Bezpłatna biblioteka techniczna

Medycyna sądowa. Notatki z wykładu: krótko, najważniejsze

Katalog / Notatki z wykładów, ściągawki

Komentarze do artykułu

Spis treści

1. Przedmiot medycyny sądowej (Medycyna sądowa i jej główne zadania. Przedmiot i przedmioty medycyny sądowej. Cechy medycyny sądowej. Znaczenie medycyny sądowej dla prawników i lekarzy. Powstanie i rozwój medycyny sądowej w Rosji)
2. Zagadnienia proceduralne i organizacyjne orzecznictwa sądowo-lekarskiego (Klasyfikacja orzecznictwa sądowo-lekarskiego. Tryb wyznaczania i wykonania oględzin sądowo-lekarskich. Obowiązki i uprawnienia biegłego medycyny sądowej. Zakłady medycyny sądowej)
3. Traumatologia sądowa (Czynniki niszczące Klasyfikacja uszkodzeń. Pojęcie traumatyzmu. Uszkodzenia mechaniczne)
4. Medycyna sądowa urazów zadanych tępymi przedmiotami stałymi (Mechanizmy powstawania tępych urazów. Rodzaje tępych urazów)
5. Sądowe badanie lekarskie urazów spowodowanych ostrymi przedmiotami
6. Urazy postrzałowe (Czynniki uszkadzające strzał. Charakterystyka rany postrzałowej. Rodzaje strzałów. Uraz wybuchowy)
7. Sądowe badanie lekarskie w przypadku uduszenia mechanicznego
8. Sądowo-lekarskie badanie osób żyjących. Badanie uszczerbku na zdrowiu, stanu zdrowia, określenie wieku, chorób pozorowanych i sztucznych (Ekspertyza uszczerbku na zdrowiu. Badanie zdolności do pracy)
9. Sądowo-lekarskie badanie osób żyjących. Badanie warunków seksualnych i przestępstw seksualnych (Przepisy ogólne. Badanie ofiary. Określenie płci. Ustalenie dziewictwa. Badanie ciąży, porodu, aborcji)
10. Kryminalistyczne badanie lekarskie zatrucia (Warunki działania trucizny na organizm. Kryminalistyczna diagnoza medyczna zatrucia)
11. Badania kryminalistyczne obrażeń powstałych w wyniku narażenia na wysokie i niskie temperatury (Działanie wysokiej temperatury. Działanie wysokiej temperatury. Działanie niskiej temperatury. Działanie niskiej temperatury)
12. Kryminalistyczne badanie lekarskie urazu elektrycznego (Śmierć przez elektryczność techniczną. Porażka przez elektryczność atmosferyczną)
13. Tanatologia sądowa (Pojęcie śmierci. Klasyfikacja śmierci. Przyczyna i geneza śmierci. Klasyfikacja oznak śmierci)
14. Badanie zwłok noworodka
15. Kryminalistyczne badanie lekarskie fizycznych dowodów pochodzenia biologicznego (Wstępne próbki na obecność krwi. Badania innych tkanek i wydzielin ludzkich)

WYKŁAD nr 1. Przedmiot medycyny sądowej

Często w literaturze pojawiają się nietrafione definicje pojęcia „medycyna sądowa” podawane przez wielu cenionych autorów. Definicje te są pseudonaukowe, nieporęczne i przez to trudne do zrozumienia. Oto nieudana wersja takiej definicji: „Medycyna sądowa to nauka będąca zbiorem wiedzy i badań z zakresu nauk przyrodniczych, medycyny, fizyki, chemii i kryminalistyki medycznej, celowo ukierunkowanych na jej rozwój, doskonalenie i praktyczne zastosowanie do realizacji zadań wymiaru sprawiedliwości i ochrony zdrowia”.

Stosujemy się do innej wersji tej definicji, wynikającej z rozumienia pierwszego i głównego zadania medycyny sądowej, którą jest wspomaganie organów ścigania w sprawach (karnych i cywilnych) związanych z przestępstwami przeciwko życiu, zdrowiu, godności jednostki i zdrowie całej populacji.

Medycyna sądowa jest niezależną dyscypliną medyczną, która bada i rozwiązuje problemy natury medycznej i ogólnobiologicznej, które pojawiają się dla śledczych w procesie dochodzenia i procesu.

Drugim zadaniem medycyny sądowej jest pomoc władzom ds. zdrowia w poprawie jakości leczenia i prac profilaktycznych.

Medycyna sądowa ma ogromne znaczenie społeczne w walce z przestępstwami przeciwko życiu, zdrowiu i godności jednostki, a także w zapobieganiu urazom, zatruciom, nagłym i nagłym zgonom.

Ustawa federalna nr 31-FZ z dnia 2001 maja 73 r. „O państwowej działalności kryminalistycznej w Federacji Rosyjskiej” określa: „Badanie kryminalistyczne (w tym badanie kryminalistyczne) to czynność procesowa polegająca na przeprowadzeniu badań i wydaniu opinii przez biegłego w kwestiach, których rozstrzygnięcie wymaga wiedzy specjalistycznej z zakresu nauki, techniki, sztuki lub rzemiosła i które przed biegłym stawia sąd, sędzia, organ śledczy, prowadzący śledztwo, śledczy lub prokurator, w celu ustalić okoliczności, które należy udowodnić w konkretnym przypadku.

Kryminalistyka to praktyczne zastosowanie medycyny sądowej.

Przedmiotem medycyny sądowej jest teoria i praktyka sądowych badań lekarskich. Medycyna sądowa bada i znajduje sposoby rozwiązywania problemów medycznych i ogólnych, które pojawiają się w pracy sądowych organów śledczych. Całość problemów naukowych, które pojawiają się w tym przypadku, stanowi treść medycyny sądowej.

Przedmiotem sądowego badania lekarskiego są zwłoki lub szczątki osób, osób żyjących (ofiar, oskarżonych i innych osób), dowody rzeczowe, próbki do badań porównawczych. Przedmiotami są również materiały spraw karnych i cywilnych zawierające informacje o osobach żyjących, zwłokach, dowody rzeczowe, a także inne informacje.

Medycyna sądowa jako dyscyplina medyczna związana z działalnością praktyczną różni się znacznie od innych dyscyplin medycznych. Zwróćmy uwagę na jego cechy.

I. Medycyna sądowa wykorzystuje wiele nauk, aby jak najlepiej rozwiązywać swoje problemy.

Wymieńmy główne.

1. Fizyka - nauka o właściwościach i budowie materii, formach jej ruchu i przemian, ogólne prawa zjawisk przyrodniczych.

2. Chemia - nauka o składzie, budowie, właściwościach substancji i ich przemianach.

3. Biologia – nauka o rozwoju, budowie, funkcjach, relacjach istot żywych i ich relacji ze środowiskiem.

4. Normalna anatomia człowieka - bada makroskopową strukturę ciała zdrowej osoby, biorąc pod uwagę warunki istnienia (tj. Działanie czynników środowiskowych), a także cechy związanych z wiekiem zmian w narządach, wariantach i anomalie ich rozwoju.

5. Histologia to nauka zajmująca się badaniem mikroskopowej struktury narządów i tkanek ludzkich w normalnych warunkach.

6. Fizjologia normalna - bada funkcje narządów i tkanek zdrowej osoby.

7. Biochemia – dział chemii zajmujący się badaniem procesów chemicznych zachodzących w organizmie człowieka.

8. Anatomia patologiczna - zajmuje się badaniem makroskopowej i mikroskopowej budowy narządów i tkanek w różnych schorzeniach.

9. Fizjologia patologiczna – zajmuje się badaniem funkcji narządów i tkanek człowieka w różnych chorobach i narażeniu na czynniki środowiskowe.

10. Mikrobiologia - nauka o bakteriach, wirusach, ich toksynach.

11. Nauki medyczne: chirurgia, terapia, pediatria, położnictwo, ginekologia, okulistyka, otorynolaryngologia itp.

12. Nauki prawne: kryminologia, prawo karne, postępowanie karne, kryminalistyka.

Początkowo nie było podziału na kryminologię i medycynę sądową. W przyszłości podział ten miał miejsce, a wraz z jego rozwojem medycyna sądowa rozwinęła zagadnienia o charakterze medycznym i ogólnobiologicznym. W medycynie sądowej zaczęły pojawiać się sekcje, które później wyodrębniły się i stały się samodzielnymi naukami. Należą do nich toksykologia, psychiatria sądowa, chemia sądowa itp. Jednocześnie w medycynie sądowej pojawiły się następujące działy: traumatologia sądowa, ginekologia sądowa, serologia sądowa (badanie mediów biologicznych), kryminalistyka medyczna, radiologia sądowa itp. .

II. Uniwersalność medycyny sądowej polega na tym, że w przeciwieństwie do innych dyscyplin medycznych zajmuje się jednocześnie badaniem zwłok, żywej osoby, badaniem dowodów materialnych nie będących przedmiotami medycznymi (odzież ze śladami wydzielin, narzędzia traumatyzacyjne itp.). Przedmiotem medycyny sądowej są również nie tylko dokumenty medyczne (dokumentacja medyczna pacjenta hospitalizowanego, dokumentacja medyczna pacjenta ambulatoryjnego, wyniki badań laboratoryjnych itp.), ale także dokumenty prawne (materiały spraw karnych i cywilnych, protokoły badań , eksperyment dochodzeniowy itp.).

Metody stosowane w praktyce medycyny sądowej są bardzo zróżnicowane. Wymieńmy te metody.

1. Ogólna metoda dialektyczno-materialistyczna.

2. Ogólne metody naukowe - system technik badania obiektów, zjawisk, faktów. Są to obserwacja, pomiar, opis, porównanie, eksperyment, modelowanie, metody matematyczne itp.

3. Metody zaczerpnięte z innych nauk. Na przykład następujące metody pochodzą z różnych dziedzin medycyny i biologii: histologicznej, biochemicznej, immunologicznej, genotyposkopii itp. Inne pochodzą z fizyki, chemii, technologii: rentgenowskiej, fotograficznej, spektralnej, chromatograficznej i wielu innych. Obecnie w praktyce medycyny sądowej coraz częściej stosuje się matematyczne metody analizy statystycznej.

4. Metody opracowane przez samą medycynę sądową. Jest to ustalenie przyczyny i przedawnienia śmierci, ustalenie dożywotniego lub pośmiertnego, a także przedawnienie urazów, ustalenie rodzaju narzędzia przestępstwa poprzez uszkodzenie ciała ludzkiego, ustalenie płci, wiek, wzrost itp. ze szczątków kostnych, metoda fotokombinacji obrazów czaszki i fotografii przyżyciowej w celu identyfikacji osobowości itp.

III. Formalny charakter kryminalistyki również odróżnia ją od innych dyscyplin medycznych. Kolejność powoływania, tworzenia i rejestracji wyników jest ściśle regulowana przez odpowiednie przepisy proceduralne. Przeprowadzenie większości badań wiąże się z obowiązkowym stosowaniem różnych oficjalnych dokumentów regulacyjnych: zasad, instrukcji, wytycznych itp. W związku z tym wszystkie badania są przeprowadzane zgodnie z „Instrukcjami dotyczącymi organizacji i sporządzania ekspertyz w biurze medycyny sądowej badanie". Na podstawie wyników kryminalistycznego badania lekarskiego sporządzana jest „Opinia eksperta”. Ma własną strukturę i kolejność napełniania. W części wstępnej znajduje się pokwitowanie od biegłego wyjaśniające jego obowiązki i ostrzegające go o odpowiedzialności karnej za wystawienie świadomej fałszywej opinii.

IV. Polityczny charakter medycyny sądowej również odróżnia ją od innych dyscyplin medycznych. Na świecie od dziesięcioleci trwają odrębne śledztwa. Badania te prowadzą do różnych, czasem przeciwstawnych wyników, w zależności od zmieniającej się sytuacji politycznej w krajach.

W tych przypadkach przeprowadzono również liczne kryminalistyczne badania lekarskie.

Wyniki wielu sądowych badań lekarskich mają wielki rezonans społeczny i polityczny. Takie są badania dotyczące identyfikacji szczątków rodziny królewskiej Romanowów, identyfikacji szczątków Bormanna itp.

Znaczenie medycyny sądowej zostało dobrze wyrażone już w 1901 roku przez największego naukowca medycznego w Europie, którego podręczniki uczyły kilka pokoleń lekarzy sądowych, w tym w Rosji, E. Hoffmanna. Pisał: „Jeśli wyobrazimy sobie, jak wielka jest liczba procesów, w których konieczny jest udział lekarza sądowego, jeśli weźmiemy pod uwagę, że w większości takich przypadków cały dalszy przebieg procesu, a przede wszystkim ten czy inny wyrok, zależy od badania i wniosku lekarza medycyny sądowej, że w ten sposób powierza się mu nie tylko interes publiczny, ale także osobisty los, honor i wolność, a czasem życie zainteresowanych osób, nie jest to konieczne przedstawić dowody na rzecz wielkiego znaczenia kryminalistyki.

Znajomość podstaw medycyny sądowej jest niezbędna prawnikowi jako pełnomocnikowi śledztwa i sądu. Już wyznaczając egzamin, korzystając z tej wiedzy, musi umiejętnie i racjonalnie zadawać pytania specjaliście i trafnie formułować, sporządzić plan śledztwa lub procesu. Studiując wniosek eksperta, musi poprawnie, krytycznie ocenić swoje wnioski. W przypadku wątpliwości co do prawidłowości lub kompletności uzyskanych danych zobowiązany jest podjąć działania zmierzające do wyjaśnienia lub zmiany pytań, wyznaczając dodatkowe lub powtórne badanie, przesyłając nowe dowody rzeczowe lub przy udziale biegłego do przeprowadzenia jednego lub inne działanie dochodzeniowe. W tym celu konieczne jest poznanie możliwości medycyny sądowej, nowoczesnych metod badawczych.

Jeśli chodzi o badanie medycyny sądowej przez przyszłych lekarzy, określa to przepis, że zgodnie z Kodeksem postępowania karnego każdy lekarz może być zaangażowany jako specjalista w czynności dochodzeniowe oraz w wykonanie kryminalistycznego badania lekarskiego. Wiedza z zakresu medycyny sądowej w ogóle wzbogaca kształcenie lekarza dowolnej specjalności, rozwijając przydatne dla niego myślenie eksperckie. Wreszcie medycyna sądowa pozwala przyszłym lekarzom i prawnikom przekonać się o znacznej odpowiedzialności prawnej swojej specjalności i powadze konsekwencji błędów zawodowych.

W czasach przed Piotrem istnieje tylko kilka wskazań do badań lekarskich, które miały charakter kryminalistyczny. W XVII wieku oględziny ran, okaleczeń i zwłok zmarłych przeprowadzali urzędnicy ze świadkami. Pierwsze oficjalne instrukcje dotyczące obowiązkowych badań medycyny sądowej pochodzą z początku XVIII wieku.

W 1716 r. ukazał się Regulamin Wojskowy Piotra I. Artykuł 154 Regulaminu Wojskowego nakazywał, w przypadku śmierci po ranach odniesionych w bójce, angażować lekarza do otwarcia zwłok i ustalenia przyczyny zgonu. W 1737 r. istniała instrukcja „w miastach szlacheckich” o utrzymywaniu lekarzy, do których obowiązków należały kryminalistyczne badania lekarskie.

Medycyna sądowa w XVIII i XIX wieku. rozwijany zgodnie z rozwojem medycyny ogólnej i zmianami w sądownictwie. Praktyczna działalność kryminalistyczna w XVIII i XIX wieku. prowadzić placówki medyczne. Te ostatnie wielokrotnie przechodziły reformy i przechodziły z jednego ministerstwa do drugiego. Instytucje medyczne nie były odpowiedzialne za lekarzy, ale urzędników, którzy nie mieli wykształcenia medycznego.

W 1797 r. utworzono komisje lekarskie, do których zadań należała kryminalistyczna działalność lekarska. W rozporządzeniu o prawach i obowiązkach komisji lekarskich znajdowały się już instrukcje dotyczące sekcji zwłok.

Nauczanie medycyny sądowej w Rosji rozpoczęło się ponad sto pięćdziesiąt lat temu. W 1798 r. otwarto szkoły medyczne i chirurgiczne w Moskwie i Petersburgu. W Petersburgu szkoła medyczno-chirurgiczna przekształciła się później w Wojskową Akademię Medyczną, która w 1949 r. obchodziła 150-lecie istnienia. W szkołach tych utworzono katedry medycyny sądowej.

W 1812 r. przepisy o postępowaniu cywilnym i karnym uzupełniono o przepisy, zgodnie z którymi sądy musiały zwracać się do biegłych, jeśli w sprawie potrzebne były informacje o nauce, sztuce lub rzemiośle.

W 1815 r. wydano nakaz przesłuchiwania chorych psychicznie także w sprawach cywilnych.

W 1823 r. zaczęło ukazywać się wojskowe czasopismo medyczne, w którym zaczęły pojawiać się pojedyncze prace o charakterze kryminalistycznym.

W 1828 r. Rada Lekarska wydała „Instrukcję dla lekarzy o badaniu sądowym i sekcji zwłok zmarłych”.

Z pierwszych rosyjskich podręczników medycyny sądowej znany jest podręcznik Gromowa, który został opublikowany w pierwszym wydaniu w 1832 roku.

Ten podręcznik wskazuje na wysoki poziom i szeroki zakres zagadnień działalności kryminalistycznej w Rosji. Główne osobistości medycyny w Rosji zwracały również uwagę na zagadnienia medycyny sądowej. Słynny rosyjski chirurg I. V. Buyalsky (1799-1866) opracował pierwsze zasady autopsji sądowej zwłok, które później zostały włączone do Karty Medycznej.

N. I. Pirogov opublikował specjalny atlas anatomii dla lekarzy sądowych. W jego pracach pojawiają się osobne obserwacje o charakterze kryminalistycznym, np. dotyczące obrażeń postrzałowych.

Reforma sądownictwa z 1864 r., wprowadzenie jawnego postępowania sądowego wpłynęło na rozwój medycyny sądowej w Rosji. Karta postępowania karnego określała prawa i obowiązki lekarzy medycyny sądowej oraz konieczność angażowania ich w niezbędne sprawy. Niektóre reformy przeprowadzono także w placówkach medycznych, które zajmowały się działalnością kryminalistyczną.

W ubiegłym stuleciu wielu rosyjskich lekarzy medycyny sądowej było znanych ze swojej działalności: S. A. Gromow, W. O. Merzheevsky, Ya. A. Chistovich, N. A. Obolonsky, Neiding i wielu innych, którzy wiele zrobili dla krajowej medycyny sądowej, poziom był wyższy niż stan tej nauki w innych krajach europejskich, pomimo trudnych warunków dla działalności naukowej, spowodowanych nieznośnym uciskiem carskiego reżimu i reakcyjnym charakterem carskiego dworu. W tym czasie rosyjscy lekarze sądowi rozwinęli wiele zagadnień medycyny sądowej. VO Merzheevsky i Ya.A. Bellin przedstawili klasyczne prace z zakresu ginekologii sądowej. Odkrycie przez Chistovicha szczególnych właściwości krwi (precypityny) było podstawą reakcji Chistovicha, która pozwala ustalić jej pochodzenie od osoby lub określonego rodzaju zwierzęcia na podstawie śladów krwi. Powszechnie znane są badania włosów przeprowadzone przez P. A. Minakova oraz szereg innych prac rosyjskich naukowców – lekarzy medycyny sądowej, którzy znacznie rozszerzyli i pogłębili krajową medycynę sądową.

Pod koniec XIX wieku rozpoczęła się działalność największego rosyjskiego lekarza medycyny sądowej, profesora P. A. Minakova. Na Ukrainie pracował znany kryminalista i kryminolog prof. N.S. Bokarius. Naukowcy ci zrobili wiele dla rozwoju sowieckiej medycyny sądowej. N. S. Bokarius był założycielem i szefem Instytutu Badań Sądowych w Charkowie, który teraz nosi jego imię.

W 1918 r. w Ludowym Komisariacie Zdrowia w Rosji utworzono pododdział badań lekarskich, w 1920 r. wprowadzono stanowiska biegłych wojewódzkich, miejskich i powiatowych, zaczęto organizować specjalne instytucje - laboratoria kryminalistyczne, które później przekształcono w biuro medycyny sądowej. Od 1925 roku organizowane są towarzystwa naukowe lekarzy medycyny sądowej, a pierwsze w kraju było Północnokaukaskie w Rostowie nad Donem, następnie w Leningradzie i Moskwie. W 1947 roku powstał Ogólnounijny NOSM. W 1932 r. w Moskwie zorganizowano instytut badawczy medycyny sądowej. Wydano szereg oficjalnych dokumentów rządowych i resortowych w sprawie organizacji, wzmocnienia i rozwoju medycyny sądowej, odbyły się kongresy i konferencje. Zaczęto wydawać podręczniki, podręczniki, monografie, okresowo ukazywało się czasopismo „Sądowe Badania Lekarskie” oraz zbiory prac naukowych.

W 1951 r. odrębne wcześniej instytucje medycyny sądowej połączono w samodzielną grupę - Biuro Medycyny Sądowej. Reorganizacja ta zakończyła budowę jednolitego systemu krajowej służby medycyny sądowej, który w dużej mierze pozostał w niezmienionym kształcie do dnia dzisiejszego.

WYKŁAD #2

Zagadnienia proceduralne i organizacyjne kryminalistycznego badania lekarskiego

Podstawy Ustawy Federacji Rosyjskiej o ochronie zdrowia obywateli z dnia 22 lipca 1993 r. Nr 5487-1 w sekcji IX „Badania lekarskie” przewidują wykonanie kryminalistycznych badań lekarskich: „Artykuł 52. Medycyna sądowa i sądowo-psychiatryczne badania.

Sądowo-lekarskie badanie lekarskie przeprowadza w zakładach leczniczych państwowego lub gminnego systemu opieki zdrowotnej biegły z biura medycyny sądowej, a w razie jego nieobecności lekarz prowadzący badanie, na podstawie decyzji osoby prowadzący śledztwo, śledczy, prokurator lub orzeczenie sądu.

Sądowo-psychiatryczne badanie przeprowadza się w wyznaczonych do tego instytucjach państwowego lub miejskiego systemu opieki zdrowotnej.

Obywatel lub jego przedstawiciel ustawowy ma prawo wystąpić do organu, który wyznaczył badanie sądowo-psychiatryczne, o włączenie do komisji biegłych dodatkowego specjalisty o odpowiednim profilu za jego zgodą.

Procedurę organizowania i przeprowadzania sądowych badań lekarskich i sądowo-psychiatrycznych badań określa ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

Od wniosków instytucji, które przeprowadziły sądowo-lekarskie i sądowo-psychiatryczne badania, można się odwołać do sądu zgodnie z procedurą ustanowioną przez ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej.

Sądowe badanie lekarskie zgodnie z obowiązującym prawodawstwem dotyczy zarówno czynności kryminalistycznych, jak i medycznych. Czynności kryminalistyczne zgodnie z ustawą federalną z dnia 8 sierpnia 2001 r. Nr 128-FZ „O licencjonowaniu niektórych rodzajów działalności” nie wymagają licencji. Sądowe badanie lekarskie jako działalność medyczna zgodnie z tą ustawą federalną podlega obowiązkowej licencji.

Zgodnie z „Nomenklaturą robót i usług w celu zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej”, zatwierdzoną rozporządzeniem Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej z dnia 26 lipca 2002 r. Nr 238 „W sprawie organizacji licencjonowania działalności medycznej”, kryminalistyczne badanie lekarskie dzieli się na następujące typy:

1) sądowo-lekarskie badanie i badanie zwłok;

2) kryminalistyczne badania lekarskie i badania pokrzywdzonych, oskarżonych i innych osób;

3) kryminalistyczne badania lekarskie na podstawie materiałów ze spraw karnych i cywilnych;

4) sądowo-lekarskie badania dowodów fizycznych oraz badania obiektów biologicznych:

a) kryminalistyczne;

b) cytologia sądowa;

c) genetyczne;

d) medyczno-kryminalistyczny;

e) spektrograficzne;

f) chemia sądowa;

g) biochemiczne;

h) chemiczno-toksykologiczne;

i) sądowo-histologiczny.

Decyzją Sądu Najwyższego Federacji Rosyjskiej z dnia 23 czerwca 2004 r. zniesiono konieczność licencjonowania kryminalistycznych badań lekarskich w sprawach karnych i cywilnych.

Niedawno, 22 stycznia 2007 r., Dekret rządu Federacji Rosyjskiej nr 30 zatwierdził „Przepisy dotyczące licencjonowania działalności medycznej”. Przepis ten określa procedurę licencjonowania działalności medycznej, wymagania licencyjne, procedurę uzyskania licencji itp. a także „Wykaz prac (usług) w realizacji czynności medycznych”.

Badanie pierwotne to wstępne badanie obiektu wraz ze sporządzeniem ekspertyzy. W zdecydowanej większości przypadków badanie podstawowe daje odpowiedzi w pełni zadowalające śledztwo. Z reguły badanie podstawowe przeprowadza jeden ekspert. Jednak w szczególnie skomplikowanych i odpowiedzialnych przypadkach badanie podstawowe może przeprowadzić grupa specjalistów.

Ponowne badanie jest wyznaczane w przypadku bezzasadności opinii biegłego lub wątpliwości co do jej prawidłowości, a także w przypadkach naruszeń o charakterze procesowym. Powierza się ją innemu ekspertowi lub komisji ekspertów.

Dodatkowe badanie przeprowadza się w przypadku ujawnienia nowych informacji w toku wstępnego lub sądowego dochodzenia, które wymaga specjalnego ekspertyzy. Badanie dodatkowe może przeprowadzić ekspert, który przeprowadził badanie podstawowe, inny ekspert lub grupa innych ekspertów.

Egzamin komisyjny - egzamin przeprowadzany przez co najmniej dwóch ekspertów tej samej specjalności.

Egzamin kompleksowy to egzamin przeprowadzany przez ekspertów różnych specjalności.

Pojęcia „ekspertyza” i „ekspert” pojawiły się po raz pierwszy w ustawodawstwie karnym naszego kraju w Kodeksie postępowania karnego RFSRR z 1922 r. Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej z 2002 r., biorąc pod uwagę uczestników postępowania karnego postępowania, obejmuje w swej liczbie biegłego i specjalistę (pojęcia tych uczestników zawarte są oraz w innych aktach normatywnych prawa procesowego: Kodeks postępowania cywilnego i Kodeks postępowania arbitrażowego). Obie te figury proceduralne charakteryzują się jedną, właściwą tylko im cechą – posiadaniem szczególnej wiedzy. Specjalna wiedza może być wykorzystywana w formach proceduralnych i nieproceduralnych. W formie proceduralnej wykorzystuje się specjalną wiedzę poprzez udział specjalisty w czynnościach dochodzeniowych; poprzez produkcję ekspertyz. W formie nieproceduralnej wiedza specjalistyczna jest stosowana poprzez działania doradcze i referencyjne osób posiadających wiedzę; poprzez udział specjalistów w czynnościach operacyjno-rozpoznawczych.

Z kolei pojęcie „badań kryminalistycznych” jest zapisane w ustawie federalnej „O państwowej działalności kryminalistycznej w Federacji Rosyjskiej”, gdzie rozumiane jest jako czynność procesowa polegająca na przeprowadzeniu badań i opiniowaniu przez biegłego kwestii, których rozstrzygnięcie wymaga szczególnej wiedzy z zakresu nauki, techniki, sztuki lub rzemiosła i które przed biegłym stawia sąd, sędzia, organ śledczy, prowadzący śledztwo, śledczy lub prokurator, w celu ustalenia okoliczności, które należy udowodnić w konkretnym przypadku.

Badanie kryminalistyczne jest najważniejszą formą proceduralną zastosowania wiedzy specjalnej w postępowaniu sądowym. W wyniku jego sporządzenia nowe informacje o wartości dowodowej, których nie można uzyskać innymi środkami procesowymi, pozostają do dyspozycji śledztwa i sądu.

Termin „ekspertyza” pochodzi od łacińskiego expertus, co oznacza „doświadczony, kompetentny”. Egzamin może być przeprowadzony w różnych instytucjach państwowych, organizacjach publicznych (badania międzywydziałowe, naukowe, administracyjne, kryminalistyczne). Kiedy ludzie mówią o ekspertyzie w szerokim tego słowa znaczeniu, mają na myśli wszelkie badania przeprowadzone przez osobę znającą się na rzeczy, aby odpowiedzieć na pytania, które wymagają specjalnej wiedzy (naukowej, zawodowej, doświadczonej). Egzaminy sądowe są przeprowadzane w związku z dochodzeniem i rozpatrywaniem spraw karnych, wykroczeń administracyjnych, spraw cywilnych, w tym sporów arbitrażowych (art. 57 i 195 kodeksu postępowania karnego Federacji Rosyjskiej; art. 26.4 ust. 79 kodeksu wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej; art. 82 kodeksu postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej; art. XNUMX KPC RF).

Ustawa federalna nr 31-FZ z dnia 2001 maja 73 r. „O państwowej działalności kryminalistycznej w Federacji Rosyjskiej” określa: „Badanie kryminalistyczne (w tym badanie kryminalistyczne) to czynność procesowa polegająca na przeprowadzeniu badań i wydaniu opinii przez biegłego w kwestiach, których rozstrzygnięcie wymaga wiedzy specjalistycznej z zakresu nauki, techniki, sztuki lub rzemiosła i które przed biegłym stawia sąd, sędzia, organ śledczy, prowadzący śledztwo, śledczy lub prokurator, w celu ustalić okoliczności, które należy udowodnić w konkretnym przypadku.

Podstawą prawną czynności kryminalistycznych jest Konstytucja Federacji Rosyjskiej, Ustawa federalna z dnia 31 maja 2001 nr 73-FZ, Kodeks postępowania cywilnego Federacji Rosyjskiej, Kodeks postępowania arbitrażowego Federacji Rosyjskiej, Kodeks postępowania karnego Federacji Rosyjskiej, Kodeksu wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej, Kodeksu Celnego Federacji Rosyjskiej, Kodeksu Podatkowego Federacji Rosyjskiej, ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej w zakresie opieki zdrowotnej, innych ustaw federalnych, a także przepisów wykonawczych akty prawne federalnych organów wykonawczych regulujące organizację i przeprowadzanie badań kryminalistycznych.

Procedurę wyznaczania i przeprowadzania sądowego badania lekarskiego, a także wszelkich badań określają przepisy proceduralne Federacji Rosyjskiej i ustawa federalna nr 31-FZ z dnia 2001 maja 73 r.

Sąd, prokurator, śledczy, pytający w uchwale (postanowieniu) o powołaniu ekspertyzy wskazują podstawy powołania ekspertyzy, nazwisko biegłego lub nazwę instytucji, w której ekspertyza ma być przeprowadzona do przeprowadzenia, zagadnienia podlegające orzeczeniu biegłego, a także materiały udostępnione biegłemu. Osoba, która wyznaczyła egzamin ma prawo być obecna na wszystkich etapach egzaminu.

Kodeks postępowania karnego przewiduje specjalny artykuł, który określa przypadki, w których badanie biegłego jest obowiązkowe, a jego powołanie nie jest uzależnione od opinii lub woli śledczego, śledczego, prokuratora i sądu. To jest sztuka. 196 „Obowiązkowe wyznaczenie badania kryminalistycznego”, zgodnie z którym wyznaczenie i przedstawienie badania kryminalistycznego jest obowiązkowe, jeżeli konieczne jest ustalenie:

1) przyczynę śmierci;

2) rodzaj i stopień szkody wyrządzonej zdrowiu;

3) stan psychiczny lub fizyczny podejrzanego, oskarżonego, gdy istnieje wątpliwość co do jego poczytalności lub zdolności do samodzielnej obrony swoich praw i słusznych interesów w postępowaniu karnym;

4) stan psychiczny lub fizyczny pokrzywdzonego, gdy istnieje wątpliwość co do jego zdolności do prawidłowego postrzegania okoliczności istotnych dla sprawy karnej i składania zeznań;

5) wiek podejrzanego, oskarżonego, pokrzywdzonego, gdy ma to znaczenie dla sprawy karnej, ale brak dokumentów potwierdzających jego wiek lub budzi wątpliwości.

Badanie jest obowiązkowe, jeżeli konieczne jest ustalenie przyczyny zgonu oraz (lub) charakteru i stopnia uszczerbku na zdrowiu. Kwestie te leżą w pełni w kompetencjach medycyny sądowej. Pojęcie „charakteru szkody wyrządzonej zdrowiu” jest dość szerokie. Obejmuje cechy morfologiczne i mechanizm powstawania, przepis (okres) ich powstawania, a także szkody, jakie szkody wyrządzają zdrowiu ludzkiemu i wiele innych kwestii.

Kolejnym powodem obowiązkowego badania jest rozwiązanie pytań o stan psychiczny oskarżonego lub podejrzanego, gdy konieczne jest ustalenie poczytalności osoby, jej zdolności do krytycznej i rozsądnej oceny sytuacji, poruszania się w miejscu i czasie. Powód ten leży całkowicie w kompetencjach niezależnego sądowo-psychiatrycznego badania. Innym powodem obowiązkowego badania jest ocena stanu psychicznego, jaką ma przeprowadzić sądowo-psychiatryczne badanie, aw odniesieniu do stanu fizycznego – do kompetencji sądowo-lekarskiego badania. Konieczność ustalenia stanu fizycznego poszkodowanego może wiązać się z zadawaniem obrażeń, występowaniem chorób somatycznych lub zakaźnych, które uniemożliwiają śledczemu stawienie się na wezwanie śledczego lub w sądzie i składanie zeznań, bądź też symulowanie takich choroby.

Piąty powód obowiązkowego egzaminu również należy do kompetencji medycyny sądowej. Konieczność ustalenia wieku pojawia się w przypadku braku dokumentów poświadczających to w sprawach karnych lub cywilnych. Jest to dość rzadki, ale bardzo złożony rodzaj medycyny sądowej. Trudności tego badania związane są z tym, że osobę wyróżnia się na podstawie wieku paszportowego lub kalendarzowego, wieku kostnego lub szkieletowego, funkcjonalnego lub biologicznego. Kwestia wieku jest rozwiązywana stosunkowo prosto i dokładnie na początkowym etapie życia danej osoby, a wraz z wiekiem wzrasta rozbieżność między wiekiem kalendarzowym, szkieletowym i biologicznym, a na końcowym etapie życia (50 lat lub więcej) wiek błąd określenia może wynosić 5, a nawet 10 lat.

Tym samym we wszystkich przypadkach wyrządzenia szkody zdrowiu lub życiu osoby lub zaistnienia wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego lub fizycznego organy śledcze są zobowiązane do wyznaczenia sądowego badania lekarskiego lub sądowo-psychiatrycznego.

Ogólny schemat przeprowadzania sądowego badania lekarskiego:

1) studium uchwały (określenia) w sprawie powołania eksperta;

2) wyjaśnienie okoliczności zdarzenia, przyczyny badania oraz kwestii będących przedmiotem orzeczenia biegłego;

3) ocenę dostateczności i jakości materiałów przekazanych przez wykonawcę do badań eksperckich oraz udzielenie odpowiedzi na postawione pytania;

4) sporządzenie planu przeprowadzenia egzaminu w formie optymalnej sekwencji rozwiązywania problemów eksperckich i racjonalnego zastosowania niezbędnego zestawu metod badawczych;

5) faktyczne opracowanie przedmiotu lub przedmiotów ekspertyzy;

6) analiza i synteza wyników wszystkich badań;

7) sporządzenie ekspertyzy.

Wyniki egzaminu są sformalizowane jako „Opinia eksperta”. Treść „Opinie Eksperta” określa art. 25 ustawy federalnej z dnia 31 maja 2001 r. Nr 73-FZ. Wniosek eksperta lub komisji ekspertów powinien odzwierciedlać:

1) czas i miejsce badania kryminalistycznego;

2) podstawy przeprowadzenia badania kryminalistycznego;

3) informacje o organie lub osobie, która zleciła badanie kryminalistyczne;

4) informacje o państwowej instytucji kryminalistycznej, o biegłym (nazwisko, imię, patronim, wykształcenie, specjalność, staż pracy, stopień naukowy i tytuł naukowy, zajmowane stanowisko), któremu powierzono sporządzenie badania kryminalistycznego;

5) ostrzeżenie biegłego zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej o odpowiedzialności za wydanie świadomie fałszywej opinii;

6) pytania zadawane biegłemu lub komisji biegłych;

7) przedmioty badań i materiały kazuistyczne przekazane biegłemu do sporządzenia badania kryminalistycznego;

8) informacje o uczestnikach procesu, którzy byli obecni podczas sporządzania badania kryminalistycznego;

9) treść i wyniki badań, ze wskazaniem zastosowanych metod;

10) ocena wyników badań, uzasadnienie i formułowanie wniosków w poruszonej problematyce.

Materiały ilustrujące wniosek eksperta lub komisji ekspertów są dołączone do wniosku i stanowią jego integralną część.

Ustawa federalna nr 31-FZ z dnia 2001 maja 73 r. „O państwowej działalności kryminalistycznej w Federacji Rosyjskiej” ustanawia następujące obowiązki i prawa eksperta:

„Artykuł 16. Obowiązki eksperta.

Ekspert musi:

1) przyjąć do okazania badanie kryminalistyczne powierzone mu przez kierownika właściwej państwowej instytucji kryminalistycznej;

2) przeprowadzić pełną analizę przekazanych mu przedmiotów i materiałów sprawy, przedstawić rozsądny i obiektywny wniosek na zadane mu pytania;

3) sporządzić uzasadnioną opinię pisemną o niemożności wydania opinii i przesłać tę wiadomość do organu lub osoby, która wyznaczyła badanie kryminalistyczne, jeżeli zadawane pytania wykraczają poza wiedzę specjalistyczną biegłego, przedmioty badań i materiały śledcze są nieodpowiednie lub niewystarczające do prowadzenia badań i wydania opinii ekspertowi odmówiono ich dodania, obecny poziom rozwoju nauki nie pozwala na udzielenie odpowiedzi na postawione pytania;

4) nieujawniania informacji, które stały się mu znane w związku z przeprowadzeniem badania kryminalistycznego, w tym informacji mogących ograniczać konstytucyjne prawa obywateli, a także informacji stanowiących tajemnicę państwową, handlową lub inną chronioną prawem;

5) zapewnić bezpieczeństwo przekazanych obiektów badawczych i materiałów przypadku.

Biegły wykonuje również obowiązki określone we właściwych przepisach proceduralnych.

Ekspert nie może:

1) przyjmować zlecenia przeprowadzenia badania kryminalistycznego bezpośrednio od jakichkolwiek organów lub osób, z wyjątkiem kierownika państwowej instytucji kryminalistycznej;

2) wykonywać czynności kryminalistycznych jako biegły niepaństwowy;

3) nawiązywać osobiste kontakty z uczestnikami postępowania, jeżeli budzi to wątpliwości co do jego braku zainteresowania rozstrzygnięciem sprawy; samodzielnie zbierać materiały do ​​produkcji badań kryminalistycznych;

4) zawiadamiać kogokolwiek o wynikach badania kryminalistycznego, z wyjątkiem organu lub osoby, która ją wyznaczyła;

5) niszczyć przedmioty badań lub znacząco zmieniać ich właściwości bez zgody organu lub osoby, która zleciła badanie kryminalistyczne.

„Artykuł 17. Prawa biegłego.

Ekspert ma prawo:

1) wystąpić do kierownika właściwej państwowej instytucji kryminalistycznej o włączenie innych biegłych do badania kryminalistycznego, jeżeli jest to niezbędne do przeprowadzenia badań i wydania opinii;

2) złożenia oświadczeń do wpisania do protokołu czynności śledczych lub rozprawy sądowej dotyczących błędnej interpretacji przez uczestników postępowania jego wniosków lub zeznań;

3) odwołanie w trybie określonym w ustawie od czynności organu lub osoby, która wyznaczyła badanie kryminalistyczne, jeżeli naruszają one prawa biegłego.

Biegły ma również uprawnienia przewidziane w odpowiednich przepisach proceduralnych.

Biegły z zakresu medycyny sądowej może odwołać się do prokuratora od czynności śledczego lub śledczego w sprawie powołania i przeprowadzenia badania, jak również otrzymać zwrot poniesionych wydatków.

Podczas badania biegły zostaje ostrzeżony o niedopuszczalności ujawnienia danych z dochodzenia wstępnego. W przeciwnym razie ponosi odpowiedzialność karną za ujawnienie informacji i podanie fałszywych wniosków."

Głównym dokumentem instruktażowym i metodologicznym sądowego badania lekarskiego jest rozporządzenie Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej z dnia 24 kwietnia 2003 r. Nr 161 „O zatwierdzeniu Instrukcji organizacji i sporządzania ekspertyz w biurze medycyny sądowej egzamin”, który zawiera następujące sekcje.

I. Udział lekarza - biegłego sądowego w badaniu zwłok w miejscu jego odkrycia.

II. Ekspertyza zwłok.

III. Badania eksperckie kobiet w przestępstwach przeciwko integralności seksualnej i wolności seksualnej jednostki oraz w sprawach cywilnych.

IV. Badania eksperckie mężczyzn w przestępstwach przeciwko integralności seksualnej i wolności seksualnej jednostki oraz w sprawach cywilnych.

V. Ekspertyzy sądowo-histologiczne.

VI. Eksperckie badania sądowo-biologiczne.

VII. Badania eksperckie w dziedzinie genetyki molekularnej.

VIII. Eksperckie badania medyczno-kryminalistyczne.

IX. Eksperckie badania spektralne.

X. Ekspertyzy sądowo-chemiczne.

XI. Biochemiczne badania eksperckie.

XII. Kompleksowe ekspertyzy komisyjne na podstawie materiałów ze spraw karnych i cywilnych.

Działalność instytucji medycyny sądowej można podzielić na praktyczną ekspercką i badawczą.

Sądowe badania lekarskie w Rosji podlegają jurysdykcji Ministerstwa Zdrowia i Rozwoju Społecznego (z wyjątkiem sądowych badań lekarskich Ministerstwa Obrony). Pracę odpowiednich instytucji regulują obowiązujące normy prawne, instrukcje resortowe i regulaminy. Wszystkie ważne dokumenty normatywne są koordynowane z Sądem Najwyższym, prokuraturą, Ministerstwem Spraw Wewnętrznych oraz innymi zainteresowanymi ministerstwami i resortami.

Zarządzaniem medycyny sądowej kieruje główny biegły sądowy. Kieruje także Rosyjskim Centrum Medycyny Sądowej, w skład którego wchodzą Biuro Medycyny Sądowej i Instytut Badawczy Medycyny Sądowej.

Na poziomie podmiotów Federacji Rosyjskiej istnieją biura medycyny sądowej. Organizacyjnie i metodycznie podlegają Rosyjskiemu Centrum Medycyny Sądowej, administracyjnie i ekonomicznie - władzom sanitarnym podmiotów wchodzących w skład Federacji.

Wszystkie biura medycyny sądowej podmiotów federacji mają strukturę standardową.

1. Oddział kryminalistycznych badań zwłok, w tym kryminalistyczne oddziały histologiczne.

2. Oddział kryminalistycznych badań lekarskich pokrzywdzonych, oskarżonych i innych osób.

3. Zakład kompleksowych kryminalistycznych badań lekarskich.

4. Dział organizacyjno-metodyczny, w tym działy (biura):

1) Wprowadzenie nowych technologii;

2) Oprogramowanie i oprogramowanie;

3) Gabinet do pracy ze skargami i oświadczeniami.

5. Zakłady medycyny sądowej, w tym:

1) miejskie;

2) Powiat;

3) Międzydzielnica.

6. Zakład kryminalistycznych badań lekarskich dowodów rzeczowych, w tym wydziały (laboratoria):

1) kryminalistyczna biologia;

2) cytologia sądowa;

3) chemikalia sądowe;

4) biochemiczne kryminalistyki;

5) Kryminalistyczna bakteriologiczna (wirusologiczna);

6) Zakład Medycyny Sądowej;

7) Laboratorium spektralne.

8) Kryminalistyczne molekularne laboratorium genetyczne.

7. Inne podziały strukturalne.

Niektóre urzędy zorganizowały ośrodki pracy naukowej, praktycznej i metodologicznej w określonych dziedzinach medycyny sądowej.

WYKŁAD #3

Traumatologia sądowa

Traumatologia (z gr. trauma – „rana, uszkodzenie” i logos – „nauczanie”) to doktryna urazów, ich diagnozowania, leczenia i profilaktyki.

Ogromne znaczenie urazów dla zdrowia i życia człowieka, skrajna różnorodność ich charakteru, lokalizacji, przebiegu, warunków występowania decyduje o tym, że problematyką traumatologii zajmują się nie tylko traumatolodzy, którzy poświęcili się badaniu tego problemu, ale także przedstawiciele innych specjalności medycznych, w szczególności organizatorów opieki zdrowotnej, neurochirurgów, okulistów, stomatologów, otolaryngologów itp. Zagadnienia traumatologiczne są również aktywnie badane przez ekspertów medycyny sądowej.

Traumatologia sądowa jest jedną z najważniejszych i najbardziej złożonych dziedzin medycyny sądowej. Jego istotą jest doktryna uszkodzenia i śmierci od wszelkiego rodzaju zewnętrznego wpływu na ludzkie ciało.

Trauma w ogóle, a mechaniczna w szczególności jest główną przyczyną gwałtownej śmierci.

W terminologii medycyny sądowej uszkodzenie jest zwykle definiowane jako naruszenie anatomicznej integralności i fizjologicznej funkcji narządów i tkanek, które powstało podczas interakcji ludzkiego ciała i czynników środowiskowych. Naruszeniu anatomicznej integralności narządów, stwierdzonej makroskopowo i mikroskopowo, zawsze towarzyszy naruszenie funkcji narządu lub tkanki. Ponieważ jedność struktury i funkcji jest nieodłączna tylko w żywym organizmie, mówimy o uszkodzeniu przyżyciowym.

Charakter uszkodzeń jest różny w zależności od właściwości czynnika uszkadzającego, warunków jego interakcji i ludzkiego ciała.

Pod wpływem czynników zewnętrznych struktura narządów i tkanek martwego organizmu, w których funkcja jest nieobecna, może ulec zmianie. Takie obrażenia nazywane są post mortem.

Poza kryminalistyczną koncepcją szkody istnieją także ogólne biologiczne i prawne koncepcje.

Ogólna biologiczna koncepcja uszkodzenia obejmuje każde naruszenie struktury i funkcji spowodowane zarówno przyczynami zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi.

Prawnicy rozumieją szkodę jako działanie (nielegalne, umyślne lub nieostrożne), które prowadzi do zaburzenia zdrowia. Oznaczają takie działanie jako wyrządzanie szkody zdrowiu. Skutkiem zaburzenia zdrowia może być:

1) całkowite wyleczenie;

2) zachowanie trwałej niepełnosprawności;

3) śmierć.

Aspekty badania zagadnień traumatologii przez klinicystów i lekarzy sądowych są różne i są przede wszystkim zdeterminowane specyfiką celów i zadań, przed którymi stoją.

Do zadań klinicysty należy:

1) ustalenie wielkości i lokalizacji uszkodzenia;

2) wybór najbardziej racjonalnej metody leczenia;

3) najszybsza rehabilitacja poszkodowanego;

4) badanie urazów i opracowywanie środków ich zapobiegania.

Zadania eksperta medycyny sądowej są nieco inne. Najpierw musi, podobnie jak traumatolog, ustalić obecność, wielkość i charakter uszkodzenia, a następnie określić stopień jego szkody dla zdrowia i ustalić zewnętrzny czynnik wpływu, który spowodował uszkodzenie; rozwiązać problem mechanizmu uszkodzenia.

Biegły musi ustalić przedawnienie szkód, a jeśli szkód jest kilka, to ustalić kolejność ich powstawania.

Przy badaniu zwłok w wielu przypadkach konieczne jest również rozstrzygnięcie kwestii pochodzenia przyżyciowego lub pośmiertnego urazów; dowiedzieć się, czy istnieje związek przyczynowy (bezpośredni lub pośredni) między wpływem czynnika zewnętrznego a zaburzeniem zdrowia lub śmiercią ofiary.

W oparciu o te zadania, podejście medycyny sądowej do badania wszelkich urazów charakteryzuje się następującymi podstawowymi przepisami:

1) fokus kryminalistyczny, tj. rozwiązanie tych szczególnych problemów, które wynikają z istoty konkretnej sprawy będącej przedmiotem dochodzenia;

2) kompleksowe, kompletne i obiektywne podejście do badania przedmiotów kryminalistycznych badań lekarskich;

3) stosowanie takiego zespołu podstawowych, laboratoryjnych i specjalnych metod badawczych, których wyniki są niezbędne do pełnego uzasadnienia wniosków z egzaminu;

4) pewna kolejność stosowania metod badawczych, gwarantująca uzyskanie maksymalnie rzeczowej informacji o przedmiocie badań (początkowe zastosowanie metod, które nie zmieniają pierwotnej morfologii uszkodzenia, następnie - metod, które częściowo, a następnie całkowicie niszczą zniszczenie);

5) potrzebę formułowania każdego przepisu wniosków biegłego w rozsądnej i uzasadnionej formie;

6) dokumentowanie każdego zapisu wniosków biegłego;

7) pewna kolejność opisu uszkodzeń, zapewniająca pełne odzwierciedlenie ich właściwości morfologicznych (lokalizacja, kształt, wielkość, charakter krawędzi, końców, ścian i dna uszkodzenia, obecność i charakter ciał obcych w rana, zewnętrzne warstwy wokół uszkodzenia itp.).

Czynnikiem uszkadzającym jest ciało materialne (obiekt) lub zjawisko materialne, które ma zdolność powodowania uszkodzeń. Ta umiejętność nazywana jest właściwością traumatyczną.

W zależności od wielkości wpływu wszystkie szkodliwe czynniki można podzielić na grupy:

1) wpływ lokalny;

2) wpływ ogólny;

3) oddziaływanie mieszane – ogólne i lokalne.

Niszczące przedmioty i niszczące zjawiska istnieją w czasie. Dlatego mogą mieć trwałe lub czasowe właściwości niszczące. Niektóre szkodliwe czynniki mogą mieć głównie jedną (pojedynczą, prostą) właściwość traumatyczną, inne mogą powodować uszkodzenia, wywierając wielowartościowy (złożony) traumatyczny wpływ na organizm.

W powstawaniu uszkodzeń może brać udział jeden lub więcej czynników uszkadzających. Uszkodzenia wynikające z działania kilku szkodliwych czynników nazywamy kombinowanymi.

Mechanizm powstawania urazu (mechanizm urazu, mechanogeneza urazu) jest dość złożonym procesem interakcji między czynnikiem urazowym a uszkodzoną częścią ciała (lub organizmu jako całości), który prowadzi do pojawienia się urazu, który występuje pod wpływem warunków środowiskowych i właściwości samego organizmu.

Klasyfikacja uszkodzeń

Ze swej natury wszystkie czynniki wpływające na człowieka można podzielić na fizyczne, chemiczne, biologiczne i psychiczne, które również są podzielone. W związku z tym wszystkie uszkodzenia są podzielone w następujący sposób:

1) uszkodzenia od czynników fizycznych:

a) uszkodzeń mechanicznych (tępe, transportowe, ostre, postrzałowe, od amunicji i materiałów wybuchowych);

b) uszkodzenie termiczne (efekt wysokiej lub niskiej temperatury);

c) uszkodzenia elektryczne (działanie elektryczności technicznej lub atmosferycznej);

d) uszkodzenia spowodowane działaniem energii promieniowania;

e) uszkodzenia spowodowane wysokim lub niskim ciśnieniem atmosferycznym (barotrauma);

2) chemiczny:

a) uszkodzenie spowodowane działaniem alkaliów;

b) uszkodzenia spowodowane działaniem kwasów;

c) zatrucie;

3) uszkodzenia spowodowane czynnikami biologicznymi:

a) uszkodzenia spowodowane działaniem jadowitych zwierząt, roślin;

b) uszkodzenia spowodowane działaniem mikroorganizmów;

4) psychiczne:

a) makrospołeczne (np. wojny, konflikty zbrojne, zamieszki itp.);

b) mikrospołeczny, reprezentujący negatywny wpływ relacji międzyludzkich, najczęściej w życiu codziennym.

Synonimem uszkodzenia ciała jest uraz. Pojęcie traumatyzmu ma jednak inne znaczenie.

Pod pojęciem traumatyzm rozumiemy całość obrażeń, które powstały w pewnym okresie czasu w pewnych grupach populacji, które były w podobnych warunkach.

Rodzaje kontuzji:

1) produkcja (przemysłowa, rolnicza);

2) nieprodukcyjny (sport, gospodarstwo domowe);

3) wojskowy.

Urazy przy pracy obejmują urazy otrzymane na terytorium organizacji przemysłowej lub rolniczej przez pracowników i pracowników podczas pracy, a także podczas wykonywania zadań produkcyjnych poza terytorium organizacji lub podczas dostarczania do lub z pracy transportem organizacji.

Okoliczności wystąpienia urazów zawodowych:

1) osuwiska, zawalenia, upadki i wyrzucanie różnych przedmiotów;

2) dostanie się do pracujących maszyn i mechanizmów;

3) eksploatacja pojazdów produkcji własnej;

4) upadek z wysokości iz samolotu;

5) strzały z broni palnej budowlano-montażowej;

6) wybuchy kotłów, butli ze sprężonym gazem, substancjami wybuchowymi i wybuchowymi.

W produkcji rolniczej często można spotkać uraz mechaniczny w wyniku wypadków drogowych (uszkodzenia ciągników kołowych i gąsienicowych, ich przyczep i innego sprzętu transportowego), kontakt z ruchomymi częściami pracujących maszyn rolniczych (pług, kultywator itp. ).

Urazy pozazawodowe powinny obejmować urazy odniesione w domu, podczas uprawiania sportu oraz wypadki związane z eksploatacją pojazdów osobowych.

Urazy domowe obejmują szeroki zakres urazów, które występują podczas różnego rodzaju prac domowych (od kulinarnych po budowlane), sytuacje konfliktowe w życiu codziennym pomiędzy poszczególnymi obywatelami.

Urazy sportowe są klasyfikowane według sportu. Chociaż śmiertelne urazy sportowe zdarzają się stosunkowo rzadko, zdarzają się niemal we wszystkich dyscyplinach sportowych. Różnorodność istniejących czynników uszkadzających determinuje duży polimorfizm urazów sportowych.

W ramach obrażeń wojskowych zwyczajowo rozumie się całość obrażeń, które występują u personelu wojskowego w czasie pokoju i wojny. W czasie pokoju urazy wyróżnia się podczas szkolenia bojowego, obsługi sprzętu wojskowego, transportu, wychowania fizycznego i sportu, prac domowych oraz w sytuacjach życia codziennego. W czasie wojny rozróżnia się urazy bojowe i pozabojowe. Urazy bojowe - urazy powstałe w okresie działań wojennych w wyniku szkodliwego działania różnych rodzajów broni wojskowej. Uraz bojowy jest przedmiotem badań anatomii patologicznej. Obrażenia pozabojowe obejmują urazy powstałe podczas szkolenia taktycznego i taktyczno-specjalnego, innego rodzaju szkolenia bojowego, podczas obsługi sprzętu wojskowego, wykonywania prac inżynieryjnych, sapersko-technicznych, budowlanych i domowych. Obrażenia otrzymane w warunkach pozabojowych są badane i oceniane w procesie medycyny sądowej.

W praktyce kryminalistycznej najczęściej mamy do czynienia z przypadkami urazów w transporcie. W związku z eksploatacją sprzętu transportowego przedstawiciele niektórych grup ludności w podobnych warunkach doznają urazów o podobnym charakterze. Połączenie tych urazów nazywamy urazami komunikacyjnymi.

Uszkodzenie mechaniczne to uszkodzenie, które występuje, gdy dana osoba jest narażona na poruszający się obiekt, czyli obiekt, który ma energię kinetyczną. Pod względem częstości przypadków uszkodzenia mechaniczne są częstsze niż inne rodzaje uszkodzeń.

Uszkodzenia mechaniczne mogą być pojedyncze i wielokrotne, izolowane i łączone. Pojęcia te są w pewnym stopniu warunkowe, gdyż w medycynie sądowej istnieją prywatne klasyfikacje uszkodzeń mechanicznych.

Pojedyncze uszkodzenie - jedno pojedyncze uszkodzenie, często występujące przy pojedynczym traumatycznym uderzeniu.

Obrażenia wielokrotne - zestaw kilku pojedynczych obrażeń, które występują przy wielokrotnym narażeniu na urazy.

Urazy izolowane - urazy w obrębie jednej części ciała (głowa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny). Pojedyncze obrażenia mogą być pojedyncze lub wielokrotne.

Urazy kombinowane - urazy kilku części ciała lub narządów. Najczęściej powiązany uraz jest wielokrotny.

W medycynie sądowej przedmiot, który powoduje uszkodzenie, jest uważany za narzędzie obrażeń. Wszystkie narzędzia według pochodzenia i przeznaczenia są podzielone na następujące grupy:

1) broń - urządzenia i przedmioty, konstrukcyjnie zaprojektowane do trafienia w żywy lub inny cel, dają sygnał;

2) artykuły gospodarstwa domowego i przemysłowe - narzędzia;

3) przedmioty, które nie mają określonego przeznaczenia (kamień, kij itp.).

Charakter uszkodzenia mechanicznego w momencie jego powstania zależy od:

1) energię kinetyczną posiadaną przez uszkadzający przedmiot w momencie uderzenia w ciało;

2) wielkość i kształt powierzchni urazowej;

3) względne pozycje i wzajemne ruchy uszkadzającego przedmiotu i ciała ludzkiego.

WYKŁAD #4

Badanie kryminalistyczne urazów spowodowanych tępymi, stałymi przedmiotami

Tępe urazy powodują przedmioty, które mechanicznie działają tylko na ich powierzchnię.

Różnorodność morfologiczna urazów tępych determinowana jest kształtem, wielkością, siłą, elastycznością, charakterem powierzchni tępych przedmiotów, ich energią kinetyczną oraz miejscem i kierunkiem ich uderzenia.

Rozmiary rozróżniają ograniczone i nieograniczone (szerokie) powierzchnie traumatyczne. Powierzchnia ograniczona to taka powierzchnia, której granice nie wychodzą poza powierzchnię części ciała. Ta koncepcja jest względna i zależy od wielkości części ciała. Jeżeli wymiary traumatycznej powierzchni tępego przedmiotu wykraczają poza obszar uderzenia, wówczas taką powierzchnię uważa się za nieograniczoną. W przypadku uderzenia przedmiotu o ograniczonej powierzchni urazowej można trafnie mówić o jego specyficznym kształcie i określonych wymiarach.

Górna warstwa powierzchni urazowej może być gładka i szorstka.

Kształtem traumatycznej powierzchni może być:

1) płaski - trójkątny, kwadratowy, prostokątny, owalny itp.;

2) kątowe - są ściany, krawędzie i wierzchołek;

3) krzywa - kulista, cylindryczna itp.;

4) połączone - połączenie powyższych form.

Istnieją cztery główne warianty tępego uderzenia: uderzenie, ściskanie, rozciąganie, tarcie.

Uderzenie jest złożonym, krótkotrwałym procesem interakcji między ciałem lub częścią ciała osoby a tępym przedmiotem, w którym ten ostatni ma impulsywny jednostronny wpływ dośrodkowy na ciało lub część ciała. Im krótszy czas uderzenia, tym więcej energii jest przekazywane do dotkniętej części ciała, tym większe obrażenia. Efekt szoku wywiera zarówno obiekt poruszający się, jak i nieruchomy. Masywne przedmioty działające z dużą siłą są w stanie wstrząsnąć ciałem lub częścią ludzkiego ciała.

Kompresja to proces interakcji ciała lub części ciała ludzkiego, z reguły z dwoma masywnymi, twardymi, tępymi przedmiotami, w którym oba te przedmioty, działając na siebie, mają obustronny dośrodkowy wpływ na ciało lub część ciała. Z dwóch ściskających przedmiotów jeden jest zawsze mobilny, drugi jest najczęściej nieruchomy.

Rozciąganie to proces interakcji ciała lub części ciała człowieka z dwoma stałymi przedmiotami, które działając w rozbieżnych kierunkach, działają obustronnie odśrodkowo na ciało lub część ciała. Z dwóch obiektów jeden jest zawsze ruchomy, drugi jest zwykle nieruchomy. Nieruchomy przedmiot unieruchamia ciało lub część ciała, a inny przedmiot działa ekscentrycznie.

Tarcie to proces wzajemnego oddziaływania powierzchni uszkodzonej powierzchni ciała i niszczącej powierzchni tępego ciała stałego, w którym obie powierzchnie styku są przesunięte względem siebie w kierunku stycznym lub stycznym. Zarówno uszkodzona część ciała, jak i uszkadzający przedmiot mogą być ruchome.

O rodzaju uszkodzenia decyduje wariant urazowego tępego uderzenia. Posiniaczone rany, złamania będą typowe dla akcji uderzeniowej; do kompresji - spłaszczanie części ciała, ugniatanie narządów i tkanek; do rozciągania - rany szarpane, odwarstwienie skóry; do tarcia - rozległe opady. Jednocześnie niektóre rodzaje uszkodzeń mogą być wynikiem różnych mechanizmów. Tak więc siniaki pojawiają się zarówno w wyniku uderzenia, jak i ucisku; otarcia - zarówno od uderzenia, jak i tarcia; pęknięcia narządów wewnętrznych - od uderzenia, ściskania i rozciągania.

Przetarcie

Otarcie to powierzchowne uszkodzenie skóry, które nie sięga głębiej niż jej warstwa brodawkowata i powstaje w wyniku stycznego działania tępych przedmiotów. Przy stycznym działaniu ostrego końca przedmiotu na skórze powstaje zadrapanie - liniowe otarcie. Otarcia mogą również wystąpić w wyniku skrobania ostrza ostrego przedmiotu.

Jednak najczęściej otarcia powstają w wyniku uderzenia tępym, twardym przedmiotem.

Liczba otarć z reguły jest równa liczbie traumatycznych działań. Ale otarcia zlokalizowane na wystających częściach w jednym obszarze ciała mogą również powstawać w wyniku pojedynczego działania szerokiej powierzchni tępego przedmiotu.

Rozmiary otarć zmieniają się częściej od punktu do kilkudziesięciu centymetrów kwadratowych. Jeżeli ścieranie jest przedłużone, to jego szerokość odzwierciedla jeden z wymiarów powierzchni styku. Obszar otarć zależy: 1) od powierzchni kontaktu tępego przedmiotu z ciałem i 2) od długości ruchu przedmiotu wzdłuż ciała.

W wyniku dynamicznego kontaktu ze skórą tępy przedmiot tworzy głębsze miejsce początkowe abrazji niż miejsce końcowe. W tych ostatnich można znaleźć białawe strzępy złuszczonego naskórka. Na podstawie tych znaków można ustalić kierunek ruchu tępego przedmiotu w stosunku do ciała. Początkowo spód otarcia jest wilgotny i znajduje się poniżej obszarów otaczającej skóry. Po kilku godzinach dno wysycha, gęstnieje i pokrywa się strupem (skorupą). Po 20-24 godzinach lub więcej powierzchnia otarcia znajduje się na poziomie otaczających nienaruszonych obszarów skóry, w 3-5 dniu nad nimi znajduje się ciemny strup. Jednocześnie wokół otarcia widoczne jest zaczerwienienie skóry. W zwłokach nie obserwuje się takiej lokalnej reakcji tkanek na uszkodzenie, co jest kryterium określającym czas życia otarcia. Po 7-10 dniach strup odpada, odsłaniając różowawą powierzchnię nowego naskórka. Po 2 tygodniach miejsce otarcia nie różni się od otaczającej skóry.

Kryminalistyczne medyczne znaczenie otarć jest następujące. Wskazuje miejsce przyłożenia siły, jest zewnętrznym znakiem przemocy, odzwierciedla właściwości uszkadzającego przedmiotu i kierunek jego działania, określa wiek uszkodzenia.

Siniak. Krwotok. Krwiak

Siniaki to nasiąkanie krwią podskórnej tkanki tłuszczowej, która wyciekła pod naciskiem uszkodzonego naczynia. Nie narusza integralności skóry.

Siniaki są typowe dla działania tępego, twardego przedmiotu. Podobnie jak otarcia, mogą mieć różnorodną lokalizację. Kształt i wielkość siniaków zależą od kształtu i wielkości traumatycznej powierzchni tępego przedmiotu. W niektórych przypadkach kształt siniaka odzwierciedla kształt uderzającego obiektu, co jest swoistym kryminalistycznym kryterium ustalenia mechanizmu urazu.

Zwykle po jednym ciosie powstaje jeden siniak. Jednak przy silnych uderzeniach wydłużonymi przedmiotami mogą wystąpić dwa podłużne siniaki, zlokalizowane wzdłuż krawędzi uderzającej powierzchni przedmiotu. Powodem tego zjawiska jest to, że naczynia krwionośne są bardziej odporne na ściskanie niż na pękanie. Dlatego w miejscu uderzenia naczynia są ściskane i zachowują swoją integralność, ale rozciągają się i rozrywają na granicy tego pasma.

Krew uwalniana z naczynia do podskórnej tkanki tłuszczowej zaczyna się zmieniać. Jej najważniejszy składnik, hemoglobina, ulega przemianom chemicznym poza naczyniami. Każde połączenie tego łańcucha przemian ma swój własny kolor, który służy jako kryterium określenia recepty na siniak. Początkowo siniak ma niebiesko-fioletowy kolor (powstaje zredukowana hemoglobina), w 3-4 dniu jest zielony (powstaje biliwerdyna), w 7-9 dniu jest żółty (powstaje bilirubina). Po tym okresie zasinienie z reguły staje się niewidoczne. Jednak podczas preparowania skóry przez długi czas można znaleźć brązowawy krwotok w podskórnej tkance tłuszczowej z powodu odkładania się hemosyderyny.

Podczas uderzania w martwe ciało nie powstają siniaki.

Kryminalistyczne medyczne znaczenie siniaków polega na wskazaniu miejsca zastosowania siły, odzwierciedleniu kształtu instrumentu wpływu, ustaleniu przedawnienia szkody.

Krwotok oznacza zwykle uwolnienie krwi z uszkodzonego naczynia do dowolnych błon (błona śluzowa warg, spojówka powieki, błony mózgu, torebka wątroby itp.), miąższ narządowy (płuca, wątroba, śledziona, mózg itp.). W niektórych przypadkach w skórze powstają niewielkie krwotoki punktowe z tępym urazem (działanie pętli na skórze szyi) lub niektórymi chorobami.

Krwiak to nagromadzenie krwi, która uciekła z uszkodzonego naczynia do jamy lub anatomicznie istniejące (przestrzenie międzypowłokowe mózgu, jama osierdziowa, jama opłucnowa itp.) Lub utworzone przez rozwarstwienie tkanek z krwią (krwiak podokostnowy). Krwiaki zlokalizowane na ważnych narządach lub w ich pobliżu uciskają je, zaburzając w ten sposób funkcję tych narządów.

Rany

Rana to uraz, który sięga głębiej niż brodawkowata warstwa skóry. Każda rana ma wlot i kanał rany. Rana może być:

1) ślepe lub przelotowe (brak lub ma ujście);

2) styczna (kanał rany nie ma jednej ściany);

3) penetrujący lub niepenetrujący (w przypadku rany penetrującej uszkodzony przedmiot wchodzi do jamy ciała);

4) pojedyncze, połączone, wielokrotne.

W ranie zidentyfikowano i opisano następujące właściwości:

1) położenie w stosunku do badanej części ciała;

2) kształt, długość i szerokość wlotu;

3) stan krawędzi i końców wlotu;

4) stan skóry wokół wlotu;

5) głębokość i stan ścianek kanału rany;

6) dno ślepej rany (jeśli ślepa rana kończy się w wydrążonym narządzie, trudno jest opisać dno, ponieważ głębokość penetracji uszkadzającego przedmiotu w wydrążony narząd jest nieznana);

7) długość, szerokość, krawędzie wylotu przy nawinięciu przelotowym.

Rany powstałe w wyniku działania tępych przedmiotów stałych dzielą się na posiniaczone, rozdarte, posiniaczone-rozdarte, zmiażdżone. Rany posiniaczone powstają od uderzenia, rany szarpane - od rozciągania, stłuczone-rozdarte - od połączenia obu mechanizmów, zmiażdżone - od silnego ucisku.

Rana posiniaczona charakteryzuje się nierównymi, surowymi, często zmiażdżonymi brzegami, w głębi rany widoczne są białawe mostki tkanki łącznej. Wokół rany są siniaki. Rana szarpana ma tylko nierówne krawędzie, ściany kanału rany i mostki tkanki łącznej, brak innych oznak.

Posiniaczone rany mogą tworzyć się w dowolnym miejscu na ciele. Częściej jednak występują tam, gdzie kość znajduje się blisko skóry.

Pod działaniem przedmiotów o dużej powierzchni powstają rany z szerokim osadem wokół, najbardziej widoczne w środkowych odcinkach i opadające ku obrzeżom. W centrum rany znajduje się miejsce największego zmiażdżenia tkanek miękkich z odchodzącymi spiczastymi pęknięciami. Dno tworzą zmiażdżone tkanki miękkie. Jeśli skóra głowy jest uszkodzona, włosy zwisają na dnie rany. Mostki tkanki łącznej są rozciągnięte między ścianami rany.

W przypadku kontaktu z tępym przedmiotem o ograniczonej powierzchni charakter rany posiniaczonej zależy od jej kształtu i wielkości. Wymiary takich ran są ograniczone granicami traumatycznej powierzchni przedmiotu. Krawędź tępego przedmiotu powoduje rany prostoliniowe, kwadratowe i prostokątne powierzchnie urazowe tworzą rany w kształcie litery L i U, trójkątne - kanciaste, okrągłe i owalne - w kształcie litery C. Brzegi takich ran mają zwykle wąski osad. Dno ran jest pogłębione, mostki tkanki łącznej są reprezentowane przez pojedyncze włókna. Ściany ran powstałych w wyniku uderzenia prostopadłego są prześwitujące. Po uderzeniu pod kątem jedna ze ścian rany jest ścięta, druga jest podważona.

Tępe przedmioty działające o powierzchni kulistej lub cylindrycznej powodują prostoliniowe rany z dodatkowymi złamaniami krawędzi. Otacza je stosunkowo szeroka sedymentacja. Krawędzie takich ran są często zmiażdżone.

Kryminalistyczne znaczenie ran polega na odzwierciedleniu właściwości instrumentu oddziaływania, określeniu kierunku jego ruchu, ustaleniu pozycji ofiary w momencie zdarzenia, ustaleniu możliwości (niemożności) zadawania sobie rany ręka.

Złamania

Złamania nazywane są uszkodzeniem kości lub chrząstki z naruszeniem ich integralności. Części kości, które rozpadają się podczas złamania, nazywane są fragmentami, a mniejsze fragmenty nazywane są fragmentami. Jeśli są tylko dwa fragmenty, złamanie nazywa się proste, a jeśli są dwa lub więcej segmentowych fragmentów wzdłuż kości, nazywa się to złamaniem wielokrotnym. Złamania z jednym lub więcej fragmentami nazywane są rozdrobnionymi.

Złamania mogą być zamknięte lub otwarte, bezpośrednie lub pośrednie. Przy złamaniach zamkniętych integralność skóry jest zachowana, a przy złamaniach otwartych dochodzi do rany.

Złamania bezpośrednie powstają w wyniku bezpośredniego kontaktu z efektem traumatycznym. Złamania pośrednie - od pośredniego, pośredniego uderzenia - "złamań nad".

Złamania bezpośrednie umożliwiają ocenę właściwości obiektu urazowego i mechanizmu powstawania złamania. Przy tych złamaniach dochodzi do zniszczenia, zmiażdżenia i wzajemnego nawarstwiania się struktur kostnych w miejscu przyłożenia przedmiotu urazowego. W rezultacie powstają defekty spowodowane odpryskiwaniem substancji kostnej, wzdłuż której krawędzie płytek kostnych są ułożone jedna na drugiej, tworząc obraz „dachu z dachówek”. Krawędzie złamań bezpośrednich to grubo ząbkowane linie łamane.

Złamania pośrednie pozwalają ocenić jedynie mechanizm ich powstawania. Brakuje im wielu cech złamań bezpośrednich. Krawędzie złamań pośrednich są drobno ząbkowane.

Złamania kości rurkowych mogą powstawać w wyniku ścinania, zginania, ściskania, skręcania i rozdzierania.

Przesunięcie kości następuje w wyniku ostrego uderzenia żebrem, krawędzią lub wąską ograniczoną powierzchnią tępego przedmiotu. Złamania ścinające są zawsze proste i poprzeczne lub skośne. W miejscu przyłożenia siły tworzy się niewielki rozszczepienie zwartej substancji. Cienkie pęknięcia rozciągają się od krawędzi pęknięcia, których wolne końce wskazują miejsce uderzenia.

Zgięcie kości prowadzi do zmiany naprężeń mechanicznych w kościach: na wypukłej powierzchni zgięcia pojawia się strefa napięcia, na zakrzywionej - kompresja. Ponieważ kość jest mniej odporna na rozciąganie, po wypukłej stronie tworzy się pęknięcie poprzeczne, które rozciąga się na powierzchnie boczne, gdzie się rozwidla. Końce pęknięcia łączą się po stronie ściskanej, tworząc duży fragment. Zgięcie kości rurkowej może odbywać się z poprzecznym naciskiem na trzon, z podłużnym naciskiem na kość, a także z zgięciem kości, której jedna z nasad jest unieruchomiona.

Ucisk kości w kierunku podłużnym leży u podstaw powstawania złamań zatrzymanych. Są one zlokalizowane w okolicy przynasadowej i reprezentują miejscowe zniszczenie ściskające struktury belki, często połączone ze złamaniami, które rozszczepiają trzon kości w kierunku podłużnym. Takie złamania występują przy upadku z dużej wysokości na wyprostowane nogi.

Skręcenie kości polega na jej obrocie wokół osi podłużnej przy mocowaniu jednego z jej końców. W tym przypadku dochodzi do pęknięć śrubowych, często obserwowanych u narciarzy.

Oddzielenie substancji kostnej jest możliwe tylko w obszarze przyczepu ścięgien. Oderwana część masy kostnej jest zwykle niewielka. Z reguły takie złamania obserwuje się z ostrym napięciem ścięgien u osób z niepełnymi procesami kostnienia.

Złamania kości płaskich zależą od wielkości i kształtu urazowej powierzchni tępego ciała stałego oraz wariantu jego działania (uderzenie lub ściskanie). Od uderzenia do miejsca przyłożenia siły dochodzi do jednostronnych złamań bezpośrednich.

W medycynie sądowej duże miejsce zajmują badania złamań czaszki. Złamania bezpośrednie sklepienia czaszki obejmują wgniecenia, perforacje i rozdrobnienie. Wgniecione i perforowane, często powtarzające kształt powierzchni traumatycznego przedmiotu, powstają pod silnymi wpływami. Wzdłuż krawędzi takich pęknięć mogą znajdować się fragmenty w postaci tarasów.

Uderzenie małej siły z nieograniczoną powierzchnią tępego przedmiotu prowadzi do powstania jednego, dwóch lub trzech promieniowo rozbieżnych pęknięć. Przy uderzeniu z dużą siłą w miejsce jej przyłożenia powstaje ognisko rozdrobnionych pęknięć, ograniczone łukowatym pęknięciem. Z tego źródła promieniują pęknięcia liniowe. Jeśli uderzenie jest przyłożone prostopadle, to pęknięcia rozchodzą się równomiernie od miejsca zagłębienia, jeśli pod kątem w dowolnym kierunku, to większość pęknięć oddala się w tym samym kierunku. Przy kilku uderzeniach w głowę linia złamania utworzona z kolejnego uderzenia zostanie przerwana przez linie złamań, które powstały w wyniku poprzednich uderzeń. Pęknięcia poprzeczne i podłużne u podstawy czaszki odpowiadają uderzeniu poprzecznemu lub uderzeniu z przodu lub z tyłu.

Przy uderzeniu w obszar miednicy w miejscu przyłożenia siły dochodzi do jednostronnych, bezpośrednich złamań poprzecznych lub rozdrobnionych, pojedynczych lub podwójnych. Po ściśnięciu miednicy powstają obustronne podwójne pionowe pęknięcia.

Kryminalistyczne znaczenie złamań kości polega na wskazaniu przemocy, sile wyrządzonego uszkodzenia, kierunku działania broni oraz określeniu rodzaju i formy narzędzia oddziaływania.

Uszkodzenie narządów wewnętrznych

Cechy morfologiczne uszkodzeń narządów wewnętrznych pozwalają w bardzo ograniczonym stopniu ocenić mechanizm działania tępego ciała stałego, aw jeszcze mniejszym stopniu jego właściwości.

Działając na głowę, przedmioty o małej masie mogą spowodować uraz tylko w miejscu przyłożenia siły, gdzie obserwuje się pojedynczy uraz, w tym ranę posiniaczoną (rzadziej otarcie lub stłuczenie), przygnębioną, tarasowatą, rozdrobnioną lub rozdrobnione złamania wgłębione, pęknięcia opony twardej i uszkodzenia brzegów złamanych kości, tkanki mózgowej i opon mózgowych.

Prawie każdy rodzaj urazu wewnątrzczaszkowego i krwotoku może wystąpić w przypadku urazu głowy. Spośród nich najbardziej specyficzne są ogniskowe siniaki kory mózgowej i, jako jedna z opcji, zniszczenie kory mózgowej i opony miękkiej.

Na uwagę zasługuje lokalizacja siniaków kory w stosunku do miejsca przyłożenia siły. Uderzone od tyłu znajdują się na podstawie i biegunach płatów czołowych i skroniowych. Uderzone od przodu są zwykle zlokalizowane w tym samym miejscu i tylko przy uderzeniach o bardzo dużej sile mogą tworzyć się na wypukłej powierzchni i biegunach płatów potylicznych. Uderzenia boczne w głowę w 2/3 przypadków prowadzą do powstania ognisk stłuczenia kory mózgowej na wypukłej powierzchni przeciwległego płata skroniowego, w 1/3 przypadków w płacie skroniowym w miejscu przyłożenia siły . Jeśli miejscem przyłożenia siły jest okolica ciemieniowa, ogniska siniaków kory znajdują się na podstawnej powierzchni płatów czołowych i skroniowych. W tych miejscach siniaki kory znajdują się pod działaniem siły od dołu, na przykład podczas upadku z dużej wysokości na wyprostowane nogi i pośladki.

Uraz rdzenia kręgowego występuje tylko w miejscach naruszenia integralności kręgosłupa w postaci złamań kompresyjnych i dyslokacji trzonów kręgów, zerwania aparatu więzadłowego. Zmiany mogą wahać się od miejscowych krwotoków dooponowych do całkowitego przerwania.

Uszkodzenie wewnętrznych narządów miąższowych jest różnorodne: krwotoki pod torebką, do tkanki narządu, pęknięcia torebki, aparatu więzadłowego i tkanki narządu, częściowe zmiażdżenie, całkowite zniszczenie i oddzielenie narządu.

Małe, powierzchownie zlokalizowane krwotoki, izolowane powierzchowne pęknięcia tkanek powstają najczęściej przy silnych uderzeniach przedmiotami o ograniczonej powierzchni urazowej. Wielokrotne pęknięcia błon i tkanek narządu w połączeniu z rozległymi krwotokami w jego tkance mogą być wynikiem zarówno silnego uderzenia masywnym przedmiotem, jak i ucisku. Częściowe zmiażdżenie lub całkowite zniszczenie najczęściej następuje, gdy część ciała jest ściskana przez masywny przedmiot.

Uszkodzenie pustych narządów wewnętrznych jest nie mniej zróżnicowane: całkowite lub częściowe pęknięcia ściany narządu, krwotoki dooponowe, uszkodzenie aparatu więzadłowego i całkowite oddzielenie narządu. Pęknięcia wydrążonego narządu i miejscowe wylewy w jego ścianie powstają w wyniku silnego wstrząsu lub ściskania.

Przy silnych uderzeniach masywnymi tępymi przedmiotami dochodzi do oderwania narządów miąższowych wewnętrznych i narządów wewnętrznych z miejsc przyczepu oraz zerwania ich aparatu więzadłowego, co prowadzi do ogólnego wstrząśnienia mózgu. W momencie urazu następuje gwałtowne przemieszczenie narządu, prowadzące do częściowego lub całkowitego zerwania jego aparatu mocującego, aw przypadku uderzeń o bardzo dużej sile do całkowitego oddzielenia narządu.

Szkody transportowe

Traumatyczne konsekwencje narażenia człowieka na różnego rodzaju poruszające się pojazdy są w większości przypadków traktowane jako uraz tępy.

W zależności od rodzaju transportu istnieją takie rodzaje urazów transportowych jak:

1) motoryzacyjny;

2) motocykl;

3) kolej;

4) lotnictwo itp.

Uszkodzenie samochodu. Ten rodzaj urazu komunikacyjnego jest najczęstszy. Uszkodzenie samochodu jest rozumiane jako zespół obrażeń, które pojawiają się u kierowcy, pasażera i pieszych podczas interakcji z częściami poruszającego się pojazdu.

Klasyfikacja obrażeń samochodowych.

1. Obrażenia spowodowane kolizją (uderzeniem) samochodu w osobę.

2. Przemieszczanie osoby z kołami samochodu.

3. Wypadnięcie osoby z jadącego samochodu.

4. Uraz w samochodzie.

5. Kompresja ludzkiego ciała pomiędzy jadącym samochodem a innymi obiektami.

6. Połączenie wymienionych rodzajów urazów.

Wszelkie uszkodzenia powstałe w wyniku działania auta można podzielić na trzy grupy:

1) specyficzne;

2) charakterystyka;

3) nietypowy.

Specyficzne uszkodzenie występuje tylko przy określonym rodzaju urazu samochodu. Należą do nich złamania kości kończyn dolnych spowodowane uderzeniem w zderzak, łukowate siniaki od uderzenia reflektorem, krwotoki śródskórne i otarcia w postaci wzoru bieżnika i złuszczania się skóry podczas toczenia koła, krwotok i otarcia w postaci odcisku kierownicy.

Charakterystyczne urazy występują w różnego rodzaju urazach samochodowych i służą do oceny kolejności etapów wypadku. Należą do nich złamania kręgosłupa szyjnego kręgosłupa szyjnego od jego ostrego zgięcia lub wyprostu, wielokrotne złamania żeber wzdłuż linii anatomicznych i uszkodzenia kości miednicy w wyniku ucisku, siniaki klatki piersiowej i brzucha na tablicy rozdzielczej, złamania kości miednicy podczas uderzenia w kierownicę, zwichnięcia i złamania kości kończyny dolnej u kierowcy, siniaki i rany podczas uderzenia w przednią szybę, złamania w wyniku uderzenia podstawy i deformacja sklepienia czaszki itp.

Nietypowe uszkodzenia występują nie tylko w wypadku samochodowym. Należą do nich ślady ciągnięcia w postaci wielokrotnych rozległych otarć, wylewów krwi do narządów wewnętrznych, a także ich pęknięć itp. W każdym typie wypadku samochodowego wyróżnia się kolejne fazy, różniące się odmiennymi mechanizmami oddziaływania traumatycznego. Znajomość tych faz służy ustaleniu kolejności uszkodzeń i obrazu zdarzenia. Kolejność uszkodzeń zależy od początkowej pozycji osoby względem samochodu – pierwotne uderzenie oddziałuje na powierzchnię tylną, przednią lub boczną tułowia.

Na przykład, gdy osoba zderza się z jadącym samochodem, samochód najpierw uderza, częściej zderzakiem; następnie ciało zostaje wrzucone na samochód - drugi cios; potem ciało upada na ziemię - trzeci cios. Ostatnia faza to ślizganie się ciała po podłożu.

Podczas ruchu rozróżnia się pięć faz - pierwotne uderzenie kołem, translacyjne przemieszczenie ciała po ziemi w kierunku samochodu, wejście koła na nadwozie, toczenie się koła po nadwoziu oraz przeciąganie ciała.

Uszkodzenie motocykla. Do tego typu należą obrażenia powstałe w wyniku wypadku drogowego dla kierowcy i pasażerów motocykli i skuterów, a także dla pieszych. W wyniku zderzenia motocykla z innymi pojazdami powstaje uszkodzenie warunkowo związane z urazami samochodowymi, kolejowymi i kolejowymi.

Można wyróżnić następujące rodzaje urazów motocyklowych:

1) od kolizji pieszego z poruszającym się motocyklem;

2) od poruszania kołem jadącego motocykla;

3) od upadku z poruszającego się motocykla;

4) z kolizji motocykla z nieruchomymi obiektami.

We wszystkich typach urazów motocyklowych przeważają urazy spowodowane pierwotnymi uderzeniami i tarciem: siniaki, stłuczenia i skaleczenia, złamania żeber, kości kończyn, kręgosłupa, poważne uszkodzenia czaszki i mózgu, zwłaszcza u kierowcy i pasażera, jeśli są ochronne nie używano hełmów, różne urazy narządów wewnętrznych.

Uszkodzenia kierowcy i pasażerów w wyniku uderzenia w część nadjeżdżającego ruchu lub w obiekty przydrożne są bardzo zróżnicowane.

Uraz kolejowy. Interakcja między osobą a transportem kolejowym może być różna:

1) przemieszczanie kół poruszającego się transportu kolejowego;

2) kolizji osoby z pojazdem szynowym;

3) upadku z poruszającego się transportu kolejowego;

4) zmiażdżenie osoby między samochodami;

5) ściskanie między transportem kolejowym a obiektami torowymi;

6) urazy wewnątrz wagonów.

Wszystkie mechanizmy interakcji i uszkodzeń można podzielić na niespecyficzne i specyficzne.

Obrażenia niespecyficzne w większości przypadków odpowiadają podobnym rodzajom urazów samochodowych i motocyklowych. Głównym mechanizmem ich powstawania jest uderzenie części poruszającego się pojazdu. Konsekwencje takiego oddziaływania są bardziej znaczące, ponieważ masa transportu kolejowego ma ogromne znaczenie. Często ciosowi towarzyszy przeciąganie poszkodowanego. Czasami przeciąganie trupa lub jego części odbywa się na duże odległości, dochodzące do setek metrów w przypadku wypadku kolejowego.

Specyficzny uraz szynowy to zespół urazów, które powstają, gdy koła poruszającego się pojazdu szynowego przejeżdżają po ciele osoby leżącej na szynach. Cechy konstrukcyjne koła, duża masa transportu kolejowego decydują o charakterze uszkodzenia. Specyficzny zespół urazów obejmuje pasek uciskowy, pasek wycierania i osiadania, rozczłonkowanie kończyn i głowy oraz rozczłonkowanie ciała. Szerokość taśmy ściskającej (zgniatania) odpowiada szerokości powierzchni szyny i wysokości półki (kołnierza) koła. Kołnierz koła ma działanie nożycowe, oddzielając części korpusu. Całkowita szerokość powierzchni dociskowej koła kolejowego wynosi 15-16 cm Wzdłuż krawędzi taśmy dociskowej znajdują się paski sedymentacji o szerokości do 12-15 cm Krawędź taśmy utworzonej przez kołnierz jest bardziej równa i czysty, często brudny (pasek do wycierania). Krawędź przeciwległego pasa, utworzona przez zewnętrzną część koła, jest mniej wyraźna i prawie niezanieczyszczona. Główka szyny tworzy pas osadzania z wyraźnymi krawędziami. Na podstawie zależności między pasami dociskowymi koła i główki szyny ekspert może ocenić stronę zderzenia. Po stronie działania główki szyny poszycie może pozostać w postaci mostków.

Trauma lotnicza. Uraz lotniczy rozumiany jest jako zespół uszkodzeń, które powstają pod działaniem wewnętrznych i zewnętrznych części samolotu podczas jego ruchu, a także podczas wybuchów i pożarów.

Szkody lotnicze są zróżnicowane i są klasyfikowane w następujący sposób:

1) obrażenia podczas lotu – w przypadku zderzenia statku powietrznego z obiektami latającymi i nieruchomymi, wybuchów, pożarów, rozhermetyzowania, wyrzutu;

2) obrażenia podczas upadku statku powietrznego na ziemię - uderzenie w ziemię, a następnie eksplozja i pożar;

3) obrażenia na ziemi - wybuch, pożar, zatrucie, przejechanie przez koła podwozia, uderzenie skrzydłem, uderzenie łopatami śmigła, działanie strumienia reaktywnych gazów z silnika.

Głównymi czynnikami uszkadzającymi uraz lotniczy są:

1) fala gazów wybuchowych;

2) czynniki termiczne;

3) czynniki chemiczne;

4) czynniki barometryczne;

5) przeciwprąd;

6) ruchome i stałe części statku powietrznego;

7) twardy grunt.

W każdym wariancie wypadku lotniczego występują szkodliwe czynniki charakterystyczne dla tej konkretnej sytuacji.

Tak więc podczas eksplozji samolotu działają trzy czynniki: fala uderzeniowa, efekty termiczne i chemiczne. W zależności od centrum wybuchu, na osobę mogą mieć wpływ wszystkie czynniki lub częściowo. W związku z tym można naprawić prawie całkowite zniszczenie ciała ofiary lub tylko otarcia, siniaki, posiniaczone rany, złamania.

Czynniki chemiczne stanowią szczególne zagrożenie, gdy zapalają się farby, materiały syntetyczne do budowy samolotów i izolacja przewodów elektrycznych. W takim przypadku uwalniane są substancje toksyczne - formaldehyd, chlorek winylu, metylochloroakryl itp. Kolejną grupą czynników chemicznych są spaliny, opary paliwa, zawiesina olejów i płyn niezamarzający, które powodują ciężkie zatrucia.

Złożoność pracy lekarzy medycyny sądowej na miejscu wypadku lotniczego wynika z dużej liczby kombinacji obrażeń i zadania ustalenia przyczyny śmierci każdego poszkodowanego, jeśli to możliwe.

Spadek uszkodzenia

Uszkodzenie to obiekt, na którego powierzchnię spada ciało. Istnieją 2 rodzaje spadania: z dużej wysokości iz wysokości własnej (spadek na samolot).

Przy bezpośrednim (niezakłóconym) upadku główne uszkodzenie ciała ludzkiego następuje w wyniku pojedynczego uderzenia. Charakter tych uszkodzeń zależy od wielkości i topografii powierzchni uderzenia.

Przy upadku pośrednim (schodkowym) ciało napotyka podczas ruchu wszelkie wystające przedmioty o ograniczonej powierzchni urazowej (balkony, markizy, gzymsy). Upadki w ograniczonej przestrzeni (kopalnie, biegi schodowe), a także upadki na nierównych pochyłych powierzchniach: stopnie schodów, strome zbocza górskie, zwykle różnią się schodkowym charakterem.

Często podczas zawalania się jakichkolwiek konstrukcji lub ich poszczególnych konstrukcji wraz z ciałem człowieka spadają różne przedmioty (tzw. upadek nieswobodny), co może spowodować jego uszkodzenie zarówno podczas ruchu, jak i po upadku ciała na ziemię.

W zależności od położenia ciała w momencie uderzenia o powierzchnię rozróżnia się następujące rodzaje upadku z wysokości:

1) upadek na wyprostowanych nogach;

2) upadek na pośladki;

3) upaść na głowę;

4) upadek płasko na tylną, boczną lub przednią powierzchnię ciała.

Podczas upadku z wysokości charakterystyczne jest występowanie wielu obrażeń, które tworzą się na różnych częściach ciała.

Podczas bezpośredniego swobodnego spadania powstają uszkodzenia, które mają następujący typowy zestaw cech:

1) nieistotność lub brak uszkodzeń zewnętrznych;

2) jednostronna lokalizacja uszkodzenia;

3) obecność złamań daleko od miejsca przyłożenia siły (tzw. złamania na długości lub złamania odległe, zatrzymane złamania przynasad kości długich rurkowatych kończyn dolnych, złamania kompresyjne trzonów kręgów, pierścienie -złamania w kształcie podstawy czaszki);

4) przewaga wielkości uszkodzeń narządów wewnętrznych nad uszkodzeniami zewnętrznych;

5) obecność objawów ogólnego wstrząśnienia ciała (krwotoki w tkance okołoaortalnej, strefa wnękowa płuc, aparat więzadłowy wątroby, wnęka nerek i śledziona, krezka jelita cienkiego ).

Przy silnym uderzeniu w ziemię mogą powstać pęknięcia narządów miąższowych. Podczas upadku swobodnego bezpośredniego powstają następujące urazy: na głowie - wieloodłamowe złamania sklepienia czaszki, na pośladkach - wieloodłamowe złamania kości kulszowych, na nogach - zniszczenie kości piętowych, na bocznej powierzchni tułowia – bezpośrednie złamania żeber po stronie upadku i pośrednie po stronie przeciwnej, na grzbiecie – wieloodłamowe złamania łopatki, wyrostków kolczystych kręgów oraz liczne bezpośrednie złamania żeber, na przedniej powierzchni tułowia - skośne lub wieloodłamowe złamania mostka, mnogie obustronne złamania żeber, urazy twarzoczaszki, złamania rzepki, złamania wbite dalszych przynasad kości promieniowej.

Złamania odległe są również charakterystyczne dla bezpośredniego upadku swobodnego z wysokości: złamania kompresyjne trzonów kręgów i trzonu mostka - przy upadku na pośladki, powierzchnię podeszwową stóp wyprostowanych nóg i głowę; złamania zatrzymane w okolicy przynasady kości udowej i piszczelowej – przy upadku na piętę; pierścieniowe złamania podstawy czaszki - przy upadku na pośladki i podeszwową powierzchnię stóp wyprostowanych nóg.

Miejsce przyłożenia siły podczas uderzenia w ziemię jest związane z trajektorią upadku i zależy od wysokości upadku, początkowej postawy ofiary oraz tego, czy ciało otrzymało wstępne przyspieszenie. Aby złagodzić cios, spadająca osoba napina czasem określone grupy mięśni, odsłania kończyny w kierunku upadku. Taki upadek nazywa się skoordynowanym. Jeśli osoba jest nieaktywna, nieprzytomna lub pod wpływem alkoholu, upadek może być nieskoordynowany.

Uszkodzenia wynikające ze schodkowych i nieswobodnych upadków mają pewne charakterystyczne cechy. Zachowując wszelkie oznaki uszkodzenia po upadku z wysokości, charakteryzują się wszechstronną lokalizacją i mogą być zlokalizowane nie tylko na sąsiednich, ale także na przeciwległych powierzchniach ciała. Jeśli w bezpośrednim upadku swobodnym powstaje uszkodzenie w wyniku tępego uderzenia, głównie uderzenia, to podczas upadku schodkowego i nieswobodnego mogą również wystąpić rany szarpane, kłute, cięte i kłute.

W przypadku tego rodzaju upadku głównie dotyczy to głowy. W miejscach przyłożenia siły najczęściej występują otarcia, stłuczenia, posiniaczone rany, złamania kości twarzoczaszki lub czaszki, stłuczenia mózgu, krwiaki śródkomorowe i podtwardówkowe.

Uraz człowieka

Ucisk palca powoduje kilka niewielkich okrągłych lub owalnych siniaków, czasem połączonych z łukowatymi lub krótkimi, podobnymi do pasków otarciami paznokci znajdujących się na ich tle.

Uderzanie lub kopanie może prowadzić do urazów o różnej wielkości i charakterze: od powierzchownych otarć i siniaków po złamania kości i pęknięcia narządów wewnętrznych. Podobne urazy mogą dotyczyć głowy, łokcia, kolana.

Uderzenie krawędzią dłoni może spowodować znaczne obrażenia w ograniczonym obszarze. Takie ciosy zadane w szyję czasami powodują zwichnięcia, zwichnięcia złamań lub złamania kręgów szyjnych, nawet z uszkodzeniem rdzenia kręgowego.

Uszkodzenie zęba ma charakterystyczny wygląd. Po ugryzieniu powstaje kilka otarć, siniaków lub powierzchownych ran. Uszkodzenia te mają postać dwóch łukowatych pasów, skręconych wypukłościami w przeciwnych kierunkach. Bardziej stromy łuk uszkodzeń powstaje zwykle w wyniku działania zębów żuchwy, bardziej płaski – górnej. Uszkodzenia spowodowane przez zgryz mogą również wykazywać cechy aparatu zębowego: wadę zgryzu, braki w miejscu braków zębowych, nietypową budowę jednego lub więcej zębów, nietypowe położenie zęba.

WYKŁAD #5

Sądowe badanie lekarskie urazów spowodowanych ostrymi przedmiotami

Śmiertelne i nieśmiertelne obrażenia ostrymi przedmiotami są dość powszechne. Według Rosyjskiego Centrum Medycyny Sądowej, obecnie zgony z powodu obrażeń spowodowanych ostrymi przedmiotami stanowią około 15% wszystkich zgonów z użyciem przemocy.

Ostre narzędzia to pojęcie zbiorowe, obejmuje wszystkie przedmioty (narzędzia, broń), które mają ostrą krawędź, zwaną ostrzem, i ostry koniec.

W zależności od właściwości przedmiotu wszystkie ostre narzędzia dzielą się na:

1) przeszywający - mieć ostry koniec (gwóźdź, igła dziewiarska, igła, bagnet, mandryn, widły, widelec, złożone nożyczki, szczupak, wąski śrubokręt);

2) cięcie - mieć ostrą krawędź (niebezpieczna i bezpieczna żyletka, różnego rodzaju noże podczas cięcia, szkło, metalowa krawędź, kosa);

3) przekłuwanie - mają ostry koniec i krawędź (różne rodzaje noży, ostrzy);

4) siekanie - mają ostrą krawędź i dużą masę (siekiera, siekacz, motyka, szabla, szachownica, maczeta);

5) piłowanie - krawędź tnąca jest reprezentowana przez ostre zęby (piła ręczna, piła do metalu, piła tarczowa, piła szlifierska);

6) przekłuwanie-siekanie (dłuto, dłuto, szeroki śrubokręt);

7) siekanie i krojenie (warcab, szabla);

8) inne elementy połączonego działania.

Głównym mechanizmem oddziaływania ostrych przedmiotów na przedmioty odbierające ślady jest cięcie lub cięcie, przebijanie, przebijanie z cięciem. W efekcie powstają uszkodzenia o różnych właściwościach.

Różnice między urazami spowodowanymi ostrymi przedmiotami a urazami spowodowanymi urazami tępymi przedmiotami stałymi polegają na tym, że tutaj w zdecydowanej większości przypadków obserwujemy deformację cięcia, a pod działaniem tępych przedmiotów rozciąganie, ściskanie, zginanie, skręcanie i , rzadziej ścinanie.

Kolejną cechą jest to, że powstałe uszkodzenie w wyniku działania ostrych przedmiotów niesie informację o kształcie ostrza i stopniu jego ostrości. Ponieważ urządzenie i mechanizm działania każdego z rodzajów ostrych narzędzi mają swoje indywidualne cechy, morfologia uszkodzenia różnych tkanek powinna również odzwierciedlać charakterystyczne cechy struktury, co umożliwia ustalenie rodzaju urazu instrumentu.

W wyniku działania ostrych przedmiotów powstają takie urazy, jak zadrapania, rany, uszkodzenia tkanek miękkich, narządów wewnętrznych, rzadziej kości i chrząstki.

Gdy czubek przedmiotu przekłuwającego lub ostrza tnącego lub siekającego staje się tępy, nabiera on właściwości tępego przedmiotu.

Większość ostrych przedmiotów ma uchwyt. Jeśli przedmiot wejdzie na całą długość ostrza, wówczas możliwe jest uderzenie rękojeścią oraz powstanie osadu i siniaki w skórze wokół otworu wejściowego. Kształt siniaka może odzwierciedlać kształt przekroju rękojeści.

W przeciwieństwie do skaleczeń, w ostrych urazach ściany kanału rany są gładkie. Po zmniejszeniu brzegi ostrej rany dobrze się pokrywają. Jeśli kanał rany kończy się na ślepo w jakimkolwiek narządzie miąższowym (wątrobie, śledzionie), wówczas można określić głębokość penetracji i kształt końcówki ostrza za pomocą substancji nieprzepuszczających promieni rentgenowskich, które są wyraźnie widoczne na zdjęciu rentgenowskim. Określając głębokość kanału rany, specjalista może przyjąć długość uszkodzonego ostrza.

Wnikające na duże głębokości ostre przedmioty mogą uszkodzić kości i chrząstki oraz pozostawić na nich ślady mikrorzeźbienia powierzchni ostrza.

rany kłute

Nożowanie obejmuje różne przedmioty (narzędzia, broń) o małym przekroju, ostrej przewadze długości i zaostrzonym końcu. Im bardziej spiczasta część pracująca i im mniejsza jest jej powierzchnia przekroju, tym mniej siły potrzeba do wytworzenia uszkodzenia tkanek ludzkiego ciała.

Kształt przedmiotów przekłuwających jest bardzo zróżnicowany, co utrudnia ich klasyfikację i czyni ją bardzo ogólną i warunkową.

W zależności od kształtu przekroju mogą być:

1) runda;

2) owalny;

3) trójkątny;

4) czworokątny;

5) wielokąt itp.

Zwykle przedmiot przekłuwający oznacza cylindryczny pręt, przechodzący w stożek w samym punkcie (szydło, gwóźdź, igły itp.). Wiele z nich posiada uchwyty. Niektóre przedmioty do przekłuwania mogą zawierać nie jeden, ale kilka prętów do przekłuwania. Widelec ma więc zwykle cztery pręty kłujące umieszczone w jednej linii, od których uszkodzenia mają bardzo charakterystyczny wygląd, co pozwala ustalić ich pochodzenie, a czasem model widelca na podstawie odległości między ranami kłutymi.

Główną częścią tworzącą ślad w obiektach przeszywających jest część robocza, w której następujące cechy są uważane za cechy:

1) długość;

2) kształt przekroju;

3) wielkość przekroju.

Mechanizm działania narzędzi przekłuwających: ostry koniec narzędzia przecina lub rozdziera skórę pod naciskiem, a ostrze narzędzia, wnikając w ciało, popycha lub rozdziera tkanki.

Gdy część robocza jest zanurzona na całej swojej długości, przednia powierzchnia uchwytu przedmiotu przekłuwającego również pozostawia śladowe uszkodzenia. Ze względu na dużą elastyczność skóry, rozmiar rany kłutej na skórze jest zwykle mniejszy niż przekrój części roboczej przedmiotu przekłuwającego.

Główną cechą ran kłutych jest mały rozmiar (długość i szerokość) wlotu i duża głębokość kanału rany.

Wielkość i kształt wlotu rany zależy od przekroju ostrza. Na krawędziach wlotu występują przerwy i sedymentacje. Jeśli ostrze miało zaokrąglony przekrój, pęknięcia przebiegają wzdłuż elastycznych włókien skóry. Jeżeli na bocznych ściankach pióra znajdują się żebra, to przerwy przebiegają niezależnie od przebiegu włókien sprężystych i dokładnie powtarzają kształt przekroju pióra. Kiedy płaskie kości czaszki są uszkodzone, powstają perforowane złamania.

Jeśli przedmiot ma mały przekrój (igła dziewiarska), to wlot na skórze wygląda jak mały krwotok. Taką ranę można przeoczyć podczas pobieżnego badania. Niebezpieczeństwo przekłucia przedmiotów polega również na tym, że ich koniec może uszkodzić głęboko położone duże naczynia krwionośne i narządy, powodując w ten sposób masywne krwawienie wewnętrzne.

Cięte rany

Charakterystyczną cechą tnących przedmiotów jest ostre ostrze. Mechanizm działania - ostrze, naciskając na skórę i leżące pod nią tkanki, podczas ciągnięcia narzędzia rozdziela (nacina) tkanki miękkie, powodując powstanie rany ciętej.

Rany cięte mają bardzo charakterystyczne cechy:

1) gładkie i nieuszkodzone brzegi ran;

2) końce ran ciętych są ostre. W tych przypadkach, gdy narzędzie zranienia jest usuwane z rany, zmienia nieco kierunek, wówczas jeden z końców może, w wyniku dodatkowego nacięcia, przybrać postać „jaskółczego ogona”;

3) długość ran ciętych prawie zawsze przeważa nad głębokością. Głębokość ran ciętych zależy od ostrości ostrza, siły nacisku i charakteru uszkodzonych tkanek. Z reguły głębokość ran, ceteris paribus, zależy od głębokości kości pod skórą, która stanowi barierę nie do pokonania dla ostrza narzędzia (z wyjątkiem cienkich kości u dzieci i żeber, które mogą być skrzyżowane, na przykład z brzytwą). Chrząstki są dość łatwo pokonywane za pomocą narzędzi tnących;

4) w przypadku ran ciętych ich rozwarcie jest charakterystyczne ze względu na elastyczność skóry i kurczliwe działanie mięśni. Im bliżej prostego kąta między kierunkiem włókien skóry a długością rany i im głębsza rana, tym większe rozwarcie;

5) rany cięte mają kształt wrzecionowaty lub półksiężycowaty. Kiedy krawędzie są ze sobą połączone, rana nabiera liniowego kształtu. Gdyby, w kierunku narzędzia tnącego, skóra zebrała się w fałdy i te fałdy zostały przecięte, to po zbliżeniu brzegów rana wyglądałaby jak zygzakowata linia;

6) naciętym ranom towarzyszy znaczne krwawienie zewnętrzne, którego wielkość określa kaliber uszkodzonych naczyń. Podczas przekraczania głównych tętnic, takich jak tętnice szyjne i towarzyszące im żyły, krwawienie może być tak duże, że szybko prowadzi do śmierci;

7) głębokość ran ciętych nie jest jednakowa w całym tekście, jest większa w części środkowej.

Położenie i głębokość rany można wykorzystać do określenia możliwości zranienia własną ręką ofiary. Rany zadane własnoręcznie są zwykle zlokalizowane w dostępnych miejscach, często płytkie i wyglądają jak liczne powierzchowne, często równoległe nacięcia skóry.

Jak wspomniano powyżej, nacięte rany obficie krwawią. Powstałe smugi krwi na ubraniu i ciele mogą służyć jako wskaźnik położenia ciała ofiary podczas i bezpośrednio po urazie.

rany kłute

Narzędzia z ostrym końcem i krawędzią tnącą mają złożony efekt, tj. takie narzędzia nie tylko przebijają, ale także przecinają tkanki po zanurzeniu w nich.

Narzędzia przebijająco-tnące łączą w sobie właściwości przebijania i cięcia. W związku z tym obrażenia od nich będą łączyć oznaki ran kłutych i ciętych.

Rana kłuta składa się z następujących elementów:

1) wlot w skórze;

2) kanał rany w tkankach lub narządach;

3) czasami wylot (z uszkodzeniem przelotowym).

Rany kłute mają swoje charakterystyczne cechy, które odróżniają je zarówno od ran kłute, jak i cięte:

1) Rany kłute w kształcie wrzeciona i szczelinowate są bardziej powszechne. Kształt rany może być również łukowaty, kanciasty itp. W przypadkach, gdy narzędzie po wyjęciu z rany obraca się wokół własnej osi, oprócz głównego występuje dodatkowe nacięcie;

2) brzegi ran kłutych są zwykle równe, odpowiednio bez lub z nieznaczną sedymentacją w okolicy odbytu;

3) kształt końców rany w przypadku działania ostrza obosiecznego - w postaci kąta ostrego. Przy jednostronnym ostrzeniu narzędzia jeden koniec rany jest ostry, a drugi od kolby jest zaokrąglony lub w kształcie litery P, M, L;

4) kanał rany w mniej lub bardziej gęstych tkankach ma charakter szczelinowy, jego ściany są równe, gładkie, tłuszczowe zraziki tkanki podskórnej mogą wystawać do światła kanału rany. Głębokość kanału rany nie zawsze będzie odpowiadać długości ostrza narzędzia: ostrze może nie być całkowicie zanurzone w korpusie, wtedy głębokość kanału rany będzie mniejsza niż długość ostrza narzędzia. Gdy taka giętka część ciała, jak brzuch, zostanie zraniona, ostrze broni może być całkowicie zanurzone w ranie, a po naciśnięciu przednia ściana brzucha może zostać przesunięta do tyłu. W takich przypadkach po wyjęciu instrumentu z rany może się okazać, że głębokość kanału rany będzie większa niż długość klina instrumentu urazowego. Głębokość kanału rany może również zmieniać się wraz ze zmianą położenia ciała ze zmianą względnego położenia uszkodzonych narządów.

Większość śmiertelnych ran kłutych znajduje się po lewej stronie klatki piersiowej. Jednym z wyjaśnień tego faktu jest to, że większość ludzi jest praworęczna i stojąc twarzą w twarz z ofiarą, częściej uderza w lewą stronę klatki piersiowej. Ponadto, jeśli istnieje zamiar zabicia, uderzenie należy wykonać w lewą stronę, ponieważ tam znajduje się serce.

W większości przypadków śmiertelne rany kłute klatki piersiowej obejmują serce lub aortę. Śmierć z powodu samego uszkodzenia płuc jest mniej powszechna.

Większość zgonów spowodowanych ranami kłutymi to zabójstwa. W takich przypadkach na ciele znajduje się zwykle wiele szeroko rozsianych ran. Większość z nich jest często płytka i dlatego nie zagraża życiu. Śmierć zwykle następuje dość szybko z powodu dużej utraty krwi.

Zadanie rany kłutej z zamiarem samobójstwa to rzadkość. Kiedy człowiek decyduje się dźgnąć, zwykle rozpina lub odwraca ubranie, aby odsłonić tę część ciała, w którą zamierza dźgnąć. W większości przypadków rany kłute znajdują się w środkowej i lewej części klatki piersiowej i jest ich wiele, a większość z nich minimalnie uszkadza skórę. Są to tak zwane „niezdecydowane” rany. Rany kłute podczas samobójstwa różnią się wielkością i głębokością, zwykle jedna lub dwie z nich są wystarczająco głębokie, aby przeniknąć przez ścianę klatki piersiowej do narządów wewnętrznych. Czasami nóż wbija się w ciało bez śladu „niezdecydowania”.

Odnotowuje się specyficzną metodę samobójstwa związaną z tradycjami japońskich samurajów, polegającą na zadaniu rany kłutej brzucha (hara-kiri), czyli zadaniu jednej dużej rany. Nagłe wytrzewienie narządów wewnętrznych prowadzi do natychmiastowego spadku ciśnienia w jamie brzusznej i odpływu z serca, a w rezultacie do nagłego zapaści. Prawidłowo wykonane hara-kiri polega na ostrym uderzeniu krótkim mieczem w lewą stronę brzucha, przejściu ostrza przez prawą stronę brzucha i skierowaniu go w dół, w ten sposób wykonując cięcie w kształcie litery L.

Posiekane rany

Głównym mechanizmem działania przedmiotu siekającego jest rozcięcie tkanki. Ze względu na dużą masę przedmiotu siekającego, a w konsekwencji energię kinetyczną, zapewniany jest silny cios, którego działanie rozcinające rozciąga się na tkankę kostną. Powstałe rany zieją i mocno krwawią. Dodatkowy efekt niszczący jest związany z cechami konstrukcyjnymi przedmiotu do rąbania. W szczególności pięta lub palec topora ma działanie łzawiące na skórę.

Wśród urazów przyżyciowych najczęstsze są rany zadawane siekierą w głowę. Podczas rozczłonkowania zwłok rany mogą znajdować się w dowolnej części ciała, ale znajdują się one głównie w okolicy lędźwiowej i okolicy stawów kończyn. Samookaleczenie zwykle dotyczy palców kończyn.

Rany mają zwykle kształt wrzeciona, przy skróceniu brzegów stają się proste. Krawędzie rany mogą być gładkie lub ząbkowane, w zależności od ostrości ostrza. W niektórych przypadkach rana posiekana jest podobna do rany ciętej.

Kształt końców rany zależy od głębokości zanurzenia ostrza przedmiotu do rąbania. Jeśli ostrze zanurzy się tylko w środkowej części, końce rany będą ostre. Kiedy pięta lub palec u nogi klina siekiery jest zanurzony, jeden z końców rany ma kształt litery M, a skóra w tym miejscu jest często zdenerwowana. Po uderzeniu siekierą o krótkim ostrzu klin siekiery może prawie całkowicie zagłębić się w uszkodzoną część ciała, a następnie oba końce rany będą miały kształt litery M. Ściany posiekanej rany są gładkie. Długość i głębokość rany przeważają nad jej szerokością.

Działanie siekiery na kości rurkowe (kości kończyn) pozostawia na nich charakterystyczne ślady w postaci nacięć, nacięć i nacięć. Nacięcia i nacięcia mają kształt klina, jeden koniec jest ostry, drugi ostry lub w kształcie litery U. Ścianki nacięć i nacięć są płaskie lub z licznymi powierzchownymi i równoległymi śladami nierówności i nacięć ostrza.

Cięcia to całkowite oddzielenie kości za pomocą przedmiotu do rąbania. Większość powierzchni cięcia jest płaska, ale w punkcie odpowiadającym końcowi ruchu kość zwykle się odłamuje i tworzą się małe kostne „kolce”.

Na płaskich kościach (kości sklepienia czaszki) przedmioty rąbane tworzą różne złamania: nacięcia, rozdrobnione, podłużnie perforowane, klinowo-perforowane, patchwork. Charakter tych złamań zależy od właściwości uszkadzającej części przedmiotu rąbiącego (ostrze, palec u nogi, pięta) oraz kierunku uderzenia. Na ścianach uszkodzeń mogą tworzyć się ślady nierówności i nacięć ostrza.

przetarte rany

Przyżyciowe urazy piłowane są najczęściej spowodowane piłą tarczową, pośmiertnie piłą do metalu lub drewna, piłą dwuręczną. Krawędź tnąca piły może być prosta lub z falistym rozwodem.

Niekompletne nacięcia mają kształt podłużny, krawędzie są nierówne, drobno ząbkowane, końce często ostre i rozwidlone. Przy całkowitym oddzieleniu części ciała zachowany zostaje charakter uszkodzonych brzegów skóry.

W identyfikacji przedmiotu piłowania duże znaczenie mają jego ślady na nacięciach i nacięciach kości. Wycięcia mają formę rynny. Ich końce są albo łukowate, jeśli pracowała piła z zestawem falistym, albo rozwidlone, jeśli działała piła z prostym zestawem. Nacięcia mają równoległe ściany. Dno nacięcia lub cięcia jest zaokrąglone lub w kształcie litery M. Szerokość przekroju poprzecznego karbu odpowiada zwykle szerokości zestawu pił. Podczas piłowania kości zęby piły wbijają się w dno nacięcia, a następnie odległość między kropkowanymi wgłębieniami będzie odpowiadać podziałce piły (odległość między wierzchołkami zębów).

Piłowanie kości to całkowite oddzielenie kości za pomocą przedmiotu do piłowania. Przetarta powierzchnia jest nierówna z powodu wielu prostych rolek i rowków, które są albo równoległe do siebie, gdy wysokość zęba piły jest mniejsza niż 2 mm, albo przecinają się ze sobą, jeśli wysokość zęba piły jest większa niż 2 mm.

WYKŁAD #6

Obrażenia postrzałowe

Broń palna to specjalnie zaprojektowane i wyprodukowane urządzenie przeznaczone do mechanicznego uderzania w cel na odległość pociskiem, który otrzymuje ukierunkowany ruch dzięki energii prochu lub innego ładunku.

Obrażenia postrzałowe to obrażenia powstałe w wyniku strzału z broni palnej.

Broń palna dzieli się na typy (cywilna, służbowa, wojskowa), w zależności od długości lufy (długa lufa, średnia lufa i krótka lufa), według cięcia lufy (gwintowana, gładkolufowa). Broń małego kalibru nazywana jest bronią o wewnętrznej średnicy otworu 5-6 mm, średnim kalibrem - 7-9 mm, dużym kalibrem - 10 mm lub więcej.

Nabój do broni wojskowej składa się z broni palnej (pocisku), łuski, ładunku prochu i podkładu. Nabój do broni myśliwskiej składa się z tulei mosiężnej, plastikowej lub tekturowej, pocisku pokrytego przybitką, prochu pokrytego tekturową uszczelką i przybitką oraz podkładu. Pocisk w naboju myśliwskim można wystrzelić, śrut, specjalne pociski. Naboje myśliwskie są naładowane czarnym proszkiem. Przybitki są wykonane z filcu, tektury, plastiku itp. Kapsułki w nabojach myśliwskich są podobne do bojowych.

Szkodliwe czynniki wystrzału dzielą się na główne (pocisk, śrut, śrut, przybitka, fragmenty wybuchającego pocisku) i dodatkowe (powietrze przed pociskiem, gazy proszkowe, sadza, cząstki prochu, mikrocząstki z lufy, podkład , smar do pistoletów).

Gdy kula trafi w obiekt, mogą powstać pociski wtórne: fragmenty przeszkody, fragmenty odzieży, fragmenty kości. W niektórych przypadkach może to mieć wpływ na końcówkę lufy i ruchome części broni, kolbę, fragmenty eksplodującej broni.

Ze względu na dużą prędkość, a co za tym idzie wysoką energię kinetyczną broni palnej, jest w stanie spowodować uszkodzenia w dowolnej części zewnętrznej trajektorii balistycznej. Dodatkowe czynniki mogą spowodować obrażenia tylko na pewną odległość podczas wylatywania z lufy broni. Jeśli uszkodzenie jest wyrządzone w zasięgu dodatkowych czynników strzału, mówi się o bliskiej odległości strzału, a poza ich działaniem, gdy szkoda jest spowodowana tylko przez kulę, mówi się, że nie jest blisko.

W przypadku rany postrzałowej mogą powstawać ślepe i styczne rany postrzałowe.

Rana przelotowa nazywana jest raną, która ma wejściowe i wyjściowe rany postrzałowe połączone kanałem rany. Rany penetrujące powstają w wyniku działania pocisku o dużej energii kinetycznej lub podczas ranienia cienkich części ciała lub tylko tkanek miękkich.

Typowa rana postrzałowa wejściowa jest niewielkich rozmiarów, okrągła, w jej centrum ubytek skórny (minus-tkankowy) w kształcie stożka, wierzchołkiem skierowanym do wewnątrz, brzegi nierówne, z krótkimi promieniowe pęknięcia powierzchniowych warstw skóry, które nie wykraczają poza pas złogów, otaczający ubytek. Jeżeli pocisk przebija ciało pod kątem zbliżonym do linii prostej, to szerokość pasa osadu na całym jego obwodzie jest taka sama i wynosi 1-3 mm. Jeśli pocisk przebije ciało pod kątem ostrym, wówczas obręcz będzie szersza po stronie lotu pocisku, ponieważ w tym miejscu powierzchnia kontaktu między skórą a pociskiem jest największa. Pas sedymentacji wygląda jak ciemny, wąski pasek wzdłuż krawędzi rany skórnej. Zewnętrzna średnica pasa sedymentacji jest w przybliżeniu równa kalibrowi broni palnej. Powierzchnia pasa osadu jest zanieczyszczona metalem powierzchni pocisku. Stąd inne nazwy: pas zanieczyszczeń, pas metalizacji, pas ścierania.

Rany wylotowe postrzałowe mają bardziej zmienny kształt, rozmiar i charakter krawędzi. Zazwyczaj nie posiadają taśmy sedymentacyjnej i taśmy metalizacyjnej. Ubytek w okolicy rany wyjściowej jest nieobecny lub ma kształt stożka z wierzchołkiem skierowanym na zewnątrz.

Główną cechą wyróżniającą wlot postrzałowy na płaskich kościach czaszki jest ubytek wewnętrznej płytki kostnej, tworzący ubytek w kształcie lejka, otwarty w kierunku lotu pocisku. Wyjściowe obrażenia postrzałowe charakteryzują się odpryskami zewnętrznej płytki kostnej.

Kiedy powstaje rana przelotowa, konieczne jest odróżnienie wlotu od wylotu. Diagnostyka różnicowa powinna opierać się na ocenie porównawczej całego zestawu cech morfologicznych.

Cechy wlotu:

1) kształt otworu jest okrągły lub owalny ze względu na obecność wady, niekiedy półksiężycowaty lub nieregularny;

2) ubytek ma kształt stożka ze zwróconym do wewnątrz wierzchołkiem, czasem nieregularnie cylindryczny lub klepsydrowy;

3) wymiary - wada skóry właściwej jest zawsze mniejsza niż średnica pocisku; wada naskórka jest w przybliżeniu równa średnicy pocisku;

4) brzegi rany - brzegi ubytku w skórze właściwej są często drobno ząbkowane, czasem równe i pochyłe;

5) pas osadzania jest zwykle dobrze zaznaczony, o szerokości 1-3 mm, jego średnica zewnętrzna jest w przybliżeniu równa średnicy pocisku;

6) na skórze lub ubraniu znajduje się pas do wycierania; w przypadku zranienia przez ubranie krawędzie mogą być zanieczyszczone nitkami odzieży;

7) metalizacja obrzeży jest zwykle dostępna zgodnie z taśmą ścierną; może czasami być nieobecny w ranach przez grubą odzież;

8) nie znaleziono odcisku tkaniny odzieży w postaci drobnych otarć.

Znaki wylotowe:

1) kształt dziury jest nieregularnie gwiaździsty, szczelinowaty, łukowaty, często bez ubytków tkankowych, czasem okrągły lub owalny z niewielkim ubytkiem tkankowym;

2) kształt ubytku (jeśli występuje) ma kształt stożka z wierzchołkiem skierowanym na zewnątrz;

3) rozmiar - często większy niż rozmiar wlotu, czasem równy lub mniejszy;

4) krawędzie - zwykle nierówne, często wywinięte na zewnątrz;

5) często brakuje pasa do osadzania, czasami dobrze wyrażonego ze względu na wpływ krawędzi na ubrania;

6) z reguły brak paska do wycierania, brzegi mogą być zanieczyszczone nitkami odzieży;

7) metalizacja krawędzi - często nieobecna;

8) wokół dziury lub w pobliżu jednego z jej brzegów znajduje się niekiedy odcisk tkaniny odzieży w postaci niewielkich otarć.

Kanał rany może być:

1) prostoliniowy;

2) złamany - z wewnętrznym rykoszetem od kości lub powięzi pocisk gwałtownie zmienia kierunek, w wyniku czego powstają odłamki kości, pociski wtórne;

3) okrążający – spotykając gęste tkanki wzdłuż trajektorii stycznej, pocisk opisuje trajektorię łukowatą;

4) przerywany - podczas lotu pocisk konsekwentnie uszkadza różne części ciała (udo - udo, ramię - tułów itp.) i tworzy dwa kanały rany;

5) krokowo - z powodu przemieszczenia narządów (na przykład pętli jelitowych) po uszkodzeniu po kuli.

Niewidomy nazywa się taką raną postrzałową, w której broń palna pozostała w ciele. Rany ślepe są zwykle powodowane przez pociski o niskiej energii kinetycznej ze względu na niską prędkość początkową, niestabilny lot, cechy konstrukcyjne prowadzące do jego szybkiego zniszczenia w tkankach, dużą odległość od celu, wstępne oddziaływanie pocisku z przeszkodą, uszkodzenia do dużej liczby gęstych i miękkich tkanek w ciele, wewnętrzne odbicia, na przykład w jamie czaszki.

Rany po kulach stycznych powstają, gdy kula nie przebija ciała i tworzy otwarty kanał rany w postaci wydłużonej rany lub otarć. Wlot rany jest zaokrąglony, z ubytkiem skóry i małymi promienistymi pęknięciami skóry, które nie wykraczają poza półkolistą sedymentację. Największa głębokość rany na jej wejściowym końcu. Ogólna postać rany ma postać rynny, przerzedzającej się w kierunku końca wylotowego.

Uszkodzeniu tkanki towarzyszy przeniesienie części jej energii przez pocisk. Wynikająca z tego gwałtowna fluktuacja tkanek zwiększa uszkodzenia wzdłuż kanału rany i powoduje powstawanie nowych w miejscach od niego oddalonych. Efekt ten jest bardziej wyraźny, gdy pocisk przechodzi przez pełny żołądek, mózg (efekt hydrodynamiczny).

Przechodząc przez odzież, skórę i inne formacje, pocisk przesuwa tłoczoną tkankę wzdłuż kanału rany. W miejscach nietypowych dla danej lokalizacji dochodzi do „ślizgania się” tkanki.

Uszkodzenia powodowane przez kule wystrzeliwane z nowoczesnych modeli ręcznej broni palnej małego kalibru mają pewne cechy morfologiczne: częściej niż przy strzelaniu z broni średniego kalibru powstają ślepe rany, w ranie postrzałowej może znajdować się wiele metalowych odłamków po zniszczonym, rozdrobnionym pocisku, wylotowe rany postrzałowe są bardzo rozległe i często reprezentowane przez jedną lub więcej małych zmian. Te cechy uszkodzeń zależą od zdolności pocisków wystrzelonych z tej broni do oddania całej lub prawie całej swojej energii kinetycznej dotkniętym tkankom. Wynika to z dużej prędkości wylotowej pocisku, połączonej z jej niską stabilnością w locie, ponieważ środek ciężkości pocisku jest przesunięty w kierunku ogona. W rezultacie głowica pocisku w locie wykonuje ruchy obrotowe o dużej amplitudzie.

Strzał z bliskiej odległości

Przy strzelaniu z bliskiej odległości uszkodzenie tkanek jest powodowane przez główne i dodatkowe czynniki uszkadzające.

Dodatkowe czynniki strzału z bliskiej odległości mają różny efekt w zależności od odległości pomiędzy lufą broni a uderzanym obiektem. W związku z tym rozróżnia się strzał z bliska, gdy lufa broni w momencie strzału styka się z powierzchnią odzieży lub uszkodzoną częścią ciała, oraz trzy strefy warunkowe, gdy lufa w czas strzału jest w pewnej odległości od uderzanego obiektu.

I - strefa przeważającego mechanicznego działania gazów proszkowych.

II - strefa wyraźnego działania sadzy śrutowej, ziaren proszku i cząstek metalu.

III - strefa osadzania się ziaren proszku i cząstek metalu.

W I strefie strzału z bliska rana postrzałowa wejściowa powstaje w wyniku rozrywającego i wstrząsającego działania gazów proszkowych oraz penetrującego działania pocisku. Brzegi rany mogą być rozdarte. Jeśli nie ma pęknięć, rana jest otoczona szerokim obrączkowym osadem (siniaki gazów). Działanie gazów proszkowych w strefie I ogranicza się do uszkodzenia skóry i nie sięga w głąb kanału rany. Wokół rany następuje intensywne osadzanie się ciemnoszarej, prawie czarnej sadzy i ziarenek proszku. Powierzchnia osadzania się ziaren sadzy i prochu zwiększa się wraz ze wzrostem odległości od lufy broni do celu w momencie oddania strzału. W zależności od obszaru osadzania się sadzy efekt cieplny gazów proszkowych może objawiać się w postaci zrzucania włosów meszkowych lub włókien odzieży. Wokół rany wejściowej, przy użyciu promieni ultrafioletowych, można wykryć rozpryski smaru pistoletowego w postaci wielu świecących małych plamek. Długość strefy I zależy od mocy używanej broni: dla pistoletu Makarowa strefa ta wynosi około 1 cm, dla karabinu szturmowego Kałasznikowa kalibru 7,62 mm – do 3 cm, dla karabinu – około 5 cm , AK-74U - do 12-15 cm.

W II strefie bliskiego strzału ranę tworzy tylko kula. Wokół rany wejściowej osadza się sadza, ziarna proszku, cząstki metalu, odpryski smaru pistoletowego. Wraz ze wzrostem odległości od wylotu lufy broni do obiektu docelowego zwiększa się obszar osadzania dodatkowych czynników strzału, a intensywność barwy sadzy maleje. Dla wielu egzemplarzy nowoczesnych pistoletów II strefa bliskiego strzału rozciąga się do 25-35 cm, ziarna sadzy i prochu lecą w kierunku przeciwnym do kierunku strzału osiadając w promieniu 30-50 cm, a czasem 100 cm .

W III strefie strzału z bliska ranę tworzy tylko kula. Wokół niego osadzają się ziarna proszku i cząsteczki metalu. Podczas wystrzeliwania z pistoletu Makarowa cząstki te można wykryć z dużej odległości - do 150 cm od lufy, z karabinu szturmowego Kałasznikowa - do 200 cm, z karabinu - do 250 cm Na poziomej powierzchni, cząstki znajdują się w odległości do 6-8 m. Wraz ze wzrostem odległości liczba ziaren proszku i cząstek metalu docierających do celu maleje. Na ekstremalnych odległościach z reguły wykrywane są pojedyncze cząstki.

Strzał z bliskiej odległości

Po wystrzeleniu z bliska, pod kątem prostym do powierzchni ciała, powietrze przed pociskiem i część gazów prochowych, działając gęsto, przebijają skórę, rozszerzają się we wszystkich kierunkach w początkowej części kanału rany, złuszczają skórę i mocno dociśnij go do wylotowego końca broni, tworząc siniak w postaci odcisku, stempla. Czasami na skórze pojawiają się pęknięcia. Wraz z gazami proszkowymi do kanału rany wdziera się sadza, proszki i cząsteczki metalu. Wnikając do kanału rany, gazy proszkowe oddziałują z krwią i tworzą oksyhemoglobina i karboksyhemoglobina (jasnoczerwony kolor tkanek). Jeśli gazy proszkowe dotrą do pustych narządów, to gwałtownie rozszerzając się, powodują rozległe pęknięcia narządów wewnętrznych.

Oznaki celnego strzału:

1) wlot na odzieży i skórze - w kształcie gwiazdy, rzadziej - kanciasty lub zaokrąglony;

2) duży ubytek skóry, przekraczający kaliber broni palnej, w wyniku przenikliwego działania gazów prochowych;

3) oderwanie się skóry wzdłuż krawędzi rany postrzałowej wejściowej, rozerwanie krawędzi skóry w wyniku wnikania pod skórę gazów prochowych i ich wybuchowego działania;

4) otarcie lub odgniecenie w postaci stempla - odcisk końca wylotowego broni (wykrojnik) spowodowany przyklejeniem się skóry do lufy, złuszczony przez gazy proszkowe, które wniknęły pod skórę i uległy rozprężeniu (bezwzględny podpisać);

5) rozległe pęknięcia narządów wewnętrznych w wyniku wybuchowego działania gazów proszkowych, które przedostały się do wnęk lub narządów pustych;

6) pęknięcia skóry w okolicy rany wylotowej w przypadku uszkodzenia cienkich części ciała (palce, ręka, przedramię, goleń, stopa) w wyniku wybuchowego działania gazów proszkowych;

7) obecność sadzy tylko na brzegach rany wlotowej i w głębi kanału rany ze względu na szczelne zatrzymanie, uniemożliwiające ich przenikanie do środowiska;

8) jasnoczerwone zabarwienie mięśni w okolicy rany wejściowej w wyniku chemicznego działania gazów proszkowych, co powoduje powstawanie oksyhemoglobiny i karboksyhemoglobiny.

Przy wystrzeliwaniu na wprost pod pewnym kątem do powierzchni ciała część gazów proszkowych, sadza, proszek ma szkodliwy wpływ na powierzchnię skóry w pobliżu rany, co prowadzi do powstawania jednostronnych pęknięć skóry i ekscentrycznego osadzania się sadzy i proszki w pobliżu krawędzi wejściowej rany postrzałowej.

Strzał z bliskiej odległości

Oznaką strzału z niewielkiej odległości jest brak osadów sadzy i proszków wokół wlotu. Kula tworzy ranę o cechach opisanych powyżej.

Zdarzają się jednak przypadki osadzania się sadzy na wewnętrznych warstwach odzieży i skórze ciała pokrytej wielowarstwową odzieżą (zjawisko Winogradowa). Podobne zjawisko strzału z bliskiej odległości musi być poprzedzone warunkami:

1) prędkość pocisku w momencie uderzenia musi być duża, nie mniejsza niż 450 m/s;

2) odległość między warstwami odzieży wynosi 0,5-1,0 cm.

Podczas lotu wokół bocznej powierzchni pocisku tworzą się niewielkie strefy turbulencji powietrza, w których wraz z pociskiem może rozprzestrzeniać się sadza. Sadza ta, w momencie wytworzenia przez pocisk dziury w wierzchniej warstwie odzieży, dociera do głębszych warstw odzieży lub skóry i jest umocowana w kształcie wachlarza wokół wlotu w nich.

rana postrzałowa

Po strzale ładunek śrutowy zwykle leci jako pojedyncza zwarta masa na odległość jednego metra, następnie poszczególne kulki zaczynają się od niej oddzielać, po 2-5 m ładunek śrutowy całkowicie się kruszy. Zasięg strzału to 200-400 m.

Strzał z bliskiej odległości powoduje znaczne uszkodzenia wewnętrzne, takie jak całkowite zniszczenie głowy. Przy strzale z bliskiej odległości obserwuje się rozległe ubytki skórne, odcisk lufy 2. lufy, sadzę w głębi kanału rany i jasnoczerwone zabarwienie mięśni. Przy luźnym stopie i bardzo bliskiej odległości obserwuje się oparzenia skóry z wyraźnego efektu termicznego czarnego proszku.

Przy oddawaniu strzałów w promieniu jednego metra powstaje jedna wejściowa rana postrzałowa o średnicy 2-4 cm z nierównymi, ząbkowanymi krawędziami z sadzy. W odległości od 2 do 5-2 m tworzy się główny otwór wlotowy postrzałowy o podobnej wielkości i charakterze, wokół którego znajdują się oddzielne okrągłe rany z niewielkim ubytkiem skóry, surowymi i metalizowanymi krawędziami. Gdy odległość strzału zbliża się do 5-2 m, liczba takich ran wzrasta. Na odległościach przekraczających 5-XNUMX m powstają tylko oddzielne małe okrągłe rany w wyniku działania pojedynczych kulek. Rany postrzałowe są zwykle ślepe.

Przy strzelaniu z naboju do strzelby myśliwskiej uszkodzenia mogą powodować przybitki, z których niektóre (np. filcowe) lecą do 40 m. Przybitki mają mechaniczny, aw niektórych przypadkach lokalny efekt termiczny.

Automatyczne rany wybuchowe

Ze względu na dużą szybkostrzelność wzajemne położenie broni i ofiary podczas automatycznej serii praktycznie się nie zmienia. W przypadku strzału z bliskiej odległości może to prowadzić do powstania połączonych (podwójnych lub potrójnych) ran. Urazy postrzałowe spowodowane pociskami automatycznymi serii mają zespół następujących cech wyróżniających: wielość, jednostronne, a czasem blisko siebie usytuowanie wejściowych ran postrzałowych, ich podobny kształt i wielkość, równoległy lub nieco rozbieżny kierunek kanałów rany, jak również a także właściwości ran wejściowych, pozwalając na ich wystąpienie przy wystrzale z pewnej odległości. Podczas strzelania krótką serią z odległości bliskiej stopu rany leżą obok siebie, podczas strzelania długą serią z broni niedostatecznie zamocowanej są one rozproszone. Przy strzelaniu seriami z bliskiej odległości ciało trafia jednym, rzadziej dwoma pociskami.

Wybuch to impulsowe uwolnienie dużej ilości energii w wyniku fizycznych lub chemicznych przemian materii.

W praktyce kryminalistycznej najczęściej dochodzi do obrażeń spowodowanych wybuchem materiałów wybuchowych. Podczas wybuchu dochodzi do fali detonacyjnej, która jest chemicznym procesem przekształcania stałego materiału wybuchowego w produkty gazowe.

Błyskawicznie rozprężające się gazy wywierają potężną presję na środowisko i prowadzą do znacznych zniszczeń. W niewielkiej odległości od centrum wybuchu działają termicznie i chemicznie. Są one warunkowo nazywane gazami wybuchowymi. Kontynuując ekspansję, tworzą falę uderzeniową, z przodu której powstaje ciśnienie do 200-300 tysięcy atm. Wraz ze wzrostem odległości od centrum wybuchu stopniowo zwiększa się powierzchnia czoła fali uderzeniowej, a jej prędkość i ciśnienie maleją.

W wyniku detonacji od masy wybuchowej mogą oderwać się pojedyncze cząstki, które wraz z pociskiem i innymi elementami urządzenia wybuchowego rozpraszają się z prędkością separacji ok. 1000 m/s.

Wybuchowe gazy i fala uderzeniowa mogą niszczyć różne przeszkody, tworząc fragmenty pocisków wtórnych.

Do szkodliwych czynników wybuchu należą:

1) gazy wybuchowe, cząstki wybuchowe, sadza wybuchowa;

2) fala uderzeniowa;

3) fragmenty i cząstki urządzenia wybuchowego - fragmenty i części lontu, fragmenty obudowy urządzenia wybuchowego;

4) specjalne środki uszkadzające: elementy działania mechanicznego (kule, pręty, strzały itp.), substancje chemiczne, substancje termiczne (fosfor, napalm itp.);

5) pociski wtórne - fragmenty zniszczonych barier, otaczające przedmioty, części odzieży i obuwia, zniszczone i oderwane części ciała.

Uszkodzenia powstałe w wyniku działania tych czynników nazywane są obrażeniami wybuchowymi.

Gazy wybuchowe działają mechanicznie, termicznie i chemicznie. Charakter oddziaływania mechanicznego zależy od wielkości ładunku i odległości od centrum wybuchu. Wybuchowe gazy niszczą skórę w odległości 2-krotności promienia ładunku wybuchowego, a tekstylia w odległości 10 promieni ładunku wybuchowego. Niszczący efekt wyraża się w rozległych ubytkach i zmiażdżeniu tkanek miękkich.

Pęknięcia skóry w wyniku działania gazów wybuchowych obserwuje się w odległości 10, a tkaniny tekstylne - 20 promieni wybuchowych. Działanie wybuchowe wyraża się w pęknięciach skóry i rozwarstwieniu tkanek miękkich.

Szkodliwe działanie gazów wybuchowych na skórę obserwuje się w odległości do 20 promieni ładunku. Przejawia się w postaci wytrąceń i krwotoków śródskórnych, czasami powtarzając kształt fałd odzieży ofiary.

Efekt termiczny gazów wyraża się w postaci wypadania włosów i rzadko powierzchownych oparzeń skóry, a efekt chemiczny w tworzeniu oksy-, sulfo-, met- i karboksyhemoglobiny w zniszczonych tkankach miękkich.

Cząstki wybuchowe mogą powodować lokalne efekty mechaniczne (niewielkie otarcia, siniaki, rany powierzchowne), termiczne i chemiczne (oparzenia). Sadza wybuchowa zwykle impregnuje powierzchowne warstwy naskórka.

Konsekwencje działania fali uderzeniowej są podobne do obrażeń spowodowanych uderzeniami tępym, stałym przedmiotem o szerokiej płaskiej, traumatycznej powierzchni. Spadek ciśnienia w przedniej części fali uderzeniowej o 0,2-0,3 kg/cm2 może doprowadzić do pęknięcia błony bębenkowej, 0,7-1,0 kg/cm2 może spowodować śmiertelne uszkodzenie narządów wewnętrznych.

Płuca po stronie zwróconej do środka wybuchu są bardziej narażone na ucierpienie. W miąższu płuc krwotoki obserwuje się głównie w okolicy wierzchołków, powierzchni wątroby oraz w strefie korzeniowej. Pod opłucną płuc widoczne są liczne punkcikowate krwotoki, zlokalizowane zgodnie z przestrzeniami międzyżebrowymi.

Przechodząc z powietrza do płynnych mediów ciała, fala uderzeniowa ze względu na dużą gęstość i nieściśliwość tych mediów może zwiększyć prędkość jej propagacji i doprowadzić do znacznych uszkodzeń. Zjawisko to nazywa się wewnętrzną eksplozją.

Odłamki i części urządzenia wybuchowego mają różne energie w zależności od ich masy i gęstości, siły wybuchu oraz odległości od jego środka. Dlatego uszkodzenia odłamków są bardzo zmienne.

W zależności od tego, jakie czynniki miały szkodliwy wpływ, rozróżnia się trzy odległości:

1) bardzo blisko (wybuch kontaktowy lub kontakt) - działają produkty detonacji, fala uderzeniowa i odłamki;

2) stosunkowo blisko - uszkodzenie powstaje w wyniku połączonego działania fali uderzeniowej i fragmentów;

3) nie zamykaj - działają tylko fragmenty.

Obrażenia od pocisków drugorzędnych mogą wystąpić w dowolnym z trzech zakresów.

WYKŁAD #7

Sądowe badanie lekarskie w przypadku uduszenia mechanicznego

Asfiksja mechaniczna to naruszenie oddychania zewnętrznego spowodowane przyczynami mechanicznymi, prowadzące do trudności lub całkowitego zaprzestania dostarczania tlenu do organizmu i gromadzenia się w nim dwutlenku węgla.

W zależności od mechanizmu powstawania przeszkód rozróżnia się następujące typy.

1. Asfiksja z uduszenia, która występuje, gdy narządy oddechowe są uciskane na szyi.

2. Asfiksja uciskowa spowodowana uciskiem klatki piersiowej i brzucha.

3. Asfiksja obturacyjna (zassania), która występuje, gdy substancje stałe lub płynne dostają się do dróg oddechowych i blokują je.

4. Asfiksja w przestrzeni zamkniętej i półzamkniętej.

Niezależnie od mechanizmu powstawania przeszkody mechanicznej, wszystkie rodzaje uduszenia mechanicznego mają wspólne objawy stwierdzane podczas badania zwłok.

Okresy rozwoju asfiksji mechanicznej

I. Stan przedasfityczny – trwa do 1 minuty; we krwi gromadzi się dwutlenek węgla, zwiększają się ruchy oddechowe; jeśli przeszkoda nie zostanie usunięta, rozwija się następny okres.

II. Asfictic - warunkowo podzielony na kilka etapów, które mogą trwać od 1 do 3-5 minut:

1) stadium duszności wdechowej - charakteryzuje się nasilonymi, następującymi po sobie ruchami wdechowymi, spowodowanymi gromadzeniem się dwutlenku węgla we krwi i pobudzeniem ośrodkowego układu nerwowego. W rezultacie płuca znacznie się rozszerzają i możliwe są pęknięcia tkanki płucnej. Jednocześnie zwiększa się przepływ krwi do nich (płuca są wypełnione krwią, powstają krwotoki). Ponadto prawa komora i prawy przedsionek serca przepełniają się krwią, aw całym ciele rozwija się przekrwienie żylne. Objawy zewnętrzne - sinica skóry twarzy, osłabienie mięśni. Świadomość jest zachowana tylko na początku etapu;

2) etap duszności wydechowej - zwiększony wydech, zmniejszenie objętości klatki piersiowej, pobudzenie mięśni, co prowadzi do mimowolnego wypróżnienia, oddawania moczu, wytrysku, podwyższonego ciśnienia krwi i krwotoków. Przy aktywności ruchowej możliwe jest uszkodzenie otaczających obiektów;

3) krótkotrwałe ustanie oddychania - spadek ciśnienia tętniczego i żylnego, rozluźnienie mięśni;

4) etap końcowy - nieregularne ruchy oddechowe.

5) uporczywe ustanie oddychania.

W pewnych warunkach spotykanych w praktyce, zatrzymanie oddechu może rozwinąć się przed rozwojem któregokolwiek lub wszystkich poprzednich etapów asfiksji.

Te objawy są również nazywane oznakami szybkiej śmierci i zaburzeniami hemodynamicznymi. Występują przy wszelkiego rodzaju mechanicznej asfiksji.

Manifestacje podczas zewnętrznego oględzin zwłok:

1) sinica, sinica i obrzęk twarzy;

2) krwotoki wybroczynowe w twardówce, albuginea gałki ocznej i fałdzie spojówki, przechodzące od wewnętrznej powierzchni powieki do gałki ocznej;

3) wybroczyny w błonie śluzowej warg (powierzchnia warg zwrócona do zębów), skórze twarzy i rzadziej skórze górnej połowy ciała;

4) intensywne, rozproszone ciemnofioletowe plamy po zwłokach z licznymi krwotokami śródskórnymi (wybroczyny po zwłokach);

5) ślady defekacji, oddawania moczu i wytrysku.

Manifestacje podczas autopsji:

1) płynny stan krwi;

2) ciemny odcień krwi;

3) żylna obfitość narządów wewnętrznych, zwłaszcza płuc;

4) przelew krwi w prawym przedsionku i prawej komorze serca;

5) plamy Tardieu, małe ogniskowe krwotoki pod opłucną trzewną i nasierdzie;

6) odciski żeber na powierzchni płuc z powodu obrzęku tych ostatnich.

uduszenie

W zależności od mechanizmu ucisku narządów szyi, uduszenie jest podzielone na kilka typów:

1) zwisanie wynikające z nierównomiernego ucisku szyi przez pętlę zaciśniętą pod ciężarem ciała poszkodowanego.

2) uduszenie pętlą, które występuje, gdy szyja jest równomiernie ściśnięta pętlą, częściej zaciśniętą zewnętrzną ręką.

3) ucisk dłoni, który występuje, gdy narządy szyi są ściskane palcami lub między barkiem a przedramieniem.

Charakterystyka pętli

Pętla pozostawia ślad w postaci rowka uduszenia, który jest wykrywany podczas zewnętrznego oględzin zwłok. Lokalizacja, rodzaj i nasilenie elementów bruzdy zależą od położenia pętli na szyi, właściwości materiału oraz sposobu nałożenia pętli.

W zależności od użytego materiału pętle dzielą się na miękkie, półsztywne i sztywne. Pod działaniem sztywnej pętli bruzda uduszenia jest wyraźna, głęboka; pod wpływem drucianej pętli możliwe są pęknięcia skóry i leżących pod nią tkanek. Pod działaniem miękkiej pętli bruzda uduszenia jest słabo wyrażona i po usunięciu pętli może nie zostać zauważona podczas badania zwłok w miejscu odkrycia. Po pewnym czasie staje się to zauważalne, ponieważ skóra oblężona przez pętlę wysycha przed nienaruszonymi sąsiednimi obszarami skóry. Jeśli ubrania, przedmioty, kończyny dostaną się między szyję a pętlę, rowek uduszenia będzie otwarty.

Według liczby obrotów - pojedyncze, podwójne, potrójne i wielokrotne. Podobnie dzielą się bruzdy uduszenia.

Pętlę można zamknąć, jeśli ze wszystkich stron styka się z powierzchnią szyi, a otworzyć, jeśli styka się z jednym, dwoma, trzema bokami szyi. W związku z tym bruzda uduszenia może być zamknięta lub otwarta.

W pętli rozróżnia się wolny koniec, węzeł i pierścień. Jeśli węzeł nie pozwala na zmianę wymiarów pierścienia, wówczas taką pętlę nazywa się stałą. W przeciwnym razie nazywa się to przesuwaniem (ruchem). Pozycja odpowiednio węzła i wolnego końca może być typowa (za, z tyłu głowy), boczna (w małżowinie usznej) i nietypowa (z przodu, pod brodą).

Podczas zawieszania w pozycji pionowej nogi zwykle nie dotykają podpory. W przypadkach, gdy ciało dotyka podpory, zwisanie może nastąpić w pozycji pionowej ze zgiętymi nogami, siedzącej, półleżącej i leżącej, ponieważ nawet masa jednej głowy wystarcza, aby ucisnąć narządy szyi pętlą.

Podczas wieszania pojawiają się pewne cechy zmian w ciele. Na tle niewydolności oddechowej rozwija się zwiększone ciśnienie śródczaszkowe z powodu ustania odpływu krwi przez ściśnięte żyły szyjne. Chociaż tętnice szyjne są również ściśnięte, przepływ krwi do mózgu odbywa się przez tętnice kręgowe, które przechodzą przez wyrostki poprzeczne kręgów. Dlatego sinica, sinica twarzy są bardzo wyraźne.

Należy pamiętać, że uduszenie w tym przypadku może nie rozwinąć się w pełni z powodu odruchowego zatrzymania akcji serca, które występuje, gdy pętla nerwu błędnego, krtaniowego górnego i nerwu językowo-gardłowego, a także tułowia współczulnego, jest podrażniona przez pętlę.

Podczas zwisania rowek uduszenia ma ukośnie wznoszący się kierunek, znajdujący się nad chrząstką tarczycy. Bruzda nie jest zamknięta, jest najbardziej wyraźna w miejscu uderzenia środkowej części pierścienia pętelkowego i nie występuje w pozycji wolnego końca. W dolnej części brzucha, na kończynach dolnych, zwłaszcza na udach, tworzą się plamy trupie.

Podczas autopsji można zauważyć oznaki wskazujące na rozciąganie szyi podczas wieszania:

1) poprzeczne pęknięcia błony wewnętrznej tętnic szyjnych wspólnych (znak Amass);

2) krwotoki w zewnętrznej powłoce naczyń (objaw Martina) i wewnętrzne nogi mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Obecność tych cech jest bezpośrednio zależna od sztywności pętli oraz od ostrości jej zaciśnięcia pod wpływem grawitacji ciała.

Powieszenie może być przyżyciowe lub pośmiertne. Znaki wskazujące żywotność zawieszenia obejmują:

1) sedymentacja i krwotoki śródskórne wzdłuż bruzdy uduszenia;

2) krwotoki w tkance podskórnej i mięśniach szyi w rzucie bruzdy uduszenia;

3) krwotoki w nogach mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego oraz w okolicy łez błony wewnętrznej tętnic szyjnych wspólnych;

4) reaktywne zmiany w obszarze krwotoków, zmiany właściwości barwnikowych skóry, naruszenie aktywności wielu enzymów i zmiany nekrobiotyczne we włóknach mięśniowych w paśmie uciskowym, wykryte metodami histologicznymi i histochemicznymi.

Po uduszeniu pętlą jej typową pozycją jest obszar szyi odpowiadający chrząstce tarczycy krtani lub nieco poniżej niej. Bruzda uduszenia będzie znajdować się poziomo (poprzecznie do osi szyi), jest zamknięta, równomiernie wyrażona na całym obwodzie. Na jego obszarze odpowiadającym węzłowi często występują liczne krwotoki śródskórne w postaci przecinających się pasm. Podobnie jak w przypadku zawieszania, w bruździe odnotowuje się znaki, które charakteryzują właściwości samej pętli: materiał, szerokość, liczba obrotów, relief.

Podczas autopsji często stwierdza się złamania kości gnykowej i chrząstki krtani, zwłaszcza chrząstki tarczycy, liczne krwotoki odpowiednio w tkankach miękkich szyi, rzut działania pętli.

Podobnie jak w przypadku wieszania, pętla podczas ściskania szyi może powodować poważne podrażnienie nerwów szyi, często powodując szybkie odruchowe zatrzymanie akcji serca.

Po uduszeniu rękami na szyi widoczne są małe zaokrąglone siniaki od działania palców, nie więcej niż 6-8. Siniaki znajdują się w niewielkiej odległości od siebie, ich położenie i symetria zależą od ułożenia palców przy ściskaniu szyi. Często na tle siniaków widoczne są łukowate otarcia przypominające paski od działania paznokci. Zmiany zewnętrzne mogą być łagodne lub nieobecne, jeśli między ramionami a szyją znajdowała się poduszka tkankowa.

Sekcja zwłok ujawnia masywne, głębokie krwotoki wokół naczyń i nerwów szyi i tchawicy. Często wykrywane są złamania kości gnykowej, chrząstki krtani i tchawicy.

Przy ściskaniu szyi między przedramieniem a barkiem zwykle nie dochodzi do urazów zewnętrznych szyi, natomiast w tkance podskórnej i mięśniach szyi powstają rozległe rozlane krwotoki, możliwe są złamania kości gnykowej i chrząstki krtani.

W niektórych przypadkach ofiara stawia opór, co powoduje, że atakujący wywiera nacisk na klatkę piersiową i brzuch. Może to prowadzić do powstawania licznych siniaków na klatce piersiowej i brzuchu, krwotoków w wątrobie i złamań żeber.

Asfiksja kompresyjna

Ta asfiksja występuje z ostrym uciskiem klatki piersiowej w kierunku przednio-tylnym. Silnej kompresji płuc towarzyszy ostre ograniczenie oddychania. Jednocześnie uciskana jest żyła główna górna, która odprowadza krew z głowy, szyi i kończyn górnych. Występuje gwałtowny wzrost ciśnienia i stagnacja krwi w żyłach głowy i szyi. W takim przypadku możliwe są pęknięcia naczyń włosowatych i małych żył skóry, co powoduje pojawienie się licznych krwotoków wybroczynowych. Twarz ofiary jest opuchnięta, skóra twarzy i górnej części klatki piersiowej fioletowa, ciemnofioletowa, w ciężkich przypadkach prawie czarna (maska ​​wybroczynowa). Ubarwienie to ma stosunkowo wyraźną granicę w górnej części ciała. W miejscach, w których ubrania ściśle przylegają do szyi i okolic nadobojczykowych, pozostają paski normalnie zabarwionej skóry. Na skórze klatki piersiowej i brzucha odnotowuje się krwotoki przypominające paski w postaci wypukłości odzieży, a także cząstki materiału, które ściskają ciało.

Podczas otwierania zwłok w mięśniach głowy, szyi i tułowia można wykryć ogniskowe krwotoki, naczynia mózgu są bardzo obfite. Wraz z powolnym początkiem śmierci dochodzi do stagnacji natlenionej krwi w płucach, co może powodować ich jaskrawoczerwony kolor, w przeciwieństwie do innych rodzajów asfiksji. Wzrost ciśnienia powietrza w płucach prowadzi do licznych pęknięć tkanki płucnej i powstawania pęcherzyków powietrza pod opłucną płuc. Obserwuje się liczne złamania żeber, pęknięcia przepony, pęknięcia narządów wewnętrznych jamy brzusznej, zwłaszcza wątroby.

Obturacyjna (aspiracyjna) asfiksja

Istnieje kilka rodzajów asfiksji obturacyjnej.

Zamykaniu nosa i ust ręką z reguły towarzyszy powstawanie zadrapań na skórze wokół ich otworów, łukowate i przypominające paski otarcia, okrągłe lub owalne siniaki. W tym samym czasie na błonie śluzowej warg i dziąseł powstają krwotoki. Podczas zamykania otworów nosa i ust jakimikolwiek miękkimi przedmiotami powyższe uszkodzenia mogą nie powstać. Ale ponieważ ta asfiksja rozwija się zgodnie z klasycznym scenariuszem, to na etapie duszności wdechowej do jamy ustnej, krtani, tchawicy i oskrzeli mogą dostać się pojedyncze włókna tkanki, włosy wełny i inne cząstki zużytych miękkich przedmiotów. Dlatego w takich przypadkach duże znaczenie ma dokładność badania dróg oddechowych zmarłego.

Śmierć z powodu zamknięcia ust i nosa może nastąpić u pacjenta z padaczką, gdy podczas ataku znajduje się z twarzą ukrytą w poduszce; u niemowląt w wyniku zamknięcia otworów oddechowych przez gruczoł mleczny matki, która zasnęła podczas karmienia.

Zamknięcie światła dróg oddechowych ma swoje własne cechy, zależne od właściwości, wielkości i położenia ciała obcego. Najczęściej przedmioty stałe zamykają światło krtani, głośni. Po całkowitym zamknięciu światła ujawniają się oznaki typowego rozwoju asfiksji. Jeśli rozmiar obiektu jest mały, nie ma całkowitego zachodzenia na siebie światła dróg oddechowych. W tym przypadku rozwija się szybki obrzęk błony śluzowej krtani, który jest wtórną przyczyną zamknięcia dróg oddechowych. W niektórych przypadkach małe przedmioty drażniące błonę śluzową krtani i tchawicy mogą powodować obrzęk błony śluzowej, odruchowy skurcz głośni lub odruchowe zatrzymanie akcji serca. W tym drugim przypadku asfiksja nie ma czasu na pełny rozwój, co zostanie potwierdzone brakiem szeregu typowych objawów asfiksji. Tak więc wykrycie ciała obcego w drogach oddechowych jest wiodącym dowodem na przyczynę śmierci.

Półpłynne i płynne masy spożywcze zwykle szybko wnikają do najmniejszych oskrzeli i pęcherzyków płucnych. W tym przypadku podczas autopsji odnotowuje się wyboistą powierzchnię i obrzęk płuc. Na przekroju kolor płuc jest zróżnicowany, po naciśnięciu z małych oskrzeli uwalniana jest masa pokarmowa. Badanie mikroskopowe ujawnia skład mas żywności.

Aspiracja krwi jest możliwa przy urazach krtani, tchawicy, przełyku, ciężkich krwotokach z nosa, złamaniu podstawy czaszki.

Tonięcie to zmiana zachodząca w organizmie w wyniku dostania się pewnej ilości cieczy do dróg oddechowych i zamknięcia ich światła. Istnieją prawdziwe i duszące typy utonięcia.

Wszystkie oznaki utonięcia można podzielić na dwie grupy:

1) przyżyciowe oznaki utonięcia;

2) oznaki obecności zwłok w wodzie.

Przy prawdziwym typie utonięcia na etapie duszności wdechowej z powodu zwiększonych oddechów, woda w dużych ilościach dostaje się do dróg oddechowych (jamna nosowa, usta, krtań, tchawica, oskrzela) i wypełnia płuca. W tym przypadku powstaje jasnoróżowa, drobno bąbelkowa piana. Jego odporność wynika z faktu, że przy zwiększonych wdechach i późniejszych wydechach miesza się woda, powietrze i śluz, wytwarzany przez narządy oddechowe w obecności cieczy jako ciała obcego. Pianka wypełnia wyżej wymienione narządy oddechowe oraz wychodzi z otworów ust i nosa.

Wypełniając pęcherzyki płucne, woda przyczynia się do większego pęknięcia ich ścian wraz z naczyniami. Przenikaniu wody do krwi towarzyszy powstawanie jasnoczerwonych, rozmytych krwotoków o średnicy 4-5 mm pod opłucną pokrywającą płuca (plamy Rasskazova-Lukomsky'ego). Płuca są znacznie powiększone i całkowicie pokrywają serce osierdziem. W niektórych miejscach są spuchnięte i widoczne są na nich odciski żeber.

Mieszanie wody z krwią prowadzi do gwałtownego wzrostu jej objętości (hiperwolemia krwi), przyspieszonego rozpadu (hemolizy) czerwonych krwinek i uwolnienia z nich dużej ilości potasu (hiperkaliemia), co powoduje arytmię i zatrzymanie akcji serca . Ruchy oddechowe mogą utrzymywać się przez pewien czas.

Rozrzedzenie krwi prowadzi do zmniejszenia stężenia składników krwi w lewym przedsionku i lewej komorze w porównaniu ze stężeniem składników krwi w prawym przedsionku i prawej komorze.

Badanie mikroskopowe w płynie pobranym z płuc ujawnia cząstki mułu, różne glony, jeśli utonięcie nastąpiło w naturalnym zbiorniku. Jednocześnie elementy planktonu okrzemkowego można wykryć we krwi, nerkach i szpiku kostnym. Przy tego rodzaju utonięciu w żołądku znajduje się niewielka ilość wody.

W duszącym typie utonięcia o mechanizmie rozwoju zmian decyduje ostry skurcz głośni na mechaniczny wpływ wody na błonę śluzową krtani i tchawicy. Uporczywy skurcz głośni trwa prawie przez cały czas umierania. Niewielka ilość wody może dostać się dopiero pod koniec okresu asfiksji. Po zatrzymaniu oddechu serce może się kurczyć przez 5-15 minut. Oględziny zewnętrzne zwłok wyraźnie ujawniają ogólne oznaki asfiksji, drobne pęcherzyki piany wokół otworów nosowych i ust - w niewielkiej ilości lub nieobecne. Podczas autopsji stwierdza się opuchnięte, suche płuca. W żołądku i początkowych odcinkach jelita znajduje się dużo wody. Plankton występuje tylko w płucach.

Oznaki przebywania ciała w wodzie to:

1) bladość skóry;

2) różowy odcień plam zwłok;

3) cząstki mułu, piasku itp. zawieszone w wodzie na powierzchni ciała i ubrania zwłok;

4) „gęsia skórka” i podniesione włosy welusowe;

5) zjawisko maceracji – obrzęk, zmarszczki, odrzucenie naskórka („rękawice śmierci”, „skóra praczki”, „gładka dłoń”).

Intensywność maceracji zależy od temperatury wody i czasu przebywania w niej zwłok. W temperaturze 4°C pierwsze efekty maceracji pojawiają się w 2. dniu, a odrzucenie naskórka rozpoczyna się po 30-60 dniach, w temperaturze 8-10°C – w 1. dniu i po 15-20 dniach, odpowiednio w 14-16°C - w ciągu pierwszych 8 godzin i po 5-10 dniach, w 20-23°C - w ciągu 1 godziny i po 3-5 dniach. Po 10-20 dniach włosy zaczynają wypadać. Ciała unoszą się na powierzchnię wody z powodu gazów powstających podczas rozkładu. W ciepłej wodzie dzieje się to zwykle 2-3 dnia. W zimnej wodzie procesy rozkładu spowalniają. Zwłoki mogą leżeć pod wodą tygodniami, a nawet miesiącami. Tkanki miękkie i narządy wewnętrzne w tych przypadkach ulegają zmydleniu. Pierwsze oznaki otyłości pojawiają się zwykle po 2-3 miesiącach.

Dzięki obecności powyższych znaków możemy mówić tylko o obecności zwłok w wodzie, a nie o utonięciu przyżyciowym.

Śmierć w wodzie może nastąpić z powodu różnych uszkodzeń mechanicznych. Jednak ślady przetrwania takich obrażeń są dobrze zachowane przez tydzień przebywania zwłok w wodzie. Dalszy pobyt ciała prowadzi do ich szybkiego osłabienia, co utrudnia ekspertowi wyciągnięcie kategorycznego wniosku. Częstą przyczyną śmierci jest naruszenie aktywności sercowo-naczyniowej spowodowanej kontaktem z zimną wodą na rozgrzanym ciele.

Po wyjęciu zwłok z wody można na nim znaleźć różne urazy, które powstają, gdy ciało uderza o dno lub jakiekolwiek przedmioty w zbiorniku.

Asfiksja w przestrzeniach zamkniętych i półzamkniętych

Ten rodzaj uduszenia mechanicznego rozwija się w przestrzeniach z całkowitym lub częściowym brakiem wentylacji, gdzie następuje stopniowe gromadzenie się dwutlenku węgla i spadek tlenu. Patogeneza tego stanu charakteryzuje się połączeniem hiperkapnii, hipoksji i hipoksemii. Aktywność biologiczna dwutlenku węgla jest wyższa niż tlenu. Zwiększenie stężenia dwutlenku węgla do 3-5% powoduje podrażnienie błon śluzowych dróg oddechowych i gwałtowny wzrost oddychania. Dalszy wzrost stężenia dwutlenku węgla do 8-10% prowadzi do rozwoju typowej asfiksji, bez rozwoju specyficznych zmian morfologicznych.

WYKŁAD #8

Sądowe badanie lekarskie osób żyjących. Badanie stanu zdrowia, stanu zdrowia, określenie wieku, chorób pozorowanych i sztucznych

Przez szkodę na zdrowiu rozumie się albo uszkodzenie ciała, czyli naruszenie anatomicznej integralności narządów i tkanek lub ich funkcji fizjologicznych, albo choroby lub stany patologiczne wynikające z oddziaływania różnych czynników środowiskowych: fizycznych, chemicznych, biologicznych, psychicznych.

Do zadań eksperta medycyny sądowej należy:

1) ustalenie występowania uszczerbka na zdrowiu (uszkodzenia) i jego cech medycznych;

2) wyjaśnienie mechanizmu powstawania uszkodzeń, narzędzia, które je spowodowało;

3) ustalenie terminu przedawnienia wyrządzenia szkody;

4) określenie stopnia uszczerbku na zdrowiu;

5) inne pytania.

Sądowe badanie lekarskie urazów ciała składa się z następujących etapów:

1) badanie okoliczności powstania urazów według danych zawartych w postanowieniu o przeprowadzeniu badania, według materiałów sprawy, według dokumentów medycznych i okoliczności zgłoszonych przez poszkodowanych;

2) sądowo-lekarskie badanie pokrzywdzonego, podejrzanego, oskarżonego;

3) badania laboratoryjne i inne badania specjalne;

4) sporządzenie wniosku.

Przy badaniu obrażeń ciała dla lekarza sądowego podstawowym dokumentem jest Kodeks Karny Federacji Rosyjskiej.

Rozporządzenie Ministerstwa Zdrowia ZSRR z 11.12.78 nr 1208 „W sprawie wprowadzenia w życie Regulaminu sądowego określania ciężkości obrażeń ciała” obowiązywało do 1996 r. Nowy Kodeks karny Federacji Rosyjskiej, która weszła w życie, przewiduje odpowiedzialność za spowodowanie nie tyle obrażeń ciała, co szkody na zdrowiu, która obejmuje szerzej. Rozporządzeniem Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej z dnia 10.12.1996 grudnia 407 r. Nr 2001 powyższe rozporządzenie zostało uznane za nieważne i nowe „Zasady kryminalistycznego badania lekarskiego ciężkości uszczerbku na zdrowiu”, które spełniają wymagania nowego Kodeks karny Federacji Rosyjskiej został wprowadzony w życie. Jednakże niniejszy Regulamin, jako że nie został zarejestrowany w Ministerstwie Sprawiedliwości, został anulowany w 11.10.01 r. Oraz listem informacyjnym Prokuratury Generalnej i głównego eksperta medycyny sądowej Ministerstwa Zdrowia Rosji z dnia 102 nr 2199 /1978 zalecono ekspertom, aby „tymczasowo” oprzeć swoją działalność na przepisach przepisów z 1996 r., znowelizowanych przez Kodeks karny Federacji Rosyjskiej z XNUMX r.

Współczesne uwarunkowania prawne, charakteryzujące się znacznymi zmianami na polu prawnym wokół eksperta, zmuszają go nie tylko do podjęcia sensownej decyzji, ale także do znacznie głębszego zrozumienia znaczenia wykonywanej pracy dla postępowania karnego w oparciu o wyobrażenia o oczekiwaniach prawników z ekspertyzy.

Nadzieje, że prędzej czy później zostaną przyjęte nowe przepisy, które pozwolą biegłemu powrócić do dawnej praktyki ustalania szkody na zdrowiu, nie można uznać za uzasadnione, gdyż sama możliwość zarejestrowania takiego dokumentu w Ministerstwie Sprawiedliwości jest wątpliwa na tej podstawie że:

1) przepisy Kodeksu karnego, które przewidują odpowiedzialność karną za wyrządzenie szkody na zdrowiu, nie mają charakteru powszechnego, tj. do wydania w ich sprawie orzeczenia nie przewiduje się posługiwania się jakimkolwiek innym dokumentem niż opinia biegłego;

2) uzasadnienie wniosku o stopniu uszczerbku na zdrowiu powinno opierać się na szczególnej wiedzy biegłego, a nie na postanowieniach dokumentu normatywnego;

3) w zasadzie eksperci mają (i zawsze mieli!) obiektywną możliwość podjęcia decyzji o stopniu uszczerbku na zdrowiu bez korzystania z jakiegokolwiek dokumentu regulacyjnego, co potwierdzają nowoczesne warunki pracy ekspertów, charakteryzujące się wirtualną nieobecnością Regulaminu.

Kodeks karny Federacji Rosyjskiej ustanawia trzypoziomowy podział ciężkości uszczerbku na zdrowiu: poważny uszczerbek na zdrowiu, średni uszczerbek na zdrowiu i lekki uszczerbek na zdrowiu.

Ponadto kodeks karny Federacji Rosyjskiej przewiduje specjalne metody wyrządzania szkód: bicie, tortury, tortury, których ustalenie nie należy do kompetencji eksperta medycyny sądowej. Rozwiązanie tej kwestii należy do kompetencji organów śledczych, śledczych, prokuratury i sądu.

Poważne uszkodzenie ciała

Kwalifikujące się oznaki poważnego uszczerbku na zdrowiu to (art. 111 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej):

1) niebezpieczeństwo uszczerbku na zdrowiu dla życia ludzkiego;

2) czas trwania zaburzenia zdrowia;

3) uporczywa utrata ogólnej zdolności do pracy;

4) utratę jakiegokolwiek ciała lub utratę jego funkcji przez organizm;

5) utrata wzroku, mowy, słuchu;

6) całkowita utrata zdolności do pracy zawodowej;

7) przerwanie ciąży;

8) nieusuwalne oszpecenie twarzy;

9) zaburzenia psychiczne, narkomania lub nadużywanie substancji psychoaktywnych.

Aby ustalić stopień uszczerbku na zdrowiu, wystarczy obecność jednego ze znaków kwalifikujących. Jeżeli istnieje kilka znaków kwalifikujących, ciężkość szkody dla zdrowia ustala się na podstawie znaku, który odpowiada większemu nasileniu szkody dla zdrowia.

Czas trwania zaburzenia zdrowia zależy od czasu trwania czasowej niezdolności do pracy (czasowej niezdolności do pracy). Przy ocenie stopnia uszczerbku na zdrowiu bierze się pod uwagę zarówno czasową, jak i trwałą niepełnosprawność.

Oceniając stopień uszczerbku na zdrowiu osoby cierpiącej na jakąkolwiek chorobę, należy brać pod uwagę jedynie konsekwencje urazu. Wskazane jest rozwiązanie tego problemu przez komisję ekspertów z udziałem odpowiednich specjalistów klinicznych.

W przypadku wielokrotnych urazów stopień uszczerbku na zdrowiu ocenia się oddzielnie dla każdego urazu.

W przypadku uszkodzenia części ciała z całkowicie lub częściowo wcześniej utraconą funkcją, brane są pod uwagę tylko konsekwencje urazu.

Niewielkie urazy (otarcia, stłuczenia, drobne rany powierzchowne), które nie pociągają za sobą krótkotrwałego rozstroju zdrowia lub nieznacznej trwałej utraty ogólnej zdolności do pracy, nie są uznawane za uszczerbek na zdrowiu.

Szkody zagrażające życiu. Uraz zagrażający życiu to uraz, który powoduje stan zagrażający życiu, który może skutkować śmiercią. Zapobieganie śmierci w wyniku opieki medycznej nie zmienia oceny szkody na zdrowiu jako zagrażającej życiu. Zagrażające życiu uszczerbkiem na zdrowiu mogą być zarówno urazy ciała, jak i choroby oraz stany patologiczne.

Urazy zagrażające życiu obejmują:

1) rany penetrujące czaszki, w tym bez uszkodzenia mózgu;

2) otwarte i zamknięte złamania kości sklepienia i podstawy czaszki, z wyjątkiem złamań kości twarzoczaszki oraz pęknięcia izolowane tylko w zewnętrznej płycie sklepienia czaszki;

3) ciężkie stłuczenie mózgu, zarówno z, jak i bez kompresji mózgu;

4) stłuczenie mózgu o umiarkowanym stopniu w obecności objawów uszkodzenia odcinka pnia;

5) nadtwardówkowy, podtwardówkowy lub podpajęczynówkowy krwotok śródczaszkowy w obecności zdarzeń zagrażających życiu;

6) rany penetrujące kręgosłupa, w tym nieuszkodzone rdzenia kręgowego;

7) złamania – zwichnięcia i złamania trzonów lub łuków kręgów szyjnych, a także jednostronne złamania łuków I i II kręgu szyjnego, w tym bez upośledzenia funkcji rdzenia kręgowego;

8) zwichnięcia kręgów szyjnych;

9) zamknięte urazy rdzenia kręgowego w odcinku szyjnym;

10) złamanie lub złamanie – zwichnięcie jednego lub więcej kręgów piersiowych lub lędźwiowych z dysfunkcją rdzenia kręgowego lub z obecnością klinicznie stwierdzonego ciężkiego wstrząsu;

11) zamknięte urazy odcinka piersiowego, lędźwiowego i krzyżowego rdzenia kręgowego z towarzyszącym ciężkim wstrząsem kręgosłupa lub dysfunkcją narządów miednicy;

12) rany penetrujące gardła, krtani, tchawicy, przełyku oraz uszkodzenia tarczycy i grasicy;

13) zamknięte złamania chrząstki krtani i tchawicy z pęknięciami błony śluzowej, którym towarzyszy ciężki wstrząs lub zaburzenia oddychania lub inne zjawiska zagrażające życiu;

14) rany klatki piersiowej wnikające do jamy opłucnej, jamy osierdzia lub tkanki śródpiersia, w tym bez uszkodzenia narządów wewnętrznych;

15) rany brzucha wnikające do jamy otrzewnej, w tym bez uszkodzenia narządów wewnętrznych;

16) zamknięte urazy narządów klatki piersiowej lub jamy brzusznej, jamy miednicy, a także narządów przestrzeni zaotrzewnowej w obecności zjawisk zagrażających życiu;

17) rany wnikające do jamy pęcherza, górnej i środkowej części odbytnicy;

18) inne otwarte rany narządów zaotrzewnowych (nerki, nadnercza, trzustka);

19) pęknięcie narządu wewnętrznego klatki piersiowej lub jamy brzusznej lub miednicy lub przestrzeni zaotrzewnowej lub pęknięcie przepony lub gruczołu krokowego lub pęknięcie moczowodu lub pęknięcie błoniastej części cewki moczowej ;

20) otwarte złamania kości rurkowatych długich - kości ramiennej, kości udowej i piszczelowej;

21) obustronne złamania tylnego półpierścienia miednicy z pęknięciem stawu biodrowo-krzyżowego i naruszeniem ciągłości pierścienia miednicy lub podwójne złamania pierścienia miednicy w przedniej i tylnej części z naruszeniem jego ciągłość;

22) złamań kości miednicy, którym towarzyszy silny wstrząs lub masywna utrata krwi lub pęknięcie błoniastej części cewki moczowej;

23) otwarte urazy stawów biodrowych i kolanowych;

24) uszkodzenie dużego naczynia krwionośnego: aorty, tętnicy szyjnej (wspólnej, wewnętrznej, zewnętrznej), podobojczykowej, ramiennej, udowej, podkolanowej lub żył towarzyszących;

25) uszkodzenia powodujące ciężki wstrząs lub masywną utratę krwi, które spowodowały zapaść, klinicznie wyraźny zator tłuszczowy lub gazowy, traumatyczne zatrucie z objawami ostrej niewydolności nerek;

26) oparzenia termiczne ciała III-IV stopnia, zajmujące co najmniej 15% powierzchni ciała; III stopień oparzenia ponad 20% powierzchni ciała; oparzenia drugiego stopnia na ponad 30% powierzchni ciała, a także oparzenia mniejszej powierzchni z towarzyszącym silnym wstrząsem;

27) oparzenia dróg oddechowych z objawami obrzęku i zwężenia głośni;

28) oparzenia związkami chemicznymi (stężone kwasy, żrące zasady, różne substancje kauteryzujące), które oprócz miejscowych wywołały ogólny toksyczny efekt zagrażający życiu;

29) ucisk narządów szyi i inne rodzaje mechanicznej asfiksji, któremu towarzyszy wyraźny zespół zjawisk zagrażających życiu (wypadek mózgowo-naczyniowy, utrata przytomności, amnezja itp.), jeśli jest to ustalone na podstawie obiektywnych danych.

Urazy zagrażające życiu to urazy, które spowodowały stan zagrożenia życia. Zagrożeniem życia są również choroby lub stany patologiczne, które powstały w wyniku narażenia na różne czynniki zewnętrzne i są naturalnie powikłane stanem zagrożenia życia lub same stanowią zagrożenie dla życia człowieka. Obejmują one:

1) ciężki wstrząs o różnej etiologii;

2) śpiączka o różnej etiologii;

3) masywna utrata krwi;

4) ostra niewydolność serca lub naczyń, zapaść;

5) ciężki stopień udaru naczyniowo-mózgowego;

6) ostra niewydolność nerek lub ostra niewydolność wątroby;

7) ciężka ostra niewydolność oddechowa;

8) stan ropno-septyczny;

9) zaburzenia krążenia regionalnego i narządowego prowadzące do zawału narządów wewnętrznych, zgorzel kończyn, zator gazowy lub tłuszczowy naczyń mózgowych, choroba zakrzepowo-zatorowa;

10) połączenie stanów zagrażających życiu.

Szkody związane z poważnym skutkiem i konsekwencjami

1. Utrata wzroku - całkowita trwała ślepota w obu oczach lub taki stan, gdy występuje pogorszenie widzenia do 0,04 lub mniej (do liczby palców w odległości 2 metrów i percepcji światła). Utrata wzroku w jednym oku pociąga za sobą trwałe kalectwo w ponad jednej trzeciej i na tej podstawie jest klasyfikowane jako poważne uszkodzenie ciała.

2. Ubytek słuchu - uporczywa całkowita głuchota obu uszu lub taki nieodwracalny stan, gdy ofiara nie słyszy języka mówionego w odległości 3-5 cm od małżowiny usznej.

3. Utrata narządu lub utrata jego funkcji przez narząd:

1) utrata ręki, nogi, tj. ich oddzielenie od ciała lub utrata funkcji (porażenie lub inny stan wykluczający ich aktywność); anatomiczną utratę ręki lub nogi należy rozumieć jako oddzielenie od ciała całej ręki lub nogi, a także amputację na poziomie nie niższym niż staw łokciowy lub kolanowy;

2) utrata mowy – utrata zdolności wyrażania myśli w wyartykułowanych dźwiękach zrozumiałych dla innych lub utrata głosu;

3) utratę zdolności produkcyjnej, która polega na utracie zdolności do zapłodnienia, poczęcia i prokreacji;

4) przerwanie ciąży - ustalenie faktu nie jest trudne. Trudniej jest ustalić bezpośredni związek przyczynowy między urazem a przerwaniem ciąży. Badanie powinno być przeprowadzone w szpitalu, gdzie rozstrzyga się, czy przerwanie ciąży jest bezpośrednią konsekwencją urazu, czy też zbiegło się w czasie i było spowodowane innymi przyczynami: patologią ciąży, osobliwością jej przebiegu itp.;

5) zaburzenie psychiczne – jeżeli powstało w wyniku urazu; określone przez sądowe badanie psychiatryczne;

6) rozstrój zdrowia związany z trwałym kalectwem o co najmniej 1/3 (z określonym skutkiem). Trwałe - trwałe, prawie na całe życie. Założenie tego znaku następuje po stwierdzonym wyniku uszkodzenia i/lub zakończeniu leczenia;

7) nieusuwalne oszpecenie twarzy - szczątkowe zmiany patologiczne (blizny, deformacje, zmiany w mimice twarzy itp.), których usunięcie wymaga interwencji chirurgicznej (chirurgia kosmetyczna). Ustalenie faktu oszpecenia twarzy nie należy do kompetencji eksperta medycyny sądowej, ponieważ nie jest to pojęcie medyczne, lecz estetyczne. Biegły może jedynie ustalić nieusuwalność niektórych szkód i ich konsekwencje. Nie bierze się pod uwagę możliwości wyeliminowania oszpecenia twarzy za pomocą chirurgii plastycznej.

Umiarkowany uszczerbek na zdrowiu

Kryteriami wyrządzania szkody zdrowiu o umiarkowanym nasileniu są (art. 112 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej):

1) brak zagrożenia życia;

2) brak skutków określonych w art. 111 Kodeksu Karnego Federacji Rosyjskiej;

3) długotrwałe zaburzenie zdrowia - czasowa niezdolność do pracy trwająca dłużej niż 21 do 120 dni;

4) znaczna trwała utrata ogólnej zdolności do pracy o mniej niż jedną trzecią - trwała utrata ogólnej zdolności do pracy od 10 do 33%.

Niewielkie zagrożenie dla zdrowia

Oznaki niewielkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 115 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej):

1) krótkotrwałe zaburzenie zdrowia – czasowa niezdolność do pracy trwająca dłużej niż 6, ale nie dłużej niż 21 dni;

2) nieznaczna trwała utrata zdolności do pracy - trwała utrata ogólnej zdolności do pracy równa 10%.

Stan zdrowia ustala się w związku z postępowaniem cywilnym lub karnym. Badanie biegłych wyznacza się m.in. w celu ustalenia zdolności zeznawanego do pracy fizycznej lub do wykonywania określonej specjalności, wyjaśnienia możliwości przesłuchania przez śledczego lub wezwania, doprowadzenia świadka, pokrzywdzonego, oskarżonego do sądu, ustalenia możliwości odbycia przez oskarżonego orzeczonej kary, a także w innych przypadkach.

Przed przeprowadzeniem badania przedstawiciel organów śledczych, śledczy lub sąd musi zebrać i przekazać do zbadania przez biegłego z zakresu medycyny sądowej całą dokumentację medyczną tych placówek medycznych, w których zeznawany był wcześniej leczony. Badanie przeprowadzane jest na zasadzie komisyjnej z włączeniem do komisji, oprócz biegłego medycyny sądowej, niezbędnych lekarzy innych specjalności.

Niepełnosprawność może być tymczasowa lub trwała (trwała). Ubytek czasowy stwierdzają lekarze placówek medycznych po wydaniu orzeczenia o niezdolności do pracy, ubytek trwały stwierdzają komisje lekarsko-społeczne (MSEC) organów zabezpieczenia społecznego, które orzekają trzy grupy niepełnosprawności i stopnie niepełnosprawności. Powyżej wyróżniały się jako nagłówki.

Oprócz grup inwalidztwa, w niektórych przypadkach wymagane jest ustalenie, czy wystąpiła trwała inwalidztwo i jaka.

Badanie o ustalenie stopnia trwałego inwalidztwa przeprowadza się w sprawach cywilnych w związku z roszczeniami o naprawienie szkody wyrządzonej urazem lub innym uszczerbkiem na zdrowiu.

Komisje muszą ustalić stopień ubytku niepełnosprawności zarówno ogólnej, jak i zawodowej. Przez ogólną zdolność do pracy rozumie się zdolność do pracy niewykwalifikowanej, a przez zawodową zdolność do pracy w swoim zawodzie. Trwały uszczerbek na zdrowiu określany jest procentowo, co wiąże się z koniecznością ustalenia przez sądy wysokości zadośćuczynienia za szkodę w zależności od stopnia niepełnosprawności wyrażonej w ściśle określonej wartości.

Badanie orzekające o stopniu trwałego inwalidztwa może być również zarządzone w postępowaniu rozwodowym w przypadku inwalidztwa spowodowanego czynnością seksualną.

Ustalanie wieku przez instytucje medyczne odbywa się zarówno w zakresie przywracania utraconych akt urodzenia przez urząd stanu cywilnego, jak i na sugestię organów sądowych i śledczych w przypadku braku dokumentów dotyczących wieku oskarżonego, podejrzanego, pokrzywdzonego.

Konieczność określenia wieku na wniosek organów śledczych, śledczych i sądowych pojawia się zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych. Ustalenie wieku w postępowaniu karnym jest często niezbędne do rozstrzygnięcia kwestii pociągnięcia świadka do odpowiedzialności karnej.

Wiek jest określany przez ogół cech wiekowych przy użyciu jak największej ich liczby. Objawy te zależą od wielu i nie zawsze wykrywanych czynników, indywidualnych cech i wpływów zewnętrznych, nie mają wyraźnego rozróżnienia. Dlatego wiek określa się tylko z większym lub mniejszym przybliżeniem: u dzieci - z dokładnością do 1-2 lat, w okresie dojrzewania - do 2-3 lat, u dorosłych - do 5 lat, au osób powyżej 50 roku życia z przybliżeniem do 10 lat.

Oznaki wieku obejmują: wzrost (długość ciała), obwód klatki piersiowej; długość kończyn górnych i dolnych (ramię, przedramię, udo, podudzie); wymiary głowy (obwód, średnice wzdłużne, poprzeczne i pionowe); ilość i stan zębów (mleczne, stałe, mądrości, stopień zużycia); stan wegetacji na twarzy, pod pachami, na łonach (puszyste, rzadkie, gęste włosy, ich siwienie, wypadanie); stan skóry (kolor, faktura, zmarszczki, pigmentacja sutków, genitaliów); u dziewcząt - rozwój gruczołów sutkowych, pojawienie się miesiączki i wielkość miednicy; u chłopców - zmiana głosu; stopień powstania i związane z wiekiem zmiany w szkielecie kostnym, wykryte za pomocą badania rentgenowskiego.

Ostatnia metoda badania związanych z wiekiem cech układu kostnego nabrała obecnie wiodącego znaczenia. Wynika to z jego obiektywizmu i większej rzetelności uzyskanych danych, które są podstawą wniosków biegłego na temat konkretnego wieku zeznawanych.

Ustalono, że możliwe jest dokładniejsze określanie objawów wieku na podstawie szkieletu przed zakończeniem okresu dojrzewania, a w odniesieniu do procesów różnicowania tkanki kostnej – do czasu zakończenia synostozy (zrostu) poszczególnych elementów kostnych w pojedyncza całość, która występuje z reguły przez 23-25 ​​​​lat.

Metoda badań rentgenowskich pozwala w pewnym stopniu określić wiek nawet w późniejszym terminie, kiedy można, choć z mniejszym prawdopodobieństwem, mówić o konkretnym okresie wieku na podstawie wyrostków kostnych starzenie się tkanek.

Zęby pojawiające się u dziecka od drugiej połowy roku życia różnią się też bardziej trwałymi objawami. W wieku 2 lat rośnie 20 zębów. Wymiana zębów mlecznych na stałe rozpoczyna się w wieku 6-8 lat, a do 14-15 roku życia jest to zwykle 28 zębów stałych. Zęby mądrości wyrzynają się między 18 a 25 rokiem życia. Stopniowo zaczyna zacierać się warstwa powierzchniowa (szkliwo) z guzków i powierzchni żującej zębów trzonowych, a od 40 roku życia warstwa wewnętrzna (zębina).

Pozostałe znaki są mniej stałe, ale nadal mają pewne wzorce. Tak więc od 20 roku życia pojawiają się zmarszczki nosowo-wargowe i czołowe, w wieku 25-30 lat - zmarszczki na dolnych powiekach i w zewnętrznych kącikach oczu, około 30-35 lat - przed tragusem (przed małżowina uszna). Zmarszczki na płatach i szyi pojawiają się około 50 roku życia. W wieku powyżej 50-60 lat zmniejsza się elastyczność skóry na dłoniach, pojawiają się przebarwienia i zmarszczki.

Dane antropometryczne świadków porównywane są ze średnimi wskaźnikami ustalonymi dla poszczególnych grup wiekowych. Pod uwagę brane są również inne oznaki wieku, gdyż obecnie badanie wieku należy traktować jako złożone, gdy stopień wiarygodności wniosków zależy od ogółu stosowanych nowoczesnych metod.

Fałszywe i sztuczne choroby

Czasami ludzie mają tendencję do wyolbrzymiania pewnych objawów istniejącej choroby lub odtwarzania objawów nieistniejącej choroby. Zdarzają się również przypadki, gdy choroba lub przejaw zaburzenia zdrowia są wywoływane sztucznie, zadając sobie pewne obrażenia lub stosując inne metody.

Takie choroby nazywane są sztucznymi, sztucznymi. Są uciekani, aby uwolnić się od służby wojskowej, od pracy przymusowej, aby ukryć ten lub inny incydent itp.

Choroby pozorowane można wyrazić w postaci zaostrzenia i symulacji.

Pogorszenie to przesada dolegliwości i objawów choroby. W rzeczywistości jest choroba, ale nie przebiega ona tak, jak ją przedstawia świadek.

Symulacja jest oszustwem, udawaniem, kiedy nie ma choroby, a świadek skarży się na nieistniejące zjawiska i objawy.

Można symulować różne choroby. Z wewnętrznych najczęściej rozmnażają się choroby serca i przewodu pokarmowego.

Rozpoznanie symulacji nastręcza znaczne trudności i musi opierać się na kompleksowej obserwacji klinicznej w szpitalu wraz z badaniami laboratoryjnymi. Konieczne jest ustalenie dokładnej obserwacji podmiotu, która nie jest dla niego zauważalna, w celu przeanalizowania wszystkich jego skarg i przejawów choroby. W większości symulowane są indywidualne objawy choroby, ponieważ trudno jest całkowicie odtworzyć chorobę bez specjalnej wiedzy medycznej. „Choroba” przebiega niezwykle, bez poprawy, pacjent stale i uporczywie skarży się na ból, co pomaga zidentyfikować symulację.

Badanie symulacji przeprowadzane jest na zlecenie przy udziale lekarzy specjalistów. Aby zidentyfikować symulatory, niedopuszczalne jest stosowanie znieczulenia, hipnozy.

Ekspertom można zadać na przykład następujące pytania: czy jest jakaś choroba i co; czy skargi testowanego i ujawnione w nim objawy choroby są sztucznie odtwarzane lub odpowiadają istniejącej chorobie; nie pogarsza istniejącej choroby; jeśli choroba jest symulowana, to w jaki sposób.

Udawanie. W praktyce zdarzają się przypadki, gdy dana osoba jest chora lub w stanie wyzdrowienia, ale bagatelizuje, ukrywa istniejącą chorobę lub stan i jego objawy. Aby uniknąć odpowiedzialności, na przykład choroby przenoszonej drogą płciową, można ukryć poprzednie narodziny. Czasami choroba jest ukryta podczas ubiegania się o pracę, w placówce oświatowej, przy powołaniu do służby wojskowej, a w innych przypadkach.

Sztuczne choroby, samookaleczenia. Niektórzy autorzy łączą choroby sztuczne i samookaleczenia pod wspólną nazwą, inni traktują je oddzielnie, rozumiejąc samookaleczenie jako zadawanie uszkodzeń mechanicznych, a pod chorobami sztucznymi - choroby wywołane środkami chemicznymi, termicznymi, bakteriologicznymi i innymi. W obu przypadkach dochodzi do samouszkodzeń, choć często dochodzi do nich z pomocą innych osób.

Samookaleczenia można dokonać za pomocą broni palnej, ostrych i tępych narzędzi i przedmiotów. W tym przypadku charakterystyczne jest zadawanie obrażeń, które nie zagrażają życiu.

Broń palna zadaje obrażenia strzelając najczęściej w kończynę górną, głównie w okolice dłoni. Urazy przedramienia, kończyn dolnych i innych części ciała są rzadkie. Diagnoza opiera się na lokalizacji uszkodzenia, kierunku kanału rany, kształcie wlotu i wylotu, ich cechach oraz obecności osadów proszkowych. Należy pamiętać, że samookaleczenia mogą używać różnych uszczelek podczas wypalania. Czasami samookaleczenie odbywa się za pomocą wybuchowego pocisku.

Ostre narzędzia to siekiery, łopaty saperskie, którymi odcina się jeden lub częściej kilka palców, głównie lewej ręki. Cios jest zwykle aplikowany na twardą podszewkę od strony tylnej powierzchni w kierunku poprzecznym lub nieco ukośnym w stosunku do długości ramienia. Cięcia, nacięcia często znajdują się na oddzielonych częściach palców lub kikutach. Świadek powołuje się na wypadek przy pracy, aw sytuacji bojowej na ranę od odłamka pocisku. Porównanie historii z dostępnymi obiektywnymi danymi pozwala na rozpoznanie tego typu samouszkodzeń.

Urazy tępymi przedmiotami powstają w wyniku włożenia palców lub całej dłoni lub stopy pod koła pojazdów szynowych i ciężkich przedmiotów. Ta metoda jest stosowana niezwykle rzadko, traktując ją jako wypadek. Sam charakter szkody utrudnia odróżnienie wypadku od samookaleczenia, dlatego szczególne znaczenie ma ukierunkowane zakwestionowanie zeznań i wyjaśnienie sytuacji zdarzenia.

We wszystkich przypadkach istotny jest udział lekarza - specjalisty z zakresu medycyny sądowej w zbadaniu miejsca zdarzenia i przeprowadzeniu eksperymentu śledczego w celu odtworzenia sytuacji i warunków zdarzenia.

Badaniu podlegają materialne dowody: oddzielone części kończyn, odzież (w zależności od miejsca uszkodzenia), broń i przedmioty służące do samookaleczenia, podszewki, ochraniacze itp.

Podsumowując, ekspert musi wskazać, jakie szkody są obecne; jaki temat, metoda i kiedy spowodowane; czy mogło to powstać w okolicznościach wskazanych przez zeznania.

Środki chemiczne, termiczne, bakteryjne i inne powodują powstawanie różnych owrzodzeń, oparzeń, ropienia, odmrożeń i innych zmian skórnych i tkanki podskórnej, a także innych chorób. W tym celu używa się benzyny, nafty, terpentyny, zasad żrących, kwasu, mydła, soli kuchennej, żrących soków roślinnych (jaskier, trojeść itp.), śliny, moczu, kału, ropy, gorących przedmiotów itp. podskórnie, domięśniowo i zewnętrznie, często ze wstępnym podrażnieniem skóry. Czasami zamrażają palce u nóg i dłonie.

Sztuczne choroby chirurgiczne obejmują przepukliny i wypadanie odbytnicy. Ich rozpoznanie jest możliwe w ostatnich przypadkach dzięki śladom krwotoków i otarć w okolicy tkanek miękkich.

WYKŁAD #9

Sądowe badania lekarskie osób żyjących. Badanie warunków seksualnych i przestępstw seksualnych

Wykonywanie ekspertyz w tych przypadkach reguluje zarządzenie Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej z dnia 24 kwietnia 2003 r. Nr 161 „O zatwierdzeniu Instrukcji organizacji i sporządzania ekspertyz w biurze medycyny sądowej ”.

Skuteczność wyników badania jest tym większa, im wcześniej po zdarzeniu zostanie ono przeprowadzone. Dlatego też w przypadkach szczególnych, wymagających pośpiesznego rozpoznania (jeżeli ze względu na zaistniałe okoliczności oddalenie miejsca zdarzenia od organów śledczych, śledczych lub organów wymiaru sprawiedliwości itp. nie jest możliwe uzyskanie orzeczenia w sprawie przedłożenia w odpowiednim czasie badania) sądowe badanie położniczo-ginekologiczne może być przeprowadzone wyjątkowo na wniosek samych ofiar, a także rodziców, przedstawicieli prawnych małoletnich oraz właściwych funkcjonariuszy.

Osoby wykonujące badanie

Badanie w przypadku stwierdzenia naruszenia dziewictwa, znamion obcowania płciowego lub czynów nieprzyzwoitych przeprowadza biegły sądowy, który przeszedł zaawansowane szkolenie w zakresie medycyny sądowej, w szczególności w zakresie badania położniczo-ginekologicznego. Badania sprawności seksualnej, ciąży, porodu, aborcji itp. przeprowadza sam biegły, jeżeli posiada specjalne przeszkolenie z zakresu ginekologii sądowej i położnictwa, albo komisyjnie – wspólnie z lekarzem położnikiem-ginekologiem. Jeżeli podczas badania dotyczącego schorzeń seksualnych wymagana jest inna specjalistyczna wiedza medyczna, wówczas zapraszani są odpowiedni specjaliści i badanie wykonywane jest na zlecenie.

Warunki sporządzania ekspertyzy

Przed badaniem biegły ma obowiązek ustalić tożsamość zeznającego poprzez sprawdzenie paszportu lub innego dokumentu ze zdjęciem. W przypadku braku takich, tożsamość zeznającego potwierdza przedstawiciel śledztwa (dokonuje się o tym stosowny wpis w konkluzji, akcie badania) lub zeznawany jest fotografowany, zdjęcia są naklejane na medycynie sądowej. dokument i jego duplikat. Badanie osób poniżej 16 roku życia przeprowadza się za okazaniem aktu urodzenia, w obecności zastępujących ich rodziców lub zastępujących je osób dorosłych lub nauczyciela.

W celu wyjaśnienia informacji o charakterze medycznym i skarg przeprowadzana jest ankieta zeznanych. Do historii dzieci należy podchodzić ostrożnie, spisując ją tak dosłownie, jak to możliwe.

Elementy odzieży, które znajdowały się na ofierze w momencie zdarzenia, które mogą zawierać ślady nasienia, krwi, muszą zostać zbadane w laboratorium kryminalistycznym biura medycyny sądowej. Przedstawiciel organów śledczych (dochodzeniowych) wysyła na badania, zgodnie z czyją decyzją przeprowadza się badanie. Jeżeli odzież nie została wcześniej zajęta, a badanie przeprowadza się pod nieobecność przedstawiciela tych organów, biegły musi niezwłocznie zawiadomić go o konieczności zajęcia odpowiednich przedmiotów i skierować go do badania. Świadek w tych przypadkach jest ostrzegany, aby nie prał jej ubrań.

Zeznanie podejrzanego. W przypadku przestępstwa na tle seksualnym (gwałt, czyny nieprzyzwoite) liczy się sądowe badanie lekarskie podejrzanego. W związku z tym, jeżeli takie badanie nie zostało wyznaczone, biegły ma obowiązek zawiadomić organ śledczy (dochodzeniowy) o konieczności jego pilnego przeprowadzenia.

Badanie powinno być przeprowadzone, w miarę możliwości, przez tego samego biegłego, który składał zeznania pokrzywdzonemu. Podczas badania wyjaśnia się informacje medyczne, ustala się fizyczny rozwój podejrzanego (w szczególności stan zewnętrznych narządów płciowych), przeprowadza się dokładne badanie odzieży i ciała w celu zidentyfikowania uszkodzeń, brudu i innych cech charakteryzujących przymusowy stosunek seksualny lub próba zrobienia tego.

Elementy odzieży, które znajdowały się na podejrzanym w momencie zdarzenia, które mogą zawierać ślady krwi, kału, wydzieliny z pochwy, włosów itp., podlegają obowiązkowemu badaniu w laboratorium kryminalistycznym. Badanie zanieczyszczeń o innym charakterze (na przykład gleba, trawa) prowadzone są w odpowiednich laboratoriach.

Na ciele podejrzanego, zwłaszcza w okolicy narządów płciowych, czasami znajdują się włosy ofiary, ślady krwi itp., które muszą zostać zatrzymane przez biegłego i przesłane przez przedstawiciela śledztwa (śledztwa) do laboratorium kryminalistycznego. Włosy przesyłane są wraz z próbkami odpowiednich włosów (z głowy lub z genitaliów) ofiary i oskarżonego.

Zrobienie egzaminu. W trakcie badania sporządzana jest opinia biegłego, która w miarę możliwości powinna być zilustrowana zdjęciami naprawiającymi obrażenia ciała itp.

Opinia biegłego jest wydawana przedstawicielom organów dochodzeniowych (dochodzeniowych) lub sądu, na mocy którego zostało przeprowadzone badanie, albo przesyłana pocztą. Nie zezwala się na wydanie tego dokumentu lub zaświadczeń z przeprowadzonego badania bezpośrednio świadkowi lub innym osobom, z wyjątkiem przedstawicieli tych organów.

Istnieją przypadki odchyleń od normy w rozwoju narządów płciowych, co prowadzi do pojawienia się oznak dwóch płci u jednej osoby. Takie osoby nazywane są hermafrodytami, a podobne zjawisko nazywa się hermafrodytyzmem.

Rozróżnij hermafrodytyzm prawdziwy i fałszywy. Prawdziwa hermafrodytyzm jest bardzo rzadki. W takich przypadkach ta sama osoba ma zarówno męskie (jądra) jak i żeńskie (jajniki) gonady, ale są one słabo rozwinięte.

W przypadku fałszywej hermafrodytyzmu, który obserwuje się częściej, rozwijają się gonady tylko jednej płci, męskiej lub żeńskiej, ale wraz z tym wyrażane są oznaki drugiej płci. Na przykład fałszywy męski hermafrodyta w obecności żeńskich gonad ma męskie cechy płciowe: niedorozwój penisa, mosznę itp.

Dlatego w zaświadczeniu metrykalnym przy urodzeniu dziecka czasami znajduje się błędny wpis.

Następnie, gdy ujawnią się skłonności drugiej płci, konieczne staje się przeprowadzenie badania w celu ustalenia prawdziwej płci hermafrodyty. Badanie hermafrodytyzmu można również przeprowadzić po otrzymaniu paszportu, rozpatrzeniu roszczenia o alimenty, przy rozwodzie, gdy pojawia się pytanie o możliwość normalnego życia seksualnego, poczęcia lub zapłodnienia, w przypadku zniewagi, przestępstwa seksualnego , perwersja seksualna oraz w innych przypadkach.

Ponieważ w niektórych przypadkach trudno jest określić płeć, badanie powinno przeprowadzić komisja z udziałem biegłego sądowego, położnika-ginekologa, endokrynologa i psychiatry.

Wniosek o polu hermafrodyty podano na podstawie kombinacji znaków: ogólny rozwój, cechy zewnętrznych i wewnętrznych narządów płciowych, nasilenie wtórnych cech płciowych, obecność i charakter pożądania seksualnego, wydzieliny z narządów płciowych narządy (nasienie, przepływ menstruacyjny), a także rozwój umysłowy.

W celu wyjaśnienia diagnozy czasami wykonuje się badanie mikroskopowe materiału uzyskanego przez nakłucie lub wycięcie fragmentu gonady. Takie badanie jest możliwe tylko za zgodą świadka w szpitalnej placówce medycznej.

Ustalenie zdolności seksualnej kobiety opiera się na ustaleniu jej zdolności do odbycia stosunku płciowego i poczęcia i jest przeprowadzane w przypadku rozwodu w przypadku, gdy kobieta niezdolna do poczęcia porywa dziecko i udaje jego matkę, a także przy określaniu stopnia uszczerbku na zdrowiu, jeśli pojawia się kwestia utraty zdolności produkcyjnej.

Normalnemu stosunkowi seksualnemu można zapobiec poprzez różne wady narządów płciowych kobiety, na przykład krótką pochwę, jej wrodzony brak, infekcję, zwężenie i nowotwory.

Przy ustalaniu zdolności do poczęcia należy wziąć pod uwagę wiek zeznanych, cechy anatomiczne i fizjologiczne, obecność chorób kobiecych, zaburzenia wydzielania wewnętrznego, przewlekłe infekcje i zatrucia, narażenie na promieniowanie itp. Konieczne jest zbadanie dokumenty medyczne, jeśli zeznała była leczona, aw trudnych przypadkach – skierować ją na badania stacjonarne.

Jeżeli badanie przeprowadza się w sprawie rozwodowej, należy również przesłuchać męża osoby badanej.

Ustalenie zdolności seksualnej mężczyzny ma na celu określenie zdolności do odbycia stosunku płciowego i zapłodnienia. Badanie to jest przeprowadzane i wyznaczane przy wszczęciu sprawy o rozwód, alimenty, przestępstwa seksualne i perwersje (sodomia), przy określaniu stopnia uszczerbku na zdrowiu, gdy pojawia się kwestia utraty zdolności produkcyjnej.

Niemożność odbycia stosunku płciowego może zależeć zarówno od pewnych cech anatomicznych i zmian, jak i chorób uniemożliwiających napięcie i wprowadzenie prącia do pochwy. Takie cechy i zmiany to: różne wady prącia, blizny zmieniające jego kształt, guzy narządów płciowych, duże przepukliny itp. Do chorób prowadzących do niezdolności do współżycia płciowego należą choroby endokrynologiczne, gruźlica, choroby ośrodkowego układu nerwowego przewlekły alkoholizm itp. Niezdolność do odbycia stosunku płciowego jest czasami również spowodowana pewnymi schorzeniami neuropsychiatrycznymi. W takich przypadkach wykonanie badania stwarza pewne trudności i dlatego zwykle wymagane jest badanie szpitalne.

Podczas przeprowadzania badania należy zachować ostrożność przy ocenie istniejących zmian, ponieważ zapłodnienie jest możliwe nawet przy braku możliwości odbycia stosunku płciowego, ponieważ wyrzynanie się nasienia pojawia się czasami w przeddzień pochwy.

Niemożność zapłodnienia jest spowodowana zarówno całkowitym brakiem plemników w płynie nasiennym (azoospermia), jak i ich unieruchomieniem (nekrospermia). Może to być spowodowane wadami rozwojowymi jąder, urazami narządów płciowych, chorobami przenoszonymi drogą płciową i innymi chorobami zapalnymi, w których często występują uporczywe zmiany bliznowaciejące, powodujące zakażenie nasieniowodu. Niezdolność do zapłodnienia jest spowodowana niektórymi chorobami zakaźnymi (dur brzuszny, gruźlica, świnka itp.), chorobami ośrodkowego układu nerwowego. Ważny jest również alkoholizm, zażywanie narkotyków, zagrożenia zawodowe (wpływ promieni rentgenowskich, narażenie na promieniowanie, ołów itp.).

Jedną z głównych metod określania płodności mężczyzn jest badanie płynu nasiennego, które zaleca się wytworzyć po pewnej abstynencji (5-7 dni) od stosunku płciowego. Płyn nasienny jest pobierany bezpośrednio przed badaniem. Wniosek o niezdolności do zapłodnienia podaje się, gdy plemniki są całkowicie nieobecne lub niezdolne do życia (nieruchome). W razie wątpliwości badanie należy powtórzyć. Przy niewielkiej liczbie plemników (oligozoospermia) prawdopodobieństwo zapłodnienia jest zmniejszone, ale nie można go całkowicie wykluczyć. Jeśli zostanie znaleziony przynajmniej jeden normalny ruchliwy plemnik, nie można twierdzić, że jest on całkowicie niezdolny do zapłodnienia. W tym przypadku należy powiedzieć, że zdolność do zapłodnienia jest obecna, ale jest zmniejszona.

Głównym znakiem jest nienaruszona błona dziewicza znajdująca się przy wejściu do pochwy. Przy pierwszym stosunku płciowym w większości przypadków jest rozdarty.

Dziewictwo charakteryzuje się również elastycznością warg sromowych większych, pokrywającą mniejszą i zamykającą lukę genitalną, różowym kolorem błony śluzowej warg sromowych mniejszych i przedsionka pochwy, jej wąskim i dobrze zarysowanym fałdowaniem, elastycznością gruczoły sutkowe itp. Ale wymienione objawy są niestabilne. Zależą od cech wrodzonych, wieku, ogólnego stanu ciała i innych okoliczności i mogą utrzymywać się u kobiet aktywnych seksualnie i nieobecnych u dziewic.

Badanie w celu ustalenia dziewictwa jest przewidziane zarówno w postępowaniu cywilnym (o znieważenie, oszczerstwo), jak i w postępowaniu karnym (o przymusowy stosunek seksualny, czyny nieprzyzwoite, podczas stosunku płciowego z osobą, która nie osiągnęła dojrzałości płciowej).

Biegły medycyny sądowej musi ustalić kształt, cechy i integralność błony dziewiczej, aw przypadku jej naruszenia ustalić, jeśli to możliwe, mechanizm i zalecenie naruszenia. To ostatnie odbywa się na podstawie stanu brzegów w okolicy pęknięć: przez 1-3, a czasem więcej dni są zaczerwienione, siniaki, mogą krwawić przy dotknięciu, w okolicy pęknięcia, krwotoki są często widoczne w grubości błony dziewiczej. W przyszłości rozpoczyna się gojenie, którego okres zależy od właściwości błony dziewiczej: dla niskiej grubości wynosi 6-8 dni; dla wysoko mięsistych - 10-14. Czasami, z powodu różnych okoliczności, gojenie jest opóźnione do 18-20 dni. W późniejszym terminie zwykle niemożliwe jest ustalenie recepty na naruszenie błony dziewiczej. U podstawy błony dziewiczej, w obszarze pęknięcia, powstaje blizna w postaci wycinka białawej zwartej i pogrubionej tkanki, brzegi pęknięcia nie zrastają się, nabierają białawego zabarwienia i są nieco pogrubione.

Uszkodzenie błony dziewiczej, aż do złamań, może być spowodowane palcem podczas nieprzyzwoitych czynów. Nieznaczne uszkodzenia w postaci krwotoków, opadów, łez obserwuje się w niektórych przypadkach z onanizmem, a także z drapaniem wywołanym przez samą dziewczynę ze swędzeniem spowodowanym nieporządną zawartością narządów płciowych, a także z robaczycą. Nie można wykluczyć naruszenia integralności błony dziewiczej w przypadku przypadkowego urazu, ale jest to niezwykle rzadkie.

Przy niewielkiej wysokości i rozciągliwości błony dziewiczej, obecności dużej dziury, głębokich wgłębień, a także błony dziewiczej w kształcie walca możliwy jest stosunek seksualny bez naruszania jego integralności. W takich przypadkach ważne jest zbadanie osoby podejrzanej o współżycie seksualne, aby mieć pojęcie o wielkości jej penisa.

Czasami naturalne nacięcia mogą być traktowane jako miejsca dawnych pęknięć, ale zwykle nie sięgają do podstawy błony dziewiczej, ich krawędzie są miękkie, nie pogrubione i nie zbite, mają ten sam kolor z pozostałą powierzchnią błony dziewiczej.

Przy podejmowaniu decyzji o naruszeniu integralności błony dziewiczej ważnym znakiem jest tak zwany „pierścień skurczu”, który występuje, gdy czubek palca jest ostrożnie wkładany w otwór błony dziewiczej. Dzięki integralności błony dziewiczej odczuwa się, że jest ona ściskana przez wolną krawędź błony dziewiczej.

Niepodważalnym dowodem współżycia płciowego jest wykrycie plemników w pochwie, w okolicy zewnętrznych narządów płciowych, na łonie, bieliźnie, odzieży.

Podczas badania ustalenia dziewictwa lekarz sądowy zadaje następujące pytania: czy integralność błony dziewiczej została naruszona, kiedy iz czym; czy przedawnienie naruszenia odpowiada terminowi wskazanemu przez zeznania; jeśli integralność błony dziewiczej nie została naruszona, czy można było odbyć stosunek seksualny bez jej uszkodzenia; czy ciąża lub zakażenie chorobą przenoszoną drogą płciową nastąpiło w wyniku stosunku płciowego.

Konieczność rozwiązania tych problemów pojawia się zarówno w sprawach karnych, jak i cywilnych, gdy konieczne jest ustalenie obecności i czasu trwania ciąży bieżącej, ciąży przerwanej oraz wcześniejszych porodów.

Jeżeli biegły medycyny sądowej nie ma specjalnego przeszkolenia w zakresie położnictwa i ginekologii, wówczas badanie należy przeprowadzić u położnika-ginekologa.

Ciąża prowadzi do znaczących zmian w ciele, które są szczególnie widoczne w drugiej połowie. Ustalenie ciąży w pierwszej połowie może być trudne.

Badanie ciąży przeprowadza się w przypadkach wymuszonego stosunku płciowego, stosunku płciowego z dziewczyną, która nie osiągnęła dojrzałości płciowej; doznał obrażeń ciała, które doprowadziły do ​​przerwania ciąży; a także w sprawach o rozwód, alimenty; symulacja lub ukrywanie ciąży itp.

Do wczesnych objawów ciąży należą: ustanie miesiączki, zmiany w gruczołach sutkowych i macicy, dodatnie wyniki badań biologicznych. Ale brak miesiączki można zaobserwować bez ciąży, z niektórymi chorobami. Powiększenie i obrzęk gruczołów sutkowych obserwuje się od drugiego miesiąca ciąży. Nieco później ujawnia się pigmentacja otoczki. Powiększenie macicy i zmiana jej kształtu następuje po trzecim miesiącu. Zgodnie z wymienionymi znakami nie zawsze można określić ciążę. Wraz z danymi klinicznymi do ustalenia ciąży w tym okresie przyczyniają się niektóre badania laboratoryjne: testy Ashgeima-Tsondeka, Galli-Mainini itp. Jeśli nie można ich przeprowadzić, po 2-3 tygodniach zaleca się ponowne badanie.

W późniejszym terminie zwykle nie jest trudno ustalić ciążę i ustalić jej termin. Gruczoły sutkowe powiększają się jeszcze bardziej, wyczuwalne są w nich powiększone zraziki; otoczka staje się ciemnobrązowa, pojawia się druga otoczka i siara zostaje oddzielona. Na twarzy i w linii środkowej brzucha wykrywa się odkładanie pigmentu. Zauważalne powiększenie brzucha. Od czwartego miesiąca szkielet płodu można wykryć na zdjęciu rentgenowskim, a od piątego lub szóstego miesiąca słychać bicie serca płodu i wyczuwa się jego ruch. Wiek ciążowy zależy od wysokości dna macicy nad łonem.

Związek między aborcją a traumą. Konieczność przeprowadzenia badania wiąże się ze zbadaniem przypadków wyrządzenia kobiecie w ciąży urazu, który doprowadził do przerwania ciąży. W takich przypadkach duże znaczenie ma dokładne przesłuchanie ofiary, jej zbadanie oraz przestudiowanie dokumentacji medycznej kliniki przedporodowej i placówek położniczych, do których zeznania złożyły wcześniej.

Należy pamiętać, że przerwanie ciąży w pierwszej połowie (szczególnie do 10 tygodni) u zdrowej kobiety jest prawie całkowicie wykluczone z urazu, ponieważ macica znajduje się w tym okresie w jamie miednicy i jest dobrze chroniona przed wpływami mechanicznymi .

Możliwe jest przerwanie ciąży w wyniku znacznego mechanicznego uderzenia w drugiej połowie ciąży. Tak więc silny cios w brzuch lub okolice narządów płciowych, ucisk brzucha, ostry upadek pośladków może prowadzić do pęknięcia pęcherza płodowego lub oderwania łożyska z przerwaniem ciąży. Jeśli zdarzyło się to u zdrowej kobiety bezpośrednio lub krótko po urazie, to biegły ma powód, by wyciągnąć wniosek o bezpośrednim związku między urazem a przerwaniem ciąży.

Naruszenie ciąży może również nastąpić spontanicznie lub może być spowodowane sztucznie.

Uraz skutkujący aborcją jest klasyfikowany jako poważny uszczerbek na zdrowiu. W przypadku obiektywnych objawów poronienia grożącego (krwawienie, pobudliwość macicy), które pojawiły się wkrótce po urazie, ale ciąża została uratowana dzięki umieszczeniu kobiety w placówce medycznej, ocena ciężkości urazu zależy od czasu trwania leczenia. W przypadku braku obiektywnych oznak grożącego poronieniem ustalana jest tylko dotkliwość samego uszkodzenia ciała.

Ustalenie poprzedniego porodu przeprowadza się w przypadku podejrzenia o dzieciobójstwo, w przypadku przywłaszczenia cudzego dziecka, symulacji ciąży i porodu oraz w niektórych innych przypadkach.

Po porodzie rozpoczyna się okres poporodowy, kiedy w ciągu 6-8 tygodni w ciele kobiety następuje odwrotny rozwój zmian, które zaszły w czasie ciąży i porodu.

Dzień lub dwa po porodzie zaczyna się rozdzielać już nie siara, ale mleko, którego badanie mikroskopowe pozwala z grubsza ocenić datę poprzedniego porodu. Zanika czerwonawo-niebieskawy kolor warg sromowych większych i mniejszych; szczelina narządów płciowych zamyka się; fałdy poprzeczne pochwy są wygładzone; macica szybko się zmniejsza, a wydzielina ustaje. Po trzech tygodniach macica jest już w miednicy małej, a pod koniec szóstego osiąga normalny rozmiar. Zewnętrzne ujście szyjki macicy zamyka się pod koniec okresu poporodowego i zmienia się z okrągłego w szczelinowy. Wydzielina z macicy - początkowo krwawa - stopniowo staje się szarawo-biaława i zwykle ustępuje pod koniec trzeciego tygodnia.

Okres poporodowy kończy się powstaniem trwałych objawów anatomicznych: blizny w rogach ujścia zewnętrznego szyjki macicy, w kroczu, na sutkach, skórze brzucha i ud, brodawkach mirtowych w miejscu błony dziewiczej. Jednak te znaki świadczą tylko o wcześniejszych narodzinach, ale nie pozwalają nam ustalić ich terminu.

W przypadku porodu, który miał miejsce w placówkach medycznych, ekspert medycyny sądowej ustala receptę na podstawie dokumentów medycznych (historia porodu, historia rozwoju noworodka). W przypadku porodu pozaszpitalnego i braku dokumentów medycznych, na podstawie stanu kanału rodnego można wysunąć wniosek tylko o porodzie, który miał miejsce nie wcześniej niż dwa do trzech tygodni temu. Po tym okresie trudno jest ustalić receptę na poród, zwłaszcza u wieloródek. Ale obecnie proponuje się wykorzystanie do celów diagnostycznych laboratoryjnego badania sekretu gruczołu sutkowego, który nadal oddziela się po odwrotnym rozwoju zmian w macicy, które pojawiły się od dłuższego czasu (6-10 miesięcy ).

Aborcja może nastąpić spontanicznie lub być wywołana sztucznie. Aborcja odnosi się do przerwania ciąży przed upływem 28 tygodni, czyli w ciągu pierwszych siedmiu miesięcy położniczych. W przypadku podejrzenia nielegalnej aborcji wyznacza się egzamin.

Poronienie samoistne - przerwanie ciąży spowodowane jakąś chorobą matki lub płodu, które nastąpiło bez interwencji z zewnątrz. Przyczyną aborcji mogą być: ostre i przewlekłe choroby zakaźne, takie jak dur brzuszny, malaria, gruźlica, grypa, kiła, niewyrównane wady serca, choroby nerek, cukrzyca, ciężkie zatrucia, stany zapalne macicy i przydatków, niedorozwój macicy itp.

Zdarza się, że zeznająca w obecności wywołanej aborcji próbuje uchodzić za spontaniczną, twierdząc, że nastąpiła ona w wyniku urazu. Ale z powyższego wynika, że ​​aborcja może spowodować tylko znaczącą traumę.

Sztuczną aborcję mogą wykonywać tylko lekarze w placówkach medycznych ze względów medycznych lub na prośbę kobiety w ciąży, która została skierowana na aborcję przez lekarza w poradni dla kobiet, jeśli nie ma do tego przeciwwskazań.

Aborcja dokonana w placówce medycznej, ale bez należytego uzasadnienia, czy to przez lekarza spoza placówki medycznej, czy przez osobę bez wyższego wykształcenia medycznego, jest uważana za nielegalną, a jej wykonanie pociąga za sobą karę kryminalną. To ostatnie nasila się, jeśli aborcja była wielokrotnie dokonywana przez tę samą osobę lub spowodowała śmierć kobiety w ciąży lub inne poważne konsekwencje.

Podczas aborcji możliwe są różne komplikacje: uszkodzona jest macica, a nawet pochwa. Perforacja macicy czasami pociąga za sobą uszkodzenie jelit, pęcherza. Może wystąpić silne krwawienie, zator powietrzny, oparzenia pochwy i macicy, zatrucie lekami nieudanymi, infekcja, wstrząs. Zator powietrzny jest często przyczyną nagłej śmierci w przypadku nielegalnej aborcji.

Nielegalne aborcje mogą przeprowadzać same kobiety w ciąży, ale częściej korzystają z usług osób bez wykształcenia medycznego lub pracowników medycznych, aż do ginekologów-położników i lekarzy innych specjalności, którzy dokonują aborcji w różnych warunkach i w różnych warunkach , nawet w niehigienicznych warunkach.

Środki powodujące aborcję są różnorodne. Należą do nich przede wszystkim specjalne instrumenty medyczne, następnie różne środki mechaniczne i termiczne, a także substancje lecznicze o działaniu toksycznym.

Badanie aborcji niepowodującej powikłań jest trudne, a czasem wręcz niemożliwe, zwłaszcza jeśli ciąża nie przekroczyła dwóch miesięcy, a od aborcji upłynęły ponad dwa tygodnie. Obecność krwawienia i wydzieliny z narządów płciowych, stan szyjki macicy i trzonu macicy przyczyniają się do powstania wcześniejszej ciąży we wczesnych stadiach. Badania laboratoryjne tajemnicy gruczołu sutkowego. Podczas badania należy zwrócić uwagę, czy nie występują urazy w okolicy pochwy i szyjki macicy, ślady obcego płynu. Ustalenie aborcji w drugiej połowie ciąży z terminowym wykonaniem badania zwykle nie sprawia trudności.

Diagnoza aborcji na zwłokach z reguły również nie powoduje trudności. Obecność w jamie macicy śladów przyczepienia miejsca dziecka, pozostałości lub całego płodu i jego błon; prawdziwe ciałko żółte w jednym z jajników; uszkodzenie pochwy, macicy i ich stanu; ślady po wprowadzeniu różnych środków itp. świadczą o wcześniejszej aborcji. Badanie mikroskopowe macicy, wydzielina z niej, wydzielina gruczołów sutkowych, kryminalistyczne badanie chemiczne obcego płynu znajdującego się w genitaliach ułatwia badanie.

Podczas badania zwłok młodej kobiety, która nagle zmarła, konieczne jest wykonanie testu na zator powietrzny. Należy wyjaśnić, czy zeznani w ostatnim czasie ubiegali się o pomoc medyczną do placówek medycznych, zwracali się i badali dokumenty medyczne.

Dokładne badanie z udziałem lekarza - specjalisty z zakresu medycyny sądowej miejsca przerwania ciąży często ujawnia różne przedmioty lub środki użyte do przerwania ciąży, a także ślady krwi.

Wyznaczając badanie w sprawie aborcji, mogą pojawić się pytania: czy świadek był w ciąży i czy dokonała aborcji, na jakim etapie ciąży, spontanicznie lub sztucznie, kiedy iw jaki sposób, przez samego świadka lub przez osobę postronną, mogła to zrobić we wskazanych okolicznościach wystąpiły dowody na uszczerbek na zdrowiu spowodowany aborcją.

Badanie gwałtu

Stosunek płciowy z osobą, która nie osiągnęła dojrzałości płciowej, dokonany za dobrowolną zgodą, ustala stan błony dziewiczej. W takim przypadku okres dojrzewania jest koniecznie określony.

Badanie gwałtu, którego można dokonać z użyciem przemocy fizycznej, z użyciem stanu bezradności oraz z użyciem gróźb. W takich przypadkach ważne jest, aby ekspert medycyny sądowej znalazł obiektywne dane, które świadczą o wcześniejszym stosunku seksualnym, urazach ciała, które charakteryzują przymusowy stosunek seksualny lub próbę jego odbycia, a także ustalenie, czy ofiara była w bezradny stan.

Jeśli kobieta nie prowadziła wcześniej życia seksualnego, sprawdź integralność błony dziewiczej. Jeśli nie zostanie naruszony, wyjaśni się możliwość współżycia seksualnego bez jego uszkodzenia. U kobiet aktywnych seksualnie badanie błony dziewiczej nie wyjaśnia, ponieważ jej powtarzające się pęknięcia są niezwykle rzadkie.

We wszystkich przypadkach ofiara jest badana w celu zidentyfikowania oznak walki i samoobrony, które mogą mieć postać różnych obrażeń na całym ciele, w szczególności na twarzy, szyi, gruczołach sutkowych, na sromie, na wewnętrzna powierzchnia ud, na ramionach, nogach.

Konieczne jest przesłanie zawartości pochwy i zewnętrznej części szyjki macicy w celu zbadania i ustalenia obecności plemników oraz grupy należącej do plemników. Nie zaleca się wykonywania tego badania pięć do sześciu dni po stosunku seksualnym.

Ślady nasienia można znaleźć w postaci zaschniętych plam w okolicy łonowej, zewnętrznych narządach płciowych, udach, bieliźnie i ubraniach ofiary.

Przymusowemu stosunkowi seksualnemu czasami towarzyszy uszkodzenie narządów płciowych, krocza; mogą mieć szczególne znaczenie u nieletnich, prowadząc nawet do śmierci. Stosunek płciowy może prowadzić do zaburzeń neuropsychiatrycznych ofiar.

Przy badaniu przymusowego stosunku płciowego pojawia się pytanie, czy wystarczająco rozwiniętą fizycznie kobietę może zgwałcić jeden mężczyzna. Jego rozdzielczość zależy od wielu warunków. Jeśli siły są w przybliżeniu równe, ta możliwość jest wykluczona. Ale jeśli było zagrożenie życia, niespodziewany i szybki atak, kobieta była zmęczona ciężkim wysiłkiem fizycznym lub długą walką, fizycznie osłabiona, to może nie stawiać wystarczającego oporu.

Zbiorowy gwałt jest całkiem możliwy. Ale zdarzają się przypadki, gdy kobieta opierała się kilku mężczyznom. Zgwałcić dziewczynę, która nie osiągnęła dojrzałości, zwłaszcza nieletnią, jest łatwiej niż kobietę.

Stan bezradności spowodowany ciężkim zatruciem alkoholowym, głębokim omdleniem, szokiem, jakąkolwiek chorobą, w tym chorobą psychiczną, obecnością deformacji pozbawia kobietę możliwości stawienia oporu. W takich przypadkach nie ma śladów przemocy fizycznej, dlatego ważne jest ustalenie, czy doszło do stosunku płciowego, a także stanu, w jakim znajdowała się ofiara. Przestępca może doprowadzić kobietę do bezradności, wiążąc jej ręce, powodując silny ból itp.

Kwestię możliwości gwałtu na kobiecie podczas naturalnego snu większość autorów rozstrzyga negatywnie. Czasami kobiety zgłaszają stosunek seksualny z nimi w stanie sztucznego snu spowodowanego dodawaniem substancji odurzających do jedzenia lub napojów. Takiej możliwości nie można wykluczyć.

Groźby, zastraszanie, oszustwo mogą zmusić kobietę do współżycia seksualnego i są uważane za wpływ psychiczny.

Należy mieć na uwadze, że zdarzają się oszczerstwa i nieprawdziwe wypowiedzi o popełnieniu gwałtownego stosunku płciowego z zadawaniem obrażeń ciała rzekomo odniesionych w czasie ruchu oporu, podczas gdy zostały one spowodowane przez samą kobietę lub jej wspólnika.

Przed biegłym sądowym można postawić następujące pytania: czy doszło do przymusowego stosunku płciowego lub czy próba takiego stosunku; jaka była przemoc? czy zostały zadane obrażenia ciała, jakie i za pomocą jakich środków, stopień ich dotkliwości; do jakich konsekwencji doprowadził stosunek seksualny (zakażenie chorobą weneryczną, ciąża itp.). Jeżeli zgwałcono osobę, która nie prowadziła życia seksualnego, powstaje pytanie, czy i jak długo możliwe było zachowanie integralności błony dziewiczej lub stosunku płciowego bez jego uszkodzenia.

Perwersyjne działania. Są rozumiane jako zaspokojenie namiętności seksualnej bez wykonywania normalnego stosunku płciowego (dotykanie genitaliów ręką, dotykanie penisa w okolicy genitalnej lub między udami, drażnienie penisa rękami itp.).

Badanie czynów nieprzyzwoitych jest bardzo trudne, ponieważ rzadko obserwuje się obiektywne oznaki ich popełnienia. U dziewcząt wyrażają się w zaczerwienieniu błony śluzowej, łzach i pęknięciach błony śluzowej, krwotokach na grubości, wzdłuż krawędzi lub u podstawy błony śluzowej, w pęknięciach, łzach, zadrapaniach i krwotokach na błonie śluzowej zewnętrzne narządy płciowe, w szczególności w okolicy warg sromowych, zewnętrzne ujście cewki moczowej, w różnych zmianach w okolicy łonowej, krocza, odbytu itp. Jeśli występuje tylko zaczerwienienie błony śluzowej zewnętrznych narządów płciowych, po 3-5 dniach wymagane jest ponowne badanie, aby sprawdzić, czy zniknęło, ponieważ czasami obserwuje się zaczerwienienie, a nawet pojedyncze zadrapania przy nieporządnej konserwacji, czesaniu genitaliów przez samą dziewczynę, przy robaczycy, onanizmie itp.

Znaczenia dowodowego nabiera wykrycie śladów plemników w genitaliach, na ich obwodzie, a także na ciele nieletniej, jej bieliźnie i ubraniu. Ważna jest obecność choroby przenoszonej drogą płciową lub rzęsistkowicy (choroba pasożytnicza narządów płciowych), chociaż możliwa jest również infekcja pozapłciowa.

Podczas badania pod kątem nieprzyzwoitych czynów konieczne jest również zbadanie odbytu, zwracając uwagę na możliwość obecności rzeżączki odbytnicy. Należy pamiętać, że dzieci łatwo poddają się sugestiom, są skłonne do przesady i pod wpływem dorosłych potrafią narysować obraz niezrealizowanych czynów zepsutych.

Sodomia, czyli stosunek seksualny między mężczyzną a mężczyzną przez odbyt, jest jedną z form wypaczenia stosunku płciowego i podlega karze kryminalnej. Inne formy perwersji nie są przewidziane w kodeksach karnych.

Obiektywne dane podczas tego badania nie zawsze są wyrażane, zwłaszcza u aktywnych pederastów (wkładanie penisa do odbytu innej osoby), którzy nie doświadczają żadnych zmian anatomicznych nawet przy systematycznych aktach sodomii. Pośrednim dowodem aktu sodomii jest odkrycie na prąciu cząstek kału (pod napletkiem, w okolicy wędzidełka, bruzdy wieńcowej itp.), które są poddawane badaniu mikroskopowemu po wykonaniu odcisków prącia na szkle slajd.

Pojedyncze akty sodomii dokonywane przez biernych pederastów z reguły nie prowadzą do trwałych zmian w odbycie i odbytnicy, z wyjątkiem przypadków towarzyszących znacznym uszkodzeniom, po których wygojeniu mogą pozostać blizny. Powierzchowne zmiany na błonie śluzowej i skóry, które występują w błonie śluzowej odbytu i odbytnicy zwykle goją się bez śladów.

Jeśli bierni pederastowie systematycznie dopuszczają się aktów sodomii, mogą wystąpić u nich zmiany w odbycie i odbytnicy: lejkowate wycofanie, rozwarcie odbytu, wygładzenie fałd na obwodzie odbytu i błony śluzowej odbytu, rozluźnienie blokujących mięśni odbyt purpurowoczerwony z niebieskawym zabarwieniem błony śluzowej odbytnicy. Nasilenie tych objawów może być różne, niektóre z nich są czasami nieobecne.

Więcej dowodów to obecność choroby wenerycznej w odbytnicy.

Niepodważalnym dowodem jest wykrycie plemników w rozmazach, które należy pobrać z odbytnicy, jeśli po stosunku nie doszło do defekacji. Podczas tego badania zwykle rozwiązywane są następujące pytania: czy i kiedy doszło do aktu sodomii; czy świadek jest aktywnym czy pasywnym robalem; czy istnieją oznaki systematycznego, przez długi czas, popełniania aktów sodomii jako biernego pederasty.

Badanie zakażenia chorobami wenerycznymi. „Zakażenie innej osoby chorobą weneryczną przez osobę, która wiedziała, że ​​ma tę chorobę” jest przestępstwem.

Badanie zleca się w przypadkach zarażenia podczas dobrowolnego stosunku płciowego, gwałtu, czynów nieprzyzwoitych oraz w postępowaniu rozwodowym. Jest zwykle wytwarzany w celu wywołania kiły i rzeżączki. Ta sama osoba może jednocześnie mieć kiłę i rzeżączkę. Czasami pacjent może nie wiedzieć, że ma chorobę weneryczną.

W przypadku świeżych chorób z dobrze zaznaczonymi objawami, na różnych etapach u obojga partnerów, nie jest trudno zdecydować, który z nich zainfekował drugiego. Badanie jest skomplikowane, jeśli choroba jest w stanie utajonym lub stopień zaawansowania choroby jest taki sam dla obu świadków. Kiła i rzeżączka charakteryzują się pewną stałością w rozwoju obrazu klinicznego i czasem wystąpienia poszczególnych objawów choroby, co w pewnym stopniu pozwala ustalić początek choroby.

W takich przypadkach istotne jest przeprowadzenie dokładnych, możliwie szczegółowych, ukierunkowanych badań, obejmujących zapoznanie się z materiałami sprawy, przesłuchanie i zbadanie zeznań, uzyskanie i zapoznanie się z dokumentacją medyczną placówek medycznych, w których byli leczeni. Zaleca się zbadanie obszaru odbytu, w którym można wykryć objawy kiły, pobranie wymazów z odbytnicy na obecność gonokoków. Świadkowie są kierowani do ambulatorium wenerycznego lub poradni skórno-wenerycznych w celu zbadania wydzieliny z cewki moczowej w kierunku gonokoków, a w przypadku kiły – w celu zbadania krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego, a także zbadania zeskrobin z wrzodu syfilitycznego (twardej wrzodu), z powierzchnia syfilitycznych wysypek, gruczoły limfatyczne soku na obecność czynnika sprawczego kiły - bladego krętka. Wszystkie te dane pozwalają ustalić dynamikę obecności i obrazu choroby.

Badanie powinno być przeprowadzone wspólnie z wenerologiem w celu rozstrzygnięcia kwestii, czy zgłoszona choroba weneryczna jest chora, kiedy doszło do zakażenia, kto jest źródłem zakażenia.

Oprócz powyższych rodzajów kryminalistycznych badań lekarskich ofiar, oskarżonych i innych osób, przeprowadzane są również inne rodzaje, na przykład:

1) badanie zatrucia alkoholowego;

2) kryminalistyczne badanie śladów dawnych ran.

WYKŁAD #10

Sądowe badanie lekarskie zatruć

Według Światowej Federacji Centrów Kontroli Zatruć (2000) we współczesnym świecie rozwinęła się sytuacja toksykologiczna spowodowana wzrostem liczby ostrych przypadkowych i celowych zatruć lekami i produktami przemysłowymi.

WHO (Międzynarodowy Program Bezpieczeństwa Chemicznego) wskazuje, że częstotliwość zatruć samymi lekami wzrasta z roku na rok w prawie wszystkich krajach, przy czym leki działające centralnie stanowią 60 do 75%. Aktualnym zagadnieniem są toksykologiczne aspekty narkomanii, nadużywania substancji i ostrego przedawkowania.

Trucizna - substancja, która dostaje się do organizmu z zewnątrz, ma zdolność wywoływania efektu chemicznego i fizyko-chemicznego i jest zdolna w pewnych warunkach nawet w małych dawkach spowodować zatrucie. Trucizna to pojęcie względne. Ta sama substancja, w zależności od dawki, może prowadzić do śmiertelnego zatrucia, wywołać efekt terapeutyczny lub być obojętna, aw określonych warunkach może być stosowana jako lek.

Trucizny można usystematyzować według ich pochodzenia (mineralne, organiczne itp.), ich zdolności do wywoływania ostrych lub przewlekłych zatruć, ich selektywności (trucizny o dominującym wpływie na układ sercowo-naczyniowy, moczowy, ośrodkowy lub obwodowy układ nerwowy itp.), ich zdolność do wywierania głównie lokalnego lub ogólnego działania resorpcyjnego na organizm, w zależności od stanu skupienia trucizny itp. W medycynie sądowej zwyczajowo rozważa się trucizny w zależności od ich zdolności do wywoływania takiego lub innego miejscowego działania uszkadzającego.

Trucizny żrące obejmują trucizny, które powodują ostre zmiany morfologiczne w miejscu kontaktu z ciałem (oparzenia chemiczne): stężone kwasy, zasady, nadtlenek wodoru itp.

Działanie destrukcyjnych trucizn wiąże się z powstawaniem zmian dystroficznych i martwiczych w narządach i tkankach, w tym w miejscu kontaktu trucizny z ciałem. Do tej grupy należą sole metali ciężkich (rtęć, miedź, cynk), fosfor, arsen, organiczne związki rtęci itp.

Trzecia grupa składa się z trucizn tworzących tlenek węgla i methemoglobiny (sól bertoletowa, anilina, azotyn sodu itp.).

Czwarta grupa jest najbardziej zróżnicowana, która obejmuje trucizny, które mają dominujący wpływ na ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy: pobudzające ośrodkowy układ nerwowy obejmują rzeczywiste pobudzające (atropina, fenamina, fenatyna) i konwulsyjne (strychnina, ergotamina itp. ), depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy - narkotyki (morfina, kodeina, chloroform, glikol etylenowy, alkohol etylowy, metylowy itp.) i nasenne (barbiturany), na paraliż ośrodkowego układu nerwowego - cyjanki i związki fosforoorganiczne, na trucizny, które działają głównie na obwodowy układ nerwowy - naturalne i syntetyczne środki zwiotczające mięśnie.

Charakter zmian morfologicznych i czynnościowych w zatruciu zależy od łącznego wpływu wielu warunków. Należą do nich: właściwości trucizny, stan organizmu, drogi podania, rozmieszczenie, osadzanie i sposoby usuwania trucizny z organizmu, warunki środowiskowe, łączne działanie trucizn.

Właściwości trucizny, które mogą wpływać na charakter zatrucia, obejmują dawkę, stężenie, stan skupienia, rozpuszczalność i trwałość w środowisku zewnętrznym. Dawka - ilość trucizny, która dostaje się do organizmu.

Trucizny mogą być wprowadzane do organizmu w stanie stałym, ciekłym i gazowym. Najbardziej agresywne są te, które szybciej dostają się do krwi, czyli płynne i gazowe. Bardziej niebezpieczne są trucizny, które mogą szybko rozpuszczać się w płynach ustrojowych i tkankach. Niektóre trucizny nie mają zdolności do długotrwałego utrzymywania się w środowisku zewnętrznym, np. cyjanek potasu.

Na rozwój i wynik zatrucia mają wpływ właściwości samego organizmu, masa ciała, ilość i rodzaj zawartości żołądka, wiek i płeć, choroby współistniejące, indywidualna wrażliwość i ogólna odporność organizmu. U osoby o mniejszej masie ciała zatrucie jest cięższe niż u osoby o większej masie ciała. Tutaj liczy się rozkład dawki trucizny przyjmowanej na kilogram masy. Istotną rolę odgrywa zastosowanie trucizny wewnątrz jej ilości, konsystencji i składu chemicznego zawartości żołądka, co może zmniejszyć stężenie trucizny, utlenić ją, przywrócić, całkowicie lub częściowo zaadsorbować. Przebieg zatrucia pogarszają różne choroby, które zakłócają funkcję detoksykacji wątroby, filtrację i funkcję wydalniczą nerek, a tym samym przyczyniają się do gromadzenia trucizny w organizmie.

Dzieci są bardziej podatne na trucizny niż dorośli, co zwykle tłumaczy się niewystarczająco ukształtowaną ogólną odpornością organizmu dziecka na różne wpływy egzogenne, a także niską aktywnością biotransformacji enzymów wątrobowych dziecka.

Wiadomo, że w okresach ciąży i menstruacji zmniejsza się odporność kobiecego ciała na truciznę. Działanie trucizny na organizm uczulony tą trucizną może prowadzić do poważnych konsekwencji, a nawet śmierci przy stosunkowo małej, nieśmiercionośnej dawce. Obserwuje się również tachyfilaksję (szybka obrona) - zmniejszenie wrażliwości organizmu na niektóre substancje, gdy są one wielokrotnie wstrzykiwane w krótkich odstępach czasu.

Cechy przebiegu zatrucia mogą wynikać z przyczyn genetycznych. Wiadomo, że około 1 na 1000 mieszkańców ma znacznie obniżoną aktywność surowiczej cholinesterazy, która hydrolizuje ditylinę, stosowaną do indukcji znieczulenia. Niektórzy mieszkańcy Afryki, Azji Południowo-Wschodniej i regionu śródziemnomorskiego mają genetycznie uwarunkowany niedobór aktywności enzymu dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej erytrocytów, co czyni je niewrażliwymi na sulfonamidy, fenacetynę i niektóre antybiotyki, których wprowadzenie prowadzi do hemolizy erytrocytów.

Wielokrotne podawanie do organizmu małych dawek niektórych trucizn uzależnia i zwiększa tolerancję na tę truciznę. Tak więc narkomani pozostają przy życiu, gdy do organizmu wstrzykuje się dawki leków wielokrotnie wyższe niż poziomy śmiertelne. Na przebieg i następstwa zatrucia wpływa również ogólna odporność organizmu. Zatrucie jest cięższe u osób osłabionych urazami, chorobami przewlekłymi, wytrenowanych i wyczerpanych psychicznie.

O znaczeniu dróg wprowadzania trucizny do organizmu decyduje to, jak szybko zapewniają one przepływ trucizny do krwi. Najmniej niebezpieczne są skórne aplikacje trucizny, choć niektóre z nich (fenol, tetraetyloołów, niektóre substancje rozpuszczalne w tłuszczach) są dość agresywne w kontakcie z powierzchnią skóry, w zależności od miejsca i czasu kontaktu. Najbardziej niebezpieczne jest przyjmowanie trucizn aerogennych i pozajelitowych, chociaż istnieją substancje, które są niebezpieczne głównie przy podawaniu doustnym i są prawie nieszkodliwe przy podawaniu podskórnym (węglan baru). Aerogenna droga podania prowadzi zwykle do zatrucia w warunkach przemysłowych, gdy przekroczone są maksymalne dopuszczalne stężenia (MPC) w powietrzu obszaru pracy.

Pozostałe rzeczy bez zmian, najbardziej niebezpieczne jest bezpośrednie wprowadzenie trucizny do krwi. Błona śluzowa przewodu pokarmowego ma dobrą zdolność wchłaniania, dlatego wprowadzenie trucizny przez usta lub odbyt prowadzi do jej szybkiego przedostania się do krwiobiegu i rozwoju ostrego zatrucia. Trucizna może szybko wchłonąć się do krwi przez błonę śluzową pochwy. Specyfika przebiegu zatrucia przy podawaniu trucizn przez odbyt i pochwę wynika z faktu, że trucizny dostają się do krwiobiegu z pominięciem bariery wątrobowej, a tym samym mają silniejsze działanie toksyczne niż te same trucizny i w tych samych dawkach przez Usta.

Rozmieszczenie i odkładanie się trucizny w organizmie w dużej mierze zależą od budowy chemicznej i stanu skupienia trucizny, jej zdolności do rozpuszczania się w różnych tkankach i środowiskach organizmu. Trucizny rozpuszczalne w tłuszczach (dichloroetan, czterochlorek węgla, benzen itp.) gromadzą się w tkance tłuszczowej, wątrobie i mózgu. Trucizny rozpuszczalne w wodzie, rozprzestrzeniające się po całym ciele, koncentrują się głównie w tkance mięśniowej, mózgu, wątrobie, nerkach. Niektóre trucizny mogą osadzać się w kościach i włosach (arsen, ołów, fosfor itp.).

Wydalanie trucizn z organizmu odbywa się w większości przypadków przez nerki i płuca. Głównie rozpuszczalne w wodzie i nielotne trucizny są wydalane przez nerki, a substancje lotne i gazowe są wydalane przez płuca. Trucizny są mniej aktywnie wydalane przez przewód pokarmowy (alkaloidy, sole metali ciężkich, alkohol metylowy itp.). Alkohole, narkotyki, olejki eteryczne są wydalane z żółcią; przez gruczoły ślinowe i sutkowe - sole metali ciężkich, morfina, alkohol etylowy, pilokarpina i sól bertholletowa; przez gruczoły potowe - fenol, halogenki.

Drogi podania, charakter dystrybucji, depozycji i wydalania trucizn często determinują lokalizację, charakter i zakres zmian morfologicznych w konkretnym rodzaju zatrucia. Znajomość tych cech zatrucia jest niezbędna do ukierunkowanego poszukiwania trucizny w ciele.

Warunki środowiskowe (wysoka i niska temperatura, wilgotność, ciśnienie atmosferyczne itp.) mają największe znaczenie dla zatruć zawodowych w specjalnych warunkach produkcyjnych. Na ogół niekorzystne warunki zewnętrzne osłabiają ogólną odporność organizmu, a tym samym zwiększają kliniczny przebieg zatrucia. Klasycznym przykładem jest obciążający wpływ niskiej temperatury otoczenia na przebieg zatrucia alkoholem. Brak wentylacji jest czynnikiem przyczyniającym się do występowania zatruć gazowych w atmosferze kopalń, studni podziemnych (metan, siarkowodór, dwutlenek węgla itp.).

Przy równoczesnym przyjmowaniu kilku trucizn do organizmu mogą mieć łączny efekt: synergetyki (alkohol i barbiturany, nowokaina i fizostygmina, efedryna i adrenalina itp.) Nasilają przebieg zatrucia, antagoniści (pachykarpina i skopolamina, alkohol i kofeina , cyjanek potasu i glukoza, cyjanki i azotyn sodu, strychnina i wodzian chloralu itp.) wzajemnie osłabiają swoje toksyczne działanie. Antagonizm chemiczny i fizykochemiczny trucizn jest szeroko stosowany w terapii antidotum.

Właściwości trucizny i zespół warunków towarzyszących jej działaniu determinują kliniczne i morfologiczne konsekwencje zatrucia, które można wyrazić w łagodnych, umiarkowanych, ciężkich stopniach zatrucia, piorunującym, ostrym, podostrym i przewlekłym przebiegu klinicznym, miejscowym, ogólnym objawy, pierwotne i metatoksyczne efekty, selektywność działania na subtelne procesy biochemiczne w ciele, dominujące uszkodzenie niektórych układów organizmu z odpowiednim przebiegiem syndromicznym, różne sposoby i intensywność wydalania trucizny, różne bezpośrednie przyczyny śmierci ( ból i wstrząs toksyczny, powikłania infekcyjne, ostra niewydolność nerek i wątroby, wyczerpanie itp.). Złożony proces interakcji między trucizną a organizmem objęty jest pojęciem toksykodynamiki.

Los różnych trucizn w organizmie nie jest taki sam. Niektóre nie ulegają znaczącym zmianom, inne są utleniane, redukowane, neutralizowane, adsorbowane. W tym przypadku powstają nowe związki o zarówno zmniejszonej, jak i zwiększonej toksyczności. Na przykład benzen jest najpierw utleniany w organizmie, a następnie niszczony z utworzeniem toksycznych metabolitów: hydroksyhydrochinonu, kwasów fenylomerkapturowego i mukonowego. Hydroliza fosforoorganicznych prowadzi do utraty ich toksyczności, utleniania - do gwałtownego wzrostu. Procesy biotransformacji trucizn zachodzą głównie w wątrobie, przewodzie pokarmowym, płucach, nerkach, tkance tłuszczowej itp. Największe znaczenie ma stopień aktywności przemian trucizn w wątrobie. Utrzymując się w ciele, trucizna może zostać utrwalona przez białka tkanek i osocze krwi. W takich przypadkach powstały kompleks „trucizna-białko” staje się częściowo lub całkowicie nietoksyczny, w innych białko działa jako nośnik trucizny dla dotkniętych struktur. Powstawaniu nietoksycznych kompleksów często towarzyszy spożywanie substancji ważnych dla życia organizmu. Niedobór tych substancji w organizmie może prowadzić do poważnych, a czasem nieodwracalnych zmian w węglowodanach i innych rodzajach metabolizmu. Przemiany trucizny w organizmie określa koncepcja toksykokinetyki.

Źródłem informacji wykorzystywanych w kryminalistycznej diagnozie lekarskiej zatrucia są: materiały śledztwa, dokumenty medyczne ofiary, dane z kryminalistycznego badania zwłok, wyniki kryminalistycznych analiz chemicznych i inne dodatkowe badania.

Oględziny zewnętrzne i wewnętrzne zwłok w kostnicy stoją przed wzajemnie uzupełniającymi się zadaniami. W badaniu zewnętrznym starają się ustalić znaki wskazujące:

1) w drodze trucizny do organizmu (oparzenia chemiczne na ustach, skórze, wokół ust, na błonie śluzowej jamy ustnej, skórze krocza i błonie śluzowej przedsionka pochwy, nakłucie rany po zastrzykach strzykawką itp.);

2) o chemicznym charakterze trucizny (kolor plam zwłok, charakter oparzeń chemicznych, wielkość źrenic, kolor twardówki itp.);

3) wskaźnik zgonów (intensywność plam ze zwłok, obecność wybroczyny ze zwłok, krwotoki podspojówkowe itp.).

Celem oględzin wewnętrznych zwłok jest ustalenie:

1) sposoby wprowadzania trucizny (oparzenia błony śluzowej przełyku, żołądka, pochwy i innych narządów, obecność pozostałości trucizny w żołądku itp.);

2) w największym stopniu zaatakowane narządy i tkanki;

3) charakter kontaktu (oparzenia chemiczne) i zmiany dystroficzne w narządach wewnętrznych;

4) obecność i charakter powstałych powikłań;

5) objawy charakterystyczne dla działania poszczególnych trucizn (kolor krwi i narządów wewnętrznych, charakter oparzeń chemicznych błon śluzowych, lokalizacja i charakter zmian zapalnych w przewodzie pokarmowym, specyficzny zapach z otwartych jam i od otwarte narządy wewnętrzne itp.);

6) bezpośrednią przyczynę i wskaźnik zgonu;

7) zebranie materiałów do dodatkowych badań laboratoryjnych.

Najważniejszą spośród metod dodatkowych jest kryminalistyczne badanie chemiczne narządów wewnętrznych, tkanek i płynów ustrojowych. Jego celem jest identyfikacja trucizny, określenie jej ilościowej zawartości i dystrybucji w organizmie. Co bardzo ważne, wyniki kryminalistycznych badań chemicznych nie są absolutne.

Negatywny wynik kryminalistycznego badania chemicznego nie zawsze wyklucza zatrucie. W przypadku celowego zatrucia może to wynikać z następujących przyczyn: przyżyciowe przemiany trucizny w organizmie (zniszczenie, utlenianie, redukcja, neutralizacja, tworzenie kompleksów z białkami itp.), wydalanie trucizny z organizmu ( naturalnie, z wymiotami, płukaniem żołądka itp.), stosowanie terapii antidotum, nieprawidłowe pobieranie materiału biologicznego do kryminalistycznej analizy chemicznej, niewłaściwe przechowywanie zatrzymanego materiału biologicznego, niewłaściwy dobór techniki analizy chemicznej, niska czułość zastosowanej techniki badań chemicznych , błędy techniczne.

Pozytywny wynik kryminalistycznego badania chemicznego nie zawsze wskazuje na zatrucie. Przyczynami pozytywnego wyniku takiej analizy (przy braku zatrucia) mogą być: endogenne powstawanie trucizny w różnych chorobach (na przykład tworzenie acetonu w cukrzycy), długotrwałe stosowanie leków, długotrwały kontakt zawodowy z trucizną, pośmiertne powstawanie niektórych trucizn podczas gnicia zwłok, pośmiertne wnikanie trucizny do tkanek zwłok z ziemi lub odzieży, celowe pośmiertne podanie trucizny, przypadkowe dostanie się trucizny podczas niewłaściwej higieny zwłok, błędy w organizacji i technice kryminalistycznej badania chemiczne.

Dlatego też sądowe dowody zatrucia muszą być wynikiem oceny wszystkich zebranych danych: materiałów dochodzeniowych, danych z historii choroby, wyników badań przekrojowych, histologicznych i kryminalistycznych badań chemicznych.

Proste zatrucie alkoholem

Pojedyncze (proste) zatrucie alkoholem - ostre zatrucie alkoholem. Alkohol etylowy ma ogólne działanie hamujące na ośrodkowy układ nerwowy. Przejawia się to w trzech głównych etapach:

1) etapy wzbudzenia;

2) etapy znieczulenia;

3) etap agonalny.

Szybkość pojawiania się i nasilenie objawów zatrucia determinowana jest ilością i jakością spożywanych napojów alkoholowych, stanem psychofizycznym oraz indywidualną wrażliwością na alkohol.

Istnieją lekkie, średnie i ciężkie stopnie zatrucia.

Parametry biochemiczne (zawartość alkoholu we krwi) stopnia zatrucia:

1) światło - 0,5-1,5%;

2) średnia - 1,5-2,5%;

3) ciężki - 2,5-5%;

4) śmiertelne - 5-6%.

W początkowym okresie, przy lekkim stopniu upojenia, występuje przyjemne uczucie ciepła, rozluźnienia mięśni i komfortu fizycznego. Nastrój się podnosi: człowiek jest zadowolony z siebie i otoczenia, pewny siebie, optymistycznie przecenia swoje możliwości, chełpliwy. Osoba pod wpływem alkoholu mówi dużo i głośno, łatwo przechodząc od jednego tematu do drugiego. Ruchy tracą precyzję. Zmniejsza się krytyka wobec siebie i innych.

Kiedy odurzenie zbliża się do średniego stopnia, życzliwo-euforyczny nastrój zaczyna coraz bardziej ustępować miejsca drażliwości, urazie, uległości, co znajduje odzwierciedlenie w treści wypowiedzi i zachowania.

Zmniejsza się wyrazistość percepcji otoczenia, spowalniają procesy myślowe, aktywność skojarzeniowa.

Mowa staje się szarpana, niewyraźna, niewyraźna, pojawiają się perseweracje.

Ze względu na spadek świadomego, krytycznego nastawienia do zachowań innych i własnej osobowości, osoby nietrzeźwe często wykonują niewłaściwe działania. Powstałe pragnienia, myśli można łatwo zrealizować w impulsywnych agresywnych działaniach wobec innych. W wyniku działania alkoholu na organizm indywidualne cechy charakterologiczne ulegają wyostrzeniu lub odsłonięciu.

Na tym etapie odurzenia łatwo pojawiają się stare psychotraumatyczne doświadczenia i urazy. Prowadzi to do skandali, bójek itp.

Zmniejszony ból i wrażliwość na temperaturę. Wspomnienia związane z okresem upojenia, jak w stopniu łagodnym, zachowały się dość w całości.

W ciężkich przypadkach następuje zmiana świadomości o różnej głębokości - od ogłuszenia do śpiączki.

Koordynacja ruchów jest mocno zaburzona, pogarsza się orientacja w przestrzeni i czasie. Pojawiają się zaburzenia przedsionkowe (zawroty głowy, nudności, wymioty itp.). Osłabia aktywność serca, spada ciśnienie krwi i temperatura, wzrasta osłabienie fizyczne, traci się zainteresowanie środowiskiem.

Nietrzeźwy wygląda na sennego i wkrótce zapada w sen wywołany narkotykami, czasem w najbardziej nieodpowiednich miejscach. W niektórych przypadkach obserwuje się mimowolne oddawanie moczu, defekację, drgawki.

Po głębokim śnie prawdziwe wydarzenia podczas intoksykacji mogą być przechowywane w pamięci, wspomnienia są fragmentaryczne i możliwe jest całkowite zapomnienie.

W praktyce egzaminacyjnej występują nietypowe stany upojenia prostego zjawiskami histerycznymi, elementami przesady, psoty, świadomej rozwiązłości, chełpliwości itp.

Drobne kłótnie, obraźliwe słowo, nieudana uwaga, niespełnione pragnienie okazują się wystarczającym powodem do agresywnych działań nietrzeźwych, które są natychmiast realizowane. Umiejętność uświadomienia sobie rzeczywistego charakteru i społecznego niebezpieczeństwa własnych działań lub zarządzania nimi pozostaje, czasami tylko słabnie.

WYKŁAD #11

Kryminalistyczne badania medyczne uszkodzeń powstałych w wyniku narażenia na wysokie i niskie temperatury

Uszkodzenie tkanki spowodowane miejscowym działaniem wysokiej temperatury nazywane jest oparzeniem termicznym lub termicznym. Czynnikami termicznymi mogą być płomienie, gorące ciała stałe, ciecze, para i gazy (w tym powietrze). Oparzenia gorącymi płynami i parą są również nazywane oparzeniami. Istnieją cztery stopnie oparzeń.

I stopień - rumień skóry, charakteryzujący się zaczerwienieniem i lekkim obrzękiem skóry. Występuje z krótkotrwałym efektem temperatury około 70 ° C.

II stopień - surowicze zapalenie i powstawanie pęcherzy zawierających klarowną lub lekko mętną ciecz. Pęcherzyki mogą nie pojawić się od razu, ale po kilku godzinach, ponieważ płyn wypaca się z naczyń, unosząc wierzchnią warstwę skóry. W miejscu pękniętego lub rozdartego pęcherza widoczna jest wilgotna różowoczerwona skóra.

III stopień - martwica skrzepowa powierzchownych warstw skóry właściwej z częściowym uszkodzeniem listka zarodkowego (Sha) lub martwica skóry właściwej do pełnej głębokości ze śmiercią gruczołów łojowych i potowych (Sb). Martwy obszar skóry jest gęsty, popielaty lub ciemnobrązowy, w zależności od charakteru czynnika termicznego.

IV stopień - zwęglenie tkanek, w tym kości. Skóra wygląda na suchą, twardą, jej powierzchowne warstwy są czarne.

Im wyższa temperatura i dłuższy czas ekspozycji, tym głębsze uszkodzenie i silniejsze oparzenie. Nasilenie oparzenia zależy nie tylko od stopnia, ale także od zajmowanej przez nie powierzchni ciała. Na przykład u dorosłych są śmiertelne:

1) oparzenia II stopnia z uszkodzeniem 1/2 powierzchni ciała;

2) Oparzenia III stopnia z uszkodzeniem 1/3 powierzchni ciała.

Im większy obszar uszkodzenia i im głębszy stopień oparzenia, tym silniejsze zmiany miejscowe po stronie spalonej powierzchni wpływają na stan całego organizmu. Ogólna reakcja może wahać się od łagodnego złego samopoczucia do ciężkiego upośledzenia funkcji organizmu (choroba oparzeń) i śmierci. Przebieg choroby oparzeniowej można podzielić na cztery okresy.

I okres - szok oparzenia (w ciągu pierwszych 2 dni). W niektórych przypadkach dochodzi do wstrząsu przy oparzeniach II-III stopnia, zajmując nawet mniej niż 10% powierzchni ciała, na przykład w okolicy narządów płciowych.

II okres - zatrucie oparzeniami (od 3 do 10 dni). Występują zjawiska zatrucia organizmu związane z rozwojem infekcji na powierzchni oparzenia i wejściem do krwi produktów rozpadu spalonych tkanek.

III okres - infekcja oparzeń. Około dziesięciu dni po oparzeniu, w związku ze zwiększonym rozwojem infekcji i zatruciem organizmu, pojawiają się powikłania infekcyjne - zapalenie płuc, ropne zapalenie nerek, ropne ogniska zapalne w innych narządach i tkankach.

IV okres - oparzenie wyczerpania. Miesiąc po oparzeniu lub później, w wyniku przedłużonego wchłaniania produktów próchnicy z ropiejących powierzchni rany, może nastąpić ogólne wyniszczenie rany.

Bezpośrednią przyczyną zgonu w pierwszych godzinach i dniach jest wstrząs oparzeniowy, w dniach 4-10 - zatrucie z towarzyszącym zapaleniem płuc, po 10 dniach i później - powikłania ropne ze strony nerek, płuc i innych narządów, a także ogólne zatrucie krwi (posocznica).

Oznaki oparzeń życia:

1) nienaruszona skóra na fałdach twarzy podczas zamykania oczu;

2) brak sadzy na wewnętrznej powierzchni powiek;

3) odkładanie się sadzy na błonie śluzowej dróg oddechowych podczas wdychania dymu;

4) oparzenia błony śluzowej jamy ustnej, gardła, krtani, tchawicy;

5) skrzepliny tętnicze w miejscach uszkodzonych;

6) zator tłuszczowy naczyń;

7) obecność minimalnych ilości węgla w naczyniach krwionośnych narządów wewnętrznych;

8) obecność karboksyhemoglobiny we krwi, głównie w jamie serca, w wątrobie, czyli w głęboko położonych narządach;

9) płyny z pęcherzy zawierają dużą ilość białka i leukocytów.

Oznaki oparzeń pośmiertnych:

1) obecność karboksyhemoglobiny we krwi tylko naczyń powierzchownych;

2) pęknięcia skóry, symulujące rany i łzy;

3) zwęglenie dużej powierzchni ciała;

4) narządy i tkanki są zagęszczone;

5) „postawa boksera” – ręce i nogi są zgięte i przyciągnięte do ciała, klatka piersiowa wysunięta do przodu, a głowa odchylona do tyłu – na skutek skurczu i skrócenia mięśni;

6) po oparzeniu głowy między oponą twardą a kośćmi czaszki tworzą się pośmiertne nagromadzenia krwi.

Przegrzanie i udar cieplny

Długi pobyt osoby w warunkach wysokiej temperatury otoczenia prowadzi do ogólnego przegrzania organizmu, którego ostrym objawem jest udar cieplny. Często występuje podczas pracy w warunkach wysokiej temperatury powietrza w pomieszczeniach, a także podczas długich marszów i przejść, zwłaszcza w gęstych kolumnach.

Temperatura powietrza, która może prowadzić do przegrzania, nie jest bezwzględna i zmienia się w zależności od czasu ekspozycji, wilgotności i prędkości powietrza. Organizm ludzki jest w stanie przeprowadzić termoregulację, jeśli temperatura otoczenia nie przekracza 45 ° C. Pod wpływem niekorzystnych czynników środowiskowych zdolność ta jest tracona już w niższej temperaturze i dochodzi do przegrzania organizmu. Przegrzanie przyczynia się również do pracy mięśni i ciasnej odzieży.

Ofiary skarżą się na ogólne osłabienie, ból głowy, suchość w ustach, pragnienie. Długotrwałe przegrzanie gwałtownie zaburza pracę najważniejszych narządów i układów organizmu, powodując udar cieplny. W takim przypadku temperatura ciała wzrasta do 40-41 ° i więcej. Aktywność ośrodkowego układu nerwowego jest zaburzona, dochodzi do jego ucisku lub pobudzenia. Obserwuje się zaburzenia mowy, majaczenie, zaciemnioną świadomość, czasami drgawki. Naruszenie czynności układu sercowo-naczyniowego prowadzi do przyspieszonego tętna i spadku ciśnienia krwi, skóra staje się czerwona, w niektórych przypadkach pojawiają się niebieskie usta, krwawienia z nosa. Często występują wymioty i biegunka. W przyszłości, wraz z długotrwałym przegrzaniem, pojawia się bladość i suchość skóry, która staje się zimna w dotyku, temperatura ciała spada poniżej normy, gwałtownie spada aktywność serca i układu oddechowego i następuje śmierć.

Na podstawie jednego obrazu morfologicznego nie można postawić diagnozy zgonu z powodu udaru cieplnego. Badacz potrzebuje również informacji o rozwoju objawów choroby przed śmiercią, okolicznościach zdarzenia i fizycznych czynnikach środowiskowych.

Sunstroke

Udar słoneczny różni się od udaru cieplnego tym, że nie pojawia się w wyniku wysokiej temperatury otoczenia i przegrzania całej powierzchni ciała, ale w wyniku narażenia na bezpośrednie działanie promieni słonecznych na nieosłoniętą głowę i szyję, co powoduje miejscowe przegrzanie, które wpływa na centralny układ nerwowy. W konsekwencji udar słoneczny może wystąpić bez wcześniejszego ogólnego przegrzania organizmu i ujawnienia naruszenia termoregulacji. Objawy kliniczne udaru słonecznego i udaru cieplnego są identyczne. W bezchmurną, upalną pogodę może wystąpić mieszany negatywny wpływ światła słonecznego i wysokiej temperatury otoczenia na organizm. Udar słoneczny w bardzo rzadkich ciężkich przypadkach może być śmiertelny, podczas gdy sekcja zwłok odnotowuje takie same zmiany jak w przypadku udaru cieplnego.

Lokalne oddziaływanie niskiej temperatury na dowolną część ciała powoduje uszkodzenie tkanek – odmrożenia. Zwykle cierpią te obszary, które są gorzej ukrwione - palce, małżowiny uszne, czubek nosa. Odmrożeniom sprzyjają zaburzenia krążenia związane z długotrwałym unieruchomieniem ciała, ciasnym obuwiem, ubraniem i wilgocią. Skóra pod wpływem zimna najpierw robi się czerwona, pojawia się uczucie mrowienia, lekkiego bolesności. Następnie skóra staje się biała, jej wrażliwość stopniowo zanika. Ciągłe działanie zimna prowadzi do obniżenia temperatury tkanek, chwytając coraz głębsze warstwy. Odżywianie tkanek jest zaburzone, a gdy ich temperatura spadnie do + 10-12 ° C, obumierają. Nasilenie zmiany wzrasta, nie dając subiektywnych odczuć.

Objawy odmrożeń pojawiają się dopiero kilka godzin po ustaniu przeziębienia. Dlatego możliwe jest określenie głębokości zmiany, czyli stopnia odmrożenia, dopiero po rozmrożeniu.

Występują 4 stopnie odmrożeń.

I stopień - charakteryzuje się zaburzeniami naczyniowymi. Pojawia się lekka sinica i obrzęk skóry, które ustępują w ciągu kilku dni, czasami w ich miejscu pojawia się łuszczenie.

II stopień - zapalny. Skóra staje się fioletowo-niebieska, obrzęk wychwytuje również tkanki podskórne i rozprzestrzenia się na sąsiednie niezamarznięte obszary. Pierwszego, rzadziej drugiego dnia, na skórze tworzą się wiotkie pęcherze wypełnione klarowną cieczą, które łatwo się rozrywają. Dotknięte obszary są bolesne. W normalnym przebiegu po 10-12 dniach skóra w miejscu pęcherzy goi się. Pozostaje miejscowa nadwrażliwość na zimno.

III stopień - martwica skóry, tkanki podskórnej i mięśni do różnej głębokości. Martwicę skóry wykrywa się pierwszego dnia, głębszych tkanek - później. Skóra staje się niebiesko-fioletowa, czasem ciemnofioletowa, z pęcherzami zawierającymi ciemnobrązowy krwawy płyn. Rozwija się znaczny obrzęk. W miejscu martwej tkanki tworzy się strup, wokół którego rozwija się stan zapalny. Strup, w zależności od wielkości, jest odrzucany w 7-10 dniu. Gojenie trwa 1-2 miesiące. W miejscu martwych obszarów tworzą się blizny.

Stopień IV - martwica tkanek miękkich i leżących poniżej kości, rozwija się sucha zgorzel, czarne tkanki; długi kurs z odrzuceniem dotkniętych obszarów. Przy odmrożeniach III i IV stopnia dużych części ciała często występują powikłania infekcyjne o charakterze miejscowym (rozległe głębokie ropienie) i ogólnym (ogólne zatrucie krwi), które mogą prowadzić do śmierci.

W zimnych porach roku, w kontakcie z mocno schłodzonymi metalowymi przedmiotami, może wystąpić odmrożenie kontaktowe. Takie odmrożenia są zewnętrznie podobne do oparzeń, odzwierciedlają kształt i wielkość powierzchni styku chłodzonego przedmiotu.

Odmrożenie występuje nie tylko na mrozie, ale także przy długotrwałej ekspozycji na temperaturę około 5-8 ° C powyżej zera w deszczową pogodę. Aby wyrządzić sobie krzywdę, odmrożenia są czasami powodowane sztucznie.

Chłodzenie organizmu następuje dzięki długotrwałemu oddziaływaniu obniżonej temperatury otoczenia na całą powierzchnię ciała. Może prowadzić do śmierci.

Negatywny wpływ niskiej temperatury wzrasta wraz ze wzrostem wilgotności powietrza i wiatru. Wyczerpanie organizmu, stan głodu, odurzenie, sen, szok, utrata krwi, choroby i urazy, a także nieruchoma pozycja ciała przyczyniają się do ogólnego ochłodzenia. Bardziej prawdopodobne jest rozwinięcie się u małych dzieci i osób starszych. Liczą się również indywidualne cechy.

Ciało początkowo reaguje na działanie niskiej temperatury reakcjami ochronnymi, próbując utrzymać temperaturę ciała. Przenikanie ciepła jest maksymalnie ograniczone: naczynka powierzchowne ulegają zmniejszeniu, skóra staje się blada. Zwiększa się wytwarzanie ciepła: z powodu odruchowego skurczu mięśni osoba zaczyna się trząść, wzrasta metabolizm w tkankach. Wraz z ciągłym działaniem zimna wysychają zdolności kompensacyjne organizmu i obniża się temperatura ciała, co prowadzi do zakłócenia normalnej pracy najważniejszych narządów i układów, przede wszystkim ośrodkowego układu nerwowego. Naczynia krwionośne skóry rozszerzają się, staje się sinica. Drżenie mięśni ustaje. Oddech i puls gwałtownie zwalniają, spada ciśnienie krwi. Głód tlenu w tkankach występuje z powodu zmniejszenia ich zdolności do wchłaniania tlenu z krwi. Układ nerwowy znajduje się w stanie ucisku, co prowadzi do prawie całkowitej utraty wrażliwości. W temperaturze ciała około 31 ° C osoba traci przytomność. Czasami pojawiają się drgawki, mimowolne oddawanie moczu. Wraz ze spadkiem temperatury ciała do + 25-23 ° C zwykle następuje śmierć.

Ogólne ochłodzenie ciała ze skutkiem śmiertelnym może wystąpić w niesprzyjających warunkach przy długotrwałym narażeniu na temperaturę otoczenia + 5-10 ° C. Śmierć zwykle nadchodzi powoli, w ciągu kilku godzin od początku ochłodzenia.

Umierając z zimna, czasami pojawiają się oznaki odmrożeń w otwartych obszarach ciała. W zależności od nasilenia, skóra tych obszarów może wyglądać na niezmienioną lub nieco opuchniętą, sinicową, z małymi pęcherzami. W wyniku analizy histologicznej można zaobserwować oznaki odmrożenia II stopnia, co potwierdza dożywotnią ekspozycję na niską temperaturę. Postawa zmarłych z zimna w niektórych przypadkach przypomina osobę kulącą się z zimna, ale może być inaczej.

zlodowacenie trupów

Osoba umiera z powodu ogólnego wychłodzenia ciała częściej w warunkach, gdy temperatura powietrza jest niższa niż 0 ° C. Dlatego, gdy działanie zimna trwa po śmierci, zwłoki całkowicie lub częściowo (z powierzchni) zamarzają – zamarzają, stają się twarde, a drobne części ciała (palce, nos, uszy) stają się kruche.

Gdy mózg, który zawiera dużą ilość wody, zamarza, jego objętość wzrasta, co często prowadzi do naruszenia integralności kości czaszki, rozbieżności szwów lub pojawienia się pęknięć (zwykle w obszarze dno tylnego dołu czaszki). W zwłokach, które przez długi czas przebywały w mrozie (w mrozie lub w temperaturze nieco powyżej 0 ° C), zawsze obserwuje się różowawy odcień plam zwłok, skóry, a czasem poszczególnych odcinków narządów wewnętrznych, zwłaszcza płuc . Różowo-czerwony kolor plam i krwi zwłok nie jest oznaką śmierci z powodu zamrożenia. Tak zwana „gęsia skórka” również nie ma wartości diagnostycznej, ponieważ występuje z różnych przyczyn zarówno in vivo, jak i w okresie agonii oraz w niedalekiej przyszłości po śmierci.

Okoliczności śmierci z ogólnego ochłodzenia

Śmierć z powodu ogólnego wychłodzenia organizmu jest stosunkowo rzadka. Występuje z reguły u osób w stanie nietrzeźwości lub wyczerpania. Gdy stężenie alkoholu etylowego we krwi wynosi do 3 ppm, mówi się o przyczyniającym się wpływie alkoholu na początek śmierci. Wykrycie we krwi alkoholu etylowego w stężeniu powyżej 3 ppm jest podstawą do wniosku o możliwej konkurencji przyczyn zgonu (ogólna hipotermia i ostre zatrucie alkoholem).

Jako metoda uśmiercania, chłodzenie jest czasami stosowane w przypadku noworodków i małych dzieci, pozostawiając je bezradne w opustoszałym miejscu.

Oznaki śmierci z powodu ochłodzenia nie są specyficzne, ponieważ każdy z nich z osobna może wystąpić w innych stanach chorobowych. Dlatego możliwe jest ustalenie przyczyny zgonu z ochłodzenia organizmu tylko wtedy, gdy występuje splot objawów, a w niektórych przypadkach wniosek o przyczynie zgonu musi opierać się na analizie okoliczności zgonu i wykluczenie innych możliwych przyczyn (uraz, choroba, zatrucie). Na mrozie zwłoki można przechowywać w nieskończoność, co utrudnia ustalenie przepisu na początek śmierci.

WYKŁAD #12

Medycyna sądowa urazu elektrycznego

Uraz elektryczny jest wynikiem działania elektryczności technicznej (z sieci energetycznej i oświetleniowej) i atmosferycznej (piorun) na żywy organizm.

Najczęściej te wypadki w życiu codziennym i w pracy są wynikiem naruszenia przepisów bezpieczeństwa, awarii technicznej sprzętu elektrycznego, przyrządów i sprzętu elektrycznego, uszkodzenia izolacji elektrycznej. Przypadki morderstwa i samobójstwa przez porażenie prądem są rzadkie.

Sądowe badanie lekarskie przeprowadza się również w przypadkach, gdy konieczne jest ustalenie stopnia niepełnosprawności osób dotkniętych prądem elektrycznym.

Czynniki i warunki działania elektryczności technicznej na organizm

Szkodliwy wpływ prądu elektrycznego na organizm wynika z jego właściwości fizycznych, warunków działania i stanu organizmu.

Częściej porażenie prądem występuje w wyniku bezpośredniego kontaktu z przedmiotem przewodzącym prąd, rzadziej - w niewielkiej odległości od źródła prądu (na przykład napięcie krokowe działające w obszarze upadłego drutu sieci wysokiego napięcia w odległości kilku kroków).

Fizyczne właściwości prądu elektrycznego są określone przez jego napięcie, siłę, rodzaj i częstotliwość. Niskie napięcie - 110-220 V, wysokie - ponad 250 V. Na kolejach elektrycznych napięcie osiąga 1500-3000 V. Najczęściej zdarzają się przypadki porażenia prądem niskiego napięcia, z którym człowiek ma większy kontakt w domu i w praca.

Prąd o wartości 50 mA zagraża życiu, a przy mocy ponad 80-100 mA następuje śmierć.

Według rodzaju rozróżnia się prąd przemienny i stały. Porażenie prądem zmiennym jest bardziej powszechne. Prąd przemienny do 500 V jest bardziej niebezpieczny niż prąd stały. Ten ostatni jest bardziej szkodliwy przy napięciach powyżej 5000 V.

Przemienny prąd o niskiej częstotliwości (40-60 oscylacji na sekundę) jest niebezpieczny. Prądy wysokiej częstotliwości (od 10 tys. do 1 mln Hz i więcej) nie są niebezpieczne dla organizmu i są wykorzystywane w praktyce medycznej podczas zabiegów fizjoterapeutycznych.

Podane liczby nie są bezwzględne. Niezbędne są warunki działania prądu.

obecne warunki. Należą do nich: wartość rezystancji tkanek ciała, powierzchnia i gęstość styku z przewodnikiem elektrycznym, czas narażenia na prąd, ścieżka prądu w ciele.

Odporność organizmu wynika z wilgotności skóry, jej grubości, ukrwienia i stanu narządów wewnętrznych.

Rezystancja skóry waha się od 50 000 do 1 miliona omów. Drastycznie zmniejsza odporność mokrej skóry. Mokra odzież nie chroni dobrze przed prądem elektrycznym. Odporność narządów wewnętrznych (zwłaszcza mózgu i serca) jest znacznie mniejsza niż skóry. Dlatego przepływ prądu przez narządy o małej rezystancji jest bardzo niebezpieczny, zwłaszcza gdy obie ręce są włączone w obwód elektryczny, układ „głowa – nogi”, „lewa ręka – nogi”.

Istnieje koncepcja pomieszczeń zagrożonych prądem - o dużej wilgotności (wanny, umywalnie, ziemianki itp.).

Im gęstszy kontakt z przewodem przewodzącym prąd i im dłuższy czas oddziaływania prądu, tym większy jest jego niszczący efekt.

Liczy się stan ciała. Obecna odporność jest zmniejszona u dzieci i osób starszych, chorych, zmęczonych, nietrzeźwych.

Mechanizm działania prądu elektrycznego na ciało

Prąd elektryczny ma działanie termiczne - od miejscowych oparzeń po zwęglenie, mechaniczne - uszkodzenie tkanek od konwulsyjnych skurczów mięśni, gdy ciało jest odrzucane od przewodnika, a elektryczne - elektrolizę płynów tkankowych.

Przy urazach nie śmiertelnych można zaobserwować zaburzenia układu nerwowego (porażenie), narządy wzroku i słuchu. Czasami porażeniu prądem towarzyszy głęboka utrata przytomności.

Oznaki urazu elektrycznego.

Typowe oznaki porażenia prądem:

1) obecność elektrotagów;

2) anizokoria (różna wielkość źrenicy);

3) „gotowane mięśnie” w kierunku przepływu prądu;

4) zwiększone ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego.

Specyficzną oznaką porażenia prądem są elektrotagi. Powstają w wyniku kontaktu z przewodem przewodzącym prąd, zwykle przy napięciu 100-250 V i jednocześnie wyzwalanej temperaturze nie wyższej niż 120°C. W 10-15% przypadków nie tworzą się elektrotagi (szczególnie w obszarach wilgotnej i cienkiej skóry).

Typowy elektroznak to uszkodzenie w postaci nacieków o kształcie okrągłym lub owalnym, szaro-białym, bladożółtawym z wałkowatymi krawędziami i zapadającym środkiem, zwykle bez oznak stanu zapalnego, czasami z obrzękiem tkanek wokół i płytka z drobinek metalu, złuszczanie naskórka. Rozmiary elektrotagów zwykle mieszczą się w granicach 1 cm.

Oparzenia pod wysokim napięciem mogą być duże. Metalizacja elektrotaga, w zależności od metali, z których składa się przewodnik, nadaje mu odpowiedni kolor. Kształt przewodnika może być odzwierciedlony w elektrotagu. Elektrotagi mogą mieć różną lokalizację, ale częściej znajdują się na dłoniach i powierzchniach podeszwowych stóp.

Charakterystyczny jest obraz mikroskopowy elektrotaga. Rozpoznanie znaku elektrycznego jest znacznie ułatwione dzięki wykrywaniu w nim metali przewodnika elektrycznego za pomocą metod kolorowych wydruków, reakcji mikrokrystalicznych, spektrograficznych i innych badań laboratoryjnych. Konfigurację części tworzącej ślad przewodnika, oprócz metod kolorowych wydruków, można wykryć za pomocą przetwornika elektronowo-optycznego (badanie w promieniach podczerwonych).

Elektrotagi mają różne kształty i stopnie nasilenia.

Nietypowe elektrotagi wyglądają jak otarcia, krwotoki, tatuaże, oparzenia, modzele itp. Wszystkie podejrzane miejsca, które mogą być elektrotagami są wycinane do dalszych badań laboratoryjnych.

W kieszeniach ofiary można znaleźć stopione metalowe przedmioty. Pod wpływem prądu elektrycznego topi się metalowe akcesoria ubrań i butów, następuje pęknięcie i upadek ubrań.

Po otwarciu zwłok rozróżnia się oznaki gwałtownej śmierci, pośrednio wskazujące na śmierć z powodu urazu elektrycznego - upośledzenie krążenia krwi i przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych, obrzęk narządów wewnętrznych, krwotoki drobnopunktowe w błonach i w obrębie substancja mózgu itp. Efekt cieplny prądów wysokiego napięcia objawia się rozległymi oparzeniami ciała, aż do zwęglenia. Największą trudność w diagnozie stanowią przypadki urazu elektrycznego bez jakichkolwiek jego przejawów lub w obecności współistniejących urazów innego pochodzenia (na przykład podczas upadku ze słupa energetycznego, dachu samochodu itp.).

Zakładając porażenie prądem, śledczy musi kompetentnie zbadać miejsce, w którym znaleziono zwłoki, przy udziale eksperta medycyny sądowej i inżyniera elektryka.

W tym celu ważne jest ustalenie źródła energii elektrycznej, zidentyfikowanie środowiska i warunków sprzyjających urazom elektrycznym, charakteru kontaktu z przewodnikiem oraz upewnienie się, że zwłoki są odłączone od źródła prądu. Podczas badania zwłok należy zwrócić uwagę na stan odzieży, jej metalowe cechy oraz obecność śladów elektrycznych na ciele. Ekspert medycyny sądowej musi być przedstawiony do użycia i wyniki badania elektrycznego.

W okresach wzmożonej aktywności burzowej obserwuje się uszkodzenia związane z elektrycznością atmosferyczną. Błyskawica to potężny ładunek elektryczności atmosferycznej (o napięciu milionów woltów i sile do 1 000 000 A), uderzający zarówno na zewnątrz, jak iw pomieszczeniach, w namiocie, w transporcie. Częściej dotyka ludzi, którzy znajdują się w pobliżu wysokich przedmiotów, sprzętu elektrycznego i innych przedmiotów przewodzących prąd.

Możliwe są zarówno śmiertelne, jak i nie śmiertelne obrażenia. Uszkodzenia od piorunów występują z powodu jego skutków mechanicznych i termicznych. Jednocześnie ujawniają się rozdarcia w tkaninie odzieży i dziury w niej, jej spalanie i topienie metalowych przedmiotów. Czasami ubrania są podarte na strzępy i porozrzucane.

Uszkodzenia piorunowe charakteryzują się wypadaniem włosów, oparzeniami ciała o różnej wielkości i głębokości, a także „piorunowymi figurami” na skórze w postaci czerwonawych gałęzi przypominających drzewo. „Piorunujące postacie” zwykle znikają pod koniec pierwszego dnia. Jednocześnie może nie być śladów szkodliwego wpływu pioruna na ubranie i ciało.

Ogromne znaczenie dla kryminalistycznej diagnostyki przypadków uderzeń piorunów ma szczegółowe zbadanie miejsca zdarzenia i zwłok. Na miejscu zdarzenia można znaleźć połamane i spalone drzewa, zniszczone budynki, zaschnięte grudy ziemi i piasku, ślady zniszczenia i pożaru w pomieszczeniu, zdeformowane i przetopione metalowe przedmioty.

Podczas badania zwłok zwraca się uwagę na obecność pęknięć w odzieży, jej spalanie, topienie metalowych przedmiotów, a także uszkodzenie ciała charakterystyczne dla wyładowania atmosferycznego.

WYKŁAD #13

Tanatologia sądowa

Śmierć jest nieuniknionym i nieodwracalnym ustaniem interakcji struktur białkowych, co wyraża się całkowitym ustaniem wszystkich funkcji życiowych organizmu. W organizmach wielokomórkowych interakcja struktur białkowych wyraża się jako funkcja komórek i tkanek.

Pojęcie śmierci człowieka i zwierząt stałocieplnych odnosi się do ciała jako całości i wiąże się przede wszystkim z ustaniem oddychania i krążenia krwi, a następnie z naruszeniem czynności ośrodkowego układu nerwowego, przede wszystkim kory mózgowej . Konsekwencją tego jest śmierć jednostki jako oddzielnego żywego systemu.

W medycynie sądowej, biorąc pod uwagę interesy organów ścigania, powszechna jest następująca klasyfikacja społeczno-prawna.

Kategorie zgonów:

1) śmierć bez użycia przemocy;

2) gwałtowna śmierć.

Śmierć bez przemocy jest spowodowana chorobami, głębokimi zmianami starczymi. Kategorię zgonu określa lekarz sądowy.

W przypadku śmierci gwałtownej o jej rodzaju decyduje lekarz sądowy, zdeterminowany przez charakter czynnika, który doprowadził do śmierci osoby.

Rodzaje gwałtownej śmierci:

1) od uszkodzeń mechanicznych;

2) z zamartwicy mechanicznej;

3) z działania zmienionego ciśnienia barometrycznego;

4) od działania wysokiej lub niskiej temperatury;

5) od działania energii elektrycznej;

6) z działania energii promienistej;

7) od zatrucia.

W przypadku śmierci gwałtownej rozstrzyga się pytanie o jej rodzaj - o morderstwo, samobójstwo czy wypadek. Rodzaj śmierci określają organy ścigania. Lekarz sądowy, ze swoimi badaniami na miejscu iw kostnicy, wraz ze swoimi wnioskami, daje ciałom śledztwa podstawy do ustalenia rodzaju śmierci. Na przykład może zauważyć, że przedmiotowa szkoda nie mogła zostać spowodowana jego własną ręką.

Umieranie etapy

W procesie umierania najczęściej wyróżnia się następujące etapy.

1. Stan predagonalny - przygnębiona świadomość, tętno nie wyczuwalne, podczas słuchania dźwięków serca gwałtownie osłabione, tętno najpierw zwiększa się, a następnie zmniejsza, ciśnienie krwi spada, oddychanie jest częste i płytkie, reakcja na różne bodźce jest znacznie zmniejszone.

2. Pauza końcowa - chwilowe wstrzymanie oddechu, brak świadomości, pulsu, odruchów, gwałtowne zmniejszenie tętna, ciśnienie krwi bliskie zeru.

3. Agonia - brak świadomości i wrażliwości na ból, rozszerzone źrenice, ruchy oddechowe słabe rzadko lub krótkie maksymalnie szybkie. Wydolność skurczów serca po przerwie końcowej nieznacznie wzrasta, co prowadzi do nieznacznego wzrostu ciśnienia krwi. W takim przypadku możliwe jest przywrócenie świadomości. Te znaki nie wskazują na poprawę stanu ofiary. Pod koniec agonii tętno zwalnia, ciśnienie krwi spada. Podczas agonii często obserwuje się konwulsje toniczne (mięśnie ciała są mocno napięte), mimowolne oddawanie moczu i defekację. Przejawy i czas trwania agonii zależą od przyczyn, które ją spowodowały.

4. Śmierć kliniczna - brak oddechu, czynność serca, wszystkie odruchy. Trwa nie dłużej niż 8 minut w normalnej temperaturze otoczenia. W niskich temperaturach śmierć kliniczna jest dłuższa. Zmiany zachodzące w tym czasie w organizmie, zwłaszcza w mózgu, w korze mózgowej, są odwracalne dzięki dostępnym rezerwom molekularnych źródeł energii w komórkach. Na tym etapie resuscytacja może być skuteczna.

5. Śmierć biologiczna - nieodwracalne ustanie procesów fizjologicznych w komórkach i tkankach organizmu, w których działania resuscytacyjne pozostają nieskuteczne. Wiarygodnymi oznakami początku śmierci biologicznej są zmiany pośmiertne.

Przyczyną śmierci jest leżący u podstaw uraz (choroba), który sam lub przez powikłania doprowadziło do śmierci. Dlatego koncepcje przyczyny śmierci i głównej szkody (choroby) są zbieżne.

Geneza śmierci to łańcuch kolejno powstających zaburzeń morfo-funkcjonalnych, będących przejawami i konsekwencjami głównych uszkodzeń (choroby), rozwijających się pod wpływem właściwości konkretnego organizmu i warunków środowiskowych. Pełny osąd genezy śmierci obejmuje obowiązkową identyfikację głównego uszkodzenia (choroby), jej powikłań, chorób współistniejących i bezpośredniej przyczyny śmierci.

Przez powikłanie rozumie się takie procesy patologiczne, które są wtórne do głównego uszkodzenia (lub choroby), ale są z nim związane etiologicznie i patogenetycznie. Będąc zawsze drugorzędnym w stosunku do głównego urazu (lub choroby), powikłania mogą stać się wiodącymi w rozwoju urazu (lub choroby) i odgrywać decydującą rolę w rozpoczęciu zgonu.

Współistniejące urazy (lub choroby) to takie formy nozologiczne, które nie są związane etiologicznie z głównym urazem (lub chorobą) i jego powikłaniami. Współistniejąca patologia może powstawać i objawiać się zarówno przed, jak i po wystąpieniu głównego uszkodzenia (lub choroby).

Przez bezpośrednią przyczynę śmierci rozumie się takie zmiany morfologiczne w narządach, które doprowadziły do ​​rozwoju nieodwracalnych zaburzeń czynnościowych i uniemożliwiły dalsze życie człowieka jako jednego żywego organizmu. Taką przyczyną może być główne uszkodzenie lub powikłania urazu.

Bezpośrednie przyczyny śmierci w przypadku obrażeń:

1) samo uszkodzenie - w przypadku rażącego zniszczenia ciała lub rażącego uszkodzenia ważnych narządów;

2) ostra utrata krwi - u osoby dorosłej utrata 2-2,5 litra krwi jest śmiertelna;

3) wstrząs – występuje jako reakcja organizmu na uraz;

4) odruchowe zatrzymanie akcji serca - występuje po urazie stref odruchowych: uderzenia w okolice serca, okolice nadbrzusza, uderzenia lub ucisk na strefę zatoki szyjnej, z silnym drżeniem ciała;

5) aspiracja krwi - występuje przy przekraczaniu dużych naczyń szyi i krtani, złamaniach podstawy czaszki;

6) ucisk narządów przez krew - występuje podczas krwawienia do jamy osierdziowej (tamponada serca), z krwotokami powyżej i poniżej twardej skorupy mózgu; z odmą opłucnową;

7) ucisk narządów powietrzem - występuje przy odmie opłucnowej;

8) zator – zablokowanie naczyń krwionośnych przez powietrze lub gaz, tłuszcz, kawałki uszkodzonej tkanki, ciała obce, oderwane skrzepy krwi iw efekcie uszkodzenie ważnych ośrodków mózgu;

9) zatrucie urazowe (zespół przedłużonego zgniatania, zespół crash) - występuje przy długotrwałym ucisku dużej ilości tkanki mięśniowej;

10) ostra niewydolność nerek - występuje przy zatruciu niektórymi truciznami, przy rozległych oparzeniach termicznych, z zespołem zmiażdżenia;

11) ostra niewydolność wątroby;

12) wtórne zaburzenia krążenia wewnątrzorganicznego – przede wszystkim krążenie śródmózgowe;

13) powikłania infekcyjne.

Wszystkie oznaki śmierci można podzielić na dwie grupy - prawdopodobną i wiarygodną.

Prawdopodobne oznaki śmierci

Prawdopodobne znaki sugerują początek śmierci. W życiu codziennym zdarzają się przypadki zapadnięcia na głęboką śpiączkę, omdlenia i inne podobne stany, które można błędnie uznać za śmierć.

Możliwe oznaki śmierci:

1) bezruch ciała;

2) bladość skóry;

3) brak reakcji na bodźce dźwiękowe, bólowe, termiczne i inne;

4) maksymalna ekspansja źrenic i brak ich reakcji na światło;

5) brak reakcji rogówki gałki ocznej na uderzenie mechaniczne;

6) brak tętna na dużych tętnicach, zwłaszcza na tętnicy szyjnej;

7) brak bicia serca - na podstawie osłuchiwania lub elektrokardiografii;

8) ustanie oddychania - nie ma widocznego wyskoku klatki piersiowej, lustro przyniesione do nosa ofiary nie zaparowuje.

Wiarygodne oznaki śmierci

Obecność wiarygodnych oznak śmierci wskazuje na rozwój nieodwracalnych zmian fizycznych i biochemicznych, które nie są charakterystyczne dla żywego organizmu, początek śmierci biologicznej. Przez dotkliwość tych zmian określa się czas śmierci. Wiarygodne oznaki śmierci według czasu manifestacji dzielą się na wczesne i późne.

Wczesne zmiany ze zwłok rozwijają się w ciągu pierwszych 24 godzin po śmierci. Należą do nich chłodzenie ze zwłok, rigor mortis, plamy ze zwłok, częściowe suszenie ze zwłok, autoliza ze zwłok.

Chłodzenie zwłok. Wiarygodnym znakiem śmierci jest spadek temperatury w odbytnicy do 25 ° C i poniżej.

Zwykle temperatura ciała człowieka mieści się w zakresie 36,4-36,9°C mierzona pod pachą. W narządach wewnętrznych jest o 0,5°C wyższa, temperatura w odbytnicy wynosi 37,0°C. Po śmierci procesy termoregulacji ustają, a temperatura ciała ma tendencję do doganiania temperatury otoczenia. Przy temperaturze otoczenia 20°C czas schładzania wynosi do 24-30 godzin, przy 10°C do 40 godzin.

W chwili śmierci temperatura ciała może być o 2-3 °C wyższa niż normalnie z powodu rozwoju chorób zakaźnych, w przypadku zatrucia, przegrzania, po pracy fizycznej. Na szybkość chłodzenia zwłok ma wpływ wilgotność otoczenia, prędkość wiatru, wentylacja pomieszczeń, obecność kontaktu ciała z masywnymi zimnymi (ciepłymi) przedmiotami, obecność i jakość odzieży na ciele, nasilenie podskórnej tkanki tłuszczowej itp.

W dotyku zauważalne ochłodzenie dłoni i twarzy po 1,5-2 godzinach, ciało pozostaje ciepłe pod ubraniem przez 6-8 godzin.

Dzięki termometrii instrumentalnej czas zgonu określa się dość dokładnie. W przybliżeniu temperatura ciała spada o 1°C na 1 godzinę w ciągu pierwszych 7-9 godzin, następnie spada o 1°C na 1,5 godziny.Temperaturę ciała należy mierzyć dwukrotnie w odstępie 1 godziny, na początku i na końcu badania zwłok.

Zesztywnienie pośmiertne. Jest to rodzaj stanu tkanki mięśniowej, który powoduje ograniczenie ruchu w stawach. Ekspert własnymi rękami próbuje wykonać ten lub inny ruch w dowolnej części ciała, kończynach trupa. Napotkany na opór, ekspert od jego siły i ograniczonego zakresu ruchu w stawach decyduje o nasileniu sztywności mięśni. W dotyku sztywne mięśnie stają się gęste.

Bezpośrednio po śmierci wszystkie mięśnie z reguły są rozluźnione, a ruchy bierne we wszystkich stawach są w pełni możliwe. Rigor mortis jest zauważalny 2-4 godziny po śmierci i rozwija się od góry do dołu. Szybciej sztywnieją mięśnie twarzy (trudne otwieranie i zamykanie ust, ograniczone przemieszczenia boczne żuchwy) i rąk, następnie szyi (ruchy głowy i kręgosłupa szyjnego są utrudnione), następnie mięśnie kończyn itp. Całkowite zesztywnienie zwłok następuje w ciągu 14-24 godzin Przy określaniu stopnia zesztywnienia należy porównać jego nasilenie w prawej i lewej części ciała.

Rigor mortis utrzymuje się przez 2-3 dni, po czym ustępuje na skutek aktywacji procesu gnicia białka aktomiozyny w mięśniach. Białko to powoduje skurcze mięśni. Rozdzielczość rigor mortis występuje również od góry do dołu.

Stężenie pośmiertne rozwija się nie tylko w mięśniach szkieletowych, ale także w wielu narządach wewnętrznych (serce, przewód pokarmowy, pęcherz moczowy itp.), które posiadają mięśnie gładkie. Ich stan ocenia się podczas sekcji zwłok.

Stopień rigor mortis w momencie badania zwłok zależy od wielu przyczyn, które należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu czasu zgonu. W niskich temperaturach otoczenia sztywność rozwija się powoli i może trwać do 7 dni. Wręcz przeciwnie, w temperaturze pokojowej i wyższej proces ten przyspiesza i szybciej rozwija się całkowity rygor. Rygor jest silnie zaznaczony, jeśli śmierć poprzedziły konwulsje (tężec, zatrucie strychniną itp.). Rigor mortis rozwija się również silniej u osobników:

1) posiadanie dobrze rozwiniętych mięśni;

2) młodszy;

3) którzy nie mają chorób aparatu mięśniowego.

Skurcz mięśni jest spowodowany rozpadem zawartego w nim ATP (adenozynotrójfosforanu). Po śmierci część ATP nie wiąże się z białkami nośnikowymi, co wystarcza do całkowitego rozluźnienia mięśni w ciągu pierwszych 2-4 h. Stopniowo całe ATP jest wykorzystywane i rozwija się rigor mortis. Okres całkowitego wykorzystania ATP wynosi około 10-12 h. W tym okresie stan mięśni może się zmieniać pod wpływem zewnętrznym, na przykład można rozprostować pędzel i włożyć do niego przedmiot. Po zmianie położenia części ciała sztywność zostaje przywrócona, ale w mniejszym stopniu. Różnicę w stopniu sztywności ustala się porównując różne części ciała. Różnica będzie tym mniejsza, im szybciej po śmierci zmieni się pozycja zwłok lub jego części ciała. Po 12 godzinach od śmierci ATP całkowicie znika. Jeśli pozycja kończyny zostanie zaburzona po tym okresie, sztywność w tym miejscu nie zostanie przywrócona.

Stan sztywności ocenia się na podstawie wyników oddziaływania mechanicznego i elektrycznego na mięśnie. Po uderzeniu twardym przedmiotem (kijem) w mięsień, w miejscu uderzenia powstaje guz idiomięśniowy, który określa się wizualnie w ciągu pierwszych 6 godzin po śmierci. W późniejszym terminie taką reakcję można określić jedynie przez badanie dotykowe. Po przyłożeniu prądu o określonej sile do końców mięśnia obserwuje się jego skurcz, oceniany w trzystopniowej skali: silny skurcz obserwuje się w okresie do 2-2,5 godziny, średnio do 2 -4 godziny, słaby - do 4-6 godzin.

Martwe punkty. Powstawanie plam zwłok opiera się na procesie redystrybucji krwi w naczyniach po śmierci. W życiu napięcie mięśni ścian naczyń krwionośnych i skurcz mięśnia sercowego przyczyniają się do ruchu krwi w określonym kierunku. Po śmierci te czynniki regulacyjne znikają, a krew jest redystrybuowana do dolnych partii ciała i narządów. Na przykład, jeśli dana osoba leży na plecach, krew wpływa do pleców. Jeśli zwłoki znajdują się w pozycji pionowej (wiszące itp.), to krew spływa do dolnych partii brzucha, kończyn dolnych.

Kolor plam jest najczęściej niebiesko-fioletowy. W przypadku zatrucia tlenkiem węgla powstaje karboksyhemoglobina, dlatego kolor plamki jest czerwonawo-różowy; po zatruciu niektórymi truciznami kolor jest szarobrązowy (powstawanie methemoglobiny).

Krew jest rozprowadzana do obszarów, które nie są uciskane. Przy ciężkiej utracie krwi plamy tworzą się powoli i są słabo wyrażone. W przypadku asfiksji dochodzi do przerzedzania krwi, a plamy są obfite, rozlane i silnie zaznaczone.

W żywym organizmie składniki krwi przechodzą przez ścianę naczyń krwionośnych tylko w naczyniach włosowatych, najmniejszych naczyniach. We wszystkich innych naczyniach (tętnicach i żyłach) krew nie przechodzi przez ścianę. Dopiero w niektórych chorobach lub po śmierci ściana naczynia zmienia się jego struktura i staje się przepuszczalna dla krwi i płynu śródmiąższowego.

Zwłoki w swoim rozwoju przechodzą trzy etapy.

Etap I - hipostaza, rozwija się po 2-4 h. Jeśli naciśniesz na miejscu na tym etapie, całkowicie znika. W tym przypadku krew zostaje wyciśnięta z naczyń, których ściana jest nadal nieprzepuszczalna, tj. składniki krwi nie przechodzą przez nią do tkanki. Jeśli ciśnienie zostanie zatrzymane, plama zostanie przywrócona. Szybki powrót plamy w ciągu 3-10 s odpowiada 2-4 godzinom śmierci, czas równy 20-40 s odpowiada 6-12 godzinom. stare miejsce znika, ale inne plamy pojawiają się w nowym miejscu ("migracja miejscowa").

Etap II - dyfuzja (zastój), rozwija się po 14-20 h. Na tym etapie ściana naczynia staje się w pewnym stopniu przepuszczalna; płyn międzykomórkowy dyfunduje przez ścianę do naczyń i rozcieńcza osocze; dochodzi do hemolizy (zniszczenia) czerwonych krwinek. W tym samym czasie krew i produkty jej rozpadu dyfundują do tkanki. Po naciśnięciu plama blednie, ale nie znika całkowicie. Odzyskiwanie plamy następuje powoli, w ciągu 5-30 minut, co odpowiada 18-24 godzinom śmierci. Kiedy zmienia się położenie zwłok, stare plamy bledną, ale nowe pojawiają się w tych miejscach, które znajdują się poniżej miejsc poprzednich.

Etap III - hipostatyczne wchłanianie, rozwija się po 20-24 godzinach lub dłużej. Ściana naczynia jest całkowicie nasycona osoczem krwi i płynem śródmiąższowym. Krew jako płynny system ulega całkowitemu zniszczeniu. Zamiast tego w naczyniach i otaczających tkankach znajduje się płyn powstały ze zmieszania zniszczonej krwi i płynu śródmiąższowego, który nasączył tkanki. Dlatego po naciśnięciu plamy nie bledną, zachowując swój kolor i odcień. Gdy zmienia się pozycja zwłok, nie „migrują”.

Wszystkie powyższe zmiany obserwuje się również w narządach wewnętrznych, a dokładniej w tych oddziałach, które znajdują się poniżej innych obszarów. W jamach opłucnej, osierdziu, otrzewnej gromadzi się płyn. Ściany wszystkich naczyń, zwłaszcza dużych, są nasycone cieczą.

Częściowe wysuszenie zwłok. Suszenie opiera się na procesie odparowywania wilgoci z powierzchni skóry, błon śluzowych i innych otwartych obszarów ciała. U żywych ludzi odparowany płyn jest kompensowany przez nowo napływający. Nie ma procesu odszkodowawczego po śmierci. Suszenie rozpoczyna się natychmiast po śmierci. Ale pierwsze zauważalne wizualnie objawy tego obserwuje się po kilku godzinach.

Jeśli oczy są otwarte lub półotwarte, wysuszenie szybko objawia się zmętnieniem rogówki, która nabiera szarawego zabarwienia. Podczas naciskania powiek widoczne są trójkątne zmętnienia. Czas pojawienia się tych plam wynosi 4-6 godzin.

Następnie granica ust wysycha (6-8 godzin); powierzchnia wargi staje się gęsta, pomarszczona, czerwono-brązowa (bardzo podobna do sedymentacji dożywotniej). Jeśli usta są uchylone lub język wystaje z jamy ustnej (uduszenie mechaniczne), to jego powierzchnia jest gęsta, brązowa.

Te same zmiany obserwuje się na genitaliach, zwłaszcza jeśli są nagie. Cieńsze obszary skóry wysychają szybciej: żołądź prącia, napletek, moszna. Skóra w tych miejscach staje się gęsta, brązowo-czerwona, pomarszczona (podobna do urazu życia).

Suszenie jest szybsze, jeśli ciało jest nagie; z suchym powietrzem. Obszary skóry z pośmiertnymi otarciami wysychają szybciej. Ich kolor jest brązowo-czerwony (na dolnych partiach zwłok) lub „woskowaty” (na leżących wyżej partiach zwłok). Są to „pergaminowe plamy”, których środkowa część znajduje się poniżej krawędzi. Otarcia są dożywotnie. Ich powierzchnia również szybko wysycha, kolor jest czerwono-brązowy, ale lekko wystaje z powodu obrzęku tkanek. Obraz mikroskopowy - liczne naczynia krwionośne, obrzęk, krwotok, naciek leukocytarny.

Autoliza zwłok. W ludzkim ciele wiele gruczołów wytwarza chemicznie aktywne wydzieliny. Po śmierci tajemnice te zaczynają niszczyć tkankę samych gruczołów, ponieważ nie ma własnych mechanizmów obronnych narządu. Następuje samozniszczenie gruczołu. Dotyczy to zwłaszcza trzustki i wątroby. Jednocześnie wydzieliny opuszczają gruczoły do ​​innych narządów (do przewodu pokarmowego) i je zmieniają. Organy stają się zwiotczałe, matowe. Działanie enzymów na strukturę narządów jest silniejsze, im szybciej następuje śmierć. Im krócej trwa agonia, tym mniej czasu organizm ma czas na wykorzystanie enzymów i tym szybciej rozwijają się zmiany ze zwłok. Wszystkie zmiany spowodowane autolizą można zobaczyć tylko podczas autopsji.

Reakcja ucznia. W ciągu pierwszego dnia źrenice zachowują zdolność reagowania na działanie określonych substancji farmakologicznych wprowadzonych do komory przedniej oka. Szybkość reakcji źrenic maleje wraz z wydłużaniem się czasu zgonu. Po wprowadzeniu pilokarpiny zwężenie źrenic po 3-5 sekundach odpowiada 3-5 godzinom po śmierci, po 6-15 sekundach - 6-14 godzinom, 20-30 sekundom - 14-24 godzinom.

Fenomen Biełoglazowa. 15-20 minut po rozpoczęciu śmierci ciśnienie wewnątrzgałkowe w gałkach ocznych spada. Dlatego, gdy gałka oczna jest ściśnięta, źrenica przybiera owalny kształt. Żyjący ludzie nie.

Późne zmiany zwłok radykalnie zmieniają wygląd zwłok. Ich początek przypada na okres manifestacji wczesnych zmian zwłok. Ale na zewnątrz pojawiają się później, niektórzy - do końca 3 dni, inni - po miesiącach i latach.

W zależności od zachowania poszczególnych oznak osoby i uszkodzenia zwłok, późne zmiany zwłok dzielą się na typy:

1) niszczący - gnijący;

2) konserwanty: wosk tłuszczowy, mumifikacja, garbowanie torfu, zamrażanie.

Podczas konserwacji zmienia się wygląd, ale w pewnym stopniu zachowane są indywidualne cechy i uszkodzenia.

Gnicie. Rozpad to złożony proces rozkładu związków organicznych pod wpływem mikroorganizmów i ich enzymów. W zależności od warunków aktywności życiowej mikroorganizmy dzielą się na tlenowe i beztlenowe (żyjące z tlenem lub bez). Aeroby intensywniej powodują zniszczenie. Beztlenowce powoli niszczą tkanki, uwalniając nieprzyjemne zapachy.

Mikroorganizmy rozkładają białko do peptonów, aminokwasów. Ponadto powstają kwasy walerianowy, octowy, szczawiowy, kreozol, fenol, metan, amoniak, azot, wodór, dwutlenek węgla, siarkowodór, merkaptan metylowy, merkaptan etylowy. Te ostatnie mają nieprzyjemny zapach. Podczas rozkładu powstają niestabilne substancje - putrescyna, zwłoki.

Optymalne warunki do próchnicy to 30-40 ° C. Szybkość rozpadu jest najwyższa w powietrzu. Proces przebiega wolniej w wodzie, jeszcze wolniej w glebie i bardzo powoli w trumnach. W temperaturach 1 °C i niższych, 50 °C i wyższych proces gnicia gwałtownie zwalnia, a nawet zatrzymuje się. Rozpad jest przyspieszony, jeśli śmierć poprzedziła przedłużająca się agonia (szybkie zniszczenie bariery tkankowej okrężnicy), infekcja ropna, posocznica.

Po śmierci gnicie następuje natychmiast w jelicie grubym, gdzie żywa osoba ma pewne rodzaje bakterii, które są beztlenowcami, których żywotna aktywność trwa po śmierci człowieka. Mikroorganizmy przyczyniają się do powstawania gazów, zwłaszcza siarkowodoru. Przenika przez ścianę jelita i jego naczynia do krwi. We krwi siarkowodór łączy się z hemoglobiną i tworzy sulfohemoglobinę, która ma zielonkawy kolor. Sulfohemoglobina rozprzestrzeniając się w naczyniach, przenika do żylnej sieci skóry i tkanki podskórnej przedniej ściany brzucha, jego okolicy podbrzusza. Wszystko to wyjaśnia zielonkawe zabarwienie skóry okolic pachwinowych 36-48 godzin po śmierci. Ponadto kolor jest wzmocniony przez wzrost stężenia sulfohemoglobiny i powstawanie siarczku żelaza (kolor zielonkawo-szary).

Nagromadzenie gazów w jelitach prowadzi do wzdęcia jelit, całego brzucha. Ta presja jest tak silna, że ​​kobiety w ciąży doświadczają poronienia płodu (tzw. „poród pośmiertny”) i inwersji macicy. Gaz wnika do tkanki podskórnej całego ciała i powoduje obrzęk twarzy, ust, gruczołów sutkowych, szyi, moszny. Język wystaje z ust. Gaz wywiera nacisk na żołądek, co prowadzi do pośmiertnych wymiotów.

Sulfohemoglobina i siarczek żelaza, rozprzestrzeniając się przez naczynia, barwią je, co po 3-5 dniach obserwuje się w postaci „gnijącej sieci żylnej” o brudnozielonym kolorze. Po 8-12 dniach skóra całego zwłok ma brudnozielony kolor. Naskórek złuszcza się, tworzą się pęcherze z krwistą treścią. Włosy zmieniają kolor po 3 latach. Uszkodzenia kości, ślady strzału na skórze i jego wzór, ślady miażdżycy utrzymują się stosunkowo długo.

Żyrowowsk. Synonimy - zmydlanie, zmydlanie tłuszczów. Warunki formowania - wilgotne środowisko bez dostępu powietrza. Zjawisko to jest dobrze wyrażane u osób ze znaczną podskórną tkanką tłuszczową.

Woda przenika przez skórę (zjawisko maceracji), następnie wnika do jelit i wypłukuje z niej mikroorganizmy. Próchnica gwałtownie słabnie, a nawet ustaje. Pod wpływem wody tłuszcz rozkłada się na glicerynę i kwasy tłuszczowe: oleinowy, palmitynowy, stearynowy itp. Kwasy te łączą się z metalami alkalicznymi i ziem alkalicznych, których obficie występują w tkankach organizmu oraz w wodach zbiorników. Powstaje tłusty wosk, który ma galaretowatą konsystencję brudnoszarego koloru (związki potasu i sodu) lub gęstą szaro-białą substancję (związki wapnia i magnezu). Procesowi temu podlega tkanka podskórna, nagromadzenie tłuszczu w klatce piersiowej i jamach brzusznych, mózgu i wątrobie. Zachowane są jednak indywidualne cechy, kształt organów, ślady uszkodzeń tkanek i narządów.

Pierwsze oznaki zmydlania tkanek zwłok obserwuje się od 25 dni do 3 miesięcy. Całkowite zmydlanie następuje nie wcześniej niż 6-12 miesięcy na zwłokach dorosłych, na zwłokach dzieci szybciej.

Mumifikacja. Naturalna mumifikacja zachodzi przy różnych temperaturach otoczenia (często w wysokich temperaturach), braku w nim wilgoci, dostępie i ruchu suchego powietrza oraz szybkim uwalnianiu cieczy ze zwłok. W pierwszych dniach po wystąpieniu śmierci w zwłokach intensywnie zachodzą procesy rozkładu. Narządy miąższowe (płuca, wątroba, nerki i inne narządy) zamieniają się w płynną masę, która wypływa przez rozkładające się tkanki. Zmniejszenie ilości płynu stwarza niekorzystne warunki dla aktywności życiowej mikroorganizmów gnilnych, w wyniku czego proces gnilny stopniowo ustaje, a zwłoki zaczynają szybko wysychać. Suszenie rozpoczyna się z reguły w miejscach pozbawionych naskórka, w zmacerowanych obszarach skóry, przy otwartych oczach - w rogówce i spojówce, na ustach, opuszkach palców itp. Całkowite wysuszenie zwłok obserwuje się najczęściej w suchych , luźne, dobrze wentylowane i zasysające wilgoć do gleby, w pomieszczeniach o odpowiedniej wentylacji.

Zwłoki osób szczupłych i wychudzonych łatwo ulegają mumifikacji. Średnio mumifikacja zwłok następuje w ciągu 6-12 miesięcy, w niektórych przypadkach zmumifikowanie zwłok osoby dorosłej może nastąpić w ciągu 2-3 miesięcy. Masa mumii wynosi 1/10 pierwotnej masy ciała. Kolor skóry - pergaminowy, żółtawo-brązowy lub ciemnobrązowy. Narządy wewnętrzne wysychają i stają się płaskie. Tkanki stają się gęste. Podczas mumifikacji wygląd zewnętrzny osoby zostaje zachowany w różnym stopniu. Możesz określić płeć, wiek, cechy anatomiczne. Są ślady postrzału, rany ostre, bruzda duszenia.

Garbowanie torfowe. Impregnacja i garbowanie tkanek i narządów kwasami huminowymi, które są produktami rozpadu martwych roślin, występuje na torfowiskach. Skóra staje się ciemnobrązowa, gęsta. Narządy wewnętrzne są zmniejszone. Sole mineralne są wypłukiwane z kości, przez co zmienia się ich kształt. Kości wyglądają jak chrząstki. Wszystkie uszkodzenia są zachowane. W tym stanie zwłoki mogą być przechowywane przez bardzo długi czas, czasem przez wieki.

WYKŁAD #14

Badanie zwłok noworodka

Badanie zwłok noworodka odbywa się na ogół według ogólnego schematu przyjętego w medycynie sądowej. Jednak to badanie ma pewne osobliwości. W szczególności zakres spraw do rozstrzygnięcia w tej sprawie obejmuje wyjaśnienie następujących okoliczności:

1) czy dziecko jest noworodkiem, donoszone (jeśli nie, jaki jest jego wiek macicy), zdolne do życia;

2) czy urodził się żywy czy martwy;

3) czy oddychał i jak długo żył po urodzeniu;

4) czy otoczono go należytą opieką;

5) co spowodowało śmierć.

Przy rozwiązywaniu tych problemów ekspert kieruje się szeregiem znaków. Oczywiście przy badaniu zwłok noworodka, podobnie jak w innych rodzajach kryminalistycznych badań lekarskich, nie można wyjść z obecności, braku lub nasilenia jednego znaku, bierze się pod uwagę kompleks znaków z obowiązkowym uwzględnieniem indywidualnych cech organizmu.

Kwestia noworodka ma ogromne znaczenie medyczne i prawne. Faktem jest, że termin „dzieckobójstwo” oznacza zabicie dziecka przez matkę bezpośrednio lub w stosunkowo krótkim czasie po urodzeniu. Oczywiście w tych okolicznościach odpowiedź na pytanie o noworodka ma ogromne znaczenie w kwalifikacji popełnionego czynu, gdyż umyślne pozbawienie życia dziecka, którego matka dokonała w późniejszym terminie po urodzeniu, będzie już nosiło znamiona nie dzieciobójstwa, ale zwykłego morderstwa. Ponadto należy mieć na uwadze jeszcze jedną okoliczność o charakterze czysto medycznym. Czasami (choć bardzo rzadko) u kobiety, która wcześniej była całkowicie normalna, w okresie czasu odpowiadającym porodowi lub bezpośrednio po nich, pojawia się przejściowe ostre zaburzenie psychiczne - tak zwany „efekt zamieszania Ashaffenburga”. Będąc w takim stanie i bez zewnętrznego nadzoru, kobieta może popełnić bezsensowne czyny, w tym zabójstwo własnego nowonarodzonego dziecka. Ta psychoza szybko mija, więc jeśli zamordowane dziecko nie jest noworodkiem, to nie ma co mówić o „wpływie zdezorientowania”. Oczywiście, jeśli istnieją przesłanki, aby przypuszczać obecność psychozy, podejrzany powinien zostać poddany sądowo-psychiatrycznym badaniom.

Istnieją trzy niepodważalne oznaki noworodka:

1) pępowina;

2) obecność guza urodzeniowego;

3) obecność seropodobnego, oryginalnego smaru. Zaraz po urodzeniu dziecko ma soczysty,

wilgotna i lśniąca pępowina. Czasami pojawia się nieoddzielone łożysko (łożysko lub miejsce dziecka), ale zwykle koniec pępowiny jest odcięty (lub oderwany). Aby uratować życie dziecka, aby uniknąć krwawienia z pępowiny, pępowina jest podwiązana. Brak takiego podwiązania, a także stan końca pępowiny (przerwanie zamiast przecięcia) może w pewnym stopniu wskazywać na okoliczności, w jakich doszło do porodu. W przyszłości pępowina wysycha i odpada w 4-10 dniu po urodzeniu. Pępek goi się około dwóch tygodni po urodzeniu.

Biorąc pod uwagę kryminalistyczne znaczenie pępowiny dla ustalenia faktu noworodka, a także dla ustalenia czasu życia pozamacicznego niemowlęcia, należy go dokładnie zbadać i szczegółowo opisać w protokole z sekcji zwłok.

Podczas porodu na tej części ciała dziecka, która porusza się do przodu wzdłuż kanału rodnego (częściej jest to głowa), powstaje guz porodowy głównie w wyniku ssania. Ma charakter rozległego miękkiego obrzęku, wyraźnie widocznego na odpowiedniej części ciała, nie naruszając integralności skóry; na rozcięciu jest to krwawa galaretowata impregnacja podskórnych tkanek miękkich.

Guz urodzeniowy zwykle ustępuje w ciągu jednego dnia po urodzeniu. Nie należy go mylić z możliwymi urazami, które pojawiają się po urodzeniu w wyniku uderzeń, siniaków itp. Tym ostatnim zwykle towarzyszy traumatyzacja skóry (otarcia, rany), a czasem leżących pod nią tkanek miękkich, a nawet narządów wewnętrznych.

Smar serowy to biała masa markowa. Przed urodzeniem ten lubrykant pokrywa całe ciało dziecka cienką warstwą. Przy przejściu przez kanał rodny jest częściowo wymazywany, ale jego resztki zawsze można znaleźć pod pachami, w fałdach pachwinowych, za małżowinami usznymi, a także w głębokich fałdach skóry, np. na szyi.

To, czy dziecko jest urodzone o czasie, czy jest wcześniakiem, zależy od tego, czy dziecko urodziło się w terminie czy przed terminem.

Normalny czas trwania ciąży to 280 dni, czyli 10 miesięcy księżycowych (miesiąc księżycowy to 28 dni). Możliwe są odstępstwa od tego okresu; w takich przypadkach niemowlę zostanie uznane za wcześniaka lub po terminie.

Dziecko urodzone w terminie charakteryzuje się kombinacją wielu znaków. Jego długość ciała wynosi 50 cm, obwód głowy 32 cm, odległość między ramionami 12 cm, między biodrami 9,5 cm, a waga 3 kg. Skóra donoszonego dziecka jest różowa, elastyczna, pokryta delikatnym meszkiem w okolicy barku. Paznokcie na rękach wystają poza końce palców, a na nogach sięgają końców. Chrząstki nosa i małżowin usznych są gęste i elastyczne. Gruczoły sutkowe u chłopców i dziewcząt są lekko spuchnięte. U chłopców jądra znajdują się w mosznie, u dziewcząt duże wargi sromowe zakrywają małe. W przekroju poprzecznym dalszej nasady kości udowej, w środkowej części przekroju, wyraźnie widoczne jest tzw. jądro kostnienia w postaci ciemnoczerwonego ogniska o największej średnicy 0,5 cm, usytuowane na tle biała tkanka chrzęstna.

U wcześniaka długość ciała, inne wymiary i waga będą tym mniejsze, im bardziej jest wcześniakiem. Skóra blada, wiotka, pomarszczona, wszędzie pokryta puchem. Twarz ma wygląd starodawny, chrząstki nosa i małżowiny usznej są pozbawione elastyczności. Paznokcie dłoni i stóp nie sięgają końców palców. U chłopców moszna jest pusta ze względu na umiejscowienie jąder w jamie brzusznej. U dziewcząt duże wargi sromowe nie zakrywają małych.

Podczas badania zwłok wcześniaka ważne jest ustalenie wieku wewnątrzmacicznego. Uważa się, że najbardziej wiarygodnym kryterium określania donoszonego dziecka jest długość ciała. Technika stosowana w praktyce kryminalistycznej jest następująca. Do piątego miesiąca księżycowego długość ciała dziecka wyrażona w centymetrach jest równa kwadratowi liczby miesięcy księżycowych życia wewnątrzmacicznego. Oznacza to, że do końca pierwszego miesiąca długość ciała wyniesie 1 cm, do końca drugiego 4 cm, trzeciego 9 cm, czwartego 16 cm, piątego 25 cm. okres pięciu miesięcy, długość ciała wyrażona w centymetrach jest równa liczbie miesięcy księżycowych pomnożonej przez 5. Oznacza to, że do końca szóstego miesiąca długość ciała wyniesie 30 cm, do końca siódmy miesiąc - 35 cm itd. Zgodnie z tą techniką, w dziesiątym miesiącu księżycowym długość ciała dziecka urodzonego w terminie wyniesie 50 cm.Ta technika daje możliwość odpowiedzi na pytanie, jaki księżycowy miesiąc życia macicy urodziło się wcześniak.

Odpowiedź na pytania o donoszenie lub wcześniactwo dziecka, a także długość jego życia macicznego, w dużej mierze zależy od opinii biegłych we wszystkich kolejnych pytaniach – o żywotność, żywe urodzenie i przyczynę śmierci.

Żywotność lub nieżywotność niemowlęcia oznacza jego zdolność lub niezdolność do życia po urodzeniu. Brak żywotności może być spowodowany po pierwsze wcześniactwem, po drugie wadami rozwojowymi (wady rozwojowe), a po trzecie chorobami wewnątrzmacicznymi.

W placówkach położniczych, w których można zapewnić wykwalifikowaną opiekę medyczną, uważa się za nierealne (poronienia) wcześniaki urodzone w okresie życia wewnątrzmacicznego do 7 miesięcy księżycowych, o długości ciała nie większej niż 35 cm i wadze nie większej niż 1 kg. Jeśli poród następuje bez opieki medycznej (potajemny poród), z reguły dzieci urodzone przed ósmym miesiącem również nie przeżywają. Niemowlęta urodzone po tym okresie mogą żyć, ale ich organizm w początkowym okresie życia pozamacicznego jest osłabiony i przez to bardziej podatny na niekorzystne wpływy zewnętrzne. W przyszłości ich stan ustabilizuje się i stanie się nie do odróżnienia od stanu dzieci urodzonych w terminie.

W badaniu poronień pozaszpitalnych badanie kryminalistyczne ma na celu zidentyfikowanie różnych obrażeń ciała, które mogą wskazywać na użycie różnych, w tym ostrych przedmiotów (igły dziewiarskie itp.) W celu wydalenia płodu.

Jedną z przyczyn niezdolności do życia w niektórych przypadkach są wady rozwojowe ważnych narządów - krążenia, oddychania itp. (Na przykład położenie serca poza klatką piersiową, brak tchawicy, brak mózgu). Choroby płodu w łonie matki (kiła, choroby krwi) są również przyczyną niezdolności do życia.

Nieżywotność nie powinna być mylona z urodzeniem martwego dziecka. Dzieci niezdolne do życia mogą czasem urodzić się żywe, ale nieuchronnie umierają wkrótce po urodzeniu.

Ustalenie urodzenia żywego lub martwego noworodka przeprowadza się głównie przy użyciu dwóch metod – badań płucnych i żołądkowo-jelitowych. Z ich pomocą rozwiązuje się pytanie, czy dziecko oddycha, czy nie oddycha. Istnieją inne metody, ale te metody są zalecane do obowiązkowego stosowania we wszystkich takich przypadkach.

W łonie matki płuca dziecka są w stanie zapadnięcia, nie zawierają powietrza. Po urodzeniu już przy pierwszych oddechach prostują się, stają się przewiewne. Na tej podstawie opiera się badanie płuc. Płuca są zanurzone w wodzie, w obecności powietrza unoszą się na wodzie. Jednak może się również zdarzyć, że u oddychającego dziecka nie wszystkie płuca, ale tylko niektóre ich części wyprostują się. Takie płuca mogą nie unosić się na wodzie. W tym przypadku płuca są cięte na kawałki nożyczkami pod wodą: wyprostowane (oddychające) kawałki unoszą się, reszta tonie. Jednak sam ten test nie może mieć decydującego znaczenia. Na przykład tworzenie się gazów gnilnych może powodować unoszenie się płuc, które nie oddychają. Ponadto płuca zamrożonych zwłok mogą również unosić się na wodzie, niezależnie od tego, czy oddychały, czy nie. Czasami dochodzi do wtórnego zapadnięcia się już oddychającej tkanki płucnej, która straci swoją wyporność.

Badanie przewodu pokarmowego opiera się na fakcie, że żywe dziecko nie tylko wdycha, ale także połyka powietrze. W związku z tym żołądek zawierający powietrze po zanurzeniu w wodzie unosi się na wodzie. Po 6 godzinach życia pozamacicznego zwykle określa się penetrację powietrza do jelita cienkiego, a po 12 godzinach do jelita grubego (można to wykorzystać do określenia długości życia po urodzeniu). Podczas przeprowadzania badania żołądkowo-jelitowego żołądek jest najpierw podwiązywany na obu końcach, a następnie odcinany. Ta procedura wykonywania tego testu została ustalona w celu zapobieżenia zasysaniu powietrza z zewnątrz lub odwrotnie, wyciśnięciu go z żołądka. Oczywiście wszystko, co zostało powiedziane o zakłócającym wpływie gnicia na produkcję próbki płuc, w pełni odnosi się do próbki z przewodu pokarmowego.

Z powyższego widać, że obie próbki nie są absolutnie specyficzne. Dlatego należy zwrócić uwagę na inne oznaki urodzenia żywego i martwego dziecka. Płuca nieoddychające mają od powierzchni jednolite ciemnoczerwone, siniejące zabarwienie, a na rozcięciu są w stanie zapadniętym, nierozszerzonym, w wyniku czego płuca nie wypełniają całej objętości jam opłucnowych. Ich konsystencja jest gęsta i mięsista. Oddychające płuca mają marmurowy wygląd - bladoróżowe obszary przeplatają się z czerwonymi; płuca wypełniają jamy opłucnej, są jakby puszyste w dotyku. Decydujące może być badanie histologiczne płuc. Oczywiście obecność zsiadłego mleka w żołądku wskazuje, że dziecko nie tylko żyło, ale także jadło.

Oczekiwaną długość życia niemowlęcia po urodzeniu określa się dość dokładnie, zwłaszcza pierwszego dnia, stosując powyższe metody badania cech pępowiny i stopnia wnikania powietrza do jelita.

Ważna jest również obecność w jelicie grubym pierwotnego kału - ciemnozielonej papkowatej masy. Opróżnienie jelita grubego z pierwotnego kału następuje zwykle w 2-4 dniu po urodzeniu. Możliwe są jednak również odchylenia. Tak więc w przypadku asfiksji pierwotny kał może zostać wydalony z jelita zarówno przed urodzeniem (w macicy), jak i bezpośrednio po urodzeniu dziecka.

Podwiązanie pępowiny, stan skóry (zanieczyszczenie), obecność pieluchy itp. wskazują na zapewnienie lub brak opieki.

Przyczyny zgonu noworodka mogą być na ogół takie same jak u osoby dorosłej – naturalne i gwałtowne, ale mają pewne cechy charakterystyczne dla tego wieku.

Najczęstszymi przyczynami naturalnej śmierci niemowlęcia w łonie matki i noworodka są przyczyny związane z nieprawidłowym przebiegiem aktu porodowego. Do tej kategorii przyczyn zalicza się zamartwicę wynikającą z zaburzeń krążenia wewnątrzmacicznego – oderwanie się miejsca dziecka, pęknięcie pępowiny, ucisk jej między głową płodu a ścianami kanału rodnego, splątanie pępowiny wokół szyi płodu z uciskiem z tych ostatnich. Przyczyną śmierci może być uraz porodowy, który występuje, gdy płód przechodzi przez kanał rodny, prowadząc do pęknięcia opony twardej, pęknięcia narządów wewnętrznych i naruszenia integralności kości czaszki.

Na szczególną uwagę zasługują niezamierzone urazy płodu spowodowane przez matkę w procesie samopomocy podczas porodu. Zdarza się to częściej, gdy pierworódka rodzi bez pomocy. Aby przyspieszyć poród, czasami próbuje rękami wyciągnąć dziecko z części, która pojawiła się w szczelinie narządów płciowych. W tym przypadku dochodzi do otarć, zadrapań (śladów paznokci), urazów kręgosłupa, pęknięć tkanek miękkich szyi i jej ucisku z późniejszą asfiksją.

Przyczyny gwałtownej śmierci noworodka są różne, ale ich specyfika wynika z bezradności niemowlęcia i jego niezdolności do stawiania oporu.

Częściej niż inni pozostaje w stanie bezradności. W takim przypadku niemowlę zwykle umiera z powodu działania niskiej temperatury (nawet zwykła temperatura pokojowa jest dla niego śmiertelna, jeśli ciało nie jest przykryte). Sprzyja temu utrata krwi, której przyczyną jest nieprzywiązana pępowina.

To pasywna forma dzieciobójstwa. Wśród form aktywnych mechaniczna duszność obturacyjna, która pojawia się w wyniku wprowadzenia do światła dróg oddechowych różnych ciał obcych, a także w wyniku zamykania ust i nosa różnymi, najczęściej miękkimi przedmiotami lub dłońmi , należy wskazać jako najczęstszą przyczynę.

Uduszenie można wykonać, ściskając szyję ręką, pętlą, aw rzadkich przypadkach pępowiną.

Często zdarza się utonięcie dziecka w zbiornikach, latrynach, a czasem w wiadrze z wodą, w wannie itp.

Przyczyną urazów może być albo uderzenie jakimś tępym, twardym przedmiotem, albo wynik rzucenia dziecka z upadku i uderzenia tępym twardym przedmiotem. Czasami matka wyjaśnia, że ​​przypadkowo upuściła dziecko, albo opowiada o spontanicznym upadku dziecka w wyniku szybkiego porodu. Jest to ogólnie akceptowalne, ale często duża liczba urazów, a także ich umiejscowienie na różnych częściach i powierzchniach ciała, pozwala odrzucić wersję zaproponowaną przez zabójcę.

Zabijanie noworodków za pomocą kłucia, przekłuwania, cięcia i innych ostrych przedmiotów jest rzadkie.

Zatrucie u noworodków jest rzadkie. W takim przypadku mogą pojawić się zarówno żrące, jak i inne trucizny. Nietypowy może być również sposób podawania trucizny np. za pomocą lewatywy.

Niekiedy zdarzają się przypadki rozczłonkowania lub spalenia zwłok dziecka w celu zatarcia śladów zbrodni.

Badania we wszystkich przypadkach śmierci noworodków przeprowadzane są według ogólnych zasad badania zwłok z obowiązkowym dokładnym opisem i udokumentowaniem znalezionych danych, a także szczegółowym opisem wykonanych badań i uzyskanych wyników.

WYKŁAD #15

Kryminalistyczne badanie lekarskie dowodów fizycznych pochodzenia biologicznego

Gdy znalezienie śladów krwi jest szczególnie trudne, można zastosować wstępne badania krwi. Najczęstsze są trzy reakcje: z 3% roztworem nadtlenku wodoru, test benzydynowy zmodyfikowany przez V. I. Voskoboinikova i reakcja z luminolem.

Reakcje są bardzo czułe, ale nie specyficzne i nie stałe: pozytywny wynik można uzyskać nie tylko z krwią, a krew może czasami dawać wynik negatywny. Pozytywny wynik pozwala na wybór pozycji (ich części) do przesłania do badania. Negatywny wynik należy pominąć, jeśli okoliczności zdarzenia pozwalają uznać badanie konkretnych przedmiotów za obiecujące.

Próbki wstępne stosuje się w przypadkach, gdy nie można wykryć widocznych śladów krwi i pojawia się pytanie: co należy usunąć do badań?

Testy są łatwe do wykonania. Na brzeg plamy nanosi się kroplę 3% roztworu nadtlenku wodoru. W obecności krwi tworzy się biała drobna piana.

Podczas badania z benzydyną przygotowuje się odczynnik składający się z mechanicznej mieszaniny proszku: nadtlenek baru (5 części), zasadowa benzydyna (2 części), kwas cytrynowy (10 części). Przed użyciem niewielką ilość proszku (na czubku noża) rozpuszcza się w wodzie (1/4 szklanki). Mały wacik zwilża się roztworem i dotyka krawędzi śladu. W obecności krwi wacik nabiera jasnoniebieskiego koloru.

W zaciemnionym pomieszczeniu, jeśli konieczne jest zbadanie stosunkowo dużego obszaru lub wykrycie śladów krwi po jej usunięciu, stosuje się reakcję z luminolem. Kroplę odczynnika nakłada się na krawędź toru lub rozpyla na pomieszczenie. W obecności krwi pojawia się jasny niebieskawy błysk - luminescencja, trwająca prawie minutę.

Ustalenie obecności krwi

Stwierdzenie obecności krwi opiera się na wykryciu barwnika krwi - hemoglobiny i jej pochodnych. Najczęściej stosowane metody badawcze to chromatografia cienkowarstwowa, mikroluminescencja, analizy spektralne i mikrospektralne. Opierają się one na zdolności hemoglobiny i jej pochodnych do pochłaniania fal świetlnych o określonej długości.

Dla każdej pochodnej hemoglobiny natura tych widm jest specyficzna pod względem liczby, lokalizacji, szerokości i intensywności pasm absorpcji. Aby ustalić obecność krwi, praktycznie wykorzystują widma pochodnych hemoglobiny - hemochromogenu i hematoporfiryny, uzyskane po przetworzeniu części śladu odpowiednimi odczynnikami. Do takiego badania wystarcza znikoma ilość obiektu, reakcja jest bardzo czuła, a jej wyniki określane są za pomocą dysz spektralnych SPO-1, AU-16, spektroskopu bezpośredniego widzenia i mikroskopu. Badanie mikrospektralne pozwala na stwierdzenie obecności krwi nawet po próbach jej usunięcia (wyprania) w śladach z dawnych czasów. Wykrycie widma hemochromogenu lub hematoporfiryny potwierdza obecność krwi.

Metoda chromatografii cienkowarstwowej jest najważniejsza i pozwala uzyskać pozytywny wynik nawet w trudnych przypadkach. Metoda ta opiera się na fakcie, że rozpuszczalnik, przechodząc przez ekstrakty nałożone na płytki Silufol, prowadzi do rozkładu krwi na składniki, po czym te ostatnie traktuje się alkoholowym roztworem benzydyny i 3% roztworem nadtlenku wodoru .

Metoda mikroluminescencji opiera się na fakcie, że pochodne hemoglobiny, w szczególności hematoporfiryna, wykazują jasną fluorescencję w świetle UV. Metoda ma charakter informacyjny w badaniu starych i wypłukanych śladów krwi.

Określanie rodzaju krwi

Przeprowadzenie takiego badania z jednej strony podyktowane jest okolicznościami zdarzenia, gdy w toku śledztwa pojawiają się wersje o pochodzeniu krwi na przedmiotach nie tylko od ludzi, ale także od ptaków, ssaków, ryby, az drugiej strony jest to określane przez dalsze badanie grupy krwi w śladach, czego nie można przeprowadzić bez ustalenia grupy krwi.

Aby określić rodzaj krwi, najczęściej stosuje się reakcję wytrącania białka (Chistovich-Ulengut). Reakcja wytrącania obejmuje dwa składniki: ekstrakt z plamki krwi i surowicę odpornościową, która wytrąca określony rodzaj białka. Ta reakcja opiera się na interakcji białka z plamki krwi z odpowiednią surowicą, przy pozytywnym wyniku reakcji powstaje osad - osad. Wytwarzane są surowice, które wytrącają białko osoby, bydła (duże, małe), koni, świń, kotów, psów, ptaków. Należy pamiętać, że surowice można przygotowywać do wytrącania białek i innych zwierząt.

Oprócz głównego eksperymentu z ekstraktem z plamy krwi przeprowadzane są eksperymenty kontrolne, w tym z ekstraktami z przedmiotu poza plamami krwi, ponieważ ludzkie białko może być obecne na przedmiotach (najczęściej na ubraniach), a nie tylko we krwi (na przykład wydzielina z nosa, pot, mocz itp.). W takich przypadkach niemożliwe jest określenie rodzaju krwi. Jeżeli nie uzyskano dodatniego wyniku z surowicą na białko ludzkie, ekspert musi wykonać test precypitacyjny z surowicami przygotowanymi na białka różnych gatunków zwierząt, aż do uzyskania wyniku dodatniego.

Obecnie w celu określenia rodzaju krwi stosuje się reakcje precypitacji w żelu agarowym, kontr immunoelektroforezę i immunofluorescencję.

Reakcja strącania w żelu została zaproponowana przez O. Ouchterlony (1949). Jego zasada jest następująca: antygen i przeciwciało umieszcza się w dwóch dołkach w agarze, dyfundują do siebie i w miejscu kontaktu tworzy się pasmo wytrącania.

Licznik immunoelektroforezy (elektroprecypitacja) został po raz pierwszy zaproponowany przez Bussardoma (1959). Istota reakcji jest następująca: frakcje globuliny surowicy zawierające przeciwciała są przesyłane z „+” na „-”, a antygeny – z „-” na „+”. W ten sposób, zbliżając się do siebie, tworzą pasmo opadów. Reakcję tę można przeprowadzić zarówno w żelu agarowym, jak i na filmach z octanu celulozy.

Reakcja immunofluorescencyjna RIF została zaproponowana w 1942 roku przez Coonsa i in. Opiera się na luminescencji przeciwciał znakowanych różnymi fluorochromami, podczas gdy przeciwciała wchodzą w kontakt z antygenami na powierzchni badanych obiektów. Wykorzystywana jest pośrednia reakcja immunofluorescencyjna, składająca się z dwóch etapów:

1) kontakt antygenu z surowicą niefluorescencyjną;

2) traktowanie przedmiotu badań surowicą luminescencyjną.

Po ustaleniu przynależności krwi do osoby określa się jej grupę.

Oznaczanie grupy krwi

Przy badaniu tak poważnych przestępstw, jak morderstwo, gwałt, popełnione pod nieobecność świadków, szczególne znaczenie ma ustalenie ewentualnej przynależności krwi do ofiary lub podejrzanego.

Przynależność do grupy można określić na podstawie śladów krwi na przedmiotach, w tkankach wypreparowanych części zwłok, w płynnej krwi pobranej od ofiar lub podejrzanej jako próbka. Przy badaniu zwłok z obrażeniami z towarzyszącym krwawieniem zewnętrznym obowiązkowe jest oznaczenie grupy krwi pobranej ze zwłok. W przyszłości ślady krwi mogą znajdować się na przedmiotach, osobach podejrzanych o popełnienie przestępstwa, pojazdach oraz na miejscu zdarzenia. Przynależność grupową tych śladów należy porównać z przynależnością grupową próbek krwi zmarłego.

Oznaczanie grup krwi opiera się na wykrywaniu określonych substancji obecnych na powierzchni czerwonych krwinek (antygenów) oraz w surowicy krwi (aglutyniny). W surowicy krwi zdrowej osoby z reguły nie ma aglutynin, które reagują z antygenami znajdującymi się w erytrocytach tej osoby. To podstawa podziału wszystkich ludzi na grupy. Znaki grupowe rozwijają się w okresie życia macicy. Następnie te cechy nie zmieniają się jakościowo. W suchej krwi i jej śladach aglutyniny mogą utrzymywać się przez kilka lat. Antygeny utrzymują się znacznie dłużej.

Oprócz erytrocytów te same antygeny znajdują się w ludzkich narządach i tkankach, ich wydzielinach, co pozwala określić ich przynależność do grupy. Każda osoba ma indywidualny zestaw antygenów i charakterystycznych dla siebie białek surowicy.

Grupowa przynależność śladów krwi jest praktycznie określana w granicach układu izoserologicznego erytrocytów ABO, jeśli to konieczne, zgodnie z układami P, Lewis, MNS, Rhesus, układem globulin surowicy. W płynnej krwi możliwa jest szersza definicja. Możliwe jest wykrycie lub wykluczenie w plamach płynnej krwi znacznie większej ilości zarówno układów erytrocytów, jak i surowicy, układów enzymatycznych itp.

Zgodnie z systemem ABO krew ludzka dzieli się na cztery grupy: O (I), A (II), B (Sh) i AB (IV). Podczas określania przynależności grupowej płynnych próbek krwi erytrocyty i surowica są badane oddzielnie. Podczas badania plam reakcja kontrolna jest ustalana przez materiał przedmiotu - kontrola obiektu nośnego.

Trudności w określeniu grupowania krwi w plamach wynikają głównie z wpływu samego materiału, przedmiotu, na którym znaleziono ślady krwi, a także niewielkiej ilości krwi w plamach, początkowej siły antygenów i aglutynin.

Ustalenie grupy krwi pozwala wykluczyć jej przynależność do określonej osoby (ofiary lub podejrzanego) lub wskazać, że takiego wyjątku nie można uczynić.

Przynależność grupowa płynnej krwi ustalana jest w związku z rozstrzyganiem pytań o sporne ojcostwo, zastępowanie dzieci, kradzież dziecka oraz, w drodze wyjątku, o sporne macierzyństwo. Badanie opiera się na wzorcach przenoszenia cech grupowych na potomków w drodze dziedziczenia.

Różnicowanie krwi osoby dorosłej i płodu

Krew płodu, noworodka i dziecka w wieku poniżej około 1 roku różni się od krwi osoby starszej niż ten wiek. Różnice dotyczą budowy niektórych specyficznych białek, w szczególności R-fetoproteiny. Różnicowanie białek obecnych we krwi osoby dorosłej od odpowiednich białek niemowlęcia przeprowadza się metodami elektroforezy. Możliwe jest również wykrycie różnic w aktywności niektórych enzymów metodami biochemicznymi. Powyższe metody nie są powszechnie stosowane w codziennej praktyce ze względu na złożoność ich realizacji, a także konieczność stosowania drogich odczynników i sprzętu.

Ponadto hemoglobina dorosłych jest mniej odporna na denaturację alkaliczną niż hemoglobina płodowa.

W 1958 roku niemieccy badacze zaproponowali cytologiczną metodę wykrywania hemoglobiny płodowej do celów klinicznych.

W 1984 r. N. V. Belikhina zaproponował metodę wykrywania FeHb do badań kryminalistycznych dowodów fizycznych. Podstawą tej metody jest to, że FeHb jest bardziej odporny na HCl (kwas solny) i pepsynę niż Hb u osoby dorosłej.

Możliwości regionalnego pochodzenia krwi

W praktyce kryminalistycznej stosuje się metody identyfikacji zanieczyszczeń w śladach krwi. Charakter tych zanieczyszczeń zależy od miejsca krwawienia. Komórki i tkanki każdego narządu mają swoją indywidualną strukturę. Nawet tkanki tego samego typu w różnych narządach mogą mieć pewne różnice. Na przykład w przypadku krwawienia z nosa można określić zanieczyszczenie składające się ze śluzu i komórek tkankowych nabłonka jamy nosowej, z krwawieniem z macicy, znajdują się komórki odpowiedniego nabłonka i charakterystyczny śluz, z krwawieniem z odbytnicy, kał można wykryć jako zanieczyszczenie.

Obecnie opracowywane są nowe metody oparte na wykrywaniu zanieczyszczeń w postaci enzymów w śladach krwi oraz pomiarze aktywności enzymatycznej.

Określanie wieku plam krwi

Hemoglobina zawarta w erytrocytach ulega stopniowym zmianom pod wpływem czynników środowiskowych. Zmiany te nazywane są „starzeniem się”. Z biegiem czasu hemoglobina jest przekształcana w kilku etapach z oksyhemoglobiny do hematoporfiryny. Każda forma hemoglobiny ma swoją własną charakterystykę widmową. Metoda spektrofotometryczna określa etap konwersji hemoglobiny. Na podstawie wyników zastosowania tej metody można ocenić wiek ukrwienia plamy na materiale dowodowym. Jednak na proces „starzenia się” hemoglobiny w każdym przypadku wpływa pewien indywidualny zestaw czynników. Wśród nich można wskazać wilgotność, światło słoneczne, temperaturę, właściwości materiału przedmiotu, na którym znajduje się ślad krwi, a także początkowy stan krwi itp. Okoliczności te stanowią wynik określenia wieku tworzenia plam krwi bardzo zbliżone.

Jednocześnie obecnie, stosując metody biochemiczne, można odpowiedzieć na pytanie o przepisywanie śladów krwi poprzez określenie aktywności enzymatycznej krwi. Niektóre enzymy krwi zachowują swoją aktywność przez 80-100 dni.

Ustalenie ilości płynnej krwi wylanej przez jej ślady

W niektórych przypadkach, w związku z badaniem przypadków zadawania obrażeń z towarzyszącym krwawieniem zewnętrznym, konieczne staje się określenie ilości krwawienia w śladowych ilościach krwi. Wiadomo, że podczas suszenia 1000 ml płynnej krwi uzyskuje się około 211 g suchej pozostałości. Na podstawie tych danych można określić, na podstawie ilości suchej krwi w wykrytych śladach, początkową objętość wypływającej krwi płynnej. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę przybliżony charakter tych obliczeń, ze względu na kilka okoliczności. Faktem jest, że stopień wysuszenia krwi i uzyskania suchej pozostałości w każdym przypadku są indywidualne. A jednocześnie nie da się dokładnie zmierzyć masy suchej krwi w jej śladach.

Określenie stanu ciąży za pomocą plam krwi

Istnieją dowody na to, że wkrótce po zajściu w ciążę, począwszy od około 8-10 dnia ciąży, we krwi kobiety pojawia się odpowiedni hormon. Ma dobrą stabilność w środowisku zewnętrznym. Dzięki temu jego wykrycie w śladowych ilościach krwi nie jest trudne i służy jako dowód pochodzenia krwi kobiety ciężarnej.

Również we krwi kobiet w ciąży znajduje się enzym - oksytocynaza. Po porodzie stopniowo zanika w ciągu pierwszego miesiąca. Enzym ten jest również dobrze zachowany w śladowych ilościach krwi. Można go wykryć nawet 2-3 miesiące po powstaniu plamki krwi. Wykrycie obecności tego enzymu w śladowych ilościach krwi wskazuje również na pochodzenie krwi kobiety w ciąży lub kobiety, która niedawno urodziła.

Ustalenie pochodzenia krwi od żywej osoby lub ze zwłok

To pytanie rzadko pojawia się w praktyce kryminalistycznej. Zasada stosowanej do tego techniki jest następująca. Jakiś czas po śmierci, po około 1-2 godzinach, do krwi trupa zaczynają przenikać enzymy, które za życia znajdowały się wyłącznie w tkankach. W konsekwencji stopniowo krew w zwłokach nabiera innych właściwości. Rozwiązanie tego problemu opiera się na wykryciu powyższych enzymów w śladowych ilościach krwi. Należy jednak zauważyć, że ponieważ krew niedawno zmarłej osoby praktycznie nie różni się od krwi żywej osoby, ta technika nie działa w takiej sytuacji. Dlatego nie można powiedzieć, że plama powstała jeszcze za życia osoby lub bezpośrednio po śmierci.

Ustalenie lub wykluczenie pochodzenia krwi od określonej osoby

Kwestia pochodzenia krwi od konkretnej osoby ma ogromne znaczenie w przypadku rozwiązywania przestępstw przeciwko osobie. Jednym z ważnych dowodów jest opinia biegłego na temat pochodzenia krwi na instrumencie urazu, a także na ciele lub ubraniu ofiary pochodzącej od podejrzanego lub na temat pochodzenia krwi z wszelkich fizycznych dowodów ofiary.

Ten problem jest rozwiązany na dwa sposoby. Pierwszym jest porównanie grupowania krwi z dowodami materialnymi i krwią konkretnej osoby. W ludzkiej krwi, w różnych jej składnikach, znajdują się białka antygenowe, wynikają one z indywidualnych właściwości DNA, które każda osoba dziedziczy po obojgu rodzicach. Antygeny te są bardzo podobne u różnych osób i reprezentują warianty budowy tego samego białka, jednak istnieją pewne różnice w budowie tych białek. Różne antygeny tego samego typu nazywane są izoantygenami. Antygeny tego samego typu z powyższymi różnicami tworzą układ. Na przykład, zgodnie z systemem ABO, ludzi można podzielić na cztery grupy krwi, których różnice są z góry określone przez obecność lub brak dwóch izoantygenów. Istnieją również inne systemy o różnej liczbie grup. Na przykład w systemie MNS jest dziewięć grup. W każdej konkretnej osobie możesz określić grupę krwi w wielu układach. Na przykład, zgodnie z systemem ABO, krew danej osoby może należeć do pierwszej grupy, zgodnie z systemem MNS - do ósmej itd. Istnieje ponad 300 tysięcy wariantów grup krwi, na przykład według dziesięciu systemy. W rezultacie określony wariant grup krwi według dziesięciu systemów występuje u jednej osoby na 300 tysięcy. Liczba wariantów grup krwi dla innych układów lub dla innej liczby układów będzie się w pewnym stopniu różnić. Niemniej jednak powyższe dość wyraźnie ilustruje możliwość wykorzystania tej metody np. w celu zidentyfikowania konkretnego sprawcy spośród skończonej i stosunkowo niewielkiej liczby podejrzanych.

Drugie podejście do ustalenia pochodzenia krwi od konkretnego osobnika jest realizowane przy użyciu stosunkowo młodej metody genetyki molekularnej. Metoda ta ujawnia indywidualne cechy budowy kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA). Badaniom można poddać dowolne części ciała, krew, a nawet wydzieliny. Głównym warunkiem tej metody jest obecność DNA w badanym materiale. Metoda ma bardzo wysoką wiarygodność wyników, co pozwala nie w sposób probabilistyczny, jak w przypadku większości metod kryminalistycznych, ale w formie niemal kategorycznej, ocenić tożsamość biologiczną lub różnicę badanych obiektów. Ograniczenia w stosowaniu tej metody wiążą się z jej dużą pracochłonnością, naukochłonnością, a także stosunkowo wysokimi kosztami.

Znacznie rzadziej zachodzi potrzeba zbadania śladów innych wydzielin (oprócz krwi i nasienia) osoby lub części jej tkanek miękkich i kostnych. Ślady śliny można znaleźć na „kneblach”, niedopałkach papierosów, znaczkach pocztowych, kopertach, w miejscu uszkodzeń na ubraniach ofiar. Ślady potu, wydzieliny z nosa, moczu, kału bada się na różnych częściach ubrania osoby lub innych przedmiotach znalezionych na miejscu zdarzenia. Wypływ żeńskich narządów płciowych może znajdować się na ubraniu lub ciele osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa. Części tkanek miękkich lub kostnych stwierdza się w przypadkach rozczłonkowania zwłok lub urazów, którym towarzyszy oddzielenie części ciała (palce, dłonie, stopy). Badanie śladów tych wydzielin ustala ich obecność, określa przynależność gatunkową i ujawnia charakterystykę grupową. Podczas badania części ciała (chrząstki, skóry, kości itp.) można określić ich płeć. Obecność śladów wydzielin ustala się dwoma głównymi metodami - badaniem morfologicznym i biochemicznymi reakcjami barwnymi (dla amylazy - dla śliny, dla kreatyniny - dla moczu, dla aminokwasów - dla potu). Określenie rodzaju wydzielin opiera się na reakcji wytrącania; w przypadku moczu reakcję poddaje się produktowi utleniania kwasu moczowego. Przynależność gatunkowa i grupowa kału nie jest określona. Przynależność grupowa innych wydzielin jest ustalana w ramach izoserologicznego systemu ABO erytrocytów do wykrywania antygenów. Ustalenie grupowej przynależności wydzielin wyklucza ich pochodzenie od konkretnej osoby lub sugeruje, że ślady wydzielin na konkretnym przedmiocie mogły pochodzić od ofiary lub podejrzanego lub innej osoby o tej samej grupie krwi.

Badanie kryminalistyczne włosów

Włosy są jednym z pochodnych skóry w postaci formacji rogowych. Włosy występują u ssaków, aw szczególności u ludzi. Włosy pokrywają prawie całą powierzchnię ludzkiego ciała. Są dobrze wyrażone na głowie, pod pachami, na kościach łonowych, czasem na klatce piersiowej i innych częściach ciała. Na różnych częściach ciała włosy mogą się znacznie różnić od siebie. W strukturze włosa wyróżnia się łodygę i korzeń. Łodyga włosa w okolicy jednego z końców kończy się cebulką, która jest zgrubieniem zlokalizowanym w grubości skóry. Mieszek włosowy jest miejscem wzrostu włosa. W strukturze włosa wyróżnia się trzy warstwy: najbardziej zewnętrzną jest łuska, pod nią warstwa korowa, pośrodku łodyga. Naturalny wzrost włosów ma miejsce stale. Pojedyncze włosy wypadają. Włosy można również usunąć w wyniku wyłamywania, obcinania, a także wyrywania. Jednocześnie przeprowadzany jest wzrost istniejących i nowych włosów.

Z tego jasno wynika, że ​​na scenie można znaleźć ludzkie włosy różnego pochodzenia regionalnego, a także sierść zwierzęcą. Wykrywanie włosów powinno odbywać się poprzez uważne oglądanie gołym okiem różnych przedmiotów, a także za pomocą lupy. Wykryte włosy są odpowiednio chwytane i pakowane w celu włączenia do akt sprawy jako materiału dowodowego. W protokole z oględzin miejsca zdarzenia oraz na opakowaniu sporządza się zapisy miejsca odnalezienia włosów. Możliwe jest wykorzystanie fotografii i filmowania wideo w celu udokumentowania miejsca wykrycia włosów. Włosy są następnie wysyłane do badania sądowego. W trakcie tych badań początkowo ustalono, że skonfiskowane przedmioty to rzeczywiście włosy. W tym celu ustala się elementy charakterystyczne dla budowy włosa w postaci pręcika i cebulki, a także elementy wewnętrznej struktury pręcika i naskórka. Na podstawie struktury włosów można również ocenić, czy należą one do człowieka, czy zwierzęcia. W badaniu włosów ludzkich, po ich cechach morfologicznych, można ocenić pochodzenie włosów z określonej części ciała: ze skóry głowy; z okolic wąsów i brody na twarzy; z brwi i rzęs; od pach; z kości łonowej i niektórych innych obszarów ciała. Eksperci oceniają mechanizm oddzielania się włosów od miejsca ich wzrostu po stanie korzeni włosów.

Wykrycie mieszka włosowego może wskazywać na fakt wyrywania włosa z korzenia, obecność wyraźnej granicy oddzielenia jednej części włosa od drugiej wskazuje na obcięcie włosa itp. Przy badaniu kilku włosów możliwe jest wiarygodne ustalenie obecności jakichkolwiek cech wskazujących na wpływ czynników termicznych, fizycznych, chemicznych i innych. Na przykład odkrycie faktu, że górne partie włosów zostały ufarbowane jakąś farbą, wskazuje na to, że dana osoba farbowała włosy na głowie. Czasami można ustalić rodzaj użytego do tego barwnika. Po usytuowaniu granicy pomiędzy częściami malowanymi i niepomalowanymi można ocenić, jak dawno były poplamione. Charakter obcych nalotów na włosach może informować nas o pielęgnacji włosów, o ich kondycji sanitarnej i higienicznej. Identyfikując specyficzne cechy wykrytych włosów, można ocenić inne cechy ich stanu. Na przykład, stosując analizę spektralną emisji, możliwe jest ustalenie składu pierwiastkowego wykrytych włosów. Wyniki zastosowania tej metody badawczej mogą scharakteryzować niektóre okoliczności w konkretnym przypadku. Kiedy na miejscu zbrodni zostaną znalezione włosy, śledztwo oczywiście zainteresuje się pytaniem: jakiego koloru są włosy osoby, od której pochodzą.

Na pierwszy rzut oka odpowiedź na to pytanie jest łatwa, ale w praktyce pojawiają się problemy z jego rozwiązaniem. Wynikają one z faktu, że poszczególne włosy na głowie człowieka i na innych częściach ciała mogą znacznie różnić się kolorem od wszystkich włosów jako całości. Co więcej, różnice te mogą polegać nie tylko na obecności siwych włosów wśród czarnych, ale także blond wśród ciemnych lub ciemnych wśród jasnych. Kombinacje kolorów mogą być bardzo różne. Dlatego przy niewielkiej ilości włosów, a także w przypadku znalezienia śladów ich zmian, czasami trudno jest ocenić kolor włosów osoby, od której pochodzą. Kwestię pochodzenia włosów od konkretnej osoby rozstrzyga badanie porównawcze włosów znalezionych podczas oględzin miejsca zdarzenia oraz próbek włosów pobranych od podejrzanego i pokrzywdzonego oraz, w razie potrzeby, od innych osób, które mogły zostawiłem włosy na miejscu zbrodni. Próbki włosów pobiera się z głowy osoby z pięciu obszarów: czołowej, potylicznej, ciemieniowej i dwóch skroniowych. Włosy z każdego obszaru są pobierane w ilości co najmniej 15-20 sztuk poprzez ścięcie u nasady.

W przypadku konieczności porównania mieszków włosowych znalezionych na miejscu zdarzenia z próbkami mieszków włosowych od konkretnej osoby, należy usunąć włosy wyrywając je z nasady. W przypadku konieczności porównania włosów z innych okolic ciała należy pobrać odpowiednie próbki. Pobieranie próbek włosów odbywa się zgodnie z wymogami proceduralnymi, włosy z każdego obszaru ciała pakowane są w osobne koperty z odpowiednimi napisami. Jeżeli od momentu zdarzenia do momentu pobrania próbek do badania znane są jakiekolwiek zmiany we włosach, fakt ten należy uwzględnić w protokole usunięcia. Bezpośrednie porównanie włosów jest dokonywane przez eksperta we wszystkich możliwych cechach. Porównywane są cechy ogólne: długość, grubość, wzór łuski itp. Analizowane są cechy indywidualizujące: ich obecność lub brak na porównywanych włosach, możliwość wpływu na nie przez czynnik czasu, czynniki zewnętrzne i wiele innych. Oprócz cech morfologicznych można porównać niektóre parametry fizyczne, np. wytrzymałość na rozciąganie, gęstość optyczną włosów rodzimych i ich mineralizatów.

W badaniu serologicznym włosów antygeny układu ABO są dość dobrze ustalone, co pozwala ocenić ich pochodzenie od konkretnej osoby. W obecności komórek w okolicy mieszków włosowych można określić płeć ich właściciela. Z wyłączeniem pochodzenia włosów znalezionych na miejscu zbrodni od ofiary przestępstwa lub obcych, można przyjąć pochodzenie włosów od przestępcy i spróbować wydobyć jak najwięcej informacji o nim z wykrytych włosów.

Wyniki badań włosów mogą zawierać różne informacje o tak ważnych cechach poszukiwanej osoby jak płeć, kolor włosów, cechy pielęgnacyjne; fakt kontaktu z rzadkimi chemikaliami; grupa krwi według systemu ABO; obecność różnych chorób i kilka innych. Ustalenie takich cech może mieć duże znaczenie dla poszukiwania przestępcy. Włosy jako przedmiot badań kryminalistycznych w sprawach karnych są dość pouczające, dobrze zbadane pod względem naukowym i praktycznym. Wraz z wprowadzeniem metod badań genetyki molekularnej do codziennej praktyki eksperckiej rola włosów jako przedmiotu – źródła dowodu w sprawach karnych – jeszcze bardziej wzrośnie.

Autor: Levin D.G.

Polecamy ciekawe artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki:

▪ Prawo podatkowe. Notatki do wykładów

▪ Planowanie biznesu. Kołyska

▪ Psychologia wieku. Kołyska

Zobacz inne artykuły Sekcja Notatki z wykładów, ściągawki.

Czytaj i pisz przydatne komentarze do tego artykułu.

<< Wstecz

Najnowsze wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika:

Maszyna do przerzedzania kwiatów w ogrodach 02.05.2024

We współczesnym rolnictwie postęp technologiczny ma na celu zwiększenie efektywności procesów pielęgnacji roślin. We Włoszech zaprezentowano innowacyjną maszynę do przerzedzania kwiatów Florix, zaprojektowaną z myślą o optymalizacji etapu zbioru. Narzędzie to zostało wyposażone w ruchome ramiona, co pozwala na łatwe dostosowanie go do potrzeb ogrodu. Operator może regulować prędkość cienkich drutów, sterując nimi z kabiny ciągnika za pomocą joysticka. Takie podejście znacznie zwiększa efektywność procesu przerzedzania kwiatów, dając możliwość indywidualnego dostosowania do specyficznych warunków ogrodu, a także odmiany i rodzaju uprawianych w nim owoców. Po dwóch latach testowania maszyny Florix na różnych rodzajach owoców wyniki były bardzo zachęcające. Rolnicy, tacy jak Filiberto Montanari, który używa maszyny Florix od kilku lat, zgłosili znaczną redukcję czasu i pracy potrzebnej do przerzedzania kwiatów. ... >>

Zaawansowany mikroskop na podczerwień 02.05.2024

Mikroskopy odgrywają ważną rolę w badaniach naukowych, umożliwiając naukowcom zagłębianie się w struktury i procesy niewidoczne dla oka. Jednak różne metody mikroskopii mają swoje ograniczenia, a wśród nich było ograniczenie rozdzielczości przy korzystaniu z zakresu podczerwieni. Jednak najnowsze osiągnięcia japońskich badaczy z Uniwersytetu Tokijskiego otwierają nowe perspektywy badania mikroświata. Naukowcy z Uniwersytetu Tokijskiego zaprezentowali nowy mikroskop, który zrewolucjonizuje możliwości mikroskopii w podczerwieni. Ten zaawansowany instrument pozwala zobaczyć wewnętrzne struktury żywych bakterii z niesamowitą wyrazistością w skali nanometrowej. Zazwyczaj ograniczenia mikroskopów średniej podczerwieni wynikają z niskiej rozdzielczości, ale najnowsze odkrycia japońskich badaczy przezwyciężają te ograniczenia. Zdaniem naukowców opracowany mikroskop umożliwia tworzenie obrazów o rozdzielczości do 120 nanometrów, czyli 30 razy większej niż rozdzielczość tradycyjnych mikroskopów. ... >>

Pułapka powietrzna na owady 01.05.2024

Rolnictwo jest jednym z kluczowych sektorów gospodarki, a zwalczanie szkodników stanowi integralną część tego procesu. Zespół naukowców z Indyjskiej Rady Badań Rolniczych i Centralnego Instytutu Badań nad Ziemniakami (ICAR-CPRI) w Shimla wymyślił innowacyjne rozwiązanie tego problemu – napędzaną wiatrem pułapkę powietrzną na owady. Urządzenie to eliminuje niedociągnięcia tradycyjnych metod zwalczania szkodników, dostarczając dane dotyczące populacji owadów w czasie rzeczywistym. Pułapka zasilana jest w całości energią wiatru, co czyni ją rozwiązaniem przyjaznym dla środowiska i niewymagającym zasilania. Jego unikalna konstrukcja umożliwia monitorowanie zarówno szkodliwych, jak i pożytecznych owadów, zapewniając pełny przegląd populacji na każdym obszarze rolniczym. „Oceniając docelowe szkodniki we właściwym czasie, możemy podjąć niezbędne środki w celu zwalczania zarówno szkodników, jak i chorób” – mówi Kapil ... >>

Przypadkowe wiadomości z Archiwum Wyświetlacze cyfrowe NEC serii P i V 26.04.2017 Firma NEC Display Solutions ogłosiła dostępność zaktualizowanej linii profesjonalnych wyświetlaczy MultiSync z serii P i V do nowoczesnego oznakowania cyfrowego. Klienci detaliczni mogą wybierać spośród szerokiej gamy wyświetlaczy wielodotykowych, opcjonalnego szkła lub szkła lustrzanego oraz nakładek, które można dostosować w dowolnym kolorze. Wyświetlacze serii P i V oparte są na koncepcji otwartej platformy NEC i można je rozbudowywać i dostosowywać do różnych wymagań. Na przykład, w połączeniu z półprzezroczystym lustrem Schott Mirona, seria P jest idealna do scenariuszy, w których na interakcje z klientami znacząco wpływają ulepszone efekty wizualne. Szkło lustrzane wyświetlaczy z serii MultiSync P (MG) to skrzyżowanie prawdziwego lustra z wyświetlaczem Digital Signage. Dzięki temu sprzedawcy detaliczni mogą zabrać klientów na wizualną wycieczkę, podczas której cyfrowe oznakowanie jest płynnie zintegrowane z wewnętrznymi lustrami. Detaliści mogą oferować ukierunkowane informacje, takie jak lista rozmiarów, kolorów lub opcjonalne akcesoria, dzięki czemu klient może użyć lustrzanej powierzchni, aby zobaczyć, jak będzie wyglądać. Wyświetlacze serii P i V nadają się również do zastosowań profesjonalnych, przemysłowych i innych zastosowań digital signage, w których urządzenia te muszą pracować w trudnych warunkach. Osiąga się to dzięki trwałemu szkłu ochronnemu o grubości 4 mm, zaprojektowanemu w celu ochrony ekranów wyświetlaczy przed uszkodzeniem przez wszelkie wpływy zewnętrzne. Antyrefleksyjne i przepuszczające światło bezpieczne szkło Schott Conturan w połączeniu z poziomem jasności wyświetlacza 500 cd/m2 w serii V i 700 cd/mXNUMX? w serii P gwarantują czytelność treści. Ogólnie rzecz biorąc, obie serie zapewniają ochronę inwestycji i bezpieczną eksploatację w obszarach publicznych i przemysłowych, zgodnie z NEC. Ponadto wyświetlacze serii P i V są dostępne w wersjach z kolorowymi ramkami, co może zapewnić optymalną integrację z otoczeniem. Kolory ramek można wybierać z palety kolorów RAL, co daje elastyczność w dopasowaniu wyglądu urządzenia do określonych wymagań estetycznych. Inne opcje dostosowywania obejmują intuicyjne funkcje ekranu dotykowego. Wyświetlacze MultiSync SST serii P ze zintegrowaną technologią ShadowSense Multi-Touch są dostępne w rozmiarach od 40 do 80 cali i zapewniają precyzyjną obsługę dotykową. Wyświetlacze rozpoznają jednoczesny dotyk i gesty w 10 punktach, ignorując przypadkowe dotknięcia. Technologia ShadowSense zapewnia bardzo dokładne rozpoznawanie dotyku, odfiltrowując wprowadzające w błąd działania dotykowe i ignorując dotyk z boku. Modele dotykowe V-Series z technologią Infrared Multi-Touch będą dostępne od czerwca 2017 r. Wyświetlacze mają powłokę antyrefleksyjną, która minimalizuje odbicia i zapewnia wysoki stopień dokładności rozpoznawania dotyku. Obsługują wszystkie główne systemy operacyjne i do 10 równoczesnych punktów dotykowych.

Wiadomości o nauce i technologii, nowa elektronika

Ciekawe materiały z bezpłatnej biblioteki technicznej:

▪ sekcja serwisu Cywilna komunikacja radiowa. Wybór artykułów

▪ artykuł Frezarka w ogrodzie. Wskazówki dla mistrza domu

▪ artykuł Jak bada się gwiazdy? Szczegółowa odpowiedź

▪ artykuł Kotovnik Isfahansky. Legendy, uprawa, metody aplikacji

▪ artykuł Woda żywa do grządek warzywnych. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

▪ artykuł Ochrona tranzystorów mikrofalowych. Encyklopedia elektroniki radiowej i elektrotechniki

Zostaw swój komentarz do tego artykułu:

Wszystkie języki tej strony

Arabic	Hebrew	Polish
Bengali	Hindi	Portuguese
Chinese	Italian	Spanish
English	Japanese	Turkish
French	Korean	Ukrainian
German	Malay	Vietnamese

Strona główna | biblioteka | Artykuły | Mapa stony | Recenzje witryn

www.diagram.com.ua
2000-2024