznać się z nakazem zwolnienia. Jednocześnie własnoręcznym odręcznym pokwitowaniem potwierdza nie tylko fakt swojego zwolnienia, ale także datę rozwiązania stosunku pracy. Data zapoznania się pracownika nie może być późniejsza niż ostatni dzień rozwiązania stosunku pracy, z wyjątkiem przypadków zwolnienia z własnej woli (w tym przypadku zgodę pracownika potwierdza jego osobiste oświadczenie). Odprawy wypłacane w związku ze zwolnieniem pracownika oraz wysokość średnich miesięcznych zarobków za okres zatrudnienia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie ust. 3 art. 217 Ordynacji podatkowej, a także UST na podstawie ust. 2 pkt 1 art. 238 NK. W celu obliczenia podatku dochodowego rozliczenia międzyokresowe pracowników zwolnionych z powodu zmniejszenia liczby pracowników organizacji są uwzględniane w kosztach pracy (klauzula 9, art. 255 kodeksu podatkowego). Zgodnie z art. 127 Kodeksu pracy po zwolnieniu pracownik otrzymuje rekompensatę pieniężną za wszystkie niewykorzystane urlopy. W takim przypadku wysokość wynagrodzenia urlopowego obliczana jest na podstawie liczby dni urlopu należnych pracownikowi oraz średnich dziennych zarobków obliczonych zgodnie z art. 139 Kodeksu pracy i Regulaminu w sprawie specyfiki procedury obliczania przeciętnego wynagrodzenia, zatwierdzonego Dekretem Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 11.04.2003 kwietnia 213 r. Nr 1. Trzy miesiące kalendarzowe (od 1 do 3 dnia ) uważa się za okres rozliczeniowy wynagrodzenia urlopowego (od XNUMX do XNUMX dnia) (ust. XNUMX Rozporządzenia). Kontroler powinien oceniać przypadki masowych zwolnień pracowników lub pracowników badanej jednostki, gdyż może to mieć bezpośredni wpływ na niezdolność jednostki do kontynuowania działalności w dającej się przewidzieć przyszłości, zwłaszcza jeśli zwolnienia miały miejsce bez odpowiedniego zastąpienia. 17.12. Audyt innych kwestii dotyczących rozliczeń i płatności na rzecz personelu organizacji Wynagrodzenie za pracę pracowników wykonujących ciężką pracę, pracę w szkodliwych, niebezpiecznych i innych szczególnych warunkach pracy jest podwyższone (art. 146 kp). Przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych brane są pod uwagę wynagrodzenia, uwzględniające dopłaty za pracę w niebezpiecznych warunkach pracy (art. 1, art. 210 Ordynacji podatkowej). Prawo do jednorazowego zasiłku przy urodzeniu dziecka ma jedno z rodziców lub osoba go zastępująca. W przypadku urodzenia dwojga lub więcej dzieci, określony zasiłek wypłacany jest na każde dziecko. Jednorazowy zasiłek na urodzenie dziecka wypłacany jest w wysokości 4500 rubli. (Artykuły 11, 12 ustawy federalnej z dnia 19.05.1995 maja 81 r. Nr 21-FZ „O świadczeniach państwowych dla obywateli z dziećmi”) w miejscu pracy (klauzula 04.09.1995 Regulaminu w sprawie procedury przydzielania i wypłacania świadczeń państwowych obywatele z dziećmi, zatwierdzone dekretem Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 883 nr 10). Jednorazowy zasiłek z tytułu urodzenia dziecka wypłacany jest nie później niż 22 dni od dnia złożenia wszystkich niezbędnych dokumentów przewidzianych w paragrafie 23 Regulaminu (par. XNUMX Regulaminu). Na wniosek kobiety udziela się jej urlopu na opiekę nad dzieckiem do ukończenia przez dziecko trzeciego roku życia, przy czym na czas tego urlopu zachowuje miejsce pracy (stanowisko) (art. 256 kp). Zgodnie z art. 255 Kodeksu pracy kobietom, na ich wniosek i zgodnie z zaświadczeniem lekarskim, przysługuje urlop macierzyński w wymiarze 70 (w przypadku ciąży mnogiej - 84) dni kalendarzowych przed porodem oraz 70 (w przypadku porodu powikłanego - 86, w w przypadku urodzenia dwojga lub więcej dzieci - 110 ) dni kalendarzowych po urodzeniu dziecka z wypłatą świadczeń z państwowego ubezpieczenia społecznego w wysokości określonej przez prawo. Zgodnie z ust. 1 art. 8 ustawy federalnej z dnia 08.12.2003 nr 166-FZ „W budżecie Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej na rok 2004” w 2004 r. Zasiłek macierzyński obliczono na podstawie średnich zarobków pracownika w głównym miejscu pracę za ostatnie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu macierzyńskiego. Obliczenie średnich zarobków odbywa się zgodnie z art. 139 Kodeksu pracy zgodnie z procedurą ustanowioną w Regulaminie dotyczącym specyfiki procedury obliczania przeciętnego wynagrodzenia, zatwierdzonym dekretem rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 11.04.2003 kwietnia 213 r. Nr XNUMX. Zgodnie z sub. 2 pkt 1 art. 10 ustawy federalnej nr 166-FZ, na koszt obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, opłata za kupony dla dzieci ubezpieczonych obywateli do pozamiejskich stacjonarnych obozów zdrowia dla dzieci na nie więcej niż 24 dni pobytu w szkole święta odbywają się w sposób i na warunkach określonych przez Rząd Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z sub. "a" paragraf 8 Rozporządzenia Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 05.03.2004 nr 320-r bony na zamiejscowe stacjonarne dziecięce obozy zdrowotne z pobytem co najmniej 21-24 dni w okresie wakacji letnich są wypłacane na koszt Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Federacji Rosyjskiej w wysokości do 50 % średniego kosztu bonu, ustalonego przez władze wykonawcze podmiotów Federacji Rosyjskiej na podstawie rzeczywistych cen bonów do takich obozów znajdujących się na terenie tego podmiotu. Audytor powinien zwrócić uwagę na fakt, że organizacja ma prawo do ponoszenia wydatków z obowiązkowych funduszy ubezpieczeń społecznych na rehabilitację dzieci w granicach zatwierdzonych przez nią środków przez oddział (oddział oddziału) Fundusz na rok kalendarzowy, w sposób określony w ustawie federalnej o budżecie Funduszu na następny rok budżetowy (punkt 2.3 Instrukcji w sprawie trybu rozliczania i wydatkowania obowiązkowych funduszy ubezpieczenia społecznego, zatwierdzonej Uchwałą Ubezpieczeń Społecznych Fundusz Federacji Rosyjskiej z dnia 09.03.2004 marca 22 r. Nr XNUMX). Temat 18. AUDYT ROZLICZENIA Z RACHUNKAMI 18.1. Cele i zadania audytu rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi Celem badania rozrachunków przez osoby odpowiedzialne jest ustalenie prawidłowości i rzetelności tych transakcji oraz określenie wpływu na sprawozdania finansowe (księgowe). Z uwagi na to, że audyt rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi wiąże się ze sprawdzaniem procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych, wygodniej jest przeprowadzać je równolegle. Kontrola rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi przez księgowego odbywa się na podstawie poleceń dotyczących polityki rachunkowości organizacji, wyznaczenia osób upoważnionych do odbioru gotówki na podstawie raportu, kierunku pracowników organizacji w podróżach służbowych, jak również ewidencja raportów zaliczkowych. Przy przeprowadzaniu audytu konieczne jest porównanie salda konta 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” na koniec każdego miesiąca z danymi wskazanymi w Księdze Głównej. Jednocześnie konieczne jest sprawdzenie korespondencji miesięcznych obrotów na koncie 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” z obrotem debetowymi na rachunkach zapasów, kosztów, majątku i zysku. Po tych procedurach sprawdzana jest zgodność kwot w przedłożonych dokumentach potwierdzających z kwotami odzwierciedlonymi w raportach zaliczkowych. Podczas audytu brane są pod uwagę wszystkie raporty zaliczkowe oraz dokumenty potwierdzające poniesione wydatki (faktury, towary, paragony gotówkowe, listy przewozowe, dowody zakupu, świadectwa podróży, bilety podróżne, rachunki hotelowe itp.). Następnie analityczne dane księgowe dla każdego podmiotu sprawozdawczego są porównywane z przesłanymi raportami zaliczkowymi za określony okres. Przeprowadzenie wszystkich powyższych działań pomoże audytorowi zweryfikować poprawność wykonania każdego raportu zaliczkowego oraz poprawność podziału kwot z raportów zaliczkowych pomiędzy odpowiednie źródła finansowania (koszt produktu lub zysk organizacji). Jednym z kierunków uzyskania dowodów kontroli jest inwentaryzacja rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi w celu ustalenia, czy wypłaty gotówki na podstawie raportu są zgodne z wymogami paragrafu 11 Rozporządzenia w sprawie procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych, zatwierdzonego decyzją Rada Dyrektorów Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej 22.09.1993 września 40 r. Nr XNUMX. Podczas inwentaryzacji kwot rozliczanych sprawdzane są raporty osób rozliczających dotyczące wydanych zaliczek, biorąc pod uwagę ich przeznaczenie, a także kwoty zaliczek wydanych dla każdej osoby rozliczającej (data wystawienia, przeznaczenie). Inwentaryzację rozrachunków z osobami odpowiedzialnymi należy przeprowadzać częściej niż inwentaryzację rozliczeń z innymi dłużnikami i wierzycielami. Tłumaczy się to tym, że osoby, które otrzymały środki pieniężne na podstawie zgłoszenia są zobowiązane, nie później niż trzy dni robocze po upływie okresu, na który zostały wydane środki (lub od dnia powrotu z podróży służbowej), złożyć raport o wydanych kwotach do działu księgowości organizacji. Przekazywanie środków pieniężnych wystawionych na podstawie raportu przez jedną osobę na drugą jest zabronione. 18.2. Audyt księgowy rozliczeń z osobami odpowiedzialnymi Konto 71 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi” ma na celu podsumowanie informacji o rozliczeniach z pracownikami pod względem kwot wydanych im w ramach sprawozdania z kosztów administracyjnych, biznesowych i operacyjnych. Zgodnie z klauzulą 11 Procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonej decyzją Rady Dyrektorów Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej z dnia 22.09.1993 września 40 r. Nr XNUMX, przedsiębiorstwa mogą wydawać środki pieniężne swoim pracownikom przeciwko sprawozdanie z działalności i kosztów operacyjnych w kwotach i okresach ustalonych przez kierowników przedsiębiorstw. Osoby, które otrzymały środki pieniężne na rachunek są zobowiązane, nie później niż trzy dni robocze po upływie okresu, na jaki zostały wydane, złożyć raport o wydatkowanych kwotach do działu księgowości przedsiębiorstwa i dokonać ostatecznego rozliczenia z nich . Konto 31.10.2000 „Rozliczenia z osobami odpowiedzialnymi””. Konto 94 jest obciążane kwotami wystawionymi w ramach raportu w korespondencji z rachunkami pieniężnymi. W przypadku kwot wydawanych przez osoby odpowiedzialne, konto 71 jest uznawane w korespondencji z rachunkami, które uwzględniają koszty i nabyte wartości. W celu rozliczenia środków wydanych osobom odpowiedzialnym stosuje się ujednolicony formularz „Raport z wyprzedzeniem” (formularz nr AO-1), zatwierdzony dekretem Państwowego Komitetu Statystycznego Rosji z dnia 01.08.2001 sierpnia 55 r. Nr XNUMX. Zweryfikowana zaliczka raport jest zatwierdzany przez kierownika lub osobę upoważnioną i przyjmowany do księgowości. Nadwyżka wydatków w raporcie zaliczkowym jest wystawiana osobie odpowiedzialnej na nakaz pieniężny rachunku. 18.3. Płatność za podróże służbowe Tryb i wysokość zwrotu kosztów związanych z podróżami służbowymi określa układ zbiorowy lub lokalny akt prawny organizacji. Jednocześnie wysokość odszkodowania nie może być niższa niż kwota ustalona przez Rząd Federacji Rosyjskiej dla organizacji finansowanych z budżetu federalnego. Obecnie dzienna dieta ustalona dla tych organizacji wynosi 100 rubli. za każdy dzień wyjazdu służbowego (zatwierdzone zarządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.07.2001 lipca 49 r. nr XNUMXn). Wydanie gotówki na poczet sprawozdania z wydatków związanych z podróżami służbowymi odbywa się w granicach kwot należnych podróżującym służbowo na te cele. Osoby, które otrzymały gotówkę na poczet raportu są zobowiązane, nie później niż w ciągu trzech dni roboczych od dnia powrotu z podróży służbowej, przedstawić do działu księgowości organizacji raport o wydanych kwotach i dokonać ostatecznego rozliczenia ( pkt 11 Procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych w Federacji Rosyjskiej). Zgodnie z pkt 11 Procedury przeprowadzania transakcji gotówkowych wydawanie środków pieniężnych na poczet sprawozdania z wydatków związanych z podróżami służbowymi odbywa się w ramach kwot należnych podróżującym służbowo z tego tytułu. Osoby, które otrzymały gotówkę w rublach na podstawie protokołu, są zobowiązane, nie później niż trzy dni robocze od dnia powrotu z podróży służbowej, przedstawić działowi księgowości organizacji raport o wydanych kwotach i dokonać ostatecznego rozliczenia z nich . Zgodnie z art. 168 Kodeksu pracy, w przypadku wysłania w podróż służbową, pracodawca jest zobowiązany zwrócić pracownikowi: ▪ koszty podróży; ▪ wydatki na wynajem lokali mieszkalnych; ▪ dodatkowe wydatki związane z zamieszkaniem poza miejscem stałego zamieszkania (dieta dzienna); ▪ inne wydatki poniesione przez pracownika za zgodą lub wiedzą pracodawcy. Tryb i wysokość zwrotu kosztów związanych z podróżami służbowymi określa układ zbiorowy lub lokalny akt prawny organizacji. Zgodnie z Regulaminem świadczenia usług hotelowych w Federacji Rosyjskiej, zatwierdzonym Dekretem Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 25.04.1997 kwietnia 490 r. Nr XNUMX, hotele świadczą zarówno usługi podstawowe, jak i dodatkowe. Zgodnie z ust. 7 art. 171 Ordynacji podatkowej, kwoty podatku VAT zapłaconego z tytułu kosztów podróży służbowej (wydatki na podróż do miejsca podróży służbowej i z powrotem, w tym wydatki na korzystanie z pościeli w pociągach, a także wydatki na wynajem mieszkania), przyjmowane do odliczenia, gdy naliczania podatku dochodowego od osób prawnych, podlegają odliczeniu. Określając listę usług, które można uwzględnić w kosztach podróży przy obliczaniu podatku VAT do odliczenia, organizacje powinny kierować się kodeksem podatkowym. Czyniąc to, należy wziąć pod uwagę, że w 12 s. 1 art. 264 Ordynacji podatkowej wymienia wydatki związane z kosztami podróży do celów obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych. Do celów księgowych wydatki organizacji na wypłatę diet dziennych pracownikowi są wydatkami na zwykłe czynności i są ujęte w wydatkach handlowych (klauzule 5, 7 PBU 10/99 „Wydatki organizacji”, zatwierdzone zarządzeniem Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 33n). Na podstawie paragrafu 18 PBU 10/99 wydatki na zwykłe czynności są ujmowane w okresie sprawozdawczym, w którym miały miejsce, niezależnie od czasu faktycznej wypłaty środków i innej formy realizacji (przy założeniu tymczasowej pewności co do faktów działalności gospodarczej ), pod warunkiem spełnienia warunków wymienionych w pkt 16 PBU 10/99. Koszty podróży są ujmowane w księgowości po zatwierdzeniu raportu wstępnego pracownika (w tym przypadku w lutym) i ujmowane jako wydatki. Do celów obliczenia podatku dochodowego koszty podróży, w szczególności wydatki dzienne w granicach zatwierdzonych przez Rząd Federacji Rosyjskiej, są klasyfikowane jako inne wydatki związane z produkcją i sprzedażą (subklauzula 12 ust. 1 art. 264 kodeksu podatkowego ) i są uważane za wydatki pośrednie, które stanowią podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym za bieżący miesiąc (art. 318 Ordynacji podatkowej). Diety dzienne wypłacane w granicach ustalonych zgodnie z obowiązującymi przepisami nie podlegają podatkowi dochodowemu od osób fizycznych na podstawie art. 3 art. 217 NK. W konsekwencji diety dzienne wypłacane pracownikowi ponad ustaloną normę zalicza się do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Opodatkowanie odbywa się według stawki podatkowej 13% (art. 224 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z ust. 4 art. 226 Ordynacji podatkowej organizacja jest zobowiązana do potrącenia obliczonej kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio z dochodu pracownika, gdy jest on faktycznie płacony. Zgodnie z sub. 2 pkt 1 art. 238 kodeksu podatkowego diety dzienne w granicach ustalonych zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej nie podlegają UST. Dodatki dzienne przekraczające normy, które, jak wspomniano powyżej, nie zmniejszają dochodu podlegającego opodatkowaniu, również nie podlegają UST na podstawie ust. 3 art. 236 NK. Kwota zasiłku dziennego wypłacanego pracownikowi nie podlega również składkom ubezpieczeniowym z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego, ponieważ zgodnie z ust. 2 art. 10 ustawy federalnej „O obowiązkowym ubezpieczeniu emerytalnym w Federacji Rosyjskiej” przedmiotem opodatkowania składek ubezpieczeniowych jest przedmiot opodatkowania UST, ustanowiony przez Ch. 24 „Ujednolicony podatek socjalny” Ordynacji podatkowej. Kontrola tego kierunku wydatkowania środków organizacji dotyczy kwestii legalności wydawania środków na rachunek w walucie obcej oraz zasadności tych kosztów. Wyjazd pracownika za granicę na polecenie kierownika w celu nawiązania współpracy biznesowej, rozwiązywania bieżących spraw i zadań z partnerami biznesowymi jest podróżą służbową (art. 166 kp), tryb i wysokość zwrotu tych wydatków ustala się w porozumieniu z stronami umowy o pracę, a także mogą być określone w układzie zbiorowym lub innym lokalnym akcie organizacji. Poniesione koszty podróży i zakwaterowania są zwracane pracownikowi w wysokości rzeczywistych wydatków na podstawie dokumentów potwierdzających. W przypadku braku takich dokumentów koszty wynajmu lokali są zwracane zgodnie z normami ustanowionymi rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Rosji nr 64n. Diety dzienne dla pracownika wysłanego w podróż służbową za granicę wypłacane są zgodnie ze standardami zatwierdzonymi przez organizację, przy czym organizacja ma prawo do ustalenia dowolnej wysokości ich rekompensaty (chyba że jest organizacją budżetową). Od 2006 r., jeśli zostały zawarte umowy międzyrządowe z państwami członkowskimi WNP, zgodnie z którymi przejścia graniczne nie oznaczają przejść granicznych w dokumentach wjazdowych i wyjazdowych, daty przekroczenia są określane na podstawie znaków w świadectwie podróży. Księgowy przy obliczaniu diet nie powinien zapominać o aktualnym piśmie Ministerstwa Pracy Rosji i Ministerstwa Finansów Rosji z dnia 17.05.1996 maja 1037 r. Nr 26.12.2005-IH „W sprawie procedury wypłacania diet pracownikom wysłanym w sprawie krótkoterminowych podróży służbowych za granicę”, których wszystkie normy znajdują odzwierciedlenie w dekrecie rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 812 grudnia XNUMX r. XNUMX nr XNUMX „W sprawie wysokości i trybu wypłacania diet dziennych w walucie obcej i dodatki na diety w walutach obcych na wyjazdy służbowe za granicę pracowników organizacji finansowanych z budżetu federalnego." W szczególności przy wyjeździe z terytorium Federacji Rosyjskiej dzień przekroczenia granicy zaliczany jest do dni płatnych w walucie obcej. W przypadku podróży powrotnej dzień przekroczenia granicy państwowej jest płatny według stawki ustalonej dla opłacenia podróży służbowych w Federacji Rosyjskiej. Do sierpnia 2005 r. banki odmawiały wydawania waluty obcej na koszty podróży, powołując się na wymogi ustawy federalnej z dnia 10.12.2003 grudnia 173 r. nr XNUMX-FZ „O regulacji dewizowej i kontroli dewizowej”, która zakazywała transakcji walutowych między rezydentami , z wyjątkiem zamkniętej listy transakcji, w której nie uwzględniono zakupu waluty na koszty podróży. Dlatego organizacje albo wydawały swoim pracownikom ruble, aby kupować walutę w „wymieniarkach”, albo korzystały z korporacyjnych kart bankowych. Od sierpnia 2005 roku liczba dozwolonych transakcji walutowych obejmuje zapłatę i zwrot kosztów pracownika w przypadku wyjazdu służbowego za granicę. Jeśli zaliczka wypłacona pracownikowi nie była wystarczająca i wydano jego własne środki, organizacja może również ubiegać się o zakup waluty obcej w celu zrekompensowania przekroczenia wydatków osoby odpowiedzialnej. Wysyłając pracownika za granicę, księgowy nie we wszystkich przypadkach jest zobowiązany do wystawienia zaświadczenia o podróży, dlatego od 2006 r. wystarczającym dokumentem potwierdzającym wyjazd jest zarządzenie kierownika, które wskazuje cel i cel wyjazdu oraz dokumenty podróży wydatki osoby odpowiedzialnej za opodatkowanie. Po wydaniu pracownikowi zaliczki w walucie obcej organizacja musi dokonać ponownej oceny zobowiązań pieniężnych denominowanych w walucie obcej. Jednocześnie wydatki osoby odpowiedzialnej dokonane w walucie obcej są przeliczane na ruble według kursu Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej ustalonego w dniu zatwierdzenia raportu zaliczkowego (PBU 3/2000). Różnice kursowe powstałe w rachunkowości w wyniku przeliczenia na ruble są zaliczane zgodnie z paragrafem 13 PBU 3/2000 do wyników finansowych organizacji jako dochód nieoperacyjny lub koszty nieoperacyjne. Wszystkie uzyskane dowody audytu powinny być udokumentowane. Zidentyfikowane błędy wpływają na opinię biegłego rewidenta wyrażoną we wniosku. Jednocześnie błędy w tej części księgowości mogą być trudne do zarekomendowania do korekty, zwłaszcza w zakresie dokumentacji pierwotnej, bardziej realistyczne wydaje się dokonywanie korekt treści i formy transakcji gospodarczych. Temat 19. AUDYT KAPITAŁU UPOWAŻNIONEGO I ROZLICZENIA Z ZAŁOŻYCIELI 19.1. Cele i zadania audytu kapitału docelowego Celem badania kapitału docelowego jest wyrobienie opinii o rzetelności tych wskaźników sprawozdania finansowego, odzwierciedlających stan kapitału docelowego oraz zgodności metodologii jego rozliczania z przepisami. Wskazane jest rozpoczęcie pracy od sprawdzenia stanu prawnego i uprawnień do prowadzenia działalności statutowej, składu założycieli (uczestników), struktury i zarządzania organizacją, a także możliwości finansowych do osiągnięcia celów działalności . Aby sprawdzić zgodność z aktami prawnymi, należy utworzyć pakiet dokumentów regulacyjnych regulujących ustalone zasady rozliczania kapitału docelowego. Taki pakiet jest kompletowany z uwzględnieniem specyfiki działalności klienta. Przeglądając dokumenty założycielskie, audytor dowiaduje się: 1) jakie rodzaje działalności przewidują dokumenty założycielskie; 2) czy rodzaje prowadzonej działalności są zgodne z dokumentami założycielskimi; 3) rodzaje działalności podlegające licencjonowaniu zgodnie z ustawą federalną nr 08.08.2001-FZ z 128 „O licencjonowaniu niektórych rodzajów działalności”. W przypadku rodzajów działalności podlegających licencjonowaniu sprawdzana jest dostępność licencji i okresy ich ważności, ponieważ prawo organizacji do prowadzenia tego rodzaju działalności powstaje z chwilą otrzymania licencji lub w okresie w niej określonym i wygasa po jego wygaśnięciu. Działania prowadzone bez odpowiednich licencji są uważane za nielegalne. Zapoznanie się z dokumentami założycielskimi pozwala audytorowi ustalić, kto jest właścicielem i wyjaśnić, w interesie których użytkowników przeprowadzany jest audyt. Audytor ustala dostępność odpowiednich dokumentów oraz zgodność z procedurami zatwierdzania i rejestracji państwowej. Ponieważ osoba prawna jest uważana za stworzoną nie od momentu jej utworzenia przez założycieli, ale od momentu jej rejestracji państwowej, istnienie zaświadczenia o rejestracji państwowej i ponownej rejestracji należy sprawdzić, czy wprowadzono zmiany w dokumenty założycielskie. Po zapoznaniu się z protokołem stowarzyszenia staje się jasne, jakie warunki zostały określone: ▪ przeniesienie własności; ▪ udział w zajęciach; ▪ podział zysków i strat pomiędzy uczestnikami; ▪ zarządzanie działalnością osoby prawnej; ▪ wycofanie się założycieli (uczestników) ze składu. 19.2. Autoryzowany program audytu kapitału (akcyjnego) Weryfikacja dokumentów założycielskich, danych księgowych i sprawozdawczych dotyczących tworzenia kapitału docelowego może odbywać się zgodnie z następującym programem: ▪ sprawdzanie dostępności i formy dokumentów założycielskich; ▪ zgodność treści dokumentów założycielskich z wymogami aktów prawnych i wykonawczych; ▪ kompletność i zgodność z warunkami wpłaty kapitału docelowego; ▪ weryfikacja wartości pieniężnej majątku wniesionego przez założycieli w zamian za udziały przy zawiązywaniu spółki akcyjnej; ▪ sprawdzanie opodatkowania środków przekazywanych na kapitał zakładowy organizacji przez jej założycieli; ▪ sprawdzanie legalności działań; ▪ zgodność wielkości kapitału docelowego z danymi dokumentów założycielskich i ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej; ▪ kompletność i prawidłowość utworzenia kapitału docelowego; ▪ dotrzymywanie prawnie ustalonych terminów ostatecznych rozliczeń wpłaty kapitału docelowego; ▪ ocena prawidłowości rozliczenia tworzenia kapitału docelowego; ▪ ustalenie realności wpłat na kapitał zakładowy; ▪ ważność zmian wysokości kapitału docelowego. 19.3. Wpływ formy organizacyjno-prawnej na odpowiedzialność założycieli Przy sprawdzaniu dokumentów założycielskich należy wziąć pod uwagę, że kodeks cywilny określa różne formy odpowiedzialności założycieli za każdą formę organizacyjno-prawną. Uczestnicy spółki jawnej ponoszą solidarną odpowiedzialność subsydiarną swoim majątkiem za zobowiązania spółki (art. 75 kc). Komplementariusze spółki komandytowej odpowiadają za zobowiązania spółki swoim majątkiem, a inwestorzy ponoszą ryzyko strat w granicach wniesionych przez siebie kwot (art. 82 kc). Uczestnicy Sp. z oo nie ponoszą odpowiedzialności za jej zobowiązania i ponoszą ryzyko strat związanych z działalnością spółki, w granicach wartości swoich wkładów (art. 87 kc). Uczestnicy spółki akcyjnej (akcjonariusze) nie ponoszą odpowiedzialności za jej zobowiązania i ponoszą ryzyko strat w wartości posiadanych akcji (art. 96 kc). Założyciele SA ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania powstałe przed rejestracją spółki (art. 98 kc). 19.4. Główne aspekty prawne regulujące kształtowanie kapitału docelowego (akcyjnego) Data powstania kapitału docelowego organizacji i powstania zadłużenia jej właścicieli z tytułu wpłat do niej jest datą uzyskania statusu osoby prawnej (Załącznik do PBU 3/2000 „Rachunkowość aktywów i pasywów, których wartość jest wyrażona w walucie obcej”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 10.01.2000 nr 2n). Jednocześnie osobę prawną uważa się za utworzoną od momentu jej rejestracji państwowej (klauzula 2, art. 51 kodeksu cywilnego). Zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania, po państwowej rejestracji organizacji, dług założycieli z tytułu wkładów do kapitału docelowego znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych. Środki otrzymane od założycieli jako wpłata na kapitał zakładowy nie są uwzględniane jako przychód przy obliczaniu podatku dochodowego zgodnie z ust. 3 pkt 1 art. 251 NK. Jednocześnie różnica między wartością nominalną uposażonych akcji a wartością otrzymanego majątku (w tym środków pieniężnych) nie jest ujmowana jako zysk (strata) dla celów obliczenia podatku dochodowego (subklauzula 1 ust. 1 art. 277 Kod podatkowy). Przy tworzeniu kapitału docelowego organizacji, wycenianego w dokumentach założycielskich w walucie obcej, powstają różnice kursowe, które podlegają przypisaniu do jej kapitału dodatkowego (klauzula 14 PBU 3/2000). W ramach różnicy kursowej związanej z tworzeniem kapitału docelowego (zapasowego) organizacji, różnica między oceną rubla długu założyciela (uczestnika) od wkładu do kapitału docelowego (zapasowego) organizacji, wyceniona w dokumentach założycielskich w walucie obcej, obliczonej według kursu Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w dniu otrzymania kwoty depozytów oraz oszacowanie w rublach tego wkładu w dokumentach założycielskich (klauzula 14 PBU 3/2000) . Zwiększenie kapitału docelowego znajduje odzwierciedlenie w księgowości poprzez wpis na koncie 80 „Kapitał autoryzowany” i obciążenie rachunku 75, subkonto 75-1, dopiero po rejestracji przez państwo zmian w dokumentach założycielskich. Saldo na koncie 80 „Kapitał autoryzowany” musi odpowiadać kwocie kapitału docelowego, ustalonej w dokumentach założycielskich organizacji. Zapisy na koncie 80 „Kapitał docelowy” dokonywane są przy tworzeniu kapitału docelowego, a także w przypadku podwyższenia i obniżenia kapitału dopiero po dokonaniu odpowiednich zmian w dokumentach założycielskich. Zgodnie z Federalnym Standardem Rewizji Finansowej nr 9 „Podmioty stowarzyszone” audytor musi zbadać listy akcjonariuszy w celu zidentyfikowania głównych akcjonariuszy lub, jeśli to konieczne, uzyskać listę głównych akcjonariuszy z rejestru akcjonariuszy; badają protokoły zgromadzeń wspólników i posiedzeń rady dyrektorów, a także inne dokumenty przewidziane prawem, w tym rejestr wspólników w celu ustalenia stopnia ich wpływu na działalność finansową i gospodarczą badanej jednostki. 19.5. Emisja akcji Zgodnie z Federalnym Standardem Rewizji Finansowej nr 10 „Zdarzenia po dacie sprawozdawczej”, w przypadku emisji papierów wartościowych, której towarzyszy rejestracja prospektu emisyjnego, w tym w przypadku oferty publicznej kapitałowych papierów wartościowych, biegły rewident musi pod uwagę odpowiednie wymagania ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej i wymagania z nimi związane. Na przykład biegły rewident może być zobowiązany do przeprowadzenia dodatkowych procedur badania obejmujących okres do dnia rejestracji państwowej emisji emisyjnych papierów wartościowych. Obejmuje to wdrożenie procedur przewidzianych w paragrafach 4 i 5 Federalnych Standardów Rewizji Finansowej i obejmuje okres do daty rejestracji państwowej emisji papierów wartościowych o ratingu emisyjnym lub ewentualnie blisko tej daty, a także zbadanie prospektu papierów wartościowych pod kątem zgodności zawartych w nim informacji z informacjami księgowymi, w które zaangażowany jest biegły rewident. Ustawa federalna nr 27.12.2005-FZ z dnia 194 grudnia 16.03.2005 r. „W sprawie zmian w ustawie federalnej „O rynku papierów wartościowych”, ustawie federalnej „O spółkach akcyjnych” oraz ustawie federalnej „O ochronie praw i uzasadnionych interesów Inwestorów na Rynku Papierów Wartościowych” wprowadziła zawiadomienie o trybie raportowania o wynikach emisji (emisji dodatkowej) papierów wartościowych o ratingu emisyjnym w przypadku dokonywania przez maklera papierów wartościowych w trybie subskrypcji otwartej i notowania ich na giełdzie. Zmiany zabezpieczają prawo emitenta do złożenia organowi rejestracyjnemu zamiast raportu o wynikach emisji (dodatkowej emisji) papierów wartościowych zawiadomienia o wynikach emisji (dodatkowej emisji) papierów wartościowych. Osobny podrozdział Standardów Emisji Papierów Wartościowych (zatwierdzonych Zarządzeniem Federalnej Służby Rynków Finansowych z dnia 05 marca 4 roku nr XNUMX-XNUMX/pz-n) poświęcony jest obecnie specyfice składania takiego zawiadomienia. Doprecyzowywane są wymogi dotyczące decyzji o plasowaniu akcji, obligacji zamiennych na akcje i opcji. Ustalono w szczególności, że w przypadku, gdy plasowanie papierów wartościowych w drodze subskrypcji otwartej odbywa się z możliwością ich nabycia poza granicami Federacji Rosyjskiej, decyzja o emisji (dodatkowej emisji) papierów wartościowych musi zawierać wskazanie takiej możliwości. Nowe wydanie zawiera przepisy dotyczące specyfiki emisji obligacji międzynarodowych organizacji finansowych. Zatwierdzono formę zawiadomienia o wynikach emisji (emisji dodatkowej) papierów wartościowych. Po wprowadzeniu zmian w statucie JSC podwyższenie kapitału docelowego znajduje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych wpisem na koncie 80 „Kapitał autoryzowany” i debetem na koncie 75 „Rozliczenia z założycielami”, pod- konto 75-1 „Rozliczenia z tytułu wpłat na kapitał docelowy (zapasowy)”. 19.6. Audyt rozliczeń z założycielami. Wypłata dywidendy Na podstawie ust. 1 art. 42 ustawy federalnej z dnia 26.12.1995 grudnia 208 r. Nr 3-FZ „O spółkach akcyjnych”, spółka ma prawo raz w roku podjąć decyzję (ogłosić) o wypłacie dywidendy od pozostających w obrocie akcji, chyba że postanowiono inaczej przez określoną ustawę federalną. Dywidendy wypłacane są w gotówce, aw przypadkach przewidzianych statutem spółki w innym majątku. Decyzję o wypłacie rocznej dywidendy, wysokości rocznej dywidendy i formie jej wypłaty na akcje każdej kategorii (rodzaju) podejmuje walne zgromadzenie akcjonariuszy (klauzula 42, art. 60 ustawy). Termin wypłaty rocznej dywidendy określa statut spółki lub decyzja walnego zgromadzenia akcjonariuszy o wypłacie rocznej dywidendy. Jeżeli statut spółki lub decyzja walnego zgromadzenia nie określa terminu wypłaty rocznych dywidend, termin ich wypłaty nie powinien przekraczać XNUMX dni od dnia podjęcia decyzji o wypłacie rocznej dywidendy. Listę uprawnionych do dywidendy rocznej ustala się na dzień sporządzenia listy uprawnionych do uczestnictwa w walnym zgromadzeniu akcjonariuszy. Zgodnie z planem kont do rozliczania działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 31.10.2000 października 94 r. Nr 75n, dług wobec akcjonariuszy za wypłata dywidend znajduje odzwierciedlenie w uznaniu rachunków: 75 „Rozliczenia z założycielami”, subkonto 2 -70 „Obliczenia dotyczące wypłaty dochodu” - od dywidend naliczonych akcjonariuszom - osobom prawnym i akcjonariuszom - osobom fizycznym, które nie są pracownikami OJSC; XNUMX „Rozliczenia z personelem za wynagrodzeniem” – dotyczy dywidend naliczonych akcjonariuszom – pracownikom organizacji. Dywidendy otrzymane od udziałów organizacji zagranicznej, do celów księgowych, stanowią dochód operacyjny organizacji jako dochód związany z udziałem w kapitale zakładowym innych organizacji (klauzula 7 PBU 9/99 „Dochód organizacji”, zatwierdzony zarządzeniem Ministerstwo Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 06.05.1999 nr 32n). Zgodnie z planem kont dla działalności finansowej i gospodarczej organizacji oraz instrukcją jego stosowania rozliczenia z tytułu dywidend należnych organizacji są rejestrowane na koncie 76 „Rozliczenia z różnymi dłużnikami i wierzycielami”, subkonto 76-3 ” Rozliczenia należnych dywidend i innych dochodów”. Dochód, który ma zostać otrzymany (podzielony) jest odzwierciedlony w debecie rachunku 76, subkoncie 76-3, a kredyt rachunku 91 „Inne przychody i wydatki”, subkonto 91-1 „Inne dochody”. Zgodnie z klauzulą 4 PBU 3/2000 „Rachunkowość aktywów i pasywów, których wartość jest wyrażona w walucie obcej”, zatwierdzonym rozporządzeniem Ministerstwa Finansów Federacji Rosyjskiej z dnia 10.01.2000 nr 2n, wartość środków w rozliczeniach z osobami prawnymi i osobami fizycznymi, wyrażonymi w walucie obcej , w celu odzwierciedlenia w sprawozdaniach księgowych i finansowych podlega przeliczeniu na ruble. Określone przeliczenie na ruble odbywa się po kursie Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej, obowiązującym w dniu transakcji w walucie obcej (klauzula 6 PBU 3/2000), który w tym przypadku jest datą uznania dochodu w formie dywidendy (Załącznik do PBU 3/2000). W przypadku otrzymania dywidend rachunkowość odzwierciedla różnicę kursową dla tej operacji, która powstaje w wyniku faktu, że kurs walutowy Banku Centralnego Federacji Rosyjskiej w dniu wypłaty dywidendy różni się od kursu walutowego w dniu przyjęcia do rozliczenia należności z tytułu wypłaty dywidendy. Określona różnica kursowa jest zaliczana do wyniku finansowego organizacji w momencie przyjęcia do księgowości (klauzule 11-13 PBU 3/2000). Do celów opodatkowania zysków dochód z udziałów kapitałowych w innych organizacjach jest uznawany za nieoperacyjny dochód podatnika (klauzula 1, art. 250 Ordynacji podatkowej). Kończąc badanie, biegły rewident ustala, na ile istotne są zidentyfikowane odchylenia w księgowaniu kapitału docelowego w porównaniu z wymogami aktów regulacyjnych. Jeżeli biegły rewident uważa, że zidentyfikowane odchylenia nie mają istotnego wpływu na wskaźniki sprawozdawcze w zakresie kapitału docelowego, wówczas wyraża opinię o wiarygodności tych wskaźników; jeżeli odchylenia są znaczące, należy je odzwierciedlić w postaci zmodyfikowanego sprawozdania biegłego rewidenta. TEMAT 20. AUDYT OBLICZENIA PODATKU DOCHODOWEGO 20.1. Cele i zadania audytu Zaleca się biegłemu rewidentowi stosowanie Wytycznych dotyczących sprawdzania podatku dochodowego i zobowiązań wobec budżetu przy przeprowadzaniu audytu i świadczeniu usług z tym związanych (zatwierdzonych przez Radę Rewizyjną przy Ministerstwie Finansów Federacji Rosyjskiej, protokół nr 22.04.2004 z dnia 25 kwietnia XNUMX r. ). Trafność metodologii sprawdzania podatku dochodowego podczas kontroli wynika z faktu, że podatki są częścią relacji podmiotu gospodarczego z organami państwowymi i regulacyjnymi, a naruszenia w tym zakresie mogą prowadzić do istotnych konsekwencji dla podmiotu gospodarczego. Takie jakościowe aspekty sprawozdawczości wyznaczają cele badania sprawozdań finansowych w zakresie podatku dochodowego. Istnienie - obciążenie z tytułu podatku dochodowego i zobowiązanie podatkowe do budżetu, odzwierciedlone w sprawozdaniu finansowym, faktycznie istnieją i dotyczą badanego okresu sprawozdawczego. Kompletność - obciążenie podatkiem dochodowym i zobowiązanie podatkowe do budżetu są w całości odzwierciedlone w sprawozdaniu finansowym. Wycena (wycena) - podatek dochodowy i zobowiązanie podatkowe do budżetu wskazanego w sprawozdaniu finansowym są prawidłowo obliczone i zgodnie z prawdą odzwierciedlają wynik działalności organizacji. Klasyfikacja - zobowiązanie podatkowe organizacji jest prawidłowo podzielone na bieżące i odroczone. Prezentacja i ujawnienie - zobowiązanie do zapłaty i zwrotu podatku oraz obciążenie z tytułu podatku dochodowego są prawidłowo sklasyfikowane i ujawnione w sprawozdaniu finansowym z dostatecznym poziomem szczegółowości. Kryteria stosowane przez biegłego rewidenta przy ocenie dowodów przy przeprowadzaniu kontroli podatku dochodowego oraz zobowiązań wobec budżetu: 1) wymagania aktów ustawodawczych i regulacyjnych Federacji Rosyjskiej dotyczące rachunkowości; 2) ustawodawstwo podatkowe Federacji Rosyjskiej dotyczące podatku dochodowego; 3) międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej. 20.2. Rekomendacje dotyczące organizacji i metodyki sprawdzania wydatków z tytułu podatku dochodowego oraz zobowiązań wobec budżetu na różnych etapach kontroli Audyt składa się z następujących etapów. Planowanie audytu: ▪ ocena ryzyka audytu i dopuszczalnego błędu (poziom istotności); ▪ analiza zasad rachunkowości; ▪ opracowanie programu audytu merytorycznego, wybór procedur audytu. Przeprowadzenie audytu: ▪ przeprowadzanie procedur badania merytorycznego; ▪ szczegółowe badania; ▪ procedury analityczne; ▪ gromadzenie dowodów audytu; ▪ przygotowanie dokumentów roboczych. Zakończenie audytu: ▪ uogólnianie i ocena wyników audytu; ▪ dokumentacja wyników audytów. 20.3. Ocena ryzyka Przeprowadzając kontrolę podatku dochodowego i rozliczeń z budżetem, audytor powinien dążyć do minimalizacji ryzyka kontroli. Rzetelną ocenę ryzyka audytu uzyskuje się poprzez łączną ocenę ryzyk (ryzyka nieodłącznego, ryzyka kontroli i ryzyka wykrycia) na etapie planowania audytu jako całości. W przypadku uzyskania wysokich wartości ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli, kontrola podatku dochodowego powinna być zorganizowana w taki sposób, aby maksymalnie ograniczyć wielkość ryzyka wykrycia i tym samym zmniejszyć ogólne ryzyko kontroli do akceptowalnego poziomu. wartość. W tym celu konieczne jest uzyskanie większej ilości dowodów badania podczas procedur wiarygodności. Przy niskich poziomach ryzyka nieodłącznego i ryzyka kontroli biegły rewident może swobodnie zaakceptować wyższy poziom ryzyka wykrycia, a tym samym zmniejszyć ogólne ryzyko badania do akceptowalnego poziomu. Na ocenę nieodłącznego ryzyka w odniesieniu do sald kont i grup transakcji związanych z kalkulacją podatku dochodowego mają wpływ takie czynniki, jak złożoność transakcji finansowo-gospodarczych badanej jednostki, występowanie transakcji, dla których nie ma jednoznaczna interpretacja w ustawodawstwie księgowym i podatkowym, obecność cech branżowych w rachunkowości itp. 20.4. Określenie dopuszczalnego błędu (poziom istotności) Poziom istotności ustala biegły rewident na podstawie własnego osądu. Biegły rewident pracujący w firmie audytorskiej powinien stosować w swojej praktyce wewnątrzfirmowy standard regulujący procedurę określania poziomu istotności. Planując kontrolę podatku dochodowego i zobowiązań wobec budżetu, poziom istotności określa się w odniesieniu do następujących elementów: 1) salda na rachunkach 68 „Zadłużenie budżetowe z tytułu podatku dochodowego”, 09 „Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego”, 77 „Zobowiązania z tytułu odroczonego podatku dochodowego”; 2) grupy transakcji stanowiące podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym (przedmioty opodatkowania). Przy określaniu poziomu istotności należy brać pod uwagę nie tylko ilościowy, ale także jakościowy aspekt zniekształceń. Jakościowy aspekt zniekształceń obejmuje: 1) niezgodność z zasadami rachunkowości; 2) niewystarczający lub niewystarczający opis zasad rachunkowości i ujawnienie informacji o podatku dochodowym w sprawozdaniu finansowym. Przy ustalaniu ilościowego aspektu zniekształceń biegły rewident musi wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zniekształceń w odniesieniu do stosunkowo niewielkich kwot, które łącznie mogą mieć istotny wpływ na kształtowanie się podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym i sprawozdaniem finansowym. Do obliczenia poziomu istotności biegły rewident na podstawie swojego zawodowego osądu dobiera podstawowe wskaźniki sprawozdania finansowego. Następnie ustala się procenty tych wskaźników, aby określić ich wyliczone i średnie wartości. Kwota odsetek może być taka sama dla wszystkich wskaźników lub indywidualna dla każdego wskaźnika i jest określana na podstawie zawodowego osądu biegłego rewidenta. Po wykonaniu obliczeń i wykluczeniu wskaźników o największych i najmniejszych odchyleniach od średniej ustalany jest ogólny poziom istotności, który będzie dalej rozłożony na elementy weryfikacji. Procedura oceny poziomu istotności musi być udokumentowana przez audytora. Wybrane przez audytora wskaźniki mogą być różne w zależności od rodzaju prowadzonej działalności oraz występowania nieoperacyjnych transakcji z badaną jednostką. Źródłem informacji o wysokości poniesionych rozliczeń międzyokresowych przychodów i kosztów są deklaracje podatkowe oraz skonsolidowane księgi podatkowe badanego podmiotu gospodarczego. W przypadku, gdy błędy stwierdzone w trakcie kontroli i błędy oczekiwane są większe lub mniejsze, ale generalnie są zbliżone do wartości poziomu istotności i (lub) występują rozbieżności w rachunkowości podatkowej i sprawozdawczości badanej jednostki z wymogami odpowiednich dokumentów regulacyjnych, jednak rozbieżności nie można jednoznacznie uznać za istotne, biegły rewident kierując się swoim zawodowym osądem przyjmuje odpowiedzialność i decyduje, czy w tej sytuacji stwierdzić istotne błędy i naruszenia, czy też stwierdzić, że odpowiednie zastrzeżenia opinii. 20.5. Analiza polityki rachunkowości Aby skutecznie podejść do przeprowadzenia audytu w zakresie podatku dochodowego i zobowiązań wobec budżetu, audytor musi zorientować się w polityce rachunkowości badanego podmiotu oraz ocenić wpływ na zysk istniejących rozbieżności w metodyce rachunkowości i rachunkowości podatkowej. Analiza polityki rachunkowości prowadzona jest w celu: 1) ustalenie rozbieżności w ustaleniu podstawy obliczenia zysku dla celów księgowych i podatkowych z tytułu różnicy w wycenie i ujmowaniu aktywów, pasywów, przychodów i kosztów; 2) identyfikację stałych i przejściowych różnic w kalkulacji zysku; 3) identyfikację kluczowych elementów ryzyka; 4) opiniowanie stosowanej polityki rachunkowości badanej jednostki dla celów podatkowych. Na etapie przeprowadzania badania merytorycznego konieczne jest wdrożenie procedur w celu zebrania wystarczających i odpowiednich dowodów badania do wyrażenia opinii, udokumentowania dowodów badania. Audytor samodzielnie ustala zakres dokumentacji dla każdej konkretnej pracy i obszaru audytu, kierując się swoją profesjonalną opinią. Jednak zakres dokumentacji powinien być taki, aby w przypadku konieczności przeniesienia pracy na innego audytora, który nie ma doświadczenia w tym zleceniu, nowy audytor mógł zrozumieć wykonaną pracę i ważność decyzji oraz wnioski byłego audytora wyłącznie na podstawie tych dokumentów roboczych. Forma i treść dokumentacji roboczej z badania jest zasadniczo zdeterminowana przez charakter zlecenia badania, wymagania dotyczące sprawozdania z badania, charakter i złożoność działalności badanej jednostki, stan systemów rachunkowości i kontroli wewnętrznej badanej jednostki, konieczność powierzania audytorom zadań i kontroli jakości usług audytorskich, metody zbierania dowodów audytowych. Dokumentacja robocza biegłego rewidenta zawierająca informacje o badaniu za dany okres odnosi się do aktualnych akt badania. 20.6. Podsumowanie i ocena wyników kontroli Na końcowym etapie audytu przeprowadzana jest analiza realizacji programu audytu, wykryte błędy i naruszenia są klasyfikowane, wyniki audytu są podsumowywane i sformalizowane, a rodzaje klauzul podatku dochodowego do raportu z audytu na sprawozdaniach finansowych (księgowych). Procedury analityczne na etapie zakończenia audytu powinny być udokumentowane przez audytora. Ostateczna dokumentacja robocza audytora odzwierciedla: 1) przyczyny naruszeń norm przepisów podatkowych dotyczących podatku dochodowego; 2) konsekwencje podatkowe tych naruszeń dla kontrolowanego podmiotu; 3) praktyczne zalecenia dotyczące eliminacji negatywnych skutków stwierdzonych naruszeń. 20.7. Klasyfikacja naruszeń podatku dochodowego Ze względu na charakter działań błędy mogą być popełniane w wyniku działań nieumyślnych lub w złej wierze. Z natury rzeczy występują błędy w ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym i zobowiązaniami budżetowymi, związane z nieracjonalnością ewidencji księgowej, periodyzacji, wyceny, klasyfikacji, ujęcia i prezentacji. Zgodnie z konsekwencjami - błędy, które bezpośrednio lub pośrednio wpływają na poprawność obliczenia podatku dochodowego. Według istotności - błędy w obliczeniu podatku dochodowego, które mają późniejszy wpływ na wyniki działalności i sytuację finansową badanej jednostki. 20.8. Dokumentowanie wyników audytu Wyniki kontroli w części dotyczącej podatku dochodowego i zobowiązań budżetowych znajdują odzwierciedlenie w „Informacji pisemnej (protokole) z badania sprawozdania finansowego” lub w odrębnym dokumencie (podczas kontroli podatkowej). Pisemna informacja (raport) biegłego rewidenta dla kierownictwa i (lub) właścicieli musi zawierać informacje o: 1) naruszenia zasad rachunkowości dla celów podatkowych; 2) uchybienia w systemie rachunkowości podatkowej i kontroli wewnętrznej, które doprowadziły lub mogą prowadzić do naruszeń w obliczaniu podatku dochodowego i wypełniania zobowiązań wobec budżetu; 3) odchylenia ilościowe w kształtowaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym zgodnie z przepisami podatkowymi; 4) błędnych oświadczeń przy prezentacji i ujawnieniu w sprawozdaniu finansowym informacji o podatku dochodowym i zobowiązaniach wobec budżetu. W pisemnej informacji (raporcie) audytor powinien podać odniesienia do aktów prawnych i wykonawczych, których naruszenia zostały ujawnione podczas kontroli, oraz przedstawić propozycje usunięcia tych naruszeń. Protokół biegłego rewidenta przy przeprowadzaniu badania na zlecenie specjalne (kontrola podatkowa) wyraża opinię o stopniu kompletności i prawidłowości wyliczenia, odzwierciedleniu w księgach podatkowych i deklaracjach podatkowych danych o podatku dochodowym oraz terminowości rozliczeń z budżetem na ten podatek. Ponadto mogą zostać odzwierciedlone wnioski i propozycje dotyczące optymalizacji polityki podatkowej, budowy systemu rozliczeń podatkowych, automatyzacji procesu księgowego itp. Raport biegłego rewidenta na temat istotnych zniekształceń i ograniczeń, które mają wpływ na opinię biegłego rewidenta na temat rzetelnej prezentacji sprawozdania finansowego, może zawierać następujące zastrzeżenia dotyczące podatku dochodowego: ▪ w sprawie sporów dotyczących polityki podatkowej i metod rachunkowości podatkowej; ▪ w sprawie sporów dotyczących ujawniania w sprawozdaniach finansowych informacji o podatku dochodowym i zobowiązaniach wobec budżetu (podział zobowiązań podatkowych na bieżące i długoterminowe, zachowanie zasady ostrożności w odniesieniu do aktywów podatkowych); ▪ o zdarzeniach, które nastąpiły po dniu bilansowym oraz o zdarzeniach warunkowych w działalności gospodarczej związanych z obowiązkiem budżetu z tytułu podatku dochodowego (dla spraw sądowych i kontroli podatkowych); ▪ w przypadku znacznych kwot zaniżenia obciążenia z tytułu podatku dochodowego i zobowiązań budżetowych; ▪ ograniczenia zakresu pracy audytora. Przykład zmodyfikowanego sprawozdania biegłego rewidenta na temat uwag dotyczących podatku dochodowego i zobowiązań wobec budżetu. W części zawierającej opinię z zastrzeżeniem w związku ze stanem faktycznym błędnego odzwierciedlenia informacji o podatku dochodowym „W naszej ocenie sprawozdanie finansowe (księgowe) błędnie odzwierciedla informację o osiągniętym zysku netto za okres sprawozdawczy z uwagi na brak w sprawozdaniu kwoty aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego”; „W naszej ocenie sprawozdanie finansowe (księgowe) błędnie uformowało obowiązek budżetowy z tytułu podatku dochodowego z uwagi na istotne zniekształcenie podstawy opodatkowania”; „W naszej ocenie sprawozdanie finansowe (księgowe) błędnie odzwierciedla aktywo z tytułu podatku odroczonego ze względu na brak dostatecznej pewności co do możliwości jego spłaty w przyszłości.” W części zwracającej uwagę dotyczącej informacji o podatku dochodowym „Nie zmieniając naszego zdania na temat rzetelności sprawozdań finansowych (księgowych) zwracamy uwagę, że obecnie nie zakończył się proces pomiędzy kontrolowanym podmiotem a organem podatkowym w kwestii prawidłowego obliczenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym zostało zakończone Kwota roszczenia wynosi XXX tysięcy rubli Sprawozdanie finansowe (księgowe) nie zawiera rezerw na wykonanie zobowiązań, które mogą powstać w wyniku niekorzystnego dla badanej jednostki orzeczenia sądu. W odniesieniu do odmowy wyrażenia opinii na temat informacji o podatku dochodowym „W związku z brakiem danych księgowych o aktywach i zobowiązaniach z tytułu odroczonego podatku dochodowego nie wypowiadamy się w kwestii kompletności i prawidłowości ujawniania informacji o kosztach i zobowiązaniach z tytułu podatku dochodowego do budżetu w sprawozdaniu finansowym (księgowym) ”. literatura 1. Alborov R. A., Khoruzhy L. I., Kontseval S. M. Podstawy audytu: Proc. dodatek. Moskwa: biznes i usługi, 2001. 2. Bakanov M. I., Sheremet A. D. Teoria analizy ekonomicznej: podręcznik. wyd. 4, dodaj. i przerobione. M.: Finanse i statystyka, 2001. 3. Bychkova S. M., Gazaryan A. V., Kozlova GI i wsp. Podstawy audytu: Podręcznik / wyd. prof. Ja W. Sokołowa. M.: Rachunkowość, 2000. 4. Egorova S. K., Denisova K. Ya Podstawy rachunkowości i audytu w sektorze usług: Proc. zasiłek / wyd. prof. S. K. Jegorowa. M.: Prawnik, 2000. 5. Kovaleva O. V., Konstantinov Yu. P. Audyt: Proc. dodatek. M.: Przeor, 2000. 6. Labyntsev N. T., Kovaleva O. V. Audyt: teoria i praktyka: Proc. zasiłkiem. M.: PRZED, 2000. 7. Makalskaya M. A., Pirozhkova N. A. Podstawy audytu: kurs wykładów z zadaniami sytuacyjnymi. Moskwa: biznes i usługi, 2000. 8. Podolsky V. I., Polyak G. B., Savin A. A., Soshnikova L. V. Audyt: Podręcznik dla uniwersytetów / wyd. prof. VI Podolski. Wyd. 2, poprawione. i dodatkowe M.: UNITI, 2000. 9. Warsztaty z audytu: Proc. zasiłek / wyd. A. D. Larionowa. M.: OOO "TK Velby", 2003. 10. Savitskaya GV Analiza działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Wyd. 2, poprawione. i dodatkowe Mińsk: LLC „Nowa wiedza”, 2000. 11. Suits V. P., Akhmetbekov A. N., Dubrovina T. A. Audyt: ogólny, bankowy, ubezpieczeniowy: Podręcznik dla uniwersytetów. M.: INFRA-M, 2000. 12. Sheremet A.D., Suits V.P. Audit: Podręcznik. wyd. 2, dodaj. i przerobić. M.: INFRA-M, 2000. 13. Analiza ekonomiczna: Podręcznik dla szkół wyższych / wyd. L. T. Gilyarovskaya. M.: UNITI-DANA, 2001. 14. Encyklopedia audytu ogólnego. Ramy prawne i regulacyjne, praktyka, zalecenia i metodologia wdrażania. W 2 tonach kol. autorski. M.: Międzynarodowa Szkoła Zarządzania „INTENSIVE” RAGS, wydawnictwo „DIS”, 1999-2004. Autorzy: Erofeeva V.A., Piskunov V.A., Bityukova T.A.
▪ Logistyka. Notatki do wykładów ▪ Zachowań organizacyjnych. Kołyska ▪ Historia Pedagogiki i Edukacji. Kołyska
Maszyna do przerzedzania kwiatów w ogrodach
02.05.2024 Zaawansowany mikroskop na podczerwień
02.05.2024 Pułapka powietrzna na owady
01.05.2024
▪ Znaleziono najdłużej żyjące stworzenia na Ziemi ▪ Konsola Microsoft Xbox 360 Star Wars ▪ Bateria 3,5 mm do noszenia elektroniki
▪ sekcja witryny Laboratorium naukowe dla dzieci. Wybór artykułu ▪ Artykuł pana X. Popularne wyrażenie ▪ artykuł Jakie owady są w stanie uformować tratwę na wodzie swoimi ciałami? Szczegółowa odpowiedź ▪ artykuł Urządzenie sterujące akwarium. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki ▪ artykuł Cuda Manhattanu. Sekret ostrości
Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn
www.diagram.com.ua |
Polecamy ciekawe artykuły Sekcja 
Zobacz inne artykuły Sekcja 
Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:
Wszystkie języki tej strony